หัวข้อ: +++ Hiding love.....รักต้องแอ๊บ +++ บทส่งท้าย 13/1/56

[๛ナーリバス๛]

กว่า ปลิงมันจะรู้ว่า อย่าริอาจเกาะขากะเทย มันก็ ดับอนาถก่อนแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ

[snooppy]

ซันนี่สบายดีไหม? หายไปนานเลยอ่ะ

(คิดฮอดนะจ๊ะ)

[Tifa]

หากไม่ดูเป็นการรบกวน

สองเดือนผ่านไปหลังจากทริปทะเลหวานผ่านไป อาทิตย์กลับมาทำงานตามเดิม ความสัมพันธ์กับเจ้าเด็กธันก็ดูจะไปไม่ถึงไหน เพราะว่าเด็กหนุ่มต้องกลับมาทำงานเหมือนเช่นเคย
“แอร๊ยยยยย” ฉันร้องกรี้ดออกไมค์จนเพื่อนอีกสองคนต้องยกมือขึ้นปิดหู
“นี่  ใครสั่งใครสอนให้กรี๊ดใส่ไมค์ยะ” ดนัยแย่งไมค์โครโฟนไปจากฉันแล้วร้องเพลงต่ออย่างหน้าตาเฉย
“นี่อย่าเนียน เอาคืนมา เพลงนี้ของฉัน”
“อย่านะ”
“โอ้ย นังธรเอามานี่”
“เรื่อง!”

กว่าที่ฉันจะได้ร้องเพลงก็เหลือเวลาอีกเพียง 5 นาทีสุดท้าย ทำเอาเซ็งเหมือนกันนะคะ แอร๊ยยยยยยย
“อะว่ามา ทะเลาะอะไรกับเจ้าธันมันอีก” ปักษธรเมื่อสั่งเครื่องดื่มเป็นที่เรียบร้องก็เข้าเรื่องทันที
ดนัยนั่งจ้องตาแป๋ว แหม อยากรู้อยากเห็นจริงๆนะยะเรื่องผัวๆเมียๆนี่
“ก็ไม่มีอะไร ไม่ได้ทะเลาะ”
“แล้วแกจะกรี๊ด ใส่ทำไมยะ” ดนัยทำท่าผิดหวังที่อดเสพดราม่า ฉันค้อนเข้าให้ทีหนึ่ง
“แหม แก ก็เรื่องเดิมๆอะ เจ้าธันมันทำงานซะไม่เหลือเวลาเลย จะให้มันลาก็สงสาร เห็นว่าเดือนนี้น้องมันต้องใช้เงินเยอะเฮ้อ” ฉันเองก็จนปัญญาค่ะ แต่จะให้เห็นแก่ตัว ลากเจ้าธันไปโน่นไปนี่ก็ใช่ที มันก็ไม่ค่อยจะชอบเดินห้างสักเท่าไร ไหนจะเหนื่อยจากการทำงาน ควรจะหยุดพักอยู่ที่ห้องเสียมากกว่า
“ว้าย แกอย่าใช้งานน้องธันหนักไปนะยะ โถๆๆๆ น้องธันผู้น่าสงสาร นี่ถ้ามาเป็นแฟนชั้นแต่แรกก็สบายไปละ” นังดนัยแสร้งเอามือปาดน้ำตา บีบเสียงเป็นนางงามได้ตำแหน่ง ย่ะ หล่อนแสดงความเสียใจได้เนียนมาก
“แกก็เห็นใจมันหน่อย อีกสามปีน้องมันเรียนจบก็พอจะหายใจหายคอได้บ้าง”นังธรที่ดูมีสาระที่สุดในกลุ่มให้ข้อคิด ชั้นก็รู้ค่ะว่าแค่สามปีเอง
“อะไรนะ สามปี แบบนี้รูฉันไม่ตันไปเสียก่อนหรอยะ แอร๊ยยยยย”
“เบาๆสิแก” นังธรและดนัยรีบเอาน่องไก่ชิ้นใหญ่ยัดปากชั้นไว้
“แค่กๆ จะฆ่ากันหรือไง”
“อยากจะทำอยู่ แต่ไม่อยากเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ”
“แอร๊ยยยยยยย”

และในวันนั้นฉันก็ได้กินน่องไก่ทั้งหมด 10 ชิ้นพอดี

“ครับพี่ ลูกค้ากำลังมา เดี๋ยวผมไปทำงานก่อนนะ” เด็กหนุ่มวางสายอย่างเสียดาย เขากำลังสนุกกับการฟังเรื่องเล่าของรุ่นพี่ที่เล่าถึงเรื่องที่อาทิตย์และปักษธรไปเที่ยวกัน เขาบอกขอโทษรุ่นพี่ไปนับร้อยครั้งกับเรื่องเดิมๆ แต่อาทิตย์ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรเขามากมายเหมือนเมื่อก่อน แต่ธันเองก็รู้ว่าอาทิตย์เองก็อยากไปเที่ยวที่ต่างกับเขา อยากมีเวลาด้วยกันให้มากกว่านี้ คิดได้แค่นั้นเด็กหนุ่มก็หน้าขึ้นสีพลางหัวเราะให้ตัวเองที่คิดเข้าข้างตัวเองที่ว่าอาทิตย์ก็อยากใช้เวลาร่วมกับคนเห่ยๆอย่างเจ้าธัน
“เอาๆ มัวแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไปรับลูกค้าได้แล้ว” เจ้าของร้านโยนฝาโซดาใส่ปนหยอกล้อ ช่วงเดือนที่ผ่านมาอารมณ์เจ้าธันเหมือนจะคงที่มากขึ้น และนั่นก็ทำให้เขาดีใจไปกับเด็กหนุ่มที่อย่างน้อยชีวิตอันหนักอึ้งของมันก็ได้มีคนเข้ามาช่วยบรรเทา ถึงแม้อาทิตย์จะไม่ได้ช่วยเหลืออะไรมากมาย เพียงแค่กำลังใจที่ให้กันแค่นั้นก็มากเกินพอสำหรับเด็กหนุ่มที่จะก้าวเดินไป
“น้ำเปล่าเพิ่มอีกนะครับ”
เด็กหนุ่มทำงานอย่างขยันขันแข็ง เขาคิดเพียงอย่างเดียวคือการเก็บเงินให้ได้มากๆ อีกไม่นานน้องเพียงหนึ่งเดียวก็จะเรียนจบ นั่นคงทำให้เขาเองได้มีเงินเหลือ พอที่จะหาลู่ทางเอาเงินนั้นมาทำอะไรได้บ้าง ใจหนึ่งก็อยากจะเรียนเพิ่ม แต่อีกใจก็อยากจะเก็บไว้ลงทุนทำธุรกิจส่วนตัวสักอย่าง แต่นั่นก็คงอีกไกล
“ผมเติมให้นะครับ”
เด็กหนุ่มเดินไปมาจนรู้สึกเมื่อยเท้า รองเท้าคู่เก่าที่ใส่ก็ดูจะเริ่มทนไม่ไหว ปลายส้นกำลังปริตัวเตรียมแยกออก พื้นยางที่ถูกสีเสียจนเรียบไร้ดอกยาง กล้ามเนื้อน่องเกร็งจนรู้สึกตึงไปทั้งก้อน เนื่องจากต้องยืนมาทั้งเช้าและต่อด้วยต้องรีบวิ่งมาเข้างานที่ร้านกะดึกต่อ ทำให้เขารู้สึกล้าได้เช่นกัน
“พี่จ๋า โต๊ะ 15 คิดตังค์พี่”
ถึงกระนั้นเด็กหนุ่มยังคงยิ้ม ยิ้มเมื่อคิดถึงเด็กน้อยที่ตั้งใจเรียน เพื่อที่จะได้รีบจบการศึกษาและมาช่วยเขาทำงานหาเงิน ยิ้มให้กับพ่อแม่ที่ค่อยๆแก่ตัวลงอยู่ทุกวัน ยิ้มให้กับรุ่นพี่ที่เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับเขาอยู่เสมอ รุ่นพี่ที่ทำให้หัวใจของเขาทำหน้าที่ได้อย่าสมบูรณ์
“กลับก่อนนะพี่” เด็กหนุ่มสะพายกระเป๋าพาดบ่า ไหว้พี่ๆในร้านก่อนจะวิ่งแจ้นออกไป วันนี้เจ้าของร้านไม่ว่างที่จะไปส่ง เจ้าธันจึงต้องกลับห้องตามลำพัง แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาเด็กหนุ่มกระโจนขึ้นไอ้ยะ วินมอไซด์เจ้าประจำ เขามักจะใช้บริการบ่อยๆหากไม่มีใครไปส่ง จนได้ราคาพิเศษ

“ขอบใจโว้ย”
เจ้าธันบอกเพื่อนร่วมรุ่นก่อนจะเดินเข้าไปในตัวอาการ ลุงยามกล่าวทักทายตามเคย เขาเกาหัวเกรียนๆแก้อาการ เมื่อลุงยามแซวเรื่องเขากับอาทิตย์ เขาก้าวขึ้นบันไดไปจนกระทั่งถึงห้อง เด็กหนุ่มรวบรวมความกล้าเงื้อมือขึ้นแต่ก็ชะงักไว้

“พรุ่งนี้กลางวันว่างใช่ไหม คืนนี้มาหาที่ห้องก่อนนะ”
ข้อความสั้นๆ ถูกส่งมาตอนดึกขณะธันกำลังยุ่งกับการจัดของให้เข้าที่ทำเอาเด็กหนุ่มใจสั่น ถึงแม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ไปห้องของอาทิตย์ แต่นี่ก็ยับเป็นครั้งแรกที่อาทิตย์ออกปากชวนให้เขาไปหาในเวลากลางคืน คิดได้แค่นั้นเด็กหนุ่มก็ทำเก้าอี้หล่นลงมาจากโต๊ะเสียงดังทำเอาทุกคนเป็นห่วงเสียยกใหญ่

“เอาน่า กล้าๆหน่อยไอ้ธัน” เด็กหนุ่มบอกตัวเอง จะหาว่าเขาไม่ได้เรื่องก็ตามใจ เคยว่าให้เพื่อนว่าอ่อน พึ่งเข้าใจจริงๆก็วันนี้ว่ามันทำได้ยากแค่ไหน ตั้งแค่คบกันมา มากที่สุดยังเพียงแค่กอดกัน มากกว่านั้นเด็กหนุ่มได้แค่คิด อยากจะลองหอมแก้มดูแต่ก็เกรง
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เด็กหนุ่มรออีกครู่เดียวอาทิตย์ก็เปิดประตูมาเรียกให้เข้าไปพร้อมรอยยิ้ม
“นั่งก่อนๆ เหนื่อยไหม” อาทิตย์ดันเด็กหนุ่มนั่งลงบนเตียง ธันยิ้มตอบพยักหน้าให้
“เหนื่อยพี่ แต่ตอนนี้หายละ”
เพียงแค่ประโยคเดียว ทำเอาอาทิตย์หน้าแดงไปหมด รวมถึงคนพูดเองด้วยเช่นกันที่ตอนนี้ยกมือขึ้นมาลูบหัวตัวเองอีกครั้ง
“อะน้ำ” รุ่นพี่ยื่นแก้วน้ำที่บรรจุน้ำเย็นให้ รุ่นน้องขอบคุณและเอื้อมมือไปรับ แต่ก็จับทั้งมือรุ่นพี่และแก้วมาดื่มเสียอย่างนั้น ทำเอารุ่นพี่โวยวาย

“นอนพักที่นี่ก็ได้นะ”
“พี่ว่าไงนะ” เด็กหนุ่มเด้งตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อได้ยินอาทิตย์พูด
“ก็บอกว่าค้างที่นี่ก็ได้ไง” อาทิตย์หันหน้าไปทางผนังไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าพูดออกไป แต่ถ้าเขามัวจะรอเจ้าธันคงจะไม่มีอะไรคืบหน้าไปกว่านี้
“แต่ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
“ก็อาบนี่ล่ะ เสื้อก็ใช้ของพี่ก่อน”
“แต่”
“เออ ไม่นอนก็ไม่ต้องนอน กลับไปเลยไป”
“ครับๆ นอนครับ อาบน้ำก่อนๆ”
เด็กธันรีบวิ่งแจ้นถอดเสื้อผ้าออกจากตัว ด้วยความรีบจึงลืมไปว่าเขาถอดเสื้อต่อหน้าอาทิตย์เหลือเพียงกางเกงในยานๆเพียงดัวเดียวซึ่งก็ดูจะปิดอะไรๆ ไม่ค่อยจะมิดชิดเท่าไรนัก
“แอร๊ย ไปถอดในห้องน้ำสิ” อาทิตย์ดันเด็กหนุ่มเข้าห้องน้ำด้วยใจที่เต้นรัว ไม่นานเด็กหนุ่มก็ออกมาพร้อมกับกางเกงขาสั้นตัวเดียว ส่วนผ้าเช็ดตัวถูกจัดแจงเอาไปตากที่ราวอย่างเรียบร้อย
“ใส่เสื้อสิ” อาทิตย์ยื่นเสื้อให้ เป็นเสื้อกล้ามที่ขนาดใหญ่พอควร ธันรับมาสวมเข้าไป ได้อย่างพอดี
“นอนเถอะ” อาทิตย์ดับไปกลางห้องเหลือโคมไฟที่หัวเตียงที่พอส่องสว่างให้เห็น เด็กธันที่กำลังคว้าเอาหมอนมานอนตรงพื้น
“จะบ้าหรือไง มานอนข้างบน” อาทิตย์ดึงเอารุ่นน้องขี้เกรงใจมานอนข้างๆ แต่นั่นก็ทำให้รู้ว่าเขาคิดผิด ผิดตั้งแต่คิดจะทำตามคำแนะนำของดนัยและปักษธรแล้ว

ทั้งสองคนนอนชิดขอบเตียงคนละด้าน นอนเกร็งเหมือนกับท่อนไม้ไม่กล้าเคลื่อนไหว

จนสุดท้ายก็เป็นธันเองที่อดใจไม่ไหวเขาค่อยไล่มือไปกลางเตียง สัมผัสเข้ากับมือของรุ่นพี่ อาทิตย์ดูจกใจเล็กน้อยแต่ก็นิ่ง เจ้าธันพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าดูรุ่นพี่ เขาค่อยๆขยับตัวเข้าใจมากขึ้น ยิ่งใกล้เท่าไรหัวใจเขายิ่งเต้นแรงทวีขึ้นไปจนเกรงว่ามันจะหลุดออกมา
“ขอกอดหน่อยนะพี่”
อาทิตย์ไม่ตอบ แต่เด็กหนุ่มไม่สนใจอีกต่อไป กลิ่นสบู่อ่อนๆนั้นกระตุ้น ให้เขาโผเข้าไปกดจมูกลงบนซอกคอขาวแล้วสูดหายใจเข้าจนเต็มปอด อาทิตย์ตกใจแต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไร
ธันรวบตัวรุ่นพี่เข้าตัว แขนแกร่งทั้งสองยกย้ายได้อย่างง่ายดาย ในที่สุดอาทิตย์ก็ตกอยู่ในอ้อมกอดเด็กหนุ่ม เขาแนบจมูกลงแก้มเนียนอีกครั้ง
“ผมมีความสุขมากเลยพี่” วงแขนเด็กหนุ่มกระชับแน่น อาทิตย์ขยับตัวให้แนบชิดมากขึ้น จนรู้สึกถึงแรงเต้นที่หัวใจเด็กหนุ่ม
“เหมือนกันนั่นล่ะ”
เด็กหนุ่มหอมแก้มรุ่นพี่ซ้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ไม่ว่าอะไร ก็เริ่มที่จะมีความกล้า

“พี่ ผมขอจูบได้ไหม”

“เจ้าบ้า เรื่องแบบนี้ใครเขาขอกัน” อาทิตย์รู้สึกร้อนที่ใบหน้า
“งั้นแสดงว่าได้ใช่ไหมพี่”
“ไม่รู้ ไม่บอ…..”

ยังไม่ทันที่รุ่นพี่จะพูดจบ เด็กหนุ่มก็จัดการปิดปากอาทิตย์เสียจนหมดท่า ลมหายใจอุ่นๆ ริมฝีปากนุ่มๆ สิ่งเหล่านั้นเด็กหนุ่มสำรวจมันจนพอใจ
“ผมจูบใช้ได้ไหมพี่”
“ก็……งั้นๆ”
“งั้นขอฝึกอีกรอบ”

“เดี๋ยวก่อน” อาทิตย์ยันมือตรงอกห้ามไว้ รุ่นพี่มองซ้ายขวา มองด้านบนและข้างนอกห้อง
“พี่เป็นอะไร”
“ไม่มีอะไร” อาทิตย์ส่ายหน้า เขาอาจจะคิดมากไปเอง แต่ตั้งแต่เขาเกิดมา เวลาจะมีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้น (โดยเฉพาะเรื่องผู้ชาย) มันมักจะมีเรื่องเข้ามาแทรกทำเสียไปทุกครั้ง

แต่ครั้งนี้คงไม่มีอะไร


“มานี่สิพี่”

เด็กหนุ่มสวมกอด และบรรจงจูบอีกครั้ง นุ่มนวลและยาวนาน









แชะ



“เสียงอะไร”

“ดนัยทำไมแกไม่ปิดเสียงชัทเตอร์”


พวกแกมาแอบอยู่ใต้เตียงเมื่อไรยะ



“แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย”

[Tifa]

หะหะ จบเหอะเนอะ ขอบคุณทุกคนจริงๆนะคะที่ติดตามมาจนถึงวันนี้

เรื่องนี้เป็ยเรื่องที่ยาวที่สุดเเล้วก็ได้มั้งคะที่เขียนมา เเละใช้เวลาลงนานที่สุดด้วย (เพราะลงเดือนละตอน )

อยากจะบอกว่า มีความสุขทุกครั้งที่อ่านคอมเม้น มีความสุขที่ได้มอบเสียงหัวเราะ น้อยบ้างมากบ้างให้กับทุกคน

เรื่องนี้จะบอกว่ามาจากชีวิตจริงก็คงจะไม่ผิดนัก ตัวละครทั้งสองตัว ก็มาจากผู้เขียนเอง

(หน้าตาดีมีคนมาชอบเยอะเเบบปักษธร เเละ สดใสร่าเริงเเบบซันนี่)

ถึงเเม้ว่าตอนนี้นางเอกของเรื่องจะเปลี่ยนนามสกุลไปเเล้วเเต่คนเเต่งยังไม่ได้สักที

คงต้องให้ทุกคนช่วยหาให้หน่อยเเล้วละ คริๆ

นอกเรื่องเนอะ

สุดท้ายไม่มีอะไรจะให้นอกจากคำว่าขอบคุณ จริงๆค่ะ

ปล ฝากนิยายเรื่องต่อๆไปด้วยนะคะ

[mutyamania]

แอร๊ยยยยยยยย....ไปทำอะไรใต้เตียงชาวบ้านเค้ายะ

[BeeRY]

จบแล้วเหรอ แอร๊ยยยย
ขำมากอะ รู้สึกระแวงเหมือนซันนี่เลยว่าจะมีเหตุการณ์ประหลาดๆเกิดขึ้นในเวลาสำคัญแบบนี้
แต่ไม่คิดว่าเพื่อนสาวทั้งสองจะกล้าแอบอยู่ใต้เตียงจริงๆนะเนี่ย ทำไปได้อะ
ถึงจะเป็นนิยายรายเดือน แต่เราก็ชอบซันนี่และผองเพื่อนมากนะคะ มาต่ออีกเถอะ ตอนพิเศษก็ยังดีนะ 
กดบวกขอบคุณล่วงหน้าค่ะ อิอิ

[jimmyFG]

สนุกมากๆเลยไม่อยากให้จบเลยอ่ะ

[choijiin]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
หมูเค้าจะหามแล้วนะย้า
ดันกดชัตเตอร์ดังทำไม๊
 

[snooppy]

จบแล้ว!!! (ไม่อยากให้จบเลย)

สนุกมากเลยค่ะ อ่านทีไรหายเครียดทุกที

ป.ล.ขอบคุณคนเขียนเหมือนกันคร้า (รอเรื่องใหม่อยู่น่ะ)

[่patsaporn]

สองคนก็ยังเหมือนคู่รักใหม๊ใหม่อยู่เสมอเขินกันไม่เลิก คือน้องเขินนี่ไม่แปลก
แต่ซันนี่ก็ยังเขินอยู่นี่ดิ นำ ๆ น้องหน่อยน้องเค้าไม่กล้า และเกรงใจ ได้แฟนขี้เกรงใจสุด ๆ อ่ะ
แอร๊ยยยยย เพื่อน ๆ มาแอบอะไรตรงนั้น กว่าเค้าจะทำใจกล้าจูบกันได้ไม่ใช่ง่าย ๆ นะ 555

ขอบคุณค่ะ

[ทิวลิปสีส้ม]

แอร๊ยยยยย ดนัยทำไมเธอไม่รอบคอบอย่างนี้ย้าาาา?!
เลยได้มาแค่ชอตเดียวเลย ปั๊ดโธ่!!

ขอบคุณคนแต่งค่า เรารู้นะว่ามีตอนพิเศษอ่ะ 5555555
(เนียนขอมันซะเลย เอิ๊กๆ)

[malula]

ดนัยเธอไม่น่าเลย เหยื่อรู้ตัวซะแล้ว อดดู...แอร๊ยยยยยยยยยย

[kyoya11]

แอร๊ยยยยยย ทำไมไม่ปิดเสียง
กำลังจะ..อยู่แล้ว

[TONG]

กร๊ากกกกกกกกกกก ถึงขนาดมาตั้งกล้องกันเลย บ้าถึงที่สุดจริงๆเรื่องนี้

[Cherry Red]

จบแล้ว.... 
ไม่ได้หวานเวอร์อย่างละครหลังข่าว แต่เฮฮาได้เรื่อย ๆ ประหนึ่งซิทคอม
ถึงจะยังไม่ได้เปลี่ยนนามสกุลอย่างเป็นทางการและยังไม่ถึงคราวได้ร่วมหอลงโลง (ถ้าไม่มี กขค ใต้เตียงก็เสร็จไปแล้ว )
แต่ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจ มีคนรู้ใจคอยเคียงข้าง ไม่ต้องทนเปลี่ยวเหงาอยู่ตามลำพัง ก็ถือว่าจบแบบสวยสุด ๆ แล้ว 

[uknowvry]

5555555555+.....

[Horizon]

ไม่อยากให้จบ กำลังสนุก
ขออ่านตอนพิเศษด้วยนะ
+1

[nightsza]

ยังไม่อยากให้จบเลยนะเนี่ย กำลังสนุกเลย ขอบคุณคนแต่งมากๆนะจ้าาา

แหม ดนัย เธอพลาดละ ไม่ยอมปิดเสียงชัตเตอร์อะ ฮ่าๆๆ เลยอดได้ฉากเด็ดๆเลย อิอิ

[DoubleBass]

แอร๊ยยยยยยย สนุกจัด อ่านจบซะเร็วเลย   

[mutyamania]

ไม่แจ้งเข้าห้องจบระวังนิยายหายนะเธอววว์.....เค้าเคยโดนมาแล้ว  รีบแจ้งโมเลยจ้ะ

[EARTHYSS :)]

555555555555555555555555

อ่านแล้วถ้าไม่ตลกก็ไม่ใช่เรื่องนี้ละ

สงสารซันนี่ตอนแบบนี้ทีไรไปไม่เคยจะรอด

เพื่อนๆก็คิดได้กันซะเหลือเกิน

[punchnaja]

เป็นเรื่องที่ฮามากค่ะ รอเรื่องต่อไปนะคะ
รอตอนพิเศษล่วย

[๛ナーリバス๛]

เค้าเชื่อตะเองนะ

ว่า  คำว่า "แอร๋ยยยยยยยยย" จะฮิต

 ว่าแต่ ทำไมไม่ปิดเสียงชัตเตอร์ คะ??

55555555


จบละเหรอเนี่ย... เป็นเรื่องยาวๆ ที่ สร้างเสียงหัวเราะ ทุกตอนจริงๆ แล้วก็ ลุ้นตามเรื่อยๆ 

ตอนคุณหัวหน้าเป็นคนเดียวกะที่ มาจีบธรนะ ยิ่งช็อกโลกไปเลย แอบโดนหลอกมาตั้งนาน

ยังไงก็ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ สหรับหรับ เรื่องดีๆ เรื่องนี้ 

[AB^Ton^]

อ่ะ อ้าว กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม
มาต่อเลย อ่อ อย่าลืมปิดเฟลช ด้วยนะ

[zuu_zaa]

สนุกค่ะ มันฮามากมาย

[naamsomm]

จบแล้ว
สนุกค่ะ   นัองซันนี่ฮาจริงอะไรจริง
ในที่สุดก็พบรักแท้ซะที

[vanny]

 

ขนาดตอนสุดท้ายน้องซันนี่และแก็งเพื่อนก็ยังไม่ทิ้งความฮา

ยินดีกับน้องซันนี่ด้วยนะคะที่เจอคนที่ยอมรับในความเป็นตัวตนได้ซะที

[buathongfin]

ให้ตายเถอะ เหมือนยังค้างอยู่เลย มีเรื่องมาแทรกตลอด 

[Anyann]

คุณคนแต่งคะ อยากบอกว่า เรื่องนี้มันชอบมากเลย!!!! 

แบบว่าครบรสจริงๆค่ะ มีหมดทุกอารมณ์ ยิ่งตอนแรกๆนะยิ่งขำก๊ากแทบทุกตอนเลย ช่วงที่มาม่านี่ก็เล่นเอาน้ำตาคลอ เผลอเอาใจช่วยซันนี้ไปซะทุกตอน (ให้เทอได้เปลี่ยนนามสกุลเร็วๆ ฮ่าๆๆๆ) แต่ละตอนนี่ ให้ได้ร้อง แอร๊ยยยย กันตลอด ชอบมากๆเลยค่ะ

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ 

[มาโซซายตี้]

อ่านไปก็มีน้ำตา พร้อมกับความฮา
เข้าใจความรู้สึก ของบรรดาเพื่อนสาวขึ้นมากเลยค่ะ