ตอนใหม่ล่าสุดจ้า
เรื่องสั้นตอนที่ 6 กรงแห่งปรารถนา
ผมชื่ออโณทัย ชื่อเล่นน้ำตาล เพื่อนๆเรียกน้ำ หรือตาลแยกอย่างนี้จะไม่เหมือนชื่อผู้หญิงเท่าไร ชื่อนี้ได้มาเพราะแม่ผมตอนแพ้ท้องนั้นชอบกินน้ำตาลปึ้ก น้ำตาลปี๊บ ที่ชอบที่สุดคือน้ำตาลทราย พ่อเลยตั้งชื่อเล่นให้ว่าน้ำตาลเสียเลย
บ้านผมประกอบด้วยพ่อ แม่ ปรียานุชพี่สาวห่างกัน 5 ปีและผม พี่นุชเป็นลูกติดจากภรรยาคนแรกของพ่อ เธอจึงไม่ค่อยชอบผมเท่าไร ความรู้สึกนี้ผมเข้าใจตั้งแต่จำความได้ เพราะเธอชอบแอบหยิกผม ตีผมเวลาแม่เผลอ และชอบพูดอยู่เสมอว่า ผมมันลูกเก็บ ลูกไข่ทิ้ง พ่อแม่รับมาเลี้ยง แต่พอเบื่อแล้วจะเอาผมใส่ตะกร้าไปทิ้งข้างถนน ผมร้องไห้ประจำ แล้วไม่ชอบที่จะอยู่ใกล้พี่
พอผม 5 ขวบแม่มีน้องสาวให้ผม เมธิตา หรือน้องเบล เธอน่ารักมากเลย นั้นทำให้ผมตัดสินใจถามพ่อแม่ตรงๆว่าผมใช่ลูกท่านหรือเปล่า เรื่องที่ผมถามทำให้พ่อแม่รู้ว่าพี่นุชรู้สึกยังไงกับผม พ่อทะเละกับพี่ในวันนั้น ไม่นานเธอถูกส่งไปโรงเรียนประจำ ผมยังจำสายตาที่เธอมองผมเป็นครั้งสุดท้ายได้ เธอเกลียดผม เราไม่ได้พบกันอีกเลย
ปีที่ผมอายุ 16 ปีทางบ้านก็เกิดเรื่องใหญ่เมื่อ พ่อล้มป่วยทำงานหนักไม่ได้อีก บริษัทของพ่อล้มละลายความเป็นอยู่ของพวกเราลำบากขึ้น ทุกคนต้องทำงานบ้านเองแต่ก็ไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรนัก แม่ตัดสินใจเรียกพี่นุชกลับ และนั้น.....คือหายนะ
ปริ๊น!!! ผมกำลังฉีดน้ำรดสนามหญ้าหน้าบ้านได้ยินเสียงแตรรถ เป็นรถเก๋งสีดำจอดข้างรั้วหน้าบ้าน คงกดเรียกข้างบ้านมั่ง ผมไม่ได้สนใจเพราะบ้านนี้ไม่มีแขกมาเยือนนานมากแล้ว รถเก๋งที่มีอยู่ 4 คันขายเหลืออยู่คันเดียวเท่านั้น ลานจอดรถจึงกลายเป็นที่ตากเสื้อผ้าไปแทน
ปริ๊นๆ ผมหันไปมองอีกที
“ไอ้ตาล! มานี่เดี๋ยวนี้นะ” ผู้หญิงผมฟูสีทองสวมแว่นดำกันแดดตะโกนใส่เล่นเอาอึ้งกิมกี่ไปเลย ใครกันหว่า??
“ฉันเรียกแกไม่ได้ยินหรือไง มาขนของเดี๋ยวนี้” เธอยกแว่นตาขึ้นเหน็บบนหัวฟูๆ เห็นใบหน้าแต่งเติมสีสันจัดจ้านขนาดนั้น ผมได้งงเดินไปปิดน้ำและเปิดประตูเล็กออกมาดูหล่อนใกล้ๆ ตอนนั้นเองที่เห็นความคุ้นตา
“พี่นุช”
“เอ่อสิ มาขนของเร็วๆเข้า จะให้ฉันขนเองหรือไง” เธอว่าด้วยน้ำเสียงกระด้างที่จางหายไปจากความรู้สึกผมไปนาน ประตูท้ายรถเปิดให้ขนของลง ผมก็ไม่ว่าอะไรครับ ดีใจเสียอีกที่พี่สาวกลับบ้านมาเสียทีพ่อต้องดีใจแน่เลย พี่นุชหิ้วกระเป๋าถือเดินเข้าบ้านก่อน ผมแบกกระเป๋าใบเขื่องออกมาอย่างทุลักทุเล
“ไม่ต้องยกหรอก”ผมเงยหน้ามองคนพูด อาทิตย์ตรงหัวสาดแสงลงมาทำให้ไม่เห็นหน้าคนที่ก้มมองผมอยู่ เขาสวนแว่นดำกันแดดอยู่ จึงเห็นแต่สันจมูกโด่งเป็นสัน กับริมฝีปากได้รูป กลิ่นเขาเย็นชื่นใจจัง
“กระเป๋าหนักให้คนงานยกเถอะ” เขาว่าก่อนเดินเข้าบ้านไป ผมมองตาปริบๆคนงานไหน?? แล้วก็เห็นรถเก๋งที่แล่นมาจอดข้างหลังอีกคัน ผู้ชายในชุดซาฟารีสีเข้มลงมาช่วยยกกระเป๋าพรึ่บพรั่บแป๊บเดียว ผมก็ไม่มีอะไรที่ต้องทำเลย
ในบ้านตื่นเต้นกันใหญ่ โดยเฉพาะพ่อที่ยิ้มกว้างสีหน้าสดใส แม่ยกน้ำเย็นๆมาให้ ขณะที่พี่นุชนั่งไข้วห้างสีหน้าไม่ยินดียินร้าย ผมล่ะไม่ชอบสีหน้าแบบนี้ของเธอเลย ถ้ายิ้มบ้างเธอจะสวยยิ่งกว่าใครแท้ๆ หันมาอีกทางผู้ชายที่มาพร้อมพี่เดินมองไปรอบๆบ้านเหมือนสำรวจตรวจตรา ผมไม่ชอบใจเลยที่เขาเอานิ้วเขี่ยที่กรอบหน้าต่าง จะหาฝุ่นหรือไงกัน บ้านนี้ไม่ได้สกปรกขนาดนั้นนะ
“นั่งก่อนครับ ผมจะชงกาแฟให้” ผมดึงความสนใจเขาให้ถอยจากหน้าต่างได้ ก็รีบคว้าผ้าเช็ดโต๊ะไปเช็ดตรงที่เขาเขี่ยเสีย
“เพื่อนของหนูเหรอ นุช” แม่ถาม
“ไม่ใช่เพื่อนคะ นี่ เทวัญสามีหนู เราแต่งงานกันที่นิวยอร์คเมื่อปีที่แล้ว” พี่สาวผมโพล่งเรื่องที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินออกมาทำเอาพวกเราตกใจกันหมด ผมถือแก้วกาแฟค้าง สิ่งแรกที่ผมห่วงคือความรู้สึกของพ่อ
“แทรี่ นี่พ่อแม่ของฉัน แล้วนั้น” เธอหันมามองผม “น้องบื้อของฉัน น้ำตาลจะเรียกหนูตาลก็ได้นะ”
“นุช” พ่อเรียกเสียงสั่น “นี่มันเรื่องอะไรกัน จะแต่งงานทำไมไม่บอกกล่าวพ่อสักคำ”
“บอกไปก็ยุ่งยากเปล่าๆ พ่อกำลังป่วย บ้านก็วุ่นๆอยู่ ถ้าบอกแล้วพ่อจะทำอะไรได้ล่ะ พ่อไม่ต้องห่วงหรอกคะ แทรี่เขาจัดการทุกอย่างได้เพอร์เพ็กมาก แล้วตอนนี้เขาจะช่วยเหลือดูแลพวกเราเอง เอ....หนูจำได้ว่ามีน้องอีกคนนี่นา ไปไหนแล้วล่ะ”
“น้องเบลไปเรียนครับ เย็นๆผมถึงจะไปรับ”
“อ๋อ....แล้วเราไม่ไปเรียนหรือไร”
“ผมเลิกเรียนแล้ว”
หึ! เธอหัวเราะแค่คำเดียว แต่เป็นคำเดียวที่แสลงหูมาก ไม่ใช่ผมคนเดียวที่รู้สึก มันกระทบไปถึงพ่อด้วย ผมยืนอยู่ที่ประตูห้องครัวยังรู้สึกได้ความเสียใจ แล้วพี่นุชที่นั่งอยู่ตรงหน้าทำไมถึงไม่รู้สึกนะ
“สีหน้าคุณลุงไม่ค่อยดีนะ” นี่เป็นประโยคแรกที่เขาเอ่ยปาก “ไปโรงพยาบาลดีกว่าครับ”
“ไม่ต้อง...ไม่ต้อง” พ่อถึงกับหอบ
“ท่าทางจะไม่ดีเสียแล้ว ไปโรงพยาบาลเถอะ คุณป้าประคองท่านด้วย” เทวัญเขาไม่ได้บอก แต่เขาสั่ง ลูกน้องที่มาด้วยเข้ามาช่วยประคองพาออกไปข้างนอก
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะให้คนดูแลเอง ไปดูคุณลุงเถอะครับ ส่วนน้ำตาลกับน้องเบลผมจะพาไปอยู่ที่บ้านเอง”
“เอ๊ะ” แม่ผมได้แต่งง
“ผมจะไปรับน้องเบลก่อนแล้วค่อยไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อกับแม่นะครับ” ผมรีบบอก มือก็ค้นหากระเป๋าเงินกับมือถือ จู่ๆก็ถูกคว้าแขนหมับ!
“ไปอยู่โน่นก็เกะกะเปล่าๆ” เขาพูดแบบนี้ใส่หน้าผม
“แหม....ใจร้อนจังนะแทรี่ จะพาไปวันนี้เลยหรือไง” พี่นุชว่าน้ำเสียงระรื่น คนนอกฟังอย่างไงก็เหมือนคนแปลกหน้าสองคนพูดคุยกันไม่เหมือนสามีภรรยากันเลย
“ฉันจะพาเขาไป เธอก็จัดการทางนี้ให้เรียบร้อยซะ”
“ขอไปด้วยคนสิ ฉันอยากเห็นอะไรดีๆก่อนกลับ”
“ตามใจ” เขาว่าก่อนลากผมออกไปข้างนอก
“เดี๋ยวสิ?? จะพาผมไปไหนล่ะ ผมต้องไปรับน้องเบลก่อน” ผมพยายามขืนตัวมองไปที่พ่อแม่ พวกท่านก็ถูกพาขึ้นรถไปแล้ว
“ฉันจะพาไปเอง อยู่ที่ไหนล่ะ” เทวัญยัดผมเข้าไปในรถจนได้ เขานั่งที่คนขับ ส่วนผมกับพี่นุชนั่งด้านหลัง ผมไม่เข้าใจเลยแต่ก็ต้องบอกเส้นทางไป คิดว่ารับน้องเบลก่อนแล้วค่อยไปหาพ่อแม่ทีหลัง
น้องเบลปีนี้ 9 ขวบ กำลังนั่งรออยู่หน้าโรงเรียนพอดี เธอดูรถคันนี้แบบงงๆแต่ก็ยอมขึ้นรถโดยดี
“น้องเบล...สวัสดีพี่นุชสิ นี่พี่สาวของเรานะ ส่วนนี่พี่เขย พี่เทวัญ” ผมแนะนำเธอยกมือไหว้มองทั้งคู่ตาโต
“น้องเบลหรือ น่ารักดี”
“เอ่อ....พี่เทวัญ” ผมเรียก เขาเหลือบมองสายตาเย็นชายังไงไม่รู้ “รบกวนส่งผมไปโรงพยาบาลหน่อยเถอะครับ ผมอยากรู้ว่าอาการของพ่อเป็นยังไงบ้าง”
“พ่อเข้าโรงพยาบาลเหรอคะ”
“จ้า แต่ไม่เป็นไรมากหรอก” ผมปลอบใจน้อง
“ไม่ต้องหรอก ฉันจะพาเราสองคนไปบ้านใหม่ก่อน”
“พี่เทวัญครับ”
“จากนี้ไปเราสองพี่น้องต้องไปอยู่บ้านเทวัญเขา” พี่นุชเป็นคนบอก ผมล่ะงงไปหมด รถสีดำขับพาพวกเราข้ามไปอีกฟากเมืองเลย เป็นชั่วโมงกว่าจะถึงบ้านหลังใหญ่ เสาประตูรั้วทำด้วยไม้สักทองท่อนเบ้อเร่อ ผมกับเบลได้แต่มองสวนสวยหลังรั้วอย่างตื่นตา เขารวยขนาดนี้เชียวหรือ รถจอดหน้าบ้านหลังใหญ่มีผู้หญิงหลายคนลงมาต้อนรับ
“น้องเบล ลงมา” พี่นุชลงจากรถ ผมก็ลงด้วยสิ แต่เธอกลับลากแขนน้องเบลออกจากมือผม “เรากลับขึ้นรถไป พี่เขยเขาจะพาไปบ้านพักของเรา”
“เอ๋??” ทำไมต้องแยกกันด้วย มือแข็งๆดึงผมกลับไปที่รถ “ทำไมต้องแยกอยู่คนล่ะที่ด้วยครับ ผมกับน้องเบลอยู่ด้วยกันได้”
“อยู่ด้วยกันมันยุ่งยาก น้องเรากำลังเป็นสาวแล้วนะแยกกันอยู่ตอนนี้ล่ะดีแล้ว” คุณเทวัญเขาดันให้ผมไปนั่งข้างคนขับ ผมมองพี่นุชพูดอะไรบางอย่างกับผู้หญิงพวกนั้นให้พาน้องเบลเข้าไปในบ้าน ส่วนเธอกลับมาขึ้นรถอีกครั้ง
“พี่นุช...พี่จะกลับไปดูพ่อแม่อีกครั้งใช่ไหม”
“ใช่” เธอว่าเสียงกระด้าง แล้วไม่ยอมพูดอะไรอีก ในรถเงียบจนน่าอึดอัด ผมมองสองข้างทางที่เป็นสวนผลไม้ มีคนงานกำลังทำงานอยู่ปะปาย ในที่สุดรถก็มาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง
ดูจากระยะห่างแล้ว มันไกลจากตึกใหญ่ออกโข ผมจะไปหาน้องเบลคงต้องมีจักรยานไม่ก็มอเตอร์ไซด์คันถึงจะไหว บ้านที่มาถึงนี้เป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดี่ยวหลังคาสีฟ้าโดดเด่นรอบด้านปลูกต้นมะม่วงเว้นระยะห่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
“มานี่” เทวัญดึงแขนผมเข้าไปข้างใน อากับกิริยาเขาน่ากลัวเหมือนกำลังทำกับคนใช้หรือศัตรูมากกว่าจะเป็นญาติกัน ผมกลัวและได้แต่มองพี่นุชที่ตามเข้ามา พวกเขาพาผมมาห้องสี่เหลี่ยมพื้นปูพรมอย่างดี ผนังปุนวมคล้ายห้องซ้อมดนตรี แว่บแรกที่เห็นก็รู้เลยว่ากันเสียงได้ สิ่งที่แปลกคือมีเสาเหล็กติดตั้งบนพื้นยกสูงเหมือนฟอร์ไว้ขึ้นไปร้องเพลง หันไปอีกด้านก็มีเตียงใหญ่ กับห้องน้ำ ห้องแต่งตัว อย่าบอกนะว่านี่เป็นห้องผม
“จะเอายังไง” เทวัญเขาถามอะไรแปลกๆออกมา
“ขอฉันก่อน” ชายหนุ่มทำหน้าไม่ชอบใจ “เถอะน่า...ครั้งเดียว แล้วฉันจะไม่ยุ่งอีกเลย...ตลอดไป”
“ตามใจ อย่าหนักมือก็แล้วกัน” เขาว่าแล้วเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวปิดประตูเสีย ผมหันไปมองพี่นุช
เพี้ยะ!!! ฝ่ามือบางตบเข้ามาเต็มแรง ผมถึงกับผงะหน้าชาดิก อะไรกันนี่?? ผมมองเธอตาโต
“นี่เป็นสิ่งที่ฉันอยากทำกับแกมาตลอด ไอ้ตาล”
“พี่นุช โอ้ยยย..” ผมร้องลั่น เธอกางเล็บเข้ามาจิกผมกระชากลงมาแรงจนต้องคุกเข่าลงกับพื้น เธอตบผมไม่นับทั้งที่หน้า ที่หัว และหลัง
“เพราะแก!!! เพราะแก พ่อถึงเกลียดฉัน เพราะแก!!!”
“อย่า....พอ...พี่นุช” ผมปัดป้องตัวเองเต็มที่ สุดท้ายก็โผเข้ากอดขาเธอไว้ “พี่นุช...พ่อไม่ได้เกลียดพี่นะ พ่อไม่เคยเกลียดพี่เลย”
เพี้ยะ!!! เธอตบเข้าที่กกหูผมจนอื้ออึงไปหมด ก่อนสะบัดขาออกมากระทืบเข้าที่ท้องผมซ้ำๆ จุกจนของเก่าเกือบละลักออกมา
“กล้าพูดได้นะแก....แล้วที่พ่อด่าฉัน ตบฉัน ส่งฉันไปโรงเรียนประจำล่ะ นี่เหรอไม่ได้เกลียด ทั้งหมดเป็นเพราะเขาหลงแก ไอ้ลูกอัปรีย์ ทั้งแก ทั้งแม่แกนั้นแหละที่ทำให้พ่อลืมแม่ของฉัน ลืมกระทั่งลูกในไส้ของตัวเอง อย่างฉัน!!!”
“พอแล้ว...พอ” ผมร้องลั่น เธอตีผมอย่างบ้าคลั่ง มันทำให้ผมกลัว แล้วเจ็บไปหมด ทำไมเธอต้องระบายอารมณ์ใส่ผมด้วย ทั้งที่ผมไม่ได้เป็นสาเหตุของปัญหานี้เลย
“พอแล้ว” เทวัญเขาออกมาในชุดเปลือยท่อนบน กางเกงแสดสีดำในมือถือบางอย่างมาด้วย พี่นุชร้องเห้อะออกมาคำหนึ่งก่อนจิกหัวผมแรง
“รู้อะไรไหม สามีของฉันคนนี้น่ะเป็นลูกผู้ดี ตระกูลเขาใหญ่โตมากนะ เสียแต่ว่า....เขาชอบผู้ชายและเป็นพวกเซ็กส์ซาดิสม์น่ะสิ ตอนอยู่นิวยอร์คเกิดเรื่องฉาวโฉ่ขึ้นมา ทางบ้านก็บังคับให้เขาแต่งงานปิดเรื่อง ฉันเลยอาสาแต่งงานบังหน้าให้ แลกกับการที่เขาออกเงินช่วยเหลือครอบครัวเราไง ฮะฮะ....คิดดูสิ พ่อจะได้หมอดีๆดูแลสุขภาพ แม่ของแกก็จะอยู่อย่างสบาย น้องเบลที่น่ารักของแกก็จะได้เรียนสูงๆ”
ผมมองหน้าพวกเขาสองคนไปมา นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย พี่นุชจับหน้าผมให้หันมามองตรงๆ “และเพื่อเป็นการขอบคุณ ฉันก็เลยยกแกให้เขาเป็นการตอบแทน”
“พี่นุช”
เธอลุกเดินไปที่ประตู ผมตะเกียกตะกายจะหนีออกไปจากที่นี่ด้วย เทวัญคว้าแขนผมเหวี่ยงกลับไปที่เตียง ก่อนตามมานั่งคล่อมทับตัว แล้วฉีกเสื้อผมออกเป็นชิ้นๆ
“อย่า!! พี่นุช....พี่นุช” ผมเรียกร้องให้ช่วย แต่สิ่งที่เห็นกลับกลายเป็นว่าเธอหยิบกล้องวีดีโอออกมาติดบนขาตั้ง เล็งในมุมดีๆ
“ทำตัวดีๆหน่อย แกน่ะแบกความหวังของครอบครัวอยู่นะ ถ้าอาละวาดมากๆเกิดแทรี่เขาเปลี่ยนใจหันไปหาน้องเบลแทนล่ะก็ จะหาว่าฉันไม่เตือน”
ผมหยุดตัวแข็งเป็นหินทันที นี่น้องเบลเป็นตัวประกันไปแล้วหรือ ผมกำลังฝันร้ายหรืออยู่ในโลกเสมือนจริงกันแน่ ทำไมพี่สาวผมถึงทำแบบนี้ได้ลงคอ
“ตามสบายนะ หวังว่าคงจะสนุก” เธอกดปุ่มเริ่มถ่ายแล้วออกไปจากห้อง ผมรู้สึกคลื่นเหียนอยากอาเจียน แต่อาเจียนไม่ออก ผมหันมามองคนที่นั่งคล่อมผมอยู่
“อย่า....ได้โปรด อย่าทำผม”
เทวัญลดตัวลงมาจับหน้าผมหันแก้มให้ เขาสูดกลิ่นที่ข้างหูไล่ลงมาถึงซอกคอ “ฮ่า.....กลิ่นอย่างที่ฉันคิดเลย...รู้ไหมว่าตั้งแต่ฉันเห็นรูปของเราแล้ว ฉันแทบคลั่ง...ฉันอยากสัมผัสเนื้อหนังของเธอ อยากทำให้มันแดงห้อเลือดด้วยมือของฉันมากแค่ไหน”
“อย่า!!” ผมร้องลั่นตอนเขากระชากกางเกงออกจากปลายเท้า เขาจับผมพลิกคว่ำแล้วพาดแส้ในมือลงมาใส่แผ่นหลังแบบไม่ยั้ง
เพี้ยะ!! เพี้ยะ! เพี้ยะ! เสียงแส้กระทบกับตัวผมดังไม่หยุด เจ็บ.....เจ็บแสบเหลือเกิน ผมกลัว แต่ท่ามกลางความหวาดกลัวนั้นผมกลับรู้สึกเสียวแปลกๆขึ้นมา อาวุธผมตั้งลำสู้ทั้งที่ไม่ได้มีอารมณ์สักนิด ผมเป็นอะไรไปเนี่ย?? ผมพยายามตะกายหนี เขาจับข้อเท้าไว้มือหนึ่ง อีกมือก็ตีตลอดจากหลังลงมาที่สะโพก โดยเฉพาะที่ก้น เขาลงแส้หนักทีเดียว โอ้ย....เจ็บ แล้วสะใจอย่างบอกไม่ถูก ต้นขาผมรู้สึกแข็งขึ้นมา
“พอแล้ว...พอทีเถอะ” ผมสะอื้นอยากให้ทุกอย่างมันหยุดเสียที ตอนนี้ตัวผมร้อน เจ็บปวดไปหมด เทวัญคล่อมลงมาเอาลิ้นเลียแผลให้ แต่มันทำให้เจ็บแสบยิ่งกว่าโดนทิงเจอร์ซะอีก
“อะ โอ้ยยย...พะ...พอแล้ว โอ้ยยย...ผมเจ็บ อะ...อ่า....”
“อย่างนี้สิ เสียงของเธอมันเร้าอารมณ์ดีจริง” เขาเลียลงมาเร็วๆพอมาถึงสะโพกเขาก็แหวกแก้มก้นออก กว่าจะรู้ตัวว่าเขาจะทำอะไร แส้ที่ใช้เฆี่ยนผมก็แทงเข้ามาพรวด..
“อ้า!!!!!!” เจ็บ...มันเจ็บเจียนตายในเวลานั้น ผมรู้สึกได้การฉีกขาดและเลือดที่ไหลออกมา มันคว้านแส้ในมือไปมาก่อนกระชากออกแรงๆ ผมไม่รู้ว่าร้องออกไปยังไง แต่รู้ว่ามันสะใจกับเสียงของผม สองมือมันแหวกกันผมออก แล้วเลียเลือดของผมทั้งหมด รวมถึงบาดแผลที่อยู่ภายในด้วย
“อึ่ก....อะ...ฮ่า....อ่า.....อ่า” ผมร้องตามความรู้สึกที่กำลังดิ้นพล่านข้างใน ลิ้นของมันชอนไชรูผมอย่างไม่รังเกียจเลยว่าจะเป็นรูระบายของเสีย มันทำเหมือนกำลังเล็มเลียของอร่อยอยู่ มันทำให้ผมเสียวซ่าน ผมไม่เจ็บอีกแล้ว
“มานี่..” มันจิกหันผมให้คลานตามมา ผมถึงรู้ว่ามันหยิบเอาที่หนีบกระดาษมาหนีบหัวนมผม เจ็บมากในนาทีแรกแต่ต่อมามันก็ไม่เจ็บแล้ว แค่ตึงๆพอโดนนิ้วดีดใส่ก็รู้สึกแปล้บๆได้อารมณ์ดี และสิ่งที่มันหยิบอันต่อไปคือนมข้นหวานครับ
เขาเทมันลงอาวุธที่ตั้งฉากกับพื้นซะทั่วยังกะไอติมแท่งราดนมข้น ผมรู้เลยว่าเขาจะให้ทำยังไงต่อไป
“กินมันซะ” เขายืนเท้าเอวตรงหน้าผม เจ้าสิ่งนั้นจ่อมาถึงริมฝีปาก ผมจะบอกว่าไม่ได้ยังไงต้องอ้าปากตามคำสั่ง ลิ้นผมลิ้มรสหวานที่แทรกเข้ามาจนสุด หวานฉ่ำแล้วอร่อยอย่างบอกไม่ถูก ผมไล้ลิ้นไปทั่วชิมรสชาติให้หนำใจ พลางถอนปากไปจนสุดขบเม้นที่หัวแล้วดูดเล่นลงมาตามความยาว
“อืมมมม...ดีมาก” เขาช้อนหน้าผมขึ้น “เธอเป็นนักเรียนที่หัวไวมาก ฉันชอบ”
เขาว่าแล้วก็จูบผมหนักหน่วง เรียกได้ว่าบดขยี้ปากผมซะเจ่อ ถึงตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่า ผมเป็นใคร มาจากไหน มาทำอะไรที่นี่ ผมรู้อย่างเดียวว่าสัมผัสนี้ให้ผมได้พบกับโลกใบใหม่ มันฉีกตัวตนเก่าๆออกไปอย่างสิ้นเชิง
เราจูบกันจนเมื่อยลิ้น เทวัญเขานั่งไข้วห้างที่เก้าอี้นวมให้ผมเลียรองเท้าหนังของเขา ถ้าผมเลียได้ถูกใจเขาก็จะให้ผมได้เลียนมข้นบนอาวุธเขาอีก
“อูววววว....ดี......วิเศษ อ่า....น้ำตาล เธอยอดเยี่ยมมาก ดีอย่างที่ฉันคิดจริงๆครั้งแรกที่เห็นรูปของเธอ ฉันก็รู้ทันทีว่าหลังดวงตาเศร้าๆของเธอนั้น ปรารถนาอะไรกันแน่ เธอเป็นแค่ลูกหมาตัวน้อยๆที่อ้างว้างเศร้าและเหงา สิ่งที่เธอต้องการจริงๆในชีวิตคือเจ้านายอย่างฉันไง อ่า.....แรงๆอีก ฉันรู้เลยว่าเราเกิดมาเพื่อคู่กันจริงๆ”
เทวัญทั้งขยุ้มทั้งจิกหัวผมอย่างสะใจ ก่อนดึงผมขึ้นให้โก้งโค้งเท้าแขนกับเก้าอี้หนัง เขาอยู่ข้างหลังเสียบแทงผมอย่างแรง
“อ้า............อ้า!!!! อ้า...” ผมร้องเสียงหลง ยังไม่พอเขาเฆี่ยนหลังผมไปตอนจ้วงแทงผมไม่นับ ในหูนั้นอื้อไปหมดตลอดเวลาที่ถูกกระหน่ำเข้ามาไม่ยั้ง ทั้งเจ็บ ทั้งเสียวแปล้บ ยิ่งถูกตี ก็ยิ่งมีความสุข
“อ้าๆๆๆ ตรงนั้น....แรงๆครับ”
“ดี....ต้องอย่างนี้สิ ฮะฮะฮะ” เขาหัวเราะชอบใจ แล้วจับมือผมดึงไปข้างหลังให้ตัวแอ่นขึ้น ให้ปั้นท้ายรับเขาได้เต็มที่ อาวุธเขาเข้าออกในตัวผมเร็วและแรง เสียงร่างกายเรากระทบกันนั้นช่างไพเราะถึงใจจริงๆ
ผมลำลักความสุขออกมามากมาย ขานั้นอ่อนล้าจนต้องนอนกระแตกับพื้น แต่นั้นยังไม่หนำใจ เขาลากผมไปแขวนในห้องน้ำแล้วตีผมท่ามกลางสายน้ำพร่างพรม เราเสพสมอีกหลายเกมจนผมไม่มีน้ำออกเลย
ตลอดเวลาอย่างไม่รู้วัน รู้คืน เขาข่มขืนผมนับครั้งไม่ถ้วน ชั่วโมงหนึ่งเขาทำไปถึง 10 กว่าครั้งแล้วเว้นชั่วโมงให้ผมได้พัก หรือจะเว้นยาวๆก็ช่วงที่เขาออกไปทำธุระข้างนอก ผมก็จะถูกล่ามโซ่ที่คอเป็นสุนัขที่ต้องรอเจ้าของ เขาทำให้ผมซึมซับทุกท่า ทุกลีลาทุกความรู้สึกให้เข้าไปในเส้นเลือด จนสามัญสำนึกผมไม่มี
ผมจะตื่นเมื่อเขาให้ตื่น ผมจะนอนเมื่อเขาให้นอน ผมจะทำทุกอย่างที่เขาสั่ง และแน่นอนว่าเขาจะทำให้ผมลืมโลกใบนี้ไปเมื่อเป็นของเขา
“ฮ่า...ฮ่า!!! โอ้วววววววว ซี้ดดดดดดด ฮ่า” เทวัญระบายความสุขออกมาในช่องทางของผม มันชุ่มฉ่ำทะลักออกมาข้างนอก เขายิ้มกว้างและจูบผมอย่างอ่อนหวาน
“เยี่ยมมากเลย น้ำตาล ฉันคิดว่าเธอพร้อมแล้ว”
“ครับ??” ผมกระพริบตาปริบ
“ฉันจะพาเพื่อนมาสนุกด้วย 2-3 คน รับรองเลยว่าพวกเขาจะทำให้เธอสำลักความสุขเลยล่ะ”
“ครับ” ผมไม่พูดอะไรแค่ยิ้มที่มุมปาก ใจไม่คิดเรื่องใดๆทั้งนั้นนอกจากความสุขที่กำลังจะมาถึง ขาผมถูกแยกออกจากกัน ร่างสูงเข้ามาแทรกตรงกลางแล้วช่องทางผมก็ถูกเบิกกว้างอีกครั้งก่อนถูกกระทบกระแทกอย่างรุนแรงจนช่องทางนั้นชุ่มโชกด้วยอารมณ์ ความรู้สึกที่ข้นเหนียว
อา.....
Tne End
(ติดตามตอนต่อไป)
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1352065 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก