มาต่อแบบสั้นๆ่ก่อนนะคะ เพราะเพิ่งคิดได้แค่นี้ 5555
มีไอเดียแล้วจะมาต่อแบบยาวๆคะ
ย้อนอดีตกับเหวินหลง
“พี่เขย....” เสียงสุดท้ายในความทรงจำนั้นชัดเจนอย่างไม่เสื่อมคลาย บุรุษหนุ่มถวิลหาเจ้าของเสียงนี้เหลือเกิน หากมิคาดคิดว่ายิ่งค้นหาก็ยิ่งประหลาดใจ
“โกหก” เขาว่าเสียงเกรียวกราด
“คุณชาย...” พ่อบ้านเกาทอดเสียงอย่างอ่อนใจ “ข้าน้อยมิได้โกหกท่านสักคำ บ้านสกุลเฉินมีธิดาเพียงคนเดียว คุณหนูเยี่ยเหมยไม่มีน้องสาว”
“ท่านโกหกชัดๆ หากนางไม่มีน้องสาวแล้วใครกันที่เข้าหอร่วมกับข้า”
“ข้าน้อยมิทราบ” พ่อบ้านเกาแลตามองไปทางอื่น
“ท่านพ่อบ้าน....”
“มีเรื่องอันใดหรือ” ก่อนที่บุรุษหนุ่มจะเกรียวกราดไปมากกว่านี้ก็ถูกขัดจังหวะด้วยการมาถึงของบิดา เขาถอยห่างทำเป็นเฉยเมย
เนื่องจากบิดามิให้เอ่ยถึงลูกสะใภ้ในบ้านอีก ทั้งที่เพิ่งผ่านพิธีการไปได้ไม่กี่วันแท้ๆ
“คุณชายหลงมาคาดคั้นเรื่องคุณหนูเยี่ยเหมยขอรับ”
“ว่าไงนะ” หลี่ต้าโหยวได้ยินก็แลตามองบุตรชาย “อาหลง พ่อบอกแล้วไงว่าห้ามเอ่ยถึงนางอีก คนที่หนีไปจากสกุลหลี่แล้วก็ถือว่า
ไม่มีวาสนาต่อกันเจ้าเลิกพูดถึงนางเสียที”
“แต่ว่า....”
“พ่อบ้านเกา เดี๋ยวเราต้องไปตรวจบัญชีที่ร้านใช่ไหม”
“ขอรับ นี่ก็สายมากแล้ว เรารีบไปดีกว่านะขอรับ” สองคนนายบ่าวพากันออกไปข้างนอก ปล่อยให้เหวินหลงหงุดหงิดใจเหลือเกิน
เขาถูกห้ามมิให้ออกนอกบ้านทำให้สืบหาเรื่องราวอันใดมิได้เลย น่าโมโหนัก
“พี่ใหญ่ จะไปไหนหรือขอรับ” น้องๆออกมาพบเขาพร้อมหน้ากันเชียว ทั้งเหวินจุ้น เหวินฉายและเหวินสี่
“ข้าจะออกไปธุระหน่อย พวกเจ้าเงียบๆหน่อยล่ะ อยู่เป็นเพื่อนท่านแม่ไปล่ะกัน”
“ท่านแม่บอกว่าห้ามพี่ไปไหนนี่นา” เหวินสี่ว่า
“เจ้าเงียบเถอะ พี่ขอร้องล่ะนะ”
“พี่จะไปบ้านสกุลเฉินหรือขอรับ” เหวินจุ้นเดาออก
“ใช่....เจ้าจะช่วยพี่หน่อยได้หรือไม่” เขาขอร้องพวกน้องๆก็ได้แต่มองหน้า พี่น้องย่อมเข้าใจกันอยู่แล้ว
“พวกเราไม่รู้ไม่เห็นก็แล้วกันเน้อะ” เหวินจุ้นบอกน้องๆ
“ใช่ ท่านพี่ขากลับ แวะซื้อขนมให้ข้าด้วยนะ”
“ได้...” บุรุษหนุ่มลูบหัวน้องชายคนเล็กก่อนเหินร่างข้ามกำแพงบ้านออกไปทางด้านหลัง บ้านเฉินอยู่ห่างไปไม่ไกลมาก
แต่จะเดินไปหาก็น่าเกลียดนัก จึงต้องจ้างเกี้ยวให้ไปส่ง มาถึงประตูใหญ่เขาก้าวออกจากเกี้ยวมาพบเด็กเฝ้าประตูมองตาโต
“ท่านเฉินและฮูหยินอยู่หรือไม่”
“ไม่ทราบท่านคือ..??”
“ข้าเป็นลูกเขยท่านแวะมาเยี่ยม”
“อะอ้อ...เชิญเลยขอรับ เชิญ” เด็กเฝ้าประตูเชื้อเชิญให้เข้าไป กำลังผ่านประตูใหญ่ไปได้นิดเดียวก็เห็นใครคนหนึ่งเดินมาพอดี “อ้อ คุณชายน้อย”
เหวินหลงก้าวลงบันไดไม่กี่ขั้นมากำลังเงยหน้า พบคนผู้นั้นกระโดดเอาหัวทิ่มเข้าไปในพุ่มไม้ทันที โครม!!!!
พุ่งไม้สูงแค่เอวแหวกเป็นทาง แถมยังชนกระถางไม้ถัดไปล้มแตก เพล้ง...
อะไรกันเนี่ย??
“คุณชายน้อย”
“ไม่.....ไม่เป็นไร ข้าทำของตกเท่านั้น....ของสำคัญมาก เจ้าพาพะ....แขกเข้าไปข้างในเร็วเข้า” คนๆนี้นอนอยู่ในท่าเดิมไม่ขยับ
ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นสักนิด น่าสงสาร...ท่าทางจะสติไม่ดีนะนี่ เหวินหลงไม่กล้าถาม เขาเดินตามเด็กเฝ้าประตูมาอีกหน่อยถึงค่อยกระซิบถาม
“คนนั้นใครกัน??”
“คุณชายหยกน้อยขอรับ”
“เขา......ปกติดีหรือไม่” ไม่อยากถามคำนี้หรอกนะ แต่อดสงสัยไม่ได้
“โอ้ย...ปกติยิ่งกว่าปกติขอรับ แต่วันนี้.....คงไม่ปกติกระมั่ง” ใช่...มีคนปกติไหนบ้างล่ะเอาหัวโหม่งเข้าไปในพุ่มไม้ต่อหน้าแขกได้
เฮ่อ.....บ้านไหนๆก็อาจมีปัญหาที่ไม่เหมือนกัน เขาถอนใจก่อนก้าวเข้าไปในบ้านอันใหญ่โต
(ติดตามตอนต่อไป ไม่นานนี่)