หัวข้อ: Feeling(3P) อาร์ตแหลก แหวกแนว

[ToffeE_PrincE]

 
นึกว่าจะจบ

 

[bambooiihallo]

Thx for all comment ka

[tuckky]

ไรอ่ะ พึ่งเข้ามาอ่านจบแล้วเหรอ..... อ่ะล้อเล่น
POIIZ น่ารักมากกกกก...ชอบ

[wisky]

กดlikeให้พอยท์ด้วยคน เก่งมากจ๊ะที่ก้าวข้ามมาได้ปัจจุบันคือสิ่งสำคัญทำให้ดีที่สุด ^^

[poppycake]

มันมาสะดุ้งตอนจบบริบูรณ์ นี่แหล่ะ
ดีนะ ที่ล้อเล่น = =

[punchnaja]

ปกสวยจัง ว่าแต่นายแบบบนปกนี่...ถ่ายเอง ใครถ่าย เอามาหรือยังไง ระวังเรื่องลิขสิททธิ์เด้อ

ปล.ค้างงง โอโอะกะโนโนะคงวุ่นวายแย่ พอยท์หายไปแบบนี้ อิๆ

[CarToonMiZa]

ดีใจจังที่พอยท์
ทำใจได้นี่แหละ
ชีวิตต้องก้าวต่อ
ไปข้างหน้า
 

+1ให้จ๊าน่ารักมากเลยพอยท์

[e_new]

จบแล้ว !!!!
ล่อเล่นสิน่ะ 55
นึกว่าจบแบบค้างๆซะอีก -.-
รอตอนต่อไปน่ะค๊า สู้ๆ ^^V

[gayraygirl]

สั้นลงๆ ทุกทีอ่ะแบม 
เอาใจช่วยพอยท์จ้า

[Number1_90]

 

สงสารพ้อยท์อ่ะ

ขอจบเเบบเเฮบปี้เอ็นดิ้งนะคะ 

สนุกมากเลยค่ะ 

[DexTunG]

 

[tawanjantra]

น้ำตาคลอไปกับพอยท์ รักนะ......

อ๊ากกกกกกกกกกกก ตกใจหมดดีนะอ่านเจอคำว่าล้อเล่น55555

กลับมากด+ ให้ไรท์เตอร์

[yogurtjung]

เง้อ จบซะตกใจคว่ำเลย 55

ไรเตอร์แอบฮา -..-

พอยท์กลับมาเหมือนเดิมแย้วว

เดอะพอยท์ คัมแบค

[MiSS-U]

ค่อยยังชั่วที่พ้อยท์ทำใจได้แล้ว

ปล.ยังไม่จบใช่มั้ยคะ

[Lemon_Tea]

นึกว่าจบจริง ตกใจหมด
เฮ้อ พอยท์ก็ยอมรับความจริงได้แล้ว สบายใจ ^^

[tookta]

ขอบคุณจ้า
ในที่สุดระยะเวลา 3 วัน พอยท์ก็สามารถทำใจยอมรับได้
3 วันนี้บางคนอาจจะคิดว่ามันไวจัง แต่กับบางคนมันอาจ
จะเป็นเวลานานแสนนาน โดยเฉพาะพี่น้องโนโน๊ะ-โอโอ๊ะ
แต่ยินดีด้วยน่ะจ๊ะที่สามารถกลับมาเผชิญหน้า ยอมรับความเป็นจริง
ในปัจจุบัน จงใช้ชีวิตให้มีความสุขมากที่สุดเท่าที่จะมากได้

วิธีหนีออกไปแยบยลมาก แต่จะทำให้คนอื่นเดือดร้อนนี่ซิ ^ ^

[zaferianight]

เราจะรอด้วยความหวังจร้า
จบเส้าๆยอมม๊ได้

[sweetyYY]

โหหหหหหหหหหหห ล้อเล่นแรง

[20227ple]

ตกใจหมดเลย นึกว่าจบจริงอ่ะ โล่งอก

[TanyaPuech]

สู้ๆๆพี่พอยท์

[MoMoRin]

  ตกใจหมด

[blackmayy]

ตกใจเลย  จบบริบูรณ์  ฮ่าๆ   

[Rhythm]

- -* ตกใจหมด นึกว่าจะจบจริงๆ

[bambooiihallo]

ตอนที่ 28

     เวลาผ่านไปสักพักผมตัดสินใจเดินออกมาจากสุสาน ก่อนจะหันไปมองเป็นครั้งสุดท้ายและคิดว่าจะต้องมาอีก จะต้องไม่ลืมอีก


     ผมออกมาขึ้นแท็กซี่คันเดิมกลับไปที่โรงพยาบาลเหมือนเดิมตลอดทางกลับผมก็คิดเรื่องต่างๆมากมายทั้งเรื่องเรียน ครอบครัว เพื่อนเก่า เพื่อนใหม่ หรือจะเป็นเจ้าหญิงน้อย คุณปู่จอมเฮี้ยบ แล้วก็ไอ้พี่น้องสองคนนั่น


     “#%%#@#$%$%” คนขับหันมาพูดอะไรบางอย่างเมื่อรถจอดนิ่งสนิท อ๋อ .. ถึงแล้วแต่ผมไม่มีเงินสักเยนเดียว แต่หน้าโรงพยาบาลก็มีการ์ดยืนอยู่สองคน ผมเลยเปิดประตูก้าวเท้าลงมากวักมือหยอยๆเรียกการ์ดที่ดูจะอึ้งที่เห็นผม คนหนึ่งวิ่งมาจ่ายตังค์อีกคนก็รีบโทรศัพท์ สงสัยว่าจะโทรบอกให้สองหนุ่มสองมุมสองนิสัยนั่นแหละนะ ส่วนผมก็เดินตัวปลิวกลับไปที่ห้องตัวเอง ห้องวีไอพีของโรงพยาบาลเช่นเดิม

     อืม … จริงๆจะว่าไปทีวีก็จอใหญ่ดีแฮะ เปิดดูดีกว่า

     เฮ้ย ! เทเลทับบี้ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

     ลาล่า ! ลาล่าของพอยท์ทำไมเธอน่ารักแบบเน้ !

     ผมคว้าตุ๊กตาลาล่าบนหัวเตียงมากอดแล้วก็โยกไปตามเพลงในทีวีแม้ว่าภาษาญี่ปุ่นจะฟังไม่รู้เรื่องแต่ความน่ารักไม่จำเป็นต้องมีตัวกลางเป็นภาษานี่เนอะ !

     “พอยท์ !!!”

     “แปปๆ ค่อยคุยขอดูลาล่าก่อน”

     “แต่ ..”

     “บอวก่าเดี๋ยวก็เดี๋ยวเด้ ลาล่า โอ้ยยยยยใจจะละลายย” ผมจับหน้าตัวเองเบาๆ โหยร้อนฉ่าเพราะเขินลาล่าเลยนะเนี่ย ลาล่าจ๋าทำไมเธอน่าฟัดน่าขย้ำขยำขยี้แบบนี้ (?)

     “รู้สึกพวกเราจะเครียดมากไป” แหม่ะยังอุตส่าห์ส่งเสียงมาขัดอารมณ์คนดูหนังอีก

     “อืม”

     “อย่าพึ่งพูดดิ จะดูทีวี มารยาทอ่ะมารยาทวู้ววว”

     “เฮ้อ” ยังอุตส่าห์ถอนหายใจ ฮึ่ยๆ ลาล่าจ๋า อ๊ากกก ลาล่าเอาท้องชนกับโพลล น่ารักมว๊ากกกกก เจ้าทิงกี้มาแอบกอดลาล่า ! หนอยลวนลามไอดอลข้าเรอะ

     “แกไอ้ตุ้ดทิงกี้สีม่วง อย่ามาแอบกอดลาล่านะโว้ยยยยยยยยยยยยยยย” ผมชี้นิ้วไปที่ทีวีใครจะว่าอินจัดไม่รู้แหละ คนมันอินว้อยย

     “มันก็แค่การ์ตูน”

     “อย่ามาเก๊กเสียงนิ่งเลยโด่วววว การ์ตูนแล้วไง การ์ตูนมันน่ารักอ้ะ”

     “…” ไร้คำพูดแต่โนโนะมันส่งสายตาเอือมๆมาให้ผมแทน ส่วนไอ้โอโอะก็ขำกลิ้ง แง่งง ไอ้พวกนิสัยเสีย ! ไอ้คนไม่หล่อ ไอ้คนไม่รวย ไอ้คนเตี้ย ไอ้คนดำ ไอ้คนไม่มีเสน่ห์ ไอ้พวกบ้านจน ไอ้พวกอ้วน ! (ที่ด่ามารู้สึกจะตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิงนะเออ)

     “อ่าว จบแล้วอ้ะ แง้ ลาล่าของพอยท์ ฮือออ เจอกันใหม่วันหลังน๊า” ผมก็ยกมือสองข้างโบกไปโบกมาให้กับลาล่าผู้น่ารัก ที่กระโดดลงรูไปเรียบร้อย

     “จบแล้วคุยได้ยัง”

     “งื้อออออ มีไยอ้ะ”

     “หายไปไหนมา หืม” ไอ้โอโอะขยับตัวมานั่งเก้าอี้ข้างๆผมเป็นที่เรียบร้อย

     “ไปสุสานมา”

     “โอเคใช่มั้ย” คราวนี้โนโนะมายืนข้างๆลูบหัวผมมั่ง แหม่มทำอย่างกับตูเป็นเด็ก

     “อื้อ กลับบ้านกันดีกว่า กลับได้ยัง อยากกลับแล้วอ่ะ เบื่อโรงบาล เหม็นๆ”

     “อืม”

     “ป่ะ กลับบ้านเรา”

     “อื้อ กลับบ้านเรา”

     ไม่รู้ทำไมผมชอบคำว่ากลับบ้านเราชะมัดเลยแฮะ ! ฟังดูอบอุ่นดีจัง
     


     และแล้วคฤหาสน์คุ้นตาก็ปรากฏตรงหน้าผมอีกครั้ง สวนที่ผมเคยมาวาดรูป ทางเดินที่เคยวิ่ง บรรยากาศเงียบๆที่แสนคุ้นเคย ผมกลับมาแล้ว กลับมาอยู่บ้าน(ของสองพี่น้อง)แล้ว เย้ๆ

     กลับมาก็ไม่ทำไรครับ ไปกินข้าวกันพร้อมหน้าสามคนอีกครั้งกับอาหารเมนูโปรดผมเหมือนเดิม ‘ข้าวไข่เจียวหมูสับเหยาะซอสมะเขือเทศเยอะๆ’

     “ชอบกินไข่จังเลยนะ”

     “งื้อออ อา อ่อย อ้ะ (อื้อ อร่อยอ่ะ)” ผมตักไข่เข้าปากคำเบ่อเริ่มแง่มๆ อร่อยจริงๆ ฝีมือพ่อครัวพัฒนาจากวันแรกที่ทำได้จืดชืดตอนนี้เริ่มอร่อยละ

     “เลยไม่ได้ไปเรียนสักที พรุ่งนี้อย่าลืมไปนะ”

     “ไม่ไปแล้วล่ะ”

     “อ้าว” โอโอะถึงกับทำหน้างง ส่วนโนโนะก็วางช้อนหันมามองผมนิ่งๆ เหมือนจะรอฟังคำอธิบาย

     “ก็คิดว่าดรอปไปเลย ปีหน้าค่อยลงเรียนใหม่แทนอ่ะ คราวก่อนลองไปเรียนก็ไม่รู้เรื่องด้วย ยังไงปีนี้ก็แค่ฝึกงานอยู่แล้วแต่บางวิชาที่ยังต้องเรียนอยู่มันเก็บไม่ทันแล้ว”

     “อืม .. แบบนั้นก็ได้ จะได้อยู่ญี่ปุ่นอีกปี”

     “คิดว่าจะ ….”

     “คุณพอยท์ครับโทรศัพท์จากไทยครับ คุณแฮตโทรมา”

     “จริงเดะ เอามาเลยคร๊าบบลุงพ่อบ้าน” ผมรีบรับโทรศัพท์จากน้องชายสุดที่เลิฟ เอิ้ฟ เอิ้ฟฟฟ ไม่ได้เจอนานคิดถึงน้องเว่ยเฮ้ย

     “โหลๆ หล่อพอยท์รับสาย ทราบแล้วเก๊กหล่อด่วน”

     “โหลๆ หล่อแฮตเก๊กแล้วไม่ทราบว่าหล่อพอยท์จะคุยได้ยัง ฮ่าๆ”


     “โอเคๆ ผ่านมาตรฐานความหล่อแล้ว คึคึ คิดถึงเว่ยไอ้น้อง”

     “เหมือนกานนนนนนน นี่ๆเมืองไทยโคตรร้อนอ่ะเวลานี้ ปีสองงานโคตรเยอะอะไรนักหนาไม่รู้เนี่ย”


     “เออน่าชีวิตก็แบบนี้ ไอโฟนพี่สบายดีเปล่าว้า”

     “ไม่ค่อยสบายนะเป็นหวัดกำลังพาไปหาหมอ”

     “เฮ้ยได้ไง”

     “ไอ้เซอร์มันหมั่นไส้เลยเอาไปโยนใส่โซฟาแต่มันดันปาแรงเลยโซฟาแน่นิ่งคาพื้นเลย” ฉิบหาย สัสเซอร์ !! สี่จีกู ไอ้ฟวยยยยยยยยยยยยยยยย

     “ฝากบอกมันว่ากลับไทยเมื่อไหร่เจอตีนพี่แน่”

     ‘กูกลัวตายล่ะไอ้อ่อนเอ้ย หมัดเบาเหมือนหมัดตุ๊ดอย่าคุยๆ’ นั่นนนส่งเสียงหมาๆมาตามสายอีกนะมึง ! หึหึ กลับไปต้องดวลกับมันสักตั้ง ตั้งแต่แฮตเข้าโรงบาลคราวนั้นไม่ได้วัดหมัดกับมันมาหลายปีละ สงสัยต้องไปลอง !


     “มึงวอร์มรอกูได้เลย กลับไปมึงเดี้ยงแน่ !!”

     “เฮ้ยๆอย่าทะเลาะกันข้ามประเทศเด้ เสียตังค์โดยใช่เหตุนะเนี่ย คุณเซอร์เล่นเกมส์ไปอย่าขัดเวลาพี่น้องดิ”

     แค่นั้นแหละเสียงไอ้เซอร์โวยวายดังมาเป็นชุดจนไอ้แฮตต้องขอวางไปเคลีร์ย งอแงชิบหายทำตัวเป็นเด็กเลยน้องรหัสตูเนี่ย !

     วางโทรศัพท์เสร็จก็หันมาประจันหน้าไอ้สองพี่น้องต่อ สงสัยต้องรีบบอกพวกมันถึงความตั้งใจ

     “คือ .. ไม่เรียนที่ญี่ปุ่นแล้วนะจะกลับไทย”

     “อะไรนะ !”

     “ก็เรียนไม่รู้เรื่องจะกลับไทยแค่นั้นแหละ ไปซ้ำที่ไทยเอา อ้ะอิ่มละ ไปอาบน้ำนอนก่อนนะ”

     ผมรีบชิ่งออกมาก่อนจะโดนถามยาวเป็นหางว่าว .. ก็คนมันเรียนไม่รู้เรื่องนี่หว่าให้ทำไงวะ ! ภาษาก็อ่อนด้อยเหมือนเด็กหัดพูด คิดว่าอยู่ไม่รุ่งกลับเมืองไทยสยามเมืองยิ้มดีกว่า สบายใจ มีดอทเอให้เล่นสบายนักแล จงอย่าเชือนแชก๊งเหล้ากันเทอญ สาธุ !

---------------------------------

อีกไม่เกินสามตอนจะจบแล้วเน้ออออออ

[kyoya11]

^
จิ้มซะหน่อย
**************************
งานเข้า 2 พี่น้องซะแล้ว
จะกลับเมืองไทยซะงั้น

[CarToonMiZa]

 

[chaoyui]

 

[kitty]

 

[yeyong]

2 อ 2 น
อึ้งกับที่พี่พอยซ์เปรยเจตนาจะกลับมาเมืองไทย
รักจริงก็ตามมาซิ

[MiSS-U]

อ้าวโนโนะกะโอโอะทำไงอ่ะพ้อยท์ชิ่งหนีซะงั้น