มาต่อตอนจบแล้วจ้า เร่เข้ามาๆๆๆ ใครช้าอดไม่รู้ด้วยเด้อ สาวสวยหนุ่มหล่อเร่เข้ามา ได้เวลาหื่นของเจ้าแล้ว อ่านแล้วจงเมนต์เสียโดยดีหาไม่แล้วสิวหัวช้างจะบังเกิดแก่เจ้า จขกทลงอาคมไว้เรียบร้อยแล้ว..สาธุ ฮี่ฮี่อี่
ความคิดและจิตใจของหงส์หยก วนเวียนแต่เรื่องบุรุษลึกลับอย่างช่วยไม่ได้ แม้จะหวาดกลัวแต่ก็แอบซ่อนความหวังไว้ลึกๆ ด้วยปัญหาของทางบ้านที่จะปลดเปลื้องพันธะหนักอึ้งออกไปเสียที วันทั้งวันเขาเฝ้ามองท้องฟ้าที่เปลี่ยนสีไปตามกาลเวลา ในที่สุดก็มืดค่ำ เป็นเวลาที่ทุกคนในบ้านร่วมรับประทานอาหารพร้อมหน้ากัน
“เจ้าแทบไม่แตะเลยนะ หงส์หยก” มารดาเอ่ยถามขึ้นมา
“อ้อ...ข้า...ไม่ค่อยหิว”
“ทานให้มันเยอะๆหน่อย เจ้าน่ะผอมไปแล้วนะ”
“พี่ใหญ่ ทานเยอะๆนะ” หยี่เซี่ยงคีบเนื้อให้ชิ้นหนึ่ง ผู้เป็นพี่ชายยิ้มกว้างพอเงยหน้ามาก็พบกับสายตาที่ไม่ยินดียินร้ายของบิดา ราวกับตำหนิว่าเขาไม่เคยดูแลตนเอง ถึงได้อ่อนแอ ไม่เป็นที่ภูมิใจ ไม่เคยช่วยท่านเชิดหน้าชูตาได้สักครั้ง
“เอ่อ..ท่านพ่อ เรื่องหยี่เซี่ยงเจรจาไว้อย่างไรขอรับ”
“ทางโน้นยังมิได้พูดอะไรมาก”
“อันที่จริงข้าว่าน่าจะทาบทามลูกชายคนที่สี่ของท่านหลี่มากกว่านะ เขาอายุ 16 มากกว่าหยี่เซี่ยงแค่ 2 ปีเอง น่าจะสนิทกันเร็วกว่าคุณชายเหวินจุ้น หรือท่านพี่คิดว่าไง”
“เป็นคุณชายเหวินจุ้นน่ะเหมาะแล้ว ปีนี้ท่านหลี่หมายมั่นปั้นมือจะให้เขาเป็นจอหงวนให้ได้ ไม่ว่าบู้หรือบุ๋น ข้าจะช่วยเขาให้ได้สักตำแหน่ง ภายใน2 ถึง 5 ปี เขาก็จะได้ตำแหน่งที่ใหญ่โตขึ้น อาจจะใหญ่โตกว่าข้าอีก นี่เป็นโอกาสเหมาะสมที่สุด หากให้คุณชายเหวินสี่ ก็ต้องรอไปอีก 4 ถึง 8 ปีโน่น”
“จริงด้วยนะเจ้าคะ เป็นคุณชายเหวินจุ้นน่ะดีแล้ว”
“ท่านแม่.....น้องยังเด็กนะขอรับ”
ปัง! โจวหย่งซ่านวางตะเกียบแรงจนทุกคนในบ้านสะดุ้งโหยง
“เจ้าจะไปรู้อะไร อยู่อย่างสงบเสงี่ยมของเจ้าไปเถอะ สกุลโจวเราจะไปรอดได้หรือไม่ อยู่ที่หยี่เซี่ยง ไม่ใช่เจ้า” บิดาดุด่า ทำให้หัวใจของหงส์หยกแทบขาดรอนๆด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ความเสียใจทวีคูณ เขาก้มหน้าทานอาหารอย่างฟืดคอ
บุรุษหนุ่มเดินกลับห้องอย่างเดียวดาย ขณะที่บิดามารดาอยู่เป็นเพื่อนเล่นน้องสาวกันต่อ เขาเคยคิดว่าหากตนเองแข็งแรงกว่านี้สักนิด คงทำให้ทุกคนภูมิใจได้บ้าง หากในความเป็นจริงแล้ว เขาทำได้แค่ดูแลบัญชีในบ้าน ขนาดมีหนี้สินก็ยังไม่กล้าจะเอ่ยปากกับใคร ในห้องมืดสนิทไม่มีคนรับใช้รอคอย เขาปิดประตูแล้วถึงจุดเทียนในห้อง ถึงพบว่ามีผ้าแพรบางๆผืนหนึ่งอยู่บนโต๊ะ
“ ข้ารอเจ้าอยู่”
หัวใจที่เหี่ยวเฉาเต้นแรงเกือบจะทันทีทันใด ร่างในชุดดำปกปิดอำพรางตนนั่งคอยอยู่บนเตียงของเขาเอง ตั่งไม้วางเท้าข้างเตียงมีถุงผ้าผืนหนึ่งลักษณะเหมือนถุงใส่เงิน เตรียมมาพร้อมสรรพ ดวงตาโตมองอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตาตัวเอง เอาจริงหรือเนี่ย?? คนอย่างเขามีค่าถึง 350 ตำลึงเลยหรือ
“ผ้าที่อยู่บนโต๊ะ....เอาผูกปิดตาเจ้าเสีย”
“ผ้านี่...” เขาถือมันขึ้นมา แค่ผ้าแพรบางๆปิดยังไงก็ยังมองเห็นแน่ แต่คงลางๆเห็นไม่ชัดเจน คนๆนี้ตั้งใจแน่วแน่แล้ว ส่วนเขา...ไม่มีทางเลือกและไม่อาจถอยได้อีกแล้ว หงส์หยกผูกปิดตาตัวเอง มันเห็นเลือนรางจริงๆด้วย ร่างสีดำลุกจากเตียงมาหาพลางถอดผ้าคลุมศีรษะออก เป็นหนุ่มฉกรรจ์ อายุเท่ากันไม่ก็อ่อนกว่า
“ดูเจ้ามีความมุ่งมั่นกว่าวันวานมาก”
“ข้ามีทางเลือกอื่นหรือ”
“ใช่.....ไม่มี” วงแขนแข็งแรงรวบเอวเล็กเข้ามากอด หงส์หยกเกือบอุทานออกมาด้วยความตกใจ ท่อนแขนใหญ่รัดเขาแน่นราวกับงูพิษจนหน้าแนบกับอกกว้างกำยำ มันเหมือนกำแพงเหล็กที่โอบรัดให้เขาทรมานช้าๆ หายใจไม่ออก....ใบหน้าหมดจดแหงนหงายอ้าปากหมายจะสูดอากาศเข้าปอด สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาทำให้ลมที่ไหลเข้าลำคอสำลักกะทันหัน
อุ้งมือใหญ่ช้อนปลายคางมนขึ้น ขณะที่ริมฝีปากเย็นๆแนบลงมา นี่มันอะไรกัน??
ด้วยความที่ไม่มีประสบการณ์ทำให้ร่างเล็กได้แต่ยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก ปล่อยให้อีกฝ่ายบดเคล้าจูบลงมาสอนสั่งให้รู้จักรสชาติของการจุมพิต ลิ้นอุ่นๆแทรกเข้ามาในโพรงปากเกี่ยวพันกับลิ้นเขาไปมา เกิดความรู้สึกขนลุก หนาว ซาบซ่าน วาบหวิว อุ่นที่ท้องน้อย เรี่ยวแรงมลายหาย หลายหลากความรู้สึกเกิดขึ้นปนเปในเสี้ยววินาที จนหงส์หยกไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่
กลิ่นกายที่รายล้อมเป็นเหมือนกอดที่อ่อนโยนยิ่ง จนไม่อยากให้ทุกอย่างสิ้นสุดไปเลย พอริมฝีปากอุ่นผละห่างไปเท่านั้น สองมือน้อยๆคว้าเสื้ออีกฝ่ายไว้โดยไม่รู้ตัว แต่แล้วจูบอุ่นๆก็กลับมาอีกครั้ง คราวนี้หวานละมุ่นจนแทบละลายในวงแขนนั้น กว่าเขาจะรู้สึกตัวก็ถูกช้อนอุ้มขึ้นทั้งตัว พาไปที่เตียงแล้ว หัวใจน้อยๆเต้นแรงและเกิดอารมณ์หวานไหว ใช่ว่าเขาจะมิเคยอ่านนวนิยายประโลมโลก หากมิเคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับตนเอง และเป็นฝ่ายถูกกระทำเสียด้วย
แสงเทียนเล่มเดียวในห้องให้แสงสว่างที่น่าคลุมเครือยิ่ง หงส์หยกแน่ใจว่าเขาต้องแสดงอากับกิริยาแข็งขืนต่อต้านแน่ หากไฉนเลยถึงได้เห็นใบหน้าผ่านผ้าแพรบางๆนั้นคลี่ยิ้มนะ
“เจ้าช่างน่ารักจริงๆ”
“หยุดพูดนะ”
“ได้.....ข้าจะใช้ปาก....ทำอย่างอื่น” เขาดึงผ้ารัดเอวจากเอวบางออก กระตุกปมมัดไม่กี่ทีก็สามารถถอดเสื้อตัวนอกออกไปได้ มืออุ่นๆสอดเข้ามาสัมผัสผิวนุ่มที่ซอกคอ นั้นก็ทำให้ใจเต้นไม่เป็นส่ำเลย เขากลัว! ราวกับตนเองถูกปอกเปลือกออกทีละชั้นจนเปลือยเปล่าเหลือแต่แก่นภายในที่น่าอาย
จูบเบาๆที่กกหูคล้ายจะปลอบประโลมว่า ‘อย่ากลัว’ พร้อมกอดที่หนักแน่นปานประหนึ่งปราการที่ปกป้องเขาเอาไว้ น้ำหนักมหาศาลกดร่างเล็กลงเสียแทบจะจมลงในฟูกหงส์หยกต้องหายใจเอากลิ่นอายจากอกกว้างเข้าเต็มปอดอย่างช่วยไม่ได้ นั้น....ราวกับส่วนหนึ่งของร่างแกร่งแทรกซึมเข้าสู่ภายในของเขา มันทำให้มึนเมา เคลิ้บเคลิ้ม ไปกับฝ่ามือที่สัมผัสเขาทุกสัดส่วน
“อา....” เสียงอันน่าอายหลุดลอดจากปากน้อยๆจนได้ นั้นยิ่งทำให้อีกฝ่ายแตะต้องรุนแรงตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า ราวกับสัมผัสเขายังไม่หนำใจพอ จึงได้ล่วงล้ำในส่วนที่ไม่ควรแตะ หงส์หยกถึงกับร้องเสียงหลง “อย่า....พอแล้ว พอ....”
มือน้อยๆพยายามดันมือที่แข็งแรงกว่าให้ออกไปจากจุดต้องห้ามนั้น ร่างแกร่งที่คล่อมอยู่เหนือร่างถึงกับหายใจกระเส่า กลืนน้ำลายเฮือกด้วยความกระสันอยาก แต่ต้องสะกดกลั้นไว้อย่างสุดความสามารถ เสี้ยววินาทีนั้นเอง ปลายนิ้วไล้ผิวบางๆในช่องอันคับแคบแผ่วเบา ร่างเล็กถึงกับสะดุ้งเฮือก
“ อ๊ะ....โอ้ววว..ว” หงส์หยกเหยียดร่างขึ้นทันที มีพลังบางอย่างแล่นปร้าดไปทั่ว มันทำให้เขาเจ็บแปล้บอย่างประหลาด น่าสะพรึงกลัว แต่ก็น่าถวิลหาจนเกินจะห้ามใจ เหนือร่างเขาทำเสียงเหมือนจะกลั้นไม่ไหวแล้ว สองมือช้อนใต้เข่าขึ้นแยกเรียวขากางออกกว้างในลักษณะที่น่าอาย
“ไม่!! อย่า....” เสียงร้องตื่นตระหนกดังลั่นเพียงครั้งเดียวก็เลือนหายไปกับความมืด มือน้อยๆปิดปากสุดกำลังเมื่อตนเองถูกดูดกลืนด้วยความเปียกชื้น อบอุ่น ล้ำลึกรุนแรงและบ้าคลั่ง
“อ๊า!!!!!!!” เสียงหวีดร้องสุดร้องดังลั่นห้องที่มืดมิดเงียบเหงา แสงจากเทียนไขเล่มเดียวในห้องดับลง ทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง
**************
ประหนึ่งได้ทอดกายอยู่บนสรวงสวรรค์ อิ่มเอมทั้งกาย....ทั้งใจ หงส์หยกรู้สึกเมื่อว่ามีฟันคมๆขบกัดใบหูเขา พอขยับมือจะพลั่กไสสิ่งนั้นออกไปถึงพบว่าบนตัวเขามีร่างอันใหญ่โตทาบทับอยู่ ฟันคมๆนั้นกำลังฟ้อนเฟ้นผิวเนื้อเขาแรง
“อืม.....หยุด..”
“เจ้าหมดสติไปนานทีเดียว” เสียงงึมงำนั้นอู้อี้อยู่กับซอกคอคล้ายจะห่วงใย ทว่าอ้อมกอดที่แข็งแรงนี้สัมผัสอย่างไม่ออมมือสักนิด ซ้ำยังสอนให้เขาเรียนรู้เพศรสจากเรือนร่างของกันและกันอย่างไร้ยางอาย อุ้งมือใหญ่ดึงมือให้ไปสัมผัสมังกรอันใหญ่โต
โอ้....มันช่างน่ากลัวอะไรอย่างนี้ ทั้งแข็งกระด้าง ร้อนรุ่ม ใหญ่โตเกือบจะกำไม่รอบ มิหน่ำซ้ำยังขยับสู้มือเขาด้วย
“อืม.....อย่างนั้นสิ”
เสียงกระเส่าอย่างพึงใจรินรดใบหน้าเขา ขณะที่ร่างกำยำเคลื่อนไหวช้าๆ แม้จะอยู่ในความมืดแต่ก็สัมผัสได้ถึงความแตกต่าง มังกรอันร้อนผ่าวบดเบียดเสียดสีกับมังกรน้อยเบาๆ แรงสัมผัสนั้นทำให้สยิวกายอย่างที่ไม่เคยรับรู้มาก่อน หงส์หยกไม่ส่งเสียงต่อต้านเลย เขาได้แต่บิดร่างไปตามท่วงทำนองเท่านั้น
“อืม....อือ”ริมฝีปากบดเคล้าบนเรียวปากดื่มด่ำเนิ่นนาน เท่านี้ความรู้สึกก็ถูกพัดโหมให้ลุกไหม้อย่างง่ายดาย ฝ่ามือใหญ่สัมผัสร่างเขาไปทั่วก่อนมาหยุดที่กึ่งกลาง เรียวขาถูกดันให้แยกออก ก่อนที่นิ้วเรียวได้รูปจะค่อยๆสอดเข้าลึกในช่องทางที่มิควรเข้า
“ยะ...อย่า...อย่า..” เสียงท้วงถูกกลืนหายด้วยจูบอีกครั้งพร้อมๆกับนิ้วที่กดเข้าลึกอีกทีละน้อย....ทีล่ะน้อย และทีล่ะนิ้ว ไม่นานมันก็เปียกชุ่มจนสามารถใส่ได้ถึง 3 นิ้วได้อย่างลื่นไหล
หงส์หยกเหมือนจะบ้าคลั่งเสียให้ได้ เขามิเคยรู้เลยว่ามันจะปั่นป่วนดั่งพายุที่กระหน่ำใส่ได้แรงปานนี้ เขาถูกล้วงลึกจนไม่เหลือสิ่งใดที่เป็นของตนเองอีกแล้ว ปีศาจตนนี้กำลังจะได้ทุกสิ่งทุกอย่างของเขาไป สองมือรั้งใต้เข่าดันให้เรียวขาพาดบนบ่าแข็งแรง
“อย่างเกร็งนะ....ข้าต้องการเจ้า......ข้าต้องการเจ้าจริงๆ”
คำพูดนี้มาพร้อมกับการดุนดันที่แข็งแกร่ง ร่างเล็กเหยียดตัวหนีแต่ก็ไปได้ไม่ไกลเมื่อเอวเขาอยู่ในวงแขนที่รัดแน่น ช่องทางแคบถูกเบิกกว้างอย่างปฏิเสธไม่ได้ พริบตาเดียวความแข็งแกร่งนั้นก็แทรกเข้ามาในกายช้าๆ หงส์หยกไม่รู้ว่าตัวเองหวีดร้องออกไปดังแค่ไหน รู้อย่างเดียวว่ามันเจ็บ ....เจ็บปานจะขาดใจ น้ำตาเขาไหลอาบแก้ม ช่วงเวลานี้อารมณ์ความรู้สึกมันสับสนไปหมด เขาอยากให้ทุกอย่างมันสิ้นสุดเสีย แต่สิ่งนั้นไม่สนองตอบแม้แต่น้อย
บุรุษหนุ่มรับรู้ทุกการเคลื่อนไหวที่ค่อยๆชำเราเข้ามาสุดลึก วินาทีที่คิดว่าไม่ไหวแล้ว จูบอุ่นๆก็ช่วยชีวิตเอาไว้ มันรั้งอารมณ์เขาไว้ได้ เกี่ยวพันชักนำให้เขาคลายความตระหนกและนำพาให้ไปพร้อมกันอีกครั้ง บางอย่างถูกเติมเต็มลงมา
มังกรอันแข็งแกร่งเคลื่อนไหวช้าๆ ทำให้ได้ดื่มด่ำกับช่วงเวลาที่เสียดสีกันด้วยความรัญจวนใจได้อย่างเต็มที่ รสหวานซ่านบังเกิดที่ปลายลิ้น ในปาก และแผ่ซ่านไปทั่วร่างตั้งแต่ปลายเท้าจรดเส้นผม และมันถูกสอดใส่ด้วยจังหวะที่หนักแน่นมั่นคง ค่อยๆพาให้ร่างเล็กทะยานขึ้นด้วยความหฤหรรษ์ เร็วขึ้น...แรงขึ้น
“อาหหหหห.....”
“ระ...เร็วไปแล้ว....โอ้ววว” หงส์หยกจิกปลายนิ้วลงบนแผ่นหลังกำยำ ร้องเรียกเสียงกระท่อนกระแท่น แต่ก็ไม่เกิดผลอันใด เหนือร่างยังคงเผาไหม้เขาด้วยจังหวะที่ร้อนแรงปานพายุ ยิ่งเสียดสีช่องทางเล็กแคบของเขาก็ยิ่งชุ่มน้ำทำให้มันกระหน่ำเขาถี่ยิบด้วยพละกำลังที่น่าตกใจ ร่างเขาสะท้านไปตามแรงอย่างช่วยไม่ได้ อย่างเดียวที่ทำได้คือร้องครวญครางออกมาให้สุดเสียง
“ดะ....ได้โปรด...ได้โปรด....ช้าหน่อย...ข้าจะ....”
ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะถึงจุดของมัน ร่างที่เคลื่อนไหวดุดันขยับหนีกะทันหัน ร่างเล็กถูกพลิกตัวลงคว่ำหน้ากับฟูก สองมือดึงสะโพกให้สูง กว่าจะทันรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ช่องทางคับแคบนั้นก็ถูกเติมเต็มอีกด้วยการขยับเพียงครั้งเดียว การจู่โจมรวดเร็วแต่ก็ชุ่มฉ่ำเต็มไปอารมณ์รักท่วมท้น หงส์หยกครางกระเส่าอย่างกลั้นไม่อยู่ ขณะที่อีกฝ่ายยังยัดเหยียดความต้องการเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง
“อา.....ข้าต้องการเจ้า....อะ..ต้องการเจ้า” คำพูดที่เค้นออกมาจากอารมณ์ดังอยู่ข้างหู ฉุดให้ร่างเล็กเตลิดเพลิดไปถึงขีดสุดได้อย่างง่ายดาย ด้วยหัวใจที่เย็นชืดมาตั้งแต่เด็ก ความรู้สึกของคนที่ไม่เคยถูกรักถูกเติมเต็มจนล้นทะลักออกมา หงส์หยกสุขสมอย่างบอกไม่ถูก เขากรีดร้องออกมาไม่หยุด
“โอ้ยยยยย....อ๊า!!!!!” ช่องทางคับแคบบีบรัดแน่น ผนังที่ไวต่อความรู้สึกมอบความสุขล้นแทบสำลักแก่ร่างกำยำที่ดื่มด่ำกับความฟิสแน่นไม่ยั้งจนเตียงตั่งครางเอี้ยด แต่แทนที่จะรีบเร่งให้ถึงจุดหมายโดยไว เขากลับหยุดแล้วดึงร่างเล็กขึ้นมานั่งคล่อมตัก
หงส์หยกอ้าปากรับลิ้นสอดเข้ามาบดขยี้ลิ้นเขาอย่างดุดัน มือใหญ่ขยุ้มทรวงอก บีบคลึงฟอนเฟ้นราวกับเขาเป็นอิสตรี และเลยลงมาถึงสะโพกแน่นหนั่นปลายนิ้วขยุ้มอย่างมันเขี้ยวก่อนรั้งให้มันแนบชิดส่วนกลางลำตัวที่เปียกชื้นและแฉะ แค่นี้ก็ทำให้เสียวซ่านไปทั้งตัวแล้ว
“อาหหห....”
“....เจ้า....ไม่รังเกียจคนอายุน้อยกว่าใช่ไหม”
“เอ๋??”
“เรียก ท่านพี่สิ เร็ว” คำพูดนี้เร่งเร่งพร้อมๆกับนิ้วที่สอดเข้ามาในช่องทางร้อนผ่าว
“ อ๊ะ....โอ้ววว...ไม่”
“เรียกสิ”
“อะ..ไม่...ข้าไม่...ข้ามิใช่ภรรยาเจ้านะ อ๊า!!!!!” ร่างเล็กผวาเฮือก เมื่อนิ้วทั้งสี่สอดเข้าไปถ่างช่องทางออกกว้าง เพื่อให้มังกรแทรกเข้าไปสุดลึก เขาถึงกับหอบฮัก ตัวกระตุกเฮือกๆ ทำไมถึงปั่นป่วนได้ง่ายปานนี้นะ
“ตรงนี้ของเจ้ากลืนกินข้าอยู่นะ...ฮะ....ไม่เรียกข้าเป็นสามีแล้วจะเรียกอะไร” ใต้ร่างกระแทกส่วนแข็งขืนเข้าใส่ราวกับตอกย้ำให้รับรู้ถึงตัวตนที่อยู่ข้างใน จังหวะกระแทกกระทั้นรุนแรงเหมือนจะสั่งสอนให้สำนึกว่าใครเป็นใหญ่
“โอ๊ะ...โอ้ยยยย...พอ....พอแล้ว....พอแล้ว ท่านพี่....” หงส์หยกถึงกับน้ำตาร่วง ตลอดเวลาที่ถูกกระหน่ำซ้ำเติมอย่างดุดัน เขาต้องพูดทุกอย่างที่อีกฝ่ายต้องการให้พูด ทุกอย่างที่อยากให้ทำ จนแทบหมดสติไปหลายครั้งด้วยความเหนื่อยอ่อน
“ดี.....ดีจัง.....ที่รักของข้า” เสียงนั้นกระซิบแผ่วเบาเมื่อเขาหวีดร้องสุดเสียง
รุ่งเช้าเขาถึงกับมีไข้ ปวดเนื้อตัวลุกไม่ขึ้น ต้องนอนพักทั้งวัน
คืนวันนั้น ท้องฟ้ายังมิทันมืดสนิท ร่างสีดำก็ปรากฏตัวอีกพร้อมตั๋วเงิน 50 ตำลึง หงส์หยกร้องขออ้อนวอนผัดผ่อนไปอีกวัน เนื่องจากยังบอบช้ำอยู่มาก แต่ไม่ได้รับการตอบสนอง เจ้าปีศาจนั้นได้ในสิ่งที่ต้องการเสมอ คืนแล้วคืนเล่าที่มันหาความสุขจากเขา ทำให้รู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ที่สนองตัณหา เป็นที่รองรับอารมณ์เท่านั้น ทั้งที่ควรเจ็บปวดใจ แต่เขากลับสุขสมนับครั้งไม่ถ้วน
เช้าวันที่เจ็ด หงส์หยกตื่นมาพบเตียงที่ว่างเปล่ากับมะลิช่อหนึ่งบนหมอน ไม่มีจดหมาย ไม่มีคำล่ำลา เหมือนสายลมที่พัดมาแล้วจากไป มีเพียงร่องรอยบนร่างกายและเงินที่จ่ายมาจนครบ 350 ตำลึง
น้ำตาร่วงลงโดยไม่รู้ตัว เพียงเท่านี้สินะ..... เขามีความหมายเพียงเท่านี้
*********
เช้าวันนี้อากาศสดใส แสงแดดเจิ้ดจ้า นกน้อยเจื้อยแจ้วนอกหน้าต่างปลุกให้ต้องลุกขึ้น มาพบกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้นอีกวัน เตียงเขาว่างเปล่า ห้องเงียบเหงาจนเหมือนไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลย ร่างเล็กลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาดั่งเช่นทุกวัน เดินสำรวจความเรียบร้อยในบ้าน และร่วมทานอาหารเช้าพร้อมหน้าทุกคน
“วันนี้เจ้าดูแปลกไปนะ” จู่ๆมารดาก็เอ่ยขึ้นกลางโต๊ะขณะที่ทุกคนกำลังทานอาหารเช้า
“อะไรนะขอรับ” ใจเขาเต้นตึกๆ
“เจ้าดู.....สดใสกว่าทุกวัน”
หงส์หยกมองมารดาตาโต ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำนี้ หลายคืนที่เขาได้พานพบประสบการณ์ที่เรียกได้ว่าน่าตะลึงเพริด แต่กลับถูกชมว่าสดใสงั้นหรือ ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง
“ปกติท่านพี่ดูซีดเซียวเสมอ แต่วันนี้ท่าน ดูสดใสจริงๆเจ้าคะ” น้องสาวเอ่ยชมอีกคน
“มีเรื่องน่ายินดีหรือไร หื้อ”
“อะ...เอ่อ.....ข้า.....ข้าคงนอนเต็มอิ่มน่ะขอรับ”
“อืม...เจ้าน่ะดูแลตัวเองให้ดีอย่าล้มป่วยก็พอ เข้าใจไหม” โจว หย่งซานเตือน เขาก็นิ่งเงียบเช่นเคย
“ข้าอิ่มแล้ว...ขอตัวก่อน” รางเล็กลุกออกจากอย่างหงอยเหงา สองสามีภรรยาหันสนทนากันต่อ
“จริงสิ ท่านพี่ เมื่อวานไปบ้านท่านหลี่ได้ความว่าไงเจ้าคะ”
“อืม....ทางนั้นท่าทางจะตกลงแล้วล่ะ คุณชายเหวินจุ้นไม่ค้านเลย แต่มีข้อแม้อยู่อย่าง”
“ข้อแม้อะไรคะ”
“เขาอยากหมั้นไว้ก่อน และอยากย้ายมาอยู่ที่นี่ชั่วคราวเพื่อเตรียมตัวสอบจอหงวนและทำความรู้จักหยี่เซี่ยงด้วยว่าจะเข้ากันได้ไหม”
“ต๊ายแล้ว” โจวฮูหยินอุทาน ใบหน้าบานเท่าใบบัว ลองได้ย้ายมาอยู่บ้านนี้ก็เท่ากับประกาศตัวเป็นเขยแล้ว ต่อให้ไม่อยากแต่งก็ต้องแต่งแล้ว “จริงเหรอคะ....คุณชายเขาว่าเช่นนี้จริงหรือเจ้าคะ”
“จริง ท่านหลี่ก็เห็นชอบด้วย”
“โชคดีอะไรอย่างนี้ ถ้าเขาได้มาเป็นเขยเราจริงๆ บ้านเราก็.....” สองสามีภรรยายินดีปรีดายิ่ง ขณะที่หยี่เซียงไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
“ไอ้ข้านี่ก็เกรงว่าจะล้มเหลวตั้งแต่ทีแรกแล้วนะ ตอนที่คุณชายมาบ้านเราครั้งแรกดูไม่ประทับใจอะไรเลย ทำไมอยู่ดีๆถึงตกลงใจง่ายๆล่ะคะ”
“ฮะฮะ....นกที่ดีก็ต้องเลือกกิ่งทำรังที่เหมาะสม ยังไงก็ต้องพึ่งบ้านเราแหละ....อีกอย่างเขาคงอยากไถ่โทษต่อบิดาด้วย”
“มีเรื่องอะไรหรือคะ”
“เมื่อวานข้าไปคุยกับท่านหลี่อยู่ ก็ได้ยินคนในบ้านทะเลาะกัน พอถามไถ่แล้วถึงรู้ว่ามีเงินหายไป 350 ตำลึง”
“เงินหายหรือ??”
“ทีแรกน่ะข้านึกว่ามีขโมยขึ้นบ้านท่านหลี่ซะแล้ว แต่กลับเป็นคุณชายเหวินจุ้นนั้นแหละที่ยอมรับว่าหยิบออกไป วันล่ะ 50 ตำลึงเชียวนะ เอาไปตั้ง 7 วันกว่าจะมีคนรู้ บอกว่าเอาไปให้เพื่อนหยิบยืม”
“ตายจริง อย่างนี้ท่านหลี่มิโกรธแย่หรือ”
“เพราะอย่างนั้นแหละ เขาถึงรับปากจะหมั้นหมายกับหยี่เซี่ยง ท่านหลี่ถึงหายโกรธไง ฮะฮะ...ต่อไปบ้านเราจะได้สบายเสียที”
“จริงด้วยเจ้าคะ เอ๊ะ....แล้วทางโน้นจะหาฤกษ์เองหรือว่าให้เราหา”
“คุณชายเหวินจุ้นเลือกแล้ว วันเพ็ญที่จะถึงนี่แหละ”
“อีก 10 วันเองนี่เจ้าคะ ทำไมกระทันหันล่ะ ไม่ได้การแล้ว....ข้าต้องไปจัดเตรียมห้อง”
“เอาห้องที่อยู่ติดๆกับหงส์หยกก็ได้”
“เอ๋??” โจวฮูหยินหันมามองหน้าสามี
“คุณชายเหวินจุ้นขอไว้เอง เขาบอกว่าหงส์หยกอายุไล่ๆกับเขาจะได้เป็นเพื่อนอ่านหนังสือ ฝึกวรยุทธด้วยกันไง”
“ดีเจ้าคะ งั้นข้าจะรีบไปจัดการเลย” โจวฮูหยินกระวีกระวาดไปจัดการตระเตรียมห้องต้อนรับเขยคนสำคัญด้วยความยินดีปรีดา ขณะที่หงส์หยกเดินทอดน่องในสวนหยิบดอกมะลิมาดมกลิ่นหอมอย่างเศร้าสร้อย หัวใจระทมดั่งกลีบดอกไม้ร่วงหล่น
The End
(ติดตามตอนต่อไป)
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่5 ย้อนอดีตกับเหวินหลง[2] รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยคะ (อ่าน 114332 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก