Fall in Love แล้วคุณจะหลงรักผม
กับดัก หลุมที่ 10
I've never care what tomorrow come
I've care just only today that I have you
วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรไม่สำคัญ ขอแค่รู้ว่าวันนี้ยังมีเธอ
...
“เกี่ยวเถอะนะแม่เกี่ยว ชะชะ นะเกี่ยวเถอะนะแม่เกี่ยววว” มนุษย์ผู้ไม่สงสารเพื่อนนามว่า ฟอส กำลังแหกปากร้องเพลงรุ่นแม่มันยังเป็นสาว เอ๊ะ หรือว่ายาย งั้นช่างมัน แต่ที่แน่ๆ คือตอนนี้มันสร้างความรำคาญให้ผมไปประมาณ 20 ล้านปีแสง อีกทั้งยังใช้เวลาในการโคจรรอบดวงอาทิตย์เป็นเวลา 365.26 วัน เอ๊ะๆ มันนอกเรื่องนี่หว่า เริ่มไปตั้งแต่ต้นเรื่องแหละ ก๊ากกๆ
“มึงไปเกี่ยวที่บ้านมึงไป อย่าลืมเอาเคียวเกี่ยวหมาในปากมึงออกด้วย แม่งคนกำลังคิดเลข” ไปตามนั้นครับ ผมซึ่งเป็นนักเรียน ม.ปลาย อย่างน้อยมันก็ต้องมีการบ้านมานั่งทำให้ปวดหัวเป็นว่าเล่น ใช่ไหมล่ะ และชีวิตประจำวันของเรามันก็หนีไม่พ้น “เลข” เกลียดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่เคยเกลียดอะไรเท่าตัวเลขมาก่อนเลย
“โหๆ ดูมึงคิด ถ้ามึงใช้หัวสมองมึงล้วนๆ กูจะไม่ว่า นี่แม่งกดเครื่องคิดเลขยังกับสแคสแผ่น ทำเอากูแทบจะเต้นตามจังหวะมึงแล้ว” เหี้ยฟอสยังไม่หยุดใส่ร้ายผมครับ ตำรวจมีของคู่กายคือปืน ไอ้ยูมีอาวุธคู่กายคือความหล่อ ไอ้ฟอสมีอาวุธคู่กายคือปากหมา ไอ้กรรมีอาวุธคู่กายคือปากไว แล้วผม ไอ้หมีมีอาวุธคู่กายคือ “เครื่องคิดเลข” ก๊ากกกกกๆ ไม่มีอะไรที่จะพรากเราสองคนจากกัน ร่างเราสองคนเป็นอวตาลของกันและกันไปแล้ว กรู๊ๆๆ
“เลิกเห่าได้ยังพวกมึงสองตัวอ่ะ กูรำคาญ แม่งไม่มีสมาธิในการนอน” ทันทีทันใดครับ ผมพุ่งเป้าไปหาไอ้กรรที่นอนอยู่ข้างตีนด้วยความเร็วปีแสง จับหน้ามันให้มั่นแล้วตีหัวมันอย่างไม่ปราณี นี่กูถือว่าอ่อนให้แล้วนะ
“โอ๊ย โอ๊ย พี่เบนชลาทิศ !!!!!!! กูเจ็บครับคุณเพื่อน โอ๊ยยยยยยยยยยย” ร้องเป็นเพลงไปซิมึง ฮ่าๆ ไม่พอใจเราไม่ปล่อย
“ไม่ทำอะไรแล้วมึงยังเอาหมาในปากมาเห่าให้คนอื่นอีก” เป็นที่พอใจ แล้วผมก็ปล่อยหัวไอ้กรร มันมองค้อนอย่างกวนตีน เลยยกตีนขู่ไปหนึ่งดอก นั่นแหละมันถึงยอมแล้วก็นอนต่อไป แล้วมึงจะลุกขึ้นมาหาฟอสซิลทำไมว่ะ
คือตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงครับ เรียนคณิตในคาบ 4 คาบสุดท้ายของภาคเช้า อาจารย์นก คนงาม ทรามวัย ไม่มีแฟน ด่าเก่ง ขี้บ่น ก็ให้ใบงานเป็นกลุ่มมาทำครับ อาจารย์คงกลัวว่าพวกผมจะพักเที่ยงแล้วมีความสุขเกินไป ก็เลยหางานมาเบรคเอาไว้ และขอบอกว่าได้ผลทุกทีครับ เพราะพวกผมต้องหัวหมุนทำกันให้เสร็จ กำหนดส่งมันก่อนคาบบ่ายคาบแรกไง โอ้วววววว มนุษย์น่ารักๆ เริ่มท้อกับชีวิต
“แฟนจ๋าฉันมาแล้วจ้ะ อยู่นี่แล้วน่ะ เขยิบมาใกล้ๆ ตะละล้า แฟนจ๋าฉันเป็นเนื้อคู่ รักจริงไม่อู้ โอ้แม่ยอดชู้ กรู๊ๆ เชิ้บๆ” คือไม่ต้องสงสัยว่านี่คือเสียงใคร มนุษย์หน้าไหนมันทั้งกล้าร้องกล้าเต้น อย่างนี้ ด้านได้อายอดอย่างนี้ มีคนเดียวครับ ไอ้หมีไง ก๊ากกกกกกกก กดไปกดมา คำตอบก็ออก งานก็เสร็จ ลุกเต้นแม่งเลย เอ๊าๆ เซิ้งงงงง
“ก๊ากกกกกกกกกกกก ๆ เหี้ยหมีเสร็จแล้วเหรอว่ะ โหยยยยยยย เพื่อนกูเกง ไหนๆเอาไปเหลี่ยมทองก่อนแล้วค่อยเอาไปส่ง” พ่อมึงซิเหลี่ยมทอง ของกูต้องกรอบเพชร 7 ชั่วโคตร เริ่มไม่ใช่แหละ ก็คนมันดีใจ อ่ะ ฮู้ๆ
“ไอ้กรร วิ่งไปเร็วมึง ไปส่งตอนนี้แหละ เจ๊เห็นกลุ่มเราเป็นกลุ่มแรก ต้องซึ้งจนตดออกแน่ๆ ไปโล้ดด” ไอ้กรรรับคำสั่งอย่างแข็งขันแล้วมันก็วิ่ง สี่คูณร้อยอย่างแรง แซงหอยทาก ไปยังอาคาร 1 ที่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทั้งหลายสิงสถิตอยู่นั้นครับ โต๊ะอาจารย์นกอยู่นั่นน่ะครับ ท่านเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครอง
สงสัยไหม ทำไมพระเอกหาย ไม่ได้หายไปไหนครับ เพราะมันอยู่ในใจเราทุกคนเสมอไป ( ก๊ากกกกกกกกกก) มันไปทำงาน เขาประชุมเกี่ยวกับ งานกีฬากระชับมิตรอะไรซักอย่างนี่แหละ กับโรงเรียนข้างๆ ประมาณว่าสร้างเสริมความสามัคคีให้ตีกันน้อยลง แต่เด็กสิรินธารฯ ซะอย่าง บอกซ้ายพวกผมมุดลงดินอยู่แล้วครับ ฮ่าๆ
“มึงๆ เล่นบิงโกกันเหอะ ไหนก็ไม่ได้แดกข้าวแล้ว” ไอ้ฟอสความคิดดีมาก แต่ หมู่เฮามีกันอยู่ 3 หน่อ อีกหนึ่งหน่อไปส่งงาน ตอนนี้ก็เหลือ 2 หล่อ ให้เล่นกัน 2 คนเนี่ยนะ ผมว่าแดกหูกันเองยังสนุกกว่า
“น้องๆครับ สนใจมาเล่นการพนันเล็กๆน้อยๆกับพี่ไหมครับ พี่ว่าน่ารักๆอย่างน้องนี่ ต้องดวงขึ้นแน่นอนครับ” เยาวชนอย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่าง เพราะมันดี เอ๊ย ไม่ดี เอ๊ย ถูกแล้ว ( เริ่มเหนื่อยกับตัวเอง ) ไอ้ฟอสมันลุกไปถามโต๊ะ น้อง ม.5 ข้างๆ สมาชิกเยอะครับโต๊ะนั้น นี่ถ้าได้แต่ละตาก็ ซื้อบ้านพร้อมที่หนึ่งแถมหนี้สิน ได้อย่างสบายๆเลยครับ ( ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก )
“จัดไปครับพี่” น้องๆทั้งหลายไม่ปฏิเสธเลยครับ ไอ้ฟอสก็งัดอาวุธออกมาทันที เอาแผ่นตัวเลขแจกจ่ายให้กับน้องๆ ใครชอบเลขไหนก็เลือกเอาได้เต็มที่ เลือกเสร็จแล้วบอกพี่ เดี๋ยวพี่โทรไปซื้อหวยกับแม่พี่ให้ แม่พี่เป็นเอเย่นรายใหญ่ประจำจังหวัดเลยนะ ตำรวจไม่เคยจับได้ เพราะน้องชายตัวเองจับพี่สาวไม่ลง ( ยิ่งกว่าฮา )
ไอ้ฟอสเอาเบอร์ 2 ผมเอาเบอร์ 12 คือสองเบอร์นี่มีเปอร์เซ็นต์บิงเร็ว กว่าเบอร์อื่นๆครับ อีกอย่างพวกผมก็เล่นจนจำเลขในแผ่นกระดาษได้ซะยิ่งกว่าสูตรแคลคูลัสอีก ( หน้าดิพหลัง+หลังดิฟหน้า ) อีกสูตร ( ล่างดิพบน-บนดิพล่าง ส่วนล่างกำลังสอง ) จดเร็วๆ เดี๋ยวมันเลือน
“18 26 อก 35 ชอบมะ ชอบมะ” นั่นปะไร คนขานเลขก็กวนตีนเหลือเกิน ไอ้ผมก็อุตส่าห์ดีใจ เพราะในแผ่นกระดาษมันดี แต่ไอ้ดำ ( ม.5 ) มันเสือกร้องเป็นเพลงซะงั้น เดี๋ยวก็ได้ตบ ม.5 แล้วส่งมันกลับปัตตานี้
“รูปร่าง หน้าตาอย่างนี้ ถามหน่อยเถอะพี ชอบมะ ชอบมะ ฮื้ยยยยยยยยย ไอ้เหี้ย กวนตีนขานดีๆไปเลยนะมึง เดี๋ยวกูตาตาหลุบ” ไอ้ฟอสร้องต่อแล้ว แล้วก็ด่าต่อครับ ก๊ากกกกก นี่ผมอยู่ในคณะตลกหรือเปล่าเนี่ย
“เอาดีๆ เร็วๆ ว่องๆ กูอยากได้ตังค์”
“เสียตังค์ซิไม่ว่า...เฮ้ยไอ้น้องทั้งหลาย ตาละ 5 นะโว้ย ใครเอแบงค์มาฝาดหัวกูตบ ไปแลกเป็นเหรียญซะ” ผมต้องดักทางเอาไว้ คือ เพื่อนๆในห้องมันก็เล่น บางคนหัวหมอบอกว่าไม่มีเหรียญ ติดไว้ก่อนได้ไหม เมื่อก่อนก็ได้ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้แล้ว เพราะถ้าใครติดหนีกลางวง “บิงโก” ดอกเบี้ยชั่วโมงละ 10 ครับพี่น้อง
แล้วไอ้ดำก็เริ่มกลับมาประกาศอีกครั้ง โคตรลุ้นอ่ะ ผมเหลืออีกหนึ่งมุมก็จะบิงแล้ว เหลือเลข 10 ครับ เพราะมันยังไม่ออก แม่งทำไมออกยากออกเย็นจริงๆ เล่นเกือบ 8 คน บิงทั้งวงก็ 40 กว่าบาท ก๊ากกกกกกกกก บ้านพร้อมหนี้สิน อยู่ใกล้ๆแล้วครับ ฮ่าๆ
“12”
“กูลบออก 2ได้ไหมวะ แม่ง นานเกินไปล่ะ”
“พี่ครับใจเย็นๆ ของอย่างนี้มันต้องถึงครับ” เล่นเอามองไปที่ไอ้ดำอย่าง งงๆ อะไรถึงวะ
“ก็เงินถึงไงพี่ คนไหนอยากบิงก็ยัดผมใต้โต๊ะ 500 รับรองได้เกิดชัวร์”
“มึงซิจะไปเกิดใหม่ ๆ เลิกหอน ประกาศต่อไป เร็วๆ เดี๋ยวอารจารย์ฝ่ายปกครองมาเห็นก็โดนยึดหรอกมึง” ไอ้ฟอสพูดถูก แต่ไม่เป็นไร พวกผมมันมึนขั้นเทพ อาจารย์ยึดไป เราก็ไปหาซื้อใหม่ ถ้ายึดไปแล้วเอาไปทิ้งถังขยะ ก็ตามไปคุ้ยขยะก็จบ
“ทำอะไรกัน!!!!!!!!!!!!”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” วงแตก แต่ไม่ลุก แตกเฉพาะเสียงเท่านั้นครับ ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอด บอกให้พวกผมเอาตัววางแล้วก็แผ่นกระดาษซุกเข้าไปในเสื้อนักเรียนครับ
“อ้าววววววววววว ไอ้กรร ไอ้เวร เล่นไม่รู้เรื่องเดี๋ยวก็เป็นโรควูบไม่รู้ตัวหรอกมึง แล้วแม่ง เมื่อกี้กูเกือบบิงแล้ว กระดานกูพังหมด เพราะมึงเลยไอ้เหี้ยยยยยยยยย ชดใช้มา”
“อ่ะ” มันยื่นแซนวิซกับน้ำส้มมาให้ บวกกับรอยยิ้มกวนตีนๆอย่างนี้ รู้ได้แน่นอนว่า ใครฝากให้มันมา
“มันไปซื้อตอนไหน”
“เมื่อกี้ เจอกูในสหกรณ์ มันเข้าไปซื้อฟิวเจอร์บอร์ด เลยถามกูว่ามึงกินข้าวยัง พอกูตอบไม่กิน ก็หยิบโน่นหยิบนี่ใส่ถุงจ่ายเงิน แล้วก็เอามายัดมือกู” ไอ้กรรชูถุงขนมปัง พวกเบเกอร์รี่ขึ้นให้ดู ก็กระจ่างครับ สงสัยงานหนัก เลยบินมาหาผมไม่ได้
“เฮ้ยยยยยยยย อย่าเพิ่งมาแดกตอนนี้ เล่นก่อนๆ” แล้ววิญญาณหาเงินก็เข้าร่างอีกครั้ง คราวนี้ไม่พลาดครับ เบอร์ 12 นำโชค นำชัยให้ผมแท้ๆ บิง 5 ตารวด 200 กว่าบาท เข้ามานอนเล่นในกระเป๋ากางเกงผมแล้ว โหๆ ผมน่าจะเอาดีด้านนี้นะ ฮ่าๆ
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ................ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“เดี๋ยวตานี้กูไม่เล่นนะมึง เลิกล่ะ”
“โหยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้เวร ได้เงินแล้วชิ่ง แน่จริงอย่าเลิกดิวะ” ไอ้ฟอสเริ่มกลายเป็นหมาบ้าไปแล้วครับๆ นั่นไงๆ น้ำลายฟูมปากแล้วมึง โทรเรียก 1150 มาด่วน( เอามาทำไม) สั่งสิตเลอร์ให้มันกินไง กินสุกี้เผื่อจะดีขึ้น ( โอยยยยยยยยย มั่วร้านแล้วมึง )
“ใช่ๆ พี่หมีเล่นบิงคนเดียว มาเล่นต่อเลย พวกผมจะเอาเงินผมคืน”
“หึหึ อยากเป็นโรควูบกะทันหันไหมว่ะครับ ไอ้น้องงงงง” เด็ก ม.5 ส่ายหน้าทันที ก็บอกแล้ว คนน่ารักใช่ว่าจะโหดไม่เป็น
“กินยังที่ซื้อไปให้” ผมลุกออกมารับโทรศัพท์น่ะครับ คือรู้ไงว่าใครโทรมา ตอนแรกว่าจะไม่รับแล้วนะ แต่อดสงสารมันไม่ได้ เหอะๆ เหอะๆ
“กำลังจะกิน แล้วมึงล่ะกินยัง”
“ยังครับ แล้วหมีทำไมไม่กิน ไหนว่างานส่งแล้ว” สงสัยไอ้กรรมันบอก
“เมื่อกี้เล่นบิงโกอ่ะ ก็เลยไม่ได้กิน แต่ตอนนี้กำลังแกะ แล้วก็กำลังจะแดก อ้ามมมมมมมมมมมมมมมมมมมม” คำใหญ่ไปครับพี่น้อง
“แค่กกกกกกกกกๆๆ” ติดคอไปตามระเบียบ
“แล้วจะกินคำใหญ่ทำไมล่ะครับ ก็รู้ว่าตัวเองไม่ชอบเคี้ยวอะไรนานๆ รีบกินน้ำดิหมี ซื้อไปให้แล้ว” มาเป็นชุด นอนสต๊อป ไม่มีหยุด แต่ก็ไม่สวนกลับ เพราะตอนนี้แฮมมันติดคอโพ้มมมมมมมมม น้ำอยู่ไหน มาหาพี่ด่วน แอ๊กๆ
“ ................................” ผมเงียบเพราะต้องใช้เวลาในการดูดน้ำครับ
“หายแล้วใช่ไหม ถ้าไม่หายยูจะไปหาดูอาการถึงที่เลยนะ”
“เฮ้ยยยยยยยยยย หายแล้วครับที่รัก กูหายไปจากโลกนี้แล้วววววว มึงทำงานไปเถอะ เดี๋ยวก็เข้าเรียนแล้ว”
“หึหึ ก็ดี กินให้หมดนะ จะได้ไม่ปวดท้องหิวข้าวตอนบ่าย” ไอ้ยูมันรู้ดีครับ คือตอนเที่ยงผมไม่หิวข้าว แต่อาการมันออกตอนบ่ายอ่ะ ขอบอกว่าเรียนไม่รู้เรื่อง ตาลาย ท้องร้อง แบบเห็นกองหนังสือเป็นจานข้าวอ่ะ คิดดูว่ามันหนักขนาดไหน
“ให้กูกินหมดนี่เนี่ยนะ โหหหหหห ตายพอดี” ผมกินเก่งก็จริง แต่กับพวกเบเกอรี่นี่ผมไม่ถนัดนะ ผมถนัดปูปลาร้า ตำสั่ว ตำไทยไข่เค็ม หมี่กรอบ น้ำตก เย็นตาโฟ แค็บหมู บะหมี่เกี๊ยว เสียมากกว่า ขนมปังเนยๆอย่างนี้ก็กินได้ แต่ก็ไม่ปาก เพราะมันเลี่ยน
“ไม่ตายหรอกครับ ในถุงก็มี เค้กบัตเตอร์ เค้กมะม่วง ครัวซอง แซนวิชแฮม กับทูน่า พายไก่ เลย์สองถุง เบนโต๊ะ 1 ทาโร่ 1นมเปรี้ยวสอง น้ำส้มหนึ่ง” แม่เจ้า ไอ้ยูบอกได้เป๊ะทุกอย่างเลยครับ คือมันไล่ไปเรื่อยๆ ผมก็เช็คตามไปเรื่อยๆ ครบทุกอย่างครับ เพอร์เฟคอ่ะ ผัวดีอย่างนี้หาได้ที่ไหน ว่านแห ลากอวนกี่ปีถึงจะเจอ ก๊ากกกกกกกกกกก
“เอาไว้กินตอนเปลี่ยนคาบแล้วกัน แล้วก็เก็บไว้กินกับมึงตอนเย็น”
“วันนี้มีประชุมตอนเย็นอีกนะครับ แต่ยูจะไปรับหมีที่ห้องเหมือนเดิมนะครับ” วันนี้วันจันทร์ คาบสุดท้ายเรียน ฟิสิกส์ กับเฮียเสริม ที่ตึก 2
“ครับๆมาเถอะครับที่รัก ไม่ได้เห็นหน้าเพียงครึ่งวัน ทำไมชีวิตถึงมืดหม่นอย่างนี้ กลับมาฉายแสงให้หัวใจอีกนะครับ”
“อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แค่กกกกกกกกกกกกๆ” มีแบคอยู่ด้านหลังซะงั้น ก็พวกเล่นบิงโกนั่นแหละครับ นี่พวกมึงสอดรู้สอดเห็นเหรอวะ
“ฮ่าๆ เดี๋ยวตอนเย็นได้ฉายจนไหม้แน่ครับ”
“อะไรไหม้ หน้ามึงอ่ะเหรอ ก๊ากกกกกกกกกกก”
“หัวเราะไปเถอะครับ ถ้าเจอกันตอนเย็นเอาให้เก่งเหมือนตอนนี้นะครับ”
“กูเก่งมาตั้งนานแล้ว มึงไม่รู้เหรอ”
“ถ้าเก่งจริง วันนี้ on top นะครับ”
“ไอ้ยู ไอ้เหี้ยยยยยยยยย มึงแม่ง คุยอยู่เรื่องนี้อยู่ดีๆ มึงลากขึ้นเตียงซะงั้น ไอ้หื่นนนนนนน” สันดารด้านนี้ไม่เคยหาย เอาน้ำมนตร์ 7 วันมาสาดใส่มัน ก็ไม่หาย มันซึมลึกเข้าหัวสมองส่วนหลังทะลุไฮโพทารามัส ออสโมซิสเข้า เมลันดาออฟลองกาตา ไปแล้ว
“นั่นไง หมีพูดนำก่อนทำไม ลากขึ้นเตียงน่ะไม่ทำอยู่แล้วครับ เพราะหมีน่ะอุ้มทีเดียวก็เสร็จแล้ว” โหหหหห มึงพูดซะกูเห็นภาพเลย
“หึหึ วันนี้มึงไปส่งกูที่บ้านครับ จำไม่ได้เหรอ ก๊ากกกกกกกกกก อดว่ะแม่ง” โหหหห ไม่เคยหัวเราะแล้วมีความสุขเท่านี้มาก่อนเลยครับ เทพีวีนัสลอยมาข้างผมแล้วววววววววว ก๊ากกกก เทพีคนงามโรยดอกไม้ใหญ่เลยครับ ฮ่าๆ อะเลิดๆ
“งั้นก็แสดงความเสียใจด้วยนะครับ เพราะวันนี้ยูจะไปนอนบ้านหมี” อ้าววววววววววว เทพีเปลี่ยนด้านแล้วครับ ทำไมหล่อนลอยมุดโทรศัพท์ผมไปล่ะ จิตใจรวนเรคบไม่ได้
“ไรวะ บ้านมึงก็มี ทำไมไม่นอน”
“จะนอนบ้านเมียนี่ผิดตรงไหนครับ กฎหมายข้อไหนบอกว่าผัวห้ามนอนกับเมีย”
ไอ้หมีมาเจอมุกนี้ก็ “จอด” เหมือนกันครับ
*******************************************************************************
อีกตอนที่ผ่านพ้นไป เฮ้อๆ ปวดหลังอย่างแรง นั่งหลังขดหลังแข็ง ฮ่าๆ
ตอนนี้ใช้นามปากกาแล้วนะคะ พี่ๆที่เขียนนิยายบอกว่า เราสมควรมีนามปากกาได้แล้ว มันจะได้ติดตา ติดใจคนอ่าน
สกุณา แปลว่า นกค่ะ ที่เลือกใช้นามปากกานี้เพราะต้องการสื่อให้เห็นถึง ความเป็นอิสระ ไม่หยุดนิ่งอยู่กับพี่ พร้อมที่จะพัฒนานิยายให้คนอ่านได้ความสุข ในการอ่านมากยิ่งขึ้นไปอีกค่ะ
สั้นไปหน่อย แต่ไม่ว่ากันนะคะ
โดย สกุณา
หัวข้อ: [ เรื่องสั้น ] ♥ Fall In Love' แล้วคุณจะหลงรักผม ตอน สมรภูมิ P.30 {18/พฤษภาคม/56} (อ่าน 237958 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก