มาต่อแล้วจ้า แต่เป็นตอนใหม่นะเป็นของน้องคนรอง ขอให้สนุกคะ
เจ้าสาวของเหวินจุ้น
แสนยินดีปรีดาครั้งได้เจ้ามาปรนนิบัติบัลลังค์ม่วง
สีระเรื่อบนผิวแก้ม ยังเห็นแววไร้เดียงสา
แพรพรรณขาวพิสุทธิ์บนไหล่ลาดดั่งไผ่อ่อน
คล้ายสยบยอม หากตางามคู่นั้น มิได้ชำเลือง
วันนี้อากาศสดใส
กลิ่นดอกไม้ในสวนหอมเย็นๆโชยมากับสายลมสร้างความสดชื่นกระตื้อรื้นล้นจนมิอาจขดตัวหลับอยู่บนเตียงอุ่นได้ ฤดูใบไม้ผลิปีนี้งดงามกว่าปีไหนๆ ทั้งอบอุ่นและลมเย็นสบาย อาทิตย์ยังมิฉายแสง ทายาทสกุลหลี่ทุกคนมาออกกำลังด้วยการฝึกวรยุทธ เสียงฝ่าเท้ากระทืบพื้นสะเทือนไปทั่วเรือนหลัง จนเป็นชินชาของบ่าวไพร่ในบ้าน คุณชายทั้งสี่ฝึกฝนร่างกายอย่างไม่เกียจคร้าน ทุกวันๆล่ะ2 ชั่วยามทั้งเช้า ทั้งเย็น กระทั่งแสงแดดยามเช้าฉายแสงส่องสว่างให้ความอบอุ่นไปถึงร้อนเหงื่อไหลเปียกโชก
“ฮูว์......” เหวินฉายวาดมือกลับสู่ท่าพื้นฐาน ผ่อนลมหายใจยาวสิ้นสุดการฝึกยามเช้า ซุนยี่บ่าวประจำตัวเอาผ้าเช็ดหน้ามาให้เช็ดหน้าเช็ดตา เขาเหลือบไปเห็นรถม้าของบ้านถูกเตรียมพร้อมอยู่ห่างๆ “วันนี้ใครจะไปไหนหรือ?”
“นายท่านสั่งให้เตรียมไว้ วันนี้จะไปบ้านสกุลโจวขอรับ”
“หื้อ??บ้านสกุลโจว”
“ท่านโจว หย่งซาน ปลัดคลังหลวงขอรับ”
เหวินฉายคิดไม่ออกว่า บิดาจะมีธุระอะไรกับบ้านขุนนาง ถ้าเรื่องสอบจอหงวนล่ะก็....ไม่จำเป็นต้องพึ่งท่านโจวสักนิด หรือว่า....?? เขาหันไปมองพี่ชายคนรองที่เพิ่งจบกระบวนท่าพอดี
“พี่รอง ท่านพ่อบอกจะพาพี่ไปสลุกโจวหรือเปล่า”
“อืม...ท่านให้คนมาบอกแล้ว” บุรุษหนุ่มว่าน้ำเสียงเนือยๆ เขาเพิ่ง 19 คิดว่าบิดามารดาคงปล่อยให้เขาเป็นอิสระอย่างน้อย 2-3 ปี ทว่า....เพิ่งจัดการงานพี่ชายคนโตได้ไม่ถึงเดือนก็หันมาเล่นงานเขาจนได้ น่าโมโหเสียจริง
“หมายความว่า....” เหวินฉายใจเสีย เพราะนั้นหมายถึงอีกไม่นานก็ตาเขาแล้วน่ะสิ
“พี่สาม” เหวินสี่ เข้ามากอดคอร่วมวงสนทนาด้วย “ไฉนทำหน้าเยี่ยงนี่ล่ะ”
“เจ้าน่ะไม่รู้อะไร” บุรุษหนุ่มดันหน้าน้องชายไปให้พ้น น้องคนเล็กเพิ่ง 16 ไม่รู้อะไรหรอกว่า อนาคตตัวเองน่ะก็เอาแน่เอานอนไม่ได้เช่นกัน แค่คิดว่าจะต้องร่วมห้องกับสตรีที่ไม่อาจคาดเดาทั้งใบหน้า ทั้งจิตใจได้ไปตลอดทั้งชีวิตนี้ มันช่างทรมานจิตใจเหลือเกิน เขาบ่นกับพี่ชายคนรองว่า
“ท่านพ่อ ท่านแม่นี่ก็กระไร ผ่านงานแต่งพี่ใหญ่มาไม่ถึงเดือนแท้ๆ ก็จะรีบเร่งหาคู่ให้พี่รองแล้ว”
“เจ้าจะเต้นไปไย นี่แค่ดูตัวเท่านั้น” เหวินจุ้นว่าเสียงกร้าว “ดูตัว.... ยังไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร กว่าจะตกลงกันได้ก็คงปีหน้าโน่น”
“จะจริงหรือ... พี่รองก็รู้ว่าท่านพ่อน่ะคาดเดาใจยาก”
“ข้าว่าคงเป็นเพราะพี่สะใภ้ใหญ่หนีไปแน่ๆ ท่านพ่อถึงได้หันไปสนใจพี่รองแทน อย่างนี้พี่ใหญ่ก็น่าสงสารสิ” เหวินสี่ว่า ทุกคนหันไปมองพี่ชายใหญ่ที่ยังฝึกวรยุทธไม่เลิก เขาดูเฉยเมยไม่สนใจเรื่องของภรรยาเลย แต่กลับไปขลุกอยู่บ้านเฉินทั้งวันราวกับยังทำใจมิได้ สามพี่น้องได้แต่เห็นใจพี่ชาย พวกเขาแยกย้ายกันไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้ามาทานอาหารเช้าร่วมกัน
“อาจุ้น วันนี้เจ้าไปธุระกับท่านพ่อด้วยนะ” หลี่ฮูหยินกล่าว ทุกคนที่ร่วมโต๊ะทานอาหารเช้าหยุดมือเงยหน้ามองเหวินจุ้น บุรุษหนุ่มถอนหายใจเฮือก คีบอาหารใส่ปากอย่างไม่ใส่ใจ
“ท่านพ่อจะพาข้าไปด้วยทำไม” เขาเอ่ยปากถามบิดา
“อีก 3 เดือนจะมีการสอบชิงตำแหน่งจอหงวน ผู้สมัครสอบมีมากกว่า 3 หมื่นคน เจ้าคิดว่ามีดีพร้อมจะสู้กับคนตั้ง 3 หมื่นหรือ เกี่ยวดองกับสกุลโจวได้ก็จะเป็นการรับรองตัวเจ้าเข้ารับราชการ”
“ท่านพ่อ...”
“ธิดาท่านโจว ถึงจะอายุแค่ 14 แต่ก็ว่ากันว่าหน้าตาหมดจด สุภาพเรียบร้อย เป็นกุลสตรี ฝีมือเย็บปักถักร้อยดีมาก นี่ขนาดบุตรชายเศรษฐีติงไปทาบทามก่อนนะ ท่านโจวยังไม่สนใจเลย เจ้าน่ะ โชคดีแล้ว”
หมดอารมณ์กินเลย เหวินจุ้นวางตะเกียบอย่างขุ่นเคืองใจ “ข้าอิ่มแล้ว”
“อย่าเพิ่งลุก” หลี่ต้าโหย่วดักไว้ก่อนที่บุตรชายจะขยับเสียอีก ร่างสูงจำต้องนั่งต่อไป เขาหยิบตะเกียบมาทานใหม่เพื่อจะได้มีอะไรทำ ผู้เป็นบิดาทอดเสียงอ่อนลงเป็นการเอาใจ “อาจุ้น....พ่อรู้ว่าเจ้าไม่ชอบ แต่เกี่ยวดองกับขุนนางไว้ จะเป็นผลดีต่อกิจการของเรา เจ้าก็คิดเสียว่าทำเพื่อบ้านเราเถอะนะ”
“ท่านพ่อ....ไม่ใช่ว่าข้ามิอยากทำเพื่อบ้านของเรานะ แต่ดูอย่างพี่ใหญ่สิ ยอมตามใจพวกท่านทุกอย่างแล้วเป็นอย่างไร อายุเพิ่งเท่านี้ก็กลายเป็นพ่อม่ายเมียหนีไปแล้ว”
“อาจุ้น!” มารดาเอ็ดใส่
“เจ้ามาพาดพิงข้าทำไม” เหวินหลงหันมาต่อว่า สีหน้าไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจสักนิด
“นี่พี่ใหญ่ไม่เดือดร้อนบ้างหรือไร”
“ไม่....ข้ามีความสุขดีแล้ว”
“เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว อาจุ้นเจ้าเตรียมตัวให้ดี ส่วนเจ้าอาหลง....เลิกไปขลุกอยู่บ้านเฉินเสียที ทางนั้นไม่เกี่ยวข้องอะไรกับบ้านเราแล้ว”
“ทำงั้นได้ไง ชาวบ้านจะได้นินทาสิว่าข้าไม่ใช่สุภาพบุรุษ ยังไงข้าก็ได้เป็นเขยบ้านนั้นแล้ว ภรรยาข้าจะกระทำการใดก็เป็นเรื่องของนาง หาได้เกี่ยวกับบิดามารดานางไม่....อีกอย่างบ้านนั้นไม่มีทายาทสืบทอดกิจการแล้ว ข้าไม่รับไว้แล้วใครจะรับล่ะ”
บุรุษหนุ่มพูดจามีเหตุมีผลจนหลี่ต้าโหย่วเห็นดีเห็นงามด้วย หากหลี่ฮูหยินนึงสงสัยอยู่ บ้านนั้นมีบุตรของอนุอยู่คนนี่นา ชื่ออะไรนะ?? แต่ช่างเถอะ หากบุตรชายนางควบคุมกิจการบ้านนั้นได้ก็เหมือนเรือล่มในหนอง ทองจะไปไหนล่ะ กลับเป็นเหวินจุ้นที่ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อใส่พี่ชาย
“ท่านนี่พิลึกคนจริงๆ พี่ใหญ่ ข้าล่ะไม่เข้าใจท่านเลย”
เหวินหลงยิ้มกับตัวเองอย่างมีเลสนัยชวนให้คนมองสงสัยเหลือเกิน
เหวินจุ้นถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย พี่ชายเขากลายเป็นคนแปลกๆไปตั้งแต่เมื่อไรนะ สงสัยเป็นเพราะเสียเมียไป เลยเสียสติด้วยกระมั่ง เฮ่อ....เขาจะทำยังไงดีนะ บุรุษหนุ่มชักหนักใจกับอนาคต อนางอของตนเอง แต่ก็ขัดบิดาไม่ได้ หลังอาหารเช้า ทั้งคู่ขึ้นรถม้าเดินทางไปยังสกุลโจวซึ่งอยู่อีกฟากของเมือง
คฤหาสน์ของสกุลโจวไม่เล็ก แต่ก็ไม่ใหญ่เกินไปออกจะมีอายุมากสีสันจึงจืดจางตามกาลเวลา ท่านปลัดโจวหย่งซานก็ได้ชื่อเป็นขุนนางมือสะอาดคนหนึ่ง จึงเป็นที่นับหน้าถือตาอย่างมาก เพียงผ่านประตูหน้ามาก็รู้ได้ถึงความสมถะ ไม่ฟุ้งเฟ้อเกินควร เหวินจุ้นนึกชื่นชมอยู่บ้าง ท่านโจวเองก็ภูมิฐานมียิ้มที่เป็นมิตร ผู้ใหญ่ทั้งสองเห็นหน้าก็ดีใจพูดคุยกันสนุกสนาน ขณะที่บุรุษหนุ่มท้องตึง เมื่อนั่งเฉยๆก็ง่วงนอนจนหาวออกมา
“อาจุ้น...” บิดาหันมาดุเบาๆ
“ฮะฮะ....หลานชายคงเบื่อสินะ ผู้ใหญ่พูดคุยกันคงไม่ค่อยสนุกเท่าไร”
“เขาก็นิสัยเสียอย่างนี้แหละขอรับ”
“งั้นไปเดินเล่นหน่อยดีไหม หลานชาย สวนหลังบ้านของข้าถึงไม่ใหญ่โต แต่ก็ร่มรื่น ออกไปสูดอากาศหน่อยก็ดีนะ”
“ดีเลย อาจุ้น เจ้าออกไปยืดเส้นยืดสายหน่อยสิ”
เอาล่ะสิ งานอุ้มสมของตาแก่สองคน คงได้มีการเห็นหน้าของทั้งสองฝ่ายแน่ เห็นเรื่องทำนองนี้คนเล่นงิ้วแสดงออกบ่อยไป เขาได้แต่ยิ้มๆไม่พูดอะไร เอ้า! เจอก็เจอ ลองดูสิว่า สาวเจ้าจะเป็นอย่างไรบ้าง อายุเพิ่ง 14 นี่ คงยังวิ่งเล่นอยู่แน่ๆ ร่างสูงลุกเดินออกจากห้องโถงรับแขก ออกมายังทางเดินสวนหลังบ้าน กลิ่นลมเย็นๆโชยมาให้ชื่นใจ
“ฮ้าว....” เขาหาวบิดขี้เกียจออกไปหนึ่งที
ปึ่ก!!!
“คุณหนู...ตายแล้ว” ร่างเล็กวิ่งปราดเปรียวมาชนเขาเบาๆ บุรุษหนุ่มหันมามอง เป็นเด็กหญิงตัวเล็กน่ารัก ดวงตากลมโตสดใส ผูกผมเปียสองข้าง นางยิ้มกว้างน่าเอ็นดู ก่อนวิ่งตื้อหายไปอีกทาง สาวใช้ที่วิ่งตามมาไม่ทันจะคว้าตัวนาง ก็วิ่งหนีไปอีกแล้ว
“คุณหนู หยี่เซี่ยง รอด้วย.....คุณหนู”
เหวินจุ้นมองตาปริบๆ หวังว่า.....เมื่อกี้คงมิใช่ว่าที่ภรรยาเขานะ ยังตัวเล็กถือตุ๊กตาอยู่เลย เฮ่อ.....เขาเดินเล่นฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ สวนย่อมนี้แม้ว่าไม่กว้างมากแต่ก็มากด้วยพรรณไม้ชั้นดี ดอกไม้สีสันหมองไม่สดใส แสดงถึงการขาดความใส่ใจไม่น้อย บ่าวไพร่พอมีแต่ก็ไม่มากเท่าบ้านเขา เช่นนี้ก็พอเดาออกว่าขาดแคลนทุนทรัพย์อยู่พอควร เดินเล่นมาสักพักแล้ว บุรุษหนุ่มคิดว่าคงได้เวลากลับเสียที
ทว่าเดินวกไปวนมาก็หาทางออกไม่เจอ เขาเดินล่วงล้ำมาถึงตัวบ้านชั้นใน บนระเบียงทางเดินค่อนข้างเงียบเชียบเสียงนกกระจอกเจื้อยแจ้วยังกังวานดังกว่า จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงหนึ่ง
โครม!!!
“หยุดนะ....ท่าน....”
เสียงนั้นมาจากห้องที่ปิดทึบข้างหน้า เหวินจุ้นสาวเท้าไปใกล้ จึงได้ยินเสียงยื้อยุดรุนแรง ปลายนิ้วเลื่อนหน้าต่างบานหนึ่งออกเล็กน้อย ปรากฏว่าเป็นบุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่ง ฉุดกระชากร่างเล็กกว่าอย่างแรงจนล้มหงายลงบนโต๊ะหนังสือ จากที่เห็นเสื้อผ้าอาภรณ์ชั้นดี เป็นคุณชายของบ้านนี้หรือเปล่า ไหนเลยจะปล่อยผมยาวรุ่ยร่ายราวกับอิสตรีอย่างนี้ บุรุษที่ได้รับการสั่งสอน ผมจะเกล้ามวยผูกมัดให้แน่นเพื่อแสดงถึงความใส่ใจตนเอง หากคนผู้นี้ ผมยาวสยายสีดำขลับยามต้องแสงเหมือนแม่น้ำเอื่อยๆที่ไหลหลากไม่มีวันสิ้นสุดนั้น ดึงดูดสายตาเขาที่สุด
“หยุดได้แล้วนะ” ผู้สูงวัยกว่าจับข้อมือเล็กกดตรึงไว้ทั้งสองข้างกับโต๊ะหนังสือ
“ท่านเจิ้ง ปล่อยข้านะ”
“เจ้าพูดอะไรหา??....เจ้าควรพูดว่า ได้โปรดสิ......เห้อะ...บ้านเจ้าติดค้างเงินข้า 300 ตำลึงแล้ว อยากกู้ยืมเพิ่ม เจ้าก็ต้องมีอะไรมาค้ำประกันเพิ่มสิ ข้าถึงจะให้กู้อีก”
“ท่าน....นี่ข้าชำระดอกเบี้ยให้ท่านทุกเดือน มันจะเป็น 300 ตำลึงได้อย่างไร ท่านคิดจะขูดรีดขูดเนื้อกันหรืออย่างไร” เสียงใสๆกล่าวอย่างเดือดดาล
“ชิ....อย่าลืมนะว่า บ้านเจ้ายังมีหน้าตาต้องรักษา ข้าไม่โพทะนาว่าบิดาเจ้าสิ้นไร้ไม้ตอกก็ถือว่าเป็นบุญคุณขนาดไหนแล้ว 300 ตำลึงแค่นี้ ถูกไปด้วยซ้ำ....ถ้าเจ้ายังอยากกู้เงิน อยากให้ข้ารักษาหน้าบิดาเจ้าล่ะก็.... ยอมให้ข้าเชยชมเจ้าเสียดีๆ ไม่เช่นนั้นล่ะก็...”
โครม!!!! เหวินจุ้น ทนฟังเรื่องโสมมมากกว่านี้ไม่ไหว เขาทุบหน้าต่างห้องแรงแล้วเดินหลบไปทางอื่นเสีย รอดูอยู่ห่างๆ เขารู้สึกได้ว่าในห้องเงียบงันด้วยความตกใจ อึดใจต่อมาร่างหนึ่งก็ตะลีตะลานออกมายืนมองเลิ่กลั่กไปรอบทิศ เมื่อไม่เห็นใครมันถึงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น แต่ก็ยังหันไปบอกคนในห้องว่า
“จำไว้ให้ดีนะว่า เจ้าเป็นหนี้ข้าเท่าใด ภายในสัปดาห์นี้ เจ้าต้องหาเงินมาชำระข้าให้หมด ไม่เช่นนั้น.....เจ้าจะต้องเสียใจ” มันตวาดใส่สุดเสียงก่อนเดินหนีจ้ำอ้าวไปตามทางเดินอย่างรีบร้อน จนมิทันสังเกตร่างที่ยืนหลบมุมอยู่เงียบๆเลย บุรุษหนุ่มมองตาม คิดไม่ถึงว่าการมาครั้งนี้จะได้เห็นอะไรๆกว่าที่คาด เขาหันไปมองประตูห้องที่เปิดคาไว้ ไร้วี่แววอีกคน ไร้การเคลื่อนไหว เท้าก้าวไปหาอย่างแผ่วเบาด้วยความอยากรู้
ปลายนิ้วเลื่อนหน้าต่างบานเดิมออกอย่างแผ่วเบา ภายในห้องยุ่งเยิงหนังสือ สมุดบัญชีเกลื่อนกระจายไปทั่ว คนข้างในนั่งกับพื้นห้องอย่างคนหมดแรง ผมยาวๆนั้นกระจายเต็มแผ่นหลัง เหวินจุ้นได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ น้ำหยดหนึ่งร่วงเผาะบนหลังมือ คนผู้นั้นยกมือเช็ดน้ำตาเงียบๆ ผมดำขลับไหลลงบดบังใบหน้าจนมองไม่เห็นแม้เสี้ยวหนึ่ง
หันมามองทางนี้สิ หันมาหน่อย.....เขานึกในใจ
ในห้องยังนั่งนิ่ง ปลายนิ้วเกี่ยวผมคล้องใบหูเล็กเผยใบหน้าด้านข้าง ผิวขาวขนาดนี้เลยหรือ ขนตางอนหนาเป็นแพจนอยากเห็นชัดๆอีกสักนิด เหวินจุ้นมองอย่างเพลินตา ทุกอริยบท ทุกการกระทำ มันเชื่องช้าจนเหมือนเวลาไม่มีความหมาย คนผู้นั้นค่อยๆเก็บหนังสือจัดโต๊ะ ทุกการเคลื่อนไหวก็ยังมิทำให้ได้เห็นหน้าชัดๆสักครั้ง บุรุษหนุ่มชักจะหมดความอดทนแล้ว แต่ก็ยินเสียงฝีเท้าแว่วมาก่อน จึงจำต้องผละจากไป
“คุณชาย....ท่านหลี่ให้ข้ามาตาม” บ่าวไพร่ในบ้านผ่านมาทางนี้พอดี
“อื้ม” เขาเดินกลับ จู่ๆก็เหมือนหาทางกลับได้ง่ายขึ้นมาเสียนี้ แต่ก่อนจะถึงห้องโถงเขาหยุดเท้าหันมามองบ่าวรับใช้ที่สูงอายุไปสักหน่อย “ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ขอรับ”
“ท่านโจวมีบุตรธิดากี่คนหรือ”
“อ้อ....เอ่อ......ในบ้านนี้ 2 คนขอรับ มีคุณชายใหญ่ หงส์หยก(เอียนหวู/สัตว์ในวงค์นกแก้ว ในที่นี่ขอเรียกว่า หงส์หยก) แล้วคุณหนู หยี่เซี่ยง.....แต่นอกบ้านก็มีอีก 2-3 คนขอรับ”
“อ้อ....ชื่อหงส์หยกหรอกหรือ” โจว หงส์หยก เขาพึมพร่ำในใจ
“ขอรับ ปีนี้ 20 แล้ว แต่สุขภาพไม่ค่อยดี จึงมิได้ออกนอกบ้านเลย”
“เหรอ...” เขาทำหน้าแคลงใจไคร่อยากถามไถ่อีก แต่สุดท้ายก็ไม่ถาม รีบเร่งจากไป
“เป็นไงบ้าง” บิดาถามเมื่ออยู่กันตามลำพังในรถม้า
“อะไรล่ะขอรับ”
“บุตรสาวท่านโจว”
“เด็กทารก” เขาตอบสั้นๆได้ใจความ
“ฮะฮะ....เด็กๆสิดี แต่งมาบ้านเราค่อยๆอบรมสั่งสอน อีกหน่อยก็จะได้ฮูหยินที่เป็นได้ดั่งใจ”
“ข้าไม่อยากรีบร้อน ท่านพ่อ รั้งรอสัก 3-4 ปีแล้วค่อยว่าเถอะ”
“หื้อ...3-4 ปีเชียวหรือ”
เขาพยักหน้าหงึกๆแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ใจครุ่นคิดแต่คนในบ้านนั้น ไม่รู้ทำไมถึงติดใจนักนะ ทั้งที่จน มีแต่ชื่อ ลูกสาวก็เด็กไปแล้วยังจะหาคู่ให้อีก น่าสงสารเด็กน้อย...น่าสงสาร.....
***********
(มาต่อพรุ่งนี้คะ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
