ขอโทษด้วยพิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย
[7]
“นนทร์.....ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ” ไม่รู้อะไรดลใจให้แก้ตัวไปแบบนั้น แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิดจริงๆ แม้หลักฐานจะคาอยู่อย่างนั้นก็เถอะ
ผัวะ!!!
ฝ่าเท้าเปล่าถีบเข้าเต็มหน้า สุรสิงห์กระเด็นตกเตียงกลิ้งไปกระแทกผนังไม้ไผ่สานเก่าๆโครมเดียวหลุดออกไปทั้งแถบ กันย์ผวาลุกขึ้นมากำลังดีใจว่าเพื่อนมาช่วยเสียที ไม่ทันไรหน้าแข้งล้วนๆเตะจระเข้พาดหางเข้าก้านคอผัวะ!!! กระเด็นตกเตียงลงไปอีกคน
“พวกมึง........ชาติชั่วจริงๆ พวกมึงตาย!!!!” นนทร์โมโหสุดขีด เขาอุตส่าห์เป็นห่วงวิตกกังวลไปต่างๆนาๆ สุดท้ายก็เลวด้วยกันทั้งคู่เลย เขาขว้างข้าวต้มในถ้วยกะลาใส่
“โอ้ยย....เดี๋ยวๆๆๆ นนทร์ ใจเย็นๆก่อน” สุรสิงห์ยกมือห้าม
“ไอ้บ้า ไอ้เฮีย..กูโดนลวกหมดแล้ว มึงเป็นบ้าห่าเหวอะไรถึงมาลงกับกู จะโมโหก็ไปโมโหผัวมึงโน่น ไม่ใช่กู”กันย์ชี้หน้าด่า
“ทั้งคู่แหละเว้ย หนอย ลับหลังกูล่ะอี้อ๋อล่อกันสนุกเชียว ปล่อยให้กูวิ่งวุ่นอยู่ครัวงกๆ มึงสองคนเห็นกูเป็นไอ้โง่เรอะ” นนทร์โมโหสุดขีด เขาหันรีหันขวางจนเจอไม้หน้าสามขึ้นมา สุรสิงห์รีบคว้าเอาไว้ก่อน
“นนทร์จ๋า.....ไม่ใช่อย่างนั้นนะ พี่นึกว่ากันย์เป็นนนทร์ ก็เลยเผลอจิ้มไปหน่อยเดียว อันที่จริงไม่มีไรจริงๆนะ”
“เผลอจิ้มเรอะ ไอ้บ้า!!!” กันย์โดดถีบยอดอกสุรสิงห์ยังกะนักมวยมืออาชีพ “กูไม่ใช่ของเผลอใช้นะเว้ย ไอ้สัด.....โอ้ยย”
เขาร้องลั่นตอนโดนจิกหัวแรงๆ นนทร์พลั่กเขาออกห่าง “ไม่ใช่ของเผลอใช้ แล้วมึงอยู่ให้เขาใช้ทำไม”
“ไอ้สัด....มึงสั่งให้กูนอนกกมันเองนะเว้ย”
“กูสั่งให้นอนเฉยๆเว้ย ไม่ได้ให้มึงเล่นจ้ำจี้ด้วย”
“มันทำกูอยู่ฝ่ายเดียวนะ ไอ้ห่า....มึงไม่เห็นใจกูมั่งกลับเข้าข้างผัวมึงท่าเดียวเรอะ ไอ้อับปลี”
“ปากมึงก็มีทำไมไม่ร้องให้กูได้ยิน ห่าเอ้ย” นนทร์ด่าก่อนหันมามองตัวต้นเหตุที่ยืนกุมหัวปอยๆ สุรสิงห์ปวดแผลจี้ดๆหนักกว่าเก่าอีก แต่ปัญหาตอนนี้ใหญ่กว่าแผลเสียอีก เขาเห็นสองหนุ่มยืนมองสายตาเอาเรื่องทีเดียว
“เอ่อ....นนทร์.....พี่ไม่ได้ตั้งใจนะ ในห้องมันมืด พี่ไม่คิดว่าจะเป็นกันย์ด้วย ก็เลย.....” เขาทำมือทำไม้ขอโทษวุ่นวาย “คิดเสียว่า....”
“ว่าอะไร” นนทร์ถามเสียงเหี้ยม
“ใช่....จะว่าอะไร ช่างมันใช่ไหม....ไอ้....” กันย์ถาม พอเห็นสีหน้าคล้อยตามของสุรสิงห์ก็โมโห เขาปรี่เข้าหามือนั้นกำหมัดเตรียมไว้เลย แต่ก่อนจะถึงตัวเขากลับเจอเท้านนทร์ถีบซะกระเด็น
“อะไรว่ะ” กันย์ตะกายลุกขึ้นมาหญ้าแห้งติดเต็มหัว
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึงเว้ย”
“ไอ้เฮียนนทร์” เขาทำหน้าไม่เชื่อสุดๆ เพื่อนเขาจะเป็นแบบนี้ไปได้ เห็นผัวดีกว่าเพื่อนได้ไง นนทร์หันไปมองสุรสิงห์สีหน้าชวนให้ขนแขนสแตนอัพเหลือเกิน
“นนทร์ คือว่า.....”
“พี่ทำงี้ได้ไง.....ไม่สนใจใช่ไหมขอให้เป็นใครก็ได้งั้นสิ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น คือ....”
“เฮ่ย ไอ้นนทร์ มึงกับกูมีเรื่องต้องเครียร์กันก่อนเว้ย” กันย์กระชากไหล่เพื่อนให้หันมา “มึงทำงี้กับกูได้ไง”
“ไม่เกี่ยวกับมึง”
“เกี่ยวสิว่ะ มึงโกรธไอ้เวรนี้ก็ไม่ควรเอามาลงกับกูดิ กูเป็นคนเสียหายนะเว้ย แล้วที่สำคัญหากจะโกรธคนที่ควรโกรธมากกว่ามึงคือกูเว้ย!!!”
“ไอ้กัน”
“กูยังพูดไม่จบเว้ย! ตั้งแต่โดนไอ้เวรนี้เจาะไข่แดงมา มึงก็ไม่เหมือนเดิมเลย ทำตัวยังกะอิเมียขี้หึงไปได้”
“กูไม่ใช่เมียขี้หึงเว้ย แต่กูมีสิทธิ์ที่จะโกรธ เพราะไอ้บ้านั้นเป็นของกู”
“ ของกูก่อนมึงเว้ย ถ้ามึงสติดีล่ะก็ มันฟันกูก่อนมึง ได้ยินไหม” กันย์เถียงก่อนจะนึกได้ว่าเขาพูดอะไรไปเนี่ย??? ชิ้งงงงง.....เงียบกริบเป็นเป่าสากกันหมดสามคนเลย ชายหนุ่มกระพริบตาปริบๆ เขาคิดอะไรอยู่ว่ะ....
“นนทร์....” ผัวะ! หมัดชกเปรี้ยงเข้าดั้งจมูกจนเขาหน้าหงาย เซถอยไปหลายก้าวเลย “ไอ้เฮียยยย....มึงต่อยกูเหรอ”
“เอ่อ! กูต่อยมึง ไอ้เพื่อนทรยศ”
“ไอ้สัด....” กันย์ปรี่เข้าไปอย่างสุดทน สองเพื่อนซี้ชกปากกันอุตลุดอย่างที่ไม่เคยทำกันมาก่อน สุรสิงห์เข้าไปขวางกลางทั้งคู่
“หยุดนะ ทั้งคู่เลย...อย่าทะเลาะกัน”
ผัวะ! เจอหมัดของกันย์ชกซะหน้าหงายเงิบ ดึงหน้าตัวเองกลับมาตั้งหลักได้ก็เจอนนทร์ล๊อคคอลงมาขึ้นเข่าใส่ยอดอก ตูมๆๆๆ ก่อนถีบล้มลงกับพื้นทราย ทั้งคู่ตามมากระทืบเขาไม่ยั้ง
“ไอ้แก่ตัณหาจัด”
“ไอ้เฒ่าลามาก เป็นใครก็ได้ใช่ไหม”
“ถ้าหมาลอยน้ำมาก็คงไม่เว้นล่ะสิ ตายซะ”
“เว้ยยยย!!!! พอได้แล้วเว้ย” สุรสิงห์ตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาพลั่กสองหนุ่มล้มกลิ้งไม่เป็นท่า “พอได้แล้ว!!! ของมันทำไปแล้วจะเอาห่าเหวอะไรนักหนาว่ะ พอกันที....กูไม่ทนแล้ว ทั้งคู่เลย”
ชายหนุ่มชี้หน้าว่าทั้งสองก่อนจ้ำอ้าวเข้าไปในบ้าน นนทร์และกันย์ตามเข้าไปจะเอาเรื่องต่อ แต่กลับพบว่าอีกฝ่ายรื้นพื้นอิฐในห้องครัวออก ข้างใต้มีกล่องพลาสติกอยู่ สุรสิงห์แกะเอามือถือดาวเทียมออกมา
“ส่งเครื่องมารับหน่อย ฉันต้องการเครื่องเดี๋ยวนี้!!” วางสายแล้วเขาถึงหันมาลากทั้งคู่ออกไปนอกกระท่อม “ออกไป...”
“พี่สิงห์....”
ประตูปิดโครมไม่ต้อนรับพวกเขาอีก นนทร์หันไปมองกันย์ที่ทำหน้าสลดไม่แพ้กัน ขณะที่ท้องฟ้าครึ้มสีเทาไม่มีเสียงฟ้าคะนองอีก นอกจากลมเย็นสะท้านกาย สองหนุ่มไม่มีเสื้อผ้าหนาๆ นอกจากางเกงขาสั้นเท่านั้น เมื่อไม่มีที่ให้ไปหลบพวกเขาก็ได้แต่นั่งกอดเข่าที่แคร่หน้ากระท่อม
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ นนทร์เกือบจะเผลอหลับไปในท่ากอดเข่าแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงแปลกๆดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงเหมือนกัน.....
“กันย์....”
“นั้นมัน.....”
เฮลิคอบเตอร์ เหลือเชื่อที่ได้เห็นมันบินมาแต่ไกลเห็นตัวเล็กๆเท่าแมลงปอจนใกล้เข้ามาร่อนลงจอดที่หาดทรายกว้าง แรงลมจากปีกพัดเศษฝุ่นทรายปลิวว่อน พวกเขาก้มหน้าเอามือป้องหัวไว้จนกระทั่งเสียงมันค่อยๆเบาลง มีคนสองคนสวมชุดสีส้มจัดคล้ายพวกกู้ภัยทางทะเลวิ่งเข้ามาที่กระท่อม
“นายครับ” พวกนั้นทุบประตูโครมๆ สุรสิงห์เปิดออกมา
“สองคนนี้ พากลับไปส่งให้ถึงบ้านด้วย”
“พี่สิงห์...” นนทร์ใจหาย
“มีอะไรอีกไหมครับ”
“ไม่มี รีบไปได้แล้ว”
“ครับผม” คนพวกนี้ไม่สนใจจะถามอะไรด้วยซ้ำ มือแข็งๆคว้าแขนกันย์และนนทร์พาไปคอบเตอร์ ทั้งที่จะได้กลับบ้านที่คิดถึงมากแล้ว แต่พวกเขากลับรู้สึกใจเสีย ต่างคนต่างมองกระท่อมโทรมๆที่ค่อยๆหายไปจากสายตา อารมณ์ในช่วงเวลานั้นมันยากจะบรรยาย เพราะไม่รู้จะร้องไห้ดีใจ หรือเสียใจดี
กว่าจะกลับมาถึงกรุงเทพ ทั้งนนทร์และกันย์ก็มีไข้ต้องนอนโรงพยาบาลให้น้ำเกลือ พ่อแม่พี่น้องดีใจน้ำตาไหลที่พวกเขากลับมา ส่วนเพื่อนฝูงก็แห่มาเยี่ยมไม่ขาดสาย เรื่องของพวกเขาเป็นข่าวเล็กๆบนหน้าหนังสือพิมพ์ ไม่นานทุกอย่างก็เป็นปกติอย่างที่เคยเป็น
เพียงแต่ว่านนทร์และกันย์ไม่พูดกันอีกเลยนับแต่นั้น เจอหน้าที่มหาลัยก็เดินสวนกันไม่แม้แต่จะสบตา ต่างคนต่างอยู่จนเพื่อนเริ่มรู้สึกผิดปรกติ
“มึงมีอะไรกินใจกับไอ้กันหรือเป่าว่ะ พักนี้เมินกันชิบหาย” ไอ้โก๋เพื่อนคนหนึ่งถามตรงๆในบ่ายวันหนึ่ง นนทร์ไม่สนใจเขามองออกไปนอกหน้าต่าง อากาศร้อนอย่างนี้ไม่มีวันไหนที่จะทำให้เขาลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนเกาะเลย
“ไม่มีอะไร”
“อะไรไม่มี มึงสองตัวทำเหมือนไม่มีตัวตนอยู่ในโลกเฮียๆใบนี้ หน้าตาก็อมทุกข์ กูเห็นแล้วเซ็งวะ”
“นั้นดิ....ถามคำตอบคำ ไม่เที่ยว ไม่ยิ้ม ไม่หื้อ ไม่อื้อ ยังกะคนขี้ไม่ออกเป็นปีๆ เห็นแล้วโคตรเซ็งเลย” ไอ้ก้านเพื่อนอีกคนบ่น นนทร์หยิบหนังสือลุกขึ้น
“เซ็งนักก็ไปเที่ยวสิวะ อย่ามาบ่นให้ได้ยิน กูรำคาญมึงสองคนแล้ว”
“จะไปไหนล่ะ”
“ไปเที่ยวให้พวกมึงหายเซ็งสิวะ” เท่านั้นเองเพื่อนสองคนก็ยิ้มร่ารีบตามเขาออกจากห้องเรียน ทั้งสามคนออกมาไม่ทันไรก็เจอกันย์เดินสวนมาพอดี สองเพื่อนซี้เห็นหน้าก็มีชะงักบ้าง แต่ก็เดินสวนไปอย่างรวดเร็วเช่นเคย
“เฮ้ย ไอ้กัน พวกเราจะโดดบ่ายนี้ไปซิ่งกัน มึงสนเป่า”
“ไม่ล่ะ ขอบใจ” เขาเดินผ่านไปเหมือนฟังเสียงลมพัดผ่าน ขณะที่นนทร์ก็เดินจากไปไม่รอใคร โก๋กับก้านได้แต่มองเพื่อนอย่างเป็นห่วง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เพื่อนรักสองคนหมางเมินกันยังไม่เคยรู้จักกันอย่างนี้ คนกลางอย่างพวกเขาก็มีแต่จะอึดอัดใจเท่านั้น
เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน นนทร์รู้สึกเศร้าทุกครั้งที่เงยหน้ามองท้องฟ้าใสๆและลมเย็นๆที่พัดมาสัมผัสแก้ม ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ที่เหมือนฝันข้ามคืน จะสองเดือนแล้วทำไมมันถึงยังชัดเจนในความทรงจำ อยากพบเหลือเกิน....แต่ก็ทำไม่ได้ในเมื่อไม่มีเบาะแสให้ตามเลย
“ไอ้นนทร์ นั่งบื้อเป็นสากกะเบืออยู่ได้ เหล้าชืดหมดแล้ว”
“สาวๆมาแล้วนะ” เพื่อนทั้งสองกระตุ้นพยายามชักชวนให้เขากลับมาสู่โลกของความเป็นจริงตลอดเวลา น่าเบื่อหน่ายแต่ก็เข้าใจว่าหวังดี ชายหนุ่มมองสาวๆนุ่งน้อยห่มน้อยเต้นรูดเสาลีลายั่วยวนสุดเหวี่ยง สวย....แต่ก็ไม่ทำให้เขาร้อนได้ คิดแล้วก็น่าหัวเราะ ถ้าสุรสิงห์เต้นแบบนี้บ้างเขาจะร้อนหรือเปล่านะ หึ....ไม่มีทาง แค่อยู่ใกล้ๆแล้วหายใจรดใบหูเขาแค่นี้ก็ร้อนได้แล้ว
นนทร์กระพริบตาปริบๆ หัวเราะตัวเองที่แค่จิตนาการนิดเดียวก็รู้สึกเสียแล้ว เขานี่มันไม่เอาไหนเลย....คนเขาไม่เอาแล้วยังไปนึกถึงอีก
“เฮ่ย ไอ้นนทร์เป็นไรว่ะ” โก๋หันมาเห็นเพื่อนน้ำตาซึมพอดี
“เปล่า ฝุ่นเข้าตาน่ะ ร้านเฮียไรวะสกปรกชิบเป๋ง”
“เฮ่ย...นั้นไอ้กันนี่หว่า” ก้านสะกิดหัวเข่าเพื่อนให้หันไปดูอีกฟากของร้าน ทั้งที่แสงไฟก็น้อย คนก็เยอะแม่งยังเสือกสายตาดีอีกต่างหาก ขณะที่นนทร์ต้องเพ่งมองดีๆถึงเห็นกันย์นั่งซุกบนโซฟาใหญ่กับใครไม่รู้ท่าทางเป็นผู้ใหญ่กว่า ดึกดื่นแล้วยังสวมแว่นกันแดดอีก
พี่สิงห์! แว่บแรกในความคิดกระตุ้นให้เขาลุกขึ้นไปหาทันที ในใจนั้นเย็นวาบเลยเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายมาหากันย์แต่ไม่มาหาเขา ทว่าพอก้าวมาใกล้ๆโต๊ะเป้าหมายเขาถึงโล่งอก ไม่ใช่สุรสิงห์ แต่เป็นคนอื่นที่เค้าหน้าคล้ายกัน ร่างเล็กหยุดนิ่งมองคนที่นั่งกอดอกสีหน้าอมทุกข์ไม่แพ้กัน
“หวัดดี.....” หนุ่มที่มากับเขาด้วยยิ้มทัก แต่นนทร์ไม่สนใจ
“ไอ้กัน”
อีกฝ่ายเหลือบมองเขาแว่บเดียวก็หลับตาไม่สนใจโลกด้วยซ้ำ นี่....อาการหนักกว่าเขาอีก นนทร์ตัดสินใจนั่งลงข้างๆ กันย์เบี่ยงตัวนั่งหันหลังให้ซะเลย
“ไอ้เฮียกัน” มือเล็กดึงเสื้อให้หันกลับมา
“ไม่ต้องมายุ่งกับกู มึงจะไปไหนก็ไปไป้” เขาสะบัดแขนพลางเขยิบไปนั่งติดกับคนที่มาด้วย หมอนั้นถือโอกาสโอบไหล่เสียเลย
“เฮ่ย..กลับมานี่ก่อน เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องเว้ย” นนทร์ตะโกนแข่งกับเสียงเพลงในร้าน มือดึงเพื่อนให้กลับมา แต่กลับโดนหนุ่มอายุมากกว่าปัดมือเขาออก
“ใครเหรอกัน....แฟนเหรอ”
“ไม่ใช่”
“เหรอ....แต่น่ารักพอกันเลย มาสนุกด้วยกันไหม พี่ชื่อ แม็ก วันนี้มีของดีมาด้วยนะ” เขาลุกขึ้นมานั่งกลางระหว่างทั้งคู่ ถอดแว่นตาออกยิ้มกว้างโปรยเสน่ห์ใส่ นนทร์เห็นแล้วรู้สึกขนลุกขยะแขยงไปหมด
“ไอ้กัน มึงตาต่ำชิปเป๋ง ขี้เหร่อย่างนี้ยังเอาลงเหรอ”
“ไอ้นี่ ปากหมามาจากไหนว่ะ”
“จากไหนก็ช่างอย่ามายุ่งกับเพื่อนกู” นนทร์ลุกขึ้นดึงแขนกันย์ให้ตามเขามา แต่กลับถูกกระชากแขนเสื้อล้มลงบนตักมัน สองมือรวบกอดเขาไว้แน่น
“ อย่าปากดีนักนะมึง วันนี้กูอุตส่าห์อารมณ์ดีแล้วนะ” มือแข็งๆบีบคอเขาจนหายใจไม่ออก
“ปล่อยเขานะ” กันย์เห็นท่าไม่ดีรีบดึงแขนเขาออก
“อย่าเสือก!” หลังมือตบเขาไปฉาดหนึ่ง ขณะที่มืออีกข้างจิกคอนนทร์หน้าหงาย “ว่าง่ายๆแล้วพวกมึงจะไม่เจ็บตัว”
“ไอ้....” นนทร์จะด่าแล้วแต่ชะงักไปเมื่อเห็นคนอื่นๆโผล่มาจากไม่รู้ตั้งเยอะแยะ เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าเป็นคนประเภทไม่น่าคบด้วยทั้งนั้น
“มึงตบกูเหรอ ไอ้...”
“เฮ้...” แม็กชี้หน้ากันย์สีหน้าเอาเรื่อง นั้นทำให้เขาเพิ่งสังเกตคนอื่นๆที่ยืนรายล้อม ไอ้พวกนี้มาจากไหนกันเยอะแยะวะ “อย่าเรื่องมากนะมึง..... มึงเป็นคนยอมตามกูมาเองนะ”
“ใครใช้ให้มึงมาจีบกูก่อนล่ะวะ กูไม่ได้ขอเว้ย แล้วปล่อยเพื่อนกูเสียที”
“ไหนๆก็ไหนๆแล้วก็มาสนุกกันสามคนเลยสิ กูชอบแท็กทีมอยู่แล้ว ยิ่งกับคนน่ารักๆอย่างมึงสองนี้แล้วกูยิ่งชอบ นี่....มาลองของดีๆดีกว่า ราคาแพงนะเว้ย” มันหยิบซองพลาสติกใสข้างในมียาเม็ดเล็กๆออกมา
“กูไม่เล่นยา”
“เสียของชะมัด มึงไม่เล่นก็ช่าง” แม็กหันมามองนนทร์ “งั้นมึงเล่นแทนก็แล้วกัน”
“ไม่” ร่างเล็กเบือนหน้าหนีมือที่พยายามยัดยาเข้าปาก
“หยุดนะ เขาบอกแล้วไงว่าไม่เล่น” กันย์ล๊อคคอเขาเอาไว้
“เฮ่ย เอาออกไปสิเว่ย”
ลูกน้องไอ้แม็กลากกันย์ออกห่างปล่อยให้ลูกพี่จัดการอีกคนเอาเอง นนทร์ที่ตัวเล็กกว่าสู้แรงไม่ไหวโดนนิ้วยัดเข้ามาในปากตั้งสามนิ้ว รสชาติขมซ่านกระจายไปทั่วปากกว่ามันจะพอใจเอามือออกไป
“กูบอกให้หยุดไง” กันย์ถีบหลังเข้าไปทีหนึ่ง แม็กหันมาตาขวาง
“ซ่าส์นักนะมึง มานี่เลย....” มันจิกหัวเขากดลงกับโต๊ะกระจก โดยมีลูกน้องช่วยกันจับแขนไว้ แม็กบังคับให้กลืนยาลงคอจนได้ โก๋กับก้านนั่งอยู่ที่โต๊ะเห็นท่าไม่ดีก็ลุกเข้ามาช่วย
“มึงทำอะไรเพื่อนกูว่ะ”
“พวกมึงจัดการทีสิ” แม็กสั่งลูกน้องก่อนลากคอนนทร์กับกันย์ออกข้างนอก มันถูลากถูกังมาที่รถจัดการยัดพวกเขาเข้าไป ทั้งที่มีกันสองคนสามารถจัดการไอ้บ้านี้คนเดียวได้ แต่สองหนุ่มกลับโงนเงนยืนแทบไม่อยู่ พอโดนพลั่กเข้ามาในรถได้ซบหน้ากับเบาะนุ่มๆแล้วกลับรู้สึกดีกว่าตั้งเยอะ กันย์ยกมือขึ้นมองช้าๆ มันสั่นรู้สึกไม่มีแรงแล้วหัวนั้นหมุนติ้วไปหมดเลย
“นนทร์...”
“ไอ้กัน.....” นนทร์พยายามยันตัวลุกขึ้นไม่สามารถทำได้เลย “ลุกสิ...ลุกขึ้น”
“.......??” กันย์นั้นไม่มีแรงจะขยับปากได้เลย เขาพยายามทรงตัวให้ได้ อย่างน้อยรอดไปได้สักคนก็ยังดี แต่ตอนนี้พวกเขาได้แต่ไหลไปตามแรงเหวี่ยงไปมาของรถ ยิ่งนานก็ยิ่งรู้สึกอันตราย พวกเขาต้องทำอะไรสักอย่าง....
“หยุด.....” เขาส่งเสียงอ่อนแรงให้หยุดรถ และมันหยุดจริงๆ
เอี้ยดดดด....รถเลี้ยวอย่างแรงก่อนจอดสนิทในที่เงียบสงัดอย่างน่าประหลาด กันย์ยันกายโงนเงนลุกขึ้นมา ที่นี่ที่ไหนกัน??
“มานี่” มือแข็งๆลากเขาลงมา แม็กโอบร่างเล็กไว้ทั้งซ้ายทั้งขวากึ่งลากกึ่งประคองเข้าไปในห้องที่อยู่ไม่ห่างจากรถ นนทร์มองลักษณะห้องก็รู้ว่าเป็นม่านรูด และสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนั้นน่าหวั่นไหวแต่ไม่ทำให้กลัวอย่างที่คิดเลย ตรงข้ามกึ่งกลางลำตัวเขาพองโตเจ็บไปหมดแล้ว
ทั้งคู่ถูกพลั่กล้มลงบนเตียงกว้าง อากับกิริยาเถื่อนแบบนี้แทนที่จะโกรธเขากลับรู้สึกซาบซ่านสะใจเหลือเกิน กันย์เหลือบตามองนนทร์ที่นอนมองเขาอยู่ ดวงตากลมโตเป็นประกายฉ่ำ ริมฝีปากเผยน้อยๆบ่งบอกความอัดอั้นข้างในที่ไม่ต่างจากเขานัก ไอ้เพื่อนเวรนี่เซ็กซี่จังเลย
“นนทร์....”
“อืม...” ความรู้สึกเหมือนจะตรงกันอย่างแรง นนทร์เอื้อมมือมาโน้นคอเขาไปหา อารมณ์ลุกโชนยิ่งกว่าดวงอาทิตย์เมื่อรู้ว่าทุกความต้องการของพวกเขาจะได้รับการตอบสนองแล้ว แต่ก่อนที่ริมฝีปากจะพบกัน พวกเขาก็ถูกแยกออกจากกัน
“อ๊ะๆๆ อย่าเล่นกันเองสิ....สาวๆมาสนุกกับพี่ดีกว่า” แม็กยิ้มกระเหี้ยนเขารูดซิบกางเกงงัดของตัวเองออกมาโชว์ อยากได้จัง นนทร์เลียริมฝีปากตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัว ทั้งที่มันก็ไม่ได้สมบูรณ์ดั่งใจอยาก แต่ก็ทำให้กระสันอยากได้มันมา
โครม!!!! ประตูถูกถีบเปรี้ยงเข้ามาทีเดียวหลุดออกมาทั้งบาน
“เฮ่ยยย...” ไอ้แม็กสะดุ้ง มันหันไปมองแวบเดียว ผัวะ!!!! เสียงหมัดกระทบหน้าอย่างจัง ทีเดียวมันหมุนคว้างร่วงลงที่ปลายเตียงก่อนตกลงกระแทกพื้นทีเดียวสลบเลย สองหนุ่มมึนงงเหมือนอยู่ในฝัน เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า กับคนอื่นๆที่เข้ามาในห้องด้วย ฝ่ามืออุ่นประคองใบหน้าเขาขึ้น ใครกันน่ะ??
“นนทร์ เป็นอะไรหรือเปล่า” ยังไม่ทันจะได้ตอบ คนถามก็โดนตบฉาดโดยอีกคนหนึ่ง
“ไอ้ลุงบ้า ไปมุดหัวอยู่ไหนมา” กันย์ด่าว่า
“กันย์....” เขาเรียกคำเดียวเท่านั้น ไอ้กันโผเข้ากอดเลย นนทร์ถึงตาสว่าง สุรสิงห์หรอกเหรอ....หน้าตาเปลี่ยนไปเยอะเลย เวลาตัดผมเผ้าแต่งตัวดีๆแล้ว จำแทบไม่ได้ ตอนนี้จำได้แล้ว
เพี้ยะ! เขาตบให้อีกฉาดหนึ่ง
“นนทร์”
“ไปมุดหัวอยู่ไหนมา ไอ้บ้า ไอ้เลว ไอ้เวรตะไล” เขาด่าว่าก่อนโผเข้ากอดอีกคน “หายไปไหนมา....ปล่อยให้ผมคิดถึงอยู่คนเดียวได้”
“เราไม่ได้คิดถึงอยู่คนเดียวหรอก...” เขาพูดไม่ทันจบก็โดนดึงไปจูบแรงๆ ลิ้นชอนไชเชี่ยวยิ่งกว่าเดิมทำเอาชายหนุ่มขนลุกซู่เลยทีเดียว “ดะ...เดี๋ยว”
เขาดันนนทร์ออก เวลานี้ไม่เหมาะเลย ลูกน้องเขาเต็มห้องไปหมด แต่หันมาก็เจออีกคนล๊อกคอจูบซะหวานฉ่ำแถมยกขาขึ้นเสียดสีกลางหว่างขาไปมาด้วย นกเขาไม่อยากขันก็ต้องขันแล้ว เขาต้องโก่งตัวหนีหัวเข่าที่ซุกซน
“อย่าน่า....นี่โดนยาทั้งคู่เลยใช่ไหม”
“อืม...จะยาหรือไม่ยาก็ช่างเถอะ.....ผมคิดถึงพี่”
“ใช่ กอดผมสิ เร็วเข้า.....ผมต้องการพี่นะ” สองหนุ่มนัวเนียเขาแบบไม่อายสายตาใครต่อใครเลย ทำให้สุรสิงห์ต้องรีบถอยแล้ว
“พวกนาย จัดการที่นี่ให้เรียบร้อยด้วยนะ” เขากึ่งลากกึ่งประคองสองหนุ่มออกมาข้างนอก มีรถจอดรออยู่แล้ว เขาจะยัดทั้งคู่เข้ารถแล้ว แต่โดนล๊อกตัวไม่ยอมปล่อย จำต้องยอมนั่งโดนกระนาบข้างตลอดเวลา “กลับบ้าน ด่วนเลย”
อยู่ไม่ได้แล้ว เพราะสองคนนี้เริ่มจะอยู่ไม่สุข พอรถออกบั๊ปนนทร์ดึงเขามาจูบทันที ลีลาลิ้นนั้นเก่งกว่าตอนอยู่บนเกาะเยอะทำเอาวาบหวิวไปหมด แถมยังมีกันย์ที่นัวเนียเขาด้วยอีกคน มือไม้นั้นเหนียวยังกะปลาหมึก แถมเลี้อยถึงเป้ากางเกงด้วย
“หืม....อย่าๆๆ” เขาปรามแบบไม่เต็มเสียงนักเพราะนนทร์ไม่ยอมปล่อยเขาง่ายๆ ขณะที่เบื้องล่างโดนล้วงเข้าเต็มมือ นำส่วนเกินของร่างกายออกมาสูดอากาศภายนอก มือน้อยแค่ขยับขึ้นลงเบาๆราวกับสัมผัสจากปีกผีเสื้อสร้างวิมารที่แสนรัญจวนใจให้ได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะก้มลงไปใช้ปากทำให้เขาทรมารด้วยความหวานซ่านถึงใจ
โอ้....สวรรค์แท้ๆ สุรสิงห์กอดร่างเล็กของนนทร์แน่น อีกมือขยุ้มผมดกดำของกันย์ สองหนุ่มนี้เติมเต็มชีวิตเขาจนล้นแทบสำลัก นี่ถ้าขาดคนใดคนหนึ่งไปแล้วเขาจะเป็นเช่นไรนะ ในที่สุดก็มาถึงบ้านเสียที รถจอดปั๊บเขารีบลากทั้งคู่ลงจากรถ พาไปห้องนอนหรูของตัวเอง
“พี่คิดว่าเราควรคุยกันก่อนนะ แต่ว่า....” เขาพูดไม่จบ กันย์เข้ามาจูบเสียก่อน
“ไม่เอา ไม่คุยแล้ว”
“อืม...มาเร็ว พี่ครับ” นนทร์ถอดเสื้อออกแล้วลากสุรสิงห์ไปที่เตียง
“ได้ๆๆ แต่บอกไว้ก่อนนะว่า เราสองคนลงมือเองนะ พี่ไม่ได้...”
“หุบปาก” กันย์ถอดเสื้อออก สองคนรุมถอดเสื้อผ้าเขาเป็นการใหญ่ ไม่เหลือกระทั่งถุงเท้า
“เบาๆ โว้.....” สุรสิงห์อุทาน ทันทีที่ชิ้นสุดท้ายหลุดจากปลายเท้า สองหนุ่มเห็นแก่นกายพองโตพร้อมออกศึกแล้ว ทั้งคู่ก็ก้มลงชิมรสมันอย่างตะกละตะกามพร้อมๆกัน “อูยยยย......อ่าหหห”
ร่างแกร่งเกร็งเครียดสะโพกแอ่นโค้งขึ้นให้ทั้งคู่เชยชมมันเต็มที่ กันย์และนนทร์ประกบปากคนล่ะด้าน ต่างฝ่ายต่างรูดปากขึ้นลงไปมาตามความยาวของลำทวน เมื่อถึงปลายสุดหัวทวนก็แลกลิ้นเล่นมันอย่างเมามัน จนคนรองรับนั้นแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
“นนทร์มานี่....กันย์ ขึ้นเร็ว” สุรสิงห์สั่งทั้งคู่ก็ทำตามทันที นนทร์ขึ้นมานั่งคล่อมบนใบหน้าให้อีกฝ่ายได้บรนเบรอเขาบ้าง ขณะที่กันย์นั่งคล่อมบนตักพยายามจะกดตัวลง แต่ทำไม่ได้
“อือ....เจ็บจัง”
“เดี๋ยวนะ”สุรสิงห์ต้องหยุดกลางคันหันไปค้นของในลิ้นชักข้างเตียง เขาหยิบขวดโลชั่นเล็กๆมาเทใส่ฝ่ามือถูให้ลื่นๆแล้วสอดเข้าชโลมช่องทางของกันย์แรงๆ
“อ๊า.....ดี...ดีจัง”
“ชอบให้ทำอย่างนี้ใช่ไหม”
“ไม่เอา....ไม่เอานิ้วแล้ว” กันย์หันมามองตาฉ่ำเยิ้ม น่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน สุรสิงห์ยิ้มแก้มแทบปริเขานั่งที่ขอบเตียงยกร่างเล็กกว่ามานั่งคล่อมตัก ค่อยกดตัวลงมาให้กลืนกินเขาช้าๆ ใบหน้าอ่อนวัยกว่าถึงกับอ้าปากค้าง
“โอ้....”
“เจ็บไหม” เขาถามเสียงหวานช่วยให้กันย์มีกำลังใจขึ้นเยอะ เขาส่ายหน้าทั้งที่แดงก่ำไปตัว “งั้นขย่มช้าๆนะ...อย่างนั้น คนดี....อืมมมม.....เยี่ยมไปเลย”
“พี่สิงห์....ทำให้ผมด้วยสิ” นนทร์เข้ามาอ้อน
“จ้าๆ....พี่ทำให้ได้เท่าเทียมกันนั้นแหละ” เขาเอนตัวนอนลง นนทร์ไม่รอช้านั่งคล่อมส่งตัวเองลงไปในความชุ่มชื้นก่อนจะขยับในจังหวะเดียวกับกันย์ เตียงกว้างขยับไหวอย่างเริงร่าซ้ำแล้วซ้ำอีกประหนึ่งมีสงครามดุเดือด กว่าทุกอย่างจะสางซาไปก็สายของอีกวัน
เจ็บจัง..... นั้นเป็นความรู้สึกแรกของนนทร์ก่อนลืมตาขึ้นมาเจอแสงแดดแยงตา เขาหลับตาแล้วพลิกตัวหนีแสง เท่านี้เองปั้นเอวจี้ดขึ้นมาทันที
“โอ้ยยย...” เจ็บชะมัด ทั้งแต่เอวลงไปแทบไม่มีความรู้สึกเลย มันด้านๆชาๆยังไงไม่รู้ นี้กูไปทำอะไรมาวะยังกะโดนตีนเป็นร้อยกระทืบเลย เขาพลิกตัวอย่างลำบากยากเย็นกว่าจะกลิ้งมาอีกด้านได้ เขาสะดุ้งน้อยๆเมื่อพบว่าซบลงบนอกใครบางคน และมือเขาโดนหัวกลมทุยที่พาดบนพุงสีแทนนั้น
“อืม!!” อีกฝ่ายสะดุ้งเงยหน้าขึ้นทันที ทั้งคู่สบตากัน ช๊อคซีนีม่าเลย ต่างฝ่ายต่างช๊อคไหงมาอยู่ร่วมเตียงกันได้หว่า?? ก่อนจะหันไปมองเจ้าของร่างเปลือยที่พวกเขานอนเกยก่ายอยู่ ความทรงจำเมื่อวันวานกลับมาอย่างรวดเร็วเหมือนหนังย้อนกลับมาฉายใหม่ พวกเขา.....
สุดเหวี่ยงไปเลย ถึงตอนนี้จะลุก จะขยับก็ยังไม่ไหวเลย เนื้อตัวเมื่อยขบ โดยเฉพาะเอวนั้นปวดไปหมด แถมยังเจ็บคอด้วย สองหนุ่มมองกันตาปริบๆไม่รู้จะพูดอะไร สุดท้ายก็นอนซบร่างแกร่งตรงกลางเอาแรงก่อน นนทร์หายใจยาวให้ร่างกายได้ผ่อนคลายบ้าง พลางหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน แม้จะโกรธ หมางเมินกันแค่ไหน แต่เมื่อมีเรื่องเดือดร้อนเพื่อนก็ยังพยายามช่วยเขาอยู่ดี
“ไม่อยากเชื่อเลย...” นนทร์ว่าเสียงกระซิบ
“หื้อ??”
“ที่กูจะทำอะไรบ้าๆกับมึงได้”
“เหอะ...ที่นอนก็ไอ้ลุงลามกนี่เหรอ”
“เอ่อ....” ทั้งคู่เงียบกริบเมื่อหวนนึกถึงเรื่องบนเกาะนั้น “กูเสียใจที่โกรธมึงไปนานนะ”
“อย่าพูดเลย..”
“ต้องพูดสิ กูไม่มีสิทธิ์บอกว่าใครก่อนใครหลัง เพราะว่า.....”
“ช่างมันเถอะ” กันย์เอื้อมมือมากุมมือเขา บอกให้รู้ว่าสายไปแล้วที่จะมาถกเถียงอะไรกันอีก เพราะเมื่อคืนวานมันบอกอะไรได้มากกว่าคำพูดเสียอีก ความเป็นเพื่อนไม่มีทางสลายไปเพราะผู้ชายเพียงคนเดียวหรอก ตรงข้ามมันทำให้พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันยิ่งกว่าแต่ก่อน
กันย์เกยคางบนอกกว้างกระซิบบอกว่า “มึงจะว่าไง ถ้าเรามัดเขาก่อนจะตื่น”
“เห็นด้วยเลยว่ะ” สองหนุ่มหัวเราะคิกคักกับความคิดแผลงๆ แต่คนที่นอนเป็นหมอนให้ทั้งคู่หนุนนั้นก็แอบเหลือบมองนิดๆ ได้ยินชัดทั้งสองหู เฮ่อ...เด็กพวกนี้นะ ลุยมาทั้งคืนยังไม่หนำใจอีก คิดจะทำให้เขาตายคาอกหรือไงกัน.....แต่ช่างเถอะ ขอเพียงให้ทั้งคู่คืนดีกันได้ เขาก็ยินดีตามใจหมดทุกอย่างแหละ
The end
คิดว่าจบรวบรัดไปหน่อย เอาไว้แก้ตัวเรื่องหน้านะ
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1351105 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก