มาต่อแล้วจ้า
เรื่องที่ 11 นรก...ใครว่าไม่มีจริง [2]
ตูมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!
ช่วยด้วย!!! เขาแหกปากร้องสุดเสียงแต่มันกลับดังปุ๋มๆๆก่อนน้ำทะลักเข้าปาก คืนฉายสำลักน้ำตะกายเป็นการใหญ่ แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งจม เท้าเขาเหยียบโดนโคลนนุ่มๆกระจาย มือปัดไปเกี่ยวสายบัวเข้า เขากำลังจะหมดลมหายใจอยู่แล้ว จู่ๆก็มีบางอย่างกระชากคอเสื้อเขาขึ้นภาพน้ำใสๆสีฟ้าลอยหายไปจากสายตาก่อนความมืดปกคลุมเขาไว้
เพี้ยะ! แก้มเจ็บชาไปหมด ชายหนุ่มกระพริบตาปริบๆก่อนจะหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอด
“รู้ตัวเสียที”
แค่ก แค่ก....
“ตกมาจากไหนกันรึ?? ใช่กินนรหรือไม่”
“ไม่หรอก ไม่มีหาง เสื้อผ้าก็พิลึกดูประหลาด หน้าตางามเหมือนนางอัปสร แต่ร่างกายเป็นบุรุษชาติไปเสียนี่”
“ใช่พวกคนบาปจัญไรถูกส่งมาลงทัณฑ์กระมั่ง หาไม่แล้วคงมีอำนาจวิเศษสักประการ มิสิ้นไร้ไม้ตอกจนต้องให้คนอย่างพรานบุญช่วยงมหรอก พวกเจ้าว่าจริงหรือไม่”
คืนฉายไม่สนหรอกว่าใครจะพูดอะไร เขาอยากให้คนช่วยพยุงหาอะไรอุ่นๆมาให้มากกว่า เขายื่นมือมา “ช่วยดึงหน่อยสิ”
คนที่ยืนรายล้อมถอยหือออกห่าง ชายหนุ่มนึกรำคาญคนพวกนี้อะไรกันหัวสมองชักช้าไม่ได้เรื่องเลย เดี๋ยวเห้อะ เดี๋ยวจะให้ผู้จัดการกองถ่ายไล่ออกให้หมดเลย คอยดู เขายันตัวลุกขึ้นยืนมองหน้าผู้คนที่รายล้อม ทุกคนล้วนแต่แต่งตัวประหลาด ใบหนาขีดเขียนริ้วสีหลากหลาย เสื้อผ้ายังกะละครจักรๆวงศ์ๆ แห่ม....แอ็ฟเฟ็กดีแฮะ ใส่ตีนไก่ปลอมด้วย
“นี่กองถ่ายหนังอะไร”
แต่ล่ะคนมองหน้ากันเหรอหรา “ฉันถามว่ากองถ่ายหนังอะไร ผู้กำกับอยู่ไหน”
เหลียวมองไปรอบๆก็เห็นแต่ป่าไม้ขึ้นหนาทึบ ใกล้ๆก็มีบึงสระบัวแสงอาทิตย์สีทองสาดแสงลงมาทำให้รู้ว่านี่เช้าแล้ว ยังกะพริบตาเดียวเอง เมื่อคืนเขายังไม่ได้นอนด้วยซ้ำ ไอ้ลุงแก่นั้นพลั่กเขาตกลงมา เอ๊ะ?? ตกลงมา.....ตกมาจากไหนน่ะ??
ร่างเล็กเดินเงอะงะไปรอบๆบึง ท่ามกลางสายตาของเหล่าคนประหลาด โรงถ่ายที่นี่ทำไมกว้างจัง ไม่เห็นช่างไฟ ช่างผม หรือกล้องสักตัวเลย ไปไหนกันหมดแล้ว
“มีใครเห็นพี่แตงไหม.....พี่เป็ดล่ะ.....คนอื่นๆอยู่ไหนหมด”
“พูดอะไรของเขากัน??”
“ท่าทางไม่มีพลังวิเศษอะไรสักนิด”
“งั้นก็เป็นพวกคนบาปจริงด้วย”
“แต่ข้ามิเคยเห็นคนบาปที่หน้าหญิง กายเป็นชายเลย”
“ข้ารู้...” ชายผมขาวรุงรังก้าวเข้ามากลางวง “ข้ารู้......นี่คือผู้ก่อบาปพรากพรมจรรย์หญิงนับพัน จนถูกสาปให้มีใบหน้าสวยงาม เขาต้องชดใช้คืนแก่หญิงเหล่านั้น”
โอ้.... แต่ล่ะคนอุทานบางอ้อ ขณะที่คืนฉายยืนมองตาปริบๆ นี่มันบทหนังเรื่องไหนหว่า?? ไม่ไหว....ลองไปหาพี่แตงดีกว่า เขาคิดว่าคงหลงทางมากองถ่ายหนังพื้นบ้านเลยจะไปหากทางออกอื่นดู
“เอ๊ะๆ เขาจะหนีไปแล้ว”
“จับเอาไว้ก่อน”
หา?? คืนฉายยืนงง ขณะที่คนอื่นๆวิ่งกรูเข้ามาหาโดยเฉพาะคนที่มีตีนไก่นั้นวิ่งเร็วมาก เขาหันหลังจะโกยอ้าวเท่านั้นก็โดนล๊อคคอเสียแล้ว
“เฮ่ยยยย ปล่อยนะ พวกมึงจะทำอะไร นี่กู นภัสกรนะเว้ย ปล่อย”
“ใจเย็นๆ เจ้าคนบาปเอ๋ย ที่นี่ทุกคนล้วนแต่มีบาปติดตัวกันทั้งนั้น พวกเราจะช่วยให้ชำระล้างบาปของเจ้าจากหนักให้เป็นเบานะ”
“ใช่....ไม่ต้องกลัวนะ พวกเราจะช่วยเองเจ้าจะได้หลุดพ้นจากบ่วงกรรมแล้วไปเกิดได้ไวๆไง”
“พูดเรื่องอะไรกันเนี่ย???”
“พ่อเฒ่าแล้วจะต้องทำยังไงกับเจ้าตัวประหลาดนี้ดี”
“อื้ม....ให้วรวิสุทธิ์จัดการดีที่สุด”
“เอ๋......” แต่ล่ะคนทำเสียงไม่ค่อยเห็นด้วย
“เขาเหมาะที่สุดแล้ว เพราะชาติก่อนเขาหูเบาเชื่อพวกพรามณ์ให้นั่งบำเพ็ญเพรียรมากไปจนละเลยบุพการี ซ้ำดูหมิ่นหยามเหยียดวิถีของทางโลก แม้ตนเองจะเกิดมาจากวิถีทางนั้นก็ตาม จึงเป็นเหตุให้ตกมายังที่แห่งนี้เพื่อให้สำนึกถึงความผิด เขาต้องชดใช้ด้วยการร่วมประเวณีตามวิถีของสัตว์โลก ดังนั้นจึงเหมาะกับคนผู้นี้แล้ว”
“เช่นนั้นก็ทำตามท่านว่าเถอะ”
“จะทำอะไรน่ะ ปล่อยผมนะ ผู้กำกับอยู่ไหน ไปเรียกมาเดี๋ยวนะ ผมเป็นใครรู้ไหม ถ้ายังกล้าถูลู่ถูกกังกันอย่างนี้ล่ะก็ ระวังเถอะจะโดนไล่ออก โดนจับข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวด้วย ไม่กลัวหรือไง.....ข้อหาพยายามฆ่าด้วย ได้ยินไหม” คืนฉายตวาดแว้ดๆตลอดทาง ก็ไม่มีใครสนใจ ไอ้คนมีตีนไก่จับเขาแบกขึ้นบ่าพาเดินลุยดุ่มๆฝ่าดงหนามไปคนอื่นๆก็ตามกันเป็นขบวนกลองยาวเลย
นี่มันบ้าอะไรกันนักหนาว่ะ มีใครจะมาช่วยกูไหมเนี่ย??
ไม่นานก็ออกจากเขตพงหญ้ากับป่าใหญ่แล้ว เจ้าคนสวมตีนไก่วางเขาลงแต่ยังไม่ปล่อยมือ ชายหนุ่มพบกับศาลา...ไม่สิกระต๊อบมากกว่ามั่ง บ้านหลังคาฟางโทรมๆ ดูไม่ต่างจากรังหนูเลย โคตรทุเรศเลยเว้ย
“ที่นี่ที่ไหนน่ะ?”
“เจ้าวรวิสุทธิ์ อยู่หรือไม่”
“ใครกัน?” เสียงอ่อนแรงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนลอดบานประตูโทรมๆนั้นออกมา
“พวกเราเอง ออกมาหน่อยสิ” ข้างในดังกุกกักเบาๆก่อนเปิดประตูออกมา ผู้ชายผมยาวมัดรวบผมตึงเรียบยังกะพวกพราหม์ เปลือยเปล่าทั้งร่างมีเพียงผ้าขาวบางๆมัดที่เอวแทนกางเกงขาสั้น คืนฉายมองตาค้างเลย นี่เป็น.....ผู้ชายที่.....ที่โคตร...โคตรๆๆๆๆหล่อเลย คิ้วเข้มได้รูป ผิวงี้สีทองยังกะเปล่งประกายได้เลย เมื่อเทียบกันแล้ว เขากลายเป็นขี้เล็บไปเลย ยังกะเพชรในโคลมตมแน่ะ
“มีเรื่องอันใดกัน”
“มีคนบาปตกลงมาอีกแล้ว คราวนี้เป็นคนครึ่งชายครึ่งหญิง คงก่อบาปพรากพรหมจรรย์มานักต่อนักเป็นแน่แท้ นี่คงเหมาะสมกับเจ้าแล้ว ฝากด้วยล่ะกัน” ตาเฒ่าผมขาวพูดอะไรไม่เข้าใจเลย แต่อีตาตีนไก่ดันเขามาข้างหน้า เทพบุตรสุดหล่อมองเขาแค่แวบเดียว โอ้...แค่ท่าถอนหายใจแบบเบื่อๆก็ยังเท่ห์
“เจ้าเป็นใครมาจากไหนกัน”
“เอ่อ.....ผมชื่อคืนฉาย มะ ไม่ใช่ยะใย ชะ ช่างเถอะ พะ.....พวกคุณถ่ายหนังเรื่องอะไรกันเหรอ”
“หนัง??” สุดหล่อทำหน้าสงสัยเล็กน้อย จริงด้วย...นี่ต้องเป็นพระเอกใหม่จากฮอลลีวู้ดแน่ๆ ที่นั้นทำศัยกรรมกันเกลื่อน เพราะไม่มีทางที่จะหล่อธรรมชาติได้ขนาดนี้ ไม่งั้นป่านนี้ก็ต้องได้เป็นพระเอกแทนที่เขาไปแล้ว ถ้าได้เล่นหนังล่ะก็ได้เป็นพระเอกพันล้านแน่ ทำไงดี.....ตกกระป๋องแน่กู ไม่ได้ในฐานะซุปตามาก่อน ต้องข่มไว้ให้มันรู้ว่าใครเป็นใคร
“เห้อะ....นี่คงเป็นมาใหม่ล่ะสิ ใครแนะนำมาล่ะ เฮียตาหรือเปล่า จะบอกให้นะผมน่ะเป็นเด็กปั้นของเฮียจ๊อ นักร้องแผ่นแพนตินั่มรางวัลแกรมม่า 2 ปีซ้อน แสดงนำชายรางวัลหงส์ทองแดงปีล่าสุด นี่กำลังมีผลงานเดบิวกับบริษัทโซม่วงที่อเมริกาด้วย ค่าตัวผมถูกสุดก็ หกหลักต่องาน คิวงี้ยาวไปถึงปีหน้าโน่น คุณล่ะ....มีผลงานอะไรบ้าง”
กา.....กา.......กา....
อีกาบินผ่านมาจนหายลับไปก็เงียบกริบเป็นแถว คืนฉายเห็นแต่ล่ะคนมองตาปริบๆไม่พูดไรสักคำ โดยเฉพาะพวกตัวประกอบนั้นใบ้กินเลย
“เอ้าๆ ยืนบื้ออะไรอีกเล่า พวกตัวประกอบน่ะออกไปได้แล้ว เร็วสิ ไป้ๆๆๆ” ชายหนุ่มโบกมือไล่ชิ๊วๆอย่างรังเกียจ เขาไม่อยู่ร่วมห้องกับพวกตัวประกอบเด็ดขาดเสียเครดิตหมด แต่ล่ะคนเดินเงอะงะจากไปเหมือนมึนๆงงๆไงพิกล เขาหันกลับมามองเทพบุตรหนุ่มสุดหล่อ
“เอาล่ะ พวกสต้าฟอยู่ไหน ผมอยากได้เก้าอี้ เสื้อผ้าชุดใหม่แล้วก็อาหารเช้าด้วย กี่โมงแล้วเนี่ย ทำไมไม่มีใครมาดูผมบ้าง หา??” เขาบ่นๆๆๆพอหันมาอีกที หนุ่มสุดหล่อปิดประตูใส่หน้าโครม..
“อะไรกันว่ะ ทำไมไม่มีมารยาทอย่างนี้ ใครสั่งใครสอนห๊า!! นึกว่าจะได้เป็นดาราใหญ่เรอะ ไม่มีทางหรอก ตราบใดที่มีคนอย่างนาย นภัสกรอยู่ อย่าหวังเลยว่าจะเกิด เช้อะ....” เขาด่าผ่านประตูไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เอ่อ!!! นึกว่าง้อนักเหรอว่ะ เดินไปหาเองก็ได้ อีโธ่เอ้ย” เขาเตะประตูโครมหนึ่ง ก่อนเดินหาพวกสต้าฟเอง น่าจะอยู่แถวๆนี้แหละน่า เขาเดินดุ่มๆผ้านพุ่มใหญ่ใหญ่สูงเกือบถึงหัวไปเรื่อยๆ ยิ่งเดินก็ยิ่สูงเลยหัวไปเรื่อยๆ แสงลอดมาได้น้อยลง อากาศก็เย็นขึ้นจนเห็นหมอกจางๆ เอ....ที่นี่มันที่ไหนนะ??
ไอ้ลุงบ้านั้นพลั่กเขาล้มในโบสถ์นี่นา แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ โรงถ่ายไหนก็ไม่เคยเห็นใหญ่ขนาดนี้ ไม่ถูกแล้ว....มันไม่ถูกต้อง วัดบ้านนอกอย่างนี้จะมีโรงถ่ายที่ไหนกัน ฝันร้าย ตื่นสิ เร็วเข้า เพี้ยะ!!! ขนาดตบหน้าตัวเองแล้วก็ยังเหมือนเดิม โอ๋ว......ไม่จริงใช่ไหมเนี่ย
“ช่วยด้วย.........” เสียงโหยหวนดังก้องไปทั่วชวนสะดุ้งขนหัวลุกเหลือเกิน คืนฉายเหลียวมองรอบตัวก็ไม่รู้ที่มาของเสียง กระทั่งหันไปข้างหน้า ปรากฏคนๆหนึ่งโผล่พรวดเข้ามา “ช่วยด้วย!!!!”
“ว้ากกกกกก” เขาร้องลั่นตกใจที่เห็นเปรตตัวเปล่าๆวิ่งร่าใกล้เข้ามา ยังไม่ทันถึงตัวก็มีคนวิ่งไล่ตามมาติดๆเอาหอกปลายสามง่ามแทงเข้าที่ขาจนล้มลง คนที่เหลือตามมาเอาหอกรุมแทงอย่างไม่ยั้ง เลือดนั้นกระฉูดเลยไหลนองยังกะท่อประปาแตก เหมือนจะเป็นการถ่ายหนัง หรือรายการแหกตาดารา แต่กลิ่นคาวเลือดนั้นเมือนจริงมากเลย คืนฉายตัวสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ พวกนั้นกระหน่ำแทงจนยับเยินไปทั้งร่างแน่นิ่งไปแล้วถึงเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตานั้นแดงฉาดยังกะเลือด
“แว๊กกกกกกกกกกก” คืนฉายแหกปากสุดเสียงก่อนหันหลังวิ่งสุดชีวิต น่ากลัวๆๆๆๆๆ โอยไม่เอาแล้ว เขาจะกลับบ้าน เดี๋ยวนี้เลย
“เอ้าๆๆ ระวัง” เสียงตะโกนลั่นดังมาก่อนที่เขาจะวิ่งชน กลุ่มตัวประกอบที่เขาไล่เปิงเมื่อครู่นั้น
“ช่วยด้วย..ช่วย...” พูดไม่ทันลมหายใจเขาหมดเสียก่อน ร่างเล็กหน้ามืดทรุดลงกับพื้น คุณพระคุณเจ้าช่วยขอให้แค่ฝันร้ายเถอะ ตื่นขึ้นมาให้เขาอยู่บนเตียงมีคนคอยบรนนิบัติเหมือนเดิม
เพี้ยะ! “ตื่น....”
เจ็บ!!! คืนฉายลืมตาขึ้นมา แล้วรู้สึกอยากร้องไห้เหลือเกิน ทำไมเขาถึงยังไม่ตื่นอีกล่ะ สองมือยกขึ้นปิดหน้าสะอื้นไห้ พอทีเถอะ เขาไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว พอแล้ว
“เอ่อ..ไอ้เจ้านี้ร้องไห้เป็นเด็กๆเลย” ตาเฒ่าหัวขาวว่า
“ก็เขายังเด็กนี่”
“ไม่เด็กหรอก เป็นหนุ่มแล้ว”
“นี่....เจ้าหนุ่ม เลิกร้องเสียที ร้องให้ตายก็ไม่ช่วยอะไรหรอก”
“ที่นี่มันที่ไหน” ร่างเล็กลุกขึ้นมานั่งทันที น้ำตานองหน้า
“เอ้า...ก็บอกแล้วว่า นรกน่ะ”
“พูดเล่นใช่ไหม” เขาเหลียวมองทุกคนมองหน้า มองหน้าสิ่งสนับสนุนเห็นด้วยกันเขา แต่ทุกคนมองเฉย
“ที่นี่คือนรก”
“แล้วทำไมผมมาอยู่ที่นี่ล่ะ”
“เจ้าทำบาปมหันต์เฉกเช่นเดียวกับพวกเรา”
“ไม่ใช่นะ ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้ปล้นฆ่าทำร้ายใครสักหน่อย”
“กรรมที่ก่อต่อร่างกาย กับกรรมที่ก่อต่อจิตใจก็ไม่ต่างกันหรอก เจ้าคงทำกรรมใดโดยที่ไม่รู้ตัวหรือเปล่า” คำพูดนี้ทำให้ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไป นึกถึงลุงแก่นั้นแล้วที่แกพูดว่าให้ปรับปรุงตัวนั้นหมายถึงเขาเองหรอกเหรอ เขาโดนลงโทษ
“ผมควรทำยังไงดีล่ะ ผมอยากกลับบ้าน....อยากกลับเดี๋ยวนี้เลย” เด็กหนุ่มร้องไห้คร่ำครวญหนัก
“เจ้าต้องชดใช้ความผิดก่อนถึงจะกลับไปเกิดได้”
“หา??.....นี่ผม...ผม....ผ้มตายแล้วเหรอ”
“ใช่สิ ไม่ตายก็ไม่ไม่มีทางมาถึงที่นี่หรอก”
“อ๊า!!!!” เด็กหนุ่มร้องไห้โฮเป็นเด็กตัวเล็กๆเลย เขายังเด็กอยู่เลย ทำไมถึงอายุสั้นอย่างนี้...แล้วพ่อแม่เขาล่ะจะทำยังไง เขาแหกปากร้องจนมีมืออุ่นๆลูบหลังปลอบใจ
“อย่าร้องไปเลย มันไม่ช่วยอะไรหรอก”
“แล้วผมจะเป็นยังไงต่อไปล่ะ จะอยู่ยังไง” ร่างเล็กสะอื้นไม่หยุด
“อยู่ร่วมกับพวกข้าสิ มีความสุขดีออก หรือไม่....ก็ไปหาวรวิสุทธิ์ เขาช่วยเจ้าได้”
“ยังไง??”
“เป็นของเขา แต่ต้องเต็มใจทั้งสองฝ่าย เขาเป็นคนมีบุญแต่ติดกรรมที่ปฏิเสธจะรับรู้การมีอยู่ของธรรมชาติในสัตว์โลกจนทำร้ายจิตใจผู้อื่นโดยเฉพาะบุพการี ถึงได้ถูกลงโทษให้มาชดใช้ด้วยการเรียนรู้วิถีทางของสัตว์โลก ส่วนเจ้านั้น.....”
“อย่างนั้นหรอกเหรอ...” ฟังไม่จบร่างเล็กก็ผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว กำลังใจกลับมาเต็มร้อยแล้ว “ได้!!! ขอแค่ให้กลับไปได้ อะไรก็ยอมทั้งนั้นแหละฟ่ะ”
คืนฉายหันหลังวิ่งกลับไปกระต๊อบโกโรโกโสสุดกำลัง รอเดี๋ยว สุดที่รักจ๋า.....เมียกำลังจะไปหาแล้ว
***********
โครม! ประตูโกโรโกโสหลุดกระเด็นอย่างง่ายดายเมื่อถีบเข้าเบาๆเท่านั้น คนในห้องนั่งอยู่ข้างฟูกที่นอนหันมามองตาโต ร่างเล็กกว่ากระโจนเข้าใส่ทันที
“ย้ากกกกกกกกก” ตูมมมมม!!!!!!!!!!
ดันทะลุพื้นลงไปจูบดินนิ่มๆใต้บ้านซะเต็มรัก “อูยยยย....”
“เจ้าทำอะไรของเจ้ากัน??”
“โอ้ยยยย” คืนฉายดันตัวเองออกมาจนได้ “หลบทำไมเล่า”
“ก็เจ้ามันน่ากลัว”
“ฮึ่ยยย....” มันว่าเขาน่ากลัว!!!!! อ๊า....ไม่ได้ต้องใจเย็นไว้ เด็กหนุ่มฉีกยิ้มกว้าง “คุณ.....ท่าน....ช่วยให้คนไปเกิดใหม่ได้ใช่ไหมล่ะ”
“อีกแล้วเรอะ” วรวิสุทธิ์ถอนหายเบื่อสุดจิตสุดใจ ขนาดนั้นก็ยังหล่อสุดฤทธิ์สุดเดชในสายตาคืนฉาย
“ช่วยผมหน่อยเถอะ”
“ไม่ล่ะ”
“ทำไม??”
“เจ้ามันขี้เหร่”
“.....!!!!” เด็กหนุ่มอ้าปากค้างเลย ความภูมิใจสลายเลยทั้งที่พยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้ใบหน้าแบบนี้ เขาขยับปากจะถามว่าอะไรที่มันขี้เหร่ วรวิสุทธิ์กลับยกมือไม่ให้พูด
“ที่ข้าพูด หมายถึงจิตใจเจ้ามันไม่สวย”
“หา.....ว่าไงนะ”
“ดูหน้าเจ้าก็รู้แล้วว่า เจ้าคิดถึงแต่ตนเอง ตนเอง และ.....ตนเองเท่านั้น”
“นั้นไม่จริงสักหน่อย”
“งั้นเหรอ....”
“ผมคิดถึงคนอื่นสิ พ่อแม่พี่น้องผมห่วงพวกเขาทุกคน”
“คนอื่นล่ะ”
“คนอื่น....??” เด็กหนุ่มจะเถียงว่า เขาห่วงคนอื่นแน่นอน แต่จู่ๆก็เหมือนภาพเมื่อวันวานหวนกลับมาในสมอง ลุงมรรคนายก เด็กวัดคนนั้น พี่แตง พี่เป็ด ทีมงานทุกคน.... เขาไม่เคยสนใจใยดีความรู้สึกของคนที่ไม่มีประโยชน์กับเขา ใครมีประโยชน์ด้วยเขาก็ชอบ นั้นมัน.....
น้ำตาหยดหนึ่งหยดแต้มบนผิวแก้มเบาๆ นั้นทำให้วรวิสุทธิ์ยิ้มน้อยๆ “นั้นแหละ.....เหมือนบัวที่โผล่พ้นผิวน้ำแล้วคลี่กลีบใบ ถึงจะเรียกว่างดงามแล้ว”
ปลายนิ้วเชยคางขึ้นใบหน้าหล่อเหลาของเทพบุตรใกล้ข้ามา แต่ตอนนี้คนที่ชะงักไปกลับเป็นคืนฉาย “ผม.....ไม่คู่ควร”
“แล้วเจ้าจะรู้เองว่าคู่ควรหรือไม่”
ปากนุ่มเหมือนแพรไหมสัมผัสแผ่วเบา ก็ทำให้เขารู้ถึงได้ถึงความอ่อนหวานอันพึ่งมอบให้กัน กลิ่นลมหายใจนั้นเหมือนกลิ่นของดอกไม้บนทุ่งกว้าง ประหนึ่งถูกโอบกอดด้วยธรรมชาติ มันหอมหวานเชิญชวนให้เขาโอบกอดตอบกลับไป คืนฉายลืมตาขึ้นมองวรวิสุทธิ์ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายเมื่อสัมผัสเรือนร่างกันแผ่วเบาแล้วค่อยๆเร่าร้อนเป็นไฟ
นั้นคือชีวิต และยิ่งสัมผัสได้อย่างชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่อจุดกึ่งกลางของเรือนร่างลุกชันอย่างเรียกร้องจุดสุดยอด และมันได้รับการตอบสนองทันทีที่ฝ่ามือใหญ่ช้อนใต้เข่าเขาแยกออกกว้าง ร่างแกร่งแทรกเข้ามาตรงกลางแล้วนำเสนอตัวตนที่แข็งแรงเข้าสู่ส่วนที่อ่อนนุ่มรวดเร็วและเบามืออย่างมาก ความเจ็บปวดก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้รู้ว่า ร่างเนื้อนี้มีชีวิตชีวาขนาดไหน
คืนฉายร้องไปตามจังหวะที่ช่วยกันกระเสือกกระสนอยู่ในวังวนแห่งอารมณ์ที่พุ่งพล่านปานเปลวไฟที่ลุกโชติช่วง มันรุนแรงแต่ก็นุ่มนวลชวนฝันจนอดรนทนไม่ไหว ร่างเล็กพลิกตัวขึ้นมาอยู่ข้างบนบ้าง สองมือกดไหล่กว้างไว้ก่อนปล่อยให้ตัวเองเริงร่าไปกับจังหวะกระแทกกระทั้นรุนแรง อารมณ์รุนแรงประทุระเบิดอย่างหวานฉ่ำที่สุด สองร่างนอนแผ่หราหอบหายใจระรัวมองท้องฟ้าผ่านหน้าต่างบานเล็กๆออกไป
ฟ้ายังสดใสสว่างอยู่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ที่นี่ไม่มีค่ำคืนมีแต่วันที่คงอยู่ตลอดกาล คืนฉายกระพริบตารู้สึกได้อย่างมหัศจรรย์ว่า เขาจะกลับไปได้.....ก็ต่อเมื่อความสำนึกผิดจะจางหายไปจากใจเสียก่อน ซึ่งยังไม่ใช่เดี๋ยวนี้
“ไม่เสียใจใช่ไหม” วรวสุทธ์ถาม
“ไม่หรอกครับ” เด็กหนุ่มยิ้มเศร้าๆ นึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่า ตัวเองหลงผิดอยู่นานปี แต่กลับรู้แจ้งเห็นจริงได้ง่ายดายเหมือนหยดน้ำบนกระจก แค่เช็ดออกเบาๆก็จะเห็นข้อบกพร่องตัวเองแล้ว แต่เขาไม่เคยเช็ด ไม่เลย....จนได้ลุง มรรคนายกนี่แหละสั่งสอน
คงใช้เวลาไม่นานหรอกเขาถึงจะกลับไปได้ เพราะที่นี่ไม่มีวันที่อาทิตย์จะตกดิน
The End
ตอนนี้อาจจะไม่หื่นเท่าไรนะ แต่ก็อย่างที่บอกแหละว่าตอนนี้ธรรมะธรรมโมหน่อย เดี๋ยวตอนหน้าจัดหนักให้สัญญา
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1350650 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก