เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 45
รักคือรัก....
.
.
.
.
ผมอยู่เฝ้าไข้กลเพียงลำพัง..หลับๆตื่นๆทั้งคืน สะดุ้งตื่นอีกครั้งตีสี่กว่า
ลุกจากโซฟาที่ใช้นอน ตรงไปเตียงกลสิทธิ์ทันที คืนนี้ปาไปสี่ครั้งแล้ว..นี่เป็นครั้งที่ห้า
สิ่งแรกที่ผมทำทุกครั้งที่ตกใจตื่น คือตรงดิ่งไปยืนเกาะขอบเตียง จ้องหน้ากลสิทธิ์ เหมือนคนเพ่งกสิณ
อยากมีพลังวิเศษให้เกิดปาฏิหาริย์ หวังให้การกระทำของผมช่วยกลสิทธิ์
ให้ฟื้นขึ้นมองสบตาตอบผมอีกครั้ง เหมือนที่มันมักทำเป็นประจำ
ผมเคยประชดเหวมันไปด้วยว่า....
“จ้องอะไรกู บ้าป่าว?” ที่พูด...เพราะผมเขิน..ยอมรับว่าเขินจริงๆ
เขินมาก...เขินสาด..สายตาคมเข้มที่จ้องมานิ่งๆ พอเราหันไปสบเข้า แทนที่มันจะหลบ
กลับส่งประกายวูบวาบมาให้อีก เป็นใครก็ต้องเขิน ยอมรับผมแพ้สายตามัน
ต้องเป็นฝ่ายเฉไฉเลี่ยงหลบ..แกล้งหันไปสนใจหาไรทำแทนก็มี...
เป็นประจำที่เราอยู่ด้วยกันสองคน ผมมักโดนลวนลามทางสายตาจากกลสิทธิ์
แล้วคำตอบที่ออกจากปากมัน จำได้ทุกคำพูด...มันบอกผมว่า..
“ตามึงสวย..หน้ามึงมีเสน่ห์..มึงทำให้กูหลง..เล่นของใส่กูใช่ไหม?..มึงทำของใส่กูชัวร์
เค้ายิ่งพูดกันว่าทางเหนือของแรง...กูโดนของเหนือเข้าอย่างจังเลยเว้ย!..เหี้ยวีปล่อยของใส่หัวใจกู..”
เวร..จากเขิน....พอมันพูดเหมือนเพ้อ..วิญญาณล่องลอยพร่ำไร้สาระ ในขณะที่สายตา
ไม่ละไปจากหน้าผม กลับเพิ่มดีกรีความเขินผมขึ้นสูงสุดกู่ทันที ต้องบอกว่า..เขินโคตร...
เขินมาก..หน้าจะระเบิดร้อนไปหมดทั้งหัวหู..เขินโว้ย!...ห่านิ...มันจีบผมใช่ไหม?...
อยู่กันมาสองปีกว่า แต่กลสิทธิ์ไม่เคยหยุดจีบผมเลยหากมีโอกาส ขอตู่ว่ามันจีบผมหละ
ชอบแกล้งประจำ..รู้ผมแพ้ทางเรื่องนี้ โดนทีไรไม่ชินสักที
ท้าให้ใครมานั่งให้กลสิทธิ์จ้องด้วยสายตาแบบนี้ แล้วฟังคำพูดเน่าๆที่บอก
ร้อยทั้งร้อยอาการเดียวกับผมทุกคนหละน่า...
เห็นผมเขินหน้าแดงเถือก..ทำไรไม่ถูกจนพอใจแล้ว มันจะคลี่ยิ้มสว่างจ้า
ยังกะพระอาทิตย์เที่ยงวัน โชว์ฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ แบบหล่อลากไส้ยี่ห้อกลสิทธิ์ทันที
ผมใจเต้นตึกๆตั๊กๆ...รัวยังกะกองวัดทุกครั้ง...อยากเถียงไปเหมือนกัน
‘
มึงนั่นแหละ..เล่นของใส่กู’ แต่ไม่ได้พูดไปหรอก เดี๋ยวมันเข้าข้างตัวเองไปใหญ่...
ดูตอนนี้สิ..ผมโหยหาสายตาแบบนั้น รอยยิ้มนั้นอีก ความรู้สึกเขินอาย
กับเสียงหัวใจที่กระหน่ำรัวยามมันยิ้มหวาน ทำตาเจ้าชู้หม้อจีบผม
ผมโหยหามากๆ รู้สึกหดหู่ เหงา โดดเดี่ยว เศร้า อ้างว้าง ว้าเหว่
คละเคล้าปนเปกันไปหมด จนยากที่จะจับความรู้สึก..ว่าอันไหนมันมากกว่ากัน
รวมๆแล้ว ผมทุกข์ใจ ปวดหนึบไปหมด น้ำตาพาลเอ่อออกมา จนไหลอาบแก้ม...
ยื่นมือเข้าไปกุมมือมันเอาไว้..รู้สึกดีมากๆ อย่างน้อยมือที่สัมผัสอยู่นี้..แม้มันจะไม่นุ่ม
หลังมือเต็มไปด้วยขน แต่กับอบอุ่นไม่เย็นชืด..ทำให้รู้ว่ามันแค่หลับไป กลกำลังหลับอยู่...
“มึงหลับนานจังว่ะ! นี่จะเช้าแล้วนะ หลับตั้งแต่บ่ายวานจนข้ามคืนแล้ว ทำไมไม่ตื่นสักที
รู้ไหม?..มึงทำให้กูกินอะไรไม่ลง นอนก็ไม่หลับ..กูอยากเห็นตาเจ้าชู้ของมึงอีก...อึก!..ฮือออๆๆๆ....
รีบตื่นมาหากูเถอะนะกล...จะขี้เกียจอีกนานไหม จะนอนไปถึงเมื่อไหร่ กูไม่ยอมหรอกนะ...
มึงอยากให้กูบอกรักมึงนี่...ตื่นมาฟังซิกล...ฮืออออๆๆๆ” พูดได้แค่นั้น ผมก็จุกแน่นไปหมด
เอาแต่ก้มหน้าซบกอดมันร้องไห้สะอึกสะอื้น..
ผมโหยหาอ้อมกอดของมันจริงๆ กลิ่นกายของมัน กลิ่นของกลสิทธิ์ กลิ่นที่ผมคุ้นเคย
ผมซุกซอกคอสูดหายใจซึมซับกลิ่นมัน..เข้าไปปลอบประโลมจิตใจที่กำลังอ่อนแออ่อนล้าในขณะนี้
แม้จะผสมปนเปคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นยาของโรงบาล แต่ประสาทสัมผัสกลับแยกได้ชัดเจน
กลิ่นกายของกลสิทธิ์ กลิ่นสะอาดของผู้ชายที่ไม่ต้องปรุงแต่งน้ำหอมราคาแพง
กลิ่นหนุ่มที่กรุ่นไปด้วยเสน่ห์ของบุรุษเพศ กลิ่นอบอุ่นที่ใกล้ชิดซุกซบทุกค่ำคืนมากว่าสองปี
กลิ่นที่กล่อมให้หลับฝันดีมาตลอด ผมอยากให้เจ้าตัวเค้าตื่นมากอดผมไว้ในอ้อมแขน แล้วบอกผมว่า..
“ห่า..วี..ร้องไห้ฟูมฟาย.. ขี้แยไปได้มึง...หลงรักกูเข้าแล้วอะดิ...แม่งกูแกล้งแค่นี้
ทำจะเป็นจะตาย....ทำปากแข็ง...กูให้บอกรักไม่เคยยอมพูด...ที่งี้ร้องไห้งอแง...” ผมจะไม่โกรธ..
ไม่งอน..จะไม่โมโหมันเลย สัญญาเลยก็ได้เอ้า หากมันบอกว่าแกล้งลองใจผม
แกล้งเล่นเฉยๆ ผมจะส่งยิ้มให้มัน จะกระโดดกอดมัน แล้วจะรีบบอกมันว่า..
“ใช่...กูรักมึงแล้ว...รักมึงมาก..พอใจหรือยัง...ทีหลังห้ามแกล้งกูแบบนี้อีกเป็นอันขาด..
ครั้งนี้กูยกโทษให้...แต่ห้ามเล่นอีกแล้วนะ...ถ้ามีอีก....กูโกรธมึงจริงๆ ด้วย” ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง..
บ่นอยู่คนเดียว..จ้องหน้ามันผ่านม่านน้ำตา เก็บรายละเอียดใบหน้ามันไว้ทุกตาราง หน้าคมเข้มผิวสีแทน
แม้ตอนนี้ออกเซียวไปบ้าง หนวดเขียวเริ่มงอกยาวล้อมหน้าเต็มไปหมด กลสิทธิ์ต้องโกนทั้งเช้าทั้งเย็น
หากเว้นไปนิดเดียวจะยาวเร็วมาก...เหมือนหน้ามันขณะนี้ คิ้วเข้มยาวจนเกือบจรดติดกันอยู่แล้ว
จมูกโด่งริมฝีปากหนา รวมๆแล้วมันเป็นผู้ชายรูปหน้าคม แมนสมชายชาตรี
ใบหน้านี้..ดึงดูดใครต่อใครให้ลุ่มหลงมานักต่อนัก ใบหน้าที่พร่าผลาญพรมจรรย์ผู้หญิง
ใบหน้าที่เรียกร้อยยิ้มและน้ำตาของสาวๆ ใบหน้านี้แหละที่ได้ฉายา..เสือผู้หญิงตัวพ่อ....
ตอนนี้ดูไร้เดียงสา ไร้พิษสง อ่อนแอเหมือนปกป้องตัวเองไม่ได้ ผมอยากบอกว่า
ผมรักมันมากจริงๆ...ไม่ใช่แค่หลงแน่นอน..ผมไม่รู้ว่ารักมันตอนไหน เมื่อไหร่...ผมไม่เข้าใจ
ความรักมาก่อนมันรู้สึกแบบไหน....แต่...
ตอนนี้ผมรู้แล้ว ที่เข้าใจว่าแค่ห่วงแค่ผูกพันธ์มันนั้น ผมหลอกตัวเองมาตลอด
ผมรักมัน....
กลสิทธิ์ จิรัตติกาล รักคือทุกข์ที่เห็นมันเจ็บ รักคือสุขที่เห็นมันยิ้ม
รักคือเหงาเมื่อมันไม่สัมผัส รักคือเศร้าเมื่อกลัวเสียมันไป รักจนใจแทบสลายขาดสติ
เมื่อรู้มันอยู่ในอันตรายเป็นตายคาดเดาไม่ได้
สรุปความรักคืออะไร คือการให้..ไม่มีข้อแม้..ไม่มีเงื่อนไข..ไม่มีแบ่งแยก..
ไม่มีพรมแดน และไม่สามารถหาคำบรรยายใดๆ แทนคำว่ารักได้ดีเท่า...
รักคือรัก...
“วี...วี...ตื่นเถอะลูก” ผมงัวเงียสะลึมสะลือ เงยหน้าขึ้นจากท่อนแขนกลสิทธิ์
ที่ใช้ต่างหมอนฟุบหลับไปตอนใกล้สว่าง หันมาเห็นแม่ยืนมือลูบหัวผมไปมาช้าๆ
เผยยิ้มแห้งแล้งให้แม่กลับไป
“แม่มาแต่เช้าเลยนะครับ แล้วที่บ้านใครดูแล” ผมรีบถามแกไป
“แม่ให้น้องเราสองคน เจ้าวิวกับวุ้น มันให้ข้าวหมูข้าวไก่ รดน้ำผัก
แล้วก็ทำงานบ้านแทนนะ ก่อนมานี่แม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้ว น้องมันปิดเทอมวันนี้วันแรก
โชคดีไม่ต้องห่วงบ้าน นี่แม่ทำกับข้าวของโปรดวีมาให้ด้วยนะลูก ลุกไปล้างหน้าอาบน้ำให้สดชื่นก่อน..
แล้วมากินข้าวกินปลาให้เรียบร้อยดีกว่าไหม?” แม่มองผมด้วยสายตาเป็นห่วงชัดเจน
ผมรีบมุดหน้าซบท้องแม่ มือรวบกอดเอวอ้อนเป็นเด็กเลยผม ยอมรับช่วงนี้จิตใจอ่อนแอชะมัด
มันโหวงๆ..อยากหาที่พึ่งอยากได้กำลังใจ ซึ่งผมมีอยู่ในตอนนี้ แหล่งพลังงานที่เติมพลังให้ผมคือแม่
คนเดียวจริงๆ แม่ลูบหัวผมช้าๆ พร้อมพูดเตือนสติผมไปด้วยว่า...
“วีฟังแม่นะลูก กลจะไม่มีทางมีความสุข ถ้ารู้ว่าลูกทุกข์อยู่แบบนี้
ตอนแม่เสียพ่อไปใหม่ๆ แม่หัวใจสลายยิ่งกว่าอะไรเสียอีก เพราะแม่รู้ว่าพ่อของวีจากแม่ไปไม่มีวันกลับ
ไม่สามารถหากันเจอได้อีกแล้วในโลกใบนี้ แต่แม่รู้ดีว่า..พ่อคงไม่มีความสุขแน่ๆ
และพ่อคงทุกข์หนักยิ่งกว่าแม่ เพราะพ่อไปเพียงลำพัง ไม่ได้เจอหน้าพวกลูกอีกเลย
ไม่มีใครคอยเคียงข้างกาย ไม่มีครอบครัวของเรา” แม่เว้นระยะ สูดหายใจ
ผมคิดว่าแม่คงเศร้าเมื่อต้องย้อนอดีต พูดถึงพ่อขึ้นมาอีกครั้ง ผมฟังแม่น้ำตาไหลไปด้วย
แต่ไม่ยอมสะอื้น ผมไม่อยากอ่อนแอต่อหน้าแม่อีกแล้ว ผมรู้ว่าแม่พยายามสอนให้ผมเข้มแข็ง
สมกับเป็นลูกแม่ ผมจึงกัดฟันกลั้นเสียงร้องไว้ มีแต่น้ำตาที่มันห้ามไม่ได้
ไหลออกมาตามร่องแก้มเป็นทาง....
“แต่แม่ยังมีลูกๆที่น่ารัก..ตัวแทนของพ่ออยู่กับแม่ถึงแปดคน แม่ต้องอดทนเข้มแข็ง
จะมานั่งร้องไห้ฟูมฟายไม่จบไม่สิ้นไม่ได้ เพราะนั่นจะทำให้พ่อห่วง และไม่สามารถไปพบกับสิ่งดีดี
ในภพภูมิของพ่อ ตราบใดที่แม่ยังล้มลุกคลุกคลานเอาแต่ร้องไห้เสียใจไม่หยุดหย่อน....
เพราะฉะนั้น..วียังดีกว่าแม่เยอะ วีกับกลยังไม่ได้ตายจากกันสักกะหน่อย กลแค่พักผ่อนเพราะเค้าเหนื่อย
เดี๋ยวกลก็ตื่นมาหาวี แต่นี่วีเล่นไม่หลับไม่นอน..ไม่กินอะไรเลย ดูสิตาบวมเป่งขนาดนี้
จะบอกแม่ว่าไม่ร้องคงไม่ใช่ แล้วยังมาฟุบหลับคาเตียงอีก กับข้าวที่พี่วินเอามาให้เมื่อวาน
ก็ยังอยู่ในปิ่นโต แม่เห็นแบบนี้แล้วแม่ไม่สบายใจ วีจะทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด
สิ่งที่วีควรทำ..แม้มันจะฝืนไปบ้าง แต่ลูกต้องพยายามเอาชนะมันให้ได้ คือทำใจให้สงบ
นิ่ง..มีสติ..และคิดในทางที่ดี..กลแค่หลับไปเดี๋ยวก็ตื่น ลูกควรกลับมาดูแลใส่ใจตัวเองให้มากๆ
เมื่อกลตื่นมาเค้าจะได้รู้สึกดี เจอหน้าวีของแม่ที่สดใสรูปหล่อ ไม่ใช่เหมือนศพเดินได้
วีเข้าใจที่แม่พูดใช่ไหมลูก” แม่ลูบหัวผมเบาๆ พร้อมก้มหน้าถามผม ผมพยักหน้าไม่กล้าเงยมองแม่
ฟังที่แม่พูดทุกอย่างเข้าใจดีแล้ว ขอเวลาแป๊ปหนึ่งนะครับแม่ วีจะเข้มแข็งและจะทำให้แม่เห็นว่า
วีไม่ใช่ลูกไม้หล่นไกลต้น คิดได้ดังนั้นผมหลับตาสูดหายใจลึกๆสองสามครั้ง
ก่อนลืมตาเงยหน้ายิ้มให้แม่ บอกกับตัวเองว่าผมต้องทำได้ แม่ยิ้มตอบอบอุ่นอ่อนโยน
พร้อมกับบอกผมว่า...
“เอาหละ..ลุกไปอาบน้ำล้างหน้าตาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สดชื่น แม่เอาเสื้อผ้ามาให้วีสองชุด
เสร็จแล้วมาทานข้าวพร้อมกับแม่ นี่แม่ตั้งใจหิ้วท้องมากินกับวีที่นี่เลยนะ...ที่สำคัญวันนี้
ครอบครัวกลจะมาถึงคืนนี้ไม่ใช่หรือ วีต้องสดชื่นเข้มแข็งต้อนรับพวกท่านสิ เขาจะได้มั่นใจว่า
อนาคตต่อไปข้างหน้า หากฝากลูกชายไว้กับวีแล้วเราจะสามารถดูแลลูกเค้าได้ สิ่งแรกที่วีต้องทำ..
คือสร้างความมั่นใจให้ตัวเองและครอบครัวของคนที่เรารักก่อนนะลูก...ถ้าลูกทำไม่ได้
ต่อให้มีสิบแม่มาช่วยพูดให้ ครอบครัวของกลคงไม่ใจอ่อน ยอมให้กลคบกับลูกแม่หรอก...”
คราวนี้แม่พูดมีอมยิ้มล้อผมอีก ทำเอาผมหน้าแดงเลย ไม่คิดแม่จะกล้าหยอกผมแบบนี้
แต่ก็ได้ผล ความเขินอายกลบความรู้สึกเศร้าของผมได้ชะงัดนัก รีบก้มหน้างุดลุกคว้าผ้าขนหนู
ผลุบหนีเข้าห้องน้ำไปให้ไว ยอมรับอายแม่มาก....เขินด้วย...นี่แม่จะเป็นเถ้าแก่สู่ขอกลสิทธิ์
ให้ผมกับครอบครัวมันจริงๆ แล้วใช่ไหมเนี๊ยะ...แม่หนอแม่..ช่างน่ารักจริงเลยแม่ของผม.......
รักใดในโลกหล้า..สูงเทียมฟ้า...แกร่งปานเขา
รักกว้างเกินคาดเดา...หยั่งลึกเท่า....มหาคงคา
รักท่วมล้นนภา....สุดแผ่นฟ้า....ใหญ่เหลือหลาย
รักนั้นช่างมากมาย...จากหญิงหม้าย...แม่ของวี....มอบแด่แม่ของผม...หญิงหม้าย...ที่ลูกเคารพบูชา..แม่พระของวี..
ปราณวี...สิงห์สุริยะ 
อ่านตอนนี้ไปอีกตอนนะค่ะ พี่วีตั้งใจสดุดีแม่พี่เค้านะค่ะ
ตอนหน้าพบกับตอนพิเศษได้เลย จะได้ยิ้มหวานกันแล้ว 
รอปรับต้นฉบับสักนิดนะค่ะ...
Luk. 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
