เรื่องที่ 5 มาแล้วจ้า ไวเท่าความไวแสงและความหื่นไว
จึงออกมาเป็นเรื่องนี้ อยากลองแนวโบราณไทยๆดูบ้าง แต่รายละเอียดอาจ
ตกหล่นบ้าง ผู้ใดรู้ก็ติติงได้นะคะ แนวไทยๆแบบนี้เราไม่เคยเขียนมาก่อน อาศัยความจำจากการดูละครเก่าๆน่ะ
เรื่องสั้นตอนที่ 5 ทาส...ที่รัก
สถานที่แห่งนี้ใหญ่โตสวยงามกว่าที่บุญยอดคิดไว้มาก แค่มาเยือนถึงประตูใหญ่ก็ต้องตาโตที่เห็นข้าทาสบริวารมากมาย เรือนของคุณหลวงเรืองศักดิ์ ดิษย์เสถียร์นั้นเหมือนในรั้วในวังดั่งคำล่ำลือจริงๆ เพียงแค่นี้ ไอ้ยอดก็จักเหงื่อกาฬไหลด้วยความกลัว หากเขากระทำผิดสิ่งใดไปคงไม่แคล้วถูกเฆี่ยนหลังลายแน่แท้
“ทางนี้” พ่อของเขาบุญเชิดเดินนำขึ้นบันไดเรือนใหญ่อย่างช่ำชอง ท่านเคยเป็นข้าทาสที่นี่มาก่อนจะเป็นไทเนื่องจากอ่อนแอป่วยบ่อยครั้งมีแววจะไม่รอด คุณหลวงท่านก่อนจึงให้ไปบวชที่วัด อาการอ่อนแอจึงหายเป็นปลิดทิ้ง ก่อนได้สึกออกมาทำนามีครอบครัวร่วม ๒๐ ปี วันนี้ท่านพามากราบเจ้านายเก่า
“นั่งรออยู่ที่นี่นะ” พ่อสั่งเบาๆให้เขารอที่หัวบันได ตัวเองคลานเข่าเข้าไปกราบกรานผู้ที่นั่งล้อมวงกลางลานบ้าน
ยอดเห็นหญิงสูงวัยผมสีดอกเลา ผิวพรรณผุดผาดมีราศีคงเป็นแม่ของท่าน หญิงอ่อนวัยลงมาอีกหน่อยสวยๆทั้งสองคนกำลังร้อยมาลัยอยู่ข้างๆคงเป็นภริยาทั้งสองแน่ๆ แค่สไบสีสดใสก็รู้แล้วว่าชั้นสูงกว่า
ตรงกลางชายในเสื้อสีขาวสะอาดสวมทองเส้นโต ใบหน้าคมเข้มต้องเป็นคุณหลวงแน่ๆ ยอดยิ้มกว้างที่ตนเองได้เห็นเจ้าขุนมูลนายกับคนอื่นเขาบ้าง เอ๊ะ?? เขาสะดุดตาชายหนุ่มที่นั่งข้างๆคุณหลวง ใบหน้าสดใสอายุน่าจะพอๆกับเขา แต่ผิวขาวดูนุ่มนวลมือไม้หยิบจับสิ่งใดก็ต้องตาไปหมด เขาเป็นใครกันนะ อยากเข้าไปคุยด้วยจัง
“ไอ้ยอด” พ่อเรียกกวักมือให้เข้าไปหา ชายหนุ่มค่อยๆคลานเข่าเข้าไปช้าๆระมัดระวังกิริยา เขาก้มกราบคุณหลวงและทุกคนที่นั่งในที่นี่
“มันชื่อบุญยอดขอรับ ปีนี้อายุ ๑๘ แล้ว”
“เหรอ...อายุเท่ากับพ่อแดงน้อยของข้าเลย แต่ตัวโตกว่ามากนะ” คุณหลวงกล่าวน้ำเสียงนั้นนุ่มลึกกังวานมีอำนาจ ไม่เหมือนคนเสียงแหบแห้งอย่างพ่อเขาเลย
“ขอรับ ไอ้นี่ทโมนแต่เด็กวิ่งเล่นตั้งแต่ชายทุ่งขึ้นไปถึงบนเขาได้สบายๆเลยขอรับ หัวมันแข็งด้วยเกิดมายังไม่เคยป่วยไข้สักครั้ง เสียแต่ว่ามันกินจุนี่สิขอรับ กระผมจึงไม่มีปัญญาหาเลี้ยงมันไหว ไคร่ขอความเมตตาท่านรับไว้ให้ได้รับใช้สักคนเถอะขอรับ”
“ไอ้เรื่องรับคนข้าไม่มีปัญหาหรอกนะ ไอ้เชิด แต่ข้ายังแคลงใจอยู่ว่า...ดวงมันอาจไม่ถูกโฉลกกับบ้านนี้เหมือนเอ็งก็ได้ อยู่ๆไปเกิดป่วยไข้ขึ้นมาต้องเสียค่าหยูยาไปอัตโข พอออกนอกรั้วนอกเขตบ้านแล้วกลับแข็งแรงกระปรี้กระเปร่าผิดหูผิดตา อย่างนี้ล่ะมันน่าเหนื่อยใจไหมล่ะ”
“โอ้ยยย...ไม่เป็นเช่นนั้นหรอกขอรับ กระผมมั่นใจ ไอ้หนูลุกขึ้นถอดเสื้อให้ท่านดูหน่อยสิ” พ่อหันมากระซิบบอก ยอดลุกขึ้นยืน ถอดเสื้อเก่าๆของตัวเองออก ให้คุณหลวงได้เห็นร่างกำยำเต็มไปด้วยกล้ามมัดแน่น ผิวสีทองแดงทำให้ดูแกร่งเหมือนเหล็ก คุณหลวงเห็นแล้วถึงกับกลั้นยิ้มพออกพอใจไม่อยู่ เนื้อแน่นของวัยหนุ่มนั้นทำให้ท่านใจเต้นตึกๆ ทว่ายอดกลับมองแต่คุณแดงน้อยเสียมากกว่า
“กระผมแข็งแรงนะขอรับ โอ่งมังกรใบใหญ่ยักษ์กระผมก็แบกหามไหว.....อย่างคุณแดงน้อยหรือคุณท่าน ผมก็อุ้มไหวขอรับ”
“ฮะฮะ...ขนาดนั้นเชียวเหรอ”
“จริงขอรับ เอ่อ....ขออนุญาตขอรับ” ยอดถือวิสาสะเข้ามาหาคุณแดงน้อยช้อนอุ้มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน เขามองใบหน้าชายหนุ่มใกล้ๆตาโต ปากเป็นกระจับ ผิวขาวเนียนกว่าอีสาวแถวบ้านตั้งเยอะแน่ะแถมหอมกว่าด้วย
สุรไกร หรือแดงน้อยมองคนห่ามบ้าบอด้วยใจระทึก ใครเขาสั่งเขาสอนให้บุ่มบ่ามหยาบกระด้างเกินทน เขานึกโกรธขึ้นมาวูบหนึ่ง แต่กลิ่นกายมีสาบดิน สาบหญ้าใหม่ๆระคนเหงื่อ มันสะท้านความรู้สึกลึกๆได้อย่างประหลาด ทั้งคู่มองตากันนิ่งจนบุญเชิดเห็นไม่งามแล้ว
“ไอ้ยอด เอ็งจักทำกระไร วางคุณแดงน้อยลงเดี๋ยวนี้เลย” พ่อดุด่าว่ากล่าว ยอดหัวหดรีบวางคุณแดงน้อยลงหมอบกราบหัวจรดพื้น สุรไกรเข้ามานั่งใกล้ๆพ่อ ไม่กล้าสบตาท่านเลยว่าจะมองเช่นไร
“กราบขออภัยด้วยนะขอรับ ไอ้นี้ไม่ค่อยมีมารยาทเท่าใด แต่สั่งสอนมันหน่อยก็ใช้ได้ขอรับ มันหัวไว”
“ออกจักห่ามไปสักนิด มือไม้ก็กระด้าง คงได้ช่วยงานได้ไม่มากเท่าใดนะ พ่อเล็ก”คุณหญิงเนียม มารดาท่านว่า คุณหลวงก็ได้แต่ยิ้มๆ บุญเชิดก็ชักสีหน้าไม่ถูก
“วันก่อนเห็นไอ้สักมันว่างานในสวนยังขาดคนอีกเยอะ กระผมกำลังว่าจักหาคนมาเพิ่มอยู่พอดี อย่างไรเสียก็ให้มันทำไร่ ทำนาก็แล้วกันนะขอรับ”
“ถ้าพ่อเล็กว่างั้นก็ตามใจ” คุณหญิงมีสีหน้าไม่พึงใจเท่าใดนัก
“แต่ข้ามีข้อแม้อยู่อย่างนะไอ้เชิด”
“ว่าไงขอรับ”
“ถ้าไอ้ยอดลูกชายเอ็งมาอยู่บ้านข้า แล้วมันป่วยไข้ออดแอดให้เสียงาน ข้าจักส่งมันคืนแล้วริบค่าตัวมันคืนทั้งหมด เอ็งจักว่าอย่างไร”
คำกล่าวนี้ทำให้คุณหญิงท่านมีสีหน้าดีขึ้นบ้าง ท่านล่ะเข็ดหลาบกับคนพ่อที่ทำให้เสียอัตไปโขในสมัยโน้น จึงไม่อยากได้คนลูกให้เสียงาน เสียอัตอีก เมื่อมีข้อแม้นี้ท่านจึงสบายใจหน่อย ผิดกับบุญเชิดที่ทำหน้ายุ่งยากใจ เขามองหน้าลูกชายก็ตัดสินใจเชื่อในคิดของตัวเอง
“ตกลงขอรับ เอาตามท่านว่าเถอะขอรับ”
“ดี....งั้นเดี๋ยวข้าจะไปนับเงิน เอ็งล่ำลาลูกชายซะแล้วตามไปรับเงินที่ห้องหนังสือ”
“ขอรับ” บุญเชิดพาบุญยอดลงมาพูดคุยกันใต้ต้นพิกุลห่างจากเรือนไม่มาก “เอ็งอยู่ที่นี่ก็จักทำตัวให้ดี ขยันขันแข็งนะไอ้ยอด คุณหลวงน่ะท่านมีเมตตา ถ้าเห็นเอ็งขยันขันแข็งไม่เกียจคร้าน ยามที่ข้ามาไถ่ตัว ท่านคงตบรางวัลให้อย่างงามแน่”
“จ๊ะพ่อ...วางใจเถอะ อยู่ที่นี่ข้าจะไม่ขี้เกียจเด็ดขาด”
“พ่อบุญเชิดใช่ไหม” บ่าวคนหนึ่งเข้ามาหา
“จ๊ะ นี่ไอ้ยอดลูกข้าที่จะมาทำงานที่นี่”
“งั้นก็ตามข้ามาเลยจะพาไปดูเรือนนอน ส่วนพ่อเชิดก็ไปหาคุณท่านได้แล้วนะ ปล่อยท่านคอยมันไม่ดี”
“ได้ๆ ข้าไปแล้วนะ แล้วข้าจะรีบมาไถ่ตัวเอ็ง”
“ไม่ต้องรีบหรอกพ่อ ข้าคิดว่าข้าอยู่ที่นี่ได้ เก็บอัตไว้เป็นทุนรอนทำนาเถอะ”
สองพ่อลูกอิดออดเล็กน้อย เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่พวกเขาแยกกันอยู่คนล่ะทาง ไกลห่างคนล่ะเมืองเยี่ยงนี้ บุญยอดมองพ่อขึ้นไปบนเรือนตาล่ะห้อย ใจหายจนน้ำตาเล็ดเลย เขาหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างสีขาวอยู่บนชานเรือนกำลังเด็ดดอกพุตซ้อนตามที่มารดาชี้ ตาสบตาชั่วครู่ ดอกพุตซ้อนร่วงหล่นจากมือข้างนั้น ทำให้อดยิ้มมิได้ที่คุณแดงน้อยยอมสบตาจนลืมสนใจเรื่องอื่นใดไปเลย
“พอแล้วล่ะ มาเถอะ” คุณหญิงได้ดอกไม้มาร้อยมาลัยพอแล้ว จึงพากันเข้าในเรือนไป บุญยอดไม่รอช้ารีบหยิบดอกช่อนั้นที่หล่นจากมือคุณแดงน้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอันใดถึงได้ตรึงตา ตรึงใจเพียงนี้ ดอกไม้ช่อนี้จึงมีค่าเหลือพรรณนา
ในห้องหนังสือ บุญเชิดนั่งกับพื้นไม้สีน้ำตาลเงาวับอย่างตื่นเต้น คุณหลวงท่านนับเงินใส่ถุงผ้าใบเล็กๆยื่นมาให้ เขายกมือไหว้ก่อนรับมานับกับมือ ตาแก่อย่างเขาถึงกับตาโตเท่าไข่ห่าน
“ทะ...ท่านขอรับ นิมัน...ตั้ง ๑๐ บาทเชียว”
“ข้าให้ ใครถามเอ็งก็ไม่พูดให้มากความ”
“แต่...แต่เงินขนาดนี้ ต่อให้ทำนาขายข้าวได้ กระผมไม่แน่ใจว่าจะหาเงินมาคืนให้ได้หรือเปล่า มันมากเกินไปนะขอรับ”
“เอ็งไม่ต้องคืนข้าหรอก....ข้ามั่นใจว่าไอ้ยอดของเอ็ง ต้องทำงานได้ดีแน่ๆ คิดเสียว่าข้าให้รางวัลเอ็งล่วงหน้าก็แล้วกัน”
“ขอบคุณขอรับ คุณท่าน บุญคุณครั้งนี้กระผมจะไม่มีวันลืมเลยขอรับ” บุญเชิดดีใจเป็นล้นพ้นจนน้ำตาไหลอาบแก้ม คุณหลวงยิ้มๆไม่ว่ากระไร หากในใจวาดหวังบางอย่างอยู่เงียบๆ
**************
“โอ้โห..กว้างจัง” บุญยอดเห็นเรือนนอนแล้วต้องตาโต ที่นี่กว้างกว่าบ้านเขาไม่รู้กี่เท่า ใหญ่กว่าวัดเสียอีก
“ไอ้อิน ไอ้ศรมานี่สิ นี่คนงานใหม่ชื่อไอ้ยอด ไอ้สองคนนี้มีหน้าที่ดูแลสวนดอกแถวสระน้ำของคุณหญิง เอ็งก็ไปทำกับมันสองคน เอ้า...สอนงานกันเองนะ”
“ได้จ๊ะ” คล้อยหลังบ่าวผู้นั้นไปแล้ว บุญยอดหันมาไหว้ทั้งสอง “หวัดดีจ๊ะ ข้าชื่อบุญยอด”
“ข้าชื่ออิน เอ็งนี้ตัวโตบึกบึ้นดีแท้ อายุเท่าใดแล้ว”
“๑๘ จ๊ะ”
“ข้าสองคน ๒๐ งั้นเอ็งก็เป็นน้องใหม่ คอยฟังพวกข้าให้ดี ถ้าเอ็งใช้สอยคล่องไม่เกียจคร้าน เราก็อยู่ร่วมกันง่ายแน่”
“สบายมาก พี่สองคนว่าไง ข้าว่าตามนั้นแหละ มีการใดก็สั่งมาได้เลย”
“ต้องงั้นสิ ไปกันเถอะเดี๋ยวแดดแรงแล้วจะทำงานลำบาก” อินและศรหยิบเสียมไปคนล่ะอัน ยอดก็หยิบตามไปด้วย งานที่นี่ไม่ต่างจากการวิ่งเล่นตามลำคลองแถวท้องนาเท่าใด แค่ลอกขี้โคลนกับจอกแหนในสระออก จัดดอกไม้ในสระและรอบๆให้สวยงามเป็นพอ ยอดยังรู้สึกว่าอยู่ที่นี่สบายกว่าบ้านตั้งเยอะ
กลางวันทุกคนมาทานอาหารที่โรงครัว น้ำพริกปลาย่างคลุกกับข้าวทานบนใบบัว อร่อยอย่าบอกใครโดยเฉพาะดอกแคทอดใหม่ๆ เขาชอบที่สุด หลังอาหารก็ตามกันไปกวาดเศษหญ้าไปไว้หลังสวนถมบนแปลงปลูกผัก ที่นั้นคนงานจะอาบน้ำทำธุระที่บ่อน้ำ เขาก็นึกว่าจะอาบน้ำกันที่นี่เลย
“พวกเราต้องไปอาบน้ำอีกทีหนึ่ง”
“ทำไมไม่อาบที่นี่เลยล่ะ”
“เถอะน่า เอ็งเพิ่งมาใหม่ยังไม่รู้อะไร สำหรับ ข้า ไอ้อิน และเอ็ง มีที่พิเศษอยู่ เอ็งอยู่นานๆไปก็เข้าใจเองแหละ”
ศรโอบรอบคอพาเขาไปยังสระน้ำที่เพิ่งลอกโคลนเมื่อตอนกลางวัน ณ.เวลานี้เย็นย่ำอาทิตย์อัศดงอากาศเริ่มเย็นสบาย ทั้งคู่ถอดโจงกระเบนออกเหลือตัวล่อนจ้อน ยอดเห็นยังตกใจ
“เอ้ย....อะไรกัน”
“ฮะฮ่าฮ่า ดูเอ็งทำหน้ายังกะเห็นผีแน่ะ ไอ้ยอด”
“ก็พี่เล่นแก้ผ้าอย่างนี้ ไม่อายผีสางมันหรือไร ค่ำหัวฟืนหัวไฟเยี่ยงนี้ ผีพรายได้มาเห็นดอก”
“จะกลัวอาไร้ แถวนี้ไม่มีผีพรายหรอก มีแต่ผีกระหังเท่านั้นแหละว่ะ” สองหนุ่มหัวเราะร่วนก่อนลากคอเขาเหวี่ยงลงน้ำ ตูมมมม...
“เว้ยยย..” น้ำในสระเย็นเจี้ยบจนสะดุ้ง ยอดตกใจผวาขึ้นมาที่น้ำตื้น แต่กลับโดนลากลงจับถอดโจงกระเบนเสียนี่ “เอ้ย.....ไม่เอานะ”
“ฮะฮะ...ไอ้ยอด อู้ออ...มึงนี้ยอดสมชื่อจริงว่ะ ขนาดเท่าไม้ตีพริกเลย”
“พอแล้ว ข้าไม่เล่นนะ” ยอดเอื้อมมือจะแย่งผ้ามานุ่ง แต่อินกับศรไม่คืนให้ง่ายๆ โจงกระเบนเปียกๆลอยไปมาปล่อยให้ยอดวิ่งไล่ตามโท้งเท้งอยู่นานสองนาน เสียงหัวเราะพวกเขาก้องไปสระ
ยอดวิ่งจนเหนื่อยต้องหยุดหอบ ทั้งอาย ทั้งเคือง แต่ตอนนี้ ทั้งเหนื่อย ทั้งหนาว เขาหันมาจะเล่นงานทั้งคู่ ตอนนั้นเองที่เห็นหน้าต่างบนเรือนปรากฏคนยืนมองอยู่
ไอ้ยอดถึงกับเข่าอ่อนรีบทรุดลงนั่งใต้น้ำ ท่าน....ท่านจะว่ากระไรหรือเปล่า จะโกรธหรือไม่ เขาล่ะไม่อยากนึกถึงโทษที่ต้องรับ
“ไม่มีอันใดหรอก เอ็งอาบน้ำตามสบายเถอะ” ศรว่า เขายืนอวดเรือนร่างอย่างกลัวผีสางเทวดา กึ่งกลางลำตัวชูชันท้าสายตา ไอ้อินก็เดินลุยน้ำเล่นกวักน้ำลูบไล้เนื้อตัวราวกับเชิญชวนให้มองมากกว่าจะปกปิด
ยอดหันกลับไปมองหน้าต่างบานนั้น คุณหลวงมองอย่างพึงพอใจ แต่เมื่อเขานั่งนิ่งไม่กล้าขยับไปไหน ท่านก็ลุกจากไปเงียบๆปล่อยให้เขาใจเต้นตึกๆ ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอาย นี่เขา....คิดผิดหรือเปล่านะที่ว่าอยู่ที่นี่ดีกว่าบ้านน่ะ??
(ติดตามตอนต่อไป)
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1352935 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก