กับดักรัก หลุมที่ 7I'm not a smart man but I know what love is.
ฉันไม่ใช่คนฉลาด แต่ฉันรู้ว่าความรักคืออะไร….พระอาทิตย์ยามเย็นในเมืองกรุงนั้นถูกบดบังด้วยตึกสูงที่พ่อค้าแม่ขายนายทุนทั้งหลายสร้างขึ้นเพื่อขยายกิจการอำนาจของตน สิ่งปลูกสร้างเหล่านี้ต่างบดบังทัศนียภาพอันสวยงามของธรรมชาติไว้เสียจนน่าใจหายแต่สำหรับผู้ชายสองคนที่กำลังปั่นจักรยานวนไปวนมาอยู่ในสวนสาธารณะนั้น ไม่สนใจไอ้สิ่งก่อสร้างนั้นเท่าไร คนหนึ่งขับ อีกคนซ้อนท้าย เสียงพูดคุยหยอกล้อกันไปมาระหว่างคนทั้งสอง ต่างเรียกรอยยิ้มของผู้ที่พบเห็นอยู่ไม่น้อย
หลังจากที่แยกย้ายกันที่ร้านไอศกรีมโบราณแล้ว คนหล่อเขาก็พาผมเดินดูรอบโรงเรียนอีกรอบ เพราะวันนี้ผมเอากล้องคู่ใจมาด้วย มันก็เลยพาเดินถ่ายรูปรอบๆโรงเรียน หามุมสวยๆถ่ายเก็บไว้เป็นภาพแห่งความทรงจำ ที่นักเรียนชั้นม.6 คนหนึ่งจะทำได้ แต่ถ้าเมื่อไรมันเผลอผมก็กดชัดเตอร์เก็บภาพมันไว้เหมือนกัน
ภาพซีกหน้าด้านข้างของมัน ที่กำลังมองไปยังจุดใดจุดหนึ่ง สายตาเหม่อลอยหาจุดโฟกัสไม่ได้ว่าเจ้าตัวนั้นกำลังมองสิ่งใดอยู่ แต่ก็มองได้ไม่นาน เพราะสายตาคมสวยคู่นั้นก็ตวัดกลับมามองที่ผมเหมือนเดิม จริงซินะที่มันเคยไว้ว่า ไม่ว่ามันจะมองคนโน้นคนนี้ สิ่งโน้นสิ่งนี้ แต่สุดท้าย มันก็มาหยุดอยู่ที่ผม
เอากระเป๋านักเรียน และอุปกรณ์การเรียนมาเก็บเรียบร้อย คนทั้งคู่ก็ชวนกันปั่นจักรยานสีชมพูหวานเล่นรอบหมู่บ้าน หนึ่งคันกับคนสองคน คนตัวสูงนั้นไม่เกี่ยงงอนที่จะปั่นให้คนตัวเล็กนั่ง ขนมขบเคี้ยวและน้ำผลไม้ถูกนำมาใส่ไว้ในกระเช้าหน้ารถ จักรยานคันนี้แม่ยีนต์ของยูนิต ซื้อไว้ให้แม่บ้านปั่นไปหน้าปากซอยเพื่อซื้อของใช้ในบ้าน รวมไปถึงกับข้าว
“แน่ใจนะว่าจะให้ยูเป็นนายแบบ” เสียงนุ่มที่ถามออกมานั้นเต็มไปด้วยเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจและค่อนข้างกังวล ใบหน้าหล่อคมคายกึ่งบึ่งกึ่งยิ้ม เพราะคนด้านหลังที่นั่งซ้อนท้ายมานั้น กำลังลูบเอวสอบเขาไปมา เพราะต้องการออดอ้อน
“เออน่า มึงออกจะหล่อกลัวไร ถ่ายแปปเดียวเอง” คนที่อาสานั่งซ้อนท้าย เอ่ยปลอบด้วยวาจาที่ไม่ค่อยอ่อนหวานเท่าไร นั่นเป็นเพราะกับยูนิตนั้นถึงแม้ถ้อยคำมันจะไม่หวานหรืออ่อนนุ่มที่อย่างที่คนรักเขาพูดกัน แต่พวกเขาสองคนต่างรับรู้กันดีว่า คำพูดหรือจะเท่า “การกระทำ”
“แล้วทำไมหมีไม่ให้ยูถ่าย แล้วหมีเป็นนายแบบล่ะ ยูก็ถ่ายรูปเก่งเหมือนกันนะ”
ไอ้คนที่มีความสามารถล้นเหลือเก่งไปทุกด้าน ทั้งด้านกีฬา วิชาการ ยกเว้นเรื่องเดียวที่ยูนิตมันพ่ายแพ้ นั่นก็คือการที่ต้องมาทำหน้าเก๊กขรึมอยู่หน้าเลนส์นั่นเอง แล้วเรื่องที่มันถ่ายรูปเก่งนั้นผมก็ไม่เถียงเพราะมันก็มีฝีมือเหมือนกัน เพราะผมกับมันเล่นกล้องพร้อมๆกัน
“ยูนิต ..........อายใคร อายกูหรืออายกล้อง” มือผมที่โอบเอวมันไว้เพิ่มแรงกอดกระชับให้มากกว่าเดิม อยากจะถ่ายโอนความกล้าและความมั่นใจให้มันเหลือเกิน มันก็ละมือจากแฮนด์จักรยานมากุมทับมือผมอีกที
“อายทั้งสองอย่างนั่นแหละครับ”
“ไม่ต้องอายหรอกน่า ทีตอนมึงทำเรื่องด้านๆ มึงยังไม่อาย ตอนนั้นคนเยอะกว่านี้อีก มึงยังเฉย นี่มันมีแค่มึงกับกูไม่ต้องอาย ...อายทำไมคนเยอะแยะ ฮ่า”
“หมีไม่ได้มาเป็นยู หมีไม่รู้หรอก”
“แล้วตอนที่มึงให้กูไปเป็นแบบที่ทุ่งหญ้า กับเขาใหญ่ล่ะ กูอายไหมยูนิต” ผมชะโงกหน้าออกไปดูมัน ก็อย่างที่คิดนั่นแหละครับ ไอ้หล่อมันเบะปากยื่นออกมา คิ้วก็ขมวด ปากก็ขมุบขมิบพูดเบาๆ สงสัยกลัวผมได้ยิน
นั่นมีงอน แถมได้กวนตีนอีกต่างหาก กวนไม่กวนมันก็แกล้งบังคับจักรยานให้เป๋ซ้ายเป๋ขวานั่นแหละครับ คนขับมันไม่รู้หรอกว่าคนซ้อนมันหวาดเซียวแค่ไหน กำลังจะยกมือขึ้นไปตบหัวแล้วนะ แต่ก็เกรงใจไม่ใช่อะไรหรอกครับ แม่บอกว่าผู้ชายเขาถือเรื่องหัวๆ ถึงจะเป็นเมียก็ไปเล่นหัวผัวไม่ได้ เพราะมันเหมือนกับว่า เขาไม่น่ากิ่งเกรงให้เราเชื่อถืออีกแล้ว
ก็ถูกของแม่นะ ผมก็ไม่ชอบให้ใครมาเล่นหัว มีอยู่ไม่ถึง 10 คน ถ้านอกนั่นล่ะก็ ผมสวนหมัดซ้ายกลับทันที แต่ไอ้ยูมันก็ไม่ถือหรอกครับ มันบอกว่าตีได้ไม่เป็นไร เพราะยังไงเราก็เหมือนกับคนๆเดียวกันไปแล้ว มันมามุกกอล์ฟ ไมค์ เป็นประจำครับ
“อย่าให้ถึงทีของยูนะ.....คืนนี้หมีไม่รอดเหมือนกัน หึหึ”
“อะไรนะ เมื่อกี้มึงพูดไร กูไม่ได้ยิน”
“ครับๆ เมื่อกี้ยูบอกว่า ไปจอดรถถ่ายนก ตรงโน้นไหม” มันชี้มือไปทางบึงดอกบัวหลวงที่อยู่ข้างหน้า มีนกอยู่จริงๆนะเว้ย อย่างนี้ซิ ค่อยน่าถ่ายหน่อย เอาไปทำโปสการ์ดฝากขายในร้านกิ๊ฟช็อฟได้สบายๆ
ตอนไปถ่ายรูปที่เขาใหญ่ ขอบอกว่าสนุกมาก ด้วยความที่ไอ้ยูมันไม่ค่อยได้ออกต่างจังหวัดบ่อยมันเลยไม่รู้ว่า การไปเที่ยวป่าเที่ยวเขาต้องใส่ชุดอะไรไป เพราะอยู่ในเมืองมันก็แต่งตามปรกติของวัยรุ่นทั่วไปนั่นแหละครับ แต่สำหรับสังคมในต่างจังหวัดนั้น มองการแต่งตัวของวัยรุ่นกรุงเทพเป็นตัวประหลาด มันก็ไม่ได้ใส่อะไรไปมากก็แค่ เสื้อกล้ามสีขาว ทับด้วยแจ๊คเก็ตเนื้อดีของแท้ ตามด้วยเดฟพอดีตัวคาดเข็มขลัดสุดแนว ร้องเท้าหนัง สวมแว่นตาดำ สวมหมวกแก๊ปของผม เรียกว่าหล่อขั้นเทพครับ ถ้าเอามันไปออกงานวัดผมว่าได้หลายบาทเลยนะ ฮ่าๆ
ส่วนผมน่ะเหรอ เขาเรียกว่าแต่งตามท้องถิ่นครับ ใส่กางเกงขาก๊วยแนวๆ เสื้อกล้ามทับด้วยเสื้อเชิ้ตลายตาราง แว่นกันแดดสีน้ำตาล ใส่หมวกปีกบาน เรียกว่าอินจัดเลยล่ะ
“ยูนิต จูงรถไปก่อนนะ เดี๋ยวจะถ่ายแถวนี้นิดหน่อยน่ะ” มันพยักหน้า แต่ไม่ทำตามครับ เพราะมันจูงช้าๆ แล้วเดินเคียงไปกับผม เลยเลยลดความเร็วของฝีเท้าลง เพื่อให้มันออกไปเดินอยู่ด้านหน้า
ถนนในสวนสาธารณะตอนเย็นมีผู้คนที่ทยอยกันมาออกกำลังกายปะปราย ท้องฟ้าทาสีแดงอมส้ม ต้นไม้ใบไม้ชูกิ่งก้านล้อกับแสงแดดรำไรของยามเย็น จิ้งหรีดเรไรต่างพากันร้องเพลงขับขานบ่งบอกสัญญาณให้รู้ว่า อีกไม่นานดวงจันทร์เจ้าเอ๋ยจะมาแทนที่พระอาทิตย์อันแรงกล้า
ยูนิตมันไม่รู้ซักนิดว่ามันผม กำลังกดชัตเตอร์รัวถ่ายรูปมันจากด้านหลัง แค่ด้านหลังก็พอครับ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับรูปแนวอาร์ต ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ผิวขาว เรือนผมสีดำแซมน้ำตาล เดินจูงพาหนะคันสีชมพูไปตามทางอย่างช้าๆ แค่ได้มองมันก็อบอุ่นไปถึงหัวใจแล้ว
“นกมันไปหมดแล้วล่ะหมี สงสัยบินกลับรัง” นายแบบจำเป็นหันหลังมาบอกผม รอยยิ้มหวานนั่นมีผมผู้เดียวที่จะได้รับ ดวงตาคมกล้าแววหวานเมื่อมันหันมาสบกับดวงตากลมโตของผม สบจังหวะพอดีที่ผมตั้งกล่องโฟกัสใบหน้ามันรอยู่แล้ว
แชะ ~ !!!!!
“แอบถ่ายเหรอครับ ต้องคิดค่าตัวเพิ่มนะเนี่ย” มันจอดรถจักรยานไว้ข้างทางแล้วเดินกลับมาหาผม มาถึงตัวผม ยูนิตมันก็จูงมือให้เดินลงไปยังสนามหญ้าด้านข้าง
“กูให้เพิ่มอีก 5 บาทเลยอ่ะ ทุ่มสุดตัวแล้ว” ไอ้คนที่มีค่าตัว 5 บาทก็หัวเราะออกมาอย่างถูกใจที่ผมไปตีตัวได้แค่ 5 บาท
“โห ค่าตัวยูแค่ 5 บาทเองเหรอ เยอะไปหรือเปล่า ยูยกให้หมีฟรีๆแบบไม่คิดตังค์เลย จะเอาไปเป็นแบบที่ไหนก็ยอมแล้วครับ”
โหหหหหห!!!!!!!!!!!! มาหยอดอะไรกูตอนนี้ เดี๋ยวไอ้ก๋อย ( ชื่อกล้อง DSLR ) ลูกหลังก็ตกจากมือพอดี ไม่ได้เอาคล้องคอครับ กลัวคอเคล็ด น้ำหนักไอ้ก๋อยไม่ใช่น้อยๆ
“หึหึ ทีได้หยอดกูอย่างนี้ล่ะหน้าชื่นมีความสุข พอจะให้อยู่หน้าเลนส์เสือกกลัว นี่มึงแกล้งป่ะว่ะ”
มันไม่ตอบ แต่จูงมือผมอีกข้างที่ว่างไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่มีเก้าอี้เหล็กดัดวางอยู่ใต้ร่มไม้ ให้ความรู้สึกเหงาๆ แล้วก็หวานๆดีครับ ยูนิตมันเดินไปนั่งโดยที่ผมไม่ต้องบอก รูปอาร์ตถ่ายยังไงก็ได้ครับ แต่ขอให้รูปมันออกมาสวยก็พอ ไม่เห็นหน้า เห็นแต่ขาแค่นี้มันเวิร์คแล้ว
มันไม่มองกล้องซักรูปเลยครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ..........
“ยู...ทำไมไม่มองกล้อง” เดินเข้าไปหามัน มันก็ชูไม้ชูมือมึงมือผมไปจับแล้วก็ดึงให้ไปนั่งข้างๆ
“ถ้ามองกล้อง ยูรู้สึกว่าเหมือนมันได้สบตากับหมี.......ก็เลยอาย”
“อายจริงป่ะ หรือว่าแกล้ง”
คนหล่อหันขวับมาทันทีแล้ว ก้มลงมาหอมแก้มผมดังฟอด! ดังจริงๆนะครับ ก็แม่งสูดซะแก้มผมเกือบหลุดติดจมูกมันไปด้วย
“เรื่องอายนี่ต้องแกล้งด้วยเหรอครับ หึหึ” หลังจากที่พยายามยกผมให้ไปนั่งเกยตักมันไม่สำเร็จมันก็ละความพยายามแล้วนั่งจับมือกับผมแทน
“เอากล้องมาครับ ยูอยากถ่ายรูปหมี” ยื่นให้ทันทีทันใด เพราะผมชอบแสดงออกทางท่าทางในการแอคอยู่แล้ว
“หึหึ หน้าหมียั่วนะเมื่อกี้”
“มึงนั่นแหละประสาท กูทำอย่างโน้นอย่างนี้ก็หาว่ายั่ว ไอ้หื่น โรคจิต วิปริต ละโมบ”
“โหๆ ดูด่าผัวตัวเองดิ เสียหายหลายแสนนะเนี่ย” ใช่ว่าคนหล่อเขานั่งพูดอย่างเดียว ระหว่าง ที่ผมกับมันนั่งคุยกันนั้นยูนิตมันก็เล็งกล้องมาที่ผมอยู่เป็นระยะ ขี้เกียจโพสท่าโน้นนี่เลยอยู่เฉยๆแทน คนมันจะดูดีก็อย่างนี่แหละครับ ถ่ายท่าไหนก็ออกมาเพอร์เฟคทั้งนั้น ฮ่าๆ
“อยากถ่ายรูปคู่เก็บไว้เป็นคอลเล็กชั่นจังเลยครับ แต่ไม่มีใครถ่ายให้”
มันก็คิดเหมือนผมเลยนะ อยากถ่ายไว้เหมือนกัน เพราะทุกปีพวกผมจะออกต่างจังหวัดประจำ แต่ไปกันสองคน ก็เลยไม่ค่อยมีรูปคู่ที่สวยๆเท่าไร จะมีก็แต่คนใดคนหนึ่งจับกล้อง รูปก็สวยดีแหละครับ แต่บางครั้งองค์ประกอบด้านทัศนียภาพก็สำคัญเหมือนกันนะ
“ไว้หา Location ได้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกูให้พี่ถ่ายให้”
“พี่ไหน ลูกพี่ลูกน้องเหรอครับ เฮียกรกับเฮียมอสไม่เล่นกล้องไม่ใช่เหรอ” แหมๆ สงสัยเชียวนะมึง จะหัวเราะก็ไม่ได้ ก็แม่งทำหน้าโหดใส่ซะงั้น ที่สำคัญสมมุติฐานมันเกือบถูกครับ เพราะเฮียๆทั้งสองของผม ไม่มีใครเล่นกล้องพวกนี้ครับ แค่ดิจิตอลก็เกือบเอาไม่รอดแล้ว เฮียกรนี่อ่านแต่หนังสือ ตำราแพทย์ แล้วก็เรื่องรถ นอกจากนี้แล้วปิดรับหมดทุกอย่าง เชื่อป่ะ ว่าพี่ผมไม่รู้จัก facebook hi5 ส่วนพี่มอสหนุ่มสังคมจัด เรื่องเทคแคร์สาวๆ ก็ที่หนึ่ง เรียนก็ไม่แพ้กัน แต่!!!!!!!! แต่ความรู้เรื่องไอทีเป็นศูนย์ โทรศัพท์มือถือถ้าผมไม่ออกปากให้เปลี่ยนใหม่ ปัจจุบันผมว่าก็ยังใช้จอขาวดำนั่นแหละครับ ก๊ากกกกก!!!! แต่พี่ผมหล่อ หึหึ
“ไม่ใช่อ่ะ เพื่อนเฮียมอส เขาเรียนด้านนี้มาพอดี เก่งด้วยนะมึง”
“เขาชื่ออะไรครับ แล้วไปรู้จักกันตอนไหน ทำไมหมีไม่บอกยูบ้าง หึ งอน!!!”
เอ๊า!!!!!!!!!!!! พูดเองงอนเอง มีด้วยเว๊ยๆ เลยคว้ากล้องมาถ่ายตอนที่มันเบะปากไม่สบอารมณ์มาเก็บไว้ ไอ้ขี้งอน แม่ง กูยังไม่มันอธิบายอะไรเลย เสือกพูดเอง แล้วก็งอนเอง บ้า!!!
ก่อนเล่า ผมก็ดึงมือมันลุกขึ้น แล้วออกเดินไปยังโซนของเล่นเด็กใกล้ๆ ยูนิตมันทำขาแข็ง แขนแข็งทันทีครับ
“เดินไปเล่าไปก็ได้ มึงก็ คิดมากไปได้ แก่เร็วนะมึง” คนหล่อพยักหน้าแล้วก็ยอมเดินตามแรงจูงผมออกมา
“ชื่อพี่เกี๊ยะ เรียนศิลป์ถ่ายภาพ เพื่อนสนิทเฮียมอสเลย รู้จักกันนานแล้ว..เดี๋ยวๆ อย่ามางอนมั่วซั่ว ฟังให้จบก่อนดิ ที่รู้จักกันนาน ก็เฮียมอสพาพี่เกี๊ยะมาบ้านประจำอ่ะ กูก็รู้จักดิ”
“มาบ่อยเหรอครับ แล้วทำไมถึงมาบ่อยขนาดนั้นล่ะ”
นั่นซิ มึงคิดเหมือนกูเลย มาอย่างบ่อย พอถึงวันหยุดเมื่อไรเฮียมอสหนีบพี่เกี๊ยะมาบ้านประจำ ผมก็ว่าแปลกๆ ถามเฮียกรก็ไม่รู้ รู้อย่างเดียว BMW Z4 กำลังเข้าตีตลาดประเทศไทย และเฮียกำลังสอนพิเศษเก็บเงินซื้ออยู่ เหอะ!! แต่ละคน
บางครั้งนะบางครั้ง ย้ำ!!! ว่าบางครั้งที่ผมก็คิดไปว่า พี่เกี๊ยะกับเฮียมอสเป็นแฟนกัน แต่ถ้าเป็นแฟนกัน เฮียมอสหม้อสาวไปทำไม แต่ช่างมันเถอะ มันไม่ใช่เรื่องของเรา ( เฝ้าแต่แลมอง ) ฮ่าๆ
“ก็เขาเป็นเพื่อนกัน” ผมก้มลงถ่ายรูปกลีบดอกคูณอย่างตั้งใจ แม่ผมชอบดอกไม้ครับ ยิ่งได้ผมที่ขยันถ่ายรูปดอกไม้ ต้นไม้ไปให้แล้ว คุณนายก็เอาไปอัดใส่กรอบแขวนทั่วบ้านเลยครับ นี่ก็เป็นอีกข้อว่าทำไมผมถึงชอบถ่ายรูป
“ไม่ใช่ว่าเขามาทุกครั้ง เพื่อมาตีสนิทหมีหรือเปล่า”
“มึงดูหนังช่องหลายสีมากป่ะวะ คิดอะไรเป็นตุเป็นตะ บ้าแล้ว!! คิดไปได้”
“อ่ะ...ก็ไม่แน่ หมีๆ ไม่ต้องเลย ไม่ต้อง!! ถ่ายปลาไม่ใช่ให้เอาเท้าลงไปจุ่มน้ำอย่างนั้น” เหี้ยแม่งตาไว ขนาดผมเนียนถอดแตะแล้วแกล้งเดินไปถ่ายรูปบัวใกล้ๆสระแล้วนะยังเห็นอีกเว้ย
ตอนนี้พวกผมวนกลับมาที่เดิมแล้วครับ เมื่อกี้ที่ว่าจะไปสนามเด็กเล่นนั้น เห็นหนุ่มสาวหลายคู่นั่ง งัด แงะ แคะ แกะ กันอยู่ ก็หมดซึ่งอารมณ์ทางศิลป์ หันเหเรือกลับมาทางบ่อบัวทันที พลบค่ำอย่างนี้หลายคู่ครับ กลับบ้านดีกว่า แสงหมด ความสวยงามของรูปก็หมด แต่ก่อนกลับ ขอซักนิดก็แล้วกัน น้ำจ้า ใสดีนะ ให้พี่หมีเล่นหน่อยเร้ว ก๊ากกกกกกกก
“เออน่า ไม่เปียกหรอกน่ะ แค่จุ่มๆเอง” มาเล่นประจำครับ เลยรู้ว่าตรงไหนลึก ตรงไหนตื้น
“เอากล้องมานี่เลย เดี๋ยวก็พังกันพอดี”
“โห ห่วงแต่กล้อง แม่งไม่ห่วงคน”
“อ่ะ งอนมั่วล่ะครับ แล้วเมื่อกี้ใครมันดื้อลงไปครับ”
เออเว้ย ก็จริงของมัน ก็ผมนี่แหละที่ดื้อไปเอง หันไปส่งกล้องให้มันแล้วก็ลุยน้ำลงไปเรื่อยๆ และเรื่อยๆ จนเสียงดุของไอ้ยูเริ่มเข้มและแข็ง
“พอๆ ขึ้นมาได้แล้วครับ น้ำจะถึงกางเกงอยู่แล้ว”
“..........................” ไม่ตอบครับ กำลังขะมักเขม้น ในการดื้อลงไปให้ลึกกว่านี้ ผมเลยดึงขากางเกงขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำมันเปียกถึง และปรากฏว่า
“จะขึ้นไม่ขึ้น ถ้ายูลงไปตามเองอย่ามาร้องนะครับ”
ไอ้หมีหันหลังขวับแล้วก้าวขึ้นฝั่งด้วยความเร็วแสง ฮ่าๆ เรากลัวนะครับ เหี้ยยูมันพูดแล้วทำจริง
มักส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เมื่อก้มลงไปเห็นขากางเกงผมเปียก เอ๊ะๆ เปียกได้ไงว่ะ เมื่อกี้กูว่ากูยกสูงแล้วนะ
“ดื้อจนได้ ไหนบอกว่าจะเลิกดื้อไงครับ” มันแตะบ่าผมให้ออกเดินไปยังจักรยานที่จอดอยู่ข้างทาง ไอ้ก๋อยลูกผมก็คล้องคอไอ้ยูเรียบร้อยแล้ว
“กลับบ้านลาวววววววววววว รักรออยู่” เมื่อขึ้นมานั่งอยู่บนจักรยานสีแว๋วเรียบร้อยแล้ว ผมก็ยกมือกอดเอวไอ้ยูแล้วแหกปากร้องเพลงทันที ก๊ากกกกกกกกกๆ อารมณ์แนวๆ Full house เลยอ่ะ นางซ้อนท้ายพระเอกแล้วเอียงหน้าซบลงแผ่น แล้วหลับ
แต่.................................
แต่ไอ้หมีไม่หลับครับ ไอ้หมีแหกปากร้องเพลงดีกว่า จะอายไปทำไม อายแล้วได้อะไร เพราะฉะนั้น ด้านแล้วฮาดีกว่าครับ
“กลับบ้านยูต่างหาก ไม่ได้กลับบ้านลาว”
“นั่นๆ มีเล่นมุกเว้ย งั้นเอาใหม่ อะแฮ่มๆ”
“กลับบ้านไอ้ยู แล้วนอนห้องอื่น เพื่อสวัสดิการ ของหมูเฮา กรู๊!!!!!!!!!” คิดซะว่าสิ่งที่ผมร้องเมื่อกี้คือเพลง เราต้องใส่ทำนอง และคำร้องลงไปด้วย เพื่อความสมจริง(อะไรจริง)
“ฮ่าๆ น่าสงสารน้องหมีน้อย ที่วันนี้ก็ต้องเล่นยิงประตู 4 ครั้ง ฮ่าๆ”
“โหหหหหหหหหหหหห มึงล้อเล่นป่ะ หรือไม่ก็มันเป็นมุกใช่มะเมื่อกี้อ่ะ” แม่ง 4 รอบ กูว่าพรุ่งนี้เป็นศพชัวร์ แม่ง พรุ่งนี้วันศุกร์แล้วนะ ต้องไปช่วยเพื่อนๆทำงานประเพณีให้เสร็จ เพราะงานใหญ่มันมีวันเสาร์
“ไม่ครับ ยูพูดจริง ไม่ได้ล้อเล่น หึหึ”
“กูจะกลับบ้านนนนนนนนนนนนนน พากูไปส่งบ้านเดี๋ยวนี้” ไอ้หมีดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนจักรยานครับ แต่ก็ดิ้นไม่แรงหรอกครับ กลัวล้ม เดี๋ยวไม่หล่อ
“ได้กลับแน่ครับ แต่อาทิตย์หน้าค่อยครับ”
“ห๊ะ!!!!!!!!!! อะไรนะ อาทิตย์หน้าอะไร พรุ่งนี้กูก็กลับแล้ว” ใช่ป่ะ ก็วันนี้นอนเสร็จ พรุ่งนี้ก็ตื่นไปเรียนแล้วก็เลยกลับบ้านไง อะไรของมึง มั่ววววววววว
“วันจันทร์ค่อยกลับครับ วันเสาร์ อาทิตย์หมีนอนนี่แหละ เดี๋ยวเฮียก็มาหา”
“มึงใช่ไหมวางแผน”
“ไม่ได้วางครับ ก็แค่ไปบอกแม่ยายว่า อยากนอนกอดเมีย แม่ยายก็เลยอนุญาตครับ!!!!!!!!!”
V
V
V
V
V
V
ฮั่นแน่ หวังอะไรกานอยู่!!!! ก๊ากกกกกกกกกกกกกกๆ คนแต่งรู้ทันคนอ่าน ฮ่าๆ
กด + ให้เราซิคะ แล้วคุณจะสมหวัง ฮิ้ววววววววๆ[/color]
หัวข้อ: [ เรื่องสั้น ] ♥ Fall In Love' แล้วคุณจะหลงรักผม ตอน สมรภูมิ P.30 {18/พฤษภาคม/56} (อ่าน 237952 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก