มาไวใช่ไหมเนี่ย น่าจะเว้นสักอาทิตย์นะนี่ เน้อะ แต่อารมณ์หื่นจะมามันช่วยไม่ได้ (ตอนนี้มะหื่นหรอก ตอนหน้าล่ะไม่แน่)
เจ้าสาวของ(?) เหวินสี่ 3
จิ๊บ...จิ๊บ...
เสียงนกกาส่งเสียงหวานเริงร่าลั่นทุ่งปลุกให้สรรพสิ่งตื่นจากนินทราในรังนอนอุ่น มาพบกับแสงแดดแรกของวันอุ่นกำลังเหมาะ หย่งคังลืมตาก็ไม่เห็นพี่ชายฝาแฝดเสียแล้ว มีเพียงร่างอุ่นจัดที่อยู่ข้างๆเท่านั้น ผมยาวรุยร่ายปรกใบหน้าสีระเรื่อดึงดูดใจให้ล้มตัวนอนอีกครั้ง ปลายนิ้วเขี่ยผมดำขลับออกให้พ้นดวงหน้าอ่อนวัย คุณชายน้อยผู้สูงศักดิ์พอดูใกล้ๆแล้วก็เห็นความน่ารักไม่น้อย ขนตายาวงอน ริมฝีปากจิ้มลิ้มส่งเสียงไพเราะเร้าใจไม่น้อย ฝ่ามือช้อนปลายคางให้หันมาถึงรู้สึกว่าร้อนผิดปกติ บุรุษหนุ่มแตะหน้าผากตรงๆ พบว่าร้อนผิดปกติ มีไข้แล้วแน่ๆ เขาเอาเสื้อคลุมให้ก่อนลุกออกมาข้างนอก
“อาฉี” เขาเห็นพี่ชายยืนมองดวงอาทิตย์นิ่งเฉยไม่ต่างจากสนเก่าแก่ พอเข้าไปใกล้เท่านั้น
เพี้ยะ!!!ฝ่ามือใหญ่ตบฉาดอย่างแรงจนหน้าหัน หย่งคังตกใจเล็กน้อยแต่ไม่เจ็บเท่าไรนัก พวกเขาเป็นฝาแฝด นอกจากใบหน้าแล้วความรู้สึกก็แบ่งร่วมกัน เขาเจ็บเท่าไรหย่งฉีก็เจ็บไม่น้อยกว่ากันเลย ดังนั้นตอนนี้ใบหน้าซีกหนึ่งของพี่ชายเองก็แดงก่ำไม่น้อย
“เจ้าทำบ้าอะไรกัน?”
“เจ้า...” หย่งฉีชี้หน้าว่า “เจ้ามันชั่วช้า”
“ ใช่ ข้าชั่วช้า พอใจหรือยัง เด็กคนนั้นมีไข้สูงมาก เราต้องพาเขาไปหาหมอ”
“มีไข้??” หย่งฉีมีสีหน้าแปลกใจ แต่ก็เพียงครู่เดียว “ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเจ้าคนเดียว”
“อย่ามาโทษข้า เพราะเจ้ามันชอบเก็บกด ข้าถึงต้องระบายอารมณ์ทดแทนเจ้าอยู่รำไป ข้าอุตสาห์ช่วยเจ้าระบายความกำหนัดออกมา ไม่ขอบคุณแล้วยังจะตบข้าอีก”
“ ถ้าข้าต้องการ ข้าไปหอนางโลมเองได้ ไม่ต้องใช้ยา....” เขาพูดไม่ออกแล้ว ใบหน้าแดงก่ำด้วยโทสะที่อัดอั้น หย่งคังหัวเราะเยาะ
“ไม่เอาน่า.....ยอมรับเถอะว่าเจ้าก็ชมชอบมัน เด็กนั้นตอบสนองเจ้าถึงใจ” พูดจบเขาต้องรีบเอนกายหลบฝ่ามือที่ฟาดมาหมายตบปากเขาให้หายโกรธ “ฮะฮะ..เจ้าไปเอารถม้ามา ข้าจะอุ้มเขาออกมาเอง เราต้องไปหาหมอมาดูอาการเขาโดยเร็ว”
หย่งฉีกัดฟันกรอด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาหันกายไปเอารถม้าที่ซุกซ่อนไว้ไม่ไกลนักออกมารับน้องชายที่โอบอุ้มร่างเล็กออกมา ใบหน้าอ่อนวัยสีระเรื่อชื้นด้วยเหงื่อ บุรุษหนุ่มเห็นแล้วก็ใจหาย เขาทำร้ายเด็กน้อยถึงปานนี้เชียวหรือ
“เจ้าคิดจะไปร้านหมอใด”
“ตำบลใกล้ๆมีหมอยาดีๆอยู่ ดีกว่าเข้าไปในเมืองใกล้บ้านสกุลหลี่”
“ ข้าเห็นด้วย”
“ว่าแต่เจ้าเถอะ ส่งข่าวให้เขาหรือยัง” หย่งฉีเอ่ยถามถึงบิดา
“ส่งเสื้อของเด็กคนนี้ไปให้แล้ว”
“เหลืออย่างเดียว....กดดันให้สกุลหลี่ถอนตัวจากสัมปาทานให้ได้”
“อาฉี ข้าไม่คิดว่าเรื่องมันจะง่ายดายนัก”
“หมายความว่าไง?”
“ข้าไม่ไว้วางใจบุรุษผู้นั้น” สองพี่น้องไม่ยอมเอ่ยคำว่าบิดาออกมาแม้แต่คำเดียว “เรายอมทำตามเขา แต่เขาก็สามารถแว้งกัดเราได้ทุกเมื่อนะ ดีไม่ดีมันอาจจะส่งข่าวให้สกุลหลี่ ไล่ติดตามเราแล้วก็ได้”
“เขาจะทำเช่นนั้นทำไม”
“ก็เพื่อสัมปทานไง อาฉี....ถ้าหากบ้านนั้นเลือกจะช่วยลูกชายมากกว่าชื่อเสียง แล้วจะเอาเวลาไหนทำงานส่งทางการได้ คนที่จะฉกฉวยผลประโยชน์นี้ต่อก็คือเขานั้นแหละ”
หย่งฉีนิ่งเงียบ มือกระตุกบังเหียนให้ม้าหยุด “แล้วใยเจ้ายอมทำตามใจเขาอยู่อีก”
“ข้าไม่รู้...” หย่งคังว่าเสียงสลด เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงหวังลึกๆว่าอาจจะมีสักครั้งที่คนผู้นั้นเปิดใจยอมรับเขาเป็นลูกอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็เชื่อใจไม่ลงจริงๆ เขากลัวที่จะผิดหวังซ้ำซากจึงไม่อยากไว้วางใจใครนอกจากพี่ชาย
“เจ้าพูดมาก็ถูก เราไว้วางใจเขามิได้จริงๆ ตอนนี้.......เราไปหาหมอก่อน.... หลี่เหวินสี่ฟื้นตัวเมื่อไร ค่อยพาไปสกุลจาง คุยกับเขาตรงๆเลย”หย่งฉีรู้สึกเจ็บแปล้บในใจเมื่อต้องเอ่ยชื่อเด็กที่เขาทำร้ายมาหยกๆ เฮ่อ....เขาไม่น่าเลย จางหย่งฉีเจ้าไม่น่าเลย
“หย่งฉี...” บุรุษหนุ่มเรียกพี่ชายให้มองบางสิ่ง ห่างจากเส้นทางหลักไปพอสมควรมีร่างคนผู้หนึ่งนอนคุดคู้อยู่ใต้ต้น ศพหรือว่าคน?? ทั้งคู่มองสบตากัน ก่อนที่หย่งคังลงไปดูให้แน่ใจ เขาโล่งอกเมื่อพบว่ายังมีลมหายใจอยู่
“น้องชาย.....น้องชาย” ร่างเล็กในชุดมอซอถูกเขย่าเบาๆ
“อย่า! อย่า!” เขาผวาตื่นตกใจร้องลั่นอย่างขวัญเสีย นั้นทำให้รู้ว่ากำลังหวาดกลัวบางอย่าง
“ใจเย็น ข้ามิได้มาทำร้ายเจ้า” ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันอย่างระแวดระวัง บุรุษหนุ่มเห็นใบหน้าอ่อนวัยกว่า มีลักษณะของเด็กที่อยู่ดีกินดีมาก่อน แม้จะแต่งตัวปอนๆหน้าตามอมแมมแต่ก็เห็นแววเฉลียวฉลาด “ข้าเห็นเจ้านอนไม่ได้สติอยู่ ไฉนมาอยู่ที่นี่ บ้านเจ้าอยู่ที่ใด”
“เอ่อ...ข้า....ข้า...กำลังตามหาครอบครัวอยู่”
“ท่าทางเจ้าอิดโรยนะ ข้ากับพี่ชายกำลังจะไปตำบลข้างหน้านี้ เจ้าอยากไปด้วยหรือไม่”
“ขอบคุณ....ขอบคุณขอรับ” เด็กน้อยมีสีหน้าสดใสขึ้นทันตาเห็น เขาตามมาที่รถม้า
“ข้าจางหย่งคัง นี่พี่ชายของข้า จางหย่งฉี”
“พี่หย่งคัง พี่หย่งฉี ข้าแซ่ชิง ชื่อกระต่ายน้อยขอรับ”
“แววตาสดใสเป็นประกายสมชื่อกระต่ายน้อยจริงๆ ขึ้นมาสิ ในรถม้ามีหมั่นโถวอยู่ทานตามสบายนะ”
“ขอบคุณขอรับ” กระต่ายน้อยยิ้มกว้าง เขาโชคดีจริงที่ไปไหนก็มีคนใจดีช่วยเหลือตลอด แม้จะเป็นระยะสั้นๆก็เถอะ ตอนนี้เขาต้องระเหเร่ร่อนอยู่เช่นนี้ก็เพราะศัตรูของเขาหม่าจื้อฝ่านยังไม่รามือทำให้เดินทางไปหาบิดาและพี่ชายไม่ได้ สถานที่ที่ทั้งคู่ไปซ่อนตัวอยู่นั้นไม่มีผู้ใดรู้ ดังนั้นเขาจึงต้องหลบหนีการไล่ล่าและหาโอกาสกำจัดศัตรูให้ได้ เด็กน้อยเปิดประตูรถม้าก็พบกับคนนอนซมอยู่ข้างใน อากาศภายในอุ่นจนรู้สึกได้
“นี่น้องชายของเรา เขากำลังป่วยอยู่เราเลยจะพาเขาไปหาหมอ”
“กว่าจะถึงมือหมอก็หลายชั่วยามนะขอรับ ข้าเคยดูแลบิดาที่มีไข้สูง ต้องเช็ดตัวคลายความร้อนบ่อยๆ ให้ข้าดูแลเขานะขอรับ” ทั้งคู่มีสีหน้าไม่ไคร่เต็มใจเท่าใดนัก แต่ก็ยอมให้ช่วยเหลือ ร่างเล็กเอากระบอกไม้ไผ่รองน้ำในลำธารมา รถม้าก็เริ่มเดินทาง
กระต่ายน้อยกัดกินหมั่นโถวอย่างหิวโหย มือก็เอาผ้าเช็ดเนื้อเช็ดตัวในคนป่วยไปเรื่อยๆ จนกระทั่งผ้าในมือเช็ดได้คราบเลือดออกมา เขาถึงตกใจเกือบร้องออกมาแล้ว เลือด?? มีบาดแผลตรงไหนกัน ร่างเล็กเปิดเสื้อออกดูเป็นที่ๆก็ไม่เห็นจนกระทั่งพลิกร่างอ่อนปวกเปียกให้นอนตะแคงถึงกับตะลึงงัน เลือดจากตรงนั้น!!!
ใบหน้าอ่อนวัยแดงซ่าน เขามีประสบการณ์มาแล้วจึงรู้ว่าบาดแผลจากตรงนั้นเจ็บปวดปานใด กว่าจะหายได้นั้นต้องทรมานอยู่หลายวันเลยทีเดียว เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เด็กคนนี้ถูกขืนใจ หรือว่า?? ร่างเล็กนั่งตัวแข็งเมื่อหวนนึกถึงสองพี่น้องเจ้าของรถม้า หน้าตาไม่ละม้ายกับคนป่วยเลย เป็นพี่น้องคนล่ะบิดามารดาหรือไรกัน
“อือ....” คนนอนซมร้องครางออกมา กระต่ายน้อยรีบประคองเขานอนหงายลงอย่างเบามือ
“เจ้า.....รู้สึกตัวแล้วหรือ บอกข้าสิ เกิดอะไรขึ้น หือ??”
“เจ้า....”
“ข้าชื่อกระต่ายน้อย บอกข้าสิใครทำร้ายเจ้า....ใช่ ชายฝาแฝดสองคนหรือเปล่า”
เหวินสี่ปวดหัวเหลือเกิน ระบมปวดไปหมดทั้งตัวราวกับถูกม้านับสิบนับร้อยเหยียบย่ำ แต่ก็มีสติอยู่ เขาลืมตามองเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน มีแววตาตื่นตระหนกแต่ก็มีความเป็นห่วงเป็นใยชัดเจน แสดงว่ามิใช่คนของคู่แฝดนั้น
“พวกเขา.....พวกเขา....ทำร้ายข้า”
“แย่แล้ว.....ทำไงดี....ทำไงดี” เด็กหนุ่มใจหาย เขามาพบเจอโจรล่าสวาทแล้วหรือไร คนพวกนี้จะจับพวกเขาไปขายหอโคมเขียวหรือเปล่านะ...จะทำการใดดี มืออุ่นจัดดึงมือเขาไว้
“ข้า.....ชื่อหลี่เหวินสี่ บิดาข้า....อยู่ที่....” เขาบอกเสียงเบาจนกระต่ายน้อยต้องแนบหูใกล้ริมฝีปาก “ไปหาพวกเขา...บอกพี่ชายข้า.....ให้มาช่วยเร็วๆ”
“ได้ แต่ว่า...ข้าจะหนีไปจากสองคนนี้ได้อย่างไร” กระต่ายน้อยหันมา เหวินสี่ก็หมดสติไปแล้ว เขาพบพู่หยกร้อยเอวจึงเอาไว้เป็นหลักฐาน เขาต้องไปบ้านสกุลหลี่ให้เร็วที่สุด คงต้องเล่นละครกันหน่อยล่ะ “พี่ชาย...น้องชายท่านอาการไม่ดีแล้ว รีบหน่อยเถอะ”
หย่งฉีลงแส่ม้าให้เร็วขึ้น เขาหันกลับมองเป็นระยะ ในใจนั้นร้อนรนด้วยความรู้สึกผิด ถ้าเด็กคนนี้เป็นอะไรไปเขาคงให้อภัยตัวเองไม่ได้แน่ เขาเร่งม้าตลอดเวลาไม่นานก็เข้าเขตตำบล ก็รีบชักม้าเข้าหาร้านหมอยาที่ใกล้ที่สุด
“ข้าเอง” บุรุษหนุ่มร้อนใจ เขาโอบอุ้มร่างเล็กอย่างระมัดระวัง เข้าไปในร้านท่าทีร้อนรนห่วงใยคนป่วยทำให้กระต่ายน้อยนึกสงสัยว่านั้นแค่ไม่อยากให้ตายหรือห่วงจริงๆนะ ถ้าห่วงจริงแล้วไฉนถึงทำร้ายได้ถึงปานนี้
“กระต่ายน้อย ขอโทษนะที่ข้าส่งได้เพียงเท่านี้” หย่งคังกล่าว
“อ้อ มิเป็นไรขอรับ แค่นี้ข้าก็ซาบซึ้งมากแล้ว ขอบคุณมากขอรับพี่หย่งคัง”
“เดินทางระวังนะ” เขายื่นห่อผ้ามีหมั่นโถวให้ด้วย กระต่ายน้อยเกือบซึ้งใจจริงๆแล้วหากไม่เพราะนึกถึงเหวินสี่ ร่ำลาเสร็จร่างเล็กรีบเดินจ้ำออกห่างพอได้ระยะที่คิดว่าไม่เห็นกันแล้วเขาก็รีบออกวิ่งสุดกำลังเลยทีเดียว ด้วยความห่วงที่ว่าเพื่อนมนุษย์จะต้องเผชิญอะไรที่ร้ายกาจกว่าที่เขาเคยเผชิญเป็นร้อยเท่า พันเท่า จึงทำให้ทนอยู่เฉยไม่ได้ เขาต้องช่วยเหวินสี่จากเงื้อมือมารทั้งสองคนให้ได้ เท้าเล็กๆแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังใจ วิ่งจากตำบลอันห่างไกลเข้าสู่เมืองที่เป็นจุดหมาย
***********
เย็นย่ำอาทิตย์กำลังอ้อยอิ่งที่สันเขา สีชาดบนท้องฟ้าสวยงามราวกับภาพวาดจากสรวงสวรรค์ นกน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้วคล้ายเสียงเรียกให้กลับรังนอน หลี่เหวินฉายกลับเข้าบ้านอย่างเหนื่อยหน่าย เขาเพิ่งเปลี่ยนเวรกับเหวินจุ้นมา เดินเข้าบ้านมาบ่าวไพร่ก็มารายงานสีหน้าตื่นเต้น
“คุณชายๆๆ มีข่าวคุณชายสี่แล้วขอรับ”
“หา??”
“มีเด็กคนหนึ่งมาส่งข่าวเมื่อตะกี้นี้เอง”
“เด็กไหน เขารู้จักอาสี่เหรอ”
“ขอรับ เขามีหยกห้อยเอวของคุณชายมาเป็นหลักฐานด้วย”
บุรุษหนุ่มยิ้มกว้างยินดีปรีดารีบเข้าไปสมทบกับคนในบ้าน ที่ห้องโถงใหญ่ทุกคนอยู่พร้อมหน้า ทั้งบิดา มารดา พี่ชาย เถ้าแก่เฉินพ่อตาของพี่ชาย พ่อบ้านเกา และท่านอ๋องจ้าว
“มีข่าวของน้องสี่หรือขอรับ”
“อาฉาย น้องสี่อยู่ตำบลใกล้ๆนี้เอง” เหวินหลงบอกข่าวดี เหวินฉายยิ่งยิ้มกว้างกว่าเดิมด้วยความดีใจ เขามองทุกคนที่กำลังตื่นเต้นดีใจก่อนที่สายตาจะสบมองดวงตากลมโตสดใส เด็กหนุ่มร่างเล็กที่ไม่เคยเห็นหน้า คงเป็นเด็กส่งข่าว....หน้าคุ้นๆ ตาโตคุ้นๆ ปากคุ้นๆ เอ๊ะ??
“อ๊า!!!!!!!!!!” กระต่ายน้อยร้องลั่น
“เฮ้ยยยยย!!!!!” เหวินฉายร้องบ้าง นึกออกแล้ว!!! ร่างเล็กวิ่งผ่านเขาไปเร็วเหมือนกระต่าย บุรุษหนุ่มไม่ปล่อยโอกาสหลุดลอย เขาวิ่งตามท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน เขาคว้าแขนเล็กไว้ได้ “หยุดนะ”
“ปล่อยข้า...” กระต่ายน้อยพลิกมือเร็วสะบัดหลุดจากการจับกุม เหวินฉายก็ไม่ยอมเขายื้อยุดฉุกกระชากทำให้ร่างเล็กหนีไปไม่ได้ไกลกลับถูกไล่ต้อนให้ถอยกลับมา อาการต่อต้านอย่างหวาดกลัวทำให้รู้ว่าพูดคุยกันคงไม่รู้เรื่องแน่ จึงซัดฝ่ามือเข้าที่ต้นคอเล็กๆทีเดียว
ผัวะ!
กระต่ายน้อยหมดสติตัวอ่อนร่วงลงในวงแขนที่รองรับพอดี เหวินฉายมองใบหน้าอ่อนวัยให้ชัดๆอีกครั้ง ไม่อยากจะเชื่อเลย ตอนหาก็หาแทบเป็นแทบตาย แต่ตอนเจอนึกจะง่ายก็ง่ายขนาดเข้ามาหาถึงในบ้านเลย เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มมืดมิด ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณๆๆๆ
“อาฉาย เกิดอะไรขึ้นทำไมเจ้า.....” เหวินหลงติดตามออกมาชมดูเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
“เอ่อ.....คือ...ข้ากับนาง......มือเรื่องผิดใจกันนิดหน่อยน่ะ นางเป็นคนตีหัวข้าที่เล่อเจียง”
“ตายแล้ว....เป็นเด็กคนนี้ใช่ไหม” หลี่ฮูหยินร้องโวยวาย “เขาเป็นคนทำร้ายเจ้าแล้วขโมยรถม้าไป นี่เราจะเชื่อคำพูดของโจรได้อย่างไรกัน”
“ท่านแม่.....ไม่ใช่นะขอรับ ไม่ใช่ๆๆ นางตีหัวข้าจริง แต่ไม่ได้ขโมยรถม้า เป็นอีกคนขอรับ เรามีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยถึงได้ลงไม้ลงมือกัน จริงๆไม่มีอะไรหรอกขอรับ เรื่องเล็กนิดเดียวจริงๆ” บุรุษหนุ่มพยายามแก้ตัวให้ ขืนมารดารู้ว่าเด็กคนนี้เป็นโจรขโมยม้าจะให้เขาก็อยู่ที่นี่ก็ลำบากสิ
“แล้วเจ้าจะทำยังไงกับเขา” เหวินหลงเห็นน้องชายอุ้มร่างเล็กไม่ยอมวาง
“เอ่อ.....ข้าจะ......ขังไว้ก่อน ช่วยอาสี่กลับมาได้แล้วค่อยว่ากันเถอะนะ” เหวินฉายละล่ำละลักบอกแล้วอุ้มคนหายไปอย่างรวดเร็วเลย ทีแรกเขานึกถึงห้องเก็บฟืน แต่คิดอีกทีก็ห้องเขานั้นแหละดีที่สุด เขาวางร่างปวกเปียกลงบนเตียงเพ่งมองใบหน้าให้ชัดๆอีกที ทุกอย่างชัดเจนเหมือนฝันที่เป็นจริง ปีศาจตัวน้อยๆที่ช่วงชิงหัวใจเขาไป บุรุษหนุ่มทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจจนอดไม่ไหวที่กอดแน่นๆให้หายคิดถึง
ฮ่า....กลิ่นเนื้อหอมๆที่ไม่มีวันลืมเลือน ร่างพอดีกอดและ.....หน้าอกเล็กๆ เล็ก...เล็กจังเขาลูบๆคลำๆยังไงก็ไม่มี เลยสอดมือเข้าไปสำรวจ ใบหน้าคมสันสะดุ้งเฮือก ไม่มี!!!
ไม่มี!!!
ไม่มี!!!!
เหวินฉายกระชากเสื้อบนร่างเล็กออกดูให้แน่ชัด สิ่งที่เห็นทำให้ร่วงจากสวรรค์ลงมากระแทก ณ.ก้นบึ้งของนรกเลยทีเดียว มันไม่มี!!! เขานิ่งอึ้งไปครู่ก่อนตัดสินใจล้วงลงเบื้องล่าง ต้องพิสูจน์ให้แน่ใจว่าไม่มีจริงๆ สิ่งที่มือสัมผัสเจออย่างจังทำให้ใจสลายจนต้องคุกเข่าเท้าแขนกับพื้น
ผู้ชาย....
ผุ....ผู้ชาย......
ทำไม.....ถึงเป็นแบบนี้ เขามีความสัมพันธ์กับชายด้วยกัน โดยไม่รู้ว่าเลยว่าเป็นชาย สวรรค์...ทำไมถึงทำร้ายเขาอย่างนี้ บุรุษหนุ่มนั่งพิงเตียงอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง สมองไม่ทำงาน หัวใจสลายอยู่อย่างนั้นจนบ่าวมาเคาะประตูห้อง
“คุณชายสามขอรับ....คุณชายใหญ่ให้มาเรียนว่า จะออกเดินทางแล้วขอรับ”
“จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” เขายันร่างอันหนักอึ้งขึ้นอย่างทุลักทุเล ใจไม่มีแรงจะทำอะไรเลย เมื่อหันกลับมามองร่างที่ไร้สติแล้วก็คิดว่าช่างเถอะ ถ้ารู้ตัวก็คงจะหนีไปเองแหละ เรื่องที่แล้วก็แล้วไปอย่าไปสนใจถามไถ่ดีกว่า แต่พอเดินไปถึงประตูก็ต้องชะงัก เมื่อมีคำถามว่าเขาจะทำใจได้หรือ ลืมเลือนได้หรือ คนผู้นี้ ร่างกายนี้มิใช่หรือที่ทำให้เขาเร่าร้อนเป็นไฟติดในบ่วงเสน่หาจนต้องดั้นด้นไปหาถึงเล่อเจียงน่ะ
เหวินฉายตัดสินใจกลับมาเอาสายผูกม่านของเตียงมามัดมือ เท้าและปากไว้ ไว้กลับมาก่อนแล้วค่อยคุยกัน
**********
เหวินสี่รู้สึกขึ้นมาเห็นเพดานห้องแปลกตาเหลือเกิน ห้องเขาใช้ผ้าม่านเตียงสวยกว่านี้ ของกระจอกนี้มันอะไรกัน?? กลิ่นสาบของเก่าทั้งนั้นเลย ห้องเขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร หันมาก็เห็นถ้วยยาวางใกล้ๆ เตาไฟตั้งกลางห้องให้ความอบอุ่น ใครดูแลเขากัน
ประตูห้องเปิดเข้ามาช้าๆ เหวินสี่ใจหายวาบเขาหลับตากลั้นหายใจทันที เมื่อมีเสียงคนเดินใกล้ๆ ไม่นะ....เขานอนตัวแข็ง กลิ่นเหล้าจางๆโชยมาแตะจมูก
“ดีแล้วที่ไม่เป็นไรมาก”
“โชคดีแค่ไหนแล้ว...เจ้าออกไปเดินเล่นข้างนอกเถอะ” หย่งฉีไล่
“อะไรกัน?”
“ไป...” เขาไม่ต้องการอยู่ร่วมห้อง เพราะคงไม่แคล้วได้ทะเลาะกันอีก
“ก็ได้ ข้าจะเดินดูรอบๆสักหน่อย” หย่งคังยอมถอย ไว้รอให้อารมณ์ดีกว่านี้คงคุยกันง่ายขึ้น เงียบเสียงใดๆแล้วเหวินสี่ได้แต่นอนนิ่งไม่กล้าขยับ ผ้าเย็นๆเช็ดที่หน้าผากเขาเบามือ เจ้าโจรชั่วนี้คิดจะทำอะไร ทำดีหลังจากร้ายกาจกับเขาหรือไร
“ขอโทษด้วย” เสียงนี้ทำให้ใจหายวาบ “ข้าเสียใจจริงๆ”
หย่งฉีเอาผ้าวางในอ่างข้างเตียง เขานั่งหันหลังให้พลางทอดถอนหายใจอ่อนล้า ประหนึ่งแบกรับหินผาแห่งจริยธรรมอยู่บนบ่า เหวินสี่แอบลืมตาขึ้นมอง เห็นความเศร้าแผ่ซ่านจากศัตรู ดูเหมือนจะชื่อ...หย่งฉีกระมั่ง ทำไมถึงเศร้านักนะ คนที่ควรเศร้าคือเขาต่างหาก ความรู้สึกนั้นตกลงบนตาชั่งในใจ เด็กหนุ่มรู้ได้เลยว่ามันทำให้ความโกรธแค้นของเขาเบาขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
‘เจ้าคนชั่วช้าอย่าได้ทำหน้าเช่นนี้ได้หรือไม่ มันทำให้ข้าเกลียดเจ้าไม่ลง’
เหวินสี่หลับตาลง พยายามไม่ให้ตนเองใจอ่อนกว่านี้ จู่ๆประตูก็เปิดผ่างเข้ามา
“สกุลหลี่มา” หย่งคังเข้ามาสีหน้าเคร่งเครียด เขาเดินดูรอบๆเพื่อหาทางหนีทีไล่ก่อนอย่างทุกที ก็พบกับรถม้าที่เข้ามา คนขับรถม้าดูก็จดจำได้ว่าเป็นบ่าวเฝ้าประตูหน้าบ้านของสกุลหลี่ จึงรีบกลับมา เหวินสี่ลืมตาโตเลยแต่กลับโดนผ้าห่มคลุมทับจับม้วนกลิ้งจนดิ้นรนไม่ออก
“ไฉนเลยรู้ตัวเร็วปานนี้”
“ต้องเป็นเจ้านั้นแน่ มันขายพวกเราเพื่อผลประโยชน์ของมันเอง” หย่งคังคิด เพราะไม่มีใครจะกล้าทำการที่ไร้สัจจะได้เท่าบิดาเขาอีกแล้ว
“ข้าจะไปที่วัดร้าง เจ้ารั้งท้ายไว้” หย่งฉีแบกผ้าห่มม้วนหนาขึ้นราวกับแบกขนนก
“ได้” เขาดับไฟในห้อง อีกคนออกไปนอกหน้าต่าง วิ่งบนสันหลังคาได้เหมือนหนูตัวเบา คล้อยหลังไปไม่นานก็มีเสียงขึ้นบันไดมาอย่างร้อนรนประตูเปิดผ่างอย่างแรง หนึ่งคนพุ่งพรวดเข้ามาค้นหาในห้อง หนึ่งคนตรงไปยังหน้าต่างเสาะหาการเคลื่อนไหว อีกหนึ่งหยุดคาแค่ประตู ทันใดนั้นเงาดำร่างหนึ่งกระโดดข้ามหัวเขาทิ้งตัวลงบันไดอย่างรวดเร็ว กว่าคนผู้นั้นจะหันกายมา ร่างนั้นก็หายไปไม่ทันได้เห็นหน้าหรือสีเสื้อด้วยซ้ำ
“ข้างล่าง” เขาตะโกนบอก ทั้งหมดรีบติดตามไป
นอกโรงเตี้ยมยามวิกาลผู้คนน้อยก็จริง ทว่าความมืดช่วยบดบังการมองเห็น ทั้งสามคนเห็นเพียงเงาเคลื่อนไหวจึงติดตามไปกระชันชิด หนึ่งในนั้นขว้างมีดสั้นเข้าใส่ ทำให้เป้าหมายช้าลง จวนเจียนถึงตัวแล้ว มันกลับพลิกตัวมาขว้างบางอย่างสกัดกลั้น
“พี่รอง!” มือแข็งๆคว้าแขนพี่ชายหลบให้พ้นทาง สิ่งนั้นกระทบลงพื้น
ตูม!!! ปรากฏควันขาวมากมายกระจายไปทั่ว ทั้งสามคนไม่อาจเคลื่อนไหวได้กว่าควันจะจางลงก็ปราศจากผู้ใดแล้ว
“บัดซบเอ้ย” เหวิงหลงกัดฟันกรอด ปล่อยมันหลุดมือไปได้
*********
“อาคัง” หย่งฉีเฝ้ารอหน้าวัดร้างอย่างกระวนกระวาย จนเห็นน้องชายมาถึง เขารีบดึงแขนเข้าไปในอารามข้างในเต็มไปด้วยหยากไย ดีหน่อยที่มีกองไฟเล็กๆกลางให้อบอุ่น มีกองฟางแห้งๆปูพื้นพอให้พักกายบ้าง หย่งคังเห็นห่อผ้าห่มเป็นม้วนถูกมัดกำลังดิ้นรนอยู่
“รู้สึกตัวแล้วหรือ”
“อืม ถอดเสื้อออกสิ” บุรุษหนุ่มสั่ง เขารู้สึกได้ว่าน้องชายบาดเจ็บที่ใด เสื้อผ้าท่อนบนถอดทิ้งลงกับพื้น ปรากฏบาดแผลที่สีข้าง โลหิตไหลซึมพอสมควร เขาฉีกเศษผ้าเป็นชิ้นยาวๆ ในตอนนั้นเหวินสี่ดิ้นรนออกได้ครึ่งตัว พอได้ออกกำลังเหงื่อออกมากๆอาการไข้ใดก็หายเป็นปลิดทิ้งหมด เขาพลิกตัวมาเห็นสองพี่น้อง
“เจ้า!!! เจ้าคนชั่ว” เขาด่าว่า พยายามดันตัวเองออกจากผ้าห่ม แต่ก็ติดเชือกที่มัดอยู่ มือเขาก็สั้นไปเอื้อมไม่ถึงอีก เด็กน้อยถึงกับนอนแผ่อย่างหมดแรง เขาเอี้ยวตัวมาเห็นสองพี่น้องนั้นกำลังง่วนอยู่ เสื้อผ้าถอดทิ้งอยู่ใกล้มือและนั้น! ดาบ เขาเอื้อมมือไปดึงเสื้อมาใกล้ๆ ขอให้ได้ถาบเถอะแก ในกองเสื้อมีกระบอกไม้ไผ่เล็กๆ กลิ้งหลุนๆมาถึงมือ
‘เอ๊ะ อะไรเนี่ย ยาพิษหรือเปล่า’ ตอนนี้อาวุธอะไรเขาก็ไม่เกี่ยงทั้งนั้นถ้าทำให้หนีรอดไปได้ เขาแกะฝาที่อุดมันออก ป๊อก!
“ทำอะไรนะ ...อย่าสูดดมนะ!!!” หย่งฉีเงยหน้ามาเห็นเข้าพอดี เขาร้องลั่นเลย
อย่าสูดดม คำพูดนี้ทำให้เผลอสูดเข้าซะเต็มปอดเลย กลิ่นหอมเย็นดีจัง....
(ติดตามตอนต่อไปจ้า)
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่5 ย้อนอดีตกับเหวินหลง[2] รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยคะ (อ่าน 124257 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก