-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
------
-
INTRO
ใครๆก็ว่าผมแปลก … แค่ผมคิดไม่เหมือนใคร
ใครๆก็ว่าผมบ้า …แค่ดีกรีความลัลล๊าเกินขอบเขต
ใครๆก็ว่าผมติสต์แตก …แค่ผมชอบการละเลงสี
ใครๆก็ว่าผมอะเลิ้ด …เค้าเรียกเจิดอย่างมีสไตล์ต่างหาก
ใครๆก็ว่าผมเป็นเด็กแนว …เค้าเรียกมีทางเดินเป็นของตัวเองไม่ใช่หรือไง
ใครๆก็ว่าผมไม่แคร์โลก …ผมก็อยู่ในกลุ่มรณรงค์ป้องกันโลกร้อนนะ
ใครๆก็ว่าผมไม่แคร์สื่อ …แล้วไง ? ผมไม่ใช่ศิลปินที่จะต้องมาแคร์สื่อมวลชน
ใครๆก็ว่าผมไม่แคร์สายตาใคร …แล้วไง ? ผมไม่ใช่บอยแบรนด์ไม่มีภาพพจน์ต้องรักษา
ใครๆก็ว่าแบบนั้นแบบนี้แบบโน้น แล้วไง ? ผมไม่แคร์ เพราะชีวิตผมไม่ได้เกิดมากู้โลกที่จะต้องแคร์สนใจอะไรทั้งโลกแบบซุปเปอร์แมน แบทแมนหรือ สไปเดอร์แมน หรือ โดเรม่อนที่ต้องมาวุ่นวายกับโนบิตะ
ผมไม่ใช่คนของประชาชน ไม่ใช่ดาราฮอลลีวู้ดที่มีปาปารัซซี่เดินตาม มีคนฟอลโล่วในทวิตเตอร์เป็นพันๆล้าน หรือมีเพื่อนในเฟสบุคทั่วทุกมุมโลก
ชีวิตผมเป็นของผม … ไม่ใช่ของใคร !!!
ไม่เข้าใจหรือไง DO NOT DISTURB อย่ารบกวน !!!!!
ถึงคุณจะตกภาษาอังกฤษผมก็ทำซับไทยให้แล้วนะ
แม้ผมไม่เข้าใจว่าไอ้ประโยคนี้มันเกี่ยวอะไร แต่ผมแค่ชอบ เพราะมันเท่ดี มีปัญหาปะ ?
ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ
“ดูแลตัวเองให้ดีนะ”…พ่อ
“อย่าลืมรักษาสุขภาพนะจ๊ะที่นั่นไม่เหมือนบ้านเรา” …คุณน้าภรรยาใหม่พ่อ
“เมลมาหรือโทรมาบ้างนะผมคิดถึงพี่นะ” …แฮตหรือเห็ดลูกติดคุณน้าภรรยาใหม่พ่อ
“อย่าตายก่อนกูนะพี่รหัสเส็งเคร็ง” …เซอร์น้องรหัสและแฟนแฮตหรือเห็ดลูกติดคุณน้าภรรยาใหม่พ่อ
“วงเหล้าพวกกูมีที่ว่างรอมึงกลับมาเติมเต็ม” …กลุ่มเพื่อนสนิทในมหาลัย
“อย่าไปติดใจสาวที่นั้นนะตัวเธอ” …น้องส้มอดีตกิ๊กปัจจุบันเป็นแฟนไอ้ฟาเพื่อนที่ไม่เคยสนิทในมหาลัย
“รีบๆมีแฟนไปเลยมึงอ่ะ” …ไอ้ฟาแฟนน้องส้ม
เมื่อถึงเวลาเจ้านกเหล็กก็พาผมบินลัดฟ้าเข้าสู่ดินแดนอาทิตย์อุทัย เอาง่ายๆก็ญี่ปุ่นนั่นแหละนะ
แล้วผมก็ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองที่ผมกำลังจะมาใช้ชีวิตที่ประเทศนี้ นั่นไงเจอแล้วคนชูป้ายชื่อผมตัวเท่าโลก
คำสั้นๆ ที่ไม่ซ้ำใคร
‘ PoiiZ ’
ใช่แล้วผมชื่อพอยท์ แต่ผมไม่ชอบ Point มันไม่แนว คุณคงจะเข้าใจนะ ?
-
o13
ว้าวววววว น่าสนใจมากแล้วจะรออ่านต่อนะ
ลป. ชอบญี่ปุ่นมากๆ ดังนั้นจะนอนรออ่านเลยน๊า ชอบอะ PoiiZ 555+
-
จะไปเจอหนุ่มปุ่นหล่อๆอ่ะป่าว รอลุ้น
-
รออ่านตอนต่อไป
:really2:
-
:L1:
-
โอ้!
แค่ขึ้นเรื่องมาก็......เอ่อ ไม่เหมือนใคร,ดีกรีความลัลล๊าเกินขอบเขต,ชอบการละเลงสี,เจิดอย่างมีสไตล์,มีทางเดินเป็นของตัวเองฯ
สุดๆอ่ะ แค่ชื่อก็โดนแล้วไม่เหมือนใครดี^^
-
ขึ้นเรื่องมาก็น่าสนุกแล้วล่ะ แนว(แปลกๆ)ดี
มานั่งรอตอนต่อไป
-
รอลุ้นจะไปเจออะไรที่แดนอาทิตย์อุทัย
-
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :mc4:
-
เราว่าเราชอบเรื่องนี้แล้วล่ะเธอ !
:กอด1:
-
พอยท์มาแล้ว วู้ว
-
ว้าว ว้าว เรื่องใหม่ของพี่พอยซ์ :mc4: :mc4:
-
ติดตามค่ะ :-[ พี่พอยซ์ๆๆ =]
-
มารอพี่พอยท์ค่ะ :mc4:
-
พี่พอยท์จะเจอเนื้อคู่แล้ว
แถม 3P ด้วย
:haun4: :haun4:
-
5555 มาตามคู่พี่พอยท์ต่อ แหม๋คงคอนเซปความแนว ตั้งแต่การแต่งตัวยันชื่อเลย ต้องเขียนให้ต่างอีก ได้ใจๆ
-
ได้ข่าวว่ามี 3P ใช่ม้าย มาเจิมๆ
ปล. ไอ้ที่ว่า 3P นี่ คือจะให้พี่พอยท์ทั้งรุกทั้งรับใช่ป่ะ(ถ้าให้รับอย่างเดียวเรารับไม่ได้นะ)
เพราะมันเหมาะทั้งสองทาง จะรุกก็ดี จะรับก็น่าสนุก คนเขียนก็เป็นแบบเราอ่ะเด่ เลยเอาแบบนี้ใช่ป่ะ ฮุๆๆๆ
-
โอ้วววววววววววววววววววววว รักพี่พอยท์ :impress2: :man1: :กอด1:
-
มานั่งจองที่รออ่านเลยยยย :impress2:
-
แนว อ่า
-
จะไปรอ Poiiz ที่ญี่ปุ่น :กอด1: :กอด1:
-
ได้ข่าวว่ามี 3P ใช่ม้าย มาเจิมๆ
ปล. ไอ้ที่ว่า 3P นี่ คือจะให้พี่พอยท์ทั้งรุกทั้งรับใช่ป่ะ(ถ้าให้รับอย่างเดียวเรารับไม่ได้นะ)
เพราะมันเหมาะทั้งสองทาง จะรุกก็ดี จะรับก็น่าสนุก คนเขียนก็เป็นแบบเราอ่ะเด่ เลยเอาแบบนี้ใช่ป่ะ ฮุๆๆๆ
5555 หนับหนุน 3P แต่เอารุกอย่างเดียวพอนะตัว o13 o13 o13 o13 o13
-
พี่พ้อยท์ไปยุ่น
ขอให้ได้ไปเป็นเมียมาเฟียทีเถอะ สาธุๆๆๆๆๆ :call: :call:
-
ตอนที่ 1
คนขับรถที่ติดต่อไว้ให้มารับที่สนามบินพาผมมาจอดหน้าบ้านเดี่ยวไม่ใหญ่มาก มีสวนเล็กน้อยเหมือนบ้านทั่วไปที่หาได้ตามท้องตลาดญี่ปุ่น และมันก็เหมือนบ้างข้างๆอย่างกับฝาแฝด แต่ก็นะ มันก็เป็นที่ๆผมจะซุกหัวตลอดปี 4 ที่โดนระเห็จมาฝึกงานไกลกว่าชาวบ้าน อาจารย์เค้ารักผมมากเลยส่งผมมาหาประสบการณ์ไกลๆ
‘ พอยท์มหาลัยเราไม่มีที่ และไม่มีงบ สำหรับให้พอยท์มาละเลงจิตรกรรมฝาผนังแล้วล่ะ มหาลัยเราแคบไปสำหรับจินตนาการพอยท์แล้วนะ ลองไปหาประสบการณ์ที่ใหม่แล้วกันนะ อาจารย์จะแนะนำที่ดีๆให้ ’
คำปลื้มปิติของอาจารย์ที่มีลูกศิษย์เก่ง ขนาดนี้ ผมเลยตอบรับคำขออาจารย์มาฝึกงานที่ญี่ปุ่น ด้วยความภูมิใจในตัวลูกศิษย์
‘ จารย์ไม่ต้องห่วงพอยท์จะทำให้ศิลปะไทยโด่งดังไปทั่วญี่ปุ่นเลยครับ ’
แล้วผมก็เดินจากอาจารย์มา อาจารย์คงเศร้าใจมากที่ต้องเสียผมไป เพราะอาจารย์ร้องไห้น้ำตาไหลพรากเลยล่ะครับ
กลับมาปัจจุบันกันก่อน ผมต้องอยู่บ้านนี้จริงๆหรอวะเนี่ย มันเป็นโฮมเมทมั้ง ที่เค้าแบ่งบ้านเป็นห้องๆให้นักศึกษาอยู่ มันถูกดี ใกล้มหาลัยด้วย ผมเลยดอดมาอยู่ แต่ขอโทษภาษาญี่ปุ่นขั้น อุปกรณ์การเกษตรเลยล่ะ
งง ?
งงอ่ะดิ อุปกรณ์การเกษตร
เชยว่ะ ไม่รู้จัก
ควายไง ,, อุปกรณ์การเกษตร ดูดีอ๊ะเปล่า คิดได้แบบพอยท์ปะล่ะ
“ Hey ! %#@! &%$#฿@&^%$^ ” ผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้าน พ่นภาษาเอเลี่ยน ใส่ผมชุดใหญ่ จะวัดกับพอยท์หรอ รู้จักกันน้อยไปแล้ว
“เยส โน โอเค แต๊งสะกิ้ว แอม เวรี่ หล่อ มาก ยู โน๊ หล่อ มว๊ากกก” ผมยักคิ้วกวนประสาทใส่ ไง งงอ่ะดิ เอ๋อแดกเลยมึง เสี่ยพอยท์โชเมพ สะอึกๆ น่ะๆ ทำมองเอ๋อๆ หน้าโง่ๆ โง่กว่ากูชัวร์
“เอ่อ คนไทยใช่มั้ยครับ” สำเนียงแปร่งๆในภาษาคุ้นหูดังขึ้น
“อ้าว พูดไทยได้ก็ไม่บอก”
“ฮ่าๆ ขอโทษครับๆ พอดีน้องหน้าใสๆเหมือนคนญี่ปุ่นก็เลยนึกว่าเด็กไฮสคูลที่ไหน”
“อะไร ไม่เด็ก โตแล้ว เข้าใจปะ โตแล้ว คิดเป็นแล้ว เท่แล้ว หล่อแล้ว” ผมมองหน้ามันเอาเรื่อง
“โอเคๆ จะมาพักที่นี่ใช่มั้ยที่ติดต่อเอาไว้”
“อ่าฮะ ใช่เลย”
“ผมชื่อ มินาโมโตะ เซย์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“พอยท์ ไนซ์ทูมีทยู”
“เอ๋ ? พอ อิ โตะ ?” เวร ชื่อกูเสร่อแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“ไม่ใช่ๆ พอยท์โว่ยยย พอยท์อ่ะ พอยท์ๆๆๆๆๆๆๆ”
“ออกเสียงยากมากเลยครับ พอย พอ พอย ผ๋อย” ชื่อของผมไหนหลายๆโทนเสียง ออกมา ไม่ถูกซักอัน !
“สามชาติก็ไม่ได้มั้งพี่ ผมมีชื่อญี่ปุ่นเหมือนกัน ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่มันคงต้องงัดมาใช้”
“ฮ่าๆ ครับผม”
“เรียกว่า ฮิคารุ ก็ได้ พ่อบอกว่ามันคล้ายกับคำว่าฮิคาริที่แปลว่าแสง แต่ผมดันเป็นผู้ชายซะงั้น”
“เป็นชื่อที่ดีมากครับ ฮิคารุซัง เชิญครับคุณอาโอยเจ้าของบ้านไม่อยู่ พอดีผมกลับมาไวเลยมารับหน้าที่แทน” แล้วไอ้ผู้ชายสุภาพ เรียบร้อย เหมือนผ้าพับไว้ ก็ยกกระเป๋าใบใหญ่มากๆของผมขึ้น
“เฮ้ยๆ ไม่ต้อง แบกเองได้น่า”
“ไม่เป็นไรครับฮิคารุซังเดินทางมาเหนื่อยๆ”
“ยังไงชื่อนี้ก็แปลกอยู่ดีแฮะ”
“ผมสัญญาว่าจะฝึกจนกว่าจะเรียกชื่อของคุณจริงๆได้”
คำสัญญาจากปากผู้ชายตรงหน้า ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ แม้จะเป็นแค่ชื่อ … แต่มันรู้สึกเหมือนได้รับความสำคัญจากใครสักคน ผมสังเกตคนเดินนำหน้า ที่ผิวขาวจัดสมเป็นชาวญี่ปุ่น ส่วนสูงที่สูงกว่าคนญี่ปุ่นทั่วไป น่าจะสูงกว่าผมเกือบห้าเซนติเมตรได้ ผมซอยระต้นคอตามสมัยนิยมสีน้ำตาลอ่อน เออมันดูดีว่ะ ยิ่งแว่นไม่มีกรอบทำให้ดูดีเป็นนักวิชาการ เทือกๆนั้น
“เข้ามาในบ้านจะต้องถอดรองเท้าไว้บนชั้นนะครับ ตามธรรมเนียมบ้านญี่ปุ่น แล้วต้องพูดว่า กลับมาแล้วครับ ด้วยนะ มันถือเป็นมารยาทอย่างหนึ่ง” ผมก็เดินฟังเค้าบรรยายไปเรื่อยๆ เหมือนมาทัศนศึกษาเลยแฮะ
ไอ้ห้องที่มีทีวีไม่ค่อยใหญ่มาก โซฟาตัวยาวสองตัวต่อกันนี่มันห้องนั่งเล่นรวม มีเกมส์เพลทรีวางอยู่ หนังสือการ์ตูนอีกกองโตวางข้างโซฟา ไหนจะตระกร้าขนมกรุบกรอบ พ้นมานิดหน่อยก็เจอบันไดต่างระดับสองขั้น เป็นห้องน้ำเล็กๆเลยไปก็โต๊ะกินข้าวนั่งได้หกคน แล้วก็มีท๊อปหินซึ่งเป็นส่วนของครัว อุปกรณ์ทำอาหารเก็บเรียบร้อย เรียกว่าบ้านคนญี่ปุ่นใช้ทุกบริเวณให้คุ้มค่าจริงๆผมเดินตาม มาถึงชั้นสองที่มีห้องอยู่ห้าห้อง ซอยแบ่งมาจากสามห้องนอนตามคำบอกเล่าของไกด์ท้องถิ่นนามเซย์ ทุกบานประตูมีป้ายไม้เขียนชื่อด้วยปากกาเมจิกสีดำ ก็มีการตกแต่งตามประสาอารมณ์คนอยู่ ห้องในสุดของเจ้าของบ้านไม่มีป้ายแขวน ห้องแรกเป็นของคนชื่อ เคนตะกับเคนจิ ฝาแฝด ป้ายชื่อวาดรูปจนเละแทบอ่านไม่ออก ตรงข้ามเป็นห้องของเซย์ ที่ป้ายเรียบๆ ติดห้องเซย์เป็นห้องของโช มีลายมือชุ่ยๆเหมือนตีนไก่เดินไปมา และตรงข้ามห้องโชก็เป็นห้องผม ห้องน้ำใช้ห้องน้ำรวมอยู่ติดบันได มีอ่างด้วย แม้จะแคบไปนิดแต่ก็โอเค เซย์วางกระเป๋าลงและเดินออกไป ห้องมันก็โอเคไม่ใหญ่เท่าที่กรุงเทพ แต่ก็ไม่ได้แคบ เตียงห้าฟุตบนหัวเตียงเป็นหน้าต่างบานเดียวของห้องแต่ลมก็ระบายได้ดี ตู้เสื้อผ้าสองบานที่เป็นกระจกแถบหนึ่งอยู่ปลายเตียงชิดผนัง ชั้นวางของที่ซอยแบ่งเป็นสามช่องเรียงกันขึ้นไปอยู่ติดตู้ โต๊ะเขียนหนังสือติดริมผนังอีกด้านหนึ่ง ตระกร้าใส่ผ้า แล้วก็ถังขยะวางอยู่ใต้โต๊ะ เหนือโต๊ะมีชั้นวางของแบบติดผนัง ผมชะโงกออกไปที่หน้าต่างเป็นราวตากผ้าเล็กๆ ที่ข้างนอกมีกรงเหล็กกันผ้าปลิวไปอยู่ ต้องซักผ้าเองสินะ มองไปห้องข้างๆของฝาแฝดมันก็มีผ้าตากอยู่จริงๆด้วย
เอาล่ะ พอจะจินตนาการที่สิงสถิตของผมได้แล้วใช่มั้ย อย่างแรกที่ผมต้องจัดการคือป้ายชื่อโล่งๆ หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ ผมคว้าป้ายมางัดสีเมจิกสุดโปรดออกจากกระเป๋า
และแล้วก็ได้ป้าย
‘ The PoIIz sTatioN ’
ตัวอักษรสุดอาร์ต ไล่สีดำแรเงาสวยงาม เจิดสุดๆ ไม่มีใครหล่อเท่านี้ละ ผมคว้าเมจิกสีแดงมาวาดทับชื่อเป็นฉากหลังรูปกากบาท เดี๋ยวๆมันยังไม่พอ เรียบไป คว้ากระเป๋ามาคุ้ยๆ เอาสเปร์สีเงินออกมา ยื่นไประเบียง แล้วพ้นใส่ป้ายด้วยความควดเร็ว เอาพ้าเช็ดออกตรงกลาง เนี่ยแหละเจ๋งสุดๆ ชื่อโดดเด่นท่ามกลางหมอก ไม่มีห้องไหนทำได้เหมือนผมละ
หึหึ ผีมือมันคนละชั้นกันโว้ย ไอ้ห้องไร้ฝีมือพวกนั้น จะต้องอึ้ง ทึ่ง แล้วรู้สึกว่าป้ายพวกมันช่างอ่อนด๋อย ด้อยค่า เหมือนกระดาษหนังสือพิมพ์ หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ
เดี๋ยวๆ เชือกสีขาวเฉยๆมันไม่พอ ผมคุ้นๆในกระเป๋า เจอเชือกรองเท้าสีชมพู ติดมาจากไหนวะ เออช่างแม่ง ผมจัดการเพ้นเชือกด้วยเมจิกดำเป็นลายจุด กระชากไดรเป่าผมออกมาเป๋าให้แห้ง แล้วผูกอย่างสวยงามลงบนเชือก
จากนั้น ป้ายอันดูดีที่สุดในสามโลก ก็ได้ย้ายไปแขวนหน้าห้อง หันกลับมาห้องก็เต็มไปด้วยสีนานาชนิด - -
เอ่อนะ ไม่อยากจะบอกว่าผมเอาสีมาทุกชนิด สีเทียน สีชอล์ค ยันสีทาบ้าน แปรงทุกไซส์ ทุกแบบ ยัดๆมา ส่วนเสื้อผ้ามาแค่สามชุด กะมาซื้อใหม่หมด นอกนั้นก็เป็นรองเท้าคู่โปรด กับ เฟรม พร้อมขาตั้งวาดรูปที่ขาดไม่ได้ โน้ตบุค !!
ผมเดินไปตักน้ำในห้องน้ำมาหนึ่งขัน ก่อนจะเริ่มผสมสีจัดการดินแดนของผม จัดการโยนทุกอย่างไว้บนเตียงป้องกันการเลอะ
เพดานสีขาวดีละ ตอนกลับไทยขี้เกียจทาสีคืนปล่อยมันไป ผมคว้าเมจิกสีดำ วาดลงบนกระจกของตู้เสื้อผ้า เป็นรูปลางรถไฟ ใต่จากด่านล่างไปด้านบน แล้วมีชบวนรถไฟเป็นโค้งๆอยู่มุมบนสุดของกระจก แล้วก็เริ่มผสมสีทาบ้านเป็นสีน้ำเงิน พอได้ที่ก็ดึงโต๊ะออกมา แล้วสลัดพู่กัน ใส่ผนัง นี่แหละงานแอ๊บแสตรค ! แล้วก็สีแดงสลัดใส่ต่อ ตามด้วยสารพัดสี จนกลายเป็นสีรุ้ง เละๆเต็มผนัง ไดรเป่าผมได้เวลาทำงาน สีพวกนี้ซื้อมาแพง แห้งเร็วได้ใจวัยรุ่น แล้วผมก็คว้าสเปรสีดำ พ่นลงไปตรงกลางรุ้ง
‘ Way oF Me Way oF PoiIz ’
สวยงาม อยากมานอนห้องผมกันแล้วอ่ะดิ๊ พื้นที่เลอะสีผมก็ไม่คิดจะเช็ดออก เอาสีมาวาดเป็นดอกไม้ดอกเล็กๆ แปลกๆต่อจุดเอา จะได้สดชื่นขึ้นมั่ง กำแพงฝั่งเตียงเดี๋ยวเตียงเลอะ ผมเลยเอากระดาษสีดำมาตัดๆ แล้วติดจากขอบเพดานลงมา เท่านี้ก็ได้เงาของเมือง ที่มีอาคารหัวทิ่มลงมา สีเรืองแสงสีเหลือ ส้ม ก็ผสมน้ำเล็กน้อย มาทำกลมๆตรงกำแพงที่เหลือเป็นดาวตอนกลางคืน ขอบหน้าต่างผมทำกระดาษสีมาติดให้มันดูเหมือนขอบหน้าต่างนูนขึ้นมา เพิ่มมิติให้กับมัน ด้านล่างที่เป็นกำแพงลงมา ก็ปากกาดำนี่แหละครับ เขียนคำว่า Poiiz ไปเยอะๆ จนเต็ม และแล้วห้องผมก็อาร์ต ค่อยนอนหลับหน่อย
อ้าวเฮ้ย ผ่านมาสามชั่วโมงแล้วนี่หว่า ตอนนี้เวลา 1 ทุ่มของญี่ปุ่นแล้ว ละเลงเยอะไปหน่อย อาบน้ำดีกว่า
“อ๊ะ อื้ออออ อ้า” เสียงครางของคนสองคนดังลอดมาจากห้องข้างๆผม ที่เซย์บอกว่ามันเป็นฝาแฝดกัน เฮ้ย มันทำไรกันวะ หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น เลือดช่วยเหลือผู้อื่นมันแรง ผมเลยเปิดประตูเข้าไป
“เฮ้ยยย !!”
“เฮ้ยยยยยย !!”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย !!”
ไม่ว่าชาติไหนคำอุทานแม่งเหมือนกันหมดจริงๆแฮะ
เฮ้ยๆ ไม่ใช่ประเด็นเรื่องนั้น ประเด็นคืน คนสองคนกำลังทำอย่างว่ากันบนเตียงแม้ส่วนล่างที่ต่ำกว่าเอวจะอยู่ใต้ผ้าห่ม หน้าตาที่เหมือนกันเหมือนแกะ ผมเข้ามาขัดจังหวะสินะ
“@#$%&*$#@%^ !!” ฝ่ายรุกรู้สึกจะหัวเสีย ชี้หน้าผมพ่นภาษาเอเลี่ยน ผมที่ยืนอึ้งอยู่ทำไรไม่ถูก
“#$%^#@&*%#%” เสียงคนๆหนึ่งดังขึ้นด้านหลังก่อนจะลากแขนผมออกมาพร้อมปิดประตูห้องนั้นเหมือนเดิม
“เป็นไงบ้างฮิคารุ ชอคเลยสิ” บักเซย์นี่เอง
“ก็ .. มัน … แบบ”
“เขารักกัน”
“แต่ … ”
“ความรักเกิดขึ้นได้ทุกที่ ไม่เลือกเวลา ไม่เลือกสถานที่ ไม่เลือกเพศ ไม่เลือกสถานะ และบางทีก็ไม่เลือกสายเลือด”
คำพูดของบักเซย์ทำให้ผมคิดตามมันก็จริงแฮะ ก็รักไปแล้วให้ทำไงอ่ะนะ
“แล้วนี่จะไปอาบน้ำหรอครับ”
“อ่าฮะ ว่างอยู่ปะ”
“เชิญเลยครับ ตามสบาย”
ผมใช้เวลาในการชำระคลาบสี สระผม เฮ้ออสบายจริงๆ จากนั้นก็ลงไปข้างล่างที่ตอนนี้สองแฝดย้ายมานั่งบนโซฟาดูทีวี
“เอ่อ ฮิคารุคุงใช่มั้ยครับ” แฝดคนหนึ่งที่น่าจะเป็นฝ่ายรับล่ะนะ ยิ้มอ่อนๆ พูดภาษาไทยให้ แม้จะไม่ชัดก็ตาม
“อ่า .. อื้อ พูดไทยได้ด้วยหรอ”
“ผมเรียนกอักษรเอกภาษาไทยฮะ ส่วนเคนจิเรียนวิศวะโยธา”
“อ๋อมีไรไม่เข้าใจภาษาไทยถามได้ แม้ว่าจะตกประจำแต่ก็น่าจะช่วยได้นะ”
“ฮ่าๆ ขอบคุณครับคงรบกวนอีกเยอะเลย แล้วก็ขอโทษที่ทำให้ตกใจเมื่อสักครู่นะครับ”
“อ๋อไม่หรอก ฉันเองก็ไม่ควรเข้าไปในห้องพวกนายนี่ ว่าแต่ชื่อเคนตะใช่มั้ย ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ครับ เช่นกันฮะฮิคารุซัง”
“ $#@$%$#@฿&$ ” เจ้าเคนจิที่ฟังไม่รู้เรื่องก็กอดเอวแฝดมันไว้ มองผมหาเรื่องเต็มที่
“$%#@&^%$@ !!” แล้วเคนตะก็ดุเข้าให้ แล้วสองคนก็เริ่มเถียงกัน ผมเลยเดินเข้าครัวแทนไม่อยากอยู่เป็น
กขคจก .
กูเขินคนจีบกัน ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จากนั้นตอนเย็นบักเซย์ก็เสนอทำหม้อไฟต้อนรับผม แม้คุณอาโอยเจ้าของบ้านกับคนชื่อโชอีกคนไม่อยู่ แต่ดีกรีการกินของผมกับไอ้สองแฝดก็ไวแบบรวดเร็วเหลือบักเซย์ต้มอยู่คนเดียว
หลังจากคุยกันคร่าวๆก็รู้ว่าไอ้สองแฝดเด็กกว่าผมสองปี พวกมันขึ้นปีสองกัน ส่วนบักเซย์จบหลายปีแล้ว แต่ขี้เกียจไปซื้อบ้านแพงๆอยู่เพราะว่าวันๆไม่ได้ทำไรนั่งแปลนิยายเขียนนิยายอย่างเดียว เลยตัดสินใจมาพักโฮมเมท แล้วจากนั้นก็ให้เรียกแทนตัวว่าพี่แทนจะได้สนิทกัน
แล้วผมก็สะดุ้งตื่นมาเที่ยงคืน ที่นี่อากาศดีเปิดหน้าต่างลมก็เย็นแล้วแอร์พัดลมไม่ต้อง แต่ผมหิวน้ำว่ะ ลงไปกินน้ำดีกว่า ผมก็ค่อยๆลากเท้าเดินลงมาห้องครัว แต่ข้างในกลับมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ สูงๆแบบนี้เซย์ซังแน่นอน
“ขอผมแก้วนึงเดะ หิวน้ำ”
“แกเป็นใครวะ !”
“อ้าวผมไงฮิคารุ”
“เฮ้ยขโมยใช่มั้ย”
“หะ อะไรนะ เดี๋ยวเด้ เฮ้ยยย” บักเซย์แบกผมขึ้นไหล่เดินไปเหวี่ยงลงบนโซฟา
“หึ เจ้าขโมยเอ้ย หน้าอ่อนแค่นี้ริมาลักขโมย มาผิดบ้านแล้วหนู”
“ก็บอกว่า … อื้อออออออออ” บักเซย์จูบผมลงมาแรงๆ จนผมตกใจ ดิ้นไปเรื่อยๆ แล้วขาก็เหมือนไปฟาดอะไรตกมาแตก
“เฮ้ยมีเรื่องอะไรกัน”
พรึ่บ !!
เมื่อไฟเปิดทั้งผมทั้งคนที่จูบผมก็ตาโตพร้อมๆกัน นี่มันไม่ใช่บักเซย์ เพราะบักเซย์เป็นคนเปิดไฟ สองแฝดก็วิ่งตามลงมา
“โช ทำอะไร”
“หมอนี่ไม่ใช่เคนตะหรือเคนจิหรอวะ จะแหย่ซะหน่อย”
“ไอ้บ้าเอ้ย”
ผั้ว !! ผมกระโดดชกหน้ามันแรงๆ จนเซลงไป ก่อนจะยันเท้าหล่อๆกระแทกหน้ามันอีกที
“ไอ้สาสอย่าอยู่เลยมึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” ผมเตรียมจะไปต่อยซ้ำแต่มันสวดหมัดกลับไวกว่า ผมเลยล้มลงไป ชาไปทั้งหน้าเห็นดาวเลยกู
“เฮ้ยๆ พอๆ แค่เรื่องเข้าใจผิดกัน แกเองก็ผิดไอ้โช ไปจูบมั่วได้ไง” บักเซย์มายืนกั้นระหว่างผมกับไอ้บ้านี่ ผมมองหน้ามันเอาเรื่อง มันก็ไม่ต่าง
“ฮิคารุ พี่ขอโทษแทนโชด้วยนะ อารมณ์ร้อนไปหน่อย”
“ไม่ไรช่างมันเหอะ ยังไงก็แค่จูบ”
“เหอะ จูบไม่ได้เรื่องด้วย”
“ไอ้……. !!!!”
“อะไรไอ้เตี้ย”
“สาสสอย่าอยู่เลยมึงงงง” ผมกระโจนเข้าหามันอีกรอบแต่พี่เซย์รวบเอวผมดึงเข้าหา หน้าผมก็ปะทะกับอกพี่เค้าเต็มๆ
“ใจเย็นๆ ดึกแล้วนะครับ โชขึ้นห้องไปพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน ส่วนเราก็ไปนอนได้แล้ว มีเรื่องไปก็เจ็บตัวฟรี เคนจิเคนตะส่งฮิคารุที่ห้องหน่อย เดี๋ยวพี่จัดการโชก่อน” เคนจิเดินมาลากผมขึ้นห้อง ผมกับไอ้โชก็มองกันอย่างกับจะฆ่ากัน
แล้วก็เชิดใส่กันตามระเบียบ
----------------------------------------------
ตอนแรกเป็นไงกันบ้าง 555 รายละเอียดก็ต้องเยอะนิดนึง เห็นหลายเม้นบอกอยากให้ทูเวย์ แต่พี่พอยท์ตั้งแต่แรกก็ตั้งใจว่ารับนะคะ 555 ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง แต่พี่พอยท์แกไม่ใช่พวกขี้น้อยใจ ชอบงอน แบ๊วๆ อารมณ์อ่อนไหวแค่นั้นเอง พี่แกจะออกแนวนิสัยแมน ดังนั้นอารมณ์น่าปกป้องมันจะไม่ค่อยมี ดังนั้นรับพี่พอยท์เป็นเคะเถอะ 55+
-
อยากให้พี่พอยซ์ได้สามีง่ะ >~<
------------------------------
สมใจจริงๆ คึๆ
-
อยากให้พี่พอยซ์ได้สามีง่ะ >~<
------------------------------
สมใจจริงๆ คึๆ
ฮิฮิ เราหวังเหมือนกัน 55
-
อยากให้พี่พอยซ์ได้สามีง่ะ >~<
5555+ ร่วมหวังด้วยคน เฮียแกแนวตั้งแต่วันแรกที่มาถึง มาวันแรกเสียจูบไปแล้วด้วยสิ โอ๊ยยยขำๆ :m20:
-
+1 สำหรับพี่พอยซ์
ปลื้มมากกกก เด็กแน๊วแนว ลูกบ้าเต็มสูบ
-
อยากให้พี่พอยซ์ได้สามีง่ะ >~<
5555+ ร่วมหวังด้วยคน เฮียแกแนวตั้งแต่วันแรกที่มาถึง มาวันแรกเสียจูบไปแล้วด้วยสิ โอ๊ยยยขำๆ :m20:
ร่วมด้วยช่วยกันหวังอิอิ :-[
-
เอ่อ ตอนแรกกะว่าอาจจะสามคนกับไอ้แฝด แต่มันดันได้กันเองซะแล้ว _ _
เซย์กะโชหรอ จะโดนรุกทั้งสองทางเลยหรอพี่พอยท์ โอ้ววววว รู้ถึงเห็ดกะไอเซอร์ได้ขำกันตายอ่ะ
-
โอ้วววว สงสัยพี่พ้อยท์จะได้2 ฮ่ะๆๆๆ
วันแรกก็เจิดซะแล้ว
เห็นอนาคตมาแต่ไกลแล้วค่ะ^^
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อ่านฉากทำห้อง อลังการงานสร้างจริงๆ
ชอบนะอ่านเพลินดี รอตามอ่านต่อไปครับ
-
เย้ๆๆๆๆ พี่พ้อยท์เป็นเคะๆๆๆๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ดีใจๆๆๆๆ พี่พ้อยท์จะได้สามีสองคน น่ารักที่สุด :-[
-
พี่พ้อยท์ อาร์ตจริงๆๆ
3P สู้ตาย
-
น่าติดตามม เค้าชอบพี่พอยท์ก้อเลลยตามมา อิอิ
แต่ว่าเรื่องนี้มีแฝด2คู่หรอ เคนตะกับเคนจิ และก้อเซย์กับโซหรอ
แล้ว 2 คู่นี้เค้าเป็นอะไรกันอ่ะ
-
สงสัยจะได้สามี 2 คน ใครกับใครหนะเนี้ย
-
รอตอนต่อไป
-
3P ดูแล้วน่าปวดหัวดี
-
มารับกลิ่นไอซากุระ และ 3P จ้าาาาา
รีบๆมาลงตอนสองนะ
-
+1 ให้ค่ะแบมแบม
น่าติดตามมากค่ะ
แต่ว่า 3P มันยังไงกันละนี่
-
เจิม ค๊า,,,
-
พอยท์ 3P เหมาะกับนายแล้วล่ะ 55+
-
หุหุพี่พอยท์เป็นเคะ จัดเต็มมมม
-
:z3:พ้อยท์อาร์ตมากอ่ะ o22
แบบว่าสุดๆ แล้วพ้อยท์ก็เป็นรับด้วย
อิๆ รอมานานนนนน
มาแปะไว้ก่อนเด้อออออ :seng2ped:
-
อุ๊ กรี๊ดดด ด ด ด!!!พี่พ้อยท์แมนมาก
-
PoiiZ แนวมาตั้งแต่ชื่อยันความคิด
อ่านฉากแต่งห้องแล้วแบบว่า อื้อหือ...แนวไร้ที่ติ
3P รอเชียร์ค่ะ :laugh:
-
พี่พอยท์เป็นรับด้วย :m2: :m2: :m2:
-
มาวันแรกก็โดนจูบ แถมโดนต่อยกลับอีก พอยท์กลับบ้านเถอะ
-
พี่พอยท์เด็กแนว :z1:
เห็นด้วยกับรีบนๆ อยากให้พอยท์ได้สามี :laugh:
-
:o8:หนุกดีครับ รอๆๆ
-
ต่อเนื่องกันไปเลย
-
ติดตามจากเรื่องที่แล้ว o13
โอ้วว ว ว 3P คงมันส์หยด :z1:
ก๊ากกกก รอๆ ๆ > < ~ ! ! ! ! ! o18
-
มารอลุ้นใครจะคนจับพอยท์กด หุหุ
-
:m4: ฮิ้ววววววววววววววววว
ตามมาเชียร์เฮียพ๊อยท์เจ้าค่าาาาา :m11:
ปล.เค้าชอบหนุ่มแว่น :m17:
:give2:แถมนิสัยพี่เซย์..โดนมว๊ากกกกกกกก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด (เพื่อ??) ฮ่าๆๆๆ :laugh3:
-
ตอนที่ 2
“คุณชายครับ เขามาถึงญี่ปุ่นแล้วครับ”
มุมปากของผู้ฟังยกขึ้นยิ้ม สายตาคมสองคู่สบกันด้วยความพอใจ
“จัดฉากรอได้เลย อย่าให้แตกตื่นแล้วกัน”
“ครับ”
ติ๊ด .
สิ้นสัญญาณการตัดสาย ร่างสูงตาคมเดินมานั่งข้างผู้เป็นพี่ชายร่วมสายเลือดที่อายุห่างกันเก้าเดือน
“มาแล้วหรอครับ”
“อืม เตรียมตัวให้ดี ฉันไม่อยากรออีกแล้ว”
“ผมก็เหมือนกัน”
ผับ Abstract ย่านชินจูกุ
“เมื่อคืนขอโทษแทนแฟนพี่ด้วยนะครับ” บักเซย์พาผมมาเลี้ยงเป็นการขอโทษ เข้าใจวันนี้ว่ามารกับเทวดามันเป็นแฟนกันได้
“ไม่ไรพี่ ไม่เครียด ชิวๆ เฉยๆ” ร้านนี้เหมือนทำมาเพื่อผมไงไม่รู้ ผับที่เน้นการละเลงสีแอบที่ผมชอบ มีบางมุมใช้สีสะท้อนแสง แล้วเปิดไฟสลัวๆก็สว่างหลากสีดี พื้นก็ทำเป็นลวดลายรางรถไฟ แทนที่จะดูคันทรี่กลับปรับแต่งให้หรูหราอาร์ต ใครมันเป็นเจ้าของวะ เจ๋งสวดสาสอ่ะ ตามกำแพงก็มีการใช้สีทาเป็นมุมต่างๆ คละสีกันไป เรียกว่าเลือกนั่งตามความว๊อนชอบสีไหนไปมุมนั้น แต่โซฟาใช้สีดำ และโต๊ะเป็นกระจกทั้งหมด เรีกยว่าดึงความกลมกลืนให้กลับมาได้ดี เคาน์เตอร์บาร์ก็ทำเป็นกระจกใสหมด เห็นบาร์เทนเดอร์เดินไปเดินมาทั้งตัว เหมือนจะอวดว่าพนักงานต้องสูงเพรียว สง่า และหน้าตาดี ด้วยสไตลก์การแต่งตัวเสื้อเชิ้ตสีขาว มุมปกขวาขลิบดำ มุมปกซ้ายปักชื่อร้านด้วยดิ้นสีแดง ทับด้วยกั๊กสีดำ กางเกงสแล็คที่ต้องเดฟทุกตัว อวดความเพรียวของบาร์เทนเดอร์ มีผ้ากันเปื้อนผูกเอวเฉียงลงมา ปักชื่อร้านดื้นสีแดงเฉียงตามขอบผ้า มิน่าสาวๆนั่งกันเต็ม บาร์เทนเดอร์มันคัดมาอย่างกับจะเปิดโฮสต์ รอยยิ้มการค้าประดับอยู่บนใบหน้าของทุกคน
แต่ที่ผมสนใจมันก็ต้องสาวๆสวยๆ แบบเด็กเสิร์ฟสาวๆนี่ เสื้อเชิ้ตแขนสั้นผูกโบว์สีดำ กระโปรงสั้นทรงกระสอบเอวสูงที่ปักชื่อร้านด้วยดิ้นแดงตรงขอบกระโปรงที่สูงได้ที่ โชว์ขาขาวๆสวยๆ ส้นสูงที่สูงจนน่าหวาดเสียวแต่พวกเธอช่างเดินกันเหมือนใส่รองเท้าแตะ กระชับและไว มีกิ๊กที่เป้นรูปหมวกเล็กๆติดอยู่บนหัว
บริกรชายชุดก็คล้ายกันแต่เป็นกางเกงเดฟและมีผ้ากันเปื้อนแบบบาร์เทนเดอร์ และไม่มีหมวก
ร้านนี้คัดหน้าตาชัดๆ !!
นาฬิการูปเรือใบเรือนใหญ่ของผับบอกเวลาสามทุ่ม โต๊ะผมไอ้โชก็เดินเข้ามานั่งกอดเอวพี่เซย์ไว้หลวมๆ มองผมสายตาไม่พอใจ ทำไมมันมีแต่คู่รักวะ ไอ้แฝดนี่ก็อ้อนกันจริงๆตัวก็เท่ากัน โมะเอะชิบหาย
“ฮิคารุชอบร้านนี้มั้ยครับ” พี่เซย์ถามยิ้มๆ
“ก็ดีพี่ อาร์ตดี แนวผมเลยว่ะ”
“ฮ่าๆ ห้องเราพี่แอบเห็นเอาซะจำห้องเดิมไม่ได้”
“อ๋อ ผมไม่ค่อยชอบอะไรเรียบๆ มันต้องแนวๆถึงได้ฟิวส์”
“ฟิวส์บ้าๆน่ะสิ” เสียงไอ้โชขัดขึ้นมา
“ปากหมาเงียบไปไม่มีใครคุยด้วยซะหน่อย” ผมยักคิ้วกวนประสาทกลับไปแบบไม่กลัว หึหึ มุมปากยังเจ็บที่แม่งชกมาอยู่เลย
“ฮิคารุซังง เคยทานสาเกมั้ยฮะ” เคนตะหันมาสะกิดผม
“ไม่เคย มันคือไรอ่ะ”
“คล้ายๆ อืมม เหล้ามั้งฮะ แต่ไม่ค่อยแรงจิบแล้วอุ่นๆดี ที่นี่มีของโอกินาว่าด้วยนะฮะ เป็นสาเกที่อร่อยที่สุด”
“เออๆ อยากชิมว่ะ เอามาขวดดิ” แล้วเคนตะก็สั่งบริการให้ยกมาเสิร์ฟ สาเกสามขวดก็ได้สถิตอยู่กลางโต๊ะ
“คงไม่เมานะครับฮิคารุ”
“โหยแรงกว่านี้ก็เคยครับ ไม่เมาชิวๆ” ต้องโชว์สักหน่อยละ ผมยืนขึ้นคว้าสาเกกระดกเข้าปากรวดเดียวจบ
“เฮ้ยยยยยย”
จากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย …
“อื้ออออ …” ผมรู้สึกว่ามีใครสักคนกำลังไซร้คอผมอยู่ แต่มันทำให้ผมรู้สึกดีจนเผลอครางออกมา อุณหภูมิร่างกายก็กำลังสูงขึ้นตามอารมณ์ที่กำลังเตลิด ผมลืมตาขึ้นมองเห็นเพียงเงาสลัวๆของใครสักคน แล้วเหมือนร่างตัวเองลอยขึ้นมาพิงนั่งพิงอะไรอุ่นๆ ที่มีแขนโอบรอบเอวผม ก่อนเงาสลัวๆที่ไซร้คอผมเมื่อครู่จะตามมาประกบจูบ มือที่กอดเอวผมอยู่ก็เลื่อนต่ำลงสอดเข้าไปในขอบกางเกง ผมสะดุ้งด้วยความตกใจแต่อีกคนที่คร่อมผมอยู่ก็จูบดูดดื่มขึ้นจนผมเริ่มโอนอ่อนตามอีกครั้ง ..
“พอยท์ ….” เสียงกระซิบชิดหูจากคนด้านหลังเรียกให้ผมหันหน้าไปรับจูบจากเขา มือของเขาเริ่มหยอกล้อกับส่วนล่างของผมจนต้องยกเขาขึ้นด้วยความเสียว แต่คนข้างหน้าก็ถกเสื้อผมขึ้น ก้มลงขบเม้มที่ยอดอกที่กำลังแข็งสูงกับปลายลิ้นนุ่มและริมฝีปากอุ่นๆที่ขบเม้มดูดดึง เผลอยกแขนมือขึ้นจิกลงไปที่ไหล่ของคนข้างหน้า แล้วไอ้คนด้านหลังมันก็ดึงเสื้อผมออกไปในที่สุด มันเริ่มจูบลงไปตามไหล่ ตามคอของผม มือมันก็เริ่มขยับเบาๆ
“อื้อ …. อ้ะ” คนข้างหน้าดึงกางเกงผมออกไป ก่อนมือของคนข้างหลังจะรูดส่วนล่างของผมเร็วขึ้น ยอดอกผมก็ยังมีอีกคนตามกระกบดูดดื่ม
“อ้า … อื้ออออ.. อ้า ..” เสียงครางที่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นของตัวเอง ดังออกมาก่อนจะกลืนหายไปพร้อมกับริมฝีปากที่โดนคนข้างหน้าประกบจูบ สักพักผมก็ปล่อยออกมา …
“พอยท์ … พอยท์ …” เสียงกระซิบของคนสองคนที่เรียกชื่อผม แต่ผมมึนหัวเกินกว่าจะมองพวกเขาชัดๆ เห็นเพียงแต่เงาสลัวๆ แล้วตัวผมก็โดนโน้มไปข้างหน้า
“ช่วยกันหน่อยนะครับพอยท์ …” แล้วปากผมก็โดนสอดแท่งร้อนๆบางอย่างเข้ามา คนข้างหน้าจับหน้าผมขยับขึ้นเป็นจังหวะ มือของผมเลื่อนไปจับส่วนนั้นเพื่อให้ทำได้ง่าย
“อ้ะ เจ็บ …” ด่านหลังเหมือนมีใครสอดอะไรเข้ามา ฟันผมเผลอขบลงไปในแท่งร้อนที่อยู่ในปาก
“ซี้ดดดดด อ้า” เสียงครางกระเส่าดังลอดออกมาจากปากเขา
“อย่าเกร็ง เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว” มือเขาค่อยๆรูดตรงนั้นของผมเพื่อปลอบให้หายเจ็บแล้วมันก็ได้ผลดีก่อนเขาจะสอดเข้ามาจนสุด
และปากผมก็ขยับตามจังหวะ เสียงครางของคนสองคนดังขึ้นเบาๆ ด้านหลังผมโดนกระแทกแรงๆจนแทบจุกแต่ต้องยอมรับว่ามันรู้สึกดีมาก คนข้างหน้าผมก็ช่วยยกสะโพกแม้จังหวะจะกระแทกกระทั้นและรุนแรง แต่มันก็รู้สึกดีเป็นที่สุด แล้วเราก็ปล่อยออกมาพร้อมกัน
ผมไออย่างแรงเพราะน้ำข้นๆที่อยู่ในปากก่อนจะกลืนลงไปจนหมด เรี่ยวแรงผมหมดลงไปไม่อาจทรงตัวอยู่ได้
“พักได้แล้วนะครับพอย์ …” ผมรู้สึกถึงจูบหนักๆลงมาที่ขมับสองที คนสองคน … ผมโดนอุ้มไปนอนหนุนหมอน แล้วก็เข้าสู่นิทรา ..
แสงแดดเริ่มแยงตา ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา พบกับเพดานสีครีม จำได้ว่ามันเคยเป็นสีขาวนะ ผมตะแคงหันซ้ายเจอกับม่านขนาดใหญ่สีทอง และโคมไฟข้างเตียงหรูหรา อืมมม .. จำได้ว่ามันเป็นกำแพงนะ ผมหันไปอีกข้าง ก็เจอโคมไฟข้างเตียงเช่นเดิม แล้วก็มีผู้ชายในชุดสูทยืนโค้งอยู่ อืม … จำได้ว่าเป็นโต๊ะไม่ใช่หรอวะ
เฮ้ยยยยยย !! ผมลุกพรวดขึ้น มองตัวเองในชุดเสื้อคลุมแบบญี่ปุ่น มองไปข้างหน้าเห็นทีวีจอยักษ์ติดอยู่บนกำแพงที่มีทางออกสองทางไม่มีประตู มันเหมือนเป็นห้องใหญ่ๆที่ใช้กำแพงเป็นฉากกั้นห้องนอน
“ที่ไหนวะเนี่ย”
“คฤหาสน์ เรนงะ ครับ” เสียงผู้ชายชุดสูทที่อยู่ในวัยกลางคนตอบคำถามผมด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ๆ มันต้องไม่ใช่เด้ ผมมานี่ได้ไงวะ” ผมลุกพรวดขึ้นจากเตียง แต่ก็ทรุดลงปลายเตียง ทำไมเดินไม่ไหววะ
แม่งเอายาไรให้กูกินนน เดินไม่ไหว หรือมันจะเอาผมมาขาย เฮือกกกกก
โธ่เว่ยยย มันต้องให้กินยาที่กินแล้วไม่มีแรงแน่ๆ แล้วก็จะค่อยๆล่อลวงไปขายตัวหรือใช้แรงงาน หรือมันจะตัดแขนตัดขาไปขายวะ
“คุณชายให้จัดอาหารมาให้บนห้อง เพราะคุณพอยท์อาจจะรู้สึกไม่ค่อยสบาย วันนี้พักผ่อนในห้องก่อนนะครับ ตอนเย็นคุณชายจะกลับมารับประทานอาหารเย็นด้วยครับ” ชายคนนั้นก้มหัวลงให้ผมมแบบญี่ปุ่นก่อนจะเดินออกไปจากโซนห้องนอน แล้วผมก็ได้ยินเสียงปิดประตู
ตกลงผมหลุดมาอยู่ในห้องแสนเชยนี่ได้ไงวะเนี่ย ตูดก็เจ็บๆ ทำอย่างกับโดนไรกระแทก ผมคลำตูดตัวเองไปมา มันตัดตูดกูไปขายปะวะ !
เฮ้ ขำอะไร มันไม่ตลกนะ คุณมาเจอแบบผมปะล่ะ !
ผมนั่งนิ่งๆไปเรื่อยๆ ไม่ใช่ไม่อยากขยับ แต่เจ็บตูด เลยพิงเตียงและคิดไปเรื่อยๆ
ว่าแต่ ไอ้ลุงนั่นมันรู้ชื่อผมได้ไงวะ ? ไม่เคยบอกใครเลยนะ มีสิทธิ์มาเรียกได้ไง รู้เปล่าว่าสงวนลิขสิทธิ์ ชื่อออกจะเท่ อยากเท่แบบเขาอ่ะเด้ (นี่คือเรื่องที่เฮียแกกังวลนะคะท่านผู้ชม !)
แล้วตกลงมาอยู่นี่ได้ไงวะ จำได้ว่าอยู่ผับ …
เห็นเด็กเสิร์ฟสวยๆ …
บริกรใส่เดฟ ..
เคนตะสะกิด ..
สาเก ..
เอออออออ ไอ้สาเกนั่นแน่ !! แม่มเอาซะเมาหมาเลย เลยมาโผล่ไหนก็ไม่รู้เนี่ย
แล้วไอ้บักเซย์ ไอ้แฝด ไอ้โช หายเฮดไปไหนวะ หรือมันรวมร่างกันเป็นไอ้ลุงเมื่อกี๊ เฮ้ย เป็นไปไม่ได้ ผมรีบวิ่งออกไป จากเตียง ออกจากโซนห้องนอนก็เจอห้องนั่งเล่น มีชั้นหนังสือด้วย แต่ขอโทษไม่มีเวลาใส่ใจความหรู เปิดประตูที่อยู่ใกล้ที่สุด
เฮ้ย ห้องน้ำ !!!! ลุงหายไปไหนห้องน้ำ
ลุงงงมันมาจากโถส้วมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ผมเขาไปนั่งกอดโถส้วม
“ลุงงงงงงงงงงงงงงงงงง ออกมา เฮ้ยยยยยยยยยยยย ไม่นะ ลุงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ม่ายยยยยย” เสียงกว่าแปดร้อยล้านเดซิเบลตะโกนลั่นใส่โถส้วม จนน้ำในโถกระเพื่อม
“ทำอะไรน่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้น
“ลุงแก่ๆหายไปในโถ ลุงแกเป็นผีเปล่าวะ”
“เขาเป็นคนนะ” อีกเสียงพูดขำๆ
“แต่เขาเปิดประตูบานนี้นี่ ยังได้ยินเสียง ลุงมุดไปในโถใช่ม้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมตะโกนลั่นต่อไป เอามือเคาะโถแรงๆ
“เขาออกอีกประตูต่างหากลุกออกมาจากตรงนั้นได้แล้ว”
“ว่าแต่ตูคุยกับใครอยู่วะ” ผมหันขวับไป เห็นผู้ชายสองคนในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงสแล็คเดฟ มือของคนที่ค่อนข้างหน้าดุล้วงอยู่ในกระเป๋า เอียงตัวพิงขอบประตูฝั่งหนึ่งผมซอยรากไทรระคอ ตาคมๆดุ มองผมแบบไม่เข้าใจ อีกคนผมสั้นเปิดหูเซ็ตด้วยเยลให้ตั้งๆ สายตาเขาค่อนข้างทะเล้นขี้เล่นเป็นกันเอง ยิ้มขำๆของเค้ามองมาที่ผม สายตาสองคู่ที่มองมาทำให้ผมเขินแปลกๆ จนเผลอก้มหน้าซุกหน้าลงกับโถส้วมจนหน้าทิ่มลงไปในโถ
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก โถส้วมดูดหัววววววววววววววว อ๊ากกกกกกกกกกก”
“เล่นอะไรเนี่ย” ไอ้ตาดุดึงผมขึ้นจากโถส้วมอย่างแรงจนผมชนกับอกมัน ผมสูงประมาณคอมันเองว่ะ ขนาดมั่นใจว่าตัวเองสูงแล้วนะ
“นี่คิดว่าขำหรอวะ” ผมมองมันหาเรื่อง มันดูจะตกใจกับปฏิกิริยาผม
“ฮ่าๆๆๆๆ งงอ่ะดิ โด่ ก๊ากกกกกกก” ผมขำออกมา หน้ามันฮามากมายอ่ะ
“อุ้บส์ คิก” ไอ้คนลัลล๊ามันก็หลุดขำออกมาเบาๆ
“ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนอ่ะ กลับบ้านได้ยัง แล้วพวกนายเป็นใคร”
“นี่อย่าบอกว่าจำไม่ได้” เสียงตกใจของไอ้คนลัลล๊า กับสายตาหงุดหงิดของไอ้คนหน้าดุ
“จำอะไรอ่ะ มีไรหรอ เกิดไรขึ้น”
“หึ คงต้องทวนความจำกันหน่อยแล้วล่ะ”
“ฮ่าๆนั่นสินะ” แล้วสองคนก็ลากผมไปที่เตียง จากนั้นผมก็รับรู้ว่าทำไมผมถึงเจ็บตูด - -
ตกลงมันสองคนเป็นใครวะเนี่ย
-----------------------------
จบไปอีกตอน แฮ่ (ปาดเหงื่อ)
-
จี้มๆๆๆๆๆ
:กอด1:แบมแบม
-
:haun4: สมกะเป็นพี่พอยท์ ขอ2 555
-
น่าสงสารเมาเหมือนหมาจำอะไรไม่ได้ :z6:
-
อาวหนึ่งว่าจะเป็นโชกับเซร์สะอีก
แต่เรื่องนี้คงไม่มาม่านะ
พอยท์บ้าได้อีก
-
ชักโครกดูดหัว = =
เป็นเอามากนะฮะพอยท์
รอตอนต่อไปค่ะ
-
หัวเราะลั่นบ้านกันเลยทีเดียว
แบบนี้อาร์ตตัวพ่อ(หรือแม่หว่า?)มาเองแท้ๆ
อ่านแล้วฮาปวดท้องทีเดียว o13
-
55555 พอยท์หลุดกว่าที่คิดว่า
แต่ละมุขที่ปล่อยมาแบบบ :a5: :a5: :a5:
ฮาตรง ตัดตูดไปขายยยย 5555
ฉากต่อไปเรียกเลือดรึป่าวววววว ทบทงทบทวนความจำ 5555
-
อะไรจะไวขนาดน้านนนนนนนนน :laugh: :laugh: :laugh:
-
เอ่ออ เมาอ่ะ เจอที่ 2 แบบไม่รู้ตัวเลยนิ
แต่ยังคิดไม่เหมือนใครเหมือนเดิม หึหึ ลุงหายไปในโถส้วมนี่น่ะ.....
-
กร๊ากกกกกกกกกก
เสียตูดยังฮาได้อีกอิพอยท์ 55555555555555+
ปล. ผิดคาด! ไม่ใช่คนในบ้าน พวกมันเป็นคร๊ายยยย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :sad4:
ทีแรกคิดว่าเซย์กับโชเป็นคู่พ้อยท์นะนี่ อุตส่าห์เชียร์ :angry2:
:m16: ชีและฮีสองคนนั้นมาเสร็จกันเองนี่หว่า
สุดท้ายก็มาเสร็จใครก็ไม่รู้ แต่หล่อออออ
:jul1: เขาคือใครคะคุณสองคนนั้น!?
หนูต้องการคำตอบด่วน มีฉาดเรียกเลือดมาให้โซ้ยด้วย :impress2:
อิๆ :laugh: พ้อยท์ยะ คุณเธอนี่ฮ่าไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ ได้สามีก็คราวนี้แหละ
หลุดสองคนนี่(คง)ไม่มีให้ลองอีกแล้วนะตัวเธอว์ วววว
-
พ้อยท์รั่วได้ใจมาก คิดได้ไงโดนตัดตูด :laugh:
แต่เมาแบบนี้ไม่ไหวนะ
-
กรรม...เดาผิดซะงั้น555+
แล้วตกลง2พระเอกเค้าเป็นใครกันคะเนี้ย
พอยท์ฮาได้ทุกสถานการณ์จริงๆ
-
เอ่อ
ยังไงกันละเนี่ย :m28:
สองคนที่พรากจิ้นของพอยท์เป็นใคร
แล้วทำไมพอยท์ถึงยังชิวได้อีก
นับถือแกจริงๆ
-
3P ของแท้ 100% อิอิ
-
ือืม นั่นสิ 2 คนนั้นเป็นใครกันนะ?
แต่ 3P ได้แบบนี้มันช่างน่าตื่นเต้ล ฮ่าๆๆๆ
ปล.อย่างพอยท์นี่ใช่มั้ย ที่อาร์ทตัวพ่อต้องกราบไหว้
-
พี่พอยท์เมาแล้วยั่วแน่ๆเลย
แล้วสองคนนี้คือใคร วางแผนอะไรกัน?
แล้วในสาเกนั่นมียานอนหลับอยู่หรอ?? สาเกนั่นคือแผนของสองคนนี้รึปล่าว??
-
ตอนนี้พอยท์รั่วนะ 55+
-
ไอ้เราก็นึกว่าพี่พอยท์จะเสร็จบักเซย์ กับบักโช นะเนี่ย
แล้วไอ้คุณชายสองคนนั่นคือใครวะนั่น ต้องมีความหลังอะไรกับพอยท์แน่ ๆๆ
-
พอยท์ อาร์ตไม่แคร์สถานที่ และสถานการณ์เลย อะ
ก๊ากกกกกกกกก ปวดท้อง!!
:L2: :L2:
-
:haun4: ที่พอยท์ได้มาเรียนที่ญี่ปุ่น
เพราไอ้สองคนนี้ชิมิ :m20:
-
ใครอ่ะ 2เลย อิอิ
-
ที่มาที่ไปลึกลับซับซ้อนมาก
แต่พวกสองตอน
พอยท์ของเราก้อถูกพรากจิ้นแล้ว
ไวเหมือนโกหก ว่าแต่สองคนนั้นเป็นใครกัน
-
แอบงงเล็กๆ แล้ว 2 คนนี้เปนแฝดอีกรึเปล่าเนี่ยย
จะรออ่านต่อค้าฟฟฟ
พี่พอยท์น่ารักง่ะ แนวช้านเลยยย :impress2:
-
โอ๊ยยยยยยย ฮาค่ะ :laugh: ฮามากอ่า
o13 ถูกใจพี่พอยท์
-
สมกับที่รอคอย อิอิ
นั่นว่าแต่สองคนนี้เป็นใครอ่ะ
แต่ที่แน่ๆๆ เป็นสามีพ้อยท์ หุ หุ :z1:
-
หมดกันเลย พ้อยท์
-
พี่พ้อยท์ติสแตก ฮาและรั่วค่า~ 555 :laugh:
คุณพี่สองคนเป็นใครคะ จากที่พี่พ้อยท์บรรยายคงจะหล่อน่าดู รวยน่าคบ
ให้อภัยค่า~ 3P จงเจริญ~ :mc4:
หลายคู่ดีจังเรื่องนี้ แปปๆไม่กี่ตอนก็โผล่มา 2 คู่ (กับอีกหนึ่ง 3P)
ฝาแฝด แอร๊ง~
แต่บักเซย์ เรียกเหมือนอีสานป่าวคะ เหมือนบักจ่อยไรงี้? (ฮา...)
ชอบพี่พ้อยท์สุดใจขาดดิ้น รักนะคะพีพ้อยท์ของหนูววว~ :กอด1:
แต่ขออีกเรื่องค่ะ...
ติดต่อพี่พ้อยท์ให้มาแต่งห้องให้หน่อยจิ :give2:
ห้องเฮียแกได้ใจมากค่ะ!!! o13
ปล.เม้นยาวเป็นประวัติการณ์เลยตู...
-
:z3: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เฮียพ๊อยท์เสียสาว???ซะแล้วววววว :o8:
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
:call:
-
อ้าวๆ นั่นซิ สองคนที่พรากเวอร์จิ้นไปจาก ฮิคารุคือใครหนอ รอต่อไปจ้า มาต่อไวๆๆๆๆน๊า
-
อ่านมาตั้งแต่เห็ดแล้วนะ แต่ไม่รู้เป็นไง รู้สึกว่าพ้อตย์เป็นตัวละครที่อยู่กับคอนเซปที่สุดแล้ว คือรั่วตลอด ไม่โดดไปมา
ดีใจนังที่พ้อยต์มีเรื่องเป็นของตัวเอง
-
ฮาชักโครกดูดหัวอ่ะ :m20: :m20:
พี่พ้อยท์นี่ติสต์+รั่วได้ใจมว๊ากกก!! :laugh:
,,,เสียตัวแหล่วๆๆๆ :oo1: ,,,
-
เปลี่ยนชื่อเรื่องดีมั้ยนะ =3= o18
-
ตามพ้อยท์มาจากเรื่องเห็ดกะเซอร์ แล้วก็ต้องรีบตามพ้อยท์ไปญี่ปุ่นซะงั้น
ขำพ้อยท์มากมาย อย่างรั่ว อ่านไปขำไป แต่ไหงนายติสท์ของเราโดนตัดตูดเร็วขนาดนี้แถมเมาอีกต่างหาก
:pig4: น้องแบม
-
พี่พ้อยท์ โคตรฮาอ่ะค่ะ
ไรเตอร์มาต่อเร็วนะ :impress2:
-
ตามมาด้วยคน :mc4:
พ้อย ติสแตกได้อีก
แต่โดนมากๆอย่าตุ๊ดแตกน่ะ :laugh: :laugh:
:กอด1:
-
ตอนที่ 3
นี่แหละถึงเรียกว่าสร่างเมาของแท้ ผมตื่นมาในสภาพเปลือยเปล่าไปทั้งตัว มีสองชีวิตที่ผมไม่รู้จักนอนอยู่ข้างๆ ตกลงที่ตูฝันว่าลุงแก่ๆสักคนกลับบ้านผ่านโถส้วมนี่มันเรื่องจริงใช่มั้ยเนี่ย
หมับ !
ผมคว้าตูดตัวเองมาบีบเบาๆ เจ็บได้ที่เลยตู มองทั้งตัวก็มีรอยแดงๆเต็มไปหมด
เสียตูดแล้วหรอวะ
ทำไงดีวะเนี่ย แล้วมันสองคนเป็นใครจำได้ลางๆว่าเจอกันหน้าบ้านลุงโถส้วม เอาเป็นว่าต้องทำเรื่องที่สำคัญที่สุด ในขณะอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมสินะ
หาไรกินกันเหอะ
เฮ้ย เรื่องกินมันสำคัญนะ กองทัพต้องเดินด้วยท้องไม่ใช่หรือไงกันเล่า
ผมกระเถิบตูดปวดๆของตัวเองไปปลายเตียง คว้าเสื้อคลุมแบบญี่ปุ่น มันคงผูกเหมือนเสื้อคลุมอาบน้ำทั่วไปล่ะน่า แม้จะปวดแสนปวด ขาจะไม่มีแรง
แต่ !!
ผมก็ต้องทำภารกิจหาไรใส่ท้องให้สำเร็จให้จงได้ ผมลากเท้าไปช้าๆ ออกจากฝั่งห้องนอน เจอประตูบานแรกผมก็เปิดออกทันที
ห้องน้ำ อีกละ วู้ เปิดสองรอบโง่สองรอบเลยตู ผมก็ลากเท้าไปประตูอีกบานที่ถัดออกไป
แล้วทางเดินก็ปรากฏออกมาให้ผมเห็น อืม สงสัยอยู่โรงแรมแฮะ ห้องแปดห้องที่ผมเดินนับ เพราะว่าห้องที่ผมออกมามันดันอยู่ในสุดน่ะสิ มีแปดห้องเองหรอวะโรงแรมไรเนี่ย แล้วผมก็เจอบันไดขนาดอลังการงานสร้าง หรูหราฟู่ฟ่า เอ่ออ่า วับว่า (เยอะไปไหม) ฝั่งตรงข้ามก็เป็นทางเดินคล้ายๆกับที่ผมออกมา คงมีอีกแปดห้องเหมือนกัน มองไปด้านขวาเจอบันได ด้านซ้ายก็เป็นบันไดอีกสองขั้น ผมชะโงกขึ้นไปดูก็เห็นเป็นคล้ายๆห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่สไตล์ยุโรป เว่อดีว่ะ
แต่ของกินมันต้องอยู่ในครัวสินะ คงไม่มีครัวบ้านไหนอยู่ชั้นบน ผมก็ลากขาที่เริ่มจะไม่มีแรง กับตูดปวดๆ ได้แต่เอามือบีบๆมันนวดๆมัน
“อูยยย เจ้าตูดหายปวดไวๆเสะ” ผมก็เดินเกาะราวบันไดไปเรื่อยๆ จนถึงชั้นแรกซะที ถึงรู้ว่ามันเป็นบ้านที่ใหญ่ดี เพราะมันไม่มีลอบบี้แบบโรงแรมแฮะ ไปทางไหนดีวะ ทางซ้ายเป็นทางเดินกระจกไปทางสระว่ายน้ำที่ผมเห็นไกลลิบๆ ทางขวาเป็นห้องรับแขก เพราะมีโซฟาชุดใหญ่ แล้วก็มีทางเดินต่อไปอีก ครัวมันอยู่ไหนวะเนี่ย ผมเลือกที่จะไปทางขวาผ่านโซฟาหรูหรา เดินไปเรื่อยๆ แล้วสุดทางเดินก็เจอประตูใหญ่ๆ ห้องไรวะเนี่ย ผมก็ถือวิสาสะเปิดดู พระเจ้า ! ห้องสมุด มีห้องสมุดในบ้านด้วย เฮ้ยเจ๋งว่ะ แต่จากสภาพคงไม่มีการ์ตูนแฮะ ผมก็ปิดห้องที่ไม่น่าสนใจนั่น เดินต่อไป บ้านมันใหญ่จริงๆ ปวดตูดไปหมดละ
ฮวบ ! แล้วขาผมก็หมดแรงในที่สุดผมนั่งลงตรงปลายทางเดิน มองย้อนไปทางที่เดินมา เห็นรอยเลือดหยดเป็นทางมาหยุดที่ตัวผม
เลือดจากผม ?
เลือดออกมาจากตูด ?
ผมเป็นริดสีดวงทวาร ?
ไม่นะ
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ผมขยี้หัวตัวเองตะโกนลั่น ตูเป็นริดสีดวง โฮกกกกกก ไม่นะ ม่ายยยยย
“ฮืออออออออออ ” ผมชันเข่าขึ้นซุกหน้าลงไป ใครก็ได้อย่ามองผม ผมเป็นริดสีดวง ฮืออออ ผมจะนั่งไม่ได้อีกแล้ว
“ $%#!!%&$ ” เมดผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาทำสีหน้าตกใจ เธอคงจะเสียใจแทนผมใช่มั้ย นี่เธอกำลังสวดมนตร์ให้ผมหายใช่มั้ย ผมเงยหน้ามองเธอทั้งน้ำตา
“ผม กำลังจะตาย ฮือออ”
“%&$@#$$#%^ !!” เธอยังคงสวดมนตร์ให้ผม เธอช่างเป็นคนดีจริงๆ (เหมือนมันจะไม่ใช่นะพอยท์)
“คุณชายเกิดอะไรขึ้นครับ” ลุงที่บ้านอยู่โถส้วมเดินมาจากไหนไม่รู้พูดกับผมด้วยภาษาไทย
“ผม กำลังจะตาย ”
“คุณชายจะตายได้ยังไงครับ อยู่ที่นี่คุณชายจะต้องปลอดภัย ตระกูลเรนงะเรามั่นคงสำหรับคุณชายครับ”
“แต่ เลือดผมไหลจากตูด ผมเป็นริดสีดวงทวาร ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก”
ผมทึ้งหัวตัวเองตะโกนดังลั่น จนลุงแกตกใจ ก่อนทำหน้าหนักใจ
“เอ่อ … ทายาก็หายครับ มันแค่เป็นแผลไม่ได้เป็นริดสีดวง”
“ลุงจะรู้ได้ไง ผมปวดตูดจะตายอยู่แล้ว”
“เอ่อ นั่นอาจจะมาจากที่คุณชายกับคุณชายของบ้านเราทำกิจกรรมบางอย่างกันมากกว่าครับ”
นี่คือเรื่องที่มาจากผมเสียตูดใช่มั้ยเนี่ย
“ไม่ตายแน่นะ”
“แน่นอนครับ”
“งั้น ผมหิวมากเลย หาอะไรให้กินหน่อยดิ”
“เชิญทางนี้เลยครับ” ลุงแกผายมือไปในทางที่ผมต้องเดินต่อไป แต่ผมกลับหมดแรงซะก่อน และตอนนี้ผมก็ลุกไม่ขึ้น
“ผม .. ลุกไม่ไหว”
พรึ่บ ! ผมถูกอุ้มขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนของใครคนหนึ่ง ไอ้หน้ายิ้มหวานๆออกแนวขี้เล่นนี่เอง ข้างๆก็มีไอ้ตาดุยืนมองขรึมๆ
“ป่ะ หาข้าวกินกัน ฮ่าๆ เก่งนะเดินมาถึงนี่ได้ แถมยังตะโกนลั่นบ้านอีก”
“ดื้อ”
คำพูดจากคนสองคน ทำให้ผมฉุนเล็กน้อยแฮะ
“ปล่อยเดะ”
“หืม อะไรนะ”
“บอกให้ปล่อย จะอุ้มทำไม ไปเองได้” ผมยักคิ้วกวนประสาท แต่ไอ้หมอนี่กลับยิ้มขำ
“แล้วเมื่อกี๊ใครกันที่บอกอิโตะซังว่าลุกไม่ไหว”
“หมามั้ง มันวิ่งไปแล้ว มาไม่ทันเอง”
คุณอาจจะไม่เคยเห็นใครเรียกตัวเองว่าหมา แต่ผมก็ทำไปแล้ว !!
เราเดินมาเรื่อยๆ ผมก็บ่นไปเรื่ยอๆ แต่ไม่ดิ้นหรอกเปลืองแรงยังไงมันก็ต้องลากผมมาอยู่ดีสู้ให้มันอุ้มจะได้ไม่เหนื่อยดีกว่า
จนวางผมไว้ที่โต๊ะกินข้าวที่ยาวเป็นกิโลเมตร แต่กลับมีแค่คนสามคนนั่งอยู่ฝั่งหนึ่งของโต๊ะ อาหารจารร้อนก็มาเสิร์ฟทันที
“มันคือไรอ่ะ”
“อาหารง่ายๆ ข้าวหน้าหมูทอดของญี่ปุ่น” คนตาดุที่นั่งอยู่หัวโต๊ะพูดเรียบๆ
“กินไม่เป็น”
“เมืองไทยไม่มีให้กินหรอ” ไอ้หน้าอ่อนทำหน้าตกใจเล็กน้อย
“ก็มี แต่ไม่ชอบกินอาหารญี่ปุ่นขออย่างอื่นได้มั้ย” คนตาดุสะบัดมือเล็กน้อยพ่อครัวก็เข้ามาในชุดเชฟอย่างดี อืมหรูดีแฮะ
“เอาอะไร”
“ข้าวไข่เจียวหมูสับใส่หอม ใส่ซอสมะเขือเทศเยอะๆ พริกไทยหน่อยๆก็พอ”
“ไข่เจียวเนี่ยนะ นี่เชฟแนวหน้าของญี่ปุ่นเลยนะ อย่างอื่นก็ได้”
“ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากกิน อยากกินไข่เจียว มีปัญหาป้ะ”
“ฮ่าๆ นายนี่น่าสนใจดี จริงมั้ยครับพี่”
“อืม แปลกดี” แล้วเขาก็พูดภาษาเอเลี่ยนใส่เชฟ ที่รีบเดินออกมาทำอาหาร
“เหอะ ว่าแต่ชื่ออะไรอ่ะ”
“เรนงะ นาซึโนะ” คนตาดุพูดสั้นๆ
“เรนงะ ทัตสึโอะ”
“เฮ้ยเจ๋งดีชื่อคล้ายกันเลย มันต้องมีซังๆคุงๆจังๆแบบญี่ปุ่นปะ อ่านในการ์ตูนเป็นมีด้วย”
“คำลงท้ายชื่อญี่ปุ่น ที่เรามักจะได้ยินบ่อยๆเนี่ย จะมี 3 คำ คือ "ซัง" , "คุง" , และ "จัง"
ซึ่งจะเรียกตามระดับความสนิท ไม่ใช่แบ่งตามเพศนะ
ซัง - ภาษาไทยก็ประมาณว่า "คุณ" เป็นคำสุภาพ ซึ่งมักใช้กับคนที่เราไม่สนิทด้วย หรือ ใช้กับผู้ใหญ่
คุง - เรียกได้ เมื่อสนิทกันพอประมาณ ผู้หญิงก็ใช้ คุง ต่อท้ายชื่อได้ไม่แปลกอะไร (อาจารย์มักใช้เรียกศิษย์ หัวหน้าเรียกลูกน้อง ไม่ว่าจะเพศอะไรก็ตาม)
จัง - ใช้เรียกคนที่เด็กกว่า หรือคนที่เราสนิทมาก ผู้ชายก็เรียกจังได้ พ่อแม่ปู่ย่าตายายก็มักเรียกลูกหลานตัวเองว่า "จัง" ไม่ว่าลูกหลานจะเป็นหญิงหรือชาย"
“อ๋อออออออออออ แล้วต้องเรีกกนามสกุลปะ”
“สำหรับคนไม่สนิท” นาซึโนะตาดุพูดเรียบๆ
“แต่ถ้าเกิดสนิทอาจจมีการเรียกชื่อแบบอื่น เช่น ทาคุมิ อาจจะเรียกเป็นทาคุมิน โมโมกะ ก็อาจจะเป็นโมโมะ อะไรแบบเนี้ย” ทัตสึโอะก็อธิบายให้ผมเข้าใจ
“เออช่างมันเหอะ เรียกชื่อพวกนายแบบอื่นได้มะ ยากจริงๆ ที่ไทยเรียกง่ายกว่าเยอะ”
“แล้วแต่” ผมสังเกตว่านาซึโนะนี่ยิ้มมุมปากจางๆ เหมือนยินดีไงงั้น ไอ้ทัตสึโอะก็ยิ้มลัลล๊า
“ว้าว น่าประทับใจแฮะ”
“ก็เรียก โนโนะ กับ โอโอะ แล้วกันง่ายดี เนอะ ชื่อพอยท์นะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ไอ้สองคนนี้ตาค้างอึ้งไปเลย ชื่อเท่ล่ะสิ หึหึ
“คิดได้ไงเนี่ย”
“เจ๋งปะล่ะ เอามาจากเทเลทับบี้เลยนะ เคยดูปะ ตัวเหลือๆที่ชื่อลาล่าอ่ะ จะได้คล้ายๆลาล่าไง น่ารักดีๆ” แล้วพ่อครัวก็ยกไข่เจียวมาเสิร์ฟ
“ป่ะๆกินข้าวอย่ามัวแต่ดีใจได้ชื่อใหม่กัน รีบๆกินซะ วู้” แล้วผมก็กินแบบไม่คิดชีวิต อื้อหือ ไข่เจียวฝีมือเชฟไม่อร่อยเลย จืดชะมัดสู้บ้านเราก็ไม่ได้ คราวหลังสงสัยต้องสอนเชฟทำไข่เจียวซะละ เป็นเชฟได้ไงวะเนี่ย
แล้วผมก็นอนพักในห้องเดิม ไอ้สองคนนี้ก็มานอนด้วย โดยมีโอโอะเล่าเรื่องแปลกๆในญี่ปุ่นให้ฟัง มันก็น่าสนใจดี โนโนะก็นอนกอดผมไว้หลวมๆ หลับตาลงแล้วก็หลับ
ผมเหมือนลืมอะไรไปหรือเปล่านะ ?
เออว่ะ ผมกับพวกมันไม่รู้จักกันนี่หว่า ทำไมผมต้องมาอยู่บ้านมันด้วย แถมเสียตูดให้มันอีก
ไหนจะที่มาที่คลุมเครือว่ามาโผล่บ้านมันได้ไง แล้วห้องพักอันไฮคลาสของผมที่โฮมเมทนั่นอีกอ่ะ ?
ตายละ
ผมลืมหนี !!!
ลืมได้ไงวะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ผมหันไปด้านซ้ายก็โนโนะตาดุ ด้านขวาก็โอโอะหน้าขาว
สงสัยคงต้องรีบหนีซะแล้วสิ
ผมคิดช้าไปปะวะ ?
---------------------------------
จบไปอีกตอน แฮ่ ขอขอบคุณ คุณZakuPz ที่แนะนำเรื่องความเข้าใจการใช้ภาษาญี่ปุ่นด้วยค่ะ :กอด1:
Bambam_oh[AT]hotmail.com ไว้คุยกันตามทวงนิยาย ลากให้มาอัพ ทั้งหลายแหล่ แอดมาเป็นเพื่อนกันได้ 55
-
ช้าไปมากเลยพอยท์เอ๊ย 55+
อย่างฮา
-
:m20: ทำไมไม่คิดได้ปีหน้าเลยล่ะจ๊ะนู้
ลืมหนี!! คิดได้ไงเนี่ย
-
ขอบอกว่าพี่พอยท์คิดช้าถึงช้ามากก ฮ่า ฮ่า
แถมยังทำเนียน กินข้าว นอนต่อ กร๊ากกกก
พี่พอยท์ติสก์เกิ๊นนนนนนนนนนนนน
-
3p addict มารอด้วยคน น่าสนใจจริงๆ :-[
-
กำ พี่พ้อยท์ดันลืมทำเรื่องสำคัญ :jul3:
อาร์ตตัวแม่จริงๆ เอาอารมณ์เข้าว่า สุดยอดดดดดด o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดด เป็นปลื้มค่ะเป็นปลื้ม แล้วปลื้มพี่พอยท์ตั้งแต่เรื่องที่แล้ว แล้วอ่ะ มาเจอแบบนี้หนูหลงใหลในความอินดี้ของพี่แล้วล่ะ โฮกกกกก
ว่าแต่เหมือนพี่แกจะตระหนักได้ช้าไปหน่อยนะ ว่าแต่จะหนีไงล่ะ? อย่าหนีเล้ย เพราะมีแนวโน้มว่าจะหนีไม่รอดอ่ะพี่พอยท์
พีเอสซึ.ไอ้เรารึแอบหวังว่าพี่แกจะได้รุกกับใครเขาสักคนบ้าง....ที่ไหนได้พี่แกดันรับรวดสองคน ฮือๆ
-
รั่วได้ใจจริงๆพี่พอยท์ นี่ขนาดเค้ากดไป 2 รอบแล้วนะ เพิ่งจะมานึกได้ว่าลืมหนี 555+ ดูดู๊น่ารักได้โล่ :m20:
-
พอยท์น่าร้ากกกกกก
:L1: :pig4:
-
555 กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ถูกต้องนะคร๊าบบบบ o13
แต่ถ้าเทียบกับหนีออกจากบ้านคนแปลกหน้านี่ก็ช้าไปจะพี่พอยท์
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ o13
ถูกใจอย่างจังเลย!!
-
:m20: :m20:
ไร้คำจำกัดความเลยนะ พี่พอยซ์
-
:m20: :m20: :m20:
อษอย่างไม่มีเหตุผล รู้แต่ว่าฮาจริงๆ
-
:m20: :jul3: :m20: :jul3:
น้องพ้อย ลืมไรไม่ลืม ดันลืมหนี กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นายเอกรั่วๆแบบนี้ชอบมาก ฮ่าๆๆๆๆๆ อ่านไปก็ฮานายเอกไป จนเขาหันมามองทั้งออฟฟิต คริคริ
พ้อยจ้ะลืมไปได้ขนาดนี้แล้วก็อยู่มันซะที่นั่นล่ะ มีพื้นที่ให้หนูละเลงสีได้อีกเยอะ หุหุ
+1 ให้คนเขียนค่ะ อัพบ่อยๆอย่าหนีไปไหนน๊า~~~ :impress2:
-
คิดได้ตอนนี้คงไม่ทันแล้วละ
:m20: :m20:
-
ความรู้สึกช้านะเนี่ย ติสแตกจริงๆเล๊ย
-
ฮามากเรยอ่ะ
ตอนพี่พ้อยท์ เป็นริดสีดวง
55555 . :laugh:
สนุกมากค่ะ ^^ :-[
-
จะแบ็วไปไหนนน? 5555
รั่วได้อีกค่ะ
ขอให้หนีไปได้นะ (ขนาดห้องครัวยังไปไม่ถูกเลย!!)
-
จะฮาไปแล้ววววววว :m20: :laugh: :m20: :laugh: :laugh:
-
รั่วได้อีกอ่ะ พ้อยท์เอ๊ย :laugh:
ดีน่ะเนี่ยที่ยังคิดได้ว่าลืมหนี :pigha2:
:กอด1:
-
ตายละพ้อยท์เอ้ย กินข้าวไข่เจียวหมดไปจาน พึ่งรู้ได้ว่าต้องหนี :laugh:
-
ลืมอะไรไม่ลืม ลืมหนี ฮาโคตร :m20:
o13ให้คนแต่งนะ
-
ไม่ทันแล้วจ๊ะคุยพอยท์สองคนนั่นไม่ปล่อยไปแน่
เตรียมตกลงปลงใจกันได้เลย
-
เป็นริดสีดวง 555 คิดได้ไง น่ารักจริงๆเลยพอยท์
เจ็บตูด+แรงหมดอยู่ อย่าหนีเลย นอนเล่นไปก่อนเหอะ แต่ยิ่งนอนจะยิ่งเจ็บหรือป่าวหว่า
:pig4: น้องแบม
-
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
พอยท์ แม่ง
มึนจิงๆๆอ่า
-
ลืมหนี คิดได้ตอนนี้ก็ไม่ทันซะละ 555555 .
พอยท์ กวน มึน ฮา :)
-
“มันเป็นคำเรียกให้สุภาพส่วนใหญ่ผู้ชายใช้คุงผู้หญิงใช้จัง แต่ถ้าทางการหน่อยใช้ซังก็ได้ คล้ายๆกันแหละ”
ตรงนี้ขอแก้ความเข้าใจผิดของคนแต่งหน่อยค่ะ
คำลงท้ายชื่อญี่ปุ่น ที่เรามักจะได้ยินบ่อยๆเนี่ย จะมี 3 คำ คือ "ซัง" , "คุง" , และ "จัง"
ซึ่งจะเรียกตามระดับความสนิท ไม่ใช่แบ่งตามเพศนะคะ
ซัง - ภาษาไทยก็ประมาณว่า "คุณ" เป็นคำสุภาพ ซึ่งมักใช้กับคนที่เราไม่สนิทด้วย หรือ ใช้กับผู้ใหญ่
คุง - เรียกได้ เมื่อสนิทกันพอประมาณ ผู้หญิงก็ใช้ คุง ต่อท้ายชื่อได้ค่ะไม่แปลกอะไร (อาจารย์มักใช้เรียกศิษย์ หัวหน้าเรียกลูกน้อง ไม่ว่าจะเพศอะไรก็ตาม)
จัง - ใช้เรียกคนที่เด็กกว่า หรือคนที่เราสนิทมาก ผู้ชายก็เรียกจังได้ค่ะ พ่อแม่ปู่ย่าตายายก็มักเรียกลูกหลานตัวเองว่า "จัง" ไม่ว่าลูกหลานจะเป็นหญิงหรือชายค่ะ
-
:m20: พี่พ้อยท์จี้อ่ะ
-
:laugh:
-
ฮาดี :jul3:
-
สรุปว่าพ๊อยท์ห่วงกินไม่ห่วงตูด - -/
-
“มันเป็นคำเรียกให้สุภาพส่วนใหญ่ผู้ชายใช้คุงผู้หญิงใช้จัง แต่ถ้าทางการหน่อยใช้ซังก็ได้ คล้ายๆกันแหละ”
ตรงนี้ขอแก้ความเข้าใจผิดของคนแต่งหน่อยค่ะ
คำลงท้ายชื่อญี่ปุ่น ที่เรามักจะได้ยินบ่อยๆเนี่ย จะมี 3 คำ คือ "ซัง" , "คุง" , และ "จัง"
ซึ่งจะเรียกตามระดับความสนิท ไม่ใช่แบ่งตามเพศนะคะ
ซัง - ภาษาไทยก็ประมาณว่า "คุณ" เป็นคำสุภาพ ซึ่งมักใช้กับคนที่เราไม่สนิทด้วย หรือ ใช้กับผู้ใหญ่
คุง - เรียกได้ เมื่อสนิทกันพอประมาณ ผู้หญิงก็ใช้ คุง ต่อท้ายชื่อได้ค่ะไม่แปลกอะไร (อาจารย์มักใช้เรียกศิษย์ หัวหน้าเรียกลูกน้อง ไม่ว่าจะเพศอะไรก็ตาม)
จัง - ใช้เรียกคนที่เด็กกว่า หรือคนที่เราสนิทมาก ผู้ชายก็เรียกจังได้ค่ะ พ่อแม่ปู่ย่าตายายก็มักเรียกลูกหลานตัวเองว่า "จัง" ไม่ว่าลูกหลานจะเป็นหญิงหรือชายค่ะ
v
อ่อ แบมก็ฟังเพื่อนมาอีกที ก็นึกว่าใช่ ขอบคุณนะคะ ขออนุญาติก๊อบไปวาง แฮ่ ><
-
+1 ให้พี่พอยท์สุดมึนของเราค่ะ
พี่จะรั่ว จะฮาไปไหน
เสียจิ้นให้เค้าไปไม่คิดอะไรบ้างเลยเหรอ
ตื่นมาหิวจนลืมหนีซะงั้น :m20:
-
พอยท์ฮาไปไหน 555++
โดน...ดันคิดว่าเป็นริดสีดวง คนที่อยู่ใกล้คงไม่มีวันเบื่อแน่เลย
สนุกมากๆๆๆเลย ชอบนิสัยพอยท์มากกกกก :laugh:
-
พี่พ้อยท์ช่าง...ซึน อึน มึน ฮา รั่ว ซน ฯลฯ :laugh:
พี่แกก็ซื่อเนอะ...แต่ดีแล้ว 555
รอต่อนะเจ้าคะ :bye2:
-
พ้อยท์ รั่วสุด ๆ 555
-
กรี๊ดดดดดดด :a5:
มาตามแปะไว้ก่อนฮ้า :laugh:
อิฉันเตรียมปริ้นไว้อ่านแล้ว อิๆ
เพราะไม่ได้อ่านอีกต้องนาน เตรียมตัวคอมพัง :fire:
-
ขำพ้อยอ่ะ เป็นเอามากเลยนะนั่น
ฮาตั้งแต่ก่อนโดน :oo1: หลังจากโดน :oo1: ก็ยังฮาได้อีก
ลืมหนีซะงั้น ว่าแต่สามีทั้งสองคนนั้น เขาเป็นใครอ่า?
ทีแรกนึกว่าจะได้กับแฝด ที่ไหนได้ เขากินกันเองไปแล้ว
ต่อมาแอบลุ้นคู่โชกับเซย์....จิ้นไปแล้ว....ล่มกลางครันเพราะตื่นมาอีกทีหนูพ้อยเสียเอกราชให้ใครไปก็ไม่รู้ อิอิ
สนุกมากค่ะ มาต่ออีกนะคะ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกอ่านแล้วหลงพอยท์ อ๊ากกกก ไม่าไหวแล้ว ตอนแรกนึกว่าพอยท์เมะแหละ (โดนไรเดอร์ตบ)
55555 ชอบค่า รอต่อไป
-
อย่างฮาเลยแฮะ :m20:
-
:m20: :m20: :m20:
-
555+...พี่พอทย์ ดีเลย์ไปเยอะเลยอ่ะ
จะหนีทันมั้ยเนี้ย!!!
-
พ้อยท์รั่วจัง
ตั้งชื่อได้น่ารักมาก โนโนะ กะโอโอะ :m20:
-
ยังดีที่คิดได้อะนะ แต่คงไม่ต้องหนีให้เหนื่อยม้างป่านนี้ละ :bye2:
-
พี่พ้อยเริ่ดๆฮาไม่แคร์สื่อ
อิอิ
-
แบบว่านายเธอทั้งติสส์แตกทั้งรั่วแตกเลยอ่ะ :เหอะ1:
คาราวะจริงๆ o1
^^
:3123: :3123:
-
สิ่งสำคัญที่สุด...
หา'ไรกิน... :z3:
อ่ะนะ ตื่นมาเจอคนแปลกหน้านอนอยู่ข้างๆ แทนที่จะตกใจหรือกลัว
สิ่งแรกที่พอย์คิดถึงคือ หิว หา'ไรกินก่อน ซะงั้น
แล้วหลังจากท้องอิ่ม แทนที่จะคิดว่าตัวเองอยู่ที่ไหน กลับขึ้นไปนอนคุยกะใครก็ไม่รู้ซะงั้น
แถมตั้งชื่อให้เฉยเลย
ยังดีนะที่สุดท้ายนึกได้ ว่า ลืมหนี!!!!! :a5:
พอยท์เอ๊ยยย ไม่นึกได้ตอนผ่านไปซักสามวันหละ
ติสสุดๆ :m20: :m20:
-
ถ้านายเอกจะฮาขนาดนี้ ฮาๆๆ ขำก๊ากเลยอ่ะ นายเอกแนวมาก แหวกทุกกฏของการเป็นนายเอก o13 ฮาตรง ริดสีดวง คิดได้อ่ะ :pigha2:
ว่าแต่ อยากรู้เช่นกันว่า สองคนนั้นมาจากไหน รอตอนหน้าอย่างด่วนค่ะ :impress2:
-
ฮ่าๆ นายเอกลืมอะไรไม่ลืม ลืมหนีซะงัน >-< สนุกมากๆเลยจร้า
ชอบเคะแบบนี้สุดๆไปเลย หลุดโลกดี
เราขำจนปวดท้องเลยอ่ะ ฮุฮุฮุ
-
ลืมนานไปมั้ย กินข้าว ทำอะไรกันเสร็จหมดแล้วเนี๊ยะ :z1:
-
กินหัวกินหางเรียบร้อย
อร่อยเหาะ
แผล๊บบบบบบ พ้อยท์นี่กินอร่อยน่าดูเลยแฮะ
-
เอ่อ รู้สึกว่าพ้อยท์นี่จะน่ารักไปอีกแบบนะคะ:laugh:
คิดได้นะหนูพ้อยท์เป็นริดสีดวงกับลืมหนีเนี่ย ที่จริงคงตั้งแต่หิวข้าวแล้วแหละ :m20:
-
พ้อยท์ฮาแอนด์รั่วจริงๆ
ว่าแต่สองหนุ่มนี่ใครหว่า ดูท่าจะรู้จัดพ้อยท์มาก่อนหน้านี้แล้วนะ
ปล.แอบฮาตัวเองว่าเพิ่งนึกออกพร้อมๆกับเจ้าพ้อยท์เลยว่าต้องหนี - -;
-
:laugh5:พี่พอยท์จะฮาไปไหนค้ะ :laugh:
แบบนี้โนโนะ กับ โอโอะ รักตายเลย :o8:
-
เออ ไอ่เด็กซึน 555
-
ไม่ทันแล้วเพ่
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วยกตูดให้เค้าไปเหอะ
-
คุณชายทั้งสองมาจากไหนเนี่ย :really2:
-
ฮาอะไรอย่างนี้นะพี่พ้อยท์ :m20: :m20:
ได้ใจสุดๆค่ะ ได้ใจตรงริดสีดวงนี่แหละค่ะ :laugh:
-
อยากรู้จัง อะไรจะทำให้พ้อยซ์มันเครียดมั่ง
-
พี่พอยท์ไหวไหมนั่น :laugh:
-
ประกาศความแนวให้ชาวโลกรับรู้
ยังออกตัวแรงเหมือนเดิมนะคะพี่พอยท์ ฮา
ให้ตายหลงใหลความอะเลิ้ดในตัวคุณจริงๆ สิน่า คุณพอยท์
-
อืมมม น่ารักดีเรื่องนี้
มาต่อไวๆน้า
-
ตอนนี้เรียกว่า ลำบากนิดหน่อย มันรีบๆพิมพ์ อารมณ์อาจจะแปลกๆไปจากเดิมเล็กน้อย 55 ขออภัยด้วยนะคะ แล้วก็ชื่อเรื่องยาวขึ้นแล้วนะเออ ฮี่ฮี่
- - - - -------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 4
เช้านี้ผมแหกตาขึ้นมาแต่เช้าเพื่อหนี หึหึ กูไม่อยู่แล้วโว้ยยยย ผมมองซ้าย โอโอะ หลับสนิทมือพาดอยู่บนเอวผม หันไปทางขวาก็เป็น โนโนะ ที่แม้แต่ตอนนอนก็ขมวดคิ้ว จนผมเผลอจิ้มนิ้วลงบนคิ้วมุ่ยๆ เออหน้ามันหล่อดีว่ะ
เฮ้ย ต้องหนีก่อน
ผมในสภาพชุดนอนลายจุดสีฟ้า ค่อยเขยิบๆ ลงจากเตียง ไปเปิดตู้เสื้อผ้าตู้ใหญ่เท่าโลก ประกอบเป็นเสื้อเชิ้ตทำงานอยู่ริม กางเกงสแล็คที่เดฟทุกตัวจากสายตาคนใส่เดฟแบบผมก็แขวนอยู่สวยงาม ฝั่งซ้ายของตู้เหมือนชุดไปรเวทลำลองทั่วไป ผมก็เลือกๆตามรสนิยม ในที่สุด
ผมก็อยู่ในชุดเดฟสีซีดๆสีเทา เสื้อกล้ามสีดำ เข็มขัดสีน้ำตาล แล้วก็เสื้อมีฮู้ดสีดำ รองเท้าคอนเวิสยี่ห้อโปรดที่ไซส์อาจจะใหญ่กว่าหนึ่งเบอร์สีส้ม ยังไม่หล่อแฮะ คว้าหวีมาเสยหัวใส่มู้ดเซตผมตามสเตปไปมา หล่อละ แว่นกันแดดเท่ๆอีกอัน เรียบร้อย ผมหันไปที่เตียงสองพี่น้องที่ไม่ใช่แฝดก็เหมือนแฝดนอนยังไม่ตื่น นาฬิกาสุดไฮโซบอกเวลาตีสามกว่าๆ เป็นเวลาที่ดีที่ผมควรชิ่ง ผมค่อยๆย่องออกไป เปิดประตู
ไอ้สัส ! ห้องน้ำอีกละ ห่าเอ้ย ทำไมตูเปิดผิดตลอดเวลาเลยแวะ ช่างแม่งละ
ผมค่อยๆย่องต่อไปเรื่อยๆ ย่องลงมาตามบันได ไปหยุดอยู่ที่ประตูใหญ่บานโต ค่อยๆแง้มแล้วก็ชิ่ง !
ห่าเอ้ยยยย ทำไมทางเข้าบ้านมันยาวขนาดนี้วะ ผมมองไปประตูรั้วที่อยู่ไกลเกือบลิบๆ ยังมีน้ำพุสุดอลังการกั้นอยู่อีก โวะ คนกล่อเซ็ง แต่เพื่ออิสรภาพ
ผมก็ค่อยๆวิ่งไปแบบไม่คิดชีวิต วิ่งไปเรื่อยๆ แฮ่กๆ
อิสรภาพอยู่ข้างหน้าแล้วพอยท์ แล้วผมก็มาถึงประตูรั้วขนาดยักษ์จนได้ มียามคนหนึ่งด้อมๆมองๆมาทางผมแฮะ
“%$#@$%^^ !!! #$%%##@%% !!” ลุงยามชี้หน้าผมแล้วเริ่มโวยวาย
“เฮ้ยไรวะ มองหน้าหาเรื่องหรอสาสสสสสสสสสสสส” ผมชี้กลับด่าสวนให้
หึหึ
กูรู้นะว่ามึงฟังกูไม่ออก สมน้ำหน้ามึงอยากด่ากูให้กูฟังไม่ออกเอง ถุ้ย ไอ้กากกกกก ผมแลบลิ้นใส่ลุงยาม ก่อนจะเริ่มปีนรั้วหรูหราราคาแพง แล้วกระโดดลงไปอีกฝั่งด้วยความหล่อ
“ไปละนะไอ้แก่ แบร่ๆ”
แล้วผมก็วิ่งออกไปทางขวามือ เพราะผมชอบขวามากกว่าซ้าย ผิดปะล่ะ ! ผมเริ่มวิ่งมาเรื่อยๆ จนท้องฟ้าเริ่มสว่าง ผมก็ยังไม่พ้นเขตบ้านเว่อๆนี่ แม่งจริงๆกว้างมาก มองลอดรั้วเข้าไปก็เห็นสวยสุดอลัง มองจากข้างนอกบ้านมันมีห้าชั้นแฮะ แต่ไมเห็นแค่บันไดไปชั้นสอง อันซีนเจแปน จริงๆ ช่างมันโว้ย หนีก่อน
เฮ้ย ชิบหายละ ผมเห็นลีมูซีนพร้อมชอปเปอร์หลายคันเริ่มออกจากบ้าน มันมาตามหาผมกันปะวะ ผมเริ่มหาทางหนีทีไล่
นึกสิพอยท์ นึกๆๆๆ นึกเร็วๆ คิดออกละ ผมปีนรั้วกลับเข้าไปอีกครั้ง ซุกอยู่ในกอดอกทานตะวันมุมรั้ว
‘ที่ๆอันตรายที่สุดคือที่ๆปลอดภัยที่สุด’
ตื่นมาตั้งแต่ตีสามเพื่อกลับเข้ามาในนี้ ลำบากจริงๆ รถขบวนยาวขับเลยตรงที่ผมแอบไปแล้ว ผมก็เห็นจักรยานของคนสวนอยู่ เพราะมันมีถุงเมล็ดพันธุ์ดอกไม้ ขอพอยท์ยืมเพื่ออิสรภาพก่อนนะครับ แม้ลักษณะจักรยานจะโบราณกาลก็ตามที แต่วันนี้มันจะได้ทำหน้าที่ระดับโลกแล้วล่ะ ผมคว้าจักรยานโยนลงไปนอกรั้ว หนักชิหาย แต่ความกลัวตายมันเยอะกว่า แรงเลยมาแบบไม่ได้ตั้งใจ แล้วก็รีบปีนรั้วอีกครั้ง เอาแล้วไง แฮนด์จักรยานหลุดไปข้าง ดีกว่าหลุดหมดนะ ผมขึ้นคร่อมจักรยานบุโรทั่งทันที เอ้าชิบหาย ที่นั่งก็เบี้ยว เออไม่เป็นไร
ผมเริ่มปั่นจักรยานอุบาดๆนั่น ไปในทิศทางตรงข้ามกับขบวนรถ แน่นอนว่าผ่านหน้าคฤหาสน์สุดเวอร์อีกด้วย ยามมันก็มองผมก่อนจะชี้หน้าอีกครั้ง ผมแลบลิ้นให้มันแล้วปั่นต่อ จนเจอแทกซี่ !! แทกซี่นะเว่ยยยยยยยยยยยยยย ผมโบกแทกซี่คันนั้น แล้วบอกว่าไปมหาลัยที่ผมต้องเข้าไปรายงานตัว
“#%$@!#$%^^*&^$$ !! #%%#@$%^$@#$%” ข่าวจากวิทยุที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง แต่ได้สายตาแปลกๆจากคนขับรถแทกซี่
“เอ่อ คุณผู้ชายมาจากไหนหรอครับ” คนขับถามผมเป็นภาษาอังกฤษง่ายๆ ด้วยความฉลาดผมเลยแต่งเรื่องขึ้น
“อ๋อ ไปค้างบ้านภรรยามาครับ พอดีเค้ามาเยี่ยมแม่ที่ญี่ปุ่น ตอนนี้ผมกำลังไปทำเรื่องย้ายมาเรียนตามภรรยาครับ”
“อ๋อลุงก็นึกว่าหนีมาจากบ้านตระกูลเรนงะ นี่เข้าประกาศเมื่อกี๊ว่าแขกคนสำคัญหายไปลุงก็นึกว่าเป็นเราหลงทางจากตระกูลจะได้พาไปส่ง เห็นบรรยายการแต่งตัวแล้วคล้ายเลยๆ”
“อ๋อ ไม่ใช่ผมหรอกครับ ฮ่าๆ”
เอาแล้วไงตู ผมมาถึงมหาลัยก็คลำๆหากระเป๋าตัง
ชิบหายละ มัวแต่หล่อ เริ่มเอาเงินมา !!!
“เอ่อลุงครับ ผมติดเงินไว้ก่อนได้มั้ย”
“เฮ้ย จะชิ่งหรอไปคุยกันที่โรงพักเลยไป”
“เดี๋ยวๆลุง ผมลืมเอาเงินมาจริงๆ เอาเบอร์ลุงมา แล้วผมมีเมื่อไหร่จะโทรไปคืน”
“ไม่ได้ๆ”
“ลุงงงงงงงงง” ผมกำลังเกาะประตูรถ ที่ขาผมลงมาข้างนึงแล้ว ลุงแกก็จะขับออกไปให้ได้
“#%%^$@$%^ !!” ผู้ชายในชุทสูทสีดำเดินเข้ามาคุยและยื่นเงินให้ลุง เอาแล้วพวกนั้นแหงๆ ผมรีบโกยแน่บเข้ามหาลัย
หมับ !!
“เหนื่อยมั้ยพอยท์” ผมหันไปก็เจอโอโอะยิ้มหวานๆ แต่รู้ว่ากำลังโกรธแน่ๆ
เพี้ยะ !
หน้าผมหันตามแรงตบของโนโนะที่เดินเข้ามา ก่อนจะโดนดึงเข้าไปกอด
“อย่าทำแบบนี้อีก … อย่าทำให้เป็นห่วงได้มั้ย” เสียงพูดเหนื่อยๆดังข้างหูผม
“โตแล้ว จะไปไหนก็บอกไม่ใช่หนีไป เข้าใจมั้ย” โอโอะก็เข้ามากอดผม ตอนนี้เราเลยกอดกันกลมหน้ามหาลัย
“เอ่อ คือไม่ได้ว่าไรนะ แต่เราเป็นอะไรกันตั้งแต่เมื่อไหร่หรอ แล้วผมทำไมต้องบอกพวกคุณด้วย เกทปะวะ ?” ผมดันตัวเองออกจากอ้อมแขนของคนสองคน
“คือ ขอแบบตรงๆ ผมว่าจำผิดคนแล้วมั้ง สองวันเราอาจจะมีสัมพันธ์อะไรกันไป แต่ลืมๆมันไปละกัน คิดซะว่าฝันไปแล้วกัน ไม่ได้ต้องการความรับผิดชอบ ผมเป็นผู้ชาย แมนพอจะรับผิดชอบชีวิตตัวเองครับ โอเคนะ ไปล่ะขอบคุณมาก”
สายตาที่สองคนส่งมามันว่างเปล่า และไม่เข้าใจ เอ้า แต่ผมไม่ได้ทำไรผิด เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อยจริงปะวะ
หมับ !
ผมโดนกระชากกลับมาโดยโนโนะ
“มันจะมากไปแล้วนะ หึ ก็ดี อยากลืมกันนักจะทวนความจำให้เอง” สายตาวาวโรจน์เอาเรื่องพร้อมแรงที่มากกว่าผมหลายเท่า กระชากลากถู ผมไปที่รถลีมูซีนคันยาว
“ปล่อยโว้ยยยย ปล่อยยยยยยยย” ผมดิ้นแท่ดๆเป็นแมวดิ้น
“พี่ครับ ผมว่าเราอาจจะเอาแต่ใจกันเกินไปนะ ปล่อยพอนท์เถอะน้องเขาเจ็บ” โอโอะจับมือโนโนะที่บีบแขนผมไว้ สีหน้าเขาเศร้าไม่แพ้กัน
“เออ ผมไม่รู้หรอกว่าไปทำไรให้ แต่ตอนนี้ผมมีเรื่องด่วนต้องไปทำ เดี๋ยวไปคุยด้วยเคป้ะ เรื่องนี้ด่วนมากอ่ะ”
ผมรู้ว่าพวกเขาลำบากใจแต่ตอนนี้ผมต้องไปทำเรื่องด่วนจริงๆก่อนที่มันจะไม่ทัน อาจเกิดเหตุการณ์ที่ไม่อยากให้เกิดได้ ผมเหลือเวลาไม่มากแล้ว ..
“เรื่องอะไร” สีหน้าลำบากใจของผมทำให้โนโนะ เผยสีหน้าเป็นห่วงออกมา
“เอ่อ … ผมปวดฉี่”
“อะไรนะ” ทั้งสองขมวดคิ้วทันที
“ปวดฉี่จะราดดแล้ว ไม่ได้ฉี่แต่เช้าแล้วไง รอก่อนนะ ไม่ไหวละ”
หลังจากปลดปล่อยสายน้ำแห่งความทรมารออกจากตัว ผมก็เดินตัวเบาออกมาเจอไอ้สองพี่น้องมฤตยูนี่
“อ่ะมีไรว่ามา เร็วๆดิ๊ รีบนะรีบ” ผมทำท่าทางรำคาญ แต่จริงๆคือไม่ค่อยกล้าจะมองหน้ามันเท่าไหร่ มันเขินแปลกๆไงไม่รู้ว่ะ ผ่าวๆตลอดเวลา
“คุยกันหน้าห้องน้ำเนี่ยนะ บรรยากาศดีจริง”
“เรื่องมากหรอโอโอะ คุยเหมือนกันปะ โด่”
“กวนประสาทว่ะพอยท์”
“พึ่งทราบหรอครับท่าน”
“พอได้ยัง”
“อะไรโนโนะ ไม่พอใจหรา มีไรว่ามาดิ๊ จะไปรายงานตัวละ”
“รายงานตัวอะไร”
“แหมทีงี้ล่ะประสานเสียง มาเรียนปีสี่ที่นี่เฟ้ย ต้องมารายงานตัวเลทมาสองวันแล้วเนี่ย ไม่ได้ใบจบทำไง”
“อ๋อ นั่นสินะลืมไปเลยว่านี่เป็นข้ออ้างให้มาญี่ปุ่น” เสียงพึมพำเบาๆจากโนโนะ
“อะไรนะ”
“เปล่า ไปสิรายงานตัว”
สองพี่น้องก็พาผมไปถึงห้องอธิการบดีที่ดูจะต้อนรับเป็นอย่างดี แจกแจงรายละเอียดว่าผมแค่มาเรียนบางคาบ ส่วนใหญ่ต้องไปฝึกงานที่บริษัทเรนงะ ที่ให้ฝึกงานด้านออกแบบสื่อโฆษณา หลังออกจากห้องอธิการผมก็เริ่มโวยไอ้สองคนนี้
“เฮ้ย ผมเรียนออกแบบภายในมานะเฟ้ย”
“จะได้หัดพลิกแพลงไงเล่า” โอโอะบอกแบบปัดๆ
“ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบคิดงานโฆษณา”
“แล้วชอบอะไร” โนโนะหยุดเดินถามผม ไอ้นี่มันหน้าดุแต่ใจดี แต่มือหนักชิบ
“ละเลงสี”
“งั้นไปเลือกที่บริษัท” แล้วไอ้ตาดุก็เดินต่อ
โหจะมีนักศึกษาฝึกงานกี่คนที่ได้เลือกงานที่ว๊อน พระเจ้าผมเริ่มจินตนาการถึงห้องสีขาวโล่งๆใหญ่ๆที่จะให้ผมละเลงได้เต็มที่
“เฮ้ย แต่ไม่กลับไปกับพวกคุณนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” ผมหยุดเดินก่อนจะพูดจริงจัง
“อยู่ๆไปเดี่ยวก็เป็นน่า” โอโอะกันดันหลังผมให้เดินต่อ
“ไม่เอาอ่ะ ไม่คุ้น ขอกลับไปนอนที่โฮมเมทได้ปะ เออว่ะ พูดถึงผมไปบ้านพวกนายได้ไงวะ”
สองพี่น้องเริ่มมองหน้ากัน ก่อนจะอ้ำอึ้ง
“เออช่างมันเหอะ ไปอยู่ด้วยกันที่คฤหาสน์ดีกว่า ไปทำงานสะดวกด้วย”
“ใช่ อยู่ด้วยกัน”
“ทำแบบว่าขาดผมไม่ได้งั้นแหละ”
“อืม”
“หะ”
“ขาดไม่ได้”
สองเสียงผสานกันขึ้นมาจ้องผมด้วยสายตาจริงจังจนผมเขิน
“พูดบ้าไรวะเนี่ย ไม่กลับโว้ยยยยยยยยย”
“ต้องกลับ” สองคนลากจับแขนผมคนละข้าง
“ถ้าบังคับก็อย่าหวังว่าจะมองหน้าอีก ไม่มองจริงๆด้วย” เสียงขู่ที่เด็กแถวบ้านเคยขู่ผม มันกลับใช้ได้ผลกับไอ้สองคนนี้แฮะ แม่งทำหน้าไม่ถูก ทำเหมือนเป็นเรื่องใหญ่ ผมเคยไปทำอะไรให้พวกเขากันนะ นึกไม่ออกเว่ย
“เอางี้ ปล่อยผมไปเที่ยววันนึง เจอกันตอนเย็นที่บ้าน เคป้ะ จะไปหาซื้อเสื้อผ้าใส่ ”
“จะกลับมาจริงๆนะ”
“กลับก็กลับ สัญญาลูกผู้ชายว่ะ”
“จะรอ” เสียงเรียบๆของโนโนะพูดก่อนจะเดินจากไป
“กลับไวๆนะ” โอโอะขยี้หัวผมแรงๆก่อนจะเดินจากไปเช่นกัน
ผมมองพวกเขาขึ้นรถลีมูซีนคันยาวจากไป
เฮ้ย กลับมา
ผมวิ่งตามรถคันยาวแต่มันไม่ทัน !!
ชิบหายแล้วไง
กูไม่มีเงินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
อาร์ตเกิ๊นจนลืมเงิน
พี่พอย์ทสุโค่ยยยย มั่ก ๆๆๆๆๆๆ
-
พี่พอย์ทเรื่องสำคัญลืมได้ไง!!! :m20:
วิ่งตามลีมูซีนเร็วลูกกก 55555 :jul3:
-
พี่พ้อยท์นี่อาร์ตตัวแม่บรมเลย
น่ารักอ่าา มีขงมีเขินด้วยเดี๋ยวนี้ พี่พ้อยท์พัฒนา! :-[ :-[ :-[
-
โอ๊ย!พี่พอยท์แม่งโคตรรั่ว :m20:
-
เอิ่ม พ้อยจ๊ะ หนูจะติงต๊องไปแล้วนะ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
พ้อยท์รั่วววว ลืมอะไรไม่สำคัญเ่ท่าลืมเงิน :m20: :m20:
-
จุด จุด จุด :a5:
มันติสแตกจนไม่มีอะไรไปนิยามมันได้ในขณะนี้ - -* :z3:
ชอบม้ากกกก~เรื่องนี้ :L1:
-
กร๊ากกกกก ได้เิดินกลับบ้านแน่ :laugh:
-
ติสต์ จิงๆๆเลย พ้อยต์
มาเป็นเดกที่มหาลัยไหม
-
แค่นี้น้อยไป
พ้อยซ์ยังได้อีก
-
รั่วตั้งแต่ต้นยันจบ ดูท่าทางจะหนีจากสองพี่น้องนี้ไม่รอดหรอก เหอๆ ยอมรับชะตาซะพี่พอยท์ :haun4:
-
โดนเอาคืนเปล่าเนี่ย...ทั้ง ๆ ที่มันเพิ่งจ่ายค่าแท็กซี่ไปให้แท้ ๆ แต่ดันปล่อยเกาะแบบไม่มีพ็อกเก็ตมันนี่ซักบาทนี่นะ
พ๊อยท์แกฮาว่ะ :m20:
-
ติสท์จอมรั่วไปมีความหลังฝังใจอะไรกับสองพี่น้องเนี่ย... ชักอยากรู้แฮะ
:pig4: น้องแบม
-
ตายแล้วววววววว!! แล้วพี่พ้อยท์ของหนู(?)จะทำไงคะเนี่ยไม่มีเงินอ่ะ,,, :jul3:
-
พ้อยโตะคุง
อันนี้ก็ฮาเกินไปนะ
ถึงกะลืมเรื่องเงินเลยเชียว555+
-
พอยท์เอ๊ย จะหนีทั้งทีเงินก็ลืม
แถมก่อนออกจากบ้านเค้า เสื้อผ้ายังต้องแนวด้วยเรอะ ! -[]-
ต๊องดี ชอบค่ะ ฮ่าๆๆ
แต่ปริศนาเรื่องของสองแฝดยังไม่กระจ่างเท่าไหร่
คิดว่าเจ้าสองคนนี้เนี้่ยเป็นตัวการการมาเรียนญี่ปุ่นของพอยท์แน่ๆ (และทุกๆเรื่องหลังจากนั้น)
-
ลืม เรื่องสำคัญเลยนะนั่น
:pigha2: :pigha2:
-
เอ่ออ แล้วจะทำไงละนี้
-
ไม่มีตังแล้วจากลับไงหว่า
-
5 5 5 55 ++
เฮียไม่มีเงินแล้วจะกลับไงเนี่ย ??
สองแฝดรีบกลับมารับด่วน :))
-
วิ่งตามลีมีซีนคุณพี่พอยท์คิดว่าจะทันเรอะคะ
ความอะเลิ้ดของคุณพี่นี่ช่างลึกยิ่งกว่าหลุมดำ
แหม...แต่โอโอะ โนโนะนี่ก็ไม่มีหันมาทำตาอาวรณ์แบบซีรีย์เลยนะนี่ ฮา
-
เฮ้ย!! รักหนูพ้อยท์ว่ะ!! ไอ้พวกเรนโงะเรนงะ สองแฝดนรกบ้าอะไรไม่ต้องเอาและ ขอเหอะ! (ไอ้แฝดมองหน้า)
แม่ง น่ารัก ซึน มึน น่ากินชิบหาย!
ฮาแตกตรงหนูพ้อยท์ไปทะเลาะด่ากับยาม กวนตีนสาดดดดดดดดดดด 5555 :laugh:
รอตอนต่อไปเจ้าค่ะ~ :bye2:
ปล.อยากได้หนูพ้อยท์มาเชยชมและกกกอดซักวัน อร๊ายยย :m3:
-
ไม่รู้จะสงสารหรือจะขำดี
อยู่ญี่ปุ่นต้องหัดเดินให้มากๆนะพ้อยท์ เข้าเมืองตาหลิวต้องหลิวตาตาม :laugh:
-
:jul3: พอยท์จัง ซื่อ มึน ติส :jul3:
ขี้ลืมอีกต่างหาก น่ารักจัง :กอด1:
-
จะฮาไปถึงไหน!! ลืมเงิน2ครั้งติดๆกันเนี่ย :laugh:
พอยท์คุงน่ารักอ๊ะ! ติสไม่พอยังมึนได้ใจ
ตกลง2พี่น้องเรนงะเคยมีอดีตอะไรกับนายติสแตกคนนี้นะ ท่าทางจะเป็นคนทำให้พอยท์มาญี่ปุ่นด้วย
-
พี่พอย์ทติสตล๊อดๆ
ลืมเงินได้ไงน้อ
-
ตามมาทันจนได้ :z2:
ผมใช่เวลาหนึ่งคืนของเมื่อวานและอีกสองชัวโมงของคืนนี้
เพื่อตามนิยายของคุณ :a5:
ตามมาตั้งแต่เรื่องของเห็ดแล้ว
นิยายของคุณสนุกดี o13
ผมจะติดตามต่อไป :pig4:
-
:laugh:แนวๆๆๆๆ.....จะรั่วไปไหนอ่ะพ๊อยท์
สองพี่น้องนี้ก็แผนสูงจริง....ล่อลวงเค้ามากเรียน o13เจ๋งอ่ะ
-
พอยท์นี่ที่สุด
ขนาดจะหนีเค้ายังไม่วายยืนเลือกชุดได้อีก
-
ฮ่าๆๆๆๆ แล้วจะเที่ยวยังไงเนี่ยพอยท์
:L2: :pig4:
-
พี่พอยท์ยังจะฮาอีก :m20: :m20: :m20:
-
:m20: :m20:
แล้วจะทำยังไงต่อล่ะพี่พอยท์
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
น่ารักสุดๆเลย :-[
แต่งได้สุดยอดมาก o13
รอตอนต่อไปค่ะ :bye2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
งง อยากรู้จังว่าสองพี่น้องนั้นมีความหลังอะไรกับพอยท์
-
ตามมาทันจนได้ :z2:
ผมใช่เวลาหนึ่งคืนของเมื่อวานและอีกสองชัวโมงของคืนนี้
เพื่อตามนิยายของคุณ :a5:
ตามมาตั้งแต่เรื่องของเห็ดแล้ว
นิยายของคุณสนุกดี o13
ผมจะติดตามต่อไป :pig4:
Thx ka ~
-
พี่พ้อยท์น่ารักมากกกก ><
อยากได้อ่ะ!! :z13:
-
พอยท์ก็ยังรั่งเหมือนเดิม :m20:
-
เห็นชื่อเรื่องแล้วนึกถึงหอแต๋วแตกแหวกชิมิอ่ะ55
อิพี่พ้อยท์คะ กว่าคุณมึงจะหนีได้มัวแต่ห่วงหล่อนะคะ คงหนีพ้นหรอกค่ะ อิบ้า
-
เพิ่งเช้ามาอ่านครับ
พล๊อตเรื่องแปลกดี
-
พี่พ้อยรั่วได้ใจจริงๆ :laugh:
ว่าแต่ว่าอยากรู้จริงๆสองคนนั้นมาได้ไงหว่า?? แอบชอบพ้อยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
-
หลายรอบแล้วนะพี่พอยท์ ไอ้เรื่องที่ไม่สำคัญน่ะไม่ลืม แต่ไอ้เรื่องสำคัญๆน่ะลืมจั๊ง!
แล้วก็นะ ตอนที่พี่จะหนีเขาอ่ะ ยังมัวห่วงหล่อ เออ เอาเข้าไป
เรื่องนี้มันฮาได้อีก ฮามันทุกตอนตั้งแต่อ่านมา
-
ไปซื้อเสื้อผ้ายังไง......ไม่มีตังค์ไม่ใช่รึ? =A=" :เฮ้อ:
-
เหอๆ พูดม่ะออก :jul3:
-
รออ่านนะ
-
ยังเป็นปริศนาอยู่หลายประเด็น
แอบลุ้นหนุ่มๆที่บ้าน กลายมาเป็น โอะกะโนะ ซะนี่
-
:กอด1:
-
ไป กัน 3 คนเลย ดิ น่า หนุก ออก เนอะๆๆๆ :impress2:
-
พี่พ้อยท์ น่ารัก เว่ออ่ะ ><
:-[ :-[
-
กลับยังไงดีคะนั่น
555+
-
มีคนติดตามพี่พอยท์เยอะ แอบดีใจ แฮ่ :-[
-
รั่ว&อาร์ตได้ใจจริงๆ T^^T
-
เพื่อเงิน..วิ่งสุดชีวิต
-
ตอนที่ 5
ใครว่าผมเครียดไม่เป็น ? มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ทุกๆคนย่อมมีเรื่องเครียดกันทั้งนั้น แม้อาจจะเป็นเรื่องเล็กในสายตาคนอื่น แต่บางครั้งหากคุณไม่เจอกับตัวเอง อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารู้สึกยังไง … และในตอนนี้ผมต้องยอมรับว่าผมเครียดจริงๆครับ
เครียดมาก
เครียดชิบหาย
เครียดสาสสสสสสสสสสสส
เครียดว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมนั่งหมดอาลัยตายอยาก เพราะไม่มีที่ไป ถึงอยากไปก็ไม่มีเงินตั้งแต่เช้าจนห้าโมงเย็น เดินไปเดินมาในมหาลัยนี่แหละ แล้วผมก็มาหยุดลงข้างทาง นักศึกษาญี่ปุ่นดูตั้งใจเรียนดีครับ ซ้ายขวามีแต่คนอ่านหนังสือ ส่วนผมก็ยิ้มกับลมกับฟ้าหล่อๆเท่ๆ ตามประสายาจกที่ดูดี
คติของผม …. หล่อทุกสถานการณ์ คือจิตวิญญาณของคนหน้าตาดี
ก็คนมันหล่อนี่หว่า ให้ทำไงว้า แล้วผมก็เหลือไปเห็น เฮ้ยนั้นมั่น เคนตะกับเคนจิ เจอคนรู้จักแล้วโว้ยย ผมใส่เกียร์หมาวิ่งไปหาพวกมันทันที
“เคนตะ เคนจิ” ผมตะโกนลั่น จนพวกมันหันมา
“ฮิคารุซัง สวัสดีครับ ผมเป็นห่วงมากเลยที่คุณหายไป” เคนตะทำหน้าดีใจมากมายที่เจอผม เคนจิที่คุยกันไม่รู้เรื่องก็ทำหน้าเป็นห่วงเช่นกัน พวกมันน่ารักดีว่ะ
“เออยังสงสัยเนี่ย ตื่นมาไปโผล่ไหนไม่รู้”
“เซย์ซังก็จะไปตามหาฮะ แต่โชซังบอกว่าฮิคารุซังไปพักกับเจ้านายของโชซัง”
“อ่าฮะ แล้วฉันหายไปได้ไงวะ”
“ก็พอฮิคารุซังสลบไป โชซังก็บอกว่าจะพากลับบ้าน แต่พอพวกผมตามหลับมาทีหลังโชซังก็บอกว่าไปอยู่บ้านเจ้านายแล้วเพราะฮิคารุซังฝึกงานที่นั่นฮะ”
ไอ้โชหน้าหมารู้จักกับสองแฝดมฤตยูด้วยแฮะ
“อ่าฮะ ใจมากๆ”
“ฮิคารุซังสบายดีนะฮะ”
“ก็ .. ไม่ค่อยสบายว่ะ”
“อ้าวเกิดอะไรขึ้นฮะ เจ้านายไม่ดีกับฮิคารุซังหรอ”
“เปล่า ไม่มีตัง อยากไปเที่ยว อยากเที่ยว เกตปะ”
“อ๋อ เอาของผมก่อนก็ได้ฮะ แล้วค่อยเอามาคืน”
“เฮ้ย ขอบคุณมากว่ะเคนโตะ”
“เอ่อ .. ผมเคนตะครับ”
“เออๆเหมือนกันนั่นแหละ เอาเป็นว่าขอยืมก่อนนะ”
แล้วผมก็ลาจากสองแฝดมาพร้อมเงินจำนวนหนึ่ง วะฮะฮ่า ได้เที่ยวแล้วกู เย็นพอดีผีเสื้อราตรีคงกำลังโบยบินกันตามย่านท่องเที่ยวกลางคืน ชินจูกุนั่นเอง
ผับตามชินจูกุเยอะดีครับ มีทั้งแบบนั่งกันริมถนน หรือเป็นร้านกึ่งผับ แล้วก็เป็นผับเลยก็มี ผมก็เดินไปเรื่อยๆ ตามประสาคนท่องเที่ยว อยากชมบรรยากาศมากกว่าจะมานั่งกินเหล้า วัยรุ่นวัยทำงานก็มากันเยอะ เป็นคู่ เป็นกลุ่ม หรือมาคนเดียวก็มี แสงสีเสียง เรียกว่าไม่แพ้ RCA เมืองไทย แต่ก็อย่างว่าบ้านเค้าอากาศเย็นกว่าเราเยอะ ผมได้แต่กระชับเสื้อคลุม ล้วงกระเป๋าเดิน
“#%^#$%^^$#^^^& !!” สาวน้อยในชุดนุ่งน้อยห่มน้อยปักชื่อร้านที่ผมเดินผ่าน พยายามเชิญชวนให้ผมเข้าไป แต่ขอโทษนะสุดสวย ไม่ใช่ว่าเธอไม่ดึงดูด ไม่ใช่ว่าเธอไม่น่าสนใจ
แต่ยาใจเอ๋ย เดอะพอยท์ โนมันนี่ครับ
ค่าแทกซี่มาก็เหมาเกลี้ยงไปแล้ว ผมได้แต่ทำฟอร์มว่าไม่อยากเข้าไป ทั้งที่ในใจอยากใจจะขาด เหมือนปล่อยคนอยากยามานั่งต่อหน้ายาเสพติด แล้วเสพไม่ได้ชัดๆ !!!
เพราะไอ้สองมฤตยูแท้ๆ แม่งงงงง ทำผมไม่มีตังเที่ยว
ผมก็เดินต่อไปเรื่อยๆ เอื่อยๆ จนมารู้สึกตัวอีกที กลายเป็นย่านผู้ชายไปแล้ว สาวๆหายไปไหนหมดวะ มีแต่ผู้ชาย และผู้ชาย
“สวัสดีครับคนสวย” ชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดเชิ้ตสีดำ ปลดกระดุมสามเม็ดโชว์หกห่อ เข้ามาดึงมือผมไปจุมพิต ภาษาอังกฤษสำเนียงญี่ปุ่นอาจจะฟังยากแต่เมื่อกี๊เขาบอกว่าผมสวยปะวะ
“เฮ้ยไรวะ” ผมเขยิบหนีทันที น่ากลัวชิหาย
“ฮะๆ อย่าตกใจไปเลยครับ เชิญมานั่งที่โฮสต์คลับเราก่อนมั้ย รับรองว่าไม่ทำให้ผิดหวัง” สายตาที่เหมือนอ้อนวอน พยายามชักชวนผม เต็มที่
“ไม่อ่ะ ตอนนี้ไม่สนใจไรทั้งนั้น” ผมยักคิ้วก่อนจะเดินต่อ
“พวกเราไม่น่าสนใจหรอครับคนสวย” ผู้ชายอีกคนเดินเข้ามารวบเอวผมเบาๆ กระซิบลงข้างหูจนผมสะดุ้ง
“เออ ไม่น่าสนใจเลย แล้วบังเอิญผมหล่อ ไม่ใช่สวย ขอตัว” ผมสลัดตัวเองออก แต่ก็มีพวกมันอีกหลายคนมารุมล้อมผมไว้ ภาษาอังกฤษที่เข้าใจมั่งไม่เข้าใจมั่งของหลายๆคนทำผมเริ่มมึน
“โอยยยย กูไม่เข้าโว้ยยยยยยยยยย ไม่มีตัง พอใจยัง โนมันนื่ แอมโนมันนี่ อ่ะสาสสสสส” ผมโวยวายภาษาไทยปนอังกฤษ สลัดตัวเองอีกรอบ จนเหลือผู้ชายสองคนที่ดูจะไม่ยอมปล่อยผมง่ายๆ
“แต่พวกผมก็อยากรับรองคุณอยู่ดีครับ ขอโทษนะครับถึงจะเป็นผู้ชายแต่คุณสวยมากจริงๆ” ผู้ชายตาคมคนหนึ่งในกลุ่ม จับมือผมขึ้นไปจูบ ยอมรับมันหล่อสวดๆ ผมเกือบหวั่นไหวเลยนะเนี่ย
“แต่ขอโทษจริงๆครับ ผมไม่ชอบการบริการทำนองนี้สักเท่าไหร่” ผมยักคิ้วกวนประสาทตามสไตล์ไป
“งานของพวกเราไม่ดีในสายตาคุณหรอครับ” ผู้ชายหน้าหวานอีกคน เออมันหล่อเหมือนกัน
“เปล่าไม่ได้ดูถูกทุกคนย่อมมีเหตุผลที่จะทำงานต่างกัน แต่ผมไม่ชอบใช้บริการทำนองนี้ มันดูสาธารณะไป ผมชอบความเอาใจใส่ที่พร้อมจะมีให้ผมคนเดียว ไม่ใช่ทุกคน”
คำพูดของผมเหมือนทำสองคนนั้นอึ้งไปเลย ได้แต่มองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมา
“แต่เราสองคนเป็นเจ้าของคลับครับ ดังนั้นเราไม่เคยบริการใคร คุณสนใจจะเป็นคนแรกมั้ยครับ”
“ไม่ล่ะ ถึงเป็นเจ้าของแล้วไง ? รอยยิ้มที่ขายให้ทุกคนผมไม่ชอบว่ะ มันการค้าเกินไป บอกแล้วไงผมชอบอะไรที่ต้องเป็นของผมคนเดียว ไม่ใช่แจกจ่ายได้กับทุกคน อาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่ถ้าแม้แต่รอยยิ้มยังไม่ใช่ของผมคนเดียว สิ่งนั้นมันก็ไม่น่าสนใจ”
“ขี้หวงสินะครับ” รอยยิ้มของสองคนนี้ยังไม่จางหายไป แต่สายตากลับแทนที่ด้วยความแปลกใจ
“แหงเดะ ของๆเราแบ่งให้ใครได้ไง แล้วที่สำคัญชอบเป็นฝ่ายโดนหวงด้วยครับ” ผมยักคิ้วกวนๆ ก่อนจะหันหลังเดินอีกครั้ง
“แล้วถ้าผมสองคนปิดคลับแล้วมาสนใจคุณคนเดียวล่ะครับ” ไอ้พวกนี้มันเข้าใจยากหรือไงวะ
“คำตอบก็ยังเป็นไม่ เพราะผมไม่ชอบอะไรที่ทุ่มเทโดยไม่เข้าใจความรู้สึกคนอื่น พนักงานร้านคุณจะอยู่ยังไงล่ะ อย่าคิดอะไรง่ายๆ”
“แสดงว่ายังไงพวกผมก็ยังคงไม่เป็นที่ต้องการของคุณสินะครับ”
“ประมาณนั้น ผมไม่ชอบโดนจีบ เพราะผมเป็นผู้ชาย ผมชอบจะเป็นฝ่ายจีบ”
“งั้นจีบเราสองคนสิครับ”
“ไม่ล่ะ พวกคุณน่าสนใจไม่พอ” ผมยักคิ้วแบบหล่อๆ แล้วเดินอีกครั้ง มันคงไม่เรียกแล้วนะ
“พอยท์ คุณชื่อพอยท์ใช่มั้ย” ผมหันขวับไปอีกครั้ง
“รู้ได้ไง” 1
“คุณรู้จักคุณชายเรนงะใช่มั้ย”
“เออ ใช่ ทำไมอ่ะ มีไร”
“เปล่าครับ แค่ .. ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ ผู้เป็นที่รักของคนต้องห้าม”
“ชื่อลิเกชะมัดเลยว่ะ เห่ยโคตร คิดได้ไงวะเนี่ย ไม่เอาได้ปะ ชื่อเชย”
“อุ้บส์ คิก” ไอ้หน้าหวานหัวเราะ ไอ้หน้าหล่อก็กลั้นยิ้ม
“ขำไรวะ”
“เปล่าครับ เอาเป็นว่ารีบกลับบ้านนะครับ ย่านนี้ยิ่งดึกยิ่งไม่ปลอดภัย”
“อือๆ อย่าเรียกอีกนะ ไปละ”
ผมก็เดินต่อไป ชื่ออะไรวะ ที่รักแห่งดงพญาเย็นหรอวะที่มันพูดเมื่อกี๊ ดงพญาเย็นมันเป็นป่าไม่ใช่เรอะ
นี่ผมหน้าเหมือนช้างม้าวัวควายในป่าหรอวะ ?
หรือผมดูสงบร่มเย็น ?
หรือพวกเขามองผมเป็นทาซาน โหนเถาวัลย์แล้วตะโกน
โห่ฮี้โห่ฮี้โฮฮฮฮฮ ฮิ้วววววววววววว
อะไรแบบนั้น เออว่ะ เจ๋งดี เท่ไม่หยอก
วะฮะฮ่า ต่อไปข้าคือ ทาซานแห่งดงพญาเย็น !!
ต้องรีบไปอวดโนโนะ กับ โอโอะละ กลับบ้านดีกว่า …
ว่าแต่ ตูจะกลับไงวะเนี่ย ผมมองซ้ายมองขวา ปรากฏว่าผมหลุดมาอยู่ตรอกไหนสักที่ ที่มันมืดๆ เริ่มห่างไกลแสงสี กลับไปทางเดิมดีกว่า
“^&&$^&$#@#$%!@#$%## !!” กลุ่มคนที่แต่งตัวแปลกๆ ห้าคนคาบบุหรี่เดินกันเข้ามาหาผม พร้อมพูดอะไรสักอย่าง ที่ผมไม่เข้าใจ มันสวดมนตร์อะไรวะ ผมพยายามเดินเลี่ยงแต่พวกมันก็กระชากผม จนผมสะดุ้ง แล้วมันก็ขำใส่
มันจะมากไปแล้วนะเว่ยยยยยยยยยยย
“เฮ้ยไรของมึงวะ” ภาษาอังกฤษของผมไม่กระดิกหูมัน เพราะแม่งยังพ่นภาษาปลาดิบมาอยู่ ห่าเอ้ยยยยย
เป็นแต่ภาษาปลาดิบกันหรอวะ วันๆมึงเรียนกันมั่งมั้ยเนี่ยยย ภาษาแฮมเบอเกอร์อ่ะหัดเรียนกันมั่งเด้ ทางที่ดีไปเรียนภาษาปลาร้าของบ้านกูด้วยเลยไป !!
“อ้ะ อื้อ …” ไอ้เถื่อนที่จับแขนผมอยู่ มันดันคอผมไปจูบ กลิ่นบุหรี่และเหล้าของมันทำผมแทบอ้วก ดิ้นสุดตีน สุดชีวิต แต่พวกมันมีกันเยอะกว่า ก็ล้อมผมไว้ทุกทาง คนๆหนึ่งล้วงเข้าไปในเสื้อผมแล้วลูบไล้แผ่นหลัง ผมทำได้แต่ดิ้น เพรำวกมันรวบมือรวบแขนผมไว้ไม่ยอมปล่อย
ผมกำลังโดนข่มขื่นใช่มั้ย ??
ทั้งๆที่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน แต่ทำไมผมสะอิดสะเอียดพวกนี้เหลือเกิน …
ไม่นะ … ใครก็ได้ช่วยที
แวบหนึ่งของความคิดผมคิดถึง สองแฝดที่รอผมอยู่ มันจ?ะรู้มั้ย ว่าผมกำลังโดนทำแบบนี้ …
“#^#$%&$@#%^##^^$##@@%%^ !!” พวกมันคุยกันบางอย่าง ก่อนยาหนึ่งเม็ดจะถูกส่งมาที่ปากผม ผมพยายามไม่กลืนมันแต่ก็ไม่ได้ผล พวกมันก็หัวเราะสะใจกัน มันคือยาอะไร …
แล้วผมก็ได้รับคำตอบ ผ่านไปเพียงเสี้ยววินาที ผมก็เริ่มร้อนไปทั้งตัว ยามันแรงมาก เพราะแค่เม็ดเดียว .. ผมก็แทบจะยืนไม่ไหวแล้ว แรงอารมณ์ที่กำลังสูงขึ้น จนน่ากลัว ผมเผลอหอบออกมา จนพวกมันเริ่มลวนลามผมอีกรอบ
แม้ผมจะขยะแขยงแต่พวกมันแตะจุดไหนผมก็เสียวไปหมดจริงๆ ไม่อยากยอมรับว่าอยากให้พวกมันแตะต้อง ใครคนหนึ่งล้วงเข้ามาสัมผัสแก่นกายของผม จนผมเผลอซี้ดปากออกมา
“$&#$&#@@%@$%^#&^#$^ !!”
“฿$^&$$&*#$%^%$#$% !! ^Y#$&$#^*$#%^& !!”
เสียงคนมาใหม่ไม่อาจทำให้ผมสนใจได้อีก พวกมันผละจากตัวผมออกไป แต่ตาผมพร่าไปหมดแล้ว ผมทรุดตัวนั่งพิงกำแพง สองมือค่อยล้วงเข้าไปสัมผัสส่วนนั้นของตัวเอง ก่อนจะเริ่มรูด
ไม่ไหวแล้ว
ร้อนมาก ..
ร้อน .. ร้อนไปหมด
เหมือนจะระเบิดถ้าไม่ได้ทำตอนนี้
เสียงครางที่ไม่เคยคิดว่าเป็นขอตังเองดังออกมา ผมรูดของตัวเองเร็วขึ้นแรงขึ้น จนปล่อยออกมาเหนอะหนะ แต่มันเหมือนไม่พอ .. ไม่พอ
“พอยท์ !!” ผมเงยหน้าขึ้นมองเห็นโนโนะ กำลังขมวดคิ้ว
“มะ .. ไม่ .. วะ .. ไหว แล้ว .. ร้อน .. ร้อน” ก่อนที่จะได้ทำอีกรอบ โนโนะก็ช้อนตัวผมขึ้นมาแนบอก
“เดี๋ยวจะช่วยนะ อดทนก่อนนะ” เสียงกระซิบเครียดๆ ที่ทำให้ผมสบายใจอย่างประหลาด
“พอยท์เป็นไงบ้าง” โอโอะวิ่งเข้ามาจับหน้าผม
“โดนยาตัวใหม่ แรงมาก รีบเหอะก่อนพอยท์จะไม่ไหว”
“ไอ้พวกนั้นมันเล่นยามาถิ่นเราแล้วหรอพี่”
“หึ ไม่ตายดีแน่”
“ผมก็ไม่ยอม พอยท์มาโดนยาด้วย รีบไปเหอะก่อนพอยท์จะไม่ไหว” ผมถูกแบกสปอร์ตสองที่นั่ง มีโอโอะเป็นคนขับส่วนผมนั่งอยู่บนตักโนโนะที่ลอคผมแน่น
“ปล่อย .. อ้า มะ .. มะ ไม่…ไหว แล้วว … ทะ … ทำให้ที” ผมครางออกมาทั้งน้ำตา มันร้องไปหมดแล้วนะ …
“พอยท์ใจเย็นๆก่อนนะ อดทนก่อนจะถึงบ้านแล้ว เดี๋ยวทำให้” โอโอะพยายามปลอบผม
“ฮืออ … มัน ไม่ไหวแล้ว … ” ผมกรีดร้องออกมาทั้งน้ำตา มันจะระเบิดแล้ว
“ทำให้ก่อนแล้วกัน”
“เออๆพี่ช่วยพอยท์ก่อนแล้วกัน ผมขับรถอยู่คงไม่ถนัด”
แล้วโนโนะที่กอดผมอยู่ก็เลื่อนมือมาสัมผัสกับแท่งร้อนของผมที่ตอนนี้ทั้งแข็งทั้งตั้ง เพียงแค่เขาแตะลงมาแผ่วเบา ผมก็ครางออกมาสุดเสียง
To be con
5555555555555555 ไม่ได้ปล่อยให้ค้างนะ ตอนนหน้ามาเต็มๆ ><
-
:impress2:
เร็วๆนะตะเอง
-
:a5: :a5:
รอต่อไป ฮือๆๆ :m15:
-
กรี้ดด นู๋พอยท์ ติสจนได้เรื่องไงเลยยลูก อ้ายย :haun4:
แต่ดีนะที่สองหน่อนั้นมาช่วยทันไม่งั้น... :fire:
รอตอนต่อไป ฟุฟุฟุ :z1:
-
รอค่ะ....
แต่เร็วๆๆนะคะ ไม่ได้เร่งนะแต่มันค้างงงงง
-
:a5: :z3:
-
ตอนหน้ามาด่วนๆ
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่โนะโนะและโอะโอะทำไมปลอยให้พอยท์เจอเรื่องแบบนี้ละ
จะรออ่านตอนต่อไป
-
จ๊ากกก ค้างงงงงง กัดฟันไว้อึ๊บๆๆๆ รอตอนหน้า :a6: o21
-
ค้างเติ่งมากก กก ก ก
บ๊ะ ตอนหน้าคง..... :z13:
รอไม่ไหวแล้ววว 5555
-
มาต่อแบบนี้เหมือนเราจะโดนยาเลย
ไม่ไหวแล้วววววววว ช่วยที ค้างงงงงงงงง :z3:
-
พี่พ้อยท์โดนยาไปแรงขนาดนี้ มีหวังได้คางเหลือง ปวดสะโพกแน่ๆ :haun4:
ว่าแต่ใครที่บังอาจมาคิดไม่ดีกับพี่พ้อนย์เนี่ย โนโนะโอโอะต้องล้างแค้นให้สาสมเลยน่ะ :m31:
-
ยาตัวใหม่จะแรงขนาดไหนหนอ ??
-
:m25: :m25: :m25:
-
รั่วอีกแหล่ะพ้อยท์
แต่ตอนหน้าต้องเตรียมทิชชู่ใช่ไหมเนี้ย อิอิอิอิอิอิ
-
:a5:ค้างมากเลย อยากอ่านต่อ
-
ค้างง่ะเอิ๊กๆ :z1:
พี่พ้อยท์ก็ยังคงเป็นพี่พ้อยท์ซึน และมึน 5555 :laugh:
รอตอนต่อไปค่า~
-
+1 เดอะพอยท์ สุดตรีนและสุดติสต์
:กอด1:
-
กีสสสสสสสสสสสสสสส
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน พอยซ์ฮาสุดติ่งมาก
และที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด ค้างคามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
o22 ค้างงงงงงงงงงง!!!
ปล.“ประมาณนั้น ผมไม่ชอบโดนจีบ เพราะผมเป็นผู้ชาย ผมชอบจะเป็นฝ่ายถูกจีบ”
ความหมายมันต่างกันเหรอ เรางงอ่ะ :really2:
-
น่านน ผลของการไม่ยอมกลับบ้าน เห็นมั้ยล่ะ พอยท์ :laugh:
-
o22 ค้างงงงงงงงงงง!!!
ปล.“ประมาณนั้น ผมไม่ชอบโดนจีบ เพราะผมเป็นผู้ชาย ผมชอบจะเป็นฝ่ายถูกจีบ”
ความหมายมันต่างกันเหรอ เรางงอ่ะ :really2:
เฮือก พิมผิด เดี๋ยวมาแก้พรุ่งนี้ TT ขอบคุณที่เตือนค่ะ
-
พระเอกก็ต้องโผล่มาตอนแบบนี้สินะ :z1:
-
:haun4: รออ่านแบบเต็มๆ
-
โอ้ฉากต่อไปเราต้องเตรียมทิชชู่ไว่รึเปล่าล่ะเนี่ย
ท่าทางจะจัดเต็มด้วย ขอตัวไปเตรียมตัวรอตอนต่อไป
ก่อนนะ มาเร็วๆด้วย
-
แบบว่าฮาเกิ๊นนนนนนนนนนนนนนน
รั่วไม่มีที่ติเลยพ้อย 55555
กวนนนนนนนนนนมาก
โชคจังที่มีสองแดนปลาดิบมาหลงรัก
รอตอนหน้า :haun4:
-
มาให้ค้างได้อีก...แหม แต่ชอบพี่สองคนนั้นจัง ตื๊อใช้ได้ แต่ยังมีดีไม่พอให้พอยต์สนใจ :laugh:
-
กรี๊ดดดด
อ่านทันจนได้
พี่พอยต์จะน่ารักไปไหนเนี่ย
เชียร์ให้พี่เป็นเคะมาตั้งแต่เรื่องน้องเห็ดแล้วนะคะเนี่ย
อ่านแล้วค้าง
อยากอ่านต่อ
มาต่อด่วนๆๆ
จะรอนะคะ :monkeysad:
-
ง๊าาาาาา.....จะ จะ ใจร้ายยยย
ค้างมั่กๆค่ะ
มาต่อเร็วๆนะคะ
สงสารพ้อยโตะT___T
ทรมานแย่เลย
-
ค้างสวดยอดดดด
คอยลุ้นตอนหน้าพอยท์จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย
-
5555 ค้างงงงมากมายยยยย
-
สารพัดแฝด รอลุ้น จะมีอีกกี่ แฝด อิอิ
ตอนหน้าคงจะ :jul1:
-
เฮือกก พอยท์ทั้งรั่วทั้งยั่วอ่ะ :jul1:
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อนะคะ :impress2:
-
มาต่อเดี๋ยวนี้~~~~~~~~~~~~~
อ๊ากกกกกก :serius2:
-
:o12: คนแต่งใจร้าย อิอิ
ทำให้ค้างอย่างแรงอ่ะ :z3:
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :o8: :-[ :impress2:
-
เง่อ ค้างงงงง :a5:
รออ่านนะคะ
-
พอยท์ทรมานมากๆ อย่าช้า :angry2: รีบช่วยเหลือด่วนเลย
:pig4: น้องแบม
-
รออ่านเคิ้บบบ .
ค้างมาก ๆ
-
พอยต์น่ารักจับจิต รั่วแม่งทุกเวลา ฮาสาดจริงๆ :jul3:
ตอนนี้ค้างได้อีก ว๊ากฮ่าๆๆ :jul1:
มาต่อเร็วเน้อ จะระเบิดตามพอยต์แล้ว กร๊าซ :impress2:
-
เค้าอยากเสียเลือด มาเร็ว ๆ นะ
:m25: :m25:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงง :a5: :a5: :a5:
-
o22 o22 ค้างง่ะ
รีบๆมาต่อน้าาาาาาาาาา :z3: :z3:
-
อยากจัด เต็มมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
โถๆๆๆๆพี่พ๊อยท์ขาาาาา :L2:
สุดท้ายก็หนีสองแฝดไม่พ้นอ่ะนะคะ :m12:
โฮะๆๆๆๆๆ :haun5:
-
อะไรอ่ะ หื่นตลอดศกเลยอ่ะ
ดูเหมือนว่าตอนนี้พี่พอยท์จะรั่วกว่าที่เคยๆ
“โอยยยย กูไม่เข้าโว้ยยยยยยยยยย ไม่มีตัง พอใจยัง โนมันนื่ แอมโนมันนี่ อ่ะสาสสสสส”
ไอ้ประโยคที่ว่า "โนมันนี่" เนี่ย มันทำให้นึกถึงการ์ตูนเรื่องNo Moneyเลยล่ะ ตัวเอง :z1:
-
รอตอนหน้า
เป็นกำลังใจให้นะคร้าบบ
:mc4:
-
ขอด่วนๆๆ ฮ่าาาา พี่พ้อยยยยย
-
รอ ร้อ รอเจ้าค่ะ ,,, :m18:
-
พอยท์คุงเสน่ห์แรงเกินห้ามใจ ไปไหนก็มีแต่คนอยากกิน :z1:
ค้างมากกกกก!! มาต่อไวๆนะไรเตอร์ ทิชชู่เช็ดเลือดเตรียมไว้แล้ว
-
ปูเสือรอตอนหน้า น้ำ ขนม พร้อม ทิชชู่ก็พร้อม เลือดสำรองพร้อม
Ready แล้วค่ะ อิอิ มาไวๆน๊า :z1: :z1:
-
เลือดพร้อม!! ทิชชู่พร้อม!! ปูเสื่อรอเลย55 :z1:
-
รอรอรอ เมื่อไรจะมา ? .
-
:z1:
-
อยากอ่านตอนต่อไปไวๆจัง ว่า 2 หนุ่มจะช่วยพ้อยยังไงบ้าง คุๆๆ
-
เตรียมซับเลือดรออยุ่จ้า
-
มารอ...เสียเลือด อิอิ ตามอ่านมา...พอยต์ก็รั่วได้อีก 55555+
-
พอยท์จะแนวไปไหนอ่ะ ดูซิไม่ระวังตัวโดนยาเลย ดีนะที่ 2 แฝดมาทันอ่ะ
รอตอนหน้านะ...
-
ค้างฉากไหนไม่ค้าง ดันมาค้างฉากอย่างว่า!! :serius2:
พอยท์แนวมากไม่ใช่หรอคะ จัดฉากแรงๆแนวๆ สไตล์แอสแตรค มาให้คนอ่านเชยชมหน่อยสิหนู o13 แนวแค่ไหน ตราบใดที่ยังเป็นมนุษาฉากก็ยังสามัญ~
:impress2: เตรียมผ้าซับเลือดค่ะ
-
เข้ามาแปะไว้ก่อน อ่านตอนแรกแล้วชอบมากอ่ะ
แต่ช่วงนี้ไม่มีเวลาอ่าน :z3:
แต่จะมาตามอ่านเรื่อยๆ แน่นอนจ้า
-
:z3: อ๊ากกกกกกกกกก ค้างงงงงงงงงงงงง :z13:
:fire: มาอัพด่วนเจ้าค่า!!!
ตามเรื่องนี้มาจากเรื่องน้องเห็ด โอววววววว พี่พอยด์แบบนี้น่ารักได้อีก
ไม่ต้องขี้น้อยใจอ่าดีแล้ว แมนๆแบบนี้อ่า น่าถนอมนะง๊าบบบบบบ o13
-
เดี๋ยวบ่ายๆเย็นๆมาอัพค่ะ ขอโทษที่เลทนะคะ พอดียุ่งๆติดต่อโรงพิม ของน้องเห็ด
-
ชอบพี่พอยด์อ่าาาาาาาาาาาาา
มึนและซึนได้ใจเรามาก :laugh: :laugh:
-
อยากอ่านต่อแล้วววว
มารอค่ะ :pig4:
-
คุณแต่งมันออกมาได้ดีครับ o13
แต่ผมค้างมากๆ :a5:
ผมจะขอบคุณมากถ้าคุณจะรีบมาลงต่อไวๆ :pig4:
ฝากด้วยนะครับ :bye2:
-
เรทแรงมาก -…- เอาให้จุใจกันไปเต็มๆ
ตอนที่ 6
มือของโนโนะสัมผัสลงมาที่แก่นกายสวนกลางเพียงแผ่วเบา กลับทำให้ผมครางออกมาสุดเสียง ทำไมมันต้องการมากขนาดนี้ ทุกอย่างเหมือนไม่สำคัญถ้าผมไม่ได้ปลดปล่อยในขณะนี้
“พอยท์อดทนไว้ ผมรู้ว่ามันยากแต่ช่วยอดทนก่อนนะ” เสียงทุ้มนุ่มลึกที่ผมทำได้แค่พยักหน้าตา ฟันของผมขบลงสะกดกั้นอารมณ์บนไหล่หนาๆของโนโนะ ผมจะทนไม่ไหวแล้ว
มือใหญ่ของโนโนะค่อยรูดแก่นกายผมเบาๆ แต่ผมกับยกเอวตอบรับสัมผัสนั่นซะเอง
อาย …
เสียหน้า …
แต่มัน ไม่ไหวแล้ว …
“ระ .. แรง .. แรงอีก” มือหนาๆเริ่มขยับเร็วขึ้นแรงขึ้น ผสมกับที่ผมยกเอวรับสัมผัสนั่น มันก็ปล่อยออกมา
“โอเคขึ้นมั้ย”
“อื้อ” ผมพยักหน้าแต่แล้วกับฝังฟันคมๆของตัวเองลงบนไหล่หนาอีกครั้ง มันมาอีกแล้ว ความร้อนเริ่มขึ้นมาอีกแล้ว เสียงครางแผ่วๆด้วยความเสียว ที่ไม่เคยคิดว่าเป็นของตัวเอง ดังลอดออกมา สายตาพร่าไปด้วยน้ำตาแห่งความอดกลั้น
“ยาแรงมาก”
“ผมก็ว่างั้นพี่ พวกมันข้ามถิ่นมาแพร่ยาในเขตเราแบบนี้พยามกันชัดๆ”
ผมเห็นภาพโอโอะขบกรามจนขึ้นสัน พวกเขาคุยกันเรื่องยาบางอย่าง
“แล้วพี่จะเอายังไง”
“มันผู้ใดบังอาจแตะต้องพอยท์ อย่าหวังว่าจะอยู่ร่วมโลกกันได้”
คำมั่นสัญญาที่ผมไม่รู้ว่าตัวเองไปเกี่ยวอะไรด้วย มันทำให้ผมรู้สึกดีชะมัดเลยว่ะ
“กลับไปถึงตามหมอด้วย พี่ไม่แน่ใจว่ายาตัวนี้มันจะแรงแค่ไหน อาจจะแย่กว่าที่เราคิด”
“ได้เลยพี่ พอยท์อดทนก่อนนะ”
ผมพยักหน้า ขบกรามแน่น จนน้ำตาไหลออกมา
“พี่ทำให้พอยท์อีกรอบเหอะ ผมว่าปล่อยไว้ไม่ได้แล้วล่ะ ต้องทำจนกว่าอารมณ์มันจะหมดไป”
“อืม”
มือใหญ่เริ่มรูดให้ผมอีกครั้ง ปลายเล็บสะกิดส่วนยอดที่หยาดน้ำจนผมสะดุ้ง
“อ้ะ … อื้อออออ”
“ตอนนี้คงทำให้ได้แค่นี้ แต่ถึงบ้านเดี๋ยวทำให้เต็มที่นะครับ” แล้วมือใหญ่ก็รูดแรงจนสุด ก่อนจะเลื่อนมาขยำพวงทั้งสองข้างของผม มืออีกข้างก็ล้วงเข้าไปในเสื้อสะกิดยอดอกผมที่แข็งขันชูชันจนดันเสื้อกล้ามออกมาเห็นชัด ผมแอ่นตัวไปข้างหน้าตามสัญชาติญาณ มือเท้าคอนโซลรถไว้เชิดหน้าครางเสียงดัง
“โอยพี่ครับ ทำผมอารมณ์ขึ้นตามแล้วเนี่ย ไม่ไหวแล้ว ทำไมบ้านอยู่ไกลนักนะ ผมอยากมีส่วนร่วมจริงๆ”
“หึหึ ขับไวๆสิ จะถึงแล้วนั่นไง”
ภาพประตูใหญ่อลังการงานสร้างเปิดต้อนรับรถของเรา ที่มีลิมูซีนของบรรดาบอดี้การ์ขับตามหลังมา เรียกว่าเหมือนสวรรค์ดีๆของผม ความร้อนพวกนี้จะได้หมดไปสักที
“อ้า ….. อื้อออออออออออออออออ อ้ะ …” ผมครางออกมาสุดเสียง เมื่อโนโนะกำแก่นกายผมแน่น แล้วกระแทกแรงๆจนหยาดน้ำกามพุ่งออกมาจนเปรอะรถพร้อมเลอะเทอะกางเกงไปหมด
“ถึงแล้วนะครับ ป่ะ จะทำให้พอยท์ลืมร้อนไปเลย”
โอโอะวิ่งตามโนโนะที่อุ้มผมขึ้นทั้งเสื้อผ้าที่ยังรุ่มร่าม แล้วห้องๆเดิมก็ปรากฏอยู่ในสายตาผม ผมโดนเหวี่ยงลงบนเตียง มีโอโอะขึ้นคร่อมทันที ผมรีบชันตัวขึ้นรวบคอเขามาจูบแรงๆ โอโอะจูบตอบผมอย่างเร่าร้อนน้ำลายที่ผสมกันไหลลงมาข้ามแก้ม แต่ผมไม่คิดจะสนใจ จับมือโอโอะล้วงเข้าไปในเสื้อผม ซึ่งเขาก็ยอมตามใจใช้นิ้วบี้หัวนมผมแรงๆ
โนโนะหน้านิ่งก็ว่างอยู่ได้แปปเดียว เขยิบมากระชากกางเกงผมออกจากตัว โอโอะเขยิบตัวลงมานอนข้างผมแต่ปากของเราก็ยังจูบกันอย่างเร่าร้อนรุนแรง ผมเหลือบไปเห็นโนโนะที่ค่อยๆก้มลงเลียบอลสองข้างของผม จนผมแอ่นตัวขึ้นสุดแรง โอโอะก็กระชากเสื้อผมขาดออกจากตัว
“มะ .. ไม่ .. ไหว แล้ววว” ผมยกหัวโนโนะออกจากช่วงล่างตัวเอง ผลักเขาจนตกเตียงลงไปนอนกับพื้น ผมตามขึ้นคร่อมปลดซิบกางเกงโนโนะออกแล้ว ขยับสะโพกกระแทกช่องทางด้านหลังลงไปกับแก่นกายของเขาที่กำลังตั้งขึ้น
“พอยท์ … ซี้ดดดด” หน้าเสียวๆพร้อมซี้ดปากของโนโนะทำอารมณ์ผมสูงขึ้นกว่าเดิมแม้จะเจ็บแสนเจ็บกับช่องทางที่ยังไม่ได้รับการขยายแต่อารมณ์เสียวกระสันของผมกับมีอิมธิพลมากกว่า ผมเริ่มขยับแรงๆโดยมีโนโนะช่วยขยับสะโพก
“โอโอะ มาช่วย ผมด้วย ..” เสียงแหบพร่าเรียกอีกคนที่อยู่บนเตียงที่ดูเหมือนจะตอบสนองได้รวดเร็ว รีบถลาตัวเข้ามายืนคร่อมตัวโนโนะนั่นก็คือหันแก่นกายของเขาอยู่ตรงปากผม ผมยกมือรูดซิบเขาออกทันทีก่อนจะรวบมันเข้าไปในปากจนสุด เราสามคนกำลังร่วมรักในจังหวะที่ตอบสนองกัน เสียงครางจากปากทั้งสองคนทำให้ผมรู้สึกดีเป็นที่สุด ยกแขนขึ้นกอดเอวโอโอะแน่น พร้อมๆกับที่โนโนะยื่นมารูดแก่นกายด้านหน้าของผมอย่างแรง สักพักผมก็รู้สึกถึงน้ำที่ฉีดพุ่งออกมาจนเต็มตัวผม ไม่นานน้ำของโอโอะก็แตกอยู่ในปากผม ที่กลืนมันลงไปทั้งหมด แต่ผมก็ยังไปไม่ถึง ..
ฤทธิ์ของยาทำให้อารมณ์ผมพุ่งแรงขึ้น แต่มันก็ยังไม่ถึง เหมือนทั้งสองจะรู้เรื่องนี้ดี โอโอะขยับตัวออก ชันเข่าลงข้างผมใช้ปากรวมยอดอกผมเข้าไปแรงๆ ดูดขบเม้มด้วยฟันจนผมเสียวกระสันบิดตัวเร่า โนโนะก็จับผมกระแทกแรงๆ รูดแก่นกายผมจนสุด สักพักผมก็ปล่อยออกมาจนเลอะเทอะ
“พอยท์ พอยท์” เสียงกระซิบหวานๆจากคนสองคน ทำให้ผมรู้สึกดี แต่แล้วอารมณ์ผมก็สูงขึ้นมาอีกในเวลารวดเร็ว ฤทธิ์ยาของพวกนั้นทำให้ผมต้องการอีกแล้ว ..
จนผมคิดว่าแก่นกายอันใหญ่โตของโนโนะไม่อาจทำให้ผมพอกับเรื่องนี้ด้วยซ้ำ
“สองคน .. พระ .. พร้อม กัน ได้ไหม” ผมบอกเสียงพร่า น้ำตาไหลลงมา
“ทำไมยั่วแบบนี้วะพี่ ไม่ไหวละอยากกระแทกพอยท์” โอโอะช้อนตัวผมขึ้นวางลงบนเตียง
แต่ .. มันเสียวไม่พอ .. ผมคิดว่าตัวเองต้องการมากกว่านี้
“มะ .. มี สระ ว่ายน้ำมั้ย”
“มีครับ ทำไมหรอหืมมม” โอโอะขบเม้มแรงๆที่ติ่งหูผม
“อยากทำริมสระ นะ .. ได้มั้ย”
“ย่อมได้” โอโอะช้อนตัวผมขึ้นคลุมชุดคลุมญี่ปุ่น ที่ของผมชายเสื้อสั้นเหนือเข่า ผลจากการมัดลวกๆของโอโอะทำให้มันหมิ่นเหม่จนแก่นกายที่ชูชันผมดุนดันลอดผ่านสาบเสื้อที่มัดกันออกมา ผมหันมองโนโนะที่พึ่งจะมัดเสื้อคลุมตัวเองเสร็จ กับโอโอะ กล้ามเนื้ออกของผมเขาเซกซี่สำหรับผมในเวลานี้มาก ผมหันตัวพิงตู้เสื้อผ้า ใช้มือข้างหนึ่งสะกิดส่วนยอดแก่นกายตัวเอง มืออีกข้างก็ใช้ปากดูดจ้องมองโนโนะกับโอโอะ
“อย่ายั่วจะได้มั้ยฮะ” เสียงเครียดของโนโนะพร้อมแรงที่ผลักผมชิดตู้รู้สึกถึงแก่นกายของโนโนะที่แทงสวนเข้ามาในร่างกายจนผมตัวลอยยกขาข้างหนึ่งเกี่ยวกระหวัดเอวโนโนะไว้แน่น อีกข้างยืนเขย่างๆ ผมครางออกมาเสียงดัง จ้องมองโอโอะที่ยืนอยู่ โอโอะสบตาผมก่อนถลาเข้าประกบจูบผม คางผมวางอยู่บนไหล่โนโนะ ผมใช้แขนข้างหนึ่งโอบรอบคอโนโนะแต่มืออีกข้างกำลังลูบสางผมคนที่ผมกำลังจูบอยู่ขณะนี้ เสียงครางของโนโนะดังต่ำๆเหมือนคนสะกดกั้นอารมณ์ จนถึงจังหวะหนึ่ง ผมก็แอ่นตัวจนสุดปล่อยออกมาจนเลอะเสื้อคลุมโนโนะไปหมด ปากผมกับปากโอโอะผละกันออกมาจนเกิดสายน้ำลายเชื่อมต่อระหว่างปลายลิ้นเรา
โนโนะแบกผมขึ้นเดินออกมาจากห้อง เราสามคนตรงไปที่ริมสระว่ายน้ำที่มีที่นอนอาบแดดวางอยู่ ผมถูกวางลงบนนั้นอยากระมัดระวัง ผมเอนกายพิงพนักพิงลมเย็นๆปะทะผิวกายแต่ความร้อยจากฤทธิ์ยามันทำให้ผมรู้สึกตาฉ่ำๆบอกไม่ถูก ปากผมเผยอน้อยๆหอบเบาๆ คราบน้ำกามน้ำลายที่ยังหลงเหลือของโอโอะไหลลงมาข้างแก้ม ไม่ต่างกับคราบน้ำกามของโนโนะที่ไหลลงมาตามช่องขา
ผมรู้สึกว่าตัวเอง ยั่ว ชะมัด
ผมนอนมองสองคนที่ยังไม่ทำอะไรผมนอกจากใช้สายตาร้อนแรงจ้องมองผมที่นอนอยู่ จนผมขัดใจ
ทำไมไม่ทำล่ะ ..
ผมเลยชันเข่าขึ้นเปิดเผยร่างกายเปลือยเปล่าที่สายผูกหลุดออกจากกันตอนไหนไม่รู้ เผยให้เห็นพอยท์น้อยที่ชูชันตั้งตระหง่านเด่นหรา
“กระ .. แทก ผมทีสิครับ”
สิ้นคำเชิญชวนของผมทั้งสองถลาเข้ามาจับผมนอนคว่ำกับที่นอนอาบแดดโก่งสะโพกขึ้น ค่อยๆมีแก่นกายของใครสักคนสอดเข้ามา แต่อารมณ์ผมตอนนี้ต้องการความรุนแรง
“กระแทกเข้ามาทั้งสองคนพร้อมๆกันเลย ผมจะตายอยู่แล้ว” เสียงแหบพร่ากระเส่าของผม ทำให้ทั้งสองสอดเข้ามาพร้อมกัน แม้มันจะเจ็บแสนเจ็บแต่ผมกลับรู้สึกดีเป็นที่สุด ผมค่อยขยับตัวเข้าออกพร้อมพวกเขาจากเนิบๆก็แรงขึ้นแรงขึ้น จนที่นอนอาบแดดสั่นรุนแรง ผมยึดพนักพิงไว้แน่น แหงนหน้ามองฟ้าที่มีดาวอยู่เต็มไปหมด อารมณ์ผมตอนนี้เหมือนกำลังไต่ขึ้นฟ้าไปคว้าดาว ผมใช้มือหนึ่งเอื้อมลงไปรูดของตัวเองแรงๆตามจังหวะของโนโนะและโอโอะ จนปลดปล่อยออกมาๆพร้อมๆกันสามคน ขาผมเริ่มอ่อนแรงทรุดฮวบลงทันที
แต่ .. มันยัง ไม่พอ ..
“ฉันว่ายามันฤทธิ์แรงมากจริงๆทำขนาดนี้พอยท์ยังอารมณ์ขึ้นไม่หยุดเลย”
“ทำแบบนี้ต่อไปจะไม่ไหวเอานะพี่”
“ตามหมอไว้แล้วใช่มั้ย”
“เรียบร้อยครับ แต่ผมบอกให้เขามาหลังจากที่แจ้งสามชั่วโมง”
“อืม ตอนนี้คงได้แต่ทำให้พอยท์ปล่อยออกมาให้ได้มากที่สุด”
ผมฟังทั้งสองคนคุยกันด้วยภาษาญี่ปุ่นที่เขาไม่เข้าใจ ค่อยชันตัวขึ้น เอื้อมมือไปจับแก่นกายของทั้งสองคนละข้าง จนพวกเขาหันมามอง ผมยิ้มกวนๆเล็กน้อยก่อนจะเริ่มขยับมือแรงๆรูดเร็วๆพร้อมกันทั้งสองมือ จนพวกเขาหน้าบิดเหยเกด้วยความเสียว แต่อารมณ์อยากแกล้งมันมากกว่า ผมปล่อยมือออกก่อนจะลุกขึ้นพยายามวิ่งทั้งที่เจ็บแสนเจ็บ วิ่งหนีไปตามขอบสระ แต่โอโอะไวกว่าคว้าแขนผมไว้จนผมสะดุดล้มเอนลงไปในสระ เราสองคนลงไปพร้อมๆกัน จังหวะที่จมอยู่ในสระน้ำ เราสองคนประกบจูบกันอย่างรุนแรงถึงก้นสระโอโอะดึงผมไปกอดแล้วดีดตัวขึ้นมา เข้าจับผมเกี่ยวกระหวัดกับเอวแข็งแรง ก้มหน้าลงขบยอดอกผมจนผมเงยหน้าด้วยความเสียวอีกครั้ง โอโอะจับผมหันเข้ากับขอบสระที่โนโนะนั่งอยู่ ผมยกตัวขึ้นอ้าปากรับของโนโนะเข้ามาในปากพอๆกับที่โอโอะก็กระแทกแก่นกายเข้ามาในตัวผมอีกครั้ง สายน้ำเย็นๆกลับทำให้ผมรู้สึกดีกว่าเก่า โอโอะกระแทกครั้งแล้วครั้งเล่าจนผมเกือบปล่อยออกมาในสระ จนเกือบจะถึงโอโอะถึงดันตัวผมขึ้นมา นอนราบกับพื้นโก่งสะโพกให้เขากระแทกแรงๆจนปล่อยออกมา เหลือแต่โนโนะที่โยกตัวหลบเมื่อสักครู่ยังไม่ได้รับการระบาย ผมเขยิบเข้าไปนั่งคร่อมแล้วใช้ช่องทางด้านหลังรับแก่นกายของโนโนะเข้าไปเต็มๆ แล้วเริ่มขยับขึ้นขยับลง โนโนะก็ก้มหน้ากัดยอดอกผมแรงๆ แล้วโนโนะก็ปล่อยออกมา แต่อารมณ์ผมดันขึ้นมาแล้วโอโอะขยับเข้ามาสอดเข้าไปอีกคน แล้วขยับอีกครั้ง สุดท้ายเราสามคนก็ปล่อยออกมาพร้อมกัน
คราวนี้ผมหมดสติไปทันที …
-
:jul1: :jul1: :pighaun:
นี่คือสาเหตุที่ทำให้กาชาดขาดเลือดในขณะนี้ :laugh:
บอกได้คำเดียวว่า แร็ง!!
O M G
:jul1:
ยาเขาดีจริงๆ คุณภาพเน้นๆ
-
ยาของเค้าแรงมากกกกกกกก ฮ่าๆๆๆ
:pighaun: :pighaun:
:jul1: :jul1:
:pig4:
-
:jul1: เอิ๊กกก ตายอย่างสงบ
-
สลบไปคราวนี้จะซักกี่วันดี
:jul1:
-
แล้วพี่พอยท์จะสลบไปกี่วันละที่นี้
ตื่นมาคงเจ็บน่าดู
หรืไม่อาจกลายร่างเป็นซาดิสไปเลย
-
:m25: :m25: :m25:
-
โอววววววววววว สุดยอด ^^
เลือดไหลหมดตัว ม่ายไหวแระ
ตื่นมาจะเป็นยังไงเนี่ย อิอิ
:m25: :pighaun: :jul1:
-
ยายี่ห้ออะไรว่ะ ที่ทำให้พี่พ้อยท์เป็นไปได้ขนาดนี้ :jul1: :jul1: :jul1: :pighaun: :m25: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
ขอเติมเลือดด่วน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
แร๊งงงงงงงงงง ดุเดือด เร่าร้อน โอยยย เสียเลือด จะสลบตามพอยท์ไปด้วยคนแล้ว :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
พูดได้คำเดียวว่า น้องพอยท์แร๊งงงงงงงงง :z13:
ตอนนี้กรี๊ดไป กัดผ้าไป :-[
-
ร....ระ....แรงงงงงงงส์!!!
เงิบ เลือดพุ่งตายคาหน้าจอ
ปอหลอ.ฤทธิ์ยาหมดพี่พอยท์ต้องนอนซมนานไหมนั่น?
-
เลือดไหลหมดตัวตาย
พอยท์ เธอช่าง เซ็กกุซี่~
-
เข้าใจแล้วว่าทำไมกาชาดขาดเลือด
-
คนอ่านก็หมดสติเหมือนกัน :jul1:
เลือดท่วมตัวเลย
-
โอยยยยย :m25:
สุดๆค่ะ โฮะๆ
พี่พ้อยท์ยั่ว อร๊างงงงงงงงง :กอด1:
อยากจะตายคาที่จริงให้ดิ้นตายเหอะ!!!
ปล.โนโนะได้เยอะกว่าโอโอะแฮะ (ส่วนตัวปลื้มโอโอะมากกว่าฮ่ะ 555 :laugh:)
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก,,,
หมดแรงง,,,
:jul1: :jul1: :jul1:
-
โอยยยยย :m25:
สุดๆค่ะ โฮะๆ
พี่พ้อยท์ยั่ว อร๊างงงงงงงงง :กอด1:
อยากจะตายคาที่จริงให้ดิ้นตายเหอะ!!!
ปล.โนโนะได้เยอะกว่าโอโอะแฮะ (ส่วนตัวปลื้มโอโอะมากกว่าฮ่ะ 555 :laugh:)
แต่แบมปลื้มโนโนะมากกว่าอ้ะ !! 555 ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวได้สมทบทุนเท่ากันแน่นอน
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทึ้งผ้าห่มแทบขาด
ถ้าฟื้นขึ้นมา จะเดินได้มั้ยนะ^๐,,๐^
-
อยากจมกองเลือดตัวเองตาย
นุ้งพ๊อยท์ยั่วได้อารมณ์มากมายฮ่ะ
ขออีกๆๆๆ :กอด1: :กอด1: กอดคนเขียน จุ๊บๆ :L2:
-
ยาไรว่ะเนี่ยไมแรงได้ขนาดนี้ กินแล้วไม่ต้องพูดไรกันเลยทีเดียว :jul1:
ไม่ต้องรอแล้วเรียกหมอมาดูพอยท์เลยดีกว่ามั้ย สลบไปแล้วนั่น
:pig4:น้องแบม
-
:jul1: :jul1:
จมกองเลือด
-
สะ...สุดยอด!!! :pighaun: :pighaun:
แต่งได้...เยี่ยมไปเลย!!! o13 o13
สนุกมากค่ะ :o8: :o8:
รอตอนต่อไปนะค่ะ :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:m25: :m25: :m25:
-
:z1: :oo1: :pighaun: :haun4: :jul1:
เหอะๆๆ เเร๊วงส์....เลือดหมดตัว อร๊ากกกก!!
เเบมจ๋าเอาใจไปเลย 555
เเต่ยาอะไรเนี่ยยย!! เเรงเกินขนาดจริงๆๆ
ปล.ส่วนตัวพี่เชียร์โนโนะ อิอิ
ปล2.สู้ๆๆนะ น้องเเบม ^^ กอดๆๆๆ
-
:haun4: :jul1: :jul1: อ้ากกกก พอยต์ยั่วมากกกกก
อ่านแล้วเข้าใจไอ่สองศรีพี่น้องเลยอะ ห่วงห้อห่วง แต่อยากเอาก้อมาก ก๊ากกกก :m20: o18
-
ร-แรงสะใจมาก!! :m25: :m25: เกิดภาวะขาดเลือด :jul1:
ยาแรงได้โล่ห์จริงๆ ขอซักเม็ดดิ XD 2คนพร้อมกันยังไม่พอ
พ้อยท์ยั่วได้ใจมาก :give2:
สุดยอดอ่ะไรเตอร์ o13 เขียนได้ถึงพริกถึงขิงเลยทีเดียว
ปล. เรื่องนี้ทำให้รู้ถึงคำว่า "ตายคา..." :z1:
ปล.2 แอบชอบโอโอะ :o8:
-
ไอ้ยาตัวนี้มันหาซื้อได้ที่ไหนเนี่ย :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ให้ตายเถอะ อาเบะ :oo1:
:haun4: :jul1:
-
โอ้ พระเจ้า
เพิ่งอ่านอะไรแรงๆแบบนี้
สะใจโคตร
เสียเลือดหมดตัว :m25:
-
หมดฤทธิ์แล้วพอยท์จะเป็นยังไงบ้างอะ น่าสงสารจังเลย :P
-
:jul1: :jul1: :jul1:
ขอเลือดด่วน
-
กี่รอบอะ นับไม่ทัน :z1:
-
เลือดหมดตัวแล้ววววว :jul1: :jul1: :jul1:
-
2 in 1
อ๊ากกกกกกกกกกก :pighaun:
สุดสุด :haun4:
-
โห
แรงมากค่ะ
หุหุหุ
มีการบอกว่าให้หมอมาหลังจากที่แจ้งไปสามชั่วโมงอีกต่างหากแหน่ะ
กร๊ากกกกก
กะเวลาทำไว้ด้วย :haun4:
:pig4: สำหรับ NC ที่เรียกเลือดค่ะ :jul1:
-
เล่นขนาดนี่ ไม่ตาย ก้อเเลี้ยง ไม่โตแล่วคร๊าาาา :pighaun:
-
ปริ้นไปอ่านก่อนเด้ออออออออ :กอด1:
จ๊วบบบบบบบบบ !
-
พอยท์!!!!!!!
:jul1: :jul1: :jul1:
ยั่วได้ใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!
คนอ่านจะตายเเล้ววววววววววววววววววววววววววววว
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เลิสสสส ถึงใจกันเลยทีเดียววว
พอฟื้นมาน่ะ แทบสลบอีกรอบบบบบ
จัดหนัก อิอิ
:m25:
-
บอกได้คำเดียวค่ะ ว่า :jul1:
สุดยอดอ่ะพี่พ๊อยท์ ยั่วได้สุดๆไปเลย :m10:
-
:pighaun: สุดยอดเลยค่ะ แร๊ง :jul1:
:impress2: แต่ก็ชอบ
-
น้องพ้อยท์ไม่แคร์โลกจริงๆ ชอบๆๆๆๆ
ถ้ามีคนแบบนี้จริงๆคงจะสุดโต่งน่าดู
เราเองก็ยังเคยสงสัยเลยว่าใครกันเป็นคนกำหนดว่าชายต้องคู่กับหญิง(โดนเป่าหูตั้งแต่เด็ก)
ใครที่คิดต่างออกไปกลายเป็นคนแปลกซะงั้น...ช่างแม่งงง
.
.
ตอนที่6 ทำเอาหายใจไม่ทั่วท้องเลยอ่ะ หายใจผิดจังหวะเลยกรู
อิอิ ยายเข้าแรงจริงๆคุณผู้ชม
:กอด1: แบมแบม
-
ตามอ่านทันแล้วด้วยความที่อยากอ่านจัด ไม่สนอะไรและ :laugh:
อ่านทันพร้อมกับเสียเลือดอย่างมหาศาล :m25:
อยากจะสงสารน้องพอยท์ที่โดนยา แต่รู้สึกว่าจะอยากให้โดนอีก กร๊ากกกกกกกกกกก
เป็น nc ที่เยี่ยมมากเลยค่ะ แต่งได้ถึงใจจริงๆ เล่นเอาเลือดท่วมเล้าไปหมด
ปล.ยกมือบอกว่าชอบโนโนะด้วยคน แอร๊ยยยยยย ส่วนตัวชอบผู้ชายแบบนี้นิ่งๆ สยบทุกอย่าง
-
:m25: ตอนนี้เล่นเอาเลือดแทบหมดตัว ฮุฮุฮุ ได้ใจมากๆ
พ้อยท์สุดยอดไปเลย น่ารักมากๆ :o8: เป็นคนที่หลุดโลกสุดๆ ฮ่าๆ
ยาเขาแรงจริงๆ เล่นเอาสลบเลย
สู๊ดยอดดดดด
-
สุดจะบรรยาย เกินลิมิต NC-18
-
เอิ่ม ....ไม่รู้จะอธิบายยังไง :m25: .............รออ่านค่ะ
-
:haun4: สุดยวดดดดดดดดดดด เลือดหมดตัววววววว :jul1:
กรี๊ดกร๊าดดดดดดดด พอยท์ยั่วโค่ดๆๆ โอว แม่เจ้า ได้อีกนะเนี่ย
ยาหาซื้อที่ไหนเนี่ยยยยยยยย อยากได้ :o8:
-
เรียกรถพยาบาลด่วน
-
เลือดกระฉูด แรงส์กระจาย สงสารจังเลย ตื่นมาจะเป็นยังไงเนี่ย
-
เอาท์ดอร์เลยสินะ 55+
ยั่วมากอ่ะพอยท์
-
แหมต้องรอ3ชม.ค่อยให้หมอมานี้นะไม่ค่อยเลยย โอโอะ โนโนะ
ว่าแต่แบบนี้พอยท์ถ้าจะนอนยาวละนะ :jul1:
-
เลือดท่วมจมูกหมดแว๊ววว
พี่พอยท์โดนยาอะไรมาเนี่ย แรงโคตรรรร
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
ของเค้าแรงจริง ๆ
:pighaun: :pighaun:
-
อ๊าเลือดถ่วมจอ
-
บอกได้คำเดียวว่า แร๊งงงงงงง ทั้งยาและพอย์ทเลย
:haun4: :haun4: :jul1: :jul1:
-
ของเค้าดีจริงๆ !!
-
ถึงแม้ว่าโรงพยาบาลที่สุรินทร์จะยังมีเลือดเพียงพอ แต่ตอนนี้ อิคนอ่านคนนี้เลือดไม่เพียงพอแล้วค่า! :pighaun: :m25:
พี่พอยท์ยั่วมาก อ๊ากกกกกกกกกก
ว่าแต่หนูแบมจ๊ะ ตอนนี้แต่งยากไหมเอ่ย?? :z1:
-
เเรงสมชื่อ!!
-
สำลักเลือดเเล้วอ่ะ :pighaun: :m25: :jul1: :jul1:
-
แรงจริงอะไรจริงค่ะ หุๆ ,,, :haun4: :haun4:
-
กรี๊ดๆๆ
เริ่ดมาก
เร่าร้อนที่ซู้ดๆ
ตายจมกองเลือด
-
โฮก!.. โชกเลือดยิ่งกว่าออกศึก หึหึ แร๊งส์!!
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า ><
-
ขอหนูไปพักก่อน :jul1: :jul1:
-
:m25: :m25: :m25:
รอตอนต่อไปคะ
อยากรุว่าพอยท์ตื่นมาจะเดินไหวไหม?? โดนไปกี่รอบเนี่ย
-
จมกองเลือด
:jul1: :jul1: :jul1:
-
รอมาต่ออออออออ :z2:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
โอ้วมีแมสเสจมาบอกว่าขอจองหนังสือพี่พอยท์ล่วงหน้า 55 ยังไม่จบเลยแฮ่ ยังไงก็ขอบคุณที่ชอบพี่พอยท์กันนะคะ แบมอยากกดบวกหนึ่งให้ทุกคนจังเลยแต่กดไม่เป็น TT ซอรี่นะเออ อยากตอบทุกเม้นด้วย TT แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง อย่าโกรธกันนะคะ
ทำไมตอนนี้พอยท์น่ารัก ? 55 รู้สึกเหมือนกันมั้ย ฮิฮิ
---------------------------------------------------------
ตอนที่ 7
แสงแดดที่เข้าตาทำให้ผมค่อยๆลืมตา ก่อนจะปิดตาลงอีกครั้ง ค่อยๆลืมตาใหม่เพื่อปรับโฟกัส กระพริบตาปริบๆ เห็นเพดานขาวๆกับโคมไฟอลังการงานสร้าง ค่อยๆชันแขนดันตัวเองขึ้นนั่งก่อนจะล้มลงไปอีกครั้ง
ความชาตั้งแต่ช่วงเอวลงไปทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ และกังวล ผมขยับไม่ได้ ..
น้ำตาผมเริ่มคลอจนปริ่ม แล้วไหลลงมาตามแก้ม
“พอยท์ เป็นอะไรครับ หืม ” โอโอะที่เดินเข้ามาเห็นผมทำหน้าตกใจดึงผมไปกอดไว้
“ฮึก .. ฮือออออ” ผมยกแขนกอดเอวโอโอะแน่นซุกหน้าลงกับไหล่กว้างๆ
“โอ๋ๆ ไหนบอกมาหน่อยเกิดอะไรขึ้น”
“ต้องตายแล้วแน่ๆเลย ฮืออออ”
“อะไรนะ ทำไมคิดแบบนั้น” โอโอะทำหน้าตกใจ ถามผมเสียงสั่น
“ปวดฉี่ ฮือออออ”
“อ้าวแล้วปวดฉี่เกี่ยวอะไรกับตายครับ” โอโอะจูบขมับผมเบาๆ
“ลุกไม่ไหว ฉี่จะราดแล้ว อ่า แงงงงงงงงงงงงง”
ก็คนมันปวดจะราดแล้วให้ทำไงลุกไม่ไหวนี่เฮ้ย นึกว่าต้องฉี่ราดที่นอนเหมือนเด็กเบบี๋แอ๊บแบ๊วซะแล้วไง
“โอ๋ๆ ป่ะๆ ไปเข้าห้องน้ำกัน” โอโอะอุ้มผมขึ้นพาเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่ขาผมไม่มีแรงเลยยืนฉี่ไม่ไหว จะนั่งก็แปลกๆ
สุดท้ายโอโอะก็โอบผมไว้จากด้านหลังจัดการกับพอยท์น้อยให้ยกระดับในองศาที่ถูกต้อง ผมรู้สึกตัวเองว่าหน้าร้อนฉ่ามาก ขนาดฉี่ยังลำบากชาวบ้านเลยแฮะ
“รีบๆฉี่สิครับ เดี๋ยวทนไม่ไหวทำไง” ไอ้โอโอะลามกลูบพอยท์น้อยของผมไปมา กระซิบเสียงพร่าข้างหู
“กะ.. ก็มันอาย”
“โอ๋ๆ ไม่อาย อ่ะไม่มอง” โอโอะกลับหันหน้ามาสบตาผมแทน ทำให้ผมยิ่งเขินเข้าไปอีก รู้สึกผ่าวไปทั้งหน้าทั้งตัว กว่าจะฉี่ได้ผมก็อายจนไม่รู้จะอายยังไง แล้วเขาก็แบกผมกลับมาที่เดิม ผมรีบมุดลงไปในผ้าห่ม ไม่อยากให้เห็นหน้าตอนผมอายไปมากกว่านี้แล้ว
ไม่เท่เลยว่ะ !
“อายอะไร ออกมาเร็ว เดี๋ยวคุณหมอมาตรวจ” โอโอะก็กระชากผ้าห่มของผมแต่ผมก็ยึดไว้ก่อนจะม้วนตัวจนผ้าห่มพันตัวเป็นแยมโรลเหลือแต่หัวลอดออกมา
“หึหึ เจ้าหนอนน้อยทำไมน่ารักน่าฟัดจัง” ไอ้โอโอะทำหน้าหื่นขึ้นมานอนคร่อมผมที่กระดิกตัวไม่ได้เพราะกลายเป็นแยมโรลอยู่
“จะทำอะไร ออกไปเลยไป เกะกะว่ะ”
“ปากดีแบบนี้ขอพี่ชิมสักทีเหอะ” คางของผมถูกเชยขึ้น ก่อนจูบบางเบาจะประกบลงมาดุจปุยนุ่นต้องผิวน้ำ
ปุยนุ่นที่สัมผัสผิวน้ำเพียงแผ่วเบา กลับทำให้จมลงดำดิ่งลงไปยากที่จะถอนตัวขึ้น
จูบของโอโอะที่ไปแบบช้าๆไม่เร่งรีบทำให้ผมเหมือนปุยนั่นที่ค่อยๆถูกน้ำกลืนกลินจนจมลงไป จมลงไป …
ก่อนโอโอะจะผละออกไป สายน้ำลายเชื่อมปลายลิ้นของเราสองคนเป็นทางก่อนจะขาดลงในที่สุด สายตาผมและเขาผสานกันราวกับพิสูจน์บางอย่างในแววตาของอีกฝ่าย ก่อนรอยยิ้มชินตาจะปรากฏขึ้นกับคนตรงหน้าผม
แล้วผมก็หน้าร้อนฉ่าอีกแล้ว …
“เขินอีกแล้วนะเรา ฮะๆ” เขาโยกหัวผมไปมา
“ไม่ใช่เด็กนะ อย่าโยกหัวเซ่ ผมหล่อแล้ว โตแล้ว เท่แล้ว มีเมียได้แล้ว” ผมยักคิ้วกวนประสาทใส่เรียกความมั่นใจของตัวเองกลับมา
“อืม … ไม่เถียง แต่มีเมียแล้วนี่ไม่ยอมนะ เพราะพอยท์มีสามีตั้งสองคนแล้วจะทิ้งพวกเราได้ลงคอจริงๆหรอครับ ทำไมใจร้ายแบบนี้ล่ะ” น้ำเสียงตัดพ้อเอาแต่ใจ ทำให้ผมเริ่มรู้สึกผิด แต่แล้วคนตรงหน้ากลับยิ้มออกมา
“แกล้งกันนี่หว่า โคตรโกงเลยอ่ะ”
“ฮ่าๆ ก็อยากน่าแกล้งทำไมกันล่ะ”
“หมอมาแล้ว” โนโนะเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับหมอคนหนึ่ง สายตาคมดุของโนโนะกวาดมองผมที่เป็นแยมโรลอยู่ราวกับพิจรณา ก่อนเขากับโอโอะจะช่วยผมแงะตัวเองออกจากผ้าห่มให้หมอตรวจ หมอก็พลิกซ้ายพลิกขวา ตรวจความดัน วันไข้ ทั่วไปก่อนจะสั่งให้ผมถอดกางเกงเพื่อตรวจช่องทางด้านหลัง
“เฮ้ยไม่เอา ไม่เป็นไร เอายามาทาก็พอ ไม่ต้องถอดๆ” ผมอายจนหน้าแดง ทำไมเดี๋ยวนี้อายบ่อยจังวะ ผมหลบสายตาไอ้สองพี่น้องเขินๆ ใครจะถอดให้มันดูเล่า ถึงจะเห็นบ่อยแล้วก็เหอะมั้ง แต่ผมก็อายเป็นนะ
“ถอด หมอต้องตรวจ” โนโนะสั่งผมเสียงเข้ม
“ไม่เอา อยากถอดก็ถอดไปคนเดียวเซ่”
“เอ… ก็เห็นออกจะบ่อยนะ สลบไปตั้งสามวันหมอก็ถอดตรวจตั้งสามวัน” สามวันเลยเรอะ ! ให้ตายเหอะ
“กะ … ก็ตอนนั้นไม่รู้เรื่อง แต่ตอนนี้รู้เรื่องแล้ว ไม่เอา ไอ้บ้าทำไมชอบดูคนแก้ผ้ารึไง” ผมเถียงสุดชีวิต เอาเซ่ เพื่อป้องกันอิสรภาพของประตูหลังที่โดนทำลายไปลายครั้ง(อ้าว) ผมก็จะดื้อให้ถึงที่สุด
“คงต้องใช้กำลัง” สิ้นคำพูดโอโอะไอ้สองพี่น้องก็มาจัดการผมทันที โนโนะลอคแขนผมไว้ก่อนที่โอโอะจะดึงกางเกงชุดนอนผมออกแล้วแยกขาผมให้หมอดูช่องทางด้านหลัง อายก็อายเหลือเกิน แต่แรงก็สู้พวกมันไม่ได้ เลยได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาทุกคน ให้หมอตรวจๆ ป้ายยาทายา พอตรวจเสร็จก็รีบใส่กางเกงมุดตัวลงไปใต้ผ้าห่มทันที
ไอ้พวกนี่มันน่าตายจริงๆ ชอบทำให้ผมอาย !! อายมาก อายที่สุด ที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“พอยท์ของเราอายจนไม่ยอมออกมาคุยกับเราแล้วครับพี่” เสียงล้อๆของไอ้โอโอะ ดังขึ้นใกล้ๆเหมือนมันจงใจก้มลงมาพูดให้ผมได้ยินชัดๆ
“ขืนใจเราแล้วก็ทิ้ง” คำพูดสั้นๆของโนโนะทำผมเดือดทันที
“พูดอะไรอ่ะ ใครทำใครกันแน่ ผมเสียหายชัดๆ ชัดๆ ชัดดดชัดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“แต่พอยท์เป็นคนบอกให้พวกเราทำเองนี่ พวกเราก็ทำจนสุดความสามารถแท้ๆ ยังมาว่าเราอีก” ไอ้โอโอะแกล้งทำเสียงเศร้าทั้งๆที่หน้ามันลัลล๊าเต็มที่ ไอ้โนโนะที่ปกติหน้าดุก็มียิ้มมุมปาก
“ไอ้พวกบ้าเอ้ย หยุดพูดเลยนะ ลืมเรื่องนี้ไปซะ” ผมมุดลงไปใต้ผ้าห่มอีกครั้ง
“ประสบการณ์เอ้าดอร์ครั้งแรก ดันมาให้เราลืม ทำไมลืมกันเร็วแบบนี้ครับพอยท์” โอโอะมันขุดตัวผมออกจากที่นอนมานั่งบนตักมันแล้วกอดไว้
“พวกเราเป็นแค่ทางผ่านหรอ” โนโนะเขยิบจนปลายจมูกชนกับผม แววตาสีดำเข้มทำให้ผมเผลอจ้องมองอย่างหลงใหล เผลอเลียปากตัวเองไม่รู้ตัว
“น่ากิน” สิ้นคำจากโนโนะ ผมก็โดนจูบที่ลึกล้ำและดื่มด่ำจนแทบละลาย
“อยากทำมากกว่านี้แต่กลัวจะเดินไม่ไหวแฮะ” โอโอะบ่นออกมาอยากเสียดาย
“พอเลย จะนอนแล้วง่วงชะมัด ขอนอนก่อนนะ ฮ้าวววว” ผมแกล้งหาวหลบหน้าพวกมัน แต่ก็ดูเหมือนจะรู้ทันเพราะได้รับยิ้มล้อเลียนกลับมา โนโนะยื่นมือขยี้หัวผมแรงๆ แล้วพวกเราสามคนก็นอนกลางวันไปด้วยกัน
22.00 น. โกดังร้างตะวันออกของโตเกียว
กลับกลายเป็นที่ประจันหน้าของมาเฟียสองกลุ่ม ที่คุมเขตเหนือและใต้ของโตเกียว ที่ยังเป็นคานอำนาจกันอยู่
“นาซึโนะ เราก็โตๆกันแล้วเรื่องแค่นี้อย่าให้ต้องมาหมางกันเลย” เสียงเอื่อยๆของผู้ชายในชุดสูทสีขาว หน้าตาเจ้าเล่ห์ผสมเชื้อยุโรปรับกับผิวขาวแบบญี่ปุ่นทำให้เขาดูหล่อเหลาราวกับพระเอกฮอลลีวูด แต่กลับกลายเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟีย คุมเขตเหนือของโตเกียว
“อย่ามาทำพูดดีไปหน่อยเลย เร็น คนของนายเข้ามาแพร่ยาในเขตฉัน” เสียงไม่พอใจของทัตสึโอะที่ยืนอยู่ข้างพี่ชาย
“คนของฉันอะไร นั่นมันพวกวัยรุ่นที่ซื้อยามาจากฝั่งฉัน ก็ประสาเด็กนั่นแหละไม่รู้หรอกเขตใครเป็นเขตใครไปทั่วไปหมดนั่นแหละ”
“แต่พวกมันสารภาพแล้วว่าซื้อมาจากเขตนาย” สีหน้าของเร็นเริ่มเปลี่ยนไปเป็นเย็นชา
“ตำรวจไม่ได้รู้เรื่อง ทำไมต้องโวยวายเด็กมันข้ามเขตกันเอง เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นบ่อยๆไม่ใช่หรือไง”
“ถ้าเด็กของแก ไม่แตะต้องคนสำคัญของเรา” เสียงแข็งกร้าวแต่ทว่าเย็นชาของนาซึโนะดังขึ้น จนเร็นประหลาดใจ ก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะปรากฏบนมุมปากของเขา
“ผู้เป็นที่รักของคนต้องห้าม งั้นหรอ”
“ไม่ใช่” เสียงขบกรามแน่นของนาซึโนะทำให้เร็นยิ้มออกมากว้างๆ
“อยากรู้จังที่รักของคนต้องห้ามอย่างนาซึโนะและทัตซึโอะจะเป็นแบบไหนกันนะ”
“อย่าแตะต้องเขา” เสียงไม่พอใจของทัตสึโอะยิ่งทำให้เร็นหัวเราะออกมาดังลั่น
“คงสำคัญมากสินะ หึหึ หวังว่าพวกนายจะพามาเปิดตัวโดยเร็ววัน ส่วนเรื่องยาข้ามเขตฉันคงต้องขออภัยที่ไปล่วงเกินคนสำคัญของพวกนาย ไหนล่ะคนที่บอกว่าเป็นเด็กของฉัน”
นาซึโนะโบกมือหนึ่งที บอดี้การ์ดร่างยักษ์ก็ลากคนที่ใส่ยาพอยท์ในคราวก่อนออกมา พวกมันมีสีหน้ากลัวจนลนลานขอโทษเร็นว่าอย่าเอาเรื่องเลย จะไม่ทำอีกแล้ว
ทว่าเสียงร้องขอชีวิตนั่นไร้ผล
ปัง ! ปัง ! ปัง ! ปัง ! ปัง !
เสียงปืนห้านัดจากเร็นทำให้พวกเขาตายทันที
“ถือว่าเอาเลือดพวกมันมาขอโทษพวกนายแล้วกันนะ คิดซะว่าจบๆกันไป ฉันจะระวังมากกว่านี้ หึหึ”
“อืม” เสียงตอบรับจากนาซึโนะที่ยังคงนิ่งเฉยๆ ทำให้เร็นรู้สึกไม่พอใจ
เขาหมั่นไส้นาซึโนะคนนี้มานานแล้ว แม้ภายนอกจะเหมือนว่าแบ่งเขตกันปกครองแต่นาซึโนะกลับมีธุรกิจทั้งเบื้องหน้าและเบื้เองหลัง แม้จะเป็นมาเฟียเหมือนกัน แต่เบื้องหน้ากลับเป็นเจ้าของสถานีโทรทัศน์และควบคุมเรื่องโฆษณาต่างๆ ของญี่ปุ่นที่ทั้งโลกในยามนี้ต่างต้อมยอมรับว่าใครครอบครองสื่อคนนั้นเป็นใหญ่ เพราะปัจจุบันสื่อมีอิทธิพลอย่างมากต่อชีวิตของมนุษย์ นั่นแสดงว่านาซึโนะคนนี้คือผู้ที่ถืออำนาจแนวหน้าของญี่ปุ่นเลยก็ว่าได้
อยากเห็นนัก ..
วันที่พญาอินทรีย์เจ้าเวหาอย่างนาซึโนะต้องโดนเด็ดปีกจนบินไม่ขึ้น ..
ที่รักของคนต้องห้าม .. ที่รักของเจ้าแห่งสื่อ ..
เขาต้องหาคนๆนั้นให้เจอ !
สีหน้าของเร็นสร้างความไม่สบายใจให้กับนาซึโนะและทัตสึโอะบัดนี้พวกมันรู้แล้วว่าพวกเขามีคนสำคัญ
พอยท์กำลังเป็นอันตราย .. เจ้าหมาลอบกัดแบบเร็นมันกัดไม่ปล่อยแน่
เมื่อจบการเจรจาพวกเขารีบกลับบ้านตรงดิ่งไปที่ห้องนอน ร่างของพอยท์ที่กำลังหลับสบายอมยิ้มอย่างมีความสุขทำให้พวกเขารู้สึกเป็นห่วง
กลัวรอยยิ้มที่เฝ้ามองมาตลอดจะหายไป ..
กว่าจะได้มาอยู่ใกล้ๆ ต้องรอมานานเหลือเกิน …
กลัวใครจะพรากไป …
กลัวใครจะขโมยไป …
กลัวดวงใจของพวกเขาจะได้รับอันตราย …
ทั้งสองคนล้มตัวลงนอนข้างๆร่างโปร่งก่อนจะโอบกอดไว้แน่น ..
ต่างคนต่างให้สัญญากับตัวเองในใจ
ใครบังอาจแตะต้องที่รักของคนต้องห้ามเช่นเขา ..
อย่าหวังจะได้หายใจร่วมโลกกันอีก !
-
:L1:
สลบไปสามวัน :m25:
โอโอะโนโนะ น่าร้ากกกกจ้า รักมากหึงมาก ห่วงมากด้วย ฮิฮิ้วววว
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
เริ่มมีบทบู๊เขามาแจมบ้างแล้ว
แต่ความหื่นคิดว่ายังคงเส้นคงวา
-
:fire: :fire:
:3125:
-
น่ารักจังเลย :impress2:
เป็นกำลังใจจ้า :L2:
-
แอบกลัวว่าไอ้เร็นมันจะทำไรพอทย์มั้ยเนี่ย แต่ " ที่รักของคนต้องห้าม" ใครมันจะทำไรได้เนอะ
:pig4: น้องแบม
-
ชอบๆๆ เป็นกำลังใจให้คับ^^ :o8: :o8:
-
เห็นแววปัญหาจะตามมา
โนโนะอย่าให้เร็นมาทำไรพอยท์นะ
เป็นห่วงอ่ะ
-
โอโอะ โนโนะ เป็นห่วงพอย์ทน่ารักจัง
แต่ดูจากท่าทางคาดว่าจะต้องมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นอีกแน่นอน
-
อยากรู้ความหลังว่าโนโนะกับโอโอะรู้จักพ้อยท์สุดแนวได้ไง??
แล้วเร็นจะทำอะไรเนี่ยยยย :serius2:
-
อร๊ายยยย พี่พ้อยท์ก็น่ารักน่าฟัดเหมือนเดิมเลยนะฮร้า~ :m3:
รอตอนต่อไป~
ปล.เหมือนสั้นไปป่าว :m28:
แต่หนังสือพี่พ้อยท์นี่ถ้ามีคงซื้อเหมือนกัน 5555
-
ตัวร้ายออกโรง :5779:
-
โอโอะ โนโนะ ปกป้องพี่พอย์ท :-[ :-[
-
ตอนนี้พี่พอยท์น่าร๊ากมากๆ
โนโนะกะโอโอะก็เท่โค๊ดๆ
อิอิ
นายเร็นอย่ามาสร้างมาม่าน๊า
-
ถึงเวลาตัวร้ายสุดหล่อแล้วสินะ
-
o13
ทำตัวดีๆ นะหนูพ้อยท์ มีแต่คนหมายปอง -0-
:call: :call: :call:
-
กรี้ดดดดดด :man1: มามุมโหดอ่ะอ่ะพ่อหนุ่ม กรี้ดดดดดดดด ชอบค่ะ หล่อ ดิบ เถื่อน เมะตัวอย่างงง o13
ส่วนพ้อยท์ ก็ยังคงแหวกกดเคะทุกข้อเช่นเดิม :z2: แต่เราชอบบบบ สลบไปสามวันตื่นมายังติสเหมือนเดิมนะลูก
รอตอนหน้าคร่าาา
-
ต้องระวังตัวแล้วนะน้องพอยท์ อย่าซ่ามาก เดี๋ยวซะมีเป็นห่วง o3
-
อ่านรวดเดียว ขอบอกเลยว่า ได้ใจไปเต็มๆๆๆๆ
โดนนนนนน ขอบอก ว่า ฉากเรท โดนมากๆ แร๊งส์ จมกองเลือดตาย :pighaun: :pighaun: :pighaun:
ชอบนิสัย พอยด์ มากๆ เลย ดูเกรียนๆ แต่น่ารักมากๆ ยั่วเก่งจังพอยท์ ยั่วซะ เลือด พี่น้องหมด ตัว :jul1:
พอยต์ พอยต์ ไม่ต้องไปหาหรอกค่ะ ภรรเมีย มี สามี ที่ว่านอนสอนง่าย สนองทุกความต้องการอย่างงี้ ตั้ง 2 แล้วนา
โนโนะ กะ โอโอะ ก็ น่ารักค่ะ แหม เป็นฝ่ายโดนขืนใจ ซะงั้น เต็มใจไม่ใช่เหรอคะ :o8:
เร็น หล่อขนาดนั้นอย่าไปแย่งของเขาเลยหาเองดีกว่า :z1:
รอต่อค่ะ เป็นกำลังใจ ให้~~
-
สนุกมากอะ
-
:oo1: :oo1: :oo1:
สงสารพ๊อยบ้าง กัว....พัง!!!!!
-
ได้กลิ่นมาม่าอ่ะ... :o12:
แต่ตอนนี้พอยน์น่ารักจัง :o8:
-
ปกป้องพอยท์ดีดีนะ อย่าให้ใครมาทำอันตรายได้ละ
-
หวานๆกันไป พอยต์น่ารักขึ้นนะเนี่ย 555 :m20:
-
ไม่เอามาม่านะตัวเอง ขอแบบว่า ยิงเร็นตายคาที่ ไรงี้ ฮ่าๆๆๆ ง่ายไปมิ :laugh:
-
ถ้ามีหนังสือ จอง 3 เรื่องเลย น้องเห็ด + พอยน์ + พี่เฮชด้วย งุงิๆ
-
ถ้ามีหนังสือ จอง 3 เรื่องเลย น้องเห็ด + พอยน์ + พี่เฮชด้วย งุงิๆ
โอ้วขอบคุณค่า TT
-
ชอบคำนี้มากมาย "ผู้เป็นที่รักของคนต้องห้าม"
อ่านไปอ่านมาแล้วพอยต์เคะสมบูรณ์แบบ
อ่านภาคน้องเห็ดแล้วบุคลิกแตกต่างกันจังอ่า
-
อ่านตอนนี้แล้วเห็นแววมาม่ารำไร ไม่เอานะ
2 ตอนนี้ฟิลต่างกันม๊ากกกมากอะ :z1:
-
ชอยนิสัยทั้ง 3 คนมากอ่าาาาา~
พอยท์น่ารักอ่า อุอิ 5555
แลท่าทางโนโนะกับโอโอะจะขี้หวงพอยท์มากกก ถ้ามีหนังสือน้ะ จองหมดทุกเรื่องเลย :impress2: :L1: :pig4:
-
ฮ้าาาา :o12:
อ่านแล้วมันเร้าใจจริงเลย
อิอิ นายเอกฮาสุดเขตจริงๆ
โอ๊ยยย :-[ อิจฉาา
อัพไวๆนะะะ
ขอบคุณคร้าา :call:
-
แววอันตรายออกซะแล้ว งานนี้พี่พอยท์จะโดนอะไรอีกน๊อ
-
ตัวร้ายออกโรงแล้ว
พี่พ้อยจะเป็นไงบ้างล่ะเนี่ย
-
:haun4:เล่นซะสลบไปสามวัน
-
หาเรื่องนี้อยู่นานมาก เพราะจำชื่อเรื่องไม่ได้
อ่านแล้วแบบว่า :haun4: :haun4: :haun4: สถานเดียว
รอติดตามต่อจ้า
-
:serius2: อิจฉาพ้อยอ่า อิจฉา ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :fire:
-
o22 แอบสั้นค่ะ งื่อ.......... :serius2:
แต่ตอนนี้น่ารักนะคะ :L2:
พี่พ๊อยท์มีอาย :o8:ด้วยล่ะ ฮิ้วววววว
-
:really2: พ้อยท์น่ารักมากกกกกกก แต่ตอนสั้นจริงๆ-*-
มาต่อเร็วๆเ้ด้ออออ o18
-
แวะมาจิ้มค่ะ ^ จึกๆ
พ้อยท์น่ามากๆเลย แนวได้อีก โอโอะกับโนโนะก็ช่างแกล้ง
-
พอยท์น่าร้ากกกก :กอด1:
:L2: :pig4:
-
:o8: หวานซะๆๆ o13 อ๊ายยยยยย น่ารักจังเลย โอ้โห พอยท์สลบไปสามวันเลยเรอะ 55+
ท่าทางจะหนักมากๆๆ ก๊ากกกกกก แอบคิดว่าเรื่องนี้บทบรรยายดีกว่าเรื่องเห็ดอีก o13
-
อยากรู้จริงๆ ว่าเจ้าชายสองคนนี้มันไปหลงรักอิพี่พ้อยท์ได้ยังไง555
เห็นด้วยกับแบมแบมว่าตอนนี้พี่พ้อยท์น่ารัก^^
ปกติมันบ้าอย่างเดียว555
-
o22 o22 ตัวร้ายมาแล้ววววววว
-
:a5:
พี่พอยท์น่ารัก :-[
อยากรู้ว่าเค้าเจอกันได้ไง :impress2:
-
ทั้งโนะโนะและโอะโอะน่ารักจังเลย อ้อ พอยท์ด้วย ><
-
โอ้เย! ตัวร้าย ตัวโกงโผล่มาแล้ว แต่แหม~คุณตัวโกงอยากรู้จักพี่พอยท์เหรอจ๊ะ? ถ้าได้เจอตัวจริงแล้วรับรองว่านายจะต้่อง อึ้ง ทึ่ง เสียว ตะลึง :jul3:
คืออยากรู้ว่าพระเอกไปรู้จักพี่พอยท์ได้ไงอ่ะ?? พอจะมีตอนพิเศษเล่าความเป็นมาหน่อยได้ไหม? หรือว่าแบมจัดมันอยู่ในเรื่องแล้ว?
-
รออ่านนะคะ :L1:
-
พอยท์ เสนห์แรง อ่ะ เด๋วเร็นก้อตกหลุมรักีก คน เหอะๆๆๆ o13
-
ตอนนี้น่ารักจังค่ะ :-[
สนุกมากเลย o13 o13
รอตอนต่อไปนะค่ะ :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2: :L2: :L2:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
โอ้เย! ตัวร้าย ตัวโกงโผล่มาแล้ว แต่แหม~คุณตัวโกงอยากรู้จักพี่พอยท์เหรอจ๊ะ? ถ้าได้เจอตัวจริงแล้วรับรองว่านายจะต้่อง อึ้ง ทึ่ง เสียว ตะลึง :jul3:
คืออยากรู้ว่าพระเอกไปรู้จักพี่พอยท์ได้ไงอ่ะ?? พอจะมีตอนพิเศษเล่าความเป็นมาหน่อยได้ไหม? หรือว่าแบมจัดมันอยู่ในเรื่องแล้ว?
เดี๋ยวจัดให้แน่นอนค่ะ ^^ อยู่ในเรื่องแน่นอนจ้า
-
พี่พ้อยท์ทำไมน่ารักแบบนี้นะ เดี๋ยวเก็บใส่กระเป๋ากลับบ้านซะเลยหนิ ,,, :impress2: :impress2:
อิเร็นแกห้ามทำไรพี่พ้อยท์ของฉันนะ(?) ถ้าทำแกโดน โนโนะกะโอโอะแน่! ,,, :m31: :m31:
Ps.โอโอะกะโนโนะรักพี่พ้อยท์มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย อยากรู้จังค่ะ ,,, :-[
-
เจ้าเล่ห์ทั้งพี่ทั้งน้องเลย
-
เมื่อไหร่จะเฉลยที่มาที่ไปว่าพวกเค้าไปสปาร์คกันตอนไหนซะทีคะ
อยากรู้จัง ตอนนี้พอยท์ก็ยังรั่วได้เสมอต้นเสมอปลายค่ะ
+1 ค่ะ
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน
ผมทึ่งกับความสามารถในการเขียน NC ของคุณมาก :a5:
แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าคุณจะเขียนเตือนไว้ว่า เด็ก สตรีมีครรภ์ ผู้สูงอายุและผู้ปวยโรคหัวใจ ควรปรึกษาแพทย์ก่อนอ่าน
เพราะนิยายของคุณทำให้คนปกติป่วยเป็นโรคความดันโลหิตสูง :pighaun: และอาจส่งผลเสียต่อสุขภาพ(จิต)
PS.ยิ่งโนโนะ กับ โอโอะ รักพอยท์มากเท่าไหร่ ผู้ยิ่งอยากรู้ที่มาทีไปของเรื่องมากเท่านั้น
หวังว่าคุณคงจะมาอัพเร็วๆนี้ :pig4:
-
อยากรู้จังว่าทั้ง2พี่น้องรู้จักพ๊อยได้ยังไง ^6^
-
อ๊ายยยยยย เรื่องของพี่พ๊อยยยยท์เหรอเนี่ย หนูไม่ยู้ ไม่งั้นมาอ่านนานละ ชอบตั้งแต่อยู่ในเรื่องหนูเห็ดแล้วววว
สนุกมากค่ะ หื่นสุดๆ ว่าแต่นายพอยท์ไปทำกรรม เอ๊ย ไปทำอะไรไว้นะ สองคนนี้ถึงติดใจซะขนาดนี้ สงสัยจะทำอะไรที่ไม่ธรรมดา(พอยท์มันเคยธรรมดาด้วยเรอะ!)
ปล.ว่าแต่ผับที่พอยท์ไปกินสาเกแล้วเมาอ่ะของสองพี่น้องคู่นี้แหงๆ และรูปแบบเอามาจากพ๊อยท์ใช่ม๊า อาร์ตแบบนี้ไม่น่ามีใครเกิน555
-
พ้อยท์น่ารักโฮกกกก!! :m3:
โนโนะกับโอโอะก็น่ารัก อยากรู้ว่าเคยเจอพ้อยท์ได้ยังไงจัง
-
ฟิกเรื่องนี้ทำเราบ้าไปแล้ว
อ่านไปกรี๊ดไป ม้วนไป เขินไป
เอ๊า เอาเข้าไปกุ เป็นเอามาก
เมทที่นอนข้างๆนี่แทบเอาไปโรงบาล
ประหนึ่งว่ากลัวเพื่อนคลั่งเป็นบ้าอ่ะ
ฮ่าๆๆๆๆ
ชอบน้องพ๊อยต์มากมาย
รักมากกกกกก
ใครอย่ามาบังอาจนะ
เร็น ถ้าแกกล้ามาแหยมทำร้ายน้องของเดี๊ยนนะ
จะเด็ดหัวโยนลงอินโดจีนเลย
อย่าหาว่าแรง คนนี้หวงอ่ะ
โอโอะ โนโนะ คุมเข้มด่วน
ไม่ก้อ เป่าเร็นทิ้งไปก่อนเลย เหอๆ
ps ชอบมากมาย
รอตอนต่อไปนะค่ะ
ไม่ได้อ่านต่อแล้วมันจะคลั่งให้ได้อะ่
-
ไปอ่านหนูเห็ดมาแล้วเลยตามมาอ่านเรื่องนี้ด้วย :-[
สนุกทั้งสองเรื่องเลยคะ จะตามตอนต่อไปนะค่ะ
:กอด1:
-
:-[ สนุกๆ มาต่อไวๆนะอยากอ่านตอนต่อไปอีกไวๆ
:call: :call: :call:
-
ตอนที่ 8
วันนี้มันว่างไปเสียหมด จริงๆมันควรจะเป็นวันที่ผมเริ่มทำงานเสียทีหลังจากลุกไม่ได้ แต่ไอ้สองมฤตยูนั่นกลับไม่ยอมให้ผมไป กลัวผมจะไม่สบายอีกรอบ เลยได้แต่นอนนิ่งๆ อยู่เฉยๆ บนเตียงกว้างๆ กับห้องหรูๆ ผมเป็นโรคอะไรบางอย่าง ที่ไม่ชอบห้องแนวๆนี้เท่าไหร่ ม่านสีทองหรู อะไรเทือกๆนี้ทำผมจะอ้วก ทุกวันที่ผ่านมาพวกเขาอยู่ด้วยตลอดทำให้ผมไม่ได้ใส่ใจมากมายนัก แต่พอวันนี้มันกลับทำผมเริ่มเอียน
ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง ไปเดินเล่นรอบๆบ้านอาจจะดีกว่านี้ก็เป็นได้ ..
หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยผมก็เดินออกมานอกห้อง ทางเดินยังคงอลังการเหมือนเดิม ..
แต่มันกว้างจนผมเริ่มกลัว ..
มันเงียบ ..
แหละเหงา ..
ผมเดินมาถึงทางแยก ขวามือเป็นบัดไดลงไปที่ผมเคยเดินไปแล้ว แต่ซ้ายมือที่มีบันไดสองขั้นกลับน่าสนใจยิ่งกว่า ผมตัดสินใจไปทางนี้ทันที เมื่อเดินเข้ามาในบริเวณนี้กลับกลายเป็นห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ที่มีแกรนเปียโนตัวสีดำวางอยู่ แล้วมันยังมีบันไดขึ้นไปอีกอยู่ริมขวา ..
ทำไมบ้านนี้มันช่างสลับซับซ้อนและเงียบได้อย่างน่ากลัว จนวังเวง ..
ผมค่อยๆเดินไปที่บันไดนั่น ย่างเท้าขึ้นไปเรื่อยๆ ..
ขั้นแล้วขั้นเล่า ..
ชั้นสามได้ปรากฏสู่สายตาผม มันเป็นโถงกว้างๆ เงียบๆ มีห้องต่างๆเยอะแยะไปหมด ที่ปิดประตูเงียบเชียบ ..
สายตาผมไปหยุดที่เก้าอี้โยกริมสุดของห้องโถงติดหน้าต่างบานใหญ่มีร่างเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ เธอสวมชุดสีขาว ผมยาวสีดำ กำลังเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง เสียงคลอเพียงช้าๆดังออกมาเป็นทำนองของเพลงที่ผมไม่รู้จัก และแล้วเธอก็หันหน้ามามองผม
เสียงคลอเพียงหยุดลง พร้อมด้วยสีหน้าประหลาดใจ ก่อนรอยยิ้มบางๆจะประดับขึ้นที่มุมปาก
“คงจะเป็นพอยท์ใช่มั้ย” เสียงเย็นๆเรียบๆ กลับทำผมประหม่าแปลกๆ
“เอ่อ … สวัสดีครับ”
“หนูชื่อ นัตสึกิค่ะยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะคะพี่พอยท์”
“เราเคยพบกันมาก่อนหรอครับ” อะไรบางอย่างในตัวเธอดึงดูดให้ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะคุกเข่าลงข้างๆเก้าอี้โยก
“ค่ะ เพียงแต่พี่จำนัตสึกิไม่ได้”
“ผมไม่น่าลืมนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูชื่อว่าพี่จะจำหนูได้ในวันหนึ่ง” การพูดจาที่เป็นผู้ใหญ่เกินอายุทำให้ผมชอบเด็กคนนี้เหมือนกันแฮะ
“อ่าค้าบบบ แล้วทำไมมานั่งมืดๆคนเดียวล่ะ” ผมยิ้มมุมปากตามสไตล์ และมันก็เรียกรอยยิ้มจากเด็กสาวตรงหน้าได้เป็นอย่างดี
“หนูเดินไม่ได้ค่ะ” น้ำเสียงเศร้าสร้อยและสายตาที่หม่นลงทำผมรู้สึกผิดแฮะ
“อืมม .. มีวิลแชร์มั้ย พี่พาไปเดินเล่นรอบบ้านดีมั้ยครับ เพราะพี่ก็กำลังหลงทางเหมือนกัน เรามาแลกกันดีกว่า นัตสิกิเป็นไกด์ให้พี่ ส่วนพี่พานัตสึกิไปเดินเล่น
“วิลแชร์หรอคะ อยู่ในห้องค่ะ รบกวนพี่พอยท์ด้วยนะคะ” นัตสึกิทำสีหน้าเกรงใจ ชี้ไปที่ห้องที่ใกล้ที่สุด
“ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับเจ้าหญิงน้อย”
และแล้วผมก็ได้เพื่อนชมบ้าน ผมพึ่งรู้ว่าในบ้านมีลิฟตัวเล็กๆสำหรับนัตสึกิด้วย ทำให้เราสองคนพากันมาหยุดที่สวนดอกไม้ได้สำเร็จ
“อายุเท่าไหร่แล้วครับคนสวย”
“สิบเอ็ดค่ะ แต่ตอนเจอพี่พอยท์นัตสึกิยังห้าขวบอยู่เลยแฮ่”
“งั้นตอนนั้นพี่คงซักประมาณสิบห้าล่ะมั้ง เอ .. มันเกิดอะไรขึ้นกันนะพี่จำไม่ได้จริงๆแฮะ บอกพี่ได้มั้ย”
“ไม่ได้ค่ะ พี่ชายบอกว่าห้ามบอกค่ะ พี่พอยท์ต้องนึกออกเอง”
“เอ๋ ? พี่ชาย ?”
“พี่นาซึโนะ กับ พี่ทัตสึโอะค่ะ” เด็กสาวตรงหน้าพูดถึงสองคนนี้ด้วยแววตาชื่นชมก่อนจะแฝงความเศร้า แต่ผมก็ไม่กล้าถามกลัวจะคิดมาก ชวนเล่นอะไรแปลกๆดีกว่า
“นัตสึกิเคยวาดรูปมั้ยครับ”
“เคยค่ะ แต่วาดไม่ค่อยสวย”
“พี่พอยท์สอนเอาป้ะ พี่พอยท์วาดเก่งโคตรๆอ่ะ แบบว่าระดับศิลปินแนวหน้าของโลกเลย”
“โห จริงหรอคะ”
“จริง พี่พอยท์นะดังมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตอนนี้กำลังโดนตามตัวอยู่ด้วย มีแต่คนอยากเห็นพี่พอยท์วาดรูป” เอาล่ะทีนี้ผมเริ่มสะบัดสีตีไข่จนตัวเองดูดีในสายตาเด็กซะแล้ว
“งั้นสอนหนูวาดด้วยนะคะ”
“โอเค เอ .. แต่เราจะหาสีได้ที่ไหนกันดี”
“เดี๋ยวให้คนไปซื้อให้ค่ะ” แล้วเด็กสาวก็คว้ากระดิ่งสีขาวอันเล็ก ที่ไฮเทคโนโลยีเกินกว่าจะเป็นกระดิ่งทั่วไป เธอกดปุ่มอะไรบางอย่างเสียงระฆังกังวานก็ดังไปรอบๆ บอดี้การ์ดคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา
“สั่งได้เลยค่ะพี่พอยท์”
“อืม .. เอาง่ายๆก่อนแล้วกันเนอะ เอาเฟรมวาดรูปพร้อมขาตั้งวาดรูปสองตัว สีโปสเตอร์สองกล่อง จานสีแล้วก็พู่กันมาตั้งแต่เบอร์ 0 ถึง 12 เลย ดินสอสองบีกบเหลาด้วยนะ แล้วก็ร้อยปอนด์ซัก 20 แผ่น ตัวหนีบด้วยนะ อ้อออ ยางลบด้วย”
“ครับ”
“หนูตื่นเต้นจังเลยค่ะ ไม่ได้วาดรูปมานานแล้ว”
“อยากวาดรูปอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ”
“หนูเลือกได้หรอคะ”
“แน่นอน อยากวาดอะไรเอ่ย”
“วาดดอกไม้ค่ะ จะเอาไปฝากพี่ชาย”
“โอเค วาดดอกอะไรกันดีนะ เรามาเลือกกันดีกว่า” แล้วผมก็เข็นรถชมสวนรออุปกรณ์การวาด จนสุดท้ายนัตสึกิก็เลือกดอกทานตะวัน แล้วอุปกรณ์ที่สั่งซื้อไปก็ได้มาครบ พร้อมลงมือ
“เริ่มแรกต้องร่างก่อนนะครับ ทานตะวันมันจะมีเกสรกลมๆสีน้ำตาลใช่มั้ยเราต้องร่างอ่อนๆก่อนแบบนี้ …” แล้วผมก็เริ่มสอนเด็กสาวตรงหน้าวาดรูป แววตาโศกเริ่มเลือนหายไปแทนที่ด้วยความสนุกสนาน
ผมไม่เคยมีน้องสาว .. ผมยอมรับว่าผมอยากมีน้องสาวมานานแล้ว แต่ผมก็มีน้องชายที่อายุห่างกันไม่มาก แล้วก็พึ่งมาเจอกันตอนโต เลยไม่ค่อยได้ดูแลเท่าไหร่ เพื่อนๆหลายคนมีน้องสาวก็เอารูปมาอวดกันจนผมอิจฉา คราวนี้เลยแอบปลื้มไม่ได้แฮะที่มีโอกาสได้ทำหน้าที่พี่ชายสักวัน
“พี่พอยท์คะ ตรงนี้กลีบมันแทรกเยอะๆทำยังไงดีคะ หนูมองไม่ครบ”
“อ๋อเราแค่ทำให้คล้ายที่สุดก็พอ ไม่ต้องเหมือนก็ได้ นี่ไงดูของพี่ดิ”
“กลียหายไปตั้งหลายกลีบแบบนี้คุณทานตะวันก็พิการสิคะ พี่พอยท์วาดคุณทานตะวันพิการ ฮ่าๆ”
“เฮ้ย ไม่จริงน่า พี่แค่วาดรายละเอียดสำคัญๆเฉยๆ มันไม่ได้พิการนะเฮ้ยยย มั่วละๆ”
“ไม่มั่วนะคะ จริงๆนะ ดูสิ ๆ ฮ่าๆ”
“โห ไรเนี่ย ทำพี่หมดความมั่นใจเลยเรา”
“ฮ่าๆ พี่พอยท์วาดคุณทานตะวันพิการ”
“หยุดล้อได้แล้ว พิการตรงไหนออกจะดูดี มีชาติตระกูลเหอะ” ผมหัวเราะตามเสียงใสๆ อะไรที่ทำให้ผมนึกไม่ออกกันนะ
เมื่อหกปีที่แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ? อะไรที่ผมลืมไป อะไรที่ผมไม่จำไม่ได้ …
“เจ้าหญิงน้อยมาจากไหนกันน๊า” โอโอะเดินเข้ามาก่อนจะอุ้มนัตสึกิขึ้นหอมแก้ม
“ฮ่าๆ มาจากหอคอยเรนงะค่ะพี่ชาย พี่พอยท์ไปขโมยลงมา”
“เจ้าหญิงน้อยหนีตามพี่พอยท์มาใช่มั้ยคะ มิน่าพี่ขึ้นไปหาแล้วไม่เจอเรา”
“หนูหนีตามเจ้าชายพอยท์มาต่างหาก เนอะพี่พอยท์เนอะ”
“ใช่ๆ หล่อแบบพี่เป็นเจ้าชายแน่นอน เจ๋งอ่ะ ไว้คืนนี้ทำมงกุฎแล้วเรามาใส่คู่กันดีปะ เจ้าหญิง”
“ดีค่ะ”
“แล้วพี่ละค่ะเจ้าหญิงน้อยลืมพี่แล้วหรอ”
“พี่ชายเป็นแค่องครักษ์ก็พอค่ะ คิกๆ”
“แย่จัง” โนโนะที่เดินเข้ามาอีกคน ขยี้ผมเจ้าหญิงน้อยเบาๆ รอยยิ้มอ่อนโยนที่หาได้ยากประดับอยู่บนมุมปาก มันหล่อแฮะ
“แล้วทำอะไรกันอยู่คะ”
“พี่พอยท์กำลังสอนวาดรูปค่ะ”
“พี่ๆรู้เปล่าพี่พอยท์เป็นจิตกรระดับโลกเลยนะคะ”
“หืม” ไอ้สองพี่น้องหันมามองผมงงๆ ก่อนจะขำออกมา เมื่อผมทำหน้าเจื่อนๆ ก็ขอดูดีต่อหน้าเด็กไม่ได้รึไง
“รู้สิคะ พี่พอยท์เก่งมากเลย” เสียงชมของคนตาดุทำผมเขินแปลกๆแม้รู้ว่ามันจะเอาใจน้องสาวก็เหอะ
“ถูกใจเราเลยล่ะสิเจ้าหญิง”
“ค่ะ ดังนั้นหนูคิดว่าที่พี่ๆถามว่าอยากมีพี่พอยท์อยู่ในครอบครัวเรามั้ย หนูตกลงนะคะ”
“หะ อะไรนะ”
“ว้าวแบบนี้พี่พอยท์จะยอมมาเป็นครอบครัวกลับเรามั้ยนะ” ไอ้พวกนี้มันคุยไรกับเด็กไว้เนี่ยยยย
“นั่นสิ” ไอ้โนโนะ ไอ้โอโอะ ผมได้แต่ขมุบขมิบสาปแช่งพวกมัน !! เอาเด็กมาบีบกันนี่หว่า
“พี่พอยท์ไม่อยากเป็นครอบครัวเดียวกับนัตสึกิหรอคะ ไม่ชอบหนูหรอ” แววตาเศร้าของเด็กทำผมรู้สึกผิดเลยไง
“เอ่อ ไม่ใช่แบบน้านนนน พี่พอยท์จะไม่ชอบหนูได้ไงค้าบบบ จริงปะ”
“งั้นมาเป็นครอบครัวเดียวกันนะคะ ต่อไปจะได้เป็นสี่คนครอบครัว” แล้วเด็กน้อยก็หอมแก้มพวกเราคนละที รอยยิ้มสดใสทำผมใจอ่อน แต่มันก็แอบปลื้มลึกๆมีน้องสาวอีกคนแล้วโว้ยยยยย ว่าแล้วก็คิดถึงเดี๋ยวคืนนี้โทรหาแฮตดีกว่า
“นี่ก็เย็นแล้วไปทานข้าวกันดีกว่าเนอะเจ้าหญิง เดี๋ยวค่อยให้คนมาเก็บของให้” แล้วโอโอะก็อุ้มนัตสึกิเดินนำหน้า มีผมเข็นวีลแชร์ตามไป พร้อมๆกับโนโนะ ให้ความรู้สึกแบบครอบครัวชะมัด
หลังจากทานข้าวเรียบร้อยแล้วผมก็รีบกริ๊งกร๊างหาน้องชายสุดที่รักสุดสวาทสุดที่เลิฟ เอิ้บๆ ทันที
“ครับบ แฮตรับสายครับ”
“แฮตโว้ยคิดถึงงงงงงง”
“พี่พอยท์ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมตะโกนแข่งกับมันเอาให้มันส์ไปเลย
“โว้วววว นึกว่าโดนฉุดลงภูเขาไฟฟูจิไปซะแล้วววว”
“ไม่เว่ยระดับนี้มีวิทยายุทธิ์เหาะเหินเดินอากาศขึ้นมาได้อยู่ดี”
“โคตรโม้อ่ะ ฮ่าๆ คิดถึงว่ะ กลับมาเลยๆ”
“อยากกลับเหมือนกัน อยู่นี่เหงาแปลกๆ ไม่มีเพื่อนเลย”
“อยู่บ้านโคตรเหงาอ่ะ รำคาญไอ้เซอร์ชิบหายเลยพี่ งอแงเหมือนเด็กเลย” แล้วผมก็ได้ยินเสียงบ่นของไอ้เซอร์ดังขึ้นมาข้างๆ
‘ไอ้พอยท์มึงไปนานๆเลยนะสัส อย่ากลับมาเป็นมารขวางชีวิตรักของกู’
“ถุ้ยสัสเซอร์กลับไปกูจะเอาตีนกระแทกหน้ามึงฉลองเลยสาสสส”
“เฮ้ยเลิกทะเลาะกันๆ หยุดๆๆๆ เซอร์นั่งเฉยๆก่อนดิ อย่าพึ่งได้ปะเนี่ย ฮาโหลๆ พี่พอยท์”
“โหลๆ สองโหลสามสิบ สามโหลห้าพัน ล้านโหลสองบาท”
“ทำไมราคามันแปลกๆ แบบนี้จะได้กำไรมั้ยพี่ ฮ่าๆ”
“ไม่ไร รวยยย ก๊ากกกกกกกกกกกกกก”
“เออพี่พอยท์รู้ยัง ว่าเทเลทับบี้ออกคอลเลคชั่นใหม่นะ ปากกาลาล่าโคตรน่ารักเลยอ่ะ”
“อะไรนะ ! ไม่จริง พี่พลาดได้ไง ปากกาลาล่า ญี่ปุ่นมีขายปะวะ”
“มีนะพี่ผมเห็นเค้าบอกแถวชินจูกุมีอยู่ อยากได้อ่ะเดะ”
“เอออยากได้ ลาล่าของพอยท์ ลาล่า ลาล่าผู้น่ารัก”
“ลาล่าเป็นใครกัน” พอยท์คงไม่มีทางได้รู้ว่านอกห้องกำลังมีคนสองคนฟังเขาคุยโทรศัพท์อยู่
“หรือว่าเป็นแฟนพอยท์”
“เฮ้ยไม่หรอกพี่ ก่อนจะมาสืบมาหมดแล้วไม่มี”
“อาจจะแอบชอบ”
“เออ อันนั้นก็เป็นไปได้นะ” บรรยากาศเครียดๆเกิดขึ้นทันที
“พอยท์อาจจะยังลืมคนชื่อลาล่าไม่ได้ และกำลังคิดถึงลาล่า”
“แต่พี่ ผมก็ยอมไม่ได้นะถ้าต้องปล่อยพอยท์ไป ผมยอมเห็นแก่ตัว”
“อืม ..”
แล้วทั้งสองก็หมายมั่นในใจว่าได้มีศัตรูหัวใจที่น่ากลัว ชื่อ ‘ลาล่า’ !
-
:เฮ้อ:เอาเข้าไป เดาเอาเองอีกแระ
-
ลาล่าคือศัตรูตัวฉกาจของโอะโอะกับโนะโนะ..... :m20:
น่าสงสารลาล่าเสียจริง
ปล.ประโยค
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูชื่อว่าพี่จะจำหนูได้ในวันหนึ่ง” การพูดจาที่เป็นผู้ใหญ่เกินอายุทำให้ผมชอบเด็กคนนี้เหมือนกันแฮะ
มันต้องเชื่อใช่ป่ะ ^^
:z2:
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกก :jul3:
คิดถึง ลาล่ากับลูลู่ เลยอ๊ะ
สองแฝดก็ติดรั่วไปกับพอยท์ด้วย ฮ่าๆ :z6:
-
:m20: พี่น้องโอโอะ กับโนโนะ คิดกันไปกันใหญ่แล้ว คิดว่าลาล่าเป็นเเฟนพอยท์เนี่ยนะ พอยท์จะเจออะไรที่ประหลาดใจกับสองพี่น้องอีกหรือเปล่านี่ เป็นกำลังใจให้ o13
-
o22
คุณโอโอะและโนโนะคะะะะะ คือเท่าที่อ่านมาก็เห็นว่าฉลาดนะ
เอาชนะลาล่าให้ได้เเล้วกัน
:z3: :z3: :z3:
-
เอาเข้าไปสองคนนี่ น่าสงสารเทเลทับบี้ ลาล่า จะโดนสั่งเก็บไม๊ 555+ :laugh:
-
ฮ่า ฮ่า สองพี่น้องหึงเทเลทับบี้ กร๊ากก
ว่าแต่พอยท์กับเห็ดเนี่ย ทักกันดุเดือดเลือดพล่านจริง ๆ
:m31: :m31: :m31: :m31:
-
หึงแม้กระทั่งการ์ตูนเนาะ
อาการหนักจิงๆ
-
เฮ้ย o22 มาไม่ทันจิ้มตูดพี่แบมสักทีเลยอ่ะ :angry2: ไรแวะเนี่ย
เดี๋ยวไปอ่านก่อน จ๊วบๆ :impress2:
-
พ้อยกับเห็ดนี่สนทนากันมันส์มากเลย :laugh:
ว่าแต่โนะกับโอะนี่!? หึงได้แม้แต่ลาล่านะยะ :เฮ้อ:
-
เกิดอุปสรรคคนรักเก่าที่ชื่อ 'ลาล่า' ขึ้นแล้ว
พระเอกไม่เคยดูเทเลทับบี้หรอ :pigha2:
-
อารมณ์อบอุ่นอยู่ดีๆ มาทำเราฮาเงิบ ตรง ลาล่า 55555555555555
โนโนะ กับ โอโอะ ไม่เคยดูการ์ตูนหรอฮับ!! 555
-
ลาล่าคือศัตรูตัวฉกาจของโอะโอะกับโนะโนะ..... :m20:
น่าสงสารลาล่าเสียจริง
ปล.ประโยค
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูชื่อว่าพี่จะจำหนูได้ในวันหนึ่ง” การพูดจาที่เป็นผู้ใหญ่เกินอายุทำให้ผมชอบเด็กคนนี้เหมือนกันแฮะ
มันต้องเชื่อใช่ป่ะ ^^
:z2:
ขนาดพิสูจน์อักษรแล้วนะเนี่ย 55
-
ลาล่า โดนสอยแน่ 55
-
:m20: :m20: :m20: มันจะต๊องทั้งเรื่องเลยใช่มั้ย
-
555+ โอะโอะ กับโนะโนะ ปัญญาอ่อนได้อีก ก๊ากกกก ลาล่าเป็นศัตรูหัวใจนะเคอะ o13 คิดได้ 55+
-
ศัตรูหัวใจคราวนี้ น่ากลัวนะค่ะนั้น :laugh: :laugh:
-
วู้ :m12:
ไปกันใหญ่แล้วโนะ โอะ
เขาเรียกฟังไม่ได้ศัพท์จับไปกระเดียด
-
:m20: ศัตรูหัวใจชื่อลาล่า
ถ้าหาเจอจะไปทำอะไรเค้าเนี่ย 555
-
โอ้ววววววววว แบบนี้ ลาล่าก็ตกอยู่ในอันตรายแล้วละซิ
ม้ายน้าาาาาาาาาาาา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
ลาล่าคือศัตรูหัวใจคนสำคัญ!!
มึนกันทั้งเรื่อง กร๊ากกกกกกก :laugh:
พี่พ้อยท์หลอกเด็ก(ฮา...) พระเอกทุกเรื่องไปชอบหลอกใช้เด็ก :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปค่า~
ปล.นั่นจิ ถ้าเจอศัตรูหัวใจนามลาล่าจะทำอะไรเค้าได้เนี่ย?? เต้นตาม? นั่งดูทีวีบนท้องมันเรอะ?? 5555 :laugh:
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :laugh:
ฮาอ่ะ ลาล่าคือศัตรูหัวใจ คิดได้ไงเนี่ย ฮ่า ๆๆ
-
:a5:เย้ย แบบนี่ลาล้าตัวเหลืองก็ซวยดิ เดียวเทเลทับบี้โดนสั่งยุบอีก :m20:
พอเทเลทับบี้โดนสั่งยุบไม่ใช่ไปชอบปิกาจูอีกนะ อย่างงี้โปเกม่อนหายไปอีกแน่ :เฮ้อ: :laugh::L2:
-
ลาล่าคือศัตรูหัวใจ o22
เวรกำของเทเลทับบี้จริงๆ นี่ที่ญี่ปุ่นเค้าไม่มีให้ดูตอนเด็กๆหรอจ๊ะโนโนะโอโอะ
แล้วอย่างงี้ไอตัวเหลืองจะเป็นยังไงบ้างอ่ะ :m29:
-
หึงลาล่า คิดได้ไงอ่ะ :m20: :m20:
-
ศัตรูอยู่ในเทเลมับบี้ด้วยหละ -w-!!!! o22
5555555555555555555555+
ชอบพี่พอยท์คุยกับเห็ดอ้ะ >_< :-[ :-[
:pig4: :L2:
-
:m20:แฟนชื่อลาล่าคิดได้งัยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย o13
-
:m20: :m20: :m20: คิดกันไปได้นะสองหนุ่ม
สืบเรื่องเขาไปต้องเยอะ ที่เรื่องนี้ดันไม่รุ :เฮ้อ:
รอตอนต่อไป :call:
-
ตอน อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก นี่ขำก๊ากเลยอ่ะ บ้าทั้งพี่ทั้งน้อง
ขนาดไม่ใช่สายเลือดเดียวกันนะเนี่ย ถ้าพ่อกับแม่มันเกิดมีลูก เอาเลือดสองพันธุ์มาผสมกันนี่ ไม่อยากจะคิด
ลาล่าอีก น้องแบมจะขำไปไหน~~~~
เอาซะเกือบลืมปมของเรื่องเลยว่าทำไมมันถึงลืม แต่ไม่เป็นไร ขำไปวันๆ ก็ได้ เราชอบ คุๆๆๆ
เอาบวกไป รางวัลฮากระจาย
-
555+
มาเฟียมีศัตรูหัวใจตัวฉกาจชื่อ ลาล่า
เค้าน่ารักมากๆเลยด้วยนะ ลาล่าน่ะ^^
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หึงลาล่า
-
โอ้วววววว~
ศัตรูน่ากลัวเว้ย!!!
:m20: :m20: :m20:
-
โอ้ เพิ่งรู้เทเลทับบี้ เป็นศัตรูของมาเฟีย :m20: :m20: :m20:
-
ลาล่า เละแน่ๆๆ
-
ลาล่า!! ศัตรูหัวใจคนใหม่ของโนโนะกับโอโอะ
:m20: พ้อยท์แพร่เชื้อรั่วใส่สองพี่น้องเรนงะแล้วสินะ
-
โห ไรอ่ะ นี่โนโนะกับโอโอะไม่รู้จักลาล่าแห่งเทเลทับบี้เหรอ? ที่พุงกลมๆ ตัวเหลืองๆ แล้วก็ชอบเล่นลูกบอลใหญ่ๆอ่ะ
แต่.....บางทีแบบนี้มันก็ปัญญาอ่อนดีนะ :jul3:
-
ลาล่า :laugh:
-
เรื่องนี้รั่วได้ใจจริงๆ o13 o13
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
มาเฟียเหมือนกันไม่กลัว กลัวลาล่า.... เทเลทับบี้ ลาล่า..... 5555.... คิดได้ไงอะ..... :m20:
-
ไม่เป็นไรค่ะน้องแบม อย่างน้อยพี่ก้ได้มาอ่าน(แม้จะจิ้มไม่ทัน(มากๆ))
สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้โนโนะกับโอโอะจัดการ "ลาล่า" 555+
-
อย่างงี้...ต้องสืบให้รู้กันไปเลยว่าลาล่ามันเป็นใคร สำคัญกับพอยท์ขนาดไหน จะได้จัดการซะเลย
555 โนโนะไม่น่าเป็นไปกับเขาด้วยเลย
:pig4: น้องแบม
-
โอ้ว ไหนว่าเป็นใหญ่ของสื่อไงน่าจะรู้จักนะ
แต่โคตรฮาอะอิจฉาแม้กระทั่งตุ๊กตา
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
พึ่งตามอ่านทัน
อยากจะกรี๊ดให้สาวแตกไปเลยวะคับ
แม่งโดนใจ!!!!!!!!
รั่ว ต๊อง บ้าบอ ฮาแตก แหวกทุกแนวอารมณ์
หัวเราะจนแม่มาเคาะประตูห้องตอนเที่ยงคืน
-
:z3: พี่น้องเร็นงะนี่ต๊องว่ะค่ะ
คิดได้ไงว่ามีศัตรูหัวใจที่ชื่อ*ลาล่า*อ่ะ o22
อย่างฮาอ่ะ...ขอบอก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
:a5:
หึง ลาล่า เนี่ยนะ
สามารถมาก
-
มีศรัตรูเป็นลาล่าแห่งเทเลทับบี้เนี่ยนะ...
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
555555555555555555+ :m20:
ฮาจนปวด ตับ ไต ไส้ พุง หมดแล้วเนี่ย
ไม่รู้จัดเทเลทับบี้กันรึไงเนี่ย หรือที่ญี่ปุ่นไม่มี
กร๊ากกกกกกกกกกกกก :jul3:
-
ลาล่าเป็นศัตรู ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
มาเฟียไม่รู้จักลาล่าาาาา :m20: :m20: :m20:
-
บ้าไปแล้วววววววววววววว,,,,
-
งานจะเข้าลาล่ามั้ยเนี่ย...ช่างคิดไปได้
นัตสึกิน่ารักเนอะ...ดีแล้วที่ไม่ออกแนวหวงพี่ชายจนกีดกันพอยท์
แต่ทำไมพอยท์ถึงลืมสามพี่น้องนี่นี่สิ...น่าคิดอ่ะ เกิดไรขึ้น
-
'jt :a5:
ง่ะ มาเฟียกลัวลาล่า ซะงั้น 5555+
คิดถึงเห็ด อ่ะ 5555+ o13
-
เอ่อ คุณพระทั้งสองค่ะ
ช่วยกรุณาเปิดช่องการ์ตูนบ้าง
แล้วคุณอาจเจอคุ๋แข่งที่น่ากลัว
ตัวสีเหลืองๆ !! (ช่ายป่าว ???)
ps แอบสงสารลาล่าหว่ะ
อาจโดนมาเฟียฆ่าล้างบางเทเลทับบี้ได้ ....
-
เทเลทับบี้จะถูกถอดออกจากผังรายการสถานีไหม ยอมแค่ให้มีคำเตือนตัววิ่งก็พอว่า "นี่คือการ์ตูน"
๕๕๕
-
สงสารใครดี ระหว่างลาล่าผู้ไม่รู้เรื่อง กับโนโนะ โอโอะที่เหมือนจะรู้เรื่อง!!!!
-
เออ เอาเข้าไปหึงแม้กระทั่งลาล่า :pigha2:
อยากหัวเราะ มาเฟียไม่รู้จักเทเลทับบี้
:กอด1:
-
สวัสดีค่ะ เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านเป็นครั้งแรก แล้วก็ติดตามจนจบอัพเดทสุดท้ายจนได้ :mc4:
ต้องบอกก่อนเลยค่ะว่าเพิ่งทราบว่าเรื่องนี้ เป็นภาคต่อจากเรื่องน้องเห็ด (ซึ่งยังไม่มีโอกาสได้อ่าน
ไว้หยุดยาวคราวหน้าจะอ่านนะคะ น่าจะสนุก เพราะเดาจากเรื่องนี้)
ชอบน้องพ็อยส์ค่ะ ฮี แรงได้จัย รั่ว มึน อึน เอ๋อ ได้ทุกสถานการณ์ แถมเรื่องนี้มีพระเอก เท่ห์ๆ ถึง
2 คน อ่านแล้ว เราชอบคนพี่อ่ะค่ะ ชอบคนนิ่งๆ ดูเยือกเย็น ร้าย ลึก คาดเดาอารมณ์ยากดี (พระเอก
ซาดิสต์ส่วนใหญ่มักเป็นแบบนี้ เอิ๊กๆ) คนน้องก็โอเคค่ะ ขี้เล่นดี ช่วยให้เรื่องดูเบามากขึ้น แต่แอบ
อยากให้เรื่องมันเป็นแนวสีเทาแหะ (เค้ามันคอมาม่า แอนด์ซาดิสซึ่มค่ะ)
อยากรู้ว่าทำไมน้องถึงลืมเรื่องอดีตไป มันต้องมีเบื้องหน้า เบื้องหลังใช่มั้ยคะ?
โอ๊ะโอ...ค้างคาใจ
ปล. ชอบฉากเรทที่เขียนนะคะ เอิ๊กๆ ถูกใจคอซาดิสต์อย่างเรายิ่งนัก น้องยั่วได้น่าฟัดจริงๆ ค่ะ :bye2:
-
หึงลาล่า?
-
บ้ากันไปใหญ่แล้ว หึงล่าล่า :m20:
-
ลาล่ากลายเป็นศัตรูหัวใจมาเฟียไปแย้วววว!! ,,,
:m20: :m20: :m20:
-
คำผิดถ้าเจอก็ช่วยกันบอกด้วยเน้อออ พอดียังไม่ได้อ่านทวน (ถึงทวนก็ยังมีโผล่ 55)
ตอนนี้มี NC นะคะ
ตอนที่ 9
“ลาล่า ลาล่า .. รอก่อนนะ พอยท์จะไปหา งื้มๆ แจ้บ ..” เสียงละเมอจากร่างที่นอนอยู่ตรงกลางทำให้สองหนุ่มที่นอนขนาบข้างเริ่มเครียด … ทำไมคนชื่อลาล่าถึงได้มีอิทธิพลขนาดที่พอยท์เก็บเอาไปฝันกันนะ
ทั้งๆที่อยู่ใกล้ขนาดนี้ แต่ทำไมยังคิดถึงคนอื่นอีก ..
สายตาตัดพ้อจากคนสองคนมองไปที่ร่างที่กำลังนอนหลับฝันดีอมยิ้มที่ไม่เคยรับรู้อะไรเลย …
ไม่เคยรู้เลยว่าการได้ยินชื่อคนอื่นจากปากบางๆนี่จะทำให้เจ็บช้ำได้ขนาดนี้ ..
ทำไมใจร้ายแบบนี้ล่ะพอยท์ ..
วันนี้ไอ้สองแฝดพาผมมาขังไว้ที่ห้องทำงานมันแทน บริษัทมันกว้างใหญ่ไพศาลหรูหราอลังการมาก แต่มันไม่ยอมให้ผมออกไปไหน อะไรกันวะ ทีตัวเองล่ะเดินร่อนไม่อยู่ห้องสักคน ผมนั่งขัดสมาธิอยู่กลางห้อง ผ่านไปสักพักผมก็เริ่มเอนหลังลงไปนอนกับพื้น … แล้วก็กลิ้งไปทางซ้ายสองที ขวาสองที คว่ำหน้าลงกับพื้น คลานไปใต้โต๊ะ
“โวะเบื่อว่ะ ไปหาไรทำดีกว่า”
แล้วผมก็ย่องออกมาจากห้องทำงานสุดไฮโซโก้หรูกระตู้วู้
“ขณะนี้นะครับทุกท่านกำลังอยู่กับ พอยท์ทัวร์ เราจะพาทุกท่านบุกรังมฤตยูกัน” ผมคว้าปากกาจากโต๊ะทำงานมันติดมือออกมาเพื่อมาเป็นไมค์
“เอาล่ะครับ ค่อยๆย่องนะครับ เดี๋ยวเจ้าปิศาจวายร้ายจะเห็นเรา ต้องค่อยๆย่องๆ” ผมย่องไปย่องมา จนมาถึงลิฟต์แก้ว มีให้กดเลือกชั้นถึง 25 ชั้นด้วยกัน เอาอันไหนดี
“เลข 13 แล้วกันลุ้นดี ลัคกี้นัมเบอร์”
ติ๊ง ! ลิฟต์มาหยุดที่ชั้นสิบสามเรียบร้อย เหมือนชั้นนี้มันกำลังวุ่นวายแฮะ
“#^#$^^##%^&@#^##%^&^&$^ !!”
“#^$@#%^%#$%^^%##%^^%%%$&&^@#@ !!!”
เสียงทีมงานทีคล้องป้ายสตาฟวิ่งไปวิ่งมาหน้าตาซีเรียสทำผมแอบลุ้นเบาๆ
“สงสัยกำลังมีคดีลักพาตัวเกิดขึ้น !! ต้องแอบซุ่มซะแล้ว”
“เฮ้ยไรวะ !!” ปรากฏว่าบันดาทีมงานมันมาจับแขนผมพร่ำภาษาเอเลี่ยน อะโชะอะเชะอะเดะอะโดะ อะไรสักอย่างแล้วลากผมไป
“ปล่อยโว้ยยยยยยยยยยยยยย ปล่อยกู ปล่อยยยยยยยยยยยย” เหิ้ยไรวะเนี่ย ผมโดนลักพาตัว !
ผมโดนจับโยนมาในห้องแต่งตัว ที่มีกระจกบานใหญ่เครื่องสำอางวางอยู่เต็มไปหมดพร้อมกระเทยสองคนที่ทำหน้าเครียด แล้วทีมลักพาตัวกับกระเทยสุดน่ากลัวก็จัดการกระทำชำเราจับผมแก้ผ้า
ผมพยายามปิดนั่นปิดนี่ตัวเอง แต่ก็โดนกระชากลากถู ฉุดแขน สารพัดจนสุดท้าย ..
ผมก็อยู่ในชุดเดรสแต่งงาน
ใช่ ! มันเป็นเดรสแต่งงานสีขาวเกาะอกแบนๆผมอยู่นี่ไง จะล่วงแหล่ไม่ล่วงแหล่แล้ว กระโปรงก็ยาวลากพื้นหนักก็หนักจับผมมาทำอะไรเนี่ย
แต่พออ้าปากจะโวยก็โดนกระชากลากถูอีกรอบ หน้าและหัวผมโดนวุ่ยวายเหมือนอยู่กลางพายุทะเลทราย แล้วสุดท้ายร่างผู้หญิงสวยเหิ้ยๆก็ปรากฏอยู่บนกระจกหน้าผม ทำไมต้องเหิ้ย ?
ก็เพราะมันเป็นผมไงเล่า !!!!!!!!!!!!! ทำไมสวยแบบนี้วะ ผมเป็นผู้ชายนะโว้ยยยยยยยยยยยยย
หัวโดนจับใส่วิกดัดลอนธรรมชาติยาวถึงกลางหลัง มีหน้าม้า สีน้ำตาลอ่อน กับการแต่งหน้าอ่อนๆทำผมดูบอบบางราวกับนางเอกหนังไทยเลยให้ตายเหอะ ดีนะไม่มีนม ไม่งั้นนึกว่าโดนจับแปลงเพศ
สิ้นความคิด นมผมก็โดนกระเทยล้วงยัดฟองน้ำสามขั้นลงมา และแล้วผมก็มีดูมๆเป็นของตัวเอง อาเมน ..
“เฮ้ยอะไรอีกเนี่ย” ผมโดนกระชากลากถูให้ตามทีมงานมาอยู่ห้องอะไรสักอย่างที่มีคนใส่ชุดแต่งงานเต็มไปหมด สวยๆทั้งนั้น พนักงานยื่นกล่องรองเท้าส้นสูงให้ผม แต่เหมือนเขาจะเถียงกันเรื่องความสูงของผมที่เกินมาตรฐานหญิง เลยสรุป เดินตีนเปล่า
พากูมาแปลงเพศ แล้วยังมาทรมานเดินตีนเปล่าอีกนะ ให้ตายเหอะ ป่านนี้ไอ้สองมฤตยูมันคงจะตามหาผมอยู่ จะโดนมันฆ่ามั้ยเนี่ย .. ช่างแม่งก่อนจะถึงเวลานั้นเอาตัวเองให้รอดจากนี่ก่อนเหอะ
“%^%#%$^&%#@#%^&&” สาวๆสวยๆสองคนเดินมาพูดภาษาเอเลี่ยนกับผมพร้อมสายตาดูถูก หมดสวยเลยแม่คุณ บ่นอะไรกันวะ ผมได้แต่ยิ้มรับหล่อๆตามสไตล์ แต่ดูเหมือนจะไม่ถูกใจแม่คุณในสภาพหญิงสาวแบบนี้
“นี่รินเนะฉันว่าอินี่มันโง่แน่ๆเลยอ่ะ โดนกระทบกระเทียบขนาดนี้แล้วยังยิ้มเซ่ออีก”
“นั่นสิมิกะ หน่อยแน่ะทำมาเป็นอวดดีแม่นางแบบหน้าใหม่ สงสัยกลัวจะทำให้ฉันไม่พอใจล่ะมั้ง เลยรีบยิ้มประจบ”
“แหมม ก็เธอเป็นถึงว่าที่คู่หมั้นของนาซึโนะซังนี่นา”
“คิกๆ ฉันล่ะชอบคำนี้จริงๆเลย ส่วนเธอน่ะมิกะก็ต้องคู่กับทัตสึโอะซัง คิกๆ”
“แน่นอนย่ะ อย่าไปสนใจแม่นี่กันเลยไปกันดีกว่า”
แล้วสองสาวก็สะบัดหน้าใส่ผมเดินหนีไป ตกลงพวกแม่คุณเค้าเป็นอะไรกันวะ พูดภาษาเอเลี่ยนใส่แล้วเดินหนี เอาเข้าไป ผู้หญิงนี่ซับซ้อนจริงๆ
แล้วก็โดนกระชากลากถูมาต่อแถวเรียงคิวกันอีกครั้ง ในที่สุดผมก็รู้ว่าตัวเองมาอัดรายการแฟชั่นถ่ายแบบชุดแต่งงาน เพราะเริ่มมีนายแบบชายในชุดสูทออกมาเหมือนกัน แต่คู่ผมดันเตี้ยกว่าผมซะงั้น เลยโดนย้ายคู่ไปคู่กับคนที่สูงที่สุด ด้วยส่วนสูงเท่ากันเป๊ะ ขนาดไม่ใส่ส้นสูงนะเนี่ย นมก็จะหลุด โวะ
เป็นหญิงแท้จริงแสนลำบาก ต้องมาดึงนมไม่ให้หลุด คงเพราะนมปลอมมันเลยไม่เกาะมั้งเนี่ย แล้วผมก็โดนให้นายแบบโอบเอว
“โอบกูทำไม สยองโว้ย” ผมพยายามผลักๆมันออก มันก็ทำหน้างงๆ ส่งภาษาเอเลี่ยนมาให้ผม แต่มันก็ถึงคิวเราออกไปนวยนาดเลยต้องยอมให้มันโอบ
รอบๆแคทวอล์คมีสาวๆหนุ่มๆที่น่าจะเป็นคนในวงการแฟชั่นห้อมล้อมไปหมด รวมไปถึงนักข่าวที่ระดมถ่ายภาพผมกับไอ้คนข้างๆ เอาวะ ไหนๆก็ไม่รู้จักใครก็ต้องทำให้ตัวเองดูดีไว้ก่อน ผมก็ยืดอกเดินกระด๊อกกระแด๊กเลียนแบบชาวบ้านทันที และยิ่งไม่มีส้นสูง สบายครับ หยอดสายตาให้กับคนรอบข้าง ก็แหมสาวๆสวยๆทั้งนั้น
“เฮ้ยพี่นั่นมันพอยท์นี่หว่า” เสียงเรียกของน้องชายทำคนพี่หันขวับไปมองทันที งานนี้เป็นงานใหญ่พวกเขาเลยต้องลงมารับแขกด้วยตัวเอง กับเห็นร่างที่น่าจะนั่งอยู่บนหอคอยงาช้างชั้นบนสุดมานวยนาดอวดเสน่ห์สู่สายตาประชาชน
“มาได้ไง”
“นั่นดิ โหผู้ชายมองตาเป็นมันเลยว่ะ” รอยยิ้มสดใสประดับอยู่บนหน้า ยอมรับว่า สวย .. แต่ไม่อยากให้ใครเห็น อยากจะขึ้นเวทีไปฉุดลงมาทำโทษให้รู้แล้วรู้รอด
“หึงว่ะงานนี้สงสัยต้องมีเคลียกันยาว” คนน้องก็ดูเหมือนจะไม่พอใจเหมือนกัน ไม่ต่างจากเขาในตอนนี้ คงได้มีซักกันยาว
จบงานเดินแบบหลังจากแขกคนสำคัญกลับไปแล้วก็เป็นคิวของผู้บริหารผู้จัดรายการพูดคุยของคุณนายแบบนางแบบตามมารยาท
“นาซึโ …”
“ทัตสึ ..”
เสียงเรียกของสองสาวต้องเป็นอันหยุดลง เพราะชายหนุ่มสองคนกับถลาไปที่เด็กใหม่ที่ตัวสูงอย่างกับเปรตเดินดิน ทัตสึโอะยกร่างบางที่ดิ้นเร่าๆพาดบ่าเดินเคียงคู่นาซึโนะออกไปทันที
“นังนั่นมันกล้าดียังไงมาอ่อยคุณทัตสึโอะของฉัน กริ๊ดดดดดดดดดด”
“หยุดกริ๊ดนะมิกะ ฉันก็ไม่พอใจแต่เธออย่ามาทำตัวไร้มารยาทแถวนี้สิ เราต้องวางตัวให้ดี ส่วนนังนั่นฉันต้องรู้ให้ได้ ยัยเด็กใหม่คิดจะให้ท่าผู้ชายของฉันมันจะมากไปแล้วนะ ความสวยของแกฉันจะทำลายเอง !”
ย้อนกลับมาถึงคนสวย(?) ที่กำลังโดนแบกกลับหอคอย
“โอ้ยย ปล่อยเด้ อายนะเว่ยยทำไรเนี่ยยย” ผมพยายามดิ้นแล้วดิ้นอีกไอ้โอโอะก็ไม่ยอมปล่อย
“มาโผล่นี่ได้ไง” โนโนะที่เดินตามมาจ้องหน้าผมเขม็ง
“เก๊าะ คือแบบนี้ๆ …”
“รีบๆอย่ามายืดเยื้อ”
“อย่าดุนักเดะ ก็กลิ้งไปกลิ้งมาแล้วเบื่อเลยมาเดินเล่น โดนป้าที่ไหนไม่รู้ฉุดไปหากระเทย โดนกระเทยลวนลาม แล้วก็ไปโผล่นั่นแหละ ชัดยัง” ผมเบ้ปากใส่โนโนะ แค่นี้ต้องดุด้วย เห็นผมเป็นเด็กรึไงวะ
“แล้วทำไมไม่รออยู่เฉยๆบนห้อง”
“ก็มันเบื่อ คนนะไม่ใช่จิ้งจก มาขังไว้ในกรงได้ไง บ้าปะ” ผมยักคิ้วท้าทายใส่ แต่ก็โดนไอ้โอโอะฟาดตูดลงมาแรงๆ
“โอ้ยยย เจ็บนะ”
“อยากดื้อคนดื้อต้องโดนทำโทษ”
“พวกคุณสองคนแหละดื้อออ ปล่อยเซ่เดินเองได้”
“หึ ฝันไปเถอะต้องโดนทำโทษ” และแล้วห้องๆเดินก็ปรากฏสู่สายตาผมอีกครั้ง เซ็งเลยว่ะ มันวางผมลงริมกระจากบานใหญ่ที่พาดผ่านมุมห้องหนึ่งไปอีกฝั่ง เรียกว่าทำงานไปชมวิวไป และที่สำคัญติดฟิล์มกรองแสงข้างนอกมองไม่เห็นข้างในแน่ๆ
“รู้มั้ยว่าหวง” โอโอะกักผมไว้ในอ้อมแขนจับปอยวิกยาวๆทัดหูแล้วขบลงติ่งหูเม้มแรงๆ จนผมขนลุกซู่
“อื้ออออ … เล่นไรเนี่ย อื้ม ..” ปากผมโดนอีกคนประกบจูบลงมาหนักหน่วง
“พอยท์ทำไมน่ากินอีกแล้ว ..” เสียงโอโอะกระซิบพร่าข้างหู ผมรู้สึกถึงมือใหญ่ๆที่ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง ร่างสูงของโนโนะค่อยๆย่อตัวลงแล้วถกชายกระโปรงผมขึ้นด้วยความว่องไวเขาขยับตัวเข้าประชิดผมแล้วเริ่มสัมผัสกับแก่นกายที่เริ่มแข็งขัน ผมมองมือที่หายเข้าไปในกระโปรงที่เลิกสูงขึ้นตั้งท่าจะโวยวายแต่ก็ต้องครางออกมาเมื่อโนโนะรูดแก่นกายผมแรงๆ โอโอะก็มือไวไม่แพ้กัน รูดซิบด้านหลังผมออกทำให้ไอ้ฟองน้ำสามชั้นหลุดล่วงลงไปคาเท้า
“มิน่า ทำไมดูมๆ”
“อย่า .. ขำนะ !” เสียงที่เกือบโวยวายกลับกลายเป็นเสียงกระซิบพร่าเมื่อยอดอกถูกโอโอะดูดเม้มขบลงลิ้นจนแข็ง ผมพิงร่างตัวเองลงกับกระจกบานใหญ่ ไม่งั้นคงได้ร่วงลงไปกองกับพื้นแน่ๆ มือของโนโนะเล้าโลมจนแก่นกายผมตั้งแล้วกางเกงในผมก็ร่วงลงมาจนได้
“พอยท์ .. พอยท์” เสียงกระสิบพร่าเรียกชื่อผมทำเอาอารมณ์ผมเตลิดหลงใหลไปกับสัมผัสที่ได้รับ โอโอะผละจากตัวผมสักพัก แล้วกลับมาซ้อนตัวด้านหลังผมพร้อมสัมผัสเย็นๆที่ช่องทางด้านหลัง ก่อนจะรู้สึกถึงนิ้วที่สอดเข้าไป
“เจ็บ .. ยะ .. อย่า อ้า …” เสียงร้องเจ็บปวดกลายเป็นเสียงครางอีกครั้งเพราะโนโนะเล้าโลมผม มือใหญ่เคล้าบอลสองข้างของผมราวกับปลอบประโลมให้หายเจ็บ แต่มันกลับทำให้ผมยิ่งอารมณ์สูงขึ้นๆ จนเบียดตัวเข้าหาโนโนะ นิ้วที่เท่าไหร่ไม่รู้ของโอโอะขยับเข้าออกในตัวผมแรงๆ ก่อนจะจิ้มสะกิดจุดอ่อนไหวที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าข้างในตัวเองจะมีจุดที่ทำให้เสียวกระสันได้ขนาดนี้
“ชอบหรอ” เสียงกระซิบล้อเลียนสั่นพร้า ผมเงยหน้าขึ้นครางออกมา สักพักนิ้วก็ได้ถูกถอนออกไปกลับกลายเป็นแก่นกายขนาดใหญ่ค่อยๆสอดเข้ามา เมื่อส่วนหัวเข้ามาได้เขาก็กระแทกจนสุดแรง แม้จะเจ็บแสนเจ็บแต่ผมกลับรู้สึกสุขสม สักพักหลังจากเริ่มปรับตัวเองได้โอโอะก็เริ่มขยับรัวแรง ..
“อ้า .. อื้อออ” เสียงเนื้อกระทบกันดังพั่บๆ ยิ่งทำให้ผมเสียวกระสันขึ้นไปอีก ข้างหน้าก็มีโนโนะกำลังปรนเปรอด้วยมือของเขาจนผมแทบจะยืนไม่ไหว
“อ้า .. พอยท์ .. พอ.. พอยท์ ” เสียงโอโอะครางดังๆเมื่อไปถึงพร้อมๆกับที่ผมปล่อยออก แต่โอโอะใส่ถุงยางมันเลยไม่เลอะเทอะ จึงมีแต่น้ำของผมหยดแหมะๆจากมือโนโนะ
“ออกมาเต็มเลย น่ารักมากครับคนเก่ง” ผมเอนพิงร่างโอโอะด้วยความเหนื่อยอ่อนแต่คนตรงหน้าผมกลับถอดกางเกงออก ใช้ปากฉีกถุงยางมองผมด้วยสายตาร้อนแรง ตาดุๆยิ่งทำให้ผมรู้สึกถึงอารมณ์ที่เริ่มกลับมาก่อนเขาจะถอดกางเกงออกค่อยๆใส่ของตัวเองลงไปในถุงยาง ผมเผลอกลืนน้ำลายเอือกใหญ่เลียปากเล็กน้อย
“จอมยั่ว” เสียงจากปากโนโนะพร้อมกับร่างผมที่ถูกหันหน้าเข้าหาโอโอะ ที่อยู่ในสภาพช่วงล่างที่แต่ถุงยางที่มีน้ำกามอยู่ในนั้น แล้วแก่นกายของโนโนะก็กระแทกเข้ามาแรงๆ จนผมแอ่นตัวประชิดโอโอะ แรงกระแทกจากโนโนะครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้ผมครวญคราง แก่นกายช่วงล่างก็เสียดสีกับแก่นกายโอโอะมีเพียงถุงยางกลั้นอยู่ โอโอะก้มลงมาประกบจูบปากกับผมครั้งแล้วครั้งเล่าจนสุดท้ายผมก็ปล่อยออกมาพร้อมคนด้านหลัง
“ดีมากพอยท์” ผมทรุดลงไปนั่งกับพื้นพร้อมชุดสีขาวบริสุทธิ์ที่ตอนนี้เลอะไปด้วยน้ำกามของตัวผมเองเป็นหย่อมๆ
“พอยท์ถอดถุงยางให้หน่อยสิ” โอโอะเชยคางผมขึ้นพร้อมยื่นแก่นกายเขาเข้ามา
“ใช้ปากนะครับ ไม่งั้นค่าชุดแต่งงานที่เลอะแบบนี้ไม่ออกให้นา ..” เสียงกระเส้าเย้าแหย่ทำผมมองมันเคืองๆ ทำขนาดนี้แล้วยังมีหน้ามาขู่อีก นิสัยว่ะ !
ต้องทำใช่มั้ยเนี่ย ! แม้มันจะเป็นเรื่องน่ารังเกียจก็แปลกใจตัวเองที่ไม่ได้รังเกียจไอ้พวกนี้ ผมค่อยๆอ้าปากใช้ฟันขบลงเบาๆบนส่วนหัวของแก่นกายโอโอะค่อยๆดึงเลื่อนๆถุงยางออกมา ต่อมาผมก็ทำแบบเดียวกันกับโนโนะ แต่ไอ้สองคนนี้กลับอารมณ์ขึ้นอีกรอบ ให้ตายเหอะ มันจะมักมากอะไรกันนักหนาวะ
“ไม่เอาแล้วนะ ไม่ไหวแล้ว แค่นี้ก็ลุกไม่ขึ้นแล้ว ชุดก็เลอะไปหมดแล้ว อย่าแกล้งกันเสะวะ” สุดท้ายผมก็โดนพะเน้าพะนอนู่นนี่นั่นจนต้องใช้ปากให้กับพวกมันพร้อมๆกันแทน
“แค่กๆ …” น้ำกามที่ทะลักเข้ามาในปากบางส่วนผมกลืนลงไปแต่บางส่วนก็ไหลเยิ้มออกมามุมปาก เลอะเทอะไปหมด แล้วมันสองตัวก็พาไปบ้วนปากล้างตัวที่ผมไม่ยอมให้มันทำอีกรอบไม่งั้นลุกไม่ขึ้นแน่ๆ
“นอนพักดีกว่าเดี๋ยวเลิกงานแล้วพาไปกินข้าว ตอนนี้คงลุกไปซนที่ไหนไม่ได้แล้ว” โอโอะโยกหัวผมไปมาหลังจากพาผมมานั่งบนโซฟาตัวใหญ่ของห้อง ส่วนชุดแต่งงานโนโนะได้สั่งจากเจ้าของว่าขอซื้อซะ
“เจ้าเล่ห์ทั้งคู่แบบนี้แล้วตูจะรอดมั้ยเนี่ย” คิดแล้วก็อนาถ เรื่องมาโผล่บ้านพวกมันก็ยังไม่เคลีย ไหนจะเรื่องที่สาวน้อยนัตสึกิบอกกว่าผมลืมไป ก็ยังเข้ามาอีก ไหนจะยังไม่ได้ฝึกงงานอีก เออเอาเข้าไป มั่วซั่วดีแท้ !!
อนาคตจะเรียนจบมั้ยวะเนี่ย !!
ว่าแต่พวกมันอายุเท่าไหร่วะเนี่ย ?
หรือมันควรจะเป็นอีกเรื่องที่ผมลืมถาม ?
ไม่เป็นไร อินดี้ไทยไม่แพ้ชาติใดในโลก ! เกี่ยวปะวะ ?
-
:m25: :haun4:
แกจะอินอี้ไปไหม พ้อยท์เอ๊ย
ลืมไปได้ทุกอย่าง เลิกคิดซ่ะเถอะ อยูแบบไม่ต้องคิดไปเลย
เผื่อจะได้ไม่เจ็บตัวอีกไง :z1: :z1:
แต่ก็อยากรู้เหมือนกันน่ะ ไอสองตัวนั้นมันอายุเท่าไหร่ :pigha2:
ส่วนนางแบบสองคนนั่นที่ว่า
“แหมม ก็เธอเป็นถึงว่าที่คู่หมั้นของนาซึโนะซังนี่นา”
“คิกๆ ฉันล่ะชอบคำนี้จริงๆเลย ส่วนเธอน่ะมิกะก็ต้องคู่กับทัตสึโอะซัง คิกๆ”
“แน่นอนย่ะ อย่าไปสนใจแม่นี่กันเลยไปกันดีกว่า”
ไม่อยากบอก พี่พ้อยท์เราฟาดเรียบไปหลายยกแล้ว
นี่ขนาดยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรเลยน่ะ :laugh:
:กอด1:
-
เเรงกันอีกเเล้ว ว :pighaun:
-
ร้อนแรงอีกแว้วววว
หนูชอบ~~~ :impress2:
น้องพอยท์น่ารักเกิ๊นนนน
-
วู๊ๆๆๆๆๆๆๆๆชะนีหลงป่ามาสองตัว
มาจับกันเร็วๆๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
:pighaun: หื่น แต่ยังไม่พอ!! พอยท์ไม่ได้นะๆ ต้องไปฝึกออกกำลังกายบ่อยๆแล้ว จะได้แข็งแรง
รับโอะโอะ กับโนะโนะไหวนะ 55+ o13 เข้าฟิตเนสเลยยยยยยย ไม่งั้น หนุ่มๆจะอัดอั้นนะ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: เลือดกระฉุดค่ะ
พี่พ้อยท์ตอนนี้แอบสวยน่ะเนี่ย แล้วแถมมีชะนีสองตัวมาประกาศศัตรูซะด้วย
หวังว่าโนโนะกับโอโอะจะจัดการได้น่ะ
-
:pighaun: หื่น แต่ยังไม่พอ!! พอยท์ไม่ได้นะๆ ต้องไปฝึกออกกำลังกายบ่อยๆแล้ว จะได้แข็งแรง
รับโอะโอะ กับโนะโนะไหวนะ 55+ o13 เข้าฟิตเนสเลยยยยยยย ไม่งั้น หนุ่มๆจะอัดอั้นนะ
ทำไมไม่มีใครห่วงพอยท์ ? 5555
-
:laugh: น่าสงสารจริงๆ
:call:
-
:m25: อ้ายยย หนูพอย์ท so hot อีกเเล้วววว
5555 ไม่ใช่ไม่ห่วงพอย์ท เเต่ก็นะะ.... อย่างอื่นมันมีมากกว่าความห่วงง :haun4:
-
แว๊กกกก แร๊ง! อีชะนีสองตัวนั่นอะไร จะจับนาโนะ กับอาโอะ เร๊อะ
อย่าซะให้ยาก แค่พ๊อยคนเดียวก็เหลือเฟือเเล้ว ชิชะ!
-
ไอ้หยา!!! :m25: :m25:
-
:laugh: :laugh:
นอกจากตัวร้ายแล้ว ยังจะมีชะนีมาอีก :angry2: :angry2:
-
ซนจนได้เรื่องนะพอยท์ อ่ะไม่ใช่สิ... ซนจนเสียน้ำจนได้นะพอยท์
:pig4: น้องแบม(คนขยัน)
-
เอ่อ.......
พอยท์ รั่วมาก ถึงมากที่สุด
-__-
-
:m25: :m25: :m25:
จัดหนักตลอดนะ สองพี่น้อง o13
-
ก็อยากจะเป็นห่วงน้องอ่ะนะคะ
แต่ความยั่ว และรั่วของเธอมัน
เกินพิกัด และเกินความอดทน
ของสองมฤตยูได้ งั้นก็จงสยบยอม
สองมฤตยูนี่เสียดีๆ เหอะนู๋พอยท์ (หวังว่าจะเขียนชื่อน้องถูกเสียที :laugh:)
อ่านแล้วยิ่งชอบพี่โนโนะอ่ะจิ้นภาพ
ตามแล้วอร๊ายยย อยากได้ๆ ปู้จายคนนี้อยากได้
ชอบคนลุคเย็นชานิดๆ ค่ะ เอิ๊กๆ โอโอะอย่าน้อยใจไป
ดูๆ ไปก็มีคนชอบนายเยอะนะ
ปล. ซื้อยาบำรุงมาให้นู๋พอยท์เค้ากินบ้างนะคะ
สามีตั้ง 2 ถูกรุมแบบนี้ทุกวัน โทรมแย่ :bye2:
-
YAAA HAAAAAA
อินดี้ไทย ไม่แพ้ชาติใดในโลก
:L2: :L2:
-
:call:
-
:m25: :m25: :m25:
-
เรื่อยๆ เปื่อยๆ มากพี่พอท์ย
แต่เร่องนี้อย่ามีมาม่านะ
แบบมึนๆ งงๆ แบบนี้ละดีแล้ว
แทมปริศนาที่มีมาเพิ่มเรื่อยๆ แบบที่พี่พอท์ยอยากรู้
แต่ไม่ได้ถามเพราะหลงระเริงกับความวาบหวาบของโนะโนะและโอะโอะ
:laugh: :laugh:
-
พอยท์สู้ๆ ทีละ2แบบนี้ระวังทรุดนะจ๊ะ^^
ต้องโด๊ปหนักๆ ฮิฮิฮิ
2ชะนีมาจากไหนเนี้ย ของพอยท์ทั้งคู่ย่ะ
-
o13 o13
ยกนิ้วให้ทั้งพอยต์ ทั้งพี่แบมเลย
อ่านทีไรก็ยังฮาทุกที XD
ปอลอลิง : โด๊ปเยอะๆนะพอยต์ เซอร์วิสคนอ่านด้วย :laugh:
-
พอยร์ รั่วไม่แพ้คัยในโลกล้า 555+ o13 o13
-
เพ่พอยต์ เท่ห์สุดๆ ไปเลยค่ะ ฮ่าฮ่า :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ้ย ป้าเพิ่งเข้ามาอ่าน ขำตั้งแต่ต้นยันจบ พอยต์กวน...ได้ใจป้ามากกกก ฮ่าๆๆๆๆๆ
+1 จัดเต็มเจ้าค่ะ เอิ๊กๆๆๆ
-
ใส่ชุดแต่งงานเสร็จ พ้อยท์ก็โดนสองหนุ่มอุ้มเข้าห้องหอเลย :m25:
พ้อยท์ไปเข้าฟิตเนสเถอะ แค่นี้คนอ่านไม่พอใจอ่ะ :z1:
-
เรื่องนี้มันมีอยู่สองอย่าง
ไม่ฮาก็หื่น!
-
ถึงตอนนี้ไม่มีลาล่านะ ก็ขอจะรอดูชะตากรรมเจ้าตัวเหลืองน้อยเดาะลูกบอลต่อไป o18
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ :L2:
:pig4:
-
มีศัตรูโผล่มาแล้วน้า
พ้อยท์สู้ๆๆ
-
ฮ่า ฮ่า ว่าแต่โอโอะ กับ โนโนะ
แกสองคนนี่พร้อมจะจับพอยท์กดตลอดเวลาเลยใช่ไหม
ถึงได้พกถุงยางติดตัว กร๊ากกกก
:jul1: :jul1: :jul1:
-
มีชะนีโผล่มาอีก 2 ตัว แบบนี้ก็มันส์อ่าสินี่ อิอิ
-
ลาล่าจะโดนไรมั๊งเนียะ
-
:haun4: แอร้ยยยยยยยยยยฟิตกันจังเนาะทุกวันเลย
-
ร้อนแรงมากๆ
เริ่ดๆ
มีชะนีโผล่มาแระแต่ไม่เปงไรด่าไปพอยท์ก็ไม่รู้เรื่อง 555
-
ชอบเรื่องนี้มาก อ่านง่ายดี เดินเรื่องน่าสนุกทุกตอน
-
ควรจะสงสารหรือว่าอิจฉาพี่พ้อยดีหว่า 5555
สองหนุ่มดีกรีหื่นไม่มีลดลงเลย
-
นึกว่าตอนนี้จะออกไปตามหาลาล่าซะอีก :laugh:
-
พอยท์เอ้ยได้ไปเดินแบบแฟชั่นชุดแต่งงานซะงั้นอ่ะ
เลยโดนจัดหนักเข้าให้อีกจนได้
แต่เต็มใจด้วยใช่มะล่า
โอยยยย อยากจะไปปีนเช็ดกระจกแถวนั้นเจรงๆ
-
อ่านเรียบร้อยและ เลยมาเม้นนนนนน
พ้อยน่ารักว่ะ :jul1: อยากจะเห็นตอนใส่ชุดเจ้าสาวจังเลย :haun4:
-
:L2: :L2: :L2:
-
สนุกมากมายค่ะ :o8:
>///<
เราชอบโนโนะ :-[
-
พอยท์จะน่ารักไปไหนเนี่ย แค่นี้โอโอะ โนโนะ แล้วก็คนอ่านก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วเนี่ย :-[
-
อินดี้ไทยไม่แพ้ชาติใดในโลก !
:z2: มันเกี่ยวหรอจ้ะพ้อยน้อย
แล้วโนโนะ ก่ะโอโอะ ทำแบบนี้เพราะจะไม่ให้พ้อยน้อยไปซนที่ไหนหรอกหรอ วิธีนี้ใช้ได้ผลชะงักซะด้วย ต้องทำบ่อยๆนะ พ้อยน้อยจะได้ไม่แอบไปซนอีก :z1:
-
ตอนนี้ไม่มีชะตากรรมของลาล่าเหรอ :laugh:
แต่พอยท์ หนูอึนได้อีกนะจ๊ะ o18
-
โอ้ววว อ่านไป 2 ตอน บรรลุ =.,=
ชอบ น้องสาวจังเลยค่ะ 555 อยากกดไลท์ คุณน้องสาวจริงๆ น้องโตไปต้องเป็นสาววายที่ดีแน่ๆ!!
แหม 2 พี่น้องก็ช่างหึงได้ แม้กระทั่ง เทเลทับบี้~~ น่ารัก จริง จริ้ง
ตอนคุยกะ น้องเห็ด นี่สะัใจจัง ทักแบบนั้้นบ่อยๆ ระวังเสียงแหบไม่มีเสียง ไว้ทำอย่างอื่นนะ 555
โชคดี ที่แค่เข้าไป แต่งหญิง ไม่ใช่ รายการอื่นๆ อิอิ :z1:
2 พี่น้องก็พาพ้อยท์ มาบ่อยๆ นะ เผื่อจะได้อะไรดีๆ กลับมา โฮะๆ
ฉาก เรท นี่ หื่นนน!!! แต่อยากได้หื่นกว่านี้ เอิ้กๆ :pighaun: พ้อยท์ ต้อง ออกกำลังกายบ่อยๆจริงๆ นั้นล่ะ
+ ฝึกประสบการณ์ เพิ่ม เดี๊ยว ชะนี จะเข้ามาแทรกแทรง โถ น้องนี ก็ คงอยากตงานเต็มที่ ด่าใครไม่ด่า ด่า
ภรรเมีย ของ โนโนะ กะ โอโอะ 2 คนที่ชี อยากได้ เสร็จพ้อยท์ หมดแล้วล่ะ :haun5: แถมหลงพ้อยท์มากๆด้วย
รอต่อค่ะ โอม เรทๆ หื่้นๆ (เอ่อ...)
Ps. ชุดเจ้าสาวนั้น ขอซื้อต่อได้ไหมคะ จะเอามาเก็บเป็นที่ระลึก 555
-
ผมยังรอให้คุณมาลงต่ออยู่นะ
อ่านแล้วเหมือนกำลังติดยาเสพติดอยู่เลย
นิยายของคุณไม่เหมือนใครดี
ผมชอบ o13
-
คืออารมณ์กำลังจะหื่นแตกแล้วนะ แต่พอมาเจอประโยคที่ว่า
“มิน่า ทำไมดูมๆ”
ของอิตาโอโอะทำเอาหมดอารมณ์เพราะฮาแตกแทนหื่นแตก :jul3:
ว่าแต่ เรื่องลาล่าล่ะ ยังเคืองอยู่ไหมนั่น แต่พอคิดว่าสองพี่น้องนั่นได้รู้ว่าลาล่าของพี่พอยท์คือใครจะเป็นยังไงนะ คงจะฮาน่าดูชม
-
ก๊ากกกกกกกกก พี่พ้อยท์ก็น่ารักน่าฟัดน่าแกล้งเหมือนเดิม ฮา.... :laugh:
แล้วอินดี้ไม่แพ้ชาติใดในโลกเกี่ยวอะไรคะพี่พ้อยท์?? 5555 :laugh:
-
ชอบพ้อยท์มากอ่า ~ :L1:
ลาล่า 5555 โนโนะกับโอโอะยังคงหึงเรื่อง ลาล่าอยู่ อุอิ :impress2:
-
ชอบพ้อยท์อินดี้มากมาย55 น่ารักๆ
-
พอยต์ แกเพ้อมากๆเลยว่ะ
-
:try2: เอ่อ...พี่พ๊อยท์คะ
ณ จุดๆนี้ มันเกี่ยวกะอินดีตรงไหนคะพี่ :m28: :laugh:
-
:haun4: :haun4:
-
แหมๆๆๆๆ :m3:
ชั้นก็อยากรุ้เหมือนกันว่าพวกนี้เนี่ยอายุเท่าไหร่กัน :o9:
อย่าลืมถามนะจ๊ะ o15
-
อ๊ากกกก นาโนะกับโอโอะมีคู่หมั่นแล้วเหรอ (หรือว่ายัยป้านั้นมันพูดมั่วเอาเองหว่า)
แต่ที่แน่ๆพอยท์กำลังงานเข้าเรื่อง ลาล่า ฮ่าๆๆ ขอให้เคลียร์กันได้ด้วยดีนะ >-<
เราอยากเห็นพอยท์ในชุดเจ้าสาวจังเลย ต้องสวยมากๆแน่ๆ
ผู้ชายมองกันตามันเลย แต่มองกันได้ไม่ได้นาน
ยิ่งอ่านยิ่งสนุก มาต่อเร็วๆนะคร้า
-
ทำไงดี พล็อตคู่เฮซฟาวส์แล้ว เริ่มอยากอัพ แต่ก็กลัวจะไปดอง แต่ตอนนี้ยังอยากดองพี่พอยท์
ดองไว้สักห้าปีจะดีมั้ยน้อ (อารมณ์ขี้เกียจสินะ) TT
-
ไม่ดี อย่างแรงค่ะ อัพเถอะ (วิ้งๆๆ) อัพพี่พ้อยท์ เถ้อออ :monkeysad:
-
หยึย มีตัวร้ายช่อง7สีทีวีเพื่อคุณโผล่มาละ
แต่พอยท์หรือจะแคร์(เพราะไม่เคยรู้เรื่องไรกะเค้าเล้ยยยยยยยย!!!)
-
อินดี้ไทยไม่แพ้ชาติใดในโลก 55555
สุดยอดว่ะพอยท์ !
ชอบโนโนะ แอร๊ย
มารอตอนต่อไปจ้า
+1 :z13:
-
ศัตรูชะนีเพิ่มอีก 2 เท่ากับ มี 3 แล้ว
-
อย่าดองเลย
ของหมักของดอง ไม่ดีต่อสุขภาพน่ะ :m17:
:กอด1:
-
ทำไงดี พล็อตคู่เฮซฟาวส์แล้ว เริ่มอยากอัพ แต่ก็กลัวจะไปดอง แต่ตอนนี้ยังอยากดองพี่พอยท์
ดองไว้สักห้าปีจะดีมั้ยน้อ (อารมณ์ขี้เกียจสินะ) TT
โอ.....อัลเลาะห์
มันช่างสะเทือนใจ เรื่องนี้อาจจบไม่ทันวันสิ้นโลก
-
ทุกคนแบมจะมาอัพ ภายในวันพรุ่งนี้นะเออออ TT ขอโทษที่ดอง ขอโทษที่อู้ ฮืออออออออออ :o12:
-
ดองไว้ซัก5ปีก็ดีเหมือนกันครับ
ไว้ให้ผมบวชก่นค่อยมาอัพ
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!! :m31:
จะบ้าหรอตัวเธอ
อย่าเลยครับโหดร้ายเกินไป :เฮ้อ:
สงสารแฟนคลับบ้างก็ดีนะครับ
ดองนานขนาดนั้นเค็มแย่เลย o22
-
อยากเห็นน้องในชุดแต่งงานอ่ะ
แง้ๆๆๆๆ
พ๊อยต้องสวยเวอร์ๆแน่ๆๆๆๆๆๆๆ
อิจฉาโนโนะกับโอโอะที่ได้น้องพ๊อยไปครอบครอง
ฮ่าๆๆๆ
-
ถ้ารู้ว่าล่าล่าคืออะไร แล้วนะหนาวนะจ๊ะ 55+ :laugh:
-
ตอนที่ 10
วันนี้ก็ไม่ได้ไปทำงานอีกแล้ว โคตรเบื่อเลยนอนอยู่ในคฤหาสน์หลังเบ่อเร่อเนี่ย กลิ้งไปซ้ายสามทียังไม่ตกเตียงเลย ใหญ่ไปไหนวะ เบื่อโว้ยยย ไปหานัตสึกิดีกว่า
ผมวิ่งด้วยความเร็วสามล้านกิโลเมตรต่อชั่วโมงไปหานัตสึกิชั้นบน จัดการลงมือเคาะประตูแรงๆ
“เชิญค่า”
ผมค่อยๆย่องเข้าไปในห้องสาวน้อยที่มีเฟอร์นิเจอร์น่ารักๆเต็มไปหมด
“ทำอะไรครับเจ้าหญิง”
“ดูเทเลทับบี้ค่า”
“เฮ้ยจริงปะ พี่พอยท์โคตรชอบลาล่าเลยอ่ะ”
“หนูชอบโพลค่ะ มีสกู๊ดเตอร์ด้วย” หลังจากนั้นผมกับนัตสึกิก็ใช้เวลาทั้งเช้าในการดูเทเลทับบี้กี่ร้อยตอนก็ไม่รู้
“นั่นไงลาล่าของพี่ โคตรน่าฟัดเลยอ้ะ อ้ะ อ้ะ อ้ะ อ้ะ” ผมหยิบหมอนของนัตสึกิมากอดแน่น ใครใช้ให้ลาล่าน่ารักขนาดนี้ว๊า
“ไม่จริงๆ โพลน่ารักกว่า”
การโต้วาทีว่าด้วยเรื่องเทเลทับบี้ก็ยังคงมีต่อไป แล้วผมก็นึกขึ้นได้ ยังไม่ไปเหมาปากกาลาล่าคอลเลคชั่นใหม่เลยนี่หว่า
“เจ้าหญิงไปซื้อเทเลทับบี้คอลเลคชั่นใหม่กันมั้ย มีพวกปากกาดินสอยางลบเซ็ตใหม่”
“ว้าว จริงหรอคะ หนูอยากไปจังเลย แล้วพี่ชายจะอนุญาตหรอคะ”
“เดี๋ยวขอให้โอเคปะ” เจ้าหญิงก็พยักหน้าหงึกๆหงักๆ (ดูมันใช้คำ) ผมก็จัดการยืมโทรศัพท์นัตสึกิโทรหาแฝดมฤตยู ก็ผมไม่มีซิมของญี่ปุ่นนี่หว่า !
“ว่าไงเจ้าหญิง” โนโนะรับแฮะ
“ผมนะ คืองี้จะพานัตสึกิไปซื้อของอ่ะ ได้ปะ”
“ที่ไหน”
“ชินจูกุมั้ง ไม่รู้อ่ะ สักที่แหละ ไม่แน่ใจ”
“พาบอดี้การ์ดไปด้วย นัตสึกิค่อนข้างกลัวสายตาคนไม่รู้จัก อาจจะระแวง”
“ได้ๆ เจ้าหญิงพี่ชายอนุญาตแล้ว”
“เย้ ไปหาลาล่าของพี่พอยท์กันนนนนนนน” แล้วผมก็กดวางสายไป
ลาล่าของพี่พอยท์ ? แม้แต่เจ้าหญิงก็รู้จักลาล่า ? เธอคนนี้มีอิทธิพลแม้แต่เจ้าหญิงของเขาที่ไม่ได้มีเพื่อนที่ไหนเลยหรอ
“ทัตสึโอะ พอยท์กำลังจะไปหาลาล่า” ร่างสูงตาดุโทรหาน้องชายทันที
“เฮ้ยพี่ ไปรีบตามไปกันเร็ว” แล้วสองหนุ่มก็รีบขับรถตามไปทันที
สองหนุ่มมาเฟียกุมอำนาจลูกน้องมากมาย หวั่นไหวเพียงแค่เพราะคนๆเดียว ..
“พี่พอยท์คะ ร้านไหนหรอคะ”
“อืมจากในแผนที่นี่น่าจะแถวๆนี้ล่ะมั้ง” ผมมองลายมือไก่เขี่ยของตัวเองที่อุตส่าโทรทางไกลไปให้ไอ้เห็ดเสิร์ชหาให้ ก็ตูใช้คอมญี่ปุ่นไม่ได้นี่หว่า ภาษาเอเลี่ยนชิบหาย ผมกับเจ้าหญิงเลยช่วยกันมองหา มีบอดี้การ์ดสองคนตามหลังเรามา
“เลี้ยวๆๆๆ” ผมเข็นวีลแชร์ไปทางซ้าย แล้วเราก็เจอกับร้านเทเลทับบี้แลนด์ เย้สสสสสสสสส ถึงแล้วโว้ยยย
“ร้านน่ารักจังเลยค่ะพี่พอยท์”
“ใช่มะ ป่ะเราไปหาลาล่ากับโพลกันดีกว่า”
“พี่ผมว่าคนชื่อลาล่าต้องน่ารักน่าปกป้องแหงเลย มานัดเจอกันในร้านขายตัวการ์ตูนอะไรเนี่ย”
“อืม” คิ้วเข้มๆขมวดขึ้น ตาคมๆฉายแววกังวลใจไม่แพ้กับคนน้องที่กลุ้มใจว่าคู่แข่งของตัวเองคงจะต้องน่ารักมากแหงๆถึงทำพอยท์เพ้อได้ขนาดนี้ เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงพวกเขาก็ออกมาจากร้านเทเลทับบี้แลนด์
“ขอบคุณนะคะที่ซื้อโพลให้หนู”
“ไม่เป็นไรๆ นี่ไงของพี่พอยท์เป็นลาล่า ไว้เราไปเล่นด้วยกัน” เอ๋ ลาล่า ? สองพี่น้องมองหน้ากัน งงๆ
“นี่ก็ทิงกี้วิงกี้ กับดิฟซี่ของพี่ชาย”
“ใช่เลย ต่อไปจะได้ครบ ทิงกี้วิงกี้ ดิฟซี่ ลาล่า โพลลลล” คู่ซี้ต่างวัยก็ตะโกนลัลล๊ากันกับตุ๊กตาในมือ แต่ความเครียดกับโจมตีเข้าหาสองหนุ่มมาเฟีย
“ลาล่านี่มันไอ้ตัวเหลืองๆไม่ใช่หรอพี่”
“อืม”
“ที่ทีวีช่องเราออกอากาศตอนเช้ากับเย็นทุกวันด้วยใช่ปะ”
“ใช่”
“เวร”
“รู้ถึงไหนอายถึงนั่น” ใครจะไปรู้เล่าว่าลาล่ามันมาจากเทเลทับบี้แถมยังออกอากาศของบริษัทตัวเองอีกต่างหาก ให้ตายเหอะ อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนละ
“ผมว่า เราอย่าให้ใครรู้เลยนะพี่นะ อายชิบหาย”
มาเฟียเซ่อหึงแม้แต่ลาล่าสองคนรีบกลับไปทำงานตัวเองทันที แอบคิดในใจว่าสงสัยคงต้องไปดูเทเลทับบี้บ้างแล้ว ก็ในเมื่อพอยท์กับเจ้าหญิงน้องชอบ พวกเขาก็ต้องหามาเอาใจหน่อยแล้วล่ะ
เดี๋ยวมาต่อนะคะ TT
-
เดี๋ยวนี่นานมั้ยอ่ะ ให้เวลาสิบนาที!!!
-
ฮะๆ น่าสงสารๆ
ไม่ต้องรีบก็ได้นะค่ะ ถึงจะค้างก็เถอะ
/me ร้องไห้กระซิกๆ
-
จะรอนะคะ
-
:m20: ขำพระเอกคร้าบ :jul3:
-
สองพี่น้องเป็นมาเฟียที่เอ๋อดีนะ หึๆ
-
รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่นเลยนะโนโนะโอโอะ :jul3: :jul3:
-
เดี๋ยวมาต่อนะคะ TT
รออยู่นะค่ะ
-
อายถึงนั่นจริง ๆ ค่ะ ฮ่า ฮ่า
เป็นไงหล่ะ ลาล่า เหลืองพอไหมมมม
-
มาเฟียคะ
เปิดโทรทัศน์มั้งนะคะ
:เฮ้อ:
55+
-
:m20: มีอายด้วยอ่ะ ทีหลังหัดเปดทีวีมั้งนะ :laugh:
-
มาเฟียคะ ลืมน้องๆใต้ สังกัดตัวเองเหรอคะ 555
ทีวี ก็ดู ช่องการ์ตูนเด็กด้วยนะคะ อย่าดูแต่ข่าว :m13:
พี่แบมคะ สั้นมาก ;w; รอต่อค่ะ!~
-
กรีากกกกกกก
-
รู้ถึงไหนอายเขาถึงนั่นน่ะถูกแล้ว 55+
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยย~~
ตูจะตายกับนิยายเรื่องนี้ จะฮาไปไหนเนี่ย
ตอนต่อไป ให้ไวๆ
+1 งามๆ
-
กว่าจะรู้ตัวน่ะ พ่อมาเฟียโหดทั้งสอง :laugh:
:pigha2: :pigha2:
:กอด1:
-
ฮาได้อีก :m20:
-
น่าแตกเลย โอโอะกับโนโนะ 555555
รีบๆต่อน่ะคับ :L1: :pig4:
-
:m20: ก๊ากกกกกก ตอนนี้ฮาท้องแข็ง โอยยยย ไม่ไหวจะเคลียร์กับสองหนุ่ม หึงแม้กับตัวเหลืองๆ o13
-
5555+ ดีนะ ยังไม่ได้เข้าไปอาละวาด :m20:
ป.ล.
ผมเขียนวีลแชร์ไปทางซ้าย
พิมพ์ผิดที่นึงง่ะ ที่จริงเป็น "เข็น" ใช่ป่าวฮับ? :L1:
-
ขำยิ่งกว่าดู ลูลู่ ลาล่า เมืองไทยอีก..
-
รอค่ะรอ ,,,
แหลกละเอียดยิบกันเลย :m20: :m20:
-
มาเฟียคู่เซ่อหึงได้หึงดีแม้กระทั่งตัวการ์ตูน รีบสั่งลูกน้อยปิดข่าวให้สนิท แล้วอย่าลืมตามเก็บคุณแบม เธอผู้นี้แหละกระจายข่าวให้คนไทยได้รู้กัน อิอิ
-
555 - -"
ลาล่า!!!!!
-
5555 โอ้ย ไม่ทันแล้วหละ2หนุ่มเค้ารู้กันทั่วแล้วว่าพวกนายน่ะ หึง ลาล่า
ก๊ากกกกก
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ก ก ก ก ก กก ก ก ก
รู้ถึงไหนอายถึงนั่น มาเฟียอย่างโหดหึงเทเลทับบี้ กร๊ากกกกกกกกกก ก ก ก ก ก
รออยู่นะคะ ฮรีย์~
-
5555 น่ารักจริงจิ๊งงงงงงงง :laugh:
-
กี่สายตาในนี้ที่รู้ว่าพวกนายหึงลาล่านะ 5555 ปิดไม่มิดแน่ๆอ่ะ
-
ในที่สุดก็รู้แล้วชิมิค่ะ ว่า ลาล่าคือใคร
ตูละปวดเฮดแทน พี่พอยท์จิง ๆ
:laugh: :laugh:
-
หุหุ นึกถึงพ่อสองมาเฟียมานั่งดูเทเลทับบี้แล้วฮาแตก :laugh:
เอาเถอะ เพื่อความสุขพอยท์ พี่ทนได้
-
หุหุ เป็นไงละ เจอลาล่าเข้า 555
-
ในที่สุด โนโนะ และโอโอะ ก็รู้เสียทีสินะ ว่าลาล่า
She คือใคร ฮาๆ รู้ถึงไหนอายถึงนั่นจริงๆ ล่ะ
เพราะมันออกอากาศที่ช่องตัวเองแท้ๆ ก็อย่างว่าล่ะ
พี่สองคนเขามันผู้ใหญ่ จะให้ดูรายการเด็กแบ๊วๆ ใสๆ
อย่างนู๋พอยท์ กับเจ้าหญิงตัวน้อยได้ไง จริงป่ะ?
สรุป รออ่านครึ่งหลังค่ะ
-
อืมมมมมมมมมมมม รู้ถึงไหนอายถึงนั้นจริงๆนั้นแหละค่ะ :m20: :m20: :m20:
-
มาเฟียคู่เซ่อหึงได้หึงดีแม้กระทั่งตัวการ์ตูน รีบสั่งลูกน้อยปิดข่าวให้สนิท แล้วอย่าลืมตามเก็บคุณแบม เธอผู้นี้แหละกระจายข่าวให้คนไทยได้รู้กัน อิอิ
ตายละต้องรีบหนี 5555555555
PS , ยังมาอัพไม่ได้ค่ะ พอดีแม่ยืมโน๊ตบุคไปขอโทษทุกคนด้วยค่ะ ฮืออออออออ
-
มาเฟียจะดูเทเลทับบี้
ต้องเป็นมาเฟียที่คิกขุอาโนเนะมากที่สุดแน่ๆ กร๊ากกกกกกก
-
“ผมว่า เราอย่าให้ใครรู้เลยนะพี่นะ อายชิบหาย” อย่างฮา ตลกอ่ะ เค้ารู้กันทั่วแล้ว :m20: :m20: :m20:
มาเฟียก็มีมุมน่ารักเนอะ ชอบอ่ะ :m3: :m3: :m3:
-
สั้น.....แต่สะใจดี เอิ๊กๆ
ไปไงล่ะหนุ่มๆ ยอมแพ้รึยัง? เจอลาล่าเข้าไปแทบหงายหลัง 5555 :laugh:
รู้ถึงไหนอายถึงนั่นจริงๆ นี่ถ้าเกิดไอ้สองตัวนี้เป็นคนใจร้อน เอาลูกน้องตามไปถล่มลาล่าล่ะก็นะ...เหอะๆ
-
:z3: :z3: :z3:
รู้แล้วสินะ เฮ้ออออออออออออออ
รู้แล้วด้วยสินะ ว่าไม่มีทางชนะลาล่าได้หรอก โนโน๊ะ โอโอ๊ะ!!!!! :laugh:
-
มาเฟียน่ารักเชียว :m20:
-
โนโนะกับโอโอะ o22 กับความเป็นจริง
มีแฟนอินดี้ต้องทำใจ
-
555+
ปริศนาทั้งหมด ไขกระจ่างแล้วววว
ไงล่ะ 2 หนุ่ม อึ้งสินั่น
-
ในที่สุดคุณก็มาต่อให้จริงๆ
ถึงแม้ว่าจะน้อยนิดก็ตาม
ดีกว่าไม่ได้อ่านละว่ะ
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับความพยายาม
ขอบคุณครับ :call:
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่5โมง จนถึงตอนนี้ ในที่สุดก็ตามทันจนได้ ว๊ะฮ่าๆๆๆๆ
น้องพ้อยท์จะฮาแอนด์รั่วไปไหนคะลูก~~~~
แต่ละเรื่องที่คิดนะ พี่สาวคนนี้ตามไม่ทันเลยจริงๆค่ะ
ส่วนโนโนะกับโอโอะก็.........
กรี๊ดๆๆๆๆๆ อยากมีปู้จายแบบนี้มาชอบมั่งจัง คนนึงแลดูฮาร์ดคอร์ อีกคนก็แลดูละมุ๊นละมุน
แอร๊ยยยยยยยย เลือดกำเดากระฉูดดดดดด :pighaun: :pighaun:
ปล.เหมือนน้องแบมจะลืมอะไรไปรึป่าวคะ
ลืมให้น้องพ้อยท์ละเลงสีคฤหาสน์ของโนโนะและโอโอะรึป่าวอ่ะ
พี่กำลังรอชมผลงานของนู๋อยู่นะคะลูก น้องพ้อยท์ที่รัก เอาให้2พี่น้องอึ้ง จนพูดไม่ออกเลยนะคะ 55555
ปลล.เป็นกำลังใจให้น้องแบมค่ะ ((เรียกน้องละเนอะ เดาว่าน่าจะเด็กกว่าพี่)) แล้วจะติดตามผลงานนะคะ
อ้อ!!! แล้วจะย้อนไปอ่านผลงานน้องแบมย้อนหลังด้วย สู้ๆจ้า^0^
-
55 น่ารักอ่ะ
หึงลาล่า ซะงั้น ^^
-
ฮาจบแทบจะเอามือทุบคีย์บอร์ดระบายอยู่แล้ว :m20: :m20: :m20:
ได้เจอคู่แข่งหัวใจแล้วใช่ไหมโนโนะ โอโอะ :laugh: คิดว่าจะสู้ลาล่าไหมมะ
มาต่อไวๆนะคร้าบ มันยังไม่จุใจอ่า
-
"รู้ถึงไหนอายถึงนั่น" อย่างน้อยก็รู้กันดังสนั่นในเล้าเป็ดแห่งนี้แล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ
กล้าพูดเลยว่าตอนนี้สองพี่น้องนั่นยังน่ารักสู้ลาล่ากับโพลแห่งเทเลทับบี้ไม่ได้หรอก :jul3: ทำตัวให้มีสีเหลืองกับสีแดงได้ไหมล่ะ ทำพุงกลมๆ เอาทีวียัดอยู่ในพุงได้ม๊ายยย?? ถ้ายังทำไม่ได้ก็หลบไปซะ!! :m20:
-
ลาล่าทำเหตุ :m20: :laugh:
สู้ๆจ้า :L2:
-
รู้แล้วอะ.... แหม... นึกว่าจะต้องให้คนสวยออกโรงบอกเอง.... คิคิคิ....
-
โอโอะ โนโนะ อย่าให้ใครรู้เลยเด็ดขาดนะ ว่าไปหึงลาล่า ณ เทเลทับบี้อ่ะ ไม่งั้นอายเค้าแย่
แถมเป็นรายการที่ออกอากาศของบริษัทตัวเองอีกต่างหาก :m20: :m20: :m20:
-
พ้อยท์ ฮามากอ่ะ
โนโนะ กะ โอโอะ หน้าแตกยับเลยอ่ะ
-
ฮาอะ หึงไรไม่หึง
ถ้าใครรู้เอาถุงคลุมหัวได้เลย :laugh:
-
ในที่สุดก็รู้ตัวคู่แข่งซะทีนะ :m20:
-
ขำพี่น้องสองคนนี่จริงๆๆ
รู้ที่ไหนอายถึงที่นั่น 55555555555555555555+
-
ฮามาก
หึงแม้กระทั่งการ์ตูน 55
-
ในที่สุดก็รู้แล้วสินะคะว่าลาล่า คือใคร :jul3:.......น่ารักมั๊ยล่ะคุณแฝด 5555555555555 :jul3:
รอความฮาในตอนหน้า พ้อยน้อยจะเป็นไงหนอ ถ้าทั้งสองคนไม่รู้ว่าลาล่าคือใครแล้วหึงหื่นขึ้นมา :z1:
-
น่าจะปล่อยให้งงนานกว่านี้นะเนี่ย :laugh: :laugh: :laugh:
-
ตอนนี้คิดว่าตัวเองสู้คู่แข่งได้ไหมละเนี่ย
ฮาสองพี่น้องนี่จริง ๆ :laugh: :laugh:
-
เห็นชื่อคู่พี่น้องคู่นี้ทีไรแล้วชอบอ่านเป็น --> โอ๊ะโอโนโน (oh oh no no) ทุกทีเลยค่ะ :m20:
-
มันน่าอายไหมเนี้ย มาเฟีย กลัว ลาล่า
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
อ่านรวดเดียวทันแล้ว ครบเครื่องจริงๆ โดยเฉพาะฉาก :oo1: สุดยอดมาก
-
:laugh:
มาเฟียเสียลุคเลยงานนี้
-
:m17: เอิ่มมม เฮียโนโนะ เฮียโอโอะคะ
หนูขอพูดคำเดียวนะคะเฮีย :m13:
*ปัญญาอ่อน* ว่ะค่ะ :haun5:
o12 คิดได้ไงน่ะฮ้าาาา
อ้อ..แล้วที่บอกว่าอย่าให้ใครรู่น่ะ :o
ไม่ทันแล้วค่ะพี่ เค้ารู้กันทั้งบางแล้วพี่เอ๊ยยย :m12:
-
ได้อีกอ่ะ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น แหมะ
มาเฟียผู้โหดร้ายหึงลาล่า เห้อ :z6:
-
โอย เรื่องนี้ หื่นก็เก๋ ฮาก็เก๋ พระเอกป่วงอีก หึงแม้กระทั่งลาล่า กร๊ากกกกกกก
สนุกมาก อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลย ฮาจริงๆ น่ารักอ่าาาาาา ทุกคนเลย
-
แหมไม่น่ารู้เร็วเลย เซ็ง :o10:
-
เอิ๊กๆ เปนอะไรที่สนุกม๊ากๆ ><
น่ารักโครตๆ กับพ่อสองมาเฟียหับหนุพ้อย ^^
-
ตามอ่านทันแล้วๆๆๆ พี่พอยท์เราอาร์ตตัวพ่อจริงๆ :laugh:
สองเฮียก็สุดจะหื่นเลยน้อ แต่พอยท์มันน่ารักมากกกกกก อยากได้บ้างไรบ้าง :o8:
-
กร๊ากกกกกกกกกก ฮาแฝดมฤตยู เป็นเพราะพิษรักแรงหึงตัวเดียวทำเอาเกือบขายหน้าแล้วซะมั๊ยล่ะ ส่วนพอยท์ก็น่ารักเป็นที่สุด
-
555+
หึง ล่าลา จะบ้าตาย
คิดได้ไงเนี่ย กร๊ากกกก~~~~!!!
อ่านครั้งแรกเรย สนุกมากมาย
อัพเร้วๆน้า
^______^
-
มาลงได้แว้ว~
เค้ามารอนะตะเอง~ ><
-
รู้ถึงไหนอายถึงนั่นจริงงๆๆๆ ออกอากาศเองแต่ไม่ได้ดูซะงั้น
555555555555 โอโอะน่ารักจังง 555 โนโนะก็น่ารัก
พอยท์ก็น่ารักทุกความคิดนี้เจิดมากก 555
-
สั้นๆ นะคะตอนนี้เพราะรวมกับตอนที่แล้ว แหะๆ พึ่งได้โน๊ตบุคคืนเย้ๆ ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ :กอด1:
ตอนที่ 11
งานคือเงิน เงินคืองาน งานคือเรื่องของเงิน เพราะเงินมันมาจากงาน
ผมนั่งท่องคำนี้เป็นรอบที่สามร้อยยี่สิบเบ็ดล้าน ลงอ่ะดิ ทำไมต้องเบ็ด ? เพราะว่าเอ็ด มันเชยยยยยยย ก๊ากกกกกกกกก อึ้ง ? อึ้งอ่ะดิ ? โด่ๆ
ผมนั่งทำงานที่เหมาะกับตัวเองที่สุด แต่เหมือนมันจะไม่ง่ายแบบที่คิดแฮะ
“น้องๆฉากตรงนั้นลงสีเข้มอีกหน่อย เวลาเรามองตาเปล่าอ่ะคือมันโอเคแล้ว แต่เวลาใช้จริงๆเวลาสปอร์ตไลท์ส่องมันจะซีดกว่านี้เยอะ”
“ครับๆ”
ใช่แล้วครับ งานของผมคือ !! วาดฉาก แม้ว่าสมัยนี้มันจะมีซีจีใช้บลูสกรีนแทนแล้วตัดต่อได้ แต่บางงานมันก็อยากได้ความสมจริง หรือออริจินอลตามแต่ลูกค้าจะปรารถนา ผมเลยมานั่งจับพู่กันอันเท่าบ้านปีนนั่งร้านสูงๆ เพื่อมาระบายสีฉาก ! แถมฝ่ายวาดฉากมีแค่สามคน เพราะไม่ได้ใช้บ่อย ! และแต่ละคนก็ภาษาอังกฤษห่วยขั้นเทพพอๆกับผม มันก็เลยสื่อสารกันยากเลยงงๆงวยๆกันทั้งสามคนนี่แหละ คิดแล้วอนาถใจ ผมก็จุ่มๆพู่กันยักษ์บิ๊กไซส์ลงในถึงสีแล้วระบายสีต่อไป
ฉากก็สุดแสนจะอลังการงานสร้าง เสร่อมีคนวาดแค่สามคน ไอ้พี่น้องมฤตยูมันงกหรือไงวะ บริษัทก็ใหญ่อลังการ ดันขาดคนวาดฉาก คิดแล้วแค้นๆ ดีนะที่ฉากลายนี้ผมชอบ ทำเลียนแบบกำแพงตึกที่โดนสเปรย์เขียน อาร์ตๆ อะไรนี่แหละ ก็เลยมันส์มือหน่อย
“ไปๆพักกันก่อน กินข้าวๆ” ดุจเสียงสวรรค์บันดาลผมก็ปีนลงมาจากนั่งร้านทันทีในสภาเสื้อเชิ้ตสีขาวสกรีนตราบริษัท ที่มีสีเลอะสุดๆกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าสีดำปักตราบริษัท พร้อมผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลที่ปักตราบริษัทเช่นกัน ที่มันก็ไม่ได้ช่วยกันเปื้อนอะไรมากมาย คว้าๆแตะที่ยังคงปักตราบริษัทมาใส่ ยังดีมีชุดฟอร์มให้ไม่งั้นชอค !
เราสามคนแผนกวาดฉากพร้อมจะไปกินข้าวในสภาพเละๆนี่แหละครับ
หัวหน้าแผนกคือคุณอากิที่ตัดสกินเฮดไถลายหน้ายิ้มกลางหัว อายุ 30 แล้ว ผมชอบทรงผมพี่แกมากเลย ส่วนรองหัวหน้าแผนกหรือคุณมาโอะก็เป็นผู้ชายผอมสูง ผมยาวยุ่งๆระต้นคอถูกมัดด้วยเชือกฟางสีส้ม แล้วก็มีผมเป็นลูกน้องคนเดียวของแผนกมนสภาพหัวกระเซอะกระเซิงผมที่เริ่มยาวก็ชุ่มเหงื่อ ดังนั้นเราสามคนเลยเหมือนหลุดออกมาจากโลกอะไรสักอย่าง เพราะเดินออกมาจากสตูดิโอที่ทำงานกันอยู่ก็กลายเป็นบริษัทมีพนักงานใส่สูทบ้าง บางทีก็เป็นเสื้อผ้าทีมสตาฟมั่งอะไรมั่ง ต่างจากเราสามคนโดยสิ้นเชิงที่เหมือนไปผ่านการรบกับบันดาสีทาบ้าน
“แอร์นี่มันหนาวจริงๆ ในสตูนี่ก็เปิดได้แต่พัดลมจนไม่ค่อยชินกับแอร์แล้วเนี่ย” เสียงบ่นของคุณอากิที่ผมไม่รู้เรื่อง
“ฮิคารุคุงเดี๋ยวพวกเราพาไปกินราเมงเจ้าอร่อยข้างบริษัท รสชาติดีมาก”
“อะไรนะไม่เข้าใจ ไอ้ด๊อนอันเด้อสแต๋น” สำเนียงพร้อมแกรมม่าผิดๆถูกๆของคุณมาโอะทำผม งง
“อีทติ้งราเมง ราเมง โอเค๊ ราเมงๆ”
“อ้อ โอเคๆ อันเด้อสแต๋นแล้วครับ โกๆ เวรี่ฮังกรี่”
“โอเคโกๆ” แม้จะต่างภาษาแต่มันก็สนุกไปอีกแบบนะเออ มีอะไรขำๆฮาๆดี
ร้านราเมงข้างบริษัทที่ผมได้กินนี่มันเดอะเบสท์จริงๆ มันเหมือนเป็นรถตู้เปิดข้างๆเป็นโต๊ะยาวตัวเดียวมีสี่ที่นั่งแถมอร่อยเหาะอยากจะเบิ้นชามที่สองก็ไม่มีตัง มีตังอยู่น้อยนิดพกติดกระเป๋ามา อ้อลืมบอกไปผมได้สัมภาระของตัวเองที่อยู่โฮมเมทมาแล้วนะเออ แล้วก็พึ่งรู้ว่า บักเซย์เป็นญาติไอ้สองพี่น้อง ส่วนบักโชเป็นพนักงานอะไรสักอย่างของสองพี่น้องนี่แหละ ไม่ได้สนใจเท่าไหร่
“#%^%##%^ !!” มีคนมานั่งข้างๆผม การแต่งตัวเขาดูขัดกับร้านเล็กๆแบบนี้ในชุดสูทสีขาวกับใบหน้าลูกครึ่ง สงสัยฝรั่งมาเที่ยว
“hello” เขายิ้มทักทายผมที่กำลังดูดเส้นราเมง ฝรั่งนี่มันเฟรนด์ลี่ดีแฮะ แต่แม่งขัดเวลากินว่ะ
“hi” ผมทักตอบไปตามมารยาทเอาตะเกียบพันๆเส้นเป็นกลมๆก่อนจะตวัดเข้าปากตัวเองทั้งก้อน แขนอีกข้างกอดชามไว้แน่น ใครแย่งมีกระทืบ
“you very beautiful” พรวด ! ผมตกใจจนพ่นเส้นทั้งก้อนใส่หน้าฝรั่ง ที่มันก็อึ้งพอกัน คุณมาโอะกับคุณอากิก็ชะงัก ผมที่มีเส้นบางส่วนอยู่ในปากก็มองซ้ายมองขวารีบๆเคี้ยวๆกลืนๆ
“โอ้ ซอรี่ๆ เวรี่ซอรี่ ครับ” เอาไงดีวะผ้าก็ไม่มี ผมจัดการถอดผ้ากันเปื้อนเช็ดหน้าให้ฝรั่ง แต่เสื้อมันดันเลอะสีแดงทำให้หน้ามันตอนนี้เป็นสีแดงผสมราเม็ง
“เฮ้ยๆ เอาไงดีวะ ยูๆไอ เวรี่เสียใจ เอ้ย เวรี่ซอรี่ เออๆช่างแม่ง กูขอโทษ” สุดท้ายผมเลยคว้าน้ำเปล่านั่นแหละจะล้างหน้าให้แต่มันดันปัดมือผมทำเอาน้ำเปล่าเทลงบนหัวมันทั้งขวด
“$^%#$^&&$#%^ !!! ” เสียงโวยวายร้อนปนเย็นของฝรั่งทำเอาผมเกือบหัวเราะออกมา สภาพมันตอนนี้ดูดีที่ไหน สูทสีขาวเลอะไปด้วยราเมง บนหน้าก็มีเส้นราเม็งผสมสีแดง เหมือนหนอนเลือดกระฉูด หัวก็ลู่ลงเพราะเปียกน้ำ
“เอ่อ ซอรี่จริงๆนะ โว้ยภาษาอังกฤษว่าไงนะ คำว่าจริงๆ มันต้อง real ใช่ปะ อือๆ ซอรี่เรียลๆ ” ผมนี่เก่งจริงๆ !
“คัมแบคๆ ฟินนิชอิทติ้ง” คุณอากิกับคุณมาโอะที่เหมือนจะหายตกใจรีบลากผมกลับบริษัททันทีก่อนเรื่องจะบานปลาย พอมาถึงสตูดิโอเราก็ขำกันออกมายกใหญ่ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก มันตลกน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ !
ฝ่ายฝรั่งสูทขาว (ในความคิดพอยท์)
“มารับฉันที่ร้านราเมงบริษัทไอ้นาซึโนะด่วน !”
มันน่าแค้นใจนัก ! คนสำคัญของคนต้องห้ามแม้เขาจะแปลกใจที่เจอในสภาพชุดผ้ากันเปื้อนเลอะสี แต่ที่แปลกใจกว่าคือดันเป็นผู้ชายที่สวยกว่าในรูปเยอะ แต่มันน่าโมโหที่ดันทำให้เขากลายสภาพเป็นตัวตลก เกิดมา 26 ปีไม่เคยที่ครั้งในที่ เร็น รู้สึกแค้นขนาดนี้มาก่อน ฮิคารุ ! เธอจะต้องชดใช้ให้ฉัน !
ตอนเย็นหลังเลิกงานผมก็ได้ลองขึ้นรถไฟฟ้าของญี่ปุ่นเป็นครั้งแรกเวลาเลิกงานนี่เบียดเสียดจนผมเกือบได้เสียกับประตูรถไฟฟ้า ทั้งบันดาเด็กนักเรียน วัยทำงาน ชาวต่างชาติ ตอนนี้ผมกลับมาหล่อแล้วครับ ในเสื้อเชิ้ตสีดำปกแดงกางเกงเดฟขาดๆสีดำคอนเวิร์สสีแดง ผมมัดเป็นกระจุกเล็กๆ ยืนหล่อริมประตูพร้อมคุณอากิและคุณมาโอะที่ดันกลับบ้านทางเดียวกัน มีสาวๆไฮสคูลซุบซิบๆมองมาที่ผม คุณอากิบอกว่าพวกเธอชมว่าผมหล่อ ผมก็เลยยิ้มหว่านเสน่ห์ไปเป็นที่เรียบร้อย สาวๆญี่ปุ่นนี่กระโปรงสั้นกันจริงๆครับ แต่มันก็น่ารักดีเพราะขาขาวๆนี่แหละ แต่ผมก็ชอบนักเรียนไทยมากกว่าอยู่ดี ใสๆดีครับ บางคนที่นี่ก็แต่งหน้าจัดไปหน่อย
เอี้ยดดดดดดดดดดดดด
แรงเบรกของรถไฟฟ้าที่ดูเหมือนทุกคนจะชินแต่ผมดันไม่ชิน หน้าเลยกระแทกเข้ากับประตูอย่างแรง เห็นดาวเลยตู ผมสะบัดหัวเบลอๆ อาการปวดตุบๆตรงหัวทำเอาผมรู้สึกว่ามันกำลังจะปูดออกมาแฮะ
“แบบนี้แหละครั้งแรก”
“ใช่ๆ ฮ่าๆ” เออมันก็ตลกดี ผมก็ขำตามประสบการณ์ชีวิตอ่ะครับ ฮ่าๆ
“หัวไปโดนอะไรมา” เสียงซีเรียสจากโนโนะส่งมาทันทีเมื่อเห็นหัวปูดๆของผม
“อ๋อ กระแทกประตูรถไฟฟ้าอ่ะ มันเบรกแรง”
“คราวหลังรอกลับพร้อมกัน”
“หะ ทำไมล่ะ ไหนบอกแล้วไงว่าจะไม่ให้ใครรู้ว่าอยู่ด้วยกัน” คือผมไม่อยากถูกมองว่าเป็นเด็กเส้น แม้จะเส้นจริงๆแต่ก็อยากให้มองที่ความสามารถผมนี่
“อันตรายวันแรกก็เจ็บตัวมาแล้ว”
“อย่ามางอแงดิ นิดเดียวเอง” มันจะเครียดไรนักหนาวะกับอีแค่หัวโนเนี่ย เหมือนผมกำลังจะตายงั้นแหละ
“เอาน่าพี่ ปล่อยๆพอยท์เหอะ เราประคบประหงมมากเดี๋ยวทำอะไรไม่เป็นพอดี”
“ใช่ๆๆๆ โตแล้ว หล่อแล้ว” เกี่ยวปะวะ ?
“แต่ ..”
“ผมก็ห่วงไม่น้อยกว่าพี่หรอก แต่ถ้าเรายิ่งดูแลมากพวกไอ้เร็นก็ยิ่งรู้ถึงความสำคัญนะพี่” ประโยคนี้ดันพูดเป็นภาษาญี่ปุ่นมันคุยไรกันวะ
“อืมๆ ก็ได้ คราวหลังระวังตัวด้วย”
“คร๊าบบบบบบบบบบบบบบบ”
-
+1 ให้แบมแบมค่ะ
อยากรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของ 3 คนเค้า
-
โหลงทุนมาด้วยอีหนูพอยท์ถึงที่เลยเป็นไง
เต็ม ๆ หน้า ฮ่า ฮ่า :really2: :really2: :really2:
-
55555 น่าสงสารวันหลังระหวังหน่อยนะหนู
-
ตอนนี้มาแบบ เบา ๆ
:L2: :L2:
-
สั้นอ่ะ....คนแต่งชอบไรสั้นๆสินะ :o9:........แต่งให้ยาวจิ เค้าจะได้บอกว่าตัวเองชอบไรยาวๆ :laugh:
พ้อยน้อยก็ยังน่ารักมิแปลเปลี่ยน หุหุ
-
ถึงปล่อยก็ควรให้คนคอยดูแลเป็นการ์ดบ้างอะไรบ้าง
ไม่งั้นนะพอท์ยเป็นอะไรไปละก็ ฝาแฝดนรกแก่ตาย o18
อยู่แก๊งมาเฟียก็น่าจะรู้นะ ถึงไม่ให้ความสำคัญบังหน้า
แต่ก็คงช่วยอะไรไม่ได้ ถ้าคนมันจะทำ มันไม่สนใจหรอกว่าสำคัญมากน้อยแค่ไหน
-
เค้าเห็นแล้วเว้ย มัวแต่หง่าวอยู่ไหนเนี๊ยะ :m16:
-
มาแบบสั้น ๆ
...............
จิบชารอตอนต่อไป o18
-
ทำไมมันสั้นแบบญี่ปุ่นแบบนี้ :z3: (สั้นจัง :m20: มันก็กล้าเล่นเนาะ)
-
^
^
แอบฮามุขรีบน :laugh:
ว่าแต่มันก็สั้นจริงๆ :z3:
-
สั้นจริงๆ ค่ะ!! เห็นด้วยสุดๆ 555+
พ้อยท์คะ สาวๆพวกนั้นเป็นสาววายนะ เขาชมพ้อยท์สวยต่างหาก!!
คนแปล อย่าแปลมั่ว สิคะ :z1: ฮาสภาพ เร็นมาก แต่งซะหล่อกินราเมน :m20:
รอต่อ :sad11:
-
นี่สองหนุ่มยังไม่รู้นะนี่ว่า ภัยมาใกล้ตัวพี่พอยท์แล้ว แต่ดูท่าพี่พอยท์เราจะแสบพอดู
ปล.มาสั้นจริงๆนะนี่ อิอิ รอตอนต่อไป
-
เร็นโผล่แล้ว...แต่โดนพ๊อยท์เล่นงานซะฮากลิ้ง
จะเป็นเรื่องมั้ยเนี่ย :laugh:
-
:sad4: สั้นไปมั้ยคะคุณ
แต่ก็นะ..พี่พ๊อยท์ ก็ยังคงเป็นพี่พ๊อยท์วันยังค่ำอ่ะเนาะ o13
แสบตลอด ตลอด :laugh:
-
อึ้ง ทึ่ง เสียว ตะลึง ไปเลยใช่ไหมลล่ะคุณเร็น ราเมง(พร้อมน้ำลาย) สีแดง น้ำเปล่า เป็นการเจอกันครั้งแรกที่ประทับใจไปยันไส้ติ่งเลยใช่มะ? แบบนี้ต้องขอเจอรอบสองแหงๆ :jul3:
พี่พอยท์ คราวหน้าเวลาเอาราเมงไปพ่นใส่ใครเขาเอาให้ฮากว่านี้อีกนะ please! :laugh:
-
*-* พี่พอย เจ๋ง+แสบ สุดย๊อด~
-
เป็นการพบกันครั้งแรกที่น่าประทับใจจริง เอิ๊กกกกกกก :laugh:
-
ขำภาษาอุงกุดง่อยๆของน้องพ้อยท์มากๆเลยอ่ะค่าาาาา
คือพี่สาวคนนี้คิดว่าภาษาง่อยแล้วนะ แต่มาเจอน้องพ้อยท์ กร๊ากกกกกกกก
รู้สึกดี เหมือนตัวเองเก่งกว่าน้องมันซัก50เท่า 5555
-
เป็นไงบ้างคะคุณ เจอราเมงทั้งก้อน :laugh:
สะใจและฮาอย่างบอกไม่ถูก หุหุ ><
^
^
จิ้มไปถึงน้องแบมค่ะ :z13:
-
สมน้ำหน้าเร็นมาก :laugh: ที่มายุ่งกับพ้อยท์
-
ศัตรูใกล้เข้ามาแล้ว.
-
ติสต์แตก บ๊องๆบวมๆแบบพี่พ๊อย ถึงเร็นลักพาตัวไปยังไงก็รอด555
-
นายเอกน่ารักมาก
ชอบจริงๆ
สุดยอด
สู้ๆนะคะ
:L2: :L1: :L2:
-
55555 :m20: :m20:
ทำได้ดีมากพี่พอย์ทสมกับเป็นคนสำคัญของโนโน๊ะและโอโอ๊ะ จริงๆ
:กอด1:
-
โฮ๊ะๆๆๆ สัญชาตญาณการป้องกันตัวสูงจริงๆนิพอยท์ขนาดไม่ตั้งใจนะนั้น 555
-
3P จะเป็น 4P หรือเปล่า
รวมคุณเร็นไปด้วยอีกคน
-
อ่าฮะ
น่าจะพรวดราเมงไปสัก2ก้อน 55+
-
น้องพอย์ท พูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้ แต่มาอยู่ในเมือง
ที่ไม่พูด และเขียนภาษาอื่นเลยนอกจากภาษาญี่ปุ่น
แบบนี้ จะไหวเหรอ? หึๆ ภาษาอังกฤษก็...เอิ่ม อ่ะนะ
นายเอกเรา สู้ๆ เข้า ฮิคารุจัง
เร็น...มาแก้แค้นไวๆ นะ เค้ารออยู่ :bye2:
-
รออ่านนคะ :L2:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เร็นการเจอกันครั้งแรกไม่สวยเลยน้าาาาาาราเม็งเต็มหน้าเลย
-
ไอเร็นนี่มันจะร้ายขนาดไหนว่ะ หรือว่าพอยท์จะร้าย(โดยไม่ตั้งใจ)กว่ามัน
:pig4: น้องแบม
-
ชอบอาร์ตๆอ่ะ
^^
-
รอตอนต่อไปค่ะ
ตอนนี้สั้น555+
เร็นนี่ท่าทางจะเข้ามาแทรกเต็มที่เลยสินะคะ
-
:jul3: :jul3: เร็นโดนพี่พ้อยท์พ่นราเรงใส่ :m20:
-
พอยท์แสบโดยไม่ได้ตั้งใจ น่ารักมากเลย
ศิลปินทั้ง 3 มีเอกลักษณ์กันจริงๆ
ปล. บันดา ต้องสะกดเป็น "บรรดา" นะ
-
พ้อยท์ ล่อนายเร็น ซ่ะเสียเส้นเลย :pigha2:
:laugh:
:L2:
-
ความประทับใจครั้งแรกที่ไม่มีวันลืมของเร็นกับพ้อยท์ :laugh:
มาต่อไวๆนะคุณแบม
-
เอ่อ ความลับแตกเพล้งไปเรียบร้อยแล้วมั้ง คุณแฝด ฝ่ายโน้นเค้าถึงกับมาดูตัว(หน้า)ละ o16
-
สั้น จุ๊ด ปุ๊ด
อยากรู้เบื้องลึกเบื้องหลัง ความเป็นมาเจ้าพวกสามตัวนี้จัง ไปรักกันตอนไหนฟร๊ะ???
-
ไม่ต้องระวังแล้วล่ะสองแฝด พ่อตัวร้ายมันรู้แล้ว
-
เข้ามาอ่านอีกเรื่อง แล้วก็ฮาเกิน ป่วนจิตจนปวดตับ ขำได้ขำดี
แต่ดูเหมือนจะมีอดีตอะไรด้วยกันแน่เลย พ้อยส์นี่เคยมายุ่นตอนเด็กๆ ปะ
เพราะงั้นถึงได้มีชื่อยุ่นด้วย แล้วมาเจอกับครอบครัวนี้ หรือจะกลับกันก็ไม่รู้
รอให้มาเฉลยครับ
-
:m20: ฮาตอนกินราเมงอย่างแรง :z3:รีบมาต่อไวๆนะคนอ่านกำลังลงแดง :call: :call:
-
กร๊ากกกกกกก
ชอบมากค่ะ ฉากที่ พ่นราเมงใส่แล้วเอาผ้าเปื้อนสีเช็ด ตามด้วยน้ำรดหัว
กร๊ากกกกกกก
ดันมาทำให้ตกใจเองนี่นา ก็คนกำลังกินหนิเนอะ
-
หาเรื่องซะแล้วพ้อยท์ :monkeysad:
แต่เร็นโครตซวยเลยฮ้า ที่มายุ่งกับพ้อยท์เนี่ย :m20:
-
เร็นคงไม่กินราเมงไปอีกนานอ่ะ :laugh:
-
อ้าว อิเร็นนี่เป็นฝาหรั่งหรอกเรอะ :o
-
คุณพ่อโนโนะมาเองเรยที่เดียว
แระก้อ คุณเร็นค่ะ
ถ้าจะจีบ พอยท์ ล่ะก้อนะ
ต้องไปฝึกพูดภาษาไทยสถานเดียวเรย
กร๊าก~~~~~~!!!!!!!
-
อิเร็นแกมาให้เรื่องเข้าถึงที่เลยจริงๆ 55 ,,, :m20:
พี่พ้อยท์ขาาาาา โขกรถไฟฟ้าเจ็บมากมั้ยคะ ,,, :impress2:
-
งานสนุกแน่ ๆ หึหึ :pig4: :L1:
-
ถึงจะแสบยังไงแต่ก็เป็นห่วงพอยท์อยู่ดี
คุณพี่โนโนะช่วยส่งคนคุ้มกันห่างๆ ก็ดีนะ
-
ทำไมยิ่งอ่านตอนยิ่งสั้นลง 555+
พ้อยซ์อินดี้เกินนนน
รออัพค่าา o13
ฮ่าๆ ชอบโนโนะ อะอุอิเอะโอะ :กอด1:
-
ตอนที่ 12
“นายครับจากที่สืบมาสองอาทิตย์ พวกนั้นไม่ได้ให้คนตามฮิคารุเลยครับ แยกกันไปกลับด้วย เหมือนไม่อยากให้ใครรู้ว่ารู้จักกัน”
“หึ ประมาทกันไปหน่อยแล้วนาซึโนะ ทัตสึโอะ ฉันนี่แหละจะกระตุกหนวดเสือแกเอง” ตาสีฟ้าฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมา มือเรียวยกขึ้นเสยผมสีน้ำตาลธรรมชาติ
“ไปกัน… ได้เวลามีเรื่องแล้วล่ะ”
“พอยท์มาลองนาฬิกานี่หน่อย” ระหว่างที่กินข้าวไข่เจียวของโปรดอยู่ไอ้พี่น้องมฤตยูก็เอานาฬิกาสีดำ เพนท์ลายเลอะๆสีแดง เฮ้ย ลายแม่งเจ๋งว่ะ
“เฮ้ยสวยอ่ะ”
“ซื้อมาให้แต่ใส่ติดตัวตลอดเวลาด้วยนะ กดตรงนี้มันจะมีเสียงด้วยเห็นปะ แล้วก็มีไฟกระพริบๆ”
“เออว่ะ เหมือนนาฬิกาแปลงร่างเลย สุดยอด ” ผมลุกขึ้นจากโต๊ะกินข้าว กางขาออกวาดแขนเท่ๆ
“มาสไรเดอร์ พอยท์สุดหล่อมาแล้ว ข้าจะปราบปิศาจให้สิ้นซาก” กดปุ่มเรียบร้อยไฟก็กระพริบๆ พร้อมเสียงเอฟเฟค
สองพี่น้องมองผมตาค้าง ตกใจอ่ะดิที่ผมเท่ !
“เอ่อ เอาเป็นว่าใส่ไว้ตลอดเวลาแล้วกันนะ”
“รับทราบครับพ้ม” ผมตะเบะแบบทหารให้เรียบร้อย หลังจากนั้นก็นั่งรถหรูไฮโซไปลงหน้ารั้ว เดินต่อไปขึ้นรถไฟฟ้าเอง
งานวันนี้ก็เหมือนเดิมวาดฉาก วาดไปเรื่อยๆ กลางวันก็ไปกินราเม็ง ตอนเย็นก็กลับบ้าน
แวะซื้อขนมไปฝากนัตสึกิดีกว่า คุณอากิเคยพาผมมาซื้อเครปอะไรสักอย่างที่มันอร่อยดี นัตสึกิน่าจะชอบนะ
“บาย วันๆ พลีส สตอเบอร์รี่แอนด็ช็อคโกแลตๆ” ภาษาอังกฤษงูๆปลาๆ หมาๆแมวๆ ของผมยังคงเมพขิงๆเหมือนเดิม เอาเป็นว่าซื้อได้ก็พอแล้วเหอะ
“%&^$^&&$$^$###% ” มีลูกค้าคนหนึ่งมายืนข้างๆผมแม้เขาจะใส่สูทปิดหน้าด้วยแว่นกันแดด แต่ก็นะสงสัยเครปมันอร่อยจัดพวกยากูซ่าเลยมาซื้อด้วย ข้างๆผมอีกข้างก็มีคนแต่งตัวลักษณะเดียวกันมายืนอีกคน แล้วรู้สึกมันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
อืม … ตามสเต็ปหนังไทยผมก็ต้องโดนลักพาตัวสินะ ?
สิ้นความคิดปากผมก็โดนโปะยาสลบ แต่ผมก็กลั้นไว้ไม่ยอมหายใจเข้าไป แต่แกล้งๆหลับตาค่อยๆเอนตัวล้มลงไปเอง มันพาผมขึ้นรถตู้อะไรซักอย่างที่จับผมนอนเบาะหลัง อืม .. งีบเอาแรงหน่อยแล้วกัน ยังไงก็เล่นบทสลบอยู่ ผมค่อยๆหลับตาผสมกับแอร์เย็นๆ งัวเงียๆ แล้วก็งีบไป
“แง่มๆ แจ้บบบบ อยากกินแกงจืด ง่อมแง่ม” ร่างบางที่หลับสบายดิ้นไปดิ้นมาบนเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่อย่างไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวสร้างความปวดหัวให้กับเร็นเป็นอย่างมาก มีอย่างที่ไหนโดนยาสลบดันไม่สลบ แถมตอนไปอุ้มลงจากรถยังงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมายักคิ้วแล้วหลับต่ออีก ให้ตายสิ แถมยังนอนหลับสบายใจแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวจนฝั่งเขาล่ะหนาวแทน
“นายครับผมว่าบางทีพวกนั้นมันอาจจะฝั่งพวก GPS มาด้วยหรือเปล่า”
“ค้นตัวให้หมด พวกนาฬิกา โทรศัพท์ ที่เป็นพวกโลหะไปเผาทิ้งให้หมด” บอดี้การ์ดเริ่มค้นตัวร่างบางบนเตียงที่ดิ้นไปดิ้นมาไม่หยุด ก่อนจะลุกขึ้นนั่งราวติดสปริง
“เมไอโกทูเดอะท้อยเลทพลีส ท้อยเลท อ่ะ ท้อยเลตตตต ปวดฉี่โว่ยยยยยยยยย” เสียงภาษาอังกฤษพร้อมภาษาไทยปนๆกัน จากนั้นร่างบางก็วิ่งไปที่ระเบียงชนประตูกระจกดังปั้ง หัวแตกคาที่ด้วยฝีมือตัวเอง
“โอะ อ้ายสาสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ปกติมันเป็นห้องน้ำไม่ใช่หรอว๊า” แล้วเขาก็ลุกขึ้นมายกเท้าถีบกระจกแรงๆ
“ไอ้กระจกเลว ไอ้เลว ไอ้เลวววววววววววววววว เจอท่าไม้ตายหน่อยเป็นไง” จากนั้นพอยท์ก็วาดมือเป็นอุลตร้าแมนกดนาฬิกาเปล่งแสงพร้อมเสียงเอฟเฟค จากนั้นก็หงายหลังสลบคาที่
ปฏิกิริยาอันปัญญาอ่อนทำเอาเร็นกุมขมับอีกรอบ ทำไมไอ้นาซึโนะกับทัตสึโอะมันถึงชอบอะไรแบบนี้วะเนี่ย รสนิยมของบุคคลต้องห้ามมันกลายเป็นแบบนี้ไปแล้วหรือไง คิดแล้วเครียด สุดท้ายก็โบกมือให้ลูกน้องอุ้มร่างบางไปวางบนเตียงต้องปฐมพยาบาลให้ไอ้ตัวแสบอีกสินะ
ปวดหัวชิบหายเลยเว่ยยยย ใครทำอะไรตูวะ ผมงัวเงียลุกจากที่นอนทำไมผ้าห่มมันสีขาว ปกตอมันสีทอง อืม .. ทำไมข้างซ้ายมันเป็นระเบียง ปกติมันเป็นตู้เสื้อผ้า แล้วทำไมข้างหน้ามันเป็นโต๊ะเครื่องแป้ง ปกติมันเป็นทีวี แล้วน้ำหอมกับพวกครีมของผู้ชายมันมาจากไหน ตูไม่ได้ใช้ซะหน่อย อย่างกับห้องพักในโรงแรม
หรือมาเที่ยว ?
จำได้ว่าซื้อเครป ?
จำได้ว่าโดนลักพาตัว ?
จำได้ว่าแกล้งสลบ ?
จำได้ว่าแอบหลับ ?
นี่คือห้องขัง ?
มันไม่ใช่โรงแรม ?
แต่เตียงนิ่ม ?
หลับต่อแล้วกัน ?
เฮ้ยไม่ได้ๆต้องหนีดิ วู้ๆๆๆๆ ผมวิ่งไปที่ระเบียงทันที ข้างล่างมันเป็นสระน้ำขนาดใหญ่รูปใบไม้ แต่บอดี้การ์ดโคตรเยอะ ผมวิ่งไปที่ประตูส่องตาแมวก็เจอคนเฝ้าอยู่ บ๊ะ มันจะอะไรกันนักหนาวะ เฮ้ย ! นาฬิกาแปลงร่างผมหายไป กระเป๋าตังก็หาย เอาแล้วไง ทำไงดีวะ เออช่างแม่งต้องเผ่นก่อนละ ผมเปิดประตูระเบียงออกจนสุด เดินมาตั้งหลักกลางห้อง แล้ววิ่งๆ กระโดดระเบียง
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมม !
ผมตกลงไปกลางสระน้ำซึ่งแน่นอนว่าเย็นมาก แต่ขอโทษการเอาชีวิตรอดสำคัญที่สุด ผมรีบว่ายๆขึ้นไปขอบสระฝั่งหนึ่งพวกการ์ดชุดดำแห่กันมาทางผมแล้ว ผมวิ่งติดเกีร์ยหมาผสมเกีร์ยแมว กระโดดข้ามรั้วกั้นสระกับอะไรซักอย่าง
ชิบหายแล้วไง มันเป็นทะเล ทำไมอยู่บนห้องมันไม่เห็นทะเลวะ ??? ผมวิ่งลงไปกลางทะเลโดนอัตโนมัติ
“กูจะว่ายน้ำกลับประเทศไทยโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมตะโกนให้กำลังใจตัวเอง ดำผุดดำว่ายลงไปทันที
“$&&$$$##$%^&&^%#@@@ !!” เริ่มมีเจ็ทสกีขับตรงมาหาผม ผมก็รีบมุดลงไปในน้ำ ดำน้ำลงไปแทนไม่รู้ซะแล้วว่าเมื่อก่อนรับจ้างงมของในน้ำเชียวนะ !
แต่แล้วความแสบก็แทรกเข้ามาที่หัวผม แผลที่หัวมาตอนไหนวะ ? ผมรู้สึกว่าเลือดกำลังไหลออกมา ปากแผลเปิดอีกแล้ว
“เฮ้ย !” มีมือของการ์ดซักคนดึงผมขึ้นมาจากน้ำ ไอ้ห่ากูดำผุดดำว่ายแทบตายลุกขึ้นมาน้ำยังแค่เอว !!! มันแบกผมขึ้นไหล่ ที่ผมไม่ดิ้นให้เสียแรงเปล่าแน่ๆ เพราะการ์ดมีเกือบยี่สิบคนจากการคาดคะเนโดยใช้หลักการเอ็มซีกำลังสองบวกลบสองกำลังเจ็ดสแควรูทสี่จุดเจ็ดบวกอีกสิบเอ็ดส่วนพัน มันแบกผมเข้ามาที่บ้านหลังเดิมที่ดูเหมือนจะเป็นบ้านพักตากอากาศซะด้วย ผมโดนเหวี่ยงลงบนโซฟารับแขกตัวใหญ่ ก่อนการ์ดจะแยกย้ายกันไปประจำที่เดิม ทิ้งตูนั่งหนาวอีกไอ้พวกเลว หัวก็แตก แง่มมมม ซักพักก็มีผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่วางลงบนหัวผม จากด้านหลังเขาคนนั้นค่อยๆเช็ดหัวผม ผมนี่ก็นั่งให้เค้าเช็ด
“ไปอาบน้ำเถอะ” ผมเริ่มฟังภาษาญี่ปุ่นออกแล้วครับ พวกคำพื้นฐานใช้ในชีวิตประจำวัน ซึ่งแน่นอนว่าผมฟังเขาออก ผมก็หันหน้าไปมองคนที่เช็ดหัวผมอยู่
“อ้าวไอ้หน้าราเม็ง”
“หืม ?” ภาษาไทยมันฟังไม่ออก ก๊ากกก อ่อนชิหาย
“ไม่มีอะไร อาบน้ำๆๆๆๆๆ” ผมคว้าผ้าเช็ดตัวเดินหนีมันทันที แม่งมันแค้นผมชัวร์เลยว่ะที่ไปทำมันเลอะราเม็ง
“เฮ้” มันดึงแขนผมไว้ ห่า อย่ารั้งกูเซ่ กูรู้แล้ว่ามึงแค้นนนนนนน
“ห้องน้ำอยู่ทางนี้ นั่นมันห้องครัว” เวรกรรม
“แล้วก็ไม่บอก” ผมบ่นเป็นภาษาไทยอีกครั้ง
“หืม” มันก็เสร่ออยากเสือกอีกครั้ง
“เปล่า ไม่มีไร” แล้วผมก็ปฏิเสธอีกครั้ง
หลังอาบน้ำมันก็พาผมมากินข้าวเย็นริมหาดมีจุดเทียนรอบๆ มีคนมาสีไวโอลิน มีเต้นท์สีขาวเหมือนในหนังเป๊ะๆๆๆ แต่ขอโทษเหอะ
“ทำไมพาตูมากินกลางทรายวะ ดูท่าก็น่าจะรวย เสือกพากูมาลำบากอีก วู้ ทรายกระเด็นเข้าปากทำไงเนี่ย”
“ไม่ชอบ ?”
“เปล่าๆ โอเค อร่อย ดิลิเชียส แต๊งกิ้ว อีทไปๆ” แม้มันจะทำหน้า งงๆ แต่มันก็ไม่ได้ถามไรอีก นี่ละนะความลำบากของการพูดคนละภาษา ผมกินไปได้ซักพักการ์ดคนหนึ่งก็ยื่นใบอะไรสักอย่างให้ผม
‘หลักสูตรเรียนภาษาญี่ปุ่นวันละ 3 ชั่วโมง 13.00-16.00 เน้นกระชับฉับไวพูดได้ภายในหนึ่งอาทิตย์ รับรองโดยมหาลัยโตเกียว โดยอาจารย์ บลา บลา บลา’ ผมอ่านออกเพราะมันเป็นภาษาไทย
“You will study Japanese every day . Japanese very important when you stay in Japan Because somebody in Japan can’t speak English .” ประโยคง่ายๆที่ทำให้ผมเข้าใจของไอ้ฝรั่งหน้าขาวตรงหน้า ก็ทำผมสบายใจ มันจะให้ผมเรียนภาษาญี่ปุ่น ! เออก็ดีเหมือนกันแฮะ
“First . You will speak Japanese with me . ok ?” อื้อหือ บังคับตูซะด้วยนะ เอาวะไหนๆก็จะได้เรียนแล้ว อย่างน้อยมันก็ยังไม่ฆ่าตอนนี้หรอก เพราะไอ้คอสภาษาญี่ปุ่นนี่มันตั้งอาทิตย์นึง
“โอเค แต๊งกิ๊ว อีทติ้งๆ เวรี่อร่อย เอ้ย เวรี่ดิลิเชียส” จริงๆมันก็ใจดีนะ พามากินของอร่อยๆ แม้จะลำบากกลัวทรายเข้าปากก็เหอะ เรียนก็ให้เรียน วู้ เฮ้ย ! นี่มันวันที่เท่าไหร่แล้ววะ ผมคุ้นๆว่าน่าจะวันที่สองที่ผมหายไป แล้วพวกมฤตยูมันจะตามหาผมมั้ยเนี่ย ?
-------
ไม่อยู่สองวันนะคะไประยอง ><
-
จอง
ไประยองไปเที่ยวหรอค่ะ?? อยากไปมั่งจัง
พี่พ้อยท์เอาอีกแล้วโดนลักพาตัวแล้วก็ไม่เครียดอะไรเลย ชิลจริงๆ อย่างงี้แหละน๊าา ติสค่ะ o13
-
เฮ้อออออออออ
อ่านแล้วรู้สึกปวดหัวแทน โนโนะ โอโอะ แล้วก็ เร็น ซะแล้วซิ
เด็กอะไร ไม่รู้ร้อนรู้หนาวจริงๆเลยนะนั่น
อ้อ!!!
ไม่ซิ ยังดีที่คิดจะหนี แต่ก็หนีไม่พ้น 5555
-
เอ่อ.....หนูพอยท์ รั่วได้ใจจริงๆนะ :laugh:
-
พอยท์รั่วจริงๆๆ
ฮาฮาฮา
-
พ้อยท์เป็นคนที่...แม้จะโดนลักพาตัวก้ยังเฮฮาได้
-
ตกลงอินี่มันโง่หรือบ้าฟะ อุตส่าห์ไม่สลบแต่ดันหลับ โฮะ กลุ้มใจโว้ย
แล้วยังลงทะเลอีก เมื่อก่อนรับจ้างเก็บเหรียญในกระทงใช่มะ :angry2:
ปล. เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ
-
พอยท์จะรั่วไปถึงไหน รู้สถานการณ์บ้างรึเปล่าเนี่ย
ชักสงสารคนลักพาตัวจริงๆ :jul3:
-
มันชิวเกินไปแล้วโว้ยยยยยยยยยย~ :laugh:
ชิวไม่พอ บ้าอีก - - ถ้าเป็นพ่อเป็นแม่พอยต์ ตูโคตรหนักใจ :z3:
-
แปลงร่างกลับบ้านเลยพี่พ้อยท์ :laugh: :laugh: :laugh:
-
:really2: รั่วไม่เคยมีที่สิ้นสุดอ่ะพี่พ๊อยท์ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
5555 สรุปเร็นจับตัวมาแน่หอร เหตุไฉนถึงต้องเรียนภาษาด้วยล่ะ เอิ๊กกกก พอยท์รั่วจิงๆ 555
-
อ่านเสร็จแล้วบอกได้คำเดียวว่า โมเอะ เดส!
-
:laugh: :m20: ฮาโคตรๆตอนแปลงร่าง แล้วควกมันจะรู้สึกที่จับพี่พอยท์มา
-
***พวก พิมพ์ผิดจ้ะ
-
ตกลงอินี่มันโง่หรือบ้าฟะ อุตส่าห์ไม่สลบแต่ดันหลับ โฮะ กลุ้มใจโว้ย
แล้วยังลงทะเลอีก เมื่อก่อนรับจ้างเก็บเหรียญในกระทงใช่มะ :angry2:
ปล. เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ
LIKE! o13
-
คิดว่ามาพักร้อนแล้วกันเนอะพอยท์ เดี๋ยวแฝดมฤตยูก็มารับกลับบ้านล่ะ รอหน่อยแล้วกัน
:pig4: น้องแบม
-
เพ่พอยต์ค่ะ จะชิวไปไหนค่ะนั้น
อ่านไปแล้วปวดหัวแทนเร็นเลยแหะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รั่วอ้ะ :L1:
-
พอยท์ :m20:
-
พี่พ้อยท์ เธอรั่วได้ใจชั้นมากอ่ะค่ะ
,,, :m20: :m20:
-
*-* อ้ากๆ แบ๊วอีกแล้ว ^^
-
:m20: :m20: :m20:
-
น้องพอยด์ฮาได้อีก
ไม่สลบแต่หลับ สงสารคนจับตัวไปจริงๆ กร๊ากกก
-
คุณเจ๋งมากพี่พอท์ย o13
คนบ้าอะไร โดนลักพาตัว เเต่ทำได้เหมือนไปเล่นสวนสนุก 55555 :laugh:
สุดโค่ยมากกกกๆ :jul3:
-
พ้อยท์จะเคยรู้จักความเครียดบ้างไหมเนี่ย _ _" ใช้ชีวิตได้ชิลจริงๆ
-
:laugh:
-
เยสโด้....พอยท์สุด ๆ อ่ะ :เฮ้อ:
-
พอยท์เรารั่วได้ใจมาก :impress2:
-
เดี่ยวโหมดดราม่ามันจะมาแบบไม่รู้ตัว 55 (ไม่ได้พูดนะ ><)
-
ไม่ว่าสถาณการณ์เป็นแบบไหน ก็ยังคงคอนเซป รั่ว มั่ว ได้เหมือนเดิมพี่พอยท์ :laugh: 555+ งานนี้ โอโอะ โนโนะ จะตามมาช่วยได้ตอนไหนนี่
-
ท่าไอ้หน้าราเม็ง
จะตกหลุมรักพอยซ์ด้วยหรือเปล่า
น้องเขามีดีที่รั่ว
-
พอยซ์ไม่ห่วงว่าโดนลักพาตัวมาเลยเนอะ
ช่างเป็นคนมองโลกในแง่ดีจริงๆ
:เฮ้อ: โนโนะ กะ โอโอะไม่ห่วงบ้างเลยนยย
-
ยังคงเอกลักษณ์แม้ถูกลักพาตัว
ส่วนนาฬิกานั่นคงมีอะไรแน่เลยใช่ไหม ท่าทางสองหนุ่มพี่น้องจะตามมาถึงในไม่ช้า
แล้วคอร์สภาษาคงได้เรียนบนเตียงแทน
-
มองโลกในแง่ดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกก..... คุคุคุ....
-
โดนลักพาตัวมายังจะมาสบายใจเฉิบอยู่ได้นะยะ :angry2:
-
พอยท์รั่วได้อีกนะนั่น
ขอบคุณที่มาต่อนะครับ
ผมหวังว่าคงจะได้อ่านอีกเร็วๆนี้
กลับมาไวๆนะครับ :bye2:
-
พอยท์ เคยไปเช็คสมองมั่งมั๊ยเนี่ยลูก
อึ้งกับความเอ๋อมากกกกก :laugh:
-
คนอย่างพี่พ้อยท์นี่ไปอยู่ไหนก็ไม่ตายหรอกเนอะ :laugh:
แต่ว่าบรรดาเฮียสองคนจะรู้หรือยังว่าเมียหายไปแล้ว
นาฬิกาแปลงร่างของพี่พ้อยท์จะช่วยชีวิตได้หรือเปล่าน้า :z1:
-
พี่พอยท์ยั่งรั่วได้อีก :m20:
-
พอยท์ดูเธอไม่ค่อยจะทุกข์ เลยนะเนี่ย 5555+
:3123: :pig4:
-
อย่างน้อยก็กดนาฬิกาแปลงร่างไปแล้วรอบนึงอ่ะนะ...แต่เร็นหาว่านาโนะกับอาโอะรสนิยมประหลาด
ระวังจะตกหลุมรักซะเองนะจ๊ะ...คราวนี้ล่ะยุ่งของจริง o18
-
:o8: ที่จริงติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ภาคน้องเห็ดแล้วค่ะ
แต่พึ่งสมัครสมาชิก เลยมาเม้นต์ให้ไม่ว่ากันนะค่ะ
ชอบพอยท์ มากเบยรั่วดี 55 จะติดตามตอนต่อไปนะค่ะมาเร้วๆนะ :impress2:
-
โถ เร็น ลักพาตัวพอยท์ไปแบบนี้ คงปวดหัวไปอีกนานนนนนนนนนนนนนนน
-
o13เยี่ยมจริงๆเลยพ่อย
(เจ็บท้องขำมากไป..รั่วได้ใจมาก)
:m8:ยอมแพ้กับความรั่วของนายเลยPoiiZ
:a9:อุลตร้าแมน
:a11:สุดท้ายนี่ก็ลาก่อนเน้อ
-
พอยเพี้ยนสุดๆ 2 พี่น้องกับเร็นจะได้ไงเนี่ย
-
ถูกลักพาตัวแล้วยังกินแบบสบายใจอีกน่ะ
เชื่อเค้าเลย พ้อยท์
-
คุณวายร้ายอย่าเครียดไป คนอ่านเค้าเครียดจนเลิกเครียดแล้วเนี่ย
-
อ่านเรื่องนี้แล้วสบายใจมากๆ ไม่เครียดเลย ฮาตลอดๆ มาupต่อเร็วๆนะคะ :กอด1:
-
นี่มันทำตัวเหมือนคนที่โดนจับตัวสักนิดไหมเนี่ย
เหมือนมาพักผ่อนตากอากาศกับคนแปลกหน้าเลย :pigha2:
:กอด1:
-
555
โดนลักพาตัว ซะแล้ว
รีบมาช่วยพ้อย เร็วๆนะ
-
เหมือนชีวืตพ้อยจะไม่เคยเครียดเลยนะ ขนาดคนจับตัวมายังเครียดมากกว่าเลยอ่ะ
แฝดก็มาช่วยเร็วๆนะ รออยู่ๆ
ปล.รอคนแต่งตัวน้า มาอัพไวๆนะ
-
เฮ้ย >< เร็นน่ารักว่ะค่ะ =[]=
อ๊ายยยยยยยยยย
แต่พ้อยท์ต้องเป็นของอินังสองพี่น้องนั้นนะ
-
เครียดแทนมาเฟีย
พ๊อยมันไม่ได้เครียดเล้ย
ดูมัน หน้าตาเฉยมากๆๆๆๆๆ
-
เทื่ยวให้สนุกนะ..
-
:เฮ้อ:
-
ง่า สวนทางกะไรเตอร์ซะงั้น แบบว่าพึ่งกลับจากระยองเหมือนกานน อิอิ
-
คนเขียนไประยอง เราขอจองของฝากได้มั้ยคะ :laugh:
พ้อยท์กลัวอะไรกับเค้าบ้างเถอะ จะอาร์ตไปแล้ว
-
:z3:
:serius2: รอต่อไปไม่ไหวแล้ว
:pigha2: สนุกมากๆ
-
ตอนนี้ไรเตอร์เครียดแทนค่ะ
หนังสือน้องเห็ดเงินดันหายไปสองคนแต่มีการยืนยันการโอนเงินเข้ามา ผิดที่ธนาคารหรือไร TT
เดี๋ยวยพรุ่งนี้อาจจะมาอัพนะคะไปนอนก่อนล้่ะ :o12:
-
o22
-
:เฮ้อ: พอยท์รั่วเกิ๊นนนนนน
เครียดบ้างเถอะหนู ชักสงสารโนโนะกับโอโอะ
พอยท์ไม่ให้ความสำคัญกับตัวเองแล้วจะให้ความสำคัญกับคนอื่นได้ไง :เฮ้อ:
-
ตอน 13
หลังจากกินอาหารสุดหรูกลางดินกลางทรายไอ้ฝรั่งก็ขอตัวไปทำงานต่อ ส่วนผมก็มาเดินสำรวจภูมิประเทศแถบตะวันออกกลางสำรวจบ่อน้ำมันในครอบครอง ผมมองบ่อน้ำมันอันกว้างใหญ่ของผมด้วยความภูมิใจเหลือแสนนี่ละนะ ชีคพอยท์แห่งดูไบ แต่ทุกอย่างมันเป็นแค่ฝัน เมื่อผมเดินอยู่บนหาดทรายส่วนตัวของไอ้ฝรั่งหน้าขาว และบ่อน้ำมันคือทะเลอะไรซักอย่างที่ผมไม่รู้จัก แต่น้ำใสดีและเค็มด้วยหลังจากได้ไปสัมผัสรสชาติด้วยตัวเอง จะว่าไปผมใส่ชุดใครวะ เสื้อยืดแขนยาวสีขาวที่ดูจะตัวใหญ่กว่าตัวผมเยอะเพราะมันขาวเลยมือผมไปอีกคอที่ควรจะกลมก็กว้างจนเปิดไหล่ไปข้าง กางเกงขาสั้นเหนือเข่าสีดำที่ต้องพับหลายทบมากกว่าจะใส่ได้แม่งเล่นยาวเกือบถึงน่องแน่ะตอนแรก รองเท้าไม่มีมันจะงกไปไหนวะ ผมเดินเตะดินเตะทรายไปเรื่อยๆ รอบๆก็มีการ์ดยืนเต็มไปหมด หืม เหมือนเห็นอะไรบินมาคล้ายๆเฮลิคอปเตอร์สองสามลำ บินมาจากทะเลกำลังตรงมาทางนี้แฮะ
เสียงตะโกนโหวกเหวกของการ์ดเริ่มขึ้น มีการ์ดสองคนวิ่งมาลากผมกลับเข้าข้างใน มีการชักปืนออกมาหลายกระบอกบางคนนี่มันมีลูกซอง ปืนยาวๆอีกมากมายที่ผมไม่รู้จัก
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงระเบิดดังขึ้นบริเวณชายหาด พร้อมกับทรายที่กระเด็นขึ้นสูงราวกับน้ำพุ ผมโดนหนึ่งในการ์ดสักคนกดหัวลงให้ก้มต่ำคลานเลียบกำแพงบ้าน
ตู้มมมมมม
ระเบิดลูกต่อมาลงที่กลางสระว่ายน้ำแน่นอนว่ามันกระเด็นจนผมเปียกไปด้วยพวกการ์ดตะโกนคุยกันดังลั่นบางส่วนก็ยิงโต้ตอบกับคนที่อยู่บนเฮลิคอปเตอร์นั่น ผมกำลังอยู่ในหนังแอคชั่นหรือไงเนี่ย ?
ผมโดนลากไปเรื่อยๆ หลยวิถีการต่อสู้จนมาถึงหน้าบ้านกลับกลายเป็นว่าไอ้ฝรั่งยืนประชันหน้ากับสองพี่น้องมฤตยู ล้อมรอบไปด้วยการ์ดของแต่ละฝ่าย
“พอยท์” เสียงเรียกของโอโอะเรียกทุกคนให้หันมามองผมในสภาพ เสื้อขาวๆเปียกโชก หัวฟูๆ หน้าเอ๋อๆ เลอะทรายไปทั้งตัว แต่ดูพวกมันใส่สูทกันดูดีทุกคน แม่มมมมไม่แฟร์เลยอ่ะ
(ยังจะคิดเรื่องนี้นะ -_-)
“เอ่อ ไง” คำทักทายโง่ๆของผมไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้น การ์ดที่พาผมมาล็อคคอไปยืนข้างไอ้ฝรั่งหน้าขาว สถานการณ์ตึงเครียดจนผมรู้สึกหดหู่ไปด้วย
“ปล่อยพอยท์ ทำแบบนี้ไม่ใช่ลูกผู้ชายนะเร็น”
เสียงไม่พอใจของทัตสึโอะเรียกรอยยิ้มเจ้าเลห์ทันที ตาสีฟ้าสบสายตาของทัตสึโอะฉายแววสนุกสนาน
“อุตส่าห์มาหาถึงที่ แสดงว่าเจ้านาฬิกาแปลงร่างคงซ่อนอะไรไว้มากกว่านั้นสินะ”
“ปล่อยพอยท์” เสียวห้วนจัดของคนหน้านิ่งที่แฝงความกดดันอยู่ที ยิ่งทำให้เร็นรู้สึกสนุกเข้าไปอีก รู้สึกคนที่อยู่ในครอบครองของเขาจะมีอิทธิพลต่อสองคนนี้ไม่เบา
“เสียใจด้วยนะ ตอนนี้เขาเป็นสมบัติของฉัน” สิ้นคำพูดร่างของพอยท์ก็โดนกระชากเข้ามาประกบจูบต่อหน้าคนมากมาย ตาโตๆเบิกกว้างด้วยความตกใจยืนนิ่งเป็นหิน ก่อนจะทรุดลงทันทีที่เร็นปล่อยมือ แต่เร็นก็ไวพอจะรวบเอวพอยท์เข้ามากอดไว้แนบอก
“แก ..” ทัตสึโอะเกือบเข้าไปต่อยหน้าเร็นแรงๆ แต่นาซึโนะกางแขนออกมาห้ามไว้ก่อน
“ต้องการอะไร”
“นี่สิการตกลงแบบผู้ใหญ่ของนาซึโนะ บุคคลต้องห้าม …”
“อย่าลีลา” สายตาเจ้าเล่ห์ของเร็นเปลี่ยนแปลงกลายเป็นดุดันราวกับคนละคน เผยรอยยิ้มเหยียดออกมา
“ก็แค่อยากให้รู้ไว้ ว่าคำว่าบุคคลต้องห้าม ไม่ได้หมายความว่าแตะไม่ได้ ต้องไม่ได้ จับไม่ได้ มันหมดยุคสมัยของคำว่าต้องห้ามแล้วล่ะ หึ ฉันไม่ได้ต้องการตัวคนสำคัญของพวกแกเพราะว่าอยากทำลายพวกแกหรอกนะ แต่การกระทำของฉันมันจะทำให้ทุกคนรู้ว่า พวกนายไม่ได้แข็งแกร่งที่สุดอีกต่อไปแล้ว ความเข้มแข็งของเรนงะที่มีมานานสมควรพังลงสักที วิถีเดิมๆในวงการมาเฟียถึงเวลาเปลี่ยนแปลงแล้ว บารมีของพวกแกมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ปราการของอณาจักรเรนงะได้โดนฉันทำลายลงแล้ว การที่พวกแกวิ่งเต้นเหมือนหมาแบบนี้ แสดงอำนาจแบบนี้แกคิดว่ามาเฟียกลุ่มอื่นจะไม่รู้เลยหรือไง นาซึโนะผู้นิ่งเฉยเสมอมา ทัตสึโอะผู้ไม่เคยแคร์ใคร กลับกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว แกคิดว่าวงการเราจะยังคงมองแกเป็นใหญ่เหมือนเดิมมั้ยล่ะ” คำพูดของเร็นเป็นอันพิสูจน์ได้ว่าเป้าหมายที่สำคัญของเร็นคือทำให้เรนงะหมดความศรัทธาในหมู่มาเฟียกลุ่มอื่น กลายเป็นเพียงพวกที่ใช้อารมณ์ตัดสินการณ์ใหญ่เพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยในความคิดคนนอก แต่สำหรับพวกเขาแล้วมันยิ่งใหญ่เสียเต็มประดา ยากจะพูดว่าไม่แคร์คนอื่น ในเมื่อการยืนอยู่บนจุดสูงสุด กุมอำนาจไว้ในมือจำเป็นต้องมีพรรคพวก ต้องมีคนคอยหนุน
หรือบุคคลต้องห้ามจะสิ้นชื่อในครั้งนี้ ?
“โอ๊ยยย ปล่อยกูสิวะ กอดไว้ทำไมเนี่ยเหม็นกลิ่นบุหรี่โว้ย” ร่างของพอยท์ดิ้นสลัดๆเร็น จนตัวเองนั่นแหละกระเด็นออกมาอยู่ฝั่งสองพี่น้องมฤตยู นาซึโนะรีบคว้าพอยท์แล้วดันไปไว้ด้านหลังทันที
การคำนานสถานการณ์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะพบว่า เกมส์นี้พลิก …
เรนงะจะไม่เสียหน้า และ ชื่อเสียง รวมถึงคนสำคัญ
“ทำลายมันให้หมด” คำสั่งเรียบๆทำให้สงครามขนาดย่อมเกิดขึ้นอีกครั้ง การ์ดของเร็นรีบดันเจ้านายไปไว้ด้านหลัง มีการยิงตอบโต้กันระหว่างสองฝ่ายการ์ดของเรนงะพาร่างพอยท์ขึ้นรถลีมูซีนคันยาวในทันที อย่างน้อยก็ปลอดภัยในระดับหนึ่งในเมื่อรถเป็นกระจกกันกระสุนอย่างดี
ท่ามกลางการปะทะของทั้งสองฝ่าย เหลือเพียงทัตสึโอะและนาซึโนะจ้องตากับเร็นที่ดูเหมือนจะขัดใจที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป
“ตัวแปรเปลี่ยนไป เป้าหมายเปลี่ยนแปลง”
“ไอ้นาซึโนะ !”
“ในเมื่อตอนนี้สถานการณ์กลายเป็นเรนงะคิดบัญชีกับคนที่กล้ามาหาเรื่อง เพื่อรักษาหน้าตาและชื่อเสียงจึงต้องถอดรากถอนโคนให้หมด เสียใจด้วยนะที่สุดท้ายคนแพ้คือนายไม่ใช่ฉัน”
นาซึโนะและทัตสึโอะหันหลังไปกับเร็นเดินออกมาจากบ้านพักตากอากาศบนหาดส่วนตัวที่จะโดนทำลายลงในไม่ช้า
ตู้มมมม !
ระเบิดลูกใหญ่ได้หล่นลงกลางรถลีมูซีนต่อหน้าต่อตาคนทั้งสอง รถที่มีพอยท์ ..
“พอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยท์” เสียงตะโกนลั่นจากทัตสึโอะ พร้อมๆกับที่นาซึโนะหันหลังไปทันทีชักปืนออกมายิงเข้ากลางหัวของเร็น
ร่างสูงของทั้งสองรีบวิ่งเข้าไปในรถที่เหลือแต่ซาก ไม่จริง .. มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง
คนที่พวกเขาเฝ้ามองมาตลอดหกปี
หกปีที่แล้ว
ในช่วงอายุ 23 ของนาซึโนะ และทัตสึโอะในวัย 22 เกือบ 23
“นี่คุณชายนาซึโนะกับทัตสึโอะหรือคะ ฝาแฝดกันหรือเปล่าเอ่ย” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่พ่อบอกว่าเป็นเพื่อนเก่าที่ไม่เจอกันยี่สิบกว่าปี ล่าสุดตอนนั้นพวกเขาแค่สองสามขวบ
“ไม่ใช่ครับ แต่หลายคนคิดว่าเราเป็นแฝด เพราะห่างกันแค่เก้าเดือน” เสียงเรียๆของผู้เป็นพี่เรียกสายตาเอ็นดูในทันที
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ น้าชื่อ มิซาเอะ จ้ะ น้ากับครอบครัวมาเที่ยวที่ญี่ปุ่นกันเลยถือโอกาสมาทักทายเพื่อนเก่าหรือพ่อของพวกเธอด้วย”
“เมื่อก่อนพ่อกับแม่ได้มิซาเอะช่วยไว้หลายอย่าง ดีกับน้าเขาและครอบครัวด้วยล่ะ”
“ครับ” คำตอบรับคำพูดของพ่อ ในวงการมาเฟียถ้าพ่อพูดว่าเป็นเพื่อน แสดงว่ามีความสำคัญขนาดตายแทนกันได้ นี่คงเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่พ่อบังคับให้เรียนภาษาไทยหลังจากแม่เสียไป
“แม่คร๊าบบบบบบ พอยท์อยากไปเที่ยววว” เสียงใสๆของเด็กผู้ชายที่เสียงยังไม่แตกดังขึ้น พร้อมเจ้าของเสียงที่วิ่งเข้ามาในชุดเสื้อเชิ้ตลายกระต่ายกางเกงเดฟสีซีดกับรองเท้าคอนเวิส ผมซอยปรกหน้าเล็กน้อย กับใบหน้างอแงทำให้เขาสองคนมองว่า .. น่ารัก
“อย่าดื้อสิครับคนเก่ง มาทักทายเพื่อนคุณแม่กับพวกพี่ๆก่อนเร็ว”
“สวัสดีครับคุณลุง สวัสดีครับคุณพี่หน้าดุ สวัสดีครับคุณพี่หน้าฮา ผมชื่อพอยท์ครับ พอยท์ที่แปลว่าหล่อมากๆอ่ะครับ” คำสรุปมัดมือชกความหมายชื่อตัวเองทำให้เขาสองคน งงงวยแกมประหลาดใจ รวมถึงชื่อเรียกใหม่ที่ได้มาไม่ได้ตั้งใจด้วย
“เดี๋ยวแม่กับพ่อไปคุยงานกับคุณลุงแปปนึงนะลูก อยู่ตรงนี้ก่อนอย่าพึ่งซนนะคะ”
“มาไวๆน๊าแม่” เจ้าพอยท์ทำแก้มป่องบู่ปากแสดงออกว่าขัดเคือง ตากลมโตมองไปรอบๆห้องรับแขกขนาดใหญ่ ที่มีคุณพี่หน้าดุนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ กับคุณพี่หน้าฮาที่นั่งกดโทรศัพท์ เจ้าตัวแสบก็แผลงฤทธิ์ทันที
“พี่ค้าบบบบบ พอยท์ปวดชิ้งฉ่องค้าบบบบ” ท่ายืนบิดไปบิดมาหน้านิ่วคิ้วขมวดที่ ‘สมจริง’ ทำให้ทัตสึโอะรีบชี้ไปทางห้องน้ำทันที แต่เจ้าตัวแสบกับวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นบนเสียนี่
“เฮ้ย ลงมา” กลายเป็นว่าเป็นเกมส์วิ่งไล่จับของพี่ชายหน้าฮากับน้องบ้าพอยท์หล่อ
“แน่จริงก็จับให้ได้เซ่ แบร่ๆๆๆๆๆ” วิ่งแบบติดไฮสปีดแน่นอนว่าเด็กมันย่อมถนัดด้านนี้มากกว่าผู้ใหญ่ เจ้าตัวแสบวิ่งเข้าห้องนั้นออกห้องนี้ไปเรื่อย จนเสียงดังลั่นบ้าน ส่วนพี่ชายหน้าดุก็ส่ายหัวเอือมระอากับน้องชายที่วิ่งตามเด็กไม่ทัน เดินเข้าห้องนอนไป แต่ระหว่างที่กำลังจะปิดประตูก็มีร่างเล็กลอดเข้ามาได้ทันท่วงที พร้อมรอยยิ้มสดใสส่งมาให้เจ้าของห้อง
“ห้องพี่โคตรยิ่งใหญ่อลังการงานสร้างเลยอ่ะ มีแบ่งโซนด้วยอ่ะ โหหหห เตียงโคตรเทพพพพ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็กระโดดดึ๋งๆ ลงบนเตียง
“อย่าเสียงดัง” เสียงปรามที่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลอะไรเลย
“พี่ เห็นไอ้เด็กนั่นเปล่า เฮ้ย มานี่ได้ไง” ทัตสึโอะที่วิ่งตามเข้ามา รีบไปลากเจ้าตัวเล็กลงจากเตียง
“เค้าจะนอนนี่อ้ะ พอยท์จะนอนเตียงกว้างๆ อย่าลากเซ่”
“เตียงนี้มันของฉันกับพี่โว้ยยย” ห้องตั้งเยอะแต่สองพี่น้องดันชอบนอนด้วยกัน นิสัยแปลกๆของมาเฟียสินะ
“ก็จะนอนนนนน มีไรป้ะล่ะ” คิ้วน้อยๆยกขึ้นกวนอวัยวะเบื้องล่าง พร้อมกับเสียงหัวเราะใสๆ ประกอบกับแก้มแดงระเรื่อเนื่องจากวิ่งไปมา ยิ่งทำให้เจ้าตัวสวยแบบไม่น่าเชื่อ
“เตียงนี้นอนได้เฉพาะคนสำคัญ” นาซึโนะที่ดูเหมือนเริ่มถูกใจ แกล้งแหย่ไปด้วยประโยคกำกวม
“แบบไหนอ่ะ สำคัญขนาดไหนอ่ะ”
“สำคัญขนาดแต่งงานกันไง” ทัตสึโอะที่เริ่มรับมุขพี่ชาย ยักคิ้วกลับให้ไอ้เด็กหน้าอ่อน
“งั้นแต่งงานกัน จะได้นอนเตียงกว้างๆ ได้ โอเคนะ” คำขอแต่งงานพร้อมกับรอยยิ้มเริงร่าที่ไม่รู้เจ้าตัวคิดอะไรอยู่ ทำให้ทั้งสองคนยิ้มตามไปด้วย
แล้วตลอดสองอาทิตย์ที่พอยท์อยู่ญี่ปุ่นก็ได้ไกด์คนสำคัญถึงสองคนในการพาเที่ยว รวมถึงได้ตั้งชื่อว่า ฮิคารุ ที่เพี้ยนมาจากฮิคาริ ที่แปลว่าแสงสว่างให้ด้วย
และพอยท์ก็ได้รู้จักกับเด็กหญิงวัยห้าขวบที่ชื่อนัตสึกิ ซึ่งตอนเด็กๆโดนรถชนเป็นอัมพาตทำให้เดินไม่ได้ แต่สำหรับพอยท์กลับบอกว่าเธอเป็นเด็กที่เข้มแข็งที่สุดที่อยู่มาได้ จึงเรียกเธอว่าเจ้าหญิงน้อย
วันเวลาแห่งความสุขผ่านไปจนกระทั่งวันสุดท้ายก่อนกลับไทย เกิดโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่กับเรนงะ เมื่อพ่อของทั้งสองหรือหัวหน้าสูงสุดได้โดนลอบวางระเบิดรถยนต์ขณะกลับจากประชุมองค์กรพร้อมพ่อแม่ของพอยท์ที่เสียชีวิตคาที่ จนเป็นข่าวพาดหัวอยู่หลายสัปดาห์ ยิ่งพอยท์เมื่อรับรู้เรื่องนี้ก็ช็อคมากที่พ่อแม่ตายทั้งคู่ กรีดร้องลั่นจนต้องจับมัดไว้กับเตียง เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้นาซึโนะที่เป็นพี่คนโตก็ได้แต่แบกรับกลุ่มมาเฟียของตัวเองต่อ พร้อมกับบริษัทของพ่อที่สร้างมากับมือ รวมถึงส่งการ์ดคนสนิทที่มีภรรยาเป็นชาวไทยให้รับบทพ่อของพอยท์แทน เพราะว่าแพทย์ได้แจ้งว่าคนไข้ช็อคมากหลังจากคลุ้มคลั่งก็สลบไป กลายเป็นว่าจำเรื่องบางเรื่องไม่ได้ เขาจึงได้ใส่ความทรงจำใหม่เข้าไป แม้จะเสียใจที่เขาและทัตสึโอะกลายเป็นหนึ่งในคนที่ถูกลืม .. รวมถึงชื่อญี่ปุ่นที่พวกเขาเป็นคนตั้งก็ได้ให้การ์ดรับช่วงต่อไปเองว่าเป็นคนตั้งให้ ทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติ …
ทุกอย่างเริ่มและจบลง ..
เพื่อรอวันเริ่มใหม่อีกครั้ง ..
-
ในที่สุดปมก็คลายซะที
แต่พอยท์อย่าตายน้า ยังไม่ทันจำ 2 คนนี้ได้เลย
หวังว่ามันคงไม่แย่ไปกว่าเดิมนะ
-
นี่ซินะสาเหตุที่น้องพอยท์จำโนโนะกับโอโอะไม่ได้
แต่ตอนนี้เหนือสิ่งอื่นได้
ลุ้นค่ะว่าระเบิดที่ลงที่รถลีมูซีนคันนั้น จะทำให้น้องพอยท์เป็นอะไรรึป่าว
หัวใจจะวายค่าาาาา
-
เริ่มกลายเป็นแฟนตาซีแว้ว :laugh:
-
:o12:
-
ทุกอย่างเริ่มและจบลง ..
เพื่อรอวันเริ่มใหม่อีกครั้ง ..
งั้นก็แสดงว่าพ้อยท์โดนระเบิดแต่ไม่ตาย แล้วความทรงจำเดิมๆก็กำลังจะกลับมา
ความสุขก็กำลังจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ใช่มั๊ย??? :กอด1: :กอด1:
-
กลายเป็นเรื่องน่าเศร้าซะงั้น พอยท์จ๋าาาาาาาาาาาาาาาอย่าตายยยยน้าาาาาาา :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
น้องพอยต์คะ น่าร๊ากและซ่า อย่างเห็นไดัชัด
-
ตอนนี้เศร้าจังเลย :sad4:
พ้อยท์จะเป็นอะไรไหมเนี่ย :fire:
ถ้าเป็นนะ เจ๊แบมรับผิดชอบเลย:angry2:
-
เหวย อิหนูพอยท์คงไม่เป็นไรช่ายม้ายยยยยยยยยยยยยยยย
-
แง่ง....มันเป็นอย่างงี้ได้ไงเว้... :serius2:
งงอ่ะ ไหนตอนแรกพอยท์ อยู่ฝั่ง โนโนะ แล้วไง
แล้วกลับถูกชิง ไปอยู่กับพวกเร็นอีกรอบได้ไง
หรือตรูอ่านตกตรงไหนไป เอิ๊ก...เดี๋ยวกับไปอ่านใหม่
ตอนนี้ รู้สึกอ่านไม่เข้าใจไงไม่รุอ่ะ ค่ะ
แต่จะรอตอนต่อนะคะ ลุ้นว่า พอยท์ จะตายจิงป่ะ อ่ะค่ะ :pig4:
-
ตอนนี้เศร้าจังเลย :sad4:
พ้อยท์จะเป็นอะไรไหมเนี่ย :fire:
ถ้าเป็นนะ เจ๊แบมรับผิดชอบเลย:angry2:
เฮือกกกกกก จะหาที่ไหนไปใช้คืนดีนะ
-
:really2:
-
เร็นไม่น่าทำงั้นเลยอ่ะ...อุตส่าห์ปลื้ม(แล้วก็ตายเอาง่าย ๆ ซะอีก)
พอยท์อย่าเป็นไรเลยนะ...เดี๋ยวผิดคอนเซ็ปเรื่อง :sad4:
-
อ๊ากกกกกกกกกก ไม่นะๆ ฮือออ
ห้ามตามนะเว๊ย พ๊อย! มันเพิ่งมีเเค่ 13 ตอนเอ๊ง! :serius2:
จบไม่ด๊ายยยย! :m31:
-
'โชคดีจัง พอดีปวดฉี่ ไม่งั้นอยู่ในรถเละแน่' ตอนหน้าต้องมีแบบนี้ใช่ม้ายย :o12:
-
เฮ้อ~ เศร้่า จัง
^__^
-
รอ ปลาติดแห่ ก๊ากกกก......ปาฎิหาริย์ :laugh:
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ๊ะ ค้างๆๆๆๆ :fire:
-
:a5: เหลือแต่ซากได้ไงอ่ะ บึ้มผิดคันหรือป่าว
พอยท์คงไม่โชคร้ายขนาดนั้นมั่ง
ยังไงก็จะรอพอยท์โผล่มาอย่างฮาๆ...ดีกว่า
:pig4: น้องแบม... แต่ค้างโคตร
-
กรี๊ดดด ไม่น่าเชื่อในที่สุดแบมก็เข้าเรื่อง555
ตอนนี้ทำให้เรารู้ความจริงว่าอิพี่พ้อยท์ไม่ได้โตขึ้นเล้ย ฮะๆๆ
-
โอ๊ะ!!!...นายเอก แสบ ซ่า บ้าสุดๆแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆนะคะ
ตายไม่ได้น้าาาาาาาาาาาาาาาาา
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เรื่องราวมันเป็นยังงี้นี่เอง :man1:
แต่พอยท์ จะเป็นไรไมนิ โยเป็นห่วงเน๊ะ :o12:
แต่ไอ้เจ้าเร็นแก ตาย ซะเถอะทำแบบนี่ได้ยังไงไม่แมนเลยตาลุงราเมง :fire:
:z13:
-
โธ่...พ้อย ไม่น่าเลย :o12:
เย้ย!!~
เจ้าพ้อยมันเป็นยอดมนุษย์ ไม่ตายง่ายๆหรอกน่า
ใช่มะ!? :call:
-
ความหลังเป็นเยี่ยงนี้นี่เอง
พอยท์เอ๋ย ตอนเด็กหนูก็ยังฮานะ 55+
-
อ้าวพ้อยเป็นไรมั้ยเนี่ยโดนระเบิดเหรอ แต่อย่างพ้อยมันไม่ธรรมดาคงแบบกระโดดออกนอกรถทันไรเอี้ยป่ะ :sad4:
ในที่สุดก็รู้แล้วว่าเจอกันยังไงเค้าแอบรักกันมาแต่เด็กนี่เอง
ปล.มาต่อด่วนๆนะคะอยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อ
-
อ๊ากกกกกกก เกิดอะไรขึ้นกันเนี้ย :a5:
พ้อยท์จะตายจริงหรอ
หรือว่าลงไปแอบซ่อนอยู่ที่ไหนกันแน่ :serius2:
-
ไม่นะ น้องพอยยังเกรียน ฮา ไม่พอเลย แล้วไหนยังมีลาล่าอีก ต้องรอดแน่ๆ
แต่จะรอดวิธีไหนเนี่ยสิ แล้วความทรงจำจะกลับมาไหมน้าาาา
ค้างครับ อย่าทิ้งให้พวกเรารอนานเลยนะครับ
-
พอยท์รอดอยู่แล้ว :duck1:
-
พ้อยท์ต้องรอดอยู่แล้ว รั่วๆแบบนี้ไม่ตายง่ายๆหรอก ขนาดโดนลักพาตัวยังหลั่นล้าได้ :laugh:
ได้รู้ความเป็นมาของทั้งสามซะที สงสารอ่ะ TT
มาต่อไวๆนะคร้าบ อย่างรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพ้อยท์ :กอด1:
-
อ่า...
คือ เข้าใจนะว่าคลายปม
แต่ไอ้รถที่ระเบิดเนี่ยยยยย
มาเคลียด้วย
น้องพ๊อยของช้านนนนนน
where r u ka ???
-
อ๊าาาา ระเบิดลพ๊อยเฉยเลยอ่ะ มาจากไหนละนั้น แต่รถกันกระสุนใช่ไหม มันต้องทนได้ระดับหนึ่งละน่ะ...
-
ไม่จริงใช่ไหม??????????????????? :m31: :m31: :m31:
แค่แต่งขึ้นมาลวงใช่ไหม
ถ้าจริงแล้วจะจบแล้วเหรอ
-
โนโนะนายเร็วมากโป้งเดียวกลางกะบาล
ไอ้เลวเร็น มาระเบิดรถพอยท์ได้ไงเนี่ยยยยย :serius2:
-
พ๊อยท์ไม่มีทางเป็นไรแหงมๆ
บ้าๆบ๊องๆแบบนั้น ทั้งสวรรค์ทั้งนรกไม่รับเข้ากลุ่มหรอกย่ะ!
-
เค้าว่าพอทย์ต้องออกมานอกรถแน่ ๆ ฟันเฟริมมมม o13
-
ตัดตอนได้แบบว่า... :serius2:
-
:z3: นั่นไง....เริ่มมาม่าละไง
แล้วไงต่อล่ะค่ะที่เน้.... :sad4:
-
โอววววววววว เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง :a5: ว่าแต่มี ระเบิดภูเขา เผากระท่อมกันด้วย อลังกาลจริงๆ แล้วจะเป็นไงต่อ รถที่โดนระเบิด พี่พอยท์ของเค้าล่ะ :sad4:
-
:serius2: อ๊ายยยยยยยย อยากอ่านต่อ ยิงกันตูมตามพอยท์โดนลูกหลงเลย :m16:
-
น้องพอยท์จอมรั่วไม่จบชีวิตด้วยเรื่องแค่นี้หรอก
ใช่มั๊ยจ๊ะแบมแบม
-
สงสารพี่พอยท์
แต่พี่พอยท์เมพขิง ๆ อยู่แล้ว จะต้องปลอดภัย
:กอด1: :กอด1:
-
เรื่องราวมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
พอยท์เป็นคนขอแต่งงานก่อนซินะ
เพราะงั้น........
ยอมรับชะตากรรมเถอะพอยท์
อาเมน~
:bye2:
-
เดี๋ยวเสาร์อาทิตย์มาอัพนะคะ พอดีแบมมีสอบบบบบ แฮ่
-
ไม่เป็นไรเพราะหนีออกมาทัน
หัวกระแทกหิน..ความจำกลับมาเหมือนเดิม
..จบ..
-
พอยท์จะเป็นไรมั้ยอ้ะ
พวกนี้ทะเลาะกันทีพอยท์เลยซวยเลย :serius2: :serius2:
-
อดีตมันเป็นแบบนี้นี่เอง
นี่เพิ่งตอนที่ สิบสามเองนะ
พอยท์ไม่เป็นไรหรอก (ใช่ไหมง่ะ)
เดี๋ยวมีปัญหากับแม่ยกนะคะไรเตอร์ หึหึ
เป็นกำลังใจให้ไร้เตอร์ค่ะ
-
พี่พอยท์ อย่าตายนะ TT[ ]TT
โถๆ พอยท์แสบแต่เด็ก U_U
-
ตอนที่ 14
นาซึโนะและทัตสึโอะรีบวิ่งตรงเข้าไปที่ซากรถที่กำลังมีไฟลามอย่างรวดเร็ว ทัตสึโอะกระโจนเข้าไปกลางกองไฟทันที เนื่องจากพวกเขาระวังตัวอยู่แล้วชุดสูทจึงเป็นเนื้อผ้าที่ทำจากวัสดุติดไฟยาก กระชากประตูรถเปิดสภาพรถภายในเริ่มมีไฟลุกเป็นหย่อมๆ โชคดีที่ลีมูซีนกระจกกันกระสุนอย่างดี และแน่นอนว่าตัวรถต้องมีระบบป้องกันสูง แม้จะโดยระเบิดแต่ความหนาของโครงรถก็ยังไม่พังลงมา
สายตาที่มีแววขี้เล่นตลอดเวลาฉายแววเครียดจัดเมื่อเห็นร่างของพอยท์นอนสลบอยู่บนเบาะที่ล้อมรอบไปด้วยไฟ เสื้อผ้าบางส่วนเริ่มติดไฟ ไวเท่าความคิดเขารีบกระชากร่างบางออกมาจากตัวรถที่มีนาซึโนะรออยู่ ซึ่งรีบถอดเสื้อที่ติดไฟของพอยท์ออก แววตาคมเครียดกว่าเก่าเมื่อเห็นรอยแผลไหม้ไฟยาวตั้งแต่ปลางคาง ลามไปด้านหลังทิ้งรอยที่แผ่นหลังเป็นทางยาว ตามแขนขามีแผลเลือดไหลซิบเป็นจุดๆ ร่างของพอยท์สำลักเขม่าควันออกมาตัวโยน ลืมตาขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะสลบไปอีกครั้ง รถลีมูซีนอีกคันจึงได้ทำหน้าที่เป็นพาหนะเร่งด่วนพาร่างบางไปโรงพยาบาลทันที ..
อย่าเป็นอะไรนะพอยท์ .. เสียงภาวนาในใจของคนสองคนที่หวังว่าคนๆหนึ่งจะได้ยิน
“หมอ .. ช่วยพอยท์ด้วยนะ” ทัตสึโอะถลาเข้าไปเขย่าตัวหมอมือหนึ่งของโรงพยาบาลทันที
“ได้ครับคุณชาย” หมอยิ้มตอบให้กำลังใจก่อนจะหายเข้าไปในห้อง ICU ทิ้งสองพี่น้องนั่งหน้าเครียดทำอะไรไม่ถูก หรือที่ถูกคือไม่อยากทำอะไรนอกจากรอคอย ..
“เราทำได้แค่รอใช่มั้ยพี่”
“อืม ..”
“เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าคำว่า ‘บุคคลคนต้องห้าม’ ไม่ได้ทำให้เรามีสิทธิ์เหนือกว่าคนอื่น”
“…”
“เราก็เหมือนกับคนอื่นๆ … ที่ต้องรอ เวลามีคนสำคัญอยู่ในห้อง ICU”
“มันแค่หน้ากาก”
“ผมรู้สึกไม่ดี” มือของนาซึโนะตบลงที่ไหล่ของน้องชายก่อนจะบีบให้กำลังใจ
“มันจะไม่เลวร้ายไปกว่านี้” ทัตสึโอะลูบหน้าตัวเองแรงๆ เงยหน้าขึ้นมองเพดานถอนหายใจออกมาแรงๆ หวังว่ามันจะไม่เลวร้ายไปกว่านี้ เขาสองคนเสียใจกับอุบัติเหตุที่เกิดทางรถยนต์มาตลอด ..
แม่ .. ที่เกือบจำไม่ได้จากไปเพราะโดนคนขับรถบรรทุกขับชน
นัตสึกิ .. เจ้าหญิงน้อยน้องสาวคนสำคัญที่โดนรถชนหน้าโรงเรียนจนเดินไม่ได้อีก
พ่อของเขา และพ่อแม่ของพอยท์ … ก็จากไปในอุบัติเหตุโดนลอบวางระเบิดรถยนต์
และในครั้งนี้ … พอยท์
เขาสองคนไม่อยากเสียใครในอุบัติเหตุนี้อีกแล้ว หรือแม้แต่อุบัติเหตุจากเรื่องอื่นๆ ..
นึกว่าดูแลดีแล้ว ..
นึกว่าปกป้องอย่างดีแล้ว ..
มันเป็นเพียงความประมาทใช่ไหม ..
ถ้าเพียงแต่จะรอบคอบกว่านี้ ..
ถ้าเพียงแต่จะเป็นห่วงมากกว่านี้
อีกร้อยเหตุผลที่สรรหามาโทษตัวเอง ..
อีกพันเหตุการณ์ที่มาอ้างถึงความผิดพลาด ..
อีกหมื่นความคิดที่พยายามจะหาทางแก้ไข
จะอีกแสน ..
หรืออีกล้าน ..
ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ..
ว่ามันผิดพลาดไปแล้ว …
เหตุการณ์มันเกิดขึ้นแล้ว ..
ทำได้แค่รอ ..
---------------------------------------
เดี๋ยวมาอัพต่อนะคะ เดี๋ยวขึ้นตอน 15 ให้เลย ; ขอไปเคลียโอนเงินนิยายน้องเห็ดก่อนนะคะ ขอโทษจริงๆค่ะ
-
จ๊ะๆๆ แต่มาไวๆนะ ใจจะขาดดดดดดดดดดดดดดดด :o12:
-
ท่าทางครอบครัวนี้จะไม่ถูกกับรถสินะ
พอยด์อย่าเป็นอะไรไปนะ ถ้าขายหนูไปแล้วใครจะรั่วให้ดู :z3: :z3:
-
ตอนนี้มาสั้นจัง แต่สบายใจที่พอยท์ไม่น่าเป็นไรมาก
-
แง พี่พ้อยท์อย่าเป็นอะไรน่ะ
รอตอนที่ 15 ค่ะ :กอด1:
-
ปูเสื่อรอค่ะ^^
พ้อยโต๊ะ...อย่าเป็นอะไรไปนะ
-
น้องพ้อยท์ออกจะหัวแข็ง ไม่เป็นอะไรไปหรอก เนอะๆๆๆ
-
รออยู่จ้า
-
พ้อยอย่าเป็นไรไปน้า :o12:
เร็นฉันจะฆ่าแก :m31:
รอตอนต่อไปนะค่ะมา ว่องๆไวๆ น้า :z3:
-
แง๊ รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ :o12:
-
รอตอน15ด้วยใจจดจ่อ
แต่แหม รถระเบิด รอดมาได้ไงเนี่ย ถามจริ๊ง ...ถ้าเป็นในหนังนี่เด๊ดไปละ(แต่เราม่อยากให้พ๊อยท์เด๊ดนะT^T)
ปล.โดนระเบิดนี่ความทรงจำจะคืนมาไหมนะ
-
รอตอน15ครับ ดีที่ยังเปิดประตูรถได้ทันที พระคุ้มครองหนูพอยท์จริงๆ
-
รอมาต่อนะคะ
-
ง่ามานิดเดียว
ปูเสื่อนอนรอดีก่า
เรื่องเริ่มเศร้าแล้ว ฮือๆ พอยท์คงไม่เป็นอะไรใช่มั้ย :serius2: :serius2:
-
พอยท์อย่าเป็นอะไรนะ :sad4:
-
รอตอนต่อไปค่ะ
พอย์ต้องไม่เป็นอะไรนะ
โชคดีที่ลีมูซีนกระสุนกันกระจกอย่างดี
"กระจกกันกระสุน" หรือเปล่าค่ะ
-
มาสั้นจัง
-
สั้นเนอะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่พ๊อยปลอดภัยก็พอ TToTT
-
รถโดนระเบิดแล้วมันไม่บึมตาม เหรอ ............
ถ้าเป็นงั้น พอยต์คงเหลือแต่ต่อตะโก ตามไม่อาร์ท วิญาญาณอาฆาตแน่ๆ ฮ่าๆ
รอตอน 15 จ้า
-
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ o13
-
อ่านจบตอน ถึงกะร้อง "อ่าว!!!"
-
โชคดีที่พ้อยท์ยังปลอดภัย :try2: ขอให้ออกจากICUไวๆนะ
กลับมาไวๆนะไรเตอร์
ปล.ดูเหมือนสองครอบครัวนี้จะไม่ค่อยถูกกับรถนะฮะ o17
-
ง่ะ หวังว่าตอนหน้าจะมาม่านะคะ
-
สั้นอ่ะ แต่ยังดีที่พ้อยมันไม่เละ
-
:serius2: มาต่อไวๆน้ะ
-
พ้อยท์จ๋าาาา อย่าเป็นไรน้าาา :L1:
-
เอ....เรารู้สึกไปเองรึป่าวนา ว่ามันสั้นจังอ่ะค่ะ แหะๆๆๆ :L2:
แต่นะ..ระดับพี่พ๊อยท์แล้ว*ตายยาก*ค่ะ :laugh:
-
อาร๊ายย ย ย ย,,,,,
รอได้จ๊ะ ^^
o13
-
:o12:
พ้อยอย่าเปนอะไรน่า.....
-
เง้ออออออออออออออออออออ
สั้นได้อีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3: :z3: :z3:
-
ฮือออออออๆ :o12:
พี่พอย์ท อย่าเป็นอะไรนะเฟ้ยยยยยย :m15:
ถ้านายเป็นอะไรนายจะไม่เท่ห์ ไม่หล่อ ไม่สุดโค่ยด้วยยย :z3:
เพราะฉะนั้นพี่พอย์ทห้ามเป็นอะไร :sad4:
-
อย่าเป็นอะไรนะ...แล้วอย่างนี้พอยท์จะความจำเสื่อมอีกมั้ยเนี่ย
แผลเยอะเลยด้วย...กลัวผิวเนียน ๆ จะมีรอยแผลเป็นอ่ะ :o12:
-
พี่พอยยยต์ อย่าเป็นอะไรน้า
ตามมาให้กำลังใจสองหนุ่มพี่น้อง :sad11:
-
พอยท์ไม่เป็นไรนะ แล้วความจำจะกลับมาไหมอ่ะ
-
ค่อยยังชัวร์ ที่หนูพอยท์ :pig4:แค่ได้รับบาดเจ็บเท่านั้น
แต่...ความทรงจำมันจะกลับมาป่ะนี่???
เป็นกำลังใจให้ทั้งพอยท์ และคนแต่งคร๊าบ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด :z3:
มาต่อแล้ว :really2: ตอนนี้หายากมากจริงๆ
สงสารทุกคนเลย :o12: แต่พ้อยท์น่าสงสารมาก โถๆลูกโดนไฟด้วย :sad4:
-
พอยท์ไม่เป็นอะไรหรอก(?)
กำลังคิดว่าถ้าฟื้นขึ้นมาจะรู้มั้ยว่าโดนอะไรไป
สู้ๆน้า ไรเตอร์
อ่านรวดเดียว ฮาสุดๆ ดีนะอยู่ในห้องไม่งั้นคนอื่นคงหาว่าบ้า^ ^
-
ชอบมากค่ะฮาสวด :t2: :laugh: :m20: :t2:
-
พอท์ย ซะอย่าง
ต้องไม่เป็นอะไรง่ายๆอยู่แล้ว
รออ่านจ้า
-
:o12: รอตอน15ค่ะ
-
รอนะค่ะ..
-
เอาใจช่วย อุตส่าห์รอกันตั้งหกปี :เฮ้อ:
:กอด1:
-
ตอนที่ 15 มาแว้ววว
ความรู้สึกเหมือนตัวเองขยับไม่ได้แม้จะพยายามพลิกไปพลิกมา อืมมม อยากจะกลิ้งซักสองทียังทำไม่ได้ มันเป็นอะไรวะ หรือตอนนี้กลายเป็นมัมมี่ไปแล้วกระดุกกระดิกไม่ได้ ทำไมมันมืดๆวะ เฮ้ยยย !! อ้อปิดตาอยู่
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาแต่แสงจ้าของแสงแดดกลับทำให้ตาผมรีบปิดสนิททันทีก่อนจะกระพริบปริบๆ ปิ๊บๆ ใหม่ อ้าค่อยยังชั่ว ผมกลอกตาไปข้างซ้ายทีนึง อ่ะจึ้กๆ ข้างขวาอีกทีน่า อ่ะจิ๊กๆ เหลือไปเห็นเจ้าโอโอะหน้าฮา แต่ทำไมมันนั่งก้มหน้างั้นวะ มือลูบหน้าไปมา สงสัยจะเครียดจัดเป็นไรมากเปล่าหว่า อยากจะถามปากก็ไม่มีแรง เฮ้อแล้วจะกินข้าวได้มั้ยเนี่ย ถัดไปอีกนิดก็เห็นโนโนะตาดุ ยืนกอดอกหันออกไปนอกระเบียง สีหน้าเคร่งเครียดกว่าเก่า อืม .. สงสัยจะมีเรื่องใหญ่กันแฮะ ควรจะเงียบๆไว้ดีกว่าเดี๋ยวไปทำลายสมาธิ แต่แอร์เย็นๆแบบนี้มันก็เริ่มทำให้ผมเข้าสู่นิทราอีกรอบแฮะ อืม แง่มๆ แจ้บๆ
“ทำไมพอยท์ยังไม่ฟื้นอีกนะพี่ นี่มันวันที่สิบห้าแล้วนะ” ร่างสูงของทัตสึโอะเสยผมแรงๆเครียดจัดเงยหน้ามองไปที่ร่างบนเตียงที่ยังหลับไหล นาซึโนะไม่ได้ตอบคำถามของน้องชายเพราะรู้ว่าคนถามไม่ได้หวังคำตอบจากเขาเท่าไหร่ สายตาคมทอดมองร่างบางที่นอนนิ่ง ใบหน้าที่มีผ้าก๊อซแปะอยู่ตามแก้มลงไปถึงคอด้านหลัง เขาได้แต่หวังว่าพอยท์จะไม่คิดมาก ..
เวลาผ่านไปเรื่อยๆแต่กลับนานชั่วกัปชั่วกัลป์ในความรู้สึก หมอเดินมาตรวจรอบแล้วรอบเล่าก็แจ้งว่าปกติดี เพียงแต่รอเวลาตื่นเท่านั้น .. ซึ่งไม่รู้ว่าจะอีกนานเท่าไหร่
อาจจะอีกวินาทีต่อไป
นาทีต่อไป
ชั่วโมงต่อไป
วันต่อไป
เดือนต่อไป
ปีต่อไป
หรืออีกสิบปีต่อไป
ไม่มีใครรู้ .. ไม่มีเลย
วันต่อมาสองพี่น้องถูกตามเข้าไปที่บริษัทเร่งด่วน แม้จะอยากอยู่เฝ้าคนสำคัญที่โรงพยาบาลก็ตามแต่ด้วยเหตุที่ว่า คนทางนี้ก็สำคัญกว่า ขายาวๆสองคู่ก้าวอย่างรวดเร็วเข้าไปในห้องผู้บริหารระดับสูงที่ถูกทิ้งว่างมาหลายปี นับตั้งแต่เจ้าของห้องย้ายไปทำงานที่อเมริกา บนเก้าอี้ตัวใหญ่ปรากฏร่างชายชราที่แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่แววตาฉลาดหลักแหลมก็มิเคยเปลี่ยนแปลง ชุดกิโมโนสีดำตามสไตล์ของเจ้าตัวขับเน้นให้ดูน่าเกรงขามเข้าไปอีก
“สวัสดีครับคุณปู่” ทั้งสองโค้งอย่างสวยงามตามแบบฉบับญี่ปุ่น ค้างไว้อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งผู้สูงวัยบอกให้นั่ง
“ได้ยินว่าพวกแกไปทำเรื่องมา ถึงขนาดยกคนไปทำลายแก๊งอื่นถึงที่”
“ครับ”
“รู้มั้ยว่าไม่เหมาะสม พวกแกเอาเกียรติของเรนงะไปเสี่ยงชัดๆ นับวันพวกแกยิ่งปีกกล้าขาแข็งใช้อำนาจไม่รู้เรื่องรู้ราว ฉันอุตส่าห์วางใจว่าพวกแกโตแล้ว อายุตั้งยี่สิบหกยี่สิบเจ็ดแค่นี้ยังไม่รู้จักใคร่ครวญให้ดี”
“ขอโทษครับ”
“หึ ฉันรู้นะว่าพวกแกพาคู่ขาเข้ามานอนกกถึงในตระกูล และมันคนนี้ก็เป็นตัวสำคัญที่ทำให้พวกแกทำตัวสิ้นคิดแบบนี้ ทั้งๆที่มีคู่หมั้นคู่หมายอยู่ยังจะทำงามหน้าอีก หลงเสน่ห์มันมากหรือยังไง”
“ท่านปู่ครับ แต่พอยท์ ..” ทัตสึโอะส่งเสียงจะค้านเต็มที่
“หุบปาก ผู้ใหญ่จะพูดอย่าสอดปาก ปู่เคยสอนไม่ใช่หรือทัตสึโอะ เด็กคนนั้นสำคัญมากหรือไง เรื่องเมื่อหกปีก่อนก็รอบหนึ่ง ปู่หลงคิดว่าเด็กนี่กลับไทยไปแล้วจะไม่มีอิทธิพลต่อพวกแกอีก ที่ไหนได้ยังย้อนกลับมาสร้างปัญหา พ่อแม่มันก็เป็นตัวต้นเหตุให้พ่อพวกแกตาย ยังจะไปอ้อมล้อมดูแลมันอีก งามหน้านัก” เสียงตวาดกราดเกรี้ยวของชายชราที่ด่าว่าพอยท์ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ในเมื่อคนที่มีอำนาจสูงสุดคือปู่คนนี้ และปู่คนนี้ยังเป็นพวกหัวเก่ามากอีกด้วย หลังจากเหตุการณ์ที่ลูกสะใภ้และลูกชายจากไปก็ได้แต่โทษว่าเป็นความผิดของพ่อแม่พอยท์ ทั้งๆที่ฝ่ายนั้นก็สูญเสียไม่แพ้กัน
“ฉันจะจัดงานหมั้นให้พวกแกกับหนูรินเนะและหนูมิกะให้ไวที่สุด สมควรเป็นฝั่งเป็นฝากันได้แล้ว ไม่ใช่เวลามาเสเพลมั่วกับใครไปทั่ว”
“ปู่ครับ ผมขอคัดค้าน”
“นี่แกก็เป็นไปอีกคนหรอนาซึโนะ ! สองพี่นอกเกลือกกลั้วผู้ชายคนเดียวกัน บัดสี ! พวกแกมันตัวทำเสื่อมเสียวงศ์ตระกูล ออกไป ออกไปให้หมด อย่ามาให้ฉันเห็นหน้า จนกว่าจะถึงวันหมั้น อย่าให้ฉันรู้ว่าพวกแกไปโผล่หน้าอยู่ที่โรงพยาบาลนั่นอีก มาทำงานที่นี่ทุกวัน จำใส่สมองเอาไว้ พวกแกมีคู่หมั้นอยู่แล้ว !” สองพี่น้องทำได้แค่รับคำก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงาน งานนี้ไม่ง่ายแล้ว .. ปู่ที่ดูจะไม่ยอมรับง่ายๆ แถมยังลากผู้หญิงตัวปัญหาที่พวกเขาอุตส่าห์พยายามหลีกไม่พบหน้ากันสุดชีวิต ทำไมเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ
“อะไรนะคะแม่ คุณปู่ของนาซึโนะซังโทรมาหาแม่บอกว่าจะให้รินเนะหมั้นกับนาซึโนะซังแล้วหรอคะ” สาวน้อยหน้าสวยวางเครื่องประทินโฉมลงทันทีที่ได้ข่าวจากผู้เป็นแม่
“ใช่จ้ะ ลูกสาวแม่จะได้แต่งงานกับผู้ชายอันดับต้นๆของญี่ปุ่นเลยนะ ดีใจมั้ยลูก”
“แล้วยัยมิกะล่ะคะแม่”
“แน่นอนว่าได้หมั้นกับทัตสึโอะซังด้วยจ้ะ”
“กริ๊ดดดด หนูกับมิกะกำลังจะเป็นที่อิจฉาของผู้หญิงทั้งประเทศ ไม่ได้ละๆ หนูต้องรีบไปทำสปาร์เดี๋ยววันงานจะไม่สวย เดี๋ยวชาวบ้านเค้าจะนินมาหาว่าหนูโทรมไม่สวย โทรชวนยัยมิกะไปด้วยกันดีกว่า” มือเรียวที่ทำเล็บสีสวยหยิบมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดกดโทรหาเพื่อนสาวคนสนิททันที
“นี่ยัยมิกะไปทำสปาร์เตรียมตัวหมั้นกันเร้ววว ชาวบ้านจะได้อิจฉาพวกเรากันสุดๆไปเลย”
“นี่แกฉันยังกริ๊ดไม่หายเลยตอนที่แม่ฉันบอกน่ะ ไม่อยากจะเซดดดดดดดด”
“ฉันก็เหมือนกัน แต่อย่างว่าล่ะนะคนสวยๆรวยๆแบบพวกเรามันก็ต้องเป็นดาวคู่กับดาวแบบนาซึโนะซังกับทัตสึโอะซังนั่นแหละ”
“เออแกแล้วที่แว่วว่าเขาซุกผู้หญิงกันไว้ที่บ้านล่ะ”
“ยัยบ้า คุณปู่เค้ากลับมาขนาดนี้นังนั่นคงโดนเฉดดดดดหัวออกจากบ้านเรนงะแล้วน่ะสิ สมน้ำหน้า อยากมายุ่งกับคนสูงๆไม่รู้จักเจียมกะลาหัว”
“ดีนะที่พวกเราไม่ได้ไปบุกถึงบ้านเรนงะเพื่อดูหน้านังนั่นก่อนไม่งั้นคุณปู่มองว่าไร้มารยาทแน่เลยแก”
“ใช่ๆ ตอนนี้ได้เวลาทำคะแนนแล้วล่ะแก แต่ฉันก็อยากเห็นหน้านังนั่นอยู่เหมือนกันนะ อยากจะไปบอกมันต่อหน้า ว่าต่ำๆอย่างมันน่ะก็เป็นได้แค่ดอกไม้ริมทาง ที่วันนึงมันก็ต้องโรยราเป็นดอกหญ้าโดนเหยียบ โฮะๆ”
“ฉันล่ะถูกใจคำพูดเธอจริงๆเลยรินเนะ ป่านนี้คงไปแต่งตัวสวยยั่วเศรษฐีคนใหม่ไปแล้วมั้ง พวกเราอย่าไปใส่ใจเลยกับอีแค่ผู้หญิงราคาถูกชอบจับคยรวย”
“ย่ะ ใครมันจะเหมือนเพชรยอดมงกุฏแบบพวกเราล่ะเนอะแก นี่ๆเดี๋ยวแค่นี้ก่อนเจอกันที่สปาร์ร้านเดิมนะจ๊ะ ต้องไปสวยกันหน่อยงานนี้รับรองพาดหัวข่าว”
“แน่นอนย่ะแก เดี๋ยวเจอกัน บาย”
สองสาวต่างพากันต่อว่าผู้หญิงที่ไปทำให้สองพี่น้องติดใจ โดยที่หารู้มั้ยว่ามันผิดถนัด คนๆนั้นดันเป็นผู้ชายต่างหาก แล้วดูเหมือนสองพี่น้องนี่แหละที่พยายามจะทำให้ผู้ชายคนนี้สนใจซะด้วย งานนี้จะสงสารใครดี ?
หญิงสาวชั้นต่ำที่แท้จริงเป็นผู้ชายไม่แคร์โลก ?
หรือสองสาวที่ด่าคนมั่วซั่ว ?
หรือจะเป็นสองพี่น้องที่ดูเหมือนจะต้องเผชิญกับปัญหาหนัก ?
หรือจะเป็นคุณปู่ที่ยังไม่เคยรับรู้นิสัยของหญิงสาวว่าที่คู่หมั้นหลานชาย ?
หรือจะนักอ่านที่มาขยันเม้นกันทุกคน ?
หรือนักเขียนที่ขยันดองจนเค็มแข่งกับปลาร้า ?
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มองซ้ายมองขวาเหมือนเดิมแต่คราวนี้สองพี่น้องไมอามี่ไม่อยู่แฮะ กลับกลายเป็นเจ้าหญิงน้อยนั่งถักไหมพรมอยู่ข้างๆ
“อ้ะ พี่พอยท์ฟื้นแล้วหรอคะ”
“ขะ .. ขอน้ำหน่อยครับจ้าหญิง” เสียงแห้บจนน่ากลัวของผม เหมือนผีดิบคืนชีพยังไงชอบกล เจ้าหญิงน้อยรีบเทน้ำใส่แก้วพร้อมหย่อนหลอดมาประเคนถึงที่ ผมดูดน้ำจนหมดแก้วค่อยรู้สึกชุ่มคอขึ้นหน่อย
“ดีใจจังพี่พอยท์ฟื้นแล้ว หนูมาเฝ้าพี่พอยท์สามวันแล้วค่ะ”
“พี่หลับไปแปปเดียวเองแฮะ”
“เปล่าค่ะ ก่อนหน้านั้นอีกสิบห้าวันค่ะ” อืม … นี่นอนนานไปมั้ยจำได้ว่าตื่นมารอบนึงแล้วนา เออช่างมันๆ
“แล้วไอ้พวกนั้นหายไปไหนกันหมด”
“พี่ๆติดธุระค่ะ เลยส่งนัตสึกิมาเป็นองครักษ์พี่พอยท์แทน อิอิ หนูพาลาล่ามาเฝ้าพี่พอยท์ด้วยน๊า” ตุ๊กตาตัวโปรดสีเหลืองกำลังยิ้มแย้มอยู่บนหัวเตียงไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่ ในเมื่อตอนนี้คิดถึงสองคนนนั้นมากกว่า
บ้าน่า .. เป็นไปได้ยังไงกัน
ผมคิดถึงคนอื่นมากกว่าลาล่า ?
โฮกกกกกกกกกกกกกกกก
“โธ่ลาล่า พอยท์ไม่ได้นอกใจลาล่านะ โอ๋ๆกำลังน้อยใจพอยท์อยู่ใช่มั้ย” ผมคว้าลาล่ามากอดแนบแน่น ในใจก็สาปแช่งไอ้สองพี่น้อง
หึ ! ไอ้พวกเลวมาทำตูนอกใจลาล่าสุดที่รักได้ไงว้า
-
เจิมก่อน
:call: :call:
ฮา ยุ่งละงานนี้ สองแฝดจะแก้ปัญญายังไงน้อ
พอยต์นี่ก็รั่วเสมอต้นเสมอปลาย :jul3:
-
งานเข้าซะแล้ว สองหนุ่มนั่นโดนจับหมั้นทำไงละทีนี้ :sad4:
-
เอิ่ม ม o18 o18
-
:a5: ซวยแล้ว
:z3: เครียดแทนพอยท์
-
งานเข้าขั้นแย่ ได้กลิ่นมาม่าโชยมาเลยทีเดียว
แต่ถึงงานจะเข้า โลกจะถล่มทลายยังไง ก็ไม่สามารถทำอะไรพอย์ทได้ เยี่ยมจริงๆ
-
คุณปู่หัวโบราณ :m16:
งานนี้หมั่นไส้ชะนีแฮะ...พอยท์รีบ ๆ แข็งแรงเลยนะ แต่จะเหลือแผลเป็นไว้บนหน้าสวย ๆ มั้ยอ่ะ :sad4:
-
เฮ้อ งานงอก
-
พอยนอกใจลาล่า 55 :laugh:
-
เวรกำ มีเรื่องยุ่งๆเกิดขึ้นอีกจนได้ :z3:
แต่นี้มันยังยุ่งไม่พอรึไงว่ะ?? :m31:
-
คุณปู่ใจร้ายสวดยวด!!!!!!
:fire:
-
ถึงเวลาสนุกแล้วซิ ถึงเวลาสนุกแล้วซิ ^^ :a5:
-
เริ่มมีมาม่าเข้ามาแล้ว
-
ถ้าพอยท์รู้ว่าคนรักต้องไปแต่งงานกับคนอื่นจะเป็นไงน๊า
ตึ่งโป๊ะ แหงๆ
ปล.ถ้าคุณปู่เจอพอยท์ต้องหลงรักพอยท์แน่ๆ^^
-
น้องพอยท์พื้นแล้ว แต่ตอนนี้ชะนีออกโรงไปตั้งครึ่งตอน
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ค่ะ
-
หญิงสาวชั้นต่ำที่แท้จริงเป็นผู้ชายไม่แคร์โลก ?
หรือสองสาวที่ด่าคนมั่วซั่ว ?
หรือจะเป็นสองพี่น้องที่ดูเหมือนจะต้องเผชิญกับปัญหาหนัก ?
หรือจะเป็นคุณปู่ที่ยังไม่เคยรับรู้นิสัยของหญิงสาวว่าที่คู่หมั้นหลานชาย ?
หรือจะนักอ่านที่มาขยันเม้นกันทุกคน ?
หรือนักเขียนที่ขยันดองจนเค็มแข่งกับปลาร้า ?
ู^
^
^
เอาตามจิงขอเป็น "นักเขียนที่ขยันดองจนเค็มแข่งกับปลาร้า ?" จะดีกว่า~
เง้อ ;'p
-
เกลียดปู่ เกลียด E นังชะนี 2 ตัวนั่น
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
พอยท์เข้าโรงยิม(รัก)ฝึกcourse พิเศษเป็นประจำ
-
ปัญหาใหญ่เลยที่นี้
จะทำยังไงกะคุณปู่อ่ะ
กำจัดยัยปลิงทะเล 2 ตวนั้นด้วยกะดีนะ
-
คุคุคุ.... แอบนอกใจลาล่า.... คิคิคิ...
-
เอิ่มมมม ทำไมเรื่องนี้ดูเป็นละครน้ำเน่าหลังข่าวขึ้นเรื่อยๆแล้วอ่ะคะ :oak:
อยากบอกว่า ถ้าเทียบกันแล้ว เรื่องน้องเห็ดสนุกกว่าเยอะเลยอ่ะ :z3:
-
:z3: มาอีกแระปัญหานี้ :เฮ้อ:
-
คร้า...พอยท์ หนูไม่ได้นอกใจลาล่าเล๊ยยยยยย
เอิ๊กๆ ตื่นมาก็เอ๋อต่อได้เลยนะคนเรา นึกว่าจะซึมบ้างไรบ้างเงี้ยะไม่มี ฮาๆ
ว่าแต่ท่านปู่นี่ดุจริงอะไรจริงนะคะ โหดสมกับเป็น
ยากูซ่า จริงๆ ดูท่ารักครั้งนี้ของพี่โนะ กับพี่โอะ
จะมีปัญหาที่ท่านปู่ หัวอนุรักษ์นิยมเสียแล้ว ไม้แก่ดัดยากเสียด้วย
ตัวปัญหาที่ไม่สามารถลงมือได้ ยาก...ยากจริงๆ หมดเร็นไป
เจอของแข็งที่เล่นด้วยยากหนักกว่าเดิม พอยท์ ไปแปลงเพศไปลูก
เพื่ออะไรมันจะง่ายขึ้น (เหรอ?)
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :pig4:
-
จะเค้าโหมดเศร้ารึเปล่าคะ?
มันไม่ใช่แนวของพอยท์เค้าเลยนะ
รั่ว+ฮา เท่านั้นที่พอยท์คู่ควร
-
งานเข้ามาแล้ว
-
เหอะ
คุณปู่จะโผล่มาทามมายค่ะเนี่ย
เซ็งคนแก่เลย
-
จะว่าไป ดีที่พอยท์รั่วๆ ถ้าเจอมาม่า
คงจะไม่เศร้าเท่าไหร่ เนอะๆ คุณนักเขียน :m26:
-
เหมือนจะดราม่านะ พอเจอซีนพี่พอยท์ทีนี้ดราม่าไม่ออกเลยทีเดียว
อันที่จริงแล้วพี่พอยท์ไม่ได้นอกใจลาล่านะ แค่เปลี่ยนลำดับความสำคัญของลาล่าเท่านั้นเองนี่นา อย่าคร่ำครวญไปเลยพี่พอยท์ :laugh:
-
:L2:
-
พอทย์ นายขัดขวางการดราม่าของชั้นนะเนี่ย :laugh:
-
คุณปู่ใจร้ายมากเลย
แอบสงสารสองพี่น้องจัง งานเข้าหลายเรื่องพร้อมกันเลย แต่ยังไงก็หลบๆคุณปู่ไปหาพอยท์หน่อยนะเพราะเขาคิดถึงอยู่
:pig4: น้องแบม
-
:laugh: พอยท์ ฮาตลอดอะ
o18 ฆ่าหมกชะนี2ตัวนั่นซะ
-
อัยยะ !! ในที่สุดก็ตามทันแล้ววววว
สนุกมากมาย พอยท์ได้ใจสุดๆ
ปัญหากะเร็นเคลียร์ มาเจอปัญหากะปู่ ไงก็สู้ๆนะสองพี่น้อง
เป็นกะลังใจให้ไรเตอร์แบม o13
ปล.มาต่อไวๆนะ :m13:
-
งานเข้า
:call:จุดธูปส่งพวกมารผจญ
ว่าแต่...นอกใจลาล่านี่...
-
ง่า มาให้อยากแล้วจากไปอีกแล้ว
งานนี้พอยท์จะรับมือคุณปู่ยังไงล่ะเนี่ย
-
สงสารพอท์อ่ะ ตื่นมาก็ต้องเผชิญกับอะไรต่อละเนี่ย
คนเขียนไม่ต้องมาชวนกินมาม่าเลยน่ะ :angry2:
ถ้าจะกินต้ม 3 นาที แล้วรีบกินให้หมดภายใน 3 นาทีเลย
ไม่งั้นงอนจริงด้วย :m16:
-
พอยท์ตื่นมาก็ต้องศึกหนักับชะนีถึงสองนาง
พอยท์ซะอย่างติสก์ขนาดนี้รับรองชะนีสองนางได้ปวดหัวแน่นอน
อาจจะรวมไปถึงคุณปู่ด้วย
-
กลิ่นมาม่ามาแล้ว
-
อะไรของมัน
ไม่รุ้เรื่องอะไรเหมือนเคยนะเนี่ย
ปลง! ปลง! ปลง!
-
กลิ่นมาม่าลอยมาไกลๆ
ขอให้ไม่มีอะไรร้ายแรงด้วยเทิ๊ดดดดด
-
2พี่น้องงานเข้าอย่างแรง พอยท์แกจะรู้ไรมั้ยเนี่ย
:เฮ้อ:
-
พอทย์ แอบนอกใจลาล่าหรอค่ะ o8
แต่นัง 2 คนนั้นน่าตบมากงะ จะมาแยกคนรักกันได้ยังไง :fcuk:
คุณปุ่ก็อีกคนไม่ยอมเข้าใจคนอื่นเลย o9
หนักใจจริงๆ
แต่เราทำได้แค่เมนต์ ก๊ากกก :m3:
ไรเตอร์มาไวไวนะจุ๊บๆ อย่าดองมากกลิ่นมันออก :a11:
-
พี่พอยท์ค้าฟฟฟ
มัวแต่มารักลาล่า โอโอะกับโนโนะกำลังจะหมั้นแล้วยังไม่รุตัวอีก :serius2: :serius2:
-
องค์หญิงน้อยมาพิทักษ์พ้อยแล้ววว ดีจังง
สองแฝดงานช้างเข้ามาแล้วแหะ
คุณปู่แกคงจะหัวเก่าไปน่ะเลยรับระบบสามัคคีสามพีปรองดองไม่ได้
5555
มารอเอาใจช่วยจ่ะ
-
หมันใส้คุณปู่โว้ยยยย !!!!!!!
-
เฮ้ๆ คุนปู่มาทำไมเนี่ยยยย
อิจฉาพ้อยจัง มีแฟนหล่อๆตั้ง2 คน
-
:monkeysad: :monkeysad: :m20:
-
คนแก่ไม่เจียมสังขารโผล่หัวหงอกๆออกมาจุ้นแล้ว....
อย่ามาขัดขวางนู๋พ้อยนะ
เด๋วตบหงอกร่วง!! :beat:
ปล.โทษทีนะอารมณ์ขึ้น! :fire:
-
งานนี้จะสงสารใครดี ?
หญิงสาวชั้นต่ำที่แท้จริงเป็นผู้ชายไม่แคร์โลก ?
หรือสองสาวที่ด่าคนมั่วซั่ว ?
หรือจะเป็นสองพี่น้องที่ดูเหมือนจะต้องเผชิญกับปัญหาหนัก ?
หรือจะเป็นคุณปู่ที่ยังไม่เคยรับรู้นิสัยของหญิงสาวว่าที่คู่หมั้นหลานชาย ?
หรือจะนักอ่านที่มาขยันเม้นกันทุกคน ?
หรือนักเขียนที่ขยันดองจนเค็มแข่งกับปลาร้า ?
เอาเป็นว่าสงสารทุกคนเลยดีกว่า :laugh:
เพิ่งบู้กันไปหมาดๆ มีคนโผล่มาขัดขวางความรักตั้งสามคนแน่ะ!! o22
งานนี้ได้ซดมาม่ากันมันส์แน่ๆ //หัวเราะแห้งๆ ดูท่าคุณปู่จะทำให้สองแฝดเหนื่อยแน่ๆ
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ฮะ มาต่อไวๆนะ
-
เรื่องราวชักวุ่นวายแล้วแฮะ
ผมเอาใจช่วยนะครับ
:bye2:
-
อูย...อย่าไปยอมนะพอยท์ สู้สู้
-
คุณปู่ อย่าหลงพอยท์ทีหลังแล้วกัน :m16:
-
อ๊าก!!! โนโนะ กับ โอโอะต้องหมั้นหรอเนี่ยยยยยย
ขอให้ทั้งสองรอดพ้นกับการหมั้นที :call:
รอตอนต่อไปคะ ^^
-
สงสารโนโนะกับโอโอะ เบื่อคุณปู่ เกลียดนังชะนี ส่วนพอยซ์ฮาสุดติ่งจริงๆ
-
โอะโอะ โนะโนะ จะทำอย่างไรต่อไป
หวังว่าเรื่องมันคงจะไม่ยากจนเกินไปนะ
-
เง้ออออออออออออ มาจากไหนเนี่ย.. สองสาว
เอาให้เคลียร์ ให้ไว
ไม่อยากพอย๖ืร้องไห้ กระซิกกระซิก :sad11:
-
แอบกระซิบ เรื่องนี้โนมาม่าแน่นอน 555555
-
o13 จัดปายยย ไม่ดราม่า อิอิ
รออยู่นะ :m13:
-
o22 นี่แหละ...ความน่ากลัวของ*ความหัวโบราณ*ล่ะ :serius2:
เฮ้อ....หนักใจแทนสองพี่น้องจริงๆ :sad4:
:L2: ส่วนพี่พ๊อยท์เหรอ...รายนั้นไม่แคร์สื่อหรอก
เผลอๆจะพูดว่า*อะไรจะเกิด ก็ให้มันเกิด*เถ้อะ... :laugh:
-
รอตอนต่อไปคร่า
ชอบมากๆ พอยท์เรารั่วได้ใจจริงๆ
-
ลุ้นมากคร่าาา
-
จริงจังได้ไม่ถึง 5 บรรทัด นะคะ :laugh: :laugh:
-
แล้วทีนี้พี่น้องจะทำยังไงล่ะนี้ พอยท์มันก็หาสาระไม่ได้ด้วย :o12:
-
ตอนที่ 16
หลังจากผมเลิกคิดมากเรื่องนอกใจลาล่าผมก็กลับมาลัลล๊ากินขนมสารพัดยี่ห้อที่เจ้าหญิงน้อยหามาเยี่ยม ทั้งดูการ์ตูนเทเลทับบี้ หรือแม้แต่เปิดแคตตอล็อคเทเลทับบี้ แต่ผมก็คิดถึงพวกมันที่ไม่เคยมาเยี่ยมผมเลย น้อยใจชะมัด แต่ก็นะจะโวยวายใส่เจ้าหญิงน้อยก็ไม่ได้
“%#@$^^$$%^^^^^##@!@&*” คุณหมอท่าทางใจดีเดินเข้ามาพูดอะไรบางอย่างที่ผมก็ งงๆ เอ๋อๆ เออๆ ออ อ๋อๆ กูไม่เข้าใจ ใส่ไป จนหมอก็ อือๆ อาๆ ออๆ อ๋อๆ มึงไม่รู้เรื่อง กลับมา เอาเป็นว่าเรารู้กันผ่านกระแสจิตนะหมอนะว่าคุยกันไม่รู้เรื่อง
“คุณหมอบอกว่าเอาผ้าก็อซปิดแผลออกได้แล้วค่ะพี่พอยท์”
“อ๋อๆ โอเคๆ”
แรกเริ่มเดิมทีผมก็ทำใจไว้แล้วนะว่าเละแน่ๆ แต่พอหมอเปิดออกมาช็อคกว่า ผมรอดมาได้ไงวะเนี่ย แผลเป็นขนาดใหญ่ที่ลากจากคางลางไปยังคอแล้วเลยไปด้านหลังทำผมเกือบรับตัวเองไม่ได้ ตกสะเก็ดซะน่ากลัวเหมือนเนื้อผมโดนแยกออกจากกัน หมดหล่อเลยกู
“คุณหมอบอกว่าถ้าทายาตามที่หมอจัดให้จะหายค่ะ พี่พอยท์อย่าพึ่งคิดมากนะคะ เดี๋ยวหนูช่วยทายาให้นะคะ” เจ้าหญิงน้อยบีบมือผมแรงๆให้กำลังใจ ผมก้ได้แต่ยิ้มรับทั้งที่ในใจเหี่ยวเฉา เฮ้อออ หน้าไม่หล่อเลยไง แล้วผมก็เข้าโหมดซึมไปอีกสามวัน หมอก็ให้ออกจากโรงพยาบาลได้ แต่คนรถกลับมาส่งผมที่คอนโดแห่งหนึ่ง อืม .. เรียกว่าอพาร์ทเม้นท์จะดีกว่า หน้าห้องมีชื่อผมเป็นภาษาอังกฤษ ‘Poiiz’ ภายในมีเฟอร์นิเจอร์แบบที่ผมชอบ พร้อมสีหลายชนิด ขาตั้งวาดรูป เฟรมภาพ พู่กันสารพัดแบบ แปรงทาสี กระดาษ ผ้าขาว เรียกว่ารู้ใจ ห้องนอนมีเสื้อผ้าของผมและเสื้อผ้าใหม่แขวนอยู่ในตู้ โน้ตบุครุ่นใหม่ล่าสุดจากบริษัทแอปเปิ้ลถูกวางไว้บนโต๊ะ ทุกอย่างถูกจัดมาสำหรับผม มันก็น่าดีใจ
แต่ .. ทำไมไม่ได้อยู่ในบ้านใหญ่เหมือนเดิมกัน พวกมันจะทิ้งผมแล้วหรอถึงทำให้ผมแบบนี้ มันเป็นสัญญาณบอกหรือเปล่าว่าผมหมดความสำคัญ ผมเกือบจะน้อยใจแล้วไงแต่เหลือบไปเห็นซองจดหมายบนเตียง ผมหยิบมันออกมาอ่าน ภาษาไทยลายมือเหมือนยันต์กันวิญญาณก็ปรากฏสู่สายตาผม ลายมือใครวะทุเรศอุบาดชาติชั่วยั่วเยี้ยมากเลยว่ะครับ
‘พอยท์ขอโทษที่ให้มาอยู่ที่นี่ แต่พอดีเกิดเรื่องในบ้านนิดหน่อยถ้าสถานการณ์ปลอดภัยแล้วจะไปรับกลับมานะ … ทัตสึโอะ’
,ส่วนกระดาษแผ่นที่สองมีประโยคที่สั้นกว่าแต่ดีกรีความอุบาดของลายตีนเอ้ย ลายมือ !ยังคงเท่ากัน
‘ดูแลตัวเองด้วย อย่าทำให้เป็นห่วง ไม่ออกจากบ้านเลยจะดีมาก .. นาซึโนะ’
ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันวะ ได้เวลานักสืบบบ !! ผมแปลงร่างเป็นโคนันจ้องมองกระดาษสองแผ่น
หรือว่า … พวกมันกำลังโดนใครสักคนข่มขู่ (คุณปู่นั่นเอง)
แล้วก็ … เสนอเงื่อนไขแปลกๆอันน่าลำบากใจ (เรื่องหมั้นไง)
ทำให้ต้องเอาผมมาซ่อนไว้เพื่อความปลอดภัย (เก่งมากพอยท์)
เพื่อให้ผมรีบไปช่วยสินะ ( อันนี่เริ่มไม่ใช่แล้วนะ )
ผมจะไม่ทำให้พวกมันผิดหวัง รอก่อนเถอะเจ้าโจรข่มขู่เสี่ยพอยท์จะไปจัดการพวกแก หึหึหึหึหึหึหึ ผมมองไปนอกหน้าต่างมองไปที่ดาวดวงหนึ่งที่วิบวับ หมายมาดในใจพร้อมวาดแผนการพิชิตโจรลักพาตัว
ฝ่ายสองหนุ่มสองมุมก็มีเรื่องยุ่งยากมากมายทั้งงานในบริษัทที่เยอะอยู่แล้ว เลิกงานก็ต้องพาว่าที่คู่หมั้นที่ไม่อยากมีไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง ช็อปปิ้ง ตามคำสั่งของผู้เป็นปู่ มันคงจะดีกว่านี้ถ้าพวกเธอไม่พยายามทำตัวเด่นจนออกนอกหน้า และส่งน้ำเสียงสิบหกหลอดแห่งความแหลมออกมาราวกับชะนีหลุดออกจากป่า คิดถึงพอยท์ อยากไปหาก็ไปไม่ได้ แม้กระทั่งวันนี้ กลางภัตตาคารหรูกลางโตเกียว
“นาซึโนะซังทำไมอยู่กับรินเนะแล้วทำหน้านิ่งตลอดเลยคะ” หญิงสาวกอดแขนคนตาดุอ้อนๆ ที่เจ้าของแขนเผลอคิดว่าถ้าเป็นพอยท์คงมีจูบขอโทษมอบให้แน่ๆ
“เอ่อ รินเนะจังครับ พี่ชายผมก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนะครับ” ทัตสึโอะอดขำเล็กน้อยไม่ได้ นี่หรอคนจะมาเป็นสะใภ้ใหญ่ของเรนงะ ขนาดพี่ชายเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร เป็นคนยังไงยังไม่รู้เลย
“ทัตสึโอะคุงเมื่อไหร่จะพามิกะไปดูหนังอีกล่ะคะ” ว่าแล้วสาวน้อยอีกนางก็ทำการอ้อนหนุ่มอารมณ์ดีที่แทบจะหุบยิ้มลงทันใด
“เอ่อมิกะจัง เราพึ่งไปกันมาเมื่อวานเองนะครับ”
“แต่สำหรับมิกะ แค่วินาทีเดียวที่ไม่ได้เจอคุณก็นานแล้วค่ะ”
“แค่กๆ”
“ว้ายนาซึโนะคุงสำลักน้ำหรอคะ ตายแล้วมาค่ะรินเนะเช็ดให้” มือเรียวก็กรีดกรายหยิบทิชชู่มาซับตามมุมปากของนาซึโนะ แต่ทว่ากลิ่นน้ำหอมฟุ้งที่สาวเจ้าบรรจงประโคมฉีดมาอย่างมากมาย ทำเอานาซึโนะเป็นลมไปทันที
“ว้ายยยยย นาซึโนะซังๆ”
“เฮ้ยพี่ !! มิกะโทรไปที่โรงพยาบาลด่วน รินเนะไปเรียกบอดี้การ์ดหน้าห้องมา”
“ตะ .. แต่”
“เร็วๆสิยัยงั่งจะรอพี่ตายก่อนรึไง” รินเนะที่โดนด่าแบบไม่รู้ตัว ถึงกับอึ้งแต่ก็รีบไปทำตามคำสั่ง บอร์ดี้การ์ดสามสี่คนรีบมาพาคุณชายตาดุมุ่งสู่โรงพยาบาลทันที
หน้าห้องฉุกเฉินปรากฏร่างของคุณปู่หัวดื้อ ทัตสึโอะ พ่อแม่ของรินเนะและมิกะ ยืนรออย่างกระวนกระวาย ฝ่ายแรกและสองกลัวคนที่อยู่ข้างในจะเป็นอะไรไป แต่ฝ่ายสามกลับกลัวลูกสาวไม่ได้แต่งงานกับตระกูลดัง ผ่านไปสักพักหมอมือหนึ่งก็เดินยิ้มแย้มออกมา พร้อมเตียงที่มีร่างสูงตาดุถูกเข็นเลยไปที่ลิฟต์สำหรับผู้ป่วย
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับคุณชายแค่แพ้น้ำหอมเหมือนเดิมครับ แม้จะดีขึ้นแล้วพอจะอยู่ใกล้คนใช้น้ำหอมได้แต่ถ้ามากไปก็จะเป็นลมแบบนี้ครับ ผมสั่งยาแก้แพ้ไว้ให้แล้วนะครับท่าน ทางเราจัดห้องวีไอพีไว้ให้แล้วเผื่อมีเหตุด่วนอะไรขึ้นมา” หมอหนุ่มโค้งตัวเคารพผู้อาวุโสที่สุดเล็กน้อยก่อนจะกลับไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ สายตาของผู้ผ่านเวลามาเนิ่นนานตวัดมองไปที่รินเนะที่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบตาใคร
“หนูรินเนะก็ทราบไม่ใช่หรือว่านาซึโนะแพ้น้ำหอม”
“อะ เอ่อ .. ท่าคะสงสัยหนูรินเนะแกคงลืมๆน่ะค่ะ” คุณแม่ผู้หวังดีก็ออกตัวปกป้องลูกสาวเต็มที่แต่กลับได้รับสายตาเย็นชามาเป็นของแลกเปลี่ยน “คนที่จะมาเป็นสะใภ้เรนงะเรื่องแค่นี้ยังไม่รอบครอบต่อไปจะอยู่เหนือคนมากมายได้ยังไง บกพร่องที่สุด ครั้งนี้นาซึโนะไม่ได้เป็นอะไรมากจะถือว่าแล้วกันไปแต่คราวหน้าอย่าให้มีอีก ทัตสึโอะไปกัน”
“ครับ” ร่างสูงรีบเดินตามร่างของปู่ไปทันที อดผวากับสายตาหวานหยาดเยิ้มของมิกะไม่ได้
‘คนอะไรน่ากลัวชิบ เหมือนผีดิบหิวโซจริงๆ’ ทัตสึโอะส่ายหัวไล่ความคิดตัวเองทันที ห้องวีไอพีถูกจับจองโดยคนป่วยที่นอนสลบอยู่กลางห้อง ผู้สูงวัยเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงสายตาตวัดมองหลานชายคนโตถ้วนถี่ แอบลอบถอนหายใจที่ไม่เป็นอะไรมาก
“ทัตสึโอะ แกนอนเฝ้าพี่แกที่นี่ฉันจะกลับแล้ว”
“ครับคุณปู่” ร่างสูงโค้งทำความเคารพตามแบบญี่ปุ่นจนกระทั่งร่างของปู่ลับบานประตูไป
“เฮ้อออ เหนื่อยจริงๆ”
“ปู่ไปแล้วหรอ”
“เจ้ยยย พี่ตื่นตอนไหนเนี่ย”
“ตั้งนานแล้วแต่ขี้เกียจตอบคำถามปู่”
“อือๆ แหมเดี๋ยวนี้แผนสูงนะพี่เรา โอยย คิดถึงพอยท์ว้อยยย” ทัตสึโอะขยี้หัวตัวเองเดินไปรอบห้อง หงุดหงิดงุ่นง่านเหมือนหมีไม่ได้กินน้ำผึ้ง คนบนเตียงก็ขมวดคิ้วทันที แผนการณ์บางอยู่ถูกคำนวนขึ้นภายในสมอง
“ไปหาพอยท์กันมีเวลาถึงเช้า”
“รอคำนี้มานานแล้วพี่”
จากนั้นไม่นานโรงพยาบาลก็มีคนไข้พร้อมกับผู้เฝ้าใครหายไปจากห้องอย่างไม่ทราบสาเหตุ แบบเงียบกริบ และไม่มีใครรู้ และผู้รู้ถูกยัดเงินเรียบร้อยแล้วซะด้วย ..
ห้องของพอยท์ปรากฏสู่สายตาของทั้งสองด้วยกุญแจสำรองที่ปั๊มเผื่อไว้ สภาพห้องที่ตอนนี้เพดานกลายเป็นอาวกาศที่มีสีดำและสีสะท้อนแสงทำเป็นหมู่ดาว โซฟาและทีวีพร้อมเฟอร์ที่จัดมาให้ยังตั้งอยู่ตำแหน่งเดิม แต่กำแพงด้านหนึ่งของห้องกลายเป็นสวนดอกไม้ มีทุ่งหญ้าสีเขียวขจี ผีเสื้อหลากสีกำลังบินไปมา อีกด้านกลายเป็นเทเลทับบี้สีเหลือที่ชื่อลาล่า กำลังถือหัวใจดวงใหญ่เขียนว่า ‘Love Poiiz’ ตั้งแต่หน้าประตูบนพื้นไม้อย่างดีกลายเป็นลอยเท้าหมา ที่นำทางไปจนถึงมุมหน้องของห้องและแยกออกไปทางห้องครัวกับห้องนอน ประตูห้องนอนเป็นสิ่งที่พวกเขารีบเปิดเข้าไปทันที และพวกเขาก็ได้เจอกับห้องนอนที่แปลกประหลาดที่สุดในโลก พื้นห้องเต็มไปด้วยรูปสเก็ตบอร์ดมากมายหลายขนาด ศัพท์ภาษาไทยแปลกๆแนววัยรุ่นถูกขีดเขียนออกมาด้วยลายมือหลายชนิด กำแพงห้องรอบด้านเป็นมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ เหล่าปลาน้อยหลากหลายสายพันธุ์กำลังว่ายเป็นฝูง แต่เมื่อแหงนไปมองเพดานน้ำตาแทบคลอในทันที เพดานขาวๆที่มีคำศัพท์อยู่สามคำ ถูกเขียนเต็มไปหมด
‘Poiiz Natsuno Tattsuo’
-
‘Poiiz Natsuno Tattsuo’ Greedddddddddddddd เค้าเป็นโนโนะกับโอโอะ เห็นเข้าอย่างนี้ปลื้มตายเลยยยยยยยยยยยยย
-
‘Poiiz Natsuno Tattsuo’
กรี๊ดดด !ปลื้มแทนสองคนพี่น้อง
กลับมาอยู่ด้วยกันไวๆนะ ยัยสองคนนั้นก็ เฮ้อ!.
-
แล้วเจ้าของห้องหลบ หายไปอยู่หลืบไสล่ะ :z2:
-
ปลื้มแทนสองหนุ่มกันเลยทีเดียว เดี๋ยวพอยท์ได้รับรางวัล(ใหญ่)แน่เลย อิอิ
:pig4: น้องแบม
-
กรี๊ดดดดด :m31:
ไฟอิจฉามันออกปากจริง ๆ :m31:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
‘Poiiz Natsuno Tattsuo’
โว๊ยๆๆๆ เดี๋ยวนี้พี่พ้อยท์เค้ามีมุมหวานแหววแล้ว หึหึหึ
โอ๊ะไม่แซวแล้วดีกว่าเดี๋ยวจะโดนถีบเอา 5555++ :-[
-
พ้อยท์ ก็ยังคงรั่ว แบบน่ารักไม่เปลี่ยน
-
ดีใจจนน้ำตาคลอเลยเหอะ
-
กรี้ดด พ้อยท์น่ารักอ่ะ ถ้าเราเป็น โนะโอะ เราจับฟัดไปละ น่าร๊ากทุกการกระทำจริงๆให้ดิ้นตาย :n1:
-
:laugh: พอย์ทแกโดนระเบิด จนสมองกระทบกระเทือนยิ่งกว่าเดิมหรือไงรั่วได้อีก
:-[ แต่ยังคงความหน้ารักอยู่เหมือนเดิม
-
พอยท์น่ารักที่สุดเลย ถึงไม่ได้บอกรัก แต่การแสดงออกชัดเจน :give2:
น้ำตาคลอตามเลยอ่า ไม่เอามาม่าได้ไหม :impress:
สองจิตสองใจเลยว่าจะเข้ามาอ่านดีหรือเปล่าอ่า
ฮือ ๆ ไม่อยากบ่อน้ำตาแตก :sad4:
-
:-[ พอทย์น่ารักอ่ะ !
-
โอยยยยยยย
เจอแบบนี้ไม่ให้รัก ไม่ให้หลงน้องได้ไงเนี่ย
ใช่มั้ยคะพี่น้องเรนงะ 555
-
คำนี้ที่เฝ้ารอ
+1แล้ว ก่อนอ่านด้วยคร้าบบบ
เดี๋ยวก้อจะเจอแล้วใช่มะ
-
พ่อนักสืบหัวเห็ดดดดดดด สองสามีมาหาถึงห้องแล้ว ไปไหน ออกมาด่วนๆๆๆ...
ชอบห้องพอย์ทอ่ะ เด็ดขาดจริงๆ กับศิลปะหลากแนว เอิ๊กๆ แต่ที่อดปลื้มสุดๆ
ตามพี่โนะ กับพี่โอะ คือ ชื่อของทั้งสามคนบนเพดานนั่นแหละ สุดยอดแห่ง
ความพยายามปีนขึ้นไปละเลงสีเลยนะนั่น :pig4:
-
พอยท์สู้ ๆ เอาชนะใจคุณปู่ให้ได้นะ
เขี่ยนังชะนี 2 ตัว นั่น ให้กระเด็นไปไกล ๆ เลย
:กอด1: :กอด1:
-
:-[อ๊ากกก!!!...เขินแทนว่ะ
-
ตอนนี้พอยท์คงกะลังเดินทางไปหาทั้งคู่อยู่ แล้วก็ป๊ะกับคุณปู่แหงมๆ555
-
เขินแทนโนโนะกะโอโอะ ว้ายๆ ,,, :-[ :-[
-
พอทย์คุงหวานมากเลยค่ะ น้ำตาไหลเลย:a3:
แต่เจ้าตัวไม่อยู่แบบนี้คงไม่คิดอะไรแปลกๆ
ยังวิ่งไปให้คุณปุ๋เจอตัวหรอกนะ :m17:
เป็นกำลังใจให้ทั้ง 3 ไฟโตะ :a1:
:L2:
-
มาเห็นอย่างงี้ เสร็จพ้อยแน่ไอ้หนุ่มเอ๊ย
-
โอ้เย่!! พ๊อยเธออ่อย! :laugh:
-
กรี้ดดดดดดด อยากอ่านต่อแล้ววว ชอบมากอ่าา
พ้อยก้อทำอะไรที่คาดไม่ถึงได้สุดๆไปเลยจริงๆ
ช้านเป็นโนะกับโอะรักตายเลยยย> <
เคลื้มมม
-
โอ...ปลื้มละสิ ปลื้มละสิ^^
ทิ้งชื่อไว้แล้วตัวไปไหนล่ะจ๊ะเนี้ย???
-
พอยท์น่ารักกกก :man1:
-
ดีใจกับ2ศรีพี่น้องด้วยที่คนอย่างพอยท์ที่ไม่ได้คิดใส่ใจคนอื่นเลย
เริ่มรู้จักคำว่ารักแล้วววววo18
-
พี่พอยท์นี่ ติสท์สุดยอด o13 o13
คอดน่ารักเลยอ่า เขียนอะไรไว้ที่เพดานล่ะเนี่ย :-[
-
พอยท์ ฮาราจุกุ!!!!มากกกกกกกกกกก
-
แอบมาส่อง ฮิฮิ ไปนอนดีก่ะ
-
พ้อยท์แนวอีกแล้ว แบบนี้เราคงถูกฟัดให้เป็นที่ชื่นใจแน่
-
ถูกใจละซี้ มัวแต่มองสภาพห้อง คนในห้องล่ะอยู่ไหน
-
โอ้วววววววว!!!!!!!!
ถึงกับน้ำตาคลอกันเลยทีเดียว
เดี๋ยวนะ! อิพ้อยท์ไม่อยู่ใช่ป่ะเนี่ย?
-
ทำอย่างนี้...รักตายเลย :-[ :-[ :-[
-
‘Poiiz Natsuno Tattsuo’
หลงตายเลยน่ารักแบบนี้ :-[
แต่มีรางว่าพ้อยท์จะไม่อยู่สุข
:pig4: คะ
-
ปลื้มแทนสองสีพี่น้องงงงง
-
คุนปู่ใจร้ายจังเลยขัดขวางฟามรักหลานๆๆด้ายงัย
อีกอย่างพ้อยท์ออกจะน่ารักแบบสุดๆๆอ่ะ
:monkeysad:
-
กอดพ้อยท์ ไม่ได้เข้ามาหลายตอน เจออิทธิฤทธิ์คุณปู่ซะงั้น :z3:
เป็นกำลังใจให้พ้อยท์สุดหล่อน้า :กอด1:
-
กรี๊ดดดดด ด ด ชอบ!!! :-[
-
:L2: พี่พ๊อยท์แอบน่ารักเว๊ยเฮ๊ยยยยย :laugh:
-
:serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :serius2:
-
อยากอ่านต่ออ่า ><
-
ว้าวๆๆๆ จะได้เจอกันแล้ว
-
แบมอกหักค่ะทุกคน ฮืออออออออ TT แซดมากกกกกกก
-
โห
คุณแต่งได้ดีจนผมพูดไม่ออก
โดยเฉพาะตอนบรรยาในห้องพอยท์
ผมชอบมากๆ
จะติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคับ
-
พอยท์ทำตัวหน้ารักงี้ โนโนะกับโอโอะต้องปล้ำ เอ๊ย กอด ให้เป็นรางวัลแล้วหล่ะ :-[
-
กรี๊ดดดดดดด ชอบๆๆๆ
ฮาได้ใจเลยเจ้า :laugh: :m20:
แต่รู้สึกตอนล่าสุดจะติดแนวมาม่าไปหน่อยนะ o22
รอต่อไปเจ้าคร๊า :sad11:
-
แล้วพอยท์หายไปไหนอะ อยากอ่านแบบหวีดๆ แต่ไม่เอาหวีดสยองนะ :กอด1:
-
แล้วเจ้าของห้องล่ะ หายไปไหน? ,,,,,
ออกมาสิ สุดที่รักของเธอมาหาแล้ว!!~?
-
ชีวิตบางทีมันก็ต้องมีอุปสรรคบ้าง
แล้วคนที่รั่ว+ฮา มันก็มีมุมแอบเหงา เศร้า กับเค้าเหมือนกัน
+1 ค่ะ
-
‘Poiiz Natsuno Tattsuo’ พ้อยยยยยยยยยยท์~♥ แอบมีมุมน่ารักๆเหมือนกันนะเนี่ย
แบบนี้โนโนะกะโอโอะรักตายเลย :กอด1:
แล้วเจ้าของหอศิลป์ขนาดเล็กหายไปไหนล่ะเนี่ย
-
น่ารักขนาดนี้ จะไม่ให้รักได้ไง
-
ลาล่าในทุ่งดอกไม้ ถ้าถือป้ายไฟ แทนหัวใจ จะแนวไปอีกแบบนะคะ ฮา ฮา
แล้ว เจ้าของห้องไปไหนซะล่ะ
-
โถ ... ลาล่าตกกระป๋อง เอ้ย ตก (ไปอยู่ที่ตำแหน่ง) ผนังไปเรียบร้อยแล้ว โดยมีโนโนะกับโอโอะขึ้นหิ้ง เอ้ย ขึ้น (ชื่อไปอยู่บน) เพดานซะงั้น
Wall (hall) of frame, but ceiling of love.
-
สั้นนิดนึงนะคะ TT
ตอนที่ 17
แล้วพอยท์หายไปไหน ? คำถามจากสองหนุ่มที่มองหน้ากัน ดึกขนาดนี้เจ้าตัวดีหายไปไหนกัน สิ้นเสียงความคิดก็ได้ยินเสียงขลุกขลักที่ประตูห้อง ขายาวๆของทั้งสองคนก้าวด้วยความรวดเร็วไปที่ประตูทันที ปรากฏร่างที่เขาคิดถึงแต่กลับมาพร้อมผู้ชายคนหนึ่ง
“ฮิคารุคุงเมาน่ะครับ ผมเลยพามาส่ง” น้ำเสียงอ่อยๆพูดเบาๆเมื่อสบตาไม่พอใจถึงสองคู่พร้อมกัน
“นายเป็นใคร”
“เอ่อ คนที่เคยอยู่โฮมเมทด้วยกันฮะ งะ งั้นผมฝากพี่เค้าด้วยนะฮะผมไปก่อน แฟนผมเอ่อ .. เพื่อนรออยู่ฮะ” เคนตะรีบวิ่งหนีไปทันที แอบคิดในใจไอ้สองคนนั้นเป็นใคร หน้าดุชิบหายเลยเว่ยย ไปหาเคนจิดีกว่า
“อื้อหือเมาได้ที่เลยนะเนี่ย”
“อะรายยย … ม่ายเมาๆ เอิ๊ก นายเป็นใคร หน้าเหมือนโน๊ะกับโอ๊ะของเค้าเลยยย เอิ้กกก” คำว่า ‘ของเค้า’ สร้างความรู้สึกอบอุ่นขึ้นในหัวใจของผู้ชายสองคนได้ในเวลาเดียวกัน โดยที่คนพูดไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยสักนิด
“ขี้เมา ..”
“อะรายไม่มาวววว โน๊ะ มั่ว เอิ๊กก …. เค้าไม่มาววววว พอยท์ หล่อ เอิ๊กก” ร่างคนเมาที่ไม่ยอมรับตัวเอง เอนไปเอนมาสุดท้ายก็ล้มไปพิงทัตสึโอะ แขนแกร่งก็ล็อคคนขี้เมาไว้แน่นด้วยความไวระดับเซียน
“ปล่อย … จะ ปาย ว่ายน้ามมม ง้อมมมมมม” แล้วเจ้าตัวดีก็หลับคาอกผู้ชายขยันยิ้ม ที่ยิ้มค้างไปทันที
“เฮ้ยพี่ พอยท์หลับไปแล้ว”
“อืม .. ”
“ไรว้า อุตส่ามาหาก็ดันเมาหลับอีก ใจร้ายชิบหายเลยอ่ะ ทำไมพอยท์ใจร้ายจังเลยครับ”ว่าแล้วก็แอบลักหลับหอมแก้มคนในอ้อมกอดแรงๆ ที่งึมงัมๆงัวเงียไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว
“ไปนอนเถอะ ดึกแล้วด้วย”
สุดท้ายแทนที่จะมีฉากหวานๆสวีทๆ แบบที่ทั้งสองหวัง กลับกลายเป็นอนเบียดกันบนเตียงที่มีพอยท์นอนดิ้นไปดิ้นมาซุกไปทั่วจนทำอารมณ์กระเจิดกระเจิง แต่ก็ไม่กล้าจะจะทำอะไร ก็ใครให้นอนซะมีความสุขจนไม่กล้าปลุกขนาดนี้กันเล่า ..
ในฝันของผมครั้งนี้มันแปลกไปจากเดิม ผมเดินอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ในเขตรั้วตระกูลเรนงะ มีผีเสื้อบินไปรอบตัว ก่อนผมจะเอนตัวลงบนผืนหญ้าสีเขียว ปรากฏร่างเจ้าหญิงน้อยที่ผมกำลังหนุนตักอยู่ มีมือของคนสองคนมาจับมือผม โนโนะ และ โอโอะ .. จากนั้นผมก็หลับไปท่ามกลางความอบอุ่นนี้ ผมหวังว่ามันจะกลายเป็นจริงยามผมตื่น แต่เมื่อผมตื่นขึ้นมา เห็นกำแพงที่เต็มไปด้วยชื่อของคนสามคนฝันนั้นก็จบลง แสงแดดเริ่มส่องเข้ามาบอกเวลายามเช้า ผมยังคงนอนคนเดียวบนเตียงกว้างเหมือนเดิม แต่ทำไมมันรู้สึกไม่เหมือนเดิม มันเหมือนมีอะไรมากกว่านั้น มีอะไรที่หายไป ผมมองไปซ้ายและขวาทุกอย่างเป็นปกติ แต่ความอบอุ่นที่มันไม่เดิมนี่มันมาจากไหน ? และทำไมมันถึงได้รู้สึกผิดหวังที่สุด วูบหนึ่งในความคิดนึกถึงเจ้าของชื่อที่เขียนอยู่บนเพดาน ที่เขาตั้งใจขึ้นไปเขียน
จะได้เห็นเป็นสิ่งแรกทุกเช้ายามตื่น ..
จะได้เป็นสิ่งสุดท้ายที่เห็นก่อนนอน ..
จะได้รับรู้เป็นอย่างแรก และอย่างสุดท้าย ..
ผมยกมือขึ้นวางแนบอกตัวเอง ที่ๆมีก้อนเนื้อก้อนหนึ่งกำลังเต้นอยู่เป็นสัญญาณบ่งบอกว่ายังไม่ชีวิต และยังหายใจ แต่ทำไมกัน ทำไมกันนะ มันเหมือนหัวใจได้มอบให้คนอื่นไปแล้ว
“บ้าแล้วตู ท่าจะเพ้อมากไป จะรักใครได้ไงวะ แฟนยังไม่มีเลย วู้ ฟุ้งเฟ้อว่ะ อาบน้ำดีกว่า”
แต่จนแล้วจนเล่าผมนั่งซังกะตายในห้อง ขนาดดูเทลทับบี้ที่รักยังคิดถึงแต่ไอ้หน้าฮาหน้าโหด โอยยยมันฝังอะไรในเมมโมรี่การ์ดบนซีรีบลั้มผมปะเนี่ย หรือมันอยู่ในเส้นเลือดเมดูลาอ๊อฟละอองกาต้า ? อย่าถามผมว่ามันคือเส้นเลือดอะไร ผมก็ไม่รู้ครับพูดให้มันดูดีเฉยๆ โว้ยยยย หงุดหงิดว่ะ ! ไปวางแผนช่วยสองพี่น้องก่อนดีกว่า
ผมเอื้อมมือคว้ากระดาษแผ่นที่ใกล้มือวาดแผนผังการลงมือชิงตัวไอ้สองแฝดจากผู้ร้ายข่มขู่ ง่อมแง้ม งึ้มมมม งุ้มมมม เง้อออออออ ได้ละ วะฮะฮ่า ถึงจะหน้าอายไปหน่อยแต่มันก็โอเค
แผนของผมโคตรจะดี เริ่มแรกนะผมจะปีนรั้วบ้านมันเข้าไปก่อน ! ด้วยชุดพลางตัวเป็นเมดสาวสุดสวยไอ้พวกการ์ดมันจะได้หลงในความสวยของผม และผมก็จะค่อยๆควานหาว่าไอ้พวกนั้นซ่อนพี่น้องนั่น แล้วก็จัดการยั่วยวนไอ้ชั่วหัวหน้านั่นจากนั้นผมก็จะแอบมัดมันไว้กับหัวเตียง แล้วพาไอ้พี่น้องหนีไป ยกพวกกลับมาถล่มมัน วะฮะฮ่า เจ๋งสวดสาดดด !!
เอาล่ะได้เวลาไปหาชุดเมดสุดสวยซะที หึหึ
ณ โรงพยาบาล
สองหนุ่มที่รีบกลับมาแสดงตนว่าอยู่โรงพยาบาลมาตลอดก็กำลังนั่งโล่งใจที่กลับมาทัน แต่แล้วกลับรู้สึกวูบแปลกๆเหมือนกำลังมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่ก่อนที่จะได้คุยอะไรกันประตูห้องก็เปิดขึ้นมาพร้อมร่างผู้สูงวัยที่กุมชะตาชีวิตของตระกูลเรนงะ
“แกออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่งานหมั้นจะเกิดขึ้นทันที”
“แต่ว่า ปู่ ..”
“แกไม่ต้องพูดทัตสึโอะ แกมีหน้าที่เฝ้าพี่แกและเตรียมตัวสำหรับงานหมั้น”
“ฉันสั่งคนตัดสูทสำหรับงานนี้ไว้แล้ว สื่อกว่าค่อนโลกจะมาอย่าทำให้ตระกูลเราขายหน้าเด็ดขาด” คำเผ็ดจการจากชายสูงวัยเหมือนเป็นตัวตัดสินทางเดินชีวิตให้ก้าวไปข้างหน้า ที่เป็นเส้นทางที่พวกเขาไม่ได้ต้องการเลยสักนิด ไม่เลย ..
“อยากจะป่วยอีกร้อยปี”
“โหพี่นานไป ทำไงดีวะเนี่ยจะดื้อปู่ก็ฆ่าตายแหง ไม่อยากมีเลยว่ะคู่หมั้นเนี่ยยยย”
“พอกัน”
“หนีกันดีไม่พี่”
“ปู่ตามเจออยู่ดี”
“ฆ่าเรนเนะกับมิกะแม่งดีปะ”
“ปู่ฆ่าต่อแน่”
“ไปทำไร่ไถนาแบบในหนังปะพี่ พาพอยท์ไปด้วย อยู่แบบครอบครัวอบอุ่นๆ”
“จะพาพอยท์ไปลำบากเปล่าๆ แล้วแกทำไร่เป็นหรือไง”
“เอ่อ .. น่าจะไม่นะ”
“อืม ตอนนี้คงมีตัวเลือกเดียว”
“หมั้นใช่ปะ”
“อืม”
“เพื่อพอยท์ใช่ปะ”
“ใช่”
“โว้วววว ละครน้ำเน่าชัดๆเลยว่ะ ชีวิตนี้มันจะดราม่าไปไหนวะเนี่ยยยยยยยยยยยยย”
-
มันต้องมีทางอื่นสิน่า แล้วถ้าหมั้นไปอะไรๆมันจะดีขึ้นเหรอนั่น ว่าแต่ว่าพี่พอยท์ ที่วางแผนไว้เนี่ยมันดูไม่น่าจะได้เรื่องเลยนะนี่ :try2:
-
โอ๊ยยยย จะมาม่าชามโตไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย
พี่พ้อยท์สุดหล่อจะทรมานใจไปถึงไหนเนี่ย
ทำไมคุณปู่ถึงต้องเห็นเรื่องของพรรค์สำคัญกว่าจิตใจของหลานด้วยอ่ะ ไม่ยุติธรรม :z3: :z3:
-
เอิ่มเนื้อดราม่านะ แต่มันก็ยังฮาว่ะ :jul3:
-
แง๊ว -0- พอยท์จะไปช่วยสองพี่น้องนี่ทันป๊ะเนี่ย :เฮ้อ:
ถึงจะมาม่าไปหน่อยแต่ยังคงความฮาเอาไว้แฮะ :laugh:
-
ฆ่าเรนเนะกับมิกะ น่าสนมากๆเลย :fire:
เอาความสุขของพอทย์คือมาน้า นังนางมารไม่สวย หึ :m16:
ไรเตอร์มาต่ออีกไวไวนะค่ะ ลุ้นมากเลยพอทย์จะมาช่วยทันไมเนี่ย คิคิ :a11:
:L2:
-
เมทพ้อยท์แอบเข้าบ้านจะเกิดไรขึ้น
แล้วโนะกะโอะหมั้นแล้ว พอยท์จะว่าไง
:impress2:
-
มีอีกวิธี พาหนูพอยท์ไปหาท่านปู่เลย ดับเครื่องชนกันไป
ให้มันรู้กันไปว่าหมูหรือจ่า อย่าได้แคร์ คนคร่ำครึหัวโบราณ
เนรคุณแล้วไงตรู...
-
ไม่ต้องห่วงค่ะ
พอยท์กำลังจะเข้าไปช่วยแล้วนะคะสองหนุ่ม
เอ่อ...แต่ไม่รู้จะไปช่วยถูกที่รึเปล่า?
นี่ซิปัญหา
-
:laugh: อยากเห็นตอน พอยท์ บุกตระกูลเรนงะอ่ะ มันฮาขนาดไหนนะ :jul3:
-
หาาาาาาาา
จะหมั้นจิงหรอเนี่ยยยย
เกียดยัยสองคนนั้นอ่าา :m31: :m31:
-
สงสัยงานนี้ โนะ กับ โอะ ไม่ต้อง
เดี๋ยวพ้อยซ์จัดการเอง
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:sad4: น้ำเน่าของแท้
แล้วคอยดูนะ o18 ติสต์ๆแบบพี่พ๊อยท์รึจะยอม
ปฎิบัติการเตรียมพร้อม คนก็พร้อมแล้ว คุณปู่เตรียมอึ้งได้เล้ยยย :laugh:
-
เพื่อความรักแท้ๆ
-
เดาว่าพอยท์เข้าบ้านไปเจอปู่ แล้วปู่ก็โดนป่วนจนตกปากรับคำยกสองหนุ่มให้พอยท์
ถ้าง่ายๆ แบบนั้นก็ดีสิ
-
นู๋พ๊อยท์ แต่งเมดไปรับใช้ปู่เล้ย จะได้ใจอ่อน :laugh:
-
ดูนะตัวละครบ่นเองเลยว่า. มันจะดราม่าไปไหนนนนนน :serius2:
-
เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะ ว่าคุณปู่เห็นเมดพอยท์แล้วอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ ฮา
-
คิดได้ไง ไม่ถูกใจเลย
พอยท์ยังเตรียมการชิงหนุ่ม หนุ่มๆไงยอมแพ้ง่ายจัง
-
แผนพอยยังไม่100เปอนะจ้ะ เราจะเติมต่อให้
ต้องแต่งเป็นสาวสวย ฟาดหัวยัยมิกะกับเรนะไรนั่น
จากนั้นก็สวมบทบาทเป็นคู่หมั้นใหม่แทน โฮะๆๆๆ
แลดูฟุ้งกว่าแผนพ้อยอีกแหะT T :o8:
-
โถ่ คุณปู่นี่น้า
งี่เง่าซะจิง :m16:
-
พอทย์ ก็ยังฮาเหมือนเดิม 55+ :กอด1:
-
ม่ายยยยย แค่หมั้นก็มิอาจยอมได้ :m16:
-
รอดูแผนพี่พ้อยท์โดยเฉพาะตอนยั่วหัวหน้าโจร
อะเด๊ะ! ก็คุณปู่อ่ะเดะ กร๊ากกก
เรื่องนี้อาจกลายเป็น 4pได้
-
เกลียดปู่ :m16: :m16:
-
song-san-point!
-
พ้อยท์แอบทำตัวน่ารักอีกแล้ว!! :-[
แต่ว่าแผนของพ้อยท์จะฮาไปไหน :laugh: คิดได้ไงแต่งชุดเมดแล้วแอบเข้าไป
แต่ไม่แน่คุณปู่เห็นพ้อยท์ในชุดเมดอาจจะให้โน๊ะกะโอ๊ะหมั้นกะพ้อยท์แทนก็ได้นะ XD
+1 มาต่อไวๆนะฮะ :กอด1:
-
เกลียดมิกะเรนนะ จิ้มแมร่งใหตายๆๆๆ :z13: :z13: :z13: :z13: :m31: :m31:
-
ย้ากกกกกกกก อิคุณปู่ ไม่ปลื้มเลยนะคุณปู่นะ
ส่วนพอยซ์ก็ฮาได้ตลอด555 อยากเห็นแต่งชุดเมดไปยั่วหัวหน้า
-
เหงาแค่ไหนก็ไม่หลุดความฮานะพอยท์ แต่จะไหวมั้ยเนี่ยกับแผนช่วยสองหนุ่ม
:pig4: น้องแบม
-
เซ็งคุณปู่! ,,, :เฮ้อ:
พี่พ้อยท์ในชุดเมด โอ้ววววว!! ,,, :z1:
-
อยากจะเก็บชะนีสองตัวนี่จริงๆ :fire:
:angry2:ปู่ก็ยอมๆให้ทั้งสองคนนั้นเหอะ เขาออกจะรักพ้อยท์ :กอด1:
-
พูดได้คำเดียวว่าช๊อบ~~~ชอบ
ใช้คำพูดได้สวยมากมาย ติดใจอ่า!!!
มาลงเร็วๆน๊าค่ะ รออยู่ ^^ :L2:
เดี๋ยวลงแดง 55+ เคะน่ารักจริงๆ^^
-
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คิดถึง โนโนะ อะ
-
อยากเห็นพอท์ยใส่ชุดเมด :-[
ปล. มีใครเห็นด้วยร่วมหุ้นเงินจ้างคนมาอุ้มคุรปู่บ้าง o18
-
เอ่อ...พอยท์คิดแผนได้แบบว่า...เอิ่ม
เอาเป็นว่าเอาใจช่วยให้สำเร็จละกัน :laugh:
-
:เฮ้อ: :call: :call:
-
ชอบอ่ รอนะครับ :o8: :-[
-
เป็นเรื่องแล้วซิ
-
รออยู่น๊าค๊า เอามาลง เร็วๆน๊า :monkeysad:
รอจะไม่ไหวแล้ว ว ว
:oni3:
-
หา จะหมั้นจริงอะ มันน่าจะมีทางอื่นดิ
-
ตอน 18 ที่หลายคนรอคอย 555
คืนวันหมั้น ณ ห้องบอลรูมริมสระประจำตระกูลเรนงะ
ประตูสีทองบานใหญ่สลักเสลาเป็นลวดลายของดอกเรนงะ ลูกบิดโบราณสไตล์ยุโรปสีทองมันเงาวาววับมีบริกรชายและหญิงรอเปิดประตู ภายในงานถูกตกแต่งหรูหรา ในบริเวณโซนหน้ามีการจัดบุฟเฟต์นานาชาติราคาแพงจากเชฟมือหนึ่งที่เสิร์ฟตลอดเวลา โซนกลางถูกดึงสายตาด้วยแชนเดอเลียขนาดใหญ่ที่ประดับด้วยหลอดไฟถึง 100 หลอดดีไซน์หรูหราจากดีไซน์เนอร์ชื่อดังถูกประดับแต่งแต้มห้อยระย้าลงมาจากเพดาน รายลอมไปด้วยไฟดวงเล็กมากมาย กลางห้องประชุม ณ จุดที่แชนเดอเลยระย้าลงมาตรงกับแก้วไวน์ที่จัดเรียงเป็นชั้นๆ มีขวดไวน์ราคาแพงระดับแนวหน้าของโลกนอนนิ่งๆในถังไม้โอ้คอย่างดีอยู่ข้างๆ ส่วนด้านในของห้องโถงมีเวทีที่ถูกประดับด้วยดอกลิลลี่ปลอมสีขาว แขกในงานบ้างใส่ชุดราตรีบ้างใส่กิโมโนยืนจับกลุ่มคุยอวดเพชรน้ำงามที่ประโคมประดับกันมาอย่างล้นเหลือ ไม่แพ้ชายชราที่ยิ้มมากเป็นพิเศษ โต๊ะด้านค้างเวทีมีกองของขวัญสูงพะเนินจากแขกที่มาอวยพรให้ที่รับประกันราคาว่าแข่งกันอวดฐานะมาอย่างเต็มที่ บริกรชายในชุดสูทถือถาดเครื่องดื่มพร้อมรอยยิ้มบริการเสิร์ฟกันตลอดเวลา เมดสาวในชุดผ้ากันเปื้อนก็เช่นกัน แขกผู้ชายก็กระชุ่มกระชวยที่เห็นสาวๆในชุดเมดเดินกันไปมา แต่ที่สะดุดใจเป็นพิเศษคงจะเป็นเมดรูปร่างสูงเพรียวคนหนึ่ง ที่มีรอยยิ้มขี้เล่นซุกซน ใส่รีเทนเนอร์สีแดงสดใส อวดรอยยิ้มที่สองแก้ม ถ้าไม่ติดว่าเป็นเมดคงมีคุณชายหลายบ้านมาตามจีบไม่น้อย แม้จะมีการส่งคนติดตามมาเลียบๆเคียงๆถามชื่อแซ่นามสกุลแต่เจ้าตัวก็ดูเหมือนจะยิ้มรับอย่างเดียว ไม่ได้ตอบอะไรมา จนเริ่มมีการซุบซิบว่า ‘สวยและหยิ่ง’ จนเริ่มมีการลงขันกันในหมู่คุณชายบ้านรวยว่าใครได้ชื่อเธอก่อนแสดงว่ามีกึ๋น จนกระทั่งชายชราผู้นำตระกูลเรนงะขึ้นกล่าวเปิดงานนั่นแหละถึงได้จบการลงขัน เพราะเมดทุกคนไปยืนเรียงแถวกันด้านข้างห้องบอลรูมกันหมด
“ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงานหมั้นของหลานชายผม ณ วันนี้เป็นโอกาสอย่างดียิ่งที่สามตระกูลได้มาเป็นหนึ่งเดียวกัน ตระกูลเรนงะของเรามีแหวนประจำตระกูลอยู่สองวงซึ่งจะประดับอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของลูกสะใภ้ประจำตระกูลสืบไป ซึ่งตามธรรมเนียมโบราณของตระกูลแหวนของเราจะเป็นผู้เลือกคู่แท้ให้กับคนในตระกูลจึงขอขอบคุณทุกท่านอีกครั้งที่มาเป็นพยานให้กับตระกูลเราในวันนี้” สิ้นการกล่าวเปิดงานชายชราก็เดินไปนั่งบนโซฟาสีขาวกลางเวที พร้อมๆกับพ่อแม่ของเรนเนะและมิกะรวมถึงเจ้าหญิงน้อยที่นั่งอยู่ด้วย ทั้งสามฝ่ายมีการพูดคุยกันเล็กน้อย จวบจนมีการบรรเลงเพลงขึ้น ประตูห้องบอลรูมถูกเปิดออกพร้อมกับมีผู้ชายสองคนเดินคู่กันเข้ามา คนซ้ายผมซอยระต้นคอถูกมัดเป็นจุกเล็กด้านหลังผมด้านหน้าปรกเล็กน้อยแต่ไม่อาจเปิดบังรอยยิ้มสดใสพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาได้ สูทยี่ห้อดังพอดีตัวถูกปลดกระดุมออกจนหมดเชิ้ตสีขาวด้านในถูกปลดกระดุมออกสองเม็ดเผยให้เห็นแผ่นอกแกร่ง มือซ้ายล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแสล็คที่ถูกแก้เป็นกางเกงเดฟพอดีรูปขา ส่วนผู้ชายคนขวาผมซอยตามสมัยนิยมเปิดหูด้านหนึ่ง แต่ใครเลยจะรู้ว่าผมทรงนี้มีใครอีกคนหนึ่งที่ตัดเช่นกัน ใบหน้าคมฉายแววเย็นชาอยู่เป็นนิตย์ เสื้อสูทที่ดูจะเรียบร้อยกว่าคนแรกแต่กางเกงยังคงความเดฟไว้พอๆกัน สองหนุ่มต่างสไตล์เรียกเสียงฮือฮาจากทุกคนพร้อมกับสื่อมวลชนที่รุมกันกดชัตเตอร์ไม่ยั้ง จนทั้งคู่มายืนอยู่หน้าเวที หันหน้ากลับไปมองประตูสีทอง ที่ปรากฏร่างสองสาวในชุดราตรีราคาแพงเซ็กซี่เดินนวยนาดเชิดหน้าหยิ่งไม่แคร์ใคร
“อื้อหือ นึกว่ามายั่วใครแถวนี้” เสียงกระซิบของคนน้องดังขึ้นบางเบา
“ยั่วแกไง”
“ช่วงนี้ไม่ค่อยสนพวกโนตมว่ะพี่ ชอบแบนๆราบๆใช้สบู่เด็กมากกว่า เย้ายวนกว่าเยอะ”
“พอกัน”
“นาซึโนะซังขา วันนี้หล่อจังเลยค่ะ” เสียงจีบปากจีบคอพร้อมร่างอวบอัดกอดแขนแกร่งของคนตาดุเบียดหน้าอกอันล้นเหลือไปกับท่อนแขนเต็มที่
“สุภาพหน่อยรินเนะ อย่าทำตัวน่าเกลียด” เสียงเย็นชาไม่พอใจเอ่ยตักเตือน สาวเจ้าก็รีบยืนสงบเสงี่ยมทันทีแต่ก็แอบหมายมาดในใจว่าแต่งเมื่อไหร่นะ เธอจะรุกให้เต็มที่ไปเลย !
“มิกะตื่นเต้นจังเลยค่ะ ทัตสึโอะซัง”
“เอ่อ .. ตื่นเต้นทำไมครับ ผมยังคิดว่าน่าเบื่อเลย”
“อะไรนะคะ มิกะไม่ค่อยได้ยิน”
“อ่อๆ ผมบอกว่าใจเย็นๆครับ อย่าเครียด”
“แหม คุณนี่ใจดีกับมิกะจังเลยค่ะ แบบนี้แหละมิกะถึงรัก” คำรักที่ส่งมาพร้อมสายตาหวาดเชื่อมทำทัตสึโอะพะอืดพะอมอยากจะอ้วกล้านรอบขึ้นมาทันที
“เอาล้ะครับถ่ายรูปทั้งสี่ท่านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เรามารู้จักทั้งสี่ท่านกันดีกว่า” จอสีขาวถูกเลื่อนออกมามุมหนึ่งของห้องบอลรูมและเริ่มฉายเรื่องราวตั้งแต่วัยเด็กของทั้งสี่ จวบจนวิดิโอเรื่องสั้นความหวานสวีทที่เจ้าของดูก็รู้ว่าเฟคชัดๆ แต่คนทั้งงานมองว่าโรแมนติก ทั้งสคริปที่พูดถึงคู่หมั้นสาวของทั้งสองหนุ่ม สังเกตดีๆจะรู้ว่ามันดูดีมากเหมือนจ้างคนทำ สองสาวมองเรื่องราวด้วยความลัลล๊าแต่สองหนุ่มเหมือนมองสัตว์ประหลาด ดีที่ปิดไฟทั้งหมดไม่งั้นคงเห็นหน้าของทั้งสองคนพะอืดพะอมเซ็งเป็ดเหยียดหยามตัวเองเป็นแน่ เฟคทั้งนั้น จัดฉากชัดๆ แต่ ณ อีกมุมของห้องประชุมก็มีคนทำตาแป๋วหัวเราะขำกลิ้งในใจ โนโนะเนี่ยนะ ? จะพูดอะไรเลี่ยนๆอุบาดๆขนาดนั้นดูหน้าดิแม่งโคตรฮาเลย ก๊ากกกกกกก กัดฟันกันพูดปะเนี่ย ขนาดโอโอะยังทำหน้าแข็งแปลกๆ ดูดิๆ ก๊ากกกกกกกกกกก สองปลาหมอศรีนี่เป็นคู่หมั้นประสาไรวะ ไม่ได้รู้เรื่องเลยสงสัยเอาสมองไปใส่ในขนาดหน้าอกหมด ตาลุงแก่ๆบนเวทีที่พูดอะไรเมื่อกี๊คงเป็นหัวหน้ามาเฟียแหงๆ จับสองพี่น้องมาหมั้นกับสัตว์ประหลาดโง่เง่าสองตัว หึหึ ต้องช่วยให้ได้ !! รอดูผลงานพอยท์ล่ะทุกคน !!
“เอาล่ะครับขั้นตอนต่อไป ให้ฝ่ายชายสวมแหวนหมั้นประจำตระกูลให้ฝ่ายหญิงครับ” เวลานี้ทุกคนต่างเงียบและตั้งหน้าตั้งตารอดู ทนายประจำตระกูลเดินมาพร้อมกล่องกำมะหยี่สีดำสลักลวดลายดอกเรนงะสีเงิน เดินมาที่สองพี่น้องที่เริ่มทำใจได้แล้ว แต่แล้ว …
เพล้ง !! แก้วไวน์ที่จัดเป็นชั้นล้มลงมาแตกกระจายท่ามกลางความตกตะลึงของทุกฝ่าย เสียงกรีดร้องวิ้ดว้ายดังขึ้นด้วยความตกใจ
“ตรวจหาว่าใครเป็นตัวการ !!” การ์ดประจำตระกูลวิ่งเข้ามาภายในงาน ทุกคนถูกกันห้ามออกจากห้องบอลรูม แต่กลับมีเมดสาวสวยคนหนึ่งกระโดดเหวี่ยงตัวไปบนโต๊ะไวน์ที่แก้วแตกไปหมดแล้ว เมดคนสวยกระโดดเหวี่ยงตัวขึ้นไปบนแชนเดอเลียที่เริ่มเอนเอียงไปมา
“ไอ้เลว อย่าทำแผนการตูพังสิวะ !” เสียงบ่นออกมาแค้นเคืองจากปากคนสวยก่อนเริ่มเขยิบตัวบนแชนเดอเลียเพื่อตามของบางอย่าง
“เฮ้ย อะไรน่ะ”
“พอยท์”
“เออว่ะ พี่ทำไมพอยท์ไปอยู่บนแชนเดอเลียวะ”
“ไม่รู้ .. การ์ดทุกคนระวัง ! หากเธอบนนั้นเป็นอะไร พวแกตาย” เสียงประกาศจากชายหนุ่มมาดนิ่งทำเอาการ์ดทุกคนรู้ว่าเมดคนนี้ต้องเป็น ‘คนสำคัญ’ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
“เฮ้ยๆๆ เอียงๆๆๆๆ” แชนเดอเลียที่เริ่มเอียงพร้อมเสียงตกใจของเมดสาวสวยที่พ่นภาษาที่คนญี่ปุ่นไม่รู้จักยกเว้นบ้านเรนงะที่ดันเข้าใจภาษาไทย !
“พอยท์ !!!” ทัตสึโอะรีบวิ่งไปใกล้ๆแชนเดอเลีย นาซึโนะก็ไม่แพ้กัน ท่ามกลางสายตาลุ้นแทบตายของทุกคน เมดสาวสุดสวยก็กระโจนลงมาจากแชนเดอเลียไปในทิศทางของสาวสวยสองคน แน่นอนว่าโดนทนายคนสำคัญสองคนของเรนงะ เสียงโครมครั้งใหญ่ดังขึ้น พร้อมกับสองสาวและสองทนายที่ล้มลง และมีหนูตัวใหญ่ตัวหนึ่งวิ่งออกมาจากกองคนล้ม แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจยิ่งกว่าคือ แหวนสองวงที่กระเด็นลอยละลิ่วขึ้นฟ้า
“เฮ้ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงตกใจของเมดสาว ทุกสายตามองไปที่แหวนสองวงที่กำลังหล่นลงมา ด้วยความหวังดีเมดสาวของเราก็เอื้อมมือหมายจะคว้า แต่เหมือนฟ้าเล่นตลก แหวนสองวงล่วงหล่นลงมา ณ นิ้วนางข้างซ้ายเรียงซ้อนกันมาบนมือเรียวทันที
“เฮ้ยยยยย” คราวนี้เสียงผสานกันของหลายฝ่ายจนแยกไม่ออกว่าของใครเป็นของใคร เกิดอาการเงียบสงบหลังจากมหกรรมผสานเสียง เจ้าเมดจอมแสบก็รีบดึงแหวนออกจากนิ้ว
“แง่ะ มันดึงไม่ออกอ้ะ” หน้ายู่พร้อมอาการดึงแหวนไม่ออกของเจ้าตัว ทำเอาชายชรากุมขมับ แต่สองหนุ่มกลับมองหน้ากันยิ้มๆ นี่ล่ะนะ แหวนมันเลือกเนื้อคู่ให้แล้วไง !
-
ว๊ากๆๆๆ พี่พ้อยท์จากที่กำลังจะเป็นอัสวินดันกลายเป็นซินเดอเรนล้าซะงั้น น่ารักที่สุด :impress2: :impress2:
ในเมื่อแหวนมันเลือกเจ้านายแล้ว เพราะฉนั้นท่านปู่คงต้องเคารพกฎข้อนี้น่ะเจ้าค่ะ :laugh:
-
งานนี้คุณปู่คงเซ็ง
ก็แหวนมันเลือกแล้วนี่เนอะ
-
เป็นวิธีแก้ปัญหาที่เจ๋งโค-ตะ-ระเลยอิอิ อย่างงี้ต้องฉลอง:mc4:
-
จะเรียกว่าไงดี ฟ้าสั่งหรือนรกส่งมา มั่วๆป่วนๆ กลับโชคดีไปซะงั้น 555+ :m20:
-
เจ้าแหวน เจ้าช่างเลือกคู่ได้ดีแท้
เลือกที่เดียวได้สองคนเลยน่ะ :pigha2:
:กอด1:
-
โอ้โหห
เป้ะมากเลยคร่า พอยท์
มารอตอนต่อไปดีกว่า :o8:
-
พอยท์สุดยอดมาก เรียนกายกรรมมารึเปล่าหน่ะ 555555
-
:m20:แหวนเลือกเนื้อคู่...5555
-
นึกหน้าคุณปู่ออกเลย 55555
ทีนี้ต้องยอมรับแล้วสินะ ห้ามผิดคำพูดนะตัวเอง
-
วิธีนี้แจ่มมากค่ะ
ได้ทั้งคู่เลยทีเดียว อิอิ
-
o18 o18 o18
-
ขอบคุณแหวนคุง คุณเทวดาจัง & คิวปี้ ที่เลือกให้มันเป็นของ พอทย์ o13
มันคือของ พอทย์ ของพอทย์ ของพอทย์ ก๊ากกกกกก
นังยัยไม่สวยทั้ง 2 ไปลงนรกพร้อมกับทนายบ้าๆนั้นเถอะ :m20:
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจรอ มาไวไวนะค่ะ :o8:
พอทย์ สู้ๆ นาโนะ สู้ โอโฮะ สู้ โอเย้ :ped149:
ขอบคุณไรเตอร์มากค่ะ :a3:
:L2:
-
แหวนมันเลือกเนื้อคู่ให้ :m20:
o18 o18
:L2:
-
โอ๊ยยยย ฮาอ่ะ พี่พ้อยท์เมพจริง อะไรจริง
-
เมทพอทย์ สุดยอดจริงๆ
5555
-
พอทย์ไปแอบเรียนกายกรรมเปียงยางมาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย o13 o13 o13
-
อ้าวๆๆ อย่าลืมยั่วหัวหน้ามาเฟียน้า เค้ารออยู่
-
o13 นี่ถ้าไม่ใช่พี่พ๊อยท์...ทำไม่ได้นะคะ :laugh:
-
สังข์ทองเลือกรจนา
-
บอกได้คำเดียวว่า "โอ๊วพ๊อยยย เธอยอดมากกก "
555555+ ฮาตั้งแต่แรกยันตอนนี้ ติดตามเรื่อยๆๆๆ นะค่ะ >_<_
ชอบอ๊าาาาาาา มาต่อเร็วๆๆๆเน้อะะ
-
:laugh:อะไรจะบังเอิญขนาดน้าน :กอด1:
-
และแล้วเมดสาวก็ชิงเจ้าบ่าวทั้งสองไปได้ ทิ้งคุณปู่ให้เครียดอยู่คนเดียว
-
ตอนนี้เปิดตัวงานหมั้นอย่างอลังการแต่สุดท้ายไม่ได้หมั้น :laugh:
แถมพ้อย์ทก็ฉลาดด้วยว่าซะ2สาวเสียหายหลายแสน ซึ่งนานๆจะไม่รั่วอ่ะ
สุดท้ายแหวนก็เลือกเจ้าของเองซึ่งถูกใจ2หนุ่มไป โฮะๆ
ติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
เชิญกุมขมับต่อไปได้เลยย่ะตาคุณปู่
แหวนมันเลือกคู่ให้แล้วไง ก็ประกาศออกมาเอง
จะกลืนน้ำลายตัวเองรึเปล่าตาแก่ :laugh:
-
ปู่จะยอมแพ้เปล่าหนอ
-
อยากร้อง~~ ดัง ดัง
กร๊ด ด ด ด ด ด
น่ารักที่สุด แหวนเลือกคู่ ฮิ้วๆๆๆ ~~~
:impress2: เป็นปลื้ม ม
มาเร็วๆน๊าค่ะ รออยู่
:pig4:
:L2:
-
:call: :call: ต่อเลยกำลังมันส์ +1 :L2:
-
เล่นงี้เลยเหรอ แหวนเลือกคู่จริงจัง ฮ่าได้อีก เชื่อเลย
-
:L1:
-
5555 แหวนเลือกคู่ได้ถูกจริง อิอิ
-
ชอบใจตอนนี้จริงๆ :-[
แหวนเลือกคู่ได้ถูกใจเจ๊มาก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อะไรจะเหมาะเหม็งขนาดนี้ :o8:
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ รักทุกคน ชุ้บชุ้บ >< :-[
-
พ้อยท์นี่น่ารักจริงๆๆๆๆ
แหวนมันเลือกคนจริงๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
แต่คุณปู่จะทำยังไงกับพ้อยท์อ่ะ
ในเมื่อแหวนมันอยู่บนนิ้วพ้อยท์แล้ว
พ้อยท์สู้ๆๆๆๆ
-
อยากใส่แหวนบ้างจังงง อิอิ
-
แหวนเลือกคู่ได้เจ๋งโครตๆ ^^
รอตอนต่อไปครับ >.<
o13
-
เป็นการกระทำที่อุกอาจมากๆเลยพ้อย!! :laugh:
ฮาแตกกับพ้อยมากๆ :m20: :m20: :m20:
ขนาดแหวนยังรู้เลยว่าจะเป็นคู่ครองของสองพี่น้องเรนงะ XD
มาต่อไวๆนะไรเตอร์ +1ให้กับความกล้าของพ้อยท์ ฮ่าๆๆ
-
จะเอาไงต่ออ่ะคุณปู่ ยอมแพ้พอยท์ซะเถอะ
:pig4: น้องแบม
-
แหวนเลือกเจ้าของเอง
นังชะนี ดูไว้ซะ
:กอด1: :กอด1:
-
เด๋วชะนีสองตนจะต้องกรีดร้องโหยหวน
ประมาณ "แหวนของข้า ของรักของข้า" เอิ๊กๆ
:L2: :L2:
-
อะไรจะโป๊ะเช๊ะขนาดนั้นอ่ะ
แหวนประจำตระกูลทั้งสองเลือกเจ้า
ของได้ และดั๊นเลือกเจ้าสาวคนเดียวกัน
อย่างฮาอ่ะ จิ้นได้บรรเจิดมาก กรั๊กๆ
ปล. พอยท์ไปแอบเรียนยิมนาสติก
จากที่ไหนมาป่ะนี่ เก่งกล้าสามารถเกิน
-
:impress2:
วี๊ดวี๊วววววววว
แหวนเลือกเจ้านายแล้ววว
โฮะๆๆๆสะจายจรริงๆๆ
:m20: :pigha2: :laugh:
-
โหยยยยย~~~~!!!
ปหวนหมั้นเลือกคู่
เริ่ดเว่อร์ๆอ่า~~~~~~~~!!!!
กรี๊ดดด ชอบบบบบบบบบบบบ
-
มาแปลก แหว แนว อีกแล้ว นะพอยต์ นะ
แหม แหวนมันเลือกเจ้าของเองซะขนาดนี้เนี่ย แต่งๆกันไปเถอะ 55+ :impress2:
o18
-
โอเคเลย.... แหวนมันเลือกแล้ว.... คิคิคิ.....
-
:laugh: แหม แหวนประจำตระกูล
สงสัยจะเป็นแหวน y เนาะ :laugh:
-
แหวนร่วงลงมาได้เปะเวอร์อ่ะ
-
งานนี้ปู่คงอึ้งอ่ะ เล่นประกาศออกสื่อว่าแหวนเลือกคู่ครอง
ฮ่า ฮ่า
-
:m20: รีบจัดงานแต่งโดยด่วนเลย
-
พอยท์กะเอาฮาอย่างเดียวเลยใช่มั้ยยยยย
:m20:
อารายมันจะพอดีเป๊ะขนาดนั้น
ถ้า "แหวนเลือกคู่" ให้แล้ว ก็รีบแต่งเลย ไม่ต้องพยายามถอดแหวนหรอก
-
กร๊ากกกกกกกกกกกก สะใจว๊อย :laugh:
-
โห!!!โคตรการ์ตูนเลยอ่ะ
-
มาเม้น.....ให้รู้ว่าอีกคนยังคอย ย :monkeysad:
ลงเถอะค๊า!!!! ใจจะขาดรอนๆ น่ะๆๆ
:oni3:
-
อ่านแล้งงงๆ สรุปว่าพอยท์แต่งเป็นหญิง?
ว่าแต่พอยท์นี่มองโลกในแง่บวกตล๊อดๆ555
-
รอนะครับ จากได้แหวน อุอึ
-
เก่งจริงแท้พอยท์เอ๋ย แหวนก็หล่นมาพอดีเป๊ะเลยนะ 55+
-
รอน้ะฮะ' สนุกมากกก. พอยท์น่ารักอ่าา อุอิ' :L1: :pig4: :3123:
-
ขนาดแหวนยังรู้เลย ว่าใครเป็นเจ้าของ งานนี้คุณปู่ยอมๆ ไปเหอะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ในที่สุดก็ตามทันซะที
พี่พอยยยย แอบปลื้มตั้งแต่เรื่องน้องเห็ด
o13 o13 o13 o13
รอตอนต่อไปนะค่ะ
-
พอยท์สุดยอดดด o13
คุณปู่ต้องยอมแล้วหล่ะก็แหวนประจำตระกูลเลือกหลานสะใภ้แล้วนิ55
-
ทีนี้ล่ะพอยท์ดังไปครึ่งโลก :laugh:
รอตอนต่อไป
-
กร๊ากกกกก เรื่องนี้ฮาสวดๆเลยคะพี่ :z2:
ไม่ไหวจะเคียร์กับความดิสส์เเตกของหนุ่มพ้อยท์ ฮ่าๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
กร๊ากกกกมาต่อไวๆน้อจะขาดใจเลี่ยวววว :z3: :z3: :z2: :z2:
(เว่อร์ได้ข่าวว่ามึงเพิ่งอ่าน :a5:)
จิ้่มๆเดี๋ยวคุณพี่คนเขียนสุดสวยมะรู้ตัวอิอิ :z13:
-
เดี๋ยวตอนเย็นเอามาลงนะเออ ~
-
มารอเลยละกัน ^^
-
มารออ่านต่อจ้า
พี่ พอยท์ ชีวิตมีพี่เครียดบ้างไหม
-
เรายังคงคอนเซปโนดราม่าในเรื่องนี้ วะฮะฮ่า !!!!! (ถึงมีก็น้อยล่ะวะ ใครอยากเสพสาระหาไม่ได้นะเออ ฮี่ฮี่)
ช่วงนี้แบมนอนหกโมงตื่นมาอ่านหนังสือตอนตีสาม (ครึ่งชั่วโมงแล้วหลับต่อ) อาจจะอัพช้ากว่าเดิมนะคะ TT ขอโทษด้วย ใครมีอะไรเม้นไว้น๊า อ่านทุกเม้นแน่นอนค่ะ รักทุกคน TT
ตอนที่ 19
เอาล่ะครับพี่น้องความเครียดได้มาเยือนทันที หลังจากตาแก่คนหนึ่งไล่กองทัพนักข่าวและเชิญบรรดาแขกผู้รากมากดีกลับไปก่อนรวมถึงส่งนัตสึกิกลับห้องนอน ทั้งห้องบอลรูมกว้างๆเลยเหลือผม ไอ้สองพี่น้อง และสองสาวหน้าบูดบึ้งกับครอบครัวของพวกเธอ อ้อมีอีกคนตาแก่นี่ด้วย แต่ดูท่าทางจะมีอำนาจน่าดูจนผมกับไอ้สองพี่น้องพากันคุกเข่าอยู่บนพื้นแบบเนี้ย
“เราคงต้องมาคุยเรื่องนี้กันอย่างจริงจัง” ภาษาญี่ปุ่นที่ดูเหมือนทุกคนจะเข้าใจยกเว้นผมถูกซับไทยกลางงานทันทีจากทัตสึโอะ
“แหวนนั่นถอดไม่ออกแล้วใช่มั้ย” โอโอะซับให้แล้วหันมาถามผม
“อ๋อ อือ ไม่ออกอ่ะ ไม่อยากได้ด้วยแหวนเชยชิบหายเลย เอาสบู่ถูๆจะออกป้ะ”
“เอ่อ พอยท์คุณปู่ฟังไทยออกเล็กน้อยนะ” อ่าวแล้วก็ไม่บอก บ่นว่าเชยตูจะโดนฆ่าหมกโตเกียวปะวะ
“ปู่ถามว่าตกลงถอดได้มั้ย” โนโนะส่งเสียงเรียบออกมาจนผมกับ
“เอ่อๆ ขอสบู่หน่อยจะลองๆ” หลังจากสื่อสานกันเรียบร้อยการ์ดก็ยกอ่างสบู่ใบใหญ่เข้ามา มีทั้งน้ำยาหล่อลื่นด้วย อื้อหือ กลัวตูขโมยหรือไงฟระ ทุกสายตามองมาที่มือผมที่ดันมีแหวนโคตรพ่อโคตรแม่ของตระกูลเรนงะมาประดับอยู่บนนิ้วนางข้างสาย
“ขอให้ไม่ออก”เสียงกระซิบพึมพำของโอโอะดังลอดเข้ามาในหูผม โถ่ไอ้สัสอยากให้ตูโดนปู่มึงกระทืบหรา ผมรำคาญแม่งเลยบีบน้ำยาหล่อลื่นใส่มือถูไปถูมาพยายามจะเลื่อนแหวนออก ถูไปๆมาๆ ตะลัลลัลล๊า
“#%#@%^^ !!” อะเจ้ย ตะคอกไรวะน่ะตูฟังไม่ออก
“คุณปู่บอกให้ลองเลื่อนแหวน” โนโนะหน้าดุหันมาบอกเรียบๆ อ่อ แหมเก๊าะนึกว่าอะไร เอาล่ะพี่น้องผมก็จัดการงัดแหวนออกมาจากนิ้ว ดึงก็แล้วหมุนก็แล้ว มันไม่ออกอ้ะ
“เหมือนมันจะไม่ออกอ้ะ แหะๆ” ผมยิ้มเจื่อนๆมองทุกคน
“%$#$%%^$%^^##@@#% !!” หญิงสาวที่ยืนข้างๆโนโนะในงานเธอลุกขึ้นชี้หน้าด่าผม พร้อมกับก้าวเท้าวิ่งเข้ามา เฮ้ย มาทำไมวะ ผมเลยโยกตัวหลบฝ่ามืออรหันต์ของเธอ เป็นเหตุให้เธอเซไปเซมาจนล้มหน้าจุ่มอ่างสบู่
“ไม่ได้ทำนะเออ เธอล้มเอง” ผมยิ้มเจื่อนๆแก้ตัวทันที
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด” ฟันธงผู้หญิงทุกชาติกรีดเหมือนกันอันนี้ผมเข้าใจ
“$$#^&$@#%^& !!” พ่อแม่เธอเริ่มเดือดร้อนแทน
“$$#$&*%#@@!@!#^&*& !!” เพื่อนเธอเริ่มชี้หน้าผมแล้วโวยวายอะไรบางอย่าง อืมม ผมควรยิ้มรับพวกเขานะ เพราะผมฟังไม่รู้เรื่องมารยาทที่ดีคือการยิ้ม
“อุ้บ .คิก” ไอ้โอโอะมันก้มหน้าหัวเราะชัดๆ !!!
“ปู่มองอยู่ ทำตัวดีๆ” เสียงจากคนอีกคนที่ยังคงนิ่งแต่ผมแอบเห็นรอยยิ้มมุมปากนา มันตลกหรือไงเนี่ย ผมหันไปมองหน้าคนจุ้มสบู่ทันที ตอนนี้กำลังแสบตากริ๊ดๆเร่าๆ พ่อแม่ก็พยายามดึงๆ เออๆเอาเข้าไป แม่ผีฟองสบู่ !
“#^^##$$@@$^&&!%^ !!” เสียงปู่ของไอ้สองพี่น้องตวาดดังๆจนทุกคนเงียบ แต่พ่อแม่พวกเค้าก็พยายามเถียงอะไรบางอย่างกลับ
“$&$$#@#&(*T^%%$&I !!!!! $^&^#@!@%%$@$%&^ !!” แล้วคนแก่ก็หมดความอดทนลุกขึ้นชี้นิ้วไปทางประตู ออกปากไล่บรรดาพ่อแม่ผู้ปกครองพร้อมสองสาวไปทันที รวมถึงเรียกการ์ดมาลากออกไปด้วย อื้อหือเด็ดขาด แต่ผมได้ยินเสียงตวาด ตะคอก ที่น่าจะเป็นการสาปแช่งนะ ผมไม่รู้จะทำยังท่ามกลางสถานการณ์ที่ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย เลยทำได้แต่โบกมือให้พวกเขา พร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ แต่สองสาวกลับแยกเขี้ยวใส่ผมซะงั้นจนพวกเธอลับประตูไป อ้าวตูทำไรผิดว้า ??
“^$#$^^$#@#$%%” คราวนี้คนแก่ก็หันมาทางผม พูดอะไรบางอย่าง
“ปู่ถามว่าจะเลือกใครระหว่างเราสองคน” เสียงเครียดของโอโอะทำเอาผม งง
“เฮ้ยผมเป็นผู้ชายนา” ผมรีบดึงวิกตัวเองออก โชว์ผมเกือบสกินเฮดที่พึ่งไปตัดมาใหม่ มันยาวกว่าสกินเฮดเยอะนา !!
“#%^$@$^&^$$*^@&**$#$^&*&*T^$##@$^&& !!” คราวนี้คนแก่ขึ้นหนักครับ ชี้หน้าผมตวาดแรงๆ อ้าวเวรตูไม่รู้เรื่อง !!! ผมเลยยิ้มรับงงๆ
“^%^##^&^@%^%^&& “ โอโอะก็ตอบเสียงเจื่อนๆกลับไป ตกลงมันอะไรกันวะเนี่ยตูงงหมดละนะ !
“คุณปู่บอกว่ารับไม่ได้ที่แหวนเลือกผู้ชาย หาว่าเราสองคนเป็นจุดด่างพร้อยของตระกูล” เสียงเรียบๆทำให้ผมเกตทันที อ้อออออ แบบนี้นี่เองตกลงผมเป็นแบบนั้นรึเปล่าว้า ?
“#%^$&$R^$^#%#^”
“$%^##@%&&&&&*&” คราวนี้กลายเป็นโนโนะกับคุณปู่คุยกันมั่ง อะไรมันจะเวินเว่อแบบนี้ว้า
“#^^#E$&*$#&**%^$*#$$@#$%%$” เอาคุยเข้าไปภาษาเอเลี่ยนเนี่ยให้มันรู้ไปสิ ! ว่าไอ้คนแต่งมันจะใจร้ายไม่ให้ผมเป็นภาษาญี่ปุ่นซักที
“พอยท์แต่งงานกัน”
“อือ หะ อะไรนะ ?” ผมยอมแต่งงานกับไอ้โนโนะไปได้ยังไงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“โหยพี่ ทำไมขอก่อนผมวะ ผมอยากแต่งอ้ะ”
“เสียใจด้วย”
“ไม่ยอมอ่ะจะแต่งจะแต่งจะแต่ง”
“$&^#$&**&%$&&@%%^ !!” เสียงคนแก่ดังขึ้นเป็นเสียงสุดท้ายแล้วเดินหนีออกจากห้องบอลรูมไปทันที ตกลงมันอะไรวะเนี่ย ?
“โหยแม่งอดเลยอ้ะ เซ็ง”
“อะไรอ่ะ”
“ก็ปู่บอกให้พอยท์แต่งหญิงไปแต่งงานหลอกๆก่อน แต่มันแปลกๆไงครับถ้าแต่งชายสองหญิงหนึ่งปู่เลยให้เลือก ส่วนอีกคนก็ออกข่าวไปว่ากลัวว่าถ้าแต่งกับคนที่แหวนไม่ได้เลือกจะเกิดเหตุอันตรายอะไรแบบนี้ ซึ่งก็พวกหัวเก่าๆก็ยังเชื่อกันอยู่ไงครับ ก็กลายเป็นแต่งกับใครคนหนึ่งแล้วพี่ดันขอก่อน เราเลยอดแต่งกันเลย”
“อ๋อออ แบบนี้นี่เอง เฮ้ย แต่งหญิง บ้าไม่เอา ไม่แต่ง เลิกๆ กลับไทย ไม่เอาเว่ย”
“ไม่ได้” คราวนี้สองเสียงผสานกันเลยแฮะ
“ต้องได้”
“ไม่ได้”
“อะไรวะจะกลับอ่ะ จะกลับ ทำไมๆ ข้อง ?”
“มาก”
“ไม่กลับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
“โอเคไม่กลับ”
“เฮ้ยพูดผิดจะกลับบบบบบบบบบบบ”
“เสียใจไม่ทันแล้ว นอนห้องเดิม”
“ไม่เอา จะกลับห้อง ไม่นอนแล้วบ้านคนนิสัยไม่ดี”
“ไม่คิดถึงพวกเราหรือไง หืม” สายตาหวานเชื่อมจากไอ้สองคน พร้อมกับร่างที่ค่อยๆเขยิบเข้ามาหาผม อยากจะเขยิบหนีเหลือเกินแต่เหน็บกิน ซวย !!!
“มะ .. ไม่”
“แล้วใครกันนะที่เขียนชื่อพวกเราไว้บนเพดาน” เฮ้ยมันเห็นได้ไง ไอ้พวกทุเรศเอ้ยแอบเข้าห้องคนอื่น นิสัยว่ะ !!
“หมามันมาฉี่”
“ทำไมหมาฉี่สูงจัง หืมม” โอโอะกระซิบชิดปากผมแล้วเบียดจูบลงมาหนักๆ
“อื้อออ …”
“คิดถึง” เสียงกระซิบจากอีกคน พร้อมกับความรู้สึกของการถูกไซร้คอ มันวาบหวามจนผมเผลอโอบคอโอโอะ
“ขอนะพอยท์นะ ..”
“อื้อ ..” ผมเอนตัวลงนอนกับพื้นห้อง พร้อมกับร่างคนสองคนที่เขยิบเข้ามาใกล้ ไม่อยากจะยอมรับว่าเพียงแค่พวกเขาสัมผัสก็ทำให้ผมรู้สึกดี .. การได้เห็นพวกเขาชัดๆ ทำให้ผมรู้ว่าผมคิดถึงพวกเขาเหลือเกิน .. ผมยกมือไล้ไปตามโครงหน้าคมของพวกเขา โอโอะจับมือผมลูบหน้าเขาไปมา โนโนะกลับจับมือผมไปจูบหนักๆ
“พี่ชาย .. พี่พอยท์” เสียงหวานของเจ้าหญิงทำเอาผมกับไอ้สองพี่น้องที่ดันอยู่ในสภาพเสี่ยงรีบลุกขึ้นนั่งเรียงแถวเรียบร้อยยิ้มแหยๆรับหน้าเด็กน้อยที่หมุนวีลแชร์เข้ามา
“พี่พอยท์ .. หนูคิดถึงค่ะ” นัตสึกิอ้าแขวนกว้างๆจนผมอดใจไม่ไหวต้องเข้าไปกอดแน่นๆ
“พี่พอยท์เก๊าะคิดถึงเจ้าหญิงน้อยค่ะ เหงามั้ยคะ หืมม”
“อื้ออ .. พี่ชายไม่มีเวลาให้หนูเลย หนูคิดถึงพี่พอยท์ พี่พอยท์จะกลับมาอยู่กับนัตสึกิใช่มั้ยคะ” ผมหันขวับไปมองไอ้พี่ชายทิ้งน้องทันที
“ไมทำงั้นอ่ะ”
“ก็คือ .. ยุ่งๆเล็กน้อยเรื่องปู่ เรื่องานหมั้นอ่ะครับ” โอโอะส่งเสียงอ้อนๆมา อื้อหือทิ้งน้องได้ไงฟระ สงสัยจะหลงแม่สาวสวยนั่น
“ยุ่ง กว่าจะกลับก็ดึกแล้วนัตสึกินอนแล้ว”
“ละเลยชัดๆ เนาะเจ้าหญิงเนาะ”
“ช่ายๆ หนูงอนแล้ว” เจ้าหญิงน้อยทำปากยื่นๆใส่สองพี่น้องแล้วก็สะบัดหน้าหนี เอาล่ะเป็นไงล่ะโดนเจ้าหญิงงอนแล้วพวกเอ็ง
“เอาเป็นว่าพี่พอยท์ช่วยงอน”
“เฮ้ย !”
“ตามนี้แหละ ป่ะๆคืนนี้พี่พอยท์นอนกับนัตสึกินะครับ”
“ค่ะ ไปกันเถอะ ปล่อยคนใจร้ายอยู่กันไปสองคนแบร่ๆ” ผมเข็นวีลแชร์ออกมาพร้อมกับหันไปทำสายตาไม่พอใจใส่ไอ้สองพี่น้องมฤตยูข้อหาหลงสาวมากเกินความจำเป็น เหอะ ทำมาบอกว่าคิดถึง ! ขนาดเวลาสนใจน้องยังไม่มี ! อไอ้พวกเจ้าชู้เอ้ย
-
:เฮ้อ: ดีใจ ที่ไม่มาม่า
:pig4:
-
ฮ่าๆ ><~ :laugh: :laugh: :laugh:
หนูพ้อยท์เอ้ยยย ชีวิตเเกสะกดคำว่าเครียดเป็นไหม คึคึ :a5:
เอาละบะบาย รอต่อไปหึหึ
:z13: :z13: :z13:
-
คุณปุ่หาข้ออ้างได้น่าเชื่อถือมากเลยค่ะ :really2:
รักคุณปู่จังเลยที่เข้าในแหวน และเข้าใจหลาน o13 :L1:
-
คืนนี้อดไปก่อนนะพี่น้องโนะโอะ
-
แล้วทีนี้จะเป็นไงต่ออะ น้องพ้อยท์คงต้องแต่งหญิงแน่เลย แต่จะให้คู่กับใครออกสื่อดีละ
-
:pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh: อด
-
แอ๊กกก 2 พี่น้องอดเลย :a5:
55 ช่วยเจ้าหญิงงอลไปซะ พอทย์ :m20:
รอตอนต่อไปนะจ๊ะมนัมากเลย :a3:
:L2:
-
ในที่สุดก็กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว :mc4:
-
อยากได้ยาวๆๆๆ ยามมั่กมากอ่ะ :serius2:
-
o13
-
อยากให้พอทย์ผู้ญี่ปุ่นได้อ่า
จะได้รู้เรื่องกะเขามั่ง
แล้วเราก็จะได้รู้ด้วยย
:L2: :L2:
-
อีชะนีสองตัวอด 55555555555
สะใจ :m20:
-
:m20:
-
อดเลย 555
-
อดเลยทั้งสองคนอิอิ
-
สมน้ำหน้า 2 หนุ่ม
พอยท์ o13 o13
-
กร๊ากกกก
สมน้ำหน้าอ่ะ
อดค่ะ ++
ฮ่าๆๆๆ
ปล คืนนี้ไม่ได้
คืินพรุ่งนี้ก็ " จัดหนัก " ไปเลย
-
รอ ร้อ รอ
รออย่างใจจดใจจ่อค่ะ :monkeysad:
-
o13
-
พี่ได้แต่งแต่น้องอดแต่ง....
คุณ(คน)น้องจะยอกหรอคะ.... คุคุคุคุ....
-
คืนนี้อด
-
เย่ ในที่สุดท่านปู่ก็อนุญาติ ด้วยแรงแห่งแหวนต้องสาปปป
555
เสียใจแทนโอะด้วย งานนี้ใครเร็วใครได้
นึกว่าจะมีงานแต่งแบบเจ้าสาวขอสองซะแล้ว อิอิ
-
คิดเหมือนกันน่าจะให้พอยท์ฝึกญี่ปุ่นได้แล้วนะ o18
-
ฮ่า ฮ่า พอยท์ทำคุณปู่งอน เอิ๊กกกกกก
-
พ้อยท์รู้จักคำว่าเครียดบ้างป่ะเนี่ย :laugh: :laugh: ดีแล้วหล่ะที่พ้อยท์ฟังยุ่นไม่ออก จะได้ไม่เครียด ฮ่าๆๆ
จะว่าไปไหงคุณปู่ถึงให้แต่งง่ายๆแบบนี้เนี่ย ?? โนะได้แต่งคนเดียวซะงั้นอ่ะ แต่ไม่เป็นไรนะโอะ เพราะเวลาอยู่บนเตียงก็ครบสามคนอยู่แล้ว o17
+1ให้คนเขียนนะคร้าบ~ :กอด1: มาต่อไวๆนะฮะ
-
:laugh: :laugh:
-
:m20:
สมน้ำหน้า อิอิ โดนงอนยาวแน่ๆเลย อิอิ
อด อด อด :laugh:
-
น่ารักอ่ะตอนนี้ อยากจับเจ้าอาร์ตตัวพ่อมาฟัดแทนโนโนะกับโอโอะ
เจ้าหญิงน้อยไม่น่ามาขัดจังหวะเลยง่า...(หื่นมากตรู)
ในที่สุดเจ้าพ่อคุณปู่ก็ยอมรับสะใภ้บ๊องๆ คนนี้แล้ว เย้ๆ :mc4: ดีใจด้วยนะพอย์ท
-
:L1:
-
โดนงอนซะแล้ว
แต่พอยท์ยังคงคอนเซปฮาแตกจริงๆ 55+
-
อยากเห็นงานแต่งจัง
เจ้าสาวของเราจะสวยขนาดไหนนะ
-
งานนี้ก็อดไป คิคิ
แต่แหวนนี่เข้าใจเลือกคนนะ
เลือกน้องพ้อยท์
o13 o13 o13 o13 o13
-
ช่วยงอนด้วยอีกคน ชริส์!!! :a14:
-
:laugh: ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สะใจมากมาย
หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ สองพี่น้องนี่ o18
แต่ก็ดีที่เรื่องมันไม่ได้ยุ่งเหยิง วุ่นวายอะไรไปมากกว่านี่อ่ะเนาะ o13
-
:m20:
อดเห็นๆ อยากสงสารนะแต่ สมน้ำหน้าอ่ะ
55555+
-
สู้ๆคับ
-
ดูท่าแล้วงานนนี้คงอดอ่ะ
-
คุณปู่หัวโบราณแต่กลับเป็นผลดีกับหลานๆ
แต่งหญิงมาตั้งสองครั้งแล้ว ต้องแต่งอีกครั้งเพื่องานสำคัญคงไม่เป็นไรหรอกน่าพอทย์
:pig4: น้องแบม
-
:m31: :m31:
อดเลนสองพี่น้อง :laugh: :laugh: :laugh:
-
:m20: ฮาได้อีก
-
ชมด. นะคับพี่น้อง 555555
:jul3: :jul3: :jul3:
-
ในที่สุดก็อ่านทันนน
ชอบมาก ฮาได้อีก
-
:m20:อดเลย
-
อ่านทันแล้วว
อยากเห็นพอทย์แต่งหญิงอ่า
อัพเร็วๆน่ะค่า
-
พอยท์จะได้แต่งงานแล้ววว
:-[ :-[
-
ขอบคุณนะจ๊ะ
อ่านตั้งแต่ต้นยันจบในเวลาทั้งหมด 5 ชม.
สนุกมากๆ ลุ้น หลากหลายอารมณ์จริงๆ
อ่านไปเรื่อยๆ ได้ทั้งขำ ยิ้ม หัวเราะ เศร้า
รั่วได้ใจจริงๆ เลย คุณแบมเก่งมากๆ เลย
ชมจากใจ สัญญาว่าจะติดตามต่อไปเรื่อยๆ จ๊ะ
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ 555 5 55
ตอนหน้าน้องพอยท์จะเสร็จ โอะโนะแล้วใช่มั้ยฮ๊า าา :-[
จัดเต็มไปๆๆ
-
เอ้า
ร่วมด้วยช่วยงอน :a14:
สถานะการณ์นี้ถือว่าปลอดภัยไปอีกครั้ง
ถึงแหวนจะไม่ถูกใจ ก็ทนใส่ไปเหอะ o13
-
แหวนเลือกได้ถูกคนจิง ๆ
-
พี่พ้อยท์!!! น่ารักอ่ะ :impress2: :impress2:
:m3: :m3: :m3:
-
แบมเป็นหวัด ไอมาหลายวันค่ะล่าสุดแม่งดคอมแล้วเน้อ TT หายจะรีบมาลงนะคะ ขอโทษทุกๆคนด้วยค่า
แอบมาแจ้งผ่านบีบี TT. ฮืออออ
-
รักษาสุขภาพเน้อ
หายไวไวจ้า
-
ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ :impress:
-
แอบอยากรู้ช่วงที่เค้าคุยกันเป็นภาษาต่างดาวอ่ะค่ะวว่าเค้าพูดอะไรกันบ้าง เหะๆ
แต่น้องพ้อยท์ก็ยังฮาได้คงเส้นคงวามากๆเลยนะคะนั่น
อ่านไปก็ขำไป ๕๕๕๕
รอดูวันงานแต่งงานของโนโนะและน้องพ้อยท์อยู่นะจ๊ธ
แล้วน้องแบมหายไม่สบายไวไวนะจ๊ะ
-
พอยท์ช่วยเจ้าหญิงน้อยงอนพี่ทั้ง 2 ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ซวยไปเลยโอโอะ-โนโนะ
-
โฮะๆๆๆ หัวเราะอารมณ์ดีกันไป :laugh:
-
สนุกอ่าาา
พอยท์งอล 5555 : o18 o18
ดูแลสุขภาพด้วยน้ะฮะ :L1: :3123: :pig4: :L2:
-
ตอนที่ 20
สงครามเย็นเกิดขึ้นในตระกูลเรนงะจนได้โดยฝ่ายขวา พี่น้องมาเฟีย VS ฝ่ายขวาพอยท์และเจ้าหญิงน้อย งานนี้ดูก็รู้ว่าฝ่ายใดจะมีชัยดังนั้นฝ่ายที่ดูเหมือนจะแพ้แน่ๆก็เริ่มหงอเข้าไปทุกวันๆ พยามแล้วพยามอีกจะง้อให้หายงอนก็ดันยิ่งงอนเข้าไปใหญ่ จนสุดท้ายก็ต้องวางแผนพิชิตใจนายตัวร้ายกับเจ้าหญิงน้อย(อย่างกับชื่อนิยาย)
“พี่พอยท์คะ เราจะหายงอนกันตอนไหนดีคะ” สองร่างที่นั่งซุบซิบกันอยู่มุมสวนกำลังหารือกันเรื่องอันยิ่งใหญ่อยู่นี่เอง
“อืม … เมื่อเขาพิสูจน์ว่าจะไม่ทิ้งเราอีกดีมั้ยครับ”
“ดีค่ะ ! หนูเบื่อแล้วกับพฤติกรรมนิสัยไม่ดีของผู้ใหญ่ใจร้าย”
“โอเคครับ ! มาๆ Give me five เย้ !” ขนาดมือของคนสองคนก็ตบกันดัง แป๊ะ ! เรียบร้อยเป็นอันเสร็จแผนการงอนสะท้านโลก
“หนูเบื่อจังเลยค่ะ หนูอยากไปโรงเรียนแต่คุณปู่กับพี่ชายไม่ยอม” ใบหน้าเศร้าๆของนัตสึกิทำเอาพอยท์ของเราเริ่มอยู่ไม่สุข ด้วยความไม่ชินกับอะไรก็ตามที่ดราม่าเรียกน้ำตา ! มันไม่ใช่นิสัย !!! เอาวะ !
“ไปวาดรูปเล่นกันมั้ย”
“แต่ว่ากระดาษหมดแล้วนี่คะ”
“อืม .. ต้องหาอะไรที่มาแทนกระดาษ” ร่างโปร่งครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วดีดนิ้วเป็นอันคิดออก
“ป่ะ พี่พอยท์รู้ละ ไปกันเร้ววววว กระดาษแผ่นยักษ์รอเราอยู่ !!”
และแล้วห้องนอนหรูหราสไตล์ยุโรปของสองพี่น้องนาซึโนะและนัตสึโอะก็กำลังเปลี่ยนไป ด้วยการโดนสั่งย้ายเตียงไปชิดมุมหนึ่ง พร้อมดึงพรหมออกไปหมดเหลือแต่พื้นไม้รามิเนตสีเหลืองเกือบทอง กระป๋องสีสารพัดถูกเปิดฝาออกมา
“เรามาเต็มที่กันเลยนะคะพี่พอยท์ นัตสึกิจะเอาให้สวยเลย”
“โอเคครับ!! เดี๋ยวบนเพดานกับพื้นพี่พอยท์ทำเอง นัตสึกิวาดกำแพงตรงนี้นะครับ”
“ได้เลยค่ะ” เจ้าหญิงน้อยกำมือแน่นสายตามุ่งมั่น แล้วเริ่มผสมสีตามคำสอนของอาจารย์พอยท์ ฝ่ายอาจารย์ก็เปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อยืดสีขาวเลอะสีตัวเก่งที่หอบหิ้วมาจากเมืองไทย กางเกงเลสีสีดที่เลอะซีเป็นจุดๆ พร้อมกับผ้าคาดหัวผืนใหญ่ แปรงทาสีมากมายหลายไซส์ถูกเทกองรวมกันบนพื้น จานสีขนาดใหญ่วางเรียงกันพร้อมการผสมสีอย่างรวดเร็ว และแล้วจิตกรจำเป็นทั้งสองคนก็เริ่มละเลง !!!
“คุณพอยท์กับคุณหนูอยู่ที่ห้องนอนของคุณชายแล้วค่ะ” คำบอกเล่าจาดเมดทำเอาทั้งสอง งง ไปเล็กน้อย หรือว่าจะหายงอนแล้ว ? ต้องไปดูซะหน่อย
“พี่ว่าพอยท์หายงอนยัง”
“กลัวว่าจะทำอะไรแผลงๆนี่สิ”
“คิดเหมือนผมเลยว่ะ” ขายาวๆพาร่างสูงของคนสองคนมาถึงห้องนอนของตัวเอง แต่คราวนี้กลับต้องทำใจก่อนเปิดประตูเข้าไป !!!
ผ่าง !!! ภาพห้องนอนที่เปลี่ยนไปทำเอาสองคนเหวอไปเล็กน้อย โซนหน้าที่เป็นส่วนห้องนั่งเล่นเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ฝั่งห้องนอนกลับเปลี่ยนไปทุกอย่าง !! เตียงถูกเลื่อนชิดกับตู้เสื้อผ้า พรหมถูกดึงออกไป กำแพงด้านหนึ่งกลายเป็นรูปดอกไม้กับผีเสื้อบิดๆเบี้ยวๆ ที่ยังไม่เสร็จ รวมถึงมีเขียนชื่อว่านัตสึกิไว้ด้วย ส่วนบนพื้นรามิเนตกลายเป็นรูปวงกลมที่ถูกวาดรูปแสดงไปหน้าต่างๆหลากสีสันต์ทั้งยิ้มเอย โกรธเอย ปากเบี้ยวๆเอย เบียดๆกันอยู่บนพื้นที่ยังไม่เสร็จเหมือนกัน ส่วนร่างของจิตกรทั้งสองคนกำลังนั่งเล่นกันอยู่ริมระเบียง เสียงหัวเราะคิกคักดังลอดเข้ามาในห้อง
“เอ่อ … ห้องเราหรอเนี่ย”
“คงงั้น”
“ให้ตายเหอะ !”
“ยิ่งกว่าตาย” สองคนพี่น้องมองกันด้วยความหนักใจ จะทำยังไงกับสภาพห้องดีละเนี่ย ทั้งกลิ่นสีกระป๋องสี รวมถึงสภาพที่ไม่น่าจะนอนได้ วันนี้โดนยึดห้องแล้วสินะ
“เอางี้ดีปะ เราก็อ้างว่าห้องนอนไม่ได้ ไปนอนกับพอยท์กับเจ้าหญิงน้อยไงพี่” นาซึโนะขมวดคิ้วเล็กน้อย ก็จะยิ้มออกมาบางเบา
“ก็ดี” และแล้วทั้งสองก็เดินออกจากห้องไป เตรียมซ้อนแผน !!
จวบจนกระทั่งเวลาอาหารเย็นทุกคนถึงมาพร้อมหน้า สองพี่น้องทำเป็นพึ่งกลับมาจากทำงาน ส่วนคุณปู่นอนพักที่บริษัทไม่ยอมกลับบ้านเนื่องจากยังรับกับเรื่องนี้ไม่ได้ โต๊ะอาหารจึงประกอบด้วยคนสี่คนที่มีสองคนหัวเราะคิกคัก ส่วนอีกสองคนแกล้งทำเนียนเตรียมลงมือเผด็จศึก
กลางดึกคืนนั้นเองขณะที่พอยท์กำลังนอนอยู่ข้างๆเตียงของเจ้าหญิงน้อยก็ได้มีร่างสองร่าง ที่มั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่าไม่ได้รับเชิญค่อยๆย่องเข้ามา ก่อนจะก้มลงล้มตัวนอนข้างๆร่างโปร่งของคนนอนบนพื้น
“อ้ะ อื้ออออ …” ทัตสึโอะรีบยกมือปิดปากพอยท์จากด้านหลัง ซึ่งเจ้าตัวก็ตกใจรีบดิ้นไปมา
“ชู่ววว เดี๋ยวเจ้าหญิงตื่น” นาซึโนะแกล้งทำเสียงเข้มบอกคนงัวเงีย ที่เริ่มตั้งสติได้มองซ้ายมองขวาก่อนจะรู้ว่าคนที่ลอบเข้ามาเป็นใคร ก็จัดการถลึงตาใส่ทันที
“ห้องเหม็นสีจะตาย อย่าใจร้ายให้นอนกลางกลิ่นสีเลยนะพอยท์” ทัตสึโอะกระซิบเสียงพร่าข้างๆหูของพอยท์ เหมือนอารมณ์จะเริ่มขึ้นเล็กน้อย
“คิดถึง” เสียงของคนมาดนิ่งก็กระซิบข้างหูเช่นกัน ก่อนคนสองคนจะเริ่มทั้งจูบทั้งขบทั้งเม้มใบหูข้างเดียวกัน ความเสียวกระสันเกิดขึ้นในตัวพอยท์ทันที อยากจะครางออกมาก็โดนมือหนาของทัตสึโอะปิดไว้ ทำได้แค่สงเสียงในลำคอ
“ไปอีกห้องกันนะพอยท์” เสียงแหบพร่าพร้อมอารมณ์ที่กั้นไม่ไหวแล้วของทัตสึโอะดังขึ้น และไม่ยอมรอคำอนุญาตจัดการอุ้มพอยท์ขึ้นในอ้อมแขนแล้วเดินออกมาจากห้องเจ้าหญิงน้อยทันที นาซึโนะก็ไม่ยอมเสียเวลาก้มตัวลงหอมหน้าผากเจ้าหญิงน้อยแล้วเดินตามออกมา ขายาวๆของทัตสึโอะรีบเร่งลงไปชั้นสองตรงสู่ห้องรับแขกที่ใกล้ที่สุดโดยมีนาซึโนะวิ่งตามมา ส่วนพอยท์ก็พยายามดิ้นหนีตามระเบียบแม้จะเริ่มมีอารมณ์เสียวกระสันขึ้นมาบ้างแล้ว
ทำไงดีแบมแต่งฉากนั้นไม่เป็น แอร๊ย (เหรออออ)
ไว้มาอัพแบบจัดเต็มหลังจากห่างหายฉากนี้ไปนาน เตรียมทิชชู่ไว้นะคะ เตรียมกล้องวิดิโอ และปูเสื่อรอส่องได้เลย อีกซัก 2-3 วันรับรองหายค้าง 555
PS; ช่วงนี้เปิดจองเรื่องสั้นซีรีส์ เมียหรือหมา นะคะ 162 หน้า ใครสนใจก็ลองไปอ่านดูก่อนก็ได้นะคะ มีห้าเรื่องในเล่มเน้อ
-
โอโอะ เจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการมากๆเลยอ่ะ
ตอนต่อไปอีก2-3วัน.....
โอเคค่า ตอนนี้ก็ขอไปเตรียมกล้อง เจาะรูผนัง ติดไมค์ เตรียมเลือด เตรียมกระดาษทิชชู่ ก่อนก็แล้วกันเนอะ
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ :z1: :z1:
-
อ่านะ น้องพอย์ท ทำห้องเขาเหม็นกลิ่นสีเองนะ
ก็รับผิดชอบไปแล้วกัน อุๆ เต็มๆ เลย
-
:z1: รอฉากหวานๆ สวีทๆ เอาให้เลือดท่วมจอเลยนะ :haun4:
-
:o11: อีก 2-3 วันเลยเหรอ...
:pig4: น้องแบม
-
อ๊ากกก ไรเตอร์แกล้งงะ :z3:
ถ้าตัวเองแต่งไม่เป้นจริงพอทย์จะเสียซิงได้ไงเล่า o22
มาต่อไวไวนะจ๊ะ รอ นะ :-[
:L2:
-
ขอบคุณจ้า
แผนซ้อนแผน เดี๋ยวก็ได้เจอกับแผนซ้อนแผนซ้อนแผนอีกทีหรอก
ฮ่าฮ่าฮ่า งอนเข้าไปอีกจะหงอยหนักกว่าเดิม ^ ^
-
เง้อ อ อ อด ฉากนั้น...อด
555+ ติดตามค๊า ติดตาม สู้ๆค่ะ
:L2:
-
แบมแบมใจร้าย
2-3 วันเชียวหรอ
-
จะเตรียมทิชชู่รอน้าาาา อิอิอิอ
-
ค้างคามากมาย เตรียมปูเสือรอค่ะ :z1:
-
ค้างๆเลือดได้พุ่งเเน่ๆ
-
พอยท์ใจอ่อนแล้วดิ๊ เจอลักพาตัวไปเลยยยย
:haun4: :haun4: :haun4:
-
เสื่อพร้อม กล้องวีดีโอพร้อม ทิชชูพร้อม ขนมพร้อม
จัดเต็มได้เลยจ้า :oo1: :oo1: :oo1:
-
รออย่างใจจดใจจ่อ อิอิ
ขอสเปเชียลสุดๆ เอาแบบเลือดพุ่งหมดตัว สมองไหลกระจาย
เอ๊ะ! นี่มันนิยายสยองขวัญเปล่าหว่า ชักงง
-
มานะ มานะ มาไวไวนะ
อุปกรณ์พร้อม ฉากพร้อม คนดูพร้อม
รอนักแสดงอย่างเดียวเลยตอนนี้
:z1: :z1:
-
เตรียมให้พร้อมไว้เลย จัดไปอย่าให้ต้องรอ อิอิ
-
ทำไงดีแบมแต่งฉากนั้นไม่เป็น?
กำลังจะตอบคำถามนี้อยุ่พอดี แต่เห็นคุณคนเขียนตอบซะแล้ว กำลังจะถามกลับไปอีกว่า หรอเหมือนกัน แถมมีหลักฐานตั้งมากมายที่สามารถยืนยันได้ด้วย
รอค่ะๆๆ เดี๋ยวต้องไปหาเลือดมาสำรองไว้ก่อน :z1: :z1:
-
o18 o18 o18
-
พอย เตรียมตัวโดนเชือด หึหึ o18 o18
-
เด๋วไปเตรียมเลือดสำรองก่อน :haun4:
แล้วจะนอนรอ
-
รอ รอ รอ :a12:
-
โหหห สองคนนี้นะ!!!
ว่าแต่ นาทีนี้
เสื่อไม่ต้อง ตั้งกล้องรอแล้วค่ะ^^
-
ตอนหน้าเตรียมเสียเลือดดด :jul1: :jul1:
ไปหาเลือดเต็มดีกว่าเดียวมาแล้วเป็นลม
ปล.ห้องถูกยึดกลายเป็นงานศิล(เปอะ)ปะไปแล้ว^-^
-
ต้องไปขอรับบริจาคเลือดรอตอนหน้า อิอิ
-
ซ้อนแผนกันได้เก่งจริงๆ ที่น่าปวดหัวกว่าคงเป็นคุณปู่ ตอนมาเจอห้องเป็นแบบนี้แล้วจะว่าไงบ้างก็ไม่รู้
-
กรี๊ดๆๆๆๆ :-[
ชอบมากมายค่ะ สนุกมาก รอทุกวันเลยค่ะ
555+ เป็นกำลังใจให้นะคะ o13
-
ใจร้ายมากอ่ะ :serius2:
:sad4:
-
ปูเสื่อรอ :z1:
-
ระบายสีห้องนอนแล้วก็มาระบายเลือดกันที่ห้องรับแขกต่อ :m10:
เตรียมเลือดสำรองไว้พร้อมรอตอนหน้าแล้วคร้าบบบ
-
ทะทะ ทำกันแบบนี้ได้ไง
:seng2ped:
มาต่อไวๆ นะคะ
ตอนนี้ได้แต่จิ้นปลอบใจตัวเองไปก่อน :laugh:
-
:z1: :z1:
-
บร่ะบร่ะ ตอนหน้าน้องพ้อยท์โดนจัดหนักสินะ :z1:
ฮุฮิ
-
:z1: ตอนหน้าแล้วซินะ ฮุฮุ ปูเสือนั่งรอด้วยคน ฮ่าๆ
แค่คิดก็สนุกแล้วซิ
-
รอออ จ้าาาาาา ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
กรีดร้องอย่างโหยหวนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน(ไม่ใช่แระ)
ค้างคารีบมาต่อนะจ๊ะ
-
แหม แต่งฉากนั้นไม่เป็น แสดงว่าเรื่องนี้มีคนแต่ง 2 คนเหรอค่ะ :jul3:
-
:L2:
-
สรุปงานนี้พอยท์เสร็จ 55+
-
อ๊ายค้างงงงงงง :haun4:
เมียหรือหมาหนูยังไม่ได้อ่านเลย
แต่จองไปแล้วเด้อออ ไม่อ่านหรอก
เห็นของพี่แบมหนูซื้ออยู่แล้ว o13
-
อ๊ากกก ปล่อยให้อยากแล้วจากไป :o12:
-
อ๊ากกกกกกกกกก
ทิชชู่พร้อม!!! :pighaun
เสื่อพร้อมมมม!!!!! :pighaun:
กล้องวีดีโอพร้อม!!!!!! :pighaun:
-
ตกลงพอยท์จบศิลเปรอะมาใช่ม๊ายยยยย วาดที่ไหนที่นั่นพินาศ555
-
ง่า
อยากบอกว่าค้างงงง
มาสั้นจังเลยอ่า :m16:
-
:z1:
-
:z1: :z1:
ระหว่างรอสงสัยต้องไปเลือดสำรองไว้ หุหุ :z1:
แต่ว่ามาเร็วๆน้าา :call:
-
เสื่อพร้อม!
กล้องพร้อม!
เลือดพร้อม! (ไปขอรับบริจากเลือดมา หุหุหุ)
แล้วท่านพร้อมหรือยัง!!!!!!!!
-
เตรียมเสื่อรอ
เต้นรอบนเสื่อล่ะกัน ไม่อยากนอน :z2:
:กอด1:
-
ตอนที่ 21
ร่างของพอยท์ถูกโยนลงกับเตียงกว้างพร้อมกับทัตสึโอะที่เลื่อนตัวขึ้นทามทับประกบจูบร้อนแรงกับปากบางๆของพอยท์ มือสองข้างถูกรวบขึ้นด้วยมือข้างเดียวแน่น เมื่อพอยท์เริ่มดิ้นประท้วงทัตสึโอะถึงเริ่มถอนริมฝีปากออก ในขณะที่ร่างบางยังไม่ทันได้ตั้งตัวนาซึโนะก็ดึงพอยท์ขึ้นนั่งตักจากด้านหลังจัดการจับขาเพรียวอ้ากว้างๆ ทัตสึโอะก็รีบดึงกางเกงพร้อมกางเกงในออกไปในทันที แก่นกลายของพอยท์ที่เริ่มแข็งขันเล็กน้อยปรากฏสู่สายตาของคนสองคน โดยที่เจ้าตัวก็อายแสนอายรีบก้มหน้าหงุดๆลงทันที
“อื้อหือ สีฉ่ำน่าลงลิ้นมากครับพอยท์ ขอชิมหน่อยนะครับ”
“อ้ะ อ้า …” เสียงครางหวานกระเส่าดังออกมาเมื่อแก่นกายทั้งลำถูกครอบครองด้วยอุ้งปากร้อนๆของคนตรงหน้าที่ทั้งดูดทั้งกลืนทั้งดุนดันราวกับกินไอติมแท่งก็ไม่ปาน ความเสียวกระสันวาบหวามเกิดขึ้นภายในร่างกายทันที แต่แล้วเสียงครางหวานๆก็ต้องหายไปเมื่อใบหน้าถูกหันให้รับริมฝีปากอีกคนที่ประกบจูบลงมาดื่มด่ำ มือของนาซึโนะสอดเข้าไปในเสื้อของพอยท์แล้วเลิกขึ้นเล็กน้อยจากนั้นยอดอกสีหวานก็ถูกบี้แรงๆ จนร่างบางเผลอแอ่นตัวรับสัมผัสอันเสียวกระสันนั่น แขนสองข้างผวาขึ้นรวบคอนาซึโนะที่หันมาไซร้คอขาวๆหอมกลิ่นสบู่แทน ทั้งด้านบนและด้านล่างถูกเล้าโลมพร้อมๆกันทำให้สุดท้ายแล้วพอยท์ก็ปล่อยออกมาคาปากทัตสึโอะจนได้
“ยังหวานเหมือนเดิมเลยครับพอยท์” ทัตสึโอะใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางกวาดน้ำกามในปากของตัวเองออกมา แล้วสอดใส่เข้าไปในปากพอยท์ที่เริ่มเลียตั้งแต่โคนนิ้วจนถึงปลายนิ้ว แววตาหยาดเยิ้มจ้องมองไปที่ทัตสึโอะจนคนถูกจ้องทนไม่ไหวก้มลงไปไซร้ซอกคออีกข้างทันที มือหนาของนาซึโนะก็เลื่อนลงไปรูดเสียดสีกับแก่นกายของพอยท์เบาๆให้เสียวเล่น ใช้ปลายเล็บสะกิดกับส่วนยอดเย่าเย้าเล็กน้อย จากนั้นก็เลื่อนมาดึงเสื้อของพอยท์ออกในที่สุด ทัตสึโอะรีบจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองจนอวดสรีระร่างกายแกร่งในที่สุด พอยท์ตะลึงตะลานในรูปร่างแข็งแกร่งที่พึ่งมีโอกาสได้สังเกตซิกแพคสวยที่ประดับอยู่ทำให้คนตรงหน้าดูเท่สมชายชาตรี พอยท์ยื่นมือไปลูบไล้เบาๆแต่แล้วก็โดนกระชากกดต่ำลงเข้ากับอวัยวะแข็งขันเบื้องล่าง
“อย่ายั่วสิครับ มาอมให้หน่อยนะพอยท์นะ” แก่นกายร้อนแข็งขันถูกยัดเยียดเบียดเข้าไปในปากบางทันทีจากนั้นเจ้าของมันก็ค่อยๆขยับเอวเข้าออกแรงๆ
“ซี้ดดด พอยท์ดูดให้หน่อยนะ” ปากบางค่อยๆเลื่อนเข้าออกตามจังหวะไปมา ปลายลิ้นเล็กตวัดดุนดันที่ส่วนยอดไปมาอย่างกล้ากลัวๆ แต่การตอบสนองเพียงแผ่วเบากลับทำเอาทัตสึโอะเงยหน้ากัดฟันครางออกมาทีเดียว
ฝ่ายนาซึโนะก็ไม่ยอมแพ้เลื่อนซิบกางเกงตัวเองลงเลื่อนแก่นกายแข็งขันของตัวเองออกมา จากนั้นก็กระชับสะโพกมนของพอยท์ให้ช่องทางด้านหลังได้เสียดสีกับแก่นกายใหญ่โตของตนเบาๆ จากนั้นช่องทางสีหวานถึงได้ต้อนรับนิ้วชี้เป็นนิ้วแรก ร่างของพอยท์สะดุ้งเล็กน้อยเผลอกัดลงบนแก่นกายของคนด้านหน้าจนทัตสึโอะร้องครางออกมาด้วยความเสียว
“อย่าเกร็ง” น้ำเสียงนิ่งๆที่เริ่มพร่าเล็กน้อยด้วยแรงอารมณ์ดังขึ้น จากนั้นแก่นกายใหญ่ยักษ์ก็กระแทกเข้าไปในช่องทางด้านหลังทันทีทั้งๆที่สอดเข้าไปได้เพียงนิ้วเดียว
“อื้ออออ” เสียงครางประท้วงดังลอดออกมาพร้อมการบิดเร่าของร่างบาง นาซึโนะแช่แก่นกายของตัวเองไว้สักพักมือหนาก็เริ่มเลื่อนไปรูดแก่นกายของคนใต้ร่างแรงๆ จนเมื่อช่องทางพร้อมแล้วก็เริ่มขยับเอวกระแทกกระทั้นลงไปรัวเร็วและแรง ทั้งข้างหน้าและข้างหลังถูกปรนเปรอพร้อมกันไหนจะแก่นกายร้อนในปากมันทำให้พอยท์หัวหมุนแต่กลับรู้สึกดีเป็นที่สุด จนเผลอขยับเอวตามจังหวะกระแทกรุนแรงนั่น มือบางก็เลื่อนไปบีบยอดอกตัวเองเพื่อสร้างความเสียวมากขึ้น
“หืม .. ไม่พอหรอครับ หึหึ” ทัตสึโอะกระชากแก่นกายตัวเองออกมาจากปากบางพร้อมๆกับน้ำกามที่พุ่งทะลักออกมาเปรอะเปื้อนใบหน้าหวานเต็มๆ แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไรกับเชิดหน้าครางเสียงดังลั่นกับการกระแทกกระทั้นของคนด้านหลังต่อไป สักพักก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกันในที่สุด พอยท์ทรุดฮวบลงกับพื้นเตียงทันทีแต่อย่าหวังว่าสองพี่น้องจะยอม กว่าจะได้กลับมาต้องอดทนแล้วอดทนอีกแค่นี้มันยังไม่พอหรอกนะ นาซึโนะเริ่มขยับแก่นกายด้านหลังอีกครั้งๆพร้อมๆกับที่ทัตสึโอะขยับไปด้านหลังเพื่อที่จะเข้าไปพร้อมๆกัน
“อ้ะ .. เจ็บ อย่า จะ เจ็บ นะ โอ้ยยย” ร่างบางร้องออกมาน้ำตาไหลพราก แต่ก็ไม่ได้รับความปราณีแต่อย่างใด แต่แก่นกายเบื้องหน้าพร้อมๆกับยอดอกกลับถูกเพิ่มความเสียวขึ้นมาแทน ทั้งเจ็บทั้งเสียวผสมปนเปกันไปหมดจนครางออกมาดังลั่นทั้งๆที่ตัวเองยังแยกไม่ออกว่าเพราะอะไรกันแน่ แก่นกายด้านหลังของคนสองคนเริ่มขยับไปพร้อมกันๆ
“ซี้ดดดด ตอดเป็นบ้า”
”อืม”
ช่องทางคับแคบถูกกระแทกแรงๆอีกครั้งพร้อมจังหวะเพลงรักที่เริ่มขึ้น มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่นจนข้อมือขาวซีด เจ็บ .. แต่กลับรู้สึกดีเป็นที่สุด
“จะไปแล้ว”
“อีกนิดนะพอยท์”
“อื้ออ…” ผ่านไปสักพักทั้งสองก็ปล่อยออกมาพร้อมๆกัน ร่างของพอยท์ทรุดฮวบลงกับพื้นเตียงเอียงคอหอบออกมาแรงๆ
“ผมจะขึ้นอีกรอบแล้วพี่ พอยท์ยั่วมาก” ทัตสึโอะพูดเสียงเครียดเมื่อมองไปที่ร่างบางที่หอบแฮ่กๆ น้ำตาไหลออกมาเป็นทางจากตาที่ปรือเล็กน้อย ไหนจะคาบน้ำกามผสมน้ำลายจากปากบางๆนั่น แล้วยังขาขาวๆที่เลอะเป็นทางนี่อีก แก่นกลายส่วนยอดก็สีชมพูสดล่อตาล่อใจ ยิ่งยอดอกไม่ต้องพูดถึงแดงก่ำเย้ายวนกระเพื่อมไปมาตามอาการหอบ
“อีกรอบแล้วกัน” คำตัดสินจากนาซึโนะเป็นอันสิ้นสุดความอดทน
คืนนั้นพอยท์ไม่รู้ว่าตัวเองโดนไปอีกกี่รอบ เพราะเจ้าพี่น้องสองตัวมันช่างมีเรี่ยวแรงเหลือเฟือเหลือเกิน รู้แต่ว่าตัวเองหมดสติไปคาเตียงนั่นแหละ
บอกแล้วว่าแบมแต่งฉากนี้ไม่เป็น !!
-
:pighaun:
คุณแบทแต่งฉากแบบนี้ไม่เป็นจริงๆด้วย แต่อ่านแล้วตายไปเลย555 :o8:
-
น้องแบมถล่มตัว เอ้ยยย ถ่อมตัวไปแย้วววว
อ้ากกกก เลือดกระฉูดดดด
-
:jul1: นี่ขนาดแต่งไม่เป็นนะแบม :laugh:
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสสสส
อิหนูพอยช้ำหมดแล้ววววว
เรียกเลือดมาค่ะ
-
แบบว่าแต่งไม่เป็น แต่เรียกเลือดคนอ่านได้ :m25:
-
อันนั้นเป็นร่างแยกของแบมแต่งค่ะ 555555
-
อยากจะบอกจิงๆ ว่า พอย์ทน่ะ อึด และทน ที่สุดในเรื่องนี้แระ
รับเข้าไปได้ไง ตั้ง 2 คน พร้อมๆ กันอ่ะ แถม...ไม่รู้ว่ากี่รอบด้วย
โอ้ว...แม่...เจ้า!!! ทำไปได้
ตื่นมาก็หาไร บำรุงเมียหน่อยแล้วกัน เล่นกันซะไม่กลัว อะไหล่เสื่อม
ก่อนวัยอันควรเรย 555+
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ มาน้อยๆ แต่หื่นนานๆ นะ เอิ๊กๆ :pig4:
-
โอววว คางเหลืองแต่พอทย์ ก๊ากกก :jul1:
ไอ้ 2 พี่น้องนี่เกินหื่นจริง 55 :o8:
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ สุ้ๆเน๊ะ :z2:
:L2:
-
นี่ขนาดแต่งไม่เป็นนะ
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:pighaun:
เชื่อก็ได้ว่าแต่งไม่เป็น
ถ้าอย่างนั้นก็แต่งบ่อยๆนะ จะได้แต่งเป็นไง :z1: :z1:
:กอด1:
-
เอิ่ม....แต่งไม่เป็น เลือดแทบพุ่ง :pighaun:
-
ตายๆๆ บานหมดแล้วลูก
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1:
อ๊าก ก นี้ขนาดแต่งไม่เป็นน่ะเนี๊ย ย ย :impress2:
:L2:
-
พอย ช่ำหมดเเล้วเอิ๊กๆ
-
ควบสองตลอดดดดด
ช้ำในกันพอดี นู๋พอยท์
:-[ :-[
-
เลือดจะหมดตัวแล้ว อิอิอิ :jul1:
-
เล่นไม่แฟร์ สองรุมหนึ่งนี่หว่า
เฮ่อ... สงสารพอยท์ต้องรับ(สอง)บทหนัก :haun4:
:pig4: น้องแบม(จอมถล่มตน)
-
:haun4:
-
:m25: :m25: :m25:
-
แบมแบมจ๊ะ
หนูจะใช้ร่างกายพอยท์หนักไปรึเปล่าจ๊ะ?
ต้องเช็คร่างเป็นประจำทุกเดือนซะละมั๊ง
-
:pighaun:
นู๋พอทย์ช้ำหมดแล้วววว
วันหลังต้องฝึกบ่อยๆนะค่ะ จะได้ไม่ช้ำมาก หึหึ :z1: :z1:
-
นี้ขนาดแต่งไม่เป็นนะเนี้ย :pighaun:
-
แต่งไม่เป็นไม่ว่าแต่ ฉากนี้ได้ใจสุดๆ ^^
-
บอกแล้วว่าแบมแต่งฉากนี้ไม่เป็น !!
จะพยายามเชื่อนะ :jul1: :jul1:
-
5555555555555
สงสัยฝาแฝดพี่แบมมาแต่งแน่ๆเลยวุ้ย
:jul1: :jul1: :jul1:
-
เชื่อแล้วว่าไม่เป็นสับปะรด..
แต่เป็นทุเรียนมากๆ หนามแทงจนเลือดหมดตัวเลย
-
แต่งไม่เป็นถ้าไม่หื่น รึป่าว
-
แต่งไม่เป็นจริงจริ๊ง! :haun4:
-
:a5: :z1: :m25: :pighaun: :haun4: :jul1: :jul1:
-
ทุกคนแบมกดบวกเป็นแล้วนะ 55555 จะไปนั่งกดให้ทุกคน เย้เฮ !!!!
-
ขอบคุณนะจ๊ะ
โอ๊วววว จินตนาการได้ไกลมากมาย ^ ^
3P ที่เอ่อ...อืม....อ่า.......
อยากเอากล้องไปแอบตั้งจัง มีใครสนใจ
สั่งจองได้นะจ๊ะ จะได้ไปปั้มให้ (ฟรี)
เป็นกำลังใจให้จ้า แบม
-
แต่งฉากแบบนั้นไม่เป็น เลือดเค้าก็จะหมดตัวแล้ว
นี่ถ้าแต่งเป็น ไม่ตายคาคอมเลยหรอคะเนี่ย 555
-
พอยท์เอ้ย อึดจริงอะไรจริง :m25: :m25:
-
อิอิ เรียกเลือดแต่กลางวันเชียว
หนูพ้อยไหวป่ะคะ ต้องไฟต์นิดนึงเพราะอีกฝั่งเค้ามีสองคน โหะๆๆๆ
รอตอนต่อไปจ่ะ
-
ขอบคุนนะ :pig4:
-
:pighaun: :pighaun:
-
แน่ใจนะว่าแต่งไม่เป็น :m25:
บริจาคไปให้สภากาชาติได้เลยนะเนียยย :jul1:
พอยท์น่าสงสานเป็นที่สุด ที่เดียว2..... :pighaun:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ว๊ายยย พี่น้องคู่นี้ก็ปล่อยให้พอย์ทพักบ้างก็ได้นะ :haun4:
-
อ๋ายสลบคาเตียง :m25:
-
ตายๆ ถ้าเข้ามาพร้อมกันบ่อยๆ พ้อยท์ตายแน่ๆ คริคริ
เอาน่าคับ เพื่อนรัก พ้อยท์ต้องทนได้ คริคริ
เอาใจช่วยค๊าบ
-
เห็นคนเขียนบอกว่าแต่งฉากนี้ไม่เป็น
งั้นต้องฝึกบ่อยๆนะคะ จะได้เป็น ระหว่างนี้ก็ต้องเอาผลการฝึกมาให้อ่านด้วยนะคะ555
-
มาเป็นฉากสั้นๆ เอง แต่ก็เรียกเลือดหลายคนในบอร์ดไปแล้ว
-
ขอบคุณคะ :pig4:
น้องพอยท์ ออกกำลังกายเยอะๆๆนะลูก
แล้วก็อิสองแฝดดูแลน้องด้วย ใช้งานหนักเกิน :beat:
-
พระเจ้า !!!!!! :haun4:
-
:jul1: เลือดสาดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :laugh:
-
ขอบคุนนะคับ ที่ทำหั้ยเลือดป๋มหมดตัว:jul1:
-
:z1: น้ำกระจายยยย
แบม คะ ถ้าจะแต่ไม่เปป็นขนาดนี้ แต่งให้เป็นเถอะคะ
-
สงสารพอยท์ :o12: :o12:
สองพี่น้องนี่ดหดไปป่าวเนี่ย
ถนอมพอยท์บ้างก้อดีนะ :z3:
-
:pighaun: :pighaun:
กรี๊ดดดดดดดดด
-
เลือดกำเดาไหล น้ำหมากกระจาย อย่างเขื่อนแตก
เสียเลือดฉับพลัน อร๊ากกกกกก
เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนค่ะ
-
ถ้าจำไม่ผิด พอยท์เป็นคนริเริ่มขอให้โอ๊ะโอโนโน๊ะเข้าพร้อมกันทีเดียวเมื่อคราวถูกวางยา มาครานี้ทั้งคู่คงติดใจจากคราวกระโน้นแน่ๆ
-
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก "เลือดพุ่ง" :m10:
-
อยากให้ร่างแยกของแบบประทับบ่อยๆจัง :haun4: :haun4:
เฮือกกกก :m25: :m25: สองคนพี่น้องหื่นมากกกตอนนี้สงสัยจะเก็บกดกันมานาน
ระดับความหื่นเลยเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า
-
ห่างหายไปนาน สองพี่น้่องเลยจัดหนักให้พอยท์ซะ
หมดเรี่ยวหมดแรงกันเลยทีเดียว
-
ขออนุญาตอู้ซักเกือบๆอาทิตย์นะคะ TT งานทับถมจนแบมเป็นฟอสซิล :o12:
-
:o8: สั้นจัง อิอิ แบบอยากอย่าอีกง่ะ มาลงไวไวนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ o13
-
ค้างงงงค่ะ
อยากอ่านต่อ :o12:
รีบมาอัพนพค่ะ
-
:jul1:แต่งไม่เป็นจริงด้วย เลือดหมดตัวเลย
-
โอ๊ะ เลือกกำเดากระฉูดดดดดดดดดด :pighaun:
-
ตอนที่ 22 มาแล้วจ้า
สามวันผ่านไปพอยท์ถึงเริ่มขยับออกจากเตียงได้ หลังจากโดนประคมประหงมดูแลช่องทางด้านหลังอย่างดีไร้อะไรก่อกวน เจ้าตัวก็เดินลากขาช้าๆไปเรื่อยๆเอื่อยๆ บีบตูดตัวเองเบาๆให้หายเมื่อย
“อูยยยย เจ็บชิหาย” ปากบางๆก็บ่นเอาๆสาปแช่งขมุบขมิบเจ้าตัวการอยู่ในใจเท้าก็เดินไปช้าๆมุ่งไปหากองทัพเข้าท้อง !
“คุณพอยท์ครับ ดีไซเนอร์มารอวัดตัวแล้วครับ ขอเชิญที่ห้องรับรองด้านในก่อนครับ” ตาลุงพ่อบ้านแก่ๆเดินมาบอกให้พอยท์เดิมตามไปด้วยกัน แต่เจ้าตัวก็แอบประท้วงอยู่ในใจ ว่ายังไม่ได้หากองทัพเข้าท้องเลยนะ เป็นลมไปจะทำยังไง !! แต่แล้วก็ต้องเดินตามไปอยู่ดี เฮ้อ คนหล่อเซ็ง !
“#%$@#$%#@^&&&&#!@#%^” ตามเขาไปถึงยังต้องฟังเขาบ่นกันอีกอะไรวะ
[ Poiiz ]
ผมมองภาพคนญี่ปุ่นหน้าสามคนแต่งตัวดูดี๊ดูดีคุยกับตาลุงสักพักเขาก็หันเข้ามาหาผมที่ยืนเป็นอนุสาวรีย์หล่อระดับเทพยังอายอยู่ พวกเขาเบิกตากว้างเล็กน้อย ตะลึงอีกนิดหน่อยที่ได้เห็นผม หึหึ หล่อใช่มั้ยล่ะ
“คุณพอยท์ครับเดี๋ยววัดตัวแล้วลองชุดนะครับ มีอะไรสั่นกระดิ่งบนโต๊ะนะครับ” แล้วตาลุงแก่ๆก็เดินออกไป โธ่อย่ามาโกหกเลย ! รู้หรอกกระดิ่งบ้านนี้มันใช้ระบบกดเว่ยไม่ใช่สั่น ไอ้มั่ว ไอ้แก่มั่ว แบร่ๆ
“&^$$^&^$%” ภาษาเอเลี่ยนจากดวงดาวที่แปดถูกถ่ายทอดผ่านระบบน้ำลายเซ็นเซอร์อัตโนมัติใส่หัวผมโดยหนึ่งในผู้ชายสามคนที่ผมแม่งฟังไม่รู้เรื่องไรสักอย่าง
“ห่ะ อะไรนะ ? ขออีกรอบ Can you speak English ?” ผู้ชายคนนั้นทำหน้าเหวอเล็กน้อย ไอ้สัสมาเหวอใส่ตูได้ไง ตูสิต้องเหวอใส่มึง ผมเลยเลียนแบบหน้าเหวอๆมั่ง วะฮะฮ่า
“Yes , er … Mr.Hikaru right ?”
“Yes”
“Ok . We are the best designer in Japan. Today we must make a wedding dress for you and that dress will the most beautiful than other wedding dress. Can you understand me ?” ภาษาอังกฤษง่ายๆอาจจะไม่ได้เป๊ะมากตามหลักแกรมม่า แต่มันก็ทำให้หูผมที่กระดิกภาษานี้นิดเดียวเข้าใจมันได้ล่ะนะ
“yes” ทำไมผมตอบเป็นแค่คำเดียววะ ? ไม่ยอมว่ะ ไม่เท่เลย ต้องถามกลับ
“One a moment please. I’m so hungry . Can I eat something before er …”
“No ! . We don’t have many time for this work !!” อ่าวไอ้สัส แล้ววมึงมาทำมอยยยกูหิวข้าวโว้ยยยยย
แต่เหมือนความในในจผมจะส่งไปไม่ถึง ไอ้สามคนมันจับผมหมุนซ้ายหมุนขวา หมุนหน้าหมุนหลัง ก้มๆเงยๆบิดๆเบี้ยวๆไปมา ผ้าหนักถูกทาบมาบนตัว พร้อมกับตลับเมตรมาวัดตัวผม(สายวัดนั่นเอง) แล้วไหนจะแอบจับช่วงขาช่วงแขนอีก ให้ถือนั่นถือนี่ เชิดหน้ามองซ้ายมองขวา เอ่อ กูคนนะไม่ใช่โรบอร์ตพวกมึงเข้าใจอะไรผิดใช่มั้ย !!!!
หลังจากผ่านไปหลายชั่วโมง ท้องผมร้องไปหลายล้านรอบขนคิดว่าน้ำย่อยมันอาจจะทำงานจนกระเพาะหายไปแล้วไอ้เจ้าพวกบ้านั่นถึงหยุดยุบยับบนตัวผม แล้วหอบอุปกรณ์ม้วนผ้าบ้าบอนั่นกลับไปสักที หิวจะตายอยู่แล้วโว้ยยยยยยยยยยยย คราวนี้ผมไม่สนใจสิ่งใดตั้งหน้าตั้งตาวิ่งๆทั้งๆที่ปวดตูดนั่นแหละไปที่ห้องครัวให้จงได้
“คุณพอยท์” เสียงเรียกจากตาแก่ดังอีกครั้ง ขอโทษ ! คราวนี้มันไม่สามารถหยุดตูได้หรอกเฟ้ย
“จะกินข้าวโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมตะโกนลั่นบ้านใส่เกีร์ยหมาสุดตีน ไม่รออะไรทั้งนั้น
“เฮ้ย !” ข้างหน้าผมมันดันกลายเป็นสระว่ายน้ำ เบรกก็เบรกไม่ทันแล้ว ลืมได้ไงวะว่ามันต้องเลี้ยวอีกทางถึงเป็นห้องครัว
“พอยท์ !!!”
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมม
เสียหมาเลยตู ร่างผมจมดิ่งลงไปในสระลึกๆหลายเมตรนั่นแหละ ดิ่งลงไปจนเท้าเหยียบพื้นสระได้เลย เฮ้อข้าวไม่ได้กินยังมาตกน้ำอีกคิดแล้วปลง ผมค่อยๆยันตัวเองขึ้นจากน้ำ แต่พอแตะขอบสระกลับมีร่างคนสองคนกระโดดข้ามหัวลงน้ำไปทันที อะไรของมันกันวะ ผมยันตัวเองขึ้นนั่งริมขอบสระ แต่ไอ้คนสองคนมันกำลังดำผุดดำว่ายในสระ เออเอาเข้าไป บ้าปะเนี่ย อากาศร้อนๆมาดำผุดดำว่าย
“พี่พอยท์หายไปแล้ว” เสียงตกใจของไอ้บ้าตัวแรกนามโอโอะ เอากับมันตูนั่งอยู่นี่เฟ้ย
“ได้ยังไง” อีกร่างที่มาดมันไม่เคยเหลือให้เห็นก็หน้าเครียดเชียว
“หิวข้าว จะเล่นน้ำกันอีกนานปะ” สุดท้ายผมก็ยักคิ้วกวนประสาทสะใจพร้อมน้ำเสียงสัมพันธ์กับหน้าตา งงอ่ะดิ เสียงหล่อไง ก๊ากกกกกกกกก
“นึกว่าจมน้ำ” โนโนะสีหน้าผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยว่ายมาตรงที่ผมนั่งอยู่แล้วดันตัวขึ้น
ฟอด ..
มันห้อมแก้มผม ! แล้วลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจบนขอบสระ ไอ้โอโอะก็ไม่ต่างกันว่ายมาทางผมแล้วยันตัวขึ้นมั่ง สงสัยโดนอีกข้าง
จุ้บ..
ไอ้กะล่อนนี่ดันจูบปากผมแทน !! แม้จะเบาๆก็เหอะ เสียหน้านะเสียหน้า
“ไอ้พวกบ้าเอ้ยยยยยยยยยย”
“ฮ่าๆๆ ป่ะๆไปกินข้าวกันดีกว่า” และแล้วผมก็โดนไอ้พวกบ้าลากไปกินข้าวทั้งๆที่เปียกๆนั่นแหละ ชีวิตผมน่าสงสารจริงๆ
“พอยท์คืนนี้ออกงานด้วยกันนะ” เสียงเรียบๆดังขึ้นทำเอาผมสำลักแกงจืดเต้าหู้ทันที
“อะไรนะ”
“ก็ต้องออกงานในฐานะคู่หมั้นทางโชคชะตาของพี่ไง ผมอยากไปด้วยจริงๆเสียดายอยู่เนี่ย” อ๋อ ไอ้เหตุเกิดเพราะแหวนสองวงบนนิ้วผมเนี่ยนะ เฮ้อ
“อือๆ แค่ไปก็พอใช่ปะ ?”
“อืม”
“โอเค” แค่ไปมันก็ไม่ได้ลำบากไรซะหน่อย ยังไงก็คุยกับใครไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว
งานวันเกิดรัฐมนตรีกระทวงทรัพยากร
ปรากฏร่างสูงโปร่งสง่าของหญิงสาวผมสีดำสนิทยาวถึงกลางหลัง ผมหน้าปรกใบหน้าขาวเนียนเล็กน้อย ชุดเกาะอกสีน้ำเงินเข้มที่ยาวเลยเข่าลงไปเล็กน้อยถูกคลุมด้วยผ้าคลุมไหล่สีขาวรับกับรองเท้าส้นสูงน้ำเงินเข้าชุด มือเรียวถือกระเป๋าสีขาวใบเล็กจิ้มลิ้มเหมาะกับเจ้าตัวแต่ราคาไม่ได้จิ้มลิ้มตามรูปลักษณ์ภายนอกเป็นแน่ ดวงตากลมโตของสาวเจ้าคงจะเข้ากับเครื่องหน้ามากกว่านี้ถ้ามันไม่ฉายแววหงุดหงิด
“เหอะ ไหนบอกว่าจะเดินไปด้วยกันไหงทิ้งไว้คนเดียวเนี่ย” เสียงบ่นกระปอดประแปดดังเบาๆพร้อมการยืนนิ่งของเจ้าตัวบริเวณหน้าต่างบานใหญ่ของห้องบอลรูม ไม่ใช่ว่าเพราะสงวนท่าทีให้ดูเป็นผู้ดี แต่เนื่องจากรองเท้าตัวดีมันเดินลำบ๊ากลำบากจนอยากจะปาทิ้งอยู่หลายรอบ กระโปรงก็บานๆกลัวจะเปิด เกาะอกก็มีทีท่าว่าจะหลุดเพราะฟองน้ำมันเริ่มเคลื่อนๆ จะลอบดึงก็อายกลัวพวกกล้องวงจรปิดจะจับภาพทุเรศๆไว้ได้ เลยได้แต่ยืนเกาะอกพิงกระจกนี่แหละ ปั้นหน้ายิ้มให้กับใครก็ตามที่บังเอิญมาสบตา แค่นั้นพอ !
“$^#@%^^#@@%&*&$@$ !!” ชายหนุ่มตาบอดคนแรกที่เล็งเห็นความงามก็ได้เข้ามาทำความรู้จัก แต่อนิจจาท่านจะรู้ไม่ว่าสาวสวยของเราไม่กระดิกภาษาวาซาบิแม้แต่คำเดียว ได้แต่ยิ้มหวานให้พร้อมกับบ่นในใจ
‘ไอ้สัสมึงจะอะไรของมึงนักหนาเนี่ยกูฟังไม่รู้เรื่องโว้ยยยย’
เป็นอันจบเบื้องหลังรอยยิ้มอันสวยงามได้ในทันที อาเมน .
“$^^#%*^$%DTTR$@@#$%^^$#%” อีกรายที่พยายามเข้ามาทำความรู้จัก เนื่องจากสาวเจ้าสูงสง่าจนสูงเกินผู้ชายญี่ปุ่นไปเยอะ ทำให้น้อยคนจริงๆที่กล้าจะมาจีบ รวมถึงรายนี้ที่หัวใจดูจะไม่สัมพันธ์กับความสูง
‘อะไรของไอ้เตี้ยนี่วะเนี่ย’
เป็นอันตกรอบไปอีกราย ตากลมโตเริ่มฉายแววอารมณ์เสียหนักกว่าเก่า ไอ้คนสร้างเรื่องก็ไม่เสนอหน้ากลับมาสักที ปากบางๆเริ่มเบะเล็กน้อยอย่างขัดใจ คิ้วก็เริ่มกระตุก ถ้ายังไม่กลับมานะจะร้องไห้ให้ดู !
แต่แล้วเหมือนเจ้าตัวจะตายยากนำพาร่างสูงสง่าของตัวเองเดินมาถึงเจ้าคนที่จะร้องไห้อยู่รอมร่อ บรรดาชายหนุ่มที่รุมล้อมเป็นอันต้องอันตรธานหนีหายตายไปจากบริเวณนั้น เพราะคนมาใหม่ดูจะภาษีดีกว่าเยอะ ทั้งส่วนสูง หน้าตา ฐานะ และ ความมั่นคง
“เบื่อยัง”
“เจ็บเท้า”
“มากมั้ย”
“มาก”
และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็ปรากฏต่อสายตาทุกคนเมื่อร่างสูงสง่าคุกเข่าลงต่อหน้าร่างบาง พร้อมกับดึงข้อเท้าน้อยๆขึ้นนิดหน่อยแล้วค่อยๆบรรจงถอดรองเท้าส้นสูงราคาแพง
“อืม แดงจริงๆด้วย”
“เฮ้ยทำไร ลุกขึ้นมาดิ คนมองหมดแล้ว” กลายเป็นร่างบางที่รู้สึกไม่ดี พยายามดึงร่างสูงให้ลุกขึ้น แต่มันก็เหมือนไม่ได้ผลเมื่อมือหนาบรรจงติดปลาสเตอร์ลงบนเท้าน้อยๆนั่นทันที แล้วก็ทำเหมือนกันกับอีกข้างจากนั้นก็ค่อยๆบรรจงใส่รองเท้าให้เหมือนเดิม
“ทนหน่อยนะ เดี๋ยวรอตัดเค้กก็กลับได้แล้ว”
“อื้อ” ร่างบางก้มหน้างุดๆ ไม่กล้าสู้สายตาคนตัวสูงกว่าที่ส่งยิ้มน้อยๆล้อเลียนมาให้
แต่คนนอกกลับมองราวเห็นผี คุณชายนาซึโนะผู้เงียบขรึมและมาดนิ่งอยู่เสมอกลับคุกเข่าลงแทบเท้าสตรีร่างบางอย่างไม่อายสายตาใคร สงสัยคู่หมั้นตามโชคชะตาที่เคยปั่นข่าวกันจนเมามันตามหน้าหนังสือพิมพ์จะขลังดังเค้าว่าซะแล้ว
มุมหนึ่งของงานกลับมีสาวแน่งน้อยร่างบางส่งสายตาริษยามาทางทั้งคู่ที่เป็นที่จับจ้องของสายตาประชาชี
“หึ แก นังไพร่ชั้นต่ำ คิดจะมาแย่งนาซึโนะของฉันน่ะหรอ ฝันไปเถอะ ไอ้แหวนเลวนั่นอยากอยู่กับมือเสนียดๆนั่นนักใช่มั้ย ได้ ! ฉันจะตัดนิ้วมันแล้วแย่งแกมาให้ดู”
----
แบมไม่สบายเลยหยุดเรียนค่ะวันี้ แต่ก็ดื้อมานั่งพิมพ์ไปทั้งๆที่ปวดหัว 555 คาดว่าไม่หายแหงๆเลย แฮ่
-
แค่ผู้ชายคนเดียว ถึงกับตัดนิ้วคนอื่น ขนาดนั้น...-*-
-
โหดจัง ตัดนิ้ว
:t3:
-
แบมไม่สบายหรอ? เป็นอะไรมากมั๊ย? นอนพักเยอะๆน่ะ :กอด1:
ชะนีตัวนั้นเป็นโรคจิตหรือปล่าว?? :angry2: :angry2:
-
คิดถึงพอยท์
-
คำแนะนำที่ทรงคุณค่า
"ถ้าได้เข้าเล้าอ่านนิยาย และยิ่งแต่งนิยายมาลงด้วยแล้ว จะหายป่วยไวจ๊ะ"
ปล.ทฤษฏีนี้ใช้ได้กับลูกเป็ดน่ารักเท่านั้นจ้า :laugh:
-
ซินเดอร์เลล่า..แท้ๆ
-
:z6: :z6: นังชะนีโรคจิต
ฮามากตอนพอยท์ ตกน้ำ
:laugh: :laugh:
-
หายป่วยไวๆนะค๊า :กอด1:
-
โหดจัง
ขอให้ไรเตอร์หายป่วยเร็วๆนะ
-
แบมๆ หายไวไวเน้อ
-
ผู้หญิงหึงโหด o22
-
:m5: ขอบคุนมากนะคร้าบ ไม่สบายยังอุตสามาต่อหั้ยอีก
หายเร็วๆๆนะคร้าบ
-
ออกงานด้วยกันด้วยแถมพ้อยท์แต่งหญิงอีกต่างหาก
แต่มารร้ายที่โผล่มาเป็นใครอ่ะ
-
555
นางมารไม่ยอมเลยวุ้ย -..-
-
:m16:
นังชะนีโรคจิตตตต
หวังว่าโนโนะจะไม่ปล่อยให้มันทำไรพอยท์
ตอนนี้โนโนะโค๊ดดด อ่อนโยนอ่ะ :-[
-
แม้แหวนจะมาตามเจ้าของ
แต่ก็ยังมีคนริษยารอวัดตัดนิ้วอยู่นะเนี่ย
-
โอ๊ย ชะนีน้อยเธอโหดไปไหมเนี่ย
จะตัดนิ้วน้องพอยท์เลย
-
คนแต่งหายไวไวนะ
จะได้มาช่วยพอยท์ไม่ให้โดนตัดนิ้วนะ
-
:o8: นานๆโนโนะจะฉายเดี่ยวกะพี่พ๊อยท์เนาะ อิอิอิ
หวาน...จัดเต็มกันจริงๆค่ะ :laugh:
ปล.คนเขียนพักผ่อนเยอะๆนะคะ หายเร็วๆเน่ออ :L2:
-
:laugh: ฮาอ่ะ ตอนโดดน้ำ ดำผุดดำไหว้ เพิ่งเคยเห็นสองพี่น้องรั่วก็คราวนี้ :jul3:
-
งานจะเข้าใครระหว่างน้องพ้อย โนโนะ หรือชรานีอดีตคู่หมั้น ลุ้นๆๆๆๆ
น้องแบมหายไม่สบายไวไวนะจ๊ะ
-
โหดไปไหนเีนี้ยเจ๊ :angry2:
คนแต่ง สู้ๆๆ นะคะ มาต่อเร็วๆๆๆนะ
-
พี่แบมหายไว ๆนะคะ .. ^^
.
.
.
จะเกิดเรื่องอะไรมั้ยเนี่ย ' ';;
ชักจะเป็นห่วงพ้อย (?) -(00)- 555
-
:L1: :L1:
-
ขอบคุณมากคะ :pig4: คุณแบมหายเร็วๆๆนะ
ชะนีนางนั้น ระวังของเข้าตัวนะ :angry2:
-
ตาย จะเป็นอังคุลีมาลหรือค่ะ ไล่ตัดนิ้วคนอื่นไปเรื่อย
-
ขอบคุณจ้า
อิอิอิ ลงทุนขนาดนั้นเลย แอบหวานโรแมนติคนะนี่ ^ ^
เป็นกำลังใจให้จ้า...
-
กลัวซะที่ไหนเนอะพอยท์ คงได้ตัดนิ้วหรอกนะ
:pig4: น้องแบม + รักษาสุขภาพนะจ๊ะ
-
ชะนีที่น่ารังเกียจจจจจจ
จับมันไปทำพิธีอูบุนตูจนตายย :m31: (เออ มันได้แต่เฉพาะผู้ชายนิหว่า- -)
ขอให่นักเขียนหายเร็วๆนะคะ :L2: :กอด1:
-
พอยท์จะสวยไปใหนค้าฟเนี่ย
คนเขียนหายไวๆนะคะ :L2:
-
งานนี้นางร้าย มาบทโหด
พ้อยท์สู้เค้านะคับ ระวังตัวด้วย
o13 o13 o13 o13 o13
-
พักผ่อนมากๆ เนอะ ไม่สบายนานเป็นหนักแล้วจะแย่
ชะนีนางนี้ช่างกล้า คิดจะตัดนิ้วคนอื่น จองเวรคนอื่นระวังจะคืนสนองเนอะ
-
ยะอู้ ในที่สุดก็ตามอ่านทัน
อยากบอกคำเดียวว่าเรื่องนี้มันรั่วจริงๆ o13
-
สุดยอดมากเลย นายโนโนะ :sad4:
:กอด1:
-
พอยท์โดนปองร้ายอีกแระ แต่คนอย่างพอยท์ซะอย่างเชื่อว่าเอาตัวรอดได้ไหนจะฝาแฝดสุดที่รักอีกคิดว่าจะทำไรพอยท์ได้ง่ายๆเหรอ
-
พ้อยซ์จัดหนักให้ยัยนั้นหน่อยเซ่ :z6:
-
คุณนายพอยท์เธอก้อเจ้าอารมณ์ได้ทุกสถานการณ์!!!
-
จะมาตัดนิ้วอะไรๆ เดี๋ยวน้องนีก็โดนตัดคอ หรอกกก o18
น้องพอยท์ของใครให้มันรู้ๆ
-
จะตัดนิ้วเลยหรอ :a5:
-
ชีเหี้ยมมากอ่ะ...ดีนะที่คุณปู่ไม่เกิดมีความคิดอย่างนี้ไปด้วยในตอนแรก
พอยต์น่ารักมาก ๆ เลย...สองพี่น้องดูแลดี ๆ นะ อยากให้คุณปู่กลับมาอยู่ที่บ้านเร็ว ๆ จะได้หลงรักพอยต์ไปด้วยให้ครบตระกูล
-
เหอะๆ ตัดนิ้ว กับแค่ผู้ชายไม่ได้พิสวาสตัวเอง สมองหรือนี่ 55+
ไม่รู้ว่าตอนนี้หายไม่สบายหรือยัง ยังไงก็ขอให้แข็งแรงๆนะ ^^
*****************
แก้คำผิด
-
:เฮ้อ: อยากเป็นคนสวยมั้งอ่ะ
-
โหยยยยย
โนโนะน่ารักนะเนี่ย
ดูโรแมนติคมากมาย
ส่วนอินางตัวร้ายเนี่ย
ช่างมันแร้วกันนะ -*-
-
อินังคนนั้น อย่ามาทำพี่พ้อยท์ชั้นนะ !!!!!
-
ช่วงนี้พอยท์ได้แต่งหญิงบ่อยจังนะ XD
คิดว่างานจะราบลื่น สุดท้ายมีนางริษยาโผล่มาจนได้ ตอนต่อไปจะมันส์ขนาดไหนเนี่ย :laugh:
+1ให้คุณแบมนะ รักษาสุขภาพด้วยนะฮะ :กอด1:
-
:กอด1:
-
โหดอ่ะ อยากแต่งงานขนาดนั้นเชียว TT^TT
-
Thx for all comment ka ~ :impress2:
-
ชะนีโรคจิตต :a5:
คุณแบมไม่สบายหายรึยังเอ่ยย
หายไวไวน้า รีบกลับมาต่อเร็ว เร็ว อิอิ
:pig4: ka
-
ไม่สบายเหมือนกันค่ะพี่แบม 555555
เข้า รพ อกกมาก็อ่านต่อเลยนะคะ
ตอนนี้หวานและน่ารักมากๆ
แต่เบื่อนังชะนีสองตัวตอนท้าย :เฮ้อ:
-
น่านๆ จะโหดกับนู๋พอยท์ แล้วจะรู้สึก โหดกว่ายังมี
หึหึหึ o18
ว่าแต่ ผู้แต่งก็รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ :L2:
-
อ๊ากกก คราวนี้หนูพอยท์จะโดนนางมารตัวไหนกลั่นแกล้งอีกล่ะทีนี้ :call:
-
อยากอ่านต่อแล่วอ๊า
มาต่อเร็ยวๆๆๆน่ะค่ะ....................
:z2: :z2:
-
ตอนที่ 23 มาแบบสั้นๆนะคะ เตรียมปรับอารมณ์ 55
หลังจากผมโดนลากไปทรมานทรกรรมในงานเลี้ยงวันต่อมาก็ต้องชดเชยให้ไอ้โอโอะเอาแต่ใจ โดยการโดนกระชากลากถูไปช้อปปิ้งด้วย แต่ดีหน่อยไม่ต้องแต่งชุดผู้หญิง ไม่รู้ใส่ไปได้ไงกระโปรงบานๆจะเปิดแหล่ไม่เปิดแหล่กับร้องเท้าส้นสูงที่อาจจะหักได้ทุกเวลาแบบนั้นอ่ะ !
“พอยท์กินไรดี”
“เครปปปป อยากกินเคยกินครั้งเดียวเอง” ผมสอดส่องหาร้านเครปใกล้สถานีอย่างรวดเร็ว คราวก่อนโดนฉุดซะก่อนคราวนี้ต้องกินให้ได้ และแล้วก็เจอ ! ร้านเครปปปป
“ฮ่าๆ โอเคๆ ป่ะๆ ไม่เคยกินเลยอ่ะอร่อยปะ” มือของโอโอะขยี้หัวผมเบาๆแล้วเลื่อนมาโอบไหล่เดินไปด้วยกัน
“อร่อยๆ ชอบกินช็อคโกแลตกับโอริโอ้ อื้อหือ สวดยอดดดแม่ก”
“โอเคครับเชื่อละๆ ป่ะๆเข้าแถว วันหยุดแบบนี้แถวยาวจริงๆ”
ผมกับโอโอะเดินไปเข้าแถวกันตามปกติแต่ทำไมวันนี้คนมองมาที่เรากันเยอะจัง สงสัยเพราะว่าเราสองคนเล่นใส่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงสีเหลืองอ๋อยเหมือนกันเด๊ะ พร้อมกับแว่นกันแดดที่เหมือนกันเป๊ะๆมาปิดบังหน้าตา ส่วนรองเท้าผมลากแตะมาแทนแบบว่าเจ็บตีนจากเมื่อคืนอยู่อ่ะเฮ้ย !
“นี่ๆ ทำไมคนมองเราเยอะจังอ่ะ” ผมกระตุกเสื้ออีกคนที่เหมือนกันเป๊ะกับเสื้อที่ผมใส่อยู่
“ฉันหล่อไง”
“ไม่จริงโกหกผมหล่อกว่าชัดๆอ่ะ” เคืองเฟ้ยเรื่องนี้เท่านั้นที่มันยอมไม่ได้ แม้จะยอมรับ
ว่ามันหล่อแต่มันต้องหล่อน้อยกว่านิดนึงล่ะวะ !
“พอยท์ แบบพอยท์มันเรียกน่ารักครับ ฮะๆ” ว่าแล้วก็โดนโยกหัวไปมาแรงๆ
“ไม่เอาจะหล่อ ผิดปะล่ะ ! จะหล่ออ่ะ คนมันหล่อ” ไม่ชนะจะไม่เลิกโวยวายเลยคอยดู
“อ่ะๆโอเคหล่อก็หล่อ แต่ก็น่ารักกว่าหล่ออยู่ดีนะ”
“โวะ แม่งขัดใจว่ะ นี่แน่ะๆ” ผมดันหมัดตัวเองต่อยไปที่อีกคน แต่แม่งโกง ! ใช้แขนที่ยาวกว่าดันหัวผมออกมาทำให้ต่อยไม่ถึง จนผมเหนื่อยนั่นแหละถึงปล่อยมือออก ผมก็หอบแฮ่กๆ มันก็ขำ ฮ่าๆ เออเอาเข้าไป แฮ่กฮ่า แฮกฮ่า อยู่นั่น อารมณ์เสียเฟ้ย !
“มาๆสั่งเครปกันดีกว่าเอา ช็อคโกแลตกับโอริโอ้ใช่มั้ย”
“อื้อ” ผมทำปากบู่ใส่ไอ้โอโอะ แต่มันก็ไม่อนาทรร้อนใจหันไปส่งภาษาเอเลี่ยนใส่คนขาย ง่อบแง่บๆ แค้นนี้เดี๋ยวมีชำระแน่ๆ ! รอก่อนเถอะ ไอ้ปิศาจโอโอะเอ้ยยยย ฮึ่ยๆๆ
“อ่ะได้แล้ว” มันยื่นเครปให้ผม วะวะวะว้าววว กลิ่นช็อคโกแลตหอมมากครับ อ้ะ อยากกินกับผมล่ะสิ ฝันไปเถอะ พอยท์งก อิยะฮะฮิ อิยะฮิฮะ อิเยาะฮิแฮะ !
“อ่าวแล้วนี่ไม่ซื้อมาหรอ”
“ไม่ค่อยชอบของหวานเท่าไหร่” อ่อแบบนี้นี่เองสงสัยติดกันมาทั้งพี่ทั้งน้องไม่กินสักคนอะไรหวานเนี่ยๆ มิน่ากับข้าวที่บ้านมันเค็มๆ (เกี่ยวมั้ยเนี่ย)
“อย่ามาแย่งแล้วกัน โด่ !” ผมจัดการคว้าช้อนพลาสติกตักไอติมช็อคโกแลตเข้าปากคำโตๆ อื้อหือ อร่อยเหาะ
“อร่อยมั้ย”
“อร่อยมาก … อื้อออ” ไอ้คนหน้าไม่อาย ! มันประกบปากมันกับปากผม แล้วสอดลิ้นเข้ามาแย่งช็อคโกแลตจากปากผมไปหมด !
“อื้ม อร่อยจริงๆด้วย ฮะๆ”
“ไอ้บ้าเอ้ย !” ผมก้มหน้างุดๆเดินหนีไอ้โอโอะหน้าด้านด้วยความเร็วสูง ทุเรศจริงๆคนเยอะแยะไม่อายหรือไง
“โอ๋ๆ อย่างอนนะครับพอยท์มาม้ะเดี๋ยวหลง มาจับมือกันไว้ดีกว่า” เสียงกระเซ้าของไอ้บ้ากลับทำผมหน้าร้อนฉ่า โอยยยเป็นเอามากนะตู
“ไม่ต้องตามมาเลยนะ นิสัยไม่ดี กลับบ้านไปเลยไป๊”
“โธ่ภรรยาครับอย่าไล่สามีแบบนี้สิครับ สามีน้อยใจนะครับ ฮ่าๆ” ไอ้ … !!
“ไอ้บ้า ไม่ได้เป็นไรกันอย่ามาโมเมนะ ไอ้คนหน้าไม่อายยยย” ผมตะโกนลั่นกลางชินจูกุนั่นแหละ ส่งผลให้ชาวบ้านหันมามองผมแต่คงไม่มีใครรู้หรอกว่าผมพูดว่าอะไร
“หืม แล้วคืนนั้น ใครกันนะที่ร้องว่า เอาอีกๆ”
“ไอ้ !!! เอาอะไรอย่ามามั่วนะ ไอ้หื่นนนนนน”
“คนคิดตามได้นี่ไม่เรียกว่าหื่นกว่าหรอครับหืม” มันก้าวเท้าเข้ามาประชิดตัว แถมยังมีหน้ามากุมมือผมไว้อีก !
“เค้าเรียกจินตนาการล้ำเลิศเฟ้ย !! ปล่อยเลยทำไรเนี่ยไม่อายชาวบ้านหรือไง” ผมทั้งพยายามดึงมือตัวเองออกสุดๆมันก็ไม่ปล่อย โว้ยยย อะไรนักหนาฟระ
“อายทำไมมีแว่นกันแดดอันเท่าบ้านไม่มีใครเห็นหน้าเราหรอกน่า ป่ะ ไปเดินซื้อของกันดีกว่า”
เฮ้อทำไมเอาแต่ใจแบบนี้กันนะ ! แล้วทำไมผมถึงต้องยอมเดินตามที่มันกระชากลากถูกด้วยเนี่ย !!
----
แบมเปิดเรื่องใหม่อีกเรื่องแล้วค่ะ ฝาติชมแนะนำด้วยนะคะ ^^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27495
-
^
ทะลุทะลวงแรงๆ
**********************
มาแบบสั้นๆจริงๆด้วย :o12:
-
^
^
^
^
จิ้มๆ ให้เจ็บๆ
กลางห้าง O\\\\O
-
ก่อนที่เจ้ จะได้ตัดนิ้วเขา เจ้อาจจะโดนอะไรที่มันเลวร้ายก่อนก็ได้นะ
อย่าลืมสิ สามีสองคนเค้าหวงงงงง
-
อยากกินเครปบ้าง มีโอรีโอด้วยง่ะT^T
-
:z1:
หวานไม่แคร์สื่อ อิอิ
-
นั่นสิ จะอายไปทำไม หลับตาก็ไม่เห็นใครๆ แล้ว :p
-
^
ทะลุทะลวงแรงๆ
**********************
มาแบบสั้นๆจริงๆด้วย :o12:
พรุนแล้วอ้ะ 555
-
พี่พ้อยท์แต๋วแตก :laugh: :laugh:
แล้ววันนี้โนโนะไปไหนอ่ะ?? เห็นมีแค่โอโอะคนเดียว
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ฮะๆ พอยท์น่ารักจิงๆเยยอ่ะ
= ='' แต่มาแบบน้อยนิดจริงๆ
-
วันนี้มากะโอโอะ2คนเหมือนขาดไรไป (ขาดโนโนะอ่ะ) 5555
-
สงสัยเนื้อเรื่องตอนที่แล้วนิดหน่อย
พอยท์เป็นผู้ชาย ใส่เกาะอก ขนจักแร้ไปไหน :laugh:
-
เป็นกะลังใจให้คร๊าบ :3123:
-
วันนี้ควงเดี่ยว พักบ้างก็ดีนะพ้อยท์ เดี๋ยวจะใช้งานไม่ได้
-
สงสัยเนื้อเรื่องตอนที่แล้วนิดหน่อย
พอยท์เป็นผู้ชาย ใส่เกาะอก ขนจักแร้ไปไหน :laugh:
เฮือก ! สะดุดเลยแบม 555 ขนาดแต่งเองจิ้นเองแบมยังไม่คิดว่าพี่พอยท์มีเลยน้ะ 5555
-
บร๊ะ！！！~ หวานไม่แคร์สื่อ สื่อก็แบบอิจฉา ก๊ากกก
อิจฉาพอทย์ แงะ + +
จะติดตามตอนต่อไปนนะจ๊ะ
โอโอะ พอทย์ ระวัง โนโนะ หึงนะ 55
:L2:
-
หวานกันไม่แคร์สื่อจริงด้วยค่ะ
-
อยากสารภาพเลยว่าห่างหายเรื่องนี้ไปนานมาก
พอกลับมาอ่านอีกที อยากจะบอกว่า สไตล์การเขียนของแบมเปลี่ยนไป
เปลี่ยนจากตอนต้นเรื่องไปมากเลยอ่ะ จริงๆนะ
เลยเริ่มรู้สึกว่ามันแปลกๆ เหมือนอารมณ์มันไม่ค่อยต่อกัน อ่านแล้วมันขัดๆ
ถ้าเราบอกแบบนี้แบมจะโกรธไหม? ฮ่ะๆ
แล้วก็เรื่องใหม่ Love at first drunk เราไปอ่านมาแล้ว สนุกมาก ชอบผืนทรายมากเลยล่ะ
-
อิจฉาจริงอะไรจริงนะนี่
เมื่อวานก็มีช็อทหวานๆ กะพี่โนโนะ
วันนี้ก็มาช็อปปิ้งกะคนน้องโอโอะ
มีสามีหล่อ รวย หื่น นี่มันช่างลั๊นล๊าดีเนอะพอย์ท
-
หวานจนน้ำตาลยังอาย
:o8: :o8:
-
อยากกินเครปบ้างอะ หวานกันจริ้ง :L2:
-
:o12: หนูอยากเป็นช็อคโกแลตในปากพ้อยท์
จะได้ถูกแย่งไปมา วะฮ่า 555555555
-
น่ารักอ่ะ
^________^
ปล.บรรยาได้เคยคำเดียว น่ารักอ่ะ
-
น่าร๊ากกกกกก
>///<เขินแทนเลยแหะ
อิอิ
-
:o8: อันนี้ออกแนวน่ารัก หวานแหววเนาะ o13
-
อยากสารภาพเลยว่าห่างหายเรื่องนี้ไปนานมาก
พอกลับมาอ่านอีกที อยากจะบอกว่า สไตล์การเขียนของแบมเปลี่ยนไป
เปลี่ยนจากตอนต้นเรื่องไปมากเลยอ่ะ จริงๆนะ
เลยเริ่มรู้สึกว่ามันแปลกๆ เหมือนอารมณ์มันไม่ค่อยต่อกัน อ่านแล้วมันขัดๆ
ถ้าเราบอกแบบนี้แบมจะโกรธไหม? ฮ่ะๆ
แล้วก็เรื่องใหม่ Love at first drunk เราไปอ่านมาแล้ว สนุกมาก ชอบผืนทรายมากเลยล่ะ
อยากสารภาพเลยว่าห่างหายเรื่องนี้ไปนานมาก
พอกลับมาอ่านอีกที อยากจะบอกว่า สไตล์การเขียนของแบมเปลี่ยนไป
เปลี่ยนจากตอนต้นเรื่องไปมากเลยอ่ะ จริงๆนะ
เลยเริ่มรู้สึกว่ามันแปลกๆ เหมือนอารมณ์มันไม่ค่อยต่อกัน อ่านแล้วมันขัดๆ
ถ้าเราบอกแบบนี้แบมจะโกรธไหม? ฮ่ะๆ
แล้วก็เรื่องใหม่ Love at first drunk เราไปอ่านมาแล้ว สนุกมาก ชอบผืนทรายมากเลยล่ะ
ไม่โกรธจ้า มันก็จริงนั่นแหละ อิอิ จริงๆก็แพลนๆไว้ว่าจะปรับซอฟแล้วเหมือนกันค่ะ เพราะมันเริ่มเปลี่ยนๆจนกลัวจะออกปากอ่าว ขอบคุณที่ติชมจ้า
-
กินเครปยังน่ารักกันเลย
-
อ้ายยยยย อ่านเเล้วอยากกินเครปป ><
มาแย่งพอท์ยกินดีกว่า โฮ๊ะๆๆๆๆ
ง่ะะะ ปรับอารมณ์อะไรหว่าาาาาา....
-
นายมันอาร์ตจริงๆเลยอ่ะ
ฮาโลกแตก ชอบๆ
จะมาอ่านต่อ
-
อ่านไปก้อเริ่มหิว
พอยท์เอาเครปมายั่วเค้าทำไม :z3:
-
โอ่ยย สั้นง่า ประท้วงๆๆๆๆๆๆ
คิดถึงน้องพ้อย อยู่กะสามีสองคนน่าร้ากกกก
-
อ้าว โอโอะเดทสองต่อสองกับพ้อยท์ แล้วเจ้าหญิงอยู่บ้านคนเดียวอีกแล้วเหรอ
-
แอร๊!!!!!! ไม่ยอมโนโนะได้ควงไปงานก็จริง แต่ไม่ได้จูบอ่ะ
-
โห...นึกสภาพตามที่บรรยาย สีสันเจ็บน่าดู โอโอะช่างกล้าแต่งตามใจพอยซ์นะ
สวีทกันซะน่ารักเลย ต่างกับคนพี่ที่หวานจนมดเกาะ
เดี๋ยวไปตามอีกเรื่องก่อนค่ะ...กำลังอ่านงง ๆ เลย (มันหลายคู่อ่ะ)
-
แต่งตัวไม่แคร์สื่อมาก
โอโอะนายก็ไม่แคร์สื่อพอกัน
อยากไปชินจูกุ
อยากเห็นโอโอะกินไอติม
บอกเขาไปเลยสิ ว่าอยากดูพอยโดนจูบน่ะ ^o^
-
พึ่งตามมาทันนะคับ สนุกมากเลย... อิจฉาพอยท์ ง๊าบ
มีแต่คนอยากได้ พอยท์น่ารักมาก ไอ้เราก็นึกว่า อยุ่ ม.ปลายยุเลย
อ่านถถึงตอนสุด้ายเเล้วอยากแย่งพอยท์กินเครปป
สงสารโนโนะกับเจ้าหญิงน้อย จังต้องยูบ้าน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สั้นง่ะ
แต่หวานได้ใจอิอิ :-[
-
อยากอ่านแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
สวัสดีค่ะนักอ่านและมิตรรักแฟนเพลงทุกท่าน TT
แบมขออนุญาตพูดคำว่า ลางาน แบบไร้กำหนดนะคะ TT
สืบเนื่องมาจาก
1. การบ้านเยอะมากค่ะในช่วงนี้ สอบย่อยเยอะแยะยั้วเยี้ยะมากค่ะ
2. แม่ไม่ค่อยยอมให้เปิดคอมบ่อยๆแล้ว TT
3. แบมเป็นพวกประเภทถ้าอารมณ์ไม่มามันแต่งไม่ได้ -_- แบมนั่งเอ๋อพิมพ์อะไรไม่ออกมาหลายวันแล้วทั้งๆที่มีพลอตในหัว TT
ช่วงนี้แบบเออเร่อค่ะ TT ขอโทษทุกๆคนด้วย ที่รออ่านอยู่แล้วแบมเป็นแบบนี้
ขอโทษทุกๆคนที่ให้กำลังใจแต่แบมกลับมาขอเบรกก่อน
สัญญาว่าจะรีบเคลียทุกสิ่งทุกอย่างกลับมาอัพให้ชื่นมื่นติชมให้ไวที่สุดเท่าที่จะไวได้ TT
อาจจะเป็นพรุ่งนี้ มะรืนนี้ อาทิตย์นี้นะคะ TT
ขอโทษจากใจเลยค่ะ TT
แบมแบม
-
โอเช รับทราบค่ะ
บางทีเรากังวลเรื่องเรียนอยู่ ก็อาจจะทำให้หัวไม่แล่นก็ได้
-
รับทราบจ้า ^ ^ ขอให้สู้ๆกับการสอบนะคะ
ส่วนฟิค รอได้เสมอจ้า (เพราะคนอ่านก็ไม่ค่อยว่างเหมือนกัน) แหะๆ
-
เสียดายค่ะที่จะไม่ได้อ่าน แต่ก็รอนะคะการเรียนสำคัญที่สุดค่ะ
ว่างแล้วอะไรๆก็คงดีขึ้น แต่งได้รวดเร็วขึ้นเพราะสมองปลอดโปร่ง
:L2:
-
แงะ อดอ่านเลย 55
โอเคค่ะเราเข้าใจเราก็เป็นเหมือนกัน ครูสั่งงานเป็นพายุ เลย -0-
ไหนจะกีใสอีก 55
จะรอต่อๆไปนะจ๊ะ
-
เอาเรื่องเรียนไว้ก่อนน่ะดีแล้วจ๊ะน้องแบม
-
ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องเรียนสำคัญกว่า เพราะฉะนั้นจัดการเรื่องโน้นก่อน เอาเวลาไปอ่านหนังสือเพื่อสอบให้ได้คะแนนดีๆ
นิยายเป็นแค่กิจกรรมเสริมค่ะ ไม่เป็นไร เรารอได้ สู้ๆๆๆน่ะค่ะ ทำคะแนนให้ได้ดีๆ อ่านอะไรไปก็ขอให้มันอยู่ในข้อสอบ
-
อ่ารอได้ ขอแค่ อย่าเป็นปีหน้าก็เป็นพอ นะ :z3:
เข้าใจอยู่ว่าเรื่องเรียนสำคัญ แต่ตอนที่เราเรียน เราลอกเพื่อนตลอดเลยยย หุหุ :z2:
-
ไม่เป็นไร เข้าใจๆ(เพราะเหมือนกัน 55+)
สู้ๆจ้า ทำการบ้านส่งให้เรียบร้อยเนาะ ^^
:L2: :L1: :3123:
-
รับทราบค่า เพราะเค้าก็มีเหมือนกันT T
-
แบมสู้ๆจ้า ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะ
-
จ้า ตั้งใจเรียนกก่อนนะ จะได้สบายใจจจจ
-
โอเชชชชฮะ. :L1:
กำลังหวานได้ที่เลย ฮ่าๆ :z1: :L1:
-
o13 o13 o13
-
เอาใจช่วยค่ะ...รอได้เสมอ
-
รับทราบจ้า
เป็นกำลังใจให้น่ะ ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องแต่นิยาย
:L2: :L2: :กอด1:
-
ตั้งใจเรียนนะ
(http://img19.imageshack.us/img19/6299/30080414587fc.jpg)
-
รับทราบจ้า สู้ๆ นะ
-
:m15: รอ ร๊อ รอ อิอิ
:z3:
-
แบมแบม งานหนักดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ :กอด1:
-
ไม่เป็นไรค่าาาาาาาา หนูจะรออออจนกว่าพี่แบมจะกลับมา (ซึ้งไปไหมมึง ? 555)
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ^^
-
รอได้เสมอจ้า
เข้าใจว่ายังไงทุกคนต้องมีวันสมองไม่แล่น มีเรื่องให้เครียดกันได้
สู้ๆน้า
-
:L2: เข้าใจค่ะ ยังไงก็รออ่านนะ สู้ๆนะคะ o13
-
รับทราบค่ะ
เคลียร์อะไรเรียบร้อยแล้วบิวด์อารมณ์มาแต่งต่อนะคะ :dont2:
-
รับทราบและรอต่อไปฮ่ะะะ :กอด1:
-
:กอด1: okจ้าาสู้ๆ
-
เหนื่อยก็พักน้า พี่รอได้^^
-
รับทราบคับ..
เพราะยังไงคนอ่านก็มีหน้าที่แค่ให้กำลังใจ กับ รอ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค๊า
เปิดเรื่องมาก็น่าสนุกแล้ว
ขอไปอ่านก่อนนะค่ะแล้วจะเม้นท์ให้อีก
:L2::L2: :L2:
-
ตามอ่านทันแล้ว
นายพ้อยท์จะฮาไปไหน
แถมรั่วได้ใจคนอ่าน
ฉากNCก็นะอ่านแล้วเลือดหมดตัว
สุดยอดดดดดด o13
เหนื่อยก็พักหายแล้วก็มาต่อ
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
:กอด1: :L2: :L1:
-
เหนื่อยก็พัก
เคลียร์หรือว่างเมื่อไหร่ก็ค่อยมาลงก็ได้
-
ครับ ดูแลสุขภาพด้วยแล้วกัน ว่างๆ หัวแล่นเมื่อไรก็มาต่อแล้วกันเนอะ
-
ย้ำก่อนอ่านว่าอาจจะแปลกๆเล็กน้อย TT ไว้อาจจะมารีไรท์อีกทีนะคะ ขออภัยล่วงหน้าทั้งในความสั้นและความแปลกๆ ทะแม่งๆ
ตอนที่ 24
ห้องนั่งเล่นคฤหาษณ์เรนงะถูกจับจองด้วยเด็กสาวนั่งดูทีวีอยู่เพียงลำพัง เนื่องจากเพื่อนดูการ์ตูนหน้าเข้มพึ่งถูกคุณปู่เรียกตัวเข้าบริษัทเร่งด่วน ซึ่งสาวน้อยก็ทักท้วงอะไรไม่ได้และนั่งอยู่เพียงลำพังเช่นเดิม มือน้อยๆกดปุ่มรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ ในอ้อมแขนมีเจ้าโพลจากเทเลทับบี้เดอะแก๊ง ตาโตๆไม่มากไม่มายสไตล์เด็กญี่ปุ่นก็จับจ้องแป๋วแหววไปที่ภาพในจอ จวบจนกระทั่งร่างระหงเยื้องย่างเข้ามา
“น้องนัตสึกิสวัสดีจ้า นาซึโนะซังอยู่มั้ยคะ” เด็กสาวหันไปมองคนที่รู้จักดีและเกือบจะได้เข้ามาครอบครองพื้นที่พี่สะใภ้ของเธอ
“คุณปู่เรียกพบค่ะพี่รินเนะ”
“ว๊ายตายแล้วนี่คุณปู่ก็ให้พี่มาเรียกเหมือนกันบอกว่าให้พาน้องนัตสึกิไปด้วยนี่คะ สงสัยฟังไม่ทันแน่ๆเลย” สาวสวยยกมือปิดปากแสร้งทำทีท่าตกใจได้อย่างสตอเบอร์รี่สุดๆ แต่เด็กน้อยไม่อาจรู้ทัน
“อ่าว แล้วแบบนี้พี่ชายก็ต้องมารับหนูอีกรอบสิคะ”
“อืมม เอาแบบนี้ดีมั้ยคะ ไปกับพี่แล้วกันเพราะพี่ก็ต้องไปหาคุณปู่อยู่เหมือนกัน” คิ้วน้อยๆขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
“แต่ว่า …”
“ไปเถอะค่ะอย่าเกรงใจเลย ดีกว่าเสียเวลาพี่ชายย้อนกลับมานะคะ”
“ก็ได้ค่ะ รบกวนพี่รินเนะด้วยนะคะ” รอยยิ้มพิมพ์ใจน่ารักถูกส่งให้กลับนางมารหน้าสวย
เป็นที่เรียบร้อยซึ่งรีบตะครุบโอกาสอันดียิ่งนี่ไว้ในทันที ร่างระหงเคลื่อนตัวมาเข็นวีลแชร์ออกไปที่รถของตน แสร้งทำเป็นบอกพ่อบ้านว่าคุณปู่ให้มารับ และแล้วหล่อนก็จากไปพร้อมเจ้าหญิงน้อยในที่สุด
จวบจนราตรีกาลมาถึง วันนี้คุณปู่ได้กลับมาที่บ้านเป็นวันแรกซึ่งมีนาซึโนะยืนอยู่ข้างกายตลอดเวลา ทัตสึโอะก็เดินเคียงอยู่อีกฝั่งเป็นเพื่อนคุย เยื้องไปไม่ไกลก็พอยท์ที่เดินๆเอ๋อๆฟังภาษาญี่ปุ่นไม่รู้เรื่อง
“แล้วนี่นัตสึกิไปไหนล่ะ”
“อิโตะซังไปตามเจ้าหญิงน้อยให้ทีครับ” คำสั่งเสียงเรียบกลับสร้างความงุนงงและสงสัยให้พ่อบ้านวัยกลางคน
“คุณหนูออกไปกลับคุณชายนี่ครับ”
“เปล่า ฉันไปคนเดียว”
“แต่คุณรินเนะบอกว่าคุณท่านให้มาตามคุณหนูไปพร้อมๆกับคุณชาย”
“ฉันไม่ได้เรียกนัตสึกิมาด้วย” เสียงจากชายชราเริ่มแสดงอารมณ์ไม่พอใจและโกรธที่ตัวเองถูกนำมากล่าวอ้าง
“โทรหารินเนะเดี๋ยวนี้”
นาซึโนะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่เขาไม่เคยโทรไปเลยนอกจากคุณปู่สั่ง สัญญาณดังขึ้นสักพักก่อนน้ำเสียงจีบปากจีบคอจะรับสาย
“นัตสึกิอยู่ไหน”
“คิก อะไรกันคะ รินเนะจะไปรู้ได้ยังไงคะนาซึโนะซัง”
“อย่ามาเล่นลิ้น”
“ต๊ายย รินเนะไม่รู้เรื่องจริงๆนะคะ”
“คุณจะเอายังไง”
“ตำแหน่งสะใภ้เรนงะแลกกับตัวน้องสาวคุณยังไงล่ะ อ้อแค่นั้นไม่พอนะ นังนั่นมันต้อง
ตัดนิ้วเอาแหวนมาคืนฉัน ! ไม่งั้นก็อย่าหวังเลยแล้วกัน” เสียงเล็กๆกลับกลายเป็นความแดกดันประชดประชันก่อนสาวเจ้าจะวางสายไป ร่างสูงรีบบอกเรื่องที่ได้ทราบให้กับชายสูงวัยที่หน้าซีดเผือดจวนจะเป็นลมดีที่ทัตสึโอะประคองไว้ได้ทัน
“นัตสึกิของปู่ ไม่นะ ..” เสียงอ่อนระโหยโรยแรงของคุณปู่ดังลอดออกมาเดิมๆซ้ำๆแม้กระทั่งหลานชายทั้งสองประคองมาถึงห้องนอนแล้ว จนต้องให้ยานอนหลับไม่งั้นคุณปู่ของพวกเขาคงไม่ได้พักผ่อนเป็นแน่
[Poiiz]
ผมมองภาพความวุ่นวายที่พอโนโนะรับโทรศัพท์เสร็จกลายเป็นปู่เป็นลม แล้วก็พาไปนอน มันเรื่องอะไรกันแน่วะเนี่ย ขนาดไอ้โอโอะหน้าฮายิ่งขมวดคิ้วเป็นก้นหอยทากเลย แล้วนี่เจ้าหญิงน้อยหายไปไหนวะ เดินไปหาดีกว่า
“เอ่ออาจจะเครียดๆกันงั้นไปหาเจ้าหญิงน้อยก่อนนะ” ผมหันตัวเดินออกมาแต่โนโนะกลับดึงตัวไว้
“เจ้าหญิงน้อยโดนรินเนะจับไป”
“ฮะ ? อะไรนะ ! โดนจับไป แล้วใครจับไป แล้วรินเนะเป็นใคร มาจับทำไม เจ้าหญิงน้อยอยู่ไหน”
“รินเนะคนที่เกือบจะได้หมั้นกับฉัน เขาต้องการแต่งงานกับฉัน”
“บ้าไปแล้ว แล้วจับตัวเจ้าหญิงน้อยไปเนี่ยนะ ! ถามจริงตอนจะหมั้นใครเลือกวะน่ะ” ผมเดินไปเดินมาราวกับหนูติดจั่น โอยยยยนัตสึกิของพอยท์ ! คงกลัวว่าพรมจะขาดรุ่ยสึกหรอซะก่อนไอ้พี่น้องเลยลากผมออกจากห้องคุณปู่
“เขาจะแลกกับแหวนบนนิ้วพอยท์แล้วจะแต่งงานกับฉัน”
“เอ่อ ช่วยบอกเขาทีได้มั้ยว่ามันแกะไม่ออก มาตัดนิ้วกันไปเลยป่ะ แม่งเอาเด็กเป็นตัวประกัน สวยแต่โง่ ถามจริงเรียนจบจากไหนมาวะน่ะ ละครหลังข่าวปะวะ”
“เฮ้อ ลองโทรหาอีกรอบแล้วกันครับพี่ว่านัดเจอที่ไหนผมเป็นห่วงน้อง”
“อืม” โนโนะหยิบโทรศัพท์ต่อสายหายัยแม่มดปิศาจฟ้าประทานนั่นอีกครั้ง คุยกันไปคุยกันมาก็เริ่มเครียดขึ้นทุกทีๆ จนกระทั่งวางสายก็ถอนหายใจออกมายาวเหยียด
“ว่าไงพี่”
“รินเนะต้องการการแถลงข่าวต่อหน้าสื่อมวลชนว่าเรื่องแหวนเป็นเรื่องเข้าใจผิด และให้พอยท์เอาแหวนมาคืน พร้อมกับประกาศตกลงแต่งงานกันในวันนั้นเลย เสร็จงานเขาถึงจะคืนให้และทุกอย่างภายในอาทิตย์หน้า”
“เฮ้ย แล้วแหวนจะคืนได้ไงมันติดนิ้วขนาดนี้” โอโอะกับโนโนะเริ่มทำหน้าเครียด อืม … มันต้องมีทางเด้พอยท์ซะอย่าง นึก นึก นึก
“คิดออกแล้ว ! ก็งี้ไงออกกำลังกายลดน้ำหนักไง เดี๋ยวนิ้วก็จะเล็กลงสุดท้ายแหวนก็จะหลุดออกมา”
“แค่นี้ก็ผอมอยู่แล้วลดกว่านี้คงปลิวแน่ๆ” โอโอะทำสีหน้าลำบากใจสุดๆ เออกูก็ลำบากใจครับมาให้ลดน้ำนงน้ำหนัก มันไม่มีจะให้ลดแล้วเนี่ย
“อย่าเรื่องมากเสะว๊า มันเป็นทางเดียวนี่หว่าก็มันแงะไม่ออกอ่ะ”
“เสี่ยงมากว่าจะตาย” คำสาปแช่งจากโนโนะสุดเงียบ อื้อหือตัดกำลังใจเฮ้ย
“เวรอย่าแช่งเดะ ต้องลองก่อนไง ไม่ลองไม่รู้นับแต่วันนี้แหละเจ็ดวันต้องทำให้ได้” แม้ผมกลัวมันจะไม่ลดลงแล้วก็เหอะ แต่ก็ดีกว่านั่งเฉยๆปล่อยเจ้าหญิงน้อยอยู่ในอันตราย
“อืมลองดู”
เจ้าหญิงน้อยรอก่อนนะเดี๋ยวพี่พอยท์จะไปช่วย !
-
:a5:
ช่างคิดได้นะพี่พอยท์
ลดน้ำหนักภายใน 7 วัน
-
o22
-
รินเนะแพ้แล้วพานนะเนี่ย
โนโนะ โอโอะ จัดการเซ่มีอำนาจไว้ทำไม
ทีก่อนโน้นเอาปืนไปถล่มคนที่จับตัวพ้อยท์ไปซะเละ
:fire:
-
ลดน้ำหนักภายใน 7 วัน!?
ตายคาที่แน่พ้อยท์
-
เอ่อะ..พ้อยท์..คิดได้เนอะ
ลดน้ำหนักเนี่ย..= ="
รินเนะโผล่มาทำไมเนี่ย!!~
ชิชะ..เดี๊ยวได้รู้ฤทธิพ้อยท์แน่..โฮะๆๆๆๆ~
ปล.รออ่านต่อค่ะ..ตื่นเต้น..อิอิ...><"
-
โห...คิดได้ไง(ยัยรินเนะนะ) :angry2:
นัตสึกิจะเป็นไรมั้ยเนี่ย :sad4:
อำนาจมีก็รู้จักใช้นะจ๊ะหนุ่ม ๆ
-
เดี๋ยวก็ผอมจนป่วย ทำเอาสองพี่น้องกุมขมับสองเด้งหรอก
จะหาวิธีไหนดีเนี่ย
อ่ะ คนเขียนมีวิธีนี่ เพราะฉะนั้น มาต่อซะดีๆ 555
-
ทำแหวนเลียนแบบง่ายกว่ามั้ย -*-a
-
เลวได้อีกนังรินเนะ
:angry2: :angry2: :angry2:
-
ไหนบอกอำนาจยิ่งใหญ่คับฟ้า
แค่ผู้หญิงจับตัวไปทำไมจะช่วยน้องตัวเองกลับมาไม่ได้ :m16:
-
เป็นมาเฟียไม่ใช่หรอค้าาา
แค่ผู้หญิงงี่เง่าคนเดียวจัดการเลย มันน่ามากกกก
น้องพ้อนอย่าลดเลยเดี่ยวเป็นลมปให้สองสามเป็นห่วงอีก= =
ปล. เราก็ว่าไม่แปลกเท่าไหร่นะคะ ได้อยู่ๆ
-
โถ่คุณปู่เห็นสั่งคนนู้นคนนี้ พอมีเรื่องขึ้นมาลมจับซะงั้นอ่ะ :เฮ้อ:
-
พี่พ้อยท์จะออกกำลังกายลดน้ำหนัก
มีหวังเสร็จโนโนะโอโอะอีกแน่ๆถ้าเหตุการณ์ไม่เครียดขนาดนี้
ปล. ว่าแต่ ตระกูลเรนงะเป็นมาเฟียไม่ใช่หรอค่ะ?? จะกลัวอะไร? เอาคนไปบุกเลย
ชะนีตัวนี่ก็โง่เหลือหลาย likeคำด่าที่พี่พ้อยท์ด่าจริงๆ
-
:laugh: บอกแล้วไงคะ...ถ้าไม่ใช่พี่พ๊อยท์ ทำไม่ได้นะเออ :m18:
-
เบรกความหวานของพี่พอตย์ด้วยการบ้าน
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนฝ่าฟันเรื่องการเรียนค่ะ
จะรออย่างสงบเสงี่ยมอยู่ตรงนี้ น้อ
สู้ๆนะคะ
-
นังชะนีเลว
:z6: :z6: :z6:
ไม่ต้องลดน้ำหนักหรอก ไปกระทืบมันให้ตายดีกว่า
-
พอยท์ฮาได้ทุำกสถานะการณ์
เกิดนิ้วไม่ลดมีหวังโดนตัดนิ้วแหงมมมม ๆ
-
แผนการณ์สุดยอด กล้าคิดเนอะ..
-
นำชะนีนางนี้ไปปล่อยป่าที
แล้วมันต้องโดน :beat: :z6:
โทษฐานมาจับตัวเจ้าหญิงน้อย
-
พี่พอยท์น่ารักจังคิดได้งัยเนี่ย ลดน้ำหนักกกก
-
:เฮ้อ:
เป็นระดับมาเฟีย เรื่องแค่นี้ไม่น่าจะยากนะครับ
ไหนจะ จีพีเอส อีก
สู้ๆละกัน
-
สู้ๆจ้า^^
-
ลดความอ้วนเนี่ยนะ :really2: ว่ะ
-
โฮก อิทธิพลที่มันล้นฟ้าจะมีเอาไว้เพื่อ
แม่นางนั่นก็อยากแต่งงานจน...สั่น :a6:
-
นางมารนี่เลวจริงๆ
เอาเจ้าหญิงน้อยคืนมานะ ยะ - -+
-
หึ ไอ้นางมารร้ายนิ เดี๋ยวตบให้ชักคามือเลย :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: :z10: :z10:
บังอาจจับเจ้าหญิงน้อยไป พอยท์์สู้ๆเอาคืนมาให้ได้
อย่ายอมใ้ห้มันแต่งงานน่ะ
o13
-
ขอบคุณนะจ๊ะ
ทำไมต้องลดน้ำหนักด้วยละ
ไม่มีวิธีที่จะนำตัวเจ้าหญิงน้อยกลับมาได้เลยหรือไง
สมองเอาไปคิดเรื่องอะไรกันนัก หื่นได้ตลอด........
ต้องใช้วิธีการเดิมแบบที่ยัยแม่มดใช้กลับคืนไปเลย
หนามหยอกต้องเอาหนามบ่ง บังอาจจับตัวเจ้าหญิงน้อย
ไป ก็จงเอาคืนให้มันสาสม หึหึหึ....
-
คิดไปได้นะพอยท์ :เฮ้อ:
ให้ผู้มีอิทธิพลเเค้าแสดงฝีมือกันบ้างดีกว่านิ
-
อย่างนี้เขาเรียกว่ารักหน้ามากกว่าไม่ได้โนโนะเลย
พอยอย่างยอมนะ
-
เชื่อว่าอำนาจของตระกูลมีมากพอที่จะพานัตสึกิกลับมาโดยไม่ต้องมีเรื่องอะไร
-
เราเข้าใจฟิลนะ ว่าจะลดน้ำหนัก
แต่ในเจ็ดวัน O[]O <<< ดูหน้าเอาเถอะ
-
คิดได้ไงหละนั้น
ลดน้ำหนักมันไม่ง่ายนะ
-
:a5:
เเต่ละอย่างที่พอยท์คิด :เฮ้อ:
ไม่รั่วก็ฮาตลอด :jul3:
-
ฮิ้วววววววว
คราวนี้พระเอกของเรา เปนพอยท์ไปซะแร้วววว
(แต่ดีนะที่คิดเรื่องลดน้ำหนัก ไม่เยอะกว่านั้น = =)
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า TT
-
วิธีนี้มีแค่พ้อยท์เท่านั้นที่คิดได้เพียงคนเดียว :laugh:
พ้อยท์จะลดทันได้ไงเนี่ย เข้าคอร์สหุ่นกระชับภายใน7วันรึไง = =" ตอนนี้ก็แห้งอยู่แล้วขืนลดอีกหนังได้ติดกระดูกแน่
เกลียดยัยรินเนะ!! :m16: เล่นวิธีสกปรกถึงขนาดจับตัวนัตสึกิเป็นตัวประกัน ขอให้แผนการจบไม่สวย!!
แล้วพ้อยท์จะเครียดกะเขาเป็นบ้างไหมเนี่ย o17 o17
+1ให้คนเขียนคร้าบ~
-
คิดว่าตอนนี้คงมีหลายๆตัวละครที่คนที่ตามอ่านตั้งแต่น้องเห็ดคิดถึงแน่ๆ อิอิ >< ส่วนใครที่อ่านแล้วงงๆ ก็ปล่อยๆมันไป หรืออยากอ่านแบบเต็มก็เชิญที่เรื่อง น้องเห็ดเมียกู นะคะ ><
ตอนพิเศษ : แก๊งเกรียน (อาจจะงงเพราะมีพวกศัพท์ในเกมส์นะคะ)
ช่วงเวลาปิดภาคฤดูร้อนแน่นอนว่าวัยรุ่นส่วนใหญ่ที่ไม่ได้ลงเรียนพิเศษมักจะเกิดอการว่างงาน เช่นพี่น้องสองคนนี้ พอยท์ แอนด์ น้องเห็ด ที่นั่งๆนอนๆเกลือกๆและกลิ้งๆอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ให้เปลืองแอร์เล่น
“เบื่อออออออออออออออออออออออออออออ”
“เออ เบื่อออออออออออออออออออออออออออออออออ”
“เฮ้ยยาวกว่าได้ไงไม่ยอมอ่ะ เบื่ออออออออออออออออออออออออ”
“สู้พี่หรอน้องมันคนละรุ่นกันเว่ย เบื่ออออออออออออออออออออออออออ”
“ติงต๊องว่ะ”
“พอกันละวะ ทำไมมันเบื่อแบบนี้วะ”
“นั่นเด้ คุณเซอร์ก็แม่งไปรับน้อง ทำไมพี่พอยท์อยู่ปีสามไม่ไปมั่งอ่ะ”
“ก็เพราะว่ามันเป็นหน้าที่ของปีสองอ่ะเด่ะ โด่วว ปีสามรอประกาศศักดาหลังบูมเว่ยยย เท่ปะๆ” ทว่าน้องเห็ดของเรากลับทำหน้าเบื่อโลกโยนหมอนใส่พี่ชายตัวเองทันที
ตื้ดดดดดด ติ้ดด ติ้ด ตื้ด แต่ แดป แต๊ !
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์แบล็กเบอร์รี่สุดแสนปัญญาอ่อนที่พี่ชายตัวเองยัดเยียดให้ใช้ทำให้เจ้าเห็ดต้องควานๆไปคว้ามากดรับสาย
“ค้าบบบบ”
“เห็ดมึงรีบมาช่วยกูเลยนะ”
“พี่เฮซเกิดอะไรขึ้น” เสียงเครียดของพี่ชายอีกคนทำเอาน้องเห็ดเริ่มซีเรียส ไอ้เด
อะพอยท์แสบก็รีบกระดิกหูกระดิกหางเขยิบประชิดแนบหูเข้ากับหลังโทรศัพท์
“ไอ้สัสเอ้ย จะแตกแล้วววววววววววววววววว เชี่ยชาร์ปปปปปมึงไวๆเดะ”
“เอ่อ .. พี่ทำอะไรอ่ะ ..” หรือว่าพี่ชายตัวเองกับเพื่อนสนิทตัวเองแถมพ่วงดีกรีแฟนของเพื่อน เอ่อ งงมั้ย อธิบายอีกรอบโดยอาจารย์เห็ด คือพี่ชาร์ปเป็นแฟนไอ้ซิม และไอ้ซิมเป็นเพื่อนผม แต่พี่ชาร์ปเป็นเพื่อนพี่เฮซโอเคเคลีร์ย หรือทั้งสองเกิดอารมณ์เปลี่ยว ??
“เห็ดมึงรีบเลยนะ กูต้องการมึงอย่างเร่งด่วน ซี้ดดดดด มันตุ๋ยกู !!! ไอ้เหิ้ยยคิววว กูโดนตุ๋ยยยยย” พี่เฮซโดนตุ๋ย ! น้องเห็ดกับเดอะพอยท์หันหน้ามามองกันเบิกตากว้างเท่าตาโดเรม่อน (ไข่ห่านมันเชยแล้วพรรคพวก)
“เอ่อ นี่มันอะไรกันเนี่ย”
“เออๆ อะไรนะ แปปนะเห็ด เฮ้ยยย สัสคิวมึงมาช่วยกูตุ๋ยเหิ้ยนี่ดิ๊ สาส ไอ้เหิ้ย”
“เชี่ยซูมมึงปล่อยมันดับเบิ้ลได้ไงวะ มากไปละนะ สัสจิมมึงดูดีๆดิ๊” เสียงพี่ชายยังคง
โหวกเหวกโวยวายผ่านมาตามสาย ยังคงจับประเด็นไม่ได้ว่าพูดเรื่องอะไรกัน น้องเห็ดก็เริ่ม
จินตนาการไปต่างๆนาๆว่าพี่ชายอาจจะกำลังสวิงกิ้งอะแชะดิ้งในหมู่เพื่อนเกลออารมณ์
เปลี่ยว หรือว่า ! จะให้เขาไปร่วมด้วย โอ้ไม่นะ
“เชี่ยเฮซ มึงกระแทกแรงๆดิ เอาตรงๆมึงกะดีๆดิ๊เดี๋ยวมันไม่แตกหรอกสัส” เสียงพี่ชาร์ปที่มักจะเงียบเสมอกลับซีเรียสเครียดมาตามสาย แม่งทำอะไรกานนน
“พี่เฮซนี่ทำอะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยย ส่อมากกกกกกกก”
“ไอ้สัสเห็ดมึงคิดอะไรเนี่ย กูดอทเออยู่เข้าใจปะ ดอทเอ สาสสสส เมก้าคิล ไอ้
เหิ้ยยยยยยยยคิวมึงปล่อยมันทำงี้กับพวกกูได้ไงงงงงงงงงงงงงงง พ่องตายหรอสาส” เป็น
อันจบเรื่องราวชวนส่อ พวกพี่ๆติดเกมส์ ! ดอทเอ ! เกมส์เกรียนๆที่ต้องใช้หัวคิดมากกว่าการ
ไล่คิล
“แล้วต้องการความช่วยเหลืออะไรครับพี่ชายว่ามาเลยดีกว่า ยิ่งเบื่อๆอยู่”
“เออมึงกับพี่พอยท์ไปฝึกดอทเลยนะ แล้วมาเล่นกัน เหิ้ยคิวกับเหิ้ยจิมแม่งไม่ค่อยว่าง มหาลัยมันรับน้องอย่างกับจะพาไปออกค่ายรับทีหายหัวหายตัวไปเป็นเดือนงั้นแหละ มันไม่ครบห้าคนเว่ย ตอนนี้พวกกูมีห้าตัดไอ้คิวไอ้จิมเหลือสามแล้วมึงกับพี่พอยท์อีกสองห้าพอดี
ส่วนไอ้เซอร์มันมีทีมแล้ว” สรุปขาดขาไปไล่คิล โธ่น่าสงสารจะเกรียนเกมส์ฝีมือดันไม่ถึง
“แล้วไม่มีรับน้องกันหรอวะ”
“มหาลัยพวกกูรับเปิดเทอมเว่ย สาสชาร์ปมึงปล่อยมันบาแรคแล้วเหิ้ยยยยยยย”
“สัสคจิมมม มึงไม่ออวะ !!!”
“เอ่อ เอาเป็นว่าคิดดูก่อนนะแค่นี่แหละ” เจ้าเห็ดกดวางสายทันทีก่อนขี้หูจะเต้นระบำมากกว่านี่ด้วยเสียงแสนจะดังโคตรดังโคตรของโคตรดัง
“ตกลงขาดคนช่วยดอทหรอ”
“งั้นแหละพี่พอยท์ เล่นไม่เป็นด้วย บ้าบออ่ะ”
“สอนให้เอาปะ” เจ้าเห็ดชะงักทันที หันขวับไปที่เดอะพอยท์ที่ยิ้ทเริงร่าลัลล๊า
“เป็นหรอ”
“ในปีสองคณะเราผู้ชายกว่า 100 คนโดนพี่ไล่คิลมาแล้วน้องอย่าหาว่าโม้ เกมส์เกรียนๆแบบนี้ไม่มีแพ้ ชัวร์ๆ มาเดี๋ยวสอนตั้งแต่ทฤษฎี” และแล้วน้องเห็ดน้อยกลอยใจก็โดนกระชากลากถูกไปนั่งหน้าคอมพร้อมกับโดนกรอกหูศัพท์ของเกมส์จนหัวหมุน ทั้งเฟิร์สบลัด ดีไนน์ ป้อม คีบ ลาสชอต บาแรค ออกของ สตั๊น บวก ออล ซี ซีศูนย์ แอล อาร์ บริ้ง เยอะแยะบานตะไท สามวันสามคืนแทบไม่ได้นอนจนเริ่มจะเป็นในที่สุด
“ฮาโหลพี่เฮซ” และแล้วหลังจบคอร์สดอทมหาโหดก็รีบโทรหาพี่ชายตัวเอง
“เออๆว่าไงตกลงเป็นยังวะ”
“ละ มาเลยดีกว่า คีย์เลย พี่พอยท์เล่นด้วย”
และแล้วทุกคนก็ลุ่มหลงมัวเมาในเกมส์ที่ชื่อว่าดอทเอ ! เช้ามาก็ดอท กลางวันก็ดอท เย็นก็ดอท ศัพท์หยาบๆก็เริ่มประเดประดังเข้ามาในตัวน้องเห็ด ส่วนพี่พอยท์ก็ไม่ได้มีแค่ราคาคุยจะตัวไหนอะไรไล่คิลชาวบ้านได้หมด และแล้วน้องเห็ดของเราก็เริ่มเกรียนตามรอยพี่เฮซและพี่พอยท์รวมถึงกลุ่มแก๊ง ชาร์ป จิม ซูม คิว ที่ผลัดกันมาเล่นผลาญค่าไฟค่าเน็ตกันเต็มที่ แถมบางวันมีนัดกันไปร้านเกมส์ เรียกได้ว่าดีกรีเกรียนทะลุหลอดแตกเพล้ง
หลังจากรับน้องเสร็จผมก็ได้เวลากลับมาหาสุดที่รักครับ แม้จะเหนื่อยแสนเหนื่อยแต่ก็คิดถึงเจ้าเห็ดขี้โวยวายของผมมาก จะโทรหาก็ไม่ค่อยจะมีเวลาตรงกัน ป่านนี้คงงอนตุ้บป่องไปแล้ว แต่ถึงแม้ว่าผมจะต้องมาเจอไอ้พอยท์ก็เหอะ แต่เพื่อเมียแล้วเซอร์จะต้องอดทน
ปรากฏว่าพอผมมาถึงหน้าบ้านกลับเงียบเชียบไม่มีเค้าของคำว่ามีคนอยู่สักนิด โทรหาดีกว่า
“ค้าบบบ”
“อยู่ไหน”
“กำลังเดินไปร้านเกมส์กับพวกพี่เฮซ วู้ๆ” ปกติมันต้องงอนทำไมวันนี้มันอารมณ์ดี
“เดี๋ยวไปหา ไปร้านไหนกัน”
“ร้านหน้าปากซอยหมู่บ้านอ่ะ แล้วรับน้องเสร็จละช้ะ”
“อือ”
“เออไวดีแฮะ” เฮ้ย มันต้องมีอะไรทะแม่งๆแล้วครับ ปกติหายไปวันเดียวก็แทบจะ
ร้องไห้แล้ว หรือว่า .. กำลังมีคนอื่น มีคนอื่นแทรกเข้ามาในช่วงที่เราห่างกัน ไม่ได้ละต้องไป
พิสูจน์
ผมรีบโบกแทกซี่เพื่อจะไปร้านเกมส์ที่ว่านั่น แต่เมื่อผมก้าวเท้าเข้าไปรู้สึกเหมือนมีใครต่อยหน้าแรงๆ
“สาสสสส มึงจะเอากับกูหรอ พ่องมึงตายเหอะ สัสตุ๋ยกู !!” อันนี้เสียงโวยวายพร้อมการกระแทกคีย์บอร์ดหนักๆของไอ้จิม
“สัสสสสส มึงคิดว่ามึงแน่ใช่ปะ ไอ้เหิ้ยคิวอย่าคิดว่าเพื่อนกูละไม่กล้านะ วันนี้มันคนละทีมกันเว่ยยย” ไอ้ซูมชัดๆมันขนาดลุกขึ้นมาชี้หน้าด่าไอ้คิว
“เฮ้ยอย่าด่าเมียผมเด้ พี่ซูมมมจะแพ้ก็อย่าเกรียนเมียผมเด้” นั่นไอ้มิวลุกขึ้นชี้หน้าด่าไอ้ซูมกลับ ส่วนไอคิวนั่งเคาะแป้นรัวๆ คลิกเม้าส์ยิกๆ
“เชี่ยมิวมึงโดนคิลแล้วสาสสสสสสส มัวแต่ด่าคนอื่นอยู่นั่น” ไอ้ชาร์ปมันก็เอากับเขาด้วย
“ใครคิลวะ สัสเห็ด มึงแน่มากกกก เจอกูหน่อยไงอัลติแม่งงงงง”
“สัสเอ้ยยย กูมีวินด์วอล์คว่ะ ก๊ากกก หากูไม่เจอหรอก” นั่นมันเจ้าเห็ดของผมแน่หรอนั่น หัวเราะเคาะแป้นแบบสะใจมาก แถมยังมีหันไปกระซิบกระซาบกับไอ้คนข้างๆ นั่นมัน ไอ้พอยท์ !!
“เฮ้ยพี่พอยท์คิลกู ! เหิ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย” คราวนี้เป็นไอ้เฮซมันแทบจะโยนแป้นทิ้ง ตะโกนลั่นร้าน
“รู้จักพี่น้อยไปไอ้น้อง ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก เอ็นแม่ง”
สภาพตอนนี้คือทั้งแปดคนโวยวายใส่กันลั่นร้านจนคนอื่นมองมาแบบไม่พอใจเต็มที่แต่พวกมันก็ไม่สน
สรุปผมควรจะเข้าไปทักในขณะที่พวกมันกำลังโวยวายดีมั้ยเนี่ย ?
ส่วนเรื่องมีคนอื่นผมว่าไม่ใช่แล้วล่ะงอมแงมกับเกมส์ขนาดนี้
เอาเป็นว่าขอนั่งรอหน้าร้านตรงนี้แล้วกัน -_-
แต่จริงๆผมก็แอบคิดในใจ รอก่อนเหอะ จะไล่คิลให้แม่งทั้งแปดตัวข้อหาทำกูคิดมาก !
----------
ใครเล่นดอทเอเจอกันได้นะคะ อิอิ ><
-
ปล่อยน้องเห็ดติดเกมส์ได้ไงเนี่ยยยยย
-
งงไปเลย
-
เหอๆ เล่นเอางงไปเลย
สารภาพว่าไม่รู้จักดอทเอ เคยได้ยินได้เล่นไม่เป็น 555+
เกรียนๆไปอีกราย ย
-
555555
บ้าเกมส์กันจัง
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ก็นึกว่าอะไรกัน
-
:m20: :m20: :m20:
เล่นไม่เป็นอ่ะ เคยแต่ได้ยิน
-
:m20: ด่ากันตลกดีอ่ะ ขอเอาศัพท์ ไปใช้ในบูม ได้ป้ะ :jul3:
-
ฮางะ
ศัพท์เกมส์มันทำให้คิดลึก 55
:haun4:
-
555555555555555 ปวดท้องเลย เข้าใจเลยอ่ะ เราก้อมีคนหนึ่งที่เล่นก็เป็นแบบนี้จิงๆๆล่ะ แต่ตอนนี้เลิกเล่นไปบ้างแล้วล่ะ น้องเห็ดเอ่ยน้องเห็ด ไอ้เซอร์คิดมากเลยทีเดียว
-
พี่เฮช ทำอิชั้นคิดมาก แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
-
เข้ามาหัวเราะ 5555 อย่างสะใจ แล้วไปนั่งสงบสติอารมณ์ อิอิ ชอบตอนนี้จัง แต่งได้แจ๋วมั่กๆครับ
-
ฮาดีนะ 55+
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เค้าไม่เคยเล่นและเล่นไม่เป็นด้วย เคยได้ยินแต่เพื่อนเขาคุยกัน
-
ไม่เลยเล่นแล้วก็ไม่เคยได้ยิน- -
เอาเป็นว่าเข้าใจว่าสนุกละกัน^^
-
:jul3: :jul3: :jul3:
-
:m20: :m20: :m20:
-
เห็นพูดถึงกันเยอะ แต่ไม่รู้จักค่า ดอทเอ เกมส์ไร
-
เห็นว่าตอน พิเศษ นึกว่ามันจะน่ารักๆ เลี่ยนๆบ้าๆ สไตล์พ้อยต์
แต่ที่ไหนได้ ศัพท์เทคนิคมาเต็ม
คิดถึงน้องเห็ด จุ๊บ จุ๊บ
-
ไม่เล่นเกมแอบงง :z3:
-
ฮาได้อีกอ่ะ :m20:
-
นึกว่าพี่เฮซมีซัมติงแล้วนะเนี่ย :z1:
-
รู้ว่าแต่ก่อนตอนม.ปลายเพื่อนๆ ติดดอทเอมาก ยังนึกว่าเดี๋ยวนี้คงซาไปแล้วซะอีก
-
มะได้เล่นเกมส์อย่างใครเค้า
เพิ่งรุว่าศัพท์แปลกๆเยอะ 5555555
-
:jul3: :m20: :laugh:
-
อย่างฮาอ่ะ เข้าใจเลยทำไมเซอร์ยอมรอหน้าร้าน :laugh:
-
ขอบคุณมากๆค่า ><
-
อาการหนัก อยากจะถามว่า คนแต่งเป็นแปบบนี้รึป่าววววว
-
ขอบคุณนะจ้า
มีแอบคิดไปด้วยนะนี่ คิดซะเกือบจมน้ำเลยนะนี่ ^ ^
พอยท์ก็โหดเหมือนกันนะนี่ ไม่ได้ฮาอย่างเดียว
-
555 เล่นน่ะเเต่ไม่เคยเเรงขนานนี้
เป็นพี่เซอ ก้อจะรอมันหน้าร้านนี้ล่ะ 555
-
ฮา ได้ฮาดีอ่ะ 555+
จนอยากจะไปอ่านเรื่องน้องเห็ดเลย
ใช่เวลา 1คืนกับอีก 1วัน ถึงตามทัน
อ่านตอนกลางคืนนี่ทรมานมาก
ฮาก็หัวเราะดังไม่ได้เดี๋ยวท่านแม่จะมาเฉ่งเอา
เพราะดึกดืนค่อนคืนแล้วยังไม่นอนเลย เหอๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
เออะ..ดอทเอ..= =
ให้อารมณ์เหมือนอยู่รร.เลยที่เดียว
ทะเลาะกันลั่นห้องเพราะ..ดอทเอ..เฮ้อออออ
-
555 :jul3:
-
ตอนที่ 25 (ยังคงมาแบบสั้นๆนะคะ แบมยังยุ่งๆอยู่กับชีวิตการเรียน แฮ่)
หลังจากตัดสินใจไดเอทแบบติดไฮสปีดพอยท์ก็เริ่มออกกำลังกายโดยการวิ่งรอบคฤหาสน์ทุกเช้าวันละสามรอบ ไม่กินข้าวกินแต่ไข่ต้มวันละฟองกับน้ำแอปเปิ้ลเขียวที่อ่านเจอว่าช่วยขับไขมัน ช่วงเช้าก็เข้าฟิตเนสซิตอัพ วิดพื้น สารพัด กลางวันนอนหลับหนึ่งชั่วโมงแล้วไปว่ายน้ำต่อ ตอนเย็นก็ไปวิ่งรอบคฤหาสน์อีกสามรอบต่อด้วยการซดน้ำแอปเปิ้ลแล้วก็ไปส่ายฮูลาฮูบลดเอว ค่ำๆหน่อยก็ไปซาวน่าเรียกเหงื่อแล้วก็ว่ายน้ำจากนั้นก็นอน ผ่านมาสองวันแล้วสร้างความลำบากใจให้กับสองพี่น้องมากว่าพอยท์จะตาย พยายามจะอธิบายว่าได้นัตสึกิคืนมาแล้วก็ไม่มีโอกาสเมื่อเจ้าตัวฟิตจัดไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
“เอาไงดีล่ะพี่ จะบอกยังไงดีว่าได้นัตสึกิคืนแล้วเนี่ย”
“ไม่ฟังเลย”
สองพี่น้องเริ่มเครียดเรื่องพอยท์แทน ก็หลังจากรินเนะโทรมามีหรือจะปล่อยให้พลาดมือถือมี GPS ไว้เพื่ออะไรล่ะ เจอแล้วก็ยกคนไปบุกแล้วก็พาเจ้าหญิงน้อยกลับพร้อมแจ้งตำรวจเอาเรื่องไปแล้ว คุณปู่ก็สบายใจพานัตสึกิไปพักผ่อนแก้เครียดที่ฮอกไกโด เหลือแต่พอยท์กับพวกเขานี่แหละเครียดกันอยู่สามคนแถมคนละเรื่องด้วย
“โอยยย ผมจะตายก่อนนะเนี่ยเห็นพอยท์ผอมลงๆทั้งที่ผอมจะตายอยู่แล้วเนี่ย” มันไม่มีทางที่จะผอมลงในสองวันแต่คนมันรักล่ะนะ เลยมองว่าพอยท์จะแห้งตาย
“งั้นก็บอกตรงๆ” รายนี้ก็อีกคนเหมือนจะนิ่งแต่ก็แอบคิดในใจว่าผอมลงไปกี่กิโลแล้วนะ
“บอกไงอ่ะพี่” คนสองคนมองไปที่ร่างบางที่ดำผุดดำว่ายอยู่กลางสระไปมา
“ก็บอกตรงๆ”
“มันเข้าใจมากเลยมั้งเนี่ยยยย มันแบบไหนละตรงๆน่ะ”
“ก็แบบนี้” นาซึโนะก้าวยาวๆไปยืนริมฝั่งที่พอยท์กำลังว่ายมา พอมือบางแตะขอบสระก็กระชากแขนบางๆขึ้นมาสุดแรง
“เฮ้ย แค่กๆๆๆ ทำอะไรเนี่ย หัวเกือบฟาดขอบสระแล้วนะ”
“พอแล้ว”
“อะไร” เจ้าพอยท์ตวัดหางตามองเคืองๆ ใส่คนหน้านิ่งแถมยังเหลือบไปมองไอ้คนหน้ายิ้มเป็นการหางเลขไปด้วยอีกชั้น
“พอยท์หยุดไดเอทได้แล้วน่า จะตายซะก่อนนะ”
“แต่ ..”
“เจ้าหญิงน้อยปลอดภัยแล้วกำลังพักผ่อนอยู่ที่ฮอกไกโดกับคุณปู่”
“หะ อะไรนะ” คราวนี้เงยหน้าอ้าปากงงเต๊กหน้าตลกเหมือนกล้วยหอมจอมซน (เอ่อมันคล้ายตรงไหนเนี่ย)
“ตามนั้นแหละ เพราะฉะนั้นเลิกไดเอทแล้วไปกินข้าว ไป !” ทัตสึโอะเดินเข้ามาแบกเจ้าพอยท์พาดบ่าแล้วเดินดุ่มๆไปทางห้องทานข้าวทันที มีร่างสูงๆของนาซึโนะสาวเท้าตามมาเงียบๆ ส่วนเจ้าพอยท์ก็ทำตัวนิ่งให้เค้าแบกไปเรื่อยๆเพราะหมดแรง
“ไม่โกหกแน่นะ” ก่อนจะกินยังถือช้อนเก๊กหน้าโหดมองไอ้สองพี่น้องแบบเคลือบแคลงเต็มที่
“อืมกินได้แล้ว วันนี้มีเมนูโปรดพอยท์ด้วยนะครับ” ทัตสึโอะจับกระดิ่งสีขาวขึ้นมากดปุ่ม เสียงกังวานกุ้งกิ้งก็ดังออกมา สักพักเชฟประจำบ้านก็เข็นอาหารที่มีฝาปิดอย่างดีเข้ามาจัดวาง จากนั้นก็เปิดฝาออก
“เฮ้ยยยยยยยยยยยย ของโปรดดดดดดดดดดดดดด”
เจ้าพอยท์เห็นเมนูโปรดตัวเองก็ยิ้มหน้าบาน คว้าช้อนตักข้าวคำใหญ่ กินแบบมีความสุข
“ไข่เจียวหมูสับมันอร่อยตรงไหนเนี่ยพี่” ทัตสึโอะมองคนชอบไข่เจียวขำๆ
“ตรงที่พอยท์กิน” นั่นล่ะสิ้นสุดความสงสัย ใช่เลยไข่เจียวตรงที่พอยท์กินนั่นแหละอร่อยที่สุด !
“อิ้มไออันไอ่อินอ่อ (ยิ้มไรกันไม่กินอ่อ) อึ้กๆ แค่กๆๆๆ”
“เอ้าน้ำๆๆ จะรีบกินทำไมไม่มีใครแย่งหรอกน่า” ทัตสึโอะส่งน้ำพร้อมกับลูบหลังคนหิวจัดเบาๆ เฮ้อตกลงนี่เรียนปีสี่หรืออนุบาล หืม ? เรียนปีสี่ พอยท์ยังไม่ได้เข้าเรียนตามกำหนดการเลยนี่
“พี่ พอยท์ลืมไปเรียนหรือเปล่า”
“หืม อืม” ทีนี้นาซึโนะคนขรึมก็เครียดกว่าเก่า ถ้ามันไม่จบจะทำยังไงละเนี่ย เจ้าตัวก็ดู
เหมือนจะไม่ได้สนใจการเรียนตัวเองเลยสักนิด พวกเขาก็ยุ่งนั่นยุ่งนี่จนลืมไปแล้วหลายรอบ
“คงต้องฟิตแล้วล่ะ ส่วนเรื่องงานแต่งก็คงใกล้ๆกับช่วงรับปริญญามั้ง”
“อืม ต้องให้พอยท์เรียนให้จบ ปู่คงไม่ยอมถ้าไม่ได้ปริญญา”
สองหนุ่มทอดมองไปไอ้ตัวแสบที่แสบแต่เด็กตั้งแต่เจอกันครั้งแรก คิดแล้วก็ขำในช่วง
นั้นอายุก็ 21 แล้วยังอุตส่าห์ไปเผลอใจให้เด็กติงต๊องอายุ 15 หน้าละอ่อนพึ่งทำบัตร
ประชาชน !
----------------------------------
บอกแล้ววว เรื่องนี้ไม่มีดราม่า XD อยากอัพเฮสฟาวส์จัง แต่เรื่องนั้นมีแต่ดราม่า 555
-
เรื่องเกิดขึ้นจนลืมไปเรียน
หรือน้องพ้อยท์ตั้งใจลืมไปเรียนกันแน่คะ 555
-
เอ่อออ
พ้อยท์ตั้งใจลืมไปเรียนแหง่มๆ หึหึ
ว่าแต่ทฤษฎีลดน้ำหนักของนู๋พ้อยท์ได้ใจจริงๆ หุหุ
-
555 พอยท์ตายแน่งานนี้ จากลดน้ำหนัก มาเรียนต่อ :laugh:
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะ พอยท์สู้ๆ o13
คนแต่งจ๋า ขอ เอสฟาว ด้วยนะ please please please
-
ถึงว่า สงสัยอยู่นานละว่าพอยท์มาทำอะไรที่ญี่ปุ่น แต่นึกไม่ออก 55
-
ขอบคุณจ้า
อุ๊ ว๊าว ทำถึงขนาดนี้เลยหรือ
ทำไมช่วยเจ้าหญิงน้อยกลับมาได้แล้ว ไม่บอกไปเลย !!!
รออะไรกันอยู่แว๊ หุ้ย หุ้ย ไม่ได้ดั่งใจ
แล้วน้ำหนักพอยท์ลดไปกี่กิโลกี่ขีดกันละนี่ หึหึหึ ต้องทำให้
น้ำหนักที่หายไปกลับคืนมาให้ได้นะ....
-
ได้เจ้าหญิงน้อยคืนแล้วดีจัง
พอยท์เอ๋อมาก55555
-
บร๊ะ ไม่บอกเร็วละ 55
เป็นโยโกรธนะนิ -3-
แต่ 2 พี่น้องก็แกแล้วนะดังมาหลงรักเด็กได้ไงเนี่ย คิคิ แต่ว่าน่ารักมากๆเลย
ขอบคุณนะค่ะ
:m20:
:L2:
-
อืมม์...ช่วยเจ้าหญิงน้อยได้แระ
ว่าแต่ว่า...พอย์ท มันจะเข้าใจจริงๆ นะหรือว่า ช่วยได้แล้วจริง น่ะ
-
สั้นง่ะ
แต่ไม่เป็นไร ยังไงก็อยากให้พอยต์ไปเรียนและมีคนมาจีบ
หุหุ อยากเห็นสองแฝดหึง และอยากเห็นคนที่สู้กับสองแฝดได้อย่างสูสีก๊ากๆ ชอบอ่ะ :m20:
-
รู้สึกมาอยู่ญี่ปุ่น พอยท์ไปเรียนได้ถึงเดือนมั้ยเนี่ย
-
อ่าใช่!! ลืมเรื่องเรียนกันไปเลยน่ะเนี่ย
แล้วจะทำไงต่อหล่ะที่เนี๊ย
แต่สำหรับสองหนุ่มคงง่ายๆเนาะ ^^
สู้ๆค๊า
-
ฮาพอยท์อ่ะ^^
-
นาย มีความสามารถมากเลย พอยต์
-
แปะ ไว้เดี๋ยวมาอ่านนนนนนนนนนน
-
พอยท์ทำเนียนแกล้งลืมไปเรียนแหง :laugh:
-
สามารถมากพอยต์
วิ่งแค่รอบเดียวไม่รู้ว่าจะครบรึป่าวเลย :เฮ้อ:
-
ง่ายังไม่หายคิดถึงเลย มาต่อไวๆนะคร่าาาาา
-
แล้วจะลดน้ำหนักทำไม..
-
พ้อยท์น่ารักมากเลย
-
เอิ่มมม~~~~!!!
ไม่รู้จะอธิบายยังไงเรยทีเดียว = =
-
บอกได้คำเดียวว่า รั่ว บ้า ฮา
แต่งได้โดนใจมากมายค่า พี่แบม ^^
o13 o13 o13
-
สั้นๆ ได้ใจความ
จะติดตามและเป็นกำลังใจกันต่อไปค๊าบบบ
o13 o13 o13
-
มีสองหนุ่มดูแล ให้อาหาร เออ
ดูแลพอยดีก็แล้วกัน
มีหวังพอยอ้วนแน่ ^^
-
พอยท์คงลืมเรื่องเรียนไปแล้วจิงๆ
-
เกิดอาการตกหลุมรักเจ้าทาซานแห่งดงพญาเย็นอย่างจัง>//< ว่าแต่ชีวิตฮาได้โล่อ่ะพ่อคุณ
-
:laugh: เพิ่งมานึกออกกันหรือคะคู๊นนนนนน
ไม่รอให้ทางมหาลัยพี่พ๊อยท์เค้าไล่ออกก่อนล่ะ ค่อยนึกกันได้อ่ะ :jul3:
-
เอร้ยยย พ้อยยังน่ารักเหมือนเดิม
เชียร์ให้มาต่อเฮสฟาวด้วยคนค่ะ
ดราม่าก็ยังคิดถึงนะ อิอิ
-
อ่านแล้วอิจฉาพอยต์นิดๆ นะ เบลล์ก็อยากผอม T^T
-
ทำเนียนไม่ไปเรียนใช่ป่ะพี่พอยท์
:L2: :L2:
-
The gang เกรียนมากกกก555+
-
สั้นอ่ะแต่น่ารักเหมือนเดิม
ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ
:L2: :กอด1: :L1:
-
ไม่นึกออกเอาซะตอนรับปริญญาเลยล่ะพ่อคู๊ณ
-
ออกกำลังกายได้บ้าคลั่งมากกกกกกกก ไม่ผอมให้มันรู้ไปซิ
ดีแล้วที่ช่วยเจ้าหญิงได้ก่อน ไม่งั้นพอยท์คงแย่...
:pig4:
-
:m20:ลืมไปเรียน
-
:a5: พอยลืมไปเรียน กรรม :z3:
-
ชอบอันนี้จัง
“ไข่เจียวหมูสับมันอร่อยตรงไหนเนี่ยพี่” ทัตสึโอะมองคนชอบไข่เจียวขำๆ
“ตรงที่พอยท์กิน”
คุณนักเขียนสู้ๆนะคะ มาเล็กๆ แต่มาบ่อยๆ ก็ดีน๊า
-
เหยยย
อ่านแล้วแอบหิวเล็กๆ ฮ่า
พอยท์ซะน่ากินขนาดนั้น ทำเค้าหิวไปด้วยเลย 555+
-
เฮซฟาวส์!
เฮซฟาวส์!
เฮซฟาวส์!
-
คนอ่านก็ลืมเรื่องเรียนของพอยท์ไปแล้วเช่นกัน :z2:
-
แหมๆๆๆ ก็แค่ 21 เองที่สำมะคัญ เด็กอายุ15กำลังดีนะตัวเธอ
อิอิ กรุบๆกรอบๆ :o8: มาต่อไวๆละ อย่าให้ต้องท่องคาถา โอมจงลง จงลง
นะเออ :bye2: จ่ะ
-
ไม่ใช่แค่พอยท์นะที่ลืมไปเรียน คนอ่านก็ลืมไปแล้วเหมือนกันว่าพ้อยท์มายุ่นเพื่อเรียน :try2:
จะว่าไปแล้วทำไมได้ตัวนัตสึกิมาง่ายอย่างเงี้ย :m20: หลงเป็นห่วงตั้งนาน
+1ให้นะฮะ มาต่อไวๆนะ กอดคุณแบม :กอด1:
ปล.ตอนพิเศษอย่างฮา จะว่าไปศัพท์ในเกมมันก็ชวนคิดลึกจริงๆอ่ะแหละ ไม่เล่นก็ไม่รู้ :z1:
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ถ้าไม่บอกว่าพอยท์ลืมเรื่องเรียน เค้าก็จำไม่ได้นะนี่ว่าพอยท์ยังเรียนอยู่ และที่สำคัญเค้าชอบกินไข่เจียวเหมือนพอยท์เลย
-
คิดถึงจังเลยยยยยยยยยยย
รออยู่น๊า
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สนุกมากกกก :pighaun:
-
ตอนที่ 25 (ใกล้จบแล้วนะ อิอิ ><)
วันนี้ผมมาเรียนเป็นวันแรกครับ ต่างจากนักศึกษาคนอื่นที่แม่งเรียนกันเทอมสองละ ดีที่สาขาผมเรียนเน้นฝึกงานเลยชิว ไม่ค่อยมีปัญหามาตามพวกรายงานเฉยๆก็พอไหว แต่ที่ไม่ไหวคือผมฟังจารย์ไม่รู้เรื่องสักคำ
“Hay ! $#@#%%#%^ ???” เพื่อนร่วมห้องที่คงทนเห็นผมนั่งหน้าอึนไม่ไหวเลยเข้ามาทัก แต่ขอโทษกูฟังมึงไม่รู้เรื่องว่ะ
“Sorry . I can’t speak Japanese”
“really ? Don’t worry I can speak a few of English 55” few มันใช้แบบนี้หรอวะ เออผมแปลออกก็พอ แกรมม่าอย่าไปเอ่ยถึง !!
“It’s good for me so much . I’m Poiiz but you can say Hikaru and you ??”
“Wasari Kyoishi you can say Kyo nice to meet you Hikaru” ไอ้หมอนี่ชื่อเท่เหมือนพระเอกการ์ตูนเลย หน้าตามันก็ให้นะ สูงๆผมสั้นๆ กวนๆหน่อยๆ ผมเลยได้เพื่อนคนแรก ภาษางูๆปลาๆก็เอามาคุยกัน จนผมเริ่มรู้ละว่าตัวเองเรียนไรอยู่
“check ya later !!”
“see yah !”
มันเป็นแสลงครับ 55 ไม่น่าเชื่ออ่ะดิคนอ่อนแกรมม่ามาบอกลากันด้วยแสลงอเมริกา หลังจากบอกลาเรียบร้อยผมก็มานั่งจ๋องๆอยู่หน้ามหาลัยรอรถมารับ แต่ผ่านมาสามชาติก็ยังไม่มา พวกมันลืมปะวะว่าผมเลิกเรียนเวลานี้ เดินมาก็เดินไป เดินไปก็เดินมาจนผ่านไปสองชั่วโมงนั่นแหละก็ไม่มีใครมารับผม มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยย ทุกคนลืมผมแล้วหรอ ! คนไม่สำคัญใช่ป้ะ ใช่ป้ะ ฮึ่ยๆๆๆ ผมเดินแบบอารมณ์เสียมากมายมาขึ้นรถไฟฟ้าเบียดเสียดเป็นปลากระป๋องตราพอยท์หล่อให้สาวๆแทะโลมทางสายตาเล่น ดีนะขึ้นเป็นเลยกลับบ้านถูก
“กลับมาแล้วครับบ” ผมเริ่มติดวัฒนธรรมญี่ปุ่นมาแล้วไง แต่ทำไมบ้านมันเงียบๆ ปกติมีเมดเดินกันให้ว่อน พ่อบ้านอีก วันนี้กลับเงียบเหงา มืดมิด อึมครึม
ผมเดินไปที่ห้องครัวที่เชฟประจำบ้านจะคอยสแตนบายอยู่ตลอดปรากฏว่ากลับเงียบเหงา ไม่มีใครเลย มันเกิดอะไรขึ้นกัน ? ทุกคนหายไปไหน ผมหันหลังกลับออกมาขึ้นไปชั้นสองวางกระเป๋าไว้ในห้องนอน แต่ความสนใจผมกลับถูกดึงไปที่ห้องตรงข้ามที่ผมไม่เคยเข้าไป และถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้าไป ผมก็ไม่คิดจะอยากรู้เรื่องชาวบ้านมาตลอดก็ไม่คิดจะเข้าไปอยู่แล้ว แต่วันนี้ที่ผมโดนทิ้งไว้มันทำให้ผมโกรธมากกกกกก ดังนั้นถ้าไปแอบดูคงไม่เป็นไรมั้ง
“หึหึ มีความลับอยู่แน่ๆ เดี๋ยวเอามาแฉให้หมด วะฮะฮ่า”
ผมเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูบานนั้นซึ่งผมไม่เคยสนใจแต่วันนี้กลับมีแรงดึงดูดประหลาดให้ผมลองเปิดดูว่าภายในนั้นมีอะไร ผมยืนชั่งใจอยู่สักพักก็ตัดสินใจเปิดมันออกมา
คลิก !
เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นท่ามกลางความเงียบและแล้วสิ่งที่อยู่หลังประตูก็เปิดเผยออกมา มันเป็นเหมือนห้องเก็บของแต่ได้รับการจัดระเบียบอย่างดี
มือผมไล้ไปตามชั้นไม้ที่มีกล่องหลายใบวางอยู่ มีรูปภาพเก่าๆอยู่ในกรอบตั้งโชว์อย่าง
ดี แต่ทำไมรูปพวกนี้ถึงไม่ได้รับการโชว์ในส่วนอื่นของบ้านล่ะ ผมมองเข้าไปที่รูปหนึ่ง เป็นรูปครอบครัวที่มีสมาชิกห้าคนซึ่งน่าจะเป็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลากำลังอุ้มเด็กผู้หญิงตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนข้างๆกันนั้นมีร่างหญิงสาวบอบบางกำลังจูงมือเด็กชายสองคน ที่คนหนึ่งยิ้มกว้างกับอีกคนยืนนิ่ง นี่คงเป็นภาพครอบครัวของโนโนะและโอโอะกับเจ้าหญิงน้อย ผมไม่เคยถามว่าพ่อแม่เขาหายไปไหนแต่คงไม่อยู่แล้วรูปถึงได้นำมาเก็บในห้องนี้ ผมค่อยๆวางกรอบรูปไว้ที่เดิมเดินผ่านชั้นที่เต็มไปด้วยรูปครอบครัวมากมายจวบจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่รูปๆหนึ่ง มันเป็นรูปเด็กผู้ชายที่ผมรู้จักดี มันคือตัวผมเอง แต่เป็นสมัยยังเด็ก แต่ผมกำลังกุมมือคนสองคนพวกเขาเป็นใคร ? ผู้ชายที่มีรอยยิ้มนิ่งๆแต่อบอุ่นกับผู้หญิงสวยใบหน้ายิ้มแย้ม มันไม่ได้มีแค่รูปเดียว กลับมีรูปเราสามคนในอิริยาบถต่างๆ พวกเขาเป็นใคร ? แล้วทำไมถึงมาถ่ายรูปกับผมได้ ความจริงมันควรจะเป็นพ่อแม่ผมสิ พ่อกับแม่ที่เลิกกันแล้วของผม ไม่ใช่พวกเขา ผมรู้สึกปวดหัวขึ้นมาภาพบางอย่างกำลังพยายามฉายขึ้นมาในหัวผม
“ไม่ … โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมยกมือกุมหัวตัวเองพยายามกดลงที่ขมับเพื่อให้มันหายปวด การทรงตัวของผมแย่ลงจนเผลอชนชั้นอย่างแรง รูปมากมายหล่นลงมาผ่านหน้าผม ร่างผมค่อยๆล้มลงกับพื้นห้องและสิ่งสุดท้ายที่ผมเห็นก่อนสติจะขาดหายไป คือรูปใบเล็กๆของเราสามคนตรงหน้าที่มีข้อความเขียนไว้เป็นภาษาไทยสั้นๆ
‘พ่อแม่ลูก’
-
เกิดอะไรขึ้นกับพี่พ้อยท์กัน
-
ความทรงจำจะกลับมาแล้วสินะ
-
เกิดไรขึ้น ไมไม่มีใครไปรับพ้อยท์แถมบ้านยังร้างอีก ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่เลย
แล้วทีนี้พ้อยท์คงจะจำได้แล้วสินะ
-
ความจำกลับคืนแล้ว แต่คนอื่นๆหายไปไหนอ่ะ
-
พอยท์กำลังจะจำอดีตได้ชิมิ อ่า..นะความจริงเป็นสิ่งไม่ตายเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะพอยท์รั่ว
-
พอยท์จะจำได้แล้ว ว่าแต่ทำไมบ้านร้างอ่ะ
เกิดอะไรขึ้นกับโนโนะและโอโอะ :really2:
-
พี่พ้อยท์จะรู้ความจริงแล้วสินะ
แต่สองพี่น้องนั่นไปไหน ทำไมบ้านเงียบ
จะเกิดอะไรขึ้นอีกไหมนะ :z3:
:กอด1:
-
ถ้าพี่พอยท์จำได้
จะเป็นยังไง
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ทุกคนหายไปไหนนะ
-
หนุกดีคร้า~
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
พอยท์ !! เกิดอะไรกันอ่า
:serius2: ไม่๊น๊า เป็นไรมั้งเนี่ย
แล้วทุกคนไปหน่อยหมด ด
รอๆๆๆ :L2: :กอด1:
-
ง่า สั้นๆแต่ได้ใจความ
โนะกับโอะหายไปไหนนนน ทำไมทิ้งพ้อยไว้
เกิดไรขึ้นในบ้านกันแน่
แล้วพ้อยจะได้ความทรงจำในอดีตกลับคืนมาหรือไม่!!!
ติดตามได้ในตอนหน้า.... สินะ= =
-
:z13: ชอบมากเลยแต่สั้นไปไหมคะ
หายไปไหนกันหมดน้า รออยู่ค่ะ
-
มาสั้นๆแบบค้างๆ o6
ทุกคนหายไปไหนหมดเนี่ย แล้วจะเกิดอะไรกับพ้อยท์หลังจากจำเรื่องในอดีตได้เนี่ย
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงง :m16:
อัพด่วน :call: :call: :call:
-
ความทรงจำของพอยท์จะกลับมาแล้ว ฮ่าๆ
-
หายไปไหนกันหมด T^T
-
ไปเรียนวันเดียว กลับมาความทรงจำโดนกระตุ้นซะงั้น จะได้ไปเรียนอีกมั้ยเนี่ย 55+
-
สั้นมากๆ จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
-
:angry2:
ม๊ายยน๊าาาา
-
พ้อยท์ต้องผ่านมันไปให้ได้นะคับ สู้ๆ คับ
o13 o13 o13
-
:a5:
พอยท์ใกล้จะรู้ความจรริงแล้วล่ะสิ
จะเป็นยังไงบ้างน้อออ :เฮ้อ:
-
ขอบคุณจ้า
บ้านเงียบแบบนี้ หายไปไหนกัน
ไปแอบหรือต้องการที่จะให้รู้อะไรกันแน่ ?
พอยท์จะจำทุกสิ่งทุกอย่างได้ ก็ดีใจมากๆ
แต่ถ้าต้องแลกมาด้วยอะไรอีกหลายๆ อย่าง
งั้นอย่าจำได้เลยจะดีก่าน้า ^ ^ (ไม่อยากเศร้า)
-
แปลกใจจังทำไม่มีใครไปรับพอยท์ ปล่อยให้รอตั้งนาน แล้วพอยท์จะจำได้แล้วล่ะสิ
และตกใจมาก ใกล้จะจบแล้วเหรอ!!!!!!!!
-
พอย์ทสู้ๆ :call:
-
ไม่ใช่ว่าหาพอทย์ไม่เจอเลยยกไปทั้งบ้านนะ 555
พอทย์ น่าสงสารเป้นไรไป =【】=
ติดตามตอนต่อไป โอเย้
:L2:
-
อ๊ากกกกกกกก
นานมาที สั้นงี้เลยเหรอ?
-
เรื่องนี้ไม่มีมาม่า ท่องไว้ๆๆ
คุณนักเขียนอัพหลายเรื่อง สู้ๆนะคะ
-
ลุ้นต่อไปปป จะเกิดอารัยขึ้นนนน
-
ฮุฮุ เดี๋ยวมาอัพแล้วค้าบบบ รอแปปปปปปปปปปปปป หาคอมว่างๆยังไม่ได้ T^T
-
ตอนที่ 26 (ปกมาแล้วนะคะหน้า 52)
ขณะนี้มุมลับตามุมหนึ่งในคฤหาสน์เรนงะกลายเป็นศูนย์รวมของคนทั้งบ้านเนื่องจากวางแผนจะเซอร์ไพรส์วันเกิดคุณพอยท์โดยการแกล้งให้ตกใจเล่นว่าทุกคนหายไปกันหมด แล้วจะโผล่เข้าไปทีเดียวร่วมกันร้องเพลงพร้อมมอบของขวัญ
“พี่แน่ใจหรอว่าแผนนี้ได้ผล พอยท์ไม่ยอมออกมาจากบ้านเลยอ่ะ จริงๆมันต้องออกมาตามหาไม่ใช่หรอ”
“อาจจะยังวิ่งไม่ครบทั้งบ้าน”
“เออเนอะ รอก่อนแล้วกันๆ แต่ผมกลัวหลงทางในบ้านนี่ดิ อิโตะซังเปิดกล้องวงจรหน่อยๆ”
“ครับคุณชาย” ร่างพ่อบ้านวัยกลางคนเลื่อนแลปท็อปที่ฉายภาพทุกส่วนทุกมุมของบ้าน
“นี่ไงๆวิ่งถึงห้องนอนแล้ว ฮ่าๆ หน้าตาตื่นเลย”
“อืม คงใกล้เวลาแล้ว” ร่างสูงของนาซึโนะถือกล่องของขวัญกล่องเล็กที่บรรจงเลือกนอนกว่าสามวันไว้แน่น ไม่ต่างกับทัตสึโอะที่กล่องใหญ่หน่อย
“เดี๋ยว เฮ้ยพอยท์เข้าไปในห้องนั่น !” สิ้งเสียงตกใจของผู้อ่อนวัยกว่า สายตาคมของนาซึโนะเลื่อนไปมองที่จอภาพก่อนจะขมวดคิ้วแน่น
“ไปเร็ว” ร่างสองร่างวิ่งกันเข้าไปในตัวคฤหาสน์ทันทีและนั่นเป็นครั้งแรกที่รูสึกอยากให้บ้านเล็กเท่ารังหนู ด้านหลังทั้งสองตามด้วยบรรดาพ่อบ้านเมดพ่อครัวและ รปภ. วิ่งตามกันมาเป็นขบวนกว่าห้าสิบคน
และแล้วร่างสูงของทั้งสองก็มาถึงแต่ทว่าพวกเขามาช้าไป .. ร่างของพอยท์ล้มลงกองกับพื้นพร้อมๆกับรูปถ่ายหลายใบที่ตกกระจายอยู่ทั่วห้อง
“พอยท์ !” ทัตสึโอะวิ่งเข้าไปช้อนตัวร่างบางขึ้นมาพร้อมกับสั่งให้พ่อบ้านเตรียมรถไปโรงพยาบาล นาซึโนะกวาดตามองรอบห้องอีกครั้งแล้วเดินตามออกไป
ตอนนี้ทุกๆคนได้แต่หวังให้พอยท์ปลอดภัย ไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่คิด หวังว่าทุกอย่างจะโอเค ขอให้เป็นแบบนั้นทีเถอะอย่าให้อะไรๆต้องแย่ลงหรืออย่าให้ใครต้องเสียใจไปมากกว่านี้เลย
โรงพยาบาล
ร่างสูงกลับมานั่งหน้าหมอจิตแพทย์คนเดิมกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีมาแล้ว
“อันนี้หมอยังบอกไม่ได้นะครับ ว่าความทรงจำคนไข้ฟื้นคืนมาหรือเปล่า เรายังตัดสินใจอะไรไม่ได้จนกว่าคนไข้จะฟื้น”
“แล้วถ้ามันกลับมาล่ะครับ” ทัตสึโอะถามพร้อมน้ำเสียงกังวล
“อันนี้ต้องขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจคนไข้แล้วครับ ว่าจะรับได้แค่ไหน หมอคงตอบอะไรใน
ส่วนนี้ไม่ได้”
“ไม่เป็นอะไรหนักใช่มั้ย” นาซึโนะพูดออกมาเบาๆ
“ด้านร่างกายถือว่าไม่ได้เป็นอะไรเลยครับ แค่ล้มธรรมดา แต่สภาพจิตใจอันนี้หมอให้คำตอบไม่ได้จริงๆ”
“ขอบคุณครับหมอ”
ทั้งสองออกมาจากห้องหมอด้วยอารมณ์หนักอึ้ง ต่างคนต่างจมอยู่ภวังค์ของตัวเอง ระหว่างทางเดินไปห้องพิเศษที่คนสำคัญนอนอยู่ราวกับเป็นทางที่แสนอันตราย แต่ละก้าวหนักอึ้ง แต่แล้วก็มาถึงหน้าห้องจนได้
“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด”
“ครับพี่” ทั้งสองคนสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยๆเปิดประตูเข้าไป บนเตียงปรากฏร่างของพอยท์ที่ฟื้นแล้วกำลังนั้งพิงหมอนเหม่อมองออกไปที่ระเบียง
“ฟื้นแล้วหรอพอยท์”
“อืม .. แย่เนอะ” ร่างบางแค่นเสียงออกมา ค่อยๆหันหน้ามามองผู้ชายสองคนที่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก
“คิดว่าโอเคมั้ย” ทัตสึโอะเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างๆเตียง
“แย่กว่าที่คิดนะ”
“พอยท์ ..” นาซึโนะเดินตามมายืนข้างๆเตียงสีหน้าของทั้งสองคนลำบากใจอย่างเห็ดได้ชัด
“ลืมได้ยังไง พ่อแม่ตัวเองแท้ๆ ตลกดีจัง ฮึก … ทะ … ทำไมลืมนะ ฮืออออ”
ร่างบางค่อยๆสะอื้นจากเบาๆก็เริ่มหอบจนตัวโยน ผวากอดทั้งสองคนแน่น
“ทะ … ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ ฮืออออออออ ทำไมวันนั้นไม่ตายไปด้วยกันนะ เหลืออยู่คนเดียวบนโลกทำไม ทำไมมมมมมมมมมม”
ร่างบางเริ่มตะโกนก่อนจะกรีดร้องออกมาดังลั่น นาซึโนะทำอะไรไม่ถูกได้แต่กอดร่างบางไว้แน่นจนเสียงกรีดร้องค่อยๆเบาลงกลายเป็นเสียงสะอื้น
“เดี๋ยวมันจะดีขึ้นเองนะพอยท์” ทัตสึโอะที่ทำอะไรไม่ถูกทำได้แค่ลูบหลังบางเบาๆ แต่พอยท์กลับสะบัดหน้าแรงๆพร้อมสายตาโกรธจัด
“ดีหรอ ? ดีเพราะลืมหรอ ดีเพราะจำไม่ได้ใช่มั้ยว่าพ่อแม่ตัวเองเป็นใคร ! ลืมเพราะจะได้มีชีวิตใหม่กับพ่อแม่ปลอมๆ ใช่มั้ย มันไม่จริงหรอก ไม่จริงงงงงงงงงงงง ได้ยินไหมว่ามันไม่จริงงงงงงงงง ออกไปเลยนะ ออกไป ! ออกไปให้หมดบอกให้ออกไปไง ฮืออออ”
พอยท์เริ่มโวยวายอีกรอบขว้างหมอนบนเตียงใส่นาซึโนะและทัตสึโอะในหัวขาวโพลนเต็มไปด้วยความสับสนลำดับเหตุการณ์อะไรไม่ถูก รู้แต่ว่าอยากจะโวยวาย อยากจะตะโกน หัวเริ่มปวดเบาๆด้วยการตีกลับของภาพความทรงจำที่ห่างหายไป ทั้งจากครอบครัวที่แท้จริง และครอบครัวใหม่ที่อบอุ่นไม่แพ้กัน สุดท้ายร่างของพอยท์ก็ค่อยๆล้มลงหงายหลังกับเตียงสลบไปอีกครั้งพร้อมน้ำตา
-------------------------------------------
สั้นๆนิดนึงนะคะพอดีรีบไปข้างนอกแฮ่
-
สงสารพ้อยอ่า ฉงฉาน T^T
-
แง ง ง สั้นอ่า -^-
ไม่เป็นไรเนาะ ยังดีกว่าไม่มา
รอตั้ง 2 เรื่อง สู้ๆค๊า ^^V
พอยท์น่าสงสารมากอ่า
:L2: :3123:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เศร้าโครตๆ
สงสารพอยซ์จัง
-
:o12: :o12:รับไม่ได้ :m15:
-
ขอบคุณจ้า
เอ่อ สงสารพอยท์ ได้รับรู้กับเรื่องราวในอดีตเรียบร้อยแล้ว
ได้ความทรงจำกลับคืนมาแต่ก็ต้องมานั่งเสียใจ แต่ทำไม
ต้องเสียใจกับมันละ ความทรงจำก็มีสิ่งที่อยากจดจำ และ
ไม่ต้องไปจดจำมันซิ ตอนนี้คือปัจจุบัน-อนาคตเท่านั้น
จงเลือกที่จะเดินไปข้างหน้า หรือจะย้อนกลับไปข้างหลัง
ซึ่งมันคือ "อดีต" ที่ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้
พ่อแม่ เลือกที่จะเสียสละให้เราอยู่ต่อ เพียงเพราะว่า
ท่าน "รัก" เรามากกว่าชีวิตตัวเองไม่ใช่หรือไง หะ หะ...
จงเอาตัวตนของตัวเองคืนมาได้แล้วพอยท์ ชีวิตที่เหลือ
ใช้ให้มันมีความสุขต่อไปอย่างที่เป็นมาตลอด ชีวิตมันสั้นนัก
สู้สู้ทั้งพอยท์ และนู๋แบมนะจ๊ะ ^^
-
:o12:
ดราม่า
-
หนูเศร้า T^T
-
หนูเศร้าตามนักอ่านค่ะ T^T แงงงงง
-
เข้าบทน้ำตาไหลง่า YOY
สั้นนิดแต่ได้ใจไปเยอะค่ะ
รอตอนหน้านะกำลังซึ้งเลย
o13
-
ติดตามตอนต่อไปว่าโนโนะกะโอโอะจะจัดการพ้อยท์เวอร์ชั่นนี้ยังไง
:really2:
-
สงสารพี่พ๊อยท์จัง งื่อ.......
-
โธ่ พอยท์
เค้าจะช่วยซับน้ำตาให้นะ
ถ้าความทรงจำกลับคืนมาหมด
พอยท์จะโกรธ จะเกลียดมั้ย
จะเป้นยังไงต่อเนี่ย
เครียดแทนสองพี่น้องจัง :z3:
-
อดีตคือสิ่งที่เก็บไว้ให้นึกถึง
โนโนะกับโอโอะอาจจะทำผิดที่ปกปิดและบิดเบือนอดีตของพอยท์
แต่เพราะรักมากเลยไม่อยากให้พอยท์ต้องอยู่ต่อเหมือนไร้หัวใจ
ปัจจุบันคือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นและจะทำให้มีอนาคต
พอยท์ต้องเลือกแล้วล่ะว่าจะจมอยู่กับอดีตที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้ว
หรือจะก้าวไปข้างหน้าต่อโดยที่เก็บความรู้สึกดีๆ จากอดีตไว้ในหัวใจ
และสร้างความสุขในปัจจุบันและอนาคตมาทดแทนส่วนที่ขาดหาย
-
เศร้าง่ะ ....
-
:monkeysad:
-
สงสารอ่ะ ทำไงดี จะเป็นอะไรมากไมนะ
-
สงสารอ่ะแง TT
-
แง ดราม่ามันมาแล้ว TT^TT
-
สงสารพอยท์เป็นที่สุด รู้สึกตอนนี้จะสั้นมากเลยนะ555
-
อย่างน้อยก็ได้รับรู้ความจริง..
-
ในที่สุดก็จำอดีตได้แล้วขอให้พอยท์จงเข้มแข็งก้าวข้ามมันไปให้ได้ สู้สู้
-
เป็นกำลังใจให้พี่พอยท์
:L2: :L2:
-
ปกมาแล้วววววทำเสร็จหมาดๆสดๆร้อนๆ
แบบว่าเป็นปกได้ทั้งสองด้าน ? 55555 ชอบกันมั้ยเอ่ย ><
(http://upic.me/i/cr/2m541.jpg)
ขนาดย่อนะคะ
อยากเห็นเต็มๆ จิ้มลิงค์นี้แล้วกดดูรูปใหญ่เลยเน้อ >>> http://upic.me/i/w7/47ext.jpg
-
แง๊ๆๆ :monkeysad: ทำไมมันมาม่าแบบเน๊อ่า (สั้นด้วย -0-)
รูปปก สวยจังเยยอ่า :L2:
-
หน้าปกสวยอ่ะ แบม ชอบมากเลยอ่ะ
-
ในที่สุด! จุมก็หาที่เม้นเจอแล้ว :sad4:
มันคือ 'หลืบ' จริง ๆ ไป register มาเลยนะเนี่ย 55
กลัว Poiiz กลายเป็นบ้าจัง (ไม่เอานะ! จุมประท้วง! 555)
มาอัพเร็ว ๆ นะ ตอนนี้กำลังฝึกใช้งานเว็บนี้อยู่ จุมเป็นแค่ไข่เป็ด เพราะงั้นยังไม่แก่ อิอิ
คำสั่งของป้าจุมนะหลาน~ พรุ่งนี้ว่าง อัพนะเคอะ
-
:sad4:พ้อยท์น่าสงสาร หายดีไวๆ นะ
-
ปกอย่างสวยงามจ้า ^^
-
สงสาร poiizจัง :sad4:
สู้ๆนะpoiizเป็นกำลังใจนะ
ให้คนเขียนด้วยนะมาต่อเร็วๆนะคิดถึง :-[
-
สงสารพ้อยท์มากมายอ่ะ
ต้องผ่านเรื่องราวกับความทรงจำร้ายๆ นี้ไปให้ได้นะคับ
o18 o18 o18
-
ภาพปกตอนหันหลังสวยดี o13
-
คนในปกช่คนเดียวกะในลายเซ็นป่ะคะ
แต่เราว่าสไตล์เดียวกันเลยย รู้สึกว่าเป็นพ้อยมากๆ
รีบออกนะตัวเอง รอสั่งละเนี่ยอิอิ
ปล. อย่าลืมรีน้องเห็ดน้า เค้ารออยู่วววว
-
o13 o13 o13
-
น่านนน เริ่มมาม่า อย่ามาม่านานนะน้องพอยท์ เพราะถ้าน้องไม่รั่ว เรื่องนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ555
-
เป็นใครเค้าก็รับเรื่องแบบนี้ไม่ไหวในเวลาสั้นๆหรอก เอาใจช่วยพ้อยท์นะ
มาต่อไวๆนะฮะ กำลังน่าติดตาม
ปล. หลุดคอนเซ็บพ้อยท์โนมาม่าจนได้ :try2:
-
สั้นจัง
พอยท์ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ
อย่างน้อย ก้อยังมีคนที่รักพอยท์อยุนะ :sad4:
-
เดี๋ยวก็ดีขึ้น
-
โยว่าน่าจะเป็น 3 คนนะด้านหลังงะ
อยู่คนเดียวกลัวพอทย์เหงา 555
แต่สวยดีใจจ้า
-
สนุกกกกกกกกกกกกก เดี๋ยวเรื่องก่ต้องดีขึ้นน่า [ใช่ม่ะ 55 ] แต่งเก่งมากค่ะอ่านไปขำไปตามอ่านนะเนี้ยวันเดียวจบ 55 o13 :pig4:
-
ปกสวยงาม^^
-
ปกสวย แต่สันตัวอักษรแนวนอนดีไหม ถ้าเป็นแบบนี้อาจจะตัวเล็กไปนะ ดูไม่เด่น อะ
-
งามมากค่ะ :-[ :o8:
-
ปกสวย ^^
-
ปกสวยอ่ะ
-
*บีบน้ำตา*
สงสารพี่พ้อยอ้ะ
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงT^T
-
ตอนที่ 27
แจ้งก่อนจะอ่านนะคะ อ่านกันหน่อยเน้อ
ตอนนี้เปิดจองนิยายเรื่อง น้องเห็ด รอบที่สองนะคะสำหรับคนที่ไม่ทันรอบแรกหรือนึกอยากจะได้ขึ้นมา แต่ราคาจะแพงกว่ารอบแรกนะคะ ขออนุญาตเปลี่ยนปกด้วยนะคะ พอดีล้างคอมแล้วลืมเซฟไฟล์ปกเก่าไว้ TTรายละเอียดลิงค์นี้เลยจ้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19976.0
ปกใหม่นะคะ
(http://upic.me/i/dh/bxnew.jpg)
เรื่องที่ 2 สำหรับคนสั่งนิยายเรื่องเมียหรือหมาก็เปลี่ยนปกนะคะ -_- ลืมเซฟไฟล์ไว้เช่นกัน TT มัวแต่เซฟไฟล์นิยาย แง้
ปกนะคะ เผื่อยังไม่ทราบเรื่อง อ้อ ปิดโอนวันศุกร์นี้นะคะ >_____< !!
(http://upic.me/i/xz/2yjen.jpg)
ป่ะไปอ่านพี่พอยท์กันเล่ยยย
-----------------------------------------------------------------------
สามวันแล้วที่ผมนั่งนิ่งๆอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล
สามวันที่ผมตัดสินใจไม่พูดกับใคร
สามวันที่ผมเอาแต่เหม่อไปนอกหน้าต่าง
สามวันที่ผมเมินหน้าไม่หันไปมองคนที่เข้ามาเยี่ยมสักคน
สามวันที่ผมทบทวนความจำของตัวเองตั้งแต่ต้นจนจบเหมือนการเริ่มฉายหนังใหม่ในหัวตัวเอง
มันคงมากพอแล้วสำหรับการทำใจ ..
ในเมื่อเรื่องมันไม่อาจจะย้อนเวลาเพื่อไปแก้ไขได้ ..
อดีตก็เหมือนท้องฟ้าทำได้แค่มองไม่อาจแตะต้อง ..
แต่อนาคตคือทางที่เรากำลังเดินไปข้างหน้า ถ้ามัวแต่มองฟ้าคงได้ตกท่อเข้าสักวัน ..
ถึงยังไงทุกวันนี้ก็ไม่ได้มีอะไรแย่ไปมากกว่านี้แล้วมั้ง ..
คุณพ่อคุณแม่ครับแล้วพอยท์จะไปกราบที่สุสานนะครับ
ส่วนคุณพ่อคุณแม่ที่เมืองไทยขอบคุณมากครับที่เลี้ยงพอยท์มา
คุณแม่ของแฮตขอบคุณมากครับที่ดูแลพอยท์เหมือนพอยท์เป็นลูกแท้ๆ
โนโนะโอโอะขอบคุณที่ทำทุกอย่างเพื่อความสุขของผม ..
“เฮ้อ ..”
“พอยท์เป็นอะไรหรือเปล่า ให้เรียกหมอมั้ย” ผมหันไปมองโอโอะที่ทำหน้าเหมือนผมจะตาย สีหน้ามันตกใจเหลอหลา หัวก็
ฟูฟ่องๆ ข้างๆก็เป็นโนโนะในสภาพน็อตหลุดหัวแอบกระเซิงเล็กๆ
“อุ้บส์ คิก ก๊ากกกกกกกกกกกกก ทำไมเหมือนหมากันทั้งคู่แบบนี้อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ห่ะ ?”
“ดูดิหัวฟูกันทั้งคู่เลย โหยยย น้ำไม่มีให้อาบหรอ ฮ่าๆๆๆๆๆ อุ้บ แค่กๆๆๆๆๆๆๆๆ” หัวเราะมากไปสำลักน้ำลายตัวเองอีกตู
“ใจเย็นๆ กินน้ำก่อนๆ”
“แค่กๆๆ โอยยยนึกว่าจะตายแล้ว”
“พอยท์ … โอเคนะ ?”
“ทำไมต้องไม่โอเคด้วยอ่ะ เดอะพอยท์อ่ะระดับไหนแล้วให้มันรู้ซะมั่ง ไป๊ๆไปอาบน้ำสภาพเหมือนยาจกในชุดสูทกันทั้งคู่แล้ว ไป๊ๆ ชิ่วๆๆๆๆๆๆ”
“แต่ ..”
“เออน่า .. รีบกลับไปอาบแล้วรีบกลับมาไวๆ เร็วๆชิ่วๆ ไม่หายไปไหนหรอกเมื่อยขาเมื่อยตัว” ทำหน้าไม่เชื่ออีก ผมเลยบิดขี้เกียจโชว์แม่ง ก๊ากกกก
“โอเคจะรีบกลับมา ป่ะพี่กลับบ้าน”
“อืม”
หลังจากไอ้พี่น้องมฤตูกลับไปคัมแบ็คทูพวกมันโฮมไปแล้ว ผมก็ต้องไปทำเรื่องที่ค้างคาใจให้เสร็จ แต่ก่อนหน้านั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดเก๊าะคือ ‘ ชิ่ง ’
ผมย่องออกมาจากห้องตัวเองในสภาพตีหน้านิ่งเก๊กไว้พอยท์ แอ๊บไว้ อย่าให้รู้ว่าแกจะหนี แอ๊บไว้ อึ้บๆ เยปปป ฝ่าด่านนางพญาบาลชุดขาวสุดสวยขาวจั้วน่าเจี้ยได้แล้ว เสียด้ายเสียดายเดี๋ยวพี่กลับมาจีบนะจ๊ะอ้ะอ้ะ ถึงภาษาจะไม่ให้แต่ภาษาใจมันเป็นภาษาสากล ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คิดได้ไง กดไลค์ให้ตัวเอง
ด่านที่สองยามหน้าโรงพยาบาล หึหึ ระดับนี้แล้วต้องปีนสิเท่ห์ บ้านไอ้พี่น้องมฤตยูยังปีนมาแล้วแค่รั้วโรงบาลง่ายดายเหมือนปลอกกล้วยแล้วกระทืบเล่น เล็งๆๆ อ้ะ นั่นไงเก้าอี้ติดกำแพงเสร็จพอยท์ ผมจัดการปีนกำแพงทันที เรียบร้อยกระโดดลงมายืนอยู่ริมถนนอย่างสวยงาม แท็กซี่จ๋าผ่านมาให้พอยท์โบก ณ บัดนาวววว
ฮึ้บ ! หลังจากกระโดดขึ้นแท็กซี่ผมก็บอกทางไปจุดหมายทันที แม้จะงงๆเบลอๆแต่คิดว่าจำชื่อไม่ผิดนะ แต่ผมไม่มีตังค์ดังนั้นเลยบอกแท็กซี่ให้รอรับกลับไปด้วยไปถึงจะได้ให้ไอ้พวกนั้นจ่ายให้เป็นไงล่ะแผนเด็ด !
ผ่านไปสักพักภาพของโบสถ์เก่าๆก็ปรากฏขึ้นในสายตาผมพร้อมๆกับที่แทกซี่ค่อยๆจอด ผมบอกให้เค้ารอตามแผนเป็นที่เรียบร้อยผมก็เดินเข้าไปแต่ไม่ได้เข้าไปในตัวโบสถ์ ผมเลือกที่จะเดินอ้อมไปด้านหลัง สถานที่ที่ผมเคยมา เคยร้องไห้ เคยเสียใจ แต่ครั้งนี้ผมกับเลือกที่จะมาเผชิญหน้ากับความจริงที่ผมเคยรับไม่ได้ ตอนนี้ผมโตกว่าวันนั้นแล้ว ..
รั้วสุสานถูกผมเปิดช้าๆส่งเสียงเอี้ยดอ้าดตามความเก่าและอายุของที่นี้ ผมเดินไปตามเนินเล็กๆผ่านป้ายสุสานหลายป้าย จนกระทั่งมาถึงส่วนในสุด มีรั้วเล็กๆกั้นล้อมรอบสุสานของคนสองคน ผมทรุดตัวลงนั่ง ณ ที่ตรงนั้น
“พอยท์กลับมาแล้วครับคุณพ่อคุณแม่ ฮึก …. ฮือออออ ผมขอโทษที่ลืมคุณพ่อคุณแม่ ฮืออออ” ผมยกมือปิดหน้าตัวเองที่น้ำตารินไหลออกมาไม่ขาดสาย ไม่รู้ว่าร้องไห้เพราะอะไรหรือเป็นเพราะเห็นรูปคุณพ่อคุณแม่ที่ไม่ได้เห็นมาหลายปี รอยยิ้มอันอบอุ่นของพ่อกับอ้อมกอดของแม่ ณ ตอนนี้ผมจำได้แล้ว .. ภาพความทรงจำที่คิดว่าตัวเองทำใจได้แล้วกลับตอกย้ำให้น้ำตามากมายไหลรินออกมามากกว่าเดิม ใบหน้าและมือสองข้างเลอะไปด้วยน้ำตาอุ่นๆ ชั่วครู่สายลมได้พัดผ่านตัวผมมาวูบหนึ่ง ต้นไม้ในสุสานปลิวไหวตามสายลม แต่ผมกลับรู้สึกว่าสายลมนี้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน ..
“คุณพ่อคุณแม่ครับ คราวหน้าพอยท์จะเอาดอกไม้มาให้นะครับ ฮึก ..” ผมพยายามกลั้นน้ำตาเพื่อจะมอบรอยยิ้มให้พวกท่านแม้จะเป็นเพียงรูปภาพบนป้ายหินของสุสานก็ตาม
จบบริบูรณ์
ล้อเล่น 555555555555555
-
ตกใจหมดนึกว่าจบแบบค้างๆๆ
-
ล้อเล่นแบบนี้ไม่ดีนะคะ
-
แอบตกใจ (อ่ะๆ ตกใจจริงๆก็ไ้ด้ ไม่ได้แอบ ="=)
งวดนี้มาสั้นยิ่งกว่าเดิมอีก เฮ้อ!
-
โอ้โห
ทำเค้าตกใจหมด จะจบเส้าแบบนี้มะได้นะ
เค้าม่ายยยอม :z3: :z3:
-
ล้อเล่นแบบนี้นักอ่านใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มแล้วคับ
เป็นกำลังใจให้พ้อยท์คับ
o13 o13 o13
-
กำลังอินกับพ้อยท์อยู่ดีๆ เจอคำว่าจบดักท้ายเล่นเอาซะตกใจหมด o22 o22
สมกับที่เป็นพ้อยท์จริงๆ
เปลี่ยนโหมดเร็วมากจนทั้งโนโนะโอโอะ ทั้งคนอ่านตามพ้อยท์เกือบไม่ทัน :laugh:
-
แล้วให้รถรอกลับไปคฤหาสน์ด้วยสินะ พ้อยท์ทำแบบนี้โนโนะโอโอะยิ่งเป็นห่วงหรอก
-
ดีใจที่พี่พอยท์ทำใจได้
:L2: :L2:
-
ปกสวยมากจร้า แบม
-
:a5: :a5:
นึกว่าจะจบ :fire:
:กอด1:
-
Thx for all comment ka
-
ไรอ่ะ พึ่งเข้ามาอ่านจบแล้วเหรอ..... อ่ะล้อเล่น
POIIZ น่ารักมากกกกก...ชอบ
-
กดlikeให้พอยท์ด้วยคน เก่งมากจ๊ะที่ก้าวข้ามมาได้ปัจจุบันคือสิ่งสำคัญทำให้ดีที่สุด ^^
-
มันมาสะดุ้งตอนจบบริบูรณ์ นี่แหล่ะ
ดีนะ ที่ล้อเล่น = =
-
ปกสวยจัง ว่าแต่นายแบบบนปกนี่...ถ่ายเอง ใครถ่าย เอามาหรือยังไง ระวังเรื่องลิขสิททธิ์เด้อ
ปล.ค้างงง โอโอะกะโนโนะคงวุ่นวายแย่ พอยท์หายไปแบบนี้ อิๆ
-
ดีใจจังที่พอยท์
ทำใจได้นี่แหละ
ชีวิตต้องก้าวต่อ
ไปข้างหน้า
:L2: :กอด1: :L1:
+1ให้จ๊าน่ารักมากเลยพอยท์
-
จบแล้ว !!!!
ล่อเล่นสิน่ะ 55
นึกว่าจบแบบค้างๆซะอีก -.-
รอตอนต่อไปน่ะค๊า สู้ๆ ^^V
-
สั้นลงๆ ทุกทีอ่ะแบม :z3:
เอาใจช่วยพอยท์จ้า
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
สงสารพ้อยท์อ่ะ
ขอจบเเบบเเฮบปี้เอ็นดิ้งนะคะ :z2:
สนุกมากเลยค่ะ o13
-
:z10: :z10:
-
น้ำตาคลอไปกับพอยท์ รักนะ......
อ๊ากกกกกกกกกกกก ตกใจหมดดีนะอ่านเจอคำว่าล้อเล่น55555
กลับมากด+ ให้ไรท์เตอร์
-
เง้อ จบซะตกใจคว่ำเลย 55
ไรเตอร์แอบฮา -..-
พอยท์กลับมาเหมือนเดิมแย้วว
เดอะพอยท์ คัมแบค
-
ค่อยยังชั่วที่พ้อยท์ทำใจได้แล้ว
ปล.ยังไม่จบใช่มั้ยคะ
-
นึกว่าจบจริง ตกใจหมด
เฮ้อ พอยท์ก็ยอมรับความจริงได้แล้ว สบายใจ ^^
-
ขอบคุณจ้า
ในที่สุดระยะเวลา 3 วัน พอยท์ก็สามารถทำใจยอมรับได้
3 วันนี้บางคนอาจจะคิดว่ามันไวจัง แต่กับบางคนมันอาจ
จะเป็นเวลานานแสนนาน โดยเฉพาะพี่น้องโนโน๊ะ-โอโอ๊ะ
แต่ยินดีด้วยน่ะจ๊ะที่สามารถกลับมาเผชิญหน้า ยอมรับความเป็นจริง
ในปัจจุบัน จงใช้ชีวิตให้มีความสุขมากที่สุดเท่าที่จะมากได้
วิธีหนีออกไปแยบยลมาก แต่จะทำให้คนอื่นเดือดร้อนนี่ซิ ^ ^
-
เราจะรอด้วยความหวังจร้า
จบเส้าๆยอมม๊ได้
-
โหหหหหหหหหหหห ล้อเล่นแรง
-
ตกใจหมดเลย นึกว่าจบจริงอ่ะ :o12: โล่งอก :เฮ้อ:
-
สู้ๆๆพี่พอยท์
-
:fire: :fire: ตกใจหมด
-
ตกใจเลย จบบริบูรณ์ ฮ่าๆ o18 :pig4:
-
- -* ตกใจหมด นึกว่าจะจบจริงๆ :z2:
-
ตอนที่ 28
เวลาผ่านไปสักพักผมตัดสินใจเดินออกมาจากสุสาน ก่อนจะหันไปมองเป็นครั้งสุดท้ายและคิดว่าจะต้องมาอีก จะต้องไม่ลืมอีก
ผมออกมาขึ้นแท็กซี่คันเดิมกลับไปที่โรงพยาบาลเหมือนเดิมตลอดทางกลับผมก็คิดเรื่องต่างๆมากมายทั้งเรื่องเรียน ครอบครัว เพื่อนเก่า เพื่อนใหม่ หรือจะเป็นเจ้าหญิงน้อย คุณปู่จอมเฮี้ยบ แล้วก็ไอ้พี่น้องสองคนนั่น
“#%%#@#$%$%” คนขับหันมาพูดอะไรบางอย่างเมื่อรถจอดนิ่งสนิท อ๋อ .. ถึงแล้วแต่ผมไม่มีเงินสักเยนเดียว แต่หน้าโรงพยาบาลก็มีการ์ดยืนอยู่สองคน ผมเลยเปิดประตูก้าวเท้าลงมากวักมือหยอยๆเรียกการ์ดที่ดูจะอึ้งที่เห็นผม คนหนึ่งวิ่งมาจ่ายตังค์อีกคนก็รีบโทรศัพท์ สงสัยว่าจะโทรบอกให้สองหนุ่มสองมุมสองนิสัยนั่นแหละนะ ส่วนผมก็เดินตัวปลิวกลับไปที่ห้องตัวเอง ห้องวีไอพีของโรงพยาบาลเช่นเดิม
อืม … จริงๆจะว่าไปทีวีก็จอใหญ่ดีแฮะ เปิดดูดีกว่า
เฮ้ย ! เทเลทับบี้ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ลาล่า ! ลาล่าของพอยท์ทำไมเธอน่ารักแบบเน้ !
ผมคว้าตุ๊กตาลาล่าบนหัวเตียงมากอดแล้วก็โยกไปตามเพลงในทีวีแม้ว่าภาษาญี่ปุ่นจะฟังไม่รู้เรื่องแต่ความน่ารักไม่จำเป็นต้องมีตัวกลางเป็นภาษานี่เนอะ !
“พอยท์ !!!”
“แปปๆ ค่อยคุยขอดูลาล่าก่อน”
“แต่ ..”
“บอวก่าเดี๋ยวก็เดี๋ยวเด้ ลาล่า โอ้ยยยยยใจจะละลายย” ผมจับหน้าตัวเองเบาๆ โหยร้อนฉ่าเพราะเขินลาล่าเลยนะเนี่ย ลาล่าจ๋าทำไมเธอน่าฟัดน่าขย้ำขยำขยี้แบบนี้ (?)
“รู้สึกพวกเราจะเครียดมากไป” แหม่ะยังอุตส่าห์ส่งเสียงมาขัดอารมณ์คนดูหนังอีก
“อืม”
“อย่าพึ่งพูดดิ จะดูทีวี มารยาทอ่ะมารยาทวู้ววว”
“เฮ้อ” ยังอุตส่าห์ถอนหายใจ ฮึ่ยๆ ลาล่าจ๋า อ๊ากกก ลาล่าเอาท้องชนกับโพลล น่ารักมว๊ากกกกก เจ้าทิงกี้มาแอบกอดลาล่า ! หนอยลวนลามไอดอลข้าเรอะ
“แกไอ้ตุ้ดทิงกี้สีม่วง อย่ามาแอบกอดลาล่านะโว้ยยยยยยยยยยยยยยย” ผมชี้นิ้วไปที่ทีวีใครจะว่าอินจัดไม่รู้แหละ คนมันอินว้อยย
“มันก็แค่การ์ตูน”
“อย่ามาเก๊กเสียงนิ่งเลยโด่วววว การ์ตูนแล้วไง การ์ตูนมันน่ารักอ้ะ”
“…” ไร้คำพูดแต่โนโนะมันส่งสายตาเอือมๆมาให้ผมแทน ส่วนไอ้โอโอะก็ขำกลิ้ง แง่งง ไอ้พวกนิสัยเสีย ! ไอ้คนไม่หล่อ ไอ้คนไม่รวย ไอ้คนเตี้ย ไอ้คนดำ ไอ้คนไม่มีเสน่ห์ ไอ้พวกบ้านจน ไอ้พวกอ้วน ! (ที่ด่ามารู้สึกจะตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิงนะเออ)
“อ่าว จบแล้วอ้ะ แง้ ลาล่าของพอยท์ ฮือออ เจอกันใหม่วันหลังน๊า” ผมก็ยกมือสองข้างโบกไปโบกมาให้กับลาล่าผู้น่ารัก ที่กระโดดลงรูไปเรียบร้อย
“จบแล้วคุยได้ยัง”
“งื้อออออ มีไยอ้ะ”
“หายไปไหนมา หืม” ไอ้โอโอะขยับตัวมานั่งเก้าอี้ข้างๆผมเป็นที่เรียบร้อย
“ไปสุสานมา”
“โอเคใช่มั้ย” คราวนี้โนโนะมายืนข้างๆลูบหัวผมมั่ง แหม่มทำอย่างกับตูเป็นเด็ก
“อื้อ กลับบ้านกันดีกว่า กลับได้ยัง อยากกลับแล้วอ่ะ เบื่อโรงบาล เหม็นๆ”
“อืม”
“ป่ะ กลับบ้านเรา”
“อื้อ กลับบ้านเรา”
ไม่รู้ทำไมผมชอบคำว่ากลับบ้านเราชะมัดเลยแฮะ ! ฟังดูอบอุ่นดีจัง
และแล้วคฤหาสน์คุ้นตาก็ปรากฏตรงหน้าผมอีกครั้ง สวนที่ผมเคยมาวาดรูป ทางเดินที่เคยวิ่ง บรรยากาศเงียบๆที่แสนคุ้นเคย ผมกลับมาแล้ว กลับมาอยู่บ้าน(ของสองพี่น้อง)แล้ว เย้ๆ
กลับมาก็ไม่ทำไรครับ ไปกินข้าวกันพร้อมหน้าสามคนอีกครั้งกับอาหารเมนูโปรดผมเหมือนเดิม ‘ข้าวไข่เจียวหมูสับเหยาะซอสมะเขือเทศเยอะๆ’
“ชอบกินไข่จังเลยนะ”
“งื้อออ อา อ่อย อ้ะ (อื้อ อร่อยอ่ะ)” ผมตักไข่เข้าปากคำเบ่อเริ่มแง่มๆ อร่อยจริงๆ ฝีมือพ่อครัวพัฒนาจากวันแรกที่ทำได้จืดชืดตอนนี้เริ่มอร่อยละ
“เลยไม่ได้ไปเรียนสักที พรุ่งนี้อย่าลืมไปนะ”
“ไม่ไปแล้วล่ะ”
“อ้าว” โอโอะถึงกับทำหน้างง ส่วนโนโนะก็วางช้อนหันมามองผมนิ่งๆ เหมือนจะรอฟังคำอธิบาย
“ก็คิดว่าดรอปไปเลย ปีหน้าค่อยลงเรียนใหม่แทนอ่ะ คราวก่อนลองไปเรียนก็ไม่รู้เรื่องด้วย ยังไงปีนี้ก็แค่ฝึกงานอยู่แล้วแต่บางวิชาที่ยังต้องเรียนอยู่มันเก็บไม่ทันแล้ว”
“อืม .. แบบนั้นก็ได้ จะได้อยู่ญี่ปุ่นอีกปี”
“คิดว่าจะ ….”
“คุณพอยท์ครับโทรศัพท์จากไทยครับ คุณแฮตโทรมา”
“จริงเดะ เอามาเลยคร๊าบบลุงพ่อบ้าน” ผมรีบรับโทรศัพท์จากน้องชายสุดที่เลิฟ เอิ้ฟ เอิ้ฟฟฟ ไม่ได้เจอนานคิดถึงน้องเว่ยเฮ้ย
“โหลๆ หล่อพอยท์รับสาย ทราบแล้วเก๊กหล่อด่วน”
“โหลๆ หล่อแฮตเก๊กแล้วไม่ทราบว่าหล่อพอยท์จะคุยได้ยัง ฮ่าๆ”
“โอเคๆ ผ่านมาตรฐานความหล่อแล้ว คึคึ คิดถึงเว่ยไอ้น้อง”
“เหมือนกานนนนนนน นี่ๆเมืองไทยโคตรร้อนอ่ะเวลานี้ ปีสองงานโคตรเยอะอะไรนักหนาไม่รู้เนี่ย”
“เออน่าชีวิตก็แบบนี้ ไอโฟนพี่สบายดีเปล่าว้า”
“ไม่ค่อยสบายนะเป็นหวัดกำลังพาไปหาหมอ”
“เฮ้ยได้ไง”
“ไอ้เซอร์มันหมั่นไส้เลยเอาไปโยนใส่โซฟาแต่มันดันปาแรงเลยโซฟาแน่นิ่งคาพื้นเลย” ฉิบหาย สัสเซอร์ !! สี่จีกู ไอ้ฟวยยยยยยยยยยยยยยยย
“ฝากบอกมันว่ากลับไทยเมื่อไหร่เจอตีนพี่แน่”
‘กูกลัวตายล่ะไอ้อ่อนเอ้ย หมัดเบาเหมือนหมัดตุ๊ดอย่าคุยๆ’ นั่นนนส่งเสียงหมาๆมาตามสายอีกนะมึง ! หึหึ กลับไปต้องดวลกับมันสักตั้ง ตั้งแต่แฮตเข้าโรงบาลคราวนั้นไม่ได้วัดหมัดกับมันมาหลายปีละ สงสัยต้องไปลอง !
“มึงวอร์มรอกูได้เลย กลับไปมึงเดี้ยงแน่ !!”
“เฮ้ยๆอย่าทะเลาะกันข้ามประเทศเด้ เสียตังค์โดยใช่เหตุนะเนี่ย คุณเซอร์เล่นเกมส์ไปอย่าขัดเวลาพี่น้องดิ”
แค่นั้นแหละเสียงไอ้เซอร์โวยวายดังมาเป็นชุดจนไอ้แฮตต้องขอวางไปเคลีร์ย งอแงชิบหายทำตัวเป็นเด็กเลยน้องรหัสตูเนี่ย !
วางโทรศัพท์เสร็จก็หันมาประจันหน้าไอ้สองพี่น้องต่อ สงสัยต้องรีบบอกพวกมันถึงความตั้งใจ
“คือ .. ไม่เรียนที่ญี่ปุ่นแล้วนะจะกลับไทย”
“อะไรนะ !”
“ก็เรียนไม่รู้เรื่องจะกลับไทยแค่นั้นแหละ ไปซ้ำที่ไทยเอา อ้ะอิ่มละ ไปอาบน้ำนอนก่อนนะ”
ผมรีบชิ่งออกมาก่อนจะโดนถามยาวเป็นหางว่าว .. ก็คนมันเรียนไม่รู้เรื่องนี่หว่าให้ทำไงวะ ! ภาษาก็อ่อนด้อยเหมือนเด็กหัดพูด คิดว่าอยู่ไม่รุ่งกลับเมืองไทยสยามเมืองยิ้มดีกว่า สบายใจ มีดอทเอให้เล่นสบายนักแล จงอย่าเชือนแชก๊งเหล้ากันเทอญ สาธุ !
---------------------------------
อีกไม่เกินสามตอนจะจบแล้วเน้ออออออ
-
^
จิ้มซะหน่อย :z13:
**************************
งานเข้า 2 พี่น้องซะแล้ว :m20:
จะกลับเมืองไทยซะงั้น
-
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:pig4:
-
o18 o18 o18
-
2 อ 2 น
อึ้งกับที่พี่พอยซ์เปรยเจตนาจะกลับมาเมืองไทย
รักจริงก็ตามมาซิ
-
อ้าวโนโนะกะโอโอะทำไงอ่ะพ้อยท์ชิ่งหนีซะงั้น
:really2: :really2:
-
พึ่งตามอ่านจนทัน(คอมเม้นต์ช้าไปหน่อย ขอโทษ :m5: )
พอยท์จะชิ่งไปไทยได้ไงแล้วสองพี่น้องนั่นเล่า :m12:
-
อ้าวจาทิ้งสองพี่น้องเหรอ
-
ขอบคุณจ้า
ว๊ะว๊าว เดอะพอยท์สุดหล่อออกจากโรงพยาบาลแล้ว
แบบนี้ก็ต้องทำการบ้านกันได้แล้วละซิ นับถือพอยท์
มากๆ เลยนะทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ดีมาก อยากจะ
เป็นแบบพอยท์ได้จริงๆ เราต้องทำได้ซิ ^^
แต่ถ้าพอยท์กลับไทยแล้ว สองพี่น้องอัศวิน + เจ้าหญิงน้อย
จะยอมหรือนั่น หึหึหึ คงได้มีการล่ามโซ่กันบ้างคราวนี้
-
อ้าวพ้อยท์จะกลับไทย แล้วโอโอะกับโนโนะจะทำยังไงอ่ะคับ
:-[ :-[ :-[
-
เอาแล้วไง สุดหล่อพอยท์จะกลับไทยแล้ววววว :pig4:
-
อ่ะ !!!! จะ..จะ..จะจบแล้ว ว
แงงง ..... พอยท์จะกลับไทยแล้วเหรอเนี่ย
จะได้กลับป่ะเหอะ 555+ สู้ๆค๊า
-
2หนุ่มก็ตามพอยท์มาไทยดิ
:L2:
-
555+ งานนี้พอยท์จะได้กลับแล้วสองพี่น้องตามมาด้วย
รึพอยท์จะอดกลับไทยละนั่น :laugh:
-
อ้าาวจะกลับไทย แล้วอีสองคนนี้จะ
ทำไงล่ะนั่น ฮ่าๆๆ
-
:z10: :z10:
-
ตอนแรกนึกว่าจะไปเรียนภาษาก่อน แล้วค่อยเรียน บอกจะกลับไทยแบบนี้สองหนุ่มจะทำไงล่ะ
-
อ้าว จะทิ้งปั๊วซะงั้น :z6: แอ้ก... โดนถีบ
-
T^T [จะรีบจบไปไหนนน,,,,,]
-
o13
-
งานนี้พิสูจน์รักแท้กันเลยน๊าโนโนะ&โอโอะ ว่าแต่พอยท์คุยโทรศัพท์อย่างฮาอ่ะ
-
:m20: :m20: ตอนพอยท์คุยโทรศัพท์กับน้องฮามากเลยอะ
งานนี้พอยท์จะได้กลับไทยแน่เหรอ
รึพอยท์จะอดกลับไทยแทนล่ะ
แล้วสองพี่น้องจะทำยังไงกันต่อไปล่ะนั้น
-
:jul3:
พี่พอยท์จะกลับไทยสองพี่น้องไม่อกแตกตายหรอ
-
อุแหม่ะ
พี่พ้อยท์คิดได้สมเหตุสมผลมว๊ากกกกกกก
มีดอทเอให้เล่น+ก๊งเหล้า
เออดี :laugh: :m20:
-
พอยท์จะกลับไทย แล้วโอโอะกับโนโนะล่ะ
จะจบแล้วด้วยยิ่งลุ้นหนักไปอีก
-
อย่าไปนะ :sad4:
-
สองพี่น้องจะทำไงเนี่ย
ภรรยาหนีไปหาผู้ชาย(น้อง)แล้ว
หรือจะตามไปไทยด้วยซะเลย
หรือจะให้ดี ส่งพอยท์เรียนภาษาญี่ปุ่นซะเลย
-
อ่าคุอ่าคุ แล้วทีนี้จะทำไงล่ะจ๊ะสองศรีพี่น้อง พอยท์จะหนีกลับบ้านเนี่ย
เอ่อ ว่าแต่ตอนท้ายนี่มันเกี่ยวไรกะก๊งเหล้าอ่ะ - -"
-
คิดจะกลับ แล้วก็กลับได้ง่ายๆหรือหนูพ้อยท์ :pigha2:
:กอด1:
-
อยู่ที่ไหนไม่สุขใจเท่าบ้านเรา..
-
ขออนุญาตไปเคลียกับโรงพิมพ์สักสองสามวันนะคะ TT เดี๋ยวมาอัพพพพพพพพ จะพยายามให้จบภายในเดือนนี้สำหรับเรื่องนี้น๊า T^T
-
โอ้ว!!
จะกลับไทยจริงอ่ะ
ไม่เอานะ
หรือว่าจะให้พี่น้องย้ายไปอยู่ด้วยเลยนะ
สนุกมากค่ะ
รอตอนต่อไปนะค่ะ
-
จุมมี่คัมแบ็คคคค
เปล่าหรอก เม้นที่สอง 55
จะจบแล้วหรอ TOT ใจหนึ่งก็ร๊ากก อีกใจนึงก็เจ็บบบ 5555
มาต่อเร็ว ๆ นะ จุมอยากอ่าน อิอิ
1. สองพี่น้องระเห็จตามมาไทยแลนด์
2. รั้งพอยท์ไว้! 55
อัพ ๆ ๆ ๆ
-
ตอนที่ 29
เกาะภูเก็ต ประเทศไทย
ร่างโปร่งของผู้ชายสูง 180 เซนติเมตร เป๊ะๆ ไม่เกินมาแม้แต่มิลเดียววิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายจากรีสอร์ทหรูที่มีพื้นที่ติดทะเล ด้วยความไวไม่อาจสามารถนำมาหาค่ากิโลเมตรต่อวินาทีได้ แต่เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่แคร์สิ่งใด แม้แต่จะถอดรองเท้าคอนเวิร์สราคาแพงคู่โปรด กางเกงเดฟที่สั่งตัด หรือแม้แต่เสื้อยืดยี่ห้อดัง ไม่แคร์แม้ว่าบนหัวจะมีหมวกแก๊ปสวมอยู่ เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาใส่เกีร์ยหมาวิ่ไปจนถึงผืนทะเลในที่สุด
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงตะโกนพร้อมท่าทางเก๊กแบบอุลตร้าแมน ไม่ได้สนใจแม้นักท่องเที่ยวคนอื่นจะหันมามองในความบ้า
“กูคิดถึงประเทศไทยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ตะโกนอีกรอบเสร็จก็กระโดดไปมาในน้ำที่สูงประมาณเข่า แล้วค่อยๆนั่งลงคุกเข่าพนมมือสวยงามไว้กลางอก ค่อยๆก้มหัวลงมาหว่างคิ้วจรดปลายนิ้วชี้
“สวัสดีครับประเทศไทย !!!! พอยท์กลับมาแล้วครับ !!! นายพีรพัฒน์ โรจน์แก้วกาญจนโอภาส กลับมาเมืองไทยแล้วค้าบบบบบบบบบบบ” รอยยิ้มกวนประสาทที่ฉายแววน่ารักและกวนประสาททำให้คนรอบข้างรู้สึกขำและเอ็นดูยกเว้นสองคนนี้
“มึงจะเลิกบ้าได้ยัง” เสียงเนือยๆกวนประสาทจากปากชายร่างสูงที่พึ่งตัดผมทรงวีคัท
“พี่พอยท์ไม่อายหรอ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดิ เปียกหมดแล้วววว” คราวนี้มาจากผู้ชายตัวเตี้ยผมซอยสั้นสไตล์เกาหลีรับกับหน้าตาแบ๊วๆบ๊องๆ
“กูบ้าแต่กูก็หล่อไม่เหมือนมึงหรอกเหิ้ยเซอร์ ทรงผมไรวะน่ะลิงสาสๆ”
“ไอ้เหิ้ยพอยท์ ด่ากูไม่ดูตัวเอง” มันเป็นการดิสเครดิตกันเล็กน้อยทั้งๆที่พี่เซอร์ของเราหล่อจนสาวๆกริ๊ดกันเป็นทิวแถว
“กูหล่อมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ไอ้บ้ากลางทะเลยังไม่เลิกตะโกน ยังคงมุ่งมั่นต่อไป ดีที่ตอนนี้เป็นเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้วทำให้นักท่องเที่ยวไม่ค่อยมากนัก
“ขึ้นมาไอ้สัส กูหิวข้าว มึงบ้าปะเนี่ยถึงเมืองไทยก็ให้กูนั่งเครื่องต่อมาภูเก็ตเลย”
“คุณเซอร์อย่าพึ่งอารมณ์เสียดิ พี่พอยท์ไม่ได้กลับไทยตั้งนานแล้วนะ”
“คุณแฮตครับถ้าเหิ้ยพอยท์มันจะให้เวลาคุณเซอร์กลับไปเอาของสักนิดก็จะดีมาก นี่เล่นลากมาเลยทั้งๆชุดนี้เนี่ยไม่ไหวนะ” ชุดนี้ของพี่เซอร์คือ ชุดสูทสากลนั่นเอง เพราะเจ้าตัวกำลังจะไปงานเลี้ยงของบริษัทคุณแม่นั่นเอง แต่เวลาเหลือเลยมารับเดอะพอยท์ของเราเป็นเพื่อนภรรยาสุดที่รัก
“เอาน่า ซื้อใหม่ๆ นี่ก็ไม่มีมาเปลี่ยนเหมือนกัน อย่าซีเรียสๆ พี่พอยท์ขึ้นมาก่อนเหอะ ผมหิวข้าวอ่ะ” น้องเห็ดของเราก็น่ารักสมวัยด้วยชุดนักศึกษากับกระเป๋าเป้สีเหลืองอ๋อยรูปน้องเป็ด
“โอเคๆ ป่ะๆ แดกข้าวววววววววววววววววววว”
ทั้งสามเลือกร้านที่ใกล้รีสอร์ทที่สุด เพราะกะว่าจะเมากันให้เต็มที่แล้วไม่ต้องขับรถ เดินกลับอย่างเดียว กินไปก็คุยไป ผลัดกันเล่าชีวิตในช่วงที่ไม่เจอกัน มีทั้งสุขทั้งเศร้าดราม่าเคล้าน้ำตาเลิฟซีนโรแมนติคคอมเมดี้แอคชั่นไซไฟครบรสครบชาติ
เวลาผ่านไปเหล้าก็เริ่มหมดไปเรื่อยๆ เบีร์ยเริ่มเพิ่มพูน บรรยากาศในวงสนทนาก็เริ่มเปลี่ยน น้องเห็ดผู้น่ารักก็เมาหลับคาโต๊ะเรียบร้อยเหลือแต่สองพี่น้องสายรหัส
“เน่ๆๆ รู้ม้า กูเนี่ยยยยยยนะ แอบกลับมาไทยโว้ยยยยยยยยไอ้เซอร์ เอิ๊ก”
“แล้วเมิงไม่บอกใครทางน้านนนนนนนนนนนเลยหรา”
“ม่ายๆๆๆๆๆๆ กูเนี่ยยยยยยยยยยย เปรี้ยวพอโว้ย ก๊ากกกกกกกก”
“เดี๋ยวแม่งงงงงก็ตกใจว่าเฮ้ยยยยยยย เหิ้ยยยหายหรอก ก๊ากก”
“ไอ้สาส หลอกด่ากูเหื้ย เอิ๊กก แต่กูมีลายแทงให้พวกมันนาโว้ยยยยยย”
“อะไรของมึงว้า แล้วพวกมันมานพวกหนายยย กูจารู้ม้ายยยย”
“เออนั่นดิ ก๊ากกกกกกกกกกกก”
คฤหาสน์ตระกูลเรนงะ
“kub – sa – yam …. Jak Poiiz” กระดาษเอสี่ใบหนึ่งแปะอยู่บนกลางเตียงคิงไซส์กลางห้องหรูสร้างความงุนงงให้กับสองพี่น้องที่กลับมาแล้วหาเจ้าตัวแสบไม่เจอ
“มันอ่านว่าไรวะเนี่ยยย” โอโอะพยายามอ่านเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจ มันไม่ใช่ภาษาอังกฤษแน่ๆ
“แปลภาษาไทยหรือเปล่า” โนโนะเกาคางไปมาหน้านิ่วคิ้วขมวด
“แปลว่าไรวะ ขับ ซา ยาม จ๊าก พอยท์ ?” ยิ่งคิดยิ่งทะแม่ง ยิ่งทะแม่งยิ่ง งงๆ งงยิ่งกว่า
รหัสลับดาวินชี่
“อืม … ไม่เคยเห็นคำนี้ ซายาม ? ยามหน้าบ้าน ? หรือเปล่า ขับ ขับรถ ? ทำไมต้องซา หรือฝนซา ?”
“โอ้ยยย พี่ผมว่างานนี้ยากแล้วพอยท์ไปไหนเนี่ยยยยยยยยยยย”
โนโนะเริ่มดำดิ่งลงในความคิดของตัวเอง ก่อนจะคว้าโน๊ตบุคยี่ห้อดังมาเปิดเพื่อใช้บริการเสิร์ชผ่านกูเกิ้ล แต่จนแล้วจนรอดก็หาไม่เจอ ฝ่ายโอโอะก็พยายามแกะคำมาเป็นคำไทยมากมาย จนสุดท้ายโนโนะก็ตัดสินใจขั้นเด็ดขาด
“ทัตสึโอะ ไปเอาพจนานุกรมภาษาไทยมา”
“ครับพี่” โอโอะรีบวิ่งไปด้วยความรวดเร็วมั่นใจเต็มร้อยว่าพี่ชายต้องจับทริคเจ้ารหัสบ้าๆ
นี่ได้แน่นอน สักพักเขาก็กลับมาพร้อมพจนานุกรมเล่มหนาใส่ปกอย่างดี
โนโนะกางพจนานุกรมกับพื้นเตียงค่อยๆไล่หาในหมวด ซ โซ่ แต่แล้วก็ไม่มีคำใดที่น่าจะใช่ ก็ควานหาต่อไปในหมวด ส เสือ ซึ่งเทียบเสียงแล้วตรงกับตัว s ในภาษาอังกฤษ ในพจนานุกรมก็มีคำมากมายทั้งที่เคยเห็นและไม่เคยเห็น สองคนช่วยกันหาจนหูตาลาย มีทั้งคำไวยพจน์ คำอุทาน สันธาน มันคืออะไร ? คำกริยา ? สรรพนาม ? หรือจะบุพบท ล้วนแล้วแต่ยากต่อความเข้าใจ แม้จะพูดไทยได้อ่านได้บ้างแต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเข้าใจลึกซึ้งถึงหลักภาษานี่
“เจอแล้ว” เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงในที่สุดโนโนะก็หาเจอ
“สยาม ? สะ – ยาม ?”
“ไม่ใช่ มันอ่านว่า สะ – หยาม”
“คุ้นๆนะพี่”
“เป็นชื่อประเทศไทย ก่อนที่จะเปลี่ยนมาใช้คำว่าไทย ประเทศนั้นใช้คำว่าสยามมาก่อน”
“อ๋ออออ สยามเมืองยิ้ม ?”
“งั้น หมายความว่าพอยท์อยู่ไทย ?”
“ใช่ แล้วรหัสนี้มันเขียนว่า กลับสยามจากพอยท์”
“แต่พี่เดี๋ยวก่อนทำไมพอยท์ใช้คำว่า sa-yam แทน siam”
“อาจจะถ่วงเวลาเพื่อให้ยากต่อการค้นหา หรืออีกทางหนึ่งพอทย์เขียนไม่เป็น”
“ขออย่าให้เป็นอย่างหลังแล้วกันพี่ พอยท์คงไม่ซื่อบื้อขนาดเขียนชื่อประเทศตัวเองไม่ถูกหรอก”
หรือเปล่านะ ? นี่แหละคำค้านในใจที่ไม่ได้พูดของทั้งสองคน
--------------
ใกล้จบเข้าไปทุกที 555555555555555
-
ตอนท้ายเห็นด้วยกับสองศรีพี่น้องว่าพอยท์คงไม่เพี้ยนขนาดลืมชื่อของประเทศตัวเอง(มั้ง55+)
-
ไม่ธรรมดาสมเป็นเดอะพอยท์
-
โอย ย ๆๆๆ เดอะพอทย์ไม่ธรรมดาจร๊ง~~ จริง
ทีงี้ก็ต้องตามหาอีกเสร็จแน่ เดอะพอทย์!!
ฉากจบอย่าลืม NC น๊า 555
:L2: :กอด1:
-
:m20: :m20: :m20:
-
กำลังสนุก o13
ยังไม่อยากให้จบเลยค่า :serius2:
-
โนโนะกะโอโอะจะมาอยู่สยามกับพ้อยท์ป่ะเนี่ย
:really2:
-
สำหรับพอยท์แล้ว เราว่าน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่านะ 55
-
:pigha2:น่ารักอ่ะ ยิ่งอ่านยิ่งชอบอ่ะ อิอิ
-
:jul3: พอยท์ของเรารั่งได้ตลอดศกก๊าฟ
-
555 อย่างหลังละมั้งพอยท์อ่ะ
-
:z13: :z13: :z13: พอยท์หนีกลับเมืองไทยซะแล้ว
-
555+ พอยท์นี่สุดยอดอ่ะ :a5:
-
โอ้ย ยย ไม่ไหว
ยิ่งอ่านยิ่งเกรียน :jul3:
-
พอยต์ จ๊ะ อาการหนักเข้าไปทุกทีๆ แล้วนะ
-
ก๊ากๆๆๆ :m20:
พอย์ตแกจะฮาไปไหนเนี่ย
ทุกข์ใจได้ไม่นานก็กลับมาฮาต่ออีกแล้ว เอิ๊กๆ แต่ก็หนุกดีนะ :z2:
-
ฮาตรง "หรือเปล่านะ ? " หลังสุดนี้เลยค่ะ.... คิคิ....
-
ขอบคุณจ้าแบม
อ่านแล้วยิ้มได้มากมายก่อนจะไปนอน ^^
ตอนจบอย่าลืมเฉลยให้หน่อยนะจ๊ะว่า
เดอะพอยท์ ตั้งใจเขียน หรือ นึกคำไม่ออกกันแน่ (Siam)
เป็นกำลังใจให้ทั้งแบม และ สองพี่น้องตระกูลเรนงะ จ้า
-
แต่อย่างพอยซ์ เราก็เชื่อนะว่าไม่รู้ว่าสยามเขียนอย่างไร
-
พ้อยท์หนีกลับไทยมาแล้วอ่ะ แงแง
แล้วสองพี่น้องจะตามมามั้ยเนี่ยงานนี้อ่ะ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
หนักลับมาเองอย่างนี้
ระวังตัวไว้น่ะ หนูพ้อยท์ :laugh:
:กอด1:
-
ฮ่าๆๆๆ ยังอินดี้ไม่เปลี่ยน
-
เปนลายแทงที่น่ากลัวจิงๆ
กลัวจะอ่านไม่ออกอ่ะนะ = =
เขียนภาษาไทยไปเรยดีไหมพอยท์
-
พี่พอยท์ฮาทุกขณะจิตจริงๆ :laugh:
-
:laugh:
ฮาอิพี่พอยท์
-
ยังฮาได้อีกนะพอยท์ :m20:
-
ไม่เคยหยุดฮาได้จริงๆ กับพี่พอยท์
:laugh: :laugh:
-
:m20: ฮากว่านี้มีอีกมั้ยเนี่ย,,,55555
-
o13สนุกไม่เหมือนใคร :mc4: จะมีเป็นแบบพอยบ้างเนี่ย :z2:ขนาดเรื่องดราม่าท่านยังฮาได้ทั้งเรื่อง :laugh:แถมฉาก :haun4:ก็ได้ใจมากๆ อยากรู้จักจะจบอย่างไรเป็นกำลังใจให้แบมจังนะ :กอด1:
-
พอยท์เอ๊ยยยย...จะเขียนโค๊ตลับให้โนโนะ กับโอโอะ ก็ไม่เขียนให้ถูก เฮ้อ...
เอาๆ คิดซะว่าให้มันยากเข้าว่า อ่ะนะ จะได้ดูขลังๆ กันนิด
-
:m20: :m20:
-
ฟู่วววว ในที่สุดก็ตามทัน เยสสสส !!!><
พ้อยท์น่ารักมว๊ากกกอ่ะ
ให้สองหนุ่มมาอยู่ไทยเลยๆ ทำโทษพ้อยท์ด้วยๆๆ 555
-
มันก็ไม่ได้ยากนะ..สหยาม
อิอิ..
-
ให้คะแนนพ้อนท์สะกดไม่เป็น แต่กว่าจะตามเจอคงยาก เล่นหนีไปภูเก็ตแบบนั้น วันหลังโนโนะโอโอะควรติดGps กับตัวพ้อยท์
หรือนาฬิกาลาล่าไว้อาจจะดีกว่านะเนี่ย
-
พอยท์หนีกลับ
แต่แอบทิ้งลายแทงไว้อีกนะ
เริ่ดจริงไรจริงพอยท์ช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
หนีกลับแต่ทิ้งลายแทงไว้ อยากให้เค้ามาตามหาใช่มั้ยล่ะพอยท์ :z1:
-
จิ้ม " PoiiZ " ไว้ก่อนนนนนนนนนนนนนน :z2:
.
.
อ่านจบแล๊ะ สนุกมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
มีครบทุกรสจริงๆ โดยเฉพาะ"ความรั่ว"นี่ยิ่งมีเยอะเข้าไปอีก เหอๆๆๆ ฮ่าๆๆ :laugh:
-
ปวดประสาทแทน 2 พี่น้อง
เดอะพอย์ท นายแน่มาก ก๊ากกกกก
-
พอยท์หนีกลับสยาม :laugh:(ขั้นเทพจริงๆ)
ปล.ตามมาเร็วๆนะโนโนะกับโอโอะ(แล้วจัดหนักเลย :z1: )
-
พอยท์นี่แนวตลอดกาล 555 ขนาดสะ-หยามยังเอามาเกรียนได้ เอิ๊กๆ
-
ขนาดเราเป็นคนไทยอ่านตั้งนานแน่ะกว่าจะรู้ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก
-
อาจจะเป็นคำหลังนี่ก็ได้นะ อิอิ :m20:
-
:laugh:
-
โนะ โอะ มาลากพอยท์กลับไปเลย XD ทำโทษด้วยการกด กรี๊ดดดดด
-
แปลเสร็จก็รีบไปตามกลับได้แล้วค่ะ :laugh:
-
อยากได้ จีโฮ เป็นปก เมียหรือหมา มากกว่าอ่า แบบว่าแม่ยกจีโฮ หนักๆ (โดนตบกลิ้ง)
ช่วงนี้มันมาม่าๆๆๆ ชีวิตเราตอนนี้มันก็มาม่า ขอเก็บตัว แล้วจะกลับมาอ่านตอนที่ ยี่หก ต่อนะคะ
สู้ต่อไปค่ะคุณนักเขียน
-
ถ้าพ้อยจะรั่วแหลกแจกรอยยิ้มขนาดนี้อ่ะนะ กดไลค์ๆ
-
แต่งให้จบก่อนเราไปน้า
-
:m20: :m20:
พอยท์ฮาได้ตลอดเลยเน้อ
:laugh:
-
ตามทันแล้ว ไม่อยากให้จบไวเลย :sad4: :sad4:
-
^^^ ยังไม่จบเพราะแบมดองนี่แหละค่า TT
-
เง้อ ไม่นะ ไม่นะ !!!
อย่าดองเลยนะ T-T
-
^^^ ยังไม่จบเพราะแบมดองนี่แหละค่า TT
จะมีใครว่าเค้าไหม ถ้าอยากให้ดอง ไม่อยากให้จบไว :o8:
-
:mc4: เย้ๆๆ ตามจนทันแล้ววววววววววววว
จะมันส์และฮาำำไปไหนเนี่ย ขำแบบไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆ
ปล.รอตอนต่อไปนะค้าาา
-
จิ้มค่ะ อ่านไปได้สิบตอนแล้ว โฮกกกก
ถ้าไม่ติดว่าต้องอ่านหนังสือสอบนะ แง่มๆๆๆๆ
เดี๋ยวมาอ่านต่อนะคะ
-
มาต่อไวๆๆๆค่ะ
อย่าดองนานน่ะเอ่อ......เด๊ยว จู๊ด.ด...จู๊ดดดดดดดดดดด o18 o18
-
ตอนที่ 30
ย้อนกลับมาฝั่งเดอะพอยท์
ผมกำลังปล่อยตัวปล่อยใจไปกับผืนน้ำทะเล มันช่างรู้สึกดีทะเลไทยนี่สิสวยที่สวดในโลกหล้า !! คลื่นซัดห่วงยางผมไปมาเบาๆ ผมกำลังนอนบนแทมโบลีนใช่มั้ยเนี่ย
“ประสาท”
“มึงมารบกวนอารมณ์สุนทรีย์กูทำไมเนี่ยเซอร์” ผมลืมตาเอียงคอไปด่ามัน แม่งเอ้ยคนกำลังซึมซับบรรยากาศสบายๆ
“ก็ถ้ามึงจะนอนบนห่วงยางลอยไปลอยมากูก็ไม่ขัดมึงหรอก แต่ทำไมมึงต้องให้กูมายืนจับห่วงยางกลางร่มให้มึงด้วยไอ้ประสาท”
“ก็กูกลัวดำ”
“ไอ้สัส แค่มึงกลัวดำต้องลำบากกูขนาดนี้เลยหรอไอ้มึงเหิ้ยย กูจะไปนอนตักเมียริมหาดโว้ยยย เชิญมึงสวีทกับแมงกระพรุนและแพงตอนไปคนเดียวเหอะ”
“เฮ้ย เดี๋ยววววว”
“อะไรวะ กูจะหาเมียกูโว้ยย”
“แพงตอนคือไรว้ะ ?”
“อะ ไอ้สัส กลับบ้านไปนอนให้หนอนแดกหน้าไป ปีสี่แล้วมึงยังโง่อีกสาสสส”
มันด่าผมจบก็ถีบห่วงยางผมแรงๆจนพลิกคว่ำ อ๊ากก กูจะจมน้ำ !!!
“อ๊ากกกก ช่วยด้วยยย”
“ช่วยเหิ้ยไรน้ำยังสูงไม่ถึงเข่าเลยสาสสสส มึงไปญี่ปุ่นทำซากไรวะ เมืองเค้าออกจะฉลาด ทำไมมึงไม่ไปซึมซับไอคิวมามั่ง โอ้ยยยย ไปหาเมียแล้วโว้ย”
ผมลุกขึ้นนั่งจะด่ามันมั่งแต่แม่งก็เดินไปนั่งข้างไอ้แฮตที่นอนกลิ้งอ่านการ์ตูนอยู่บนเสื่อ แง่งงง ฝากไว้ก่อนเหอะ ว่ากูโง่หลายรอบละนะ !! กูออกจะฉลาดชาติเจริญ เป็นทรัพยากรหล่อๆอันมีค่ายิ่งของประเทศไทยและสังคมโลกและอีกไม่นานคิดว่าจะโกอินเตอร์ในนามของตัวแทนกาแลกซี่ทางช้างเผือกไปเจริญสัมพันธไมตรีกับมนุษย์ต่างดาว !!!
หลังจากสรรเสริญเยินยอสรรพคุณอันหล่อเหลาเลิศหรูอลังการงานสร้างของตัวเองเสร็จแล้วผมก็ค่อยๆว่ายออกจากฝั่ง ไปดูปลานีโม่กันดีกว่า เราจะต้องว่ายไปจนถึงจุดที่ปลาชุกชุม(?) ผมก็ยกแขนตีขาสลัดครีบ(?) ดำผุดดำว่ายไปเรื่อยๆ จนน้ำเริ่มลึกถึงระดับที่ปลายตีนเขย่งถึงจะยืนถึง
“ปลาจ๋ามาหาพอยท์มา คนหล่อๆมาให้ปลาตอดแล้ว โมะๆๆๆๆ ชีเมโจได๋ ชีเมโจได๋” หึหึ มันก็ต้องมีเล่นของกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดาของคนหน้าตาดี ก๊ากกกกกกก แต่ปลามันก็ยังไม่มาสงสัยต้องว่ายต่อ เอ้าฮึ้บบบ !!!
“เฮ้ย ตะคริวแดกขา อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ความรู้สึกปวดจนชาแล่นผ่านขาผมแบบรวดเร็วจนมันกระดิกไม่ได้
“ไอ้พอยท์มึงทำไรวะน่ะ” เสียงไอ้เซอร์ดังมาลิบๆ แต่ดีกว่าไม่มีอะไรเลย
“ซอยข้อยแนนนนนนน ตะคริวแดกขา อ๊ากกกกกกกกกกก”
“ภาษาไรวะน่ะกูฟังไม่ออก แล้วมึงจะร้องทำซากรายว้า” ไอ้เหิ้ยภาษาอีสานเลยนะสาสสสสสส
“กูตะคริวแดกขาจะจมน้ำตายละสาสสสสสสสส อึ้ก !” ตะโกนจบผมก็ค่อยๆจมลงในน้ำ พยายามเอามือแหวกๆก็ไม่ลอย สงสัย
ตายห่าเป็นผีหล่อๆเฝ้าทะเล โลกจ๋าอย่าร้องไห้นะที่เสียคนหล่อแบบพอยท์ไป …..
“พอยท์ๆ เหิ้ยพอยท์ๆ”
เสียงใครสักคนกับอาการตีหน้าผมเบาๆทำให้ผมเริ่มรู้สึกตัวและยินดีที่ยังไม่ตาย เย้ !!! ผมค่อยๆลืมตาช้าๆปรับโฟกัสสายตาเล็กน้อยก็เห็นสภาพว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนพื้นทรายนี่แหละ
“แค่กๆๆ โอยมึนหัว”
“เออๆมึงใจเย็นๆ พึ่งจมน้ำมา” ไอ้เซอร์นี่เอง
“แฮตอ่ะ”
“ไปกันไอ้บ้าสองตัวที่แม่งจะกระทืบกูลูกเดียวอยู่ฝั่งนู้นไง”
“อะไรนะ เกิดไรขึ้น กูงง”
“คืองี้ ตอนมึงจมน้ำกูไปงมมึงขึ้นมาก็เลยผายปอดให้ ส่วนแฮตมันก็ไปซื้อน้ำเปล่า แต่มันดันมีไอ้บ้าสองตัวมากระชากคอเสื้อกู โวยวายหาว่ากูลวนลามมึงไรสักอย่าง สำเนียงไทยไม่ชัดนี่แหละ กูก็งงเลยจะซัดกลับแม่ง จนแฮตมาก็เลยมาแยกออกไปเจรจาอยู่นั่นไง”
ผมมองไปตามมือมันที่ชี้ไปทางหนึ่งไม่ไกลมากนัก เฮ้ย ! นั่นมันไอ้พี่น้องมฤตยูนี่หว่า ! มันมาไทยได้ไงวะ ! หรือว่ามันแกะลายแทงผมออกแล้ว ! เอาไงดีวะเนี่ยยยย แกล้งเป็นลมดีกว่า
“คร่อก !”
“อ้าวเฮ้ยไอ้สัสสสสสสส โทรตามรถพยาบาลโว้ยไอ้พอยท์จะด่องแล้ว !!”
ขอบคุณที่แช่งกูนะเหิ้ยเซอร์ !
-----------------
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ >< http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27495.0
-
:m20: :m20:
กำลังจะจมน้ำ ยังจะมาเล่นมุข
-
กิ๊สสสสสสสส มาต่อไวๆนะคะ :impress2:
-
โนโนะโอโอะมาแว้วว่าแต่พอยท์ค่ะขนาดจะจมน้ำยังคงเพี้ยนเอ้ยฮาตลอด ลุ้นต่อไป
-
ขอบคุณจ้า
เดอะพอยท์ ยังมีเรื่องอีกจนได้
ว่ายน้ำไปที่ลึกๆ รั่วอีกจนได้ จมน้ำกินน้ำไปซะเยอะ
ความซวยยังบังเกิดกับเซอร์+แฮต อีกตะหาก
สองพี่น้องตระกูลเรนงะ ตามมาเก่งมากมายจ้า ^^
แต่มาเห็นภาพ......มันก็นะ ไม่มีคำบรรยายใดๆ
-
เพี้ยนตั้งกะต้นยังจบ555
ปล.มีกางร่วมเล่นห่วงยางด้วยอ่ะ ฮามาก!
-
ตามมาเมืองไทยแล้ว
งานนี้น้องแฮตคงอึ้งที่พี่ชายมีซะมีตั้งสองคน
-
กรี๊ดดดด สามีมาตามภรรยา(ปัญญาอ่อน)กลับบ้าน
อ๊ากกก >...< พ้อยท์อย่างฮาอะ 555.
-
ก๊ากกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m20:
-
:jul3:
ฮาอ่ะ
แต่มาสั้นจัง
-
เอิกๆ พอยคับๆ ลุกขึ้นมาสวีมมั้ง อยากเห็นๆ ;'DDD
-
2 พี่น้องมาแย้ววว
เดอะพอย์ทของเรากวนได้โล่ โว๊ย ก๊ากกก
อดใจรอไม่ไหวแล้วอยากอ่านเร็วๆงะ
ขอบคุณนะค่ะ
:o8:
-
ขนาดจมน้ำจะตายมิตายแหล่นะเนี้ย เห้ออออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โนโนะโอโอะมาหาพอยท์แล้ว
พอยท์จะฮาไปไหนแต่น่ารักมาก
-
:m20: :m20: :m20:
-
ต๊องไม่แบ่งใครเลยว่ะพอยท์
แฝดมฤตยูตามมาแล้ว ไงก็เตรียมรับบท :z1: หนักแล้วกัน
:pig4: น้องแบม
-
แหมพอยท์
2 พี่น้องมาหาถึงที่ขนาดนี้
สลบไปก็ไม่ทันละ :t3:
-
แ้ต้งมากมาย ย ย
คิดถึงเดอะพอยท์สุดๆ :laugh:
รอตอนต่อไป...
-
555 พอยท์ฮาไปแล้ว 555555
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
โอโอะโนโนะมาทันใจจริงๆ เอาพ้อยท์กลับไปอยู่ด้วยเร็ว
เดี๋ยวโดนเซอร์ฆ่าตายซะก่อน555
-
นายเอกเรานี่จาตลกไปไหนเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ
-
นายมีความสามารถในหลายๆด้าน มากเลย นาย พอยต์
ตั้งแต่การจมน้ำในระดับที่เหยียบถึง จนไปถึง...... เฮ้อออ
รักนายนะ
-
ตามมาแล้วคับ โอโอะ กะ โนโนะ คริคริ
o13 o13 o13
-
:jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
จมน้ำยังมาตลกได้อีกเนอะ พอย์ซ เนี่ยยยย
-
มาไวกันจิงๆสองพี่น้อง นานับถือที่แกะรหัสลับพอย์ซได้ไวขนาดนี้ o13
-
ตามจนเจอ แต่พ้อยท์ดันอยู่ในสภาพที่ทำให้โนโนะโอโอะหึงอีกล่ะ
-
พอยท์ครับฮาขนาดนี้ไปเป็นตลกท่าจะรุ่งนะเนี๊ยะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก :jul3:
-
พอยท์แกจะฮาไปไหน :m20:
-
ตามมาเจอแล้ว
ตื่นขึ้นเสร็จแน่ๆ หนูพ้อยท์ :pigha2:
:กอด1:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ลุกมาเคลียร์ก่อนพอยท์ อย่าเพิ่งแกล้งสลบ :laugh:
-
อิอิ สองพี่น้องตาทมาแล้วว
-
สั้นจริงอะไรจริง แต่ยอมครั้งนึงก็ได้ มันฮา!!!!!
-
:laugh: :laugh:
-
โอ๊ยย รั่วไปไหเนี่ยจ๊ะพอย์ท :jul3: :jul3: :jul3:
-
มาต่อเร็ว ๆ นะแบม ^^
จุมไปแล้วต้องคิดถึงนิยายแบมแน่เลยอ่ะ T^T
แต่งให้จบก่อนจุมไปนะ
Time balances ... 10 days. :))
-
ฮาอิตาพอยท์มากสุดติ่งจริงๆ
และแล้วพี่น้อ้วงก็ตามมาแล้ว
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
:jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
^^^ ทุกคนอย่าขำสิ นิยายกำลังซีเรียสนะ 555555
-
^
^
^
^
:z13: :z13:
มารออ่าน Poiiz ค่าา
-
ไอ้บ้าพอย์ตแกกล้าหนีเขามา แล้วมากลัวตอนนี้มันสายไปไหม :m16:
-
โอ๊ย ขำกลิ้ง XD
-
สองพี่น้องตามเจอจนได้
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ผายปอดอีกรอบเลย
-
บอยท์มันรั่ว บ้า ฮา หลุดโลก
แหม่ๆ เห็นเมียตัวเองโดนจูจ๊บ(ผายปอด) โกรธล่ะเสะ
งานนี้เซอร์อาจยังไม่ตาย
แต่พอยท์ตายแน่ ต้องโดนสอบสวนหนักชัวร์ 555
-
พอยท์ นายOK นะ :a5:
-
TOT อยากอัพ ! แต่แม่ไม่ให้เล่นคอม ฮือๆ
-
จะจมน้ำแล้วยังเล่นมุขอีก :laugh: ปล่อยให้จมซะดีมั้ยเนี๊ยะ
-
กด LIKE พ้อย กร๊ากกกกกกกกกก
:m20: :m20: :m20:
-
กาชาดยังมีเลือดกรุ๊ปบีเหลือมั้ยคะ?
-
พอยด์จ๋าา มาซะทีเถอะน๊า
:call:
-
ตอนจบ
ผมกำลังเข้าโหมดกดดัน ไม่ได้กดดันธรรมดา กดดันมว๊ากกกกก อ๊ากกกกกก ทำไมมันเครียดแบบเน้ !!! ตั้งแต่ผมแกล้งเป็นลมมาผมยังไม่กล้าลืมตามองดูสภาพแวดล้อมเลย รู้แต่ว่าไอ้เซอร์มันอุ้มผมมา ! เดินไปทางไอ้สองพี่น้องนั่นแน่นอน เพราะผมได้ยินเสียงไอ้แฮตแว้ดๆ กับเสียงเถียงภาษาไทยแปร่งๆแล้วจบด้วยคำด่าไอ้เซอร์ จนตอนนี้มันวางผมลงกับพื้นทรายไปตั้งหน้าตั้งตาเถียงชิงแชมป์โลกกันเรียบร้อย ผมควรทำยังไงดี หล่อเครียดโว้ย
“ตกลงอะไรของพวกมึงเนี่ยยย ยุ่งไรกับพี่ชายแฟนกูว้ะ”
“เอาพอยท์คืนมา เขาเป็นคนของเราโว้ยยย”
“พี่ชายผมเค้าจะไปรู้จักพวกคุณได้ไง ไอ้พวกโรคจิตตตตตต”
“อะไรนะ ไม่จริงโว้ยยย พี่ช่วยเคลียแทนผมทีดิ๊อย่ายืนเงียบจะต่อยปากคนแล้วเนี่ย”
“อะไรนะจะต่อยกับกู โธ่ไอ้สัสมาเลยดีกว่า กูพร้อมแล้วโว้ยยย”
“เดี๋ยว ..” เสียงนิ่งๆของไอ้โนโนะชัวร์
“คุณเซอร์ใจเย็นๆๆ พวกคุณนั่นแหละกลับไปก่อน พี่พอยท์พึ่งจมน้ำนะ !!”
อื้อหือคนจมน้ำยังมีอารมณ์มาเถียงกัน ถ้ายังไม่ฟื้นจริงๆสงสัยไปเฝ้ายมบาลแล้วแน่ๆเลยตู สาธุพ่อแก้วแม่แก้วเอ้ยยย
“เอออแม่งไรเนี่ยยย ไอ้พวกญี่ปุ่นเอ้ยยย”
“อะไรวะ ญี่ปุ่นทำไม เคลียมาเลยดีกว่าไอ้คนไทยยยย”
ศึกสองประเทศแย่งผมสินะ นี่แหละครับคนหล่อหน้าตาดีมันก็เลยเป็นแบบนี้แหละ ไม่ได้โม้นะ แต่เค้าแย่งผมกันน่ะถูกแล้ว ! ของดีหล่อเหลาขนาดหาตัวจับยากแบบนี้ใครๆก็อยากได้ เฮ้ย ! มันไม่ใช่เวลาสงสัยเดอะพอยท์ต้องออกโรงเอง
“นี่ แค่กๆๆๆ” แกล้งไอหน่อยเดี๋ยวเค้าหาว่าไม่ได้ป่วยจริง
“พอยท์ / พี่พอยท์ / เชี่ยพ้อยท์” เป็นอันรู้กันนะว่าใครเรียกผมแบบไหน
“โอยยย มึนหัว แค่กๆๆๆ แหวะๆๆๆ อ่อกกกก อ้วกกกกกกกกกกกกกก” เพิ่มความสมจริงด้วยเอฟเฟคอลังการตระการตา
“พอยท์ไปหาหมอก่อนมั้ย” โอโอะวิ่งมาถึงตัวผมคนแรก แข่งวิ่งมันคงชนะไวชิบหายย
“พี่พอยท์กลับไปนอนพักกันก่อนเถอะ แค่นี้ไม่ต้องเว่อขนาดเข้าโรงบาลหรอก” นั่นน้องแฮตที่น่ารักมีการข่มด้วยการเสียดสีทางคำพูด แล้วก็แทรกตัวมาดันไอ้โอโอะออก
“กันไว้ดีกว่าแก้” คราวนี้พี่ใหญ่โนโนะเดินมาเอง แถมดึงแขนผมไปประชิดตัวมันด้วย !
“ไอ้พอยท์ไม่ใช่แก้ว ที่แม่งจะแตกง่ายๆโว้ย มึนถึกอึดกว่ารถถังที่ใช้ในสงครามโลกอีก พวกมึงอย่าเว่อ มานี่ไอ้พอยท์ กลับรีสอร์ทกัน หายก็ดีแล้ว” แล้วผมก็โดนไอ้เซอร์กระชากอีกที ตกลงตูเป็นเชือกให้พวกมึงดึง ??
“พอโว้ยยย อะไรเนี่ย แย่งกันอยู่ได้ เบื่ออออ จะกลับกรุงเทพ อย่าตามมานะ พ่อปาดคอตัวเองตายเลย”
“เออตายไปซะ” ไอ้สัสเซอร์ !
“พี่พอยท์ !!” ไอ้แฮตค่อยน่ารักหน่อยมีสายตาเป็นห่วง
“อย่านะพอยท์” อันนี้เริ่มเว่อมีการดึงมือผมด้วย
“อย่า ..” คำเดียวสั้นๆแต่มีความหมายยิ่งใหญ่เพราะไอ้โนโนะมันดึงผมมากอดแล้วลากผมออกมาไม่ฟังเสียงโวยวายจากใครทั้งสิ้น
“เฮ้ย ! เดี๋ยวววว ปล่อยย”
“ปล่อยเชี่ยพอยท์นะเว่ยย” ตัดคำว่าเชี่ยมึงจะดูดีกว่านี้มากสาส !!
“ฝันไปเถอะ” ไอ้โอโอะกระโดดถีบไอ้เซอร์ทีนึงแล้ววิ่งตามผมที่โดนลากกระชากมากับผืนทราย แต่ผมโคตรแอบสะใจว่ะ ก๊ากกก ไอ้เซอร์โดนถีบบบ
“#$$@#%^$@#@&&& !!” มันลากผมมาจนถึงถนนก็เจอบอร์ดี้การ์ดมันยกเซ็ตทันที จะมาแบบธรรมดาก็ไม่ได้นะ -_-
“ขึ้นรถ”
“แต่”
“ขึ้นไป อย่าต้องให้ใช้กำลัง”
แล้วผมก็ต้องขึ้นตามคำสั่งมัน -_- ให้ตายเหอะมันเป็นใครเนี่ย ! (สามีแกไง) ไม่เจงงงในวงเล็กโกหก !!
และแล้วมันก็ปิดรถ ผมก็ต้องมาเผชิญหน้ากับไอ้สองพี่น้องในรถบีเอ็มเย็นฉ่ำที่มันฉ่ำเกินไป ผมที่ตัวเปียกๆเลยเริ่มจะสั่น
“มานั่งนี่”
“เฮ้ย !!!! ” อ๊ากกก ผมโดนไอ้โนโนะผีดิบลากมานั่งตักมันนนน แถมมันยังเอาผ้ามาห่มผมแล้วก็กอดไว้อีกชั้น ให้ตายเหอะ !
“หนีมาทำไม”
“ใช่ รู้มั้ยว่าพวกเราเป็นห่วง”
“ก็ …. แค่อยากกลับไทยอ่ะ” เจื่อนเลยตรู เฟคเค้าไว้พอยท์ทำหน้าเจื่อนๆจ๋อยๆเดี๋ยวแม่งก็ใจอ่อนชัวร์ๆ
“บอกกันดีๆไม่ได้หรือไง”
“ก็กลัวไม่ให้” ผมช้อนสายตามองไอ้ผีดิบโนโนะ แกล้งทำเป็นหมาหงอย ทำตาเศร้าๆเข้าไว้
“แค่นี้ก็ตามใจตลอดอยู่แล้วไม่ใช่หรือไงหืม” ไอ้โอโอะหน้าหล่อมันแอบดึงมือผมไปจับ !
“ก็กลัว … ไม่ได้หรือไง” น้ำเสียงเศร้าได้ที่ ! นั่นแหละพอยท์กำลังจะชนะแล้วเว่ย
“คราวหลังมีไรต้องบอกนะ”
“อื้อ .. อย่าโกรธนะ …”
“อืม”
“ป่ะ ไปเคลียกับไอ้สองคนนั้นกัน จะได้เลิกโวยวายพวกเราสักที” อ่าวทำไมบทจะง่ายมันง่ายจังวะ (เรื่องนี้มันเคยมีอะไรยากด้วยหรอ -0- )
“อืม”
แล้วเราก็ลงรถกันอีกรอบทั้งๆที่มานั่งได้แค่เกือบห้านาที -_- ให้ตายเหอะเอาใจยากจริงๆแต่ละคน ผมก็แกล้งๆแอ๊บหน้าจ๋อยไว้ จนพวกเราเดินมาเจอไอ้เซอร์กับไอ้แฮตที่กำลังหัวเสียกันสุดๆนั่นแหละ
“เอาพี่ชายผมคืนมานะ !!!”
“เออ เอาเหิ้ยพอยท์คืนมานะโว้ย”
“คงคืนให้ไม่ได้”
“อะไรของมึงไอ้หน้านิ่ง พี่ชายเมียกูนะโว้ย”
“แต่ภรรยาพวกฉันว่ะ” สิ้นคำโอโอะที่ผมห้ามไม่ทัน เกิดอาการเงียบกริบ แบบกริบมาก ได้ยินแต่เสียงลมพัดผ่าน เอ่อ … ตูมุดทรายหนีได้บ่ ??
“ห่ะ ? มึงไปญี่ปุ่นได้ผัวมาสองเลยหราเชี่ยพอยท์ !!” ไอ้เซอร์มันเดินเข้ามาใกล้ๆเอานิ้วชี้จิ้มหน้าผากผมแรงๆ
“มันเป็นเอ่อ … ความบังเอิญน่ะบังเอิญญญญญ” ผมก็มุดๆหลังไอ้ผีดิบโนโนะหลบ แต่มันก็กระชากคอเสื้อผมกลับ
“มึงแรดขนาดไปมีผัวสองคน แล้วพอผัวมึงมาก็ส่งมาทะเลาะกับพวกกูเลยเนี่ยนะ แล้วไม่บอกกูก่อนวะ ไอ้สาสสสส”
“ก็กูไม่รู้ๆๆๆ กูยังไม่ได้พูดไรเลยยย พวกมึงไม่ฟังกูเองงงงงงงงงงง อ๊ากกกกก” ไอ้เซอร์มันล็อคคอผมเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา ไอ้แฮตก็ยืนขำ ส่วนไอ้สองพี่น้องก็ทำหน้ายุ่งๆแต่ก็ไม่ได้ว่าไร เป็นห่วงกูจังเลยนะ -_-
“ตกลงผัวมึงทั้งคู่ ?”
“เออ”
“เออป่ะ เลี้ยงกูกับคุณแฮตเลยข้อหาทำกูทะเลาะเสียเปล่า อยากแดกเหล้าโว้ย”
“เออก็ได้ แต่ตังกูมีนิดเดียวนะ”
“ไอ้จนเอ้ยยยยยยยยยยยยยยย คุณแฮตครับดูพี่คุณแฮตสิครับทุเรศมาก”
“เออน่าเดี๋ยวไอ้สองตัวนี้มันจ่ายเองแหละ ป่ะๆ แต่กินในบาร์ของรีสอร์ทนะ ไอ้พวกนี้ติดหรู”
“เออๆ กูจะแดกให้แม่งไม่มีตังค์กับประเทศเลย” มึงคงต้องแดกเป็นร้อยล้านอ่ะเซอร์เอ้ย
หลังจากนั้นไอ้เซอร์ก็เงียบกริบทันทีหลังจากพวกเรามาถึงรถโคตรหรูกลางขบวนบอดี้การ์ดมาดนิ่งเป็นสิบ
“ทำไมมึงไม่บอกวะว่าผัวมึงรวย”
“มึงนั่นแหละไม่ถามกูเอง ก๊ากกก”
แค่นั้นแหละไอ้เซอร์ก็เกือบจะฆ่าผมทิ้งทันที แต่มันก็ทำไรไม่ได้ด้วยความเกรงใจไอ้สองพี่น้องอภิมหาโคตรรวย คืนนั้นพวกเราเลยดริ๊งกันแบบไม่เสียดายตังค์ ไอ้เซอร์ก็สั่งเหล้าที่แพงที่สุดมาเปิดขวดทันที ผมก็กระดี๊กระด๊าลัลล๊ากินไปด้วย อุแหม่ ของแพงแต่ฟรีพอยท์ชอบบบบบบบบ รินกันไม่หวาดไม่ไหวจวบจนเกือบตีสองบาร์ปิดนั่นแหละ ก็ต่างคนต่างกลับห้อง แต่ผมก็โดนลากไปห้องไอ้สองพี่น้องจนได้ ด้วยแรงถีบของไอ้เซอร์ที่เมาได้ที่ แหมกูรู้นะมึงอยากสวีทกับน้องกูล่ะเซ่ !! ดูแม่งแกล้งเมาเอียงซบไอ้แฮตจนจะรวมร่างกันได้แล้วน่ะ
“เลิกมองคนอื่นได้แล้ว กลับห้องเรากันดีกว่า”
“อ้ะ … เฮ้ยยย” ไอ้โอโอะมันแบกผมพาดบ่าอีกแล้วครับท่าน !!!
“ต้องทำโทษ” ไอ้ขี้เก๊กเอ้ยมึงเป็นครนเจ้าคิดเจ้าแค้นตั้งแต่ตอนไหนนนน
“ใช่เลยพี่”
“อ๊าก ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ฝันไปเถอะ !”
และแล้วการโวยวายของผมคงไม่ได้ผมเพราะคืนนั้นผมก็รับศึกยันเช้าเลยทีเดียว เล่นเอาตื่นอีกทีหกโมงเย็นของอีกวัน และผมจะจำไว้อีกนานว่าอย่าไปขัดใจพวกมันนั่นแหละดีที่สุด !! โอ้ยยย ปวดตูดโว้ยยยยยยยย T^T
THE END
จบจริงๆค่ะ - -... แฮ่ ><
---------------------------------------------
ถ้าจะเอาหนังสือยังไม่เปิดจองนะคะ แต่รายละเอียดคร่าวๆจะประมาณนี้
201 หน้า เป๊ะๆ กระดาษถนอมสายตาปกสี่สี ที่คั่นหนังสือ(ได้แน่ๆ)
แต่ราคามันจะแพงตามจำนวนหน้าที่เพิ่มขึ้นไป แบมจะไม่ลงตอนพิเศษเพราะกลัวมันจะแพงขึ้นไปอีก
แบมไม่ชอบขายหนังสือแพง !!! เพราะแค่ที่เคยขายมาก็รู้สึกผิดมาก TT
แต่เล่มนี้อาจจะขายถึงสามร้อยซึ่งไม่อยากทำหนังสือเลยค่ะ แงงงง ขอกลับไปคิดๆก่อนเนะ TT
-
คุณแบมมมม จบแล้วหรอคะ ยังไม่อยากให้จบเลย
แต่ยังไงก็ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้อ่านนะคะ
ปล. มีเรื่องของ ฟาวร์กับ เฮชไหมคะ :o8:
-
จบแบบฮาๆ
-
ง่า เค้าอยากอ่านตอนพิเศษ :z3:
ขอบคุณนะค่ะ เรื่องนี้อ่านเล้วหนุกหนานอารมณ์ดีมากค่ะ o13
-
จบซะแล้ว
สนุกมากมายเลยค่า
แถมตอนจบยังมีแอบหื่นนิดๆอีก อิอิ :oo1:
จะรอตอนพิเศษนะค่ะ :pig4:
-
+1 จ้า
ขนาดตอนจบก็ยังไม่ทิ้งความฮา
:L2: :L2:
-
ขอบคุณจ้า
ถึงวาระดิถี ขึ้นปีใหม่ เอ้ย !!! (คนละงานล่ะแก)
ถึงวาระดิถี ที่จะแฮปปี้เอนดิ้ง ^^
สุดท้าย เดอะพอยท์ก็ยังรั่วได้จวบจนตอนจบ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ปล. เป็นกำลังใจให้จ้า หนังสือจัดมาโล้ด ถูกแพงช่างมัน (หนังสือดีมีคุณภาพ)
-
รั่วยันตอนสุดท้ายเหอะ ฮ่าๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขนาดจบยังฮาได้อีกนะเนี่ย :laugh:
เรื่องคอนเซปฮาเข้าไว้จริงๆ ชอบนะ ไม่เครียดดี
แล้วก็รออ่านหนุ่มๆ ทั้ง5คู่ ต่อไป :z1:
-
ติดตามกันมานาน จบซะแระ
อยากบอกว่าสนุกทากมาย
ต่อไปคงคิดถึงพ้อยท์-โอโอะ-โนโน๊ะ มากมาย
o13 o13 o13
-
เฮสฟาวส์ไม่เอาได้มั้ย 55555555555555555555
-
อ๊าย ย จบแล้วๆๆ >< ไม่น๊ า า :m15: :m15:
อยากได้ NC ตอนพิเศษจังเลย ย ><(ไม่ค่อยเล๊ย)
รออ่านเรื่องต่อไป ตอนนี้อ่านเมาๆมึนๆไป คริๆ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2: :L2: :pig4:
-
จบแล้วเหรอ กำลังสนุกเลยอ่ะ T-T
อยากอ่านตอนพิเศษ แบบเดอะพอยท์แต่งงานกะโนโนะอ่ะ
งืดดดดดดดดด พรีสสสส
-
o13 จบแบฮาสมเป็นพี่พ๊อยท์ ฮาาาาาาาา
-
จบแบบลุกไม่ขึ้น ปวดตูดกันเลยนายพอยท์
:pig4: น้องแบม สำหรับเรื่องฮาๆ
-
:pig4: ที่ลงให้อ่านจนจบ แฮปปี้สุดๆอ่ะ
-
จบแล้วเหรอ~ แงๆๆๆ อยากอ่านต่ออีกอ่ะ!! ไอรู้สึกว่ามันยังค้างๆคาๆไม่จบตามอ่ะ :sad4:
ออกตอนพิเศษหน่อยเหอะ นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress:
ปอลิง ชอบเรื่องนี้มว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไปเลยอ่ะ~! o13
ปอ2ลิง ไอกะซื้อหนังสือตอนคู่เฮชจบแล้ว(จะเขียนใช่ไหม?) สั่งเผื่อๆเหลือๆหนังสือไว้ด้วยนะ ไอว่าต้องมีคนกะจะรวดเดียวเลยเหมือนกันแหละ ฮ่าๆๆ :laugh:
-
ง่ะ ตัดจบกันแบบนี้เลยทีเดียว
แต่ก็ถือว่าจบได้สมเป็นเรื่องนี้ดีหละนะ
คราวหน้าถ้าเขียนนิยายสนุกอีกก็อย่าลืมส่งข่าวถึงกันบ้างนะค่ะ :กอด1:
-
จบแล้ว T^T
-
ว้าวจบแล้วดีใจด้วยนะจ๊ะพอยท์ได้สามีที่รักและใส่ใจแถมแพคคู่ด้วย
-
จบแล้ว
ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
-
พอเห็นตอนจบแอบตกใจ เพราะไม่เห็นเกริ่นๆมาก่อน
ดีใจจัง แฮปปี้ๆ
ว่าแต่มีตอนพิเศษไหมคะ อิๆ
-
จบแล้วๆ ><
ไม่ว่ายังไงพอยท์ก็ยังคงความฮาไว้ได้ตั้งแต่ต้นจนจบเลยทีเดียว55
ชอบโนโนะๆ ไม่พูดแต่ทำเลย >////< :-[
-
ว้า~จบแล้ว!!
อยากอ่าอีกจัง ชอบแนว3P
อิอิ สนุกมากค่ะชอบมากเลย
ขอบคุณมากนะคะ o13
-
จบซะแล้ว...
ตอนจบจบได้ดีนะ เจ็บตูดเนี่ย ฮ่าๆ ชอบตรงนี้แหละ ><
-
ไม่มีอะไรจะพูด แค่บอกว่า เข้ามารอรวมเล่ม + ตอนพิเศษ เท่านั้นเอ๊งงงงงงงงงงงง ^^
-
จบซะแระ
o13 :bye2:
-
จบแล้วหรอ :sad4:
-
จบแบบ แฮบปี้ปี้ปี้ปี้..เอ็นขาด เอ้ย เอ็นดิ้ง
-
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีเวลาไหนที่อิคุณพอยต์มันจะไม่รั่วเลยจริงๆ
เอาน่ะไงก็ได้สามีแพ็คคู่แล้วนี่นา จบแบบนี้ก็โอเคล่ะนะ :bye2:
-
จบแล้วน้าา อย่าลืมปิดเรื่องใหม่น้าา
จุมจะไปแล้ว (เกสกิติมศักดิ์ 55)
ขอรีเควสแบบ พระเอกเป็นคนร่าเริง ๆ หน่อยอ่ะ ><
ส่วนนายเอกขอแบบขรึม ๆ เย็นชา (แบบเด็กเก็บกดไม่อยากคุยกับใคร ไม่มีเพื่อนไรงี้)
ถ้าแบมแต่งนะ กลับไปจุมจะหอมสักฟอด ๆ ๆ ๆ ๆ เลย อิอิ
จุมจะรอเรื่องที่จุมรีเควสไปนะ (บังคับกลาย ๆ ๆ 5555)
จุมจะมาอ่าน ติดตาม ๆ ๆ ๆ ๆ อาจจะเปิดได้ไม่บ่อยแต่จุมจะรอ ^O^ อ๊ายยยย อยากอ่านเร็ว ๆ จัง
-
แจ้ง ::เจอแฟลชไดรฟ์แล้ว TT
เกิดเหตุการณ์แฟลชไดรฟ์หาย ซึ่งนิยายที่จัดหน้าแล้วพร้อมปกหายไปแบบเป็นทางการและหาไม่เจอ ปกก็หาย หายไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง
สิ่งที่กู้คืนได้มีเพียงแค่รายชื่อคนโอน TT
นิยายทุกเรื่องแบบไม่เรียบเรียง
แต่สำหรับพี่พอยท์ยังไม่เรียงและยังไม่จบ ที่ทำไว้หายไปหมดแล้ว แงงงงงงงงงงงงง
T^T
แบมหาไม่เจออ้ะ T^T แงงงงงงงงงงงงงงงง กำลังพยายามหาค่ะ
ส่วนคนที่โอนเงินเรื่องอื่นมาอันนี้ข้อมูลไม่หายค่ะ เมลล์ยังอยู่ครบ แงงงงง
-
น่านไง
แล้วไปเจอได้ยังไงละจ๊ะ
แอบไว้เองตรงไหนนะ ???
แต่ก็ดีแล้วที่หาเจอน้า ^^
-
ชอบพอยท์ น่ารักมาก
พี่น้องดูโอก็น่ารัก
รักพอยท์เวอร์ๆๆๆ
-
เปิดจองหนังสือเรื่อง feeling ค่า ^^
เรื่องเต็มที่ลงในบอร์ดและตอนพิเศษจะลงในหนังสือนะคะ ประมาณ 200-220 หน้าประมาณนี้ค่ะ
กระดาษถนอมสายตา ปกสีสี่
ราคา 330 บาทค่ะ (ถ้าไม่ชอบจริงๆอย่าซื้อนะคะเพราะมันแพง TT)
การส่ง EMS พร้อมใส่กล่องทุกเล่มส่งตรงถึงบ้านคุณ
แบบฟอร์มการสั่งจอง
ตั้งหัวข้อว่า : สั่งจอง Feeling
ชื่อผู้จอง : (นามแฝงในบอร์ดพร้อมชื่อจริงในการส่งหนังสือ)
จำนวน :
อีเมลล์หรือเบอร์โทรศัพท์ :
ที่อยู่ :
ส่งมาที่ :: bambam_ohแอทhotmail.com
สิ่งที่สำคัญที่สุดนะคะ อย่าลืมเชคอีเมลน๊าเดี๋ยวโอนไม่ทัน อาจจะไม่มีรีปรินซ์นะคะ TT
ปิดโอนวันที่ 10/09/2554
ปกนิยาย http://upic.me/i/nk/ii04d.jpg << กดลิงค์โล้ด
สำหรับคนจองน้องเห็ดภาคก่อนพี่พอยท์ไม่ทันเปิดจอง+โอนแล้วนะคะ คราวนี้ไม่รีปรินซ์รอบสามแล้วน๊า >< สนใจตามลิงค์ค่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19976.0
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
^^^^ เจอในเก๊ะตัวเองค่ะพี่ตา 555555 งงเลย
-
:impress3:
จบน่ารักกก ฮาดีด้วย
-
เรื่องนี้ปิดจองวันไหนเหรอ จะได้เก็บเงินถูก^^
-
อ่านวันเดียวจบเลย
สนุก + ฮามากมายอะ พ้อยท์ที่รั่วจนหยดสุดท้ายจริงๆ 55.
ชอบอะนิยายเรื่องนี้ฮาๆ อ่านแล้วไม่เครียดเลย
จะติดตามผลงานต่อไำปนะคะ
o13
-
ง่ะ
จบเเล้วอะ ไม่อยากให้จบเลย T___T
อิอิ สนุกมว๊ากกกกกกกกกกกกกก
ติดตามเรื่องใหม่อยู่นะจ้ะ อิอิ ผืนทรายกับปลายฟ้า น่ารักมว๊ากกก
รักเตี้ยกับน้ำเเข็งเดินได้ ฮ่าๆ
สู้ๆ้เน้อ
ปล. อยากเห็นภาพหน้าปกอ่า เอามาลงให้ดูหน่อยจิ
ปลล.ถ้าเเต่งเรื่องเเนวๆ3Pฮาๆรั่วๆ น่ารักอีกก็บอกน้า เค้าจะติดเเละตาม
ฮ่าๆ
จิ้่มตูดคนเขียน เอิ๊ก~
-
น่ารักดีค่ะ :กอด1:
-
ฮายันตอนสุดท้ายกันเลยทีเดียว :m20:
:pig4: :pig4: :pig4: สำหรับนิยายสุดฮาและสนุกที่สุดจ้า :L1:
-
น่านไง น่านไง
เจอในเก๊ะ แล้วแบบนี้ใครเอาไปเก็บให้เอ่ย ^^
แต่ก็ดีแล้วจ้าหาจนเจอ จะได้ไม่คาใจเน้อ.........
ส่วนหนังสือสนใจ สนใจ เดี๋ยวจะโอนไปให้นะจ๊ะ
-
สนุกมากเลย
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านกัน
-
น่ารักๆฮาๆ จบซะแระ
เล่นคอมแล้วจะมากด+ ให้นะจ๊ะ
-
:o12: :o12: :o12:
จบแล้วหรอค้าาาาาาาาาา
แง ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ คิดถึง PoiiZ T T
-
เรื่องนี้ มีฉากบอกรักบ้างป่าวอ่ะ รึเราอ่านข้าม
หรือว่าเด็กแนว เขาเน้นการกระทำมากกว่า
แต่อ่ะนะ เดอะพ้อยท์โคตรน่ารักอ่ะ
-
555+ สนุกมาก ขอบคุณที่นำมาแย่งปันค่ะ +1 ให้เลย
-
จบดิบมาก ขอตอนพิเศษด่วน...
-
:m20: :jul3:โคตรฮ่าอะเพิ่งเข้ามาอ่านก็ติดใจละ
อ่านสองวันนะถึงจะจบ o13
กรามแทบค้าง เลือดแทบหมด :z1:
จะตามไปอ่านเรื่องต่อไปและ สู้ๆๆนะคร๊าบบบ :L2:
-
วันหลังอย่าแอบหนีเที่ยว หรือแอบไปไหนโดยไม่บอกกล่าวอีกนะ
ไม่งั้น นอนเจ็บระบบอีกนานแน่
-
สนุกมากค่า อ่านรวดเดียวจบเลย ขำมากๆอ่ะ
-
จบแบบฮาๆมากเลยนะ
:L2: :กอด1: :pig4:
-
ฮาตลอด จนจบเลยนะพ้อย
-
แจ้งตอนพิเศษ (สปอยนั่นเอง 555555)
ตอนพิเศษในหนังสือเห็นถามกันเข้ามาเยอะนะคะ ก็จะมาสปอยเล็กๆน้อย -,.-
มีสองตอน !
1. งานแต่งงานของพี่พอยท์กับโนโนะแต่ตอนเข้าห้องหอ -,.- แน่นอนว่า 3P คึคึ
2. ฮันนีมูน คึคึ -,.-
NC หลังจากพิมพ์เสร็จก็หลายหน้า 555555555555 อ่านแล้วเลือดจะพุ่งเอง -,.-
ใครสนใจก็เปิดจองกันแล้วเด้อ 330 บาทค่า ใส่กล่องทุกเล่ม !!! ตามรายละเอียดหน้าแรก
-
กรี๊ดดดดด จบแย้ววว แต่ฮามากก :m20:
-
:mc4:
o13
:bye2:
:กอด1:
-
สนุกมากกกกกกค่ะ ^^ ขอบคุณคร่า^^
-
ไม่อยากให้พี่พ้อยท์จบเลยอ่ะค่ะ TT^TT ,,,สนุกมากๆเลย ส่วนเรื่องหนังสือสนใจมากๆเลย ><
-
งะ มาตามอ่านตั้งแต่ตอนแรกเลยจร้า
ตอนแรกแอบอ่านในห้องคอม ที่ รร
พอหมดเวลาเลยมาต่อที่บ้าน ภายในวันเดียว
จบได้แบบ เอ่อ...น่ารัก แต่ตัดจบได้ T^T
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ ฮาดี :m20: ตั้งแต่ต้นจนจบเลย หากต้องการหนังสือโอนเงินได้เลยมั๊ยคะ
-
เค้าเมลจองไปแล้วนะตัวเอง ช้าไปป่ะอ่าา จะรีบไปโอนใหก่อนปิดโอนค่ะ แหะๆ
-
อิจฉาพ้อยยย
มีสามีทีเดียว 2 คน
อิอิ
-
Wowwww. จบแหละ สนุกมากเลยครับ ^.^
พึ่งได้มาอ่านนิ สั่งหนังสือไม่ทันแล้วด้วย T_T
-
^
^
ทันค่ะตัวเอง ตอนนี้เรากำลังเปิดจองแบบเรื่อยๆชิวๆ
ดูรายละเอียดได้ที่นี่ก่อนน๊า http://writer.dek-d.com/fon10love/writer/viewlongc.php?id=743955&chapter=18
ส่วนรายละเอียดที่นี่เดี๋ยวพี่แบมมาลงไว้เองเน้อ ^^
-
กรี๊ดดด ยังทันใช่มั้ยคะ เด๋วเมลล์ไปใหม่ ทีแรกนึกว่าไม่ทันแล้ว ขอบคุณคร๊าาาา
-
หนังสือมาแล้ววววว ใครสั่งซื้อไว้ !! รอรับได้เลย เย้ๆ ><
(http://upic.me/i/df/o_img-20110922-02043.jpg)
-
ยังสั่งทันมั้ยค๊าา เมลล์ไปยังไม่ตอบเราเรยอ่าค๊าาา
-
จะรอหนังสือ!! ><'
-
เย้ๆ จะตั้งตารอเลยจ้า ^-^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หนังสือ ออออออออออ และที่คั่น (ใช่เปล่า) :laugh:
-
รอหนังสือค่า
-
:z2: เข้ามาเต้นรอหนังสือด้วยคน จะรออ่านนะคะ
ขอบคุณมากนะคะ :pig4:
-
:mc4: เย้ๆดีใจค่ะ แต่ว่าใช่รอบของเราหรือเปล่าก็ไม่รู้ :laugh:
-
เย่ๆๆๆ หนังสือมาแล้ววว ฮี่ฮี่ ><
-
แจ้งๆ หน้า 1
-
ได้รับหนังสือแล้วนะคะ หน้าปกสวยทั้งสองเล่มเลยค่า ชอบมากกกกกก
ขอบคุณมากค่ะ
:pig4: :L2: :pig4:
-
ได้รับหนังสือแล้วนะค่ะ ถูกใจมากๆเลยค่ะ
-
ได้รับหนังสือแล้วค่า วันนี้เลยย
จับด้วยความรักมากก ชอบมากค่ะ
ขอบคุณแบมแบมด้วยน้า
-
สนุกมากเลยค่ะ XD
แต่มาถึงก็ ลงจบหมดแล้ววว 55555
ชอบเรื่องนี้สุดสุดสุด >///<
-
เอ่อ...สรุปแล้วพ้อยส์ก็เรียนไม่จบ แถมยังต้องเรียนใหม่อีกปีหน้า
แต่งงานก็ยังไม่ได้แต่ง เพราะว่ายังเรียนไม่จบ
แล้วตกลงไปญี่ปุ่นนี่ก็ได้แต่ผัวมา 2 คน
แล้วก็ประสบการณ์ชีวิตแบบแอคชั่นสุดๆ กะความทรงจำที่หายไป ใช่มะ
โอ้ยยยยยยย ตกลงมันจะเรียนจบ แล้วได้แต่งงานกันมั้ยเนี่ย
แล้วเมื่อไหร่พ้อยส์จะได้เรียนภาษาญี่ปุ่นซะที
โอ้ยยยยยยย มีแต่เรื่องข้องใจ
ถ้ายังไงคนเขียนช่วยเขียนตอนพิเศษต่อให้อีกหน่อยได้มั้ยค่ะ
นะค่ะ ๆๆๆ :impress:
-
ขอบคุณนะคะ เรื่องสนุกดีเพราะมันไม่มาม่าเเค่ตอนท้ายก่อนจบนิดเดียวที่ตะหงิดๆ เเต่โดยรวมชอบค่ะ บวกหนึ่งเลยค่ะ
-
อ่านลวดเดียวตั้งแต่แรกแบบว่า>> o13
ขอบคุณที่แต่ฟิคสนุกๆให้อ่านน่ะครับ :impress2:
จะติดตามฟิคเรื่องอื่นๆต่อไป :-[
แอบเศร้าที่มันจบแล้ว :sad11:
อยากอ่านตอนแต่งงานและเข้าหอมากเลย :z1:
-
:o8: สนุกมากเลยค่ะ
-
o13 พี่ไอดอลจ้าเลยอ่ะพี่แบมมมม
พี่แต่งสนุกมากกกก เป็นกำลังให้ให้เรื่อยๆนะคะ :give2:
-
จิ้ม :z13:อีกรอบ
มันคิดถึงมากเลย :กอด1:
เมื่อไหร่จะรีปริ้นรอบ2 :L2:
-
สนุกมากค่ะ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
จบแระ โฮๆๆๆๆๆ ยังค้างอยุ่เลยอะ (อารมณ์นะ)
น่ารักดีอะ พอยท์อย่างรั่ว ชอบๆ
-
ใครสนใจรีปรินซ์บ้างงงง ^^
-
ยกมือคนแรก :a1:
-
Reprint เลย จ้าาาาาา o13 o13 o13
-
เค้าอยากได้ เล่มหละเท่าไหร่เหรอ
อยากรู้อ่ะ
-
เพิ่งมาอ่านยังไม่จบเลย แต่สนใจหนังสือค่ะเล่มเท่าไหร่คะ
-
เราอยากได้จ้า
-
อย่างฮาเลย
สนใจรีปริ้นท์ค่ะ
และก็รอเรื่องของฟาวส์กับเฮซด้วยค่ะ
-
อ่านไปได้แปดตอนแล้วค่ะ แอบมาเม้นท์ก่อน
อ่านจบหน้าเราแบบ =="
แหม...นังลาล่านี่มันเป็นใคร ทำพอยท์หลงได้ มันร้ายจริงๆเนอะโนะ โอะ
(นี่พวกแกไม่รู้จักเทเลทับบีส์หรือไงงงงงงงงงง!)
เหนื่อยใจกะมาเฟียสองพี่น้อง lol
*วิ่งไปอ่านต่อ*
-
สนใจมากๆครับ
-
สนใจค่ะ
ยกมือขอจองด้วยอีกคน
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยย
ดังๆๆๆๆ :impress2:
o13
-
ยกมือด้วยคนค่ะ :กอด1:
อยากได้ไว้สักเล่มค่ะ
o13ทุกเรื่องจริงๆๆ
-
ฮามากมาย ยังไม่อยากให้จบเลย :L2: :L2: :กอด1:
-
:กอด1: :z13:
-
:z13: :z13: :z13: เอาๆๆๆรีเลย
-
จบแย้วหยอ?????
-
รีเลยค่ะสนใจค่า
-
o13
น้องพอยท์แรงส์ ถูกใจคะ
-
จบแล้วๆ พอยท์น่ารักอ่ะ ฮาโพดๆเลยด้วย
โอโอะกับโนโนะคงได้ปวดหัวไปอีกนาน 55555555
-
เค้าอยากได้อ่า ทำไงอ่ะคะ?
-
จบแล้วๆ
อยากได้อ่า แต่จน ไม่มีตังแล้วT^T
แงๆ
ปล.ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านน่ะค่ะ
-
หนับหนุนรีปริ้นด้วยค่ะ
-
ฮาพี่พอยท์จริงจังอะ
อะไรท่านจะฮาได้ขนาดนั้น 555
-
อยากได้อ่าา
มีเหลือมั้ยค่ะ ??
-
น่ารักกันทั้ง 3 คนเลย :L2: :-[
-
รีเลยค่ะอยากได้มากๆเลยค่ะ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
จบได้ใจมาก 555 o13
อยากรู้ว่าจะเป็นอย่างไงกันต่อไปอะ 55 ><
พี่น้องคู่นี้หื่นได้อีก 55555 :o8:
-
"โอ้ว....ตามอ่านจนจบจนได้ หนุกมากครับ ชอบพอยท์จริงๆ
-
สนุกมากฮากระจาย
อยากได้หนังสืออ่ะ
-
อยากทรายรายละเอียดค่ะ ได้มั้ยค่ะ ส่งมาทาง PM ก็ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
รอรีอยู่น๊า :กอด1:
-
:-[
-
มารอรีปริ๊นด้วยคน :)
อยากได้เรื่องนี้แล้วก็เรื่องเห็ดด้วยอ่ะค่ะ ><
เป็นเซ็ตเดียวกันใช่มั้ยคะ?
สนุกมากมาย ><
-
เปิดรีปรินซ์แล้ววววววววววววววว !!!!
-
โอน+ส่งเมล
ไปให้แล้วน๊า
-
หนังสือมาแล้วววววววววววววววว !!
-
ส่ง PM ไปให้แล้วนะค่ะ
ถ้ายังมีหนังสือเหลือ รบกวนแจ้งกลับด้วยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
น้องแบม พี่ส่งpm ไปแล้วนะจ๊ะ 1ชุดนะ
-
คิดถึงพี่แบมมมมมม TOT
-
คิดถึงพี่แบมมมมมม TOT
แกหายไปไหน TT
-
ส่งพีเอ็มไปแล้ว แต่ไม่ตอบกลับTT
ตอนนี้หนังสือยังมีอยู่ไหมคะ
-
ได้รับหนังสือแล้วจร้า
ปกน่ารักมว๊ากกกกกก :L1:
-
ได้รับหนังสือแล้วจร้า
ปกน่ารักมว๊ากกกกกก :L1:
ขอบคุณค้าบบบ
-
ฮ๊าาาาาาาาาาาาา จบซะแล้ว
หันไปดูนาฬิกา ชั่วโมงครึ่ง
นั่งอ่านฟิคเรื่องนี้ไม่ลุกไปไหนเลย ฮ่าๆๆๆ ทำไปได้
สนุกมากๆเลยค่ะ แบบว่าชอบพ๊อยจริงๆนะ น่ารักฮาๆ
บ้าบ้างเป็นบางครั้ง ฮ่าๆๆๆๆ
ฝาแฝดสองคนก้ใช่ย่อย
หล่อน่ารักมากมาย โอยยย แอบอิจฉาพ๊อยอ่ะ
รักพ๊อยกันมากๆเลยอ่า แต่นายเอกฮาจริงๆนะ
สนุกมากๆเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ โอ้ยยยย ยังเพ้อไม่เลิก
-
อาร์ตจิงอะไรจิงค่ะ น่ารักมากฝาแฝดอ่ะ^^
-
:sad11: จบแล้วหรอ?? อยากอ่านอีกง่า พ้อยๆๆๆๆๆ อ๊ากกกก สนุกดีค่ะ
-
จบแล้วอ่า ไว้รีปริ้นซ์อีกนะคะ จะรอๆ
คิดถึงงงงงงงงงงงงง!!
ปล.เฮซ-ฟลาวด์ๆๆๆๆ อิอิ
-
อยากได้อ่ะ :z3:
ฮือๆๆๆๆๆ
มาไม่เคยทันพี่แบม เลยอ่ะ :z10: :z10:
เรื่องนี้ก็สนุกมากๆๆๆค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
น้องพ้อยท์น่ารักมากกกกกกกก
เรื่องมีหลายอารมณ์จริงๆ (อารมณ์หื่น :z1:)
หนุกมากๆๆเลยคร่า หลงรักน้องพ้อยท์ม๊ากกกมากก
ขอบคุณคนแต่งนะค้า :)
-
อ่านรวดเดียวจบ ฮา... :m20:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านนะคะ ><
-
สนุกมากๆเลย อ่านวันเดียวรวด :วู้วว1:
-
:pig4:
-
แว๊กกกกกก อยากอ่านตอนพิเศษษษษษษษษษษษษ :z1: 5555555
แต่ฮาพ้อยมากอ่ะ ขำไม่ไหวล่ะ
เป็นคนที่ในชีวิตไม่คิดมากกับสิ่งรอบตัวเลยสินะ 5555555
ชอบจังเลยยยยยย
จะติดตามผลงานของคุณคนแต่งไปเรื่อยๆนะคะะะ > <
-
ขอบคุณมากค่ารีบนๆ ><
-
สนุกมากๆๆเลยค่ะ
-
นายเอกรั่วมากครับ
อ่านแล้วขำดี
:m20:
-
อ่านแล้วฮาดีอะครับ
-
อ่านจบแล้วฮาดี อ่านแล้วมีความสุขจัง
-
นายเอกแมร่งรั่ว :haun4:
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โอ๊ะ เพิ่งได้อ่าน นายเอกหลุดโลกจริงๆ นอกจากฟังไม่รู้เรื่องแล้ว ยังไม่สนอะไรเลยยยยยยย ฮ่าๆ ป่วงดี
แต่ฉากเรทแบบไม่ไหวนะ เลือดพุ่งทุกตอน อร๊ายยยยย
-
พี่พ้อยท์ในเรื่องน้องเห็ดเมียผมโคตรเท่ มาเรื่องนี้รั่วสุดๆอ่ะ
-
:z13:
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกก
-
แปะไว้ก่อนหน้า4เดียวกลับมาอ่าน
-
PoiiZ ได้โชคสองชั้นอ่ะ :haun4:
-
โอ๊ะๆๆ อ่านทีเดียว รวดดดดดดดดดดดดดด ชอบอ่ะ ฮาพ๊อย 555555
ไม่เครียดดี(?)
-
สนุกมากมาย อิอิ
พอยส์ น่ารักอ่าาาา
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
-
อยากได้เป็นเล่มมาก ๆ เลยน่ะ เสียดายเข้ามาช้าไปหน่อยหนังสือหมด ยังไงขอเชียร์ให้คุณแบมพิมพ์รอบใหม่น่ะจ้ะ ถ้าเพื่อนคนใดยังไม่มีก้อเข้ามาช่วยเชียร์ ๆ หน่อยน่ะจ้ะ เผื่อนักเขียนใจอ่อนยอมพิมพ์ทั้งเรื่องน้องเห็ดกับพี่พอยท์เลยจ้ะ :m15: :monkeysad: :sad11:
-
จบได้. :a5: ค้างมากเลยอ่ะ :sad4: อยากให้มีต่อ :o12: ทำไมทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ล่ะ
(ไม่อยากให้จบอยากอ่านต่อ)
-
:m20: Poiiz คงความเป็นตัวของตัวเองตั้งแต่ต้นจนจบ
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุก มันส์ ฮา ครบรสจริงๆ (แอบอิจฉาพอยท์เล็กน้อยที่ได้หนุ่มหล่อ :oo1: พร้อมกันสองคน) o13 o13
-
Poiiz นายเทพมากกกก :laugh: รู้สึกนิสัยเราสองคนใกล้เคียงกันนะ อาร์ตตัวพ่อไง :laugh:
-
:jul3: :jul3: :jul3:
พอยท์อย่างฮาาาาา
-
อยากได้เป็นเล่มจังเลย เสียดายเข้ามาอ่านช้าไปมากกกกกกกกก หนังสือหมดแล้ว ยังไงเชียร์ให้ตีพิมพ์ใหม่น่ะจ้ะ :call:
-
ง่าาาาาาาาาาาาาา
จบแล้วหรอ น่าเสียดายจัง :z3:
อ่านมาจนจบเรื่อง เป็นนิยายที่ฮามากเลยค่ะ ไม่ค่อยมีดราม่า ชอบๆ :mc4: :mc4:
+1 ให้คนเขียนทุกตอนเลยนะค่ะ :L2:
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านค่ะ :pig4: :pig4:
(อยากให้มีตอนพิเศษจัง :z13:)
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกสนุกให้ได้อ่านคร้าบบบบบบบ
นายเอกฮามากกกกกกกกกกกก :pig4: :pig4:
-
ชอบนิสัยนายเอกชะมัดเลยแหะ :m20:
-
อยากบอกว่า
..
..
เรื่องนี้สนุกมากเลย
ขอบคุณนะ
(อยากให้มีตอนพิเศษจังเลยอ่ะ)
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เรื่องนี้สนุกมากเลย ขอบคุณนะ o1
(อยากให้มีตอนพิเศษจังเลยอ่ะ)
:m3: :m3: :m3:
พี่พอย อย่างรั่ว ได้ใจไปเลย
:a9: :a9: :a9: :a9: :a9:
-
เรื่องนี้สนุกมาก ชอบมากมาย o13
ขอบคุณมากจ้า :pig4:
ฮาทั้งเรื่อง 555
-
เข้ามาทุกครั้งที่มีการอัพ เพราะอยากได้อ่านข่าวดีจากผู้เขียนว่ามีการพิมพ์ใหม่แล้ว :o8:
-
รีปริ๊นมาแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววว <3
-
ส่งข้อความลับไปถามผู้แต่งแล้วน่ะจ้ะว่าต้องทำอย่างไรบ้างน่ะ ดีใจจังเลย :impress3:
-
กริ๊ดดดด เค้ารักเรื่องนี้จัง ส่วน หนังสือ ยังมีให้จองอยู่ไหมค่ะ? ถ้ามีขอยกมือจองเล่ม1ค่ะ *_*// ตอนนี้คอมเสียเอาไปซ่อมอยู่ค่ะไว้จะPm ไปสอบถามรายละเอียดวันพรุ่งนี้ตอนเย็นๆนะค่ะ>3<
-
คอยติดตามข่าวคราวในบอร์ดตามที่ผู้แต่งแนะนำค่ะ เพื่อรอว่าจะเปิดจองเมื่อไหร่ ตื่นเต้น ๆ จะได้อ่านเป็นเล่มแล้ว ดีใจจัง :impress3: :impress3:
-
^
^
^
จิ๋มมมมมมม
เห็นด้วยเลยค่ะจะได้อ่านเป็นเล่มแล้ว> <
-
ตามอ่านเก็บจนจบเรื่อง เฮ่อ !
The Poize นายอึด มั่ว และรั่วมากอ่ะ :m20:
เค้าร้ากนายน้า :L1:
-
ขอบคุณทุกคนจ้า T^T
-
สนุกมากเลย :pig4:
-
หนังสือเรื่องนี้ยังมีอยู่มั้ยคะ
อยากได้เล่มนึงอะคะ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
ฝากคุณแบมมาบอกด้วยนะคะ
-
สนุกมากกกกกกกก เกรียน ฮา รั่ว ฯลฯ ได้ใจจริงๆ! o13
เป็นกำลังใจให้นักเขียนเขียนเรื่องหนุกๆให้ผมอ่านต่อไปครับ :3123:
-
น่ารักโคตรๆ อ่านรวดเดียวจบ :impress2:
-
สนุกมาก ๆ ค่ะ ขอบคุณนะคะ
:L2:
-
พอยท์อินดี้เกิ๊นนนน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
น่ารักอ้ะโนโนะ โอโอะ กรี๊ดดดดดดดดดด ~ ~ :z1: :z1: :z1: :m25: :m25: :m25:
-
พอยท์แกสุดยอดมากกกก o13 o13 o13
-
จองด้วยๆๆๆ +1 เดี๋ยวจะติดตามรายละเอียดน้าาาาาาา
-
:pig4:
-
เก็บตังงงงงงง -0-
ปล. รอบนี้มีแก้วพี่พอยท์มั้ยคะ55555
-
เรื่องนี้คนแก่บอกอะไรไม่ค่อยได้นัีก เพราะ :pighaun: :pighaun: :pighaun:
:jul1: :jul1: :jul1:
ขอตัวไปเติมเลือดก่อน
:bye2: :bye2: :bye2:
-
เปิดจองๆๆๆๆ
-
จอง 1 เล่มค่ะ :impress2:
-
เค้าขอจองด้วยคนนะค่ะ อ่ะ 1 ชุด
-
จบแล้ว ใจนึกก็ว่าจบแบบมีความทรงจำที่ดี แต่อีกใจนึกก็ยังไม่อยากให้จบเลย ขอบคุณครับ
-
จอง 1 ชุดค่ะ :mc4:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกก อ่านรวดเดียวจบเลย นู๋พอยท์รั่วตั้งแต่ต้นยันจบ ฮาตลอด ขอบคุณมากๆคร้า ;)
-
อ่ะ อ้าว จบง่าย จบดาย ดีแท้ อิ อิ
-
พอยท์นางเกรียนมาก ไม่รับรู้เล้ยว่าเค้าลำบากกันแค่ไหน
นางอาร์ตมากแถมยั่วยวนสุดๆ(แฮ่-..-)
เรื่องนี้ครบทุกรสสวดๆ คือเสียดายเงินค่าเมทโฮมของพอยท์มาก ณ จุดนี้555555555555
-
ฮา บ้า บวกเกรียนได้อีก
ชอบมากเลยค่ะ สนุกสุดๆ อ่านแล้วไม่เครียดเลยเรื่องนี้
-
เพิ่งมาตามอ่าน ฮาดีค่ะ
เป็นนายเอกที่อาร์ตแหลกจริงๆ ^^
-
กร๊ากกกกกก เป็นนายเอกที่รั่วมากอ่ะ คนอ่านขำกระจายเลย
คุณแบมเขียนได้น่ารักดีอ่ะ เป็น3p เรื่องที่3ในชีวิต 555
ขอบคุณคร่าาาาา ^^
-
เสียดายมากๆที่เพิ่งเข้ามาอ่าน :monkeysad:
ไม่ทันซื้อรวมเล่มเลยอ่ะ :ling1:
พอยท์ฮามากๆ :m20:
รั่ว+เกรียนได้ทุกเวลาจริงๆ
โนโนะกะโอโอะก็หื่นได้ใจจริงๆ :haun4:
-
:pandalaugh:ฮามากๆๆๆๆๆๆ
-
:m20: เข้ามาอ่านอีกรอบเพื่อความ ฮา :jul3:
-
3p ต้องอ่านสักหน่อย มาจิ้มๆ ไว้ก่อนเดี๋็ยวมาอ่าน :katai5:
-
ชอบเรื่องนี้จัง อ่านกี่รอบก็สนุก
-
หลุดเข้ามาอ่านถึงกับเงิบ
พลาดไปได้ยังไงเนี้ยยยยยยย
ปกติไม่ค่อยได้อ่านสามผีทรีซั่มเท่าไหร่นะึคะ (เพราะชอบมีดราม่า ทะเลาะกัน มั่วนิ่ม เลยไม่ชอบอ่าน)
แต่นิยายเรื่องนี้แบบว่า ดูไม่มีส่วนมุมใดที่จะทำให้เกิดอารมณ์สะเทือนใจได้เลยค่ะ ชอบมากกกก
ชอบที่นิยายชิวๆ ไม่เครียด คนอ่านบันเทิง แถมฉากเรทนี่สะเทือนตับไตจริงๆ
ดีใจที่ได้เข้ามาอ่าน
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่าาา
-
อ่านยังไม่จบเลย
ขอเม้นก่อน
พอยต์ทำไมเธออินดี้ขนาดนี้
ทั้งเพลียทั้งฮา
:laugh:
-
:z3: พ้อยท์มึงมันป่วง เกรียนและรั่วมั่วได้อีก :ling1:
-
ชอบเรื่องนี้สุดๆเลยคับ อ่านมา 3รอบแล้วพึ่งได้มาสมัครID และเม้นแรกวันนี้เลยคับซึ่งผมกะไม่รู้เค้าเล่นกันยังไงแต่ชอบเรื่องนี้มากๆเลยฮะเลยรีบมาเม้นย้อนหลังเป็นเม้นแรก อิอิ :katai4:><
-
ไร้คำพูดมากกับเรื่องนี้ สั้นๆเลยนะคะ ชอบ ชอบมาก ถึงมากที่สุดดดดดดด :hao7: :hao6: o13
-
ทั้งเกรียนทั้งฮาตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ :m20:
-
ตอนแรกจะอ่านเรื่องนี้ แต่พอเห็นหนังสือเลิกทำก็ไม่กล้าอ่านกลัวอยากได้ T^T แต่พอบอกจะรีปริ้นท์อีกทีดีใจรีบมาอ่านเลย :heaven
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านจบแล้วววววววว
ฮามากกกกกก
ที่ฮาเป็นพิเศษคือฉากที่พอยท์พยายามว่ายน้ำดำน้ำหนี
สุดท้าย...น้ำแค่เอว 555+
-
สาระเรื่องนี้อยู่ที่ไหน 555555555555555555555555555555555
เน้นฮาลูกเดียวปวดแก้มอ่ะ วันเดียวจบเลยนะเนี่ย
ชอบครับสบายๆคลายเครียดดี
ชอบพอยท์มากอ่ะ ที่สุดดดด!
-
จุ้บจุ้บ
-
สนุกมากค่ะ ปกติไม่ค่อยได้เข้าบอร์ด กว่าจะรู้ก็จบแล้ว นี่ไล่ตามอ่านอยู่
พอยท์ เป็่นนายเอกที่รั่วสุดๆ ไม่เคยเห็นนายเอกเรื่องไหนจี้เท่านี้มาก่อน(จริงๆ)
อยากได้หนังสือค่ะ ถ้ารีปร้นท์เมื่อไรบอกด้วยนะคะ
-
ฮืออออออ เห็นช้าไปสองวัน
พลาดหนังสือเลยอ่าา มีเก็บตกมั้ยคะเนี่ย
หรือทางสำนักพิมพ์เค้าพิมพ์สต็อกไว้มั้ย??
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pighaun: เป็นเรื่องที่เรียกเลือดได้หมดสภากาชาติไทยมากกกกกก
-
อ่านจบแล้วก็ฮา พอยท์นี่สุดๆไปเลย
เอ็นซีเลือดกระฉูดมากค่ะ
ขอบคุณนะคะ สวัสดีปีใหม่ 2015 ค่า
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลย ทั้งฮา ทั้งเรียกเลือดเลยค่ะ ชอบๆๆ ขอบคุณนะคะ :impress2:
-
เป็นเรื่องแรกที่อ่านจบภายในวันเดียว สนุกมากๆเลยค่าาา
-
โซฮอตสุดๆไปเลยค่า ชอบพี่พ้อยซ์
-
เเหม่......พึ่งมาอ่านเเละพึ่งอ่านจบ อยากจะบอกว่า หนูสงสารทุกคนที่รู้จักนายเอก เเต่สงสารเเฮตเป็นพิเศษเพราะต้องอยู่กับนายเอกตั้งเเต่เกิด5555555555 หนุกมากคะ ขอบคุณที่เเต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ :กอด1: :pig4: :bye2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้ยเราไม่เคยเม้นเลย เรอะ เราว่าเม้นแล้วนะ อ่านเป็นรอบที่5 ก็ยังฮา นี่เป็นนิยายเรื่องแรก และนำเรามาสู่เส้นทางการเปน สาวy 555
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน พลาดซะละ แต่สนุกมากๆเลย ชอบพ้อยซ์ฮาและติสแตกแหวกแนวจริง เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องดึงดูดและก็ไม่ผิดหวัง อยากให้มีตอนพิเศษจังค่า
:impress2: :impress2:
-
โอยยยยยย สุดยอดมากกกก o13 o13
ทำเราไม่หลับไม่นอน นั่งขำ นอนฮา ตัลล๊อดดดดดดด :m20:
คือแบบ.....คุณทำให้มีความสุขมากกกกก
ยิ้มทั้งเรื่องไปกับตัวละคร
บอกได้คำเดียว----> ขอบคุณมากๆๆค่ะ :pig4: :กอด1: :กอด1:
-
ซื้อหนังสือมาแล้วฮ้าบ หลงรักพ้อยท์ :hao7:
-
:z13:
-
สนุกมาก ๆ ครับ พอยท์ อาร์ตจริง ๆ อาร์ตตัวพ่อเลย
ขอบคุณครับ
-
ชอบอ่ะ 3p :hao6:
-
พ้อยตลกไปไหนนนน คงคอนเซปตั้งแต่ตอนแรกยันตอนจบ 55555
-
นังพ้อยย ความรู้สึกช้าไปมั้ยลูก ไปกินนอนแถมโดนซั่มตั้ง2รอบหนูพึ่งนึกออกหรอลูก :z3:
-
โอ้ยยยย ตายๆๆอิแม่เลือดออกหมดตัวแล้วนังพ้อย :m25: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1:
-
คนที่น่าเริงสดใสตลอดแบบพ้อย เวลาคิดถึงแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากระบายออกมาในวิธีที่ตัวถนัดนี่น่สารที่สุด ‘Poiiz Natsuno Tattsuo’ :o12: :sad4:
-
o13
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังฮา :mew1:
-
เอิ่มมมม นายเอกรั่วมากกกก
:pig4:
-
กลับมาอ่านรอบสอง ก็ยังสนุกเหมือนเดิมนายเอกต๊องเหมือนเดิม :laugh: ละก็หื่นเหมือนเดิม :hao6: ขอบคุณมากๆนะ :L2:
-
ฮา รั่ว ได้อีกนะ..ชอบอ่ะ
-
มาตามอ่านอีกรอบ 555 อ่านกีที่ก็ฮ่า ชอบๆ
-
นายเอกท่าทางติ่งต้องแบบฮาๆ :heaven
-
แล้วก็กลับมาอ่านอีกรอบ :pig4:
-
รั่วได้โล่
-
ไป 1 กลับมา 3 :impress2:
ไม่เสียดุลการค้าเท่าไหน่..กำไรเห็น ๆ :hao6:
-
ตามมาอ่านผลงานนักเขียนจ้า