ตอนที่ 27
แจ้งก่อนจะอ่านนะคะ อ่านกันหน่อยเน้อตอนนี้เปิดจองนิยายเรื่อง น้องเห็ด รอบที่สองนะคะสำหรับคนที่ไม่ทันรอบแรกหรือนึกอยากจะได้ขึ้นมา แต่ราคาจะแพงกว่ารอบแรกนะคะ ขออนุญาตเปลี่ยนปกด้วยนะคะ พอดีล้างคอมแล้วลืมเซฟไฟล์ปกเก่าไว้ TTรายละเอียดลิงค์นี้เลยจ้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19976.0ปกใหม่นะคะ
เรื่องที่ 2 สำหรับคนสั่งนิยายเรื่องเมียหรือหมาก็เปลี่ยนปกนะคะ -_- ลืมเซฟไฟล์ไว้เช่นกัน TT มัวแต่เซฟไฟล์นิยาย แง้
ปกนะคะ เผื่อยังไม่ทราบเรื่อง อ้อ ปิดโอนวันศุกร์นี้นะคะ >_____< !!
ป่ะไปอ่านพี่พอยท์กันเล่ยยย-----------------------------------------------------------------------
สามวันแล้วที่ผมนั่งนิ่งๆอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล
สามวันที่ผมตัดสินใจไม่พูดกับใคร
สามวันที่ผมเอาแต่เหม่อไปนอกหน้าต่าง
สามวันที่ผมเมินหน้าไม่หันไปมองคนที่เข้ามาเยี่ยมสักคน
สามวันที่ผมทบทวนความจำของตัวเองตั้งแต่ต้นจนจบเหมือนการเริ่มฉายหนังใหม่ในหัวตัวเอง
มันคงมากพอแล้วสำหรับการทำใจ ..
ในเมื่อเรื่องมันไม่อาจจะย้อนเวลาเพื่อไปแก้ไขได้ ..
อดีตก็เหมือนท้องฟ้าทำได้แค่มองไม่อาจแตะต้อง ..
แต่อนาคตคือทางที่เรากำลังเดินไปข้างหน้า ถ้ามัวแต่มองฟ้าคงได้ตกท่อเข้าสักวัน ..
ถึงยังไงทุกวันนี้ก็ไม่ได้มีอะไรแย่ไปมากกว่านี้แล้วมั้ง ..
คุณพ่อคุณแม่ครับแล้วพอยท์จะไปกราบที่สุสานนะครับ
ส่วนคุณพ่อคุณแม่ที่เมืองไทยขอบคุณมากครับที่เลี้ยงพอยท์มา
คุณแม่ของแฮตขอบคุณมากครับที่ดูแลพอยท์เหมือนพอยท์เป็นลูกแท้ๆ
โนโนะโอโอะขอบคุณที่ทำทุกอย่างเพื่อความสุขของผม ..
“เฮ้อ ..”
“พอยท์เป็นอะไรหรือเปล่า ให้เรียกหมอมั้ย” ผมหันไปมองโอโอะที่ทำหน้าเหมือนผมจะตาย สีหน้ามันตกใจเหลอหลา หัวก็
ฟูฟ่องๆ ข้างๆก็เป็นโนโนะในสภาพน็อตหลุดหัวแอบกระเซิงเล็กๆ
“อุ้บส์ คิก ก๊ากกกกกกกกกกกกก ทำไมเหมือนหมากันทั้งคู่แบบนี้อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ห่ะ ?”
“ดูดิหัวฟูกันทั้งคู่เลย โหยยย น้ำไม่มีให้อาบหรอ ฮ่าๆๆๆๆๆ อุ้บ แค่กๆๆๆๆๆๆๆๆ” หัวเราะมากไปสำลักน้ำลายตัวเองอีกตู
“ใจเย็นๆ กินน้ำก่อนๆ”
“แค่กๆๆ โอยยยนึกว่าจะตายแล้ว”
“พอยท์ … โอเคนะ ?”
“ทำไมต้องไม่โอเคด้วยอ่ะ เดอะพอยท์อ่ะระดับไหนแล้วให้มันรู้ซะมั่ง ไป๊ๆไปอาบน้ำสภาพเหมือนยาจกในชุดสูทกันทั้งคู่แล้ว ไป๊ๆ ชิ่วๆๆๆๆๆๆ”
“แต่ ..”
“เออน่า .. รีบกลับไปอาบแล้วรีบกลับมาไวๆ เร็วๆชิ่วๆ ไม่หายไปไหนหรอกเมื่อยขาเมื่อยตัว” ทำหน้าไม่เชื่ออีก ผมเลยบิดขี้เกียจโชว์แม่ง ก๊ากกกก
“โอเคจะรีบกลับมา ป่ะพี่กลับบ้าน”
“อืม”
หลังจากไอ้พี่น้องมฤตูกลับไปคัมแบ็คทูพวกมันโฮมไปแล้ว ผมก็ต้องไปทำเรื่องที่ค้างคาใจให้เสร็จ แต่ก่อนหน้านั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดเก๊าะคือ ‘ ชิ่ง ’
ผมย่องออกมาจากห้องตัวเองในสภาพตีหน้านิ่งเก๊กไว้พอยท์ แอ๊บไว้ อย่าให้รู้ว่าแกจะหนี แอ๊บไว้ อึ้บๆ เยปปป ฝ่าด่านนางพญาบาลชุดขาวสุดสวยขาวจั้วน่าเจี้ยได้แล้ว เสียด้ายเสียดายเดี๋ยวพี่กลับมาจีบนะจ๊ะอ้ะอ้ะ ถึงภาษาจะไม่ให้แต่ภาษาใจมันเป็นภาษาสากล ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คิดได้ไง กดไลค์ให้ตัวเอง
ด่านที่สองยามหน้าโรงพยาบาล หึหึ ระดับนี้แล้วต้องปีนสิเท่ห์ บ้านไอ้พี่น้องมฤตยูยังปีนมาแล้วแค่รั้วโรงบาลง่ายดายเหมือนปลอกกล้วยแล้วกระทืบเล่น เล็งๆๆ อ้ะ นั่นไงเก้าอี้ติดกำแพงเสร็จพอยท์ ผมจัดการปีนกำแพงทันที เรียบร้อยกระโดดลงมายืนอยู่ริมถนนอย่างสวยงาม แท็กซี่จ๋าผ่านมาให้พอยท์โบก ณ บัดนาวววว
ฮึ้บ ! หลังจากกระโดดขึ้นแท็กซี่ผมก็บอกทางไปจุดหมายทันที แม้จะงงๆเบลอๆแต่คิดว่าจำชื่อไม่ผิดนะ แต่ผมไม่มีตังค์ดังนั้นเลยบอกแท็กซี่ให้รอรับกลับไปด้วยไปถึงจะได้ให้ไอ้พวกนั้นจ่ายให้เป็นไงล่ะแผนเด็ด !
ผ่านไปสักพักภาพของโบสถ์เก่าๆก็ปรากฏขึ้นในสายตาผมพร้อมๆกับที่แทกซี่ค่อยๆจอด ผมบอกให้เค้ารอตามแผนเป็นที่เรียบร้อยผมก็เดินเข้าไปแต่ไม่ได้เข้าไปในตัวโบสถ์ ผมเลือกที่จะเดินอ้อมไปด้านหลัง สถานที่ที่ผมเคยมา เคยร้องไห้ เคยเสียใจ แต่ครั้งนี้ผมกับเลือกที่จะมาเผชิญหน้ากับความจริงที่ผมเคยรับไม่ได้ ตอนนี้ผมโตกว่าวันนั้นแล้ว ..
รั้วสุสานถูกผมเปิดช้าๆส่งเสียงเอี้ยดอ้าดตามความเก่าและอายุของที่นี้ ผมเดินไปตามเนินเล็กๆผ่านป้ายสุสานหลายป้าย จนกระทั่งมาถึงส่วนในสุด มีรั้วเล็กๆกั้นล้อมรอบสุสานของคนสองคน ผมทรุดตัวลงนั่ง ณ ที่ตรงนั้น
“พอยท์กลับมาแล้วครับคุณพ่อคุณแม่ ฮึก …. ฮือออออ ผมขอโทษที่ลืมคุณพ่อคุณแม่ ฮืออออ” ผมยกมือปิดหน้าตัวเองที่น้ำตารินไหลออกมาไม่ขาดสาย ไม่รู้ว่าร้องไห้เพราะอะไรหรือเป็นเพราะเห็นรูปคุณพ่อคุณแม่ที่ไม่ได้เห็นมาหลายปี รอยยิ้มอันอบอุ่นของพ่อกับอ้อมกอดของแม่ ณ ตอนนี้ผมจำได้แล้ว .. ภาพความทรงจำที่คิดว่าตัวเองทำใจได้แล้วกลับตอกย้ำให้น้ำตามากมายไหลรินออกมามากกว่าเดิม ใบหน้าและมือสองข้างเลอะไปด้วยน้ำตาอุ่นๆ ชั่วครู่สายลมได้พัดผ่านตัวผมมาวูบหนึ่ง ต้นไม้ในสุสานปลิวไหวตามสายลม แต่ผมกลับรู้สึกว่าสายลมนี้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน ..
“คุณพ่อคุณแม่ครับ คราวหน้าพอยท์จะเอาดอกไม้มาให้นะครับ ฮึก ..” ผมพยายามกลั้นน้ำตาเพื่อจะมอบรอยยิ้มให้พวกท่านแม้จะเป็นเพียงรูปภาพบนป้ายหินของสุสานก็ตาม
จบบริบูรณ์
ล้อเล่น 555555555555555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
