ตอนจบของเหวินฉายคะ มาต่อได้เสียทีเฮ่อ.....
แสงจันทร์ค่ำคืนนี้ช่างดูเศร้าเสียนี้กระไร เหมือนความรู้สึกในเวลานี้ที่เศร้าสร้อยอาดูร ทั้งอ้างว้างโดดเดี่ยวจนเจ็บปวดใจไปหมด มือน้อยๆกุมแน่นจนข้อนิ้วมือขาวซีด เขากำอยู่นั้นกว่าจะรู้สึกตัวก็เจ็บชาไปหมด ขณะที่คนในบ้านจัดห้องหับเรียบร้อยแล้ว ถึงหันมามองคนที่นั่งนิ่งเป็นหุ่น แสงจากเทียนไขอาบใบหน้าดูไร้ชีวิตชีวา แต่ก็งดงามเหมือนมารดาที่ล่วงลับไป
“พี่เสียใจ กระต่ายน้อย”
ชิงเสี่ยวทู่ ( แซ่ชิง เสี่ยว=น้อย ทู่ = กระต่าย เวลาอ่านออกเสียงจะเป็นเสี่ยวทู่จึ่อ ) เงยหน้ามองพี่ชายที่กำลังจะร้องไห้อยู่ร่อมร่อ
“ข้ามิเป็นไร ท่านไปเถอะ”
“กระต่าย...”
“รีบไป......เสร็จเรื่องแล้วข้าจะส่งข่าวถึงพี่เอง” ดวงตากลมโตมองอย่างมุ่งมั่นตั้งใจในสิ่งที่จะทำแล้ว ผู้เป็นพี่ชายก็ได้กล้ำกลืนความเสียใจ หันไปเก็บข้าวของที่เหลือออกไปข้างนอกที่รถม้ารออยู่ เหลืออีกคนที่รั้งรออยู่ มันหันมายิ้มเยาะใส่จนมิอาจทนดูได้
สายลมพัดพลิ้ว กังสดาลส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งใสอยู่เป็นเพื่อน ร่างเล็กลุกขึ้นปิดหน้าต่างเสีย ก่อนจุดเทียนไขเพิ่มในห้องโถง ที่ทางเดินระเบียง ไปถึงประตูหลังบ้าน เมื่อเดินเสียทั่วบ้าน เด็กน้อยก็นึกถึงความหลังที่ได้เติบโตในบ้านหลังนี้ แม้ไม่กว้างขวางใหญ่โต แต่ก็เต็มไปด้วยความทรงจำที่แสนสุข ทว่า..... ความสุขไม่ยิ่งยงเลย
“ยังมายืนอ้อยสร้อยดูอะไรอีก รีบๆกลับไปรอที่ห้องได้แล้ว” สี่ต้าเปาผู้ทำหน้าที่ไม่ต่างจากสุนัขยามกล่าว
“รู้แล้ว”
“เห้อะ....จะดูอะไรนักหนา บ้านโทรมๆหลังนี้ อีกหน่อยเจ้าได้ไปอยู่ในที่ใหญ่โตหรูหรากว่านี้ตั้งเยอะ แล้วเจ้าจะไม่เสียใจที่ยอมข้อเสนอของนายข้า”
“ข้ายอมรับข้อเสนอก็เพราะเจ้านายเจ้ายินยอมปล่อยพ่อกับพี่ชายข้า ไม่ใช่เพราะเขามีบ้านใหญ่โต” ร่างเล็กหันกายกลับมายังห้องโถงที่สว่างไสวมากที่สุดในบ้าน โต๊ะกลางมีสุราเตรียมเอาไว้รอคนสำคัญมา กระต่ายน้อยกอดอกแต่มือแอบแตะวัตถุบางอย่างที่ซุกซ่อนเอาไว้ ขอให้มาช้าๆหน่อยเถอะ ยิ่งช้าเท่าใดพี่ชายและบิดาก็ยิ่งไปได้ไกลเท่านั้น และเมื่อมันผู้นั้นมา เขาจะจัดการมันด้วยตัวเอง
“เฮ่อ....ทำไมชักช้านักนะ” สี่ต้าเปาบ่น มันหยิบเอาสุราที่เตรียมไว้รอเจ้านายมาดื่ม
“นั้นของที่เตรียมไว้ให้เจ้านายเจ้า”
“ช่างประไร”มันยกดื่มจอกหนึ่ง “เจ้าล่ะ ดื่มไหม”
“ไม่”
“หึ...เด็กอย่างเจ้าเยือกเย็นผิดวิสัยเด็กไปหน่อยนะ เช่นนี้แล้วคงเตรียมใจไว้แล้วสิ” ดวงตาสีดำเหลือบมองมันเขม็ง “ผ่อนคลายหน่อยดีกว่า เดี๋ยวนายท่านของข้าจะรู้สึกว่าเจ้ากระด้างเกินไป”
ที่มันพูดมาก็ถูก เขาควรผ่อนคลายสักหน่อย มิเช่นนั้นคงยากที่เข้าใกล้มันผู้นั้น เด็กน้อยรับจอกเหล้ามาดื่มรวดเดียวหมด น้ำอันร้อนผ่าวไหลลงคอไปอุ่นกระเพาะเขาวูบวาบ ความร้อนรุ่มนี้ทำให้นึกถึงครั้งแรกที่เขากับพี่ชายแอบขโมยของร้านดื่ม แค่อึดเดียวเท่านั้นก็ถูกดุด่าเป็นการใหญ่
‘ท่านแม่....’ กระต่ายน้อยภาวนาขอให้มารดาคุ้มครอง ตั้งแต่เล็กจนโตครอบครัวเขาอยู่อย่างสงบ มีความสุขที่สุด ปีกลายมารดาเขาล้มป่วยและลาจากโลกไปโดยที่ไม่ให้เวลาได้ทำใจ ทิ้งให้พวกเขาเศร้าอยู่นาน แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป เขาคิดว่าทำใจให้เลิกเศร้าได้แล้ว แต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายตามมาอีก
3 วันก่อนอยู่ดีๆก็มีคนร้ายบุกเข้ามากลางวันแสกๆทำร้ายบิดาบาดเจ็บปางตาย เลือดของท่านนองพื้น เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลจนดูแทบไม่เป็นผู้คน เขาต้องอ้อนวอนแทบตายพวกมันถึงหยุด เจ้าคนชั่วที่คอยสั่งการหัวเราะเยาะเย้ยสะใจที่ได้เห็นสภาพนั้น หม่าจื้อฝ่านคือนามของมัน บุรุษที่อ้างว่าได้กระทำในสิ่งที่สมควรแล้ว เพราะบิดาเขาคือคนชั่วที่แย่งชิงคู่หมั้นผู้อื่น หลอกพานางหนีมาร่วมยี่สิบปี เขามาเพื่อล้างแค้นและล้างอาย
นี่เป็นสิ่งที่กระต่ายน้อยยอมไม่ได้เด็ดขาด ไม่ว่าในอดีตบิดามารดาจะทำการใดมา ท่านก็ไม่สมควรถูกประณาม ถูกกระทำเยี่ยงสัตว์ ซ้ำร้ายเจ้าหน้าที่ของทางการไม่จับกุมเจ้าคนชั่วนั้นอีก มันลอยหน้าลอยตาข่มขู่เขากับพี่ชายอยู่ข้างเตียงของบิดาที่ยังไม่ได้สติ เพียง3 วันเท่านั้นครอบครัวที่แสนสุขของเขาก็สิ้นไร้ไม้ตอก ไม่มีที่พึ่งพา แม้แต่หมอยังถูกไล่ตะเพิดไม่ให้ตรวจรักษาคนเจ็บ
เขาไม่มีทางอื่นนอกจากคุกเข่ากราบกรานขอให้มันเมตตา นั้นถึงทำให้มีข้อตกลงนี้เกิดขึ้น ข้อตกลงที่น่าอดสู แต่.....ก็เป็นโอกาสเดียวของเขา
************
ดวงจันทร์กลมโตลอยเด่นอยู่กลางฟ้า ส่องแสงนวลตาเป็นสิ่งเดียวที่สวยงามดั่งภาพจากสวรรค์ที่ให้ความบันเทิงใจของคนเดินดิน เมืองเล่อเจียงเป็นเมืองผ่านไปยังเมืองใหญ่อีก 4 เมือง จึงมีผู้คนสัญจรผ่านไปมาคึกคัก แม้จะยามค่ำคืนแล้วก็ตาม รถม้าคันหนึ่งผ่านย่านอโคจรของเหล่าบัญฑิตและลูกผู้ดีไปยังตรอกแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างไปไม่ไกลนัก ที่นี่เงียบสงบยิ่งนัก
“ที่นี่หรือ” เหวินฉายเลิกผ้าม่านออกมาดู แล้วพบว่าประตูหน้าบ้านตระกูลติง ค่อนข้างเงียบและมืด นี่หรือตระกูลที่ร่ำรวย ไม่ใช่คฤหาสน์ด้วยมันเป็นแค่บ้านเท่านั้น เห้อะ..เห็นไหมล่ะ แม่สื่อขี้โม้เอ้ย.....นี่หรือลูกเศรษฐีน่ะ
“คุณชาย มาทำไมที่นี่ล่ะขอรับ”
“มาดูอะไรหน่อย...เจ้ารออยู่นี่ล่ะกัน” ร่างสูงลงจากรถม้ามามองเหลียวซ้ายแลขวาเมื่อเห็นว่าปลอดคนดีจึงเหินร่างขึ้นไปบนหลังคาบ้าน หลังคาใหญ่โตดีแต่ก็อย่างว่าแหละสภาพก็เหมือนบ้านพอมีฐานะ มีตัวบ้านชั้นนอก ชั้นใน ไม่มีสวนย่อมหลังบ้าน หรือเรือนบ่าวไพร่เลย ท่าทางจะไม่ร่ำรวยอย่างที่แม่สื่อว่าสักนิด
ในบ้านมีแสงสว่างและเงาเคลื่อนไหวไปมา เหวินฉายเพ่งมองไปที่หน้าต่างบานที่เปิดออกมา แสงจันทร์สว่างพอให้เห็นใบหน้าอ่อนหวานปานฉางเอ๋อมาเยือนพิภพ นี่หรือคุณหนูติง อาจจะเทียบไซซีหรือหวังเจาจวินมิได้ แต่ก็น่ามองจนยากจะถอนสายตา นางมีดวงตาหวานฉ่ำ จมูกรั้นน่ารัก ริมฝีปากอิ่มยั่วเย้า ผมดำขลับปล่อยสยายล้อมกรอบดวงหน้าดูบอบบางน่าทะนุถนอม ที่ว่ามีผู้ชายหลายคนหมายปองนี้คงพูดไม่ผิดแน่
แต่แล้วบุรุษหนุ่มก็เห็นบางอย่างที่ผิดปกติ แววตานางดูเลื่อนลอยจู่ๆก็ซบหน้าลงกับกรอบหน้าต่างคล้ายมึนเมา เงาคนผู้หนึ่งปรากฏในห้องเข้ามาใกล้ หน้าตาอัปลักษณ์ดูก็รู้ว่าเป็นไพร่สถุล มันประคองนางออกห่างจากหน้าต่างหายไปต่อหน้า เหวินฉายมิคาดคิดว่าจะได้เห็นภาพนี้ คุณหนูตระกูลติงเป็นหญิงร่านสวาทหรือไร ถึงมีบุรุษอื่นในห้อง หน้าตาแตกต่างกันคนล่ะขั้วเช่นนี้มิใช่ญาติกันแน่ เพื่อให้ความกระจ่างแจ้งแก่ใจร่างสูงกระโจนลงจากหลังคาลงมาเพื่อดูให้แน่ใจ เขาก้าวมาไม่ถึงหน้าต่างบานนั้น
โครม!!!!
ร่างหนึ่งพุ่งชนประตูห้องจนหลุดออกมาทั้งบาน ล้มกลิ้งอยู่กับพื้น
“ช่วยด้วย...ฆ่าคนตาย....ฆ่าคนตายแล้ว” เป็นชายอัปลักษณ์ที่ร้องตะโกนลั่น มันตะลีตะลานคลานหนี เนื้อตัวมีแต่โลหิต นี่มันอะไรกัน?? เหวินฉายได้แต่ยืนตะลึงมองดู ร่างบอบบางออกมาในสภาพชุดกระโปรงรุ่ยร่าย ผมเฝ้ากระเซิง กระนั้นนางก็ยังน่ามอง ดวงตาวาววับฉ่ำเยิ้มด้วยความกระหายบางอย่าง
“ข้าจะฆ่าเจ้า....” ในมือน้อยๆกำมีดสั้นเปื้อนเลือดแน่น นางเดินโซซัดโซเซมาหา แย่แล้ว นี่เขาต้องมาเป็นพยานการฆาตกรรมหรือไร แล้วจะช่วยคนไหนดีล่ะ
“อย่า....ข้าผิดไปแล้ว ข้ากลัวแล้ว” เจ้าคนอัปลักษณ์ตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาวิ่งล้มลุกคลุกคลานไปยังประตูใหญ่ ร่างบางทำท่าจะตามไปเขาจึงเข้าไปขวาง
“เดี๋ยว...อย่าตามไปเลย”
ดวงตากลมโตจ้องมองด้วยความตกใจ แต่เพียงเสี้ยววินาทีก็เปลี่ยนมาดุดัน หันคมมีดใส่ ทั้งรวดเร็วและคล่องแคล่วปลายมีดตวัดผ่านใบหน้าเขานิดเดียว เมื่อพลาดแล้วปลายนิ้วได้รูปหมุนด้ามมีดตวัดกลับรวดเร็วจนเหวินฉายตกใจ เขาถอยหลบแทบไม่ทัน เป็นวรยุทธด้วยหรอนี่?? คำตอบอยู่ที่การจู่โจมที่หมายจะเอาชีวิตให้จงได้ ร่างเล็กพุ่งเข้าหาทำให้ต้องตีลังกาหลบ สองมือยันพื้นไว้ดันตัวเองพลิกกลับขึ้นมา หลบคมมีดที่ตวัดเล่นงานขาทั้งสองข้างได้อย่างฉิวเฉียด
“เจ้าหยุดก่อนได้ไหม” เขายกมือห้าม แต่นั้นไม่มีความหมายอะไรเลย ร่างบางยังกำมีดสั้นพุ่งเข้ามาหาเป้าหมายคือจ้วงแทงเข้าที่ทรวงอกให้ถึงตาย เหวินฉายเห็นจังหวะในพริบตานั้น เขาเตะเข้าที่ข้อมือเล็กๆนั้นทีเดียวมีดสั้นลอยคว้างกลางอากาศตกลงกระแทกพื้นอิฐเบื้องล่าง เคร้ง!!!
“อ๊า!!!!!” ร่างเล็กร้องอย่างคลุ้มคลั่ง ก่อนถลาเข้าหาราวกับคนบ้า
ฝ่ามือใหญ่เกร็งพลังเพียงกึ่งหนึ่งซัดเข้าที่ไหล่บางทีเดียว ร่างในชุดสีชมพูอ่อนหวานกระเด็นไปกระแทกกระถางต้นไม้ที่เรียงรายข้างกำแพงแตกกระจาย เสียงสนั่นหวั่นไหว แย่แล้ว....
“คุณหนูติง??”
“โอ้ยยย....” ร่างบางครวญครางเอามือกุมท้องแทนที่จะเป็นหลังหรือสะโพก “ช่วยด้วย....ช่วยข้าด้วย”
“เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บมากไหม” ร่างสูงปราดเข้ามาดูอาการ
เพล้ง!!!! กระถางแตกครึ่งซีกประเคนใส่ศีรษะเขาเต็มๆ เหวินฉายร่วงไปกองกับพื้นรู้สึกเหมือนวูบไปชั่วขณะ หูนั้นอื้อไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ทั้งยังเห็นแสงสีเหลืองวิบวับใต้เปลือกตาตลอดเวลา เขาพลาดไปอย่างไรกัน บ้าที่สุดเลย!!
บุรุษหนุ่มพลิกตัวหงายขึ้นมาเป็นจังหวะเดียวกับร่างบางขึ้นคล่อมบนตัว สองมือกดไหล่กว้างกับพื้น ตาต่อตาประจันกันใกล้ๆ เขาได้กลิ่นหอมของลิ้นจี่แช่เหล้าเจือในลมหายใจอุ่นๆรินรดใบหน้า และสัมผัสได้ถึงความกลัว ความตื่นตระหนกได้ในแววตาคู่สวย ไอร้อนโชยมาจากร่างอุ่นและสีระเรื่อจากพวงแก้มอิ่มเหมือนลูกท้อบ่งบอกถึงอารมณ์ที่คุกรุ่น ริมฝีปากขยับคล้ายจะเอื้อนเอยบางอย่างแต่ก็ไม่มีเสียงใดลอดออกมา
แคว่ก!!! มือบางแต่แข็งแรงกระชากสายคาดเอวออก ก่อนตะกุยเสื้อผ้าเขาเป็นการใหญ่ ร่างแกร่งแข็งทื่อด้วยความคาดไม่ถึง
“ดะ...เดี๋ยว...นี่เจ้า...”
“ข้าต้องการมัน....ข้าต้องการมัน”
ต้องการอะไร?? เหวินฉายงุนงงแต่ไม่สับสน การที่เสื้อผ้าถูกทึ้งไปถึงกางเกงนั้นหมายถึงอะไร ทว่าในหัวนั้นมึนไม่หาย หน้ำซ้ำสองมือถูกหัวเข่ากดทับอยู่แนบกับตัว ร่างแกร่งรวบรวมเรี่ยวแรงจะฝืนตัวลุกขึ้น แต่แล้วก็ต้องตกใจสุดขีด มือเย็นๆสอดเข้ามาสัมผัสในส่วนที่ร้อนที่สุดในร่างกาย เพียงแค่นี้ก็ทำเอาเรี่ยวแรงเหือดหายไปหมด
“เจ้า.....”
มือข้างนั้นทำให้สติไม่มั่นคงเสียแล้ว เรี่ยวแรงถดถอยไปสิ้น ในท้องเขาปั่นป่วนไปหมด อารมณ์หนุ่มลุกโชนทั้งที่สถานการณ์ไม่เอื้อ แต่เหมือนความรู้สึกจะยังตื่นตัวช้าไม่ทันใจ ร่างเล็กจึงเลื่อนตัวลงและทำในสิ่งที่เหวินฉายไม่คาดคิด
“อูวววว....หยุด!!....หยุดๆๆๆๆ อือ” ปากบอกว่าหยุด แต่มือที่เป็นอิสระแล้วกลับขยุ้มผมนุ่มสลวยนั้นไว้แน่น หาได้พลั่กไสไม่ รสกามาชายหนุ่มเพิ่งได้ลิ้มลองครั้งเดียวเท่านั้นเมื่อปีก่อน และเขาก็ไม่ได้ไปข้องแวะอีกเลย ด้วยความรู้สึกว่าสถานที่ที่ไปนั้นมันไม่เหมาะสม แต่ก็เป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืม หากนางโลมผู้สอนสั่งเมื่อวันวานเทียบไม่ได้เลยกับนางผู้นี้
กระตือรื้อล้นของนางเต็มเปี่ยม ร้อนรนแต่ไม่รีบเร่ง มือและปากเคลื่อนไหวเป็นจังหวะท่วงทำนองที่ดื่มด่ำล้ำลึก หวานละมัยเสียจนใจจะขาดรอนๆ เขาแข็งขืนจนเจ็บปวดไปหมด ร่างเล็กขยับขึ้นมาคล่อมเขาบนพื้นแข็งๆ ทั้งที่มันแข็งกระด้าง เย็นและไม่สะดวก บุรุษหนุ่มก็ไม่สนใจ เขามีสิ่งที่ร้อนรนที่ต้องจัดการอย่างเร่งรีบก่อน กระโปรงรุ่มรามสีชมพูกองขึ้นมาถึงอกเขาเกะกะจนอยากจะฉีกมันทิ้ง และก่อนที่จะทำเช่นนั้นจริงๆ ร่างเล็กก็ครอบงำเขาอย่างรวดเร็ว
“ อูยยยยยย..” เขาหนิ่วหน้าที่ด้วยความรู้สึกที่เหมือนจะเจ็บแต่ก็ไม่เจ็บ เมื่อถูกบีบรัดในความคับแคบอันเปียกชื้นอบอุ่น ความรู้สึกที่ไหลหลากเข้ามานั้น ช่างเสียวซ่านจนปลายเท้าเกร็งเครียด โอ้ยยยยย....เขาจะขาดใจตายแล้ว
“อือ..” เหนือร่างเขาร้องด้วยความเจ็บปวด มือที่กดไหล่เขาสั่นระริก เหวินฉายเหลือบมองใบหน้าอ่อนวัยกว่าแล้วพบว่า เต็มไปด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลอาบแก้ม ปากน้อยขบเม้มตลอดเวลา เรียวคิ้วขมวดย่นไม่เห็นความพึงใจหรือสุขสมเลย จนสุดกลั้นร่างเล็กถึงผ่อนลมหายใจบอกถึงความทรมานยิ่ง ดวงตาที่ชุ่มน้ำลืมมองสบตาเขา แววตาฉายความรู้สึกละอาย เสียใจ และรู้สึกผิด แววตาเช่นนี้ทำให้รู้ว่ามีบางอย่างที่ไม่ปกติ บุรุษหนุ่มไคร่ถาม แต่นางก็กลั้นเสียงสะอื้นแล้วขยับตัวขึ้นช้าๆ
“อา...” เหวินฉายรู้สึเหมือนโลกของเขาถูกกระชากขึ้นสู่ฟ้า ความวาบหวามเกิดขึ้นที่ขั้วหัวใจ ช่างแสนสุขอะไรเช่นนี้ ความคิดจะพาตัวเองให้หลุดพ้นสถานการณ์นี้เป็นอันสลายในทันใด ความหรรษาที่แสนรัญจวนใจตรงนี้ต่างหากที่บุรุษใดก็ไม่อยากหยุด เพียงเคลื่อนไหวเนิบๆก็ทำให้ลมหายใจที่ขาดห้วงเจือด้วยความเจ็บปวดนั้นเปลี่ยมมาหายใจกระชั้นและเต็มไปด้วยความพึงใจ นั้นทำให้ฝ่ายที่อยู่เบื้องล่างรู้สึกเสียววาบไปด้วย มือแข็งแรงคว้าเอวบางไว้มั่นขณะที่ร่างแกร่งแอ่นโค้งขึ้นอย่างเผลอไผลดันร่างเล็กลอยจากพื้น จังหวะที่วาบหวามนั้นได้รับการเสนอตัวจากเขาส่งเสริมให้ท่วงทำนองเป็นไปอย่างต่อเนื่อง
“อา.....” ใบหน้าอ่อนวัยแหงนหงายขึ้นรับความสุขสมที่กำลังโลดแล่น เชิญชวนให้เหวินฉายเร่งเร้าจังหวะด้วยการสอดประสานเชื่อมกายเข้าเป็นหนึ่งเดียวในท่วงทำนองที่หนักแน่น รุนแรง ร่างเล็กถึงกับสะเทือนไปทั้งตัว “อะ....โอ้ววววว”
“ฮ่า.....” ความสุขหลั่งไหลมาสู่เขาอย่างต่อเนื่องปานน้ำป่าที่ไหลหลาก เมื่อได้รู้ ได้เห็นความไร้เดียงสายามเสพสมกามารมณ์ครั้งแรกของอีกฝ่าย เพราะพลังนั้นรุนแรงสะท้านไปทั้งเรือนร่าง เส้นเลือดทุกเส้นในกาย กระดูกทุกชิ้นในตัว จนผู้ที่มีแรกสัมผัสจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ต้องกรีดร้องสุดเสียงและทะลักทะลายถึงฝั่งอย่างรวดเร็ว
“อ๊า!!!!” เหนือร่างเขาเหยียดตัวขึ้นเกร็งไปทั้งร่าง กรีดร้องปานจะขาดใจ เหวินฉายไม่เคยเห็นใบหน้าไหนจะสวยงามเท่านั้นมาก่อน เขาเอื้อมมือไปประคองใบหน้าที่อิ่มเอมในความสุขลงมา ร่างเล็กตามมือเขาอย่างว่าง่าย ดวงตาฉ่ำเยิ้มแวววาวมองด้วยความยินดี นางไม่ปฏิเสธจูบจากเขาด้วยซ้ำ ลิ้นอุ่นสอดเข้าไปในโพรงปากที่ชุ่มด้วยความหวาน เขาได้รสเหล้าจางๆที่แสนซาบซ่าน สองมือกอดรัดร่างบางแน่นด้วยความรู้สึกที่ยากจะเอ่ยออกมา นอกจากปล่อยให้อารมณ์นำสิ่งสิ่งทุกอย่างไปตามทำนองคลองธรรม
“อือ..” บุรุษนุ่มครางในลำคออย่างพึงใจเมื่อได้จูบตอบนุ่มนวล นั้นยิ่งทำให้อารมณ์ที่ยังค้างคาสามารถดำเนินต่อไปได้ เขาเลื่อนฝ่ามือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังเล็กเรื่อยลงไปถึงสะโพกมน บางอย่างที่แข็งกระด้างดุนที่หน้าท้องเขาเบาๆ ร่างสูงพลิกตัวขึ้นมาเป็นฝ่ายอยู่ข้างบนบ้าง โลหิตจากศีรษะหยดแปะลงที่พื้นแต่มันไม่สำคัญเลย เขารั้งเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า ชั่วขณะเขานึกรำคาญเสื้อผ้าที่รุ่มร่ามนี่ แต่ไม่มีเวลาใส่ใจแล้ว จุดหมายที่เขาจะไปนั้นต่างหากที่สำคัญ
“ไม่นะ อย่า!” ใบหน้าอ่อนวัยฉายแววตื่นตระหนกขึ้นมา แต่เพียงเขาเสือกตัวเข้าไปสุดแรง เสียงห้ามปรามถึงกับสะอึกอยู่ในลำคอ ปากน้อยๆเผยอค้างด้วยความตกใจในความรุนแรง และไม่มีรีรอให้มากความ ร่างแกร่งรุกรานเข้าไปอย่างไม่ยั้ง นั้นทำให้ความตกใจแปรเปลี่ยนไปเกือบจะทันที ช่องทางคับแคบตอบรับอารมณ์ที่รุนแรงเต็มที่
“โอ้ว....” เขาอุทานด้วยความเสียวซ่าน เมื่อลืมตาขึ้นมาก็สบตากลมโตที่จ้องมองด้วยสีหน้าที่เหมือนจะสับสนในตัวเอง แต่ก็ไม่มีแววปฏิเสธ “เจ้ารู้สึกดีหรือไม่”
เขาถามขณะที่กระแทกกระทั้นรุนแรง ส่วนที่เสียดสีกันนั้นชุ่มฉ่ำด้วยน้ำ ยิ่งทำให้เขาเข้าได้ลึกยิ่งกว่าลึก ร่างเล็กเกาะเกี่ยวไว้แน่นปากพร่ำบอกตลอดเวลา “ไม่....ไม่พอ.....เอาอีก”
คำพูดนี้ทำให้เหวินฉายสุขสมอย่างบอกไม่ถูก เขาโหมกระหน่ำอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ครั้งไหนที่ทำให้เขาเมามันในอารมณ์ได้เพียงนี้ ครั้งแรกของเขานั้นนุ่มนวล ค่อยเป็นค่อยไป แต่ครั้งนี้....ร่างเล็กตอบรับเขาได้อย่างลึกซึ้ง ไม่ยี่ระต่อความบ้าคลั่งรุนแรงสักนิด กลับตอบโต้และเรียกร้องให้มอบความสุขที่ทวีคูณขึ้นไปอีก
“อา!! อูวววว......” มันช่างวิเศษสุดจนต้องยอมพ่ายแพ้ต่อความคับแคบที่บีบรัด ความสุขทะลักทะลายออกมาจนหมดจนสิ้น ร่างสูงทิ้งตัวลงพังพาบบนร่างเล็กหมดเรี่ยวหมดแรง ทว่าเขายังไม่ทันถอนหายใจอย่างมีความสุขก็ถูกพลั่กให้ลงอยู่เบื้องล่างตามเดิม
“ข้าต้องการอีก”
อะไรนะ! เหวินฉายไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำนี้ เขายกมือจะห้ามให้นางตั้งสติให้ดี แต่ถูกจับข้อมือกดกับพื้น ร่างเล็กก็ทำให้เขาถึงกับสำลักความสุขเมื่อถูกบรนเบรอด้วยพละกำลังดุดันและลีลาที่มีชั้นเชิงขึ้น มีการเสียดสี บดขยี้และบีบรัด รุนแรงเสียจนรู้สึกว่าตนเองเป็นฝ่ายถูกกระทำ ทว่าสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขสมยามที่โลดแล่นบนร่าง ก็ทำให้เขาเสียวซ่านไปหมด นางเหมือนกระต่ายน้อยๆที่กระโดดโลดเต้นเริงร่ากลางทุ่งกว้าง เสพสุขกับเสรีภาพของตนเอง สีหน้าเช่นนี้ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะสนองทุกอย่างที่นางต้องการ
“อ๊า!!!! อ๊า!!!! โอ้ววววว...วว” ร่างเล็กกดตัวเองลงต่ำ กรีดร้องสุดเสียง ดื่มด่ำลงไปในทะเลแห่งความหรรษาเนิ่นนาน เหวินฉายหอบฮักเมื่อถึงฝั่งเป็นครั้งที่สาม แต่ร่างเล็กถึงเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ นางทิ้งตัวลงข้างๆปล่อยเขาเป็นอิสระจนได้ สองคนแผ่หราหายใจหอบกระเส่า เหนื่อยที่สุดในชีวิตเลย
จนกระทั่งสามารถควบคุมการหายใจของตนเองได้ บุรุษหนุ่มรู้สึกเหนอะหนะแปลกๆ พงกหัวขึ้นมาถึงพบว่ากางเกงเขาเลอะเลือด เป็นเลือดของนาง หันมามองคนนอนข้างๆที่มองอยู่เช่นกัน แววตาที่โหยหาความปรารถนามากมายหายไปแล้ว เหลือแต่แววแห่งความรู้สึกผิด เสียใจ และเจ็บปวด เขาควรพูดอะไรบางอย่างแต่นึกอะไรไม่ออกเลย ร่างเล็กลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว วิ่งไปเก็บมีดสั้นที่ตกอยู่แล้วเตลิดไปยังประตูใหญ่
“เดี๋ยว....อย่าเพิ่งไป...” เหวินฉายใจหายทันที เขาขยับจะลุก แต่แล้วความเจ็บปวดก็บังเกิดขึ้นเหมือนฟ้าผ่าลงมาจนต้องล้มตัวลงนอนเช่นเดิม “อย่าเพิ่งไป...”
อึดใจเดียวก็ได้ยินเสียงรถม้าวิ่งเตลิดห่างออกไป ก่อนที่จะเห็นบ่าวรับใช้คนสนิทวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในบ้าน “คุณชาย.....คุณชาย...มีโจรขโมยรถม้าไปแล้ว คุณชาย....ท่านอยู่ไหน”
“อยู่นี่...” เขาบอกอย่างอ่อนแรง ราวกับหัวใจลอยหายไปกับร่างสีชมพูนั้นด้วย
*************
เช้าวันต่อมา
ลมเย็นโชยมาจากยอดเขาพัดเอาความเย็นฉ่ำมาสู่พื้นราบ สองข้างทางเต็มไปด้วยหญ้าอ่อนและดอกไม้ป่าสีสันสวยงามบานสะพรั่งอวดโฉมให้ผู้สัญจรผ่านไปมาชมชื่น รถม้าคันหนึ่งเดินทางอย่างเชื่องช้าผ่านทุ่งหญ้าเขียวขจีที่เต็มไปด้วยความสวยงามรายล้อม บุรุษหนุ่มนั่งมองทิวทัศน์ผ่านหน้าต่างรถ บนศีรษะมีผ้าพันแผลผืนใหญ่สูดกลิ่นหอมของธรรมชาติเข้าเต็มปอด ก่อนหันมามองมารดาที่นั่งหน้างออยู่ในรถไม่พูดไม่จา ไม่สนใจสิ่งใดเลย
“ท่านแม่ ข้างหน้ามีร้านน้ำชา ท่านอยากแวะไหมขอรับ”
เงียบ.....
“ท่านแม่ ท่านนั่งอยู่แบบนี้มาชั่วยาม คงเหนื่อยแล้ว แวะหน่อยนะ นะ....ข้าหิวแล้วด้วย” เท่านั้นเองหลี่ฮูหยินถึงกับหมดความอดทน นางคว้าด้ามพัดมาพาดไหล่ลูกชาย ผัวะๆๆ แบบไม่แรงนักเป็นการระบายอารมณ์ “โอ้ยยย ท่านแม่ ข้าเจ็บนะ”
“เจ็บแล้วไง! เจ็บแล้วจำไหม เจ็บแล้วสำนึกไหม” นางยังตีไหล่ลูกชายอีกหลายครั้งกว่าจะยอมหยุดมือ “ทำไมเจ้าไม่เอาไหนอย่างนี้นะ มาเจอแม่สื่อก็พูดจาเหลวไหลจนไม่ได้เรื่องอะไรเลย และยังแอบหนีข้าออกไปเที่ยวกลางดึกกลางดื่น ถึงกับถูกโจรตีหัวแตกกลับมา รถม้ายังถูกขโมยไปอีก รู้ไหมว่าเจ้าทำให้ข้าเกือบเป็นลมตายแล้ว.... ไหนค่าหมอ ค่ารถคันใหม่อีก หมดเงินไปเท่าไรรู้ไหม.....มาเก็บบัญชีคราวนี้ กำไรบ่นปี้หมดก็เพราะเจ้า”
“ข้ารู้ ท่านแม่”
“ข้าจะหักเงินเดือนเจ้า...ไม่สิ....ข้าจะริบเงินเดือนทั้งหมดของเจ้าไปจนถึงปีหน้าเลย”
“ท่านแม่....”
“ยังจะพูดอีกรึ” หลี่ฮูหยินเงื้อด้ามพัดจะพาดจนเหวินฉายต้องเขยิบไปนั่งห่างๆ
“ท่านใจร้ายเกินไปแล้ว”
“หึ...แค่นี้ยังน้อยไป” หลี่ฮูหยินคลี่พัดมาโบกคลายอารมณ์ที่เดือดดาลของตัวเองให้เย็นลง “บอกมาสิ...ว่าเจ้าแอบไปไหนมา”
“......ไปเที่ยว” เขาบอกเสียงเบา
“ไปเที่ยวที่ไหน เที่ยวนางโลมใช่ไหม”
“ไม่ใช่” พูดแล้วก็รู้สึกเหมือนแทงใจดำ เมื่อนึกถึงสภาพของตนเองที่เป็นฝ่ายถูกกระทำชำเรา ก็ไม่ต่างจากนางโลม เขาบุกรุกบ้านผู้อื่น โดนพาดหัวซะลุกไม่ขึ้น แถมถูกขืนใจด้วย เขาหนีออกมาโดยไม่ถูกจับได้ก็ดีถมไปแล้ว ป่านนี้บ้านสกุลติงจะเต้นผ่างยังไงก็ไม่รู้ เรื่องนี้ถึงตายก็พูดไม่ได้ไปชั่วชีวิตเลย แต่เขาไม่ยอมปล่อยกระต่ายตัวนั้นไปเด็ดขาด นางเป็นของเขาแล้วและนางเหมาะกับเขาที่สุด ตอนนี้ขอกลับไปตั้งหลักก่อนเถอะ
“ไม่ใช่แล้วไปไหน” บุตรชายอ้ำๆอึ้งๆไม่ให้ความกระจ่างสักที หลี่ฮูหยินจึงเปิดประตูรถม้า “อาหนิว...บอกข้ามาสิ เมื่อคืนเจ้าไปส่งคุณชายที่หอโคมเขียวใช่ไหม”
“เปล่าขอรับ”บ่าวรับใช้หันมาบอก
“เห็นไหม” เหวินฉายยิ้มร่าที่มีพยานยืนยัน “ข้าไม่ได้ไปเที่ยวหอโคมเขียวเลย”
“แล้วเจ้าไปไหมมา” หลี่ฮูหยินจ้องเขม็งทำเอาจนหนทางแก้ตัวแล้ว
“ก็ได้....ก็ได้ เมื่อคืนข้าไปบ้านสกุลติงมา”
“ไปทำไม”
“ไปดูหน้าคุณหนูติง”
“ตายแล้ว...นี่เจ้า..โกหกใช่ไหม เจ้าไม่ได้ทำเช่นนั้นจริงๆหรอกใช่ไหม” หลี่ฮูหยินหน้าถอดสี นี่ถ้าเป็นความจริงและมีผู้อื่นรู้ล่ะก็ ทั้งบ้านต้องอับอายขายหน้าแน่ ที่มีบุตรชายประพฤติตัวไม่เหมาะสม
“จริง.....ใช่ไหมอาหนิว เราไปบ้านสกุลติงกัน”
“หา?? สกุลติงไหนขอรับ” อาหนิวถือสายบังเหียนม้าไป พลางหันมามองหน้าเหรอหรา
“ก็สกุลติงค้าข้าวสารไง ข้าบอกให้เจ้าไปส่งเมื่อคืน”
“เอ๊ะ?? สกุลติงหรอกหรือ ข้าได้ยิน....คุณชายบอกว่าสกุลชิงนะขอรับ ข้าเลยไปส่งท่านที่ร้านชิงราเหมียน (ชิงบะหมี่) ตกลง.....ไม่ใช่หรอกเหรอ”
“....?!” เหวินฉายอ้าปากค้าง หน้าซีดเผือด รู้สึกเหมือนร่วงลงไปในหลุมที่ลึกที่สุดในพื้นพิภพ “จะ...เจ้าบ้า!!!! ดึกดื่นเที่ยงคืน ข้าจะไปร้านบะหรี่หาสวรรค์วิมารอะไร”
“จะ....จะไปรู้ท่านรึ” อาหนิวชักสีหน้าไม่ดีแล้ว
“สกุลติงเว้ย ไม่ใช่สกุลชิง”
“เอ้า...ก็ท่านบอกเสร็จก็ขึ้นรถ ไม่เปิดโอกาสให้ข้าได้ถามเลยนี่....อีกอย่างหน้าร้านก็มีป้ายอันเบ้อเร่อเขียนว่าร้านบะหมี่ ท่านไม่ดูเองนี่นา”
“เจ้ามัน....โอ้ยยหึ่ยยยย...” เหวินฉายโมโหอยากจะเตะไอ้เจ้าตัวดีนี้เหลือเกิน ทำไมถึงเป็นอย่างนี้นะ!!!!!เขาโกรธจนหน้ามืดเหมือนเลือดจะพุ่งออกจากบาดแผลขึ้นมาจนต้องล้มตัวลงนอน เอาเสื้อแขนยาวคลุมหัวไว้ ไม่อยากมองหน้าใครทั้งนั้น
The end
(โปรดติดตามตอนหน้า)
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่5 ย้อนอดีตกับเหวินหลง[2] รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยคะ (อ่าน 114418 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก