หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ไล่เรียงอ่านมาตั้งแต่ต้นจบถึงหน้านี้ เรื่องนี้น้องเคนอิจิ

แต่งได้นะรัก ตัวละครสดใส เชื่อเลยคนแต่งต้องเป็นคน

ที่มองโลกในแง่ดีแน่ๆเลยครับ เชื่อว่างอย่างนั้น มาต่ออีกนะครับ

น้องเคนอิจิ พี่ชอบบันนี่มากเลยน่ารัก หลงรักหมอหลิน และชอบความทะเล้นของดาเนีลย

และหลงใหลในความเย็นชาของนายเอก และมาหลงตัวละครพี่ภูมิอีก เห้อๆๆๆๆๆ

ชอบหมดทุกตัวละครที่น้องเคนอิจิแต่งครับ

[Keniji Teruyama]

ฮึบ  ถกโสร่ง  ถอดอีแตะ  เข้ามานั่งตอบเม้นท์ของมิตรรักนักอ่านทั้งหลาย

- เห็นด้วยว่า  ถ้าดาเนียลอยู่  คงเนียนกว่าพ่อ  แต่ก็นะ  อาจจะเพราะเขาคู่กันก็ได้
 - คงเห็นแล้วว่าบันต้องทำใจ  กว่าจะไปจุ๊บพ่อได้  แสดงว่ามันต้องสุดๆ จริงๆ
 - รอพ่อนะครับ  ว่าจะพูดอะไร

 - คนอ่าน ( บางท่าน ) ที่ชมคนเขียนว่าน่ารัก  เคนอิจิจะบอกให้นะครับ แต่ผมก็ยังย้ำทุกครั้งว่าผมหล่อกว่า  
   ไอ้หมอนั่นมัน
   อ้อ  ถ้ากรามค้างอีกอย่าลืมโทรเลขมาบอกผมด้วยครับ   ( อ่ะ  อะไรนะ  โทรเลขยกเลิกไปแล้ว  )

 - พี่กล้วย  เขาบอกว่าตัวละครมักจะสะท้อนภาพคนเขียนครับ
   ดังนั้น  ใครชมตัวละครในเรื่อง  ผมจะด้านหน้าไปรับคำชมเอาไว้ทั้งหมด  

   ขอบคุณทุกเม้นท์ที่ติดตามผลงาน กับนักอ่านที่เปิดเข้ามาอ่านทุกคน จะเป็นล็อคอินในเล้าหรือเป็น guest  ก็แล้วแต่
   เคนอิจิไม่มีอะไรตอบแทนนอกจาก  ขอบคุณจากใจ
   ขอให้มีความสุขกับงานเขียน  บ้าๆ บอๆ   ของผม
   ยอมรับว่าเขียนยังไม่ได้ดีนัก  แต่สัญญาว่าจะปรับปรุงให้ดีกว่านี้ครับ
   เพ้อ  ประหนึ่งจะอำลาตำแหน่ง  แห๊ม  รำคาญมันจริงๆ  ไอ้คนเขียน

   กด +  ตอบแทนละกันเนอะ

   สวัสดีนักอ่านหน้าใหม่ทุกท่านด้วยครับ  พร้อมกับใช้แขนล๊อคคอเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน

// หม่องเคน  กลับไปแช่บ่อน้ำร้อนที่เมาะลำเลิงต่อ

[love2y]

รีบวิ่งเข้าเพราะนึกว่าคุณเคนอิจิอัพตอนใหม่เพิ่ม อิอิ

[Margarin_Butter]

เดาว่าคุณน้ำแข็งน่าจะตกตะลึงกับชุดพม่าของกระต่ายน้อย

แต่เหตุพาช๊อคมอนิ่งคิสนี้ เข้าทางคุณน้ำแข็งอะป่าวเนี่ย

[nuewanda]

ว๊ายยยย.............เคนอิจิพูดถึงอะไรนะ โทรเลข

เอามือทาบอก  โอ้ว มาย บุดดา  คุณพระช่วย  ก็อดเบลสมี  โลว์เทคสุดๆ เค้าไปยุคไหนสมัยไหนกันแล้วคะคู๊ณณณณณ

บันนี่ไปเอาพิราบสื่อสารตัวใหม่มาอวดพี่หม่องเค้าหน่อยซิลูก 

[p_phai]

แล้วจะอย่างไร ต่อไปอะ

[chae]

โฮฮฮฮฮฮ ทางเราต้องการตอนต่อไปอย่างเร่งด่วน
เนื่องจากจิตรนาการนั้นไม่อาจเอื้อมคิดไปได้ว่าเควินจะตอบกลับมาอย่างไร

[Maize]

เข้ามาฮาหม่องเคน

ขอจุ๊บคนเขียนด้วยได้มั้ย

[● MaYa~Boy ●]

ตกหลุมบันนี่แล้วล่ะเนี่ย

[tuckky]

  รออยู่นะคุณเคน

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ถกแขนเสื้อ พับขากางเกง มานั้งร่อเคนอิจิครับ 5555+

มาต่อได้แล้วนะ เรื่องนี้อนยากอ่านมากมาย

แต่พี่เชื่อว่าเรานะแต่งได้ดีมากๆและเชื่อว่าตัวละครมีส่วนมาจากคนแต่ง

ว่ามาจากเนย บันนี่ อหรือว่าพี่ทิด หรือว่านายเอกที่เย็นชา แต่อย่างน้อยๆๆ

เคนอิจิไม่ได้ครึ่งหนึ่งของตัวละคร เพราะว่าเคนอิจิ สดใสกว่า มองโลกในแง่ดี

และเป้นมิตรกับแฟนๆๆนิยายครับ ดูแลสุขภาพด้วยนร้า

[ZuuZuu]

เคนจังใจร้ายยยยยยยยยยยย
จบแบบนี้มันค้างคารู้มั้ยคะตัวเอง
เค้าอยากรู้มากๆๆๆๆถึงมากที่สุดว่าอิตาเคลวินหน้าตาย จะตอบคำถามพี่ภูมิยังไง
งื๊ดดดดดดดดด
เค้าไม่เอาน้องเนยพี่ทิดก่อนก็ได้นาทีนี้ เคนจังลัดคิวมาเฉลยเค้าหน่อยเถอะนะๆๆๆๆ
พลีส~~~~~~

[rellachulla]

ระบำปลายเท้า เข้ามารอ
ฮาๆๆๆๆ
คิดถึงชะมัด รักมันฝังใจ ฮี่ๆ

[iPuii]

 

[takkie]

ทีแรกก็ว่าจะอ่านน้องเนยให้จบก่อนแล้วค่อยแวะมาหากระต่ายน้อย
แต่ไม่ไหวครับ คิดถึงคุณเคนอิจิ เอ๊ย คิดถึงสำนวนของคุณเคนอิจิ
 .....อดใจไม่ไหว ต้องมา อยากรู้เธอเป็นอย่างไร
        ......อดใจไม่ไหว ต้องเจอ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
               ......อยากมาหา สบตาอีกครั้งแล้วค่อยไป
  เลยต้องหนีบคุณช่าไว้ใต้วงแขนมาด้วย



ข้อดีของการอ่านรวบยอดตามหลัง ผมจับได้แล้วว่าคุณเคนอิจิออกจะ "หื่น" มิใช่น้อย
ดูนี่นะครับ


« Reply #358 on: 04 May, 2011, 09:56:21 PM »

เคลวินปัดแขนบันออก  ทำให้บันเสียหลัก  ยังดีที่เกาะเอวคนปัดเอาไว้ได้
ตอนนี้หน้าบันซุกอยู่กับเป้ากางเกงเคลวิน

« Reply #589 on: 04 June, 2011, 02:11:21 AM »

เคลวินใช้มือซ้ายดึงมือของบันที่เปะปะจับโน่นจับนี่ไปทั่วออกจากเป้ากางเกง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาพร้อมกับส่าย
หัว

[Keniji Teruyama]

Chapter  13.

“ คุณคบกันกับบันมานานเท่าไหร่แล้วครับ  แล้วคุณรักบันมากหรือเปล่า  ตอบผมมาตรงๆ ”


บันนั่งหลับตาอยู่บนโซฟาตัวยาว  สองมือกุมกันแน่นราวกับลุ้นผลสอบ  เวลาที่เดินอยู่รอบตัว  เหมือนจะถูกหยุด
เอาไว้  ตอนนี้คิดไม่ออกเลยว่า  ถ้าเคลวินโกรธขึ้นมาบันจะทำตัวยังไง  จะโดนเนรเทศออกจากบ้าน  โดยที่ไม่มี
โอกาสได้เจอกับเจ้าขนฟู  ไม่มีโอกาสเจอหมอหลิน  อีกทั้งแบบฝึกหัดกวางตุ้งระดับอนุบาลก็ยังทำไม่เสร็จ  ชีวิตใน
ฮ่องกงคงจะมืดมนเต็มที


“ เด็กสีส้มคนนี้เป็นสมบัติของผมตั้งแต่เขาเหยียบแผ่นดินฮ่องกง  ”


ลมอื้ออึงในหูพัดเข้ามาแทนที่บทสนทนาระหว่างพี่ภูมิกับเคลวิน  ตอนนี้บันตาลายเต็มที  ตุ๊กตาพม่าที่ตั้งโชว์บริเวณ
ห้องรับรองของโรงแรมออกมาฟ้อนรำล้อมรอบบันเต็มไปหมด  เสียงสุดท้ายที่บันได้ยินเป็นเสียงของพี่ภูมิ  ก่อนที่ทุก
อย่างจะนิ่งสงบและมีอ้อมแขนอบอุ่นช้อนตัวบันขึ้นมา    หนังตาที่หนักเหมือนถ่วงไว้ด้วยลูกตุ้มเหล็ก  ตอนนี้ปิดลง
พร้อมๆ กับสติสัมปชัญญะ  บทสนทนาระหว่างสองหนุ่มเกี่ยวกับเรื่องของบัน  จบลงโดยปริยาย


“ เจ้านาย   เจ้านายอย่าบอกพี่ภูมิ  ! ”
บันสะดุ้งเฮือกขึ้นมาบนเตียง  สายตาหันมองไปรอบๆ ตัว    ตอนนี้ในห้องเงียบสนิท  ไม่มีทั้งเคลวินและพี่ภูมิ
บันปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้าและซอกคอ  ก่อนที่จะสำรวจตัวเอง  เสื้อแขนยาวแบบพม่าที่ใส่ตะลอนออกเที่ยว
เมืองแรงกูนช่วงเช้าถูกถอดออกไปแล้ว  เหลือก็แต่เสื้อผืนบางสีขาวด้านใน  โสร่งตัวเมื่อเช้าก็เช่นเดียวกัน  มัน
อันตรธานหายจากตัวบันเป็นที่เรียบร้อย  เหลือแต่กางเกงขาสั้นสีดำตัวเล็กที่ยังติดตัวอยู่

นาฬิกาข้อมือที่มีรูปแมวอ้วนสีส้ม  บอกเวลา 18.00 น.  บันดึงผ้านวมผืนใหญ่ออกจากตัว  ก่อนจะเดินโซซัดโซเซไป
ที่ห้องน้ำ  เมื่อเปิดน้ำเย็นผ่านตัวบันก็พอจะรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง

“ กินข้าวซะสิ ”
เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังสองที  ก่อนที่จะมีเสียงเคลวินดังขึ้น  บันพันผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่แล้วแง้มประตูออกมาดูเจ้านาย
“ เจ้านายไปไหนมาเหรอครับ  ผมตกใจแทบแย่ ? ”
“ ฉันลงไปข้างล่าง  ”
“ ทุ่มตรงมีงานเลี้ยงที่ดอมินเว  ผมไปกินที่นั่นก็ได้ครับ ”
“ ตามใจ  แต่ถ้านายเป็นลมเหมือนตอนกลางวันอีก  ฉันจะปล่อยให้นายนอนอยู่ที่เดิม ”
บันหน้าจ๋อย  ก่อนที่จะจัดการหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน

แขกอีกคนเคาะประตูห้องแล้วเดินเข้ามา  อันชเวยื่นชุดพม่าให้เคลวินสามชุด  พร้อมกับสาธิตวิธีการสวมอย่างมือ
อาชีพ  บันหัวเราะร่า  ก่อนที่จะรับปากอันชเวว่าจะช่วยเคลวินแต่งตัวเอง

“ ต้องพันผ้าโสร่งแบบนี้นะครับเจ้านาย ”
บันจัดการกางผ้าโสร่งออกเป็นวง  ก่อนที่จะให้เคลวินก้าวขาเข้ามา  เมื่อจับรวบขอบบนของโสร่งไว้ได้  บันก็กระตุก
กางเกงขายาวของเคลวินที่อยู่ด้านในออก  ทำเอาเคลวินถึงกับตาโตด้วยความตกใจ
“ เดี๋ยวฉันจัดการเอง ”
เคลวินหันหลังให้บันแล้วค่อยๆ ถอดกางเกงขายาวออก
เมื่อหันหน้ากลับมา  บันก็จัดการโอบรอบเอวแล้วพันผ้าโสร่งให้  ตอนนี้หน้าของบันซบอยู่กับอกของเคลวิน  และได้
ยินไปถึงเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักข้างใน  ส่วนเคลวินเม้มปากแน่นพร้อมกับกลั้นหายใจ
“ เจ้านายเหนื่อยมากนะครับ  หัวใจเต้นเหมือนจะทะลุออกมาเลยครับ ”
บันยิ้มกว้าง ก่อนที่จะหยิบเสื้อผ้าฝ้ายสีน้ำตาลเข้มออกมาสวมให้  เคลวินถอนหายใจ  ก่อนที่จะสูดเอากลิ่นแชมพู
บนหัวของบันเข้าไปเต็มๆ  เจ้าเด็กที่ยืนเขย่งโอบตัวเขาอยู่  ทำไมทำอะไรชักช้านักก็ไม่รู้
“ เสร็จแล้วครับ  เหลือพันผ้าบนหัวอย่างเดียว  เจ้านายนั่งลงกับเตียงนะครับ  ผมเขย่งไม่ถึง ”

อันชเวเคาะประตูพร้อมกับเชื้อเชิญให้เคลวินกับบันเดินไปขึ้นรถที่จัดเอาไว้  บันกลืนขนมปังเหนียวหนึบหนับที่
เคลวินหามาได้ลงคออย่างลำบาก  ก่อนที่จะหาน้ำมาดื่มไล่มันลงไปในกระเพาะได้สำเร็จ  เคลวินกลับมาเป็นคุณ
น้ำแข็งอีกครั้ง  เขามองบันสองสามครั้งตอนกินขนมปัง  แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“ วันนี้คุณบันดูจะเด่นกว่าใครนะครับ  เสื้อผ้าสีนี้ดูเข้ากันดี ”
บันหันมามองเสื้อแขนยาวสีเหลืองอ่อนที่ตัวเองสวมอยู่  ก่อนที่จะหันมาขอบคุณอันชเว
“ วันนี้เจ้าชายน้อยไปเที่ยวที่ไหนมาบ้างครับ ? ”
“ ไปพระมหาเจดีย์มาครับ  ไปไหว้เทพทันใจมาด้วย  ว่าจะแวะตลาดเมืองแรงกูน  แต่ติดธุระซะก่อน ”

เคลวินส่ายหัวพร้อมกับพูดกับบันเป็นภาษากวางตุ้ง
“ นายเป็นเด็กที่ไม่รู้จักโต  มัวแต่ตะลอนเที่ยวแล้วโดนแดดเผา  กลับมาก็เป็นลมล้มพับ ”
“ ฟังไม่ออก  เด็กชายตัวโตลมพัดเย็นสบาย  หรือว่าอะไรนะครับเจ้านาย ? ”


พี่ภูมิเดินเข้างานมาในฐานะแขกของเคลวิน  หนุ่มไทยในชุดสูทสีดำกวาดสายตามองหาบัน  ก่อนที่จะหยุดมองที่
กลุ่มคนที่ยืนสนทนากันตรงกลางลานจัดเลี้ยง  กระต่ายน้อยสีเหลืองอ่อนยืนคุยจ้อกับผู้ชายในชุดทหาร  ใกล้ๆ กัน
นั้น  เคลวินที่เป็นทั้งเจ้านายและคู่รักของกระต่าย  กำลังโบกมือปฏิเสธแก้วบรรจุเครื่องดื่มสีแดงเข้มที่เจ้าหน้าที่ยื่น
มาให้

“ พี่ภูมิ  พี่ภูมิหิวหรือเปล่าครับ ? ”
“  รู้ไหม  กระต่ายตัวนี้น่ารักกว่ากระต่ายที่พี่ภูมิเคยรู้จัก  มันเป็นกระต่ายที่น่ารักที่สุดในโลก  ”
“ พี่ภูมิไม่เป็นอะไรใช่ไหม ? ”
“ พี่สบายดี  เจ็บตัวเจ็บใจนิดหน่อยแต่ก็คงจะหาย  ว่าแต่กระต่ายของพี่ภูมิ  หายดีหรือยัง  ตอนเป็นลมล้มพับไปกับ
โซฟา  พี่ภูมิอยากจะเข้าไปช่วย  แต่ก็ ”
พี่ภูมิส่งสายตาตัดพ้อไปที่เคลวินซึ่งยืนมองมาจากอีกฝั่งของงาน
“ ผมเป็นเด็กดื้อที่แอบหนีเที่ยว  พอกลับมาก็เป็นลมแดด  พี่ภูมิไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ”
“ พรุ่งนี้พี่จะกลับเมืองไทยแต่เช้า  กระต่ายมีอะไรจะให้พี่หรือเปล่า ? ”
“ มีครับ  มีของพี่ภูมิแล้วก็ของแม่ไก่ด้วย ”
“ ถ้าวันไหน  กระต่ายพร้อมที่จะให้ใจกับพี่  กระต่ายบอกพี่นะครับ  วันนั้นพี่คงจะมีความสุขที่สุด ”


บันมองสนามบินเมืองแรงกูนจนสุดสายตา  ก่อนที่เครื่องจะบินข้ามผืนดินสีเขียวและทะเลสีฟ้ากว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา
ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงเครื่องก็ลงจอดที่สนาม เช็ค แลบ ก๊ก   ครั้งแรกตอนมาที่ฮ่องกง  บันไม่ได้สนใจกับทัศนียภาพ
รอบข้างก่อนเครื่องจะลงจอดมากนัก  เนื่องจากมัวพะวงกับจดหมายของแม่ไก่  ตอนนี้ได้โอกาสแล้ว  บันเลยจัดการ
เขย่าแขน  พร้อมกับตั้งคำถามมากมายกับคนที่นั่งมาด้วยข้างๆ

เช็ค แลบ ก๊ก เป็นสนามบินที่สร้างมาจากการถมทะเลและปรับพื้นที่ให้เรียบ  เพื่อใช้สร้างเป็นรันเวย์และอาคาร
ผู้โดยสาร  เคลวินใช้ฝ่ามือแปะตรงหน้าของบัน  พร้อมกับดันให้ออกมาจากหน้าต่างเครื่องบิน  เจ้าเด็กขี้สงสัย  
ตอนนี้ได้ทำการปีนป่ายมาบนตัวเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ เอ้าอายอย่าอักอ๋ม  อากอะอู  ”
บันดึงฝ่ามือเคลวินออก  พร้อมกับสูดหายใจ
“ อยากจะดูสนามบินมุมสูง  อย่าผลักผม ”
บันกุมมือใหญ่ของเคลวินไว้แน่นและหนีบไว้กับอก  ไม่ให้เจ้านายขัดขวางการดูงานที่สำคัญระดับชาติ


“儿童行为不端 ! ”
เสียงเคลวินดังลอดฟันออกมา
“ ผมไม่ใช่เด็กดื้อ  หมอหลินบอกว่า  มีอะไรสงสัยก็ให้ถามเจ้านาย  ห้ามเก็บเอาไว้ ”
“ หลิน เจีย เว่ย   ไม่ใช่ผู้ปกครองนาย ! ”
“ เขาเป็นคนดีมากนะครับเจ้านาย  แล้วเขาก็เป็นรุ่นพี่เจ้านายด้วย  ”
“ น่าจะเป็นเขาที่กลับมาเจอนายนอนขดอยู่กับหมาที่บ้าน  ไม่ใช่ฉัน ”
เคลวินดึงมือออกจากอกของบัน  ก่อนที่จะหันมาทำหน้าดุ
“ อยู่กับเจ้านายก็ดีแล้ว  ปลอดภัยดี ”
บันส่งยิ้ม  ก่อนที่จะเตรียมตัวลงจากเครื่อง

จริงอย่างที่เจ้าเด็กจอมดื้อบอกเขา  หลายครั้งที่เจ้าตัวเล็กสีส้มอยู่ในสภาพที่ดูแลตัวเองไม่ได้  ปากเล็กๆ ก็จะเรียก
หาแต่เขา  ครั้งแรกที่ไนต์คลับ  เด็กนี่ร้องหาพ่อซึ่งเคลวินมารู้ทีหลังว่าหมายถึงเขา  ฝ่ามือเล็กๆ ที่ตบหน้าดาเนียล
และพยายามดิ้นรนมาหาเขา  มันคงบอกถึงอะไรบางอย่าง  เมื่อวานนี้ก็เหมือนกัน  ตอนเด็กดื้อเป็นลมล้มพับ  ปาก
ที่ขมุบขมิบไปมานั้น  ก็มีแต่คำว่า  เจ้านาย  พ่อ  เคลวิน  สามคำที่เคลวินรู้ว่า  หมายถึงเขาคนเดียว

“ ฉันคงเหมือนพ่อของนายมากสินะ ”

เคลวินพูดออกมาเบาๆ  ก่อนที่จะเร่งฝีเท้าให้ทันกับเด็กที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินข้างหน้า  บ้านหลังเล็กที่อบอุ่นกับเจ้าหมาตัวโต
คงจะทำให้เจ้าตัวเล็ก  อยากเร่งเวลาให้ถึงเร็วๆ

“ คิดถึงอัลเบิร์ตจังครับเจ้านาย  เราจะแวะที่บ้านดาเนียลก่อนหรือเปล่าครับ ? ”

“ เจ้านายครับ  เราจะเอารถที่ไหนไปรับอัลเบิร์ต ? ”

“ อาหารที่บ้านใกล้หมดแล้วครับ  ทั้งอาหารหมาอาหารคน ”

“ เจ้านาย  เจ้านายรู้หรือเปล่าว่าอัลเบิร์ตมันนับเลขได้ ? ”

“ แล้วก็เจ้านายรู้หรือเปล่าว่าอัลเบิร์ตหอนได้ครบตั้งแต่  โด เร มี ฟา ไปถึง  โด้  ? ”

“ เจ้านาย  เจ้านะ อะอาย อือ  อือ  อะ อูด ไอ อ้าย ”
มือใหญ่ของเคลวินทาบเข้ากับปากเล็กๆ ของบัน  ไม่ให้ส่งเสียงได้อีก

“ ถ้าอยากจะพูดมากเหมือนนกแก้วมาร์คอว์  ฉันจะส่งไปที่บ้านหมอหลิน  ให้ไปกินอาหารกับนกในกรง ”
“ ไอ้อยากไอ  อยากอู่อับอัลเอิด ”
“ ถ้างั้นก็เลิกถามซักที ”
“ แอ่อ๋ออิ๋น ”

“ เฮ้อ  หายใจไม่ออก  แต่หมอหลินบอกว่า ”
“ ฉันไม่อยากฟัง ! ”


เฉินเดินไปเดินมาในบ้าน  สองมือกุมขมับแน่น  สมองขี้ลืมของเขาจำไม่ได้ว่าเอาของสำคัญที่สั่งซื้อจากแผ่นดินใหญ่
ไปวางไว้ที่ไหน  กว่าจะต่อรองซื้อมาได้ในราคาหลายพันหยวน  เฉินก็ต้องเปลืองน้ำลายคุยจ้อไปถึงเรื่องราวในสมัย
ราชวงศ์ฉินเพื่อเอาใจพ่อค้า  เฉินนั่งลงกับเก้าอี้แล้วพยายามคิดว่าครั้งสุดท้ายที่ถือมันเอาไว้  เขาอยู่ที่ไหนและทำอะไรอยู่

ดาเนียลสั่งคนที่บ้านให้จัดการดูแลอัลเบิร์ตเป็นอย่างดี  แม้เจ้าตัวจะไม่อยู่  แต่ก็สั่งเอาไว้ให้จัดการส่งคืนเจ้าขนฟู
ให้กับเคลวิน  ดูมันจะเริงร่าพร้อมกับส่งเสียงร้องทักทายเจ้านายด้วยอารมณ์ที่แจ่มใสเป็นพิเศษ
“ เป็นไงๆ  ทำตัวดีหรือเปล่า ? ”
บันลงจากรถไปกอดอัลเบิร์ตไว้แน่น  เจ้าตัวโตพยายามเลียมือของบันที่ยกขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้
“ ไปทักทายพ่อซะสิ  เดี๋ยวเขาน้อยใจนะ ”

บันมองไปรอบๆ บ้านของดาเนียล  อย่างที่ตาจอมจุ้นพูดไว้จริงๆ  บ้านหลังนี้มีครบทั้ง สระว่ายน้ำและที่วิ่งเล่น
บันเห็นเคลวินพยักหน้าเรียก  เลยจูงสายพาอัลเบิร์ตเดินออกไป
“ บ้านดาเนียลเหรอครับ ? ”
“ คิดว่าบ้านใครล่ะ ? ”
“ เจ้านายไม่อยากมาอยู่บ้านที่มีคนเยอะแยะบ้างเหรอครับ ? ”
“ แค่มีนายคนเดียวก็ปวดหัวมากพอแล้ว  ”
“ มีผมอยู่ด้วย  เจ้านายไม่เหงาแน่นอน  อ้อ  ยังมีอัลเบิร์ตด้วยอีกตัว  เจ้านายไม่เหงาหรอก ”
บันหันมามองอัลเบิร์ตที่นั่งอยู่เบาะหลัง  มันส่งเสียงเห่าตอบรับบันเบาๆ
“ เห็นไหมๆ  มันเห็นด้วยกับผม  เราอยู่ข้างเดียวกันนะอัลเบิร์ต  ”

“婴儿 ”
เคลวินหันมาพูดกับบัน  ก่อนที่จะเลี้ยวรถยนต์เข้าบ้าน

“ ไม่ใช่ซะหน่อย  ผมโตแล้ว  ไม่ใช่เด็กทารกเกิดใหม่ ”
บันจัดการปล่อยอัลเบิร์ตให้วิ่งเล่นในสนามหญ้า  ก่อนที่จะลากกระเป๋าใบโตเข้าไปในบ้าน  เมื่ออาบน้ำและเปลี่ยน
เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว  บันก็วางแผนการเอาอกเอาใจเคลวินด้วยการหาน้ำเย็นๆ มาให้

‘ คุณน้ำแข็งอุตส่าห์สมอ้างเป็นแฟนกับเรา  สมควรที่จะได้รับสิ่งตอบแทน ’

บันเดินตรงแน่วผ่านโต๊ะในห้องโถงกลางบ้านเข้าไปในครัว  ก่อนที่จะเดินถอยหลังกลับมาหยิบถุงชาสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะ
‘ ซื้อไว้แล้วก็ไม่กิน  จะรอให้มันหมดอายุหรือไงกันนะ ’

สมโอกาสของบันเข้าพอดี    เมื่อนึกภาพเห็นเคลวินนั่งจิบน้ำชามะนาวด้วยอารมณ์แจ่มใสอยู่บนโซฟา  บันก็เร่งมือ
ชงชา   พร้อมกับหาน้ำตาลและมะนาวสำหรับปรุงเมนูสุดพิเศษของวัน  หลังจากชิมมาแล้วเกือบสิบรอบ  บันก็แน่ใจว่า  
ชาแก้วที่สิบเอ็ด  คงจะเป็นชามะนาวที่รสชาติดีที่สุด  เมื่อจัดการรินชามะนาวลงในแก้วน้ำแข็ง  ก็ถึงเวลายกออกไปให้
เคลวินที่ยืนอยู่ตรงสนามหญ้าหน้าบ้าน

“ อะไร ? ”
เคลวินส่งสายตาเหยียดหยามมาที่แก้วน้ำในมือของบันอย่างเปิดเผย
“ อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิครับ  นี่ผมชงเองกับมือเชียวนะ  เจ้านายจะได้อารมณ์ดีไงครับ ”
บันส่งยิ้มมาให้เคลวินราวกับว่าได้สร้างวีรกรรมกู้ชาติเอาไว้  การทำอะไรให้เคลวินได้สำเร็จ  ถือเป็น
ชิ้นงานประวัติศาสตร์ที่น่าจดจำสำหรับบัน
เด็กสีส้มยืนมองผลงานของตัวเองได้ซักพัก  ก็กระโดดขาเดียวไปตามแผ่นหินปูพื้น  ก่อนที่จะเดินยิ้มเข้าไปในบ้าน


หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

บันนอนดิ้นและพลิกตัวไปมาบนเตียง  มือกุมหน้าอกที่เต้นไม่เป็นจังหวะ  อารมณ์คึกคะนองของวัยรุ่นกำลัง
พลุกพล่านอยู่ในตัว  บันอยากจะหาทางปลดปล่อยออกมาซะให้ได้  ตอนนี้น้ำหูน้ำตาไหลไปหมด  มือไม้ที่วางอยู่
ก็สั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  บันคลานออกมาที่ประตู  ก่อนที่จะส่งสายตามองหาคนในบ้าน  ในห้องโถง
กลางบ้านนั้น  ไม่มีใครนั่งอยู่  บันได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ดังออกมาจากในห้องเคลวิน  เมื่อแน่ใจแล้วว่า  มีคนอยู่ใน
ห้อง  บันลุกขึ้นยืนแล้วเปิดประตูด้วยมือสั่นเทา  เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเคลวินกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ตรงมุมโต๊ะริมหน้าต่าง
คุณน้ำแข็งหันมามองบันด้วยสายตางุนงงและไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนที่บันจะเดินเข้ามาแย่งโทรศัพท์แล้วเหวี่ยงมันทิ้งลง
ไปในถังขยะ  

ด้านนอกบ้านตรงสนามหญ้า  อัลเบิร์ตหูตั้งและเอียงคอฟังเสียงเอะอะและเสียงครึกโครมที่ดังออกมาจากห้องของเจ้านาย
มันคงเดาไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง  อารมณ์ที่ได้กลับมาอยู่ในที่ที่คุ้นเคย  ทำให้มันไม่ค่อยสนใจอะไรมากนัก
แมลงสองตัวที่กำลังจับคู่กันบนดอกไม้    กำลังบรรเลงเพลงรักกันอย่างดุเดือด  ก้านดอกไม้ที่รองรับมันอยู่นั้น  
โอนเอนและสั่นไหวไปมาด้วยแรงขยับของเจ้าแมลงอย่างน่ากลัว


“ คุณดาเนียลไม่เห็นจริงๆ เหรอครับ ? ”
“ เจ้าทึ่ม  ฉันไม่นั่งจำเรื่องไร้สาระของนายหรอกนะ  ลองไปถามเคลวินดูสิ  เขาอาจจะรู้ก็ได้ ”
“ โทรไปแล้วครับ  เจ้านายพูดกับผมได้ไม่กี่คำ  โทรศัพท์ก็ตัดไป ”
“ ตกลงมันเป็นอะไรกันแน่  ทำไมต้องสนใจขนาดนั้น ? ”
“性兴奋剂 ”

“ ยาปลุกเซ็กส์ ! ”
“ ครับ  แพงซะด้วย  อ้อ  ผมจำได้แล้วว่าลืมเอาไว้ที่บ้านเจ้านาย ”
“ เจ้าโง่   ถ้าเคลวินหรือว่าบันนี่เอามันมาชงจะทำไง   ไม่รู้หรือไงว่าเคลวินชอบดื่มชา ! ”

เฉินยกหูโทรศัพท์ออกห่างตัว  เนื่องจากเสียงด่าดังลั่นของดาเนียลดังเข้ามาในหู
“ ผมจะรีบไปที่บ้านของเจ้านายครับคุณดาเนียล ”
เฉินรับปากแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะรีบร้อนมากนัก  ก็ในเมื่อเห็นแล้วว่า  ชามันอยู่ที่บ้านเจ้านาย  เรื่องอะไรจะต้องไปตื่นเต้น


คงไม่มีใครบ้าจี้เอาชานั่นไปชงดื่มจริงๆ หรอกน่า

[Keniji Teruyama]

Did you know ????

เช็ค แลบ ก๊ก หรือท่าอากาศยานนานาชาติฮ่องกงเป็นหนึ่งในสามสนามบินที่ดีที่สุดในโลก
และสนามบินที่ดีที่สุดสามอันดับแรก  ก็อยู่ในเอเชียทั้งหมด  คือ

สนามบินอินชอน  เกาหลีใต้

สนามบินชางฮี  สิงคโปร์

สนามบิน เช็ค แลบ ก๊ก  ฮ่องกง



รีบนว่าผมหื่น  อะแฮ่ม  เอาล่ะ  ถ้าอย่างงั้น  ( เก๊กเสียงหล่อ )
ผมจะลองเขียนแนวอิโรติกดูนะครับ  


เจี๊ยก  หลบรองเท้าอีแตะช้างดาวอย่างหวุดหวิด

เป็นการเป็นงาน

ขอบคุณทุกเม้นท์เช่นเคยที่คอยส่งกำลังใจและให้คำแนะนำ
ตอนอยู่ในห้องประชุมชอบแอบกดๆ อ่านคอมเม้นท์  เจี๊ยกกก  เสี่ยงต่อการถูกไล่ตะเพิดออกจากงานเป็นอย่างยิ่ง
ไอ้เคนจ้างงงงง

[roseen]

  :m20:ตายแน่น้องบัน

[nirun4]

  บันบุกเองเลยเหรอเนี่ย 

[Triple]

...ขอหน่อยนะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เค้าชอบอ่ะ "เป็นสมบัติของผม" อ่านแล้วแอบเขินอ่ะ

คุณเคนอิจิ รีบรีบรีบรีบ...มาต่อเลยนะตัวเอง เล่นทิ้งท้ายเอาไว้ให้ค้างกันแบบนี้ได้ไงอ่ะ ไม่ยอมไม่ยอมไม่ยอม.....  

เอาเป็นว่าเค้าขอแอบจิ้นล่วงหน้าไปก่อนเลยแล้วกันนะ     คิคิ

[nunamicky]

กระต่ายน้อยกินชาไปสิบแก้ว
เจี๊ยก...กลายเป็นกระต่ายเริงเมืองไปซะแล้ว

[โจ๊กกุ้ง]

บันกินไปเยอะเลยสิลูก เคลวินกินไปบ้างรึเปล่านั่น แต่งานนี้ใครกันแน่ที่เหนื่อยหนูบันหรือเคลวิน ท่าจะเหนื่อยทั้งสองคน อิอิ

[tatum1234]

  น้องกระต่ายชิมไป10แก้ว ....ไม่รอดแน่ๆคุณน้ำแข็ง

[takkie]

บทอีโรติกที่ว่าน่ะ ใกล้แล้วใช่มั้ยครับคุณเคนอิจิ

      .......เตรียมตัวซับเลือดและน้ำลาย.....  

[love2y]

โอ๊ะ!!! บทอัศจรรย์กำลังจะเกิดขึ้นแล้ววววววว ในตอนถัดไป.......................รึเปล่า??



+ และ ขอบคุณ คุณเคนอิจิ

[CHADMM]

แอบชอบประโยค 'เด็กสีส้มนี่เป็นของผม'  >_< แล้วก็ตอนน้องบันใส่ผ้าให้อีก จริงๆพ่อน้ำแข็งแอบตื่นเต้นใช่ไหมล่ะ  ฮิฮิ ใจเต้นแรงจนบันได้ยินเลย


ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่า

[● MaYa~Boy ●]

ตอนหน้าซะละมั้ง

[golove2]

ตายแล้วบันนี่ กินไปตั้ง 10 แก้ว
จะ    คุณน้ำแข็ง กี่รอบกันนี่


 

[iforgive]

บันฟาดเข้าไปตั้งเป็นสิบแก้ว  อย่างนี้ไม่คึกทั้งคืนเลยเหรอ

[คนริมคลอง]

ยกความดีความชอบให้ตาเฉิน

10 แก้ว เวรกรรม เจ้านายน้ำแข็งไม่ละลายให้มันรู้ไปสิ

จากที่เอามือปิดปากบันนี่มาตลอด ตอนหน้าได้เอาอย่างอื่นปิดแทนมั่งแระ เอิ๊ก เอิ๊ก