เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 44
คำสารภาพ 2.
.
.
.
.
พวกผมกลับมาถึงโรงบาล รู้ว่ากลถูกย้ายเข้าห้องพิเศษเรียบร้อยแล้วผมรีบดิ่งไปที่ห้องทันที..น้ำตาหยุดไหลได้สักครู่ใหญ่ ในมือยังจับสายสิญจ์กำไว้แน่น
พอเข้ามาในห้อง พี่วินนั่งตรงโซฟายาวสำหรับญาติเฝ้าไข้ คนงานคงกลับกันไปหมดแล้ว
นาฬิกาตรงผนังหกโมงกว่าใกล้ทุ่มเหลืออีกไม่กี่นาที
สภาพกลเหมือนคนนอนหลับ แขนขวาเสียบสายน้ำเกลือห้อยไว้ตรงข้างเตียง
หน้าตาไม่มีรอยฟกช้ำให้เห็น นอกเสียจากซีดเซียวเหมือนคนป่วยทั่วไป ผมก้าวเข้าไปหามันทันที
แม่ตามผมมาติดติด ก่อนที่มือผมจะทันได้สัมผัสใบหน้ากลมัน แม่ยื่นมือหยุดผมไว้เสียก่อน
พร้อมส่ายหน้าเป็นเชิงห้ามไม่ให้ผมแตะต้องตัวมัน จากนั้นท่านบอกผมว่า...
“วี..ลูกต้องเอาดวงจิตของกลผูกติดร่างก่อนลูก ไม่งั้นที่ทำมาแต่ต้นจะเสียเปล่า”
พอฟังแม่พูดผมนึกขึ้นได้ ก้มมองสายสิญจ์ในมือ ขานรับแม่เสียงแหบ..
“ครับแม่..เริ่มเลยครับ” พูดจบ..แม่จับปลายสายสิญจ์อีกข้าง ที่ปล่อยปลายห้อยเอาไว้
ดึงแขนผมไปชิดเตียง ก่อนจะเอาปมสายสิญจ์วางไว้กลางหน้าผากระหว่างคิ้วกลมัน
พร้อมหันมาจับมือผมข้างที่กำสายสิญจ์ไว้ แล้วเริ่มท่องว่า..
“ขวัญเอ้ย...ขวัญมา...ขวัญแก้วตั้งสาม ขวัญสามสิบสองขวัญ อ้ายไปตกเหี้ยตกหายตี่ไหน..
ขอฮื้อกลับมาสู่ฮ่าง..อย่าได้แอ่วไกล..มาเต๊อะอ้ายมา...เข้าฮ่างตัวเก่าบ่ดีได้เจ็บได้ไข้
ป้นเคราะห์ป้นโศกวิโยกจัญไร...สัพพะทุกข์ใดใด บ่ได๋ใกล้ก่าย...หมดทุกข์หมดโศรก...ฮื้อมาตี่นี่...
ตื่นฟื้นลืมตา..กลับมา.โวยโวย...ขันแก้วตั้งสามนำต้างอ้ายเน้อ....สัพทุกข์..สัพเคราะห์...สัพโศรก..
สัพโรคตั้งหลาย..ป้นจากร่างกาย...ฮื้ออ้ายแข็งแรง...เน้อลูกเน้อ...สาตุ..สาตุ..สาตุ...” (ขวัญเอย..ขวัญมา ขวัญแก้วทั้งสาม ขวัญสามสิบสองขวัญ ของเจ้าไปตกที่ไหน
ขอให้กลับสู่ร่าง อย่าได้เที่ยวไกล มาเถิดเจ้ามา..กลับเข้าร่างตนเอง อย่าได้เจ็บได้ไข้
พ้นเคราะห์พ้นโศรกวิโยกจัญไร สัพทุกข์ใดใดอย่าได้ใกล้กาย หมดทุกข์หมดโศรก
ให้มาที่นี่ตื่นฟื้นลืมตา กลับมาไวไว ขันแก้วทั้งสามนำทางเจ้าด้วย สรรพทุกข์ สรรพเคราะห์
สรรพโศรก สรรพโรคทั้งหลาย พ้นจากร่างกาย ให้เจ้าแข็งแรง นะลูกนะ..สาธุ..สาธุ.สาธุ)
ระหว่างท่องบทเชิญดวงจิตคืนสู่ร่าง แม่ก็จับมือผมลากสายสิญจ์ตั้งแต่กลางหน้าผาก
วนไปทั่วร่างของกล แล้วมาจบกลางหน้าผากอีกครั้ง แม่ให้ผมพูดกับกลมันบอกให้มันรับรู้
ว่าเรานำดวงจิตมาหาร่างแล้ว ให้มันเข้าไปในร่างเสียที..
ก่อนจะถอยไปยืนอยู่ข้างๆ..ซึ่งพี่ผมทั้งสามคน ยืนอยู่ในห้องกันหมด
ผมค่อยๆ เปล่งเสียงแหบพร่าบอกมันช้าๆ ด้วยความตั้งใจไปว่า
“
กล..กูพามึงมาแล้วนะ..รีบกลับเข้าร่างมึงเดี๋ยวนี้เลย...อย่าลืมสัญญากูเด็ดขาด
ห้ามทิ้งกู..ตื่นมาไวไวนะ..รู้ไหม..กู..รอมึง..อยู่..อึก..อึก..ฮือ..ฮือ!.” แม่เห็นผมน้ำตาไหล
ยักหน้าเรียกให้พี่ชายมาพาผมไปนั่งตรงโซฟา ก่อนที่ท่านจะเอาสายสิญจ์จากมือผม
ไปผูกห้อยคอกลมันเอาไว้ แบ่งผูกข้อมือให้อีกสองข้าง เสร็จแล้วท่านก็หันมาพูดกับผมว่า
“รอดูสามวันเจ็ดวันนี่แหละ..ฟื้นไม่ฟื้นแล้วแต่บุญแต่กรรมหละทีนี้..” พูดจบ
หมอกับพยาบาลก็เปิดประตู..ถือฟิมล์เอ็กซ์เรย์เข้ามาพอดี ก่อนจะพูดว่า...
“เราได้ผลเอ็กซ์เรย์สมองของคนไข้แล้วครับ สบายใจได้ครับ..สมองคนไข้ไม่ได้รับ
การกระทบกระเทือนมาก...ไม่มีไรที่น่าเป็นห่วง ตอนนี้รอคนไข้ฟื้นเท่านั้น
ถึงจะวินิจฉัยอาการกันอีกที...” ผมรู้สึกโล่งใจมากเมื่อได้ยินหมอพูดแบบนี้ ก่อนพี่ไวจะถามหมอว่า..
“พอจะบอกได้ไหมครับ คนไข้จะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่?.” หมอตอบว่า
“หมอยืนยันแน่ชัดไม่ได้นะครับ เพราะที่คนไข้สลบ..ไม่ได้เกิดจากการวางยา
แต่สืบเนื่องมาจากอุบัติเหตุ ฉะนั้นต้องแล้วแต่ร่างกายคนไข้เอง..ว่าจะคืนสติมาตอนไหน
หมอไม่กล้ายืนยันให้หรอกครับ เคสที่ผ่านมากรณีนี้ เร็วสุดไม่เกินสองสามชั่วโมง
ช้าสุดสามถึงสี่วันเคยมีมาแล้ว ต้องดูกันอีกทีครับ” พี่วินยังถามต่อครับ...
“พอจะมีตัวยาที่ช่วยกระตุ้นให้คนไข้..รู้สึกตัวได้เร็วหน่อยมีไหมครับหมอ”
ผมก็พยายามลุ้นคำตอบหมอเหมือนกัน...
“ยาส่วนใหญ่ใช้กระตุ้นระบบหัวใจครับ กรณีคนใครช๊อคหมดสติเพราะหัวใจไม่ทำงาน
แต่คนไข้รายนี้ หัวใจเค้าทำงานปกติสมองก็ปกติ ทางโรงบาลไม่สามารถสั่งยาให้ได้
นอกจากยาบำรุงร่างกาย โดยผ่านสายน้ำเกลือ เพราะคนไข้ไม่สามารถทานอาหารได้เอง
เพื่อไม่ให้ร่างกายขาดสารอาหาร เข้าใจนะครับ” พูดจบหมอก็ขอตัวกลับออกไป
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ก่อนที่แม่จะพูดขึ้นมา....
“เอาหละ...จะมารอกันอยู่แบบนี้ไม่ได้นะลูก...คนเจ็บจะพลอยทำให้คนดี
เสียเวลาทำมาหากินไปด้วย ทางที่ดีแม่ว่า..เราสามคนกลับไปอาบน้ำหาข้าวปลากิน
กันให้เรียบร้อยก่อน ปล่อยแม่อยู่กับวีที่นี้ เสร็จแล้วใครก็ได้เอาข้าวมาส่งให้วีทีหลัง
อย่าลืมเอาเสื้อผ้ามาให้น้องเปลี่ยนอาบน้ำด้วย ยังไงวีต้องอยู่เฝ้ากลแล้ว...
เดี๋ยวแม่ค่อยกลับพร้อมกันตอนเอาของมาอีกรอบ ที่สำคัญพรุ่งนี้เรายังต้องเคลียร์งาน
กันอีกไม่ใช่หรือลูก รีบทำให้มันจบส่งงานเค้าให้เรียบร้อย จะให้เค้ารับผิดชอบเรื่องนั่งร้าน
ก็ต้องไปคุยกันให้เรียบร้อย ไวปรึกษาหารือกับน้องๆ ให้เรียบร้อยก่อนไปคุยกับเจ้าของบ้านเค้านะลูก
อย่าใช้อารมณ์เป็นอันขาด พูดด้วยเหตุผล ชี้ให้เค้าเห็นความเสียหายที่เกิดกับคนของเรา” แม่พูดจบ
พี่ๆ ผมก็พยักหน้ารับ ก่อนยกมือไหว้ลาแม่ ทยอยกันเดินออกจากห้องไป
ผมยังคงนั่งวางศอกบนเข่าหน้าซบฝ่ามือ สมองตื้ออยู่เหมือนเดิม ยอมรับว่าแม่ผม
ยังคงเป็นหญิงแกร่งนักบริหาร..คอยเป็นธุระแนะนำทุกอย่างด้วยดีเหมือนเดิม ผมถึงกล้าพูดได้เต็มปาก
ผู้หญิงคนนี้..ทั้งเก่งทั้งฉลาดเลี้ยงพวกผมแปดคนด้วยลำแข้งตัวเอง หลังจากพ่อจากไป...แม่ไม่เคยทำให้
พวกเรารู้สึกขาดแม้แต่น้อย สัมผัสมือนุ่มที่ลูบหัวผมเบาๆ ก่อนแม่พูดขึ้นว่า....
“แม่ว่าวี..ควรบอกทางบ้านกลเค้าหน่อยนะลูก...ว่าเกิดอะไรขึ้น...ให้พ่อแม่กลรับรู้เอาไว้
เกิดผิดพลาดไรมา...เค้าจะได้ไม่โทษว่าเราได้ เผื่อเค้าอยากจะมาเยี่ยมกล หรือหากญาติพี่น้อง
เค้าต้องการยังไง ต้องให้ครอบครัวกลตัดสินใจนะวี...ลูกมีหนทางติดต่อเค้าหรือเปล่า?” พอแม่เตือนสติ
ผมเพิ่งนึกได้ว่าควรโทรไปบอกแม่กลให้รับรู้ ผมมีเบอร์บ้านกลจดไว้ในกระเป๋าสตางค์
แม่กลให้ไว้ยามฉุกเฉิน คราวนี้ฉุกเฉินจริงๆ นึกแล้วก็ลำบากใจ ตั้งแต่ออกจากบ้านกลวันนั้น
นี่ก็สองอาทิตย์กว่าเข้าไปแล้ว ไม่ได้ติดต่อท่านเลย พอจะโทรไปกลับต้องเอาข่าวร้าย
ไปให้ท่านรับรู้อีก ไม่รู้หัวอกคนเป็นแม่จะรู้สึกยังไง ถึงขั้นนี้จำเป็นต้องทำ..ผมหันไปรับคำกับแม่
ก่อนเดินไปหยิบโทรศัพท์..ยกหูกดผ่านประชาสัมพันธ์ของโรงบาล
ขอความกรุณาต่อสายตรงทางไกลให้หน่อย เค้าก็ดำเนินการให้ตามเบอร์ที่ผมแจ้งไป
ค่าใช้จ่ายรวมบิลรักษาพยาบาล
“กริ๊งงงงๆๆ....กริ๊งงงงๆๆ” ผมฟังสัญญาณเรียกสาย ก่อนจะมีคนยกหูรับ
“ฮัลโหล...บ้านพิทักษ์พงษ์ค่ะ” เสียงผู้หญิงไม่ใช่แม่กล ผมรีบตอบกลับไปว่า
“หวัดดีครับ...ผมวีนะครับ ขอพูดกับแม่ของกลหน่อยครับ” ปลายสายอึ้งไปสักครู่
ก่อนตอบผมมาว่า...
“ค่ะ..พี่วีรอสักครู่นะค่ะ..เดี๋ยวกุลาจะไปตามคุณน้ามาให้” คนรับสายคือกุ้งกุลา
น้องสาวกุ้งนางนั่นเอง..
“ครับ..ขอบคุณมากครับ” แล้วผมก็ยืนรอสาย..สักพักแม่กลก็มารับ
ดีใจมากที่ท่านยอมคุยกับผม ระหว่างที่รอใจตุ่มๆต่อมๆ กลัวท่านไม่ยอมคุยด้วย ลุ้นแทบตาย
“วีหรือลูก...นี่แม่พูดนะ...กลเป็นยังไงบ้าง..” พอรับสายท่านยังพูดกับผม
ด้วยน้ำเสียงเหมือนเดิม ทำเอาน้ำตาผมแตกขึ้นมาทันที รู้สึกเหมือนท่านให้อภัยผมแล้วซะงั้น
ไม่คิดว่าท่านจะยังคงเรียกผมลูกทุกคำ พอแม่เห็นผมร้องไห้ ท่านก็เดินเข้ามากอดผมไว้
พร้อมกับตบบ่าให้กำลังใจไปด้วย ท่านกลัวทางโน้นจะตกใจที่ผมร้องไห้ แล้วยังบอกข่าวร้ายอีก
เป็นใครก็ใจไม่ดีแน่ๆ และก็จริงเพราะแม่กลรีบถามอย่างร้อนรนทันที
“วี...ลูกร้องไห้ใช่ไหม...เกิดอะไรขึ้น บอกแม่สิลูก...” ผมรู้สึกแย่ชะมัด
ที่ทำให้ท่านต้องเสียใจอีกครั้ง สองอาทิตย์ก่อนท่านเพิ่งจะร้องไห้เสียใจเรื่องของกลกับผม
ไม่ทันไรกลับต้องมาเสียใจเรื่องนี้อีก แต่เมื่อไม่มีทางเลือกผมจำเป็นต้องพูด
“แม่ครับ...ตะ..ตอนนี้..กลอยู่โรงบาลที่บ้านวี จังหวัดxxx..แม่ใจดีดีนะครับ
กลตกนั่งร้านก่อสร้าง ตอนนี้ยังสลบไม่ฟื้นเลยครับ วีโทรมาบอกแม่” พูดได้แค่นั้น
ผมก็ได้ยินเสียงเหมือนของตกแตก..คิดว่าน่าจะเป็นแก้ว ก่อนที่จะได้ยินเสียงรอดผ่านโทรศัพท์
ของกุ้งกุลาแทรกเข้ามา....
“คุณน้า..คุณน้าค่ะ..เกิดอะไรขึ้น คุณน้าใจดีดีไว้...” อลหม่านกลหลกันพอประมาณ
ก่อนหูโทรศัพท์จะมีคนพูดขึ้นอีกครั้ง...
“พี่วี...นี่กุลาเองนะค่ะ ตอนนี้คุณน้าเป็นลมอยู่ค่ะ หนูเพิ่งปฐมพยาบาลท่านเสร็จ”
ผมใจไม่ดีเลย ยังไงกลก็ลูก..ผมเข้าใจแม่กลต้องรักมันมาก พอได้ยินข่าวนี้ท่านคงตกใจจนเป็นลม
ผมเองยังสติแตกจิตหลุดไปเลยเหมือนกันที่รู้ตอนแรก...
“พี่วี...รอสักครู่นะค่ะ คุณน้าจะคุยด้วยค่ะ” ได้ยินกุ้งกุลาบอกแบบนั้น
ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยแม่ก็กลับมาคุยสายได้ ท่านคงอาการดีขึ้นแล้ว
“วี..ลูก..กลอาการหนักแค่ไหน...หมอว่ายังไงบ้าง” ท่านถามมาเสียงสั่นๆ
คิดว่าคงร้อง กำลังพยายามควบคุมสติอยู่เป็นแน่ ผมรีบตอบให้ท่านสบายใจไปว่า
“อาการโดยรวม หมอบอกไม่เป็นไรมากครับ แค่ฟกช้ำเล็กน้อย แต่กลมันสลบไม่ฟื้น
หมอให้รอดูอาการอยู่ตอนนี้”
“กลตกลงมาสูงมากไหม” ท่านยังกังวลมาก
“นั่งร้านสูงประมาณห้าเมตรครับแม่ แต่แขนขาไม่หักนะครับ ตอนนี้เรากำลังรอให้กลฟื้น
ยังตอบอะไรไม่ได้มากครับ” ผมตอบไปตามจริง
“เอางี้...บ้านวีอยู่จังหวัดไหน...วีบอกที่อยู่แม่มา ทวนชื่อโรงบาลที่กลเข้าพักให้แม่อีกครั้ง
แถวนั้นมีโรงแรมไหนใกล้ๆบ้าง บอกแม่ให้ละเอียด แล้วไงพรุ่งนี้เช้าแม่จะรีบไป” พอแกพูดมาแบบนี้
ผมก็ค่อยๆ อธิบายรายละเอียดบอกไปช้าๆ โดยแกทวนให้กุ้งกุลาจดให้อีกที ก่อนวางสาย
แกทิ้งคำพูดไว้กับผมว่า....
“วี...แม่ฝากกลด้วยนะลูก...รอแม่ก่อน...พรุ่งนี้ไม่เกินสี่ห้าทุ่มแม่คงไปถึง
ดูแลกลแทนแม่ด้วยนะวี..” คำพูดของแกทำให้ผมน้ำตาไหลพรากๆ ออกมาอีกครั้ง
เหมือนคำฝากฝังของแก เป็นการบอกกลายๆ ว่าแกทำใจยอมรับเรื่องราวของผมกับกลได้บ้างแล้ว
ผมสะอื้นตอบกลับแกไปว่า...
“..อึก..ฮือ..ฮือ..ครับแม่...แม่ไม่ต้องห่วง...อึก..ฮือ..ผมจะดูแลกลอย่างดี....
ขอบคุณครับแม่..ฮือ..ฮือ..” พูดจบแกก็วางหู ผมหันมาโผล่เข้ากอดก้มหน้าซบไหล่แม่
ร้องไห้สะอึกสะอื้น แกลูบหัวลูบบ่าผมปลอบเบาๆ จนผมหยุดสะอื้น แกค่อยจูงผมกลับมานั่งด้วยกัน
ตรงโซฟา เมื่อเห็นผมหยุดร้องแล้ว แกก็พูดขึ้นว่า....
“วี....แม่ไม่รู้ว่าลูกกับกล...อะไรยังไงกัน...แม่เห็นอาการของลูกวันนี้..
แม่รอให้ลูกเป็นฝ่ายพูดให้แม่ฟัง...พร้อมที่จะบอกแม่หรือยัง” พอแกพูดเท่านั้นแหละ...
ผมทรุดลงไปนั่งพับเพียบตรงหน้าแกทันที ก่อนจะพนมมือก้มกราบแทบเท้าแก
เงยหน้าขึ้นมาเห็นแกจ้องผมก่อนแล้ว แม่น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ภาพที่เห็นสะเทือนใจผม
เป็นอย่างมาก หน่วงหนึบเกาะกุมไปทั่งใจ จุกแน่นหน้าอกไปหมด ผมทำให้แม่ร้องไห้
น้ำตาไหลอีกครั้งแล้ว..
นั่งพนมมือแนบอก พยายามเปล่งเสียงพูดช้าๆ น้ำตาไหลย้อยเต็มหน้าตาพร่าไปหมด
สารภาพกับแม่พระของผมไปว่า...
“แม่ครับ..วีกราบขอโทษ....ที่ทำให้แม่ผิดหวัง...วีกับกลเราไม่ได้เป็นแค่เพื่อนธรรมดา
เราอยู่ด้วยกันแบบคนรักมาสองปีกว่าแล้วครับแม่ วีเองก็ไม่รู้..ว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร
วีอยากให้แม่เข้าใจพวกเรา..อย่าได้รังเกียจไม่ยอมรับในสิ่งที่วีเป็นเลยนะครับ หากแม่รับวีไม่ได้
วีคงอกแตกตายแน่ๆ แม่ต้องการให้วีทำอะไร...วีไม่เคยขัดเลย วีขอเรื่องนี้เรื่องเดียว
วียอมรับครับ
‘วีรักกล’ เราสองคนรักกัน แม่ให้โอกาสเราคบกันนะครับ นะแม่นะ..
วีขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวจริงๆ นอกนั้นแม่ต้องการให้วีทำอะไร วีจะไม่ขัดเลยสักนิด
ขอให้เราได้รักกัน แม่ให้วีนะครับแม่”
พูดจบผมก้มกราบฟุบแทบเท้าแม่ ร้องไห้อยู่ตรงนั้น น้ำตาไหลย้อยเต็มหลังเท้าแม่ไปหมด
ไม่ยอมเงยหน้าเลย สักพักใหญ่ถึงค่อยสัมผัสมือนุ่มอบอุ่นแสนคุ้นเคย ค่อยๆบรรจงลูบบนหัวผมช้าๆ
แล้วแม่ก็ประคองไหล่ผม..จับให้เงยหน้าขึ้นมามองแก น้ำตาแม่ยังคลอหน่วยให้เห็น
ก่อนจะพูดกับผมว่า..
“แม่ไม่รู้..สิ่งที่วีเป็นเขาเรียกอะไร แม่ไม่กล้าพูด..ว่าลูกแม่เป็นกระเทย แม่รู้จักลูกแม่ดีทุกคน
แม่จึงไม่อยากพูดว่าลูกแม่เป็นกระเทย แม่เชื่ออยู่เสมอว่าลูกแม่ไม่เคยเป็นและไม่คิดจะเป็น
เมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว ไม่มีแม่คนไหนที่จะเกลียดลูกในไส้ของตัวเองได้หรอก แม่ทุกคนต่างต้องการ
เห็นลูกมีความสุข อยากมองความสำเร็จของลูก แค่นี้คือความสุขของคนที่เป็นแม่แล้ว
วีทำใจให้สบายนะลูกนะ ลูกเป็นลูกที่ดีมาโดยตลอด เรื่องที่ลูกรักกัน ถึงแม่จะไม่เข้าใจ
แต่แม่ขอให้ลูกรับปากแม่ข้อหนึ่ง...ว่าลูกจะไม่ทำให้ใครเดือดร้อน วีรับปากแม่ได้ไหมลูก” ทุกถ้อยคำ
จากปากแม่พระของผม ดังสะท้อนก้องอยู่ในหู ผมยิ้มทั้งน้ำตา โผล่เข้ากอดเอวซบตักแม่แน่น
น้ำตาที่ไหลอยู่ขณะนี้ เป็นน้ำตาแรกของวัน ที่ไหลออกมาด้วยความปลาบปลื้มดีใจสุดๆ
วันนี้ผมไม่รู้ว่าร้องไห้ไปกี่รอบ แต่ทุกครั้ง มันออกมาเพราะความเศร้า วิตกกังวล
นี่เป็นน้ำตาแรกที่ได้จากความอิ่มใจสุขใจ และคนที่มอบให้ คือแม่ของผม....
‘แม่พระของวี’...
หลังจากผมรับปากยืนยันให้ความมั่นใจแม่ไปแล้ว..ว่าผมจะเป็นคนดี จะไม่ทำความเดือดร้อน
สร้างความวุ่นวายให้กับสังคม ผมเข้าใจที่แม่ขอสัจจะวาจาเรื่องนี้จากผม เพราะสมัยนั้น..
กระเทยที่เค้าเรียกกัน มักมีข่าวที่เสียหาย พวกหัวรุนแรง ปากร้าย ฯลฯ ภาพพจน์ของกลุ่มนี้
จะออกมาแรงๆ ไม่ได้สร้างสรรค์เหมือนในสมัยนี้ จึงไม่ค่อยเป็นที่ยอมรับ กระเทยสมัยนั้น
เป็นพวกสังคมรังเกียจ โดนดูถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม ทั้งทางสายตาและถ้อยคำเจ็บแสบ
แม่กลัวผมจะกลายเป็นแบบนั้น ท่านจึงขอผมเรื่องนี้ ผมเองไม่รู้หรอกว่าที่ผมเป็น..
จัดเป็นพวกกระเทยหรือเปล่า รู้แต่ว่าผมแตกต่างแน่นอน ที่กล้ายืนยันชัดเจนเลยก็คือ..
ผมไม่เคยนึกอยากสวมกระโปรง แต่งหน้าทาลิปสติค หรือแม้กระทั่งกรี๊ดกร๊าดวี๊ดว้าย
ดัดจริตจีบปากจีบคอ เดินหนีบตูดบิดไปบิดมา...ผมไม่เคยมีกริยาเหล่านี้ ผมมั่นใจว่าผมคือผู้ชายคนหนึ่ง
ที่ดันรักผู้ชายด้วยกัน และยอมอยู่ในฐานะที่สังคมเรียกว่า
‘เมีย’กับกลสิทธิ์เพียงคนเดียวเท่านั้นจริงๆ
จากนั้นแม่ก็ให้ผมเล่า ความเป็นมาคร่าวๆ ระหว่างผมกับกลให้ฟัง..ว่า
รู้จักกันยังไงถึงกลายมาเป็นแบบนี้ ผมก็เล่าให้แกฟัง พยายามข้ามช๊อทที่เป็นผลลบของกลตัดทิ้งให้หมด
ไม่อยากให้แม่รู้สึกไม่ดีกับพฤติกรรมเก่าๆ ของกลอีกคน....
เล่าแม้กระทั่งเรื่องความแตก...พ่อกลไม่ยอมรับพวกเรา..ถึงกับตัดพ่อตัดลูกกับกลมันเลย
แม่ฟังไปก็พยักหน้ารับไปด้วย สุดท้ายแม่ถึงพูดให้ผมเข้าใจ ความรู้สึกของพ่อกลว่าผู้ชายส่วนใหญ่
เค้ารับได้ยาก เพราะมันหมายถึงเกียรติยศศักดิ์ศรีชื่อเสียงวงศ์ตระกูล ที่ต้องนำมาประจานต่อคน
บ้านใกล้เรือนเคียง ญาติมิตร ถึงยังไงกลก็ใช้นามสกุลพ่อ นามสกุลเป็นตัวชี้ชัด
ไม่ใช่เรื่องที่พ่อกลจะยอมรับกันได้ง่ายๆ แต่แม่รับปากว่า..หากครอบครัวกลมากันครบ
คงถือโอกาสเชิญทานข้าวที่บ้านผมสักมื้อ และอาจมีการพูดคุยกันระดับผู้ใหญ่..ในเรื่องของเราสองคน
ว่าจะทำยังไงกันต่อไป แม่บอกว่าคืนนี้..แม่จะพูดกับพี่น้องผมให้รับรู้เรื่องนี้จากปากแม่เอง
เชื่อไหม...ความรักของผม..ผ่านพ้นอุปสรรคมาได้ถึงทุกวันนี้ กระทั่งยืนอย่างสง่าผ่าเผย
แหงนหน้าไม่อายฟ้า ก้มหน้าไม่อายดิน หนึ่งเดียวที่ไม่สามารถลืมได้เลย
และเราทั้งคู่สำนึกพระคุณท่านมาตลอดคือ
‘แม่ของผม’ แม่คือผู้ให้จริงๆ....???? พ้นจากนี้ไป...พี่วีพ้นเคราะห์พ้นโศรกกันเสียที...
พี่วีกำลังเขียนตอนพิเศษ หวานๆ ตลก..และก็หน้าแตกของพี่กล
มาเป็นของกำนัลให้กับ Fc ทุกคน คิดว่าจัดให้ สามตอน 
เรื่องนี้พี่วีบอกว่าคงอีกสิบกว่าตอนก็จบแล้ว
ใครอยากให้รวมเล่มเป็นหนังสือบ้าง ลองโหวตมาดูก่อนนะค่ะ
นู๋อาจขอรบกวนทางเล้าให้เค้าทำออกมาให้ เรื่องดีดีมีแง่คิด
ครบทุกรสชาดแบบนี้ ไม่ค่อยมีให้เห็นกันบ่อย โดยเฉพาะเป็นเรื่องจริง
Fc ลองแสดงความจำนงค์มาก่อนนะค่ะ หากทางเล้าเค้าพอรับได้
คิดว่าทุกท่านคงได้เก็บไว้อ่านลำลึกความทรงจำดีดีกันค่ะ
เรื่องนี้พี่วีจะทิ้งไว้ให้อ่านในเล้าจนสิ้นสุดวันหลวงพี่ลาสิกขาบท
ก็คงให้ทางเล้าเค้าลบออกนะค่ะ...
อันนี้เป็นความประสงค์ของพี่วีตั้งแต่แรกแล้ว ก็ราวๆ เดือนตุลาไม่เกินนี้
รีบอ่านกันด้วยเด้อ...
ปล.ไม่รับปากน๊า...ต้องดูจำนวนเล่มว่าเล้าเค้ารับไหวไหมอ่า
Luk. 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
