ตอนใหม่ เรามาธรมะธรรมโมกัน ทำจิตใจที่สะอาดปราศจากกิเลสตัณหากันเทิดหนา
ละกิเลส
ละตัณหา
ละกามา
และละทั้งปวง สาธุ
เรื่องสั้น ตอนที่ 11 นรก....ใครว่าไม่มีจริง
“เห็นรึยัง” ศศิวิภา ผู้จัดการกองถ่ายตะโกนถามเด็กขนของแต่ไกล
“ยังครับ”
“ปัดโธ่เอ้ย...ชักช้าจริงๆ ฟ้าจะมืดแล้วด้วย” เธอดูนาฬิกาข้อมือสลับกับท้องฟ้าไปมาหลายรอบ อุตส่าห์โทรแล้วโทรอีกแล้วนะว่าให้มาเร็วๆหน่อย ถ้าถ่ายวันนี้ไม่ทัน ตารางงานเธอได้วิบัติแน่ แถมค่าใช้จ่ายก็บานเบอะ โดนด่า อดโบนัส
“คุณแตง...” ช่างภาพหนุ่มใหญ่พาร่างอ้วนท้วมเดินส่ายอาดๆหน้าตาขมึงตึง “มารึยัง”
“ยังคะ รออีกเดี๋ยวนะคะ จะมาแล้วคะ”
“คุณติดต่องานยังไง ทำงานผมล่าช้าหมด จะถ่ายหรือไม่ถ่าย”
“ถ่ายคะ ถ่าย...”
“มาแล้วครับ” เด็กขนของตะโกนบอก ศศิวภาโล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่ช่างภาพยังขบเคี้ยวฟันกรอดๆ รถตู้สีขาววิ่งปุเลงๆฝุ่นตลบมาแต่ไกลกว่าจะมาจอดใต้ต้นโพธิ์ รออยู่นานกว่าคนในรถจะเปิดประตูออกมา ชายหนุ่มกับหญิงสาวหน้าตาดีลงมาเอาพัดโบกไล่ฝุ่นเสียก่อน
“วุ้ย... ที่นี่มันอะไรกันนักกันหนานะ สกปรกจริงๆเลย”
“บอส....เรียบร้อยแล้วล่ะ” ชายหนุ่มบอก คนในรถคนสุดท้ายถึงลงมา เป็นหนุ่มน้อย ผอมบาง ช่วงขายาว ผมดำซอยลดระดับยาวเลยบ่าเล็กน้อยอวดดวงหน้าที่หวานไม่แพ้ผู้หญิง นภัสกร ชื่อในวงการ หรือ ชื่อจริงว่าคืนฉาย ดารานักร้องหนุ่มวัย 18 ที่กำลังโด่งดังสุดขีดในขณะนี้กวาดสายมองไปรอบๆ คิดว่าจะเป็นที่สวยกว่านี้เสียอีก แต่กลับเป็นแค่วัดจนๆไม่มีกระทั่งกำแพงวัด พื้นก็เป็นแค่ทุ่งหญ้าโกโรโกโส เดินลำบากอีก ไม่รู้ผู้กำกับเลือกมาได้ไง ตาถั่วชะมัด
“น้องบอสขา ทีมงานรอร้อรอตั้งนานแน่ะ พี่นัดไว้ 10โมงเช้า ไม่ใช่เหรอคะ ทำไมมาซะตะวันจะตกดินแล้วล่ะคะ” ศศิวภาเดินต้วมเตี้ยมมาหา
“โทษครับ พี่แตง เครื่องลงช้าไปหน่อย แล้วพอดีทางผ่านที่จะมาที่นี่เจอร้านอาหารที่สวยมาก เลยแวะทานเสียก่อนจะได้ไม่รบกวนกองถ่ายไงครับ”
“แห้ม...ทีหน้าทีหลังไม่ต้องเกรงใจหรอกนะจ๊ะ น้องบอส อยากทานอะไรบอกด้าย....พี่แตงเสียอย่างหาให้น้องได้หมดแหละคะ น้องรีบไปดีกว่านะคะเดี๋ยวแดดลับแล้วจะถ่ายไม่สวย”
“ครับผม” ชายหนุ่มยิ้มหวานก่อนยื่นเสื้อแขนยาวให้หล่อนช่วยหิ้ว ลับหลังสาวใหญ่จิกตาใส่พลางขยับปากด่าเบาๆ “ไอ้เปรต”
“สวัสดีครับ พี่เป็ด ขอโทษที่มาช้าครับ”
“เอ่อๆๆๆ ไปยืนโน่นเลย เริ่มถ่ายกันได้แล้ว” ช่างภาพขี้เกียจพูดมาก โบกมือไล่ให้กองคำขอโทษไว้ ทุกคนรีบเซ็ทฉากเพื่อให้ถ่ายให้ทันก่อนดวงอาทิตย์จะตกดิน สุดท้ายได้แค่ 2-3 ช๊อตเท่านั้นท้องฟ้าก็เริ่มมืด
“เอาล่ะ ย้ายไปถ่ายในโบสถ์นะ บอสเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า”
“ครับผม”
ระหว่างที่รอชายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า ทุกคนเร่งมือย้ายข้าวของไปในโบสถ์ ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็พร้อมถ่ายพอเข้ามาภายในก็ต้องแปลกใจที่ได้เห็นภาพวาดผนังโบสถ์ พื้นสีแดงเข้มออกน้ำตาลลวดลายอ่อนช้อยงดงาม
“สวยจัง...” เขาเผลอเอ่ยปากชมซึ่งเป็นเรื่องยากมากที่เขาจะนึกชมอะไรสักอย่าง
“ใช่ไหม ภาพนี้ต้องออกมาสวยแน่”
“ผมเห็นด้วย” เขาก้าวเข้าไปยืนหน้าภาพวางท่าที่คิดว่าเท่ที่สุด
“คุณๆๆๆ” ลุงแก่ๆคนหนึ่งเข้ามาชี้มือชี้ไม้ “เข้ามาในนี้ก็ต้องถอดรองเท้าสิ”
“โอ๊ะ?? ขอโทษครับ บอสถอดรองเท้าสิ” ทุกคนที่เข้ามาล้วนแต่ถอดรองเท้าทั้งนั้น มีชายหนุ่มหน้าตาอ่อนหวานเพียงคนเดียวที่ใส่เข้ามา เขามองเท้าตัวเอง ของคนอื่นๆ ก่อนแบะปากอย่างรำคาญใจ
“พื้นสกปรกจัง ให้ใครมากวาดก่อนได้ไหม”
“เอ่อๆๆๆ ใครก็ได้เอาไม้กวาดมาที บอสออกไปถอดรองเท้าก่อน” ช่างภาพไล่ให้ออกไปเร็วๆ เกรงใจมรรคนายก แต่ชายหนุ่มเมินเฉยเขาเอานิ้วแตะหมากฝรั่งในปากแล้วจิ้มใส่ภาพบนกำแพง ทุกคนอ้าปากค้างตกใจกับอากับกิริยาของดาราหนุ่ม เขาเชิดหน้าออกไปไม่สนสายตาของลุงคนนั้น
“ขอโทษนะคะ คุณลุง ขอโทษจริงๆ” ศศิวิภาเข้ามายกมือไหว้ ลุงยิ้มรับคำขอโทษแกนๆ แกค่อยๆแกะเอาหมากฝรั่งออกจากผนัง สาวใหญ่ก็เข้ามาช่วยด้วย สองคนค่อยๆแคะจนเอาออกได้เกือบหมด แต่ก็ทำให้ภาพเสียหายไปเล็กน้อย
“ว้า....แย่จัง ภาพลอกเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกคุณ.... ซ่อมได้” ลุงบอกน้ำเสียงราบเรียบ แต่เหล่มองเจ้าหนุ่มตัวร้ายราวกับคาดโทษไว้ในใจ การถ่ายภาพดำเนินต่อไปอย่างเร่งรีบ ระหว่างพักเบรกสั้นๆเปลี่ยนชุดอยู่ ลุงมรรคนายกกะเกณท์เด็กวัด 2-3 คน มากวาดเศษใบไม้หน้าโบสถ์ เด็กชายอายุ 8-9 ขวบยืนมองดาราหนุ่มตาไม่กระพริบ ทีมงานเข้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ แล้วเริ่มหวีผม เด็กชายตัวน้อยเห็นหน้าชัดๆก็ยิ้มกว้างรีบวางไม้กวาดทันที
“ไอ้น้อย เอ็งจะไปไหน?”
“พี่ฮะ พี่บอส ใช่ไหมครับ” เด็กชายเข้ามาถาม ดวงตานั้นเป็นประกายสดใส
“เอ่อๆ” คืนฉายไม่แลตามองด้วยซ้ำ จู่ๆเด็กชายก็เข้ามากอดเอวเขาแน่น อารามตกใจเขาจึงพลั่กอีกฝ่ายออกไปสุดแรงจนร่างเล็กล้มก้นจ้ำเบ้า “ทำอะไรไอ้เด็กบ้า”
“บอส??”
“อยู่ดีๆก็เข้ามากอดได้ สกปรกจริง”ชายหนุ่มปัดเสื้ออย่างรังเกียจก่อนเดินหนี ทิ้งเด็กชายนั่งมองด้วยความตกใจ ลุงมรรคนายกเข้ามาประคองเขาลุกขึ้น
“เอ็งไม่เป็นอะไรนะ” เด็กชายกอดเอวแกแน่นร้องไห้โฮด้วยความผิดหวัง ดาราหนุ่มนักร้องชอบช่วยเหลือเด็กกำพร้า เขาบริจาคเงินเป็นทุกการศึกษาเด็กด้อยโอกาสมากมาย รูปเขาถ่ายคู่กับเด็กๆมีอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง แต่ทำไมกับทำกับเขาอย่างนี้ หรือเพราะเขาน่ารังเกียจเกินไป
ผู้เฒ่ากอดปลอบใจยังไง เด็กก็ร้องไม่หยุด เขาเงยหน้ามองชายหนุ่มที่นั่งให้ช่างลงมือแต่งหน้า หน้าตาอ่อนหวานผิดกับจิตใจจริงๆ การถ่ายทำดำเนินต่อไป ศศิวิภามองนาฬิกา 3 ทุ่มแล้วแต่ยังเหลืออีก 10 ชุด หันไปที่เก้าอี้ ลุงมรรคนายกนั่งหลับนกคอพับคอห้อย เห็นแล้วน่าสงสารจัง
“พี่เป็ด จะเสร็จทันไหมคะ”
“ท่าจะไม่ทันเสียแล้ว” เขาดูนาฬิกาแล้วก็ต้องส่ายหน้า “คงต้องต่อพรุ่งนี้แล้วล่ะ ผมว่านอนค้างซะที่นี่เลยดีกว่า พรุ่งนี้เริ่มงานตั้งแต่เช้าตอนพระอาทิตย์ขึ้น ถ่ายเสร็จให้ทันเที่ยงแล้วกลับถึงกรุงเทพก็ทุ่มพอดี อย่างนี้น่าจะไหวนะ”
ถ้าทำตามที่เขาว่าก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่ตัวปัญหานี่สิ ทั้งคู่หันไปมองดาราหนุ่มและเพื่อนสนิทอีกสองที่ทำตัวกร่างจนใครๆก็เรียกว่า 3 ตัวแสบ กว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่ล่ะชุด ช้าอืดอาดยิ่งกว่าผู้หญิง ทั้งขี้บ่น ทั้งปากมาก น่ารำคาญไปเสียหมด แต่ทุกคนก็ต้องอดทนเพราะตอนนี้หนุ่มคนนี้ขายดีที่สุด
“คุณไปกล่อมเขาดีกว่า ผมไม่ยุ่งหรอกนะ”
“คะ” ศศิวิภาถอนหายใจเฮือกก่อนฉีกยิ้มกว้างสุดๆ ตรงปรี่ไปหา “น้องบอสขา”
“เสร็จหรือยังครับพี่แตง ผมชักง่วงแล้วนะ” เด็กหนุ่มถามโดยที่ตาจ้องแต่เกมในมือถือ
“ยังเหลืออีก 10 ชุดจ๊ะ ถ่ายทั้งคืนก็คงไม่ทัน พวกเราเลยตกลงว่าจะค้างคืนกันที่นี่นะจ๊ะ”
“ค้างคืน??” เทิดธนา หรือ เทิดเพื่อนสนิทของเชิงชายทำเสียงสูงไม่พอใจ เขายังเรียนไม่จบ ม.ปลาย แต่วันๆเอาแต่เกาะเพื่อนเที่ยวไปเรื่อยเปี่อยเท่านั้น “พี่แตง ทำไมถึงถ่ายทำช้าจังง๊ะ”
“ก็เพราะเริ่มงานกันช้าไงจ๊ะ ถึงได้เสร็จช้า เราต้องค้างคืนกันที่นี่นะ พรุ่งนี้ต้องเริ่มถ่ายก่อนพระอาทิตย์ขึ้น จะได้เสร็จก่อนเที่ยง”
“ก่อนเที่ยง....โห อย่างนี้ก็ไม่ทันเครื่องบินเที่ยว 10 โมงนะสิ” กรรวี เพื่อนสาวบ่น
“ก็ช่วยไม่ได้นี่จ๊ะ ขากลับเราต้องนั่งรถกลับเอานะ”
“บอส โทรหาเฮียจ๊อหน่อยสิ งานแบบนี้ทำแล้วเซ็งว่ะ ถ่ายบ้าอะไรบ้านนอกคอกนาอย่างนี้ ไม่มีอะไรสนุกเลย”
“ไม่เอาน่า งานก็คืองาน ยังไงก็ต้องทำให้เสร็จ มึงอย่าบ่นเลย” นี่เป็นครั้งแรกที่ศศิวิภาคิดว่า ชายหนุ่มมีความรับผิดชอบดี พูดจามีเหตุผลเป็นผู้ใหญ่พอตัว “ถึงจะเป็นงานดี งานห่วยยังไงก็ต้องทำ”
เขาหยุดเกมมองสถานที่โดยรอบแล้ว “เฮ่อ..... เรานอนในรถตู้ก็แล้วกัน ที่นี่คงนอนไม่ลง วัดเก่าๆอย่างนี้ ผีคงเหี้ยนน่าดู”
“เหี้ยนสิ” ประโยคนี้ทำให้ทุกคนสะดุ้งหันไปมอง มรรคนายกที่คิดว่าหลับอยู่ตื่นแล้ว “แต่ที่เหี้ยนไม่ใช่ผีหรอกนะ”
“ลุงว่าไม่ใช่ผีแล้วเป็นอะไร” คืนฉายถาม
“ผีเป็นคำที่ใช้เรียกคนตายที่ยังมีใจผูกพันทางโลก พวกนี้วนเวียนอยู่ใกล้กับผู้คนหรือสถานที่ที่ผูกพัน แต่ที่นี่ในขอบเขตของวัด เป็นสถานที่ของพระพุทธองค์ ผู้สอนหลักธรรมของการหลุดพ้น ที่นี่ไม่มีผี....มีแต่ดวงจิตที่บริสุทธิ์เท่านั้น”
“ลุงพูดงี้หมายความว่าไง” เทิดธนาถาม
“ก็หมายความว่าวัดวาอารามทั้งหลายล้วนแต่เป็นสถานที่บริสุทธิ์ ผู้ที่มาพึ่งพาอาศัยควรสำรวม รักษาความสะอาดทั้งกาย วาจา ใจ เมื่อเป็นผู้ที่บริสุทธิ์กันทั้งหมดทั้งสิ้น ก็ไม่มีใครเบียดเบียนใครแน่นอน”
สามเพื่อนซี้หันมามองหน้ากัน เทิดว่า“พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“ ช่างเถอะ คนแก่ก็งี้ ธรรมะธรรมโมไม่ได้เรื่อง” กรรวีบ่นอีกคน
ทั้งสองลุกจากเก้าอี้ไป เด็กหนุ่มค่อยลุกอีกคน “ลุง.....ลุงน่ะอยู่กับวัดกับวามานานเลยคิดอะไรเชยๆอย่างนี้ แต่มันก็เหมาะกับลุงดี แต่พวกผมล่ะขอผ่าน ผีเผอ วัดวาอาราม รักษาความสะอาดกายวาจาใจอะไรน่ะเพ้อเจ้อ สมัยนี้สิ่งที่เป็นของจริงแท้แน่นอน มีแต่ตัวเรากับเงินเท่านั้น อย่างลุงน่ะเขาเรียกของตกรุ่น.....มาอยู่ตามวัดเก่าๆโทรมๆนี่แหละเหมาะกับลุงดี”
“บอส....พูดอะไรน่ะ มีสำมาคารวะหน่อยสิ” ศศิวิภาเตือน
“คร้าบๆๆๆ” ร่างเล็กเดินเชิดไปหาเพื่อนๆ
“ขอโทษนะคะ ลุง เด็กคนนี้น่ะพ่อแม่รักแล้วตามใจมากไปหน่อย เลยนิสัยเสียไปนิด ลุงอย่าโกรธแกนะคะ” ศิศิวิภายกมือขอโทษขอโพยแทน ลุงรับไหว้แกนๆไม่ว่าอะไร แต่ดวงตานั้นขุ่นเคืองไม่น้อย
******************
“อ้าว?? ไปไหนกันหมดล่ะ” คืนฉายอาบน้ำเสร็จกลับมาที่รถ แต่ไม่พบใครเลย
“บอส...ทางนี้” เพื่อนซี้กวักมือให้เข้ามาในโบสถ์ เขาตามไปถึงพบว่ามีฟูกปูให้นอนอยู่มุมสุด เขากำลังจะตามไปแล้วแต่ดันเหลือบไปเห็นลุงมรรคนายกถือผ้าขี้ริ้วเช็ดคราบหมากฝรั่งที่ผนังกำแพง สายตานั้นมองเขาอยู่ตลอดเวลา อารมณ์ดีๆชักจะหงุดหงิดเลยหันไปมอง
“ลุงมีปัญหาอะไร”
“มี...” แกตอบเบาๆ ชายหนุ่มเลยตรงเข้าไปหา “ เราต้องปรับปรุงนิสัยอีกเยอะนะ ไม่งั้นจะต้องเสียใจ”
“พูดอะไรของลุงกัน ผมต้องปรับปรุงตรงไหน”
“สำมาคารวะและใจที่เอื้อเฟื้อต่อเพื่อนมนุษย์ไง เราบกพร่องสองข้อนี้มากที่สุดนะ” ชายหนุ่มเค้นเสียงหัวเราะเยาะอย่างสมเพชเวทนา ลุงจึงชี้ให้ดูบางอย่าง “เห็นภาพบนผนังนี้ไหม มันแสดงให้เห็นถึงนรกและบาปทั้งปวงของมนุษย์ เรามีความเห็นแก่ตัวและไร้น้ำใจหากไม่ปรับปรุงตัวก็จะต้องเจอคนที่ป่าเถื่อนหยาบช้าไร้น้ำใจยิ่งกว่า ถึงตอนนั้นจะมานั่งเสียใจก็สายไปแล้ว วิธีเดียวจะแก้ไขทุกอย่างได้ คือทำความดีความดีเท่านั้นที่ชนะได้ทุกสิ่ง”
“เห้อ....น่าเบื่อ ไปเทศนาให้ลุกหลานฟังเถอะ สมัยนี้เงินเท่านั้นเป็นใหญ่ ไม่งั้นจะมีคำพูดที่ว่า เงินจ้างผีโม่แป้งได้ เหรอ ชิ”
เขาหันหลังจะเดินไปหาเพื่อน ทันใดนั้นมือเหี่ยวแห้งหนังหุ้มกระดูกทว่าแข็งแรงคว้าคอเสื้อเขาจากด้านหลังกระชากเหวี่ยงสุดแรง
“เหวอ!!!!” คืนฉายหงายหลังคิดว่าจะชนกำแพงแล้ว ที่ไหนได้ข้างหลังเขาไม่มีอะไรเลย เขาหล่นวูบเห็นเท้าตัวเองลอยคว้างไปมา อะไรกันเนี่ย??
ตูมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!
(ติดตามตอนต่อไป)
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1351189 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก