-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออก ไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ดโดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคล ที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้ โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
▲▼ กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ ▲▼ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
***=================================================***
----------------------------------------------------------------
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
......เรื่องราวความมหัศจรรย์ของความรักที่เปลี่ยนแปลงผู้ชายคนหนึ่งไปทั้งชีวิต
เมื่อนักเรียนทุนผู้อยู่ในกรอบตามแบบแผนของเด็กดี
ต้องมาพบเจอกับเด็กช่างกลรูปหล่อหุ่นล้ำแต่ร้ายกาจสุดขั้ว
....ความสัมพันธ์ทางกายโดยไม่เต็มใจกลับกลายเป็นความผูกพันหัวใจของทั้งคู่
ความรัก...เปลี่ยนจอมวายร้ายให้กลายเป็นคุณชายแสนดี
ความรัก...เปลี่ยนผู้ชายธรรมดาให้กลายเป็นสาวสวยสมบูรณ์แบบ
ความรัก...เปลี่ยนคนเดียวดายให้หายขาดเมื่ออีกคนเข้ามาเติมเต็ม
พบกับรูปแบบความรัก....ที่เปลี่ยนทุกสิ่งได้...มากกว่าที่คุณคิด
ปิดรับโอนแล้วนะคะ
Luk. :pig4:
-
แค่ชื่อเรื่องก็น่าติดตามแล้วครับ
จะเปลี่ยนไปในรูปแบบไหนกันนะรอครับ
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 1
นี่หรือตัวเรา.......
.
.
.
.
บทนำ
ผม..ไม่ใช่สิ..ต้องแทนตัวว่าฉันถึงจะถูก ยืนมองตัวเองในกระจก ร่างกายเปลือยหมดจด...
ที่เห็นสัดส่วนความเป็นหญิง คุณฟังไม่ผิดร่างที่เห็นในกระจกอยู่นี้ เป็นร่างผู้หญิงสมบูรณ์
ทั้งข้างบนข้างล่าง นมตั้งเต้าสองข้างปฏิมากรรมจากมีดหมอยัดซิลิโคน สวยงามไม่มีที่ติ
ส่วนข้างล่างยิ่งไม่ต้องพูด ไม่มีจุดให้สังเกตุว่าตรงนี้ เคยเป็นองคชาติของเพศชายมาก่อน?
พลอยให้นึกย้อนไปกว่า 20 ปีที่ผ่านมา เพราะจุดเริ่มต้นในวันนั้น ทำให้ชีวิตเกิดการตัดสินใจ
ครั้งยิ่งใหญ่ จนทำให้เป็นอย่างทุกวันนี้ เพราะอะไรนะเหร่อ...นึกแล้วมันน่าขำ..ไม่อยากเชื่อ
อุบัติเหตุ..หรือพรหมลิขิต ที่ทำให้เราทั้งคู่โคจรมาพบกัน จากคู่อริเหม็นขี้หน้าโครตๆ
มีเรื่องทุกครั้งที่เจอหน้า..เกลียดแม่งสุดๆ..จะว่าอย่างนั้นก็คงได้..ดันกลายมาเป็นเพื่อน
เป็นแฟน..เป็นสามี..เป็นคู่ชีวิตในที่สุด..เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น..คงจะจริง
นี่ผ่านมา 14 ปีแล้วหรือ?..ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน ที่ผมในวันนั้น จะเปลี่ยนเป็นฉันในวันนี้
คงเป็น “เพราะรัก.....จึงเปลี่ยนได้”
-
:pig2:
-
:mc4: :pig2:
-
จะติดตามอ่านน้าาา
เป็นกำลังใจให้คนเขียน และคนต้้นเรื่อง
-
+1 ให้เรื่องใหม่ของ Lux ก่อนเลย ยังไงก็อุดหนุนเหมือนเดิม
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 1
นี่หรือตัวเรา.......
.
.
.
.
“เหี้ยวี! รีบไปไหนว่ะมึง?รอกูด้วย..สัด” มาหมดสัตว์สงวน ซึ่งคนทั่วไปเขาไม่อยาก
อนุรักษ์เท่าไหร่ ไอ้คนที่พาพวกมันมาเพื่อนผมเองครับ ไอ้โรจ..ชื่อจริงนายโรจนะ วัฒนาภิรมย์
ลูกเจ้าของร้านทองแถววงเวียนใหญ่ คงไม่ต้องบอกไอ้นี่เจ็กครับ ยี่สิบปีก่อนเค้าเรียกเจ็กกันทั้งบ้านทั้งเมือง
เพราะพ่อแม่ อากงอาม่า พูดไทยม่าย..ค่าย..จาชัด สมัยนี้นิยมเรียกตี๋
เติมให้เท่ห์ตี๋อินเทรน อ่านะ..ส่วนคนที่มันแหกปากเรียก ก่อนจะเดินกึ่งวิ่งตามมาอย่างเร่งรีบ คือผมเองครับ!
ผมชื่อ..วี..หรือนายกวี สิงห์สุริยะ ไงครับชื่อหล่อไหม?
“มีไร? กูรีบซ้อมบอลไปช้าโค้ชดุกูตาย..มึงก็รู้กูเรียนทุนนักกีฬา ไม่ได้บ้านรวยอย่างมึง
โดนตัดสิทธิ์ขึ้นมา..กูคงมีปัญญามานั่งเรียนกะมึงได้หรอก ค่าเทอมกว่าจะเรียนจบ กูซื้อทาวน์เฮ้าได้เป็นหลัง”
ใช่ครับ!...ผมเป็นนักเรียนทุนนักกีฬาของโรงเรียนพาณิชยการxxx
ซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชนดังย่านฝั่งธน คนมีกะตังค์ถึงมีปัญญาเรียน แต่พวกที่ไม่รวยอย่างผมเรียนได้
เพราะทุนที่ว่านั้นแหละครับ ของฟรีไม่มีในโลก เมื่อเรียนฟรีก็ต้องซ้อมบอลทุกวันจันทร์ถึงศุกร์
ซ้อมมหาโหดร่วม 6 ชั่วโมง ผมเรียนรอบเช้าเลิกไม่เกินบ่ายสองโมง เริ่มซ้อมตั้งแต่บ่ายสามถึงสามทุ่ม
อ่านสามเหมือนกัน แต่สามคนละเวลาเลยครับ หนักไหมล่ะ กว่าจะถึงบ้านอาบน้ำ
กินข้าวทำการบ้านเข้านอนก็โน้นเลย ห้าทุ่มเที่ยงคืนประจำ ยิ่งเรียนบัญชีด้วย
การบ้านคงไม่ต้องพูดถึง
แหกขี้ตาตื่นตีห้า พอหกโมงต้องรีบออกจากบ้านไม่งั้นสาย
เด็กนักกีฬามาสายฝ่ายปกครองส่งรายชื่อให้โค้ช โดนสั่งซ่อมให้วิ่งรอบสนามเพิ่มอีกสี่รอบ
ปกติวิ่งสิบรอบก็ขาลากแล้ว (สนามฟุตบอลมาตรฐานสี่ร้อยเมตร) รู้หรือยังครับว่าซ้อมหนักเป็นยังไง?
ลืมบอกไปผมนักกีฬาวอลเล่ย์บอลชายครับ ไม่ใช่นักฟุตบอล แต่พวกผมมักเรียกสั้นๆ ซ้อมบอล
เป็นอันรู้กันแล้วครับ
ที่พูดมาทั้งหมด คือกิจวัตรที่ผมทำอยู่ประจำมาเกือบสามปีแล้วครับ ใช่ครับผมเรียน ปวช.3
ปีสุดท้ายแล้ว ส่วนจะเรียนต่อปวส.ที่นี้หรือไม่ พูดได้เลยว่าไม่ เพราะอะไรนะหรือ?
เพราะผมเบื่อบัญชี ถึงแม้ทางโรงเรียนจะเกริ่นให้ทุนผมต่ออีกสองปีก็ตาม ตอนนี้ผมกะเปลี่ยนแผน
การเรียน บัญชีการบ้านเยอะโครต ยิ่งปีสามเรียนหนัก ทั้งบัญชีต้นทุน บันชีชั้นสูง บัญชีธนาคาร
โอ้ย! อย่าคิดมันเลยครับ บัญชีเกือบ 7 เล่ม การบ้านทุกวัน วันหนึ่งสั่งตั้งหลายข้อ
ดีหน่อยที่ผมเรียนดี เกรดทุกเทอม 3.5 ขึ้น ขืนต่ำกว่า 2.5 คงไม่ได้ทุนเรียนฟรีอีก
ต่อให้เป็นนักกีฬาก็เถอะ เขามีมาตรการบังคับเกรดไว้ด้วย
ตอนนี้ผมได้รับการติดต่อจากมหาวิทยาลัยของรัฐ โควต้านักกีฬา ให้ไปสอบเอาแค่ 60 %
ผมจึงมุ่งไปทางนี้ดีกว่า อาจเป็นเพราะสามปีนี้ผลงานด้านกีฬาโรงเรียนผมโด่งดังมาก
คว้าแชมป์ทั้งนักเรียนกรมพละ เขตการศึกษาและนักเรียนกทม. ติดสโมสรธนาคารดังอีกต่างหาก
เอาเป็นว่าผมมีชื่อเป็นที่รู้จักในวงการวอลเล่ย์บอลเยาวชนไม่น้อยว่างั้นเถอะ
ยิ่งตำแหน่งที่ผมเล่นหาตัวเกิดอยาก มือเซ็ทครับตำแหน่งสำคัญของทีม
ถือเป็นหัวใจของวอลเล่ย์บอลก็ว่าได้ ขาดผมซะคนทีมไปไม่เป็นแน่ รู้หรือยังว่าผมสำคัญแค่ไหน 555!
มาเข้าเรื่องไอ้เจ็กโรจต่อดีกว่า มันเรียกผมเพื่อ?
“กูยืมบัญชีธนาคารมึงหน่อยดิ..กูทำโจทย์ที่จารย์ให้ในห้องไม่ทัน แก่บอกส่งไม่เกินสามโมง
ช้ากว่านี้แกไม่เซ็นต์ให้ว่ะ..โครตเขี้ยวเลย ของมึงส่งแล้วนี่ มาให้กูยืมซะดี ๆ เร็วให้ว่อง”
นั้นแหละครับ ประจำ! ผมต้องซัพพอตเรื่องการบ้านตลอด จับคู่รายงานไอ้เชี้ยโรจเป็นต้อง
กระโดดเกาะผมตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว รู้จักกันวันปฐมนิเทศน์ มาสนิทก็ตอนรับน้อง ดันเป็นบัดดี้กันอีก
หนำซ้ำอยู่ห้องเดียวกันด้วย แยกแผนกมันตามผมมาเรียนบัญชี โรงเรียนผมแยกแผนกตอนปีสอง
ปีหนึ่งเรียนรวมทุกแผนก บัญชี การตลาด เลขา เรียน รด.ผมกับมันก็เรียนด้วยกัน
แต่น้ำใจที่มันให้ผมคือ?
“พรุ่งนี้..ของหวานกูทับทิมกรอบ” ของกินแลกเปลี่ยน
“จัดไปกูแถมแป๊ปซี่ให้อีก เป็นไงน้ำใจป๋าโรจคุ้มไหม?” นั่นแหล่ะครับ ผมเอาสมุดบัญชีส่งให้
ก่อนจะแยกตัวเข้ายิมเปลี่ยนเสื้อผ้า ลงซ้อมกีฬาตามปกติ
ลองดูกัน รับรองมันส์พะยะค่ะ
Luk.
-
:mc4:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 2
ไอ้เหี้ย...กวนตีนกู.
.
.
.
.
.
วันนี้วันเสาร์ผมกับไอ้โรจเลิกเรียนเสร็จ (สมัยนั้นพาณิชย์มีเรียนวันเสาร์ด้วยแต่เลิกเร็ว)
ชวนกันมาเดินเล่นที่เซ็นทรัลลาดหญ้า ห้างดังแหล่งนักเรียนเที่ยว ถัดไปไม่ไกลเมอรี่คิงส์วงเวียนใหญ่
แถวบ้านไอ้โรจมัน ย่านนี้เดินจนรองเท้าสึกมาหลายคู่แล้ว ระหว่างที่พวกผมกำลังเล่นหยอดเหรียญ
ทดสอบพลังหมัดกันอยู่ เคยเล่นไหมครับที่หยอดเหรียญเสร็จให้เราอัดกำปั้นต่อยสุดแรงเกิด
มันจะกระดอนขึ้นไปอัดเพดาน แล้วขึ้นแต้มให้รู้ว่าเราต่อยแรงได้แค่ไหน
นั่นแหล่ะ..ผมกับไอ้โรจแข่งกันอยู่ ใครแพ้หยอดเหรียญ ซึ่งผมชนะมันมาสามรอบแล้ว..
ควายจริง!กีฬาไม่ค่อยเล่น จะมาออกแรงแข่งกะผมที่ซ้อมทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ ชนะได้ก็อัศจรรย์ล่ะมึง
“เหี้ยวี!...แม่งแรงควายว่ะมึง...กูหมดไปสามสิบแล้วนะ...ตัวอย่างกับกุ้งแห้ง
มึงเอาแรงมาจากไหนว่ะ!” มันบ่นครับ คงเพราะเสียค่าหยอดรอบละ 5 บาท
ทั้งของมันของผมหมดไปสามสิบได้ จริงอย่างที่มันบอกถึงผมเป็นนักกีฬา เชื่อไหมรูปร่างผมผอมบาง
สูงแค่ 168 เองครับ ถึงต้องเล่นตัวเซ็ทไง เพื่อนในทีมแต่ละคน 178 กันทั้งนั้น
ถึงผมจะตัวบางไม่หนาล่ำเหมือนคนอื่น แต่ข้อมือผมแข็งแรง ถึงสามารถเซ็ทบอลตั้งลูก
ให้ตบได้สบาย ไอ้ห่าโรจมันไม่เข้าใจตรรกะข้อนี้ เลยเสียค่าโง่ เพราะมันแพ้สามครั้งติดกัน ต้องทวงเดิมพันมันแหล่ะ..
“อะไรเล่า?..แพ้แล้วพาลว่ะ! ไม่ต้องไก๋เลยมึง ป่ะไปเลี้ยงขนมจีนน้ำยากูซะดีๆ”
พูดจบผมเข้าไปลากแขนมัน ให้กอดคอคงไม่สามารถ ถึงมันเจ็กตี๋แต่ดันสูง 178 แหน่ะ
เพื่อให้มันพาไปเลี้ยงขนมจีนน้ำยา ร้านอร่อยฝั่งตรงข้ามห้าง ร้านนี้มีทับทิมกรอบกะทิสดขายด้วย
เขาขายดีมาก อยู่มาเป็นสิบๆปีแล้ว
“ไงมึง..เดิมพันกันป่าว?” ขณะที่ผมกำลังจะลากแขนเหี้ยโรจไปด้วยกัน
พวกเด็กช่างกลเข้ามาท้าผมเดิมพันต่อยหมัด...พวกมันมากันห้าคน
เข็มหน้าอกกับหัวเข็มขัดบอกยี่ห้อโรงเรียนขึ้นชื่อ..เด็กเหี้ยสุดโต่ง
ที่สำคัญไอ้พวกเด็กช่างชอบมองเด็กพาณิชย์อย่างพวกผมเป็นตุ๊ดซะงั้น
ไม่จำเป็นไม่ควรเสวันนากับพวกมัน ผมไม่สนใจกะเดินหนีจะได้ไม่ต้องมีเรื่อง
“เห้ย! ตุ๊ดเว้ย! กูว่าแล้วหน้าติ๋มๆ ทำมาต่อยโชว์ พอท้าเข้าหน่อยแม่งป๊อด
สงสัยรีบไปดูดจ๊วยกันว่ะ..555!” ไอ้เหี้ยตัวเดิมปากหาเรื่องสุด ๆ
ผมโครตโมโห แต่ต้องอดทนไม่อยากมีเรื่อง ยิ่งอยู่ในชุดนักเรียนด้วยไม่คุ้มครับ
ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดอาศัยอยู่กับพี่สาว ซ้ำยังกำพร้าพ่อเหลือแต่แม่
เพื่อไม่ให้ทางบ้านผิดหวังเลี่ยงได้ผมเลี่ยงดีกว่า แต่ไอ้โรจมันไม่ใช่
มันเป็นคนแถวนี้ ผมบอกแล้วมันลูกเถ้าแก่ร้านทอง มาพูดจาดูถูกหยามมันแบบนี้ด้วย มันเลย?
“เหี้ยดิ มึงว่าใครตุ๊ด..ครวยเห่อะ! ท้าเดิมพันใช่ไหม เท่าไหร่ว่ามา” เหี้ยโรจสวนกลับ
ไอ้คนพูดทันที..ท่าทางคงเป็นหัวโจก มันก้าวมายืนประจันหน้าไอ้โรจ ความสูงสูสีพอกัน
ไอ้เหี้ยนั่นดูจะได้เปรียบนิดๆด้วยแหล่ะ.. หน้าตาเหมือนคนใต้ คิ้วคมหน้าเข้ม ผิวสีแทน แถมเคราครึ้มอีกต่างหาก
แขนแม่งมีแต่ขนดำพรืดไปหมด เสื้อนักเรียนปลดกระดุมสองเม็ด
มองเห็นขนหน้าอกแพลมเต็มพรืด ตกลงคนหรือว่าลิงกันหว่า?
แต่ถ้าไม่อคติไอ้เชี้ยนี้โดยรวมแล้ว..มันหล่อคมเข้มอย่างอิสลามประมาณนั้น
ตรงข้ามกับไอ้โรจที่เจ็กตี๋ ตาชั้นเดียวผิวขาวตามแบบฉบับเชื้อสายจีนของมัน
ตัดกันยังกับขาวกับดำเลยตอนนี้ มองพวกเพื่อนมันแม่งแต่ละคนอันธพาลครองเมืองทุกตัว
ผมคงจ้องพวกมันนานไปหน่อย ไอ้เหี้ยหัวโจกกวนใส่ผมซะงั้น
“มึงมองอะไรกู?...กูไม่พิศวาสพวกตุ๊ดกระเทยว่ะ!..อย่าหวังจะได้อมได้ดูดกูเลยชาตินี้..5555!”
แม่งดูปากมัน...ยัดเยียดให้กูจริงตุ๊ดกระเทยเนี๊ยะ ผมยังไม่ทันอ้าปากสวนมันกลับ
เหี้ยโรจแย่งพูดขึ้นซะก่อน
“มึงเลิกว่าเพื่อนกูซะที...มันไม่ได้เป็นอย่างที่มึงพูด...ให้เกียรติกันหน่อยดิพวก”
พระเอกจริงเพื่อนโรจ มีเรื่องขึ้นมาสู้ไหวป่าว?ได้ข่าวต่อยมวยไม่เป็นไม่ใช่ นี่ห้าต่อสองเลยนะเว้ย!
“ปกป้องกันจริง กูถามจริงมันเมียมึงรึไง?..กูเห็นเมื่อตะกี้ยังยื้อยุดฉุดแขนมึงอยู่นี่หว่า?”
อ่ะ!เหี้ยแล้วไง เหลือจะทนล่ะว่าจะไม่พูดแล้วน่ะ ถึงขั้นนี้เอาไงเอากัน
อย่างมากแค่ตายเกิดหนเดียวตายหนเดียว ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้..จัดไป
“รู้สึกมึงข้องใจกะเพศกูจัง..ต่อให้กูเป็นอย่างที่มึงพูด กูไปเป็นอยู่บนหัวพ่อมึงรึไง?”
คำว่าพ่อหลุดปากผมไป มันปรี่เข้าหาทันที ไอ้โรจจะขยับตาม เพื่อนมันที่เหลือสี่คน
เข้าไปขวางไว้ไม่ให้เข้ามาช่วยผม ไอ้หน้าเหี้ยเอามือจับคอเสื้อผมหิ้วขึ้น ผมก็เชิดหน้ามองตามัน
ไม่มีหลบ ตัวต่อตัวไม่กลัวแม่งหรอก ผมเป็นมวย พี่ชายเป็นนักมวยทั้งบ้าน
ชกมวยหาเงินเรียนกัน พวกมันพาผมไปซ้อมด้วย เลยทำให้เป็นตั้งแต่อายุ 12
ก่อนเข้ากรุงเทพฯแล้ว มันง้างมัดแต่ไม่ยักต่อย กะพอมันต่อยผมก็หลบทัน
แถมเตรียมยกขาเตะอัดผ่าหมากมันด้วย ดันหยุดมือค้างไว้จ้องหน้าผมไม่กะพริบ
ตาแดงก่ำคงโกรธจนควันออกหูแหล่ะ เล่นด่าบุพการีมันขนาดนั้น
ไม่เข้าใจทำไมมันไม่ต่อย ท่าทางก็ตั้งใจจะต่อยผมอยู่แล้ว จู่ๆหยุดมือทำเหี้ยไร
ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ
“หึ..กูเปลี่ยนใจไม่ต่อยดีกว่า กูมีวิธีจัดการเด็ดกว่านั้นอีก รู้ไว้ไม่เคยมีใครด่าพ่อกู
แล้วลอยนวลไปได้ มีเรื่องในห้างตอนนี้ไม่คุ้ม เดี๋ยวเสียแหล่งหลีหญิงไว้ฟันหมด
พวกมึงปล่อยไอ้เหี้ยนั่นไป ส่วนไอ้ห่านี้..เอามันมากับพวกเรา” พูดจบพวกเพื่อนมันเดินเข้ามา
ประกบจับแขนผมซ้ายขวา ดันหลังให้เดินไปกับพวกมัน ผมสะบัดตัวไม่ยอมทำตาม
แต่ต้องหยุดกึกเพราะสัมผัสถึงวัตถุบางอย่างจิ้มตรงข้างเอว แน่ใจหน้าจะเป็นมีด
“มึงจะยอมเดินไปดีๆ หรือจะให้พวกกูจิ้มมึงไส้ทะลักตรงนี้” ผมเหลียวมองหน้ามัน
ซึ่งจ้องผมพร้อมกระทุ้งสิ่งที่ใช้จี้จิ้มเข้ามาตรงเอว รู้สึกเจ็บแปล๊บเข้าให้
ทิ่มเนื้อผมแหล่ะแค่นิดเดียว มันคงตั้งใจพิสูจน์ให้ผมดูว่าพวกมันเอาจริง
ผมหันหลังไปดูไอ้โรจ มันถูกอีกสองคนประกบเช่นกัน ชั่วโมงนี้คิดว่าไหนๆ
ก็ต้องไปกับพวกมันอยู่ดี ขอต่อรองให้เพื่อนรอดก่อนดีกว่า เพราะไอ้โรจมันไม่เกี่ยว
ผมต่างหากที่ด่าพ่อไอ้เหี้ยนั่น คิดได้เลยตัดสินใจ
“มึงปล่อยเพื่อนกูไปก่อน...กูตามไปก็ได้....กูด่าพ่อมันเพื่อนกูไม่เกี่ยว” พูดจบ
พวกมันหันไปขอความเห็นจากไอ้หัวโจก ซึ่งมันพยักหน้าอนุญาต ไอ้โรจจึงเป็นอิสระ
พอมันหลุดรีบตรงดิ่งมาหาผมทันที
“วี..มึงเป็นไงมั้ง?..มันจะพามึงไปไหน?” หน้ามันซีดอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งผิวขาวอยู่ด้วย
พอซีดไม่มีสีเลือดยิ่งไปกันใหญ่ ผมตัดสินใจยิ้มให้ก่อนบอกมันไป
“กูตามไปเคลียร์กับพวกมัน มึงไม่ต้องห่วงไม่เป็นไรหรอก มึงรีบกลับบ้านไปก่อน
เจอกันวันจันทร์ที่โรงเรียน กูเอาตัวรอดได้สบายมาก” มันจ้องหน้าผมไม่วางใจ
ผมพยักหน้าให้ คงขัดลูกตาไอ้เหี้ยหัวโจกมันมั้งเลยเร่งซะ
“นี่!..มึงจะสั่งเสียกันอีกนานไหม กูจะได้ไปจองศาลารอ...เหี้ยเจ็กรีบไปเลยมึง
ก่อนกูเปลี่ยนใจลากมึงไปยำตีนอีกคน” ฟังมันพูดดิ เลี้ยงหมาเต็มปากมันแหล่ะ
หมาเน่าซะด้วยแต่ละตัวถึงได้กลิ่นเหม็นขนาดนี้
“มึงจะเอาเพื่อนกูไปไหน จะทำอะไรมัน?” ไอ้ห่าโรจก็นะ อุตส่าห์ข่มความกลัวกล้าถามอีก
“กูไม่เอามันตายหรอก แต่ก็ไม่แน่ถ้ามึงยังวอนไม่เลิก รำคาญขึ้นมา เตรียมรอฟังข่าว
ศพนักเรียนขึ้นอืดในเจ้าพระยาได้เลย” ไอ้โรจโดนไอ้เหี้ยตัวพ่อขู่เข้าให้
ตาแดงจะไปแหล่ะ..ผมรำคาญจัดยิ่งเห็นสภาพนี้ ก็เข้าใจอยู่มันลูกคุณชายขนาดนั้น
ชีวิตเคยมีเรื่องกะใครเขาหรือเปล่า อดพูดขึ้นไม่ได้
“โรจ...มึงกลับไปก่อน กูไม่เป็นไรหรอกน่าเชื่อกูสิ...แล้วไงเจอกันวันจันทร์
หรือไม่มึงโทรเข้าบ้านกูโอเคป่ะ” สมัยนั้นไม่มีมือถือ มีแต่โทรศัพท์บ้าน
มันพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป ยังมีเหลียวมามองอีกเป็นระยะ
ผมได้แต่ถอนหายใจ แต่เรื่องตรงหน้ายังไม่จบ
“ไปได้แล้ว..” มันบอกเพื่อนมัน ไอ้เหี้ยสองตัวนี้ก็ดันหลังให้ผมเดิน
“มึงไม่ต้องดันกู แล้วปล่อยแขนกูได้แล้ว เดินเองได้ไม่หนีหรอกน่า คำไหนคำนั้น
บอกไปก็ไปดิว่ะ..โรงเรียนกูมึงก็รู้จัก หนีได้มึงก็ไปดักหน้าโรงเรียนอยู่ดี” ผมบอกมันไป
นี่อีกปัญหาหนึ่งที่ผมไม่หนี เพราะเรื่องมันจะไม่จบ เคยมีเด็กโรงเรียนผมไปมีเรื่องกับเด็กโรงเรียนมัน
เรื่องแย่งผู้หญิงอะไรเนี๊ยะแหละ...สาว ๆพาณิชย์โรงเรียนผมขึ้นชื่อว่าสวยในย่านนี้เลยทีเดียว
ไม่ต้องแปลกใจที่จะมีนักเรียนชายโรงเรียนอื่นมาดักจีบอยู่ประจำ โรงเรียนไอ้เหี้ยนี้ก็หนึ่งในนั้น
ที่รู้จักดีเพราะชอบมามีเรื่องหน้าโรงเรียนผมบ่อย ถึงกล้าพูดว่าป้ายยี่ห้อโรงเรียนมัน
เด็กเหี้ยโครต ก็เด็กโรงเรียนผมเคยโดนรุมยำตีนหน้าโรงเรียนมาแล้ว
ผมถึงได้ตัดปัญหาเคลียร์ให้จบๆไปซะ ขืนไปมีเรื่องต่อที่หน้าโรงเรียน
มีหวังซวยทั้งขึ้นทั้งล่อง ยิ่งผมเป็นนักเรียนทุนด้วยโดนหลายกระทงหากไปก่อเรื่องทะเลาะวิวาท
ไม่ว่าจะผิดหรือถูกก็โดนโทษทางวินัยอยู่ดี เคยมีรุ่นพี่เป็นตัวอย่างมาก่อน โดนตัดทุนแถมถูกรีไทร์ด้วย
ไม่คุ้มหรอกผมว่า
พวกมันยอมฟังปล่อยให้ผมเดินอิสระ โดยไอ้เหี้ยตัวพ่อเดินนำ ไอ้สี่ตัวเดินประกบผม
ให้ตามไอ้เหี้ยนั่นไป ถึงหน้าห้างมันเรียกตุ๊กๆ (รถสามล้อเครื่อง) บอกสถานที่จะไป
ดันผมขึ้นนั่งตักไอ้เหี้ยตัวพ่อซะงั้น ส่วนพวกแม่งนั่งอัดกันเต็ม นรกแสรด..ทำไมกูตกอยู่ในสภาพอุบาทว์นี้ด้วยวุ้ย!
คงแปลกใจทำไมผมไม่ร้องให้คนช่วยเพราะอยู่ในที่ชุมชน ต้องบอกว่าไม่มีประโยชน์
ไม่มีใครอยากยุ่งเรื่องเด็กช่างตีกันหรอก ต่อให้ไล่ตีกันเป็นกลุ่มคนโดนรุมกระทืบอยู่ต่อหน้าก็ไม่มีใครกล้าช่วย
เค้ากลัวลูกหลง ยิ่งสมัยนั้นไม่มีมือถือด้วย เลี่ยงได้คนเขาพยายามไม่เข้าใกล้เป็นดีที่สุด..
ตอนสองมาลองชิมลางต่อ ไม่มีรีฯ แสดงถึงความสนใจของคนอ่าน อาจต้องพับดองไว้ก่อน
Luk.
-
โหยยย เล่นมีดอ่ะ
วีอย่ายอม ตบอัดมันไป แต่ก็นะ-น่าลุ้น ติดตามๆๆๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ใจร่มๆนะคะ อย่าเพิ่งน้อยใจเลิกลง
อ่านแล้วเรานึกภาพตามออกเลย เพราะเป็นคนฝั่งธนเหมือนกัน
กำลังลุ้นและน่าติดตาม ยิ่งเล่าทำให้นึกถึงอดีตสมัยก่อนจริงๆนะ
+1 จุ๊บๆ
-
รอติดตามอยู่นะคะ
เหตุเกิดแถว รร.เก่าเลยค่ะ จินตนาการง่ายหน่อย ^^
-
อยากอ่านต่ออ่ะคับ อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
-
รออ่านอยุ่นะค้าบ :กอด1: :กอด1:
-
น่าสนุกมากค่ะ :3123:
-
สนใจจ้า
รออ่านต่อนะ
กำลังหนุกเลยอ่ะ
มาเร็วๆนะจ๊ะ
-
มาต่อด่วนรออ่านด้วยความอยากรู้
-
นั่งเดาพื้นที่เกิดเหตุได้เป็นฉากๆ นี่เราอายุเยอะแล้วสินะ
คิดถึงทับทิมกรอบตรงข้ามห้างดังเลย... ไม่ได้ไปกินนานแล้ว
-
ชอบเค้าอะเด้ ถึงเอาเค้าไปด้วยอ่ะ เอิ๊กๆๆๆๆ วีจัดหนักให้สักทีดิ o18
-
จินตนาการภาพตามด้วย...น่ากลัวจัง มีมีดอีกต่างหาก จะโหดร้ายกันไปไหน
รออ่านจ้า :pig4:
-
เจอคนนิสัยเชรี่ยเข้าแล้วละน้อง :m16:
-
^^
-
เรื่องน่าติดตามค่ะ แต่ว่าคนนี้พระเอกมั้ยเนี่ย :z1: อุ้ย !!! นั่งตักด้วย
-
นั่งตักพระเอกหรือเปล่า ระวังเคทิ่มนะจ๊ะ
-
:serius2:น่ากลัววววววววววววววววววววววววววอะ
มารออ่านต่อออออออออออออออออออออออออ o13
-
ลงต่อเลยได้ไหมอ่าาาาาาาาาาาาา สนุก!!!! มากกกกกกก
-
:3123:โอเค กำลังใจมากันแล้วแร่ะ จัดตอนที่สามให้ไป!
แหม..ๆ..ก็นะ เรื่องนี้จากต้นเรื่องเค้ามันน่าสนนี่น๊า อุตส่าห์รับอาสาเป็นคนนำเสนอ แฟนตัวจริง
ไม่ให้กำลังใจ เลยนอยด์ซะงั้น..ตอนนี้ไม่แล้วแหล่ะ...เอ้าตามกันไปอ่านไอ้เลย
Luk.
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 3
กูเนี๊ยะนะ...พ่อสื่อ.
.
.
.
.
.
พวกมันพาผมมาตรงส่วนหย่อมข้างสะพานพุทธ ฝั่งตรงข้ามปากคลองตลาด ลงจากรถ
มันก็พามานั่งโต๊ะหินอ่อนที่กทม.เข้าจัดไว้ มีคนนั่งเล่นประปราย
ยังไม่เย็นมากแค่สี่โมง คิดว่าถ้าต้องลงมวยกัน มันเลือกสถานที่ได้ไม่เลว
อัดผมเสร็จทิ้งซากไว้ทางหนีเพียบ หนักเข้าหิ้วปีกโยนลงเจ้าพระยาอย่างที่ขู่ก็ใกล้ดี
คิดไปด้วยมองสำรวจไปด้วย จากที่ทำใจกล้าตอนนี้ชักหวาด ยอมรับแบบไม่อาย
หากแม่งเล่นพวกห้ารุมหนึ่งแถมมีดด้วยต่างหาก ยังไม่รู้มันซ่อนอะไรไว้ในตัวอีก
เด็กช่างกลคงไม่พกมีดปะติ๋วไว้แค่อย่างเดียวหรอก อริเยอะจะตาย
ก่อนจะคิดไปไกลเหี้ยตัวหนึ่งในกลุ่มก็พูดขึ้น
“เอาไงว่ะ!..กล..มึงให้ลากมันมาล่อแม่งเลยดีไหม?” อ่า...ไอ้หัวโจกชื่อกล..โทษเหอะ..
ได้ข่าวกูเดินมาเองมึงไม่ได้ลากกูมาสักหน่อย..พูดผิดหรือเปล่า แล้วจะล่อกูขอตัวต่อตัวได้ป่ะ!...
เก่งจริงอย่ารุม..ได้แค่คิดไม่ขยับให้มีพิรุธ ดูมันจะเอาไงต่อ
“มึงรู้จักน้องเกศ อยู่เลขาปีสองไหม?” อ้าว!...เหี้ยกลถามผมขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
ที่ถามนี่มึงคงไม่ได้หมายถึง..น้องเกศที่ถ่ายโฆษณาลูกอมยี่ห้อดังหรอกนะ
โรงเรียนผมมีพวกถ่ายโฆษณาสวย ๆหล่อ ๆหลายคนเหมือนกัน
“เกศไหน?..มึงคงไม่ได้หมายถึงเกศที่ถ่ายโฆษณาใช่ไหม?” ถามมันไปล่ะ
“ไงว่ะ!..มีหลายเกศหรือไง..คนเดียวกันนั่นแหละ” มันตอบผม หน้านิ่วใส่กูอีก
“มึงถามไม...อย่าบอกมึงแอบชอบเด็กโรงเรียนกูดิ” กวนมันซะ เห็นไอ้ลิงดำทำหน้าเหว่อสนุกดีพิลึก
ก่อนมันจะเหวี่ยงใส่ผมแทน
“เอ่อน่า..จะไงเรื่องกู...ตกลงมึงรู้จักใช่ป่ะ?”
“อึม..กูรู้จัก..แล้วไง?” ไม่อยากบอก น้องเกศเป็นเพื่อนกับไอ้คิ๋มนักกีฬาทีมผม แผนกเลขาห้องเดียวกัน
ไอ้นี่มันพวกแอ๊บแมน ก็นะนักกีฬาวอลเล่ย์บอล 80% เป็นเงี๊ยะหมด (รวมกูด้วยมั้งแต่ยังไม่รู้ตัวตอนนั้น)
บ้างครั้งน้องเค้าว่างก็มานั่งรอมันซ้อม พอได้ทักทายคุยกันบ้าง แต่ไม่สนิทเท่าไหร่หรอก
“งั้นดีเลย...กูมีงานให้มึงทำ..มึงติดต่อน้องเค้าให้กู..ทำสำเร็จกูไม่เอาเรื่องมึง” ไอ้สาด..งานเหี้ยไร
ของมัน..อยู่ ๆ จะให้กูเป็นพ่อสื่อให้เนี๊ยะนะ..ยังกะกูถนัดนักนิ ขนาดหญิงโดนใจสักคน
กูยังไม่กล้าเข้าไปคุยกะเค้าเลย ประสาไรให้กูคุยน้องเค้าให้มึง..คงสำเร็จอย่างมึงว่าหรอก
ฝันไปดิ......
“กูทำไม่ได้หรอกว่ะ..ไม่ถนัดงานที่มึงบอก” ผมปฏิเสธมันทันที
“ทำไม่ทำมึงเลือกเอา ถ้าทำกูหยวนให้ ไม่ติดใจที่มึงด่าพ่อกู แต่ถ้าไม่ทำ..กูจัดหนักให้มึงแน่
มีผัวทีเดียวสักสี่ห้าคนชอบป่าว?..รุมโทรมน่ะเคยโดนไหม?” ผมมองไอ้เหี้ยนี้ปากอ้าตาค้าง
อึ้งกับความคิดอุบาทว์ชาติชั่วของมัน คิดได้ไงจะรุมโทรมกู..ไหนมันพูดอยู่แหม่บ ๆ
อย่าหวังได้อมได้ดูดจ๊วยคนอย่างมันไง ไอ้สัดแม่งเอร้ยยยย....
“เหี้ยแล้วไงมึง...ตกลงที่พากูมาเนี่ยะ..กะเอากูมาโทรมว่างั้น...กระเทยมีออกเยอะแยะ...
โรงเรียนกูอย่างเพียบ..มึงสนใจกูบอกพวกแม่งให้ก็ได้..ไม่ต้องรุมหรอก..พวกมันชอบ..
เดี๋ยวกูแนะนำให้เอามะ?” พูดจ้องตามันไปแหละ..กูพูดจริงพวกนี้กูคุยให้ได้
บอกพวกอีวิทย์อีเอกนักกีฬาในทีมเท่านั่นแหละ ขี้คร้านมันจะรีบวิ่งไปเรียกเพื่อนแม่งมา
ยิ่งเถื่อน ๆ อย่างไอ้พวกเหี้ยนี่ด้วยแล้ว สเป็คพวกมันเลยหละ
“มึงเอาสมองไหนคิดว่ะ...ว่ากูจะล่อตูดมึง..สัด..คนอย่างกูไม่สิ้นไร้..ถึงขนาดเงี่ยนแล้วต้องให้
พวกมึงช่วยหรอก...ชื่อกู..กล..จำไว้ให้ดี..มีแต่หญิงวิ่งใส่..อย่าคิดจัญไรแบบที่พูดอีก..
เดี๋ยวจะหาว่ากูไม่เตือน” อ้าว!..ไอ้ฟราย..ไหงมาด่ากูซะงั้น ไม่ใช่ไอ้หมากลตรงหน้ากูนี่หรือไง
ที่บอกกูไปแหมบ ๆ จะรุมโทรมกูง่ะ...แสรดดดด..
“ก็มึงพึ่งบอกกูเอง..กูไม่ทำ..มึงจะรุมโทรมกูนี่หว่า” เถียงมันแหละ..กูไม่ผิดมีหรือจะกลัว...แต่จริง ๆ
ก็หวั่น ๆในใจลึก ๆอ่ะ..เอาแน่กับแม่งไม่ได้ อารมณ์ขึ้น ๆลง ๆ ยังกะคนเลือดลมไม่ปกติซะงั้น เหี้ยนี่
“กูบอกมึงรึยังว่าเป็นพวกกู...โน้นเพื่อนกูที่โรงเรียนโน้น ไอ้พวกเหี้ยนั่นมันชอบ
อย่างมันหญิงก็ได้ชายก็ดี...แบบมึงสเป็คพวกมันเลยล่ะ หน้าเซ่อ ๆใส ๆ ตัวบางปากแดง
รับรองพวกมันจะขอบคุณกู ที่เอามึงไปกำนัลพวกแม่งซะอีก” มันว่ากูจัญไร
กูขอด่ามึงกลับในใจสักทีเห่อะ...มึงดิ..โครตของโครตจัญไรเลย...เชี้ย..
“เห้ย!..กล..กูว่าถ้าไงมึงไม่ต้องส่งมันให้พวกไอ้นพมันหรอก กูกะไอ้ต่อขอเล่นเองดีกว่า
ดู ๆแล้วพวกกูล่อได้ว่ะ!..” ไอ้หน้าเหียก เพื่อนมันพูดขึ้น แถมมีพยักเพยิดกับไอ้หน้าปลวก
ที่ชื่อต่ออีกตะหาก
“ตกลงพวกมึงเปลี่ยนรสนิยมแล้วเหรอว่ะ ไอ้ก๋อย...ไอ้ต่อ...กูไม่ยักรู้ว่าพวกมึงชอบแบบนี้ด้วย
คบกันมาตั้งนานปิดกูนะพวก” มันไม่ตอบกลับหันไปคุยเรื่องรสนิยมพวกแม่งกันซะ
“เปล่า..เปลี่ยนเหี้ยไรล่ะมึง..กูเพิ่งตกลงกัน ลองไอ้เหี้ยนี่หน่อยก็ดี ดูผิวมันเนียนดี
หน้าตาผ่านใช่ได้ มึงเคยได้ยินป่ะ...ชายขี่ชายเป็นยอดชายไง..เกิดมาทั้งทีลองหา
ประสบการณ์หน่อยก็ไม่เสียหาย พวกไอ้ห่านพมันยังฟันดะ มึงก็รู้..แถมยังมาเล่าว่าฟิตยังงั้นตอดยังงี้
ยิ่งตอนโดดดูดด้วยแล้ว หญิงยังอายสู้ไม่ได้เลยงั้น กูก็อยากลองดิว่ะ” ไอ้หน้าเหียกชื่อก๋อย
มันพูดจนกูจะอ๊วก..นึกภาพตามมันแล้ว
“คนนี่ไม่ได้ว่ะมึง...กูมีงานให้มันทำ..ดูมันก่อนว่ามันจะทำให้กูเปล่า แล้วไงค่อยว่ากันอีกที”
มันตบไหล่เพื่อนมัน ทำยังกะพวกมันเป็นเจ้าชีวิตตัดสินชะตากูซะงั้น
“เอาไงมึง..ตกลงจะรับงานกูทำป่าว?.ไม่ยากไรนี่..กูแค่ให้มึงติดต่อน้องเกศให้แค่นี้
หรือมึงอยากจะเล่นแซนวิชกะเพื่อนกูแทน” ไอ้นรกเอ้ย...อย่าให้กูมีโอกาสเอาคืนนะมึง
ได้แต่คิดในใจ ทำไรมันไม่ได้มากกว่านี้
“แล้วกูต้องทำไงบ้าง...มึงถึงจะเรียกว่าสำเร็จ” นั่นดิ กูต้องทำถึงขนาดไหน มึงถึงจะถือว่าจบกัน
“ก็แค่ขอเบอร์น้องเค้ามาให้กู...นัดเค้ากินข้าวกะกูสักมื้อ..ถือว่ามึงทำสำเร็จ แค่เนี๊ยะทำได้เปล่า”
ไอ้แสรดด...บอกเองว่าหญิงตรึม ต่างวิ่งเข้าใส่ไม่ขาด แล้วมึงเสือกมาขอให้กูช่วยติดต่อน้องเกศ
ให้พระแสงอะไรว่ะ
“เอ่อ!..จะลองดูแล้วกัน...ปล่อยกูไปได้ยัง” ผมรับปากมันส่ง ๆไปก่อนแหละ จะห้าโมงแล้วต้องรีบกลับ
เดี๋ยวที่บ้านเป็นห่วงหาว่าเถลไถลอีก
“อย่ารับปากมั่ว ๆนะมึง...แล้วอย่าคิดว่ากูตามมึงไม่ได้ หลบกูละก็กูดักหน้าโรงเรียนแน่
มึงคงหลบกูได้ทุกวันหรอกนะ..ที่สำคัญจะไม่มีโอกาสต่อรองกะกูอีก” ดูมันพูดดิ ไอ้เหี้ยมีขู่กูอีก..ชิ...
“รู้แล้ว..กูไปได้ยัง” พูดจบผมลุกขึ้น เดินออกทันที
“เดี๋ยว!..อย่าเพิ่งไป..บอกชื่อมึงมา ทั้งชื่อจริง..ชื่อเล่น เรียนแผนกไรปีไหน”
“หิด..ชื่อเล่นกู..พัดสน พงษ์หิรัญ..ชื่อจริงกู การตลาดปีสาม พอใจยัง” ผมตอบเร็วปรือ
งงกันดิว่าผมคิดได้เร็วปานนั้น แต่งไว้จนชิน เวลาไปแข่งพวกแม่งชอบเข้ามาจีบ
ส่วนใหญ่นักกีฬาชาย หลายโรงเรียน..ต่างจังหวัดยังมี เลยมีชื่อเหี้ยนี้ขึ้นใจ
ไม่อยากสานสัมพันธ์กะใคร ผมใช้ชื่อนี้ประจำ
“ยัง..ไอ้ต่อมึงเอากระเป๋ามันมาเปิดดูดิ.” จบข่าว..นึกว่ามันจะโง่ เสือกให้ไอ้หน้าปลวกมาปลดกระเป๋า
สะพายไหล่ผม..ค้นสมุดมาดูซะงั้น ก่อนจะส่งให้ไอ้กลมัน
“กูกะไว้แล้ว ว่าต้องโกหก..สัดจริงมึง เรียนบัญชีปีสาม ปวช.3/xx นายกวี สิงห์สุริยะ
ตกลงชื่อเล่นมึงชื่อไร เอาจริงนะตอนนี้..ขืนยังเล่นลิ้นกะกูอีก ที่นี้มึงได้เลือดกลบปากกลับบ้านด้วยแน่”
ไอ้ซาดิสห์เอ้ย..ขู่กูตลอด แน่จริงตัวต่อตัวดิว่ะ ถือพวกมากทำเป็นเห่าเก่ง..เหี้ย........
“วี..ชื่อเล่นกู” เสียงห้วนได้อีก
“อืม..คงใช่ มึงชื่อกวี ไม่แปลกชื่อเล่นจะชื่อวี เอาเบอร์บ้านมึงมาดิ อย่าเล่นตุกติก
คืนนี้สองทุ่มกูโทรไป ถ้าเกิดไม่ใช่ล่ะก็ วันจันทร์กูเยือนมึงถึงโรงเรียนแน่..เอ้า!..จดใส่กระดาษมา”
มันโยนสมุดใส่หน้าผม ไอ้ฟรายสมุดเรียนกู..ขาดขึ้นมากูจะฉีกหนังหัวมึง
ผมเลยหยิบกระดาษทดเลขในกระเป๋า เขียนเบอร์บ้านให้แม่งไป ไม่คิดตุกติกกะมันหรอก
ก็อย่างที่ว่า เดี๋ยวมันยกพวกดักหน้าโรงเรียนจะเป็นเรื่องใหญ่อีก
“เอ้า..เอาไป...แล้วโทรมาอย่าดึกนะมึง กูต้องทำการบ้าน” บอกมันเสร็จ เก็บของใส่กระเป๋า
เดินออกมาทันที หึ.หึ..ทันได้ยินเสียงหัวเราะกวนตีนของมันตามหลังอีก คงสะใจที่ข่มผมได้
ไอ้ลิงดำ..จำไว้เลยมึง สักวันกูจะเอาคืนมั้ง อย่าถึงทีกูบ้างล่ะ...............
ชอบไม่ชอบคอมเม้นท์กันหน่อย.....
Luk.
-
:L2: :L2:
ชอบค่ะ
-
สนใจหญิงหรอกเหรอ
นึกว่าสนใจวีซะอีก
-
^^
-
เห็นด้วยกับรีบนเลยอ่ะ เซ็งๆ ฮ่าๆ
ตามต่อครับบบบบ o13
-
ชอบมากกกกกกกกก
แบบว่าติดเลยล่ะ
พอรู้ว่ามันมีเค้าโครงเรื่องจริง เวลาอ่านมันจะอินมากขึ้น
ชอบเรื่องรักแท้ของคู่รักแบบนี้ กว่าจะผ่านร้อนผ่านหนาว กว่าจะมาเป็นเราทุกวันนี้ อ่านแล้วอินค่ะ
-
สื่อไปสื่อมาได้กันนะน้องนะ เอิ๊กๆๆๆ ชอบวีน่ารักอ่ะ
-
โด่เอ้ย ละอย่ามาง้อนะยะ :L2:
-
:angry2:เกียจอีดำๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
วีน่าสงสารอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :monkeysad:
-
:m16:มันกวนน่าดู
-
ที่แท้ก็ออกมาล่าหาตัวช่วยจีบสาวหรอกเหรอเนี่ย :z2:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 4
เหี้ย!..กวนส้งติง..ชิบหาย.
.
.
.
ผมนั่งทำการบ้านบัญชีอยู่ที่โต๊ะญี่ปุ่นข้างที่นอน บอกก่อนไม่มีเตียง..นอนฟูกชนิดจะนอนก็ปู
นอนเสร็จก็พับเก็บ..ในห้องเล็ก ๆขนาด 3x2 เมตร เท่ารูหนู เนื่องจาก..บ้านพี่สาวผมเป็น
บ้านไม้ครึ่งปูนสองชั้น ชั้นบนเป็นไม้ชั้นล่างเป็นปูน..ซื้อต่อจากเจ้าของเดิมเค้า ผมอยู่ห้องใต้บันได
ชั้นล่าง ดีหน่อยติดกะห้องน้ำ สะดวกตรงนี้แหละ
อยู่แถวตลาดจอมทอง..บางขุนเทียน ที่ทางในกรุงเทพฯ แพงยังกะทอง ได้ที่ซุกหัวนอนแค่นี้
ก็บุญโขแล้วหละจะบอกให้
“วี..วี..รับโทรศัพท์” เสียงพี่สาวผมเรียกรับโทรศัพท์ สงสัยไอ้โรจ..โทรมาหาชัวร์
“ฮัลโหล”
“วี..กูเอง..มึงโอเคดีใช่ไหม” มันแหละ..ไอ้เชี้ยโรจ คงเป็นห่วงผม กลับมาก็ไม่ได้โทรบอกมัน
กะว่าทำการบ้านเสร็จก่อนค่อยโทรหา มันดันเสือกโทรมาก่อน
“อืม..บายดี..กูโอเค หัวไม่แตก..ตาไม่เขียว..เหยี่ยวไม่เหลือง..มึงไม่ต้องห่วง” ผมตอบมัน
“สัดนี่..กวนได้อีกมึง กูแม่งเป็นห่วง..กลัวไอ้พวกเหี้ยนั่นรุมยำตีนมึง” นั่น..ยัดเยียดให้ผมกินตีนอีก..
ตลอดอ่ะ..กูไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ มึงเก็บไว้กินเองเหอะ! คิดในใจ
“ไม่มีไร..มันไม่ได้ทำไรกู แค่วานกูติดต่อหญิงให้มันแค่นั้น” ผมบอกความจริงมันไป ผมกับไอ้โรจ
ไม่ค่อยมีความลับอะไรกันหรอก
“ใครว่ะ?..ที่มันให้มึงติดต่อให้อ่ะ”
“น้องเกศแผนกเลขาปีสอง คนที่น่ารักๆถ่ายโฆษณาลูกอมยี่ห้อxxx..มึงยังเคยหม้อเค้าอยู่พักหนึ่งอ่ะ”
“ห่ะ!..มันให้มึงติดต่อน้องเกศเลยเหรอว่ะ!..ไม่ได้ดูหน้าแม่งเลย เค้าคงเอามันหรอก..
หน้ายังกะกระรอกดอย ขนาดกูหล่อปานนี้ ตามหยอดน้องเค้าตั้งหลายครั้ง เค้ายังเมินกูเลย
นับประสาอะไรกะมันว่ะ ..ถุย!..ไอ้ไม่เจียมตัว.”
“เห้ย!..แล้วมึงจะมาถุยเหี้ยไรใส่หูกูเนี๊ยะ” นั่นดิ...ถุยมาได้เต็มหูกูล่ะ.แสรดดดด
“โทษทีว่ะ!..อินจัดไปหน่อย”
“เอ่อ..แล้วนี่มึงทำการบ้านเสร็จยัง"
"อย่าบอกรอลอกกูอีกดิ"
“แม่ง..ถูกต้องนะครับ...โหยมึงโครตรู้ใจกูจริงว่ะไอ้วี...ไม่ติดเป็นผู้ชาย กูจะจีบมึงเป็นแฟน
ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย หาได้ที่ไหนหัวดีเรียนเก่ง กีฬาเยี่ยม แถมรู้ใจกูอีก”
“สัด..พอเลยมึง..อย่าเยอะ..ถามกูก่อนรึยัง กูเอามึงรึเปล่าน่ะ...ตกลงมึงไม่มีไรแล้วใช่ไหม”
“ทำไมว่ะ!...กูคุยกับมึงยังไม่รู้เรื่องเลย จะรีบวางไปไหน”
“กูจะทำการบ้านต่อ เดี๋ยวดึก..แล้วมึงจะคุยไรอีก”
“กูจะถามว่า มึงจะติดต่อน้องเกศให้มันจริงอ่ะ แล้วจะบอกน้องเค้ายังไง ร้อยวันพันปี
กูไม่เห็นมึงคุยกะเค้าเกินสามคำ จู่ ๆจะเข้าไปบอกเค้าว่ามึงจะเป็นพ่อสื่อเนี่ยะนะ..เค้าคงคุยกะมึงหรอก”
นั่นล่ะ..ปัญหากู ยังไม่อยากคิดให้ปวดหัวตอนนี้..ไว้วันจันทร์ค่อยว่ากัน
“ยังไม่รู้โว้ย..แล้วไงเดี๋ยวค่อยปรึกษาไอ้คิ๋มมันก่อน..มันเพื่อนกัน เผื่อมันช่วยกูได้..เอาไง
ค่อยว่ากันอีกที กูวางแล้วนะโว้ย!...รีบทำการบ้านต่อ”
“เอ่อๆ..รักน๊า..เด็กโง่” เหี้ย..เด็กโง่พ่องมึงดิ ..ลอกการบ้านกูตลอด เสือกว่ากูโง่
บทสนทนาผมกับไอ้โรจยุติลง แล้วผมก็กลับมานั่งปั่นบัญชีต่อ นั่งก้นยังไม่ทันอุ่น
“วี..วี..โทรศัพท์..ไงเนี่ยะ..เรื่องคุยเยอะจริง..โทรสายต่อสายไม่เว้นเลยนะเรา” พี่ผมเรียกอีกแหละ
โดนบ่นเลยกู แล้วใครดันเสือกโทรมาอีกว่ะ..เหี้ยโรจมีอะไรอีกมึง..
“ฮัลโหล..มีอะไรอีกว่ะ..กูโดนบ่นเลยสัด...ถ้าไร้สาระมึงโดนกูโบกกบาลวันจันทร์แน่” ยกหูได้
ผมใส่เป็นชุดเลย
“มึงลองมาโบกกูดิ..ไม่จมตีนกูให้รู้ไป” อ้าว!...เสียงไม่ใช่เหี้ยโรจนี่หว่า เสียงใครว่ะ!
“ใครว่ะ?..รู้จักกูได้ไง” งงอยู่..ถามแม่งกลับแหละ
“ไง..ลืมแล้วดิ..งี้เรื่องที่กูให้ทำ มึงจะจำได้ไหมเนี่ยะ! ขนาดไม่ทันข้ามวันมึงยังลืม" เหี้ยกล...
ผมนึกออกแหละ..แต่แม่งเสียงในโทรศัพท์ไมมันทุ้มหล่อได้อีกว่ะ กูเลยจำแม่งไม่ได้
“ไม..โทรมามีไร?” ถามมันกลับ
“กูแค่ลองเช็คเบอร์ที่มึงให้ใช่เบอร์บ้านมึงเปล่า..เผื่อมึงลีลา..กูได้ไม่ต้องรีรอ..จัดหนักให้มึงเลยวันจันทร์”
เหี้ย...นรกจริงตามมาขู่กูอีก ขนาดคุยโทรศัพท์นะนั่น
“แล้วไง..ที่นี้รู้ยัง..ว่าเบอร์บ้านกู..แค่นี้ใช่ไหมกูได้วาง”
“เดี๋ยว!อย่าเพิ่ง..ลองมึงวางเจอกูแน่”
“อะไรของมึงกันว่ะ...ขู่กูอยู่ได้..รู้หรอกมึงมันอันธพาลครองเมือง ไม่ต้องย้ำกูบ่อย”
“ปากดีนะมึง...ด่ากูอันธพาล..อย่างกูนักเลงโว้ย!...ใครเค้าเรียกอันธพาลกัน..เชี้ย” แหนะ!..ไม่ยอมรับ
ความจริงอีก
“เอ่อๆ มึงจะอันธพาลหรือนักเลง ช่างหัวมึงเหอะ...แล้วตกลงมีไร กูรีบพูดมาเร็ว”
“รีบทำเหี้ยไร..ชักว่าวค้างอยู่ดิ...” ดูปากมัน..พูดมาได้ไม่อายสักนิด ลืมไปเปล่า..กูกับมึงเพิ่งรู้จักกัน
เมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เหอะ...กล้าคุยกะกูขนาดนี้เชียวเนอะ
“สัด..พูดให้มันพ้นเรื่องพวกนี้หน่อยได้ไหมว่ะ..กูไม่ได้เงี่ยนตลอดเวลาแบบมึง”
“เอ่อใช่..โทษทีกูลืมไป...มึงคงชักว่าวไม่เป็น คงเก่งแต่ชักให้คนอื่นเค้า เพราะมึงมันตุ๊ดนี่หว่า5555!”
แม่งเหลือจะทนกับคนอย่างมัน ผมวางโทรศัพท์ทันที ไม่อยากเสวนากับไอ้พวกไร้มารยาท
แบบมันให้รกหูอีก หันหลังเดินได้ไม่กี่ก้าว
“กริ๊ง..กริ๊ง..ๆ” ดังอีกแหละ..โทรศัพท์ จะไม่รับก็กลัวพี่ผมรับแล้วบ่นอีก เลยกลับไปยกหู
ยังไม่ทันได้พูด
“เมื่อกี้มึงวางหูใส่กูทำไม” นั่นกูว่าแล้ว มารยาทสุดตรีนจริง ๆมันไม่คิดบ้างถ้าเกิดคนรับไม่ใช่ผม
มันจะเป็นยังไง
“มึงพูดดีดีหน่อยได้ไหม เกิดเป็นพี่กูรับ มึงไม่คิดบ้างเหรอว่าเค้าจะรู้สึกยังไง ที่ต้องมาฟังมึงพูดแบบนี้นะ”
“เพราะกูรู้ไง..ว่าไม่ใช่พี่มึง กูถึงได้พูด เป็นพี่มึงกูก็ไม่พูดดิ” โอ้ย!..ปวดกบาล เอากะแม่งมันดิ
เทพชิบหาย..หยั่งรู้ได้อีกมัน
“พอๆกูขี้เกียจเถียงกะมึงหละ ตกลงมีอะไรรีบพูดมา กูบอกแล้วกูรีบ”
“กูยังคุยไม่จบ มึงห้ามวางหูใส่กูอีก.”
“ได้ข่าวพ่อกูตายไปเกือบสิบปีแล้วเหอะ มึงเป็นใครสั่งกูได้สั่งกูดีเนี่ยะ”
“กูไม่เปรี้ยวปีนเกลียวเล่นของสูงหรอก ไม่ได้เหี้ยด่าพ่อล้อแม่เหมือนใครบางคน” มันประชดผมแหละ
ผมด่าพ่อมันเมื่อเช้าไง จนเกือบเป็นเรื่อง
“ตกลงมึงมีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหม กูวางละนะ” ตัดบทแม่งล่ะ..รำคาญโครต หงุดหงิดรมณ์เสียเลยผม
“กูสั่งแล้วว่ามึงห้ามวาง จนกว่ากูจะพูดจบ” ฟังมันพร่ำแค่นั้น สิ้นสุดความอดทนแล้ว
วางหูทันที..แถมดึงสายโทรศัพท์ออกด้วยตะหาก กันไม่ให้มันโทรมาอีก สามทุ่มแล้ว
คงไม่มีใครอุตริโทรมาแล้วตอนนี้ กลับเข้าห้องสงบสติอารมณ์ ก่อนจะปั่นบัญชีต่อให้เสร็จ
จากนั้นแปรงฟันเข้านอน เล่นเอาประสาทตาแข็งเลยกู วันเดียวเจอแต่คนเหี้ยๆเรื่องเหี้ยๆ
กวนสมองกูอยู่ได้ไอ้ห่าราก.....เหี้ยกล.......ไอ้นรก.........
มาต่อให้แล้วนะค่ะ
Luk.
-
แก้คำผิดค่ะ
ตอนที่4:อารมณ์ โคตร
ตอนที่2:เสวนา เคราครึ้ม พิศวาส กะพริบ รำคาญ
ตอนที่3:สเป็ค แซนด์วิช
เท่านี้ก่อน ^^
-
Posted by: ณยฎา
Insert Quote
แก้คำผิดค่ะ
อารมณ์ โคตร
ขอบคุณค๊า..แหม..แหม..ไม่หลับไม่นอนกันเลยเน่อะ..เรา มาไล่จิ้มตูดแก้คำผิดกันดีก่า อิอิอิ..
:z13: ณยฎา 555! ล้อเล่นน๊า...ๆๆ
Luk.
-
ขอบคุณค๊า..แหม..แหม..ไม่หลับไม่นอนกันเลยเน่อะ..เรา มาไล่จิ้มตูดแก้คำผิดกันดีก่า อิอิอิ..
:z13: ณยฎา 555! ล้อเล่นน๊า...ๆๆ
Luk.
:z13:คืน 55+ ดูคำผิดระหว่างรอดู supermoon
-
^^
-
o13
รอตอนต่อไปจ้า
-
ติดตามความคืบหน้า พิชิตใจหญิง :pig4:
-
:m16:โคตรกวนตรีนไอ้สกล
-
ก็กวนทั้งคู่เลยอ่ะ :m20:
-
เหี้ยกลนี่มันติดใจแล้วชิมิ ถึงโทรมากวนกันน่ะ
ดู super moon ตอนเช้าอ่ะ เมื่อคืนหลับ
-
เห็นตอนเริ่มแรกกวนตีนกันขนาดนี้
ยังมองไม่ออกเลยว่าจะรักกันยังไง :z3:
น่าติดตามจริงๆค่ะ
-
แฮ่ะๆ เพิ่งเห็นเรื่องนี้อ่า
ตามมาให้กำลังใจคร้าบ o13
-
อ่า... เรื่องใหม่ ตามมาอ่านจ้า
-
:pig4:เพราะรัก วีเลยยอมเปลี่ยนตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอ
น่าติดตาม อยากรู้จังว่าตอนที่ตัดสินใจคิดอะไรอยู่
-
วันจันทร์จะเจอไรใหมวี เล่นวางหู ดึงสายอีกต่างหาก เหอๆ
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 5
เหี้ย..ตบกูไมว่ะ!.
.
.
.
.
ผมผ่านวันหยุดอย่างสงบ โดยไม่มีโทรศัพท์มากวนประสาท วันนี้มาเรียนปกติ
ไอ้โรจรอผมที่ม้านั่งใต้อาคาร จุดประสงค์รอลอกการบ้าน มีไอ้ภา ไอ้เฟือง ไอ้มด
หญิงห้าวสาวบัญชีอีกสามคนนั่งอยู่ด้วย
“มาแล้วเหรอ...ยอดชายนายกวี...คนดีของโรจ..มามะ..ขอสมุดบัญชีคุณวีให้กระผมหน่อย”
“เหี้ย...ประจำเลยมึง..พูดเพราะกับกูที...อิตอนยืมลอกการบ้านเนี่ยะแหละ..”
“อ้าว!...เสือกอวยกูแต่เช้าเลย...ก็มึงคือผู้มีอุปการะคุณ ส่งเสริมคะแนนและเกรดกูไม่ให้ตก
กูพูดดีด้วยเป็นเรื่องธรรมดา จะพูดตอนปกติ..มันก็ตะหงิดไม่สนิทใจ ต้องเลือกเวลาและโอกาส
ที่เหมาะสมดิพวก”
“อย่าลิเกเลยว่ะไอ้เจ็ก...ฟังแล้วไม่เข้ากะหนังหน้ามึงเลย ข่าวตกภาษาไทยไม่ใช่ว่ะ...
เสือกสำบัดสำนวนได้อีก” ไอ้ภา..เบรคไอ้โรจเข้าให้ พาเอาเหี้ยโรจหุบปากฉับ
ทำปากงุงงิ๊ง..เห็นแล้วตลกชะมัด หยิบสมุดบัญชีการบ้านยืนให้มัน
ปรากฎการณ์แร้งลงก็เกิดขึ้น
“เห้ย!..อย่างแย่งดิโว้ย..กูก่อน” ไอ้โรจโวย..ที่พอสมุดวางบนโต๊ะปุ๊บ มือนิรนามยืนมาตะปบกันปั๊ป
วุ่นวายยังกะแร้งลง
“มึงกางออกแบ่งกันดูเลย..ไอ้โรจ รอมึงลอกเสร็จพวกกูทำไม่ทันพอดี..เดี๋ยวก็เข้าแถวซะก่อน
ชั่วโมงเดียวเองนะมึง ทำพร้อมกันนี่แหละ” ไอ้เฟืองมันสั่ง
“เอ่อนั่นดิ พวกกูทำด้วย” ไอ้ภา ไอ้มด สนับสนุนทันที
“ตกลงพวกมึงไม่ทำกันมาเลยว่างั้น..เค้าจุดธูปให้มึงมาเรียนกันรึไงว่ะ” ผมประชดพวกมันหละ
ชักงงๆกับพวกแม่ง ยิ่งไอ้สาวห้าวสามตัวนั่นด้วยแล้ว มันเป็นนักกีฬาบาส เรียนทุนเหมือนผม
รู้จักตอนแยกแผนกมาเรียนห้องเดียวกันปีสอง ปีหนึ่งไม่ได้คุยกันหรอก..อยู่คนละห้อง
เคยเห็นหน้าเฉยๆ มาสนิทตอนเรียนห้องเดียวกันเนี่ยะแหละ เป็นเพราะเด็กบัญชีส่วนใหญ่
ออกแนวเด็กเนอร์ดมากกว่า..เรียบร้อยไม่พูดมาก แต่พวกมันนิสัยก็อย่างที่เห็น..เลยสนิทกะพวกผม
กลุ่มเราก็มีผมไอ้โรจ..และก็ไอ้สาวห้าวสามตัวที่อยู่ด้วยกันประจำในโรงเรียน
“แหม..ๆ เพื่อนวีก็พูดแรงไป...ที่พวกกูไม่ได้ทำก็เพราะมีแข่งวันอาทิตย์สนามศุกฯหรอก...
กลับมาเลยนอนตายเป็นซากศพ ชนะเข้ารอบ 8 ทีมแล้วนะเว้ย เสาร์นี้เจอกะโรงเรียนสตรีxxx
พวกมึงไปเชียร์กูป่าว?..แข่งบ่ายสองไปรถโรงเรียนพร้อมกูเลยดิ เดี๋ยวกูบอกพี่เอกให้เอง
(พี่เอกเป็นโค้ชบาสพวกมันครับ โรงเรียนผมจ้างโค้ชข้างนอกมาซ้อมให้ วอลเล่ย์บอลผมก็เหมือนกัน)
“อืม..เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที ไว้ใกล้ถึงก่อน” ผมตอบพวกมันไป
“แล้วมึงมีแข่งเมื่อไหรว่ะ?” ไอ้มดถามผมครับ
“อังคารหน้า...แมทกรมพละ...นัดแรกชนช้างเลยมึง เจอกับโรงเรียนxxx คู่ปรับสามสมัย
ก็ดีเจอกันรอบแรก ผ่านได้ทะลุชิงแน่นอน” ผมตอบมันไป พวกมันพยักหน้าเข้าใจ
ส่วนใหญ่เวลาผมแข่งพวกมันว่าง มักตามไปเชียร์ประจำ ผมแข่งสนามศุกฯ หรือไม่ก็สวนลุมฯ
พวกมันเลยชอบไปเชียร์ แข่งเสร็จเดินเที่ยวต่อมาบุญครอง..บางครั้งก็สีลม ขึ้นอยู่ว่าแข่งสนามไหน
แต่คราวนี้สนามศุกฯ คงเดินมาบุญครองเหมือนเคย
จากนั้นเราก็นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย พวกมันก็ลอกการบ้านไปด้วย จนถึงเวลาเข้าแถว
แล้วขึ้นเรียนตามปกติจนเลิก ผมก็ซ้อมกีฬาต่อ..ลืมเรื่องที่ไอ้กลมันให้เป็นพ่อสื่อไปซะงั้น
ไม่ได้แกล้งลืมมัวแต่ซ้อมกีฬาเพลินไปหน่อย ที่สำคัญไอ้คิ๋มไม่มาซ้อมมันลาพอดี
ไม่เจอมันเลยอดถามเรื่องน้องเกศ จังหวะใกล้แข่งโค้ชซ้อมโครตหนัก เล่นเอาเหนื่อยหมดแรง
กันเลยทีเดียว
เลิกซ้อมอาบน้ำเปลี่ยนผ้าเสร็จ..ผมก็ออกจากโรงเรียน เดินคนเดียวตอนนี้ก็สามทุ่มแล้ว โรงเรียนผม
เป็นถนนซอย ต้องออกมาอีกประมาณ 200 เมตรถึงเป็นถนนใหญ่ มาถึงป้ายรถเมล์ จู่ ๆพวกไอ้เหี้ยกล
ก็โผล่มา..มาทางไหนก็ไม่รู้ คงหลบอยู่หลังป้ายโฆษณาผมถึงไม่เห็น มากันสามคน มีมัน..ไอ้ก๋อย
ไอ้ต่อ..อีกสองคนไม่มาด้วย เข้ามาประกบล้อมหน้าล้อมหลังผมทันที
“ตามกูมาอย่าเรื่องมาก..ไม่งั้นมึงเจ็บตัวแน่” อีกแหละขู่กูประจำ ไม่มีครั้งไหนมันเจอหน้าผม
มันจะไม่ขู่..ทำยังกะกูกลัว (ความจริงแอบกลัวเหมือนกัน หน้ามันโหด..เล่นพวกด้วย)
เลยจำใจตามมันไปเงียบ ๆ มันพาเดินมาเกือบสองป้ายรถเมล์ ก่อนเพื่อนมันจะดันหลังผมเข้าไป
ในตรอกแคบ ๆ ข้างสะพานประตูระบายน้ำ ยังไม่ทันถามว่าจะเข้าไปทำอะไร
“ผลั๊วะ!..ผลั๊วะ!..” ซ้ายขวาเห็นดาววิ้งๆเลยผม ไอ้กลมันตบผมครับ..ตบแบบผู้ชายตบ
ไม่ใช่แบบที่ผู้หญิงเค้าตบกัน รู้สึกขมปร่าในปาก..ปะแล่มปะแล่มเลือดออกปากชัวร์
กระพุงแก้มคงแตก..เพราะกระทบฟันข้างใน จ้องหน้ามันนิ่งๆ..สวนกลับคงไม่ได้
พวกแม่งยืนคุมทั้งซ้ายทั้งขวา สวนไปพวกมันคงเอาผมตายแน่
“กูตบทีแรกเพราะมึงเสือกวางหูไม่รับสายกู..เคยเตือนแล้ว ทีที่สองทำให้กูรอนาน
กูรอมึงตั้งกะบ่ายสอง..นี่ปาเข้าไปสามทุ่มแล้ว ถือว่าชดเชยค่าเสียเวลาพวกกู” ดูมันหาเรื่องตบผม
ด้วยเหตุผลเหี้ยๆของมัน พูดมาตรงๆก็ได้..ว่าอยากตบกูก็แค่นั้น ไม่จำเป็นต้องมีข้ออ้าง..ไอ้สัด..
“พอใจรึยัง กูไปได้แล้วสิ” ผมพูดกับมัน ตั้งหาจะเดินออกมา
“มึงไม่มีสิทธิ์มาต่อรอง..กูยังไม่ให้มึงไป เรื่องที่ให้ไปทำถึงไหนแล้ว?”
“กูยังไม่ได้คุย ไม่เจอน้องเค้า..กูซ้อมบอลเพิ่งเลิก” ผมพูดโดยเอาลิ้นกระทุ้งพุงแก้ม
ซับเลือดในปากไปด้วย แอบเห็นแววตามันไหววูบแว่บหนึ่ง ก่อนจะกลับมากระด้างเหมือนเดิม
“บอลอะไร อย่าบอกว่ามึงเป็นนักฟุตบอล...หุ่นแม่งให้ชิบหาย” สัดสบประมาทกูอีก
“กูเป็นนักเรียนทุน เล่นวอลเล่ย์” ผมตอบมันนิ่งๆ
“ซ้อมเหี้ยไรว่ะ เลิกเอาป่านนี้.” มันสบถ..ก่อนจ้องหน้าผมต่อ
“แล้วมึงซ้อมวันไหนบ้าง?” ถามผมต่อ เสือกอยากรู้ตารางกูทำเหี้ยไร
“จันทร์ถึงศุกร์ บ่ายสามถึงสามทุ่ม” พอผมพูดจบ..สีหน้ามันเหมือนรู้สึกผิดแว่บหนึ่ง
“แล้วจะจัดการเรื่องที่กูให้ทำเมื่อไหร่”
“พรุ่งนี้กูจะลองคุยดู” ผมบอกมันไป
“ดี..พรุ่งนี้กูรอเอาคำตอบ อย่าเสือกหลบหน้ากู เอาตารางเรียนมึงมาดิ” ผมจำเป็นต้องปลดกระเป๋า
หยิบตารางเรียนที่ถ่ายเอกสารไว้ให้มันไป ยังไงที่ห้องยังมีอีกสองแผ่น มันยืนดูแป๊ปหนึ่ง..ก่อนพูดว่า
“ พรุ่งนี้มึงเลิกบ่ายโมง ออกมาเจอกูตรงร้านxxx กูจะรอที่นั่น” ร้านที่มันว่าอยู่เยี่ยงไปฝั่งตรงข้าม
ซอยทางเข้าโรงเรียนผม เป็นร้านอาหารตามสั่ง เด็กโรงเรียนผมชอบไปนั่งกันประจำ
“แต่กูต้องซ้อมบอล ใกล้แข่งแล้วกูโดดไม่ได้”
“ใครบอกว่ากูให้มึงโดด มึงซ้อมบ่ายสามไม่ใช่ ออกมาเจอกูแล้วค่อยกลับไปซ้อม
จัดการนัดน้องเกศให้กูเลย” มันสั่ง
“แล้วให้กูนัดน้องเค้าที่ไหน เค้าไม่รู้จักมึงคงคุยกะมึงหรอก” ผมบอกมันไป
“บอกเค้าไปดิ..ว่ากูเพื่อนมึง เอาเป็นว่า..มึงนัดที่มึงซ้อมบอลแหละ เดี๋ยวกูเข้าไปเอง”
มันบอกให้ผมนัดที่ยิม
“มึงจะเข้าไปหากูที่ยิมได้ไง มึงเรียนคนละที่เค้าคงให้มึงเข้าไปหรอก”
“ทำไมจะเข้าไม่ได้ ก็บอกอยู่..เลิกแล้วออกมารับกูไง มึงพากูเข้าทำไมเค้าจะไม่ให้เข้า
โง่หรือแกล้งเซ่อกันว่ะ!..” มีเหวี่ยงผมอีก..ไอ้เหี้ย
“แล้วจะให้กูบอกหน้าประตูว่าไง.” ครับที่หน้าประตูผม..มีรปภ.เฝ้าอยู่ นักเรียนเข้าออกไม่ถามไรมาก
นอกจากคนนอกที่มาติดต่อถึงจะสอบถาม
“มึงก็บอกเค้าไป พวกกูเป็นนักกีฬาเหมือนมึง เพื่อนกันแต่อยู่คนละโรงเรียน มาดูมึงซ้อมแค่เนี่ยะ
อย่าบอกทำไม่ได้ ครั้งก่อนกูก็เคยเข้าไป เพื่อนกูมันพาไปดูมวย” จนปัญญา..ไอ้เหี้ยนี้มันยก
ร้อยแปดเหตุผล..ดักหน้าดักหลังขนาดนี้..กูคงเลี่ยงมึงได้ จริงแล้วโรงเรียนผมไม่ได้เคี่ยว
หากจะพาเข้าไปก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ ที่มันพูดมาก็ถูก
“ตกลง กูไปได้แล้วใช่ไหม” ยอมมันไปแหละ
“มีอีกเรื่อง อย่าคิดนัดเพื่อนไว้รุมกูเด็ดขาด คนที่เสียเปรียบคือมึง หากเกิดเรื่องในโรงเรียนขึ้นมา
บอกเองไม่ใช่เหรอ เป็นนักเรียนทุนนี่” มันคิดว่าถือไพ่เหนือกว่า ยอมๆไปก่อน
อย่าให้กูเหลืออดขึ้นมา ถึงตอนนั้นกูจะทบต้นทบดอกแม่งเลยทีเดียว
Luk.
-
โห...
เล่นกันงี้เรย
-
:z3:อยู่ดีๆก็ซวยซะงั้น
-
อารมณ์นำหน้าเหตุผล :m16:
-
ลงไม้ลงมือจริงๆพระเอกเรา แต่นายเอกใจเย็นมากกกกก :L2: :L2:
-
ที่ผ่านมานี่กลทำไว้เจ็บแสบมากกกกกกกกกกก
ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ว่าทั้งสองคนเขารักกันได้อย่างไร
-
:z6: แม่งตบไมว่ะ นิสัย
-
โหดจังเลยค่ะ เดี๋ยวตบ เดี๋ยวต่อย
ถ้าคนนี้คือคนที่จะได้คบ ขอช่วงเอาคืนด้วยนะคะ
รอติดตามต่อนะคะ :L2:
-
ไอ้โหดชอบใช่กำลัง :beat:
-
:angry2: :angry2: :angry2:
-
ไอ่กลเลว บัดซบ กระทืบสลบตายคาที่ :z6:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 6
นัดสาว!.
.
.
.
.
กลับถึงบ้านกินข้าวอาบน้ำ ทำการบ้านด้วยสภาพที่ขาดสมาธิ..ไม่เหมือนทุกวันเลย
เหนื่อยซ้อมกีฬาผักผ่อนยังหาย หนื่อยใจเรื่องไอ้เหี้ยกล ทำยังไงมันก็ไม่หาย ติดค้างอยู่ในหัวตลอด
จนเที่ยงคืน..กว่าการบ้านจะเสร็จ ทั้งที่วันนี้มีน้อยกว่าทุกวัน คงเพราะทำไปเหม่อไป
น่าจะเสร็จตั้งกะสี่ทุ่ม ดันปาเข้ามาเที่ยงคืนพึ่งจะเสร็จ จัดตารางเรียนพรุ่งนี้เรียบร้อย
ปูฟูกปิดไฟนอนแต่กลับลืมตาโพลง นั่นสินะ..หลับตาลงอย่างสบายใจเหมือนที่ผ่านมาได้ยังไง
เมื่อมีเรื่องกังวลอยู่อย่างนี้ เผลอเอานิ้วล้วงไปในกระพุงแก้ม ปวดแปล๊บขึ้นมาทันที
ดีนะที่กินข้าวได้ไม่แสบมาก อยากจบปัญหาซะที จะได้ไม่ต้องเจอพวกเหี้ยมันอีก
คิดจะเอาคืนมันเหมือนกัน แต่ลองมานึกๆดูแล้ว อย่าเลยดีกว่า..เหมือนเอาพิมพ์เสนไปแลกกะเกลือ
คนเหี้ยๆพรรณนั้น คุ้มกันทีไหน.ต่างคนต่างอยู่ก็แล้วกัน พรุ่งนี้จัดการนัดหมายน้องเกศให้มันเจอซะ
ที่เหลือแล้วแต่มันจะตกลงกัน จบแล้วจบเลย 1 2 3 4 5 6 ฯลฯ........................
เช้ามานาฬิกาปลุกตื่นตีห้า สะโหลสะเหลตื่นมาขอบตาคล้ำเลยกู กว่าจะนับเลขให้หลับลงได้
ปาเข้าไปตีหนึ่งกว่า นับเลขไปเป็นหมี่น ได้นอนสามชั่วโมงแหกขี้ตาตื่นไปโรงเรียนอีกแล้ว
เมื่อไหร่จะจบได้ทำงานอย่างคนอื่นเข้าบ้าง จะได้พ้นสภาพชีวิตนักเรียนที่ต้องวนเวียนแบบนี้ซะที
“คิ๋ม..คิ๋ม...”
“อ้าว!..ว่าไงพี่วี..มีอะไรมาหาผมถึงห้อง”
“เมื่อวานกะคุยด้วยแล้ว แต่เองไม่มาซ้อม เลยต้องมาหาที่นี้”
“เมื่อวานผมติดธุระสำคัญพี่ วันนี้ถึงจะซ้อม แล้วพี่มีอะไรกะผม เรื่องสำคัญดิถึงรอเย็นนี้ไม่ได้”
“อื้อ..จะว่างั้นก็ได้ เองสะดวกคุยหน้าห้องหน่อยไหมว่ะ?.”
“ได้เลยพี่ จารย์ยังไม่เข้า คงอีกสิบนาทีพอไหมพี่”
“พอๆ เดี๋ยวพี่ต้องรีบเข้าเรียนเหมือนกัน.”
“โอเค..งั้นตรงนี้เลยละกัน ว่ามาพี่มีไร”
“คิ๋ม..พี่ถามเองหน่อยดิ น้องเกศเค้ามีแฟนหรือยังว่ะ?”
“ไอ้เกศเหรอ..มีแล้วพี่ก็ผมไงครับ ฮ่าๆๆๆ!!!”
“เอาจริงดิมึง..อย่าเล่นดิ”
“อ้าว!..ก็พี่ไม่เห็นเหรอ มันไปนั่งรอผมซ้อมออกบ่อย จริงป่ะ!.”
“ห่า!..คิ๋ม..อย่ามาเยอะ..เดี๋ยวโบกให้เลยนิ...อย่างเองควงหญิงได้อีกหรือว่ะ?”
“แรงอ่ะ..พี่แรง....อย่างผมหญิงก็ได้ชายก็ดี หรือพี่จะลองดูป่ะ...พิสูจน์ไง”
“สัด..พอเลย..ตกลงจะได้เรื่องไหมเนี่ยะ!..คิดผิดป่าวว่ะ!...คุยกับเองวันนี้คงไม่จบ”
“โด่..ใจน้อยไปได้พี่ แล้วพี่จะรู้ไปทำไม ว่ามันมีแฟนหรือไม่มีนะ อย่าบอกพี่สนใจมัน...
หน้าอย่างพี่จีบหญิงเป็นกะเค้าด้วยเหรอ?” แสรดดด..ย้อนกูซะงั้นมึง
“ไม่ใช่พี่โว้ย!...เพื่อนพี่นะ..มันเรียนช่างกล..โรงเรียนxxx..มันฝากให้ติดต่อให้หน่อย
เองช่วยพี่หน่อยได้ไหมว่ะ?”
“อะไรกันพี่...ริอาจเป็นพ่อสื่อแม่ชักกะเค้าตั้งกะเมื่อไหร่เนี่ยะ?”
“เองอย่านอกเรื่องได้ป่ะ..เอาเนื้อ ๆ..ตกลงช่วยพี่หน่อยได้ไหม”
“ช่วยยังไง ไหนลองว่ามาดิ ไม่วุ่นวายมาก ก็อาจจะช่วย..เอาไง”
“ตกลงน้องเค้ามีแฟนรึยัง ตอบมาก่อน” อย่างน้อยถ้ายัง จะได้ไม่รู้สึกผิดมาก
แต่ถ้าเค้ามีแฟนแล้ว มาติดต่อให้ไอ้เหี้ยกล ทำให้เค้าต้องเลิกกัน กูคงบาปว่ะ
“ไม่รู้นะพี่ ถึงผมสนิทกันก็จริง ไอ้เกศมันไม่ได้บอกว่าคบใครอยู่ แต่คนจีบมันอ่าเยอะ
ก็รู้อยู่ว่ามันนางแบบโฆษณา หน้าตาดีใครก็แย่งกันจีบ แต่ไม่เห็นมันสนใจใครเป็นพิเศษ
หรือไงไม่รู้สิพี่ ”
“ตกลงพี่เห็นพวกเองไปไหนมาไหนกันนี่ ไม่ได้สนิทกันรึไงว่ะ..เองถึงไม่รู้ไรเค้าเลย”
“อ้าวๆพี่...เพื่อนกันก็ใช่จะรู้กันทุกเรื่องนิ เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่ได้บอกผม จะรู้ก็ต่อเมื่อมันขอคำ
ปรึกษา ผมเองก็ใช่จะบอกมันทุกเรื่อง”
“อืม..เองชวนน้องเกศไปดูเราซ้อมเย็นนี้ได้ป่าวว่ะ?”
“ทำไมพี่ บอกผมมาก่อน”
“พี่นัดเพื่อนให้มาที่ยิมเย็นนี้อะดิ มันอยากคุยกะน้องเค้า”
“อืม...แล้วไงเดี๋ยวผมจะลองชวนดู ถ้ามันไม่ติดอะไรก็คงไปแหละ มันชอบไปดูพวกเรา
ซ้อมประจำอยู่แล้วนี่ พี่ก็เห็น”
“อืม..ขอบใจเองมากว่ะ ไงพี่ไปก่อนนะ นี่ก็ใกล้เวลาอาจารย์เข้าสอนแล้ว เจอกันตอนเย็น
อย่าลืมที่ฝากด้วยหละ” ผมแยกกับไอ้คิ๋ม เข้าเรียนปกติ อย่างน้อยสบายใจไปเปราะ
ที่มันรับปากจะชวนน้องเกศไปดูซ้อมเย็นนี้ ถือว่ากูทำแล้วนะโว้ย ที่เหลือให้เหี้ยกลมันคุยเอง
สำเร็จไม่สำเร็จโทษกูไม่ได้ แต่ผมภาวนาอย่าให้น้องเค้าสนใจมันเลย คนเหี้ยๆอย่างมัน
อย่ามาดึงใครเค้าต่ำไปกะมันเลยจะดีกว่า
เลิกเรียนบ่ายโมง หลังเอากระเป๋าไปเก็บในล๊อคเกอร์ที่ยิมเรียบร้อย ผมรีบดิ่งไปห้องไอ้คิ๋มทันที
จังหวะมันเบรครอเรียนคาบต่อไป
“คิ๋ม..คิ๋ม..ออกมาหน่อยดิ”
“อะไรพี่.....เลิกแล้วเหรอ.”
“เอ่อ..พี่เลิกแล้ว...น้องเกศเค้าว่าไง ตกลงไปไหม”
“อือ..ไปๆ..วันนี้มันไม่ติดอะไร เนี่ยะเหลือคาบสุดท้ายแล้ว เดี๋ยวไงเจอที่ยิมพี่”
“ขอบใจเองมากนะโว้ย เดี๋ยวพี่เลี้ยงมื้อเที่ยงตอบแทนว่ะ”
“ติดสินบนแค่เนี่ยะ..เปลี่ยนเป็นเลี้ยงหนังผมสักเรื่องดิ ไปสองคนตกลงป่าว?”
(ยังไม่รู้ตัว..ว่ารุ่นน้องชวนเดท ตอนนั้นโง่นะ..ไม่ค่อยเข้าใจอะไรแนวนี้เท่าไหร่)
“เห้ย!..แพงไป พี่ไม่มีตังค์ขนาดนั้นหรอก เวลาก็ไม่ค่อยมีด้วย”
“ก็วันแข่งไง อังคารหน้าเนี่ยะ แข่งเสร็จดูที่มาบุญครองเลย เรื่องตังค์ไม่ต้องห่วง
ไม่ใช่ปัญหา ผมเลี้ยงพี่เองก็ได้ ตกลงตามนี้นะ” มัดมือชกกูซะงั้น
“เห้ย!..จะดีเหร่อว่ะ!...พี่ต้องเลี้ยงเอ็ง กลับให้เอ็งมาออกตังค์ให้เนี่ยะ เอาเป็นว่าเรื่องดูหนัง
ตามนั้นแล้วกัน ส่วนเรื่องค่าตั๋วพี่จัดการเอง แค่นี้นะ..พี่ไปก่อนเจอกันที่ยิม” รีบไปเจอเหี้ยกล
ป่านนี้คงมารอที่ร้านข้าวแล้ว เห็นหน้าไอ้คิ๋มยิ้มแก้มฉีกถึงหูแล้ว ดีใจอะไรนักว่ะ
กะแค่กูเลี้ยงหนังมึงเนี่ยะ
ผมตรงดิ่งมาที่ร้านข้าว มองเข้าไปเจอเหี้ยสามตัว นั่งแดกข้าวโต๊ะในสุด
แดกด้วยดูทีวีที่เข้าติดไว้บนเพดานไปด้วย มีความสุขสัด..สัด..กูกลับต้องวุ่นวาย
เรื่องมึงยัดเยียดให้กูทำ ฟรายเอ้ย...นึกแล้วอยากถีบยอดหน้าแม่งจริง
ได้แต่คิดก่อนจะก้าวเข้าไปหาพวกมัน
“มาแล้วเหรอว่ะ...รอพวกกูแดกข้าวแป๊ปหนึ่ง มึงนั่งรอไปก่อน” พูดเสร็จพวกแม่งก็แดกกันต่อ
ตาจ้องดูบอลในทีวี ไม่มีหละ...น้ำใจถามกูสักคำว่ากูแดกข้าวมาหรือยัง กูเชื่อมึงแล้ว
ผมก็นั่งรอไปดิ ครวย...อยากตะโกนใส่หน้าแม่งที่สุด ช่วงนี้สงสัยดวงผมตก
เสาร์นี้ไปทำบุญถวายสังฆทานที่วัดสร้อยฟ้าดีกว่า กรวดน้ำให้สัมภเวสี เจ้ากรรมนายเวร
กับไอ้พวกตัวเหี้ยที่เข้ามาวุ่นวายในชีวิต เผื่อจะได้สบายใจขึ้น..คิดได้อย่างนั้น..อารมณ์ขุ่นมัวในใจ
ค่อยสงบขึ้นตามลำดับ กำลังเพลินจมอยู่กับความคิดของตัวเอง จู่ๆก็สะดุ้งเสียงเหี้ยมันเรียก
“เห้ย!..ไอ้วี...เป็นเหี้ยไรมึง นั่งเหม่ออยู่ได้ กูเรียกตั้งสองครั้งเสือกไม่ได้ยิน”
ตะหวาดกูทำเหี้ยไร เล่นเอาสะดุ้งเลย..ฟราย..
“ไร..เรียกกูทำไมซะเสียงดัง เกรงใจร้านเค้าบ้างดิ มึงไม่ได้เรียนที่นี้
กูยังต้องอยู่นี้อีกเป็นเทอมนะโว้ย” หันไปเหวใส่แม่งหละ ก็มันเสียงดังเล่นเอาคนมองทั้งร้าน
ป้าเจ้าของร้านยังหยุดมือหันมามองเลย นิสัยห่ามไม่เกรงใจใครเลย ไม่เคยพบเคยเห็นเหี้ยได้โล่ห์จริงๆ
“ก็มึงเสือกหูตึงทำเหี้ยไร กูเรียกธรรมดาเสือกไม่ได้ยิน ก็ต้องเสียงดังสิว่ะ..มึงอะแหละผิด
ไม่ต้องมาโวยกู เดี๋ยวโบกกบาลเลยไอ้นี้” อ้าว!..ดูมัน โยนความผิดให้ผมเฉยเลย เชื่อแล้ว
คนอย่างไอ้เหี้ยนี้จนปัญญารักษา ตัดรำคาญถามมันไปซะ..เรียกผมทำไม
“เอ่อ..กูผิด ตกลงเรียกกูทำไม”
“กูจะบอกว่าไปได้แล้ว พวกกูอิ่มแล้ว ป้าเก็บตังค์” พูดจบมันลุกเดินออกไปจ่ายตังค์
กับป้าเค้าตรงหน้าร้าน เลี้ยงเพื่อนมันอีก สงสัยไอ้นี้มีเพื่อนคบเพราะมันหน้าใหญ่มากกว่า
ไม่งั้นนิสัยส้นตีนแบบมัน ใครเค้าคงอยากคบด้วยหรอก แต่พอมองหน้าไอ้ก๋อยกับไอ้ต่อแล้ว
เห่อะ..เห่อะ..เห่อะ...ขอเปลี่ยนความคิดดีกว่า ฝนตกขี้หมูไหล..คนจัญไรมาคบกันแหละ....
คนอ่านเยอะพอได้ คนรีไพฯ..น้อยจัง ไม่รู้ว่าเขียนแนวนี้ไม่น่าติดตามหรือไร คอมเม้นท์ให้หน่อยก็ดี
Luk.
-
พ่อแม่มันสอนให้ลูกเป็นเหี้ยหรือไงว่ะเลวได้ใจพ่อแม่จริงๆ
-
อ้าว...นึกว่าจะได้เจอสาวเจ้าแล้วซะอีก
รอตอนต่อไป :pig4:
-
เข้ามาอ่านด้วยคนครับ
กลนี่มัน....ได้ใจจริงๆ
ว่าแต่มัน....เป็นพระเอกหรือครับ
-
ชอบนายวีค่ะแลดูเป็นคนสู้ชีวิตดี :L2: :L2: เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์น้าา
-
:L2:เราชอบเรื่องนี้นะ ยิ่งรู้ว่ามาจากเรื่องจริง ยิ่งอยากติดตาม
การเขียนแบบปัจจุบันก็ดีอยู่แล้วไม่ได้น่าเบื่อ อ่านแล้วเหมือนอ่านเรื่องเล่า
แต่ว่ามายาวๆหน่อยนะ แบบว่าอยากอ่านอ่ะ
รออ่านทุกวันเลยคืออยากรู้เรื่องราวเป็นยังไงวีถึงได้ตัดสินใจแบบนั้น
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้วันนี้เอง อ่านไปๆชอบอ่ะ
มันดูเข้มๆ เถื่อนๆได้ใจดี ยิ่งอ่านยิ่งชวนติดตาม จะรอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
ให้มันโดนน้องเกศตบดีกว่า แล้วมันจะได้กลับมาจีบวี
-
มันดี o13
-
เรื่องเม้นท์มันพูดยากน่ะ
แต่เราเป็นคนหนึ่งที่ชอบเรื่องนี้มาก
ต้องรีบดูก่อนเลยว่ามาต่อหรือยัง
การที่เป็นผู้ชายซึ่งดูแล้วยังไม่มีแววอะไรเลย
สรุปสุดท้ายต้องลงเอยที่แปลงเพศ มันเป็นอะไรที่บอกไม่ถูกอ่ะ ว่าไรที่พามาให้ถึงจุดนั้น
-
เมื่อไรมันจะเลิกเลวว่ะเจ้ากลเนี่ย :z6: อยากให้น้องเกศด่ากลับไปเลย ชิส์
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 7
ซวยอีก..กู.
.
.
.
ผมพาเหี้ยสามตัว เข้ามาในยิมเป็นที่เรียบร้อย โดยพี่รปภ.ไม่ติดใจถามไรมาก
อาจเพราะคุ้นหน้าผมดีอยู่แล้ว เห็นกันมาสองปีกว่า ซ้อมกีฬากลับดึกทุกวัน
แกเลยไม่เข้มงวดเท่าไหร่..ผมถึงพาเหี้ยสามตัวผ่านมาสบายๆ
“พวกมึงนั่งรอตรงนี้แหละ กูไปเปลี่ยนชุดซ้อมก่อน” ผมบอกพวกมันนั่งตรงอัฒจันท์ข้างสนาม
กะเข้าไปเปลี่ยนชุดกีฬาในห้องที่จัดไว้ให้โดยเฉพาะ มีล๊อคเกอร์ประจำของแต่ละคน
มีห้องน้ำห้องอาบน้ำในตัวเสร็จ รวมๆกว่าหกห้อง
“ไหนล่ะน้องเกศ มึงนัดแล้วไม่ใช่” เหี้ยตัวพ่อ ทวงถามทันที
“เดี๋ยวก็มา..เค้าเพิ่งเลิก มึงไม่ต้องกลัวไม่ได้เจอหรอก เพื่อนเค้าเป็นนักกีฬาทีมกู” บอกไปให้จบเรื่อง
“โอเค..กูรอตรงนี้ มึงไปทำอะไรก็ไป” พอได้คำตอบ รีบไล่กูเลย..สาด
ผมเลยไปเปลี่ยนชุดดีกว่า...เกลียดขี้หน้าฉิบเป๋ง
กลับออกมา เห็นไอ้คิ๋มคุยกับน้องเกศและน้องผู้หญิงอีกคน คนหลังผมไม่รู้จัก
น่าจะเพื่อนในกลุ่มน้องเค้า เห็นหน้าหลายครั้งแต่ไม่เคยคุยกัน ตัดสินใจเดินเข้าไปชนเลยดีก่า
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเดินเข้าหาผู้หญิง ชำเลืองดูไอ้เหี้ยตัวพ่อ..มันมองอยู่ก่อนแล้ว
คงเห็นน้องเกศแล้วล่ะมั้ง รอให้ผมเดินเกมส์อยู่อะดิ....
“ไงคิ๋ม..ยังไม่เปลี่ยนชุดอีกหรือเอ็ง จวนได้เวลาวอร์มแล้วนะเนี่ยะ..ช้าโดนซ่อมรอบหรอก”
หาเรื่องคุยกะไอ้คิ๋มมันก่อน..นำร่อง
“เพิ่งมาถึงคร๊าบผม พี่มาดีเลย..ฝากสาวๆแป๊ปดิ ขอไปเปลี่ยนชุดก่อน” มันรู้งานเหมือนกันนะไอ้นี่
“บ้า..คิ๋ม..ฝากเฝิกอะไรกัน ทำยังกะพี่วีเห็นเกศครั้งแรกซะงั้น มาดูคิ๋มซ้อมออกบ่อยไป”
น้องเกศต่อว่าไอ้คิ๋มแบบเขินนิดๆ ดูน้องเค้าใกล้ๆปากนิดจมูกหน่อย สวยน่ารักยังกะตุ๊กตาบาร์บี้
ไม่แปลกที่สะดุดตาแมวมอง..จนเค้าติดต่อถ่ายโฆษณา กลายเป็นที่รู้จักไปทั่วโรงเรียน
“ไปเหอะ...พี่ดูแลให้เอง” ผมบอกไอ้คิ๋มยิ้ม ๆ
“พี่วี..มาแปลกนะค่ะวันนี้ ร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยเข้ามาคุย หากพวกเกศไม่ทักขึ้นก่อนนี่
แทบจะไม่ได้คุยกันเลยซะด้วยซ้ำ” อ่าห่ะ!..มาไม้นี้ เล่นเอาอึ้งไปเหมือนกัน ได้แต่เกาหัวแกรกๆ
แก้เก้อไปก่อน ก็จริงอย่างที่น้องเค้าพูด ใช่อะไรหรอก..ผมไม่ค่อยถนัดคุยกะผู้หญิง
ยกเว้นไอ้สาวห้าวสามคนในกลุ่มแล้ว แทบไม่ได้สุงสิงพูดคุยกับสาวๆคนไหนกะเค้าหรอก
มันไม่มั่นใจ..ติดอายซะมากกว่า วางตัวไม่ค่อยถูกนะ
“คะ..คือ..พี่ไม่รู้จะคุยอะไร อ่า..เอ่อ..พี่คุยไม่ค่อยเก่งนะครับ” พูดไปก็ประหม่าไป
น้องเกศเล่นจ้องผมตาแป๋ว ทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ ยิ่งน้องอีกคนที่มาด้วยกัน..ดันอมยิ้มมองผมตาวิ้งๆ
เล่นเอาเก้ๆกังๆเลยทีนี้ ไม่รู้จะวางมือวางขาอิท่าไหน
“ตะก่อนเกศนึกว่าพี่วีหยิ่งซะอีก ใช่มีแต่เกศคิดแบบนี้นะค่ะ เพื่อนเกศมันก็พูดกัน
โดยเฉพาะกีฬาสีที่ผ่านมา เกศกับเพื่อนเชียร์พี่แข่งอยู่ข้างสนาม พี่ไม่เห็นสนใจจะมองเลยด้วยซ้ำ
หน้าเรียบเฉยต่างกะคนอื่น..ยังพอคุยเล่นหยอกล้อกะกองเชียร์ พวกเกศยังว่าพี่หยิ่งโครตเลยหละ”
อุว่ะ!..คิดได้ไง ลองใครมาสนิทกะผม ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าผมปากปีจอทั้งนั้น
แต่ก็แหละ...ตรงข้ามหากใครที่ผมไม่คุ้นเคยด้วยแล้ว..มักไม่คุยเลย คงเพราะพื้นเพผม
เป็นเด็กต่างจังหวัด ไม่มั่นใจคุยกับใครเค้าก่อน ไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่ เลยทำให้เขาต่างคิดว่าผมหยิ่ง
“เห้ย!..วี..รุ่นน้องหน้าตาน่ารักไม่แนะนำกันบ้างเลยหรือว่ะ?” พวกเหี้ยยืนอยู่หลังผมตั้งกะเมื่อไหร่
เหี้ยตัวพ่อเอ่ยปากถางทาง..ให้ผมแนะนำน้องเกศทันที..คงทนรอไม่ไหว ดีเหมือนกันที่มันโยนหิน
ถามทางมาขนาดนี้ ผมจะได้ไม่อึดอัด..หาข้ออ้างเพื่อให้น้องเค้าได้รู้จักกับมัน
“อืม..น้องเกศครับ นี่เพื่อนพี่เรียนอยู่เทคนิคxxx คนนี้พี่กล นั่นพี่ก๋อยกับพี่ต่อ
พวกมึง..นี่น้องเกศ กับน้อง....เอ่อ..โทษทีน้องชื่อไรครับ?”
“ดาค่ะ.”
“และน้องดา เรียนแผนกเลขา รู้จักกันไว้สิ” ถือโอกาสแนะนำแล้วกู โล่งซะที
“ยินดีรู้จักครับน้องเกศ..น้องดา” เหี้ยกลพูดกะหญิงซะสุภาพเลย..เหี้ยสองตัวโค้งหัวนิดๆ
พร้อมยิ้มให้ต่างหาก ทำเป็นมารยาทดีขึ้นมาซะงั้น แอ็คติ้งโอเว่อร์..แสรดดๆๆ
“เช่นกันค่ะ!..พวกพี่เป็นเพื่อนพี่วีเหรอค่ะ แปลกจังเลยเน่อะ พวกพี่เรียนช่างกันทุกคน
แต่พี่วีกับเรียนพาณิชย์” เอาแล้วไง เนี๊ยะแหละ..เค้าถึงบอกผู้หญิงมักขี้สงสัย
“ ที่จริงพี่ก็ชอบสายช่างนะ...แต่มันไม่มีทุนให้เรียนฟรี..เหมือนโรงเรียนเรา
พี่เลยตัดใจสมัครเรียนที่นี้..อย่างน้อยก็ไม่ต้องเสียค่าเทอม ประหยัดช่วยชาติด้วยนะ.. ห่ะ.ห่ะๆๆ.!”
โจ๊กฝืดชะมัดกู ก็ยังดี..อย่างน้อยน้องเกศกลั้นยิ้มขำกูล่ะกัน ยกเว้นพวกเหี้ยสามตัวหน้านิ่ง
ไม่ได้ขำไปกะผมด้วยหรอก
จังหวะโค้ชมาถึงพอดี ได้เวลาซ้อมแล้ว น่าจะเรียกวอร์มก่อนวิ่งรอบสนามฟุตบอล
ข้างนอกเหมือนเคย ถือโอกาสชิ่งเลยแล้วกัน
“ไงพี่ไปซ้อมก่อนนะ ฝากเพื่อนพี่นั่งด้วยสิ มันไม่คุ้นโรงเรียนเราน่ะ ถือโอกาสให้น้องเกศน้องดา
แนะนำให้ไปพรางๆก่อนนะครับ..เอ่อ.พวกมึงกูไปซ้อมก่อนล่ะ สงสัยอะไรถามน้องเค้าได้เลยน่ะพวก”
พูดจบเดินออกมาดื้อๆซะเลย หลังจากนั้นไม่รู้แล้ว..ว่าคุยอะไรกันมั้ง ระหว่างซ้อมเห็นจับกลุ่มคุยกัน
บนอัฒจันท์..เป็นอันว่ากูหมดภาระแล้วสิที่นี้ ที่เหลือเป็นเรื่องของมึงแล้วเหี้ยกล อย่าเสือกมาวุ่นวาย
บังคับกูทำไรแบบนี้ให้อีกล่ะมึง
สองทุ่มครึ่งโค้ชปล่อยเลิกซ้อม ผมรีบอาบน้ำเปลี่ยนชุด หยิบสัมภาระส่วนตัวในล๊อคเกอร์
ก่อนจะเดินไปหาพวกมัน..เพื่อชวนกลับ ยังไม่เห็นไอ้คิ๋มมันมา..คงอาบน้ำเปลี่ยนชุดไม่เสร็จ
พอไปถึงไม่ทันได้พูดอะไร เหี้ยกลพูดขึ้นมาซะก่อน
“วี..เดี๋ยวนั่งรถไปส่งน้องเกศตรงปากซอยบ้านเค้าหน่อยว่ะ” นี่ตกลงถึงขั้นไปส่งกันแล้วใช่ไหมนี่
ไม่เลวไอ้เหี้ยนี่ หม้อหญิงไม่กี่ชั่วโมง เค้ายอมให้มันไปส่งซะงั้น ก้าวหน้าชะมัด
นี่สินะ..มันถึงคุยได้ไม่อายปากหญิงมีมาให้พรึบ
“อืม..งั้นแยกกันตรงป้ายรถเมลล์หน้าปากซอยโรงเรียนแล้วกัน” ผมรับลูกเออออไป
“พี่วีไม่ไปด้วยกันเหร่อค่ะ ถ้างั้นพี่กลก็ไม่ต้องลำบากไปหรอกค่ะ” จู่ๆ น้องเกศพูดขึ้นมา
เล่นเอาผมงงไปเลย เกี่ยวไรกะผมต้องไปด้วยว่ะ?...
“ไปดิ..ไอ้วีไปอยู่แล้ว..จริงไหมมึง” ไอ้เหี้ยกล มันจ้องผมประมาณว่ามึงต้องไปด้วย
ผมกำลังจะอ้าปากปฏิเสธ มันรีบเดินเอามือโอบไหล่ผม พร้อมบีบแรงๆสองทีให้รู้ว่าอย่าปฏิเสธ
เลยหุบปากฉับทันที ไม่เข้าใจมึงเอากูไปอ้างเชี้ยไรกัน เลยจำใจมองหน้าน้องเกศกับน้องดา
ที่กำลังมองผมอยู่พยักหน้าให้น้องเค้าไปซะงั้นกู..เวร
ไอ้คิ๋มมันแยกขึ้นรถเมลล์ไปอีกทาง ปกติผมต้องนั่งรถกลับจอมทอง บางขุนเทียน
เลยตกกระไดพลอยโจนนั่งไปถึงวังหลังศิริราช คนละทางกันเลยกะบ้านกู
ระหว่างอยู่บนรถ เก้าอี้ว่างอยู่สองที่น้องเกศกับน้องดาเข้าไปนั่ง แต่น้องเค้าคงเห็นผมถือของเยอะ
กระเป๋าใส่สัมภาระสะพายไหล่..แถมหอบหนังสืออีกปึกใหญ่ เค้าเลยเอาหนังสือที่ผมหอบ
ไปวางบนตักแทน ไอ้กลมองผมตาขวาง สัด...กูไม่ได้ใช้ว่าที่แฟนมึงนะโว้ย!...
เสือกไม่พอใจจนออกนอกหน้า น้องเค้าอาสาเอาของกูไปเอง
กว่าจะถึง..ต้องเดินไปส่งน้องเค้าหน้าปากซอยทางเข้าบ้านอีก ปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่ม
เวรเลยกูกลับถึงบ้าน..ไม่ปาเข้าไปเที่ยงคืนเลยหรือนี่ ปล่อยให้พวกเหี้ยมันร่ำลากับน้องเค้าให้พอใจ
น้องเกศกับน้องดาหันมาขอบคุณผมด้วย เลยต้องยิ้มเจื่อนๆไปให้ ใจอยากตะโกนบอกชะมัด
พี่ไม่ได้เต็มใจมานะน้อง แต่ถูกเหี้ยบังคับมาตะหาก พอน้องสองคนหันหลังเดินเข้าซอยไปแล้ว
ผมรีบโกยให้ว่อง ต้องรีบกลับจับพลัดจับพลูเลยเที่ยงคืนรถหมดขึ้นมา..
กลายเป็นซวยซ้ำซวยซ้อนเลยทีนี้
ถึงป้ายรถเมลล์ รอรถสายไหนก็ได้ขอให้ผ่านวงเวียนใหญ่ไปได้หมด ไงต้องไปต่อรถที่นั้นอีกที
พวกเหี้ยมันเดินมายืนไม่ห่างผมมากนัก คุยไรกันของพวกมันไม่รู้อยู่สามตัว จู่ๆรถสายโรงบาลตากสิน
มาพอดี..เหี้ยก๋อยกะเหี้ยต่อพากันกระโดดขึ้นทันที มียกมือให้เหี้ยกลเป็นอันรู้กันว่าพวกมันไปก่อน
ผมเหลือบมองแค่นั้น ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตารอรถของผมต่อไป แม่งปาเข้าไปสี่ทุ่มสิบเข้าให้แล้ว
ไม่โผล่มาสักคันเลยว่ะ! ใจจดใจจ่อรออย่างพะวักพะวงกลัวดึกแล้วรถหมด
นั่งแท็กซี่กลับมีหวังหัวโตแน่กูคำนวนดูคร่าวๆแล้ว หมดตูดพอดีค่าขนมทั้งอาทิตย์...
นี่เพิ่งวันอังคารเอง ขืนขอพี่สาวเพิ่มโดนสวดยับแน่ถ้ารู้ใช้เงินสองวันหมด พาเครียดเลยกู
(อาทิตย์หนึ่งได้เงินใช้ 500 บาท)
ไอ้เหี้ยกล เข้ามายืนข้างผมก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
“เสาร์นี้ช่วงบ่าย มึงไปดูหนังกะกูที่พ้าต้าปิ่นเกล้า” ผมหันขวับ...มองหน้ามัน
ไม่แน่ใจว่ามันคุยกะใคร อย่าบอกมันชวนผมดูหนัง กูคงไปกับมึงหรอก..ไอ้ฟราย
“มึงไม่ต้องดีใจจนออกนอกหน้าขนาดนั้น กูจะไปเดทกับน้องเกศ น้องเค้าอยากให้มึงไปด้วย
กูเลยบอกมึงไว้ก่อน” ฟังมันพูด..ผมพูดได้คำเดียวว่า เชิญมึงไปสวีทกันตามสบาย...
อย่ามามีน้ำใจเอากูไปด้วยเลย
“ตามสบายเลย กูขอบายว่ะ...”
“ไม่ได้..มึงต้องไป” สัด..มีสิทธิ์ไรมาบังคับกูเนี่ยะ
“อ้าว!..เหี้ย..กูไม่ไปแล้วมึงมาบังคับกูไมเนี่ยะ?”
“มึงไม่มีสิทธิ์เลือก มึงต้องไปเท่านั้น เพราะกูสั่ง” นรกแล้วไง..ตกลงกูไปติดหนี้อะไรมึงว่ะ
บังคับกูได้บังคับดี ยิ่งกว่าทาสสมัยร.๕ อีก
“กูงงกะมึงจริงว่ะ!..มึงไปเดทกะหญิง จะเอากูไปเกะกะทำซากไรว่ะ?” นั่นดิ..มันไปเดทกะน้องเกศ
แล้วเสือกเอาผมไปทำเหี้ยไรของมัน ยิ่งคิดกูยิ่งฉุนกะมึงจริง
“กูบอกแล้วน้องเค้าอยากให้มึงไป กูจำเป็นต้องเอามึงไปด้วย มึงมีปัญหาไรอีกไหม” ฟรายเอ้ย!..
กูตะหากที่ควรเป็นฝ่ายถาม มึงมีปัญหาไรกะกูกันแน่
“กูหมดเรื่องที่ตกลงกะมึงแล้ว นัดน้องเค้ากูก็ทำให้แล้ว หนำซ้ำมึงยังก้าวหน้าถึงขั้นนัดเดทแล้วด้วย
แล้วมึงจะอะไรกะกูอีก กูกับมึงไม่ติดค้างไรกัน เลิกยุ่งกะกูสักที” บอกแม่งไปหละ
“เหี้ย..ทำยังกะกูอยากยุ่งกะมึงตายห่า ไม่ติดน้องเค้าบอกถ้ามึงไม่ไปด้วย..เค้าก็ไม่ไป
กูคงไม่ต้องเสียค่าตั๋วหนังเพิ่มหรอก แต่เรื่องแดกข้าวนี่..มึงต้องแชร์กะกู
กูออกให้เฉพาะหญิงเท่านั้น รู้ไว้ด้วย”
“ครวย..เหอะ!...กูไม่ได้อยากไปเสียตังค์ มึงบังคับกูไป..ยังจะให้กูหารอีกเนี่ยะนะ
กูอยู่เฉยๆไม่ต้องเจ็บตัวไม่ดีกว่าเหรอ แล้วเรื่องไรต้องไปกะมึง..ธุระกูก็ไม่ใช่ หญิงก็ของมึงจีบ
เนื้อไม่กินหนังไม่ได้รองนั่ง อยู่ดีดีเอากระดูกมาแขวนคอ กูคงไปกับมึงหรอก” ผมพูดใส่มันเสียงแข็ง
จ้องตามันไม่ลดละ เอาดิกูเหลืออดกะมึงเหมือนกัน อะไรกันว่ะ! บังคับแม่งอยู่ได้
ไม่นับโดนมึงตบอีกตะหาก..กูจดไว้หมดแหละ อุตส่าห์จะเลิกแล้วต่อกันไม่คิดแค้นแล้วเชียว
ดันเสือกไม่จบวุ่นวายกะกูไม่หยุด
“มึง...ต้อง..ไป” มันพูดช้าๆเน้นๆที่ละคำ จ้องผมเขม็งตาแม่งโครตหน้ากลัว ยิ่งหน้ามันเข้มๆ
เคราเขียวครึ้มด้วยแล้ว ยิ่งดูดุเข้าไปใหญ่
“กู..ไม่..ไป” เอาดิ..กูไม่ไปซะอย่างมึงจะทำไม คิดไม่ทันไร มันยื่นมือมาจับคางผมบีบซะแรง
จนเจ็บปากไปหมด ซ้ำแผลแตกตรงกระพุ้งแก้มที่โดนมันตบด้วยแล้ว น้ำตาเล็ดเลยทีนี้
ตัดสินใจเตะตัดลำตัวมันเต็มแรง
“พลั๊ก!..” ตัวมันเซพร้อมกับมือที่บีบค้างผมหลุดออก เจ็บชะมัดแผลเก่าน่าจะปริ
รู้สึกเลือดซึมคาวเลือดเต็มปากไปหมด ไม่ทันไรมันสวนมัดซัดเข้าเต็มโหนกแก้มผมจังๆ
(ตอนนี้บริเวณป้ายรถเมลล์ที่พวกผมรอรถไม่มีคนเลย อาจเพราะมันห้าทุ่มดึกแล้วด้วย..เลยไม่มีคน)
“ผลั๊ว!.” เล่นเอามึนเลยผม หมัดแม่งหนักชะมัด ตัวมันสูงกว่าด้วย แถมดูหนาล้ำอีกตะหาก
ซัดมาเต็มๆ เล่นเอาผมเอียงไปเหมือนกัน จังหวะไม่ทันระวังไม่คิดมันจะสวนหมัดใส่เต็มเหนี่ยว
กำลังจะตั้งหลัก..มันไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พัก เตะอัดเข้ามาเต็มสีข้างล่อเอาเซลุนๆเลยผม
หนังสือสมุดที่หอบอยู่กระเด็นหลุดมือกระจัดกระจาย..เกลื่อนพื้น
“พลั๊ก!.อุก!.” จุกเลยผม..ถึงไม่ล้มเล่นเอาตัวงอไปเหมือนกัน เพราะตัวไม่โล่งเหมือนมัน
เลยหลบไม่ถนัด ไหนจะกระเป๋าสะพายใส่รองเท้ากีฬา..ชุดซ้อม กล่องเครื่องเขียนกับพวก
อุปกรณ์เรียนต่างๆ ไหนจะมือที่หอบหนังสือสมุดห้าหกเล่ม แต่มันกลับตัวเปล่าๆไม่มีอะไรที่ต้องคอย
ระวังเหมือนผม ไม่รู้มันไปเรียนกันยังไง..ตั้งกะเห็นพวกมันไม่เคยเห็นมันถือหนังสือเรียนเลยสักคน
“นี่แค่เบาะๆ อย่าคิดลงไม้ลงมือกับคนอย่างกู..มึงจะโดนไม่น้อย หรือมึงอยากจะลอง
เอารูตรงท้องไว้ดูต่างหน้าสักรูสองรูดีไหม” พูดจบ..มันชูมีดพกปลายแหลมแบบพับเก็บมีสปริง
กดดีดออกมา แหลมคมสะท้อนไฟฟ้าจากเสาวาววับ พาให้ยะเยือกได้เหมือนกัน
ผมได้แต่มองหน้ามันนิ่งๆ เม้มปากเน้นไม่ได้โต้ตอบอะไรมัน
“เก็บหนังสือมึงให้เรียบร้อย นั่งแท็กซี่ไปกะกู บอกทางไปบ้านมึง ทำตามที่กูสั่ง” แม่งสั่งกูอีก
ผมค่อยก้มเก็บหนังสือที่กระจัดกระจาย..ขึ้นมาปัดฝุ่นเบาๆ ลิ้นก็เดาะกระพุงแก้มซับเลือด
ที่ซึมในปากไปด้วย แม่งโว้ย!..กูจะแดกข้าวได้เปล่าคราวนี้ ดันซ้ำแผลเดิมกูอีกทั้งบีบคาง
ทั้งอัดหมัดเต็มโหนกแก้มกูเลย..คงขึ้นรอยช้ำแล้วชัวร์ ยิ่งผมขาวเหลือง..ถึงไม่ใช่ขาวจัดเหมือนไอ้โรจ
แต่ก็เรียกได้ว่าขาว..มีแผลฟกช้ำนิดหน่อยเห็นรอยชัดเลยทีเดียว รู้สึกปวดหนึบๆแต่ก็ไม่ปริปาก
พูดไรกะมัน..ไม่มั่นใจลูกบ้าไอ้เหี้ยนี่ เกิดแม่งเอามีดจิ้มพุงกูขึ้นมา กลายเป็นศพนอนข้างถนนแน่เลยกู
มันเรียกแท็กซี่..ให้ผมบอกทางต่อรองราคา แม่งจากวังหลังไปจอมทอง..ล่อกูสี่ร้อย กะไว้ไม่ผิด
พอขึ้นนั่งในรถ มันพูดขึ้นมาหน้าตาเฉย
“ค่ารถกูออกให้สองร้อย..ที่เหลือมึงจ่ายเอง กูต้องย้อนกลับบ้านกูอีก” นรกจริงกู..บังคับกูนั่งแท็กซี่
นึกว่าจะออกค่ารถ..กูกลับต้องออกครึ่งหนึ่ง เมื่อเป็นแบบนี้..ผมกะให้มันลงทางผ่าน
จะมานั่งรถย้อนไปย้อนกลับทำเหี้ยไร ที่สำคัญกูเหลือจะทนที่จะนั่งรถร่วมกับมึงตอนนี้
“มึงลงทางผ่าน ต่อรถไปบ้านมึงเลยแล้วกัน หรือไม่เดี๋ยวจอดตรงแยกภาษีเจริญกูต่อรถไปเอง”
ผมให้ทางเลือกมัน ไม่ว่ากรณีไหนกูต้องเสียตังค์อยู่แล้วสองร้อย กูขอเลือกความสบายใจกูดีกว่า
“ไม่ได้!..กูต้องการไปรู้จักบ้านมึง มีปัญหากูจะได้ตามเล่นมึงถูก” สัด..นี่ใช่ไหมคือเหตุผล..
ที่มึงยอมเสียเวลานั่งรถไปถึงบ้านกู รู้อย่างนี้จนปัญญาที่จะคุยกับแม่งแล้ว คุยกะตัวเหี้ย
สู้สีซอให้ควายฟังยังจะดีกว่า ผมเลยนั่งมองนอกหน้าต่างไม่พูดกับแม่งมันตลอดทาง.........
มาต่อให้แล้วนะค่ะ เริ่มมีคอมเม้นท์ให้รู้บ้างแล้วว่า ยังมีคนรออ่านเรื่องนี้อยู่ คอยมีกำลังใจมาต่อให้
Luk.
-
โห วี เราโดนซะหนักเลย
เกลียดมันมาทำกับวีอย่างนี้ได้ไง
แต่ว่าน้องเกศนี่เหมือนจะชอบวีป่าวนี่
มาต่ออีกนะครับอยากให้ไอ้พี่กลโดนเอาคืนแบบเจ็บแสบถึงทรวงใน
-
ยังเลวอย่างต่อเนื่อง :angry2:
-
^^
-
ขอบคุณค่า..
อ่านไปน้ำตาซึมไป..
เลวโคตร..โดนทำร้ายขนาดนี้..รักไปได้ยังไงกันนะ..
-
สงสัยจริงไอ้เหี้ยกลเนี้ยมันเปนอะไรของมัน
สัดไม่ได้ก็บังคับขู่ทำร้ายร่างกาย
มันจะจีบหญิงแต่ไม่มีปัญญา เป็นผู้ชายห่าอะไรแบบไหนของมันว่ะ
เรียนไปก็เสียเวลาเปล่า เพราะในสมองมันไม่มีอะไรเลย
ความสามารถก็ไม่มีอะไรอนาคตนอกจากเป็นโจรขูเข็ญบังคับทำร้ายรางกายคนที่อ่อนแอกว่าก็เท่านั้น
สงสารคิ๋มโดนอยู่ตลอด น่าจะเปลื่ยนตัวเอกได้แล้วนะ ชักจะเลี่ยนๆยังไงไม่รู้แล้ว
-
อ่านแล้วรู้สึกเจ็บใจแทนวีมากๆ
กลก็เลวได้โล่ห์จริงๆ ตัวเองไม่แน่จริงนี่หว่า
ต้องอาศัยคนอื่น ชิส์
-
ไอ้กลมันต้องบ้าแน่ๆเลย :angry2: อะไรก็ใช้กำลัง :m16:สงสารวีมากอ่ะ :monkeysad:
อ่อเราตัองมอบโลห์รางวัล "เหี้ยอวอร์ด " :laugh:ให้ไอ้กลจริงๆ วีทั้งเจ็บตัวเจ็บใจเลยอะ
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :L2: :เฮ้อ:
-
โหยกล เมิงงงง
แค่พูดไม่เข้าหู อัดเลยอ่า
น้องเกศนี่ชอบวีแหง๋ม
แต่กลมันเด็กพ่อแม่ไม่รักรึไงฟะ ซาดิสต์ชิบ
-
ไอ้กลนี่มันเหี้ยได้ใจจริงๆ
-
Posted by: DarKLasT
Insert Quote
โห วี เราโดนซะหนักเลย
เกลียดมันมาทำกับวีอย่างนี้ได้ไง
แต่ว่าน้องเกศนี่เหมือนจะชอบวีป่าวนี่
มาต่ออีกนะครับอยากให้ไอ้พี่กลโดนเอาคืนแบบ
นั่นดิ ตอนฟังพี่เค้าเล่า ก็คิดแบบนี้เหมือนกัน เดี๋ยวมีคำตอบให้
Posted by: Sabaijai
Insert Quote
ยังเลวอย่างต่อ
อยากบอกนี่แค่น้ำจิ้ม ติดตามต่อจะรู้ว่ามันเลวขนาดไหน
Posted by: IRIS
Insert Quote
ขอบคุณค่า..
อ่านไปน้ำตาซึมไป..
เลวโคตร..โดนทำร้ายขนาดนี้..รักไปได้ยังไงกันนะ.
อดีตที่เค้าเล่ามา ปัจจุบันเค้ารักกันดีค่ะ น้องขา ยังมีดราม่าหนักกว่านี้อีก บอกแล้วนี่แค่น้ำจิ้ม
Posted by: roseen
Insert Quote
สงสัยจริงไอ้เหี้ยกลเนี้ยมันเปนอะไรของมัน
สัดไม่ได้ก็บังคับขู่ทำร้ายร่างกาย
มันจะจีบหญิงแต่ไม่มีปัญญา เป็นผู้ชายห่าอะไรแบบไหนของมันว่ะ
เรียนไปก็เสียเวลาเปล่า เพราะในสมองมันไม่มีอะไรเลย
ความสามารถก็ไม่มีอะไรอนาคตนอกจากเป็นโจรขูเข็ญบังคับทำร้ายรางกายคนที่อ่อนแอกว่าก็เท่านั้น
สงสารคิ๋มโดนอยู่ตลอด น่าจะเปลื่ยนตัวเอก
แรกๆ ฟังพี่เค้าเล่า พี่ก็คิดแบบน้องแหล่ะค่ะ แต่เผอิญรู้จักทั้งคู่เป็นการส่วนตัว ปัจจุบันสนิทมาก เพราะรู้จักมากว่าห้าปีแล้ว เลยงงเหมือนกันว่าไมเค้าไม่เหี้ยเหมือนอดีตว่ะ!..อาจตรงตามคอนเซ็ปของชื่อเรื่องอ่ะแหล่ะ.. แต่เอ่อ..คุงนุ๋งขา นู๋เข้าใจอะไรผิดไปรึป่าว?...นายเอกของพี่คุณวีค่ะ ไม่ใช่น้องคิ๋มง่ะ
Posted by: yeyong
Insert Quote
อ่านแล้วรู้สึกเจ็บเจ็บใจแทนวีมากๆ
กลก็เลวได้โล่ห์จริงๆ ตัวเองไม่แน่จริงนี่หว่า
ต้องอาศัยคนอื่น ชิส์
อย่าว่าคุณเลย ดิฉันฟังเค้าพี่วีเล่ายังอยากถีบยอดหน้าไอ้พี่กลแม่งเลย หึ..หึ..หึ
มันก็ได้แต่อมยิ้มหน้านิ่งซะงั้น ไม่แก้ตัวสักกะนิด สงกะสัยตอนวันรุ่นไอ้พี่กลผีฮิตเลอร์เข้าสิง แม่ง
โคตรซาดิส บ้าอำนาจ ออกคำสั่ง ฯลฯ สรุปเหี้ยโคตร
Posted by: araya
Insert Quote
ไอ้กลมันต้องบ้าแน่ๆเลย อะไรก็ใช้กำลัง สงสารวีมากอ่ะ
อ่อเราตัองมอบโลห์รางวัล "เหี้ยอวอร์ด " ให้ไอ้กลจริงๆ วีทั้งเจ็บตัวเจ็บใจเลยอะ
รอตอนต่อไปนะคะ
อืม...เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง เอ้!..อย่างนี้จะแย่งตำแหน่งตัวร้ายไอ้พี่วุฒิ..บุพเพวายร้ายป่าวเนี๊ยะ!
Posted by: puppyluv
โหยกล เมิงงงง
แค่พูดไม่เข้าหู อัดเลยอ่า
น้องเกศนี่ชอบวีแหง๋ม
แต่กลมันเด็กพ่อแม่ไม่รักรึไงฟะ ซาดิสต์ชิบ
คิดเหมือนกัน เรื่องน้องเกศชอบวี แต่ไอ้พี่กลนี่เรื่องพ่อแม่มันรักหรือไม่รัก มีคำตอบในเรื่องแน่นอน ไอ้เรื่องซาดิส มันก็แสดงออกขนาดน้าน..คงไม่เลยม้าง ว่าไปก็คลายๆ ไอ้พี่เหยี่ยวขาว ตอนจัดการกับลมเหนือแรกๆ เหมือนกันเน่อะ
Posted by: k00_eng^^
ไอ้กลนี่มันเหี้ยได้ใจจริงๆ
บอกแล้วว่านี่ยังแค่น้ำจิ้ม มีอีกเยอะ ถึงกล้าบอกเหี้ยตัวพ่อเลยล่ะไอ้พี่กลมันน่ะ
เอาล่ะค่ะ เพื่อไม่ให้อารมณ์หงุดหงิดกับพฤติกรรมความเหี้ยไม่มีลิมิตของไอ้พี่กลมัน จนติดค้างใจให้หงุดหงิดไปตลอดวัน ขอแนะนำไปลองอ่าน 'ตะเกียงพิเศษ' ดูนะค่ะ นุ๋งตะเกียงอาจนำมาซึ้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ให้กับทุกคน ทดแทนอารมณ์บ่อจอยตอนนี้ ลดดีกรีความหงุดหงิดลงได้แน่นอนชัวร์ป๊าป
Luk.
-
ช้ำในตาย แน่ๆๆ วี
-
:angry2:แค่น้ำจิ้มวียังโดนขนาดนี้ แล้วต่อไปมันจะขนาดไหน
ปัจจุบันยังรักกันดีก็OK แต่อดีตนิสัยกลไม่ไหวจะเคลียร์พูดไม่ออก
-
โอวว สงสารวีโดนทั้งมือทั้งทรีนเลยรอบนี้ :3123:
-
เลวมาก..เหี้ยจริงๆ :z6: (ขอโทษที่หยาบ)
ไม่ชอบอย่างแรง
:beat: :beat:
ป.ล.ตอนนี้ไม่เลวแล้วใช่มั้ย
-
:monkeysad:สงสารวีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เกียจอีกลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล :fire:
-
โทรเรียกอุลตร้าแมนมาเก็บไอ้กลไปทิ้งดีกว่า เห้จริงๆ
-
แรงจริงๆด้วยครับ o13
+ ไปเลยเนอะ กับความแรง
-
รักต้องสู้ ฮ้าๆ มีตบแต่ไม่มีจูบแหะ
คาใจจริงๆ ต่อด่วนนนนนนนน
-
แว๊บบบบเข้ามาเรื่องนี้ ตามมาจากน้องตะเกียงค่ะ ชอบแนวการเขียนและการบรรยายของคุณ Luk มากๆ เลย ความคิดเห็นสำหรับเรื่องนี้ ก็ยังยืนยันว่ายังชอบการเล่าเรื่องการใช้ภาษาของคุณ Luk เหมือนเดิม เนื้อเรื่องน่าติดตามนะคะ แต่น่ากลัวจัง อ่านๆ ไปแล้วรู้สึกหดหู่อ่ะ คือแบบ ยังไงล่ะ ถ้าเราเป็นวีอ่ะนะ มันรู้สึกแย่นะ ที่จะต้องมาเจออะไรอย่างงี้ อ่านจบแล้วรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่อ่ะ แอบเศร้า คือ...ที่ว่าอ่านแล้วรู้สึกแย่หมายความว่าคุณ Luk ทำให้คนอ่านอินไปกับตัวละครได้นะ สรุปว่าจะติดตามเรื่องนี้ต่อไป อืม...แล้วที่ว่าเรื่องนี้แต่งมาจากเค้าโครงเรื่องจริง คงจะกำหนดตอนต่อๆ ไปให้หวานให้ซึ้งไม่ได้อ่ะเนอะ แล้วมันจะดราม่าอีกนานมั๊ยอ่าาาาา มีอะไรให้ชุ่มฉ่ำใจบ้างป่าว สงสารคุณวีอย่างแรง
จะติดตามต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
มีโดนมากกว่านี้อีกเหรอ วีก็ช้ำแย่เดะ :m16:
-
ขออีก ชอบสไตล์การเขียน :pig4:
-
โหดชิบหอยเลยค่ะ m(- -)m
ต้องผ่านอะไรๆ ด้วยกันมาเยอะแน่ๆ เลย
รอติดตามนะคะ ^^v
-
วีเอ้ยซวยจริงๆ
-
เอาเรื่องจีบหญิงมาบังหน้ารึเปล่าฟระ :fire:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 8
ระยำจริง...งานเข้าซะงั้นกู
.
.
.
.
.
สุดท้ายก็ต้องทนนั่งรถมากับมันจนถึงหน้าบ้าน ตัวเหี้ยดันเสือกลงรถมาด้วย
หลังจากผมกับมันควักตังค์จ่ายค่ารถคนล่ะสองร้อย
“มึงจะลงมาทำไม ไม่นั่งไปต่อเลยว่ะ? กว่ามึงจะรอเรียกคันใหม่ได้ ต้องเดินออกไปปากซอยโน้น
ดึก ๆ ในนี้ไม่มีแท็กซี่เข้ามาหรอก” ผมงงกับมันจริง
“มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก กูไม่ได้รู้สึกดีด้วย เอาความหวังดีมึงกองไว้ที่พื้นนั่นแหล่ะ”
“อะ..ไอ้...ไอ้..แม่งโว้ย!.” ผมติดอ่างขึ้นมาดื้อ ๆซะงั้น มันพูดไม่ออก..ไม่เคยพบเคยเห็น
ที่หลุดปากพูดไป..ไม่ได้คิดเป็นห่วงมันเลยจริง ๆสาบานได้ โดนทั้งเตะทั้งต่อย..กูคงมีอารมณ์
เป็นห่วงมึงหรอก..ไอ้สมองหมาปัญญาควายอึ้ยยยๆๆ ไม่รู้จะเปรียบแม่งกับไรดีแล้วมัน
“เอาจริง ๆเลยน่ะ...กูไม่อยากจะเห็นหน้ามึงแม้แต่วินาทีเดียว ครวยเห่อะ!...เสือกเข้าใจว่ากูห่วงมึงได้ไง..
สำคัญผิดไปเปล่า!..ไปให้พ้นหน้ากูซะที กูจะเข้าบ้าน” พูดจบผมหันหลังหยิบกุญแจไขประตู
ปกติผมกลับดึก ก็จะไขกุญแจเข้าไปเอง
“ยังกะกูชอบขี้หน้ามึงนักนิ สัด...ที่กูลงมา..เพื่อให้แน่ใจว่าบ้านมึงจริง ไม่อยากให้ไอ้อ่อนหลอกเอาได้
ใครรู้ทีหลังเสียกูหมด..ตอนนี้หมดข้อสงสัย..กูไปล่ะ!..อย่าลืมแดกยาแก้ปวดด้วยล่ะมึง ช้ำในตายก่อน
ไม่มีใครให้ยำตีน ชีวิตกูคงหมดสนุก..หึ.หึ!.” ผมฟังมันตอกกลับ ไอ้แต่อ้าปากค้างพะงาบ ๆ
ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาตอบโต้มันได้ ปล่อยมันยักคิ้วยียวนกวนส้นตีนใส่
ผิวปากเดินลอยหน้าลอยตาออกไปเฉยเลย ทำยังกะเป็นเรื่องปกติของมันซะงั้น
เข้าบ้านได้ผมจัดการอาบน้ำ หาพาราฯกินแก้ปวด ไม่ได้ทำตามคำแนะนำของไอ้เหี้ยกลมันหรอก
แต่เพื่อสุขภาพตัวผมเองตะหาก ส่องกระจกเห็นโหนกแก้มเริ่มช้ำ พรุ่งนี้คงม่วงอมเขียวแน่ ๆ
ถึงไงต้องรีบออกแต่เช้า เพื่อไม่ให้พี่ผมเห็นเข้า..เกิดถามขึ้นมาว่าหน้าไปโดนไรเข้า
จะถูกซักยาวไม่จบง่าย ๆแน่ ขี้เกียจยุ่งยาก..ยังดีหน่อยกลับดึก ถึงบ้านเที่ยงคืนกว่าเข้าไปแล้ว
เลยไม่เจอกันซะก่อน..พี่ผมนอนไม่เกินห้าทุ่ม
ดูกับข้าวที่แบ่งไว้ให้ผมในตู้แล้ว จนปัญญากิน..แต่ละอย่างแม้จะเป็นของโปรด
แต่ประทานโทษรสจัดทั้งนั้น สภาพปากผมตอนนี้คงกินได้แค่พวกโจ๊กอ่อน ๆ
หรือไม่ก็แกงจืดอย่างน้อยสามสี่วันนั่นแหล่ะ..ถึงค่อยยังชั่ว
เลยจัดการอุ่นนมกินรองท้องก่อนกินยา...ป้องกันยากัดกระเพาะ ผมเป็นนักกีฬาทุน..
เรื่องสุขภาพต้องดูแลเป็นอันดับหนึ่ง ไม่งั้นเกิดไรขึ้นมาซวยเลยทีนี้
ทุนอด...หมดกัน...ไม่ไหวหรอกค่าเทอมจะเรียน
ผมถึงโรงเรียนหกโมงครึ่ง..เช้าได้อีกกู เกือบช่วยภารโรงเปิดประตูแล้ว ตั้งใจหลบหน้าพี่สาว
ตอนแต่งตัวดูกระจกหน้าแม่งบวมเป่งเลย..เขียวม่วงได้อีก โคตรน่าเกลียดเพราะบวม
ข้างเดียวเนี๊ยะแหล่ะ รู้งี้ยื่นอีกข้างให้เหี้ยกลมันต่อยคงจะดี จะได้ดูสองข้างไม่ต่างกัน
คิดเล่น ๆ คงโง่ยื่นให้มันต่อยจริงหรอก......
ผมนั่งโต๊ะประจำใต้อาคาร นักเรียนที่ผ่านไปมา..ต่างมองทุกคน คงแปลกใจปกติยอดชายนายวี
ร้อยวันพันปีมีเรื่องกะใครที่ไหน..ออกจะเป็นเด็กเรียน...บุคลิกดูดีมีสกุล..ถึงจะถังแตกก็เถ่อะ!
แต่ทุกคนที่พอจะรู้จักผม..มักนึกภาพเด็กเรียนดี กีฬาเด่นประมาณนั้น
พอมาเห็นหน้าบวมโหนกแก้มเขียว เป็นธรรมดาที่จะเกิดความสงสัย แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม
อย่างที่บอก..ผมไม่ค่อยสุงสิง เลยได้แต่มองกันห่าง ๆ คิ้วขมวดสงสัยกันต่อไป
“เห้ย!..วี..หน้ามึงไปโดนไรมาว่ะ?” ครับไอ้โรจ มันเห็นหน้าผมตรงรี่เข้ามาหา ยิงคำถามใส่ทันที
“รอมาพร้อมกันทีเดียว กูค่อยบอกได้ไหมว่ะ!..ขี้เกียจเล่าหลายรอบ” ผมบ่ายเบี่ยงไปก่อน
ตั้งใจโกหก..คงต้องเล่าทีเดียว ยิ่งโกหกไม่เก่งอยู่ด้วย..ขืนเล่าหลายรอบมันจะไม่เหมือนกันอ่ะดิที่นี้
รอไอ้สาวห้าวสามคนมันมาก่อน ค่อยรวบยอดเล่าครั้งเดียวไปเลย ไอ้โรจท่าทางฮึดฮัดเหมือนคน
โดนขัดใจ คงอยากง้างปากผม..เล่าให้มันฟังซะเสียแต่ตอนนี้ล่ะมั้ง
แต่มันก็ไม่ต้องทนรอนาน ไม่ถึงสิบนาทีสตรีเหล็กครบองค์ก็มากันที่โต๊ะ
ไอ้ภาเห็นหน้าผมทักขึ้นมาทันที
“เห้ย!..วี..มึงไปโดนไรมาว่ะ!..หน้าเนียน ๆ มีมลทินเลยว่ะ?” ดูเพื่อนผมมันทักดิ
คนถัดมาไม่รอให้ตกซีน ไอ้มดถามต่อทันที
“เอ่อนั่นดิ...โดนใครสอยมาว่ะวี..หน้าอย่างมึงใครกล้าทำลงว่ะเนี๊ยะ!...ตาย..ตาย..น้องวีของกู”
กูไปเป็นน้องวีของมึงตั้งกะตอนไหนว่ะ?????
“เวรล่ะ..ชายวี...มึงเดินสะดุดส้นตีนใครเข้าให้ล่ะ โดนขนาดนี้..อย่าบอกเหี้ยนั่นหมั่นไส้
หน้าเนียนเว่อร์ของมึง ถึงขนาดฝากรอยประทับสร้างตำหนิซะงั้น” ไอ้เฟืองคนสุดท้าย
แสดงความคิดเห็นอย่างต้องการมีส่วนร่วม สรุปพวกมึงสามตัวสตรีเหล็ก พูดแทงใจกูจังหนับเข้าให้
มึงไม่ตั้งแผงดูหมอหาแดกกันไปเลยล่ะว่ะ????
“อืม..กูลื่นหน้าฟาดขอบประตูนะ ไม่มีใครทำไรกูหรอก มึงก็น่าจะรู้..น้ำหน้าอย่างกูจะไป
มีเรื่องกะใครเค้าได้” พวกมันมองผมนิ่ง ๆต่างพยายามจ้องตา..ค้นหาพิรุธกัน ผมก็เนียนทำเป็น
หน้านิ่งเฉย สายตาแต่ละคนยากจะเชื่อว่าผมพูดจริง แต่ก็จนด้วยเหตุผลที่จะนำมาหักล้างผมได้
อย่างน้อยเคยคบกันมา พวกมันพอจะรู้ว่าผมไม่ใช่คน..ชอบแกว่งเท้าหาเรื่องใครเค้าก่อน
ออกจะเก็บตัวซะด้วยซ้ำ
“มึงล่ะหน่า...คราวหน้าคราวหลังหัดระวังหน่อยดิเว้ยไอ้วี..พวกกูเสียดายหน้าเนียน ๆของมึงแทน
พวกกูยังไม่ค่อยเท่าไหร่หรอก มึงดูหน้าไอ้โรจมันดิ..แม่งยักกะจะตายเสียให้ได้ คงปวดใจน่าดู
ที่เห็นเมียมันหน้าช้ำบวมเป่งขนาดนี้” ชิ..อีพวกห่าราก ปากมึงนี่..นอกจากไม่ได้ช่วยกูรู้สึกดีขึ้น
ยังเสือกชักใยให้กูได้เสียกันอีกว่างั้นเห่อะ
“วี..ไปหาหมอไหม เดี๋ยวกูออกค่ารักษาให้เอง มึงไม่ต้องเกรงใจเลยนะ” ไอ้โรจ..กูโคตรจะเกรงใจ
มึงเลยว่ะ..แต่ไม่ได้พูดไปหรอก ผมไม่เข้าใจมันเลย..ถึงจะพูดได้ว่าผมกับมันเป็นเพื่อนรักกัน
แต่การกระทำของมันบ้างครั้ง..ก็พาลให้ผมคิดเหมือนกัน ว่ามันคิดยังไงกับผมกันแน่
มันไม่พูดออกมาไง..ผมจึงไม่เก็บมาคิด ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เลยไม่อึดอัด
นั่นสิน่ะ..เกิดมันคิดเกินเลยกับผมล่ะ..ความรู้สึกเราสองคนจะเปลี่ยนไปไหม
จะยังคงสนิทใจเหมือนที่เป็นอยู่หรือเปล่า ถ้าถามผมคงไม่มีคำตอบให้หรอกตอนนี้
เอาเป็นว่าไม่อยากคิดอะไรมาก ส่วนใหญ่ที่เข้ามาจีบผมมีทั้งหญิงทั้งชาย ผมไม่เคยตอบไมตรีใครไป
คงเพราะไม่คิดเรื่องนี้ในหัวเลยล่ะมั้ง ทุกวันนี้อยากรีบเรียนให้จบ
มีงานทำจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระให้แม่ ผมคิดแค่นี้จริง ๆ
“พี่วีค่ะ!..หน้าไปโดนอะไรมาค่ะนี่?” น้องเกศ..ไอ้คิ๋ม น้องดาพากันเดินเข้ามา ก่อนน้องเกศ
จะออกปากถามผมขึ้น
“พี่ลื่นนะ เลยเอ็กซิเดนท์ไปกระแทกขอบประตูเข้า มีสภาพที่เห็นนี่หล่ะครับ” ผมบอกน้องเค้าไป
เหมือนบอกกับพวกเพื่อนผม
“ไปลื่นตอนไหนค่ะ อย่าบอกหลังจากกลับจากส่งพวกเราแล้ว..เท่าที่เห็นมันเริ่มม่วงแล้วด้วยค่ะ
น่าจะผ่านมาหลายชั่วโมง คงไม่ใช่เช้านี้แน่ ๆ” น้องดาวิเคราะห์เสียยังกะเป็นหมอเลยน้อง
แต่น้องเล่นพูดขึ้นมากลางวง ทำให้เพื่อนพี่จ้องหน้าพี่เหมือนต้องการคำอธิบาย มันคงอยากรู้กันล่ะว่า..
ผมไปส่งน้องเค้าที่บ้านมาเมื่อวานได้ไง เพราะพวกมันรู้ว่าบ้านผมไปคนละทางเลย
ไม่น่าเชื่อว่าผมจะเป็นพระเอกอาสา..กูอยากจะหายตัวจริงเชียว
น้องดาเล่นโยนระเบิดเวลาไว้ให้พี่กู้ซะงั้น..ตอนนี้ต้องตีคลุมไปก่อนแหล่ะ
แล้วไงค่อยหาทางแก้ตัวเอาอีกที
“ครับ..โดนเมื่อคืนนะครับ หลังจากกลับถึงบ้านแล้ว” น้องเค้าต่างพยักหน้าเข้าใจ
“แล้วพี่วี รู้เรื่องที่นัดไว้วันเสาร์นี้หรือยังค่ะ?” น้องเกศถามผมขึ้นมา..ไอ้พวกเพื่อน ๆผม
มันก็จ้องผมจริงจังเข้าไปใหญ่ หูนี้คงกระดิกตั้งหน้าตั้งตาฟัง..จับประเด็นกันทุกช๊อท
คงอยากรู้กันตัวสั่น..ว่าผมไปสนิทกับน้องเกศดาราโฆษณาอีท่าไหน..ถึงขั้นนัดกันได้
แถมมีไปส่งบ้านอีกตะหาก ตรูอยากจะบร้าไปเลยชั่วโมงนี้
“อืม..พี่รู้แล้วครับ.” เลยต้องตอบตามจริงไปก่อน น้องเค้ายิ้มหวานมาให้
“ค่ะ!.. งั้นพวกเกศขอตัวก่อน แล้วไงเจอกันนะค่ะพี่วี” จากนั้นน้องเกศกับพวกเดินออกไป
ก่อนที่ไอ้คิ๋มมันจะหันมาพูดทิ้งท้ายให้ผมก่อนไปว่า
“แล้วนัดผมด้วยหล่ะ...ห้ามลืม” โอ้ย!..ไม่ไหวจะเคลียร์ ทำไมมันมีแต่งานเข้าว่ะกู
หันมาเจอสายตาไอ้พวกห่านี่..เล่นจ้องจะเอาคำตอบกับผม ยิ่งพาให้ปวดกบาลหนักเข้าไปใหญ่
โดยเฉพาะไอ้โรจจ้องเขม็งตาไม่กระพริบ มันหึงหรือเปล่าหว่า?..เพราะน้องเกศคือคน..
ที่มันเคยไปป้อเค้าอยู่พัก..พอมาได้ยินว่าผมไปส่งน้องเค้าเข้า แถมยังนัดกันวันเสาร์นี้อีก
อาจไม่พอใจขึ้นมาเอาก็ได้
“แห่ะ!..แห่ะ!..กูว่าพวกเราไปเข้าแถวกันเถ่อะ...ได้เวลาแล้วว่ะพวกมึง” รีบหาเรื่องชิ่งก่อน นึกหาวิธี
อธิบายพวกมันยังไม่ออก ถือโอกาสยืดเวลาไปก่อนแล้วกัน
“มึงไม่ต้องเนียนเลยห่าวี..ยังไงพวกกูก็ไม่ปล่อยให้มึงลอยนวลหรอก พักเที่ยงนี้ต้องให้พวกกู
เปิดประเด็นซักฟอกซะดีดี ไม่อย่างนั้นพวกกูจะจัดศาลเตี้ยไว้รอมึง” ไอ้ภา..แม่งมึงเป็นอัยการหรือไงว่ะ
ถึงจะซักฟอกกูน่ะ แล้วกูตกเป็นจำเลยตอนไหน อู้ยยยๆๆ!..อยากหัวโขกกำแพงให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
ไมกูต้องมาตกที่นั่งลำบากใจแบบนี้ว่ะ!..เป็นเพราะเหี้ยกลคนเดียว ตั้งแต่กูรู้จักกับมึง
ชีวิตกูก็มีแต่เรื่อง ทำไมชีวิตเรียบง่ายสงบสุขของผม..ต้องหายวับไปกับตาเพียงชั่วอาทิตย์เดียวเอง
ต่อไปนี้กูต้องเจออะไรอีกบ้างว่ะเนี๊ยะ?.........ไอ้สัด..กล...ไอ้เหี้ย.. ‘กลสิทธิ์’...กูขอสาปแช่งมึง
แช่งมันไปก่อน เดี๋ยวกรรมได้ตามสนองมันเองแหล่ะ...หุ..หุ..หุ!
Luk.
-
ชอบเรื่องนี้มากถึงมากที่สุด
แอร๊ยยยยยยยย >[]<
-
ขอร่วมวงแช่งมันด้วยคน
สาธุๆๆ
-
ไอ้สัด..กล...ไอ้เหี้ย.. ‘กลสิทธิ์’...กูขอสาปแช่งมึง
แช่งมันไปก่อน เดี๋ยวกรรมได้ตามสนองมันเองแหล่ะ...หุ..หุ..หุ!
Luk.
ร่วมด้วย ช่วยกัน
-
ไอ้สัด..กล...ไอ้เหี้ย.. ‘กลสิทธิ์’...กูขอสาปแช่งมึง
แช่งมันไปก่อน เดี๋ยวกรรมได้ตามสนองมันเองแหล่ะ...หุ..หุ..หุ!
Luk.
ร่วมด้วย ช่วยกัน
อีกแรงครับ
-
ขอร่วมด้วยอีกคนค่ะ :angry2: วีส่งมันไปเกิดใหม่ซะป่ะ :angry2:ไม่ไหวจะเคลียไอ้กล :m16:
-
:m20: :m20:ช่วงนี้น้องวีขายดีมีงานทำตลอด
-
เข้ามาช่วยแช่งอีกแรงจ้ะ
-
ถึงจะรู้ว่าพฤติกรรมแบบเลวๆๆๆ ร้ายๆๆๆแบบนี้ เป็นของกลในอดีต
แต่ปัจจุบันกลับจากหลังตี....เอ๊ย..หลังเท้าเป็นหน้ามือแล้วก็เหอะ
แต่ขอซักทีเหอะกล ขอ :fcuk: :beat:เหอะ
วี.. :กอด1:ช่างเป็นช่วงชีวิตที่ชะตาตกอะไรเช่นนี้นะลูก
-
^^
-
ช่วยกันแช่งไอ้กล ให้ได้เมียเป็นผู้ชาย :t3:
-
:เฮ้อ:ต่อไปวีจะโดนอะไรบ้างเนี่ย แค่นี้ก็เขียวจะแย่อยู่แล้ว
-
:กอด1:
-
วีมันโดนทุกตอนเลยอะ ไอ้กลนี่.....ไม่ไหวจะเคลียร์
-
รอลุ้นคู่รักแสนโหดจะรักกันตอนไหนนี่ :L2:
-
รับงานเพิ่มใหมวี ^^
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 9
ความจริงที่พาอึ้ง!.
.
.
.
.
.
กว่าผมจะผ่านการซักฟอกจากพวกไอ้ภาได้ แม่งเกือบตาย..ยังกะร้อยเวรสอบคดี
ล่อถามซะละเอียดยิบ ทั้งเวลาสถานที่..จุดเกิดเหตุ ผมเลยต้องเล่าที่มาที่ไปว่านัดกับน้องเกศได้ยังไง
ไปส่งบ้านน้องเค้าเพราะอะไร..รวมถึงนัดไอ้คิ๋มอีก ยกเว้นเรื่องโดนไอ้กลชก ที่ผมยังยืนกระต่ายขาเดียว
ว่าผมลื่นแก้มกระแทกประตู
ที่ผ่านได้จนพวกมันไม่ติดใจไล่บี้ต่อ เพราะไอ้โรจคอยสนับสนุนที่มาที่ไปว่าเพราะอะไร
ผมถึงรู้จักเหี้ยกล จนต้องรับปากติดต่อน้องเกศให้มันทำไม..ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
เพื่อน ๆไม่ติดใจสงสัยไรอีก ความจริงแล้ว..พวกมันไม่รู้ว่าผมถูกเหี้ยกลข่มขู่อย่างไรด้วยแหล่ะ
ผมเล่าในลักษณะเป็นเพื่อนกัน..แทนการบอกว่ามันคือศัตรูอันดับหนึ่งในชีวิตที่เคยมีมา
ก่อนแยกย้ายจากกันไอ้เฟืองยังพูดเล่น ๆขึ้นมาว่า
“พ่อสื่อพ่อชัก...ใช่กลายมารักกันเองนะมึง..ไอ้วี...หึ..หึ..หึ.”
“เชี้ยแล้วมึง..ห่าเฟือง...กูกับมันตัวผู้ทั้งคู่..ไม่นิยมฟันดาบกันหรอก ไม่ใช่มึงนิ..ล่อดนตรีไทย
จนเชียวชาญแล้วนี่ อย่าหวังดีจับคู่รำดาบให้กูเด็ดขาด...คิดได้นะมึง”
ตอนนั้นผมรู้สึกแบบที่พูดจริง ๆไม่เคยคิดเลยว่าคำพูดไอ้เฟืองในวันนั้น จะกลายเป็นจริงขึ้นมา
และผมจะมาไกล..จนกู่ไม่กลับเหมือนทุกวันนี้ได้
.
.
.
.
ตั้งแต่วันที่มันชกผมจนถึงวันนี้..ผ่านมาสี่วันแล้ว ผมไม่ได้ติดต่อกับเหี้ยกลอีกเลย
รอยช้ำบวมบนหน้าก็กลับเป็นปกติแล้ว แผลในปากหายดีแล้วเหมือนกัน ตอนนี้ไม่ต้องคอย
หลบหน้าพี่สาวแล้วครับ เพราะไม่เหลือร่องรอยให้ชวนสงสัยอีก
ผมกลับมาใช้ชีวิตปกติ เรียนซ้อมกีฬาเหมือนเคย อังคารที่จะถึงนี้..ต้องแข่งแมทแรก..
คู่แข่งยังเป็นคู่ปรับเก่า ฝีมือแข็งใช่ย่อย..เจอกันรอบแรกมีสิทธิ์เจอรอบชิง หรือไม่มันอาจตกรอบไป
ผมว่าทีมผมผ่านได้ชัวร์..เพราะพวกผมแชมป์เก่า แต่คู่แข่งก็ดีกรีรองแชมป์ปีที่แล้ว
น้องเกศน้องดามาดูซ้อมครั้งสองครั้ง..กลับพร้อมไอ้คิ๋มมัน ช่วงหลังนี้น้องเค้าคุยกับผมเยอะขึ้น..
กล้ากว่าแต่ก่อนมาก..ผมเองเริ่มคุ้นเคยไม่เขินแล้วเหมือนกัน วันนี้วันศุกร์น้องเค้ามาดูซ้อมปกติ
หลังเลิกซ้อมพวกเราเดินออกโรงเรียนด้วยกัน มีผมไอ้คิ๋ม น้องเกศน้องดา..ระหว่างเดินไปนั้น
น้องเค้าก็พูดขึ้นมาว่า
“พรุ่งนี้พี่วี...อย่าลืมนัดดูหนังนะค่ะ..เกศกับดาเลิกเที่ยง..จะมาหาพี่ที่โต๊ะประจำของกลุ่มพี่
เราออกไปพร้อมกันเลยนะค่ะ?” นั่นดิ..ถ้าน้องเค้าไม่พูดขึ้นมา..ผมคงลืมไปแล้วเหมือนกัน
เพราะคนนัดไม่ใช่ผม..เหี้ยกลมันตะหาก ซวยล่ะสิ..มันนัดเค้าแล้วหายหัวไปแบบนี้
ผมจะมีกะตังค์ที่ไหนพาสาวไปดูหนังล่ะว่ะนี้
“แล้วเพื่อนพี่มันว่าไงล่ะ?” ผมลองเชิงถามน้องเค้าดูก่อน
“พี่กลเหร่อค่ะ...ก็ไม่ได้ว่าไรนี่ค่ะ เมื่อคืนยังคุยโทรศัพท์กับเกศอยู่เลย กว่าจะวางได้เกือบสี่ทุ่มแน่ะ...
โทรมาตั้งกะสองทุ่ม พี่เค้าชอบคุยโทรศัพท์นาน ฝากพี่วีช่วยบอกพี่เค้าให้เกศหน่อยดิ...โทรมาคุยได้
แต่ไม่ต้องคุยนานได้เปล่า..เกศกลัวโดนพ่อว่าเอาน่ะ จะบอกพี่เค้าเอง..เกศก็ไม่รู้จะบอกยังไง
พรุ่งนี้เจอกัน..พี่บอกให้เกศหน่อยละกัน” ผมถึงบางอ้อแล้ว..ที่แท้มันโทรคุยกะน้องเค้านี่เอง
แต่ผมก็ไม่เข้าใจจริง ๆ ทำไมเค้าสองคนจีบกัน..ถึงได้ฝากผมเป็นตัวกลางซะงั้น ทั้งที่จริงก็คุยกัน..
ทำไมไม่บอกกันเองล่ะว่ะ!..ไอ้ผมจะปฏิเสธก็กระไรอยู่ ในเมื่อรับสมอ้างว่าไอ้กลมันเป็นเพื่อนไปแล้ว
เลยกลืนไม่เข้าค่ายไม่ออกล่ะทีนี้ ได้แต่พยักหน้าให้แทน
“แล้วเกศนัดกะไอ้กลไว้ที่ไหนครับ” ถามตรง ๆไปเลย..นิสัยผมประมาณนี้ ไม่ชอบอ้อมค้อมมาก
แต่จะมีมารยาทมาก่อนเสมอ
“พรุ่งนี้พี่กลมารอปากซอยหน้าโรงเรียนค่ะ เจอกันเที่ยงครึ่ง..พี่เค้าไม่ได้บอกพี่วีเหร่อค่ะ?” เจอคำถามนี้..
เล่นเอาไปไม่เป็นเหมือนกัน จะตอบน้องเค้าได้ไง..ผมไม่รู้เรื่องเหี้ยไรกะมันสักอย่าง คาดเดาการกระทำ
มันยังไม่ถูกเลยซะด้วยซ้ำ
“คือพี่เองวุ่น ๆนะ...เลยไม่ได้คุยกะมัน แล้วใครไปมั้งครับ” ไอ้ที่ถาม..เพราะไม่รู้ข้อมูล หากมัน
ไปกันสองคน..ดันเสือกจะเอาผมพ่วงไปด้วยเนี๊ยะ ว่าจะหยวน ๆไปก่อน..ค่อยหาจังหวะชิ่งเอาทีหลัง
“เกศไปกับดา พี่กล พี่วีไงค่ะ..ชักงงทำไมพี่กลไม่บอกอะไรพี่วีเลยค่ะ..พรุ่งนี้ก็วันนัดแล้วด้วย
พี่กลนี่ยังไง..คุยกันมาตั้งสี่วันพี่วีกลับไม่รู้อะไรเลย เดี๋ยวคืนนี้โทรมา..เกศจะว่าให้สักหน่อย” อ้าน่ะ..
สวมบทแม่เสือสาวแล้วเว้ย!..ว่าทีแฟนไอ้กลในอนาคต ดีเหมือนกัน..อย่างมันต้องเจอแบบนี้
สมน้ำหน้าแม่งแหล่ะ....อีกหน่อยมึงเตรียมตัวเจอแม่คนที่สองได้เลย เพื่อไม่ให้ไอ้กลมันทะเลาะกันก่อน..
แล้วทริปนี้ล่มขึ้นมา..ความซวยจะพลอยมาตกที่ผม เลยต้องแก้ตัวให้มันไปพราง ๆ
“ไม่ใช่มันไม่บอกพี่หรอก แต่พี่จำไม่ได้มากกว่า อยากให้แน่ใจ..เลยถามน้องเกศอีกที
อย่าไปว่ามันเลยน่ะ..จะโกรธก็โกรธพี่ดีกว่า พี่มันพวกความจำปลาทองเองแหล่ะ..แห่ะๆๆ!”
แก้ตัวให้มัน..พร้อมยิ้มแหย่ ๆ เหมือนพวกสำนึกผิดประมาณนั้น แหลเป็นเหมือนกันผม
อย่างมากเต็มที่ได้แค่นี้แหล่ะ...เยอะกว่านี้เล่นไม่เป็นเหมือนกัน เค้าจับได้หมดโกหกไม่เก่ง
“พี่วีไม่ต้องแก้ตัวแทนเพื่อนเลย อย่างพี่วีเรียนเก่งขนาดนี้ จะความจำไม่ดีได้ไง..เกศว่าปัญหา
อยู่ที่พี่กลมากกว่า..บอกพี่วีไม่ละเอียด ไงเดี๋ยวเกศจัดการเอง” น้านนน..พูดไม่ทันขาดคำ เห็นม่ะ..
เป็นอย่างที่ผมพูดป่าว ผมมันพวกโกหกไม่เก่ง..ทำทีไรไม่เคยประสบผลสำเร็จหรอก แต่ก็แปลก
น้องเค้าเหมือนกัน ที่เรื่องนี้กล้าที่จะต่อว่าไอ้กลมัน แต่พอเรื่องคุยโทรศัพท์นาน..กลับวานผม
บอกมันแทนซะงั้น งงกับน้องเกศเธอจริง ๆนะนี้ แต่ช่างเถอะ..เรื่องเค้าสองคน เห็นท่าทาง
ยืนยันหนักแน่นปานนั้น..ไปคุยกันเองหล่ะกัน สบายใจอย่าง..ความสัมพันธ์ของสองคนนี้
ก้าวหน้าไม่น้อย ถึงขนาดน้องเกศกล้าพูดแบบนี้ได้..คงไม่ธรรมดาแล้วล่ะ ผมจะได้
หมดภาระติดพันซะที แต่เรื่องที่มันจะโดนน้องเกศด่า ไม่เกี่ยวกับกูนะโว้ย!...กูพยายามแก้ตัวให้แล้ว
แต่ไม่สำเร็จ...ช่วยไม่ได้ ถือว่าซวยมึงเองแล้วกัน.. ที่แน่ ๆความจริงมึงก็ไม่ได้บอกไรกูนี่หว่า
ได้แต่คิดในใจคนเดียว จนถึงป้ายรถเมลล์ สายบ้านน้องเค้ามาพอดี เค้าเลยรีบไปกัน........
“พี่วี...เกศกับดาไปก่อนนะค่ะ..รถมาพอดี แล้วไงพรุ่งนี้เจอกันค่ะ..คิ๋มฝากดูแลพี่วีดีดีด้วยล่ะ”
ผมเพียงแต่ยิ้มให้..แต่ทำไมมาฝากไอ้คิ๋มดูแลผมล่ะนี้ ผมเป็นรุ่นพี่มัน..ผมตะหากที่น้องเค้าควรฝาก
ให้ดูแลไอ้คิ๋ม ไม่ค่อยเข้าใจวิธีการคิดของพวกนี่เลย รู้สึกมันสวนทางกับแนวการคิดของผม
ไปซะแทบทุกเรื่อง หรือผมมันล้าสมัยหว่า..เลยตกเทรนที่เค้านิยมทำกัน
“หึ...เสน่ห์แรงนะพี่กู” จู่ ๆไอ้คิ๋มแม่งพูดขึ้นมาลอยๆ ซะงั้น
“ใครว่ะ?” ถามมันให้หายสงสัย
“เฮ้อ!..ก็เป็นซะอย่างนี้ เมื่อไหรจะทันคนเค้าเนี๊ยะ?” ดูมัน..ยิ่งพูดผมยิ่งงงกะมัน ทำเป็นถอนใจใส่..
จ้องผมส่ายหัวไปมา ลืมบอกไปไอ้คิ๋มมันสูงมาก..มันเล่นตำแหน่งตัวตบโค้งหัวเสา สูง 185 ซม.
ความสูงมันเหมาะกับตำแหน่งที่มันเล่น อีกอย่างฝีมือมันดีมาก..ติดทุนเรียนฟรีเหมือนผม
ทั้งที่ฐานะทางบ้านมันไม่ธรรมดา สังเกตุของแบรนด์เนมที่มันใช้ แค่อุปกรณ์กีฬากระเป๋า..รองเท้า
ชุดซ้อมมันจัด adidoes ซะทุกชิ้น แต่มันกลับทำตัวสบาย ๆง่าย ๆ หน้าตาจัดว่าหล่อคนหนึ่ง
สาว ๆกรี๊ดมันตรึม ผมไม่ยักเห็นมันจีบใครจริงจัง อย่างน้องเกศก็เหมือนกัน..รู้มาว่าครอบครัวสนิทกัน
เลยทำให้สนิทกันตั้งกะเด็ก หากมันจะคบกันเป็นแฟน ผมว่าเหมาะสมกันกว่าใครเพื่อน แต่ไอ้คิ๋มมันเคย
บอกผมว่ามันเป็นเสือไบฯ..ชอบผู้ชายมากกว่า รู้ทีแรกตกใจเหมือนกัน..นึกว่ามันแมน แต่เมื่อมันไว้ใจ
กล้าเปิดเผยกับผม ยิ่งทำให้เรายิ่งสนิทกัน..เล่นเข้าขามากกว่าใครอีก กลายเป็นมันไว้ใจผม
ผมก็ไว้ใจมันด้วย อย่างน้อย 80% ผมยกลูกโค้งจ่ายให้มันตบไม่ผิดหวัง เจอเกมส์กดดันด้วยแล้ว
นึกไรไม่ออก..ส่งให้ไอ้คิ๋มมันหวดลูกเดียว มันเป็นนักกีฬาที่มีพรสวรรค์ แก้ไขสถานการณ์
เฉพาะหน้าเก่ง ทำให้ผมกับมันสนิทกันมากกว่าคนอื่นในทีมซะอีก
“เห้ย!..เองพูดให้มันเข้าใจง่ายหน่อยได้ไหม...ประเภทพูดแล้วให้คิดนี่ ขอบายก่อน...เอาแบบ
เนื้อ ๆเน้น ๆ มีป่าวแบบนั้นน่ะ..ถ้าคุยกับพี่..ขออย่างหลัง..จัดได้ไหมว่ะ?” มันจ้องหน้าผม
ก่อนจะเอาแขนมากอดคอ..ลากผมนั่งตรงม้านั่งรอรถซะดื้อ ๆงั้น
“เห้ย!..เบาหน่อยดิว่ะ!...ชักลามปามใหญ่แล้วเอง” ผมแกล้งเหวมันไป..ไม่จริงจังไรหรอก
บ่อยครั้งที่แสดงความดีใจ มันเผลอกอดคอผมประจำในสนาม
“นิดหน่อยทำเป็นหวง..ก็นี่ไง..จะพามาคุยให้กระจ่าง จะได้ไม่ต้องโก๊ะ..จนไม่รู้ใครคิดไง”
มันเฉลยให้ฟัง
“นานป่าวว่ะ?..เดี๋ยวรถมา”
“ก็เป็นซะแบบนี้ ไม่ต้องห่วงแล้วเรื่องรถน่ะ..คุยให้รู้เรื่องก่อน..มันมาก็ปล่อยมันไป..กังวลนัก
เดี๋ยวจะเพจฯ บอกให้ที่บ้านมารับไปส่งให้เลย (สมัยนั้นเด็กมีเงินมักพกเพจเจอร์).”
“เอางั้นเลย...เกรงใจว่ะ..เอาเป็นว่าเองมีไรรีบพูดดีกว่า” ผมเกรงใจจริง ๆ รู้ว่ามันไม่ได้พูดเล่นหรอก
หน้ามันจริงจังซะขนาดนั้น
“พี่รู้ตัวเปล่า..คนที่ไอ้เกศมันสนใจนะ..ไม่ใช่เพื่อนพี่” มันจุดประเด็น
“อ้าว!..ไม่สนใจไอ้กล แล้วน้องเค้าจะนัดดูหนังกะมันทำไม..ไหนยังคุยโทรศัพท์กันอีก
เองรู้เค้าเหร่อว่ะ..ว่าเกศไม่ได้สนใจไอ้กล แล้วที่ทำล่ะ..อย่าบอก..น้องเค้าแค่เล่นสนุก ๆ”
ผมถามอย่างที่สงสัย
“หึ..ผมเพื่อนมัน คบกันมาตั้งแต่เด็ก แม้บางเรื่องมันไม่บอก..ใช่ผมจะดูไม่ออก ผมไม่รู้ว่ามันทำ
เพื่ออะไร แต่ก็เป็นไปอย่างที่คุยกันไว้..ว่าจะติดต่อให้เพื่อนพี่ใช่ป่าวล่ะ”
“อืม..ก็จริง..แล้วไงอีก?”
“ความจริงแล้ว..คนที่ไอ้เกศมันแอบชอบนะ...คะ..คือ..คือ..???” มีลีลาอีกมัน
“จะพูดก็พูดมาสิว่ะ!..ลีลาเยอะเดี๋ยวไม่ฟังซะนี่” ผมรำคาญล่ะ นี่คือข้อเสียอย่างหนึ่ง..ในบรรดา
ข้อเสียอันน้อยนิดที่ผมมี คือไม่ชอบอะไรที่ชักช้าอึก ๆอัก ๆ จะพูดก็พูด..ไม่อยากพูดก็ไม่ต้อง
ทำเป็นเหมือนจะพูด มาทำให้อยากรู้แล้วยึกยัก..พาลให้หงุดหงิด
“ความจริง..ผมรู้มาตั้งนานแล้วแหล่ะ ว่าไอ้เกศมันแอบชอบใคร ตั้งกะผมกับมันอยู่ปีหนึ่ง
แต่ที่ไม่อยากพูด เพราะผมไม่ต้องการเห็นการเปลี่ยนแปลง ทั้งที่มันเคยขอผมให้ช่วยติดต่อด้วยซ้ำ
แต่ผมบ่ายเบี่ยงมาตลอด ที่ตัดสินใจคุยกับพี่วันนี้ เพราะเห็นว่า..ไหน ๆไอ้เกศมันก็เดินหน้า
ของมันเองแล้ว..ช้าเร็วก็ต้องรู้อยู่ดี เลยตัดสินใจจะบอกอยู่นี่ไง..แต่มันอดกังวลไม่ได้
เอาล่ะ..ก่อนผมจะบอกพี่...ขอถามสักเรื่องดิ พี่ตอบผมมาก่อน แล้วรับรอง..ผมบอกพี่หมดทุกเรื่องแน่
สัญญาไม่มีปิดบัง” จู่ ๆเสือกมีข้อเสนอแลกเปลี่ยนกลับมาซะงั้น ไอ้ผมไม่ชอบอะไรที่ค้างคา
เลยรับปากมันไป
“จะถามไรรีบถามมาสิว่ะ” นั่นดิ...ไม่มีความลับอะไรที่ต้องปิดบัง
“พี่รู้สึกยังไงกับไอ้เกศมัน บอกได้ไหม?” อ้าว!..ห่านี่ นึกว่าจะถามเรื่องเหี้ยไร จู่ ๆถามเรื่องนี้
คงหวงเพื่อนมันเว่อร์อะดิ คิดว่าผมจีบไอ้เกศหรือเปล่า แกล้งเอาไอ้กลมาบังหน้า ประเภทยืมมือ
เพื่อนอ่ะน่ะ...(ผมเป็นคนคิดเยอะ..เลยชอบคิดแบบนี้ แต่ไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเองเลยนะ..ให้ตาย..
สาบานได้ตอนนั้น..555!)
“คิดไง..ก็น้องสาว เองก็เห็นนี่..แล้วนึกไงถามขึ้นมาได้” ผมถามมันกลับ จะได้แน่ใจว่า..ที่ผมคิดไว้ไม่ผิด
“เอาล่ะ..ฟังอย่างนี้ผมค่อยสบายใจขึ้น พี่อยากรู้ใช่ไหม..ว่าผมถามทำไม...ก็เพราะคนที่ไอ้เกศมัน
แอบชอบมาตลอดคือ..พี่..ไง! ที่นี้เข้าใจแล้วใช่ไหม ว่าผมถามเพราะอะไร?” อึ้งครับอึ้ง..ไม่อยากเชื่อ
ว่าที่ผมได้ยิน..มันคือเรื่องจริง
“เองอย่ามาอำเว่อร์..นึกบ้าอะไรขึ้นมาว่ะ!..อย่าเล่นแบบนี้นะเว้ยเห้ย!..น้องเค้าเป็นผู้หญิง
เสียหายได้นะมึง เดี๋ยวเค้ารู้ขึ้นมา..พาลจะทำให้พี่กับเค้า..เข้าหน้ากันไม่ติดเอาได้” นอกจากไม่เชื่อ
ที่มันบอกแล้ว..ผมยังว่ามันกลับไปอีก ไม่ชอบการล้อเล่นแบบนี้อยู่แล้ว มันก็น่าจะพอรู้นิสัยผมนะ
เมื่อมันเป็นน้องในทีมที่ผมสนิท
“ผมพูดเรื่องจริง บอกแล้วไง..ไอ้เกศมันเคยขอให้ผมช่วย..เรื่องติดต่อพี่ให้มัน ผมไม่รู้ว่ามัน
ไปชอบพี่เข้าตั้งกะตอนไหน แต่ที่แน่ ๆหลังกีฬาสีปีที่แล้ว มันก็มาบอกกับผมว่ามันสนใจพี่
ให้ผมติดต่อให้หน่อย พี่ไม่แปลกใจหรือว่ามันมานั่งรอผมซ้อมทำไม ถ้าไม่ใช่เพราะมันอยาก
มาดูพี่ซ้อมน่ะ” พอมันยืนยันหนักแน่นขนาดนั้น ผมไม่มีความจำเป็นอะไร..ที่ต้องไม่เชื่อมันอีก
แต่ก็อดมีข้อสงสัยไอ้คิ๋มมันเหมือนกัน
“เองรู้ก่อนแล้ว ทำไมถึงยอมให้พี่ติดต่อน้องเค้าให้ไอ้กลมัน”
“ก็เพราะข้อแลกเปลี่ยน..จะได้ดูหนังกับพี่สองคนไง” มันพูดถึงตรงนี้..เสือกหลบตาผมซะงั้น
แถมมีเกาหัวแกรก ๆ ทำเป็นเขินขึ้นมาอีก
“อะไรว่ะ..แค่ดูหนังกับพี่นี่ เองยอมติดต่อน้องเค้า..ให้เพื่อนพี่เลยเหร่อว่ะ? ถึงกับเก็บเรื่องเอาไว้
อะไรจะปานนั้นว่ะคิ๋ม พี่ไม่เข้าใจเลยว่ะ” จะว่าผมบื้อหรือโง่ก็ได้ตอนนั้น บอกได้เต็มปากว่าผม
ยังเวอร์จิ้นอยู่เลย สมัยนั้นอายุ 18 ถือว่าธรรมดาถ้ายังเวอร์จิ้น ไม่มีใครเค้าล้อกันหรอก
ตรงข้ามหากใครกล้าเกิน...คนเค้ากับหาว่าแก่แดด บางทีพวกผู้หญิงโดนแรง ๆก็ขั้นว่าแรดเลยทีเดียว
“ก็นี่แหล่ะ..ผมถึงลำบากใจไง ที่สำคัญผมถึงบอก..พี่ไม่เคยรู้อะไรซะเลย ถ้าพี่จะลองเปิดใจดูเหตุการณ์
รอบ ๆตัวบ้าง พี่จะรู้และหาคำตอบได้เองไม่ยาก คงไม่ต้องมานั่งถามว่าผมทำไปทำไม
แลกกับข้อเสนอ..แค่ดูหนังกับพี่สองคนแค่เนี๊ยะ” มันพูดพร้อมกับครั้งนี้ไม่หลบตาผม
กลับเป็นฝ่ายจ้องมานิ่ง ๆ แถมตามันมีบางอย่างสื่อออกมาเหมือนมันพูดได้ จนผมหน้าร้อนเลยทีนี้
กลายเป็นผมเองกลับไม่กล้ามองตามันกลับซะงั้น
“พี่ยังอยากรู้ต่อไหม ว่าผมทำไปทำไม” อ่าน่ะ..มันถามผมกลับ โดยยังไม่ยอมละสายตา
จากหน้าผมเลยสักนิด
“คะ..คือ..เอ่อ..พี่ว่า..พี่ไม่อยากรู้แล้วว่ะ..เอง..เอง..ไม่ต้องบอกก็ได้..แห่ะๆๆๆ” กลับเป็นผมติดอ่าง
ขึ้นมาซะงั้น ใช่ครับ..ตอนนี้ผมไม่อยากรู้แล้วว่าไอ้คิ๋มมันทำไปทำไม ผมไม่ต้องการฟังสิ่งที่มันจะพูด
ถึงผมจะความรู้สึกช้าในบางเรื่อง แต่พอเจอแบบนี้..ก็พอจะเข้าใจ ไม่ถึงกับโง่จนไร้เดียงสาซะขนาดนั้น
“แต่ตอนนี้..ผมกลับอยากจะบอก แม้ว่าจะรู้คำตอบอยู่แก่ใจ ผมไม่อยากเก็บไว้กับตัวอีกต่อไป
ให้ผมได้พูดเถ่อะนะครับ” มันพูดขอผม..ตามันอ้อนได้อีก ผมไม่กล้าตอบรับหรือปฏิเสธ
ความรู้สึกตอนนั้นมันพูดไม่ถูก จะว่าอึดอัดก็ไม่เชิงทีเดียว..จะว่าดีใจก็ไม่ใช่ จะว่าไม่รู้สึกอะไรเลย
ก็พูดไม่ได้อีก มันไม่เหมือนที่ผ่านมา แม้จะมีทั้งสาวทั้งหนุ่มเข้ามาจีบเวลาไปแข่ง ผมกลับเฉย ๆ
ไม่ได้สนใจ..หรือรู้สึกอะไรไปด้วย บางครั้งบางคน..ถึงกลับรำคาญเสียด้วยซ้ำ แต่ไม่เหมือนตอนนี้
ไอ้คิ๋มมันคือน้องที่ผมสนิท ไม่มีความรู้สึกพิเศษมากเกินกว่านี้ แต่ตอนนี้มีบางอย่างที่ผม
ไม่สามารถปฏิเสธคำขอของมันได้ คงเพราะแววตามันที่จ้องผมอยู่ล่ะมั้ง ที่ทำให้ผมเป็นใบ้ไปซะงั้น
“ผมชอบพี่ครับ...คบกับผมได้ไหม?” คิดไว้ในใจว่ามันคงพูดประมาณนี้ พอได้ฟังจริง ๆกับหู
กลับรู้สึกแปลก ๆไม่ได้ดีใจ ไม่ได้รังเกียจ..คงเพราะรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นเสือไบฯ แต่ก็ไม่ได้ต้องการ
คบกับมัน
“เอ่อ!..คะ..คือว่า..เองเข้าใจใช่ไหม..ว่าพี่เป็นผู้ชาย (ตอนนั้นยืนยันหนักแน่น
ยังไม่รู้ตัวน่ะว่าตัวเองเป็นอะไร) แล้วจะคบกับเองได้ยังไง ฟ้าผ่าตายห่า ที่สำคัญคนเค้าได้ล้อ
พาอายกันเปล่า ๆ” ผมให้เหตุผลมันไป ไม่ตรงกับใจซะทีเดียว
“ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่เราทั้งคู่เป็นอะไรหรอกครับ มันขึ้นอยู่แค่พี่กับผมจะคิดตรงกันหรือเปล่า
พี่ไม่ต้องเบี่ยงไปหรอก..ผมพร้อมที่จะรับฟัง ถึงขั้นนี้..ก่อนจะตัดสินใจบอกความรู้สึกกับพี่
ผมทำใจเผื่อมาแล้ว พี่พูดกับผมตรง ๆเลยดีกว่า” นี่แหล่ะ..ข้อเสียผม ใจอยากบอกมันไปแต่ทีแรก
กูไม่ได้คิดแบบนั้นกับมึง แต่เพราะไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของมัน เลยพูดแบบกลาง ๆให้เห็นถึง
ปัญหามากกว่า..ที่จะบอกว่าไม่ได้คิดกับคิ๋มมันแบบนั้น
“อืม..พี่ขอบใจเองมากว่ะ..ที่รู้สึกดีกับพี่ แต่พี่คงรับไว้ไม่ได้ คงทำได้ดีที่สุดสำหรับเรา
คือพี่ชายที่อยู่ข้างเองในฐานะนี้..ตลอดไป” ผมพูดไปแล้ว..ใจไหววูบไปเหมือนกัน เหลือบเห็นน้ำตา
คลอเบ้ามันเข้า ไหนมึงบอกกูเองว่ามึงทำใจมาแล้ว นรก..กูเลยรู้สึกแย่ไปด้วยเลยทีนี้
“ครับ..ขอบคุณมากครับ..ได้แค่นี้ก็ดีใจมากแล้วสำหรับผม โทษทีที่ดูแย่ ๆทั้งที่บอกก่อนแล้วว่ารับได้
ไม่ว่าจะเป็นคำตอบแบบไหน พอจริง ๆแล้ว..เสียใจว่ะ..พี่..อึก..อือ...อึกๆๆ” อ้าว!..เวรเลยผม
ดันบ่อน้ำตาแตกขึ้นมาซะงั้น..ซวยเลยทีนี้..ปลอบใครไม่เก่งด้วย ซ้ำยังเป็นผู้ชายตัวโข่งด้วย
ดันร้องไห้เฉยเลย ดีหน่อยที่มันกดเสียงไว้ไม่ค่อยได้ยินเท่าไหร่ แต่น้ำตาอาบแก้มนี่สิ
เล่นเอาทำไรไม่ถูกเหมือนกัน..ตัดสินใจ
“โอ..โอ๋..ไม่ต้องร้องนะ...ใครแม่งทำคิ๋มน้องพี่ร้องได้ว่ะเนี๊ยะ...บอกพี่มาดิ...เดี๋ยวพี่วีจัดการให้..
ห่าเอ้ย!..กล้ามากนะทำน้องกูร้องเนี๊ยะ..รู้จักน้อยไปซะแล้ว...เจอกูแน่” รั่วแล้วผม..บอกแล้ว
ปลอบไม่เก่ง..ทำได้มากที่สุด ยืมคำแม่เวลาผมร้องตอนเด็ก ๆมาใช้ก่อนล่ะกัน แม่มักปลอบผม
ทำน้องนี่ หยวน ๆคงใช้แทนกันได้
“อึก..ห่ะ..ฮา..5555!!!..พี่แม่งกวนตีนว่ะ!..คนกำลังเศร้าอกหักอยู่..เล่นมุกใส่ซะงั้น
มุมนี้ก็เป็นกะเค้าด้วย..พาเอาผมอดขำไม่ได้เลย เนี๊ยะเป็นซะแบบนี้..จะไม่ให้คน
มารักมาชอบได้ไง...นิสัย” อ้าว!..ซะงั้น...ผมทำให้มันกลับมาหัวเราะหายเศร้าได้
ยังมีเหวผมอีกไอ้เด็กเนรคุณ แต่ถึงไงก็รู้สึกดีที่มันดูมีรอยยิ้ม..อย่างน้อยดีกว่าเห็นน้ำตามันล่ะ
ขอบคุณครับแม่..สิ่งที่แม่เคยใช้กับผม ครั้งนี้..มันช่วยผมปลอบคนได้ด้วย
ถ้าแม่รู้แม่จะภูมิใจหรือเปล่า สาเหตุที่ผมปลอบมาจากอะไร????????
มาต่อสดๆ ร้อนๆ อ่านกันไปเลยจร้า ครั้งนี้ไม่มาม่าเท่าไหร่
Luk.
-
อยากได้อีกกกก
ถ้ากลรู้ว่าเกศชอบวี สงสัยวีคงโดนกระทืบม้ามแตกแน่เรย
-
โอ๋ๆๆๆ น้องคิ้มมาม่ะ เจ๊จะกอดปลอบ :กอด1:
-
วีพ่อหนุ่มน้อยนิสัยดี เด็กเรียน และเป็นคนซื่อๆ พูดอะไรตรงๆ ใครอยู่ใกล้ก็ต้องอดหลงรักไม่ได้แระ
มีแต่ไอ้กลคนเดียว พวกไม่ซาบซึ้งสิ่งดีงามเนี่ย ชิ แล้วพรุ่งนี้วีจะเจออะไรจากไอ้กลอีกรึเปล่าเนี่ย
ถ้าได้รู้ว่าเกศชอบวี
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆเอาแบบนี้มาลงบ้างก็ดี
ไม่มีไอ้กลแล้วสบายใจ :L1:
-
ยุ่งอิลุงตุงนัง แล้วเมื่อไรไอ้กลถึงจะชอบวี รออีกนานแน่ๆ :z2:
-
สองตอนนี้ไม่เจอกลมาปรากฎ ค่อยยังชั่วหน่อย
:เฮ้อ:
-
:m20:มารอดูกันต่อไปว่า
ถ้ากลรู้ว่ายัยเกศชอบวี :z10:
วีจะโดนกระทืบหรือเปล่า :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1:
-
o18 o18 o18
-
กลน่าจะรู้ใช่ไหมว่าเกศชอบวี ถึงได้ลากมาเป็นตัวช่วยตลอด
นี่คิดไปถึงว่า พอถึงวันนัด กลจะบอกว่าวีไม่ว่าง เลยเหลือกลมาคนเีดียว เอิ๊กๆๆ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
เกศชอบวีรู้ถึงกลเมื่อไหร่...ไม่อยากจะคิดเลย :serius2: :serius2:
-
จะเจอโรจมาสารภาพอีกคนไหมเนี้ย :-[
อิอิ พี่วีเล่นมุก :laugh:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 10
เหมือนจะสงบ..ที่ไหนว่ะ!.
.
.
.
กลับมาถึงบ้าน..หาข้าวกินรอบดึก อาบน้ำทำการบ้านเสร็จ ก็เกือบเที่ยงคืนเหลือแค่สิบกว่านาที
ปูฟูกปัดที่นอนเรียบร้อย..ปิดไฟเข้านอน แต่เหมือนประสาทตามันแข็ง ๆ ไม่ยักง่วง..ในหัวมีเรื่อง
ให้ต้องคิด วันนี้วันเดียวกับรู้ว่ามีคนชอบผมถึงสองคน หนึ่งเป็นหญิงสาวสวยดีกรีดาราโฆษณา
อีกคนเป็นชาย เอ๊ะ!..ไม่ใช่สิเป็นไบฯ รูปหล่อพ่อรวย ไอ้ผู้ชายไม่หนักใจเท่าไหร่..หลังจากเคลียร์
ความรู้สึกกันแล้ว..คิดว่าคงไม่มีไรทำตัวปกติได้ แต่อีกคนนี่สิ..น้องเกศชอบผมจริงหรือ
แล้วที่น้องเค้าคบกับไอ้กลล่ะ..ทำเพื่ออะไร เพื่อต้องการใกล้ชิดผมโดยใช้ไอ้กลเป็นทางผ่าน
งานนี้ถ้าเป็นแบบนั้นจริง..บรรลัยเกิดแน่ ๆ เรื่องคงจบไม่สวยชัวร์..ร้อยเอาบาท คนอย่างเหี้ยกล..
หากมันรู้ว่าถูกหลอก เป็นผมตะหากที่น้องเกศชอบ..มันคงจะฟังหรอกน่ะ ถ้าผมบอกมันว่า
ผมไม่รู้มาก่อน..ว่าน้องเค้าคิดกับผมยังไง ยิ่งคิดยิ่งพันกันอิรุงตุงนังไปหมด แล้วผมจะจัดการ
เรื่องนี้ให้ลงตัวแบบไหน เพื่อที่บัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น หากถามผม..ว่าชอบน้องเกศแบบที่
น้องเค้าคิดกับผมหรือเปล่า..ณ ตอนนี้ผมบอกได้เลยว่าไม่ แต่ถ้ามีโอกาสลองคบ ๆดู
จะชอบน้องเค้าได้หรือไม่ ไม่แน่..เพราะน้องเค้าน่ารักอยู่แล้ว โดยรวมผมว่าโอเคน่ะ
แต่ก็นั่นแหล่ะ..ผมยังไม่คิดเรื่องนี้ แล้วไอ้กลล่ะ...ดูท่าจะชอบน้องเค้ามากด้วย
ไม่งั้นคนเหี้ย ๆอย่างมัน บ้านอยู่ถึงหนองแขม..มันจะถ่อมาไกลถึงนี้ทำเหี้ยไร
โรงเรียนมันก็ไม่ใช่ เค้าถึงว่าความรักทำให้เกิดการลงทุน
“กริ๊งงงๆๆ!...กริ๊งงงๆๆ!.” จู่ ๆเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ผมรีบลุกเปิดประตูออกไปรับให้เร็ว
ก่อนที่พี่สาวซึ่งนอนชั้นบน..จะตกใจตื่น คร่าวนี้ได้หูชายันเช้าแน่..แต่ใครว่ะ? โทรมาเสียดึก
ไม่สิ..นี่มันเช้าวันใหม่เข้าให้แล้ว..ตีหนึ่งกว่าจะตีสองอยู่แล้ว
“ฮัลโหล..”
“ว่าแล้ว..มึงต้องยังไม่นอน” เสียงนี้...แม่งเฮี้ยนไรขึ้นมาว่ะ!..โทรมาป่านนี้
“เหี้ยกล...มึงเพี้ยนไรเนี๊ยะ..โทรมาทำเหี้ยไร มารยาทน่ะ...รู้กะเค้าบ้างป่าวว่ะ!..พี่กูตื่นขึ้นมา
กูได้โดนด่าเละ..ไม่รู้จักเวร่ำเวลาเลย..สัด” ผมปล่อยเป็นชุด ฉุนแม่งโคตร
“ครวย..ด่ากูเป็นชุด ปากดีนะมึง...เดี๋ยวแม่ง..เอ็นกระแทกปากฉีกเลยนี่..ห่า..กูไม่มีธุระจะโทรมา
ให้เสียตังค์ค่าโทรทำครวยไร...” ดูไอ้ฟราย..มันสวนผมดิ...
“แล้วธุระบ้านพ่อมึงเหร่อ...ถึงรอตอนเช้าไม่ได้”
“ไอ้เหี้ย...ขอโทษพ่อกูเดี๋ยวนี้นะมึง..สองครั้งแล้วนะที่มึงเล่นถึงพ่อกูนะ...มึงอยากฟันร่วง
หมดปากหรือไงว่ะ?...” นั่นดิ...ถึงมันจะปากไม่ดี แต่มันไม่เคยก้าวร้าวถึงญาติผู้ใหญ่ผมเลยสักครั้ง
แต่ผมแม่งก็ปากไว..ฉุนโคตร เป็นแบบนี้หลุดปากทุกที เจตนาไม่ได้ด่าพ่อมันหรอก
แต่ประมาณอารมณ์มันพาไปน่ะ เข้าใจกันใช่ม่ะ
“เอ่อ!..ขอโทษก็ได้ว่ะ!...แต่มึงยั่วกูโกรธก่อนทำไม ถ้ามึงจะโทรมาแค่นี้กูวางล่ะน่ะ” ผมไม่ได้ยอม
มันหรอก เพียงแต่รู้สึกผิดจริง ๆ ที่ไปก้าวร้าวผู้ใหญ่เข้า
“มึงลองวางดูดิ..จำครั้งแรกไม่ได้ใช่ไหม วางสายกูโดยที่กูไม่อนุญาต..มึงเจออะไร สงสัยกูต้องทบทวน
ความจำกับมึงซะบ้างแล้ว” มันขู่ผมได้...ขู่ผมเอา ไม่ใช่ว่าผมจะกลัวอะไรมันมากมายนะครับ
ประเภทกลัวจนขี้ขึ้นหัวก็ไม่ใช่เลย ผมแค่ไม่อยากมีปัญหา ผมเคยบอกแล้วเรื่องชกมวยผมเป็น
แต่มันต้องชกบนเวที..มีกรรมการ ไม่ใช่แบบอันธพาลหาเรื่องชกต่อย แบบที่เหี้ยกลมันทำกับผมเนี๊ยะ
เลี่ยงได้ผมมักจะเลี่ยง..ไม่ยุ่งด้วยเป็นดีที่สุด กรณีของเหี้ยกลมันเป็นห่าไรไม่รู้ เหมือนกับมัน
วนเวียนวุ่นวายกับผมไม่ยอมไปผุดไปเกิด นี่แหล่ะที่เป็นประเด็นปัญหาผมอยู่ตอนนี้
“ตกลงมึงมีอะไร จะพูดได้หรือยัง”
“หึ..ต้องให้ขู่..ยอมฟังกูแต่แรก..ไม่ต้องเสียเวลานอนหรอก” ไอ้ห่ารากมึง...ผมนับหนึ่งถึงสิบ..ถึงร้อย
ก่อนจะหมดความอดทน..ที่เหลืออยู่น้อยนิดตอนนี้ อีกทีผมจะไม่ทนแม่งแล้ว
“พรุ่งนี้..นัดดูหนัง กูเตือน..มึงห้ามเบี้ยว แล้วมึงไปพูดเหี้ยไรกะน้องเกศ กูโดนต่อว่ามา..
หาว่าไม่บอกรายละเอียดกับมึง ไอ้ที่กูบอกไปมึงเอาส่วนไหนฟังว่ะ!..ไม่เข้าใจทำไมไม่ถาม
แล้วแม่งนิสัยผู้หญิงนะมึง กูนึกว่าจะตุ๊ดแต่ภายนอกซะอีก มีขี่ม้าสามศอกฟ้องกับเค้าก็เป็นด้วย
อย่าทำนิสัยแบบนี้อีก กูกับน้องเค้ากำลังไปได้สวย มึงอย่าเสือกสร้างรอยร้าวฉานให้กู
แล้วจะว่ากูไม่เตือน ถ้าคิดจะแก้แค้นกูคืนด้วยวิธีนี้ล่ะก็ ประตูนรกรอรับศพมึงอยู่ ระวังไว้ด้วยน่ะ”
อ่าห่ะ!...แล้วฟางเส้นสุดท้ายของผมก็ขาดดังปึ๊ด! หมดกันพอดีเส้นความอดทน
“กล..กูขอบอกมึงไว้อย่าง มึงจะรักจะชอบกับน้องเกศเรื่องของมึง ต่อไปนี้ระหว่างมึงกับกู
อย่าโคจรมาเจอกันอีกเลย ที่กูยอมให้มึงมันเกินพอแล้วว่ะ...พรุ่งนี้กูไม่ไป..มึงไม่ต้องมา
วุ่นวายกับกูอีก เรื่องของมึงกูทำตามข้อตกลงหมดแล้ว น้องเกศมึงก็ได้คุยได้รู้จักตามที่มึง
ต้องการแล้ว..หวังว่ามึงเข้าใจที่กูพูดแล้วนะ” พูดจบ..ผมวางหูดึงสายออกเหมือนเคย
ผมพูดกับมันด้วยน้ำเสียงนิ่งที่สุด..เท่าที่ผมกับมันเคยคุยกันมา..ไม่มีเสียงดัง..ไม่แสดงอาการหงุดหงิด
แต่ที่ผมสามารถพูดแบบนี้ได้ แสดงว่าผมโกรธจนทะลุจุดเดือดไปแล้ว รับไม่ได้กับคำดูถูก
ถากถางต่าง ๆนา ๆที่มันสรรหามาว่าผม ผมว่าผมก็ปากปีจอแล้วนะ..แต่แม่งพอเจอไอ้เหี้ยนี่
มันจอขั้นเทพเลยจริง ๆ
ตัดสินใจพรุ่งนี้ผมจะไม่ไปเรียน..และไม่ไปตามนัด โทรบอกไอ้โรจลาอาจารย์ให้หน่อย
พรุ่งนี้วันเสาร์ผมไม่มีซ้อมบอล..เรียนครึ่งวัน งานที่จารย์สั่งผมก็ทำเสร็จแล้ว..ไงค่อยตามส่งที่หลัง
ที่ทำแบบนี้ไม่ได้กลัวมันจนถึงกับต้องหลบ เพียงแต่ผมไม่รู้จะปฏิเสธน้องเกศน้องดายังไง
หากผมยังไปเรียนปกติ สู้ไม่ต้องเจอหน้าไว้ค่อยแก้ตัวทีหลัง..ว่าผมท้องเสียไปเรียนไม่ได้
เลยไม่ได้ไปตามนัด..บอกแล้วผมโกหกไม่เก่ง..แต่ถนัดคิดว่าต้องทำอย่างไร
ไอ้เรื่องจะพูดแล้วผ่านไม่ผ่านอีกเรื่องหนึ่ง..คิดได้ดังนี้แล้ว..ค่อยหลับลงได้ในที่สุด...............
เช้าตื่นหกโมง..อันดับแรกผมรีบเสียบสายโทรศัพท์ โทรหาไอ้โรจให้มันลาหยุดเรียน
กับอาจารย์ให้หน่อย...ให้เหตุผมท้องเสียไปไม่ไหว ไว้ค่อยเจอวันจันทร์เลยทีเดียว
เป็นไปได้ให้โทรบอกการบ้านด้วยหากมีงานสั่ง ไอ้โรจมันยังบอกจะมาหาหลังเลิกเรียน
ผมไม่อยากให้มันรู้ว่าผมโกหก..เลยบอกมันไม่ต้องมา ไม่แน่สาย ๆผมอาจออกไปข้างนอก
มาไม่เจอเสียเวลาเปล่า..จากนั้นผมก็เข้าห้องน้ำอาบน้ำทำธุระส่วนตัวปกติ
ผ่านไปจนบ่ายแก่ ๆ หนังตาขวากระตุกยิก ๆโบราณว่า ‘ขวาร้าย ซ้ายดี’ ไม่รู้ว่า
จะมีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้นกับผมหรือเปล่า..คิดไม่ทันไร
“กริ๊งงงๆๆ!..กริ๊งงงๆๆ!.” โทรศัพท์ดังขึ้น..ผมเดินไปรับ ลืมบอกพี่สาวผมไปทำงาน
บริษัทฯ หยุดเฉพาะวันอาทิตย์ ผมบอกแล้วว่าวันนี้ไม่ไปเรียนลาหยุดหนึ่งวัน
“ฮัลโหล”
“สัดวี..มึงเป็นไรไม่มาเรียน” เสียงไอ้เหี้ยกลมัน
“เรื่องของกู แค่นี้นะ ” พูดจบผมวางหูทันที ไม่อยากคุยกับมัน
“กริ๊งงงๆๆ!..กริ๊งงๆๆ!..” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทันที..หลังผมวางสาย ต้องเป็นเหี้ยกลแน่ ๆ
ที่โทรจิกผมไม่หยุด ตัดสินใจเดินไปยกหูวางนอกแป้นซะสิ้นเรื่อง จากนั้นกลับมาเปิดทีวีนอนดู
จนผล่อยหลับไปในที่สุด..............
มาต่ออีกตอนแล้วนะค่ะ วันนี้วันเดียวโพสซะ สองตอนรวด ตอนหน้าศึกนี้ใหญ่หลวงนัก
อยากอ่านไว..ส่งกำลังใจมาให้น้องวีหน่อย ตาขวากระตุก หุ.หุ..หุ..คิดเอาว่าเป็นไง
Luk.
-
:เฮ้อ: สงสารวีแฮะดูแล้วจะมีเรื่องอีกเยอะเลยวันนี้
-
ศึกหนักเลยเหรอ สงสารวีจัง
ภารกิจนี้ยังอีกยาวไกลไหม :z3:
-
สงสารวีอ่ะไม่อยากให้กลเป็นพระเอกเลยถ่อยเกินบรรยาย
ชอบคิ๋มอ่ะน่ารักดูนิสัยดีกว่าเยอะมากกกกกกก
เชียร์คิ๋มถึงแม้จะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า
-
สงสารวีจริงๆ นะ
พวกอันธพาลแม้จะทำตามข้อตกลงแล้วยังไงมันก็ไม่จบสิ้น
กลัวตอนหน้าจริงๆ คงไม่ถึงกับต้องไปนอนโรงพยาบาลนะ
-
จะโดนอะไรอีกนี่ รอจ้า
-
:เฮ้อ:มันมาอีกแล้ว
-
^^
-
เด๋วมันต้องมาถึงบ้านแน่เรย
-
มีสักตอนใหมที่เจ้ากลมันจะเลือดกลบปากมั่ง ขอเหอะ จัดให้สักตอน โคตรหมั่นไส้มันเลย :z6:
+1 ให้คนขยันอัพ :laugh:
-
เขียนเรื่องออกมาได้สนุกมากค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
หง่าา า า ค้าง อ่าๆๆๆๆ
-
โหดขนาดนี้แล้วมาเป็นแฟนกันได้ไงอ่ะพี่
-
เทหมดใจเพื่อให้กำลังใจน้องวีเลยแหละ
ไอ้กลนะไอ้กล แกถูกอยู่คนเดียวแหละ คนอื่นผิดหมด
ยิ่งลงท้ายไว้แบบนี้ยิ่งอยากอ่านต่อไวๆ อะไรจะเกิดกับน้องวีน้า เตรียมใจไว้ด่าไอ้กลล่วงหน้า
-
เดี๋ยวมันต้องมาตามถึงบ้านแน่ๆ จับมันกดซะเลย
-
nana
Insert Quote
จะโดนอะไรอีกนี่ รอจ้า
อ่า...นะ...เยอะ..เตรียมข้าวต้มไว้ให้น้องวีได้เลยroseen
มันมาอีกแล้ว
ช่ายๆ..มันเป็นสัมภเวสี ไม่ยอมไปผุดไปเกิด วนเวียนอยู่กะน้องวีเรานี่แหล่ะk00_eng^^
Insert Quote
เด๋วมันต้องมาถึงบ้านแน่เรย
คงงั้น..ขนาดไม่ได้จุดธูปเชิญนะนั้น มันยังตามมาถูกแหล่ะ
Killua
มีสักตอนใหมที่เจ้ากลมันจะเลือดกลบปากมั่ง ขอเหอะ จัดให้สักตอน โคตรหมั่นไส้มันเลย
+1 ให้คนขยันอัพ
ต้องมีแน่ๆ ปากแบบนี้ อยู่รอดปลอดภัย คงไม่ใช่นาย กลสิทธิ์กระม้าง xela
Insert Quote
เขียนเรื่องออกมาได้สนุกมากค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ ที่ชอบ ดีใจจังที่มีคนติดตามsakiko
Insert Quote
หง่าา า า ค้าง อ่าๆๆๆๆ
ง่ะ..คุงน้องขา..พี่จำได้ว่าไม่ได้ไปปลุกรมณ์ไรคุงน้องค้างไว้น๊า..อิอิอิ ล้อเล่น เอาเป็นว่าเตรียมไม้จิ้มฟัน ถ่างตารอคืนนี้ เด๋วมาต่อให้
BossZa
Insert Quote
โหดขนาดนี้แล้วมาเป็นแฟนกันได้ไงอ่ะพี่
อืม..นั้นนะสิ คนเขียนคิดว่าบุพเพวายร้ายตัวจริงเสียงจริงเลยหล่ะ เรื่องแต่งมีอิพี่วุฒิ กับน้องจุม ชีวิตจริงไอ้เหี้ยพี่กล กับพี่วี แต่ขอบอกเค้าสองคนปัจจุบันรักกันมาก ยืนยัน นั่งยัน นอนยันค่ะ yayee2
Insert Quote
เทหมดใจเพื่อให้กำลังใจน้องวีเลยแหละ
ไอ้กลนะไอ้กล แกถูกอยู่คนเดียวแหละ คนอื่นผิดหมด
ยิ่งลงท้ายไว้แบบนี้ยิ่งอยากอ่านต่อไวๆ อะไรจะเกิดกับน้องวีน้า เตรียมใจไว้ด่าไอ้กลล่วงหน้า
เตรียมไว้เลยค่ะเจ๊...ล้างปากรอด่ามันได้เลย ถ้าไม่ซะใจ โดดถีบยอดหน้าให้เละด้วยยิ่งดี มาช่วยรอตืบ..ตืบ..ไอ้พี่กลมันกันเถอะandy_kwan
Insert Quote
เดี๋ยวมันต้องมาตามถึงบ้านแน่ๆ จับมันกดซะเลย
มันมาแน่นอน แต่ไอ้ข้อเสนอแน่ะหลังนี้มันแทม่งๆ น่ะค๊ะ ถ้าอิพี่วีจะสามารถอ่านะ คุงน้องลืมอิมเมทไอ้พี่กลไปซะเร้ว สูง หนา มิหนำซ้ำ หำ..เอร้ยยยย...ล้ำตะหาก กลัวจะกลายเป็นว่าคนโดนกดจะเป็นพี่วีของเราอะดิไม่ว่า นอกเสียจากพี่วีจะกล้าใช้เครื่องทุนแรกช่วย เช่น ไม้หน้าสามฟาดกะบาลแม่งเลย รับรองได้กดมันสมใจเชียร์ของทุกคน 5555!
อิอิอิ...ทิ้งท้ายมีข่าวมาบอก อิพี่กลมันไม่ยอมอ่านคอมเม้นท์สักกะตอน หลังจากมันเคยเข้ามาอ่านตอนแรกตอนสอง แล้วมันหน้าบูดเป็นตูดลิงไปหลายวัน ข่าวรายงานตรงจากพี่วีของเราเองเจ้าค่ะ แต่ลึกๆ พี่วีบอกว่า มีประชดเปรยๆว่า ไม่นึกจะมีคนชอบวีรกรรม เหี้ยได้โล่ห์ของตัวแกกันขนาดนี้ เล่นด่ากันซะบอร์ดไฟลุก 55555!
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 11
ทรมาน..????.
.
.
.
.
“ปัง!..ปังๆๆ!..” ผมสะดุ้งตื่นเสียงทุบประตู..เน้นครับว่าทุบ เพราะมันไม่ได้เคาะไง
เสียงเคาะมันดังพอประมาณ ‘ก็อกๆ!’ แต่ที่ได้ยินรั่วยังกะฟ้าถล่มนี้..ต้องเรียกว่าทุบ
อารมณ์ถูกปลุกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย หงุดหงิดชะมัด.. เหมือนคนนอนไม่อิ่มแต่โดนรบกวน
สมองสั่งการช้าไปนิด...ลืมคิดไปว่า..ใครจะบ้าทุบประตูบ้านผม กะเปิดไปโว้ยแม่งซะหน่อย......
ถอดกลอนกระชากประตูเปิดทันที
“ทำไมไม่เคาะดีดีว่ะ!..อะ..ไอ้..”
“ผลั๊ว!..พลั๊ก!..ตุ๊บ..ปั๊ก!..พล๊อค!..อึก!..อุก!...ปั๊ก!..ป๊าป!..บึก!..โอ๊ย!..อุ๊ก!..”
ฟุบคาประตู..หมดแรงขยับ ไม่ต้องสงสัย..ไอ้คนที่ว่าคือผมเอง..โดนยำตีนคาประตู..ย้ำคาประตู
ส่วนฝีมือใครน่ะเหร่อ..เดรัจฉานสามตัวไง..หึ..เหี้ยสองตัวช่วยกันล๊อคผมไว้...
ตอนนี้นั่งกระดิกขาบนโซฟาสบายใจเฉิบ ส่วนเจ้าภาพใหญ่..ยืนค้ำหัวผมอยู่
หลังตีนมันห่างจากหน้าผมไม่ถึงคืบ คงไม่ต้องบอกกันแล้วนะครับว่าผมโดนอะไร
หลังจากเปิดประตู..เตรียมอ้าปากด่าไอ้คนไร้มารยาท ก็จ๊ะเอ๋เข้ากับ...เหี้ยสามตัว
พอมันเห็นผมปุ๊ป..ประเคนหมัดเข้าเต็มเบ้าตา..ผลั๊ว..เบิกทางนำร่อง พอผมผงะหมัดแรก
มันยัดลูกถีบดีดตามกลางยอดอก ก่อนเหี้ยสองตัวถลันเข้ามา..จัดการล๊อคแขนผมสองข้างทันที
แบบไม่ต้องให้ได้ตั้งตัวกันเลยว่างั้น บวกกับอาการเมาขี้หูขี้ตาอยู่ก่อนแล้ว ระบบป้องกันตัวเอง
เลยล้มเหลวไม่เป็นท่า นอกจากกลายเป็นกระสอบทรายให้เหี้ยกล..ออกหมัดฮุกท้อง..ส่งขุนเข่าไร้น้ำใจ
อัดอีกเต็ม ๆ กระแทกหมัดไม่ยั้งเต็มแม็กอีกหลายที แล้วถึงปล่อยผมให้รูดไปกองกับพื้น
ในสภาพที่เห็น..หน้าโดนแค่หมัดแรกเต็มเบ้าตาขวา นอกนั้นมันอัดลำตัว..จุกโคตร
ปวดหนึบไปถึงตับ..ม้าม..ปอด..กระเพาะ แน่นอนทุกอย่างยังอยู่ครบ แต่อยู่ในสภาพไหนนั้น
ผมไม่สามารถประเมินความเสียหาย..ร่างกายตนเองได้ ทำได้ดีที่สุดตอนนี้..คดตัวงอบิดเป็นกุ้ง
หน้าตาคงดูดีไม่ได้ น้ำตาเอ่อคลอเต็มเบ้า..ไม่ใช่ขี้แยจนร้องไห้หรอกครับ
เค้าเรียกอาการนี้ว่าจุกเจ็บ..จนน้ำตาเล็ดเลยแหล่ะ แม้แต่เสียงยังร้องออกมาไม่ไหว
ค้างเติงติดอยู่ตรงลูกกระเดือกน่ะแหล่ะ สภาพตอนนี้ผมบอกตรงๆ ‘ทรมาน’ เหี้ยๆ!.........
เหี้ยตัวพ่อ..ถือวิสาสะเดินไปเปิดตู้เย็น..หยิบน้ำขวดกระดกเข้าปาก..ไม่ยอมเทใส่แก้ว
วัฒนธรรมการกิน..ยังทรามขนาดนี้ คงไม่ต้องคิดเรื่องอื่นกันแล้ว จากนั้นมันก็ส่งต่อให้เหี้ยสองตัว..
ที่นั่งกระดิกหางรอตรงโซฟา..รับไปยกซดกันต่อ หึ...ทั้งลูกพี่ลูกน้อง ดูดีมีสถุลสาด จนอยากมอบโล่ห์..
เอากับแม่งมันดิ..เหลือบตาดูนาฬิกาข้างฝา..บ่ายสองโมงครึ่ง มันควรจะอยู่เดทกับน้องเกศไม่ใช่รึไง
หรือการมาอัดผมจนหมอบไม่เป็นท่า สำคัญกว่าเดทแรกของมันเลยหรือว่ะ?
มันถึง..ถ่อมาบ้านผมกัน คิดไปเรื่อยเปื่อย..เพื่อบรรเทาความจุกเจ็บ จนสั่นกระตุกอยู่ตอนนี้..
อย่างน้อยเพื่อช่วยให้เบาบางลงบ้าง
“มึงไม่ต้องสงสัย ว่ากูอัดมึงทำไม” เหมือนเหี้ยมันจะอ่านความคิดผมออก
“มึงทำให้เดทแรกกูล้มไม่เป็นท่า เพราะน้องเค้ายกเลิกกระทันหัน เหตุผลงี่เง่าสุด ๆ แค่ไม่มีมึงไปด้วย..
เข้าใจหรือยังว่าทำไมมึงโดน กูโทรหาแล้ว..กะจะให้มึงเคลียร์..แต่มึงเสือกวางหูใส่กู มึงทิ้งโอกาส
ที่กูหยิบยื่นให้..ไม่สนใจปัญหาที่มึงก่อ ยิ่งทำให้มึงสมควรโดน..อย่างไม่ต้องฟังคำแก้ตัว”
ผมทำแค่ฟังมันพร่ำนิ่ง ๆ ทั้งที่ใจสาปแช่งมันจนไม่รู้จะแช่งยังไงแล้ว มันมานั่งยอง ๆ จ้องหน้าผม
เอื้อมมือขยุ้มหัวผม..จิกให้แหงนหน้ามองตามัน พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“กูเตือนมึงแล้ว อย่าทำให้เกิดปัญหาขึ้นเรื่องน้องเกศ ประตูนรกเปิดต้อนรับมึงแน่..มึงไม่เชื่อกูเอง..
โทษใครไม่ได้ ต่อไปนี้..ห้ามวางหูใส่กูอีก..หากกูยังพูดไม่จบ ที่สำคัญ..อย่าคิดเอาคืนกูเชียว
ถ้ามึงใจไม่เด็ดถึงขั้นฆ่ากูได้ หากทำกูไม่ตาย..มึงเดือดร้อนยันโคตร กูไม่เอาคืนแค่มึงคนเดียวแน่
คิดทำกูต้องเล่นกูให้ตาย กูไม่ตาย..มึง..ตาย..ตายทั้งเป็น..คำว่าทรมาน...เตรียมสะกดไว้รอได้เลย
กูจัดคืนจนลืมไม่ลงเลยเชียวล่ะ...จำที่กูพูดเอาไว้..เก็บไปคิดด้วยล่ะ..ไอ้หน้าจืด”
พูดจบ..มันพากันสะบัดตูดยกเท้าก้าวข้ามตัวผมออกไปกันเฉย ครับมันก้าวข้ามยังกะผมเป็นพวกสวะ
มารยาทสุดท้ายที่พวกมันอุตส่าห์มีให้ คือปิดประตูบ้านก่อนไปทิ้งท้าย
คิดดูดีดีมันคงไม่อยากให้..แขกไปใครมา..มองเข้ามาเห็นผมนอนจมตีนตะหาก
ใช่แสดงมารยาทที่ไหน
ผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมง ผมถึงค่อยมีแรงลุกขึ้นนั่งช้า ๆ ก่อนจะพาสังขารไปเปิดตู้เย็น
หยิบขวดน้ำยกจอปาก..กระดกแบบพวกเหี้ยมันทำ น้ำเย็นวาบผ่านคอสู่กระเพาะ
เหมือนคนกำลังกระหายแล้วเจอบ่อน้ำทิพย์ คอที่แห้งผากกลับกระชุ่มกระชวยอีกครั้ง
แล้วจึงเดินเก็บขวดน้ำ..ที่ตัวเหี้ยกิน..วางทิ้งไว้บนโต๊ะข้างโซฟา
เอาไปล้างรวมกับขวดของผมที่ตะกี้..ตรงครัวหลังบ้าน กรองน้ำกลับใส่ขวดมาแช่คืนเหมือนเดิม
การยกน้ำกระดกจากปากขวด มันให้ความรู้สึกดิบเถื่อนแบบนี้เอง พวกเหี้ยถึงได้ทำกัน
หึ..หึ..อย่าเข้าใจผิดว่าผมเลียนแบบทำไม่ ชั่วโมงนั่นหิวน้ำจัด..กอปรกับเจ็บตัวด้วย..
ไม่อยากลีลามารยาทงาม..พิถีพิถันรินใส่แก้วแล้วค่อยดื่ม ขอสักครั้งเถ่อะ! ที่จะลองวางสมบัติผู้ดี..
ทำแบบเถื่อน ๆดูบ้าง ถึงเจอคำตอบว่า..ตัวเหี้ยระยำสามตัวนั้น มันรู้สึกแบบไหน..มันถึงได้สถุล
ถ่อย..ทำตัวไร้สกุลกันแบบนั้น ผมไม่เชื่อว่า..มันเป็นกมลสันดานของเหี้ยพวกมัน
ดูตอนพวกหม้อสาว..กลับสุภาพ..พูดจาดี..วางตัวเยี่ยม แล้วทำไม..ถึงเลือกทำกริยาถ่อย ๆ
กับผมจริงเชียว ผมไปมีบุญคุณความแค้น..กับโคตรเง่าศักราชมันแต่ตอนไหน
นึกยังไง...ก็หาคำตอบให้กับพฤติกรรมเลวระยำมันไม่ออก คนเจอกันโดยบังเอิญ
มีปากมีเสียงกระทบกระทั่งกันบ้างก็ธรรมดา ผมว่าหลาย ๆคนเค้าก็เคยเจอมา
แต่คงไม่มีใครโดนลูกติดพัน..ตามราวีไม่จบไม่สิ้นแบบผมกันหรอก
มันจะมีซักกี่หลาย..ที่ซวยซ้ำซวยซ้อนเหมือนผมโดน สังเวชชีวิตตัวเองชะมัด
เกิดมากำพร้าพ่อตั้งแต่เล็ก..แม่ดันมีลูกเยอะ ฐานะทางบ้านไม่ได้ดีเหมือนใครเขา
ดิ้นรนปากกัดตีนถีบ..ขอโอกาสเรียนให้สูง..จบมาแค่มีงานทำ
เพื่อจะได้กลับไปดูแลแม่..หญิงเหล็กคนเดียวในดวงใจ
ที่อดทนตรากตรำเลี้ยงลูกตั้งแปดคน แล้วไหงชีวิตกลับต้องมาเจอ..ไอ้พวกนรกส่งมาเกิดเข้าให้
เมื่อไหร่มันจะจบซะที ขอได้ไหม..ชีวิตปกติธรรมดาอย่างเคย
ขอแค่นี้...จะให้ผมทำตัวยังไงผมก็ยอม.................
พี่วี....อึก..อึก..ฮือออๆๆ..เรื่องมันเศร้า...สงสารโคตร..เดนนรกมึงเอ้ยยยยๆๆๆ
Luk.
-
:z6: ขอสักทีเหอะไม่ไหวแล้วววววววววววววววววววววว
เลวเกิ๊น ฮึ๊ยยยยยย ทำไงดี อารมณ์เจ๊ไม่ค้างแต่มันขึ้น มันขึ้นสูงปรี๊ดดดด :fire:
ทำยังไง เมื่อไร ที่วีจะจัดการกะเจ้ากลได้คะ
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งเกลียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมัน
สงสารวีมากๆๆๆๆๆๆ :m15:
-
เมื่อไหร่จะได้เอาคืนเนี่ย :fire:
-
โดนยำวันละนิด เพิ่มความถึก :m31: :m31: :m31: :m31: อยากอ่านตอนนายกลมันโดนบ้าง :fire:
-
เลวว่ะ ใครก็ได้เอาคืนไอ้นี้ให้มันปางตายเลย o18
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat: :beat:
ยังจะมีใช่ไหม......ตาย ตาย ตาย :m31: :m31:
-
^^
-
ขอบคุณค่า..
มีมั้ยที่ใครอ่านตอนนี้แล้วไม่ร้องไห้.. :monkeysad:
ตกลงแล้วพี่วีนี่ต้องยอมทุกอย่างเลยใช่มั้ยอ่ะ..แล้วไหนปัจจุบันยังต้องมาเจ็บตัวแปลงเพศอีก.. :กอด1:
-
ทำไมรุนแรงกันอย่างนี้
-
อื้อหือ .. ไม่รู้จะด่าว่าอะไรดี
เลวได้ใจจริงๆ
เอามีดแทงแม่งให้ไส้แตกเรยวี
-
แน่ใจเหรอว่าคนนะที่ทำแบบนี้
-
โถ..น้องวี :กอด1:น้องวี ดิฉันสะเทือนใจกับคำรำพึงของน้องตอนท้ายจนน้ำตาซึม
อ่านไปได้แต่แค้นใจแทนน้องวี ที่ทำอะไรมันไม่ได้เลย
การกระทำ คำพูด ความคิดของไอ้กลมันช่างแสดงถึง
ความเป็นอันธพาลชั้นเลวจริงๆ
-
:m31:ด่าไม่ถูกเลย สงสารวี
เมื่อกลจะโดนเอาคืนบ้าง
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 12
หน้าชื่น..อกตรม.
.
.
.
.
.
พี่สาวเลิกงานถึงบ้านคงหกโมง ผมหาผ้าขนหนูผืนเล็ก แกะน้ำแข็งจากกล่องพลาสติก
ที่ทำไว้กินเองแช่ในตู้เย็น มาห่อผ้าประคบเบ้าตาขวา ทำเกือบครึ่งชั่วโมง
พวกรอยช้ำตามตัวดีหน่อยที่อยู่ในร่มผ้า..ใส่เสื้อปิดไว้คงไม่รู้ ถึงจะปวดหนึบ ๆอยู่บ้าง
แต่ก็ไม่มากแล้ว คงเพราะร่างกายผมแข็งแรงเป็นทุนเดิม ออกกำลังกายซ้อมกีฬาทุกวัน
ทำให้ไม่ล้มหมอนนอนเสื่อ หากเป็นคนทั่วไปโดนเข้า ไม่ไข้ขึ้นก็นอนยอดน้ำข้าวแน่นอน
ดูนาฬิกาสี่โมงกว่าเข้าไปแล้ว หยิบกระเป๋าตังค์ ล๊อคประตูบ้านเดินไปซื้ออุปกรณ์
ตรงร้านขายยาหน้าปากซอย
กลับมาจัดการหุงข้าว ทำกับข้าวไว้ให้พี่ผม นาน ๆครั้งจะมีโอกาสทำให้เค้ามั้ง
ส่วนใหญ่จะเป็นเสาร์อาทิตย์ ถ้าไม่ติดซ้อมบอลผมมักทำประจำ รวมถึงงานบ้านด้วย
พวกซักผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน ผมรับหน้าที่ทำอยู่แล้ว อาศัยตื่นเช้าตีห้าลุกมาจัดการก่อน
อาบน้ำไปเรียน พี่ผมเหนื่อยจากงานที่บริษัทฯมามากแล้ว
ไหนต้องรับผิดชอบค่าขนมแต่ละอาทิตย์ของผมอีก เดือนหนึ่งตกสองพันเข้าไปแล้ว
เค้าให้ผมใช้อาทิตย์ละห้าร้อย เฉลี่ยวันละเจ็ดสิบกว่าบาท นั่งรถไปกลับก็สิบกว่าบาท
ที่เหลือเป็นค่าข้าว ยังแอบมีเก็บวันละสิบบาทเอาหยอดกระปุกไว้ เผื่อจำเป็นต้องใช้ฉุกเฉิน
ส่วนค่าเทอมค่าสมุดหนังสือ..ยกเว้นอุปกรณ์การเรียน..ผมได้ทุนมาตลอด เลยทุ่นค่าใช้จ่ายไปได้เยอะ
นี่ทุนมหาลัยก็ติดต่อมาแล้ว..ให้ผมเข้าโควต้านักกีฬา..เรียนฟรีเหมือนเดิม ค่าใช้จ่ายต่าง ๆ
ทางมหาลัยออกให้หมด แต่ผมต้องสอบให้ผ่าน 60% ขึ้นไป ผมคิดว่าไม่เป็นปัญหาคงผ่านได้
ผมทำเรื่องตอบรับไปเรียบร้อยแล้ว..รอแค่สอบอย่างเดียวเอง นี้ก็เทอมสุดท้ายแล้วด้วย..
ใกล้ลาแล้วกับชีวิตนักเรียนปวช.3 หากต้องทนพวกเหี้ยกล..คงเฉพาะตอนนี้เท่านั้น
จบแล้วแยกย้ายไปต่อที่อื่น...คงไม่เจอพวกเหี้ยมันแล้วล่ะ..คิดได้แบบนี้ค่อยมีกำลังใจสู้หน่อย
ไม่เป็นไรวีมึง..แค่สองเดือนเอง..ทน ๆเอาหน่อยละกัน ปลอบตัวเองแบบนี้ดีกว่า
แมทแข่งทิ้งทวนแมทสุดท้ายเริ่มวันอังคารนี้ จบแมทสิ้นเดือนพอดี หลังจากนั้น
ต้องตั้งใจอ่านหนังสือสอบ ปิดเทอมใหญ่ผมจะทำงานพิเศษ มีอาจารย์ฝ่ายแนะแนวบอกว่า..
ร้านสุกี้เดอะลุกหลังห้างพาต้ารับนักเรียน Past time รายได้โอเคมีทิปให้อีกตะหาก
แถมเลี้ยงข้าวด้วยไม่ต้องกังวลค่าอาหาร ผมส่งรายชื่อให้อาจารย์แจ้งทางร้านเขาไว้แล้ว
สอบเสร็จคงเริ่มได้เลย..ยังไงเรื่องซ้อมบอลต้องพักไว้ก่อน เริ่มอีกทีก็เข้าเรียนมหาลัยเลยทีเดียว
อาจแวะไปซ้อมกับพวกรุ่นน้อง..รักษาฟอร์มไว้บ้างเป็นครั้งคราว ดูตารางว่างก่อน..คงไปบ่อยไม่ได้
แต่ถ้าไม่ซ้อมเลยมีหวังฝีมือกับกำลังตกขึ้นมา เขาตัดสิทธิ์ไม่รับเข้าเรียน..กลายเป็นเรื่องใหญ่เลยล่ะทีนี้
ทำกับข้าวเสร็จ..ผมรีบอาบน้ำเปลี่ยนผ้า ไม่ลืมทายาหม่องตามรอยฟกช้ำ..สวมเสื้อเสร็จ
นั่งแปะผ้าก๊อตปิดตรงตาขวา เพื่อไม่ให้เห็นรอยช้ำเบ้าตา คืนนี้คงเขียวอมม่วงอ่ะแหล่ะ
ใครถามจะได้บอกผงเข้าตา รู้สึกเคืองขึ้นมา..เผลอเอามือขยี้แรงไปหน่อยเลยอักเสบ...
ถึงได้ปิดผ้าเอาไว้..คาดว่าวันจันทร์น่าจะเอาออกได้ ยังไงเสียวันอังคารมีแข่งที่สนามศุกฯ
ก็ต้องเปิดออกอยู่ดี
นับตั้งแต่รู้จักกับเหี้ยกล ผมต้องหาเรื่องโกหกคนเค้าไปทั่ว ไม่อยากให้ใครมากังวลไปด้วย
เกิดลุกลามใหญ่โต จะพากันวุ่นวายเดือดร้อนกันเปล่า ๆ ที่สำคัญเหี้ยกลมันลูกบ้าเยอะ
ถ้าหากมันทำยังที่ขู่ไว้ขึ้นมาจริง ๆผมไม่อยากให้พี่สาว กับเพื่อน ๆต้องเดือดร้อนด้วย
สู้รับเคราะห์คนเดียวดีกว่า เต็มที่มันคงทำแค่นี้แล้วหล่ะ คงไม่มีอะไรจะหนักไปกว่านี้แล้วล่ะมั้ง
ถ้าผมไม่ไปงัดข้อมันอีก
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี..วันจันทร์ผมมาเรียนปกติ มีผ้าก๊อตปิดตาขวาไว้ข้างหนึ่ง
ใครถามก็บอกเหมือนที่บอกพี่สาวนั่นแหล่ะ..คงเพราะพูดเป็นร้อยรอบ จนเนียนไม่มีใครสงสัยเลย
แม้แต่เพื่อนในกลุ่มทุกคนก็เชื่อตามนั้น..ค่อยโล่งอก
เย็นมาผมก็ซ้อมปกติ แต่ไม่ลงเล่นทีม..ให้น้องมือเซ็ทสำรองลงแทน
ขอโค้ชวันหนึ่งปิดตาไว้ข้างมันไม่ถนัด เลยนั่งดูเข้าซ้อมข้าง ๆสนาม
หกโมงครึ่งระหว่างแข่งทีมกันอยู่ น้องเกศเดินเข้ามาพร้อมน้องดา แต่ไอ้คนตามหลังมาด้วยนี่สิ
แม่งเหี้ยห้าตัวเลยที่นี้..ไอ้สองตัวหน้าเดิมที่เจอครั้งแรก แต่ผมไม่รู้จักชื่อพวกมัน
ดันมากับเหี้ยกลด้วยวันนี้ พากันเดินตรงมาที่ผมนั่ง ลำบากใจจริงกู..ต้องแสดงละครต่อหน้าน้องเกศอีก
ดันบอกไว้ว่าพวกเหี้ยเป็นเพื่อนสนิท นี่ล่ะมั้งเค้าถึงเรียกว่า ‘หน้าชื่น อกตรม’
“หวัดดีค่ะพี่วี...เป็นอะไรค่ะถึงปิดตาไว้ข้าง” มาถึงยิงคำถามทันที ไอ้ผมหน้าร้อนวูบเลยแหล่ะ
ตอบคนอื่นมาเป็นร้อย ไม่รู้สึกละอายใจเท่าต้องมาโกหกต่อหน้าน้องเกศ ประเด็นคือตัวเหี้ยสามตัว
คนที่ทำให้ผมต้องปิดตาอยู่..มันดันยืนอยู่ด้วยนี่แหล่ะ ทำให้ผมอายชิบเป้ง..แต่ก็จำเป็นต้องพูดล่ะนะ
ก็เล่นบอกคนเค้าแบบนี้มาหมดแล้ว ก็ต้องไหลตามน้ำเหมือนเดิม
“บังเอิญตาอักเสบนะครับ ไม่มีไรมาก..น้องเกศไปไหนมากัน ถึงเข้ามาซะเย็นเลย” รีบเปลี่ยนเรื่อง
ก่อนจะวกมาเรื่องตาผมอีก เห็นพวกเหี้ยสามตัว..ยกยิ้มเยาะผม แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกโมโหไว้
ทำตีมึนซะดีกว่า..รู้ว่าคงไม่เนียนเพราะตอนนี้หน้าผมร้อนวาบเลย เหมือนโดนตบผลั๊วเข้าให้..
จากสายตาเหี้ยทั้งสามที่ล้อเลียนอยู่ตอนนี้
“เกศนั่งทานของว่าง หน้าปากซอยกันนะค่ะ หากรู้ว่าพี่วีไม่ได้ลงซ้อมทีมแต่แรก
คงให้พี่กลชวนไปด้วยแล้ว พวกพี่เค้าพาไปเลี้ยงค่ะ ชดเชยวันเสาร์ที่ไม่ได้ไปดูหนัง
เป็นเพราะตาอักเสบหรือเปล่าค่ะ พี่วีถึงไม่ได้มาเรียน” นึกไว้แล้วว่าต้องถามเรื่องโดนนัดวันนั้น
จริงแล้วก็ตั้งใจเตรียมคำตอบไว้ว่าท้องเสีย แต่เมื่อน้องเค้าเข้าใจไปว่าผมตาเจ็บ
ก็เหมาเอาเรื่องนี้เลยล่ะกัน..ไม่อยากบาปเยอะ..โกหกหลายเรื่อง
“อืม..ครับ...พี่ต้องขอโทษด้วยที่ผิดนัด”
“ไม่เป็นไรค่ะ รู้แบบนี้เกศค่อยสบายใจหน่อย..นึกว่าพี่วีเป็นอะไรเสียอีก..ถามคิ๋มก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับพี่
ไว้อังคารนี้พี่วีแข่งเสร็จเราไปดู..ที่มาบุญครองกันเลยดีไหม?” ดูถ้าน้องเกศจะไม่เลิกล้มความตั้งใจ
ดูหนังจริง ๆ
“อังคารนี้พี่มีนัดแล้วนะครับ แต่น้องเกศดูกับเพื่อนพี่ก็ได้นี่ ว่าไงกล..อังคารนี้มึงว่างไปดูหนังกับ
น้องเกศเค้าเปล่า” กูอุตส่าห์ไถ่โทษที่ทำนัดมึงล่ม แก้ตัวคืนให้แล้วนะ
“อืม..กูว่าง..น้องเกศดูกับพี่ก็ได้ครับ..เดี๋ยวพี่มารับ นัดกี่โมงดีล่ะ” สัด..พูดกับหญิง แม่งครับทุกครับ
ทั้งหน้าตาท่าทาง..สุภาพยังกะหลังตีนเป็นหน้ามือเลยมึง
“เกศกับดาจะไปดูคิ๋มแข่งก่อนค่ะ แข่งเสร็จเลยกะชวนพี่วีไปดูหนังต่อที่มาบุญครอง
ใกล้สนามศุกฯพอดี โทษนะค่ะ..พี่วีนัดใครไว้ค่ะ พอจะบอกได้ไหม” น้องเกศเล่นมาแบบนี้
ทำเอาผมไปไม่เป็นเลย หากที่ไอ้คิ๋มบอกผมไว้..ว่าน้องเค้าแอบชอบผมจริง คงต้องการรู้ว่าผมนัดกับแฟน
หรือเปล่าแน่ ๆ จะไม่ตอบก็ใช่ที่...เพราะไอ้คนที่ผมติดนัดก็ไอ้คิ๋มเพื่อนน้องเค้าอีก เดี๋ยวก็ต้องรู้อยู่ดี
เอาว่ะ!..พูดไปก็ไม่เป็นไร ไม่มีไรอยู่แล้วนี่
“พี่นัดกับคิ๋มมันไว้นะครับ ว่าแข่งเสร็จจะดูหนังกันสักเรื่อง..ไม่ได้ดูนานแล้วเหมือนกัน” บอกไปแหล่ะ!..
น้องเกศยิ้ม ๆ คงโล่งอกที่ผมไม่ได้บอกนัดกับหญิง นึกแล้วเหมือนมีชะงักติดหลังยังไงไม่รู้ผม
ที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ แล้วเหี้ยตัวพ่อดันพูดขึ้นมาซะงั้น
“เห้ย!...ห่าวี..มึงเปลี่ยนรสนิยมเดทกับผู้ชายแล้วหรือว่ะ!..กูว่าแล้ว...มึงเรียนพาณิชย์
สักวันแม่งจะต้องหวั่นไหวแบบนี้ เป็นไงเหมือนที่กูพูดไว้ไม่ผิด” อ่านะ..บัดซบสุด ๆ ดูวิธีการ
ที่มันจะดีพเครดิตผมดิ เล่นแบบนี้เลยหรือว่ะ...ไอ้สันขวานมึง...ผมนี้คงหน้าแดงเถือกไปถึงไหนแล้ว
หนำซ้ำลูกคู่ตัวเหี้ยที่เหลืออีกสี่ตัว..ดันหัวเราะขำหนุกหนานกันอีก
“สัด..กล..ไอ้คิ๋มมันน้องในทีมกู กูติดค้างมันไว้..เลยถือโอกาสเลี้ยงหนังมันแทน” เลยต้องตอบ
ไปตามจริง ยังไงต้องยอมรับว่าหน้าร้อนไปกับคำพูดมันเมื่อกี้จริง ๆ ใจอยากตะโกนใส่หูแม่ง
‘เพราะมึงอ่ะแหล่ะ..ทำให้กูต้องติดสินบนมัน...ห่าราก..’
“พี่กลอย่าพูดเล่นสิค่ะ..พี่วีหน้าแดงหมดแล้ว คิ๋มเค้าเพื่อนเกศเอง งั้นเอางี้..เกศว่าพวกเราไป
ด้วยกันนี่แหล่ะ..เดี๋ยวเกศคุยกับคิ๋มเอง นึกว่านัดสำคัญกับใครที่ไหน ถ้าเป็นคิ๋มก็ไม่มีไรหรอกค่ะ
ตกลงตามนี้นะค่ะ” น้องเกศยังยืนยันที่จะให้ผมไปดูหนังให้ได้ ผมก็จนปัญญาแล้ว..คงต้องไหลตามนั้น
เห็นเหี้ยกลมันหรี่ตามองผมแล้ว ชักร้อน ๆหนาว ๆไม่ได้อะไรหรอกนะครับ มันรู้สึกเหมือนมันต้องการ
จะคุยกับผมเป็นการส่วนตัว
“เห้ย!..วี..มึงไปห้องน้ำเป็นเพื่อนกูแป๊ปดิ ไม่เอาห้องน้ำในยิมนะโว้ย กูอยากเข้าห้องน้ำใต้อาคาร
ข้างนอกนะ..อยากดูว่าเป็นไง เล่นละเลงผนังเหมือนโรงเรียนกูหรือเปล่า น้องเกศ..พี่ฝากเพื่อนพี่
ด้วยนะครับ..พี่ไปแป๊ปเดี๋ยว ขอลากไอ้เพื่อนเจ้าถิ่นมันไปเซอร์เวย์หน่อย มาคราวที่แล้วไม่ได้เข้าไปดู”
กะไว้แล้วไม่ผิด..ยังไม่ทันตั้งตัว มันเดินเข้ามาคล้องคอผมลากให้ลุกไปกับมันเฉยเลย พวกเพื่อนเหี้ย
ของมันมองยิ้ม ๆ เหมือนกับพวกผมสนิทคุ้นเคยกันดี สัด..พวกมึงนี้เล่นละครได้เนียนโคตรเลยน่ะ
น้องเกศก็ได้แต่พยักหน้าให้ ผมเลยต้องก้าวขาตามแรงควาย..ที่ล๊อคคอผมลากออกจากยิมไปกับมัน
ออกมานอกยิมจุดลับตาคนแล้ว..ผมสะบัดตัวให้มันปล่อยคอทันที แม่ง..ไม่อยากให้มันโดนตัวหรอก
ไม่ใช่ว่าผมสะดีดสะดิ้งนะครับ เข้าใจกันใช่ไหม..คนเราลองได้เกลียดถึงขั้นอยากกระทืบมันจมตีน
จะทำเป็นสนิทชิดเชื้อมันผะอืดผะอมน่ะ
“สัด...ปล่อยกูได้แล้ว มึงมีอะไรก็พูดมา”
“ทำเป็นสะดีดสะดิ้ง ยังกะกูอยากกอดคอมึงนักนิ อึ้ย!..ขนลุกสัด ๆ..ยะแยงชิบหาย
กูกับมึงมาตกลงกันให้เรียบร้อย” ดูท่ามันยักไหล่..ทำหน้าทำตาใส่ผม แม่งอยากถีบยอดหน้ามันจริง ๆ
“ว่ามา..ตกลงไร”
“เรื่องน้องเกศ กูว่าเค้าสนใจมึงว่ะ..”
“มึงเข้าใจอะไรผิดไปเปล่า...กูเห็นน้องเค้ามาตั้งนาน ไม่เห็นเค้าจะไรกะกู จะมาบอกว่าเค้าชอบกูได้ไง
น้องเค้าบอกมึงเหร่อ” ผมแกล้งแถมันไป
“กูไม่ได้โง่ ห่าเอ้ย!...กูโทรคุยทุกครั้ง..มีแต่คอยถามแต่เรื่องมึง แค่นี้กูพอจะดูรู้แล้ว ยิ่งแน่ใจเข้าไปใหญ่
ก็เรื่องนัดดูหนังที่ผ่านมา..ก่อนกูจะไปกระทืบมึงคาบ้านนั่นอีก แค่มึงไม่ไป...ถึงกะยกเลิกนัดกู
ครวยเถ่อะ!...ยังเมื่อกี้อีกล่ะ สัด..อยากดูหนังกับมึงให้ได้ กูสงสัยตั้งกะกูชวนดูหนังแต่แรกแล้ว
ดันมีเงื่อนไขให้มึงไปด้วยถึงยอมไป ไอ้ตอนแรกกูนึกว่า เพราะมึงเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน
จะได้สะดวกใจไปกับกูได้ อย่างน้อยกูกับมึงเป็นเพื่อนกัน ที่กูไม่คิดมากเพราะให้น้องดาไปด้วย
ตอนนี้กูเริ่มเข้าใจแล้ว กะจับน้องดายัดให้กูแน่ ๆ กูพอดูออกว่าน้องดาสนใจกู
เจอไม่กี่ครั้งกูก็ดูออกแล้ว..สายตาผู้หญิงคนไหนคิดไงกะกู ส่วนน้องเกศร้อยเอาบาทชอบมึงแน่ ๆ
เพราะฉะนั้น..มึงต้องล่อมาให้กู” พระเจ้า!...ไอ้เหี้ยนี่มันคิดอะไรของมัน
คำว่าล่อมาให้กูมันหมายความว่ายังไงแน่ว่ะ
“มึงหมายความว่าไง กูไม่เข้าใจที่มึงพูด”
“ครวยเอ้ย...กูพูดออกชัดขนาดนี้ เสือกโง่อีก...ต้องให้พูดไทยแปลเป็นไทยให้ฟังอีกหรือไงว่ะ...
มึงฟังไว้ให้ดี และหัดทำความเข้าใจด้วย กูจะพูดชัด ๆอีกครั้งเดียว ขืนยังแกล้งโง่อีก กูอัดมึงแน่....
กูต้องการให้มึงหลอกน้องเขา..ไปเที่ยวหอกู..กูหารกับเพื่อนเช่าเอาไว้ วันอังคารหลังจากดูหนังเสร็จ
มึงต้องชวนเค้ามาเที่ยวต่อที่หอกู เดี๋ยวกูเคลียร์พื้นที่ไว้ล่วงหน้า จากนั้นทีเหลือกูจัดการเอง
เข้าใจแล้วใช่ไหมที่นี้” โอ้!..ชีวิตผมไม่เคยเจอใครที่คิดเหี้ยได้เท่าไอ้ห่ารากนี้เลยจริง
มันคิดยืมมือผมหลอกน้องเค้ามาให้มันทำเรื่องทุเรศ ๆ ผมคงทำได้หรอก
แค่แนะนำให้รู้จักกันผมก็รู้สึกผิดมากแล้ว ถ้าน้องเค้าชอบมันหรือเป็นการสมยอมทั้งสองฝ่าย
ว่าไปอย่าง แต่นี้มันไม่ใช่วิธีล่อลวงผู้หญิงเค้ามาฟัน เพื่อสนองตัณหาของมันฝ่ายเดียว
“กูไม่ทำ...มึงขอให้กูช่วยเรื่องเหี้ยไรกูไม่ว่า แต่เรื่องนี้กูไม่ทำเด็ดขาด” ผมปฏิเสธมันไปทันที
“มึงต้องทำ..มึงไม่มีทางเลือก...กูสั่งให้มึงทำมึงต้องทำ หรือมึงจะยอมให้กูกระทืบมึงอีก”
มันใช้กำลังมาขู่ผม
“ได้..ถ้ามึงพอใจกระทืบกู แล้วกูไม่ต้องทำเรื่องอุบาทว์...บัดซบพรรณนี้ กูยอมให้มึงกระทืบ
แต่กูขอถามมึงสักคำเถ่อะ ตกลงมึงจีบน้องเค้าเนี๊ยะ มึงชอบเค้าจริงหรือเปล่าว่ะ
หรือต้องการแค่ฟันเขาทิ้ง” ผมอยากรู้จริง ๆครับ ถึงกล้าถามมันไป
“ตอนแรกกูก็ชอบอ่ะน่ะ...แต่พอคุย ๆไป กูว่าไปกับกูไม่ได้หรอก นิสัยบางอย่างกูรับไม่ได้
เอาแค่ฟันเสร็จก็จบกัน พอใจหรือยังนี่กูจริงใจนะ ถึงบอกมึงไม่ปิดบัง” แม่ง..เชื่อมันแล้วจริง ๆ
พูดมาได้หน้าตาเฉย ทำยังกะมันนิสัยดีซะจน คนอื่นไม่คู่ควรกับมันซะงั้น
“กูว่า..ไหน ๆ มึงก็ไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับน้องเค้า..กูว่ามึงเลิกเถอะ ไม่เห็นจำเป็นต้องทำอะไรเหี้ย ๆ
แบบนี้เลย..มึงไม่กลัวบาปติดตัวมึงเหร่อว่ะ...น้องเค้าเป็นผู้หญิงเสียหายมากนะเว้ย คิดถึงหัวอก
พ่อแม่เค้าบ้างสิ..เค้าจะเสียใจแค่ไหนหากลูกสาวโดนหลอกไปข่มขืน มึงเองอาจเสียอนาคต
ติดคุกเอาได้นะ ถ้าเกิดพ่อแม่เค้าเอาเรื่องขึ้นมา” ผมเตือนสติมัน เพื่อมันได้คิดขึ้นมาบ้าง
“เรื่องนั้นมึงไม่ต้องห่วงกูหรอก ลองได้อยู่กับกูสองต่อสองไม่รอดกูสักราย ขี้คร้านจะเป็นฝ่าย
วิ่งตามกูต้อย ๆ กี่รายมาแล้วหล่ะที่กูเจอ แรก ๆก็เล่นองค์ทำเป็นยากซะ..พอโดนเข้าหน่อยร้องหาแต่กู
กูทิ้งมาเยอะแล้ว..ส่วนเรื่องใครจะเอาเรื่องนะ มึงตัดออกจากความคิดมึงได้เลย ลูกคุณหนูขนาดนี้
พ่อแม่คงกล้ามาประจานเอาเรื่องกับกูหรอก อย่างดีก็ปล่อยให้เรื่องมันเงียบ ลองมาแจ้งตำรวจจับกูดิ
กูจะได้ให้ขึ้นหน้าหนึ่งเสียกันไปข้างหนึ่งเลย ลูกสาวโดนกูกระแทกถึงหอ..วิ่งเร่มาหาถึงที่
จะว่าไม่สมยอมกูได้ไง ของไม่ได้อยู่หน้าแข้งหัวเข่า ถ้าไม่ถกกระโปรงอ้าขาให้กูแล้ว..
จะแยงเข้าไปได้ไงว่ะ” โอ้ย!...ไม่ไหวจะเคลียร์ ฟังความคิดมันดิ จนปัญญากับมันแล้ว
พูดไปเหมือนสีซอให้ควายฟังจริง ๆ ผมเชื่อแล้วว่าคนบางคนพูดไปก็เท่านั้น..ความคิดมันต่ำ
มันมักจะมองว่าตนเองคิดดีคิดถูกแล้ว ต่อให้ใครพูดแย้งให้เหตุผลยังไง..มันก็คงไม่ฟัง
ผมไม่อยากจะฟังเรื่องเหี้ย ๆแบบนี้อีก เลยตัดบทมันซะ
“งั้นมึงจะทำอะไร..เรื่องของมึง แต่จะให้กูช่วยกูไม่ทำ” ย้ำมันไปให้ตายผมก็ไม่มีทางทำเรื่องที่มันสั่งหรอก
นรกกินหัวผมตายเลยทีนี้
“แต่มึงต้องทำ เพราะมีมึงคนเดียวเท่านั้น ที่สามารถชวนเค้ามาได้ กูเชื่อว่าแค่มึงเอ่ยปากชวน
ขี้คร้านจะระริกระรี้ยังกะปลากระดี่ได้น้ำ วิ่งโล่ตามมึงทันทีล่ะไม่ว่า” ดูมันพูดดูถูกเพศแม่มันดิ
มันคิดได้ไงว่าคนอื่นจะเป็นอย่างที่มันพูดไปเสียหมด ผมล่ะอยากรู้จริง ๆ ไอ้แนวความคิดชั่ว ๆแบบนี้
มันได้มาจากไหน..ครอบครัวมันเป็นยังไงว่ะ ดู ๆแล้วหากตัดอคติออกจากใจให้หมด..พูดตามจริง
ไอ้เหี้ยกลมันถือเป็นผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเลยทีเดียว..คิ้วเข้ม..ตาคม..จมูกโด่ง..เคราครึ้ม..ผิวเข้มแบบ
แมน ๆผมยังอิจฉามันเลย เพราะผมขาวบางทำให้ดูนุ่มนิ่มไม่ค่อยแมน..ส่วนมันสูงหนา..ล้ำสมส่วน
กล้ามเนื้อแน่นตึง..สมกับวัยเจริญพันธุ์ของมันแหล่ะ กล้ามขาภายใต้กางเกงนักเรียนของมันรัดตึง..
ดูก็รู้ว่าแข็งแกร่งแค่ไหน..ไอ้ผมโดนถีบโดนเตะมาแล้ว โดนเต็ม ๆขนาดนั้นรู้รสดีว่ามันโคตรถึก
เลยเชียวล่ะ..ส่วนฐานะคงไม่ธรรมดา ไม่งั้นมันคงไม่เรียนโรงเรียนxxx ได้หรอก
ค่าเทอมก็ไม่ใช่ถูก ๆ ที่เห็น ๆมันมีเงินหม้อสาวหน้าใหญ่เลี้ยงเพื่อนได้ คงพอมีอันจะกินอะแหล่ะ...
คาดว่าน่ะ
“มึงอย่าวิจารณ์น้องเค้าเสีย ๆหาย ๆเลยว่ะ กูฟังแล้วเหมือนมึงไม่ใช่ลูกผู้ชายยังไงไม่รู้
ที่เอาผู้หญิงมานินทาลับหลัง กูขอยืนยันคำเดิมอีกครั้ง กูไม่ทำ...มึงอย่าดึงกูทำเรื่องระยำแบบนี้เลย
กูขอเถอะว่ะกล” ผมพยายามพูดกับมันดีดี เพื่อมันจะรู้สึกดีและยอมรับฟังคำแนะนำผมบ้าง
“หึ..มึงมันไอ้อ่อน..รู้จักผู้หญิงน้อยไป.. ผู้หญิงดีดีกูก็นับถือ ส่วนพวกร่าน ๆแรด ๆกูก็พูดไปตามจริง
อีกหน่อยมึงก็คงรู้เองแหล่ะ ถึงตอนนั้นพาลจะมานึกถึงคำพูดกูเอา ไว้มึงเจอกะตัวเองก่อน
อย่างน้องเกศนี่..กูบอกมึงคำเดียว..ชั่วโมงบินไม่ใช่น้อย ไม่สดซิงใสปิ๊งอย่างที่มึงคิดหรอก
กูถึงไม่รู้สึกผิดไง..จะอะไรกันนักหนา กูลงทุนเสียเวลามาร่วมสองอาทิตย์ ค่าโทรศัพท์หมดไปเท่าไหร่
กูก็ต้องถอนทุนคืนมั้งดิ..กูรับปากกับมึงก็ได้ กูขอครั้งเดียว...แล้วจะไม่วุ่นวายกับมึงอีก
แถมจะไม่ตอแยกับน้องเกศของมึงด้วย แต่ถ้าเกิดน้องเค้าติดใจกูขึ้นมา..ตามกูเอง
มึงจะมาว่ากูไม่ได้นะโว้ย! ดังนั้นมึงห้ามปฏิเสธกู” เคยเป็นไหม สุดท้ายคนที่ปวดหัวกับเป็นเราเอง
ผมกำลังเป็นอยู่..ตอนนี้รู้สึกปวดหัวตุบ ๆเข้าให้ ไม่คิดว่าจะมาเจอเหี้ยที่พูดไม่รู้เรื่องได้ขนาดนี้
“กล..กูพูดกับมึงครั้งสุดท้าย กูไม่ทำ”
“มึงไม่ทำ..พี่สาวมึงเดือดร้อนแน่”
“ไอ้เหี้ย!..มึงว่าไงนะ..ไหนพูดใหม่ดิ” มันยกคิ้ว..ยิ้มเยาะมุมปาก ทำตาหรี่ใส่..โคตรยียวน
กวนส้นตีนสุด ๆ ถ้าใครมาเห็นหน้ามันตอนนี้ล่ะก็ อยากถีบยอดหน้าแม่งกันทุกคนแหล่ะ...
“กูหมายความตามนั้น มึงไม่ทำตามที่กูบอก กูจะให้เพื่อนกูอีกกลุ่มหนึ่ง..เอาพี่มึงไปโทรมแทน
มึงเลือกเอา..ระหว่างน้องเกศที่ไม่ใช่ญาติมึง..กับพี่สาวมึง..มึงจะเลือกปกป้องใคร
กูพูดแค่นี้..เก็บไปคิดให้ดี คืนนี้สี่ทุ่มกูโทรเอาคำตอบ” มันพูดจบเดินหันหลังกลับเข้าโรงยิมไป
แต่ผมหน้าซีดปากสั่นระริก ก่อนจะเข่าอ่อนทรุดนั่งตรงขอบฟุตบาท..แบบคนหมดแรงจะยืน
หลังจากฟังข้อเสนอสุดท้ายของมัน คุณเป็นผมคุณจะเลือกทำอย่างไร อย่าบอกว่าผมต้องไป
แจ้งความ..ต้องบอกก่อนกฎหมายสมัยนั้น..เค้าไม่รับแจ้งถ้าเหตุยังไม่เกิด แค่คาดการณ์ว่าจะเกิด..
ตำรวจจะด่ากลับคุณมาทันที เค้าจะรับแจ้งลงบันทึกประจำวันก็ต่อเมื่อมีเจ้าทุกข์ และเกิดคดีแล้วเท่านั้น
ผมควรจะเลือกทางไหนดี ที่พอจะทำให้ไม่ต้องมีใครเดือดร้อนทั้งสองฝ่าย คนหนึ่งก็พี่สาวผม
พี่คนเดียวที่ผมทั้งรักและเทิดทูน ผมไม่ยอมให้เกิดเรื่องเหี้ย ๆขึ้นกับพี่ผมเป็นแน่
แล้วอีกคนหนึ่งก็น้องร่วมสถาบัน..ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เหมือนกัน
ผมไม่เหี้ยพอที่จะส่งน้องเค้าไปขึ้นเขียงเหี้ยกลมันหรอก
ยิ่งคิดหัวจะระเบิด..แม้จะเข้มแข็งแค่ไหน แต่ใครจะรู้ดีกว่าตัวผมเองกันหล่ะ
แท้ที่จริงภายนอกที่ดูเข้มแข็งยิ้มง่าย..หัวเราะร่าเริงเป็นนิสัย แต่ภายในผมไม่ได้เป็นแบบที่เห็น
ผมมีหัวใจมีเลือดเนื้อ รู้สำนึกผิดชอบชั่วดี เมื่อถูกกดดันขนาดนี้ ผู้ชายอายุ 18 ปีตอนนั้น
เลยได้แค่เพียงก้มหน้า ปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทาง..มันไหลออกมาเอง ผมห้ามไม่ได้จริง ๆ
ในอกมันอึดอัด..กดดันจนแทบระเบิด ไม่รู้จะจัดการกับปัญหาตรงหน้านี้ยังไงดี..มืดตันไปหมด
ผมจะพูดจะคุยกับใครก็ไม่ได้ เพราะผมเดินมาไกลถึงขนาดนี้แล้ว จะผิดก็ผิดที่ผมเอง..
ดันเล่นตามเกมส์ของไอ้กลมันตั้งแต่ต้น..ยอมรับสมอ้างเป็นเพื่อนกัน..สร้างภาพให้มันในสายตาคนอื่น
ว่าเป็นเพื่อนสนิทผม พอถึงวันนี้จะไปพูดให้ใครฟังว่ามันเหี้ย และบังคับผมให้ทำเรื่องเหี้ย
คิดหรือว่าพูดไปใครเขาจะเชื่อ..ดีไม่ดีอาจว่าผมสร้างเรื่องมาโกหก
หลักฐานอะไรล่ะจะยืนยันถึงความชั่วช้าของไอ้กลมัน ในเมื่อทุกอย่างมันยังเป็นเพียงแค่ความคิด
มิได้มีการกระทำเป็นรูปธรรม..จนก่อความเสียหายขึ้นมาแล้วเมื่อไหร่
ไหล่สั่นสะท้าน..น้ำตาไหลเป็นทางย้อยลงเสื้อกีฬาชุ่มไปหมด หลุดสะอื้นเบา ๆ ได้ยินเพียงคนเดียว
จมจ่อมกับความมืดริมฟุตบาทปราศจากผู้คน ผมปวดใจ อึดอัด อัดอั้น ทรมานเกิดคำบรรยาย
เพื่อนที่ดีของผมที่สุดในตอนนี้คือน้ำตา มันไหลต่อเนื่องไม่ขาดสาย....
“อึก..ฮือๆๆ..อึกๆๆ!...” พยายามอั้นเสียงสะอื่นไว้เต็มที่..ลูกผู้ชายนายวี ต้องมานั่งร้องไห้
เพราะจนปัญญา...กับปัญหาที่รุมเร้าเข้ามาอยู่นี่ ไม่ว่าจะเลือกทางไหน ก็ขัดกับมโนธรรม ศีลธรรม
ความดีงามทั้งหลายทั้งปวงที่มีอยู่ทั้งสิ้น แล้วผมต้องทำยังไงกับทางเลือกเพียงแค่สองทาง
ไม่มีแล้วหรือ..ทางไหนก็ได้ที่ไม่ใช่แบบนี้...สวรรค์มีตาช่วยชี้แนะผมหน่อย....ผมต้องทำยังไง..
เป็นไปได้..เป็นผมแทนได้ไหม..ที่จะต้องเจอกับความเลวร้ายระยำตำบอนซะเอง...
โดยไม่ต้องให้ใครมาเดือดร้อน..มาเจอความบัดซบเหล่านี้..
ผมขอตั้งจิตกุศลที่มี ขอหนทางที่ดีให้ผมด้วย.......ผมกราบวิงวอนล่ะครับ..หากกรรมดีที่ผมมีมา
ขอให้เกิดปัญญา..นำหนทางที่ดีมาแก้ไขปัญหาผมที.....สาธุ...????????????
อึก...ฮือๆๆๆ...น้องวีของเรา...โอ้ย..ปวดตับ... :monkeysad:
Luk.
-
เอ้ย เลวคนเดียวไม่เท่าไหร่ นี่ลากคนอื่นไปเลวแถมเอาพี่สาวเค้ามาขู่อีก โอ้ยรักไม่ลง แงงงงงงงงงงงงง ตายแทนเลยงี้
-
ปวดตับด้วยคนนายกลมันจะเลวไปมั้ยเนี่ย อร๊ายยยย ยกตำแหน่งพระเอกยอดร้ายให้เลย
-
บอกคำเดียว
เหี้ย
ได้ใจเลยมึง
:fire:
-
ไอ้เหี้ย :z6: แม่งสาดดดดมากอ่ะ
-
คนเขียนคิดว่าบุพเพวายร้ายตัวจริงเสียงจริงเลยหล่ะ เรื่องแต่งมีอิพี่วุฒิ กับน้องจุม ชีวิตจริงไอ้เหี้ยพี่กล กับพี่วี
ไม่สามารถหาคำบรรยายความรู้สึกตอนอ่านจบตอนนี้ได้เลย
บอกได้เพียงว่าพี่วุฒิของจุม เทียบไม่ติดกับพี่กลเลย :fire: :fire:
-
เหี้ยจริง มันยังจะเลวได้อีกแค่ไหนเนี่ย
-
สงสารวีอ่ะ
ไม่น่ามาเจอคนแบบนี้เรย
-
พูดไม่ออกเลย
-
บอกได้คำเดียวมันไม่น่าเกิดมาเป็นคนเลย
อ่านแล้วสงสารวีมาก :m15:
-
ไอ้กลแม่ง ... :z6:.
-
ขอบคุณค่า..
เป็นอีกตอนที่ทำให้เสียน้ำตา..พี่วีจะทำยังไงต่อละคะเนี่ย..
เลวร้ายเกินกว่าจะใช้คำว่า "คน" เสียอีก..เค้ามีแม่ มีน้องสาวพี่สาวมั้ย ไม่กลัวกรรมตามสนองบ้างหรือ..
ถึงผู้หญิงคนนั้นจะเลว ร่าน แรด แค่ไหนก็ไม่มีสิทธิ์ทำกับเค้าแบบนั้น..
อ่านเรื่องนี้แล้ว..พี่วุฒของน้องจุม กลายเป็นพระเอกแสนดีไปเลย..ไม่ไหวแล้วยิ่งอ่านยิ่งจิตตก..
-
:monkeysad:น้องวี เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากการกระทำของเจ้ากรรมนายเวรซะที
ไอ้กล ไอ้เลวบริสุทธิ์ แล้วคุณสมบัติข้อใดหนอ มาทำให้น้องวีรักได้ในภายหลัง
มองหาไมเจอเลย
-
ไอ้กลน่าจะโดนน้องๆทีมวอลเล่ย์์เรียงคิวสักครั้งนะ คงจะดีขึ้นเยอะ
-
ไอ้ระยำ เมิงนี่มันเดนมนุษย์ชัด ทำงี้ได้ไงวะ แม่ง :angry2:(ขออภัยที่ไม่สุภาพ)
-
^^
-
พูดไม่ออกค่ะ
-
:fire: :fire: :fire:
-
งง มี Part13 ด้วยหรอ ไหนอ่ะ
-
คนแต่งขา Part13 ยังไม่เห็นค่ะ
-
เจ๊มองไม่เห็น "สวรรค์ในอก.นรกในใจ" รึว่าเจ๊เข้าใจผิดอ่ะ
-
อยู่ไหนอ่า หามะเจอ
-
o13
-
เข้ามาแล้วก็ไม่เจอเหมือนกันค่ะ กำลังอยากรู้ว่า จะเกิดเหตุร้ายอะไรกับน้องวีอีก กำล้งเตรียมใจค่ะ
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 13
สวรรค์ในอก..นรกในใจ.
.
.
.
.
หลังจากกลับเข้ายิม ผมตรงเข้าไปหาโค้ชขออนุญาตกลับก่อน นี่ก็เกือบสองทุ่มแล้ว
ให้เหตุผลว่าผมจะรีบไปผักผ่อน พรุ่งนี้จะได้ไม่มีปัญหาตอนแข่ง โค้ชอนุญาติให้กลับได้
คงคิดเหมือนกันว่าผมอยู่รอจนเลิก..ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร
ดังนั้นผมจึงเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนักเรียน..
เสร็จเรียบร้อยก็สะพายกระเป๋า หอบสมุดหนังสือออกมา
“พี่วีกลับเลยหรือค่ะ” น้องเกศถามผมขึ้นทันทีที่เห็นผมเดินมาถึง
“ครับ...พี่ว่าจะกลับไปพักเอาแรงไว้แข่งพรุ่งนี้นะครับ..”
“งั้นเกศกับดากลับด้วยเลยล่ะกัน ป่ะ! ดากลับกันดีกว่า” พอน้องเค้าพูดขึ้นมา
ไอ้เหี้ยกลมันก็ยกคิ้วใส่ผมทันที เหมือนจะย้ำว่า..กูบอกมึงแล้วว่าเค้าชอบมึง
“เอ่อ!..น้องเกศไม่อยู่รอคิ๋มเลิกก่อนหรือครับ” ผมถามหยั่งเชิงน้องเค้า
ไม่อยากให้กลมันปักใจว่าน้องเค้าชอบผม เผื่อมีช่องปฏิเสธมันได้
“ไม่ดีกว่าค่ะ....ไหน ๆ พี่วีก็กลับพอดี เกศกลับพร้อมเลยดีกว่า รีบกลับไปทำการบ้านให้เสร็จ
ได้ไม่ต้องดึก พรุ่งนี้จะได้หมดห่วง..ไปเชียร์พี่วีกับคิ๋มได้อย่างสบายใจ อย่างไม่ต้องกังวลไงค่ะ”
เมื่อน้องเค้าให้เหตุผลมาแบบนี้ ผมจนปัญญาที่จะพูดไรต่อ เลยยักหน้าไปให้
เหี้ยกลมันทำเป็นอมยิ้ม มองผมกวนส้น..เหี้ยมาก ๆ...
“พวกกูกลับด้วยเลย น้องเกศน้องดาครับ..เดี๋ยวพวกพี่นั่งรถไปส่งปากซอยหน้าบ้าน
เหมือนวันนั้นเลยดีกว่า นี่ก็เพิ่งจะสองทุ่มเอง” เหี้ยกลมันพูดขึ้นมา
“ไม่ดีกว่าค่ะพี่กล...วันนี้พี่วีไม่ว่างไปด้วย มันจะดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะพวกพี่
ชุดนักเรียนเด็กช่างกันทั้งนั้น ใครเห็นเค้าจะไปฟ้องพ่อกับแม่เกศเอาได้ หาว่ามีนักเรียช่างกล
มาส่งถึงหน้าปากซอย เกศจะมีปัญหาภายหลังล่ะทีนี้ แต่ถ้าพี่วีไปด้วยไม่เป็นไร เกศยังสามารถพูดได้ว่า..
รุ่นพี่โรงเรียนเดียวกันมาส่งด้วย” น้องเกศพูดขึ้นมาแบบนี้ แถมจ้องหน้าผมอีก ผมเข้าใจน้องเค้านะ
เด็กผู้หญิงเรียนพาณิชย์..เด็กช่างไปส่งเป็นพรวนเหี้ยตั้งห้าตัว คนรู้จักมาเห็นเค้าก็คงต้องพูดกัน
แน่นอนอยู่แล้ว แต่จะให้ผมไปส่งด้วย..คงบอกได้คำเดียวว่าวันนี้ผมไม่สะดวกจริง ๆ
มีเรื่องให้ต้องคิดเยอะ แถมต้องแข่งอีกพรุ่งนี้ ถ้าจะต้องนั่งรถตะลอนส่งหญิงแล้วล่ะก็ ขอบายดีกว่า
“ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ครับ เผอิญพี่ไม่สะดวกไปด้วยนะครับ น้องเกศคงไม่ว่าอะไรพี่นะ”
ผมต้องรีบออกตัวก่อน..เหี้ยกลมันจะชิงพูดขึ้นมา หากมันเกิดบ้าลากผมไปกะมันด้วย
เหมือนคืนนั้นอีก ผมคงสติแตกกันพอดี
“เกศไม่ได้ว่าอะไรนี่ค่ะ เพียงแต่บอกเหตุผลให้พี่กลฟังด้วยเท่านั้น ถ้าพี่เค้าจะไปส่งเกศ..
ก็ควรมีพี่วีไปด้วย เมื่อพี่วีไม่สะดวก เกศก็ให้พี่กลไปส่งไม่ได้จริง ๆค่ะ พี่กลเข้าใจใช่ไหมค่ะ?”
น้องเค้าพูดทิ้งท้ายโดยหันไปบอกไอ้กลมัน
“อ่า..ครับ..พี่เข้าใจ ไม่เป็นไรครับ..งั้นเราเดินออกไปกันเลยดีกว่า เดี๋ยวพี่ส่งขึ้นรถเมลล์ตรงป้ายก็ได้”
พูดจบมันก็ยักหน้าให้พวกเหี้ยมันยกขบวนกันเดินออกไป
ถึงป้ายรถเมลล์...น้องเกศก็พยายามชวนผมคุย เรื่องทั่วไปนะครับ เช่นผมจะเรียนต่อที่ไหนหลังจบแล้ว
จะต่อปวส.ที่โรงเรียนเลยหรือเปล่า ผมก็แบ่งรับแบ่งสู้ว่า..รอดูก่อนยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรประมาณนั้น
ส่วนเหี้ยกล..น้องดาก็ชวนมันคุยนั่นคุยนี้ตลอด มันก็เอ่อออไปกับน้องเค้าหน้ายิ้ม ๆ
แต่ภายในใบหน้ายิ้ม ๆ นั่นผมรู้ว่ามันแกล้งทำ
แล้วรถสายศิริราชแถวบ้านน้องเค้าก็มา พวกผมเลยส่งสองสาวขึ้นรถไป พอรถออกพ้นตาไปแล้ว
เหี้ยตัวพ่อก็เข้ามาคุยกับผมทันที
“เป็นไง..กูพูดไว้ผิดป่าว..น้องเค้าสนใจมึง อาจถึงขั้นชอบเลยก็ว่าได้ กูแม่งไม่อยากจะคิด รูปหล่อ
เข้มแมนอย่างกูกลับไม่มอง ดันชอบขาว ๆ ติ๋ม ๆอย่างมึงซะนี้ อย่างนี้ต้องโดนกูจัดสักดอก
แล้วจะติดใจจนลืมมึงไปเลย” มันพูดมาแต่ละคำ..ผมแม่งระอามันจริง ๆ
ใจอยากกระแทกหมัดอัดปากให้เลือดกลบสักที แต่ดูแล้วเรื่องคงจบไม่สวย
เหี้ยห้าตัวสมุนมันอีกล่ะ นี่ไม่รู้มันมีพวกกี่กลุ่มบ้าง ดูมันขู่ผมไว้ดิ
บอกจะให้พวกมันอีกกลุ่มดักพี่ผมไปโทรม เลยคิดว่าได้ไม่คุ้มเสีย สู้เฉย ๆ นับหนึ่งถึงสิบในใจ
ไม่ต้องสนใจคำพูดมันเลยดีกว่า ผมจึงนิ่ง ๆ ไม่โต้ตอบไรมัน
“กูว่ามึงตัดสินใจได้แล้วม้าง ไม่ต้องรอถึงสี่ทุ่มให้กูเสียค่าโทรศัพท์ไปถามหรอก
จริงป่ะ..เอ่อ..กูลืมบอกไอเดียใหม่กูว่ะ เพิ่งคิดออกเมื่อกี้นี้เอง สด ๆ ร้อน ๆ ถึงมึงไม่ยอมช่วยกู..
นอกจากกูจะเล่นมึง ให้เพื่อนกูทำกับพี่สาวมึงแล้ว กูกะใช้น้องดานี่แหล่ะ เป็นตัวล่อน้องเกศมาให้กูฟันอีกที
แต่กูคงต้องปี้น้องดาให้เรียบร้อยโรงเรียนกลสิทธิ์ก่อนนะโว้ย...พอติดใจกูแล้ว...ค่อยตะล่อมให้พา
น้องเกศมาให้กูฟันต่อ หลังจากนั้นค่อยจัดหนักให้น้องเกศทีหลัง ส่วนน้องดากูกะยกให้เพื่อนล่อต่อ
แบบน้องดาไม่ใช่เป็คกูว่ะ พูดตรง ๆ แค่ถูๆ ไถๆ ชั่วครั้งชั่วคราวพอได้ แต่ให้เก็บไว้เป็นกิ๊กคงไม่ไหว
มึงว่าไง..แจ่มไหมไอเดียกู อย่างน้อยช่วยมึงตัดสินใจได้เร็วขึ้น ถ้าหากมึงช่วยกู นอกจากพี่มึง
จะไม่โดนแล้ว กูรับปากจะไม่ดึงน้องดามาเกี่ยวด้วยเลย สนใจไหมข้อเสนอใหม่ที่กูยื่นให้เนี๊ยะ”
ผมฟังมันพูด..โกรธจนควันออกหู ความคิดมันแต่ละอย่างที่หลุดออกปากมันมานี่ บัดซบ..นรกสิ้นดี
ผมไม่รู้ว่ามันใช้สนตีนคิดหรือไง ถึงได้ต่ำทรามขนานนี้ ว่าจะไม่พูดกับมันแล้ว แต่มันอดไม่ได้จริง ๆ
“กล..กูถามจริง ๆ เห่อะ..มึงมีปัญหาทางจิตหรือเปล่าว่ะ..ทำไมความคิดมึงแต่ละอย่าง
มันถึงได้เหี้ยระยำขนาดนี้ว่ะ ขอโทษที่กูพูดตรง ๆ” ผมยังรักษามารยาทกับมันอยู่
ถึงไม่ได้ใส่อารมณ์ไป ทั้งที่ตอนนี้ขอบอกว่า แทบอยากกระทืบมันจมตีนเลยทีเดียว
“หึ..หึ..ขอบคุณที่ชมว่ะ อย่างกูจะมีปัญหาทางจิตเหี้ยไร ถ้าจะมีก็คง...จิตหงุดเงี้ยวซะมากกว่า...
สามเวลาหลังอาหาร นี่ไหงกูถึงต้องการน้องเกศมารักษา ถ้ามึงไม่ช่วยกูจะหายไหมล่ะ
ห่ะ...ห่ะ...ห่า!!!” แม่ง...สมุนเหี้ยมันที่ฟังอยู่ก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกันอีก..ยังกะเห็นเป็นเรื่อง
บันเทิงเริงใจกันซะงั้น นรกจริง...ไอ้พวกชิงหมาเกิด คิดแต่เรื่องจัญไรในหัวตลอด
ผมได้แต่ส่ายหน้า ก่อนจะหันมามองถนนรอรถเงียบ ๆ ไม่อยากจะคุยกับแม่งมันแล้ว
รู้ว่าลงอิหรอบนี้ มันเจตนายั่วให้ผมหงุดหงิด ดูมันพูดดิ กวนตีนชัด ๆ
ผมไม่ยอมเป็นตัวตลกให้มันปั่นหัวเล่นได้หรอก เกลียดหน้าแม่งชิบเป๋ง.......
สงบได้สักพัก รถสายโรงบาลตากสินผ่านมา สมุนเหี้ยมันสี่คนยกมือส่งสัญญาณให้
มันยกมือขึ้นตอบไป ก่อนพวกมันจะเดินขึ้นรถไปกันหมด เหลือมันกะผมรอรถอยู่สองคน
ไอ้เรื่องยกมือคงเป็นสัญลักษณ์พวกมันที่รู้กันอะไรประมาณนี้ เห็นมันทำกันบ่อย
ทำเป็นเท่ห์..ควายเอ้ย..ที่เรื่องแบบนี้เสือกคิดขึ้นได้ แอบด่ามันในใจอยู่ดีดี
เกือบสะดุ้งขึ้นมาเหมือนกัน เหี้ยกลมันเสือกเอามือมาตบบ่าผมซะแรง
ก่อนจะวางแหมะไว้เหมือนเพื่อนจับบ่ากันเฉย พร้อมพูดขึ้นมาว่า
“คิดไรอยู่มึง หน้านิ่วคิ้วขมวด ด่ากูอยู่อะดิ” สัด...สันขวาน เสือกรู้อีกว่ากูด่ามึง
ผมไม่ตอบ พยายามเบี่ยงตัวออกจากการเกาะบ่าของมัน แต่แม่งไม่ยอมปล่อย
กลับกระชากไหล่ผมเข้ามาซะแรง จนกระแทกหน้าอกมันเข้าให้
“ปึ๊ก!..” ไอ้ผมก็เจ็บไหล่เหมือนกัน แต่มันดันมองผมตาขวาง ไอ้ครวย...มึงดึงกูเองเห่อะ
“มึงทำกูเจ็บ เดี๋ยวจะโดนไม่น้อย เบ้าตาปิดไปข้างยังไม่เข็ด ไอ้เหี้ยนี่” ขู่กูอีก
“ครวยเห่อะ!..มึงดึงกูเอง จะมาว่ากูได้ไงว่ะ!.”
“ไม่เพราะมึงเสือกดิ้นบิดหนีกูก่อน คิดดิ..กูจะดึงมึงหรือเปล่า ไอ้สมองหมา..โง่แล้วยังเสือกอวดฉลาด”
ดูปากมันดิ...มันทำผมเจ็บ..ผมไม่ว่าสักคำ ดันด่าผมอีก ผมได้แต่มองหน้ามันแบบไม่พอใจสุด ๆ
“เอาเข้!..ทำเป็นจ้องกู....เดี๋ยวพ่อตบลูกตาหลุดเลย..สัดนิ...อย่าเรื่องมากทำตัวดี ๆ หน่อย
กูกำลังอารมณ์ดี กะนั่งรถไปกับมึงแล้วเชียว อย่าทำให้กูหงุดหงิดได้ไหมว่ะ”
“แล้วมึงจะนั่งรถไปกับกูเชี้ยไร..ข่าวว่าบ้านมึงอยู่หนองแขมเห่อะ คนละโยชกับทางไปบ้านกูเลยนิ...
เสือกนั่งไปกับกูทำไม” ผมเถียงมันกลับล่ะ ไม่อยากสงบปากแล้ว ไอ้เหี้ยนี่ต่อให้วางตัวยังไง..
มันก็ไม่รู้สึกหรอก ลองมาหมดทุกวิธีแล้ว
“ไม..กูพอใจ..มึงมีปัญหาไร..บ้านมึงเป็นเจ้าของอู่รถเมลล์รึไง..กูถึงนั่งไม่ได้” ฟังมันพูดดิ
“กล..ขอทีเห่อะว่ะ...กูถามมึงดีดี..มึงจะนั่งรถไปกับกูทำไม..มึงก็แค่ตอบแบบมนุษย์ทั่วไปเค้าคุยกันนะ
ได้ไหมว่ะ.” ผมยอมอ่อนให้มันแล้วน่ะ ไอ้เหี้ยนี้นิสัยมันเด็ก ชอบเอาชนะให้ได้
“โทษทีว่ะ..มึงขอกูที..กูคงจัดให้ไม่ได้...ข้อแรกกูไม่ใช่เกย์ ไม่ชอบอัดถั่วดำ...ข้อสองกูสงสารมึง
หากกูหลับหูหลับตาจัดให้ กูกลัวมึงขี้ไม่ออกเป็นเดือนแน่ ๆ ตูดคงฉีกจนหมอไม่รับเย็บ
เลยแหล่ะ..5555!!”
“ไอ้..กล!...ไอ้เหี้ยยย!!!” ผมสติแตก ปี๊ดขึ้นมาทันที หลุดตะโกนซะเสียงสูงเลย
ดีที่ตรงนี้ไม่มีใครอีก นอกจากผมกับมันสองคน
“ว้าว!..ว้าว!...แต๋วแตกเลยมึง..ตะโกนทำเหี้ยไร เกิดใครไม่รู้นึกว่ากูทำไรมึง
กูเสียนะโว้ย...หมดกันพอดี..เกิดเข้าใจผิด คิดว่ากูกดมึงตรงป้ายรถเมลล์เข้าให้...
บรรลัยเกิดแน่..ประวัติอันยิ่งใหญ่ของยอดชายกลสิทธิ์
คงป่นปี้ด่างพร้อยเพราะตุ๊ดหน้าจืดอย่างมึง อย่ามาแต๋วแตกตรงนี้เลยว่ะ..นะ..ถือว่ากูขอร้อง
เพื่อภาพพจน์ที่ดีของกู” มันพูดพร้อมกับยักคิ้วข้างเดียว กวนตีนใส่ผมอีก
ผมทั้งโกรธทั้งโมโห แทบอยากบีบคอให้แม่งตายคามือเลย
ให้ตายในชีวิตผมตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยนึกอยากฆ่าใครเท่าไอ้เหี้ยกลมาก่อน
พาลโมโหตัวเองด้วย ที่ตอบโต้อะไรมันไม่ได้ ได้แต่เม้มปากจ้องมันตาถลน
มันกับหน้าระรื่นชอบใจเข้าไปใหญ่..ที่กวนประสาทผมจนหน้าเขียวได้ อึ้ยยยยๆๆๆ!!!
“แม่ง!...โว้ย!..” ผมทนมองหน้ากวนส้นตีนมันไม่ไหว
โมโหสบถเสียงดัง..ก่อนที่จะเป็นบ้าประสาทเสียไปซะก่อน
เลยตัดสินใจเดินหนีมันดื้อ ๆ ซะงั้น กะเดินไปเรื่อย ๆให้อารมณ์มันสงบ
ค่อยไปต่อรถเมลล์ป้ายหน้าเอาก็ได้
“อ้าว!...แหกปากเสร็จ...เดินหนีกูซะงั้น..นึกว่าทำแบบนี้แล้วจะหนีกูพ้นอะดิ...
โด่..ทำเป็นน้อยใจ..แค่กูไม่ยอมให้เจี้ยวหวานแค่เนี๊ยะทำงอน...มึงไม่บอกนิ..
ว่าอยากอมของกูใจจะขาด..เอางี้ไหม...กูจัดเพื่อนแทนให้ ไอ้ก๋อยกะไอ้ต่อ..
มันรอส่งยอดมึงอยู่นะเว้ย..เห็นบอกอยากลองอัดถั่วดำมึงดูสักครั้ง..
เอาไหม..เดี๋ยวกูไปบอกมันให้” แม่ง...ไอ้นรกส่งมาเกิด..ผมอุตส่าห์เดินหนี
มันยังเสือกตามเห่าหอนเดินตามผมมาอีก มันจะเอายังไงกับผมว่ะ
“เหี้ยกล!...มึงจะเอาไงกะกู..พูดมาตรงๆ เลยดีกว่า..” ผมเลยต้องเป็นฝ่ายหยุด
หันหน้าไปตวาดถามมันซะงั้น เหลือจะทนกับมันจริง ๆ
“โอ๊ะ..โอ!...ทำเป็นดุ...ก็ได้..เอาจริงนะ...มึงทำตามที่กูขอ..แล้วกูจะไม่กวนประสาทมึงอีก...
ตกลงไหม..พรุ่งนี้ตามแผน ดูหนังจบ มึงชวนน้องเกศไปนั่งเล่นหอกู ไปพร้อมกันเลย
ที่เหลือปล่อยเป็นหน้าที่กูเอง” มันไม่จบ จุดประสงค์ยั่วผมแทบบ้านี้ก็แค่เรื่องหื่น
สนองตัณหามันอีกจนได้
“เอาล่ะ...กล..มึงจะให้กูพูดกี่ร้อยครั้ง พันครั้ง กูก็คงยืนยันคำเดิมน่ะแหล่ะ...
กูทำแบบนั้นไม่ได้ จริง ๆนะ..กูกลัวบาป...ถึงไม่สนองกูวันนี้
ก็กลัวมันเกิดกับลูกหลานกูในวันหน้า หากพวกเค้าเกิดเป็นผู้หญิง
แล้วถูกหลอกไปข่มขืน รุมโทรม หรืออะไรก็แล้วแต่
กูคงรับผลของการกระทำนั้นไม่ได้แน่ ๆ มึงไม่กลัวกรรมมันตามทันมึงบ้างเหร่อว่ะ....
มึงไม่มีน้องนุ่งเป็นผู้หญิงบ้างเลยรึไง” ผมพูดไม่ทันจบดี
“พอ..ๆ. พอเลย....สัด...มึงไม่ต้องยกกัณฑ์เทศน์มาอบรมกูหรอก ห่า..เล่นเอากูขนหัวลุกเลย...
พูดซะเห็นภาพเลยสัด....ถึงไงกูตั้งใจไว้แล้ว มึงเปลี่ยนความคิดกูไม่ได้หรอก
สรุปตกลงมึงไม่ช่วยกูว่างั้น พูดมาคำเดียว” ผมเห็นแววตามันไหววูบไปเหมือนกัน
แต่ก็แค่นิดเดียว นึกว่ามันจะคิดได้ ดันเสือกย้ำเอาคำตอบจากผมซะงั้น
“กูไม่อยากทำ ตกลงมึงไม่บังคับกูแล้วใช่ไหม?” ผมถามมันแหล่ะ....
“อืม..มึงไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ.” อ่าห่ะ!..ผมฟังผิดไปหรือเปล่าเนี้ย...เหี้ยกลับใจหรือไงฟะ...
เอาให้ชัด ๆดิ
“มะ..มึง..มึงไม่บังคับกูแล้วจริงดิ”
“สัดเอ้ย!...ไม่ก็ไม่ดิว่ะ...หรือมึงจะให้กูบังคับมึงทำ ไอ้เหี้ยนี่..พอไม่ให้ทำเสือกเซ้าซี้อยู่ได้”
พระเจ้า!...มันไม่ให้ผมทำแล้ว สุดท้ายสิ่งที่ผมอธิฐานตั้งจิตไว้ก็เกิดผล ไม่ว่าจะบุญกุศลกลใดก็ตาม
ที่ดลให้เหี้ยตัวนี้กลับใจ รู้ผิดรู้ชอบผมก็ขอขอบคุณแทนทุกชีวิต..ที่จะเดือดร้อนจากน้ำมือมันด้วยครับ
“แล้วมึง..จะยืนยิ้มอีกนานไหม....กูไม่ให้มึงทำ..ไม่ได้หมายความว่ากูจะไม่ฟันน้องเกศ
แค่เปลี่ยนจากมึงไปใช้คนอื่นแทนก็จบ กูบอกแล้วไง..กูเตรียมแผนสำรองไว้แล้ว มึงไม่ยอมทำ
กูยืมมือน้องดาก็ได้ พรุ่งนี้กูให้น้องดาชวนมาหอกูก็จบ กูกดน้องเกศ ยกน้องดาให้เพื่อนกูไป
เป็นไง..พอใจหรือยัง...สบายใจมึงแล้วดิที่กูไม่ต้องบังคับมึงทำ” ผมปากอ้าตาค้าง
นึกไม่ถึงกับความคิดของมัน คิดว่ามันจะกลับใจ ไม่นึกไม่ฝันว่ามันยังจะมาไม้นี้อีก
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ผมขอบคุณไปเมื่อกี้ ผมขอถอนคืนมาก่อนได้ไหม
เพราะยังไงน้องสองคนก็ยังโดนพวกมันกะพาไปรุมโทรมอยู่ดี..........
อ่า.นี่แหล่ะ..ผมว่า..คนเรา..สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจกันจริงๆ..ผมกำลังเป็นอยู่เลยล่ะ???
อ่านะ....พี่วีเอ้ย.....จะเปลี่ยนใจซาตานให้เป็นอรหันต์นะ...คงยากยิ่งกว่าฝนทั่งให้เป็นเข็ม
เลยเชียวแหล่ะ....ละเหี่ยใจกับมันจริงจริ๊งงงๆๆๆ.... :เฮ้อ:
Luk.
-
ไอ่กลนี้ตายไปนรกคงไม่อยากจะรับเพราะแม่งชั่วบริสุทธิ์จริง
เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้ วีต้องรักแค่ไหนถึงจะเปลี่ยนสันดานมันได้เนี่ย
-
เฮ้อออออออออ ถอนหายใจพันครั้ง กลแม่งมีปัญหาทางบ้านป่าวว่ะ
ความคิดอ่ะมีเยอะ แต่ไปในทางที่เลวๆๆๆๆๆๆๆหมด ฉลาดแต่โง่
โอ้ยยย ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาด่าแล้ว หมดปัญญา :เฮ้อ:
-
ก็ยังดีนะวีที่ไม่ต้องทำเอง
ให้มันบาปไปคนเดียวเหอะ :เฮ้อ:
-
เฮ้อออ สมองดีในเรื่องผิดๆอ่ะ พี่วีอดทนมากกกกก :seng2ped:
-
^^
-
รีบมาตามอ่านก่อนนอน
กลนี่เลวเสมอต้นเสมอปลายจริง ที่คิดแต่ละอย่างยังไม่เห็นสิ่งที่ดีๆออกจากสมองเลย :m16:
ว่าแต่ว่าชื่อเรื่อง เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ สื่อเฉพาะวีคนเดียวหรือเปล่า หรือรวมถึงพระเอกกลด้วย แบบว่าโจรกลับใจประมาณนั้น
หรือว่าปัจจุบันยังเหมือนเดิม ว่าแล้วก็กลัวโดนถีบ :m5:
-
เหอะ เหอะ อย่ามีลูกเลยน้อ เสียวกรรมตามทันถ้าทำแบบนั้นลงไปอ่านะ เง้อ เวรกรรม
-
:m16:อ่านแล้วปวดตับ เมื่อไหร่วีจะเป็นคนคุมเกมส์บ้างเนี่ย
อยากรู้ว่านิสัยของกลปัจจุบันกับอดีตมันเปลี่ยนแปลงบ้างไหม
แล้วอะไรทำให้วีรักกล(ได้ลง)
-
ตอบเม้นท์กันหน่อย ก่อนจะจิตหลุดหลับไม่ลงกัน คนเขียนจิตหลุดไปก่อนแล้วเห่อะ... :L1:
ณยฎา
Insert Quote
ไอ่กลนี้ตายไปนรกคงไม่อยากจะรับเพราะแม่งชั่วบริสุทธิ์จริง
เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้ วีต้องรักแค่ไหนถึงจะเปลี่ยนสันดานมันได้เนี่ย
นรกไม่กล้ารับแน่ๆ ค่ะ..เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง เค้ากลัวไปวางแผนจับยมทูตกดในนรก555!
Killua
Insert Quote
เฮ้อออออออออ ถอนหายใจพันครั้ง กลแม่งมีปัญหาทางบ้านป่าวว่ะ
ความคิดอ่ะมีเยอะ แต่ไปในทางที่เลวๆๆๆๆๆๆๆหมด ฉลาดแต่โง่
โอ้ยยย ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาด่าแล้ว หมดปัญญา
ปัญหาคงมี ต้องรอติดตามต่อ เดี๋ยวได้เฉลยปมที่ละเปาะอ่ะแหล่ะ คนเขียนยังไม่รู้เหมือนกัน จะเขียนด่ายังไงแทนพี่วีมันน่ะ ก็อีพี่กลมันหน้าหนาซะขนาดนั้น ด่ามันไปกลายเป็นเราปวดตับแทน
:เฮ้อ:
k00_eng^^
Insert Quote
ก็ยังดีนะวีที่ไม่ต้องทำเอง
ให้มันบาปไปคนเดียวเหอะ
เห็นด้วยค่ะ...แต่ถึงไงนิสัยอย่างพี่วี ก็คงไม่สบายใจอยู่ดี เพราะดันรับรู้เข้าไปแล้ว ตอนนี้ถึงได้ชื่อสวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจยังไงล่ะค่ะ เพราะจะไม่ว่าออกมาเป็นแบบไหน พี่วีทุกข์ใจอยู่ดี
ชะรอยน้อย
Insert Quote
เฮ้อออ สมองดีในเรื่องผิดๆอ่ะ พี่วีอดทนมากกกกก
นั่นแหล่ะ...คือข้อดีอันยิ่งใหญ่ มันถึงมีผลกับชื่อเรื่องโดยตรง 'เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้'
yeyong
Insert Quote
รีบมาตามอ่านก่อนนอน
กลนี่เลวเสมอต้นเสมอปลายจริง ที่คิดแต่ละอย่างยังไม่เห็นสิ่งที่ดีๆออกจากสมองเลย
ว่าแต่ว่าชื่อเรื่อง เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ สื่อเฉพาะวีคนเดียวหรือเปล่า หรือรวมถึงพระเอกกลด้วย แบบว่าโจรกลับใจประมาณนั้น
หรือว่าปัจจุบันยังเหมือนเดิม ว่าแล้วก็กลัวโดนถีบ
ปัจจุบันต้องขอบอกว่า พี่กลเป็นผู้ชายในฝันของเกย์ กระเทย สาวแท้ สาวเทียมกันเลยล่ะ กับวัย 38 ปี ที่ยังหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวอยู่เลย คนเขียนยังอดแอบอิจฉาพี่วีไม่ได้ อิอิอิ.. แต่นิสัยการันตี สุดยอดชายในฝัน ทั้งสองรักกันมากว่า 20 ปี แล้วล่ะค่ะ
sweardear
Insert Quote
เหอะ เหอะ อย่ามีลูกเลยน้อ เสียวกรรมตามทันถ้าทำแบบนั้นลงไปอ่านะ เง้อ เวรกรรม
เอ่อ..คุงน้องขารับ..ปรากฎว่า..นักข่าวไรเตอร์ไปสืบเสาะมาแล้ว อีพี่กลไม่มีลูกจริงๆ นะแหล่ะ เพราะพี่วีไม่มีหมดลูก มันเลยไม่ได้รับกรรม แห่ะ.แห่ะ..แห่ะ!!!
NY_JK
Insert Quote
อ่านแล้วปวดตับ เมื่อไหร่วีจะเป็นคนคุมเกมส์บ้างเนี่ย
อยากรู้ว่านิสัยของกลปัจจุบันกับอดีตมันเปลี่ยนแปลงบ้างไหม
แล้วอะไรทำให้วีรักกล(ได้ลง)
ขอยืนยัน..นั่งยัน..นอนยัน..แทนอีพี่กลมันเลยล่ะค่ะ ว่าปัจจุบันมันคือผู้ชายในฝัน สาวแท้ สาวเทียม เก้ง กวาง บ่าง ชะนี :o8:โอ้ย!..อย่าให้ได้เม้าท์ มันแซ่บ..ๆๆ มากม๊ากเลยค๊า o18 สำหรับความเพอร์เฟกซ์ ของอีพี่กลมัน ที่มันเปลี่ยนได้ขนาดหลังตีนเป็นหน้ามือ ก็คงเพราะอีพี่วีนั่นน่ะแหล่ะ...เรื่องมันถึงชื่อ เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ไงล่ะค่ะ เปลี่ยนทั้งคู่ เปลี่ยนแบบโลกควรบรรลือจารึกไว้กันเลยทีเดียวเชียวแหล่ะ...หุ..หุ..หุ.! o13
-
พอระลึกได้ว่า เรื่องนี้คือเรื่องจริงๆของพวกเขา
ทำไห้เวลาอยากจะด่า ก็เกิดคิดไปว่า เราจะบาปไหมเนี่ย
คงต้องขอให้อโหสิกรรมกันขนาดหนักเลยล่ะพี่กลเอ้ย :z3:
-
:z2:ปัจจุบันนิสัยพี่กลเปลี่ยนจากอดีตในทางที่ดีขึ้นก็ดีแล้ว
ไม่งั้นสงสารพี่วีแย่เลย(อายุมากกว่า+นิสัยดีขึ้นหรอกถึงยอมเรียกพี่กล)
พอรู้ว่าพี่กลเคยอ่านเม้นท์ตอนช่วงแรกๆคงโคตรหดหู่น่าดู
แต่ก็นะเมื่อก่อนนิสัยเคยเป็นยังไงก็คงต้องรับสภาพแหละถ้าโดนด่าอ่ะ
-
พี่กลคร้าบ
ตอนนั้นนี่ เลวจริง ไม่ต้องใช้แสตนด์อินเลยนะพี่นะ
-
เรื่องนี้โหดมาก (-..- ขอเป็นกำลังใจให้นะ :กอด1:
-
สงสารวีอ่ะทำไมกลถึงเป็นพระเอกได้ไม่เลวจิงคิดไม่ได้นะเนี้ยปวดตับ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
+1เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า
-
เอิ่มมม... ความคิดพี่กลแกสวดยอดตลอดกาล!
-
ถามจริงๆเรื่องที่มันจะทำเหี้ยๆเนี้ยมันเกี่ยวอะไรกับที่มันชอบน้องวี
มองๆดูแล้วมันเหี้ยเพราะสันดานมากกว่า
แล้วน้องวีมาเป็นที่รองรับอารมณ์มันเพราะอะไร และทำไม
มันชอบทำเรื่องเหี้ยๆกับผู้หญิงก็ทำไปสิ หรือว่าไม่มีปัญญาไม่มีความสามารถทีจำทำให้ผู้หญิงเขาชอบเขารัก
เพราะดูแล้วที่มันพูดมาเนี้ยแต่ละอย่างเหมือนพวกสิ้นคิดไม่มีปํญญาที่จะทำให้เขาชอบมันได้
ถึงได้ใช้กำลังบังคับข่มขู่ข่มเห่งรังแก ส่วนความคิดนะไม่ต้องพูดถึง ไม่นึกเลยนะว่าเป็นคน
-
แวะมาคุย...เย็นๆ จะมาโพสให้ :really2:
ได้คุยกับพี่วี เค้าเลยฝากบอกถึงนักอ่านนักโพสทุกท่านว่า ไม่ต้องเกรงใจ
ให้นักอ่านระบายความรู้สึกได้ตามใจชอบ :laugh: อย่าเพิ่งคิดว่า ปัจจุบันทั้งสองเป็นยังไง
เพราะความรู้สึกของนักอ่านทุกคน เป็นกระจกสะท้อนให้พี่กล ได้กลับไปคิดย้อนหลังบ้างก็ดี
พี่วีจะได้เอาไว้ย้ำเตือนพี่กลได้ว่า ประวัติศาสตร์ที่ทำมา..คือปมที่แก้ไขไม่ได้
ดังนั้นปัจจุบันต่อให้เป็นคนดีศรีสังคมแล้วก็ตาม ก็ใช่ว่าจะลบล้างการกระทำในอดีต
ให้ใสสะอาดได้เหมือนที่คิด เพราะความดีความชั่วต่างต้องแยกแยะ น้ำกับน้ำมันยังไงมันก็ลอยแยกกัน
รวมตัวกันไม่ได้ยังไงฉันใดก็ฉันนั้น 'ดีชั่วอยู่ที่ตัวคนทำ สูงต่ำอยู่ที่ใจคนคิด'
เป็นไงคำสอนของพี่วีเรา แทบจะลุโสดากันเลยเชียวไหมล่ะ...
ที่นี้ทุกท่านก็สบายใจได้ ด่ากันได้ตามสบาย เตรียมด่าให้กระจายกันได้เลย
เพราะยังมีวีรกรรมตำบอนที่น่ามอบรางวัล 'ยอดชั่ว อวอท์' ให้อีพี่กลมันอีกไม่น้อย
คนเขียนก็เคยถามแกเหมือนกันนะ ว่าตอนนั้นพี่กลคิดอะไรยังไง
ทำไมมันถึงเลวระยำบัดซบได้ซะขนาดนั้น แกไม่ตอบเลยง่าค่ะ..ได้แต่อมยิ้มมองหน้านู๋คนเขียน
แถมบุ้ยปากไปทางพี่วี แล้วบอกว่า ให้พี่วีเป็นคนตอบแทนแล้วกัน เพราะแกได้พูดระบายความในใจให้พี่วีฟังหมดเปลือกแล้ว ว่าอะไรยังไง แต่ที่ได้คำตอบแน่ชัดตอนนั้นจากปากอีพี่กลคือ
ตอนแรกพี่ไม่ได้ชอบวี ไม่คิดจะชอบด้วย แค่เห็นหน้าไอ้จืดนี้มันซื่อๆ ติ๋มๆ อยากเก็บไว้เป็น
ซุปเปอร์เบ้ของแก ยิ่งเรียนโรงเรียนพาณิชย์ด้วยแล้ว ยิ่งดีเลย..กะไว้ใช้ให้เป็นตัวติดต่อสาวๆ มาฟันเล่น
แต่พี่วีดันเสือกเป็นคนดื้อ แถมมองโลกแง่ดี ไม่เคยตามใจแกดีดีสักครั้ง เรื่องราวของทั้งคู่เลยออกมาในเชิง
ประเภทพี่กล ต้องการกำราบพี่วีให้อยู่หมัด ส่วนพี่วีเกลียดพี่กลเข้าใส่
ไอ้พี่กลบอกว่า หากกำราบพี่วีให้พวกเพื่อนเห็นไม่ได้ แกกลัวเสียศักดิ์ศรี...ว่าซะงั้น
เพราะสมัยนั้น เด็กช่างกลุ่มแกต่างคิดกันแค่เนี๊ยะ ยิ่งวัยรุ่นด้วยแล้ว ใช่ว่าจะไม่รู้ผิดชอบชั่วดี
แต่เพราะทิฐิมันมีมากกว่า เลยไม่ใส่ใจเรื่องนี้สักเท่าไหร่ ฉะนั้น...พอรู้แบบนี้ ก็อย่าลืมเตรียมด่า
ประนามการกระทำของอีพี่กลมันได้เลย เพราะหลังจากนี้ คนที่โดนจัดหนักเต็มๆ
คือพี่วี...ของพวกเราค๊า :กอด1:
Luk.
-
ยิ่งมาอ่านตอบเม้นท์ของคนเขียนแล้ว
อยากติดตามตอนต่อไปแล้ววววววววววววววววววว
-
แง่มๆวีจะทำไงนี่
-
ดิฉันเหนื่อยแล้วค่ะ ดิฉันหมดคำพูด(คำด่า)แล้วค่ะ
ต่อไปนี้ดิฉันจะพยายามวางเฉย กับสิ่งที่ไอ้กลทำกับน้องวีและคนอื่นๆ
เพราะพูด(ด่า)ไปก็คงมีแต่ตัวเองนี่แหละที่สติหลุด แล้วก็คิดมากเองกังวลเอง
ทำใจ ๆ ๆ ปล่อยวาง ๆ ๆ
หันไปคอยปลอบให้กำลังใจน้องวีอย่างเดียวดีกว่า
-
สันดานเลวไม่มีใครเกินจริงๆ เฮ้อ
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 14
ทิงเจอร์ขาว.
.
.
.
.
สรุปผมกับไอ้เหี้ยกล ต่างคนต่างกลับ มันไม่ได้ตั้งใจนั่งรถไปกับผมอย่างที่พูดหรอก
มันแค่จะยั่วโมโหผมเท่านั้น แต่เรื่องที่พูดทิ้งท้ายไว้นี่ตะหาก ผมคิดหนักเลยที่นี้
หากมันหลอกน้องสองคนไปกดหอมันขึ้นมา ผมไม่รู้จะมองหน้าน้องเค้ายังไง
เพราะเค้าเข้าใจว่ามันคือเพื่อนผม มันทำเหี้ยไรขึ้นมา เขาก็ต้องคิดว่าผมมีส่วนรู้เห็นเป็นใจด้วยแน่ ๆ
เหมือนเขวี้ยงงูไม่พ้นคอ..นั่นแหล่ะครับ..กว่าผมจะข่มตานอนได้..ตาเป็นหมีแพนด้าเลยล่อเอาเกือบตีสาม
เช้าผมทำธุระส่วนตัวเป็นปกติ วันนี้ต้องเอาผ้าปิดตาออก มีรอยช้ำให้เห็นไม่มากนัก
แอบหยิบลองพื้นพี่สาวมาทากลบปิดไม่ให้เห็น พอกล้อมแกล่มช่วยได้เยอะทีเดียว
มาถึงโรงเรียนเหมือนปกติ บ่ายโมงโค้ชเรียกรวม..ให้พวกผมนั่งรถประจำของโรงเรียน
ไปแข่งที่สนามศุภฯ น้องเกศ น้องดา กับสามสาวห้าวเพื่อนซี้ผมไปด้วย ไอ้โรจมันมาไม่ได้..
อาม่ามันไม่สบายแอดมิดอยู่โรงบาลตากสิน มันต้องรีบไปเยี่ยมพร้อมญาติ ๆทั้งบ้าน
พวกที่มานั่งรถมาพร้อมกันหมด..ครื้นเครงได้อีก เพราะปรบมือร้องเพลงกันตลอดทาง
พาเอารถที่ผ่านไปมามองกันทุกคัน ยิ่งช่วงติดไฟแดงด้วยแล้ว มองกันงง ๆ
คงคิดว่านักเรียนโรงเรียนนี้มันไปทัศนศึกษากันชัวร์ ถึงได้สนุกสนานกันทั้งคันรถ
ลืมบอกไป..รถที่ใช้เป็นรถหกล้อเบาะนั่งยาวสองข้าง นั่งได้เกือบสามสิบคน
ดังนั้นตอนนี้ในรถรวม ๆ ยี่สิบคนนั่งสบายไม่แออัดเลย พวกผมมาถึงสนามศุภฯ ก็เกือบบ่ายสองโมง
รถติดมาก..เพราะแข่งใจกลางเมือง ดีที่ตารางแข่งบ่ายสองโมงครึ่ง
มาถึงสนามเห็นเหี้ยกลกับเหี้ยห้าตัว..นั่งบนอัศจรรย์อยู่ก่อนแล้ว พอเห็นกลุ่มพวกผมเดินเข้าไป
มันโบกมือให้รู้ว่านั่งอยู่ตรงนี้ น้องเกศน้องดาเลยแยกตัวไปรวมกลุ่มกับพวกมัน
แต่ไอ้สาวห้าวเพื่อนผมมันไม่ไปด้วย พวกมันนั่งของมันใกล้เก้าอี้นักกีฬาทีมผมนั่นแหล่ะ
โค้ชสั่งให้พวกผมรีบเปลี่ยนชุดลงวอร์มในสนาม เพราะใกล้แข่งแล้ว
พวกเราทั้งทีมเลยจัดการเรื่องส่วนตัวกันอย่างเร็ว ก่อนรวมกันวอร์ม
ซึ่งคู่แข่งโรงเรียนดัง..คู่ปรับเก่ามาถึงแล้วเช่นกัน แบ่งวอร์มคนละฝั่งตาข่าย
การแข่งเริ่มขึ้น เป็นไปอย่างดุเดือดตื่นเต้นทุกเซ็ท ต้องมาตัดสินกันเซ็ทห้า
สมัยนั้นยังไม่ใช้กติกาใหม่ ยังแข่งแบบ 15 แต้ม ฝ่ายเสริฟได้แต้ม
ไม่ใช่แบบเรลลี่พอยส์ ที่ใช้กติกา 25 แต้มเหมือนปัจจุบัน สุดท้ายโรงเรียนผมก็เอาชนะ
ไปอย่างฉิวเฉียดในเซ็ทห้า รักษาดีกรีแชมป์เก่าไว้ได้ แข่งอีกทีวันศุกร์เลยทีเดียว
เจออีกแมทก็เข้าไปรอบสองแล้ว หลังจากนี้คู่แข่งไม่น่ากลัวเท่าไหร่ เพราะที่หินสุดก็แมทแรกนี่แหล่ะ
ดีกรีรองแชมป์เหมือนกัน ปีที่แล้วก็เจอกันรอบชิง ปีนี้ต้องรอดู..ไม่แน่อาจวนมาเจอกัน
ตอนรอบชิงอีกครั้งได้
อาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อย โค้ชเรียกรวมเพื่อพูดคุยรายละเอียดการเล่นที่ผ่านมา
ก่อนสอบถามว่าใครจะติดรถไปลงที่ไหน ไม่มีใครติดรถโรงเรียนกลับสักคน
ต่างมีเป้าหมายไปเดินเล่นมาบุญครองกันทั้งนั้น จากนั้นโค้ชก็ปล่อยแยกย้าย
ก่อนกลับเข้ายิม..ผมแวะถามไอ้สาวห้าวสามคน ที่ยืนรออยู่หน้ายิมแข่ง..ว่าพวกมัน
มีโปรแกรมไปต่อกันหรือเปล่า พวกมันบอกจะไปหารุ่นพี่ในมหาลัยจุฬาฯ
จะเข้าไปดูพวกพี่เข้าซ้อมบาสฯ คงไปเซอร์เวย์โควต้านักกีฬากันนั่นแหล่ะ
จากนั้นพวกมันขอแยกไปกันต่างหาก ผมไอ้คิ๋มเลยเดินเข้าไปหาน้องเกศน้องดา
เข้ามาได้ไม่ทันไรพวกน้อง ๆ เดินสวนมาพอดี เราทั้งหมดเลยยกโขยงกันไปมาบุญครอง
จำนวนคนปาเข้าไป 9 คน มีผม ไอ้คิ๋ม น้องเกศ น้องดา ไอ้เหี้ยกล ไอ้เหี้ยก๋อย
ไอ้เหี้ยต่อ ไอ้เหี้ยนัท ไอ้เหี้ยวิทย์ สองคนหลังเพิ่งรู้จักชื่อมันนี่แหล่ะ เจอสองครั้งรู้จักแต่หน้า
ไม่เคยคุยกะพวกมันหรอก
พวกเราพากันไปยังชั้นโรงหนัง เลือกหนังที่จะดูจองตั๋วไว้ก่อน ตามใจสาว ๆ เค้าล่ะอยากดูเรื่องอะไร
ผมไม่มีปัญหาอยู่แล้วยังไงก็ได้ ไอ้กลมันออกค่าตั๋วให้สองสาว ส่วนเพื่อนมันจ่ายกันเอง
ผมก็จ่ายให้คิ๋มมันแหล่ะ รับปากไว้ว่าจะเลี้ยง มันจะไม่ยอมให้ผมจ่ายให้
ผมต้องแกล้งขู่มันไปไม่อยากเสียเวลาแย่งกันจ่าย มันทำหน้ามุ่ยก่อนจะบอกว่า
งั้นค่าน้ำกับป๊อปคอร์นมันจ่ายเอง ผมเลยตามใจมัน แต่กว่าหนังจะฉายก็บ่ายสี่โมงครึ่ง
ตอนนี้เหลือเวลากว่า 30 นาที พวกเราต่างลงความเห็นไปกิน MK กันก่อน
ดีเหมือนกันผมหิวแล้วด้วย แข่งเสร็จยังไม่ได้กินไรเลย
มาถึงร้านโชคดีมีที่นั่งว่าง ปกติหาที่ว่างลำบาก แต่วันนี้โต๊ะใหญ่ว่างพอดี เราเลยไม่ต้องรอ
จัดการทำเวลา..สั่งตามความชอบแต่ละคน ผมสังเกตุพวกเหี้ยกลมันทุกตัว ว่าผิดปกติไรกันหรือเปล่า
กลับไม่เจอพิรุธผิดสังเกตุสักอย่าง ตรงข้ามพวกแม่งแต่ละตัว..สุภาพบุรุษขั้นเทพกันเชียวล่ะ
ผมเองอายมันด้วยซ้ำ มันเล่นบริการสาว ๆ ซะดูดีมีสกุล ไม่เหลือมาดสถุลที่มีให้เห็นสักนิด
ผมซะอีกกลับให้น้องเกศตักนั่นหยิบนี่ให้ ทั้งที่พยายามบอกน้องเค้าแล้ว..ว่าไม่ต้องบริการผมหรอก
ให้ดูแลตัวเองเถอะ น้องเค้าก็ยังอยากจะทำ เล่นเอาเหี้ยกลมองผมตาขวางหลายทีเหมือนกัน
กับคิ๋มก็ปกติสบาย ๆ ไม่ไรมาก เสร็จจากกิน MK เรากลับโรงหนังกันเลย เหลือเวลาไม่ถึงห้านาที
ส่วนค่าใช้จ่าย MK หารกันหมด ของน้องเกศกับน้องดาเสี่ยกลเค้าเลี้ยง สองสาวไม่ต้องออกไร
ส่วนผมนะหรือ...หึ..หึ..หึ...คิ๋มมันไม่ยอมให้ผมจ่าย มันขอออกส่วนของผมให้เอง แลกกับตั๋วหนัง
ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง..เลยปล่อยเลยตามเลย ไปๆ มาๆกลายเป็นมันออกเยอะกว่าผมซะงั้น
ไหนจะซื้อน้ำแป๊ปซี่กับป๊อปคอร์นอีก สรุปผมเลี้ยงหนัง แต่ที่เหลือมันเลี้ยงผมหมด
เบาะนั่งในโรงหนัง นั่งเรียงกันเป็นแถว ตัวแรกคิ๋มนั่ง ตามด้วยผม น้องเกศ น้องดา
เหี้ยกล และที่เหลือพวกเหี้ยห้าตัว
ระหว่างดูหนังตัวอย่าง น้องเกศชวนผมกินขนมขบเคี้ยวที่ซื้อมา ผมจะปฏิเสธก็กระไร
เลยต้องหยิบกินบ้าง น้องเค้าดูมีความสุขยิ้มให้ผมจนตาหยี ส่วนคิ๋มมันก็คอยสะกิด
ให้ผมกินป๊อปคอร์นด้วย ผมไม่อยากให้มันเสียน้ำใจก็ต้องเปลี่ยนสลับกิน
กลายเป็นผมกินทั้งขนมทั้งป๊อปคอร์น นี่ไม่เท่าไหร่..พอรู้สึกคอแห้งจะกินน้ำนี่สิ
คิ๋มมันซื้อแก้วใหญ่แก้วเดียว ใส่มาหลอดเดียวตะหาก พอผมจะหยิบก็เกรงใจ
มันเห็นผมอึก ๆ อัก ๆ ดันยกแก้วยื่นให้ผมถึงปาก เลยรับมากินตามระเบียบ
ส่งคืนให้..มันดันเอาหลอดไปดูดต่อหน้าตาเฉยซะงั้น ไอ้ผมจะไม่คิดมาก
แต่มันนะสิ...อิตอนดูดหลอดเดียวกับผม มีเหลือบตามองหน้าผม แถมยักคิ้วให้อีก
เล่นเอาหน้าผมร้อนวาบเลยทีนี้ ต้องเฉมองจอหนังไป ได้ยินมันหัวเราะในคอ..หึ.หึ..หึ..ให้อีก
หนังสนุกมาก ไม่ขอบอกว่าเรื่องไรแล้วกัน รู้แต่ว่าสนุกหลายรสชาด หนังจบปาเข้าไปหกโมงครึ่งแล้ว
พวกผมออกจากโรงหนัง ก็พากันนั่งรถไปแถวสามย่าน มากินก๋วยเตี๋ยวในตลาดนั่นแหล่ะ
สั่งอะไรเสร็จเพื่อนเหี้ยกลมันอาสาบริการตักน้ำให้ มันลุกไปกันสามคน แต่ผมพิรุธท่าทางพวกมัน
เลยจับสังเกตุตลอด ส่วนไอ้กลกับไอ้ต่อก็ชวนน้องเกศน้องดาคุยกันเรื่องหนังที่ดูมา
ผมเดาไม่ผิดคิดว่าแก้วน้ำของสองสาว..ที่พวกมันถือมาให้ตรงหน้าผิดปกติชัวร์
แอบเห็นเหี้ยก๋อยสบตากับเหี้ยกลมันแวบหนึ่ง เพื่อไม่ให้ผิดพลาดขึ้นภายหลัง
ผมตัดสินใจปัดโดนแก้วน้องเกศหกเต็มโต๊ะ พาให้ทุกคนต้องขยับก้นลุกจากเก้าอี้ทันที
เพราะน้ำมันไหลเจิ่งนองโต๊ะไปหมด ก่อนจะรอผ้าเช็ดโต๊ะมาเช็ดให้เรียบร้อยใหม่
ผมแกล้งขอโทษขอโพยที่สะเพร่าตะกี้ แต่มันยังเหลือแก้วน้องดา
นึกวิธีไม่ออกเลยทำอาสาไปหยิบน้ำให้ใหม่ จังหวะที่หยิบแก้วน้องเกศผมแกล้งลื่นน้ำ
ที่เจิ่งพื้นปัดแก้วน้องดาตีลังกาลงไปกองพื้นข้างล่างอีกแก้ว
“พี่วี...เป็นอะไรค่ะวันนี้..หน้ามืดหรือเปล่า ทำไมดูโก๊ะจังค่ะ ปกติพี่วีไม่เคยเป็น” น้องเกศพูดขึ้นมา
น้ำเสียงดูเป็นห่วงผมมาก ๆ ไม่มีเสแสร้งหรือประชดในน้ำเสียงเลย ผมรู้สึกดีที่ตัดสินใจทำเรื่องงี่เง่านี้ขึ้น
ก่อนจะยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้น้องเค้าแล้วพูดขึ้นว่า
“คงจะใช่อ่าครับ ออกจากโรงหนังมารู้สึกมึน ๆอยู่ คงนั่งดูหนังนานไปหน่อยข้างในมันมืด
ปรับตัวไม่ทัน..ขอโทษนะครับ เดี๋ยวพี่ไปเอามาให้ใหม่แล้วกัน” รีบหันหลังเดินไปเอาน้ำ
มาให้ใหม่ทั้งสองแก้ว เหี้ยกลตามผมมาทันที ต้องบอกว่าร้านที่เรากินมันอยู่ในตลาด
ต้องบริการตักน้ำกินเอง เค้าตั้งไว้ให้ใกล้ ๆรถขายก๋วยเตี๋ยวนั่นแหล่ะ
โต๊ะที่พวกผมนั่งต่อเป็นโต๊ะยาวมากันเก้าคน เลยใช้โต๊ะพับสองตัวต่อกัน ห่างที่เอาน้ำพอประมาณ
“มึงทำเหี้ยไร...ไอ้สัด...” พอมันยืนซ้อนหลังผม ก็กัดฟันพูดข้างหูผมทันที
“ป่าววว!!!..กูทำไร...กูลื่นมึงก็เห็น” ผมปฏิเสธมันเสียงสูง รู้ว่าไม่เนียน แต่ทำไงได้
ยิ่งเห็นอาการมันไฟรนขนาดนี้ ยิ่งมั่นใจเข้าไปใหญ่ว่าน้ำสองแก้วนั้นมีปัญหาชัวร์
“มึงรู้ไหม ที่มึงทำ..เล่นกูหมดไปสองพันทันที มึงจะชดใช้กูยังไง” ผมไม่เข้าใจที่มันพูด
เหี้ยล่ะสิ..น้ำเปล่าแก้วล่ะพันบ้านป๊ะมึงดิ เจ้าของร้านยังไม่พูดสักคำ เหี้ยนี่ดันตีราคาแทนซะงั้น
รีบตักน้ำเดินหนีมันกลับโต๊ะทันที วางน้ำให้น้องสองคนแล้ว กำลังจะนั่ง
เหี้ยกลมันเอามือจับบ่าผมบีบไว้ไม่ให้นั่ง ก่อนจะพูดขึ้นมา
“เดี๋ยวพี่กับไอ้วี ไปซื้อขนมถังแตกแป๊ปหนึ่งนะ เห็นขายอยู่ตรงที่เราเดินผ่านมาเมื่อกี้
พวกเรากินกันไปก่อน ป่ะ!..วีมึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อย กูอายว่ะ!..ไม่กล้าซื้อคนเดียว..แห่ะ..แห่ะ..แห่ะ!.”
มันมาแบบนี้..ผมจำเป็นต้องเดินออกมากับมัน ห่างโต๊ะมาไกลพอสมควร ผมจับมือมันออกจากไหล่ทันที
แต่มันไม่ยอมปล่อยดันพูดข้างหูผมซะงั้น
“เดินไปกับกูเฉย ๆอย่าเรื่องมาก ก่อนกูจะหมดความอดทน สวมบทโหดจิ้มพุงมึงทะลุซะก่อน”
มันขู่จนต้องตามมันไปก่อน ฟังจากน้ำเสียงมันเอาจริงแน่ ท่าทางมันโกรธจนเส้นเลือดฝอย
ลูกตาขาวขึ้นริ้วแดงเลยล่ะตอนนี้ คิดว่าคงโกรธผมมากถึงมากที่สุด แต่มันพยายามสะกดอารมณ์เอาไว้
มันพาผมมาร้านขนมถังแตกจริง ๆ ก่อนจะสั่งขนมจากป้าคนขาย จนเค้าใส่ถุงเรียบร้อย
จ่ายเงินเสร็จแทนที่มันจะพาผมกลับ มันกับดึงผมเลี้ยวตรงมุมตึก ตรงนี้ปลอดคน
ผมคิดว่าคงไม่มีไร อยากมากก็แค่ต่อว่า แต่ผมคิดผิดเพราะ......
“ปึ๊ก!..ปึ๊ก!..อุก...” จุกตัวงอเลยครับผม ครับมันกระแทกมัดขวาเข้าลิ้นปี่ผมเต็มแรงสองที
จนถึงกับลงไปนั่งยอง ๆ น้ำตาเล็ดเลยทีเดียว เพราะซ้ำรอยเก่าที่มันฝากไว้ให้วันเสาร์
ยังไม่หายดีเท่าไหร่ ผ่านมาแค่สามวัน..โดนอัดเข้าไปอีก..เลยเป็นอย่างที่เห็น ก่อนมันจะยืนเท้าเอว
มือซ้ายถือขนมถังแตกไว้ด้วย
“มึงรู้ไหม น้ำสองแก้วที่มึงคว่ำไปตะกี้ กูแลกมาด้วยเงินถึงสองพัน” ผมแม่งไม่เข้าใจที่มันพูด
มองหน้ามันนิ่ง ๆ พร้อมกับมือยังกุมท้องไปด้วย
“ไม่ต้องแปลกใจ กูสั่งทิงเจอร์ขาวมา ให้เพื่อนกูใส่ในน้ำสองแก้วนั่น ตอนนี้มันหายไปในอากาศ
หญิงก็ไม่ได้กด..เงินก็สูญ มึงจะรับผิดชอบกูยังไง” ผมไม่รู้จักทิงเจอร์ขาวคือไร
เข้าใจว่าคงทิงเจอร์ล้างแผล..ทำไมมันถึงแพงขนาดสองพันเชียว
ผมซื้อมาล้างแผลขวดห้าบาทเอง
“ทิ้งเจอร์เหี้ยไรมึง ราคาตั้งสองพัน แล้วมึงเอาไปใส่น้ำให้น้องเค้ากินทำไม
เค้าใช้ล้างแผลมันกินได้ที่ไหน” ผมยังไม่ยอม เถียงมันทันทีเหมือนกัน
“ไอ้ควายเอ้ย!...โง่...ไม่รู้เหี้ยไรสักอย่าง..ยังเสือกอวดฉลาดอีก..กูจะบอกมึงนะโว้ย!..ทิงเจอร์ขาว...
ไม่ใช่ทิงเจอร์ที่มึงใช้ล้างแผล ยาปลุกเซ็กส์โว้ย!...ครวยเห่อะ..กูจะเอาทิงเจอร์ล้างแผล
ใส่ให้กินทำเชี้ยไร...หมดกัน..ของก็ไม่มีแล้วด้วย กว่าจะสั่งได้ไม่ใช่ง่าย ๆนะมึง
นึกว่ามันมีขายทั่วไปหรือไง ที่นี่มึงรู้แล้ว มึงจะชดใช้ให้กูยังไง” ผมฟังมันปากอ้าตาค้าง
แม่งเล่นใส่ยาปลุกเซ็กส์ให้น้องเค้าเลยเหร่อว่ะเนี๊ยะ ทำไมมันคิดเหี้ยกันขนาดนี้ว่ะ!
“กูไม่รู้..ถ้ามึงจะเอาเงินคืน กูมีไม่พอ ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวกูมีสามร้อย แต่กูจะพยายามเก็บคืนให้มึง
ขอเวลาไม่เกินสิ้นเดือน” ผมตอบมันไปตรง ๆ ถ้ามันจะให้ผมชดใช้เรื่องเงินสองพัน ผมก็จะคืนให้มัน
คิดคร่าว ๆกระปุกออมสินมีพันกว่าบาท เก็บค่าขนมอีกสองอาทิตย์..สิ้นเดือนผมคงมีคืนให้มันได้
“หึ..เรื่องเงินส่วนหนึ่ง แต่เรื่องที่กูจะได้ฟันน้องเค้าแล้วแห้วเนี๊ยะ มึงจะชดใช้กูยังไง”
มันโกรธผมเรื่องที่มันอดฟันน้องเค้า ระยำจริง..ๆ...เลวบริสุทธิ์เลยง่ะ
“มึงจะทำเค้าทำไมว่ะ ผู้หญิงเค้าก็ไม่ได้ทำเหี้ยไรกะมึง ถึงกับวางยาเค้าทำลายเค้า มึงคิดได้ไงว่ะกล
กูขอเถอะว่ะ..นะ...ถือว่ากูขอร้องได้ไหมว่ะ” ผมพยายามหว่านล้อมมันอีกครั้ง
เผื่อมันจะมีมโนสำนึกที่ดีขึ้นมาได้
“มึงนี่มัน..อึ้ยยย!...กูอุตส่าห์ไม่บังคับให้มึงทำแล้วนะ..ได้ตามนั้นยังไม่พอใจอีก..
นอกจากจะทำกูหายนะ..แผนล้มไม่เป็นท่าแล้ว มีหน้ามาขอร้องกูอีก...สัด...ตกลงมึงเอาไงว่ะ...
จะบอกให้...กูเปลี่ยนใจให้มึงไปชวนเค้าไปหอกูแทน...ยกเลิกที่บอกจะไม่ให้มึงทำ...
กูเงี่ยนไม่ได้ออกมาเป็นอาทิตย์แล้ว ดังนั้นมึงไม่มีทางเลือก ทำไงก็ได้พาน้องเค้าไปหอกู
เดี๋ยวไปถึงโต๊ะกูจะบอกเพื่อนกูกลับกันไปก่อน ส่วนมึงพาน้องเกศไปหอกูให้ได้
จัดการให้ไอ้คิ๋มมันกลับไปซะ..ก่อนที่กูจะหงุดหงิดเอามันมายำตีนระบายอารมณ์กูแทน
มั่นไส้ฉิบหาย...ผู้ชายเหี้ยไร มองผู้ชายตาเยิ้ม กะฟันมึงเต็ม ๆดิ กูไม่ได้โง่ที่มองมันไม่ออก
มึงรีบเอามันไปให้ไกลตีนกูก่อนเลย ป่ะ!..ไปได้แล้ว" มันดึงผมลุก
มีน้ำใจจัดเสื้อตรงที่มันชกเมื่อกี้ให้อีก ก่อนจะแกล้งทำเนียนกอดคอผมกลับไปที่โต๊ะ
ทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นได้หน้าตายมาก.......
“โห!..เกศนึกว่าพี่กลพาพี่วี..ไปช่วยคนขายเขาผสมแป้งถังแตกซะอีก นานจังเลยค่ะ”
มาถึงน้องเกศที่ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเลยก็พูดแซวขึ้น
มองหน้าน้องแล้วให้นึกสงสารขึ้นมาจนจุกอก คำพูดพาซื่อที่น้องเค้าพูด
กับน้ำใจที่มีให้ผม คุณคิดว่าผมทำร้ายน้องเค้า..ตามเหี้ยกลมันสั่งได้หรือเปล่า
ถ้าผมทำ..ไม่ต้องเกิดเป็นคนแล้ว เมื่อไม่มีทางเลือกคงต้องแก้ไขด้วยตัวผมเอง
“เผอิญคนรอซื้อเยอะนะครับ พวกพี่เลยรอนานไปหน่อย นี่กินกันอิ่มหมดแล้วหรือครับ”
ผมเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะเห็นชามก๋วยเตี๋ยว..ที่ว่างเปล่าตรงหน้าแต่ละคน
ก็รู้ว่าอิ่มกันหมดแล้ว คงมีผมกับเหี้ยกลที่ยังไม่ได้กิน แต่คนขายเค้าก็ไม่ได้ทำมารอ
คงให้พวกผมกลับมาก่อนถึงทำมั้ง
“อิ่มแล้วสิครับพี่ จะให้หิ้วท้องรอก็ใช่ที่” คิ๋มมันตอบแทน แถมยกยิ้มล้อผมอีก ผมก็เสยิ้มตอบมันไป
“กินถังแตกก่อนดิ” พูดจบถือวิสาสะ ดึงถุงถังแตกจากมือเหี้ยกล ส่งให้ทุกคนกินทันที
“พี่วี..ไม่กินเตี๋ยวก่อนหรือค่ะ บอกคนขายทำเลยไม่ค่ะ” น้องเกศยังคงห่วงผม
นี่ไง..ผมยิ่งเห็นสิ่งที่น้องหยิบยื่นไมตรีให้ อดหดหู่ใจไม่ได้
ตัดสินใจเป็นตายยังไงผมต้องปกป้องน้องทั้งสองจากเดนนรกพวกเหี้ยมัน
“ไม่ต้องหรอกครับ คิ๋มพี่ว่ากว่าจะนั่งรถกลับถึงบ้านคงสามทุ่ม ยังไงแยกย้ายกันกลับเลยเถอะ”
ผมตัดบทดื้อ ๆ ทันที เล่นเอาเหี้ยกลมัน หันมองหน้าผมขวับเข้าให้
โดยสายตาเหี้ยสี่ตัวมองมาด้วยเช่นกัน ก่อนมันจะเอ่ยปากขึ้นว่า
“เอางี้ดีกว่า...พวกมึงสี่คนกลับไปรอกูที่หอก่อน เดี๋ยวกูตามไป ค่าก๋วยเตี๋ยวกูจ่ายเอง
กูส่งน้องเค้าขึ้นรถก่อน ตกลงตามนี้” เหี้ยสี่ตัวรับคำสั่งไม่มีถามสักแอ๊ะ ยักหน้าให้เหี้ยกล
พากันยกมือขึ้น ท่าประจำพวกมันก่อนลุกเดินออกไปกัน เหี้ยกลมันก็ยกตอบไปเหมือนเคย
“น้องเกศกลับเลยไหมครับ เดี๋ยวพี่ส่งขึ้นรถก่อน ไงคิ๋มไปต่อรถแถววงเวียนใหญ่อยู่แล้วนี้
นั่งไปกับน้องเค้าเลยไหม?” ผมยังกางปีกปกป้องน้องทั้งสองอยู่ไม่เลิก เล่นเอาเหี้ยกลมองผมตาเขียว
แต่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าสาว ผมอ่านว่ามันคงไม่กล้าทำไรหรอก ถึงไงเหี้ยก็ยังห่วงภาพพจน์อยู่แหล่ะ
“ไม่ต้องแล้วครับ เมื่อกี้ที่บ้านเพจมาบอก คนขับรถมาส่งแม่ผมที่สีลมพอดี
เค้าเลยมารับผมกลับด้วยเดี๋ยวคงถึง ผมให้เกศกับดากลับด้วยเลย..กะไปส่งถึงบ้าน
พี่วีกลับพร้อมกันหรือเปล่า แวะลงดาวคะนองก็ได้ วิ่งข้ามสะพานตากสิน
พี่วีจะได้สะดวกต่อรถไปบ้านง่ายขึ้น” ผมถอนหายใจพรูทันที โชคเข้าข้างแล้ว
อย่างน้อยคิ๋มมันก็จัดการไว้เรียบร้อย ผมกะจะขอบคุณมัน..ถือโอกาสกลับด้วยเลย
ยังไม่ทันพูด
“ไม่ต้องหรอกคิ๋ม ไอ้วีมันมีธุระไปกับพี่อีกนะ...ยังไงคิ๋มพาน้องเกศน้องดากลับได้เลย
ไม่เป็นไร..ไอ้วีเดี๋ยวกลับพร้อมพี่ทีหลัง” ผมอ้าปากค้าง มองหน้าเหี้ยกลมัน มันก็ยิ้มมาให้ผม
ยังกะว่าผมกับมันตกลงกันแล้วซะงั้น
“งั้นก็ตามนี้ รถมาพอดีพี่ ป่ะ!..เกศดาไปกัน พี่วี..พี่กล..พวกผมกลับก่อนนะครับ
ไว้เจอกันพรุ่งนี้” รถบ้านคิ๋มมาจอดเลยร้านไปหน่อย ยี่ห้อ BMW สีน้ำเงินเข้ม
แสดงถึงฐานะมีอันจะกิน ผมเลยได้แต่พยักหน้าให้..แล้วพวกน้อง ๆ พากันลุกเดินออกไป
น้องเกศยังหันมายิ้มให้ผมอีก ส่วนน้องดาก็ยิ้มให้เหี้ยกลมัน
มันก็มารยาทงามยิ้มเจ้าชู้ตอบไปให้.............................
ลงให้ก่อน....ให้เวลาคนอ่านเตรียมใจ คืนนี้.....
Luk.
-
เข้ามาอ่านละเครียดเลยคร้า เหอๆ วี ขออย่าเป็นไรมากนะ T_T
-
เครียดเว้ยเห้ย
-
อ่านกี่ครั้งก็ทำใจกับไอ้กลไม่ได้สักที
มันเลวได้สุดๆจริงๆ
-
น้องวีจะโดนอะไรเนี่ย อยู่กับมันสองต่อสองซะด้วย
มันคงไม่ปล่อยน้องวีแน่
-
อย่าบอกนะว่าจะ..แล้วแบล็กเมล์ :serius2:
ว่าไปแล้วคนแบบพี่กลก็ต้องมาเจอแบบพี่วีแหล่ะ ไม่งั้นอาจจะโดนทิ่มพุงไหลไปแล้ว
ไรเตอร์ขยันอัพโฮกกกค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
เครียดดดดดดดดดดดดดด
ไม่อยากจะคิดเลยว่าพี่วีต้องเจอกับอะไร :serius2:
-
ขอไม่เม้นท์ละกัน :seng2ped:
-
อ๊าค คค ค คค ค คค ค
ค้าง มาก ก ก ก ก
ต่อด่วนๆๆๆ เรย ย ย
-
เค้ากลับกันหมดแล้ว
ถึงคราวซวยของวีแล้วล่ะ
-
ยังทำใจไม่ได้กลับกลค่ะ ตอนหน้าก็คิดว่าคงรับไม่ได้แน่ๆ เลวเกินไปค่ะ
แต่ยังอยากให้กำลังใจน้องวี แล้วก็มาเม้นเป็นกำลังใจผู้แต่ง
-
เอิ่มมมมมมม แล้วพี่วีจะโดนไรบ้างเนี่ยยยเฮ้อออ
กลแม่งจะเลวไปใหนวะ นิสัยอ่ะสงสารพี่วีจริงจัง
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค๊า :กอด1:
-
ทำไมกลแม่งเลวได้ขนาดนี้ วีก็ไม่น่าจะไปอดทนหรือยอมทำอะไรตามที่มันสั่งเลย
น่าจะหาทางเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับคนที่น่าจะช่วยวีได้ เช่น โค้ช อาจารย์ที่ ร.ร.
ไม่ควรปล่อยให้เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ เอาตัววีเป็นเครื่องมือไว้ข่มขู่ให้ทำโน่นนี่
ตลอด น่าสงสารวีมากเลย เกลียดไอ้กลกับเพื่อนมันสุด ๆๆๆๆ .....
-
:m31:คืนนี้วีจะเจออะไรอ่ะ มาต่อเร็วๆนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ
แต่อ่านเส็ดก็ติดหนึบเลย
จะมาต่อกี่โมงคร้าบบบบ
รอๆๆๆๆ
+1ให้คุณ Luk คับ
-
มานั่งรอด้วยใจระทึก,,,
-
ขอคารวะให้กับพี่วีในการยืนหยัดที่จะทำในสิ่งที่ถูกต้อง
อ่านแล้วน้ำตาคลอ นับถือน้ำใจจริงๆ o13
ต้องกลับไปเตรียมใจอย่างแรงเพื่อตามอ่านตอนหน้า โฮๆๆๆๆๆๆๆ :m15:
-
คบพาล พาลพาไปหาผิดจริงๆ ขนาดไม่อยากคบ มันยังพาผิดมาหาจนได้
ให้กำลังใจคุณวี และชื่นชมที่ยึดมั่นในความดีครับ
-
^^
-
ไอ้กลคงไม่พาเพื่อนมาเรียงคิววี ถ้าใช่นี่ระยำสุดๆ
-
เลวซะ ขนาดนี้
เปลี่ยนใจ(รัก)ได้
ยังไง
โฮะ..โฮะ เชื่อเลย
จะชาตินี้ หรือชาติไหน
อย่าได้เจอะเจอเลย
บรื๊ออออออ..ขนลุก
+1 ขอบคุณครับ
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 15
โดนจนได้.
.
.
.
.
“กล...มึงให้กูอยู่ด้วยทำไม...ถ้ามึงอยากให้เป็นเพื่อนกินเตี๋ยวล่ะก็ รีบสั่งเถอะว่ะ!..ไม่ต้องเผื่อกูนะ
ไม่หิวจะได้รีบกลับ..เดี๋ยวดึก” พอพวกนั้นไป ผมแกล้งชวนมันคุย เพื่อสร้างสัมพันธ์ภาพที่ดี
นอกจากมันจะไม่คุยด้วยแล้ว กลับจ้องผมนิ่งๆ ยอมรับตอนนี้อ่านความคิดมันไม่ออก
ว่ามันจะเอาไง เราจ้องกันอยู่สักพัก จู่ ๆ มันก็พูดขึ้นมา
“อืม..ตกลง กลับก็กลับ นั่งแท็กซี่ไปกับกูเลย กูลงหอเจริญนคร
มึงเลยไปดาวคะนองต่อรถกลับบ้านมึงใกล้ดีด้วย” เฮ้อ!..ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก
นึกว่ามันจะโกรธหาเรื่องผมซะอีก ถือว่าก็ยังใช่ได้
อย่างน้อยคงคิดได้ล่ะมั้งหลังจากพวกน้อง ๆ ไปแล้ว
ผมพยักหน้าให้มัน รู้สึกดีกับมันขึ้นมานิดหนึ่งล่ะ
อุตส่าห์มีน้ำใจชวนผมนั่งแท็กซี่ไปต่อรถใกล้ ๆ
มันเป็นคนเรียกแท็กซี่..บอกจุดหมายปลายทางเสร็จ ให้ผมขึ้นไปนั่งด้านในก่อน
แล้วมันถึงขึ้นตามมา ลุงคนขับออกรถทันที รถติดชะมัด
คงเพราะช่วงสองทุ่มรถรายังพลุกพล่าน ผมถือโอกาสชวนมันคุย
เพื่อสร้างบรรยากาศในรถไม่ให้เงียบเกินไป อีกอย่างอยากรู้จักมันมากขึ้นด้วย
ผมควรศึกษาความเป็นมาของมันไว้บ้าง เพื่อจะช่วยให้เข้าใจคนอย่างมันดีขึ้น
“กล...กูถามหน่อยได้เปล่า?” ลองเชิงดูก่อน มันหันหน้ามาเหลือบตามองผม
ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงปกติธรรมดา ซึ่งน้อยครั้งมาก..ที่จะได้ยินมันพูดแบบนี้กับผม
ส่วนใหญ่ไม่ตะคอก ขู่ ตวาด กวนตีน ซะทุกครั้ง
นอกจากมันจะทำดีต่อหน้าคนอื่นเท่านั้น ไม่มีหรอกที่อยู่กันสองคนแล้วมันจะพูดดีด้วยนะ
“อืม..มีไร”
“มึงมีพี่น้องกี่คนว่ะ..”
“หึ..ไง..จะสอบประวัติกู..ว่างั้น” เริ่มอีกแล้วครับ อุตส่าห์ชมอยู่แม่บ ๆ กวนตีนอีกแล้วมัน
“ป่าว..กูแค่อยากรู้จักมึงบ้าง ทีมึงยังไปยำตีนกูถึงบ้าน ไมกูจะถามบ้างไม่ได้
มึงไม่ตอบก็ไม่เป็นไร” ผมขี้เกียจชวนทะเลาะ เลยตัดบทเมินหน้าออกนอกรถซะ
ขืนต่อปากต่อคำมันไป เดี๋ยวลุงคนขับจะพาลตกใจเอาได้
ไอ้เด็กช่างกลกับพาณิชย์ทะเลาะกันบนรถแก
“สองคน..” งงครับผม เสียงลอยมาตามลม นึกว่าหูฝาด
“หือ..”
“กูบอกว่าสองคน หูมึงหนวกหรือไง เมื่อกี้หมาตัวไหนแม่งถามกูกันว่ะ” ไอ้ฟราย...
ไอ้นี่สงสัยเส้นความอดทนมันต่ำชัวร์ นิด ๆ หน่อย ๆ มันต้องวีนต้องเหวี่ยงซะทุกครั้ง
“กูได้ยินแล้ว..แค่ไม่แน่ใจ..มึงจะเสียงดังไปทำซากไรเล่า..ลุงเค้ามองแล้วเห็นไหม
เดี๋ยวก็เข้าใจว่าเราทะเลาะกันหรอก” ผมเห็นลุงคนขับ มองผ่านกระจกส่องหลัง
คงงงกับมัน อยู่ดีดีเสียงดังซะงั้น
“มึงก็หัดความรู้สึกเร็วหน่อยดิว่ะ..กูรำคาญ” มีย้อนผมอีก
“แล้วผู้หญิงหรือผู้ชาย เป็นพี่หรือน้องมึง” ผมชวนมันคุยต่อ
“น้องสาว ห่างกูสี่ปี กูลูกชายคนโต” ผมถึงกับหันไปมองมันตาโต ไอ้เหี้ยนี้มีน้องสาว
แต่มันดันเสือกคิดอุบาทว์ชาติชั่วกับผู้หญิง มันไม่ยักกลัวบาปกรรมเลยหรือไงว่ะ..
มันคงเห็นผมจ้องมันตาค้าง พูดขึ้นมาทันที
“ไม่ต้องด่ากูทางสายตา กูไม่ได้ไปโทรมญาติมึงซะหน่อย บอกความจริงให้ก็ได้
เคสนี้กูเพิ่งทำเป็นครั้งแรก ปกติเพื่อนกูพามาเอาตลอด กูไม่เคยเอี่ยวกับพวกแม่งมันหรอก
มึงดูหน้าอย่างกูไม่จำเป็นต้องใช้ของใช้ยา หญิงก็เข้าหาไม่เคยขาด แต่กรณีน้องเกศ
กูลองจีบทุกวิธีแล้ว แม่งทำเล่นตัว พยายามยัดเยียดน้องดาให้กูอยู่นั่นแหล่ะ
อย่างน้องดากูแทบไม่ต้องจีบเลยด้วยซ้ำ ขยับนิ้วก็วิ่งมาหาแล้ว
ไม่ติดว่าน้องเกศแอบชอบมึงอยู่ ไม่พ้นมือกูหรอก ดันเดินแต้มผิดแต่ต้น
เสือกบอกเป็นเพื่อนมึงซะก่อน ที่นี้เลยลำบาก น้องเค้าดันใช้กูเข้าหามึงแทน
เข้าใจแล้วสิ..ว่าไมกูถึงอยากกดให้สิ้นเรื่องสิ้นราว” ฟังมันพูดแล้ว ผมอึ้งไปไม่เป็นเหมือนกัน
จะว่ายุ่งอิรุงตุงนังก็ว่าได้ เดิมทีเหี้ยกลมันกะใช้ผมเป็นพ่อสื่อให้น้องเกศ
ซึ่งผมกับมันต่างก็ไม่รู้มาก่อนว่าน้องเกศแอบมีใจให้ผมอยู่ พอผมแนะนำให้รู้จักกัน
เหี้ยกลก็เดินหน้าจีบเลยทีนี้ เผอิญน้องเกศเห็นว่าเหี้ยกลเป็นเพื่อนสนิทผม
เลยยอมคุยกับมัน ต้องการแค่ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับผม แถมมีโอกาสไปไหนต่อไหนกับผมอีก
เหมือนอย่างวันนี้ ปกติตั้งแต่เห็นน้องเค้ามาเป็นปี ไม่มีทางที่ผมจะไปกับพวกเค้า
ใช่อะไรนะครับ ผมจนไม่ค่อยมีตังค์ ไปกับสาว ๆ ก็ต้องออกเงิน จะให้ผู้หญิงมาออกให้มันก็ใช่ที่
สู้ไม่ต้องใกล้ชิดมุ่งแต่เรียนดีที่สุด เพราะงี้ผมถึงไม่เปิดโอกาสให้ใคร..เข้าใกล้จนเกินความจำเป็น
ส่วนน้องดาดันมีใจให้เหี้ยกลมัน น่าจะจริงผมพอดูออกเหมือนกัน
ดังนั้นมันเลยกลายเป็นผิดคู่ผิดฝากันไปซะงั้น กอปรกับเหี้ยกลมันคงกลัวเสียหน้า
เสียศักดิ์ศรีเหี้ยไรมันสักอย่าง ลงทุนไปแล้วแห้ว..เหมือนที่มันพูด
มันคงอายไม่มีหน้าไปคุยกับเพื่อนเหี้ย ๆ ของมันได้ มันถึงสิ้นคิดกะรวบรัดด้วยวิธีชั่ว ๆ
เพื่อนเหี้ย ๆมันทำกันบ่อย คงได้คำแนะนำมาด้วยแหล่ะ แม่งถึงได้คิดทำ
ขนานผมเตือนก็แล้ว ขอร้องก็แล้วมันยังไม่หยุด ผมพอเข้าใจบ้างแล้วล่ะ
“แล้วครอบครัวมึง ทำอะไรกันว่ะ” ผมเปลี่ยนเรื่องถามมันไป
พยายามไม่ไปจี้จุดที่เป็นตะกอนให้ขุ่นขึ้นมา
“เหี้ยนี่...มึงจะรู้ไปทำไม ทำยังกะเป็นนายทะเบียน ซักประวัติกูอยู่ได้
ต้องให้กูสาธยายตั้งกะโคตรกูให้ฟังเลยไหม..” อีกแล้วครับ นี่แหล่ะ...ผมถึงบอกไอ้เหี้ยนี่
อารมณ์มันขึ้น ๆ ลง ๆ โคตรยากจะเดา ผมล่ะไม่เข้าใจมันเลย เมื่อกี้มันยังให้ผมถามอยู่เลย
แถมตอบอยู่แม่บ ๆ พอถามต่อกับไม่พอใจขึ้นมาซะงั้น ผมเลยหุบปากฉับ ใช้วิธีเดิม
หันหน้าออกนอกหน้าต่างซะ จากนั้นผมกับมันต่างไม่ได้คุยไรกันอีก
จนรถข้ามสะพานตากสิน เลี้ยวเข้าถนนเจริญกรุง
ผมเลยบอกลุงคนขับให้จอดรถปล่อยผมลงแถวนี้ ผมต่อรถไปเองดีกว่า
“ลุงครับ...เดี๋ยวแวะป้ายรถเมลล์ป้ายหน้าให้ผมลงเลยนะครับ”
“ไม่ต้องครับลุง ไปส่งซอยที่ผมบอกนั่นแหล่ะ” เหี้ยกลสวนขึ้นมาทันที ผมหันไปมองหน้ามันงง ๆ
ไม่เข้าใจมันต้องการอะไร ทำไมต้องให้ผมนั่งไปถึงซอยที่มันบอกด้วย
“ไม่ต้องก็ได้กล...กูลงแถวนี้เดี๋ยวกูต่อรถไปเอง ได้ไม่ลำบาก วกไปเวียนมายุ่งยากเปล่าๆ”
ผมบอกให้มันฟัง
“มึงจ่ายค่าแท็กซี่หรือไง ใครขอความเห็นกันว่ะ” มันกับหันมามองผมตาเขียวซะงั้น
กูพูดไรผิดไปอีกเนี๊ยะ ทำห่าไรดูมันไม่พอใจผมซะทุกเรื่อง
ตกลงมันยังโมโหผมเรื่องน้องเกศอยู่หรือเปล่า เริ่มจับสังเกตุมันแหล่ะ
แต่มันก็หันไปทำหน้านิ่งของมันต่อ เลยไม่รู้เอาไง ช่างหัวแม่งมัน
ถึงหอแล้วค่อยนั่งแท็กซี่ย้อนกลับออกมาเอา
จากนั่นบรรยากาศในรถกลับมาเงียบอีกครั้ง ผมกับมันต่างจมอยู่ในความคิดของใครของมัน
ไม่ได้พูดไรกันอีก จนแท็กซี่เลี้ยวเข้ามาในซอยเจริญนครฝั่งน้ำเจ้าพระยา วิ่งเข้าไปลึกไม่น้อย
แถมยิ่งเข้าไปยิ่งเปลี่ยว สมัยนั้นยังไม่แออัดเหมือนเดี๋ยวนี้ มาจอดเกือบสุดซอย หน้าบ้านหลังหนึ่ง
ลักษณะบ้านเดี่ยวชั้นเดียว ผมเข้าใจว่าหอมันเป็นห้องเช่าหรืออพาร์ทเม้นไรเทือกนั้น
แต่ที่เห็นตรงหน้า..มันบ้านเป็นหลังแถมมีรั้วรอบขอบชิดตะหาก รู้ตอนหลังพวกมันเรียกหอ
เจ้าของบ้านย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด เป็นข้าราชการที่ต้องโยกย้าย แกเลยปล่อยบ้านให้เช่า
เหี้ยกลกับเพื่อนมันอีกสองคนเลยเช่าไว้ ในนั้นมีสามห้องนอน สองห้องน้ำ ห้องครัว ห้องรับแขก
เหมือนบ้านปกติทั่วไป ไม่สมควรเรียกว่าหอด้วยซ้ำ ไม่รู้ทำไมพวกเหี้ยมันเรียกแบบนั้น
อีกเรื่องว่าทำไมคืนนั้นมันถึงนั่งแท็กซี่ไปบ้านผม..ทั้งที่บ้านมันอยู่หนองแขม
ผมเพิ่งเข้าใจว่าความจริงแล้วส่วนใหญ่เหี้ยกลมันอยู่หอมากกว่าอยู่บ้าน
จากจอมทองบ้านผมมาเจริญนคร ก็ไม่ไกลเท่าไหร่
แต่จากจอมทองไปหนองแขมนับว่าไกลเป็นโยชนั่นแหล่ะ
จ่ายตังค์เสร็จมันเปิดประตูลงรถ เดินอ้อมมาเปิดด้านผมนั่ง เรียกผมลงรถซะงั้น
“ลงมา มึงจะนั่งทำซากอีกนานไหม” อ้าว!..ผมก็งงเข้าไปใหญ่
“กูต้องลงทำไม เดี๋ยวกูนั่งกลับออกไปเลย สามทุ่มกว่าแล้ว ค่าแท็กซี่จากนี้ไปกูจ่ายเอง”
ผมตอบมันไป ยังไม่ยอมก้าวขาลงไปกับมัน มันทนรอไม่ไหว
ยืนมือมากระชากแขนผมให้ลงรถเต็มแรง จนหัวผมโขกกับหลังคา
“โป๊ก!..โอ้ย!..” น้ำตาเล็ดมืออีกข้างรีบปิดหน้าทันที ตอนนี้มึนเห็นดาวเลยครับ
ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำหลุดออกมานั่งตรงพื้นถนนตอนไหน ลืมตายังไม่ขึ้น
ได้ยินแต่เสียงรถแท็กซี่ขับออกไป มือจับ ๆ ตรงหัวเลยหน้าผากขึ้นไป ปรากฎยางเหนียว ๆ
แถมเจ็บมากด้วยเหมือนมันปูด มือลูบมาดู เลือดครับ เลือดไหลซึมออกมา
หัวผมโขกจนแตกเลยหรือเนี๊ยะ ค่อยพยุงตัวลุกขึ้นยืน จ้องหน้ามันแบบไม่พอใจสุด ๆ
ไอ้ตัวเหี้ยมันยังทำหน้ามึนไม่รู้ไม่ชี้ พูดรอดไรฟันออกมาว่า
“เข้าบ้านไป” มันสั่งผม
“ไม่..ไมกูต้องเข้า มึงดึงกูจนหัวแตก เห็นป่าวว่ะ...เจ็บนะโว้ย!..เหี้ย..เลือดออกเลย” ผมบอกมัน
คิดว่ามันอาจไม่รู้ว่าผมหัวแตก แต่ผิดคาดครับ
“กูบอกเข้าบ้าน ก่อนที่มึงจะไม่แค่หัวแตก มึงกับกูมีเรื่องต้องเคลียร์กันอีกเยอะ” พอมันพูดถึงตรงนี้
ผมเริ่มมองเห็นชะตากรรมริบ ๆ แล้วครับ ดันเสือกเข้าใจผิดว่ามันมีน้ำใจ
ชวนกลับก็ให้กลับ..แถมให้ติดรถแท็กซี่อีกตะหาก
ที่ไหนได้มันกะพาผมมาเคลียร์..เรื่องที่ผมให้น้องเกศน้องดารีบกลับบ้าน
ไม่ทำตามที่มันบอก
“กล..กู.กู..ไม่เข้าได้ไหม..มึงมีไรจะคุย ก็พูดกันตรงนี้ ไม่งั้นคุยกันวันหลังก็ได้ วันนี้หัวกูแตก
กูต้องรีบกลับไปทำแผล ตกลงนะ” ผมใช้น้ำเย็นเข้าลูบ แต่ผิดคาดครับมันเดินเข้าประชิดตัวผม
พร้อมกับสัมผัสเย็นวาบที่จิ้มคอผมเข้าให้ตอนนี้
“มึงจะยอมเข้าไปดี ๆ หรือรอกูแทงคอหอยมึงทะลุก่อนว่ะ” ใช่แล้วครับ มีดพกปลายแหลมของมัน..
จ่อคอผมจนรู้สึกเจ็บแปลบนิด ๆ เพราะมันจิ้มเข้าไปในเนื้อหน่อย ๆ
ถึงตอนนี้ผมเสียวสันหลังวาบ ยอมรับว่ากลัวครับ พูดได้เต็มปาก
ตอนนี้ผมกลัวมันบ้าขึ้นมาแทงผมตาย แล้วเอาศพโยนลงเจ้าพระยาซะ
กว่าจะมีคนพบ..ศพคงลอยอืดออกปากอ่าวไปแล้ว ยังไงผมก็รักชีวิต
เอาแน่กับอารมณ์ไอ้เหี้ยนี้ไม่ได้ เลยต้องก้าวขาเข้าประตูบ้านมันไป
โดยมันยังเอามีดจิ้มเอวดันหลังผมเดินไปติด ๆ หากสงสัยตั้งแต่ลงรถ
จนถึงตอนนี้..ไม่มีใครผ่านไปผ่านมาเลยหรือไง ผมบอกแล้วว่าซอยเปลี่ยว
ตอนนี้สามทุ่มกว่าแล้ว อีกอย่างบ้านที่มันเช่าก็ลึกเปลี่ยวอีกต่างหาก
ถึงไม่แปลกใจพวกมันมีปัญญาเช่าได้ ค่าเช่าคงไม่แพงมาก เพราะมันอยู่ลึกเกิน
แถมเปลี่ยวด้วย คงปล่อยคนเช่าแล้วไม่มีใครมาเช่ามากกว่า พวกเหี้ยมันถึงได้เช่าได้
ลองเป็นปัจจุบัน..บ้านเป็นหลังให้เช่าแบบนี้แทบพลิกแผ่นดินหา เจอหรือเปล่าก็ไม่รู้
ยิ่งย่านถนนเจริญนครด้วยแล้ว ไม่ต้องสืบกันเลยล่ะ แต่นี้ย้อนไปยี่สิบปีแล้ว
พอเปิดประตูเข้ามาในบ้านได้ พวกเหี้ยสี่ตัวอยู่พร้อมหน้า ตั้งวงเหล้าเป็นที่เรียบร้อย
หลุดเข้าประตูมาได้ ไม่พูดพร่ำทำเพลง เหี้ยกลประเคนทั้งหมัดทั้งเท้า
กระหน่ำใส่ผมแบบไม่ต้องตั้งตัวกันเลย ผมได้แต่มือกันไว้ตามที่เคยฝึกมา
พวกเหี้ยที่เหลือมันเห็นดังนั้น ต่างลุกขึ้นมารุมกระทืบผม ที่นี่กลายเป็นสิบมัดสิบเท้า
ต่อไอ้วีเทพแค่ไหนก็กันไม่อยู่ สติผมค่อย ๆหลุดจากร่าง รู้สึกว่าเจ็บ จุก ปวด จนไม่มีเสียงร้อง
เจ็บ จุกไปหมด เท้าแต่ละเท้าที่มันกระทบร่างผม เสียงดังดีจัง
ยังกะกระสอบทรายที่นักมวยเตะตอนซ้อม
“ปึ๊ก!..บึ๊ก!..บบ!.บบๆๆ!!!..” แล้วสติสุดท้ายผมก็ค่อยดับหายไป ไม่รู้สึกเจ็บ ไม่ปวด ไม่จุก
ไม่รับรู้อะไรอีกเลย..................................
โอ้ย!.ไม่ไหว..เขียนตอนนี้น้ำตาร่วงไปด้วย จิตตก...นรกชัดๆ
ศาลเตี้ยจริงไอ้เหี้ยพี่กลมัน...เฮ้อ! :เฮ้อ:
Luk.
-
ได้จิ้มๆๆๆๆๆๆ
สงสารนู๋วี
อึดอัดสุดๆ
-
เข้ามาอ่านแล้ว เศร้าก่อนนอน จะเก็บไว้อ่านพรุ่งนี้ก็กลัวจะไม่หลับ
ถูกทำร้ายร่างกายอย่างเดียวใช่มั้ยคะ
อย่าให้ถึงกับถูกทารุณทางเพศเลยนะ รับไม่ได้ :sad5:
พี่วีเป็นคนที่มองโลกแง่ดีจริงๆค่ะ
-
ไอ้ ..... เอี้ยยยยยย :m31: :m31: :z6: :z6: หมาหมู่ สันดารเล๊ววววว
ขอให้กรรมตามพวกมันทุกตัวเล้ยยย
มาต่อเร็วๆ ด้วย อิอิ
-
เข้ามาอ่านแล้ว เศร้าก่อนนอน จะเก็บไว้อ่านพรุ่งนี้ก็กลัวจะไม่หลับ
ถูกทำร้ายร่างกายอย่างเดียวใช่มั้ยคะ
อย่าให้ถึงกับถูกทารุณทางเพศเลยนะ รับไม่ได้ :sad5:
พี่วีเป็นคนที่มองโลกแง่ดีจริงๆค่ะ
:เฮ้อ:
-
คุณพี่คะ คุณพี่จะโหดไปไหนคะพี่ :angry2: :angry2: :angry2:
-
แง่งงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ค้าง อ่า นอน ไม่ หลับ แง้ๆๆๆๆๆ
คน แต่งจ๋า อีก นานม่ะ กว่า จะรัก กัน เนี่ย
นายเอก จะช้ำในตายก่อน ป่าว เนี่ย
-
เลวได้อีก
:z6: :z6: :z6:
-
ทำไมถึงเลวอย่างงี้ห๊ะ :fire: :fire: :fire:
-
สุดตีนค๊าบบบบ :m31:
คนเรามันจะเปลี่ยนกันได้เหรอเนี้ย :เฮ้อ:
-
ไอ่กล และเพื่อน
คนเหี้ย..นรกประทาน
สงสารนายวี เจรงๆ
ขอบคุณครับ
-
................TT_TT
-
กระทืบเค้าคนเดียวไม่พอ ยังจะให้เพื่อนรุมอีก :เฮ้อ:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 16
ตายทั้งเป็น 40%.
.
.
.
.
“กล..ตกลงว่าไง..มึงเอาป่าว?..มึงไม่เปิด พวกกูล่อเลยนะโว้ย!.” เสียงแว่วๆ พวกเหี้ยมันคุยกัน
จับใจความได้แค่นี้ ตาลืมไม่ขึ้น เหมือนมันบวมจนปิดไปหมด
ได้แต่ขยับเปลือกตายุกยิกแต่ลืมไม่ขึ้น ร่างกายทุกส่วนยังกะไม่มีกระดูก
ขยับไม่ไหว เหมือนไม่มีแรง รู้สึกแขนขาหนักเป็นตัน ปากคงแตกแห้งผากไปหมด
ได้แต่เงี้ยมหูฟังเสียง
“กูไม่เคยทำว่ะ!..กูว่ากูทำไม่ได้ ไม่ชอบด้วย..สัด..ผู้หญิงว่าไปอย่าง” เสียงเหี้ยกลมัน
มันว่าไร ทำอะไรไม่เข้าใจ ได้ยินไม่ชัดเท่าไหร่ ยังเบลอ ๆอยู่ ต้องตั้งสติก่อน
“ห่า...มึงไม่ลองไม่รู้นะเว้ย!..เนี๊ยะแหล่ะ..วิธีสั่งสอนที่สะใจสุด ๆแล้ว
คราวหน้าคราวหลังแม่งจะได้ไม่กล้าหือกับมึงอีก เอางี้...เดี๋ยวกูเปิดก่อน แล้วค่อยไอ้ต่อ
มึงน้ำสามโอเคป่าว ไอ้วิทย์ ไอ้นัท พวกมึงเอาด้วยป่าว?” เสียงพวกเหี้ยนั่น มันคุยไรกัน
พยายามตั้งใจฟัง ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“เอา..เอา..พวกกูล่อด้วย เห็นแล้วน่าเอาดีว่ะ ก้นแม่งงอนโด่งหน้ากระแทกฉิบเป๋ง....ขาวก็ขาว
เนียนก็เนียน เสียดายช้ำไปเยอะ เล่นกระทืบกันซะแรง แต่โดยรวมยังได้อยู่
กูเปิดก่อนเลยได้ไหมว่ะ” สัด...พวกเหี้ยนั่นมันคงหลอกผู้หญิงมาโทรมแน่ ๆ เสียงมันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
ผมอยากรู้จังว่ามันเอาใครมา แต่ทำไมผมถึงหมดแรงแบบนี้ ขยับไม่ได้เลย เจ็บร้าวขัดยอกไปหมดทั้งร่าง
ตอนนี้นอนท่าคว่ำอยู่ไหนสักแห่ง เพราะคอผมเอียงแก้มแนบหมอน พวกมันน่าจะเอาผมนอนคว่ำหน้าไว้
บริเวณใดสักแห่งในบ้านหลังนี้ ก่อนอื่นต้องตั้งสติลืมตาให้ขึ้นก่อน แต่ทำไงก็ลืมตาไม่ขึ้น
เหมือนหนังตามันบวมปิดกันหมด
“ถุงมีพอหรือเปล่าว่ะ กูแม่งกลัวติดเหลืองออกมาว่ะ สวมถุงกันไว้ก่อนดีกว่า”
“ถุงอ่ะมีพอ...แต่เรื่องติดเหลืองหายห่วงได้ ก่อนเอาไปโยนไว้ในห้องเหี้ยกล
กูกับไอ้ต่ออัดสายยางฉีดน้ำไปเป็นปี๊ป เคลียร์ซะใสสะอาดหมดจดหายกังวลได้”
มันทำไรกับผู้หญิงที่พามาว่ะ หรือว่าวางยาเค้าเหมือนเคย
“กูเข้าไปเปิดล่ะนะ...ล๊อคประตูนะโว้ย!..ฟิวส์ได้ไม่สะดุด ห้ามพวกมึงแอบดู
ขอเปิดคนแรกเลยล่ะกัน..ขอก่อนนะกล ใจว่ะเพื่อนที่จัดมา รอโอกาสนี้มานานแหล่ะ
เห็นหน้าทุกครั้งอยากล่อสัดสัด หน้าแม่งยั่วต่อมหื่นกูฉิบหาย ไอ้ต่อมึงรอถัดกู
ไม่เกินสามสิบนาทีเพื่อน ใจรุม ๆ ปั่นแข็งไว้รอเลยพวก” มันเริ่มแล้วดิ ผมคงได้แต่ภาวนา
อย่าให้ผู้หญิงเหล่านั้นต้องเจ็บตัวเลย อยากจะช่วยแต่ตอนนี้ร่างกายตัวเองยังเอาไม่ไหว
แรงขยับแทบไม่มี ได้แค่ช่วยภาวนาเต็มที่แค่นี้ ดีหน่อยเหี้ยกลมันไม่เอาด้วย
ได้ยินแว่ว ๆ ว่ามันไม่อยากทำประมาณนั้น แสดงที่มันบอกว่ามันไม่เคยโทรมมาก่อน
น้องเกศคนแรกที่คิดจะทำ คงจะจริง ขนาดเพื่อนเหี้ยมันคะยั้นคะยอมันยังไม่เอาด้วย
“แอ๊ดดดๆๆ...เดี๋ยว..กูเข้าด้วย” เสียงประตู เสียงเหี้ยกล ตกลงมันเปลี่ยนใจแล้วหรือนี่
อย่าบอกมึงเกิดจะทำขึ้นมา
“ไรว้า?...เกิดเปลี่ยนใจ..เหี้ยไรกระทันหัน มึงจะเปิดก่อนเลยว่างั้น” เสียงเหี้ยก๋อย พอจับน้ำเสียงได้แล้ว
เหมือนมันคุยไม่ไกลอย่างตะกี้ เสียงอยู่ใกล้ๆ
“อืม..กูดูมึงก่อน กูไม่เคย นั่งดูก่อนได้ป่าว...มึงเริ่มให้ดูหน่อยดิ” สัด...มีหน้าพูดได้ไม่อายปาก
จะให้เพื่อนมันทำให้ดูซะงั้น..เหี้ย..เดนนรกกันทุกตัวไม่มีดีเลยสักตัว
“ห่า..มึง..แม่ง...จะไปยากไรว้า..ทำเหมือนที่มึงทำกับหญิงอ่ะแหล่ะ..มึงเคยทำยังไง
ก็ทำแบบเดี๋ยวกันนั่นแหล่ะ กดจูบ ดูดนม อยากไซร้ตรงไหนมึงก็ไซร้ รับรองเนื้อแน่น
รัดเปรี๊ยะ ฟิตโคตรอีกตะหาก ลองแล้วจะรู้ว่ายอดชายเป็นยังไง” พวกมันพูดเรื่องลามกเหล่านี้..
ยังกะเป็นเรื่องกินข้าวธรรมดาทั่วไปซะงั้น ช่างไม่มียางกันเลยรึไงว่ะ
“แต่ตอนแทงรูนี่ดิ กูว่ามันจะเข้าไปได้ยังไง ของกูกับรูที่เห็นมันจะเข้าได้หรือว่ะ” สัดกล
มันพูดถึงคุณภาพของมันซะเว่อร์.. เกลียดเสียงมันชิบหาย
“มึงก็..ต้องได้สิว่ะ...วาสลีนอยู่หัวเตียงต้องใช้ทาด้วย เบิกทางด้วยนิ้ว..แยงนำร่องไปก่อน
ซิง ๆ แบบนี้มีเลือดซิบฉีกบ้างเป็นธรรมดา ไม่ต้องกังวล เขาทำมาแล้วเท่าไหร่
มันเข้าไม่ได้คงตายไม่รู้กี่รายละมั้ง ไมกูต้องมาสอนเพศศึกษาให้มึงด้วยว่ะ
ใช้เวลาเปล่าเนี๊ยะ...เสียรมณ์ชิบ ตกลงมึงเอาไม่เอา พวกกูรอต่อคิวอยู่นะโว้ย
ไม่ติดมึงเป็นแม่งานกูไม่เกรงใจเลยนะนี่ อยากจัดมานานแล้วรายนี้”
เหี้ยก๋อย..อย่าบอกมึงหลอกหญิงบริสุทธิ์มาปูยี้ปูยำกัน ถึงต้องเลือดซิบฉีกขาดเลยหรือนี่
โอ้ย!..กูขอแช่งให้นรกกินกบาลพวกมึง ไม่รู้ลูกสาวใครเค้า ทำไมมันเวรกรรมอย่างนี้
ถึงได้มาเจอเดรัจฉานจัญไรก๊วนนี้ได้
“ตกลง..กูเปิดเอง มึงไปรอข้างนอก เสร็จแล้วกูเรียก” สุดท้ายมึงก็ทำจนได้ แสดงว่าที่กูหวัง
อย่างน้อยมึงยังมีมโนธรรม เพราะมึงมีน้องสาวเหมือนกัน คงหวังไม่ได้แล้วสิน่ะ....เหี้ย...กล
“ปัง!..แกร็ก!..” เสียงประตูปิด ลงกลอน แล้วผมก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก เงียบแม้แต่เสียงเหี้ยคุยกัน
ทำไมผมถึงไม่ได้ยิน ไม่เข้าใจเหมือนกัน พวกมันรออยู่ข้างนอก ผมควรได้ยินสิ
นอกเสียจากผมไม่ได้อยู่ข้างนอกด้วย อย่าบอกว่าผมอยู่ในห้องห้องเดียวกับผู้หญิงนั่น
ผมขยับไม่ได้...ไหน...เธออยู่ตรงไหน...ไม่ได้ยินเสียงสักแอ๊ะ...แม้แต่เสียงหายใจสิ่งมีชีวิตยังไม่รู้สึก
นอกเสียจากเสียงหายใจผมเอง หรือว่าเธอถูกวางยาสลบ ต้องใช้แน่ ๆ เธอต้องโดนวางยา
ถึงไม่ได้ยินเสียงขยับตัว หรือเสียงไรให้รู้ว่ามีเธออยู่ในห้องนี้ ...........????????????
เอาไปก่อน 40% ขอเวลาทำใจ...เกินบรรยาย
Luk.
-
ง่ะ อารายเนี่ยยยยยยยยยยย อย่านะได้โปรดด งิ้ว
-
อ๊าาาาา ทำไมเเค่ 40 ง่าาาา...
ไอ้พวกนี้มันเลวเกิ๊น ไม่ใช่คนเเล้ว
สัตว์ก็ไม่ใช่เพราะสัตว์ไม่ได้ครึ่งของพวกมันเล้ย
-
ไอ้กล จะแย่ไปถึงไหนห๊ะ
-
ขอบคุณค่า..
รุมโทรมเลยหรอ..โหดร้ายมาก..สงสารพี่วี :monkeysad:
ขอให้ชาตินี้อย่าได้เจอคนแบบนี้เลย..น่ากลัวมาก..
-
ถ้าจะโดนจริงๆ ขอเป็นพี่กลคนเดียวได้ไหม :m15:
-
:monkeysad: พี่วี ขอนับถือเธอ~!!
-
เข้ามาดู แต่ยังไม่กล้าอ่าน
กลัวตาบวมก่อนไปทำงาน
-
อื้ออออออออออ
เม้นไม่ออกอ่ะ
บอกไม่ถูกไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่อยากให้โดนแบบนี้อ่ะ :o12:
-
เหี้ย :z6:
-
ซวยจริงๆแล้วล่ะวี
-
อ่านไปอยากเสยไอกลไป แง่มมมมมมม!
-
:m31:บัดซบ ห่าราก เลว ระยำ
ว่าจะไม่ด่าแล้วนะแต่มันเกินทน
-
ไอ้กลไอ้พวกเดนนรก ไอพวกเลว ทราม ต่ำช้า สงสารวีอ่ะใจร้ายกับวีเกินไปแล้วนะคะ
-
TT_TT
-
นับถือวีจริงๆรักคนแบบนี้ลงได้ยังไง
-
:monkeysad:สงสารพี่วี ทำไมถึงซวยมาเจอไอ้พี่กลได้นะ
อยากรู้จริงๆทำกับพี่วีไว้เลวขนาดนี้ แล้วไปรักกันตอนใหน แล้วเคยรู้
สึกผิกบ้างมั้ยพี่พี่กล ต่อวันนี้ให้เต็มร้อยได้มั้ยค่ะ มันค้างมากเลยอ่ะ :z10:
-
งะอย่าทำแบบนี้เลยมาต่อให้ครบเถอะน้าาา
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
:z3: :z3:
:sad4: :o12:
-
เห็นชื่อตอนก็รู้แล้วว่าน้องวีจะโดนอะไรๆแบบนี้
ก็ได้แต่ภาวนาว่าถ้าโดนก็ ให้น้องวีโดนแค่ไอ้กลคนเดียวเถอะ อย่าให้โดนทุกคนเลย
แค่โดนไอ้กลคนเดียวก็สุดๆแล้ว น้องวี.. :monkeysad: :sad11: :monkeysad: :sad11:
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:ไอ้กล
-
ดีสุดขั้วกะชั่วสุดขีด วีไม่น่ามาเจอไอ้กลมันเลย โอ้ยยย ม่ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สงสารวี มาต่อเร็วๆน้า
-
จำได้ว่าบทแรกนายเอกของเรื่องเล่าว่า เป็นศัตรูคู่อาฆาตกันมาก่อน
จนได้เป็นเพื่อน เป็นแฟน และเป็นสามีภรรยากันในที่สุด
แต่ที่อ่านตอนนี้................
ไอ่ห่ากลมันจะข้ามขั้นตอน จากศัตรูไปเป็นสามีภรรยากันแล้ว :beat:
หรือว่า........ไอ่กลเกิดกลับใจวะ
เพราะเชื่อว่าถ้าเลววววววว เกินไป คร้ายยยยยยยยจะเอามันทำ ผัว :laugh:
-
ไอ้กลติดใจวี แล้วเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา นึกในทางที่ดีนะ
-
เค้ารออยู่นะ
-
วีขึ้นเขียงแล้ว :monkeysad:
-
มาต่ออีก60%โดนด่วนเลย :m15:
-
มาต่อด่วนเลยคร้า :m15:
-
:call: :call: :call: พลีสสสสสสสสสสสสส
ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเลย
อ่านแล้วทำใจไม่ได้อย่าแรง
ขอให้กลเปลี่ยนใจทีเถอะนะ
-
อยากเห็นหน้ากลอ่ะครับ มีรูปมั้ยอ่ะครับ
-
รออีก60%ที่เหลือคร้าบ
จะโหดร้ายไปอีกกี่ตอนถึงจะได้สวีทกันซะทีเนี่ย
เจอดิบเถื่อนบ่อยๆแบบนี้ ทนอ่านไม่ไหวอ่า
เค้าสงสารพี่วีอ่า :m15:
-
เข้า มารอ กะรีบน
รักกันซะ ที เฮอะ คนอ่าน ปวด ใจตาม เรย เนี่ย :z3:
-
ก่อนคบกัน
โทรมซะหน่อยไหม
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ยังไม่กล้าอ่าน
ไม่อยากเจ็บทีละนิด
รอครบร้อยก่อน :m15:
-
ขนาดคนเขียนยังขอทำใจ :m15:
:เฮ้อ:
:z6: กล
-
ไม่ว่าจะยังไง..อะไร
"ข่มขืน"
คำๆนี้ ก็ไม่สามารถหาเหตุผลดีๆ มาอธิบายได้หรอกครับ
แมร่งงงงงง เลว เกินนนนนน "ความเป็นคน"
เชรี้ยยยยยยยยยยยยยยย เอ๊ยยยยยยย
:z6:
ขอบคุณครับ
-
เข้ามารออีก 60% เตรียมใจมาแล้วครับ :monkeysad: :monkeysad:
-
ยอมรับครับ ช่วงนี้ไม่อยากอ่านเลย ยิ่งรู้ว่าอ้างจากเรื่องจริง คนเราใจมันทำจากอะไรนะ
ไม่สบายใจเลยครับ
-
ไม่ไหวแล้วลุ้นอะ วีจะเป็นไงบ้างเนี่ย
:m31: :m31: :m31:
-
มารอที่เหลือจ้า
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 16
ตายทั้งเป็น 60%
.
.
.
.
.
‘เห้ย!..มือใครลูบหลังผม มันละ..ลูบ...ลูบทำเชี้ยไรว่ะ...อะ..อย่า...เชี้ย..
เอามือมึงออกไป... ทำไม่กูไม่มีเสียงเลยว่ะ...เคยเป็นไหมคล้ายถูกผีอำ รู้สึกตัว
รับรู้ทุกอย่างทั้งเสียงและการกระทำ แต่คุณกระดิกตัวไม่ได้ ไม่มีเสียงร้องหลุดออกมาให้ได้ยิน
ทั้งที่คุณคิดว่าตัวเองตะโกนซะดังลั่น แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงคุณ ผมกำลังเป็นอยู่ตอนนี้
ตั้งสติกลั้นหายใจ นับ 1 2 3...........’
“ชะ..ช่วย...ด้วยยยๆๆๆ!!!” แล้วเสียงผมก็หลุดออกมาจนได้
“สัด..จะร้องทำเหี้ยไร กูยังไม่ทันทำไรสักหน่อย” เสียงไอ้กลมัน
“กะ...กล...กล...ชะ...ช่วย...พะ...พะ...พลิก..ตะ..ตัว..กู..นะ..ที...เฮ้อ!..” เหนื่อยชะมัด
กว่าจะพูดได้แต่ละคำ ยังกะวิ่ง 1500 เมตรมาซะงั้นผม
“หือ..ให้กูพลิกตัวมึงว่างั้น” มันถามย้ำผม คงไม่แน่ใจ..ผมบอกกระท่อนกระแท่นไปเมื่อตะกี้
“อืม..” ผมส่งเสียงตอบมันไป จากนั้นค่อยรู้สึก..ตัวผมถูกจับพลิกนอนหงาย
แต่ตายังลืมไม่ขึ้น คงต้องรออีกสักพัก..พยายามอยู่ ได้เต็มที่แค่หนังตาขยับยุกยิกไปมา
“โห้!..ตาแม่งบวมใช่น้อย ดูไม่จืดลยว่ะ...ก็นะ...โดนยำตีนซะขนาดนั้น” เหี้ยกลมันบรรยายอาการผม
แสดงว่าหน้าผมคงบวม โดนไปหลายหมัด จำไม่ค่อยได้..ก่อนหมดสติไป
“นะ..น้ำ...น้ำ” ผมคอแห้งมาก อยากกินน้ำ เลยขอเหี้ยกลมัน เงียบไปนานเหมือนกัน
ก่อนจะรู้สึกคอถูกช้อนยกขึ้น พร้อมกับแก้วน้ำจ่อปาก ผมกระหายจัดรีบกลืนทันทีไม่ทันระวัง
“อึก.อึกๆๆ...แค๊กๆ..แค๊กกกกๆๆ!!!.” ครับ...ไม่ผิดผมสำลักน้ำ..สำลักจนตัวโยน
พาลให้เจ็บร้าวไปหมด จากการไอแต่ละครั้ง ในบรรดาความโชคร้ายที่ได้รับ
ก็มีผลแห่งความโชคดีจากการสำลักน้ำครั้งนี้ เปลือกตาผมเปิดขึ้นได้แล้วครับ
แม้จะไม่เต็มที่เหมือนเท่าเดิม แต่ก็ทำให้มองเห็นสภาพโดยรอบได้แล้ว
“เหี้ย..รีบแดกทำไมว่ะ...ทำยังกะตายอดตายอยากซะงั้น..เดี๋ยวได้สำลักน้ำตายจริงหรอกมึง”
เสียงเหี้ยกลมันบ่น ผมมองตรง ๆ เห็นแต่เพดานห้อง ก่อนจะเหลือบตามองตามเสียงมัน
ทันเห็นมันเดินหันหลังแวบ ๆ เหลือบตาสำรวจข้าง ๆ ขยับคอก็ไม่ได้ ร่างกายหมดแรง
เหมือนคนเป็นอัมพาต มันเจ็บจนด้านชา ปวดจนไม่รู้สึกแล้วมั้งตอนนี้ นี่มันในห้อง...ผมอยู่ในห้อง
ต้องเป็นห้องใครสักคน..ในกลุ่มเหี้ยมัน แล้วเธอคนนั้นอยู่ไหน ผมค่อย ๆ เหลือบตามองซ้ายมองขวา
ไม่เจอใคร..ก่อนจะค่อย ๆ เหลือบตาลงต่ำสำรวจตัวเอง อ่ะ!...พระเจ้า...เสื้อผ้าผมไปไหนหมด
ผมนอนแก้ผ้าอยู่ แม้แต่กางเกงในสักตัวไม่มีติดร่างเลยตอนนี้ กำลังงงบวกตกตะลึงอยู่นั้น
เหี้ยกลมันเดินกลับเข้ามา นั่งลงข้าง ๆ ผมถึงรู้ว่านอนอยู่บนเตียง มันจ้องมองผม..สายตาสำรวจไปทั่ว
จากที่ผมไม่คิดว่าจะอาย เพราะเป็นผู้ชายเหมือนกัน เคยแก้ผ้าอาบน้ำกับเพื่อนผู้ชาย
ทีมนักกีฬาตอนม.3 ก็ทำมาแล้ว กลับเริ่มรู้สึกเลือดพุ่งขึ้นหน้า
เพราะสายตาเหี้ยกลมันที่มองร่างกายผมตอนนี้
“กะ..กล..สะ..เสื้อ..ผะ..ผ้า..กูล่ะ” ผมพยายามถามถึงเสื้อผ้าของผม
“หึ...ไม่ต้องใส่หรอกมึง ใส่ไปเดี๋ยวก็ต้องถอดอีก เห็นท่าจะถอดยาวทั้งคืนด้วย” มันพูดเชี้ยไรของมัน
ผมไม่เข้าใจ เหลือบตาจ้องหน้ามันงง ๆ
“ไม่ต้องงง วันนี้พวกกูจะโทรมมึงแทนน้องเกศน้องดา แก้ขัดไปก่อนเข้าใจหรือยัง..ว่ากูหมายถึงอะไร”
ผมช๊อค!...ตาค้างพอได้ฟังมันพูดขึ้นมา สมองเริ่มประมวลผลถึงสิ่งที่พวกมันคุยกันเมื่อตะกี้
เริ่มกลับมาทำความเข้าใจกันใหม่เป็นฉาก ๆ ที่ผมเข้าใจว่ามันเอาผู้หญิงบริสุทธิ์มาโทรม
วางยาไรประมาณนั้น ปรากฎว่าผมเข้าใจผิด เพราะเธอคนที่พวกมันหมายถึงคือ
..ผะ...ผม...โอ้!...ไม่จริง..มันคงมีอะไรผิดพลาดแน่ ๆไม่ใช่..แน่ๆ ต้องมีการเข้าใจผิดกันชัวร์
“กะ..กล..มึง..อย่า..บอกนะ...ว่า..พะ..พวก...มะ..มึง..จะ..โทรม...กะ...กู” กว่าจะเรียบเรียง
เสียงพูดถามมันไป..ลำบากแทบตาย แต่นี่ยังไม่เท่ากับความลำบากใจแทบจะกัดลิ้นตาย
เมื่อได้ฟังคำตอบจากปากมัน
“ใช่...มึงเข้าใจถูกต้องแล้ว พวกกูทั้งหมด..จะโทรมมึงที่ละคน..เริ่มจากกูก่อน ไอ้ก๋อย ไอ้ต่อ
ไอ้วิทย์ ปิดท้ายไอ้นัท ส่วนใครจะวนรอบสองกูไม่รู้แล้วแต่ใครจะติดใจเอาเบิ้ล”
มันพูดแบบไม่สะทกสะท้าน จ้องหน้าผมนิ่ง ๆ ไม่แสดงความรู้สึกอันใดกับสิ่งที่มันพูด
ว่ามันผิดปกติธรรมดาสามัญที่มนุษย์ทั่วไปพึ่งกระทำ ทำไมความคิดการกระทำมัน
ถึงได้เลวจนไร้ที่ติขนาดนี้..ผมไม่เข้าใจพวกมันจริง ๆ
“กะ..กล..ขะ..ขอ...ระ....ร้อง...ยะ..ยา..อย่า...ทะ..ทำ..กู...ละ..เลย...
กะ..กู..ปะ..เป็น..เป็น...ผู้..ชะ..ชาย..มะ...เหมือน...มึง..นะ” เฮ้อ!..เหนื่อยมากครับ
กว่าจะพูดได้ มันเจ็บหน้าอก..เจ็บหลอดคอ ทำให้เสียงที่พูดดันติด ๆขัด ๆไม่ได้ดังใจ ทรมานมาก
แต่ถึงไงผมก็ยังพยายามเอ่ยปากขอร้องมันไป
“หึ..หึ..นั่นสิ..ตอนแรกกูก็คิดแบบนั้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่ว่ะ...ผู้ชายก็ผู้ชาย
ฟันผู้หญิงมาก็เยอะ..เปิดซิงมาก็ไม่ใช่น้อย ไหนลองเปิดซิงผู้ชายดูบ้างดิ..จะเป็นไง
พวกเหี้ยเพื่อนกูถึงยืนยันหนักหนาว่าไม่ต่างกันเท่าไหร่ อาจดีกว่าด้วยซ้ำ..พวกมันว่างั้น
กูขอลองดูดิ...จะดีอย่างที่พวกมันพูดกันจริงเปล่า มึงควรภูมิใจที่กูเลือกมึง
ในการประเดิมครั้งแรกของกูเลยนะนี่ แต่สำหรับพวกเพื่อนกู มันชินกันแล้วมั้ง
ถือว่าเป็นผลพลอยได้ที่มึงต้องรับเพิ่มอีกหลายคนแล้วกัน” มันพูดหน้าตาย แต่ผมพอได้ฟังมันพูด
ได้แต่ตกใจ..ใจผมเต้นตุ๊บๆๆๆ..ยังกะกลองเพล ผมเชื่อว่าที่มันพูดไม่ได้แค่แกล้ง
มันต้องทำจริงกันแน่ แต่ผมจะทำยังไงดีตอนนี้..กลัวก็กลัว..ขยะแขยงก็ปานนั้น
แค่ได้ยินผมก็คลื่นไส้จนอยากจะอ๊วก..แต่มันอ๊วกไม่ได้ แค่อาการทางความคิดให้รู้สึกประมาณนั้น
สมองหมุนเร็วจี๋..พยายามหาหนทางเอาตัวรอด ผมตายแน่ ๆ มีหน้ากลับไปเจอใครเขาได้อีก
ถ้าเกิดคนเข้ารู้ว่าผมถูกผู้ชายเรียงคิว..ผลัดกันโทรมถึงห้าคน
แค่คิดผมก็อยากกัดลิ้นตาย..ให้รู้แล้วรู้รอดไปซะเดี๋ยวนั้น แต่ผมทำอย่างนั้นไม่ได้
นึกถึงคนข้างหลังจะเสียใจแค่ไหน พี่สาวผมล่ะ แม่ที่รักยิ่งของผมอีกล่ะ พี่ ๆน้อง ๆผมอีกเล่า
คนเหล่านั้นจะพลอยเศร้าเสียใจไปกันมากแค่ไหน หากผมคิดอะไรโง่ ๆไม่ได้ผมต้องสู้ ต้องเข้มแข็ง
ต้องมีวิธีสิน่า คิดได้ดังนั้นกำลังใจผมดีขึ้นมาก จนกล้าเอ่ยปากขอร้องเหี้ยกลมัน
ไม่รู้เกิดจากความกลัว หรือหวาดวิตกมากไปหรือเปล่า..ทำให้ผมพูดดีขึ้นกว่าตะกี้มาก
พูดเป็นประโยคได้ยาวมากขึ้น.. ถึงจะกระท่อนกระแท่นก็ตามเถอ่ะ
“กล..กู.ขอ..ร้อง..มึง..อย่า..ทำ..กู..เลยนะ..นะ...กูขอ..ล่ะ...
มึง..ซ้อม..กู..ยังดี..กว่า...กูยอม..ทั้ง..นั้น...ขอ..อย่าง..เดียว..อย่า..โทรม...กู...
อย่า..ให้...เพื่อน...มึง..ทำ..กู...กู..ไหว้..ล่ะ...กล” ผมพูดได้เยอะขึ้น ก่อนจะหอบหายใจ
ที่บอกว่าไหว้มันถ้ายกมือไหว ผมจะพนมมือไหว้มันจริง ๆ แต่ผมไม่มีแรงจะยกแขนเลยครับ
จึงได้แต่แสดงความรู้สึกทางสายตา..และคำพูดให้มันแทน หวังว่ามันจะใจอ่อนไม่ทำผม
“กูคงช่วยมึงไม่ได้ว่ะ!...เอาล่ะเสียเวลามามากแล้ว กูเปิดล่ะ!” ผมตาเหลือก เมื่อมันถอดเสื้อออก
ตามด้วยเข็มขัด รูดซิปกางเกง มันดึงกางเกงลง ก่อนจะถอดออกเหลือกางเกงในตัวเดียว
ผมจ้องตาค้าง ตกลงมันทำผมจริง ๆใช่ไหม ทำไงดี...ไม่มีใครช่วยผมได้แล้วใช่ไหม...
สาธุ..สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ผมนับถือ บุญครูบาอาจารย์..บุญบิดามารดา..เทวดาฟ้าดินทั้งหลาย
ช่วยผมพ้นจากนรกนี้ด้วยเถิดครับ....เหี้ยกลมันกำลังจะข่มขืนผมแล้ว
หลังจากนั้นเพื่อนมันจะเรียงคิวต่อทีละคน ผมจะหาวิธีไหนให้ตัวเองรอดได้
“กะ...กล..พี่กู..พี่กูต้องเป็นห่วง..แน่ๆ..กี่โมงแล้ว...เขาไม่..เห็นกู..กลับ...
จะ..กลายเป็น..เรื่องนะมึง” ผมพยายามเอาพี่มาขู่มัน หาทางถ่วงเวลาไว้ก่อน
“มึงไม่ต้องห่วง กูโทรไปบอกตอนมึงสลบแล้ว...ว่ามึงไม่กลับบ้านสองวัน
เก็บตัวซ้อมด่วนต้องแข่งวันศุกร์ แจ๋วไหมไอเดียกู พี่มึงยังฝากถามด้วยว่า..ทำไมเพิ่งมาบอก
กูเลยตอบไปว่าโค้ชเพิ่งแจ้ง ตอนนี้เก็บตัวกันที่โรงเรียน..วันศุกร์ถึงได้กลับ
มึงเลยฝากให้กูโทรบอกให้ด้วย เพราะกูติดรถออกมาซื้อของพอดี
เค้าก็เอ่อออโอเคตามที่กูบอกอะแหล่ะ ไงที่นี้สบายใจแล้วสิ จะได้ไม่ต้องกังวล
กูลาเผื่อล่วงหน้าไว้แล้ว มึงคงลุกไม่ขึ้นยันวันศุกร์แหล่ะ” ผมจนคำพูด
มันวางแผนเตรียมการล่วงหน้าทุกอย่าง พี่ผมเจออิหรอบนี้ไม่เอ๊ะใจอยู่แล้ว
ผมไปแข่งต่างจังหวัดบ่อย กีฬาเขตการศึกษาฯ ทุกปีก็ไปแข่ง ไปทีเป็นอาทิตย์
บางครั้งก็เก็บตัวที่โรงเรียน นี่แหล่ะ..ถึงบอกพี่ผมต้องเชื่ออยู่แล้ว ถ้าเหี้ยกลมันอ้างเรื่องนี้
“กะ..กล..มึง..ทำกู...ลง..หรือ..” ผมยังไม่ยอมทิ้งโอกาส ยังพยายามจะกล่อมมัน
ตอนนี้มันขึ้นมาอยู่บนเตียงคล่อมผมไว้แล้วครับ ยอมรับว่าผมกลัวขึ้นมาแล้วสิตอนนี้
ชีวิตเกิดมาไม่เคยนึกมาก่อนจะโดนผู้ชายข่มขืน
“ทำลงไม่ลง ก็ต้องทำแหล่ะ...จะได้ไม่โดนหัวเราะเยาะทีหลัง” เหตุผลที่มันยอมทำชั่ว
เพียงแค่รักษาหน้ามันเท่านั้น ถึงตอนนี้..ผมไม่มีทางเลือกอื่น..นอกจากผ่อนหนักให้เป็นเบา
ไหน ๆ คงไม่รอดมือมันแล้ว ผมจะไม่ยอมโดนแม่งทั้งห้าคนหรอก ขนาดนั้นคงไม่รอดแน่ ๆ
ถ้าต้องโดน..ขอหลับหูหลับตาโดนเหี้ยกลมันคนเดียวก็ยังดี คิดดังนั้น..ต้องขอร้องมัน
ตอนนี้มือมันกำลังบี้หัวนมผมอยู่ แม่งโคตรจิตเลยเหี้ยนี่ ผมไม่ได้รู้สึกมีอารมณ์ร่วมด้วยเลยนะครับ
อย่าเข้าใจผิด ตอนนี้เห็นหน้ามันแล้วแทบอยากจะกัดลิ้นตายกันไปเลย ตัวแม่งก็ดำ ขนหน้าอก
ขนแขน ขนขายั๊วเยี๊ยะ..ไปหมด เห็นแล้วขยะแขยงสุด ๆ ขนาดแค่ไอ้กลผมยังแทบกลั้นใจตาย
นี่หากต้องเจอพวกเหี้ยสี่ตัวนั่น มาทำกับร่างกายผมอีก ผมคงเสียสติแน่ ๆ
“กล..กูขอร้องมึง..รับปากกูอย่าง..ได้ไหม” มันหยุดมองหน้าผม
“รับปากเหี้ยไรอีก..รีบพูดให้จบ ก่อนกูจะเอาถุงเท้ายัดปากมึงแทน..พูดไม่หยุด
กูยิ่งไม่มีอารมณ์...ครวยไม่โด่เลยเนี๊ยะ..สัด” เสนียดหูสุด ๆ ทุกคำที่มันพูด...โคตรหยาบ
ไม่อยากได้ยินสักนิด
“มึงทำกู..คนเดียวได้ไหม...อย่าให้เพื่อนมึง...รุมโทรมกู..กูขอแค่นี้ล่ะ..ถ้าต้องโดนจริง ๆ...
เหลือทางเลือก...ให้กูบ้าง..นึกว่าสงสารกูเถอะ...อย่าถึงขั้นทำลายศักดิ์ศรีกู..
จนไม่เหลือความ...เป็นคนเลยนะ..กูกราบมึงล่ะ” ผมมองตามัน ปล่อยน้ำตาไหลเป็นทาง
ตรงหางตาทั้งสองข้าง ใครจะว่าผมอ่อนแอ หรือมารยาบีบน้ำตาไงก็ช่าง
ชั่วโมงนี้หมดแล้วความอดทน..อดกลั้นทั้งหลายทั้งปวง ยอมร้องไห้ให้มันเห็นน้ำตา
เผื่อมันจะรู้สึกสงสารเวทนาผมบ้าง
“อืม...ที่แท้มึงไม่ต้องการเพื่อนกู ที่กูเข้าใจว่ามึง..อยากได้เจี๊ยวหวานกูก็เรื่องจริงอ่ะดิ
สรุปยอมให้กูคนเดียว หึ..หึ..หึ..ฟังดูดีเหมือนกันนิ..ได้ถ้ามึงอยากให้กูทำแบบนั้น
มึงมีอะไรมาแลกเปลี่ยน” เวรจริงผม..มันดันเข้าใจว่าที่มันเคยกวนส้นผมไว้คิดไม่ผิด
ไม่รู้ผีห่าซาตานตัวไหน ทำให้มันคิดว่าผมอยากมีไรกะมัน อย่างน้อยผมดีใจขึ้นมาหน่อย
มันรับปากจะไม่ให้เพื่อนมันทำผม แต่ประโยคหลังผมไม่เข้าใจ ว่ามันหมายถึงอะไร
ผมมีอะไรมาแลกเปลี่ยนกับมัน
“กูไม่รู้ กูไม่มีอะไร...ให้มึงหรอก” ผมตอบมันไปตามตรง เสียงเริ่มกลับมาดีล่ะ
คงเพราะเริ่มปรับสภาพได้ทีละน้อยละมั้ง
“เอางี้...มึงต้องดูดxxx...ให้กู...ของกูไม่ขึ้นว่ะ...มึงต้องทำให้มันแข็ง
ทำได้ป่าว...ถ้ามึงยอมทำ..กูจัดการเรื่องเพื่อนกูเอง” มันบอกข้อแลกเปลี่ยนมา
ผมหน้าซีดตาเหลือกกับสิ่งที่มันขอให้ทำ แต่ท่าทางเอาจริงของมัน แสดงว่าไม่ได้พูดเล่น
ตกลงกูต้องทำให้มึงใช่ไหม ทำยังไงก็ไม่รู้ผมทำไม่เป็น แต่คงต้องหลับหูหลับตายอมมันไปแหล่ะ...
ดีกว่าต้องถูกบีบปากบังคับให้ทำ ยิ่งนึกว่าอาจต้องทำให้เพื่อนเหี้ย ๆ มันสี่ตัวที่เหลือด้วยแล้ว
ผมยอมทรมานกล้ำกลืนฝืนทน..ทำให้เหี้ยกลยังดีกว่า เมื่อไม่เหลือทางเลือกอีก
ได้แต่รับปากมันไป
“อืม..ได้..กูยอม” พอผมบอกไป มันยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะลุกจากเตียงไป
หยิบผ้าขนหนูพันเอวเรียบร้อย เดินเปิดประตูออกไปหาเพื่อนมัน
ผมตั้งใจเงี้ยมหูฟังว่ามันจะคุยยังไง
“อะไรนะ...เหี้ยกล..ไหนมึงบอกทำไม่เป็นไง หายไปเกือบยี่สิบนาที
กลับมาบอกพวกกูอดเชี้ยไรมึงเนี๊ยะ...ตกลงหวงไว้กินเองว่างั้น..อะไรของมึงว่ะ”
เสียงเหี้ยก๋อยมันบ่นเพื่อนมัน
“นั่นดิ..สัด..มึงจะให้พวกกูรมณ์ค้าง..รอเก้อไม่ได้นะโว้ย...เงี่ยนสาดแล้วกู” เสียงเดรัจฉานตัวใด
ผมไม่ทราบได้ พูดขึ้นมาอีกคน
“เอางี้...กูให้พวกมึงแบ่งกันสองพัน ไปหาตกหญิงเอาเอง แต่เหี้ยนี้กูขอ...คืนนี้กูจะกดมันทั้งคืน
มึงก็รู้..กูไม่เคยลองกับผู้ชายมาก่อน ขอเวลาศึกษานานหน่อยดิว่ะ..พวกมึงอย่าเรื่องมาก..เอาป่าว?..
สองพัน..ก่อนกูเปลี่ยนใจไม่ได้ทั้งเงินไม่ได้ทั้งมัน” เสียงเหี้ยกลมัน ออกจะติดขู่ด้วยนิด ๆ
“เอา.เอาดิว่ะ!.กำขี้ดีกว่ากำตด” เสียงเดรัจฉานสี่ตัวแข่งกันพูด..พอเห็นตังค์..แม่งรีบรับปากกันทันที
จากนั้นผมไม่ได้ยินมันคุยไรกันอีก เหมือนเสียงคนเดินลงเท้าออกไปกัน ก่อนจะได้ยินเสียงประตูปิด
“ปัง!..กริ๊กๆๆ!.” ตามด้วยเสียงล๊อคลูกบิดเรียบร้อย เตียงไหวยวบ ก่อนเหี้ยกลจะเดินเข่าเข้ามา
คล่อมหน้าอกผม เจตนาเป้ามันตรงหน้าผมพอดี ผมเบือนลูกตาหลุบหนี
หลังจากเพิ่งคิดได้ว่ามันต้องการให้ผมทำอะไร
“เอ้า!..ลงมือทำงาน..ตามข้อตกลงได้แล้ว กูจัดการเคลียร์เพื่อนกูให้มึงแล้ว
ทำให้คุ้มกับเงินสองพันที่กูเสียไปด้วยนะโว้ย!...ถ้าไม่ดีล่ะก็ รับประกันมึงต้องเสียใจยิ่งกว่าเก่า”
มันขู่ผม..แต่ก็ได้ผลทันตาเห็น เพราะผมรีบเหลือบตากลับมามองทันที เห็นมะเขือเผาของมันหอยโตงเตง
ใกล้ตรงปากผมพอดี มือมันวางเท้าหัวเตียงเอาไว้ เอนช่วงเอวลงใกล้ผมเรื่อย ๆ...ก้มหน้าจ้องตาผม
ก่อนจะยักหน้าให้ประมาณว่า.. ‘ทำดิ’......??????
เอาไป 60% ที่เหลือ ตอนหน้าขอยืดเวลาหน่อย....แล้วจะมาลงให้อีก...
ขอกลับไปทำใจก่อน....เกินบรรยาย
Luk.
-
เหอๆ หมดคำพูด
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
อย่างน้อยๆๆๆๆๆๆก็ยังดีกว่าโทรมละหว้า
สงสารวี
-
นี่กลเป็นคนดี
หวงวีหรอ
อ่ะๆๆ คิดงั้นเอาละกันเน๊อะ
วันนี้ไม่มาต่อละหรอคับ
จะได้นอน เก็บแรงรอไรเต่อมาต่อ
-
อ้าว ทำดิ ก็ต่อสิ.. โฮกกกกกกกกกก!
-
ยังดีกว่าโดนโทรมอ่ะนะ แต่ยังไม่ก็นะ :monkeysad:
-
:เฮ้อ:
-
ขอให้เป็นพี่กลคนเดียวจริงๆ เหอะ
อย่ามีพลิกล็อคนะ บีบคั้นหัวใจมาก :z3:
-
สยองแทนพี่วีเลย เห้อ เมื่อไหร่เรื่องร้ายจะผ่านพ้นไปนะ
-
ค้างอะ :serius2: กลต้องติดใจแน่เลยงานนี้ คริคริ
-
^^
-
วีเก่งมากเจอคนเดียวดีกว่าเจอ5คนอิอิ
-
:เฮ้อ:ยังดีหน่อยตอนนี้
ตอนหน้าค่อยทำใจอ่านอีกที
:fire: :fire:เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น :m16: :m16:
-
:m31:แค่ไอ้พี่กลคนเดียวพี่วีก็จะแย่แล้ว
โดนยำแล้วยังมาโดนอย่างนี้อีกโคตรทรมานแทน
ก็พี่วีไม่ได้เต็มใจนี่หว่า โว้ย! ด่าไม่ออก
-
เอออย่างน้อยก็รู้ว่ากลไม่ได้เลวเกินมนุษย์คนนึงที่จะเลวได้อะนะ
เจอคนเดียวดีกว่าโดนรุมโทรม เฮ้ออออออ
-
เก็บวีไว้คนเดียวคิดไรป่าว? o18
-
เฮ้อ :เฮ้อ: พี่วีเอาตัวรอดได้ดีจริงๆ
:กอด1: พี่วี
:z6:กล
-
:serius2: :serius2:
ลุ้นๆๆๆ
-
คราวนี้ยังไงๆ น้องวีก็คงไม่มีทางเลือก
ก็คงต้องให้กำลังใจน้องวีว่า "หลับหูหลับตา" "ทำใจ" "จำใจ"
ทำในสิ่งที่มันทำร้ายจิตใจเราสุดๆล่ะนะ :monkeysad: :sad11: สงสารน้องวีจัง
ว่าแต่ว่า ไอ้กลมันจะรักษาสัญญามันปะล่ะ มันจะไม่หาเรื่องอะไรมาเพิ่มให้น้องวีอีกเหรอ
อันธพาลแบบมันมีสัจจะด้วยเหรอ อูยยยย.อ่านไปเครียดไป
-
ไปทำใจมา :o12:
ก็ยังดีที่ตกลงกับเพื่อนได้ :L2:
-
บาดเจ็บที่กายรักษาเยียวยาไม่นานก็หายจะเหลือไว้เป็นรอยแผลเป็น
บาดเจ็บที่ใจต้องใช้ใจเยียวยาซึีงไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะหายและเหลือไว้เป็นความทรงจำ
แล้วนี่ไอ่ชาติแมวกลมันจะทำร้ายทั้งกายและใจในเวลาเดียวกัน
ถ้ามันทำสำเร็จ..............
อย่าว่าแต่ชาตินี้เลย ต่อให้กี่ชาติก็อภัยให้มันไม่ได้ o18
บ่าววีเข้มแข็งไว้เน้อ :กอด1:
-
อ่านแล้วจะร้องไห้ว่ะ บีบหัวใจตลอดเรื่องเลยอ่ะ
-
เดี๋ยวจะติดใจ ไอ้กลยังไม่รู้อีก
-
:z10:อยากอ่านต่อ มันค้างงงงงง วันนี้มาต่อมั้ยอ่ะค๊า
มานะ มาๆๆๆ :กอด1:
-
:angry2: :angry2: :angry2:
ขอให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทีเหอะนะ
ไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย...สงสารนะ
อะไรก็ได้ที่ไม่ให้กลทำแบบนี้...
-
อยากได้ที่เหลือแล้วอ่ะ
ลุ้นสุดตัวแล้ว
-
ไ้อจวยไม่ได้ล้างเอ้ยยยยย อยากให้จวยมันหดจริงๆ จะรีบเลวไปไหน???
เฮ้อออ เวรกรรม แต่อย่างน้อย ก็ยังดีกว่าโดน 5 คน T_T
เป็นกำลังใจให้ครับทั้งคนเขียน ทั้งคุณวี
-
ขอบคุณค่า..
พี่วีเข้มแข็งและมองโลกในแง่ดีมากอ่ะ..ถึงขนาดนี้แล้วยังมีสติต่อรองได้อีก..เพราะแบบนี้รึป่าวถึงทำให้ซาตานกลับใจได้ในปัจจุบัน..
รอต่อไปว่าจะเลวร้ายได้มากกว่านี้อีกมั้ย..แล้วจะรักกันตอนไหน..
-
:เฮ้อ:
ทำใจ
:angry2:
เกลียดมัน..ไอ่กล
:กอด1:วี..รอดเหอะ
ขอบคุณครับ
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 17
ทรมาน....
.
.
.
.
เคยรู้สึกไหมว่า..เราขยะแขยงอะไรสักอย่าง เช่นเกลียดไส้เดือน..เพราะตัวมันนิ่ม
แถมยังขยับดิ้นดุกดิกไปมา..พาให้รู้สึกขนลุก ความรู้สึกผมคล้าย ๆ ที่บอก
แต่เมื่อหมดหนทางปฏิเสธ..ทำได้เพียงหลับหูหลับตากั้นลมหายใจ ยอมอ้าปากเอาริมฝีปากค่อย ๆ
ครอบดุ้นเนื้อนิ่มนุ่มหยุ่น ๆ ที่พอแตะที่แรกรสสัมผัสปลายลิ้นที่รับรู้ ต้องรีบคายออกทันที
แถมสำลักอ้วกอีกตะหาก
“อ๊อก..อ้วก!..” น้ำลายไหลยืดเต็มปาก เป็นผลให้เหี้ยหงุดหงิดขึ้นทันที
“สัด..ดีดีดิว่ะ..ห่าไร..กูยังไม่ทันรู้สึกดันอ้วกนะมึง..ผู้หญิงหลายคนเค้าทำให้กูไม่มีอิดออด
ดูดไม่ยอมคายซะด้วยซ้ำ นี่มึงเป็นเชี้ยไร” ฟังแม่งดิ...ใจอยากตะโกนใส่หูมันดัง ๆ กูไม่เคยทำ
และไม่มีความคิดจะทำเรื่องเหี้ยนี้ด้วย ที่สำคัญกูไม่ใช่ผู้หญิงของมึง ไอ้ครวย.......แต่ก็ได้แค่คิด
กลัวมันเกิดเปลี่ยนใจ ให้เพื่อนมารุมทำร้ายผมได้ เลยสูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะอ้าปากใหม่อีกครั้ง
มันก็กดกระแทกดุ้นเนื้อนิ่มเข้ามาทันที แบบไม่รอจังหวะได้ทันระวังแถมบดค้างไว้
จนผมต้องรีบหายใจทางจมูก กลิ่นอับชื้นของผู้ชายหืนเข้าจมูกทันที
ขนบริเวณหัวหน่าวสัมผัสทั่วปากจมูก เกือบเผลอกัดดุ้นเนื้อนิ่มเข้าให้ ดีที่ยั้งไว้ทัน...
มิเช่นนั้นนอกจากมันจะเจ็บ แต่ผมศพคงไม่เหลือซากเป็นแน่...
สุดท้ายพยายามฝืนส่ายหน้าให้มันรู้..แม้จะขยับไม่ได้
เหมือนมันจะรู้หรือเจตนาแค่ต้องการแกล้งผม ก่อนจะยกสะโพกดึงน้องชายมันออกไป
“ห่า..ไม่ขึ้นเลยว่ะ..แค่อุ่นๆ ถ้าของกูไม่ยอมขึ้น มึงกะกูยังไม่ถึงไหน ก่อนพวกเพื่อนกูกลับมา
กูว่า..ยกเลิกข้อตกลง ปล่อยมึงให้เพื่อนกูโทรมดีกว่า ไม่งั้นพวกแม่งหัวเราะกูตาย
เผลอ ๆกลายเป็นตัวตลกให้มันล้อไม่เลิก” ผมได้ฟังมันพูดแบบนี้ ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม
เกิดมันบ้าขึ้นมาจริง ที่ทำมาตั้งแต่ต้นเท่ากับสูญเปล่า ไม่ได้ผมต้องเคลียร์ด่วน
“กล..กูทำไม่เป็น กูไม่เคยทำ” บอกมันไปตรง ๆ ดีที่สุด
“เหี้ย...แล้วมึงนึกเหร่อ..ว่ากูเคยให้ผู้ชายทำมาก่อน มันก็คือกันแหล่ะว้า..มึงไม่ช่วยกู..
แล้วเรื่องไรกูจะช่วยมึง” มันตอบยังกะเป็นหน้าที่ผมต้องทำ แถมโยนความผิดให้ผมซะงั้น
“แล้ว ๆ กูต้องทำไง ไอ้ที่มึงให้กูทำ..กูไม่เคยทำจริง ๆนะ..มึงบอกกูก่อนได้ไหม
ว่าเค้าทำกันยังไง” ผมต้องขอร้องมันอีกครั้ง ก็ไหนมึงเคยบอกผู้หญิงทำให้ตั้งเยอะ
มึงก็บอกกูดิ ว่าผู้หญิงเค้าทำให้มึงยังไง กูจะได้เลียนแบบถูก
“เฮ้อ!..อย่าบอกว่ามึงเวอร์จิ้น ไม่เคยนอนกับหญิงมาก่อน” มันกลับพลิกตัวนั่งข้าง ๆผม
ก่อนจะถอนหายใจ หันมองหน้าแล้วพูดขึ้นมา
“อืม...” จำเป็นต้องยอมรับ เพราะผมไม่เคยเรื่องแบบว่าจริง ๆ
“ห่า..มึงเป็นผู้ชายจริงหรือเปล่าว่ะ...กูว่ามึงตุ๊ดชัวร์ ผู้ชายเหี้ยไร อายุปูนนี้ไม่เคยฟันหญิง
กูล่อตั้งกะอายุ 15 แต่มึงแม่งจนจบปวช.อยู่แล้วยังเสือกไม่เคยอีก” อยากตะโกนเถียงมันจัง
ไอ้เหี้ย...ใครเค้าจะเสี้ยนแบบมึงกันว่ะ เล่นเอาบรรทัดฐานตัวเองมาตัดสินคนอื่น นรกจริงมัน...
“ไม่ต้องด่ากู ด้วยสายตา...เอาล่ะ..กูบอกแล้วมึงทำตาม ทำไม่ดีกูตบปากฉีก..ฟังนะ...
มึงนึกถึงแท่งไอติม..มึงเลียไอติมยังไง มึงก็ใช้ลิ้นมึงค่อย ๆเลียเบา ๆแบบนั้น เวลามึงอมหรือดูด
ให้ใช้ริมฝีปากเม้มรูดไปด้วย แต่ห้ามโดนฟันเด็ดขาด..กูเตือนไว้ก่อน
เสือกเอาฟันมาโดนน้องกูเข้าละก็ กูตบฟันร่วงจะว่าไม่บอกไม่ได้นะโว้ย” ผมฟังมันอธิบาย
พาลให้หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที แม้จะกระอักกระอ่วน เมื่อไม่มีทางเลือกดีกว่านี้แล้ว
คงต้องยอมทำตามใจมัน..ทำให้มันพอใจ ผมจะได้ไม่ต้องตกเป็นที่ระบายอารมณ์ของ
เพื่อนเหี้ยมันทีเหลือ หวังว่าอย่างนั้นแหล่ะครับ
“อือ..กูพร้อมแล้ว เริ่มใหม่ได้เลย” พูดจบมันมองหน้าผม ก่อนจะเอาหมอนมารองหัวผมให้สูงขึ้น
เสร็จแล้วมันพลิกตัวคล่อมผมอีกครั้ง ค่อย ๆบรรจงเอาน้องชายมันจ่อเข้ามาที่ปากผม
ครั้งนี้ผมตัดสินใจลองเอาลิ้นแตะ..เบา ๆช้า ๆดูก่อน ไม่พลีพลามอ้าปากเหมือนตอนแรก
รู้สึกปะแหล่มปะแหล่ม..แต่ก็ต้องทนละนะ ตัดสินใจหลับตาคิดเสียว่ามันคือไอติมแท่งอย่างที่มันบอก
ค่อย ๆใช้ลิ้นเลียบริเวณส่วนหัวมันรอบ ๆช้า ๆเบา ๆได้ผล น้องมันเริ่มมีอาการขยายตัวทันที
“อืม...ซี้ดดดๆๆ” เสียงมันหลุดครางออกมา พาให้ผมสะดุดหยุดลืมตามองทันที
ยิ่งหน้าซีดเข้าไปใหญ่..เลยที่นี้ เพราะน้องชายนุ่ม ๆหยุ่น ๆของมันตอนนี้
กลายร่างแข็งขึงขึ้นมายังกะเสากระโดงเรือ ดำมะเมือมหัวบานแดงก่ำ
ขนาดของมัน..เห็นแล้วเล่นเอาผมตาเหลือกแทบไม่อยากคิด แค่ไอ้ที่เห็นตรงหน้า...
ไม่รู้ว่ามันจะแทงกระเดือกผมทะลุหรือเปล่า ช่างน่าเกลียดน่ากลัวซะขนานนั้น
สมราคาที่มันคุยเว่อร์ไว้จริง ๆ เทียบกับผมต้องบอกว่ายังกะพ่อกับลูกกันเลยทีเดียว
“ห่า..หยุดไมว่ะ! กำลังดี ทำต่อดิ” มันสบถคงไม่สบอารมณ์ ที่จู่ ๆผมดันหยุดกระทันหัน
ผมกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อก...ก่อนตัดสินใจหลับตาอีกครั้ง อ้าปากให้กว้าง
คิดว่ากว้างที่สุดเท่าที่จะกว้างได้ ค่อย ๆกลืนน้องชายมันเข้าไป รู้สึกคับแน่นเต็มปากไปหมด
แต่ก็ไม่กล้าให้ฟันโดน กลัวเหี้ยมันตบฟันร่วงเหมือนที่ขู่ไว้
เข้าไปได้ไม่ถึงครึ่งผมต้องรูดถอยกลับออกมา ก่อนจะรู้สึกอ้วกให้มันเสียอารมณ์อีก..
อาจโมโหทำร้ายผมได้ ยอมรับว่าสุดคอหอยแล้ว..ผมไม่สามารถกลืนของมันเข้าไปได้อีกจริง ๆ
นึกถึงสิ่งที่มันพูด ให้ใช้ริมฝีปากห่อรูดเอาไว้ ผมก็พยายามทำแบบนั้นเข้าออก ๆ
เหมือนจะได้ยินมันครางทุ้มต่ำในลำคอ
“อ้าๆๆ....อืมมมมๆๆ” หรือไรไม่ทราบได้ คงไม่ทันใจมัน ดันเสยสะโพกขยับดันลึกเข้ามาในปากผม
ซึ่งผมรับไม่ไหว..น้ำหูน้ำตาไหลนองหน้าไปหมด น้ำลายตรงมุมปากไหลย้อยเป็นทาง
ภาพที่เห็นคงทุเรศสุดๆ จังหวะที่มันขยับถอยเข้าออก ผมฮึดเอียงคอบิดหนี
ได้ผลมันเสยพลาดจากปาก...ไถลพรืดตามแก้มที่เลอะเทอะน้ำลายเต็มไปหมด
“เหี้ย!...หุบปากหนีทำไม..กูกำลังได้ที่อยู่พอดี” สัดเอ้ย!...มึงได้ที่ แต่กูกำลังจะตาย
มันไม่รู้เลยว่าขากรรไกรผมจะค้างอยู่แล้ว ปวดกลามไปหมด
ไม่สามารถอ้าปากให้มันชักเข้าชักออกได้อีกต่อไป
ขืนช้าอีกนิด..มีหวังผมกัดน้องมันจมเขี้ยวแน่ ๆ
“กูไม่ไหว..กูเมื่อยปากมาก ขืนทำต่อ..กูไม่แน่ใจว่าเผลอกัดน้องมึงเข้าให้ แล้วมึงจะพาลโกรธกูดิ”
ผมบอกเหตุผลมันไป พูดความจริง..แล้วแต่มันจะเชื่อ ผมรู้ว่าไม่สามารถทนอ้าปากต่อแล้วจริง ๆ
มันมองหน้าผม ก่อนจะหยิบซองเล็ก ๆ ตรงหัวเตียงออกมาฉีก ไม่รู้เอามาวางเตรียมไว้ตอนไหน
จัดการดึงถุงยางสวมให้น้องชายมัน ผมมองงงๆมันจะทำอะไรของมัน แต่ในใจยอมรับว่าผวาอยู่ลึก ๆ
เพราะไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นกับผม จากนั้นมันหยิบขวดอะไรสักอย่าง..บีบครีมสีขาวลงบนมือ
ก่อนจะจับตัวผมพลิกคว่ำอีกครั้ง ตอนนี้เริ่มรู้ชะตากรรมของตัวเองแล้ว..ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
จะขยับหนีก็ไม่มีแรง..จะประท้วงก็ไม่กล้า ความรู้สึกผมตอนนี้ภาวนาอย่างเดียว
อะไรที่กำลังจะเกิดขึ้นกับผมต่อไปนี้ ขอให้มันรีบ ๆจบพ้น ๆไปซะที ไม่ทันไร..
ผมรู้สึกถึงของเหลวที่โป๊ะเข้ามาบริเวณร่องก้นของผม ก่อนที่เหี้ยกลมันจะเอาน้องชายถูไถไปมา
พร้อมเสียงงำงัมในคอฟังไม่ได้ศัพท์มันครางอะไร
“อือ..อึม..” มันทำได้สักพัก ผมชักตาเหลือกทันที
เมื่อมันเสือกดันน้องชายทิ่มพรวดเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว เจ็บสุด ๆ โคตรของโคตรเลยก็ว่าได้
เหมือนใครจับฉีกขาแยกออกจากกัน ได้ยินเสียงเนื้ออ่อนบริเวณนั้นปริฉีกดังก้องโสตประสาท
“แซกกๆ!..โอ้ย!.ซี้ดดดๆๆ” เสียงผม..เสียงมัน ไม่ไหวจริง ๆครับ ตัวผมสั่นสะท้านไปหมด
มันแทงเข้าไปต่อไม่ได้ เพราะช่องทางข้างหลังมันบีบรัดอัตโนมัติ..แน่นตึงไปหมด
ผมเจ็บร้าวตั้งแต่สะโพกยันไขสันหลัง จุกเจ็บ..จนน้ำตาไหลเป็นทาง
ขบเม้มริมฝีปากจนได้กลิ่นคาวเลือด ไม่ไหวแล้วครับทรมานโคตร ๆ
นี่ขนาดผมโดนแค่นี้ สติยังแทบหลุดจากร่าง ไม่อยากนึกภาพ..หากพวกเหี้ยมันรุมโทรม
ผมต้องตายแน่ ๆ
“โคตรแน่น..เหี้ยแม่ง...ไมแน่นงี้ว่ะ กูเจ็บเหมือนกันนะนี้ แน่บชิบ” เสียงเหี้ยมันบ่น
ก่อนที่ผมจะกรีดร้องโหยหวนออกมาอย่างเหลืออด
เมื่อมันเสือกดันเข้ามาสุดแรงเกิดจมมิดในร่างผมทันที
“แซ๊กกๆๆ.....โอ้ย!...อ๊ากกกกๆๆๆ!!!” เสียงหนั่นเนื้อปริแยกดังก้องอยู่ภายในหู
รู้สึกหูอื้อตาลายไปหมด ก่อนจะสติสุดท้ายจะปลิดปลิวออกจากร่าง
ยังได้ยินเสียงครางของเหี้ยกลมัน..ยังกะเสียงยมทูตจากขุมนรกอเวจี...แว่วมาไกล ๆ
“อ้า!..ซี้ดดดๆๆ..สุดยอดจริงๆ รัดโคตร” สัมผัสสุดท้าย ก่อนจะไม่สามารถรับรู้ได้อีก
คือการอัดกระแทกเข้าออกรุนแรง..ส่งให้ร่างเปลือยของผมขยับเคลื่อนตามจังหวะกระแทกกระทั้น
สำนึกสุดท้ายปลิวหายในที่สุด...ก่อนสติผมดับวูบลงไปทันที....?????????...................
อ๊ากกกกๆๆๆ.....ทรมานแทน...นรกส่งมาเกิด.....ระยำ..........
Luk.
-
ทรมานจริง
กลมันไม่ความรู้สีกเห็นใจใครเลยเน๊อะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
^^
-
อ่าาาา อ่านไปอยากตบกบาลกลไป
แกจะร้ายเอาโล่พระเอกชั่วดีเด่นไปไหน กรี๊ดดดด !
-
มาต่อเีร็วๆ นะคะ ท่าทางจะยาวมากเรื่องนี้
-
:เฮ้อ:
-
:monkeysad:ได้แต่สงสารพี่วี ไม่รู้จะด่าไอ้พี่กลยังไงแล้ว
-
อ่านแล้วปวดใจสงสารพี่วีมากๆ :monkeysad:
กับประสบการณ์ครั้งแรกที่แย่มาก
ไอ้เลวพี่กลแม่ง :angry2:
-
น่าสงสารอ่ะ
-
สงสารวีอะ
:sad11: :sad11: :sad11:
-
^^
-
ม่ายหวายเลี้ยว
-
:z6: กล
-
เหี้ย
อีกแล้ว
:m31:
-
เครียดเนาะ :เฮ้อ:
นี่ถ้าไม่รู้ก่อนว่าจะกลายเป็นคนดีคงไม่ได้อ่านต่อแน่ๆ 555
-
ผ่านพ้นตอนนี้หวังว่าอะไรๆจะดีขึ้น พี่วีไปรักมันได้ไงเนี่ย เลวจริงๆ
-
ไอเลว :fire:
-
ฝากยาหอมยาดมให้น้องวีด้วยนะ
-
หึหึ ท่าทางปีนี้ เฮียกลจะได้รับ2ตำแหน่งควบเหมือนพี่วุฒิซะหล่ะม้าง
โอ๊ย สงสารพี่วี :m31: เป็นครั้งแรกที่ไม่ประทับใจเอาซะเลย :m15:
-
:กอด1:น้องวีเพื่อปลอบขวัญ
แต่ใจดิฉันขณะอ่าน :m15: :monkeysad: :sad11:
และคิดว่าเหตุการณ์ครั้งนี้คงจะเป็นจุดพลิกผัน ใช่ไหมคะ
-
น้ำตาซึมแอบไหลนิดหน่อยเลย TT^TT คราวที่แล้วแค่จะไหล แถมยังรู้สึกอึดอัดอยากจะอ้วกด้วย T*T
ปกติอ่านNCเราไม่เคยเป็นแบบนี้ อ๊ากกกกกกกกก นี่ข้าพเจ้าร้องไห้เพราะฉากเน้!~
-
อ่านตอนนี้เสร็จแล้ว
จะเม้นท์อะไรได้อีกล่ะ
นอกจาก
..ไอ่กลเลวสุดขั้ว ชั่วสุดนรก..
เฮ้ออออออ แค่นึกภาพตาม ยังสยอง
แต่วีโดนกับตัวเอง ทำร้ายกันเกินไป จริงๆ
ขอบคุณครับ +1 ให้ แบบหยอง.หยอง
ป้อล่อ..เรื่องสนุกๆ เขียนดีๆ แบบนี้ ไม่ยอมให้ตกไปอยู่หน้า 2 หรอกครับ
-
ชิงหมาเกิดชัดๆ นะไอ้กล
สงสารวีสุดๆๆ
-
:pig4: @ อ่านหน่อยนะค๊า @
ง่ะ...จาเข้ามาบอกว่า เพิ่งรู้มีนุ๋งๆ หลายคน ที่ติดตามผลงานของนู๋อยู่ค่ะ
แร้วบางเอิ้น...บางเอิน..เป้นเด้กและ เยาวาโชนกานซะด้วย ม่ายด้ายสามัคสามาซิกอีกตะหาก
นู๋ม่ายรู้เพราะกฎเล้า บางคับเรื่องอายุรึเป่า แต่ที่พร่ำซายาว เพียงจาบอกว่า นุ๋งๆ เค้าด๊านติดต่อหลัง
ไมค์อ่า... เป๋นแฟนคลับนุ๋งตาเกียงจากเรื่อง ตะเกียงพิเศษ จึงตามมาอ่านเรื่องนี้กานด้วย
ฮือ...ฮือ... :monkeysad:ต้องขอปะทานโทดด้วยเด้อ สำหรับความแร๊ง...แรง..แรงมาก..ม๊าก..
ของเนื้อหาในเรื่องนี้ ดังนั้น...น้องนุ๋งทุกคน...โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านให้มากที่สุด
อย่าลอกเลียนแบบพฤติกรรมของตัวละครเป็นอันขาด เพราะมันจะเกิดความโศกสลดขึ้นกับผู้เขียน
ด้านความรู้สึกเป็นอย่างยิ่ง ครั้นจะลดดีกรี...เนื้อหาให้มันดูซ๊อฟ ๆ ก็น่ะ..มันก็ไม่สมจริงกับเนื้อเรื่องอ่า...
เลยไม่รู้จะเอาไง ใครมีความคิดดีดี แนะนำด้วยดิค่ะ ...เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้
มันให้แง่คิดการครองสติ และอะไรหลาย ๆ อย่างเกี่ยวกับชีวิตรัก สังคม และการอดทน
แก้ไขปัญหา ซึ่งจะเห็นภาพชัดเจน เมื่อเนื้อหามันเริ่มพลิกด้านอารมณ์อิทธิพลระหว่างคนต่อคน
ในตอนกลางๆ เรื่องอ่านะ ช่วงนี้มันก็จะยังแรงๆ อยู่ ถึงต้องขอความเห็นส่วนรวมว่าเอาไงดี
จะให้เบาก็อย่างที่บอกไม่ใช่ฟิวส์อะดิ คนเขียนก็จะจินตนาการถ่ายทอดตัวหนังสือไปไม่สุด
มะ..มันจะประมาณ กักๆ ครึ่งๆ กลางๆ ที่นี้อรรถรสในด้านอารมณ์จะหดหายเอาได้
พูดซะยาวก็งง ๆ สรุปคือ สองเรื่องที่ลงตอนนี้มันคนละแนว เหมือนฟ้ากะเหวอ่ะ
แต่แฟนนิยายดันมีอายุน้อย พอเข้ามาเจอเรื่องนี้ ก็จะกลัวมีผลต่อความนึกคิด
สุดท้ายคงเตือนได้แค่ว่า วิจารณญาณในการเสพ
แต่ใครมีแนวคิดที่จะนำเสนอก็เชิญนะค่ะ ว่าจะรออ่านคอมเม้นท์ก่อน
เผื่อจะได้บทสรุปอีกที
ขอบคุณมัก มั๊ก..ที่รักกานจริง
Luk.
-
:L1:
ไม่แรงหรอกคร้าบ
ใส่เกียร์ 1 แล้วเหยียบเลยยยยย
-
ขอนุญาติหยุดอ่าน 3 ตอนถ้วน เมื่อครบกำหนดจะกลับมาอ่านใหม่
เพราะทนความเลวของไอ่กลไม่ไหวจริงๆๆๆๆๆๆๆ :oak:
-
หวังว่าจะเปลี่ยนในตอนต่อไปนะคะ
สงสาร วี จับจิต
-
:pig4: @ อ่านหน่อยนะค๊า @
ง่ะ...จาเข้ามาบอกว่า เพิ่งรู้มีนุ๋งๆ หลายคน ที่ติดตามผลงานของนู๋อยู่ค่ะ
แร้วบางเอิ้น...บางเอิน..เป้นเด้กและ เยาวาโชนกานซะด้วย ม่ายด้ายสามัคสามาซิกอีกตะหาก
นู๋ม่ายรู้เพราะกฎเล้า บางคับเรื่องอายุรึเป่า แต่ที่พร่ำซายาว เพียงจาบอกว่า นุ๋งๆ เค้าด๊านติดต่อหลัง
ไมค์อ่า... เป๋นแฟนคลับนุ๋งตาเกียงจากเรื่อง ตะเกียงพิเศษ จึงตามมาอ่านเรื่องนี้กานด้วย
ฮือ...ฮือ... :monkeysad:ต้องขอปะทานโทดด้วยเด้อ สำหรับความแร๊ง...แรง..แรงมาก..ม๊าก..
ของเนื้อหาในเรื่องนี้ ดังนั้น...น้องนุ๋งทุกคน...โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านให้มากที่สุด
อย่าลอกเลียนแบบพฤติกรรมของตัวละครเป็นอันขาด เพราะมันจะเกิดความโศกสลดขึ้นกับผู้เขียน
ด้านความรู้สึกเป็นอย่างยิ่ง ครั้นจะลดดีกรี...เนื้อหาให้มันดูซ๊อฟ ๆ ก็น่ะ..มันก็ไม่สมจริงกับเนื้อเรื่องอ่า...
เลยไม่รู้จะเอาไง ใครมีความคิดดีดี แนะนำด้วยดิค่ะ ...เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้
มันให้แง่คิดการครองสติ และอะไรหลาย ๆ อย่างเกี่ยวกับชีวิตรัก สังคม และการอดทน
แก้ไขปัญหา ซึ่งจะเห็นภาพชัดเจน เมื่อเนื้อหามันเริ่มพลิกด้านอารมณ์อิทธิพลระหว่างคนต่อคน
ในตอนกลางๆ เรื่องอ่านะ ช่วงนี้มันก็จะยังแรงๆ อยู่ ถึงต้องขอความเห็นส่วนรวมว่าเอาไงดี
จะให้เบาก็อย่างที่บอกไม่ใช่ฟิวส์อะดิ คนเขียนก็จะจินตนาการถ่ายทอดตัวหนังสือไปไม่สุด
มะ..มันจะประมาณ กักๆ ครึ่งๆ กลางๆ ที่นี้อรรถรสในด้านอารมณ์จะหดหายเอาได้
พูดซะยาวก็งง ๆ สรุปคือ สองเรื่องที่ลงตอนนี้มันคนละแนว เหมือนฟ้ากะเหวอ่ะ
แต่แฟนนิยายดันมีอายุน้อย พอเข้ามาเจอเรื่องนี้ ก็จะกลัวมีผลต่อความนึกคิด
สุดท้ายคงเตือนได้แค่ว่า วิจารณญาณในการเสพ
แต่ใครมีแนวคิดที่จะนำเสนอก็เชิญนะค่ะ ว่าจะรออ่านคอมเม้นท์ก่อน
เผื่อจะได้บทสรุปอีกที
ขอบคุณมัก มั๊ก..ที่รักกานจริง
Luk.
เขียนในแบบที่มันควรจาเป็นคับ หัวเรื่องก็บอกอยู่แล้วNC.18++ คนอ่านก็ต้องใช้วิจารณญาณในการอ่าน^^
อีกอย่างถึงจะห้ามไปแต่เขาจะเข้ามาดูก็ห้ามไม่ได้ ถึงเขาไม่ดูที่นี่เขาก็ไปดูที่อื่น เพียงแต่อ่านในนี้แล้วให้เขา
รู้จักคิดใช้วิจารณญาณในการอ่านและนำสิ่งดีๆไปใช้ในชีวิต ส่วนเรื่องไม่ดีก็เก็บไว้เป็นตัวอย่างว่าไม่ควรทำก็พอ TT
-
:angry2:เลวววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
พี่วีสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
แล้วไอกลจะรักพี่วีขึ้นมาบ้างไหมนี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
o22กลช่างทำกันได้ :monkeysad:
-
พี่ว่าเด็กสมัยนี้เค้าน่าจะมีวิจารณญาณนะ เด็กสมัยนี้เค้าฉลาดจะตาย
เด็กบางคนคิดได้มากกว่าผู้ใหญ่หลายคนด้วยซ้ำ ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ
เราก็ขึ้นให้ชัดเจนแล้วว่า 18++ น่าจะเข้าใจ น้องLukลุยเต็มที่เลยค่ะ
ถ้ามาปรับการเขียนใหม่ มันจะไม่ได้อารมณ์ที่จะถ่ายทอดของน้องLukเอง
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ จะรอตอนต่อไปค่ะ
-
:L2:เขียนในแบบที่คุณLuxคิดว่าจะเขียนนั่นแหละค่ะ
ไม่ต้องกลัวจะแรงเพราะคนที่เข้ามาอ่านก็ต้องใช้วิจารณญาณอยู่แล้ว
ถึงจะเด็กอยู่อย่างเช่นเราแต่ก็รู้ว่าการกระทำหรือความคิดบางอย่าง
ของตัวละครอะไรถูกอะไรผิดอะไรควรหรือไม่ควรทำตาม
เพราะเราว่าคุณLuxก็เขียนชัดเจนอยู่แล้วในแง่ของความคิดหรือการกระทำของตัวละครแต่ละตัว
เพราะฉะนั้นเขียนในแบบที่คุณLuxคิดจะเขียนตั้งแต่แรกนั่นแหละค่ะ
ที่เราติดตามเรื่องนี้เพราะอยากรู้ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้เขา2คนรักกัน
เพราะในอดีตพี่กลก็ไม่ใช่คนดีอะไร และพี่กลเองก็ไม่คิดจะชอบผู้ชาย
แต่ปัจจุบันแค่รู้ว่าพี่วีมีความสุขก็ทำให้มีกำลังใจที่จะอ่านต่อ
และพี่กลเองคงจะอยากแก้ไขอดีตแต่มันทำไม่ได้เพราะไม่มีใครชอบหรอก
ที่ถูกตราหน้าว่าเป็นคนเลวถึงแม้ปัจจุบันจะดีแสนดี
อดีตก็คงจะตามหลอกหลอนพี่เค้าเช่นกัน สังเกตจากที่คุณLuxถามเรื่องอดีตกับพี่เค้า
ที่พี่กลเงียบไม่ตอบเพราะเขาคงรับรู้เช่นกับว่ากระทำในอดีตของตัวเองมันแย่แค่ไหนถึงไม่อยากจะพูดถึงมัน
-
ตบมือ จ๊ะ...
-
:pig4: @ อ่านหน่อยนะค๊า @
ง่ะ...จาเข้ามาบอกว่า เพิ่งรู้มีนุ๋งๆ หลายคน ที่ติดตามผลงานของนู๋อยู่ค่ะ
แร้วบางเอิ้น...บางเอิน..เป้นเด้กและ เยาวาโชนกานซะด้วย ม่ายด้ายสามัคสามาซิกอีกตะหาก
นู๋ม่ายรู้เพราะกฎเล้า บางคับเรื่องอายุรึเป่า แต่ที่พร่ำซายาว เพียงจาบอกว่า นุ๋งๆ เค้าด๊านติดต่อหลัง
ไมค์อ่า... เป๋นแฟนคลับนุ๋งตาเกียงจากเรื่อง ตะเกียงพิเศษ จึงตามมาอ่านเรื่องนี้กานด้วย
ฮือ...ฮือ... :monkeysad:ต้องขอปะทานโทดด้วยเด้อ สำหรับความแร๊ง...แรง..แรงมาก..ม๊าก..
ของเนื้อหาในเรื่องนี้ ดังนั้น...น้องนุ๋งทุกคน...โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านให้มากที่สุด
อย่าลอกเลียนแบบพฤติกรรมของตัวละครเป็นอันขาด เพราะมันจะเกิดความโศกสลดขึ้นกับผู้เขียน
ด้านความรู้สึกเป็นอย่างยิ่ง ครั้นจะลดดีกรี...เนื้อหาให้มันดูซ๊อฟ ๆ ก็น่ะ..มันก็ไม่สมจริงกับเนื้อเรื่องอ่า...
เลยไม่รู้จะเอาไง ใครมีความคิดดีดี แนะนำด้วยดิค่ะ ...เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้
มันให้แง่คิดการครองสติ และอะไรหลาย ๆ อย่างเกี่ยวกับชีวิตรัก สังคม และการอดทน
แก้ไขปัญหา ซึ่งจะเห็นภาพชัดเจน เมื่อเนื้อหามันเริ่มพลิกด้านอารมณ์อิทธิพลระหว่างคนต่อคน
ในตอนกลางๆ เรื่องอ่านะ ช่วงนี้มันก็จะยังแรงๆ อยู่ ถึงต้องขอความเห็นส่วนรวมว่าเอาไงดี
จะให้เบาก็อย่างที่บอกไม่ใช่ฟิวส์อะดิ คนเขียนก็จะจินตนาการถ่ายทอดตัวหนังสือไปไม่สุด
มะ..มันจะประมาณ กักๆ ครึ่งๆ กลางๆ ที่นี้อรรถรสในด้านอารมณ์จะหดหายเอาได้
พูดซะยาวก็งง ๆ สรุปคือ สองเรื่องที่ลงตอนนี้มันคนละแนว เหมือนฟ้ากะเหวอ่ะ
แต่แฟนนิยายดันมีอายุน้อย พอเข้ามาเจอเรื่องนี้ ก็จะกลัวมีผลต่อความนึกคิด
สุดท้ายคงเตือนได้แค่ว่า วิจารณญาณในการเสพ
แต่ใครมีแนวคิดที่จะนำเสนอก็เชิญนะค่ะ ว่าจะรออ่านคอมเม้นท์ก่อน
เผื่อจะได้บทสรุปอีกที
ขอบคุณมัก มั๊ก..ที่รักกานจริง
Luk.
เขียนในแบบที่มันควรจาเป็นคับ หัวเรื่องก็บอกอยู่แล้วNC.18++ คนอ่านก็ต้องใช้วิจารณญาณในการอ่าน^^
อีกอย่างถึงจะห้ามไปแต่เขาจะเข้ามาดูก็ห้ามไม่ได้ ถึงเขาไม่ดูที่นี่เขาก็ไปดูที่อื่น เพียงแต่อ่านในนี้แล้วให้เขา
รู้จักคิดใช้วิจารณญาณในการอ่านและนำสิ่งดีๆไปใช้ในชีวิต ส่วนเรื่องไม่ดีก็เก็บไว้เป็นตัวอย่างว่าไม่ควรทำก็พอ TT
เห็นด้วยกับคุณOitJiค่ะ
-
เอิ่ม แบบนี้ก็โอค้า แต่นะเยาวชนอ่านแล้วคงไม่ทำตามเพราะเห็นคำก่นด่าข้างล่างของพี่น้องชาวเล้าเพียบ เหอะ เหอะ :sad4:
-
เนื่องจากเป็นบอร์ดเปิด และเป็นเฉพาะกลุ่ม และก็มีเรทกำกับชัดเจนแล้ว ถ้าผู้ปกครองเขาไม่สามารถดูแลควบคุมได้
ก็ปลายมือเราแล้วค่ะ (คิดแบบเข้าข้างตัวเองสุดฤทธิ์) :z2:
เพราะฉะนั้นเต็มที่เลยค่ะ เรื่องนี้เป็นอะไรที่เห็นภาพมากๆ เนื่องจากสถานที่และวัยของต้นแบบใกล้เคียงกันกับคนอ่าน เอิ๊ก
เดี๋ยวนี้คนแต่งมาลงแบบขยักขย่อนนะ รีบมาต่อได้แล้ว :angry2:
-
เขียนไปตามที่ตั้งใจไว้ หัวเรื่องก็บอกเรตอยู่แล้ววว่า NC18+++
ป้ารออ่านความแรงของไอ้กล+ความอึดของน้องวี :กอด1:
-
ตามความเห็นส่วนตัวนะคะ สิ่งใหนดีและไม่ดี สิ่งใหนไม่ควรเลียนแบบ น้องเด็กๆที่ได้อ่านเนี่ยน่าจะถึงจะเด็ก
ก็น่าจะโตพอที่จะคิดได้กันแล้ว เพราะงั้นเลยอยากให้เขียนเต็มที่ตามที่ต้องการเลยนะคะ ให้เด็กๆเค้าได้รู้
ว่าสังคมจริงๆมันมีทั้งดีและร้าย เขียนเต็มที่เลยนะคะ รออ่านอยู่ o13
-
ค้าง ค่า า า า า า าา า
เลว มากกกกกกก
ต่อ ด่วน นน น เรย
-
:z2:อ่าค่ะ..มาต่อให้ตามที่คอมเม้นท์แนะนำกันเข้ามา ทั้งหน้าไมค์ หลังไมค์
ตกลงเอาเป็นว่า นู๋ลุยต่อเลยนะค่ะ ไปอ่านต่อกันเถ่อะ...แบร๋ะๆๆๆๆ!!!!! :really2:
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 18
ฟื้น....
.
.
.
.
ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ รู้สึกตัวขึ้นมา สติค่อย ๆ กลับคืนอีกครั้ง
ก่อนเปลือกตาหนักค่อย ๆ เปิดลืมขึ้น กระพริบช้าๆปรับสายตาลำดับภาพโดยรอบ
ลองขยับเอียงศรีษะซ้ายขวา..ขยับได้แล้วครับ แต่แขนขาพยายามแล้วไม่มีแรงพอจะขยับเลย
พร้อมกับอาการปวดร้าว เจ็บระบบไปทั่วร่างวิ่งริ้วขึ้นมาทันที พาเอานิ่วหน้าด้วยความทรมานสุด ๆ
หยุดความตั้งใจทั้งหลายที่คิดจะทำเมื่อกี้ไปโดยปริยาย แว่วเสียงคนคุยกันดังให้ได้ยิน
จนต้องตั้งใจสดับฟังชัด ๆ
“แม่ง...จะตายเปล่าว่ะ?..สัดกล...นี่ปาเข้าไปวันกับคืนแล้วนะโว้ย!..ยังไม่ฟื้นเลยว่ะ!”
เสียงใครสักคนพูดขึ้นมา
“ห่าก๋อย...มึงอะแหล่ะ...สอนมันเปิดยังไงว่ะ..ล่อซะเลือดสาด..สลบเมือดไปเลย...ครวยเห่อะมึง..
กูนึกว่าฝีมือดับเทพ...พ่องมึงดิสอนไปได้...เสือกตายขึ้นมาได้ซวยยกทีม” เสียงเหี้ยอีกตัวด่าไอ้ก๋อยมัน
น่าจะเป็นไอ้ต่อเดา ๆ เอา
“สัด...เลิกเถียงกันซะที ประสาทกูเริ่มเสียแล้วนะว่ะ...เถียงกันตั้งกะเช้า
สรุปเอาไงดี..พาไปโรงบาลเลยดีไหม?” เสียงเหี้ยกล ผมจำเสียงมันได้
“ห่านิ..เกิดเค้าให้เซ็นต์เป็นเจ้าของไข้..ใครจะเซ็นต์ อาการมันอีกล่ะ
มึงจะบอกหมอเค้าว่าไง..บอกว่าโดนมึงตุ๋ยตูดแหกมาว่างั้น...ไหนจะรอยบนตัวมันอีก..
เขียวเป็นจ้ำ ๆ ถึงจะจางลงบ้างแล้วก็เห่อะ หมอแม่งไม่รีบเรียกพ่อมึง..
มาเอาพวกเราไปสอบอย่างไวเลยทีนี้ กูว่า..รอดูวันนี้อีกวันดีกว่า
ไงหากไม่ฟื้น...อุ้มใส่รถไปปล่อยทิ้งกอหญ้าแถวชานเมืองอะแหล่ะ...
รอดไม่รอดสุดแต่ตัวมันแล้วกัน” นรก..ความคิดแต่ละตัว โคตรบรรเจิดเลวระยำจริง
นี่กะถ้าผมไม่ฟื้นเอาผมไปทิ้งตามบุญตามกรรมเลยรึนี่
“แล้วมึง..เหน็บยาแก้อักเสบให้มันตามที่กูบอกรึยัง”
“อืม....กูเหน็บให้แล้ว แผลแม่งแห้งแล้วว่ะ...ไม่มีเลือดซึมแล้วด้วย รอฟื้นอย่างเดียว
เหี้ย..เสือกใจเซาะสลบตอนไหนก็ไม่รู้ กว่าจะรู้..เล่นเอาเสร็จแล้วนะแหล่ะ...เห็นแม่งนิ่งไม่ไหวติง
เลยรู้ว่าสลบเมือดไปแล้ว” เหี้ยกลมันพูด...ไอ้นรก...กูคงทนได้หรอกมึง...
“ฟรายเอ้ย!..กูบอกให้มึงนำร่องด้วยนิ้วก่อน..เสือกดันทุรังกระแทกจนตูดแหกเลือดสาดซะขนาดนั้น
มันไม่ตายก็บุญแล้ว...ของมึงน้อง ๆ ม้านะนั่น..น้อยกะเค้าซะเมื่อไหร่
สัดกล...ไม่รู้ฟื้นมาจะใช้งานได้อีกหรือเปล่า” เสียงเหี้ยก๋อยมันบ่นยาว
“กูไม่กล้าโว้ย!..ครวยเห่อะ..จะให้กูเอานิ้วแยงตูดมัน กลัวมีอะไรติดนิ้วกูออกมา หมดรมณ์กันพอดี
กำลังเงี่ยนสาดด้วยชั่วโมงนั้น” มันเถียงเพื่อนมัน ไม่ยอมแพ้
“สัด...แล้วมึงเอาน้องมึงแทงเข้าไป มีไรติดเปล่าว่ะ?”
“ไม่มี..แต่กูสวมถุง ถึงติดก็ไม่โดนน้องกู พอหยวนได้บ้างนี่หว่า”
“ไอ้ครวย..กูอุตส่าห์บอกเหี้ยนัทแล้ว มึงไม่ได้ฟังว่างั้น กูกะไอ้ต่ออัดน้ำล้างไส้ให้หมดแล้ว
ยังจะเหลือไรให้ติดออกมาอีกว่ะ สะอาดจนมึงเอาลิ้นแยงได้เลยนะนั้น ยิ่งไม่มีไรตกถึงท้องด้วยแล้ว
จะเหลือไรออกมาให้มึงเลอะอีกว่ะ เอ่อ!..พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา
สองวันสองคืนแล้วนะโว้ย!..มันยังไม่ได้แดกไรเลย กูว่ากระเพาะทะลุแล้วม้าง” เสียงเหี้ยก๋อยมันพูด
ถึงตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาจริง ๆแล้วด้วย ให้ตายเห่อะ นี่ผมไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้วหรือเนี๊ยะ
แล้ววันนี้มันไม่ล่อเข้าวันพฤหัสแล้วอะหรือ ตั้งกะวันอังคารมา
ผมติดแหง่กอยู่หอมันสองวันสองคืนแล้วสิ
“อืม...แต่กูหยอดนมอุ่นให้ตลอดนะ..คงไม่เป็นไรหรอก” เหี้ยกลบอกเพื่อนมัน แสดงว่าตอนผมสลบ
มันหยอดนมให้ผมว่างั้น
“กูว่าพวกเราเข้าไปดูมันอีกทีดิ..ฟื้นรึยังว่ะ...แล้วมึงเช็ดตัวให้มันแล้วยังวันนี้” เสียงไอ้ต่อแน่ ๆ
คลับคลายคลับคลา
“เอ่อ!..กูทำให้สองรอบแล้ว..เช้ากับเที่ยง แม่งนี่ก็บ่ายสองเข้าไปแล้ว..ดูมันหน่อยก็ดีว่ะ”
จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงพวกมันเงียบไป ก่อนจะเห็นเงาคนเดินเข้ามาที่ผมนอน
ตัดสินใจมองหน้าพวกมันทันที
“อ้าว!..สัด..ฟื้นแล้วนี่หว่า!..ลืมตาโพล่งเลยมึง....ดีหน่อยนึกว่าจะไหลตายซะแล้ว”
เหี้ยกลมันชะโงกจ้องหน้าผม ก่อนจะพูดขึ้นมา ผมตัดสินใจขอน้ำมันกินทันที คอแห้งมาก
“น้ำ..ขอน้ำกูหน่อย” มันผงะนิดหนึ่ง คงไม่ทันนึก..จู่ ๆ ผมจะพูดขึ้นมา
ก่อนจะหันไปสั่งเพื่อนมันหาน้ำมาให้ผม
“ต่อ..มึงไปกดน้ำร้อนในกระติก ผสมน้ำเย็นพออุ่นมาให้มันดิ
อย่าลืมหยิบหลอดบนหลังตู้เย็นมาด้วยนะมึง กูเคยให้แม่งจิบจากแก้วสำลักเกือบตายมาหนแล้ว”
“อืม..เดี๋ยวกูจัดการเอง ลำบากพวกกูจนได้นะมึง เหี้ย..จริงเชียว ปี้กูก็ไม่ได้ปี้
ดันเป็นภาระปรนนิบัติแม่งอีก” ก่อนไปเหี้ยต่อยังบ่นของมันให้ได้ยิน สัดเดรัจฉานพวกนี้
สมองไม่มีสิ่งดีงามบรรจุอยู่ในนั้นเลยสักนิด คิดแต่เรื่องอัปรีย์จัญไรตลอดเวลา
“เป็นไงบ้างมึง ค่อยชั่วหรือยัง” เหี้ยก๋อยมีน้ำใจถามไถ่อาการผมอีก
“กูอยากเข้าห้องน้ำ กูขยับไม่ไหว” ผมพูดบอกพวกมันไป
“ได้...เดี๋ยวกูอุ้มมึงไปเอง” เหี้ยก๋อยมันตอบผม แต่......
“ไม่ต้องเสือกเลยมึง เฉยเห่อะ..กูอุ้มแม่งไปเอง” เหี้ยกล..พูดจบเบียดเหี้ยก๋อยชิงตัดหน้า
ช้อนตัวผมขึ้นแนบอกมันทันที ผมพึ่งรู้ตอนนี้น้ำหนักตัวผม ไม่เป็นปัญหาสำหรับมันเลย
อุ้มผมปลิวหวือสบาย ๆ ไม่ออกอาการหนักให้เห็นสักนิด
“ครวย..ทำหวงเพื่อนฝูง ไงติดใจอะดิ กูพูดไม่ผิดใช่ไหม” เสียงเหี้ยก๋อยมันแซวเหี้ยกล
ผมเหลือบตามองหน้ามัน ทันเห็นเหี้ยคนหน้าดำหูแดงก็ได้ด้วย เฉแกล้งทำหน้าตาย
อาการมันเขินชัด ๆ ก่อนมันจะเหวสะบัดเสียงใส่เพื่อนมันไป
“ครวย..ส้นตีนเห่อะ” แล้วรีบเดินหนีพาผมออกประตูเข้าห้องน้ำทันที
ได้ยินเสียงเหี้ยก๋อยหัวเราะตามหลังยั่วเพื่อนมันไม่เลิก
“หึ..หึ..หึ..เพื่อนกูได้หลังลืมหน้าแล้วมึง เหี้ยกล”
เข้ามาในห้องน้ำ มันค่อย ๆ วางผมลงยืน แต่ขาผมไม่มีแรง..แทบทรุดทันที ดีมันประคองไว้อยู่
เลยไม่กองลงไป มันมองผมนิ่ง ๆ ก่อนจะพูดขึ้นมา
“กูเอามึงนั่งชักโครกแล้วกัน ปลดหนักปลดเบา ต้องอยู่ด้วยไหม” ฟังมันพูดน้ำเสียงธรรมดา
ไม่เจือแววประชด เลยอดมองหน้ามันไม่ได้ ก่อนจะตอบมันไปว่า
“กูจะเหยี่ยว.” มันยักหน้าเข้าใจ จัดการดึงกางเกงบอลผมลงแค่เข่าทันที
ผมเบือนหน้าหนี อายแม่งโคตร ต้องให้มันมาคอยทำไรให้แบบนี้ ตั้งกะจำความได้
นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาคอยปลดกางเกงให้เยี่ยว เพิ่งสังเกตุผมใส่กางเกงบอล เสื้อกล้ามสีขาวห่านคู่
น่าจะเป็นของเหี้ยกลมัน เอามาเปลี่ยนให้ผมแน่ ๆ
“ปล่อยกูนั่งก็ได้มึงไม่ต้องจับกูไว้หรอก” ยอมรับผมอายมันแหล่ะ พาลจะเยี่ยวไม่ออกเอาให้
ใครจะทนยืนเยี่ยวต่อหน้ามันได้กันล่ะว่ะ หน้าไม่ได้หนาขนาดนั้น
“ห่า..เป็นเหี้ยไร อย่าบอกอายกู ครวยเห่อะ..ตูดมึงกูล่อจนเลือดสาดมาแล้ว ยังมีหน้าอายกูได้อีก”
พอมันพูดขึ้นมาแบบนี้ เล่นเอาผมหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาทันที คิดว่าตอนนี้หูเห่อผมคงแดงเถือกเข้าให้
ได้ยินมันหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ เหมือนจะชอบใจที่ทำให้ผมอายได้อีก
“หึ..หึ.หึ” ผมหันไปถลึงตาจ้องมันตาขวาง บอกให้รู้ว่ากูโกรธมึงแหล่ะ
“เอ่อ ๆ...กูวางมึงนั่งตรงชักโครกล่ะกัน...ทำตาดุ...กลัวตายห่าล่ะกู” พูดจบมันหย่อนผมนั่ง
หลังพิงชักโครก ก่อนจะหันหลังเดินออกไป ผมตาไม่ฝาด..มันอมยิ้มมุมปากกลั้นหัวเราะซะงั้น
ไอ้แสรดดดดดๆๆๆ........
ผมเยี่ยวเสร็จ..พยายามมือขึ้นยันขอบชักโครกจะลองลุกดู แต่ทำไม่ได้ นอกจากไม่มีแรงแล้ว
ยังปวดจี๊ดขึ้นมา ร้าวตั้งแต่ด้านหลังวิ่งพล่านไปทั่ว..จนตัวสั่น นี่ผมคงอาการหนักใช่เล่น
แล้วงี้พรุ่งนี้จะไปแข่งบอลได้ไงกัน ตัดสินใจเอาป๊อกกี้เคาะผนังเรียกมันแหล่ะ
เจ็บจนไม่อยากตะโกนแล้วผมตอนนี้
“โป๊กๆๆๆ!!..” มันคงยืนรอข้างนอก ผมเคาะไป..มันรีบโผล่เข้ามาทันที
“ไง..เรียบร้อยแล้วดิ”
“อืม” ผมยักหน้าให้มัน ก่อนมันจะประคองผมยืน ดึงกางเกงผมขึ้นให้เรียบร้อย
รวบช้อนตัวผมขึ้นในอ้อมแขนอีกครั้ง จังหวะที่มันช้อนผมขึ้นบังเอิญสายตาเราประสานกันเข้าพอดี
มันจ้องผมนิ่ง ๆ ผมก็ชะงักค้างไม่ได้หลบตามัน เหมือนมีแม่เหล็กดึงดูดให้
ไม่สามารถหลบตาคมของมัน....ที่จ้องผมนิ่ง ๆในตอนนี้ แล้วผีห่าซาตานตนใดดันเล่นตลกเข้าให้
เหี้ยกลก้มหัวลงมาช้า ๆ ผมตะลึงตาค้างเมื่อจู่ ๆ สัมผัสฝีปากหนานุ่มบดจูบคลึงกลีบปากผมช้า ๆ
ผมไม่รู้มันเกิดหื่นไรขึ้นมา..ถึงได้นึกจูบผมเข้าให้ ทั้งที่ขนาดตอนมีไรกัน
มันไม่ยักแตะต้องสัมผัสผมด้วยปากสักนิด มีแต่ยัดเยียดน้องมันให้ผมอย่างเดียว
อาร่ามงง ๆ กับการกระทำของมัน ทำให้เผลออ้าปากจะร้องห้าม ได้โอกาสให้มันสอดลิ้นร้อน
ฉกวูบเข้ามาในปากผมทันที ดูดกลืนตวัดพันลิ้นผม หยอกเอิ้นจนหัวผมขาวโพลนไปหมด
นี่เป็นจูบแรกในชีวิต..ผมไม่เคยจูบมาก่อน พอโดนแบบนี้เล่นเอามึนตึ๊บเข้าให้
มันไม่ได้ทำรุนแรงหรือเอาแต่ใจ เหมือนนิสัยห่าม ๆ ดิบเถื่อนของมัน
ตรงข้ามกับต้อนตวัดหยอกเย้าดูดดุนลิ้นผม มีผ่อนให้ผมได้หายใจบ้าง..ก่อนจะประกบวนจูบซ้ำ ๆ
ไม่รู้นานเท่าไหร่จนมันพอใจ ผมรู้สึกหน้าผมจะระเบิด หลังจากมันถอนปากออกไป
ยังจ้องผมไม่พูดไม่จา แต่แววตาที่มองมาฉ่ำหวานจนผมใจเต้นตึก ๆตัก ๆ
แทบจะทะลุนอกอกกันเลยทีเดียว ทำได้แค่เพียงก้มหน้าหลุบตาหลบมัน
ยอมรับตอนนี้ไม่กล้าสบตามันเลย..บอกไม่ถูก รู้อย่างเดียวไม่กล้ามองหน้ามัน
ไม่มีเสียงพูด..ได้ยินแต่เสียงหัวใจผม และเสียงหัวใจมันที่หน้าผมซุกตรงอกซ้ายมันตอนนี้
เต้นรัวกระหน่ำ มันค่อย ๆพาผมเดินออกห้องน้ำ ไม่ลืมกดชักโครกก่อนไปอีกรอบด้วย
สะอาดจริงสัด...กูกดไปแล้วเห่อะ................
เริ่มแหล่ะ........ห่ะ..ห่ะ..เป็นไงเหี้ยกล เจอหลังลืมหน้าแล้วมึงงานนี้....
Luk.
-
ได้หลังแล้วลืมหน้าจริงๆด้วย
ติดใจล่ะสิ
-
ทำดีพันครั้งล้างบาปครั้งเดียวไม่ได้ ติดตามต่อค่อยยังชั่วขึ้นมานิดละ
-
กลเปลี่ยนไป๋(นิดนึง) เหอๆ คนละคนป่ะเนี่ย ทำไมหวานๆ? :a5:
-
เขา เริ่มหวานกันแล้ว โอ๊! :pighaun:
-
เค้าจะหวานกันแล้ว :laugh: อยากอ่านหวานๆมั้ง กลบฉากร้ายๆ ก่อนที่พระเอกจะกลายเป็นผู้ร้ายเต็มตัว
-
:impress2:จะหวานแล้ววววววววววววววววววววววววววว
อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
:เฮ้อ: เง้อ
-
กลคนเก่าหายไป o18 แล้วพี่วีจะแข่งบลไหวหรอ
-
ถึงพี่จะร้าย แต่ก็รีกสะอาดนะน้อง :jul3:
-
"..ดูดิ...นู๋ต้องเสี่ยงกะผู้ปกครองหลายคนเลยนะเนี๊ยะ..ที่อาจประนามด่านู๋ลับหลังง่า...หาว่าชี้โพรงให้กระรอก.."
ขออนุญาตโมทุกท่านค่ะ เม้นต์จากดิฉันในวันนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่อง "เรื่องเพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้"เพียงนิดเดียว
แต่ส่วนมากเป็นเกี่ยวกับสิ่งที่คุณluxiloveเป็นกังวลมากกว่า หวังว่าโมทุกท่านคงไม่ว่าดิฉันนะคะ
ดิฉันอยากบอกคุณluxiloveนิดนึงค่ะว่า คุณอย่ากังวลเลย ถึงเรื่องแบบนี้ไม่อยู่ในนิยายของคุณ แต่เราก็เห็น และรู้ถึง
เรื่องราวแรงๆร้ายๆแบบนี้จากสื่ออยู่เสมอ แล้วเราปิดกั้นเด็กๆเราได้ปะล่ะ ในฐานะที่ดิฉันเกี่ยวข้องกับเด็กๆในหลายสถานภาพอยู่ ดิฉันคิดว่า
การสอนเด็กให้รู้จักคิด รู้จักพิจารณา การให้ความรู้ความเข้าใจกับเด็ก ในหลากหลายเนื้อหาและหลากหลายเรื่องราว
ไม่จำเป็นจะต้องให้เค้าเห็นแต่สิ่งที่สวยงามและสิ่งที่ถูกต้องเท่านั้น สิ่งที่ไม่ถูกต้อง หรือสิ่งที่น่ากลัว เราก็ต้องเขาได้เห็นได้รู้จักด้วย
เพราะมันคือความเป็นจริงที่เกิดขึ้นและมีอยู่ในสังคม ทุกอย่างทุกเรื่องสามารถนำมาเป็นอุทาหรณ์ได้ทั้งนั้น อยู่กับเทคนิคที่ผู้ใหญ่ ผู้ปกกครอง ครูอาจารย์
หรือผู้ที่เกียวข้องจะนำไปใช้ในการ ช่วยชี้แนะ ชี้แจง โน้มน้าว ให้เขาเข้าใจ รู้ถูกรู้ผิด รู้ถึงผลที่จะตามมาจากการกระทำเหล่านั้นมากกว่าค่ะ
ไม่งั้นจะมีโครงการเยี่ยมคุกเกิดขึ้นเหรอ(มีสมัยนึงประมาณ10ปีผ่านมามั้ง เค้าให้คุณครูพานักเรียนไปเยี่ยมคุกค่ะ)
-
สาดดดดดดดดดดด เรื่องเชี่ยๆ นี้ไม่มีตกจริงๆนะ
-
ไอ้สราดดกลมันจะเปลี่ยนไปหรือเปล่า :เฮ้อ: หรือมันจะได้หลังแล้วลืมหน้าจิงๆ :laugh:
-
ใจร้ายจังเลยทำเอาเลือดออกเลย
รอตอนหวาน ๆ ตอนต่อไปนะ
-
เป็นไงล่ะ โดนเข้าให้แล้วไอ้กล ตกหลุมอย่างจัง
5555555
ได้หลังลืมหน้าาาา ซะแล้ว
แต่สงสารวีนะ โดนหนักมาก
-
:pig4: ขอบคุณค่ะ กับคำแนะนำที่ดีๆ โดยเฉพาะคุณ Yayee 2
ดิฉันสบายใจแล้วล่ะค่ะ เพื่อตอบแทนทุกคนที่น้ำใจดี ในเล้าฯที่มาให้ อัพเพิ่มอีกตอนเลยแล้วกัน
ไปอ่านต่อกันเลยค่ะ
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 19
เปลี่ยนแปลง.
.
.
.
.
หลังจากมันพาผมกลับมานอนแอ่งแม่งบนเตียงเรียบร้อย ยังรีบหยิบน้ำอุ่นที่เหี้ยต่อเอามาให้
ใส่หลอดส่งให้ผมดูดทีละนิดจนหมดแก้ว ครั้งนี้อาจเพราะใช้หลอดดูด
และผมก็ไม่รีบเหมือนครั้งก่อน จึงไม่สำลัก จากนั้นมันหยิบเงินให้เหี้ยก๋อยกับเหี้ยต่อ
ไปซื้อข้าวต้มมาให้ผม โดยบอกให้ซื้อกับข้าวมาเผื่อกินด้วยเลย
เหี้ยสองตัวก่อนไปมันมองหน้าเหี้ยกลยิ้ม ๆ ไม่รู้มันคิดไรกัน แต่เหี้ยกลถลึงตาขวางใส่พวกมัน
ก่อนจะยกเท้าตั้งท่าถีบ เล่นเอาเหี้ยสองตัววิ่งผลุ่งออกห้องไปกันอย่างเร็ว
ผมไม่เห็นเหี้ยนัทกับเหี้ยวิทย์ ไอ้สองคนนี้บางครั้งก็เจอบางครั้งก็ไม่เจอ
ส่วนใหญ่เป็นเหี้ยต่อกับเหี้ยก๋อยซะมากกว่า ที่มักไปไหนกับเหี้ยกลมัน
มารู้ตอนหลังพวกแม่งหารกันเช่าบ้านหลังนี้เอง แบ่งกันอยู่คนละห้องเพราะมีสามห้องนอนพอดี
เหี้ยกลหุ้นใหญ่..มันเลยได้ห้องใหญ่สุดที่ผมนอนตอนนี้ แถมห้องนี้มีห้องน้ำในตัวด้วยตะหาก
แต่สองห้องที่เหลือต้องใช้ห้องน้ำรวมด้านนอก อยู่ใกล้ห้องครัวนั่นแหล่ะ
“มึงอยากเช็ดตัวอีกรอบไหม” จู่ ๆ มันก็พูดขึ้นมา..อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยซะงั้น
หลังจากนั่งเงียบ..ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของใครของมันมาได้สักพัก
ผมมองหน้ามันไม่พูดตอบไป งงกับคำถามมันอยู่
“มองหน้ากูไม ไม่ต้องทำหน้าหมางงหรอก ตอนมึงหลับยังไม่ตื่น กูเนี๊ยะแหล่ะคอยเช็ดตัวให้
จะบอกให้เอาบุญไว้ กูไม่เคยทำให้ใครมาก่อน มึงเป็นคนแรกเลยสัด..รู้ไว้ด้วย
หัดสำนึกบุญคุณกูไว้ซะ” พูดจบทำเบือนหน้าหนีผมซะงั้น ไอ้ครวย..อยากสวนมันกลับจัง....ห่าราก..
ใครล่ะทำกูเป็นแบบนี้ มีหน้ามาทวงบุญคุณกูอีก ผมไม่ตอบ...แต่กลับถามถึงเรื่องที่กังวลแทนทันที
“กล...กูไม่แน่ใจว่าพรุ่งนี้จะไปเรียนไหวไหม ที่แน่ ๆ กูคงแข่งไม่ไหวทำไงดีว่ะ?”
ต้องยอมปรึกษามันแหล่ะ เพราะตอนนี้ไม่มีหนทางใดจะจัดการเรื่องนี้ได้เลย
ในขณะที่ยังนอนแหม่บอยู่แบบนี้
“เอางี้...เดี๋ยวกูโทรไปบอกเหี้ยคิ๋มให้ ฝากผ่านน้องเกศไปคงได้ใช่ไหม กูมีเบอร์บ้านน้องเค้า
ให้ไปบอกไอ้คิ๋มมันอีกที จะได้ลาโค้ชมึงล่วงหน้า แต่จะให้กูบอกด้วยไหม ที่มึงไปแข่งไม่ไหว
เพราะโดนตุ๋ย..ตูดฉีกอยู่หอกูเนี๊ยะ” ไอ้ที่ฟังมาแต่ต้นผมคงไม่มีทางเลือก ต้องตามนั่นแหล่ะ
โค้ชจะได้ให้ตัวเซ็ทสำรองลงแข่งแทน แมทนี้ไม่น่ากังวลเท่าไหร่ เพราะทีมไม่แข็งมาก
ผ่านได้สบายอยู่แล้ว แต่ไอ้ประโยคหลังนี่ดิ มันจะย้ำทำเหี้ยไร ว่าผมโดนอะไรถึงไปแข่งไม่ไหว
“อย่าลืมบอกด้วยล่ะ..ว่าเหี้ยตัวไหนมันทำกู..จนต้องนอนแหม่บอยู่แบบนี้” ทนไม่ไหวประชดแม่งไปล่ะ
อย่านึกว่ามันว่าแดกผมได้ฝ่ายเดียว
“หึ..หึ..ได้เดี๋ยวกูบอกให้ กูไม่อายหรอกเรื่องจริงนิ อีกอย่างกูเป็นฝ่ายตุ๋ยมึง
ไม่ได้โดนมึงตุ๋ยซะหน่อย ว่าแต่มึงเห่อะ..แน่ใจว่ารับได้
เหี้ยคิ๋มมันรู้..กูว่าคงโกรธจนไฟออกหูเลยล่ะมึงเอ้ย! อุตส่าห์หม้อตั้งนาน
ไม่ได้แอ้ม...เจอกูไวกว่าปาดหน้าเค็กเข้าให้..ห่ะ..ห่ะ.ห่ะ!!!” ผมฟังมันพูดได้แต่อ้าปากค้างซะงั้น
ปากสั่นระริก..พูดไม่ออกบอกไม่ถูก เหี้ยนี่..ไม่ว่าจะพูดยังไง ว่าแดกก็แล้วประชดก็แล้ว
นอกจากไม่สะทกสะท้าน..กลับย้อนผมซะเจ็บแสบอึ้งเลยเหมือนกัน นิสัย..ชอบเอาชนะเหมือนเด็ก ๆ
ไม่รู้มันไปหมั่นไส้..ขวางหูขวางตาคิ๋มมันอิตอนไหน ผมก็เห็นคิ๋มออกจะพูดจาสุภาพเรียกมันพี่ทุกคำ
ไม่เข้าใจมันจริง ๆ บทจะไม่ถูกชะตาใครเข้า โคตรไม่มีเหตุผลดื้อๆซะงั้น
ขี้เกียจเถียงมันแหล่ะ เลยเงียบแกล้งหลับตาลงดีกว่า
“หึ..พูดไม่ออกดิ...ก็นะ..มันเรื่องจริง ตอนนี้มึงโดนกูไปแล้ว อย่าให้กูรู้ว่ามึงอ่อยใครเขาอีก
คราวนี้กูจะล่อให้หลับไม่ตื่นสักห้าวันเลยเป็นไง เอาเป็นว่ากูบอกมึงไม่สบายก็แล้วกัน
พักอยู่หอกูโอเคตามนี้” ฟังมันพูด อดไม่ได้ต้องลืมตามองหน้ามันทันที
อะไรของมันเนี๊ยะ..ไมจู่ ๆ มาบงการชีวิตผมเข้าให้อีกล่ะ มันน่าจะจบ ๆ ไม่ติดค้างกันแล้ว
ผมชดใช้ให้มันหมดแล้วเห่อะ จะเอาอะไรกับผมอีก
“กล..กูจำได้ว่ากูกับมึง ไม่ติดค้างเชี้ยไรกันแล้ว กูชดใช้ให้มึงตามสัญญาแล้วเห่อะ...
มึงยังจะวุ่นวายไรกับชีวิตกูอีกว่ะ...กูคิดว่าพรุ่งนี้กูลุกไหว..มีแรงแล้วจะรีบไปทันที
กะจะบอกมึงด้วย...ต่อนี้ไป..เราไม่รู้จักกันอีก..เจอกันทีไหนไม่ต้องทัก กูจะลืมสิ่งที่มึงทำกับกู
ไม่ติดใจเอาความกันต่อไป ขอให้ระหว่างเราบุญคุญความแค้นจบสิ้นกันแค่นี้เถ่อะ..ขอร้องล่ะกล”
ผมบอกความรู้สึกในใจ..ตามที่คิดไปแล้ว ทีแรกกะจะพูดกับมันหลังจากมีแรงก่อน
แต่เมื่อมันเปิดประเด็นมา อดไม่ได้พูดไปเลยดีกว่า จะได้หมดเรื่องกันไป
“ใครบอก..กูหมดเรื่องกับมึงกันว่ะ! กูบอกมึงเมื่อไหร่?” จู่ ๆ มันทำหน้ามึนตอบผมแบบไม่สนฟ้าซะงั้น
กวนส้นตีนสุด ๆ อยากถีบยอดหน้าแม่งจริง เล่นเอาผมปรี๊ดขึ้นทันที
ได้แต่เตือนตัวเองให้ใจเย็น ๆ ไว้ เล่นกับเหี้ยนี้มีแต่เสียเปรียบมันตลอด
“ก็ไหนมึงว่ากูยอมให้มึง..ทะ...ทำ..กูแล้ว....ถือว่าชดใช้สิ่งที่มึงสูญไป ไม่ว่าจะเงินสองพัน
แล้วเรื่องน้องเกศน้องดาที่กูทำให้แผนมึงล่ม มึงก็รุมยำตีนกูแทนแล้วนี่ จะเอาไรกะกูอีกว่ะ?”
สุดท้ายผมก็อดเสียงห้วนไม่ได้ มันโมโหจริง ๆ ไม่ชอบเลยนิสัยไม่รักษาคำพูด
คิดจะพลิกลิ้นของมันเนี๊ยะ เกลียดนักพวกไม่มีสัจจะ
“ก็ใช่..กูไม่ได้ว่า..ที่พวกกูรุมยำตีนมึงชดใช้ที่มึงทำแผนกูล่ม
ส่วนเรื่องเงินสองพันมึงยอมให้กูเอาก็โอเค แต่มึงลืมไปอย่าง
อีกสองพันที่กูจ่ายเคลียร์เพื่อนกูไม่ให้โทรมมึงล่ะ มึงจะให้กูไปเอาคืนกับใคร
แล้วไหนจะภาระ..ที่ต้องคอยดูแลหมาตัวไหนไม่ทราบ..ไข้ขึ้นข้ามวันข้ามคืน
จนเดือดร้อนกูต้องคอยป้อนนม ป้อนยา เช็ดตัวให้อีกตั้งสองวัน
กูจะเรียกร้องเอาจากที่ไหน ที่นี้เข้าใจหรือยังที่กูบอกว่า มึงยังติดค้างกูอยู่”
ผมได้แต่อึ้งตาค้าง กับสิ่งที่ได้ยินจากมัน เหี้ยนี้คิดไรของมัน เรื่องเงินที่มันให้เพื่อนมันไป
ก็พอรู้อยู่หรอก แต่ผมบอกมันเมื่อไหร่..ให้มันเอาเงินจ่ายเพื่อนมันนะ
ผมแค่ให้มันเคลียร์เพื่อนมันเท่านั้น ยิ่งเรื่องที่มันมาคอยดูแลด้วยแล้ว
ผมไม่รู้ไม่เห็นซะด้วยซ้ำ หลับไม่รู้เรื่องอยู่แบบนั้น มีหน้ามาทวงบุญคุณใช้คืนมันอีก
เหตุผลกำปั้นทุบดินชัด ๆ แต่ไม่รู้ทำไงได้ เลยต้องหาวิธีต่อรองมันไปล่ะ
ผมทนไม่ได้ที่จะต้องเจอหน้าคนที่ปล้นเอาศักดิ์ศรี..ความเป็นชายไปจากผมจนไม่เหลือชิ้นดีได้หรอก
แค่ที่ทนอยู่ตอนนี้ก็สุดจะทานแล้ว ไม่ติดว่าหมดแรงไปผมไม่อยู่เจอหน้ามันหรอก
“เรื่องเงิน ขอเวลาไม่เกินสองอาทิตย์ กูจะเอามาคืนให้ ไว้กูนัดมึงมาเอาอีกที
ส่วนเรื่องที่มึงดูแลปรนนิบัตินั้น..กูไม่รู้เรื่อง ที่จริงมึงไม่จำเป็นต้องทำก็ได้นี่
แล้วจะมาเรียกร้องเอาจากกูได้ไง ในเมื่อกูไม่ได้ขอให้มึงทำสักหน่อย”
ผมเถียงมันไปแหล่ะ..ดูเหมือนมันจะไม่พอใจเข้าให้ล่ะ ตาเริ่มเขม็งดุขึ้นมาเชียว
“เรื่องเงินมึงไม่ต้องเอามาคืนกู กูไม่ได้อยากได้เงินมึง ส่วนเรื่องที่ทำไมกูต้องดูแลมึง
อยากรู้มึงเอาสมองส่วนไหนคิดว่ะ มึงนอนสลบไสล..ตูดฉีกเลือดเลอะไหลย้อยเต็มง่ามขา
ไข้ขึ้นตัวร้อนตายมิตายอยู่ร่อมร่อ มึงคิดว่ากูควรทำยังไง คนอยากกูจะปล่อยให้หมาตัวหนึ่ง..
มานอนตายต่อหน้าต่อตากูลงว่างั้น” เวร..กลายเป็นผมผิด ไปดูถูกน้ำใจมันเข้าให้
สรุปมึงเป็นคนดี โคตรมีศีลธรรม ทนเห็นกูตายไม่ได้ ไม่ติดว่าผมกลัวมันลงมือทำร้ายเข้าให้
จะหัวเราะเป็นภาษาเขมร...ถุยน้ำลายรดหน้าแม่งสักที โทษทีที่ความคิดไม่สุภาพ
ก็ฟังมันพูดดิ..คงลืมไปแล้วม้าง ว่าสิ่งที่มันทำผ่าน ๆ มา คนดีมีศีลธรรมดีงามเค้าทำกันหน่ะ
ศีลธรรมบ้านไหนของมันกันว่ะ นึกเข้าข้างตัวเองได้เหี้ยสุด ๆ แต่สุดท้ายก็ได้แค่ถามมันไปล่ะ
“แล้วมึงจะเอายังไง มึงถึงจะจบ” นั่นดิ นี่ก็ไม่เอานั่นก็ไม่ได้ ตกลงมันต้องการอะไร
ผมจะได้รีบจัดการให้มันเสร็จ ๆ จบสิ้นกันไปซะที
“มึง...ต้อง..เป็น..คน..ของ...กู..จนกว่า..กูเบื่อนั่นแหล่ะ...กูถึงปล่อยมึงไป”
พระเจ้า!..ผมคงหูฝาด หรือมันเกิดเพี้ยนจนขี้ขึ้นสมอง...มันถึงพูดในสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ
ว่าเหี้ยอย่างมันจะพูดมาได้
“มะ..มึง..พูดว่าไงนะ...พูดใหม่อีกครั้งดิ” ครับ..ผมอยากให้มันพูดซ้ำอีกครั้ง
เผื่อสมองผมเบลอจนฟังผิดไป อาจเพราะเพิ่งฟื้นไข้ก็เป็นได้
“กูบอกว่า..นับแต่นี้ไป มึงเป็นคนของกู หมายความว่า..มึงเป็นเด็กในความดูแลของกู
ห้ามไปอ่อยหรือให้ท่าใครอีก จนกว่ากูจะเบื่อมึงนั่นแหล่ะ ถึงมีสิทธิ์ไปคบกับใครก็ได้
แต่ระหว่างที่เป็นเด็กกู ห้ามทำในสิ่งที่กูบอกโดยเด็ดขาด ไม่งั้น..ชิส..” มันทำนิ้วปาดคอให้ผมดู
ประมาณว่ามันจะเชือดผมทิ้ง ถ้าผมไม่ทำตามที่มันบอก ผมนิ่งค้างพูดไม่ออก..บอกไม่ถูก
มันกลายเป็นแบบนี้ได้ไงกัน อีหรอบนี้ไม่เท่ากับว่า
ผมเป็น..เป็น..นายบำเรอของมันนะเหร่อ..อร๊ากกกกๆๆๆ!!!!...รับไม่ได้...แว๊กกกกๆๆ!!
เห่อ...เห่อ....พูดไม่ออก....คุณผู้อ่านล่ะ..ว่าไงกัน....
พี่วีเราสมควรต้องรับหน้าที่นี้ เห็นด้วยหรือไม่..
เรียงแถวเข้ามาแสดงความคิดเห็นกันหน่อย...คิดไงกันบ้าง???
ปล. ตอนหน้า..จะให้พี่วีมาอธิบายว่าคิดยังไง ถึงได้ยอมอีพี่กลมันขนาดนั้นในตอนนั้นอ่ะนะ
ทำไมไม่โต้ตอบหรือ ขอร้องให้คนอื่นช่วย เราได้ฟังพี่วีพูดแนวคิดของพี่แกให้ฟังกัน
รอตอนหน้านะค่ะ...
Luk.
-
คิดว่าสมควรค่ะ
ยังไงก็เสียตัวให้มันไปแล้วยังไงมันก็ต้องรับผิดชอบวีค่ะ :laugh:
ก่อนอื่นนั้นขอก็กระโดดฟรีคิกหน้าไอ้กล1ที :z6:หมันไส้มันมานานแระ
นี่แหละหนอได้หลังลืมหน้า :laugh: ชดใช้เวรกำที่ทำกันต่อไปนะไอ้กล :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :L2:
-
โอย อยากขำเหตุผลมากมาย แต่มันออกแนวร้องไห้ไปขำไปได้มั๊ยเนี่ย เอิ๊กส์ งงตัวเองเลยพอได้เห็นเหตุผลของคุณกลเค้า บ้าไปแร้ววว :serius2: :angry2: คิดออกมาได้ยางง้ายเนี่ย โห ทวงบุญคุณแต่ละข้อ ไม่เมพคิดไม่ได้นะเนี่ย
-
เห็นด้วยค่ะ เราต้องเอาคืนมันให้เจ็บยิ่งกว่านี้ ทำให้มันหลงและกลายเป็นทาสเราแทน เหอๆ
แต่เอาจริงๆอยากให้พี่วีหนีไปไกลๆมากกว่าอ่ะ
-
ถ้าบวกได้ร้อยพี่จะให้หนูเลย มาต่อให้ตั้งสองตอน
เอาไปเท่าที่สิทธิเขาให้นะ
คือด้วยความที่เราเป็นคนอ่าน เราก็จะชอบให้จบแฮปปี้อยู่แล้ว
แต่ถ้าเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นจริงๆ เราว่าตอนวีฟื้นขึ้นมาก็คงยังรู้สึกโกรธเกลียดกลอยู่ คงยังไม่ได้มีความรู้สึกดีๆอะไรให้หรอก
แต่น่าจะเป็นเพราะความกลัวมากกว่า หรือเปล่า จะรอฟังความคิดเห็นของคุณวีนะ
ว่าแต่ว่าอยากรู้ความคิดไอ้พี่กลด้วยว่าหลังจากเสร็จสมอารมณ์หมายแล้วต้องดูแลพี่วี ตอนนั้นคิดอะไรอยู่น่ะ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:เฮ้อ:พี่กลความคิดเหมือนเด็กชอบเอาชนะเหมือนพี่วีว่าเลยอ่ะ
รอพี่วีตอนหน้าดีกว่า
-
เริ่มหวงแล้วใช่หรือเปล่า
-
พี่กลเจ้าเล่ห์ตลอด
-
แหมติดใจเค้าก็บอกมาเห๊อะ
ทำเป็นอ้าง..
-
ใครบอกว่ารับไม่ได้น้องวี
รับจนตูดฉีกไปแล้วไม่ใช่รึไง
ดีหน่อยที่มันรับผิดชอบ ความเป็นคนมันยังเหลืออยู่มั่ง
-
เหตุผลถูกต้อง ข้อเสนอดีๆแบบนี้มีหนเดียว
พลาดแล้วจะเสียดาย เถื่อนๆเห้ๆแบบนี้หายาก
:m20:
-
นี่เราเป็นหนีุ้บุญคุณมันใช้ไหมวี
ตรรกะเอ็งงงงง ป่วยมากไิ้้อ้กล
เชอะรักเค้าแล้วสิ เอ็งอะ
-
เสร็จ! กันซะแล้วววว
-
พี่วีจะพูดจะเถียงอะไรก็แพ้ทางพี่กลตลอดเลย :z3:
-
นั่นดิ อยากรู้เหตุผลของวีเหมือนกันว่า ยอมเพราะอะไร
เพราะกลัว เพราะอาย เพราะไม่อยากให้พี่สาวและครอบครัวรู้ แล้วเรื่องจะยุ่งยากบานปลาย
หรือเพราะอะไร
แม้เพื่อนไอกลจะพูดแบบนัยๆว่ากลได้หลังลืมหน้า แล้วดูเหมือนจะหวงวี
แต่ไอ้ที่มันพ่นออกมาเหมือนว่า วีต้องรับผิดชอบที่มันต้องเสียเงิน และเสียแรงมาดูแลตอนวีสลบน่ะ
มันทำไมไม่เอาหัวแม่ตีนตรองดูว่า วีต้องเจ็บตัวเจียนตายเพราะใคร ไอ้ ๆ ๆ ไอ้อะไรดีวะ
-
หากคนเขียนยอมปรับเปลี่ยนวิธีการเขียนให้ถูกใจคนอ่านทุกคน
งั้นคนอ่านร้อยคนไม่ต้องเปลี่ยนร้อยครั้งเหรอคะ
อีกอย่างเสน่ห์ในการเขียนเรื่องของแต่ละคนไม่เหมือนกันค่ะ
แล้วแต่ว่าคนอ่านจะชื่นชอบแบบไหน
บางทีเรื่องที่ว่าดังๆขายได้เป็นหลายร้อยเล่มอาจจะไม่ถูกใจคนอ่านบางกลุ่มก็ได้ใครจะไปรู้
อีกอย่าง...แม้จะเป็น "เด็ก" แต่ก็ใช่จะไร้สมองและความคิด
ถ้าคิดได้ว่าเรื่องและเนื้อหามันแรง ไม่เหมาะสมกับวัยของตัวเอง ไม่อยากอ่าน หรืออื่นๆอะไรก็ตาม
ก็แค่กดกากบาทสีแดงตรงมุมขวาด้านบนของจอคอมฯเท่านั้นเองค่ะ
ดังนั้น...เขียนไปตามสไตล์ของตัวเองนั่นแหละค่ะ
เพราะสไตล์ใครก็สไตล์มันอะเนอะ
:3123:
-
^^
-
กว่าวีจะได้ความรู้สึกที่ดีจากไอ้คุงกลต้องแลกมาด้วยเลือดและรอยฟกช้ำและหยดน้ำตามากมายเลยเนอะ อ่านไปคันteen ไอ้กลไปด้วยแมร่งขยันยำตีนให้วีกินจัง เอ้ารับอะไรๆช้ำมาเยอะแระต่อไปขอให้หวานๆนะหนูวี
ชอบเรื่องนี้อ่ะช่วงนี้ไม่มีนิยายที่ถูกใจเลยเป็นกำลังใจให้เรื่องนี้และคนเขียนครับ :L2:
-
จะบังคับคนอื่นเขาไปถึงไหนเนี่ย :fire:
-
เหตุผลนี่ แถชัดๆ เลยนะคะ คุณพี่กล
รอติดตามนะคะ
-
ท่าจะติดใจวีนั่นแหล่ะ ก็เลยหาข้ออ้างให้วีมาเป้นเด้กตัวเอง เวลาอยากก็ทำตามใจนี่น่าจะเป็นเหตุผลแรก แต่อาจจะเริ่มๆชอบขึ้นมามั่งก็ได้ละมั้ง อันนี้ไม่แน่ใจแฮะ
แต่ว่ากลนี่สามารถแถ และหาเหตุผลมาอ้างได้อย่างหน้าด้านๆเลยแฮะ ทั่งๆที่ตังเองเป็นคนทำเขาแท้ๆเลย
-
พี่กลเอาไงกันแน่ สงสารพี่วีแล้วนะ
ถึงจะรู้ว่ารักก็เถอะ
:กอด1: :L2:
-
เฮ้อ หนี้ไม่จบไม่สิ้น
แถได้แถดีจริงจริงเล้ยยย :z6: กล
:กอด1:พี่วี
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอวีค่ะ
-
ลองตุ๋ยทีเดียว ถึงกับติดใจเลยเร๊อะ เฮีย
สรุปว่า..เฮียกล ยังต้องการตุ๋ยๆๆๆๆๆ วี ตลอดไป
หุหุ .... ไมว๊า เฮียกล
เสพติดน่ะนั่น :m20:
ฮ่าฮ่า
ขอบคุณครับ
-
กลเริ่มจะดีขึ้นบ้างละนิดนึงก็ยังดี
เอาใจช่วยวีจ้า
:กอด1: :กอด1:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 20
เพราะอะไร?..Ver.Ve.
.
.
.
.
หลายคนคงสงสัย หลายคนคิดว่าผมอ่อนแอ หลายคนว่าผมโง่ และใครต่อใครอีกหลายคน
คงพากันสมน้ำหน้า และตั้งคำถาม..ว่าทำไม ผมถึงยอมเป็นเบี้ยล่างให้เหี้ยกลมันโขกสับอยู่ได้
ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกไรเป็นพิเศษ มือตีนก็ปกติทุกอย่าง ไมไม่ตอบโต้มันไป ปากก็บอกว่าเกลียด
หน้าไม่อยากจะมอง แล้วทำไม..ไม่จัดการอะไรให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปซะที
ในตอนนั้น..ความคิดในหัวผม ซึ่งอายุแค่ 18 ปี คิดอะไรอยู่..ร้อยพันคำถามเหล่านี้
ผมขอตอบให้หายสงสัยเลยดีกว่า ใครเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับแนวคิดของผมก็สุดแล้วแต่
มีข้อแม้เพียงข้อเดียว ให้ท่านนับถอยหลัง...จากปัจจุบันย้อนไปเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว..
พึ่งระลึกไว้นิดหนึ่งนะครับ..สมัยนั้นไม่มีเทคโนโลยีล้ำสมัย ไม่ใช่โลกโลกาภิวัฒน์
ไม่มีสื่อหรือสมาคมต่าง ๆ เข้ามาดูแลเรื่องการกดขี่ทางเพศ...เหมือนอย่างสมัยนี้
พูดได้ว่าหลายครอบครัวยังมีการทำร้ายลูกในไส้ พ่อแท้ ๆเอาลูกเป็นเมีย
นิยายน้ำเน่าระหว่างแม่เลี้ยงลูกเลี้ยง หรือแม้กระทั่งโรงงานนรก
กดขี่กักขังแรงงานมีให้เกลื่อน รวมถึงโสเภณีตามท้องสนามหลวงด้วย
ที่นี้พอเข้าใจกันแล้วนะครับ กฎหมายในสมัยนั้นมีเป็นบรรทัดฐาน
แต่ไม่ได้แข็งแกร่งที่จะจัดการหรือดำเนินการ...ผ่านองค์กรภาครัฐและเอกชน
เข้มแข็งเหมือนตอนนี้ กฎหมู่ต่างหากที่ใช้ได้ผล มีอิทธิพลเหนือคน เช่นอิทธิพลเจ้าพ่อ
ซ่องโจร คุมบ่อน หรือซามูไรมอเตอร์ไซค์วิน
เอาล่ะ..เผื่อจะช่วยให้เข้าใจมุมคิดของผมได้ดีขึ้น มารู้จัก..พื้นฐานครอบครัวผมด้วยว่าเป็นยังไง
แค่พอประมาณนะครับ
ผมเป็นเด็กต่างจังหวัด มีญาติผู้ใหญ่คือพี่สาวเพียงคนเดียวที่ทำงานบริษัทฯ อยู่ในกรุงเทพฯ
และเป็นกำลังสำคัญดูแลค่าใช้จ่ายการกินอยู่ของผม โชคดีบ้านไม่ได้เช่า
เพราะซื้อด้วยเงินของแฟนพี่สาวผม ก่อนเค้าจะทิ้งพี่ผมไปมีผู้หญิงใหม่
ซึ่งพี่ผมคงเข็ดขยาดกับความรักไปอีกนาน ถึงได้มุมานะทำแต่งาน..โดยไม่เปิดโอกาสให้ใครอีกเลย
ตอนนั้นพี่สาวผมอายุ 26 ห่างผม 8 ปี ผมยังมีพี่สาวคนโต พี่ชายอีกสาม น้องชายอีกหนึ่ง
และแม่ที่ร่างกายไม่แข็งแรงที่รักยิ่ง อยู่ที่ต่างจังหวัดแถวภาคเหนือตอนบน
ผมเป็นลูกคนที่ 6 ในบรรดาพี่น้อง 8 คน พวกเรากำพร้าพ่อ 11 ปีแล้ว
แม่รับภาระหนัก พี่ ๆ ก็รับจ้างทำงานไป หาเงินส่งหนี้ที่พ่อกู้จาก ธกส.
ก่อนตายจากพวกเราไป...เพราะไส้ติ่งอักเสบแตกก่อนทันได้ผ่าตัด หนี้ก้อนใหญ่พอสมควร
พี่สาวคนโต พี่ชายคนรอง กับแม่ผมเป็นกำลังสำคัญหาเงินใช้จ่าย..เกี่ยวกับภาระที่ผมกล่าวมาทั้งหมด
พี่ชายผมอีกสองคน รวมทั้งผมและน้องถัดจากผมและคนสุดท้อง ต่างยังเรียนกันอยู่เลย
พวกเค้าไม่ได้มีพรสวรรค์ด้านการเรียน และด้านกีฬาเหมือนผม
จึงไม่มีโอกาสเข้ามาเรียนทุนในกรุงเทพฯ เอาล่ะรู้ประวัติความเป็นมาของผมคร่าว ๆแล้ว
ก็มาเข้าเรื่องว่าผมคิดยังไง ทำไมต้องยอมให้กลมันโขกสับอยู่ได้
ต้องพูดก่อนว่า..ผมไม่กล้าบอก ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์ โค้ช
จะให้ผมเดินเข้าไปเล่าให้เค้าเหล่านั้นฟังว่า...ผมถูกข่มขู่ให้เป็นพ่อสื่อจีบหญิง
ถ้าไม่ทำพี่สาวจะถูกพวกมันลากไปรุมโทรม หรืออะไรก็แล้วแต่
ผมไม่มั่นใจ..พูดไปใครจะเชื่อหรือเปล่า ถ้าเกิดให้ตามเหี้ยกลมา...พบอาจารย์
เพื่อสอบถามถึงข้อเท็จจริงขึ้นมา มันจะยอมมาไหม ถึงแม้มันยอมมา...คุณคิดว่ามันจะพูดยังไง
มันจะยิ้มระรื่น..แล้วบอกกับทุกคนว่ามันทำจริงๆ นะหรือ คิดว่าเหี้ยกลจะยอมรับเป็นไปได้ไหม
ซึ่งผมคิดว่าเป็นไปไม่ได้ ที่สำคัญ..ผมเดินแต้มผิดแต่ต้น..ดันโกหกไปก่อนแล้วว่า..
กลเป็นเพื่อนสนิทกับผมตั้งแต่แรก...ตอนแนะนำให้พวกน้องเกศน้องดากับคิ๋มได้รู้จักกะมัน
ตอนนี้จะมาพลิกลิ้นว่ามันคือทรชนคนเลว..ที่บังคับผม คุณคิดว่าระหว่างผมกับมัน
ใครดูน่าเชื่อถือกว่ากัน ยิ่งความผิดเป็นการกล่าวอ้าง...จากผมเพียงฝ่ายเดียว
พยานยืนยันความผิดของมัน..มีใครเห็นไหม ในเมื่อไม่มีใครเคยอยู่ในเหตุการณ์ที่ผมเจอสักคน
เกิดมันว่าผมสร้างเรื่อง แล้วพวกผู้ใหญ่เชื่อขึ้นมา แค่ให้เราจับมือคืนดีกัน..หลังจากนั้นล่ะ
ผมจะเจออะไรต่อมาภายหลัง ใครจะรับประกันว่า..มันจะไม่ทำร้ายผมคืน..
อาจเดือดร้อนถึงพี่สาวผมด้วยใครจะไปรู้ ผมรู้ว่าเหี้ยกลมันเลว..มันคงไม่แค่ขู่
มันบ้าขึ้นมา ยืมมือใครทำร้ายผม เพื่อมันได้พ้นความผิด..ผมจะทำยังไง
ผมไม่ได้มีเงิน พี่ผมไม่มีเวลาพอ..ที่ต้องวิ่งขึ้นโรงขึ้นศาล เข้าหาตำรวจเป็นว่าเล่น
เพราะยังงี้ไง ผมถึงว่าไม่ง่ายอย่างที่คิด สุดท้ายแล้ว..หากเรื่องราวลุกลามใหญ่โต
ผมกับพี่ชีวิตจะเจออะไรบ้างก็ไม่รู้ สู้ผมใจเย็น..ยอมได้ยอมไปก่อน
พยายามใช้เหตุผลเข้าพูดจา..คิดในทางที่ดี มันเบื่อหรือหมดสนุกที่จะตามราวีผม
มันคงเลิกราไปเอง
ตอนนี้หลายท่านพอเข้าใจผมหรือยังครับ ว่าทำไมไม่ทำอะไรสักอย่าง
อ้อ!..เหลืออีกเรื่องหนึ่ง ทำไมไม่แทงไส้ไหลไปซะเลย เคยคิดครับ..ตอนโมโหสุด ๆ
ความคิดนี้แว่บเข้ามาในหัวผมหลายครั้ง แต่สติส่วนดีมีแม่เป็นที่ยึดเหนี่ยว..
ทำให้ไม่คิดทำไรรุนแรงแบบนั้น ทำไปอนาคตผมดับทันที แน่นอนได้ความสะใจคืนมา
แต่สุดท้ายต้องติดคุก ประวัติด่างพร้อย หมดโอกาสเรียนต่อ ต้องไปชดใช้กรรมในคุก
ซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำกี่ปีถึงจะได้ออกมา แล้วไง...ผมยังมีโอกาสกลับมาใช้ชีวิตปกติ
สู้หน้าคนเค้าได้แบบภาคภูมิใจต่อไปได้อีกหรือ คุณคิดว่ามีใครสักกี่คนที่จะทนคำว่า 'ไอ้ขี้คุกได้'
ยิ่งถ้าเกิดทำมันไม่ตาย แค่สั่งสอนพอหลาบจำ เหี้ยกลมันเคยอาฆาตไว้
คิดจะเอาคืนต้องทำมันให้ตาย ถ้ามันไม่ตาย มันจะกลับมาเอาคืนให้สาสม
คนเดือดร้อนจะไม่ใช่แค่ผม มันจะทำคนที่ผมรักด้วย ไม่ว่าจะเป็นพี่ เพื่อน หรือใครก็ตาม
รวมทั้งตัวผม ที่มันจะทำให้ตายทั้งเป็น เพราะเหตุผลนี่แหล่ะ ผมเลือกที่จะทน
มากกว่าใช้กำลังตอบโต้ หรือยุติด้วยวิธีการทั้งหลายทั้งปวงต่าง ๆ
ผมคิดว่าปัญหาทุกอย่างเกิดจากผม คงมีแต่ผมเท่านั้นที่จะยุติให้จบลงโดยละม่อม
อาจไม่ใช่เร็ว ๆ นี้ แต่เชื่อว่าคงไม่นานหรอก ทุกปัญหามีทางออก แค่ต้องการเวลา
และต้องใช้ความอดทนให้มากกว่าปกติเท่านั้น อาจไม่ใช่แค่สิบเท่า เป็นร้อยเท่า พันเท่า
หรือหมื่นเท่าก็ได้ ผมก็ต้องทน ผมจำปรัชฌาได้อยู่ข้อ
‘ยอมร้องไห้อย่างผู้แพ้และเจ็บปวดในวันนี้ เพื่อแสงสว่างแห่งชัยชนะที่ยืนยาวในวันหน้า’
นี่แหล่ะที่เป็นกำลังใจให้ผมไม่ท้อ และพร้อมจะทนจนถึงที่สุดต่อไป.............
ปล. ใครอยากรู้ว่า สุดท้ายผมรักกลได้อย่างไร ขอไว้ตอบที่หลังได้ไหม
ลองอ่านนิยายไปเรื่อย ๆ ก่อน อาจได้คำตอบในเนื้อเรื่องก็ได้
ไม่จำเป็นต้องให้ผมมาพูดให้ฟังหรอก ส่วนใครอยากได้ฟังคำบอกเล่าความรู้สึกของกลล่ะก็
ไม่รับปาก คุณชายเค้าไม่ปลื้มที่จะตอบคำถามในอดีตเท่าไหร่ แต่ขอบอกว่ากลทำให้ผมรัก
และทำให้ผมยอมเปลี่ยนแปลงร่างกายจากชายกลายเป็นหญิงได้
กลก็ต้องแลกด้วยความเปลี่ยนแปลงเกี่ยวกับกลไม่ใช่น้อย เราทั้งคู่ถึงมีวันนี้
อยากจะบอกว่าลองตามอ่านเรื่องราวของเราต่อ ชีวิตจริงบ้างครั้งก็น้ำเน่ายิ่งกว่านิยาย
เพียงแต่นิยายสามารถพูดหรือเล่าเรื่องหรือพอใจใช้คำพูดอะไรก็ได้ ตามจินตนาการของผู้แต่ง
แต่ชีวิตจริง บ้างครั้งเราไม่สามารถพูด คิด แสดงความรู้สึก หรือความต้องการของเรา
เพื่อต่อต้าน หรือเรียกร้องจากใครได้เสมอไป บ้างครั้งทน กลั้น ฝืน ให้กำลังใจตนเอง
สุดท้าย ‘สู้ต่อไปตราบชีวิตไม่สิ้น ดิ้นให้สุดแรงเกิด’ แล้วคุณอาจพบกับความสุขในที่สุด
ไม่มีอะไรได้มาง่าย ๆ..มันคือสัจจธรรมในการดำเนินชีวิต ขอเพียงแต่อย่าไขว้คว้าด้วยวิธีการเลวร้าย
ทำลายคนอื่น หรือทำให้ใครต่อใครเดือดร้อนเพื่อให้เราได้ในสิ่งที่เราอยากได้แค่นั้นเป็นพอ
ปราณวี สิงห์สุริยะ
(ชื่อที่เป็นหญิง เปลี่ยนจาก...กวี..เป็นปราณวี...แต่ไม่ต้องตามหากันน่ะ
เพราะมันคือชื่อที่น้องคนเขียนเค้าตั้งให้ ไม่ใช่ชื่อจริง ๆ หรอก...)
-
อา...รักนี้แลกมาด้วยเลือดและน้ำตาสินะ o8
โฮ่ๆ! ดูเหมือนไอ้พี่กลจะแปลกไปนะ ติดใจล่ะเซ้~ งั้นขอเชิญท่านเสพพี่วีต่อได้เลย อุวะฮ่ะฮ่า
Ps.ไอ้พี่กลหน้าเลือดจิ๊บเป๋งเลยว่ะ
-
อึดมากเลยอ่ะค่ะพี่ ต้องใช้ความเป็นคนดีมากเลยอ่ะ
คือแบบประมาณว่าืทนมากมาย
กว่าจะรัก กว่าจะเข้าใจ ต้องใช้เวลาเนิ่นนานเท่าไหร่หนอ
แบบถึงขนาดเปลี่ยนได้ โอยสุดๆ ไม่เคยมีอ่ะค่ะความรัก
แต่พอเข้าใจตรรกะ
-
โอ้ พี่วีออกมาพูดแบบนี้ค่อยเข้าใจขึ้นแล้วค่ะจะสู้ก็ไม่ได้จะหนีก็ไม่ได้ ก็ต้องทนเท่านั้น ติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
สุดท้าย ‘สู้ต่อไปตราบชีวิตไม่สิ้น ดิ้นให้สุดแรงเกิด’ แล้วคุณอาจพบกับความสุขในที่สุด
:L2:
:pig4:
-
ขอบคุณมากนะคะ
-
ยอมรับข้อเสนอแล้วจัดการทำให้มันหลงแล้วหักอกมันทิ้งซะถึงมันจะฆ่าเราก็ภูมิใจแล้ว
โหดไปป่าวหว่าแต่คิดว่ามันทำได้ o18
-
:monkeysad:สงสารพี่วีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
^^
-
:L2: :กอด1:
-
คนเขียนขยันเขียน
คนอ่านขยันอ่าน
+1
-
:impress2: ตกหลุมรักพี่วี ฮ่าๆๆๆ สมัครเป็นแฟนคลับได้ป่ะครับ
-
:กอด1:ตอนนี้เราเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่วีถึงทน ตอนแรกคิดแค่ว่าที่พี่วีทน
ก็เพราะความปลอดภัยของพี่สาวและอนาคตตัวเอง ถ้าเกิดพี่กลบ้าขึ้นมาจะซวยกันหมด
แต่เราลืมนึกไปนั่นมันเมื่อ20ปีที่แล้ว ทั้งสัมคม เทคโนโลยีและอะไรหลายอย่างแตกต่างกับปัจุบัน
เฮ้อ! รออ่านต่อไปเรื่อยๆดีกว่า อยากรู้อ่ะอย่างพี่กลเนี่ยนะทำให้พี่วีรัก
สงสัยที่เขาบอกว่าเกลียดอะไรได้อย่างนั้นท่าจะจริง
-
:L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
วี
-
แค่อยากจะบอกว่า
ไปตายให้หนอนแด๊กซะไปเลยปะไอเพ่กล
แสรดดดดดดดด จะเลวไปไหนว้า
-
จริงๆก็เข้าใจตั้งแต่วียังไม่ออกมาเล่าแหละว่า ทำไมวีไม่ตอบโต้ไอ้กลบ้าง
อย่าว่าแต่ในอดีตเลยคุณวี แม้ปัจจุบันบางครั้งเรายังไม่สามารถเอาชนะอำนาจมืดได้เลย
จะรออ่านตอนต่อไปจ้า
-
แวะมาให้กำลังใจทั้งคุณลักซ์และพี่วีเลยนะครับ
ก่อนอื่นอยากบอกคุณลักซ์ว่าสไตล์การเขียนแบบนี้ของคุณมันดีมากอยู่้แล้วล่ะ แม้่ว่ามันอาจจะไม่ดีในแง่ของการสร้างสรรค์จรรโลงใจอะไรนัก แต่มันก็ทั้งสนุกชวนติดตามและให้ข้อคิดกับผู้อ่านได้ดีจริงๆนั่นแหละ
อีกอย่างนึงแม้เราจะไม่เขียนแนวนี้แต่ก็ยังมีคนอื่นเขียนอยู่ดี ดังนั้นมันอยู่ที่ผู้อ่านเองแหละครับ หัวเรื่องก็บอกไว้แล้วนี่ว่า 18+ ไม่งั้นเราจะกำหนดไว้อย่างนั้นทำไม
และสำหรับพี่วีผมว่าพี่ทำดีที่สุดแล้วล่ะครับ ณ เวลานั้นนะ เวลาเล่าให้ใครฟังใครๆก็ต้องอึดอัดกันทั้งนั้น แต่เค้าไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ตรงนั้นเหมือนเรา เค้าก็คงไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องยอม แต่ผมเองขอนับถือเลยนะครับ ว่าตัดสินใจถูกแล้วล่ะ
และแม้แต่ตัวพี่เองทุกวันนี้ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจอีกแล้ว เพราะทำดีที่สุดไปแล้วซึ่งมันก็โอเคแล้วล่ะครับ
สุดท้าย + ให้คุณลักซ์เหมือนเคยนะคร้าบ o13
-
:L2: วี
ในมุมมืด ยังมีช่อง ส่องสว่าง
เห็นหนทาง กว้างยาวแคบ แอบสงสัย
ถึงปิดตา ก็เดินได้ ด้วยหัวใจ
กล..ซ่อนไว้ ไม่มิดชิด ปิด-เปิดเอง
ห้องสว่าง ยังมีมุม ที่อับมืด
แสงจืดชืด ยืดเงาทอด ปลอดข่มเหง
กระพริบแสง ยิ่งแรงจ้า หมดยำเกรง
วี..สุดเจ๋ง เร่งความรัก ปักใจ..กล
:mc4: หันหน้า มาเชียร์แล้วน่ะว้อย..เฮียกล
:L1: Luk +1 ขอบคุณครับ
-
:m15:
น่าติดตามค่ะ
-
อ่านแล้วก็เห็นสังคมในอีกมุมครับ ดีใจที่วียังจบแบบHappy Ending
แต่จะมีสักกี่คนที่ถูกกระทำเยี่ยงนี้แล้วจะโชคดีในตอนท้ายแบบนี้หนอ?
-
เข้าใจแ้ล้วครับแต่คนอ่านมีอารมณ์ร่วมนะตอนนั้นไง ประกอบเนื้อเรื่องที่เขียนมันสนุกด้วยไงครับ
พออ่านจบตอนก็เม้นให้เป็นตอนไงคัีบๆ ไม่ได้ว่าอะไรวีเลยคับแต่ตัวละครมันพาคนอ่านให้คิดตามนั้น
อย่าคิดมากนะครับ ว่าแต่เอาตอนใหม่มาให้อ่านได้ยังคับอยากอ่านมากๆ แล้วววว ^__^
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 21
ระยะห่าง.
.
.
.
.
กว่าผมจะมาเรียนได้ก็วันเสาร์แล้วครับ วิ่งตามงานปั่นงานที่ค้างจ้าละหวั่น
ดีหน่อยที่ไม่มีซ้อมบอล สภาพร่างกายดีขึ้นมาก พี่สาวไม่ติดใจสงสัยอะไร
แค่ถามผลแข่งบอลปกติ คงเข้าใจว่าผมเก็บตัวซ้อมแข่ง เหี้ยกลมันสามารถมาก
ไปเอาใบรับรองแพทย์มาให้ผมใช้เป็นหลักฐานอีกตะหาก น่าจะไปซื้อแถวคลีนิค
สมัยนั้นใบรับรองแพทย์ซื้อได้ ราว ๆใบล่ะสิบบาทนี่แหล่ะ ไม่ค่อยแน่ใจ
ผมเลยถ่ายเอกสารยื่นขอส่งงานกับอาจารย์ตามรายวิชาต่าง ๆ ได้ไม่มีปัญหา
ที่สำคัญรอดตัวจากโดนโค้ชดุด้วย เพราะเห็นหลักฐานการป่วยของผม
ทีมโรงเรียนผมแข่งชนะตามคาด หลายคนเลยไม่เซ้าซี้ถามไรให้วุ่นวายใจ
กลายเป็นผมต้องตามยืมเลคเชอร์ปั่นงานจนหัวฟู
ตั้งแต่ออกจากหอมันวันศุกร์ จนวันนี้วันจันทร์แล้ว..ไม่เห็นหน้าเหี้ยกลมัน
รู้สึกชีวิตจะลงตัว สุขสงบจนราบเรียบได้อีก ทั้งที่ไม่น่าเป็นอย่างที่คิด
เพราะอะไรนะหรือ ก็เพราะหน้าที่ใหม่ ที่สัดกลมันกำหนดให้ผมทำ
โชคดีหน่อย เพราะผมมีเวลาเฉพาะวันเสาร์ เนื่องจากวันอื่นๆ ผมเลิกเรียนแล้วต้องอยู่ซ้อมบอลต่อ
กว่าจะกลับก็โน้นสามทุ่ม จากนี้แข่งอีกสามแมทก็หมดแมทแล้ว เตรียมอ่านหนังสือสอบ
ปลายภาคกลางเดือนหน้า ได้จบซะทีชีวิตปวช.3 ซัมเมอร์ผมคงทำงานที่ร้านสุกี้เดอะลุค
แถวปิ่นเกล้าร้านเปิดสิบโมงเลิกสองทุ่ม ได้วันละ 100 ถือว่าเยอะแล้วสำหรับสมัยนั้น
ได้มากกว่าพนักงานประจำ เพราะเค้าเห็นว่าเรามีค่าเดินทางไปกลับ
ส่วนใหญ่นักเรียนมักได้ราคาสูงกว่าพนักงานประจำ...ตามเรทที่เค้าตั้งมาอะน่ะ
แต่ผมดีใจหน้าบานซัมเมอร์เดือนครึ่ง อย่างน้อยคงมีเงินเก็บร่วม ๆ ห้าพัน
คำนวณในหัวไว้หมดแล้ว ส่วนค่าเดินทางอาศัยเอาจากทิปลูกค้า ข้าวเช้ากินก่อนออกจากบ้าน
มื้อเที่ยงกับเย็นกินที่ร้าน อาทิตย์หนึ่งมีวันหยุด 1 วัน ทุกอย่างน่าจะดี..ทำตัวไม่ให้ว่างซะ
เหี้ยกลคงออกไปจากชีวิตผมได้ในที่สุด.....แจ๋ว.........
ขณะนี้ผมทำงานอยู่ร้านสุกี้แล้วครับ เริ่มทำมาสี่วันแล้ว
หลังจากสอบเสร็จเรียบร้อยกลางเดือนมีนา ผมก็เดินเรื่องมหาลัยเรียบร้อยลงตัวแล้วทุกอย่าง
ทั้งเอกสารตอบรับเข้าเป็นนิสิตนักศึกษาปีหนึ่ง คณะxxxx....มหาลัยดังของรัฐบาล
รอแค่มหาลัยเปิด เดือนมิถุนาผมก็เริ่มชีวิตเด็กมหาลัยแล้วครับ
ส่วนกีฬาโรงเรียนผมครองแชมป์ตามคาด น้องเกศน้องดาหรือคนอื่น ๆ
ต่างไม่ได้ติดต่อไรกันหลังจากโรงเรียนปิดเทอม ผมมุ่งมั่นเดินเรื่องส่วนตัว
จนเสร็จเรียบร้อยจึงเริ่มทำงานต้นเดือนเมษา
หลังจากออกหอเหี้ยกลมานี่ก็ปาเดือนครึ่งเข้าแล้ว ผมกับมันไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์..หรืออะไรก็แล้วแต่ ไม่มีการติดต่อจริง ๆ
แม้พวกนักกีฬาที่คุ้นเคยจะถามถึงบ้าง ผมก็เพียงตอบว่ามันยุ่งเรื่องเรียน ไม่มีเวลามาเหมือนเคย
ดูเหมือนชีวิตผมกลับเป็นปกติอีกครั้ง ทุกอย่างกำลังไปได้ด้วยดี ผมมีความสุขกับงาน
และไม่คิดเรื่องเหี้ยกลมันแล้ว ถึงจะผวาอยู่บ้างเวลานึกถึงขึ้นมา
ก็นะ....มันเป็นแผลตกสะเก็ด ไม่มีทางหายขาด เพียงแค่อย่าไปสะกิดให้เลือดมันซิบก็พอ
มันหายไปจากชีวิตผม จนผมคิดว่าข้อตกลงที่มันพูดไว้ คงแค่ต้องการเอาชนะ
เห็นเป็นเรื่องสนุกที่นึกอยากแกล้งผมก็เท่านั้น ไม่ได้จริงจังอะไร
ส่วนผมไม่ได้รู้สึกอะไรอยู่แล้ว กลับดีใจที่ผ่านช่วงเวลาเลวร้ายมาได้
ผมว่าจะทำงานแค่กลางเดือนพฤษภาคม ครึ่งเดือนหลังก่อนมหาลัยเปิด
จะกลับไปซ้อมบอลเอากำลังและฝีมือให้อยู่ตัว เพื่อจะได้ไปทำหน้าที่นักกีฬามหาลัยต่อไป
คนเค้ามักพูดกันว่า คลื่นลมสงบ..ก่อนพายุจะมา คงจะจริง..เพราะวันนี้มันมาแล้ว
ขณะที่ผมกำลังยกถาดไปเสริฟที่โต๊ะลูกค้า..จังหวะที่หันหลังกลับ หนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินเข้าร้านมา
ทั้งผม..ทั้งมัน...ชะงักค้างไปนิดหนึ่ง มีคนเดียวที่ไม่ได้มีอาการดังกล่าว
และร้องทักผมขึ้นมาซะก่อน
“อ้าว!..พี่วี..ทำงานพิเศษอยู่ที่นี่เหร่อค่ะ..ดาเพิ่งรู้ว่าพี่ทำที่นี่ มีว่างสองที่ไหมค่ะ”
น้องดามากับเหี้ยกล ผมไม่รู้ว่าเค้าสองคนคบกันตั้งกะเมื่อไหร่ แต่ช่างเถ่อะ..เรื่องของเค้า
ผมเป็นพนักงานเมื่อลูกค้ามาก็ต้องบริการ จึงต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด
“เชิญน้องดาทางนี้ดีกว่าครับ มุมบนชั้นลอยดีไหม เป็นส่วนตัวดี” ผมเดินนำทั้งสองไปยังชั้นลอย
ซึ่งจัดไว้เป็นสัดส่วน มีความเป็นส่วนตัวกว่าชั้นล่าง แต่จำนวนโต๊ะมีไม่เยอะเท่าด้านล่าง
คิดว่าเค้ามากันสองคนคงมาเดท โดยที่ผมกับเหี้ยกลยังไม่พูดไรกันสักคำ จริงแล้วมันคงดูผิดปกติ
เพื่อนสนิทภาษาเหี้ยไรไม่ทักกันสักเอ๊ะ แต่เพราะไม่คิดว่าจะเจอมันนะซิ เลยไม่ทันตั้งตัว
ไม่รู้น้องดาจะเห็นความผิดปกตินี้หรือเปล่า กำลังก้าวขึ้นบันได น้องดาก็พูดขึ้นมาซะก่อน
“พี่วี..พาพี่กลไปเลือกโต๊ะสั่งรอดาได้เลย ดาขอเข้าห้องน้ำแป๊ป”
“ห้องน้ำทางนั้นครับ น้องดาไปถูกไหม” ผมบอกทางน้องเค้า
“ดาเคยมากินหลายครั้งแล้วค่ะ..มากับที่บ้าน พี่วีไม่ต้องห่วง..ดาไปถูก
วันนี้ชวนพี่กลมาลองกินดู ดาไปแป๊ปหนึ่งนะพี่กล พี่สั่งไปก่อนได้เลย
ขอลูกชิ้นลักบี้กับเกี๊ยวกุ้งเผื่อดาก็พอ นอกนั้นดากินได้ไม่มีปัญหา” พูดจบ น้องเธอก็เดินปร๋อจากไป
ผมรีบเดินขึ้นบันไดนำไปที่โต๊ะ โดยมีเหี้ยกลเดินตามหลังมา รู้สึกอึดอัดที่ต้องอยู่กับมันสองคน
ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า เหมือนมันจ้องผมตลอด แต่ก็ไม่กล้าหันไปสบตากะมัน
จนเราทั้งคู่มาถึงโต๊ะ..ผมเลยหันกลับมาเชิญมันนั่งตามมารยาท
“เชิญครับ” มันจ้องหน้าผม..ยังไม่ขยับไร แต่พูดขึ้นมาว่า
“ไม่ต้องเสือกพูดซะเพราะหรอก” เวร...ไม่เจอกันเดือนครึ่ง
คำแรกที่มันพูดกับผมเป็นไง..ยี่ห้อกลสิทธิ์
“พูดตามหน้าที่ ตอนนี้เป็นพนักงาน พูดกับลูกค้าไม่เพราะเดี๋ยวหัวหน้าเค้าว่าเอา”
มันยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหย่อนตูดนั่ง ผมหยิบเมนูตรงสเตชั่นยื่นให้มัน..ไปเปิดดู
รายการที่จะสั่ง พร้อมเตรียมจดเต็มที่จะได้รีบไป มันก็เปิดไปเปิดมา ไม่ยอมสั่งเหี้ยไรสักกะอย่าง
จนผมต้องพูดขึ้นว่า
“รับอะไรดีครับ ตะกี้น้องดาให้สั่งเกี๊ยวกุ้ง..กับลูกชิ้นลักบี้ ผมจดอย่างละหนึ่งก่อนแล้วกันนะครับ”
ถือโอกาสเตือนมันแหล่ะ บอกทางอ้อมว่ามึงสั่งช้ามาก..มันเพียงผงกหัวให้
ไม่แม้แต่จะมองผมด้วยซ้ำ ยังทำเป็นอ่านเมนูดูรายการของมันต่อ
“เลิกกี่โมง..” ดูรายการที่มันสั่งสิ ไม่ใช่ผมโง่นะครับ แต่อารมณ์โมโห
ยืนรอตั้งนานเสือกถามผมเลิกงานกี่โมง ผมกะกวนแม่งซะเลย...........
“รายการนี้..ร้านเราไม่มีขายครับ พอจะสั่งอย่างอื่นแทนได้ไหม” ได้ผล..มันเงยหน้าจากเมนู
จ้องหน้าผมขวับเข้าให้ รู้ว่ามันรู้ว่าผมเจตนากวนตีนมัน แต่ยังแกล้งทำเป็นหน้ามึน
ไม่รู้ไม่ชี้ของผมต่อไป
“หึ..เดี๋ยวนี้กล้ากวนตีนกูซะงั้น เก่งขึ้นนะมึง..ให้มันได้ตลอดนะ” ผมกะจะย้อนมันเข้าให้ว่าไม่ได้เก่ง
แค่จะบอกว่าร้านไม่มีขายจริง ๆ รายการเลิกกี่โมงเนี๊ยะ ยังไม่ทันอ้าปากพูด น้องดาเดินมาพอดี
เลยต้องหุบปากฉับให้ไว.....
“สั่งอะไรไปมั้งแล้วค่ะ พี่วี” แทนที่จะถามแฟนน้อง ดันมาถามพี่ซะนี้ แล้วผมต้องตอบยังไง
ว่าตั้งแต่มันขึ้นมานั่งจะสิบนาทีแล้ว รายการในมือพี่มีแค่เกี๊ยวกุ้ง..กับลูกชิ้นลักบี้
คงต้องบอกตามนี้ ยังไม่ทันรายงานเหี้ยกลมันชิงตัดหน้าซะงั้น
“พี่ยังไม่ได้สั่ง คุยกันเรื่องอื่นรอน้องดามาสั่งอยู่นะ จริงไหมวี” โยนมาให้ผมรับลูกมันอีก
ผมเลยต้องพยักหน้ายิ้มเจื่อน ๆ ให้น้องดาไปแทน
“เหร่อค่ะ...แล้วคุยเรื่องไรกันค่ะ” น้องดาดันถามขึ้นมาอีก คนตอบก็คนเดิม
“กำลังถามไอ้วีว่า งานมันเลิกกี่โมง มันยังไม่ทันตอบน้องดาก็มาพอดี” เหี้ยกลมันต่อยอดของมัน
“นั่นดิ..พี่วีทำงานที่นี่แล้วกลับกี่โมง ไม่ใช่ใกล้ ๆเลยนะค่ะ จากปิ่นเกล้าไปบ้านพี่วี
เลิกดึกหรือเปล่า ร้านเค้าปิดตั้งสี่ทุ่ม” น้องดาพูดขึ้นมา คงเป็นห่วงเรื่องเดินทางของผม
ก็นะ..ผมอยู่จอมทอง แต่ทำงานปิ่นเกล้า เลยต้องตอบให้น้องเค้ารู้ตามจริง
“พี่เข้างานสิบโมง เลิกสองทุ่มนะครับ พวกพาสไทม์ที่เป็นนักเรียนเค้าให้กลับก่อน
ส่วนพนักงานประจำถึงจะเลิกสี่ทุ่ม” น้องดายักหน้าเข้าใจ ส่วนเหี้ยกลมันยิ้ม ๆ
จากนั้นน้องดาก็รับหน้าที่แม่งานสั่งรายการเสร็จสรรพ ผมก็จดรายการทวนให้ฟังอีกครั้ง
ก่อนจะไปจัดมาให้ ออกมาแล้วผมไม่แวะเข้าไปใกล้ทั้งคู่อีก หาเรื่องบริการอยู่ชั้นล่าง
โดยให้เพื่อนที่เป็นนักเรียนพาสไทม์เหมือนกันขึ้นไปบริการแทน สั่งมันด้วยว่าถ้าพวกนั่นถาม
บอกผมติดบริการลูกค้าด้านล่าง
ผ่านไปกว่าชั่วโมง พวกเค้าถึงได้เช็คบิลกลับ จังหวะผมเห็นว่าเช็คบิลกลับกันแล้ว
ผมแกล้งหลบเข้าไปหลังร้าน ไม่อยากเจอหน้าพวกเค้า ไม่งั้นก็ต้องอยู่ส่งน้องดาอีก
สู่รอให้พวกเค้าออกร้านไปค่อยกลับไปทำงานต่อ
ผมกลับเค้ามาทำงานปกติ จนถึงเวลาเลิกงานสองทุ่ม
หลังจากตอกบัตรออกงานกินข้าว..อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเแล้ว
ไหว้ลาพี่ผู้จัดการกับพวกพี่ ๆ ที่ทำงานประจำเพื่อกลับบ้าน
ต้องบอกก่อนที่ร้านมีห้องอาบน้ำให้พนักงาน เพราะกลิ่นสุกี้มันเหม็นติดเสื้อผ้า
พวกที่ต้องขึ้นรถเมลล์กลับบ้านส่วนใหญ่..จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนผมก็คนหนึ่งล่ะ
ก็นะ..ต้องนั่งรถเมลล์จากปิ่นเกล้าไปจอมทอง อย่างน้อยเป็นชั่วโมง
ไม่อยากให้คนในรถทนเหม็นกลิ่นสุกี้ติดตัวเรา
ผมจึงอาบน้ำให้สะอาดเรียบร้อยทุกครั้ง...เสร็จแล้วก็เดินออกร้านมา
ตรงไปป้ายรถเมลล์รอรถกลับบ้าน แต่ต้องหยุดกึกเข้าให้...
เพราะ..........................????????????
เพราะอะไร...รอก่อนนะค๊ะ...
Luk.
-
จิ้มก่อนแล้วค่อยไปอ่าน
:z1: :z1: :z13: :z13:
-
กรรม ซะงั้น :a5:
-
แหงะ ....... ต้องรอใช่หรือเปล่า
เจอกลรออยู่แน่ ๆ เลย
-
ขอมาตามติดชิดขอบจอด้วยคนนะคะ
สงสารพี่วี :o12:
ไอ้พี่กลก็เชี่ยได้ใจมาก :m31:
ที่พี่วีหยุดนี้เจอไอ้พี่กลใช่ไหมเนี่ยย
และแล้วก็แวบไปอ่านน้องตะเกียงของคุณลัคบ้าง :L2:
-
ความรู้สึกวูบแรกคงเหมือนเจอผีเลยนะ
-
^^
-
ง่า ตามมารอใช่ไหม พี่กล!!! :เฮ้อ:
-
มาอ่านรวดเดียวจบ
สงสารพี่วีโคตรๆ T T
ทำไมไอ้กลมันเหี้ยขนาดนี้ สาดเอ๊ย!!
จบแล้วจบเลยซิวะ
จะเอาอะไรกันอีก จะรั้งไว้เพื่อ!?!?
เหนื่อยใจแทนพี่วีมาก ๆ
เจอแต่ละเรื่อง หนักใจวะ ถ้าเป็นเรานะบ้าตายไปแล้ว
ยอมรับเลยอะ ว่าพี่วีเข้มแข็งมากก และเป็นคนมีสติสุดๆ
จะคอยติดตามเรื่องนี้ต่อไปนะคะ
ก่อนอื่น +1 ให้กับเรื่องราวที่นำมาแชร์ให้อ่านนะคะ
ทั้งคนแต่งที่นำเรื่องราวมาให้เราอ่าน และเจ้าของเรื่องคะ
-
เพราะใครมารออ่ะ :z3:
-
มาเป็นกำลังใจ ... แต่ขออ่านอีก ค้าง...
-
ดา..ดูเหมือนจะมีพิรุธนะ
เฮียกลให้มาเป็นเพื่อน
หวังเป็นตัวช่วย เร่งปฏิกิริยา หรือเปล่า
หุหุ มองในแง่ดีแล้ว น่ะว้อยยยยย เฮียกล
ใจร่มๆๆๆๆ น่ะวี
ขอบคุณครับ Luk
-
ขออย่าให้มีไรอีกเลยเลวร้ายเลยนะ :z3:
-
เพราะ ไอ้กลมันรออยู่ที่ป้ายรถเมล์
ได้แต่ภาวนาว่า ขออย่าได้มีอะไรร้ายๆอีกเลยนะ
-
เพราะ..กลสิทธิ์ยืนรออยู่แน่ๆ :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปจ้า
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 22
ทวง
..
.
.
.
“มึงจะยืนจ้องกูอีกนานป่ะ?...กูยืนรอจนเมื่อยตุ้มแล้วเหี้ย ไหนบอกเลิกสองทุ่ม
นี่มันกี่โมง ดูนาฬิกาดิ” มันครับ..เหี้ยกล..ผมเดินออกมาเจอมันยืนเลยหน้าร้านไม่ถึงห้าเมตร
อารามตะลึงไม่คิดว่ามันจะมายืนตรงนี้ เพิ่งนึกรู้ก็ต่อเมื่อมันรัวคำถามมาเป็นชุด
ไม่ต้องดูหรอกนาฬิกา ผมรู้ว่าผมออกว่าสองทุ่มสี่สิบ ก็ประมาณนี้ประจำ
งานเลิกสองทุ่มเค้าให้ตอกบัตรเลิกงาน แต่กว่าผมจะกินข้าว ซึ่งร้านจัดไว้ให้ก่อนกลับ
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไหว้ลาพวกพี่ ๆ ก็ประมาณนี้ประจำ
“กูก็กลับเวลานี้ประจำ แล้วมึงมีไร” ตัดปัญหา ถามมันไปแหล่ะ
“ไม...กูต้องมีไรด้วยเหร่อ..ถึงมาหามึงได้” สัด...ดูมันกวนตีนผมดิ เกลียดแม่งจริง ๆ
“แล้วมึงมาหากูทำไม นึกว่ามึงกะกูไม่ต้องเจอะต้องเจอกันแล้ว
อุตส่าห์ทำบุญกรวดน้ำแถมถวายสังฆทานไปให้แล้วเห่อะ” ผมพูดจริง..ไม่ได้ประชดมันนะครับ
หลังจากวันนั้นผ่านมาสิบวัน ผมก็ไปถวายสังฆทานที่วัดสร้อยฟ้า อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้มัน
เน้นทำให้มันคนเดียวล้วน ๆ
“ครวย..กูยังไม่ตาย เสือกกรวดน้ำให้กูทำเหี้ยไร แช่งกูหรือไงว่ะ?...เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย
ห่างตีนห่างมือไปนาน ชักเก่งนะมึง” ครวย!..มึงดิ...โง่แล้วอวดรู้ ทำบุญกรวดน้ำ
เค้าทำให้ได้ทั้งคนเป็นคนตาย หากเราคิดว่า..คนที่ต้องการทำให้เป็นเจ้ากรรมนายเวรของเรา
เพื่อให้เค้าหมดเวรหมดกรรมกะเรา สามารถส่งบุญไปให้เขาได้ เหี้ยกลมันไม่รู้เสือกทำเป็นรู้ดีซะงั้น
ได้แต่ด่ามันในใจแหล่ะ...
“พอเห่อะ...ถ้าไม่มีไร..กูไปหล่ะ” ตัดบทเดินหนีมันดื้อ ๆ จังหวะผ่านมันเสือกดึงแขน
ผมจับไว้ซะแน่นเลย..เหี้ย!
“เดี๋ยว!...มึงต้องไปกับกู” อะไรของมันเนี๊ยะ
"ไปไหนของมึง กูจะกลับบ้าน พรุ่งนี้ต้องทำงานอีก กูไม่ไป” ผมบอกพยายามดึงแขนออกจากมือมัน
แต่แม่งยังกะคีมเหล็ก..สะบัดไม่มีหลุด แถมบีบแรงขึ้นจนรู้สึกเจ็บล่ะ
“คืนนี้ไปนอนหอกู โทรไปบอกพี่มึงด้วย” ผมมองหน้ามันตาค้าง จู่ ๆ เสือกบังคับผมไปนอนหอมัน
เหี้ยไร..ของมันอีกเนี๊ยะ หายไปเดือนครึ่ง..โผล่มาบังคับให้ไปนอนหอมันเนี๊ยะน่ะ
“เห้ย!..ไม่ไปโว้ย!..เหี้ยไรมาบังคับกูไปนอนหอมึงเนี๊ยะ..ปล่อยแขนกูเลย
ก่อนกูจะเหลืออด...ขอร้องล่ะกล” ผมเริ่มเสียงห้วน ประโยคท้ายขบกลามกดเสียงต่ำ
ให้มันรู้ว่าผมโกรธจริง ๆ ไม่ได้ล้อเล่น
“หึ!..ไปฝึกดุมาตั้งกะเมื่อไหร่ ไอ้จืด...อย่าวอน..กูอุตส่าห์ชวนดีดี อย่าหาเรื่องเจ็บตัว
ไม่งั้นมึง..ไม่ได้ทำงานที่นี่อย่างสงบสุขอีกแน่” มันจ้องผมตาขวาง มีขู่ผมกลับด้วย
นิสัยเหี้ยอันธพาลสันดานไม่เปลี่ยน ทีตอนกลางวันทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ ไอ้ส้นตีนเอ้ยยยยยๆๆ!
“กล...กูต้องทำงาน..จะรีบกลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้สิบโมงต้องมาทำงานอีก..ไปกับมึงไม่ได้
ยังไงกูก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมต้องไปกับมึง เราต่างคนต่างอยู่เถอะว้า!” ผมลดเสียงให้อ่อนลง
พยายามพูดให้มันเข้าใจ รู้นิสัยเหี้ยนี่ดี บ้าขึ้นมาลูกบ้ามันเยอะสุดท้ายคนอายจะกลายเป็นผม
“มึงลืมแล้วดิ..กูบอกไว้ว่ายังไง..ถ้าลืมกูจะทบทวนความจำให้ มึง..เป็น..คน.ของกู
ที่นี้เข้าใจหรือยังว่าทำไมต้องไปกับกู บอกมึงแล้วไม่ใช่..กูเบื่อเมื่อไหร่ ถึงปล่อยมึงไป”
อ่าห่ะ!...เริ่มเข้าใจมันแล้ว มันมาทวงสิ่งที่เคยพูดไว้กับผม แต่ผมเข้าใจว่ามันไม่จริงจังไร
เพราะหลังจากนั้น ผมกับมันก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย ผ่านมาตั้งเดือนครึ่ง
มันเพิ่งจะมาทวงสิทธิ์จากผมเนี๊ยะน่ะ
“กล..กูว่ามึงบ้าไปแล้วว่ะ!...ถึงกูจำได้ว่ามึงเคยพูดไว้ว่าไง แต่เราไม่ได้ติดต่อกันเดือนครึ่งแล้ว
แสดงว่ามึงไม่ได้สานต่อข้อตกลง กูย่อมเป็นอิสระโดยปริยาย มึงจะมาทวงสัญญาเหี้ยไรอีกว่ะ?”
ผมบอกมันไปแหล่ะ
“มึงอ่ะดิบ้า....แค่กูไม่มาหาเมียเดือนสองเดือน..ไม่ได้แปลว่ากูเลิก ถ้าจะยกเลิกกูบอกมึงเอง
ไม่ใช่ให้มึงคิดเองเออเอง ไม่ต้องเรื่องมาก เดินไปตู้โทรศัพท์เดี๋ยวกูหยอดเหรียญให้
โทรไปบอกพี่มึงซะ..คืนนี้นอนหอกู มึงจะคุยยังไงก็แล้วแต่ พรุ่งนี้ค่อยมาทำงานเข้าใจป่าว?”
“มะ..มึง...มึง..กูไปเป็นเมียมึงตั้งกะเมื่อไหร่ ไอ้เหี้ยยยย!!!.” ผมปรี๊ดจนขีดสุด
ตะคอกซะเสียงสูงเต็มหน้ามันแหล่ะ
“ห่านิ!..แล้วที่โดนกูจนตูดฉีก ไม่ใช่เมียแล้วจะให้กูบอกว่าผัวหรือไงว่ะ!” มันก็ไม่ยอม
ตะคอกใส่หน้าผมกลับเสียงห้วนไม่แพ้กัน
“กล..กูว่ามึงกับกูคงต้องเคลียร์กันยาว หาที่นั่งคุยให้เข้าใจก่อนดีกว่า มึงปล่อยแขนกูก่อน..
แล้วตามกูมา” ผมนับหนึ่งถึงสิบ คงต้องเป็นฝ่ายควบคุมอารมณ์ตัวเองแทน
เพราะคนอย่างเหี้ยกลยิ่งแรงใส่มัน มันแรงกลับเป็นสองเท่า นิสัยมันเคยยอมซะที่ไหน
ไม่มีเหตุผลอีกตะหาก..บทจะเอาแต่ใจ มันเอาสีข้างเข้าแถตลอด ดีหน่อยที่มันยอมทำตาม
มานั่งคุยตรงเก้าอี้หน้าร้านxxx ซึ่งเค้าปิดร้านไปแล้ว แต่มีเก้าอี้เหล็กยาว
ไว้บริการให้ลูกค้านั่งหน้าร้าน เห็นว่าคนไม่ค่อยพลุกพล่านเท่าไหร่
ถือโอกาสนั่งคุยกับมันให้รู้เรื่องกันไปดีกว่า
“เอาล่ะ..มึงต้องการอะไร พูดมาตรง ๆ อย่าทำเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ขอร้องเถอะว่ะ!”
ผมเปิดประเด็นคุยกะมัน ทำน้ำเสียงให้ปกติที่สุด เหมือนผู้ใหญ่คุยกะเด็กไงงั้น
“มึงว่ากูเด็กเปล่าล่ะ..เคยเจอมาแล้วนี่ ไม่เห็นต้องถาม” ดูแม่งมันดิ...ผมอุตส่าห์เย็นเข้าใส่แล้วนะ
ยังกวนได้อีก
“ขอร้องเห่อะ!..คุยดีดี ไม่ต้องกวนได้ไหม” ผมพยายามสูดหายใจลึก ๆ น้ำเย็นเข้าลูบ
ไม่อยากให้จิตหลุดอีก
“ได้..คืนนี้ไปนอนกับกู ไปทำหน้าที่มึง กูรับรองไม่ทำให้เจ็บ..จนลุกไม่ได้เหมือนครั้งที่แล้ว
พรุ่งนี้ค่อยมาทำงาน” มันพูดโดยมองหน้าผมไปด้วย..สายตาจริงจังมาก ที่จะให้ผมไปนอนกับมัน
อ่านะ..ความหมายที่บอกไปทำหน้าที่ของมัน เล่นเอาหน้าผมร้อนขึ้นมาทันที ใช่ว่าอะไรหรอกนะ
ที่ร้อนเพราะมันนึกภาพออกไง อายครับ...คืออายมาก ๆ เป็นไปโดยอัตโนมัติ
อายโคตร ๆ แค่นึกว่ามันเอาผมไปนอนทำอะไร
“กล..ถ้ามึงต้องการเรื่องอย่างว่า มึงหาเอาได้ไม่เห็นต้องใช้กูเลยนี่ อย่างเอ่อ...น้องดานั่นไง
มึงสนิทกันขนาดนั้น คงไม่บอกนะว่ามึงไม่มีไรกันหน่ะ” ผมพูดไปตามที่เห็น
คิดว่าน้องดากับเหี้ยกลคงไปถึงขั้นไหนกันแล้ว คนอย่างเหี้ยกลคงไม่เลี้ยงไว้หรอก
ขนาดไม่ถึงอาทิตย์..มันยังคิดพาเค้าไปกดหอมันเลย เล่นมาด้วยกันสองต่อสอง
ก็พอจะรู้แล้ว..ไม่ต้องอธิบายด้วยซ้ำ
“มึงหึง...” ผมตะลึงตาค้าง จ้องมันอึ้งไปทันที มันคิดไปถึงไหน
ที่พูดก็เพื่อให้เข้าใจว่ามันมีแฟนอยู่แล้ว จะมานึกยุ่งไรกะผม แต่มันดันคิดไปไหนกันเนี๊ยะ!
“กูไม่ได้หึง..จะหึงมึงทำเหี้ยไร เพียงเตือนว่ามึงมีคนของมึงอยู่แล้ว ก็ไประบายกับคนของมึงดิ
จะมาอะไรกะกู” ผมยังใจเย็นพยายามพูดกับมันช้า ๆ
“มึงหึงแหล่ะ...อย่ามาปากแข็ง กูจะบอกให้มึงสบายใจ น้องดาไม่ใช่คนของกู
ก็แค่หนุก ๆไม่ผูกมัด ยังไม่ได้ยกฐานะให้เป็นแฟนสักหน่อย แต่กูไม่ปฏิเสธว่าฟันเค้าแล้ว
ไม่ต้องบอกละเอียดว่ากี่ครั้งหรอกเน่อะ!...คนของกูมีคนเดียว เลยมาพาไปนอนด้วยนี่ไง
ที่นี้เข้าใจแล้วใช่ไหม สบายใจหรือยัง” พระเจ้า!..ยิ่งพูดกับมัน..ยิ่งพากันเข้าป่า
แถมจะหลงป่าเข้าให้ เผลอ ๆหาทางออกไม่ถูกอีกตะหาก ยอมรับครับว่า..ตั้งแต่เจอคนมา
เหี้ยกลเป็นคนที่ผมสื่อสารด้วยแล้วปวดหัวมากที่สุด ผมพูดไปซ้าย..มันเข้าใจไปขวา
ผมบอกข้างหน้า..มันดันพาผมไปข้างหลัง เป็นซะอย่างนี้แล้วจะลงตัวได้ยังไง
เข้าใจรึยังว่าผมรู้สึกยังไง..กูกำลังจะบร้าาาาๆๆๆ!!!......
ผมไม่รู้จะเอ่ยปากยังไงต่อ มองหน้ามันเสือกดันยิ้มยักคิ้วให้อีก ได้แต่ถอนหายใจมือกุมขมับ
ก้มหน้าใช้ความคิดจะเอาไงดี ยังคิดไม่ถึงไหนมันมาอีกล่ะ
“ป่ะ!..โทรศัพท์บอกพี่มึงกัน เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปเลย..กูไม่อยากนั่งรถเมลล์
นี่ก็สามทุ่มกว่าแล้วว่ะ!...มึงไม่กลัวดึก..พักผ่อนนอนน้อยหรือ เดี๋ยวทำงานไม่ไหวหรอก”
เห่อ!..คำพูดดูดีชะมัด ถ้านะ..ไม่ใช่เป็นมึง คงรู้สึกดีที่มีใครพูดเหมือนห่วงกูแบบนี้
แต่นี้เพราะเป็นมึงเหี้ยกล..กูควรดีใจคำพูดมึงดีไหม????...
สุดท้าย..ด้วยเหตุผลกลใดหรือผีห่าซาตาน หรือโชคชะตาบัดซบที่เล่นตลกกับชีวิตผมไม่จบไม่สิ้น
นำพาให้ผมกลับมายืนในห้องแห่งความทรงจำเลวร้ายห้องเดิม แน่นอนผมโทรบอกพี่สาวไม่ให้เป็นห่วง
บอกค้างกับเพื่อนพรุ่งนี้ทำงานต่อแล้วจะกลับหลังเลิกงานทีเดียว เหี้ยกลมันยิ้มหน้าระรื่น
เข้าบ้านมาเล่นเอาผมหน้าร้อนฉ่า..ยังกะกระทะตั้งน้ำมันจนร้อน..แล้วเทน้ำเข้าใส่ให้ไฟลุก
เพราะเหี้ยก๋อยกับเหี้ยต่อดันนั่งดูทีวีข้างนอก พอเห็นเหี้ยกลพาผมกลับมาด้วย
เสือกอมยิ้มยักคิ้วให้กันแบบกวน ๆ เหมือนรู้ซะงั้น แล้วผมต้องทำหน้ายังไง
ทำได้ดีที่สุดคือรีบเดินเข้าห้องให้เร็วเท่าที่จะเร็วได้ ในใจก็ปลอบตนเองไปด้วยว่า
พวกมันรู้ตื่นลึกหนาบาง เห็นสภาพผมจนไม่มีอะไรจะเห็นอีกแล้ว
ช่างแม่งมันเถอะ..คิดเพียงเท่านี้ เพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกแย่ไปกว่าเดิม
ก่อนที่เหี้ยตัวพ่อจะตามเข้ามา เปิดตู้หยิบผ้าขนหนูยื่นให้ ยักหน้าประมาณให้ไปอาบน้ำ
ผมหยิบผ้าขนหนูจากมัน เดินหนีเข้าห้องน้ำปิดประตูจมจ่อมอยู่ข้างใน..พยายามใช้ความคิด
ว่าจะคุยกับมันยังไง..ทุกอย่างถึงจะดีทั้งสองฝ่าย โดยมันไม่ต้องตามราวีผมอีก
กลัวอยู่ว่าถ้าไม่ทำตามใจมัน ผมจะไม่ได้ทำงานที่ร้าน อย่างสงบสุขอีกต่อไป
อาจถูกมันหาเรื่องรุมทำร้ายอีก ความหวาดวิตกต่าง ๆนานา
ทำให้ผมต้องยอมมันนั่นแหล่ะ.....................
มาต่อให้ก่อนนะค๊ะ พรุ่งนี้มีธุระไปต่างจังหวัด กว่าจะกลับวันที่ห้าโน้นแน่ะ
กลัวยุ่งไม่มีเวลามาโพสให้ ไม่อยากเอาโน๊ตบุ๊คไป อยากบอกว่า..ตอนหน้าเป็น NC
ที่เขียนยากมากกกกๆๆ............เพราะมันเป็นฉากที่มีทั้งหมด ทุกอารมณ์ กลัว เศร้า ตลก
และสุดเสียว นักอ่านทุกท่าน ฟังแล้วว่ามันเขียนยากแค่ไหน ตอนฟังพี่วีเล่า..นู๋ก็ปวดตับ
ปวดกบาลไปแล้วสองวันกับฉากนี้ ณ..บัดนี้ยังไปได้ไม่เกิน 5 บรรทัด
เขียนแล้วแก้ เขียนแล้วแก้ สรุปตอนนี้ขอโพสเม้นท์กำลังใจเยอะ ๆ
ว่าจะโทรไปถามพี่วี ดึงอารมณ์ของพี่เค้า..มาเพื่อจินตนาการถ่ายทอดให้ทุกท่าน
ได้ฟิวส์ที่ใกล้เคียงกับอารมณ์พี่วีตอนนั้นให้ได้มากที่สุด รออ่านเม้นท์อยู่นะค่ะ
จะได้ชาร์ตพลัง..ให้สมองนู๋ไหล เพื่อความสุขทางใจของนักอ่านทุกท่าน.............
Luk.
-
นานแต่ไหนก็จะรอค่า
:L2: :L2: :L2:
ให้วี
-
คุณกลแถเก่ง แถมค่อตหลงตัวเองอย่างจังอ่า โห เมพมาก
ว่าแต่กว่าจะได้อ่านอีกตอนหลังวันที่ 5 เลยหรอค่ะ ง่า เหงาเลย :monkeysad:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รอฉากนี้ฉากเดียวเลยแหละ
เฮ้อ.... รู้สึกเหนื่อยกับกลอย่างแรง
-
อ่านตอนนี้แล้ว
แอบอยากรู้ความรู้สึกไอ้พี่กลบ้างเหมือนกันนะเนี่ย
ว่าที่ทำๆไปทั้งหมดเนี่ย คิดยังไง
ยังไงก็รอคร้าาาา :กอด1:
-
อย่าปวดตับไปเลยคร้าบมันเป็นเรื่องทำ-มะ-ชาด ชีวิตคนเราทุกคนมันต้องเคยมีประสบการณ์กันทุกคนแหล่ะครับ เขียนอย่างที่ควรจะเขียนและควรจะเป็นแหล่ะคับ สู้ๆ
-
หลายอารมณ์ หลายความรู้สึกขนาดนั้น วีจะรู้สึกยังไงในสถานการณ์จริงน้อ
น้อง Luk ค่อยๆคิด ค่อยๆเขียนนะคะ ไม่ต้องรีบ แต่พี่รออ่านอยู่เน้อ เอิ๊กๆๆๆ
กลรีบแก้ตัวใหญ่ กลัววีจะเข้าใจผิดรึว่ากลัววีไม่ไปนอนด้วยค๊า
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
จะหายไปทีสี่วันเลยหรอค๊าาา :o12:
-
^^
-
ผลสุดท้ายก็กลับไปเป็นควายให้มันกด
:m20: :m20: :m20:สมน้ำหน้า
-
มา ต่อ ก่อน อย่าเพิ่ง ไป
คน อ่านขาด ใจ แน่ ถ้า ได้ อ่าน อีก ที วันที่ 5
TT_TT
ส่วนตัวเราชอบเรื่องนี้นะ ถ้าถามว่าเนื้อหาแรง รึป่าว มองในมุมของเรานะ
เราว่าเฉยๆ ออกจะมีสีสันด้วยซ้ำ แต่ บ้างครั้ง มันตัดจน ค้าง อ่ะ
ซึ่งเราก็เข้าใจแหละว่ามันต้องแบ่ง ตอนเขียน
เอาไป ว่า สั้นๆ ง่ายๆ ชอบเรื่องนี้
555 รอตอนต่อไป นะค่ะ
-
ขอบคุณค่ะที่มาอัพล่วงหน้า รอตอนต่อไปอย่่่่่างใจจดจ่อค่ะ สู้นะคะ :pig4:
-
อยากรู้จริงๆว่าที่อิพี่กลห่างหายไปเป็นเดือนนี่หายไปไหนมา
อยากรู้ว่าอิพี่กลมันคิดมันรู้สึกยังไงกับที่มันทำลงไปบ้าง
ยังไงก็รอ NC ได้จ้า
ไม่ได้เร่งคุณ Luk.นะ
แค่อยากบอกว่ารออ่านกันเยอะแยะเลยจ้า :impress2:
กอด พี่วี กะ คุณLuk :กอด1:
-
"คนของกูมีคนเดียว
เลยมาพาไปนอนด้วยนี่ไง ที่นี้เข้าใจแล้วใช่ไหม สบายใจหรือยัง”
:impress2: โฮะ..โฮะ ถูกใจประโยคนี้ มากคร้าบบบบบบ
o13 เฮียกล ตรงไปตรงมา ดี ยังงี้..ชอบบบบบบ
:3123: วี ไม่รู้ว่าจะเจอ..หนัก นาน หรือเปล่า
:pig4: ครับ Luk +1 ให้ดิ
Edit... นั่งรอหน้าคอม ต่อปายยยยย หลายวันนิ ซิกซิก
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ วีไม่น่าไปช่วยนังน้องดาเลย เจ็บตัวแทนแต่สุดท้ายก็ไม่เปลี่ยนอะไร :เฮ้อ:
-
เต็มปากเต็มคำเลยนะกล คนของกู
เหอๆ -.- หลงตัวเองแบบไม่มีที่สิ้นสุด
คิดไปได้เนอะคนเรา เค้าไม่ได้หึงก็คิดว่าหึง ปวดตับแว๊ !! ฮ่าๆ
ตอนต่อไปท่าจะสนุกนะคะ
รอนะจ๊ะ จะรอ แต่โหยย ห้าวัน ตายๆ
ไม่มีนิยายตกถึงท้องได้ชักแน่งานนี้ เอิ๊กกกก
-
สงสัยที่กลหายไปเดือนครึ่งเนี่ย
คงไปร่ำเรียน ศึกษาวิชา ที่ทำยังไงไม่ให้วีเลือดสาดแน่ๆเลย
คราวนี้ได้ลองภาคปฏิบัติจริงแล้ว น่าจะฮาอยู่นะ
ว่าแต่ตั้งวันที่ 5 เลยเหรอ จะลงแดงตายก่อนหรือเปล่าเนี่ย
-
มาปูเสื่อรอครับ :z2:
-
รอตั้งหลายว้น เอาใจช่วยน้องวี คราวนี้คงไม่ถึงกับสลบนะ
-
ตั้งตารอคร๊าาาาาาาาา :z1: :z1:
-
เพราะอะไรน๊าาาา :a5: :a5:
-
อยากรู้ใจกลจริงๆว่า ตอนน้ันความคิดมันคืออะไร
-
เอาแต่ใจ ทำร้ายคนอื่น ไม่เคยคิดถึงใคร เมื่อไหร่จะปรับปรุงตัวหรือรู้ตัวได้ซักที :เฮ้อ:
-
อ่าาาา เรื่องดีๆ กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วรึป่าวหนออออ
ตอนต่อไปรีบมานะคะ รออยู่ค่ะ
เป็นกำลังใจให้คุณ Luk & พี่วี นะคะ ^-^
-
อ่านไปยิ้มไป...อร้ายยยย มรความสุข
-
อย่างน้อยๆ ตอนนี้เวลาอ่านก็ยังแอบยิ้มๆ ไปได้บ้าง :z1:
-
:z2: :z2:มารอออออออออออออออออออออ
สงสารพี่วี นึกว่าจะหลุดพ้นจากไอกลสะแล้วววววววววววววววววววววววววววว
-
จะรอน๊ะจ๊ะ อิอิ
-
เข้าใจและเห็นใจน้องวีจริง ๆ เลย ไอ้บ้ากลเนี่ยพูดซ้ายคิดไปขวา
พูดหน้าคิดไปหลัง มันสมองเสื่อมปนความบ้าเกินลิมิตอย่างแท้
แต่ยังงงกับคำว่า "คนของกู" ซึ่งมีเพียงคนเดียวคือน้องวีจะภูมิใจ
ดีมั้ยล่ะ ตกลงไอ้บ้ากลมันคิดยังไงกับน้องวีวะ งงอีกและ....
-
วีเหมือนคุยกับเด็กเลยอ่ะ
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
:L2:ตอนหน้าเขียนยากคุณLukก็ค่อยๆเขียน เพราะเราก็จะค่อยๆอ่าน
ถ้าเราเป็นพี่วีคงดีใจน่าดูก็พี่กลหายไปตั้งเดือนครึ่งใครจะคิดว่าจะได้เจอกันอีก
คราวนี้หนีไปไหนก็คงไม่พ้นแล้วล่ะ
-
ตอนนี้เป็นตอนที่ผ่อนคลายที่สุดตอนแรกเลยทีเดียวเชียว เหอๆ แถมตอนนี้อ่านแล้วแอบยิ้มเป็นตอนแรกด้วย เพราะเท่าที่อ่านมา มีแต่ปวดใจ บีบหัวใจเป็นที่สุด!
Ps.อันที่จริงทีพี่กลหายๆไปเนี่ย น่าจะไปแล้วไปลับเลยนะ o18 เฮอะ!
-
ไม่ได้เม้นซะหลายตอน เพราะอ่านในบีบี
จะเม้นก็ต้องล็อกอิน ยากยิ่ง
กะลังได้ที่เลยในเรื่อง เป็นกำลังใจให้ไรเต่อร์นะคับ
-
:L1: หวัดดีค่ะ วีใช้ ID ของน้องเค้าเข้ามาสอบถามนักอ่านทุกท่าน
ที่อยากถามคำถามกับกล อยากให้กลตอบคำถาม ลองตั้งคำถามเข้ามาดูกันก่อนนะค่ะ
วีไม่รับปากว่ากลจะตอบเองทั้งหมดหรือไม่ แต่วีจะพยายามส่งต่อคำถามให้กลตอบให้นะค่ะ
แต่หากคำถามไหนตรงกับที่วีเคยถามกลแล้ว วีพอตอบแทนกลได้ วีจะตอบให้เอง
คงใช้วิธีตอบผ่านน้อง Luk เค้ามาให้นะค่ะ ตอนนี้ใช้สรรพนามแทนตัวตามสถานภาพปัจจุบัน
ต้องขอโทษด้วยที่ไม่มีครับ หรือผม เพราะวีแปลงเพศมากว่า 14 ปีแล้วค่ะ
เอาเป็นว่าอยากรู้อะไรที่ต้องการให้กลตอบ ลองถามมาดูก่อน แต่ขอยืนยันแทนกลได้ข้อหนึ่งว่า
กลเป็นผู้ชายที่เคยนอนกับผู้ชายคือวีเพียงคนเดียว ทุกวันนี้เค้าก็ยังเต็มร้อยของเค้าอยู่
ที่วีอยู่กับกลได้ยาวนาน เรียกได้ว่าสามีภรรยา เพราะเราเข้าพิธีแต่งงานถูกต้องตามประเพณี
ซึ่งผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายดำเนินการให้ แต่กว่าจะผ่านมาถึงวันนี้ได้ ต้องบอกว่าสุดๆ เลยค่ะ
ต้องรอติดตามเรื่องราวเอาจากน้องเค้านะค่ะ ขาดแต่ไม่ได้จดทะเบียนเพราะจดไม่ได้ที่เมืองไทย
กฎหมายไม่มีเหมือนต่างประเทศ ฝากไว้เท่านี้ก่อนนะค่ะ เดี๋ยวจะลองไป Edit หัวเรื่อง
ตามที่น้องเค้าบอก ตอนนี้น้องไปดูงานที่ภูเก็ต กลับมาก็คงอย่างที่เค้าแจ้งไว้แหล่ะค่ะ
รอเค้านิดหนึ่งนะค่ะ
วี
-
:L2:เอาดอกไม้ให้พี่วี ให้คนอื่นถามพี่กลดีกว่า เรารอฟังว่าพี่กลจะตอบยังไงดีกว่า
ได้เข้าพิธีแต่งงานด้วยวันนั้นพี่วีคงจะมีความสุขน่าดูเพราะคงผ่านเรื่องราวต่างๆมาเยอะกว่าจะถึงวันนั้น
รออ่านเรื่องราวของพี่ทั้งสองคนเรื่อยๆจ้า
-
:3123: ขอไปคิดคำถามก่อนนะคะ อิอิ
-
ว้าวๆๆๆ คุณวีมาเองเลย ก่อนอื่นของนับถือความอดทนของคุณวีอย่างยิ่ง เป็นอะไรที่สุดยอดมากๆเลยค่ะ
ส่วนคำถาม ก็อยากถามถึงตอนที่อ่านปัจจุบันอ่ะคะ ว่าตอนนี้ที่กลมารอวีหน้าร้านแล้วบอกให้กลับไปนอนด้วยอะ
ทั้งๆที่หายไปเป็นเดือน ตอนนี้คิดยังไงกะวีคะ ชอบรึยัง รึว่าทำไปเพราะอารมณ์เหมือนเดิม
งงใหมเอ่ย เอิ๊กๆๆๆ จะรอคำตอบนะคะ
-
:impress2:พี่วีน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ม่ายมีคำถามมมมมม
แต่อยากอ่านต่อแล้วววววววววววววววววววว o13
-
อ้ายยยย...พี่วีมา :mc4:
ไม่มีอะไรอยากจะถามหรอกค่ะ แค่รู้ว่าทุกวันนี้พี่กลเป็นหนุ่มในฝันของสาวๆ ก็ขออนุโมทนาแหละ
อย่างน้อยเวลาอ่าน ก็ยังระลึกได้ว่า ...ในที่สุดพี่เค้าก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีนะ
มันทำให้ความรู้สึกมันเบาลงไปเหมือนกันค่ะ
ติดตามค่ะ :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
ให้พี่วี
-
อ๊ายยย พี่วี :กอด1:
อยากถามไรดีน้าาา
งั้นถามพี่กล(ไม่อยากเรียกพี่เลย ณ ตอนนี้ ยังอยาก :z6: อยู่ อิอิ ขอโทษค้า)
ว่า ทำไมตอนนั้น ถึงหายไปเป็นเดือนแล้ว พอมาเจอก็ยังตามมาราวี พี่วี อีกคะ :m13:
:L2:
-
"เอาเป็นว่าอยากรู้อะไรที่ต้องการให้กลตอบ ลองถามมาดูก่อน แต่ขอยืนยันแทนกลได้ข้อหนึ่งว่า
กลเป็นผู้ชายที่เคยนอนกับผู้ชายคือวีเพียงคนเดียว"
แค่นี้ก้อรู้คำตอบอะไรๆ หลายๆอย่างแล้ว ว่าแต่ถามกลหน่อยเหอะว่าแอบชอบวีตั้งแต่ตอนไหนตั้งแต่แรกเลยรึเปล่า ที่ไม่ยอมปล่อยวีหาข้ออ้างนี่นั่นเพราะอะไรยังไง รอคำตอบๆๆฮับ
-
:L2: เอาดอกไม้และกำลังใจให้พี่วี
ขอให้พี่สองคนรักกันอย่างนี้ไปนานๆนะคะ
หนูนับถือพี่มากก พี่เป็นคนที่อดทนแล้วก็เข้มแข็งมีสติสุดๆ
กอดทีหนึ่งคะ :กอด1: 55
การที่พี่สองคนจะมาถึงจุดนี้ปัจจุบันนี้มันคงยากมาก
ถึงมันจะยากสักแค่ไหน แต่ถ้ามีเรามันก็ผ่านมาได้ใช่ไหมคะ
ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
ไม่มีคำถาม เพราะไม่รู้จะถามอะไร รออ่านคำถาม-ตอบของเพื่อนๆดีกว่า ฮ่าๆ
จะรออ่านเรื่องราวของทั้งสองนะคะ :D
-
ตอนนี้ยังคิดคำถามไม่ออกค่ะ แต่เข้าใจการกระทำของพี่กลพี่วีตั้งแต่ตอนที่อธิบาย
ก่อนหน้านี้แล้ว วัย 18 ปีในสมัยยี่สิบปีก่อน จะเอาอะไรมาก โลกแคบๆ การสื่อสารไม่เหมือนสมัยนี้
โทรศัพท์ต้องตู้สาธารณเท่านั้น มีโทรศัพท์บ้านก็ดีถมไปแล้ว ขอโทรศัพท์ทีรอกันเป็นปีๆ
แต่ที่เห็นคือคุณวีมีวุฒิภาวะในวัย 18 ปีมากกว่าพี่กลอ่ะนะ :m14:
-
ประเดิมคอมเมนต์เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกหลังจากซุ่มอ่านมานานชาติเศษ.......ชื่อพลอยนะคะ :-[
เป็นกำลังใจให้พี่วีและพี่กล มีความสุขมากๆในชีวิตคู่นะคะ
รวมถึงเป็นกำลังใจให้พี่ลักซ์คนเขียนด้วยค่ะที่เขียนถ่ายทอดให้เราได้อินกันขนาดนี้
ส่วนเรื่องคำถาม มีมากมาย ดังต่อไปนี้ค่ะ
1.ทำไมพี่วีถึงตัดสินใจศัลยกรรม มีเหตุผลอื่นนอกจากความรักมั้ย ทั้งที่ตอนนั้นการแพทย์คงยังไม่พัฒนาเท่าตอนนี้
ไว้ใจหมอเหรอค่ะ กล้าจัง นับถือๆ
2.ทำไมพี่กลถึงเพิ่งคัมแบ็คตอนหนึ่งเดือนให้หลังค่ะ ถ้าไม่บังเอิญเจอกันพี่จะสานต่อรึเปล่า
3.ตอนแรกที่เจอกันต้องการแค่หาเรื่องไถเงินรึเปล่าค่ะ หรือมีวัตถุประสงค์อื่นและพี่เคยทำคู่กรณีหนักสุดถึงขั้นไหนค่ะ
เอิ่ม... :laugh:เกรงใจนิดๆ คำถามไหนตอบไม่ได้ในตอนนี้ ต้องติดตามกันเองในเรื่องก็ไม่เป็นไรค่ะรู้ตัว
แต่ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
:L2: หวัดดีค่ะ ...วีมาตอบคำถามนะค่ะ ขอตอบแทนกลเลยนะค่ะ เพราะคำถามที่ถามกันมานั้น
ส่วนใหญ่เป็นคำถามที่วีเคยถามกลแล้ว ขอตอบเลยแล้วกันค่ะ วันนี้เป็นวันอาทิตย์
วีว่างงานช่วงบ่าย เลยใช้ ID น้องเค้าเข้ามาตอบให้เลยแล้วกัน ช่วงนี้น้องเค้ายุ่งมาก
อีกอย่างคำถามก็พอตอบได้ วีบอกน้องเค้าแล้วว่าวีจะเข้ามาตอบเอง ก็ตอบตามเม้นฯที่ถาม
ของแต่ละคนเลยนะค่ะ....
Killua
Insert Quote
ว้าวๆๆๆ คุณวีมาเองเลย ก่อนอื่นของนับถือความอดทนของคุณวีอย่างยิ่ง เป็นอะไรที่สุดยอดมากๆเลยค่ะ
ส่วนคำถาม ก็อยากถามถึงตอนที่อ่านปัจจุบันอ่ะคะ ว่าตอนนี้ที่กลมารอวีหน้าร้านแล้วบอกให้กลับไปนอนด้วยอะ
ทั้งๆที่หายไปเป็นเดือน ตอนนี้คิดยังไงกะวีคะ ชอบรึยัง รึว่าทำไปเพราะอารมณ์เหมือนเดิม
งงใหมเอ่ย เอิ๊กๆๆๆ จะรอคำตอบนะคะ
กลเคยตอบว่า ที่หายไปเพราะกำลังอินเลิฟกับน้องดาอยู่ค่ะ แต่จริงๆ แล้วเหตุผลหลัก
อยากพิสูจน์ว่า ตัวเองไม่ใช่เกย์ ยังนอนกับผู้หญิงปกติ
สับสนอยู่ว่าทำไมถึงมีภาพติดตา ตอนที่มีอะไรกันกับวีตามรังควานในหัวตลอด
เลยเอาเวลาไปเรื่องเรียน กับคบหญิงค่ะ พอมาเจอวีทำงานอยู่ที่ร้านxxx แล้ววีเหมือนหยิ่งๆ ใส่
แถมคอยหลบหน้าหลบตา เลยนึกอยากเอาคืนแค่นั้น ไม่รู้ว่าชอบวีแล้วหรือยัง มันตอบยังไม่ได้
เพราะตอนนั้นอารมณ์ประมาณอยากข่มเป็นหลักmonoo
Insert Quote
อ๊ายยย พี่วี
อยากถามไรดีน้าาา
งั้นถามพี่กล(ไม่อยากเรียกพี่เลย ณ ตอนนี้ ยังอยาก อยู่ อิอิ ขอโทษค้า)
ว่า ทำไมตอนนั้น ถึงหายไปเป็นเดือนแล้ว พอมาเจอก็ยังตามมาราวี พี่วี อีกคะ
คำตอบของกลก็เหมือนกับรีฯบนอ่ะค่ะ nine-poo
Insert Quote
"เอาเป็นว่าอยากรู้อะไรที่ต้องการให้กลตอบ ลองถามมาดูก่อน แต่ขอยืนยันแทนกลได้ข้อหนึ่งว่า
กลเป็นผู้ชายที่เคยนอนกับผู้ชายคือวีเพียงคนเดียว"
แค่นี้ก้อรู้คำตอบอะไรๆ หลายๆอย่างแล้ว ว่าแต่ถามกลหน่อยเหอะว่าแอบชอบวีตั้งแต่ตอนไหนตั้งแต่แรกเลยรึเปล่า ที่ไม่ยอมปล่อยวีหาข้ออ้างนี่นั่นเพราะอะไรยังไง รอคำตอบๆๆฮับ
เจอกันตอนแรกไม่ได้นึกชอบ แค่เห็นเด็กพาณิชย์โชว์แมน คือตอนนั้นวีกับโรจเล่นเดิมพันต่อย
หมัดกันอยู่ที่เซ็นทรัลลาดหญ้า กลมากับเพื่อน พอเห็นเราสองคนโชว์แมน(กลเค้าคิดว่างั้น) ก็เลย
กะท่าแข่ง แต่วีดันปากเสียใส่ก่อน เลยต้องการสั่งสอนตามนิสัยเด็กช่าง ที่ไม่ชอบให้เด็กพาณิชย์
มาปีนอะไรประมาณนั้น วีก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่ เพราะไม่ได้อยู่ในพวกบ้าศักดิ์ศรีเหมือนกล
namngern
Insert Quote
เอาดอกไม้และกำลังใจให้พี่วี
ขอให้พี่สองคนรักกันอย่างนี้ไปนานๆนะคะ
หนูนับถือพี่มากก พี่เป็นคนที่อดทนแล้วก็เข้มแข็งมีสติสุดๆ
กอดทีหนึ่งคะ 55
การที่พี่สองคนจะมาถึงจุดนี้ปัจจุบันนี้มันคงยากมาก
ถึงมันจะยากสักแค่ไหน แต่ถ้ามีเรามันก็ผ่านมาได้ใช่ไหมคะ
ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
ไม่มีคำถาม เพราะไม่รู้จะถามอะไร รออ่านคำถาม-ตอบของเพื่อนๆดีกว่า ฮ่าๆ
จะรออ่านเรื่องราวของทั้งสองนะคะ
ขอบคุณค่ะ..
ployyunho
Insert Quote
ประเดิมคอมเมนต์เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกหลังจากซุ่มอ่านมานานชาติเศษ.......ชื่อพลอยนะคะ
เป็นกำลังใจให้พี่วีและพี่กล มีความสุขมากๆในชีวิตคู่นะคะ
รวมถึงเป็นกำลังใจให้พี่ลักซ์คนเขียนด้วยค่ะที่เขียนถ่ายทอดให้เราได้อินกันขนาดนี้
ส่วนเรื่องคำถาม มีมากมาย ดังต่อไปนี้ค่ะ
1.ทำไมพี่วีถึงตัดสินใจศัลยกรรม มีเหตุผลอื่นนอกจากความรักมั้ย ทั้งที่ตอนนั้นการแพทย์คงยังไม่พัฒนาเท่าตอนนี้
ไว้ใจหมอเหรอค่ะ กล้าจัง นับถือๆ
2.ทำไมพี่กลถึงเพิ่งคัมแบ็คตอนหนึ่งเดือนให้หลังค่ะ ถ้าไม่บังเอิญเจอกันพี่จะสานต่อรึเปล่า
3.ตอนแรกที่เจอกันต้องการแค่หาเรื่องไถเงินรึเปล่าค่ะ หรือมีวัตถุประสงค์อื่นและพี่เคยทำคู่กรณีหนักสุดถึงขั้นไหนค่ะ
เอิ่ม... เกรงใจนิดๆ คำถามไหนตอบไม่ได้ในตอนนี้ ต้องติดตามกันเองในเรื่องก็ไม่เป็นไรค่ะรู้ตัว
แต่ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
1. ที่ตัดสินใจทำเพราะกลเป็นผู้ชาย และเป็นลูกชายคนโต คนเดียวของครอบครัว ทั้งยังมีสังคม
ที่ต้องเจอะเจอกับกลุ่มเพื่อนพ้อง ญาติ ฯลฯ ที่สำคัญผู้ใหญ่เค้าเห็นควรว่าหากรักกันก็ให้มัน
เป็นหญิงเป็นชายไปเลยดีกว่าที่จะเป็นแบบนี้ เค้าออกค่าใช้จ่ายให้หมด ถ้าวีหาเงินทำเอง
คงไม่ต้องได้ทำกันแล้วตอนนั้น ส่วนตอนวีทำนั้นคือหลังจากเรียนจบ ป.ตรีแล้วค่ะ
วีบอกว่าผ่าตัดมาแล้ว 14 ปี แต่เรื่องราวของวีเล่าย้อนไปตั้งแต่เจอกันตอนที่วีอายุ
18 ซึ่งย้อนไป 20 ปี
หักลบแล้ววีวนเวียนกับกลถึง 6 ปี เข้าปีที่ 7 ถึงได้ทำ ตอนนั้นวงการแพทย์ก็มีการผ่าตัดเยอะแล้ว
ทิฟฟานี่ก็ได้แชมป์นางงามโลกแล้ว วีจำไม่ผิดน่าจะรุ่นๆ ก่อนคุณยลดาฯ ซะด้วยซ้ำค่ะ ซึ่ง OK ดีค่ะ
เพราะรุ่นพี่ที่ผ่าไปมีมากมาย ทั้งคุณเจิน เจิน คุณม้า อรนภาฯ ฯลฯ ที่เค้าทำก่อนวีอีกค่ะ
2.เค้าบอกสับสนความรู้สึกตัวเองอยู่ ว่าอะไรยังไงกับวี เหมือนมีภาพติดตาที่ทำกับวีจนเลือดออก
สลบไปถึงสองวัน แต่ที่วีสลบคงเพราะโดนรุมทำร้ายก่อน มาเจอกลอีก เลยสองเด้งหมดพลังที่จะ
อดทนไหว เลยสลบข้ามวันข้ามคืน ซ้ำพวกกลก็ไม่กล้าพาไปโรงบาลด้วย ตามเหตุผลที่อ่านใน
เรื่องแหล่ะค่ะ...กลเลยหากิจกรรมไปควงน้องดา ทำให้เป็นปกติ
แต่จับพลัดจับพลูมาเจอวีตอนที่น้องดา พามากินสุกี้ที่วีทำงาน
น้องเค้าเป็นลูกค้าประจำร้านนี้ เหมือนมันเป็นเหตุที่ต้องให้มาเจอ
แล้วเค้าเกิดอารมณ์หมั่นไส้ ที่วียิ่งๆ แข็งๆ แถมพูดน้อยกวนเค้าอีก
นั่นความคิดของกล เลยกะจะข่มวีอีกครั้ง ประมาณว่าจำข้อตกลงที่เคยบังคับไว้
แต่ตนเองยังไม่ได้ยกเลิก เลยตีรวนเอากลับมาใช้กับวีอีกค่ะ แต่ยืนยันว่าแค่สนใจอยากแกล้ง
ไม่ได้นึกรักตอนนั้น หรือชอบสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าตนเองทำไมอยากต่อแยวีนัก
กลรู้แค่ว่าหมั่นไส้ ที่วีมักยอมเจ็บตัวแทนที่จะยอมทำตามที่ตนต้องการ เหมือนคนใจแข็ง
อะไรประมาณนั้น กลไม่เคยเจอคนอย่างวีมาก่อน เลยนึกอยากให้วีศิโรราบกลให้ได้
คือถ้าเราๆ คิดกัน แค่อยากเอาชนะ เหมือนต้องการขี้ม้าพยศ ให้ยอมสยมทั้งใจทั้งกาย
เค้าเชื่อว่าเสน่ห์ของเค้าไม่มีใครปฏิเสธได้แน่ กลมั่นใจว่าวียังไงสุดท้ายก็เป็นตุ๊ด เพราะหน้าตา
กระเดียดไปทางผู้ชายสำอางค์ จืดๆ แถมมีผู้ชายมาชอบอีก ยกตัวอย่างคิ๋มที่กลเคยเจอ
กลจึงมักด่าประชดวีประจำ ว่าตุ๊ด..อะไรตามที่เค้าชอบว่า
3.ก็อยากที่บอกไปแล้ว กลแค่หมั่นไส้ที่เด็กพาณิชย์โชว์พาวน์ชกลูกตุ้ม แข่งพลัง
ไม่ได้นึกชอบ หรือต้องการไถ่เงิน แล้วเรื่องมันก็ทำให้บานปลายกันไป เพราะน้องเกศกำลัง
ดังในหมู่วัยรุ่นชาย เพราะน้องเค้าโฆษณาลูกอมยี่ห้อดังอยู่ บังเอิญเรียนอยู่โรงเรียนวี มันเลยทำให้
ต่อเนื่องกันไม่จบไม่สิ้น เพราะกลอยากจีบน้องเค้า คงไม่พูดรายละเอียดนะค่ะ ก็ประมาณในเรื่อง
นั่นแหล่ะค่ะ..
วีอาจตอบงงๆ ไปบ้าง ก็พยายามทำความเข้าใจแล้วกันนะค่ะ เพราะวีถ่ายทอดเป็นคำพูดไม่เก่ง
เหมือนตอบทื่อๆ ตามที่นึกได้ เลยไม่สละสลวยเท่าที่ควร หากสงสัยอะไรเพิ่ม ก็ค่อยว่ากันทีหลัง
ตอนนี้ขอตอบตามที่อยากรู้กันก่อนนะค่ะ
วี
-
กอดคุณวีอีกรอบ
o13 เหมือนจะเข้าใจเหตุผลของพี่กล แต่ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้อะ ฮ่าๆ
รออ่านตอนต่อไปน้ารอคุณ Luk
-
:กอด1:
-
กว่าที่คุงพี่กลจะรู้ตัวว่ารักเค้าไปแล้วอีกนานมั๊ยน้อ :เฮ้อ:
มีแบบช่วงโดนเวรกรรมทำให้เครียดมั่งป่ะค่ะนี่ หุหุ :laugh:
แบบทำไรเค้าไว้ ได้กลับเป็นสองเท่าไรงี้ อ่ะคึ อ่ะคึ o18
-
พอคุณวี มาตอบคำถาม เลยได้คำถามเพิ่มอีก
อยากทราบความรู้สึกตอนที่ตัดสินใจผ่าตัดแปลงเพศน่ะค่ะ ว่าตอนนั้นมีความรู้สึกว่าอยากเป็นผู้หญิงหรือเปล่า
เพราะเท่าที่อาจมาแต่ต้น คือดูเหมือนเป็นผู้ชายเรียบร้อยเท่านั้นเอง
-
ขอบคุณคุณวีมากมายค่ะ ที่สละเวลมาตอบ เข้าใจลึกซึ้ง ฮ่าๆๆๆ
-
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
:กอด1:กอดพี่วี เข้าใจที่พี่วีตอบทุกประการ
รออ่านเรื่องราวของพี่วีกับพี่กลในตอนต่อไปจ้า
-
รอ ตอนต่อไป อยู่ น้า า า
-
:really2:
-
สวัสดีคุณวี และน้องลักซ์
นี่คือโพสแรกของพี่ตั้งแต่แอบอ่านเวปนี้มา
อ่านเรื่องจริงมาก็หลายเรื่อง
แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่กินใจพี่มากมาย
ตามที่อ่าน คุณวีกับพี่ก็คงอยู่ในวัยใกล้ๆ กัน
ห่างกันไม่น่าจะเกินห้าปี
และเข้ามาอ่านตอนคุณวีตอบคำถาม
รู้สึกประทับใจในความอ่อนโยนและดูจริงใจของคุณวี
ตัวจริงต้องเป็นหญิงเรียบร้อยแน่ๆ เลย ใช่ไหมค่ะ
เพราะตอนเป็นชาย ก็เป็นเด็กเรียบร้อย รักดี ซึ่งเป็นขั้วตรงกันข้ามกับตากล
ตั้งแต่เริ่มเรื่องราวการพบกัน มาถึงตอนนี้ บอกได้เหมือนทุกคนเลยว่า
ตากลสุดจะเป็นคนเลวร้าย (ในตอนนั้น) เลยนะคะ
อยากจะรู้จังเลยว่า เมื่อไร ตอนไหน และทำไม คุณวีถึงได้รักตากลได้
แล้ว ใครรักใครก่อนคะ แหม อย่าบอกว่าให้รออ่าน พี่ก็รออยู่จ๊ะ :o8:
จริงๆ แล้ว คุณวีก็เล่าเรื่องได้น่าอ่านนะคะ ลองๆ เขียนดูก็ได้นะคะ
การเขียนหนังสือ ก็เหมือนกันพูดคุย เล่าเรื่องที่เราอยากจะบอกผู้คน
แล้วที่คุณเขียนตอบคำถาม มันก็เป็นการเล่าเรื่องราวเหมือนกัน
ตอนนี้ชีวิตคุณวี กับคุณกล (เริ่มเปลี่ยนสรรพนาม) มีความสุขดีนะคะ
และขอให้มีความสุขตลอดไป
จะติดตามต่อไป เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
รอ
ร้อ
รอ
-
เพราะ..ความรัก
คำนี้คำเดียว
ก็เปลี่ยนโลกทั้งใบ..ได้แล้ว
ขอบคุณครับ คุณวี
อ่ะ..เฮียกล ด้วย
-
ผมว่าคู่กลวีโรแมนติกมากๆ คับ คู่กันแล้วไม่แคล้วกันจริงๆ
หลายๆ คู่หาแทบตายก็ไม่ใช่คู่อยู่กันหลายปีสุดท้ายไม่เหลืออะไร
แต่คู่นี้เริ่มจากโหด เถื่อน ถ่อย ดิบ โอ้ยไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดสุดท้ายก็ "รัก"
แอบคิดว่าความรักของเราเิริ่มตอนไหนนะ เคยสุขจนตัวลอย หรือเจ็บเจียนตายมากกว่ากัน
รอตอนต่อไปคร้าบบบบบบบ
-
มารอด้วยใจจดจ่อ
-
ตั้งหน้าตั้งตารอ
อยากรู้ว่ามารักกันได้ยังไง
-
พึ่งเข้ามาอ่าน
พี่วีน่ารักมากกกก
พี่กลอย่าโหดมากนักสิ
เข้ามารอตอนต่อไป :z1: :z1: :z1:
-
มารอด้วยใจคิดถึง
:call: :call: :call:
-
:pig4:ขอบคุณมากนะค่ะ ที่รอกันขนาดนี้ ขอโทษด้วยค่ะ
เพิ่งกลับมาถึงตอนสี่ทุ่มนี้เอง เดินทางเหนื่อยมาก งานก็วุ่นวาย
เฮ้อ!..............จัดให้ตามที่รอนะค่ะ อารมณ์ตอนนี้ยากพอสมควรในการถ่ายทอดให้พี่วี
ส่งให้ได้ตามนี้แหล่ะค่ะ
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 23
เซ็กส์..ครั้งใหม่.
.
.
.
.
สุดท้ายผมก็ต้องออกมาเผชิญความจริง เพราะเหี้ยกลมันเคาะประตู..บอกว่าจะอาบน้ำ
ประชดผมอีก..อาบน้ำหรือหลับถึงนานเป็นชั่วโมง เจอแบบนี้เลยต้องรีบอาบรีบออกตามนั้น
พอออกมา..มันก็เข้าไปอาบต่อทันที ส่วนผมรีบสวมเสื้อกล้ามห่านคู่สีขาว
กับกางเกงบอลขาสั้นของเหี้ยกลมัน ที่เอามาวางไว้ให้บนเตียง แอบคิดนิด ๆ
ว่าเหี้ยอย่างมันทำเรื่องแบบนี้ก็เป็น มีกะใจนึกด้วยว่าผมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนนอน
เสร็จเรียบร้อยจัดการเอาผ้าขนหนูที่ใช้เปียกหมาด ๆ ไปผึ่งตรงราวแขวนผ้าข้างตู้
พร้อมผึ่งชุดของตัวเองไปด้วย..พรุ่งนี้ต้องใส่อีก ขึ้นนอนบนเตียง..ดึงผ้านวมขึ้นห่มข่มตาหลับ
ไม่อยากคิดไรแล้ว..รู้สึกเพลียด้วยงีบหลับไปตอนไหนไม่รู้
มาสะดุ้งรู้สึกตัวอีกที ก็ต่อเมื่อลิ้นชื้นสัมผัสบริเวณซอกคอ ขมเม้มใบหูดูดเล่นตอนนี้..
พาเอาขนลุกตาตื่นหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ก่อนจะตะกุกตะกักหลุดเสียงร้องห้ามออกมา
“กะ..กล..มึงทำไร..” โง่เปล่าผม...รู้ว่ามานอนกับมันแล้วต้องเจออะไร พอโดนจริง ๆ
กลับสั่นเป็นเจ้าเข้า แถมไปไม่เป็นดื้อ ๆซะงั้น ยอมรับว่าผมกลัวมาก ๆ กลัวจนจับจิตเลยหล่ะ
นึกถึงความเจ็บปวดแสนทรมานที่ได้รับ พาลให้ใจสั่นเต้นรัวจนจะทะลุอกแล้วตอนนี้
มันไม่ได้หยุดการจูบไซร้ผม พึมพำตอบอีกว่า
“อืมๆๆ..ปี้มึงไง” สั้น ๆ ง่าย ๆ แต่ใจผมตอนนี้..ยิ่งได้ฟังคำยืนยันให้มั่นใจแล้วว่า..
มันกำลังจะทำอะไร เล่นเอาวูบตกไปอยู่ตาตุ่ม สั่นหนักเข้าไปใหญ่ จนมันเริ่มสัมผัสได้แหล่ะ
“มึงกลัว..” มันถาม
“กะ..กู..กูกลัวเจ็บ มึงเคยทำกูสลบมาแล้ว ทรมานมากนะกล ไม่ทำได้ไหมว่ะ” ผมพยายามต่อรอง
แม้โอกาสจะริบหรี่ได้แต่หวังว่ามันจะเปลี่ยนใจ
“หึ..ยิ่งมึงเป็นแบบนี้ มึงรู้ป่ะ!..เหมือนยั่วให้กูคลั่ง ยิ่งอยากทำมากกว่าเดิม
ดูดิ..ครั้งนี้มึงไม่ต้องปลุกเหี้ยไรเลย น้องกูแข็งโด่พร้อมรบทันที” มันไม่พูดเปล่า
เบียดสะโพกเสียดสีสะโพกผมให้รู้ว่าน้องมันแข็งแค่ไหน เป็นการพิสูจน์อีกตะหาก
ผมยิ่งผวาเข้าไปใหญ่ ขนาดสัมผัสผ่านเนื้อผ้า ยังรับรู้ได้ถึงไอร้อนที่ส่งผ่านออกมา
แล้วก็นะขนาดของมันอีกล่ะ โอ้ย!...บอกตรง ๆ ผมกลัวจริง ๆ...กลัวจนขี้ขึ้นหัวเลยล่ะตอนนี้
จู่ ๆ น้ำตามันไหลมาเองได้ไงไม่รู้ เหมือนใจมันอัดอั้น..ไม่มีทางออก..ไม่รู้ทำไง
มันแน่นหน้าอกไปหมด น้ำตาไหลเป็นทาง..เหมือนต้องการช่วยระบายความคับข้องใจ
ที่กดดันผมอยู่ขณะนี้ จนเหี้ยกลที่กำลังซุกไซร้จูบซอกคอผมเริ่มรู้สึกได้
“เห้ย!..ร้องไมว่ะ....” ได้ผล..มันหยุดการกระทำ เอื้อมมือไปเปิดไฟหรี่บนหัวเตียงทันที
หันกลับมาจ้องหน้าผม ผมจ้องมันกลับน้ำตาเต็มเบ้าตา..มองหน้ามันพร่ามัวไปหมด
ไม่มีเสียงสะอื้น..มีแต่น้ำตาไหลพราก ๆ ตัวสั่นน้อย ๆ กลัวครับ..กลัวจริง ๆ
นึกถึงเสียงเนื้ออ่อนบริเวณนั้น..มันปริแยกลั่นกึกก้องในหู พร้อมกับความเจ็บจุก แสนทรมานขึ้นมา
ผมกลัวจริง ๆ
“ไม่เอาอย่าร้อง...ห่า..มึงจะร้องทำไมว้า” มันพยายามปลอบผม เสียงมันตอนนี้อ่อนโยนโคตร ๆ
ผมไม่เคยได้ยินมันพูดอ่อนโยนแบบนี้มาก่อน..พอมาสะกิดเข้าให้ ยิ่งทำให้น้ำตาผมไหลไม่หยุด
จากที่ไม่สะอื้นเริ่มสะอื้นฮัก ๆ เข้าให้ ก็นะผมก็คนมีเลือดเนื้อมีสุข มีความทุกข์ มีหัวเราะ
มีร้องไห้ปกติธรรมดา แม้จะพยายามทำใจเข้มแข็งเพียงใด มุมอ่อนแอของคนเรามันย่อมมี
และตอนนี้มุมอ่อนแอของผม..มันดันมาแสดงออกตอนที่ผมกลัวจับจิต และไอ้คนที่มันทำให้ผมกลัว
กำลังปลอบผมด้วยคำพูดอ่อนโยนไม่กี่ประโยค เลยยิ่งทำให้บ่อน้ำตาผมทะลักทะลาย
ไหลเป็นปี๊ปกันเลยทีนี้ มันดูตกใจไม่น้อย สันดานดิบเถื่อนที่มักเห็นจนชินตา กลับไม่เห็นในตอนนี้
มันก้มลงโอบกอดลูบหัวผม เหมือนปลอบเด็ก ๆ ซะงั้น มีกระซิบเสียงนุ่มอยู่ริมหูอีกตะหาก
“ไม่เอานะ..ไม่เอา..ไม่ร้องแล้ว..กูคงทำมึงจำแต่สิ่งเลวร้าย กูสัญญาครั้งนี้
กูจะลบภาพเลวร้ายที่มึงได้รับ..ให้จดจำแต่สิ่งดีดี ให้โอกาสกูนะ..อย่าร้อง..ปล่อยตัวสบาย ๆ
กูสัญญามึงจะไม่เจ็บอีก ด้วยเกียรติของเด็กช่าง กูรับปากว่าจะไม่ทำให้มึงเจ็บ"
“พรืดดด!..ห่า..ห่า!.” ใช่ครับผมหลุดขำ หัวเราะออกมาทันที ไอ้ที่มันพูดมาตั้งแต่แรกก็ฟังดูดี
กอปรกับน้ำเสียงที่อ่อนโยน..ซึ่งผมไม่เคยเห็นมุมนี้ของมันเลยตั้งแต่รู้จักกันมา เจอแต่สิ่งเลว ๆ
ที่มันมอบให้ตลอด แต่มาตลกไอ้ตอนมันพูดว่า ‘ด้วยเกียรติของเด็กช่าง’ อีคำนี้แหล่ะ...
เล่นเอาผมขำพรืดออกมาทันที ก็นะ..มันกล้าอ้างด้วยเกียรติของเด็กช่างได้อย่างภาคภูมิเต็มปาก
น่าตลกไหมล่ะ...เด็กช่างสมัยนั้น มีแต่คนขยาด..ไม่อยากข้องแวะ..มันคิดได้ไง
ถึงได้พูดคำนี้มายืนยันกับผม นั่นแหล่ะอารมณ์ผมถึงเปลี่ยนจากเศร้ามาขำอีตอนนี้แหล่ะ
“หึ.หึ.หึ!..หัวเราะได้แล้วสิมึง..กูชอบมึงยิ้มหัวเราะมากกว่าว่ะ มะ..กูเช็ดหน้าให้” พูดจบ..
มันลุกไปหยิบผ้าขนหนู..มาบรรจงเช็ดคราบน้ำตาให้ผม ตาผมกับตามันเผลอสบกันโดยไม่ตั้งใจ
ตาคมเข้มของมันสะกดผมนิ่งงัน ไม่สามารถเบือนหลบมันได้ ก่อนมันจะค่อย ๆ
โน้มหน้าลงประกบจูบผมช้า ๆ บดริมฝีปากเรียกร้องเบา ๆ ไม่ได้กักขะฬะหรือรุนแรงเอาแต่ใจอย่างใด
มันขบเม้มริมฝีปากล่าง..ยอกเหย้าให้ผมเปิดปากให้ ผมกลับหลับตาลง..เผยอปากให้มันสอดลิ้นเข้ามา
เกี่ยวกวัดชอนลิ้นนุ่มผมเข้าให้ ตอนนี้รู้สึกวูบไหวอ่อนหวาน สมองขาวโพลนไม่รับรู้อะไร
รู้สึกแต่เพียงลิ้นนุ่ม..ที่กำลังไล่ต้อนดูดดุนลิ้นผมอยู่ตอนนี้เท่านั้น ก่อนจะเสียวสะท้านวูบ..
เมื่อสัมผัสปลายนิ้วบี้หัวนมเข้าให้เบา ๆ ผมถึงกับบิดตัวเร่า ๆ ไม่เคยโดนทำแบบนี้มาก่อน
มือร้อนลูบไล้ไปตามผิวเนื้อ..สัมผัสที่ใดเล่นเอาขนลุกซู่ ร้อนวูบตั้งกะไขสันหลังเสียวยันท้องน้อย
ปฏิกริยากลางลำตัว..ตอบรับสัมผัสที่ได้รับจนขยายตัวทันที เหมือนมันจะรู้..ว่าผมมีอารมณ์ร่วมแล้ว
ค่อย ๆผละจูบก้มลงดูดดุนหัวนมผม รัวลิ้นตวัดยอกเย้า..จนเสียวสะท้านได้แต่บิดตัวไปมา
มีบางครั้งเผลอแอ่นยัดสู้ลิ้นมันอีก เหมือนร่างกายมันบังคับไม่ได้ เป็นไปโดยอัตโนมัติ
รู้อีกทีเมื่อมันขยับขึ้นมาบดจูบ..บดเบียดเนื้อตัวเปล่าเปลือยร้อนรุ่ม..สัมผัสร่างเปลือยของผม
แบบไม่มีเสื้อผ้าติดกายสักชิ้น ไม่รู้มันถอดของผมและของมันออกตั้งกะตอนไหน
มันเร็วมากยอมรับเหี้ยนี่ฝีมือโคตรเซียวเรื่องแบบนี้จริง ๆ สลับกับการจูบไซร้ตามใบหูลำคอ
แก้ม ริมฝีปาก หน้าอกหัวนม ที่มันเฝ้าวนเวียนทำกะร่างกายผม จนร้อนระอุไปทั่วร่าง
เหมือนร่างกายต้องการปลดปล่อย ทะยานขึ้นแต่ไปไม่ถึง ขัดใจต้องเอื้อมมือไปเพื่อจะสัมผัส
น้องชายของตัวเอง...กะรูดรั้งให้ไปถึงฝั่งฝัน มันรีบตะปบมือผมไว้สอดนิ้วประสาน
ไม่ให้ทำในสิ่งที่ต้องการ ผมได้แต่ครางอย่างขัดใจในลำคอ
“อือ..อือ..” หน้าบิดส่ายไปมา หงุดหงิดที่ไม่ได้ดังใจ ก่อนที่มันจะใช้ตัวคล่อมทับบดเบียด
ถูไถร่างกายกับผม ยิ่งพาให้เสียววูบวาบเข้าไปใหญ่ ตอนนี้พูดได้ว่าทรมาน แต่คนละทรมาน..
ต่างจากที่ได้รับ มันเป็นการทรมานเพราะไม่ได้รับการปลดปล่อย ไม่ใช่ทรมานเพราะความเจ็บปวด
มันปล่อยมือผมเป็นอิสระ สัญชาติญาณทำให้ผมโอบรอบคอมัน ในขณะที่มันเฝ้าวนเวียนจูบไซร้
ผมไปทั่วไม่หยุด ริมฝีปากหนานุ่มแตะโดนส่วนไหน..พาให้ร้อนวูบวาบเหมือนเหล็กร้อน
นาบตรงส่วนนั้นตลอดเวลา แล้วผมก็สะดุ้งเฮือกทันที..เมื่อรู้สึกสิ่งแปลกปลอมสอดเข้ามาในร่าง
สัมผัสเจลเย็น ๆที่รู้สึกได้ ถึงจะไม่อึดอัดมาก แต่อาการต่อต้านของร่างกาย..เป็นไปตามกลไก
ธรรมชาติ ได้ยินเสียงมันกระซิบพร่าปลอบข้างหู
“จุ๊..จุ๊...อย่าเกร็ง..หายใจลึก ๆค่อย ๆผ่อนตัวสบาย ๆ” มันเวียนกระซิบบอกผมซ้ำ ๆ
ไม่รู้ว่าเพราะคำกระซิบพร่าที่เฝ้าบอกหรือเปล่า ทำให้รู้สึกร่างกายไม่บีบรัดต่อต้าน
เหมือนในตอนแรก มันเริ่มขยับเข้าออกช้า ๆ ก่อนจะกดเน้นคว้านไปทั่วจนผมเริ่มรู้แล้วว่า
มันคือนิ้วมือนิ้วใดนิ้วหนึ่ง มันทำสลับกับการจูบไซร้ดูดปากผมไปด้วย
จนดึงอารมณ์ผมให้กลับมาร้อนระอุ ก่อนจะเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปอีก
แม้จะอึดอัดแต่ผมก็ไม่ทรมานหรือเจ็บปวดมากอย่างที่คิด เหมือนจะทนได้
และในความอึดอัดมันยังมีความเสียววูบวาบแทรกด้วยตลอด...เวลาที่นิ้วมันขยับเข้าออกในร่างผม
จนเผลอครางออกมาไม่รู้ตัว
“อ่า..อ่าาาาาาๆๆๆ” กำลังเสียวจนเพลินต้องสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันที เมื่อมันจู่ ๆถอนนิ้วมือออกไป
จับขาผมยกพาดบ่า..สายตาจับจ้องตาผม แววตามันฉ่ำเยิ้มเหมือนคนกำลังมีความสุขสุด ๆ
ผมไม่รู้ว่าสายตาผมที่จ้องตอบไปเป็นยังไง แต่ในแววตามันมีใบหน้าที่เหยเกสั่นระริกสะท้อนมาให้เห็น
และผมต้องเกร็งตัวแน่นอีกครั้ง เมื่อสัมผัสถึงท่อนเนื้อแข็งร้อนที่แทรกเข้ามาช้า ๆ เล่นเอาน้ำตาเล็ด
หลุดสะอื้นออกมา มือกำบิดผ้าปูที่นอนประหนึ่งจะขาดติดมือ..กัดปากเม้มเน้น
ในหัวเหมือนเสียงเนื้อจะปริแยกแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ตามมาหลอนผมทันที
จนหลุดปากบริภาษมันไป
“ฮึก..ฮึก..ไหน..บอก..ไม่..ทำให้...เจ็บ...ไง” มันหยุดนิ่งทันที
ก่อนจะโน้มตัวมาจูบซับน้ำตาตรงหางตาให้ผม ก่อนจะกระซิบเสียงทุ้มพร่าอ่อนโยนริมหู
สลับจูบเม้มหูผมไปด้วย
“ขอโทษ..ทนเอานิดน่ะ..เดี๋ยวคงดี..” หูผมไม่ฝาด มันขอโทษผมครับ
ผมไม่เคยคิดจะได้ยินคำนี้หลุดจากปากมันมาก่อน ไม่คาดฝันว่าจะมีโอกาสได้ยินด้วยซ้ำ
พาลทำให้ร่างกายที่ต่อต้านในตอนนี้ อ่อนยวบผ่อนการบีบรัดลงทันที
มันอาศัยจังหวะนี้ดันแทรกเข้ามาทีเดียวมิดด้าม
“อึก..อุก..ซี้ดดดๆๆ...อ่าๆๆ!.” ผมตึงแน่นจุกไปหมด เสียงมันหลุดครางแหงนหน้าเกร็ง
จนเส้นเลือดเอ็นคอปูดเห็นเป็นรอยชัดเจน จากหน้าดำกลายเป็นแดงทั้งหน้า
มันกำลังกัดกลามแน่น เหมือนพยายามอดทนอะไรของมันสักอย่าง ก่อนจะค่อย ๆผ่อนลมหายใจ
ซึ่งผมก็เริ่มหายจุกขึ้นมาบ้างแล้ว สัมผัสได้กับความร้อนที่อัดในร่างกายเต้นตุ๊บๆๆ อยู่ตอนนี้
ก่อนมันจะค่อย ๆ คลึงบดเบือดสะโพกวนไปมาช้า ๆ ก้มหน้าจ้องผม จนผมต้องบิดหน้าหลบตามัน
ตอนนี้หรือหน้าผมร้อนฉ่าไม่กล้าสบตามันแหล่ะ มันยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะค่อย ๆ
ถอนสะโพกออกค่อยรู้สึกโล่งได้ไม่ทันไร มันอัดกระแทกเข้ามาทีเดียว
พร้อมกับเริ่มขยับเข้าออกเร่งจังหวะขึ้นเรื่อย ๆ ตัวผมสะท้านไหวไปกับจังหวะ
กระแทกกระทั้นของมัน ยอมรับว่าทั้งเจ็บทั้งเสียว อารมณ์สองอย่างมันเกิดมาพร้อม ๆ กัน
ก่อนจะรู้สึกเสียวขึ้นมาเรื่อย ๆ จนต้องยกสะโพกรับการกระแทกของมันไม่รู้ตัว
มันเร่งจังหวะถี่กระชั้นขึ้น ผมเสียวท้องน้อยวูบร้อนวาบ ก่อนจะหลุดครางยาว
ปลดปล่อยน้ำรักออกมาโดยไม่ต้องทำอะไรสักกะอย่าง ช่องทางข้างหลังบีบรัดแน่น
ตุ๊บๆๆ มันขยับสะโพกกระแทกอัดอีกไม่กี่ทีก่อนล้มฟุบทับร่างผม
“ซี้ดดดๆๆๆ!!!...อ่าาาาาๆๆๆ” รู้สึกอุ่นวาบในช่องท้อง น้องชายมันเต้นรัวตุ๊บๆๆๆๆ...ในร่างผม
มันจูบซบซอกคอลมหายใจหอบแห่ก ๆ ทั้งผมทั้งมัน เสียงหัวใจเต้นให้ได้ยินดังรัวยังกะกองเพล
ก่อนที่ผมจะค่อย ๆ พล่อยหลับลงไม่รู้ไรอีก อาจเพราะเพลียมาทั้งวัน
และร่างกายผ่านการปลดปล่อยจากกิจกรรมเมื่อตะกี้ ทำให้เกิดการผ่อนคลาย
ผมจึงไม่อาจทนฝืนหนังตาให้มันเปิดต่อไปได้อีก.............??????????
ขอให้มีความสุขในการอ่านทุกคน คงได้รอยยิ้มกันสมใจแล้วสิ
Luk.
-
กรี๊ดดดดดดด คุณ Luk มาแล้ว รอตั้งนาน ดีใจๆ ^^
-
:m25: กลโหมดหวาน :-[
-
:pighaun:
ตอนนี้นี่ กลก็ยังไม่ได้ชอบวีหรอครับ
แต่แบบว่า อิอิ ดูเหมือนกลก็เอ็นดูวีอยู่นะ
-
:เฮ้อ:
-
^^
-
ไม่คิดว่าพี่กลจะมีโหมดนี้แหะ หวังว่าครั้งนี้จะเป็นจุดเปลี่ยนของพี่กลนะ
-
:เฮ้อ:เสร็จจนได้ :oo1: :oo1:
-
ผ่านไปด้วยดีอิอิ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สมกับที่รอคอยเลยคุณLuk
ฮากับมุขด้วยเกียรติของเด็กช่าง :m20:
และก็หวั่นไหวกับบทเลิฟซีนเน้อ :o8:
-
คราวนี้สมยอมแหละ อร๊ายยย >//<
-
:jul1: :jul1:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
หลากหลายอารมณ์ในตอนเดียว ว่าแต่อีตาพี่กลนี่อ่อนโยนเป็นกะเค้าด้วยหรอ :-[
หวังว่าคงไม่ใช่แค่ตอนนี้เท่านั้นนะ อยากให้ดีกับพี่วีไปตลอดได้ป่ะ อิอิ
คนอ่านรู้สึกชุ่มชื่นหัวใจเป็นอย่างยิ่ง เหมือนทั้งคู่เริ่มรู้สึกพิเศษต่อกันแล้ว
ไม่ว่าตาพี่กลจะติดใจอะไรพี่วีก็เถอะ แต่ถ้าอ่อนโยนแบบนี้
รับรองพี่วีเรียบร้อยโรงเรียนพี่กลแหงมๆ o18
-
โหมดหวานของกลทำเอาคนอ่านยังใจละลายเลย แล้ววีเจอะเจอ
เข้าเองกับตัวเป็น ๆ จะไม่ละลายใจอ่อนได้ไง เชื่อแล้วความรัก
ทำให้อะไร ๆ ที่เลวร้ายเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นได้แบบนี้เอง
ตอนนั้นกลและวีอาจจะยังไม่รู้ตัวว่าเริ่มมีความรู้สึกดี ๆ เกิดขึ้นระหว่าง
สองคนแล้ว แต่คงยังสับสนในตัวเองกันอยู่ และยังไม่เปิดใจรับความ
จริง มันเลยกั๊ก ๆ และบอกว่าไม่รู้ว่าเกิดความรักกันตอนไหน ....
+1 แทนคำขอบคุณ (ชอบกลในโหมดหวานละลายใจแบบนี้มากกว่า
โหมดโหดเลวเถื่อนนะ)
-
ก๊ากกกกก :-[ เริ่มมีการพัฒนาาาา
:beat: กล
:กอด1:พี่วี
-
กลเปลี๊ยนไป๊ ดูหวานๆขึ้นอ่า อร๊ายยย รอตอนต่อไปนะคะ~~~
-
:m25:กลอ่อนโยนนน น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากอ่านอีกอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
ว้าวๆ วีหลับซะงั้น คิดว่ามีต่อจนสว่าง 5555
-
:haun4: :haun4:
กลเริ่มพัฒนา
-
:m25: :jul1: o13 ให้พี่กล หุหุ ตื่นมาพี่วีจะทำหน้าไงนั่น หุหุ
-
o13 เยี่ยมเลยคะคุณLuk ตอนนี้ถ่ายทอดอารมณ์ได้ดีทีเดียว
อาา ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้พี่กลช่าง..อ่อนโยน ฮ่าๆ
โหยย เขินแทนพี่วี
แหม กลับมาครั้งนี้พี่กลดูท่าจะเตรียมพร้อมมาดีนะ ฮ๋าๆ
ว้า พี่วีหลับไปแล้วหรอเนี่ยะ นึกว่าจะมีอีกสักยกสองยก
เอิ๊กกกกกกก
+1 ให้จ้า ชอบๆๆ รออ่านตอนต่อไปน้า
-
:L2: :L2: :L2:
-
ขอรอเมนท์รวบยอดตอนหน้าครับ ยังทำใจยอมรับกลไม่ค่อยได้
-
ฮึ..นายกลคงติดใจตั้งกะครั้งแรกแระ ถึงได้ตามมาจนเกิด "เซ็กส์..ครั้งใหม่"
แถมเซ็กส์ครั้งนี้ มันมีอารมณ์ร่วมกันทั้งสองฝ่าย
มันต้องยิ่งหอมหวานกว่าตอนที่นายกลเป็นฝ่ายขืนใจวีอยู่ฝ่ายเดียวแน่
แล้วนายกลมันจะไม่เปลี่ยนไปได้ไง
-
:call: :call: :call:
-
กลัวจริงๆ หลังจากความหวานเนี่ยมันมักจะมีความขมขื่นเสมอๆ
-
:jul1: :jul1:
กลโหมดหวาน หวานจริงๆ กินยาผิดหรือเปล่า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ค่อยโล่งอกหน่อย มาแบบไม่ข่มขืน ลุ้นระทึกติดจอ
ยิ้มแก้มฉีกเจ้าค่ะ เอิ๊กๆๆ
-
จากที่อ่านคุณวีตอบคำถาม
รู้สึกงง ๆ
พี่วีใจเข้มแข็งมากเรยง่ะ ยอมเปลี่ยนจากชายกลายเป็นหญิงเพราะผู้ใหญ่ง่ะ
ขอถามหน่อยน๊า...ตอนจะแปลงเพศพี่วีมีความรู้สึดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงเรยหรือเปล่า หรือว่าแปลงเพราะสังคม
แล้วตอนนี้พี่วีกับพี่กลมีลูกกันหรือเปล่า แบบเบบี้บุณธรรมอาไรงี้ เพราะเห็นว่าพี่กลเป็นลูกชายคนโต อาจจะมีวัฒนธรรมอาไรแบบนี้หรือเปล่า
....อ่าฮ๊า แล้วตอนนี้พี่วีก้อเปงเมียที่รักและบูชาของอีตากลแล้วชิมิ
555+ ชีวิตยังไม่สิ้้นก้อต้องด๋อยๆๆต่อไป แต่เรื่องนี้ฉากเรียกเลือดเยอะไปหน่อยจิง ๆ เดี๋ยวต้องรีบออกไปซื้อชิดชู่ซะหน่อย (ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่อากาศมันร้อน เลือดไหลเร็ว แล้วมันไม่มีชิดชู่ บ้านจะเปื้อน ..แฮะๆๆ)
-
:jul1:
-
พอเรารู้หัวใจตัวเอง อะไรมันก็ง่ายยยยยยยยย
พี่กลดีขึ้นแล้ว งั้นเค้าจะเชียร์แล้วนะ o13 o13
-
:z1:
เมื่อความหื่นขึ้นหน้า
ปากหวานก็จะตามมา
ฮ่าฮ่า ไม่เล๊ยยย ไอ่เฮียกล
:jul1:
ถึงกับหมดแรง สลบคา...เลยเหรอครับ คุณวี อิอิ
:impress2:ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา..ตอนนี้ซาบซึ้งจวยยยยย ที่ซู๊ดดดดดด อะคึอะคึ
:pig4: เมื่อกี้ +1 ให้ Luk ไปแล้วที่ทู้น้องตะเกียง จึ๊กกกกกก
-
:m15: อ่านทีเดียวรวด.....สงสารพี่วีมากเลยค่ะตอนแรกๆ แล้วก็ดีใจ ที่พี่วีสามารถเปลี่ยนคนๆนึงได้...
และจะติดตามต่อไปนะคะว่า ความรักของพี่กล จะทำให้พี่วีเปลี่ยน...ได้ยังไง
-
ขอบคุณค่า..
ขอให้ดีขึ้นๆ แบบนี้ต่อไปนะ..หวังว่าตื่นมาจะไม่มาม่านะจ๊ะ..
-
ตอนนี้มัน........... :m25: :m25: :m25:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 24
ละอายใจ.
.
.
.
.
ผมรู้สึกตัวตื่น..เช้าแล้ว ดูนาฬิกาปลุกอันเล็กตั้งบนหัวเตียงเจ็ดโมงกว่าแล้ว
ต้องตื่นอาบน้ำเตรียมตัวนั่งรถไปทำงาน จากเจริญนครไปปิ่นเกล้า
เผื่อเวลารถติดก็คงราว ๆ เกือบสองชั่วโมง คิดได้งั้นเลยขยับตัวจะลุก ดันติดหนึบหนักเข้าให้
เปิดผ้าห่มดู ถึงได้รู้ว่าแขนเหี้ยกลมันก่ายผาดลำตัวผมอยู่ แถมขายังก่ายขวางผาดหน้าขาผมอีก
หัวมันซุกแนบหมอน หน้าหันข้างแนบไหล่ผม มิหน้าเมื่อตะกี้ถึงไม่เห็นหัวมัน
เพราะมันงอตัวคุดคู้กอดผมไว้ทั้งแขนทั้งขา ทั้งหัวทั้งหน้ามุดในผ้านวม
ดูตอนมันหลับท่าทางยังกะเด็ก ไม่ติดผิวมันสีแทนหน้าคมเข้ม เคราเขียวขึ้นเต็มแก้มเต็มคางไปหมด
นี่มันแขกอาหรับชัด ๆ ไทยแท้หรือเปล่าหว่า....เผลอจ้องมันเพลิน รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที
เมื่อเริ่มนึกขึ้นได้..ถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผมกับมันทำอะไรกัน วุ้ย!...ไม่คิดแล้ว อายตัวเองโคตร
ดันให้ความร่วมมือกับมันซะงั้น อีแรกเริ่มเดิมที..กลัวจนขี้ขึ้นสมอง ไหงไป ๆมา ๆ
ถึงมากลายเป็นอิหรอบนี้ไปได้ ค่อย ๆ จับแขนมันยกออกจากร่างตัวเอง ก่อนจะลุกนั่ง
แล้วก้มตัวยกขามันออกด้วย ไม่ลืมหยิบหมอนที่ตัวเองหนุนนอน..สอดเข้าไว้ใต้แขนมันแทน
เค้าบอกคนหลับจะไม่ตื่น..ถ้าเราหาอะไรรองไว้แทน เหมือนพวกเด็กเล็ก ๆ ที่นอนกอดแม่กินนมหลับไป
พอแม่จะขยับออกก็ต้องหาหมอนมาแทนตัว..กันเด็กสะดุ้งตื่น ผมใช้วิธีนี้กับกลเช่นกัน
บนที่นอนดันไม่มีหมอนข้างเลยใช้หมอนที่ผมหนุนนี่ล่ะ ไม่อยากให้มันรู้สึกตัวตื่นมา
ตอนนี้ไม่พร้อมเผชิญหน้า อายครับ...ไม่รู้จะวางหน้ายังไงเวลาเจอกัน
คือแบบว่าครั้งแรกผมสลบไปใช่ไหม ร่วม ๆ สองวัน แถมตื่นมาสภาพเป็นไข้อ่อนแรง
มันไม่ทันให้ได้คิด เพราะสมองมัวกังวลเรื่องต่าง ๆ ซะมากกว่า เลยไม่รู้สึกอิหลักอิเหรื่อสักเท่าไหร่
แต่ครั้งนี้มันต่างกัน ผมรับรู้ทุกสัมผัสที่ทำร่วมกัน แถมยังตื่นมาเห็นหลักฐานตามปานนม
มีรอยจ้ำแดง ๆ เต็มไปหมด ไม่ต้องบอกเลยว่าหน้าร้อนแดงลามไปถึงไหนแล้ว
ลุกยืนได้ลองก้าวขาขยับดู เดินขัดบ้างนิด ๆ แต่ไม่เจ็บเท่าไหร่ หึ..อย่างน้อยดีกว่าครั้งแรกมากโข
ตัดสินใจหยิบผ้าขนหนูที่ผึ่งไว้ตั้งกะเมื่อคืน เดินเข้าไปทำธุระในห้องน้ำทันที
ผมใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำร่วม ๆยี่สิบนาที อะไรก็ไม่ทรมานเท่าตอนปลดหนัก มันมีเลือดออกมาด้วยนี่สิ
ชักโครกแดงเถือก..เล่นเอาหน้าซีดเลยครับ ตัดสินใจเอาสายชำระกดฉีดปล่อยน้ำเบา ๆ
เข้าไปล้างข้างใน..ทำไมถึงกล้าทำ จำได้ว่าไอ้ก๋อยมันเคยพูดให้ได้ยินว่า..มันอัดน้ำล้างลำไส้
ให้ผมซะสะอาด..ผมเลยลองทำตามที่มันพูดดู รู้สึกแน่นท้องจุกไปเหมือนกันตอนที่อัดน้ำเข้าไป
แต่ตอนปล่อยน้ำออกมามันกลับรู้สึกโล่งๆสบายๆ ทำอยู่สองสามครั้ง จนน้ำที่ออกมาใสสะอาด
แม้แต่เลือดก็ไม่ไหล ค่อยใจชื้นขึ้นมา ยอมรับวิตกมาก เพราะกลกับผมครั้งนี้เราไม่ได้สวมถุงยางเลย
พึ่งมานึกขึ้นได้..หากติดเชื้อร้ายขึ้นมา ชีวิตคงเศร้าเจอวิบากกรรมครั้งใหญ่แน่ ๆ
แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นอะไร มารู้ทีหลังว่าเหี้ยกลมันจัดสดกับผมคนแรกในชีวิตมันเลย
อีตอนที่ทำ..มันก็ลืมตัวอารมณ์พาไป จนลืมสวมถุงเห็นมันว่างั้นนะ สำหรับมันไม่วิตกอะไรสักนิด
เพราะมันมั่นใจในตัวผมว่าปลอดภัยชัวร์ ก็แน่ละสิ..เสียจิ้นให้มันคนแรกและคนเดียวในชีวิตซะด้วยซ้ำ
ส่วนตัวมันรู้ดีอยู่แล้วว่าไม่มีอะไรให้วิตก แต่ผมไม่ได้รู้ไปกับมันด้วยนี่..ว่ามันเป็นคนยังไง
เห็นมีใครต่อใครมาซะมากมาย เซ็กส์กับกลครั้งนี้เล่นเอาผมวิตกไปเกือบสิบกว่าวัน
จนมาเจอกลอีกครั้งแหล่ะ ถึงได้เคลียร์และสบายใจลงได้ ก่อนหน้านั้นเครียดเลยล่ะ
หลงด่าตัวเองถึงความสะเพร่ามักง่ายไปสารพัดสารพัน ยังไงก็เตือนผู้อ่านไว้ด้วยแล้วกันว่า
อย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างเด็ดขาด เพราะคุณอาจไม่โชคดีเหมือนผมก็ได้ หลายต่อหลายคนที่พลาด
และมาเสียใจภายหลัง..แต่เราก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีก มันไม่คุ้มที่จะเอาชีวิตมาเสี่ยง
กับความสนุกเพียงชั่วครั้งชั่วคราว ถือว่าผมโชคดีมากที่ไม่เจอแจ็คพ็อตเข้าให้
ส่วนการล้างสวนทวาร..ที่บรรยายข้างต้น ถือว่าใช้ได้ทั้งผู้หญิงผู้ชายนะ
ถ้ามีโอกาสลองไปฝึกทำกันดู ไม่จำเป็นต้องคิดว่าเราจะใช้ร่วมเพศ
แต่การล้างลำไส้คล้ายกับการดีท็อคนั่นแหล่ะ ถ้าลองทำเป็นประจำ
ช่วยให้ระบบขับถ่ายหรือสารพิษ..ที่ตกค้างในร่างกายที่เกาะตามผนังลำไส้ใหญ่ได้ชำระล้างออกมา
ทำให้โอกาสเกิดเมร็งลำไส้หรือพวกริดสีดวงทวารลดน้อยลง เพราะผมเองทำจนติดเป็นนิสัย
เคยผ่านการตรวจลำไส้จากหมอที่โรงบาล ยิ่งตอนผ่าตัดใหญ่แปลงเพศ
หมอยังเปรยว่าลำไส้ใหญ่ของผม..ที่เห็นจากภาพเอ็กซเรย์ดูสะอาดหมดจดมาก
เมื่อเทียบกับใครหลาย ๆคนที่หมอเคยเห็นมา เพราะลำไส้ที่มีสารพิษเกาะติด
หรือพวกแบคทีเรียอยู่เยอะ สีออกเขียวคล้ำ ๆ แลดูสกปรกมากนะครับ
มีอะไรดีดีจึงถือโอกาสแนะนำคนอ่านกันไว้ด้วย ทำให้เป็นนิสัยตอนเช้าทุกวันได้ยิ่งดี
ช่วยให้การขับถ่ายดีมากด้วย เพราะคนเราทุกวันนี้บริโภคสารเคมีกันมากมาย
ทั้งจากยาปฏิชีวนะ หรือพวกเคมีปรุงรสจากอาหารต่าง ๆ ครั้งแรกค่อย ๆ ปล่อยน้ำเข้าไปช้า ๆ
แล้วค่อยเพิ่มปริมาณให้เยอะขึ้น จนรู้สึกแน่นท้องทนไม่ไหวแล้วก็จึงปล่อยให้ถ่ายออกมา
ใช้เวลาไม่นานหรอกครับ เต็มที่ก็น่าจะไม่เกินห้าถึงสิบนาที แต่คนทำจะรู้สึกสบายตัวทั้งวัน
มีผลให้ผิวพรรณดีด้วยนะครับ ไม่ต้องเสียเงินไปทำที่โรงบาลเพราะมันแพงมาก
แต่น้ำที่ใช้ควรเป็นน้ำประปาบริสุทธิ์นะครับ อย่าใช้พวกน้ำบ่อหรือน้ำบาดาลเป็นอันขาด
เพราะไม่รับรองเรื่องความสะอาด นอกเสียจากน้ำเหล่านั้นผ่านการคัดกรองมาอย่างดีแล้วก็ไม่ว่ากัน
เอาหล่ะครับ ไหลออกทะเลไปเยอะแล้ว กลับมาเข้าเรื่องกันต่อดีกว่า
ผมออกจากห้องน้ำมาหยิบเสื้อผ้าที่ผึ่งไว้จัดการแต่งตัวจนเรียบร้อย
เหลียวกับไปดูเจ้าภาพยังนอนอุตุบนเตียงหน้าตาพ้นจากผ้านวมให้เห็น
เหมือนกำลังฝันดีมีความสุขซะงั้น ไม่อยากกวนคนนอน ถือโอกาสหยิบกระเป๋าสะพายได้
ก็ย่องออกมาจากห้องนอนเจ้าภาพซะเงียบกริบ ไม่ลืมปิดงับประตูให้เรียบร้อย
ปล่อยเจ้าภาพตัวดีสู่นิทรารมภ์ในห้วงฝันต่อไป
นอกห้องก็เงียบเฉียบไม่สำเนียกถึงสิ่งมีชีวิตอื่นใด ไอ้ก๋อยกับไอ้ต่อคงต่างคนต่างนอนในห้องใครห้องมัน
ไม่ตื่นเหมือนกัน ผมจึงเดินไปใส่รองเท้าผ้าใบหน้าประตู เรียบร้อยเดินออกประตูหน้าบ้าน
แท็กซี่ก็เข้ามาจอดเทียบทันที ก่อนประตูเปิดออก ตกใจเหมือนกันครับ
เพราะคนที่ก้าวออกมาคือน้องดานั่นเอง นี่มาตั้งแต่เช้าเลยหรือนี่
ดีนะไม่มาเจอผมกับเหี้ยกลนอนกอดกันอยู่บนเตียง ถ้าเป็นแบบนั้นไม่อยากจะนึกว่าเรื่องจะเป็นยังไง
ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู..แปดโมงกว่า ๆ รีบปรับสีหน้าให้ปกติพร้อมส่งยิ้มไปให้น้องดา
ไม่ให้มีพิรุธ..รู้สึกละอายใจชะมัดผม เหมือนลักกินขโมยกินของชาวบ้านเค้าไงงั้น
“อ้าว!..หวัดดีค่ะพี่วี มาหอพี่กลแต่เช้าเลยหรือค่ะ มีธุระกับพวกพี่กลหรือเปล่า?” ไม่แปลกที่น้องเค้า
จะเข้าใจไปแบบนั้น ก็เล่นเห็นผมยืนอยู่หน้าบ้าน ใครเห็นก็คงเข้าใจแบบนี้แหล่ะ
ไอ้ผมจะบอกว่าใช่พี่เพิ่งมา..ก็กลัวเดี๋ยวน้องเค้าเจอกับเหี้ยกลจะพูดไม่ตรงกัน
เอาเป็นว่าบอกความจริงครึ่งเดียวพอ ส่วนที่เหลือให้เหี้ยกลมันเคลียร์เอง
มันคงไม่อุตริบอกน้องเค้าไปล่ะมั้งว่า ผมมาทำอะไรที่หอมัน
“คือเมื่อคืนพี่มาค้างกับพวกกลมันนะ ไม่ได้มาซะนาน..จังหวะเมื่อวานกลมันชวนเลยถือโอกาสมา
นี่พี่กำลังจะออกไปทำงาน แล้วน้องดาล่ะครับมาหากลมันป่าว มาแต่เช้าเลยนะครับ
พวกมันยังไม่ตื่นกันเลย” ผมบอกไปประมาณนี้ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องดึงความสนใจน้อง
ไปเรื่องของเจ้าตัวดีกว่า พอผมถามน้องเค้าก็ยิ้มเขิน ๆ หน้าอาย ๆ ก่อนจะตอบผมแบบอาย ๆว่า
“ค่ะ..ดามาหาพี่กลนะ เดี๋ยวต้องรีบไปเรียนพิเศษตอนสิบโมง เลยกะว่าแวะมาหาพี่เค้าก่อน
ไงดาขอเข้าไปหาพี่เค้าเลยนะค่ะ” ผมพยักหน้าให้ เหมือนในความหมายของคำว่ามาหา
มันมีอะไรพิเศษกว่ามาหาเฉย ๆ ไม่ได้คิดมากนะครับ แต่ท่าทางน้องเค้ามันส่อให้รู้สึกว่า
มาทำอะไรกัน ใจผมรู้สึกโหวงลึก ๆ ไม่ได้ว่าหึงหรือหวงอะไรหรอก
คือไงล่ะอธิบายไม่ถูกเหมือนสมเพชตัวเองนะครับ เมื่อคืนผมกับกลเพิ่งทำอะไรกันมาหยก ๆ
เช้านี้มีผู้หญิงมาหามันถึงหอ เพื่อมาทำอย่างว่ากันอีก เป็นใคร ๆก็รู้สึกแบบผม
มันทั้งสมเพชตัวเอง เหมือนตัวเองเป็นตัวอะไรสักอย่าง ที่ต้องมาทำอะไรก็ไม่รู้ แย่ยิ่งกว่าโสเภณีอีก
เพราะพวกเค้าเหล่านั้น..ทำเพื่อให้ได้เงินมาจุนเจือชีวิตและครอบครัว จึงจำใจต้องทำ
แต่ผมล่ะทำแล้วได้อะไร เหลืออะไรให้น่าภาคภูมิใจบ้าง พอน้องดาหายเข้าไปในบ้าน
ผมรีบกระพริบตาไล่น้ำตาที่มันเอ่อคลอเบ้าให้หายไปให้หมด ก่อนที่มันจะหยดออกมาเสียก่อน
พักนี้แย่ชะมัดรู้สึกเซ้นซิทีฟบ่อน้ำตาตื้นตลอด นิดๆหน่อยๆจะพลอยไหลออกมาซะงั้น
ผมชักจะหงุดหงิดความรู้สึกตัวเองหล่ะ นิสัยคล้ายผู้หญิงเข้าไปทุกที
ตัดสินใจสาวเท้าก้าวเดินไปตามถนนซอย..เพื่อออกไปขึ้นรถเมลล์ไปทำงานต่อทันที
ตลอดวันผมทำงานตั้งใจมาก และสนุกจนลืมเรื่องที่ค้างคาในหัวจนหมด จนเลิกงานผมก็กลับบ้านปกติ
ใช้ชีวิตผ่านไปแบบนี้ร่วมอาทิตย์ โดยไม่ได้รับการติดต่อจากเหี้ยกลมันแม้แต่น้อย
โทรศัพท์ที่บ้านมันก็ไม่เคยโทรมา ทั้งที่มันมีเบอร์โทรบ้านผม สองสามวันแรกรู้สึกเหงาบ้างนิด ๆ
ที่ไม่ได้รับการติดต่อจากมันเลย..พาลน้อยใจด้วยผม ว่าเราคงเป็นได้แค่พวกบำเรออารมณ์ทางเพศ
ที่มันนึกอยากระบายถึงได้นึกถึงมาบังคับให้ไปนอนด้วย นอกเหนือจากนี้ผมคงไม่มีค่าให้จดจำ
ในความรู้สึกเหี้ยกลมันแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อนที่เคยรู้จักก็ตาม
ยังนึกโมโหตัวเองซะอีกว่าเป็นบ้าไร เสือกไปนึกถึงมันเอาได้ เป็นอยู่สองสามวันแรกตอนเข้าห้องนอน
มักจะแวบ ๆ มาคิดเรื่องนี้ เพราะระหว่างผมกับกลไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไรยังไงดี
มันไม่มีนิยามไหนให้เข้าใจว่าเราสองคนคืออะไรยังไงกัน จนเลิกคิดไปในที่สุดเมื่อเข้าวันที่สี่
และผมก็กลับมาใช้ชีวิตตามปกติ จากวันนั้นผมทำงานผ่านมากว่าแปดวัน
จู่ ๆ วันที่เก้ามีลูกค้ากลุ่มหนึ่ง..พวกพี่เค้าเป็นพนักงานธนาคารใหญ่สาขาที่ผมทำงาน
เห็นมากินสองครั้งแล้ว แต่ครั้งแรก ๆผมไม่ได้สนใจ เพราะคิดว่าคือลูกค้าทั่วไปปกติ
แต่ละครั้งก็มากันเป็นกลุ่มประมาณห้าถึงหกคน ในกลุ่มมีผู้หญิงมาด้วยสามคน..ชายสามคน
แต่ครั้งนี้เค้ามากันสามคนผู้ชายหมดไม่มีผู้หญิงมา แถมเลือกที่นั่งชั้นลอยด้านบน
โดยบอกผู้จัดการให้ผมไปบริการเสริฟพวกเค้า..ขอเป็นกรณีพิเศษ
เมื่อผมได้รับคำสั่งแบบนั้นก็งง ๆ เพราะไม่รู้ว่าพวกพี่เค้าไปรู้จักผมกันได้ยังไง
ยิ่งตอนที่พวกเค้ามากินผมไม่ได้บริการเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่ช่วยยกของไปลงโต๊ะให้
พวกเสริฟน้ำหรือคอยรินเติมน้ำ รับออร์เดอร์ก็เป็นพี่ในร้าน แล้วพวกเค้ามาเจาะจงผมได้ยังไง
แต่ก็ไม่ได้ติดใจถามผู้จัดการ เมื่อหัวหน้าสั่งก็ทำแค่นั้น ผมจึงรับหน้าที่ขึ้นไปบริการชั้นลอย
คอยดูแลรับออร์เดอร์รินน้ำบริการฯลฯ จนกว่าลูกค้าเช็คบิล
“น้องวี..สิน่ะ” พี่คนหนึ่ง ดูหน้าตาอายุคงราว ๆ 25-26 ทักชื่อผม ก่อนจะยิ้มมาให้ด้วย
หน้าตาผิวพรรณเหมือนลูกคนมีกะตังค์..ขาวแต่ไม่ตี๋ เพราะพี่เค้ามีเคราเขียวที่ผ่านการโกน
ทำให้ดูขึ้นเขียวใต้คางรอบริมฝีปาก ตัดกับผิวขาวดูคมหล่อไปอีกแบบ บวกมันคิ้วเข้มตาสองชัน
จมูกโด่งด้วย..เลยทำให้เครื่องหน้าดูดีจัดว่าหล่อเลยเชียวล่ะ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร
แค่รู้ว่าพี่เค้าหน้าตาดี ใส่เสื้อเชิ๊ตขาวแขนยาว กางเกงสีกลมท่าขายาวผูกไทม์สีเลือดหมู
ยิ่งขับให้ดูภูมิฐานเข้าไปใหญ่ กลิ่นน้ำหอมผู้ชายโชยมาให้พอได้กลิ่น
เลททองบนข้อมือฝังเพชรเม็ดไม่เบา บวกนาฬิกาเรือนทองยี่ห้อโรเล็กซ์เข้าไป
เฟอร์นิเจอร์นี่ไม่ต้องคิดแล้ว ว่าบ่งบอกฐานะของเจ้าของว่าขนาดไหน ส่วนอีกสองคนก็น่
าจะวัยใกล้เคียงกัน แต่ดูแล้วบ้าน ๆทั่วไป..คนหนึ่งอ้วน..คนหนึ่งผอม
ยิ่งมาด้วยกันเลยขับให้พี่เค้าเด่นข่มเพื่อนไปซะงั้น
ต่อข้างล่างค่ะ............
-
คุณ Luk มาแล้ว
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
- 2 -
“ครับ..ผมวีครับ” ผมตอบพี่เค้าไปงง ๆ ก็อยากจะถามเหมือนกันว่ารู้จักผมได้ไง
เพราะถึงแม้ผมจะมีชื่อติดเสื้อแต่มันชื่อกวี แต่พี่เค้าเรียกผมวีเฉย ๆ
“ไม่ต้องแปลกใจ พี่เห็นเราสองครั้งแล้ว เลยถามพนักงานในนี้เค้าบอกน้องทำพาสไทม์ช่วงปิดเทอม
ชื่อเล่นว่าวี ตอนนี้วีเรียนชั้นไหนแล้วครับ” จู่ ๆไม่สั่งอาหารกับสัมภาษณ์ผมหน้าตาเฉย
พี่สองคนที่เป็นเพื่อนก็ไม่ได้ว่าอะไร กลับยิ้ม ๆทำท่าเปิดเมนูดูไปเลย ๆ
ปล่อยให้พี่เค้าสัมภาษณ์ผมไม่รีบร้อนอะไร ตกลงพวกเค้าไม่รีบกินรีบกลับไปทำงานกันหรือไง
ผมล่ะงงจริง ๆ แต่ก็ตอบเค้าไป เพราะดูท่าทางแล้วเค้าไม่เหมือนพวกที่ประสงค์ร้ายอะไร
“ผมจบปวช.3 แล้วครับ เปิดเทอมหน้าก็เรียนมหาลัยxxxx ครับ” พอตอบไป..พี่เค้ากลับเลิกคิ้วสูง
ทำตาโต..ยักหน้างึกงักเหมือนทึ่ง ๆ ก่อนจะคุยต่อว่า
“ทีเดียวกับพี่เลย แสดงว่าเราต้องเป็นรุ่นเหลนรหัสพี่แน่ ๆ เดี๋ยวไว้เปิดเทอมจะรองไปเช็ค
พวกหลานรหัสพี่ดูว่าใช่มีเราอยู่ในสายรหัสหรือเปล่า พี่จบมหาลัยที่นั่นมาสามปีแล้ว
เอกบริหารxxx เหมือนเราแหล่ะ” ผมได้แต่ยิ้ม ๆ ตอบพี่เค้าไป เพราะไม่รู้จะทำอะไรได้มากไปกว่านี้
หลังจากนั้นพวกพี่เค้าก็สั่งรายการอาหาร รับออร์เดอร์เสร็จผมก็ไปจัดการเรื่องอาหารให้พี่เค้า
ก่อนจะกลับเอาอาหารมาลงที่โต๊ะ..โดยมีเพื่อนนักศึกษาอีกคนช่วยมาลงอาหารด้วย
เพราะเค้าสั่งเยอะมากยังกะจะกินกันห้าหกคนซะงั้น มีทั้งเป็ด มีทั้งติมซำ ฯลฯ
จากนั้นผมก็คอยบริการเติมน้ำให้พี่เค้าด้วย ค่อยเคลียร์จานเปล่าออกจากโต๊ะ เติมน้ำจิ้มเพิ่ม
ตามหน้าที่ต้องบริการให้ลูกค้า ระหว่างทานพี่เค้าคุยกันปกติ มีบ้างที่จู่ ๆ จะวกมาถามผม
แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย..ขึ้นมาดื้อ ๆซะงั้น ไอ้ผมก็ตอบไปซื่อ ๆไม่ได้มีอะไร เพราะคำถามพี่เค้าก็ธรรมดา
ถึงจะดูส่วนตัวบ้างก็เถอะ แต่น้ำเสียงหรือวิธีการถามเหมือนไม่น่าเกลียด
จนทำให้ผมรู้สึกอคติแต่อย่างใด
“ตอนนี้วีอายุเท่าไหร่แล้วครับ”
“สิบแปดย่างสิบเก้าครับ”
“แล้วจะสิบเก้าเต็มเมื่อไหร่ล่ะนี้”
“ต้นเดือนกรกฎาคมครับ”
“พอจะบอกพี่ได้ไหม พี่อยากรู้เราเกิดราศีอะไร”
“อ๋อ!..ได้ครับ วันที่ 8 ครับ”
“งั้นก็ราศีเมถุน เค้าบอกว่าคนราศีนี้มีเสห่ห์และเป็นคนจิตใจดี มีศิลปะทางการแสดง
และเป็นคนมีความคิดสร้างสรรค์จินตนาการกว่าคนปกติ”
“พี่เป็นหมอดู หรือครับ”
“ห่า..ห่า..ห่า!!!...เปล่า.พี่ไม่ได้เป็นหมอดู หน้าตาท่าทางพี่ดูเป็นแบบนั้นหรือ”
“ผมเห็นพี่บอกลักษณะผมซะละเอียด นึกว่าพี่เป็นหมอดูซะอีก”
“พี่ทำงานแบ็งค์ครับ ไม่เป็นหมอดู ที่วิเคราะห์ให้ฟัง พี่พอศึกษาจากตำรามาบ้าง”
“อ้อ!..หรือครับ”
“แล้ววี..เป็นคนที่ไหนครับ ผิวพรรณเนียนละเอียดยังกะผิวผู้หญิง คงไม่ใช่คนกรุงเทพฯ
แน่นอน จริงไหม?”
“อืมครับ..ผมไม่ใช่คนกรุงเทพฯหรอกครับ พี่ลองทายดูสิครับว่าผมเป็นคนที่ไหน”
“ถ้าให้พี่เดาอ่ะน่ะ...ไม่น่าใช่คนอิสาน เพราะจมูกโด่ง ผิวขาวเหลืองเนียนละเอียดแบบนี้
บ่งบอกเป็นคนเหนือชัวร์ หรือเปล่าใช่ไหม?”
“ใช่ครับ พี่ทายแม่นจังเลยนะครับ”
“พอจะบอกได้ไหมว่าจังหวัดอะไร พี่มีเพื่อนอยู่แถวเชียงใหม่เยอะแยะ ไปเที่ยวก็บ่อย”
“ครับ..ผมเป็นคนจังหวัดxxxxx.”
“อ๋อเหร่อ!...ใกล้ ๆ กันนะ..น่าไปเที่ยวเหมือนกัน พี่ยังไม่เคยไปเลย ว่าง ๆ
พอจะเป็นไกด์พาพี่ไปเที่ยวบ้านวีได้ไหม”
“อ๋อ!...ได้ครับ ถ้าผมไม่ติดอะไร..แล้วบังเอิญได้กลับไปเยี่ยมบ้าน
หากพี่อยากไปเที่ยวแล้วเกิดเราว่างตรงกันก็ไม่มีปัญหาครับ ดีเสียอีกอย่างน้อยได้โฆษณาบ้านเกิด
ให้คนจังหวัดอื่นได้มารู้จักบ้านเกิดผมมากขึ้น”
“งั้นดีเลย...เรามาแลกเบอร์โทรกัน เผื่อพี่จะได้โทรหาเราได้เวลาที่เรากลับบ้าน
พี่จะได้ลาพักร้อนไปเที่ยวบ้านเรา พี่ชื่อ..ชายนะครับ” จากนั้นพี่เค้าก็ให้เบอร์โทรที่ทำงาน
และที่บ้านของพี่เค้าให้ผม ส่วนผมก็เขียนเบอร์โทรที่บ้านให้พี่เค้าไป ไม่ได้คิดไรจริง ๆ ตอนนั้น
แค่รู้สึกดีที่ได้รู้จักพี่เค้า อีกอย่างเค้าก็พูดจาดี..ทำงานดี คิดแค่ว่ารู้จักไว้ก็ไม่เสียหาย
อนาคตข้างหน้า จบมาอาจได้พี่เค้าแนะนำงานดีดีให้ก็ได้..จึงไม่คิดไร
ดูไม่ออกด้วยว่าพี่เค้าเป็นเกย์..และมาจีบผม เพราะเค้าไม่ได้แสดงอะไรหรือมีอะไรแอบแฝง
ในคำพูดว่าต้องการจีบผม หรือว่าผมอ่อนประสบการณ์จึงไม่ได้คิดว่าเค้ามาจีบ
จากนั้นพี่เค้าก็ชวนผมคุยเรื่อยเปื่อย ส่วนใหญ่ก็เรื่องดินฟ้าอากาศแถวบ้านผม
สถานที่ท่องเที่ยวที่หน้าสนใจหรืออะไรประมาณนั้น ก่อนจะเช็คบิลกินกันไปร่วม ๆ
เจ็ดร้อยกว่าบาทถือว่าเยอะมากสมัยนั้นเฉพาะคนสามคน แต่ที่หน้าตกใจยิ่งกว่า
พี่เค้าจ่ายแบ็งค์ห้าร้อยมาสองใบ สมัยนั้นยังไม่มีแบ็งค์พันเลย
แต่เงินทอนที่เหลือสองร้อยห้าสิบกว่าบาท พี่เค้ากลับยัดใส่มือผมหมดเลย..ถือว่าเป็นทิปพิเศษ
ผมอ้าปากค้างตาโต ถือว่าเป็นทิปก้อนแรกที่ได้เยอะมาก ส่วนใหญ่ลูกค้าให้เต็มที่ไม่เกินยี่สิบบาท
ว่ามากที่สุดแล้ว ผมตะกุกตะกักนึกว่าพี่เค้าล้อเล่นรีบถามกลับทันที
“นี่ให้ผมหมดเลยหรือครับ?”
“ใช่สิครับ ทำไมน้อยไปหรือ ต้องการเพิ่มอีกเท่าไหร่ดี?”
“ปะ..เปล่า..เปล่าครับ คือมันมากเกินไปตะหากผมว่า” พอผมพูดจบ พวกพี่เค้าก็แค่ยิ้ม ๆ
มาให้ก่อนที่เพื่อนพี่เค้าจะพูดแทรกขึ้นมาแทน รู้ตอนหลังว่าชื่อพี่โอ๊ต ชื่อเข้ากับหุ่นพี่แกเลย
เพราะพี่แกอ้วนด้วยไง ส่วนคนผอม ๆ ชื่อกรอบ นึกแล้วก็ขำพ่อแม่ช่างตั้งชื่อลูกได้เหมาะกับหุ่นจริง ๆ
เพราะพี่กรอบก็กรอบผอมแห้งสมชื่อ
“ไม่ต้องห่วงหรอกน้องวี ไอ้ชายเพื่อนพี่มันลูกเศรษฐี แค่นี้ไม่สะกิดขนหน้าแข้งมันร่วงได้หรอก
หึ..หึ.หึ” พูดจบพี่ชายก็ปล่อยหมัดตีไหล่พี่เค้าเหมือนหยอกกันเบา ๆ ก่อนจะพูดแก้ตัวขึ้นมาว่า
“อย่าไปเชื่อมัน..เศรษฐีไรกัน พี่ก็แค่รบกวนวีต้องคอยเทคแคร์ดูแลบริการพวกพี่
เลยตอบแทนให้บ้างก็แค่นั้น” แกพูดพร้อมกับหลบตาผมซะงั้น แถมหน้าแดงนิด ๆ
ผมก็ตลกท่าทางพี่แกนะ จู่ ๆดันมาเขินผมซะได้ ผมตะหากที่ต้องเป็นฝ่ายเขินแก
เพราะมันเป็นหน้าที่ ต้องบริการลูกค้าทุกคนอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าใครต้องให้เงินพิเศษอะไรมากมาย
แบบนี้ซะทีไหน แต่ไหน ๆแกก็มีเจตนาดีให้มา ผมก็ควรรับไว้
ทิปที่ได้อาศัยเป็นค่ารถมาทำงานครึ่งเดือนเลยนะนี้ เลยยกมือไหว้ขอบคุณแกไป
“ผมขอบคุณพี่มากครับ ให้พิเศษผมตั้งมากแน่ะ...คราวหลังถ้ามาทานอีก
เรียกใช้ผมได้ตลอดเลยนะครับ” บอกแกไปตามจริง ไม่ได้จะหวังให้แกให้ทิปอะไรอีกหรอก
แต่คนเราเหมือนติดค้างที่แกมีน้ำใจให้ เลยบอกแกไปเผื่อแกมาอีกก็ไม่ต้องเกรงใจ
เลือกใช้ผมได้ตลอดประมาณนั้น แกก็ยักหน้ายิ้มรับพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า
“โห!..รู้ว่าให้ทิปไปสองร้อยห้าสิบ แล้วน้องวีอาสาคอยบริการแบบนี้
รู้งี้ให้ไปตั้งแต่ครั้งแรกที่มากินแล้วล่ะเน่อะ...ว่าแต่ถ้าให้เป็นพันมีบริการนอกรอบ
ที่ไม่ต้องมากินในร้านหรือเปล่า?” พอแกพูดจบผมหน้าเหว่อทันที งงกับคำพูดแกนะครับ
ไม่เข้าใจว่าที่แกพูดหมายความว่าไง แกคงรู้สึกว่าหน้าผมเหว่อ เลยหัวเราะขำหน้าดำหน้าแดง
ก่อนจะพูดให้เข้าใจว่า
“5555!!!..คิดอะไรครับน้องวี หน้าตาตลกชะมัด พี่หมายถึงว่าเกิดพี่ให้ทิปพันหนึ่ง
น้องวีจะยอมเป็นเพื่อนเที่ยวไปดูหนัง เดินซื้อของแถวจตุจักรกับพี่หรือเปล่า วันหยุดว่าง ๆ
ไม่ค่อยมีใครเป็นเพื่อนไปด้วยเลย จะไปคนเดียวก็เหงาพิลึก”
“อ้าว!..แล้วพวกพี่ ๆ เค้าล่ะครับ ไม่ไปด้วยกันหรือ” ผมก็ถามกลับไปทันที
“พวกมันแหล่ะตัวดี...วันหยุดก็อยู่กับแฟน มีหรือจะมาสนใจเพื่อน อย่างว่าพวกคนมีคู่
มีแต่พี่อะแหล่ะโสดสนิท หาแฟนไม่ได้สักที”
“แล้วพี่ ๆน้อง ๆพี่ล่ะครับ ไม่มีใครว่างไปด้วยเลยหรือ ผมว่าไปกลับคนในครอบครัวมีความสุขดีออก
ไม่ต้องเป็นกังวลคอยดูแลเหมือนไปกับแฟน” ผมแนะนำแกไป
“โอ้ย!..พี่มีพี่น้องที่ไหนกัน พี่ลูกคนเดียว ถึงได้บอกว่าเหงาไง วียอมมาเป็นน้องชายพี่ไหมล่ะ
พี่จะได้ไม่เหงาเวลาวันหยุดจะได้ไปเป็นเพื่อนพี่ได้ รับรองไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายพี่ดูแลให้เอง
ตกลงไหม เราหยุดงานวันไหน”
“ผมหยุดวันอาทิตย์ครับ แต่จะดีหรือครับ กลายเป็นผมเป็นภาระให้พี่เปล่า ๆ
เรื่องเป็นน้องชายผมไม่มีปัญหาหรอกครับ เพราะผมก็มีพี่ชายตั้งหลายคน อยู่ต่างจังหวัดหมด
อยู่นี้ก็แค่พี่สาวคนเดียว บ้างครั้งก็เหงาเหมือนกันคือมันไม่เหมือนมีพี่ชายนะครับ
แต่ผมเกรงใจพี่มากกว่า ต้องมาคอยออกค่าใช้จ่ายให้ผมอีกนะ เสียดายตังค์แทน แห่ะ..แห่ะ..แห่ะ!..”
ผมพูดจบยิ้มแหย่ ๆให้แกไป ก็มันจริงนี่ครับ ผมก็อยากมีเวลาเดินเที่ยวดูของอะไร ๆบ้าง
หรือดูหนังบ้างเหมือนกัน แต่มันเสียดายตังค์นะ ไม่ชอบฟุ่มเฟือยเงินทองสำหรับผม
มีค่าที่จะต้องให้ใช้จ่าย กว่าจะเรียนจบอีกตั้งสี่ปี จะมามือเติบอย่างคนอื่นไม่ได้หรอก
ผมเลยงดกิจกรรมพวกนี้ซะมากกว่า
“ดีซิครับ ไม่ต้องคิดมากเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายนะ มันจะมากมายอะไรกัน..ตัวเราคงไม่ล้มทับ
ให้พี่ซื้อบ้านซื้อรถหรอกจริงป่าว?...ถ้าแค่กินข้าว ดูหนัง ซื้อของเล็ก ๆน้อย ๆ แลกกับการ
เป็นเพื่อนพี่ในวันหยุด ซำบายมากสำหรับพี่ไม่ต้องกังวลหรือเกรงอกเกรงใจไปหรอก
เอาเป็นว่าวันอาทิตย์นี้ 10 โมงเจอกันที่สนามหลวงหน้าตำหนักพระแม่ธรณี
พี่จะขับรถมารอเรา หรือสะดวกให้พี่ไปรับที่บ้านก็ได้ เดี๋ยวเราไปดูหนังสนุก ๆ ซักเรื่อง
จากนั้นค่อยไปเดินประตูน้ำดูของที่ตึกใบหยกกันดีกว่า โอเคตามนี้ ห้ามปฏิเสธ” แกเล่นพูดเอง
เอ่อเองเสร็จสรรพ ผมจะไปว่าอะไรได้ล่ะครับก็ได้แต่ยิ้มให้แกไป..พยักหน้าตกปากรับคำโดยปริยาย
แต่มีข้อแม้ว่าผมจะนั่งรถมาเจอแกที่สนามหลวงเอง ไม่ต้องเสียเวลาให้แกตีรถวนไปรับผม
ที่จอมทองไป ๆ มาๆ หรอก นัดหมายกันเรียบร้อยพวกแกก็ขอตัวกลับ
เพิ่งรู้ว่าวันนี้พวกแกเข้าทำงานสายได้ เพราะออกตรวจสาขา หาทำเลให้แบ็งค์
คือพวกแกเป็นฝ่ายเซอร์เวย์สถานที่หาทำเลเปิดสาขาไรประมาณนั้น
ผมก็ไม่เข้าใจงานพวกแกสักเท่าไหร่หรอก รู้เพียงว่าไม่ใช่พวกที่คอยบริการรับฝากเงิน
ในแบ็งค์ตามหน้าเคาเตอร์ก็เท่านั้น นี่ก็เหลืออีกสี่วันเพราะวันนี้วันพฤหัสแล้ว กว่าจะถึงวันอาทิตย์
จากวันนั้นกว่าจะถึงวันอาทิตย์ พี่ชายมักโทรหาผมชวนคุยเรื่อยเปื่อยเป็นประจำราว ๆ
ห้าทุ่มแกมักโทรมา เหมือนรู้ว่าผมกลับถึงบ้านและทำธุระเรียบร้อยแล้ว สามารถคุยโทรศัพท์กับแกได้
จนเคยชินว่าเวลานี้แกจะโทรมาคุย นอกจากไอ้โรจสองสามวันโทรมาที หรือไม่ก็คิ๋มนาน ๆ
จะโทรมาคุยเรื่องซ้อมบอลให้ฟัง สำหรับพวกน้อง ๆ รุ่นใหม่ที่เข้ามาเป็นนักกีฬาทุน
ซึ่งผมกะว่าหลังหยุดทำงาน..ผมจะเข้าไปซ้อมด้วยสักสองอาทิตย์เตรียมกำลังกับฟื้นฝีมือ
ก่อนเข้าไปเรียนมหาลัย.........
ส่วนพี่ชายก็คุยเรื่องต่าง ๆ ส่วนมากจะถามผมซะมากกว่าว่าวันนี้เป็นไง ทำงานมีปัญหาอะไรไหม
ได้ทิปเยอะป่าวเป็นแบบนี้ซะส่วนใหญ่ ใช้เวลารวม ๆ ก็ประมาณวันละไม่เกินครึ่งชั่วโมง
เหมือนแกจะเกรงใจผมไม่อยากให้ผมนอนดึก เพราะรู้ว่าผมต้องตื่นไปทำงานเช้าแปดโมงอยู่ดี
ผมถึงรู้สึกดีเหมือนมีพี่ชายคอยห่วงใยเราอีกคน จึงไม่เคยปฏิเสธหรือรู้สึกรำคาญไรแกทุกครั้ง
ที่แกโทรมาคุยด้วย กลับได้รับคำแนะนำดีดี ที่มักมีมาให้เกี่ยวกับเรื่องเรียน
เรื่องงานหรือเรื่องความรู้ทั่ว ๆไป ดูแกรู้เยอะและเป็นผู้ใหญ่ด้านความคิดมากเลยทีเดียว
แทบไม่อยากเชื่อว่าแกจะเป็นลูกคนเดียว เพราะเท่าที่รู้มาลูกคนเดียวมักเอาแต่ใจ
แถมเป็นพวกใจร้อน ยิ่งมีฐานะยิ่งไม่เห็นความสำคัญหรือคุณค่าคนอื่น
ซึ่งผิดกับพี่ชาย..แกไม่มีพฤติกรรมนิสัยด้านนี้ให้เห็นเลยสักกะนิด
ยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่ทำไมแกไม่ยักมีแฟน..รูปก็ใช่ชั่ว จัดว่ารวยทั้งรูปสมบัติ
และทรัพย์สมบัติ ง่ายจะตายถ้าแกจะหาแฟนสักคน ขี้คร้านมีคนเข้าแถวลงชื่อให้แกเลือก
เป็นหางว่าว......หรือแกเลือกมากหว่า...?????????????
ส่วนเหี้ยกล หายไปจากชีวิตผมอีกหรอบ นี่ก็สิบกว่าวันเข้าไปแล้ว
ถ้านับวันอาทิตย์ที่จะถึงก็สิบสามวัน พอ ๆ กับครั้งที่แล้วหายไปครึ่งเดือน กลับมาลากผมไปปี้
เสร็จสรรพหายไปเกือบครึ่งเดือน แล้วครั้งนี้ผมกับกลเจอกันยังไง..ที่ไหน และเกิดอะไรขึ้น
รออ่านตอนหน้านะครับ..............................
ต้องบอกว่าพี่ชายคนนี้ คือจุดเปลี่ยนสำหรับทั้งวีและกล ให้เกิดความชัดเจนขึ้น
แต่จะเลวร้ายแค่ไหนตามอ่านกันต่อไปค่ะ
Luk.
-
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป
กลอย่าทำร้ายพี่วีอีกน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
รอตอนต่อไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป o13
-
โอ้ยยยยยย เพิ่งดีได้ไม่ทันไร จะมามีเรื่องให้เพลียอีกหรือนี้
อีพี่กลก็อะไรไม่รู้หัดเสมอต้น เสมอปลายหน่อย
-
พี่วีต้องแย่แน่ๆเลย
:z3: :z3: :z3:
รอตอนต่อไป
-
พี่กลจะแผลงฤทธิ์อีกแล้วเหรอ
ทำใจก่อน รออ่านตอนต่อไป
:pig4:
-
รอลุ้นต่อไปว่าจะเป็นยังไง
:z2: :z2: :z2:
-
^^
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน
ไอ้บ้ากลโคตรๆๆเลยไม่รู้จะเอาคำไหนมาด่ามันดี
สงสารวีเนอะเมือ่ไหร่จะเจอเรื่องดีดีกับเขาบ้าง
มรออ่านตอนต่อไปดีกว่ากำลังจะชัดเจนเลยชิมิ
-
พี่ชายเข้ามาเป็นตัวเลือกให้ไอ้กลลังเลใจ
ว่าน้องวีไม่ใช่ของตายสำหรับมัน
ก็ดี เพราะตอนนี้เหมือนกับที่น้องว่านั่นละ มันเหมือนๆแอบเป็นชู้กับผัวชาวบ้านเขายังไงยังงั้น
-
มีคนมาชอบวีด้วย กลจะทำยังไงนี่
-
พี่ชายมาจีบ กลมันต้องมาหาเรื่องอีกแหงๆ
-
คุณชายครับ
อย่ามาดีสุดขั้วตอนแรก แล้วมาเลวสุดขีดตอนหลังละ
คนเราอยากได้อะไรก็ทำสุดตัว พอไม่ได้ดังหวังจะมาเกรี้ยวกราดใส่เอานะ
อย่างกลถึงจะเลวก็คงจะเลวแบบเปิดเผยเลย แบบเชี้ยซื่อๆไรงี้เน๊อะ
อันนี้เดาเอานะครับ
+1ให้คุณ LUK ที่ทำให้ตื่นมาแล้วได้อ่านทันใจ อิอิ
-
แล้วระหว่างนี้กลหายไปไหนตั้ง10วัน :angry2:
แล้วถ้ากลเจอวีกับชายเดินด้วยกันจะกลับมาทวงสิทอ่ะหรอ :beat:
ดูเหมือนกลทำให้วีคิดว่าตัวเองเป็นแค่คนรองรับอารมณ์หรือนายบำเรอให้กลเลย :angry2:
ไม่ยุตติธรรมเลยอ่ะ แล้วพี่ชายมันดีจริงหรือสร้างภาพหละนั่น :z3:
รอติดตามนะคะ :L2: :กอด1:
-
สงสัยช่วงนี้ออร่าของคุณวี
จะกระแทกตาบรรดาเกย์ทั้งหลาย
เริ่มมีมาวนเวียนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
อยากรู้จังจุดเปลี่ยนของพี่วีจะเป็นยังไง
ต้องเตรียมตัว เตรียมผ้าซับน้ำตาได้ถูก
-
:angry2: ไอ้คุณกล
:กอด1: พี่วี
-
พี่ชายจุธทำให้พี่กลรู้ใจตัวเองใช่ปะ
แล้วพี่กลจะแผลงฤทธ์อะไรยังไงละนิ
-
ฮึๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่กล เร่งหน่อยนะ :z2: :z2:
-
พี่ชายมาแรง ดูดีทุกองศา ฮ่าๆ
แอบเชียร์พี่ชาย เพราะเบื่อพี่กลชอบทำร้ายจิตใจ เฮอะ!
แต่ถ้าเจอกันคราวนี้ จะเป็นยังไงละเนี่ยะ
ไม่ใช่อาละวาดใหญ่โตนะ
เฮ้อออออ หนักใจแทน
รออ่านตอนต่อไปจ้าๆ
-
ถ้าเป็นตอนนั้นจะเชียร์พี่ชาย
-
ช่วงที่ไอ้กลหายไป หลังจากมีอะไรกับวีหลังสุดนี่ มันคงรูสึกแปลกๆและสับสนตัวมันเอง
และคงกำลังคิดทบทวนความรู้สึกของตัวเองว่า ระหว่างมันกับวี หรือชายกับหญิงนี่
อะไรคือสิ่งที่ใช่สำหรับมัน ก็วันนั้น กลางคืนกับวี เช้ามามันก็ต้องมีไรกับน้องดาแหละ
มันคงนำมาเปรียบเทียบกัน(มั้ง)ว่าน้ำหนักในความรู้สึกของมัน เอียงไปข้างใด
ขอแต่ว่าไอ้นิสัยหวงของของมัน คงไม่มาทำให้พี่ชายเดือดร้อนนะ ชักเป็นห่วงชายแระ
ด้วยนิสัยอันเป็นพื้นฐานดั้งเดิมของมัน ที่ไม่ยอมใคร ยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง
แล้วไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมน่ะ ชักจะได้กลิ่นไม่ดีโชยมาแระ
ป.ล. ตอนนี้ดิฉัน ยังทำใจรับไอ้กลไม่ได้ (เพราะความดียังไม่ประจักษ์ชัด)
สรรพนามแทนตัว จึงยังเป็น "มัน" และ Articleนำหน้าชื่อ จึงยังเป็น "ไอ้"อยู่
-
มีลางว่าพี่วีจะงานเข้าอีกแล้ว
-
ต้องบอกว่าพี่ชายคนนี้ คือจุดเปลี่ยนสำหรับทั้งวีและกล ให้เกิดความชัดเจนขึ้น
แต่จะเลวร้ายแค่ไหนตามอ่านกันต่อไปค่ะ
เอ่อไอ้จะเลวร้ายแค่ไหนนี่
มันยังมีเลวร้ายกว่านี้อีกหรอครับนี่
-
เดี๋ยวต้องโวยวายเหมือนโดนไฟรนแน่กล :laugh:
-
:m26:เหมือนพี่ชายจะมีอะไรๆมากกว่านี้ ....
กลจะอารมณ์ขึ้นอีกป่ะเนี่ย ต้องไปเห็นตอนเที่ยวกันแน่ๆเลย
-
ติดตามอย่างต่อเนื่อง
สนุกมากค่ะ แต่จบตอนนี้แล้วรู้สึกค้างเล็กๆ :m31:
:z6: ไอ้คุณพี่กล
:กอด1: พี่ชาย
-
อะไรๆก็เกิดขึ้นได้
สำหรับ..เฮียกล
เพราะ..กล
สามารถเป็นอะไรๆก็ได้ มากกว่าที่คิด
กร๊ากกกกกกก
คุณวี..จะรู้สึกละอายใจทำไม
ในเมื่อน้องดา ก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเฮียกล ซักหน่อย
เป็นแค่กิ๊ก..คู่นอน น้องดารู้สึกอยากก็แวะมาหา
แต่ถ้าเฮียกลเป็นฝ่ายอยาก ก็จะมาหาคุณวีเอง
ตรงนี้ตะหาก..ที่แตกต่าง หุหุ
ขอบคุณครับ คุณ Luk
-
จุดเปลี่ยนนี่ทำให้ดีขึ้นหรือแย่ลงหว่า แต่ไรเตอร์เหมือนจะปูทางว่ามันจะแย่ลงนะ ระแวงนิดๆ
แต่ก็นะ คงไม่มีอะไรจะแย่กว่าที่ผ่านมานักหรอก บางทีอีตาพี่กลอาจจะแค่หึงโหด
ก่อนรู้ใจตัวเองก็ได้ แต่หึงโหดนี่มันจะขนาดไหนกันหล่ะ ยิ่งพี่ท่านซาดิสม์ไม่เหมือนคนปกติกับเค้าด้วย :laugh:
ยังไงก็สู้ๆนะคะพี่วี ไรเตอร์ก็ด้วย ตอนหน้าขอยาวๆแบบนี้อีกนะคะ :-[
-
แอบเชียร์หนุ่มธนาคารได้ไหม :jul3:
-
เครียดจริงอะไรจริง ความอึดอัดนี่เข้าใจเลยอะเพราะสภาพนั้นก็เคยเจอมาก่อน ขนาดว่าเลยเหตุการณ์มาแล้วแต่ัยังรู้สึกได้อยู่เลยแต่กลนี่สุดๆจริงๆ แต่ความเกลียดชัง ความอึดอัดที่สุดเกินทนแบบนี้สักวันมันคงจะหายไปถ้าวันหนึ่งมันถูกแทนที่ด้วยคำว่ารัก คำเดียวเท่านั้น...
-
พี่วีเกิดวันเดียวกะผมเลยนะเนี่ย ดีใจจัง เพิ่งได้อ่าน สนุกมากเลยครับ พี่ลักถ่ายทอดได้อารมณ์จิงๆ
-
:call: :call: :call:
-
คืนนี้จะมาอีกไหมหนอ
:call: :call: :call:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 25
อยู่คนเดียว.
.
.
.
.
เช้าวันอาทิตย์ ผมรีบตื่นตั้งกะเจ็ดโมง เพราะมีนัดกับพี่ชายเค้าไว้
กะว่ารีบทำงานบ้าน ทำอะไรเสร็จคงได้เวลาพี่สาวตื่นพอดี
จะได้ถือโอกาสบอกว่า...วันนี้ผมมีธุระออกข้างนอก แต่กลับเป็นผมตื่นสายกว่าพี่ผมซะงั้น
ปกติวันอาทิตย์พี่ผมมักตื่นแปดเก้าโมงเป็นอย่างน้อย เพราะเป็นวันหยุดของเค้า
ไม่คิดว่าวันนี้ตื่นมาจะเจอคุณเธอนั่งจิบกาแฟตรงโซฟา เปิดทีวีดูก่อนซะแล้ว
“อ้าว!..พี่ทำไมวันนี้ตื่นเช้าล่ะครับ มีธุระออกข้างนอกหรือไง”
“เปล่า...ไปล้างหน้าก่อนแล้วมาหาพี่หน่อยดิวี”
“ครับ..ๆ” ผมรีบเข้าห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัวอย่างไว แปลกใจนิด ๆ
ร้อยวันพันปีพี่ไม่ค่อยมีเรื่องคุยกับผมหรอก สงสัยต้องเป็นเรื่องสำคัญมาก
ถึงได้เรียกผมคุย อยากรู้จังว่าเรื่องอะไร คงไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายหรอกนะ
ชักใจไม่ดี..นึกดูแล้วผมกับพี่วัน ๆ แทบไม่มีเวลาได้พูดคุยกันสักเท่าไหร่
เช้ามาผมก็รีบตื่นออกจากบ้านแต่เช้าก่อนพี่จะตื่นซะอีก
แต่พอปิดเทอมพี่ผมกลับเป็นฝ่ายออกจากบ้านก่อนตามเวลาเดิม ของแกนั่นแหล่ะ
แต่เป็นผมซะอีกกว่าจะตื่นก็เจ็ดโมงกว่า ๆ ออกจากบ้านแปดโมงโน้น
เพราะงานพิเศษผมเริ่มสิบโมง..กลับก็สี่ห้าทุ่ม...พี่ก็หลับแล้ว
เราจึงเหมือนไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ ถึงจะอยู่บ้านเดียวกันก็เถอะ
แต่ก็อีกนั่นแหล่ะ..ต่างคนต่างมีงานเวลาไม่ค่อยตรงกันด้วย แต่เราก็รักและห่วงใยกัน
รู้กันอยู่ในใจดี...เสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมแวะชงไมโลร้อน ๆ ก่อนจะถือแก้วมานั่งตรงข้ามพี่สาวผม
“อ่ะ!...ผมพร้อมแล้วครับ”
“วี..ถ้าจะต้องอยู่คนเดียว วีอยู่ได้หรือเปล่า...”
“ - . - ”
“ไม่ต้องทำหน้างั้นหรอก พี่แค่จะบอกว่าพี่สอบ กพ.ติดนะ แต่ตำแหน่งที่บรรจุ
ต้องรับที่นครสวรรค์ เจ้าหน้าที่XXX เค้าเรียกตัวพี่มาแล้ว ให้ไปรายงานตัววันพุธที่จะถึงนี้
พี่เลยต้องบอกเรา”
“โห้!..อะไรมันจะเร่งด่วนขนาดนั้นครับ แล้วพี่ไปสมัครสอบมาตอนไหน
ทำไมวีไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะครับ”
“พี่ไปสอบทิ้งไว้ตั้งสองเดือนแล้ว ติดอันดับ 9 ไม่คิดว่าจะโดนเรียกด้วยซ้ำ
เพราะตอนสอบเค้าเอาแค่ 7 ตำแหน่ง ถือว่าเราติดสำรองอันดับสอง
แต่จู่ๆ ก็มีจดหมายติดต่อมาให้ไปรายงานตัวบรรจุเข้าทำเลย ส่งมาให้พี่วันอังคารที่ผ่านมานี้เอง
ที่พี่ไม่ได้บอกเราก่อนหน้า เพราะพี่ก็ยุ่งรีบเคลียร์งานของบริษัทฯด้วย
อีกอย่างเราแทบไม่ได้เจอกันเลย กะคุยกับวีวันนี้และ พรุ่งนี้พี่ไปทำงานวันสุดท้าย
วันอังคารเตรียมขนของ บริษัทฯ เก่าพี่เจ้านายเค้าใจดี พรุ่งนี้มีเลี้ยงส่งด้วย
แถมวันอังคารให้รถมาขนของไปส่งให้ถึงที่อีกตะหาก ที่นั่นมีบ้านพักข้าราชการให้ด้วย
พี่ติดห่วงแค่เราเท่านั้น ตกลงเอาไง..อยู่ได้ไม่ได้ล่ะ”
“ถ้าพี่ไม่อยู่..วีว่าประกาศให้เค้าเช่าดีกว่า ส่วนวีไปอยู่หอพักใกล้ ๆแถวมหาลัยเอาก็ได้
แถวนี้บ้านเป็นหลังสองชั้นแบบเรา เค้าปล่อยให้คนเช่าเดือนตั้งสี่พันแน่ะ
ค่าเช่าหอของวีประมาณพันห้าเอง รวมน้ำไฟแล้วด้วยตะหาก อย่างน้อยยังเหลือเงิน
เป็นค่าใช้จ่ายตอนวีเรียนอีกเดือนละสองพันห้า พี่จะได้ไม่ต้องเป็นภาระเรื่องนี้
เงินเดือนราชการไม่เยอะเหมือนทำกับบริษัทฯ ใช่เปล่าล่ะ..พี่ไปบรรจุรับตำแหน่งใหม่ด้วย
จะได้สักเท่าไหร่กัน ขืนแบ่งมาให้วีเดือนละสองพันเหมือนเดิมแล้วล่ะก็
วีว่าได้กินแกลบกันแน่คราวนี้ ที่สำคัญวีจะได้เช่าหอใกล้ ๆ มหาลัย ไม่ต้องเสียค่ารถไปกลับด้วย
เวลาซ้อมกลับมืดค่ำมาก ก็จะได้ไม่ต้องถึงบ้านดึก มีเวลาอ่านหนังสือทำอะไรได้อีกตั้งเยอะ
ไม่ต้องทิ้งเวลาไปเปล่า ๆ บนรถเมลล์ พี่ว่าดีไหมเอาอย่างวีว่า” ผมแสดงความคิดเห็นไปล่ะ
รู้ว่าเงินเดือนข้าราชการไม่เยอะเท่ากับทำงานบริษัทฯ เอกชนเหมือนที่พี่ทำหรอก
ถึงจะมีวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ และวันนักขัตฤกษ์ก็เถอะ ที่คนเขาอยากทำราชการ
เพราะสวัสดิการด้านอื่นมันดีกว่า และมั่นคงเรื่ององค์กร เพราะเป็นหน่วยงานของรัฐตะหาก
ผมเห็นด้วยและดีใจที่พี่ผมสอบติดและได้งาน ถึงจะย้ายไปทำที่นครสวรรค์ก็เป็นเรื่องปกติ
เพราะงานแบบนี้ ต้องมีการหมุนเวียนสับเปลี่ยนโยกย้าย เพื่อให้ตนเองได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่ง
พี่ผมอายุ 26 ยังมีโอกาสเติบโตไปได้ไกล อีกอย่างผมเชื่อฝีมือการทำงานของพี่ตัวเอง
ดูอย่างบริษัทฯที่ทำ เจ้านายยังรักและเอ็นดูพี่ผมขนาดนี้ ไม่งั้นคงไม่มีการเลี้ยงส่ง
แถมให้รถบริษัทฯ มาขนของไปส่งถึงนครสวรรค์ให้หรอก
นี่แสดงให้เห็นว่าพี่ผมเป็นที่รักของเพื่อนร่วมงานและนายจ้างแค่ไหน
ผมรู้สึกภูมิใจในตัวพี่มากจริง ๆ
“ถ้าวีคิดว่า..วีอยู่ได้ และสามารถบริหารจัดการเรื่องค่าเช่าเอามาเป็นค่าใช้จ่ายดูแลตัวเอง
ระหว่างเรียนโดยไม่มีปัญหา..พี่ก็เห็นด้วยนะ ก็จริงอย่างวีว่า เงินเดือนพี่ลดลงไปกว่าหนึ่งในสาม
คงต้องใช้จ่ายประหยัดขึ้นกว่าเดิม แต่เมื่อตัดภาระเรื่องที่ต้องจัดสรรคค่าใช้จ่ายให้วี
เดือนละสองพันออก กลับจะทำให้มีเงินเหลือเพิ่มขึ้นอีกตะหาก เพราะต่างจังหวัดค่าครองชีพไม่สูง
เท่ากรุงเทพฯ หนำซ้ำค่ารถค่าราพี่ก็ไม่ต้องจ่ายด้วย เพราะบ้านพักข้าราชการอยู่ในบริเวณกรมxx
นั่นแหล่ะ ส่วนวีก็มีเงินเพิ่มจากค่าเช่าบ้านมากขึ้นด้วย จากเดือนละสองพันเป็นสองพันห้า
ค่าใช้จ่ายเรื่องการเดินทางก็ตัดออกไปได้อีก ถ้าอยู่หอแถวมหาลัยก็ใกล้ดีด้วย
รวม ๆ แล้วมีแต่ข้อดีไม่มีข้อเสีย เพียงแต่พี่คงขนเครื่องครัวของใช้ไปเยอะขึ้น
ต้องบอกเจ้านายพรุ่งนี้ว่าขอเปลี่ยนเป็นรถหกล้อแทนรถปิกอัพดีกว่า..จะได้ขนไปหมด
ดีหน่อยที่บ้านพักข้าราชการเค้าให้อยู่ห้องแถวติดกันเป็นหลัง ๆ วีว่างก็นั่งรถไปเยี่ยมพี่นะ
นอนคืนสองคืนวันหยุดเสาร์อาทิตย์ คิดว่าพี่ทำงานที่นั่นมีเวลาที่เราพี่น้องได้สังสรรค์กันแล้วหล่ะ
งานราชการเข้าแปดโมงเลิกสี่โมงเป๊ะ..ไม่มีเลทมีเพิ่ม แถมเสาร์อาทิตย์พี่ก็มีวันหยุดด้วย
คราวนี้วันหยุดติดกันยาวพี่จะได้กลับไปเยี่ยมแม่กับพี่ ๆน้อง ๆเราซะที ได้มีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง
มันดีกว่ากันก็อีตรงนี้แหล่ะ งานบริษัทฯถึงเงินจะเยอะแต่ก็เหนื่อย..วันหยุดก็น้อย
แถมเสียเวลาเดินทางบนท้องถนนอีกตะหาก ออกจากบ้านก็ก่อนเจ็ดโมง กว่าจะเลิกงานก็ห้าโมง
กลับถึงบ้านทุ่มหนึ่งเข้าไปแล้ว คุณภาพชีวิตผูกติดกับเวลาซะส่วนใหญ่ ดูเราสองคนพี่น้องสิ
อยู่บ้านเดียวกันแท้ ๆวันๆ แทบไม่มีเวลาเจอะเจอกันเลย เอาล่ะ..ตกลงวีหาหอได้เลย
พี่จะให้เงินไปวางมัดจำล่วงหน้าแล้วติดประกาศให้คนเช่าบ้านเราทันที จะได้ลงตัวไว ๆ
พี่จะได้ไม่ต้องห่วง..ตัดภาระวุ่นวายได้ จะได้ตั้งหน้าตั้งตาทำงานได้เต็มที่ ตกลงตามนี้แหล่ะ”
แล้วผมกับพี่สาวก็สรุป เห็นพ้องต้องกันตามข้อเสนอแนะของผม เมื่อเป็นดังนี้เลยกะว่าจะรบกวน
พี่ชายพาไปเซอร์เวย์ดูหอแถวมหาลัยวันนี้เลย อย่างน้อยพี่เค้าเป็นศิษย์เก่าของมหาลัยอยู่แล้ว
ย่อมรู้ที่ทางดีกว่าผม..อาจได้คำแนะนำดีดี จะได้รีบดำเนินการให้เรียบร้อย
คิดได้ดังนั้นผมรีบกดโทรศัพท์ยกหูโทรไปบอกพี่ชายทันที ตามเบอร์บ้านที่ให้ผมไว้
เสียงผู้หญิงรับสายพูดไทยยังสำเนียงเพี้ยนๆอยู่นะนั้น น่าจะเป็นคนรับใช้บ้านแก
ก่อนให้ผมถือสายรอไม่ถึงสองนาที..พี่ชายก็มารับ ผมเลยแจ้งความจำนงค์ให้พี่แกทราบทันที
ปรากฎว่าพี่เค้าใจดีมาก..รับเป็นธุระพาผมไปดูหอพัก แถมยังบอกด้วยว่าแกรู้จักหอพักดีดี
และสนิทกับเจ้าของหอแถวนั่นด้วย ไม่ใช่ปัญหาที่จะจัดการเรื่องนี้ให้ผม
เสร็จจากธุระของผมแล้วค่อยไปดูหนังเดินดูของกันต่อ ตามโปรแกรมเดิม
ผมยอมรับว่ารู้สึกดีกับพี่เค้ามาก ดูเค้าเป็นคนมีน้ำใจแถมใจดีอีกตะหาก
วางหูเสร็จผมเล่าให้พี่สาวฟัง..พี่เค้าก็รับทราบไว้ จากนั้นรีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดเก่ง
ก็ง่าย ๆ เกงยีนส์สีซีด เสื้อยืดคอกลมแขนสั้นสีดำธรรมดาทั่วไป รองเท้าผ้าใบใส่สบาย ๆ
ไม่ลืมนาฬิกาข้อมือเรือนที่ใช้ประจำ พร้อมกระเป๋าสะพายใบเก่ง แค่นี้ผมก็พร้อมแล้วครับ
นั่งรถไปหาแกตามที่นัดกันไว้ตรงสนามหลวงทันที
เอาไป 50% ก่อนนะค่ะ เดี๋ยวดึกๆ มาลงที่เหลือให้อีกที....
Luk.
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:call: :call: :call: :call: :call:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
มาต่อๆ
-
เข้ามารออีก50%
:m18: :m18: :m18:
ปล. พี่ลักขยันจังเลยอัพทั้งสองเรื่อง แต่อย่าลืมพักผ่อนบ้างนะคะ
:L2::pig4: :pig4: :pig4: :L2:
-
ชีวิตด้านอื่นๆของวีดูจะลงตัวและไปได้ดี แต่ด้านที่สัมพันธ์กับไอ้กลนี่ยังวางใจไม่ได้
พี่ชายท่าทางจะเป็นคนดีที่วีพึ่งได้ แต่ไม่ใช่คู่ของวี เฮ้อ..เตรียมทำใจแทนพี่ชายไว้แล้วดิฉัน
-
:z2: :z2:
รออีก 50% คะ
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 25
อยู่คนเดียว 100%
.
.
.
.
.
ผมมาถึงพี่แกมารอผมอยู่ก่อนแล้ว
“หวัดดีครับพี่ โทษทีครับผมมาเลทไปกว่าสิบนาทีแน่ะ” ต้องรีบขอโทษแกให้ไว
ไม่คิดว่าวันอาทิตย์รถดันติด อุตส่าห์เผื่อเวลาไว้แล้วนะตอนออกจากบ้าน
ดันเจออุบัติเหตุรถแท็กซี่ชนกับรถเก๋งเข้าให้ ทำให้รถติดเลยมาสายอย่างที่เห็น
“อืม..ไม่เป็นไร พี่ก็เพิ่งมาถึงเมื่อตะกี้นี้เอง ยังคิดว่ามาสายคงทำให้เรารอซะอีก
โชคดีที่เราเองก็มาไม่ต่างกัน..ถือว่าไม่มีใครรอใคร เจ๋ากันเน่อะ” แกยังอารมณ์ดีมาตลกเล่นกับผมอีก
ไม่รู้แกเพิ่งมาจริงหรือเปล่า หรือแค่ต้องการทำให้ผมรู้สึกดีถึงไม่พูดแบบนั้นก็ไม่รู้
แต่ในที่สุดผมก็มานั่งบนรถคันหรู BMW สีดำเข้ม พาให้เกร็งไปเหมือนกัน
ไม่เคยนั่งรถราคาแพงเบาะนิ่มขนาดนี้ แกคงมอง ๆ รู้ว่าผมเกร็ง นอกจากจะมีน้ำใจ
คาดเข็มขัดนิรภัยให้แล้ว ยังเปิดเพลงให้ฟังเพื่อสร้างบรรยากาศให้เป็นกันเองสบาย ๆอีก
ขอบอกว่าเพลงดังในตอนนั้นก็โน้นเลย พริกขี้หนูของพี่เบิร์ดนั่นแหล่ะ
แหมย้อนไปซะเก่ากึกเหมือนกัน แต่สมัยนั้นนะกำลังฮิต รวมถึงเพลงของสามโทนเจ้าภาพจงเจริญ
น้ำพริกปลาทูของสามารถฯ เด็กรุ่นใหม่คงไม่ทันกันหรอก นี่แหล่ะเพลงก็ประมาณ
อย่างที่พูดให้ฟังอ่ะแหล่ะ บรรยากาศก็สนุก ๆ คึกคักในรถ
ยิ่งตอนนี้ใกล้เทศกาลสงกรานต์แล้วด้วย เหลืออีกไม่กี่วัน เพราะผมทำงานช่วงซัมเมอร์พอดี
เพลงฮิตเหล่านี้เลยมักได้ยิน สถานที่ต่าง ๆเปิดฟังกันกระหึ่ม
พี่แกพาผมมาตระเวนดูหอพัก ตามที่บอกนั่นแหล่ะ รู้สึกแกจะคล่องมาก
สมกับเป็นถิ่นเก่าที่แกย้ำจนรองเท้าสึก เพราะเป็นนิสิตที่นี้มาแล้วสี่ปี แต่ใครต่อใครก็ยังจำแกได้
มีแซววีรกรรมให้ฟังอีกว่า เมื่อก่อนแก่คลาสโนว์วาป๊อปปูล่าขนาดไหน แกก็ยิ้มเขิน ๆ
กับคำแซวจากลุง ๆป้า ๆ เจ้าของหอที่พาผมไปแวะดู จนในที่สุดผมก็ตกลงเลือกหอถูกใจได้หอหนึ่ง
เลยมหาลัยมาไม่ไกลเท่าไหร่ ราคาก็ตรงตามที่บอกแถมมีเฟอร์นิเจอร์พร้อม พวกตู้ เตียง ฯลฯ
แทบไม่ต้องขนของอะไรมาให้ยุ่งยาก เป็นห้องแอร์อีกตะหาก..หรูซะไม่มี
ระบบดูแลความปลอดภัยก็เยี่ยม ถึงจะเป็นหอรวมก็ตามเถอะ แต่โดยรวมแล้วไฮโซใช่ย่อย
ถูกใจผมมาก..มีว่างห้องริมสุดชั้นสามพอดี บรรยากาศตรงระเบียงด้านนอกมองเห็นมหาลัยผมด้วย
ลมพัดโกรกตลอด ผมรีบโทรกลับเข้าบ้าน ใช้โทรศัทพ์ที่หอนั่นแหล่ะ เพื่อบอกให้พี่สาวรู้
พี่ผมก็ดีใจที่ผมได้ที่พักลงตัวเร็ว ผมจัดการกดตังค์ซึ่งพี่สาวผมจัดการโอนให้เลยรอไม่ถึงยี่สิบนาที
ทำเรื่องมัดจำวางเงินล่วงหน้าเรียบร้อย หมดไปสี่พันห้าร้อยพอดิบพอดี
แต่มีข้อแม้ว่าผมจะย้ายเข้ามาอยู่วันที่ 1 พฤษภาคม ซึ่งตอนแรกเจ้าของหอก็มีท่าทางตะกุกตะกัก
เหมือนจะไม่ยอม ทั้งที่นับจากวันนี้เหลือไม่ถึงยี่สิบวัน แกคงคิดว่าไม่อยากให้หอว่างเสียรายได้เฉยๆ
แต่พี่ชายคุยกับแกอีท่าไหนไม่รู้สุดท้ายแกถึงยอม ผมมารู้ตอนหลังว่าพี่ชายแอบให้ค่าเสียเวลา
ไปพันหนึ่ง..โดยไม่บอกผม มิน่าทำไมแกยอมง่ายจัง
เสร็จจากนั้นแกก็พาผมขับรถตรงดิ่งมาแถวประตูน้ำทันที โดยวางโปรแกรมว่าจะเดินดูของ
ตรงประตูน้ำกันก่อน แล้วสักสี่โมงค่อยไปดูหนังสักเรื่อง..จากนั้นพาผมกินข้าวมื้อเย็น
เสร็จจะพาไปส่งบ้าน เรามาถึงประตูน้ำก็บ่ายแก่ ๆแล้ว แกจัดการพาผมไปนั่งกินร้านอาหารฮาลาน
ชื่อดังหลังตึกใบหยก..อร่อยมาก ผมเพิ่งกินอาหารฮาลานครั้งแรก ตอนแรกไม่รู้ว่าอาหารฮาลาน
คืออะไร นั่นแหล่ะเป็นการเปิดโลกทัศน์ ถึงบอกคนเราบางครั้งเราก็ไม่รู้จักว่าอะไรเป็นอะไร
อาหารฮาลานคืออาหารอิสลาม ร้านนี้เค้าทำอร่อยมาก..คนทานเยอะ และก็ราคาตามคุณภาพ
เสร็จจากทานอาหาร แกก็พาผมตระเวนดูของ ส่วนใหญ่พี่แกชอบดูพวกของเก่า ๆ
แนวศิลปะโบราณอะไรประมาณนี้ เช่นรูปปั้นเก่า ๆเศียรพระที่ดูขลัง ๆ บ้างไรบ้าง
สุดท้ายแกได้ภาพวาดมาสองรูป รวมกันแล้วราคาหลายพัน ส่วนผมแกซื้อเสื้อนักศึกษาสีขาวให้สี่ตัว
เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์อีกอย่างละชุด..หมดเงินก็เป็นพัน ผมโครตเกรงใจแกเลย
แต่ทำไงได้แกเล่นทั้งยัดทั้งเยียดทำเสียงดุใส่อีก หากผมปฏิเสธไม่รับของที่แกจะให้
บอกว่าถ้าเป็นน้องชายแก..ก็ไม่ต้องคิดมากอะไรประมาณนั้น เจอไม้นี้เข้า
ผมก็ปฏิเสธไม่ลงต้องรับเอามาจนได้ พวกผมเอาของไปเก็บไว้หลังรถอะแหล่ะ
ดูนาฬิกาสี่โมงกว่าเข้าไปแล้ว แกก็พาผมมาที่มาบุญครองเลยทันที สมัยนั้นส่วนใหญ่วัยรุ่นชอบ
มาเดินมาบุญครองกัน แกพาขึ้นมาชั้นบนสุด เพื่อเลือกโปรแกรมหนังที่จะดู
ได้หนังฮอลิวู๊ดเรื่องดังพอดี นั้นเลยประเภทสงครามอ่ะแหล่ะ นำแสดงโดยซิลเวสเตอร์ สตาร์โลน
ตอนนั้นพี่เค้าแรมโบ้กำลังมาแรง รอเวลากว่าสามสิบนาทีได้ดูรอบห้าโมงเย็น
แกเลยชวนมานั่งร้านกาแฟหาไรดื่มรอไปพลางๆ ก่อน พี่แกพาผมเดินเข้ามาในร้าน
เลือกโต๊ะริมกระจกติดทางเดิน ได้ที่นั่งเรียบร้อยสั่งอะไรเสร็จ ระหว่างที่รอของที่สั่งอยู่นั้น
จะว่าโลกมันกลมก็คงจะใช่ แต่สำหรับผม..ผมว่าโลกของผมมันทั้งกลมทั้งเบี้ยว
เพราะข้างนอกตรงทางเดินชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเดินมาด้วยกัน ดันหันมาเห็นผมเข้าให้อีก
เป็นใครไม่ได้..อยากที่ทุกท่านคิดนั่นแหล่ะ ไอ้เหี้ยกลมาในชุดหล่อเต็มเสต็ป
ยอมรับครับถึงมันจะดำแต่มันก็เท่ห์และเด่นมาก ยิ่งมาเดินกับสาวสวยน่ารักด้วยแล้ว
ยิ่งเด่นเข้าไปใหญ่ ผู้หญิงคนนี้ทุกคนต้องแปลกใจที่ไม่ใช่น้องดา แต่กลับเป็นน้องเกศ...............
ใช้ครับเหี้ยกลสิทธิ์..ในที่สุดมันก็สามารถมาก คว้าน้องเกศมาเดินควงกันสองคนในมาบุญครอง
แถมท่าทางที่แสดงออกไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคบกันในฐานะไหน ก็นะ..เล่นจับมือกันเดินแบบนั้น
ใครดูไม่ออกก็โง่แล้ว น้องเกศเห็นผมก็ยิ้มหวานมาให้..ผมก็ยิ้มตอบ ในขณะที่ตัวเหี้ยมันกลับ
ไม่แสดงอาการอะไร มีแค่มองจ้องผมนิ่ง ๆไอ้ผมเมื่อมันไม่อยากทักทายผมก็เลยเฉย ๆ
พี่ชายเห็นผมมองสองคนนั่น..และเห็นน้องเกศยิ้มมียกมือขึ้นทักผมผ่านกระจก
แกก็ก้มหน้ากระซิบถามผมว่าใครกันดูสวยน่ารักดี ผมก็ตอบแกไปว่ารุ่นน้องที่โรงเรียนเดิม
ท่าทางที่แกก้มมากระซิบถาม..มันก็คงดูแปลก ๆไปนิดเหมือนกัน ที่จริงไม่เห็นจำเป็น
ต้องทำแบบนั้นก็ได้ ร้านเค้าก็ไม่ได้ห้ามใช้เสียงพูดคุยอะไร ผมก็ไม่เข้าใจว่าแกทำไมถึงต้องกระซิบ
แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรแกหรอกครับ..เมื่อถามมาผมก็ตอบแกไป แต่ว่าภาพด้านข้างที่คนไม่รู้
มองเพียงผิวเผินเหมือนแกจะหอมแก้มผมซะงั้น เพราะปากแกกระซิบตรงหูผมนะสิ
เห็นน้องเกศมองมาหน้าแดงก่ำ ไอ้ผมก็หน้าเหว่อสิครับ ดูก็รู้ว่าน้องเค้าคิดไปถึงไหนแล้วนั่น
ส่วนเหี้ยตัวข้าง ๆ จ้องผมเขม็งตาแม่งดุโครต อารมณ์มันถ้าให้ผมเดาอ่ะนะ
เหมือนตอนมันโกรธและกระทืบยำตีนผมประมาณนั่นแหล่ะ หน้ามันตอนนั้นกับตอนนี้
แบบเดียวกันแป๊ะ ผมชักหวาด ๆพิลึก คิดว่ามันจะเดินผ่านไป
ที่ไหนได้มันกับจูงมือน้องเกศพากันเดินอ้อมไปเข้าประตูร้านมาซะงั้น.....
หวาย...ตายละกู...มันคงตรงมาที่ผมนั่งแน่ๆ เอาไงดีหว่า.........??????????????????
มาลงเต็มแล้วค่ะ......พี่วี ฝากขอบคุณนักโพสทุกท่านนะค่ะ ที่ตามเรื่องราว
ของพี่เค้า และให้แนวความคิดตลอดจนอารมณ์ร่วมทุกตอน แกชอบเข้าไปอ่านโพสมากๆค่ะ
โดยเฉพาะของคุณ YAYEE 2 บอกชอบเป็นพิเศษ เหมือนเพื่อนกันยังไงไม่รู้ว่างั้น เพราะมีแนวคิด
สอดแทรกให้ตลอด ฝากขอบคุณมาด้วยค่ะ... :pig4:
Luk.
-
ขอบคุณครับผม
แต่เต็มแบบค้างๆๆ ง่ะ
1
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ไปนอนแล้วบะบายฝันดีหลังจากได้อ่าน แต่แอบค้างนิดหน่อย
-
อ่า
ค้างๆๆๆๆ
นู๋เกศ เห้ออออ
-
ชีวิตพี่วีเริ่มจะดีขึ้นแล้วเนอะ
พี่ชายนี้จีบพี่วีแน่เลยอะ
อยากจะเชียร์ แต่ก็รู้ว่าสุดท้ายก็ไม่ได้คู่กัน
แหม นึกว่าตอนนี้จะไม่เจอไอ้พี่กลละ ที่จ้องพี่วีเนี่ยหึงอะดิ
-
:serius2:จะเกิดอะไรขึ้นกับพี่วีไหมนี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กลอย่าทำร้ายพี่วีน้าาาาาาาาาาาาาาา
พี่ชายช่วยปกป้องพี่วีด้วยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา o13
-
:a5: งานเข้าแน่เลยพี่วี
-
ค้างนะจ๊ะ
กลจะทำอะไรอีกเนี่ย
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ไฟรน ไฟรน ไฟรน 555555 :laugh: ร้อนรน ร้อนรน ร้อนรน :m20: สมน้ำหน้ากลจริงๆหึงล่ะซิ :really2:
-
เป็นมนุษย์เจ้าปัญหาของวีจริงๆ
ให้ึความรู้สึกว่าเป็นคนค่อดเอาแต่ใจตัวเอง ไม่เคยมีคำตอบให้คนอื่น
ประมาณว่าทุกสิ่งต้องหมุนรอบตัวเอง
มีคนแบบนี้มาข้องแวะด้วยนี่เป็นความซวยอย่างแรง
ขนาดรู้ว่าเรื่องจะลงเอยกันได้ แต่ก็แอบเชียร์ให้คุณวีเอากลออกไปจากชีวิตได้
-
ขอบคุณค่า..
ทำไมเป็นคนแบบนี้..ตัวเองนั่นแหละที่ไม่ชัดเจน..ยังจะมาหวงเค้าอีก..นิสัย นิสัย..
-
ออกอาการทันทีเลยนะพี่กล...
..เอ่อ...ท่าทางสองคนนี้เค้าจะเกิดมาจองล้างจองผลาญกันจริงๆ เนาะ
ไปไหนก็มาเจอกันตลอด
สู้ต่อไปค่ะพี่วี :กอด1:
-
จะโดนจัดหนักให้ไหมนี่พี่วี
พี่วีสู้ๆ :laugh:
-
แมร่งแรดเหลือเกินนะไอ้พิกลทิ้งอีกคนก็คว้าเพื่อนอีก
ทีน้องวีแล้ว กระทืบอย่างเดียวไอ้เชรี่ย
จะโดนอะไรอีกละน้องวี
-
จบงานนี้จะมืเจ็บตัวอีกไหมหนอ
-
อย่าทำร้าวีเลยนะ
ขอร้อง
-
:a5: หง่ะ มันค้างอะ
:L2: พี่วี สู้ ๆ นะฮ๊าฟ :L2:
-
อีกลมันไม่กล้าทำไรหรอกมั้ง มีน้องเกศมาด้วยนิ เหอๆ แถมพี่ชายแกคงไม่ยอมให้ทำไรแน่ๆ แต่หลังจากนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน
-
ค้างงงงงงงงงงง
:z3: :z3: :z3:
พี่วีจะเปนไงบ้างน่า....
พี่กลหึงพี่วีแล้วละซิ
รีบๆมาต่อนะคะ
:call: :call: :call:
-
อ่าน แล้ว อยาก อ่านอีก
-
ทั้งน้องดา และน้องเกศ พี่กลนายแน่มาก
ที่จริงไม่เห็นต้องพึ่งคุณวีเลยนะ
เรื่องคุณวี เชื่อเลยคู่แล้วไม่แคล้วกัน เรื่องบังเอิญที่มาเจอกันเนี่ยน่ากลัวมาก :เฮ้อ:
-
ตะลึ่งตึ่งโป๊ะ ! - - ตัดฉับเลยคุณ Luk กำลังมันได้ที่
ตายๆๆ หวังว่าคงไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกนะ
อย่ามาทำอะไรพี่วีกับพี่ชายเค้านะ T_T
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
+1 ให้นะคะ
-
แค่จินตนาการตนต่อไปก็ปวดใจตุ๊บๆ :m15:
ไม่อยากให้พี่วีเจอเรื่องโหดร้ายเลยอ่ะ
และหวังว่าไอคุณพี่กลจะไม่ทำ
:m15:
-
^^
-
ไอ้กลจะทำบ้าอะไรอีกแล้ว
-
ที่จริง
กลคือ
ตัวร้ายของเรื่องใช่ไหม
:m20:
-
+1 สำหรับเจ้ากลหมาหวงก้าง ตัวเองไม่อยากดูแลแต่ก็ยังหวงอีก
เชียร์ให้น้องวีชอบพี่ชาย (น่ารักสุภาพบุรุษสุด ๆ ถึงแม้จะดูแปลก ๆ
ไปบ้างแบบประเภทเกย์เนี๊ยบอะไรประมาณนี้) คิดว่าเจ้ากลคงมาแสดง
ศักยภาพทวงสิทธิ์ความเป็นสามีวีแน่นอนเลย เจ้าอันธพาลครองเมือง
รอลุ้นตอนต่อไปว่าจะเป็นยังไง ขยันจังเลยน้อง luk มาลงทุกวันเลย
ชอบจัง :pig4: :pig4:
-
มาลงเต็มแล้วค่ะ......พี่วี ฝากขอบคุณนักโพสทุกท่านนะค่ะ ที่ตามเรื่องราว
ของพี่เค้า และให้แนวความคิดตลอดจนอารมณ์ร่วมทุกตอน แกชอบเข้าไปอ่านโพสมากๆค่ะ
โดยเฉพาะของคุณ YAYEE 2 บอกชอบเป็นพิเศษ เหมือนเพื่อนกันยังไงไม่รู้ว่างั้น เพราะมีแนวคิด
สอดแทรกให้ตลอด ฝากขอบคุณมาด้วยค่ะ...
Luk.
ขอบคุณทั้งน้องLuk.และคุณวีค่ะ ที่ชอบคอมเมนต์ของดิฉัน(เม้นต์ของคนสว.อิ อิ)
อืมดูจากเพลงฮิตคุณเบิร์ดที่คุณวียกตัวอย่างมา คิดว่าคงเป็นรุ่นที่ห่างกันไม่เท่าไรค่ะ
ดีใจนะคะที่คุณวีรู้สึกว่าดิฉันเหมือนเพื่อน ขอรับเกียรติเป็นเพื่อนด้วยความยินดีค่ะ
ว่าแล้ว ชีวิตของวีจะลงตัวอยู่ไม่นาน มารผจญโผล่ล่ะ
ดูนั่น..ออกอาการหึงล่ะไอ้กล ฮึทีตัวเองทำอะไรก็ได้
จะรอดูค่ะ ว่าไอ้กลจะออกลายอย่างไรบ้างต่อไป
-
พี่ชายดีกว่าเห็นๆ
-
พี่ชายเพอร์เพคมากกกกกก ไอ้คุณพี่กลจองซะ!
-
ไม่ต้องเอาไงหรอกพี่วี เพราะเดี๋ยวเรื่องมันก็ตามมาถึงที่ ต่อให้หนีก็ไม่พ้น ฮ่าๆๆ
-
กลสิทธิ์..จอมโหด
เอาปายยยยย
พี่ชาย..แสนดี
เอามา
:dont2:
ขอเหอะ..หนุ่มแบงค์ อบอุ่น&น่ารัก
หุหุ
:pig4:ขอบคุณครับ
-
กำแท้วีเอย
งานมันเข้าให้ตลอดเลยล่ะนั่น
พี่ชายน่ารักดีจังเลย
ส่วนคุณพี่กลมันจะดุไปไหนว่ะครับ
ตัวเองควงหญิงได้พี่วีก็ควงหนุ่มได้เหมือนกันแหละน่าแฟร์ๆๆดิ๊
-
งานเข้าวีอีกแน่นอน
ดีไม่ดีนอนเดี้ยงเลยแหละ
แหม้กลทำสายตาแบบนี้
ไม่อยากจะคิดเลยยยย
-
เฮ้อออ สงสารวี
สารภาพว่า เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ เพราะช่วงแรกอ่านไปไม่กี่ตอน ทนไม่ไหว ขอบาย กะค่อยมาอ่านตอนหลังๆแล้ว เพราะมักตะสถานการณ์ดีขึ้นแล้ว
ตอนนี้ก็เหมือนดีขึ้น แต่พี่ชายทำอย่างนั้น คุณวีโดนจัดเต็มแหงๆ อย่างไม่ต้องสงสัย สงสารล่วงหน้าอ่ะ เกลียดการใช้กำลังมากเลย ไม่ชอบ-*-
จะรอตอนต่อไปเด้อค่า^^
-
โหหห หนุ่มแบงค์มาอย่างดี :เฮ้อ:
ตอนหน้าไม่อยากจะคิดเลยอ่ะ ว่าพี่วีจะโดนทำไรอีกไหมเนี้ย :กอด1:
:z6: กล
-
่เข้ามาดู คุณวีมาหรือยัง
น้องวีก็น่ะ ไม่รู้้เลยว่าเขามาจีบ
ตากลก็ลอยชาย ไปคบสาวอีกแล้ว ไม่ทิ้งนิสัยเก่าเลยน่ะ
ตกลงตากล คิดยังไงกะวี
แค่อยาก แล้วมาลากไปบ้านนี่น่ะ
แหม อ่านเรื่องนี้ แล้วมีมะโหตากลจริงๆ เลย
เมื่อไรจะสำนึกได้บ้างล่ะเนี่ยะ :fire:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 26
คาดไม่ถึง.
.
.
.
.
เป็นดังคาด น้องเกศยิ้มทักผมอีกครั้ง ก่อนพูดว่า
“ขอเกศนั่งด้วยคนได้ไหมค่ะ พี่วี..สะดวกหรือเปล่า?” ผมยังไม่ทันตอบ
พี่ชายกลับเป็นฝ่ายลุกขึ้นผายมือเชิญน้องเค้านั่งซะนี่
“ตามสบายเลยครับ” แถมแกย้ายข้างมานั่งแหมะฝั่งเดียวกับผม
ให้น้องเกศกับเหี้ยกลมันนั่งฝั่งตรงข้าม น้องเกศนั่งตรงข้ามผม ส่วนเหี้ยกลนั่งตรงข้ามพี่ชาย
ผมแก้ไขบรรยากาศอึดอัดจากเหี้ยกลตอนนี้ โดยออกลูกตีซี้แนะนำให้รู้จักกันซะก่อน
“พี่ชายครับ..นี่กลเพื่อนผม และน้องเกศรุ่นน้องที่โรงเรียนครับ
เอ่อกลมึง..น้องเกศนี่พี่ชายรุ่นพี่มหาลัยที่พี่จะเรียนเทอมหน้า” ไอ้กลมันหรี่ตามองหน้าผม
ประมาณว่ามึงแน่ใจรุ่นพี่?..ประมาณนั้น..รู้สึกอึดอัดชะมัด
แต่ก็แกล้งทำเมินไม่เห็นคำถามในแววตามันซะ พี่ชายกลับย้อนคำตอบผมขึ้นมาดื้อ ๆ ซะงั้น
“นั่นแค่ส่วนหนึ่งครับ ที่ถูกต้องคือวีเป็นน้องชายพี่ตะหาก ไม่ใช่แค่อดีตรุ่นพี่ที่สถาบัน
เพราะพี่จบมาสามปีแล้วแหล่ะ...หึ..หึ..หึ!.” ผมจะทำไงได้ มันก็เรื่องจริงที่พี่เค้าพูด
เลยยักหน้ายิ้มรับไปกลับคำพูดของพี่เค้าเป็นการยืนยันอีกที เหี้ยกลมันจ้องผมแม่งตาขวางเลยทีนี้
กูทำไรให้มึงไม่พอใจว้า?..อย่ามองกูแบบนี้นะโว้ย!..โอ้ย..ขนลุกแล้วเห่อะ
หนาว ๆ ร้อน ๆ กับสายตาเหี้ยนี่มันอ่ะ หาเรื่องชวนคุยดีกว่า
“กลมึงสั่งไร แล้วน้องเกศล่ะครับ รับอะไรดี” พูดไม่รอเอาคำตอบ
ผมกวักมือเรียกบริกรมาขัดตาทัพก่อน เริ่มเห็นเงามาคุมาแต่ไกล
บริกรยกของที่พวกผมสั่งมาเสริฟพอดี พี่ชายสั่งคาบูชิโน่ สวนผมสั่งนมปั่น
มีบราว์นี่กับช๊อทเค็กอย่างละชิ้น
“โห้!..ของพี่วีน่ากินจัง สั่งอะไรค่ะ?” น้องเกศถามผม
“พี่สั่งนมปั่นนะ น้องเกศรับด้วยไหม?”
“ตกลงค่ะ รบกวนเพิ่มนมปั่นอีกทีนะค่ะ” น้องเค้าสั่งบริกรจดรายการ ..แต่เหี้ยกล
มันยังคงเอนตัวจ้องผมนิ่ง ๆ ไม่กระพริบตาเลยเห่อะ กระทั่งพี่ชายชวนมันคุยนั่นหล่ะ
“น้องกลสั่งอะไรดีครับ” มันไม่ตอบ กลับยกยิ้มให้พี่เค้า แต่หันมาพูดกับผมซะงั้น
“วี..มึงรู้นิ ว่ากูชอบอะไร สั่งให้หน่อยดิ” เวรแล้วไง..ผมไปรู้กับมันตอนไหนว่ามันชอบอะไร
ไม่เคยสนใจด้วยว่ามันสั่งอะไรยังไง เสือกโยนมาให้ผมเฉย จะตอบว่ากูไม่รู้
ก็เห็นน้องเกศหันมองยิ้ม ๆ เดี๋ยวจะว่าเพื่อนสนิทยังไงไม่รู้ว่ามันกินอะไร
เอาว่ะ?..อยากให้กูสั่งก็แม่งมั่วให้มันไปแหล่ะ
“เพิ่มเอสเพรซโซ่ร้อนแก้ว แยกครีมเทียมกับน้ำตาลให้ด้วยนะครับ” พอผมพูดจบ
มันยิ้มยกคิ้วกวนตีนใส่ผมอีก เหี้ย!..เห็นตัวมึงดำหรอก จึงสั่งรายการนี้ให้ไป
ดีกูไม่บอกเค้าแบล็คคอฟฟี่ พี่ชายเห็นดังนั้นเลยถามขึ้นมาทันที
“วีกับกลเป็นเพื่อนกันมานานแล้วหรือครับ” ผมกำลังจะตอบเหมือนที่บอกกับพวกน้องเกศไป
แต่ไม่ทันแหล่ะ เหี้ยกลมันชิงตัดหน้าซะก่อน
“ไมครับ...พี่อยากรู้เพื่อ.?” เริ่มแล้ว..กวนแล้วล่ะ..ท่าทางแบบนี้
นึกในใจไมมันไม่รักษาภาพพจน์ต่อหน้าน้องเกศว่ะ เพิ่งรู้ตอนหลังว่าน้องเกศชอบลุคนี้ของมัน
ที่ตอนแรกมันจีบไม่ติด เพราะดันทำตัวสุภาพน้องเค้าไม่ชอบ
พอตอนหลังขวานผ่าซากใส่น้องเค้ากลับวิ่งตามซะงั้น คือน้องเกศชอบคนหยิ่ง
พวกเล่นด้วยยาก..น้องชอบเอาชนะอะไรประมาณนั้น ที่เคยแอบชอบผม
เพราะเข้าใจว่าผมหยิ่งไม่ค่อยสนใจใคร เค้าคิดแบบนี้เลยกะจะจีบผม
ตอนเหี้ยกลมันตามจีบ..น้องเค้าถึงไม่สนไง..พอตอนหลังมันไม่แคร์น้องเกศ
เพราะมีน้องดาคอยมาหาอยู่แล้ว จังหวะน้องเกศโทรคุยกับมันเพื่อถามถึงผมอีกครั้ง
มันเลยใส่น้องเค้าเป็นชุดจนหน้าเหว่อ ตั้งแต่นั้นน้องเกศกลับเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหามันซะงั้น
ถ้าเป็นอย่างนั้นเหี้ยกลมันก็พูดถูก ว่าน้องเค้าชั่วโมงบินไม่ธรรมดา
ที่มันเคยด่าผมไว้ว่าไม่ทันใครเค้าหรอก แต่ช่างเถอะ..ถือว่าเรื่องมันผ่านมาแล้ว
ไม่ได้คิดไรมาก มาพูดเรื่องตรงหน้าดีกว่า
“หึ..หึ..เปล่าหรอกครับ พี่เห็นกลกับวีแตกต่างกันสุดขั้ว พอบอกเป็นเพื่อนสนิทกัน
พี่เลยสงสัยนิดหน่อยนะครับ” พี่ชายยังตอบอย่างผู้ใหญ่ใจเย็น ส่วนผมนะหรือ
หน้าเจื่อนไปกับพฤติกรรมเหี้ยนี่มันแล้วแหล่ะ
“แตกต่างยังไง ไหนลองบอกให้ผมฟังหน่อยดิ” มันไม่หยุดครับ มีต่ออีก
“ก็นะ..วีดูนิ่ง ๆเรียบ ๆ แต่กลเหมือนพวกไฮเปอร์..ประมาณนั้น
พี่เลยแปลกใจ..ว่าเป็นเพื่อนสนิทที่ต่างกันดีเน่อะ” พี่แกก็ยังไปของแกนิ่ม ๆ ยิ้มแย้มตลอดเวลาพูด
ส่วนเหี้ยกลหน้ามันนิ่งไปหล่ะ หน้าแบบนี้ผมรู้ดีว่าภายในกำลังโมโหแน่นอน..
ประมาณโดนเค้าว่าทางอ้อมไงล่ะ
“ผมกับวี เป็นเพื่อนสนิทมานานแล้วครับ ยิ่งพักหลังด้วยแล้ว ยิ่งสนิทมากกว่าเก่าอีก จริงไหมว่ะวี?”
ไอ้เชี้ยเอ้ย!..มึงจะถามกูทำเพื่อ นรกแสรดดดๆๆ.
“จริงครับพี่..นอกจากกลแล้วยังมีไอ้ก๋อย ไอ้ต่อ ไอ้วิทย์ ไอ้นัทอีก ที่ไม่ได้มาด้วย
พวกมันไปไหนว่ะกล?” ผมก็ไหลไปตามน้ำล่ะครับ แถมเปลี่ยนหัวข้อให้มันห่างไปหน่อย
อย่าวนเวียนแถวนี้เลยยิ่งดี
“กูนัดน้องเกศมาดูหนัง พวกมันไม่ได้มาด้วย” มันเริ่มพูดน้ำเสียงดีขึ้นแหล่ะ
ส่วนน้องเกศยักหน้ายิ้มอาย ๆ ให้ผมอีก
“ตกลง..คบกันแล้วใช่เปล่านี่ พี่ต้องแสดงความยินดีด้วยไหม?” ผมเลยถือโอกาส
แหย่น้องเกศเล่นดีกว่า
“บ้า!..พี่วี..คบเคิ๊บไรกัน ไม่ใช่สักหน่อยเห่อะ!” น้องเค้าอายม้วนแล้วครับ
ตอบแบบนี้ไม่ต้องบอกว่ายังไงอะไรกัน แต่ทานโทษ....
“ถามพี่ก่อนไหม ว่าพี่คบกับเกศป่าวเห่อะ!...ที่มาด้วยเนี๊ยะ!..ใครชวนกันแน่..หึหึหึ!.”
พระเจ้า!..สุภาพบุรุษสาดดด..เบรคผู้หญิงกลางวงซะงั้น แต่น้องเกศกลับตอบว่า
“พี่กลอ่ะ...อย่ามาเผากันนะ เดี๋ยวจะโดนไม่น้อย ถึงเกศจะชวน..ถ้าตัวเองไม่อยากมา
ใครบังคับได้เปล่า...ชิ..ทำเป็นมาพูด” นั่นไง..ผมกับพี่ชายหันมองตากันไปมา งงกับพวกเค้าครับ
ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก เข้ากันได้ดีจริง ๆ อ่าห่ะ..!
“เข้าข้างตัวเองเยอะไปแหร่ะ..เป็นเมื่อก่อนไม่เถียงหรอก ที่มาด้วยนี่..ใครไปลากถึงหอก็ไม่รู้
มองกูไม...มีปัญหาว่างั้น?” พูดจบหันมาเหวใส่ผมซะงั้น..เชี้ยจริง ก็มึงพูดเสือกไม่ให้กูมอง
มึงจะรู้ไหมว่าคนฟัง ๆ มึงพูดอยู่ มารยาทการฟังก็ต้องมองหน้าคนพูดดิ
เหี้ยนิ..ไม่ได้บอกว่าห้ามฟังนี่...สาด เสือกหม้อกันกลางโต๊ะ
ก่อนที่ผมจะทันได้อ้าปากเถียงไรมัน รายการที่พวกมันสั่งก็มาเสริฟพอดี
เลยเบรคไปโดยปริยาย กลับมาสนใจกินดื่มกันไป เพราะพี่ชายดักคอก่อนว่า
“เหลือเวลาแค่สิบนาที พี่กับวีขอตัวแยกไปดูหนังก่อนนะครับ จองตั๋วไว้แล้ว
มื้อนี้พี่เลี้ยงเองถือว่าได้รู้จักน้อง ๆ ไม่ต้องเกรงใจนะครับ” ตามสไตล์ แกรัวของแกม้วนเดียวจบ
เหี้ยกลถามประโยคเดียวคือ
“วี..มึงดูหนังต่อหรือว่ะ!...เลิกกี่ทุ่ม?.” ผมมองหน้ามันงง ๆ เสือกถามกูไม แต่ก็ตอบมันไป
“ก็คงราว ๆ ทุ่มหนึ่งแหล่ะ หนังฉายห้าโมงนี่ มึงถามไม?” ผมถามมันกลับ
“ดีเลย กูกับเกศก็ดู..เรื่องเดียวกันเปล่า มึงดูเรื่องไร.” มันถามต่อ ผมมองหน้าพี่ชาย
พี่เค้าเลยเป็นฝ่ายตอบมันแทน
“เรื่องxxxxx...ตกลงเรื่องเดียวกันไหม?” โชคดีหน่อยหนังคนละเรื่อง มันยังไม่จบกลับพูดต่ออีกว่า
“งั้นเลิกแล้วรอกูหน้าโรง เดี๋ยวกลับพร้อมพวกกู” นี่มันกำลังสั่งผมใช่ไหม
แต่ผมก็ยังไม่ทันได้ตอบ เพราะ.....
“พี่เอารถมานะครับ เราแวะซื้อของกันมา..พี่จะไปส่งวีที่บ้าน น้องกลกับน้องเกศกลับรถพี่ก็ได้นะ
ให้แวะส่งที่ไหนดีครับ” น้ำใจมากพี่ชาย เหี้ยมันมีศักดิ์ศรี มันต้องปฏิเสธอย่างแข็งขันแน่ แต่....
“ดีเลย..ประหยัดค่าแท็กซี่ งั้นกลับด้วยเลยล่ะกัน ตกลงเจอหน้าโรง..หนังเลิก..พวกผมไปนะ
อืม..ขอบคุณมากที่เลี้ยงมือนี้ ประหยัดตังค์ด้วย..ไปล่ะวี” ผมคิดผิด..เป็นไงยอดชายนายกลสิทธิ์
ยี่ห้อนี้มีที่เดียว น้องเกศรีบลุกเกาะแขนมันแจ ซึ่งเป็นอะไรที่ผมผิดคาดมากมาย
เดือนกว่า ๆ ผมตกข่าวไปเยอะหลังจากที่ไม่ได้ติดต่อกับพวกมัน มานั่งนึกๆดู
แล้วที่กูทำไป มันเหลือประโยชน์ให้ใครเล่านี้ ในเมื่อทั้งน้องดากับน้องเกศ
พากันวิ่งตามเหี้ยกลมันซะงั้น แต่ก็ได้แค่คิด สุดแต่ชีวิตของแต่ละคน
ผมกับพี่ชายเลยพากันไปดูหนังต่อตามนั้น......................
มาลงต่อให้แล้วนะค่ะ...
Luk.
-
เขาเรียกว่าหมาหวงก้างละ
น้องเกศนึกว่าชอบพี่วีซะอีก หึๆๆๆๆแรดพอตัวนะน้องชอบวิ่งเข้าหาผู้ชาย :m20: :m20:
-
ขออีกสักจึ๋ง ได้มั้ยครับ อยากรู้พี่กลจะเอาไงกับพี่วีต่อ
-
น้องเกศนี่เข้ากับคำพูดที่ว่า ผู้หญิงชอบคนเลว นี่นา เหอๆ พี่วีจะโดนไรจากกลอีกมั้ยนั่น งานเข้าแน่ๆ :z3:
-
ขออีกสักจึ๋ง ได้มั้ยครับ อยากรู้พี่กลจะเอาไงกับพี่วีต่อ
เห็นด้วยๆอยากรุเหมือนกัน
-
โหหหห สุดๆ
แหมม อยากถามจริงพี่กลกินไรเป็นอาหารเหี้ย อย่างหนา และแถ ตัวพ่อ จริงๆ :laugh:
:กอด1: พี่วี
-
ค้างงงงงงง
พี่กลจะทำไรกับพี่วี
:z3: :z3: :z3:
ขออีกสักจึ๋ง ได้มั้ยครับ อยากรู้พี่กลจะเอาไงกับพี่วีต่อ
เห็นด้วยๆอยากรุเหมือนกัน
เห็นด้วยๆๆๆๆ
-
:serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อยากรู้ว่าอีกลมันจะทำอะไรอีกกกกกกกกกกก :angry2:
สงสารพี่วี หนีไปมีแฟนเลย o13
-
นังเกศเป็นอย่างนี้นี่เอง
สเป็คอมนุษย์มากกก
นี่ถ้าโดนตบจูบๆๆๆแบบพิศาลคงชอบ
เสียดายน้องเอก(ราช)ของวี
-
อีตากลนี่เอาหม๊ดเลย
เคยคิดว่าพี่เกศจะรู้สึกไงน๊า ที่เคยชอบพี่วี หรือเป็นสมาคมแม่บ้านไปแล้วตอนนี้
แต่ตอนนี้อยากเอามีดสักร้อยเล่มมาเฉือนให้น้องจ้อนเสี่ยกลแหว่ง ๆ
-
คุณวีปลงเหอะ
คนมันจะหลง จะตามืดตามัวก็ไม่ต้องชี้ทางสว่างให้เขาหรอก :call:
-
เขาเรียกว่าหมาหวงก้างละ
น้องเกศนึกว่าชอบพี่วีซะอีก หึๆๆๆๆแรดพอตัวนะน้องชอบวิ่งเข้าหาผู้ชาย :m20: :m20:
+1 เลยครับเมนต์นี้
เห็นด้วยว่าคุณพี่กลมันหมาหวงก้างจริงๆ
-
อืม..แปลกเนอะทำไมผู้หญิงเค้าชอบแบดบอย
อ่านไปใจตุ๋มๆต่อมๆ กลัวเจ้ากลทำวงแตก เข้าใจน้องวีเลยว่าเกร็งแค่ไหนกับไอ้บ้านี่
สงสัยคืนนี้มันต้องหาเรื่องพาวีไปนอนที่บ้านแน่ อาการหึงมันออกแระ
-
เกลียดจริง ปากอย่างใจอย่าง เง้อ เสียดาย พี่วีไม่ได้เป็นแฟนกะพี่ชายเนอะ พี่ชายที่แสนดี
-
ขอ อีก ตอน ได้ ไม๊ กัน นอน ไม่หลับ
ค้าง มากมาย อ่า
-
:a5:
แล้วที่กูทำไป มันเหลือประโยชน์ให้ใครเล่านี้ ในเมื่อทั้งน้องดากับน้องเกศพากันวิ่งตามเหี้ยกลมันซะงั้น
^
ตอนที่กำลังอ่าน..ก็คิดแบบนี้อยู่เหมือนกัน
อ้าววววว ตอนท้ายๆ มาเจอคำพูดของคุณวีพอดี ตรงเป๊ะเลย
..เสียแรง เปล่าประโยชน์..จริงๆ
แต่คุณวีก็ไม่รู้อนาคตนี่น่ะ (ถ้ารู้)คงไม่เอาตัวเข้าไปเสี่ยงภัยกลสิทธิ์ แบบนี้แน่ๆ
หึหึ ยิ่งมาอ่านตอนนี้ ยิ่งเห็นความเป็นกลสิทธิ์ มากขึ้นไปอีก เยอะเลย
นึกถึงเพลงนี้ทันที --- "สุดที่รักของฉัน น่ารักที่สุด เป็นมนุษย์ที่น่าเอ็นดู" :m20: ฮ่าฮ่า++++++ กร๊ากกกกกกกกก :laugh:
:pig4: คุณ Luk +1 ให้ด้วย
-
เบื่อไอ้กล
ที่จริงอยากให้วีไปกับพี่ชายเลยนะ ไม่ต้องรอหรอก เชอะ
เคืองที่มันหายไปเป็นเดือน ไปกกสาว ที่แบบนี้มาทำหวงก้าง เชอะ!
-
สงสัยคืนนี้ วีเจ็บอีกแล้ว
-
^^
-
ปัญหาคงจะตามมาอีกในไม่ช้า :เฮ้อ:
-
กลฃทำอะไรให้มันชัดเจนหน่อยไม่ได้หรอ :เฮ้อ:
ยายน้องเกศนี่โรคจิตเนอะ เอาอะไรคิดชอบคนอย่างไอ้กล สุภาพๆไม่ชอบ :z3:
-
หรือผู้หญิงนั้นชอบคนเลว :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ
:z3: :z3:
-
แค่หมาหวงก้างคงไม่เท่าไหร่ แต่เจ้ากลมันเป็นหมานักเลงหวงก้าง
โคตรน่ากลัวเลย หวงก้างอันธพาลแถมกร่างและกวน--ซะแก้คืนไม่ถูก
เลย คนที่น่าสงสารที่สุดคือน้องวีแหละ ....รออ่านตอนต่อไปจ้ะ...
:pig4:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 27
รู้จักพี่สาว.
.
.
.
.
หนังที่ดูเป็นหนังสงคราม สนุกมันส์สุดเหวี่ยง แต่ผมกับคิดว่าสงครามชีวิต
กำลังรออยู่ยังไม่รู้ออกหัวหรือก้อย เฮ้อ!...อาการกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกบอกใครไม่ได้
มันเป็นความทรมานที่หนักอกจริง ๆ
ผมกับพี่ชายออกจากโรงหนังมา เห็นเหี้ยกลกับน้องเกศยืนรออยู่ก่อนแล้ว แสดงว่าโรงมันเลิกก่อน
เหี้ยกลมันเห็นผมเดินออกมาพร้อมพี่ชาย หันมายกยิ้มให้นิด ๆ แต่ผมว่ารอยยิ้มมันเย็นยะเยือกชะมัด
“อ้าว!..น้องกลน้องเกศ รอพวกพี่นานหรือยังครับ” พี่ชายเปิดประเด็นทักทาย
“อ๋อ!..ไม่นานหรอกค่ะ พวกเราเพิ่งออกมาเหมือนกัน” น้องเกศชิงตอบก่อน
“งั้น!..ไปกันเลยไหม?” พี่ชายยังผูกขาดการสนทนา ตามมารยาทผู้ใหญ่ที่น่ารัก
“ดีค่ะ..ไปเลยดีกว่า”
“แวะหาไรกินระหว่างทางสะดวกไหม เผอิญพี่รู้จักร้านแถวเยาวราชอยู่ร้านหนึ่ง ขายเป็ดพะโล้
ต้มเลือดหมู ฯลฯ เจ้าอร่อยเลยหล่ะ พวกเราว่าไง” ยังมีกะใจห่วงกระเพาะทุกคนอีก
“ก็ดีค่ะ...ไปกันเลยค่ะพี่” สรุป...น้องเกศกับพี่ชายผูกขาดการตัดสินใจ พูดคุยกันอยู่สองคน
ในขณะที่กลสิทธิ์ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ เก็กหน้าเข้มนิ่ง ๆ ส่วนผมได้แต่ฟังยิ้ม ๆ
คิดว่าตนเองเป็นส่วนประกอบดีที่สุด
ขบวนพวกเราพามาถึงร้านดังกล่าว อยู่ริมถนนสายหลักเส้นเยาวราช คนเยอะไม่ใช่น้อย
ต้องยืนรอโต๊ะว่างเกือบห้านาที ระหว่างรอพี่ชายชวนผมไปเดินซื้อเกาลัด
โดยให้น้องเกศกับเหี้ยกลมันรอจองโต๊ะ ก่อนเดินออกมาผมเหลือบเห็นสายตาเหี้ยมองผมเขม็ง
ไม่รู้มันคิดไร..ตั้งกะนั่งรถมาแล้ว ผมนั่งหน้าคู่พี่ชาย เหี้ยกลกับน้องเกศนั่งหลัง
โดยน้องเกศผูกขาดคุยกับพี่ชายกันสองคน มีถามผมบ้างเป็นครั้งคราว
ส่วนใหญ่ก็สองคนอ่ะแหล่ะคุยกันเอง ส่วนเหี้ยด้านหลังมองผมเขม็งไม่รู้ไรมันนักหนา
เห็นผ่านกระจกส่องหลัง ผมอึดอัดลึก ๆบอกไม่ถูก
ได้เกาลัดมาโลหนึ่ง ก็กลับมาที่ร้านปรากฎเหี้ยกลกับน้องเกศได้โต๊ะแล้ว เข้าไปนั่งรอเรียบร้อย
พวกผมเลยตามเข้าไป ผมนั่งติดกับน้องเกศและพี่ชาย แต่กลายเป็นนั่งตรงข้ามกับเหี้ยกลมัน
พี่ชายจัดการสั่งอาหารทั้งเป็ดพะโล้ ต้มเลือดหมู ต้มจืดมะระยัดไส้กระดูกอ่อน จั๊บฉ่าย ฯลฯ
ร่วม ๆ กว่าเจ็ดแปดรายการ แต่ละอย่างอร่อยสมราคาที่พี่ชายการันตรีไว้ไม่ผิด
ถึงว่าคนเยอะชะมัด เราต่างกินกันโดยไม่มีใครพูดไรมากนัก
อาจเป็นเพราะร้านไม่มีความเป็นส่วนตัว โต๊ะแทบจะเบียดกันอยู่แล้ว ขืนมาพูดคุยคงไม่สะดวก
ที่สำคัญร้านนี้เค้าเน้นกินเร็วไปเร็ว เพื่อให้โต๊ะว่างสำหรับลูกค้าที่รอคิวอยู่
มื้อนี้เจ้าภาพก็พี่ชายตามเคย เหี้ยกลมันจะจ่ายพี่เค้าไม่ยอมให้มันจ่าย
เค้าบอกว่าเค้าทำงานมีเงินเดือนแล้ว น้อง ๆ ยังเรียนกันอยู่ไว้จบมีงานทำค่อยเลี้ยงคืนเค้าก็ได้
ยังมีเวลาคบหากันอีกยาวนาน ผมได้แต่ฟังยิ้ม ๆ ไม่ได้คิดไรมาก
กลับขึ้นมานั่งรถ พี่ชายขับตรงดิ่งข้ามสะพานพุทธ เหลียวตรงสี่แยกบ้านแขก
พาน้องเกศไปส่งแถววังหลังโรงบาลศิริราชก่อน ไปถึงปากซอยหน้าบ้านน้องเค้า
ต้องรีบลงรถเพราะจอดนานไม่ได้ ร่ำลากันเรียบร้อยก็ออกรถ พี่ชายถามกลว่าให้ไปส่งที่ไหน
“น้องกล ให้พี่แวะส่งที่ไหนครับ?”
“ไปส่งวีก่อนเลยครับ เพราะไปบ้านวีใกล้กว่า บ้านผมอยู่หนองแขมไว้ขากลับ
เดี๋ยวผมค่อยแวะต่อรถอีกที” ฟังแล้วงงกับมันชะมัด ถ้าเป็นแบบนี้ทำไมมันไม่แวะลง
แยกท่าพระแล้วต่อรถไปบ้านมันเสียล่ะ จะเสือกติดรถไปบ้านผมทำไม
แต่คิดในทางดีมันคงต้องการนั่งเป็นเพื่อนพี่ชายขากลับจากบ้านผมละมั้ง
พี่เค้าก็ไม่ได้ถามอะไร มียิ้มยักหน้าเข้าใจที่มันบอก พี่แกก็ขับตรงดิ่งมาส่งผม
ประมาณสี่สิบนาทีก็มาถึงบ้านผม เลยถือโอกาสเชิญแกเข้ามาทานน้ำก่อน
เพราะหน้าบ้านผมริมทางเว้าให้รถจอดแอบ ๆ ได้ไม่เกะกะถนนซอย..แกก็ตกลง
เราทั้งหมดจึงขนของท้ายรถถุงเสื้อนักศึกษา กับพวกเสื้อกางเกงยีนส์ที่แกซื้อให้ผม
สองชุดนั่นแหล่ะเข้าไปในบ้าน ถึงบ้านก็สามทุ่มเกือบสี่ทุ่ม พี่สาวผมนั่งดูทีวีตรงโซฟา
ผมเลยพาทั้งหมดแนะนำพี่สาวให้รู้จัก
“พี่ครับ นี่พี่ชายที่พาผมไปเลือกหอพักเมื่อกลางวัน แล้วนี่กลเพื่อนผมครับ
พี่ชาย..กล..นี่พี่สาวผมเอง” แล้วทั้งหมดก็ทำความรู้จักกัน ตามนิสัยที่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี
ของพี่ชายไม่ถึงห้านาที ก็นั่งคุยจ้อกับพี่สาวผม คุยกันถึงเรื่องที่พี่สาวผมไปทำงานต่างจังหวัด
หาคนมาเช่าบ้านไรประมาณนั้น พี่ชายมีเพื่อนหาบ้านเช่าเป็นหลังอยู่พอดี
เดี๋ยวจะลองคุยกับเพื่อนให้ เพราะเค้าย้ายมาทำงานแบ็งค์สาขาจอมทอง
เลยอยากหาบ้านเป็นหลังใกล้ที่ทำงาน เหี้ยกลมันนั่งฟังนิ่ง ๆ ไม่ออกอาการไร
จู่ ๆ มันก็พูดขึ้นว่า
“พี่ครับ..รบกวนขอใช้โทรศัพท์ โทรกลับเข้าบ้านแป๊ปนะครับ”
“ได้สิน้องกล เชิญตามสบายไปโทรเลยป่ะ!.” พี่สาวผมก็อนุญาตให้มันใช้โทรศัพท์
ผมไม่รู้ว่ามันโทรไปหาใครยังไง เห็นมันลุกไปยืนโทรศัพท์คุยไรของมันอยู่สักแป๊ป
ก็เดินกลับมาที่พวกเรานั่ง แล้วพูดขึ้นว่า
“ว้า!..แย่เลยผม ที่บ้านไม่มีใครอยู่สักคน ผมเลยโทรเข้าไปบ้านน้าใกล้ ๆ
เห็นบอกว่าบ้านผมไปต่างจังหวัดล๊อคบ้านหมดเลยอ่ะครับ ไอ้ผมก็ไม่มีกุญแจเข้าบ้านซะด้วย
จะกลับหอก็ไม่มีใครอยู่แต่ละคนกลับบ้านหมด วันนี้วันอาทิตย์จะมากันก็พรุ่งนี้แหล่ะ ไม่รู้เอาไงดี..”
ทุกคนหยุดฟังมันพูด..ผมก็งงกับมัน แต่จู่ ๆ พี่สาวผมก็พูดขึ้นมาว่า
“ถ้างั้นน้องกลนอนที่นี้สักคืนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยออกไปพร้อมกับวีก็ได้
วีออกจากบ้านก็แปดโมงกว่า ๆ โน้น ดีไหมครับ?” แล้วคิดว่าไงล่ะครับ ผมได้แต่อึ้ง ๆทำไรไม่ถูก
แต่เหี้ยกลมันรีบตอบทันที
“ขอบคุณครับพี่ ดีเหมือนกันไว้พรุ่งนี้เช้าผมออกไปพร้อมวีก็ได้ครับ” จบข่าว..ผมได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ
ทำไรได้ล่ะครับ..ก็ต้องเลยตามเลย พี่ชายอยู่สักครู่ก็ขอตัวกลับ ผมเดินออกไปส่งแกที่หน้าบ้าน
ก่อนออกรถพี่แกพูดกับผมว่า
“แล้วไงพี่จะโทรมานะครับ ประมาณห้าทุ่มครึ่ง วีรอโทรศัพท์พี่ด้วยนะ พี่คงกลับถึงบ้านแล้ว
จะโทรมาบอกได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“อ่า..ครับ....ผมจะรอครับ พี่ขับรถดีดีนะครับ..โชคดีครับพี่ ขอบคุณสำหรับวันนี้ด้วยครับ”
ผมยกมือไหว้แก แกก็ยกมือรับไหว้พร้อมกับยิ้มสว่างมาให้ผม ก่อนจะออกรถไป
ผมเดินกลับเข้ามาในบ้านเหี้ยกลยังนั่งคุยกับพี่ผมอยู่เลย ทีก่อนหน้านั่งเป็นพิกุลทอง
ทีงี้พูดเป็นต่อยหอยพาพี่ผมหัวเราะร่วนซะงั้น ไม่รู้มันทำอีท่าไหนไมเข้ากับพี่ผมได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย
พอพี่ผมเห็นผมเดินกลับเข้ามาก็พูดขึ้นว่า
“วี..ไงเดี๋ยวจัดการให้เพื่อนนอนด้วยนะ แล้วอย่าลืมหาเสื้อผ้าให้เพื่อนด้วยล่ะ
พาอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย พี่ขอตัวขึ้นนอนก่อนนะ
พรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้าทำงานวันสุดท้ายแล้ว อย่านอนดึกล่ะทั้งสองคน” แกพูดจบ เหี้ยกลก็ยิ้มให้แก
แกยิ้มตอบก่อนจะเดินขึ้นกะไดไปห้องแกชั้นบน ทิ้งผมกับเหี้ยกลอยู่กันสองคน ผมก็เก้อ ๆกัง ๆ
ไปเหมือนกัน คิด ๆเหี้ยกลมันมาบ้านผมสามครั้งแล้ว ครั้งแรกติดรถแท็กซี่มากับผม
จุดประสงค์ตามมาดูบ้านผมโกหกมันหรือเปล่ารู้จักบ้านผมไว้ เกิดไรขึ้นมามันจะได้ตามผมถูก
ครั้งที่สองมันพาพวกมารุมยำตีนผมถึงในบ้าน เพราะผมทำให้นัดมันกับน้องเกศล่ม
และครั้งนี้ครั้งที่สาม..ที่มันสามารถเข้ามาทำความรู้จักกับพี่ผมได้อย่างสนิทชิดเชื้อ
ถึงขั้นขอค้างตะหาก เข้าใจแล้วว่าทำไมตอนที่พี่ชายอยู่ด้วย มันถึงพูดน้อยแทบจะไม่พูดเลย
เพราะมันไม่อยากให้พี่ชายจับได้ว่ามันไม่สนิทกับที่บ้านผม เพราะเคยพูดไว้ว่าเป็นเพื่อนสนิทผม
มันไม่อยากเผยไต๋ให้พี่เค้าจับได้ว่ามันไม่สนิทไงล่ะ แต่พอพี่ชายกลับไปแล้ว
เล่นตีซี้พี่สาวผมคุยกันยังกะรู้จักมาเป็นปีซะงั้น ที่นี้ไม่ต้องกลัวใครไม่รู้ว่าสนิทไม่สนิทแล้วมั้ง
ก็มันเล่นเดินแต้มล่วงหน้าซะขนาดนั้น เชื่อมันแล้วจริง ๆ ยี่ห้อกลสิทธิ์
“มึงจะให้กูนั่งอีกนานไหม?” ผมหลุดจากพะวังความคิด จู่ ๆ มันดันสะกิดขึ้นมา
“มึงจะเอาไรล่ะ?” ผมนึกว่ามันต้องการไร
“กูจะอาบน้ำ หรือมึงจะให้กูนอนโดยไม่ต้องอาบ กูไงก็ได้..กลัวคนนอนด้วยทนเหม็นไม่ไหว
ตกลงเอาไง..จะให้กูอาบเปล่า เหนียวตัวหมดแล้วเนี๊ยะ” ผมไม่ตอบมัน
เดินไปเปิดประตูห้องหยิบผ้าขนหนู กางเกงกีฬาขาสั้นของผม
กับเสื้อกล้ามออกมายื่นให้..มันรับไว้
“แล้วกูจะไปอาบได้ไง ไม่มีไรสักอย่าง” มันคงหมายถึงพวกสบู่แชมพู..ผมไม่ตอบ
เดินไปเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะวางโทรศัพท์ หยิบแปรงสีฟันอันใหม่มายื่นให้มัน
พร้อมกับชี้ห้องน้ำติดกับห้องนอนผมให้มัน
“ห้องน้ำอยู่นั่นใต้กะได สบู่แชมพูยาสีฟันของทุกอย่างอยู่ในชั้นติดผนังในห้องแหล่ะ
มึงเข้าไปอาบได้” มันมองผม..มียักคิ้วกวนตีนผมอีก ก่อนจะเดินส่ายอาด ๆเข้าห้องน้ำไป
ผมส่ายหน้ากับท่าทางมัน ก่อนจะเดินเข้าห้อง จัดการปูฟูกเปลี่ยนผ้าปูปอกหมอนใหม่ให้เรียบร้อย
เสร็จแล้ว..ผมหยิบหมอนกับผ้าห่มออกมาวางตรงโซฟาชุดหนึ่ง กะว่าผมจะนอนตรงโซฟาตัวยาวนี่แหล่ะ
ให้เหี้ยกลมันนอนในห้องผมคนเดียว..สักครู่มันเดินออกมา มือถือผ้าขยี้หัวมันด้วย
คงสระผมมามั้งเห็นเปียก ๆ เหลือบมองหมอนกับผ้าห่มผมตรงโซฟานิ่ง ๆ
ก่อนจะยักหน้าถามว่าอะไร
“กูจะนอนตรงนี้ มึงไปนอนในห้องกูแล้วกัน กูปูฟูกเตรียมไว้ให้แล้ว" พูดจบผมเดินไปเปิดประตูห้อง
หยิบผ้าขนหนูกับชุดนอนเข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวนอนเหมือนกัน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก
มันเดินตามผมเข้ามาในห้อง หันหลังมาแทบผงะ มันมายืนซ้อนหลังผมจนหน้าผม
เกือบชนคางมันแหล่ะ มันสูงกว่าผมนะเคยบอกไปแล้ว เหี้ยกลสูงประมาณ 178 ซม.
ส่วนผมสูงแค่ 168 ซม.
“เชี้ย!..มายืนซะใกล้ จะเอาอะไร” ผมตกใจ ไม่คิดว่ามันจะมายืนซะชิด
“ไมต้องไปนอนข้างนอก?” มันถามผม
“ก็ไม่มีไร กูเคยนอนออกบ่อย เวลาดูทีวีเผลอหลับกูก็นอนตรงนั่นแหล่ะ มึงก็นอนในห้องดิ”
ผมตอบมัน
“ไม่ต้อง!....มึงนอนกับกูในห้องนี้แหล่ะ”
“มันแคบ ห้องกูไม่ได้มีแอร์เหมือนหอมึงนิ...มีแต่พัดลม จะมายัดกันทำไม
มึงก็เห็นฟูกก็เล็กมึงไม่อึดอัดหรือไง” ผมยังยืนกราน
“กูไม่มีปัญหา มึงก็อย่าทำตัวมีปัญหา อยากให้พี่มึงรู้ใช่ไหมว่าเราเป็นอะไรกัน” ฟรายเอ้ย!...จู่ ๆ
เสือกเอาพี่ผมมาขู่ แล้วกูกับมึงเป็นไรกัน กูยังไม่เข้าใจตรรกะระหว่างกูกับมึงเลยว่าเราเป็นไรกัน
“แล้วพี่กูต้องรู้ไรว่ะ!...กูกับมึงเป็นเชี้ยไร กูยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ มึงอย่ามางี่เง่ากล” ผมหงุดหงิดมันแหล่ะ
“มึงอย่าเรื่องมาก ที่ผ่านมานี่ดันเสือกไม่รู้อีก ว่ามึงเป็นไรกะกู..สัด...มึงมีเรื่องต้องเคลียร์
กับกูหลายเรื่อง รีบไปอาบน้ำแล้วมาคุยกับกู อย่าคิดหลบกูล่ะ ไม่งั้นกูอาละวาดขึ้นมา
พี่มึงจะไม่ได้นอน” ดูมัน..ขู่ผมอีก ผมได้แต่โมโหทำไรมันไม่ได้
ถือผ้าขนหนูกับชุดที่เปลี่ยนเดินหนีมันเข้าห้องน้ำ ใช้เวลาอาบน้ำ สักพักได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
คิดว่าเป็นพี่ชายแน่ ๆ แต่ดังได้สองครั้ง เหมือนมีคนยกหูรับซะงั้น ผมรีบอาบน้ำเช็ดตัวให้ไว
เปิดประตูออกมาเหี้ยกลมันรับจริงด้วย ได้ยินมันคุยก่อนวางหู
“ครับแล้วผมจะบอกให้ แค่นี้นะครับ..ครับ” แล้วมันก็วางหู ก่อนจะหันมายิ้มยักคิ้วให้ผมอีก
ผมไม่รู้มันพูดไรกับพี่ชาย จึงถามมันให้แน่ใจ
“ใครโทรมา?..”
“เหี้ยชาย..” ดูมันว่าเค้าดิ
“เค้าแก่กว่ามึงนะกล ไมเรียกเค้าแบบนั้น”
“ไม..มึงต้องให้กูเรียกมันว่า.. ‘พี่ชาย’ ว่างั้น”
“อ้าว!..มันก็สมควรต้องเรียกแบบนั้นนิ เค้าก็ออกจะดี แล้วมึงไปเรียกเค้าแบบนั้นทำไม?”
“ดีเหี้ยไร..นึกว่ากูดูไม่ออก มันต้องการอะไร จ้องตีท้ายครัวกูสิไม่ว่า แล้วไมกูต้องญาติดีกับมันด้วย”
เวร..พี่เค้าไปทำแบบนั้นตอนไหนว่ะ สงสัยมันคงเห็นพี่ชายคุยจ้อกับน้องเกศชัวร์
มันเลยหึงน้องเกศขึ้นมา
“พี่เค้าคงไม่คิดไรแบบนั้นหรอก เค้าเพิ่งรู้จักน้องเกศเอง ก็แค่ทักทายคุยปกติ
กูไม่เห็นเค้าพูดไรที่ส่อว่าเค้าจีบเด็กมึงนิ” ผมพยายามอธิบายให้มันเข้าใจ จะได้ไม่มองพี่เค้าติดลบ
“มึงนี่....แม่ง...ไม่ได้รู้เรื่องไรกับเค้าเลยจริง ๆ เป็นซะอย่างงี้..มึงคิดว่ากูหึงน้องเกศ
กับไอ้พี่เหี้ยมึงว่างั้น?” อ้าว! ตกลงผมเข้าใจผิดหรือไง
“ก็มึง...เพิ่งบอกกูหยก ๆ ว่ารู้สึกพี่เค้าจะตีท้ายครัวมึง แล้วกูเข้าใจผิดตรงไหน”
ผมยืนยันความคิดผมจากที่มันพูดให้ได้ยินแหล่ะ
“มานี่เลย...” มันตรงเข้ามาฉุดข้อมือผม ลากเข้าห้องปิดประตูเรียบร้อย
ผมถึงสังเกตุผ้าห่มกับหมอนที่วางตรงโซฟา บัดนี้มันมาแอ่งแม่งอยู่บนฟูกเรียบร้อยแล้ว
“เดี๋ยว!...มึงจะลากกูเข้ามาทำไม กูจะนอนข้างนอก ไฟยังไม่ได้ปิดเลย” มันไม่ตอบผม
กลับเปิดประตูเดินออกไป..สักครู่กลับเข้ามาปิดประตูห้องล๊อคกลอนเรียบร้อย
“กูออกไปปิดไฟเรียบร้อยแล้ว มึงหมดห่วงได้ยัง” ผมมองหน้ามันงง ๆ อะไรของมัน
“ไม่ต้องมองหน้ากู มึงกับกูมาเคลียร็กันเลย” พูดจบมันฉุดผมนั่งบนฟูก
ตัวมันก็นั่งลงตรงหน้าผมเช่นกัน
“มึงรู้จักเหี้ยชายได้ไง?” จู่ ๆ ก็ถามไม่มีปี่มีขลุ่ย
“กูจำได้..บอกมึงไปแล้วตั้งกะร้านกาแฟแล้วนี่” ผมทวนความจำมัน
“ไม่ใช่..กูไม่ได้หมายความตามที่รู้มา กูอยากรู้..มึงไปรู้จักกับมันตอนไหน ที่ไหน อย่างไร?”
มันเสือกมาซักไรกะผมเนี้ยะ
“แล้วมึงจะอยากรู้ซะละเอียดไปทำไม” ผมยังไม่ยอมตอบ..นั่นดิ มันจะมาอยากรู้ทำไมละเอียดยิบ
“กูมีสิทธิ์ที่จะรู้ มึงมีหน้าที่ต้องตอบ ทำไม..คนที่คอยจ้องตีท้ายครัวกู ให้กูจะรู้ไม่ได้รึไง”
มันยังปักใจเรื่องนี้อยู่ ผมก็หงุดหงิดไม่เข้าใจมันสักกะอย่าง
“กูบอกมึงไปแล้ว มึงคิดมากไปป่าว..พี่เค้าไม่ได้คิดกับน้องเกศแบบนั้นหรอก” ผมยังยืนกราน
ให้มันสบายใจ
“สัด..กูบอกมึงเมื่อไหร่ว่ากูหมายถึงเกศ” อ้าว!...มึงไม่ได้หมายถึงน้องเกศแล้วใครเล่า
ที่พี่เค้าไปตีท้ายครัวมึง มึงนี่มีเยอะสาด....
“คนไหนว่ะ!...หรือน้องดา..หรือมีใครอีก แสดงว่ามึงกับพี่เค้ารู้จักกันมาก่อนเหร่อ?”
ผมยังไม่เข้าใจอยู่ดี ก็มันไม่บอกผมจะรู้ได้ไงว่าพี่เค้าไปหม้อเด็กมันคนไหน
“เชี้ยเอร้ย!..เสือกไม่รู้ตัวอีก มึงคิดว่าเค้ามาคอยบริการมึงเนี๊ยะ...หน้าใหญ่ลงทุนเปให้มึง...
คิดว่าเค้าคิดอะไรห่ะ..วี...มึงโง่หรือแกล้งโง่กันแน่ว่ะ!.” นั่น...ด่ากูแหล่ะ
“อ้าว!...เค้าก็เป็นพี่ชายกูไง ทำไมเค้าคุยไรกะมึงเมื่อตะกี้หรือไง?” นั่นดิ..หรือเมื่อกี้
มันคุยโทรศัพท์กับพี่เค้า แล้วมีอะไรที่ผมไม่รู้มั้ง
“มันโทรมาหามึง บอกว่าถึงบ้านแล้ว กูบอกมึงหลับแล้วเห่อะ..จะบอกมึงให้แทน”
เวร..ผมอาบน้ำมันเสือกบอกเค้าว่าผมหลับ
“มึงโกหก..กูอาบน้ำ ไมมึงบอกเค้าว่ากูหลับ”
“ไม..กูจะบอกมันแบบนี้ มีโทรมารายงานด้วย...ถึงบ้านแล้วครับ
ไม่ต้องห่วง..ตกลงจำเป็นต้องรายงานขนาดนั้นด้วยรึไง ถ้าคิดเป็นแค่พี่น้องกันจริง ๆ”
“ก็กูรับปากกันไว้ มันแปลกตรงไหน อย่างน้อยได้รู้ว่าเค้าถึงบ้านปลอดภัยแล้ว
อุตส่าห์เป็นธุระมาส่งกูถึงนี่”
“ก่อนมาเจอมึง มันต้องโทรรายงานใครก่อนไหม ว่าทำอะไรที่ไหน ห่า..ที่งี้เสือกโทรมารายงาน
กูให้มึงเลิกติดต่อกับเหี้ยนี่ซะ” นรก...มันเป็นบ้าไรเนี๊ยะ จู่ ๆ มาสั่งผมเลิกติดต่อกับพี่เค้าเฉยเลย
“ไมกูต้องทำตามมึง ประสาทป่าว...จู่ๆ มาบอกแบบนี้ เค้าไม่ได้ทำไรไม่ดีกับกูสักหน่อย
มีน้ำใจกับกูทุกเรื่อง วันนี้ก็พากูไปตระเวนหาหอ จัดการให้กูจนเรียบร้อย กูไม่ทำหรอก”
ผมบอกมัน..ตามันวาวโรจน์ขึ้นทันที ก่อนจะยืนมือมาบีบไหล่ผมเขย่าอย่างแรงทั้งสองข้าง
“กูห้าม!!!.. ถ้ามึงยังขืนไม่ฟังกูอีก ได้เจอดีแน่...เคยบอกแล้วนิ มึงเป็นคนของกูห้ามไปอ่อยใคร
ตราบใดที่กูยังไม่ได้บอกเลิกกับมึง จำได้ไหม” พระเจ้า!..มันเป็นบ้าไรเนี๊ยะ..คิดไรของมัน
แล้วมาทวงคำสัญญาไรว่ะ! ผมทั้งเจ็บทั้งโมโห จะรุนแรงโวยวายกับมันก็กลัวพี่สาวตื่น
เรื่องจะไปกันใหญ่ ได้แต่เม้มปากกัดฟันแน่น ว่าจะไม่ร้องแล้ว
จู่ ๆน้ำตาเจ้ากรรมดันไหลออกมาซะงั้น มันอึดอัดโมโห ที่มันคอยแต่บังคับข่มขู่สารพัด
ทั้งที่พูดว่าผมเป็นคนของมัน แล้วมันเคยสนใจอะไรผมไหม ตั้งแต่วันนั้นไม่เคยโทรมาถาม
ไม่เคยติดต่อ..ไม่อะไรยังไงทั้งนั้น กลับลอยชายควงหญิงไม่ซ้ำหน้า ถ้าไม่บังเอิญไปเจอกันวันนี้
ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคบกับน้องเกศ แล้วนี่อะไรมาบ่งการชีวิตผมซะทุกเรื่อง
ผมยกมือขึ้นจับมือมันออกจากไหล่ทั้งสองข้าง มันยอมปล่อยโดยดี คงตกใจเห็นน้ำตาผมไหล
ใช่ว่าผมทำตัวนางเองเจ้าน้ำตาไรนะครับ น้ำตาผมไหลไม่มีแม้เสียงสะอื้น
มันอึดอัดหดหู่สมเพชสังเวชตัวเองตะหาก เหมือนมันเห็นผมเป็นสิ่งของ
ที่พอใจจะทำยังไงก็ได้ ผมจ้องหน้ามันนิ่ง ๆผ่านม่านน้ำตาแหล่ะ
จู่ ๆ มันยกมือขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มผมให้เบา ๆ ท่าทางอ่อนโยนโครต ๆ
ผมปล่อยมันทำไม่ได้ปฏิเสธไรมัน ก่อนมันพูดขึ้นมาว่า
“มึงย้ายไปอยู่หอเมื่อไหร่” เปลี่ยนเรื่องถามขึ้นมาซะงั้น ผมนิ่งไม่ตอบไม่พูดกะมัน
“พูดกับกู กูถามมึงดีดีแล้วนะ มึงย้ายออกไปอยู่หอเมื่อไหร่” น้ำเสียงมันอ่อนลงมาก
ผมเลยบอกมันไป
“สิ้นเดือน”
“มึงวางเงินเรียบร้อยแล้ว ค่าเช่าเดือนเท่าไหร่?” มันถามต่อ
“อืม..เดือนพันห้า” ผมตอบมันไป
“กูไปอยู่ด้วย...”
“ห่ะ!..ว่าไงนะ?” ตกใจครับ กลัวว่าตัวเองฟังผิดไป
“กูบอกกูจะย้ายไปอยู่ด้วย กูออกค่าเช่าเอง มึงไม่ต้องจ่ายแล้ว เงินที่มึงวางล่วงหน้าไป
เดี๋ยวกูคืนให้” งงกับมันครับ คิดไรมันเนี๊ยะ
“มึงจะย้ายไปอยู่กับกูทำไม หอที่มึงอยู่ก็ดีแล้วนี่ ใกล้โรงเรียนมึงด้วย”
“มึงความจำสั้นไปป่าว...กูจบแล้วเห่อะ...กูลงต่อมหาลัยxxx ...ไม่ไกลจากม.มึงมากหรอก
กูไปกลับสบายด้วย กะให้แม่ออกรถไว้ขับไปเรียนทีเดียว” มหาลัยที่มันพูดเป็นมหาลัยเอกชน
ค่าเทอมแพงหูฉี เหี้ยนี้มีกะตังค์แน่ ๆ ถึงขนาดให้แม่มันซื้อรถให้ขับไปเรียนอีกตะหาก
แต่ผมก็ไม่เข้าใจมันอยู่ดี ไมมันไม่เช่าหอแถวมหาลัยมันอยู่สะดวกกว่าตั้งเยอะ จะมาอยู่กับผมทำไม
“มึงไมไม่เช่าหอแถว ม.มึงล่ะ จะมาอยู่ไรกะกู”
“ไอ้เห้นี่!...กูพอใจมึงมีปัญหา” นิสัย....แม่งเอากับมันสิ...ห่าราก
“แต่..กู” ยังพูดไม่ทันจบ มันตัดบทดื้อ ๆซะงั้น
“ไม่มีแต่..กูจะอยู่ ค่าหอกูก็จ่าย มึงไม่ต้องไรทั้งนั้น ไม..หรือมึงจะให้ชู้มึงอยู่ด้วย
อย่าบอกเหี้ยชายมันจะมานอนกะมึง” นรกจริง...ดูความคิดจัญไรมันดิ
“มึงคิดได้ไง พี่ชายเค้าไม่คิดเหี้ยแบบมึงหรอก เค้าเป็นผู้ชายโว้ย!..เค้าไม่ได้คิดไรกับกู”
ผมเถียงมันคอเป็นเอ็น แต่มันไม่ยักโมโห กลับจ้องผมนิ่ง ๆ ก่อนจะพูดเน้น ๆช้า ๆชัดๆ
ให้ผมฟังจนตะลึงตาค้าง
“วี..กู..จะ..บอก..ให้มึงฟังชัด ๆไอ้เหี้ยชายมันจีบมึง..มันชอบมึง..มันกะเอามึง
ทีนี้เข้าใจเสียใหม่ ใช่กูไม่เถียงมันเป็นผู้ชายแต่มันจะปี้มึง...เหมือนกูไง กูก็ผู้ชาย..
แล้วไงกูปี้มึงได้ไหม..ที่นี้ไม่ต้องเถียงกูแล้ว ที่กูบอกไม่ชอบมัน เพราะมันตีท้ายครัวกู
หมายถึงมึง..เข้าใจหรือยัง ไม่ต้องคิดเป็นคนอื่น กูไม่ได้ยกฐานะใครเป็นคนของกู
เพราะฉะนั้นทำตัวให้มันดีดีหน่อย” ผมตะลึงตาค้าง..อ้าปากพะงาบ ๆ พูดไม่ออก..ไปไม่เป็น
ไม่มีเสียงขึ้นมาดื้อ ๆ ซะงั้น..................................
ติดตามตอนต่อไป
Luk.
-
:o8: :-[ :impress2: :impress2: :impress2: :-[ :o8:
o13 o13 กริ๊ดดดดดดด อ่ะ
กลหึงงงงงงง !!!
-
กี๊ดดดเหมือนจะหวานกันอีกแล้ววว อีพี่กลก็มีโมเม้นน่ารักๆเหมือนกันน๊า
แต่ยังไม่ให้อภัยที่ทำร้ายพี่วีมาก่อนน่านี้หรอกนะ ชริๆๆ พี่ชายก็ดีอ่า อยากเชียร์
แต่คงเชียร์ไม่ขึ้น เพราะอีพี่กลมันเล่นทางลัดไปซ่ะแล้ว :เฮ้อ: รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค๊ษ :L2:
-
:m26:คุยดีๆก็เป็นนี่เนอะ....ต้องให้ใช้น้ำตาอยู่เรื่อย
แต่พี่่วีแอบโก๊ะนะเนี่ย
-
มีหึงๆ :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดด ไอ้พี่กลเริ่มหวง หึง แต่แค่คิดว่าวีเป็นของตัวเองเลยยังไม่รู้ตัวว่ารู้สึกยังไง
ต่อไปพี่กลสิทธิ์ ต้องฟาดฟันกับพี่ชายหน่อยแล้วมั้ง
-
เอาแล้วไงละ
กร๊ากกกกกกกก
กลนี่จริงๆๆเลยชัดเจนตลอด
แอบหวงก้างปะวะงานนี้
พอมีคนมาสนใจกลดันมาหวงสะงั้น
-
บอกแล้วหมามันหวงก้าง สัด
น่าจะให้เขาไปดี หาอะไรดีๆให้กับตัวน้องเขาบ้าง เจอคนดีๆ พูดดีๆ ได้เจอสิ่งดีๆได้กำลังและความรู้สึกดีๆให้กับชีวิตบ้าง
มาที่ไรบรรยากาศเสียหมด เชรี่ยนิ
-
บอกแล้วหมามันหวงก้าง สัด
น่าจะให้เขาไปดี หาอะไรดีๆให้กับตัวน้องเขาบ้าง เจอคนดีๆ พูดดีๆ ได้เจอสิ่งดีๆได้กำลังและความรู้สึกดีๆให้กับชีวิตบ้าง
มาที่ไรบรรยากาศเสียหมด เชรี่ยนิ
เห็นด้วยเช่นกันกับรีนี้
-
มาโดยด่วนครับ
-
ยิ่างอ่านยิ่งเกลียดไอ้กลนะ.. เบื่อพวกผู้ชายเห็นแก่ตัวทำอะไรไม่ชัดเจน เห็นคนอื่นเป็นวัตถุหรือไง อยากจะเก็บก็เก็บอยากจะป้าทิ้งเหยียบย่ำก็ได้.. ถ้าเป็นนิยายก็อยากให้มันรับกรรมจริงๆ.....เหรี้ย เห็นแก่ตัวจริงๆ
..ปลขออภัยพูดแรงไปนิดเหอๆ อารมณ์มันพุ่งจริงๆน่ะครับแหะๆ :monkeysad:
-
^^
-
ชอบตอนนี้
:o8: :o8: :o8:
-
ไปอยู่ด้วยกัน งี้ก็ :z1: ทุกวันดิ
-
"...อัดอั้นตันอุรา อกเราเอ๋ยเกิดมา........ บาปเคราะห์ไม่สิ้นโผบินประดัง ชีวิตแสนเบื่อแสนชัง..."
ชีวิตวันนี้ของวี ดิฉันนึกถึงเพลงเก๊าเก่า เพลงนี้เลย(ไม่รู้คุณวีทันไหม)
ไอ้กล ไอ้ศูนย์กลางสุริยจักรวาล ไม่รู้จะหาคำไหนมาว่าแล้ว
-
ขอบคุณค่า..
หวงก้างว่ะ..
ใช้คำว่าหึงได้หรอ..ตอนนี้รักแล้วแน่รึ..แล้วที่หายหัวไปทำเห้อะไรมา่ล่ะ..นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไปอะไรของมันวะ..
ไม่เห็นมีการกระทำที่แสดงถึงคำว่ารักเลย..มีแต่ขู่ บังคับตลอดอ่ะ..
อ่านแล้วอึดอัดมากร้องตามพี่วีอีกแล้ว..
-
ยกฐานะ
อิอิ
-
โหยกล ตอนนี้ได้ใจอะ
แต่...เปลี่ยนพฤติกรรมหน่อย จะดีกว่านี้นะ
-
ไอ้พี่กล หวงก้างงงงงงงง :interest:
-
พี่กลมุมนี้น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านแล้ว :-[ :-[ :-[
รีบๆมาต่อนะคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีหวงแอนด์หึงด้วยแห่ะ
-
:a5:
เหมือนจะทำให้เข้าใจ
แต่..ไม่เข้าใจ
เหมือนจะไม่สับสน
แต่..ก็ยังสับสน
ค้นหาใจตัวเองให้เจอนะ
วี&กล เร็วๆด้วยล่ะ
หุหุ
o13
ชอบตอนนี้..อีกตอนหนึ่งแล้ว
สองคนนี้ แอบโรมานซ์กันเล็กๆ เน๊าะ
+1 ครับ Luk
:impress2:
-
:angry2:อีกลหวงก้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
จะไปอยู่กะพี่วีหรอออออออออออ
สงสารพี่วีจะโดนอะไรอีกมั่งอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2:
-
มีหวง มีหึง มีทำเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
ทีตัวเองหายหัวไปเป็นเดือนๆ หลังจากปู้ยี่ปู้ยำเขาแล้วนี่น่ะ :m16:
-
:L2:
:กอด1:พี่วี
-
พี่ชายนี่ พระรองมากมาย ดีทุกอย่างแต่ ไม่ใช่พระเอกค่ะ พี่กลนี่แหละตามสูตรพระเอกเป๊ะๆ เลวจริง เหี้ยจริง ฮ่าๆ แต่นางเอกก็เลือก อิอิ ชอบบบบบ
-
:m20: :laugh:
ขำกลตอนนี้มาก ที่สุดก็ตายน้ำตื้น
แต่ก็เข้าใจความซื่อของวีนะ
สมัยก่อน(เหมือนแก่เนาะ แต่เรากับวีคงรุ่นๆเดียวกัน ดูได้จากสภาพสังคมในเรื่อง)
เกย์ไม่ได้มีให้เห็นเปิดเผยเหมือนสมัยนี้
กับเด็กที่ไม่ได้คิดอะไรและยังเป็นชายแท้
จะให้ไหวตัวทันกับเกย์ที่มาแบบเนียนๆแบบนี้คงยาก
แต่ดูจากพฤติกรรมของกลตอนนี้เขาไม่เรียกว่ายกฐานะหรอก
รักไปแล้วต่างหาก แต่ยังไม่รู้ตัวเองเท่านั้น
จะรอดูว่ากลจะปากแข็งไปได้นานอีกแค่ไหน :jul3: :pigha2:
-
หายไปตั้งนานแล้วอยู่ๆก็กลับมาแสดงความเป็นเจ้าของเนี่ยนะ???
แต่น่าร๊ากกกกกก...ให้อภัย
ฮาาาา
-
:z1: :z1:
:o8: :o8:
:-[ :-[
อ่านแล้วแอบยิ้มตอนจบตอน
อิอิ
-
แล้วกับเกศ จะเอายังไงล่ะ กล
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 28
สับสนความรู้สึก.
.
.
.
.
.
ปิดไฟนอน ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับเหี้ยกล พูดเถียงไปคงไม่จบ
เที่ยงคืนกว่าแล้ว เดี๋ยวจะเป็นหมีแพนด้าขึ้นมาซะก่อน มันดันคว้าตัวผมไปกอด
ซุกอยู่ในอ้อมแขนมันแหล่ะ ผมพยายามขืนตัวออก มันกลับขู่เสียงในลำคอ
หื่ม..หื่ม..ไม่ให้ผมดิ้นหนีซะงั้น ผมขี้เกียจเรื่องมาก อยากกอดอยากก่ายช่างหัวแม่งมัน
สุดท้ายก็เลยพล่อยหลับไปในที่สุด
พี่สาวผมคงออกไปทำงานแต่เช้าเหมือนปกติ ผมตื่นมาเจ็ดโมงไม่เห็นเหี้ยกลมันอยู่ในห้อง
ไม่รู้ไปไหน ตัดสินใจลุกเก็บฟูกพับเข้าข้างฝา...เสร็จเรียบร้อยถือผ้าขนหนูกะเข้าห้องน้ำ
เปิดประตูห้องมาเห็นมันนั่งตรงโซฟา ข้างหน้ามีปลาท่องโก๋น้ำเต้าหู้ โจ๊กใส่ถุงวางอยู่ด้วยใกล้ ๆกัน
“รีบอาบน้ำล้างหน้า มากินโจ๊กด้วยกัน กูไปซื้อตรงรถเข็นหน้าปากซอย” มันบอก ผมอึ้ง!.มองมันงง ๆ
แต่ต้องรีบหันหลังมุดเข้าห้องน้ำให้ไว หน้าร้อนฉ่า..ก็เหี้ยกลผีเข้ายกยิ้มยักคิ้วข้างเดียว
ทำตาวิ้ง ๆ ใส่ผมซะงั้น.....ไอ้บร้าาาาๆๆ!!
สิบกว่านาที ผมเปิดประตูออกมา รู้สึกสดชื่นแหล่ะ อาบน้ำทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย
เห็นมันกุลีกุจอแกะโจ๊กใส่ชาม..เทน้ำเต้าหู้ใส่แก้ว หันมายักหน้าเรียกผมอีกแน่ะ..
“ม่ะ!..มากินได้แล้ว เดี๋ยวเย็นไม่อร่อย” ผมจึงเดินเข้าไปนั่ง มันรีบเลื่อนถ้วยโจ๊กมาไว้ให้ตรงหน้า
พร้อมแก้วน้ำเต้าหู้ มีหยิบปาท่องโก๋ใส่ถ้วยโจ๊กให้อีกสองตัว
ไม่รู้ทำไม..พอมันคอยบริการเอาใจแบบนี้ รู้สึกแปลก ๆ ใจกระตุกไปเหมือนกัน
ไม่คิดว่าคนอย่างมันจะมีมุมนี้กะเค้าด้วย หรือมันหลบในจนลึกเกิน ถึงไม่ค่อยได้เห็น
ส่วนตัวมันจัดการเปิดทีวีนั่งกินของมันไป ผมก็กินของผมเงียบ ๆ ต่างไม่ได้พูดไรกันอีก
กินอิ่มผมรวบเก็บถ้วยเก็บแก้วทั้งของมันของผม...จัดการเอาไปล้างในครัวให้เรียบร้อย
มันก็ปล่อยผมทำ กลับออกมาได้ยินเสียงมันอาบน้ำในห้องน้ำ เลยเดินเข้าห้องนอน
ดูนาฬิกาเพิ่งเจ็ดโมงครึ่ง ปกติผมออกจากบ้านแปดโมงครึ่งไปทำงาน กำลังเลือกเสื้อผ้าเตรียมใส่
มันเข้ามาตอนไหนไม่รู้ จู่ ๆรวบกอดผมจากด้านหลัง จมูกซุกไซร้ซอกคอหลังหูดูดเม้มเฉยเลย
เล่นเอาขนลุกซู่ไปทั้งตัว พยายามขืนตัวเบี่ยงหนีมันเต็มที่ แต่มันไม่ยอมปล่อย
กลับจับผมพลิกหันมาเผชิญหน้ามัน อ้าปากจะด่าซะหน่อยเล่นเชี้ยไรเนี๊ยะ
มันกลับประกบปากฉกลิ้นคว้านจูบซะงั้น เล่นเอาอ่อนปวกเปียกสมองขาวโพลนเลยที่นี้
เหี้ยกลมันคล่องเซียว..แถมเก่งเรื่องนี้จริง ๆ กวาดต้อนดูดดุนลิ้นผม
มือก็ล้วงลูบบี้สะกิดหัวนมจนลุกเป็นไต ก่อนมันจะดันหลังผมเอนพิงนอนบนฟูกที่ม้วนพับไว้ข้างฝา
ตอนนี้ไม่มีแรงผลักใสต่อต้านขัดขืนมันเลย..หรือผมห่างเรื่องแบบนี้นานไปหรือไรยังไง..
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ดันปล่อยอารมณ์ปล่อยใจให้ความร่วมมือมันไปซะงั้น..........
สุดท้ายก็เรียบร้อยโรงเรียนกลสิทธิ์..นอนแหม่บหมดแรง ค่อย ๆขยับตัวรู้สึกเสียดๆขัดยอกไปเหมือนกัน
แสบ ๆจี๊ด ๆ คิดว่าคงไปทำงานสภาพนี้ไม่ไหวแน่ ตัดสินใจลุกอาบน้ำชำระล้างคราบไคลอีกรอบ
ก่อนจะยกหูโทรศัพท์โทรไปลางานผู้จัดการสองวัน ให้เหตุผลว่าพี่สาวผมจะย้ายบ้าน
ขนของไปต่างจังหวัด เลยถือโอกาสขอหยุดช่วยแกขนของก่อน แล้ววันพุธจะไปทำงานปกติ
แกก็อนุญาติ อาจเพราะพวกผมเป็นนักเรียนพาส์ไทม์ด้วย ไม่ใช่พนักงานประจำจ่ายค่าแรงเป็นวัน
วันไหนหยุดก็ไม่ได้รับค่าแรงแค่นั้นเอง แต่ต้องแจ้งให้แกทราบตามระเบียบ
กลับเข้าห้องมา เหี้ยกลยังนอนหลับหายใจสม่ำเสมอสบายตัวเฉิบ
แอบมองมันยอมรับตรง ๆว่ามันไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่สักนิด คล้ายพวกอาหรับคมเข้ม
เคราครึ้มขนแขนขนขา หน้าอกสะดือเยอะแยะไปหมด ดูแมนมาก ๆ
กล้ามเนื้อหุ่นมันก็แน่นตึงสมส่วน..พอดิบพอดีลงตัวไปหมด
โดยรวมแล้วมันจัดเป็นหนุ่มหล่อคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ แต่นิสัยเอาแต่ใจกับความเหี้ยในตัวเกินทำใจจริง ๆ
ทำไมถึงมีแต่หญิงติดมันจัง ตอนนี้ผมไม่แปลกใจแล้วหล่ะ มันถึงได้หลงตัวเองชะมัด
ยี่ห้อกลสิทธิ์ ของเค้าดีจริง......
ผมไม่อยากคิดไรต่อ ร่างเปลือยของมันเล่นเอาหน้าร้อนวูบ พาลคิดถึงสิ่งที่ผ่านมาสด ๆร้อน ๆ
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า...เหี้ยกลลึก ๆมันคิดไงกับผม ทำไมถึงไม่ปล่อยผมไป จะเก็บผมไว้ทำไม
จะว่ามันติดใจเซ็กส์ ก็ไม่น่าจะใช่..ผมยิ่งไม่ประสีประสาซะด้วยซ้ำ ถ้าให้คะแนนคงติดลบ
แล้วอะไรทำให้มันต้องการผม นี่แหล่ะที่ผมหาคำตอบไม่เจอ พาลไม่เข้าใจตัวเองพอกัน
ปฏิเสธมันไม่เคยได้สักที เหมือนงูแพ้เชือกกล้วยซะงั้น ทั้งที่จริงใช่จะพิศวาสขาดใจอะไรมันซะหน่อย
ไม่งั้นคงรู้สึกหึงหวงหรือหงุดหงิดที่เห็นมันควงคนอื่นแล้ว แต่นี่ผมเฉย ๆ
แต่พอเจอมันจาบจ้วงเล้าโลมจนถึงขั้นร่วมรัก ทำไมต่อต้านมันไม่ได้ นั่นแหล่ะที่ผมสับสน
หรือผมเป็นเกย์ไปแล้ว แต่กลับไม่ยักนึกสนใจผู้ชายคนอื่นเลยนิ โอ้ย!..ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจตัวเอง
พาลจะปวดหัวเอาซะนี่ ตัดสินใจหาไรทำดีกว่า คว้าไม้กวาดปัดกวาดเช็ดถูบ้านทั้งชั้นบนชั้นล่าง
ลุยทำแม่งไปหมด ทำแรงก็ไม่ได้ยังขัด ๆอยู่ เก็บผ้าในตระกร้าทั้งของผมของพี่ลุยซักขยี้ตากให้หมด
กว่าจะเสร็จเรียบร้อยก็ปาเข้าไปสิบเอ็ดโมงกว่าเกือบเที่ยง เหี้ยกลสิทธิ์ก็ไม่มีทีท่าจะตื่น
ตัดสินใจคว้ากระเป๋าสตางค์ เดินออกไปหาไรกิน.....
ผมเดินมาซื้อข้าวมันไก่หน้าปากซอยซื้อไปสองห่อ แวะซื้อข้าวขาหมูอีกห่อหนึ่ง
กาแฟเย็นกับชานมอีกอย่างละถุง ที่ซื้อข้าวหลายห่อกลัวเหี้ยกลมันกินไม่อิ่ม
เห็นมันกินแต่ละทีไม่ใช่น้อย..........???????????
กลับเข้ามามันนั่งถือรีโมท กดเปลี่ยนทีวีอยู่ตรงโซฟา พอเห็นผมเปิดประตูเข้ามา รีบทักขึ้นทันที
“กูตกใจหมด ตื่นมาไม่เจอมึง นึกว่าแอบหนีกูไปทำงานแล้วซะอีก
ดีที่เห็นเสื้อผ้ามึงยังแขวนอยู่ที่เดิม หายไปไหนมา?” ผมมองหน้ามัน
แล้วต้องรีบหลบสายตาที่จ้องมาอยู่ ยอมรับว่าเขินสาดดดๆๆ....ตามันบทจะหวานก็เหมือนมีชีวิต
เล่นเอาผมหน้าร้อนวูบ ๆวาบ ๆ เฉเดินเข้าห้องครัวไม่ได้ตอบไรไป จัดการเอาของที่ซื้อมาแกะใส่จาน
วางในถาดยกออกมาวางตรงหน้ามัน ไม่ลืมเทกาแฟเย็นใส่แก้วให้ด้วย
พอยกมาวางตรงหน้าเท่านั้นแหล่ะ เสือกยิ้มตาหยี่ดีใจเหมือนเด็กได้ของโดนใจซะงั้น
ไม่เห็นมาดเหี้ยสถุลหน้าดุเหลืออยู่สักนิด
“มึงไปซื้อมาให้กูเหร่อ?” ถามเสียงนุ่มเชียว ผมไม่ตอบยักหน้าให้เฉย ๆ
“ขอบใจ เดี๋ยวกูเอาตังค์ให้” มันทำท่าจะลุกไปหยิบตังค์ในกระเป๋ากางเกงยีนส์..ที่แขวนไว้ในห้อง
ผมรีบร้องห้ามไว้ซะก่อน
“ไม่ต้องหรอก..กินไปเห่อะ...กูเลี้ยง” มันหยุดกึก นั่งลงที่เดิมหรี่ตามองผมยิ้ม ๆ
“เกิดใจดีไรขึ้นมา หรือว่า.....กะขุนกูชดเชยพลังงานที่กูเสียให้มึงไป” สันขวาน...ดูปากมัน
พูดไม่พูดเปล่ามียิ้มล้อเลียนอีก อดไม่ได้เหวมันไปแหล่ะ..ไอ้บ้า..
“จะแดกไหม พูดมากไม่ต้องกิน” กูเขินสาดดดๆๆๆ ไปไม่เป็นเลย..เจอมันมุมนี้
“มึงเขินดิ..ห่ะ..ห่ะ..ห่ะ!!!...แล้วให้กูกินไรเนี๊ยะ ทั้งข้าวมันไก่ ข้าวขาหมู” ชอบอกชอบใจซะงั้น
ที่ยั่วผมหน้าแดงได้
“เลือกเอาตามใจ กูซื้อมาเผื่อมึงกินไม่อิ่ม” ตอบมันไปแหล่ะ ก่อนจะหยิบจานข้าวมันไก่
มาตักกินแก้เขิน..เพราะผมซื้อมาสองห่อ ยังเหลืออีกจานกับข้าวขาหมูอีกจานอยู่ในถาด
“หึ..หึ..รู้ใจกูขนาดนี้ กูปลื้มตายเลยว่ะ!...ห่วงด้วย..กลัวกูกินไม่อิ่มด้วยนิ” ผมสะดุดกึกถือช้อนค้าง
เงยหน้ามองมันกำลังจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว เอ่อ..นั่นดิ..ผมเริ่มนึกถึงความมีตัวตนของมันตั้งกะเมื่อไหร่
งงกะตัวเองเหมือนกัน ไมถึงสนใจด้วยว่ามันจะกินอิ่มไม่อิ่ม เหมือนทำไปตามความรู้สึก..ไม่ได้คิด
หรือเตรียมการไรล่วงหน้ามาก่อน...แล้วไมต้องคิดถึงรายละเอียดปลีกย่อยเกี่ยวกับมันด้วย
พอรู้แบบนี้เล่นเอาหูเห่อหน้าเน่อร้อนวาบ...คงแดงไปหมดแล้วทั้งหัว มันคงสังเกตุเห็น
มีแซวผมอีก
“หึ..หึ..ไม่ต้องเขินหรอก ฝึกไว้ให้ชิน...กูกลับชอบนะที่มึงใส่ใจกู” ผมเฉหลบตามันหันมองทีวี
ไม่โต้ตอบไรมันอีก แกล้งตักข้าวกินไปซะ ทั้งที่ในใจเต้นกระดอน
ยังกะเค้ารัวกลองสะบัดชัยซะงั้น.....หวาย...หวาย...กูอายสาดดดๆๆๆ...เวร..????
ตอนนี้มาแบบหวานๆ สบายๆ นะน๊า..นะ..อืม...เริ่มจะดี..หรือเปล่าหว่า???
Luk.
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
เฮ่ย วีไม่รู้ตัวซักกะติ๊ดนึงเลยเหรอเนี่ย
เริ่มเป็นห่วงว่าถ้าปล่อยไปคนเดียวจะโดนลากลงข้างทางรึเปล่า
แต่อย่างน้อยพี่ชายก็ดีกว่ากลล่ะ
(ใครก็ดีกว่ากลทั้งนั้นแหละ ตอนนี้)
เม้นท์อยู่ได้อ่านอีกตอนซะงั้น
กลเป็นคนแปลกๆนะเนี่ย
ช่างเป็นคุณชายเอาแต่ใจได้อีก คิดเองเออเอง เข้าข้างตัวเองได้สุดยอดมากๆ
-
เอาแบบนี้บ่อยๆนะ ชอบที่กลกับวีหวานกัน :impress2: อ่านแล้วกระชุ่มกระชวยดี
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
อืม... ตอนนี้คุณกล เค้าเข้าใจตัวเองยังเนี่ยะ....
-
หวาย หวาย นายกลมาโหมดนี้ทำเอาวีไปไม่เป็นแระ
-
อ่าาาา เอาพี่วีตอนนี้้ไปเป็นแำพคเกจคู่กับน้องตะเกียงตอนอายเลยแล้วกัน หุหุ
-
บทจะดีก็ดี
บทจจะร้ายก็รับไม่ไหว
หวังว่าคุณกลจะไม่ชิ่งหายไปนานอีกล่ะ
-
กลดีๆให้สม่ำเสมอหน่อยน้า ชอบตอนนี้ พี่วีเขินน่ารักมาก ฮ่าๆ
-
จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานมั้ยอ่ะ ชอบตอนนี้จัง :กอด1:
-
^^
-
อ่านไปเขินไปแทนคุณวี
แต่คิดว่าหนทางของคู่นี้อีกยาวไกล
-
รู้ว่าเขาเริ่มใจให้
รู้ว่าเขาใส่ใจตัวเอง ก็น่าจะปรับปรุงตัวเองซะใหม่ได้แล้วไอ้กล :m16:
-
พี่วีเขินน่ารักอ่ะ :laugh:
-
อิอิพี่วีเราเขินอย่างเดียวเลยงานนี้
-
น่ารักจัง แต่นึกถึงเมื่อก่อนแล้วยังหยองอยู่เลย
เรื่องนี้หนุกดี :L1:
-
น่ารักอะ
-
พี่กลมาโหมดที่ทำให้ทุกคนตะลึง
ยังกะคนละคนเลยอะ
เอาหวานๆสบายๆแบบนี้ไปเรื่อยๆนะ :กอด1:
-
หึหึ เริ่มหวานแล้วอ่ะ
-
แอร๊ยยย อยากจะกรี๊ด >///////<
ตอนนี้พี่กลกับพี่วีหวานมากๆ อ่านแล้วสบายจริงๆคะ ฮ่าๆ
ชอบจัง มุมนี้ของพี่กลก็น่ารักดีนะ
พี่วีหวั่นไหวล่ะเซ่ เขาทำแค่นี้ยังเขินนนน
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก ตอนนี้
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะคุณ Luk สู้ๆคะ
-
รู้สึกดีที่อย่างน้อยๆตอนที่แล้ว กลไม่ใช้กำลังรุนแรงกับพ่อหนุ่มน้อยของเรา
แต่เห็นLukลงท้ายว่า เริ่มจะดี หรือเปล่าหว่า
ก็เริ่มคิดว่า เดี๋ยวกลต้องทำให้พี่วีเสียใจอีกหลายดอกแหงมๆ
ปล.ตอนวีอธิบายว่าขัดไอ้กลไม่ได้ เหมือนงูเจอเชือกกล้วย รู้สึกเหมือนกลเป็นเจ้ากรรมนายเวรที่วีต้องชดใช้กรรมให้เลยว่ะ เหมือนแบบ ชาติแล้ววีทำเค้าไว้ พอชาตินี้เค้าทำวีกลับบ้างก็จะไม่รู้สึกแค้นเคืองไรมาก ให้อภัยได้ตลอด ปฏิเสธไม่ได้ไรทำนองนี้...เพ้อยาวแล้วกู555
-
ความรู้สึกของน้องวีที่มีต่อกลเหมือนผู้หญิงสมัยโบราณ แม้ไม่ได้รักได้ชอบ
แต่หากได้เสียเป็นเมียผัวกันแล้ว ก็จะเกิดความรักความผูกพันกันไปเอง
อยากให้เจ้ากลคิดแบบนี้กับน้องวีบ้าง แต่คงยาก เพราะมันคงมีแต่ความ
เถื่อนสถุลมาบดบัง ....รออ่านตอนต่อไปจ้า...... :pig4:
-
ว๊าวๆๆๆ เริ่มมีรอยยิ้มจากเรื่องนี้ซะที อ๊ายยย :-[
:กอด1:พี่วี
-
มาแบบเบาๆๆกรุบกริบ
โอ๊ยไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าวีรักกลขึ้นมาจะทำไง
กลดูหวงก้างไม่คิดอะไรกว่าเซ็กซ์เลยอ่า
แอบสงสารวีขึ้นมาทันที
-
โอย สั้นจังครับ ยังไม่จุใจเลย ว่าแต่ไอ้กลมันจะดีแบบนี้ได้อีกนานไหม กลัวมันกลับมาใช้กำลังอีกจัง
-
มาแบบลูกกะตาวิบ ๆ ๆ ๆ แบบนี้
กินข้าวเสร็จจะมีการกินวีต่อหรือเปล่า
ดีจังที่ไม่ได้ซ้อมวีอีก
-
:m16:
เพราะวีตามใจ..กลก็เลยใจดี
แต่ถ้าวีขัดใจ..กลก็จะโมโห&ร้ายยยยยย
ตามนั้น หุหุ
นั่นล่ะ..นิสัยคนเอาแต่ใจตัวเอง
o13 ยี่ห้อกลสิทธิ์ เค้าดีจริง
เอาน่า..เพราะนิสัยของวี ยังไงก็ทน
และอดทนกับคน คนนี้ คนเดียว
เพราะยี่ห้อกลสิทธิ์..เค้าดีจริง :m20: -- คุณวีพูดแบบนี้บ่อยๆ ฮ่าฮ่า
:กอด1:คุณ Luk นักเขียนคนนี้..เค้าดีจริง
เหมือนกานนนนนน อิอิ
-
เขินว่ะเฮ้ย!
กลัวใจว่าบรรยากาศที่มันวิ๊งๆจะอยู่ไม่นาน
จะรอลุ้นว่าอะไรจะมาทำให้พี่กลระเบิดลง :jul3:
เออใช่ พี่คะ มัน Part 28 แล้วไม่ใช่เหรอนั่น??
-
:กอด1: พี่วี
ตอนนี้แอบหวานนะเนี่ย
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 29
อยู่ด้วยกัน.
.
.
.
.
วันนี้ผมย้ายเข้ามาอยู่หอใหม่แล้วครับ พี่สาวย้ายไปอยู่นครสวรรค์เรียบร้อยแล้วเช่นกัน
ส่วนคนเช่าบ้านคือคนที่พี่ชายพามานั่นแหล่ะ พี่เค้าชอบบ้านผมเพราะเป็นบ้านสองชั้นครึ่งปูนครึ่งไม้
เค้าสามารถพาครอบครัวมาอยู่ด้วยได้ คิดค่าเช่าตามที่คาดเอาไว้สี่พันบาทต่อเดือน
ของใช้บางอย่างก็ยกให้พี่เค้าไว้ใช้ ทุกอย่างลงตัวดี พี่ชายก็ยังเป็นพี่ที่แสนดี..โทรมาคุยบ้าง
แวะมากินสุกี้ที่ร้านบ้างอาทิตย์หนึ่งสองวัน..เราเจอกันบ่อย จนตอนนี้ผมย้ายเข้ามาอยู่ที่หอ
จำเป็นต้องลาออกจากงานพิเศษ เดิมทีกะจะทำให้ถึงกลางเดือน แต่คงทำไม่ได้ไปกลับลำบาก..
เพราะที่ทำงานไกลจากมหาลัยผมเยอะคนละฝั่งเลยว่างั้น
กะเตรียมตัวซ้อมบอลฟื้นกำลัง..เสาะหาตำรามาติวอ่านล่วงหน้าดีกว่า เงินที่ได้จากการทำงานเกือบ ๆ
ห้าพันบาท..บวกเงินเก็บที่มีแล้วพี่สาวทิ้งไว้ให้อีก ก็ปาเข้าไปเกือบสองหมื่น..ผมเอาฝากไว้ในแบ็งค์
คิดว่าไม่ลำบากไรแล้ว หันมาตั้งใจเรียนให้มากดีกว่า อย่างน้อยเงินใช้จ่ายก็มีค่าเช่าบ้านทุกเดือน
คนที่ช่วยผมขนย้าย..ไม่ใช่พี่ชายหรอก..เพราะพี่เค้าทำงานผมขนวันธรรมดาไม่ใช่วันหยุด
อย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหล่ะ เหี้ยกลมันออกรถใหม่ฮอนด้าซีวิกส์สามประตูสีดำ
สมัยนั่นรถรุ่นนี้กำลังฮิตออกแนวรถสปอร์ต..คันไม่ใหญ่ไม่เล็กเท่าไหร่..ดูเท่ ๆดี
ราคาสามแสนกว่าแพงเอาการ..มันขับไปรับผม พร้อมกับปาวรนาย้ายของ ๆมัน
เข้ามาสถิตย์เรียบร้อยอีกตะหาก มีขนหม้อหุงข้าว ไมโครเวฟ ตู้เย็นสามคิว ทีวี
คอมฯแบบตั้งโต๊ะรุ่น PC พร้อมเกมส์เพลย์แบบจอยกดน่ะ ฯลฯ ครบชุดที่มันขนมาใส่เต็มห้อง
ผมมีโอกาสเจอแม่มันก็วันที่ย้ายของนั่นแหล่ะ แกขึ้นมาดูห้องด้วย..มันจึงแนะนำผมกับแม่ให้รู้จักกัน
หน้าเหี้ยกลถอดแบบแม่มันมาแด่ะ ต่างกันตรงที่แม่ผิวขาว..แต่เหี้ยกลมันดำ รู้ว่าได้ผิวพ่อมันมา
มิน่าถึงไม่ขี้เหร่..เพราะโดยรวมแล้วแม่มันดูดีทีเดียว แกก็ยิ้ม ๆ มีพูดกับผมว่า
“แม่ฝากดู ๆ กลหน่อยนะวี เห็นบอกเราเรียนดีด้วยนี่ ยังไงก็เข็นมันด้วยคน
ให้ได้ปริญญากับเค้าสักใบน่ะ กลัวจะเรียนไม่จบ แม่ขออย่างเดียวจะเกเรไรไม่ว่า
อย่าพากันสูบบุหรี่ติดยาล่ะ แม่กลัวเรื่องนี้เรื่องเดียว กลมันใจร้อนนิสัยเอาแต่ใจ
ดู ๆ วีเป็นคนใจเย็น แม่ฝากหน่อยแล้วกันนะลูก” แกพูดประมาณนี้ ผมได้แต่ยิ้มๆ
ก่อนจะยกมือไหว้ลาแก เนี๊ยะแหล่ะครั้งแรกที่ได้เจอหน้าแม่เหี้ยกล แต่พ่อกับน้องสาวมันผมยังไม่เคยเจอ
ไม่กล้าถามไรมันหรอก เรื่องส่วนตัวของมัน เดี๋ยวมันอยากให้รู้ก็คงเล่าให้ฟังเองแหล่ะ
ดูมันจะลัลล้าเป็นพิเศษ..กุลีกุจอจัดนั่นจัดนี้ ผมก็ปล่อย..อยากทำไรเรื่องของมัน
หันมาสนใจจัดของตัวเองเก็บเข้าที่เข้าทางให้เรียบร้อย...
หลายคนคงแปลกใจว่า..ไมผมยอมให้กลมันมาอยู่ด้วย
คงตอบได้คำเดียวว่าไม่มีประโยชน์..ที่จะหาเรื่องชวนทะเลาะกับมันอีก
มีการคืนเงินล่วงหน้าสี่พันห้าให้ผมเสร็จสรรพ หน้าใหญ่เป็นป๋าออกค่าเช่าเอง
ผมต้องกลายเป็นผู้อาศัยโดยปริยาย พี่ชายเค้าก็รู้ว่ากลมาอยู่กับผมด้วย
แกก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร คงคิดว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกัน หนำซ้ำยังบอกว่าดีเสียอีกจะได้ไม่เหงา
เจ็บป่วยขึ้นมาจะได้มีคนดูแลซะงั้น ทุกอย่างเหมือนลงตัวดี
อ๋อ!..ลืมบอกไปตั้งกะวันที่มันมาค้างบ้านผม หลังจากนั้นก่อนผมจะย้ายหอ
มันมักแฉลบแว่บมานอนกับผมบ่อยขึ้น..สองวันโผล่..สามวันโผล่
ถ้าไม่ได้มาก็โทรมาหาบ้างไรบ้าง ไม่เงียบหายไปเหมือนที่เคยทำ
จนเริ่มชิน ๆ กับพฤติกรรมของมันล่ะ อีกเรื่อง..มันคุยโทรศัพท์ทางไกลกับพี่สาวผมซะสนิท
ยิ่งพี่เค้ารู้ว่าผมอยู่กับมันที่หอ....แถมทุ่นค่าใช้จ่ายด้วยแล้ว..แกกลับรู้สึกดีกับมันซะนี่
หายห่วงซะงั้น..กลัวผมจะลำบากเพราะไม่รู้จักใครในกรุงเทพฯ
พอรู้ว่ามีเหี้ยกลอยู่ด้วยแกเลยหมดห่วง คุยกับมันถูกคอยิ่งกว่าไรอีก
ไม่รู้ดวงถูกชะโหลกกันอีท่าไหน ฝากฝังให้มันดูแลผมอีกตะหาก
คงเห็นว่ากลมันเป็นเด็กกรุงเทพฯ รู้ที่ทางเยอะเพราะเป็นเจ้าถิ่นม้าง
ไอ้ผมก็ไม่ไรหรอกแล้วแต่สองคนเค้าจะคุยกัน
หลังจากมีไรกันวันนั้นจนถึงวันนี้ ครึ่งเดือนกว่าแล้ว..มันไม่ได้ล่วงเกินผมเลย
แค่นอนกอดเฉย ๆไม่ได้ทำไรผมอีก ผมก็งง ๆกับมันเหมือนกัน..อ่านทางมันไม่ถูก
ไม่เข้าใจแม่งสักอย่าง ใช่ที่พูดเพราะผมต้องการให้มันมามีไรกับผมนะ
คือมันแปลกใจไง มันนอนกอดผมซะทุกครั้งที่มาค้างด้วย
มีหอมมีจูบซุกไซร้บ้างแต่ก็ไม่ได้ทำไรมากกว่านั้น
ส่วนเรื่องสาว ๆของมันผมไม่รู้หรอกว่ายังไงกัน...คบใครอยู่มั้ง ตอนนี้ยังควงน้องเกศน้องดา
หรือใครที่ไหนอย่างไร..ผมไม่เคยถามและไม่คิดจะถามด้วย ซึ่งมันก็ไม่เคยพูดถึง
แปลกไหมความสัมพันธ์ของผมกับมัน......ดูดีพิลึกกึกกือเลยเน่อะ!..ผมว่านะ...
Luk.
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
เอิ่ม..
ดีใจที่มาต่อนะคร้าบ แหะๆ
-
อ่ะนะ ก็เหมือนรูมเมทกันปกติดีออก เอิ๊ก
-
ค่อยๆเป็นค่อยไป
:laugh: :laugh: :laugh:
-
สั้นไปนิด แต่ก็ดูกลจะดีขึ้นเยอะ จะกลับมาร้ายอีกมั้ยเนี้ย
-
ขืนมีปากมีเสียงมีแต่เจ็บกับตาย
ลองดูมั้ยละน้องวี
ดีไม่ดีมีสิทธ์หยอดน้ำข้าวต้มอีก :m20: :m20:
-
กลไม่ชัดเจนเลย
เรื่อยๆๆๆสุดๆๆ
กำกวมไปไหน
-
:serius2:อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
เป็นความสัมพันธ์แบบงงๆแฮะ อ่านแล้วก็รู้สึกว่า กลอาจยังไม่ได้รักหนุ่มน้อยของเรา อาจแค่เริ่มรู้สึกดีๆด้วย+หวงของ ใช่มะๆ?
-
คุณวีคะ คุณถ่ายทอดเรื่องราวและอารมณ์ได้ดีจริงๆค่ะ สามารถทำให้ผู้อ่าน
เริ่มความรู้สึกว่ากลคือสีดำสนิท แล้วเมื่อมีเหตุการณ์ต่างๆค่อยๆเข้ามา
ทำให้สีดำสนิทของกลค่อยๆเจือจางจนเป็นเทา และคงจะจางไปเรื่อยๆ
กอปรกับสีเทาจางเริ่มมีสีสวยๆอื่นๆเข้ามาผสม นั่นคือความรู้สึกที่มีต่อกลจากผู้อ่าน
ตอนนี้ดิฉันรู้สึกเกรงใจวี จนมิกล้าใช้articleนำหน้าชื่อเค้าแบบที่เคยใช้แล้วละ
แต่ว่า ตอนนี้อ่ะสั้นไปนิดค่ะ
-
ค่อยเป็นค่อยไป แต่กลัวจะมีเรื่องปวดหัวนะ
-
วันนี้สั้นจัง
-
สั้นอ่ะแต่ซ้อมก็เริ่มใช่ชีวิตคู่อยู่ด้วยกัน
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 30
ตัวตน..กลสิทธ์.
.
.
.
.
เชื่อไหม?...ตั้งแต่วันที่ย้ายหอเข้ามาอยู่แล้ว กระทั่งถึงวันนี้ผ่านไปอาทิตย์กว่า
เหลืออีกยี่สิบกว่าวันมหาลัยก็ทยอยเปิดเรียนแล้วด้วย ยอดชายนายกลสิทธิ์โผล่มานอนค้างแค่สองครั้ง
คือคืนแรก..และถัดจากนั้นมาอีกสองคืน สรุปผมเป็นผู้อยู่คนเดียวซะงั้น
ส่วนตัวมันอะเหร่อ...เห่อ..เห่อ..เห่อ..ผมไม่รู้ว่ามันหายไปไหน
จู่ ๆแม่มันก็โทรเข้ามาที่เบอร์ห้อง ผมยกหูรับสาย..
“สวัสดีครับ ห้องxxxx ผมวีพูดอยู่ครับ”
“หวัดดีจะลูกวี นี่แม่ของกลนะ..กลอยู่ไหมลูก..ขอแม่คุยด้วยหน่อยสิ”
“อา..คือ..ตอนนี้กลไม่อยู่อ่าครับ”
“อ้าว!..เหร่อ...ไปไหนจ๊ะ...แล้วจะกลับเข้ามาเมื่อไหร่?”
“ผมไม่รู้อ่าครับ...แม่มีธุระเร่งด่วนหรือเปล่าครับ?”
“แม่ติดต่อกลไม่ได้เลยนะลูก...กลไม่โทรหาแม่เลย...หลังจากวันที่แม่เจอวีที่หอ
เป็นอาทิตย์แล้วล่ะลูก ตอนนี้ตาของกลแอดมิดโรงบาลที่สุพรรณฯ อาการโคม่าไม่ไหวแล้วล่ะลูก
แกเปรยอยากเห็นหน้าเจ้ากลมัน ญาติพี่น้องแม่ทางโน้น..โทรมาให้แม่พาเจ้ากลไปเยี่ยมคุณตาหน่อย
นี่แม่กะจะไปพรุ่งนี้เลย แต่ติดต่อกลมันไม่ได้..เอาไงดีล่ะทีนี้ วีบอกกลให้แม่หน่อยได้ไหม...
กลกลับหอกี่โมง?..ไว้แม่จะโทรมาหาใหม่ก็ได้” ดูน้ำเสียงของท่านร้อนใจเหมือนกัน ผมอึก ๆอัก ๆ
จะบอกว่าเหี้ยกลมันไม่ได้มานอนที่นี่เป็นอาทิตย์แล้ว ก็ไม่กล้าพูดออกไป...เลยตอบแกไปว่า
“ผมไม่แน่ใจว่ากลจะกลับกี่โมง คืนนี้จะกลับหรือเปล่า...คือผมหมายความว่า
บางทีกลก็ติดธุระอยู่กับกลุ่มเพื่อนเก่านะครับ คุณแม่มีเบอร์โทรติดต่อกลับไหมครับ
เผื่อได้เรื่องยังไง ผมจะโทรไปบอก” นี่เป็นทางออกเดียวที่ผมทำได้ตอนนี้
“ตกลงจ๊ะ...ไงวีจดเบอร์โทรบ้านแม่ไว้ แล้วโทรบอกแม่อีกทีก็ได้ เบอร์02xxx...ได้เรื่องยังไง..
อย่าลืมโทรบอกแม่น่ะ” นั่นคือการพูดคุยผ่านโทรศัพท์ของผมกับแม่เหี้ยกลมัน
พอรู้อย่างนี้ผมก็อยู่เฉย ๆไม่ได้แล้ว ไม่รู้ว่าอาการโคม่าของตามันหนักหนาสาหัสขนาดไหน
คิดได้ดังนั้น..คงจะอยู่รอให้เหี้ยกลมันกลับมาหอไม่ได้แล้ว ต้องลองไปตามหามันดู
จุดแรกที่ผมพอนึกได้ก็หอเก่ามันที่ผมเคยไป ไม่รู้ว่ามันคืนหอไปหรือยัง
คิดในทางที่ดีว่ามันไม่ติดต่อไปบ้าน มันคงยังไม่คืนหอหรอก ไม่งั้นมันจะมุดหัวอยู่ที่ไหน
ที่สำคัญ..อย่างน้อยไอ้ก๋อย ไอ้ต่อน่าจะพอรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
คว้ากระเป๋าตังค์เดินไปขึ้นรถเมลล์ตรงดิ่งไปเจริญนครหอมันที่ผมเคยไปทันที....................
บัดนี้ผมมายืนหน้าบ้านที่มันเรียกว่าหอเรียบร้อยแล้ว ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามผมมาเหยียบที่นี่
ภาพความทรงจำเก่า ๆ ที่เลวร้ายผุดขึ้นมาในหัว จนต้องสลัดมันทิ้งไป
เหลือบเห็นรถฮอนด้าซีวิกส์สามประตูของเหี้ยกลมันจอดอยู่
อุ่นใจขึ้นมาทันทีตัวมันคงอยู่ข้างในแน่นอน ตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้าน
ได้ยินเสียงเพลงดังลอดออกมาสนั่น แสดงว่ามีคนอยู่ ค่อยยังชั่วไม่ได้มาเสียเที่ยว
อุตส่าห์นั่งรถเมลล์มาตั้งไกลกว่าจะมาถึง นั่งรถตั้งสามต่อแน่ะ...
ถือโอกาสเคาะประตูทันทีที่เดินมาถึงตัวบ้าน แต่เหมือนจะไม่มีใครได้ยินเสียงเคาะประตูของผม
ตัดสินใจเคาะแรงขึ้นดังดัง
“ก๊อกๆๆๆ!!!.”
"ใครว่ะ!...ไมไม่เปิดเข้ามาเลย ไม่ได้ล๊อคโว้ย!.” ได้ผล..เหี้ยตัวใดตัวหนึ่ง
ตะโกนฝ่าเสียงเพลงให้ผมได้ยินแล้ว แต่แม่ง!...กูจะรู้ไหมว่าประตูไม่ได้ล๊อค..สัด..
ผมเปิดเข้าไปทันที..ถือว่ากูเคาะบอกแล้วนะ ปรากฎว่าภาพที่ผมเห็นตรงหน้า
หนุ่มสาวไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน ตั้งวงเหล้าเมากันกำลังได้ที่ นั่งกอดกันนัวก็มี
เคาะขวดเคาะจังหวะไปพร้อมเสียงเพลงที่เปิดจากเทปคลาสเซ็ท สูบบุหรี่ควันโขมงโฉงเฉง
คละคลุ้งไปหมด ไม่รู้ยอดชายนายกลสิทธิ์นั่งอยู่ตรงไหน ทุกสายตาหันมามองผมเป็นจุดเดียว
คงแปลกใจที่จู่ ๆ ผมเป็นใครมายืนปั้นจิ้มปั้นเจ่ออยู่ได้...
“อ้าว!..วี..มึงมาได้ไงเนี๊ยะ?” อ่าห่ะ...มีคนทักชื่อผมขึ้นมาแล้ว ผมเพ็งมองหน้ามัน
เพราะมันนั่งมุมอัพ คือพวกมันปิดประตูหน้าต่างหมด สงสัยไม่อยากให้เสียงเพลงดังลอดออกไป
อีกอย่างไฟที่มันเปิดดันเปิดไฟสีส้มสีแดง ผมเลยมองไม่ชัด ไอ้คนที่ร้องทักชื่อผมลุกขึ้นยืน
ถึงได้เห็นหน้ามันถนัด
“ก๋อย..กูมาตามหากลมัน มึงเห็นมันป่าว?” ใช่แล้วครับ...เหี้ยก๋อยนั่นเอง ก่อนจะเริ่มเห็นเหี้ยต่อ
เหี้ยนัท เหี้ยวิทย์ ที่พอได้ยินว่าผมมาทำไม พร้อมใจกันผิวปากหวือออกมาแบบไม่ต้องนัดซะงั้น
ผมหน้าร้อนวูบ...รู้ว่าพวกมันหมายถึงอะไร เหี้ยอยู่รวมกันครบก๊วน แถมมีมาเพิ่มอีกนับสิบกว่าคน
รวมผู้หญิงอีกห้าหกคน กะคราว ๆด้วยสายตาตอนนี้เป็นยี่สิบได้มั้ง แต่ช่างเถอะจะมามัวนึกอายก็ใช่ที่
ตรงข้ามพอพวกเหี้ยมันทำแบบนั้น ทำให้ความสนุกครึกครื้นที่มีอยู่สะดุดกึก หันมาสนใจผมยิ่งกว่าเดิม
ถึงขนาดใครบ้างคนเอื้อมมือไปกดปิดเทปให้เงียบซะงั้น ก่อนที่เหี้ยก๋อยมันจะทันตอบคำถามผม
ไม่รู้ใครชิงพูดขึ้นมาซะก่อน
“ใครว่ะก๋อย..พวกกูไม่เคยเห็นหน้า รู้จักกับมึงเหร่อว่ะ?” ไอ้คนถามหน้าตาตี๋ ๆ รูปร่างหน้าตาก็โอเค
มองโดยรวม แต่สายตาที่จ้องผมดิ ไม่ชอบเลยดูจาบจ้วงขยะแขยงพิลึก หรือผมคิดไปเองก็ไม่รู้นะ....
“อืม..กูรู้จักดิ....ไม่มีไรนพ..มึงหนุกต่อเห่อะ” เหี้ยก๋อยหันไปบอกไอ้คนเมื่อกี้ รู้แล้วว่ามันชื่อนพ
“คนสำคัญหรือเปล่าว่ะ!...กูหมายถึง...กับพวกมึงนะ..ขอกูหนุกได้ไหม?” ไอ้คนชื่อนพมันพูดกับไอ้ก๋อย
ผมไม่เข้าใจความหมายที่มันคุยกัน รู้ที่หลังว่าเหี้ยนพนี่แหล่ะ ตัวที่ชอบตุ๋ยผู้ชายที่เหี้ยกลมันเคยพูดถึง
ผมยืนรอคำตอบว่าเหี้ยกลมันอยู่หรือไม่อยู่เท่านั้น ในขณะที่ไอ้นพยังจ้องผมไม่เลิก
หนาวยะเยือกไงไม่รู้กับสายตามัน
“มึงอย่ายุ่งเลย..ห่านพ...คนของไอ้กลมัน.” นอกจากมันจะไม่ตอบผมแล้ว
มันสองคนยังเสือกหันไปคุยกันซะอีก ไอ้นัทยื่นมือไปกดเทปเปิดเพลงแด็นซ์ของพวกมันต่อ
เริ่มปะโลงโป่งฉึ่งกันอีกล่ะ พวกผู้หญิงบางคนก็นั่งตัก บางคนก็เข่าเกย นั่งซ้อนกอดกันก็มี
โยกไหล่ส่ายเอวขะยึกขะยือกันเป็นที่สนุกสนาน เห็นแล้วนึกสงสารพ่อแม่จริงเชียว
จะรู้กันไหมนี่ว่าลูกสาวตัวเองมาทำอะไรอีแบบนี้ อนาถในใจลึก ๆ
“ก๋อย...กูมีธุระกับกลมัน มึงรู้ไหมว่ามันอยู่ไหน?” ผมทนรอไม่ไหว ถามมันไปอีกครั้ง...
จนเหี้ยต่อมันเป็นฝ่ายตอบขึ้นมาแทน
“ธุระด่วนป่าวว่ะ!..วี....ถ้าไงไม่รีบมาก..มึงรอสักครึ่งชั่วโมงได้ไหม..ตอนนี้ไอ้กลมันยุ่งอยู่นะ...”
พูดจบมันทำพยักเพยิดไปที่ห้องเหี้ยกล ที่ปิดประตูเอาไว้ ผมพอจะเข้าใจแล้วว่ามันมีอะไรไม่สะดวก
แต่จะให้รอคงไม่ดีกว่า ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ ทั้งเหล้าบุหรี่ผู้หญิง โอ้ย!...ไม่อยากจะนึก
พวกมันวัน ๆคงไม่คิดทำไรให้เป็นประโยชน์กันแล้วมั้ง ส่วนเหี้ยตัวปัญหาที่ทำให้ผมต้องระเห็จ
มาตามหามันอยู่นี่ คงกำลังมั่วเซ็กส์อยู่เป็นแน่ ผมสาบานเลยว่า.....วินาทีนั่น...ความรู้สึกผม
ที่มีให้เหี้ยกลติดลบกระจุย แทบไม่มีความรู้สึกดีดีหลงเหลือเลยสักนิด ถึงขนาดคิดไปไกลเลยว่า
กลับไปถึงหอผมจะรีบย้ายห้อง หาที่อยู่ใหม่แล้วย้ายสัมภาระตัวเองออกจากห้องเดิมให้เร็วที่สุด
จะไม่มีวันติดต่อกับเหี้ยกลมันเป็นอันขาด หลบได้ก็จะหลบทุกวิถีทาง แต่ปัญหาเฉพาะหน้าตอนนี้
ไม่อยากรอแล้ว อยากออกไปพ้น ๆตรงนี้ให้เร็วที่สุด จึงเอ่ยปากบอกเหี้ยต่อมันทันที
“กูคงไม่รอหรอก เอาเป็นว่าธุระด่วนของบ้านเหี้ยกลมัน มึงจะเรียกมันออกมาฟังก่อน
หรือให้กูเขียนใส่กระดาษทิ้งไว้ให้ก็แล้วแต่ กูไม่รับผิดชอบนะถ้าเกิดไรขึ้นมาทีหลัง
กูแค่รับปากเป็นธุระตามที่แม่มันขอเท่านั้นเอง พวกมึงตัดสินใจกันเองก็แล้วกัน” พวกมันไม่มีใคร
ขยับทำไรสักกะอย่าง ผมรำคาญคิดว่าฝากบอกไปก็แล้วกัน ช่างหัวแม่งเถอะ ถ้าจะมีคนรู้เป็นโขยง
ในเมื่อทำไรไม่ได้ มันคงไม่ห้ามเป็นความลับละมั้งเรื่องนี้ เลยตัดสินใจพูดฝากเหี้ยก๋อยเหี้ยต่อไปทันที
“บอกมันว่าตามันที่สุพรรณ อาการโคม่าแอดมิดนอนโรงบาลที่สุพรรณ แม่มันต้องการพามันไปด่วน
ตามันเพ้ออยากเจอมันมากรอมันอยู่ตอนนี้” ผมพูดเสร็จ พวกมันเงียบเสียงลงอีกครั้ง
ด้วยการที่เหี้ยก๋อยมันยกมือห้ามไม่ให้ส่งเสียง แถมหันไปส่งสายตาให้เหี้ยนัทปิดเทปอีกรอบ
ก่อนจะถามผมอย่างไว...
“มึงว่าไงนะ ขออีกรอบดิ..วี” ผมไม่อยากคุยกับพวกแม่งแล้ว พูดไปพวกมันก็ไม่ใช่เหี้ยกล
ทำไมต้องพูดซ้ำ ๆหลายครั้ง ที่สำคัญเมื่อกี้ผมก็พูดออกชัดเจน แถมพวกมันก็ไม่ได้หูหนวก
ทำไมต้องมาถามซ้ำซากอยู่อีก แทนที่จะบอกมันไปใหม่
ผมกลับหันหลังก้าวออกประตูทันที แต่......
“เดี๋ยว!..วี..มึงอย่าเพิ่งไป กูจะลองเรียกมันให้ มึงพูดกับมันเองแล้วกัน” พูดจบมันไม่รอฟังผมตอบ
ตรงดิ่งไปเคาะประตูห้องเหี้ยกลทันที
“ก๊อกๆๆๆ..ก๊อกๆๆๆ!!” เงียบไปสักครู่ ประตูถึงแง้มเปิดออกครึ่งเดียว พร้อมกับน้ำเสียงรำคาญ
ไม่พอใจที่มีคนรบกวน ดังลอดออกมา
“เคาะเหี้ยไรว่ะ?...มีไรเหี้ยก๋อย..เคาะห่าไรมึง” เหี้ยกลเองครับ เห็นมันนุ่งผ้าขนหนูพันเอวผืนเดียว
คิ้วผูกโบว์หน้ายุ่ง..ยืนตรงประตูที่แง้มครึ่ง ๆ มันไม่เห็นผม กำลังต่อว่าเพื่อนมัน..ที่มาขัดจังหวะมันเข้า
เหี้ยก๋อยไม่ตอบ แต่กลับถอยฉากเปิดทางที่ยืนบังมันอยู่ พร้อมกับยักหน้าให้เหี้ยกลมองตาม
สายตามันสบเข้ากับสายตาผมอย่างจัง มันผงะไปนิดหนึ่ง..หน้าเจื่อนไปเหมือนกัน ตรงข้ามกับผม
ที่เห็นสภาพมันแล้ว ทั้งหดหู่ขยะแขยง..สมเพช...นึกถึงคำพูดแม่มัน..บอกตามันอาการหนัก
เพ้อถึงหลาน..แต่ดูตัวมันดิ กำลังทำอะไรอยู่... มันคงเพิ่งนึกได้หลังจากตลึงไปแว๊บหนึ่ง
รีบเปิดประตูผลุนผลันเดินตรงรี่มาหาผมทันที
“วี..มาได้ไงเนี๊ยะ..คะ..คือ..เอ่อ..มีธุระไรกะกูป่าว?” มันพูดกุก ๆกัก ๆหน้าเจื่อน ๆ
เอามือเกาหัวแกรก ๆไปด้วย แต่ผมกับรู้สึกว่างเปล่า ไม่ยินดียินร้าย คือไม่รู้สึกเสียใจ..ผิดหวัง..เศร้า
หรืออะไรยังไง เหมือนกับอารมณ์ตอนนี้มองเหี้ยกลเป็นพวกเศษสวะ ที่ผมไม่อยากข้องเกี่ยวอีกต่อไป
ตัดสินใจรีบพูดธุระให้มันเสร็จ ๆ กำลังจะพูดขึ้น ดันมีเสียงแหลมสูงแทรกเข้ามาซะก่อน
ถามกลางสายตาคนทั้งห้องที่มองกันจุดเดียว
“พี่กลค่ะ!...ทำไรอยู่...ปล่อยนิดหน่อยรอนานแล้วน่ะ...” พร้อมกับหญิงสาวอายุไม่น่าจะเกิน16 ปี
ผมเดา ๆเอา นุ่งผ้าขนหนูกระโจมอกเปิดประตูออกมาตะโกนเรียกมันพอดี
เห็นแบบนั้นหน้าผมร้อนผ่าวทันที ไม่ใช่ไรหรอก ที่หน้าร้อนเพราะอายกับภาพ
ที่มันหมิ่นเหม่ตรงหน้าต่างหาก น้องเข้าช่างไม่รู้จักอายสักนิด คนนั่งอยู่ไม่ใช่น้อย
แถมผู้ชายร่วมสิบกว่าคน แต่เธอยังกล้ายืนโชว์เรียกเหี้ยกลมันหน้าตาเฉย ผมไม่สนใจแล้ว
ชิงพูดบอกมันแล้วชิ่งไปจากนี่ให้ไวดีที่สุด
“แม่มึงโทรมาตามมึง ตามึงที่สุพรรณ อาการโคม่าแอดมิดอยู่โรงบาลสุพรรณ ท่านเพ้ออยากเจอมึง
อาการท่านหนักมาก แม่มึงอยากให้มึงเดินทางไปกับท่านพรุ่งนี้เลย ไงมึงโทรไปหาแม่มึงด้วย
เค้ารอโทรศัพท์มึงอยู่ กูไม่รู้รายละเอียดมากกว่านี้ กูมาธุระแค่นี้แหล่ะ” พูดจบผมหันหลังกลับ
ก้าวให้ไว เหี้ยกลมันรีบคว้าแขนผมรั้งไว้ทันที..
“เดี๋ยว!..อย่าเพิ่งไป รอกูแป๊ป...ขอกูแต่งตัวก่อน กูออกไปพร้อมมึงเลย” พูดจบมันหันไปบอก
เพื่อนมันทันที โดยไม่ยอมปล่อยแขนผม ที่กำลังบิดหนีมือมันอยู่นี่ คงกลัวว่าปล่อยแขนผมแล้ว
จะชิ่งหนีไม่รอมัน ซึ่งมันคิดถูก...เพราะผมไม่ต้องการรอมันจริง ๆ เหมือนมันอ่านออก
ถึงไม่ยอมปล่อยแขนผม มือยังกะคีมเหล็กบีบซะแน่นเลย
“เหี้ยก๋อย..เข้าไปในห้องหยิบเสื้อกางเกงกู กับเป๋าตังค์...กุญแจรถมาด่วนเลยพวก” มันสั่งปุ๊ป
รีบหันมาจ้องหน้าผมปั๊ป มีส่ายหน้าไม่ให้ผมดิ้นหนีมือมันอีก หลายคนเริ่มมองมาที่ผมกับมัน
มีบ้างซุบซิบกันแล้ว คงสงสัยว่าเกิดไรขึ้น ทำไมเหี้ยกลมันยื้อยุดฉุดแขนผมไว้
“พี่กลจะไปไหนค่ะ...แล้วนิดหน่อยล่ะ...จะทิ้งนิดหน่อยไว้แบบนี้ไม่ได้น่ะ..นิดหน่อยไม่ยอมจริงด้วย”
พูดจบเธอเตรียมถลันตรงมาที่ผมกับมันยืนอยู่ทันที ในสภาพชุดผ้าขนหนูกระโจมอกนั่นแหล่ะ
ผมกำลังจะบอกให้มันไปดูแลเด็กมัน แต่ไม่ทันแล้วเพราะมันพูดตัดขึ้นมาซะก่อน
“เหี้ยต่อ..เหี้ยนพ พวกมึงรับช่วงต่อที..กูยกให้ไปเลยเพื่อน” แค่นั่นแหล่ะ..ไม่ต้องรอให้เหี้ยกล
มันพูดเป็นครั้งที่สอง เหี้ยต่อก็ลุกคว้าเอวสาวเจ้าอุ้มแบกเข้าห้องมันท่ามกลางเสียงร้อง
พร้อมกับอาการรัวกำปั้นทุบตามตัวเหี้ยต่อที่แบกคุณเธออยู่ตอนนี้
“กรี๊ดดดๆๆ...ปล่อยกูไอ้บ้า...ไม่เอา..กูไม่ไปกับมึง...พี่กล..พี่กล..ไม่เอานิดหน่อยจะเอาพี่กล...
ช่วยนิดหน่อยด้วย...บลาาาาาๆๆๆ!!!” ประตูห้องเหี้ยต่อปิดลงเรียบร้อย พร้อมกับเสียงกรี๊ด ๆหลอดแตก
เมื่อกี้ก็พลอยเงียบไปด้วย แต่เสียงหัวเราะคิกคักชอบใจด้านนอกกลับมีไม่ขาดสายแทนซะงั้น
สาว ๆ หลายคนยิ้มถูกอกถูกใจก็มี มารู้ตอนหลังว่า..น้องนิดหน่อยคือคนที่ตามตื้อเหี้ยกลคนล่าสุด
ถึงขั้นอาละวาดจนน้องดาน้องเกศกระจุยแตกกระเจิงกันไปเลย แล้วที่น้องผู้หญิงเหล่านี้ไม่ชอบหน้า
สาเหตุมาจากน้องนิดหน่อยชอบดูถูกคนอื่น..คิดว่าตัวเองดีกว่าใครเพื่อน..ไม่เห็นหัวใคร
ยิ่งเห็นว่าเป็นคนพิเศษเหี้ยกลยิ่งไปกันใหญ่ พอโดนแบบนี้ทุกคนมีแต่สมน้ำหน้า
แต่ผมไม่ชอบพฤติกรรมที่เหี้ยกลมันทำ นึกจะยกใครให้ใครอะไรยังไง
มันทำเหมือนไม่แคร์ความรู้สึกเค้าเลย มันตัดสินชีวิตคนอื่นได้ไงกันเหลือจะทน
โดยที่ไม่มีใครทันคาดคิดว่าผมจะกล้าทำ....
“ผลั๊วะ!..ปั๊ก!.” ใช่แล้วครับ..ผมใช้มือขวาที่ว่างอยู่ เสยหมัดชกเข้าไปเต็ม ๆ
ครึ่งปากครึ่งจมูกเหี้ยกลมันสุดแรงเหวี่ยง มันคงมึนจนเห็นดาวเลยล่ะ เพราะหมัดนี้เข้าไปเต็มแม๊ก
ไม่ติดว่าองศาที่ผมยืนอยู่ไม่ค่อยถนัด แถมมันยังจับแขนซ้ายไว้ด้วย คงมีน๊อคหลับไปแล้ว
มือมันหลุดจากแขนผม ไม่รอช้าเข่าใส่เต็มลิ้นปี่มันอีกจัง ๆเข้าให้ เล่นเอาจนตัวมันงอเลยล่ะ
ก่อนผมจะหันหลังเดินหนี แต่พวกเหี้ยนัท เหี้ยวิทย์ เหี้ยนพ และอีกหลายคน
กรูกันมาปิดทางออกผมไว้ซะงั้น คิดในใจว่ากูคงโดนยำตีนตายวันนี้แน่นอน
ไม่ทันที่เหี้ยนัทจะคว้าคอเสื้อผม เสียงห้ามดังมาหยุดเอาไว้ซะก่อน
“อย่า!...เหี้ยนัท อย่าทำมัน...พวกมึงขวางไว้ก็พอ อย่าปล่อยหนีไปได้ รอกูใส่เสื้อผ้าแป๊ปหนึ่ง”
คำสั่งแค่นี้ ทำให้พวกเหี้ยหยุดท่าทางกระเหี้ยนกระหือรือที่จะรุมยำตีนผมกันทันที
แต่กลับไม่ยอมขยับถอยเปิดทางให้ผม คงทำตามคำสั่งอีกนั่นแหล่ะที่ให้กักผมไว้
ผมหันไปมองไอ้เจ้าคนพูด เห็นมันกำลังเช็ดเลือดตรงมุมปากปอย ๆ ปากคงแตกไม่น้อย
เพราะผมอัดซะเต็มเหนี่ยว แถมถุยน้ำลายบ้วนเลือดทิ้งอีกสองสามที
ก่อนมันจะคว้าเอาเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงส์ยีน..จากมือเหี้ยก๋อยที่ถือรอไว้ก่อนแล้ว
มาสวมรวก ๆอย่างเร็ว ไม่ลืมหยิบกระเป๋าตังค์..ยัดใส่กางเกง คว้าพวงกุญแจรถเดินตรงมาที่ผม
ตาจ้องเขม็งแดงก่ำ น่ากลัวชะมัดตอนนี้ยอมรับหนาวยะเยือก
คิดว่ายังไงซะมันคงลงมือต่อย..ตบ..กระทืบ..ชก..เอาคืนที่ผมทำกับมันเมื่อกี้เป็นแน่
เพราะไม่มีแหล่ะ..ที่คนอย่างกลสิทธิ์ จะปล่อยให้คนที่ทำร้ายมัน
จนเลือดตกยางออกลอยนวลสบาย ๆ................................???????????
นักอ่านทุกท่านร่วมโพส...แสดงความคิดเห็นตอนหน้ากันดูดิ ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
ใครจะทายถูกกันบ้าง ว่าจะเกิดไรอย่างไงต่อ..หุหุหุ!!!!!
วันนี้อุตส่าห์ต้อนรับสงกรานต์ มาลงให้ถึงสองตอนเลยนะค่ะ....
Luk.[/color]
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
แวะมาจิ้มก่อนนนน!!!!
-
สาปส่งกล
ทำไมสันดานเลวร้ายแบบนี้เนี่ย
เดาว่าคงรีบกลับบ้านไปหาคุณตาพร้อมแม่
แต่เมื่อไหร่จะสำนึกว่ะเนี่ย
ถ้าให้ดีตอนที่ไม่อยู่ วีหนีไปหาหอใหม่เหอะ ขยะแขยงเหมือนกัน
-
ไอ้กล :z6: เห้ยหน่ายไม่อยากให้คนดีดีแบบวีมาคู่กลแบบนี้เลย
มันสุดๆๆและซ้อมวีไม่พอยังมั่วอีก
ตอนหน้าวีคงโดนจัดหนักละคราวนี้
ไม่รู้จะจัดเรื่องตรีนหรือซั่มอ่านะ 555++
กลแกคงไม่ลากวีไปด้วยหรอกนะ
-
ชมว่าดีอยู๋ได้แปปเดียว T^T
เอาอีกแล้ว !!!
มันน่านัก !!
-
ไอ้เลว :z6: :beat: หลังจากที่เรตติ้งดีขึ้นนิดหนึ่ง ขอบอกว่าตอนนี้ติดลบอีกละค่ะ อีพี่กล :fire: :m31:
ไม่อยากจะเดาตอนต่อไปเลย :serius2:
-
อู้ยยยยย
มันส์ๆๆๆๆ
สงสัย วี จะได้ไปสุพรรณ
-
:fire: :fire: :fire:
-
ต่อยได้เยี่ยม o13
ถ้ายังคบเพื่อนพวกนี้อยู่ก็วังวนเดิิมๆอ่ะนะ
รวมถึงตัวเองด้วยถ้าไม่คิดปรับปรุงแล้วจะเอาคนอื่นมาทรมาณด้วยทำไมน้อ
เห็นแก่ตัว ประโยคเดียวที่นิยามให้งับ :เฮ้อ:
-
สะใจฉิบหาย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ขอมั้งๆๆ :z6: :z6:
-
:amen:
ยะถา วะริ วะหา......
ถ้าเจอยังงี้ กรวดน้ำคว่ำขัน
อย่างเดียวเลย..จบ เหอะ
เดาว่าตอนหน้า....
กลไม่ได้ลงมือลงไม้อะไรกับวีหรอก
แต่จะบังคับให้วีไปสุพรรณ ด้วยกัน
แน่ๆๆๆๆๆๆๆๆ (ไม่) นอนๆๆๆๆๆๆๆๆ
:seng2ped:อ่ะแถม..เซ็งไอ่เฮียกล อิ๋บอ๋าย
ซวย ห่วยแตก โว้ยยยยยยยยย
:กอด1:รักคนนี้..Luk
-
เอาเป็นว่าไปหาตาก่อนเนอะ อย่างอื่นค่อยว่ากัน...
-
มันคงไม่ทำอะไรวีหรอก ปัญหาคือวีจะทำใจได้แค่ไหน
-
เฮ้อ...อนาจใจ
แต่คิดว่าพี่กลคงไม่ทำอะไรพี่วีหรอก ดูแคร์พี่วีเหมือนกันนะ
พี่กล...ทำบุญเยอะๆนะพีี่
-
^^
-
เหนื่อยแทน :เฮ้อ:
-
บวก1 เป็นกำลังใจให้น้องLukคนขยัน :3123:
ด้วยน้ำท่วมเนตเน่า เนตช้าและหลุดบ่อยมาก จึงเม้นท์ลำบาก
ต้องอาศัยมาทำงานแต่เช้ามือเพื่อตามเม้นต์นิยายที่อ่านอยู่
คิดว่าไอ้พี่กลต้องมีความรู้สึกดีๆเกิดขึ้นกับพี่วีแล้วล่ะ แต่บอกไม่ได้ว่าเป็นอะไร หรือพยายามที่จะปฏิเสธตัวเองอยู่
สำหรับหมัดของพี่วีที่ต่อยออกไป คงเป็นความรู้สึกที่สะสมรวมๆกันมา จนปรี๊ดแตกในครานี้
ส่วนที่ต่อไปจะเป็นยังไง ถ้าไม่ติดว่าต้องไปสุพรรณ คงมีเคลียร์กันบนฟูกหรือเปล่า หุหุหุ :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ..... มาลงสองตอนรวดเลย
แบบนี้คนอ่านชอบ ๆ ๆ ๆ
ดีใจจังคราวนี้วีได้ต่อยหน้ากลด้วย
แถมเตะไปด้วย ...
แต่ผลที่จะตามมานี้ละซิ
หนาวยะเยือกตามเลยแหละ
-
สะใจตอนพี่วีชก :m4:
แต่กลัวหลังจากนี้อ่ะ
ไอ้พี่กลจะทำอารายยยย :serius2:
-
โดนกลลากกลับสุพรรณฯด้วยรึเปล่า??? :pig4:
-
ลุ้นๆๆจะโดนสวนกลับไหมนี่
-
งะต้อนรับสงกรานต์
เครียดนะเนี้ยยยยยยย
:m31: :m31: :m31:
-
สมน้ำหน้าอินิดหน่อยค่ะ
กลก็เลวได้อีก ร่วมสาปส่งกลค่ะ
เดาว่าตอนหน้า วีจะโดนจัดหนัก หรือได้ไปสุพรรณ หรือโดนตบหรือบลาๆๆๆๆ ฮุๆเอามารวมไว้ก่อน เผื่อๆถูก
-
:serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
พี่วีจะโดนอะไรนี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สงสารพี่วีอีกแล้ววววววววววววววววววววววว :monkeysad:
-
คิดว่า กลไม่ทำร้ายวีแน่นอน เพราะแค่เจอวีแล้วกลทำหน้าเจื่อนก็เป็นอันรู้กัน
แล้วว่ากลคิดว่าวีมีความสำคัญ จึงไม่มีทางทำร้ายวีตอบแทนแน่นอน เผลอ ๆ
อาจดึงวีเข้ามากอด+หอมแทนซะด้วย และที่สำคัญคงลากวีไปสุพรรณด้วย
แน่นอน +1 แทนคำขอบคุณ :pig4:
-
คิดเหมือนรีบนคะ ว่าพี่กลคงไม่ทำอะไรพี่วีหรอก
อาจจะมีอารมณ์เสียบ้าง แต่คงไม่ลงไม้ลงมือเหมือนเมื่อก่อนหรอกมั้ง
ขอเดา..อารมณ์หลงตัวเองของพี่กลต้องคิดว่าพี่วีหึงแหงๆ ฮ่าๆ
สมน้ำหน้าพี่กล โดนพี่วีจัดชุดใหญ่
แต่ เอ๊ะ ! แล้วพี่กลจะจัดชุดใหญ่คืนพี่วีไหมนี่ หุหุ -..-
พี่วีโดนลากไปสุพรรณด้วยแน่ๆ เฮ้ออออ :เฮ้อ:
มีแฟน(?)เป็นพี่กลต้องทนหน่อยน้องง
ฮ่าๆๆ
+1 ให้คุณ Luk จุ๊บๆ
-
พี่กลคงไม่ใจร้ายทำวีได้ลงคอหรอกใช่ม๊า
-
:laugh: คิดว่ากลคลไม่ทำร้ายร่างกายโดนการกระตืบแน่ แต่อาจจะทำร้ายร่างกายทางอื่นแทน
เค้าคิดงี้อะ :z1:
-
:z6: มันต้องโดนซะบ้าง ไอ้คุณกล
-
สงสัยจะโดนแบบลุกไม่ขึ้นเลยหล่ะ แต่ไม่ได้โดนตื๊บนะ น่าจะโดนแทงมากกว่า :pighaun:
-
ดีได้ไม่ทันไรนะกล ตอนนี้จากเทาจาง กลับเป็นเทามืดอีกแล้ว
สงสัยกลจะใช้แผน สยบวีด้วยเล่ห์เสน่หามากกว่าใช้กำลัง กระทืบ ชก ตบ ตีแน่ๆค่ะ
คนอ่อนหัดเชิง...อย่างวี รึจะทันไอ้เจ้ากลมัน
-
ขอเดาว่าตอนหน้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ คงจะแค่พาไปสุพรรณบุรีด้วย
เพราะเป็นห่วงตามากกว่า แล้วคงมาเคลียร์กับพี่วีทีหลัง
แต่ไอ้พี่กลคงแอบดีใจนิดหน่อยมั้งเพราะคิดว่าที่พี่วีชกเพราะหึงตัวเอง
อ่านพฤติกรรมพี่ท่านตอนนี้แล้วเหนื่อยใจแทนพี่วี
ครั้งหน้าถ้าจะมีอะไรกัน อย่าไปยอมง่ายๆนะคะ ขอ :beat: ที
-
มาต่อเร็วๆ นะครับ
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 31
งง..ไม่อยากเชื่อ.
.
.
.
.
ผิดคาดมหันต์..พอมันเดินมาถึงตัวผม กลับจ้องหน้าผมนิ่ง ๆไม่พูดไม่จา
ก่อนจะหันไปยักหน้าให้เพื่อนมันเปิดทาง ยกมือขึ้นโบก..ท่าประจำพวกมันรู้กัน พวกเหี้ยก็ยกตอบ
หันมาคว้าข้อมือผมกึ่งลากกึ่งจูง เดินดิ่งไปที่รถซึ่งจอดตรงหน้าบ้านแหล่ะ
ผมเงียบไม่ปริปากพูดสักคำ ยังไม่รู้ว่ามันจะเอาไงกับผม
พอถึงรถมันสอดกุญแจเปิดประตู ดันหลังให้ผมเข้าไปนั่งคู่คนขับ ผมก็เข้าไปนั่งนิ่ง ๆ
ไม่ดิ้นหนี..หรือพยายามแสดงความไม่พอใจอะไรออกมา มันเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ
เปิดประตูเข้านั่งเรียบร้อย พูดขึ้นมานิ่ม ๆก่อนสตาร์ทรถไปด้วย
“คาดเข็มขัดซะ” ผมเหลือบมองหน้ามัน เห็นจ้องพวงมาลัยนิ่ง ๆไม่รู้มันคิดไรอยู่
เลยเอี่ยวตัวคว้าเข็มขัดคาดตามมันบอก หันมามันกำลังใส่ตลับเทปคลาดเซ็ทเข้าไปในเครื่องเล่น
พร้อมกดเปิดเพลง เข้าเกียร์ถอยรถออกประตูหน้าบ้านช้า ๆ ลองดูเนื้อเพลงที่เหี้ยกลเปิดในรถกัน
หลายคนน่าจะเคยได้ยิน เพราะเป้ไฮร๊อคนำมารีมิกซ์ร้องใหม่จนดังทะลุทะลวง
ผมจำได้แม่นเลยแหล่ะ...
พิษรัก...
อยากจะถอนพิษ..ที่คลั่งฝังใจ
พิษรัก..ที่คุณฝากไว้...ช่างแสนร้ายกาจ
ถึงเป็นไข้...กินยาก็ยังหายขาด
แต่พิศวาส..ตัดไม่ขาดอนาถใจ
ไม่ควรริรักให้เกิดระทม
พิษรัก..ที่มันขื่นขม...ตรอมตรมหมองไหม้
เหมือนในอก...หมกเพลิงราวภูเขาไฟ
ตัดรอนถอนพิษไม่หาย...ก็เปรียบดังตายไปแล้วทั้งเป็น
อยู่ตรงไหน...เปรียบเหมือนอยู่ในป่าช้า
อยู่กลางแสงจ้า...เหมือนคนในตาไม่เห็น
เบิ่งตาลอย..คอยรักทั้งเช้าทั้งเย็น
พิษรัก..มันบีบมันเค้น
ไม่เป็นอันกิน..อันนอน.......ฯ
เพลงในรถร้องคลอไปตลอดทาง บรรยากาศเงียบได้อีก มันมองนิ่งตรงถนนข้างหน้า
ไม่เหลือบซ้ายแลขวาสักนิด มีเดาะลิ้นกระทุ้งแผลแตกบริเวณริมฝีปากเป็นครั้งคราว
ตอนนี้เริ่มเห็นรอยบวมช้ำตรงมุมปากแหล่ะ ดี..สมน้ำหน้า..โดนเสียมั้งจะได้รู้สึก..
นึกถึงเมื่อก่อนผมโดนมันชก ก็สภาพไม่ต่างกันหรอก
ผมไม่ได้รู้สึกผิด..หรือเห็นใจมันเลยสักแอ๊ะ! เพียงแต่ประหลาดใจมันไม่ยักทำไรผมเลยอ่ะ!....
หรือมันรอเวลา...ไม่น่าจะใช่ เพราะตอนอยู่หอเมื่อกี้ถ้ามันจะทำก็นะ แถมมีพวกอีกเป็นสิบ
นี่มันคิดไรอยู่เดาไม่ถูกจริง ๆ เหลียวมองข้างกระจกเริ่มแปลก ๆ เส้นทางแล้วว่าไม่คุ้นตาเลยนี่หว่า?
มันจะพาผมไปไหนเนี๊ยะ! หรือกะพาผมไปหมกจบกันพอดี แต่คงไม่ม้าง..อะไรจะเคียดแค้นขนาดนั้นเชียว
นึกอีกทีเอาแน่กับมันไม่ได้เช่นกัน..ยี่ห้อกลสิทธิ์สุดคาดเดา ตัดสินใจถามมันทันที
“มึงจะพากูไปไหน?” ผมพูดน้ำเสียงปกติ ไม่ได้ใส่อารมณ์ไรไป เพราะหลังจากได้ต่อยมันเมื่อกี้..
แถมกระแทกเข่าอีกดอก หายโมโหไปเยอะ..หึหึหึ!
“ > - < ” เงียบ...ไม่มีสัญญาณตอบรับ..หมายเลขที่ท่านเรียก ผมไม่ยอมแพ้หรอก
เมื่อไม่ตอบนึกหรือผมจะตามใจมัน ถ้ายังไม่รู้ที่หมายว่าจะพาผมไปไหน ไปทำอะไรแล้วล่ะก็
กะเปิดประตูเดินลงให้ดูตอนรถติดไฟแดง..เอาดิ
“กูถามว่า..มึงจะพากูไปไหน? ถ้ามึงยังไม่ยอมตอบ..กูจะลง” พูดจบผมปลดเข็มขัดนิรภัยเตรียมไว้รอ
เพื่อจะได้ไม่เสียเวลา..ติดแยกไฟแดงผมจะเปิดประตูลงไปทันที
“ไปบ้านกู...คาดเข็มขัดซะ” อาห่ะ..มันยอมเปิดปากพูดแล้ว แต่ผมก็ยังไม่หายสงสัยอยู่ดี
ถามมันต่อ...
“ไมต้องพากูไปบ้านมึงด้วย ทางทีดีมึงน่าจะรีบบึ่งไปหาแม่มึงก่อน เสียเวลาลากกูมาด้วยทำไม?”
มันหันมามองผมนิ่ง ๆ ผมหากลัวมันไม่..หลังจากชกมันไป ผมไม่แคร์ว่าจะเดือดร้อนแล้วตอนนี้
หากต้องมีเรื่องขึ้นมาจริง ๆ เพราะพี่สาวผมไม่ได้อยู่ให้มันใช้ขู่ผมอีกแล้ว ส่วนเพื่อนผม
เราต่างแยกย้ายเรียนจบกันแล้วด้วย น้องเกศน้องดาก็ไม่มีไรที่ผมต้องไปกังวลอีก
อะไรจะเกิดกับผมตอนนี้ ผมสู้สุดตัวล่ะ...
“มึงต้องไปสุพรรณกับกูด้วย...” มันพูดสั้น ๆง่าย ๆ แต่ผมอึ้งค้างไปแล้ว
อะไรของมันจะลากผมไปสุพรรณกับมันทำไม หรือมีแผนจะพาผมไปฆ่าทิ้งที่สุพรรณหว่า?
“กูไม่ไป..ทำไมกูต้องไปกับมึง ธุระไม่ใช่...จอด..กูจะลง” บอกมันไปแหล่ะ..มันไม่จอด
กลับเร่งเครื่องขับฉวัดเฉวียนแซงซ้ายแซงขวา จนรถเค้าพากันบีบแตรด่าซะงั้น
“เหี้ยกล..เป็นบ้าไรมึงเนี๊ยะ!...คนเค้าด่ากันทั้งถนนแล้ว ไมไม่ขับให้มันดีดี
กูยังไม่อยากไปเฝ้ายมบาลตอนนี้ ถ้ามึงอยากตายนักจอดกูลงก่อน อยากทำไรเรื่องมึง..ได้ยินเปล่า?”
ผมหงุดหงิดเริ่มเสียงดังใส่มันหล่ะ! จู่ ๆมันกลับหักรถจอดเทียบฟุตบาธเบรคดังเอี๊ยด!!!ซะงั้น
ผมเตรียมเปิดประตู แต่มันกลับล๊อคไว้..พอมันปลดเข็มขัดเสร็จ..เอี่ยวตัวข้ามเบาะ
มาคล่อมทับผมไว้ทันที ใช้มือสองข้างจับหน้าผมนิ่งๆหยุดให้เผชิญหน้ามัน
ก่อนจะบดจูบแนบปากลงประกบปากผมซะงั้น จูบนี้รุนแรงใช่น้อย..ถึงกลับได้เลือดในปากกันเลยทีเดียว
มันเบียดจูบรุนแรงมากไม่อ่อนโยนสักนิด ผมหายใจหายคอแทบไม่ทัน ไม่คิดว่ามันจะมาไม้นี้
จึงไม่ทันระวัง หนำซ้ำยังงงกับมันไม่หาย...ไมซาดิสย์นักว่ะ! ปากมันเองก็บวมเสือกทำรุนแรงอีก
ล่อเอาปากผมเจ่อไปด้วยเลย เลือดซึมตรงมุมปากมัน หลังจากที่ถอนปากออกไป
แต่ยังไม่ยอมพลิกตัวออกจากผม ต้องรีบสูดหายใจตะกายอากาศเข้าปอดอย่างไวเลยทีนี้...
“เฮือก...เฮ่อ!..” เกือบตาย..หน้าแดงก่ำจ้องมันล่ะ กลับจ้องตอบผมก่อนแล้ว ผมยังไม่ยอมพูดไร...
เพราะโมโห..หงุดหงิดที่มันจาบจ้วงเอากับผม ดีหน่อยแถวนี้สมัยนั้นยังไม่เจริญมาก..
ข้างทางคนไม่พลุกพล่าน รถติดฟิมล์อีกตะหากพลอยโล่งอกไปที ตอนแรกใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ
กลัวใครมองเข้ามาเห็นเข้าให้ จู่ ๆมันก็พูดขึ้นมาซะก่อน
“ขอร้อง..ไปเป็นเพื่อนกูหน่อย กูอยากให้มึงไปด้วย” พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ๆ
เอามือมาเกลี่ยปลายผม..ตกระหน้าผากขึ้นให้อีก ผมยังไม่ได้เล็มออกเลยตั้งกะปิดเทอม
เริ่มยาวระต้นคอแล้วด้วย
“บอกเหตุผลกูมาก่อน ทำไมต้องเอากูไปด้วย ถ้ามีเหตุผลที่ดี..กูอาจตัดสินใจไปกะมึง
แต่ถ้าไม่มี..กูไม่ไป” ผมต่อรองกับมันล่ะ ใจจริงไม่รู้จักครอบครัวมันสักนิด นอกจากเจอแม่มันครั้งเดียว
ได้คุยโทรศัพท์บ้างแค่นั่นเอง แล้วจะให้ไปกับมันทำไม มันถอนหายใจเบา ๆ
ก่อนจะพลิกตัวกลับไปนั่งเหมือนเดิม แต่ยังมาจับมือผมไปวางกุมไว้บนหน้าขามันอีก
ผมพยายามดึงกลับ..มันก็ไม่ยอมปล่อย เล่นเอาหน้าร้อนวูบเลย ไม่เข้าใจว่ามันต้องการอะไร
แล้วมันก็พูดขึ้นมาว่า
“วี...มึงว่ากูบ้าไหมว่ะ?...กูไม่เข้าใจตัวเองเลยว่ากูเป็นอะไร...ตกลงกูยังเป็นผู้ชายเต็มร้อยอยู่ไหม?...
หรือกูเป็นเกย์..หรืออะไรยังไง ยอมรับกูกำลังสับสนว่ะ?” มันหยุดเว้นวรรค พร้อมถอนหายใจอีกรอบ
ผมเงียบฟังมันพูด จู่ๆมันเอื้อมมือไปปิดเพลงที่เปิดย้อนไปย้อนมา ภายในรถเงียบสนิทเลยทีนี้..
เมื่อไม่มีเสียงเพลงเปิดคลอ แล้วมันก็พูดต่อ....
“ตั้งแต่มีไรกับมึง กูไม่เหมือนเดิม” มันมองตรงไปข้างหน้า ผมก็เหลือบมองหน้าด้านข้างมัน
สีหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอาการอะไร นอกจากตามองตรงดิ่งไปข้างหน้าอย่างเดียว
มือที่กุมมือผมไว้..มันก็ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหลังมือผมเบา ๆ ผมอึ้งๆงงๆ ไม่เข้าใจมันพูดอะไรของมัน
ในใจมีค้านมันด้วย ‘กูก็ไม่เหมือนเดิมโว้ย!.’ แต่ไม่ได้พูดออกไปหรอก
ก็จริงนิ..ผู้ชายโดนผู้ชายกดมาแล้วถึงสามครั้ง ถึงจะไม่ยินยอมครั้งแรก
แต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน..ว่าทำไมถึงยอมมันอีก มันเอ่ยปากพูดต่อ
“กูสับสนตัวเองมาก ถึงมีผู้หญิงวิ่งมาให้กูเอาตลอด หลายคนตื้อกูยังกะเห็บ...ไม่ถึงเดือน
ร่วมสี่ห้าคนแล้ว ล่าสุดขาวีนคนที่มึงเจอตะกี้แหล่ะ...เล่นเอาเด็กเก่ากูกระเจิงหมด
ที่กูไม่ทำไรก่อนหน้านี้ เพราะกูก็อยากให้พวกเค้าไปจากกูเหมือนกัน
ดีซะอีก..ที่นิดหน่อยจัดการซะเรียบร้อย กูไม่ต้องเหนื่อยปฏิเสธ” มันพูดถึงตรงนี้ ผมปรี๊ดขึ้นมาแหล่ะ
นี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ผมชกหน้ามัน..เพราะยั้งอารมณ์ไม่อยู่ ผมไม่ชอบที่มันเห็นชีวิตคนอื่นแค่เล่นสนุก
เลยพูดเสียงห้วนใส่มันไปทันที..
“กูเกลียดนิสัยมักง่าย เห็นแก่ตัว..เอาแต่ได้ ไม่มีมโนธรรมของมึง” รู้สึกมือที่จับมือผมอยู่บีบกระชับทันที
ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนกลับเหมือนเดิม พร้อมพูดขึ้นว่า
“กูไม่หวังว่าจะเป็นคนดี หรือฮีโร่ในสายตามึง ระหว่างเราตั้งแต่แรกเริ่มรู้จักกันมา
กูรู้ว่าทำเหี้ยกับมึงไว้สารพัด แล้วจะมาคาดหวังอะไรจากมึงอีกล่ะ แต่มึงรู้ไหม....กูไม่เคยรู้สึกกับใคร
เหมือนที่ใจกูรู้สึกกับมึงเลยว่ะ!...เท่าที่กูรู้จักคนมา..มึงมองโลกในแง่ดี
กูทำร้ายมึงสารพัดมึงก็ยังทำดีกะกูอีก เหมือนอย่างวันนี้..ยังมีน้ำใจมาตามกู...
ทั้งที่มึงไม่ทำก็ไม่มีใครเค้าว่ามึงหรอก ต่อให้กูไปไม่ทันทำหน้าที่หลานที่ดีก็ตาม
แต่มึงกลับไม่ทำแบบนั้น ที่มึงชกกู..ถ้าให้กูเดา..คงโมโหที่กูให้เหี้ยต่อหิ้วนิดหน่อยไปเอาใช่เปล่าล่ะ?”
มันพูดถูก..ผมโมโหมันตรงนี้จริง ๆแหล่ะ เลยตอบมันไป
“ใช่...กูไม่ชอบที่มึงเห็นผู้หญิงเป็นผักปลา สนองอารมณ์ตัณหามึงยังไม่พอ นึกอยากยกให้ใคร
มึงก็ทำตามอำเภอใจ กูยอมรับยั้งสติไม่อยู่..ละ.เลย.เลย..ชกมึงไป” พูดจบเพิ่งรู้สึกผิดขึ้นมาซะงั้นผม
ว่ามันไปหยกๆ ตัดสินคนอื่นตามอารมณ์ตนเอง นึกอยากทำไรกับชีวิตคนอื่นก็ทำ
ทั้งที่ผมเองก็ไม่ต่างจากมัน ผลุนผลันอารมณ์ร้อนชกมันเข้าให้ ดันตัดสินด้วยอารมณ์เหมือนกัน
มันเห็นผมก้มหน้างุด พูดติด ๆขัด ๆตอนท้าย เสือกหัวเราะขำผมซะนี่
“หึ..หึ..หึ!...มึงนี่น๊า...เป็นซะอย่างนี้...วี..มึงพร้อมจะฟังไหม?..ถ้ากูจะบอกว่า..กู..รัก..มึง.”
พูดจบหันมาเชยคางผมขึ้นสบตามันซะงั้น ส่วนผมเหร่อตาโตหน้าเหร่อมั้ง ไม่คิดว่าจะได้ยินมันพูดคำนี้
ดูเอาเถ่อะ...ยี่ห้อกลสิทธิ์ โคตรโรแมนติกม๊ากกกๆๆๆ..บอกรักผมในรถ ปากบวมเจ่อหลังโดนผมชก
ผมเองยังงงไม่หาย...ประมวลผลในสิ่งที่มันพูดไม่ทัน ไม่คิดด้วยว่ามันจะมาสารภาพรักผม
อะไรกันตอนนี้ กำลังอึ้งปนงงอยู่ มันก็ก้มหน้าประกบจูบผมแล้ว ครั้งนี้มันนุ่มนวลมาก
ค่อย ๆเล็มเบา ๆ ดูดเม้มตามริมฝีปากผม..รอจนผมเผลอเผยอปากออก..
มันถึงค่อยฉกลิ้นร้อนชื้นเข้ามา ดูดต้อนกวาดพันลิ้นผมไปทั่ว หยอกเย้าจนผมสมองขาวโพลน
ยอมรับว่าตั้งแต่โดนมันปล้นจูบ..ขโมยจูบ..บังคับจูบสารพัด ครั้งนี้ถือว่าจูบหวานมากที่สุด
ไม่ใช่ว่าเพราะเพิ่งได้ยินคำรักจากปากมันหรอก แต่เพราะความนุ่มนวลที่มันปฏิบัติตะหาก
เหมือนจะถ่ายทอดให้รับรู้..ยืนยันกับสิ่งที่มันพูดแทนการกระทำ ทำให้ผมรู้สึกวาบหวิวหวามหวาน
ใจกระดอนรัวระทึกอยู่ในขณะนี้ เหมือนมันกำลังบอกรักอีกรอบด้วยรสจูบของมันงั้นแหล่ะ...
นานไม่ใช่น้อยกว่ามันจะถอนจูบออกช้า ๆ มีอ้อยอิ่งนิด ๆ ก่อนพูดขึ้นว่า
“รู้ไหม กูไม่เคยจูบใครแล้วมีความสุขเหมือนจูบมึงมาก่อน ไม่เคยนอนกอดใครแล้วฝันดีมีความสุข..
เหมือนนอนกอดมึงมาก่อน ไม่เคยนึกรักใคร..เหมือนที่กูกำลังรู้สึกมาก่อนเลยแม้แต่น้อย”
มันพูดได้ยินเต็มสองหู หน้าผมร้อนฉ่า..องศาทะลุเลยจุดเดือดไปแล้วเห่อะ ไม่ต้องหลบแล้วตอนนี้
ได้แต่นั่งบิดมือตัวเองบนตัก..ยังกะสาวน้อยโดนขายขนมจีบซะงั้น วางมือวางไม้ไม่ถูก
ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน รู้สึกมันเงอะง่ะเกะกะไปหมด เอาแต่ก้มหน้างุด ๆ..มองมือที่บนตักตัวเองซะงั้น
ไม่กล้าพูดไรสักแอ๊ะ บอกตรง ๆ ทั้งเขิน..อาย..และยังงงสับสนอยู่ จู่ๆมันดันบอกรักผม
ถามตัวเองขึ้นมา..แล้วผมล่ะรู้สึกไงกับมัน ผมรักมันหรือเปล่า??????....
“ที่กูหายไป เพื่อต้องการตัดใจ..กูพยายามหักห้ามใจ ลองกลับไปทำอะไรเดิม ๆ
เพื่อให้ชีวิตกลับเป็นเหมือนเดิม แต่กูรู้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว มึงอาจจะว่ากูมั่วเจ้าชู้
แต่มึงเคยรู้ไหม..ว่ากูทำทุกวิถีทาง..เวลานอนกับผู้หญิงให้มันรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจเหมือนแต่ก่อน
มันกลับไม่เป็นแบบนั้น กูนอนกับใครตอนนี้..คนไหนก็ตาม กูไม่เคยมีความสุขเหมือนเดิม
บางครั้งน้องชายกูไม่สู้ขึ้นมาเฉย ๆซะงั้น ขนาดกำลังเอากันอยู่ใจกูดันนึกไปว่า..
กูกำลังเอากะมึงซะงั้น คิดดูดิว่าอาการกูหนักขนาดไหน รู้ไหมที่กูไปนอนกับมึงทุกครั้ง
กูต้องหักห้ามใจขนาดไหนที่จะกอดมึงไว้เฉย ๆ ทั้งที่ร่างกายกูปวดตุบ ๆ อยากปี้มึงใจแทบขาด
กูฝืนทนเพื่อพิสูจน์ความรู้สึกกูเอง ยอมรับว่ากูกลัว กูขี้ขลาดที่ไม่ยอมรับความจริง
แค่ได้อยู่ใกล้มึง ได้สัมผัสกลิ่นมึงกูก็คึกแล้ว มึงว่ากูจิตป่าวล่ะ!....” ผมยังเงียบตอบไรมันเหมือนเดิม
ฟังมันพูดต่อ อยากรู้เหมือนกัน..มันตัดสินใจยังไง..ถึงกล้าบอกรักผมซะงั้น
“วันนี้..กูเห็นแววตาที่มึงมองกู มันไม่เหมือนเคย..มันว่างเปล่า ไม่เหมือนแววตาที่มึงเคยใช้มองกู
ไม่ว่ามึงจะโกรธจะโมโห หรือตอนที่มึงร้องไห้..ร้องครางใต้ร่างกู อย่างน้อยในแววตามึง..
ยังฉายภาพกูให้เห็นชัดเจน แต่ไม่ใช่แววตาที่มองกูในวันนี้ ทำให้กูรู้ว่า...ถ้าหากปล่อยแขนมึง
ไปตอนนั้น มึงคงหายไปจากชีวิตกูทันที..โดยที่กูคงไม่มีโอกาสได้เจอมึงอีกเลย กูคิดถูกใช่หรือเปล่า?”
บ๊ะ!...มันหน้าจะไปเป็นหมอดูนะเหี้ยนี่ ยังกะตาเห็น..เพราะผมคิดแบบนั้นจริง ๆ
คำว่าเพื่อนผมยังไม่เหลือให้มันเลยด้วยซ้ำ ก็อย่างที่บอกผมรับพฤติกรรมต่ำช้าของมันไม่ได้จริง ๆ
“กูจะบอกมึงว่า กูไม่ได้มีไรกะน้องนิดหน่อยเค้าหรอก ไม่ใช่สิ..พูดให้ถูกต้องบอกว่ากูไม่ได้ปี้ใคร
มาเป็นอาทิตย์แล้วตะหาก แม้น้องเค้าจะพยายามใช้ปากปลุกให้ยังไง น้องชายกูไม่สู้ขึ้นมาดื้อ ๆซะงั้น
ที่กูหงุดหงิดเหี้ยก๋อยตอนแรก เพราะเหตุการณ์ในห้อง..กูกำลังหงุดหงิดตัวเองอยู่
ส่วนนิดหน่อยเค้าก็อารมณ์เสีย ปลุกจนเมื่อยปากกูก็ไม่ยอมตื่น แต่แค่ได้เห็นหน้ามึง..ได้ยืนใกล้มึง
กูกับร้อนวูบ..น้องกูลุกขึ้นมาดื้อ ๆซะงั้น ที่กูแกล้งเกาหัวแกรก ๆ เพราะมันกำลังตื่น กูกลัวคนเค้าจับได้
โชคดีที่ผ้าขนหนูกูขมวดปมไว้ด้านหน้า..เลยดูไม่รู้ กูคงคลั่งมึงไปแล้ว
ขนาดมึงอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ได้ยั่วต่อมหื่นสักนิด แต่กูกลับรู้สึกซู่ซ่าขึ้นมาซะงั้น
ตลอดสัปดาห์ที่กูหายไป...เอาแต่ดื่มจนเมาคิดเรื่องมึงกะกูนี่แหล่ะ
ไม่รู้ว่ากูควรทำไงดี...มึงต้องเข้าใจ..ความรักแบบนี้..ไม่เป็นที่ยอมรับของใคร
กูเป็นลูกชายคนเดียว แถมเป็นหลานชายคนโตของสกุลกูอีก มีหลายเรื่องที่ทำให้กูต้องคิด
พาลให้กูเครียดไปเยอะ ถึงได้พยายามอยู่ห่าง ๆมึง แต่เชื่อไหม..ไม่มีวันไหนที่กูจะไม่คิดถึงมึงเลย
กูกลัวว่า..หากกูถลำลึกไปมากกับมึงแล้ว เกิดมึงปฏิเสธกูขึ้นมาพาลจะรับไม่ได้ เผลอทำร้ายมึงเข้าให้...
กูต้องมานั่งเสียใจอีก บอกตรง ๆ...กูทนรับการปฏิเสธจากมึงไม่ได้จริง ๆ
มึงจะว่ากูเห็นแก่ตัวก็ช่างเถอะ...ถึงตอนนี้ กูรู้แล้ว..ชีวิตกูขาดมึงไม่ได้ ใครจะว่ากูบ้าก็ยอม
ใครจะมองกูเป็นเกย์เป็นเหี้ยเป็นไรช่างหัวแม่ง..กูไม่สนใจแล้ว เวลากูทุกข์ไม่มีใครมาทุกข์กะกูด้วย
เพราะฉะนั้นกูตัดสินใจแล้ว กูจะไม่พะวักพะวงอีก..กูจะคบกับมึงอย่างคนรัก...
กูจะอยู่กับมึง..รับรักกูได้ไหม?”..............................???????
ผิดคาดกันไปเยอะไหม หลายคนเดาถูกกันบางส่วน
แล้วลองเดาต่อสิ..พี่วีจะตอบยังไง
Luk.
-
o22ผิดคาดมากมายมหาสาลคนอ่านยังช๊อคเลยอ่า
ตายๆๆๆๆๆวีจะตอบว่าไรอ่า แอบตื่นเต้นอ่า
แต่พูดดักขนาดนี้คงรับมั้ง
ชื่อตอนนี้ตรงจริงๆๆๆๆๆๆ มารอคำตอบวี
ไม่ใช่คำตอบพาช๊อคอีกคนฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดด พะ..พี่กลบอกรักพี่วี
เห้ออออ
แอบเดาถูกว่าพี่กลไม่ทำอะไร
แต่เกิดคาดที่พี่กลช่างกล้าหาญชาญชัยบอกรักพี่วีซะงั้น ฮ่าๆ
ตอนนี้เขินนนน แทนพี่วี พี่กลโหมดนี้เอาไปเลยเต็มสิบ !
เลือกแล้วนะ พี่กล ถ้าเลือกแล้วดูแลพี่วีดีๆด้วย
ว่าแต่..ตัวพี่วีเองจะว่ายังไงละเนี่ยะ
รออ่านตอนต่อไปจ้าๆ
จุ๊บๆๆ คุณ Luk หลายๆที เอิ๊กกกกกก
-
o22
ยี่ห้อกลสิทธิ์
ยี่ห้อนี้เค้าดีจริงอะไีรจริง o13
-
:serius2:อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก กลบอกรักพี่วีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
วีคงช้อคที่ได้ยินกลพูดตอนนี้ คนอ่านยังหัวใจจะวายเลย
ไม่น่าเชื่อจริง ๆ เหมือนชื่อตอนเลย แต่มันเป็นคำพูดที่เฉลย
สิ่งที่คลุมเครืออยู่ได้มากเลย และคงเป็นตอนที่หวานที่สุด
ตั้งแต่เจอะเจอกันมาระหว่างวีกับกล ต่อไปนี้คงจะมีแต่ความ
หวานและความสุขพร้อมกับร่วมฝ่าฟันอุปสรรคต่าง ๆ ไปด้วยกัน
(คิดว่าตอนนี้วีต้องรู้สึกรักกลขึ้นมาบ้างแล้ว ไม่งั้นคงไม่ทนให้กล
มามีอะไรด้วยอีกหลังจากถูกข่มขืนไปครั้งแรก) รออ่านคำตอบของวี
:pig4:
-
เหวย... กลมันมีอารมณ์นี้ด้วยเหรอ
ยังไงก็ยังทำใจลำบากอะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
บอกรักกันแล้ว
โรแมนติกกันบ้างหรือเปล่า
-
โหยยยยยยยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดด
ซื้อหวยก็ถูกกินจนหมดตัว พลิกล็อคถล่มทลาย
แบบไม่อยากเชื่อว่าไอ้พี่กลจะมาโหมดนี้อ่ะ ให้ตายก็ไม่อยากเชื่อ แถมฟังแล้วยังเขินแทนพี่วีเลยอ่ะ
แบบนี้พี่วีไม่ตอบรับไม่ได้แล้ว แต่อาจจะบอกว่าขอดูพฤติกรรมไปก่อนหรือเปล่า แต่ว่าพี่วีเองก็ไม่ได้ชอบผู้ชายมาก่อนนี่นะ
โอ้ยยยย อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ
-
:a5: :a5: :a5:
ค้างงงงงงงงงงงงงงง ไม่น่าเชื่อว่าพี่กลจะบอกรัก
อยากรุจังว่าพี่วีจะตอบว่าไง
รีบๆมาต่อนะคะ
:call: :call: :call:
-
กลแมร่งเอาแต่ใจจริงๆ
-
พี่กลนี่เป็นเอามากนะเนี่ย o22
อาการหนักสุดๆอ่ะ
เค้าเป็นถึงขนาดนี้แล้วพี่วีก็ยอมเค้าไปเหอะ :กอด1:
-
อุปสรรคขวากหนามยังมีอีกเยอะ ท่าทางคู่นี้ แต่ตอนนี้ขอหวานๆ ไว้เพิ่มพลังก่อน
เหมือนกองทัพเดินด้วยท้อง ถึงจะมีแรงสู้ :laugh:
-
:angry2: :angry2:โนๆๆๆๆๆๆๆอย่าเพิงรับน้องวีเล่นตัวหน่อยน้อง
อารมณ์ไหนของมันก็ไม่รู้ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอีกมั้ย
-
ชอบตอนนี้สุดๆ นี่แค่อ่านแล้วก้อนึกถึงเสียงพี่เป้ ตอนร้องพิษรักนะ ขนก้อลุกซู่ไปหมดเลยอ่ะ (พี่)กลก้อคงสับสนไม่น้อยจริงๆแหละ และยิ่งเป็นสมัยก่อนก้อไม่ค่อยมีคนยอมรับนักหรอก :n1:
-
ได้หน้าแล้วลืมหลังจริงๆโว้ยเฮ้ย :laugh:
แบบนี้เขาเรียกหลงหัวปักหัวปำแล้วกลเอ๋ย
ขนาดโดนต่อยยังซู่ซ่า อาการหนักของจริง
รอวีตัดสินชะตากรรมความรักของกล
ในที่สุดธรรมะก็ชนะอธรรม :a2:
-
o13 o13 o13
เอาใจช่วยกล
-
ขอกริ๊ดดด พี่กล ตรงๆแบบนี้ชอบ แต่อ่านดูละเหมือนจะบังคับพี่วีกลายๆว่าต้องรับรักเลยนะ ฮ่าๆ เดาว่าพี่วีขอดูไปก่อน
-
ตัดจบอย่างนี้มันค้างนะคะ ยังไงกันต่อหล่ะเนี่ย อยากรู้มากๆ
เม้นที่แล้วเดาผิดมา เม้นนี้เดาใหม่อย่างไม่เจียมว่าพี่วีคงตอบว่าไม่รู้นั่นแหละ
คงสับสนความรู้สึกตัวเองอยู่ จะว่าไม่รู้สึกอะไรเลยก็ไม่ใช่ ทั้งเขินทั้งยอมซะขนาดนี้
แต่ใครจะบอกว่ารักลง เลวซะ คงขอเวลาดูพฤติกรรมการเริ่มเป็นคนดีของไอ้พี่กลมั้ง
เอ๊ะหรือพี่วีจะตอบปฏิเสธหว่า เฮียแกได้ฆ่าหมกศพแน่ๆ :laugh:
แต่อยากกดไลค์คำสารภาพรักของอิพี่กลจัง ตรงมากๆ หื่นด้วย ยาวเป็นกิโลได้ คงอัดอั้นมานาน
อีกอย่างพี่แกคงเคยเจอผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชน ดูคนทะลุปรุโปร่งเชียว
ลบ ปล. ออกดีกว่า เพิ่งจะอ่านเจอว่าเค้าจอดรถคุยกันนี่หน่า หน้าแตกเลย
-
o22เหอๆจริงๆอยากให้วีเล่นตัวนะ แต่อยากให้รักกันมากกว่า
-
อ้ายยยยยยยยย...บอกรักๆๆๆๆๆ
พี่วีเอาคืนเลยนะ โอกาสมาแล้ว
-
^^
-
ถ้าเราเป็นวีเราก็คงอึ่ง ตะลึงตึงๆล่ะ
อ่านรีพลายของใครจำไม่ได้แระ เค้าวิเคราะห์วีว่า วีเหมือนหญิงไทยโบราณ
เมื่อเสียเนื้อเสียตัวให้ผู้ชายคนนั้นแล้ว แม้ไม่รักตั้งแต่แรก ก็มีความรู้สึกผูกพัน
และคิดว่าเค้าเป็นของเรา เราเป็นของเค้า และคงต้องยอมรับกลไปโดยปริยาย
คิดว่าคงเป็นตามนั้นค่ะ แล้วคิดว่าจริงๆ ลึกๆในใจวีก็คงรู้สึกกับกลเหมือนกันแหละ
เพราะวีไม่เคยได้ใกล้ชิดแบบแนบแน่น ในเชิงชู้สาวแบบนี้กับใครมาก่อน ไม่ว่าจะกับหญิงหรือชาย
พอมาเจอสัมพันธ์ที่ล้ำลึกกับกล นี้ก็ต้องหวั่นไหวอยู่บ้างล่ะ
-
มีอาการตามชื่อเรื่องค่ะ
ไม่อยากเชื่ออออออออออ ว่าเหี้ยกล เอ๊ย พี่กลจะพูดตรงๆแบไต๋ออกมาขนาดนี้ อ๊ายยย โรแมนติดอยู่หรอกนะ แต่พอลองนึกสภาพจริงๆ...อยู่ในรถ ปากบวม สถานการณ์ตาใกล้ตาย เอิ่ม...
ก็ได้แต่หวังว่า คนอื่นจะปลุกพี่กลไม่ขึ้นตลอดไป ยกเว้นน้องวีนะ จะได้เลิกเจ้าชู้
ปล.วีอย่ารีบตกลงนะลูก ยังไม่ได้รักเขาเลยใช่มะ อย่ารีบๆ^^
-
อึ้ง อึ้ง อึ้งง
อึ้งไปหลายวิ
คิดว่าพี่วีน่าจะคิดว่าพี่กลแกล้ง
แก้แค้น?เอาคืน?
น่าจะไม่ตอบไปในทางที่ตกลง
งานนี้พี่กลน่าจะต้องใช้ความจริงใจเข้าสู่อีกสักพักแหละ
-
เห้ย สารภาพรักตอนพึ่งต่อยกันมาด ๆ เนี่ยนะ
ไหนจะต้องขับรถไปหาตาที่สุพรรณ
พี่กลนี่โรแมนติกไม่เหลือเลยจริง ๆ
หนักใจแทนพี่วีเลยเนี่ย
-
เฮ้ย!! กลสิทธิ์จริงเปล่าเนี่ย?? :jul3:
บทจะพูด บทจะยอมรับ ก็ทำเอาคนอ่านเขินไปด้วยเลยอ่ะ โอ๊ย! เขินโว้ยยยยยยยยยยย :-[
แต่พอคิดไปคิดมา พี่กลพูดจริงเปล่าเนี่ย?? อดคิดไม่ได้ว่าพี่กลแกล้งพี่วีอ่ะ
-
เฮือก!!! :a5: มาเฝ้ารอตอนต่อไปอย่าจดจ่อ :jul1:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดด
-
อ๊ายยยยยย พี่กลลลลลล "กู..รัก..มึง."
สารภาพรักได้ยาวมากๆ เลยพี่กลลลลล :-[
:กอด1:พี่วี พี่กล
อ๊ายยย ให้มันได้อย่างงี้เด้ o13
-
:-[ เอ่อ...หวานซะงั้น แต่ก็ยังติดภาพลบของพี่กลอยู่ง่ะ ขอทำใจยอมรับก่อน :serius2:
-
ผมวิเคราะห์มั่งว่าจริงๆ คุณวีน่ะ born to be นะ แต่รู้ัตัวช้าไปหน่อย 555
ตอนหน้า เดาว่า คงให้ไอ้กลมันทำความดีพิสูจน์ความรักมั้ง นะ
-
:a2:
คุณได้ไปต่อ.. วี
โอยยยยย อ่านแล้วไม่อยากจะเชื่อลูกกะตา
สุดยอดเล๊ยยยยย เฮียกล o13
:impress3:อยากจะบอกว่า รักเรื่องนี้มากครับ
ขอยกขึ้นหิ้งอีกหนึ่งเรื่อง เป็นเรื่องอ่านที่สุดยอดประทับใจ
ครบทุกรสชาติจริงๆ ---- ตามหามานานแสนนาน ดราม่าค่อดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:กอด1:คุณวี&เฮียกล
:pig4: +1 ครับ คุณ Luk
ป้อล่อ...บอกย้ำๆๆๆๆๆ ว่า ยี่ห้อกลสิทธิ์ เค้าดีจริง o13 o13
-
ขอบคุณค่า..
ผู้ร้ายรับสารภาพแล้ว..พี่วีจะทำไงต่อไปล่ะเนี่ย..
-
:m20: :m20:
เสียยี่ห้อมากค่ะกลสิทธิ์
แอบอยากให้วีเล่นตัวซักนิด อยากให้กลเคลียร์ผู้หญิงออกไปให้หมด :กอด1:
-
เอาแต่ใจต่อไป แต่ตอนนี้น่ารักมากอ่ะ
ยังดีนะที่วีเอนเอียงเข้าหา ถ้าไม่ใช่ก็บังคับแหงๆ
-
พี่วีจะทำไรต่ออ่ะ ลุ้นๆ
-
เหอๆ เป็นใครเจอแบบนี้น้ำตาไม่ไหลให้มันรู้ไปสิ่
-
o13 o13 o13 o13 o13
เยี่ยมไปเลย กล อย่างนี้ สิ ที่เรียกว่าลูกผู้ชาย เจ๋งอ่ะ
เท่าที่เห็นการกะทำของกลมาครั้งนี้ แมนที่สุดดดดดดดดดด
เพราะความแมนไม่ได้ขึ้นอยู่กันการรักผู้ชายรึผู้หญิง มันขึ้นอยู่กับการยอมรับตัวเองมากกว่า
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน
-
โอ้โห เฮีย แกมาเป็นชุดเรยทีนี้
-
:mc4: ไม่แปลกใจเท่าไรค่ะ ที่กลจะพูดออกมาแบบนี้
แต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้
ก็คงเป็นอย่างที่กลพูด ความรู้สึกมันเปลี่ยนไปแล้ว
แล้วต่อจากนี้ล่ะ ชีวิตรักแบบนี้ ในสมัยนั้น มันคงจะเจออุปสรรคเยอะมากๆ :เฮ้อ:
-
:z2: :z2: :z2:
-
เข้ามารอพี่วีแล้ว อยากรู้ว่าพี่วีจะว่ายังไง :กอด1:
-
:z2:รอพี่วี น้องกลด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย o13
-
:really2: OMG คุณกล
แล้วคุณวีจะตอบว่ายังไงน้อ
-
o22
ยี่ห้อกลสิทธิ์
จะมามั้ยอ่ะ..คืนนี้
:call: Luk ลากตัวเข้าเล้ามาเลย
:กอด1:วี
-
มาต่อเถอะน๊า อยากรู้ว่าวีวี่จะว่ายังไง :call:
-
ไม่มา เรา นอน ไม่ หลับ นะ TT_TT
-
:z2: :z2: :z2:
-
มารอๆ
:call: :call: :call:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 32
โอกาส...
.
.
.
.
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในศาลาท่าน้ำบ้านตายายของเหี้ยกลที่สุพรรณ
โทษทีครับ..ว่าจะฝึกให้มันเปลี่ยนพฤติกรรมจากสัตว์เลื้อยคลานมาเป็นอาชา
เรียกนามมันใหม่ดีกว่า..บ้านตายายของกล....หลายคนคงแปลกใจนึกสงสัยว่า..
ผมมานั่งอยู่นี้ได้ยังไง....เริ่มจากตรงไหนดี เอาเป็นว่า..ต่อจากที่กลมันบอกรักผม
และขอให้ผมรับรักมัน คิดว่าไงกันครับ...ผมจะตอบแบบไหน ลองมาฟังกันดีกว่า....
“กล..กูคง..รับรักมึงไม่ได้หรอก” หน้ามันเจื่อนลงทันที หันกลับไปมองถนนตรงหน้า
นั่งนิ่งเงียบกริบ ผมรู้ว่ามันคงเสียใจ..และสะเทือนใจมาก มันเพิ่งบอกอยู่แหม่บ ๆ
ว่าตัดสินใจเลือกจะรักผม เพราะมันขาดผมไม่ได้ และไม่ต้องการให้ผมปฏิเสธความรักมันด้วย
เราต่างนั่งเงียบ..กว่าสิบนาที ในที่สุด..ผมเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดขึ้นมาก่อน
หลังจากคิดทบทวนอะไรเงียบ ๆ จึงได้คำตอบบางอย่าง........
“แต่กู...ยินดีให้โอกาสมึง...ลองคบกับกู..มะ..เหมือน..เหมือนที่มึงต้องการ” พูดเสร็จ
มันหันหน้ามามองผมขวับ..ตาจ้องผมค้าง เหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
ผมรีบเมินมองออกด้านข้างให้ไว เชี้ยเอ้ย!..ทำไมกูรู้สึก...เขิล..มันว่ะ!
“มึงพูดอีกทีดิ ให้กูฟังชัด ๆได้ไหม?” มันขอให้ผมพูดอีกรอบ เสียใจว่ะ!..ชั่วโมงนี้
หนังดีฉายรอบเดียว...คือผมไม่ได้รับรักมัน สาเหตุเพราะผมไม่รู้ว่ารักมันหรือเปล่า
ลองถามใจตนเองวินาทีนั้น คำตอบที่ได้..ผมไม่ได้รักมัน ออกจะรังเกียจนิสัยส่วนตัวของมัน
หลาย ๆ อย่างซะด้วยซ้ำ แต่ที่ให้โอกาสมัน..คบผมในฐานะคนรักหรือแฟนอย่างที่มันต้องการ
เพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ผมน่าจะใช้โอกาสนี้ปรับเปลี่ยนพฤตินิสัย..เหี้ยกล..จากสัตว์เลื้อยคลาน
ที่สังคมรังเกียจ ให้ขึ้นมาองอาจผงาดเป็นสัตว์ชั้นสูง...อย่างชายชาติอาชาไนยกับเค้าได้บ้าง...
ผมน่าจะลองดู..หากมันรักผมจริงเหมือนที่พูด มันต้องเปลี่ยนเพื่อผมได้ ผมเชื่อว่าคนเรา..
ถ้ารักกันจริงแล้วล่ะก็..ไม่ยากที่จะเปลี่ยน..นอกเสียจากมันโกหก
เพราะผมเชื่อเสมอ ‘เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้’
ส่วนหนึ่งที่ได้ปฏิเสธมันไปตอนแรก...คือปัญหาที่กลมันพูดมาทั้งหมด
ก็เป็นปัญหาครอบครัวผมเช่นเดียวกัน ถึงแม้บ้านผมจะมีลูกมาก
พี่ชายถึงสามคนน้องชายอีกสอง รวมผมเป็นหกเข้าไปแล้ว
แต่อย่าลืมสมัยนั้น..คงไม่มีใครเดินยิ้มได้หน้าระรื่นเชิดคอตั้ง อวดศักดาว่าพี่น้องกูเยี่ยม
รักกับเพศเดียวกันได้หรอกจริงไหม...
พอมันรู้จุดประสงค์ที่ผมให้โอกาสมัน โดยยังมีเส้นชัยรออยู่ข้างหน้า..เพราะผมบอกไปว่า
ถึงวันนี้ผมไม่นึกรักมัน...แต่อนาคตไม่แน่...อาจจะรักมันก็ได้
ขอแค่ให้มันทำตามเงื่อนไขสัญญาใจกับผมได้สำเร็จ การคบกันในฐานะคนรัก...
เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เงื่อนไขสัญญาใจที่ผมกำหนดง่าย ๆสามข้อ..มีดังนี้
1.ต้องปรับเปลี่ยนแก้ไขนิสัยส่วนตัว รู้จักให้เกียรติ์ตัวเองและผู้อื่น..อันนี้สำคัญมาก
หาก..ให้เกียรติ์ตนเองเป็น..ให้เกียรติ์ผู้อื่นได้ ความเอาแต่ใจ เห็นแก่ได้ เห็นแก่ตัว
ก็จะหมดไปในที่สุด กลจะกลายเป็นคนมีสำนึกดีและคุณธรรมดีงาม
รวมถึงจะไม่ยึดเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง หรือไม่เห็นคุณค่าความสำคัญของใคร ๆ อีกต่อไป
2.ต้องเลิกพฤติกรรมเสี่ยงต่อการติดยา การพนัน เจ้าชู้..มั่วผู้หญิง
และสังคมเสเพลนับแต่บัดนี้เป็นต้นไป
3.ห้ามใช้อารมณ์ตัดสินปัญหา ต้องใช้ปัญญาเป็นที่ตั้ง ต้องเชื่อฟังและให้เกียรติ์ซึ่งกันและกัน
ทั้งต่อหน้าและลับหลัง พึงระลึกไว้เสมอว่า
‘ของๆ กลสิทธิ์..คือของๆ กวี...ของๆกวี..ก็ย่อมเป็นของๆกวี’.....อันหลังนี้ผมเน้นมาก
เพราะไว้บังคับกลมันภายหลังได้แน่นอนกว่า
เงื่อนไขสัญญาใจ สลักไว้ในใจของเราทั้งคู่ หากวันใดกลผิดสัญญา ทุกอย่างเป็นอันโมฆะ
ผมจะออกไปจากชีวิตกล โดยไม่เหลือแม้แต่นิยามคำว่า ‘เพื่อน’ ให้เป็นอันขาด
จากนั้นเราก็แลกของสำคัญ..ไว้แทนคำสัญญาและใช้เป็นหลักฐาน
เมื่อใดก็ตาม..ฝ่ายหนึ่งผิดคำสัญญา ให้อีกฝ่ายแสดงของสิ่งนี้เพื่อบังคับให้อีกฝ่าย
กระทำการตามสัญญา...โดยไม่มีเงื่อนไขต่อรองเป็นอันขาด................
ผมกับกลแลกของไว้ให้กัน กลใช้แหวนรุ่นเด็กช่างของมันสวมนิ้วให้ผม (ซึ่งสมัยนั้น..พวกเด็กช่างกล
เค้าถือมาก..แหวนรุ่นของใครต้องเก็บไว้ให้คนที่รักเท่านั้น) ซึ่งกลมันใส่ไว้นิ้วนางข้างขวา
แต่พอสวมที่นิ้วผม..ล่อนิ้วกลางข้างซ้าย นิ้วมันใหญ่กว่านิ้วผมอีกหน่ะ
ส่วนผมใช้แหวนรุ่นเด็กพาณิชย์ (สมัยนั้น..เด็กพาณิชย์ สั่งแหวนรุ่นไว้กันทีหลายวง..เพื่อเก็บสะสม..
หรือแจกเพื่อนหรือคนที่นับถือ..แต่ผมประหยัดตังค์..สั่งแค่วงเดียว) สวมที่นิ้วนางข้างซ้ายกล
ได้พอดิบพอดี ปกติผมสวมนิ้วกลางข้างซ้าย มันพอดีนิ้วนางข้างซ้ายของกลสิทธิ์แป๊ะ!...
เรามองตากัน..แล้วมันก็จูบหน้าผากผมทีหนึ่ง จากนั่นก็ยิ้มหน้าระรื่น ออกรถขับตรงไปบ้านมันทันที
มันบอกไม่ต้องกังวลเรื่องเสื้อผ้า ไปเลือกของมันที่บ้านใส่ไปก่อน เพราะเสื้อผ้าของมัน..ไซร้ที่ผมใส่ได้
มีเยอะแยะ...ส่วนของใช้ส่วนตัว..ใช้กะมันนั่นแหล่ะ..ยกเว้นแปรงสีฟันกับกางเกงใน..ที่แวะจอดรถซื้อ
ให้ผมตรงห้างฟิวเจอร์ปาร์คบางแคสามตัว ก่อนตรงดิ่งยิงยาวไปหนองแขม ถึงบ้านมันร่วมหกโมงเย็น
คุยธุระแผนการเดินทางกับแม่มันเสร็จ ถึงได้เข้านอน..เพราะพรุ่งนี้เช้าเก้าโมง
แม่ให้มันขับรถ Ben ของแม่มันแทน..ตรงไปเยี่ยมตามันที่โรงบาลทันที
ณ ตอนนี้ผมถึงได้รู้ว่า...พ่อกับแม่กลแยกทางกัน น้องสาวไปอยู่กับพ่อที่ชัยนาท
เพราะพ่อทำไร่ทำสวนที่นั่น พร้อมกับมีครอบครัวใหม่แล้วด้วย
แถมมีน้องต่างท้องแม่ให้กลเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง อายุ 7 ขวบกับ 4 ขวบ
ส่วนน้องสาวกลเพิ่งอายุ 14 เรียนม. 2 ฐานะของพ่อกลกับแม่ใหม่
ถือว่าเป็นคนมีกะตังค์เหมือนกัน ส่วนกลมันอยู่กับแม่ ซึ่งก็แต่งงานใหม่
พ่อเลี้ยงของกลเป็นวิศวกรบริษัทฯ ใหญ่รับเหมาก่อสร้างโครงการของรัฐฯ
แม่กลมีน้องไม่ได้แล้วเพราะทำหมันตั้งกะคลอดน้องสาวของกล พ่อใหม่มีลูกติดสองคน
เป็นหญิงทั้งคู่ อายุ 20 กับ 16 ปี และคนพี่ดันแอบหลงรักกลมันอีก มันถึงไม่ชอบอยู่บ้าน
หนีไปอยู่ข้างนอกเสียส่วนใหญ่ เคยถูกลูกสาวพ่อเลี้ยงแอบย่องเข้าหามาแล้ว แต่มันไม่ได้ทำอะไร
ชิ่งหนีดื้อ ๆซะงั้น มันไม่อยากสร้างปัญหาให้ครอบครัวของแม่ ความสัมพันธ์ของกลกับครอบครัว
เป็นอย่างที่เล่าให้ฟัง กลไม่มีปัญหาด้านค่าใช้จ่ายส่วนตัว ทั้งพ่อทั้งแม่ต่างส่งให้ทุกเดือน
กลมีเงินใช้ส่วนตัวเดือนละแปดพันบาท เท่ากับอาทิตย์ละสองพัน สมัยนั้นถือว่าเยอะมาก
มันถึงมือเติบหน้าใหญ่สุรุ่ยสุร่าย เลี้ยงเพื่อนไงล่ะครับ เทียบกับผมเดือนละสองพันต่างกันริบลับ
ส่วนนี้ไม่รวมค่าเช่าหอพัก ซึ่งแม่มันให้อีกต่างหาก ที่นี้พอเข้าใจพื้นฐานครอบครัวของกลแล้วนะครับ
กลับมาปัจจุบัน ตอนนี้ผมนั่งอยู่คนเดียวศาลาริมน้ำบ้านตายายของกล กลเป็นหลายชายคนแรก
และเป็นหลายคนโต..ซึ่งตากับยายรักมาก ถึงขนาดแบ่งที่ดินที่สุพรรณซึ่งเค้าใช้ปลูกแห้วกว่าสิบไร่
เป็นชื่อกล..ทั้งสองท่านแก่ตัวมากแล้ว ตอนนี้กลมันอยู่เฝ้าตาที่โรงบาล ผมมาเป็นเพื่อนแม่
หาซื้อของสดทำกับข้าว สักสี่โมงเย็นถึงจะไปหากลมันที่โรงบาลอีกครั้ง
ที่ไม่ได้อยู่ด้วยเพราะญาตพี่น้อง อยากให้กลใช้เวลาช่วงนี้อยู่ดูแลตาเป็นครั้งสุดท้าย
หลังจากกลมาถึง..ตามันก็พูดไม่ได้แล้ว ได้แต่นอนมองกลน้ำตาไหลอาบแก้ม
ปากจมูกเสียบสายอ๊อกซิเจน ชีพจรเต้นช้าลงมาก แต่ท่านก็รับรู้ว่ากลมันมาแล้ว
มันก็นั่งข้างเตียงกุมมือตาไว้...คุยให้ตามันฟังสองคนตาหลาน ถึงตาจะพูดตอบมันไม่ได้
แต่ท่านก็เข้าใจและรับฟังสิ่งที่มันพูดรู้เรื่อง หมอบอกว่าไม่แน่อาจไม่พ้นคืนนี้
เพราะร่างกายท่านภายในไม่ทำงานแล้ว อยู่ได้ด้วยกำลังใจล้วน ๆ
คงเพราะท่านแข็งใจรอเจอหลานรักคือกลมันเอง.........
ติดตามกันต่อไป....
Luk.
ปล. เกือบลืม...พี่วีฝากบอกมาว่า ขอบคุณเม้นท์ฯ ทุกเม้นท์ที่นักอ่านแสดงความคิดเห็นร่วม
เพราะพี่วีเค้าชอบอ่านเม้นท์มาก ทำให้แกได้กลับไปคิดถึงอดีตได้แจ่มแจ้งชัดแจ๋วมากขึ้น
เหมือนเป็นตัวกระตุ้นว่างั้น........ :3123:
-
o18พี่วีเปลี่ยนนิสัยกลลลลล
มารอฉากหวานๆของพี่วี น้องกลลลลลลลลลลลลลลลลลลล o13
-
มีแลกแหวนแทนใจกันด้วย :-[
ป.ล. พี่วีตอนนี้ฟิวบางแคไม่มีแล้วนะปิดกิจการแล้ว
-
งุบงิบ เอ้ามาแลกันว่าใครเปลี่ยนอะไรไปบ้างยังไงต่อไปเน๊าะ งุงิ
-
โห ข้อตกลงแต่ละอย่าง พี่กลเราจะืทำได้เหรอเนี่ย มันคนละเรื่ิิองกันเลยอ่ะ
เด๋วจะมารอ ว่าเพื่อนพี่กล จะแซวอะไรบ้าง :laugh:
-
คุณ Luk ชื่อกระทู้แอบหายไปครึ่งนึง
ครั้งแรกนึกว่าพี่วีจะแก้เผ็ดพี่กลมากกว่านี้อีก
ชอบกฏข้อนี้
ของๆ กลสิทธิ์..คือของๆ กวี...ของๆกวี..ก็ย่อมเป็นของๆกวี’
o13 o13 o13 o13
วุ้วว แลกแหวนแทนใจกันด้วยย
เม้นเสร็จ ชื่อกระทู้กลับมาครบสะงั้นอะ
-
มีการสร้างข้อตกลงในการคบกันด้วย
เชียร์วีทำให้กลเป็นคนดีให้ได้
o13 o13 o13
-
น้พตา ไหล เรยตอนนี้
-
เอาใจช่วยไอ้คุณชายกล :z2:
-
สัญญาใจกันขนาดนี้ อย่าผิดสัญญาล่ะ ครอบครัวพี่กลก็มีอิทธิพลต่อการใช้ชีวิตของพี่แกเนอะ เริ่มเข้าใจนิดนึง
-
:L2: Luk ขอบคุณครับ
ท้องฟ้าปิด มีเมฆหม่น คนใจเหงา
จันทร์ซึมเซา สีเทามัว กลัวดาวหาย
เริ่มจากเกลียด เครียดชิงชัง ระวังกาย
สุขจมหาย ใจจมดิ่ง นิ่งหวาดกลัว
ท้องฟ้าเปิด เมฆสลาย คนคลายเศร้า
จันทร์เร่งเร้า เคล้าสีขาว ดาวยิ้มหัว
ให้โอกาส เปลี่ยนกายใจ ไม่เมามัว
ทุ่มทั้งตัว และหัวใจ ให้คนเดียว
:L1: วี&กล
:z2:ดีใจ..ร่าเริงได้อีก คร้าบบบบบบ
อิอิ
-
ขอแค่อย่ามีอุปสรรคหรือมารผจญเลย :call:
พอได้รู้ภูมิหลังครอบครัวของกลแล้วชักหวั่นใจ
ขนาดลูกสาวพ่อเลี้ยงย่องเข้าหานี่
ถ้าโดนดักคาตาตอนนั้นเป็นเรื่องเลยนะเนี่ย
:3123:
-
o13 o13
เพราะรัก...จริงๆๆ
-
โอ้ยอ่านตอนนี้แล้วคิดถึงก๋งเลยยยย
-
ภาวนาขอให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี :L2:
-
^^
-
สโลแกนของพี่วี
ของๆ กลสิทธิ์..คือของๆ กวี...ของๆกวี..ก็ย่อมเป็นของๆกวี
พี่วีเริ่มเหี้ยมนิดๆ ตอนนี้รู้ว่าเป็นต่อแล้วชิมิคะ เฮ้อ! กลายเป็นว่าพี่กลรู้ใจตัวเองก่อนซะอีก
แต่คิดว่าอุปสรรคข้างหน้ามีอีกเยอะไม่น้อย
รอตามอ่านต่อนะคุณLuk
-
อะไรๆมันก็ปลื่ยนกันได้เพราะรักและความเข้าใจซึ่งกันและกัน
:กอด1: :กอด1:น้องวี
:z6: :z6:ไอ้กล
-
จะรอติดตามการเปลี่ยนแปลงของพี่กลนะคะ..^^
-
เ้ข้าใจความรู้สึกของทั้งคู่จริงๆ มันเหมือนกับต้องมาเกิดใหม่ ต้องทำความรู้จักกับสิ่งใหม่รอบตัว ที่สำคัญจะทนปากของคนในสังคมได้ไหวหรือเปล่า ถ้าฟันฝ่าได้สำเร็จก็ถือว่าเป็นคน(ลูกผู้ชาย จริงๆไม่อยากใช้คำนี้ เพราะจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็เหมือนกัน)ตัวจริง
-
แวะมาให้กำลังใจพี่วีด้วยครับ ในที่สุดก็เปลี่ยนคนได้ตั้งคนนึง เปลี่ยนจนเค้าดีขึ้นได้ขนาดนั้น
ในความเป็นจริงผมว่ามันไม่น่าจะมีใครเปลี่ยนใครได้หรอก ถ้าคนๆนั้นไม่เต็มใจให้เปลี่ยน และคนๆนั้นพยายามเปลี่ยนตัวเองเพื่อคนที่เค้ารัก เพราะงั้นมันแสดงให้เห็นแล้วว่าพี่กลต้องรักพี่วีมากจริงๆ
เพราะงั้นผมว่าพี่วีก็โชคดีมากๆเลย ที่วันนี้ได้รักกับคนที่รักเราจริงๆ o13
-
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะคุณวีและคุณ Luk อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขในวันสงกรานต์จริง ๆ
ทำให้ได้รู้ว่า ชื่อเรื่อง "เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้" มีที่มาจากอะไร และจะมีความเป็นไปได้
แค่ไหนคงต้องติดตามต่อไป เข้าใจและเห็นใจคุณวีเพราะในสมัยนั้นเป็นสังคมปิดและไม่
มีทางยอมรับคู่ชีวิตแบบชาย+ชาย แถมยังเห็นว่าเป็นเรื่องน่ารังเกียจเสียอีก ฉะนั้น กว่าที่
คุณวี+กลจะฝ่าฟันมาได้จนถึงวันนี้ คงต้องใช้ทั้งพลังแรงกายแรงใจและความอดทนต่อสู้
กันมายาวนาน ...ขอเป็นกำลังใจให้..และคงเป็นแบบอย่างให้แก่คู่อื่นที่ต้องการมีชีวิตคู่
แบบนี้ได้...+1 แทนคำขอบคุณ ... :pig4:
-
:กอด1: พี่วี& พี่กล
-
หวังว่าพี่กลจะใช้โอกาสที่ได้มาอย่างดีนะ...
-
ได้รู้จักตัวตนของกลมากขึ้น
ก็ไม่รู้มันจะเปลี่ยนได้ไหม
คงต้องใช้เวลา
ทั้งกลและวี คงต้องฝ่าฟันอุปสรรคต่อไป
ทั้งเรียน ครอบครัว คนรอบข้าง
-
พ่อพระ + พ่อพาล
:n1:
-
:L1: สุขสันต์วันสงกานต์นะฮ๊าฟฟฟ :L1:
ขอให้คุณ Luk. คุณกล คุณวี มีความสุขมาก ๆ นะ :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
มารอพี่วี มาเป็นกำลังใจให้พี่กลทำหน้าที่หลานที่ดี :L1:
-
ซึ้งๆ
จัดมาเลย
ครับคุณ Luk
-
ดีจังค่ะคุณวี โอกาสมาถึงแล้ว ต้องใช้โอกาสในทางสร้างสรรค์ให้คุ้มค่า ลองให้คนเปลี่ยนพฤติกรรมดู
โดยเนื้อแท้กลเค้าก็ไม่ใช่คนกระด้างก้าวร้าวนะ ดูจากที่เค้าปฏิบัติกับคุณตาซิ ดูอ่อนโยนออก
แต่ที่เป็นอยู่คือตอนนั้น คงเพราะวัฒนธรรมประเพณีของเด็กช่างกลเค้า และเพราะฐานะความเป็น
พี่เบิ้มในกลุ่มก๊วนเค้าด้วย เลยต้องแสดงบทบาทให้สมกับสถานภาพ
รออ่านตอนที่กลเริ่มเปลี่ยนตัวเองอยู่นะคะ
-
:call: :call: :call: :L2: :L2: ตอนนี้ของดโพส..เรื่องของพี่กลกับพี่วี
ไปจนถึงวันที่ 16/4/54 ก่อนถึงจะโพสตอนต่อไปนะค่ะ เพราะพี่วีขอไว้..ตอนนี้มันไม่ค่อย
เป็นมงคลเท่าไหร่ ไม่เหมาะกับเทศกาลที่เป็นมงคลในตอนนี้ พี่วีเค้าถือเรื่องพวกนี้พอสมควรนะค่ะ
ไม่อยากให้นักอ่านได้รับความรู้สึก..ที่ไม่เป็นมงคลติดความนึกคิดไปนะค่ะ แกเลยยังไม่อนุญาตให้โพส
หวังว่าคงรอกันได้นะค่ะ อีกสองวันเอง พี่วีฝากอวยพรเนื่องในวันสงกรานต์มาด้วย
ตอนนี้แกไปทำบุญที่วัดกับ??????....ไม่บอกหลายท่านคงรู้กันแล้ว
แต่ที่ไม่กล้าบอกเพราะคนๆนี้ ไม่ได้อยู่ในสถานะที่เราจะพูดด้วยคำพูดปกติทั่วไปได้
ไว้ไปคิดกันเองนะค่ะ นู๋ไม่ได้สิทธิ์ในการเฉลย จึงไม่กล้าทำไปโดยพละการ
เอาเป็นว่าพี่วีฝากอวยพรมาถึงคนอ่านที่ติดตามเรื่องราวของพี่เค้าทุกคน
ขอให้มีความสุขในวันสงกรานต์กันทุกคนนะค่ะ
เล่นให้สนุก มีความสุข และอย่าลืมเมาอย่าขับ งดดื่มได้เป็นดีที่สุด
รักครอบครัว รักชีวิต ละเว้นสิ่งเสพติด ชีวิตจะมีความสุข
เกี่ยวกันป่าวเนี๊ยะ..คงเกี่ยวแหล่ะ..อิอิอิ....
:3123:Luk.[/color]
-
ขอให้พี่วี พี่กล และ Lux มีความสุขมากๆในปีใหม่ไทยเรานี้ครับผม :กอด1:
-
ร๊อ .... รอ .... ถึงวันทีมาโพสต์นะ
-
สวัสดีปีใหม่ไทย พี่กล พี่วี พี่ลักนะคะ
อนุโมทนาบุญด้วยนะคะ ><
รอให้ถึงวันที่ 16 ไวๆ
:call: :call: :call:
-
รับทราบค่าาาา
ขอให้ถึงวันที่16ไวๆ
:call: :call: :call:
-
:L2: :L2: :L2:
-
สาธุจ้าด้วยคน
-
รับทราบเด้อ
-
:L2:
-
ครับ
ฉลองวันสงกรานต์
ขอให้มีความสุขทุกคน
:L1:
Luk..Luk
Love..Love
-
อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ
ขอบคุณน้อง Lux
ขออนุโมทนาบุญด้วยนะคะ
-
:n1: :n1:
รอค่ะ
-
อนุโมทนา รอครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ่านตั้งแ่ต่ต้นมาจนถึงตอนล่าสุด
อยากบอกว่าสุดยอดมากเลยค่ะวี สามารถทำให้คนที่เคยเลวมาก กลับเปลี่ยนมารักได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เป็นความรักที่เริ่มจากความแค้นจริงๆของแท้เลยนะคะ ส่วนตอนต่อไปจะเป็นยังไง
จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ
ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ ^ ^~
-
^^
-
รัับทราบจ้าา
อนุโมทนา สาธุ
-
ยินดีรอนะคะ
อนุโมทนาบุญด้วยคนค่ะ
-
อนุโมทนาบุญด้วยคนค่ะ
-
สงกรานต์ก็ขอให้คุณวีและก็คนที่รักรวมถึงน้องlukมีความสุขมากๆนะคะปลอดภัยทุกคน
-
รับแซ่บจ๊ะ แล้วจะนับนิ้วรอ
-
รักพี่วี
รักพี่กล
ขอหั้ยพี่สองคน มีความสุขมากๆๆ นะคร๊า
สุขสันต์วันสงกรานต์คร๊ :L2: :กอด1:
-
อนุโมธนาด้วยคะ ยินดีด้วย :L1: :L1: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
นั่งอ่านตอนสองทุ่มนิดๆ จนถึงห้าหนุ่มหน่อยๆก็ตามทันจนได้ เยสสส :a9:
แต่ง่วงจนไม่มีแรงเม้นท์ เลยมาเม้นท์ตอนเช้า แหะๆ -///-
อ่านไปน้ำตาคลอไป :monkeysad: สงสารพี่วีมากๆเลย แล้วก็แอบด่าพี่กลตลอด (ขอโทษค่ะ แต่ ณ ตอนนี้ไม่แล้ว)
พรหมท่านก็เล่นตลกนะคะ ทำให้คนเกลียดกันมารักกันได้ อัศจรรย์มากเลย :o8:
แล้วอีกอย่างสถานที่ต่างๆในเรื่องนี่ก็แสนจะคุ้นเคย เพราะหนูก็อยู่แถวๆนั้นเลย อย่างวงเวียนใหญ่นี่ผ่านทุกวัน บ้านก็ติดหนองแขม จิ้นกระจาย
เรื่องต่อจากนี้ ก็คงน่าลุ้นยิ่งขึ้นไปอีก จะรอติดตามนะคะ
+1 ให้คุณ Luk และอนุโมทนาสาธุด้วยคนนะคะ (-/|\-)
-
อนุโมทนาด้วยคนนะฮ๊าฟฟฟฟฟ
มีความสุขในวันสงกรานต์เน้อ
:L2:
-
รับทราบค่ะ แล้วก็รอได้ค่ะ พร้อมกันนี้ขออนุโมทนาบุญกับท่านและคุณวีด้วยนะคะ
แต่ที่ไม่กล้าบอกเพราะคนๆนี้ ไม่ได้อยู่ในสมณะ ด้วยที่เราจะพูดคำพูดปกติทั่วไปได้
ป.ล. น้องLUXคะ จากข้อความข้างบนที่ดิฉันยกมานี้ คำสีแดงน่ะค่ะ ดูจากบริบทของคำแล้ว
น้องการจะใช้เป็นคำ"สถานะ" ใช่ไหมคะ เพื่อจะสื่อความว่า
"ขณะนี้ ท่านอยู่ในสมณะเพศ ไม่ได้อยู่ในสถานะ ที่เราจะพูดด้วยคำพูดปกติทั่วไปได้"
-
:z2: :z2: :z2:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 33
บวช..หน้าไฟ.
.
.
.
.
บ่ายสามโมงกว่า..โทรศัพท์บ้านยายดังขึ้น..แม่เป็นคนรับ ก่อนจะยืนนิ่งน้ำตาไหลอาบแก้ม
พูดเสียงสั่น ๆ ว่า
“ตะ..ตา..ไป..แล้ว...โฮๆๆ!!!” ปล่อยโฮไม่อายใคร คนในบ้านพลอยร้องตามกันทันที
กูได้แต่เดินเข้าไปปลอบ เพื่อให้ท่านตั้งสติ
“แม่ครับ..อย่าเสียใจไปเลย..ตาไปสบายแล้ว ท่านทิ้งสังขารที่ทรุดโทรม..พ้นทรมานแล้วครับแม่
ผมว่าเรารีบไปโรงบาลดีกว่า...ไม่รู้กลเป็นไงมั้ง อยู่คนเดียวด้วย” พอผมพูดเตือนสติขึ้น
ทั้งลุงป้าน้าอา..ที่เอาแต่ร้องไห้ตาแดง ยักหน้ารับทันที...ยกขบวนพากันไปโรงบาล
เป็นอันล้มเลิกมื้อเย็นที่ตั้งใจซื้อของสดมาทำ...เผื่อกลมันด้วยไปโดยปริยาย
ขบวนญาติ ๆ..มาถึงโรงบาลร่วมสิบกว่าคน ผมมากับแม่..ท่านยังควบคุมตนเองขับรถได้ปกติ
อีกสองคันเป็นรถปิกอัพของลุงกับอากลมัน ซึ่งมีญาติ ๆขอติดรถมาด้วย ร่วม ๆสิบกว่าคน
พอลงจากรถ..ทุกคนรีบตรงไปยังห้อง..ที่ตากลนอนรักษาตัวทันที เข้าไป..เห็นกลนั่งตรงโซฟา...
เอาแต่จ้องร่างที่คลุมผ้าขาวตั้งแต่หัวจรดเท่านิ่ง ๆ ตาแดงก่ำไม่พูดไม่จา
ขนาดพวกผมโผล่เข้าไป..ยังไม่หันมามองสักแอ๊ะ!...จิตหลุดถึงไหนแล้วไม่รู้
หมอถอดเครื่องช่วยหายใจ..รวมทั้งอุปกรณ์ออกหมดแล้ว รอบเตียงไม่มีสายระโยงระยางห้อยเกะกะอีก
พี่ ๆน้อง ๆลูกหลานที่มา..กลุ้มรุมเข้าล้อมเตียง ก่อนที่ลุงจะเปิดผ้าคลุมหน้าออกช้า ๆ
แม่กลโผล่ซบอกตาร้องไห้สะอึกสะอื้น คนที่มาด้วยพากันปิดหน้าร้องไห้ตามเป็นพรวน
ผมรู้สึกสลดหดหู่ไปกับภาพตรงหน้าด้วย ชำเลืองดูหน้าคุณตาท่านคงไปอย่างสงบ
หน้าตาเหมือนคนนอนหลับซะมากกว่า ก่อนจะค่อย ๆเดินไปนั่งลงข้างกลมัน
ตัดสินใจยื่นมือไปบีบไหล่ให้กำลังใจมันเบา ๆ มันหันมาจ้องผมนิ่ง ๆ
ตามันเศร้ามาก..คงรักตามันมาก..และคงเสียใจไม่น้อยเลยหละ
เห็นว่าคุณตาเป็นคนเลี้ยงมันมาตั้งแต่เล็ก ช่วงที่กลอายุได้หกขวบ
พ่อก็ไปมีครอบครัวใหม่ กลกับน้องต้องมาอยู่บ้านตาและยายที่สุพรรณฯ
เพราะพ่อแม่ทะเลาะกัน ต่างแยกกันไปคนละทิศละทาง..บ้านแตกว่างั้น
ก่อนจะตัดสินใจแยกทางกันจริงจัง กลก็อายุ 10 ขวบเข้าไปแล้ว
น้องสาวกลเพิ่งจะหกขวบเอง สองพี่น้องผูกพันตายายมากกว่าพ่อแม่ซะอีก
ด้วยเหตุนี้ตากับยายถึงรักกลมันมาก มันเองก็คงไม่ต่างกัน....
ผมจ้องตามันนิ่ง ๆ ไม่มีคำปลอบโยนใด ๆ มันคงเข้าใจความหมายจากดวงตาที่ผมส่งไปให้
ก่อนที่จะพูดมาเบา ๆ ว่า
“กูจะบวชหน้าไฟ..ในวันเผาตากู” ฟังแล้ว..ผมรู้ความตั้งใจของมันนะ กลอายุยังไม่ถึงยี่สิบ
ยังไม่ได้บวชทดแทนคุณพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย คุณตาดันมาจากไปเสียก่อน
ในบรรดาญาติผู้ใหญ่ฝ่ายแม่ของกล เหลือเพียงตากับยาย ส่วนปู่กับย่าเสียไปหลายปีแล้ว
มันถึงรักผูกพันท่านมาก ตอนนี้คุณยายอายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว
มีคุณอาลูกคนเล็กกับครอบครัวที่อยู่ด้วยกันมาตลอด ซึ่งกลรักและสนิทกว่าใครทั้งหมด
ผมยิ้มยักหน้าให้มัน...ว่าผมเห็นด้วย..ที่มันตัดสินใจบวชหน้าไฟ
ก่อนที่คุณแม่จะโผลเข้ากอดมันร้องไห้สะอึกสะอื้น มันก็กอดปลอบแม่มันด้วย
แอบเห็นเบ้าตามันรื้นน้ำตาขึ้นมา คงพยายามจะไม่ยอมร้อง ตอนนี้มันพยายามทำตัวให้เข้มแข็ง
ในเมื่อมีแต่คนร้อง มันต้องเป็นเสาหลักให้แม่มันพึ่งพา เห็นแล้ว..รู้สึกประทับใจเหมือนกัน
บางมุมของกล..เริ่มมีบทบาทต่อความรู้สึกผมอย่างไม่รู้ตัว
เวลานี้..ผมกลับรู้สึกว่ามันต้องการกำลังใจจากผม โดยที่ไม่ต้องใช้คำพูดเลยด้วยซ้ำ
แค่มองตากันก็รับรู้ได้ มันรู้ว่าแม่คงเสียใจมาก เพราะแม่กลคือลูกสาวคนเดียว..ในบรรดาพี่น้องห้าคน
นอกนั้นเป็นชายหมดทั้งบ้านแม่กลเป็นลูกคนที่สาม คงไม่ต้องบอก..ว่าเป็นลูกรักของตากับยายแค่ไหน
ถึงได้เผื่อแผ่ความรักมาถึงหลายชายคนแรกคนโปรดอีกตะหาก
ผมนั่งเงียบ ๆ ท่ามกลางบรรยากาศเศร้าสลดของทุกคน
ลุงพี่ชายคนโตของแม่กล เป็นธุระติดต่อจองศาลา ห้าโมงเย็นจึงนำศพตาไปรดน้ำที่วัดใกล้บ้าน
บ้านใกล้เรือนเคียงที่รู้ข่าว..และเคารพรักตาของกล..เริ่มทยอยมารดน้ำศพจนเต็มศาลา
โดยมีสาว ๆลูกพี่ลูกน้องของกลคอยตักน้ำบริการให้ตลอด
กลกับแม่ช่วยต้อนรับแขกที่มาร่วมงานร่วมกับบรรดาญาติพี่น้อง
ซึ่งผมจำไม่ไหว เยอะโครต..ถ้าไล่ให้ฟังก็คงยาว สรุปแค่นี้แล้วกัน...
ส่วนผม...ช่วยเสริฟน้ำบริการแขก..กับพวกลูกพี่ลูกน้องกลมันนั่นแหล่ะ
ยังไม่พ้นโดนแซวจากสาว ๆ ที่เข้าใจว่าหนุ่มจากกรุงเทพฯ เพื่อนกลมางานด้วย
มีบ้างที่ขายขนมจีบให้ผม แต่ชั่วโมงนี้..ไม่มีอารมณ์รื่นเริง ได้แต่ยิ้มให้แทน..เลี่ยงไม่พูดอะไรดีกว่า
อาของกลสั่งข้าวต้มร้านย่านนั้น..เหมามาเลี้ยงในงานกันเลย
ต่างประชุมร่วมกันรับเป็นเจ้าภาพผลัดกันไปคนละคืน กำหนดสวดสามคืน
หลังพระสวดเรียบร้อยแล้ว เรากลับมานอนที่บ้านตา โดยลุงกับลูกหลานผู้ชาย
และพวกที่ตั้งวงไพ่วงไฮโล อยู่เป็นเพื่อนศพ...ส่วนกลไม่ได้อยู่หรอก เป็นห่วงแม่มันมากกว่า
มันจึงกลับมานอนที่บ้าน คงเหนื่อยด้วยแหละ ตั้งแต่เดินทางมาถึง..มันยังไม่ได้พักเลย
เห็นแล้วเห็นใจมันเหมือนกัน มันเองก็เป็นห่วงยายด้วย ถึงกับกำชับให้หลาน ๆคอยดูแลยายตลอด
กลัวจะล้มเจ็บไปอีกคน
แต่ผิดคาดครับ..ยายกลับไม่มีน้ำตาสักหยด..แถมยิ้มต้อนรับแขกเหรื่อ
ที่มาแสดงความเสียใจอีกตะหาก ไม่ได้เป็นภาระลูกหลานสักนิด
ผมพอมีโอกาสได้นั่งคุยกับท่าน ฟังท่านพูดความรู้สึก
ท่านบอกว่า...ดีใจที่ตาไปสบายแล้ว..พ้นทุกข์พ้นทรมานซะที...
ไม่ต้องแบกสังขารที่มีแต่โรคภัยไข้เจ็บอีกต่อไป ตัวท่านเองก็นับเวลาถอยหลัง
คงอีกไม่นานเหมือนกัน ท่านก็แก่มากแล้ว..เห็นการเกิดแก่เจ็บตายมามาก
เป็นเรื่องปกติธรรมดา..สุดท้ายทุกคนก็ต้องไป..เหมือนการเดินทาง..ถึงเวลาก็ต้องไป..
เพียงแต่เดินทางไปอีกภพภูมิหนึ่ง...อยากให้ชีวิตพบความสุข ก็ต้องคิดดีทำดี
ทำบุญทำทานซะแต่ตอนนี้ จิตใจจะได้มีความสุข ฟังท่านพูดด้วยใบหน้าอิ่มบุญแล้ว...
พาให้ปลงและเข้าใจท่านขึ้นทันที คุณยายปล่อยวางแล้วตะหาก ท่านจึงไม่เศร้าโศรกเสียใจ
หนำซ้ำจิตใจยังเข้มแข็งกว่าลูกหลานซะอีก พ่อเลี้ยงของกลมาถึงคืนสุดท้าย
ท่านงานยุ่งมากลามาไม่ได้ ผมมีโอกาสรู้จักก็ตอนที่แม่แนะนำ
กลมันไม่ได้เรียกเค้าว่าพ่อหรอกครับ..มันเรียกคุณอา ผมเลยเรียกอาลพตามมัน
อาลพคือชื่อพ่อเลี้ยงของกล แกนั่งรถตู้มาเอา เพราะขากลับต้องขับรถแม่กลกลับ
ผมเห็นอาลพได้รับการต้อนรับจากคุณยายตลอดจนบรรดาลุงป้าน้าอากลเป็นอย่างดี
กลคงหมดห่วงแม่มันแล้วเพราะมีอาลพคอยดูแลตลอด หลายคนงานผ่านมาแล้วจนคืนสุดท้าย...
ยังร้องไห้ตาแดงอยู่ก็มี แม่กลก็หนึ่งในนั้นด้วย..อาลพต้องคอยปลอบอยู่ข้าง ๆ
ดูท่านจะรักและเป็นห่วงแม่กลมาก กลมันดูดีขึ้นเยอะ วางตัวนิ่ง ๆสงบเสงี่ยม
แขกที่มาคืนหลังมีมากกว่าเดิม คงเริ่มรู้กันมากขึ้น ผู้หลักผู้ใหญ่เจ้าหน้าที่ท้องถิ่น...
นำพวงหรีดมาแสดงความเสียใจหลายหน่วยงาน ทำให้รู้ว่า.คุณตาของกลเป็นคนกว้างขวางไม่ใช่น้อย
คืนนี้เป็นคืนสุดท้าย พรุ่งนี้บ่ายสามก็จะมีพิธีนำศพวนรอบเมรุ ก่อนจะเผาส่งวิญญาณตาขึ้นสวรรค์
แม่กลบอกว่าจะเก็บเถ้ากระดูกไว้ในโกณที่จองพื้นที่ตรงหลังวัด บางส่วนจะขึ้นหิ้งที่บ้านยาย
ส่วนกลพรุ่งนี้เช้าเก้าโมงต้องโกนหัวบวชหน้าไฟ พิธีไม่ยุ่งยากมาก..บวชเณรธรรมดา
ตื่นเช้าผมตามกลมาทำพิธีบวชหน้าไฟ พร้อมกับญาติ ๆ เสร็จพิธีเห็นเณรกลนุ่งห่มจีวรพระ..
ดูสงบนิ่งอิ่มบุญชะมัด ไม่น่าเชื่อ..หน้าคมเข้มดูดิบเถื่อนที่เคยมีเคราครึ้ม ขนคิ้วหนานั้น
พอถูกโกนจนเกลี้ยงเกลาไม่เหลือกระทั่งคิ้ว จะเหมือนเด็กและหมดจดได้ขนาดนี้
ไม่เหลือความดิบเถื่อนให้เห็นแม้แต่น้อย ผมถือถุงเสื้อผ้าที่กลมันใส่ก่อนห่มผ้าเหลือง
โดยที่ผมอีกนั่นแหล่ะ..คอยจัดการพับเก็บให้มัน หน้าแดงเหมือนกัน..ตอนพับกางเกงในที่มันใส่
เณรเค้าห้ามนุ่งกางเกงใน มันเลยต้องถอดออก ผมว่าคงโหวงพิลึก...ก็นะ...ไม่พูดดีกว่าเดี๋ยวบาป
ไม่ได้คิดลามกนะครับ แค่นึกว่าคงโล่งๆโหวงๆ พิลึก คนเคยใส่กางเกงในเดินทั้งวัน
ไม่นับตอนนอน...เราหลับไปแล้วมันสบาย แต่ถ้ามาเดินโทง ๆ กับสะบงที่ห่มอยู่
คงต้องรู้สึกแปลกบางแหล่ะ....
หลังจากนั้น....เณรกลร่วมฉันภัตตาหารเพล สวดเจริญพุทธมนต์พร้อมทำพิธีสงฆ์
ก่อนจะเคลื่อนศพวนรอบเมรุสามรอบ โดยมีพระเถระผู้ใหญ่เดินถือสายศิญจ์ลากศพนำขบวน
ตามด้วยพระที่เหลือและเณรกล ซึ่งเป็นตัวแทนญาติบวชหน้าไฟเพียงองค์เดียว
ไม่มีลูกหลานคนอื่นอีก คิดว่าพวกลุงอาคงบวชพระให้ตากันหมดแล้ว เค้าจึงไม่บวชกันอีก
รถลากศพถูกจูงไปช้า ๆ พร้อมด้วยบรรดาญาติพี่น้องและแขกเหรื่อที่มาร่วมงานหลายร้อยคน.
ที่ต่างตั้งใจส่งศพตาไปสู่สุขคติ เสร็จจากนั้นได้นำศพขึ้นเมรุ ทำพิธีทอดผ้าบังสกุล
พระสงฆ์ทำพิธีสวดบังสกุลเสร็จ ก็เข้าสู่ขั้นตอนการวางดอกไม้จันท์
ผมก็ช่วยแจกให้แขกเหรื่อที่มาในงาน สัปเหร่อทำการเปิดฝาโลงเฉาะมะพร้าวเอาน้ำล้างหน้าศพ..
พร้อมกับเชิญให้ญาติ ๆ ขึ้นไปดูหน้าคุณตาเป็นครั้งสุดท้าย ผมไม่ได้ขึ้นไปกะเค้าหรอก
เณรกลเค้าขึ้นไปก่อนใคร เห็นเณรตาแดงก่ำคงอดอาลัยตาไม่ได้
แต่ท่านก็ไม่ยอมร้องไห้แสดงความอ่อนแอออกมา คุณแม่ต่างหากกลับร้องจนเป็นลม
ต้องเอายาดมพิมเสนน้ำ ให้อาลพคอยปฐมพยาบาลอยู่ข้าง ๆตลอด
แล้วจึงเชิญแขกที่มาทุกคนให้นำดอกไม้จันท์ขึ้นไปวางเป็นครั้งสุดท้าย
หลังจากนั้น..สัปเหร่อก็ดำเนินการเผาจริงทันที พิธีต่างจังหวัดไม่มีการเผาหลอก..เผาจริงเลย
เราต่างยืนไว้อาลัยมองควันไฟที่ลอยออกจากปล่องเมรุกันนิ่ง ๆ แอบเห็นเณรตาแดงก่ำ
หลายคนน้ำตาคลอเบ้า แต่ก็ไม่มีใครร้องไห้ออกมา เพราะโบราณเค้าถือ
จะพาลทำให้คุณตาท่านห่วง และวิญญาณจะไม่สงบ เท่าที่เห็นควันลอยสูงขึ้นฟ้า
ประหนึ่งเหมือนดวงวิญญาณของคุณตา...ลอยสู่สรวงสวรรค์ไปสู่สุขคติแล้วจริง ๆ
ร่วมชั่วโมง..ก่อนทุกคนจะพากันเดินไปส่งเณรที่กุฏิหลวงพี่
เพราะคืนนี้เณรต้องจำวัดอยู่กับหลวงพี่หนึ่งคืน พรุ่งนี้เช้าเก้าโมงถึงได้ฤกษ์สึก
บรรดาญาติ ๆ อยู่พูดคุยกับเณรสักพักก็พากันกลับ ก่อนลงจากกุฏิท่านพูดกับผมว่า
“ดูแลตัวเองด้วยนะ...” คงเห็นว่าไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนคืนที่ผ่านมา ผมหันไปตอบให้ท่านสบายใจ
จะได้ไม่ต้องเป็นกังวล
“เณรไม่ต้องห่วง...กะ.กู..เอ้ย!..ผมอยู่ได้สบายมาก” พูดแล้วก็อายหน้าแดง
ไม่ชินที่ต้องเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวกระทันหัน วันนี้ทั้งวันไม่ได้พูดกับเณรเลย
เพราะท่านต้องนั่งกับพวกพระ ส่วนผมก็ช่วยแจกนั่นแจกนี้ เลยไม่ได้คุยกัน พอคุยเลยหลุดซะงั้น
“หึ..หึ!....” ท่านหัวเราะเสียงทุ้มในคอ คงขำผมที่..พูดผิด ๆถูก ๆ แถมเขินอีกตะหาก
ผมอายท่านมาก รีบลงกุฏิให้ไว...ก้าวตามพวกญาติและแม่ของเณร..เพื่อกลับไปนอนบ้านยายอีกคืน
พรุ่งนี้หลังจากเณรสึกแล้ว จัดการนำเถ้ากระดูกตาไปบรรจุโกณเรียบร้อยทุกอย่าง
บ่ายแก่ ๆ เดินทางกลับกรุงเทพฯกันเลย ถึงกรุงเทพฯคงราวหกโมงเย็น........
ผมคิด ๆ อย่างน้อยเณรก็มาทัน..ได้แสดงความกตัญญู..ทำหน้าที่หลานชายคุณตาแล้วสินะ...
นี่ถ้าผมไม่ตัดสินใจไปตามวันนั้น ไม่รู้เณรจะเสียใจแค่ไหน หากไม่มีโอกาสมาดูใจคุณตาก่อนตาย
นึกแล้วภูมิใจตัวเองชะมัด ที่คิดไม่ผิดไปตามตัวเณรที่หอวันนั้น เผลออดยิ้มกะตัวเองไม่ได้....
..เชื่อไหม...ปัจจุบันนี้ ผมว่าที่ผมกับกลได้มายืน ณ จุดนี้ได้
คงเพราะวิญญาณคุณตาคงช่วยเราด้วยแหละ......??????????
มาต่อให้ตามสัญญาแล้วนะค่ะ มาซะต้นวันใหม่เลย...ขอให้มีความสุขกับการติดตามอ่าน
Luk.[/b]
-
:z13: :z13: :z13:
-
:L2: อ่านละคิดถึงปู่เราเลย :sad11:
:pig4:
-
อืม เป็นงี้นี่เอง
ชีวิตของวี ต่อไปจะเป็นไงน้า
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ :กอด1:
-
คิดว่าครั้งนี้เป็นจุดเริ่มต้นจริงๆ รู้สึกได้ว่าพี่วีเริ่มรู้สึกดีๆขึ้นบ้างแล้ว
หลังจากนี้ไปอีกหลายวันคาดว่าก้อยังอยู่ในอารม์เศร้าๆ ก้อคงดูแหล่ะ
ว่าหลังจากช่วงนี้ไป อะไรจะเปลี่ยนไปบ้าง หรือ รัก...ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง :L1:
ว่าไปก้อคิดถึงแม่คุณจังนะ
-
อ่านตอนนี้แล้วได้เห็นเฮียกลในอีกมุม o13
-
^^
-
การที่คนคนหนึ่ง เคยชั่ว และเลวจนสุดขั้ว
จะกลับมาเป็นคนดีได้
มันจะเป็นไปได้หรือ????
ตกลงเรื่องจริง หรือแค่นิยายประโลมโลก
-
อินๆ น้ำตาไหลไปด้วย
-
o13
-
ดึใจที่กลกล้บมาทำหน้าที่ได้ท้น
-
คนอยู่กับเราในยามทุกข์หรือสุข ต้องเป็นคนที่เรารักแน่นอน
พี่วีและพี่กลต่างก็เป็นคนพิเศษของกันและกันแล้วเนอะ ตอนนั้น :m1:
กลับกทม.มาคราวนี้ จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้างนะ :z1:
-
:กอด1:น้องวีคนดีๆ
:L1: :L1:
-
คนที่อยู่ด้วยกันไม่ว่าทุกข์หรือสุข :กอด1:
-
:กอด1: พี่กลมีพี่วีดูแลอย่างนี้หายห่วง
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านแล้วเศร้าไปกับกลและภูมิใจไปกับน้องวีที่มีส่วนทำให้กล
ได้อยู่ใกล้ชิดจนคุณตาสิ้นสุดลมหายใจ ..รออ่านตอนต่อไปค่ะ
:pig4:
-
เริ่สค่ะ อยากทราบว่าอะไรทำให้คุณวีตัดสินใจเปลี่ยนจากชายเป็นหญิง เหตุผลต้องสำคัญมากๆแน่นอน กลายเป็นสาวสวยแล้ว ^ ^~
รอๆๆๆๆค่ะ
-
ตามมาติด ๆ ๆ ที่สัญญาไว้
อยากรู้ว่าหลังจากสึกออกมา
เณรกลจะพูดอะไรกับวีเป็นคำแรก
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เหตุการณ์ครั้งนี้ต้องทำให้กลยิ่งประทับใจในตัววีมากขึ้นเป็นแน่ คงรวมถึงคุณแม่กลและญาติๆด้วย
ประกอบกับกิริยามารยาทและบุคลิกส่วนตัววี คงเป็นที่ต้องตาผู้ใหญ่ด้วย
แล้ววีก็ได้เห็นมุมดีๆของของกลด้วย จึงส่งผลต่อความความสัมพันธ์ทั้งสองคน ให้แนบแน่นจริงจังยิ่งขึ้น
"..แม่กลบอกว่าจะเก็บเถ้ากระดูกไว้ในโกณที่จองพื้นที่ตรงหลังวัด.."
น้องLUXคะ คำตัวแดงข้างบนเขียนว่า "โกศ" ค่ะ
-
พี่กลตอนนี้เข้มแข็งมากเลย พยายามจะไม่ร้องไห้ เข้มแข็งเป็นเสาหลักให้คนอื่น ทั้งที่ในใจอยากร้องใจจะขาด
กลับไปคงอยากให้พี่วีกอดปลอบ ซบไหล่ซับน้ำตาบ้าง พลอดเริ่มน้ำเน่าแระ :laugh:
เอาเป็นว่าตอนนี้พี่กลคงซึ้งใจพี่วี ก็พี่วีอุตส่าห์ไปลากกลับมาจากหอ อยู่ช่วยในงานตลอด ไม่ห่างไปไหน
มองตาก็รู้ใจไม่ต้องพูดกันมากมาย แค่รู้ว่าอยู่ใกล้ๆก็อุ่นใจได้ แล้วอย่างนี้พี่กลจะไปไหนรอด
รออ่านตอนกลับมากรุงเทพค่ะ
-
พูดถึง
จากอ่านบทนี้นะครับ
กลก็ไม่ได้เป็นคนเ_ี้ย ซะทีเดียว
แต่เป็นคนเลือกปฏิบัติซะมากกว่า
เป็นคนซื่อๆนะ แต่อาจเลวตามอายุบ้าง
จริงๆคนแบบนี้ซิน่าคบนะ พวกที่ดีกับทุกคนต่างหากที่ไม่น่าไว้ใจ (:
-
:กอด1:
ความรัก..เป็นเรื่องเหลือเชื่อคณานับ
ความรัก..มีแรงขับเคลื่อนมหาศาล
ความรัก..คือเวทมนต์ดลบันดาล
ความรัก..อยู่ยืนนานประสานเรา
:L1:
ขอบคุณครับ +1 Luk
:L2:
-
ขอเข้ามาอ่านด้วยคนนะคะ
อ่านมาตอนแรกๆไม่มีตอนไหนเลยที่ไม่ด่าคุณกลไปด้วยอ่านไปด้วย
แต่ก็ยังดีนะคะที่รู้จักตัวเองก่อนจะไม่ได้เจอหน้าคุณวี
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
แล้วจะรออ่านต่อไป
-
ตอนนี้ เศร้าๆนิดนึง
แต่ว่าก็ผ่านไปด้วยดี
มารอดูดีกว่าจากนี้ไป ทั้งสองคนจะุเป็นไงกันต่อ
-
ไอขอมาตามติดอ่านชีวิตของพี่วีกับพี่กลด้วยคน ว่ามาเป็นอย่างทุกวันนี้ได้อย่างไร เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :กอด1:
-
:กอด1:
:L2:
-
:o12: :o12:
ซึ้งค่ะ
-
คืนนี้มีของแถมอีกซักตอนมั้ยค๊ะ :call:
-
รอบนี้บวชเณรถือถุง กกน ไปก่อน รอบหน้าบวชพระค่อยถือหมอนนะีพี่วี :กอด1:
คืนนี้จะมาป่าวน๊า :onion_asleep:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 34
ขอ...
.
.
.
.
กลับถึงกรุงเทพฯ หกโมงเย็นแล้ว อาลพขับรถเข้าจอดในบ้าน
กำลังจะพากันลง..กลบอกกับแม่มันว่า จะขึ้นไปเก็บของบนห้องแล้วขอกลับหอเลย
รถของมันที่จอดทิ้งไว้ที่นี่ขับกลับเลยดีกว่า แม่กลทำหน้าเศร้าบอกให้นอนบ้านอีกสักคืน..
พรุ่งนี้ค่อยกลับก็ได้ มันกลับบอกเป็นห่วงห้อง..ทิ้งมาหลายวันแล้ว ไม่รู้เป็นไงมั้ง
(หมายถึงหอผม เพราะของ ๆกลอยู่หอผม) แม่เลยไม่เซ้าซี้ไรมันอีก
พอเข้ามาในบ้าน เจอลูกสาวอาลพอยู่พร้อมหน้าทั้งพี่ทั้งน้อง คนพี่ชื่อกุ้งนาง คนเล็กชื่อกุ้งกุลา
ทั้งพี่ทั้งน้องสวยเอาเรื่อง แม่พวกเค้าหมายถึงเมียเก่าอาลพ..เป็นมะเร็งเต้านมตายไปสิบกว่าปีแล้ว
ก่อนที่อาลพจะเจอแม่กลเสียอีก พอเห็นพวกเราเดินเข้าไป ทั้งสองคนต่างหันมามอง
กุ้งกุลายกมือไหว้ผมด้วย น้องเค้าเพิ่งจะขึ้นม.4 ยังเด็กมาก ส่วนกุ้งนางอยู่มหาลัยปีสองแล้ว
แอบเห็นสายตาที่มองกลพอดูรู้..ว่าคิดยังไง กลมันปลีกตัวขึ้นห้องทันที คงรีบไปเก็บของ
อาลพกับแม่ขอตัวแยกไปพักผ่อนเหมือนกัน คงเพลียเพราะอาลพขับรถตอนขากลับคนเดียว
พอท่านทั้งสองคล้อยหลังไปไม่ทันไร ผมเห็นกุ้งนางรีบเดินขึ้นชั้นบนทันที
ส่วนกุ้งกุลาก้มหน้าก้มตาทำการบ้านต่อ ออกจะดูเป็นเด็กตั้งใจเรียนมาก
ต่างจากคนพี่ดูเปรี้ยวไม่ใช่น้อย ผมรู้สึกสะกิดใจนิด ๆ เลยแกล้งเดินขึ้นกะไดไปห้องกล...
มันคงไม่ว่าผมไร้มารยาทหรอกมั้ง เพราะก่อนไปสุพรรณฯ ผมก็ค้างกับกลที่ห้องนี้แล้วคืนหนึ่ง
ไม่เป็นปัญหาที่ผมจะรู้ว่าห้องกลอยู่ตรงไหน ถึงหน้าห้องประตูปิดไม่สนิท แง้มอยู่เล็กน้อย..
แอบมองเข้าไป ภาพที่เห็นเล่นเอาหน้าร้อนซะงั้น..กุ้งนางกำลังปลุกปล้ำกลอยู่บนเตียง
ยอดชายนายกลสิทธิ์..พยายามจับมือพร้อมบิดหน้าหนีการระดมจูบของเธอพัลวัน
ตัวเธอขึ้นไปคล่อมทับบนตัวมันทั้งตัวแล้วด้วยซ้ำ แถมพยายามจูบไซร้มันไปทั่ว
ในขณะที่มันพยายามจับมือเธอไว้..ไม่ให้ถอดเสื้อยืดมันออกอยู่นั่น
ภาพที่เห็น...หากพิจารณาดีดี..กลมันไม่ได้ให้ความร่วมมือแต่อย่างใด
ที่มันไม่ทำรุนแรงไป..คงกลัวเรื่องราวจะลุกลามใหญ่โตเอาได้ หากผู้ใหญ่เข้ามาเจอ
มันถึงได้พยายามขืนตัว เห็นแบบนั้น....ผมดันอยากใช้สิทธิ์การเป็นแฟนมันขึ้นมาซะงั้น
ตามกฎข้อที่สาม ‘ของๆกลสิทธิ์ คือของๆกวี...ของๆกวี ย่อมเป็นของๆกวี’ เพราะฉะนั้น
ยอดชายนายกลสิทธิ์ถือเป็นสมบัติของผม คิดได้ดังนั้น..ผมไม่เกรงใจแล้ว..
เสียมารายาทเปิดประตูเข้าไปทันที ทำทีส่งเสียงนำไปก่อนอีกตะหาก
“ผลุ๊บ!...กล..กูขอเข้าห้องน้ำหน่อยดิ!..” ผมเตรียมปรับสีหน้าไว้ก่อนแล้ว จึงเนียนพอสมควร
“อ้าว!..โทษที!..นึกว่าอยู่คนเดียว” ได้ผล..กุ้งนางกระโดดผลุง ลงมายืนข้างเตียงหน้าแดงก่ำ
จิกตาจ้องผมเขม็ง..คงไม่พอใจสุด ๆ แต่ผมก็แกล้งมึน ในขณะที่ยอดชายกลสิทธิ์
หน้าเจื่อนไปถนัด..คงกลัวผมเข้าใจผิด เห็นแล้วอยากแกล้งชะมัด
แต่ต้องทำเป็นพูดแก้ตัวไปก่อน...เหมือนไม่ได้ตั้งใจเข้ามาโดยพละการ...
“โทษที..กูไม่ได้เคาะประตู เห็นมันแง้มอยู่ นึกว่ามึงอยู่คนเดียว เดี๋ยวกูลงไปเข้าข้างล่างก็ได้”
แกล้งทำเป็นหันหลัง ตั้งท่าจะก้าวออกไป....
“ไม่ต้องวี...เข้าในนี่แหล่ะ...ตามบาย..ไม่ได้อะไรหรอก...” มันรีบร้องห้ามผมเอาไว้ ผมแอบอมยิ้ม...
คิดไว้แล้วมันต้องเรียกไว้ชัวร์...........
“ชื่อวีหรือ..เพิ่งเคยมาดิ...ห้องน้ำข้างล่างก็มี...ทำไมไม่เข้าเสียแต่แรก
ไม่เห็นต้องลำบากขึ้นมาถึงข้างบนนี้เลยนี่” เยี่ยมมาก..คุณกุ้งนาง คงคิดว่าตนเองอายุแก่กว่าผม
ทำเป็นวางท่าข่มทันที น่าจะหงุดหงิดผมไม่น้อย..ที่มาขัดจังหวะคุณเธอละมั้ง
ผมทำเป็นยิ้มใจเย็นตอบเธอไปนิ่ม ๆ
“บังเอิญเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า..ผมลืมของเอาไว้ห้องนี้..ตั้งแต่คืนที่มาค้างก่อนไปสุพรรณฯ
กลมันไม่รู้..เลยกะขึ้นมาเอาด้วยนะครับ คุณกุ้งนางมีอะไรไม่สะดวกหรือเปล่าครับ
รู้สึกเหมือนไม่ค่อยพอใจผมสักเท่าไหร่” ตบท้ายประชดกลับซะเลย
แถมยังแอบส่งสายตาล้อเลียนให้เธออีกด้วย กริยาแบบนี้ผมก็พอทำเป็น
พวกไอ้หญิงเหล็กสาวห้าวเพื่อนผม รวมทั้งไอ้โรจน์ก็ใช่จะเรียบร้อยกันเท่าไหร่
ปกติกวนได้ใจเหมือนกันทั้งกลุ่ม ผมเองก็พอมีบ้าง..เพียงแต่ไม่ค่อยแสดงออกเท่านั้น
ครั้งนี้เห็นคุณกุ้งนางเธอหน้าหนามาซะขนาดนี้ เลยไม่จำเป็นต้องระวังกริยากับเธอหรอก
เล่นเอาเธอจ้องผมตาโต คงไม่คิดว่าหนุ่มหน้าจืด ๆ อย่างผม..จะมีมุมนี้กะเค้าด้วยมั้ง
ก่อนจะสะบัดหน้าเดินเชิดออกประตูไป แสดงชัดเจนว่าไม่ชอบขี้หน้าผมสุด ๆ ผมหาได้แคร์สักนิด
ไม่งั้นคงเรียกเธอพี่นำหน้าแล้วสิ ทั้งที่เธอพูดข่มซะขนาดนั้น
กลสิทธิ์รีบลุกตามไปปิดประตูล๊อคลูกบิดอีกตะหาก พอมันหันกลับมา..มีเอามือเกาหัวเหม่งแกรก ๆ
หน้าเจื่อน ๆ เห็นแล้วขำชะมัด ขนาดหัวเหม่งไร้ขนคิ้วสักเส้น ยังดันมีสาวเข้ามาปล้ำถึงในห้อง
ยอมรับเลยยี่ห้อกลสิทธิ์ ของเค้าดีจริง หึหึหึ!..
ทำเป็นแกล้งมันดีกว่า.. หน้านิ่งเดินเข้าห้องน้ำปิดประตูทันที
พอหันหน้าเข้ากระจกได้หัวเราะออกมาคนเดียวซะงั้น กลั้นขำแทบตาย
ขำชะมัด...ทั้งสะใจคุณกุ้งนางเธอด้วย แถมยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว
นัดแรก..ทำให้คุณกุ้งนางโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง..นัดที่สอง..ทำให้คุณชายกลสิทธิ์หน้าจ๋อยไปเลย
คงคิดว่าผมเข้าใจผิดเต็ม ๆ ที่เข้ามาเห็นว่าสองคนกำลังทำอะไรกัน มันไม่รู้ว่าผมแอบดูก่อนแล้ว
คงกลัวผมยกเลิกที่ตกลงเอาไว้แน่ ๆ เพราะถือได้ว่ามันผิดสัญญาข้อที่สอง ห้ามเจ้าชู้มั่วผู้หญิง
แบบนี้ต้องแกล้งให้เข็ดดูมันจะทำยังไง ใครที่เข้าใจว่าผมไม่เจ้าเล่ห์ คราวนี้คงต้องมองกันใหม่ละมั้ง
จริง ๆอยากจะบอกว่า ผมก็มีมุมนี้บ้างละน้า..ไม่อยากนั้นจะเปลี่ยนคนอย่างกลสิทธิ์เค้าได้ไหมละนั้น
ขืนเอาแต่เรียบร้อยสงบเสงี่ยมเจียมตัว คงไม่ทันชาวบ้านเค้าแน่ ๆ เพียงแต่ผมไม่คิดทำร้ายใคร...
ไม่ต้องการทำให้ใครเดือดร้อน ถ้าจะทำเพื่อดัดนิสัยคนบางคนแล้วละก็ ต้องเจ้าเล่ห์บ้าง..
ไม่งั้นคงจับไม่ได้ไล่ไม่ทันกลสิทธิ์เค้าหรอก ก็นะดูมาตรฐานเค้าสิ ขนาดหัวเหม่งไม่มีผมสักเส้น
เรทติ้งยังกระฉูดหญิงเข้ามาปล้ำถึงในห้อง เอากะเค้าซี่..ยี่ห้อกลสิทธิ์ซะอย่าง ของเค้าดีจริง....
ฮ่าๆๆๆๆๆ!!!!....
พอผมออกจากห้องน้ำ มันพยายามจะขออธิบาย ผมตัดบท..บอกว่าค่อยไปคุยกันที่หอ
หน้ามันเจื่อนหนักกว่าเดิมอีก เห็นแล้วมีแอบสงสารเหมือนกัน แต่ไม่ได้..ต้องดัดนิสัยซะบ้าง
ขืนมันไม่หัดระมัดระวังตัวอีก เรื่องแบบนี้คงมีไม่จบไม่สิ้นแน่ ๆ ระหว่างนั่งรถกลับหอ..
ผมแกล้งนั่งนิ่ง ๆ มองตามข้างทางตลอด เห็นมันคอยชำเลืองมาดูผมบ่อย ๆ แต่คงไม่กล้าคุย
คิดว่ากลัวผมโกรธละมั้ง พักนี้กลสิทธิ์แคร์ความรู้สึกผมชะมัด หากเป็นเมื่อก่อนอย่าได้หวัง
คงบีบคอบังคับให้พูดกะมันไปแล้ว สาเหตุหนึ่งเพราะมันรักผมจริง ๆถึงกังวลไปหมด
อีกอย่าง..มันคงกลัวผมหนีด้วยละเพราะผมไม่ได้อยู่กับพี่สาวแล้ว ซ้ำเข้าเรียนมหาลัยแล้วด้วย
หากมันทำอะไรขึ้นมาผมน่าจะหนีมันได้ มันคงจะตามดักผมได้อีกหรอก ถ้าผมตั้งใจจะหลบซะอย่าง
เพราะมันไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว...ที่มันยังไปดักหน้าโรงเรียนได้ แต่มหาลัยกว้างกว่าเยอะ..
ใช้เวลาเป็นเดือนจะเจอผมหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้ามันมีความอดทนพอนะ เพราะมันคิดแบบนี้
ถึงไม่กล้าใช้นิสัยห่าม ๆ แบบเดิมอีก ผมรู้ได้ยังไงนะหรือ รู้ตอนหลัง
ที่เราเปิดใจคุยกันในหลาย ๆเรื่อง หลังจากฝ่าฟันอุปสรรคกันมานะแหละ เข้าเรื่องกันต่อดีกว่า
มาถึงห้อง ผมทำเป็นเก็บกวาดเช็ดถูทำความสะอาดซะงั้น ยังไม่เปิดโอกาสให้มันเคลียร์
มันเห็นผมลงมือทำความสะอาดห้อง ก็ไม่ได้อยู่นิ่งเฉย เปลี่ยนกางเกงขาสั้นเสื้อกล้ามเสร็จ..
มาช่วยผมปัดฝุ่นเช็ดมุ้งลวด ปัดยักไย่เฉยเลย..พอมันลงมือช่วยทำ ผมก็หันไปเก็บผ้าซัก..
เอาทั้งของมันของผมนะแหละ ไม่เว้นแม้แต่กางเกงใน ไม่รู้ทำไม..ไม่ยักกะนึกรังเกียจ
ถึงตัวมันจะดำ แต่กางเกงในสะอาดทุกตัว ใช้ยี่ห้อคาวินไคล์ซะด้วย มันใส่แค่สองสี..ขาวกับดำเท่านั้น
พอเห็นผมมีน้ำใจเก็บผ้าซัก ก็เริ่มหน้าชื่นยิ้มได้ขึ้นมาทันที พอมันทำของมันเสร็จ..
มีจะมาช่วยผมซักผ้าต่ออีก ท่าทางเงอะๆง่ะๆ เหมือนคนไม่เคยทำมาก่อน
ถึงได้รู้ว่า..มันจ้างเค้าซักรีดเดือนละ 250 บาทมาตลอด มันไม่เคยทำเองหรอก
มิน่าถึงทำไม่เป็น เห็นมือมันแดง ๆคงแพ้ผงซักฟอก ผมเลยไล่ให้ไปล้างมือไม่ต้องทำแล้ว
มีเปรยอีกว่าจะหาคนรับจ้างซักดีกว่า ผมเลยตอบมันไปว่าผมจะรับจ้างซักให้เอง
ให้มันเอาตังค์มาจ่ายผมนี่ ทั้งซักทั้งรีดผมรับผิดชอบให้เดือนละ 300 ขาดตัว
มันจ้องผมตาโต คงประมาณว่าผมงกล่ะมั้ง คิดดูเอาเองก็แล้วกันสมัยนั่น
ใครจ้างซักผ้าเดือนละ 300 ถือว่าคนมีกะตังค์เลยนะ เพราะผงซักฟอกกล่องเบ่อเริ่ม 5 บาทเอง
ไข่ไก่ฟองละ 50 สตางค์ ถามว่าซักผ้าเดือนละ 300 นี่รายได้อย่างดีเลยล่ะ
ในที่สุดมันก็ต้องยอมจ่ายให้ผมเดือนละ 300 ดูแลเรื่องซักรีดให้มัน หุหุหุ!!!...หวานหมู...
ตากผ้าเสร็จเรียบร้อย หันมาอีกทีคุณชายกลสิทธิ์..ไปเฝ้าพระอินทร์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
คงเพลียจัดเกือบสามทุ่มแล้วด้วย ผมตัดสินใจให้มันนอนต่อยังไม่ปลุกหรอก
คิดว่าลงไปซื้อกับข้าวก่อน ค่อยปลุกให้ลุกมากินข้าวทีเดียว
คิดได้ดังนั้นหยิบกระเป๋าตังค์ออกไปซื้อทันที ได้ผัดไทยมาสองห่อ
เกาเหลาลูกชิ้นหมูกับข้าวเปล่าอีกถุง..นมอีกครึ่งโหล..กลับเข้ามาในห้อง คุณชายก็ยังไม่ตื่น...
เอาของไปเก็บ..แล้วมาปลุกคุณชายลุกล้างหน้ากินข้าว มีทำงัวเงียพลิกนอนหงายหลับต่อซะงั้น
เห็นแบบนั้นผมกะเข้าไปเขย่าให้มันตื่น เริ่มหงุดหงิดแล้วเหมือนกันไมปลุกยากงี้ว่ะ
ที่ไหนได้...แผนเค้าหล่ะ พอผมยื่นมือเตรียมเขย่าแค่นั่นแหละ มันคว้าข้อมือผมได้
กระชากล้มไปบนตัวมันรวบกอดผมไว้ทันที แถมพลิกเอาผมลงนอนข้างล่าง
ก่อนจะระดมจูบไปทั่วหน้า ผมพยายามดิ้นหนีผลักมันออก แม่งแรงควายชะมัด ไม่สะเทือนสักนิด
แล้วมันก็สามารถปิดปากผมได้สำเร็จจนพอใจนั่นแหละ ถึงยอมลุกวิ่งปรู๊ด...เข้าห้องน้ำไปทันที
มีผิวปากฮัมเพลงมีความสุขซะงั้น มันน่านัก..เจ็บใจชะมัด ในแต่นั่งหน้าแดงบนที่นอน..
ทำห่าไรไม่ได้ เห็นไหม..ใครที่คิดว่าผมเจ้าเล่ห์เมื่อตะกี้ล่ะก็ ขอให้เปลี่ยนความคิดเสียใหม่
ทีนี้รู้หรือยัง..เจ้าเล่ห์ตัวพ่อนะใครกัน..นี่ล่ะยี่ห้อเค้าล่ะ....กลสิทธิ์ซะอย่าง.....
.
.
หลังจากมันทำธุระเสร็จออกมา ผมแกะกับข้าวใส่จานไว้รอก่อนแล้ว แม่งโครตแม่บ้านแม่เรือนเลยกู
ที่เห็นผมทำได้อย่างคล่องแคล่วทะมัดทะแมง ก็เพราะถูกฝึกให้ทำมาตั้งแต่เด็ก
แล้วยิ่งตอนมาอยู่กับพี่สาวด้วยแล้ว เรื่องงานต่าง ๆ ภายในบ้านผมแทบจะเป็นคนทำซะส่วนใหญ่
ก็อย่างที่รู้พี่ผมทำงานหนัก ไม่ค่อยมีเวลาทำหรอก ผมจึงทำสิ่งเหล่านี้จนเป็นเรื่องปกติธรรมดา
แต่กลับเป็นสิ่งที่กลสิทธิ์เค้าเห็นเป็นของแปลกประหลาด แถมกลับชอบด้วยอีกตะหาก..
เหมือนเค้ามีคนคอยดูแล คงจำกันได้..กลสิทธิ์ถูกทิ้งให้อยู่กับตายายที่ต่างจังหวัด
ถึงตากะยายจะรักและเอ็นดูปานใดก็เถอะ แต่เด็กวัยแค่นั้น เค้าคงต้องการมากกว่านั่นแน่ ๆ
เมื่อเรียกร้องเอาไม่ได้ มันเลยฝังลึกในจิตใต้สำนึกและโหยหามาโดยตลอด
ตากับยายท่านก็แก่...วัยห่างจากหลานมากเกินกว่าจะเข้าใจความต้องการบางอย่างได้
กลสิทธิ์จึงเหมือนคนเรียกร้องความสนใจตลอดเวลา
และตนเองมักอยากให้ใครเห็นความสำคัญที่สุดอีกด้วย..
ผมต้องแปลกใจมาก คุณชายเล่นเขี่ยต้นหอมที่เค้าใส่มาในผัดไทยไว้ขอบจานซะงั้น
แม้กระทั่งถั่วงอกก็ยังไม่เว้น ผมถึงเพิ่งรู้ว่าคุณชายไม่ชอบกินผัก เลือกกินบางชนิด
จัดว่าน้อยถึงน้อยที่สุดเลยก็ว่าได้ ผักที่คุณชายกลสิทธิ์เลือกกิน มีแตงกว่า กะหล่ำปลี ผักบุ้ง แค่เนี๊ยะ..
นอกนั้นไม่กินเลย หัวหอม..มะเขือเทศยิ่งแล้วใหญ่คุณชายไม่มีแตะ...เป็นความรู้ใหม่
ที่ข้าพเจ้านายกวีตั้งปณิธานไว้ว่า จะเปลี่ยนให้คุณชายหันมากินผักให้ได้ แม้จะได้ไม่มากก็ตาม
แต่อย่างน้อยต้องกินให้ได้มากกว่านี้
ขอเรียนตามตรงว่า รับไม่ได้ที่เห็นคุณชายเขี่ยผักออกจากจาน ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นวิตามินดีดีทั้งนั้น
หนำซ้ำลองนึกถึงคนไม่มีอันจะกิน เค้าไม่มีโอกาสได้สัมผัสของเหล่านี้เลยด้วยซ้ำ
แล้วคุณชายเค้ากล้าดียังไง...ถึงบังอาจไม่กินผักพวกนี้ นี่คือความมุ่งมั่นอีกข้อ..
ที่ข้าพเจ้าพึ่งได้รับทราบ และต้องจัดการฝึกให้คุณชายกินผักให้จงได้....
กินเสร็จเรียบร้อยผมจัดการเก็บล้าง คุณชายเค้าทำหน้าที่กวาดถู เสร็จแล้วผมก็ไล่ให้ไปอาบน้ำ
จากนั้นผมก็เข้าไปอาบต่อ ออกมาก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่มครึ่งแล้ว เลยเตรียมตัวเข้านอน
แต่คุณชายไม่ยอม ขออธิบายเรื่องคุณกุ้งนางทันที บอกไม่อยากคาใจว่างั้น
ผมเลยยอมให้อธิบาย ทั้งที่จริงไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ แต่กลับได้รู้เพิ่มอีกว่า..
คุณกุ้งนางแอบชอบคุณชายเค้าอยู่ก่อนแล้ว พยายามเข้าหาเค้าหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ..
เค้าหนีได้เกือบทุกครั้ง สาเหตุที่เค้าต้องมาอยู่หอก็เพราะตัดปัญหาเรื่องนี้แหล่ะ
ถ้าไม่ติดเป็นลูกสาวอาพลแล้วละก็..คุณชายจะจัดให้ซะงั้น เค้าพูดปิดท้ายเองนะ....
ผมเลยจัดให้เต็ม ๆไปซะปึ๊ก!...พูดดีมาแต่ต้น..ตายเอาตอนจบเนี๊ยะแหละ...
เล่นเอาคุณชายหัวเราะชอบใจใหญ่ที่ยั่วผมขึ้นได้..มีการเข้าใจว่าผมหึงอีกตะหาก...เอากะเค้าดิ...
ไอ้นิสัยหลงตัวเองคงจะแก้ยากหน่อย....เมื่อผมบอกว่าเข้าใจดีแล้ว ไม่ได้คิดไรอีก บอกให้ปิดไฟนอน
คุณชายรีบกุลีกุจอรีบไปปิดไฟอย่างเร็ว แต่.....
“วี...กูขอนะ” เวร...นี่ตะหาก..สาเหตุแห่งการปิดไฟให้ว่อง ผมเงียบไม่ตอบแกล้งหลับ แต่.....
“วี...มึงไม่ตอบ..ถือว่ายอมให้กูแล้วนะ” เห็นหรือยัง....ผมบอกว่าคุณชายหลงตัวเอง
อาการหนักขนาดไหน เข้าข้างตัวเองเป็นที่หนึ่ง ผมตัดสินใจพูดตอบไป
“กูบอกไม่ให้ล่ะ..มึงจะปล้ำกูไหม” นั่นดิ...หากผมปฏิเสธแล้วมันจะใช้กำลังกับผมไม่ มันกลับตอบว่า
“กูคงไม่ทำแบบนั่นหรอก กูรู้ว่ามึงเจ็บมากแค่ไหน หากไม่มีอารมณ์ร่วมไปด้วย
กูต้องการให้มึงเต็มใจให้กู มึงเองก็ต้องมีความสุขไปด้วยเหมือนกัน
เชื่อไหม..กูไม่ได้ทำมาสองอาทิตย์เข้ามาแล้วนะ..ก็อย่างที่บอก..กูไม่มีอารมณ์กับใครเลย
พออยู่ใกล้ ๆ มึงแล้ว..กูอยากมากเลยว่ะวี...มึงจะใจร้าย..ไม่ให้กูเลยเหร่อ..
นะ...ให้กูเถอะนะ..กูขอหละ” เสียงทุ้ม ๆ นุ่ม ๆ..อ้อนอยู่ข้างหู...ฟังเหตุผลที่พี่ท่านยกมาพูดดิ
ผมพูดไม่ออก..ตอบไม่ถูก...จะปฏิเสธก็ดันติดที่มุมปาก..จะอนุญาตก็ใช่ที่...ดีที่สุด
เลือกไม่ตอบไม่หือไม่อือ...ทำเป็นนอนหลับตานิ่ง ๆ มันกลับพูดขึ้นอีกว่า
“มึงไม่พูด แสดงว่าให้กูแล้วดิ..กูเริ่มหละ” จบข่าว ..พี่แกพลิกตัวทับผมทันที ตกใจลืมตาโพล่ง
อ้าปากจะปฏิเสธว่าไม่ใช่ ก็สายไปเสียแล้ว พี่แกเล่นประกบปาก
ฉกลิ้นเข้าเกี่ยวกะหวัดดูดต้อนลิ้นผมทันที บอกแล้วยี่ห้อกลสิทธิ์ เค้าดีจริง...ผมคงไม่ต้องบอกแล้ว
ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น เล่นเอาสมองขาวโพลน...อ่อนเป็นขี้ผึ้งโดนไฟลนไปเลย
สุดท้ายก็เสร็จโจ๋...เรียบร้อยโรงเรียนกลสิทธิ์เค้าจนได้ รอบเดียวยังพอว่า
พี่แกมีล้างหน้าไก่ตอนตีห้าอีกรอบ เอาซะตัวเบาไปเลยกลสิทธิ์ แต่ผมสะโพกคราก..
แสบตูดไปตามระเบียบ ก็นะจะให้ชินเหมือนในนิยายคงไม่ใช่ม้าง
มันไม่จิ๊บ ๆ เหมือนนิยายที่เข้าแต่งให้อ่านกันหรอก ชีวิตจริงนอกจากจะจุก..เจ็บ..แน่น..
และถึงจุดไคลแม็กซ์เสร็จได้เหมือนกันก็ตาม แต่หลังจากนั้น เชื่อเลยร้อยเอาบาทเดียว
ฝ่ายรับเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ต้องรู้ว่า มันแสบเดินขัดขนาดไหน...จริงไหมครับ...ถ้าผมพูดผิดก็แย้งได้น่ะ...
ผมประสบการณ์ตรงเลยหละ บอกแล้วว่าไม่เถียง..มันมีความสุขเสร็จสมเหมือนกัน...
แต่มันก็มีผลข้างเคียงเรื่องเจ็บระบบตามมาทีหลังอยู่ดี รู้ทีหลังเค้าบอกมาว่าต้องทำกันบ่อย ๆแล้วจะชิน..
แต่..ผมก็ไม่ยักกะชินง่าย ๆ ก็นะบอกแล้วว่า...ยี่ห้อกลสิทธิ์ ของเค้าดีจริ๊งงงง!!!!...............
ชดเชยให้ ตอนที่หยุดยาวช่วงสงกรานต์ เพราะตอนที่เพิ่งโพสไปมันออกเศร้า
พี่วีเลยสั่งงดไว้ ไม่เหมาะกับเทศกาล เอาตอนนี้แทนให้ชุ่มฉ่ำหัวใจกันไปเลยดีก่า
Luk.
-
แอบมาดูตอนดึกอีกแว้วววว อิอิ
อ่านตอนนี้แล้วชอบจังครับ พี่วีัไม่รักพี่กลก็ใจน้ำแข็งมากเกินแล้วล่ะ
+ ไปครับ คุณลัค o13
-
พี่กลคงชอบที่มีคนดูแลเอาใจใส่อ่ะนะ ก้อสงสัยนะว่าที่ผ่านมาไม่เจอเลยเหรอ
ผ่านหญิงมาก้อเยอะ ไม่มีใครโดนเลยเหรอคับ :L1:
-
ขอบคุณมากนะคะ
แอบแวบมาดูอีกรอบก่อนนอน มาต่อให้จริงๆ ด้วย
หลับฝันดีเลยเรา
ขอให้คุณ Luk พี่วีและพี่กล หลับฝันดีเหมือนกันนะคะ ^^
-
ของเค้าดีจริงๆๆ :z2: :z2: :z2:
-
หลังจากพี่กลรุใจตัวเองนี้น่ารักขึ้นเยอะเลย
ได้เหนพี่วีแกล้งพี่กลบ้างแล้วสะใจ :m20: :m20:
แต่พี่กลก้อแกล้งตืนซะ :oo1: :oo1: :haun4: :haun4:
-
^^
-
สุดยอดยี่ห้อกลสิทธิ์จริงๆ
-
:impress2:พี่กลน่ารัก เจ้าเล่ห์ขึ้นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
โรแมนติกนะตอนนี้ อิอิ :pig4:
-
พูดถึง
จากอ่านบทนี้นะครับ
กลก็ไม่ได้เป็นคนเ_ี้ย ซะทีเดียว
แต่เป็นคนเลือกปฏิบัติซะมากกว่า
เป็นคนซื่อๆนะ แต่อาจเลวตามอายุบ้าง
จริงๆคนแบบนี้ซิน่าคบนะ พวกที่ดีกับทุกคนต่างหากที่ไม่น่าไว้ใจ (:
เห็นด้วยล่ะ
ยิ่งตอนนั้นยังวัยรุ่นอยู่ใจร้อนไม่ทันยั้งคิดไตรตรอง เลยดูเหมือนร้ายมากๆอ่ะนะ
แต่ตอนนี้น่าจะดีมากๆเลยใช่มั้ย?
-
พูดถึง
จากอ่านบทนี้นะครับ
กลก็ไม่ได้เป็นคนเ_ี้ย ซะทีเดียว
แต่เป็นคนเลือกปฏิบัติซะมากกว่า
เป็นคนซื่อๆนะ แต่อาจเลวตามอายุบ้าง
จริงๆคนแบบนี้ซิน่าคบนะ พวกที่ดีกับทุกคนต่างหากที่ไม่น่าไว้ใจ (:
เห็นด้วยล่ะ
ยิ่งตอนนั้นยังวัยรุ่นอยู่ใจร้อนไม่ทันยั้งคิดไตรตรอง เลยดูเหมือนร้ายมากๆอ่ะนะ
แต่ตอนนี้น่าจะดีมากๆเลยใช่มั้ย?
เห็นด้วยกับ 2 คห.นี้
อารมณ์วัยรุ่นนะ บวกกับสภาพแวดล้อมเด็กช่างด้วย
พอโตขึ้น เจอเหตุการณ์ต่างๆมากขึ้น อะไรๆก็เริ่มจะดีขึ่นมา
บวกกับเจอพี่วีด้วย :กอด1:
-
ของเขาดีจริงๆ มาถึงวันนี้อายุมากขึ้นยี่ห้อกลสิทธิ์คงเป็นพ่อบ้านที่ดีแน่ๆ
-
แอบมาดูตอนดึกอีกแว้วววว อิอิ
อ่านตอนนี้แล้วชอบจังครับ พี่วีัไม่รักพี่กลก็ใจน้ำแข็งมากเกินแล้วล่ะ
+ ไปครับ คุณลัค o13
มันก็จริงนะครับว่าพี่วีไม่รักพี่กลก็ ใจแข้งมากแล้ว
แต่ว่าน้องมินไม่อัพหรอคร้าบ
-
มีล้างหน้าไก่ตอนตี5อีก :oo1:
-
ดีจริงอ่า
-
:haun4:
ยี่ห้อนี้
มีวางขายทั่วไป ตามท้องตลาด มั้ยครับ
อยากได้ไว้ไปโก่งคอขัน ให้ฟังตอนตีห้าบ้าง
หึหึ
...ยี่ห้อกลสิทธิ์ ของเค้าดีจริง หื่นจริง...
ฮ่าฮ่า :laugh:
:กอด1:เรื่อยๆๆๆๆ ได้อีกนะ วี อิอิ
:L2: ขอบคุณครับ Luk
-
เสร็จแบบสมยอมอีกจนได้ :laugh: คนอ่านชอบนะเนี่ยแบบนี้
-
อาาา ชุ่มฉ่ำจิงด้วยพี่ลัก
ขอบคุณนะครับพี่วี พี่ลัก
อยากถามพี่วีหรือพี่ลักก็ได้หน่ะครับ
ตอนปัจจุบันนี้ พี่กลกะพี่วี ยังแทนตัวเองว่ามึง กู อยู่หรือเปล่า อ่ะคับ
แหะๆ อยากรู้เฉยๆ ไม่ตอบก็ไม่เป็นไรนะครับ ออกจะไร้สาระนิดนึง^^
-
พี่กลจ๊ะ รีบกลับหอ เพราะห่วงหอพัก
หรือเพราะไรกันแน่.... :z1:
ใครเจ้าเล่ห์กว่าใคร ต้องติดตามกันต่อไป
:pig4:
-
แหมเห็นรับประกันว่าของเค้าดีจริงตั้งหลายรออบแสดงว่าดีจริงๆอิอิ
-
เข้าใจครับ
ดีๆกันแล้วกว่าจะเข้าใจกัน ตอนนี้อะไรๆไอ้กลมันก้ยอมแปลกๆดี
น่ารักจริงๆน้องวี :กอด1:
-
แหมๆๆ พี่กล พอพี่วีเค้ายอม เอาใหญ่เลยนะ
ดีแล้วที่พี่กลพยายามทำตัวดีขึ้น
แบบนี้พี่วีจะไปไหนเสียยยยย
-
เสน่ห์แรงจริงวุ้ย มีหญิงเข้าหาตรึมตามที่บอกจริงด้วย ไม่แปลกใจที่พี่แกจะหลงตัวเองเลย
มาอยู่ด้วยกันแล้วก็เหมือนสามีภรรยาเข้าไปทุกที ช่วยกันเก็บกวาดบ้าน ซักผ้า ทำความสะอาด
โฮ๊ะ แม่บ้านแม่เรือน ดูแลดีขนาดนี้พี่กลจะไปไหนรอด แถมมีออฟชั่นเสริมตอนกลางคืนด้วย :laugh:
หวังว่าพี่แกคงไม่ดีแตกตอนหลังนะ
-
ขอมั้งน้า
Eคุณกุ้งนางนี่ จะเป็นตัวสร้างปัญหาบ้างป่ะครับ
-
เริ่มหลงรักกลสิทธิ์แล้วนะเนี่ย
ยี่ห้อนี้ของเค้าดีจริงๆ
-
กลับมาหลังจากสงกรานต์ นั่งอ่านตอนที่แล้วแล้วฮากร๊ากกก เพิ่งรู้ว่า ชื่อ "เพราะรักจึงเปลี่ยนได้"คือจะเปลี่ยนไอ้กลหรอกเร๊อะ 555 ดีๆ ดัดสันดานให้กลายเป็นดีมั่ง เอิ๊กๆ แย่มานานละ^^
-
น่ารักจังเลย ยี่ห้อเค้าดีจริงๆ ฮ่าาๆ
หวังว่าเรื่องของกุ้งนางคงไม่มีอะไรตามมานะ - -*
แต่ดูเหมือนพีกลแคร์พี่วีมากๆเลยตอนนี้
ดีแล้วละคะ หัดใส่ใจความรู้สึกคนอื่นบ้าง
ไม่ใช่เอาแต่ใจตัวเองเหมือนเมื่อก่อน เห้อออ
+1 ให้คุณ Luk ค๊าา รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า จุ๊บๆ x3
-
อ่านแล้วเริ่มเชื่อว่าของเค้าดีจริง...!!
-
ยี่ห้อกลสิทธิ์นี่เยี่ยมจริง ๆ ใช้ลูกอ้อนแบบนี้
วีก็แย่อะดิ ...
-
อ่านแล้วก็แอบงงว่า
มีเด็กผู้หญิง กล้าปล้ำผู้ชายในบ้านตัวเอง
ที่ทั้งพ่อทั้งแม่เลี้ยงยังอยู่ในบ้าน
แถมผู้ชายคนนั้นเป็นลูกของแม่เลี้ยงอีกง่ะ
-
:-[
:กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ :impress2:
-
อืม..บรรยากาศในห้องพักเริ่มเหมือนบรรยากาศของคู่สามีภรรยาแระ วีเองก็ไม่ได้รังเกียจกลอีกแล้ว
แถมใจมีเอนไปทางชอบเข้าแล้วด้วย อิ อิ จะรอดูว่า วีมีเทคนิคอะไรบ้าง มาทำให้กลเริ่มเปลี่ยนแปลง
อืม..สิ่งแรกที่กลเปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัดก็คือ เริ่มรู้สึกแคร์วีอ่ะเนอะ
-
วี แอบๆไปรักกลตอนไหนนะ
หรือว่าลึกๆๆๆๆๆๆๆ.......ๆๆๆๆๆแล้ว(มันลึกมากจริงๆ) แอบชอบมาแต่ต้น
ถึงได้ยอมง่ายๆแบบนี้
-
อิคุณพี่กุ้งนางนี่แรงจัง บุกปล้ำผู้ชายถึงห้องเลยอ่า น่าอายชะมัด :beat:
แต่เหมือนคู่แต่งงานใหม่เลย ช่วยกันทำงานบ้านด้วยอ่ะ น่ารัก :o8:
คำพูดนี้ก็ใช้ได้อยู่เนอะ ยิ่งเกลียดเธอ ยิ่งเจอรักเนี่ย หลังๆมานี้เริ่มหวานแล้ว :-[
-
ถึงจะทำตัวดีขึ้นม๊ากมาก แต่พี่กลแกก็ยังแอบโผล่หางออกมานิดนึงอยู่ดีนั่นแหละ
แต่จะว่าไปถ้าพี่กลแกเก็บหมดก็เสียยี่ห้อกลสิทธิ์สิเนอะ :jul3:
-
อยากรู้จริง ๆ เลย ยี่ห้อกลสิทธิ์ยังมีอะไรที่เป็นที่สุดอีกบ้าง
นอกจากเถื่อน ถึง ถ่อย เจ้าชู้ หลงตัวเอง ..... (อย่าบอกว่า
น่ารักเป็นที่สุดนะ ...) :pig4:
-
กลสิทธิ์ ของดีเมืองสุพรรณ ใช่มั้ยเนี่ย
-
บทจะดีก็ดีใจหายเชียวน๊ะกลสิทธิ์
บทจะเลวนี่ก็เล่นเอาพูดไม่ออกเหมือนกัน
:call:
-
เพิ่งมาเริ่มอ่านเรื่องนี้ ชอบมากค่ะ ตอนแรกๆ ที่อ่านไปขอบอกว่า เกลียด คุณกลม๊ากมาก อ่านไปก็บ่นไป แต่ก็ยังอ่านต่อมาจนถึงตอนล่าสุด หึหึ บทจะกลับตัวได้นี่ก็ปุ๊ปปั๊บเลยนะ ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ พ่อคุ๊ณณณณ จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ อิอิ :o8:
-
ดีใจแทนเฮียกลสิทธิ์ด้วยนะมีคนการันตีให้ตลอด
ที่ว่าดีดีของวีคนเดียวอ่ะป่าวหว่า :laugh:
-
ยี่ห้อนี้มีคนรู้ดีแค่คนเดียว
-
:haun4: ของเค้าดีจริ๊ง~~~
-
:impress2: :impress2:
-
หายไปไหนค๊า รออยู่นะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :3123:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 35
กลเปลี่ยนไป.
.
.
.
.
นับจากวันที่กลับจากสุพรรณฯ กระทั่งถึงวันนี้สองอาทิตย์กว่าเข้ามาแล้ว
เชื่อไหมว่า ‘กลสิทธิ์’ คนที่ผมเคยรู้จัก จะเป็นคนมีรสนิยมเกี่ยวกับการใช้ชีวิต...
ที่ผมต้องกลับมาคิดและเริ่มมองใหม่เสียแล้ว แรกเลยคือ..ผมคิดว่า..
มันต้องหงุดหงิดและต้องอยู่ไม่ติดห้อง อาจต้องใช้เวลาที่ต้องปรับนิสัยด้านนี้
แต่กลับผิดคาด...เพราะความจริงแล้ว ตัวตนกลสิทธิ์กลับเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง
ชอบชีวิตเรียบง่ายสบาย ๆ ดูหนังฟังเพลง โดยเฉพาะหนังตลกชอบมาก
และที่สำคัญเป็นคนเส้นตื้นมาก ๆ หัวเราะได้ตลอดขนาดมุกโครตฝืดยังหัวเราะขำเป็นเรื่องเป็นราว
อีกเรื่องคือ..กลสิทธิ์ชอบเพลงลูกทุ่งและชอบร้องเพลงลูกทุ่งเป็นพิเศษ..ในขณะที่วัยรุ่นสมัยนั้น..
ชอบวงสตริง วงไมโคร พงษ์พัฒน์ คาราบาว อะไรประมาณนี้
แต่กลสิทธิ์กับชอบก๊อตจักรพรรณ แถมร้องเพลงของก๊อตได้ดีจนน่าทึ่ง ร้องตอนอาบน้ำประจำ...
ทำเอาผมต้องศึกษากลสิทธิ์อีกหลายมุม อ๋อ!..มีอีกเรื่อง..เกมส์เพลย์ที่กลสิทธิ์อุตส่าห์ขนมาด้วยนั้น
ปรากฎว่ากลสิทธิ์เล่นไม่เอาถ่านเลยซะด้วยซ้ำ ซ้ำยังไม่ชอบเล่นอีกต่างหาก
เหตุผลที่เอามาด้วย เพื่อให้ผมรู้สึกว่าเค้าทันสมัย เคยเล่นด้วยกัน..
แต่พอเล่นแพ้ผม..กลับพูดว่าตัวเค้าไม่นิยมเกมส์ปัญญาอ่อนที่ไม่ประเทืองปัญญาซะว่างั้น
แต่ต้องยอมรับกลสิทธิ์เซียนมาก..ฝีมือขั้นเทพในการเล่นหมากฮ๊อทหรือหมากรุกไทย
ขนาดน้าข้างห้องที่มีโอกาสปะทะฝีมือหมากรุกกับกลสิทธิ์..ยังยกนิ้วให้
แถมชอบมาชวนไปประลองสมองกันออกบ่อย แต่กลสิทธิ์ก็ไปบ้างไม่ไปบ้างแล้วแต่รมณ์เค้า
ส่วนใหญ่ชอบเช่าตลกมานอนดูที่ห้องซะมากกว่า
บรรดาพวกไอ้ก๋อยไอ้ต่อฯลฯ เพื่อนกลุ่มเดิมพวกมันเรียนต่อปวส. โรงเรียนเก่านั่นแหละ..
ยังสุมหัวกันอยู่หอเดิม แต่กลสิทธิ์ไม่ได้ไปร่วมแจมกะเค้าอีกเลย พวกมันพยายามติดต่อ...
โทรไปตามกลที่บ้านเหมือนกัน แม่กลโทรมาเล่าให้ฟัง แต่กลมันก็ไม่ติดต่อกลับ
หนำซ้ำกำชับไม่ให้แม่บอกที่อยู่หอนี้..และห้ามให้เบอร์อีกตะหาก..สั่งเอาไว้ด้วยว่า..
ถ้าพวกนั้นโทรมาอีก..ให้บอกไปว่า..ตอนนี้กลสิทธิ์อยู่สุพรรณไม่ได้อยู่กรุงเทพฯ
เปิดเทอมโน้นถึงจะกลับมา เหตุผลนะหรือครับ มันบอกว่า..ถ้าต้องไปพบปะกันอีก
ก็ไม่พ้นเสียตังค์ซื้อเหล้า หารค่าเที่ยวเทคและปี้สาว เป็นเรื่องปกติที่พวกเค้าทำกัน
หนักหน่อยก็ไปมีเรื่องทะเลาะวิวาท อยากจะเปลี่ยนแล้วอยู่สงบ ๆ.. เลยขอห่างเพื่อนกลุ่มนี้หน่อย....
ผมเพิ่งเข้าใจว่า...ที่มันดิบ เถื่อน ห้าว กวน สถุล แท้จริงเป็นเพียงเปลือกนอก...
ทำไปตามกระแสสังคมเด็กช่าง หากไม่ทำแบบนั้น
ก็ต้องเป็นเบ๊คอยเดินตามหลังไอ้พวกกร่างให้มันจิกหัวใช้อีกด้วย อย่างเช่นไอ้นพ
ก่อนจะรู้จักกับกล ถึงขั้นต้องลงไม้ลงมือชกต่อยกัน...เลยโดนกลมันอัดเสียน่วม
มันถึงยอมให้กล ไม่งั้นกลุ่มไอ้นพก็กร่างกวนหาเรื่องกลเพื่อดึงเป็นเบ๊ในกลุ่มว่างั้น
พอข่าวที่กลซัดไอ้นพร่วง..แพร่ออกไป ตอนนั้นเพิ่งอยู่ปีหนึ่งกันเอง
ทำให้พวกไอ้ต่อ ไอ้วิทย์ ไอ้นัท ขอเข้ามาอยู่ในก๊วนมันทันที
เดิมมีกลกับไอ้ก๋อยสองคนที่จบม.3 แล้วพากันเรียนต่อสายช่างสองคน
ไม่มีเพื่อนที่โรงเรียนเก่ามาเรียนด้วยเลย นี่คือวีรกรรมของกลสิทธิ์..ที่ยอมเปิดปากเล่าให้ผมฟัง
มันเลยตัดสินใจเปลี่ยนสายเรียน หันมาเรียนสายบริหารการจัดการมหาลัยเอกชนดังซะงั้น
ทั้งที่มันเรียนไฟฟ้ามาแท้ ๆ แต่ผมก็เข้าใจนะ...ระดับมหาลัยหากต้องต่อสายเดิมก็ต้องวิศวะเลยหละ
ดูเกรดเฉลี่ยที่กลมันจบมา ได้แต่ส่ายหัวให้ 1.9 แล้วจะเรียนวิศวะได้ยังไง
แต่ก็ต้องยอมรับอย่าง...พวกระบบไฟฟ้า ซ่อมบำรุงเดินสายไฟวงจรไรพวกเนี๊ยะ
กลมันมีความสามารถมาก แถมเครื่องใช้ไฟฟ้าบางอย่างมันก็ซ่อมได้
เมื่อสามวันก่อนเตารีดห้องน้าที่ชอบชวนมันโขลกหมากรุก..เกิดไม่ร้อนขึ้นมาซะงั้น
แกตัดสินใจจะซื้อใหม่แล้ว แต่กลยังหิ้วมารื้อออกดู..เอาชุดเครื่องมือที่มี
จัดการซ่อมใช้งานได้เรียบร้อยเหมือนเดิม แกให้ค่าเสียเวลาตั้งร้อยหนึ่งแหนะ
มันไม่เอาแกก็คะยั้นคะยอให้...มันเลยเอามายื่นให้ผม บอกเป็นค่าขนมซะงั้น
ผมก็มือไว....รีบหยิบเข้ากระเป๋าทันที มีหัวเราะขำผมอีก แถมหยอกปิดท้ายว่า
“สงสัยกูคงจะรวย...แม่งมีแฟนงก เก็บตังค์เก่งฉิบหาย” ก่อนจะส่ายหัวเหมือนระอากับความงกของผม
เดินไปนั่งเปิดดูตลกต่อหน้าตาเฉย ส่วนผมหน้าแดงไปตามระเบียบ มันคิดไปไกลขนาดนั้นเลยเหรอ
ผมยังไม่คิดไรเลยเรื่องผมกับมัน ถึงจะเกินเลยกันมานับไม่ถ้วนแล้วก็เหอะ
ถึงจะตกลงเป็นแฟน ถึงจะแลกแหวนรุ่นแทนคำสัญญา แต่ผมก็คิดเสมอว่ามันเป็นไปได้ยาก
เพราะเราทั้งคู่มีภาระครอบครัว..ซึ่งคงไม่ยอมรับเรื่องที่จะรักกันเป็นแน่
แต่ก็ไม่ได้แย้งขัดคอมันหรอกครับ เพราะคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลา ปล่อยทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติดีกว่า
ถึงเวลาคงมีการเปลี่ยนแปลงเอง ตอนนี้เหมือนเราเป็นรูมเมทกัน...ผมมีมันอยู่ด้วยเพียงคนเดียวตอนนี้
พี่สาวผมมีโทรมาสองสามวันครั้ง ส่วนใหญ่กลมันมักเสนอหน้าคุยด้วยทุกครั้ง
รู้สึกจะคุยเข้ากันกับพี่ผมซะจริง จนบางครั้งผมยังแอบหมั่นไส้มันชะงั้น มีบอกนัดพี่ผมอีก
ว่าจะขับรถไปเยี่ยมที่นครสวรรค์ หลังสอบกลางภาคแล้ว ตอนนี้ไม่สะดวก
เนื่องจากอีกสองวันผมต้องซ้อมบอลกับมหาลัยเพื่อฟื้นฝีมือก่อนมหาลัยเปิด
มันเลยขอเป็นหลังสอบ...ซึ่งคงได้หยุดสองสามวันจะได้ไปกับผม คิดเองเอ่อเองเสร็จสรรพ
ไม่ถามความเห็นผมสักคำ นี่แหละยี่ห้อกลสิทธิ์เค้าหละ ชอบบัญชาการจนติดเป็นนิสัย
ข้อนี้พฤติกรรมยังไม่เปลี่ยนในระยะสั้น คงต้องใช้เวลาหน่อย
ผมเริ่มซ้อมบอล มันก็ตามมารอข้างสนามด้วย รุ่นพี่ปีสี่ที่ทำหน้าที่ดูแลการซ้อมเลยรู้จักมันไปด้วย
ระดับมหาลัยเค้าไม่แยกซ้อมชายหญิงเหมือนสมัยผมเรียนปวช. ที่นี้เขาซ้อมรวมเลย
ดังนั้นนักกีฬาของมหาลัยที่ได้โควต้า...ทีมหญิงทีมชายรวมรุ่นพี่เกือบสามสิบคนได้
สองสามวันแรกไม่ได้ซ้อมหนักไรมาก เป็นการวอร์มเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ
และก็เล่นทีมกันเบา ๆซะมากกว่า เลิกซ้อมประมาณทุ่มหนึ่ง
ดีหน่อยที่มหาลัยไม่ซ้อมหนักเลิกดึกเหมือนสมัยเรียนปวช. พวกพี่เค้าก็ชวนไปกินน้ำแข็งใสต่อ
ถือโอกาสกินข้าวไปด้วยแถวใน..ม.นั่นแหละ มีร้านขายข้าวหลายร้าน
พวกนักศึกษาที่ลงซัมเมอร์ก็อาศัยกินกันที่นี่ประจำ พวกผมกลุ่มนักกีฬาอาศัยฝากท้องที่นี่ด้วย
ซึ่งก็มีนักกีฬาหลายประเภทที่พากันมากินหลังเลิกซ้อม คนก็คึกคักพอสมควร....
กลมันก็เนียนไม่ถึงอาทิตย์มันตีสนิทกับพี่ ๆ และรุ่นเดียวกันที่เพิ่งเข้าปีหนึ่งเป็นน้องใหม่ในทีม
ลืมบอกไปสาว ๆ ทีมหญิงรู้สึกจะสนใจกลมันเป็นพิเศษ เพราะตอนนี้มันไว้ทรงผมสกินเฮด
คิ้วเริ่มหนาแล้ว ทำให้หน้ามันเข้มไปอีกแบบ ยิ่งเคราครึ้มตามไรหนวดของมันอีก
ไม่ต้องบอกไอ้ดำมันเด่นมาก เพราะมีมันเพียงคนเดียวที่ต่างมหาลัย
ทุกคนเข้าใจว่ามันกับผมเป็นรูมเมทและเพื่อนสนิทกันตั้งแต่มัธยม
ตามเรื่องแต่งเก่ามาเล่าใหม่ต่อเนื่องไม่จบสิ้น ผมไม่ได้รู้สึกหึงหวงเลยนะ
เพราะมันไม่รู้สึกจริง ๆ รุ่นพี่ปีสองคนหนึ่งชื่อพี่จอย แสดงออกชัดเจนว่าสนใจมัน
ชอบมานั่งข้าง ๆเวลากินข้าว ชวนมันคุยตลอด มันเองก็คงดูออกว่าพี่เค้าทอดสะพานให้
ยิ่งตอนมันมารอผมซ้อม ทีมชายเล่นทีมในสนามผมต้องลงไปจ่ายบอล
มักเห็นพี่จอยนี่แหละ..นั่งกะมันริมสนามคุยออกรสออกชาดแบบไม่สน..ว่าใครจะมองยังไง
มีวันหนึ่งกลมันขับรถมา ปกติผมกับมันจะจ๊อกกิ้งกันเอา เพราะหอผมกับมหาลัยไม่ไกลกันมาก
เป็นการวิ่งออกกำลังกายไปด้วย มันก็ชอบวิ่งเหมือนกัน ความเห็นตรงกันประหยัดน้ำมัน
ตอนขากลับก็ถือโอกาสเดินย่อยหลังกินข้าวอิ่ม แต่วันนั้นเลิกซ้อมจะแวะซุปเปอร์ซื้อของใช้ใส่ห้อง
พวกแฟ๊ปสบู่ ยาสีฟัน และของสดเล็ก ๆน้อย ๆ เผื่อผมไว้ทำกับข้าวบ้าง
เลยตัดสินใจขับรถมา พอพี่จอยรู้ว่ากลมันมีรถ พี่แกกระดี๊กระด๊าออกอาการใหญ่
เค้าถึงว่าสมัยนั้นผู้ชายลองมีรถขับ ไม่ต้องกลัวจะขาดตุ๊กตานั่ง
ขากลับคุณพี่ขอติดรถไปต่อรถเมลล์..ตรงป้ายที่เธอบอกเป็นทางผ่านด้วย
เธอขอนั่งหน้าคู่มันซะงั้น รถกลมันสามประตูคนนั่งหลังต้องขึ้นก่อน
แล้วถึงเลื่อนเบาะให้คนนั่งหน้าขึ้น เธอให้เหตุผลว่าเวลาจอดริมถนน รถจะติดหากให้ผมนั่งคู่กับกล
เพราะต้องลงและคอยเลื่อนเบาะให้เธอลงอีกที มันจะช้าเมื่อมีเหตุผลผมเลยจำนนคำพูด
ปล่อยเธอนั่งยิ้มหน้าระรื่นชวนกลมันคุยจ้อ แถมเปิดเพลงฟังอีกตะหาก
ผมเองถึงจะนั่งรถกลมันออกบ่อย ยังไม่เคยถือวิสาสะหยิบจับอะไรของมัน...
หรือรื้อค้นแกะรถมันเลยสักครั้ง แต่พี่จอยเธอไม่สน ทำยังกะนักสืบซะงั้น
ตรงไหนมีให้เปิดเธอเปิดดะ ที่กลมันไม่ว่า..เพราะเห็นว่าเป็นรุ่นพี่มหาลัยผม
ทั้งที่จริงมันไม่ชอบผู้หญิงจุ้นจ้านแบบนี้ มีแค่เปรยให้ฟังว่าไม่ใช่สไตล์ผู้หญิงที่มันจะเอา
ถ้าเธอมาได้ยินคงกรี๊ดสลบ....
ใช่ว่ากลมันไม่เป็นสุภาพบุรุษหรอกนะครับ เหมือนเอาผู้หญิงมานินทาลับหลัง
แต่บางครั้งผมเข้าใจว่า เรื่องบางเรื่องผู้ชายก็ไม่สามารถตำหนิผู้หญิงได้ตรง ๆหรอก
องค์ประกอบปัจจัยรุ่นพี่รุ่นน้อง...เรื่องผลกระทบกับผมอีกนั่นแหละ เพราะผมต้องเรียนที่นี่
ทำให้มันรักษามารยาทไม่ได้ตำหนิพี่เค้าไป แต่มันก็ไม่ได้แสดงอะไรในเชิงให้ความหวังเค้านะ....
ผมฟังการพูดคุยที่มันโต้ตอบพี่เค้าก็พอรู้ เพียงแต่พี่จอยเธอออกตัวแรงไงครับ
เธอไม่สนใจคงคิดว่าตื้อเท่านั่น..เดี๋ยวเรียบร้อยเองละมั้ง ผู้หญิงบางคนเค้าคิดแบบนี้จริง ๆ
ดูการกระทำที่พยายามตีซี้ทุกวิถีทาง โดยไม่สนว่าผลจะออกมายังไง
มีผู้หญิงประเภทนี้อยู่หลายคนที่คิดกันแบบนี้ หนึ่งในนั้นที่ผมเคยเจอมาแล้ว...
คือคุณกุ้งนางไงหละ..................????????
ตอนนี้มาแบบสบายๆ ให้รู้จักตัวตนพี่กลเพิ่มขึ้น
Luk.[/b]
-
:กอด1: :กอด1:น้องวีใจเย็นน่าดูเลยน้อง
:L1:ระวังไว้หน่อยก็ดี
-
คุณกล เป็นผู้ชายที่น่าคบคนนึงเลยนะนี่ แหม๋แต่ก็ยังติดภาพในอดีตอยู่นิดๆ (นี๊ดดดดดดเดียวเองนะ จริงจิ๊งง :z6:)
-
อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้ทราบว่าจริงๆแล้วผู้หญิงเราแรงกว่าที่คิดเยอะเลย เหอๆ พี่วีเคยหึงบ้างป่าวนี่ อิอิ พี่วีหึงเป็นยังไงหว่า
-
น้องวีเจอมารชะนีมาผจญอีกแล้วครับท่าน .....
กว่าจะมาถึงวันนี้น้องวีกับกลต้องผ่านอะไร ๆ มาแล้ว
มากมาย ถึงทำให้ชีวิตและจิตใจแข็งแกร่ง ...
จะรอดูกลสลัดชะนีจอยยังไง..... :pig4:
-
วีอย่าปล่อยให้หลุดมือล่ะ
ยี่ห้อนี้ของเค้าดีจริงๆ o13
-
พี่กลไม่ใช่คนเลวโดยกำเนิด แต่สิ่งแวดล้อมทำให้เค้าเป็นแบบนั้น พอเข้าใจ
สังคมเด็กช่างถ้าไม่สู้ก็ต้องตกไปเป็นเบี้ยล่างให้เค้าโขกสับ อันนี้พอรู้
แต่พฤติกรรมที่ผ่านมาของเฮียแกไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ทั้งกับพี่วีและคนอื่น
มันก็ไม่น่าให้อภัยได้ง่ายๆเพียงแค่นี้หรอก ถ้าเกิดคนที่ถูกกระทำไม่ใช่พี่วี
เค้าจะทนได้หรอ เค้าอาจแก้แค้นถึงตายหรือไม่อาจฆ่าตัวตายไปแล้วก็ได้
เพราะฉะนั้นพี่กลโชคดีที่คนๆนั้นคือพี่วี เพราะเค้ายังให้อภัยได้แล้วคิดว่ามันเป็นเรื่องของเวรกรรม
คนที่รู้ว่าผิดแล้วแก้ตัวเราควรให้อภัย ทุกคนอาจให้อภัยเค้าได้
แต่บาปที่ติดตัวไปก็จะเป็นรอยลึกตามติดเค้าไปทุกที่อยู่ดี
มันอาจจะน้อยลงบ้างแต่คงไม่หมดไป
-
ว้าวพี่กลน่ารักขึ้นแฮะ :o8:
-
อืม...สิ่งแวดล้อมงั้นเหรอ...ก็อาจจะจริงนะ จากที่เคยได้คุยกับนักจิตวิทยามาบ้าง เขก็บอกกันว่าส่วนมากคนในคุกจริงๆไม่ได้เลวโดยกำเนิด แต่สิ่งแวดล้อมหล่อหลอมให้เขาเป็นงั้น คนที่เลวโดยกำเนิกจริงๆมีไม่ถึง1%เลยมั้ง
ปล.กลคงอยากให้วีหึงบ้าง แต่วีไม่หึงเลย แอบฮา
-
แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะหึงอ่ะ :z1:
-
เอ่อ... ไม่มีหึงเลยเหรอตอนนี้ แต่ตอนที่กุ้งนางออกมา รู้สึกว่าจะทำไปเพราะคิดว่าของของกวีก็คือของของกวีล่ะนะ
ดูคุณกลจะรักจริงหวังแต่งแล้วนะนี่ แต่คุณวีนี่ยังเลยเนอะ :L1:
-
อยากอ่านอีกอ่า สนุกมาเลยค่า อิอิ พี่กลเริ่มจะน่ารักแล้ว ทั้งหมดที่ไม่ดีก็เพราะเพื่อนนี่เอง
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
เวลาเปลี่ยน อะไรก็เปลี่ยน~~
-
อ่านตอนนี้แล้ว...เหมือนมาแก้ต่างความเลวที่กลมันเคยทำไว้
เอานะ คนอ่านก็เริ่มใจอ่อนเหมือนกัน
หวังว่าอย่าเปลี่ยนมุมนะกล
เอาใจช่วยวีเสมอ
-
ฮ่าๆๆๆกลสุดๆๆไปเลยเปลี่ยนตัวได้ขนาดดดดดดด
สู้ต่อไปทาเคชิ เผื่อมันจะกลับไปเป็นแบบเดิมน่ากลัวจริงเชียว
-
คุณวีเก่งมากเลยค่ะ
ที่ใช้ความดีดับความเลวที่คุณกลเคยทำมา
สุดยอดไปเลยค่ะ o13
สู้ๆนะคะ
-
วีได้เห็นมุมดีๆของกลยิ่งขึ้นเมื่อได้อยู่(กิน)ด้วยกัน
และก็เป็นที่กลเอง ที่พยายามจะเปลี่ยนตัวเองไปในทางที่ดีด้วย
เห็นได้จากการพยายาม ไม่ร่วมกิจกรรมที่เคยทำ กับเพื่อนกลุ่มเดิม
วียังไม่รู้สึกอะไรกับกลตอนนี้ แต่เชื่อเหอะพอรู้ตัวอีกที วีก็รักกลเข้าแล้วเต็มทรวงแน่เลย
-
ความรักชนะทุกสิ่ง
-
:กอด1:
-
น่าลุ้นๆๆ แฮะๆๆ เรื่องจะเป็นยังไงต่อไป เนี้ย
-
:impress2:
ทุกคนย่อมมีด้านมืด และ ด้านสว่าง
อยู่ที่ว่า.....
จะหันด้านไหน?
และ
ให้ใคร ??
:L1: เจ้าความรัก วี&กล
:L2: ขอบคุณ..ที่ทำให้เข้าใจเพิ่มขึ้น +1 ครับ Luk
-
:L2: :L2:
-
ได้รู้จักอีกมุมมองของกลก็ดีเหมือนกันนะ
-
พอได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น ก็จะได้เรียนรู้กันมากขึ้น
ไม่ยักกะเชื่อว่าพี่กลชอบอะไรไทยๆทั้งนั้น ไม่ว่าจะฟังเพลงลูกทุ่งแหะ นึกว่าจะตามสมัยนิยมในตอนนั้น
หรือเล่นหมากรุก หมากฮอส
จริงๆแล้วพี่กลก็แค่ปรับตัวให้เข้าักับสภาพแวดล้อมที่อยู่
ตอนเรียนช่างก็เลยดูเป็นพวกเ..ยๆๆ
แต่รู้สึกเกินไปไหมอ่าาา ในบางที
-
ยี่ห้อนี้เขาขายดีจริงๆเลยเห้อ ... :เฮ้อ: ผู้ญก็นะไม่สงสารพ่อแม่บ้างหรือไงทำตัวแบบนี้ :serius2:
-
ไม่อยากจะเชื่อเล๊ย :z3:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
^^
-
ตอนนี้กำลังพยายามจินตนาการว่า พี่วีรักพี่กลได้ยังไง o8
-
ชอบกลแบบเก่ามากกว่าอ่ะ เถื่อนดี :laugh: :laugh:
-
สั้น ไปไม๊ๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
-
ตอนนี้มาแบบเนิบๆ เบาๆ
พี่กลเปลี่ยนไปในทางที่ดีแล้ว
อยากอ่านตอนหวานๆจัง จัดมาให้ซักตอนได้มั้ยน๊อ
-
ตอนหน้าคงจะหวานเนอะ ให้ชุ่มชื่นหัวใจหน่อย
-
เข้าตำราต้นร้ายปลายดีอีกคู่นะคะ
แต่สงสัยระหว่างทางจะมีบททดสอบ
มิใช่น้อย ติดตามต่อไปค่ะ
-
:z3: อา~~ ติดเรื่องนี้หนึบหนับ :z3:
:mc4: Luk
:กอด1: พี่วี
:serius2: ของเฮียกลต้องเอาไว้ก่อน รอดูพฤติกรรม
-
ขอหวานๆนะคะ อิอิ
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 36
หึง...เหรอ...
.
.
.
.
หึ..หึ..!!...จะบอกว่าไงดี ความวัวไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก
ไม่รู้จะตรงคำพังเพยนี้หรือเปล่า ไอ้ครั้นจะบอกว่าหนีเสือปะจระเข้ก็ดูจะห่างไกลไปเยอะ
เอาเป็นว่าผมเลือกเอาอันแรกดีกว่า ใกล้เคียงหน่อย ที่มาที่ไปก็ไม่ใช่อะไรหรอก
หลังจากส่งพี่จอยลงตามจุดที่แกบอกแล้ว ยอดชายนายกล
เค้าก็ออกรถให้ไวเพื่อจะพาผมมาซื้อของซุปเปอร์ โดยบอกให้ผมปีนข้ามมานั่งคู่เขาด้านหน้า...
“วี..มึงข้ามมานั่งหน้านี่”
“ไม่ดีกว่า กูนั่งหลังเนี๊ยะแหละ เดี๋ยวก็ถึงแล้วนี่” ไอ้ผมก็หวังดีบอกนั่งหลังเนี๊ยะแหละ
เพราะเดี๋ยวก็ถึงแล้ว ไม่อยากเกะกะมัน กลัวตอนปีนข้ามไปอาจรบกวนการขับรถเอาได้หนะ
แต่กลับโดนมันใส่อารมณ์กลับมาอีกงั้น...
“มึงบ้าป่าวเนี๊ยะ!...กูบอกให้ข้ามมาก็ข้ามมาดิ เกิดมาหึงอะไรกูตอนนี้ นั่งมาตั้งนานดันไม่งอน
กูไม่ใช่คนขับรถมึงนะ ต้องบอกหรือเปล่าว่ากูเป็นอะไรกะมึง” เวร..มันคิดไปไหนของมันเล่านั้น
ผมไม่ได้คิดแบบที่มันเข้าใจเลยด้วยซ้ำ แต่เห็นมันเริ่มออกอาการหงุดหงิดเสียงห้วน
ก็ไม่อยากมีปัญหา เดี๋ยวจะพาลรมณ์เสียกันไปใหญ่ เลยปีนข้ามมานั่งข้างมันตามต้องการซะ
จังหวะรถติดแยกไฟแดงพอดี ไม่ใช่ผมกลัวไรหรอกนะครับ แค่ไม่อยากให้
มาเดินซื้อของแล้วอารมณ์บูดใส่กัน พอผมยอมทำตามมันสั่งแล้ว เริ่มหน้าดีขึ้นหละ
แถมมีพูดต่อท้ายอีกว่า
“ที่หลังจะงอน..จะหึงกู..หัดมีเหตุผลด้วย มึงก็เห็นกูไม่ได้อะไรกับยัยจอยนี่เลย
ที่กูไม่ใส่รมณ์เค้าให้ กลัวมึงลำบากใจ ต้องเจอหน้ากันอีกนานไม่ใช่นิ..รุ่นพี่มึงนี่” เอาเข้าไป
ไอ้โรคหลงตัวเองของมันเนี๊ยะ ถ้าจะเป็นอีกข้อที่คงจะแก้ยาก ผมไม่รู้ว่าหน้าตาอาการอะไรของผม...
แสดงให้มันเข้าใจว่าผมไม่พอใจมันกับพี่จอย จนมันคิดไปไกลโพด..ว่าผมหึงมัน......
เอ๋!...หรือหน้าผมเป็นแบบมันว่า ลองมองหน้าตัวเองในกระจกส่องหลัง
มันก็งง ๆ หันมาถามผมทันที
“เป็นไร อะไรเข้าตาเหรอ?” อืม..สงสัยข้อเสียอย่างใหญ่หลวงระหว่างผมกับกลสิทธิ์...
คงเรื่องการสื่อสารที่ไปคนละเรื่องเดียวกันนี่แหละ
“ป่าว!...กูแค่อยากดูว่าหน้าตากูมันเป็นแบบไหน มึงถึงคิดว่ากูหึงมึงจนงอนมึงนะ” ตัดปัญหา
ตรง ๆ ทะลุปล้องแม่งเลย จะได้ไม่ต้องพูดไทยแปลเป็นไทยอีก แต่....
“เชี้ย!...นี่มึงประชดกูหรือไง” อ้าว!...เวร..ไปใหญ่แล้ว
“ป่าวววว!..กูไม่ได้ประชด ก็กูงงว่ากูออกอาการอะไร...มึงถึงคิดว่ากูหึงมึง กูก็หาที่มาที่ไปดิ”
ผมพยายามอธิบาย มันกลับหงุดหงิด กระชากรถออกตัวซะกระตุก
เมื่อเปลี่ยนเป็นสัญญาณไฟเขียว แถมสบถเสียงห้วนใส่ผมอีก
“ห่า!.แม่งเอ้ย!....ตกลงมึงไม่คิดจะหึงกูเลยว่างั้น” น้าน!..หนักเข้าไปใหญ่
พอผมออกอาการว่าไม่หึง มันกลับหงุดหงิดใหญ่เลย..บ๊ะ!..ไอ้ห่านี่...ผมงงกับมันจริง ๆ
จู่ ๆเสือกไม่พอใจหงุดหงิดผมขึ้นมาอีกหละ หน้าตาถมึงทึงเลยตอนนี้ บอกอาการไม่สบอารมณ์สุด ๆ
ตกลงมันต้องการไรของมัน อยากให้ผมหึงมันหรือไม่อยากให้ผมหึงมัน ผมตามรมณ์มันไม่ถูกจริง ๆ
“นี่มึงเป็นห่าไรเนี๊ยะ....จู่ ๆก็รมณ์เสีย ขับให้มันดีดีสิว่ะ!...เดี๋ยวเค้าก็ได้ด่าพ่อล่อแม่เต็มถนนหรอก”
ผมก็เริ่มหงุดหงิดมันเหมือนกัน ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต เลยว่าเข้าให้ มีเหลือบตามองหน้าผม
สายตาเหมือนผิดหวังซะงั้น ไม่พูดไม่จาก่อนหันไปมองถนนต่อ เริ่มขับดีขึ้นหละ
แต่หน้านี่..ไม่ต้องบอกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน ผมเห็นแบบนั้น เลยต้องเป็นฝ่ายใจเย็นลง
จะไปร้อนตามมันไม่ได้ รู้ ๆ อยู่ว่ากลสิทธิ์ยี่ห้อนี้แรงด้วยไม่ได้ ต้องอ่อนใส่เค้าหน่อย
“กูไม่รู้มึงหงุดหงิดไรกล ถ้าเรื่องที่กูไม่ยอมข้ามมานั่งคู่มึงแต่แรก กูไม่ได้คิดไรกูแค่ไม่อยากเกะกะมึง
ตัวกูก็ใช่จะเล็ก...จนข้ามไปข้ามมาสะดวกขนาดนั้น กูคิดว่าไหน ๆ เดี๋ยวก็ถึงลงทีเดียวเลยดีกว่า
ไม่ได้คิดไปไกลดูถูกว่ามึงเป็นคนขับรถห่าไรให้กูเหมือนที่มึงพูดหรอก” ผมอธิบายช้า ๆนิ่ม ๆ
เพื่อให้มันเย็นลง มันกลับถามขึ้นมาว่า
“มึงหึงกูป่าว?” ตกลงคุยเรื่องเดียวกันใช่ไหม กูงงกับมึงจริง ๆ ต้องการคำตอบว่าผมหึงมันหรือเปล่า
ไอ้ผมก็พาซื่อถาม มันตรง ๆทันที
“หึงมึงกับใคร?”
“ยัยจอยไง” มันบอก
“ไม่นี่...กูไม่รู้สึกไร ทำไมมึงไม่พอใจกลัวว่ากูหึงมึงงั้น.” เคยเป็นไหม เหมือนเราต้องการเคลียร์
ให้มันสบายใจ..และเลิกเข้าใจผิดซะที แต่สุดท้ายคำตอบมันกลายเป็นเราตะหากที่เข้าใจผิดไปเต็ม ๆ
“ใช่!...กูไม่พอใจ มากด้วย....แต่ไม่ใช่เพราะมึงหึงกู...ที่กูไม่พอใจเพราะมึงไม่หึงกูตะหาก
ถามจริงเหอะ...กูกับมึงเป็นไรกันแน่ว่ะ!....มึงคิดว่ากูเป็นแฟนมึงป่าว?...” เป็นไงพอเฉลยออกมาแบบนี้
ผมอึ้งเลย...ตกลงมันโกรธที่ผมไม่หึงมัน มันอยากให้ผมหึงซะงั้น แล้วคำถามมันก็นะ
เสือกมาถามห่าไรตอนนี้...ทั้งที่แม่งก็รู้คำตอบอยู่แล้วว่าอะไรยังไง
ไม่เป็นแฟนมันแล้วผมจะยอมให้มันทำเหี้ย ๆ อย่างที่มันขอทำเกือบทุกคืนอีกหรือ
ไอ้ควายเอ้ย!...ได้แต่สบถด่ามันในใจ ไม่กล้าไปเติมไฟให้มันหรอก กลัวมันหักรถพาทัวร์นรก
ยิ่งบ้า ๆ อยู่เอาแน่กะอารมณ์มันไม่ได้ด้วย
“ก็..ปะ..เป็น..เป็นแฟนไง..บ้าป่าว?..ถามห่าไรไม่คิด” มีแก้เขิน..เหวมันกลับอีก..
สัดนิ..กูอายหรอกให้มาพูดยอมรับไรกันตอนนี้ ใช่ที่เปล่าเนี๊ยะ...ได้ผลมันเริ่มอมยิ้มขึ้นมาแล้ว
คงเห็นอาการผมที่ไปไม่เป็นมั้ง ก่อนจะพูดมาอีกว่า
“แน่ใจว่ากูเป็นแฟนมึง ไมมึงไม่หึงกูเลยว่ะ!...แฟนมึง...ไม่สิ...ต้องพูดว่า
ผัวมึง..แม่ง..ผู้หญิงจะลากขึ้นเตียงอยู่ร่อมร่อ...เสือกไม่หึงสักนิด มันใช่ป่าวเนี๊ยะ!”
นรกจริง....แค่แฟนกูก็อยากหน้ามุดคอนโซลรถอยู่แล้ว นี่มึงเล่นผัวเลย..ทำเอาผม
อยากเอาหัวโขกกระจกตายไปเลยตอนนี้ มันยิ่งเห็นผมนั่งหน้าแดงหูแดงเถือกไปทั้งหน้าแบบนี้
เสือกรมณ์ดีหน้าระรื่นซะงั้น อยากโบกหน้าแม่งจริงเชียว
ผมละเกลียดไอ้หน้าตาท่าทางแบบนี้ของมันชะมัด ได้แต่เมินมองไปนอกรถ
ไม่พูดต่อปากต่อประโยคกับมันอีก ยิ่งพูดยิ่งเข้าตัว....
“หึ..หึ..กูชอบหน้ามึงตอนนี้จริงหวะ!...กูว่าเปลี่ยนใจกลับหอกันเถอะ มึงยั่วกูหละ”
เฮ่อ!..ผมละหน่ายกับห่ากลมันจริง ๆ พอดี๊ด๊าได้..แม่งกลับหื่นขึ้นมาซะงั้น
ว่าจะไม่พูดกับมันแล้วนะ แต่พอฟังแบบนี้แล้วมันอดไม่ได้เลยต้องแว๊ดแม่งไปหละ....
“มึงเลิกหื่นได้ป่าว!...ทุกวันนี้มึงก็ทำยอดจนกูขี้ไม่ต้องเบ่งแล้ว...จะเอาไรอีกว่ะ!..สัด”
ไม่รู้ผมเผลอหมดยางอาย หลุดพูดออกไปได้ไง แต่...........
“ห่ะ..ห่ะ..ห่ะ!...อะไรกัน...กูเพิ่งรู้เมียกูขี้ไม่ต้องเบ่งเลยหรือว่ะ!....กร๊ากกกๆๆๆ!!..
แต่นะ...วี...กูว่าก็ดีไม่ใช่รึไง...มึงจะได้ไม่ต้องท้องผูก...ฮ่าๆๆๆ!!!!” นรกสาด..มันขำท้องคัดท้องแข็ง
มือจับพวกมาลัยซะสั่นเลย แม่ง...คำพูดผมไปกระตุ้นต้อมขำมันเข้าให้ ผมบอกไปแล้วใช่ไหม
ว่าเหี้ยนี่มันชอบดูตลก และก็เส้นตื้นมาก ๆไม่รู้มันขำห่าไรผมหนักหนา
เล่นขำจนหน้าดำหน้าแดงน้ำตาเล็ดซะงั้น
บรรยากาศหลังจากมันขำจนพอใจ แถมส่งยิ้มสายตาล้อเลียนให้ผมอีกตะหาก
มันก็พารถมาจอดสนิทที่ลานจอดในห้างโรบินสันxxxx เรียบร้อยแล้ว
จากนั้นผมกับมันก็พากันลงไปเดินซื้อของตามรายการที่จดมา ตรงดิ่งไปซุปเปอร์ทันที
มันก็ทำหน้าที่เข็นรถใส่ของเดินตาม ผมก็เลือกเดินหยิบเอาตามล๊อกต่าง ๆ
มันก็มองผมไปด้วยอมยิ้มไปด้วย ยังไม่หยุดรมณ์ดีอีก อะไรจะเส้นขำยาวนานปานนี้ก็ไม่รู้
แล้วจู่ ๆ ก็มีสาวน้อยสามนางเดินเข้ามาหามัน ขณะที่ผมยื่นเลือกกาแฟ..โอวัลตินคอฟฟี่เมทและน้ำตาล
ผมกินโอวัลติน กลสิทธิ์เค้าดื่มกาแฟ สาวน้อยกลุ่มนั้นส่งเสียงทักทาย คุ้นเคยและลึกซึ้งมาก
“พี่กลค่ะ..พี่กลจริง ๆด้วย...โอ้ย!...หน่า...คิดว่าจะไม่ใช่ซะแล้ว กลัวทักผิดด้วย
คิดไงไปไว้ผมทรงสกินเฮดค่ะเนี๊ยะ หล่อจนหน่าไม่แน่ใจเลยว่าจะใช่พี่กล” เพราะคำพูดที่ได้ยิน
ทำให้ผมละความสนใจ เหลียวกลับไปดูตามธรรมชาติทั่วไปอะนะ
“อืม..น้อยหน่ามาทำอะไรครับ” มันก็ทักตอบยิ้ม ๆให้กับสาวน้อยไป
ก่อนที่คนที่ผมได้ยินมันเรียกน้อยหน่า จะแนะนำเพื่อน ๆอีกสองคนให้มันรู้จัก
“หน่ามาเดินซื้อของกับเพื่อนค่ะ นี่กลอย..และนี่จูน เพื่อนหน่าค่ะ” เธอแนะนำสองสาวให้กลสิทธิ์รู้จัก
ซึ่งน้องสองคนก็ยิ้มทักทายมัน..มันก็ยิ้มตอบ ยอมรับเด็ก ๆสามคนนี้หน้าตาดีเลยทีเดียว
ก่อนที่น้องที่ชื่อหน่า..จะถามมันขึ้นมาว่า
“พี่กลมาซื้อของหรือค่ะ มาคนเดียวหรือเปล่า”
“พี่มากับเพื่อนพี่นะ วี..วี..มารู้จักกับน้อง ๆ เค้าหน่อยดิ” มันเรียกผม
ไอ้ผมเลยต้องวางมือเดินเข้าไปหามัน
“นี่พี่วี...เพื่อนพี่นะ” ผมก็ยิ้มทักทายให้สาว ๆทันที น้อง ๆเค้าก็ยิ้มตอบ
ก่อนที่น้องหน่าจะพูดขึ้นมาว่า
“พี่กล..ซื้อของเสร็จไปหาไรกินกับพวกหน่าก่อนไหม” เธอชวนขึ้น
“ไม่ดีกว่าครับ พี่จะรีบกลับไปอาบน้ำนะ ออกกำลังกายมาดองเค็มอยู่เลย ไว้วันหลังดีกว่าไหมครับ”
มันตอบปฏิเสธน้อง ๆเค้าไป ก็จริงของมัน ทั้งมันทั้งผมเพิ่งออกกำลังมา
เสื้อแห้งจากเหงื่อแล้วก็จริงอยู่ แต่ตัวยังเหนียวอยู่เลย
“ไม่เอาอ่ะ....อาบน้ำยังไงพี่กลก็ต้องอาบอยู่ดี ไปกับหน่าก่อนน้า..พี่กลน๊า...
เราไม่ได้เจอกันมาหลายเดือนแล้วเหอะ...หน่าเจอพี่กลแล้วไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆแน่..
ไงก็ไปนั่งกินกับพวกหน่าก่อน...เอางี้ถ้าพี่กลอยากอาบน้ำแวะอาบหอหน่าก่อนเอาไหม....
อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง...ตกลงนะ..นะ..นะ” น้องเค้าเข้าไปจับมือถือแขนมันเขย่าเหมือนเด็กเลย
เพื่อให้มันตกลงไปด้วยให้ได้ มันก็อึก ๆอัก ๆ..หันมามองหน้าผม เหมือนจะขอความเห็น
แต่ผมพอเห็นภาพที่น้องเค้าถึงเนื้อถึงตัวมันแล้ว ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน..ทำไมจู่ ๆ
เกิดรู้สึกไม่ค่อยพอใจขึ้นมาซะงั้น ถึงขนาดน้องเค้าชวนให้ไปอาบน้ำที่หอเค้าด้วยเนี๊ยะ
คงไม่ธรรมดาละมั้ง เลยพูดแทนมันแบบไม่ต้องคิดไรทันที
“เอ่อ!...พี่ต้องขอโทษน้องหน่าด้วยนะครับ บังเอิญวันนี้พี่กับพี่กลไม่ว่างจริง ๆครับ
เราต้องรีบซื้อของเอาไปให้ผู้ใหญ่ด้วยนะครับ เค้าฝากมาซื้อ ไม่งั้นเค้ารออยู่มันดูไม่ค่อยดีนะครับ
น้อง ๆคงเข้าใจความจำเป็นของพวกพี่วันนี้นะครับ” น้องเค้าหันมามองผม หน้าเศร้า ๆไปหน่อย
ผมก็แม่งแหลเอาโล่ห์เลยกู ทำไปได้เหี้ยกลมันมองผมยิ้ม ๆมันรู้ผมหาข้ออ้าง
ส่วนน้องหน่าคงคิดว่า...ถึงขนาดนี้แล้วคงไม่สามารถที่จะตื้อให้กลมันไปด้วยได้แน่ ๆ
ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ก็ได้ค่ะ...วันนี้พี่กลไม่ว่างไม่เป็นไร แต่พี่กลต้องโทรหาหน่าด้วย..แล้วต้องนัดหน่าครั้งหน้า
ตกลงไหม” น้องเค้ายังมีข้อต่อรองกับมันอีก ผมคิดว่าหากไม่รับปากไปคงไม่ได้ไปต่อกันง่าย ๆ
เพราะน้องเค้ายังไม่ปล่อยแขนมันที่เกาะอยู่เลย ผมเลยส่งสายตาให้มันรับปากเค้าไปจะได้จบ ๆ
มันเลยยิ้ม ๆ ให้น้องเค้าก่อนตอบไปว่า
“ตกลงครับ แล้วไงพี่โทรไปนะครับ เบอร์เดิมหรือเปล่า...” กลมันก็พูดออกไป
“เบอร์เดิมค่ะ หน่ายังไม่ได้เปลี่ยนหอ...พี่กลสัญญาแล้วนะค่ะ...ห้ามเบี้ยวด้วย” มันเลยยิ้มยักหน้าให้
น้องเค้าถึงได้มีรอยยิ้มก่อนจะขอตัวแยกไปกับเพื่อนเค้าต่อ เห็นมีซุบซิบยิ้ม ๆกันกะเพื่อน..
พร้อมหันมายิ้มหวานส่งท้ายให้กลสิทธิ์มันอีก ผมเห็นแล้วหงุดหงิดพิลึก
คือไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน กับสาว ๆ คนอื่นของกลผมเฉย ๆนะ แต่กับน้องน้อยหน่าไงดีละ
คือน้องเค้าดูใส ๆเด็ก ๆน่ารัก ๆ แถมคำพูดคำจาก็เหมือนเด็ก ๆนะ มีอ้อนมีอะไรกลมัน...
เห็นแล้วทำให้คิด ดูน้องเค้าภาษีดีกว่าคนอื่น ๆ...ที่ผมเคยเห็นเด็กในสังกัดกลมันจะว่างั้นก็ได้
จากนั้นเราก็เดินซื้อของกันต่อ จนเรียบร้อยหิ้วของมาใส่ในรถ ขับกลับหอ
ระหว่างทางมันรมณ์ดีมาก ถึงขนาดเอื้อมไปเปิดเพลงฟังอีก แล้วเพลงที่มันเลือกเปิดนะก็นี่เลย
ของอ๊อด..คีรีบูน ตอนนั้นเค้าเป็นเพลงดังวงคีรีบูน ชื่อเพลงปลูกรัก เนื้อเพลงประมาณนี้
ปลูกรัก คำร้อง อ๊อด วงคีรีบูน
ปลูกรัก อุตส่าห์พิทักษ์รักษาไว้
ชื่นช่อชูใบ ปลูกรักไว้หมายดอมดม
พรวนดินรดน้ำเช้าค่ำ พร่ำชม
แดดลมมิให้ พัดส่องดอกใบ
ฉันถนอมกล่อมไว้ ชื่นชู้ชูใจมิได้หมางเมิน.......
มีร้องฮัมเพลงไปในคออีกตะห่าง รมณ์ดีลัลล้าเกินเหตุ จนผมอดหมั่นไส้ไม่ได้
เหลือบค้อนมันเค้าให้ไม่รู้ตัว มันเลยอมยิ้มยักคิ้วใส่ซะงั้นก่อนพูดขึ้นมาว่า
“กูโครตมีความสุขเลยว่ะ! มึงหึงกูด้วย” อ่าห่ะ!...ที่มันรมณ์ดีลัลล้าเกินงามตอนนี้
เพราะมันดีใจที่เข้าใจว่าผมหึงมันซะงั้น ไอ้บ้านี่ตกลงมันชอบให้ผมหึงมันหรือไง
แล้วผมหึงมันจริงป่าวหว่า?....ผมรู้ว่ารู้สึกไม่ค่อยพอใจตอนเห็นน้องหน่าเค้าจับมือถือแขนมัน
แถมเซ้าซี้ให้มันไปด้วยให้ได้ หรือความรู้สึกนี้เค้าเรียกว่าหึง มันถึงได้ดีใจขนาดนั้น
ถ้าใช่..แสดงว่าผมหึงมัน...
ตาย..ตาย..กูตาย...นายกวี...กูหึงมันแล้วหรือนี่....อร๊ากกกกๆๆๆ.....อายโว้ย!......
มุมน่ารัก..น่ารัก..ของพี่กลกับพี่วี...สัญญา..เดี๋ยวจะจัดตอนพิเศษ
ที่ฟังพี่วีเล่าให้ฟังแล้วตลกมาก มาให้กันได้อ่านนะ รับรองต้องขำกันกระจาย
เพราะแค่นู๋ฟังพี่เค้าเล่านู๋ยังหัวเราะซะน้ำตาเล็ด :laugh: :m20: :pigha2:
Luk.[/b]
-
ตายล่ะชั้น แค่ไม่กี่ตอนที่ได้เห็นมุมดีๆยี่ห้อกลสิทธิ์ ก็เริ่มใจอ่อนไปกับวีแระ
ความน่ารักของกลสิทธิ์เริ่มเปล่งประกายแระ หึ หึ วีเริ่มรักกลเข้าแล้วแน่ ไม่รักไม่หึงหรอกวี
-
อ่านแล้วรู้สึเขินจัง 5555
กลกับวีโหมดนี้น่ารักจังเลย
หลังฝนตกท้องฟ้าจะสดใสเสมอจิงๆด้วยสินะ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :o8:
-
:impress2:น่ารักทั้งคู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มารอตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
ในที่สุดพี่วีก็หึงแล้วใช่ไหม
น่ารักดีค่ะ :กอด1:
:pig4:
-
:-[ :-[ :-[
น่ารัก
-
ยี่ห้อกลสิทธิ์คุณภาพคับแก้วจริงๆ
-
น่ารักอ่ะ^^
-
พี่วีหึง ฮิ้วๆ หึงแบบไม่รู้ตัวอ่ะป่าวพี่ อิอิ :o8:
-
“กูโครตมีความสุขเลยว่ะ! มึงหึงกูด้วย”
อ๊ายยยยยยยยย น่ารักอ่ะตอนนี้ แบบเหมือนเรียกร้องความมั่นใจไงก็ไม่รู้ อิอิ
-
แหม๋ คุณกลได้ใจใหญ่ คุณวีเค้าอาจจะแค่หวงก็ได้ย่ะ (เข้าข้างคุณวีไว้ก่อน หมั่นไส้ตาคุณกล เชอะ) แต่อ่านไปก็อมยิ้มไปนะ มันเหมือนค่อยๆเข้าใจความรู้สึก ของทั้งสองคนเข้าไปเรื่อยๆ o18
-
เหอๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมความรัก ถึงทำให้เปลี่ยนอะไรๆได้ :o8:
-
:z1:
-
“กูโครตมีความสุขเลยว่ะ! มึงหึงกูด้วย”
ต๊ายยยย พี่กลมั่นใจขึ้นมาทันใดเลยนะ
-
พี่กลเค้ารั่วจริงๆด้วย คือไม่อยากจะเชื่อเลย แต่ตอนนี้มันทำให้เราเห็นว่าพี่กลเด็กน้อยแค่ไหน อยากให้แฟนหึง ฮ่ะๆๆ
ว่าแต่ตอนพิเศามันขำขนาดนั้นเลยเหรอตัวเอง ถ้างั้นเค้าจะรอนะ เพราะอยากขำน้ำตาเล็ดมั่งอ่ะ
-
o13 สุดยอดดดดดด
วี&กล
ผ้าขี้ริ้ว ห่อทอง กองขี้หมา
เมื่อเปิดผ้า ตาจึงเห็น ทองสุกใส
ถึงจะเปื้อน ขี้หมาบ้าง ไม่เป็นไร
ยังแวววาว มีค่าไว้ ให้ชื่นชม
ถึงจะเคย มีกลิ่นเหม็น โดนขี้หมา
แต่ราคา ทองไม่ตก ยกสะสม
เหมือนเช่นกล โดนใจวี ชี้ชัดชม
ดมและอม น้อง(ใหญ่)กล ซนทุกวัน
อิอิ :impress3:
:L2:ขอบคุณครับ Luk
-
กลจะสลัดผู้หญิงได้จริงเร้ออออออ คนชอบเยอะเกิ๊น!
-
Posted by: broke-back
Insert Quote
สุดยอดดดดดด
วี&กล
ผ้าขี้ริ้ว ห่อทอง กองขี้หมา
เมื่อเปิดผ้า ตาจึงเห็น ทองสุกใส
ถึงจะเปื้อน ขี้หมาบ้าง ไม่เป็นไร
ยังแวววาว มีค่าไว้ ให้ชื่นชม
ถึงจะเคย มีกลิ่นเหม็น โดนขี้หมา
แต่ราคา ทองไม่ตก ยกสะสม
เหมือนเช่นกล โดนใจวี ชี้ชัดชม
ดมและอม น้อง(ใหญ่)กล ซนทุกวัน
อิอิ
ขอบคุณครับ Luk
ขอบคุณมากนะค่ะ สำหรับคุณ broke-back นู๋ชอบคอมเม้นฯ พี่มากเลยอ่า
ยิ่งตอนแต่งกลอนประกอบตอนแต่ละตอนด้วย นู๋ช๊อบ..ชอบ..จนจิ้นคิดไปว่า
นอกจากพี่จาเป็นคนโรแมนฯ เร้ว คงจาอารมณ์ขันน่าดู..อิอิอิ..
แต่ไอ้ข้อความที่หนูเปลี่ยนสีเนี๊ยะ แอบถามพี่วีให้แล้วน้า...
พี่เค้าอมยิ้มหน้าแดง...แล้วก็ตอบว่า...
"อืม...ตามนั้นแหละ..ยี่ห้อกลสิทธิ์ซะอย่าง..คงไม่ต้องบอกนะ..
ว่าเหนือมาตรฐานแค่ไหน" อะ..จ๊ากกกๆๆ!!!...ชัดไหมเพ่...ตาเหลือก..
พี่วีเก่งโครต...รับไปด้ายเนอะ..เอ่อ..แต่ว่า..ก็สลบมาแล้วชิมิ..ฮิฮิฮิ..!!!!
-
พี่วี พี่กล น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
Posted by: broke-back
Insert Quote
สุดยอดดดดดด
วี&กล
ผ้าขี้ริ้ว ห่อทอง กองขี้หมา
เมื่อเปิดผ้า ตาจึงเห็น ทองสุกใส
ถึงจะเปื้อน ขี้หมาบ้าง ไม่เป็นไร
ยังแวววาว มีค่าไว้ ให้ชื่นชม
ถึงจะเคย มีกลิ่นเหม็น โดนขี้หมา
แต่ราคา ทองไม่ตก ยกสะสม
เหมือนเช่นกล โดนใจวี ชี้ชัดชม
ดมและอม น้อง(ใหญ่)กล ซนทุกวัน
อิอิ
ขอบคุณครับ Luk
ขอบคุณมากนะค่ะ สำหรับคุณ broke-back นู๋ชอบคอมเม้นฯ พี่มากเลยอ่า
ยิ่งตอนแต่งกลอนประกอบตอนแต่ละตอนด้วย นู๋ช๊อบ..ชอบ..จนจิ้นคิดไปว่า
นอกจากพี่จาเป็นคนโรแมนฯ เร้ว คงจาอารมณ์ขันน่าดู..อิอิอิ..
แต่ไอ้ข้อความที่หนูเปลี่ยนสีเนี๊ยะ แอบถามพี่วีให้แล้วน้า...
พี่เค้าอมยิ้มหน้าแดง...แล้วก็ตอบว่า...
"อืม...ตามนั้นแหละ..ยี่ห้อกลสิทธิ์ซะอย่าง..คงไม่ต้องบอกนะ..
ว่าเหนือมาตรฐานแค่ไหน" อะ..จ๊ากกกๆๆ!!!...ชัดไหมเพ่...ตาเหลือก..
พี่วีเก่งโครต...รับไปด้ายเนอะ..เอ่อ..แต่ว่า..ก็สลบมาแล้วชิมิ..ฮิฮิฮิ..!!!!
อ่า รายนี้น่ะเค้าเชี่ยวชาญทางนี้โดยตรงครับ เพราะเค้าสืบเชื้อสายมาจากสุนทรภู่อีกทีนึง :laugh:
-
ฮ๋าๆๆๆๆไม่ค่อยจะชินกับกลโหมดนี้
ฮ๋าๆๆๆๆๆๆนางเปลี่ยนไปมากมายจริงๆๆๆ
แต่วีวี่หึงเบาๆๆนะจ๊ะไม่ค่อยเกินหน้าเรยอ่า
-
หึงๆๆๆๆ
-
กลสิทธิ์ตอนนี้ ใช่กลสิทธิ์ตอนนั้น หรือเปล่าเนี่ย
ผิดกันไปอย่างเห็นๆ หวานซะมดท้องแตกกันเลย
-
นั่นแหละวี เขาเรียกว่าหึง!!!!!!
55555+
-
ไปตะแหลดแต๊ดแต๋อยู่หลายวัน
เพิ่งมีโอกาสตะลุยอ่านตั้งแต่ตอนที่ 33
อ่านไปยิ้มไป
พี่กลเริ่มแววน่ารักน่าหยิกแล้ว
ดูจากนิสัยที่เล่ามา สงสัยเพราะอยู่กับตายายแน่เลย
ถึงชอบฟังเพลงลูกทุ่ง เล่นหมากรุก
อ่านแล้วทำให้นึกถึงคุณตาของตัวเองเหมือนกัน
-
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่า
ตำรวจมีไว้ประดับบ้านเมืองจริงๆ
อาเมน.. -.-"
-
:กอด1:น้องวีน่ารักเสมอ
ส่วนไอ้กลต้องดูนานๆ
-
ในที่สุดพี่วีก็หึงพี่กลแล้ว :mc4: หลังจากวางเฉย ซึ้งในธรรมะมานาน
ไม่แปลกใจเลยที่พี่กลจะดีใจเวอร์ขนาดนั้น เพราะหึงก็แสดงว่ารักนั่นเอง
ว่าแต่พี่วีขี้ไม่ต้องเบ่งจริงดิ :haun4: ของเค้าดีจริงด้วย
-
หวานซ้า~~~
-
ดีใจที่ได้เห็นมุมน่ารัก..น่ารัก..ของเจ้ากลกับน้องวี
น้องวีรู้สึกหึงแล้วแสดงว่าเริ่มรักเจ้ากลแล้วสิ
อยากเห็นมุมน่ารัก ..หวาน ..สวีท ของคู่นี้อีกเยอะ ๆ
:impress2: :pig4:
-
^^
-
รอตอนพิเศษ ด้วยคน
-
สั้นๆๆ
รักซึมลึก
-
กลหึงตลกดี
แต่
คิดยังไงก็คิดไม่ออก
ว่าวีจะกลายเป็นสาวน้อยไปได้ยังไง
:3123:
-
แอบน่ารักนะเนี่ย มีอยากให้หึงด้วย...
ฮาาาา
-
มีโหมดขำกันด้วยเหรอ จะรออ่านนะคะ
ไม่นึกเลย ว่ากลที่เคยรุมซ้อมวีอ่ะน่ะ
จะมารักวีได้ รักตอนไหน ยังงงอยู่เลย
-
นี่แหละหึง พี่วี รอตอนพิเศษดีกว่า
-
อยากอ่านฉากเลิฟซีนที่กลเป็นคนถ่ายทอด จะมีโอกาสบ้างมั้ย ?? :z1:
-
Bamboo
Insert Quote
อยากอ่านฉากเลิฟซีนที่กลเป็นคนถ่ายทอด จะมีโอกาสบ้างมั้ย ??
โอ้ย!!!...คงต้องบอกว่าแสดงความผิดหวังล่วงหน้า ถ้าจะให้พี่ชายยอดไฮเปอร์มาเล่า
ให้ฟังอะนะ..รอพระอาทิตย์ขึ้นกลับข้างง่ายซะกว่า นอกจากนู๋จะจิ้นแต่งให้เอง 555!!!
แต่มันก็ไม่ใช่อยู่ดี...ดีไม่ดีเดี๋ยวนู๋โดนเตะเอาอะดิ...พี่กลแกยิ่งตีนหนักจะตาย หวาย...ไม่เอาดีก่า
ไปอ่านตอนพิเศษ กันดีกว่าเนอะ..
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part พิเศษ
เงาะ..ระยำ..กรรมข้าวต้ม.
.
.
.
.
.
วันนี้ผมกับกล..เรามานำเที่ยวกับพวกเพื่อน ๆพี่ ๆ มหา’ลัยกลมันจัดนะครับ เก็บตังค์คนละ 200.-
หลังจากเป็นนิสิตใหม่ปีหนึ่ง..จนเข้าสู่ปลายปีแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็ปีสองแล้วละครับ
คนจัดเค้าเหมารถบัสคันหนึ่ง..กลมันซื้อตั๋วสองใบ..หิ้วผมมาด้วย
โชคดีรถออกหกโมงเย็นวันเสาร์ไม่ติดเรียน..เค้าพาไปเที่ยวหัวหิน...แล้วแต่ใครจะไป..
เห็นว่าชมรมอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมเป็นคนจัด กลมันไม่ได้เป็นสมาชิกหรอก
เพื่อนมันเป็นสมาชิกแล้วเอาบัตรมาขายหนะ..มันเลยช่วยซื้อ..มากะเพื่อนมันอีกสองคน
เป็นเด็กต่างจังหวัดแถวภาคอิสาน ชื่อบุญถมคนหนึ่ง...กลมันเรียกสั้น ๆว่า ‘ไอ้ถม’
ไอ้ถมหน้าตาบ่งบอกยี่ห้อ..ว่ามาจากที่ราบสูง คางเหลี่ยม โหนกแก้มสูง ดั้งแบนประมาณนี้
แต่หุ่นนี่ถึกล่ำน้อง ๆ ควายเลยง่า...เห็นว่าเป็นนักฟุตบอลทุนของมหาลัยด้วย
เค้าสนับสนุนฟุตบอล ไอ้ถมมันฝีเท้าดีเล่นมิดฟิลว์...ว่ากันว่าเป็นช้างเผือกเลยมีแมวมองไปดึงมา
มันเรียนคณะเดียวกับกลแถมเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มซะด้วยว่างั้น เพื่อนกลุ่มใหม่มีประมาณห้าคน
แต่ละคนมีทั้งเนี๊ยบหล่อเท่ห์แล้วก็แบบไอ้ถมมัน สรุปก๊วนนี้เค้าคบกันได้...เค้าเรียกเด็กการตลาด
เพราะบริหารการจัดการส่วนใหญ่มาจากการตลาดซะเยอะเลย....
คนอื่น ๆไม่ได้มาด้วย นอกจากไอ้ปราณอีกคน..ไอ้คนนี้มันดูหล่อตี๋มาจากอิสานเหมือนกัน..
สองคนมันนั่งด้วยกันเบาะหลังถัดจากพวกผม ไอ้ถมนั่งติดหน้าต่างเบาะตรงกับผม
ส่วนไอ้ปราณนั่งเก้าอี้ติดทางเดินเหมือนกล ฝั่งผมเป็นเบาะคู่ อีกฝั่งเป็นเบาะสามที่นั่ง
รถพัดลมพวกโป้ง ๆชึ่งประมาณนี้ ท้ายรถมีน้ำเมาบริการพวกร้องเต้นตีกลองกันกระจายตามนั่นแหละ...
ระหว่างทางรถแวะจอดให้เข้าห้องน้ำตามปั๊มตลอด..เรื่องของเรื่องคือประมาณสองทุ่มกว่า
รถเพิ่งเข้าเพชรบุรี แล้วจอดแวะข้างทางที่แม่ค้าเขาตั้งเพิงขายผลไม้ริมถนน
เป็นจุดซื้อของ พวกบนรถก็ถือโอกาสเดินลงไปหาอะไรกระแทกปากเป็นธรรมดา
กลมันก็ชวนผมลงไปเดินยืดเส้นยืดสายหาไรกินกันด้วย ผมก็ลุกไปกะมัน
ตอนแรกก็ชวนไอ้ปราณกะไอ้ถมมันไปด้วย แต่เหี้ยปราณมันง่วงนอนมันไม่อยากลุก
ไอ้ถมมันนั่งด้านในติดหน้าต่าง พอไอ้ปราณไม่อยากลงมันก็ขี้เกียจ บอกไม่ลงอีกคน
พอผมกับกลเดินลงไปถึงข้างล่าง เหี้ยถมเสือกตะโกนเรียกให้กลไปหามันตรงหน้าต่าง
“กล..กล..ไอ้กล...มึงมานี่หน่อย.” มีกวักมือประกอบด้วย กลัวกลมันไม่เห็นมั้ง
ผมก็ยืนรอตรงกะไดรถเยี่ยงมาหน่อย ให้กลเดินย้อนกลับไปยืนคุยกับมันลำพัง
เห็นยืนเถียงห่าไรกันไม่รู้สักแป๊ปหนึ่ง ก่อนไอ้ถมมันจะหยิบแบ็งร้อยยื่นให้กล..มันก็รับมา..
เดินส่ายหัวแบบเอือม ๆกลับมาหาผม เห็นหน้ามันเซ็ง ๆ เลยถามมันไป
“มันเรียกไปทำไมว่ะ?.” มันก็พูดให้ฟัง พร้อมพาเดินเข้าร้านขายผลไม้ที่เค้าทำเป็นเพลิงไปด้วย
“มันจะแดกเงาะ...ฝากกูซื้อให้ด้วย” ผมก็งงกับมัน หน้านี่มีเงาะขายด้วยหรือ อดไม่ได้ถามมันไปอีก
“อ้าว!..แล้วมันรู้หรือเปล่า..หน้านี้ไม่มีเงาะขาย มึงได้บอกมันไปไหม?” ก็ช่วงนี้เงาะยังไม่ออก
ไม่มีขายหรอก แล้วมันเกิดนึกเหี้ยไรเสือกอยากจะกินขึ้นมา กลมันก็ตอบว่า
“กูบอกมันแล้ว แม่งเสือกว่ากูโง่อีก มันบอกไมจะไม่มี..เถียงกูตั้งนาน ก่อนจะชี้ให้กูดูตรงแผงนี้”
มันพูดจบ..จังหวะผมกับมันมายืนหน้าแผงขายแล้ว ผมเลยถามมันต่อ
“มันชี้เอาอะไร?” กลมันก็ชี้ให้ผมดู
“มันจะกินไอ้เหี้ยนี่..แต่ดันบอกกูว่าเงาะ” พูดพร้อมกับชี้ให้ผมดู ผมก็ดูตามมือมัน
ไอ้ที่มันชี้นะระกำชัด ๆ เขาตั้งเป็นกองสีแดงเถือก มองไกล ๆ มันคงเข้าใจผิดเห็นเป็นเงาะกระมั้ง
เพราะมันมีหนามเหมือนเงาะแถมสีออกแดง ๆด้วยนี่สิ ผมเลยถามกลมันให้แน่ใจ
“แล้วมึงบอกมันไหม ว่ามันไม่ใช่เงาะ เค้าเรียกระกำ” ผมย้ำถามว่ามันได้บอกไอ้ถมไปหรือเปล่า
กลมันตอบว่า
“ทำไมกูจะไม่บอก..ถึงได้ปวดกบาลกะมันอยู่เนี๊ยะ...เสือกหาว่ากูรู้ดี..ไอ้ระกำของเราบ้านมันเรียกเงาะ....
แถมบอกกูอีกว่า..ของโปรดมันเลย มันกินประจำว่างั้น..กูเลยจนปัญญากะมัน..กูจะรู้กะมันไหมละ
พวกเราเรียกระกำบ้านเหี้ยถมเสือกเรียกเงาะ...สงสัยบ้านมันคงเรียกแบบนี้ละมั้ง
ไม่งั้นคงไม่ย้ำว่ามันกินประจำหรอก...ช่างแม่งเถอะมันจะเรียกห่าไรช่างมัน...เอากะไอ้บ้านี่ไม่ได้หรอก
แม่งรู้มาก...กูรู้จักมันดี ซื้อ ๆไปให้มันอะแหละ” พูดจบมันก็หันไปสั่งแม่ค้าเค้าจัดให้สองโล
ก่อนที่ผมกะมันจะเลือกได้องุ่นแดงมาโล กับส้มอีกสองโล จ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย ก็กลับขึ้นรถ
เพราะพวกที่ลงมาต่างทยอยขึ้นกันเกือบหมดแล้ว พอเดินไปถึงที่นั่ง ผมก็เข้าไปนั่งที่เดิม
ลงมือแกะเปลือกส้มกลิ่นนี่ฟุ้งกระจายเลย ผิวส้มมันหอมจริง ๆ
ในขณะที่กลมันยื่นถุงระกำพร้อมเงินทอนให้ไอ้ถมมันไป ได้ยินเหี้ยถมมันพูดขึ้นมาว่า
“เนี๊ยะแหละ..กูอยากกินชิบเป๋ง..ขอบใจมากว่ะ!.” พูดจบ..กลมันร้องซะตกใจ
“เห้ย!..เหี้ย!...มึงกินแบบนี้เลยเหรอ?” ใช่ครับ เงาะบ้านไอ้ถม..มันดันเอาเข้าปากกัดกินทั้งเปลือก
เคี้ยวดังอีกตะหาก เพราะเปลือกมันกรอบ
“กร๊วบ!..กรุ๊บ!..อือ..อู..อิน..แอบ..อี้..แอะ” (อือ..กูกินแบบนี้แหละ)..พูดไปด้วยเคี้ยวไปด้วย
ผมเห็นกลมันทำหน้าแหยง ๆ คงเข็ดเขี้ยวยักไหล่พรืดเหมือนเห็นเรื่องประหลาดขนลุก
อดไม่ได้เลยชะโงกไปดู เห็นไอ้ถมน้ำลายเยิ้มล้นขอบปาก แถมกำลังเคี้ยวระกำทั้งเปลือกเต็มปาก
คำเบ่อเริ่ม ผมก็อึ้งตะลึงค้างไปเหมือนกัน มันกินเข้าไปได้ยังไงเคี้ยวหน้าตาเฉย..มียักคิ้วให้กลมันอีก
ประมาณเอร็ดอร่อยเสียเต็มประดา ก่อนจะกลืนขย้อนเข้าปากลงท้องไป
อาจเพราะเสียงกลกับไอ้ถมคุยกันดัง..บวกเสียงเคี้ยวระกำไอ้ถมมันด้วย
ทำให้ไอ้ปราณที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ งัวเงียเมาขี้หูขี้ตาขึ้นมาดู ก่อนจะถามไอ้ถมมันว่า
“บักห่าถม..เจ้าซิแดกอิหยัง..ดังหลายแท้..บักห่ามึง” (ไอ้ห่าถม..มึงแดกอะไร เสียงดังมาก ไอ้ห่านิ)
ไอ้ถมเลยฉีกยิ้มให้มัน แถมมีน้ำใจหยิบระกำในถุงยื่นให้ไอ้ปราณด้วย พร้อมกับพูดว่า
“อ้าว!..ตื่นแล้วบ่สู..ข่อยซิกินเงาะอยู่หล้า...แซ่บหลาย...เอาจักแก่นบ่อ?..” (อ้าว!..ตื่นแล้วเหรอ..
กูกินเงาะอยู่..อร่อยมาก...เอาสักลูกไหม?) ภาษาบ้านมันอ่ะแหละ..ผมลืมบอกไปไอ้ปราณก็คนอิสาน
มันอยู่ขอนแก่น แต่ไอ้ถมมันคนสุรินทร์...พอไอ้ปราณมันเห็นเงาะในมือไอ้ถมเท่านั้นแหละ
ตื่นเต็มตาทันที
“ผลั๊ว!...เงาะบ้านเจ้าดิ...บักห่านิ..เพิ่นซิเอิ้นระกำ..ไผ่ซิเอิ้นเงาะ...บ่ฮู้แล้วซิหยังอวดฮู้อีกเด้อ..บักห่ามึง”
มันโบกกะบาลไปเต็ม ๆจนหัวไอ้ถมสะบัดซ๊า แถมบอกอีกว่า ‘เงาะบ้านมึงดิ ไอ้ห่านิ เค้าเรียกระกำ
ใครบอกมึงเรียกเงาะ ไม่รู้แล้วยังเสือกอวดรู้อีก ไอ้ห่า’ อะไรประมาณนี้ พอผมกับไอ้กลได้ยินดังนั้น
ปล่อยกร๊ากๆๆ..หัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง ไม่สนสายตาไอ้บ้าถมที่มองค้อนปะหลับปะเหลือกกันเลยครับ
ไม่ไหวจริง ๆ มันแดกระกำทั้งเปลือกเสือกรักษาหน้าว่ารู้จักดี..เรียกเงาะซะงั้น
ที่สำคัญดันอวดรู้ยืนยันอีกตะหาก ถ้าหากมันอยากกินไม่แอ็คฯท่ามาก กลมันคงสอนวิธีกินให้แหละ...
แม่งเห็นหน้ามันตอนนี้แล้วใครไม่หัวเราะเชื่อคงไม่มีแน่ บ้านไอ้ถมเรียกระกำว่าเงาะ
โจ๊กเรื่องนี้เป็นเรื่องตลกที่กลกับไอ้ปราณมันเอาไปเผาไอ้ถมในกลุ่ม พากันฮากระจายเลยทีเดียว
ผมเองยังหัวเราะน้ำตาเล็ด ยอมยกนิ้วให้มันจริง ๆแดกเข้าไปได้ระกำทั้งเปลือก...ยอดจริงมึงไอ้ถม...
สมแล้วที่เป็นเพื่อนกลสิทธิ์...ฮ่าาาๆๆ!..กร๊ากกกๆๆๆ!!..
เรามาถึงหัวหินประมาณสี่ทุ่มกว่าเกือบห้าทุ่ม คงเพราะรถจอดแวะบ่อย..เลยดึก แต่ก็ตามที่คาดไว้
พวกรุ่นพี่เค้าเหมาเก้าอี้ริมหาดไว้ให้นั่งนอนเล่น...รอดูพระอาทิตย์ขึ้นตอนเช้า
แถมเช่าบ้านพักไว้หลังหนึ่ง สำหรับไว้อาบน้ำจืด หรือพวกผู้หญิงเค้าเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน
ส่วนใครง่วงจะนอนต่อก็ตามสะดวก พวกผมสี่คนเลยพากันไปนั่งเตียงผ้าใบริมหาด
มีสองสามกลุ่มที่มาด้วยกันตั้งวงกินเหล้ารวมกันวงใหญ่ แต่พวกผมไม่มีใครกิน
มีบ้างที่ส่งแก้วมาให้ ส่วนใหญ่กลมันรับหน้าที่ตัดยอดเหมาคนเดียว คอมันแข็งดื่มไปสองสามแก้ว
เราก็มานั่งกินขนมผลไม้ฯลฯ ที่แวะซื้อกันมา รวมทั้งข้าวกล่องที่เค้าเอามาแจกให้รอบดึก
ระหว่างกินไปคุยไปด้วย กลมันก็ยังไม่หายสงสัยถามเหี้ยถมขึ้นมาอีกว่า
“ถม..กูถามจริงเหอะ...ตกลงมึงไม่รู้จักระกำใช่ไหมว่ะ..มึงอยากกินก็ไม่บอก...สัด..เสือกแดกไปได้..
ระกำทั้งเปลือกเลยนะนั่น” พอมันพูดขึ้นมา เล่นเอาผมขำขึ้นมาทันที กำลังเคี้ยวข้าวอยู่ด้วย
“พรืด!..ฮ่าๆๆ!!.พรวด!....แค็กๆๆๆ!!..” ขำจนสำลักข้าว แสบร้อนคอไปหมด น้ำหูน้ำตาเล็ด
เป็นภาระกลสิทธิ์ต้องรีบเอาน้ำให้ผมดื่มกรวกคอ ลูบหลังลูบไหล่ไปมา อาการที่ทำมันคงลืมตัว
ส่วนผมก็มัวแต่สำลักไม่ทันระวัง ตกเป็นเป้าสายตาไอ้เหี้ยถมกับไอ้ห่าปราณ พากันหยุดกินมองตาค้าง
จนทำให้พวกผมเริ่มรู้สึกแหละ กลมันก็แกล้งกลับไปนั่งที่เดิม หน้าเก้อไปเหมือนกัน คงไม่รู้ทำไง
แสดงออกซะขนาดนั้น ไอ้ห่าสองคนนั่นก็ไม่ถาม หันไปก้มหน้าก้มตากินกันต่อ
คิดว่ามันคงสงสัยอ่ะแหละ แต่ไม่กล้าถามมากกว่า เพื่อไม่ให้พวกผมเขิน
ไอ้ห่าปราณเลยพูดขึ้นมาว่า
“มึงเสือกคุยเรื่องควายของเหี้ยถม ตอนเพื่อนวีกำลังกิน..เป็นไงสำลักเกือบตาย” ผมก็พลอยยิ้มเจื่อน ๆ
ให้ไป..กลมันก็พูดขึ้นมาว่า
“ห่า!...กูงงกับมันนี่หว่า...เหี้ยไร..ตอนถามย้ำเสือกว่ากูโง่อีก..ไหนได้..ไม่รู้จักระกำก็ไม่บอก....
ดันรักษาหน้า..แดกระกำทั้งเปลือก..ไม่ขำก็เส้นลึกฉิบหายหละ” ผมก็นะพอพูดเข้าเรื่องนี้ขึ้นมาอีก
นั่งหัวเราะต่อซะงั้น ว่ากลสิทธิ์เส้นตื้นแล้วนะ แต่พอเห็นหน้าเหี้ยถมที่ทำเป็นค้อนปะหลับปะเหลือก
แล้วแม่งโครตฮาชะมัด ขำกระจายจริง ผมกลับเส้นตื้นขึ้นมาซะงั้น
มันก็จริงที่กลมันพูดเสือกแดกระกำทั้งเปลือก...ยอดมนุษย์จริงมึง..........
“นี่ยังไม่เท่าไหร่ มึงยังไม่รู้วีรกรรมโง่ ๆ แล้วอวดฉลาด..ของมันอีก” ไอ้ปราณเปิดประเด็นเผาเหี้ยถม
ขึ้นกลางวง ทำให้ต่อมกระสันใคร่รู้เริ่มทำงานอีกแหละ กลมันถามขึ้นทันที
“ยังมีฮาอีกหรือว่ะ?...ไหนเล่ามาดิเหี้ยปราณ” มันรีบบอกไอ้ปราณให้เล่า
ในขณะที่เหี้ยถมก็รีบขยิบตา..แสดงอาการซะโจ่งแจ้งไม่ให้ไอ้ปราณมันเล่า
แต่...เหี้ยปราณหาได้สนไหม ผมยิ่งขำท่าทางที่ไอ้ปราณมันแกล้งเมินใส่ไอ้ถม
มีอมยิ้มก่อนเริ่มต้นเผาเหี้ยถมอีกด้วย ในขณะที่ต้นเรื่องนั่งหน้าง้ำ แต่ก็ไม่กล้าหือ...
ปล่อยให้ปราณมันเผากระจาย
“มึงก็รู้กูกะมัน เช่าหอหารกันอยู่ เทอมที่แล้วพอจำได้ป่าว!...ที่แม่งลาหยุดไม่มาเรียนไปสามวันนะ..”
มันถามกล ผมก็นั่งฟังไปด้วย
“เอ่อ ๆ..กูพอนึกออก ที่มึงบอกพวกกูว่ามันปวดท้องไม่สบาย นอนอยู่หอ
แต่ดันเสือกห้ามพวกกูไปเยี่ยมเนี๊ยะ บอกไม่เป็นไรมาก พวกกูยังคิดว่ามึงกับมันมีลับลมคมนัย
เหี้ยถมป่วยจริงหรือเปล่าหรือป่วยการเมืองอยู่เลย แล้วตกลงเรื่องมันเป็นไง” กลมันถามต่อ
“มันป่วยจริง..แต่มึงรู้ป่าวไอ้ทีแรกมันก็แค่เจ็บท้อง..นอนบิดไปมา กูเลยพาไปหาหมอที่คลีนิก
ตอนหมอเรียกตรวจมันก็เข้าไปกะหมอ กูไม่รู้ว่ามันคุยไรกะเค้าบ้าง..กูไม่ได้เข้าไปด้วย
พอออกมาเค้าก็จัดยาให้ จ่ายค่ายาเสร็จ มันก็ชวนกูไปเดินตลาดสดแถว ๆนั้นแหละ
กูก็งงกับมันว่าไปเดินทำไม เสือกบอกไปหาซื้อของกิน หมอเค้าสั่งให้สองสามวันนี้
ให้กินของพวกนี้ไปก่อน เป็นไปได้ห้ามกินอย่างอื่น อาการดีขึ้นแล้วค่อยกลับไปกินปกติ
กูอุตส่าห์ถามว่า..หมอเค้าบอกอาการมันเป็นอะไร มันบอกเค้าบอกมันเป็นโรคเกี่ยวกับอาหารไรเนี๊ยะ
เสือกไม่บอกกูว่าหมอเค้าบอกเป็นโรคกระเพาะ มีบอกอ้อม ๆเป็นเกี่ยวกับระบบกระเพาะ
กูก็เลยคิดไปคนละเรื่อง ตัดปัญหานึกว่ามันคงคุยกับหมอรู้เรื่องดีแล้ว
เลยพาแม่งไปเดินหาซื้อของกินตามมันบอก มึงเชื่อเปล่ามันพากูไปหาซื้อเหี้ยไร”
ผมกับกลหันมองหน้ากัน ก่อนกลมันจะถามไอ้ปราณต่อ
“แล้วตกลง มันให้มึงพาไปซื้อไร?” ไอ้ปราณมันก็เล่าต่อ
“มันให้กูพาไปซื้อข้าวต้มมัด กูแม่งก็เดินหากับมันเกือบทั่วตลาด
โชคดีไปเจอร้านหนึ่งเค้าทำขนมหวานขาย เค้ามีข้าวต้มมัดไส้กล้วย..ไส้ถั่วดำขายพอดี
เหี้ยถมแม่งก็เหมาเค้าเลย เล่นข้าวต้มมัดไส้กล้วยอย่างเดียวเกือบสามสิบมัด
กูยังปรามมันอยู่เลยว่ามึงจะเอาไปทำไมเยอะแยะ เสือกบอกกูว่าเก็บไว้กินสามวัน
เลยเอาไปเผื่อซะงั้น พอมันบอกอย่างนี้ เลยแล้วแต่มันไม่ได้ห้ามไรอีก
มาถึงหอแม่งก็จัดการแดกข้าวต้มมัดก่อนเลย..ห้ามัดสิบลูก
ทันทีก่อนจะกินยาตามหมอสั่งเหี้ยไรของมัน กูก็งง ๆกะมันอยู่ แต่ก็แค่สงสัย
มันแดกข้าวต้มมัดผ่านไปวันหนึ่งเต็ม ๆแม่งคราวนี้เป็นเรื่องเลยดิ เจ็บท้องหนักกว่าเก่าอีก
ทั้งคืนเล่นเอากูไม่ได้หลับได้นอนเลยทีนี้ หน้าซีดเป็นไก่ต้ม เหงื่อกาบเต็มหน้า
ท่าทางอาการหนักกว่าเดิมอีก เช้ามากูรีบพาแม่งไปหาหมอที่คลีนิคเดิมอะแหละ
เสียเวลาไปนั่งรอหมอเค้าอีก กว่าจะมาก็เกือบเที่ยง กูนั่งรอแม่งเกือบสองชั่วโมง
เหี้ยถมก็นอนครางยังกะจะตายบนเตียงพักไข้นั่นแหละ พอหมอมาคราวนี้กูเลยอยู่ฟังอาการมันด้วย
สรุปมึงรู้ป่าวว่าที่มันเจ็บหนักเนี๊ยะเพราะอะไร?” มีเว้นช่วงให้พวกผมคิดตามอีก
“มึงอย่าบอกเพราะมันแดกข้าวต้มมัด..นั่นหละ” กลมันก็ตอบไป
“ก็นั่นแหละ...ปัญหาเลยหละมึง หมอเค้าบอกมันเป็นโรคกระเพาะ ให้กลับไปกินข้าวต้มสักสองสามวัน
อาการดีขึ้นแล้วค่อยกินอย่างอื่น แต่เหี้ยนี่มันแม่งเข้าใจว่าข้าวต้มที่หมอเค้าบอก คือข้าวต้มมัด
ถึงได้ให้กูพาไปหาซื้อซะทั่วตลาด” พอมันเฉลยถึงตอนนี้ ทั้งผมทั้งกล ปล่อยกร๊ากๆๆ......
ขำกันท้องคัดท้องแข็ง ถึงขนาดกลแม่งลงไปนั่งดิ้นกุมท้องขำน้ำตาเล็ดอยู่กะพื้นทรายเลยทีเดียว
มันยิ่งเส้นตื้นอยู่ด้วย..พอมาเจอเรื่องนี้เข้าให้ เข้าเส้นเต็ม ๆขำจนผมหละกลัวมันจะขากรรไกรค้างไปซะอีก
ส่วนไอ้ถมก็นั่งหน้าแดง ค้อนพวกผมไป ๆมา ๆ ก่อนจะทนไม่ไหว พูดเสียงนอยด์ขึ้นมาว่า
“ก็บ้านกู..ใครบอกข้าวต้มก็นึกถึงแต่ข้าวต้มมัดกันนี่หว่า!..ใครจะคิดว่ามันคือข้าวต้มหมูกันเล่าว่ะ!..
บ้านกูกินข้าวเหนียวเหอะ ไม่ได้นิยมบริโภคข้าวจ้าวเป็นอาหารหลัก พอหมอพูดมา
กูก็นึกก่อนเลยว่ามันคือข้าวต้มมัด หมอเสือกบอกกูไม่ละเอียดเอง จะโทษกูได้ไง..ชิ”
ลงท้ายมีค้อนอีกตะหาก ยิ่งพาให้ผมขำเข้าไปใหญ่กับท่าทางมัน โครตจี้กะมันจริง ๆ
จะว่าซื่อก็ใช่..จะว่าโง่อวดฉลาดก็ใช่อีก เอากะมันซิ ...เพื่อนกลสิทธิ์ก๊วนใหม่
ช่างแตกต่างกับกลุ่มไอ้ก๋อยไอ้ต่อมัน..เหมือนหน้ามือกะหลังตีนกันเลยทีเดียว
ผมดีใจนะที่กลมันคบเพื่อนพวกนี้ เห็นแล้วฮาชะมัด.....ขอหลบไปขำก่อน...
โอ้ย!..ไม่ไหว..ขำโครตทริปนี้.......ฮ่า!!!!!.....
ขำกันไหม นู๋ฟังพี่วีเล่านู๋ขำจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าพอถ่ายทอดต่อแล้วจะขำกันป่าว
:m20: :laugh: :pigha2:
Luk.
-
:pig4: ตอนเเรกเข้ามาอ่าน...ยอมรับเลยค่ะโครตเกรียดพี่กลเลย :m31: พี่กลโครตโดน(ตีน)เลย :angry2:
:serius2:คนอะไรเลวได้หมดไส้หมดพุง (ปวดตับสุดๆ) ทำร้ายพี่วีที่น่ารักได้ไง (เเฟนครับพี่วีเต็มตัวค่ะ+ไม่ชอบพี่กลมากมาย)
ตอนพี่ชายมาจีบเนี้ยเเอบเชียร์เนอะ ก็พี่เขาน่ารักกว่า พี่กลเยอะโครตๆ (ความคิดนะตอนอ่านขณะนั้น) :a5:
เเต่พอมาอ่านก็เข้าใจนะว่าทำไม่พี่กลถึงเป็นอย่างงั้น คนเราเปลี่ยนอดีตไม่ได้ จึงต้องนำมาเป็นบทเรียนในอนาคต :เฮ้อ:
พอมาอ่านตอนพี่กล บอกรักพี่วี เขินสุดๆเลยค่ะ น่ารักมาก :impress3: ยิ่งตอนพี่กลอยากให้พี่วีหึงเนีย :m20:
หวานได้อีก เเอบเขินตามบิดไปไส้เกือบขาด(เวอร์ไป) :impress2: พี่กลโครตโดน(ใจ)เลย
ตอนนี้เปลี่ยนสถานะ(เเฟนครับพี่วี+พี่กล เเบบเต็มตัวเเละเต็มหัวใจ ) ประทับใจพี่ทั้ง2คนมากเลยค่ะ o13
ขอบคุณค่ะที่บอกเล่าเรื่องราวดีๆ มาให้อ่านนะคะ :L2: :L1: :L2:
อ่านตอนพิเศษมา คิดว่าเงาะลูกนี้รสชาติคง ปาดปาก ถมมาก :jul3: :jul3:
-
:laugh:
:-[
-
ขำจ้า แต่ขำระกำมากกว่า
ช่างกล้า กินระกำทั้งเปลือก 555+
-
ฮ่าฮ่า
ภาษา..พาซวย
ต้นกล้วย ดันเรียก หน่อไม้
:laugh:
:กอด1: +1 ครับ Luk
ป้อล่อ....วีบอกว่า กลเส้นตื้น แล้วที่ขำซะจนสำลักข้าวน่ะ วี ก็เส้นตื้น เหมือนกัน
:-[
-
:m20: :laugh: ชอบตอนนี้อะพี่กล ตลกมากมาย
-
กินระกำทั้งเปลือก...สามารถมากกกก555
ปล.อยู่กลุ่มเดียวกับถมกลคงหหัวเราะตกเก้าอี้ทุกวัน เอิ๊กๆ
-
ตอนที่16 ไม่ไหวจิงๆ
จะร้องไห้แล้วไรเตอร์ ฮื่อๆ
-
^^
-
ว่าจะแวะมา+คนขยันซะหน่อย
ลืมไปว่าเพิ่งกดไปนิ อิอิ :m23:
-
กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เพื่อนพี่กลคนนี้โคตรฮาอ่ะ
ซื่อเกิ๊นนนนน ซื่อสุดๆ
พี่ปราณที่เป็นรูมเมทคงทั้งขำทั้งระอา
:jul3: :jul3:
-
:m20: :m20: :m20:
มีคนแบบนี้อยู่ด้วยเหรอเนี้ย
-
ฮามากมายอ่ะ กร๊ากกกก คิดว่าข้าวต้มเป็นข้าวต้มมัดได้งาย :laugh: :m20:
-
:pigha2: ฮาไปไหนเพ่สุดๆๆไปเลย คนๆๆนี้ :m20:
-
สงสารฝรั่งเค้าเน๊อะ
เวลาเป็นโรคกระเพาะ
จะไปหาข้าวต้มมัดที่ไหนกิน
-
โอย ขำจนน้ำตาเล็ด :m20:
-
ขอบคุณค่า..
เพิ่งรู้เวลาป่วยเราต้องกินข้าวต้มมัด..555+
ตอนนี้มันฮาไม่ไหวแล้ว..
-
ถ้านั่งอยู่ตรงนั้น ต้องขำน้ำตาเล็ดเหมือนวีแน่ๆ
แต่สงสารถมน่ะ ปากคงพัง น้องเขาเป็นคนซื่อจริงๆ น่ะ
-
555+ ระกำกับเงาะ นี่ไม่ขำเท่า ข้าวต้ม ตกลงพี่เค้าซื่อใช่ไม๊ 5555+ เข้าใจๆ 5555+ :laugh: :laugh:
-
:laugh: :laugh:
โอ๊ย ฮา ทำไปได้เนอะคนเรา แต่ละอย่างเนี่ย
-
5555 คนต่างจังหวัดเค้าว่า'น่ารัก ใสซื่อ'^^
-
ฮามากอ่ะ :jul3:
-
อิอิ ข้ามมาอ่านล่วงหน้าสักหน่อย คริๆๆ เพื่อนถมอย่างฮาอ่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกก :m20:
แต่ไม่เข้าใจนิดนึงว่าเพื่อนส่งน้ำให้ดื่มกับช่วยลูบหลังมันมองว่าแปลกขนาดต้องหยุดมองยังไง? ถ้าดึงเข้ามากอดไปด้วยก็ว่าไปอย่าง :m21:
-
พี่ถม...เราคนบ้านใกล้เรือนเคียงกัน
ดังนั้น บอกได้เลยว่า พี่ออกจะน่ารัก ใสซื่อเนาะ
หนูไม่กล้าขำพี่หรอก เพราะหนูก็เป็นบ่อย :z2:
-
เขามาขำตอนเช้า
ฮากับข้าวต้มมัดมาก ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมากกว่านี้
ว่าแต่นับวันพี่กลยิ่งน่ารักอ่ะ :z2:
-
:m20: :m20:
เพื่อนไอ้กลติ้งต๊อง
-
ขำอยู่ 5555
แต่อ่านไปนึกภาพไป สยองเล็กๆอ่ะ กินระกำทั้งเปลือก เอ่ออออ... :laugh:
-
โฮยยยยย ปวดท้องสัด
นึกตาม เล่นเอาไม่กล้ากินข้าวต้มมัดเลย :m20:
-
:m20: :m20: :m20:
-
อย่างนี้ต้องมีซับด้วยป่าวเนี่ย :laugh:
-
คนอีสานเหมือนกัน
ยังฮาาาาาาาาาาาาาาาาาา
นู๋ยังคิดไม่ถึงเลยค่ะ
-
อ๊ากกก ปากทำด้วยอะไร อู๊ววว เสียวแทน
-
+1 ให้กับตอนนี้เลย ขำสุด ๆ ยิ่งกว่าดูตลกเชิญยิ้มอีก อ่านไปหัวเราะไป
คนข้าง ๆ นึกว่าเป็นบ้าไปแล้ว แต่อ่านแล้วหยุดไม่ได้ต้องอ่านจนจบตอน
เหนื่อยจริง ๆ ดีจังที่กลคบเพื่อนที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์ขนาดนี้ หมดห่วงว่าจะ
ชักชวนกันไปทำเรื่องไม่ดีแล้วสิน้องวี เพื่อน ๆ ของกลกลุ่มนี้น่ารักมากเลย
:laugh: :laugh:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 37
เสี่ยง...
.
.
.
ผมกับกลสิทธิ์เราอยู่ด้วยกัน ทำกิจกรรมชีวิตประจำวันด้วยกัน ตัวแทบจะไม่ห่างกันเลย
นอกจากเวลาแยกกันไปเรียน บางวันกลออกพร้อมผม ก็จะแวะไปส่งผมก่อนที่ม.
แต่ถ้าวันไหนกลต้องไปก่อนก็ไม่ต้องรอ หรือบางวันผมไปไวกว่าผมก็ไม่รอเหมือนกัน
ผมต้องซ้อมบอลตอนเย็นทุกวัน และกลรู้ตารางเวลาซ้อมของผม เลิกก็ประมาณทุ่มหรือถ้าเรทก็สองทุ่ม
กลมักจะมารอผมที่มหา’ลัยตลอด บางวันก็เปลี่ยนชุดออกกำลังกาย มาวิ่งมาเตะบอลกับคนอื่น ๆ
จนคุ้นเคยรู้จักเค้าไปทั่ว เพื่อรอผมไปด้วย ต้องยอมรับกลสิทธิ์ในวันนี้
กลายเป็นหนุ่มที่มีสาระในชีวิตมากขึ้น เพื่อนกลุ่มใหม่ของกลสิทธิ์ที่ผมรู้จัก
และสนิทคุ้นเคยด้วยนั้น ต้องบอกว่ารู้สึกสบายใจมาก ทั้งกลุ่มมีห้าคน..เป็นคนต่างจังหวัดสองคน
แถวภาคอิสานชื่อปราณกับถม ปราณเป็นคนอิสานเชื้อสายจีนเลยดูดีหน่อย
แต่ถมนี่อิสานแบบดั้งเดิมอุปนิสัยหน้าคบหาเป็นอย่างมาก ส่วนอีกสองคนชื่อต้น..กับชาติ
นิสัยดีทั้งกลุ่ม ทำไมผมถึงบอกว่านิสัยดี เพราะกลุ่มนี้น้อยครั้งมากที่จะชวนกันไปดื่มกินเที่ยว
ถ้าไม่ใช่เทศกาลสำคัญจำเป็นจริง ๆ ไม่ต้องคิดเลยว่าหนุ่ม ๆ ก๊วนนี้เขาจะแตะของมึนเมากัน
ที่มักทำกันประจำคือชวนกันทำงานกลุ่ม จนผลการเรียนของกลสิทธิ์เทอมที่ผ่านมา
เกรดเฉลี่ยดีมาก 3.15 ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ จริง ๆ แล้วผมว่ากลสิทธิ์เป็นคนหัวดีคนหนึ่ง
อยู่ที่ว่าจะเอาถ่านหรือแกลบตะหาก เพราะมีเพื่อนดีเลยทำให้กลสิทธิ์มีพัฒนาการดีขึ้นเลยทีเดียว
เป็นบางครั้งถึงหลีสาว หรือมีสาว ๆ มาทำให้พวกเค้าได้เม้าท์ได้แซวกันบ้าง
แต่ก็ยังไม่เห็นใครในกลุ่มมีหญิงเป็นตัวเป็นตน ส่วนยอดชายกลสิทธิ์ของผมนะหรือ
วีรกรรมเจ้าชู้ลายเสือของเค้า เหมือนพับเก็บเขี้ยวเล็บไปซะงั้น ใช่ผมจะการันตรีหรือเข้าข้างนะ
พฤติกรรมของหนุ่มที่มีหญิงดูออกง่ายจะตาย เพราะจะไม่อิสระเหมือนเคย
การแต่งตัวหรือตารางเวลาจะไม่คงที่ แต่กลสิทธิ์ผ่านมาเป็นปีเค้าคงเส้นคงวา
บางครั้งเพื่อนในกลุ่มยังเผาให้ผมฟังว่า เสียดายไอ้กลมัน สาว ๆเข้าหาไม่น้อย
ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องดันไม่เล่นด้วย เป็นพวกเค้าหน่อยไม่ได้..อะไรประมาณนี้
บางทีผมมีโอกาสได้ไปสังสรรค์กับพวกเค้า นั่นคือต้องว่างจริง ๆแล้วเป็นโอกาสพิเศษด้วย
เช่นวันเกิดเพื่อนในกลุ่ม หรือหลังสอบอะไรประมาณนี้ ผมเริ่มมั่นใจว่าพฤติกรรมเก่า ๆ
ของกลจะไม่กลับมาเหมือนเดิม ความกังวลเรื่องนี้ค่อย ๆ
หายไปจากความคิดของผมจนแทบจะไม่เหลือเลย
ภาพเด็กช่างกลจอมกากของสังคมในวันวาน ช่างแตกต่างกับกลสิทธิ์เด็กบริหารการจัดการในวันนี้
ยังกะซาตานกลายเป็นเทพบุตร หลายคนอาจจะไม่เชื่อในสิ่งที่ผมเล่าให้ฟัง
แต่ขอให้เชื่อเถอะ...ว่ามันคือเรื่องจริงไม่ใช่นิยาย อย่างน้อยทฤษฎีของมาสโลว์
ที่พูดถึงเรื่องมนุษย์สัตว์สังคมไว้ได้ถูกต้อง ไม่มีใครต้องการเป็นคนเลวแต่กำเนิด
แต่หลายคนที่กระทำตัวแบบนั้น เพราะขึ้นอยู่กับสถานการณ์สิ่งแวดล้อมสังคม
และการยอมรับในสังคมวงแคบเหล่านั้นมากกว่า
ว่าพวกเค้ามีวัฒนธรรมความคิดและธรรมเนียมปฏิบัติอย่างไร
ดังคำเปรียบเปรยหลายอย่างที่เราได้ยินได้ฟังกันมา ผมว่ามันใช่เลยนะ เช่น
เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม หรือ
คบคนพาล พาลพาไปหาผิด คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล เป็นต้น
กรณีของกลก็เช่นเดียวกัน ดีแล้วที่กลหันหลังให้กับสังคมเดิม ๆ รู้ไหมพอเปิดเทอมมาได้ไม่กี่เดือน
ก็ได้ข่าวพวกก๋อย ต่อ นพ ฯลฯ โดนจับเพราะไปมีเรื่องกับคู่อริ ถึงขั้นเกิดยิงกันบาดเจ็บและมีคนตาย
เลยโดนรวบตามจับตัวกันยกแก๊งค์ โรงเรียนกลถึงกับโดนกระทรวงศึกษาฯ
สั่งให้ตรวจสอบและปิดไปร่วมสองอาทิตย์ ข่าวนี้ดังพอสมควร
มีการออกสื่อทั้งทางโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์ ที่หนักเพราะพวกก๋อย ต่อ นพ ฯลฯ นั่น
ไม่ได้เป็นเยาวชนแล้วด้วย เรียนปวส. ปีหนึ่งอายุ19 ทำให้ต้องขึ้นศาลปกติ
และตอนนี้เรื่องราวอยู่ระหว่างดำเนินการชั้นศาล คนที่ประกันตัวมีก๋อยกับนพ
แต่ต่อหลักทรัพย์ไม่มี แถมญาติพี่น้องไม่ใส่ใจอีกตะหาก กลชวนผมไปเยี่ยมที่เรือนจำฯครั้งหนึ่ง
เพราะถือว่าเป็นเพื่อนที่เคยคบกันมา แม้จะชักชวนกันไปในทางที่แย่ ๆ ก็ตามเถอะ
รู้ไหมจากเด็กช่างที่กวนกร่าง พอเห็นสภาพหลังกรงขัง เห็นแล้วผมยังอดสงสารไม่ได้
ต่อดูผอมลงมาก ไม่มีใครมาเยี่ยมเลย แม้กระทั่งเพื่อนที่ร่วมคดี
ยิ่งพวกที่อยู่ระหว่างประกันตัวไม่ต้องพูดถึง ไม่มีใครกล้าโผล่มาเยี่ยมต่อกันเลยสักคน
เพราะเค้าห้ามไม่ให้ติดต่อกัน กลัวเสียรูปคดีอะไรผมก็ไม่ทราบ เท่าที่ฟังจากปากของต่อ
ต่อเป็นผู้ร่วมแก๊งค์ในการยกพวกลุยคู่อริ แต่ไม่ได้เป็นคนลงมือฆ่าฝ่ายตรงข้าม
เป็นรุ่นน้องปวช.ปี 3 แต่น้องเค้าอายุยังไม่เลย 18 จึงได้รับการควบคุมที่ศาลเด็กและเยาวชน
คดีของต่อกับพวกก็หนักมาก โจทย์เค้าฟ้องร่วมกันพยายามฆ่าหนึ่งข้อหา
ตามด้วยข้อหาร่วมกันฆ่าจนทำให้ผู้อื่นถึงแก่ชีวิต อีกหนึ่งข้อหา
ยังมีร่วมกันทำร้ายร่างกายจนได้รับบาดเจ็บ และมีการเสียชีวิตและทรัพย์สิน
แต่ละข้อกล่าวหาเป็นคดีอุกฉกรรจ์ทั้งนั้น ผมกับกลได้แต่ปลงสังเวช สงสารก็สงสาร
แต่ที่พอทำให้ได้..คือกลฝากเงินไว้ให้ใช้ในเรือนจำฯ 2,000.-
และซื้อของเยี่ยมให้อีกพันกว่าบาท ไอ้ต่อถึงกับซึ้งน้ำใจกลน้ำตาไหล เกาะลูกกรงร้องไห้ซะงั้น
กว่าจะปลอบกันให้หยุดร้องได้ก็นะ...สายตาที่ต่อมองผมนั่นเต็มไปด้วยแววตาชื่นชม
ก่อนจะพูดออกมาซะยาว แต่ผมจำได้ดีเลย..มันพูดว่า...........??????????
ต่อข้างล่างค่ะ มันยาวมาก
-
ดีใจที่กลคบเพื่อนใหม่ๆ สิ่งแวดล้อมเปลี่ยนก็ทำให้คนเปลี่ยน
-
[center]- 2 -[/center]
.
.
.
.
.
“กูดีใจมาก..ที่ไอ้กล..ได้รู้จักกับมึง...วี...แม้การรู้จักกันระหว่างพวกมึง
จะมีพวกกูที่ร่วมขบวนเหี้ย ๆ นำความอัปยศมาสู่ชีวิตมึงก็ตาม...แต่วันนี้
กูไม่นึกเสียใจเลยที่วันนั้น..กูได้เป็นส่วนหนึ่งในการยุแยงให้ไอ้กลมันทำอะไรกับมึง
เพราะวันนี้กูเห็นชีวิตเพื่อนกูแล้ว กูดีใจแทนมัน....หากวันนั้นไม่ได้เจอมึง
เพื่อนกูคนนี้อาจเป็นคนหนึ่งที่มีรายชื่ออยู่กับพวกกู
มันคงไม่มายืนอย่างสง่าดูดี..อยู่ตรงหน้ากูได้อย่างตอนนี้แน่นอน
มันคิดไม่ผิดที่เลือกเดินไปจากพวกกู และคนที่มันเลือกไปอยู่ด้วยคือมึง
มึงทำให้เพื่อนกูเป็นผู้เป็นคน ไอ้กลในวันนั้นกับไอ้กลคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากูในวันนี้
มันคนละคนกันเลย กูภูมิใจตัวมึงจริงว่ะเพื่อน ถ้ากูได้ออกไป...
หวังว่าคงมีโอกาสเจอพวกมึงสองคนที่ยังอยู่ด้วยกันแบบนี้อีกนะโว้ย!....
นึกดูแล้ว..กูไม่คิดเลย...ว่าไอ้กลจะเลือกอยู่กับมึง สุดท้ายแล้วมันกลับคิดถูก
เสือผู้หญิงตัวพ่อจะเลือกอยู่กับผู้ชายได้ และมันก็ทำให้กูเห็นแล้วว่า
จริง ๆ แล้วความรักไม่จำเป็นต้องผู้หญิงเท่านั้น ใครก็ได้จะเพศไหนไม่สำคัญ
ขอแค่รักกันและพากันไปเจอแต่สิ่งดีดี มึงรู้ไหมข้างในที่กูอยู่เนี๊ยะ
ผู้ชายเอากับผู้ชายเป็นคู่รักกัน..กลายเป็นเรื่องธรรมดาเลยว่ะ
แต่ข้างนอกกลับเป็นเรื่องประหลาดผิดเพศ ในคุกมีแต่ผู้ชายด้วยกันทั้งนั้น
ใครมีคู่ผัวตัวเมียเป็นตัวเป็นตนกับเป็นที่น่าอิจฉา กูเข้าใจแล้วว่า...ไม่มีอะไรในโลกที่แน่นอน
ทุกอย่างเพราะคนเราตั้งกฎเกณฑ์กันขึ้นมาเองทั้งนั้น กว่ากูจะเข้าใจสัจธรรมบางอย่าง
และมองเห็นความจริงบางเรื่อง กูก็ต้องบอกกับตัวเองว่าสายไปเสียแล้ว อนาคตกู...ประวัติกู
และโอกาสกูคงต้องเริ่มต้นใหม่ในนี้ ไม่รู้กี่ปีถึงจะได้ออกสู่โลกภายนอกอีกครั้ง
มึงรู้ไหม...ใครไม่เข้ามาในนี้ คงไม่รู้จักหวงแหนคำว่า อิสระภาพ.ว่ามันสวยงามหอมหวานแค่ไหน
มึงเป็นคนที่ได้ใช้ชีวิตกับอิสระภาพข้างนอก ไม่ได้อยู่ในห้องที่มีลูกกรงล้อมรอบ
กำแพงสี่เหลี่ยมแบบกู ขอให้รักษาและหวงแหนเอาไว้ให้มาก อย่าทำอะไรโดยไม่ยั้งคิด
หรือเห็นเป็นเรื่องสนุกบ้าไปกับวัฒนธรรมผิด ๆอย่างกูเด็ดขาด ตอนนี้มึงดูกูสิ..
หมาสักตัวยังไม่โผล่หัวมาเยี่ยมเลย พี่น้องเพื่อนฝูงที่เคยบอกว่าตายแทนกันได้
พอเกิดเรื่องตัวใครตัวมันทั้งนั้น พวกมันโชคดีที่ได้ประกัน แต่กูเชื่อว่าวันที่คดีถึงที่สุดจนศาลตัดสินแล้ว
พวกมันก็ไม่ต่างจากกูหรอก ที่จะต้องเข้ามานอนกินข้าวแดงแกงร้อน
กูขอร้อง...ไม่จำเป็นมึงไม่ต้องมาเยี่ยมกูอีก เป็นไปได้อย่าให้ตัวมึงมาเกลือกเสนียด
กลิ่นอายเรือนจำเป็นดีที่สุด แค่มึงกับวีพากันมาเยี่ยมกูวันนี้ กูก็โครตซึ้งน้ำใจมึงสองคนแล้วว่ะเพื่อน
กูไม่มีอะไรตอบแทนให้ คงมีแต่กำลังใจที่ส่งไป...และขอให้มึงรักกันไปตลอด
เพราะมึงทั้งคู่...ตามความรู้สึกกูแล้ว มึงเกิดมาเพื่อคู่กันจริง ๆ แค่นี้และที่กูพอจะตอบแทนมึงได้”
ผมกับกลก็ซาบซึ้งกับไอ้ต่อ ที่มันเข้าใจเราทั้งสอง ไม่มีสายตาล้อเลียนหรือหัวเราะเยาะให้สักนิด
มีแต่แววตาชื่นชมและยินดีจริง ๆที่มันมีให้ ไม่นับช่วงที่มันร้องไห้ด้วยหนะ...
เอาเป็นว่ามันเพิ่งมานึกเห็นสัจธรรมผิดชอบชั่วดีเอา..ก็เมื่อมันต้องแลกด้วยอนาคตมันทั้งชีวิตซะงั้น
แต่อย่างน้อยก็ยังดีเวลาที่มันได้อยู่กับตัวเองในคุก มันยังรู้สำนึกได้ หลายคนต่อให้ติดคุกติดตาราง..
กับผูกพยาบาทอาฆาตแค้นไม่จบไม่สิ้น พอมีโอกาสออกมาไปก่อคดีประชดชีวิตอีกก็มี
ผมเชื่อว่าวันที่มันได้อิสระอีกครั้ง มันจะเป็นคนดีได้ไม่ยาก
หากมันมีความคิดในด้านดีขึ้นแล้วหละก็
ขากลับนั่งมาในรถสองคน กลมันดูเงียบ ๆไป ผมก็ห่วงความรู้สึกมันเหมือนกัน
มันคงทำใจลำบาก ที่ไปเห็นสภาพเพื่อนมันต้องอยู่ในห้องขังอย่างนั้น
ตอนรถจอดติดไฟแดง ผมไม่ลังเลเลยที่จะเอื้อมมือไปกุมมือมัน มันหันมามองหน้าผม
ตาโตทันที..มองผมอึ้ง ๆ คงงงที่จู่ ๆ ผมดันเสือกเอื้อมมือไปกุมมือมันไม่มีปี่มีขลุ่ย
ยอมรับถึงผมกับกลอยู่ร่วมกันมาเป็นปีแล้ว แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ผมจะเป็นฝ่ายเริ่มทำอะไรแบบนี้ก่อนเลย
ผมไม่รู้ว่าผมรักกลมันหรือยัง ผมไม่รู้และไม่เคยบอกมันสักครั้งว่าผมรักมัน
มีแต่มันที่บอกผมทุกครั้งที่มีโอกาส ยิ่งเวลา....อร๊ายยยๆๆ!!...ไม่อยากเล่าเลยว่าเวลาไหน....
ยอมรับ..อายเว้ย!.แต่ก็นะ..เอาเป็นว่าเวลาที่มันขอมีไรกันนั้นแหละ..มันมักจะเป็นฝ่ายขอผมประจำ
แล้วทุกครั้งมันไม่เคยจะลืมบอกรักผมเสมอ มันเคยถามผมจนไม่ถามอีกแล้วแหละ
ว่าผมรักมันหรือเปล่า เพราะเวลาถามที่ไรพอผมตอบไม่ได้ มันนั่นหละ...จะรมณ์เสียทุกครั้ง
ตอนหลังเราเลยตกลงกันว่า ไม่ต้องถามผมอีกว่ารักมันหรือยังอะไรยังไง
วันไหนผมพร้อมและมั่นใจแล้วว่าผมรักมัน ผมจะเป็นฝ่ายบอกมันเอง
ซึ่งตั้งแต่นั้นมา มันก็ไม่เคยถามผมอีกเลย
กลับมาเข้าเรื่องตรงนี้ พอมันเห็นการกระทำของผม มันรีบพลิกมือขึ้นมาเป็นฝ่ายกุมมือผมไว้แทน
ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“กูต่างหาก..ที่ควรเป็นฝ่ายกุมมือมึง...วี...กูอยากบอกมึงว่า...กูรักมึงมากว่ะ....กูภูมิใจที่วันนั้น
กูตัดสินใจไม่ผิด..ที่พยายามยื้อยุดเอามึงไว้เป็นของกู...จะด้วยความรู้สึกห่าไรในตอนนั้นกูไม่สนหรอก
รู้อย่างเดียวหากย้อนเวลาไปได้ กูจะทำให้เรื่องแย่ ๆระหว่างเราที่กูเคยทำไว้กับมึงไม่เกิดขึ้นเลย
แต่เมื่อมันกลับไปแก้ไขไม่ได้ กูขอชดเชยให้มึงแทนด้วยความจริงใจและความรักที่กูมีต่อมึงนี่แหละ
กูจะไม่สัญญาหรือรับปากอะไรกับมึงอีก เพราะกูรู้ว่าคนอย่างมึงไม่ชอบฟัง
นอกจากแสดงให้เห็นยืนยันด้วยการกระทำล้วนๆ กูก็จะทำให้เห็นและใช้การกระทำเป็นคำสัญญาต่าง ๆ
ที่จะให้มึงเชื่อมั่นในตัวกู ถึงใครจะบอกว่าความรักระหว่างกูกับมึง..มันจะแหกกฎสังคม
หรือมันเป็นไปไม่ได้ก็ตาม แต่กูจะทำให้สังคมเห็นว่าความรักของกูที่มีให้มึงเนี๊ยะแหละ...
เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน” พอฟังมันพูดจบ น้ำตาผมร่วงผล่อยลงมาทันที
ขนาดเห็นไอ้ต่อร้องผมแค่เศร้าตาม แต่ไม่ได้นึกอยากน้ำตาไหล
แต่พอกลมันพูดแบบนี้กลางไฟแดงที่รถโครตของโครตติด ขยับไปสามไฟเขียวแล้ว
พวกผมยังไม่พ้นแยกเลย..มันติดยาวมาก จะพูดเรื่องรถติดทำไมเนี๊ยะ..กำลังซึ้ง
คือจะบอกว่า..เพราะรถมันติดยาวเนี๊ยะแหละ สมัยนั่นไม่มีทางด่วนเยอะขนาดนี้
ไม่มีอุโมงใต้ดิน พอรถติดทีเจ้าประคุณเอ้ย...ไม่ต้องพูดกันเลยว่างั้น
เอาเป็นว่าขอบคุณรถติด เพราะทำให้กลสิทธิ์ พูดอะไรซึ้ง ๆจนน้ำตาผมไหลเลยง่า
ผมได้แต่ตอบมันไปแบบซึ้ง ๆว่า
“ขอบใจมึงมาก...ที่อยู่ดูแลกูมาตลอด...ขอบใจว่ะกล” ตอนนั้นผมรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ
หัวใจมันเต็มตื้นขึ้นมาจนล้นปรี่ ผมมีมันอยู่เคียงข้างในขณะที่ตัวคนเดียวในกรุงเทพฯ
ไม่มีญาติสักคน และมันอีกนั่นแหละ...คอยดูแลคอยเป็นเพื่อน
จนผมลืมไปเสียด้วยซ้ำว่าผมอยู่คนเดียว คำว่าเหงา...โดดเดี่ยว...หรือเหนื่อยล้าไม่มีโอกาสเข้ามาสัมผัส
ความรู้สึกผมเลยด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่าผมเสพติดความเคยชินที่มีมันอยู่ด้วยกันตลอดแบบนี้หรือไม่
จนรู้สึกมันกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปไม่รู้ตัว และยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมรักมันหรือยัง
แต่มันก็ไม่เรียกร้องกลับอยู่ข้าง ๆผม และเปลี่ยนแปลงตัวเองในหลาย ๆด้านเพื่อให้ผมเห็นมุมดีดี
ตลอดจนสิ่งดีดีอย่างที่บอกนั่นแหละ ผมคิดคำพูดไหนไม่ออก...นอกจาก
“ขอบคุณมึงจริง ๆกล..ขอบคุณมาก..ที่อยู่ข้างกูมาตลอด” พอผมพูดจบ
น้ำตาดันไหลอาบแก้มซะงั้น โอ้ย!..ไมวันนี้ผมบ่อน้ำตาตื้นชะมัด เริ่มรู้สึกตัวว่าไม่แมนเลยกู
ทำเป็นสาวน้อยอินซะงั้น มันก็แสนจะอ่อนโยนเอื้อมมือมาเกลี่ยน้ำตาให้ทั้งสองข้าง
ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาจูบหน้าผากผมอ่อนโยนโครต ๆ แล้วพูดขึ้นว่า
“กูตะหาก..ที่ต้องเป็นฝ่ายพูดคำว่า...ขอบคุณ....มึงให้สิ่งดีดีกับกู...มึงให้ความสุขกู
โดยที่กูไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน ทั้งที่กูเคยทำระยำจัญไรไว้กับมึง แต่มึงกลับให้โอกาสกู...
ที่กูมีวันนี้เพราะมึงนะวี....กูถึงบอก..กูตะหากที่ต้องขอบคุณมึง...
กูคงมีแค่ใจดวงนี้ดวงเดียวเท่านั้น..ที่จะให้มึงดูแลตลอดไป...สัญญานะวี...
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า อย่าปล่อยมือกูเป็นอันขาด...มึงจะจับมือกู..
เผชิญปัญหาไปพร้อมกับกู...มึงห้ามถอยหรือทิ้งกูเป็นอันขาด...
มึงจะว่ากูโลภหรือเห็นแกตัวก็แล้วแต่ ทั้งที่มึงไม่เคยบอกรักกูสักครั้ง
แต่กูก็ยังเห็นแก่ตัวรั้งมึงไว้อยู่อย่างนี้ กูบอกตามตรงเลยนะวี....กูรับความจริงไม่ได้...
ถ้าวันหนึ่งตื่นขึ้นมาแล้วไม่มีมึงอยู่ข้าง ๆ...รับปากกูสักเรื่องได้ไหม...ว่ามึงจะไม่ทิ้งกู”
สายตาที่เว้าวอนและจริงใจที่มองผมในตอนนี้ สะท้อนเงาผมในตามันอย่างชัดเจน
ใจผมกระตุกน้ำตาไหลอีกแล้ว ทำไมมันเจ็บปวดก็ไม่รู้..แทนที่จะดีใจ
แต่ผมตอบไม่ได้...รู้ว่ามันช่างเป็นเรื่องใหญ่โตเหลือเกินที่จะต้องรับปากมันในเรื่องนี้
ผมไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร หากรับปากไปแล้วทำไม่ได้ผมก็กลัวผิดคำพูดกับมัน
แต่หากไม่รับปากก็รู้สึกหดหู่กับสายตาเว้าวอนที่รอฟังคำตอบผมอยู่
นรกไหมครับ...เรื่องของผมกับกลสิทธิ์ เวลาจะพูดเปิดใจเรื่องสำคัญกันครั้งใด
มักประจวบเหมาะคุยกันบนรถทุกครั้ง และต้องอยู่บนถนนทุกทีซิน่า
ผมเริ่มเห็นคิ้วมันขมวดปมผูกโบว์เข้าให้หละ เมื่อเห็นว่าผมใช้เวลานานเกินไป
กับคำตอบที่มันรอคอย ผมตัดสินใจหลับตาลง สูดหายใจลึก ๆให้จิตใจสงบนิ่ง
ก่อนตั้งจิตอธิฐาน...ผมมักทำประจำ..หากติดตามอ่านเรื่องราวผมมาแต่ต้น
จะเห็นว่าผมเชื่อเรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อยู่ในภาวะเหตุการณ์ใดก็ตามที่เกินกำลังความสามารถ
หรือสติปัญญาที่ผมจะจัดการด้วยตนเองแล้ว ผมจะอาศัยสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ผมนับถือนี่แหละ...
เป็นผู้ชี้นำทางสว่างให้กับผม เพราะผมเชื่อว่า...ทุกอย่างกำหนดแล้ว..ซึ่งฟ้าประทาน
‘สามสิบลิขิตฟ้า เจ็ดสิบต้องฝ่าฟัน’ ดังนั้น...ผมเลยตั้งจิตมั่นอธิฐานในใจว่า
‘ผมขออาราธนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายทั้งปวง ที่ดลบันดาลให้ผมกับกลสิทธิ์
ได้มาเกี่ยวข้องพบเจอกันอยู่ตอนนี้ เป็นผู้กำหนดชี้ทางสว่างให้กับชีวิตของผม
ว่าผมสามารถใช้ชีวิตกับกลสิทธิ์ได้ตลอดไปแบบปกติหรือไม่
หากได้..ขอให้การเสี่ยงทายต่อไปนี้จงออกหัว หากไม่ใช่แล้วจงออกก้อย
ใช่ผมเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องล้อเล่น..โดยใช้การเสี่ยงท้ายมาตัดสิน แต่ผมไม่สามารถยั่งรู้ล่วงหน้า
หากบุญเก่าของผมกับกลสิทธิ์สร้างสมร่วมกันมาแล้วฉันใด ขอให้ฟ้าเป็นผู้ชี้ทางด้วยเถอะ
ไม่ว่าผลการเสี่ยงทายครั้งนี้จะออกมาอย่างไร ผมจะก้มหน้ารับผลของกรรมนั้นด้วยดี....สาธุ’
เสร็จแล้วผมก็ลืมตาขึ้นมาสบตากับกลมัน ที่จ้องผมนิ่งมือยังกุมมือผมอยู่
ลุ้นเอาคำตอบซะแทบกลั้นหายใจ ก่อนจะเอ่ยปากบอกมันว่า
“กล..มึงมีเหรียญบาทไหม?” มันมองผมงง ๆคงแปลกใจว่าผมจู่ ๆเสือกถามหาเหรียญบาททำไม
สมัยนั้นเหรียญบาทเหรียญใหญ่มาก ไม่ได้เล็กกระจิ้วลิ่วเหมือนสมัยนี้ แต่มันก็ไม่ถามไร
เปิดคอนโชลรถหยิบเหรียญออกมายื่นให้ผม แต่ผมไม่รับ..กลับบอกมันไปว่า
“มึงตั้งใจโยนเหรียญให้ดี คำตอบอยู่ในเหรียญที่มึงถือในมือนี่แหละ...
หากใจมึงแน่วแน่ตั้งมั่นรักจริงในตัวกูแล้ว มึงจะได้คำตอบตามที่มึงต้องการ
เหรียญจะต้องหงายหน้าออกหัว แต่หากทุกอย่างที่เราทำกันอยู่ตอนนี้
เป็นเพราะอารมณ์ความคิดแค่ช่วงเวลาหนึ่งแล้ว คำตอบก็จะออกมาเป็นก้อย
ซึ่งมึงกับกูคงไม่ได้คบหากันยาวนานอย่างที่มึงหวัง
วันหนึ่งเราทั้งคู่ต่างคนก็คงต้องแยกกันไปตามวิถีชีวิตของแต่ละคน มึงเลือกเอา...ตั้งใจให้ดี”
ผมพูดจบ..มันก็ยักหน้า เหมือนยอมรับการตัดสินใจการเสี่ยงทายในครั้งนี้
ก่อนปล่อยมือที่กุมผมอยู่ ขึ้นพนมมือประกบเหรียญไว้กลางฝ่ามือ ยกขึ้นจรดศรีษะ..
อธิฐานอะไรของมันไม่รู้..ผมไม่ได้ถาม จนทุกวันนี้ก็ยังไม่เคยถามว่าตอนนั้นมันอธิฐานอะไร
เพราะผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องถาม พอลืมตาขึ้นมา มันจ้องตาผมนิ่ง ๆอีกครั้ง
ก่อนจะโยนเหรียญขึ้นในรถทันที ใช้มือตวัดเหรียญไว้ในมือ นำมาวางประกบบนหลังมือซ้าย
ยังไม่เปิดออก...หันมาจ้องตาผมอีกครั้ง เราต่างคนต่างจ้องกันนิ่ง ๆ ใจผมเต้นตุ๊บๆๆๆ!!...
คิดว่ามันคงไม่ต่างจากผม ในเมื่อมันลุ้นคำตอบยิ่งกว่าผมเป็นไหน ๆ ไม่เต้นก็คงไม่ใช่มั้ง.....
จากนั้น..มันก็ค่อย ๆ ยกมือขวาที่ปิดทับเหรียญบนหลังมือมันออกช้า ๆ
เผยให้เห็นเหรียญบาทบนหลังมือมัน เริ่มจะชัดเจนว่ามันหงายหน้าออกมาเป็น..
เป็น....อ่า!...มันออก...ออก...????????????????????
ง่า!...รอตอนหน้าดีก่า..อย่าเพิ่งโกรธ...ตอนนี้มันยาวมากแล้ว...
ลองทายกันดิค่ะ...พี่กลจะเสี่ยงเหรียญ :call: :call:
Luk.[/b]
-
มาไวมาก...พี่ขยันจัง :laugh5: :c4:
พี่กลสามารถผ่านเรื่องร้ายๆมาได้ต้องขอบคุณพี่วีมากเลยคะที่เลือกที่จะช่วยเหลือพี่กล...นี้หละยี่ห้อ กลสิทธิ์
สำหรับพี่ต่อเสียใจด้วยนะคะ สิ่งที่เสียไปเเล้วก็ไม่มีวันย้อนคืน อะไรที่เกิดขึ้นมันก็ยังฝังใจเท่าเดิม เเต่ข้อให้พี่ต่อสู้ต่อไปนะคะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าพี่ออกมาขอให้ใช้ชีวิตต่อไปให้คุ้มค่าที่สุด เเละมีความสุขกับชีวิตนะคะ :sad2:
ตอนที้เศร้ามากมาย ( ตอนท้ายพี่ให้หนูลุ้น+พี่ให้หนูค้าง) :z3:
-
ลุ้นมากกกก ตอนนี้ซึ้งอ่ะ รู้สึกถึงความรักของทั้งสองคนที่มีให้กันและกัน
รอตอนต่อไปนะคะ หวังว่าจะออกหัวนะ o13
-
รักกลว่ะ :กอด1: :กอด1:
-
ออกหัวจิ ออกก้อยก็จบเศร้า :laugh:
-
:impress2:หัววววววววววววววววววววววววววววววววววว o13
-
เ่อ่อออ... เค้าลุ้นอ่ะ
รอๆๆๆ ลุ้นต่อไป
แต่ไม่รู้เป็นไงตอนนี้อยากให้เหรียญออกมาด้านหัวอ่ะ เพี้ยง... :call:
-
แอบจะซึ้งอ่านะ
แต่แอบจะฮาด้วยมีที่ไหนมาเสี่ยหัวก้อยแบบนี้
แต่ขอให้ออกหัวละกันไม่งั้น :z3:
-
แง่ะ ค้างงงงงงงงงงงง....จะออกหัวหรือก้อย ยังไงซะคุณกลก็ไม่ปล่อยมือจากคุณวีอยู่ดี คนมันจะเป็นคู่กัน ฟ้าต้องช่วยละน่า (หรือป่าวหว่า) รอลุ้นๆ ค้างคาใจๆ :serius2:
-
ซึ้งๆๆๆ น้ำตาซึมเลยอ่าาาาาา
อ่านไปแล้วเห็นภาพเป็นฉากๆ เลย
อิจฉาจัง อยากมีใครรักเราขนาดนี้บ้าง
-
ขาดตอนสุด ๆ ๆ
-
ลุ้นนนน อยากอ่านต่ออ
อ่านตอนนี้สงสารพี่ต่อมากเลย
อ่านแล้วอยากร้องไห้มาก
ถึงตอนนี้แล้วรู้สึกได้เลยว่าที่พี่กลกับพี่วีมีให้กันมันมากกว่าคำว่ารัก
เห้ออออออ
+1 จ้า อยากอ่านต่อไปๆๆ ><
-
“กูตะหาก..ที่ต้องเป็นฝ่ายพูดคำว่า...ขอบคุณ....มึงให้สิ่งดีดีกับกู...มึงให้ความสุขกู
โดยที่กูไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน ทั้งที่กูเคยทำระยำจัญไรไว้กับมึง แต่มึงกลับให้โอกาสกู...
ที่กูมีวันนี้เพราะมึงนะวี....กูถึงบอก..กูตะหากที่ต้องขอบคุณมึง...
กูคงมีแค่ใจดวงนี้ดวงเดียวเท่านั้น..ที่จะให้มึงดูแลตลอดไป...สัญญานะวี...
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า อย่าปล่อยมือกูเป็นอันขาด...มึงจะจับมือกู..
เผชิญปัญหาไปพร้อมกับกู...มึงห้ามถอยหรือทิ้งกูเป็นอันขาด...
มึงจะว่ากูโลภหรือเห็นแกตัวก็แล้วแต่ ทั้งที่มึงไม่เคยบอกรักกูสักครั้ง
แต่กูก็ยังเห็นแก่ตัวรั้งมึงไว้อยู่อย่างนี้ กูบอกตามตรงเลยนะวี....กูรับความจริงไม่ได้...
ถ้าวันหนึ่งตื่นขึ้นมาแล้วไม่มีมึงอยู่ข้าง ๆ...รับปากกูสักเรื่องได้ไหม...ว่ามึงจะไม่ทิ้งกู”
สายตาที่เว้าวอนและจริงใจที่มองผมในตอนนี้ สะท้อนเงาผมในตามันอย่างชัดเจน
เขียนถ่ายทอดได้ดีมากอ่ะ เห็นภาพและเข้าใจอารมณ์ชัดเจน นับถือๆ ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา ชอบทุกตอนเลย
แล้วก็ไม่สนว่ามันจะออกหัวหรือก้อย เพราะยังไงตอนนี้ทั้งสองคนก็ยังรักกันดีอยู่ นับถือในความรักเลย
เอาใจไปเลย :L1: :L1: :L1: ขอบคุณทั้งสองคน รวมถึงคนโพสต์ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องดีๆแบบนี้ :pig4:
-
:กอด1:น้องวีน่ารักจริงๆ
โชคดีของไอ้กลมัน
-
ขำข้าวต้ม-ข้าวต้มมัด มากกว่า เงาะ-ระกำ อ่ะ คือแบบว่า เพื่อนพี่กลคนนี้ซื่อ(บื้อ)มากๆ แถมพี่แกฟอร์มจัด ไม่รู้ไม่แน่ใจพี่แกก็ปากนักไม่ยอมถาม เป็นไงล่ะ ปวดท้องมากกว่าเดิมอีก :jul3:
ว่าแต่พี่ถมคนนี้เค้ากินทั้งเปลือกจริงอ่ะ? น่าทึ่งมาก อยากรู้จังเลยว่ารสชาติมันเป็นยังไง? พี่ลักลองถามพี่วีให้หน่อยได้ไหมว่า "เคยถามพี่ถมไหมว่ารสชาติมันเป็นไง?"
ซึ้งกับคำพูดบนถนนมาก :monkeysad: ว่าแต่มันจะออกหัวหรือก้อยอ่ะ
-
หัวหรือก้อยน้่าาาา
:a5: :a5: :a5:
-
(http://2.bp.blogspot.com/_JrqsdV7uQZ0/S8k4ZbX9x8I/AAAAAAAAADY/7sv0HFVHhxM/s320/B906F3982T13271_f613fcfc34ce87ccf89b0efacd985498.jpg)
-
ซึ้งมากๆกับพาร์ทนี้ ทั้งเรื่องของต่อและเรื่องของพี่กลกับพี่วี
สำหรับต่อ คิดได้เมื่อสายไป ผลกรรมตามทันต้องชดใช้อย่างรวดเร็วอยู่ในคุกที่ไร้อิสรภาพ และอนาคตที่มืดมน
ส่วนอีกเรื่องคือ เหมือนที่มีคนบอกว่ายามสุขเราสุขด้วยกัน พอยามทุกข์เราและเขาจะกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกันทันที
ต่อคงซึ้งใจเลยทีนี้ เพื่อนแท้มันหายากจริงๆ หวังว่าพอออกจากคุกจะกลับตัวเป็นคนดีของสังคมต่อไป สู้ๆ
สำหรับพี่กลและพี่วี มั่นใจว่าต้องออกหัวแน่ๆ สวรรค์ดลบรรดาลขนาดนี้แล้ว จะเปลี่ยนใจไม่ให้เค้าคู่กัน คงจะไม่ได้
เพราะทุกวันนี้ก็การันตีแล้วว่าทั้งคู่ฝ่าฟัน ไม่ทิ้งกัน อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแล้ว
อยากให้มีคนรักเราจริงๆแบบนี้บ้างจัง แต่ขอไม่เจอวีรกรรมอย่างที่พี่วีเจอนะ น่ากลัวเกิน :z3:
-
ซึ้งๆ :L2: :L2:
-
วัยรุ่น เป็นวัยที่ให้ความสำคัญกับกลุ่มเพื่อนมาก บางคนอาจจะมากกว่าครอบครัวด้วยซ้ำ
หลายๆคนจะอยู่กับเพื่อนมากกว่าครอบครัวด้วยซ้ำ ดังนั้นเพื่อนจึงมีอิทธพลสูงมาสำหรับวัยนี้
กลนั้นโชคดีมากที่ได้เปลี่ยนกลุ่มเพื่อน เปลี่ยนสังคม ได้ก่อนที่มีอะไรเลวร้ายตามมา
ตอนนี้อยากให้เด็กช่างกลพวกที่ชอบกิจกรรม พวกพวกทำร้ายกันได้อ่านจังเนอะ
น้องLUXจ๋า เล่นตัดฉับตรงที่กำลังลุ้นแบบสุดใจแบบนี้เหรอ ฮึ..
-
ออกหัวจิ ไม่งั้นจะอยู่กันยืดยาวมาจนป่านนี้เหรอ
ตอนนี้ซึ้งโครต ซึ้งและมีสาระตั้งแต่คบเพื่อนใหม่ที่พากันไป
ทำแต่สิ่งที่ดี ซึ้งตอนไปเยี่ยมต่อรวมได้สาระดี ๆ จากแนวคิด
ที่ต่อพูดให้ฟัง และซึ้งถึงตอนขอบคุณระหว่างกล+น้องวีในรถเลย
รอลุ้น หัว-ก้อย ตอนต่อไป :sad11: :laugh:
-
กลโชคดีเหมือนที่ต่อบอกจริงๆ
บางครั้งการทำอะไรแบบยั้งคิดส่งผลต่อชีวิตทั้งชีวิตกันเลยทีเดียว
ลุ้นไปกับกลและวีจริงๆ
-
:L1:
ประทับใจกับความรัก
ของคนสองคน...วี&กล
http://www.youtube.com/v/u6wBd_0PgR0
:กอด1: Luk
น้ำตาซึม ครึ้มอารมณ์ กว่าข่มได้
น้ำตาไหล ไซร้เซาะ เจาะใจเจ๋ง
น้ำตากลิ้ง วิ่งในตา มากันเอง
น้ำตาเร่ง เมื่อเพ่งอ่าน ประจานตา
..ขอบคุณครับ.. ซู๊ดดๆ
-
ไม่ขอลุ้นเพราะว่าผลออกแล้ว
ก็วีกับกล อยู่ด้วยกัน รักกัน
มีความสุข จนได้มาถ่ายทอดเรื่องราว
ให้พวกเราได้รับรู้ แล้วหัวกับก้อย
มันจะสำคัญยังไง จิงปะ...อิอิไปดีกว่า
เดี๋ยวโดย :z6: อิอิ
รออ่านความเปลี่ยนแปลงในทางที่ดี
ของนายกลต่อไป หลังจากได้อ่าน
และติดจนงอมแงม :z10:
-
ซึ้งจังเลยเหมือนคนสองคนที่ถูกสร้างมาคู่กัน o18
จะผิดไหมถ้าอยากให้คนเขียนหรือเพื่อนๆหารูปที่จินฯ แล้วคิดว่าใช่กลจินฯ แล้วใช่วี
อยากรู้ว่าอ่านกันมาขนาดนี้แล้วเพื่อนจะจินฯ กลกับวีหน้าตายังไง
:L2:ให้คนเขียน
-
อ๊ากก กก กก ก~
ลุ้นแทนทั้งคู่เลย!!!!
-
:call: :call: :call: ต้องขอโทษที่นู๋ทำให้ค้างอย่างแรง แต่นู๋อยากจะบอกว่า
อารมณ์มันคนละฟิวส์ ไม่อยากให้ตอนที่จะโพสฯต่อนี้ ทำให้คนอ่านอารมณ์เศร้าฯ ตามนะค่ะ
เลยยกยอดมาใส่ตอนนี้ แต่ก็กลัวพี่ yayee2 จะงอลนู๋ เลยต้องรีบกลับมาอัพให้ไว
อยากบอกว่าคนอ่านทุกคน เป็นเพื่อนที่วีพี่เค้ามีความสุขมากเวลามาอ่านรีฯ ของทุกท่าน
พี่วีชอบมากมาย ปัจจุบันที่เรื่องอัพไว เพราะพี่เค้าเขียนไกด์ส่งมาให้นู๋ปรับแต่ง
ก่อนที่นู๋จะส่งกลับให้พี่เค้าโอเคแล้วถึงอัพลงให้ มันเลยเร็วขึ้น เอาเป็นว่าพี่วีฝากขอบคุณ
ทุกรีฯ ที่มีสิ่งดีดีหยิบยื่นให้ตลอด หากนู๋กล่าวไว้ไม่หมด ใช่ว่านู๋มองข้ามนะค่ะ
เพราะนู๋ Coppy มาตามหน้าที่มันโชว์นะ ตกหน้าไปนู๋กลัวพิมพ์ชื่อผิด อย่างอลกันน๊า..จริงๆ
พี่วีและนู๋ รักการอ่านโพสทุกรีฯ ขอบคุณค่ะ
nine-poo, mini , broke-back ,april@tbl ,DEMON3132,yayee2 ,Sabaijai , ployyunho
sam3sam ,Praew_64 , roseen ฯลฯ ละไว้ในฐานที่เข้าใจว่าทุกคนทุกท่านนะค่ะ
เป็นน้ำใจที่แสดงความขอบคุณจากพี่วี ให้นู๋อัพตอนนี้ต่อให้เลย
หวังว่าคติ..แง่คิดที่มี จะเป็นกำลังใจและตัวอย่างที่ทำให้หลายคน
สามารถนำไปปรับเปลี่ยนประยุกต์ใช้ กับชีวิตของทุกท่านได้ไม่มากก็น้อย
Luk. + Ve + Glon :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 38
เพราะเราคู่กัน.
.
.
.
.
กลมันค่อย ๆ เลื่อนฝ่ามือขวาที่ปิดเหรียญบนหลังมือซ้ายออกช้า ๆ
แล้วเหรียญที่นอนนิ่งสนิทบนหลังมือกลก็เผยออกมาให้เห็น มันออก..
.
ออก
.
.
.
ก้อย...
.
ใช่แล้วครับ...มันออกก้อย...เหรียญบาทที่เสี่ยงทายหงายด้านก้อยออกมาชัดเจน
หน้ากลสิทธิ์ตอนนี้ ผมแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีโอกาสได้เห็น
กล..มัน..มัน...น้ำตาไหลจากสองตาช้า ๆ....ไม่มีเสียงสะอื้น...ไม่ได้ยินสรรพเสียงใดทั้งนั้น..
มันเงียบไปถนัด..มีเพียงสายตาสองคู่ของผมกับมัน..ต่างจ้องกันนิ่ง ๆ ผมไม่มีน้ำตาสักหยด...
แต่พอเห็นน้ำตาไหลจากตาคมของกลแล้ว ยอมรับว่าใจเสียมาก ๆ จุกแน่นหน้าอกไปหมด
คิดไม่ถึงว่า...กลสิทธิ์....ผู้ชายที่ผมกินนอนด้วยเกือบปี จะหลั่งน้ำตาเพราะเสี่ยงเหรียญออกก้อย
จำได้ว่า...ขนาดงานศพของตาที่มันรักเคารพมากมาย มันเสียใจแค่ไหนยังไม่ร้องให้เห็น..
นอกจากตาแดง ๆ รู้ว่าร้องแน่ ๆ...แต่ไม่เคยเห็นน้ำตาไหลออกเป็นทางอย่างตอนนี้
ทำเอาจิตผมหลุดเลยทีเดียว
“ปริ้นๆๆๆ!!!...ปริ้นนนนๆๆ!!!.” ผมกับกลเริ่มรู้สึกตัว กลับมีสติเพราะเสียงบีบแตรของรถคันหลัง
พากันกดเตือน..ให้รู้ว่าสัญญาณไฟเขียวแล้ว..ออกรถเสียที กลมันถึงหันไปเข้าเกียร์ขับรถ
ออกจากบริเวณนั้นทันที มันขับไปเงียบ ๆ ผมเองก็เงียบ ในสมองคิดให้วุ่นไปหมด
จนปวดหัวตุ๊บ ๆ!...นึกกรนด่าตัวเองที่เลือกวิธีบัดซบนี้ขึ้นมา...ยอมรับใจหายเหมือนกัน
เมื่อผลเสี่ยงทายออกมาเป็นแบบนี้ ดันบอกกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไปด้วย...ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นแบบไหน
จะยอมรับผลของกรรมนั้น....เอาแล้วไง...พอออกมาแบบนี้ ไอ้ผมคิดว่ายอมรับได้
เพราะรู้ว่ามันยากอยู่แล้ว...ที่ผมกับกลจะสามารถครองรักกันอย่างที่มันหวัง
ผมรู้แต่แรกแล้วว่าเรียนจบเมื่อไหร่ ก็ต้องกลับไปดูแลแม่หางานทำลงหลักปักฐานแถวบ้านผม
แต่กลมันเป็นเด็กกรุงเทพฯ เป็นไปได้ยากที่จะตามไปอยู่กับผม
อะไรหลาย ๆ อย่างมันยากที่จะเป็นไปได้ ชีวิต สังคม ครอบครัว โอ้ย!..ยิ่งคิดหัวจะระเบิด
พอชำเลืองดูหน้ายอดชายกลสิทธิ์..น้ำตายังคลอเบ้า ผมรู้สึกแย่มาก ๆตอนนี้
ไม่อยากเห็นกลในสภาพนี้เลยจริง ๆ ดูแล้วสลดหดหู่มาก ๆ
ทำไมกลที่ผมเห็นมันถึงเต็มไปด้วยบรรยากาศแวดล้อม แสดงถึงความเศร้า...เหงาหงอย...
เหมือนชีวิตนี้หมดพลังใจ..หมดหวัง..หมดอาลัยตายอยากซะงั้น
กลมันตอนนี้ดูตัวเล็กกระจ้อยร่อย..ไม่องอาจผึ่งผาย..ไม่กวนโอ้ย..ไม่ร่าเริง..
ไม่ใช่อิมเมทของกลสิทธิ์ที่ผมรู้จักสักนิด ยอมรับว่าผมรับไม่ได้ ขนาดยังไม่ได้เลิกกันเลย
ทั้งที่นั่งอยู่ข้างกันแท้ ๆ ทำไมผมไม่สามารถช่วยให้กลสิทธิ์มันมีชีวิตชีวาขึ้นมาได้เลย
ผมรู้สึกผิดมหันต์ที่เป็นคนต้นคิดในเรื่องนี้ กลับมาโมโหตัวเองซะงั้น
ไม่ได้แล้ว..ผมต้องดึงความมั่นใจและสร้างความเชื่อมั่นให้กลมันสดชื่นร่าเริงให้ได้
ให้บ้าพลังของมันต่อไป ผมไม่ชอบกลสิทธิ์ที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้
ผมต้องการกลสิทธิ์คนเดิมที่คุ้นเคย คิดดังนั้น..ผมเตรียมคำพูดมากมาย
ตอนนี้ไม่สะดวกคุย..ต้องรอให้ถึงหอก่อน เราใช้เวลานั่งในรถกันไปเงียบ ๆ
เวลาที่เรากำลังพะวักพะวงละล้าละลังอะไรสักอย่าง เหมือนแต่ละนาที
มันเดินช้าเสียจนยังจะขาดใจ แต่เวลาเราต้องการให้เวลาผ่านไปช้า ๆ มันกลับติดจรวดซะงั้น
ไม่ต่างความรู้สึกผมเลย เร่งให้มันถึงหอไว ๆ แต่เหมือนสวรรค์แกล้งซะงั้น
ช่างอืดอาดยืดยาด..ยังกะทดสอบความอดทนของผมซะนี่ แต่สุดท้ายปลายทางย่อมถึงจนได้
กลสิทธิ์นำรถเข้าจอดในลานใต้หอพัก หลังจากลงรถล๊อคเรียบร้อยแล้ว
มันก็เดินใจลอยจิตหลุดขึ้นไปบนห้อง ดีอย่างน้ำตามันแห้งแล้วไม่ไหลอีก
แต่อาการเหงาหงอยเศร้าสร้อยของมัน..หนักหนาสาหัสยิ่งนัก ผมเดินตามไปติด ๆ
ไม่ทักท้วงชวนคุยไรตอนนี้ ผมมีคำพูดดีดีที่จะพูดกับมันแล้ว
รอให้เข้าไปในห้องให้เรียบร้อยก่อน ในที่สุดเวลาที่ผมกลั้นใจรอก็มาถึง
ตอนนี้ผมกับกลเข้ามาอยู่ในห้องเรียบร้อยแล้ว ยอดชายนายกลสิทธิ์ของผม
ไม่เหลือยี่ห้อกลสิทธิ์...ให้เห็นจนน่าใจหาย พอเข้าห้องได้
กลมันเอาแต่นั่งก้มหน้าไหล่ลู่ห้อยขาบนเตียงนิ่ง ๆไม่พูดไม่จา จมจ่อมจิตหลุดไปถึงไหนแล้วไม่รู้
ผมไม่รู้มันอธิฐานอะไรก่อนจะเสี่ยงเหรียญ มันถึงได้จิตหลุดขนาดนั้น
พอล๊อคประตูเรียบร้อย จึงเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆมัน ก่อนจะกางแขนโอบมันไว้ทั้งตัว
รั้งให้เอนเข้ามาในอ้อมแขนของผม มันก็โอนอ่อนเอนพิงอกผมไม่หือไม่อือ
แม่งปกติคิดว่าโอบมันแทบไม่รอบ เพราะตัวมันหนาล่ำกว่าผมมาก
แต่ทำไมตอนนี้มันดูกระจ้อยร่อยงี้ว่ะ มันยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาเลย ปล่อยผมกอดมันไว้เฉย ๆ
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมถึงเนื้อถึงตัวมันก่อน ตัดสินใจพูดในสิ่งที่ตั้งใจไว้
พูดจากความรู้สึกส่วนลึกก้นบึ้งของหัวใจกันเลยก็ว่าได้ ชั่วโมงนี้ไม่ต้องคิดเยอะแล้ว
ใช้ใจล้วน ๆ กลั่นคำพูดนี้ออกมากันเลย.....................
“กล..กูไม่รู้ว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านจะเข้าใจความรักของมึงที่มีต่อกูหรือไม่
กูไม่รู้ว่าลิขิตฟ้าจะทำนายความรักของมึงกับกูไปรอดไม่รอด..
หรืออาจจะขัดขวางให้เราเจออุปสรรคที่ยังมาไม่ถึงในตอนนี้...แต่สุดท้ายแล้วยังไงหละ
มึงจะยอมแพ้แล้วหรือว่ะ? แต่กูพูดได้เต็มปากและมั่นใจตามความรู้สึกของกูเลยว่า
กูจะไม่ทิ้งมึง..กูจะไม่ปล่อยแขนจากมึง..เหมือนที่มึงขอร้องกูไว้ไง
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..ขอให้มึงรู้ไว้กูจะอยู่เคียงข้างมึง ตราบเท่าที่มึงยังต้องการกู....
ทุกอย่างอาจไม่เป็นไปตามคำทำนายก็ได้
อย่างน้อยมึงต้องไม่ท้อ ถึงท้อก็ห้ามถอย...แต่ถ้าไม่ไหวก็ถอยได้นะกล แต่อย่านาน.
ขอร้องหละ..กูไม่อยากเห็นมึงเป็นแบบนี้ กูยังอยู่ตรงนี้...เงยหน้ามามองกูก่อน..ได้ไหม..
อย่าเป็นแบบนี้...กูขอร้อง” ได้ผลมันเงยหน้าขึ้นมามองผมช้า ๆ แววตามันมีน้ำตารื้อให้เห็น
ผมแม่งโครตสะเทือนใจเลยจริง ๆ ไม่น่าเป็นต้นเหตุให้มันเป็นแบบนี้เลย
ตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน ค่อย ๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้มันช้า ๆ
สายตาไม่ละไปจากสายตามันที่จ้องผ่านม่านน้ำตามองผมไม่กระพริบ
แล้วริมฝีปากเราทั้งคู่ก็แนบประกบกัน เป็นการเริ่มต้นจูบจากผมครั้งแรก
ไม่มีการร้องขอหรือบังคับจากกลสิทธิ์แม้แต่น้อย ผมเต็มใจทำ...ก่อนจะค่อย ๆ
ส่งความรู้สึกด้านกำลังใจเต็มเปี่ยมผ่านปลายลิ้นไปให้มัน เสมือนยืนยันว่าผมจะไม่มีทางทิ้งมัน
เปลี่อนมาโอบแขนรอบคอมันแทน ในขณะที่มันใช้มือข้างหนึ่งยึดจับท้ายทอยผมไว้
รับจูบที่อ่อนโยนโหยหาจากมัน มืออีกข้างประคองกอดแผ่นหลังผมไว้แน่น
จูบนี้เหมือนสัญญาว่าเราจะไม่ทิ้งกัน จะฟันฝ่าทุกสิ่งไปด้วยกัน ผมคิดแบบนี้จริง ๆ
ไม่รู้ว่ารักแล้วหรือยัง แต่ที่แน่ ๆผมทนเห็นกลสิทธิ์เป็นแบบนี้ไม่ได้
จูบที่อ้อยอิ่งอ่อนหวาน...เหมือนน้ำทิพย์ที่ปลอบโยนความรู้สึกเศร้าสร้อย..
เหงาหงอยของกลสิทธิ์..ให้กลับมามีพลัง..กลับมาแข็งแกร่งอีกครั้ง
และมันกำลังแข็งและแกร่งเกินกว่าผมคาดไว้ เพราะหลังจากนั้นไม่ต้องพูดกันแล้ว
ว่านอกจากจูบมันพาให้อารมณ์ผมกับกลสิทธิ์ไปสิ้นสุดที่ไหน
แต่ที่แน่ ๆ ผมเต็มใจ...และดีใจที่ท้ายสุด ผมก็เห็นแววตาที่ปราศจากน้ำตาและความเศร้า
แต่เป็นแววตาที่ส่องประกายสดใส มีความสุขคืนกลับมาให้เห็นอีกครั้ง นั่นสินะ..ผมลืมไปว่า
สามสิบลิขิตฟ้า หรือจะสู้น้ำมือคน....ฉะนั้น...ขึ้นอยู่กับเราทั้งคู่ต่างหาก
ที่พร้อมจะฝ่าฟันด้วยกันหรือไม่ ฟ้าหรือจะสู้ความมานะของเราเอง
นี่แหละจริงแท้และแน่นอน หากเรามัวแต่สิ้นหวังคาดหวังกับฟ้า เราก็จะเอาแต่รอคอยโชคชะตา
ฉะนั้นฟ้าชี้ทางให้เรารู้ แต่ฟ้าไม่ได้ห้ามให้เราลุย...จริงไหม...??????????.......
ขอให้มีความสุขกันทุกคน นอนหลับฝันดี
Luk.
-
ตอนนี้ว่าจะซึ้งซะหน่อย
แต่มาเจอ "เสี่ยงเหรียญ" ถึงกับฮา
แต่ก็เป็นความตั้งใจของทั้งสองคนอยู่น่ะ
หวังว่าคงจะออก.......
-
ขอบคุณมากค่ะที่มาต่อให้ไวมาก
พาร์ทนี้นึกถึงเพลง"สิ่งสำคัญ"เลยล่ะ
....เรื่องที่รู้วันนี้ตอนนี้ ฉันก็มีแต่ความอุ่นใจ
รักที่เราให้กันคือสิ่งดีงาม
แม้สุดท้ายจะเหลือพียงฝัน หรือจะเป็นอย่างไรก็ตาม
ฉันจะทำวันนี้ให้ดีดังใจ
ฉันพูดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ
เทให้ทั้งหัวใจ
นี่คือสิ่งสำคัญ ที่เรายังอยู่ด้วยกัน
สิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง
บอกได้แค่นี้ จะรักหมดทั้งใจที่มี
ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก.....
-
แอบสะเทือนใจกับผลที่ออก
แต่อย่าไปตัดสินแค่นั้นเลยเนอะ
วีพูดถูกใจจริงๆๆ
กลดูอ่อนแอไปเลยเนอะจากที่ป่าเถื่อนสะ
-
เง้อ ออกก้อยด้วยอ่ะ นึกว่าฟ้าจะช่วยซะอีก ซวยไป!
ปล.เขาถึงว่าคนรักกันอย่าเล่นกับสิ่งสักสิทธิ์ ห้ามสาบาน สัญญา เพราะถ้าทำตามไม่ได้จะไม่ดี ห้ามเสี่ยงทาย ทำนาย เพราะหากไม่เป็นไปตามนั้นเราจะกังวล บางคนถึงขนาดจะเลิกกับแฟนเพราะผลทำนายเนี่ยแหละ
ชีวิตคนเราเปลี่ยนลิขิตฟ้าได้เสมอ ถ้าเราคิด-พูด-ทำดี^^
-
ชอบความคิดของวีจริงๆครับ
ลิขิตฟ้าหรือจะสู้การกระทำ
-
จริงที่สุด อย่าท้อลิขิตฟ้าที่ยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไรแน่นอนหรือเปล่า
อย่าสิ้นหวังเอาแต่รอคอยโชคชะตา
ความพยายามอาจจะไม่ได้รับความสำเร็จเสมอ แต่มันดีที่ได้พยายาม
สู้สู้ ต่อไปค่ะ :กอด1:
-
ซึ้งและตื้นตันใจกับคำพูดของกลมาก
น้ำตาไหลพราก สงสารกลตอนที่คาดหวังว่าวีจะตอบรับทันที
แล้วยิ่งมาเจอใช้เรื่องเสี่ยงหัวก้อยอีก
คุณวีก็ช่างคิดได้ แต่อย่างว่านะเราว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์คงไม่สนันสนุนการพนันหรอก
-
ยิ้มอย่างอิ่มสุขกับตอนนี้ :o8:
นายกลของเราได้รับกำลังใจจากวี
อย่างเต็มเปี่ยม เป็นใครได้กำลังใจ
จากที่รัก มันก็ต้องสู้โว้ยยย อยู่แล้ว
และยิ่งที่รักเริ่ม :-[ เป็นครั้งแรกยิ่งสู้ตายยย
จริงไหม นายกล อิอิ (ต้องสู้สสส ต้องสู้สส ถึงจะชนะ) แบบเจิน ๆ มาเองเลย :กอด1:
-
อย่าพึ่งท้อนะกล
พวกเราเอาใจช่วย :กอด1:
-
ฝันดีจ้าๆๆน้องวี กับนายกล :กอด1:
น้องนู๋ด้วยจ้า :กอด1:
-
วีกับกล ซึ้งมากๆ ตอนนี้ ให้ความรู้สึกว่าเป็นคู่ชีวิต มากกว่าแค่คู่รักธรรมดาๆทั่วไป เป็นกำลังใจ ให้คุณluk ขยันมากๆๆ :L1:
-
ซึ้งจังเลยค่ะ
ขอบคุณคุณ Luk มากนะคะ
-
ซึ้ง เหงา เศร้าจังเลย แต่ต้องฝ่าฟันไปให้ได้นะครับ :กอด1:
-
'กูยังอยู่ตรงนี้'คำเดียวคำนี้หล่ะ ซึ้งกินใจจริงๆ
-
o13 o13 o13
-
:L2:
ฟ้ากำหนด ตั้งกฎเกณฑ์..เป็นจริงหรือ
คนสิ้นชื่อ เสือสิ้นลาย..แล้วตายไหม
ปลาบินคว้าง ช้างดำน้ำ..ให้เป็นไป
อยู่ที่ใจ ใช้ลิขิต..ชีวิตเอง
:กอด1: Luk + Vee + Glon
อิอิ..นักเลียนแบบ
:o8:
+1 ครับ
-
ซึ้งอ่ะ อยากมีแบบนี้บ้าง อิอิ
-
:L1: :L1: :L1:
-
ฟ้าชี้ทางให้เรารู้ แต่ฟ้าไม่ได้ห้ามให้เราลุย
ชอบจังเลยคำพูดนี้
พออ่านแล้วก็รู้สึกว่าจริงแบบที่คุณวีว่า จะท้อทำไม ทุกอย่างมันอยู่ที่เราทำต่างหาก
คุณกลโชคดีนะคะที่ได้คุณวีเป็นคู่ชีวิต คุณวีมีทั้งความอ่อนโยน และเข้มแข็ง รู้ว่าเวลาไหนควรแข็ง เวลาไหนควรอ่อน
โอยยย ชอบๆ เอาใจช่วยทั้งคู่นะคะ :man1:
-
อย่าเพิ่งท้อไปก่อนนะคะ สู้ๆคะ :L2: :L2:
-
โอ้มายก๊อด :sad4: ดังนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง เล่นอะไรกันค่ะ เศร้าจริงวุ้ย
ทำไมมันออกก้อยง่า :m31: พี่กลหงอยไปเลย ร้องไห้ด้วย แกคงหวังไว้มากมั้ง
น่าสงสารจัง เป็นครั้งแรกที่สงสารพี่กลเลย แต่ก็แสดงว่ารักพี่วีมากจริงๆด้วยนั่นแหละ
ต่อไปอุปสรรคคงมากอยู่ เป็นกำลังใจให้ฝ่าฟันกันต่อไป ไม่มีอะไรยากเกินความพยายามของมนุษย์ :a2:
ปล.เมื่อไหร่พี่วีจะบอกรักพี่กลนะ อยากอ่านจัง ถึงจะแสดงออกบ้างแล้วแต่พี่กลคงอยากได้ยิน ไอ้เราก็อยากอ่านเหมือนกัน
-
ในที่สุดก็ลงเอยด้วยดี :pig3:
ต้อนออกก้อยใจหายเลยคะ :undecided:
กลัวพี่วีไป...เเต่ดีเเล้วคะ
:z7: :110011: สิขิตฟ้าหรือจะสู้น้ำมือคน :110011: :z7:
-
o13 o13
เยี่ยมมากคะพี่วี เรื่องโชคชะตาบอกว่าไม่เชื่อก็ไม่ได้
แต่สิ่งที่มันจะเป็นต่อไป คือการกระทำและตัวของเราเองที่จะเชื่อมั่นว่าจะไปในทางไหน
มันก็เหมือนกับลายมือ
พ่อของมุกเคยบอกว่า ลายมือคนเรามันจะเปลี่ยนไปตามการกระทำ
จริงอยู่ที่ตอนนี้มันอาจจะเป็นลายมือที่ดี แต่ถ้าเราทำไม่ดีมันอาจจะหายไปก็ได้
และมุกก็เชื่ออย่างนั้นตลอดคะ
โชคชะตาบอกพี่สองคนว่าทางข้างหน้ามันไม่ดี
แต่มันขึ้นอยู่กับพี่สองคนมากกว่าคะ
ต่อจากนี้อุปสรรคมันอาจจะเยอะจนพี่วีกับพี่กลท้อ
แต่มุกเชื่อคะ ถ้าพี่สองคนยังเชื่อมั่นในกันและกัน
มันต้องผ่านได้แน่ๆ
เหมือนที่พี่วีว่าแหละคะ
ลิขิตฟ้าหรือจะสู้น้ำมือคน
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนต่อไปคะ :กอด1:
:L2: :L2:
-
^^
-
เข้ามารอบดึก มาเจออัพต่อพอดี :กอด1:น้องLUXแล้วก็ :กอด1:คุณวีด้วย ขอบคุณมากค่ะที่ไม่ทำให้ค้าง
น่ารักจริงๆจ้ะทั้งสองคนเลย เอาใจFCกันขนาดนี้ใครจะไปงอลกันลงจ๊ะ อ่านไปๆสงสารกลอ่ะ เค้ารักคุณวีจริงๆนะเนี่ย
คุณวี..อย่าได้ไปเสี่ยงทายอะไรอีกเลยนะคะ มันเสียกำลังใจค่ะถ้าไม่ได้ดังที่เราคาดหวัง ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามที่ควรจะเป็นเถอะ
ถ้าเราทำดีที่สุดแล้ว อะไรจะเกิดจะเป็นก็ปล่อยให้เกิดให้เป็นเถอะ ดิฉันน่ะไม่ทำเลยล่ะแบบเสี่ยงทายนี่ กลัวตัวเองจิตตกแล้วไม่ยอมฟื้น
:น้องLUXคะ รู้ป่ะว่าพี่เผลอไปแป๊บเดียว กลเค้าได้ใจพี่ไปเกือบหมดแระ พี่น่ะเข้าใจคุณวีมากๆเลยค่ะ
-
พระท่านว่ากรรมอยู่ที่การกระทำค่ะ
ดังนั้นเหรียญจะออกหัวหรือก้อย
สุดท้ายผลที่ออกมามันก็คือ
ผลจากการกระทำของพี่กลกับพี่วีเอง
กรรมเก่าเราไม่รู้ แต่กรรมใหม่
อยากได้แบบไหน จัดกันเองตามสะดวก จริงไหมคะ ^^
-
ยี่ห้อนี้เขาน่ารักจริงๆ :กอด1: แล้วก็ชอบประโยคนี้มากเลย"ฟ้าชี้ทางให้เรารู้ แต่ฟ้าไม่ได้ห้ามให้เราลุย..."มันทำให้เหมือนมีกำลังใจในการที่จะสู้เพื่อ
สิ่งที่เรารักสิ่งที่เราหวัง แม้ฟ้าจะกำหนดมาแล้วแต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะเปลี่ยนแปลงมันไม่ได้นิเนอะ :m31:
.
.
... ว่าแต่อยากรู้จังเลยว่าคุณวีจะบอกรักกลเมื่อไหร่ :really2:
-
รักที่ฝ่าฟันมาจนได้อยู่ด้วยกัน มันน่าจดจำกว่ารักที่ไร้อุปสรรคนะคะ
ชอบความคิดคุณวีมากๆ
บางทีถึงฟ้าจะสร้างสิ่งกีดขวางแต่ก็เพื่อให้เราฝ่าฟันไป สู้เค้านะคะ
-
up ไวมาก ชอบๆ ขอบคุณมากนะคะ :pig4:
สู้ต่อไปนะ พี่กล พี่วี :กอด1:
-
ไม่ได้มาอ่านนาน ดีใจที่คุณกลเปลี่ยนแปลงตัวเองได้
และเลือกในทางที่ดี แต่แอบฮาไอ้เรื่องระกำนิละ กินไปได้ทั้งเปลือก!
-
แม้จะทายผิด แล้วกลเสี่ยงเหรียญได้ไม่ตรงตามที่อธิษฐานไว้ก็ไม่ใช่ผลลัพธ์สุดท้าย
ของชีวิตคู่ระหว่างน้องวี+กล เพราะทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้นในชีวิตย่อมเกิดจากการกระทำ
ของตัวเองทั้งนั้น (ชะตาชีวิตคงเป็นแค่ส่วนหนึ่ง(น้อย) แต่การกระทำและการดำเนิน
ชีวิตเป็นส่วนใหญ่ที่จะทำให้อะไร ๆ เกิดขึ้น ขอเป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ต่อไปนะคะ
:L1: :pig4:
-
อิจฉาพี่สองคนจัง ที่ได้เจอคู่ชีวิต
-
ร้องไห้เลยค่ะ
ไม่รู้จะอธิบายยังไง รู้แค่ว่า ต้องเชื่อมั่นในที่สิ่งที่ทำ แล้วมันจะดีจริงๆๆ
ขอบคุณมากค่ะ o13 o13
-
อย่าได้ไปแคร์กับโชคชะตา
อนาคตเป็นไงช่างมันในเมื่อเรารักกันซะอย่าง
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:m7: มารอความคืบหน้า
ของตอนใหม่ อย่างจดจ่อ
แบบว่าติดเอามาก ๆ ดีใจ
ที่ได้เข้ามาอ่าน ต้องขอบคุณ
Luk + วี + กล ที่เอาเรื่อง
มาเล่าสู่กันฟังนะ ชอบมากอ่ะ
จะรอติดตามต่อไป :z2:
-
ไม่ว่าผลทำนายจะออกมาเป็นแบบไหน
แต่เชื่อว่าทุกอย่างที่เกิดเป็นผลมาจากการกระทำ
ของพี่ทั้ง 2 คน
ในเมื่อพี่ทั้ง 2 คนรักกัน เชื่อใจกัน ย่อมสามารถฟันฝ่าอุปสรรคทั้งหลายไปได้แน่นอน o13
-
ก็อย่างที่พี่วีว่านั่นแหละเนอะ
สามสิบลิขิตฟ้า ที่เหลือเป็นสิ่งที่เราต้องทำมันขึ้นมาเอง
เสี่ยงทายไปแล้วถึงผลมันจะออกมาเป็นไม่ดี
แต่เราก็สามารถทำให้มันกลายเป็นสิ่งที่ดีด้วยตัวของเราเองได้นี่นา
ผลของการทำนายที่ไม่ดี มันสามารถใช้เป็นสิ่งเตือนสติเราได้นะ
อย่างบางคนได้ดูดวง หรือไปเสี่ยงเซียมซี(อันนี้เค้าไปบ่อย อิอิ)
แล้วทำนายออกมาไม่ดี ก็ให้ใช้ผลนั้นมาเตือนตัวเอง
ว่าอย่าทำอะไรประมาทเด็ดขาด จะคิดจะทำอะไรให้ระมัดระวังอยู่เสมอ
ซึ่งมันเป็นการให้เราตั้งตัวอยู่ในความมีสติอยู่ตลอดเวลา
ถึงอย่างไรผลกรรมมันก็คือผลของการกระทำของเราเองนั่นแหล่ะ
เป็นกำลังใจให้พี่วีพี่กลต่อไปค่ะ
กอดคุณLuk.ขยันโพสต์จริงๆเลย :L2:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 39
ช๊อค!!...
.
.
.
.
หลังจากผม เรียกรอยยิ้มและความสุขคืนมาบนหน้าของกลสิทธิ์ได้เหมือนเดิม
ผมเองก็ได้คำตอบให้ตัวเองเหมือนกันว่า ฟ้าจะกำหนดเช่นไรก็ตาม..
แต่เมื่อฟ้าให้ผมกับกลได้มาเจอกันแล้ว.....ผมจะร่วมฝ่าฟันไปกับมัน
ไม่ว่าปัญหาหรืออุปสรรคที่รออยู่ข้างหน้า..จะหนักหนาสาหัสแค่ไหน
ผมจะไม่ท้อถอย ตราบใด..มันยังรักมั่นในตัวผมแล้วหละก็
ผมจะยืนหยัดเคียงข้างไม่ทิ้งให้มันผจญปัญหาเพียงลำพังเป็นอันขาด...
นี่คือความคิดของผม...ที่บอกกับตัวเอง ณ เวลานั้น
ผมและกลสิทธิ์เราต่างใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดมา แทบไม่อยากเชื่อว่าสองปีเข้ามาแล้ว
ตอนนี้ผมกับกลขึ้นปีสองกันแล้ว ปลายเทอมสองเข้ามาแล้วด้วย
ชีวิตรอบข้างกลสิทธิ์มีแต่สิ่งดีดี ผลการเรียนดี..แม่กลดีใจใหญ่..พ่อก็ดีใจ
ที่กลทำให้พวกเค้าภาคภูมิใจ ถึงขนาดฝากเงินใส่บัญชีให้คนละหมื่นเลยทีเดียว
เป็นรางวัลที่มันทำตัวดี..กลมันไม่เคยเอาเงินเก็บมาใช้เลย มีเก็บแสนต้น ๆ
ไม่ได้แอบดูบัญชีมันหรอก มันเอามาอวด..บอกเก็บเงินไว้แต่งเมียว่างั้น
ผมงอนมันไปสามวัน ดันเข้าใจว่ามันตั้งใจเก็บไว้แต่งเมียจริง ๆ
หมายถึงผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูกหนะ เพิ่งรู้ว่าผมหึงแม้กระทั่งเจ้าสาวที่ไม่มีตัวตน
แต่มันน้อยใจไง พาลคิดเอาว่า..สุดท้ายมันก็เลือกทางที่ถูกต้อง
ทั้งที่ใจเจ็บ..แต่ก็ดีใจไปกับมันด้วย เพราะอยากน้อยผู้ชายอย่างมัน
คงเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีได้ในอนาคต เหลือแค่สองปีเราก็เป็นบัณฑิตกันแล้ว
ที่ไหนได้..เมียที่มันพูด..ดันหมายถึงผม มันง้อเกือบตายกว่าผมจะยอมทำตัวเป็นปกติ
ยิ่งอยู่กันนาน ๆ ผมยิ่งเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกที ไม่ได้หมายถึงว่ากระแด๊ะหรือสาวแตกไรงี้นะครับ
ยังปกติเหมือนเดิม..หมายถึงนิสัยขี้งอนขี้น้อยใจมันตะหาก เมื่อก่อนผมไม่เคยเป็นนะ
แต่พักหลังนี่ยังไงไม่รู้แหะ..เวลาโกรธผมจะนิ่ง ไม่จำเป็นจะไม่พูดเลย...ทำเฉยซะมากกว่า...
ไอ้นิสัยนี่แหละ..ที่กลมันกลัวใจผมหละ..บอกว่าผมเวลางอนแล้วง้อยาก
อ่านยากด้วย..เล่นไม่พูดไม่จา...กลัวใจจริง ๆ
แต่มันก็ดีใจ...ที่ผมมีงอนมีหึงมีโกรธมัน..กลับชอบเสียนี่...สรรหาวิธีมาลองใจผมซะงั้น
หากเป็นเมื่อก่อน ผู้หญิงที่มันคบมาแสดงนิสัยแบบนี้ใส่มัน
กลับบอกรำคาญ..พาลเบื่ออีกตะหาก พอเป็นผมมันคอย..หาเรื่องมาให้ผมแสดงความรู้สึกเหล่านี้
เพื่อทดสอบว่าผมรักมันหรือยัง เอากะมันสิ...ไอ้ผมอยากจะบอกเหมือนกัน...
แต่ไม่รู้ว่ารักหรือเปล่ายังตอบไม่ได้..เลยยังไม่เคยบอกรักกลสักครั้ง ทั้งที่อยู่กันมาสองปีแล้วนะเนี๊ยะ
แปลกไหม...ไม่รู้ใครจะคิดยังไง...ผมไม่เคยบอกว่ารักกลเลย...
เพราะผมยังไม่เข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงของคำว่ารัก แต่ผมรู้สึกห่วง..และผูกพันมากกว่า......
ครอบครัวของเราทั้งสองฝ่ายไม่มีใครสงสัย กลมันกลับบ้าน
ไปเยี่ยมแม่มันบ้าง..เดือนหนึ่งสี่ห้าครั้ง แต่ไม่เคยไปค้าง...ถ้าจะค้างมันหิ้วผมไปด้วย
ส่วนใหญ่จะเป็นคืนวันเสาร์...และกลับวันอาทิตย์
ผมมีโอกาสเจอพ่อกลสองครั้ง กลพาไปเยี่ยมที่ชัยนาทครั้งหนึ่ง
ส่วนครั้งที่สองตอนขากลับจากไปเยี่ยมพี่สาวผมที่นครสวรรค์ เราไปค้างกันสองคืน
ขากลับเลยแวะเยี่ยมพ่อกล ท่านเป็นผู้ใหญ่ที่หน้าดุมากเชียวหละ..แต่ดูเป็นคนใจดี
เราไม่ได้ค้างชัยนาท..เวลามีไม่พอ..แวะคุยกับท่านครึ่งวัน..ก็เดินทางกลับ
ผมได้มีโอกาสรู้จักน้องสาวกลก็ตอนได้ไปเยี่ยมพ่อกลนี่แหละ เจอน้องต่างแม่อีกสองคนด้วย
แม่เลี้ยงรู้สึกเกรงใจกลมันไม่น้อย ท่านต้อนรับพวกเราดีมาก
น้องสาวกลขอร้องให้มันค้างด้วยสักคืน มันกลับลูบหัวปลอบน้องมันอยู่นานมันอยู่ไม่ได้จริง ๆ
พรุ่งนี้มีเรียนหนำซ้ำเป็นวิชาสำคัญ ไม่สามารถโดดได้ด้วย เพราะต้องพรีเซ็นต์งานกลุ่มอีกตะหาก
สรุปผมกับกลไม่ได้ค้าง เรากลับกรุงเทพในเย็นวันนั้นเลย....
หลังจากนั้นผ่านมาเดือนกว่า ๆ เริ่มสอบปลายภาค มหา’ลัยกลสอบเสร็จก่อนสองวัน
ผมเพิ่งจะสอบเสร็จ ตกลงกันว่าจะกลับไปเยี่ยมบ้านผมที่เหนือ กลมันอยากไปเจอแม่ผมด้วย
มันรอจนผมสอบเสร็จ เราช่วยกันปัดกวาดทำความสะอาดห้อง
รื้อจัดอะไรต่าง ๆให้เรียบร้อยผมชอบทำ เพราะช่วงสอบไม่มีเวลาทำ
มัวแต่หัวฟูเอาสมาธิไปลงหนังสือหมด คุยกันว่าอีกสองวันค่อยเดินทาง
พรุ่งนี้จะแวะไปเยี่ยมแม่กลบอกให้ท่านรู้ไว้สักหน่อย เพราะปิดเทอมใหญ่
พวกผมไม่ได้ลงซัมเมอร์เลยกะไปอยู่ยาวสักเดือน ลองให้กลมันไปใช้ชีวิตชนบทดูมันจะอยู่ได้ไหม
ไม่ได้บอกมันหรอกว่าจะลองทดสอบมันดูคิดไว้ในใจ มันกระดี๊กระด๊าดีใจจะได้เจอแม่ผม
เพราะอยู่กันมาสองปีไม่เคยเจอญาติพี่น้องผมเลย นอกจากพี่สาวที่อยู่นครสวรรค์เพียงคนเดียว
แต่ดันเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน เขาพูดกันว่า..ไม่มีใครไม่เคยเจอปัญหา..
ชีวิตไม่ได้ราบรื่นเสมอไป..ผมกับกลก็เหมือนกัน คงถึงเวลาแล้วมั้ง
ที่ฟ้าให้เราฝ่าฟันอุปสรรคร่วมกัน ถ้าหากผ่านไปไม่ได้ เราคงไม่มีวันนี้
ตั้งใจว่าวันนี้จะไปบ้านกลกัน เพราะพรุ่งนี้จะนั่งรถทัวร์ไปบ้านผม
กะเอารถของกลไปจอดเก็บไว้ที่บ้าน ขากลับนั่งแท็กซี่กันเอาวางแผนไว้ดิบดี
เช้าแปดโมง..โทรศัพท์ห้องผมดังขึ้น เราเพิ่งตื่นก่อนหน้านี้เอง...
“กริ๊งงงๆๆ!!..กริ๊งงงงๆๆๆ!!!..” ผมเดินไปรับสาย
“สวัสดีครับ ห้องxxx ผมวีพูดครับ”
“วีหรือลูก...กลอยู่ด้วยไหม?.” เสียงแม่กลถามมา
“อยู่ครับแม่..รบกวนแม่รอแป๊ปนะครับ เดี๋ยวผมให้กลมารับ” จากนั้นผมก็เดินไปสะกิดเรียก
ให้มันมารับสาย มันกำลังเก็บเสื้อผ้าจัดใส่กระเป๋าเดินทางอยู่
“กล..แม่โทรมา..รอสายอยู่” ผมบอกมัน..ก็ยักหน้ารับ ก่อนจะลุกเดินไปรับโทรศัพท์
ที่ผมพักสายรอไว้ เห็นมันยืนคุยไรไม่รู้สักครู่ วางหูเสร็จมันก็เดินกลับมาหาผม
ก่อนจะพูดว่า
“วี..มึงอาบน้ำเปลี่ยนชุด ไปบ้านกูกันตอนนี้เลยว่ะ!...ไม่รู้อะไรกะแม่บอกให้กูมาด่วน
อุตส่าห์บอกแล้วว่าตั้งใจจะไปหาอยู่แล้วสิบโมง...เกิดใจร้อนไรก็ไม่รู้ให้ไปตอนนี้
ถามมีธุระไรก็ไม่ยอมบอก” ผมฟังมันพูด ได้แต่สงสัยนิดหน่อย..แต่ก็ไม่ติดใจไรนัก
เดินไปหยิบผ้าขนหนู เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเตรียมตัวไปกะมันนั่นแหละ
พอผมออกมามันก็เข้าไปอาบต่อ เสื้อผ้าของมันแพ็คลงกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว
ของผมเสร็จเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อคืน พวกของใช้ส่วนตัวผมแยกจัดไว้แล้วสำหรับสองคน
ไม่ต้องไปหาซื้อใหม่ พอมันแต่งตัวเสร็จ เราปิดล๊อคห้องเดินทางไปบ้านมันทันที
มาถึงบ้านกลแปลกใจนิด ๆ หากจำไม่ผิดเห็นรถพ่อของกลจอดในบ้านด้วย
จำได้ว่าพ่อกลไม่เคยมาบ้านแม่เลยตั้งกะแยกกันไปมีครอบครัว ครั้งนี้คงจะมีเรื่องสำคัญ
ลงรถเสร็จผมกับมันก็พากันเดินเข้าไปในบ้าน..เข้าไปถึงห้องรับแขก..อยู่กันพร้อมหน้า
อาลพ แม่กล พ่อกล กุ้งนางและกุ้งกุลา กุ้งนางตาบวมช้ำ เหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
โดยมีกุ้งกุลาน้องสาวนั่งจับมืออยู่ข้างกัน พอพวกผมโผล่เข้าไป เราพากันยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งหมด
ก่อนจะเดินไปนั่งโซฟาว่างติดกันสองตัว สายตาอาลพที่มองกลรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม
ฉายแววผิดหวังตัดพ้อ..สลับไปมา ส่วนพ่อของกลหน้านิ่วคิ้วขมวดดูดุได้อีก
แม่นั่งนิ่งไม่ยิ้มแย้มเหมือนเคย บรรยากาศชวนอึดอัดสุด ๆ แต่ผมก็เฉยๆนะ
เพราะไม่รู้ว่ามีเรื่องไรกัน กลมันคงคิดไม่ต่างจากผม
เพราะดูหน้ามันก็ปกติไม่ได้ทุกข์ร้อนลุกรี้ลุกรนไร
พอเรานั่งเรียบร้อย พ่อกลก็ทำหน้าที่เปิดประเด็นพูดขึ้นทันที
“กล...แกทำลูกสาวเค้าท้องใช่ไหม?” เสียงกังวานดังฟังชัด แต่แฝงแววบังคับคาดคั้นในที
เล่นเอาผมตะลึงชะงักไปทันที อะไรกัน...กลทำใครท้อง..ใจหล่นวูบ..เมื่อฟังประโยคนี้
กลสิทธิ์ตาเบิ่งกว้าง ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“อะไรกันพ่อ...พ่อว่าไรนะ...ผมทำใครท้อง” ใช่ครับ..มันทำหน้างงเต็กมาก
ผมจ้องหน้ามันพยายามค้นหาความจริงในดวงตามัน ผมมั่นใจว่ามันไม่รู้เรื่องจริง ๆ
ก่อนที่พ่อมันจะปรายตามองไปที่กุ้งนางซึ่งตอนนี้ ก้มหน้าไหล่สั่นไปแล้ว
คงไม่ต้องบอกว่ากำลังร้องไห้อยู่ กุ้งกุลาน้องสาวพยายามกอดปลอบพี่สาวตลอดเวลา
“ก็หนูกุ้งนางไง แม่แกโทรไปตามพ่อตั้งแต่เมื่อวาน นัดให้มาจัดการเรื่องนี้ให้มันเรียบร้อย
เอาหละ...แกเป็นลูกผู้ชายกล้าทำก็ต้องกล้ารับ..” พ่อกลสิทธิ์ตัดบทดื้อ ๆซะงั้น
ในขณะที่แม่ อาลพ ผม กุ้งกุลา ยกเว้นกุ้งนาง ต่างพากันจ้องกลเป็นตาเดียวเพื่อรอฟังคำตอบจากมัน
“ผมไม่รับ...และไม่มีวันรับด้วย...เป็นตายยังไงผมก็ไม่รับ...ผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเค้า..
จะทำเค้าท้องได้ยังไง” มันพูดเสียงดังฟังชัด นิ่งมาก...เห็นท่าทางมันตอนนี้
ผมมั่นใจทันทีว่ามันไม่ได้ทำแน่ๆ ท่าทางฉะฉานมั่นใจ นิ่งสงบไม่วอกแวก
หรือส่อพิรุธให้เห็นว่าเป็นวัวสันหลังว่ะ..ไม่มีเลย อาลพพูดแทรกขึ้นมาทันทีเลย
“อย่าว่าอาอย่างโง้นอย่างงี้เลยนะกล ลูกสาวอาเป็นฝ่ายเสียหาย ตอนนี้กุ้งนางท้องได้สามเดือนแล้ว
กว่าอาจะรู้..ว่าลูกอาท้อง ต้องพาไปตรวจกันถึงโรงบาล เพื่อความชัดเจนกันเลยทีเดียว
พอมั่นใจแล้วว่ากุ้งนางท้องจริงๆ เราถึงได้หันหน้าจับเข่าคุยกัน อาเลี้ยงลูกมากับมือ
แม้จะไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่า...เป็นพ่อที่สมบูรณ์แบบก็ตามเถอะ
แต่อามั่นใจว่า...ไม่มีความจำเป็นใดใดที่ลูกสาวอาต้องโกหก ในเมื่อเค้าสารภาพหมดแล้ว
ว่าเด็กในท้องเป็นลูกของกล เค้าบอกมีอะไรกับกลมานานแล้ว ทุกครั้งที่กลแวะมาเยี่ยมแม่
ลูกอาอยู่ปีสี่แล้ว ปีนี้เป็นปีสุดท้ายอาไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว
แถมเป็นคนในครอบครัวเดียวกันอีก อาเพียงแต่เรียกกลมา...เพื่อจะได้ดำเนินการให้มันถูกต้อง..
นี้คือสิ่งที่อาหวังจากกล” พูดจบอาลพจ้องหน้ากลนิ่งไม่กระพริบตา ในขณะที่กลสิทธิ์หน้าตาดูไม่จืด
มันส่ายหน้าไปมาช้า ๆ แบบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินจากปากของอาลพ
หันไปมองกุ้งนาง..ก็เอาแต่นั่งมือกุมหน้าร้องไห้ก้มหัวอยู่แบบนั้น ไม่เงยหน้าขึ้นมามองใครเลย
ผมเองช๊อคไปเหมือนกัน จิตตกไปอยู่ตาตุ่มกันเลยทีเดียวกับสิ่งที่ได้ยิน
จากที่มั่นใจกลมันเต็มร้อยเมื่อตะกี้ ว่ามันไม่น่าจะไปทำกุ้งนางท้อง แต่ตอนนี้ผมชักลังเลแล้ว
เพราะผมบอกแล้วว่า กลสิทธิ์เดือนหนึ่งกลับมาเยี่ยมแม่มันสี่ถึงห้าครั้ง ส่วนใหญ่ไม่เคยค้าง
ผมมาด้วยมั้งไม่มามั้ง ถ้าผมจะมาด้วย..ก็เฉพาะตอนที่กลมันมาค้างซะมากกว่า
มันไม่อยากทิ้งผมไว้ที่หอคนเดียว จึงบังคับผมมาค้างเป็นเพื่อนมันประจำ มีเจอกุ้งนางบ้างไม่เจอบ้าง
ถึงแม้จะมองออกว่ากุ้งนางมองกลสิทธิ์ด้วยความรู้สึกแบบไหน
แต่สาบานได้ว่าผมไม่เคยเห็นกลสิทธิ์เปิดโอกาสให้กุ้งนางได้เข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ
ซึ่งผมกล้าเป็นพยาน แต่มันจะใช้เหรอในเมื่อเวลาที่กลสิทธิ์มาเองไม่มีผมมาด้วย
ถึงจะไม่ค้างก็เถอะ..เค้าสองคนจะมีอะไรกันหรือไม่ ตรงนี้แหละ..ที่ผมลังเล...
และเริ่มจะไขว้เขวเอาให้ เพราะผมเคยเห็นฤทธิ์ของกุ้งนางที่เข้าไปปล้ำกลสิทธิ์ถึงในห้อง
วันที่กลับจากสุพรรณฯ มาแล้ว ผมจึงไม่รู้ว่ากลสิทธิ์จะโดนแบบนั้นอีกหรือเปล่า
ที่สำคัญ..มันเป็นผู้ชาย...โดนบ่อยๆเข้า จะอดใจไหวแน่หรือ...นี่แหละ..ที่ทำให้ผมคิดหนัก...
ไม่รู้ว่าหน้าตาตัวเองตอนนี้แสดงอาการยังไง....รู้แต่ว่าใจหวิวไปเลย...
พาลทำให้แขนขาเปลี้ยไปเหมือนกัน...กลสิทธิ์จะเป็นพ่อของเด็กในท้องกุ้งนางหรือเปล่า..
ไม่มีใครรู้ดีเท่ากับตัวมันเอง.......?????????
เตรียมทำใจ ซับน้ำตา...เฮ้อ! :เฮ้อ:
:monkeysad: :sad11:
Luk.
-
ไม่อยากซับเลย :monkeysad:
แต่ยัยคุณพี่กุ้งนาง ไม่ไหวจะเคลียร์ รอตรวจ DNA เลยมั้ยคะ :เฮ้อ:
-
:angry2: ไอ้คุณพี่กลลลลลลลลลลลลลลลล ห้ามนะ!!!!
อย่าบอกนะว่าใช่ !!! :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
จิตตก ว่ะ ค้างงงงงงงงง
-
เรื่องแค่นี้ไม่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่ของกลกับวีนะ เรื่องอื่นดูยิ่งใหญ่
กว่านี้ มันต้องมีทางออกแน่นอน เพราะรู้ ๆ อยู่ว่ากลไม่มีทางไปยุ่งเกี่ยว
กับกุ้งนาง และวีเองก็น่าจะรู้นะว่ากลไม่น่าจะมีอารมณ์กับผู้หญิงหรือ
คนอื่นได้ยกเว้นวีคนเดียว ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ ร่วมมือกันแก้ปัญหาอย่า
ทิ้งให้กลแก้คนเดียวนะวี เดี๋ยวจะดราม่ามากไปกว่านี้ ... :sad4:
-
โถ..แม่คุณ ลงทุนจริงนะจ๊ะกุ้งนาง เอาตัวเองเป็นเดิมพันเลยเชียว เฮ้อ..ดิฉันล่ะเกลียดนัเชียวผู้หญิงตอแหลนี่
แล้วทำไมไม่กล้าสบตากลล่ะจ๊ะ กลัวจะแหลไม่ตลอดละซิ
เป็นธรรมดาของโลกแหละ อุบัติเหตุย่อมเกิดขึ้นได้
ถึงเราจะระมัดระวังไม่เดินไปชนใคร ก็อาจซวยโดนคนอื่นเค้าชนเอาได้เหมือนกัน
(โดยเฉพาะตอนนี้กลโดนชนโดยเจตนาเลยทีเดียว)
แล้วก็มีสิทธิ์เจ็บตัวได้แผลได้เหมือนกัน
เตรียมตัวรอดูว่า กลจะผ่านพ้นปัญหานี้ได้อย่างไร
-
ขอบอก เครียดนะเนี่ย
ไม่รู้ว่าตอนต่อไปจะต้องทำใจขนาดไหน
อ่านเรื่องนี้มีลุ้นทุกตอนเลย
คุณ Luk ถ่ายทอดได้ดีจริง
แล้วก็ไม่อยากคาดเดาด้วย กลัวอ่ะ
-
:monkeysad:ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ไม่เศร้าสิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :monkeysad:
-
ตรวจไปก็เท่านั้น อีห่านั้น่ร่านยังกับอะไรดีวิ่งเข้าหาผู้ชายก่อนตลอดไม่ใช่เหรอ ไม่ชอบเลยผู้หญิงแบบนี้แมร่งทำตัวไร้ราคาฉิบหาย
ของฟรีใครๆก็เอาแต่ไอ้กลมันไม่เอามาตั้งนานแล้วเพิ่งมาเอาอะไรตอนนี้ว่ะ
ไม่รู้ไปนอนให้ใครที่ไหนเขาเอามาฟรีๆ ของไม่ดีไม่คุณภาพใครยังเสือกไปเอาเข้าไปว่ะ สงสารเด็กที่อยู่ในท้องไม่น่าเข้ามาอยู่ในท้องอีเชรี่ยนี่เลย
งานเข้าน้องวีอีกเต็มตีนเลยน้อง ทำอะไรไม่ใด้ก็ต้องทำใจอีกละงานนี้น้องวี
-
ต้องผ่านกันไปได้สิเนอะไม่งั้นจะมีพี่วีกับกลวันนี้ได้ยังใง :กอด1:
-
เฮ้ยยย ไมให้ซับน้ำตาอ่ะ ไม่น้า :serius2:
:monkeysad:
-
อ่านแล้วอึ้งกะชะนี
ทำไปได้เว่ยเฮ่ย หน้าด้านแล้วโยนขรี้ให้คนอื่นต่อเนี่ยนะ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3:
กุ้งนางอีกแล้วหรออออออออ มันน่าาาาาาาาา :beat: :beat: :beat:
หวังว่าพี่กลคงไม่ได้ทำนะ
-
เอ่อ... อึ้งเลยอ่ะ แต่ก็จะรอต่อไปว่าข้อเท็จจริงเป็นไง บางทีกลจะได้บอกคนอื่นซะที ว่าใครคือตัวจริง
-
ฉันจะตบม้านนนนนนนนนนนนนน !!!!
โอ้ยยย ฉันอยากจะจิกหัวแกมาตบจริงๆ โว้ยยย
เอาละ หายใจเข้าช้าๆหายใจออกช้าๆ
ตอนนี้เล่นเอาอึ้งไปเลยนะคะ
มีความสุขกันไม่นานก็เกิดเรื่อง ว่าแล้วเชียว เฮ้อ !
แต่บอกตรงหมั่นไส้นังกุ้งนางมากกกกกกก ตอแหล !
เราคิดว่าพี่กลไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่ๆ ถึงจะแอบคลางแคลงใจก็เหอะ
เพราะถ้าพี่กลจะทำจริงๆ ก็ทำไปนานแล้วตั้งแต่ก่อนจะเจอพี่วี
แล้วอีกอย่างในตอนนี้พี่กลมีพี่วีแล้วจะไปยุ่งกับนางกุ้งนางทำไม
ศึกหนักแล้วสิ่คราวนี้
จะปฎิเสธผู้ใหญ่เขายังไง แล้วจะเอาหลักฐานอะไรว่าเราไม่ได้ทำ
ตอนนี้แอบเซ็งอาภพ เมื่อรู้ตัวว่าเป็นพ่อที่ไม่ดีแล้วรู้รึเปล่าว่าลูกตัวเองมันดีไหม ?
เห้ออ เบื่อกับพวกผู้หญิงอย่างนี้จริงๆ
พี่วีกับพี่กลจะหาทางออกงานนี้ยัง
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ว่าพี่กลกับพี่วีผ่านมันมาได้ยังไง
-
เฮ้อ อยากได้กลจริงจังมาก
หรือไม่ก็ ไม่มีใครรับเป็นพ่อเด็ก เลยต้องมาหากล
เอาน่า มันจะผ่านไปได้
-
:a5: :z3:ไม่อยากจะเดาถึงตอนต่อไป แต่ขออย่าให้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่เลย หนักแน่นไว้นะพี่วี
-
ตรวจ DNA เลย :angry2:
-
:เฮ้อ: มีเรื่องให้ปวดหัวแล้ว
ดูเหมือนผู้ใหญ่จะเชื่อ ยายกุ้งนางซะด้วย
อยากรู้จังว่าตอนนั้นวีคิดยังไง เชื่อใจกลไหม
และกลแก้ปัญหายังไง อยากรู้อ่ะมันค้างมากกกกมาย
คืนนี้จะนอนหลับไหมเนี่ย กรรมจริงกู :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อะไรอ่าสะเทือนใจไปไหนนนนนนนนนนนนนนน
อินางกุ้งท้องกับใครบอกมานะ
อะไรอ่าดราม่ากำลังจะมาหรอ
:sad4: :sad4:กำลังไปด้วยดีอยู่แล้วเชียวรอตรวจ DNAหรือไม่ก้เค้นจากนางกุ้งมาให้ได้
แต่แอบไม่ไว้ใจกลเหมือนกันนะ :เฮ้อ:
-
คิดว่าเรื่องแบบนี้จะมีแต่ในนิยายซะอีก :เฮ้อ:
-
อะไรเนี่ย
:a5: :a5: :a5:
-
เกิดอะไรขึ้นกันหล่ะ
เฮ้อ .. . . เพ่งดี ๆ กันไม่เท่าไหร่
ทำซะช๊อคเลย ... สงสารทั้งกลแล้วก็วี
แต่รู้ว่าเรื่องมันจะเป็นไงต่อไป
-
ร้ายจริงๆผญคนนี้ จะแก้ปัญหายังไงดีล่ะ
อยาก :z6:ยัยกุ้งนาง เรยาได้อีก
-
:fire:
อ่านเสร็จ
ได้แต่นั่ง........อึ้งแดรกกกกกกกกกก
“ผมไม่รับ...และไม่มีวันรับด้วย...เป็นตายยังไงผมก็ไม่รับ...ผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเค้า..จะทำเค้าท้องได้ยังไง” มันพูดเสียงดังฟังชัด นิ่งมาก...เห็นท่าทางมันตอนนี้
^
เชื่อประโยคนี้+เชื่อคนนี้ :กอด1: กล..ขอกอดหน่อยเหอะ
:angry2:
คนทำผิด มันก็ต้อง ยอมรับผิด
ถ้าไม่ผิด ให้รับผิด จะผิดเหรอ
คนไม่ชั่ว บอกว่าชั่ว มั่วไหมเธอ
คนทำชั่ว กลับอือเออ ว่าเจอจริง
อย่าปรักปรำ ซ้ำกระทืบ กระโดดถีบ
อย่าเร่งรีบ ป้ายความผิด กูสุงสิง
อย่ารวบรัด มัดหาตัว ให้อิปลิง
อย่าละทิ้ง นิ่งนอนใจ ว่าใช่กู
กองขี้หมา หน้าบ้าน ประจานเละ
กูไม่เตะ เหม็นเปื้อนตีน ไม่อยากถู
หมาลูกสาว มึงฉาวโฉ่ โห!..เต็มรู
มาโทษกู พวกหน้าด้าน คลานไม่อาย
:L2:ขอบคุณครับ Luk+Vee+Glon
-
ขอบคุณค่า..
ตรวจ DNA สิ..มันไม่ยอมก็ฟ้องศาลบังคับตรวจได้นิ..
ยัยกุ้งนาง :z6:เธอคือเรยาใช่มั้ยเนี่ย :angry2:
-
พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก
-
อ่าว งาน เข้า เฉย ย
ค้าง ไป ม๊าย ย ย ย ย
-
นังกุ้งนาง!!!!!!!!!!!
-
^^
-
ว๊ากกก ตอนนี้มันอะไรเนี่ยยย
อยากจะ :z6: นังกุ้งนางจริง
ไปตอแหลไกลๆๆได้ม้ายยย :beat:
ค้างงงงงงง :o12:
-
ช๊อค!!! จริงๆ ซะด้วย แต่เราก็เชื่อใจคุณกลนะ เพราะดูจากหลายๆเหตุการณ์ที่ ยัยกุ้งนางพยายามจะงาบบบ คุณกล ก็ไม่ได้เล่นด้วย แล้วผู้หญิงที่กล้าทำแบบนี้ได้นี่ ก็ไม่ใช่ผู้หญิงดีซักเท่าไหร่หรอก :beat:
โอยยย ค้างคาใจ :serius2: อยากรู้ตอนต่อไปแง๊ๆ :o12:
-
อะไรอ่ะ....นี่จะเอาพี่กลให้ได้ใช่มั้ย :angry2:
ผู้ชายมันมีคนเดียวในโลกหรือไง ทำไมชอบมายุ่งกะยอดชายนายกลสิทธิ์ของพี่วีจัง
ไม่ว่าใครจะว่าไง หนูเชื่อพี่กลค่ะ พี่กลอย่าทำให้หนูผิดหวังนะ :กอด1:
-
เอิ่ม อุปสรรคแรกก็หนักหนาซะ ประหนึ่งละครช่องหลายสี
กุ้งนางเธอนี่จริงๆเลย เสียภาพลักษณ์หญิงไทยหมด เข้าหาผู้ชายขนาดนี้
ถึงอยากจะเชื่อใจพี่กลก็เถอะ แต่ก็แอบหวั่นไหวตามที่พี่วีพูดไม่ได้
ถ้าพี่กลกับกุ้งนางมีอะไรกันจริงก็คงใส่ถุงยางมั้ง คงไม่ปล่อยสดหรอก
ได้แต่หวังว่าพี่วีคงจะไม่น้อยใจหนีกลับบ้านซะก่อนนะ อยู่เป็นกำลังใจให้พี่กลด้วยกันเถอะ
-
มาแบบค้างๆแล้วก็จากไปอย่างหงุดหงิด :เฮ้อ:
-
พี่กลอย่าได้กลัวบอกความจริงไปเลย
แต่อย่ามาบอกว่าพลาดเพราะโดนปล้ำนะ
อย่างนี้ไม่ยอมนะเฟ้ย เหนื่อยใจกับชะนี
-
:serius2: :serius2:
-
เชื่อมั่นในตัวพี่กลสุดๆๆๆๆๆ
:L1: :L1:
-
ขอให้พี่ทั้งสองฝ่าฝัน อุปสรรคครั้งนี้ให้ได้นะครับ
หลังพายุมา ฟ้าก็จะสดใสเองนะ สู้ๆ ทั่งพี่กลและพี่วีนะคับ o13
-
:monkeysad: :sad11: :monkeysad:
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 40
ผมผิดหรือ???.
.
.
.
.
ในขณะที่ทุกคนต่างรอคำตอบกลอยู่นั้น ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน
ผมเองยังมัวจิตตกอยู่เลย...จึงไม่ทันระวังเรื่องอารมณ์ของกลมัน
ที่มันอุตส่าห์ควบคุมไว้อย่างสุดความสามารถ บัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นพายุทอร์นาโดเข้าแล้ว
จากสุภาพบุรุษกลายเป็นซาตานทันที มันทะยานเข้าหากุ้งนาง ที่เอาแต่ก้มหน้าปิดตาสะอึกสะอื้น
ถึงจะมีกุ้งกุลานั่งอยู่ด้วยก็ตาม..กลสิทธิ์หาได้สนใจไม่ พอเข้าประชิดตัวปุ๊ป..
ไม่รอช้าสองมือจับไหล่เขย่าไปมาอย่างแรง คงระงับความโมโหไว้ไม่อยู่แล้ว
พร้อมคำต่อว่ารุนแรงไหลออกจากปากมาด้วย...
“เป็นเหี้ยไร?..ทำไมถึงอยากได้กูเป็นผัวนัก...บอกมาดิ?...ตอบกูมา?...
อย่าเอาแต่บีบน้ำตาสิโว้ย!..เหี้ยเอร้ย!...กล้าบอกกูเป็นพ่อของลูกมึง...ใส่ร้ายกูชัดๆ..
มึงพูดมาดิ..อยากได้กูขนาดหนักเลยงั้น?” กุ้งนางหัวสั่นหัวคลอน..น้ำตาไหลอาบหน้า
กรี๊ดร้องออกมา เรียกสติทุกคนที่นั่งในนั้นด้วยเช่นกัน
“กรี๊ดดดๆๆ!!!...ไม่...ปล่อยฉันนะ..ไอ้บ้า...โอ้ยยๆๆ!..พ่อช่วยหนูด้วย...หนูเจ็บ!” สิ้นเสียง
ร่างของกลสิทธิ์เซถลา..เหมือนนกปีกหักกระแทกโต๊ะชุดรับแขก..ซึ่งด้านบนเป็นกระจก
แตกระนาวเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที พร้อมเลือดสีแดงสดหยดลงพื้นไหลเป็นทาง..
ออกจากส่วนไหนตัวกลมันยังไม่รู้ ที่แน่ ๆเลือดออกเยอะมาก...พ่อมันเป็นคนลงมือ..
แกกับอาลพ...ผวาลุกจากเก้าอี้ทันที ที่ได้ยินเสียงกรี๊ดร้องของกุ้งนาง
อาลพไม่ได้ลงมือ..คงเกรงใจพ่อกับแม่กล..ซึ่งอยู่ทั้งคู่ ทั้งที่ในใจคงอยากชกกลยิ่งกว่าใคร..
ที่ทำให้ลูกสาวแกร้องจนน้ำตาอาบแก้ม ใครเห็นภาพนี้คงต้องคิดว่ากลมันทำเกินไปจริงๆ
คนที่เตะกลจนเสียหลักกระแทกโต๊ะกระจกแตกยับ..บาดเนื้อเลือดเปรอะพื้นไปทั่วนั้น
คือพ่อมันเอง..แกเตะเข้ากลางลำตัวกลสิทธิ์เต็มแรง..เสียงดังสนั่น..ได้ยินกันทั้งห้อง
“บ๊บๆ!!...โครม..เพล๊งงง!!..” แรงไม่แรงลองคิดดู ผู้ชายตัวล่ำสูงใหญ่ไม่ธรรมดาอย่างมัน...
ยังขมำล้มใส่โต๊ะกระแทกกระจกแตกทันที แถมเลือดกระจาย..เห็นดังนั้น..ผมดิ่งเข้าช่วยพยุงมันลุกก่อน
ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเท้าตัวเองเหยียบเศษกระจกเข้าให้อย่างจัง..เลือดไหลเต็มพื้น วินาทีนั้นไม่รู้สึกไรเลย
ยังเข้าใจว่าเป็นเลือดกลมันด้วยซ้ำ ต้องการพามันออกจากเศษกระจกให้เร็วที่สุด
กลัวมันพลาดเหยียบเข้าใส่อีก เราค่อยพยุงกันออกห่างจุดอันตรายสามสี่ก้าว
ส่วนอาลพกำลังกอดปลอบลูกสาวไว้แน่นดวงตาแดงก่ำ
พ่อกลกำหมัดจนเอ็นแขนเกร็งเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นเป็นริ้ว...หน้านิ่งตาวาวโรจน์
แม่มันน้ำตาไหลพรากนั่งอยู่ที่เดิม กุ้งกุลาร้องสะอึกสะอื้นตามพี่สาว สามพ่อลูกกอดกันกลม
กลสิทธิ์ตาแดงก่ำ...ไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น ผมเพิ่งสังเกตุเห็นเลือดออกตรงฝ่ามือมัน
เป็นแผลยาวตั้งแต่กลางฝ่ามือไปถึงข้อมือเลยทีเดียว เลือดออกเยอะมากมือแดงเถือกไปหมด
เห็นแล้วน่าใจหาย..พยายามมองหาอะไรมาห้ามเลือดให้มันก่อน
เหลือบไปเจอสายรัดผ้าม่านหน้าต่าง..เข้าพอดี ไม่รอช้าคว้าหมับจับแขนมันยกขึ้น
ใช้พันห้ามเลือดปิดแผลเอาไว้ทันที เสร็จเรียบร้อย..เริ่มรู้สึกใต้ฝ่าเท้าผมหนืดเหนียวไปหมด
ก้มดูเห็นเลือดนองพื้นสีแดงจนน่ากลัว ตกใจมากคิดว่ากลมันมีแผลที่เท้าอีกแห่ง
รีบกดตัวมันนั่งตรงพื้นนั่นแหละ..มันไม่ได้ขัดขืน จัดการหงายฝ่าเท้ามันขึ้นดูทั้งสองข้าง
มองไม่ออกว่ามีแผลข้างไหน ดันเปรอะเลือดทั้งสองข้าง..ชั่วโมงนี้ผมไม่สนใจแล้ว
ดึงชายเสื้อยืดที่ใส่อยู่เช็ดเลือดออกให้มัน
จนสามารถมองเห็นฝ่าเท้ามันชัดเจนค่อยโล่งอกไม่เจอแผลไรเลย..แล้วเลือดมาจากไหน
ลองยกฝ่าเท้าตัวเองดู ได้เรื่องเลยครับหยดติ่งๆๆทันที พอกลมันเห็นดังนั้น
รีบดึงผมนั่งเหมือนกัน ก่อนที่จะเป็นฝ่ายเอาชายเสื้อเช็ดเท้าให้ผมบ้าง
จนเห็นแผลเปิดยาวกว่าสามนิ้ว..เนื้อเปิดอ้าเห็นมันปริ่มขาวกันเลย มันหน้าซีดแทบไม่มีสีเลือด
รีบวิ่งไปเปิดลิ้นชักหยิบผ้าก๊อตสีขาวยาวกำลังดี...มาพันเท้าผมใหญ่
เหตุการณ์ที่เราต่างช่วยกันห้ามเลือดให้กันอยู่นั้น..ใช้เวลาไม่ถึงห้านาที
ทุกการกระทำอยู่ในสายตาพ่อ แม่ และทุกคน ไม่มีใครพูดไรกันสักคำ บรรยากาศเครียดสุด ๆ
คงเห็นเราทั้งคู่บาดเจ็บเลือดไหลทั้งสองคน เลือดที่หยดตามพื้นจากฝ่าเท้าผม ดูเยอะจนหน้าใจหาย
พอเราห้ามเลือดกันเรียบร้อย พ่อพูดขึ้นมาว่า....
“แกเป็นลูกพ่อ อย่าทำให้พ่อผิดหวังไปกว่านี้ได้ไหม ไม่คิดว่าแกจะใช้กำลังกะผู้หญิง
โดยเฉพาะคนกำลังท้องอ่อนอยู่ด้วย” พูดจบต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันนิ่งๆ
ก่อนที่กลมันจะสูดหายใจลึกๆ พูดตอบไปว่า..
“ทุกคนต้องฟังผมบ้าง...ไม่ใช่เอาแต่ฟังความข้างเดียว ผมผิดที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
แต่ผมต้องการรู้..ทำไมเค้าถึงใส่ร้ายผม...จะให้ผมไปสาบานที่ไหนผมก็ยอม...
ยังไงผมก็ยืนยันว่าไม่ได้ทำเค้าท้อง” กลมันพยายามอธิบาย ผมมั่นใจกลทันทีว่ามันไม่ได้ทำชัวร์
เพียงแต่ไม่เข้าใจทำไมกุ้งนางถึงบอกใครๆ ว่ากลคือพ่อของเด็กในท้องเธอ
ความคิดยังไม่ถึงไหน ต้องอึ้งกันอีกครั้ง....
“แกนั่นแหละ..คือพ่อของเด็กในท้องฉัน..ไอ้หน้าตัวเมีย..ทำแล้วไม่ยอมรับความจริง”
กุ้งนางชี้หน้ากลทั้งน้ำตา สายตาเคียดแค้นตะคอกเสียงสูงสวนมาทันทีเลย
คราวนี้ไม่เหลือภาพสาวน้อยบอบบางคนเดิมอีกเลย..ท่าทางแข็งกร้าว
ยืนยันหนักแน่นว่ากลคือพ่อของลูกเธอ
“มีหลักฐานไหมล่ะ...มากล่าวหากูแบบนี้....แม่งเอ้ย!..โดนใครเอามาไม่รู้...
เสือกให้กูรับเป็นพ่อ..สัด...กูคงยอมหรอก..ไม่ได้โง่เป็นควายนี่โว้ย!..อย่าว่าแต่รับเป็นผัวเลย...
แถมเงินเป็นล้านใส่พานมาให้..แทบไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ กูไม่มีทางเอาคนอย่างมึงมาเป็นเมียเด็ดขาด”
สิ้นเสียงกลสิทธิ์...อาลพพุ่งเข้าตบหน้ามันเต็มแรง
“ผลั๊วะ!...” หน้ามันสะบัดไปตามแรงตบ แก้มโย้กันเลยครับ ผมยืนใกล้สุด..เห็นชัดมาก
ได้เลือดกลบปากมันทันที คิดดูว่ากลสิทธิ์มันจะยอมไหม..ไม่ต้องคิดแล้ว
เพราะมันสวนหมัดกลับไปเต็มปลายคางอาลพ จนเซไปตามแรงหมัดเหมือนกัน
“ผลั๊ก!!..” อาลพปากแตกเลือดซึมทันที แม่กลวี๊ดห้ามขึ้นมาสุดเสียง
กว่าจะได้สติว่าลูกตนเอง ชกกับพ่อเลี้ยงต่อหน้าต่อตา
“ว้าย!..ไม่นะ..กลอย่าทำลูก..คุณลพ..หยุด!..” แม่พุ่งเข้าไปกอดอาลพไว้ทั้งตัว
ฉุดไว้ไม่ให้ก้าวเข้าหากล ส่วนผมก็กอดรัดมันไว้เช่นกัน ไม่คิดว่าจะมีการลงไม้ลงมือกันขนาดนี้
มันเร็วมากแค่ชั่วพริบตา แต่ทั้งสองฝ่ายก็หยุดนะครับ จ้องหน้ากันนิ่ง ๆ
ก่อนที่กลมันจะคว้ามือผมหันหลังก้าวออกประตู แต่..
“เดี๋ยว!..แกจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น...ยังเคลียร์กันไม่จบ..ห้ามแกก้าวออกไปเป็นอันขาด”
พ่อพูดขึ้นมาเสียงดังออกตะคอกซะด้วยซ้ำ ทำให้มันชะงักผมเองก็ต้องหยุด
“ผมไม่มีอะไรจะพูด...ถ้าต้องคุยเรื่องเหี้ยๆ นี่ละก็...ไม่เกี่ยวกับผม..” มันหันไปเถียงพ่อมัน
อาลพรีบพูดขึ้นว่า....
“มันจะไม่เกี่ยวได้ยังไง ในเมื่อแกเป็นพ่อของเด็กในท้องลูกสาวฉัน..มันต้องเกี่ยวสิว่ะ!..”
คราวนี้สรรพนามที่ใช้แทนตัวเปลี่ยนไป ผมไม่โทษแกหรอก..ต่างฝ่ายต่างกำลังโมโห
หนำซ้ำเพิ่งชกกันไปหมาดๆ จะคาดหวังอะไรกับคำเรียกรื่นหูอีก
“ผมไม่เคยนอนกับลูกสาวอา...ขอร้องอย่ายัดเยียดในสิ่งที่ผมไม่ได้ทำ...
ไม่พอใจเชิญไปแจ้งความกับตำรวจได้เลย แล้วมาดูกัน..ว่าใครกันแน่ที่ตอแหล”
กลมันก็สวนกลับเสียงแข็ง...แถมท้าให้แจ้งความอีกตะหาก
“ถ้าทำได้..ไม่ต้องรอให้เด็กวานซืน..ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาบอกฉันหรอก
ใช่สิ!..แกไม่ได้เป็นฝ่ายเสียหายนี่หว่า!...ก็พูดได้อยู่แล้ว...ฉันแจ้งความแล้ว
ชื่อเสียงอนาคตลูกสาวฉันใครจะรับผิดชอบ..มันหน้าอายไปไหม...ลูกเลี้ยงฟันลูกตัวเองจนท้อง..
แล้วไม่รับ...แกคิดว่าเป็นเรื่องสนุกหรือไง..ที่จะพาดหัวข่าวไทยรัฐหน้าหนึ่งนะ...
หัดคิดให้ดีก่อนพูด...อย่าสักมีสมองไว้ประดับหัว” แกยังสาดคำด่าใส่กลต่อไม่ยั้ง
นึกหรือว่ายี่ห้อกลสิทธิ์มันจะยอมง่ายๆ...รู้กันอยู่ลองมันได้ขึ้นแล้ว..ไม่ยอมลงหรอก
“ไม่ได้ทำคือไม่ได้ทำสิว่ะ!....เชื่อไม่เชื่อตามใจ...และขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ..ผมมีเมียแล้ว..
อยู่กันมาสองปีแล้วด้วย...จะมีเวลาที่ไหนไปเอาอีนี่ให้ท้องอีกว่ะ!...” คำพูดของกลสิทธิ์
ทำเอาทุกคนปากอ้าตาค้างกันเป็นแถว ยิ่งพ่อมันด้วยแล้วหน้าแดงก่ำเลยมือสั่นระริก
ตาโปนถมึงทึงน่ากลัวเลยทีเดียว เพราะคำพูดกลตอนนี้เล่นเอาจิตหลุดไปแล้ว ยอมรับว่าแรงมาก
ทั้งน้ำเสียงและวาจา...
“แกพูดว่าไงนะไอ้กล...แกไปมีเมียตั้งแต่เมื่อไร...แอบไปได้เสียอยู่กินกันยังไง..
ไหนแกบอกว่าอยู่หอกับวีมัน...ตกลงแกหลอกพ่อหรือต้องการสร้างเรื่อง” พ่อมันถามขึ้นมา
“อย่าไปเชื่อค่ะ...มันพยายามหาข้ออ้าง....มันจะไปมีเมียตอนไหน..
ไม่อยากรับผิดชอบลูกในท้องหนูนะสิ..มันถึงพูดแบบนั้น” กุ้งนางเธอพูดแทรกขึ้นมากลางวง
ส่งแรงยุเข้าไปอีก..กลสิทธิ์กัดกรามกรอด..จ้องเธอเขม็ง..แต่เธอหาได้เกรงไม่
กลับจ้องมันตอบไม่มีหลบ ผมไม่รู้เธอต้องการอะไรกันแน่...ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่า
คนของผมไม่ได้ทำเธอท้องเด็ดขาด แล้วทำไมถึงพยายามยัดเยียดให้มันรับซะงั้น
“กูบอกว่ากูมีเมียแล้วก็มีสิว่ะ!...กูไม่ใช่พวกตอแหลปั้นน้ำเป็นตัวเหมือนมึง...อยากรู้กันใช่ไหม..
ดีเหมือนกันกูอึดอัดมานานแล้ว...ให้แม่งรู้กันไปเลยดีกว่า..ไม่ต้องมาปกปิดกันอีก...มึงจะได้รู้ไว้ด้วย...
กูไม่มีวันเป็นพ่อของเด็กในท้องมึงได้หรอก” ผมไม่ทันได้อ้าปากห้ามมัน..สายไปเสียแล้ว
มันจับข้อมือผมไว้อยู่แล้ว..ดึงเข้าไปกอดต่อหน้าทุกคน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคงหนักแน่น
ท่ามกลางสายตาที่จ้องกันค้างตะลึงกันแทบทุกคนที่ได้ยิน
“นี่โว้ย!..เมียกู..คนเดียวเท่านั้นที่กูจะแต่งงานด้วย...ไอ้วีนี่แหละ..เมียกู..เราอยู่ด้วยกันมาสองปีแล้ว...
รู้อย่างนี้แล้ว..ยังจะกล้าปรักปรำว่ากูเป็นพ่อของลูกในท้องมึงอีกหรือเปล่า...หา...อีกุ้งนาง..”
มันตะคอกใส่หน้ากุ้งนาง ส่วนผมหน้าซีดเจื่อนทันที สถานการณ์ตอนนี้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
จะปฏิเสธก็ใช่ที่..ในเมื่อมันใช้ผมจัดการปัญหาตรงหน้า ที่สำคัญมันคือเรื่องจริง
จะยอมรับก็ดูสายตาพ่อ แม่ และทุกคนที่มองมาในตอนนี้ มันบีบคั้นกันสุดๆ
แต่สุดท้ายคงต้องเป็นผมตัดสินปัญหาอยู่ดี เมื่อ...
“วี...บอกแม่สิ..ที่กลพูด...เป็นเรื่องจริงหรือเปล่าลูก” แม่กล...ถามผมเสียงติดสั่นนิดๆ
มือยังไม่คลายกอดอาลพไว้แน่น คงยังไม่ไว้ใจกลัวลงมวยกันอีก เมื่อบีบให้ผมเป็นคนตอบ...
ลำบากใจมากมายเลยผม..หันมองหน้ากลมัน ก็จ้องอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะยักหน้าให้ผมพูด
เอาว่ะ...ไหนๆ ก็ถึงขั้นนี้แล้ว อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดกันไปเลย....
“ครับแม่..เราสองคนอยู่ด้วยกันแบบคนรักมากว่าสองปีแล้วครับ” พูดจบ..แม่กลเข่าอ่อน
ทรุดฮวบลงไปทันที พ่อกลทะยานมาชกเปรี้ยงเข้าเต็มหน้าผม ครึ่งปากครึ่งจมูกกำเดาพุ่งเลยผม
เห็นดาวเลยครับ...
“ผลั๊ก!..โอ้ย!..” กลมันรีบเอาตัวเข้าขวางบังผมไว้ทันทีเช่นกัน พ่อมันบ้าแล้วครับ
ผมไม่แปลกใจว่ากลมันได้นิสัยบ้าละห่ำมาจากใคร ดูตอนนี้ไม่ต้องบอกแล้ว มันโดนทั้งหมัดทั้งเข่า
ทั้งเตะทั้งต่อย..ไม่รู้กี่หมัดต่อกี่หมัด เอาแต่ยกมือป้องไว้ไม่ได้ตอบโต้พ่อมันเลยสักนิด
ถือว่ายังรู้ผิดถูกว่าคนที่ทำมันอยู่ตอนนี้คือพ่อบังเกิดเกล้ามันเอง..
“ไอ้เหี้ย!..ไอ้ลูกเลว..โครตเหง้าศักราชไม่มีใครอุบาทว์จัญไรกันสักคน...
แล้วแกไปเอาความระยำนี่มาจากไหน...ผู้หญิงดีดีมีเยอะแยะ..เสือกเอาผู้ชายเป็นเมีย...
มึงเป็นตัวอะไรกันว่ะ?...ห่ะ!..กูถามหน่อยสิ...เกิดมาเป็นลูกกูได้ไง...
รู้ว่าโตมาเป็นแบบนี้กูยอมขี้เถ้ายัดปากตายไปซะก็สิ้นเรื่อง บลาาาาๆๆๆ!!!” ด่าไปด้วยต๋อยมันไปด้วย
ผมเห็นแล้วน้ำตาไหลพรากเลยครับ ทนเห็นมันเจ็บต่อไปไม่ไหวแล้ว
หัวคิ้วมันแตกเลือดย้อยขมับเป็นทาง ถึงกลับย้อยเข้าตาเลยก็มี ปากบ่วมเจ่อ แตกช้ำไปหมด
โหนกแก้มแดงช้ำ มันโดนไปเยอะแล้ว จนตาแดงไปหมดน้ำตาไหลไม่มีเสียงซะอื้นให้ได้ยิน
ยอมเป็นกระสอบทรายให้พ่อมันลงตีนลงมือ..คุดคู้ตัวงออยู่กับพื้น
เสียงฝ่าเท้าที่กระทบร่างมันดังสนั่นหวั่นไหว..เสียงดังฟังชัด ไม่มีใครกล้าขยับเข้าไปขวางพ่อมันไว้เลย
ขืนมันยังโดนไม่หยุด..มีหวังม้ามแตกตายกันพอดี มันก็ยอมให้พ่อมันกระทืบไม่มีตอบโต้
ผมร้องน้ำตาไหลพราก ภาพที่เห็นตรงหน้าทรมานบีบหัวใจผมยิ่งนัก
ไม่ไหวแล้วขืนทนดูต่อไปผมคงจุกอกตาย ตัดสินใจคุกเข่าคลานเข้าไปกอดขาพ่อมันรั้งไว้ไม่ให้ทำมันอีก
ผมไม่คิดว่าน้ำตาจะไหลได้มากมายขนาดนี้ มันไม่ไหวแล้วครับ เห็นแล้วอึดอัดปวดร้าวเจ็บอกไปหมด
สะอื้นตัวโยนกอดแกไว้แน่นปากก็พร่ำขอให้แกหยุดทำร้ายมันเสียที...
“พ่อครับ...พอแล้วครับ...กลมันเจ็บมากแล้วครับพ่อ..อย่าทำมันอีกเลย..ผมขอร้องหละครับ..
สงสารมันเถอะครับพ่อ..ยังไงมันก็เป็นลูกพ่อนะครับ...พ่อจะฆ่ามันให้ตายเลยหรือ...
อย่าทำมันเลยนะครับ...ผมผิดเอง..พ่อทำผมแทนเถอะ..ทำผมเลย..ขอร้องเถอะครับพ่อ...
สงสารมันเถอะนะครับ..อึก..อึก...ฮือ..ฮือ!!!..” แกไม่หยุดกลับหันมาใช้เท้าที่ว่างอยู่เตะผมไม่ยั้ง
เพื่อให้ผมปล่อยขาแก...
“ป๊าป!..บ๊บ!.ผลั๊ว!..ผล๊อก!..ปล่อยกูสิว่ะ..ไอ้พวกเหี้ย..มึงจะมากอดขากูทำไม..ไอ้พวกนรก..
ไอ้เดนมนุษย์..บ๊บๆๆ!..ปั๊ก!..ผลั๊ว!..” ผมก็กัดฟันใจแข็งยึดแกไว้แน่น
ร่างกายไหวสะท้านไปกับแรงเตะแรงต๋อยแต่ละครั้ง..ทั้งกำปั้นทั้งหมัดทุบลงบนหลังผมกระหน่ำ
ผมได้แต่ก้มหัวงุดกอดแกไว้แน่น ปล่อยแกเหวี่ยงแกเตะ
กัดฟันทนจนเลือดซึมในปากคาวเลือดคลุ้งไปหมดน้ำตาไหลพรากพรากเลยผม...
กลมันเห็นแบบนั้นถลาเข้ามากอดขาพ่อมันรั้งไว้อีกข้าง เพื่อไม่ได้แกเตะผมได้
กลายเป็นเราสามคนนัวเนียกันอยู่อย่างนั้น กลมันก็ร้องไห้น้ำตาไหลเต็มหน้า
ผมเองก็ร้อง..ทั้งมันทั้งผมต่างร้องระงม...ไม่คิดว่ามันจะเลวร้ายปานนี้
แกทุบตีเราสองคนใส่แรงตามอารมณ์โมโหไม่มียั้ง....
“ผลั๊วว!..ปึ๊กๆ!!..ปั๊ก!..บ๊บๆ!!.อึก!..ฮือออๆๆ!!..” จนแกเหนื่อยหมดแรงแขนตกหอบตัวโยน
ก่อนพูดเสียงอิดโรย แต่ยังคงแข็งกร้าวขึ้นว่า...
“แฮ่กกกๆๆๆ!!..ไอ้พวกเดนนรก...มึงสองคนไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีกเลย...แกไอ้กล..
ต่อไปนี้ไม่ต้องมานับถือกูเป็นพ่อ....กูไม่ต้องการมีลูกเสนียดจัญไรอย่างมึง..
อย่าไปเหยียบชัยนาทเป็นอันขาด..พาลประจานให้กูได้อายชาวบ้านเค้า..
เงินที่กูส่งเสียให้มึงทุกบาททุกสตางค์..ต่อไปอย่าหวังว่าจะได้...มึงคิดเรื่องบัดซบ..บัดสีบัดเถลิงนี้ได้..
ก็ไปหาเลี้ยงดูกันเองเถอะ..” แกพูดจบ...สะบัดหน้าเดินดุ่มออกประตูไปไม่เหลียวหลังมาแม้แต่น้อย
ก่อนจะได้ยินเสียงรถแกขับออกจากบ้านไป ผมกลับกลประคองกันลุกยืนช้าๆ
เจ็บปวดร้าวไปทั้งกายทั้งใจ เลือดมันเลือดผมซึมเปรอะผ้าที่มัดห้ามเอาไว้แดงฉ่ำไปหมด
เจ็บกายไม่เท่าไหร่รักษาไม่นานก็หาย..แต่ในใจยอมรับว่า..เหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆ..
เมื่อได้ยินคำด่าทอจากปากพ่อกลมันแล้ว ก่อนหน้านี้ผมกับท่านยังยกมือไหว้กันอยู่แท้ๆ
มีรอยยิ้มทักทายเสมือนลูกหลานคนหนึ่ง..บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว ขนาดผมยังรู้สึกถึงปานนี้
แล้วกลมันซึ่งเป็นลูกแท้ๆหละ มันจะรู้สึกเจ็บปวดขนาดไหน คงมากกว่าผมเป็นร้อยเท่าพันเท่า
เราทั้งคู่กำลังจะก้าวออกประตู เสียงอาลพก็ดังขึ้นมา..
“เอากุญแจรถวางไว้ด้วย อาไม่ให้ใช้อีกแล้ว รถคันนี้เป็นชื่ออา อาไม่อนุญาต”
แกกลับมาพูดแทนตัวเองว่าอาอีกครั้ง คงจะรู้สึกแย่ที่พอความจริงเปิดเผย
กลายเป็นลูกสาวแกตะหากที่สร้างเรื่องเดือดร้อนวุ่นวาย แต่ยังไงก็ลูกคงรอเคลียร์กันเอง
ที่แกผูกใจเจ็บคงเพราะกลมันชกแกไป ถือว่าไม่เคารพนับถือกันอย่างแรง
คงเห็นว่าพ่อของกลลงไม้ลงมือรุนแรงขนาดไหนมันกลับไม่ตอบโต้สักนิด
แต่แกตบมันที่เดียว มันกลับซัดแกคืนทันที เพราะสาเหตุนี้มากกว่าที่แกเอารถคืน
แม่กลเอาแต่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นปานใจจะขาด....
กลมันตัดสินใจดึงมือผมเดินเข้าไปคุกเข่าหน้าแม่มัน ก่อนจะพากันก้มกราบแทบเท้าท่าน
ผมก็ทำตามมัน พอเราสองคนเงยหน้าขึ้นมาท่านยังก้มหน้าร้องไห้ไม่หยุด
กลมันพูดปนเสียงสะอื้นไห้ช้าๆ....
“ฮึก!..ฮึก!..แม่ครับ..แม่คือแม่ของกล...ตั้งแต่เล็กจนโต..ชีวิตกลระหกระเหินมาตลอด...
อยู่กับตายายบ้าง...มาอยู่กับแม่บ้าง...เจอพ่อบ้าง...กลโหยหาความรักจากพ่อแม่ทุกครั้ง...
แม่ไม่รู้หรอกว่าเวลาที่กลเข้าบ้าน..เห็นครอบครัวใหม่แม่แล้วกลรู้สึกยังไง...
พ่อไม่เคยรู้ว่าเวลาที่กลไปหาพ่อ เห็นครอบครัวใหม่พ่ออยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก..แล้วกลรู้สึกยังไง
ไอ้กลอยเองก็คงรู้สึกไม่ต่างจากกล...ผมกับน้องเรารู้กันดี..มันเป็นผู้หญิง..
ไม่สามารถออกมาระเห็ดเตร็ดเตร่นอกบ้านได้เหมือนกล...มันก็ทนอยู่กับความรัก
ที่พ่อกับแม่พยายามชดเชยให้พวกเรา...แต่พ่อกับแม่ไม่รู้หรอกว่า..รักที่ได้แต่รอการแบ่งปันอยู่ตลอด..
ไม่ใช่รักที่ได้เพราะเราคือที่หนึ่งนั้น..มันเศร้าหัวใจแค่ไหน...ผมรู้ว่าพ่อกับแม่รักพวกเรามาก..
แต่ก็รู้อีกว่าพ่อกับแม่รักตัวเองมากกว่า...เพราะทั้งพ่อและแม่เลือกที่จะมีครอบครัวใหม่...
เลือกจะมีความสุขกับชีวิตที่ดี ในขณะที่ผมกับน้องต้องอยู่กับตายายกว่า 8 ปี
จะเจอหน้าพ่อแม่แต่ละครั้ง..เหมือนเด็กกำพร้ารอพ่อแม่มาเยี่ยม พอวันนี้กลมีความสุข...
ที่ได้เจอคนที่กลรัก..ได้เจอคนที่จะเป็นครอบครัวของกลเอง...กลผิดหรือครับแม่...ผมผิดมากใช่ไหม?...
ไม่ว่าวีจะเป็นใคร..มือขาดแขนขาด..พิกลพิกาล..มีลูกให้กลไม่ได้...แต่กลรักวีครับแม่...
กลไม่สนใจหรอกว่าความรักที่ทุกคนยอมรับ..และพากันสนับสนุนนั้นคือกลต้องรักผู้หญิง...
ในเมื่อใจกลมันบอกว่าคนนี้แหละใช่สำหรับกล...สองปีที่กลอยู่กับวี...กลมั่นใจกว่า
การตัดสินใจอะไรในชีวิตเสียอีก....วี..คือเมียที่กลเลือกแล้ว...และกลจะไม่ทิ้งวี..
ในเมื่อไม่มีใครยอมรับเราทั้งคู่..พ่อยอมตัดกลไม่นับกลเป็นลูก..กลไม่โกรธพ่อหรอกครับ...
ยังไง...กลก็มีพ่อกับแม่เป็นผู้ให้กำเนิดกลมา..ความจริงข้อนี้มันติดตัวกลไปจนตาย...
ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนได้..เฉกเช่นความรู้สึกที่กลรักวีก็เหมือนกัน...แม่คือคนที่กลรักมากที่สุด
พ่อก็ยังเป็นพ่อที่กลเคารพรักไม่น้อยไปกว่ากัน...กลไม่หวังว่าแม่จะรับเราได้..
แต่กลกราบขอร้องแม่หละ..อย่าถึงกับต้องตัดขาดกลอีกคนเลยนะครับ....
กลสัญญาจะไม่นำความเดือดร้อนมาสู่ครอบครัวของแม่แม้แต่น้อย...
กลกับวีเราจะพยายามดิ้นรนของเราเอง เพื่อใครเค้าจะว่าเราไม่ได้..
กลขอแค่แม่อย่าตัดกลอีกคนแค่นั้น..กลก็ขอบคุณที่สุดแล้วครับแม่..อึก!..อึก!..ฮือออๆๆ!”
ผมกับมันเรานั่งร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลแทบขาดใจ..แม่กลก็ร้องจนตัวโยน..
ทุกถ้อยคำที่มันพูดออกมา..กินใจผมเหลือเกิน..เรานั่งจับมือกันแน่น...ต่างส่งกำลังใจให้กันและกัน...
เหมือนคำสัญญาว่าเราจะไม่ทิ้งกัน...
“โฮๆๆๆ!!!!.” แม่กลเอาแต่ร้อง ผมกับมันมองหน้ากันทั้งคราบน้ำตา
กระชับมือผมในอุ้งมือมันแน่น ก่อนตัดสินใจไปจากที่นี่กันเสียที่ ขืนอยู่นานกว่านี้
ทั้งแม่ ทั้งกล ทั้งผม คงร้องกันจนน้ำตากลายเป็นสายเลือดแน่ๆ
กลมันล้วงกุญแจรถจากกระเป๋ากางเกง วางตรงพื้นข้างหน้าแม่นั่นแหละ
ก่อนผมกับมันจะก้มกราบลาท่านอีกครั้ง แล้วเราค่อยพยุงกันลุก
ประคองกันเดินออกประตูไป ทิ้งความปวดร้าว...รอยเลือด..รอยน้ำตา..
ไว้ข้างหลังโดยไม่หันกลับไปมองแม้แต่น้อย...?????
ไม่มีคำกล่าวใดใด...เพียงอยากบอกว่า..นั่งพิมพ์ไปด้วย..ร้องไห้ไปด้วย..
ไม่คิดว่าจะกระชากอารมณ์ขนาดนี้...เรื่องจริง..ร้องจนตาบวม..
กว่าจะพิมพ์จบ..ต้องลุกไปล้างหน้า..หาไรทำ..กลับมาพิมพ์ใหม่..ร้องอีก..
เฮ้อ!...สามรอบ..ถึงได้ตอนนี้... :monkeysad: :sad11: :monkeysad:
Luk.
-
เสียใจอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยหรอออออออออออออออออออ
ม่ารู้จะพูดอะไร อึดอัด สงสารรรรรรรรรรรร :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
วี-กลสู้ๆๆๆๆๆ
บีบอารมณ์มากเชื่อว่าเหตุการณ์จริงต้องยิ่งกว่านี้พันเท่า
:m15:
พูดไม่ออก :monkeysad:
-
โห น้ำตาคลอเลยอ่ะ เศร้ามากมาย แต่คำพูดของกลกินใจมากเลย รู้สึกดีที่ตอนนั้นคุณวีไม่ทิ้งคุณกลให้สู้กับปัญหาคนเดียว นับถือๆ :L1:
-
สู้ๆนะพี่ :monkeysad:
เดี๋ยวผู้ใหญ่ ก็เห็นใจความรักของเราเองแหละ
เพราะพี่สองคนไม่ได้ทำรา้ยใครๆซะหน่อย
-
เศร้าง่ะ อ่านแล้วน้ำตาซึม ตอนต่อไปจะทำให้ยิ้มได้มั๊ยง่ะ ไม่ไหวอ่ะ ตอนนี้อารมณ์ขุ่มมัวมาก Y_Y
-
:o12: :o12: :o12:
พี่กลกับพี่วีเข้มแข็งมากเลยคะ
ขนาดอ่านแล้วยังรุสึกเส้าไปด้วย
ทำให้รุว่าชีวิตพี่กลน่าสงสาร
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่นะคะ
:L2: :L2: :L2:
-
:monkeysad: :sad4: ตอนนี้ทำน้ำตาไหลเลย.... :o12:
บีบหัวใจมาก
-
น้ำตาไหลพรากกก :monkeysad:
-
ความรักและความรู้สึกที่พี่ทั้งสองคนมีให้กัน ซักวัน
ต้องส่งผ่านไปถึงพ่อกับแม่พี่กลแน่นอน สู้ๆ :3123: :กอด1:
-
พูอไม่ออกเลยเศร้าอะ :m15: :m15:
:กอด1: :กอด1: พี่วีกับกล
-
อ่านตอนนี้จบ อภัยกับความเลวที่กลมันเคยทำมาทันที
เข้มแข็งทั้งคู่นะ
-
พูดไม่ออก.. นั่งร้องไห้อย่างเดียวตอนนี้
หนักเหลือนเกิน หนักมาก
เรื่องของอีกุ้งนางตกเป็นรอง เพราะเรื่องของพี่วีและพี่กล
ถึงจะเบาใจที่หมดเรื่องไปหนึ่ง แต่เจออะไรที่มันหนักกว่าก็ไม่ไหว
ตอนที่พี่กลพูดกับแม่ เราแบบไม่ไหวแล้ว
ก๊อกแตกเลย พี่กลระบายมาหมดเลย บางทีคนเราก็คิดถึงแต่ตัวเอง
พี่สองคนยืนข้างๆกันในวันเวลาที่มีปัญหา ยอดเยี่ยมเลยคะ
พี่วีอย่าทิ้งพี่กลนะคะ รออ่านวันเวลาที่พี่สองคนร่วมกันผ่านมาต่อไปคะ TT
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
เศ้ามากอ่ะ โอ๊ย!!! บีบหัวใจเป็นที่สุด
-
โอ้ย ย ยย อ่านไป น้ำตาไหลไป ซึ้ง มาก อ่ะ
ขอชื่น ชมจากใจเลย ค่ะที่พี่ทั้งสองคนไม่ถิ้งกัน
-
น้ำตาไหล พรากๆ ฮื่อๆ
ซึ้งจริงๆคะ เป็นกำลังใจนะคะ
-
อย่าว่าเเต่คนเขียนเลยร้องไห้ คนอ่านไปก็ร้องไห้ไปด้วยค่ะ เศร้าเเบบสุดๆ :sad4:พอจะเข้าใจความรู้สึกทุกคนนะค่ะ เเต่ที่ไม่เข้าใจนี้คือ อีกุ้งนางนี้เเหละทำตัวเองไม่พอ เเต่ทำไมต้องนำความเดือดร้อนไปหาคนอื่น รู้ไหมคะเวรกรรมมีจริงนะค่ะ ไม่กลัวบาปกรรมเลย อีกคนค่ะคุณพ่อของกุ้งนางค่ะ เข้าใจนะค่ะ หัวอกคนเป็นพ่อเมื่อลูกเกิดเรื่องต้องปกป้อง เเต่การปกป้องคงต้องมีเหตุผลกว่านี้นะค่ะ ไม่ใช่เอาเเต่เชื่อลูกฝ่ายเดียวไม่ถามคนอื่น เเละคนสุดถ้ายคุณพ่อพี่กล ทำไมต้องใช้กำลังคุยกันด้วยเหตุพลไม่ได้หรอ อยากให้เขาเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ พอเขาไม่เป็นตามที่หวังก็ไม่พอใจทำร้ายกัน ตัวเองเป็นคนทิ้งเขาเเล้วจะไปคาดหวังอะไรกับเขา คุณพ่อน่าจะให้กำลังใจให้เขาทำในสิ่งที่เขามีความสุขสิคะ :monkeysad:
หนูชอบประโยคนี้มากค่ะโดนใจสุดๆ
พ่อกับแม่ไม่รู้หรอกว่า..รักที่ได้แต่รอการแบ่งปันอยู่ตลอด..
ไม่ใช่รักที่ได้เพราะเราคือที่หนึ่งนั้น..มันเศร้าหัวใจแค่ไหน...ผมรู้ว่าพ่อกับแม่รักพวกเรามาก..
แต่ก็รู้อีกว่าพ่อกับแม่รักตัวเองมากกว่า...เพราะทั้งพ่อและแม่เลือกที่จะมีครอบครัวใหม่...
เลือกจะมีความสุขกับชีวิตที่ดี จะเจอหน้าพ่อแม่แต่ละครั้ง..เหมือนเด็กกำพร้ารอพ่อแม่มาเยี่ยม :seng2ped:
พวกผู้ใหญ่ชอบพูดว่า คนเราจะดีจะเลวอยู่ที่ตัวเรา มักบอกว่าเราต้องเข้มเเข็งให้หลุดพ้นจากสิ่งไม่ดีไปเจอสิ่งที่ดีๆเพื่ออนาคตเเต่ก่อนที่คนเราจะเข้มเเข็งจะมีอนาคตที่ดีได้เราก็ต้องการกำลังใจ เเต่ถ้าคนเราไม่มีใครที่จะเป็นกำลังใจให้ ไม่มีใครที่ให้กำลังใจเรา ไม่มีคนที่จะเคียงข้างเมื่อเจอปัญหา คนๆนั้นก็พร้อมที่จะถูกสิ่งเเว้ดล้อมกลืนหายไป เหมือนพี่กลในอดีต เเต่ตอนนี้พี่กลมีพี่วีเป็นกำลังใจของกันเเละกัน ขอให้พี่ทั้งสองผ่านพ้นเรื่องราวร้ายๆครั้งนี้ไปให้ได้ เป็นกำลังใจให้คะ :call: :call: :call:
-
พี่ทำหนูร้องไห้นะ รู้ไหม บีบหัวใจสุดๆเลย :m15:
-
เข้ามาบอกว่า ร้องไห้ด้วยอีกคน
ตอนนี้กินใจมาก
คำพูดของกลสิทธิ์ ประทับใจมาก
แล้วแม่กล จะตัดขาดลูกได้เหรอ
แค่ลูกอยู่กับคนที่ตัวเองรัก ทั้งแม่ ทั้งพ่อ ก็ทำแบบนั้นไม่ใช่เหรอ
อยากบอกว่า พ่อแม่กลก็เห็นแก่ตัวเหมือนกัน ไม่อยากว่า
เราก็เคารพสิทธิ์ของพ่อแม่ แต่ลูกล่ะ ทิ้งไว้เหมือนเด็กกำพร้าอ่ะน่ะ
โอยยย :laugh:
-
เราคงค่อดทรพีเลยอ่ะ
ที่อยากต่อยพ่อเลี้ยงกะพ่อของกล
ขอบคุณที่ให้กำเนิด ขอบคุณที่ส่งเสียเลี้ยงดู
แต่ความรักกับความใส่ใจที่ได้ต่างหากที่ทำให้เป็นครอบครัว เมื่อไม่มีก็แค่ผู้ให้กำเนิด ไม่ใช่พ่อแม่
ความคิดเราจะฮาร์ดคอร์ไปมั้ยเนี่ย
-
ตอนนี้มันบาดหัวใจฬากเลยค่ะ เข้าใจกลแล้วว่ารักพ่อรักแม่และโหยหาความรักมากขนาดไหน แต่เค้าก็ไม่ได้ให้กลในสิ่งที่ต้องการคือความรักความอบอุ่นได้เลย ซึ้งมากๆเลยค่ะ ฮืออออออ
-
ติดตามทุกตอนครับ
แต่อ่านในบีบี เลยไม่ได้เม้นง่าาาาา
เศร้าๆๆ
-
ด่าเฮียกลไว้เยอะ
แต่พอติดตามมาถึงตอนนี้แล้ว รู้สึกนับถือเฮียมากเลย
แต่ตอนนี้เศร้าลากเลือดเลยค่ะ ฮึก ฮึก :m15: :m15:
-
:sad4:เศร้ามากๆนะเวลาคนที่เรารักทำกับเราแบบนี้
แต่กลยังมีวี และวียังมีกลอยู่ด้วยกันและกันดีน่ะ สู้สู้ :L2:
-
“แฮ่กกกๆๆๆ!!..ไอ้พวกเดนนรก...มึงสองคนไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีกเลย...แกไอ้กล..
ต่อไปนี้ไม่ต้องมานับถือกูเป็นพ่อ....กูไม่ต้องการมีลูกเสนียดจัญไรอย่างมึง..
อย่าไปเหยียบชัยนาทเป็นอันขาด..พาลประจานให้กูได้อายชาวบ้านเค้า..
เงินที่กูส่งเสียให้มึงทุกบาททุกสตางค์..ต่อไปอย่าหวังว่าจะได้...มึงคิดเรื่องบัดซบ..บัดสีบัดเถลิงนี้ได้..
ก็ไปหาเลี้ยงดูกันเองเถอะ..”
ที่สุดแล้วกับคำพูดนี้จากปากของคนที่เราเรียกเขาว่า...."พ่อ" :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
อ่านตอนนี้แล้ว หนูว่าหนูออกจะเลวกว่าพี่กลนะ เพราะหนูคิดว่า
พี่กลโกรธ เสียใจยังไงทำไมระงับอารมณ์ไม่ตอบโต้พ่อได้
แต่ทำไมคนเป็นพ่อ กลับสามารถที่จะลงมือกับลูกได้
มันไม่มีความยุติธรรมเลย :monkeysad: :monkeysad:
-
:sad11:
อ่านไปน้ำตาไหลไป เป็นตอนที่ดราม่าที่สุดตั้งแต่อ่านเรื่องนี้เลย แต่ละคำพูดที่กลพูดกับแม่
มันกินใจสุด ๆ เลย เป็นคำพูดแทนใจแก่เด็กที่ประสบปัญหาบ้านแตกในโลกนี้ได้เลย แต่ตอนนี้
กลแมนมากกล้าที่จะยอมรับวีต่อหน้าครอบครัว ซึ่งอาจจะเกิดจากความกดดันของแต่ละคนที่
จะให้ยอมรับว่าทำกุ้งนางท้อง และคงกลัวว่าต้องถูกแยกกับน้องวีก็ได้เลยทำให้ตัดสินใจ
เปิดเผยเรื่องของกล+วี ดีค่ะจะได้ไม่ต้องปิดบังความรู้สึกอะไรกันอีก สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป
คงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้แล้ว แต่ที่ผิดหวังสุด ๆ คือการกระทำของพ่อแท้ ๆ ของกลเอง
ขอส่งกำลังใจให้ กล+น้องวี+คุณ Luk ด้วยค่ะ :pig4:
-
โอยไม่ไหว น้ำตาไหลไม่ยอมหยุด :m15: มันไม่ได้เจ็บปวดที่ คุณกล กับ คุณวี โดนพ่อ เตะ ต่อย ทำร้าย แต่มันเจ็บปวดที่คำพูดของพ่อที่ตัดลูกออกจากชีวิต และ คำพูดของคุณกล ที่ระบายความอัดอั้นตันใจ จะมีอะไรเจ็บปวดไปมากกว่า การที่เราต้องรอรับเศษเสี้ยวความรักจากคนอื่น
สำหรับเราแล้วครอบครัวอบอุ่นดี แต่แฟนเราก็มีปัญหาแบบนี้เหมือนกัน พ่อกับแม่เลิกกันต่างไปมีครอบครัว แล้วให้ยายเป็นคนดูแล เคยถามแฟนว่ารู้สึกน้อยใจมั่งไม๊ ที่ไม่เคยได้รับอ้อมกอดจาก พ่อ หรือ แม่ เลย เค้ายิ้มแล้วก็ตอบมาว่า ก็มียายแล้วไง พอแล้วนี่ และมีครั้งนึงเราถึงกับอึ้ง ตอนที่แม่ของแฟน ถามว่า ระหว่างแม่ กับ พ่อ รักใครมากกว่ากัน แฟนเรายิ้มๆ แล้วตอบว่า "รักยายมากที่สุด" ตอนนั้นนี่มันรู้สึกว่า เข้มแข็งจังแฟนเรา ทำให้รักเค้ามากยิ่งขึ้นไปอีก ก็เลยเข้าใจว่า คุณวีก็คงมีความรู้สึกเดียวกัน เจ็บปวด แต่ก็ภูมิใจในตัวแฟนของเราที่เข้มแข็ง หยัดยืน มาได้จนทุกวันนี้ :กอด1: ขอให้ทั้งสองรักกับแบบนี้ไปตลอดนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วร้องไห้ตาบวมเลย สะเทือนใจมากๆ :impress3:สงสารพี่สองคนมาก
ความรักของพี่สองคนต้องผ่านเรื่องหนักหนาสาหัสมามากเลย
คิดว่าเรื่องราวหลายๆอย่างที่พี่ทั้งสองได้ผ่านมา คงทำให้พี่สองคนรักและผูกพันและเข้าใจกันมากๆ
เป็นกำลังใจให้พี่ทั้งสองนะคะ รักกันให้มากๆน๊าให้สมกับที่ต้องฟันฝ่ามาด้วยกัน :L2:
-
ซึ้งมากอ่ะ
เข้าใจเลยว่าอะไรทำให้กลไปคบเพื่อนเลวTT^TT
ปล.พ่ออารมย์ร้ายจริงๆน๊อ
-
สวัสดีค่ะ คุณวี และคุณ Lux
มีน้องที่รักแนะนำให้มาอ่านเรื่องนี้ แล้วต้องขอบอกว่าประทับใจมาก
โดยความประทับใจมาจากหลากหลายความรู้สึกเหลือเกิน
อ่านตอนแรก ที่เป็นเรื่องเล่าเกี่ยวกับกล ซึ่งส่วนใหญ่จะโดนต่อว่ามากมาย
สำหรับตัวเองแล้ว ไม่แตกต่างจากคนอื่น แต่มีความรู้สึกอื่นแทรกเข้ามา
ว่าเพราะอะไร กลถึงเป็นแบบนั้น และเก็บความสงสัยไว้หลายวันแล้ว
พอมาอ่านในตอนนี้ ก็ได้คำตอบแล้ว .... อย่างที่กลพูดทุกอย่าง
พ่อแม่รักตัวเองมากกว่าลูก ห่วงภาพพจน์ตัวเอง ที่สำคัญ ทำตามความรู้สึกของตัวเองเป็นหลัก
ไม่ต้องสงสัย ว่าเด็กจะเป็นยังไง ที่กลสามารถประคองตัว จนมาพบกับคุณวีได้ ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว
ไม่ได้เสียผู้เสียคนไปจนกู่ไม่กลับ แต่ยังเรียนได้จนจบ ปวช. ถือว่ามีความรักในตัวเองมากทีเดียว
ในสมัยนั้น ความรักแบบนี้ยังไม่เป็นที่ยอมรับ และโดนต่อต้านมากกว่าสมัยนี้ไม่รู้กี่เท่า
เราจะไม่เคยได้ยิน หรือ ได้เห็น กับเรื่องแบบนี้ ถึงทำให้อาการตอบรับของพ่อแม่ดูรุนแรงเหลือเกิน
พอดีว่า รู้ว่าทั้งสองคนมีความรักที่มีความสุขในปัจจุบัน
นั่นแสดงว่า ทั้งสองคนเข้มแข็งมาก ดูแลและเป็นกำลังใจให้กันอย่างที่สุด
แต่ถึงยังไม่ทราบ พอดูจากเหตุการณ์นี้แล้วก็เชื่อเหลือเกินนะคะ ว่าทั้งสองต้องผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน
ตอนนี้ทำเอาเสียน้ำตาเลยนะคะเนี่ย และต้องมาโพสต์อะไรยืดยาวแบบนี้ด้วย
ขอบคุณนะคะ ขอบคุณทั้งคุณวี และคุณ Lux นะคะที่เอาเรื่องราวดีๆ มาให้ได้อ่านกัน
จะตามอ่านต่อไปนะคะ :L1:
-
อีกุ้งนาง :fire:
:z6: :z6: :z6:
-
ถึงเหตุการณ์ในครั้งนี้มันรุนแรง บีบหัวใจจนดิฉันต้องเสียน้ำตาอย่างมากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่กลพูดกับแม่
คำพูดนั่นมันกลั่นจากความรู้สึกจริงๆ และคงอัดแน่นอยู่ในใจของกลมาโดยตลอดตั้งแต่วันที่บ้านแตก ถึงแม้ดิฉันจะเศร้า
ไปกับกล แต่มันก็ปนไปกับความรู้สึกโล่ง(2โล่ง)ไปด้วย(คิดว่ากลคงเหมือนกัน)
โล่งที่1.คือกลได้เปิดเผยตัวตนจริงของกลกับวีให้ทุกคนได้รับรู้ แม้ผลที่ตามมามันจะออกมาในรูปอภิมหาอมตะลบก็เหอะ ก็สมัยนั้นเรื่องแบบนี้ มันเป็นเรื่องที่สังคมไม่ยอมรับ คนรุ่นพ่อรุ่นแม่กลรึจะรับได้
แล้วพ่อกลเป็นคนมุทะลุ+กับค่อนข้างยึดมั่นตนเองขนาดนั้น ยิ่งไปกันใหญ่
2.กลได้มีโอกาสพูดแบบเปิดใจกับแม่ คิดว่าความรู้สึกนี้ที่อัดแน่นอยู่ในใจกลคงเหมือน ฝีที่กลัดหนอง
บ่มอยู่ในใจกลมาสิบกว่าปี มาวันนี้ฝีแตกเลือดและหนองทะลักออกมา(คงหมด)แล้ว
ความเจ็บปวดน่ะต้องมีแต่มันไม่อึดอัด คงไม่ทรมานมากนัก
บางครั้งพ่อแม่ก็ หลงลืมที่จะใส่ใจหรือให้ความสำคัญกับความรู้สึก
ความต้องการของลูก เพราะมัวแต่เป็นทุกข์และกังวลกับปัญหาของตัวเอง
กลยังโชคที่ที่ได้รับความรักจากตา-ยายชดเชย
แต่เชื่อเหอะ เด็กพวกนี้ก็ยังคงโหยหาความรักความใส่ใจ จากพ่อแม่อยู่เช่นเดิม
คิดว่า วิกฤตนี้ยิ่งจะเป็นสิ่งที่ทำให้กลกับวี รักกันเข้าใจกันใส่ใจกันยิ่งกว่าเดิม
-
ให้กำลังใจทั้งสองคน เข้มแข็งนะ
-
ชอบที่กลพูดอ่ะที่ว่า ..พ่อแม่รักกลน่ะมันใช่แต่ไม่มากกว่าไปรักตัวเองเลย ถ้าพ่อแม่รักลูกก็ควรจะรักในสิ่งที่ลูกของเขาเป็นไม่ใช่รักในสิ่งที่เขาอยาก
ให้ลูกของเขาเป็น ยังไงก็ขอให้ฝ่าฝันอุปสรรคครั้งนี้ไปให้ได้นะ ทุกสิ่งกีดขวาง ทุกกำแพงที่ขวางกั้น จะเป็นสิ่งที่ยืนยันและเป็นพยานในความรักที่มั่นคง
ของทั้งสองคนและทำให้รู้ว่ากว่าจะได้มามันยากลำบากและมีคุณค่ามากขนาดไหน :กอด1:
.
...
....
พอได้มาอ่านตอนนี้เห็นที่พ่อกลโกรธก็ทำให้คิดถึงเรื่องๆหนึ่งได้ว่า เคยมีคนบอกว่าระหว่างโจรกับเกย์ เขายอมให้ลูกของเขาเป็นโจรดีกว่าเป็นเกย์
เขาคงคิดแค่วันสักวันโจรมันก็กลับตัวกลับใจได้เกย์กลับใจไม่ได้ แต่เขาคงไม่รู้หรอกว่าจิตใจและจิตสำนึกที่ดีไม่ได้สร้างขึ้นมาง่ายๆ ...
เขาแค่ไม่เคยเห็นในคุณค่าของจิตใจที่อยู่ลึกๆภายใน เห็นแค่เพียงเปลือกนอกกับสิ่งที่สังคมตรีตราเขาว่าเป็นสิ่งที่ผิดแปลกไป ถ้าเรามีลูกเรายอมให้ลูกเป็น
เกย์ดีกว่าเป็นโจร เพราะถึงลูกจะเป็นเกย์แต่ลูกของเราเป็นคนดีไม่ได้ไปทำร้ายใครก็ประเสริฐแล้ว ดีกว่ามีลูกเป็นโจรชายแท้หญิงแท้แต่วันๆไม่ทำอะไร
ได้แต่ทำลายสังคม
-
:sad11:
http://www.youtube.com/v/_Nm2yEC_fG4
อ่านแล้ว ต้องขอ No comment ครับ
ความรู้สึกตอนนี้ มันมีเกินคำพูดไปแล้วครับ ไม่สามารถพูดอธิบายความรู้สึกได้หมด
กดฟังเพลงนี้กันน่ะครับ ตั้งนานกว่าจะเสริชหาเพลงเหมาะๆได้ แต่พอเจอเพลงนี้ในยูทูปแล้ว เออออ แหะ นี่ล่ะ..ใช่เลย
:o12:
:กอด1:กล+วี..เข้มแข็งน่ะ
:3123: ขอบคุณครับ Luk ไลค์สุดสุด
-
อยากจะบอกว่าน้ำไหลเรยอ่า
สะเทือนใจจริงๆๆๆ
น่าสงสารอ่าทำไมวะเป็นเกย์ผิดมากมายหรือไง
แค่คน2คนรักกันเอง อีกอย่างวีก้แสนจะดีแบบนี้หาสะไภ้แบบนี้ไม่ได้และละ
มันเศร้าจริงๆๆๆๆ
-
:m15: พาร์ทนี้สุดยอดมากเลยค่ะ ถ่ายทอดอารมณ์ได้สุดๆเลย น้ำตาไหลพรากๆ สงสารทั้งคู่จริงๆ
แต่ชีวิตจริงพี่กลกับพี่วีคงเจ็บปวดมากกว่านี้หลายเท่าแน่นอน รวมทั้งคนอื่นในบ้านด้วย(ยกเว้นอิกุ้งนาง :fire:)
คือก่อนหน้าที่จะบอกความสัมพันธ์ของทั้งคู่ มันมีเรื่องอิกุ้งนางมาเป็นตัวจุดชนวนอารมณ์มาก่อนแล้วไง
พอพี่กลพูดเรื่องพี่วีปั๊ป มาเลย พ่อพี่กลสติหลุดไปแล้ว มันเป็นเรื่องของอารมณ์ล้วนๆ
สถานการณ์ตอนนั้น จะโทษว่าทำเกินกว่าเหตุคงไม่ได้ ทุกคนคงไม่มีเวลาคิดหาเหตุผลกันหรอก
คงช็อค รับไม่ได้ แต่เชื่อเถอะว่าสักวันเมื่อเค้าเห็นในความรักแท้นี้ เค้าจะต้องให้อภัยและยอมรับได้เอง
ถือซะว่าพี่กลโดนกรรมตามสนองที่ซ้อมพี่วีในอดีตละกัน ส่วนพี่วี เอิ่ม ไม่รู้กรรมเวรอะไรแต่ชาติปางไหน
แต่เมื่อเลือกจะใช้ชีวิตกับพี่กลแล้ว มาถึงขั้นนี้ก็สู้กันต่อไปนะคะ อย่าทิ้งกันไปไหน คอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆกันเถอะ
อุปสรรคข้างหน้า เมื่อไม่มีเงินพ่อแม่จุนเจือ คงสาหัสสากัน ต้องดิ้นรนกันน่าดู ขอให้ผ่านพ้นกันไปได้ด้วยเถิด :L2:
-
ใครๆก็รักตัวเองกันทั้งนั้นแหละน้องวีเอ๋ย
ไม่เว้นแต่พ่อแม่เรา
-
T.T
-
คำว่า"ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย" มันก็คงเป็นแบบนี้นี่เองเนอะ
อ่านแล้วก็เศร้ามากๆ แต่มันก็ได้แง่คิดหลายๆอย่าง
พี่กลและพี่วีทำดีที่สุดแล้ว ณ เวลานั้นนะ อย่างน้อยก็ดีที่สุดที่ระงับอารมณ์ไม่โกรธ ไม่โต้ตอบพ่อ แค่นี้ก็ยอดคนแล้วครับผม
และเราทุกคนต้องไม่ลืมนะครับ ว่า ณ เวลานั้น ยุคนั้นชายที่รักชายไม่ได้รับการยอมรับอย่างแน่นอน โดยเฉพาะพ่อแม่ เพราะงั้นเราต้องเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่ด้วยนะครับ จะอยู่ในสังคมได้อย่างไร จะยอมรับกับคนอื่นได้อย่างไร ว่าลูกชายตัวเองเป็นเกย์
ว่าแต่ว่านะ....
รีบๆมาต่อด่วนๆเลยคร้าบ o7
-
คิดว่าในสมัยนั้นมันเป็นเรื่องยากที่จะรับกับเรื่องแบบนี้
พ่อแม่ทุกคนก้อรักและหวังดีและก้อตั้งความหวังกับลูกทุกคนไม่น้อย
พอรับรู้ความจริงในสถานการณ์ที่กดดัน ทำให้ระเิบิดอารมณ์ออกมา ทุกอย่างจึงดูเลวร้าย
เวลาเท่านั้นที่จะช่วยเยี่ยวยารักษาบาดแผลของทุกคน
รอวันนั้นในตอนต่อไปคะ
-
เป็นตอนที่ทำให้ร้องไห้จนตาบวม :m15:
เรียกความรู้สึกได้หลากหลายมาก ทั้งเศร้าใจ เสียใจ ซึ้งใจ โกรธ เกลียด
รวมมิตรอารมณ์ขณะอ่านมากๆ ตอนนี้ญาติฝ่ายพี่กลรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ผลที่ได้คือถูกทำร้ายร่างกาย
ไม่รู้ว่าถ้าญาติของคุณวีได้รู้ความจริง จะเป็นยังไงหนอ :เฮ้อ:
-
การเผชิญปัญหาจะทำให้เราแกร่งขึ้น
ขอบคุณมากนะคุณวีกะคุณกล ที่ไม่ปล่อยมือจากกัน
ชื่นชมในความรักของคุณทั้งคู่นะคะ
และติดตามต่อไป
-
ผ่านไปให้ได้นะครับ :m15:
จะว่่าไปพี่กลนี่ ไม่ยอมใครจริงๆนะเนี่ย :กอด1:
-
ตอนนี้บอกให้รู้ถึงสมัยก่อนที่อะไรๆยังไม่เป็นเหมือนตอนนี้
สังคมยังแคบและรับเรื่องพวกนี้ไม่ได้ ไม่เหมือนสมัยนี้ที่สังคมเปิดกว้างมากขึ้น
แต่กว่าจะกล้าอ่าน นานเลยทีเดียว เห็นแต่ละเม้นแล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เม้นท์ไม่ออกเลยค่ะ
มันผ่านไปแล้ว...
คุณวีและคุณกล จูงมือกันผ่านมาได้แล้ว
ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เป็นกำลังแรงใจให้กันและกันต่อไป ตลอดไปนะคะ
-
ตอนนี้อ่านแล้วร้องไห้ไปด้วย สงสารพี่กลกับพี่วี มากๆค่ะ เอาใจช่วยทั้งคู่นะค่ะให้ผ่านไปได้ด้วยดี
-
:m15: :monkeysad:
สุดๆ ไปเลยยย
อ่านพาร์ทพี่กลไปน้ำตาจะไหล เฮ้ออ
พี่วี พี่กล :กอด1:
-
เรื่องมันเศร้าเหลือเกิน
เอาใจช่วยทั้งคู่แล้วกัน
-
เศร้าสุดๆเลยค่ะ
คำพูดของคุณกลก็กินใจสุดๆเหมือนกันคะ
เป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปนะคะ
-
คือ เม้นไม่ออก
:m15: :monkeysad: :sad11:
อ่านไปก็น้ำตาไหลไป
ตอนที่โดนเตะต่อยไม่เท่าตอนที่พ่อพูดอะ แบบอึ้งไปเลย
ถึงจะเข้าใจว่าความรักแบบนี้ได้สมัยก่อน มันยังไม่เป็นที่ยอมรับก็เถอะ
:กอด1: :กอด1: เป็นกำลังใจให้พี่ทั้ง 2 คนคะ
ขอให้รักกันไปนานๆนะคะ เชื่อว่า ไม่ว่าจะพบปัญหาใดๆเข้ามาอีกก็ตาม
พี่ทั้ง 2 คนก็จะจับมือฝ่าฟันมันไปได้
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ขอบคุณที่นำช่วงเวลาเหล่านั้นมาแบ่งปันนะคะ
เราประทับใจความรักของทั้งคู่มากเลยค่ะ :)
-
ขอบคุณค่า..
:m15: :monkeysad:พี่กลพูดมาโดนมากๆ ทั้งๆที่ตัวเองก็ให้ความรักลูกไม่เพียงพอ แต่พอตอนที่ลูกมีคนที่จะรักได้แล้วยังจะมาพรากไปอีกไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยรึไง..
ไม่เข้าใจลูกที่ติดยา ยิงคน ทำชั่วต่างๆ นาๆ พ่อแม่ให้อภัยได้เพราะเป็นลูก..แต่ลูกมีคนรักเป็นเพศเดียวกันกับให้อภัยและยอมรับไม่ได้หรือลืมไปว่ามันก็ลูกนะ..
-
อ่านตอนนี้แล้วร้องให้ตาม กลตอนพูดกับแม่มันอินมากๆ :m15:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
นั่ง รอ มา ตั้งแต่เย็น ต่อ หน่อย ค่า าา า า
-
เข้าใจ(โดยส่วนตัว)ว่า ตั้งแต่อดีต ปัจจุบัน ยันอนาคต
คงไม่มีเรื่องอะไรที่จะทำให้ทั้งพี่กลและพี่วี
เสียใจไปได้มากเกินกว่าเรื่องนี้แล้วล่ะ
ขนาดคนนอกอย่างข้าพเจ้ายังเสียใจเลยค่ะ
ไม่ได้โกรธ เกลียด หรือแค้น พ่อพี่กลนะ
แต่บอกได้คำเดียว "เสียใจ"
แต่ในเรื่องร้ายๆ มันก็มีเรื่องดีๆ เหมือนกันนะ
มันทำให้เราสู้กับชีวิตได้ง่ายขึ้นกว่าเดิมอีกเยอะ
-
แวะมารอตอนใหม่คร่า :monkeysad:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part ....Vee.
ความในใจ...
.
.
.
สวัสดีค่ะ...พี่น้องและเพื่อนนักอ่านทุกท่าน วีขออนุญาตขานแทนตัวเอง ‘ค่ะ’
ตามสถานะปัจจุบัน..คงไม่ขัดแย้งเรื่องราวที่ท่านกำลังอ่านกันอยู่นะค่ะ
หากเป็นเช่นนั้น ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
จะแทนว่า ‘ผม’ ก็รู้สึกมันไม่ใช่แล้ว เข้าใจกันนะค่ะ..ไม่ได้ใช้นามนี้มากว่า 14 ปี...
ด้วยรูปลักษ์ที่เปลี่ยนแปลงมานาน วันนี้ที่มาพูดคุยกับทุกท่าน
เพียงอยากพูดถึงแนวคิดและความรู้สึกของตนเอง เกี่ยวกับเนื้อหาตอนที่ 40
หากผิดพลาดประการใดวีขออภัยล่วงหน้าอีกครั้ง..
สำหรับ Part 40 เป็นตอนที่ทำให้ผู้อ่านเสียน้ำตากับเหตุการณ์ที่วีกับกลได้เจอกันมา
แทบจะทุกรีฯกันเลยก็ว่าได้ เหตุการณ์ในวันนั้น..ยังคงฝังอยู่ในใจไม่เคยลืม
คิดว่าถึงวันที่เหลือลมหายใจสุดท้ายก็ไม่มีวันลืม เป็นวันที่เราเสียน้ำตากันมากมาย
วียอมรับว่าเหตุการณ์นั้นทำให้วีเครียดมากมาย และเศร้าใจทุกครั้งที่นึกถึง กลเองคงไม่ต่างกับวี
น่าจะหนักหนาสาหัสกว่ามากนัก เรายอมรับว่า...เรื่องของเราเป็นเรื่องที่ยอมรับได้ยาก
หากย้อนสังคมไทยไปกว่า 20 ปี ในขณะนั้น เราแหกกฏกติกาอย่างมาก
โดยเฉพาะวีท่าทางเป็นชายตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ได้ออกอาการให้ใครเข้าใจว่าจะเบี่ยงเบนด้วยซ้ำ
ยิ่งเป็นเรื่องที่ยอมรับกันไม่ได้เข้าไปใหญ่ เหมือนผู้ใหญ่ถูกหลอก วีเข้าใจพวกท่านค่ะ
แต่ที่ไม่เข้าใจคือ..บอกได้เลยว่า..ตกใจกับสิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่าครอบครัว
สถาบันนี้..เป็นที่แรกในการเสริมสร้างปลูกฝังจิตวิญญาณทางความคิดของคนเรา
รัก โลภ โกรธ หลง ทุกอย่างถูกหล่อหลอมตั้งแต่แรกเกิด ด้วยสถาบันนี้แหละ
หากเปรียบเป็นแม่พิมพ์แล้วหละก็ เท่ากับครอบครัวคือแม่พิมพ์
ที่จะพิมพ์รูปสำเร็จของคนเราให้ออกมาได้ดีมีคุณภาพแค่ไหนร้อยละ 90% ขึ้นอยู่ที่นี่จะว่างั้นก็คงไม่ผิด
การเป็นตัวตนของคนเราวางรากฐานปลูกจิตสำนึกจากครอบครัวทั้งสิ้น
ที่เหลือคือการเปลี่ยนแปลงค่านิยมตามสังคมที่คนเราได้เข้าไปคลุกคลี
และไปพัฒนาปรับเปลี่ยนกันเองอีกที คนเราจึงมีความแตกต่างด้านภาษา ความคิด อาหาร
ความชอบ เครื่องแต่งกาย และศิลปะหลายๆ ด้าน ตามเผ่าพันธุ์พื้นฐาน
ซึ่งหลายท่านคงทราบกันดีอยู่แล้ว จุดมุ่งหมายจริงๆ ที่อยากให้ได้เห็น
คือความรักระหว่างครอบครัว และความเข้าใจ ความอบอุ่นต่างหาก..ที่เป็นพลังอันยิ่งใหญ่
เหนือพลังใดๆ ในโลกจะเสมอเหมือนได้ ไม่ว่าจะเป็นพลังความรักแบบไหน
ก็ยิ่งใหญ่ไม่น้อยไปกว่ากัน ความรักที่บริสุทธิ์จริงใจ รักคือรักเท่านั้น
ที่จะสร้างสรรค์ความสวยงามในหัวใจของคนเรา ให้กลายเป็นพิมพ์นิยมของสังคม
ได้อย่างมีคุณภาพในอนาคต..
วีเองกำพร้าพ่อตั้งแต่เล็ก มีแม่และพี่น้องเป็นครอบครัวที่เหลืออยู่ เหมือนบ้านเราขาดเสาหลัก
แต่แม่วีไม่เคยทำให้เกิดความรู้สึกว่าขาดเลยแม้แต่น้อย ทำให้วีรู้จักหัดคิดเป็นเสียอีก...
วีคิดเสมอเรียนจบมีงานทำ ต้องเลี้ยงดูแม่แบ่งเบาภาระคนอื่นๆ
ซึ่งเหน็ดเหนื่อยเลี้ยงดูเรามานานแล้ว แม่วีมีลูกถึงแปดคน
แต่ท่านก็ไม่ได้ทำให้พวกเราขาดความอบอุ่นใดๆ แม้จะไม่ได้ร่ำรวยเหมือนใครๆ
วีถึงรักและเทิดทูนแม่มาก..
เทียบกับชีวิตกลแล้ว...มีพร้อมทั้งพ่อและแม่ ฐานะการเงินถือได้ว่ามีอันจะกินกันเลยด้วยซ้ำ
แต่ทำไมมันเหมือนขาดในความรู้สึก ถามว่าพวกท่านรักกลไหม...วีกล้าตอบแทนเลยว่า
ท่านรักกลมากแน่นอนยิ่งกลเป็นลูกชายคนแรกด้วยแล้ว...แต่ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจยาก
เราไม่รู้ปัญหาที่แท้จริงของผู้ใหญ่ ว่าแบกรับความรู้สึกไรไว้ ความรับผิดรับชอบอะไรกันอยู่..
กลคือผลผลิตความรักระหว่างพ่อกับแม่ในขณะที่พวกเค้ารักกันมากในอดีต
แต่ ณ เวลาหนึ่งความรักที่ว่า..มีการเปลี่ยนแปลงไป เหลือไว้แค่ความรู้สึกดีดี
ไม่ได้ผูกพันฉันผัวเมียเหมือนดังเดิม ความอบอุ่นความสุขแบบครอบครัว..
ความรักความผูกพันมันเลือนหายไปจากชีวิตของกลสิทธิ์
เค้าจึงไขว้คว้าแสวงหาความรักและการยอมรับจากคนรอบข้างด้วยตนเอง
เดินผิดเดินถูกหลงคบเพื่อนไม่ดี มั่วผู้หญิง ฯลฯ ตามที่รู้กันมา
วีเข้าใจกลได้ลึกซึ้ง...รู้กระทั้งว่า...หัวใจที่เจ็บปวด...เหงา..เศร้า...โหยหาและว้าเหว่มันรู้สึกแบบไหน
เหตุการณ์นั้นทำให้วีพบความจริงโดยไม่ต้องมีตัวช่วยด้วยซ้ำ ถึงกับตั้งปณิธาณไว้ในใจว่า
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จะไม่ปล่อยมือจากผู้ชายคนนี้โดยเด็ดขาด
ถามว่ารักกลไหม...ตอบย้อนหลังกลับไปคงรักไปแล้ว...แต่ตัวเองยังไม่รู้ตัวว่ารักกลแล้วหรือยัง
แต่ทุกท่านทนรอนิดหนึ่งนะค่ะ..ไม่กี่ตอนก็ได้อ่านตอนที่วีสารภาพรักกลแน่นอนค่ะ...
สำหรับคนที่ลุ้นกันอยู่..รับรองไม่ผิดหวัง..อาจมีหลายท่านได้ร้องไห้กันอีกแล้ว
เพราะชีวิตวีกับกล..มักอยู่ในภาวะกลดันจากเหตุการณ์เสียแทบทุกครั้ง
ไม่เคยได้โรแมนติคกับครั้งแรกในสิ่งที่หลายคนรอคอยเหมือนชาวบ้านเค้าเท่าไหร่
ก็จากที่ทุกท่านได้รับรู้กันมาคิดเหมือนวีกันไหม...
ย้อนกลับไปสมัยนั้น...คนอายุ 35++ ขึ้นไปจะเข้าใจได้ดี คงเคยได้ยินคำว่า
‘วิปริตผิดเพศมาเอากัน ฟ้าจะผ่าตายสักวัน..หรือ..พวกเสนียดอัปรีย์จัญไร...ฯลฯ’ มากมาย..
ซึ่งคนเค้ายอมรับยังไม่ได้ กระแสต่อต้านรุนแรงมาก โดยเฉพาะคนต่างจังหวัดยิ่งแล้วใหญ่
สังคมมันแคบ..มีเหตุการณ์ไรขึ้นมาหน่อย รู้กันไปหัวบ้านท้ายบ้าน..เรื่องดีก็ดีไป
เรื่องร้ายกลายเป็นไฟลามทุ่ง พ่อกับแม่กลคงยากมากที่จะทำใจยอมรับได้ง่าย
กลเป็นลูกชายคนแรกด้วย พ่อแม่หวังไว้เยอะ..พ่อคงไม่เท่าไหร่..ยังมีลูกชายกับครอบครัวใหม่อีกคน
แต่แม่กลนี่สิไม่มีใครอีกแล้ว พอมารู้แบบนี้หัวใจแทบสลาย วีเข้าใจท่านนะ...
กลเองยังไม่ได้บวชด้วยซ้ำ...โดยเฉพาะสมัยนั้นเค้ายิ่งเชื่อกันผิดๆ
หากใครรักกันผิดเพศแล้วเค้าห้ามบวช เพราะจะทำให้ศาสนาเสื่อม
เขาไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับความรักระหว่างชายกับชายเป็นแบบไหน..มีกี่รูปแบบ
รายละเอียดเชิงลึกยิ่งไม่ต้องถามถึง...จึงทำให้เข้าใจเหมือนกันหมด...
ว่าผู้ชายรักผู้ชายเค้าเรียกเป็นกระเทยกันหมด ยังไม่เข้าใจศัพท์บัญญัติว่าเกย์เหมือนปัจจุบัน
โจทย์ข้อนี้แหละ...เป็นประเด็นไปสู่การเปลี่ยนจากชายกลายเป็นหญิงของวี....
อดใจติดตามกันต่อไปนะค่ะ..พูดเสียยาว..มีอีกมุมที่วีต้องการให้ได้รู้
มีคำกล่าวไว้ว่า ‘คนเราไม่สามารถมองได้ครบทุกด้าน คนหนึ่งอาจมองเห็นแก้วด้านมีหูจับ
ยืนยันว่าด้านที่ตนเห็นมีหูจับ แต่อีกคนมองแก้วด้านที่ไม่มีหูจับ ก็เถียงว่าของตนเห็นแก้วไม่มีหู
ทั้งที่แก้วใบที่ทั้งสองพูดถึง..จนกลายเป็นประเด็นถกเถียงกันไม่จบสิ้น...คือแก้วใบเดียวกัน’
เขาถึงว่าคนเรามีสิทธิ์มองต่างมุม สิ่งที่แก้ปัญหาได้ดีที่สุด..ต้องหัดรับฟังความคิดของคนอื่นบ้าง
เปิดใจให้กว้าง...ครองสติให้มัน ที่สำคัญหมั่นทำบุญไว้เยอะๆ...ชีวิตคนเราสั้นนัก
วีถึงอยากนำเรื่องราวของวีและกลมาถ่ายทอดเป็นอุทาหรณ์ให้กับคนรุ่นใหม่ ได้มีมุมมองกันไงค่ะ...
และอยากฝากเอาไว้ด้วยว่า..ขอให้ทุกครั้งที่อ่าน...ฝากแง่คิดประสบการณ์เตือนใจไว้ด้วย...
เผื่อท่านสามารถเอาไปประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวัน การงาน สังคม เพื่อนฝูง
สิ่งไหนเป็นข้อดีพึ่งเป็นแบบอย่าง..ควรค่าแก่การจดจำ..สามารถถ่ายทอดบอกต่อกันได้
ก็จักเป็นกุศลทานได้เหมือนกัน สิ่งไหนเป็นความเลวร้ายเสื่อมเสีย..
นำมาซึ่งความเดือดร้อนทั้งตนเองและผู้อื่น ฝากไว้เตือนตัวเองด้วย..
หากเป็นเราจะไม่มีทางทำแบบนี้เด็ดขาด นี่แหละค่ะ...ผลตอบแทนที่วีอยากได้รับกลับมา..
อยากให้ทุกท่านที่ได้เข้ามารับรู้เรื่องราวของเราทั้งคู่...ได้เป็นผู้ให้กับคนทั้งหลาย...
ให้โอกาสกับใครก็ตามที่เราพอจะให้ได้..แล้วทุกท่านจะรู้ว่า...ความสุขที่แท้จริงอยู่ที่ท่านได้เป็นผู้ให้...
ส่วนคนที่ได้รับ...ยิ่งมีความสุขไม่ต่างกันเพราะท่านได้หยิบยื่นโอกาสให้กับพวกเค้า...
เหมือนวีกับกล..ที่เราได้รับโอกาส..กระทั่งเรามีวันนี้...วันนี้เราทั้งคู่ต่างมีความสุขมากค่ะ...
จริงๆ มีความหวานชื่นระหว่างเรามากมาย ที่จะบอกเล่าเก้าสิบให้ได้ชุ่มชื่นหัวใจ
ยังไงแล้ว..วีรับปากจะเขียนไกด์ให้น้องลักษ์ แทรกเป็นตอนพิเศษให้ทุกท่านได้อ่านผ่อนคลายกันบ้าง
ส่วน NC ที่อยากอ่านกันนั้น ขอเก็บไว้เป็นเรื่องส่วนตัวดีกว่าเนอะ อย่าว่ากันเลย..
วีเองก็อายตัวเองเหมือนกัน หากต้องมาเปิดอ่านเข้า ที่ผ่านมาก็ถือว่าแรงแทบไม่ได้ปกปิดกันแล้วนะค่ะ
ถ้าจะให้ออกแนวกุ๊กกิ๊กเล็กน้อยคงพอไหว แต่ถ้าแบบโจ่งครึ้มคงดูไม่ดี...
ไม่ใช่เป้าหมายหลักของความตั้งใจที่วีอยากนำเสนอ....
สุดท้ายแล้วขอขอบคุณ...สำหรับคำอนุโมทนาจิต...แด่หลวงพี่...ซึ่งปัจจุบันนี้ท่าน..
บวชอยู่ที่จังหวัดชัยนาท...กำหนดสึกคงปลายปีออกพรรษาโน้นเลยค่ะ....
เป็นสิ่งที่ท่านตั้งใจตอบแทนโยมพ่อโยมแม่ของท่าน...เพราะท่านยังไม่เคยบวชพระเลย
ตั้งแต่อายุท่านครบบวช โยมพ่อโยมแม่ของหลวงพี่...ต่างรอเวลานี้มานานมากแล้วกว่ายี่สิบปี...
เวลานี้ท่านสบายใจ...หมดห่วงหมดกังวล..ไม่พะวงใดๆ..ทุกอย่างในชีวิตของเราทั้งสอง..
ลงตัวสมบูรณ์เพียงพอแล้วสำหรับชีวิตนี้...ท่านจึงถือโอกาสลาบวชค่ะ....ที่บวชยาว...
เพราะท่านอยากปฏิบัติธรรม..บำเพ็ญบุญสร้างกุศลให้กับหลายสิ่งหลายอย่าง
ที่ท่านค้างคาใจกับการกระทำในอดีตที่ผ่านมา ดังนั้นจึงใช้เวลานาน
วีดีใจมากและอิ่มบุญยิ่งนักได้ถือหมอนเหมือนที่น้องคนหนึ่งพูดไว้ว่า
‘ตอนหลวงพี่บวชหน้าไฟงานศพตา..วีถือกางเกงใน ไว้รอท่านบวชพระคงได้ถือหมอน’
วีได้ถือหมอนแล้วค่ะ...ช่วงนี้พอมีเวลาเขียนไกด์ล่วงหน้าให้น้องลักษ์
นำไปขัดเกลาเพื่อถ่ายทอดให้กับทุกท่าน....
ต้องขอขอบคุณที่ติดตามกันมาตั้งแต่ต้น ทุกคอมเม้นท์วีรักที่ได้ตามอ่านเม้นท์ของทุกคน
เหมือนคุ้นเคยกันและมีความสุขยิ่งนัก ตัวอักษรของทุกท่านถ่ายทอดความนึกคิดให้วีเช่นกัน
การคาดหวังได้อ่านความคิดของทุกท่านกลายเป็นสิ่งที่วีรอคอย
คงไม่ต่างกับหลายคนรออ่านเรื่องราวของวีเช่นกัน ครั้งนี้วีมาขอบคุณด้วยตัวเอง
ซึ่งหลายครั้งมักฝากน้องลักษ์มาขอบคุณแทนตลอด ขอให้ทุกท่านรับรู้ด้วยเช่นกันว่า
พวกท่านคือแรงบันดาลใจให้วี อยากถ่ายทอดเรื่องราวของตนเอง ต้องบอกก่อนว่าวีไม่ใช่นักเขียน
แต่ออกจะเป็นนักพูดซะมากกว่า ภาษาพูดกับภาษาเขียน มันมีความแตกต่างกันอยู่ไม่ใช่น้อย
ดังนั้นต้องยกเครดิตให้กับน้องลักษ์ ที่สามารถถ่ายทอดความรู้สึกแต่ละตอนได้ตรงใจวี
และผลตอบรับที่ได้ก็เป็นไปในแนวทางที่ต้องการให้เป็น ขอขอบคุณไว้ด้วยเช่นกันค่ะ..
สุดท้ายนี้....วีขออาราธนาอัญเชิญสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย องค์พระสยามเทวาธิราชเจ้า
องค์แก้วแห่งพระศรีรัตนตรัย สถิตเป็นมิ่งขวัญประทับเหนือดวงจิตทุกท่าน
ดลบันดาลประสาทผลอำนวยโชค ให้ทุกท่านทุกคนและครอบครัว ศิริพร้อมสมบูรณ์ด้วยอายุ
วัณนะ..สุขะ..พละ...จงบังเกิดแก่ทุกท่านทุกคนตลอดกาลนานด้วยเทอญ.. :call:
ปราณวี.....
-
:L2: :L2: :L2: กอดพี่วีๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขออนุโมทนา สาธุ กับหลวงพี่ด้วยนะคะ
ต้องขอบคุณ คุณวีมากๆ ที่ยอมแบ่งปั่นเรื่องราวในชีวิตให้พวกเราได้ร่วมรับรู้
เราเชื่อว่ามันจะเป็นแนวทางให้กับน้องๆ อีกหลายคน ที่อาจจะเจอปัญหาคล้ายๆคุณวี
ปล. ส่วนเรื่อง ฉากNC ก็นะ ไม่ต้องกังวลน๊าาา แค่ไหนแค่นั้น เอาเท่าที่สะดวกจะเล่าได้ มันไม่ใช่ประเด็นหลักของเรื่องนี่เนอะ แค่ส่วนประกอบเฉยๆ (จริงๆก็ชอบนะ หึหึ)
-
เชื่อว่าปัจจุบันคือผลของการกระทำจากอดีต(ทั้งชาติที่แล้วและชาตินี้)
ยินดีกับพี่วีด้วยนะคะ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาจนถึงทุกวันนี้
พออ่านความในใจแล้ว ก็ได้คำตอบเรื่องที่ตัดสินใจแปลงเพศ
นับถือใจพี่วีเลยที่ยอม o13เพราะโดยพื้นฐานแล้วที่ผ่านมาพี่วีเองก็ไม่ได้อยากเป็นผู้หญิง
พอใจกับเพศสภาพของตัวเองอยู่แล้วใช่ม๊า
-
ขออนุโมทนาสาธุ กับหลวงพี่ด้วยนะคะ
-
จากที่อารมณ์ขุ่นๆ มัวๆ กับตอนล่าสุด พอได้มาอ่านความในใจพี่วี แล้วรู้ว่าตอนนี้พี่วีมีความสุขดี นู๋ก็สบายใจค่ะ รู้สึกว่าไอ้อารมณ์เทาๆ มันหายไปแล้ว ถ้าเราไม่รู้จัก ทุกข์ แล้วจะเข้าใจคำว่า สุข ได้ยังไงล่ะเนอะ ประทับใจในคำแนะนำของพี่วีมากๆ ค่ะ และจะเก็บไปเป็นแนวทางในการใช้ชีวิตต่อไป เป็นกำลังใจให้พี่วี พี่กล และครอบครัวนะคะ แล้วแวะเข้ามาคุยบ่อยๆ ด้วยน๊าาา คิดถึงค่ะ ^-^
ปล.ขออนุโมทนาสาธุ กับหลวงพี่ด้วยค่ะ
-
ขออนุโมทนาสาธุ กับหลวงพี่อีกคนคะ :call:
เรื่องอื่นๆไม่เป็นไรค่ะสุดเเล้วเเต่พี่วีคะ ยังไงก็ได้
ขอบคุณมากนะค่ะ กับเรื่องราวดีๆ หนูเชื่อคะเรื่องของ
พี่วีเเละพี่กลจะเป็นกำลังใจให้คนอื่นอีกหลายคน
อย่างน้อยก็หนูคนหนึ่ง ขอบคุณจากใจ จริงๆ :pig4::L1: :pig4:
:laugh5: :c4: :c5:
-
:กอด1: พี่วี และร่วมอนุโมทนาบุญกับหลวงพี่กลด้วยค่ะ :call:
อยากให้ในสังคมมีคนอย่างพี่วีเยอะๆจัง คนที่คิดดี ทำดี และเป็นผู้ให้ ประเทศชาติเราคงอยู่กันอย่างมีความสุขมากกว่านี้แน่นอน
แอบคิดไปว่าถ้าพี่วีเกิดช้ากว่านี้หน่อย อยู่ในช่วงวัยรุ่นในยุคปัจจุบันนี้ พี่วีอาจไม่ต้องแปลงเพศก็เป็นได้
การแปลงเพศของพี่วีน่าจะถือว่าเป็นการเสียสละครั้งยิ่งใหญ่ในความรักของพี่ทั้งสอง
เพราะถึงคนในครอบครัวจะยอมรับ แต่ก็ยังแคร์สายตาคนรอบข้างอยู่ พี่วีคงไม่มีทางเลือกต้องทำแบบนี้
ซึ่งเป็นทางออกเดียวที่จะอยู่ร่วมกับพี่กลได้อย่างมีความสุข และครอบครัวทางฝั่งพี่เค้ายอมรับได้(หนูเดาเอานะค่ะ)
วันนี้พี่วีก็ดูมีความสุขกับชีวิตดี หนูเลยไม่อยากนึกโทษใครแล้ว แค่อยากอวยพรให้ชีวิตของพี่ทั้งสองต่อจากนี้และตลอดไปมีความสุข
ครองรักกันไปนานๆถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร(เหมือนอวยพรคู่บ่าวสาวยังไงไม่รู้ :o8:)
ขอให้พรที่พี่ให้พวกเรามา จงกลับคืนพี่ไปร้อยเท่าพันเท่า มีความสุขแบบยกกำลังอินฟินิตี้นะคะ
-
ขอบคุณพี่วี กับ น้องLuk สำหรับเรื่องราวที่ถ่ายทอดออกมาให้ได้อ่านกันค่ะค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
ดีใจจังค่ะ วันนี้คุณวีมาคุยด้วย จากที่ได้อ่านเรื่องราวมาโดยตลอด จึงรู้สึกเหมือนคุ้นเคยกันจัง
ดิฉันขอร่วมอนุโมทนาบุญกับพระท่านและคุณวีด้วยค่ะ
ยินดีมากกับชีวิตที่ลงตัว และมีความสุขของคุณวีในปัจจุบัน
แน่นอนค่ะ การเดินทางของชีวิตคนเราแต่ละคน ยิ่งผ่านมานาน
ก็ยิ่งพบพานเรื่องราวมากมาย ดิฉันว่าดิฉันได้แง่คิดหลากหลายทีเดียว จากเรื่องราวของคุณวี
ซึ่งดิฉันได้นำไปฝากเป็นแง่คิดให้กับเด็กๆด้วยนะคะ จึงขอขอบคุณ คุณวีมาเช่นกันค่ะ
พร้อมกันนี้ก็ขอยกนิ้วแสดงความชื่นชมน้องLUXด้วยนะคะ
ที่ใช้ภาษาถ่ายทอดเรื่องราวได้ดีเยี่ยม ทำให้ผู้อ่านทุกคนอิน และอินจัดไปกับเรื่องราว
น้องเค้าเก่งจริงๆค่ะ
-
ขออนุโมทนาบุญกับหลวงพี่ด้วยนะคะ
ขอกอดพี่วีแรงๆหนึ่งที :กอด1:
ดีใจด้วยนะคะ ทั้งเรื่องหลวงพี่ และเรื่องชีวิตที่ปัจจุบันเป็นไปด้วยดี
ไม่มีอะไรจะพูดมากคะ ไม่รู้จะพูดอะไร ฮา
ขอบคุณพี่วีมากนะคะ ที่นำเรื่องราวมาถ่ายทอดให้พวกเราได้อ่าน
มุกได้รับแง่มุมใหม่ๆ ในการใช้ชีวิตจากเรื่องของพี่วี
ขอให้พี่ทั้งสองคนรักกันไปนานๆนะคะ
ปล.ขอบคุณคุณ Luk ด้วยนะคะ :จุ๊บๆ:
-
:pig4: คุณวีที่เข้ามาพูดคุยในบอร์ดด้วยตัวเอง ขอบคุณในคำอวยพร
และขออนุโมทนากับพระท่านที่ขณะนี้อยู่ในร่มกาสาวพัสตร์ด้วย ทุกวันนี้
ก็รอคอยที่จะอ่านเรื่องราวของคุณวีในตอนต่อไป และจะรออ่านถึงตอน
ที่มีชีวิตที่มีความสุขอยู่ในขณะนี้ด้วย .....
-
ขออนุโมทนาบุญกับพระกลด้วยนะคะ
และขอให้บุญกุศลคุ้มครองคุณวีและครอบครัวเช่นกันนะคะ
ตัวเองอยู่ในช่วงนั้นค่ะ (อาจมากกว่าด้วย อิอิ)
จึงเข้าใจในสิ่งที่คุณวีบอกมา
สมัยนั้นในชั้นที่เรียนไม่ว่าจะมัธยม หรือมหาวิทยาลัย
จะแทบไม่มีเพื่อนที่เป็นเกย์เลย มีบ้างที่จะออกแนวเรียบร้อย
แต่น้อยมาก หรือแทบไม่มีเลย
ซึ่งก็คงบอกอะไรได้บ้าง ว่าเรื่องนี้ต้องปกปิดเพราะไม่มีใครยอมรับ
หรือ ยังไม่พร้อมที่จะเปิดเผย
ขอบคุณที่มาพูดคุยกันนะคะ เป็นเรื่องที่เปิดมุมมองดีๆมากมาย
และที่สำคัญต้องขอบคุณน้องลักษ์ ที่ถ่ายทอดเรื่องราวได้เก่งเหลือเกิน
-
ขออนุโมทนาบุญด้วยคย
สาธุ
-
อนุโมทนาบุญด้วยนะครับ _/|\_ :call:
ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ ฝนไม่ตกตลอดแล้วก็ไม่หยุดตกตลอดเช่นกัน
อิจฉาความรัก ระหว่างคุณวีกับคุณกลจัง
:L2:
-
นอกจากจะได้เรื่องราว สนุกๆ แล้วยังได้แง่ คิดอีก :L2: :L2: :L2:
-
:กอด1:
:call: ขออนุโมทนาบุญกับหลวงพี่ด้วยนะคะ
ขอบคุณสำหรับข้อดีๆที่พี่วีมอบให้นะคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขออนุโมทนาบุญกับหลวงพี่ด้วยครับ
หากเคยล่วงเกินท่านไปด้วยประการใดก็ตาม ขออโหสิกรรมด้วยครับ
-
ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ
ขออโหสิกรรมในทุกการกระทำ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจด้วยนะคะ
.....
ว่าผู้ชายรักผู้ชายเค้าเรียกเป็นกระเทยกันหมด ยังไม่เข้าใจศัพท์บัญญัติว่าเกย์เหมือนปัจจุบัน
โจทย์ข้อนี้แหละ...เป็นประเด็นไปสู่การเปลี่ยนจากชายกลายเป็นหญิงของวี....
.....
อ่านข้อความนี้แล้ว พี่วีทำหนูน้ำตาไหลอ่ะ :m15: มันบ่งบอกได้ว่า ความรักของพี่มันยิ่งใหญ่แค่ไหน
ขอเป็นกำลังใจให้พี่ทั้งสองคนค่ะ :กอด1:
:pig4: คุณ Luk ด้วยนะคะ
-
ขออนุโมทนาบุญด้วยนะค่ะ
ขอบคุณที่แบ่งปันประสบการณ์ให้ได้อ่านกันนะค่ะ
ช่วงเวลาเมื่อก่อนมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ กว่าที่คุณวีกับคุณกลจะสามารถผ่านเวลานั้นมาได้
มันคงต้องใช้กำลังใจและความอดทนมากๆเลย เข็มแข็งกันมากๆเลยค่ะ
ก็ขอเป็นกำลังใจให้ตลอดไปนะค่ะ
-
ซึ้งในความรักของทั้งคู่ที่ฝ่าฟันมาได้ถึงจุดนี้TT^TT
-
ตั้งนะโม สามจบ ครบแล้วกราบ
ก้มนั่งราบ ลงกับพื้น เพื่อรับศีล
หลวงพี่กล ช่วยสวดมนต์ ให้ยลยิน
เผื่อจะปลง โลภโกรธสิ้น จนชินชา
หลับตานิ่ง เพ่งจิต อนิจจัง
และทุกขัง อนัตตา ที่ค้นหา
มารบกวน หลวงพี่ ขอขมา
ก้มกราบลา ขอพร คุ้มครองตัว
..นมัสการพระคุณเจ้า หลวงพี่กล..
:pig2: วี..เข้ามาเล่าให้ฟังในเล้าเลย
:pig4: Luk
-
ขออนุโมทนาบุญกับพระท่านด้วยค่ะ :call:
ขอบคุณพี่วีด้วยนะคะที่มาแบ่งปันเรื่องราวดีๆแบบนี้ให้พวกเราอ่าน :pig4: :L2: :L1:
-
สาธุครับ อนุโมทนาบุญกับหลวงพี่ด้วยนะครับ
-
:กอด1: พี่วี ขอบคุณแง่คิดดีๆที่นำมาบอกกล่าวกันค่ะ
-
สาธุฮะ
^^
-
ขอบคุณสำหรับข้อความและเรื่องราวดีๆ ที่พี่วี และน้อง Luk มอบให้นะคะ
:L2:
บอกได้คำเดียว พี่วีสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดด o13
:กอด1:
-
:กอด1:น้องวี
ขอให้มีความสุขตลอดไปนะครับ
-
สาธุ
ขอพรนั้นสะท้อนกลับท่านและครอบครัวด้วยเทอด
-
ขอบคุณพี่วีที่มาแบ่งปันเรื่องราวดี ๆ นะคะ :L2:
ขอบคุณ luk ที่สามารถถ่ายทอดได้อารมณ์มาก ๆ ค่ะ o13
ขออนุโมทนากับหลวงพี่กลด้วยค่ะ สาธุ
-
มารับคำอวยพรของพี่วีค่ะ และก็ขอให้ควรอวยพรทั้งหลายย้อนกลับไปสู่ครอบครัวพี่วีพี่กลด้วยนะคะ^^
ขออนุโมทนาบุญกับหลวงพี่กลด้วยค่ะ :call:
ได้ฟังเรื่องราวความคิดหลายๆอย่างจากพี่วี แล้วรู้สึกว่าพี่สองคน
เกิดมาเพื่อคู่กันจริงๆแหละค่ะ เพราะบอกตามตรงถ้าไม่ใช่คนอย่างพี่วีมาเจอพี่กล คงไม่มีสตอรี่มาถึงทุกวันนี้แน่ๆ
เคยแอบคิดเอาว่าถ้าตัวเราคือพี่วีจะให้อภัยพี่กลมั้ย บอกได้คำเดียวว่าไม่ ถ้ามาทำกับเราแบบนี้คงเอาตายกันไปข้าง
เพราะเป็นคนไม่ยอมคนและสู้คนมากๆ แต่หลังจากที่อ่านเรื่องราวของพี่สองคนมา ตอนนี้ เรามีความคิดเปลี่ยนไปเยอะเลย
ค่ะ รู้สึกว่าการให้อภัยกัน บางทีมันก็นำพาสิ่งๆดีๆมาสู่ตัวเราได้ ขอบคุณพี่วีนะคะที่นำเรื่องราวมาแบ่งปันเรื่องของพี่ให้แง่และ
สอนอะไรให้ได้หลายๆอย่างเลยค่ะ ขอบคุณน้อง Luk ด้วยนะคะที่นำเรื่องราวจากพี่วีมาถ่ายทอดออกมาได้อย่างไม่มีที่ติเลย
จริงๆ :pig4:
-
อนุโมทนาบุญกับหลวงพี่กลนะคะ..
:กอด1:พี่วี ขอบคุณนะคะ สำหรับเรื่องราวและข้อคิดดีๆ มากมาย..
จากที่พี่วีเล่ามาก็เริ่มจะเข้าใจผู้ใหญ่สมัยนั้นขึ้นมาบ้าง..แต่ก็แค่บ้าง และยังแอบกลัวพ่อพี่กลอยู่ดีอ่ะ :z3:
ปล.ดีแล้วที่เกิดในยุคนี้สมัยนี้ ยังคิดเลยว่าถ้าตัวเองเจอเรื่องราวแบบที่พี่วีเจอมาถ้าไม่ฆ่าเค้าก็คงฆ่าตัวเองไปแล้วแน่ๆ ยอมรับเลยว่าไม่ได้เข้มแข็งแบบพี่วี :impress3:
-
ขออนุโมทนาบุญด้วยคน
คุณวีพูดดีจัง ให้ข้อคิดและคำแนะนำดีๆทั้งนั้น ส่วนเรื่องNCไม่ต้องเล่าก็ได้ เพราะชอบอ่านเรื่องการต่อสู้และฟันฝ่าอุปสรรคของคุณ 2 คนมากกว่า มันดูมีคุณค่าทางจิตใจดี :กอด1:
-
ขออนุโมทนารับบุญด้วยคนคะ
สาธุ สาธุ สาธุ
และขอให้ผลบุญที่ได้แผ่ให้ผู้อื่นกลับไปยังผู้ส่งมาด้วยเทอด
-
ประทับใจความเปลี่ยนแปลง o13
-
สวัสดีค่ะ พี่ลักกับพี่วี คือหนูเพิ่งตามอ่านทันนะค่ะ เลยมาเม้นทีเดียว 55+
เท่าทีหนูอ่านมาตลอดนะค่ะเรื่องนี้ได้ให้อะไรมากกว่าความสนุก
หนูชอบมากเลย เพราะบางตอนที่หนูอ่านทำให้หนูหันกับมามองตัวเอง
ที่คงเป็นลูกที่ไม่ดีเท่าไรในสายตาพ่อเเม่ แต่ครอบครัวหนูก็มีความสุขดี
(ก็คงดีกว่าพวกพี่ในตอนนั้น)ต่างจากเรื่องของพวกพี่ที่มีปัญหากัน
ยังไงก็ขอบคุณพี่ๆที่แบ่งปันเรื่องนี้ให้ใครหลายๆคนได้รู้(รวมตัวหนูด้วยค่ะ)
ขอบคุณมากนะค่ะ (ขอให้พี่สองคนรักกันนานๆรักกันมากๆนะค่ะ)
ป.ล.รู้สึกตัวเองซีเรียลจัง 55+
-
สวัสดีค่ะพี่ขา นู๋เป็นอีกคนที่เป็นสาวประเภทสองแบบพี่วีค่ะ ก่อนอื่นนู๋ขอชื่นชมความรักของพี่วีกับพี่กล(หลวงพี่ในปัจจุบัน)มากๆเลยค่ะ
ความรักของพี่วีกับพี่กล เป็นความรักที่เกิดจากความเลว นั่นก็คือการข่มขืนใช่มั้ยล่ะคะ :haun4:
นู๋เชื่อว่าถ้าหากใครก็ตามที่เจอเรื่องร้ายๆมาแบบพี่วี รับรองค่ะว่าไม่มีทางที่จะทนอยู่กับคนแบบไอ้พี่กล(ตอนนั้น)แน่นอน :angry2:
หรือไม่ก็คงแจ้งตำรวจจับ ไม่ก็หาทางฆ่าให้ตายซะ :z6: เพราะคิดว่าต้องขจัดคนแบบนี้ออกไปจากสังคม
แต่ที่ไหนได้คะ พี่กลับทนอยู่กับคนแบบนี้ อยู่คนที่ทำร้ายพี่ได้ลงคอ
อะไรก็เกิดขึ้นได้จริงๆค่ะ ไม่คิดเลยว่าจากพี่กลที่เป็นนักเลงมีเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน จะมาหลงรักพี่วีซึ่ง(เคย)เป็นผู้ชายเหมือนกัน :-[
ไม่มีใครเบี่ยงเบนมาก่อน แต่เรื่องของเรื่องก็คือเกิดจากการข่มขืน ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของความรัก
สมกับเชื่อเรื่องเลยล่ะค่ะ ว่า "เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้" จากพี่กลที่นิสัยแย่ๆกลับกลายเป็นคนดีมาได้จนถึงทุกวันนี้ :o8:
ต้องยกย่องให้กับความรักที่ทั้งสองคนมีให้กันอย่างเปี่ยมล้นนะคะ เพราะกว่าจะมาถึงจุดๆนี้ได้ ไม่ใช่เรื่องง่าย o13
การยอมรับจากสังคมถือเป็นอุปสรรคอันใหญ่หลวงที่พี่สองคนเจอมาและร่วมฟันฝ่ามาด้วยกัน สุดยอดจริงๆค่ะ
เชื่อว่าหลายคนที่อ่านเรื่องนี้ก็คงศรัทธาความรักทุกรูปแบบขึ้นมาอย่างมากเลยทีเดียว :call:
ขอขอบคุณพี่วี พี่กล สำหรับจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่เป็นสุดยอดชีวิตค่ะ :pig4:
และขอขอบคุณนู๋ลักษณ์ที่นำเรื่องราวที่ดีอย่างนี้มาออกสื่อให้เราได้รับรู้และอินตามไปด้วยนะคะ :3123:
-
อโมทนาบุญค้าพี่วี
ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอคะ
-
พี่วีค่ะ ขออนุโมทนากับหลวงพี่ด้วยนะคะ
ชีวิตของพวกพี่มันเป็นแรงใจให้หลายคนเลยค่ะ ทั้งคนที่รู้จักพี่จริงและคนในบอร์ด รับรองได้เลยว่าทุกคนมีกำลังใจในการต่อสู้ในชีวิตแน่นอน
ขอบคุณที่นำความรักมาแบ่งปันให้ซึ้งกันนะคะ
:กอด1: :L2: :3123: :L1:
-
:m4: ดีใจที่วีเข้ามาคุย
ไม่ได้เข้ามาอ่าน 2 วัน
ตอนแรกนึกว่าจะแย่เรื่องยัยกุ้งนางแล้ว
อ่านแล้วใจโหว่ง ที่พ่อแท้ ๆ สามารถใช้กำลังชกต่อย :beat: :z6:ลูก
และใช้คำพูดประหัตประหารกันซะขนาดนั้น อ่านแล้วรู้สึกแน่นในอกอยากร้องไห้ไปด้วย
แต่ก็มีความรู้สึกดี ๆ กับกลมากยิ่งขึ้นที่วันนี้เค้าเป็นลูกผู้ชาย
คอยปกป้อง คนที่เค้าเรียกว่าเมีย และวีเองก็ได้แสดงความรักที่มีต่อกล
โดยที่ไม่ต้องใช้คำพูด แต่มันออกมาจากการกระทำมากกว่า เพราะวีไม่สามารถ
มองเห็นกลเจ็บได้ จนตัวเองต้องเข้าไปห้ามพ่อ และเจ็บตัวไปอีกคน
อ่านแล้วประทับใจ ความห่วงใยกันของกลกับวี และชอบคำพูดของกลที่แสดงถึงความรักที่มี
ต่อวีอ่านแล้วชอบจัง :-[ "พอวันนี้กลมีความสุข...ที่ได้เจอคนที่กลรัก..
ได้เจอคนที่จะเป็นครอบครัวของกลเอง...กลผิดหรือครับแม่...ผมผิดมากใช่ไหม?...
ไม่ว่าวีจะเป็นใคร..มือขาดแขนขาด..พิกลพิกาล..มีลูกให้กลไม่ได้...แต่กลรักวีครับแม่...
กลไม่สนใจหรอกว่าความรักที่ทุกคนยอมรับ..และพากันสนับสนุนนั้นคือกลต้องรักผู้หญิง...
ในเมื่อใจกลมันบอกว่าคนนี้แหละใช่สำหรับกล...สองปีที่กลอยู่กับวี...กลมั่นใจกว่า
การตัดสินใจอะไรในชีวิตเสียอีก....วี..คือเมียที่กลเลือกแล้ว...และกลจะไม่ทิ้งวี.."
สุโค่ยจริง ๆ อ่ะ เล่นเอามีน้ำตากันทีเดียว เพราะฉะนั้นต้องมาซับน้ำตาและปลอบขวัญ
โดยมาต่อเรื่องซะดี ๆ นะ :call:
Thank Luk+วี ที่มอบความสุขในการอ่านนะ :กอด1:
สาูธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ ขอยินดีในบุญของหลวงพี่ด้วยคนนะ
-
ขออนุโมทนาด้วยครับหลวงพี่ :call:
ปล บวชนานสมเป็นคนยุคก่อนจริงๆ :laugh:
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน ทำเอาร้องไห้ไม่หยุด ขอบคุณคุณวีมากมายค่ะ ที่นำเอาประสบการณ์
มาเล่าสู่กันฟัง ได้อะไรดีๆไปเยอะ ขอบคุณน้อง luk ที่นำเรื่องราวดีๆมาโพสให้อ่าน
เป็นกำลังใจให้คุณวีนะคะ +1 ให้น้อง lukค่ะ
-
จะไม่เป็นกำลังใจให้คุณวี กะ พี่กลนะครับ
เพราะมันผ่านไปแล้ว
แต่ขอภูมิใจแทนพี่ทั้งสอง ที่อดทน เข้มแข็งมาได้ครับ
-
ชีวิตคนเรามันสั้นนัก กว่าจะได้เจอสิ่งที่ใช่ กว่าจะฝ่าอุปสรรคที่รายล้อมทั้งที่เกิดจากตัวเอง ครอบครัว สังคมรอบข้างมันหนักหนาเหลือเกิน แต่อย่างน้อยเราก็ได้รู้จักมันและผ่านมันมาได้ ขอบคุณที่มาถ่ายทอดเรื่องดีๆของชีวิตให้ได้อ่านกันนะครับ และอนุโมทนาบุญกับพระด้วยครับ
เป็นกำลังใจให้คร้าบบ :L2:
-
:L2: ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณที่คุณวี และ น้องลักษ์ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆมีสาระให้ได้อ่านกัน ขอบคุณจริงๆค่ะ
เรื่องราวถึงจะเริ่มจากจากร้ายสุดขั้ว แต่คนเบื้องบนได้กำหนดไว้แล้วให้คนสองคนโคจรมพบกัน
แม้จะดูเหมือนว่าเรื่องราวไม่น่าเป็นไปได้ แต่เพราะความมั่นคงของกล ถึงจะออกแนวยื้อแบบมหาโหดไปสักหน่อย แต่มันก็ได้ผลนะ
ความเป็นคนไม่ยอมแพ้ของวี การมองโลกในแง่ดี การเป็นคนที่คิดถึงคนอื่นเสมอ เป็นคนจิตใจดี เอาชนะใจกลได้
ยิ่งมาตอนล่าสุดแล้ว สถาบันครอบครัวมีส่วนอย่างมากสำหรับชีวิตคนในสังคม อ่านแล้วน้ำตาซึม
ความรักขาดๆเกินๆ ความอบอุ่นที่พยายามเติมเต็มแต่ไม่เคยเต็ม การโหยหาความรักเป็นเรื่องน่าสะเทือนใจดีแท้ :monkeysad:
การทดสอบความรักของคนสองคนที่หนักหนาสาหัส แต่ยังดีใจที่ได้เห็นว่า "ความรักชนะทุกสิ่ง" จนมีวันนี้ของคุณวีและคุณกล
เรื่องราวน่าสนใจอย่างมากคะ่ เพราะรักคำเดียวที่คนสองคนยอมเปลี่ยนแปลงเพื่อกันและกันได้มากมายขนาดนี้ งื๊อออ ซึ้งค่ะ :m15:
20 ปีมาแล้ว ถึงจะดูยาวนานแต่เชื่อแน่ว่าความทรงจำในใจคุณวีัยังคงตรึงไว้ในใจไม่จางแน่นอนค่ะ +1 ให้สามคนได้ป่าวคะเนี่ย ชอบมากกกก
-
อ่านตอนที่ 40 แล้วเสียน้ำตาไปเยอะมากจริงๆ ค่ะ
สะเทือนใจไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพวกพี่ทั้งคู่
กระทั่งคนในครอบครัวยังรับไม่ได้แล้วประสาอะไรกับสังคมรอบตัว
ต้องขอยกย่องพี่ทั้งคู่ ที่สามารถฟันฝ่าอุปสรรคมาได้ในที่สุด
รู้สึกดีมากๆ ที่ได้อ่านเรื่องดีๆ แบบนี้
ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
มารอพี่วีกะพี่ลัก อยากรู้จะเกิดอะไรต่อจากนี้อีกนะ
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ก็ยังร้องไห้อีกรอบสิน่า มาคิดๆดูความยากลำบากของคุณวี กับ คุณกล ในช่วงนั้นคงหนักหนาน่าดู
เพราะมันไม่ได้เปิดเผย ยอมรับง่าย ได้เหมือนสมัยนี้ ชื่นชมในความเข้มแข็งของทั้งคู่จังค่ะ อยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นไงต่อ :กอด1:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 41
แม่พระของผม...
.
.
.
.
ขณะนี้ผมกับกลนั่งรถทัวร์ขึ้นเหนือ เพื่อมาบ้านผมตามโปรแกรมเดิมที่ตั้งใจไว้
เพียงแต่ผิดคิวมากมาย..แทนที่จะกลับมาเจอหน้าแม่ อย่างอบอุ่นสบายใจ..ที่ไม่ได้เจอเกือบสามปี
ไม่อยากใช้คำว่าไม่มีเวลา ขอบอกว่าไม่สะดวกแทนดีกว่า เพราะบ้านผมไม่ใช่ใกล้ๆ
เดินทางกว่า 10 ชั่วโมง..ค่ารถก็แพง ฉะนั้นถ้ามาอยู่แค่วันสองวันสู้เขียนจดหมายคุยกันดีกว่า
อีกอย่างกว่าผมจะลงตัว..หาวันหยุดยาวไม่ได้เลย ครั้งนี้เพราะตั้งใจมาอยู่เป็นเดือนถึงได้กลับมา
ผมกลับพกเอาหน้าตาบวมช้ำ ขาพันแผลเดินเขย่งเท้าข้างหนึ่ง แถมพ่วงหนุ่มกรุงหน้าบวมช้ำ..
แย่กว่าผมหลายเท่า มือพันผ้าก๊อตปิดแผลอีกตะหาก มาด้วยกันสองคน...
เฮ้อ!...ไม่รู้ว่าแม่เห็นแล้วจะจิตตกแค่ไหน แต่จะให้ทนอดอู้อยู่แต่ในห้อง
รอรักษาตัวหายก่อนแล้วค่อยมา...สู้มาเลยดีกว่า..สภาพจิตใจกลสิทธิ์ตอนนี้
ผมไม่อยากให้อยู่กรุงเทพฯอีก พอมันรู้..ผมไม่เลื่อนการเดินทาง ท่าทางตื่นเต้นขึ้นมาทันที
เอาเป็นว่าอยากพามันมารู้จักครอบครัว..อย่างเป็นทางการสักที
ถือโอกาสพักผ่อนบรรยากาศทางเหนือไปด้วย รักษาบาดแผลกายใจสักระยะหนึ่ง
เวลาหนึ่งเดือนที่กลับมาอยู่บ้าน อาจช่วยเยี่ยวยาความบอบช้ำให้กลและผม..มีพลังสักที
แม้ลึกๆ จะหวั่นอยู่เหมือนกัน แม่จะว่าหรือเปล่า ถึงเวลาหรือยัง...ที่ผมควรเปิดเผยความจริง
แนะนำกลให้แม่และพี่ๆรู้กันเสียที ว่ามันคือคนรักของผม..เราอยู่ด้วยกันมาสองปีแล้ว
ผมเชื่อว่าความลับไม่มีในโลก เหตุการณ์เมื่อวานยืดยันเป็นที่ประจักษ์ชัดแล้ว
ต่อให้สามารถเก็บความลับได้นานแค่ไหน วันหนึ่งย่อมมีเหตุให้เปิดเผยออกมา ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
ดังโบราณว่าไว้
‘ช้างตายทั้งตัวเอาใบบัวปิดไม่มิด’ หางมันต้องโผล่ออกมาให้ใครต่อใครรู้เข้าสักวัน
บางทีผมต้องหันหน้าเผชิญความจริงเสียที ทิ้งให้คาราคาซังต่อไปใช่จะเกิดผลดีแก่ทุกฝ่าย
ผมตั้งใจว่า..จะหาโอกาสพากลเข้าไปคุยกับแม่เรื่องของเรา..ให้แม่รับรู้ความจริง
อาศัยช่วงที่อยู่ที่นั่น แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น..คงต้องดูจังหวะดีดีด้วย ผมจะไม่ยอมให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก
รับไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ถ้าหากความรักของผมกับกล ต้องแลกด้วยหยาดน้ำตา หยดเลือด
และความเจ็บปวดของใครต่อใครมากมายหลายคน..
โดยเฉพาะคนเหล่านั้น...เป็นคนที่พวกเรารักและเคารพ....ยิ่งไม่อยากให้เกิด
ขึ้นเลยสักนิดเดียว...
เชื่อไหม?...อย่างน้อยผมมั่นใจลึกๆว่า..หญิงม่ายหัวใจแกร่งอย่างแม่ผม
มีเหตุผลที่จะยอมรับฟังพวกผม..และยอมรับความจริงเรื่องของเราสองคนได้
หากจะหวังมากไปกว่านั้น ผมอยากให้แม่...เป็นคนแรกที่อวยพรให้ชีวิตรักของเรา.........
เหลียวมองคนนั่งข้างๆ เห็นแล้วอดน้ำตารื้นไม่ได้ มันกำลังหลับสนิท
ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ หลายสิ่งหลายอย่างที่ได้รับรู้เรื่องราวของมันมา ทั้งในอดีตและปัจจุบัน
ทั้งเรื่องที่เคยรู้มาก่อนหรือที่เพิ่งได้รู้ ทำให้ผมสงสารมันจับใจ ยิ่งมาถูกพ่อตัดหางปล่อยวัดด้วยแล้ว
เหมือนมันถูกลอยแพจริงๆ เป็นเรื่องใหญ่ที่ต้องมาวางแผนกันอีก...สำหรับหนทางข้างหน้า..
ทำอย่างไรให้กลมันอยู่รอดเรียนจนจบได้ สำหรับแม่ของกลนั้น ตั้งแต่เมื่อวาน
ไม่ได้รับการติดต่อจากท่านเลย คิดว่าท่านคงยังไม่พร้อมกับสิ่งที่รับรู้มา กลเป็นลูกชายคนเดียว
ท่านคาดหวังไว้เยอะในฐานะลูกชายคนโต เป็นหลายชายที่ตากับยายรักมากที่สุด
ญาติทางแม่หวังจะเห็นมัน..เป็นเสาหลักให้พึ่งพาในอนาคต คงไม่มีใครคาดคิดมาก่อน...
ว่าลูกชายคนเดียวจะเอาเมียผู้ชายเข้าบ้าน...
แต่ไหนแต่ไรมา...มันออกจะเสือผู้หญิงด้วยซ้ำ ก็จริงหละนะ..ถึงวันนี้หากผมเป็นแม่ของกล
ก็คงช๊อคไม่น้อยเหมือนกัน ท่านไม่ได้เตรียมใจรับเรื่องแบบนี้มาก่อน พอเจอเข้าโดยไม่ทันตั้งตัว
สภาพจิตใจคงหนักหนาสาหัสเอาการเหมือนกัน เอาเป็นว่าผมเข้าใจทั้งพ่อและแม่กลก็แล้วกัน
เหตุการณ์นี้คอยเตือนสติให้ผมยั้งคิด ว่าควรเตรียมพร้อมเช่นไร สำหรับให้แม่และพี่ๆ
ได้รับรู้เรื่องของเรา ผมจะไม่ให้เกิดอาฟเตอร์ช๊อคแบบเดิมเป็นอันขาด
ยื่นไปปัดผมที่ปรกหน้าให้ยอดชายเค้าหน่อย ตอนหลับหน้ามันเหมือนเด็กมาก
อดยิ้มกับความน่าเอ็นดูนี่ไม่ได้ ไม่อยากเชื่อผู้ชายคนนี้ เคยทำเอาผมเกือบตาย...
ปล้นเอาศักดิ์ศรีผมไป..แบบไม่คิดจะเจอกับตัวเองมาก่อน คนที่เกลียดจนอยากให้ตายกันไปข้างหนึ่ง
ถึงขนาดไปทำบุญกรวดน้ำคว่ำขันถวายสังฆทานให้ด้วยซ้ำ เพื่อไม่ต้องเจอกันอีก
สุดท้ายกลายมาเป็นคนรักได้ นึกถึงคำพูดของไอ้เฟือง สตรีเหล็กประจำกลุ่มผม...
มันเคยพูดไว้ว่า ‘ริอาจเป็นพ่อสื่อแม่ชัก มักเข้าตัวนะวี’ มันพูดแบบนี้จริงๆ
ตอนผมติดต่อน้องเกศให้กลสิทธิ์ สุดท้ายเป็นจริงเสียด้วย...เพราะผมกลายเป็นแฟนกับกลมัน
จนถึงทุกวันนี้.....
นึกย้อนไปถึงวันที่เจอมันครั้งแรก ที่มันเดินเข้ามาหาเรื่องผมกับไอ้โรจน์
ในห้างเซ็นทรัลลาดหญ้าวันนั้น คิดไปเรื่อยเปื่อยย้อนอดีตเป็นฉากๆ
ก่อนจะพล่อยหลับไปข้างๆ กลสิทธิ์ในที่สุด............
เราเดินทางมาถึงท่าบขส. ลงรถเสร็จเรียกสามล้อปั่นนั่งเข้าบ้านผมทันที
มาถึงเกือบแปดโมงเช้า..ออกจากกรุงเทพฯตอนสองทุ่ม พอถึงหน้าบ้านกลสิทธิ์ชิงจ่ายค่าสามล้อสองคัน
10 บาท คนละ 5 บาท เราหิ้วกระเป๋าคนละใบเดินเข้าบ้านผมกัน....
บ้านผมเป็นบ้านไม้ยกพื้นสูงหลังใหญ่....มีสามห้องนอน เพราะลูกเยอะ
ห้องน้ำแยกจากตัวบ้านออกไปประมาณ 5 เมตร ตามแบบบ้านต่างจังหวัดทั่วไป
รั้วปลูกเฟื้องฟ้าไว้เป็นแนวรั้วด้วย..ทำให้ดูร่มรื่น พื้นที่ในบ้านปลูกไม้ผลยืนต้น เช่นขนุน มะม่วง
ต้นยอฯลฯ กับผักสวนครัวไว้ด้านหลังครบ แทบไม่ต้องหาซื้อ พี่ชายผมขยันขึ้นแปลงคะน้า
กับผักกาดขาวไว้หลายแปลง บนเนื้อที่สามไร่ มุมหลังบ้านริมรั้วเลี้ยงหมูแม่ลูกอ่อนไว้อีกครอก
ตอนนี้ตกลูกเกือบสิบตัว พ่อพันพันธุ์แยกขังเดี่ยว ส่วนแม่พันธุ์ขังรวมลูกๆ มันด้วยเพราะลูกมันกินนมอยู่
อาหารที่ใช้เลี้ยงก็พวกรำข้าว ต้นบอนสับ หยวกกล้วยเป็นต้น
นอกจากหมูมีเลี้ยงไก่บ้านไว้อีกยี่สิบกว่าตัว ปล่อยมันเดินในบ้านนั่นแหละ
พี่ผมอาชีพรับเหมาก่อสร้างทั่วไป ช่วยกันสามคน...คนงานก็พวกบ้านใกล้เรือนเคียงกัน
พี่สาวคนโตทำงานร้านถ่ายรูป น้องชายอีกสองคนเรียนอยู่ ปานนี้คงไปเรียนแล้ว
โรงเรียนยังไม่ปิดเทอม....
พอเข้าบ้าน....พี่ๆ ออกไปทำงานกันหมดแล้ว เหลือแต่แม่....ผมพยายามมองหาว่าแม่อยู่ไหน
ปากร้องเรียกไปด้วย....
“แม่คับ!..แม่..แม่อยู่ตี๋ไหนครับ!” (แม่ครับ!....แม่...แม่อยู่ไหนครับ!...) พยักหน้าให้กลสิทธิ์
วางกระเป๋าไว้บนตั่งใต้ถุนบ้าน ให้มันนั่งห้อยขารอไปก่อน ส่วนผมก็เดินสอดส่องมองหาแม่ไปทั่ว
ก่อนจะได้ยินเสียงตะโกนตอบรับอยู่แถวคอกหมู
“แม่อยู่นี่..วี..วีไจ่ก่อลูก?” (แม่อยู่นี้....วี...วีใช่ไหมลูก?)
“คับ..ผมกลับมาแล้วแม่..แม่ยะอะหยั่งอยู่?” (ครับ...ผมกลับมาแล้วแม่....แม่ทำไรอยู่?)
เดินเข้าไปบริเวณหลังบ้าน ผ่านแปลงผักเห็นแม่สวมเสื้อม่อฮ่อมนุ่งผ้าถุง ยืนโบกมือเหย่งๆ
ยิ้มฟันขาวมาให้ ภาพที่เห็นเล่นเอาน้ำตาปริ่มเลยผม เขย่งขาเดินเข้าไปหาท่านกำลังส่งยิ้มตาหยี
พอเห็นท่าเดินผมแปลกๆ ครึ่งปากครึ่งจมูกบวม หน้าแม่สลดยิ้มหายทันที
ก่อนจะทิ้งถุงรำข้าวลงพื้น ที่กำลังโปรยให้ไก่กินอยู่ เดินแกมวิ่งเข้ามาหาผม....
“วี..ลูกไปโดนอะหยั่งมาหือ..จะไดเดินจะอี้....แล้วหน้าแหม..โดนตีมาแม่นก่อ...
ไปมีเรื่องกับไผ๋มาลูก?” (วี...ลูก...ไปโดนอะไรมา..ทำไมเดินแบบนี้..แล้วหน้าอีก...
นี่มันเหมือนถูกต่อยเลย...วีไปมีเรื่องกับใครมาลูก?) มือไม้รูปคลำจับหน้าผมไปทั่ว
ปากก็พร่ำถามผมใหญ่ ผมรู้ว่าแม่ต้องตกใจมาก เตรียมใจไว้อยู่แล้ว..เพราะแม่รู้จักผมดี
ผมไม่ใช่คนมีนิสัยชอบหาเรื่องชกต่อยกับใครเค้า...แต่หลักฐานที่ฟ้องบนหน้า
และท่าเดินที่แม่เห็น ท่านคงคิดไปไกลแล้วว่าผมเจ็บขนาดนี้คงเป็นเรื่องร้ายแรงแน่ๆ
ก่อนที่จะทำให้แม่กังวลไปใหญ่ ผมต้องรีบเคลียร์เสียก่อน
“แม่ครับ...ใจเย็นๆ ก่อน..ผมบ่อได้ไปมีเรื่องกับไผ๋..แค่เข้าไปห้ามเปิ้นมีเรื่องกันเต้าอั้นคับ..
เลยถูกลูกหลงผ๋องน้อยเดียว...แม่บ่อต้องเป๋นห่วงเน้อ...ผมบ่อได้เป็นหยั่งนักน้อยเดียวเอง”
(แม่ครับ...ใจเย็นๆก่อน..ผมไม่ได้ไปมีเรื่องกับใคร...บังเอิญเข้าไปห้ามคนมีเรื่องกันนะครับ...
เลยโดนลูกหลงบ้างเล็กน้อย...แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ..ผมไม่ได้เป็นไรมาก) นี่แหละครับแม่ผม
พอฟังผมพูดท่านก็คลายความกังวลทันที แม่มักเชื่อผมเสมอเพราะรู้ว่าผมไม่ใช่คนเจ้าอารมณ์
หรือชอบโกหก....
“แล้วกลับมานี่...วีอยู่สักกี่วันลูก?” (แล้วกลับบ้านครั้งนี้ วีจะอยู่กี่วันละลูก)
ถามผมพร้อมกับประคองกอดแขนผมไปด้วย ทั้งที่ตัวแม่เล็กกว่าผมมากมาย เห็นแล้วอดใจไว้ไม่ไหว..
ต้องก้มหัวย่อเข่าหอมแก้มแม่ผมให้ชื่นใจหายคิดถึงอย่างแรง
“ฟ๊อดดดๆๆ!...ฟ๊อดดดๆๆ!..แก้มนุ่มจริง?” แม่ผมหัวเราะชอบใจ มือลูบหัวผมไปมา
ตอนนี้แม่อายุห้าสิบกว่าแล้วครับ ร่างท้วมตัวเตี้ยตามแบบหญิงไทย สูงแค่ 152 ซม.ประมาณนั้น
ผมถอดพิมพ์หน้าตาผิวพรรณมาจากแม่หมด โชคดีหน่อยที่ความสูงได้พ่อมาไม่น้อย 170 ซม.นิดๆ
คงไม่สูงกว่านี้แล้วหละ ต่างจากพี่ชายที่สูง 175 ขึ้นกันทุกคน น้องชายน่าจะสูงไล่ ๆผมแล้วมั้ง
คนหนึ่งอยู่ม.4 อีกคนม. 1
“วีว่าจะอยู่ซักเดือนคับ” ผมตอบแกไป แม่พยักหน้าก่อนพูดว่า
“มา..หื๊อแม่หอมลูกจายสุดหล่อผ๋องเลอะ....” (มาให้แม่หอมลูกชายสุดหล่อมั้ง)...
พูดจบแม่โน้มคอผมลงต่ำ..ก่อนจะจรดฝีปากหอมหน้าผาก แล้วตามด้วยแก้มซ้ายขวา....
เสียงกระแอมแทรกขึ้นมาทันที...
“อะแฮ่ม!.” ผมกับแม่หันไปตามเสียงพร้อมกัน ลืมไปเลยครับ สองแม่ลูกมัวแต่ดีใจจนเพลิน
ลืมลูกเขยตัวดีของแม่ไปซะงั้นผม มันยืนมือถูกางเกงยีนส์แก้เขินไปมาเก้ๆกังๆ น่ารักตายหละไอ้ดำเอ้ย!.
แม่มองมันนิ่งๆ ก่อนหันมามองหน้าผม เลยจัดการแนะนำมันทันที
“แม่คับ..นี่กลเปื่อนตี่อยู่ต้วยกั๋นตี่กรุงเทพฯคับ...กลมาแอ่วบ้านเฮ่าต้วย”
(แม่ครับ...นี่กลเพื่อนผมที่อยู่ด้วยกันที่กรุงเทพฯครับ กลมาเที่ยวบ้านเราด้วย) พูดจบ
กลมันรีบยกมือไหว้แม่ผมทันที
“สวัสดีครับแม่..ผมกลครับ...อยู่หอด้วยกันกับวีที่กรุงเทพฯนะครับ” มันมองหน้าแม่ผม
ยิ้มหล่อตามยี่ห้อกลสิทธิ์เค้าหละ แต่โทษทีตอนนี้หน้ามันไม่อำนวย ยิ้มหล่อเลยดูตลกซะมากกว่า
เพราะหน้ามีแต่รอยฟกช้ำดำเขียวไปทั่ว แม่ผมยกมือรับไหว้ ก่อนจะยิ้มอบอุ่นให้ แล้วพูดกับมัน
เป็นภาษากลางไปว่า
“ไหว้พระเถอะลูก...แล้วนี่เราก็ไปช่วยห้ามเค้ามีเรื่องกัน..เหมือนวีมันด้วยหละสิ..
ถึงได้อาการหนักกว่าวีมันอีกหนะ....หน้าบวมช้ำขนาดนั้น...เป็นไงบ้างลูก..ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า..
แล้วมือแผลใหญ่ไหมเล่านั้น?” แม่ถามมันเป็นชุดเหมือนกันครับ มือยังกอดแขนผมแน่น
อย่างนี้แหละครับ..คนต่างจังหวัด น้ำใจไม่มีหายแขกไปใครมาเราต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี
กลมันรีบตอบให้แม่สบายใจทันที
“ไม่เป็นไรมากแล้วครับ...ขอบคุณครับแม่ที่เป็นห่วง..ผมขอรบกวนอาศัยอยู่ด้วยคนนะครับ”
มันปากหวานยิ้มประจบแม่ผมอีกตะหาก
“รบกวนไรกันลูก...อยู่นานเท่าไหร่ก็ได้ตามสบายเลย...ปะ..ขึ้นบ้านกันก่อน
มาถึงน้ำท่ายังไม่ได้กินเลยสิเนี๊ยะ..วีก็ไม่บอกแม่ว่ามีเพื่อนมาด้วย มัวแต่ดีใจเห็นหน้าลูกเพลินกันเลย...
ไปเถอะขึ้นบ้านกินน้ำกินท่าผักผ่อนกันก่อน เดินทางมาเหนื่อยๆ” พูดจบ..แกหันหลังตั้งท่าไปเก็บถุงรำข้าว
ที่ทิ้งไว้บนพื้นตอนแรก ผมรีบก้าวแซงแกหยิบมาถือไว้ซะเอง แม่ยิ้มอบอุ่นให้ผม
ผมยิ้มตอบให้แม่เช่นกัน รู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ เหลือบมองกลสิทธิ์มันก็ยิ้มกว้างมาให้
คงรู้สึกดีใจที่แม่ผมต้อนรับมันอย่างอบอุ่น นี่แหละ..แม่ของผม..แม่พระที่ผมรักบูชามากที่สุด...
ไม่มีความอบอุ่นใด..เติมเต็มลบล้างความทุกข์ ความเศร้าเสียใจที่เจอมา
เท่ากับกลับบ้านมาเจอรอยยิ้มและอ้อมแขนอบอุ่นของแม่อีกแล้ว
ผมสูดหายใจลึกๆ มีกำลังใจเหมือนได้รับพลังมากมายทันที พร้อมแล้วต่อไปนี้..
จะเผชิญกับทุกปัญหา ตราบใดที่ยังมีแม่ที่แสนดีคอยเคียงข้างผมเช่นนี้ ผมเชื่อว่าสุดท้ายแล้ว
แม่จะเข้าใจเราทั้งคู่..มั่นใจที่สุดว่าแม่จะยอมรับพวกผมได้... ‘แม่พระของผม’.....????
มาช่วยเป็นกำลังใจให้พี่วี...ตอนหน้าสารภาพความจริงกับแม่ :กอด1:
Luk.
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
เเม่พี่วีน่ารักจังเลย...ต้องลุ้นต่อไป
-
เย้ ตอนใหม่ ไปกินข้าวเที่ยงก่อน แล้วเดี๋ยวกลับมาอ่านนะคะ
:กอด1: น้องLuk กะ พี่วี
-
:กอด1: โอยย อ่านแล้วคิดถึงแม่ตัวเอง ไม่ได้กลับบ้านมา 2ปีกว่าแล้ว กระซิกๆ คุณวี มีคุณแม่ที่น่ารักจังเลย ดูจากรูปการณ์ คุณแม่น่าจะเข้าใจเรื่องของทั้งคู่
อาจจะอึ้งๆในตอนแรก แต่หวังว่าจะไม่มีเรื่องร้ายแรงไรอีกน๊า
-
คุณแม่ใจดีอย่างนี้ หวังว่าไม่ดราม่าให้เค้าเสียน้ำตามสามโอ่งนะคะ :monkeysad:
กอดเป็นกำลังใจให้พี่วีและคุณ Luk :กอด1:
-
...อ่านเรื่องนี้มาสองวันแล้ว และไม่ได้เริ่มต้นอ่านที่เวปนี้ด้วย ไปเจออีกที่นึงและเห็นว่าเป็น เรื่องเล่า
...เลยอยากอ่านต่อลองหาดูว่ามีลงไว้ที่ไหนอีกก็เลยมาจุดใต้ตำตออยู่ที่เวปที่ตัวเองสิงสถิตย์นี่เอง
...ขอบคุณอย่างมาก ที่ถ่ายทอดเรื่องราวเหล่านี้ออกมาให้พี่ และรุ่นน้องต่อมาได้รับรู้ มันให้อะไรดีๆกับการดำเนินชีวิตมากมาย
...เมื่อ20 ปีที่แล้ว หลายๆคนอาจเรียน ทำงาน หลายๆๆคนอาจมีทุกข์มีสุขกับครอบครัว พี่ก็คงทำงานอยู่เหมือนกันรู้สึกจะเรียนจบแล้ว
...แต่มุมหนึ่งในกทม ชายคู่หนึ่งเริ่มต้น ความรักกันด้วย เลือด หมัด ศอก เข่า ลำแข้ง ความเกลียด ความรัก (หรือเปล่าวะ)
...กล ไม่ใช่คนที่เลวร้าย อาจเป็นด้วยวัยวุฒิ สภาพแวดล้อมที่ต้องทำให้เค้าปรับเปลี่ยนตัวเอง เพื่อให้อยู่ได้ในสังคมเมืองหลวง ณ.เวลานั้นได้
...เด็กคนนึงที่อาจบอบช้ำ เก็บกดมาจากครอบครัว พอเจอเพื่อนเป็นที่พักพิง และสภาพแวดล้อมแบบไหนก็ทำให้เค้าซึบซับกับสภาพแวดล้อมแบบนั้นไปด้วย
...ภายใต้จิตสำนึกลึกๆๆ อาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่แสดงออกมาทั้งหมด กลอาจกลัวการเป็นผู้ถูกล่า เลยต้องเป็นผู้ล่าซะเอง เป็นการสร้างภูมิคุ้มกันให้ตัวเอง
...วี เป็นคนคิดดี ทำดี มีจิตสำนึกที่ดี และมี...สติที่ดี ทุกวันนี้เลยได้รับผลตอบแทนจากการทำดี ส่งเสริมให้เจอคนรักจริง ชีวิตมีความสุข
...เหตุการณ์ต่างๆของน้องที่เกิดขึ้นก็ตรงกับประมาณเดี่ยวกับชีวิตพี่นี่แหละ สมัยก่อนรู้จักแค่ กระเทยจริงๆๆและก็เห็นไม่เยอะด้วย ไม่รู้ไปแอบกันอยู่ตรงไหน
...ผู้ใหญ่สมัยก่อน เค้าก็คงรับไม่ได้หรอก เพราะอยู่อยู่ก็มีอีกเพศนึงโผล่ขึ้นมา มันเป็นอะไรที่พวกเค้าไม่เข้าใจ แต่สุดทัาย ความสุขของลูกก็คงสำคัญสุดๆๆ
...อ่านเรื่องนี้แล้วส่วนนึงต้องบอกว่า...เราเองนี้แหละที่ลิขิตชีวิตเรา แต่....ต้องมีคู่ชีวิต คู่คิดที่ดีด้วย ความรักที่กลมีให้วี ทำให้เค้าเปลี่ยนแปลงตัวเองไปทางที่ดี
...อนุโมทณาบุญกับหลวงพี่ด้วย ที่สร้างกุศลครั้งยิ่งใหญ่ให้พ่อแม่ และภรรยา ได้เกาะชายผ้าเหลือง ขึ้นสวรรค์
...พี่ไม่รู้ว่าตอนนี้วี ทำอะไรอยู่ และอยู่กับใครตอนหลวงพี่บวช ยังไงถ้าเหงาก็เข้ามาคุยกันบ่อยๆๆนะ
...ขอชมน้องวี น้องลักษ์ ว่าใช้ภาษา และเรียบเรียงคำพูดที่ใช้สื่อความหมายได้ดี กินใจ ภาษาก็เป็นภาษาที่เข้าใจง่าย
...เรื่องนี้มันมีครบทุกรสจริงๆๆ โกรธ เกลียด รัก ฮา ซึ้งกินใจ คำพูดที่กลพูดกับแม่เรื่องครอบครัว มันจริงทุกอย่าง พี่ร้องให้เลย
...ความรู้สึกของลูกเก่า ที่มองครอบครัวของพ่อแม่ใหม่ ที่มีครบทั้งพ่อแม่ลูก มันให้อะไรหลายๆอย่างจริงๆยังไงก็อยากให้พ่อแม่ คิดถึงใจลูกมากๆๆ
...สรุปว่าถ้าไม่ได้อ่านเรื่องนี้ต้องเสียดายอย่างมาก เป็นกำลังใจให้ น้องทั้งสองคนนะ ขอให้รักกันตลอดไปอีกอย่างขอบคุณมากๆที่มาต่อให้แบบไวๆไม่ต้องรอนาน
...+1 ให้ก่อน ที่ขยันแต่งขยันโพส พี่รีพลายยาวไปหน่อยเนอะ ไม่ว่ากันนะ ก็รวบยอดอะ มันเพิ่่งเข้ามาอ่านนี่หว่า :laugh:
-
:monkeysad:สงสารพี่กล พี่วี
o13 เป็นกำลังใจให้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:L2:แม่พี่วีน่ารัก อิอิ คนเมืองเหมือนกันเจ้า
+1 ค่าคุณ LUX
-
คุณแม่น่ารักจัง หวังว่าตอนหน้าจะราบรื่นไปด้วยดีนะ :กอด1:
-
แวะมาให้กำลังใจพี่วี และคนเขียนคร้าบ
+1 ตามเคย o13
-
เอาใจช่วยพี่วีค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
...เห็นไหมบอกแล้วว่าเรื่องนี้คนแต่งคนโพสเค้ามีความรับผิดชอบสูง พี่กดโพสเสร็จพี่งมาเห็นตอนใหม่ เหอะๆๆ
...พี่วาตอนนี้เป็นตอนที่ทั้งสองคน คิดถูกที่สุดที่พากันกลับไปพักที่่บ้านของวี หลังจากที่เจอเหตุการณ์หนักๆๆมาแล้ว
...เป็นช่วงที่ปล่อยให้ พ่อแม่ อาลพ ได้อยู่กับตัวเอง ให้เวลาพวกท่านได้คิด ทบทวนการกระทำของท่านบ้าง
...จำไว้อย่าง....พวกท่านก็ เจ็บ ไม่น้อยก่วาพวกน้องๆหรอก อาลพ อาจทั้งเจ็บทั้งอาย เลยที่เดียว
...แม่น้องวี ดูอบอุ่นดี ถ้ารู้ความจริง บวกกับเห็นสภาพทั้งสองคน คนเป็นแม่ ต้องให้อภัย และให้กำลังใจลูกอย่างแน่นอน
...เฮ้อ แต่สภาพแบบนั้นขึ้นรถทัวร์ กลับบ้าน ช่างกล้า แต่วีจงภูมิใจเถอะ ที่...โดนทั้งพ่อ ทั้งลูกซ้อม ใครตีนหนักกว่าใครหว่าฮ่าๆๆ
...อย่าลืมมาต่อเรื่องนี้นะ ใครเป็นพ่อของลูกในท้อง....กุ้งนางเน่าาาาาาาาาาาาาาาาๆ :laugh:
-
แม่คุณวีนี่ใจดีจังเนอะ หวังว่าถ้าบอกความจริงไปแล้วจะผ่านฉลุย ไร้อุปสรรค :L1: เอาใจช่วย
ปล. “แล้วกลับมานี่...วีจะอยู่กี่วันลูก?” (แล้วกลับบ้านครั้งนี้ วีจะอยู่กี่วันละลูก)
นี่แปลหรือขยายความอ่ะคุณ LUX หรือว่าเพลินถึงขนาดแปลไทยกลางเป็นไทยกลาง :pigha2:
-
รักพี่วี จัง พี่luxด้วย พี่ กล ด้วย :กอด1: :กอด1:
-
^^
-
รอลุ้นตอนต่อไป คิดว่าแม่อาจจะตกใจบ้างแต่ก็ทำใจได้เพราะคงถือคติ
ลูกรักใครแม่ก็ต้องรักด้วย คงไม่มีอะไรเลวร้ายแบบบ้านกลแน่นอนเลย
+1 แทนคำขอบคุณ :pig4:
-
หวังใจว่าคุณแม่ของวี จะเข้าใจนะคะ เอาใจช่วยวีกับกล
-
เอาใจช่วย กล+วี
ขอให้แม่ฝั่งวีรับได้ทีเถอะ
เพราะ2คนนี้เพิ่มผ่านอะไรแย่ๆๆถ้ารับไม่ได้อีกไม่รู้2คนนี้จะเป็นไงเนอะ
-
รอด้วยใจที่จดจ่อ
สู้เค้าพี่ น้องเชียร์ดิ้นเลย
:L1: :L1:
-
ขอให้แม่และพี่ๆน้องๆพี่วีรับได้ที่เถอะ สาธุๆๆๆ :call: :call: :call:
-
เวลาไปไหนไกลๆ พอกลับมาเจอแม่
มันมีความสุขที่สุดในโลกจริงๆ เลยเนอะ
รอตามเรื่องราวต่อไปค่ะ ว่าถ้าบอก
เรื่องพี่วีกับพี่กลให้แม่พี่วีรู้แล้วจะเป็นยังไง
-
อ่านบรรยากาศบ้านวีแล้ว เหมือนได้ดื่มน้ำฝนในขัน
มันอาจไม่หรูแต่มันเย็นเข้าหัวใจ
หวังใจว่าทั้งคู่คงได้พบสิ่งดีๆตลอดไป
-
แม่พี่วีดูน่ารัก อบอุ่นมาก พี่วีคงได้นิสัยคุณแม่มาเต็มๆแน่เลย
หวังว่าพี่กลอยู่ที่นี่คงสบายใจ คลายทุกข์ได้บ้าง
และถือเป็นการทำคะแนน ประจบให้เต็มที่เตรียมพร้อมเป็นลูกเขยเมืองเหนือ(หรืออีสานหว่า :m28:)ไปในตัว
ขอให้แม่พี่วีเข้าใจและยอมรับทีเถอะ ถ้าเป็นยังงั้นได้ พี่ทั้งสองคนมีกำลังใจขึ้นเยอะ :กอด1:
-
:กอด1:ลุ้นตอนต่อไปว่าอะไรจะเกิดขึ้น
:L1:
-
เป็นกำลังใจให้คุณวี- คุณกล :call:
เชื่อว่าแม่คุณวีต้องเข้าใจและยอมรับความรักของคุณวีและคุณกล
และก็เป็นกำลังใจให้คุณluxที่เอาเรื่องมาโพสด้วยค่ะ
อิอิ
-
พี่กลหมดหล่อ เอิ๊กๆ
แม่พี่วีดูอบอุ่นจัง แม่มีลูกชายหลายคน คนนึงมีคนรักเป็นผู้ชายคงไม่เป็นไรม๊างงง(มั๊งนะ?)
-
จากที่ได้อ่าน แม่วีให้ความรู้สึกดี
ที่ได้อยู่ใกล้ และมีออร่าของความใจดี
บรรยากาศการรับรู้มันให้ความรู้สึกอย่างนั้น
เพราะฉะนั้นการที่วีจะบอกเรื่องที่กลเป็นคนรัก
มันไม่น่าจะมีปัญหา แม่ต้องเป็นกำลังใจและอวยพรให้
อย่างที่วีหวังไว้อย่างแน่นอน อาจจะมีแอบตกใจบ้าง
แต่ต้องผ่านไปได้ด้วยดี ไม่มีบอบช้ำ รอลุ้นต่อไปนะ :L2:
.......................Thank ...Luk+วี.......................... o13
-
:pig4: Luk + วี
สองมือแม่ แก้ได้ เมื่อภัยถึง
มีเพียงหนึ่ง ในโลก โบกร้อนหนาว
ไม่เคยเหน็ด ไม่เคยเหนื่อย แม่ของเรา
ท่านคอยเฝ้า มอบความสุข ให้ลูกยา
สิ่งใดเป็น ความสุข ของลูกลูก
จะคอยปลูก ฟูมฟัก ให้นักหนา
จะเดินเล่น หรือกินนอน ทุกเวลา
แทบจะอยู่ ในสายตา มารดา..เรา
:L1:รักแม่
-
เป็นกำลังใจให้พี่วี พี่กล ผ่านเรื่องร้ายๆ ไปได้ในเร็ววัน
:กอด1: :กอด1:
ขอบคุณคุณ Luk ด้วยนะคะ :pig4:
-
น้อง Luk ไม่ได้บอกให้เตรียมอะไร ก็พอใจและ
:กอด1:พี่วี
-
ได้แต่หวังว่า คุณแม่น้องวีจะเข้าใจ
และช่วยให้ความหนักอึ้งในอกของวี เบาลงได้
แม่วี ก็ต้องจิตใจดีเหมือนวีเนอะ
-
+1 เป็นกำลังใจให้คุณวีค่ะ :L2:
เชื่อว่าแม่พระของคุณวีต้องเข้าใจและยอมรับลูกของท่านแน่นอนค่ะ
-
หนักใจเหมือนกันนะคะ อ่านตอนนี้
ถึงแม้มันจะคลายลงจากตอนที่แล้วอยู่มากก็เถอะ
แต่ลึกๆในใจพี่วีเองก็กลัวว่าแม่พี่วีจะรับไม่ได้ และเสียใจใช่ไหมละคะ
แต่สิ่งที่พี่วีเชื่อมันคือหัวใจของแม่พี่วี
ท่านรักพี่มาก และพี่เชื่อว่าแม่จะรับได้ มุกเองก็จะเชื่อด้วยคนคะ
สำหรับตอนต่อไปผลที่ออกมาจะเป็นยังไงจะติดตามนะคะ
เป็นกำลังใจให้คะ :L2:
-
หวังว่าทุกอย่างคงไม่เลวร้ายไปกว่านี้ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้พี่วีกับพี่กลคะ :L2: :กอด1:
แม่พี่วีน่ารักหวังว่าแม่พี่วีจะเข้าใจและยอมรับความรักของพี่ทั้ง 2 คะ
-
หวังไว้ในใจว่าแม่คงยอมรับและเ้ข้าใจลูกนะค่ะ
-
ตอนนี้ทำไมรู้สึกลุ้นจัง :o12:
ขอให้คุณแม่เข้าใจ และยอมรับที่เท๊อ :amen:
เพราะตอนนี้เป็นห่วงความรู้สึกกลมากๆ ใจคนเราจะรับอะไรหนักหนาซ้อนๆซ้ำๆได้แค่ไหนกันเชียว
ไม่อยากให้คุณวีคิดมากด้วย ง๊า~~ ลุ้นโพดๆ :serius2:
-
แม่พระ คงไม่แปลงร่างหลังจากที่วี สารภาพใช่ไหม :call:
-
ตื่นเช้า เข้ามารอ
ให้เล่าต่อ ลุ้นอ่ะ :z3: :L1:
-
แม่พี่วีน่ารักจังเลย อ่านแล้วยิ้มเลยอ่ะ
แต่เค้าคิดว่าแม่พี่วีก็คงจะอึ้งแหละนะ แต่เรื่องคงไม่หนักเท่าบ้านพี่กลอ่ะนะ เออ...เค้าต้องเรียกว่าหลวงพี่สิเนาะ?
-
อ่านแล้วคิดถึงแม่เหมือนกันเลยนิ
ไม่มีใครรักเราได้เท่าแม่อีกแล้วต่อให้ลูกเป็นอะไรแม่ก็รัก
ช่วงนี้เสพติดเรื่องนี้มากๆ ไงมาต่อบ่อยๆนะคร้าบบ
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงแม่เหมือนกันเลยนิ คิดถึงมากๆ
ไม่มีใครรักเราได้เท่าแม่อีกแล้วต่อให้ลูกเป็นอะไรแม่ก็รัก
ช่วงนี้เสพติดเรื่องนี้มากๆ ไงมาต่อถี่ๆและบ่อยๆ นะคร้าบบ
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 42
ชีวิตที่บ้านผม...
.
.
.
.
ผมกับกลเราใช้ชีวิตที่บ้านผม สองอาทิตย์กว่าแล้วครับ ขออนุญาตไล่ชื่อพี่น้อง
ให้ได้รู้จักสักนิดนะครับ บ้านผมตระกูล ‘ว’ พี่สาวคนโต๋ทำงานร้านถ่ายรูป ชื่อพี่หวั่น
ตามมาด้วยพี่ชายไว,วิน,วัน,พี่สาวที่อยู่นครสวรรค์ชื่อวาด แล้วมาผมวี..น้องชายอีกสองคน
วิวกับวุ้นครับ..แปดพี่น้องเต่าทอง
กลมันไปช่วยเดินไฟกับพี่ชายผม ไปทำสามวันแล้วครับ พี่ผมทั้งสามคนรับสร้างบ้าน
อยู่อีกอำเภอหนึ่ง ไปเช้าห้าโมงเลิกงาน หกโมงกว่าก็กลับถึงบ้าน จังหวะช่างไฟฟ้าที่เคยทำด้วยกัน
เขาติดงานศพญาติมาช่วยไม่ได้ ลางานกันเป็นอาทิตย์นั่นแหละ กลมันถึงอาสา
ไปช่วยเดินระบบไฟฟ้าให้เอง มันเรียนมาทางนี้..มันพอทำได้...ผมไม่ได้ไปด้วยกันหรอกครับ
ไปก็ไม่สามารถช่วยไรได้มาก เพราะผมไม่ถนัดงานช่าง อย่างดีคงไปยืนส่งเครื่องมือให้แค่นั้น
ซึ่งงานพวกนี้เค้ามีจับกังทำอยู่แล้ว สู้อยู่ช่วยแม่ทำงานที่บ้านได้ประโยชน์กว่าอีก
ไหนจะเลี้ยงหมูเลี้ยงไก่..ทำสวนฯลฯ ปล่อยมันไปกับพี่ๆ นั่นแหละ
ตอนนี้มันสนิทกับทุกคนเป็นอย่างดี....
แผลฟกช้ำตามหน้าตาพวกผมหายดีแล้วครับ ส่วนแผลที่ฝ่าเท้าก็ตกสะเก็ดแห้งหมดแล้ว
เดินได้สะดวกเหมือนเดิม กลเองแผลที่มือหายดีแล้วเหมือนกัน ช่วงแรกๆผมกับกลก็ช่วยงานในบ้าน
ว่างๆผมก็พามันไปเที่ยวไหว้พระทำบุญตามวัด เที่ยวน้ำตกใกล้ ๆไม่ไกลมาก
เอามอเตอร์ไซค์ขับไปกันสองคน ส่วนใหญ่ผมขับให้มันซ้อน ถึงมันจะดื้อขอผมขับ
ผมไม่เคยตามใจมันเลย เพราะถนนต่างจังหวัด ไม่เหมือนในกรุงเทพฯ
กรุงเทพฯถึงรถจะเยอะใช่ว่าจะขับกันเร็ว..ถนนไม่โล่งเพราะรถเยอะเค้าถึงขับรถไม่เร็วมาก
แต่บ้านผมรถรามีไม่เยอะถนนโล่ง คนมักขับรถเร็วกันเป็นนิสัย หากไม่คุ้นเคย
หรือไม่ระวังอาจเกิดอุบัติเหตุเอาได้ ผมจึงไม่ค่อยยอมให้มันขับ นอกเสียจากว่า..
ขับแถวๆบ้านผมถึงปล่อยให้ขับบ้าง เช่นแม่ใช้ไปซื้อของที่ร้านขายของชำ
หรือไปตลาดสดในหมู่บ้านมักให้กลมันเป็นคนขับ
บ้านใกล้เรือนเคียง..ลุงป้าน้าอาที่รู้จักคุ้นเคย ผมก็พามันแวะไปกราบสวัสดี
เพราะสามปีผมถึงได้กลับมา ผู้หลักผู้ใหญ่หลายท่านก็อยากเห็นหน้าในฐานะที่เราเป็นเด็ก
เมื่อกลับมาบ้านก็ต้องไปแวะทักทายพวกท่านหน่อย
ไอ้หนุ่มกรุงเทพฯ รูปหล่อคมเข้มมาเที่ยว เป็นธรรมดาที่สาวรุ่นแถวนั้นจะสนใจถามไถ่ที่มาที่ไป
เป็นพิเศษ ดังนั้นขึ้นบ้านไหน..กลมักเป็นพระเอกของงานไปโดยปริยาย ยิ่งเพื่อนเก่าๆสมัยเรียนประถม
ก่อนผมเข้ากรุงเทพฯไปเรียนต่อด้วยแล้ว บางคนก็ไปเรียนต่อ..บางคนก็ไม่เรียน..ออกมาช่วยทางบ้าน
ทำไร่ทำนาตามประสาครอบครัวชนบท หลายคนแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว หลายคนยังไม่แต่ง
ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับ สมัยนั้นผู้หญิงเค้าแต่งงานกันไว 18-19 ก็มักแต่งงานกันแล้ว
คนสมัยก่อนถึงมีลูกมากไง เพราะเค้าอยากมีลูกเขยช่วยทำสวนทำไร่ให้พ่อตาแม่ยาย
ชีวิตบ้านนอกชนบทก็ประมาณนี้ หลายคนเข้ากรุงเทพฯหางานทำ แต่ส่วนน้อย...
ไม่เยอะเท่าภาคอิสาน สมัยก่อนคนเหนือมาหางานทำในกรุงเทพฯไม่ค่อยมากเหมือนสมัยนี้
ส่วนใหญ่อยู่ทำมาหากินแถวบ้านมากกว่า เพื่อนผู้ชายก็มี...แต่เหลือไม่กี่คน
นอกนั้นไปทำงานกันที่ตัวจังหวัด นานครั้งถึงกลับมาบ้าน
พูดถึงกลสิทธิ์ ก็อย่างที่บอก..ออร่าของเสน่ห์ที่มีต่อเพศตรงข้าม ทำให้กลสิทธิ์เป็นจุดสนใจ..
เกิดคำถามมากมายจากสาวๆ ซึ่งผมก็ต้องทำหน้าที่ให้ข้อมูลพื้นฐานไปตามระเบียบ
ไม่ได้ให้รายละเอียดไรไปมากนักหรอก แค่คร่าวๆ ว่าเป็นเพื่อนมาจากกรุงเทพฯ
กำลังเรียนมหา’ลัยปีสอง ลืมบอกอีกเรื่อง สมัยนั้นใครเรียนปริญญา..ถือว่าน่าภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก
เพราะคนส่วนใหญ่จบม.3 มากที่สุดก็ม.6 หรือ ปวช. ปวส. ปริญญาตรีนี่นับคนได้เลย
ดังนั้นผมกับกลจึงเป็นท็อคออฟเดอะทาวน์กันเลยก็ว่าได้
ทำไมถึงต้องทำหน้าที่ให้ข้อมูลแทนนะหรือ ก็เพราะสาวๆส่วนใหญ่เค้าถามผ่านผมกันทั้งนั้นนะสิ
สาวบ้านนอกต่อให้กล้ามากแค่ไหน ก็ไม่กล้าถึงขนาดคุยกับหนุ่มแปลกหน้าได้ง่ายๆหรอก
มีแต่อายม้วนต้วนกันซะก่อน อีกอย่างคุยกับผมเราใช้ภาษาถิ่นเป็นหลัก นี่แหละคือเหตุผล
ที่นายกวีต้องทำหน้าที่เป็นทนายหน้าหอให้กับยอดชายกลสิทธิ์เค้าโดยปริยาย
แต่ก็ไม่มีอะไรมาก ต่อให้หลายคนแสดงออกจนดูรู้ว่าสนใจกลมัน มันก็ทำท่าทางเฉยๆ
ดังนั้นระยะเวลาสองอาทิตย์กว่าที่ผ่านมา..จึงไม่มีอิสาวนางไหนทำให้กลสิทธิ์ไขว้เขวได้
ช่างแปลกพิลึก...เสือผู้หญิงตัวพ่อ..ยอมถอดเขี้ยวเล็บจริงๆ กระมั้ง
ขนาดสาวเหนือแต่ละนางงามพิลาศอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นรูปโฉมโนมพรรณ แต่ไหนแต่ไรมา
เค้าก็การันตรีให้สาวเหนือมาอันดับหนึ่งทั้งนั้น ดูอย่างนางสาวไทย ทำสถิติตั้งแต่อดีตกระทั่งปัจจุบัน
สาวเหนือครองมงกุฎมากที่สุด นั่นแหละ...หญิงเหนือถึงขึ้นชื่อ..เรื่องความสวยความงาม
แบบธรรมชาติมาแต่อดีต....
กิจวัตรประจำวันของผมกับกล นอกจากที่เล่าให้ฟัง ก็ยังมีเอาข้าวให้หมู
พูดง่ายๆ เลี้ยงหมูเลี้ยงไก่ รถน้ำแปลงผักพรวนดิน...ตักน้ำใส่ตุ่มใส่โอ่งไว้ใช้ คือที่บ้านใช้น้ำบาดาล
เราต้องปั้มขึ้นมาใส่ถังหิ้วไปใส่โอ่งต่างๆ นอกจากรองน้ำฝนไว้กินแล้ว ชีวิตเรียบง่ายแบบชนบท
มีไฟฟ้าแต่ยังไม่มีน้ำประปา เข้าใจเนอะ...
กลสิทธิ์..เข้ากับพี่ๆ น้องๆ และเป็นที่รักของคนในครอบครัวผมทุกคน
อาจเพราะกลสิทธิ์ไม่ใช่คุณชายสำรวยหยิบโย่ง พื้นฐานที่เคยอยู่กับตายายที่สุพรรณฯ มาก่อน
ทำให้กลสิทธิ์รู้จักวางตัวกับผู้หลักผู้ใหญ่ และช่วยงานอย่างที่พูดมาข้างต้นได้คล่องแคล่ว
ไม่เงอะง่ะงุมง่าม ยกเว้นซักผ้าทำกับข้าว กลสิทธิ์ไม่ถนัดเสียเลย
ความสามารถด้านการทำอาหารนั้น นับจากอดีตถึงขณะนี้ ต้องขอบอกว่าเจียวไข่ กับต้มมาม่า
สองอย่างนี่แหละ..ยอดเยี่ยมที่สุดไม่อดตายแล้ว...สำหรับกลสิทธิ์..
ส่วนนิสัยที่ไม่ชอบกินผัก กลสิทธิ์ฝืนทำเป็นเอาใจแม่ผม กลัวเค้ามองไม่ดีที่มันไม่ชอบกินผัก
บ้านผมกินผักเป็นเมนูหลัก ทุกมื้อต้องมีผักสดผักสุกทำอาหารกว่า 70-80% ที่เหลือถึงเป็นพวกหมู
ปลา ไก่ ฯลฯ.....
เงื่อนไขตรงนี้ ทำให้กลสิทธิ์ปั้นหน้าขรึม พยายามกินผักให้ได้มากที่สุด
บัดนี้ขอบอกว่ากลสิทธิ์กินผักได้มากกว่าแต่ก่อนแล้วครับ..ผักชีต้นหอม ผักกาด ผักคะน้า ผักบุ้ง
กะหล่ำปลี ผักกาดหอม มะเขือเทศ มากที่สุดแค่นี้ นอกนั้นเป็นตายร้ายดีอย่างไรกลสิทธิ์ไม่เอาเลย
กระทั่งปัจจุบันก็ได้เท่านี้จริงๆ
อาหารเหนือหลายอย่างถูกปากกลสิทธิ์เค้ามาก โดยเฉพาะขนมจีนน้ำเงี้ยว น้ำพริกอ่อง
น้ำพริกหนุ่ม ไส้อั่ว แกงฮังเล ผักกาดจอ ลาบหมู จำพวกนี่หละ..ทำให้กลสิทธิ์กินข้าวได้เอร็ดอร่อย..
มีอยู่มื้อหนึ่ง...แม่ผมแกงอ่อมหมูใส่น้ำปลาร้า ผมไม่บอกมันว่าในน้ำแกงมีปลาร้า กลสิทธิ์ตักกินปุ๊ป..
รีบลุกไปอย่างเร็ว ก่อนจะปล่อยทุกสรรพสิ่งให้ออกกระเพาะประจานตัวกลางวงข้าว
โชคดีมันวิ่งไปชานหลังบ้านได้ทัน....พวกเราจึงได้รู้อีกอย่างว่า กลสิทธิ์ไม่ถูกโรคกับปลาร้าอย่างแรง.
ผมยังไม่มีโอกาส ที่จะบอกเรื่องของเราทั้งคู่ให้แม่และพี่ๆได้รู้ เคยคิดจะบอกครั้งหนึ่ง
หลังกินมื้อเย็นเสร็จ นั่งผ่อนคลายอยู่กันพร้อมหน้า ดูข่าวทีวีอย่างมีความสุข บังเอิญข่าว..
ดันรายงานเรื่องกระเทยถูกฆ่าตายในห้องพัก เพราะพาผู้ชายมานอนด้วย
ข่าวเค้าบอกอีกว่าคนตายคือพวกรักร่วมเพศ ตรงทวารหนักมีการพบว่าผ่านการร่วมเพศ
ก่อนเสียชีวิตมาไม่น้อยกว่าสามชั่วโมง ทรัพย์สินมีค่าไม่เหลือ คาดว่า
น่าจะเป็นการฆ่าชิงทรัพย์จากคู่ขา แล้วพี่วินพี่ชายผมก็พูดออกมาว่า
“เฮ้อ!..เห็นมันฆ่ากันอย่างนี้ จะสงสารก็สงสารไม่ลง เกิดมาเป็นผู้ชายทั้งที...
ดันมาเป็นกระเทยซะงั้น...แถมโดนหลอกมาฆ่าทิ้งอีก สมเพชว่ะ!...ตายไปดีแล้ว..มันจะได้ไปเกิดใหม่
ให้ดีกว่านี้” ได้ยินแบบนั้น ผมกับกลเราสบตากันแบบไม่ต้องนัดกันเลย
สุดท้ายความคิดที่จะสารภาพ ก็ถูกพับเก็บเข้ากระเป๋าไปโดยปริยาย หมดความกล้าที่จะพูด...
ที่สำคัญ...ผมพร้อมแล้วแน่หรือ?..กับทุกความรู้สึกที่จะย้อนกลับมาหาเราทั้งคู่อีกครั้ง...
หากมันเลวร้ายขึ้นมาหละ?...ผมจะแบกรับไหวไหม?...แล้วกลมันจะเป็นยังไง?...
คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของผมตลอด ดีที่สุดปล่อยให้เป็นอย่างที่เป็นก็มีความสุขไม่ใช่หรือ...
เรายังได้รับรอยยิ้มและความรู้สึกดีดีจากแม่และพี่ๆน้องๆอย่างอบอุ่น
ผมจึงไม่ได้บอกไป...และคิดว่าจะไม่บอกอีกเลย...เพราะผมคิดว่าพวกเค้าคงรับไม่ได้....???
เฮ้อ! :เฮ้อ:....ตอนหน้า...เตรียมซับน้ำตากันอีกแล้ว.. :monkeysad:
Luk.
-
:z13: :กอด1:
-
ไปเตรียมทิชชู่ รอตอนหน้าต่อเลย :m15:
ภาวนา ขอให้ตอนหน้าเป็นมาม่าในทางที่ดีนะคะ
-
ซับน้ำตา...เอ่อ แค่ตอนนี้ก็เริ่มเห็นเค้าแล้วล่ะนะ ก็พอจะรู้ตัวว่าตอนหน้าบ่อน้ำตาแตกชัวร์
-
ง่า เตรียมตัวตาบวมร้องไม่หยุดอีกแล้วละสินี่ มาต่อไวๆ น๊าา เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้แล้ว
-
:กอด1:เอาใจช่วยนะน้องวี
ขอให้อะไรๆผ่านไปด้วยดีนะน้อง
-
ยังไงก็เอาใจช่วยพี่วีนะค้าาาาาาาา
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ยอมร้องไห้ก็ได้ค่ะ แต่ขอเป็นน้ำตาแห่งความสุขนะคะ เพราะตอนบ้านพี่กลมันหนักพอแล้ว จะให้บ้านพี่วีอีก คราวนี้น้ำตาท่วมที่นอนแน่นอน
:L2: :3123: :L1:
-
เตรียมผ้าเช็ดหน้าพร้อมซับ
เป็นกำลังใจให้คะ :กอด1:
-
:3123:
:monkeysad: คงไม่เลวร้ายเท่ากับที่บ้านพี่กลเน้อ
-
มาม่าต้มยำกุ้งด่วนๆ
-
ชีวิตต้องฟันฝ่าจริงๆ :เฮ้อ:
-
เง้อ ตอนหน้าต้องเสียน้ำตาแล้วเหรอ
แม่ พี่วีรับไม่ได้แน่เลยอ่ะ
-
โอเคคะคุณLuk ทิชชู่อยู่หนายยยยย :o12:
-
ชีวิตชนบทน่าอยู่มาก ถึงจะไม่มีความเจริญแต่เราก็อยู่กันได้แบบพอมีพอกิน
ใช้ชีวิดสมถะไม่เก่งแย่งชิงดี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ แถมปลอดภัยไร้มลพิษอีกด้วย
พูดแล้วก็อยากกลับบ้าน แต่อยากให้บ้านมีอินเตอร์เน็ตนะ ได้ป่ะ :m12:
แล้วตอนหน้าจะมาม่าอีกแล้วหรอค่ะ แต่เอาน้ำใสเถอะ อย่าน้ำข้นเลย เกินจะรับแล้ว
ถ้าแม่เข้าใจก็คงดี แต่พี่น้องพี่วีนี่สิ คงยากหน่อย อาจต้องใช้เวลา
-
ซับน้ำตาอีกแล้วเหรอค่ะ ขอซับด้วยความยินดีได้ไหม
เป็นกำลังใจให้หลวงพี่กล กับ พี่วีจ้า
:pig4: คุณ Luk
-
ก้อพอเข้าจัยนะคร๊ ว่าเรื่องแบบนี้ มันรับไม่ค่อยได้ แต่ทัมไงได้เนอะ คนเราร๊าก กัน ความรักชนะทุกสิ่ง สู้ๆๆ
o13
-
เห็นใจจริงๆ รักต้องห้ามแบบนี้ ได้แต่หวังในความรักที่คนในครอบครัวมีให้ระหว่างกัน จะทำำให้ฟันฝ่าไปได้
-
:sad11:
ล่วงหน้าเลยแล้วกัน
แผ่นดินนี้ มีแผ่นผืน ให้ยืนไหม
จ่ายเท่าไร ใจถึงพอ ไม่ร้องขอ
ผิดมากไหม ถึงเห็นแปลก แยกแตกคอ
คนเหมือนกัน ว่าบ้าบอ ทดท้อใจ
ประเพณี กั้นกีดก่อ จำกัดอยู่
ถ่ายทอดสู่ บรรทัดฐาน ประจานไข
คนรักกัน จำกัดเพศ หรืออย่างไร
อย่าติดกับ ที่วางไว้ ในสังคม
สัญชาติญาน ขานบอก ในหมู่สัตว์
เมื่อถึงวัย ที่บ่งชัด ให้สู่สม
ตัวเพศผู้ เห็นตัวเมีย วิ่งเข้าชม
แล้วระดม ผสมเชื้อ เพื่อสืบพันธุ์
แต่มนุษย์ ใจสูง กว่าฝูงสัตว์
ความรักมัด จัดใจ ให้แข็งขัน
ไม่จำเป็น จำกัดเพศ ให้รักกัน
ไม่ได้มุ่ง จ้องสืบพันธุ์ เท่านั้นพอ
:L2: ขอบคุณครับ Luk
:3123: วี+กล ฟันฝ่าไปให้ได้
-
คิดว่าแม่พี่วีคนนึงละ
ที่ต้องฟังและยอมรับสิ่งที่ลูกตัวเองเลือกแล้วได้ค่ะ
-
ขอภาวนาให้เป็นน้ำตาเเห่งความรักและความเข้าใจนะค่ะ.... เพี้ยง :call:
-
เฮ้อ น้อง Luk บอกงี้ พี่ไม่กล้าอ่านอ่ะ :m15: :monkeysad:
:กอด1:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 42
คำสารภาพ...
.
.
.
.
“วี!...วี!...” เสียงพี่ชายผมร้องเรียกอยู่ใต้ถุนบ้าน ผมกำลังล้างคอกหมูอยู่
“คับ!..ล้างขี้หมูอยู่หลังบ้าน..อ้าย” ผมตะโกนบอกแกไป
“ยะอะหยัง...วางมือก่อน...ขะใจ๋มาหาอ้ายจิ่ม” (ทำอะไร..หยุดมือไว้ก่อน รีบมาหาพี่เร็วๆ)
แปลกจริงนี่เพิ่งสามโมงกว่า..ยังไม่ห้าโมง ทำไมพี่วันถึงกลับบ้านก่อน แล้วน้ำเสียงร้อนรนนั่นอีก
จะรีบอะไรนักหนา..เร่งผมจัง แต่ผมก็ไม่ปล่อยให้พี่ผมรอนาน ล้างมือล้างไม้เสร็จก็รีบเดินลัดสวน
ออกมาหาแก..
พอมาถึง เห็นแม่นั่งอยู่กับพี่วัน พี่เค้าเหงื่อไหลท่วมตัว แถมหน้าซีดเจื่อนอีกต่างหาก
ชักหวิวๆ ขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุเลยผม หวังว่าคงไม่มีเรื่องไรนะ
“มีหยังอ้าย...เร่งผมขะนาด?..” (มีอะไรพี่ เร่งผมจัง) ผมถามพี่ชายไปทันทีที่เดินเข้ามาถึง
“วี...ใจเย็นเน้อ...กลมันตกนั่งฮ้าน...บ่าเดี่ยวนี่...ยังบ่ฟื้นเลย อยู่ไอซียู..โฮงบาล
โอเวอร์บรุ๊คปู้นแหน่ะ” (วี..ใจเย็นนะ...กลมันตกนั่งร้าน..ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย อยู่ห้องไอซียู..
โรงพยาบาลโอเวอร์บรุ๊คโน้นแหนะ) พอฟังพี่วันพูดจบ สมองผมมึนตึ๊บใจลอยจิตตกไปถึงไหนแล้วไม่รู้
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังทำอะไรอยู่ ตกใจจนช๊อคไปเลย มารู้สึกตัวมีสติกลับมาอีกครั้ง
เมื่อแม่เอาน้ำเย็นมาลูบหน้าลูบหัวให้จนเหมือนลูกหมาตกน้ำเลยผม....
“วี!..วี!..ลูกแม่...ขวัญเอ้ยขวัญมาอยู่กับเนื้อกับตั๋ว...ฮู้สึกตัวแล้วก่าลูก...บ่ดียะฮื้อแม่ตกอกตกใจ๋
จะอี้...ป่ะ!..ไปโฮงบาลกันบ่าเดี่ยวนี่” (วี..วี..ลูกแม่...ขวัญเอยขวัญมาอยู่กับเนื้อกับตัว...รู้สึกตัวแล้วหรือ
ลูก..อย่าทำให้แม่ตกอกตกใจแบบนี้...ป่ะ!..ไปโรงบาลกันเดี๋ยวนี้เลย) ผมถูกจูงให้เดินขึ้นไปนั่งหน้ารถ
ปิคอัพพร้อมกับแม่ พี่วันทำหน้าที่ขับ รถทำงานพวกพี่ผมนั่นแหละ
ดิ่งฮ้อพาผมกับแม่ไปโรงบาลกันทันที
ขณะนั่งอยู่ในรถ...ผมภาวนาไปตลอดทาง ‘กล..มึงอย่าเป็นอะไรไปนะ...มึงอย่าทำให้กูเสียใจนะ
กล...อย่าเป็นอะไรเด็ดขาด...คุณพระคุณเจ้า..สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย กรรมใดในชาตินี้และชาติไหน
หากทำให้กลสิทธิ์ ประสพพบแต่เหตุให้เลือดตกยางออก ขอให้แบ่งบุญของลูกไปเกื้อหนุนให้
กลมันด้วย อย่าให้ถึงกับต้องร้ายแรงเลยนะครับ ลูกกราบวิงวอนต่อท่านแล้ว
จะลดทอนอายุขัยของลูกเพื่อต่ออายุขัยให้กลมันพ้นผ่านความเลวร้ายเหล่านี้
ลูกยินดีและเต็มใจยิ่ง...สาธุ’
ผมภาวนาอ้อนวอนไปตลอดทาง ใจไปอยู่ที่โรงบาลแล้วตอนนี้หากเหาะไปได้
ผมคงเหาะไปทันที ไม่ต้องกระวนกระวายอยากให้ถึงไวไวแบบนี้หรอก
ใช้เวลาร่วมเกือบชั่วโมง พี่วันพาผมกับแม่มาถึงโรงบาล ผมวิ่งพรวดเข้าไปทันที
ไม่รอแม้กระทั่งแม่ผมด้วยซ้ำ คิดว่าไงเดี๋ยวพี่วัน คงพาท่านตามมาเอง สอบถามเคาเตอร์พยาบาลแล้ว
ตรงไปห้อง I.C.U. แทบล้มขะมำหัวทิ่มหกคะเมนตีลังกา เพราะลุกลี้ลุกลนจัด ชีวิตผมไม่เคยขลุกขลัก
ร้อนรนเท่านี้มาก่อน
ไปถึงหน้าห้องพี่ไวพี่วิน และคนงานสองสามคน ยืนบ้างนั่งบ้างรอกันอยู่เต็มหน้าห้อง
ผมถลาเข้าไปที่ประตูกระจก...พยายามจะกระชากประตูเปิดออกให้ได้ อยากเห็นหน้ากลมัน
มากที่สุดเลยตอนนี้ ผมไม่ต้องการอะไร..อยากเห็นมัน..อยากเจอมัน....
“กล...กล...กูมาหามึงแล้ว...เปิดประตู..เปิดประตู..ขอร้องเปิดประตูให้ผมที...
เปิดประตูให้ผมเข้าไป” มือทั้งทุบทั้งกระแทก ต้องการให้ประตูเปิด
ชั่วโมงนั้น จิตหลุดไปแล้ว กวีที่เคยมีสติควบคุมได้ทุกสถานการณ์
วินาทีความเป็นความตายของกลสิทธิ์ ผมไม่สามารถควบคุมตนเองไว้ได้
พี่ไวกับพี่วิน พุ่งเข้ามารวบจับผมไว้ทั้งสองคน ก่อนจะช่วยกันทั้งรัดทั้งลากผม
ออกจากตรงนั้น
“วี!..วี!....ใจเย็นน๋อง..บ่าดียะจะอี้..วี..ได้ยินอ้ายก๋อ...วี..วี..ฟังอ้าย..ใจเย็นน๋อง..
คุมสติฮื้อดี...วี..วี” (วี!..วี!...ใจเย็นน้อง...อย่าทำอย่างนี้...วี..ได้ยินพี่ไหม...วี..วี..ฟังพี่นะ..
ใจเย็นน้อง...คุมสติให้ดี..วี!..วี!..) ทั้งพี่ไว..พี่วิน..พากันลากผมออกห่างจากประตูกระจก
ช่วยกันเรียกช่วยกันพูดให้ผมสงบ จนแม่มาถึงถลั่นเข้ามากอดลูบหน้าลูบหลังผมเอาไว้แน่น
เพื่อให้ผมใจเย็นขึ้น
เชื่อไหม?...ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ผมไม่ได้ร้องไห้ อาการเหมือนคนคลั่งจิตหลุด...
ห่วงกังวล..วิตกกลัวไปหมด..ไม่ได้ร้องไห้มีน้ำตาไรเลย พยายามจะขืนการล๊อคของพี่ๆ
เพื่อเข้าไปหากลมันให้ได้
แต่พอแม่มาถึงกอดผมไว้แน่น มือลูบหน้าลูบหัวผม อ้อมกอดอันอบอุ่น
สัมผัสอ่อนโยนที่ไหลบ่าเข้าท่วมท้นจิตใจผม ยังไม่ทันพูดไรกับผมสักคำ ตัวผมกับอ่อนแรงยวบ
เข่าทรุดนั่งกับพื้นซุกเข้าหาอ้อมอกแม่ทันที น้ำตาทะลักทะลายไหลเป็นสาย
สะอึกสะอื้นคร่ำครวญออกมาต่อหน้าทุกคน
ทั้งพี่ไว พี่วิน พี่วัน และคนงานอีกสองสามคน ต่างมองผมทรุดกองกับพื้น
ซบอกแม่ที่นั่งประคองกอดผมไว้แน่น...(ตอนนี้ขออนุญาตใช้ภาษากลางเลยนะค่ะ!...
ช่วงพี่วีจิตหลุด..พูดเพ้อออกมาทั้งน้ำตา..ความจริงพี่วีพูดภาษาถิ่น)
“ฮือ!..ฮือๆๆๆ!!...แม่ครับ...แม่จ๋า...แม่ช่วยกลด้วย...กลมันน่าสงสาร...วีทนเห็นมันเป็นอะไร
ไม่ได้แล้วครับแม่....แม่จ๋า...วีกำลังจะพาลูกเค้ามาเจ็บ..วีผิดครับแม่...วีไม่ดี..วีดันทุรังพากลมาเจ็บหนัก...
หากกลเป็นอะไรไปวีจะทำยังไง...แม่จ๋า..วีกราบแล้วนะครับ...ช่วยกลมันด้วย....ถ้ามันเป็นอะไรไป..
วีจะกลับไปบอกพ่อกับแม่กลมันยังไง...ฮือๆๆๆ!!!.....”
“วี..ใจเย็นๆ..ไว้นะลูก..กลไม่เป็นไร...เชื่อแม่..กลไม่เป็นไรเด็ดขาด..วีต้องใจเย็นก่อนลูก...
วีร้องแม่ก็ปวดใจ...พลอยจะร้องไปกับลูกด้วย...กลต้องไม่เป็นไร..เชื่อแม่นะลูก..อึก..อึก..อือๆ”
แม่คงทนเห็นสภาพผมที่หมดอาลัยตายอยาก อ่อนปวกเปียกในอ้อมอกท่านไม่ได้
น้ำตาไหลสะอื้นตามผมไปอีกคน เราสองแม่ลูกกอดกันกลม ผมน้ำตาไหลพรากๆ
ไม่เคยคิดว่าตนเองจะหลุดโลกสติแตกได้ขนาดนี้ พี่ๆผมและคนที่อยู่ตรงนี้
ต่างสลดหดหู่กับอาการของผม
มีแต่คนพยายามพูดปลอบผม แต่ไม่มีใครกล้ายืนยันกับผมสักคนว่ากลมันไม่ได้เจ็บหนัก
มันไม่ได้อาการสาหัส คนตกจากนั่งร้าน มันจะไม่หนักได้อย่างไร หากไม่หนักหนาแล้วทำไมถึงสลบ
ไม่ฟื้น แล้วจนปานนี้อยู่ในห้อง I.C.U. ยังไม่ออกมาเลย ผมร้องไห้คร่ำครวญอยู่กับอกแม่ไม่มีหยุด
“แม่ครับ...แม่จ๋า...แม่ช่วยกลด้วยนะครับ...วีกราบแล้วน้า..กราบวิงวอนให้แม่ช่วยกลด้วย...สาธุ..
สาธุ..แม่ช่วยกลน้าแม่น้า....แม่ของวีเป็นแม่พระ...แม่มีพรวิเศษ..แม่ต้องช่วยกลได้...วีคงตายแน่ๆ
หากกลเป็นอะไรไป...วีไม่ดีเอง..ถ้าจะต้องมีคนไป..ขอเป็นวีไปแทนนะครับแม่...นะ.แม่น้า....
วีเองที่เป็นคนผิด...วีพากลมาเจ็บ..วีทำให้พ่อกลตัดพ่อตัดลูก..วีทำให้แม่กลเสียใจ...
แล้วยังพากลมาเจ็บอีก..ไม่รู้เป็นตายอย่างไร....แม่จ๋า..สงสารเราเถอะน้าแม่...หากกลเป็นอะไรไปจริงๆ.
..วีจะกลับไปเจอหน้าพ่อแม่กลมันยังไง...วีไม่ดีเอง...ฮือๆๆๆๆ..อึก..อึก..เอาวีไปแทนได้ไหม...
ให้วีเจ็บแทนกล...ให้วีตายแทนเถอะนะแม่น้า...”
ผมทั้งร้อง..ทั้งกราบ น้ำมูกน้ำตาไหลเลอะเทอะเปรอะเปื้อนเต็มหน้า
คำพูดที่ออกจากปาก ล้วนมาจากความวิตกกังวลที่มีทั้งสิ้น ตอนนี้ผมมองไม่เห็นใครอีกแล้ว
นอกจากแม่ของผม ไม่รู้อะไรดลจิตดลใจให้ผมคิดว่าแม่คนเดียวเท่านั้นจะช่วยกลมันได้...
แม่ผมน้ำตานองหน้า ฟังผมพูดแกอดร้องไปกับผมด้วยไม่ได้ ผมคิดว่าแกคงสับสนและไม่แน่ใจ
ว่าทำไมผมถึงอาการหนักขนาดนี้ พี่ๆ ผมก็เหมือนกัน ต่างอึ้งไปตามๆ กันที่เห็นสภาพผมฟูมฟาย
ไม่เป็นผู้เป็นคน ก่อนแม่จะหันไปสั่งพี่ไว ว่า..
“ไว...ไปจัดการหาข้าวตอกดอกไม้ แปงสตวงใส่ขันข้าวหื้อครบเน้อ...แล้วมาปาแม่ไป
ตี่กลมันตก...แม่จะเอาสายสิญจ์ไปฮ้องเอาเข้าเอาขวัญมันกลับมา...ขะใจ๋ไปบ่าเดี่ยวนี่
บ่ดีจ้า...โวยๆ ต้วย” (ไว..ไปจัดการหาข้าวตอกดอกไม้ ทำสตวงใส่ขันข้าวให้ครบด้วย
แล้วมาพาแม่ไปตรงที่กลมันตกนั่งร้าน..แม่จะเอาสายสิญจ์ไปเรียกเอาขวัญมันกลับมา...
รีบไปเดี๋ยวนี้....เร็วๆด้วย) พี่ไวพยักหน้ารับ ก่อนจะกึ่งวิ่งออกไปพร้อมกับคนงานอีกสองคน
ไปจัดการเตรียมของตามที่แม่สั่ง
ผมซุกหน้าซบอกแม่แขนตกนั่งเหยียดขายาว น้ำตาไหลพรากๆไม่มีหยุด
ตาเอาแต่จ้องแต่ประตูห้อง I.C.U.....หมดแรงหมดพลัง หมดอาลัยตายอยาก....
เหมือนจะขาดใจเสียให้ได้
จู่ๆ...ผมขนลุกซู่ขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย...สัมผัสลมเย็น...เย็นเจี๊ยบ..เย็นมาก..
เย็นจับขั้วหัวใจ...วูบเข้าปะทะเต็มหน้าอย่างแรง..ถึงกับสะท้านหนาวยะเยือกไปทั้งตัวเลยทีเดียว....
ก่อนประตูห้อง I.C.U. จะถูกเปิดออกมา โดยมีหมอกับพยาบาลเดินตามกันออกมาสองคน
ถามขึ้นว่า...
“ใครเป็นญาติคนไข้ครับ” เสียงของหมอ เหมือนเสียงสวรรค์ เรียกสติผมกลับคืนมาทันที
ลุกพุ่งพรวดเข้าไปถึงตัวหมอก่อนใครเพื่อน ก่อนคนอื่นๆ จะเดินเข้ามาสมทบออกันทีหลัง
“อึก..อึก...ผมครับ..ผมเอง..ผมเป็นญาติคนไข้...หมอครับ..กลไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”
ผมรีบถามย้ำ..พร้อมกลั้นเสียงสะอื้นไว้สุดกำลัง
“คนไข้อาการตามร่างกายทั่วไป หมอตรวจละเอียดแล้ว กระดูกไม่หัก ไม่มีไรน่าเป็นห่วง
นอกจากรอยถลอกฟกช้ำตามตัว แต่ที่น่าเป็นห่วงที่สุด...คืออาการทางสมอง...เราไม่เข้าใจเหมือนกัน
สมองคนไข้ไม่รับรู้ไรเลย...คนไข้สลบนะครับ...ความจริงแล้วควรจะฟื้นแล้วด้วยซ้ำ...ไม่รู้ทำไมคนไข้
ไม่รู้สึกตัว..ตรงนี้แหละครับ..ที่หมอกังวลและกำลังหาทางแก้ไขกันอยู่...เรายังไม่กล้าวินิจฉัยว่าเป็นอะไร...
ต้องรอผลเอ็กซ์เรย์ทางสมองอีกสองชั่วโมง..ว่าได้รับความกระทบกระเทือนไรมากหรือเปล่า
คนไข้ถึงไม่รู้สึกตัว...ถึงตอนนั้นหมอจะรายงานให้ทราบอีกครั้ง..ตอนนี้คนไข้ต้องแอดมิด..
ญาติสะดวกห้องธรรมดาหรือห้องพิเศษ ติดต่อกับพยาบาลได้เลยนะครับ
หมอขอตัวก่อน..คนป่วยเข้าห้องพักฟื้นแล้วสามารถเยี่ยมได้นะครับ” พูดจบ หมอก็เดินจากไป
พี่วินรีบดำเนินการจัดการเรื่องห้องพักให้กลมันทันที พี่ผมจัดห้องพิเศษให้
เพราะญาติสามารถนอนเฝ้าไข้ได้ สะดวกทุกอย่างถึงจะราคาแพงมากก็ตาม
แต่พี่วินพูดว่างานนี่พวกพี่รับผิดชอบเอง ต้องไปเรียกค่ารักษากับเจ้าของบ้านให้รับผิดชอบด้วย
เพราะเป็นคนจัดหานั่งร้านมาให้...
พวกพี่เค้าจะจัดการกันเอง เจ้าของบ้านไม่ยอมหาว่าแพงไป เค้ามีคนรู้จักทำนั่งร้านอยู่แล้ว
จึงรับอาสาเป็นคนไปหามา ปรากฎว่านั่งร้านมีปัญหา โครงเหล็กหลุด
จังหวะกลมันขึ้นไปบนนั้นกับผู้ช่วยอีกคน เพื่อเดินสายไฟหลังคา สูงกว่าห้าเมตร
โชคดีอีกคนคว้าจับเสาไว้ได้ทัน แต่กลมันไม่มีที่ยึด หล่นลงมาบนกองทรายที่สั่งมาไว้ใช้ผสมปูน
โชคมันยังดีที่ตกบนกองทราย หากลงบนดินล้วนๆ ไม่รู้แขนขาจะหักพิกลพิการหรือเปล่า
แต่ถึงกระนั้นอาการก็สาหัส มันสลบคาที่..ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย
พี่ไวกลับมาพร้อมของที่แม่สั่ง ห้องพิเศษว่างหกโมงถึงได้ห้อง ตอนนี้กลยังนอนห้องI.C.U.
อยู่รอห้องพิเศษ ถึงย้ายออก แม่เตรียมไปกับพี่ไว..พาผมไปด้วย ที่แรกผมไม่อยากมา อยากจะอยู่
รอกลมันฟื้น แต่ไม่รู้แม่มีเหตุผลอะไร บอกผมว่า..หากผมไม่มาแม่ไม่แน่ใจว่า
พิธีเรียกเอาขวัญกลครั้งนี้จะสำเร็จหรือเปล่า เพราะที่นี่ผมสนิทและคุ้นเคยกับกลมันที่สุด
ต้องเป็นผมเท่านั้นที่ต้องไปเรียกมันกลับด้วยตัวเอง
เพราะพิธีเรียกเอาขวัญ ภาษากลางเรียกว่าดวงจิต ของคนที่ได้รับอุบัติเหตุไม่ยอมฟื้น
เป็นพิธีกรรมลานนาที่สืบทอดกันมานมนานแล้ว หากใครประสพอุบัติเหตุ สลบคาที่แล้วเจ้าของร่าง
ไม่ยอมฟื้น เค้าเชื่อว่าดวงจิตของคนนั้นตกหล่นอยู่ ณ ที่นั่น..หาทางกลับเข้าร่างไม่ถูก
ซึ่งต้องทำพิธีเรียกขวัญกลับคืนร่าง...
ผมกับแม่ พี่ไวพี่วันสี่คนพากันมาที่บ้านหลังที่กลตกนั่งร้าน ให้พี่วินอยู่จัดการที่โรงบาล
มาถึงเป็นบ้านสร้างเพิ่งเสร็จ..ฝีมือพวกพี่ๆ ผมเอง ลักษณะครึ่งปูนครึ่งไม้สองชั้น
คำนวนจากหลังคาถึงพื้นสูงกว่าสิบเมตร แต่นั่งร้านที่แผ่นเหล็กห้อยต่องแต่งให้เห็นอยู่ตอนนี้
สูงห้าเมตรกว่า เป็นจุดที่กลตกลงมา เพราะมันขึ้นไปเดินสายไฟ
บริเวณที่มันตกเป็นกองทรายประมาณเกือบสามคิว หนาพอสมควรมีรอยร่างคน
ชัดเจนให้เห็น โชคดีที่กลมันเอาก้นลงก่อนหัวตามที่หลัง ผมไม่แน่ใจว่าหากเป็นหลังหรือหัวลงก่อน
มันอาจพิการหรือตายคาที่เลยก็ได้....
แม่ก็ทำพิธี นำสตวงของเซ่นไหว้วางตรงกองทราย จุดธูปห้าดอกบอกล่าวเจ้าที่ผีบ้านผีเรือน
ก่อนกล่าวคำเชิญดวงจิตของกลมัน ผมก็นั่งพนมมือน้ำตาคลออยู่ด้วยตรงนั้น แม่เดินเอาสายสิญจ์
ไปร้อยตรงรอยที่กลมันตก แล้วทำเป็นเงื้อนมัดก่อนจะส่งหางสายสิญจ์ยื่นมาให้ผมจับ
พร้อมกับบอกผมว่า...
“วี..ลูกอยากให้กลมันกลับไปพร้อมกับลูก ลูกต้องเรียกกลมันเอง พูดยังไงก็ได้
ตั้งจิตให้มั่น เรียกกลให้กลับไปพร้อมกับลูก ให้เกาะปลายสายสิญจ์อีกข้างตามลูกกลับไปเข้าร่าง
เอาหละ..แม่กับพี่ๆ จะยืนห่างไปเจ็ดก้าว รอลูกอยู่ตรงนั้น ลูกพูดกับกลได้เลย
คุยอะไรก็ได้ที่คิดว่าจะพาเอาดวงจิตกลกลับไปได้” ผมจ้องแม่น้ำตาคลอ ฟังแม่บอกผมว่าต้องทำยังไง
สมองถึงจะเบลอๆ แต่ผมรู้แม่ต้องการให้ผมทำอะไร
พูดจบแม่กับพี่ๆ ก็พากันเดินไปยืนห่างเจ็ดก้าว ตามที่บอกผมไว้ ผมตั้งจิตพนมมือ
ท่องนโมสามจบ เสร็จแล้วก็เพ่งมองตรงที่รอยมันตก ซึ่งปลายสายสิญจ์ที่แม่ผูกเงื้อนปมมัดไว้
วางอยู่ตรงนั้น อีกข้างผมนั่งคุกเข่าจับไว้อยู่ ตั้งจิตอธิฐานอัญเชิญสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เทพยาฟ้าดิน
เจ้าที่เจ้าทาง มาอำนวยพรเปิดทางให้ดวงจิตของกลมัน สามารถสดับรับฟังสิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้
ให้มันได้รับรู้ให้ได้ยิน..ถ้อยคำจากปากของผม เพื่อจะได้เข้าใจความรู้สึกของผม....
แล้วผมก็เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้นสั่นพร่า น้ำตาอาบแก้มไหลทะลักอีกครั้ง
เพราะมันแน่นจุกอกไปหมด ช้าๆ ว่า...
“กล....ได้ยินกูใช่ไหม...มึงฟังกูนะ...กูวี...กวี...สิงห์สุริยะ...เมียมึงไง...
มึงเคยบอกกูไว้ใช่ไหมว่า...มึงจะไม่ทิ้งกู...เราสองคนจะจับมือกัน...ไม่ยอมทิ้งกันเป็นอันขาด....
มึงรู้ไหม...มึงกำลังทำให้กูร้องไห้...ชีวิตกูตั้งแต่รู้จักกับมึงมาสองปีกว่านี้...
กูยังไม่เคยร้องไห้ได้มากมายขนาดนี้มาก่อน.....ครั้งนี้มึงแกล้งกูใช่ไหม...ขอร้องหละนะ...
มึงอย่าทำแบบนี้เลย....กลับไปกับกู...ไปเข้าร่างมึงที่นอนรอดวงจิตมึงอยู่
มึงจะทิ้งให้กูเป็นม่ายทั้งที่เรายังไม่ได้แต่งงานกันหรือกล....กล...กูขอร้องหละนะ....
กูรู้ว่ากูไม่ดีเอง..ไม่เคยพูดความรู้สึกที่แท้จริงให้มึงได้ฟัง....ทั้งที่มึงรอฟังจากปากกูมาตลอด....
ตอนนี้กูพร้อมจะบอกมึงแล้ว...มึงต้องตื่นมาฟังด้วยตัวเองรู้ไหม....
กูอยากบอกมึงว่า...กูรักมึง....กล....มึงได้ยินกูพูดไหม...กูรักมึง....
มึงต้องกลับไปเข้าร่าง...แล้วฟื้นขึ้นมาฟังจากปากกูเอง...อย่าทิ้งกูไปเป็นอันขาด....
เข้าใจไหม..มึงสัญญาแล้วนี่...ว่าจะอยู่กับกู..เราจะไม่ทิ้งกัน...กูมาพามึงกลับแล้วนะ...
ได้ยินกูแล้วใช่ไหม..มึงจับสายสิญจ์ข้างนั้นเอาไว้นะ..จับไว้ให้แน่น...กูก็จะจับสายสิญจ์นี่ไว้เช่นกัน...
กูจะไม่ปล่อยมือมึง...เราใช้สายสิญจ์นี่แทนการสัมผัสนะกลนะ...ให้มึงรู้ว่ากูมาจูงมือมึงกลับแล้วกล.
...มึงห้ามทิ้งกูไปเป็นอันขาด...จับไว้นะ...ขอร้องหละกลับไปพร้อมกับกู...ไปเข้าร่างมึง...
ฟื้นขึ้นมาฟังกูบอกรักมึงไง....อยากได้ยินไม่ใช่หรือ....ตอนนี้กูรู้แล้ว....กูรักมึง...
ไปนะกล..ไปด้วยกัน...อย่าแกล้งกู...อย่าทำอย่างนี้....ฮืออออๆๆๆๆ!!!..” ผมร้องไห้ฟุบลงกองทราย
มือจับสายสิญจ์ไว้แน่น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลทะลักลงกองทราย
พี่ไวกับพี่วันรีบเข้ามาพยุงหิ้วปีกผมลุกขึ้น พากลับขึ้นรถ ในขณะที่แม่จับสายสิญจ์อีกข้าง
พร้อมกอดผมไว้ลูบหัวผมไปมาเบาๆ ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่า..แม่และพี่ๆ
ได้ยินในสิ่งที่ผมพูดหรือไม่ เพราะผมไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ตอนนี้ใจผมแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ
ไม่สนอีกแล้วว่าใครจะคิดยังไง ผมคิดอย่างเดียวหากกลมันเป็นอะไรไป...
ผมจะรับความรู้สึกสูญเสียมันไปไหวไหม แค่นี้ผมยังแทบขาดใจอยู่แล้ว
ถ้ามันตายไปจริงๆ ผมคิดว่า..ผมคงอยู่แบบไร้วิญญาณที่มีแต่ร่างแต่ไม่มีหัวใจอีกต่อไป...???
ไม่มีคำบรรยาย คนพิมพ์ก็ร้องไห้ตามอีกเหมือนกัน... :monkeysad:
Luk.
-
:m15: :monkeysad:
เฮ้อ คำสารภาพรักที่รอคอยยยยยยยยยยยยยยย
:monkeysad:
-
:monkeysad:ร้องไห้รอออออออออออออออออออออออออออ
สงสารพี่วี พี่กลที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :monkeysad:
-
:monkeysad:สงสารพวกพี่จัง นับถือความรักของพี่สองคนจิงๆๆ ขอหั้ยรักกันไปนานๆๆ และมีความสุข อย่าได้มีทุกข์อันใดมาแทรกกลางอีกเลย
-
:sad4: :o12: ขนาดเราแค่อ่านนะยังเศร้าขนาดนี้แต่พี่วีนี่คงโคตรเศร้าเลยอ่ะ
:L1:
-
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆ เหมือนใจจะขาดอ่ะ อ่านแล้วนึกตามว่าถ้าเป็นตัวเองล่ะ ให้ไปเรียกดวงจิตของคนที่รักมันเหมือนจะหายใจไม่ออก :o12: :o12:
-
:sad4: :sad4:เล่นอะไรกันนี่น้องวี
เล่นเอาพูดไม่ออกเลย
-
...บีบคั้นหัวใจเหลือเกิน..
ขนาดเป็นคนอ่านยังทรมานขนาดนี้
ไม่อยากนึกเลยว่าคุณวีจะเจ็บปวดขนาดไหน...ตอนนั้น
-
พูดไม่ออก ส่งสารพี่วี :sad4: :o12:
-
คนเรามักพูดความในใจตอนสายไปทู๊กกกที
แม่ของวีครองสติได้เยี่ยมเลยค่ะ
ขอเป็นแฟนคลับคุณแม่พี่วีนะ^^
ปล.สงสารพี่วีด้วยคนTT^TT
-
“กล....ได้ยินกูใช่ไหม...มึงฟังกูนะ...กูวี...กวี...สิงห์สุริยะ...เมียมึงไง... มึงเคยบอกกูไว้ใช่ไหมว่า...มึงจะไม่ทิ้งกู...เราสองคนจะจับมือกัน...ไม่ยอมทิ้งกันเป็นอันขาด....
มึงรู้ไหม...มึงกำลังทำให้กูร้องไห้...ชีวิตกูตั้งแต่รู้จักกับมึงมาสองปีกว่านี้... กูยังไม่เคยร้องไห้ได้มากมายขนาดนี้มาก่อน.....ครั้งนี้มึงแกล้งกูใช่ไหม...ขอร้องหละนะ...
มึงอย่าทำแบบนี้เลย....กลับไปกับกู...ไปเข้าร่างมึงที่นอนรอดวงจิตมึงอยู่ มึงจะทิ้งให้กูเป็นม่ายทั้งที่เรายังไม่ได้แต่งงานกันหรือกล....กล...กูขอร้องหละนะ....
กูรู้ว่ากูไม่ดีเอง..ไม่เคยพูดความรู้สึกที่แท้จริงให้มึงได้ฟัง....ทั้งที่มึงรอฟังจากปากกูมาตลอด.... ตอนนี้กูพร้อมจะบอกมึงแล้ว...มึงต้องตื่นมาฟังด้วยตัวเองรู้ไหม....
กูอยากบอกมึงว่า...กูรักมึง....กล....มึงได้ยินกูพูดไหม...กูรักมึง....
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
เศร้า ... เศร้า .... และก็เศร้า ... น้ำตาท่วมจอ (คอม ) เลย
-
อ่านแล้วร้องไห้เลยสงสารวี :sad4:
-
โอย น้ำตาท่วมจอ :m15:
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารน้องวี :sad4: :sad4:
อ่านมาก็หลายตอนแล้วมาถึงตอนนี้สงสารไอ้กลแล้วว่ะ
ตอนนั้นไม่รู้ว่าคุณแม่จะรู้สึกอย่างไร ได้ยินที่น้องวีพูดหรือเปล่าก็ไม่รู้ จะยอมรับความเป็นจริงได้หรือเปล่าที่ลูกมีแฟนเป็นผู้ชาย
สงสารน้องวีกับกลมัน อย่าให้เหมือนพ่อแม่ของไอ้กลก็แล้วกัน :กอด1: :กอด1:
-
:sad11: :sad11: :sad11:
เป็นอี :sad11:ตอนที่ทำให้น้ำตาซึม :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยมีไรเศร้าไปกว่านี้อีกไหมนิ
ขอให้เรื่องดราม่าไปไวไวไว
ไม่ค่อยจะได้อ่านหวานๆๆๆจะเขาเรย
-
:กอด1:คุณวี ณ เวลานั้น เวลาที่กำลังใจเสียอย่างสุดๆ เพื่อปลอบโยนและเป็นกำลังใจ
แล้วก็นะชีวิตคนเรา ย่อมมีสุข ทุกข์ เศร้าเสียใจ ดีใจ ไม่มีใครจะทุกข์ตลอดไปหรอก
"มีมืดจึ่งมีแจ้ง สว่างแสงและจำรูญ
มีทุกข์มีอาดูร ก็ย่อมมีสุขานันท์"
ก็ขอให้เวลาแห่งความทุกข์โทมนัสใจของคุณวี มีระยะเวลาสั้นๆล่ะกัน
สงสารเด็กอายุแค่นั้น(คุณวีขณะนั้น) จะให้มาแบกทุกข์หลายๆเรื่องนัก
คุณวีเค้าเป็นเด็กดี พระท่านคงช่วยให้ผ่านพ้นสิ่งที่เป็นทุกข์ไปเร็วๆแหละ
สุดท้าย :กอด1:น้องLUXเพื่อเป็นกำลังใจเหมือนกัน
เพราะดูเหมือนเวลาเขียนหรือพิมพ์เรื่องนี้ ต้องเสียน้ำตาเยอะหมือนกัน
-
ระหว่างอ่านน้ำตาก้อคลอตลอดคะ
เหมือนที่พี่วีบอกเลย คำว่ารักของพี่มันมากับสถานการณ์ที่กดดันจริงๆ
ดีใจที่ตอนนี้ ท่านยังอยู่ ขออนุโมทนาบุญด้วยคะ
-
หลังจาก ชื่อตอน และ เม้นของชาวบ้านทำให้ ไม่กล้า อ่าน แฮ่ๆๆ
เอาเป็นว่าจองที่ไว้ ก่อนดีกว่า แบบว่า ยังไม่พร้อมที่จะร้องตอนนี้
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
กลอย่าเป็นอะไรมากเลยนะ สาธุ
-
:z3: :z3:
-
:m15: เคราะห์ซ้ำ กรรมซัดจริง ๆ
มีแต่เรื่องให้จิตหลุดนะ วี นึกย้อนกลับไป
ตอนนั้นสภาพจิตของวีคงย่ำแย่น่าดู
ดีที่ยังมีแม่ เป็นที่พึ่งทางใจนะ แต่เหตุการณ์
ครั้งนั้นคงเป็นเหตุให้แม่ได้รับรู้ สิ่งที่วีปกปิดไว้ภายในใจ
ระยะห่างแค่เจ็ดก้าวมันน่าจะทำให้แม่ได้ยินในสิ่งที่วีพูดออกไป
เพราะเวลาที่คนเราเสียใจ อารมณ์มักปล่อยไปตามความคิด
และตอนนั้นวีคงอยากให้กลตามกลับไปเป็นที่สุด คงต้องพูดอย่างชัดเจน
ถึงแม้มันจะปนไปกับเสียงสะอื้นก็ตาม คงไม่มีเวลามานั่งพูดกระซิบหรอก
ถ้าไม่มีเหตุการณ์นี้ความรักของกลกับวี คงเป็นความลับสำหรับแม่ตลอดไปแน่เลย
เราก็จินตนาการตามไปละนะ ไม่รู้ว่ามันจะเป็นอย่างที่เราคิดหรือเปล่า
อยากอ่านตอนต่อไปจัง ว่าหลังจากที่มารับขวัญกลกลับแล้วอีกนานไหมกว่าจะฟื้น
รอต่อไปนะ :กอด1: :L2:.....................Luk&วี
-
ร้องไห้อีกแล้วอ่ะ :m15:
-
ฮือ นึกว่า คำสารภาพ จะเป็นการสารภาพกับแม่
ที่แท้ก็เป็นของวี ที่สารภาพรักกล
อะไรกันอีกเนี่ยะ เคราะห์ซ้ำกรรมซัด
หรือจะเป็นเวรกรรมของกล ที่ทำไว้กับวี ให้วีเจ็บปางตาย
ชดใช้กันแล้ว กลับมาเถอะกล วีรออยู่น่ะ
-
เศร้านะ บอกออกมาแทนความรู้สึกไม่ได้น่ะ
ช่วงเวลานั้นมันคงทรมานมากๆเลยใช่ไมสำหรับคุณวี
แต่นับถือแม่คุณวีและพวกพี่ๆมากเลย ที่ตั้งสติรับมือกับสถานการณ์ได้อย่างนี้นะ
-
ชอบและนับถือน้ำใจ ครอบครัววีมากๆๆ
-
:sad11:
..น้ำเต็มตา..
..อิ่มใจ&ซาบซึ้ง..
..ความรักของวี+กล..
--ความรักมีพลังมากมายมหาศาล เกินกว่าที่ใครจะคาดคิด--
ขอบคุณครับ ซิก..ซิก
-
เศร้าจัง
ไม่คิดว่าสถานการณ์ที่ทำให้พี่วีสารภาพกับแม่จะบีบคั้นอารมณ์ขนาดนี้
คู่นี้เค้าฝ่าฟันอุปสรรคกันหลายด่านเหลือเกิน
-
เรื่องแบบนี้มีจริงๆใช่มั้ยเนี่ย น่ากลัวจัง แต่ดีที่แม่พี่วีรู้พิธีกรรม
ขอให้ดวงวิญญาณพี่กลกลับเข้าร่างให้ได้ ฟื้นไวๆ อย่าทิ้งพี่วีไปนะ พี่วีตอนนี้น่าสงสารมาก :m15:
และหวังว่าเมื่อทุกคนเห็นอาการปานจะขาดใจนี้แล้ว คงไม่กีดกันเรื่องต่อจากนี้
ชีวิตพวกพี่นี่สุดๆไปเลย เจออุปสรรคทุกรูปแบบ ชนะชะตาฟ้าลิขิตขนาดนี้ได้ o13
-
จะว่าพี่ลักใจร้ายก็ไม่ได้นิ เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง
พี่กล กลับมาหาพี่วีสิ ได้ยินรึยังที่พี่วีพูดว่า พี่วีรักพี่หน่ะ :monkeysad: :monkeysad:
กลับมานะพี่กล ขอบคุณพี่ลักนะ :pig4:
มานั่งรอพร้อมกับเช็ดน้ำตา รออ่านตอนต่อไป
-
โห กว่าคำว่ารักจะหลุดจากปากคุณวี กว่าจะรู้ว่ารัก บีบคั้นอารมณ์สุดๆ เศร้าอ่ะ :m15:
-
:o12: :o12: :o12:
ช่วงนี้มีแต่เหตุการณ์เสทือนใจ
หวังว่าฟ้าหลังฝนคงเป็นฟ้าที่แจ่มใสนะคะ
พี่กลรีบตื่นมาสักที มาฟังพี่วีบอกรัก
-
เป็นอีกเรื่องที่สะเทือนใจมากๆครับ อยากบอกว่าพี่วีต้องเข้มแข็งจริงๆนะนี่ถึงผ่านมาได้ o13
-
:m15:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
พูดไม่ออกเลย
-
เรื่องมันเศร้าเหลือเกิน เป็นกำลังใจให้เรื่องร้ายๆ ผ่านไปด้วยดี
-
...คนเรานี่มันก็แปลกเนอะ ทุกข์ซ้ำกรรมซัดอยู่นั่นแหละ แต่ก็ยังดียังได้อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน
...แต่ยังไงก็ตาม..ฟ้าหลังฝน ย่อมสดใสเสมอ คิดซะว่าชดใช้กรรมให้มันหมดๆไปซะรวดเดียวเลย
...พิธีกรรมแบบนี้ ในกทม ก็มีนะเมื่อปีที่แล้วพี่ก็เห็นที่บ้านพี่นี่แหละ มีเด็กตกลงมาจากชั้นบน แล้วให้พระมาทำพิธี เรียกวิญญาณกลับเข้าร่าง
...เออ แล้วสรุปว่าที่วีพูดนั่น แม่และพี่ๆได้ยินหรือเปล่าหว่า ห่างแค่ 7 ก้าวถ้าพูดดังๆคงได้ยิน
...แต่ณ.เวลานั้นถ้าได้รับรู้คงไม่มีใครว่าอะไรแล้วมั้ง ยังไงก็ต้องยื้อชีวิตกล เอาไว้สุดฤิทธิ์สุดเดชละ
...วันนี้ได้อ่านสองตอนเลย ขอบคุณมากๆๆ น้ำตาปิ่มๆกันเลยทีเดียว :L2:
-
ความรักจะต้องพากลกลับมาหาคุณวีแน่นอน
น้ำตาไหลเพราะเศร้าไปกับคุณวี
อีกความรู้สึกคือ ซาบซึ้งกับความรักความผูกพันของทั้งคู่
-
ขอบคุณค่า..
:sad11:สงสารอ่า..พี่วีพี่กลทำไมถึงเจออะไรเยอะแยะแบบนี้ :กอด1:
แต่พิธีกรรมเล่นเอาขนลุกเลยอ่ะ..เคยแต่ได้ยินเพิ่งรู้ว่าเป็นไงก็วันนี้เอง..
-
หือๆ พูดไม่ออกเลยใจมันหวิวๆตามวี โอ้ยไม่รู้จะเขียนอะไรต่อเลย
แม่วีสุดยอดจริงๆ ใครว่าคนชนบทไม่รู้เท่าทันเรื่องเกย์ขอเถียงเพียงแต่ท่านจะพูดไม่พูดมีความเป็นผู้ใหญ่เพียงใดเท่าั้นั้นเอง
คู่เกย์คู่แท้ใครว่าไม่มีอยู่จริงอย่างน้อยก็ยังมีคู่นี้ วี+กล เป็นกำลังใจให้นะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ตอนนี้มันดราม่ามากเลยอ่ะ :m15: รีบกลับมาเถอะนะ :monkeysad:
-
คือไม่นึกว่าจะได้เห็นน้ำตาตัวเองตกเป็นหยดๆได้อีกนะ ขอบคุณไรท์เตอร์จริงๆ
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
ห่างหายไปหลายวัน
กลับมาอ่านแต่ละตอน
เรียกน้ำหูน้ำตาได้ชะงัดนักแล :m15: :m15:
คิดว่าคุณแม่กับพี่ๆคงตะหงิดๆความสัมพันธ์ระหว่างพี่กลกับคุณวี
เอาใจช่วย ขอให้พี่กลฟื้นขึ้นมาเร็วๆนะคะ อยากรู้ตอนต่อไปแล้ว
-
T.T
-
:m15: :m15:
พี่กลต้องกลับมานะ .. พี่กลต้องกลับมาหาพีวีนะ .. ฮือออออ
-
ชีวิตจิง ฮื่อๆ เศร้ากว่าในนิยายแน่ๆ
-
:L2: เข้ามารอกลฟื้น :L2:
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ สงสารพี่วีจัง พี่กลอย่าเป็นไรไปนะ
รอตอนต่อไปค่ะ รีบมาต่อเร็วๆนะคะTOT
-
ขนลุกอ่าาาาาาา
-
มาให้กำลังใจเพิ่มอีก ....
:L2: :L2: :L2:
คืนนี้จะมาอัพหรือเปล่า
-
:call: :call:ขอโทษทีนะค่ะ..นิยายยังไม่ได้อัพ
รอต้นฉบับจากพี่วีอยู่ ตอนนี้พี่เค้าติดงานยุ่งอยู่อะค่ะ
คาดว่าพรุ่งนี้บ่ายๆ คงได้ เห็นว่างั้น
พี่วีฝากขอโทษ Fc มาด้วยนะค่ะ
รอนิดนะค่ะ... :z10:
Luk.[/b] :pig4:
-
รับทราบค่ะ
ไว้เจอกันพรุ่งนี้ :กอด1:
-
:L2:
:L1:
-
รอคร๊าบบบบ มาไวๆนะ :m15:
-
เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ :bye2:
-
:z13: :z13: :z13:
-
:o11:
:กอด1:
-
รับทราบจ้าาา รอต่อไป
-
แล้วเจอกันนะคะ :กอด1: :pig4:
-
เข้ามารอพี่วีด้วยคน :t3:
-
เพิ่งมาอ่านครั้งแรกค่ะ ตอนแรกได้แต่สาปแช่งคุณกลคือเลวมากจริงๆ
สงสารคุณวีมากๆ แต่เริ่มอ่านมาเรื่อยๆก็เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของคุณกล
ที่ดีขึ้น จนมาถึงจุดที่พ่อแม่ของคุณกลรู้ความจริง ตอนนี้เราร้องไห้เลยคือสงสารมากๆ
เพราะสมัยก่อนการที่จะรักเพศเดียวกันเป็นเรื่องที่รับไม่ได้ในสังคมไทย
แต่เวลาจะเยียวยาทุกสิ่ง ในที่สุดอุปสรรคทั้งหลายก็ต้องแพ้ความรักที่คุณมีให้แก่กัน
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่นำมาถ่ายทอดนะค่ะ
-
รับทราบจ๊ะ...
รอต่อไป...
-
ขอสารภาพว่าแอบอ่านได้หลายวันแล้ว ที่ต้องใช้คำว่าแอบ เพราะปกติเป็นคนที่ไ่ม่ชอบอ่านเรื่องเล่าเท่าไร
ชอบอะไรที่มันเป็นนิยายที่ต้องใ้ช้จินตนาการ เพ้อฝัน ล่องลอย ตามใจคนเขียน และตอนจบที่อาจจะสมหวังผิดหวังบ้างซึ่งในบางครั้งก็ขึ้นอยู่กะคอมเมนท์ของคนอ่าน
แต่พอได้มาอ่านเรื่องนี้แล้ว ขอบอกตามตรงว่าติดหนึบ เรื่องเล่าอะไรเว๊~~พระเอกของเรื่องถึงเชรี่ยได้ใจกรูแท้ อ่านทีแรกยังคิดไม่ออกเลยว่าสองคนนี้เค้าจะรักกันได้ยังไง คือจากปัจจัยหลาย ๆ อย่างไม่น่าจะทำให้มารักกันได้ การกระทำของพี่กล ที่มีต่อพี่วี ทั้งทำร้ายร่างกายสารพัดอ่านตอนที่พี่วีโดนทำร้ายน้ำตาไหลตลอดเลยอะสงสาร :monkeysad: อ่านไปด่าพี่กลไปแหละ :m26:
ยิ่งสังคมสมัยเมื่อ 20 ปีก่อนด้วยแล้ว มันยากมากที่จะยอมรับกันได้กับเรื่องแบบนี้ ตอนที่พี่กลโดนพ่อทั้งเตะทั้งต่อยขอบอกว่าตอนนี้แหละที่เริ่มสงสารพี่กลแล้ว(ร้องไห้อีกแล้วอะ)
และยิ่งตอนล่าสุด อะฮึกอะฮือออ sad สุดๆ แล้วง่ะ น้ำตาไหลแบบพรากๆเลย :m15:ไม่เคยอ่านอะไรแล้วจะอินได้ขนาดนี้มาก่อน
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
(ทำยังไงดีเค้าหลงรักพี่วีแล้วอะ :m17:)
-
แอบซุ่มอ่านนานล่ะ..ตอนเปิดเรื่องน่ากลัวและกดดันมากๆๆพยายามอ่านให้ถึงปัจจุบันต้องบอกว่าดีใจที่อดทนอ่าน
และอยากรู้ว่ารักแท้ในรูปแบบนี้มีจริงหรือ? เอาใจช่วยและส่งกำลังใจให้สุดฤทธิ์ :L2:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไม่เป็นรัยจร๊ เพื่อพี่วี
พวกหนูรอได้
:L1: :L1: :L1:
-
รอด้วยความตั้งใจ
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 44
คำสารภาพ 2.
.
.
.
.
พวกผมกลับมาถึงโรงบาล รู้ว่ากลถูกย้ายเข้าห้องพิเศษเรียบร้อยแล้ว
ผมรีบดิ่งไปที่ห้องทันที..น้ำตาหยุดไหลได้สักครู่ใหญ่ ในมือยังจับสายสิญจ์กำไว้แน่น
พอเข้ามาในห้อง พี่วินนั่งตรงโซฟายาวสำหรับญาติเฝ้าไข้ คนงานคงกลับกันไปหมดแล้ว
นาฬิกาตรงผนังหกโมงกว่าใกล้ทุ่มเหลืออีกไม่กี่นาที
สภาพกลเหมือนคนนอนหลับ แขนขวาเสียบสายน้ำเกลือห้อยไว้ตรงข้างเตียง
หน้าตาไม่มีรอยฟกช้ำให้เห็น นอกเสียจากซีดเซียวเหมือนคนป่วยทั่วไป ผมก้าวเข้าไปหามันทันที
แม่ตามผมมาติดติด ก่อนที่มือผมจะทันได้สัมผัสใบหน้ากลมัน แม่ยื่นมือหยุดผมไว้เสียก่อน
พร้อมส่ายหน้าเป็นเชิงห้ามไม่ให้ผมแตะต้องตัวมัน จากนั้นท่านบอกผมว่า...
“วี..ลูกต้องเอาดวงจิตของกลผูกติดร่างก่อนลูก ไม่งั้นที่ทำมาแต่ต้นจะเสียเปล่า”
พอฟังแม่พูดผมนึกขึ้นได้ ก้มมองสายสิญจ์ในมือ ขานรับแม่เสียงแหบ..
“ครับแม่..เริ่มเลยครับ” พูดจบ..แม่จับปลายสายสิญจ์อีกข้าง ที่ปล่อยปลายห้อยเอาไว้
ดึงแขนผมไปชิดเตียง ก่อนจะเอาปมสายสิญจ์วางไว้กลางหน้าผากระหว่างคิ้วกลมัน
พร้อมหันมาจับมือผมข้างที่กำสายสิญจ์ไว้ แล้วเริ่มท่องว่า..
“ขวัญเอ้ย...ขวัญมา...ขวัญแก้วตั้งสาม ขวัญสามสิบสองขวัญ อ้ายไปตกเหี้ยตกหายตี่ไหน..
ขอฮื้อกลับมาสู่ฮ่าง..อย่าได้แอ่วไกล..มาเต๊อะอ้ายมา...เข้าฮ่างตัวเก่าบ่ดีได้เจ็บได้ไข้
ป้นเคราะห์ป้นโศกวิโยกจัญไร...สัพพะทุกข์ใดใด บ่ได๋ใกล้ก่าย...หมดทุกข์หมดโศรก...ฮื้อมาตี่นี่...
ตื่นฟื้นลืมตา..กลับมา.โวยโวย...ขันแก้วตั้งสามนำต้างอ้ายเน้อ....สัพทุกข์..สัพเคราะห์...สัพโศรก..
สัพโรคตั้งหลาย..ป้นจากร่างกาย...ฮื้ออ้ายแข็งแรง...เน้อลูกเน้อ...สาตุ..สาตุ..สาตุ...”
(ขวัญเอย..ขวัญมา ขวัญแก้วทั้งสาม ขวัญสามสิบสองขวัญ ของเจ้าไปตกที่ไหน
ขอให้กลับสู่ร่าง อย่าได้เที่ยวไกล มาเถิดเจ้ามา..กลับเข้าร่างตนเอง อย่าได้เจ็บได้ไข้
พ้นเคราะห์พ้นโศรกวิโยกจัญไร สัพทุกข์ใดใดอย่าได้ใกล้กาย หมดทุกข์หมดโศรก
ให้มาที่นี่ตื่นฟื้นลืมตา กลับมาไวไว ขันแก้วทั้งสามนำทางเจ้าด้วย สรรพทุกข์ สรรพเคราะห์
สรรพโศรก สรรพโรคทั้งหลาย พ้นจากร่างกาย ให้เจ้าแข็งแรง นะลูกนะ..สาธุ..สาธุ.สาธุ)
ระหว่างท่องบทเชิญดวงจิตคืนสู่ร่าง แม่ก็จับมือผมลากสายสิญจ์ตั้งแต่กลางหน้าผาก
วนไปทั่วร่างของกล แล้วมาจบกลางหน้าผากอีกครั้ง แม่ให้ผมพูดกับกลมันบอกให้มันรับรู้
ว่าเรานำดวงจิตมาหาร่างแล้ว ให้มันเข้าไปในร่างเสียที..
ก่อนจะถอยไปยืนอยู่ข้างๆ..ซึ่งพี่ผมทั้งสามคน ยืนอยู่ในห้องกันหมด
ผมค่อยๆ เปล่งเสียงแหบพร่าบอกมันช้าๆ ด้วยความตั้งใจไปว่า
“กล..กูพามึงมาแล้วนะ..รีบกลับเข้าร่างมึงเดี๋ยวนี้เลย...อย่าลืมสัญญากูเด็ดขาด
ห้ามทิ้งกู..ตื่นมาไวไวนะ..รู้ไหม..กู..รอมึง..อยู่..อึก..อึก..ฮือ..ฮือ!.” แม่เห็นผมน้ำตาไหล
ยักหน้าเรียกให้พี่ชายมาพาผมไปนั่งตรงโซฟา ก่อนที่ท่านจะเอาสายสิญจ์จากมือผม
ไปผูกห้อยคอกลมันเอาไว้ แบ่งผูกข้อมือให้อีกสองข้าง เสร็จแล้วท่านก็หันมาพูดกับผมว่า
“รอดูสามวันเจ็ดวันนี่แหละ..ฟื้นไม่ฟื้นแล้วแต่บุญแต่กรรมหละทีนี้..” พูดจบ
หมอกับพยาบาลก็เปิดประตู..ถือฟิมล์เอ็กซ์เรย์เข้ามาพอดี ก่อนจะพูดว่า...
“เราได้ผลเอ็กซ์เรย์สมองของคนไข้แล้วครับ สบายใจได้ครับ..สมองคนไข้ไม่ได้รับ
การกระทบกระเทือนมาก...ไม่มีไรที่น่าเป็นห่วง ตอนนี้รอคนไข้ฟื้นเท่านั้น
ถึงจะวินิจฉัยอาการกันอีกที...” ผมรู้สึกโล่งใจมากเมื่อได้ยินหมอพูดแบบนี้ ก่อนพี่ไวจะถามหมอว่า..
“พอจะบอกได้ไหมครับ คนไข้จะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่?.” หมอตอบว่า
“หมอยืนยันแน่ชัดไม่ได้นะครับ เพราะที่คนไข้สลบ..ไม่ได้เกิดจากการวางยา
แต่สืบเนื่องมาจากอุบัติเหตุ ฉะนั้นต้องแล้วแต่ร่างกายคนไข้เอง..ว่าจะคืนสติมาตอนไหน
หมอไม่กล้ายืนยันให้หรอกครับ เคสที่ผ่านมากรณีนี้ เร็วสุดไม่เกินสองสามชั่วโมง
ช้าสุดสามถึงสี่วันเคยมีมาแล้ว ต้องดูกันอีกทีครับ” พี่วินยังถามต่อครับ...
“พอจะมีตัวยาที่ช่วยกระตุ้นให้คนไข้..รู้สึกตัวได้เร็วหน่อยมีไหมครับหมอ”
ผมก็พยายามลุ้นคำตอบหมอเหมือนกัน...
“ยาส่วนใหญ่ใช้กระตุ้นระบบหัวใจครับ กรณีคนใครช๊อคหมดสติเพราะหัวใจไม่ทำงาน
แต่คนไข้รายนี้ หัวใจเค้าทำงานปกติสมองก็ปกติ ทางโรงบาลไม่สามารถสั่งยาให้ได้
นอกจากยาบำรุงร่างกาย โดยผ่านสายน้ำเกลือ เพราะคนไข้ไม่สามารถทานอาหารได้เอง
เพื่อไม่ให้ร่างกายขาดสารอาหาร เข้าใจนะครับ” พูดจบหมอก็ขอตัวกลับออกไป
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ก่อนที่แม่จะพูดขึ้นมา....
“เอาหละ...จะมารอกันอยู่แบบนี้ไม่ได้นะลูก...คนเจ็บจะพลอยทำให้คนดี
เสียเวลาทำมาหากินไปด้วย ทางที่ดีแม่ว่า..เราสามคนกลับไปอาบน้ำหาข้าวปลากิน
กันให้เรียบร้อยก่อน ปล่อยแม่อยู่กับวีที่นี้ เสร็จแล้วใครก็ได้เอาข้าวมาส่งให้วีทีหลัง
อย่าลืมเอาเสื้อผ้ามาให้น้องเปลี่ยนอาบน้ำด้วย ยังไงวีต้องอยู่เฝ้ากลแล้ว...
เดี๋ยวแม่ค่อยกลับพร้อมกันตอนเอาของมาอีกรอบ ที่สำคัญพรุ่งนี้เรายังต้องเคลียร์งาน
กันอีกไม่ใช่หรือลูก รีบทำให้มันจบส่งงานเค้าให้เรียบร้อย จะให้เค้ารับผิดชอบเรื่องนั่งร้าน
ก็ต้องไปคุยกันให้เรียบร้อย ไวปรึกษาหารือกับน้องๆ ให้เรียบร้อยก่อนไปคุยกับเจ้าของบ้านเค้านะลูก
อย่าใช้อารมณ์เป็นอันขาด พูดด้วยเหตุผล ชี้ให้เค้าเห็นความเสียหายที่เกิดกับคนของเรา” แม่พูดจบ
พี่ๆ ผมก็พยักหน้ารับ ก่อนยกมือไหว้ลาแม่ ทยอยกันเดินออกจากห้องไป
ผมยังคงนั่งวางศอกบนเข่าหน้าซบฝ่ามือ สมองตื้ออยู่เหมือนเดิม ยอมรับว่าแม่ผม
ยังคงเป็นหญิงแกร่งนักบริหาร..คอยเป็นธุระแนะนำทุกอย่างด้วยดีเหมือนเดิม ผมถึงกล้าพูดได้เต็มปาก
ผู้หญิงคนนี้..ทั้งเก่งทั้งฉลาดเลี้ยงพวกผมแปดคนด้วยลำแข้งตัวเอง หลังจากพ่อจากไป...แม่ไม่เคยทำให้
พวกเรารู้สึกขาดแม้แต่น้อย สัมผัสมือนุ่มที่ลูบหัวผมเบาๆ ก่อนแม่พูดขึ้นว่า....
“แม่ว่าวี..ควรบอกทางบ้านกลเค้าหน่อยนะลูก...ว่าเกิดอะไรขึ้น...ให้พ่อแม่กลรับรู้เอาไว้
เกิดผิดพลาดไรมา...เค้าจะได้ไม่โทษว่าเราได้ เผื่อเค้าอยากจะมาเยี่ยมกล หรือหากญาติพี่น้อง
เค้าต้องการยังไง ต้องให้ครอบครัวกลตัดสินใจนะวี...ลูกมีหนทางติดต่อเค้าหรือเปล่า?” พอแม่เตือนสติ
ผมเพิ่งนึกได้ว่าควรโทรไปบอกแม่กลให้รับรู้ ผมมีเบอร์บ้านกลจดไว้ในกระเป๋าสตางค์
แม่กลให้ไว้ยามฉุกเฉิน คราวนี้ฉุกเฉินจริงๆ นึกแล้วก็ลำบากใจ ตั้งแต่ออกจากบ้านกลวันนั้น
นี่ก็สองอาทิตย์กว่าเข้าไปแล้ว ไม่ได้ติดต่อท่านเลย พอจะโทรไปกลับต้องเอาข่าวร้าย
ไปให้ท่านรับรู้อีก ไม่รู้หัวอกคนเป็นแม่จะรู้สึกยังไง ถึงขั้นนี้จำเป็นต้องทำ..ผมหันไปรับคำกับแม่
ก่อนเดินไปหยิบโทรศัพท์..ยกหูกดผ่านประชาสัมพันธ์ของโรงบาล
ขอความกรุณาต่อสายตรงทางไกลให้หน่อย เค้าก็ดำเนินการให้ตามเบอร์ที่ผมแจ้งไป
ค่าใช้จ่ายรวมบิลรักษาพยาบาล
“กริ๊งงงงๆๆ....กริ๊งงงงๆๆ” ผมฟังสัญญาณเรียกสาย ก่อนจะมีคนยกหูรับ
“ฮัลโหล...บ้านพิทักษ์พงษ์ค่ะ” เสียงผู้หญิงไม่ใช่แม่กล ผมรีบตอบกลับไปว่า
“หวัดดีครับ...ผมวีนะครับ ขอพูดกับแม่ของกลหน่อยครับ” ปลายสายอึ้งไปสักครู่
ก่อนตอบผมมาว่า...
“ค่ะ..พี่วีรอสักครู่นะค่ะ..เดี๋ยวกุลาจะไปตามคุณน้ามาให้” คนรับสายคือกุ้งกุลา
น้องสาวกุ้งนางนั่นเอง..
“ครับ..ขอบคุณมากครับ” แล้วผมก็ยืนรอสาย..สักพักแม่กลก็มารับ
ดีใจมากที่ท่านยอมคุยกับผม ระหว่างที่รอใจตุ่มๆต่อมๆ กลัวท่านไม่ยอมคุยด้วย ลุ้นแทบตาย
“วีหรือลูก...นี่แม่พูดนะ...กลเป็นยังไงบ้าง..” พอรับสายท่านยังพูดกับผม
ด้วยน้ำเสียงเหมือนเดิม ทำเอาน้ำตาผมแตกขึ้นมาทันที รู้สึกเหมือนท่านให้อภัยผมแล้วซะงั้น
ไม่คิดว่าท่านจะยังคงเรียกผมลูกทุกคำ พอแม่เห็นผมร้องไห้ ท่านก็เดินเข้ามากอดผมไว้
พร้อมกับตบบ่าให้กำลังใจไปด้วย ท่านกลัวทางโน้นจะตกใจที่ผมร้องไห้ แล้วยังบอกข่าวร้ายอีก
เป็นใครก็ใจไม่ดีแน่ๆ และก็จริงเพราะแม่กลรีบถามอย่างร้อนรนทันที
“วี...ลูกร้องไห้ใช่ไหม...เกิดอะไรขึ้น บอกแม่สิลูก...” ผมรู้สึกแย่ชะมัด
ที่ทำให้ท่านต้องเสียใจอีกครั้ง สองอาทิตย์ก่อนท่านเพิ่งจะร้องไห้เสียใจเรื่องของกลกับผม
ไม่ทันไรกลับต้องมาเสียใจเรื่องนี้อีก แต่เมื่อไม่มีทางเลือกผมจำเป็นต้องพูด
“แม่ครับ...ตะ..ตอนนี้..กลอยู่โรงบาลที่บ้านวี จังหวัดxxx..แม่ใจดีดีนะครับ
กลตกนั่งร้านก่อสร้าง ตอนนี้ยังสลบไม่ฟื้นเลยครับ วีโทรมาบอกแม่” พูดได้แค่นั้น
ผมก็ได้ยินเสียงเหมือนของตกแตก..คิดว่าน่าจะเป็นแก้ว ก่อนที่จะได้ยินเสียงรอดผ่านโทรศัพท์
ของกุ้งกุลาแทรกเข้ามา....
“คุณน้า..คุณน้าค่ะ..เกิดอะไรขึ้น คุณน้าใจดีดีไว้...” อลหม่านกลหลกันพอประมาณ
ก่อนหูโทรศัพท์จะมีคนพูดขึ้นอีกครั้ง...
“พี่วี...นี่กุลาเองนะค่ะ ตอนนี้คุณน้าเป็นลมอยู่ค่ะ หนูเพิ่งปฐมพยาบาลท่านเสร็จ”
ผมใจไม่ดีเลย ยังไงกลก็ลูก..ผมเข้าใจแม่กลต้องรักมันมาก พอได้ยินข่าวนี้ท่านคงตกใจจนเป็นลม
ผมเองยังสติแตกจิตหลุดไปเลยเหมือนกันที่รู้ตอนแรก...
“พี่วี...รอสักครู่นะค่ะ คุณน้าจะคุยด้วยค่ะ” ได้ยินกุ้งกุลาบอกแบบนั้น
ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยแม่ก็กลับมาคุยสายได้ ท่านคงอาการดีขึ้นแล้ว
“วี..ลูก..กลอาการหนักแค่ไหน...หมอว่ายังไงบ้าง” ท่านถามมาเสียงสั่นๆ
คิดว่าคงร้อง กำลังพยายามควบคุมสติอยู่เป็นแน่ ผมรีบตอบให้ท่านสบายใจไปว่า
“อาการโดยรวม หมอบอกไม่เป็นไรมากครับ แค่ฟกช้ำเล็กน้อย แต่กลมันสลบไม่ฟื้น
หมอให้รอดูอาการอยู่ตอนนี้”
“กลตกลงมาสูงมากไหม” ท่านยังกังวลมาก
“นั่งร้านสูงประมาณห้าเมตรครับแม่ แต่แขนขาไม่หักนะครับ ตอนนี้เรากำลังรอให้กลฟื้น
ยังตอบอะไรไม่ได้มากครับ” ผมตอบไปตามจริง
“เอางี้...บ้านวีอยู่จังหวัดไหน...วีบอกที่อยู่แม่มา ทวนชื่อโรงบาลที่กลเข้าพักให้แม่อีกครั้ง
แถวนั้นมีโรงแรมไหนใกล้ๆบ้าง บอกแม่ให้ละเอียด แล้วไงพรุ่งนี้เช้าแม่จะรีบไป” พอแกพูดมาแบบนี้
ผมก็ค่อยๆ อธิบายรายละเอียดบอกไปช้าๆ โดยแกทวนให้กุ้งกุลาจดให้อีกที ก่อนวางสาย
แกทิ้งคำพูดไว้กับผมว่า....
“วี...แม่ฝากกลด้วยนะลูก...รอแม่ก่อน...พรุ่งนี้ไม่เกินสี่ห้าทุ่มแม่คงไปถึง
ดูแลกลแทนแม่ด้วยนะวี..” คำพูดของแกทำให้ผมน้ำตาไหลพรากๆ ออกมาอีกครั้ง
เหมือนคำฝากฝังของแก เป็นการบอกกลายๆ ว่าแกทำใจยอมรับเรื่องราวของผมกับกลได้บ้างแล้ว
ผมสะอื้นตอบกลับแกไปว่า...
“..อึก..ฮือ..ฮือ..ครับแม่...แม่ไม่ต้องห่วง...อึก..ฮือ..ผมจะดูแลกลอย่างดี....
ขอบคุณครับแม่..ฮือ..ฮือ..” พูดจบแกก็วางหู ผมหันมาโผล่เข้ากอดก้มหน้าซบไหล่แม่
ร้องไห้สะอึกสะอื้น แกลูบหัวลูบบ่าผมปลอบเบาๆ จนผมหยุดสะอื้น แกค่อยจูงผมกลับมานั่งด้วยกัน
ตรงโซฟา เมื่อเห็นผมหยุดร้องแล้ว แกก็พูดขึ้นว่า....
“วี....แม่ไม่รู้ว่าลูกกับกล...อะไรยังไงกัน...แม่เห็นอาการของลูกวันนี้..
แม่รอให้ลูกเป็นฝ่ายพูดให้แม่ฟัง...พร้อมที่จะบอกแม่หรือยัง” พอแกพูดเท่านั้นแหละ...
ผมทรุดลงไปนั่งพับเพียบตรงหน้าแกทันที ก่อนจะพนมมือก้มกราบแทบเท้าแก
เงยหน้าขึ้นมาเห็นแกจ้องผมก่อนแล้ว แม่น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ภาพที่เห็นสะเทือนใจผม
เป็นอย่างมาก หน่วงหนึบเกาะกุมไปทั่งใจ จุกแน่นหน้าอกไปหมด ผมทำให้แม่ร้องไห้
น้ำตาไหลอีกครั้งแล้ว..
นั่งพนมมือแนบอก พยายามเปล่งเสียงพูดช้าๆ น้ำตาไหลย้อยเต็มหน้าตาพร่าไปหมด
สารภาพกับแม่พระของผมไปว่า...
“แม่ครับ..วีกราบขอโทษ....ที่ทำให้แม่ผิดหวัง...วีกับกลเราไม่ได้เป็นแค่เพื่อนธรรมดา
เราอยู่ด้วยกันแบบคนรักมาสองปีกว่าแล้วครับแม่ วีเองก็ไม่รู้..ว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร
วีอยากให้แม่เข้าใจพวกเรา..อย่าได้รังเกียจไม่ยอมรับในสิ่งที่วีเป็นเลยนะครับ หากแม่รับวีไม่ได้
วีคงอกแตกตายแน่ๆ แม่ต้องการให้วีทำอะไร...วีไม่เคยขัดเลย วีขอเรื่องนี้เรื่องเดียว
วียอมรับครับ ‘วีรักกล’ เราสองคนรักกัน แม่ให้โอกาสเราคบกันนะครับ นะแม่นะ..
วีขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวจริงๆ นอกนั้นแม่ต้องการให้วีทำอะไร วีจะไม่ขัดเลยสักนิด
ขอให้เราได้รักกัน แม่ให้วีนะครับแม่”
พูดจบผมก้มกราบฟุบแทบเท้าแม่ ร้องไห้อยู่ตรงนั้น น้ำตาไหลย้อยเต็มหลังเท้าแม่ไปหมด
ไม่ยอมเงยหน้าเลย สักพักใหญ่ถึงค่อยสัมผัสมือนุ่มอบอุ่นแสนคุ้นเคย ค่อยๆบรรจงลูบบนหัวผมช้าๆ
แล้วแม่ก็ประคองไหล่ผม..จับให้เงยหน้าขึ้นมามองแก น้ำตาแม่ยังคลอหน่วยให้เห็น
ก่อนจะพูดกับผมว่า..
“แม่ไม่รู้..สิ่งที่วีเป็นเขาเรียกอะไร แม่ไม่กล้าพูด..ว่าลูกแม่เป็นกระเทย แม่รู้จักลูกแม่ดีทุกคน
แม่จึงไม่อยากพูดว่าลูกแม่เป็นกระเทย แม่เชื่ออยู่เสมอว่าลูกแม่ไม่เคยเป็นและไม่คิดจะเป็น
เมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว ไม่มีแม่คนไหนที่จะเกลียดลูกในไส้ของตัวเองได้หรอก แม่ทุกคนต่างต้องการ
เห็นลูกมีความสุข อยากมองความสำเร็จของลูก แค่นี้คือความสุขของคนที่เป็นแม่แล้ว
วีทำใจให้สบายนะลูกนะ ลูกเป็นลูกที่ดีมาโดยตลอด เรื่องที่ลูกรักกัน ถึงแม่จะไม่เข้าใจ
แต่แม่ขอให้ลูกรับปากแม่ข้อหนึ่ง...ว่าลูกจะไม่ทำให้ใครเดือดร้อน วีรับปากแม่ได้ไหมลูก” ทุกถ้อยคำ
จากปากแม่พระของผม ดังสะท้อนก้องอยู่ในหู ผมยิ้มทั้งน้ำตา โผล่เข้ากอดเอวซบตักแม่แน่น
น้ำตาที่ไหลอยู่ขณะนี้ เป็นน้ำตาแรกของวัน ที่ไหลออกมาด้วยความปลาบปลื้มดีใจสุดๆ
วันนี้ผมไม่รู้ว่าร้องไห้ไปกี่รอบ แต่ทุกครั้ง มันออกมาเพราะความเศร้า วิตกกังวล
นี่เป็นน้ำตาแรกที่ได้จากความอิ่มใจสุขใจ และคนที่มอบให้ คือแม่ของผม.... ‘แม่พระของวี’...
หลังจากผมรับปากยืนยันให้ความมั่นใจแม่ไปแล้ว..ว่าผมจะเป็นคนดี จะไม่ทำความเดือดร้อน
สร้างความวุ่นวายให้กับสังคม ผมเข้าใจที่แม่ขอสัจจะวาจาเรื่องนี้จากผม เพราะสมัยนั้น..
กระเทยที่เค้าเรียกกัน มักมีข่าวที่เสียหาย พวกหัวรุนแรง ปากร้าย ฯลฯ ภาพพจน์ของกลุ่มนี้
จะออกมาแรงๆ ไม่ได้สร้างสรรค์เหมือนในสมัยนี้ จึงไม่ค่อยเป็นที่ยอมรับ กระเทยสมัยนั้น
เป็นพวกสังคมรังเกียจ โดนดูถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม ทั้งทางสายตาและถ้อยคำเจ็บแสบ
แม่กลัวผมจะกลายเป็นแบบนั้น ท่านจึงขอผมเรื่องนี้ ผมเองไม่รู้หรอกว่าที่ผมเป็น..
จัดเป็นพวกกระเทยหรือเปล่า รู้แต่ว่าผมแตกต่างแน่นอน ที่กล้ายืนยันชัดเจนเลยก็คือ..
ผมไม่เคยนึกอยากสวมกระโปรง แต่งหน้าทาลิปสติค หรือแม้กระทั่งกรี๊ดกร๊าดวี๊ดว้าย
ดัดจริตจีบปากจีบคอ เดินหนีบตูดบิดไปบิดมา...ผมไม่เคยมีกริยาเหล่านี้ ผมมั่นใจว่าผมคือผู้ชายคนหนึ่ง
ที่ดันรักผู้ชายด้วยกัน และยอมอยู่ในฐานะที่สังคมเรียกว่า ‘เมีย’กับกลสิทธิ์เพียงคนเดียวเท่านั้นจริงๆ
จากนั้นแม่ก็ให้ผมเล่า ความเป็นมาคร่าวๆ ระหว่างผมกับกลให้ฟัง..ว่า
รู้จักกันยังไงถึงกลายมาเป็นแบบนี้ ผมก็เล่าให้แกฟัง พยายามข้ามช๊อทที่เป็นผลลบของกลตัดทิ้งให้หมด
ไม่อยากให้แม่รู้สึกไม่ดีกับพฤติกรรมเก่าๆ ของกลอีกคน....
เล่าแม้กระทั่งเรื่องความแตก...พ่อกลไม่ยอมรับพวกเรา..ถึงกับตัดพ่อตัดลูกกับกลมันเลย
แม่ฟังไปก็พยักหน้ารับไปด้วย สุดท้ายแม่ถึงพูดให้ผมเข้าใจ ความรู้สึกของพ่อกลว่าผู้ชายส่วนใหญ่
เค้ารับได้ยาก เพราะมันหมายถึงเกียรติยศศักดิ์ศรีชื่อเสียงวงศ์ตระกูล ที่ต้องนำมาประจานต่อคน
บ้านใกล้เรือนเคียง ญาติมิตร ถึงยังไงกลก็ใช้นามสกุลพ่อ นามสกุลเป็นตัวชี้ชัด
ไม่ใช่เรื่องที่พ่อกลจะยอมรับกันได้ง่ายๆ แต่แม่รับปากว่า..หากครอบครัวกลมากันครบ
คงถือโอกาสเชิญทานข้าวที่บ้านผมสักมื้อ และอาจมีการพูดคุยกันระดับผู้ใหญ่..ในเรื่องของเราสองคน
ว่าจะทำยังไงกันต่อไป แม่บอกว่าคืนนี้..แม่จะพูดกับพี่น้องผมให้รับรู้เรื่องนี้จากปากแม่เอง
เชื่อไหม...ความรักของผม..ผ่านพ้นอุปสรรคมาได้ถึงทุกวันนี้ กระทั่งยืนอย่างสง่าผ่าเผย
แหงนหน้าไม่อายฟ้า ก้มหน้าไม่อายดิน หนึ่งเดียวที่ไม่สามารถลืมได้เลย
และเราทั้งคู่สำนึกพระคุณท่านมาตลอดคือ ‘แม่ของผม’ แม่คือผู้ให้จริงๆ....????
พ้นจากนี้ไป...พี่วีพ้นเคราะห์พ้นโศรกกันเสียที...
พี่วีกำลังเขียนตอนพิเศษ หวานๆ ตลก..และก็หน้าแตกของพี่กล
มาเป็นของกำนัลให้กับ Fc ทุกคน คิดว่าจัดให้ สามตอน :-[ :pigha2:
เรื่องนี้พี่วีบอกว่าคงอีกสิบกว่าตอนก็จบแล้ว
ใครอยากให้รวมเล่มเป็นหนังสือบ้าง ลองโหวตมาดูก่อนนะค่ะ
นู๋อาจขอรบกวนทางเล้าให้เค้าทำออกมาให้ เรื่องดีดีมีแง่คิด
ครบทุกรสชาดแบบนี้ ไม่ค่อยมีให้เห็นกันบ่อย โดยเฉพาะเป็นเรื่องจริง
Fc ลองแสดงความจำนงค์มาก่อนนะค่ะ หากทางเล้าเค้าพอรับได้
คิดว่าทุกท่านคงได้เก็บไว้อ่านลำลึกความทรงจำดีดีกันค่ะ
เรื่องนี้พี่วีจะทิ้งไว้ให้อ่านในเล้าจนสิ้นสุดวันหลวงพี่ลาสิกขาบท
ก็คงให้ทางเล้าเค้าลบออกนะค่ะ...
อันนี้เป็นความประสงค์ของพี่วีตั้งแต่แรกแล้ว ก็ราวๆ เดือนตุลาไม่เกินนี้
รีบอ่านกันด้วยเด้อ...
ปล.ไม่รับปากน๊า...ต้องดูจำนวนเล่มว่าเล้าเค้ารับไหวไหมอ่า
Luk. :pig4:
-
:L2: :L2: :L2:
-
คุณแม่ของคุณวี สุดยอดดดดดดดด :กอด1:
-
:call: :call:พี่กลรีบๆฝืนน่า....
:กอด1: แม่พี่วี ซึ้งมาก
ปล. ถ้ารวมเล่มขอจองเล่มนึงนะคะ :pig4:
-
อ่านแล้วน้ำตาซึม อินกับความรู้สึกที่วีคิดกับแม่จริงๆ
-
ความรักของแม่ยิ่งใหญ่จริงๆ
o13
รออ่านตอนพิเศษ
และเหตุผลที่พี่วีเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคะ
-
ลงชื่อไว้1เล่มเลยค่ะ เอาแน่นอนขอให้ทำนะคะ อยากเก็บจริงๆ :กอด1:
-
:กอด1:
-
แม่ค่ะ แม่สุดยอดมากเลยค่ะ เป็นผู้หญิงแกร่ง เท่ห์มาก จะว่าไปในสังคมสมัยก่อนจนกระทั่งถึงปัจจุบัน ยังมีครอบครัวอีกมากที่ไม่สามารถรับเรื่องราวอย่างนี้ได้
เพราะฉะนั้น แม่...สุดยอด!!!!!
o13 o13
-
:monkeysad:พี่วี พี่กล สู้ๆน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เป็นกำลังใจให้น้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
:กอด1:คุณวีและ :m5:สวดมนตร์ให้กลฟื้นไวๆจ้ะ
บนเคราะห์ร้ายก็ปากฎนิมิตหมายอันดีนะ "แม่พระ" ของคุณวี ทำให้วีคลายกังวลเรื่องนั้นแล้วเกิดความปิติแทน
เหลือเรื่องผลจากอุบัติเหตุของกล แต่..
หัวใจ-สมองปกติไม่กระทบกระเทือน คงไม่เป็นอะไรมาก คิดบวกเข้าไว้ค่ะทุกคน
คิดว่า เวลากลางคืนอันมืดมิดของคุณวีกับกลกำลังจะผ่านไป
แสงทองของพระอาทิตย์กำลังเปล่งประกายระเรื่อเรืองเข้ามาแล้ว ความสว่างกำลังจะขจัดความมืดให้หาย
ค่ะเราก็ต้องคิดซะว่า อุบัติเหตุที่เกิดกับกลในครั้งนี้ เป็นการ"ฟาดเคราะห์"
(แต่เป็นเคราะห์ใหญ่จริงๆ ทำเอาคนอ่านใจจะขาดไปกับคุณวี)
ตามที่ภาษาชาวบ้านเขาว่ากัน ต่อไปนี้ก็คงหมดเคราะห์หมดโศกกันซะทีเนอะ
และก็ปิดท้ายด้วยการ :กอด1:น้องLUXคนขยัน ที่โพสท์ถี่ๆให้ได้อ่านกันอย่างจุใจจ้ะ
-
:sad4: ดีใจม่ของวีรับได้ แม่ของกลก็เหมือนจะรับได้เหมือนกัน
เริ่มดีแล้วสินะ แต่กล ฟื้นมาไวไวเน้อ
ปล.อยากอ่าตอนพิเศษ แว้ว้ว้ว้วววววววว น่าอ่าน
-
ตอนนี้ซึ้งมาก ความรักของแม่ยิ่งใหญ่จริงๆค่ะ :L1:
โหวตให้รวมเล่ม เค้าอยากได้ๆ
-
เอาใจช่วยให้กลฟื้นเร็วๆ
และก็ขอเป็นกำลังใจให้วีนะ
ขอให้เรื่องร้ายๆผ่านไปโดยเร็ว
-
ขอให้พี่กลฟื้นไว้ๆเถอะ แต่คุณแม่ของพี่วี สมกับที่พี่วีว่าแหละคะ
แม่พระของพี่วี มุกอ่านแล้วรู้สึกได้เลยว่าท่านรักพี่วีมาก
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
คุณแม่พี่วีสมเป็นหญิงแกร่งจริง ๆ สุดยอด o13
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
ผ่านเรื่องร้ายไปได้ซักที
ขอให้พี่วีมีแต่ความสุขนับจากนี้ไปน้าา
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากมีแม่แบบนี้มั่งจัง :กอด1: มารออ่านตอนหวานๆนะคะ
-
คุณแม่คุณวีนี่เป็นแม่ที่ประเสริฐมากๆเลยค่ะ
มีสติและหนักแน่นแก้ปัญหาและเข้าใจลูก ใจกว้างมากๆเลยค่ะ
คุณแม่พระท่านก็ดีมากๆค่ะ ถึงตอนแรกจะตกใจตั้งสติไม่ทันก็ตามที
ในที่สุดก็ผ่านพ้นอุปสรรคด้านการยอมรับของครอบครัวไปได้แล้วดีใจจริงๆค่ะ
-
แม่พี่วีมีสติมาก ประเสริฐ เข้มแข็งและเป็นผู้นำจริงๆ
ดีใจที่คุณแม่เข้าใจ ผ่านพ้นอุปสรรคร้ายๆไปได้ซะที
ตอนนี้ก็แค่รอครอบครัวทั้งสองเข้าใจ และรอพี่กลฟื้นขึ้นมา
:กอด1: เป็นกำลังใจให้ทุกคน
ปล.สนับสนุนรวมเล่มค่ะ จองด้วย 1 เล่ม เรื่องดีๆอย่างนี้น่าเก็บสะสม
-
อ่านแล้วชื่นชมคุณแม่คุณวีจริงๆค่ะ
อย่างน้อยความรักของคุณวีกับพี่กลก็ยังมีคนเข้าใจ และยิ่งเป็นคุณแม่คนที่เรากลัวและกังวลมากที่สุดแล้วด้วย
ผ่านมาถึงตรงนี้คงให้ความรู้สึกว่าทั้งคู่ไม่ได้โดดเดี่ยว
อยากให้พี่กลฟื้นเร็วๆจัง ตื่นมารับรู้ข่าวดี
ยกมือขอรวมเล่มหนึ่งคนค่ะ
-
ไม่ โหวต แต่ของจอง ก่อน เลย 1 เล่ม
และพร้อม โอน กดดัน พี่วี ค่ะ ฮิฮิ
ไม่ต้องไปกราบ ไปไหว้ ไปบูชา อะไรที่ไหน เพราะพระที่อยู่ ใกล้เราที่สุด ก็คือ แม่นั่นแหละ :L2:
-
ตกลงตอนนี้เนื้อเรื่องไปในทางที่ดีแล้วใช่ไหม หยุดอ่านไป 2-3 ตอนแล้วไม่กล้าอ่าน กลัวเศร้า+จิตตก
กะว่ารอให้ถึงตอนเบา เบา แล้วค่อยอ่านทีเดียว555+ ตอนนี้ก็ใช่วิธีอ่านคอมเม้นเอาจะได้รู้ว่าเป็นยังไงแล้ว
-
:กอด1: :L1:
:L2:
-
ยกมือด้วยคนค่ะ
ชอบเรื่องนี้มาก ได้ครบรสอย่างที่คุณ Lux บอกจริงๆ ค่ะ
แถมยังสอดแทรกแง่คิดด้วย
:pig4:
-
ฟ้าหลังฝนเสียที
-
อืม....อยากบอกว่าอ่านตอนนี้อินกว่าตอนที่แล้ว
ไม่ใช่ตอนที่แล้วเขียนไม่ดีน แต่เราอาจไม่เคยมีประสบการณ์ร่วมแนวนั้น แต่ตอนวีคุยกับแม่ อันนี้เคยมีประสบการณ์ร่วมบ้าง เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่..เราแอบน้ำตาซึม แม่วีอบอุ่นมาก เราซึ้งง่ะ
วีโชคดีมากที่มีแม่แบบนี้ ...ถึงแม้ครอบครัวนี้จะไม่รวย ไม่มีชื่อเสียง ไม่มียศถาบรรดาศํกดิ์ แต่เราว่า แค่ตระกูลนี้มี "แม่พระ"แบบนี้ ก็ถือว่าโชคดีอย่างที่สุดแล้วค่ะ^^
-
แม่พี่วี บอกได้คำเดียว ซู๊ดดด ยอดดดดดดดดดด o13
:L2:
-
:L2: ขอมอบดอกไม้ ให้แม่พระของวี
ท่านน่ารักจริง ๆ ถือว่าวีโชคดี
มีแม่พระคอยหนุนนำ ให้กำลังใจ
ไม่มีอะไรดีไปกว่ากำลังใจจากพ่อแม่อีกแล้ว :กอด1:
-
^^
-
...แม่ ไม่ว่าแม่ของใคร สุดท้ายก็รักลูก และเห็นความสุขของลูก สำคัญกว่าสิ่งอื่นใดเสมอ
...น้ำตาท่วมบอร์ดกันเลยทีเดียวสองสามตอนที่ผ่านมา หลังจากนี้คงได้ยิ้มกันบ้างนะกับตอนพิเศษแบบฮา หรือไม่ฮาก็ได้ รออ่านอยู่จ้า :L2:
-
คุณแม่พี่วี สุดยอดมากกๆ
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม่ก็จะยอมรับและเข้าใจลูกเสมอ
และอยู่เคียงข้างลูกไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข
:L2:
-
อ่านตอนนี้แล้วขนลุกเลยค่ะ
ตอนพิธีเรียกขวัญกลให้กลับเข้าร่าง
อีกทั้งตอนแม่วีให้กำลังใจลูก
แม่เป็นแม่พระจริงๆ
แม่กลจะมาแล้ว สองแม่คงเข้าใจกัน
ตอนหน้ากลฟื้นแล้วใช่ไหมค่ะ
พ่อกลจะมาหรือเปล่า หวังว่าพ่อคงให้อภัย
-
อยากให้รวมเล่มค่ะ ชอบเรื่องนี้มาก
-
แม่
คำเดียว..แสนสั้น
แต่รวมเอาทุกความหมายของความสุขเข้าไว้ด้วยกัน
แม่ของวี..
แม่ของกล
แม่ของทุกคน
คือ
พระพรหม..ของลูก
ขอบคุณครับ
-
อ่านแล้วคิดถึงแม่จัง :กอด1:
-
รักแม่วีอ่า
นิสัยเหมือนม่าม้าที่บ้านเลยยยยย
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาคลอ คิดถึงแม่ แม่ยังไงก็เป็นแม่ ถ้าได้รวมเล่มขอจองชุดนึงนะคะ เรื่องดีๆมีแง่คิดอยากเก็บไว้ค่ะ
-
เฮ้อ โชคร้ายจงออกไป โชคดีจงเข้ามานะพี่วี พี่กล
-
^^
-
รักแม่ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 45
รักคือรัก....
.
.
.
.
ผมอยู่เฝ้าไข้กลเพียงลำพัง..หลับๆตื่นๆทั้งคืน สะดุ้งตื่นอีกครั้งตีสี่กว่า
ลุกจากโซฟาที่ใช้นอน ตรงไปเตียงกลสิทธิ์ทันที คืนนี้ปาไปสี่ครั้งแล้ว..นี่เป็นครั้งที่ห้า
สิ่งแรกที่ผมทำทุกครั้งที่ตกใจตื่น คือตรงดิ่งไปยืนเกาะขอบเตียง จ้องหน้ากลสิทธิ์ เหมือนคนเพ่งกสิณ
อยากมีพลังวิเศษให้เกิดปาฏิหาริย์ หวังให้การกระทำของผมช่วยกลสิทธิ์
ให้ฟื้นขึ้นมองสบตาตอบผมอีกครั้ง เหมือนที่มันมักทำเป็นประจำ
ผมเคยประชดเหวมันไปด้วยว่า....
“จ้องอะไรกู บ้าป่าว?” ที่พูด...เพราะผมเขิน..ยอมรับว่าเขินจริงๆ
เขินมาก...เขินสาด..สายตาคมเข้มที่จ้องมานิ่งๆ พอเราหันไปสบเข้า แทนที่มันจะหลบ
กลับส่งประกายวูบวาบมาให้อีก เป็นใครก็ต้องเขิน ยอมรับผมแพ้สายตามัน
ต้องเป็นฝ่ายเฉไฉเลี่ยงหลบ..แกล้งหันไปสนใจหาไรทำแทนก็มี...
เป็นประจำที่เราอยู่ด้วยกันสองคน ผมมักโดนลวนลามทางสายตาจากกลสิทธิ์
แล้วคำตอบที่ออกจากปากมัน จำได้ทุกคำพูด...มันบอกผมว่า..
“ตามึงสวย..หน้ามึงมีเสน่ห์..มึงทำให้กูหลง..เล่นของใส่กูใช่ไหม?..มึงทำของใส่กูชัวร์
เค้ายิ่งพูดกันว่าทางเหนือของแรง...กูโดนของเหนือเข้าอย่างจังเลยเว้ย!..เหี้ยวีปล่อยของใส่หัวใจกู..”
เวร..จากเขิน....พอมันพูดเหมือนเพ้อ..วิญญาณล่องลอยพร่ำไร้สาระ ในขณะที่สายตา
ไม่ละไปจากหน้าผม กลับเพิ่มดีกรีความเขินผมขึ้นสูงสุดกู่ทันที ต้องบอกว่า..เขินโคตร...
เขินมาก..หน้าจะระเบิดร้อนไปหมดทั้งหัวหู..เขินโว้ย!...ห่านิ...มันจีบผมใช่ไหม?...
อยู่กันมาสองปีกว่า แต่กลสิทธิ์ไม่เคยหยุดจีบผมเลยหากมีโอกาส ขอตู่ว่ามันจีบผมหละ
ชอบแกล้งประจำ..รู้ผมแพ้ทางเรื่องนี้ โดนทีไรไม่ชินสักที
ท้าให้ใครมานั่งให้กลสิทธิ์จ้องด้วยสายตาแบบนี้ แล้วฟังคำพูดเน่าๆที่บอก
ร้อยทั้งร้อยอาการเดียวกับผมทุกคนหละน่า...
เห็นผมเขินหน้าแดงเถือก..ทำไรไม่ถูกจนพอใจแล้ว มันจะคลี่ยิ้มสว่างจ้า
ยังกะพระอาทิตย์เที่ยงวัน โชว์ฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ แบบหล่อลากไส้ยี่ห้อกลสิทธิ์ทันที
ผมใจเต้นตึกๆตั๊กๆ...รัวยังกะกองวัดทุกครั้ง...อยากเถียงไปเหมือนกัน
‘มึงนั่นแหละ..เล่นของใส่กู’ แต่ไม่ได้พูดไปหรอก เดี๋ยวมันเข้าข้างตัวเองไปใหญ่...
ดูตอนนี้สิ..ผมโหยหาสายตาแบบนั้น รอยยิ้มนั้นอีก ความรู้สึกเขินอาย
กับเสียงหัวใจที่กระหน่ำรัวยามมันยิ้มหวาน ทำตาเจ้าชู้หม้อจีบผม
ผมโหยหามากๆ รู้สึกหดหู่ เหงา โดดเดี่ยว เศร้า อ้างว้าง ว้าเหว่
คละเคล้าปนเปกันไปหมด จนยากที่จะจับความรู้สึก..ว่าอันไหนมันมากกว่ากัน
รวมๆแล้ว ผมทุกข์ใจ ปวดหนึบไปหมด น้ำตาพาลเอ่อออกมา จนไหลอาบแก้ม...
ยื่นมือเข้าไปกุมมือมันเอาไว้..รู้สึกดีมากๆ อย่างน้อยมือที่สัมผัสอยู่นี้..แม้มันจะไม่นุ่ม
หลังมือเต็มไปด้วยขน แต่กับอบอุ่นไม่เย็นชืด..ทำให้รู้ว่ามันแค่หลับไป กลกำลังหลับอยู่...
“มึงหลับนานจังว่ะ! นี่จะเช้าแล้วนะ หลับตั้งแต่บ่ายวานจนข้ามคืนแล้ว ทำไมไม่ตื่นสักที
รู้ไหม?..มึงทำให้กูกินอะไรไม่ลง นอนก็ไม่หลับ..กูอยากเห็นตาเจ้าชู้ของมึงอีก...อึก!..ฮือออๆๆๆ....
รีบตื่นมาหากูเถอะนะกล...จะขี้เกียจอีกนานไหม จะนอนไปถึงเมื่อไหร่ กูไม่ยอมหรอกนะ...
มึงอยากให้กูบอกรักมึงนี่...ตื่นมาฟังซิกล...ฮืออออๆๆๆ” พูดได้แค่นั้น ผมก็จุกแน่นไปหมด
เอาแต่ก้มหน้าซบกอดมันร้องไห้สะอึกสะอื้น..
ผมโหยหาอ้อมกอดของมันจริงๆ กลิ่นกายของมัน กลิ่นของกลสิทธิ์ กลิ่นที่ผมคุ้นเคย
ผมซุกซอกคอสูดหายใจซึมซับกลิ่นมัน..เข้าไปปลอบประโลมจิตใจที่กำลังอ่อนแออ่อนล้าในขณะนี้
แม้จะผสมปนเปคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นยาของโรงบาล แต่ประสาทสัมผัสกลับแยกได้ชัดเจน
กลิ่นกายของกลสิทธิ์ กลิ่นสะอาดของผู้ชายที่ไม่ต้องปรุงแต่งน้ำหอมราคาแพง
กลิ่นหนุ่มที่กรุ่นไปด้วยเสน่ห์ของบุรุษเพศ กลิ่นอบอุ่นที่ใกล้ชิดซุกซบทุกค่ำคืนมากว่าสองปี
กลิ่นที่กล่อมให้หลับฝันดีมาตลอด ผมอยากให้เจ้าตัวเค้าตื่นมากอดผมไว้ในอ้อมแขน แล้วบอกผมว่า..
“ห่า..วี..ร้องไห้ฟูมฟาย.. ขี้แยไปได้มึง...หลงรักกูเข้าแล้วอะดิ...แม่งกูแกล้งแค่นี้
ทำจะเป็นจะตาย....ทำปากแข็ง...กูให้บอกรักไม่เคยยอมพูด...ที่งี้ร้องไห้งอแง...” ผมจะไม่โกรธ..
ไม่งอน..จะไม่โมโหมันเลย สัญญาเลยก็ได้เอ้า หากมันบอกว่าแกล้งลองใจผม
แกล้งเล่นเฉยๆ ผมจะส่งยิ้มให้มัน จะกระโดดกอดมัน แล้วจะรีบบอกมันว่า..
“ใช่...กูรักมึงแล้ว...รักมึงมาก..พอใจหรือยัง...ทีหลังห้ามแกล้งกูแบบนี้อีกเป็นอันขาด..
ครั้งนี้กูยกโทษให้...แต่ห้ามเล่นอีกแล้วนะ...ถ้ามีอีก....กูโกรธมึงจริงๆ ด้วย” ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง..
บ่นอยู่คนเดียว..จ้องหน้ามันผ่านม่านน้ำตา เก็บรายละเอียดใบหน้ามันไว้ทุกตาราง หน้าคมเข้มผิวสีแทน
แม้ตอนนี้ออกเซียวไปบ้าง หนวดเขียวเริ่มงอกยาวล้อมหน้าเต็มไปหมด กลสิทธิ์ต้องโกนทั้งเช้าทั้งเย็น
หากเว้นไปนิดเดียวจะยาวเร็วมาก...เหมือนหน้ามันขณะนี้ คิ้วเข้มยาวจนเกือบจรดติดกันอยู่แล้ว
จมูกโด่งริมฝีปากหนา รวมๆแล้วมันเป็นผู้ชายรูปหน้าคม แมนสมชายชาตรี
ใบหน้านี้..ดึงดูดใครต่อใครให้ลุ่มหลงมานักต่อนัก ใบหน้าที่พร่าผลาญพรมจรรย์ผู้หญิง
ใบหน้าที่เรียกร้อยยิ้มและน้ำตาของสาวๆ ใบหน้านี้แหละที่ได้ฉายา..เสือผู้หญิงตัวพ่อ....
ตอนนี้ดูไร้เดียงสา ไร้พิษสง อ่อนแอเหมือนปกป้องตัวเองไม่ได้ ผมอยากบอกว่า
ผมรักมันมากจริงๆ...ไม่ใช่แค่หลงแน่นอน..ผมไม่รู้ว่ารักมันตอนไหน เมื่อไหร่...ผมไม่เข้าใจ
ความรักมาก่อนมันรู้สึกแบบไหน....แต่...
ตอนนี้ผมรู้แล้ว ที่เข้าใจว่าแค่ห่วงแค่ผูกพันธ์มันนั้น ผมหลอกตัวเองมาตลอด
ผมรักมัน....กลสิทธิ์ จิรัตติกาล รักคือทุกข์ที่เห็นมันเจ็บ รักคือสุขที่เห็นมันยิ้ม
รักคือเหงาเมื่อมันไม่สัมผัส รักคือเศร้าเมื่อกลัวเสียมันไป รักจนใจแทบสลายขาดสติ
เมื่อรู้มันอยู่ในอันตรายเป็นตายคาดเดาไม่ได้
สรุปความรักคืออะไร คือการให้..ไม่มีข้อแม้..ไม่มีเงื่อนไข..ไม่มีแบ่งแยก..
ไม่มีพรมแดน และไม่สามารถหาคำบรรยายใดๆ แทนคำว่ารักได้ดีเท่า...รักคือรัก...
“วี...วี...ตื่นเถอะลูก” ผมงัวเงียสะลึมสะลือ เงยหน้าขึ้นจากท่อนแขนกลสิทธิ์
ที่ใช้ต่างหมอนฟุบหลับไปตอนใกล้สว่าง หันมาเห็นแม่ยืนมือลูบหัวผมไปมาช้าๆ
เผยยิ้มแห้งแล้งให้แม่กลับไป
“แม่มาแต่เช้าเลยนะครับ แล้วที่บ้านใครดูแล” ผมรีบถามแกไป
“แม่ให้น้องเราสองคน เจ้าวิวกับวุ้น มันให้ข้าวหมูข้าวไก่ รดน้ำผัก
แล้วก็ทำงานบ้านแทนนะ ก่อนมานี่แม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้ว น้องมันปิดเทอมวันนี้วันแรก
โชคดีไม่ต้องห่วงบ้าน นี่แม่ทำกับข้าวของโปรดวีมาให้ด้วยนะลูก ลุกไปล้างหน้าอาบน้ำให้สดชื่นก่อน..
แล้วมากินข้าวกินปลาให้เรียบร้อยดีกว่าไหม?” แม่มองผมด้วยสายตาเป็นห่วงชัดเจน
ผมรีบมุดหน้าซบท้องแม่ มือรวบกอดเอวอ้อนเป็นเด็กเลยผม ยอมรับช่วงนี้จิตใจอ่อนแอชะมัด
มันโหวงๆ..อยากหาที่พึ่งอยากได้กำลังใจ ซึ่งผมมีอยู่ในตอนนี้ แหล่งพลังงานที่เติมพลังให้ผมคือแม่
คนเดียวจริงๆ แม่ลูบหัวผมช้าๆ พร้อมพูดเตือนสติผมไปด้วยว่า...
“วีฟังแม่นะลูก กลจะไม่มีทางมีความสุข ถ้ารู้ว่าลูกทุกข์อยู่แบบนี้
ตอนแม่เสียพ่อไปใหม่ๆ แม่หัวใจสลายยิ่งกว่าอะไรเสียอีก เพราะแม่รู้ว่าพ่อของวีจากแม่ไปไม่มีวันกลับ
ไม่สามารถหากันเจอได้อีกแล้วในโลกใบนี้ แต่แม่รู้ดีว่า..พ่อคงไม่มีความสุขแน่ๆ
และพ่อคงทุกข์หนักยิ่งกว่าแม่ เพราะพ่อไปเพียงลำพัง ไม่ได้เจอหน้าพวกลูกอีกเลย
ไม่มีใครคอยเคียงข้างกาย ไม่มีครอบครัวของเรา” แม่เว้นระยะ สูดหายใจ
ผมคิดว่าแม่คงเศร้าเมื่อต้องย้อนอดีต พูดถึงพ่อขึ้นมาอีกครั้ง ผมฟังแม่น้ำตาไหลไปด้วย
แต่ไม่ยอมสะอื้น ผมไม่อยากอ่อนแอต่อหน้าแม่อีกแล้ว ผมรู้ว่าแม่พยายามสอนให้ผมเข้มแข็ง
สมกับเป็นลูกแม่ ผมจึงกัดฟันกลั้นเสียงร้องไว้ มีแต่น้ำตาที่มันห้ามไม่ได้
ไหลออกมาตามร่องแก้มเป็นทาง....
“แต่แม่ยังมีลูกๆที่น่ารัก..ตัวแทนของพ่ออยู่กับแม่ถึงแปดคน แม่ต้องอดทนเข้มแข็ง
จะมานั่งร้องไห้ฟูมฟายไม่จบไม่สิ้นไม่ได้ เพราะนั่นจะทำให้พ่อห่วง และไม่สามารถไปพบกับสิ่งดีดี
ในภพภูมิของพ่อ ตราบใดที่แม่ยังล้มลุกคลุกคลานเอาแต่ร้องไห้เสียใจไม่หยุดหย่อน....
เพราะฉะนั้น..วียังดีกว่าแม่เยอะ วีกับกลยังไม่ได้ตายจากกันสักกะหน่อย กลแค่พักผ่อนเพราะเค้าเหนื่อย
เดี๋ยวกลก็ตื่นมาหาวี แต่นี่วีเล่นไม่หลับไม่นอน..ไม่กินอะไรเลย ดูสิตาบวมเป่งขนาดนี้
จะบอกแม่ว่าไม่ร้องคงไม่ใช่ แล้วยังมาฟุบหลับคาเตียงอีก กับข้าวที่พี่วินเอามาให้เมื่อวาน
ก็ยังอยู่ในปิ่นโต แม่เห็นแบบนี้แล้วแม่ไม่สบายใจ วีจะทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด
สิ่งที่วีควรทำ..แม้มันจะฝืนไปบ้าง แต่ลูกต้องพยายามเอาชนะมันให้ได้ คือทำใจให้สงบ
นิ่ง..มีสติ..และคิดในทางที่ดี..กลแค่หลับไปเดี๋ยวก็ตื่น ลูกควรกลับมาดูแลใส่ใจตัวเองให้มากๆ
เมื่อกลตื่นมาเค้าจะได้รู้สึกดี เจอหน้าวีของแม่ที่สดใสรูปหล่อ ไม่ใช่เหมือนศพเดินได้
วีเข้าใจที่แม่พูดใช่ไหมลูก” แม่ลูบหัวผมเบาๆ พร้อมก้มหน้าถามผม ผมพยักหน้าไม่กล้าเงยมองแม่
ฟังที่แม่พูดทุกอย่างเข้าใจดีแล้ว ขอเวลาแป๊ปหนึ่งนะครับแม่ วีจะเข้มแข็งและจะทำให้แม่เห็นว่า
วีไม่ใช่ลูกไม้หล่นไกลต้น คิดได้ดังนั้นผมหลับตาสูดหายใจลึกๆสองสามครั้ง
ก่อนลืมตาเงยหน้ายิ้มให้แม่ บอกกับตัวเองว่าผมต้องทำได้ แม่ยิ้มตอบอบอุ่นอ่อนโยน
พร้อมกับบอกผมว่า...
“เอาหละ..ลุกไปอาบน้ำล้างหน้าตาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สดชื่น แม่เอาเสื้อผ้ามาให้วีสองชุด
เสร็จแล้วมาทานข้าวพร้อมกับแม่ นี่แม่ตั้งใจหิ้วท้องมากินกับวีที่นี่เลยนะ...ที่สำคัญวันนี้
ครอบครัวกลจะมาถึงคืนนี้ไม่ใช่หรือ วีต้องสดชื่นเข้มแข็งต้อนรับพวกท่านสิ เขาจะได้มั่นใจว่า
อนาคตต่อไปข้างหน้า หากฝากลูกชายไว้กับวีแล้วเราจะสามารถดูแลลูกเค้าได้ สิ่งแรกที่วีต้องทำ..
คือสร้างความมั่นใจให้ตัวเองและครอบครัวของคนที่เรารักก่อนนะลูก...ถ้าลูกทำไม่ได้
ต่อให้มีสิบแม่มาช่วยพูดให้ ครอบครัวของกลคงไม่ใจอ่อน ยอมให้กลคบกับลูกแม่หรอก...”
คราวนี้แม่พูดมีอมยิ้มล้อผมอีก ทำเอาผมหน้าแดงเลย ไม่คิดแม่จะกล้าหยอกผมแบบนี้
แต่ก็ได้ผล ความเขินอายกลบความรู้สึกเศร้าของผมได้ชะงัดนัก รีบก้มหน้างุดลุกคว้าผ้าขนหนู
ผลุบหนีเข้าห้องน้ำไปให้ไว ยอมรับอายแม่มาก....เขินด้วย...นี่แม่จะเป็นเถ้าแก่สู่ขอกลสิทธิ์
ให้ผมกับครอบครัวมันจริงๆ แล้วใช่ไหมเนี๊ยะ...แม่หนอแม่..ช่างน่ารักจริงเลยแม่ของผม.......
รักใดในโลกหล้า..สูงเทียมฟ้า...แกร่งปานเขา
รักกว้างเกินคาดเดา...หยั่งลึกเท่า....มหาคงคา
รักท่วมล้นนภา....สุดแผ่นฟ้า....ใหญ่เหลือหลาย
รักนั้นช่างมากมาย...จากหญิงหม้าย...แม่ของวี....
มอบแด่แม่ของผม...หญิงหม้าย...ที่ลูกเคารพบูชา..แม่พระของวี.. :กอด1: :L1:
ปราณวี...สิงห์สุริยะ :pig4:
อ่านตอนนี้ไปอีกตอนนะค่ะ พี่วีตั้งใจสดุดีแม่พี่เค้านะค่ะ
ตอนหน้าพบกับตอนพิเศษได้เลย จะได้ยิ้มหวานกันแล้ว :o8: :-[
รอปรับต้นฉบับสักนิดนะค่ะ...
Luk. :really2:
-
ยอมรับว่าแม่คุณวี เก่งและแกร่งมากเลย คำสั่งสอนและกำลังใจนี่ดีมากๆ ไม่สงสัยเลยที่คุณกลบอกว่า คุณวีมองโลกในแง่ดี นี่ได้มาจากใคร
สุดยอด o13 :L1:
-
รักคุณแม่วีจัง
กลรีบตื่นมาน๊า
-
:L1: อ่านตอนแรกเศร้า หดหู่ตามพี่วี แต่แม่พี่วีมาทำให้มีกำลังใจ สดใสขึ้นได้ทันทีเลยอ่ะ ขอบคุณค่ะ แม่พระของพี่วี o13 :กอด1:
-
:monkeysad: ไม่มีรักใดในโลกจะยิ่งใหญ่เท่ารักของแม่
อ่านตอนนี้รู้สึกทั้งเศร้าและซาบซึ้ง
:กอด1:แม่พี่วี
ปล.พี่กลรีบตื่นได้แล้วน่า.... :angry2:
-
เห็นน้องluxเป็น :really2:แบบนี้ รู้สึกเป็นห่วงจัง เป็นไงคะหมูนี้งานหนักใช่ไหม
ก็ดูดิ ขยั้นขยันโพสท์ขนาดนี้ พักผ่อนบ้างก็ได้นะคะ ฉวยไม่สบายเจ็บไข้ไปจะแย่เอา
โพสท์ช้าบ้างอะไรบ้างคิดว่าFCทุกคนก็รอได้จ้ะ
คุณแม่ของคุณวีนี่สุดยอดเลยนะคะ เป็นหญิงแกร่งที่แฝงความอ่อนโยน ทั้งเข้าใจและรู้เท่าทันโลกจริงๆ
น้องluxจ๋า ขออนุญาตแก้คำผิดให้นะจ๊ะ
เพ่งกสิณ ไม่ใช่ กสิญจ์
โคตร ไม่ใช่ โครต
และ :กอด1:น้องlux เพื่อเป็นกำลังใจอีกครั้ง
-
+1ค่ะ
ซึ้งจังค่ะ คุณวีมีแม่ที่น่ารักที่สุดเลย
รออ่านตอนพิเศษค่ะ
-
แม่คือผู้ให้และผู้เสียสละจริงๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โอยยย อ่านตอนแรกน้ำตาไหล ช่วงนั้นคุณวีคงทุกข์มากๆเลยสินะ แต่คุณแม่เข้มแข็งมากๆ ยอมรับเลยว่าถ้าช่วงเวลานั้นไม่มีคุณแม่ คุณวีคงล้มแล้วแน่ๆ อ่านจบก็นึกถึงแม่ตัวเอง ว่าแล้วก็ไปโทรหาแม่ก่อนละ
:กอด1:กอดๆคุณวี กอดๆน้องลักษณ์ :กอด1:
-
:กอด1:น้องวี
ไอ้กลตื่นได้แล้ว นอนอะไรนักหนา
-
แม่พี่วีน่ารักจังเลยอ่ะ
รออ่านตอนพิเศษจ้ะ อยากเห็นพี่กลหน้าแตกอ่ะ
-
แม่คือผู้ให้และผู้เสียสละจริงๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เห็นด้วยครับ สดุดีในความรัก ความเข้าใจ ที่คุณแม่วีมีให้ลูกๆครับ :L1: :L1: :L1:
-
คุณแม่พี่วีเป็นแม่พระในฝันเลยล่ะ เข้าใจและเป็นกำลังใจให้ลูกเสมอ
พี่กลตื่นเร็ว ๆ นะ สงสารพี่วี :m15:
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักคุณแม่ :กอด1:
-
ขอ :กอด1: แม่ด้วยคน
น่ารักสุด ๆ ชื่นนนนนนนจาย :L1:
รอตอนพิเศษ หวานนนนน ๆ :pig4: Luk & วี
-
ขอสรรเสริญในความรักของแม่ :L1:
-
สมแล้วที่เป็นแม่พระของพี่วี
-
เป็นอีกตอนที่อ่านแล้วสัมผัสถึงความรักความอบอุ่น
ของแม่ลูกคู่หนึ่ง แถมยังได้ข้อคิดไปใช้ได้ด้วย :pig4:
แต่ไหงกลายเป็นคุณวีต้องไปขอพี่กลล่ะ :z3:
-
แม่คือแม่
แม่คือผู้ให้
แม่คือพระในดวงใจ
ความรักจากแม่คือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในปฐพี
คุณแม่ของพี่วีเป็นแม่พระจริงๆค่ะ :L2:
-
รักใดในโลกหล้า..สูงเทียมฟ้า...แกร่งปานเขา
รักกว้างเกินคาดเดา...หยั่งลึกเท่า....มหาคงคา
รักท่วมล้นนภา....สุดแผ่นฟ้า....ใหญ่เหลือหลาย
รักนั้นช่างมากมาย...จากหญิงหม้าย...แม่ของวี....
ชักแม่น้ำ ทุกสาย มาบรรจบ
พับแผ่นฟ้า ทุกผืนครบ นบไหว้สา
โค่นขุนเขา แข็งแกร่งเกิน เป็นมาลา
ทดแทนคุณ กราบบาทา มารดาเรา
The Mom is the best!
:L1: ขอบคุณครับ..แม่
:pig4:
วี ...... Luk
-
เป็นแม่ที่ยิ่งใหญ่จริงๆ
สุดยอดคุณแม่ o13
-
พี่กล อย่า เป็นรัย นะคร๊
พี่วี สู้ๆๆ
เป็นกำลัะงจัย หั้ย คร๊
-
แม่คุณวี รักลูกเป็นที่สุด
ทุกสิ่งอย่างก็เพื่อลูก
เป็นแม่ที่น่ารักเหลือเกิน
และเชื่อได้ว่า ความคิดของคุณวี
ทั้งหมดทั้งมวล กลั่นกรองจากแม่คนนี้นี่เอง
:L1:
-
ขอกอดคุณแม่พี่วีด้วยคน
:กอด1: :กอด1:
คุณแม่เข็มแข็ง และ น่ารักมากๆๆ
พี่กลรีบๆตื่นขึ้นมาได้แล้วววว
-
....แม่น่ารักเนอะ เก่งด้วยสามารถกระชากวิญญาณความสดใส เข้มแข็ง และกลับไปสวยงาม (หรือเปล่า) ได้อีกครั้ง
...กลมีมุมหวานๆจีบวี ด้วยเหรอ เห็นมีแต่ห้าวๆใช้กำลังตลอด รออ่านตอนฮาๆๆจ้า :L2:
-
ดีใจกับพี่วีด้วยนะคะ ที่มีคุณแม่ที่น่ารักและเข้าใจพี่วี
ไม่สงสัยเลยคะ ว่าที่พี่วีเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี
นั้นได้มาจากใคร มุกนับถือแม่พี่วีมากๆคะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ให้กำลังใจพี่วีแล้วก็คุณ Luk นะคะ
-
เมื่อไหร่กลจะฟื้นสักทีๆๆๆๆ
สงสารวี
แต่แม่น่ารักมากกกกก
-
โทรหาแม่มั้งดีกว่า ฮือๆ :m15:
ไม่รู้ขอได้ไหมอ่ะ :m17: อยากให้พี่กลตื่นก่อนจัง แล้วค่อยตอนพิเศษอ่ะ
จะได้หัวเราะเต็มๆ แต่แค่ความเห็นส่วนตัวนะคะ ไงก็ได้
ตามอ่านทุกตอนอยู่แล้วค้า
:L2:
-
มาชื่นชมพี่วีและคุณแม่ครับ o13
อยากให้พี่กลฟื้นเร็วๆ :เฮ้อ:
-
:impress2:คุณแม่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
วีโชคดีที่มีคุณแม่ที่น่ารักแบบนี้ :กอด1:
-
อ่านแล้วคิดถึงแม่ :monkeysad:
-
คุณแม่ของวีน่ารักจัง
(แปลกเนอะผู้หญิงกลับเป็นคนที่เข้าใจหนุ่มวายสาววายมากกว่าผู้ชาย(พ่อ) ทั้งที่จริงๆ ควรจะเป็นผู้ชายที่เข้าใจหรือยอมรับได้มากกว่า)
***รออ่านตอนกลหน้าแตกอยู่น๊า อยากรู้จังจะเขินเป็นป่าววว่าว
-
เฮ้ออออ คุณแม่พี่วีสุดๆอ่ะ ชอบบบบบบบ
-
อ่านแล้วคิดถึงแม่จังเลย พี่วีเข้มแข็งนะคะ
สู้ๆคะ^^
-
:กอด1:คุณแม่พี่วีบ้าง คงอบอุ่นน่าดู แล้วก็หันมา :กอด1:แม่ตัวเอง อุ่นที่สุด
พาร์ทนี้อ่านตอนต้น แลดูเศร้าๆเหงาๆ เพราะพี่กลยังไม่ฟื้น พี่วีเลยพรรณารักแบบจิตตกนิดๆ แต่ก็ซึ้งกินใจเหลือเกิน
พออ่านตอนครึ่งหลังแล้ว รู้สึกดีใจแทนพี่วีจังที่มีคุณแม่ที่น่ารักขนาดนี้ คุณแม่เข้มแข็งเป็นเสาหลักให้ทุกคนจริงๆ
รออ่านตอนหน้า ตอนพิเศษ หวานๆจ้า และก็ขอบคุณน้องลักซ์ที่ถ่ายทอดเรื่องราวให้เราได้อ่านกัน :L1:
ปล. จากที่เล่ามาตั้งแต่ต้นๆเรื่อง จนพาร์ทนี้รู้สึกว่า เอ่อ พี่กลขนเยอะเกินปกติรึเปล่า คนหรือลิง เยอะจริง ไรจริง
-
:กอด1: :L2: :3123:
แม่จ๋า แม่สุดยอดมากเลยจ๊ะ
-
เป็นยอดคุณแม่จริงๆค่ะ รักและเข้าใจลูกที่สุดเลย :กอด1:
ไม่แปลกใจเลยทำไมพี่วีถึงได้เป็นคนน่ารักแบบนี้ คนดีต้องได้รับกรรมดีๆแน่นอนค่ะ
อุปสรรคทุกอย่างจะผ่านไปได้แน่ๆ :กอด1:
เตรียมยิ้มแก้มแตกตอนหน้าเนอะ :z1:
-
หัวใจของแม่นั้นแสนยิ่งใหญ่
ท่านให้อภัยลูกได้เสมอ
อ่านเรื่องนี้ทีไรต้องมีน้ำตาตลอดเลย :monkeysad:
แต่ทั้งสองคนก็ได้พิสูจน์ว่าความรักชนะทุกอย่าง
:กอด1: พี่วี และคุณกล
:L1: คุณ LuK. มากมาย :L1:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part พิเศษ2
หึง...หน้าแตก...
.
.
.
.
.
หลายคนที่อยู่ต่างจังหวัด มักอาศัยช่วงหยุดเทศกาลกลับภูมิลำเนากัน
แต่ผมกลับคิดไม่เหมือนคนอื่น ผมมักกลับบ้านในช่วงเวลาปกติ ขอให้ติดเสาร์อาทิตย์เป็นพอ
เพราะถ้าหากกลับช่วงเทศกาล มันดูอึดอัดยัดเยียดคราคร่ำไปด้วยผู้คน แม้แต่ห้องน้ำยังแย่งกันใช้
สถานที่ต่างๆ คนก็มาก..ผมรู้สึกว่ามันแค่ให้ความรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจ แต่มันไม่ค่อยสงบ
ที่สำคัญพอกลับมากันแล้วมันเหนื่อย..มันเพลีย...เหมือนใช้พลังงานหมดไปกับสิ่งเหล่านี้
มากมายก่ายกอง..
ตรงกันข้าม..หากกลับไม่ตรงเทศกาล มันสงบเงียบเหมาะกับบรรยากาศต่างจังหวัด
ที่เราต้องการสัมผัสมากที่สุด วิถีชีวิตของคนท้องถิ่นตลอดสัมมาชีพที่เราคุ้นเคย กลิ่นโคลนสาปควาย
กลิ่นหญ้าแห้งกินมูลสัตว์ที่ลอยคละคลุ้งมากับสายลม มันสดชื่นชุ่มปอดเหมือนดั่งที่ว่า
‘สูงสุดคืนสู่สามัญ’ นั่นสินะ...สุดท้ายต่อให้อยู่สูงแค่ไหน
ทุกคนก็กลับสู่ดินเหมือนกันหมด ‘เกิดจากดิน คืนสู่ดิน’ ไม่มีใครล้มล้างทฤษฎีนี้ได้
ผมกับกลสิทธิ์..พร้อมพวกถม ปราณ ต้น ชาติ เพื่อนสนิทกลมันนั่นแหละ
พากันมาเที่ยวบ้านผม ลืมบอกไปว่าตอนนี้พวกเราอยู่ปีสี่เทอมสุดท้ายแล้วครับ ช่วงนี้มหาลัยกลมันหยุด
หนึ่งอาทิตย์..หลังสอบกลางภาค...ส่วนผมยังไม่หยุดแต่ถูกบังคับให้ยื่นใบลา ยอดชายนายตัวดี..
บังคับให้ผมลาสองวันคือจันทร์กับอังคาร
เย็นวันศุกร์พวกเราทั้งหมดนั่งรถทัวร์กลับมาบ้านผม เจ้าพ่อโปรเจคเค้าวางแผนกับเพื่อน
ในกลุ่มจะมาเที่ยวบ้านผมกัน ในฐานะเจ้าบ้านเลยปฏิเสธไม่ได้ ลืมบอกไป..ตอนนี้เพื่อนกลรู้เรื่อง
ที่เราเป็นแฟนกันแล้ว ทุกคนรับได้แถมไม่มีใครรังเกียจพวกผมด้วย รู้ตอนอยู่ปีสามเทอมสองก่อนขึ้นปีสี่
สำหรับปราณกับถม..มีพูดกับผมด้วยว่า แอบสงสัยเหมือนกันแต่ไม่กล้าถาม
เพราะเดาจากพฤติกรรมที่กลสิทธิ์เทคแคร์ผมเป็นพิเศษ..เวลาไปไหนด้วยกัน ที่สำคัญกลมันไม่ยอม
หม้อสาวในมหาลัยเลย นี่แหละทำให้พวกเค้าแปลกใจกันมานานแล้ว...ทั้งที่มีรุ่นน้องสวยๆเข้ามา
ฉอเลาะเล่นด้วยตลอด ยิ่งช่วงรับน้องที่ผ่านมากลสิทธิ์เนื้อหอมใช่ย่อย เป็นพี่ปลอบหน้าคมมาดเข้ม
เก็กขรึมพูดน้อย...ถูกใจสาวๆยิ่งนัก..พวกถมมันเล่ามาอย่างงั้น..
หลักฐานจากของขวัญวาเลนไทม์ มีน้องๆเอากุหลาบ ซ็อคโกแลค ขนมนมเนยมาให้
กลสิทธิ์เยอะแยะ แต่มันกลับเอามาให้พวกเพื่อนในกลุ่มกินเป็นที่เอร็ดอร่อย..
ถมมันว่าเป็นมันหน่อยไม่ได้ จะหม้อให้เรียบเก็บไว้เป็นสต๊อค สเป็คไม่สน
พาเอาขำกันทั้งกลุ่ม...
ผมเข้าใจกลสิทธิ์นะ...มันคงฝั่งใจเรื่องกุ้งนาง ตอนที่บอกว่าท้องกับมัน..พยายามยัดเยียด
ให้มันเป็นพ่อเด็กจนเกิดเรื่องบานปลายใหญ่โต เลยทำให้กลสิทธิ์ขยาดไม่ค่อยอยากยุ่งกับผู้หญิงเท่าไหร่
แต่ผู้ชายก็ไม่นะ..เดี๋ยวเข้าใจผิดกันอีก คงกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยละมั้ง?
มาถึงบ้านผมเช้าวันเสาร์ ทุกคนลัลล้าซะเต็มที่ ดีหน่อยที่บ้านผมพวกพี่ๆ เค้าต่อเติมใต้ถุน
กั้นเป็นห้องโถงกว้างไว้รับรองแขก..เสร็จมาเป็นปีแล้ว จึงไม่มีปัญหาเรื่องที่พัก..เรานอนรวมกันเหมือนไป
แข่งกีฬานั่นแหละ ...
แม่ผมยังเป็นแม่พระที่แสนดี ต้อนรับขับสู้เพื่อนลูกเขยซะจนพวกมันแต่ละคนติดแม่ผมแจ
ประจบปากหวานจนท่านยิ้มไม่หุบ ถมกับปราณดูจะคุ้นวิถีชาวบ้านดีกว่าคนอื่นๆ เพราะเป็นคนอิสาน
ต้นกับชาติเป็นคนกรุงเทพฯเหมือนกล อาจกินยากหน่อย..แต่ถึงยังไงก็ยังกินง่ายกว่ายอดชายกลสิทธิ์
อยู่ดี..ยี่ห้อนั้นเค้าดีขึ้นกว่าเดิมหน่อยหนึ่งเอง....
เรามีโปรแกรมไปเที่ยวตามที่ต่างๆ โดยมาถึงวันแรกผมให้พักผ่อนเพราะนั่งรถมาเพลีย
นั่งกันกว่าสิบชั่วโมง เลยเอาหมอนเอาเสื่อไปปูนอนใต้ต้นไม้ในสวนนั่นแหละ พอเที่ยงก็พากัน
ล้างคอกหมู...เอาข้าวให้มัน..ให้อาหารไก่ รดน้ำผัก และบ่ายแก่ๆก็ลงมือหวิดน้ำจับปลาในร่องสวน
ได้ปลาช่อน ปลาดุก ปลานิล ปลาหมอ ฯลฯ มาทำอาหารเย็น ซึ่งต้นกับชาติดูสนุกสนานมาก
เพราะไม่เคยสัมผัสกับสิ่งเหล่านี้มาก่อน พวกเราหัวเราะเฮฮาเป็นที่สนุกสนานครื้นเครง
เย็นนี้แม่ทำปลาเผา..พวกมันกะตั้งวงเหล้าซึ่งขาดไม่ได้...แม่ไม่ได้ห้าม เพราะถือว่าโตกัน
หมดแล้ว..อีกอย่างเรากินกันในบ้านไม่ได้ไปที่อื่น แม่จัดการแบ่งปลาที่จับได้แจกให้ญาติๆ
บ้านใกล้เรือนเคียง...โดยให้เจ้าวิวกับเจ้าวุ้นมันเป็นคนเอาไปให้ ตอนนี้วิวอยู่ม.6 ส่วนวุ้นอยู่ม. 3
โตเป็นหนุ่มหล่อทั้งคู่น้องผม...
ส่วนพี่ไว พี่วิน พี่วัน เค้ารับงานของบริษัทฯ อยู่ต่างจังหวัดต้องพักค้างที่ไซค์งาน
เลยไม่ได้อยู่เจอ มีแค่น้องชายผมสองคนซึ่งเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับพี่เขยและเพื่อนๆที่มาด้วยกันนี้
ต้องบอกว่าผมดีใจมาก..ที่บ้านผมรับเรื่องของผมกับกลได้ แถมยังพากันรักและเอ็นดู
กลมันด้วย ไม่ได้เห็นว่าพวกเราแปลกแยกแต่อย่างใด คงต้องขอบคุณแม่ของผมที่เปิดโอกาสให้
เราสองคน และยังเป็นธุระจัดการในเรื่องต่างๆ จนผ่านเรื่องราวร้ายๆมาได้ด้วยดี
และมีความสุขถึงวันนี้
หลังจากแยกย้ายทยอยกันอาบน้ำ..ล้างโคลนให้สะอาดสะอ้านผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า
เป็นที่เรียบร้อยเกือบทุกคนแล้ว ขาดแต่ยอดชายกลสิทธิ์..เพราะพระเอกเค้าขอเป็นคนสุดท้าย
ในฐานะเขยของบ้านให้เพื่อนๆ ตามสบายกันก่อนว่างั้น ระหว่างที่กลมันไปอาบน้ำอยู่นั้น
ชาติ ปราณ ถม ทั้งสามคนไปกับน้องผมคือวิวกับวุ้น เพื่อเอาปลาไปแจกตามบ้านญาติ
และบ้านใกล้เรือนเคียง ต้นมันไม่ได้ไปด้วย..มันเจ็บมือเพราะเสี้ยนตำเข้าซอกเล็บนิ้วมัน
ตอนงมจับปลาในปลักโคลนมันคงไปโดนเข้าแหละ นั่งหน้าง้ำคงทรมานน่าดู..
แม่ผมแบ่งปลาแยกไว้กว่ายี่สิบถุง เอาไปแจกถึงยี่สิบหลัง ต่างจังหวัดเค้าไม่ขาย
กันหรอกครับ แบ่งปันกันกินซะมากกว่า...เพราะตอนบ้านผมมีงาน..ก็อาศัยบ้านใกล้เรือนเคียง
เหล่านี้แหละ ร่วมแรงร่วมใจมาช่วยกัน เราต่างมีน้ำใจเอื้อเฟื้อให้กันและกัน เป็นวิถีชนบทจริงๆ
อีกอย่างร่องสวนบ้านผมปลาเยอะมาก พี่ชายผมซื้อลูกคอกมาปล่อยสามสี่ร้อยตัว
ปล่อยให้มันโตเองตามธรรมชาติ มันก็ขยายพันธ์ของมันไป..เราไม่ได้จับมันมากว่าสองปีแล้ว
จังหวะแม่เห็นหนุ่มๆ มากันเยอะ..บวกกับน้องผมมันก็หยุดอยู่บ้านด้วยเพราะเป็นวันเสาร์
เลยใช้แรงงานชายฉกรรจ์แปดคน....จัดการหวิดปลาได้มาเป็นเข่งๆ กันเลย ตัวเล็กๆเราไม่เอาขึ้น
คัดเฉพาะตัวโตๆ เท่านั้น ที่เหลือก็ปล่อยมันลงน้ำเหมือนเดิม
ที่สามหนุ่มตามน้องผมไปด้วย นอกจากจะช่วยหิ้วปลาแล้วจุดประสงค์หลักคือ
อยากจะไปเห็นหน้าสาวเหนือตามบ้านต่างๆ เพราะเจ้าวุ้นมันคุยโว้ไว้เยอะ...หลอกให้พวกมัน
น้ำลายสอเลยทีเดียว..ว่าแต่ละบ้านมีลูกสาวหลานสาวจิ้มลิ้มพริ้มพรายกันทั้งนั้น
แค่นั้นแหละไม่ต้องรอขุนอาสาเพียบ สามหน่อเค้าอาบน้ำแต่งตัวซะหล่อ
สวมบทหนุ่มกรุงดีกรีบัญฑิตไปหลีสาวทันที..
“อูยยยๆๆ....ซู๊ดดดดๆๆ...เบาๆ ดิว่ะวี...อืม...อย่าเพิ่ง เดี๋ยว!..เดี๋ยว!..
หยุดก่อนกูเจ็บ....พักแป๊ป!...ให้กูทำใจสักครู่...แม่งเจ็บชิบหาย...เล็กนิดเดียวทำไมพิษสงร้ายนักว่ะ!.”
เสียงห่าต้นมันร้องครวญคราง ขณะผมกำลังบ่งเอาเสี้ยนที่เสียบในซอกเล็บนิ้วกลางให้มันอยู่ในห้องแม่..
ที่ห้องแม่มีอุปกรณ์เข็มเย็บผ้า และยาสามัญประจำบ้านสำหรับปฐมพยาบาล ผมต้องเอาสำลีชุบ
แอลกอฮอล์เช็ดเข็มเล็กๆ เลือกอันที่เล็กที่สุด..สะกิดให้เสี้ยนมันโผล่ออกมาพอที่จะใช้แหนบดึงออกมาได้
ไม่งั้นคืนนี้ไอ้ต้นได้นอนปวดทั้งคืนแน่ เผลอๆพรุ่งนี้นิ้วบวมบ่มหนองหมดสนุกอีก แต่ถ้าเอาออกให้
เรียบร้อยก็จะไม่เป็นไร จะรู้สึกโล่งไม่เจ็บเลยด้วยซ้ำ ถ้าใครเคยโดนเสี้ยนตำซอกเล็บจะรู้ว่า
มันปวดขนาดไหน ผมเข้าใจความรู้สึกมันนะแต่ก็ต้องทนเจ็บหละ
“ทนเอานิดนะต้น..กูพยายามเบาที่สุดแล้วนะเนี่ยะ...เล่นเอาเหงื่อแตกเลยมึง...แม่งลึกว่ะ!.”
ผมบอกมันไป
“อืม..ต่อเลยวี...อูยยยๆๆ...แม่ง...ซู๊ดดดๆๆๆ...เร็วหน่อย...จะออกหรือยัง...”
มันหลับหูหลับตาซู๊ดปากถามผม เร่งกูจริง..ตัวยังกะควาย แม่งใจปลาซิวชะมัด...เสี้ยนตำร้องยังกะ
ควายโดนเชือด ก็รู้นะ..ว่ามันเจ็บยิ่งกว่าเล็บขบ แต่หุ่นมึงกับเซี่ยนขี้ประติวมันดูโอเว่อร์ไม่เข้ากันเลย
กับไอ้ที่มึงซู๊ดปากร้องอยู่นี่หนะ..
“จะออกแล้ว...ทนอีกนิดเดียว..ใกล้แล้ว....ใกล้แล้ว...อ่า..อึ๊บ!..ออกแล้วว่ะต้น..
พรูๆๆๆๆ!!!!..โล่งซะที..” ผมเขี่ยจนใช้แหนบดึงเสี้ยนออกจากซอกเล็บมันได้ หายใจโล่งเหงื่อซึมขมับ
ลุ้นไปกะมันด้วย แม่งอันเล็กนิดเดียวยาวเกือบครึ่งเซ็นต์ จู่ๆ..
“ปัง!...ผลั๊ว!..ตุ๊บ!...โอ้ย!...”
“เฮ้ย!...กลอย่า....”
“ปล่อยกู..วี..ก่อนที่กูจะอดไม่ไหว..ชกมึงหน้าแหกอีกคน” กลสิทธิ์หน้าแดง
ตาแดงก่ำ..เหมือนโกรธใครมาเป็นชาติ..ตัวสั่นเทิ้ม..ผมกอดมันไหวแน่น หน้าซบหลังยึดเอาไว้
มันก็เหวี่ยงนะ..แต่ผมก็แข็งแรงพอสมควร อย่าลืมผมนักกีฬาแม้ตัวไม่ใหญ่เหมือนพวกมัน แต่ก็แข็งแรง
ยังไงปล่อยมันไม่ได้หรอกตอนนี้ ไม่งั้นคนที่ตายจะเป็นไอ้ต้น แค่นี้ก็ลงไปนอนแอ่งแม่ง
มือกุมคางนับดาวไปหลายดวงแล้วละนั่น
“กลใจเย็นๆ...ใจเย็นก่อนนะ..มึงเป็นอะไร....เกิดอะไรขึ้น?.” ผมพยายามพูดกับมัน
ช้าๆเน้นๆน้ำเสียงอ่อนโยนสุดๆ เพราะรู้ว่ายี่ห้อกลสิทธิ์ เวลามันกำลังร้อนต้องน้ำเย็นเข้าลูบอย่างเดียว
ห้ามขึ้นเสียงเอะอะใส่โดยเด็ดขาด ไม่งั้นพี่แกฟิวส์ขาดเอากันไม่อยู่เลยหละตอนนั้น
แค่นี้ก็ฟิวส์ขาดแล้วด้วย แต่ผมก็ต้องไม่ปล่อยมันเป็นอันขาด สภาพไอ้ต้นโดนหมัดกลสิทธิ์ไปเต็มๆ
หงายหลังลงไปนอนข้างเตียงเพียงหมัดเดียวก็รู้แล้วว่า ตอนนี้พายุทอร์นาโดกำลังถล่มอยู่
ผมไม่รู้ว่ากลสิทธิ์โกรธไรไอ้ต้นมัน จู่ๆ ไม่พูดพร่ำทำเพลงกระชากประตูเปิด
ผมไม่ได้ลงกลอนแค่ปิดไว้เฉยๆ มันก็กระโจนปล่อยหมัดตรงเข้าปลายคางไอ้ต้น
ที่นั่งอยู่กับผมปลายเตียง...หงายผึ่งลงไปทันที....
“ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอวี....กูตะหากที่ควรเป็นฝ่ายถามมึงมากกว่า...พวกมึงทำได้ไง...
ทำกับกูได้ไงวี...ไอ้สัดต้นมึงเพื่อนสนิทกู...บอกกูดิทำกับกูได้ไง” พูดจบมันก็ทรุดลงไปลากเอาผม
ต้องทรุดไปนั่งกอดมันไว้แน่น เสียงมันสั่นไมใช่แค่เสียงอย่างเดียว ตัวมันด้วยแหละสั่นเทิ้ม
ผมอยู่ด้านหลังไม่ได้เห็นหน้า ไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าตามันออกอาการยังไง ก่อนที่ไอ้ต้นจะตะเกียกตะกาย
ลุกมานั่งสะบัดหัวไปมา..คงมึนไม่น้อย อ้าปากพูดมาว่า..
“สัดกล..เป็นเหี้ยไรว่ะ!..ชกกูเต็มแรงขนาดนี้ แล้วกูกับวีไปทำไรให้มึง...
ที่มึงพูดมานะ..มันอะไรว่ะ!.” เอ่อ..นั่นสิ..ผมก็กำลังงงๆกลสิทธิ์เค้าอยู่ มันพูดมาผมไม่เข้าใจ
ผมกับไอ้ต้นไปทำอะไรมันถึงพร่ำเพ้อ ผีเข้าซัดไอ้ต้นไปเต็มเหนี่ยว
“สัด...มึงมีหน้ามาถามกูอีกเหรอ...มึงทำอะไรมึงย่อมรู้แก่ใจดี...กูตะหากที่ต้องถามมึง
รู้ทั้งรู้ว่าไอ้วีมันเมียกู...แล้วมึงยัง..ยังจะ...แม่ง..กูอยากกระทืบมึงให้ตายจมตีนกูเลย...ไอ้เหี้ยต้น..
มึงตายซะเถอะ” พูดจบมันพรวดพราดจะลุกเข้ากระทืบไอ้ต้นมันอีก ไอ้ต้นมันก็ไวถอยกรู๊ด..
มุดเข้าซอกตู้เสื้อผ้าทันที มีดึงบานตู้มาบังตัวมันไว้อีกตะหาก...เห็นแล้วก็ไม่มีเวลาจะขำกับท่าทาง
ที่มันถอยไวยังกะลิง ผมก็ยังห้อยติดกลสิทธิ์ ทนไม่ไหวตะหวาดเสียงดังเลยผม
“หยุด!..หยุดเดี๋ยวนี้...กล..หยุดโว้ย!.” ได้ผลเสียงผมดังมากไม่รู้กี่หลอด
แต่ที่แน่ๆ เล่นเอาแม่รีบขึ้นกะไดเข้ามาในห้องทันที
“อะไรกันลูก..เกิดอะไรขึ้นวี?” เสียงแม่กลสิทธิ์หยุดกึก ทำให้รู้ว่าเสียงของแม่ผม
มีอิทธิพลต่อมันมากกว่าเสียงผมซะอีก เพราะผมบอกมันหยุด มันยังลากผมเกือบเข้าไปถึงที่ไอ้ต้น
มุดหัวหลบหลังบานตู้เสื้อผ้าได้อีก ไอ้ต้นเองก็รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดมาก พอได้ยินเสียงแม่ผมเท่านั่นแหละ
มันพุ่งออกจากที่ซ่อนถลาหลบเข้าไปอยู่หลังแม่ผมเกาะชายเสื้อแม่ไว้แน่น เอาแม่เป็นกำบังอย่างเร็ว
กลสิทธิ์มันหันหน้ามาหาแม่ช้าๆ พลอยทำให้เห็นหน้ามันตอนนี้ได้ถนัดชัดเจน
เล่นเอาใจเสียไปเลยผม...????
ก็นะ...หน้ามันแดงเถือก ตาแดงก่ำ น้ำตาไหลตามแก้ม ไม่คิดว่ามันร้องไห้ด้วย
เพราะผมไม่รู้สึกว่ามันสะอื้น แค่เสียงสั่นๆ เท่านั้น ตอนมันด่าขณะที่เหวี่ยงไอ้ต้นอยู่นั้น
ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้กลสิทธิ์หลั่งน้ำตา ผมไม่เคยเห็นมันร้องไห้มากว่าสองปีแล้ว
หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่มันสลบแล้วฟื้นสองปีก่อน นี่เป็นน้ำตาแรกในรอบสองปีเลยก็ว่าได้
ผมค่อยๆยื่นมือไปเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้มันช้าๆ มันก็ยืนนิ่งๆ ยอมให้ผมใช้มือเช็ดน้ำตาให้มันไม่ได้ขัดขืนไร
แม่ผมเห็นแบบนั้น ท่านก็เลยเรียกให้นั่งลงที่ขอบเตียง..
“วี..พากลนั่งตรงเตียงก่อนลูก...” ผมได้ยินดังนั้น ก็ฉุดมันลงนั่งด้วยกันที่เตียงนั่นแหละ
มือก็จับมือมันไว้แน่น มันเหลือบมองหน้าผม มีจะดึงมือกับแบบงอนไรประมาณนั้น ผมงงมันจริงๆนะ
ยังไม่เข้าใจว่ามันเกิดไรขึ้น แต่ก็ไม่ยอมให้มันดึงมือออกจากมือผม แถมเอามืออีกข้างไปประกบ
หลังมือมันตบเบาๆ เป็นการปลอบมันไปด้วยมันถึงยอมอยู่นิ่งๆ แม่เห็นทุกการกระทำของพวกเรา
เพราะท่านยืนมองอยู่ โดยมีไอ้ลูกลิงต้นเกาะหลังแม่ผมแจ แถมสายตากลสิทธิ์ยังจ้องมันเขม็ง
เล่นเอามันผลุบๆโผล่ๆ แอบมองข้ามไหล่แม่ผม งานนี้ผมถึงรู้ว่าพวกเพื่อนของกลสิทธิ์
มันกลัวอารมณ์โกรธกลกันมาก ยี่ห้อนี้เค้าดีจริงไม่มีเสื่อม เดียวค่อยบอกตอนท้ายว่าเพราะอะไร
เพื่อนๆ มันถึงกลัวตอนกลโกรธ ตอนนี้มาดูเหตุการณ์ตรงหน้าก่อน
“กล..เป็นอะไรลูก...ทำไมถึงเอะอะเสียงดังตึงตังกันไปหมด แม่กำลังทำปลาอยู่ในครัว
ตกอกตกใจหมด...แล้ววีอีก...ตะโกนซะลั่นบ้านมันเกิดเรื่องไรกันขึ้น ไหนใครลองเล่าให้แม่ฟังซิ...”
แม่ถามมาน้ำเสียงนุ่มๆ เย็นๆ ตามแบบฉบับของแม่ผม ทำให้บรรยากาศอึดอัดเริ่มผ่อนคลายลง
กลสิทธิ์ค่อยสงบลงมาก ดูจากการหายใจที่เริ่มสม่ำเสมอไม่ฟึดฟัดหึดหัดเหมือนตอนแรก
เราต่างนิ่ง..ยังไม่มีใครเอ่ยปากพูดไรออกมา ผมก็กำลังลำดับเหตุการณ์อยู่
คือมันยังมึนไม่รู้จะเริ่มตรงไหน แต่เมื่อไม่มีใครยอมพูด คงเป็นผมแล้วที่ต้องพูด
เพราะแม่จ้องรอเอาคำตอบอยู่
“วีไม่รู้จะบอกยังไงดีนะครับแม่ วีเองก็ยังงงอยู่..ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดไรขึ้น
วีกับต้นกำลังเอาเสี้ยนที่ตำซอกเล็บของต้นออกกันอยู่ในห้อง จู่ๆ กลก็เปิดประตูเข้ามาชกต้นตกเตียงไปเลย
วีก็พยายามห้าม...เรื่องของเรื่องมันก็มีอยู่แค่เนี๊ยะ!” พูดจบผมยิ้มเจื่อนๆ ไปให้แม่อีก เห็นแม่คิ้วขมวด
เข้าหากัน ไม่ต้องบอกท่านกำลังคิดว่ามันอะไร ไม่อยากให้แม่มองกลไม่ดี..ชกต่อยเพื่อนซึ่งมาด้วยกัน
นี่ขนาดยังไม่ได้กินเหล้าเลยนะ ไม่รู้เย็นนี้ที่ขอตั้งวงไว้จะถูกยกเลิกหรือเปล่า ดันเกิดเรื่องขึ้นแบบนี้
คงอดชัวร์...เฮ้อ!...
ต่อข้างล่างนะค่ะ..
-
- 2 -
“มะ...มึง...มึงว่าไรนะวี...ไหนพูดใหม่ดิ” กลายเป็นกลสิทธิ์หันมาจ้องผมตาโต
บอกให้ผมเล่าใหม่ซะงั้น
“ก็กูกำลังบ่งเสี้ยนตำเล็บออกให้ต้นมันอยู่ เสร็จพอดีมึงก็ดันเปิดประตูเข้ามาชกไอ้ต้น
ตกเตียงไปเลย กูพยายามห้ามมึงก็ไม่ฟัง กูไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ผมพูดกับมันต่อหน้าแม่อีกครั้ง
คราวนี้หน้ากลสิทธิ์มันเหวอไปเลยครับ จากแดงเถือกที่โกรธอยู่ตะกี้ กลายเป็นซีดเผือดยิ้มเจื่อนไปเลย
ผมเริ่มเข้าใจอะไรลางๆ มันหันไปหาแม่หน้ายิ่งเจื่อนเข้าไปใหญ่ เมื่อแม่มองมัน
เหมือนรอให้มันเป็นคนอธิบาย เมื่อหลบไม่ได้..มันก็เริ่มพูดออกมาช้าๆ ว่า
“แหะ!..แหะ!..คงไม่มีไรแล้วครับแม่...ผมเข้าใจผิดไปเอง...คะ..คือ..คือผมคิดว่าไอ้ต้น
มัน..มันตีท้ายครัวผมนะครับ.” พอมันพูดออกมาเท่านั้นแหละ เปลี่ยนเป็นผมกับต้นหน้าเหวอกันเลย
คราวนี้ ไอ้บร้า!...มันคิดได้ไงว่าผมกับไอ้ต้นทำอะไรกันอย่างที่พูด...ถึงไอ้ต้นจะเป็นคนหน้าตาโอเคก็เถอะ
แต่ผมไม่ใช่พวกพิศวาสผู้ชายใครก็ได้นะโว้ย!...เฮ้ย...กลสิทธิ์มันเอาสมองส่วนไหนคิดกันหละเนี๊ยะ!...
ก่อนแม่จะหันไปมองไอ้ต้นที่เกาะหลังท่านแจ มันรีบส่ายหัวพรืดดด!!...ยืนยันอีกครั้งว่ามันบริสุทธิ์
แม่มองหน้าผม...ผมรีบอ้าปากตอบทันทีแบบไม่ต้องคิด
“ไม่นะแม่...วีไม่ได้เข้ามาทำอะไรกันอย่างนั้นนะ...” ได้ผลท่านเหลือบตาไปมองกล
มันก่อนจะถามมันว่า
“แล้วอะไรทำให้กลคิดแบบนั้นเล่าลูก”
“ก็ผม..อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินตามหาใครก็ไม่เจอ เลยเดินขึ้นมาชั้นบนได้ยินเสียง
เหมือนคนคุยกันในห้องแม่ เลยเดินเข้ามากะจะเคาะเรียก แต่คำพูดที่มันรอดออกมาทำให้ความตั้งใจ
ผมชะงักไป..ยืนฟังนิ่งๆ จนทนไม่ไหวเลือดขึ้นหน้าถึงกระชากประตูเปิดเข้ามาชกต้นมันนะครับ”
มันพูดไปด้วย...เริ่มจะหน้าเจื่อนเข้าไปใหญ่ คิดว่ารู้ตัวแล้วว่าตัวเองเข้าใจผิดไปเต็มๆ
“คำพูดไรว่ะ?..ที่ทำให้มึงเข้าใจกูผิดนะ” ไอ้ห่าต้น..เริ่มกล้าชะโงกหน้าออกมา
ถามกลมันแล้วหละ...กลมันก็เจื่อนหนักเข้าไปใหญ่ เพิ่งเคยเห็นคนหน้าเข้มจะหน้าซีดก็คราวนี้แหละ
“ก็มึงคราง..แล้วยังซู๊ดปาก..บอกว่าเบาๆ หน่อย..เจ็บ..หยุดก่อนวี..แล้ววีดันตอบ
มึงอีกว่า..ทนเอาใกล้เสร็จแล้ว..พวกมึงพูดเยอะกว่านี้แหละ..แต่กูหูอื้อหน้ามืดแล้วตอนนั้น” มันพูดไปด้วย
พร้อมกับอาการหน้าแดงหูแดงขึ้นมาอีกครั้ง ดันมาพูดแบบนี้ต่อหน้าแม่ผม ท่านก็กลั้นขำอมยิ้มอยู่
คงเห็นอาการของกลมันแล้วอดขำไม่ได้อะนะ ส่วนผมกับต้นมองหน้ากัน ทนไม่ไหวขำพรืดออกมา
ต่อหน้าแม่นั่นแหละ..
“ก๊ากกกๆๆๆ...เหี้ยแล้วไงมึงห่ากล....คิดชั่วๆได้นะ..สัด...กูเจ็บนี่หว่า
ก็มีร้องมีซู๊ดปากสิว่ะ!..มึงจะให้กูทนได้ไงเล่า...แล้วที่วีตอบกูนะมันกำลังเอาเข็มทิ่มสะกิดเอาเสี้ยน
ออกให้กูอยู่...สาดมึง...เสือกไม่ดูตาม้าตาเรือเสียก่อน...เสื้อผ้าพวกกูก็ใส่ติดตัวเรียบร้อย
ไม่หัดสังเกตุสักนิด..ซัดกูแบบไม่ฟังใครเลย..ถามสักหน่อยก็ไม่ได้..เล่นเอากูเจ็บตัวฟรี...ซวยชิบเป๋ง...
โดนทั้งเสี้ยน..โดนทั้งเข็ม...โดนทั้งหมัด...วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของกูกันว่ะนี่” พอได้ทีมันทั้งขำ
ทั้งพูด ทั้งบ่น ไปพร้อมกันหมด ก่อนที่แม่จะปล่อยให้มันฝอยยาวไปกว่านี้ ท่านก็พูดเตือนสติ
กลมันขึ้นมาว่า...
“ลูกโตแล้วนะกล...ไหนบอกว่ารักกันไง...ความรักที่เราทั้งคู่แสดงออกให้แม่และพ่อแม่
ของเราเห็น จนยอมให้โอกาสเราได้คบกันอย่างที่ต้องการ นานถึงสี่ปีแล้วนี่..มันต้องพัฒนา
มากกว่าคำว่ารักคือ ‘เชื่อใจ’ ถ้าหากลูกทั้งสองยังก้าวข้ามคำว่ารักไปถึงคำว่าเชื่อใจกันไม่ได้
แม่คิดว่ามันจะลำบากที่จะอยู่ด้วยกันในอนาคต...เหมือนตอนที่รับปากพ่อแม่ไว้นะ...ที่แม่ห่วงคือ
ลูกยังคุมสติยั้งคิดและยั้งใจให้นิ่งได้ไม่พอ ตรงนี้แหละจะเกิดปัญหาได้ในภายหน้า
หากเชื่อใจกันแล้ว...ทุกอย่างมันจะต้องมาด้วยเหตุผล..สงสัยไม่แน่ใจ..เราต้องหันหน้า
พูดคุยกันก่อนที่จะเอาอารมณ์มาเป็นที่ตั้ง...เพราะเมื่ออารมณ์มันไปก่อนย่อมก่อให้เกิดผลเสีย
มากกว่าผลดี ดูอย่างเรื่องนี้เป็นตัวอย่าง แม้กลจะบอกว่ามันเล็กน้อยต่อยต้นมันไปแค่หมัดเดียว
แต่ถ้าไม่กลับเอามาคิด...เกิดอนาคตมันไม่ใช่แค่นี้หละ เราลงไม่ลงมือจนเกิดบาดเจ็บล้มตาย
เหมือนในข่าว..เพราะอารมณ์หึงหวงชั่ววูบ กลคิดว่ามันจะแก้ไขได้ไหม...แม่ฝากให้ลูกทั้งสอง
เอาไปคิดดู วีก็เหมือนกัน...อย่างน้อยลูกต้องละเอียดรอบคอบกว่านี้ เมื่อรู้ว่าคนที่รักเรา..
อยู่กินกับเราเค้าเป็นคนนิสัยอย่างไร ทำอะไรควรบอกกล่าวให้เค้ารู้หน่อย หรือไม่ถ้าลูกเปิดประตูทิ้งไว้
ไม่ต้องปิด..เรื่องนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น แม่ไม่อยากให้ลูกที่แม่รักทั้งสองคนต้องกลายเป็นข่าวไม่ดีในอนาคต
เพราะพวกเราย่อมรู้อยู่แก่ใจแล้ว เมื่อเลือกจะคบกันแบบนี้ คนเค้าคิดเสมอว่าพวกเราเป็นพวกที่รักแรง
หึงแรง...หากเราพัฒนาจิตใจ..ให้ก้าวข้ามสิ่งที่คนเขาพยายามยัดเยียดให้เราเป็นไม่ได้
เราก็จะครองคู่กันไปได้ไม่ตลอดรอดฝั่ง เอาหละแม่ฝากไว้เท่านี้แหละ..เคลียร์กันให้เข้าใจซะ...
มีอะไรอย่าติดค้างกันอีก...เดี๋ยววงเหล้าเย็นนี้จะกลายเป็นสนามมวย แม่ไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น
แม่ขอตัวไปทำปลาต่อ ไว้เผาให้พวกเราเย็นนี้แหละ” พูดจบพวกผมรีบยกมือไหว้ขอโทษแม่
พร้อมกันทั้งสามคน อึ้งไปเลยกับคำสอนสดๆซึ่งๆหน้าในตอนนี้ กลสิทธิ์มันก็สำนึกผิดหน้าเจื่อนไปเลย
ดันอารมณ์ร้อนหุนหันพลันแล่นหึงไม่เข้าเรื่อง ผมเองก็มีส่วนผิดอย่างที่แม่พูด
เพราะคิดไม่ละเอียดจริงๆ น่าจะรู้ว่ากลมันขี้หึง ไม่ต้องรอให้มันพูดหรอก
ดูอย่างคราวของพี่ชายดิ..ไม่ได้อะไรสักหน่อย..ผมเองยังไม่ได้ตกลงคบกับมันเลยด้วยซ้ำ..
มันยังหึงเค้าได้ จะโทษมันก็ไม่ได้...คงต้องเป็นอย่างที่แม่พูด...มีเวลาเราทั้งคู่คงต้องหันหน้าคุยกัน
ให้มากๆ ความเข้าใจ..เชื่อใจเท่านั้น ที่จะนำพาให้ชีวิตคู่ของเราไปตลอดรอดฝั่ง....และเพราะคำสอน
ของแม่ในวันนั้น ทำให้ผมกับกลสิทธิ์รักกันยืนยาวมาจนถึงวันนี้ กว่ายี่สิบเอ็ดปีเข้ามาแล้ว
หลังจากปรับความเข้าใจจับไม้จับมือกอดคอกันแล้ว เพื่อนซี้ทั้งสอง..
กลสิทธ์กับต้น...พิริยะ....ก็ไม่ติดใจไรกันอีก กลับเป็นเรื่องโจ๊กในวงเหล้าเพราะปากไม่มีหูรูด
หลังจากเมากรึ่มได้ทีของ..ต้น พิริยะ...เผากันกระจาย
ประเด็นเมื่อตอนเย็นที่กลมันหน้าแตก แต่งานนี้ขอบอกกลมันไม่ได้แค่หน้าแตกคนเดียว
ผมก็พลอยหน้าระเบิดไปกับปาก..ต้น พิริยะ..ท่ามกลางบรรดานักฟังทั้งหลายรวมถึงน้องชายตัวดีผม
อีกสองคน ที่ขอแม่มาร่วมวงด้วย โดยดื่มได้แค่โค้กไร้แอลกอฮอล์ ซึ่งพวกมันก็ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด
ไม่มีใครดื้อเลยน้องผม อีกอย่างคงเห็นผมไม่ดื่มเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าดื่มไม่เป็นนะ.แต่ผมจำเป็นต้องมีสติครบ
ไม่งั้นเดี๋ยวเกิดพวกเมาแล้วขาดคนเคลียร์จะยุ่ง เหลือผมสติดีไว้คนหนึ่งเหอะ..
“แม่ง...เปิดประตูได้มันไม่พูดพร่ำทำเพลงไรเลย ซัดกูผลั๊ว!..เข้าให้เต็มปลายคาง
หล่นตุ๊บตกเตียงทันที กูนับดาวไม่ทันเลย..เชี้ยกล” เสียงต้น พิริยะ..เล่าเปิดประเด็น ความหน้าแตก
กะเอาฮาให้เพื่อนในวงฟัง ซึ่งได้ผลเพราะพวกแม่งขำกันใหญ่ ถูกอกถูกใจกับลีลาท่าทางประกอบ
ที่ต้น พิริยะ..มีแอ็กชั่นเสริมไปด้วย
“ฮ่าๆๆๆๆ...ก๊าก!!...มึงเจ็บตัวฟรี...แล้วไมมึงไม่บอกมันไปว่ะ!..ว่ามึงไม่ได้
มีไรกะแฟนมัน” ไอ้ถม....คนซื่อแห่งสุรินทร์ พี่แกทำเป็นคูลูแนะนำว่าควรทำยังไงในตอนนั้น
ผมอยากให้มันอยู่ด้วยจัง...จะได้ให้รู้ว่าพูดง่ายแต่ทำยาก
“กูทันไอ้อ้าปากซะทีไหน...แม่งไม่เว้นช่องให้ตั้งตัวเลย อีกอย่างกูไม่รู้นี่ว่ามันโกรธกู...
เพราะเข้าใจว่ากูเอากับแฟนมัน” ต้น พิริยะ..ยังดำเนินการเป็นนักเล่าเรื่อง..ดึงให้คนฟังอินตามของมัน
ต่อไป เพราะตอนนี้มันเป็นพระเอก ส่วนผู้ร้ายตลอดกาลยอดชายกลสิทธิ์ ที่ไม่เคยได้รับ
บทพระเอกเลยสักครั้งเดียว ตั้งแต่ผมเริ่มนำเรื่องของเรามาลงเล้าจนถึงบัดนี้ กลสิทธิ์ยังไม่เคย
เป็นพระเอก คงอดทนกับบทผู้ร้ายหน้าแตกฝ่ายเดียวต่อไปไม่ไหว พูดแก้ต่างให้กับตัวเองขึ้นมาว่า
“พวกมึงลองมาเป็นกู...แล้วจะรู้ว่าหากเป็นพวกมึง..จะฟิวส์ขาดกันไหม” มาแล้วกลสิทธิ์
ผู้ไม่เคยผิดตลอดกาล ยี่ห้อนี้มีหนึ่งเดียวเท่านั้น เค้าดีจริงๆ...
“แล้วมึงได้ยิน..ไอ้ต้นกับไอ้วีมันพูดว่าไง?” ไอ้คุณชายปราณ เจ็กตี๋แห่งแดนอิสาน
ซักเอาคำพูดที่เป็นจุดระเบิดอารมณ์กลสิทธิ์ นำออกมาตีแผ่ในวงทันที..
“แม่ง...ก็ห่าต้นมันเสือกคราง....อูยยยๆๆ!..วี..เบาๆ หน่อย..ซู๊ดดดๆๆ...กูเจ็บ...สัดวี..
เดี๋ยว..หยุด..หยุดก่อน..ไม่ไหว..พักแป๊ปกูเจ็บ..เล็กนิดเดียว..ทำไมเจ็บอย่างนี้ว่ะ!.” แม่ง!..มันพูด
แบบนี้อ่า...แฟนกูดันตอบไปอีก
“ทนเอานิดนะต้น..กูก็พยายามเบาที่สุดแล้วเนี่ยะ...เล่นเอาเหงื่อแตกเลยเหมือนกัน...
แม่งลึกว่ะ!.” พาเอาทั้งวงขำกลิ้งกันท้องคัดท้องแข็ง ส่วนผมอายจนแทบจะมุดเสื่อดำดินหนีแล้วตอนนี้
ต่อหน้าพวกเพื่อนเหี้ยก็สุดจะทนแล้ว นี่ยังมีน้องผมอีกสองคน แล้วมันทั้งคู่..ทั้งเจ้าวิวเจ้าวุ้น..
เสือกขำกันท้องคัดท้องแข็งกุมท้องตัวงอกันใหญ่ ถูกอกถูกใจที่พี่เขยกำลังเล่าซะงั้น
“พอมึงได้ยินแค่นี่มึงก็เลย กระชากประตูเข้าไปต่อยมันเลยหรือว่ะ?..ไม่ใจร้อน
ไปหน่อยเหรอเพื่อนกู” ไอ้ชาติ..เจ้าชายปากหนักเสือยิ้มยาก แต่งานนี้ผมเห็นมันยิ้มไม่หุบ
ตั้งแต่โจ๊กเรื่องนี้ถูกนำมาตีแผ่จนขณะนี้มันยังขำยิ้มตลอด ถามขึ้นบ้าง
“ใครว่า กูยังทำใจนับหนึ่งถึงสิบ ตัดสินใจอยู่หน้าประตูว่าจะเข้ามากระทืบให้ตายทั้งคู่เลย
หรือจะหันหลังเดินหนีกับสิ่งที่ได้ยิน พวกมันดันพูดโต้ตอบกันต่อนี่สิ....อืม..ต่อเลยว่ะวี...อูยยยๆๆ...
แม่ง...ซู๊ดดดๆๆๆ...เร็วหน่อย...จะออกหรือยังวี..จะออกแล้ว...ทนอีกนิดเดียว..ใกล้แล้ว....ใกล้แล้ว...
อ่า..อึ๊บ!..ออกแล้วว่ะต้น..พรูโล่งซะที...พอถึงคำนี้กูไม่นงไม่นับแม่งแล้ว กระชากประตูได้
กูทะยานเข้าซัดเหี้ยต้นมันก่อนเลยทันที....” กลสิทธิ์เล่าจนเห็นภาพ ชวนให้คิดตามเลยทีเดียว
พวกแม่งขำกันกระจาย ส่วนผมหน้านี่ไม่ต้องพูดถึง ไม่ต้องพึ่งเหล้า..รับประกันแดงยิ่งกว่าพวกมัน
ที่แดกเหล้าต่างน้ำกันอีก...น้องผมไอ้ตัวแสบสองคนหันมามองหน้าพี่มันหัวเราะสนั่น
ถูกอกถูกใจกับฝีปากการเล่าเรื่องของพี่เขยยิ่งนัก
“เห้ย!...แล้วทำไมมึงต่อยแต่ไอ้ต้นมันว่ะ!..ไหนตอนแรกมึงบอกจะกระทืบ
ให้ตายทั้งสองคนไง?” ไอ้ถม.คนซื่อ..ยังคงถามด้วยความซื่อของมันต่อ...
“ไอ้เหี้ยถม...นั่นหนะเมียกู..ต่อให้กูขาดสติขนาดไหน..กูก็ซัดไอ้ชู้ก่อนแหละ..
เอามันให้หมอบ ส่วนเมียกูค่อยว่ากันทีหลัง..ว่าจะซัดด้วยอะไร..ถึงไงกูก็รัก..มึงจะให้กูทำยังไงตอนนั้น...
ถึงกูจะสติหลุด..แต่สามัญสำนึกรู้ว่าคนนี้...เจ็บเพราะกูไม่ได้อีกแล้ว..เป็นไงพระเอกไหม?”
คราวนี้จากที่กำลังขำกันกระจาย
“ฮ่าๆๆๆ!!!...ก๊ากๆๆ!!..อ๊อกก!..อร๊วกกกๆๆๆ!!!...เลี่ยนสาด”
เปลี่ยนมาโก่งคออ๊วกพร้อมกันทันทีแบบไม่ต้องนัดหมาย เอียนกับความเน่าที่กลสิทธิ์หม้อผมกลางวง
แต่ประทานโทษ..ผมแทบอยากจะหายตัวล่องหนไปเลย ไม่คิดว่าพอเหล้าเข้าปาก
กลสิทธิ์จะด้านเน่าเอาดื้อๆ แบบไม่อายใคร
“เห้ย!...ถึงจะเน่าแต่ก็ได้อยู่พวก..กูงงนิดหนึ่งว่ะกล..อย่าว่าโง้นงี้เลยนะ...
มึงพูดติดปากว่าไอ้วีเมียมึง..แสดงว่ามึงเป็นผัวมัน...แล้วตอนมึงฟังมันคุยกับกู...มึงเอาสมองส่วนไหน
คิดว่ามันกำลังทำกูอยู่..แล้วกูก็กำลังโดนมันเอาอยู่นะ?..” ไม่ใช่คำถามใครที่ไหนหรอกครับ
ครั้งนี้..ต้น พิริยะ..มันถามเองเลย กำลังกู้ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายที่ถูกกลสิทธิ์ยัดเยียดทางความคิดขณะนั้นว่า...
มันโดนผมเอา..??
“ห่า!...ตอนนั้นกูไม่คิดลึกละเอียดขนาดนั้นหรอก...ว่ามึงสองคน
ใครจะเป็นผัวเป็นเมีย...ที่แน่ๆสำหรับกูวีมันเมียกู...แต่กูจะไปรู้เหรอะ..ว่ามันมีไรกะคนอื่น
มันอาจจะเกิดอยากเป็นผัวขึ้นมาก็ได้” นรกแสรดดด...งานเข้าผมอย่างจัง...เพราะกลสิทธิ์
เอาเรื่องในมุ้งมาขายซะเกลี้ยง...ไอ้น้องชายผมสองคนอ้าปากหวอ..จ้องพี่เขยตาค้าง
สลับหันมองหน้าผมไปมา...ผมก็ได้แต่แกล้งยกแก้วโค้กขึ้นจิบ เฉหลบสายตาแต่ละคู่
ที่พยายามมองมาอยู่ตอนนี้ โดยกำลังคิดว่ากูนั่งคนเดียว...พวกมึงคือสัมภเวสี....
แต่แล้วผมก็จิตหลุดเมื่อไอ้ต้น พิริยะมันพูดว่า...
“ห่า.มึงก็นะ...ทีหลังต่อให้ได้ยินมึงก็คิดแง่บวกให้กูหน่อยก็ได้ ถึงจะเจ็บตัว
โดนมึงต่อยฟรีไปเต็มๆ แต่ถ้ามึงคิดบวกว่ากูกำลังเอาไอ้วีอยู่ กูจะไม่เสียความรู้สึกเท่าว่ากูโดนไอ้วีเอา..
ยังหยวนได้เว้ยเพื่อน..” พระเจ้า!...หมดกัน...เวร..ฟังพวกเหี้ยนี่มันพูดดิ...ทั้งที่ผมนั่งหัวโด่
อยู่ในวงด้วย...แต่มันเล่นพูดข้ามหัวผมไปมายังกะผมเป็นหัวเผือกหัวมันซะงั้น..
“นั่นดิ...ห่ากล...มึงไม่ยุติธรรมเลยนะโว้ย!..ที่ดันไปคิดกับไอ้ต้นมันแบบนั้น...
มึงดูหุ่นเมียมึงกับหุ่นไอ้ห่าต้นมันดิ...มันเสียหายมากนะโว้ย!..ใช่กูเข้าข้างมันนะกล..เป็นกูถ้าเกิด
ไม่มีทางเลือกต้องเอากับวีมันจริงๆ กูยอมก็ได้ว่ะ!...แต่ยังไงกูก็ต้องเป็นผัวมันแน่ๆ
มึงจะให้ถึกๆ ควายๆ อย่างพวกกูไปเป็นเมียไอ้วี ทั้งหล่อทั้งขาวร่างเล็กเนี๊ยะนะ...กูว่าไม่รุ่งว่ะกล...
ที่หลังถ้าจะหึงอะไรคิดให้มันใกล้ความเป็นจริงด้วยก็ดี” เหี้ยถม..คนซื่อ..มึงจะกลายเป็นคนคดในสายตากู
ก็วันนี้แหละ..ฟังมันพูดดิ...พูดออกมาได้ จนผมนายกวี..ถึงกับนั่งบื้อตาโตเป็นใบ้อมบอระเพ็ด
ไปไม่เป็นเลยครับ..คำพูดพวกเหี้ยนี่ ไหงไปๆมาๆ มันดันเอาผมมาเป็นประเด็นหลัก
เรื่องใครเป็นผัวเป็นเมียกันซะงั้น
“เอ่อดิ..กูเห็นด้วยกับไอ้ถมมัน..ใช่ๆ..กูก็ว่างั้น..อืม..เห็นด้วย...” แล้วไอ้พวกที่เหลือ
ก็พากันลงประชามติแสดงความคิดเห็นแบบไม่ต้องร้องขอ มันจะเกินไปแล้วผมกำลังจะจิตหลุด แต่...
“ผมไม่เห็นด้วย..ผมก็ด้วย..” อ้า...พระเจ้า!..น้องชายผมเจ้าวิวกับเจ้าวุ้น
มันรีบส่งเสียงค้านประท้วงมาทันที เล่นเอาทุกคนหันไปมองพร้อมกันให้พรึบ ไม่เว้นแม้แต่ผม
เพราะงงกับมันว่ามันกำลังจะพูดไรต่อ....???
“พี่ชายผม..จะไปเป็นเมียใครเค้าไปทั่วไม่ได้หรอก..ที่พวกผมรับได้และไม่รังเกียจ
เพราะเรารักพี่วี..แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นพี่วีเป็นได้ต้องเมียพี่กลคนเดียว..คนอื่นห้ามโดยเด็ดขาด”
เอ่อ!..จบข่าววิวน้องพี่...แกกำลังทำให้กลสิทธิ์มันยิ้มจนปากฉีกไปถึงหูแล้ว แค่นั้นยังไม่พอ
มันลุกมาหาน้องผมทั้งสองคน กระชากเข้าไปกอดพร้อมกันทั้งสองแขน ก้มจูบขมับน้องผมไปมา
สลับกันทั้งสองคน
“ฮิ้วววววๆๆๆๆ!!!!....ครอบครัวหรรษา พี่เขยน้องเมีย..เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย.
อิจฉาจริงวุ้ย..พวกมึงว่าไหม...จริ๊งงงงๆๆๆ...ฮิ้ววววววๆๆๆๆ!!!!” ไม่ผิด..เสียงสัมภเวสี
แซวขึ้นมาทันที แต่ตอนนี้กวี...ไม่สามารถอยู่ต่อได้แล้ว ลุกหนีให้ว่อง คิดได้ตอนนี้
ถึงมันจะสายไปก็ตาม แต่ขืนอยู่ต่อผมว่าไม่ใช่แค่หน้าแม้แต่ร่างผม..มันคงระเบิดเป็นเสี่ยงๆแน่
เพราะผมร้อนฉ่าไปหมดตั้งแต่เส้นผมยันปลายเท้า....ไอ้พวกบร้า...นรกแสรดดดดด...????
ปล. ที่ค้างไว้...ทำไมเพื่อนในกลุ่มกลถึงพากันกลัวอารมณ์โกรธเหมือนทอร์นาโดของกลสิทธิ์
เพราะพวกมันช่วยกันปิดผมอยู่เรื่องหนึ่ง คือถมมันเคยไปหม้อรุ่นน้องคนหนึ่งที่มักมานั่งข้างสนามบอล
ช่วงเวลามันซ้อม มันไม่รู้ว่าน้องเค้ามีแฟน แล้วจู่ๆวันหนึ่งแฟนน้องเค้าก็พาพวกมารุมยำตีนมัน
หลังห้องน้ำ มันคนเดียวสู้ไม่ได้เลยอ่วมไปเหมือนกัน พอเรื่องนี้รู้ถึงหูกลสิทธิ์ไม่มีใครห้ามไรได้
มันลุยดะไปถึงคณะของแฟนน้องเค้า แค่นั้นไม่เท่าไหร มันเล่นเข้าไปกระทืบเค้าสลบคาห้องเรียน
ซึ่งขณะนั้นอาจารย์ยังไม่เข้าคลาส ปรากฏว่าพวกเพื่อนไอ้นั้น ต้องช่วยกันหามมันไปห้องพยาบาลกันเลย
เรื่องนี้ดังไปทั่วจนถึงขั้นคณะบดีเรียกไปเคลียร์และลงทัณฑ์บนไว้ทั้งสองฝ่าย
เพราะถือว่ามีความผิดทั้งคู่ เหตุการณ์นี้เพื่อนๆในกลุ่มจึงกลัวลูกบ้ากลสิทธิ์
เพราะเห็นกันมากับตาแล้วว่างั้น แต่ผมไม่รู้เรื่องมาก่อน มารู้เอาทีหลังเพราะเกิดความสงสัย
ที่ต้น พิริยะ มันกลัวกลสิทธิ์จนขี้ขึ้นหัว..ตอนวิ่งไปหลบหลังประตูตู้เสื้อผ้านั่นแหละ
ถึงได้ถามจากมันจนได้คำตอบเอาทีหลัง ว่าที่มันไม่กล้าสู้กลสิทธิ์เพราะอะไร
เป็นไงบ้างค่ะ...ตอนพิเศษ..ได้พบความหน้าแตกบวกความฮา
และความน่ารักกับโหมดเน่าของพี่กล และเห็นพี่วีเขินกันพอใจไหม
แถมยังได้สาระคำพูดดีดี ที่แม่พี่วีให้แง่คิดในการใช้ชีวิตอีกด้วยนะค่ะ
หนูชอบที่พี่วีเขียนตอนนี้มากค่ะ...ครบรสจริงๆ
คิดเหมือนกันเปล่า..ไม่ดราม่า..แต่สนุกมีสาระ
พี่วีรับปากจะเขียนตอนพิเศษแบบหวานโรแมนฯ
มาให้อ่านอีกตอน รอไปก่อนนะค่ะ
Luk. :กอด1: :L2:
-
ยี่ห้อ กลสิทธิ์ ของเค้าดี จริง ๆ
-
:m20: :m20: :m20:
หึงจนขาดสติเลยน้าาา
-
รอจ้า :กอด1: :กอด1:
รอตอนตอ่ไป รอน้องวี กล และเพื่อนๆ
-
กลสิทธิ์ยี่ห่อนี้เขาน่ารักจริงๆ :m20:
-
อ่านแล้วทำให้รู้ว่าจริงๆ พี่กล เป็นคนที่สติรู้คิด ยับยั้งชั่งใจได้ดีมากเลย
ต่อให้โกรธแค่ไหน ถ้าคนๆ นั้นเป็นคนที่รักแล้ว พี่กลก็สามารถจะแยกแยะได้ เหมือนตอนที่มีเรื่องกับคุณพ่อเลยอ่ะ
....หลวงพี่ค่ะ...ไม่รู้จะบาปหรือเปล่า...ถ้าจะขอชมว่า
....พี่กลน่ารัก :o8: :o8:.....ถ้าเป็นเรื่องพี่วี รู้สึกว่าพี่จะอ่อนไหวเป็นที่สุดเลยนะคะ... :กอด1:
-
กดlike ครอบครัวพี่วี ฮ่าๆ แม่พี่วีสอนได้โดนใจอีกแล้ว แถมน้องชายพี่วีก็เข้ากะพี่เขยได้ดีอีกต่างหาก o13
ขำอีพี่กลอ่ะ หึงหน้ามืดไม่มองอะไรให้ดีๆเล้ย กร๊ากกกก
-
พี่กลหน้าแตก :m20: แต่เป็นใครมาเจออย่างนี้ ร้อยทั้งร้อยก็ต้องคิดแบบพี่กล ถือว่าซวยไปนะพี่ต้น
อีกอย่างพี่กลไม่ใช่ผู้ร้ายในสายตาหนูแล้วนะ พี่เป็นพระเอกมานานแล้ว แต่เป็นพระเอกแบบเหวี่ยงๆ อารมณ์ร้อน คาดเดาไม่ค่อยได้ก็แค่นั้น :laugh:
พาร์ทนี้พี่เขย น้องเมีย เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ครอบครัวสุขสันต์อย่างว่าจริงๆด้วย ดีใจที่ครอบครัวพี่วีเข้าใจ น่ารักทั้งครอบครัวเลย
แต่พี่กลเสี่ยวเนอะ ขนาดต่อหน้าเพื่อน พี่แกยังกล้า คนไลค์ประโยคนี้หน่อย "ถึงกูจะสติหลุด..แต่สามัญสำนึกกูรู้ว่าคนนี้...เจ็บเพราะกูไม่ได้อีกแล้ว"กรี๊ดดดดด แมนเกิ๊น
-
:m20: :m20: :m20:
-
นั่งอ่านไปเขินไป :o8: :o8:
เขินแทนพี่พี่วี 555
พี่กลน่ารักขึ้นทุกวันเลยนะเนี้ย555
รักกันนานนะพี่ :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:m20: :m20:
ไม่ไหวแล้วนะพี่กล หึงไม่ดูตาม้าตาเรือเลยย ก๊ากกกกกก
แต่ก็แหม่ะ จีบพี่วีกลางวงเหล้าไม่ค่อยเลยนะ
น้องชายพี่วีก็รักพี่เขยจริงงงง 555 ครอบครัวหรรษา
ชอบคะๆ ตอนนี้น่ารักดี อ่านไปฮาไป เอิ๊กกก
+1 ให้จ้าจุ๊บๆๆ
-
ครอบครัวพี่วีน่ารักมาก มีความรัก ความเข้าใจให้กันเสมอ อบอุ่นค่ะ
ส่วนยอดชายกลสิทธิ์ก็แรงเสมอต้นเสมอปลาย
-
ชีวิต พี่วี มีครบรส มากเลย คร๊
อิอิ "ครอบครัวครบรส"
-
:m20:ไม่ดูให้ดีซะก่อนกล หน้าแตกเลย
-
:m20: :m20: :m20:
พี่กลหน้าแตกซะ แต่ก้อชวนให้คิดอยุนะบทพูด
แต่วงเหล้านี้ไม่ไหว เผากะซะพี่วีอายเลยทีเดียว
ส่วนแม่พี่วีก้อยังน่ารัก คอยช่วยเลือเสมอ รุสึกอ่านตอนแม่พี่วีทีไรได้ข้อคิดทุกครั้งเลยคะ
:กอด1:
-
:m20: :m20:
โอ๊ย ฮาาา
แต่คำพูดมันก็ชวนคิดจริงๆแหละ
ตอนพี่กลเปิดประตูไปชก
ไม่เห็นหร่อว่าเสื้อผ้าครบอะ
อ่อ ลืมไป ตอนนั้นสติสตังหายหมดแล้ว
-
พี่กลทั้งรักทั้งหวงคุณวีมากๆเลยนะเนี่ย
อ่านตอนนี้แล้วน่ารักจะ ขำๆกับเพื่อนต้นที่ว่าเสียความรู้สึกหากตัวเองเป็นฝ่ายรับ :m20:
แปลว่าทุกคนคงจะมองว่าคุณวีค่อนข้างบอบบางนะเนี่ย
-
555+ ครอบครัวสุขสันต์เนอะคุณกล พี่เขย น้องเมีย เข้ากันดี๊ดี คุณวีแย่หน่อยนะนี่ 555+ :m20:
-
55555+
แต่คำแม่สอน....ซึ้ง!!!!!
-
รับประกันคุณภาพโดยนายกลสิทธิ์ 555 :m20: :m20:
-
^^
-
รักแม่จัง สอนดีมากๆ
-
เห็นด้วยกับน้อง Lux ค่ะ
ตอนนี้ครบรสจริง
น่ารักมากๆ ค่ะพี่วี :o8:
-
ฮาศาสตร์
-
ดูนาง ให้ดูที่แม่จริงๆ
-
ว๊าววววคุณแม่มีแอบเขิลด้วยอ่าค่ะ
อิอิอิ
น้องสะใภ้กับพี่เขยเข้ากันได้ดีขนาดนี้เลย
ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ถ้าทำเป็นหนังสือ ขอจองคนแรกเลย :o8: ชอบเรื่องนี้จัง
-
ฮาๆ ฮาตอนที่น้องวิวน้องวุ้นนี่หล่ะ
พิทักษ์พี่เขยซะ
แอบปลื้มคุณแม่วีอ่ะฉลาดจะสอนลูกๆ ให้ทำสิ่งที่ดี :L2:
-
:m20: :laugh:
ฮามากๆๆๆตอนนี้
สงสารนายต้นจริงๆๆโดนทั้งขึ้นทั้งร่องกันเลยทีเดียว
แต่หลานวิวเยี่ยมสุดได้ใจกลไปเลย
ฮ๋าๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วได้บทเรียนสอนใจจริงๆ ค่ะ
-
อ่านแล้วก็ได้บทเรียนจริงๆจังๆ
ทำให้นึกไปว่าควาหุนหันนี่มันน่ากลัวจริงๆ ดีว่าพี่กลทำไปแค่นั้นนะ
ไม่งั้นคงแย่ เหอๆ
+ไปเลยคร้าบ o13
-
+1 :pig4:
-
...มันก็น่าคิดอยู่ เพราะประตูมันปิดอยู่ ทำไมไม่ไปบ่งหนามกันที่ห้องโถงกว้างๆๆหรือนอกห้อง สรุปผิดทั้งคู่เหมือนแม่พูด
...แล้วเสียงครวญครางนั่นใครได้ยินก็ต้องคิดทั้งนั้นแหละ ก็เลยเจ็บตัวไปฟรีๆๆนะ ต้น พิริยะ
...แต่ก็ฮา ดีเนอะกลสิทธฺิ์นี่ มีเวอร์นี้ด้วย แต่เกิดเรื่องแล้วก็ได้แง่คิดดีๆๆในการใช้ชีวิตจากแม่นะ :L2:
-
แหมๆ ก็เข้าใจพี่กลอยู่หรอกนะ กร๊ากกกกกกกกกกกกก เป็นใครๆก็เข้าใจผิด คิกๆ ฮาจริงอะไรจริง
รอตอนพิเศษอีกตอนจ้า^^
ปล.แล้วเดี๋ยวจะมาต่อตอนกลอยู่ในโรงพยาบาลใช่ไหมคะ
-
แฮะๆๆๆ อยากรู้ว่า พี่กล จะตาม พี่วี ป่าวคร๊าบ
อยากรู้จริงๆๆนะ
:o8: :o8:
-
ความหึงไม่เข้าใครออกใครจริงๆ 555
คุณแม่สอนได้ดีจริงๆค่ะ
-
:laugh5:
กร๊ากกๆๆ
กลสิทธิ์
ยี่ห้อนี้..มีแต่ฮา(แอบเน่า) ฮ่าฮ่า
กล..ยอดชาย จับหนุบหนับ ขยับไหล่
กอดเอวไว้ ไซร้ที่รัก วีผลักหนี
กลฮึดฮัด รัดตัวไว้ ยอมดีดี
จุ๊บปากวี แล้วขยับ เผลอหลับไป..
วี..ยอดรัก ชักเอะใจ ทำไมนิ่ง
จะมาทิ้ง หน้าตาเฉย เคยทำไหม
เข้าสตาร์ท จุดลู่วิ่ง แล้วเปลี่ยนใจ
ลุกขึ้นมา ต่อเร็วไว ไอ่ตัวดี
อิอิ :3123: อ่านแล้วไม่โกรธกันน๊า..วี+กล
:pig4: +1 ครับ Luk
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!
อ๊าย~!!!!!!!!!!!-///-
-
น้องพี่วีโคตรน่ารักเลย อ่ะ 5555
:กอด1:
-
12 ชั่วโมงพอดีกับเรื่องนี้
ขอบอกว่า ครบรสจริง ๆครับ
ทั้งโหด ทั้งเศร้าเคล้าน้ำตา หัวเราะเฮฮาบ้าจี้ น่ารัก อาย เขิน เน่า และสาระจากแม่ของพี่วี
ใครมาเห็นผมคงนึกว่าบ้า เพราะ อ่านไปผมก็อินตามไป
ประเดี๋ยวหัวเราะ ประเดี๋ยวร้องไห้
แต่มีอยู่อย่างที่ทำให้ผมลังเลที่จะตัดสินใจว่าจะทำไงดี
ก็คือการบอกให้ที่บ้านรู้ว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย
ผมกลัวเจออย่างพี่กลครับ สงสารพ่อกับแม่ กลัวจะรับไม่ได้
ก็จะมีใครโชคดีเหมือนพี่วีพี่กลกันมั่งล่ะครับ
-
ยี่ห้อกลสิทธิ์ ของเค้าดีจริงอะไรจริง :pigha2:
แต่้ก็น่าจะเข้าใจผิดอยู่น้าาา ฟังจากน้ำเสียงและคำพูดของทั้งสองคน :z1:
ปล้ำลิง เค้าหลงพี่วีจริงๆแล้วง่ะ กระซิกกระซิก :impress:
-
พี่กลก็จิ้นเก่งเหมือนกันนะเนี่ย ได้ยินแค่เสียงก็นึกไปถึงไหนต่อไหนแล้ว :laugh:
แต่น้องๆพี่วีน่ารักมากเลยอ่ะ ชอบๆๆ :o8:
-
โดนเผาซะดำเลย พี่กล ฮ่าๆๆๆ
-
ดีใจในที่สุดก็ตามอ่านเรื่องนี้ทันแล้ว เมื่อวานั่งอ่านตั้งแต่ 5 โมงเย็น จนถึง 6 โมงเช้าเลย
ยอมรับเลยไม่ง่วงเลยเลย ยิ่งอ่านไปหนึ่งตอนก็ยิ่งอยากอ่านอีกเรื่อยๆ ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณคุณ LUX
ก่อนนะจ๊ะที่สามารถถ่ายถอดเรื่องราวของพี่วีและพี่กลออกมา ได้อย่างสนุก ตื่นเต้น น่าติดตาม
เมื่อถึงชว่งเวลาเศร้าก็บีบคั้นอารม์ ได้ดีมากเลย เมื่อถึงเวลาที่พีกลทำร้ายพี่วี เราอ่านไปก็ยิ่งนึกโมโหตามได้
เขียนได้ดีจริงๆจ๊ะ
ขอบคุณพี่วีที่มาถ่ายทอดเรื่องราวดีดี ทั้งสุข เศร้า ทุกข์ของพี่ให้ได้อ่านกันนะค่ะ เพราะยอมรับเลยเลยว่าอ่านเรื่อง
ราวของพี่วี ทำให้เสียน้ำตาไปเยอะมากจริงๆ เพราะอ่านแล้วนึกถึงช่วงเวลาที่พี่ต้องเจอกับเหตุการณ์อะไรบ้างในชีวิต
แล้วต้องยอมรับเลยว่าพี่วีเป็นคนที่เข้มแข็งมากจริงๆ เข้มแข็งอย่างน่าทึ่งที่สุดเท่าที่เคยเจอมาเลย พี่ไม่เคยคิดแค้นหรืคิดที่จะทำร้ายคนอื่นก่อนเลย ห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองตลอดเวลาเสียด้วยซ้ำ ข้อดีนี้แหละค่ะที่พี่วีมีแต่คนสมัยใหม่ไม่มี จึงทำให้คนสมัยนี้รักง่ายหน่ายเร็วเหลือเกินอย่างที่พี่บอกและค่ะ เรื่องราวความรักของเกย์ในสมัยเมื่อ20ปีก่อนยังไม่เป็นที่ยอมรับมากนักใครเป็นมักถูกว่าถูกด่า แต่หนูขอบอกเลยนะค่ะว่าอ่านเรื่องราวของพี่แล้วหนูยอมรับใจของพวกพี่มากค่ะ พี่ฝ่าฟันอุปสรรคทั้งหลายมาได้ด้วยความรักที่พี่ทั้งสองมีให้กัน สุดท้ายขอให้พวกพี่ครองรักอยู่ด้วยกันไปนานๆนะค่ะ เพราะสมัยนี้หาไม่ได้แล้วค่ะ หรือหายากมากสำหรับความรักที่จะอยู่ได้ยาวนานแบบของพวกพี่ ไม่ว่าจะเป็นชายหญิง หรือชายชายๆก็แล้วแต่คบกันได้ไม่นานก็ต้องเลิกกัน แต่เรื่องของพี่ถือเป็นแรงบันดาลใจให้หลายๆคู่ หรือแม้แต่ตัวหนูเองเริ่มหันกลับมามองคนที่เรารักว่าเราจะต้องเสียสละ ผ่านร้อนผ่านหนาวไปด้วยกันให้ตลอดรอดฝั่งแบบพวกพี่ให้ได้ คู่ของพี่ถึงแม้จะผ่านเรื่องราวที่ทุกข์มากมายแต่ไม่รู้ทำไม หนูรู้สึกอิจฉาพี่วีจังเลยที่มีคนให้พี่รักและรักพี่วีมากแบบพี่กล รวมไปถึงแม่พระของพี่วีด้วย หนูเชื่อว่าที่พี่วีเป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข้ง แบบนี้ได้คงมาจากการสอนของคุณแม่พี่วีด้วย สุดยอดมากค่ะ พูดได้คำเดียวจริงๆ พี่วีเป็น my idol ของหนูแล้วตอนนี้ ขนาดเรื่องยังเขียนไม่จบเลยนะ แต่หนูเชื่อแล้วแหละ เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้ มีในโลกนี้จริงๆ
ปล. อาจจะเม้นไม่ได้ดีเท่าไหร่ เพราะถ่ายทอดความรู้สึกตัวเองไม่เก่ง แต่อย่างนึงที่รู้ตอนนี้คือ จะติตามเรื่องราวของพวกพี่จนจบเลยรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เริ่มอ่านตั้งแต่ตอนแรกๆ เห็นพี่วีเข้ามาตอบคำถามด้วยอิจฉาพี่พี่ในเล้ามากเลย แต่ต่อไปจะไม่พลาดสักวันที่เข้ามามาอ่านเรื่องนี้ :L2: :L1:
-
คือคำพูดมันก็ชวนจิ้นอ่ะนะ ฮาพี่กลแกมาก นี่ยังดีนะ มีความอดทนฟังจนถึงตอนเสี้ยนออกน่ะ นี่ถ้าเป็นสมัยก่อนพี่แกจะพุ่งเข้าไปตั้งแต่แรกเลยป้ะเนี่ย??
-
เอ่อ... นั่งอ่านตั้งแต่พระอาทิตย์อยู่กลางหัว จนตอนนี้พระจันทร์ขึ้นมาแทนที่แล้วพึ่งจะอ่านทัน....
คงต้องบอกเหมือนคนอื่นๆว่า.... อ่านตอนแรกๆแอบไม่ชอบใจพี่กลมากมาย...
มายจนเกือบจะไม่อ่านต่อ... (แต่ดันไปอ่านตอนพิเศษล่าสุดซะก่อน เลยกัดปากอ่านต่อ....)
อ่านๆไปเริ่มสงสาร+เห็นใจ+ชอบใจ(ในบางอารมณ์) อ่านไปอ่านมาอ้าววันนี้ยังไม่ได้กินไรเลยอะ... >///< ....
เรื่องนี้มีหลายอารมณ์มากมายแต่ชอบที่สุดตอนที่พี่กลขอให้อย่าปล่อยมือกัน....
อ่านแล้วรู้สึกว่า.... อารมณ์นั้นมัน.... น้ำตาล่วงเป็นเม็ดๆเลย... T_T ...
ขอบคุณพี่วีที่เล่าเรื่องดีๆนี้ให้นะคะ... และขออนุญาตตามเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ... ^_^ ...
ขอบคุณคุณ LUX นะคะที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆนี้ออกมาเป็นตัวหนังสือให้ได้อ่านกัน....
ปล. แอบเขินเหมือนกันที่จะบอกว่าตามมาอ่านเรื่องนี้เพราะดันไปแอบอ่านเรื่องตะเกียงพิเศษแล้วชอบทั้งที่ยังอ่านไม่จบ!!!...
เลยมาตามเรื่องนี้ด้วย... ถ้าอ่านเรื่องนั้นทันเมื่อไหร่ จะเป็นนักอ่านที่ดีไป reply ตอบนะคะ... >.< ...
-
พึ่งได้เขามาอ่านค่ะ กะไว้ว่าให้เรื่องดำเนินไปเยอะๆแล้วค่อยมา กลัวค้าง แหะๆ :o8:
แต่วันนี้ก็ตัดสินใจเข้ามาอ่านซะที ทำให้ได้รู้ว่า คิดผิดจริงๆที่พึ่งมาเริ่มอ่าน
พลาดสิ่งดีๆ ไปซะตั้งนาน
หลังจากนี้ก็ขอฝากตัวเป็นแฟนคลับน้องใหม่ของเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ :L2:
สุดท้ายขอบคุณด้วยอีกคนนะค่ะที่มาช่วยกันแบ่งปันสิ่งดีๆ ให้ ขอบคุณค่ะ
-
:m15: ซึ้งมากค่ะเรื่องนี้ น้ำตาไหลหลายรอบมากๆ
พี่กลตอนแรก เชรี๊ยย มากค่ะ
แต่พี่กลขาตอนนี้พี่โคตรพระเอก เพราะฉะนั้นรีบๆฟื้นนะคะพี่
ปล.+1ค่ะ
-
:laugh5:
กร๊ากกๆๆ
กลสิทธิ์
ยี่ห้อนี้..มีแต่ฮา(แอบเน่า) ฮ่าฮ่า
กล..ยอดชาย จับหนุบหนับ ขยับไหล่
กอดเอวไว้ ไซร้ที่รัก วีผลักหนี
กลฮึดฮัด รัดตัวไว้ ยอมดีดี
จุ๊บปากวี แล้วขยับ เผลอหลับไป..
วี..ยอดรัก ชักเอะใจ ทำไมนิ่ง
จะมาทิ้ง หน้าตาเฉย เคยทำไหม
เข้าสตาร์ท จุดลู่วิ่ง แล้วเปลี่ยนใจ
ลุกขึ้นมา ต่อเร็วไว ไอ่ตัวดี
อิอิ :3123: อ่านแล้วไม่โกรธกันน๊า..วี+กล
:pig4: +1 ครับ Luk
ยกให้เป็นเจ้าพ่อ เรื่องเจ้าบทเจ้ากลอนซะดีมัง
:z1: o13 o13
-
บอกได้คำเดียว ของเค้าดีจริง o13
-
ฮามาก..อ่านแล้วจิ้นตาม
โคตรสงสารเพื่อนต้นเลย
อยู่ดี ๆ โดนสอยซะงั้น :m20:
เสี้ยนแท้ ๆ ทำให้เจ็บตัว ท่าทางจะเจ็บมาก :m20:
-
มารอลุ้นกลสิทธิ์..ฟื้นด่วน สงสารคุณวี :เฮ้อ:
-
พี่กลสลบไปสองวันแล้วเน้อ
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 46
ครอบครัวกล...
.
.
.
.
ตั้งแต่แม่เตือนสติ ผมเริ่มทำจิตใจให้เข้มแข็ง นั่งทานข้าวกับแม่ ถึงจะกินได้ไม่มาก
แต่ก็กินไปไม่น้อยทีเดียว
แย่งหน้าที่พี่พยาบาลเช็ดตัวให้กลมันอีก เปลี่ยนชุดคนไข้ให้เรียบร้อย ทุกสัมผัสที่ทำ..
ผมใส่ใจสุดๆยังกะดูแลเด็กเล็กเลย ไม่เว้นแม้แต่จุดซ่อนเร้น ทำให้ซะสะอาดสะอ้านทาแป้งเด็กอีกตะหาก
คิดว่าคงสบายตัวเลยทีเดียว ขณะที่ผมดูแลกลนั้น..แม่ปล่อยผมไว้ตามลำพัง ท่านไม่เคยทำให้
ผมรู้สึกอึดอัดแม้แต่น้อย ประเสริฐจริงๆแม่ของผม
หลังจากรู้เรื่องผม..แม่ไม่เคยเซ้าซี้ถามไรอีกเลย กับเล่าให้ฟังว่าบอกพี่ๆน้องๆทุกคน
ในครอบครัวผมรับรู้หมดแล้ว แต่ไม่ได้พูดให้ฟังว่าใครคิดเห็นกันอย่างไร ผมเชื่อว่า..ถ้าลองแม่เป็นคนพูด
ทุกคนคงยอมรับได้แน่ เพราะพวกเรารักเคารพแม่มาก อะไรก็ตามที่แม่จัดการให้..เราเคารพการตัดสินใจ
ของแม่อยู่แล้ว เพราะเราเชื่อเสมอ...แม่ไม่เคยทำให้ลูกผิดหวัง ผมรู้สึกสบายใจไปเรื่องแล้ว
คงเหลือแค่รอการยอมรับและให้อภัย..จากครอบครัวของกลมันเท่านั้น
แม่ของกล ผมคิดว่าท่านคงทำใจได้ในระดับหนึ่ง ส่วนพ่อแล้วผมไม่กล้าคาดหวัง
เหตุการณ์เพิ่งผ่านมาสองอาทิตย์กว่า ยากเกินจะหวังว่าพ่อกลจะยอมรับได้...เรื่องนี้อย่าเพิ่งคิดดีกว่า
เอาเรื่องตรงหน้าก่อน เมื่อไหร่กลสิทธิ์ของผมจะตื่นสักที
ผมนั่งเฝ้ากลมัน..ในใจภาวนาอยากให้มันลืมตามาจัง..ผ่านมาทั้งวันแล้ว
แต่ก็ไม่เป็นไปอย่างที่หวัง แม่กลับบ้านไปตอนบ่ายแก่ๆ..ท่านห่วงน้องปล่อยให้อยู่ลำพังกันสองคน
คงกลับไปดูความเรียบร้อยก่อน
สองทุ่ม..แม่กับทุกคนมากันพร้อมหน้า เอาข้าวมื้อเย็นมาให้ผม พร้อมเอาเสื้อผ้า
มาให้เปลี่ยนด้วย ทุกคนมาเยี่ยมกลมัน แต่ที่อึ้งคือกุศโลบายที่แม่ให้วิวกับวุ้นหิ้วท้องมาทานข้าว
เป็นเพื่อนผมที่โรงบาล โดยแม่กับพี่ๆ กินมาก่อนแล้วที่บ้าน อาจเพราะพี่ทำงานมาเหนื่อย
จะให้หิ้วท้องรอคงไม่ไหว
ผมรู้ว่าแม่ทำแบบนี้ แค่ไม่อยากให้ผมกินข้าวคนเดียว มีน้องๆเป็นเพื่อน..คงช่วยให้ผม
กินได้เยอะขึ้น มันก็ได้ผลนะครับ เพราะผมกินได้มากกว่าเดิม คงเพราะเจ้าวิวกับเจ้าวุ้นกินเป็นเพื่อนละมั้ง
วิวมันอยู่ม.4 วุ้นม.1 วัยกำลังกินกำลังโตกันเลย
ท่ากินก็เอร็ดอร่อยซะคนมองพลอยหิวตาม กอปรกับมีคำถาม..ให้ต้องคอยตอบไปด้วย
ทำเอาเพลินไปเหมือนกัน คำถามส่วนใหญ่ก็เรื่องที่กรุงเทพฯชีวิตความเป็นอยู่ สังคมเพื่อนฝูงไรประมาณนี้
วัยกำลังอยากรู้อยากเห็น
ผมคิดไว้เหมือนกันหากเรียนจบมีงานทำ คงจังหวะที่วิวมันเอ็นฯเข้ามหาลัยพอดี
ผมจะให้มันเรียนที่กรุงเทพฯ ชีวิตเด็กเมืองกรุงช่วยให้เกิดความกระตือรือร้นมากขึ้น เพราะการแข่งขันสูง
วิสัยทัศน์เกี่ยวกับการใช้ชีวิตโตขึ้น ไม่เฉื่อยแฉะเรื่อยเปื่อยไปวันๆ ดูอย่างถมเพื่อนกลมัน จากเด็กปีหนึ่ง
ซื่อๆ บื้อๆ ตอนนี้คล่องปร๋อเลยหละ นี่แหละเค้าถึงว่า...คนเราลองมีโอกาสเรียนรู้ในสิ่งที่ไม่เคยสัมผัส
เพื่อหาประสบการณ์ให้กับตนเอง ก็ย่อมทำให้พัฒนารู้เท่าทันโลกได้มากกว่าเดิม
ที่คิดว่าได้แน่ๆ หากใครได้มาใช้ชีวิตนักศึกษาในเมืองกรุง นั่นคือ
‘รู้อะไรไม่สู้ รู้เก่งคน’ เพราะการที่ได้มาเจอคนมากมายในกรุงเทพฯ..ล้วนแตกต่างกันไป
ทั้งดีทั้งเลวทั้งกล้าและเก่ง..หรือบางคนก็กร้านจนร่านไปเลยก็มี สิ่งเหล่านี้..จะช่วยให้น้องผมรู้มากขึ้น
ดีกว่าเป็นเด็กซื่อๆไม่ทันคน
เด็กต่างจังหวัดส่วนใหญ่ขาดความมั่นใจขี้อาย กลายเป็นคนไม่กล้าแสดงออก
สมัยนั้นส่วนใหญ่เป็นแบบนั้นจริงๆ เลยทำให้เด็กที่มาเรียนหาประสบการณ์ในกรุงเทพฯ ได้เปรียบพวกที่
ไม่มีโอกาสได้มาสัมผัสสิ่งเหล่านี้
แต่ใช่จะได้ดีกันทุกราย มีเหมือนกันที่เรียนไม่จบ กลับหลงแสงสีเสียผู้เสียคน
ไปก็เยอะแยะ จนคนเค้าเอามาแต่งเป็นเพลงเตือนสติก็หลายเพลง
หลังจากกินข้าวเรียบร้อย พี่ๆถามความคืบหน้าอาการกลมัน ผมบอกไปตามที่หมอ
มาเช็คร่างกายครั้งล่าสุด ทุกอย่างปกติรอแต่ให้ฟื้นเพียงอย่างเดียว
ส่วนเรื่องที่พี่ผมไปเรียกร้องเอากับเจ้าของบ้าน เค้ายินยอมจ่ายค่ารักษาพยาบาล
ให้ทั้งหมด ถือว่าเบาใจไป..ไม่ต้องกลายเป็นภาระให้พี่ๆอีก ไม่งั้นคงต้องนำเงินรายได้จากการสร้างบ้าน..
มาจ่ายค่ารักษาพยาบาลกลมันตามหน้าที่ เพราะมันบาดเจ็บเนื่องจากไปช่วยงานของพี่ผม นอกจากนี้
เจ้าของบ้านยังมีน้ำใจจ่ายค่าทำขวัญให้อีกสองพัน ซึ่งพี่ผมตั้งใจให้มันเพิ่มอีกสามพัน สรุปกลสิทธิ์
ได้รับเงินห้าพันกับการเจ็บตัวครั้งนี้ ถือว่าไม่น้อยเลย เงินห้าพันเท่ากับเงินห้าหมื่นเชียวหละ
เทียบกับทองคำในสมัยนั้น ทองรูปพรรณบาทละสามพันกว่า แต่เดี๋ยวนี้บาทละสองหมื่นกว่า
พอจะมองมูลค่าเงินที่แตกต่างออกใช่ไหม?
ทุกคนอยู่เป็นเพื่อนผมประมาณสี่ทุ่มก็พากันกลับ เพราะพรุ่งนี้พี่ต้องไปเก็บรายละเอียด
บ้านที่สร้าง..ก่อนส่งมอบให้เจ้าของ..ต้องเร่งให้จบภายในอาทิตย์นี้ เพื่อเบิกเงินงวดสุดท้ายมาเคลียร์
ค่าแรงคนงาน หลังหักค่าใช้จ่ายแล้ว เหลือกำไรประมาณเกือบสามหมื่น เค้าถึงค่อยแบ่งกันและไม่ลืม
แบ่งให้แม่เก็บไว้อีกต่างหาก นี่แหละพี่ชายผมหละ...
จากนั้นผมอยู่กับกลสิทธิ์เพียงลำพัง คืนนี้จิตใจผมสงบขึ้น ไม่ร้อนรนกระวนกระวาย
เหมือนคืนที่ผ่านมา คิดว่าคงหลับได้ เพราะรู้สึกสบายใจขึ้นมาก คงเพราะมีสติควบคุมตนเองได้แล้ว
หลังห้าทุ่มกว่า ตรวจความเรียบร้อยกลมันอีกครั้ง..เตรียมตัวนอน แต่พอออกจาก
ห้องน้ำ..เพิ่งแปรงฟันเสร็จ ประตูห้องถูกผลักเปิดพร้อมด้วยครอบครัวของกลเดินเรียงกันเข้ามา
มีแม่ พ่อ คุณยาย กลอยน้องสาวมัน น้าก้องน้องของแม่ รวมห้าคน
ผมรีบยกมือไหว้ เพราะทุกคนผมรู้จักคุ้นเคยดี พวกเค้ารับไหว้ผมเสร็จตรงเข้าหา
กลมันทันที แม่น้ำตาไหลเมื่อเห็นมันนอนบนเตียงคนป่วย แขนมีสายน้ำเกลือโยงติดอยู่
แกถึงกับร้องไห้สะอื้น ผมเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ที่มาเห็นสภาพลูกชายนอนป่วยไม่ฟื้นแบบนี้..
ย่อมใจเสียเป็นธรรมดา
สำหรับแม่ผมไม่แปลกใจ แต่ที่ต้องอึ้ง..คือผมเห็นพ่อกลตาแดงก่ำ..เหมือนกลั้นน้ำตา
ไม่ให้ร้องเต็มที่ ท่านยังเอามือลูบหัวมันเบาๆอีกต่างหาก น้องกลอยก็ยืนร้องไห้ข้างแม่ น้องสาวกลคนนี้
รักพี่ชายมาก เพราะเค้ามีกันสองคนพี่น้อง ซึ่งโตมาด้วยกันตั้งแต่ตายายเอาไปเลี้ยง
ส่วนน้าก้องกับยายต่างยืนดูนิ่งๆ เห็นหน้ายายท่านอิ่มบุญมาก ยอมรับว่าผมไม่แปลกใจ
ที่ท่านไม่ทุกข์ร้อนแสดงอาการเศร้าโศรก เพราะเคยสัมผัสคำพูดที่ให้แง่คิดตอนงานศพคุณตามาแล้ว
ยายเป็นกระจกสะท้อนให้เห็นภาพแม่ของผมอีกสิบปีข้างหน้าเลยก็ว่าได้ เป็นผู้หญิงแกร่งใจดีมีเมตตา
ยายมีส่วนอย่างมากที่ทำให้พ่อกลยอมลดทิฐิมาเยี่ยมมัน
ผมเพียงแต่คาดเดา พ่อกลเคยพูดตัดขาด..ตัดเป็นตัดตายกับกลมาก่อน
แต่พอเกิดเรื่องกลับไม่ทิ้งมัน แม้ผมจะแอบหวังอยู่ลึกๆ ว่าพ่ออาจจะมา เพราะถ้าท่านมาแสดง
ว่าให้อภัยกลมันแล้ว ในที่สุดพ่อก็มาจริงๆ
สรุปที่ผมคิดไม่ผิด เมื่อมารู้ทีหลัง..แม่กลเล่าให้ยายฟังอย่างไม่ปิดบัง
และยายเป็นคนพูดให้พ่อกลได้คิด อย่าลืมกลคือหลานรักของยาย ซึ่งท่านเลี้ยงมากับมือ
มีหรือที่จะไม่รู้จักนิสัยหลานท่าน ดังนั้นยายย่อมรู้จักกลสิทธิ์ดี ผมคงไม่ยกรายละเอียดมาเล่า
ว่ายายพูดอะไรกับพ่อ เพราะผมเองไม่ได้รู้ลึกขนาดนั้น รู้แค่ประมาณนี้เหมือนกัน
ทุกคนเยี่ยมกลกันเสร็จแล้ว พากันสอบถามเรื่องราวกับผมอย่างละเอียด
ยกเว้นพ่อกลท่านยังไม่เอ่ยปากพูดกับผมสักคำ ผมก็เล่าให้ฟังตามที่รู้มาทั้งหมด บอกแม้กระทั่งเรื่อง
คนจ่ายค่ารักษา และค่าทำขวัญ..ตามข้อมูลล่าสุดที่ฟังจากพี่อย่างไม่ปิดบัง เพราะครอบครัวกลสิทธิ์
สามารถตัดสินใจทุกอย่าง ขณะที่มันยังนอนไม่ได้สติอยู่นี่ ตามที่แม่บอกผมไว้..ถึงยังไง
ผมยังคงเป็นคนนอกอยู่ดี
สรุปครอบครัวกลจองโรงแรม..ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงบาลไว้คืนเดียว พรุ่งนี้เช้า
จะมาคุยกับหมอหากกลยังไม่ฟื้น พวกท่านจะย้ายมันเข้ากรุงเทพฯ จุดมุ่งหมายที่มา เพื่อย้ายมัน
ไปรักษาที่ศิริราช เพราะใกล้บ้านและสะดวกทันสมัย..พวกผู้ใหญ่เค้าคิดกันอย่างงั้น
อีกอย่างอาลพรู้จักกับหมอที่นั้น แกประสานงานจัดการให้เสร็จสรรพ คงถือโอกาส
ไถ่โทษที่กุ้งนางทำกลมันไว้เยอะ แกคงคิดได้ที่แกเองก็บันดาลโทสะลงมือกับมันก่อน จะว่ามันไม่เห็นหัวแก
ก็ไม่ได้ ถึงแม้มันดูไม่ดีที่ดันชกแกไป อย่างน้อยแกอาวุโสและอยู่ในฐานะพ่อเลี้ยงของมันด้วย
แต่ก็พูดยากอีก เพราะฐานะพ่อเลี้ยงที่เข้าข้างลูกสาว จนกลายเป็นเรื่องราว
ลุกลามใหญ่โต..กลมันคงจิตหลุดเหมือนกัน..เพราะถูกกดดันบีบคั้นไปซะทุกทาง พูดอะไรไป
ก็ไม่มีใครเชื่อ ไม่งั้นคงไม่หลุดเรื่องผมกับมันหรอก
เพราะแบบนี้แกคงอยากชดเชยให้ อย่างน้อยกลก็เป็นลูกของเมียแก
ยากที่จะทำเป็นใจดำอยู่ได้ ไม่งั้นแกเองอาจติดลบในสายตาแม่และญาติทางแม่ ที่ต่างรักแกกันทุกคน
ดูจากงานศพตาซึ่งแกตามไปทีหลัง ญาติพี่น้องรวมทั้งยายต่างต้อนรับแกอย่างอบอุ่น
กอปรกับมันสมองระดับวิศวะ..คงช่วยให้แกคิดได้เร็วขึ้นด้วย....พื้นฐานอาลพไม่ใช่คน
ที่จิตใจเลวร้าย ออกจะเป็นผู้ใหญ่ใจดีและอบอุ่นเสียด้วยซ้ำ
เพราะรักลูกมากจนความรักบังตาทำให้เห็นผิดเป็นชอบ ใช่มีแต่ความรักของหนุ่มสาว
เท่านั้นที่รักกันจนหน้ามืดตามัว บางทีความรักของพ่อแม่ที่รักลูกมากจนเกินไปอาจเกิดผลเสียได้ในที่สุด
ใช่ว่าลูกจะเป็นคนดีเสมอไป กลับเป็นคนนิสัยเสียเหมือนกุ้งนางก็มีออกเยอะแยะ เหมือนที่เค้ากล่าวว่า
‘พ่อแม่รังแกฉัน’ นั่นแหละ
แต่ผมเข้าใจอาลพนะ ที่แกเป็นแบบนั้น คงต้องการชดเชยที่ลูกสาวกำพร้าแม่
แล้วตัวแกยังแต่งงานใหม่อีก ผมคิดว่าแกคงไม่ต้องการให้ลูกรู้สึกขาดและต้องการให้ครอบครัวอบอุ่น
เลยตามใจลูกซะงั้น แต่ไม่มีเวลาที่จะสอนหรือให้การอบรมที่ดีตามไปด้วย ผลที่ได้จึงเป็นอย่างที่เห็น
กุ้งนางคือกระจกสะท้อนตัวตนกลสิทธิ์ในมุมหนึ่งของสังคมเช่นกัน หากกลสิทธิ์เป็นคน
ที่ขาดคนรักคนเข้าใจ กุ้งนางคงเป็นเหมือนกัน ต่างกันก็ตรงที่กลสิทธิ์กล้าทำแล้วกล้ารับ
ไม่ว่าสิ่งที่ทำจะชั่วช้าเลวทรามแค่ไหน มันไม่เคยปัดความรับผิดชอบ คิดโยนความผิดให้คนอื่น
แต่กุ้งนางไม่ใช่ สองคนนี้ต่างกันก็ตรงนี้แหละ นอกนั้นแทบจะเหมือนกันซะด้วยซ้ำ
เพราะต่างแสวงหาการยอมรับ..แสวงหาความรักในทางที่ผิดทั้งคู่
บังเอิญกุ้งนางเป็นผู้หญิงเลยแย่กว่ากลสิทธิ์ และได้รับผลกระทบเลวร้ายมากกว่านักจากการกระทำ
ของตนเอง..ถึงกับท้องไม่มีพ่อ หากเธอเป็นผู้ชาย ไม่รู้เหมือนกันจะทำระยำเลวทรามได้มากแค่ไหน
แล้วจะมีโอกาสกลับตัวเป็นคนดีเหมือนกลสิทธิ์มันหรือเปล่า นี่ก็ยากจะคาดเดาอีกเหมือนกัน
มาถึงตรงนี้ คงเริ่มมองเห็นมุมแต่ละคนกันแล้ว...ว่าที่พวกเค้าเป็นแบบนั้นเพราะอะไร
ทำไมถึงเป็นแบบนั้น พวกเราอาจเป็นคนนอกจึงวิจารณ์ไปตามที่เห็น แต่เราไม่ได้รู้ลึกถึงจิตใจเค้าเหล่านั้น
ไม่ได้รู้ภูมิหลัง ไม่ได้รู้ว่าพวกเค้าซ่อนอะไรไว้ในใจกันอยู่บ้าง ที่เค้าทำ..ทำไปเพื่ออะไร?..แล้วได้อะไร?
เหมือนพวกนักโทษที่ทำผิดกฎหมายก่อคดีร้ายแรง...หลายคนพื้นฐานไม่ได้เลวร้าย
เหมือนที่เราคิด..เพราะเราเสพข่าวเพียงด้านเดียว อีกอย่างพวกเค้าเหล่านั้นไม่มีโอกาสแก้ตัวด้วย
เราวัดจากการกระทำและได้ตัดสินผิดถูกไปแล้ว ที่พูดตรงนี้ใช่ว่านักโทษจะดีกันทุกคน
บางคนก็เลวด้วยกมลสันดาน เลือดเย็นใจทรามและชั่วร้าย ทำเพื่อสนองตัณหา..มากกว่า
แสวงหาเหตุผลก็มีมากมาย
แต่ถึงยังไง ก่อนตัดสินว่าใครดีใครเลว เราควรแน่ใจเสียก่อน ที่สำคัญที่สุด
ในการตัดสินคนอื่น ‘อย่าเอาบรรทัดฐานของตนเองเป็นที่ตั้ง’ เพราะการตัดสินผู้อื่น
โดยเอาบรรทัดฐานตัวเราเป็นที่ตั้งแล้ว เมื่อนั้นเราจะเห็นว่าเค้าผิดเค้าถูกตามทัศนคติของเราทันที
หลังจากครอบครัวกลสิทธิ์พากันกลับไปพักผ่อนที่โรงแรมแล้ว คืนนี้พวกท่านฝากให้ผม
ดูแลกลสิทธิ์เหมือนเดิม เพราะทุกคนเดินทางกันมาเหนื่อย กว่าจะมาถึงก็อาศัยน้าก้องกับพ่อของกล
เปลี่ยนกันขับรถคงเพลียไม่น้อย จึงลงความเห็นว่ากลับไปนอนพักเอาแรงกันก่อน แล้วพรุ่งนี้สายๆ
จะพากันมาพบหมอ คาดว่าคงราวสิบโมงเช้า เพราะผมบอกไปว่าหมอเวรลงตรวจเวลานี้
พวกท่านก็พยักหน้ารับ กลับกันไปราวตีหนึ่งเห็นจะได้
ความตั้งใจเดิมที่ว่าจะนอนหลับคืนนี้ กลับไม่เสียแล้ว เมื่อประสาทตาผมแข็งขึ้นมาซะงั้น
เพราะหลังจากรู้ว่า..ถ้าหากพรุ่งนี้กลสิทธิ์ยังไม่ยอมฟื้น ครอบครัวมันจะย้ายไปรักษาที่ศิริราช
ผมเองยังคิดไม่ตกว่าจะเอาไง จะตามไปดูแลก็ไม่แน่ใจว่าพวกเค้าจะยอมกันหรือเปล่า
หรืออาจใช่โอกาสนี้แยกเราจากกันเลยก็ได้ เพราะไม่รู้ว่ากลสิทธิ์ฟื้นขึ้นมาแล้ว จะเกิดอะไรขึ้น
จะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรไหม? คำถามเหล่านี้มันวนเวียนอยู่ในหัวผมตลอด จนนอนหลับไม่ได้แน่
ตัดสินใจลากเก้าอี้ มานั่งข้างเตียง เอื้อมมือไปกุมมือกลมันเอาไว้ ความรู้สึกสัมผัสผ่าน
ร่างกายที่อุ่นไปด้วยเลือดเนื้อของมัน ทำให้รู้ว่ามันไม่ได้จากผมไปไหน คงสามารถรับรู้สิ่งที่ผมจะพูด
ต่อไปนี้ ผมตั้งใจถ่ายทอดคำพูด ตามความรู้สึกให้มันฟัง
“กล..มึงได้ยินกูไหม...พ่อแม่..น้ามึง..น้องกับยาย....ครอบครัวมึง
พวกเค้าพากันมาเยี่ยมมึงแล้ว...กูคิดว่าพ่อมึงคงหายโกรธมึงแล้วหละ...ไม่งั้นท่านคงไม่ลงทุนมาหามึง
ถึงนี่แน่ๆ..กูดีใจแทนด้วยนะ..แต่..พวกเค้าบอกว่าถ้าพรุ่งนี้มึงยังไม่ยอมตื่น เค้าจะย้ายมึงเข้ากรุงเทพฯ
ไปรักษาต่อที่ศิริราช....กูไม่รู้ว่าเค้าจะยอมให้กูตามไปดูแลมึงหรือเปล่า...เพราะกูยังไม่กล้าขอ...
แม้ใจกูตามมึงไปตั้งแต่ที่ได้ยินแล้วก็เถอะ....
มันก็อีกแหละ....พ่อมึงยังไม่พูดกับกูสักคำเลย ยังดีหน่อยที่ท่านยังยักหน้ารับไหว้กู..
ไม่ถึงกับเมินเสียทีเดียว...กูไม่มั่นใจว่าท่านจะยอมให้กูเข้าใกล้มึงหรือไม่ พวกท่านอาจจะแยก
พวกเราจากกันก็ได้ ตราบใดที่มึงนอนไม่ยอมตื่นซักที กูคงไม่มีสิทธิ์ที่จะไปขอร้องให้พวกท่าน
เมตตาสงสารหรอกนะกล.....ตอนนี้กูอยากร้องไห้ว่ะ!....แต่กูรับปากกับแม่เอาไว้...เพื่อไม่ให้มึงกังวล.
กูต้องไม่ร้องและต้องเข้มแข็งให้ได้อย่างที่แม่พูด...ทั้งที่ใจกูร้องไปแล้ว..คงไม่ผิดใช่ไหม...
อยากน้อยกูก็ร้องในใจนิ...หึหึหึ!....มึงจะหัวเราะก็ได้นะ....กูไม่ว่ามึงหรอก...ที่มานั่งพูดงี่เง่าให้มึงฟัง
กูแค่ต้องการ....ให้มึงตื่นขึ้นมาสักที....อย่างน้อยตื่นมาก่อนที่พวกท่านจะตัดสินใจ
ทำอะไร.....กูกับมึงอาจช่วยกันขอร้องให้กูไปดูแลมึงได้จริงไหม?....ตอนนี้กูเหมือนตัวคนเดียว...
หัวเดียวกระเทียมลีบ...พูดอะไรไปคงไม่มีใครเค้าฟังกูหรอก...ดีไม่ดี...จะพาลทำให้พ่อมึงเกลียดกู
เข้าไปใหญ่ กูไม่อยากให้ท่านเกลียดกูไปมากกว่านี้แล้วว่ะกล....แค่ที่ท่านเย็นชาใส่กูก็รู้สึกแย่
ยิ่งกว่าอะไรแล้ว....ขืนท่านเกลียดกูไปมากกว่านี้...ความหวังที่จะได้อยู่กับมึงยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปอีก
กล...กูไม่อยากปล่อยมือมึงเลยนะ....กูไม่ได้ต้องการผิดสัญญากับมึง...
กะ..กู....กูขอสูดหายใจสักแป๊ป...ฮืดดดๆๆๆ!!!...เอาหละ...กูไหวแล้ว...หึหึหึ!..ถ้าไม่หยุด...
กูต้องร้องแน่เลยว่ะ!...กูไม่พูดต่อดีกว่า...ขืนพูดต่อกูร้องจริงๆ ด้วย...เดี๋ยวผิดคำพูดที่รับปากกับแม่อีก
กูอยากเข้มแข็งให้ได้อย่างแม่...กูต้องทำให้ได้สิจริงไหม?.....มึงรีบตื่นมานะกล....พรุ่งนี้เช้าเลยยิ่งดี...
ตื่นก่อนที่เค้าจะพามึงไปจากกู...ขอร้องหละกล...กูรอมึงอยู่นะ...พรุ่งนี้นะกล...สัญญา..
ตื่นมาอรุณสวัสดิ์กัน...ตกลงไหม?...เจ็ดโมงเช้า..ตามนี้นะโว้ย!...กูถือว่ามึงรับปากกูแล้ว..ถ้าไม่ตื่น..
ถ้ามึงไม่ยอมตื่น..กู..จะ..จะ...กูไปนอนเอาแรงดีกว่า...เจอกันพรุ่งนี้กล....”
ผมวางมือมันไว้ที่เดิม หันหลังพุ่งฟุบหน้าลงหมอนนอนคว่ำหน้าบนโซฟานั่นแหละ
ปล่อยน้ำตาไหลลงเรื่อยๆ ไม่ไหว..ผมกลั้นไม่อยู่จริงๆ...ทรมานอึดอัดหัวใจอย่างมาก หากครอบครัวมัน
ย้ายมันเข้ากรุงเทพฯ แล้วถือโอกาสนี้แยกเราจากกัน...ผมไม่อยากคิดเลย...ว่าผมจะอยู่ยังไง...
ถ้ารู้ว่าต่อไปนี้ไม่มีมันอีกแล้ว...ผมรักมันไปแล้ว..รักมากด้วย...ผมจะทนได้เหรอ..??????
ขอโตดจริงๆ. :call: :3123:..ต้นฉบับมันมาแบบนี้..พี่กลยังไม่ตื่นง่า
อย่าว่านู๋นะ...ช่วงนี้พี่วีงานยุ่งด้วย....พี่เค้าบอกว่าตอนหน้าตื่นแน่นอน
รออีกนิดนะค่ะ Fc พี่เค้าไม่ได้แกล้งให้เครียดเลยน้า
แต่ตอนนี้มันเป็นจุดเปลี่ยนอีกตอนที่ไม่น่าข้ามนะ
ที่สำคัญเค้าอยากฝากแง่คิดตอนนี้ด้วย ตามที่ได้แทรกมา
ลองดึงใจความสำคัญกันดูนะค่ะ :L1:
Luk.[/color]
-
แวะมา+คนอัพอึกครับ อิอิ o13
-
:o12: :o12: :o12:
-
เห้อขอให้กลฟื้นก่อนโดนย้ายล่ะกันสงสารวี
-
กลตื่นซะทีเหอะ ... สงสารวีนะ ...
แล้วถ้าไม่ฟื้นอีก ... เฮ้อ... ยาว ๆ เลยแหละ
อยากรู้จุดเปลี่ยนแล้วนะ ... ว่าจะยอมรับกันหรือเปล่า
อ้อ .. อยากรู้เรื่องกุ้งนางด้วยท้องกับใคร
-
สงสารคุณวี
แต่ชีวิตมันไม่ง่ายขนาดนั้น เป็นกำลังใจให้นะคะ
อนาคตจะดีหรือไม่ ขึ้นอยู่กับความดีของคุณวีค่ะ ^^
บวกหนึ่งสำหรับข้อคิดดีๆ
-
โอ้ยยยยย
กลจะตื่นมาเป็นไง
จะตื่นที่ไหนหนออออ
-
ลุ้นมาเจอพี่กลฟื้นตอนเจ็ดโมงเช้า
ความจริงคุณวีน่าจะนัดตอนแปดโมงนะคะ จะได้เคารพธงชาติด้วย :z2:
ขอบคุณสำหรับแง่คิดดีๆที่ฝากไว้ :L2:
-
สงสารพี่วี อย่าแยกพี่กลไปเลยนะ
หนูเครียดจนเจ็บตับแล้วน้าาาาาาา :monkeysad:
-
กลจะตื่นทันไหนน๊อ
ถ้าเป็นตามสไตล์นิยาย พระเอกตื่นทันแน่นอน แต่ในชีวติจริง อะไรก็ไม่สามารถคาดเดาได้ เพราะงั้นขอลุ้นตอนต่อไปละกันนะ
ตอนนี้ให้แง่คิดมากเลยค่ะ อ่านแล้วนึกถึงประโยคหนึ่งที่เขาว่ากันว่า การกระทำของคนหนึ่งคนมักส่งผลกระทบไม่มากก็น้อยต่อคนอีกหลายๆคนเสมอ...
จะรอตอนต่อไปค่ะ^^ :bye2:
-
ยังไงพี่กลมันตื่นมาไม่ว่าจะที่ไหน ก็ต้องกลับมาหาพี่วีแน่นอน สองคนนี้เค้าเกิดมาเพื่อกันและกัน :L1:
ครอบครัวเป็นสิ่งที่ช่วยสมานแผลใจได้ดีที่สุด ความดีและความรักก็ทำให้ครอบครัวพี่กลยอมรับพี่วีได้แน่ๆค่ะ
-
เมื่อไหร่กลจะฟื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
สงสารวีอ่า อย่าได้ต้องแยกกันอีกเลย :sad4: :sad4:
-
ตอนนี้ใจความสำคัญเยอะ สาระเยอะ อะไรเยอะ ค่ะ
อ่านกันเพลินเลย
แต่ก็ึคืบหน้ามาหน่อย ที่พ่อแม่กลมาถึงแล้ว
พรุ่งนี้คงได้ตัดสินใจแยก เอ๊ย พากลไปรักษาที่กทม.
แล้วจะไม่ให้วีเฝ้าไข้เหรอ เป็นไปไม่ได้ แล้วใครจะเฝ้าล่ะ
น้องก็มีแต่ผู้หญิง รวมลูกของพ่อเลี้ยงด้วย แม่เหรอ พ่อเหรอ ยายเหรอ
คนที่เหมาะสมที่จะดูแลกลก็คือวี พวกเขาไม่แยกตอนนี้หรอก
อย่างน้อยก็ต้องให้กลฟื้น คุยกันรู้เรื่องก่อน
จะรอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
อ่านแล้วน้ำตาคลอ ToT
-
ค้าง มาก มาย ย ย ยย ย ย
-
เรื่องไม่ดีใกล้ผ่านพ้นแล้วนะ ตื่นมารับเรื่องดีๆสิพี่กล
อ่านเรื่องนี้แล้ว ได้แง่คิดไปใช้ในชีวิตเยอะเลยครับ
-
ตอนหน้ากลฟื้นแล้ว :really2:
-
:monkeysad: ถึงบทมันจะเศร้า แต่เราก็ได้สาระดี ๆ นะ
-
ตามติด..
สมกับที่รอทั้งคืน
:mc4: :bye2: :L1:
-
ลุ้นยิ่งกว่าอย่านนิยายอีก เพราะเรื่องจริงเรากำหนดไม่ได้
-
:m15: พี่กลรีบๆตื่นน้า พี่วีรอนานแล้วนะ
รอตอนต่อไป :call:
-
สงสารคุณวี ณ เวลานั้นอ่ะ สภาพมันกดดันจากหลายๆอย่างจัง ยังดีที่ ทางครอบครัวคุณวีเข้าใจ คุณแม่คุณวี ทั้งดีทั้งแกร่ง โชคดีจังค่ะ
ทางครอบครัวคุณกล ก็ดูเหมือนจะเริ่มรับไรได้มากขึ้น หวังว่าตอนหน้าอะไรๆ คงดีขึ้นเนอะ ช่วงนี้อ่านเรื่องคุณวีทีไร ร้องไห้ทุกทีสิน่า
แต่ ก็ได้อะไรๆ ที่เป็นแง่คิดเยอะน่าดูเหมือนกัน ขอบคุณ คุณวี และ น้องลักษณ์ ที่แบ่งปันเรื่องให้อ่านกันนะจ๊ะ :กอด1:
-
^^
-
ตอนนี้น่าสงสารพี่วีจัง.... อ่านๆมานี่สงสารพี่วีตลอดเลย...
แต่ก็ทำให้ได้คิดอะไรหลายๆอย่างเหมือนกันนะคะ....
รออ่านตอนต่อไปค่ะ.... สู้ๆนะคะทั้งคนเล่าและคนเขียน.... คิคิคิ...
-
บีบคั้นหัวใจจริงๆ :m15:
-
ขอบคุณค้า^^
-
บีบหัวใจจริง ๆๆ 'ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย' :o12: โอ้ม้ายยยย ~
-
นั้นซินะ ชีวิตของเค้าเจออะไรมามั๊งเราก็ไม่รู้ ไม่ควรไปตัดสินเค้าจากการเห็นเพียงด้านเดียวของเรา ใช่ไหม
-
:กอด1: :กอด1:น้องวี
:L1:
-
:serius2: เฮียกล ฟื้นเร้วววววว
พี่วีร้องไห้อีกแล้วววว :m15:
-
:เฮ้อ: ตอนนี้นะ
ให้กลฟื้นก่อนอันดับแรก หลังจากนั้นค่อยว่ากันเน๊อะ
-
พี่กล ตื่นได้แล้ววววววว
นอนนานๆ เดี๋ยวถูกจับแยกนะคะ
-
สงสารคุณวี ณ ตอนนั้นจริงๆ นึกดูนะ เด็กอายุแค่นั้นในขณะนั้นน่ะ แต่มีแบบฝึกหัดชีวิต
ให้วีต้องขบคิด ต้องตอบโจทย์ ต้องคิดการณ์ไปข้างหน้าเยอะและหนักหนาสาหัสมาก
แต่เพราะวีมีต้นแบบที่ดีคือ คุณแม่ของวี และมีครอบครัวที่มีความรักความอบอุ่นความเข้าใจ
วีจึงมีความคิดเป็นผู้ใหญ่กว่าวัย แล้วสามารถประคองตัวเอง ประคองความรู้สึกให้ทรงตัวอยู่ได้
ไม่ล้มคว่ำไปซะก่อน และที่สำคัญ วีเข้าใจทุกคนที่แวดล้อมและเกี่ยวข้องกับกลกับวี
ดิฉันคิดว่านี่ล่ะคือสิ่งที่จะทำให้วี เป็นที่ยอมรับของพ่อแม่กล นอกเหนือจากความเป็นเด็กที่
อ่อนน้อมและประพฤติดีแล้วน่ะนะ
-
อึดอัด พูดไม่ออก บอกไม่ถูก แต่เป็นกำลังใจให้พี่วี :กอด1:
-
พี่กลฟื้นเถอะนะ คิดถึงจะแย่ :monkeysad:
-
รอๆๆ หั้ยพี่กล ฟื้นๆๆๆ
:call: :call:
-
วันนี้เราไม่สบายปวดท้องมาก กินอะไรก็อ้วก
แต่ด้วยความติดนิยายต้องมานั่งเปิดคอม แล้วพอมาอ่านเรื่องนี้อีก
ปวดท้องยิ่งกว่าเดิม T[]T!!
ปวดตับไต้ไส้พุงง ไม่นะ พี่กลฟื้นนะ อย่าให้ใครมากั้นพี่วีกับพี่กลนะ
ฮึกกก รออ่านตอนต่อไปจ๊ ะ +1 ให้คุณ Luk คะ
-
สงสารพี่วีจัง :m15:
+1 ให้กับสาระดีๆ ที่แทรกเข้ามาในเนื้อเรื่องค่ะ
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 47
ฟื้น!.
.
.
.
.
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาตอนเช้า ลุกห้อยขาตรงโซฟา บิดขี้เกียจขับไล่ความเมื่อยขบไปมา
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองกลสิทธิ์บนเตียงคนป่วย ...!...
“กะ..กล..มะ..มึง..ฟื้นแล้ว..ฟื้นแล้ว..กลฟื้นแล้ว”ใช่แล้วครับ จังหวะผมเงยหน้า
สบเข้ากับตาคมของมันที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว แม้แววตาจะดูอิดโรยอยู่บ้าง แต่ตาคมเข้มที่มองผมอยู่ตอนนี้
ก็ไหวระริกมีชีวิตชีวายิ่งนัก
มันยักหน้า..ยกยิ้มมุมปากมาให้ แค่นั้นแหละ..ผมดีดตัวผลุงพุ่งเปิดประตูออกห้อง
วิ่งตรงไปเคาเตอร์พยาบาลทันที โดยไม่สนใจฟังไรเลย
“พยาบาลครับ...พี่พยาบาล..เพื่อนผมฟื้นแล้ว..กลฟื้นแล้ว..มันฟื้นแล้ว..
พี่ช่วยไปดูหน่อย...ไปตอนนี้เลยครับ...ด่วนเลยนะครับ” มาถึงผมรีบรายงานพยาบาลเวรเร็วจี๋
เร่งเขายิกๆให้ไปดูกลสิทธิ์มัน พี่เค้ามองผมยิ้มๆก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงใจดีว่า
“ใจเย็นๆค่ะคุณ ไม่ต้องตื่นเต้นนะค่ะ พยาบาลจะไปเดี๋ยวนี้แหละ ความจริงคุณไม่ต้อง
มาถึงนี่ก็ได้..กดอ๊อดที่หัวเตียงเรียกก็ได้นี่ค่ะ กลายเป็นว่าทิ้งคนไข้มาซะงั้น” พี่เค้าพูดมียิ้มล้อผมตะหาก
ผมเพิ่งนึกขึ้นได้จริงด้วยอ่า..ลืมไปสนิทเลย ทำแกล้งเกาหัวแก้เขินเดินตามหลังพยาบาล
กลับเข้าห้องไปต้อยๆ
เคยไหมจิตหลุดตอนเสียใจสุดๆ และจิตหลุดตอนดีใจสุดๆ ผมเป็นเหมือนกัน
ถึงใครเคยบอกว่าผมดูสุขุมเรียบร้อย แต่นั้นในภาวะปกติ พอรู้สึกดีใจยังกะถูกล๊อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง
ก็ลืมตัวได้เหมือนกันนิ เพิ่งงัวเงียตื่นเห็นมันฟื้นนอนลืมตาแป๋ว..เลยกลายเป็นวิ่งมาตามพยาบาล
ตาลีตาเหลือกซะงั้น
ขี้หูขี้ตาหัวเหอไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าอยู่ในสภาพไหน อารามดีใจมากไงครับ..
ตื่นมาเจอมันนอนลืมตามองผมอยู่ ไม่รออะไรแล้ว..ขอบอกผมดีใจมาก..ดีใจจนพูดไม่ถูก
คือมันดีใจอะ..ดีใจ..ดีใจ..เข้าใจกันใช่ไหม?...ผมภาวนาให้มันฟื้น....เฝ้ารอด้วยใจจดจ่อ
ผ่านมาสองวันกะอีกสองคืน..พอเห็นมันฟื้นเท่านั้นแหละ....โอ้ย!..มันดีใจ...ดีใจโว้ย!..
เยส!..กลสิทธิ์ของผมฟื้นแล้ว
กลับเข้ามาในห้อง พยาบาลเอาปรอทสอดใต้ลิ้นวัดไข้ พร้อมรัดแขนวัดความดันไปด้วย
ก่อนจะถามมันด้วยบ้างเล็กน้อย ว่ามันเป็นไงบ้าง รู้สึกมึนหัววิงเวียน อยากอาเจียนอยากอ๊วกไรไหม?
มันก็ตอบเค้าไป..จากนั้นพยาบาลก็หันมาพูดกับผมว่า
“เท่าที่ตรวจอาการคราวๆ ทุกอย่างดูปกติค่ะ แต่ต้องรอหมอเวรลงตรวจยืนยันผลอีกที
ตอนสิบโมงนะค่ะ..ตอนนี้พยาบาลจะปลดน้ำเกลือออกให้ก่อน คนไข้สามารถดื่มน้ำ ทานข้าวหรือจะ
อาบน้ำก็ได้..เพราะไข้ไม่มีไม่น่ามีปัญหาอะไร เสร็จเรียบร้อยแล้วขอตัวเลยนะค่ะ...อ๋อ..มีอีกเรื่องหนึ่ง..
คราวหลังหากต้องการเรียกพยาบาลกดออดหัวเตียงได้เลยค่ะ ไม่ต้องไปตามถึงเคาเตอร์หรอกนะค่ะ”
พูดจบหน้าผมร้อนฉ่าขึ้นมาทันที ก็พี่แกเล่นยิ้มล้อผมด้วยนิ...เห่อ..เห่อ!....เขินเหมือนกันเหว้ย!...
คล้อยหลังพี่พยาบาล กลสิทธิ์เอ่ยปากพูดกับผมเป็นครั้งแรกตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา
“วี..คิดถึงมึงจัง..” อร๊ายยๆๆ!...อายเว้ย!..แต่ผมก็รีบตอบมันไปแบบไม่ต้องคิด
“กูคิดถึงมึงมากยิ่งกว่า” ตาย..ตาย...ดันเกทับมันซะงั้น..พูดไปแล้วอ่า....
“หึ..หึ!...กูรู้...ดูมึงวิ่งหน้าตั้งไปตามพยาบาลโดยไม่ฟังกูสักคำ ขนาดร้องตาม
คอแทบแตกจะบอกให้กดกริ่งเอา..มึงยังไม่ได้ยินเลย เชื่อแล้วว่าคิดถึงกูมาก” หวาย..หวาย..มันแซวอะ..
ฟื้นมาทำปากดีทันที..นี่แหละกลสิทธิ์ ต้องแบบนี้เลย..ยี่ห้อเค้าหละ....เขินสาดเลยกู...
ปล่อยไก่ตัวเบอเร่อ...
“มึงฟื้นนานยัง กูหมายถึงก่อนกูตื่นนะ...แล้วหิวน้ำไหม?” มันยักหน้าให้ ผมรีบกุลีกุจอ
รินน้ำหยิบหลอดใส่แก้วให้มันไวว่อง ก่อนจะหันมาหมุนปรับเตียงให้ส่วนหัวขยับสูงขึ้นเป็นกึ่งนั่งกึ่งนอน
หยิบแก้วน้ำจ่อหลอดดูดบริการถึงปากทันที มันก็ก้มดูดช้าๆจนเกือบหมดแก้ว วางแก้วเสร็จหันกลับมา..
มันจ้องผมอีกแล้ว..ยิ้มให้ด้วยก่อนพูดกับผมว่า
“กูลืมตามา..นึกถึงมึงคนแรกเลย มองหาเห็นมึงหลับอยู่กูไม่อยากปลุก
หน้ามึงดูเครียดๆ คิ้วขมวดตลอด รอจนมึงตื่นมานั่นแหละ” มันบอกผม
“ห่า!..ทำไมไม่เรียกว่ะ!...รู้ไหมกูรอมึงมาสองวันกะสองคืน ไม่เห็นต้องรอให้กูตื่นเลย
กูดันนอนดึกไปหน่อยเลยหลับเพลิน นี่กี่โมงแล้วหว่า?” ผมรีบหันไปดูนาฬิกาบนผนัง แปดโมงสิบห้า
อ่าหะ!...ผมนัดกลสิทธิ์ไว้นี่...ใช่แล้ว...ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ที่คืนกลสิทธิ์กลับมาให้ผม
“อรุณสวัสดิ์กล...” พูดจบ..ผมก้มหน้าจุ๊บปากมันทันที
เล่นเอามันหน้าเหว่อไปเลย เพราะผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน อยู่กันมาสองปีกว่าผมไม่เคยเริ่ม
อย่างที่ทำตะกี้ ทำเอากลสิทธิ์ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูแล้ว พร้อมพูดมาว่า
“กูยังไม่ได้อรุณสวัสดิ์ตอบมึงเลย ตากูมั้งดิ” อึม!...เชื่อแล้วว่ามันไม่เป็นไรมาก
อย่างที่พยาบาลพูด ลองเล่นลิ้นได้แบบนี้ มันคือกลสิทธิ์ตัวจริงเสียงจริง ยี่ห้อนี้เค้ามีคนเดียว
ผมก็ไม่ปฏิเสธก้มไปประกบจูบมันอีกครั้ง แต่ไม่ได้มีการสอดลิ้นกันหรอก แค่ริมฝีปากแตะเท่านั้น
ก็นะ...ต่างคนต่างน้ำลายบูดเพิ่งตื่นนอน ฟันยังไม่ได้แปรงหน้ายังไม่ได้ล้าง คงจะดีพคริสรสชาติดีพิลึก
แค่นี้ก็เล่นเอาหน้าผมร้อนยังกะไรดี ส่วนกลสิทธิ์นะเหรอใช่มันจะหน้าหนาซะหน่อย มีขึ้นสีเหมือนกัน
แต่กลับทำให้หน้าตามันดูมีชีวิตชีวาไม่ซีดเซียวเหมือนคนเพิ่งฟื้นไข้
เพิ่งรู้..ยาดีต้องกวีนี่เอง ฮ่าาาๆๆๆ!!..ยี่ห้อนี้ก็มีหนึ่งเดียวเหมือนก่านนๆๆ..เอิ๊กกกๆๆ!
จากนั้นผมค่อยพยุงกลสิทธิ์ลงจากเตียง มันต้องการทำธุระส่วนตัว
ดีหน่อยที่ไม่มีสายน้ำเกลือเกะกะ เพราะพยาบาลถอดออกตอนที่มาตรวจนั่นแหละ มันเลยถือโอกาส
อาบน้ำเสร็จสรรพ ผมก็ปล่อยให้อาบจะได้สดชื่นกระปรี้กระเปร่าขึ้นจัดการเตรียมชุดใหม่ให้มันเปลี่ยนด้วย
พวกของใช้ก็ของผมที่เอามานั่นแหละ ทั้งสบู่แชมพู ยาสีฟัน
พอเสร็จเรียบร้อย ได้เวลาโรงบาลเค้าเอาอาหารเช้ามาให้ ผมก็ให้มันนั่งกิน
ตรงโซฟานั่นแหละ มันกำลังหิวพอดีก็เล่นไม่ได้กินมาถึงสองวันเต็มๆ ซัดซะเกลี้ยง หลังจากกินอิ่ม..
เอายาบำรุงที่เค้าจัดให้เป็นยาหลังอาหารจัดการให้มันกินเรียบร้อยเลยทีเดียว ดื่มน้ำไรเสร็จ
ผมก็พยุงมันขึ้นนั่งพิงหลังบนเตียง
ส่วนผมก็ขอเข้าไปจัดการกับตัวเองบ้าง มีอารมณ์ฮัมเพลงได้อีก...อย่างว่า
คนมันมีความสุขอะ...ขอบคุณสวรรค์ที่ฟังคำอธิฐานผม ให้กลสิทธิ์ฟื้นมาก่อนที่จะย้ายโรงบาล
ที่เหลือขึ้นอยู่กับมันแล้ว ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องย้ายแล้วด้วยซ้ำ เพราะมันดูแข็งแรงไม่มีไรมาก
แค่เพลีย..คงรอหมอเวรมาตรวจอีกที
แต่งตัวเรียบร้อย..เปิดประตูห้องน้ำออกมา อาห่ะ!...อยู่ครบเซ็ทล้อมหน้าล้อมหลัง
เต็มเตียงกลสิทธิ์กันหมด ซักถามอาการมันกันใหญ่ มีชะงักหันมามองผมแป๊ปหนึ่ง หลังจากได้ยินเสียง
ประตูห้องน้ำเปิด ผมรีบยกมือไหว้ทันที พ่อ แม่ ยาย น้าก้อง น้องกลอย มากันแต่เช้า
นี่เพิ่งเก้าโมงเอง คงกะมารอหมอเวร พอรับไหว้ผมแล้ว ทุกคนก็หันไปคุยกับกลมันต่อ..
ก็สอบถามอาการมัน ส่วนใหญ่ก็เรื่องทั่วๆ ไป สุดท้ายพ่อมันก็พูดขึ้นมาว่า
“เดี๋ยวรอคุยกับหมอ...ถ้าไม่มีไรมาก...พ่อจะพากลับบ่ายนี้เลย” ผมชะงักยืนฟังนิ่งๆ
ใจนี่ไม่ต้องเดา..ลุ้นระทึกไม่รู้ว่ากลมันจะตอบว่าไง เงียบกันไปนิดหนึ่ง ก่อนมันจะพูดขึ้นว่า
“ผมอยากกลับไปพักฟื้นที่บ้านวีก่อน...ยังไม่อยากกลับ” โอ้!..กลสิทธิ์ของผม...
นายเยี่ยมมาก..ผมแอบถอนหายใจด้วยพอได้ยินมันพูดแบบนี้ ยอมรับว่าลุ้นตัวโก่ง
“ทำไม...ถึงกับนอนเจ็บสลบเข้าโรงบาลขนาดนี้ ยังจะดื้ออยู่อีก...
แกคิดว่าทำถูกแล้วหรือเจ้ากล” พ่อเริ่มพูดเสียงห้วน น้ำเสียงเริ่มมีอารมณ์แหละ
เอาละสิ..งานนี้จะจบไม่สวยอีกหรือเปล่าเนี่ยะ....เฮ้อ!...ทำไมเหนื่อยใจจัง
“นั่นมันเพราะผมทำตัวเอง ไม่เกี่ยวกับใคร” มันก็ย้อนทันที แถมไม่มีหลบตาอีกตะหาก
ช่างนิ่งและแน่วแน่ได้อีก...แฟนใครว่ะ?..นายยอดมาก ผมแอบเชียร์มันใจขาดดิ้น
ไม่ได้เชียร์ให้พ่อลูกเค้าทะเลาะกันหรอกนะ..อย่าเข้าใจผิด ที่เชียร์คือให้มันพักผ่อนที่บ้านผมตะหาก
ผมอยากดูแลมัน ที่สำคัญผมยังไม่มีโอกาสสารภาพรักมันเลย
รอให้ได้พูดความในใจก่อนค่อยแยกมันไปได้ไหม?
“พ่อไม่อนุญาติ...แค่นี้ก็เดือดร้อนไปหมดแล้ว....เอาเป็นว่าทำตามที่พ่อบอกนี่แหละ
ยังไงถ้าไม่มีใครปรามแกได้ พ่อจะให้แกไปอยู่ชัยนาทสักระยะหนึ่ง แล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”
พ่อพูดจบ..ทั้งยายทั้งแม่เริ่มหน้าเสียทันที เพราะกลสิทธิ์ตอนนี้..ตาแดงก่ำน้ำตาร่วงหยดแหม่ะๆ
ไม่มีเสียงสะอื้นเลย จากที่ทุกคนกำลังอึ้งที่เห็นน้ำตามันไหลอาบแก้ม จู่ๆมันก็พูดขึ้นมาว่า
“พ่อไม่เคยเข้าใจผมยังไง วันนี้พ่อก็ยังไม่เข้าใจผมเหมือนเดิม ยี่สิบปีแล้ว
ที่ผมได้แต่หวังว่า..พ่อจะเข้าใจผมบ้าง รับรู้ในสิ่งที่ผมต้องการ สุดท้ายผมก็ได้แต่รอ วันนี้ผมรู้แล้วว่า..
ผมหมดหวังที่จะรออีกแล้ว ไม่ว่าจะผ่านไปอีกกี่ปี พ่อก็ไม่มีวันเข้าใจผมอยู่ดี พ่อไม่เคยถามสักคำ
ว่าผมต้องการอะไร ผมมีความสุขบ้างไหม อยากได้อะไร อยากทำอะไร..ไม่เคยเลย
พ่อทำตามความต้องการตัวเอง สั่งให้ผมทำสั่งให้ผมเป็น เหมือนที่พ่อกำลังทำอยู่
ผมขอบอกไว้เลยนะ ผมไม่สามารถทำในสิ่งที่พ่อต้องการได้ทุกอย่างหรอก เพราะสิ่งที่พ่อต้องการ
มันไปคนละทางกับความสุขของผม ในเมื่อพ่อเลือกทำในสิ่งที่พ่อเองมีความสุข ผมยังไม่เคยก้าวก่าย
ผมไม่เคยร้องขอ ไม่เคยต่อว่าพ่อสักครั้ง ทั้งที่ผมอาจจะชอบหรือไม่ชอบก็ได้
พอถึงคราวผมขอพ่อบ้างหละ...ให้ผมได้ไหม?....ถึงพ่อจะให้ผมตรงๆไม่ได้
แต่พ่อก็ไม่จำเป็นต้องคัดค้านนี่ แค่ยอมรับและเปิดใจให้ผมบ้าง ผมไม่ขอไปมากกว่านี้หรอกครับ
ขอผมเถอะครับพ่อ ‘ขอคนที่ผมรักให้ได้อยู่กับผม ขอให้เราได้รักกัน’ ผมขอได้ไหมครับ”
ตอนนี้ผมไม่รู้ไรอีกแล้ว..น้ำตาไหลอาบแก้ม เดินเข้าไปคุกเข่าช้าๆ
ก้มหัวอยู่ข้างพ่อแม่กล พูดขึ้นมาบ้างว่า
“ผมอาจไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่ ไม่ใช่หลานของยายกับน้า และก็ไม่ใช่พี่
ของน้องกลอยมาก่อน แต่ขอโอกาสให้ผมได้ไหมครับ ผมสัญญา..ถ้าได้โอกาสครั้งนี้
ผมจะทำหน้าที่ให้ดี..จะไม่ให้พ่อกับแม่ผิดหวัง จะเป็นหลานที่ดีของยายกับน้า
เป็นพี่ที่ดีของน้องกลอย ขอแค่ให้ผมได้พิสูจน์ตัวเอง ให้ผมคบกันเถอะนะครับ
ผมสัญญาว่าจะไม่พากลทำสิ่งไม่ดี เราสองคนจะตั้งใจเรียน เอาปริญญามาให้พ่อแม่ได้ชื่นใจ
จะทำงานดูแลกันและกัน ขอแค่เปิดใจรับพวกผมสักนิดก็ยังดี อย่าเพิ่งตัดสินพวกเรากันเลย...
ขอร้องเถอะนะครับ..อย่าแยกเราจากกันเลย..ผมขอร้องหละ” พูดจบยายตรงเข้ามาลูบหัวผม
ก่อนจะก้มโอบไหล่ดึงให้ผมลุกขึ้น ผมก็ขืนไว้ไม่ยอมลุก เพราะผมจะคุกเข่าอยู่แบบนี้..
ถ้ายังไม่มีใครรับปากเรื่องที่ผมขอ ยายก็พูดขึ้นมาว่า
“ลุกขึ้นก่อนลูก...อย่าทำอย่างนี้ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องใหญ่ และเป็นเรื่องที่ไม่เคย
เกิดขึ้นมาก่อน คงรับปากกับหนูตอนนี้ไม่ได้หรอกลูก ลูกเองยังเด็กกันอยู่..ผู้ใหญ่เองก็ยังไม่เข้าใจ..
ว่าสิ่งที่ลูกขอร้องและต้องการกันอยู่นี่...มันความรักหรือความหลงจะเป็นไปได้แค่ไหน
เอาเป็นว่าเราค่อยคุยกัน ตอนนี้หนูลุกขึ้นมาก่อนลูก อย่าเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้
ดูสิหน้าตาหล่อๆหมดหล่อกันพอดี...มาเถอะลูกเชื่อยายนะ” ท่านพูดเสียงนุ่มใจเย็นอย่างผู้ใหญ่ใจบุญ..
ผมก็ไม่อยากดื้อเพ่งอีกต่อไป
จริงของยายผมจะมาบังคับพวกท่านให้ตกปากรับคำตอนนี้คงเป็นไปไม่ได้
อย่างน้อยทุกคนต้องมีเวลาคิด ผมจึงค่อยลุกขึ้นยืน เงยหน้าสบตากลมันที่มองตอบอยู่ก่อนแล้ว
เราต่างใช้สายตาสื่อความหมายรู้โดยไม่ต้องพูดไรกันเลย ทุกคนต่างนิ่งเงียบบรรยากาศอึดอัดบีบคั้นน่าดู
จู่ๆประตูห้องก็เปิดเข้ามา แม่ผมครับ..ท่านหิ้วปิ่นโตอาหารเช้า..คงเอามาให้ผม
ดูท่านชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มให้กับทุกคนที่อยู่ในห้อง ชำเลืองมองหน้าผมสลับกับกลมันด้วย
แต่ท่านก็ไม่ได้ออกอาการอะไร คงดูสถานการณ์ออก เมื่อเห็นคราบน้ำตาของเราทั้งคู่แบบนี้
ท่านกลับพูดขึ้นมาว่า
“ต้องขอโทษจริงๆค่ะ ที่เข้ามาโดยไม่ได้เคาะประตูก่อน ปกติเข้าใจว่าวีอยู่คนเดียว
ไม่คิดว่าวันนี้จะมีโอกาสเจอกับครอบครัวลูกกลได้ ดิฉันเป็นแม่ของกวีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ
ถ้าเดาไม่ผิดท่านนี้คงเป็นคุณพ่อคุณแม่และคุณยาย แล้วอีกสองท่านไม่ทราบว่าเป็นใครกันบ้างค่ะ”
แม่ผมไหลรื่นจนทำให้บรรยากาศตอนนี้เบาบางลงไปอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะน้ำเสียงที่ดูอบอุ่น
กับรอยยิ้มที่เป็นมิตรของแม่ผม ใครต่อใครลองได้เห็นต่างก็ต้องผ่อนคลายด้วยกันทั้งนั้น
ก่อนที่น้าก้องจะพูดขึ้นว่า
“ผมเป็นน้านะครับ ส่วนนี่หลานสาวน้องกลมัน ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”
พอน้าก้องพูดจบ แม่ผมก็ยิ้มให้ ผมรีบเดินไปรับเอาปิ่นโตในมือกับกระเป๋าสะพายของแม่
มาวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงก่อน จากนั้นแม่ก็พูดอีกว่า
“ในห้องมันคับแคบไปไหมค่ะ? คิดว่าลูกกลเพิ่งฟื้นได้ไม่นาน พวกเราออกไป
นั่งหน้าห้องกันก่อนดีไหม? ทานอะไรมากันหรือยัง? รอหมอเวรตรวจ ค่อยว่ากันอีกทีจะเอาไงต่อ
ตอนนี้ปล่อยให้คนป่วยพักผ่อนสักหน่อยเถอะค่ะ พวกเราผู้ใหญ่ออกไปทำความคุ้นเคย
กันด้านนอกก่อน เห็นด้วยไหมค่ะ?” แม่พูดจบเหมือนยายจะเข้าใจความหมายที่แม่แฝงมาในนั่น
ยายจึงพูดขึ้นว่า
“ก็ดีเหมือนกัน พวกเราทั้งหมดออกไปคุยกับแม่ของวีข้างนอกรอหมอ
ไปพลางๆก่อนก็ดี ปล่อยให้เด็กๆเค้าดูแลกันไปก่อน เจ้ากลมันเพิ่งฟื้น..ให้มันได้พักผ่อนดีแล้ว
ตกลงตามนี้แหละ...คุณแม่ลูกวีนำทางไปเลยค่ะ” พูดจบแม่ผมก็เข้ามาพยุงยายพาเดินนำออกไปก่อน
แม่กลเข้าไปลูบหัวมันบนเตียงช้าๆ ก่อนจะเดินตามออกไป น้าก้อง น้องกลอยก็ทยอยตามออกไป
พ่อกลหันมามองผมกับกลมันนิ่งๆ ไม่พูดไม่จา แล้วก็หันหลังออกไปจากห้องเป็นคนสุดท้าย..?????
อ้า!..ลุ้นกันต่อไป ออกหัวหรือออกก้อย....จาเป็นยังไงต่อไป
แต่นู๋เชื่อฝีมือแม่พี่วีค่ะ ว่าท่านต้องมีวีธีแน่ๆ...นู๋ก็รอลุ้นเหมือนกาน o13
Luk. :L1:
-
จิ้มก่อนๆๆ เดี๋ยวค่อยอ่าน :mc4:
โอยๆๆๆ ซึ้งมากมาย
พี่วีกับพี่กลเกิดมาเพื่อกันและกันอย่างแท้จริง
คุณยายพี่กลกะคุณแม่พี่วี คงทำให้เรื่องราวต่าง ๆ คลี่คลายในทางที่ดี :L1:
-
ดีใจจัง พี่กลฟื้นแล้ว :sad4:
ผลจะเป็นยังไงๆๆๆ ลุ้น ๆๆ ขอให้ออกมาในทางที่ดีนะค่ะ :amen:
-
เย้ๆๆๆฟื้นแล้วววววว
มาเปนกำลังใจให้ทั้งสองสู้ :ped149:
พิชิตใจพ่อพี่กลให้ยอมรับทั้งคู่
รอตอนต่อไปนะคะ :call:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mc4:
พี่กลฟื้นแล้ว
รอคุณแม่พี่วีเคลียร์ก็เรียบร้อย
เนะ
-
^^
-
o13 o13 o13
-
ขอให้ผ่านไปด้วยดีนะ :monkeysad:
-
ไม่รู้คิดผิดคิดถูกที่อ่านตอนนี้ตอนกำลังกินข้าว.... :z3:
อ่านไปๆ น้ำตาก็หยดแหมะๆ :m15: :m15:
ขนาดหนูยังเป็นขนาดนี้ ไม่อยากคาดคิดถึงความรู้สึกของพวกพี่เลยค่ะ พี่กล พี่วี
....สรรเสริญคุณแม่ตลอดกาล... :L1:
-
อร๊ายเพิ่ง+ให้ตะเดียงไปอ่ะ เลย +เรื่องนี้ไม่ได้ โด่
พี่กลอุตส่าห์ฟื้นแล้วด้วย
พ่อพี่กลก็นะ แบบแทงจึ๊กอ่ะ ตอนพี่กลพูดว่าพ่อเลือกสิ่งที่ทำให้พ่อมีความสุขถึงแม้พี่กลจะไม่ได้รู้สึกสุขไปด้วยพี่กลยังไม่ห้ามเลย แล้วทำม๊ายพี่กลจะเลือกที่จะมีความสุขมั่งไม่ได้อ่ะคร๊า
-
สงสารกล พ่อไม่เข้าใจกล :sad4:
-
ดีค่ะดี ให้ผู้ใหญ่คุยกัน
อะไรๆ มันจะได้ลงตัวเสียที :เฮ้อ:
-
ขอให้เรื่องเป็นไปในทางที่ดี แม้มันจะไม่ง่ายเลยก็ตาม
:o12:
-
หญิงแกร่ง และ เก่ง ขนาดนี้ออกโรงเอง
ต้องเรียบร้อยโรงเรียนแม่วีอยู่แล้ว
ฟันธง !
-
รักแม่วีจังเลยอ่ะ
อยากมีแม่แบบนี้บ้าง^^ :-[
-
โห เ๋จ๋งจริงอ่ะ ฟื้นมาตามสัญญาเลย รอลุ้นต่อไป :L1:
-
แค่กลฟื้นก้โอเคและ
สุดยอดดดดดดฟื้นตามที่วีบอกจริงๆๆๆๆ
ยังไงพ่อก้ยังไม่เข้าใจอยู่ดี :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เฮ้อๆๆๆๆสงสารรร
แต่ก็ดีที่พี่กลฟื้นแล้ว
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านแล้วปวดใจ แทนกลจริง ๆ
-
อ่านแล้วปวดใจเป็นอย่างยิ่ง :monkeysad:
:กอด1: คุณวี และคุณกล
-
อยากให้พ่อกลเปิดใจได้เร็วๆจัง :L2:
-
คุณแม่วี น่ารักที่สุด!!!!! :L1:
-
แม่จ๋า สู้เค้านะแม่
:call: :call:
:กอด1: :L2: :3123:
-
ตามมาติดๆคร้าบ ยอมรับว่าตอนนี้เป็นตอนที่ลุ้นและเฝ้ารอมาหลายวัน อิอิ
แต่คงจะต้องรอตอนหน้าอีกแล้วสิเนี่ย 555 รออย่างใจจดใจจ่อ
ค่ำๆเดี๋ยวมา + ให้ครับ o13
-
โหยยยยยยยยยย แม่โคตรรรรร น่าร๊ากกกกกกก เลยค้าาาาาา
o13
พี่กลฟื้นแล้ววว :mc4:
:กอด1:พี่วี
-
ว้าว..ดีใจจังกลฟื้นแล้ว ส่วนเรื่องอื่นๆ เดี๋ยวค่อยๆคิด ค่อยๆแก้ล่ะกันเนอะ
น้องLUXคะ คุณวีคะ กำลังลุ้นค่ะ และเชื่อว่าผลสรุปต้องออกมาเป็นที่น่าพอใจแน่
เพราะเชื่อความสามารถในการเจรจาของนักการทูตหญิงเก่งและแกร่ง
ประกอบกับอีกฝ่ายที่มีคุณยายที่เป็นคนแก่แต่ทันสมัยเข้าใจโลก แถมรักกลเป็นที่สุด
สองท่านนี้คงทำให้พ่อของกลมีท่าทีโอนอ่อนตามได้อยู่แล้ว ชิมิ ชิมิ
-
เชื่อว่าแม่พระของพี่วีต้องทำให้ทุกอย่างดีขึ้นได้คะ^^
-
พะ..พี่กลฟื้นแล้ว!!!! โอ้ เยสส !!
ยาดีคือกวีนี่เอง นึกว่าจะฟื้นไม่ทัน เห้ออ หายห่วงไปหนึ่งเปราะ
ทีนี้ก็มาถึงครอบครัวพี่กล แม่พี่วีเก่งมากคะ คุณแม่น่ารักมากก
มุกก็เชื่ออีกคนคะว่าแม่เขาจะต้องมีวิธีดีๆแน่ ขอให้ผ่านไปด้วยดีเถอะนะคะ
รออ่านตอนต่อไปค๊าา ^^
-
เหนื่อยมาก
ตอนแรกเหนื่อยยิ้ม
ตอนหลังเหนื่อยใจ
-
ดีใจโคตรๆ ที่พี่กลฟื้นแล้ว
แต่แอบกังวลเหมือนกันว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร
ลุ้นค่ะ แต่ชอบตอนที่คุณวีมอร์นิ่งคิส แอร๊ยยยยย
-
:mc3: :mc4: เย้ ในที่สุดพี่กลก็ฟื้นซะที มาตามนัดจริงๆซะด้วย ดีใจๆ
อยากรู้ว่าแม่พี่วีจะคุยยังไงกับครอบครัวพี่กลให้ทุกอย่างแฮปปี้แอนดิ้งได้ ลุ้นๆ
-
แม่พระของพี่วีต้องทำได้แน่ๆ :3123:
สู้ๆ พี่กล พี่วี
-
ฟื้นแล้ววววววว เย้ๆๆๆ ต่อไปก็ต้องเอาชนะใจบ้านกลให้ได้ สู้ๆนะจ๊ะวี
-
ฟื้นแล้วววววววววว เย้ๆๆๆ แต่สถาณการณ์ก็ยังอึดอัดอยู่ สงสัยต้องยกหน้าที่ให้คุณแม่ของคุณวีเครียร์ รอลุ้นตอนต่อไปว่าผลจะออกมาเป็นยังไง
-
เรื่องของพี่กลกะพี่วีนี่นิยายชัดๆ!!!ขนาดฟื้น ยังตื่นก่อนโดนย้ายที่เลย ...อ๊ายยยชีวิตจริง ยิ่งกว่านิยายยยยยยย
กดไลค์ให้แม่พระคนเดิมค่ะ^^ต้องช่วยกลกะวีได้แน่ๆเลย
-
จะเอาถ้วยรึไงคุณพ่อ
เดี๋ยวจะส่งไปให้เอากี่ใบดีละ :3125:
เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย ลองดูมั้ยละ
-
...ใช่ ...ต้องให้ เวลา ในการเยียวยา ความคาดหวัง ของผู้ใหญ่ ให้เวลาท่านปรับตัวและปรับใจด้วย :กอด1:
-
พอกลฟื้นขึ้นมาปัญหาก็มารออยู่เลย :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: จะเสียน้ำตาเอาตอนคำพูดที่กลพูดกับพ่อ
มันเต็มไปด้วย การตัดพ้อน้อยใจ และขอความเห็นใจกับคนเป็นพ่อ
แต่ชีวิตมันต้องมีทางออกที่ดีซิน่า เพราะยังไงก็ยังมีแม่พระของวี
และคุณยายของกล ดู ๆ เหมือนแม่กลก็น่าจะใจอ่อนได้ไม่ยาก
เหลือแค่คนเดียว พ่อ คงต้องให้เวลาเค้า แต่คิดว่ามันต้องดีขึ้น
รอลุ้นตอนต่อไปอย่างจดจ่ออ่ะ :กอด1:
-
ลุ้นด้วย พ่อจะยอมให้เขาคบกันไหม
แม่กลยอมแน่ๆ ยายดูจะเข้าใจเด็ก
แต่ก็ไม่ปล่อยตามใจกันเกินไปนัก
เชื่อว่าแม่วีคงมีวิธีพูดให้ดูๆ กันไปก่อน
ให้เวลาเป็นเครื่องตัดสิน ว่าเป็นความรัก หรือหลงผิดไป
-
ชอบคำพูดของกลมาก .... แต่จะดูว่าแม่ของวีจะมีวิธีปราบพ่อของกลได้หรือเปล่า
-
น่ามอบโล่ ให้แม่พี่วีมาก เอาใจไปเลยค่ะ :L2:
-
พี่กลฟื้นแล้ว รอคอยตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อเลย
หวังว่าคงจะมีอะไรดีดีเกิดขึ้น กับพี่กลและพี่วีบ้างนะ
-
ดีใจที่พี่กลฟื้นแล้ว
แต่ฟื้นมาก็เจอะปัญหาเลย :เฮ้อ:
-
ตั้งแต่อ่านมาเห็นมีแต่... "ยี่ห้อกลสิทธิ์".... ทำได้ทุกสิ่งดังใจ(กลสิทธิ์).... คุคุคุ....
พึ่งจะได้เห็น "ยี่ห้อกวี" .... ที่แท้เป็นยี่ห้อยาขนานดี...
"ยาดีต้องกวีนี่เอง ฮ่าาาๆๆๆ!!..ยี่ห้อนี้ก็มีหนึ่งเดียวเหมือนก่านนๆๆ..เอิ๊กกกๆๆ!".... คิคิคิ....
-
อ่าน 2 ตอนล่าสุด
ได้หลากอารมณ์ หลายความรู้สึก
ครบทุกรสชาติ...สุดยอด
ความรักแบบนี้..กว่าจะได้มา..ไม่รู้ว่าจะต้องช่วยกันฝ่าฟัน เสียใจ เสียน้ำตากัน อีกซักเท่าไหร่
ถ้าเป็นคนอื่น..บางคนอาจจะยอมแพ้ สยบให้กับโชคชะตาร้ายๆ ไปแล้วก็ได้
แต่ กล+วี ช่วยกันประคับประคอง ก้าวไปด้วยกัน สุดกำลัง สุดแรงใจ
ต้องบอกว่า ยอมรับนับถือในความเด็ดเดี่ยว มุ่งมั่นในความรักของกันและกัน อย่างไม่ยอมแพ้
..ยิ่งใหญ่มากครับ..
วี+กล
ขอบคุณครับ Luk
-
บีบคั้นจัง
แต่ดีใจที่กลฟื้นซะที
ตอนที่วีกับกลกุ๊กกิ๊กกันแอบเขินไปด้วยอ่า :o8:
คิดว่าตอนนั้นคงเป็นช่วงที่ทำให้วีกับกลดีใจและมีความสุขมากๆ และเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตช่วงหนึ่งเลยแน่นอน (อันนี้ความคิดเราเอง) :L2:
-
ขอบคุณค่า..
ทั้งๆ ที่เกือบจะเสียลูกไปอยู่แล้ว ก็ยังไม่เข้าใจลูกอีกอยู่ดี..
-
หวังว่าแม่คุณวีจะเอาอยู่นะคะ ท่านเก่งขนาดนี้ สู้ๆค่ะ
-
สงสารจังเลยอะ น้ำตาไหลอีกแล้ว :monkeysad:
หวังว่าตอนหน้าจะมีทางออกที่ดีกันทุกฝ่ายนะคะ เอาใจช่วยจริงๆค่ะ :กอด1:
-
ฟื้นมายิ้มกันได้แป๊บเดียว ก้อเศร้าเลยเนอะ :monkeysad:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 48
คำรักที่รอคอย...
.
.
.
.
หลังจากที่ทุกคนพากันทยอยออกไปหมดแล้ว เหลือผมสองคนอยู่ตามลำพัง ผมตัดสินใจนั่งบนเตียง
เอียงหน้าสบตากลสิทธิ์นิ่งๆ น้ำตาที่คลอหน่วยเราทั้งคู่ แม้จะมีวาวน้ำบังตาอยู่ ผมกับมองเห็นกลสิทธิ์ได้ชัดเจน
มันเองสบตาผมตอบ ก่อนจะยื่นมือมาคว้ามือผมไปกุมไว้ทั้งสองข้าง
ผมมีเรื่องมากมายอยากจะบอกให้มันรู้ ทั้งเรื่องที่แม่และพี่น้องผมรู้เรื่องของเราแล้ว และเรื่องที่ผมรักมัน
เข้าแล้วเต็มเปา ทีแรกคิดว่าจะรอให้มันออกจากโรงบาลเสียก่อน แล้วค่อยเล่าให้มันฟังในบรรยากาศดีดี
แต่ตอนนี้..ผมนึกหวงแหนเวลาที่สูญเสียไปแต่ละวินาที เพราะรู้แล้วว่า...อะไรก็ตามถ้าตั้งใจทำแล้ว
ไม่ควรรออีกต่อไป ไม่ต้องคิดเยอะ สิ่งที่เราต้องการแสดงออก..กับคนที่เรารัก ไม่ต้องสนเรื่องสถานที่บรรยากาศ
หรือสร้างเงื่อนไขให้ตัวเองอีกต่อไป
ตราบใดที่ยังมีเค้าคนนั้นอยู่ตรงหน้า พร้อมจะรับฟังเราอยู่แล้ว ไม่ว่าสถานที่นั้นมันจะคือที่ไหน
ต่อให้เป็นป่าช้าหรือในสุสาน เป็นโลเกชั่นที่เลวร้ายสุดโต่ง ไม่เข้าบรรยากาศโรแมนติกกับการบอกรักเป็นอย่างมาก
อย่าได้สนใจอีกเลย ดูอย่างหนังไททานิคสิ สุดท้ายความรักของแจ็คกับโรส ต้องพรากจากกันชั่วนิรันดร์ ท่ามกลางทะเลน้ำแข็ง
มันเศร้าโศรกเสียใจแค่ไหน แล้วผมหละ..จะต้องรอทำไม ทำให้ซึ้งถึงสัจจธรรมข้อหนึ่ง ‘เวลาไม่เคยคอยใคร’
ยอมรับว่า..ที่ผ่านมาเวลาเราจะพูดคุยกันในเรื่องหัวใจ ผมกับกลมักอยู่ในสถานที่ไม่น่าสวีทเสียทุกครั้ง
ในรถเสียเป็นส่วนใหญ่ และทุกครั้งเต็มไปด้วยรอยน้ำตา ทั้งสุข ทุกข์ เศร้าเคล้ากันมาตลอด แต่อย่าลืมคราบน้ำตาที่ได้
คือความจริงใจที่มิได้เสแสร้ง คงดีกว่ารอยยิ้มและเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข หากมันเป็นเพียงแค่การหลอกลวง
เหมือนตอนนี้ที่ผมกำลังจะบอกรักมัน..บนเตียงคนไข้ในโรงบาล...ทั้งที่ก่อนหน้าคิดไว้ว่าจะพูดในสวน
หรือสถานที่ดีดีที่มีคุณค่าให้น่าจดจำ ไม่เอาแล้วครับผมรอไม่ได้อีกแล้ว หากพ่อเกิดเอาตัวมันกลับ แล้วไม่มีใครคัดค้านแกได้
ผมยังจะมีโอกาสได้พูดอีกหรือ
จำเป็นต้องยึดติดสถานที่อีกหรือไม่ ในเมื่อเนื้อแท้แล้วผมแค่ต้องการให้มันรู้ว่า ‘ผมรักมัน’
ต้องรีบพูดเดี๋ยวนี้ตอนนี้ รอไม่ได้แล้วกวี นี่คือเสียงหัวใจของผม ที่เตือนให้รู้ว่าผมควรพูดเสียที ก่อนที่จะไม่มีโอกาสอีกเลย
“กล...กูมีเรื่องสารภาพกับมึง” มันมองหน้าผมนิ่งๆ หัวคิ้วเริ่มจรดเข้าหากันแล้ว เพราะน้ำเสียง
จริงจังของผม คงทำให้คิดว่าผมจะพูดเรื่องซีเรียสแน่ๆ แต่มันก็ไม่ได้ถาม เพียงยักหน้าให้พร้อมรอฟังทันที ผมรีบบอกมันไป
แบบไม่ต้องมีพิธีรีตองกันแล้ว เอาเนื้อๆเน้นๆ...ตามเสียงของหัวใจล้วนๆ ไม่ต้องหวาน ไม่ต้องเลิศหรู..ง่ายๆ ชัดๆเข้าใจตรงๆ
“กูรักมึง!...กูอยากบอกว่ากูรักมึง..รักมากเลยว่ะกล” พูดจบ..มันอึ้งเบิกตาคมกว้าง
มือที่กุมมือผมขณะนั้น เผลอบีบอย่างแรงจนรู้สึกได้ ริมฝีปากล่างสั่นระริก ก่อนจะพูดกับผมมาว่า
“กูฟังไม่ผิดใช่ไหมวี?...มึงรักกู..รักกูแล้วใช่ไหม?” ผมเห็นท่าทางตื่นเต้นออกอาการทั้งสีหน้า
และแววตาของมันนั้น พาลน้ำตาไหลลงอาบสองแก้ม ทั้งที่เพิ่งแห้งไปอยู่หยกๆ
ความรู้สึกตอนนี้บอกตรงๆ โกรธตัวเองมาก ผมงี่เง่าอยู่ได้ตั้งนาน ปล่อยเวลาผ่านไปอย่างเปล่าประโยชน์
มัวแต่สับสนตัวเองอยู่ได้ ทำไมถึงได้ให้มันรอฟังคำรักของผมมานานขนาดนั้น มันพูดต่อ
“กูรอฟังคำนี้มาสองปีกว่า สุดท้ายกูก็ได้ยินจากปากมึงจนได้ แม้มันจะนานมากสำหรับคนอื่น
แต่กูอยากบอกว่า..ขอบคุณ...ขอบคุณมากวี...ที่มึงตอบรับความรู้สึกกู....คุ้มค่ามากที่ได้รอ...ต่อให้รออีกนานแค่ไหน
สุดท้ายได้หัวใจมึงมา กูยินดีรอเสมอ..
รู้ไหมวี?...สิ่งที่กูกลัวมาตลอด...ไม่ใช่คนรอบข้างหรือสังคม ที่คอยจ้องดูถูกเหยียดหยามตัวกู..
เพราะดันมีเมียเป็นผู้ชาย แต่กูกลัวและไม่เคยหยุดกลัวได้เลย คือกลัวมึงไปแต่งงานมีครอบครัวตะหาก..เพราะมึงเป็นผู้ชาย
กูกลัวมึงไม่รัก...หากวันหนึ่งมึงไปจากกู...เพื่อไปใช้ชีวิตกับคนที่มึงรัก...กูกังวลและคิดมาตลอด ถึงไม่เคยปล่อยมึงให้คลาดสายตา
กูไม่เคยทิ้งมึงให้อยู่คนเดียว
ไม่เคยปล่อยมึงไปกับเพื่อนในมหา’ลัย ถ้าไม่มีกูไปด้วย กูไม่เคยไว้ใจใครทั้งนั้นที่เข้าใกล้มึง
เพียงเพราะกูเห็นแกตัว...กูกลัววี...กูยอมรับตรงๆเลยว่า...ตราบใดที่ยังไม่รู้ว่ามึงรักกูหรือไม่
มันทำให้กูคิดเสมอว่าสักวัน..มึงอาจจะมีผู้หญิงดีดีเข้ามาในชีวิต เพราะมึงหน้าตาดีนิสัยดี..อัธยาศัยน่าคบ
ใครเห็นใครก็ชอบ มึงเป็นคนมีน้ำใจ..เสน่ห์ของมึงตรงนี้แหละ...ที่ทำให้กูทั้งรักทั้งหวง สองปีที่อยู่ด้วยกันมา
กูถึงเฝ้าตามติดมึงตลอด กูรู้ว่ากูทำไม่ถูก..ที่ปิดกั้นจนมึงแทบไม่มีเพื่อนสนิทเลย กลับเป็นเพื่อนกูกลายเป็นเพื่อนมึงซะงั้น
มึงใช้ชีวิตตามตารางตลอด..เรียน...ซ้อมบอล...กลับหอ..เป็นแบบนี้มาสองปีกว่า..
กูรักมึงมาก...จนไม่รู้จะพูดยังไงให้มึงเข้าใจ ว่ารักมึงมากแค่ไหน รักของกูมันคืออะไร ทั้งรักทั้งหวง
ทั้งเห็นแก่ตัว...แต่วันนี้ พอมึงออกปากบอกรักกู...รู้ไหม?..หัวใจกูทั้งดวงถูกปลดแอก....ซึ่งกูแบกไว้ตลอดสองปีมาแล้ว
รู้สึกโล่งสบาย...จนมันพองคับอกกูแล้ว...คำว่ารักของมึง..ช่วยปลดแอกในใจกูออกทันที
กูบอกเลยนะวี..มึงกำจัดความกลัวให้กูแล้ว ยังช่วยไถ่โทษความผิดในใจกูด้วย กับสิ่งที่เคยทำกับมึงไว้
กูทำกับมึงปางตาย ทำลายศักดิ์ศรีของมึง ยัดเยียดเป็นผัวมึง มัดมือชกบีบคั้นมึงทุกอย่าง
คำว่ารักของมึงวันนี้ มีค่ากว่าคำว่าได้ให้อภัยกูเสียอีก มึงปลดปล่อยความผิดที่กินใจกูมาตลอด
ออกให้แล้ว เพียงคำพูดสามคำที่มึงบอกกู ‘มึงรักกู’ กูรอฟังคำนี้มาตลอดสองปีกว่า..สุดท้ายกูก็ได้ยินมัน...
เคยกลัวว่าสักวันมึงจะไปจากกู เมื่อเจอคนที่มึงรัก กูกลัววันนั้นที่สุด...หลอนกูมาตลอด...
กลัวจริงๆ...ดงตีนดงมือ..มีดปืนระเบิดกูลุยมาหมด ยังไม่รู้สึกกลัวเท่ากับเสียมึงเลย....ขอบคุณอีกครั้ง...ที่รักกู...
ทั้งที่กูไม่คู่ควรกับมึงสักนิด...แต่มึงยังยอมมอบใจให้กู..รักมึงว่ะวี...รักมาก.”
ผมปล่อยโฮ...แบบไม่เกรงใครได้ยินแล้ว ไม่อายเลยด้วยซ้ำ..ถ้าหากจะเข้ามาเห็นผมสภาพนี้
โผล่เข้าซบไหล่กลสิทธิ์กอดมันไว้แน่น คำพูดทุกคำที่มันถ่ายทอดมานั้น เล่นเอาผมจุกเสียดแน่นหน้าอกไปหมด
กวี...มึงโชคดีมากแค่ไหน..ที่มีคนที่รักมึงมากถึงเพียงนี้..รอมึงรักตอบมาตลอด..โดยไม่เคยเร่งเร้า
เซ้าซี้เอาคำตอบเลย ผมรู้ที่มันไม่บังคับให้ผมรักมัน เพราะคำว่าไม่คู่ควรของมันเพียงคำเดียว มันเคยทำกับผมไว้มาก
มันจึงรอผมอย่างคาดหวัง ไม่กล้าที่จะเร่งรัดให้ผมรักมัน จะมีใครบ้ารอเอาความรักจากผมได้อย่างมันอีก
คงหาไม่ได้อีกแล้วหละชาตินี้
ผมปล่อยมันรอมาตั้งนานได้อย่างไรกัน พระเจ้า!..นี่ผมทำร้ายมันมานานถึงเพียงนี้ จนเกือบจะเสียมันไป
ถึงได้รู้ใจตัวเอง ใครที่เคยมองว่าผมเป็นคนฉลาด เป็นคนมองโลกในแง่ดี...จงดูเอาเถิด..
คนฉลาดมองโลกในแง่ดี...เกือบสูญเสียโอกาสที่ได้มอบความรักให้กับผู้ชายซึ่งรักผมมาก
ดูตอนนี้สิ..ใช่ผมจะน้ำตาไหลร้องคนเดียวซะเมื่อไหร่ กลสิทธิ์มันก็น้ำตาไหลอาบแก้ม ยังอุตส่าห์มีน้ำใจ
เอามือมาเกลี่ยน้ำตาให้ผมอีก มันช่างอบอุ่นนุ่มนวลกับผมจริงๆ ทั้งที่บุคลิกของมันออกจะขัดกันยิ่งนัก นิสัยออกจะห้าว
มุทะลุโผงผาง..ดุเดือดเลือดพล่าน แต่สำหรับผมแล้ว..กลสิทธิ์อ่อนโยนเสมอ....
ไม่ต้องสนสถานที่ ไม่แคร์แล้วว่ามันคือห้องคนป่วยในโรงบาล เวลาเกือบชั่วโมงที่หมอเวรยังไม่มาตรวจ
เวลาที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายกำลังคุยกันอยู่ที่ไหนสักแห่ง มีเพียงผมกับมันเท่านั้น ปลดปล่อยเถิดหัวใจรักทั้งสองดวง
ให้ถักทอสายใยรักอย่างแน่นหน้า อย่ายึดติดจารีตประเพณีวัฒนธรรมธรรมเนียมใดๆเลย เมื่อรักก็คือรัก
ไม่จำเป็นต้องแบ่งแยกเพศหรือเผ่าพันธุ์อีกต่อไป ปล่อยสถานภาพพันธะทั้งหลายทั้งปวงให้เป็นกฎของสังคมมันเถอะ
แต่กฎของหัวใจขอมีแค่เราสองคนก็พอ
ตอนนี้..ผมกอดมันไว้แน่นบนเตียงนั่นแหละ ร้องไห้สะอึกสะอื้น...ไม่คิดว่าผมจะทรมานมันนานขนานนั้น
ให้มันอยู่อย่างหวาดระแวงรอความรักของผมมาตลอดสองปีกว่า ไม่เคยคิดหาเหตุผล..ว่าทำไมมันถึงดันทุรังมารอผมเลิกซ้อมทุกเย็น
ไม่สนใจหาคำตอบ..ว่าทำไมมันชอบตามผมยังกะปาท่องโก๋ ไม่เข้าใจว่าทำไมมันไม่ยอมปล่อยผมไปสังสรรค์กับเพื่อนนักกีฬา
หรือเพื่อนในคณะถ้าหากไม่ให้มันไปด้วย
ไม่เคยเข้าใจอะไรสักอย่าง...ว่าทำไมผมถึงไม่มีเพื่อนสนิทเหมือนสมัยเรียนพาณิชย์
เพิ่งรู้วันนี้เองว่าเพราะอะไร ผมทำร้ายมันมากจริงๆ ผูกมัดมันไว้ให้เอาตัวมาผูกติดกับผม มันเองคงขาดอิสระ
และการใช้ชีวิตส่วนตัวไปเช่นกัน แทนที่จะมีโอกาสทำกิจกรรมกับเพื่อนๆ หลังเลิกเรียนเหมือนนักศึกษาทั่วไป
แต่มันกลับมาเตะบอลอยู่กับนักศึกษาฯในมหา’ลัยผม เพื่อรอผมเลิกซ้อม
ต้องคอยมานั่งรอผมในยิมเวลาซ้อมดึก จนบางครั้งโดนแซวว่ามันเป็นรูมเมทหรือเป็นพ่อผมกันแน่ที่คอยตามมาคุม แต่มันก็ยิ้มรับ
ไม่ปฏิเสธหรือโมโหสักนิด มันทนทำสิ่งเหล่านี้มาสองปีกว่า ทั้งที่ไม่ใช่ตัวตนมันเลย ไม่ใช่สิ่งที่กลสิทธิ์ในอดีตจะสามารถทำได้
แต่มันกับทำได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย ไม่เอาเวลาไปหลีหญิงหม้อสาวเหมือนแต่ก่อน...หากไม่ติดธุระจำเป็นจริงๆ
มันไม่เคยที่จะไม่รอผมกลับหอด้วยกันทุกวัน กลกูผิดต่อมึงจริงๆ ที่ให้มึงรอ....มึงขอบคุณกู ที่บอกรักมึง
สิ่งที่กูควรบอกมึงเช่นกัน
“อึก..อึก!..กูขอโทษ..ขอโทษที่ให้มึงรอมาตลอด..ขอโทษที่ทำให้มึงกลัว...กูไม่ชัดเจนพอ..
ทำให้มึงไม่มั่นใจ...ขอโทษจริงๆ กล..แม้วันนี้กูจะบอกมึงช้าไป...แต่ขอให้มึงรู้ไว้..คำว่ารักของกู...จะมีให้มึงคนเดียวตลอดไป
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น....ขอให้จำไว้เลยว่า...กูรักใครไม่ได้แล้ว..นอกจากมึง...ฮืออออๆๆๆๆ!!!.”
ใช่ครับ..ผมไม่ได้พูดเพราะอารมณ์ชั่ววูบ...แต่เพราะผมรู้ว่า..นับจากนี้ผมคงไม่สามารถรักใครแล้วจริงๆ
หากเราทั้งคู่ถูกกีดกันจากผู้ใหญ่..ไม่ให้คบกันต่อไป..เชื่อเถอะครับ..หัวใจดวงนี้ของ กวี..สิงห์สุริยะ คงปิดตายไปชั่วนิรันดร์
เพราะถ้าไม่ใช่ กลสิทธิ์ จิรัติกาล แล้วหละก็...ไม่มีใครสามารถเปิดหัวใจผมได้แน่นอน....??????
ถึงผู้อ่านที่รักทุกท่าน นี่คือส่วนหนึ่งที่มาของเรื่อง ‘เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้’
กลเค้ายอมเปลี่ยนตัวตนเพื่อวีมากมาย แม้จะยังไม่ถึงคราวที่วีต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อพิสูจน์รักของเราก็ตาม
สำหรับกลเค้ายอมเปลี่ยนนิสัย เปลี่ยนพฤติกรรม เปลี่ยนหลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดจากภายในเพื่อวี ถ้าเพราะกลไม่ได้รักวีมากแล้ว
เชื่อเถอะว่าไม่สามารถทำได้แน่นอน
ในขณะที่วีเอง เปลี่ยนไหม? ยอมรับว่าเปลี่ยนเหมือนกัน จนถึงตอนที่เปลี่ยนครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต
คือเปลี่ยนจากชายกลายเป็นหญิง แต่เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้ รักคำเดียวจริงๆ ที่ทำให้คุณสามารถเปลี่ยนตัวตนคุณได้
เพื่อคนที่คุณรัก และคุณจะรู้ว่าความสุขที่ได้ไม่ใช่เกิดจากการเปลี่ยน แต่คือความสุขที่เราทำให้คนที่เรารักมีความสุข
และเราก็มีความสุขมากเช่นกันเมื่อเค้าคนนั้นก็รักเรามากด้วย
วีอยากให้น้องๆ เพื่อนๆ พี่ๆ ที่กำลังประสพปัญหาเรื่องความรัก ชีวิตคู่อยู่ในขณะนี้
ที่มีโอกาสเข้ามาอ่านเรื่องของวี + กล ลองมองปัญหาของเราสองคนเป็นตัวอย่าง วีเชื่อว่าแม้มันจะแตกต่างในเรื่องรายละเอียด..
แต่หากทุกคนรักกันจริง เสียสละและทุ่มเทให้ด้วยความมุ่งมั่นเพราะรักแท้แล้ว อุปสรรคปัญหาทั้งหลายย่อมมีหนทางคลี่คลาย
จนได้ในที่สุด แต่อย่างน้อยพื้นฐานความรักที่ว่า..ต้องรักแท้รักจริง ไม่ใช่เพราะเกิดจากลุ่มหลง นึกสนุก ต้องการเอาชนะ
หรือใช้ทิฐิเป็นที่ตั้ง แสวงหาเพียงผลประโยชน์กันนะค่ะ เพราะผลที่ได้จากการกระทำ...มันจะไม่ใช่สิ่งที่น่าภาคภูมิใจ
ทำให้จิตใจอิ่มสุขแน่นอนค่ะ ฝากแง่คิดตอนนี้ไว้ด้วยเช่นกัน
‘รักคือรัก ไม่ต้องสวยหรู..ไม่ต้องมีราคา..ไม่ต้องรอเวลา..และอย่าปล่อยโอกาสดีดี
ที่จะแสดงความรักของคุณให้ผ่านไป เพราะเวลาไม่เคยคอยใคร สุดท้ายจะมานั่งถอนหายใจ และนึกเสียดายที่วันนั้น
ไม่ได้แสดงความรักอย่างที่ใจต้องการ ไม่ว่าจะเป็นความรักต่อพ่อแม่ ครูบาอาจารย์ บุคคลที่เราเคารพ เพื่อนสนิท
ญาติพี่น้อง และความรักสำหรับครึ่งชีวิตของเราเอง อย่ารอกันเลยนะค่ะ รู้สึกรักเสียแต่วันนี้
ก่อนที่คุณจะไม่มีโอกาสได้รักเลย’
ปราณวี จิรัติกาล.
ต้นฉบับพี่วีตอนนี้ เล่นเอาอึ้งแดกอีกแล้ว
ตอนนี้เป็นตอนที่พี่บอกรักพี่กล
แกเขียนตามลำดับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
ลุ้นกันต่อนะค่ะ...อูยยยยๆๆๆ..ลุ้นๆ เหมือนกัน
ช่วงนี้ภาษาพี่วีกับการถ่ายทอดแทบไม่ต้องพึ่งนู๋เลยอ่ะ
เล่นเอานู๋น้ำตาไหลเป็นปี๊ปเหมือนกัน :monkeysad:
Luk.
-
:monkeysad:
ขอให้รักกันไปนานๆน๊า
-
พี่กลพูดเก่งจัง ยาวมากๆ แต่มันก็คือสิ่งที่มาจากใจจริงๆ :monkeysad: ซึ้งเลย
พี่กลคงทั้งรักทั้งรู้สึกผิดรวมๆกัน รักมาก หวงมาก กลัวมาก ความรักทำให้คนเราเห็นแก่ตัว
ที่พี่กลตามติดพี่วีจนไม่มีเพื่อนสนิท พี่วีก็ไม่เคยโกรธ
ส่วนหนึ่งคงเพราะเหนื่อยกับตารางเรียน ตารางซ้อมจนไม่อยากไปสังสรรค์ให้เหนื่อยอีก
อีกส่วนคืออยู่กับพี่กลก็มีความสุขดีแล้ว เป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งแฟน
พี่วีเห็นและเข้าใจพี่กลดีทุกอย่าง แถมโทษตัวเองที่ทำให้พี่กลรอนานๆอีก
หาไม่ได้แล้วคนแบบนี้ พี่กลโชคดีมากจริงๆที่ได้พี่วีเป็นคนรัก
-
เพราะรักคำเดียวจริงๆ
ซึ้งมากค่ะ
-
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆ ร้องไห้อีกอีกแล้ว ซึ้งอ่ะ :sad4:
-
ซึ้งมากเลยค่ะ
ในที่สุดก็ได้บอกความรู้สึกให้อีกคนรับรู้
โชคดีที่อะไร ๆ ยังไม่สายเกินไป
:L1:
-
โห๊ย รักแท้ ใครว่าไม่มี บทพิสูจน์ของพวกพี่มันเป็นอะไรที่ชัดเจนมาก
ถึงแม้น้องคนนี้ยังไม่ได้ประสบเจออะไรอย่างพี่วีกะพี่กลมาก่อน แต่เรื่องราวของพวกพี่มันจะเป็นคำสอนให้น้องคนนี้ จะเข้มแข็งกับสิ่งที่เป็นอยู่ได้ดีเลยค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ รักพวกพี่จัง รัก คุณ ลัค ด้วยนะคะ
:กอด1: :L2: :3123:
-
โหย ซึ้งมากอ่ะ คำว่ารัก มันปลดแอกความทุกข์ได้ขนาดนั้นเลย คำว่ารักของคุณวี เป็นมากกว่าคำว่าให้อภัยจริงๆ สำหรับคุณกลเองก็ยอมเปลี่ยนยอมทิ้งพฤติกรรมไม่ดีตั้งหลายอย่างเพื่อคุณวี รวมถึงความมั่นคงด้วย สุดยอดกันมากๆ อืม... "เพราะรักจึงเปลี่ยนได้" ของเค้าดีจริง o13 :L1:
-
อ่านแล้วซึ้งค่ะว่าเพราะรักจึงเปลี่ยนได้ ขณะเดียวกันคนรักกันก็ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนความเป็นตัวของตัวเองเพื่ออีกฝ่าย กลเป็นคนดีขึ้นมากๆ เมื่อเทียบกับที่เลวๆ ช่วงแรก ส่วนวีเนี่ย ดีเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
-
พี่วีเขียนเก่งจัง
ขอให้รักกันนานๆนะคะ อ่านแล้วมีความสุขที่ได้รู้ว่า รักแท้มีอยู่จริงTT^TT
-
:monkeysad: :monkeysad:
เพราะรักจริงๆๆ
ในที่สุดก็ได้บอกให้อีกคนรับรู้ :กอด1:
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
คำว่ารักคำเดียว
มันดูเป็นคำเล็ก ๆ ที่ใคร ๆ ก็พูดได้ง่าย ๆ
หากแต่คำว่ารักนั้น ออกมาจากความจริงใจแล้ว
มันจะกลายเป็นคำที่ยิ่งใหญ่มหาศาล
:กอด1: พี่วี และคุณกล
:L1: คุณ Luk.
-
นี่หล่ะ'โรแมนติก'ของจิงคะ ^^
-
ในที่สุดทั้งสองคนรู้ใจกันและกันแล้ว จากนี้ไปไม่ว่าอะไรจะเกิดก็คงไม่มีอะไรหนักหนาเกินไปแล้วเนอะ
:L1:
-
:sad11: ซึ้งมากๆค่ะตอนนี้
-
o13 o13
มุกว่าสถานที่ที่ควรจดจำอะไรนั่นมันไม่สำคัญเท่าหัวใจพี่วีที่ให้พี่กลหรอกคะ
พี่กลรักพี่วีมากก ในทุกการกระทำพี่กลทำมา ตอนนี้ตอบได้ทุกอย่างเลย
สุดยอดเลย ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากคำนี้แล้ว ฮ่าๆๆ
ขอให้พี่สองคนรักกันไปนานๆนะคะ
:กอด1: :กอด1:
-
+1 ค่ะ
ซึ้งใจกับความรักมั่นคงของพี่เค้าจริงๆ ค่ะ
:monkeysad:
-
:sad4: :sad4:น้องวีน่ารักเสมอ
มีวันนี้จนได้นะไอ้กล ดีใจด้วย :กอด1:
-
ซาบซึ้งไปกับรักของทั้งคู่จริงๆ
คำพูดนี้ "เพราะรักจึงเปลี่ยนได้" ถูกต้องที่สุด
เพราะการเปลี่ยนแปลงตัวตนของตนเองแบบนี้ เป็นการเปลี่ยนแล้วมีความสุข ใช่ไหมคะคุณวี
-
กลมีคำพูด ที่ฟังแล้วเล่นเอาอึ้งตลอด
มันกินใจ ซึ้งและรู้สึกมีความสุขไปกับวีด้วยนะ
ดีใจที่มีโอกาส อ่านประสบการณ์ความรักของทั้งคู่
ที่ฟันฝ่าอุปสรรคร่วมกันมา และจะรออ่านต่อไปนะ
ขอบคุณ น้อง Luk & วี และิ กล :L2:
ุ
-
ซึ้งงงงงงงงง ขอแสดงความยินดีกับรักแท้ของพวกพี่นะคะ
ยากเนาะในการจะหาคู่ของเราจนเจอเนี่ย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แม้มันจะไม่ใช่ฉากโรแมนติค
แต่พออ่านซึ้งมากกกกกกกกกกกก
:-[อยากมีคนให้บอกรักมั้งจัง
รอตอนต่อไปนะคะ :call:
-
...ถ้าคิดว่า ยังไงก็...รัก...ก็ไม่ต้องคิดอะไรมากแล้วแหละ พูดบอกไปก็ไม่ได้เสียค่าใช้จ่ายใดๆๆทั้งสิ้น
...บอกไปแล้วเราเองก็อิ่มเอมใจ รอไปรอมามันอาจ...ไม่มีพรุ่งนี้ ให้บอกก็ได้นะ นึกถึงหัวใจคนคอยบ้าง
...แหม...ปราณวี จิรัติกาล.เปลี่ยนนามสกุล ไปใช้ของสามีซะแล้ว อิอิ...ขอให้รักกันนิรันดร นะจ๊ะ :n1:
-
รักแท้มีอยู่จริง....ท่องกลับไปกลับมาแล้วก็ออกจากกระทู้อย่างปลงๆกะตัวเอง :เฮ้อ:คนไม่มีแฟนมันเป็นเช่นนี้เอง
-
ซึ้งโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :monkeysad:
ไมพี่วีกับพี่กลเปลี่ยนได้ขนาดนี้น้าาาาาาาาาา
รัก รัก รักกกกกกกกกก
:กอด1:พี่วี &พี่กล
น้อง Luk ด้วย :L2:
-
รักแท้มีอยู่จริง....ท่องกลับไปกลับมาแล้วก็ออกจากกระทู้อย่างปลงๆกะตัวเอง :เฮ้อ:คนไม่มีแฟนมันเป็นเช่นนี้เอง
อิอิ อย่าเพิ่งท้อครับพี่ ในเมื่อเชื่อในรักก็จงมีความหวังกันต่อไปเนอะ
จากนั้นก็มาติดตามนิยายผมต่อ 555 :laugh:
อิอิ แวะมา+ ให้คุณลักษ์เหมือนเคยครับ
ได้อ่านตอนนี้แล้วประทับใจจริงๆ เคยอยากเขียนอะไรให้ออกมาได้กินใจคนอ่านยังงี้บ้าง แต่ก็ไม่สามารถ
ขอแสดงความนับถือพี่วีคร้าบ o13
-
อ่านตอนนี้แล้วบอกได้แค่ว่า...อินไปกับทุกคำพูด
-
:monkeysad: ได้บอกสะที
ทีที่บอกก่อนที่จะสายไป :m15:
คำว่ารักนี้มันสวยงามกว่าที่คิดสะอีก
ขอให้รักกันไปนาน
ชอบตอนนี้ รักกลมากมายเลยตอนนี้
ไม่อยากจะเชื่อว่ากลจะกลัวอะไรได้ขนาดนี้
ไม่ใช่หรอกที่กล เปลี่ยนคนเดียว วีก้เปลี่ยนไปด้วย
-
ตรงตามชื่อเรื่องเลย....
ซึ้ง...
-
:L2: :L2: :L2:
-
อึ้งเหมือนกันน่ะ
ถ้าพ่อแม่สองฝ่ายมาได้ยินคงจะเห็นใจ :เฮ้อ:
-
คู่แท้..กล&วี
http://www.youtube.com/v/Hfb-bRzkVks&feature=fvsr
:L1:
:pig4: ครับ..Luk
-
อ่านแล้วรู้สึกจุกๆแน่นในอกจัง.... :monkeysad:
-
ซึ้งอ่ะ :monkeysad:
-
o13 กลนายแน่มาก
-
ซึ้งในอารมณ์ได้อีกค่ะ แบบนี้ใช่ไหมที่เขาบอกว่าความรักมีพลัง อิอิ
รักแท้มีอยู่จริง แต่คงไม่ใช่กับทุกคนแหงมๆ เพราะไม่เห็นมีวี่แววสักนิด ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ได้ข้อคิดดีๆอีกแล้ว
-
ซึ้งอีกแล้วอ่ะค่ะ T_T ดีแล้ว รักกันมากๆนะคะ
-
อ่านแล้วซึ้งอ่ะ
เป็นเรื่องที่ดีมากเลยเรื่องนี้
-
^^
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลมันทุกตอนเลยอะ
ยิ่งตอนนี้ยิ่งซึ้ง พี่วีบอกรักพี่กลแล้ว และคนอ่านก็ได้รับรู้ความในใจของพี่กลแล้ว เค้ารักกันแล้ว และรักกันมากด้วย
ยังเหลืออุปสรรคอันใหญ่หลวงอีกหนึ่งอย่างก็คือคุณพ่อของพี่กลแต่ "ความรักชนะทุกสิ่ง" คิดว่าคำพูดนี้มันคงจะเป็นจริงนะคะ
รักพี่วีที่สุดดดดด :กอด1:
-
พี่กล+พี่วี forever
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part พิเศษ 3
กระทงสองเรา...
.
.
.
.
“กล..ลุกได้แล้ว...ตกลงจะพาวีไปหรือเปล่า?..เอาไง..ไม่งั้นวีไปเองนะ” ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับ
ตอนนี้สรรพนามแทนชื่อไม่มีมึงกูอีกแล้ว เหตุผลเพราะเรียนจบเป็นบัญฑิตมีงานทำเรียบร้อย ตอนนี้เราทั้งคู่
รอรับพระราชทานปริญญาต้นปีหน้า
ผมได้งานประจำฝ่ายทรัพยากรบุคคลบริษัทฯใหญ่แห่งหนึ่ง เค้าเรียกสัมภาษณ์และรับผมเข้าทำงาน
ในตำแหน่งอบรมเทรนนิ่ง เงินเดือนที่ได้รับไม่มากไม่น้อยเกินไป เรียกว่าผมพอใจทีเดียว จบมาไม่ถึงสองเดือนก็ได้งานทำ
ไม่ต้องตกงานเตะฝุ่นจนร้องเท้าสึกกว่าจะได้งาน ที่สำคัญบริษัทฯนี้มีความมั่นคงสูง..ระบบบริหารดี และเค้าไม่ปิดกั้นประเภทที่สาม
เพราะวันสัมภาษณ์ผมบอกไปว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ไม่บอกไม่ได้หน้าตาผิวพรรณผมกำลังเปลี่ยนแปลง
เค้าก็ให้โอกาสผมช่วยงานในแผนกอบรมพนักงาน เรียกว่าแผนกเทรนนิ่ง ทำมาร่วมแปดเดือนแล้ว
พี่ๆเพื่อนๆที่ร่วมงานน่ารักทุกคน ไม่มีใครแสดงท่าทีรังเกียจผมเลย คงเพราะผมไม่ได้เป็นคนมีกริยาวี๊ดว๊ายกรี๊ดกร๊าดด้วยละมั้ง
ปกติธรรมดาเหมือนเดิมนั่นแหละ
ส่วนกลทำงานบริษัทฯ นำเข้าอุปกรณ์การแพทย์ พวกหลอดแก้วหลอดทดลองรวมทั้งอุปกรณ์วิจัย
ในห้องแล๊ป ฯลฯ ประมาณนี้ ตำแหน่งฝ่ายเทคนิคติดตั้งและบริการหลังการขาย เนื่องจากกลเรียนไฟฟ้ามาก่อน แถมจบป.ตรี
ด้านบริหารการจัดการมาด้วย โดยรวมได้เปรียบคนอื่นเยอะ เพราะทั้งทฤษฏีและปฏิบัติกลสิทธิ์ทำได้หมด
เงินเดือนมากกว่าผมอีกแหนะเดิมทีดูจะไม่เอาถ่าน ที่ไหนได้พอจบมากลสิทธิ์ไปไวกว่าผมซะงั้น
ดังนั้น..ผมกับกลจึงตกลงเรียกกันให้สุภาพ และเหมาะสมกับวัยวุฒิคุณวุฒิของเราในปัจจุบัน
ยิ่งตอนนี้ผมอยู่ระหว่างเตรียมร่างกาย เตรียมความพร้อมก่อนการผ่าตัดแปลงเพศอีกปีกว่าๆด้วยแล้ว
ทำตามสัญญาที่รับปากกับครอบครัวกลสิทธิ์ไว้...ในวันที่พวกท่านยอมให้ผมคบหากันต่อได้
แต่มีข้อแม้ว่าเมื่อผมเรียนจบ ต้องพร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงตนเองให้เป็นผู้หญิงทั้งรูปร่างหน้าตาและร่างกาย เพราะถึงยังไงแล้ว
พ่อของกลแกทำใจไม่ได้ ที่จะเห็นลูกชายมีเมียเป็นผู้ชาย หากคิดจะอยู่กินด้วยกันจริงๆ ต้องทำตามข้อตกลงที่ว่า
โดยแกจะออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด และหลังจากทุกอย่างสมบูรณ์ลงตัวหมดแล้ว แกจะให้แต่งงานกันให้เรียบร้อย
ถ้าผมยอมรับเงื่อนไข ท่านก็ไม่ขัดขวางอีกต่อไป
ข้อตกลงนี้ท่านให้เวลาคิดและเตรียมใจ..โดยยอมให้คบกันต่อได้ระหว่างที่ยังเรียนอยู่อีกสองปีที่เหลือ
แต่ต้องให้คำตอบท่านหลังจากเรียนจบทันที หากทำใจหรือยอมรับไม่ได้ ก็ต้องยอมเลิกแยกทางกันไป เพราะท่านถือว่า
ได้ยอมอ่อนให้พวกผมมามากแล้ว นี่แหละคือที่มาที่ไปที่ทำให้ผมกลายเป็นหญิงเต็มตัว
อีกหกเดือนที่จะถึงนี้..ผมต้องเข้ารับการผ่าตัดเสริมหน้าอกก่อน ช่วงนี้หมอให้กิดยาฮอร์โมนเพศหญิง
เพื่อปรับสภาพร่างกาย กินมาร่วมเก้าเดือนแล้ว เล่นเอานมขึ้นเต้าเท่ากระเปาะมือ เหมือนหน้าอกเด็กสาวอายุประมาณ 13-14 ปี
หัวนมขยายขึ้นเป็นไต เห่อ..เห่อ..เห่อ!...แรกๆแปลกๆพิลึก แต่เมื่อตัดสินใจแล้วก็ต้องลุยเดินหน้าอย่างเดียว
เพื่อชีวิตรักของเราสองคน กลสิทธิ์มีความสุขมากสนุกทั้งปากทั้งมือ ไปคิดกันเอาเองนะ..????
ทั้งหมดที่เล่าให้ฟัง อยู่ภายใต้การดูแลของหมอโรงบาลดัง ซึ่งอาลพเป็นคนจัดการติดต่อให้ทุกอย่าง
หลังจากเข้าพูดคุยกับจิตแพทย์ตอบข้อซักถามขั้นต้นแล้ว ผมต้องเริ่มใช้ชีวิตเพื่อเตรียมความพร้อมอย่างน้อยสองปี
หากไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือนึกเปลี่ยนใจขึ้นมา ยังแน่วแน่ยืนยันที่จะเป็นหญิงจริงๆ พร้อมกับที่ร่างกายปรับสภาพสมบูรณ์แล้ว
จึงจะเข้ารับการผ่าตัดใหญ่อีกครั้ง สำหรับเรื่องนี้ไว้ไปอ่านในตอนปกติดีกว่านะครับ
“ตกลงเอาจริงหรือวี...แน่ใจนะว่าจะทำ” มันย้ำผมอีกครั้ง
“เอ้า!...จริงดิ...เพื่อนเล่นเหรอครับคุณกล...ดูหน้าวีไว้นะ...พูดจริงทำจริงทุกเรื่อง” ผมชี้นิ้วเข้าหาตัว
ยืนยันไปด้วย ปั้นหน้าขึงขังให้อีก ทำเอายอดชายกลั้นยิ้มขำกับท่าทางเอาจริงของผม
เรื่องของเรื่องคือผมคิดไว้ว่าจะทำกระทงลอยเอง ทุกปีที่ผ่านมาเรามักไปหาซื้อเอาในงานนั่นแหละ
แต่ปีนี้บังเอิญไปเจอแบบในหนังสือ เค้าใช้ใบกวนอิมหยกมาขดเป็นกรวยเล็กๆ ติดเข้ากับต้นกล้วยที่ตัดเป็นท่อนกลมๆ
ลายทางของใบกวนอิมหยกเวลาขดเป็นกรวย..แล้วนำไปติดซ้อนสลับฟันปลาไปเรื่อยๆ ซักสองสามแถว
แลดูสวยงามแตกต่างจากกลีบกระทงทั่วไปที่เคยเห็น นอกจากนี้ในหนังสือยังบอกว่าใบกวนอิมหยกเป็นไม้มงคล
หากนำมาทำกลีบกระทงช่วยให้เกิดมงคลแก่ชีวิต
อีกอย่างกรวยกระทงที่ว่า..พอเรานำไปเรียงสลับฟันปลาไปเรื่อยๆ ได้สักสามสี่แถวแล้ว..มันเหมือน
ก้นหอยขม..เพราะมันจะกระดกส่วนกรวยแหลมๆ ชี้เรียงซ้อนกันไปเป็นชั้นๆ คล้ายกับเกศาพระพุทธรูปในโบสถ์
แต่ละคำพูดที่เค้าบรรยายล้วนอุปมาอุปไมเกี่ยวกับมงคลดีดีทั้งน้านนๆๆๆ...
กอปรกับวันนี้ตรงวันอาทิตย์ด้วย ผมจึงตั้งใจมาก..ว่าจะไปหาซื้อใบกวนอิมหยกแถวปากคลองตลาด
มาทำกระทงที่ว่า...คิดจะดัดแปลงจากแบบเค้านิดหน่อย ในแบบเค้าทำแค่ชั้นเดียว แต่กวีโลภมากอยากได้บุญเยอะ
เลยกะทำอันเล็กๆ อีกอันวางซ้อนตรงกลางของอันใหญ่อีกที แค่นี้ก็ได้กระทงสองชั้นแล้ว แถมสวยงามอีกตะหาก
เย็นนี้มีงานลอยกระทงตามวัดต่างๆ เพราะเป็นวันลอยกระทงประจำปี โดยเฉพาะวัดที่อยู่ติดแม่น้ำ
มีมหรสพการละเล่นเพียบ นี่หละคือที่มา ที่ผมปลุกยอดชายกลสิทธิ์..พาผมไปปากคลองตลาดเพื่อหาซื้อวัตถุดิบมาทำกระทง
กลสิทธิ์หลับยาวจะสิบโมงอยู่แล้ว ต้องรีบไปซื้อเดี๋ยวของเค้าขายหมด..จะไม่มีเอาให้
พอผมยืนยันขนาดนั้น..ยอดชายถึงยอมยุรยาทรพาผมออกจากนิวาสถาน..มายังปากคลองตลอด
ตามความต้องการของผมคนเดียว ฮะ..ฮ่าๆๆๆ!!
ตอนนี้เรามาเดินปุเลงปุเลงท่ามกลางฝูงชนยังกะหนอน ที่เบียดเสียดยัดเยียดมาซื้อดอกไม้
ใบตองเต็มพรืดไปหมด ก็นะเทศกาลลอยกระทง ปากคลองตลาดถือเป็นแหล่งที่คึกคักที่สุด..สำหรับพวกที่มาหาซื้อ
ดอกไม้ไปทำกระทง ราคาไม่ต้องพูดถึง อัพแพงขึ้นกว่าปกติสองสามเท่าตัว
ระหว่างเดินเบียดฝูงชนอยู่นั้น รถเข็นก็แหวกเส้นทางมาพร้อม เสียงตะโกนมาด้วย
“วังเท้า..วังเท้า..วังเท้า..” ยิ่งกว่าไซเลนด์ขอทางตำรวจอีก แค่คำสองคำเนี๊ยะ...
ช่างได้ผลยิ่งหนัก ใครต่อใครต่างพากันกระโดดหลบเป็นแถว เห่อ..เห่อ..เห่อ..เส้นใหญ่จริง...นายแน่มาก....
ปกติเรามักได้ยินกัน ‘ขอทางหน่อยครับพี่..ขอทางหน่อย’ หรือไม่สั้นๆ ‘ทางหน่อย..ทางหน่อย’ พอพูดแบบนี้..
คนไม่ค่อยหลบกันสักเท่าไหร่ เหมือนว่ามึงจะไปก็เรื่องของมึง หรือบางคนง่วนอยู่กับการเลือกของด้วย..ถึงจะได้ยิน
ก็ไม่ค่อยสนใจ เพราะคิดว่าเรื่องของมึงกูไม่เกี่ยว ทำให้ขบวนชะงักติดขัดกันเป็นแถวยาวเหยียด
พอเจอคนเข็นรถหัวใส เปลี่ยนคำพูดนิดเดียว ‘วังเท้า..วังเท้า’ แค่นี้กระโดดหลบกันให้ว่อง
ใครๆ ก็กลัวล้อรถบดเท้ากันทั้งนั้น นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ‘มนุษย์มักตื่นตัวเพราะกลัวเจ็บ....อิอิอิ!!!’
เมื่อได้วัตถุดิบตามที่ต้องการแล้ว..ก็พากันกลับคอนโดฯ ของเรา....ย้ำคอนโดฯของเรา
เพราะพ่อกับแม่ของกลออกเงินซื้อคนละครึ่ง เป็นห้องชุดสองห้องนอนสองห้องน้ำ ห้องครัว ห้องรับแขก ราคาสมัยนั้นไม่แพงมาก
สี่แสนกว่าบวกตกแต่งเพิ่มเติมก็ร่วมๆหกแสน (สมัยนี่ล้านกว่าเป็นอย่างต่ำ) ท่านให้เป็นของขวัญกลสิทธิ์ที่เรียนจบ
ภายในสี่ปีไม่มีเลท หนำซ้ำเกรดเฉลี่ย 3.55 เลขสวยอีกตะหาก
ซึ่งประวัติการเรียนของกลสิทธิ์ที่เคยมีมา ทั้งติดศูนย์ติด ร. เกรดเฉลี่ยไม่เคยถึงสอง
แต่กลับสร้างปรากฎการณ์ซ๊อคญาติ จึงได้รางวัลคือคอนโดฯ ของเรา..ฮิฮิฮิ..ผมเหมาเอาซะงั้น ยังยึดสัญญาเดิมของเรา
ในข้อที่สาม ‘ของๆกลสิทธิ์ ย่อมเป็นของๆกวี ของๆกวี ย่อมเป็นของๆกวี’ ฮ่าๆๆๆ!!!...ถ้ายังจำกันได้...สัญญาสามข้อ
ใช้มาตลอด มีหย่อนให้บ้างเป็นบ้างครั้ง แต่ไม่ทุกข้อหรอกครับ
เอ้า!...ยกตัวอย่างให้ก็ได้ เช่น..ห้ามเจ้าชู้มั่วผู้หญิงไรเงี๊ยะ กวีใจกว้างให้เที่ยวผู้หญิงได้บ้างนานๆครั้ง
กะเพื่อนๆเค้านั่นแหละ สังคมคนทำงานมักมีการสังสรรค์บ้างเป็นธรรมดา พวกผู้หญิงบริการมีระดับประมาณนั้น.....
แต่กลสิทธิ์เค้าไม่ค่อยเท่าไหร่
ทั้งที่กวีเปิดไฟเขียวให้อะหนะ รู้ไหม?...คำตอบที่กลสิทธิ์พูดกับผมเค้าพูดอย่างไร ‘นอนกับใครก็ไม่อิ่มสุขเท่า
นอนกับเมีย มันเต็มที่สุดๆ ลองไปนอนกับคนอื่นแล้วมันแปลกๆ เหมือนอารมณ์มันไปไม่ถึง’ ผมไม่เข้าใจหรอกว่าอารมณ์ไปสุดไม่สุด
ในความหมายกลสิทธิ์นะมันเป็นยังไง นึกอยากเคลียร์ให้หายสงสัย เลยลองถามไปว่า
“กล...วีอยากลองศึกษาดูบ้างอ่ะ...แบบว่า..คะ..คือ...วีอยากลองไปนอนกับคนอื่นดูบ้างได้ป่าว?
อยากรู้ว่าอารมณ์ไปสุดไม่สุดมันเป็นยังไง” คิดดูเองเถอะครับ ว่ากลสิทธิ์จะยอมไหม
สรุปคุยครั้งนั้นครั้งเดียวในชีวิต เพราะผมไม่กล้าถามอีกเลย กลัวพายุทอร์นาโดถล่ม
อรึ้ยยย!!...นึกแล้วขยาดไม่หาย สะโพกคราก...ลากขาไปทำงานไม่ได้อยู่สองวัน...ถึงได้คำตอบแล้วว่า...
อ๋อ!...มันเป็นแบบนี้นี่เอง...ไอ้อารมณ์ไปสุดไม่สุด...จบข่าว!
ต่อด้านล่างนะค่ะ
-
- 2 -
กระทงแสนงาม เพรียบพร้อมด้วยสรรพมงคล...สำเร็จลุล่วงได้ด้วยฝีมือผม...และ...กลสิทธิ์....
ต้องยกเครดิตให้ยอดชายเค้าด้วย เพราะเค้าเป็นคนนั่งมวยกลีบติดแม็คส่งมาให้ ผมมีหน้าที่เอามาแปะติดกับต้นกล้วย
ใช้ตะปูเล็กแบบมีหัวยึดไว้อีกที แรกๆไม่รู้สึกเจ็บมือหรอก เสียบไปได้ไม่เกินสิบกลีบ นิ้วหัวแม่มือแตกเลือดซิบ
เพราะดันช้ำจากการกดกลีบกระทง วุ่นวายยอดชาย..หาพลาสเตอร์พันนิ้วให้ถึงกับทบกันสามชั้น ไม่รู้สึกเจ็บนิ้วอีกเลย
รู้งี้น่าจะเอามาพันซะแต่ทีแรก..เห่อ..เห่อ..เห่อ..เค้าถึงว่ารู้ผิดเป็นครู...แต่รู้เจ็บก่อนนี่สิ...ไม่ไหว...ระบมอ่า???
ทุ่มตรง....กระทงน้อยสองเรา ก็ได้เวลานำไปลอยริมฝั่งคงคา ไหว้สาขอสุมาพระแม่ท่าน
ที่เราได้อาบได้กินได้ใช้น้ำมาตลอดทั้งปี ชำระล้างสิ่งสกปรกต่างๆออกจากร่างกาย ดังนั้นเพื่อเป็นการขอขมา
ให้ท่านอโหสิให้พวกเรา ประเพณีลอยกระทงจึงเกิดขึ้น สืบสานเป็นประเพณีอันดีงาม..ที่น่าอนุรักษ์ไว้
น่าเลื่อมใสศรัทธาของคนไทย
ผมกับกลสิทธิ์ มาอยู่ท่ามกลางฝูงชนแน่นขนัดในงานวัดใหญ่แห่งหนึ่ง ที่จัดได้ยิ่งใหญ่เป็นประจำทุกปี
แถมด้านหลังยังติดแม่น้ำเจ้าพระยาอีกตะหาก หลังจากเราพากันกราบไว้พระประธานในโบสถ์เรียบร้อยแล้ว
ก็ตรงดิ่งมายังท่าน้ำเพื่อลอยกระทงกัน พอมาถึงผมจัดการล้วงกรรไกรตัดเล็บ และกรรไกรตัดกระดาษออกมา...
ก่อนจะยกมือไหว้กลสิทธิ์ไปหนึ่งครั้ง เพราะผมกำลังจะล่วงเกินคุณสามี ตัดปลายเส้นผมบนหัวกลมัน
และตัดเล็บออกพอเป็นพิธีใส่ในกระทงสองเรา ยอดชายก็จ้องหน้าผมตาหวานฉ่ำ มีเอามือมาขยี้หัวผมซะงั้น
คงหมั่นไส้ระม้าง ยิ่งตอนนี้ผมไว้ผมยาวเกือบถึงบ่าแล้ว...
ทุกครั้งที่ทำแบบนี้..ผมมักยกมือไหว้ขอโทษกลสิทธิ์ก่อนตลอด ทำมาสามปีแล้ว เป็นอันรู้กันว่า
ผมขออนุญาติตัดเส้นผม แม่สอนผมมา...หากจะล่วงเกินสามีในที่สูง...อย่างน้อยควรยกมือขอโทษเค้าก่อน....
เวลาเค้านอนหรือนั่งอยู่ก็อย่าก้าวขาข้าม อ้อมได้ก็ให้เดินอ้อมไปเอา...
หากไม่มีทางผ่านไปจริงๆ ให้บอกเค้าเว้นช่องให้หน่อย อย่าก้าวขาข้ามเป็นอันขาดมันไม่ดี
จะทำมาหากินไม่เจริญ ชีวิตครอบครัวก็จะไม่รุ่งโรจน์ ‘คนล้มอย่าข้าม’ สุภาษิตโบราณท่านยังกล่าวไว้
ยิ่งเป็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีเป็นผัวเราแล้วทั้งคน...อย่าทำเป็นอันขาด....คำสอนของแม่ที่พร่ำบอกผมนะ..
ในวันที่ท่านผูกข้อมือรับขวัญเราทั้งคู่ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมถือปฏิบัติมาโดยตลอดจนถึงปัจจุบัน
(เอาไปใช้กันได้นะ..ไม่หวงลิขสิทธิ์) กวีไม่เคยก้าวข้ามกลสิทธิ์อีกเลยครับท่าน ทั้งที่ผมเคยคิดเหมือนกันว่าผมก็ผู้ชาย...
ไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย ทำไมต้องถืออะไรขนาดนั้น
ความกระจ่างจากคำตอบของแม่...ท่านบอกผมว่า...หญิงหรือชายไม่เกี่ยว...ที่ต้องนำมาตรองก็คือ...
ผมเป็นผัวหรือเป็นเมียของกลมันกันแน่...นั่นหละคือคำตอบสุดท้าย...อึ้งแดกไปหลายวิ....มารู้ทีหลังว่าแม่แกล้งหลอกถามผมด้วย..
ว่าไอ้ที่ท่านทำหน้าที่เถ้าแก่สู่ขอลูกชายจากพ่อของกลสิทธิ์ให้ผมนั้น...ตกลงขอลูกเขยหรือลูกสะใภ้...ตอนนี้แม่คงได้คำตอบแล้ว....
แห่ะ..แห่ะ...แห่ะ!...แม่ได้ลูกเขยเข้าบ้านจร้าาาา!
ไม่ต้องอุตริถามกันนะว่า แล้วถ้าสลับเป็นผัวเมียเปลี่ยนกันไปมา ข้ามกันได้หรือเปล่า...จริงๆแล้ว
ไม่ว่าผัวหรือเมีย..โบราณเค้าถือไม่ให้ก้าวข้าม เพราะเราทุกคนคือคนเป็นที่ยังมีลมหายใจอยู่ มันดูไม่ดี..ทั้งมารยาท
และความเหมาะสม ไม่ควรกระทำเป็นอย่างยิ่ง...พอเข้าใจกันนะ..
ถึงคราวกลสิทธิ์เค้าเป็นฝ่ายตัดให้ผมบ้าง แต่เค้าไม่ต้องไหว้ผมหรอกนะ...เพราะว่าผัวไม่ต้องไหว้เมีย...
โบราณเค้าไม่ให้ผัวไหว้เมีย..แต่เค้าไม่ได้บอกไว้ว่า..ห้ามไม่ให้ผัวกลัวเมีย...เอิ๊กกกกก!!!!..
หลังจากนั้น...เราช่วยกันจุดธูปจุดเทียน ใส่เหรียญลงไปในกระทงห้าบาท พากันยกขึ้นจรดเหนือศรีษะ
ตั้งจิตอธิฐานพร้อมกัน เรียบร้อยแล้ว กลสิทธิ์เป็นคนนำลงลอยในแม่น้ำเจ้าพระยา โดยมีกวียืนส่งกำลังใจลุ้นอยู่ใกล้ๆ
ดูผลงานกระทงน้อยของสองเรา ลอยตุเรงตุเรงฝ่าคลื่นลมและกระแสน้ำห่างจากฝั่งออกไปช้าๆ
วิบวับนวลตาด้วยแสงเทียนในกระทง ทำให้หวนคิด ชีวิตก็ไม่ต่างจากกระทง
ลอยโต้คลื่นฝ่าลมตามยถากรรม แต่ก็ต้องลอยไปให้ไกลที่สุด สุดปลายทางตรงไหนไม่มีใครตอบได้
หลายคนบอกสิ้นสุดที่ปากอ่าวไทย...อาจไม่ใช่ก็ได้เพราะต่อออกไปก็ยังเป็นทะเล...มันอาจจะลอยไปไกลข้ามทวีปถึงไหนก็ไม่รู้
แต่ที่รู้ๆ....ไม่นะ...ไม่จริ๊งงงงๆๆๆๆ
กระทงของสองเรา ยังไปไม่ถึงไหนเลยด้วยซ้ำ มีพรายน้ำโผล่มาจากไหนไม่รู้
คว้ากระทงสองเราไป ก่อนจะหยิบเอาเหรียญห้าบาทมาคาบไว้ในปาก..เสร็จเรียบร้อยโรงเรียนพรายน้ำ
แต่..อ่ะ..อ่ะ..นั่น...เฮ้อ!...โชคดีหน่อย พรายน้ำค่อยๆ ปล่อยกระทงสองเรา..ลอยไปตามกระแสน้ำ
เจ้าพระยาต่อไป โล่งอก..คิดเสียว่าพรายน้ำคืออุปสรรคหนึ่งในชีวิต...ผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไป...ที่แน่ๆ...ลอยไปเถอะ..
กระทงน้อย...ลอยไปให้ไกลสุดกู่...นำความรักของเราทั้งคู่ที่ได้อธิฐานไปกะกระทง ไปเข้าเฝ้าพระแม่คงคา
ให้ท่านอำนวยพรให้เราครองคู่กันตลอดกาลนานด้วยเทอญ......
พอเสร็จจากนั่น พวกผมก็เตรียมตัวเดินกลับ แต่จังหวะที่กำลังก้าวขาออกเดิน
สายตาผมดันไปสะดุดพี่ผู้หญิงคนหนึ่งเข้า แกมาคนเดียว ทำผมทรงฟาร่า..(ชาวบ้านนิยมเรียกทรงนางงาม..
เพราะพวกประกวดนางงามเค้านิยมทำกัน ไอ้ทรงแบบฟูฟ่องบานเต็มหัวนะ...สมัยนั้นอย่างฮิต)
แกกำลังถือกระทงจรดเหนือศรีษะก้มหน้าก้มตาตั้งจิตอธิฐานอย่างจริงจัง แต่..ไฟจากเทียนไข
ดันลุกติดเข้ากับผมของแก โดยที่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้ตัว กลุ่มควันกำลังเริ่มขยายอาณาเขต และเริ่มลุกเป็นไฟ
จังหวะที่ผมเห็น..มันเผาจากกลางกบาลแก ผมรีบกระตุกแขนกลสิทธิ์ ชี้ให้มันดูทันที หากไม่มีใครเห็นหรือช่วยแกไว้ก่อน
มีหวังหัวเหอหน้าเน้อได้โดนไฟไหม้เสียโฉมแน่ๆ
“กล..กล..ไฟไหม้หัวพี่เค้า” มันหันขวับมองตามผมทันที สติมันดียิ่ง ไม่รอช้าเลย..
พุ่งพรวดถึงตัวพี่เค้าทันที กระชากกระทงจากมือเค้าเฟวี้ยงลงพื้นซะไกล เพื่อแยกไฟเทียนออกจากหัวพี่แกก่อน
“อึ๊บ!..แผล่ะ!..” ไม่เหลือสภาพกระทงสวยงามให้เห็นอีกเลย
“ว๊าย!...ทำบ้าอะไรเนี่ยะ!.” พี่แกเงยหน้าโวยวายมันทันที
“ไฟไหม้ผมพี่แล้วตอนนี้...” กลสิทธิ์สวนกลับซะดังลั่น ตอนนี้ไฟเริ่มลามผมแกแผ่ขยายวงกว้าง
เพราะทรงฟาร่า คิดว่าคงอัดสเปรย์มาด้วย ไม่งั้นมันคงไม่ลุกเร็วแบบนี้ ไม่มีเวลาแล้ว กลสิทธิ์จัดการรวบกอดแกทั้งตัว
พร้อมกับพุ่งกระโจนลงน้ำทันที
“ตูม!....” ได้ผล...ไฟดับทันตาเห็น
“แอ๊ก!...แค็กๆๆๆ!!!.” แกสำลักน้ำนิดหน่อย แต่ก็กอดคอมันไว้แน่น
ดีอย่างน้ำบริเวณริมฝั่งไม่ลึกมากระดับอก มันจึงค่อยพาแกกลับมาส่งขึ้นฝั่ง โดยมีกองเชียร์ยื่นมือช่วยดึงแกขึ้น
ก่อนที่จะดึงกลสิทธิ์ตามขึ้นมา ไทยมุงนับร้อย ผมรีบเข้าไปตรวจสอบความเรียบร้อยของสามีทันที
ว่าบาดเจ็บไรหรือเปล่า โชคดีกลสิทธิ์ไม่ได้รับบาดเจ็บไรเลย ทุกอย่างครบบริบูรณ์ไม่มีส่วนไหนสึกหรอ
เพียงแต่สภาพเหมือนลูกหมาตกน้ำ เปียกโซกไปทั่งตัว
“ขอบคุณน้องมากนะค่ะ...ขอบคุณมากที่ช่วยพี่ไว้” พี่ผู้หญิงพอตั้งสติได้
และเข้าใจเรื่องราวที่มาที่ไปทุกอย่าง รีบกล่าวขอบคุณกลสิทธิ์ พระเอกขี่ม้าขาวทันที มันก็ยิ้มรับแกไป
สภาพพี่แกผมกลางกบาลแหว่งหายไปกว่าครึ่ง นี่ถ้าช้าอีกนิดคิดว่าผมทั้งหัวคงไม่เหลือ แถมจะพาลเอาหูเหอหน้าตา
แกเกรียมไปด้วยอีกตะหาก
เหตุการณ์นี้...เป็นอุทาหรณ์สอนเตือนว่า เวลาไปลอยกระทง ระวังไฟไหม้ผมด้วย...
เพราะอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ...ทางที่ดีทุกคนไม่ควรประมาท....ไฟ!....
จากนั้นผมกับกลสิทธิ์ก็ขอตัว...ตรงดิ่งไปที่รถขับกลับคอนโดฯ ทันที เพราะสภาพกลสิทธิ์ไม่มีทาง
จะเดินเที่ยวงานได้แล้ว ระหว่างนั่งกันมา รถดันติดโครตๆ เพราะผู้คนต่างออกมาเที่ยวงานลอยกระทงกันทั้งนั้น
กว่าจะขยับได้แต่ละทียังกะเต่าคลาน กลสิทธิ์ก็พูดขึ้นว่า
“ขอโทษด้วยวี...ทำให้อดเที่ยวเลย” อร๊ายยย!...ดูสิพระเอกของผม...ยังมีแก่ใจขอโทษผมอีก
ทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของมันสักกะหน่อย
“จะมาขอโทษวีทำไม....วีต่างหาก..โครตภูมิใจกลเลย...กลยอดมาก...พระเอกสุดๆ..ถ้าเป็นวี
ยังคิดไม่ออกด้วยซ้ำ..จะกล้ากอดพี่เค้ากระโดดลงน้ำหรือเปล่าหนะ...กลยอดจริงๆ นะ..” พูดพร้อมกับยิ้มให้มันไป
มันก็ยิ้มตอบผมมา ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ก็มันไม่มีทางเลือก...มองเห็นไฟ..ก็นึกถึงน้ำ...ชั่วโมงนั่นมันไม่มีน้ำตรงไหนแล้วนี่..แม่น้ำนี่แหละดีที่สุด..
ดับไฟชัวร์..น้ำเยอะดี...5555!!!..” ผมก็พลอยหัวเราะตาม แฟนใครว่ะ?...ตลกได้อีก
หลังจากหัวเราะเป็นที่พอใจกันแล้ว กลสิทธิ์ก็พูดขึ้นอีกว่า
“ถึงไม่ได้พาวีเดินเที่ยวงาน แต่อย่างน้อยก็ได้ลอยกระทงของเราก่อน...โชคดีหน่อย..
หากเกิดเรื่องก่อน..หมดอารมณ์ที่ตั้งใจลอยกระทงเลย ไหนจะไทยมุง ไหนจะคนเยอะแยะ ที่สำคัญตัวเปียกโซกแบบนี้
กลคงหมดเสียอารมณ์ไปเหมือนกัน”
“อ้าว!...ทำไมหละ...เปียกก็ไม่เห็นเป็นไร เรามาลอยกระทง...เราก็ลอยต่อได้นี่ จากนั้นก็ค่อยกลับ...
วีไม่เห็นว่ากลต้องหงุดหงิดหมดอารมณ์ไรเลยนิ..ดีเสียอีก..กลทำความดีก่อนอธิฐานขอพร...พระแม่คงคาท่านอาจเมตตา
ให้พรกลคนแรกเลยก็ได้ใครจะไปรู้ คนลอยกระทงคืนนี้เป็นล้าน พระแม่คงกำลังจับฉลากเลือกให้พรคนจนหัวหมุนอยู่ก็ได้
แต่พอเป็นกลท่านอาจจะลัดคิวให้เป็นคนแรกเลยน้า...จริงไหม?” ผมแหย่เล่นให้สนุกๆ
“จริงเหรอวี?...ถ้างั้นคืนนี้กลก็ไม่ผิดหวังแล้วสิ...ฮู้!..ดีใจจัง..งั้นเรารีบกลับคอนโดฯ กันให้ไวดีกว่า...
กลว่าเดี๋ยวถึงซอยหน้าจะเลี้ยวออกทางลัดไปเลย...จะได้กลับไปรับพรเร็วๆ” อืม..พรอะไรของกลสิทธิ์เค้าหว่า?
“ปกติ..เค้าไม่ให้ถามคำอธิฐานของใคร...แต่วีสงสัยอะกล..พรอะไรที่กลขอกับพระแม่คงคา...
ไม่ต้องบอกหมดก็ได้...แค่แปลกใจมันเกี่ยวอะไรที่ต้องไปรับเอาที่คอนโดฯ” อดไม่ได้ถามไปหละ...ก็บอกแล้วนิว่าไม่ต้องบอกหมด...
แย้มให้รู้หน่อยก็ยังดี
“หึ..หึ...จริงๆ กลขอหลายข้อเหมือนกัน..แต่ที่ต้องไปรับที่คอนโดฯ คือข้อที่กลขอ...
กลขอให้ได้ปัมปั๊มวีคืนนี้นะ”
“ - o - “ หน้าผม..อึ้งไปเลย..ขออะไรของเค้าเนี่ยะ!
“ก็นะ..วีไม่ให้กลทำมาเป็นอาทิตย์แล้วอะ...กลขอเท่าไหร่ก็ไม่ยอมให้ เมื่อคืนวันเสาร์วีก็บอกว่า
วันนี้ต้องมาเดินซื้อของปากคลอง ไม่อยากปวดตัว เพราะต้องเดินเยอะ..ไหนจะนั่งทำกระทงอีก..แล้วยังต้องมาเดิน
ในงานด้วย วีก็เลยไม่ยอมให้กล กลก็เลยขอไปหนึ่งข้อ ให้วีใจอ่อนยอมให้กลคืนนี้นะคร๊าบ”
จบข่าว!...เห่อ..เห่อ...เห่อ...สิ่งที่กลสิทธิ์ขอไม่ใช่เรื่องตลก เพราะผมไม่ยอมเขามาเป็นอาทิตย์แล้วจริงๆ
อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ ผมมีกิจกรรมอบรมเวียนแผนก และในกิจกรรม..มันต้องร้องต้องเต้น
ตามกระบวนการละลายพฤติกรรมโดยทั่วไป หากยอมกลสิทธิ์ ผมคงร้องคงเต้นออกท่าทางได้ปกติหรอกนะครับ
เกิดคนพานำทำติดๆ ขัดๆ แล้วพนักงานที่เข้าอบรมเค้าไม่หัวเราะกันตายเอาเหรอ
ผมเลยให้งดกิจกรรมของเราไว้ก่อน ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นหนึ่งในพรที่กลสิทธิ์ขอในวันลอยกระทง
แต่เอาเถอะไหนๆ มันก็ผ่านมาแล้ว จริงๆ แล้วเมื่อคืนก็กะจะให้อยู่เหมือนกัน เพราะเป็นวันเสาร์..แต่ก็อย่างที่กลสิทธิ์พูดแหละ..
ผมต้องมาเดินซื้อของที่ปากคลอง แถมยังต้องมาลอยกระทง ไม่อยากให้ร่างกายมันขัดๆ นะ เลยของดไปอีก
ถึงเวลามอบรางวัลแห่งการทำดีแล้วละมั้ง จริงๆ เรื่องนี้กลสิทธิ์ไม่น่าไปขอกับพระแม่คงคาด้วยซ้ำ...
มันใช่เรื่องควรทำที่ไหนเล่า...ใครเค้าทำกัน..แต่ก็ว่าไม่ได้..ใครเค้าไม่ทำ...ยี่ห้อกลสิทธิ์นี่แหละ..ที่ทำไม่เหมือนใครเค้าหละ...
ความจริงที่ถูกที่ควร..ต้องมาขอกับกวีถึงจะถูก... ‘เพราะคุณทำความดี’...กวีเลยจัดให้
“กล....คืนนี้วี..ให้กลทำก็ได้...แต่ห้ามเกินสอง..พรุ่งนี้วีต้องทำงานรู้ใช่ไหม?” ผมตอบไปแบบอ๋อมๆแอ๋มๆ
หน้าก็เริ่มจะมุดแล้วเหมือนกัน
“จริงนะ...ว้าว!..สุดยอด...ไม่เกินแน่นอน..สองก็สอง...พระแม่คงคานี่ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ
ลัดคิวให้กลเหมือนวีว่าไว้เลย..ดีใจชะมัด..อย่างนี้ต้องฉลอง..รีบกลับกันดีกว่า” ไอ้บร้า!..พระแม่กวีตะหากที่ลัดคิวให้...
ขอบคุณผิดคนหรือเปล่าเนี่ยะ...ชิส...แต่...หวาย...อายจัง..มาเล่าอะไรให้ฟังกันนี่...
อูยยยยย!!!..อย่าล้อกันนะคร๊าบบบบ!!!....
ฮ่า..ฮ่า...ฮ่าๆๆๆๆ!!!...มุมน่ารักๆ ที่พี่วีเอามาฝากกันค่ะ :o8:
ตอนพิเศษตามสัญญา...ติดเบรคตอนซึ้งๆ เสียน้ำตาติดๆกันบ้าง
Luk. :กอด1:
-
น่า รัก มวากกกกกกกกกกก
-
คู่นี้น่ารักอ่ะ :-[
:กอด1:คุณวีแรงๆ
-
อ๊ายยยยยยยยยย :-[
ลอยๆ กระทง
5555 ฮาอ่ะพี่วีอยากศึกษากับคนอื่นมั้ง แหมม ทอร์นาโดลงเลยยยย :laugh:
:กอด1: พี่วี&พี่กล และ น้อง Luk
-
5555+ น่ารักเกินห้ามใจคู่นี้ อยากรู้ตอนที่คุณพ่อของคุณกลยื่นข้อเสนอให้คุณวีกลายเป็นสาวเต็มตัวจัง อยากรู้ความรู้สึก และ การตัดสินใจ
แต่ตอนพิเศษหวานๆแบบนี้ก็ชอบนะ น่ารักดี แล้วก็หันกลับไปมองคนที่บ้าน เฮ่อ อย่าได้หวังว่าจะมีหวานๆแบบนี้
ปล. ปกติชอบลูบผมแฟนบ่อยๆ เราจะบาปไม๊เนี่ย สงสัยคราวหน้าก่อนเล่นผมต้องยกมือไหว้ก่อนซะแล้ว ตามแบบคุณวีว่า :กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย :o8: :o8:
อยากจะบ้าตาย
น่ารักได้ อีก อ่า
อ้อน ซ่ะ อิอิ
พี่กล สวดยอดดดดดดดดดดด
-
:m20: :m20:ได้ลัดคิวจิงๆ
พี่วีกะพี่กลน่ารักทั้งคู่เลย :กอด1:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก ฮาไปไหน
ตอนพี่เค้าผมติดไฟ นึกว่าจะเท่าถีบพี่เค้าให้ตกลงน้ำซะอีก(เป็นเราคงทำงั้น...)
นายแน่มาก! o13
ปล.อันนี้ไม่ได้ลามกไรนะ แค่มันผุดขึ้นมาด้วยความสงสัย เห็นพูดถึงเรื่องผ่าตัดแปลงเพศ ขอถามแบบคนไม่รู้นะว่า ปกติแล้วคนแปลงเพศเขาต้องตัดชายน้อยข้างล่างไหมคะ หรืออาศัยแต๊บเอา หรือยังไง แล้วแบบนี้เวลาเข้าห้องน้ำจะออกทางไหนล่ะนี่ ใครรู้บอกเค้าด้วยน๊า หรือค่อยขยายเรื่องนี้ไว้ในเรื่องหลักก็ได้ (จะเสียอรรถรสไหมนี่555) แบบว่าแอบสงสัย แหะๆ
-
ก๊ากก ขำเจ๊คนนั้น ไฟไหม้หัว
-
ผมติดไฟน่ากลัวอ่ะ
ถ้าวีไม่เห็็นก่อนคงไหม้ทั้งตัวแน่ o22
-
อิอิ อิจฉาตาร้อนมากๆครับ
แวะมา + คนเขียน/โพสที่สุดขยันคร้าบ o13
-
‘รักคือรัก ไม่ต้องสวยหรู..ไม่ต้องมีราคา..ไม่ต้องรอเวลา..และอย่าปล่อยโอกาสดีดี
ที่จะแสดงความรักของคุณให้ผ่านไป เพราะเวลาไม่เคยคอยใคร สุดท้ายจะมานั่งถอนหายใจ และนึกเสียดายที่วันนั้น
ไม่ได้แสดงความรักอย่างที่ใจต้องการ ไม่ว่าจะเป็นความรักต่อพ่อแม่ ครูบาอาจารย์ บุคคลที่เราเคารพ เพื่อนสนิท
ญาติพี่น้อง และความรักสำหรับครึ่งชีวิตของเราเอง อย่ารอกันเลยนะค่ะ รู้สึกรักเสียแต่วันนี้
ก่อนที่คุณจะไม่มีโอกาสได้รักเลย’
[/color]
อ่านะไม่อยากบอกเลยว่าวีพูดถูกหมดเลยนั่นแหล่ะ
แต่ทุกคนไม่ได้โชคดีอย่างวีทุกคนนะที่มีคนทุ่มใจหรือเป็นเป้าหมายให้วีไปรัก คนที่รักและรอรักอย่างกล คนที่พร้อมจะก้าวเดินไปพร้อมๆ กัน มันหาอยากมากมายเลยนะ ยิ่งในปัจจุบันอะไรก็ฉาบฉวยไม่รู้ว่าที่ทำจริงหรือไม่จริงด้วย ยิ่งอ่านยิ่งอิจฉาวีกับกลมากๆ กุ๊กกิ๊กน่ารักกันซะขอให้รักกันนานๆ นะค้าบ
:L2:
-
จะผ่าตัดแปลงเพศทีนึงต้องเตรียมตัวตั้ง 2 ปีแหนะ กินฮอร์โมน ไว้ผมยาว พบจิตแพทย์เป็นประจำ
นับถือความพยายามและความกล้าของพี่วี เข้าคอนเซ็ป เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้ จริงๆ o13
แล้วเรื่องพี่วีอนุญาตให้พี่กลเที่ยวผู้หญิงนี่ มีเมียที่ไหนเค้าทำกัน ใจกว้างเว่อร์ๆ แต่พอถามกลับ ดันโดนจัดหนักซะงั้น :laugh:
-
ปล.อันนี้ไม่ได้ลามกไรนะ แค่มันผุดขึ้นมาด้วยความสงสัย เห็นพูดถึงเรื่องผ่าตัดแปลงเพศ ขอถามแบบคนไม่รู้นะว่า ปกติแล้วคนแปลงเพศเขาต้องตัดชายน้อยข้างล่างไหมคะ หรืออาศัยแต๊บเอา หรือยังไง แล้วแบบนี้เวลาเข้าห้องน้ำจะออกทางไหนล่ะนี่ ใครรู้บอกเค้าด้วยน๊า หรือค่อยขยายเรื่องนี้ไว้ในเรื่องหลักก็ได้ (จะเสียอรรถรสไหมนี่555) แบบว่าแอบสงสัย แหะๆ
อันนี้ขอตอบบังเอิญได้ไปเห็น
เขาก็ตัดไอ้ที่เห็นภายนอกหมดนั่นแหละทั้งองค์ชาติและอัณฑะเหลือแต่ท่อปัสสะวะกับผิวหนังบางส่วนที่เหลือไว้เป็นหนังห่อหุ้มเพื่อศัยกรรมให้ดูคล้ายอวัยวะเพศหญิง แล้วเขาจะเหลือช่องไว้สำหรับปัสสวะ คนผ่าตัดต้องนำท่อไม่แน่ใจว่าเดี๋ยวนี้ใช้ซิริโคลนหรือพลาสติกเสียบต่อกับช่องที่เขาเอาไว้เป็นช่องปัสสวะเพื่อไม่ให้หนังมันติดกัน (เหมือนเราเจาะหูน่ะ)จนกว่าทุกอย่างจะสมานเขาถึงจะเอาออก แต่ระหว่างนั้นไม่แน่ใจว่าต้องคอยขยายหรือต้องกลับไปทำศัยกรรมอะไรอีกหรือเปล่า แต่การผ่าตัดแปลงเพศผู้ชายกลายเป็นผู้หญิงจะง่ายกว่าการผ่าตัดผู้หญิงให้เป็นผู้ชาย แต่ในด้านการรักษาตัวและการผ่าตัดให้เป็นผู้หญิงจะเจ็บปวดทรมานและใช้เวลาในการพักฟื้นมากกว่า เพื่อนมันเคยไปทำแล้วเราเคยขอหมอที่เป็นเพื่อนกันเข้าไปดู ตอนเห็นไม่เท่าไหร่แต่สงสารตอนมันมาพักรักษาตัวมากกว่า ทรมารมากกกกกก เพราะงั้นขอชื่นชมวีจากใจจริงที่เสียสละตัวเองขนาดนี้ ยิ่งการผ่าตัดสมัยก่อนยิ่งมีความเสี่ยงมากและไม่ได้ก้าวหน้าเท่าไหร่ วียังทำเพื่อกลได้ สุดยอดดดดดดดดด o13 o13 o13
-
น่ารักที่สุด :กอด1:
-
อ่านตอนนี้ ตอบได้เต็มปากเลยว่า กลเป็นคสม.ที่ดีเหลือแสน
จากตอนต้นมาถึงตรงนี้ถือว่า ความรักทำให้คนเราเปลี่ยนได้จริงๆ
-
พี่วี มีการอนุญาตให้พี่กลเที่ยวหญิงได้ด้วย
ใจกว้างมากมายมหาศาลค่ะ น่ารักแบบนี้นี่เองพี่กลเลยไม่ไปไหน อิอิ
ไฟไหม้ผมอ่านผ่านๆ เหมือนจะขำนะคะ
แต่พอนึกภาพตามไม่ขำสักนิด สยองงงงง
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักที่สุดเลย อิจฉามากมายก่ายกอง
ย้อนกลับไปตอนที่แล้ว บอรักกันซะ
น้ำตาไหลตามเหมือนโดนบอกรักเองเลย อ่ะ
-
คิคิคิ... คุณภรรยาจะไปเป็นสามีคนอื่นได้ไงคะ คุณสามีไม่ยอมแน่นอนค่ะ...
เห็นด้วยที่จะเกิดพายุทอร์นาโดถล่มค่ะ.... พายุที่ไม่เหมือนใครด้วย... ยี่ห้อกลสิทธิ์... คิคิคิ....
ปล.ขนาดขอพรยังขอได้แบบว่า.... >///< ...
-
สวีทๆๆๆๆๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คุณวีกับคุณกลยังโชคดีที่เจอคนที่ยอมรับและเข้าใจอยู่หลายๆคนนะค่ะ
-
:laugh: พระแม่กวี o18
-
พรพี่กลนี้มันสุดๆๆไปเลย
แอบน่ากลัวไปลอยกระทง
ไฟไหม้ผม
-
น่ารักจังเลยอ่ะ :o8:
:pig4: ทีพี่ทำให้ครั้งนี้หนูสามารถกินข้าวไปยิ้มไป :กอด1:
ไม่เหมือนครั้งที่แล้ว กินข้าวเคล้าน้ำตา
ขอให้พี่ทั้งสองมีแต่ความสุขแบบนี้ตลอดไปเลยนะคะ
-
เพื่อความรักน้องวียอมได้ทุกอย่างเหมือนกัน
กลคงภูมิใจน่าดู น่ารักจริงๆน้องวีของพี่กล :กอด1: :กอด1:
-
พี่วีเป้นภรรยาที่ดีอย่างนี้ละสิ่ สามีถึงได้รักถึงได้หลง ฮิ้ววว
ตอนนี้น่ารักม้ากกกกกกกก !
พี่วีสุดยอดเลยคะ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
:laugh: กลทำความดีพระแม่คงคาเลยลัดคิวให้จริงด้วย
ดลใจให้วีจัดให้ตั้งสอง 555++ น่ารักจริง ๆ คู่นี้
-
พรที่พี่กลขอนี่หื่นจริงๆเลย
ตอนนี้สวีสน่ารักมากค่ะ!!!
-
การใช้ชีวิตคู่ของกลกับวี เป็นตัวอย่างและให้ข้อคิดของการใช้ชีวิตคู่
หรือคนที่กำลังจะใช้ชีวิตคู่ได้ดีเลยทีเดียว
-
น่ารัก!!!~><
-
นายกลจะหาเมียดีแบบนี้ที่ไหนได้อีกวะ
ดีโคตรๆๆๆยอมทุกอย่างเปลี่ยนตัวเองอีก
สุดๆๆ
แต่ฮามากๆๆๆเลย 5555+ :m20:
-
กลน่ารักจังตอนนี้...
-
:pighaun:
ลอยกระทง จงใจ จะได้ปี้
เพราะน้องวี ละเลย เฉยเมยฉัน
ขอแม่พระ คงคา บันดาลพลัน
คืนนี้ขอ จึ่งจึ๊งกัน ฝัน..กล พอ
เป็นฮีโร่ ขนาดนี้ ไม่พอหรอก
วีขอบอก ออกตัว อย่ามัวขอ
ถึงแม่พระ คงคา ทำรีรอ
ถึงห้องหอ ให้สองที พี่อย่ากลัว
อิอิ :o8:
:3123: น่ารักวุ้ย..กล&วี
:L2: +1 ครับ Luk
-
ชื่นชมวีอีกคนด้วยค่ะ
กลน่ะไม่เท่าไร ก็ผู้ชายทั่วๆ ไป
รักวีก็ต้องเปลี่ยนนิสัยแย่ๆ ให้เป็นดีบ้าง
ส่วนวี ดีอยู่แล้ว และยังต้องทำเพื่อกล เพื่อครอบครัวกลอีก
ทำไมน่ะ แม่วีถึงไม่ได้เรียกร้องให้กลเปลี่ยนเป็นหญิงเพื่อวีบ้างล่ะ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
+1 น่ารักทั้งสองคนเลยอะ
-
ได้รับพร สมใจเร็วจริงๆ
-
..คู่นี้ยิ่งอายุมากขึ้นยิ่งโชคดี ความรักก็ค่อยสมบูรณ์ขึ้นเรื่อยๆๆ
..ผมทรงฟาร่า ใครๆทำก็สวยนิยมยาวนานมากๆๆ
..นึกไม่ออกถ้าวันนั้นกล กับวี ไม่อยู่ตรงนั้นผู้หญิงคนนั้นคงแย่แน่ๆๆ
..เอาตอนพิเศษหวานๆๆมาแทรกอย่างนี้ก็ดี เอามาบ่อยๆๆนะ
..กลเจ้าเล่ห์เนอะ กล้าขอพรแบบหื่นๆๆด้วย :L2:
-
ขอบคุณพี่วีพี่กล และคุณ Luk มากๆ นะคะ
ตอนนี้น่ารักมากเลยค่ะ
เตรียมรับศึกตอนหน้าต่อไป 555
-
:o8: โอ๊ย หว๊านหวานจนน้ำตาลขึ้นจอแล้ว
น่ารักทั้งคู่เลยฮ๊าฟฟฟฟ :-[
ต้องยอมรับว่าทั้งคู่ คือ คู่แท้ กันจริง ๆ
คุณวีทำทุกอย่างได้เพื่อคุณกล
ส่วนคุณกลก็ยอมปรับปรุงตัวเองเพื่อคุณวี
:กอด1: ขอให้ทั้งสองคนรักกันนานนะ
:L1: คุณกล คุณวี และคุณ Luk.
-
ชอบคำสอนคุณแม่ของคุณวีจัง
แทรกการเคารพต่อสามี
เคยมีคำสอนว่า สามีเป็นผู้ที่เราควรเคารพ
เพราะช่วยคุ้มครองให้รอดปลอดภัยจากสิ่งต่างๆ
จริงมั้ยคะคุณวี รึจะตรงกันข้ามในช่วงแรก อิอิ
-
^^
-
:a5:
-
เข้ามารอ :m7: อยากรู้ว่าผู้ใหญ่คุยกันว่าไง
หลังจากได้อ่านตอนหวานลอยกระทงไปแล้ว
ก็อยากรู้ตอนหลักแล้วอะนะ รอๆๆ :กอด1: Luk&วี
-
เข้ามารอตอนต่อไปด้วยคน ๆๆๆๆ :a1:
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 49
รัก..ยิ่งใหญ่เหลือแสน
.
.
.
.
.
ผ่านไปสิบกว่านาที ที่ผมกอดกลร้องไห้บนเตียง ทิ้งทวนโดยมอบจูบหวานๆ
อบอุ่นอ่อนโยนระหว่างเราอีกครั้ง ก่อนที่จะแยกตัวออกมาล้างหน้าล้างตาเตรียมรอหมอเวรเข้ามาตรวจ
ไม่ลืมที่จะเอาผ้าขนหนูซักน้ำไปเช็ดหน้าเช็ดตาให้ยอดชายเค้าด้วย เสร็จแล้วเราก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย
ส่วนใหญ่ผมก็เล่าให้มันฟังระหว่างที่นอนสลบไม่ฟื้นสองวันนั่นแหละ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
สิบโมงกว่า หมอเวรกับพยาบาลเดินเข้ามาในห้อง ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้เราทั้งคู่
ก่อนลงมือทำการตรวจกลมันอย่างละเอียด ตรวจไปสอบถามอาการมันไปด้วย โดยมีพี่พยาบาลคอยจดรายละเอียดต่างๆ
ระหว่างนั้น ประตูห้องก็เปิดออก ขบวนญาติกลสิทธิ์ก็เดินเรียงแถวเข้ามา แม่ผมกับยายรั้งท้ายขบวน
ทุกคนยืนกันเงียบๆ คงเพราะเห็นว่าหมอกำลังตรวจกลอยู่ ผมเดินไปพยุงยายมานั่งตรงโซฟา พร้อมกับเชิญทั้งแม่กลแม่ผม
ให้ไปนั่งด้วยกัน พวกท่านก็เห็นดีด้วย พากันไปนั่งระหว่างรอหมอตรวจยังไม่เสร็จ ผ่านไปกว่ายี่สิบนาทีเป็นอันเรียบร้อย
หมอก็รายงานผลให้พวกเราฟังทันที
“ญาติและคนไข้ไม่ต้องกังวลแล้วนะครับ คนไข้มีสุขภาพโดยรวมสมบูรณ์ดีทุกอย่าง
ไม่เกิดผลข้างเคียงใดใดให้น่าวิตก อาการทั่วไปคงไม่มีไรแล้ว สามารถกลับไปพักฟื้น..ให้ร่างกายหายอ่อนเพลียที่บ้าน
ได้ตามสะดวก ระหว่างนี้ไม่จำเป็นต้องควบคุมเรื่องอาหาร เพราะคนไข้ไม่มีโรคแทรกซ้อนแต่อย่างใด หัวใจเต้นปกติ
ความดันปกติ มีอะไรจะสอบถามหมอเพิ่มไหมครับ?” ทิ้งทวนเปิดโอกาสให้ถาม ทุกคนยิ้มที่ได้ยินดังนั้น
สรุปกลสิทธิ์ไม่มีอะไรให้ต้องวิตก หลังฟื้นจากสลบก็สามารถกลับบ้านได้ อ่อนเพลียนิดหน่อยเพราะสองวันกินแต่น้ำเกลือ
ข้าวมื้อแรกคือเมื่อเช้านี้ที่ได้กินไป ทุกคนไม่มีใครติดใจสงสัยอะไร พ่อกลจะให้มันออกโรงบาลวันนี้เลย
รอเคลียร์เรื่องค่าใช้จ่ายให้เรียบร้อย
แม่ผมรีบออกไปโทรหาพี่ไว โทรไปบ้านที่ทำงาน เพื่อให้พี่ไวมาเคลียร์ค่าใช้จ่าย
พี่ไวบอกแม่ให้พวกเรารอไม่เกินชั่วโมงจะรีบมา ระหว่างที่รอพี่ไวมาเคลียร์ค่าใช้จ่ายนั้น แม่ก็พูดขึ้นมาว่า
“เดี๋ยวลูกกลกลับไปพักที่บ้านแม่ก่อนนะลูก..ส่วนคุณแม่คุณพ่อ..คงต้องแจ้งทางโรงแรมขอต่อห้องอีกคืน”
เมื่อไม่มีใครพูดอะไร ผมเข้าใจว่าที่พวกผู้ใหญ่ออกไปคุยกันนั้น แม่คงคุยกับครอบครัวของกลมาแน่นอน
แต่ไม่รู้คุยยังไงบ้างในส่วนของรายละเอียด
เกือบชั่วโมงพี่ไว พี่วิน และเจ้าของบ้านก็พากันมาที่โรงบาล ส่วนพี่วันพี่ไวให้อยู่ดูแลคนงาน
เก็บงานให้เรียบร้อย หลังแนะนำกันพอเป็นพิธี เจ้าของบ้านก็ออกไปเคลียร์ค่าใช้จ่ายกับโรงบาล หมดไปร่วมห้าพันกว่าบาท
กลับมาแกก็ยื่นซองขาวเป็นค่าทำขวัญให้กลสิทธิ์มันสองพันให้กับมือมันเลย พี่ไวเองก็ใส่ซองให้มันอีกสามพัน
เงินเจ้าของบ้านมันรับเอาไว้ แต่ของพี่ไวมันจะไม่ยอมรับ แต่พี่ไวก็ไม่ยอม..ยืนยันให้มันรับไปให้ได้
มันถึงยอมในที่สุด จากนั้นผมก็ให้มันเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ เพื่อพากลับบ้าน พี่ไวกลับไปพร้อมเจ้าของบ้าน
โดยทิ้งรถให้พี่วินขับไปส่งผมกับแม่และกลมันที่บ้านผม
หลังจากทำธุระเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ยกขบวนกันออกจากโรงบาล ไปแวะแจ้งทางโรงแรมว่า
ครอบครัวกลขอพักต่ออีกคืน เสร็จเรียบร้อยแล้ว พี่วินก็ขับนำขบวนพาทุกคนมาแวะทานกลางวันที่ร้านอาหารเหนือ
เป็นร้านดังขึ้นชื่อในจังหวัด เพื่อเลี้ยงต้อนรับญาติๆ กลสิทธิ์ โดยมื้อนี้หมดไปร่วมพันพี่วินเป็นคนจ่ายเอง
ระหว่างนั่งทานกันไปนั้น พวกผู้ใหญ่ต่างก็พูดคุยกันดี มีถามกลมันบ้างเป็นครั้งคราว
แต่ผมไม่ค่อยได้พูดไรกะใครเค้าหรอก กลับขึ้นรถทุกคนตามมาส่งกลที่บ้านผมด้วย ระหว่างนั่งในรถนั้น
มันแอบเอาเงินห้าพันยัดใส่มือผมไม่ให้ใครเห็น ผมปฏิเสธไม่ยอมรับไว้ เงินค่าทำขวัญมัน..จะเอามาให้ผมไว้ทำไม
มันกลับกระซิบข้างหูผม..เพื่อไม่ให้แม่กับพี่วินที่นั่งด้านหน้าได้ยิน
“กูให้เมียเก็บให้ ได้เปล่า?” แค่นี้..หน้าผมคงแดงเป็นตำลึงสุกแล้ว จำเป็นต้อง
เอามาเก็บไว้ในกระเป๋าตัวเองซะงั้น บ้า!...ใครจะปฏิเสธลงเล่าเหว้ย!....เหตุผลเค้าดีขนาดนี้ มันก็ต้องยอมหละหว้า!
มาถึงบ้านผม ลงรถกันเรียบร้อย ผมจัดการหาน้ำท่ามาบริการแขกทุกท่านยกโถน้ำต้น
(น้ำฝนใส่ในคันโถดินปั้น คลายแจกันทรงสูง เรียกน้ำต้น) ทุกคนก็กินกันอย่างชื่นใจ พ่อกลกับน้าก้องพากันเดินสำรวจสวน
คอกหมู ท้องร่องเลี้ยงปลา ไก่บ้านที่แม่เลี้ยงไว้ โดยมีไกด์คือพี่วินเป็นคนคอยตามให้รายละเอียด
ส่วนแม่ผม ยาย แม่กล น้องกลอย ผม กล เรานั่งคุยกันในบ้าน แม่บอกว่าพรุ่งนี้เช้า
จะพากลไปทำบุญถวายสังฆทานที่วัด เพราะถือว่าพ้นเคราะห์ต้องไปทำบุญ และถือโอกาสพาครอบครัวกลไปทำบุญด้วย
เพราะพรุ่งนี้เที่ยงครอบครัวกลก็เช็คเอ้าท์เดินทางกลับกรุงเทพฯ กันแล้ว แม่บอกให้พี่วินฆ่าไก่บ้านสามตัวทำต้มยำและห่อหมกเย็นนี้
พร้อมสั่งวิวกับวุ้นเก็บผักในสวนมาทำเลี้ยงครอบครัวกลมัน
น้ำใจคนต่างจังหวัด เป็นที่ประทับใจทุกคน แม้พ่อจะพูดน้อย แต่ผมก็สังเกตุว่าท่าน
เริ่มผ่อนคลายลงมาก มื้อนี้แม่ให้ผมกับพี่วินพี่วันวิววุ้น ลงมือทำครัวกันเอง เพราะพวกเราพี่น้องสามารถทำอาหารได้อร่อย
ไม่ขายหน้าเลยหละ รับประกันฝีมือ โดยเฉพาะพี่วินขั้นเทพเลยพี่ผม
ตอนเด็กๆ ก็ได้พี่ผมนี่แหละ..ที่คอยทำกับข้าวให้พวกผมกินกัน ช่วงนั้นแม่ผมต้องทำงานหนัก
หาเงินเลี้ยงดูพวกผม เลยไม่ค่อยมีเวลาทำอะไรพวกนี้ พอพวกพี่ผมโตมาทำงานหาเงินจุนเจือครอบครัวแทนแม่ได้แล้ว
แกถึงเริ่มสบายแค่รับหน้าที่เป็นแม่บ้านดูแลสวนเลี้ยงหมูเลี้ยงไก่ไปวันๆ เพราะอายุแกปาเข้าไปห้าสิบกว่าแล้ว พี่หวั่น พี่ไว
พี่วิน พี่วัน พี่วาดที่อยู่นครสวรรค์ ต่างทำงานส่งเสียให้แม่กันแล้ว จึงให้แม่พักแล้วตอนนี้ รอผมเรียนจบอีกคน
คงสบายขึ้นกว่าเดิมแน่
ระหว่างที่พวกเราพี่น้องช่วยกันทำกับข้าวนั่น กลสิทธิ์มันก็คอยมานัวเนียอยู่ใกล้ๆ ผมนี่แหละ..
ช่วยเด็ดผักหยิบนั่นจับนี่ไปเรื่อย ผมให้ไปพักมันก็ไม่ยอม..บอกไม่เป็นไรแล้วดื้อที่จะอยู่กับผมอีก..เลยต้องปล่อยยอดชายเค้า..
ไม่อยากขัดใจมัน กลายเป็นพี่ๆน้องๆผม..คอยชำเลืองมองเราสองคนเป็นระยะๆ
ผมรู้สึกได้..แต่ก็ไม่รู้ทำไง เมื่อแม่บอกว่าพี่ๆน้องๆรู้ถึงความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่แล้ว
ได้แต่วางตัวให้เป็นปกติ ไอ้ที่จะไม่ปกติก็เพราะท่าทางแต่ละคนที่คอยสังเกตุพฤติกรรมเราทั้งคู่นี่หละ พาลจะทำให้หน้าผมร้อนอยู่ตลอด
พวกผู้ใหญ่เค้านั่งคุยกันข้างนอก พวกผมไม่รู้หรอกว่าเค้าคุยไรกัน แค่ยอมให้กลมันกลับมา
พักบ้านผม..แค่นี้ผมก็ดีใจมากแล้ว ไม่อยากเรียกร้องหรือคาดหวังไรอีก ตอนนี้ได้แค่นี้ก็ขอบคุณแล้วครับ
พี่ไวให้พี่วันไปบ้านลุง ไปเอาสาโทมาเลี้ยงพ่อกับน้าก้อง ซึ่งพี่ๆ ผมเค้าเตรียมตั้งวงสาโท
พ่อแกชอบน้าก้องก็คอแข็งใช่ย่อย ระหว่างรอกับข้าวมื้อเย็น..คาดว่าไม่เกินหกโมงคงเสร็จ พี่ไวพี่วันพ่อกับน้าก้อง
ก็ตั้งวงสาโทกินรอไปก่อน กับแกล้มก็พวกแหนมทางเหนือ แกงโฮ๊ะ มะดันดอง ประมาณนั้น
หกโมงทุกอย่างเรียบร้อย พวกเราจัดสำรับใส่โตกแบ่งออกเป็นสามโตก ยกไปตั่งตรงชาน
เสร็จเรียบร้อยก็เชิญพวกผู้ใหญ่ล้างมือกินข้าวกัน มีทั้งข้าวเหนียวและข้าวสวย ครอบครัวกลกินข้าวสวยเป็นหลัก
บ้านผมกินข้าวเหนียวเป็นหลัก เราแบ่งนั่งกันตามนี้
พี่ไว พี่วิน พี่วัน พ่อกล น้าก้อง กินสำรับแรก (ดื่มสาโทไปด้วย)
แม่ผม ยาย แม่กล น้องกลอย กินสำรับสอง
ผม กล วิว วุ้น กินสำรับสาม
ต่างกินต่างคุยกันไป ผมก็คอยดูแลยอดชายมันไปด้วย เพราะรู้ว่ามันเลือกกินมาก อันไหนที่มันกินได้ก็คอยตักใส่จานให้
อันไหนที่มันไม่ชอบผมก็รู้อีกนั่นแหละ มันก็ยิ้มแฉ่งให้ผมตลอดเหมือนเด็กๆ ที่มีคนดูแลเอาใจ
แม้จะรู้ว่ามีสายตาหลายคู่คอยชำเลืองดูเราอยู่ก็ตาม ถึงจะเขินแต่ผมไม่ยอมสบตาใครเลย ก้มหน้าก้มตากินของผมไป..
สนใจเฉพาะไอ้ยอดชายที่นั่งข้างผมคนเดียวพอแล้ว ไหนๆ ก็รู้กันหมดแล้วนี่ว่าผมสองคนคบกันแบบไหน
มื้อเย็นผ่านพ้นไป พวกผมกับน้องๆ ทำหน้าที่เก็บสำรับเรียบร้อย ล้างจานชามทุกอย่าง
ปาเข้าไปเกือบสองทุ่ม พอออกจากครัวมา แม่ก็เรียกผมสองคนเข้าไปหา ซึ่งขณะนี้บรรยากาศกลับอึมครึมอีกแล้ว
ทั้งที่เพิ่งดูผ่อนคลาย แต่ไหงตอนนี้มันดูเป็นการเป็นงานซะงั้น
พวกผู้ใหญ่นั่งบนตั่งกันครบ แต่ข้างล่างมีเสื่อปูไว้ ให้ผมสองคนเข้าไปนั่ง
เหมือนจะมีการพิพากษาซะทีเรื่องของเราสองคน กลมันเผลอเอามือมาจับมือผมไว้แน่น เดินจูงเข้าไปนั่งท่าทางที่มันทำ
ไม่แคร์ใครเลยสักนิด ผู้ใหญ่ทุกคนรวมทั้งพี่ๆน้องชายผม ต่างมองการกระทำของมันกันหมด
เอาว่ะ!...เมื่อมันไม่สนฟ้า ผมก็บ้าตามไม่แคร์ดินเหมือนกัน ไปไหนไปกันลุยโรด....ยี่ห้อกลสิทธิ์ซะอย่าง...
ผมกับมันนั่งพับเพียบตรงเสื่อเรียบร้อยเสร็จ แม่เริ่มพูดขึ้นทันที
“เอาหละ...กลกับวี...วันนี้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต่างอยู่กันพร้อมหน้า ทุกคนจะคุยเพื่อความชัดเจนอีกครั้ง
เรื่องของเราสองคน แม่อยากให้ลูกๆ คิดให้ดีก่อนตอบคำถาม เข้าใจที่แม่พูดกันแล้วใช่ไหม?” พูดจบแม่จ้องหน้าผมนิ่ง
“ผมเข้าใจครับแม่ / ผมก็เข้าใจครับ” เสียงผม....เสียงกล
“เราสองคนแน่ใจแค่ไหนว่ารักกัน?” พ่อกลถามขึ้นก่อน
“ผมไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะทำให้พ่อมั่นใจว่าผมรักวี แต่ผมตอบพ่อได้เลยว่า หากให้เลิกคบกัน
ผมทำตามที่พ่อต้องการไม่ได้” กลสิทธิ์ชิงตอบทันที แกมองหน้ามัน ก่อนจะเบือนสายตามามองผม ผมเลยต้องตอบแกไป
“ผมไม่รู้ว่าความรัก..ในสายตาทุกคนต้องเป็นแบบไหน แต่สำหรับผม รักของผมคือ
เสียกลไปไม่ได้เหมือนกัน ไม่ว่าจะด้วยอะไร หากบทสรุปคือเราไม่สามารถได้ดูแลกันและกันแล้ว
ผมคงไม่มีความสุขไปตลอดชีวิตครับ” ผมพูดจบพ่อกลก็ยังจ้องผมนิ่งๆ แม่เองก็มองผมเหมือนกัน ทุกคนเลยด้วยซ้ำ
กลสิทธิ์กุมมือผมแน่นเข้าไปอีก
“ไม่คิดหรือว่าจะอยู่ด้วยกันลำบาก ไม่กลัวคนเค้าจะนินทาเอาหรือ พาลมาถึงครอบครัวญาติพี่น้องด้วยอีก..
ที่นี่ได้กลายเป็นขี้ปากชาวบ้านสนุกกันหละ แล้วพ่อแม่พี่น้องจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ส่งเสียให้เรียนกันมาก็สูง
มีความรู้กว่าพ่อแม่เสียอีก แล้วคิดกันไหมว่าสิ่งที่ทำมันสมควรหรือเปล่า?” พ่อกลท่านก็ยังพูดต่อ
ทุกคนก็จ้องฟังคำตอบจากพวกผม กลสิทธิ์เม็มปากแน่น ผมเงยหน้าสบตากับพ่อกล....ครั้งแรกที่ผมมั่นใจตัวเองมาก
ไม่รู้สึกว่าผมผิด ออกปากพูดกับท่านไปว่า
“ถ้าความรักของเราทั้งคู่ มันทำความเดือดร้อนให้ทุกคนขนาดนั้น ผมคงไม่มีอะไรจะอธิบาย
ให้พ่อแม่เข้าใจและเห็นใจได้อีกแล้ว ขืนพวกผมดื้อดึงกันต่อไป ก็เหมือนคนเห็นแก่ตัวที่ไม่ยอมฟังผู้ใหญ่
ทำให้พ่อแม่ญาติพี่น้องเสียหน้า กลายเป็นขี้ปากชาวบ้าน หากสิ่งเหล่านี้คือความทุกข์ใจ..ที่พ่อแม่พี่น้องทุกคนต้องได้รับ..
จากผลที่เราสองคนรักกันแล้ว ผมสองคนก็คือคนเนรคุณดีดีนี่เอง ใช่ว่าเราจะไม่เข้าใจว่าความรักแบบนี้...
มันแปลกประหลาดในสายตาคนอื่น ‘ถึงแปลกประหลาด แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายนี่ครับ’ มีมากมายในโลกนี้ที่เป็นเรื่องแปลก
ทำให้คนเอามาพูดกัน..แล้วไงหละครับ สิ่งแปลกเหล่านั้นสักวันก็กลายเป็นเรื่องปกติธรรมดา
เพราะมันคือเรื่องแปลก ไม่ใช่เรื่องเลวที่ใครต้องพากันประนามสาปแช่ง..ยังกะเราคือคนชั่ว
หากแม้แต่พ่อแม่พี่น้อง..คนที่เรารักเคารพยิ่งกว่าใคร ยังยอมรับเราไม่ได้ นับประสาอะไรกับคนอื่นเค้าจะไม่คิดเช่นนั้น
ถ้าหากรักของเรา..เลวร้ายเกินจะรับกันได้ จนไม่กล้าเงยหน้าสู่ฟ้า ก้มหน้าต้องอายดินกันแล้วหละก็
ผมแล้วแต่พ่อแม่จะเห็นควรเถอะครับ ยังไงแล้วพ่อแม่ก็คือผู้ให้ชีวิตเรามา ผมไม่อยากถูกตราหน้าว่าเนรคุณ
เพราะคำนี้มันหนักหนาสาหัสเป็นบาปติดตัวเราไปจนตาย เจ็บปวดยิ่งกว่าสายตาดูหมิ่นเหยียดหยามจากคนอื่นเสียอีก..
ผมคิดเสมอว่าความรักคือสิ่งสวยงาม..ของคนสองคนรู้สึกต่อกัน ไม่ใช่เพื่อใคร
เพราะรักเกิดกับคนสองคนเท่านั้น ไม่ใช่เพราะเกิดจากสังคม” พูดจบพ่อกลท่านอึ้งไปเหมือนกัน
ส่วนแม่ผมท่านยิ้มให้ผมอย่างอบอุ่น ก่อนที่ยายจะพูดแทรกขึ้นมาว่า
“เจ้ากลเอ้ย!..ยายสงสัยเอ็งจัง ตกลงไปไงมาไง..ถึงมารักผู้ชายด้วยกันได้เล่านี่...
แต่ไหนแต่ไรก็เห็นออกจะเจ้าชู้ประตูดิน แน่ใจแล้วหรือที่ว่ารู้สึกอยู่นี่ต้องการจริงๆ ไม่ใช่นึกสนุกชั่วครั้งชั่วคราว
หากเป็นเช่นนั้น มันได้จะไม่คุ้มเสียเอานะลูก” ยายท่านพูดเนิ่บๆ น้ำเสียงห่วงใย..ฟังแล้วกินใจชะมัด
“ยายเชื่อไหม....ตอนที่ผมสลบ ผมฝันว่าเดินอยู่คนเดียวในที่มืด...ตะโกนเรียกพ่อแม่..
แม้แต่ยายก็ไม่มีใครตอบผมสักคน...ผมเดินอยู่นานมากเดินจนเหนื่อย มองไปทางไหนก็มืดไปหมด...จนผมหมดแรงเดิน..
ท้อแล้วด้วย..คงไปไหนไม่ได้แล้ว ไปไม่ถูกมันไม่มีทางไปมืดไปหมด...คนที่ผมนึกถึงคนสุดท้ายและคิดถึงมาก..
เมื่อรู้ว่าอาจจะไม่ได้เจออีกเลยคือวี...
ผมไม่อายเลยครับยาย พอคิดถึงวีน้ำตาผมไหล ร้องไห้เสียใจมากแค่คิดว่าจะไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีก
อย่างน้อยขอได้ยินเสียงก็ยังดี ทั้งที่ก่อนหน้านี่ผมไม่นึกอยากร้องไห้เลยสักนิด..ตอนเดินตามหาพ่อแม่และยายอยู่นั่น
ไม่รู้สึกเศร้าเท่ากับที่คิดว่า..ผมจะไม่ได้เจอวีอีกต่อไป
แล้วผมกลับได้ยินเสียงลอยมาไกลๆ จำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของวี ถึงไม่เห็นตัวผมก็จำเสียงได้..
เสียงวีแน่นอน เหมือนเรียกผมอยู่ที่ไหนสักแห่ง ให้ผมกลับไปหาเค้า...ผมคลำสะเปะสะปะตะโกนตอบเค้าไปจนคอแห้ง..
ว่าผมอยู่ตรงนี้ ได้ยินผมไหม...ผมได้ยินวีแต่วีไม่ได้ยินเสียงผม ผมพยายามจับต้นเสียงเพื่อเดินตามเขาไปเรื่อยๆ
เสียงมันขาดๆ หายๆ บางครั้งหายไปนานมาก จนต้องหยุดพักและรอฟังเสียงเขาอีก..เป็นแบบนี้อยู่ตลอดเวลา
ผมไม่ได้ยินเสียงใครเลยนอกจากเสียงวี
พอดังมาทีผมต้องรีบลุกเดินตาม ไม่รู้นานเท่าไหร่ที่มันเป็นแบบนี้ จนสุดท้ายก็เจอแสงสว่างจ้า
แสบตาไปหมด..ผมลืมตาไม่ขึ้นวูบดับไปเฉยๆ ลืมตามาอีกทีถึงรู้ว่านอนอยู่บนเตียงในห้อง สิ่งแรกที่ทำคือผมเหลียวหาวีก่อนอันดับแรก
พอเห็นเค้าหลับอยู่บนโซฟาข้างเตียงผม ทั้งโล่งใจทั้งดีใจมากได้แต่นอนจ้องเค้านิ่งๆตลอดเวลา รอจนเค้าตื่นมาเจอผมนั่นแหละ
ยายรู้ไหม..ว่าความรู้สึกผมในตอนนั้น ไม่สามารถอธิบายให้เข้าใจกันได้หรอก
แต่ผมขอบอกพ่อแม่และทุกคนไว้เลยนะว่า ผมจะไม่ยอมแยกจากวีเป็นอันขาด ความทรมานที่ต้องคอยเดินตามเสียงวีไปนั้น
มันเจ็บปวดทรมานมากพอแล้ว ผมโดดเดี่ยวอ้างว้างแค่ไหนในความมืดที่มองไม่เห็นอะไรเลย แค่ได้ยินเสียงเค้าผมก็มีกำลังใจ
ที่จะลุกเดินตามหาต่อไปแล้ว ผมจะไม่ยอมทนรับความเจ็บปวดเหล่านั้นอีกแน่นอน ในขณะที่ตอนนี้
ผมมีโอกาสได้กลับมาเจอเค้าอีก มีเค้าคอยอยู่ข้างๆผมแล้ว ผมจะไม่ยอมให้ใครมาพรากเราจากกันอีกแน่
ผมจะไม่ยอมเดินคนเดียวอีกเป็นอันขาด ข้างกายผมต้องมีกวีเท่านั้น
หากผมต้องเสียสละเพื่อรักษาหน้าตาของทุกคนแล้ว..ขอถามหน่อยเถอะว่า..ทุกคนหละ
เคยคิดจะเสียสละเพื่อผมกันบ้างไหม? ไหนบอกว่ารักผมไง ที่แท้ต่างรักตัวเองกันทั้งนั้น ไม่อยากงั้นแล้วความสุขที่ผมขอ
ทำไมยอมให้ผมไม่ได้ เพียงเพราะแค่ผมรักผู้ชายด้วยกัน แล้วมันผิดมากหรือครับ เราเป็นผู้ชายแล้วเกิดมารักกันมันผิดหรือ?...
ถ้าเลือกได้ผมก็อยากให้มันเป็นรักของหญิงกับชาย แต่เมื่อผมรักกันไปแล้วจะให้ทำยังไง อย่าจับเราแยกกันเพียงเพราะแคร์คนอื่น
มากกว่าลูกในไส้ของตัวเองเลยนะครับพ่อ”........???????????????
ไว้รออ่านต่อตอนหน้า....... :z2:
ขอบอกว่าตอนหน้ามีข่าวแจ้งค่ะ
เรื่องนี้พี่วีจะเขียนอีกไม่เกินสี่ตอนจบแล้วนะค่ะ
Luk. :กอด1:
-
"เธอเป็นมากกว่ารัก เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉัน ใช้เวลาทั้งชีวิต เพื่อตามหาและรอคอยเธอมาแสนนาน"
เป็นวลีที่อธิบายได้ตรงกะความรู้สึกหลังจากอ่าน..part นี้ :n1:
-
อ่านแล้ว น้ำตาคลอ เลย สู้ เพื่อความรักมีใครทำอย่างนี้ได้ บ้าง
-
เรื่องนี้ต้องคุยกันยาว
เพราะนี่คือจุดเปลี่ยนผันชีวิตของวี :เฮ้อ:
-
:L3: :L3:น้องวี
ซึ้งๆๆๆๆน้ำตาเล็ด
-
like คำพูดกลเยได้ปะ
แรงจริงๆๆๆ พูดสะขนาดนี้ใครใจดำให้เลิกก็รู้ไปสิ
สู้ๆๆอุปสรรคมันเยอะมากมายจริงๆๆๆ :o12:
-
เอาว่ะ!...เมื่อมันไม่สนฟ้า ผมก็บ้าตามไม่แคร์ดินเหมือนกัน ไปไหนไปกันลุยโลด....
ชอบประโยคนี้อ่ะ ไม่ทิ้งกันเลย หนักแน่นดี แต่รู้สึกเสียดายอ่ะ ใกล้จะจบแล้ว :m15:
-
พี่กลแมนมากอ่ะ
อย่างงี้พี่วีจะอดใจไม่ให้รักได้ไง
ของเค้าดีจริงๆ
-
เป็นคำพูดที่ตรงใจมากๆเลยอ่ะ อ่านแล้วร้องไห้เลย มุมมองของผู้ใหญ่ในสมัยก่อน มันยังอยู่ในมุมที่แคบ คิดถึงหน้าตามากกว่าความสุขของลูก
แต่สมัยนี้ค่อนข้างเปิดกว้างมากขึ้นแล้ว คุณกล กับ คุณวี เก่งนะคะ ที่ผ่านตอนนั้นมาได้ :กอด1:
-
"เธอเป็นมากกว่ารัก เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉัน ใช้เวลาทั้งชีวิต เพื่อตามหาและรอคอยเธอมาแสนนาน"
เป็นวลีที่อธิบายได้ตรงกะความรู้สึกหลังจากอ่าน..part นี้ :n1:
โดนอ่ะ :impress2:
-
ใกล้จะจบแล้วเหรอ :monkeysad: ยังไม่อยากให้จบเลย
คำพูดของพี่วีกะพี่กลเป็นคำพูดที่กินใจมากๆเลยค่ะ o13
-
+1 ให้ค่ะ
อ่านตอนนี้แล้วซึ้งจัง
มีคำพูด และแง่คิดดีๆ มากมายให้เราได้เก็บมาคิดตาม
o13
-
อ่านกำลังเพลิน ตัดจบซะอย่างนั้น :z3: มันค้างนะคะ
รักแท้แบบนี้ คำพูดจากใจขนาดนี้ ถ้าผู้ใหญ่ไม่เห็นใจกันบ้าง ก็คงใจร้ายเต็มที
แล้วอีกไม่เกินสี่ตอนก็จบแล้วหรอ ไม่นะ ชีวิตต้องเหมือนขาดอะไรไปแน่ๆ
อ่านเรื่องนี้เกือบทุกวัน จนมันเหมือนเป็นกิจวัตรไปแล้ว ถ้าจบแล้วจริงๆ คงเศร้า
-
:impress3: ซึ้งมากกกกกกกกกก
อ่านตอนนี้แล้วรับรู้ถึงความรักที่ทั้งสองมีให้กาน
พี่กลกะพี่วีนี้เกิดมาคู่กานจิงๆ
-
คำพูดของทั้งคู่ มันแทงใจจริงๆ
-
ผ่านอะไรมาเยอะ
ขอให้รักกันไปตลอดนะ มีความรักที่สวยงามแทนคนที่ไม่เคยได้รักด้วย :L2:
-
อย่าจับเราแยกกันเพียงเพราะแคร์คนอื่น มากกว่าลูกในไส้ของตัวเองเลยนะ
ซึ้งมากๆค่ะ ยังไงๆ เราก็ควรจะแคร์คนที่เรารักและรักเรามากกว่าสายตาของคนอื่นๆจริงๆนั้นแหละ
-
ซึ้งมากมายค่ะ
คำพูดของพี่ทั้งสองคนแต่ละคำซึ้งกินใจและเด็ดมากๆค่ะ
พี่ทั้งสองเกิดมาเพื่อกันและกันนั้นถูกต้องที่สุดแล้วค่ะ o13
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาคลอ
อย่าแคร์คนอื่น อย่าแคร์สังคมที่มองเราเลยคะ
แคร์คนที่เรารักดีกว่า มัวแต่แคร์คนอื่น แล้วคนที่เรารักเขาจะมีความสุขหรอ
พ่อพี่กลอย่าทำให้พี่กลกับพี่วีทรมาณไปมากกว่านี้เลยนะคะ TT
ตอนอ่านคำพูดของพี่กล เราแบบ เจ็บมากเลยอะ
เข้าใจพี่กลเลยว่าไม่ยอมเสียพี่วีไปง่ายๆแน่ๆ
อีกสี่ตอนจะจบแล้วหรอคะ ใจหายจัง T_T
รออ่านตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ทั้งพี่วีแล้วก็คุณ Lukนะคะ
+1 ให้กับตอนต่อไปจ้า
-
....ก็น่าเห็นใจผู้ใหญ่เขาอยู่นะ สมัยก่อนมันไม่ยอมรับเหมือนสมัยนี้
....แต่ก็เห็นใจเด็กมากกว่า ก็คนมันรักกัน จะแคร์สังคมทำไม ไม่ได้ขอใครกินนี่หว่า
....วี อย่าพึ่งรีบจบได้ไหม เขียนต่อไปเรื่อยๆสิ ชีวิตยังคงดำเนินต่อไปไม่ใช่เหรอ ยังอยากอ่านต่ออยู่นะ :L2:
-
คำพูดของพี่กล มันกระแทกใจมากๆๆ :กอด1: :กอด1:
ซึ้งมากก :monkeysad:
-
อ่านถึงตอนนี้ซึ้งใจมาก กินใจมาก ไม่อยากให้จบเลย
เขียนต่อนะคะพี่วี
-
ได้ฟังคำพูดที่ออกมาจากใจ จากความรู้สึกของกลกับวีแล้ว
คนที่เป็นพ่อแม่-ญาติผู้ใหญ่ ที่มีความรักลูกเป็นต้นทุนอยู่แล้ว ต้องเข้าใจ และใจอ่อนตามแน่
นอกจากผู้ใหญ่ที่มีอคติและมีทิฐิสูงยิ่งเท่านั้นแหละ ที่จะไม่เป็นเช่นนั้น
-
:impress:
หัวใจวิ่น หวิ่นแหว่ง ถูกแบ่งรัก
ตอกย้ำนัก เมื่อรักพร่อง ล่องลอยหาย
เคยเต็มรัก แทบสำลัก แล้วกลับกลาย
รักทะลาย พร้อมพ่อแม่ ที่แยกเดิน
แต่วันนี้ ผมมีรัก ที่หนักแน่น
รักล้านแสน แม่นย้ำ ไม่ขัดเขิน
เรารักกัน พร้อมเคียงข้าง จับมือเดิน
กลรักวี คนนี้เกิน จะเลิกกัน
ถ้าเลือกได้ ก็จะเลือก ไม่ผิดแปลก
ไม่อยากแหวก แหกสังคม โง่งมขัน
แต่ไม่ผิด ไม่ใช่เหรอ เรารักกัน
วีรักกล ล้นสุขพลัน ทุกวันคืน
:L1: ซาบซึ้งความรักของกล&วี(อีกแล้ว)
:pig4: ครับ Luk
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:ซึ้งงงงงงงงงงงงงงง o13
-
เสียน้ำตาอีกแล้ว พักนี้ไม่รู้เป็นไงอ่อนไหวง่ายจังเลย
คิดถึงเรื่องที่พวกพี่ฝ่าฟันกันมาแล้ว อดดีใจด้วยไม่ได้จริงๆที่ทุกวันนี้
พวกพี่ได้อยู่เพื่อกันและกัน
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าเหมือนมีมือพี่วีปลอบอยู่แต่โดนฝ่าเท้า(ยักษ์ๆ)พี่กลเหยีบๆๆๆๆให้จมดินยังไงก็ไม่รู้อะ....
แรงดีไม่มีตกจริงๆยี่ห้อนี้อะคะ....
ปล..... อีกแค่ 4 ตอนเองหรอคะ.... :o12:
-
ชอบตอนนี้นะ มันเป็นความเข้าใจของครอบครัว
เรื่องอาจจะใหญ่หรือเล็กก็อยู่แค่ที่ใจของคนเท่านั้นเอง
ถ้ามันผิดเพราะแปลก เพราะพ่อแม่ต้องเสียหน้า เป็นคำตอบที่เราคงรับไม่ได้
เกิดคำถามขึ้นมากว่า ตกลงพ่อแม่ไม่ได้รักเราในฐานะที่เป็นลูก แต่รักและเอ็นดูเพียงเพราะว่าเป็นวัตถุสิ่งหนึ่งที่เอาไว้อวดสังคมได้
พ่อแม่ก็ย่อมต้องอยากภูมิใจในตัวลูกมีความคาดหวังมากมายที่คิดเอาไว้
แต่การทำตามความคาดหวังจนกลายเป็นแค่สิ่งของใช่ครอบครัวจริงๆ เหรอ?
บ่นอะไรยืดยาวเนี่ยชั้น
-
เข้าโหมดดราม่าสุดๆ ฮื่อๆ
-
^^
-
เธอเป็นมากกว่ารัก เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา
และรอคอยเธอมาแสนนาน
และสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง
ที่เติมเต็มหัวใจ
จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ
อ่านแล้วนึกถึงเพลงนี้เลย ฮ่าๆๆ
-
เห็นด้วยกะรีบนเรื่องเพลง
แต่งานนี้พ่อเจอคำของกลไป อึ้งกำลังสองมั้ย :z1:
-
น้ำตาคลอ +1 ให้กลสิทธ์
-
พี่กล แรงและตรงเสมอ อิอิ
หวังว่าตอนหน้าจะไม่เศร้าแล้วนะคะ
ขอแค่ซึ้งๆ พอ เดี๋ยวตาบวม
-
Like สักพันครั้งให้พี่กล ซาบซึ้งที่สุด :monkeysad:
-
พี่กลพูดได้ดีมากๆเลย ขอให้ผ่านเรื่องร้ายๆนี้ไปสักทีนะ
-
อยากให้พ่อพี่กลเข้าใจ อย่ามัวแต่ห่วงหน้าตามากกว่าความสุขของลูกชยตัวเองเลยนะคะคุณพ่อ
-
:n1:
-
ตามทันแล้ว อ่านเรื่องนี้แล้วได้ครบทุกรสชาดเลยค่ะ
เค้าได้อะไรหลายๆอย่างจากเรื่องนี้เยอะเลยค่ะ
คนเราต้องมีความดีเป็นที่ตั้งจริงๆ
คิดดี ทำดี ก็จะมีแต่สิ่งดีๆตามมา
ความรักถ้าทั้งสองคนมุ่งมั่นที่จะฝ่าฟัน
ย่อมสามารถชนะทุกสิ่งได้
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
-
แวะมาเหมือนเคยคร้าบ
+1
อ่านแล้วก็อยากจะไปเจอพี่วีสักทีนึงจัง อิอิ o13
-
แง้ จะจบแล้วเหรอTT^TT
-
ไม่จริงนะ
จะจบแล้วเหรอ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ไม่อาวววว
จะอ่านต่ออ่ะ แงงๆ
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 50
เงื่อนไขที่ยิ่งใหญ่.
.
.
.
.
.
กลสิทธิ์พูดจบ ไม่มีใครกล้าพูดไรไปหลายวิเลยทีเดียว ต่างนิ่งเงียบกันไปหมด
ก่อนที่แม่ผมจะพูดขึ้นมาว่า
“เอาหละค่ะ...มาถึงขั้นนี้แล้ว ดิฉันขอทำหน้าที่แม่..แม้ออกจะเห็นแก่ตัวไปสักนิด
หากจะคิดกันแบบนั้น...ก็คงไม่ปฏิเสธหรอกนะค่ะ ขอบอกว่าความสุขของลูกเป็นเรื่องใหญ่ที่ควรคำนึงถึงก่อนเสมอ
ทั้งนี้ต้องอยู่บนรากฐานที่ดีงามด้วย เมื่อพิสูจน์แล้วว่าลูกไม่ได้ทำผิดกฎหมาย ไม่ไปแย่งคนรักใครเค้ามา
หรือไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้เป็นรูปธรรมชัดเจน ที่ฟังๆมาเราทุกคนต่างคิดและคาดการณ์ความเดือดร้อน
เป็นนามประธรรมทั้งนั้น เกรงเสียชื่อเสียง..กลัวตกเป็นข้อครหาของคนอื่น
ดิฉันเป็นแม่หม้ายมาสิบกว่าปี เลี้ยงลูกตัวคนเดียวมาโดยตลอด ผ่านช่วงชีวิตที่สูญเสียพ่อของลูกมาแล้ว
ทำให้เข้าใจว่าสุดท้ายชีวิตคนเราสั้นนัก ใช่จะยืนยาวอยู่ค้ำฟ้ากันได้สักเท่าไหร่ เมื่อลูกดิฉันยืนยันหนักแน่น
ว่ารักลูกกลมากขนาดนี้ ในฐานะแม่ขอโอกาสให้เด็กสองคนได้คบหากันต่อไปก่อนได้ไหมค่ะ?
อย่างน้อยจะได้คอยเป็นกำลังใจให้กันและกันระหว่างที่กำลังเรียนอยู่ เหลืออีกเพียงแค่สองปีก็จบกันแล้ว
หากทั้งคู่โตขึ้นมากกว่านี้..แล้วยังยืนกรานหนักแน่นที่จะคบหากันต่อไป ก็ถึงเวลาที่เค้าพิสูจน์ให้เราผู้ใหญ่เห็นกันแล้ว
ว่าพวกเค้าไม่ได้หลงชั่วครู่ นึกสนุกชั่วครั้ง อย่างที่เราคิดกัน
ไม่ทราบพอจะให้โอกาสกันได้หรือเปล่า แต่สำหรับดิฉันก็อย่างที่บอก เราคือพ่อแม่
ความสุขของพ่อแม่คือได้เห็นลูกมีความสุข ไม่ว่าลูกจะเป็นอะไรก็ตาม เค้ายังคงเป็นลูกเราอยู่ดี
เราควรให้โอกาสเค้าได้พิสูจน์ตัวเอง จริงไหมค่ะ?” แม่ผมพูดจบ พ่อกลก็พูดขึ้นมาทันทีว่า
“ตกลง..เมื่อพูดกันขนาดนี้แล้ว หากผมยังยืนกรานไม่ให้คบกันต่อไป
ดูจะกลายเป็นพ่อที่เห็นแก่ตัวไม่รักลูกเข้าจนได้ แต่จะให้ผมมีลูก....ลูกไรดี..เรียกก็ไม่รู้ว่าจะถูกซะด้วย
พูดไปแล้วมันจะใช่หรือเปล่า? ไอ้กล..แกมาใกล้ๆพ่อสิ” พูดจบแกก็เรียกกลสิทธิ์เข้าไปหา มันก็คลานเข่าเข้าไปหาพ่อมัน
ก่อนที่พ่อจะก้มหัวกระซิบกระซาบไรกันสองคนพ่อลูก มันก็หันไปกระซิบใส่หูพ่อมันตอบ พอพูดจบ
พ่อก็เอามือขยี้หัวมันไปทีมีอมยิ้มด้วย ไม่รู้ถูกใจไรกัน แล้วมันก็กลับมานั่งข้างผมเหมือนเดิม พ่อก็พูดขึ้นต่อไปว่า
“อืม!...ผมจะมีลูกสะใภ้เป็นผู้ชายยอมรับว่ารับไม่ได้จริงๆ เอาเป็นว่าระหว่างนี้
ผมยอมให้คบกันต่อก็ได้ แต่เมื่อเรียนจบ..ยังยืนกรานที่จะคบกันจริงจัง วีต้องยอมเปลี่ยนตัวเอง
ถึงขั้นผ่าตัดเปลี่ยนเป็นผู้หญิงทั้งตัว ยอมรับได้ไหม ถ้ายอมได้ผมนี่แหละจะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด
แถมจะทำพิธีแต่งงานให้เรียบร้อยเลยด้วย
หากครอบครัวของวีไม่มีปัญหาอะไร และวียอมเปลี่ยนแปลงตัวเองขนาดนั้น..ผมยินดีรับเป็นสะใภ้
บ้านผมอย่างถูกต้องตามประเพณีทุกอย่าง ต่อไปก็ไม่ต้องแคร์ด้วยว่า..เจ้ากลมันแต่งเมียที่ไม่สามารถมีทายาทให้ผมอีกต่อไป
อย่างน้อยก็ยังได้ลูกสะใภ้ที่เป็นผู้หญิงมาแทน เสียเงินเท่าไหร่ไม่ว่า ขออย่าให้ต้องเห็นมันสองคนเป็นผู้ชายกลายเป็นผัวเมียกัน
ทำอะไรให้มันแยกเพศให้ชัดเจน คนเฒ่าคนแก่หัวหงอกหัวดำทำใจไม่ได้จริงๆ
เราหละว่าไงกวี?...เอาไปคิดดูก่อนอย่าเพิ่งรับปาก พ่อให้เวลาคิดสองปี เรื่องนี้มันเป็นเรื่องใหญ่
ใช้ชีวิตทั้งชีวิตเลยนะ มั่นใจแค่ไหนว่าลูกชายพ่อมันจะไม่เปลี่ยนใจ เกิดอยู่กันไปมันดันไปมีเมียผู้หญิงขึ้นมาซะงั้น..
ที่นี้แหละคนที่จะเสียใจคือตัวเราเอง เอาเก็บไปคิดให้ดีดี ยังไม่ต้องตอบพ่อตอนนี้หรอก” ผมอึ้งไปทันที
บอกตรงๆไม่คิดไม่ฝันมาก่อน..ว่าเงื่อนไขที่พ่อของกลยื่นให้จะเป็นแบบนี้ ผมไม่คิดว่าตัวเองต้องเปลี่ยนอะไรขนาดนั้น
ถึงขั้นต้องแปลงเพศกลายเป็นหญิงกันเลยเหรอ ใช่มีแต่ผมเท่านั้น แม่ผมพี่ผมทุกคนอึ้งตามกันไปหมด
เพราะข้อเสนอนี้มันแรงมากสำหรับพวกเราทุกคน แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดไร..
เพราะพ่อเค้าก็บอกอยู่ทนโท่ว่าให้เวลาผมตัดสินใจสองปี ระหว่างนี้ท่านให้เราคบกันต่อได้ เมื่อเรียนจบท่านถึงจะทวงคำตอบ..
หากผมกับกลยืนกรานจะอยู่ด้วยกันต่อไป กลสิทธิ์มันได้แต่จ้องพ่อตาค้าง แต่ก็ไม่สามารถโต้แย้งไรได้
เพราะเรื่องนี้มันยังคงมาไม่ถึง นี่ผมต้องคิดหนักเลยนะนี่ ตัดสินใจตอบแกไปก่อนว่า
“ครับพ่อ....ผมรับปากว่าผมจะให้คำตอบพ่ออีกสองปี หลังเราทั้งคู่เรียนจบ
ผมเข้าใจความรู้สึกของพ่อครับ ที่ต้องเหลือทางเลือกให้ตนเอง และมีเงื่อนไขให้ผมเก็บไปคิด
ถึงวันนั้นแล้ว..ผมรับปากมีคำตอบให้พ่อแน่นอนครับ ขอบคุณพ่อมากที่มอบโอกาสให้เราทั้งคู่ได้คบกันต่อ”
พูดจบผมก้มกราบเท้าแก โดยกลสิทธิ์ก็ทำตามผมทันที ก่อนจะหันไปกราบแม่กลและแม่ผม ไม่ลืมยายด้วย
ระหว่างนั้นพวกท่านก็เอามือมาลูบหัวพวกเรา พร้อมกับยิ้มให้ด้วย แม่ผมหันไปสั่งเจ้าวิวให้ขึ้นไปตรงหิ้งพระ...
หยิบด้ายสายสิญจ์มาให้แกหน่อย น้องผมมันก็วิ่งปรู๊ดไปเอามาให้อย่างเร็ว จากนั้นแกก็บรรจงผูกรับขวัญกลสิทธิ์มันก่อน
ให้พรไปด้วยว่า
“พ้นเคราะห์พ้นโศรกเสียทีนะลูก ฟื้นมาครั้งนี้เหมือนตายแล้วเกิดใหม่
จากนี้ไปก็ขออย่าได้เจ็บได้ป่วยได้เจออะไรที่ร้ายๆอีกเลย สุดท้ายแม่ฝากวีด้วยนะกล
วีเป็นลูกแม่..ที่ต้องระเห็จไปเรียนไกลลำพังตัวคนเดียว แม่หวังว่ากลจะดูแลลูกแม่สมกับที่ได้บอกว่ารักวีนะลูก”
ผูกเสร็จพูดจบ กลมันก็พนมมือไหว้แม่ผม พร้อมกับพูดตอบแม่ผมว่า
“ผมสัญญาครับแม่ ผมจะรักและดูแลวีตลอดไป ไม่ทำให้แม่ผิดหวังเด็ดขาด
ขอบคุณมากครับที่ให้โอกาสผมดูแลวี” พูดจบแม่ก็ก้มมือลูบหัวมัน ก่อนจะหันมาผูกให้ผมด้วยเช่นกัน
“สำหรับวี ต่อไปนี้...ก็ให้เชื่อฟังดูแลซึ่งกันและกันนะลูก หนักนิดเบาหน่อยให้อภัยกันนะ
เมื่อเป็นคนของเค้าแล้ว..ลูกก็ต้องพร้อมที่จะดูแลกันไปตลอด ที่สำคัญอย่าก้าวขาข้าม..ไม่ว่าจะนั่งจะนอนจะยืนจะเดิน
ต้องรู้จักขอสุมาลาโทษ ขออนุญาตกลก่อนนะลูก รู้ว่าหัวเป็นของสูงจะลูบจะจับให้ยกมือไหว้ขอโทษเค้าด้วย
ชีวิตจะได้รุ่งโรจน์ ทำมาค้าขึ้น จะได้ไม่มีมารผจญ หมดอุปสรรคมาใกล้กราย จำคำสอนแม่ไว้ให้ดี” แม่ยิ้มให้ผม
ยิ้มแม่อบอุ่นเสมอ ผมน้ำตาคลอ เหมือนท่านทำพิธีแต่งงานให้ผมซะงั้น เพราะคำสอนของแม่เหมือนสอนลูกสาวออกเรือนเฉยเลย
ผมยกมือไหว้ขอบคุณท่าน พร้อมกับพูดตอบไปว่า
“วีจะจำเอาคำสอนของแม่ไปใช้ครับ ขอบคุณครับแม่ที่เข้าใจผม วีดีใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกแม่ครับ..”
พูดจบผมโผล่เข้ากอดแม่น้ำตาไหล ตื้นตันใจที่แม่ผมเข้าใจและรักผมมาก ผมก็รักแม่มากครับ...แม่พระของวี...????
พี่วีบอกว่าเรื่องของพี่เค้า จะเขียนให้อ่านอีกไม่เกินสามตอนนะค่ะ
จะเป็นตอนที่พี่เค้าเข้ารับการผ่าตัดใหญ่ (จะบรรยายให้ความรู้ด้านการผ่าตัดแปลงเพศให้ได้อ่านกันด้วย)
และตอนที่เป็นหญิงแล้ว และก็จะสรุปชีวิตแต่ละคนในปัจจุบัน
รวมทั้งกุ้งนางให้ด้วย ว่าตกลงชีวิตเป็นยังไงใครคือพ่อของลูกในท้อง
มีข่าวจะแจ้งให้ทราบ ‘เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้’ พี่วีประสานกับเล้าฯไว้
ว่าจะทำหนังสือเป็นพ็อคเก็ตบุ๊คจำนวนจำกัด แค่ 50 เล่ม
หนังสือคาดว่าน่าจะแล้วเสร็จไม่เกินสิงหา คงเรียบร้อยสมบูรณ์แล้ว
เนื้อหาในเล่มก็เหมือนที่ลงในเล้าฯนี่แหละ แต่พี่วีจะเขียนตอนพิเศษ
แถมให้ในเล่มอีกไม่เกิน 4 ตอน เน้นชีวิตในปัจจุบันที่อยู่กับพี่กล
จะเป็นเรื่องราวการใช้ชีวิต กุ๊กกิ๊กหวานๆ และตลกฮาๆ ให้มีความสุข
แต่ไม่ลืมสอดแทรกแง่คิดให้ได้ประโยชน์กันด้วย
และหนึ่งในนั้นจะแถมพิธีแต่งงานระหว่างพี่เค้าทั้งสองให้ได้อ่านด้วย
FC ท่านใดสนใจจะมีไว้เป็นที่ระลึก เพื่อเป็นกำลังใจด้านความรักไว้อ่าน
ก็ลงชื่อเข้ามานะค่ะ ย้ำจำกัด 50 เล่มเท่านั้น เพราะพี่เค้าทำแค่นี้จริงๆ
ไม่ต้องการทำขาย พี่เค้าอยากให้เก็บเรื่องราวเค้าไว้
สำหรับ FC ที่ต้องการจริงๆ ไม่เน้นขายนิยายค่ะ
รายชื่อที่จองเข้ามา ยังไม่ต้องโอนเงินนะค่ะ รอจนกว่าหนังสือใกล้ออก
แล้วนู๋จะเข้ามาแจ้งให้ทราบอีกที ช่วงนี้แจ้งชื่อจองไว้ก่อน เก็บตังค์รอไว้
ล่วงหน้าเลย ราคานู๋ยังไม่รู้ ทุกอย่างรอเล้าฯ สรุปเรียบร้อยอีกที ราวกรกฎาคมโน้นหละ
อีกสองเดือนได้เห็นรูปร่างหน้าตาแน่นอนค่ะ
Luk. :3123:
-
:z13: :z13: :z13:
มาจิ้มก่อนอ่าน ดีใจจังอ่านๆอยู่ได้อ่านอีกตอนซักงั้น :pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1:
-
เอาจ้า ปุ้นเอา ชอบมากเลย ไงจะเก็บตังรอ นะ จองไว้ก่อนเลย 1 เล่ม
ๅ
-
ในที่สุดผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก้ยอมรับ
ดีใจกับพี่ทั้งสองคนด้วยนะคะ
ปล. ขอจองหนังสือด้วย 1 เล่มคะ >< (ต้องส่งข้อมูลทางเมลล์หรือป่าวคะ?)
-
:a2: ในที่สุดก็อนุญาตให้คบกันแล้ว แต่เงื่อนไขนี่ ตอนนั้นพี่วีคงแบบเกินรับได้ ยังดีที่ท่านให้เวลาตัดสินใจอีกตั้งสองปี
ไม่รู้ว่าสองปีข้างหน้านี้พี่วีคิดยังไง ถึงตัดสินใจตกลงแปลงเพศ ต้องรักมากขนาดไหนกันนะถึงจะทำแบบพี่วีได้ นับถือๆ
ปล.ขอจองหนังสือล่วงหน้า 1 เล่มค่ะ เรื่องนี้ควรค่าแก่การสะสมอย่างยิ่ง o13
-
อ่านแล้วก็สะเทือนใจ
วีเสียสละมากมายเลยนะ
ทำไมต้องเปลี่ยน เพื่อคนอื่นด้วย
ในเมื่อกล ซึ่งเป็นคนที่วีจะอยู่ด้วยตลอดชีวิต
ไม่ได้เลือกวีที่วีเป็นหญิง กลรักวีที่วีเป็นชายไม่ใช่เหรอ
ทั้งนี้ วีทำเพื่อให้พ่อแม่กลสบายใจสิน่ะ
ยังไงๆ วีก็ไม่ได้เป็นหญิงแท้จริงหรอก
สังคมก็ยังเป็นว่าวีเป็นชายที่แปลงเพศ
เหมือนเช่นที่เราๆ เห็นกันอยู่ว่า ใครบ้างในสังคมที่เป็นแบบนี้
ทำไมไม่มองกันที่เนื้อแท้ ว่าสองคนรักกัน
ผู้ใหญ่นี่เห็นแก่หน้าตาของตัวเองกันจริงๆ
-
ในที่สุด ทุกคนก็ยอมรับ
เสียดายจัง ใกล้จะจบแล้ว
เราขอจองหนังสือด้วย 1 เล่มจ้า
-
จอง 1 เล่มค่า ><
เป็นกำลังให้พี่วีกับพี่กลนะค๊า ><
-
ซึ้งจัง...แม่วีออกโรงที่ไรน้ำตารื้นน้ำตาไหลทุ๊กที :sad4:
ดูจากที่ตอบคำถามผู้ใหญ่แสดงว่าวีกับกลต้องฉลาดมากๆ ถึงตอบได้ดีขนาดนั้น
ไม่น่าเชื่อว่าความรักของวีกับกลจะเกิดขึ้นและยืนหยัดได้เพียงนี้และทุกคนในครอบครัวได้รู้และยอมรับในที่สุด
ขอคารวะงามๆ
-
ขอจอง 1 เล่มค่ะ
-
เราคงไม่จองหนังสือ เงินไปหมดแย้ว...TT^TT
เสียดายจัง อยากอ่านตอนแต่งงาน แต่ไม่เป็นไร เอาเป็นขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆที่ให้ข้อคิดเหล่านี้นะคะพี่วี ได้อ่านแค่นี้หนูก็พอใจแล้ว :)
-
:กอด1: :กอด1:ตอนนี้อะไรๆก็ยอมนะน้องวี
ใช่มั้ยกล
-
จอง1เล่มค่ะ
*************
แม่ของวียังดีที่สุดเสมอ ชอบๆค่ะ
-
แอบใจหาย ใกล้จบแล้วคงไม่มีไรให้อ่านอีก
ขอบคุณมากๆเลยน๊ะคะ
ขอจองไว้ 1เล่มด้วยค่ะ :3123:
-
ขอจอง 1 เล่มน้า จะเก็บไว้เป็นกำลังใจน่ะ ขอบคุณเป็นอย่างมากสำหรับเรื่องราวดีดีที่นำเล่าสู่กันฟัง สร้างทั้งรอยยิ้ม ความแค้น(พี่กลในตอนแรกๆ) ความฮาเป็นอย่างมาก(จากเพื่อนพี่กล) ความรักจากหลายๆๆด้านจากพี่วี ขอบคุณจากใจน้า
ขอจองหนึ่งเล่นแน่นอน
-
จองเล่ม1ด้วยคนค่ะ
พ่อพี่กล...อืม แรงจริงๆ แต่ยอมรับทั้งสองคนแล้วก็ดีใจแล้วค่ะ ยังไงความรักของทั้งสองคนมันก็ก้าวผ่านรูปลักษณ์อยู่แล้ว
แต่ก็นะ เหมือนจะบังคับ อยากรู้ความคิดพี่วีกับพี่กลว่าคิดยังไงกับเงื่อนไขนี้จัง
-
จองในนี้ได้เลยหรือป่าวคะน้องลักษณ์ พี่จอง 1 เล่มค่ะ หรือจะให้เมล์ไปจองยังไง ก็แจ้งอีกทีนะคะ (รีบจองก่อน มันมี 50 เล่มเองอ่ะ)
-
จอง 1 ชุดครับ
-
ลงชื่อจองด้วย 1 เล่มค่าาา :กอด1:
-
โล่งอ่ะ แต่ถ้าเค้าเป็นพี่วี คงหนักใจไม่น้อยกับข้อเสนอของพ่อพี่กล
-
จองด้วยค่ะ ๑ เล่ม
-
พี่วีสุดยอด :L2:
-
แม่วีนี้เยี่ยมจริงๆนะ รักลูกก็ต้องคิดถึงความสุขของลูกเป็นสำคัญ เมื่อไม่ได้ไปทำผิดคิดร้ายใคร แล้วถ้าเป็นความสุขของลูกก็พร้อมจะรับมัน ซึ้งมากๆเลยค่ะ
ปล. ขอจองหนังสือด้วย 1 เล่มค่ะ :L1:
-
จอง 1 เล่มนะค่ะ อ่านแล้วชอบมากเลยค่ะ
รักแท้ รักกันมากจริงๆ ^ ^
ขอให้หวานแหววกันมากขึ้นตลอดนะค่ะ
-
เงื่อนไขที่ยิ่งใหญ่จริงๆ นับถือความรักทั้งสองคนจริงๆ ค่ะ
เชื่อว่าคุณกลคงไม่บังคับให้คุณวีเปลื่ยนหรอก
เพราะไม่ว่าคุณวีจะเป็นผู้ชายต่อไปหรือยอมรับเงื่อนไขที่ว่า คุณกลยังคงรักคุณวีอยู่ดี
และขอนับถือคุณวีที่ตัดสินใจเปลี่ยน ....เพราะรัก จึงเปลี่ยนได้.... ของแท้เลยค่ะ :3123: :3123:
ขอลงชื่อจองด้วยคนนะคะ 1 เล่ม
ที่อยากได้เพราะเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ทึ่งกับความรักที่สุดยอดจริงๆค่ะ
โชคดีจังที่คุณวีเจอคุณกล ขอให้มีความสุขตลอดไปนะคะ
:pig4: :pig4:
-
มันเป็นการตัดสินใจที่หนักจริงๆนะ
-
...ผู้ใหญ่ก็มีเหตุผลของท่าน แต่ท่านก็ยังยอมรับฟังความคิดเห็นของลูกๆๆๆ ลูกๆๆก็พิสูจน์ตัวเองทำอะไรให้พวกท่านได้เห็นบ้าง
...เพื่อเป็นการยืนยันว่าทั้งสองคนจะรักกันตลอดไป เป็นผู้หญิงแล้วคงสวยเนอะวี เมื่อคืนดูมิสทิฟฟานี่ยังแอบอิจฉา พวกนางอยู่เลย
...พี่ขอจองหนังสือด้วย 1 เล่ม ชอบเรื่องนี้มากจริงๆๆๆ :L2:
-
จอง1เล่มอ่ะคับ แต่จะให้ทำยังไงบ้าง :sad11: ช่วยบอกรายละเอียดในตอนต่อไปด้วยนะคับ
-
จองด้วยคนค่ะ 1 เล่มนะคะ
-
ความรักเปลี่ยนแปลงได้จริงๆ
ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะทั้งคุณ วี+คุณกล+คุณLuk
ยังไงก็ขอจองด้วยคนนะคะ 1 เล่มค่ะ
-
จอง1เล่มนะคะ อย่าลืมนับเรานะ อยากเก็บเรื่องที่ประทับใจอย่างจิงจัง
-
อ่านแล้วสะเทือนใจไงไม่รู้
อยากรู้ว่ากลจะรู้สึกยังไงเมื่อพ่อพูดแบบนั้น
หรือตอนนั้นทั้ง2คนยอมเพราะจะให้ได้คบกานต่อไป
วีสุดยอดถึงที่สุดยอมทุกอย่างจริงๆๆ :เฮ้อ:
-
จอง 2 เล่มค่ะ
-
จองด้วยค่ะ 2 เล่ม ของตัวเอง และเพื่อนฝากจอง
ถึงเป็นเจ้าของกระทู้ แต่ก็ต้องการไว้ด้วยเล่มหนึ่งเหมือนกัน
เพราะอยากอ่านตอนพิเศษของพี่วี เค้าฯไม่ยอมโพสในนี้ เห็นว่าจะส่งข้อมูลตอนพิเศษ
ตรงดิ่งไปให้เล้าฯเองเลยว่างั้นซะ
นู๋เลยต้องจองคือกานนนนๆๆๆ.....เพราะเต็มแล้วเดี๋ยวคนมาทีหลังจะหาว่านู๋ขี้โกงไม่ได้
วิธีนับจำนวนจองให้นับจากยอดตั้งแต่ตอนนี้ลง แล้วคนโพสจองนั่นแหละค่ะไล่ลำดับไป
แต่อย่าลืมมีหลังไมค์อีกหลายท่านหลายเล่ม เพราะฉะนั้นนู๋ไม่ได้เป็นคนออกหนังสือ
จำนวนนู๋ก็ไม่ได้เป็นคนกำหนด เป็นเรื่องของพี่วีที่ตกลงกับเล้าฯ ว่าจะออกแค่ 50 เล่ม
ท่านที่จองที่หลังรอสำรอง เผื่อเดือนกรกฎาคม รูปเล่ม ราคาเล้าฯ ทำเสร็จออกมาแจ้ง
แล้วมีคนสละสิทธิ์ ลำดับสำรองก็จะได้รับเป็นท่านถัดไป
ส่วนลำดับและรายชื่อ นู๋จะมาโพสให้ตอนหน้านะค่ะ ว่ายอดจองอยู่ที่เท่าไหร่ ลำดับไหน
รอตรวจรายชื่อและลำดับอีกทีตอนหน้านะค่ะอย่าลืมหละ
จะมาว่านู๋ทีหลังไม่ได้เด้อ...บอกก่อนนะค่ะ...
Luk. :call:
-
มาลงชื่อจองด้วยคนค่ะ
จอง 1 ชุด
-
ผู้ใหญ่เปิดโอกาสแต่มีข้อแม้แบบนี้ ก็ต้องคิดกันหนักหน่อยล่ะ
แต่ความรักจะนำพาให้ทุกคนหาทางออกกันได้
ไม่อย่างนั้นคงไม่เป็นเพราะรักจึงเปลี่ยนได้หรอก
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มไว้ก่อน แม่สอนไว้ ฮ๋าๆ
-
เอาด้วยคนดิคับ
เล่มนึงคับ
-
จองหนังสือ 1 เล่มครับ
-
เป็นข้อเสนอที่น่าลำบากใจมาก :เฮ้อ:
-
ใกล้จะจบแล้วสิน้า
ความรักของทั้งคู่ "มันใหญ่มาก"
ขอให้พี่ทั้งสองคนรักกันมาก ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
:L2: มอบให้คุณลักษ์ผู้น่ารักเสมอ
-
อุอุ ไม่ได้เข้ามานาน ได้อ่านจนใกล้จะจบ .ซึ้งมากๆเลยคะ และอ่านแล้วได้ข้อคิดมากมาย ขอบคุณพี่กวีมากๆเลย ที่นำเรื่องราวดีๆมาเล่าให้น้่องคะ
ขอจองอ 1 เล่มน้า
:L2: :กอด1:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ขอจองด้วยคนค่ะ
จอง1เล่มนะคะ
อยากมีเก็บไว้บ้างค่ะ :call:
-
ซึ้งจังเลย คนเราเกิดมาจะมีใครรักเราเท่าพ่อแม่ไม่มีอีกแล้ว
แต่สำหรับพี่วีคงมี พี่กลอีกคนที่รักพี่วียิ่ง อยู่ใกล้ๆ พี่วี
อ่านตอนนี้ทั้งซึ้ง และ อิจฉาเลย คนดีดีแบบพี่วีมีแต่คนรัก อิอิ
ปล. จองรวมเล่มเลย อยากได้มากมาย
-
อดแน่เรา :sad4:
ทำไงดีน๊อ
-
จองด้วยค่ะ 1 เล่ม
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน แต่ชอบมากเลยค่ะ :L2:
-
จอง 1 เล่ม ค่ะ
ชอบเรื่องของพี่วีมากเลย ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันกันค่ะ
o13 o13 :bye2:
-
:3123:ชอบมากเลยค่ะ เป็นความรู้ใหม่ในทุกด้านที่เข้ามาอ่าน
ขอบคุณจริงๆ ที่ถ่ายทอดเรื่องราวเข้ามา ให้เราได้รู้กัน
ขอบคุณนะคะ o13
-
:L1:ขอจอง 1 เล่มนะคะ :pig4:
-
ลงชื่อ จอง 1 เล่ม คร้า...... :กอด1:
-
ทุกคนยอมรับหมดแล้ว
จองด้วย 1 เล่ม :L1:
-
ลงชื่อจองด้วยจ้ะ 1 เล่ม
...คลี่คลายไปในทางที่ดีแล้ว
ดีจังเลย...
-
:กอด1:
จันทร์ครึ่งดวง ห่วงกระต่าย หายตกขอบ
อีกครึ่งรอบ ชอบหายไป ไร้แห่งหน
ต้องรอนาน อีกครึ่งเดือน ถึงเยือนยล
จันทร์เต็มดวง มาอีกหน วนกันไป
ใจครึ่งดวง ยิ่งห่วงใย ใจอีกครึ่ง
รักลึกซึ้ง พึงเติมเต็ม ไร้สงสัย
ไม่ต้องรอ ขอเวลา ไปทำไม
ใจเต็มดวง อสงไขย ไร้เวลา
ซาบซึ้ง(อีกแล้ว) :L1: กล&วี
:pig4: +1 ครับ Luk
-
จอง 1 เล่มด้วยค่ะ
ชอบพี่วีกับพี่กลมากค่ะ
-
จอง 1 เล่มค่ะ
-
จอง 1 เล่มค่ะ สงสัยจะสำรอง
-
บอกได้คำเดียวว่าชอบเรื่องของพี่ๆมาก
ขอบคุณ Luk มากๆที่เอาเรื่องดีๆ มีข้อคิดต่างๆ มาเล่าสู่กันให้ได้อ่านนะ o13
เราขอจองหนังสือด้วย 1 เล่ม
:กอด1: :pig4:
-
จองด้วยคนค่ะ
วันนี้เข้าเล้าช้าไปหน่อย
ไม่ทราบว่าอยู่หนึ่งในห้าสิบคนหรือเปล่า
อยากได้จริงๆ ค่ะ
หนูเชื่อว่ามีคนที่ชอบเรื่องของพี่มากกว่าห้าสิบคนแน่ๆ น่าจะเปิดรับแบบไม่จำกัดจำนวนนะคะ
พิจารณาด้วยค่ะ
-
วิ่งเข้ามาจอง 1 ชุดค่ะ
ไม่รู้จะทันหรือเปล่า เพิ่งเข้ากระทู้วันนี้ ยังไม่ได้อ่านเลยเห็นเค้าจองก็รีบจองตาม :a5:
ขอให้ทันทีเท๊อออ :call:
-
จอง 1 เล่มนะคะ
********************
ไล่นับตามโพสมา
ตอนนี้ก็เกือบ 60 เล่มแล้ว
ซึ่งเราก็เกินแล้ว ฮือออออออออออออออ
ช่วยเมตตาปราณีเราด้วยนะคะ T______________T
-
มาขอลงชื่อจองด้วยค่ะ
:o12: เพิ่งมาเห็นตอนกลางคืนนี้เองค่ะ ลงชื่อไม่ทัน 50 คนแรกเลย
แต่ขอเป็นชื่อสำรองนะคะ เผื่อมีคนสละสิทธิ์ :monkeysad:
ขอบคุณค่ะ
-
จอง 1 เล่มค่า ทันไหม TT_TT
-
ขอจอง ๑ เล่มค่ะ
ซาบซึ้งกับความรักของพี่ทั้งสองคนมาก พลาดไม่ได้ค่ะ
-
:o12: เค้าอุตส่าห์จองตั้งแต่น้องlukถามเรื่องการทำเล่ม แงๆๆๆๆๆ :sad4: ถ้าเริ่มนับใหม่จองทันไหมคะ ขอจอง 1 ชุดค่ะ :call: :pig4:
-
เป็นนิยายที่ดีมากจิงๆคะ^^
-
ขอจอง 1 เล่มค่ะ
ยังทันไม๊นะ ขอให้ทันเห๊อะ :call:
-
จอง 1 เล่มด้วยคนค่ะ
-
ขอจองด้วย 1 เล่มนะคะ
-
เพราะรัก จึงเปลี่ยนได้จริงๆสินะคะ ^_^
เหอๆ แต่แอบเสียดายที่อาจไม่ได้มีเรื่องราวดีๆแบบนี้อยู่ในมือ ไม่ทันซะแล้วมั้ง T^T
-
ประทับใจเรื่องนี้มาก
จอง 1 เล่ม ด้วยนะคะ
-
:pig4: ขอบคุณสำหรับ fc ของพี่วี & พี่กล ที่ยอดจองหนังสือทะลักทะลายภายใน 12 ชั่วโมงก็ล้นเกิน
จำนวนไปแล้ว แต่สำหรับใครที่ยังต้องการจอง ก็โพสจองมาก่อนเรื่อยๆ นะค่ะ ลักษณะหนังสือ
ทางเล้าฯ เค้าจัดทำเป็นแบบพ็อคเก็ตบุ๊ค ไม่ใช่แบบหนังสือนิยายทั่วไป คงนึกภาพกันพอออกนะค่ะ
ลักษณะรูปเล่ม และราคา ประมาณกรกฎาคม ถึงจะลงโพสให้ดูและแจ้งราคา เปิดโอนเงินอีกครั้ง
เพราะฉะนั้น ผู้ที่มีลำดับ 1-50 เค้าอาจสละสิทธิ์กันก็ได้ ไงคนที่จองที่หลังก็เข้าคิวจองไปก่อน
ไว้ใกล้ๆ เผื่อพี่วีใจอ่อนเปลี่ยนใจ อิอิอิ...อันนี้นู๋คิดเอาเอง ฮ่าๆๆๆๆ!!!
รายชื่ออัพเดรส ที่หัวกระทู้หน้าแรกนะค่ะ เข้าไปเปิดดูได้ที่หน้าหนึ่ง หากผิดพลาดตกหล่น
ขอให้รีบแจ้งนู๋ด้วย นู๋เรียงให้ตามลำดับ สำหรับท่านที่เกิดเปลี่ยนใจสละสิทธิ์ ก็สามารถแจ้งได้เช่นกันค่ะ
อาทิตย์นี้พี่วีคงส่งต้นฉบับจบหมด เพราะอาทิตย์หน้าพี่เค้าไม่อยู่กลับมาก็ต้นเดือนเลย เค้าบินไปต่างประเทศ
ไปเรื่องงานค่ะ สองอาทิตย์ แต่พี่เค้าฝากบอกมาว่า นักอ่านท่านใดประสงค์พูดคุย ก็สามารถโพสเค้ามา
สอบถามได้นะค่ะ เพราะพี่เค้าขออนุญาตใช้ ID นู๋ไปเปิดดูที่โน้น อาจว่างเข้ามาพูดคุยด้วย
แต่ไม่รับปากนะค่ะ นู๋แค่แจ้งให้ทราบก่อนเท่านั้นค่ะ
มาตามอ่านตอนต่อไปได้เลย ตอนนี้มีสาระและประโยชน์น่าดู สำหรับคนที่สนใจ..อิอิอิ...
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 51
เริ่มเปลี่ยน.
.
.
.
.
หลังจากนั้น คุณยาย แม่ของกล ก็พากันผูกข้อมือรับขวัญพวกเรา
ตอนแรกพ่อจะไม่ยอมผูกให้ พอเห็นเราสองคนมองตาละห้อย คงอดสงสารไม่ได้มั้ง ในที่สุดท่านก็เอา
ด้ายสายสิญจ์มาผูกให้จนได้
ตอนที่พ่อเรียกกลเข้าไปกระซิบถามนั้น เพราะท่านต้องการให้มันยืนยันจากปากเองว่า
ผมเป็นเมียกลมันจริงๆ ไม่ได้อุตริเป็นผัวใช่ไหมประมาณนี้ พอได้คำตอบถูกใจ ท่านเผลอเอามือขยี้หัวมันเพราะภูมิใจมั้ง
เพราะถึงแม้มันจะดันมารักผู้ชายด้วยกัน อย่างน้อยยังได้เป็นผัว..ถือว่ายังเป็นยอดชายไม่เสียศักดิ์ศรีซะงั้น....
อันนี้ผมคิดว่าเพราะพ่อกลบ้าศักดิ์ศรี ซึ่งกรรมพันธุ์นี้ถ่ายทอดมาถึงกลด้วย กลสิทธิ์ก็บ้าอยู่ช่วงหนึ่งเหมือนกัน..
ก่อนจะลดลงตอนมาคบกะผม แต่ก็ยังไม่หมด อย่าเผลอไปกระตุกหนวดเข้า โรคบ้าศักดิ์ศรีก็กำเริบได้เหมือนกัน
ทุกคำสอนกับพรที่พวกผู้ใหญ่มอบให้เราสองคน พวกผมจำฝังใจและถือปฏิบัติโดยตลอด
อยากบอกหลายๆ ท่านว่า วินาทีที่สำคัญที่สุดในชีวิต คือสมาธิและตั้งใจฟังตั้งใจจำ..รับในพรคำสอนที่ผู้ใหญ่มอบให้
ในวันแต่งงาน
หรือขณะที่ผูกข้อไม้ข้อมือสำหรับคนที่ไม่ได้เข้าพิธีแต่งงาน หากคุณตั้งจิตมั่น
และน้อมนำหลักคำสอนและพรดั่งกล่าวไปถือปฏิบัติ เชื่อเถอะว่า ชีวิตคู่ของคุณจะผ่านพ้นอุปสรรคปัญหาต่างๆ ไปได้ด้วยดี
ไม่ว่าจะเป็นความไม่เข้าใจกัน โกรธ งอน เคือง หรือรุนแรงถึงขั้นทะเลาะก็ตาม เป็นเรื่องปกติที่คนรักกัน
ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน จะพบพานปัญหาพื้นฐานเหล่านี้
มันจะไม่ลุกลามจนเป็นปัญหาใหญ่ถึงต้องเลิกลาอย่างเด็ดขาด หากทุกคนน้อมนำคำสอนที่ว่า
เอามาปฏิบัติ สุดท้ายแล้วปัญหาเหล่านั้นก็จะเล็กขี้ปะติ๋วเมื่อเราผ่านมันมาแล้วย้อนกลับไปใคร่ครวญดู
เมื่อนั้นถึงจะรู้ว่าไร้สาระแค่ไหน ทำกันไปได้เนอะอารมณ์ตอนนั้น เนื่องจากเหตุผลถูกบดบัง เอาอารมณ์เป็นใหญ่
นี่ตะหากที่ทำให้เป็นปัญหาใหญ่ในชีวิตคู่ ยากนักที่คนเราจะยอมรับผิดกัน แต่ถ้าหากรู้จักให้อภัยกันแล้ว
เมื่อนั้นคุณก็จะประคับประคองความรักให้ผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆ ได้ตลอดรอดฝั่ง
ที่พูดมานี้ ชีวิตของผมกับกลสิทธิ์หลังจากที่ได้รับอนุญาตให้คบกันต่อได้
เราอยู่ด้วยกันที่หอใช้ชีวิตนักศึกษาฯ ในอีกสองปีที่เหลือ ใช่จะราบรื่นสวยหรูซะทุกเรื่อง มีบ้างที่ไม่เข้าใจกัน
โกรธ งอน ส่วนใหญ่ยอดชายเค้านั่นแหละ กลสิทธิ์พอได้สิทธิ์เป็นสามีชัดเจน และยิ่งเมื่อผมตอบรับความรักเค้า
โดยสารภาพความในใจว่าผมก็รักเค้าเหมือนกัน ที่นี้โรคขี้หึงขึ้นหัวเลยหละครับ อาการหนักกว่าเดิมเยอะ
หึงทั้งหญิงทั้งชาย
แต่เราก็หันหน้าคุยกัน..และต้องมีฝ่ายหนึ่งที่ต้องเย็น เมื่อเค้าเป็นไฟเราต้องเป็นน้ำ
น้ำจะช่วยดับไฟ อย่าร้อนใส่เป็นดีที่สุด แล้วมันจะผ่านไปได้ สุดท้ายเค้าจะรู้ตัวเองว่าเค้าผิดหรือถูก..ให้เวลาเค้าได้คิดบ้าง..
นั่นแหละจะช่วยสอนเค้าไปในตัว...ถ้าใจเราเย็นคนอื่นก็จะเย็นตามไปด้วย ถ้าใจเราร้อนคนอื่นก็จะร้อนตามไปด้วยเช่นกัน
เรื่องเรียน..ผมต้องช่วยติวให้กลสิทธิ์มันด้วย เป็นเพื่อนอ่านหนังสือ ค้นคว้าติวสอบย่อย
เพราะผมไม่อยากให้ครอบครัวกลมองว่า กลอยู่กับผมแล้วมันไม่มีไรดีขึ้นเลย อย่างน้อยผลการเรียนไม่ตกต่ำ
ก็น่าภาคภูมิใจใช่ไหม เพราะมันเห็นเป็นรูปธรรมชัดเจน
แต่ต้องขอขอบคุณกลสิทธิ์เค้าด้วย เพราะถ้าไม่ให้ความร่วมมือและไม่เห็นความสำคัญด้วยแล้ว
ต่อให้ผมลงทุนลงแรงไปเท่าไหร่ ก็คงเปล่าประโยชน์ แต่นี่ยอดชายเค้ารักผมมาก เข้าใจในสิ่งที่ผมตั้งใจทำเพื่อเค้า
ทำให้มีความพยายามที่จะทำให้สำเร็จ ผลการเรียนกลสิทธิ์จึงออกมาเป็นที่น่าประทับใจ ต้องขอบอกว่าเกินคาดมากมาย
แต่ละเทอมสามกว่าทั้งนั้น ผมไม่ผิดหวังจริงๆ
ความเคลื่อนไหวของเราทั้งคู่ อยู่ในสายตาและการติดตามผลของพ่อแม่ตลอด
และเมื่อพวกท่านเห็นการเปลี่ยนแปลงของลูกชายดีขึ้นตามลำดับ ก็ทำให้ผมสองคนได้รับการยอมรับจนท่านเปิดใจให้เรามากขึ้น
ซึ่งพวกผมเองไม่ลืมที่จะแวะเวียนไปกราบเยี่ยมพวกท่านเป็นประจำ ทั้งบ้านผมบ้านกล ทุกครั้งที่เวลาเราลงตัวและว่างจริงๆ
เพื่อให้ความสัมพันธ์ก้าวหน้าในทางที่ดี แลดูไม่ห่างเหินกันเกินไป
พ่อแม่ทุกคนย่อมรักลูกมาก และต้องการเห็นลูกประสพความสำเร็จในชีวิตกันทั้งนั้น
สำเร็จด้านการเรียน การงาน และชีวิตครอบครัว ซึ่งบัดนี้ ทั้งผมและกลสิทธิ์เราทำสำเร็จแล้วครับ
เราเรียนจบกันแล้ว ผมเป็นบัญฑิตด้วยเกียรตินิยมอันดับสองมหา’ลัยคณะที่ผมเรียน ไม่ขอแจ้งนะครับ
ส่วนกลสิทธิ์จบด้วยเกรดเฉลี่ย 3.55 ตัวเลขนี้ ทำให้พ่อแม่พี่น้องดีใจกันมาก
พ่อกับแม่ถึงกับมอบคอนโดฯห้องชุดให้เป็นรางวัล เพราะเราจำเป็นต้องคืนหอ ระหว่างที่รอเรียกตัวทำงาน
เราย้ายเข้ามาอยู่คอนโดฯเป็นที่เรียบร้อย ต้นปีหน้าพวกผมก็เตรียมตัวเข้ารับพระราชทานปริญญากันที่สวนอัมพร
วันที่ย้ายเข้าอยู่คอนโดฯ ทุกคนพากันมาแสดงความยินดี ทั้งแม่ผมพี่ไวลงมาจากเหนือ
พี่วาดยังอุตส่าห์มาจากนครสวรรค์ พ่อแม่กลกับน้องกลอย ยังมีอาลพต่างมากันทั้งนั้น ซึ่งวันนี้ผมตัดสินใจ
ให้คำตอบพ่อตามสัญญาที่ท่านได้ให้ไว้เมื่อสองปีก่อน มันถึงเวลาแล้ว เมื่อทุกคนอยู่พร้อมหน้า ผมก็พูดขึ้นมา
“พ่อครับ แม่ครับ..วันนี้ผมพร้อมที่จะให้คำตอบเรื่องที่รับปากพ่อเอาไว้”
ทุกคนมองผมเป็นตาเดียว กลสิทธิ์ส่งยิ้มหวานให้กำลังใจผม เพราะเรื่องนี้เราปรึกษากันมาก่อนแล้ว
ยอดชายเค้าไม่เคยทำให้ผมผิดหวังในความรักของเค้า นับตั้งแต่วันที่เราอยู่ด้วยกันมา ทำให้คำว่ารักของเรา
ก้าวข้ามจนถึงขั้นเชื่อใจกันแล้ว..เหมือนที่แม่เคยพูดไว้เมื่อตอนที่พวกผมพาเพื่อนกลับไปเที่ยวบ้าน
แล้วกลดันมีเรื่องเข้าใจผิดกับต้นมัน ตอนนี้ผมมั่นใจและพร้อมที่จะเดินหน้า เพื่อเป็นสะใภ้ในสกุลจิรัตติกาล
อย่างเต็มภาคภูมิ
“คำตอบวีว่าอย่างไร พ่อรอฟังอยู่” พ่อท่านย้อนถามผมทันที
“ผมพร้อมจะเปลี่ยนตัวเอง ยินดีจะเปลี่ยนจากชายไปเป็นหญิงแล้วครับ” พอผมพูดจบ
พวกท่านส่งยิ้มมาให้ ไม่มีใครตื่นเต้นตกใจในคำตอบของผม เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา คงคาดเดากันไว้แล้ว..
คำตอบต้องเป็นแบบนี้ ท่านคงคิดว่าต่อให้สั่งผมไปบุกน้ำลุยไฟผมคงทำ เพื่อแลกกับการที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน
วันนี้เราผูกพันธ์กันมาก..เกิดกว่าที่จะต้องมานั่งนึกเสียใจหรือนั่งคิดถึงตัวเองกันแล้ว
ผมกับกลพร้อมแล้วครับที่จะใช้ชีวิตคู่แบบคนปกติทั่วไป ถึงแม้กลไม่เคยคิดแบ่งแยกความรักของเรา เค้าบอกกับผมเสมอว่า
เค้ารักผมที่เป็นผม ทุกอย่างที่เป็นผมเค้ารักหมด ไม่ใช่รูปกายแต่รักจากข้างในที่เป็นกวี
บางครั้งเค้าอยากแสดงออกกับผมแบบคนรักในที่สาธารณะ แต่เพราะเราให้เกียรติกันมันจึงทำไม่ได้
อยากเดินจูงมือกันแบบคู่รัก ดูหนัง เดินห้าง หรือทำอะไรๆ แบบคู่รักชายหญิงทั่วไปเค้าแสดงต่อกัน เราต่างทำไม่ได้
ตราบใดที่ผมยังอยู่ในร่างผู้ชาย ย่อมทำสิ่งเหล่านั้นไม่ได้แน่ เพราะมันคงดูแปลกมีเสียงซุบซิบนินทา ตลอดจนสายตา
เหยียดหยามตามมาแน่นอน
อย่างที่บอก ผู้ชายสองคนมาเดินจับมือกอดเอวกัน ป้อนขนมทำอะไรหวานๆ เหมือนคู่รัก
มันคงไม่ใช่เรื่องปกติทั่วไป อย่างน้อยสายตาสอดรู้สอดเห็นมีมากมาย เมื่อเราตกลงกันดีแล้ว ผมจึงอยากเปลี่ยนเป็นหญิงในที่สุด
ที่สำคัญเปลี่ยนเผื่อพ่อแม่และญาติๆ กลสิทธิ์ด้วยเพราะพวกเค้าจะได้ไม่อิหลั่กอิเหรื่อกันต่อไป เค้าต่างรอแต่งงานให้ลูกชายคนโต
หลายชายคนแรกกันจนจะเหงือกแห้งแล้ว ติดอยู่ที่ผมนี่แหละ เพราะฉะนั้นเหมือนคำตอบผม คือความดีใจของทุกคนที่รอคอย
ต่อด้านล่างค่ะ
-
พี่ลัก คร๊ ถ้าจะ ลงชื่อต้องลงชื่อ ที่ไหน คร๊
หนู ขอลงชื่อ 1 คน คร๊
-
@@ - 2 - @@
อาลพเป็นคนจัดการนัดอาจารย์หมอ ซึ่งท่านมีความรู้ความเชี่ยวชาญในเรื่องนี้โดยเฉพาะ
ประจำโรงพยาบาลดังแห่งหนึ่ง..ท่านทำการแปลงเพศให้กับสาวประเภทสองมามากมายหลายคน..ล้วนแล้วแต่คนมีชื่อเสียง
เป็นที่รู้จักในวงการ และผลงานท่านก็การันตรีฝีมือและคุณภาพได้เป็นอย่างดี
ช่วงนี้พวกผมยังรอเริ่มงานกันอยู่ นัดสัมภาษณ์ไว้แล้ว ระหว่างที่รองาน
ผมกับกลจึงมีเวลาไปพบอาจารย์หมอตลอด ครั้งแรกอาลพพ่อแม่กลและแม่กับพี่สาวผมไปด้วย เพื่อไปฟังวิธีการ
ขั้นตอนจากอาจารย์หมอ โดยท่านทำการตรวจร่างกายผมอย่างละเอียด ขอบอกว่าตรวจละเอียดจริงๆ
คือผมต้องเปลือยถอดหมดไม่สวมเสื้อผ้าเลยสักชิ้น เพื่อให้ท่านตรวจผิวพรรณ โครงสร้างของร่างกายทุกอย่าง
เพื่อจะได้วางแผนสั่งยาปรับฮอร์โมนเพศได้ถูกต้อง
นอกจากนี้ผมยังต้องพบจิตแพทย์ เพื่อตอบคำถาม หากไม่ผ่านเกณฑ์ อาจต้องพิจารณากันอีกที
ว่าผมมีสิทธิ์ผ่าตัดหรือไม่ คำถามประมาณนี้
“คุณคิดว่าตัวคุณเบี่ยงเบนทางเพศหรือเปล่า?” จิตแพทย์ถามผม
“ผมใช้ชีวิตอยู่กินกับผู้ชายด้วยกัน..เค้าคือคนรักของผมมาสี่ปีกว่า ทำหน้าที่ภรรยามาโดยตลอด
ไม่รู้สึกว่าถูกกดดันหรือโดนเอาเปรียบแต่อย่างใด มีความสุขและเต็มใจที่ได้ทำหน้าที่นี้ ถือว่าผมเบี่ยงเบนหรือไม่..
ขึ้นอยู่กับดุลพินิจคุณหมอแล้วครับ”
“คุณใช้ชีวิตอยู่กินกับแฟนที่เป็นผู้ชายยาวนานถึงสี่ปีกว่า ถือว่าคุณมีรสนิยมทางเพศ
ที่เบี่ยงเบนแน่นอนแล้วครับ แต่หมอยังอยากรู้ว่าก่อนหรือหลัง..ที่คุณจะมีเพศสัมพันธ์กับแฟนคุณ
เคยผ่านการมีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิงมาก่อนหรือไม่?”
“ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย ทั้งก่อนและหลังจากที่ผมอยู่กับแฟนแล้วก็ตาม
ผมไม่เคยมีเพศสัมพันธ์กับใครมาก่อนเลยครับ แฟนผมคือคนแรกและคนเดียวที่ผมหลับนอนด้วย” ผมตอบหมอไปตามจริง
“คุณมีความรู้สึก หรือเกิดปฏิกิริยาตื่นตัวเมื่อเห็นผู้หญิงสวยๆ หรือไม่ หรือมีความต้องการ
เพศตรงข้ามหรือเปล่า?” หมอถามคำถามที่ลึกมาก
“ผมเคยมีความรู้สึกนี้นานมาแล้ว ก่อนผมยังไม่รู้จักกับแฟน เพียงแต่ชอบมองและรู้สึกดีที่เห็นผู้หญิงสวย
ไม่ถึงขั้นเกิดการตื่นตัวหรือต้องการมีเพศสัมพันธ์ เพราะช่วงนั้นผมไม่ได้คิดเรื่องนี้ แต่การตื่นตัวตามธรรมชาติตอนเช้าๆ
หรือขณะที่ผมร่วมรักกับแฟนตอนเรามีเพศสัมพันธ์กันนั้น ปกติครับ”
“คุณมีความสุขทุกครั้งที่ร่วมรักกับแฟนใช่หรือไม่”
“ใช่ครับ”
“คุณเคยเป็นฝ่ายกระทำหรือเปล่า หรือเป็นฝ่ายรับแต่ผู้เดียว”
“รับครับ”
สรุปผมคือกลุ่มเบี่ยงเบนที่พิจารณาอนุญาติให้ผ่าตัดแปลงเพศได้ แต่ระหว่างนี้ต้องใช้ชีวิตในสังคม
เพื่อปรับเปลี่ยนร่างกายและดำเนินตามขั้นตอน คือปรับฮอร์โมน ทำหน้าอกในอีก 15 เดือนข้างหน้า
และหลังจากนั้นอีก 8 เดือนค่อยผ่าตัดแปลงเพศ ระหว่างที่เตรียมตัวสองปีนี้ หากเกิดเปลี่ยนใจก็สามารถทำได้
จากนั้นผมก็ได้รับการสั่งยาปรับสภาพฮอร์โมน ยามีผลทำให้ผิวพรรณหน้าตาเนียนละเอียด
ซึ่งพื้นฐานผมได้ผิวแม่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว กอปรกับรูปร่างหน้าตาก็ได้จากแม่มาทั้งหมด อาจารย์หมอบอกว่า
ผมสามารถเปลี่ยนสภาพโดยอาศัยคุณสมบัติเดิมที่ติดตัวมา กลายเป็นหญิงสาวสวยและเนียนจนแยกเพศไม่ออกกันเลยด้วยซ้ำ
ตั้งแต่นั้นผมก็ต้องไปพบอาจารย์หมอเป็นระยะ ช่วงแรกเดือนละครั้ง พ้นสามเดือนแรก
ลดเหลือเป็นสามเดือนไปครั้ง รับยาแล้วก็สอบประวัติการแพ้ยาตรวจร่างกายต่างๆ กระทั่งผ่านไปหกเดือน
หน้าอกผมขึ้นเป็นลูกตั้งเต้าขนาดเท่ากำปั้น หัวนมขยายเป็นไตใหญ่กว่าปกติ
ช่วงแรกจะแข็งไม่นิ่ม แต่เพราะโดนกลสิทธิ์นวดเคล้นขยำบ่อยๆเข้ามันค่อยนิ่มเหมือนนมสาว
เป็นอะไรที่ตื่นเต้นสำหรับกลสิทธิ์เค้ามาก ชอบเล่นหน้าอกผมจนเคยตัว พอว่างนั่งใกล้ไม่ได้
พี่แกต้องเอามือมาขย้ำบีบเล่นเป็นประจำ หมั่นไส้มากก็ลากผมนั่งซ้อนด้านหน้าส่วนเค้ากางขาซ้อนหลัง
อ้อมมือขยำบีบทั้งสองข้าง ใหม่ๆ ผมมีหงุดหงิดรำคาญบ้าง แต่หลังๆชักชิน หากวันไหนไม่โดนมือกลสิทธิ์บีบหน้าอก
เหมือนขาดอะไรไปอย่าง พาลจะกินข้าวไม่ลงดื้อๆ ซะงั้น ไม่รู้กลสิทธิ์หื่น หรือผมเสี้ยนกันแน่ที่นี้
หรือว่าพอกันทั้งคู่..ฮ่าๆๆๆๆ...กร๊ากกกๆๆๆ!!
ผิวพรรณผมเนียนใสขาวละเอียดมากขึ้นกว่าเดิม จากเดิมผมผิวละเอียดเป็นทุนอยู่แล้ว
ทรงผมปล่อยยาวประบ่าทำให้โครงหน้าเดิมที่ใครต่างว่าหล่อ กลายเป็นสวยหวานจนคนสะดุดเหลียวหลังมองเป็นประจำ
ที่สำคัญพักนี้ไปไหนคนมักเข้าใจว่าผมเป็นหญิงมากกว่าชาย
ผมกับกลได้งานทำคนละบริษัทฯ มั่นคงทั้งคู่...บริษัทฯเข้าใจผมดี แถมรู้ด้วยว่าอีกไม่กี่เดือน
ผมต้องผ่าตัดหน้าอก เพราะก่อนผู้จัดการฝ่ายบุคคลสัมภาษณ์รับผมเข้าทำงานในตอนแรกนั้น ทราบความต้องการผมก่อนแล้ว
พี่เค้ารับผมประจำฝ่ายอบรมเทรนนิ่ง นอกจากจะอบรมพนักงานที่เข้าใหม่ ชี้แจงกฎระเบียบข้อบังคับในการทำงาน
ยังต้องรับผิดชอบเกี่ยวกับกิจกรรมต่างๆ ที่ช่วยให้พนักงานแต่ละแผนกได้ละลายพฤติกรรม เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน
รักใคร่สามัคคีเป็นต้น คือกิจกรรมทุกอย่างแผนกผมรับหน้าที่โดยตรง ผมรู้สึกสนุกดีมีความสุขในการทำงานด้วย
สุดท้ายยูนิฟอร์มที่ผมใส่..ก็ต้องเปลี่ยนเป็นยูนิฟอร์มพนักงานหญิงก่อนเริ่มผ่าตัดหน้าอกเพียงสี่เดือน
เพราะผมต้องฝึกใส่บราเซียร์แล้ว โชคดีหน่อยยังเป็นกางเกงขายาว ต่างกันก็ตรงทรงของหญิงชายแตกต่าง
ดีไม่เป็นกระโปรง ยอมรับยังไม่คุ้นและยังไม่กล้าใส่
ผมเข้ารับการผ่าตัดเสริมเต้านม โดยงดอาหารตั้งแต่มื้อเย็นก่อนวันผ่าหนึ่งวัน งดน้ำ
งดการกินการดื่มทุกชนิด เข้าแอดมิดที่โรงบาลตอนเก้าโมงเช้า กลสิทธิ์ใช้พักร้อนลามาสี่วันเพื่ออยู่ดูแลผม
แม่ผมก็มาด้วย พ่อกลแม่กล ต่างมาเป็นกำลังใจให้ผมกันทุกคน
หลังเจาะเลือด วัดความดัน วัดไข้ ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว
ผมก็ต้องเจาะสายน้ำเกลือ เพราะระหว่างนี้ไม่สามารถทานไรได้ ต้องข้ามไปอีกวันหลังผ่าตัดถึงจะดื่มน้ำ
และทานอาหารอ่อนๆของโรงบาลได้
เข้าห้องผ่าตัดตอนบ่ายสองโมง รมยาสลบโดยวิสัญญีแพทย์ฉีดผ่านสายน้ำเกลือ
ต่อจากนั้นก็ไม่สามารถรับรู้ไรได้อีกเลย
เริ่มรู้สึกตัวประมาณสี่ทุ่ม เพ้อมากกว่า..จะรู้สึกตัวจริงๆ จนกว่าจะมองเห็นหน้ากลสิทธิ์ชัด
และจำทุกคนได้ก็ราวๆ เที่ยงคืน เอาหละ...ขอเล่าวิธีการผ่าตัดเสริมหน้าอกเลยนะครับว่าเป็นแบบไหน
ผมใช้วิธีผ่าใต้จักแร้สองข้าง สอดซิลิโคนเข้าไปเสริมดันใต้กล้ามเนื้อที่เป็นเต้านมจริงของผมอีกที
ไม่ใช่เสริมแบบไว้ใต้ผิวหนัง คือเราสามารถเสริมได้สองแบบแต่มีข้อดีและข้อเสียแตกต่างกัน ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับวัสดุที่เสริมด้วย
มีให้เลือกหลายชนิด ทั้งเป็นแบบถุงน้ำเกลือ ซิลิโคน เจล ฯลฯ ของผมอาจารย์หมอแนะนำให้ใช้ซิลิโคน
แบบเจลถุงทรายจากสหรัฐ เพราะของดีมีคุณภาพและมาตรฐาน ทั้งมีความยืดหยุ่นคล้ายธรรมชาติมากที่สุด
กอปรกับลดการเกาะตัวของพังพืด เมื่อของดีมีคุณภาพราคาก็ตามนั้น อย่าให้ต้องบรรยาย เอาเป็นว่ามีขั้นตอนให้เลือกดังนี้
หากเสริมใต้ผิวหนัง สามารถเจาะช่องใต้ราวนมทั้งสองข้าง ผลที่ออกมาคือไม่เจ็บปวดทรมานมาก
เพราะมันดันเพียงส่วนผิวหนังชั้นบนทับหน้าอกเราอีกที วิธีนี้ง่ายและทรมานน้อยกว่าวิธีที่สอง แต่จะเห็นรอยซิลิโคน
เหมือนขอบถ้วยกลมๆ ชัดเจนถ้าสังเกตุก็จะดูรู้ เมื่อสัมผัสจะแตกต่างเพราะใต้ผิวหนังคือซิลิโคน
ความรู้สึกจะไม่เหมือนสัมผัสเนื้อหรือไขมัน
เสริมใต้กล้ามเนื้อ ผมเลือกวิธีนี้ คือหมอจะเลาะกล้ามเนื้อเต้านมของผมที่มีอยู่แล้วเป็นลูกเปิดออก
นำก้อนซิลิโคนซ้อนเข้าไปฝังไว้ข้างใน แล้วทับด้วยกล้ามเนื้อไขมันที่เป็นเต้านมจริงของผมอีกที วีธีนี้ใช้เจาะใต้จักกะแร้
ทำให้เต้านมไม่มีรอยแผลเป็น สวยงามเหมือนธรรมชาติมาก ไม่เห็นรอยขอบซิลิโคน สัมผัสเหมือนหน้าอกผู้หญิงจริงๆ
ให้ความรู้สึกเหมือนธรรมชาติเลยทีเดียว หรืออาจดีกว่าด้วยซ้ำเพราะไม่หย่อนยาน
แต่ทรมานและเจ็บปวดมาก เหมือนโดนสิบล้อทับ จุกแน่นหน้าอกหายใจลำบาก
หลังฟื้นมาใหม่ๆ ต้องอาศัยอ๊อกซิเจนช่วยหายใจ เพราะมันกำลังบวม อีกอย่างร่างกายยังไม่คุ้น ทรมานสุดๆ
ผมต้องนอนกัดฟันกรอดดดๆๆ น้ำตาเล็ดกันเลยทีเดียว ต้องขอหมดฉีดมอร์ฟีนแก้ปวดตลอดทุกสี่ชั่วโมง
สองวันกว่าจะค่อยยังชั่วขึ้น
ลุกเดินแต่ละทีหน้าจะทิ่มพื้นเอาให้...เพราะสมดุลร่างกายมันเปลี่ยนไป หนักถ่วงไปข้างหน้า
กลสิทธิ์พลอยอดหลับอดนอนลูบหัวกอดปลอบผมตลอด ผมนอนไม่ได้ ครั้นหมอจะให้ยานอนหลับก็ไม่ได้อีก
มันอันตราย เพราะผมยังแน่นหน้าอกอยู่ ต้องให้รู้สึกง่วงหรือเพลียจนหลับเองนั่นแหละ แต่ประทานโทษ..
ทรมานขนาดนั้นคงหลับได้ลงหรอกนะครับ ผมเล่นอ้อนกลสิทธิ์หน้าซุกอกน้ำตาไหลให้ยอดชายคอยลูบหัวปลอบทั้งคืน
รู้ว่าพาลทรมานยอดชายเค้าด้วยเหมือนกัน ตาเป็นหมีแพนด้าเลยเพราะอดนอน คอยกอดปลอบผมอยู่นั่นแหละ
พอจะผละออกผมก็งอแงเป็นเด็กไม่ยอมให้เค้าห่างเลยซะงั้น
อือ..ใครจะว่าผมอ้อนก็เถอะนะ ต่อหน้าญาติๆ ผมยังไม่สนเลยชั่วโมงนั้น ไม่อายแล้วหละ
มันเจ็บจริงๆ นี่หน่า เหงื่อกาบแตกเต็มหน้า เหมือนหายใจไม่ออกจะตายให้ได้ ต้องซุกอกกลสิทธิ์เท่านั้น
มันเหมือนปลอดภัยกำลังใจที่จะฮึดกัดฟันทนเจ็บค่อยยังสู้ไหว คนอื่นก็ไม่เอา ร้องหาแต่กลสิทธิ์เลยผม
ยอดชายเค้าก็ดีมากเลยครับ ไม่ห่างผมเลย กอดผมไว้ตลอด จนแขนชาเค้าก็ไม่บ่น น่ารักชะมัด
ชั่วโมงนั้นผมผ่านความทรมานมาได้ เพราะกลสิทธิ์เป็นกำลังใจอยู่ข้างๆ หละครับ
การเสริมแบบวิธีของผมนั้น ปัจจุบันดีขึ้นกว่าเดิมมาก แม้จะรู้ว่ายังคงทรมาน
และเจ็บปวดเหมือนเดิม แต่เค้ามีระบบบล๊อคหลัง เหมือนผ่าคลอดของผู้หญิง การบล๊อคนี้ช่วยให้ลดความทรมานลงเยอะ
คงไม่เท่าผมในอดีต แต่คนส่วนใหญ่มักเสริมวิธีแรกกันเยอะ เพราะกลัวเจ็บ ปกติผ่าหน้าอกแบบวิธีแรกเค้าพักฟื้นกัน
แค่วันเดียวก็กลับบ้านได้ แต่ของผมสามวันถึงกลับบ้าน เจ็ดวันตัดไหมและหมอนัดสอนวิธีนวดหน้าอก
เพื่อให้เนื้อสมานเข้ากันกะซิลิโคน ไม่ให้พังพืดเกาะแข็งตัวทำให้เต้านมเสียรูปทรงและแข็งเป็นไตไม่นิ่มแบบธรรมชาติ
ผมให้กลสิทธิ์เข้าฟังการนวดด้วย เพราะยอมรับตรงๆ ตอนหมอสาธิตวิธีนวด
และจับหน้าอกผมนวดครั้งแรกนั้น ผมแหกปากลั่นน้ำตาเล็ด มันเจ็บมากขอบอกเจ็บสุดๆ โครตของโครตเลยหละครับ
เจ็บแทบสลบ แต่หมอดันบอกให้ทน ช่วงแรกมันเจ็บเป็นธรรมดา ผ่านไปสามสี่อาทิตย์ก็จะอยู่ตัว
ต้องนวดทุกวันเช้ากลางวันเย็นสามเวลา อย่างครึ่งชั่วโมงเป็นอย่างต่ำต่อครั้ง เป็นเวลาหกเดือนแล้วหน้าอกจะอยู่ตัว
ไม่เป็นพังพืด ไม่ต้องห่วงเรื่องนวดเช้ากับเย็น เพราะกลสิทธิ์เค้าขุนอาสา ทำได้ดีมาก ผมไม่ค่อยกล้านวดเองหรอกครับ
คือเวลานวดเองช่วงกลางวันในห้องน้ำที่ทำงาน ผมมักทำได้ไม่เต็มที่ คือใจมันไม่ค่อยกล้ากลัวเจ็บ
แต่พอเป็นมือกลสิทธิ์ พี่แกทั้งนวดทั้งขยำ ทำไปทำมาเกิดอารมณ์ขึ้นมาดื้อๆเฉยเลย
ไม่ต้องบอกต่อจากนั้นพี่ท่านทั้งดูดทั้งเม้มเป็นไปเองตามธรรมชาติ ที่ผมไม่เคยห้าม เพราะหากเข้าสู่ภาวะอารมณ์นี้
มันช่วยผมให้ผ่อนคลายหายเจ็บได้เยอะ คือสมาธิเรามันไม่ต้องไปจดจ่ออยู่ตรงนั้นแล้วไง ไม่ว่ากลสิทธิ์จะออกแรง
ตามภาวะอารมณ์ที่ร้อนแรงขึ้นมากแค่ไหน ผมดันเสียวตามซะงั้น ไม่ถึงสามเดือนไปให้หมอตรวจ ผมยังอายหมอเลย
แทบอยากเอาหน้ามุดโต๊ะ เพราะโดนแซวว่า
“อือ...หมอแปลกใจมากเลย หน้าอกคุณวีนิ่มดีมาก แถมสมานเนื้อเข้ากับซิลิโคนได้ดี
กว่าเคสที่ผ่านๆมาอีก ปกติกว่าจะได้นิ่มขนาดนี้ไม่ต่ำกว่าห้าถึงหกเดือนเป็นอย่างต่ำ นี่แสดงว่าคุณวีนวดตามหมอสั่ง
และทนเจ็บได้ดีมากเลยนะครับ ถึงออกมาสวยได้รูปและนิ่มได้ถึงขนาดนี้” เป็นไงหละ...ผิดคาดไหม?
ผมคงกล้าบอกหมอหรอกนะ..ว่าลำพังผมคงไม่สามารถ ที่ได้ขนาดนี้เพราะฝีมือยอดชายกลสิทธิ์เค้าล้วนๆ
ฮ่ะ...ฮ่าๆๆๆ!!! ยี่ห้อนี้ซะอย่าง ของเค้าดีจริง...??????
คราวหน้าวีจะเล่าตอนผ่าตัดใหญ่นะค่ะ หวังว่าตอนนี้คงให้ความรู้สำหรับน้องๆ
หรือท่านที่กำลังสนใจจะทำหน้าอก..สามารถนำไปเป็นข้อมูลขอคำปรึกษาจากแพทย์ได้ ขอเตือนว่าควรทำกับแพทย์เฉพาะทางจริงๆ
อย่าติดต่อคลีนิคเถื่อนหรือผู้ที่ไม่เชี่ยวชาญ เพราะได้ไม่คุ้มเสียแน่นอน
หลายคนที่พลาด แล้วไม่สามารถแก้ไขได้เหมือนเดิม..มีตัวอย่างให้เห็นกันอยู่มากมาย
ดังนั้นข้อควรระวังก็อย่างที่วีบอก วีเองโชคดีมากที่อาลพรู้จักกับอาจารย์หมอ ทำให้วีผ่านมาได้ด้วยดีและไม่มีปัญหา
หรือผลข้างเคียงภายหลังเลย จนกระทั่งปัจจุบันกว่า 15 ปีเข้ามาแล้ว
ตอนหน้าวีจะมาเล่าให้ฟังถึงขั้นตอนผ่าตัดแปลงเพศ วีอยากบอกว่า วีเป็นสาวประเภทสอง
ที่โชคดีมากถึงมากที่สุด..เพราะ 90% ที่วีเปลี่ยนแปลงมาจนถึงปัจจุบัน ถ้าคนที่ไม่รู้จักหรือสนิทคุ้นเคยกันมาก่อน
จะไม่รู้เลยว่าวีเป็นสาวประเภทสองเสียงพูด กริยา ท่าทาง หน้าตา วีสอบผ่าน ถ้าจาก 100 คะแนน วีได้ 95 ขึ้นค่ะ
วีผ่านการเทสจากสถาบันส่งเสริมบุคลิกภาพชื่อดังมาแล้ว เคยเข้าฝึกอบรมการวางตัว และฝึกอบรมการใช้เสียง
ผ่านกระบวนการเรียนรู้มาแล้วทุกอย่าง การันตรีได้ว่าคุ้มค่า ที่เข้าคอร์สเรียนเรื่องเหล่านี้ ทำให้วีเป็นตัวของตัวเอง
ออกมาในลุ๊คผู้หญิงที่ไม่ใช่กระเทย หรือผู้ชายแปลงเพศ ไม่แน่อาจมีเซอร์ไพรส์ได้ยลโฉมวี ลักษณะรูปเหมือน
ลงในหนังสือ ปรึกษาทางเล้าฯก่อนนะค่ะ คงเป็นภาพขาวดำกราฟฟิก ขอโทษด้วยนะค่ะ
ที่ไม่สามารถเปิดเผยตัวตนให้ได้รับรู้กัน เพราะไม่อยากให้กระทบต่อชีวิตประจำวันของครอบครัวนะค่ะ
ขอบคุณทุกคำชม ขอบคุณทุกคนที่อยากเห็นหน้าตาและตัวตนของวี หากไม่หลงตัวเองจนเกินไป
วีคิดว่าตนเองก็สามารถติดอับดับต้นๆได้สบาย วัดเรทติ้งจากลูกค้าที่มาติดต่อธุรกิจในปัจจุบัน
ต่างขยันขายขนมจีบให้วีเป็นประจำ
เพราะเหตุนี้ละมั้งค่ะ กลถึงไม่ยอมไปไหน ถึงได้เลื่อนบวชมาตลอดสิบเจ็ดปี
มาได้ฤกษ์บวชเอาต้นปีนี้เอง เห็นรึยังว่าใช่มีแต่ยี่ห้อกลสิทธิ์นะ ที่ของเค้าดีจริง
ยี่ห้อกวี ก็ขอการันตรีคุณภาพด้วยเช่นกัน ฮ่าๆๆๆๆ!!!
ปราณวี จิรัตติกาล
เป็นอันว่าพี่วีตอบข้อสงสัยให้แล้วนะค่ะ
ในฐานะที่ได้รู้จักพี่ใกล้ชิดพี่เค้าทั้งสองคน ขอบอกว่าหากมีนิ้วหัวแม่มือสองข้าง
ทุกคนสามารถยกทั้งสองนิ้วให้ทั้งพี่กลและพี่วีได้เลยค่ะ o13 o13
เรื่องรูปร่างหน้าตา ไม่ต้องพูดถึง อย่าไปนึกถึงสมัยหนุ่มสาวกันเลย
เอาแค่เฉพาะปัจจุบันยังเกรด A ทั้งคู่ เหมาะกันมาก เนื้อคู่กันจริงๆ
เชื่อได้เลยว่าสวยหล่อยกนิ้วโป้งให้ได้ไม่ผิดหวังแน่นอน
ให้จิ้นกันประมาณนี้นะค่ะ ที่พอคล้ายและใกล้เคียงอะนะ นึกถึงหน้าพี่กล
นึกถึงเต๋าสมชาย เข็มกลัด แต่ผิวพี่เค้าเข้มแบบป๋อณัฐวุฒิสะกิดใจ ขนเยอะมาก
ขนแขน ขนหน้าอกยังมีแพลมให้เห็น เคราเขียวครึ้มไล่ตั้งกะจอนมาเลย ใต้คางรอบริมฝีปาก
และบริเวณแก้มกินไปครึ่งแก้ม คิ้วหนาเข้มเกือบชนกันแหละ จมูกโด่ง ตาคม แมนโครต แมนม๊ากกกกๆๆๆๆ
พูดน้อยยิ้มง่าย แต่พูดตรงมากเลยหละค่ะ
พี่วีออกแนวสาวมั่น สวยเซ็กซี่ ไม่ได้หวานอย่างที่ไครคิด นึกเอาประมาณ
น้ำผึ้งทาริกาที่เคยเล่นเป็นพี่สาวแอนทองประสม เป็นแม่เลี้ยงเคน ธีระเดช
ในละครที่เคนเล่นเป็นคาวีนะค่ะ (สวรรค์เบี่ยง) แต่พี่วีจะอวบกว่า สูงกว่าน้ำผึ้ง
ผมยาวตาสวย โดยรวมสวย สวย สวยอึ้ง โอเค จิ้นได้ประมาณนี้แหละค่ะ :กอด1:
Luk.
-
ขออนุญาตแจ้งค่ะ
ของเค้าลำดับที่ 39 ค่ะ ชื่อผิดนิดนึงค่ะ ที่ถูกต้องเป็น HydrA อ่ะค่ะ
ไม่แน่ใจต้องแจ้งมั๊ย แต่แจ้งไปก่อนนะเพื่อความชัวร์ แฮะๆ
ขอบคุณค่ะ
-
แจ้งก่อน
ลำดับที่ 13 คะ พิมชื่อผิดนิดนึง Margarin คะ เอาแบบนี้ก็ได้จ้า
ขอบคุณคะ
---------------------
อ่านไปเสียวไป
สงสารพี่วี
-
อ๊ายยยยยยยยย อยากเห็นหน้าจังT^T
น่าจะเหมาะสมกันมากๆแน่เลยอ่ะคู่นี้ อยากอ่านตอนกลหึงบ้างจังเอิ๊กๆ
-
สงสารพี่วีจัง เจ็บน่าดู
-
ขอจองด้วย 1 เล่ม นะครับ :กอด1:
-
เค้าได้เป็นตัวสำรองหรอ เนี้ย กระซิกๆๆ :o12: :o12:
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
เย้ยยยยยยยยย เค้าเข้ามาไม่ทันอะ เพิ่งได้ข่าวว่าเค้าเปิดจองหนังสือกันเลยรีบเข้ามา
แต่ปรากฎว่าเต็ม อยากได้อะ อยากอ่านตอนพิเศษ อยากเห็นพี่วีด้วยอะ
จองตอนนี้ได้ป่าวววววววว
-
เกิดมาไม่เคยกลัวตาย แต่กลัวเจ็บมากๆ แค่อ่านก็เจ็บแทนแล้วค่ะ
แต่พี่วี ยอมเจ็บขนาดนั้น ไม่รักจริงไม่ทำนะนั่น พี่กลภูมิใจตายเลย
-
...เมื่อ 15 ปีที่แล้วไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าการทำนม มันจะเจ็บมากขนาดนี้
...พี่ว่าคนที่สนุกมือ ที่สุดนี่ กลสิทธิ์ แหงๆๆเพลินเลยสิ
...แต่วี ก็คงมีความสุขไม่แพ้กันเนอะ เห็นคนที่เรารักทั้งสองครอบครัวมีความสุข เราก็สุขด้วย :L2:
-
ขนาดแค่อ่านยังรู้เลยว่าต้องเจ็บมากๆ
พี่วีก็ต้องเจ็บมากเหมือนกัน
ดีนะที่มีพี่กลอดูแลอยู่ข้างกายตลอด
อ่านตอนนี้ได้รับความรู้ใหม่ๆเยอะเลยละค่ะ
-
ได้ยินมาเหมือนกันว่าผ่าตักหน้าอกเหมือนโดนสิบล้อทับ ถ้างั้นขอมีแบบแบนๆแบบนี้ไปละกัน ไม่อยากเจ็บปวดอ่ะค่ะ พี่วีหน้าคล้ายน้ำผึ้ง ท่าจะสวยมากแน่เลย เค้าชอบน้ำผึ้ง อิอิ หนังสือจะออกมาเป็นแบบไหนน้า
-
อ๊ายยยย ใกล้จบแล้ววววววว อ่ะ
สุดยอดดดดด พี่วีบรรยายความเจ็บให้เห็นภาพมาก
เค้าไม่ได้เข้าเล้าไม่กี่วันเอง ฮือๆๆๆ 50 เล่มเองเหรอคะ :m15:
จองตอนนี้ ด้วยคนนะคะ :m17:
-
ซาบซึ้งในความรักของพวกพี่จริงๆ เลยค่ะ :pig4:
-
ดีใจกับทั้งคู่จริงๆ
คู่นี้เขารักกันมากจริงๆ นะคะ :o8:
-
แค่อ่านก็รู้สึกเจ็บตามแล้ว อดทนเก่งจังคุณวี แถมโชคดีมีมือขยันช่วยขยี้ นวดหน้าอกให้อีก ของเค้าดีจริงๆน๊า :กอด1:
ปล.ดีใจจัง จองหนังสือทัน อิอิ :L2:
-
สวยกับหล่อของคู่กันใช่มั้ยนายกล
:กอด1: :กอด1:
-
ทำให้รู้ถึงการใช้ชีวิตได้หลายมุมมาก เรื่องนี้สาระมากมายจริงๆค่ะ อยากเห็นพี่วีกับพี่กลม๊ากๆเลยค่ะ
ปล.รอๆดูรูปเล่มนะคะ ดีนะที่จองตั้งแต่ตอนที่แล้ว คนจองเยอะมากเลยอ่ะ อิอิดีใจ จองทันๆ
-
ขอบคุณค่ะพี่วี :pig4:
ดีใจค่ะมีรายชื่อจองติด 1 ใน 50 คนด้วย
-
พี่วีใจเด็ดจริง ๆ
และพี่กลก็ไม่ทำให้ผิดหวัง
เป็นกำลังใจและอยู่เคียงข้างตลอดเวลา o13
-
อ่านตอนผ่าหน้าอกแล้วเห็นภาพเลย
-
อ๊าย พี่กลอ่ะ บ้าทำไรก็ไม่รุ
หนูช๊อบชอบบบ
-
ดูท่าจะเจ็บมากๆเลยนะ ขนาดเราผ่าตัดธรรมดาียังเจ็บทรมานอยู่หลายเดือน
นี้ต้องผ่าแล้วเอาซิลิโคนใส่เข้าไปด้วย กว่าร่างกายจะรับปรับสภาพได้ คงทรมานสุดๆละ
นับถือจริงๆเพื่อครอบครัวและคนรักยอมได้ขนาดนี้
ดีใจได้เป็น 1 ใน 50ด้วย...
-
ขอลงชื่อด้วยคนค่ะ
zazoi
แบบว่าเพิ่งได้เข้ามาก็เกินโควต้าซะแล้ว เง้อ.... :เฮ้อ:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
เพราะรัก...จึงยอม(เจ็บ)ได้ จริงๆครับ
นับถือๆๆๆๆ
-
อ่านไป ทั้งเสียวเจ็บไปด้วย :sad4:
-
ไม่อยู่หลายวัน มาดูอีกทีเขาจองหนังสือกันถึงไหนแล้ว
แต่พอเห็นชื่อตัวเอง โล่งใจ ดีใจที่น้องLuk อุตส่าห์นับด้วย
ขอบคุณนะคะ ยืนยัน นั่งยัน นอนยัน ว่าเอาหนังสือแน่นอน
ว่าแล้วขอไปตามอ่านตั้งแต่ตอนพี่กลฟื้นก่อนนะ
-
ทันด้วย ดีใจจัง เรื่องแรกเลยครับที่จอง ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
มว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o18 o18 o18 o18 o18 o18 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :n1: :n1: :n1: :n1: :impress2: :impress2: :impress2: :-[ :-[ :-[ :haun4: :haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun: :z1: :z1: :m25: :m25:
-
โห น่ากลัวอ่ะ คงเจ็บน่าดู ยาหมอคงสู้ยาจากคุณกลไม่ได้หรอกเนอะ :o8: อ่านที่คุณ Lux เขียนให้จิ้นแล้วคุณวีกับคุณกลเหมาะสมกันมากเลยทั้งรูปร่างหน้าตา รวมถึงนิสัยด้วย คนนึงเหมือนน้ำคนนึงเหมือนไฟ เคยเห็นแต่การันตียี่ห้อกลสิทธิ์เพิ่งเคยเห็นการันรันตียี่ห้อกวีก็คราวนี้เอง 555 :L1:
-
ดีใจ เราจองทันด้วย
ตอนนี้อ่านแล้วมีประโยชน์มากเลย
อ่านแล้วอยากไปทำมั่งจังเลย อิอิ
แต่ขาดคนนวดที่ดีอ่ะสิ เศร้าจัง 555
-
^^
-
โอ้โห เพิ่งได้รู้ว่าสาวประเภทสองต้องอดทนมากขนาดนี้ ทีรู้มาบ้างก็ไม่คิดว่าจะมากมายถึงขั้นเหมือนรถบรรทุกทับ
หายใจไม่ออก แบบนี้มันเกินไปจริงๆ มิกล้าทำเลย กลัวเจ็บ ยอมรับสภาพตัวเองดีกว่า :laugh:
แล้วไม่อยากจะนึกว่าถ้าผ่าตัดแปลงเพศจะเจ็บขนาดไหน ทนได้ยังไง สภาพพี่กลตอนนั้นคงยิ่งกว่าก๋งหมีแพนด้าแล้วมั้ง
เพราะคงคอยกอดปลอบพี่วีทั้งคืน หลายๆวันแน่เลย
ส่วนตัวจริงพี่ทั้งสองคน ยิ่งบรรยายยิ่งอยากเห็นหน้า แพลมๆออกมาในหนังสือบ้างก็ได้นะคะ :z1:
อิจฉาพี่ลักซ์ที่ได้เห็นหน้าพี่ทั้งสองจัง พี่วีสวยเซ็กซี่จริงดิ
ดิทๆๆ
อยากถามเรื่องเสียงค่ะ พี่วีเสียงเหมือนผู้หญิงจริงๆหรอค่ะ ต้องดัดเอารึเปล่า
เพราะปกติจะแยกแยะสาวประเภทสองออกจากผู้หญิงได้นี่มันต้องฟังเสียงเท่านั้นเลยบางที
เพราะถ้ารูปลักษณ์ภายนอกเหมือนแล้วเสียงยังเหมือนอีก ก็คงแยกลำบากแล้ว
ปล.พี่กลเหมือนเต๋าสมชายตรงที่ร้อยแรงม้ารึเปล่าค่ะ :z1:
-
นายกลตอนนี้ ทำตัวน่าหยิกจริงๆ
หมอนวดมือหนึ่ง
-
ผมจอง 1 เล่ม แต่จองยังไงหรอครับ
-
อยากจองเล่มนึงอ่ะพี่ ทันมั้ยอ่ะ T T
-
ชื่อถูกต้องค่ะ
แต่ได้ลำดับสำรองเนอะ
แอบหวังๆ
-
เพิ่งเห็นว่าได้ลำดับที่ 51
อยากจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดด ฮ่าๆ ฮือๆ T^T
-
ดีใจมากเลยจองทันด้วยได้ลำดับที่17
มาคอนเฟิร์มว่าเอาแน่นอนค่ะ
แล้วจะกลับมาดิทค่า
o13
ดิทค่ะ ยอมรับเลยค่ะ พี่ทั้งสองคนเกิดมาเพื่อกันและกันจริงๆ
สุดยอดอ่ะ พี่วีทนเจ็บได้มากขนาดนั้น พี่กลก็คอยอยู่ใกล้ๆตลอด
:sad4:
ถ้าทำได้ก็อยากให้พี่วีทำรูปแบบที่พอจะทำได้ลงในหนังสือค่ะ
เอาแบบที่พี่วีเกริ่นไว้น่ะค่ะ
-
จอง 1 เล่ม นะจ๊ะ
ยังทันมั้ยเอ่ย :กอด1:
-
แอบยกมือถามค่ะ......
ที่พี่วีบอกว่าผ่านการเทสจากสถาบันส่งเสริมบุคลิกภาพอะคะ และเคยเข้าฝึกอบรมการวางตัว และฝึกอบรมการใช้เสียง
แบบว่าอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับพวกคอร์สพวกนี้จัง.... >///< ...
ช่วยแง้มๆให้นิดได้ไหมค่ะ.... o1
ปล. คนจองมากมายแบบนี้มีโอกาศเพิ่มยอดไหมค่ะ ถ้าเพิ่ม... หนูขอจองด้วยคนค่ะ... ^_^ ...
-
สนใจจองหนังสือค่ะ...อ่านแล้วมีประโยชน์มากกกกับการใช้ชีวิต
แต่ไม่ทัน.... :serius2:
รบกวนสำรองชื่อไว้ให้ด้วยนะคะ...จะได้หรือไม่ได้ยังไงแล้วแต่โชคชะตา :o12:
เผื่อคุณวีจะเมตตา :o8: เพิ่มยอดการสั่งจอง
-
อ่านทีไรก็รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจเหลือเกิน ^^ หายากนะคับนิยายอย่างนี้
มันเป็นตัวอย่างให้กับการใช้ชีวิตของวัยรุ่นได้ดีเลยทีเดียว
ใกล้จะถึงตอนจบแ้ล้ว ก้ออยากให้ผู้เขียนฝากข้องคิด
ไว้ให้รุ่นน้องที่ไม่เคยผ่านประสบการณ์และมีปัญหา
ในการใช้ชีวิตคู่ไห้ทีคับ
ขอบคุณนะึัคับคุณ วี&กล
-
จองด้วยหนึ่งเล่มครับ ไม่รู้ทันอะป่าว
-
อ่านแล้วรุสึกถึงความอดทนของพี่วี
เพราะแค่อ่านเรายังรุสึกกลัวเลยอะ
พี่วีเยี่ยมมากกก o13
ปล.ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยอะ :o12: :o12:
-
มันขึ้นว่า
49.Sakiko " 1 เคยโหวตจองล่วงหน้าแล้ว
หนูเอา นะค่ะ พอดีไปค่ายมา เพิ่งกลับ เปิดคอมมาวันนี้ โอ้ แม่เจ้า ดีนะ ที่โหวตไว้ตั้งแต่แรก
เอานะค่ะ ยืม ยัน และ พร้อม โอน เช่น เคย
เคยไปนั่งรอพี่ <ผู้หญิิง> เสริมหน้าอก ค่ะ แต่ น่าจะเป็นแบบที่1 เพราะพักฟื้นวันเดียวเอง
จำได้ว่า พี่นอนร้อง ยุ หลายคืนเลย เพราะขยับตัวไม่ได้
อยากบอกพี่วีว่า พี่วีทำให้รู้ว่า การยอมทำทุกอย่างเืพื่อความรัก รู้สึกศรัธาในความรักค่ะ
ขอบคุณมากๆ
ส่วนเรื่องที่พี่วีบอกว่าไม่แน่อาจมีภาพเสก็ต ก็อยากจะบอกว่าพี่วีไม่จำเป็นต้องเอารูปจริงมาให้ดูหลอกค่ะ เพราะ หนู ติดตามพี่จากจิตนาการค่ะ หนูรู้ว่าพี่มีตัวตน หนูรู้ว่าเรื่องของพี่เป็นเรื่องจริง
แค่นี้ก็พอแล้ว ค่ะ แต่ ถ้าดี ของ ลายเซ็นต์ หน่อยได้ ป่าวค่ะ 555
-
:3123:
ตาต้นน้ำ ผุดรินร่อง เป็นช่องสาย
บรรจบกลาย เป็นสายธาร ลำห้วยหาน
เหมือนความรัก ฟักเพาะเชื้อ มาเนิ่นนาน
นิรันดร์กาล รักของวี กับพี่กล
กว่าจะได้ ใจเราสอง มาครองคู่
ต้องต่อสู้ ฝ่าฟัน ซักพันหน
มีน้ำตา มีรอยยิ้ม ทั้งสองคน
วีรักกล กลรักวี ชี้ชัดเจน
:L1: ซาบซึ้งทุกครั้งที่อ่านเรื่องนี้
กล&วี
:กอด1: ขอบคุณครับ Luk
-
ขอจอง 1 เล่ม (สำรองไว้เผื่อมีโอกาสได้ค่ะ)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด :sad4: ดีใจน้ำตาแทบไหล เค้าได้อันดับที่ 47. bvan " 1 เคยโหวตจองล่วงหน้าแล้ว
โอ้โห!!!!!! :jul3: ดีใจประหนึ่งถูกรางวัลล็อตเตอรี่แน่ะ (เว่อร์ไปไหมเนี่ย) :-[ ขอบคุณมากๆๆค่ะ :pig4: ที่ให้โอกาส นับวันรอจ้า
-
ลำดับที่ 25 EunSung87 ถูกต้องคร่า
อิอิอิ
ดีจายนึกว่าจะไม่ได้ซะแว้ว
++++++++++++++
เป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่จริงๆค่ะ
เพราะนั่นคือการเปลี่ยนชีวิตไปเป็นอีกเพศเปลี่ยนไปเป็นอีกคน
อ่านจากตรงนี้แล้วสงสารพี่วีมากๆเลยค่ะ
เป็นฝ่ายที่เจ็บขาดใจเลยใช่หรือป่าวค่ะ
ในจินตนาการโดยส่วนตัวแล้ว
ไม่คิดว่าพี่วีจะเป็นสาวมั่นหรือสาวเซ็กซี่แต่ประการใด
คิดว่าพี่วีเป็นคนอ่อนหวานแบบชนิดที่เรียกว่าตรงข้ามกับที่เล่ามาเลยคะ
อิอิอิอิ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ
-
ตอนนี้น่ารักมากมาย
กลตอนนี้ดูอบอุ่นจังกุ๊กกิ๊กน่ารักมากจริงๆ
อ่านตอนนี้ยิ้มได้เยอะเชียว +1 ไม่ต้องลังเล :L2:
-
สุดยอดจิงๆ อ่านไปเสียวหน้าอกไป 5555
พี่วีนี้สุดยอดจิง o13 o13 ขอชื่นชมในความรักของพี่ทั้งสอง
ถ้าไม่รักจิงคงไม่ยอมขนาดนี้
ทำหน้าอกว่าเจ็บมากแล้ว แปลงเพศจะขนาดไหน T^T
ปล.แอบดีใจได้จองหนังสือเป็นคนแรกเลย เดี๋ยวจะเริ่มเก็บตังไว้เพื่อหนังสือตั้งแต่วันนี้เลย !!! :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วเสียวเลย นึกแล้วเจ็บแทน
พี่วีสุดยอดมากค่ะ o13
-
หือ ได้เข้ามาอ่านอีกทีก็จะจบแล้วอ่า มีทั้งสุข เศร้า เคล้าน้ำตา ซึ้ง แถมแอบหื่นกันเล็กน้อย อิอิ สนุกดีคะ ข้อคิดเยอะมากกกกกก สำหรับชีวิตคู่ o13
-
ขอจองด้วยคนได้ปะ 1 เล่ม
-
ลำดับที่ 4 Yabai ถูกต้องจ้า
ตอนนี้ให้ความรู้มากมาย
-
อยากได้ๆ ขอจอง 1 เล่มนะคะ..
มัวแต่ยุ่งๆไม่ได้เข้าบอร์ดหลายวันเลย..จะทันมั้ยเนี่ย..
-
:กอด1: :L2:
แว๊บไปทำภารกิจ กลับมาเหมือนจะใกล้จบเลย
-
คือพึ่งสมัครสมาชิกได้อ่ะค่ะ
เลยพึ่งได้โพสครั้งแรก55555+
สนุกมากเลยค่ะ อ่านไปร้องไห้หน้าจอคอม
อยากจองด้วยคนค้า
และสุดท้าย ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆมาแบ่งบันกันนะค่ะ
-
ขอจองด้วย 1 เล่มค่ะ
ขอพี่วีเปลี่ยนใจด้วยเถิด สาธุๆ
:call: :call: :call:
-
46.Uonlii_I " 1
:oni2: เย้ๆๆๆ นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว โอ๊ยยยดีใจ ดีใจ : 222222:
-
ความรักทำให้เราทำได้ทุกอย่างเพื่อคนที่เรารักจริงๆ :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้คะ^^
-
ไม่ได้เข้าบอร์ดมา 2 วัน
เข้ามาทีได้อ่าน 2 ตอน ชื่นใจจริงๆ
แต่ตอนนี้สงสารพี่วีจัง ท่าทางจะเจ็บน่าดู
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 52
แปลงเพศ.
.
.
.
.
หลังจากผ่าตัดหน้าอกผ่านไปเรียบร้อยแล้ว ผมเริ่มใช้ชีวิตประจำวันเหมือนผู้หญิงปกติมากที่สุด
เริ่มเข้าคอร์สฝึกอบรมพัฒนาบุคลิกภาพ ที่พวกนางงามเข้าไปฝึกอบรมกัน เสียค่าใช้จ่ายไม่ใช้น้อยเลยทีเดียว
นอกจากคอร์สปรับเปลี่ยนพัฒนาบุคลิกภาพ ที่ต้องเข้ารับการอบรมถึงสามเดือน
ผมยังใช้วันหยุดอีกวันละสามชั่วโมงไปฝึกทักษะการบังคับเสียง พูดง่ายๆ คือฝึกปรับโทนเสียงให้สามารถใช้เสียงผู้หญิง
ได้เนียนเป็นธรรมชาติ ซึ่งการฝึกแบบนี้เมื่อเราสามารถควบคุมเส้นเสียงได้แล้ว มันจะดูเป็นธรรมชาติและก็เนียนกว่า
การผ่าตัดหลอดเสียงเสียอีก ยกตัวอย่างผู้ชายที่สามารถร้องเพลงโดยใช้เสียงผู้หญิง หรือนักพากษ์หนังที่เป็นผู้ชาย
แต่ภาคเสียงนางเอกได้เป็นต้น
ทั้งหมดที่กล่าวมาต้องขึ้นอยู่กับเส้นเสียงบวกพรสวรรค์ของเราด้วย ว่าจะสามารถทำได้ดีขนาดไหน
ใช่จะเนียนกันได้ทุกคน ผมฝึกเรื่องเสียงอยู่สี่เดือน จนเกิดทักษะความชำนาญ ซึ่งระหว่างฝึก
ต้องนำมาใช้ด้วยตลอดเวลา จนทำให้แก้วเสียงเกิดความเคยชิน จนกลายเป็นเสียงเราในที่สุดกระทั่งลืมเสียงเดิมไปเลย
ทั้งสองอย่างที่ได้รับการอบรมมา....สร้างความเคยชินและผมทำได้ดีขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นนิสัย
และตัวตนของผมในปัจจุบัน ตั้งแต่เริ่มทำหน้าอกผ่านกระบวนการที่ว่ามาแล้ว คำแทนตัวผมก็เปลี่ยนไป
จากผมกลายเป็นวี และครับกลายเป็นค่ะ..นับแต่นั้นเป็นต้นมาในที่สุด
“กลค่ะ....วันนี้วีจะไปซื้อเสื้อผ้าแถวประตูน้ำ...เสาร์หน้าต้องเข้าผ่าตัดแล้ว ถ้าไม่ไปวันนี้
วีจะไม่มีเวลาแล้วค่ะ” บอกยอดชายเค้าไป..ถึงความตั้งใจที่จะไปเลือกซื้อเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายผู้หญิง
เพราะแถวประตูน้ำสมัยนั้นมีเยอะมาก ซ้ำราคาไม่แพงหากซื้อหลายชิ้น จะได้ในราคาส่ง
ปัจจุบันขยับขยายกลายเป็นห้างแพทตินัมกันเลยตอนนี้
ยอดชายวางช้อนที่กำลังทานข้าวคำสุดท้าย ก่อนจะหยิบน้ำขึ้นมาจิบ
ขอบอกว่าปัจจุบันบุคลิกภาพกลสิทธิ์ จะหยิบจะจับ จะกินจะดื่ม มีระเบียบขั้นตอนเป็นลำดับ
หล่อ สุภาพ เท่ห์ และเสน่ห์ลุ่มลึกหาตัวจับยากเป็นที่สุด
สืบเนื่องจากที่ยอดชายไปรอวี..ที่สถาบันอบรมบุคลิกภาพนั่นแหละ ยอดชายคิดว่าไหนๆ
ก็ต้องไปรอเป็นประจำ ผ่านไปเดือนเดียว ยอดชายซื้อคอร์สสั้นสมัครเข้าอบรมซะงั้น เป็นคอร์สอบรมบุรุษ
ในการพัฒนาบุคลิกภาพ การวางตัวของสุภาพบุรุษในสังคม
หลังจากที่ได้เรียนมายอดชายก็นำมาปรับใช้กับชีวิตประจำวันของตัวเอง กลายเป็นหนุ่มหล่อเซอร์
แต่เนียบทุกกระเบียดนิ้วไปซะนี่ พื้นฐานกลสิทธิ์ เป็นคนใช้เสื้อผ้าแบรนด์เนมมียี่ห้ออยู่แล้ว ซ้ำเป็นคนสะอาดมากทีเดียว
วีเคยเล่าให้ฟังแล้วว่า..แม้แต่กางเกงในยังใช้สองสีเท่านั้น คือขาวกับดำ เยอะพอๆกันมีไม่ต่ำกว่าสี่ถึงห้าโหล
ของเคลวินฯ ชนิดขอบหนาอย่างเดียวพอเป้ายานหน่อย ยอดชายเปลี่ยนทิ้งทันที ใส่ไม่เกินห้าเดือนก็เป้ายานแล้ว
รู้ๆกันเนอะว่ายี่ห้อนี้ของเค้าดีจริง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!....
“วีจะไปกี่โมงหละครับ...หือ” เห็นไหม พูดก็ยังอ่อนโยนขึ้นเยอะ แต่ไม่ได้หวาน
ยังไงก็เป็นกลสิทธิ์อยู่ดี เพียงแต่มีหางเสียงขึ้น
“วีกะว่า เดี๋ยวเก็บจานชามล้าง ทำความสะอาดห้องเรียบร้อย คงอาบน้ำไปเลย
กลว่าไงสะดวกไปด้วยหรือเปล่า?”
“ ไม่เห็นต้องถามกลเลยนี่ครับ วีพร้อมแล้วบอกกลละกัน กลดูทีวีรอ” วีอมยิ้ม..จริงสิ...
กลสิทธิ์แทบไม่ยอมปล่อยวีไปไหนคนเดียว ทุกเช้าไปส่งทำงานเย็นมารับกลับ..เป็นแบบนี้มาสองปีแล้ว
ทำเหมือนตอนเรียนมหาลัยไม่มีผิด เราสองคนจะห่างกัน..เฉพาะตอนต่างคนต่างทำงาน ดีอย่างบริษัทฯวี
เป็นทางผ่านก่อนไปบริษัทฯกล..ทำให้เส้นทางไปกลับไม่ใช่ปัญหาสำหรับเราสองคน
ประเด็นเดียวคือกลสิทธิ์ ‘หึง’ ขี้หึงมาก....หึงจนขี้ขึ้นหัวเลยหละค่ะ ทำให้เค้าไม่ค่อยยอม
ปล่อยวีคลาดสายตา นึกว่าหลังจากวีสารภาพรักให้ความชัดเจนกับกลไปแล้ว กลจะสบายใจและใช้ชีวิตอิสระมากขึ้น
ไหนได้หนักกว่าเดิม เพราะพอได้ความรักวีตอบ หลังจากฟื้นจากอุบัติเหตุครั้งนั้น เหมือนกลฝังใจว่าเค้าเดินในที่มืดคนเดียว
เพื่อตามเสียงวีที่คอยเรียกเค้าอยู่นั้น มันฝังในจิตใต้สำนึกเค้ามาตลอด เค้าไม่ต้องการให้เหตุการณ์อะไรมาทำให้แยกจากวีอีก
จึงกลายเป็นตังเมแบบที่เห็น
แม้แต่เวลาไปเที่ยวหรือไปสังสรรค์ หากวีไม่ไปด้วย..กล เค้าต้องรับวีพามาส่งคอนโดฯก่อน..
แล้วเค้าถึงไป เวลาไปก็จะไม่ยอมกลับดึก ไม่เกินสี่ทุ่มกลสิทธิ์รีบกลับมาแล้ว แต่หากงานไหนวีไปด้วย..
อยู่ถึงเที่ยงคืนตีหนึ่งยังได้ ถ้าพรุ่งนี้ตรงวันหยุดไม่ต้องทำงาน วีเคยถามเค้าว่า
“กลค่ะ....วีถามหน่อย...ทำไมกลรีบกลับหละ..กลไปยังไม่ถึงสองชั่วโมงด้วยซ้ำ...งานไม่สนุกเหรอ?”
“อืม...ประมาณนั้น”
“ทำไมค่ะ...มีอะไรหรือเปล่า?”
“วีครับ..กลจะไม่มีความสุขทุกที่...ถ้าไม่มีวีอยู่ด้วย”
“ - * - “ หน้าวี....
“ก็กลไม่สนุกจริงๆนี่นา...มันพะวงถึงวี..เป็นแบบนี้แล้วจะอยู่ทำไมนาน” จบข่าว...นี่แหละกลสิทธิ์....
มีอยู่งานหนึ่ง เป็นงานเลี้ยงในแผนกของกล พนักงานประมาณ 30 กว่าคน ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายเกือบทั้งหมด
มีผู้หญิงเพียงสามคน ปาร์ตี้เล็กๆ จัดที่ห้องอาหาร ใครมีครอบครัวสามารถพาแฟนไปได้
กลสิทธิ์ก็มาพาวีไปด้วย
เข้าไปก็แนะนำให้รู้จักพอเป็นพิธี ไม่มีใครสงสัยสนุกสนานตามนั้น มีร้องคาราโอเกะเฮฮาเต็มที
เกือบมีเรื่อง..เมื่อน้องในแผนกกลที่ตามมาตอนหลังประมาณสี่คน สองในสี่ไม่ใช่พนักงานบริษัทฯเป็นเพื่อนมาด้วยกัน
อายุน้อยกว่าวีประมาณสามปี เพื่อนน้องเค้าคนหนึ่งชื่อสน..จ้องวีตลอดตั้งแต่ที่แนะนำให้รู้จัก เล่นเอาวีประหม่าไปเหมือนกัน...
เข้าใจว่าเค้าคงสงสัยแน่ๆ วีเป็นสาวประเภทสองหรือเปล่า แต่กลับไม่ใช่อย่างที่คิด ที่เค้าจ้องเพราะดันถูกชะตา
รู้สึกชอบวีซะงั้น
มาเฉลยเอาก็ไอ้ตอนจะเกิดเรื่องนั้นแหละ เพราะพอเหล้าเข้าปาก เริ่มเมาได้ทีแล้ว
ไอ้น้องสนมันพูดมาก จากแรกๆลืมเอาปากมา พอเมาแล้วดันพูดเป็นต่อยหอย พูดกะใครไม่พูด
มันพยายามชวนวีคุยตลอด แรกๆ ก็คุยตอบไปบ้างตามมารยาท หลังๆชักแปลกๆ เพราะสนเริ่มถามเรื่องส่วนตัววี
เข้าไปเรื่อยๆเช่นเรียนจบที่ไหน คณะอะไร ชอบกินอะไร ชอบดูหนังแบบไหน ประมาณนี้
คงไม่ต้องบอก กลสิทธิ์เริ่มตาเขียว..วีก็เริ่มเห็นบรรยากาศมาคุลอยมาแต่ไกล
ไอ้ครั้นจะเลี่ยงไม่คุยด้วย สนมันก็คอยเรียกคุยอยู่นั่น เหมือนพวกเมาแล้วพร่ำประมาณนั้น เซ้าซี้เร้าหรือด้วย
เคยเจอกันใช่ไหมคนเมาประเภทนี้
กลสิทธิ์มันก็คุยกับเพื่อน...ส่วนสนมันนั่งตรงข้าม ยอดชายเค้าคอยหันมาดูตลอดเป็นระยะ
แต่วีรู้แล้วว่ากลสิทธิ์เริ่มตึงแหละ แววตาออกขนาดนี้ไม่ต้องเดากันแล้ว..วีชักอึดอัดเหมือนกัน พอมันเริ่มจะมากเข้า..
เพื่อนในกลุ่มก็เริ่มปรามๆ สนมันไป เหมือนกับเตือนๆนั่นแหละ
“ห่าสน...ไมชวนแต่พี่เค้าคุยว่ะ...นี่มึงไม่คิดจะคุยกะใครแล้วดิในงานนี้ นั่งซักประวัติพี่เค้าอยู่ได้
มึงจะเอาไปทำทะเบียนราษฎร์หรือไง?”
“ไมเล่า....กูชอบก็อยากคุยดิ...มีไรว่ะไอ้ห่า?” พอพูดจบ..กลสิทธิ์ดึงมือวีลุกขอตัวกลับทันที
เล่นเอาหน้าเจื่อนกันเลย สนมันยังบ้าไม่เลิก จะขอตามมาส่งวีที่รถอีก เมาแล้วรั่วจริงๆ แต่กลถึงจะดื่มไม่น้อยก็ยังคุมสติได้
คงเหลืออดพูดตอบไปว่า
“ฤทธิ์..พวกเอ็งเตือนเพื่อนมึงหน่อย ทีหลังรู้ว่าแดกแล้วเป็นแบบนี้ อย่าพามันมาอีก
ครั้งนี้พี่ไม่ถือแต่อย่าให้มีอีกแล้วกัน...เดี๋ยวปากมันจะมีสี” กลมันพูดหน้านิ่งมาก เสียงเฉียบขาดเลย
เล่นเอาน้องๆหน้าซีดไปตามๆกัน รังสีอัมหิตแผ่ซะขนาดนั้น ก่อนที่น้องฤทธิ์คนพามา จะยกมือไหว้กลสิทธิ์มัน พร้อมพูดว่า
“พี่กลครับ...ผมขอโทษแทนเพื่อนด้วยครับพี่....เหี้ยสนมันเมาแล้วมักพูดมาก
แต่มันก็ไม่เคยเป็นแบบนี้นะครับ ไม่รู้วันนี้เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมา ปกติถึงมันเมามันก็รั่วกับพวกผมนี่แหละ
ไมวันนี้ถึงรุ่มร่ามก็ไม่รู้ พี่อย่าถือมันเลยนะครับ” พูดพร้อมกับยกมือไหว้กลมันไปด้วย แต่ไอ้ตัวปัญหา
ดันเสือกแหกปากสวนมาอีกว่า
“ผมไม่เมาพี่...ขอโทษแล้วกันที่ตรงไปหน่อย...รู้สึกชอบแฟนพี่ผมก็พูดไปตรงๆ...พี่นี่โชคดีนะ...
มีแฟนสวยแถมพูดจาดีมีเสน่ห์ขนาดนี้ รักษาดีดีหละครับ..ของดีมีแต่คนจ้อง” เล่นเอาเหวอไปทั้งโต๊ะ วีเองก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน
น้องสนมันกล้าบ้าดีเดือดชะมัด ไม่ได้การกลสิทธิ์กำหมัดแน่น ตัดสินใจดึงมือกลกลับทันที มันก็ยอมเดินตามออกมา
เพราะดูไม่ดีแน่ถ้าหากมีเรื่องกับรุ่นน้อง อีกอย่างงานจะไม่สนุก..คนอื่นเค้ายังอยากสนุกกันต่อ กลมันก็เข้าใจ
ระหว่างขับรถกลับ มันเงียบตลอดทาง วีรู้ว่าอารมณ์ยังไม่สงบ สิ่งที่ทำได้ดีที่สุด
คือนั่งเป็นเพื่อนเงียบๆ อย่าเพิ่งไปคุยหรือไปซักเด็ดขาด จะพาลไปจุดฉนวนระเบิดเอาได้
น้องๆทุกคนพึ่งระลึกไว้ด้วย เวลาที่คนรักของเรากำลังโมโห โกรธอยู่
เค้าจะไม่ชอบให้ใครมาเซ้าซี้ซักถามให้มากความ ปัญหาที่ก่อให้เกิดการทะเลาะเบาะแว้งกัน เพราะน้องๆ
ผู้หญิงหรือไม่ใช่ผู้หญิง มักมีนิสัยชอบเซ้าซี้เร้าหรือคอยซักถามเอาคำตอบอยู่ในจังหวะนั้น พอผู้ชายไม่ตอบ
หรือตอบห้วนสั้นหางเสียงติดรำคาญ คุณก็กลับไม่พอใจหาว่าเค้าพาลใส่ตน หรือไม่ก็กลายเป็นดึงกันเข้าป่าไปใหญ่เลยทีนี้
นี่แหละที่ทำให้เป็นปัญหาของการไม่เข้าใจกันในที่สุด
ผู้ชายทุกคน ร้อยทั้งร้อยไม่ชอบผู้หญิงจุกจิกจู้จี้ ขี้ระแวงขี้สงสัยอวดฉลาดอวดเก่ง ฯลฯ
เพราะสิ่งที่พูดมาล้วนเป็นนิสัยพื้นฐานผู้หญิงส่วนใหญ่ แต่หากคุณผู้ชายมีนิสัยแบบนี้ซะเอง พวกเค้ากลับคิดว่าเป็นเรื่องปกติ
เพียงไม่ชอบให้ผู้หญิงเป็นซะอย่างงั้น หากเค้าทำไม่ผิดรับรู้กันไว้บ้างก็ดี
ที่วีพูดเหมือนรู้ดีและเข้าใจ ก็เพราะวีเป็นผู้ชายมาก่อน ดังนั้นเข้าใจอารมณ์ของกลสิทธิ์
บางจังหวะผู้ชายก็ต้องการอยู่กับความคิดของตัวเอง เมื่อเขาพร้อม..เขาจะเริ่มคุยกะเราเอง อย่าไปเร่งอยู่นิ่งๆเป็นดีที่สุด
และก็เป็นอย่างที่วีพูดไม่ผิด เมื่อเข้ามาในห้อง..วีตรงไปเปิดตู้เย็นหยิบผ้าเย็นที่ซื้อแช่เอาไว้
พร้อมรินน้ำเย็นใส่แก้วมาให้กลสิทธิ์ เค้าก็รับไปดื่ม วียื่นผ้าเย็นที่แกะพลาสติดออกให้ กลสิทธิ์จ้องตาวีนิ่งๆ
ก่อนจะรับผ้าเย็นไปเช็ดหน้าเช็ดคอ นั่งลงตรงโซฟา วีเอาแก้วไปเก็บเสร็จ กลสิทธิ์ก็เรียกให้ไปนั่งด้วย
พอนั่งลงข้างๆแล้ว เค้าก็ดึงวีเข้าไปกอด พร้อมจูบขมับไปหนึ่งที ก่อนจะพูดว่า
“กลขอโทษ ที่หงุดหงิด ทั้งที่วีไม่ได้ทำไรผิดสักหน่อย แต่เพราะกลหึง...ยิ่งไอ้เด็กเวรนั่น
มันพูดมาโต้งๆแบบนั้น กลบอกเลยนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนมันไม่มีทางมานั่งลอยหน้าอยู่แบบนั้นแน่ ปานนี้คงไปหยอดน้ำข้าว
เรียบร้อยแล้วเหอะ....รู้ทั้งรู้ว่าวีเป็นแฟนกล...เสือกพูดได้ว่าชอบ..สัด..” พอพูดไปยอดชายก็เริ่มจะใส่อารมณ์ตามซะงั้น
วีจำต้องหันไปเอามือปิดปากไว้ ก่อนจะพูดกับกลว่า
“ใครเค้าจะคิดยังไง กลไม่เห็นต้องเอาเป็นอารมณ์เลยนี่ค่ะ สำคัญที่วีตะหาก
ว่าวีคิดกับเค้าหรือเปล่า...คนอื่นเราห้ามความคิดเค้าไม่ได้ แต่ใจวี..กลรู้นี่ว่าวีรักใคร ที่ผ่านมากลต้องเชื่อใจ
และมั่นใจในตัววี....วีบอกกลตรงนี้เลยนะ วียอมขนาดนี้เผื่อกลคนเดียว...ที่นี้สบายใจหรือยัง” พอพูดจบ
กลสิทธิ์ยิ้มแฉ่งแก้มแทบปริ ประกบจูบผมทันทีนุ่มนวลเนิ่นนาน กอดจะผละปากออก แล้วพูดต่อว่า
“ถึงจะรู้ แต่มันอดหึงไม่ได้จริงๆนะ...ยิ่งวีเปลี่ยนวียิ่งเด่นยิ่งสวย กลคิดไว้แล้วหน้าตาอย่างวี
ลองเปลี่ยนขึ้นมาต้องมีหมาชะเง้อคอมองชัวร์ เนี่ยะแหละกลถึงไม่กล้าปล่อยวีห่างตา เห็นมะ..ขนาดกลนั่งหัวโด่อยู่ข้างๆ
ไอ้หน้าหมามันยังกล้าจีบ อย่าอ้างว่าแม่งเมาเลย กลมองตามันตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว เห็นมันมองวีก็รู้แล้ว เชี้ยจริง.....”
ขืนปล่อยให้พูดต่อ..จะยาว รีบตัดบทดีกว่า
“เอาหละกล อาบน้ำเข้านอนกันดีกว่าเนอะ อย่าเก็บเรื่องไม่เป็นเรื่องมาใส่ใจเลย
ไร้สาระเปล่าๆ จำไว้นะค่ะ..วีรักกลมาก...จะรักตลอดไป’” พูดจบรีบจุ๊บปากยอดชายก่อนลุกหนีเข้าห้อง อาบน้ำนอนดีกว่า
เพราะตอนนี้หน้าร้อนฉ่า ขืนอยู่ต่อโดนกดตรงโซฟาชัวร์ ชิ่งก่อนดีที่สุด ปล่อยกลสิทธิ์หน้าเหวอตาค้างนั่งอึ้งที่เดิมนั่นแหละ.....
ยังไม่หายตะลึง...หึหึหึ!...
ต่อด้านล่างค่ะ...
-
@@ - 2 - @@
วันนี้...เป็นวันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต เพราะวีต้องเข้ารับการผ่าตัดแปลงเพศ
ขั้นตอนเตรียมความพร้อม..เหมือนตอนผ่าตัดหน้าอก งดน้ำงดอาหารตั้งแต่มื้อเย็นวาน เข้าแอดมิดเก้าโมง
แต่ขั้นตอนหลังจากนี้ละเอียดกว่ามาก มาฟังวีธีผ่าตัดแปลงเพศกันก่อน เพื่อเป็นความรู้กันนะค่ะ
การผ่าตัดแปลงเพศมีสองวิธี และราคาแต่ละวิธีก็แตกต่าง ความเสี่ยงความยากง่ายต่างกันมาก
ข้อดีข้อเสียก็ต่างกันเยอะ
วิธีแรก คือผ่าโดยใช้หนังหุ้มองคชาติของเราเป็นช่องคลอดเทียม วิธีนี้ไม่เจ็บปวดมาก
และไม่ยุ่งยากเหมือนวิธีที่สอง แต่ความลึกของช่องคลอดอยู่กับขนาดความยาวขององคชาติผู้ผ่า สำหรับอัณฑะทั้งสองลูก
จะถูกตัดออกเพื่อใช้หนังอัณฑะตบแต่งเป็นแคมเล็กแคมใหญ่ จะสวยงามหรือทำได้ดีแค่ไหน ขึ้นอยู่กับความใหญ่ของหนังหุ้มอัณฑะ
ด้วยว่ามีความหย่อนยานหรือยืดหยุ่นแค่ไหน
ส่วนความรู้สึกได้รับจากเส้นประสาทส่วนปลายขององคชาติที่หมอจะตกแต่งไว้เป็นคริสตอริส
เหมือนผู้หญิง (เราเรียกว่าเม็ดทับทิม) การผ่าวิธีนี้สามารถใช้หมอศัลยแพทย์เพียงท่านเดียว และผู้ช่วยอีกคนก็ทำได้แล้ว
ใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสิบถึงสิบสองชั่วโมง
ผลที่ได้รับก็อย่างที่บอก ความรู้สึกสำหรับผู้ผ่าแบบนี้ประมาณราว 70% หากคนรักมีอวัยเพศที่ใหญ่
และยาวกว่าช่องคลอดผู้ผ่า..ก็ไม่สามารถทำให้เกิดความสุขได้เหมือนปกติ เลือกผ่าประเภทนี้ส่วนใหญ่อาศัยความสุขทางใจ
คนที่ทำแล้วยังนิยมร่วมรักทางประตูหลังอยู่ดี ที่ทำไปนั้น..เพื่อให้รู้สึกว่าตนเองเป็นหญิงไม่ต้องมองเห็นองคชาติอีกต่อไป
ส่วนคู่รักที่เป็นชายก็ไม่ต้องอิหลักอิเหรื่อ เพราะกลุ่มนี้ส่วนใหญ่ ทำเพื่อสามารถหาคนรักคู่นอนที่เป็นชายแท้ได้
เพราะชายแท้จะไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วม..และยอมรับไม่ค่อยได้เมื่อยังเห็นคนที่ตนจะร่วมหลับนอนด้วยมีปิกกาจู้อยู่
ที่สำคัญการผ่าประเภทนี้ใช้เงินไม่สูงเท่าแบบที่สอง
ส่วนแบบที่สอง คือผ่าแบบต่อลำไส้แบบที่วีทำ คือต้องใช้หมอสองท่าน ชำนาญเฉพาะทาง
นอกจากจะหมอศัลยแพทย์แล้ว ยังต้องใช้อายุรกรรมอีกท่านหนึ่ง การผ่าแบบต่อลำไส้ หมออายุรกรรมจะเอ็กซ์เรย์ดูช่องท้อง
เพื่อเลือกลำใส้ใหญ่ส่วนเกินที่ร่างกายไม่ได้ใช้ประโยชน์ ยกตัวอย่างเหมือนพวกไส้ติ่งนะแหละ แต่ลำไส้ใหญ่ในช่องท้องคนเรา..
มีหลายอันที่สามารถนำมาเป็นช่องคลอดเทียมได้
การผ่าแบบนี้จะใช้ลำไส้ใหญ่ที่หมอคัดแล้ว ต่อเป็นช่องคลอดเทียม ความลึกจะได้ตามที่ผู้ผ่า
รีเควสกับหมอไว้ ซึ่งของวีได้รีเควสไว้ 7-8 นิ้ว ส่วนการตอดรัดหรือการขมิบบีบจะสามารถทำได้ดี
เพราะหมอจะแบ่งเอากล้ามเนื้อจากมัดกล้ามของทวารหนักที่มีอยู่เป็นพันๆมัด ใช้เป็นปากช่องคลอด นอกนั้นเหมือนกับวิธีแรกหมด
การผ่าประเภทนี้ อวัยวะเพศหญิงที่ออกมาจะมีคุณภาพถึง 90%++ ขึ้น มีน้ำล่อลื่น มีการตอดรัด มีความลึก
มีการยืดหยุ่น และให้ความสุขกับผู้รับและผู้รุกได้ดีเยี่ยม แต่อย่างที่บอกราคาแพงมาก ขั้นตอนเยอะ ใช้เวลาไม่ต่ำกว่า
14-16 ชั่วโมงในห้องผ่าตัด
ข้อควรระวังคือ คนเลือกผ่าประเภทนี้ ต้องใช้งานเป็นประจำให้อยู่ตัวไม่น้อยกว่าสองปี
หากปล่อยว่างห่างการร่วมเพศจะทำให้ช่องคลอดหดตัวไม่ขยาย และทำให้ลำไส้ใหญ่บิดเป็นเกลียว เมื่อถึงตอนนั้น
กลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว นอกจากตัดทิ้งปิดตายช่องคลอดนี้ไปถาวร
ส่วนที่ถามว่าท่อปัสสวะอยู่ตรงไหน หมอใช้ท่อปัสสวะเดิมของเรานั่นแหละ เพียงแต่ตัดสั้นลง
ไม่ต้องยื่นยาวออกมาเหมือนตอนที่มีองค์ชาติอยู่ ให้เหลือสั้นจู๋เท่ากับต่อมคริสตอริส เพราะเวลาฉี่ก็จะออกจากท่อปัสสวะตรงต่อม
คริสตอริสนั่นแหละค่ะ นั่งฉี่แบบผู้หญิงทั่วไป ไม่ได้ฉี่ผ่านช่องคลอดนะค่ะ เพราะช่องคลอดจะไม่ใช่ทางผ่านของปัสสวะเลยค่ะ
วีใช้เวลาอยู่ในห้องผ่าตัด 12 ชั่วโมง การผ่าแบบนี้ทรมานมากตอนที่ต้องดื่มน้ำเกลือถึง
12 เหยือกๆละ 1 ลิตร ดื่มให้หมดภายในสองชั่วโมง ตั้งแต่แอดมิด คิดดูนะค่ะคุณต้องกลั้นใจดื่มน้ำสิบสองลิตรแต่เป็นน้ำเกลือ
เพื่อไปล้างท้อง ล้างลำไส้ ล้างสิ่งสกปรกออกจากร่างกาย เอาชนิดแบบว่าดื่มแล้วฉี่แล้วถ่ายจนน้ำที่ถ่ายที่ฉี่ออกมา
ใสเหมือนน้ำเปล่านั่นหละ
ฟื้นมาอีกทีหกโมงเช้า ขอบอกว่าผ่าตัดแปลงเพศไม่ได้ทรมานเจ็บปวดเท่ากับผ่าหน้าอก
มันเจ็บตอนขยับตัว เจ็บแผลผ่าตัดบริเวณเหนือหัวหน่าว ตอนหมอเค้าผ่าเลือกเอาลำไส้ใหญ่ไปต่อช่องคลอด
การผ่าแบบนี้มีแผลสองจุดคือเหนือหัวหน่าวกับช่องคลอด แต่หากผ่าแบบวิธีแรกมีแผลผ่าที่เดียวคือช่องคลอดเลย
หมอใช้ไหมละลายเย็บให้..จะค่อยๆ ละลายหลุดออกหมดไม่เกินหนึ่งเดือน
การผ่าทั้งสองชนิดต้องแอดมิดในโรงบาลทั้งสิ้นสองสัปดาห์คือสิบห้าวัน เราจะถูกงดอาหาร
ตลอดสามสี่วันแรก ไม่สามารถทานไรได้เลย แต่น้ำสามารถจิบแก้กระหายได้นิดๆ จิบจริงๆไม่ใช่ดื่ม
หลังผ่านไปยี่สิบสี่ชั่วโมงสามารถดื่มน้ำทานยาเม็ดได้แล้ว ที่เหลือกินน้ำเกลือกับอาหารเสริมพวกวิตามินบำรุงเป็นต้น
วีทรมานตอนผายลม กับตอนระคายคอเพราะในลำคอจะมีสายใส่ผ่านจมูกผ่านหลอดอาหารลง
ไปถึงกระเพาะอาหาร เผื่อให้ดูดเอาน้ำย่อยในกระเพาะออกมา..โดยส่วนปลายจะมีถุงพลาสติกผูกติดไว้เพื่อใส่น้ำย่อย
และลดลมในกระเพาะอาหารด้วย ไม่ให้ท้องอืดท้องเฟ้อได้ กันไม่ให้น้ำย่อยกัดกระเพาะเราเป็นแผลอีกตะหาก
สายดังกล่าวจะทำให้เรารู้สึกระคายเคืองและไอตลอด..แม้หมอจะให้ยาลดการระคายเคือง แต่ก็ช่วยได้ไม่มาก
ตอนไอนี่แหละมันสะเทือนแผลเจ็บจนน้ำตาเล็ดเลยหละ ไอแรงก็ไม่ได้..หมอห้ามเพราะจะทำให้แผลที่เย็บปริแตก
กรณีของวีบอกแล้วผ่าสองชั้นมีแผลสองจุด
พอครบเจ็ดวัน หมอเปิดแผลออก เพื่อทำการตรวจแผลตรวจการติดเชื้อ เมื่อทุกอย่าง
โอเคสมบูรณ์ วีถึงรู้ที่รู้สึกเคืองขัดตลอดตรงช่องแผล..เพราะมีท่อนพลาสติกยัดคาช่องคลอดเอาไว้ ทั้งยาวทั้งใหญ่เท่ากับขนาด
มาตรฐานอวัยวะเพศชาย ของวีเจอไป 7.5x5” อืมสุดๆ ใหญ่ยาวได้อีก แต่ก็เพื่อใครหละเราต่างรู้กันดี
แถมยังมีสายปัสสวะสอดผ่านท่อปัสสวะบริเวณตุ่มคริสตอริสไปยังกระเพาะปัสสวะอีก
ตลอดเจ็ดวันก่อนการเปิดแผลวีต้องใส่สายปัสสวะไว้ตลอด เพื่อให้ปัสสวะไหลผ่านสายดังกล่าว
หลังจากเปิดแผล ตอนนี้แหละเป็นความทรมานของแท้ แผลผ่าตัดเริ่มเจ็บน้อยลง
กลายเป็นจี๊ดๆ เวลาขยับแรงๆ ลุกเดินหรือก้าวขาได้แล้ว ไม่เจ็บมากนัก การขับถ่ายก็ทำได้แล้วหลังจากหมอเปิดแผล
เค้าเอาท่อพลาสติกที่เสียบรูช่องคลอดออกให้แล้ว แต่ทุกเช้า กลางวัน เย็น ต้องทำการไดเรทคือการใช้แท่งพลาสติก
ทาวาสลีนหล่อลื่นแยงรูช่องคลอด อีขั้นตอนนี้แหละทรมานโครตๆ ตอนแยงแรกๆ ร้องไห้น้ำตาเล็ด..นึกถึงตอนโดนกลสิทธิ์
เปิดซิงประตูหลังเลยหละ ขนาดมีวาสลินล่อลื่นนะนั่น เจ็บมากๆ แล้วหมอให้แยงคาไว้โดยใช้ผ้าอนามัยแบบมีหูดึงรั้งปิดกันไม่
ให้แท่งที่ว่าไหลกลับออกมา คาทิ้งไว้หนึ่งชั่วโมง ทำทุกวันสามเวลาวันละหนึ่งชั่วโมง
บอกตรงๆ ช่วงเจ็ดวันที่เหลือ..ทรมานตลอดที่ต้องแยงช่องคลอดด้วยแท่งไดเรท
ซึ่งหมอห้ามไม่ให้มีเพศสัมพันธ์ในสามเดือนแรก เพราะอาจทำให้แผลที่ผ่าตัดฉีกขาด แต่ให้ใช้แท่งไดเรทแยงช่องคลอดตลอด
เหมือนที่ทำในโรงพยาบาล ต่างกันแค่ลดระยะเวลาเช้า..กลางวันเหลือสิบนาที ส่วนกลางคืนหลังอาบน้ำก่อนนอน
ค่อยทำทิ้งไว้หนึ่งชั่วโมง หมอยังให้น้ำเกลือเป็นขวดๆ พร้อมกับเบตาดีนมาล้างแผลทาแผลอีก หลังจากสามเดือน
หากเริ่มมีเพศสัมพันธ์ห้ามรุนแรง ให้ค่อยเป็นค่อยไป จนเริ่มเข้าทีเข้าทางก็สามารถทำได้เป็นปกติ
วีขอบอกว่า สองเดือนเท่านั้นกลสิทธิ์ก็เปิดซิงวีแล้ว กลไม่ยอมรงไม่ยอมรออีกแล้ว
ไม่งั้นลงแดงตายแน่ๆ กลบอกแบบนี้ เชื่อไหมการมีเพศสัมพันธ์กับวีทางประตูหน้าครั้งแรก หลังเสร็จกิจกลสิทธิ์น้ำตาไหล
เค้าบอกว่าดีมาก ขอบคุณมากที่ยอมเจ็บเพื่อเค้า เพราะมันไม่ต่างจากประตูหลังเลย บีบรัดได้หมด ที่สำคัญขมิบตอดได้ด้วย
เพราะมันมีมัดกล้ามเนื้อตรงปากช่องคลอด ส่วนภายในคือผนังลำไส้ใหญ่ทั้งหมด แถมสะอาดเพราะไม่มีสิ่งสกปรกไหลผ่าน
เหมือนประตูหลัง เยี่ยมไหมล่ะวงการแพทย์ไทย ไหนใครบอกล้าสมัย
หากคุณได้รับคำแนะนำหรือปรึกษาแพทย์ก่อน ผู้เชี่ยวชาญของแท้จริงๆ ท่านก็จะให้คำแนะนำ
คุณได้เป็นอย่างดี ที่สำคัญช่องคลอดแบบนี้ไม่มีหย่อนยาน ไม่หลวม ไม่มีตกขาว แต่มีน้ำล่อลื่นด้วยหละ..เพราะคือ
ลำไส้ใหญ่เหมือนกัน ขอบคุณอาจารย์หมอ ขอบคุณอาลพ ขอบคุณเงินของพ่อกล ที่ทำให้วีมีวันนี้
อย่าลืมช่องคลอดแบบนี้ต้องใช้งานบ่อยๆ จนมันอยู่ตัวปัญหาที่จะตีบตันหรือลำไส้บิดจะหมดไป...
หากมันผ่านการใช้งานต่อเนื่องถึงสองปี แล้วอย่างวีคิดดูเองว่ากลสิทธิ์จะปล่อยให้ร้างลาหรือเปล่า นี่ไงทำให้เค้าทั้งหึงทั้งหวงวีตลอด
ขอบอกถึงขนาดปฏิเสธเสียงแข็งไม่ยอมบวชให้พ่อแม่พี่น้อง เลื่อนมาเรื่อยเพราะไม่อยากห่างเมีย จนบรรดาน้องต่างแม่
หลานบวชกันไปเกือบหมดแล้ว
ชีวิตรักของกลกับวี ผ่านร้อนผ่านหนาว สุข เศร้า เคล้าน้ำตา จนมีกันและกันในวันนี้ได้
ทั้งนี้ทั้งนั้น เพราะเราไม่เคยคิดจะปล่อยมือกัน เพราะเราไม่เคยเห็นแก่ตัว เพราะเรารักกันและสุดท้ายเพราะเราเข้าใจกันตะหาก
เราพร้อมจะก้าวผ่านอุปสรรคต่างๆ ไปด้วยกัน โดยไม่มีใครยอมปล่อยมือใครเป็นอันขาด
จนทุกวันนี้ พ่อแม่กลสิทธิ์ ครอบครัวของวีกับกลต่างภูมิใจที่เราสองคนรักกันมาได้ถึงขนาดนี้ พวกท่านจัดพิธีแต่งงานให้เรา
ให้เราสร้างฐานะครอบครัวจนมีความสุขมากว่ายี่สิบปีแล้วค่ะ
กลสิทธิ์ไม่เคยนอกใจวี วันแรกกลเคยเป็นอย่างไร จวบกระทั่งวันนี้กลสิทธิ์ก็ยังเสมอต้น
เสมอปลายตลอด ที่ดีขึ้นคงเรื่องหึงหวง เริ่มจะลดลงได้มากเมื่อสิบสี่ปีผ่านมาแล้ว เพราะคงรู้แล้วว่าอยู่กันมาจนอายุปาเข้าเลขสี่
วีไม่เคยทำให้กลระแวงว่าจะไปมีใครเลย แต่ที่เค้าหึงคงเพราะมีคนมาขายขนมจีบภรรยาเยอะมั้ง อันนี้วีเข้าใจกลนะ
ส่วนกลเอง วีเปิดใจให้ไปเที่ยวผ่อนคลายได้บ้างบางเวลา สังคมเพื่อนฝูงเพราะธุรกิจบางอย่าง
ก็พูดคุยกันในสถานที่ผ่อนคลายของผู้ชาย หรือบางทีก็ต้องเลี้ยงรับรองลูกค้า เพราะปัจจุบันเรามีธุรกิจของตนเอง
มีความสุขกันดีไม่ลำบากยากจนไร ไม่ต้องรวยล้นฟ้า ไม่เป็นหนี้สินใคร มีพอกินพอใช้ไม่เดือดร้อน
แค่นี้เราสองคนก็มีความสุขมากแล้ว
สำหรับยอดชายแล้ว ยิ่งเค้าได้เข้าใจศาสตร์แห่งศัลยกรรมทางการแพทย์..เพราะต้องพาเมีย
ไปตรวจร่างกายทุกปี อีกอย่างวีต้องดูแลเรื่องความสวยความงามของตนเองตลอดเวลา ทำให้ดูไม่แกแม้อายุจะล่วงเข้า
เลขสี่ต้นๆแล้ว แต่ใครเห็นมักเข้าใจว่าวีอายุแค่สามสิบต้นๆ
เมื่อเมียดูไม่แก่ แล้วคิดว่ากลสิทธิ์จะยอมแก่เหรอค่ะ นั่นหละยอดชายเค้าถึงต้องดูแลรูปร่าง
หน้าตาเป็นอย่างดี หรือดีเกินไปด้วยซ้ำ หน้าดำยังหล่อเนียนคมเข้มรูปงามเหมือนหนุ่มๆ กลับมีเสน่ห์มากกว่าเก่าอีก
เพราะกลมีแววตาคมที่ดูอบอุ่น เข้มมีเสน่ห์กว่าตอนเป็นหนุ่มอีก สาวๆเห็นต้องเหลียวหลัง แต่ก็อย่างที่บอก...
กลสิทธิ์ไม่เคยสร้างปัญหาเรื่องเหล่านี้ให้วีหนักใจเลยสักครั้ง ยอดเยี่ยมไหมละยอดชายของปราณวี คำพูดเดียวที่กล
ให้ความมั่นใจกับวีคือ
“ผมรักวี..ตั้งแต่ที่รู้ใจตัวเองความรักของผมก็เพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีสิ้นสุด หาได้ลดน้อยลง
เหมือนคู่รักอื่น..ที่รักกันใหม่ๆ ปานจะกลืนกิน แต่อยู่นานไปกลายเป็นความเบื่อหน่ายจนเลิกลาในที่สุด ไม่ว่าจะหญิงชายแท้
หรือจะคู่ไหนอย่างไร พวกเขาไม่เข้าใจว่า...รักที่แท้จริงกว่าจะได้มาไม่ใช่ง่ายๆ...และที่ยากยิ่งกว่า คือทำอย่างไร
รักษารักไว้ตราบจนสิ้นลมหายใจ” คำพูดนี้ของกล..ทำเอาวีจุกแน่นหน้าอก น้ำตาไหลอาบแก้ม
ปราบปลื้มเต็มตื้นในหัวใจ..จนไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้เลย
จริงของกลสิทธิ์ทุกคำ ความรักกว่าจะได้มาพานพบประสพเจอ ไม่ใช่จะได้กันมาง่ายๆ
และที่ยากยิ่งกว่าคือทำอย่างไรให้รักนั้นงอกงามและยั่งยืนตลอดกาล
สมัยนี้รักง่ายหน่ายเร็ว เพราะอะไรนะหรือ เพราะทุกคนมีตัวเลือก และมั่นใจในตัวเองผิดๆ
ต่างก็คิดว่าตนเองมีดีไม่น้อยหน้า จึงแคร์กันน้อยมาก กลับเป็นเรื่องของความอวดดี เห็นความรักเป็นเพียง
การเรียนรู้หาประสบการณ์
ตราบใดที่ยังคอยมองหาความรัก ไล่ตามหาคนในฝันที่คุณต้องการอยู่เช่นนั้น จงรู้ไว้เถิดว่า
คุณจะเป็นนักล่าฝันต่อไปไม่รู้จบ แต่หากคุณลองทำตัวเป็นผู้หยุด แล้วหันมาสำรวจตนเอง หัดให้โอกาสคนที่ด้อย
ที่แย่ ที่ขาด หรืออาจไม่ใช่คนดีที่สุด คนสมบูรณ์ที่สุด คนหล่อที่สุด คนพร้อมที่สุด สรุปไม่ใช่สเป็คที่คุณต้องการเลย
เพียงแต่เขาคนนั้นชอบคุณ คุณพร้อมหรือไม่ที่จะเลือกคนที่รักเรา ทั้งที่เขาไม่ได้เลิศหรูอย่างที่บอก แต่ขอแค่คุณ
ลองเปิดใจอย่างจริงใจ พร้อมที่จะเปลี่ยนไปพร้อมๆ กันกับเขา ภายใต้หัวใจที่ร้อยรัดกันไว้ด้วยคำว่ารักเพียงคำเดียว
เมื่อนั้น คุณจะได้พบแสงสว่างแห่งความรัก ความมั่นคงแห่งชีวิต เหมือนที่วีได้มันมาเหมือนกัน
“เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้” พวกคุณหละ พร้อมที่จะเปลี่ยนเพื่อรักกันหรือยัง หรือคุณแค่รอให้เค้าเปลี่ยนเพียงฝ่ายเดียว
โดยที่ตนเองไม่คิดจะเปลี่ยน หากเป็นเช่นนั้นใช่รักจริงหรือ? หรือแค่กิเลสสนองความต้องการ ในเมื่อเรายังไม่เสียสละ
หรือมัวแต่คิดว่า..ตนเองได้เสียสละแล้ว
แค่ที่ยอมลดตัวมาคบกับเค้า ก็คือการเสียสละของคุณ นั่นคือคุณคิดผิดกันแล้วนะค่ะ เพราะคนเรา
ศักดิ์และศรีเท่าเทียมกันในความเป็นมนุษย์ จิตใจต่างหากที่จะวัดสูงต่ำ ‘ชั่วดีอยู่ที่การกระทำ สูงต่ำอยู่ที่ใจคน’
เพราะฉะนั้นขอให้งดงามในความรัก ยอมที่จะเป็นผู้ให้ เพื่อจะได้เป็นผู้รับ รักนั้นย่อมได้มาด้วยการให้และการเสียสละ
วีมิใช่คนโชคดี หลายท่านที่คิดว่าวีโชคดีมาเจอกล แต่อย่าลืมทุกท่านที่เริ่มต้นอ่านเรื่องวี
ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า วีโชคร้ายที่มาเจอคนอย่างกล บางท่านสาปแช่ง กรวดน้ำคว่ำขันคนอย่างกลกันทั้งนั้น
ต่างสงสารแล้วพากันเห็นใจวี แต่มาวันนี้ความคิดของทุกท่านเปลี่ยน ต่างมองว่าวีโชคดีที่มีกลเป็นคนรักและคู่ชีวิต
เป็นรักแท้ที่น่าอิจฉา พร้อมกับซาบซึ้งในความรักของเราทั้งคู่
วีอยากบอกว่า วีไม่ได้โชคดีและกลก็ไม่ได้โชคดี หากเราโชคดีเหรียญที่กลเสี่ยงต้องออกหัว
ไม่ใช่ก้อย สวรรค์ต้องเป็นใจเราทั้งคู่ แต่ไม่ใช่เลย ที่เรามีวันนี้ได้ เพราะสามสิบลิขิตฟ้า แต่เจ็ดสิบเราร่วมกันฝ่าฟัน
ทุกอย่างจะสำเร็จได้ด้วยใจเราในมือเราตะหากที่ทำ หาได้เพราะโชคชะตาฟ้าลิขิตแต่เพียงฝ่ายเดียว
เพราะฉะนั้น ลองมองรอบข้างพวกคุณเสียแต่วันนี้ คนที่อยู่ใกล้ๆคุณ
คนที่เดินสวนกันในท้องถนน หรือใครที่คุณได้พบปะพูดคุยรู้จัก เขาเหล่านั้นอาจคือคนที่ทำให้คุณรู้สึกว่าโชคดี
เหมือนที่วีเป็นก็ได้ คุณกล้าที่จะหยิบยื่นน้ำใจไมตรี รอยยิ้มที่จริงใจ และความหวังดีให้ใครก่อนหรือยัง
หากยังจงลงมือทำเสียเถิดวันนี้ แล้วคำว่าโชคดี เทพีแห่งโชคชะตาจะอยู่ข้างคุณ อย่ามัวแต่เบ๊ะปากเมื่อหน้าตาเค้าไม่สวยไม่หล่อ
ขอบอกว่าเมื่อมีเงิน คุณก็สวยหล่อกันได้ทั้งนั้น รูปร่างหน้าตาเป็นเรื่องรองจริงๆ ยิ่งปัจจุบันด้วยแล้ว ไม่ต้องกลัว
อยากทำหล่อทำสวยกันมากแค่ไหน ทำได้ดังใจปรารถนา แต่พื้นฐานจิตใจและความจริงใจตะหากที่คุณต้องมองให้ลึกถึงแก่นแท้
ขอให้ท่านโชคดีทุกๆคน ตอนหน้าเป็นบทส่งท้ายแล้วนะค่ะ และจะมาบอกเล่าเรื่องราวชีวิตของแต่ละคนที่มีบทบาท
เกี่ยวพันกับเราทั้งคู่ให้ได้รับรู้กันว่าใครเป็นอย่างไร?????????
พี่วีปิดจบบทส่งท้ายตอนหน้าแล้วนะค่ะ
สำหรับคนที่ต้องการจองหนังสือลงชื่อเข้ามาก่อนนะค่ะ
หากต้องการกันจริงๆ เดี๋ยวนู๋จะเอารายชื่อและหลักฐาน
ขอร้องพี่วีกันอีกที เพราะเพิ่งรู้ความตั้งใจว่าทำไมถึงทำแค่นี้
พี่เค้าไม่คิดว่าจะมีคนต้องการเยอะ เค้าประมาณไว้แค่ราวๆ สามสิบเล่ม
ก็เยอะแล้ว อีกยี่สิบเล่มหากไม่มีใครเอา พี่เค้าจะเหมาซื้อไปแจกเพื่อนๆ
เนื่องในวันเกิด......สำหรับกลุ่มเพื่อนเก่าที่สนิทกันจริงๆ เท่านั้น
อย่างที่บอกพี่วีไม่ต้องการทำหนังสือออกมาแล้วให้มองว่าทำนิยายขาย
แต่หากมีคนต้องการกันจริงๆ นู๋จะเป็นคนเดินหน้าพูดให้เองค่ะ
แต่ยังไม่รับปากนะค่ะ ลงชื่อแจ้งจองกันมาในกระทู้ก่อน
รอแบบปกรูปเล่มออกมาก่อน กรกฎาคม หากยังยืนกรานต้องการกันอยู่
นู๋ค่อยลุยตอนนั้น เพราะมันมีหลักฐานที่จะนำประกอบการพูดแล้วไง
ไม่ใช่พูดไปก่อนเกิดผิดพลาดมา นู๋ซวยแล้วไม่คุ้ม แหะ...แหะ...แหะ..
สำหรับน้องที่ฝากถามมาว่า สถาบันที่พี่วีอบรมคือที่ไหนอย่างไร
ขอตอบแทนเลยแล้วกัน มีเยอะแยะตอนนี้ดังๆ ก็จอร์ดโรเบิร์ทพาวเวอร์ไง
สถาบันมาตรฐานสากลด้านพัฒนาการบุคลิกภาพ เหล่าศิลปินดาราเข้าไป
ใช้บริการกันเยอะแยะ ส่วนเรื่องคอร์สสอนการใช้เสียงนั่น เมื่อก่อนพี่วีฝึกกับ
ทีมร้องเพลงสวดสรรเสริญพระเจ้าในโบถส์ ประมาณนักร้องโอเปร่าประสานเสียง
แล้วก็เข้ารับการเลียนเสียงจากทีมนักพากษ์อีกที จากนั้นนำมาประยุกต์ปรับใช้เอา
จนคล่องตัว หากน้องนู๋หรือผู้อ่านที่อยากลองตอนนี้โรงเรียนดนตรีเค้าก็มีสอน
เรื่องการฝึกไล่บันไดเสียง ตลอดจนการคอลโทรลเสียงสูง กลาง ต่ำ
ไม่งั้นคงไม่เห็นพี่มัมโลคานิก กับพี่ซันนี่ยูโฟว์ ที่พวกพี่เค้าร้องหรือพูดเลียนเสียง
ผู้หญิงกันได้ซะเนียนใช่ไหม หรืออีกหลายๆ คนที่สามารถใช้เสียงผู้หญิงได้
แบบไม่ต้องผ่าตัดกล่องเสียงกันเลย ทีนี้เข้าใจแล้วชิมิ....อิอิอิ...
Luk.
-
:z13: :z13: :z13:
ไปอ่านก่อนะคะ
..............................
อ่านแล้วรู้สึกซึ้งมาก
พี่กลกะพี่วีเปนคู่แท้กานจิงๆ
ปล.รุสึกใจหายจังที่คิดว่าตอนหน้าจะจบแล้ว ถึงแม้ว่าไม่ได้รุจักพี่ทั้งคู่แต่พอได้อ่านแล้วรุสึก
เหมือนเปนส่วนหนึ่งไปด้วย T^T ถ้าจบแล้วคงคิดถึงพี่ทั้งคู่แย่
-
ได้ประสบการณ์ แง่คิด มุมมองหลายๆอย่างจากนิยายเรื่องนี้
ใจหายที่เรื่องราวจะจบลง แต่ยินดีด้วยกับความสุขของคนสองคนที่ผ่านอุปสรรคมากมายมาด้วยกัน
+1 ให้ค่ะ
-
เข้าโรงพยาบาลมาตั้งแต่ 25 เมษายน เพิ่งออกจากโรงพยาบาลได้ 2 วัน ทำให้ไม่ได้เข้ามา
จองหนังสือค่ะอยากได้ด้วย ขอจองสัก 1 เล่มแล้วกันนะคะ
-
ขอบคุณพี่วีมาก ๆ ที่มาถ่ายทอดเรื่องราวชีวิต ความรัก และประสบการณ์ "เปลี่ยน"
ข้อแนะนำการใช้ชีวิตคู่ มีประโยชน์มาก ๆ เลยค่ะ
จะมีใครสักกี่คนที่เปลี่ยนเพื่อใครบางคนได้ขนาดนี้
พี่วีหนูรักและศัทธาพี่จังเลย
ขอบคุณ luk ที่นำเรื่องราวดี ๆ มาแบ่งปัน
-
อ่านแล้วมันรู้สึกอิ่มเอมในหัวใจ มันตื้นตันใจบอกไม่ถูกเลย ความรู้สึกมันมีเยอะแต่ไม่รู้จะบอกพี่ๆอย่างไร ขอกล่าวสั้นๆว่าขอให้พี่มีความสุขมากๆครับ :กอด1:
-
เพิ่งเข้าใจความรู้สึกของสาวประเภทสอง การที่เราจะแปลงเพศนี่บางทีไม่ได้ทำเพื่อตัวเองอย่างเดียว แต่เราทำเพื่อคนที่เรารัก
ซึ้งมากๆเลยค่ะ :กอด1:
สำหรับเราแล้ว การที่อยู่ต่างประเทศ (ตอนนี้อยู่สวีเดนจ๊ะ) ทำให้เห็นความเสรีทางด้านเพศที่เยอะมากกว่าที่ประเทศไทย
ช+ช / ญ+ญ สำหรับที่นี่แล้วมันมีให้เห็นมากมายจนเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับการแปลงเพศเลยนี่ ยังจัดได้ว่าน้อย อาจจะเพราะรูปร่าง
ที่ออกจะลำบากไปซะหน่อยในการที่จะทำให้ดูว่าเป็นหญิงแท้ แบบเราชาวเอเชีย คนยุโรปตัวยังกับตึก และที่สำคัญเค้าก็มองว่า การที่หนุ่มก้ามปู
2คนจะจูงมือกันเดิน คลอเคลีย หนุงหนิงกันในที่สาธารณะ มันไม่ใช่เรื่องน่ารังเกียจอะไร ก็เลยไม่ได้ดินรนเปลี่ยนสภาพให้กลายเป็นหญิง
พออ่านมาถึงบทนี้ ก็ทำให้เข้าใจเพิ่มมากขึ้นไปอีกว่า ลิขิตฟ้า หรือ จะสู้น้ำมือคน เราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้
ขอบคุณ คุณวี ที่ยอมให้พวกเราได้รับรู้เรื่องส่วนตัวในหลายๆเรื่อง ขอบคุณสาระดีๆ ที่ให้เราได้รับรู้ ขอบคุณความรักที่สวยงามของคุณทั้งคู่
ปล. จะตั้งตารอหนังสือนะคะ ค่าส่งคงแพงกว่าค่าหนังสือแน่ๆ แต่ไม่เป็นไร ศรีทนได้ 555+ :o8:
-
'เพราะรักจึงเปลี่ยนได้' จริงๆ ซึ้งมาก ขอบคุณคำสอนและข้อคิดดีๆที่แทรกมาในเรื่องด้วยนะคะ :L2:
-
พี่กล+พี่วี สวดยอดดดดดดดด
-
อ่านแล้วรู้สึกเจ็บเลยอ่ะ แค่คิดก็ทรมานแล้วการผ่าตัดเนี่ย พี่วีสุดยอดมากเลยอ่ะ
-
เป็นเรื่องที่ดีมากๆ ค่ะ อ่านแล้วซึ้งใจและให้กำลังใจดีมาก ชอบค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ ขอบคุณ คุณlux นะคะทีนำเรื่องราวดีๆมาลงให้อ่าน ขอบคุณพี่วีกับพี่กลที่สอนให้ได้รู้ถึงเรื่องความรักที่แท้จริง และสอนให้ได้รู้ในหลายแง้มุมในความรัก การใช้ชีวิต การปรับเปลี่ยนตัวเองเพื่อคนที่เรารัก
นับถือพี่วีจริงๆค่ะ พี่วีต้องทรมานมากระหว่างการรักษาตัวมันเจ็บมากแน่ๆเลยอ่า ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ สาระดีมาก พี่สาวของหนูอ่านยังติดเลย นั่งอ่านกันสองคนหน้าคอม อิอิ
ปล.ตั้งหน้าตั้งตารอหนังสืออยู่นะคะ^^
-
โหสุดยอดและ
ไม่คิดว่าคนๆนึงจะยอมเปลี่ยนแปลงอะไรได้ขนาดนี้เพื่อคนที่รักได้
สุดยอดด :sad11:
ถ้าถามว่าเราจะยอมเปลี่ยนขนาดนี้ได้ไหม ตอยเลยไม่ได้คุณวีสุดยอดและ
หาที่เปรียบไม่ได้อีก ไม่สงสัยเลยทำไมสามีรักและหลง และหวง ขนาดนี้
สนุกมากก ทั้งซึ้ง สุข อะไรตลก ครบรสชาติจริงๆๆๆ
เพราะรักกันจริงๆๆถึงเปลี่ยนได้ขนาดนี้
-
สามสี่วันมานี่ไม่ค่อยว่าง เข้าบอร์ดมาวันนี้เรื่องราวของคุณวี
ดำเนินมาจนใกล้จะถึงบทส่งท้ายแล้ว
บอกได้เลยว่า เรื่องนี้ได้เปิดโลกทัศน์ผู้อ่านให้กว้างขึ้นจริงๆ
เรื่องราวของคุณวีให้ทั้งอารมณ์ความรู้สึกที่หลากหลายแก่ผู้อ่าน ได้ทั้งความรู้
ให้ทั้งข้อคิด และแบบอย่างดีๆ อันจะนำไปใช้ในการดำเนินชีวิต ตั้งแต่ชีวิตวัยรุ่นวัยเรียน
จนถึงวัยทำงานและการใช้ชีวิตคู่ ให้มีคุณภาพและมีความสุข
ขอบคุณทั้งคุณวี และน้องLUXมากๆเลยนะคะ
-
อึด อดทนกันดีอ่ะคะ เฮ้อ จบแล่ว คอยดูต่อว่าคนอื่นๆในเรื่องจาเป็นยังไงกันบ้างเน๊าะ
พี่กลหึงวีได้เด็ดขาดจิงวุ้ย อิอิ
เง้อ ขอให้มีความสุขต่อไปยิ่งๆขึ้นไปน้าค้า :call:
-
ไม่อยากยอมรับว่าเป็นคนหนึ่ง ที่ไม่รู้ว่ารักจริงเป็นอย่างไร
แต่ตอนที่อ่านเรื่องของพี่วี ก็รู้ว่ารักจริง นั้นมีอยู่
ก็ขอให้พี่เข้าใจกันและกันอย่างนี้ตลอดไปนะค่ะ :L2:
การเปลี่ยนแปลงแบบของพี่มันดูยิ่งใหญ่มาก
เมื่อคิดว่าเราจะต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครสักคนมากขนาดนี้
ถ้าพี่กลทำให้เสียใจเมื่อไหร่นะ :angry2:หนูสั่งเก็บ (มาเฟีย) :z6:
-
^^
-
:n1:
เพราะคำว่ารัก คำว่าเรา ถึงมีวันนี้ได้
พวกพี่เจ๋งมากกกกกกกกกกกกก
:กอด1: :L2: :3123:
-
ในที่สุดก็มีวันนี้ได้ เฮ้อออ สุดยอดเลยคะ
พี่กลกับพี่วีน่ารักมากๆ รักกันไปนานๆนะคะ
พี่วียอมเปลี่ยนแปลงทุกอย่างจริงๆ
ใครว่ารักแท้ ไม่มีในโลก ตอนนี้มุกขอเถียงขาดใจ
ทำไมจะไม่มี ก็พี่กลกับพี่วีเนี่ยะ เห็นๆ 555
เป็นกำลังใจให้นะคะ จะจบแล้วหรอเนี่ยะ เห้อออ
ตอนต่อไปตอนสุดท้ายแล้ว T T ความจริงมุกเองก็อยากได้หนังสือนะคะ
แต่ตัวมุกเองไม่มีงบ เหอๆ ขอติดตามในบอร์ดแล้วกันคะ
ยังไงก็รักพี่วีพี่กลเสมอ คุณ Luk ด้วย ฮ่าๆๆๆ
+1 ให้นะคะ (:
-
พี่วีค่ะ สุดยอดค่ะ สุดยอดมากๆค่ะ นับถือใจพี่จริงๆ
หนูฟังพี่เล่าแล้วแบบว่าหวาดเสียวมากๆอ่ะคะ
-
อ่านจบเรื่องเราคิดว่าคุณกลโชคดีที่พบคุณวี
แต่อ่านจริงๆ แล้วกลับคิดว่าทั้งคู่โชคดีที่ได้พบกัน
และที่ยอดเยี่ยมจริงๆคือ ทั้งคู่พบรักแท้ของกันและกัน
จะมีซักกี่คนที่ได้เจอแล้วรักษาเอาไว้ได้
ขอบคุณสำคัญเรื่องดีๆ ที่ทำให้คิดถึงความรักที่สวยงามนะคะ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
o13 o13 o13
-
ขอบคุณนะคะ พี่วี พี่กล และน้อง Luk สำหรับเรื่องดีๆ ที่น่าอ่าน และน่าเก็บเป็นอย่างมาก :L2:
สุดๆเลยอ่ะ ระหว่างตอนแรกกับตอนจบ คนเราเปลี่ยนได้จริงๆ
อยากเปลี่ยนตัวเอง มั้งจัง ก๊ากกกกกกกก
ตอนพิเศษษษษษ อย่าเพิ่งหายไปเลย นะ นะ นะ :m13:
T___T จะขอยืนยัน ยืนยัน ว่าจะจอง 1 เล่ม ต่อไปปปปป อิอิ
:กอด1: พี่วี & พี่กล และ น้อง Luk
-
ก่อนอื่นต้องขอมอบ :L2: ให้วีก่อนเลย
จากที่ได้อ่านตอนผ่าตัดเสริมเต้านม ฟังจากที่เล่า
มันสุดจะทรมาน อ่านแล้วรู้สึกว่าความรักของคนเรา
มันมีอิทธิพลมาก สามารถทำให้คนอดทนได้เพื่อคนที่รัก
แต่กลก็ตอบแทนความรักและความอดทนของวีได้ดีมาก อ่านแล้ว
รู้สึกว่าวีและกล เกิดมาเพื่อเป็นคนของกันและกันจริง ๆ
ในยามที่อีกคนเจ็บปวด อีกคนพร้อมที่จะให้กำลังใจพร้อมที่จะอยู่ใกล้ ๆ
และพอมาอ่านตอนแปลงเพศ ตอนที่ยังไม่ได้อ่านก็คิดว่ามันน่าจะเจ็บกว่าตอน
ทำหน้าอกแน่ ๆ แต่กลายเป็นว่าเจ็บน้อยกว่า ต้องขอบคุณที่วี
อธิบายถึงขั้นตอนการเตรียมตัวก่อนการผ่าตัด วิธีการผ่าตัด มันเป็นสิ่งที่ตัวเองไม่เคยได้รู้
โชคดีที่วีได้ถ่ายทอดให้ฟัง ทำให้เข้าใจความยากลำบากของชายที่จะกลายเป็นหญิง
ว่ามันคือที่สุดของความทรมานจริง ๆ ไม่รู้จะเม้นท์อะไรต่อแล้วรู้แต่ว่าพอได้รับรู้ว่า
ชีวิตของวีและกลมีความสุข หลังจากผ่านมรสุมอะไรด้วยกันมามากมาย เราที่เป็นผู้อ่าน
รู้สึกดีใจ และมีความสุข ตามไปด้วย ขอให้ทั้งสองมีความสุขยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะ
ขอเป็นกำลังใจให้เสมอ :กอด1:
และที่ขาดไม่ได้ก็ต้องขอบคุณ น้อง Luk ที่ขยัน Post นะ และจะรออ่านบทส่งท้ายจ้า
-
เป็นเรื่อง หนึ่งที่อ่านแล้วไม่เคยจะเบื่อเลย
ตั้งแต่ ตอนแรก ยัน ตอนสุดท้าย
แล้วต้องขอ อภัย ที่ไม่ได้โพส รีพราย เลย
แต่ ตอนนี้ อดไม่ได้จริงๆ เพราะเนื้อ หา
มันโดน อ่ะ จริงนะ หุหุหุ ทำให้ได้เห็น
มุม มอง ในรูป แบบ ที่ใหม่ๆ ไม่เคยคิดเลยนะเนี่ย
ว่า จะมีคนเปลี่ยนเพราะรัก ขนาดนี้ หุหุหุ
เป็นเราก็เปลี่ยน นะ เราชอบ จังเลย อ่ะ
ตอนที่ เจ้า ของเรื่อง มาแนะนำ ในหลายสิ่ง หลายอย่าง
ชอบมากก็ ตอนทำ หน้าอกแหล่ะ เห็นภาพ เลย
และก็เป็นแนวทางนะเนี่ย กะลัง หาข้อมูล พวกเนี่ยอยู่เชียว
ขอบคุณค่ะ พี่ วี & Luk สำหรับ เรื่อราวดีๆ และน่าประทับใจ
หุหุหุ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
+1 ไปเลย หุหุ :pig4: :pig4:
-
o13 ได้ความรู้และแนวคิดมากมายในตอนเดียว เห็นด้วยว่า ก่อนจะได้ความรักเราควรรู้จักการให้ก่อน
คนสมัยนี้เห็นความรักเป็นเรื่องง่ายไปซะหมด เพราะความเจริญและความทันสมัยบางทีก็เป็นดาบสองคม ฉาบฉวย
บางคนก็รักในรูปร่างหน้าตา ฐานะการเงินของกันและกัน จนบางทีก็แยกไม่ออกว่ารักหรือใคร่กันแน่
ชื่นชมในความรักแท้ของพี่ทั้งสองที่ร่วมฝ่าฟันกันมาจนมีวันนี้ได้ แล้วยังถ่ายทอดข้อคิดเป็นแบบอย่างให้เราได้อ่านกันอีก ขอบคุณมากค่ะ
ยืนยันคำเดิม ไม่อยากให้เรื่องนี้จบตอนหน้าเลยจริงๆ มันต้องเหมือนขาดอะไรในชีวิตแน่ๆ พี่วีอย่าทิ้งให้กระทู้ร้างน้า แวะมาทักทายกันบ่อยๆนะคะ :L2:
-
ดีใจที่ได้รู้ว่าปัจจุบันนี้ คุณกลกับคุณวี ยังรักกันดีและความสุข
เรื่องราวของคุณวีเป็นตัวอย่างที่ดีแก่ใครๆหลายคนเลยทีเดียวค่ะ
ไม่ว่าจะเป็นคำสอน แง่คิด รวมไปถึงการใช้ชีวิตคู่
สรุปแล้ว ชอบเรื่องราวของคุณวีมากๆค่ะ
ขอบคุณคุณวีและ คุณLux ค่ะ :pig4:
-
คนใจดี ช่วย แบ่ง post ให้ด้วยค่ะ อ่านบนมือถือไม่ได้ค่ะ 3 บทท้ายค่ะขอบคุณค่ะ
-
:กอด1: :กอด1:น้องวี นายกลโชคดีทีเจอคนรักจริง
:L1: :L1:
-
ได้มาอ่านตอนแปลงเพศ รับรู้ความคิด ความรู้สึกของคุณวี
ขอคารวะด้วยความนับถือเลยค่ะ คู่ชีวิตที่ช่วยกันฝ่าฟันและเสียสละให้กันอย่างมาก
:L2: :L2:
-
วันนี้อ่านไปแบบไม่รู้ตัว
คือ...จะอธิบายยังไงดีนะ เหมือนกันว่า มันอบอุ่นน่ะ เหมือนเราลอยอยู่ที่ไหนสักแห่ง
เหมือนเราไม่ได้อ่านเอง แต่มีเสียงนุ่มๆ มาเล่าเรื่องราวให้เราฟัง
ไม่รู้ว่าเพ้อไปเองรึเปล่านะ แต่รู้สึกอย่างงี้จริงๆ
และเห็นด้วยกับความคิดของพี่วี เกี่ยวกับการใช้ชีวิตคู่ทั้งหมดที่พี่วีเล่ามา
ซึ้งจริงๆ
ตัวเองก็เป็นคนนึงนะที่แบบ ยังไงล่ะ เลือกมาก รึเปล่า ก็ไม่รู้เหมือนกัน
มีใครเข้ามาแล้วถ้าเราเจออะไรในตัวเค้าที่คิดว่าเค้าคงเข้ากับเราไม่ได้ เราก็ถอยออกมาทั้งที่ยังไม่ได้เริ่ม
ยังไม่ได้ลองปรับตัวเข้ากันเลย คิดแต่ว่า เราไม่เหมาะกับเค้า เค้าไม่เหมาะกับเรา อะไรทำนองนี้
แต่จากนี้คงจะเปิดโอกาสให้ตัวเองมากกว่านี้แล้วล่ะ ไม่ใช่ว่าเราสวยเลือกได้นะ แต่เราคิดว่าเราไม่มีอะไรดีพอสำหรับใครเลยต่างหาก
ใครที่เข้ามาเราก็คิดว่า เอ๊ะ เค้าจะชอบเราจริงเหรอ สักวันเค้าจะทิ้งเราไปรึเปล่า เพราะเรากลัว กลัวว่าจากสิ่งที่ "มี" จะกลายเป็นสิ่งที่ "เคยมี" มันคงแย่มากเลยอ่ะ
แต่จากการได้อ่านเรื่องราวของพี่วีแล้ว ความรักมันก็ไม่ได้น่ากลัวมากมายนี่เนอะ
ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆ ที่พี่นำมาบอกเล่าสู่พวกเรานะคะ
ขอบคุณคุณ Luk ด้วย
ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ^^
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องของคุณวีค่ะ
ประทับใจกับความรักของทั้งคู่จริงๆค่ะ
กว่าจะมาถึงวันนี้ก็ผ่านอะไรมากันเยอะ
ยังไงก็ขออวยพรให้รักกันไปนานๆนะคะ
คุณ luk คะ
รู้ว่าจองตอนนี้ไม่ทันแน่
เอาเป็นว่าเรามาช่วยกันภาวนาให้คุณวีเปลี่ยนใจกันนะคะ. :call:
เราจอง1เล่ม
แล้วจะเก็บเงินรอนะ :pig4:
-
ขอบคุณ คุณแม่ของพี่วีที่เลี้ยงพี่วีให้เป็นคนดีได้มากขนาดนี้
ขอบคุณพี่วีที่แบ่งบันเรื่องราวดีๆ ทำให้รู้ว่าการฝ่าฟันเพื่อความรักยังมีคุณค่า
ขอบคุณพี่กลที่รักพี่วีตลอดมาและตลอดไป
:L2:
-
....เคยดูคลิปผ่าตัดแปลงเพศ มาแล้วของคนดังด้วย เหมือนอย่างที่วีเล่าจริงๆๆ
....ต้องบอกว่า...เพราะรัก...จึงทนเจ็บได้ เฮ้อ แต่วีโชคดีนะที่ทำแล้วความรู้สึกที่ได้มายังเหมือนผู้หญิง 90%
....เคยอ่านของบางคน ทำแล้ว ไร้ซึ่งความรู้สึกเห็นบอกว่า ตัดเอาส่วนที่รับรู้ความรู้สึกออกไปหมด สงสัยจะทำแบบแรก
....นึกส่งสัยอยู่เหมือนกันว่า คนที่แปลงเพศแล้วส่วนใหญ่ จะใช้ อวัยวะทางด้านหน้าหรือทางด้านหลัง วีบอกว่ายังใช้ด้านหลังกันอยู่เหมือนเดิม
....ยกเว้น กลสิทธิ์ ฮ่าๆๆๆๆ โอ๊ยโชคดีนะเนี่ย กลสิทธ์ มีให้ใช้ทั้งหน้า และหลัง แบบนี้ไม่หวงก็บ้าแล้วว :laugh:
-
อ่านแล้วได้ข้อคิด กับอีกอะไรหลายๆอย่าง
สนุกและซึ้งมากค่ะ
-
ซาบซึ้งจริงๆ
ขอบคุณที่พี่ตัดสินใจถ่ายทอดเรื่องราวดีๆ ให้พวกเราได้อ่าน
พี่วีค่ะหนูนับถือในการเสียสละกับความรักของพี่จริงๆ
ไม่แปลกเลยที่ี่พี่กลจะรักพี่มากขนาดนี้
ขอให้พวกพี่มีความสุขตลอดไปนะคะ
:pig4: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านเรื่องของพี่วีแล้วรู็สึกอิ่มเอมใจจัง
ทำให้รู้ว่าความรักมันยิ่งใหญ่จิงๆ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้ามาจองด้วยคนตอนนี้จะยังทันไหมค่ะ
อยากได้เก็บไว้เหมือนกัน
ขอบคุณเจ้าของเรื่องมากๆนะคะ
-
กว่าจะเปลี่ยนตัวเองได้นับถือคุณวีเลยค่ะ
ทั้งต้องเจ็บตัวทั้งต้องอดทน
+1 ให้เลยค่ะ
-
อ่านแล้วซึ้งมากค่ะ เดี๋ยวนี้จะหาคนที่คิดรักเดียวใจเดียวอย่างนี้ยากมาก
เหตุผลก็อย่างที่คุณวีบอกอ่ะค่ะ สมัยนี้มีตัวเลือกเยอะ ส่วนใหญ่ก็หน้าตาดีๆ ทั้งน้้น
ทำให้ตามหารักแท้กันไม่สินสุด (แล้วมันแท้ตรงไหน)
ขอจองหนังสือ 1 เล่ม ตอนนี้ยังทันรึเปล่าคะ
-
ขอบคุณพี่วีและพี่กลที่ถ่ายทอดประสบการณ์คะ
ขอบคุณพี่วีและพี่กลที่สอนให้เห็นถึงความรักที่สามารถเปลี่ยนแปลงทั้งคู่ได้
ขอบคุณพี่วีและพี่กลที่ทำให้เห็นมุมมองของความรักในหลายๆมุม
ขอบคุณพี่วีและพี่กลที่ให้ความรู้ ให้ข้อคิด แบบอย่าง
ขอบคุณพี่วีและพี่กลคะ
และก็ขอบคุณคุณลัคที่นำเรื่องนี้มาลงคะ
-
อบอุ่นหัวใจมากๆเลยค่ะ
อ่านตอนนี้แล้วได้ข้อคิดดีๆ
เยอะเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะ
-
มีคำถามข้อนึงติดอยู่ในใจมากค่ะ
ถ้าวันที่พี่วีโดนพี่กลข่มขืน แล้วพี่วีไม่ได้ขอไว้เรื่องเพื่อนของพี่กล
ทุกอย่างจะมาบรรจบแบบนี้มั้ยค๊ะ :กอด1:
-
เรื่องของพี่วีกับพี่กลทำให้เราซึ้งถึงคำว่า "เพราะรักจึงเปลี่ยนได้"จริงๆ
:impress3:
โดยเฉพาะตอนสรุปจบ อ่านแล้วซึ้งอ่ะ ทำให้หันมาคิดถึงตัวเองตอนมีแฟนเลยนะว่าตัวเองเคยคิดแบบนี้บ้างป่าว เคยคิดที่จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครบ้างไหม คำตอบก็คือไม่...
บางทีนี่อาจถึงเวลาที่เราต้องลองเปลี่ยนบ้างแล้วเนอะ^^
-
:L2: ขอให้รักกันต่อไป จนแก่จนเฒ่าไปเลยนะคะ :call:
-
อ่านแล้วบอกได้คำเดียวเลยว่ารู้สึกอบอุ่นและซึ้งมากๆ
เพราะคำว่ารักเราจึงยอมเปลี่ยนแปลงเพื่อคนที่เรารักได้จริงๆ
ปล.ขอจองหนังสือ1เล่ม ตอนนี้จะทันรึเปล่าคะ
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าพี่วีรักพี่กลมากๆ
ยอมเจ็บตัวขนาดนี้ หนูนับถือพี่จริงๆค่ะ
o13
-
ตั้งแต่ได้ตามอ่านเรื่องของพี่วี และพี่กลมา (ถึงจะได้ตามตอนใกล้จบแล้วก็เถอะ อิอิ)
ยอมรับเลย นอกจากเรื่องราวของพี่ทั้งสองคนแล้ว ที่ต้องผ่านทุกข์ ผ่านร้อน หนาวกันมา
คำพูดบางคำของพี่วีที่สอดแทรกมาในแต่ละตอนนี่ แหละ เป็นอะไรที่ชอบมากถึงมากที่สุด
เพราะนอกจากเนื้อเรื่องแล้ว เรื่องราวของพี่วียังมีคำสอน ให้เรานำกลับไปคิดและมองดูตัวเองด้วย
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องของพี่วีจริงๆค่ะ
-
จะบอกว่า พออ่านตอนเสริมหน้าอกกับผ่าตัดแล้ว รู็สึกทึ่งเลย
แต่ทึ่งอีตากลมากกว่า เครื่องนวดหน้าอกกระชับอัตโนมัติ และ แท่งไดเรกในตัว
เราว่าพี่กลแอบไม่ให้พี่วีใช้แท่งไดเรกหรือเปล่าเนี่ย แบบแอบเนียน
อยากเห็นรูปพี่วีจัง ต้องสวยมากแน่ ๆ เลย
ขอบคุณสำหรับความรู้ที่ได้อ่าน จะได้เเก็บเป็นข้อมูล
-
ขอจอง 1 เล่มนะคะ
อ่านเรื่องของพี่วีแล้วได้ข้อคิดมากมาย และได้เตือนสติตัวเองด้วย และได้ย้อนกลับมามองดูตัวเองด้วย ชอบมากเลยค่ะเกี่ยวกับมุมมองการใช้ชีวิตคู่ของพี่วี
พี่วีบอกว่าตัวเองไม่ได้โชคดี แต่หนูว่าพี่วีก็ยังโชคดีในการที่ได้เจอครึ่งนึงของชีวิตค่ะ มีคนอีกมากมายที่ตามหาครึ่งชีวิตของตัวเอง แต่ก็พบกับความว่างเปล่า หนูเองก็เป็น1ในนั้น
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวค่ะ :L2:
-
อ่านแล้วอึ้งเลยค่ะ ได้ความรู้เยอะมากมาย
แล้วยังได้สาระ ข้อคิดเกี่ยวกับความรักอีก
ขอบคุณวี กล และน้อง lux ด้วยนะคะ
-
ก่อนอื่นต้องบอกว่าผมเกือบพลาดไปแล้ว ผมอยู่ในเล้า เข้ามาอ่านทุกวัน แต่เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้เมื่อวาน
มันมีครบทุกความรู้สึกจริงๆครับ มันคือเรื่องจริงที่พวกเราทุกคนต้องเจอในชีวิตประจำวันจริงๆ สิ่งที่ได้จาก
การอ่านเรื่องนี้คือแง่คิด คติสอนใจในการดำเนินชีวิต ทำให้ได้คิดอยู่ตลอด แล้วมากกว่านั้นคือสิ่งที่เรียกว่า
"ความรัก" ของคุณทั้งสองมันอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง มันจับต้องได้ แล้วที่สำคัญกว่านั้นคือ คุณ
ไม่ลืมความรักจากครอบครัว ผมคิดว่าที่คุณมีวันนี้ได้ส่วนสำคัญมาจากครอบครัวจริงๆ ขอบคุณนะครับคุณวี
ที่ทำให้คนที่หมดศรัทธาในความรักได้พบเจอหนทางสว่างอีกครั้ง ขอบคุณมุมมองความรักที่ถ่ายทอดผ่าน
ครอบครัว มันทำให้ผมย้อนกลับไปมองความสัมพันธ์ของตัวเองกับครอบครัวมากขึ้น ต้องขอบคุณจริงๆ
แล้วที่ขาดไม่ได้เลยคือคุณ Luk ขอบคุณมากๆที่ทำให้ภาษาสวยขึ้น ถ่ายทอดความรู้สึกได้ดีมาก ทำให้ทราบซึ้ง
ตามทุกครั้งที่ได้อ่าน ไม่ว่าตอนไหน ทั้งยิ้มทั้งร้องไห้ ทำให้ผมรู้สึกร่วมได้มากจริงๆ
ขอบคุณนะครับคุณกลสิทธิ์ที่รักคุณปราณวีขนาดนี้ ถ้าไม่มีเรื่องราวความรักของคุณสองคน อาจทำให้ใคร
หลายๆคนรวมถึงตัวผมด้วย ยังอาจไม่ได้รู้จักและศรัทธากับความรักขนาดนี้
ขอให้ความรักของคุณทั้งสอง เป็นแบบนี้ตลอดไปนะครับ ขอให้ผลบุญจากการแชร์ประสบการณ์ชีวิตในครั้งนี้
ส่งผลให้คุณทั้งสอง และครอบครัว จงมีแต่ความสุขความเจริญนะครับ
ปล. ขออนุโมทนาบุญกับหลวงพี่กลด้วยนะครับ
[b]สุดท้าย ท้ายสุด ต้องบอกว่าขอผมมีส่วนร่วมในความทรงจำดีๆครั้งนี้ด้วยนะครับ ขอจองหนังสือ 1 เล่มนะครับ [/b]
-
ความรักของคนสองคนกว่าจะมาถึงวันนี้ได้
ต้องผ่านบททดสอบมากมาย
ต้องใช้ความรักความเข้าใจ และกำลังใจส่งให้ต่อกัน
อ่านเรื่องของคุณวีแล้ว ก็ย้อนกลับดูในวันวาน
ความทรงจำมีมากเหลือเกิน ทั้งทุกข์และสุข
กับหลายสิ่งที่ปรับและเปลี่ยนเพื่อกันและกัน
สุดท้ายเป็นความผูกพัน.....และดูแลให้ยั่งยืน
ขอบคุณคุณวีและน้องLux กับความประทับใจที่มีนะคะ
-
ดีมากๆเลยครับ
ผมอ่านแล้วจะนำเอาไปใช้ในชีวิตจริง
เพราะพี่วีคิดแบบนี้ ชีวิตคู่ของพี่ถึงอยู่มาได้นาน
ผมอยากให้ทุกคนคิดเหมือนพี่วีจังเลยครับ
ขอบคุณ ที่นำเรื่องดีๆมาให้ทุกคนได้อ่าน ขอบคุณ
สำหรับทุกคำแนะนำดีๆที่มีให้ ขอให้พี่ทั้งสองครองรักกันตราบนานเท่านานเลยนะครับ
ขอบคุณจากใจจริง
-
:z2:
โชคดีมาก ที่ได้อ่านเรื่องนี้
..ชีวิตจริง ที่ไม่ใช่ในนิยาย..
..ความสุขไม่มีขาย ต้องตะกายไขว่คว้าเอง..
ถ่ายทอด เรื่องราว สว่างมืด
เค็มจืด เผ็ดเปรี้ยว ขมหวาน
โหดร้าย ดีเลว อันธพาล
ทำทาน หว่านบุญ หนุนนำ
ก้มมอง เหรียญบาท ในมือ
หัวหรือ ก้อยหงาย เห็นขำ
เหรียญมี สองหน้า ชักนำ
หงายคว่ำ หัวก้อย บ่อยเลย
ออกหัว มากไป โยนใหม่
ออกก้อย น้อยไป ไม่เฉย
ความดี ความชั่ว เคย..เคย
แปลกใจ ไม่เลย เผยตัว
แต่ถ้า หยิบเหรียญ วางหงาย
ตั้งใจ ให้ออก ด้านหัว
ทำแต่ ความดี ไม่กลัว
ความชั่ว หลีกหนี ห่างไกล
:L1: much more love..กล&วี
:pig4: +1 ครับ Luk
-
:L1: :L1:
-
จอง1เล่มค่ะ
(เม้นท์สั้นๆ เดี๋ยวจะไม่เห็นคำขอจอง >.< เป็นตัวสำรองก็ไม่ว่า :monkeysad:)
-
ในที่สุดก็อ่านจบแล้วววว :mc4:
อ่านแล้วซาบซึ้งมากเลยค่ะ ทั้งครอบครัวและความรักของพี่ๆทั้งสองคน
ทำเอาน้ำตาไหลไปหลายรอบ :o8:
ถ้าจะขอจอง 1 เล่มด้วยคนจะยังทันอยู่ไหมคะ
อยากเก็บไว้เป็นที่ระลึกอ่ะ
:m13: :m13: :m13:
-
ได้ติดตามอ่านเรื่องราวของคุณวีมาโดยตลอด ยังไม่อยากให้จบเลยยังอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
ขอบคุณมากๆนะคะที่นำเรื่องราวมาแบ่งบันให้ได้อ่านกัน อ่านแล้วได้รับความรู้มากมาย เช่น
ได้ข้อคิดในการใช้ชีวิตคู่ ได้รับรู้ว่าการรักกันไม่ใช่เป็นเพียงแค่การรอความรักเท่านั้นแต่เราต้อง
รู้จักการให้ด้วย ได้รับรู้ถึงการมีความสุขจากการเสียสละ ได้รับรู้ว่าความรักของครอบครัวว่าเป็นความรัก
ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด และอะไรอีกหลายๆ อย่างที่ได้รับรู้และได้ข้อคิดมากมายจากการอ่านเรื่องราวของคุณวี
ตอนอ่านก็มีทั้ง หัวเราะ ยิ้ม ร้องไห้ ไปด้วยตามสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ขอบคุณ คุณวีอีกครั้งที่นำเรื่องราว
มาถ่ายทอดให้ได้รับรู้กัน ขอบคุณ คุณกล ที่ทำให้มีเรื่องราวกลกับวีเกิดขึ้น และสุดท้ายขอบคุณ คุณลักที่นำ
เรื่องราวมาโพสต์ แต่เสียดายจังเลยจะจบแล้ว ยังไงก็ขอจองหนังสือไว้ 1 เล่มด้วยคนนะคะ
รักนะคะ คุณวี คุณกล :กอด1: :L1:
-
จอง 1 เล่มนะจร้า
เรื่องนี้โดนจริง ๆ ทุกคำพูดทุกการกระทำ o13
:L2: มอบให้คุณกล คุณวี และคุณลักษ์จร้า
-
:L1::มาถึงบทส่งท้ายแล้วนะค่ะ พี่วีส่งมาให้เกือบเที่ยงคืน เพราะพี่เค้าต้องเตรียมตัวเดินทางไปแล้ว
นู๋ขออนุญาต พูดความในใจก่อน เพราะที่เหลือเป็นบทของพี่วี นู๋ต้องขอขอบคุณทุกท่าน
ที่ได้เข้ามาอ่านเรื่องราวของพี่วี & พี่กล นู๋ภูมิใจมากที่ได้มีส่วนร่วมครั้งนี้ หากการพิมพ์ภาษา
ผิดพลาดหรือตกหล่น หรืออะไรก็แล้วแต่ ขออภัยเป็นอย่างสูง นึกเสียว่ามือใหม่หัดขับ
หลังจากนี้นู๋คงฝากนิยายเรื่อง 'ตะเกียงพิเศษ' ไว้ในอ้อมอกทุกท่านด้วยนะค่ะ เพราะคงเหลืออีกเรื่อง
ที่อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้ว ตอนนี้พยายามเค้น บีบ รีด ไอเดียออกมาให้มันสนุก ตื่นเต้น เร้าใจ
และประทับใจ เพราะมันคือจินตนาการอันบรรเจิดของนู๋เอง หุหุหุ! หาได้เป็นชีวิตจริงเหมือนเรื่องราว
ของพี่วี& พี่กล ไม่ เพราะฉะนั้นเรื่องตะเกียง นู๋ลุยได้โรด ฮ่าๆๆๆๆๆ :laugh:
ขอบคุณทุก + ที่กดให้ ขอบคุณทุกกำลังใจทุกโพสที่พูดถึง หากนู๋มีเรื่องราวดีดี ที่พานพบ
จะนำมาฝากทุกคนในเล้าฯ นี่อีกสัญญาค่ะ สำหรับพี่วี อะฮือ..อะฮือ..ๆๆๆ จริงๆ ก็ไม่อยากให้จบ
เพราะเชื่อว่าพี่วีมีเรื่องราวอีกมากมาย ที่สามารถนำมาเล่าให้ฟังได้เยอะแยะ ก็พี่เค้ารักกันมายี่สิบกว่าปี
ไมจะไม่เล่าเนอะว่าไหม....แต่ก็เคารพการตัดสินใจของพี่เค้าค่ะ...เมื่อพี่เค้าอยากเล่าไว้แบบนี้ก็คงแบบนี้แหละ
ไว้นู๋ไปทำบุญกราบหลวงพี่กล นู๋จะขอของดีมาฝากกันนะค่ะ เผื่อหลวงพี่มีของศักดิ์สิทธิ์
อย่างน้อยนู๋เชื่อว่าต้องมีดีแหละน่า....ก็หลวงพี่กลสิทธิ์ซะอย่าง ยี่ห้อนี่มีคนเดียว ฮ่าๆๆๆๆ! เอิ๊กกกๆ :m20:
ตายห่า..นรกจะกินหัวหรือเปล่าไม่รู้ ไม่เจตนานะค่ะหลวงพี่ เอาเหอะต้องมีดีแน่ๆ ไม่งั้นไม่สามารถทำให้
พี่วีรักได้มากมายทุ่มเทได้ขนาดนี้หรอก ทุกคนว่าไหม เพราะฉะนั้นขนหน้าแข้งหลวงพี่สักเส้นติดตัวไว้ก็ยังดี
เพื่อเป็นมหานิยมให้หนุ่มๆ มาหลงร๊ากกกกๆๆๆ นู๋บ้าง เพราะนู๋ก็ยังไร้คู่ตุนาหงันคือกันนะแหละ...ฮิ้ววววๆๆ
ใครสงสัยว่านู๋ทำงานอะไร นู๋เป็นเลขาเจ้านายค๊า...เจ้านายนู๋สวย เริ่ด เชิด แต่ไม่ยิ่ง แถมเก่งอีกตะหาก
อิจฉากันมะ..ว่าจะหาหนุ่มๆ มาอินเลิฟสักคน เผื่อเจอรักแท้จะได้ไม่แพ้พี่วี.....ฮฺิ้ววววๆๆๆๆ..
พอแหละ...พอแหละ...รั่วมาเยอะแล้ว เป็นการเป็นงานหน่อย
ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ ขอบคุณมากมาย ชื่นใจที่ผลงานนี้ได้รับแต่คำชมไม่ขาดปาก
ทำให้นู๋หน้าบานยังกะจานดาวเทียม เพราะเป็นที่แรก แห่งแรก และครั้งแรกในชีวิตกับการลงนิยาย
ไงก็ฝากหัวใจดวงน้อยๆ ไว้ในอ้อมกอดของทุกท่านด้วยนะค่ะ
Luk. :กอด1:
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 54
บทส่งท้าย.
.
.
.
.
ผม.ไม่ใช่สิ..ต้องแทนตัวฉันถึงจะถูก ยืนมองตัวเองในกระจก ร่างเปลือยหมดจด...
เห็นสัดส่วนความเป็นหญิงชัดเจน..แน่นอนฟังไม่ผิด..ร่างที่เห็นในกระจกอยู่นี้ เป็นร่างผู้หญิงสมบูรณ์ทั้งข้างบนข้างล่าง
นมตั้งเต้าสองข้าง ปฏิมากรรมจากมีดหมอยัดซิลิโคน สวยงามไร้ที่ติ ส่วนข้างล่างยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไม่มีจุดใดให้สังเกตุ
ว่าตรงนี้เคยเป็นองคชาติของเพศชายมาก่อน
พลอยทำให้นึกย้อนไป ถึงจุดเริ่มต้นในวันนั้น ชีวิตเกิดการตัดสินใจเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่
จนทำให้เป็นอย่างทุกวันนี้ เพราะอะไรนะเหรอ...นึกแล้วน่าขำ.....ไม่น่าเชื่อ.....อุบัติเหตุ..หรือพรหมลิขิต ที่ทำให้เรา
โคจรมาพบกัน จากคู่อริ..เหม็นขี้หน้าโครตๆ.....มีเรื่องทุกครั้งที่เจอกัน..เกลียดเข้าไส้..จะกลายมาเป็นเพื่อน....เป็นแฟน....
เป็นสามี.....เป็นคู่ชีวิตในที่สุด.....เกลียดอะไร..มักได้อย่างนั้น..คงจะจริง..นี่ก็ผ่านมาถึง 20 ปีแล้ว.....ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน
ที่ผมในวันนั้น..จะเปลี่ยนเป็นฉันในวันนี้คงเป็น...“เพราะรัก.....จึงเปลี่ยนได้”.........
.
.
.
ปัจจุบันพ่อกล แม่กล ยังอยู่ครบ อาลพ น้าก้อง และญาติกลส่วนใหญ่อยู่ครบหมด
ยกเว้นยายที่ท่านได้เสียไปหลังจากวีผ่าตัดได้ไม่ถึงห้าเดือนระหว่างเตรียมงานแต่งกับกลนั้น ยายอยู่ไม่ถึง..แต่ก่อนท่านสิ้น..
กลกับวีเราได้มีโอกาสดูใจท่าน....สายตายายที่จ้องมองเราทั้งคู่แววตาท่านมีความสุขหมดห่วง ก่อนจะสิ้นใจในวันรุ่งขึ้น
น้องกลอยน้องสาวกลมีครอบครัวแล้ว มีลูกสาวหนึ่งคนโตแล้วค่ะปัจจุบันกุ้งกุลาก็แต่งงานมีครอบครัว
แล้วเหมือนกัน กุ้งนางลูกคนแรกไม่มีพ่อ แต่อาลพกับแม่กลรับไว้เป็นลูก ตอนนี้กุ้งนางมีแฟนต่างชาติอายุแก่กว่ายี่สิบปี
อยู่ออสเตรเลีย ส่วนลูกกุ้งนางโตแล้วเป็นลูกสาวค่ะ
ไม่รู้พ่อเป็นใคร..กุ้งนางเองก็ไม่สามารถไปตู่ให้ใครเป็นพ่อได้ เพราะนอนด้วยหลายคน...จึงไม่กล้า
ไปบังคับให้ใครรับผิดชอบ พาลจะพาเอาพ่อแม่พี่น้องไปขายหน้าเปล่า ๆ หากโดนเขาตอกหน้ากลับมา
เกิดไปแล้วเค้าไม่รับผิดชอบขึ้นมา
ที่สำคัญเจ้าตัวเองยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำ...แล้วใครจะสามารถตามหาพ่อของเด็กให้ได้ แต่เพราะประสบการณ์
เลี้ยงลูกที่ผิดพลาด แม่และอาลพจึงแก้ตัวกับลูกสาวกุ้งนาง น้องหนูมีชื่อว่ากุ้งแม่น้ำ และน้องกุ้งแม่น้ำก็ไม่ทำให้ใครผิดหวัง
ปัจจุบันมุ่งมั่นอยากเป็นหมอศัลยกรรม เรียนดี นิสัยดี น่ารักมากค่ะ กำลังพยายามอยู่ที่จะไปให้ถึงฝัน
ครอบครัวของวี คุณแม่ท่านแข็งแรงดี วัยท่านย่าง 77 ปีแล้ว ยังอบอุ่นใจดีแวดล้อมไปด้วยหลานๆ
ลูกของพี่สาวพี่ชาย ซึ่งโตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้ว หลานคนโตของวีอายุ 16 ปีแล้ว ลูกของพี่วันซึ่งมีสามคน
เป็นหลานชายทั้งหมด บ้านวีเชื่อผู้ชายแรง บ้านกลเชื่อผู้หญิงแรง ดูจากรุ่นลูกมายันรุ่นหลานก็คงรู้
พี่หวั่นพี่สาวคนโตไม่คิดแต่งงานเป็นสาวแก่จนถึงปัจจุบัน พี่ไวไม่แต่งงานเหมือนกันเป็นหนุ่มแก่
ส่วนพี่วินเสียชีวิตพร้อมกับน้องวุ้น ในช่วงเทศกาลสงกรานต์ในปีหนึ่ง ไปด้วยกันหกคน รถพี่วินโดนรถปิคอัพขับชนอัดก๊อปปี้
สี่คนบาดเจ็บแต่ไม่มีใครพิการ พี่วินเสียชีวิตคาทีเพราะโดนกระจกทิ่มกระโหลก ส่วนน้องวุ้นไปเสียชีวิตโรงบาลหมอช่วยไม่ได้
ปอดน้องทะลุม้ามแตกจากแรงกระแทก
เป็นเรื่องเศร้าและเลวร้ายที่สุดในครอบครัวของวี..ที่เสียพี่ชายและน้องชายไปในวันเดียวกัน ต้องตั้งศพ
บำเพ็ญกุศลในศาลาถึงสองศพ วีกังวลเหลือเกินห่วงความรู้สึกแม่มาก กลัวว่าท่านจะแบกรับความเสียใจไว้ไม่ไหว
แต่สุดท้ายแม่ก็ทำให้วีต้องชื่นชมกำลังใจของท่านยิ่งนัก
แม้ท่านจะมีน้ำตาไหลอาบแก้มตลอด แต่ท่านก็ไม่คร่ำครวญเศร้าโศรก กลับสะอื้นร้องไห้เงียบๆ
แต่ภาพที่เห็นก็พาให้ลูกๆ ต่างระทมทุกข์ เข้าไปใหญ่ เสียใจกันมากที่เสียคนในครอบครัว ซ้ำยังต้องมาเห็นน้ำตาแม่ไหล
ตลอดสี่วันที่ศพพี่ศพน้องบำเพ็ญกุศลอยู่ วีเสียอีกเศร้าและทำใจแทบไม่ได้ ร้องจนตาบวมกินข้าวปลาอาหารไม่ได้เลย
ถึงกับอาเจียนอ๊วก..รันทดหดหู่สุดๆ หากไม่ได้กลวีคงทรุดแน่ๆ เพราะมันเศร้าสุดๆ ไม่คิดว่าพี่ชายกับน้องชายที่รักกันมาก
เห็นอยู่ดีดีไม่เจ็บไม่ป่วย จะมาจากเราไปกระทันหันแบบนี้
แต่วีก็ต้องอดทนให้ได้ เอาแม่เป็นแบบอย่าง แม่เข้มแข็งมากแค่ไหน แม่คือหญิงแกร่งน้ำใจงาม
แม้จะผ่านโศกนาฏกรรมหลายต่อหลายครั้ง แม่ก็อดทนผ่านพ้นมันมาจนได้ แม่คือแม่พระของวีตลอดกาล
ทุกวันนี้..หลังจากผ่านพ้นเหตุการณ์นั้นมาแล้ว ครอบครัวเราก็กลับมามีความสุขอีกครั้ง
แม้ใช้เวลารักษาสภาพจิตใจกันพอสมควร สุดท้ายก็สงบสุขราบรื่นดี ไม่ลำบากข้นแค้นไรกันแล้ว แม่วีท่านก็สุขสบายดีแล้ว
ลืมพูดถึงน้องชายคนเก่งและสุดหล่อของวี น้องวิวปัจจุบันเป็นผู้จัดการใหญ่แผนก IT ของบริษัทฯ
ส่งออกบริษัทฯหนึ่ง ที่ทำพวกผนังกันความร้อนรถยนต์ วิวเก่งและไม่ทำให้ใครผิดหวัง ทุกวันนี้ยังไม่ยอมแต่งงาน
เพราะผิดหวังเรื่องความรักกับสาวๆ มาสองคนแล้ว เลยปฏิญาณว่าจะไม่แต่งงานแล้ว ขออยู่บนคานกับพี่ไวอีกคนว่างั้น
ใช่ว่าวิวจะไม่มีสาวๆ มาชอบนะค่ะ แต่เพราะวิวไม่ได้ดั่งใจมากกว่า เค้าอยากได้ผู้หญิงใจเย็นอบอุ่น
และแกร่งเหมือนแม่ เอาแม่เป็นไอดอลซะงั้น มันเลยเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร เพราะสาวๆที่เข้ามาคลุกคลีต่างแค่นึกสนุก
ไม่คิดเปลี่ยนแปลงเหมือนที่กลยอมเปลี่ยนเพื่อวี วิวเลยโสดอยู่ต่อไป และก็ไม่คิดแสวงหาความรักอีกแล้วด้วย
วิวบอกว่า..ผมรักชีวิตสันโดษเสียแล้ว ความรักของผม คือรักตัวเอง รักแม่ รักพี่ๆ ก็พอแล้วครับ......
ถึงตรงนี้..หวังว่าคงทราบความเป็นไปหมดแล้วนะค่ะ สำหรับกล ปัจจุบันท่านครองสมณะเป็นหลวงพี่แล้วค่ะ
จากที่ผัดผ่อนไม่ยอมบวชมาตลอด เพราะท่านไม่ยอมห่างวีเหมือนที่เล่าไว้ตอนที่ผ่านมา เพิ่งได้ฤกษ์ตัดสินใจบวชเมื่อต้นปีนี่เอง
ท่านบวชหนึ่งพรรษาปลายปีถึงสึก ท่านจำวัดอยู่ที่จังหวัดชัยนาท เพราะหลวงอาน้องพ่อของหลวงพี่ท่านเป็นเจ้าอาวาสอยู่ที่นั่น
การบวชครั้งนี้ ท่านประสงค์บำเพ็ญบุญ..ประกอบกิจของสงฆ์เพื่อถวายเป็น
พระราชกุศล และถวายให้กับญาติโยมทุกคน
.
.
.
กราบนมัสการหลวงพี่ วีได้นำเรื่องราวความรักของเราตั้งแต่ต้นพบกันกระทั่งปัจจุบัน
เผยแพร่สู่สายตาผู้อ่านทุกท่าน ซึ่งได้เรียนแจ้งขออนุญาตหลวงพี่ไว้ล่วงหน้าก่อนแล้วนั้น ขอนมัสการกราบขอบพระคุณ
มา ณ ที่นี้เป็นอย่างสูง ที่ท่านอนุญาตให้เล่าเรื่องราวเผยแพร่ข้างต้น
อนึ่งอานิสงฆ์ใดก็ตามที่พึ่งประโยชน์แก่ผู้อ่าน ด้านความบันเทิง ตลอดจนมุมมองแง่คิด
เพื่อเป็นกำลังใจสำหรับคู่รัก..นำไปใช้เป็นแนวทางกันต่อไป
กราบอาราธนาบารมีคุณพระศรีรัตนตรัย ดลบันดาลให้อานิสงฆ์แห่งกุศลผลบุญเหล่านั้น
ประสิทธิ์เป็นพรชัยอันประเสริฐเลิศด้วยแก้วสามประการ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ กอปรด้วยจตุรพิตรพรชัย
ส่งผลให้ผู้อ่านทุกท่านเจริญด้วย อายุ วรรณนะ สุขขะ พละ มากด้วยบารมีทรัพย์ศฤงคาร ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ
ห้ามมิให้แผ่วพาน อีกครอบครัวจงประสพแด่ความสุขความเจริญถ้วนทั่วทุกคน
ด้วยบารมีแห่งพระเดชพระคุณผ้าเหลือง..ที่หลวงพี่ได้บำเพ็ญกุศล อุทิศตนจำเริญรอยตาม
พระพุทธศาสนาใต้ร่มกาสาวพัตร ขออาราธนาบารมีเผื่อแผ่กุศลผลบุญแห่งการประพฤติปฏิบัติธรรม
มายังผู้อ่านทุกท่านทุกคนด้วยเทอญ....สาธุ...สาธุ...สาธุ....
แม้ต่างไม่รู้จักหน้า พูดจาผ่านตัวอักษร
ต่างคนไม่รู้จักหัวนอน ใช้นามมังกรแทนตัวตนกัน
ปราณวีขอขอบพระคุณ ที่ท่านการุณค้ำจุนกันมา
ซาบซึ้งเต็มเปี่ยมอุรา อบอุ่นชีวาธาราน้ำใจ
ตลอดเวลาของการเล่าเรื่อง ท่านคอยเป็นเพื่อนพากันห่วงหา
ติดตามอย่างไม่สร่างซา ล้วนแล้วที่มาของปราณวี
น้ำใจทุกท่านมอบให้ ช่างแสนยิ่งใหญ่ชื่นใจนักหนา
สัญญาตราบสิ้นดินฟ้า วีคนนี่นาไม่มีวันลืม
คิดถึงกัน..โปรดแวะมาคุย อย่าได้เดินดุ่ยไม่เหลียวมองหา
อย่างน้อยวีได้เข้ามา จะได้รู้ว่าเพื่อนมาทักทาย
สุดท้ายคงขอฝากไว้ ความรักยิ่งใหญ่รู้กันดีว่า
มากล้นไปด้วยคุณค่า ความรักนำพาชีวาสุขเอย.....
ขอบคุณทุกท่านที่เป็นเพื่อนกันตลอดมา ตั้งแต่เรื่องราวของวีนำมาเล่าในเล้าฯนี้
จะลืมไม่ได้ ขอบคุณน้องลักษ์ที่ดูแลกระทู้และเรื่องราวจนถึงวันนี้ ขอบคุณโมฯในเล้าฯทุกท่าน
ที่ดูแลเล้าฯให้ได้แบ่งปันเรื่องราวต่อกัน ขอบคุณโมพี่เลี้ยงคุณหนึ่ง Poes ที่เป็นพี่เลี้ยงแนะนำกันมาตลอด
ขอบคุณน้องตูน Seiki ที่เปิดแนวคิดให้วีนำเรื่องราวมาเล่าสู่กันฟัง ขอบคุณแม่ที่น่ารักเคารพยิ่งของวี
ขอบคุณครอบครัวของหลวงพี่กลสิทธิ์ ที่ให้โอกาสเราได้รักกัน ขอบคุณพี่น้องตลอดจนญาติทุกคนที่ยอมรับ
ขอบคุณคนคุ้นเคยรู้จักใกล้ชิดทุกท่านที่รักและดูแลเราทั้งสองด้วยดีเรื่อยมา ขอบคุณจริงๆ....
สุดท้ายขอกราบนมัสการขอบคุณหลวงพี่กลสิทธิ์...เพราะมีท่านในวันนั้นถึงมีวีในวันนี้ เรื่องราวความรักของเรา
จึงได้กำเนิดเกิดขึ้น ให้ผู้อ่านทุกคนได้ติดตามกัน ขอบคุณทุกตัวอักษร ทุกความหลัง ทุกความคิด
ทุกห้วงคำนึงของความรู้สึก และทุกหยาดหยดแห่งรอยน้ำตา รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ
ขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วยความซาบซึ้งจริงๆ
ปล. เรื่องราวชีวิตแต่งงาน อินเลิฟ หึง ขำ ฮา พิเศษ 5 ตอน
วีจะเขียนมอบเป็นของขวัญพิเศษในหนังสือให้นะค่ะ ขอบพระคุณอีกครั้ง
หลังจากโพสตอนนี้ไปแล้ว อีกไม่กี่วันวีต้องเดินทางไกลไปต่างประเทศ
ไปเยี่ยมเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง คงกลับต้นเดือนหน้า มีเวลาว่างวีจะเข้ามาอ่านคอมเม้นฯ fc ที่น่ารักทุกคน
หากต้องการถาม วียินดีตอบข้อสงสัย คงไม่สัญญาว่าจะตอบทุกข้อทุกคำถาม เอาเป็นว่าเท่าที่พิจารณาแล้ว
เห็นว่าตอบให้ได้นะค่ะ
รักทุกท่านเช่นกัน :กอด1:
ปราณวี.
ขอบคุณ Fc :pig4: :L1: :3123: :L2: :กอด1:
ณยฎา ,roseen ,kitty ,fuku ,SoN ,yayee2 ,broke_back
KOWPOON ,Ployyunho ,Uaeb ,Yabai ,Kabung ,harukagd ,BEN *_* MOS ,Bamboo ,atblueann
,โจ๊กกุ้ง,iaanie ,oppee ,Margarin ,Yenoh ,Me_Kame_nishi ,VK_iupk ,myapril ,StillLoveThen
,Orisaeto ,Charmingmoon ,gateau ,Sabaijai ,EunSung87 มKaT@Micky ,allnicee ,n2 ,tweetpuen
,สาวเครือฟ้า ,rubbitmoon ,Dorumi ,yuuki ,ninkara ,GD_MYMINT ,loginmymind ,artit ,HydrA
,greenk ,แอบซุ่ม ,Xela ,gun ,nunamicky ,Goodfellas ,Uonlii_I ,bvan ,yeyong ,Sakiko ,Killua
,WhatLoveIs ,ใจฉันอยู่ที่ใคร ,korun_Dark ,malula ,beer ,himecrazy ,Paankung ,MaeMoo
,i-love-you ,MeepadA ,heefever ,monoo ,zazoi ,konan6688 ,ku_chen ,koo_eng ,PoyPay ,antop
,jackykrub ,in_nov ,blackyoyo ,IRIS ,do_nat ,chocolate_angel ,DEMON3132 ,Pichayakamon
,fc_fic ,jamesnaka ,Shock_n2n ,uppress5 ,PraCo_Sla13 ,namngren ,debubly ,yakusa ,sweardear
,kokikung ,jedi2543 ,Pumpkin ,malila ,tender ,Oitji ,Uonlii_I ,beer ,NCC ,orisaeto ,zombie ,artit
,2BotaKu ,ordkrub ,little_nok ,Sbaijai ,StillLoveThem ,cy55555 ,Capricorn,Punchnaja
,user_9 ,nabua ,nanahashi ,m_pop91 ,tsukino ,vavacoco ,akike ,nunamicky ,FRODO
,MaeMoo ,Capricorn ,Dorumi ,insunhwen ,Bamboo ,*in*zaka* ,Doodleberry ,kamikame
:bye2:
-
ไม่มีไรจะเขียนมากนอกจาก ขอบคุณมากค่ะ :L2:
ยิ่งเห็นว่ามีตอนพิเศษษษษษษ ไม่น้าาาาาาาา
ฮือๆ หนังสือจ๋าาาาาาาาาาาา พี่คงมีโอกาสเป็นเจ้าของ ก๊ากกก อิอิ
:กอด1: พี่วี & พี่กล และ น้อง Luk
(อ้ายยย อิจฉาาาา เป็นเลขาพี่วี หนุก ไหมคะ ต้องคอยกันผู้ชายอะเปล่าอ่ะ มาเล่าสู่กันฟังได้ไหมคะ :m13:)
-
ขอกราบนมัสการพระท่านมา ณ ที่นี้ พร้อมกับ ขอสาธุโมทนาบุญร่วมกับท่านด้วย
สาธุรับคำพรจากคุณวี และขอขอบคุณคุณวีอีกครั้งสำหรับเรื่องราวดีๆ
ขอบคุณน้องLUXคนขยัน ผู้ที่ทำหน้าที่โพสท์นิยายให้ได้อ่านกัน
ขอให้คุณวีเดินทางโดยปลอดภัย และสนุกในต่างแดนนะคะ
-
:impress2:ขอให้พี่วีและหลวงพี่มีความสุขมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รักกันตลอดไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L2:
ขอบคุณที่นำเรื่องราวดีๆมาให้อ่านนะค่ะๆๆๆๆ o13
-
ขออนุโทนาบุญกับหลวงพี่ด้วยนะคะ :call:
ในที่สุดมันก้อเดินทางมาถึงตอนจบแล้ว ก็ยินดีกับพี่ทั้งคู่ด้วยนะ
อ่านมาถึงตอนนี้แล้วรุสึกใจหายมาก :monkeysad: :monkeysad:
เพราะมานเมื่อกิจวัตรที่จะได้อ่านเรื่องราวต่างๆของพี่วีกับพี่กล
จนรุสึกว่าบางทีได้เขาไปเปนส่วนหนึ่งด้วย
ปล.1 ขอบคุณพี่วีเช่นกานนะคะที่ได้นำเรื่องราวดีๆมีแง่คิดให้ได้อ่าน
ขอบคุณพี่ลักษ์ที่ได้นำมาโพสต์ให้ด้วยคะ
ปล.2 อยากให้มีตอนพิเศษมาให้อ่านบางจัง :call:
-
ขอบคุณมากเช่นกันค่ะ :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ของพี่วีมากๆ
เชื่อว่าทุกคนคงได้ข้อคิดดีๆในการใช้ชีวิตคู่จากเรื่องนี้เยอะมากแน่ๆ
โดยส่วนตัวแล้วไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนที่เสียสละเพื่อความรักได้มากขนาดนี้
จนกระทั่งได้มาอ่านเรื่องนี้ ขอบคุณจริงๆที่พี่วีแบ่งปันเรื่องราวในชีวิต
มาให้พวกเราอ่านกัน และคงทำให้ใครหลายๆคนหันมาใส่ใจคนที่
ตัวเองรักมากขึ้นแน่ๆ
สุดท้ายนี้ก็อยากจะบอกว่าขอบคุณจริงๆ
:กอด1: พี่วีและคุณ lux สำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้ :L1:
-
นิยายอาจเดินทางมาถึงตอนจบ แต่ชีวิตจริงของพี่วีกับหลวงพี่กลก็คงดำเนินต่อไปด้วยความสุขสินะคะ :m1:
คนอ่านก็มีความสุขมากๆเหมือนกันค่ะ :กอด1:
ขอบคุณคุณ Luk ด้วยค่ะที่มาถ่ายทอดให้ได้อ่านกัน
-
ขอบคุณคุณวีและหลวงพี่กลเช่นกันค่ะที่ได้แบ่งปันเรื่องราวดีๆให้กับพวกเรา
และขอบคุณคุณลักษ์ที่ได้นำเรื่องราวดีๆนี้มาโพสต์ให้เราได้อ่านกันด้วยนะคะ
ขอบคุณจริงๆค่ะ :pig4: :L1: :กอด1: :L2:
-
FC FC ฮ่าๆ แอบดีใจที่จำเราได้นะคะ :laugh:
-
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับเรื่องเล่าที่เป็นข้อคิดดีๆ
ทำให้เราเก็บไปคิดได้อีกหลายเรื่องสำหรับการรักษาความรักให้อยู่ด้วยกันไปนานๆ
-
ขอบคุณมากๆค่ะ เดินทางไปต่างประเทศ ขอให้คุณพระคุ้มครองนะค่ะ
หนูจะนั่งรอเรื่องราวของพี่วี ในรูปแบบหนังสือ ข้อคิดและสาระที่ได้จากชีวิตพี่มีค่ามากจริงๆค่ะ
ขอบคุณจริงๆค่ะ FC พี่วี หลวงพี่ และคุณลักษณ์ ค่ะ :bye2: :bye2: o13
-
อนุโมทนา กับหลวงพี่ด้วยนะคะ พรใดๆที่ดีๆที่คุณวีมอบให้มา ขอให้ย้อนกลับไปให้คุณวี และคุณกล ได้พบประสบเจอแต่สิ่งดีๆด้วยนะคะ บุญรักษานะคะ
ขอบคุณน้อง Lux อีกรอบที่ช่วยถ่ายทอดเรื่องนี้ออกมาได้อย่างสวยงาม
ปล. เจ๊ติดเรื่องตะเกียงพิเศษ ของคุณน้องมากนะคะ รีบๆมาต่อได้แล้ว :กอด1:
-
ความรักมันลึกซึ้ง
ขอบคุณมากๆเลยคร่า อ่านจบแล้ว อยากให้มีตอนพิเศษมาด้วย
ขอบคุณLukด้วยนะคะ^^
เค้าลงชื่อจองด้วยคนหนึ่งเล่นนะ(ยังทันอยู่เปล่า)
-
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จบแล้ว
ถ้าจองหนังสือไม่ได้ ก็ไม่ได้อ่านพิเศษ ทำไงดี
แต่เรื่องตะเกียงน่ะ เป็นแฟนคลับ รันกะพรต คร๊าบบบบบบบบ ชอบจริงๆๆคู่นี้
-
รู้สึกตัวเองโชคดีจังที่ได้มาอ่านเรื่องราวดีๆแบบนี้ ซาบซึ้งกับความรักของพี่ทั้งสองรวมทั้งได้ข้อคิดดีๆด้วย เรียกว่าเป็นเรื่องหนึ่งที่อยู่ในความทรงจำไม่มีทางลืมแน่ๆค่ะ ขอให้คุณLUKพี่วี พี่กลและครอบครัว มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรงนะคะ
ปล.กะลังตามอ่านน้องตะเกียงอยู่ อิอิ(ได้ข่าวใกล้จบแระ) :pig4:
:L2: :L1:
-
+1 ให้น้องลักษณ์ค่ะ
ขอบคุณพี่วีสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่นำมาเล่าสู่กันฟัง
หนูขอให้พรที่พี่อวยพรกับพวกเรา
ส่งให้พี่และครอบครัวของพี่มีความสุขตลอดไปนะคะ
:pig4:
-
ขอให้พี่วีเดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ พรที่พี่วีให้มาก็ขอย้อนกลับให้พี่วีกับหลวงพี่นะคะ ขอให้พี่ๆรักกันให้นานๆเลยนะคะ ถึงไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรนะคะ
อย่างนี้ถ้าพี่วีจะทำแค่50เล่มจริงๆคนที่จองเข้ามาอย่างล้นหลามก็ไม่ได้อ่านอ่ะซิคะ หนูอยากให้พี่วีเพิ่มอีก หนูอยากให้ทุกคนได้เก็บความรู้สึกดีๆนี้ไว้กันอย่างทั่วถึงเลยอ่ะค่ะ เห็นแต่ละเม้นแล้วแสดงถึงความตั้งใจที่อยากจะเก็บประสบการณ์ความรักและคำสอนดีๆของพี่วีไว้ทั้งนั้นเลยนะคะ เฮ้อเอาละแล้วแต่พี่วีดีกว่าเนอะ^^
และที่ขาดไม่ได้อีกอย่างหนูขอบคุณพี่Luxที่นำเรื่องราวที่มีสาระขนาดนี้มาลงให้อ่าน และก็ขอบคุณคุณแม่ของพี่วีที่ทำให้พี่วีเป็นคนที่เฟอเฟ็คขนาดนี้นะคะ
ปล.หนูจะตั้งหน้าตั้งตาเก็บเงิน รอวันที่จะได้หนังสือนะคะ ตั้งตารอแบบสุดๆ
I Love พี่กล&พี่วี ^^
-
สั่งหนังสือ 1 เล่ม จ้า
ทันไหมง่ะเนี่ย
-
คิดถึงพี่วีกับพี่กลแย่เลย
ขอให้พี่ทั้งสองมีความสุขมากๆนะครับ
-
ขอแบบหลวงพี่กลซักคน คงงมเข็มในมหาสมุทรกันเลยทีเดียว
ความรักที่มีให้กันดูบริสุทธิ์มากครับ นับถือเลย ใจเย็น มีเหตผลมากๆ _/|\_
:pig4: :pig4: :pig4:
-
...ขอบคุณเรื่องราวดีๆๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตรักของคนสองคน
...ขอบคุณความเสียสละ และการแบ่งปันเพื่อประโยชน์ต่อเพื่อนร่วมเล้า และร่วมโลก
...เรื่องบางเรื่องที่เราคิดว่ามันเลวร้าย น่าอาย ไม่น่าให้คนอื่นได้รับรู้ แต่กับคนอื่นมันอาจเป็นสิ่งเตือนใจในการดำเนินชีวิต
...เรื่องราวของวี กับกล เป็นอีกเรื่องนึงที่พี่ชอบมากๆๆ เป็นความรักที่มั่นคง เกิดจากการมีผัวเดียวเมียเดียว
...เมื่อคิดจะรักแล้ว ก็หยุดทุกอย่าง เหมือนที่กลหยุดเรื่องผู้หญิง และรักวีคนเดียว วีก็ซื่อสัตย์กับคนรักถึงแม้ว่าเค้าจะเป็นผู้ชาย
...ขอให้น้องทั้งสองคนครองรักกันตลอดไป 20 กว่าปีทั้งสองคนคงรู้แล้วละว่าควรดำเนินชีวิตกันในรูปแบบใด
...ว่างๆเข้ามาคุยบ้างนะ พี่ก็จะแวะมาดู ในบอร์ดนิยายที่โพสจบแล้วบ่อย ขอให้วีเดินทางปลอดภัยนะ :n1:
...น้องลักษ์ หาเข้านะคู่ใจน่ะ เป็นเลขา ก็คงจะหาไม่ยากหรอกมั้ง
...แต่เจ้านายไงเป็นสาวสวยหว่า เสียดายเนอะ น่าจะเป็นสุภาพบุรุษ สู้ๆจ้า :L2:
-
ขอบคุณที่แบ่งปัน ประสบการณ์ชีวิตให้ได้อ่านนะค่ะ
มีทั้งความสุขและเศร้าพร้อมข้อคิดให้ได้อ่านกัน
ขอบคุณมากๆค่ะ
:pig4:
-
:pig4: ขอขอบคุณลักษ์มาก ๆ เลยนะฮ๊าฟฟฟฟ ที่ได้แบ่งปันเรื่องราวดี ๆ ของคุณกล กับพี่วี
ใจหายมาก ๆ พอรู้ว่าจบ เรื่องนี้มีทั้ง รอยน้ำตา รอยยิ้ม และความสุข แถมมีข้อคิดดี ๆ อีก
คุณกล กับ พี่วี เป็นคู่แท้กันจริง ๆ
:กอด1:ขอให้ทั้งสองคนรักกันมาก ๆ
ขอให้พี่วีเดินทางปลอดภัย
ขออนุโมทนากับหลวงพี่กลด้วยนะ
ปล. พี่วี คือ Idol ในดวงใจเลยนะฮ๊าฟฟฟฟ
-
ขอบคุณมากๆ สำหรับเรื่องราวนี้ค่ะ อ่านแล้วมีความสุุขมากๆ เสียใจกับความสูญเสียของครอบครัวคุณวีด้วยค่ะ
-
พี่วีคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ที่นำมาเล่าสู่กันฟัง :L2:
แม้มันจะเป็นประสบการณ์ชีวิตที่มีืทั้งเศร้า และน้ำตา
แต่มันก็ยังมีรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะด้วยเช่นกัน
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรดี ๆ นะคะ
หนูขอให้พี่วี หลวงพี่กล และครอบครัว
มีความสุขสวัสดีในทุก ๆ เรื่องเช่นกัน
ขอให้พี่วีเดินทางโดยสวัสดิภาพ เที่ยวให้สนุกนะคะ :bye2:
ขอบคุณ luk ด้วยเช่นกัน
-
ขอบคุณจริงๆที่ได้ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆ มาให้พวกเราอ่านนะคะ ^^
-
อ่านจบแล้วเกิดความรู้สึกอย่างหนึ่งว่า การให้อภัยเป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตพบสุข ถ้าคุณวีไม่ให้อภัยสิ่งเลวร้ายที่กลทำ ก็คงไม่มีโอกาสเห็นด้านดีของกล ชีวิตก็คงไม่มีทางที่จะได้พบความสุขร่วมกันเช่นนี้ ขออโหสิกรรมต่อสิ่งที่ได้เคยล่วงเกินหลวงพี่ไว้ในด้านใดก็ตาม ไม่ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม ขอหลวงพี่ได้โปรดอโหสิกรรมให้ด้วย
หวังว่าคงได้มีโอกาสอ่านเรื่องดีๆจากคุณวีอีก
ปรารถนาให้ชีวิตคุณวีและหลวงพี่พบพานแต่สิ่งดีงามตลอดไปครับ
-
ขอบคุณพี่วี
ขอบคุณคุณลัก
สำหรับเรื่องราวที่ดีแบบนี้
เรื่องนี้ให้อะไรหลายๆอย่างกับนู๋
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
ขอบคุณพี่วีนะคะ ที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆมีแง่คิด
เรื่องนี้สอนอะไรนู๋มากมาย
ขอบคุณพี่จากใจค่ะ :L1:
-
ไม่ได้เข้าเล้ามาสามจบซะแล้ว
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆอีกหนึ่งเรื่องค่า
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณกับเรื่องราวดีๆที่นำมาเล่าสู่กันฟัง ตั้งแต่เข้ามาเป็นสมาชิกในบอร์ดนี้ อ่านเรื่องราวต่างๆมามากมาย อยากบอกว่าเรื่องของคุณวีเป็นเรื่องแรกที่ทำให้เรารู้สึกว่า ความรู้สึกเต็มอิ่ม..มันเป็นแบบนี้นี่เอง ขอบคุณที่ทำให้รู้สึกดีๆแบบนี้ o13 :pig4: คงจะคิดถึงคุณวีและหลวงพี่กลทั้งสองคนมากๆแน่เลย อย่าลืมแวะเวียนมาทักทายกันบ้างนะคะ
ปล. รบกวนถามน่ะค่ะ เวลาที่มีข่าวup date เรื่องหนังสือน้องlukจะมาแจ้งอีกทีใช่ไหมคะ เพราะถ้าเรื่องนี้จบจะถูกย้ายไปที่ห้องนิยายที่จบแล้ว ต้องไปติดตามจากห้องนั้นใช่ไหมคะ คือบอกตรงๆว่าไม่อยากพลาดน่ะค่ะ อุตส่าห์ได้อันดับในการจองแล้ว :sad11:
-
รู้สึกว่าตัวเองโชคดีจริงๆ ที่ได้เข้ามาอ่านเรื่องราวของพี่วี
ขอบคุณ พี่วีมากๆค่ะ
:กอด1: :L2:
ป.ล ว่างๆเข้ามาทักทายบ้างนะค่ะ :L1:
-
ขอบคุณครับ ที่ได้นำเรื่องราวดีๆมาให้อ่าน เห็นคนรักกันเราก็มีความสุข จริงๆก็อยากจะอ่านไปเรื่อยๆ แต่คงไม่มีงานเลี้ยงไหนไม่มีวันเลิกลา อยากจะบอกว่าขอให้โชคดีแล้วมีโอกาสพบกันครับ ขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัย สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากล ช่วยอภิบาลคุ้มครองให้ทั้งคุณกล&คุณวี และ คุณLux มีความสุข ปราศจากโลกภัย ทั้งปวง และขอให้คุณวีเดินทางโดยสวัสดิภาพ แล้วพบกันถ้ามีโอกาส :กอด1: :m25:
-
ขอบคุณคุณวีที่เอาเรื่องดีๆ มาแบ่งปัน
ประสบการณ์ชีวีตของคุณวี ได้ให้แง่คิดกับคนอ่านหลายๆ คน
ขอบคุณที่ถ่ายทอดให้ได้ร่วมรับรู้ค่ะ
-
ตอนสุดท้ายแล้ว :monkeysad: เกือบสองเดือนที่ติดตามเรื่องนี้มาตลอด พอจบแล้วก็ใจหาย
เรื่องนี้มีครบทุกรสจริงๆ เศร้า สุข ทุกข์ หัวเราะ ร้องไห้ ฯลฯ อ่านแล้วรู้สึกอิ่มอย่างบอกไม่ถูก
ขอบคุณพี่วี พี่กล พี่ลักซ์ และทุกคนที่มีส่วนร่วมให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา ได้แง่คิดเรื่องความรักมากมายจริงๆ ขอบคุณค่ะ
ปล.ไว้อาลัยให้พี่วินกับน้องวุ้นด้วยค่ะ ขอให้สู่สุขติในชาติภพที่ดีเทอญ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณพี่วีคะ
ขอบคุณไปตอนที่แล้ว ขอบคุณอีกรอบ สำหรับเรื่องราวดีๆที่พี่ได้มาแบ่งปันคะ
-
อยากขอให้พรทุกๆสิ่งที่พี่วีได้อวยพรมานั้นจงได้ย้อนกลับไปให้พี่วีได้รับแต่สิ่งดีๆอีกเป็นร้อยเท่าพันทวีครับ
ขอบคุณที่นำเรื่องราวดีๆมาถ่ายทอดให้คนอ่านได้รู้สึกดีๆอย่างนี้นะครับ :pig4:
-
ขอบคุณค่ะพี่วี :pig4: :pig4: :pig4:
ขอพรทุกประการที่พี่วีอวยพรมา จงส่งผลสะท้อนกลับสู่พี่วีและครอบครัวเช่นกันนะคะ
หากมีสิ่งใดที่หนูอาจจะล่วงเกินไปไม่ว่าจะทางกาย วาจา หรือใจ ก็ขอให้พี่วีพี่กลอโหสิให้ด้วยนะคะ
....อ่านตอนสุดท้ายแล้ว ทำให้นึกถึงแม่มากค่ะ
หนูเสียพี่สาวไปแบบกระทันหันเหมือนกัน และแม่ก็ทำใจไม่ได้จนล้มป่วย
และตามพี่สาวไปในที่สุด... :m15:
อยากจะฝากกราบ ฝากกอด ฝากหอมคุณแม่พี่วีด้วยนะคะ
ไม่รู้จะบอกยังไง รู้สึกศรัทธาท่านจริงๆ :กอด1:
แล้วจะรอหนังสือพี่นะคะ จะเก็บรักษาอย่างดี
-
เป็นเรื่องที่ดีมากๆๆๆๆ
ได้ข้อคิดหลายอย่างจากเรื่อองขอพี่วี
ยังไงก็มีความสุขตลอดไปนะคะ :L2:
-
ขอบคุณนะพี่วี จะรอหนังสือน้า o13 :3123:
-
ขอบคุณมากคะ ขอบคุณมากๆๆๆๆ
ขอบคุณที่พี่วียอมเอาเรื่องนี้มาลงนะคะ ขอบคุณพี่กลที่ยอมให้พี่วีเอาเรื่องนี้มาลงเช่นกัน
ขอบคุณทุกๆคนที่มีส่วนรับผิดชอบทั้งหมด
ถึงแม้เรื่องของพี่วีได้ตอนลงสุดท้ายแล้ว แต่มุกจะเรื่องราวดีๆนี้ไว้ในความทรงจำนะคะ
จะไม่มีวันลืมเลยคะ ขออย่าให้พี่วีลบเรื่องเลยนะคะไม่ว่าจะด้วยเหตุใด
TT เพราะถ้าตอนไหนนึกถึงพี่วีพี่กล มุกยังมีอ่านให้หายคิดถึง
สุดท้ายนี้ขอให้พี่สองคนมีความสุขมากๆ และรักกันไปนานๆนะคะ :L2:
-
ใจหายเหมือนกันนะคะ ทุกๆวันต้องเข้ามาติดตามอ่านตอนต่อไปตลอด ถ้าไม่ต้องไปไหนนานๆ
อ่านเรื่องราวของคุณวีแล้ว ทำให้เกิดความรู้สึกดีๆเกี่ยวกับความรัก แม้จะมีนิยามความรักมากมายในโลกนี้
แต่พอได้อ่านชีวิตรักของคุณวีแล้ว อืมมม มันคงจะเป็นแบบนี้แหละ :3123:
ฝากคำถามค่ะ
อยากที่รู้ว่าถึงเราจะแปลงเพศแล้ว แต่ในบัตรประชาชนก็ยังคงไม่สามารถเปลี่ยนคำนำหน้าได้ใช่มั้ยคะ
เวลาไปติดต่อราชการ หรือทำธุรกรรมใดๆ เชื่อว่าคุณวีจะต้องเป็นที่สนใจของคนอื่นแน่ๆ คุณวีจัดการกับสถานการณ์ตรงนั้นยังไงค่ะ
หรือมีเรื่องเล่าตลกๆ เกิดขึ้นบ้างหรือเปล่า
-
ขอบคุณพี่กลที่นำเรื่องมาให้อ่านนะคะ
ทำให้รู้อะไรมากมายเลยค่ะ
เพราะรัก...จึงยอมเจ็บ
เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้จริงๆค่ะ
ขอให้พี่วีเดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ
พรที่พี่วีให้มาก็ขออนุโมทนาย้อนกลับให้พี่วีกับหลวงพี่กลนะคะ
ขอบคุณ luk ด้วยเช่นกันนะคะ
ขอให้มีความสุขมากๆคะ
-
ขอบคุณมากค่ะ สำหรับเรื่องราวดีๆ ที่มีคุณค่าและให้แง่มุมดีๆแบบนี้
-
ขอบคุณน้อง Luk ที่เป็นตัวแทนถ่ายทอดเรื่องราวดี ๆ ขอบคุณคุณวี+คุณกล
เจ้าของเรื่องราวที่น่าติดตาม เป็นตัวอย่างชีวิตคู่ที่ต้องฝ่าฟันอะไร ๆ มาด้วยกัน
ที่ดีอย่างยิ่ง นี่แหละชีวิตเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่จะเป็นได้ ขอบคุณจริง ๆ
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณคุณวีและlukที่นำเรื่องมาลงให้ได้อ่านกันนะค่ะ
แต่เรื่องเล่าดีๆแบบนี้ไม่อยากให้จบเลยค่ะ :กอด1:
-
เข้ามายิ้มอีกรอบ
ขอบคุณพี่วีและคุณลักษณ์นะคะ
^_______^
-
ยังไม่อยากให้จบเลย อยากจะรู้เรื่องราวของพี่วีและพี่กลต่อไปเรื่อยๆๆๆๆ
แต่ยังไงซะงานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา หนูจะรอตอนพิเศษในหนังสือของพี่วีนะคะ
มากกว่าห้าตอนก็ได้ เเพราะหนูอยากอ่านเรื่องของพี่วีตลอดไปเลย
สุดท้ายของให้ชีวิตของพี่วีมีแต่ความสุขมากๆนะค่ะ และขอบคุณจริงๆ สำหรับเรื่องราวของพี่วี
เรื่องของพี่ได้สอนหนูในหลายๆเรื่องเลย เป็นเหมือนคติสอนใจให้กับเด็กอย่างหนูเลยค่ะ
ขอคารวะพี่วี และหลวงพี่งามๆเลยค่ะ o15 :กอด1:
-
อยากบอกว่า ขอบคุณๆ จากใจคะ :กอด1: :L2: :L1:
ที่พี่วีแบ่งปันความรู้สึกดีของพี่มาลงในเวปเล้านะคะให้น้องๆได้อ่านแล้วนำสิ่งดีๆที่ได้เอาไปใช้ในชีวิตจริง
ขอให้พี่วีมีความสุขมากๆกับหลวงพี่กลนะคะ (แบบว่าเรียกงี้คงไม่ว่ากันนะคะ)
สิ่งที่อยากถามพี่วีนะคะ
อยากให้พี่วีช่วยแนะนำให้หน่อยคะว่าผู้หญิงที่ดีที่ผู้ชายเห็นแล้วไม่กระโดดหนีนี้เป็นแบบไหนคะ
แล้วก็ผู้ชายที่ดีที่ผู้หญิงเห็นแล้วคบแล้วอยากใช้ชีวิตกับเขาทั้งชีวิตนะคะ จะได้นำไปบอกกับพี่ๆเพื่อนของต่ายบ้างนะคะ
และต่ายจะได้นำเอาไปปรับปรุงกับตัวของต่ายด้วยถ้าสิ่งนั้นต่ายยังบกพร่องอยู่นะคะ
พี่วีมีเพื่อนพี่เป็นเกย์หรือผ่าตัดแปลงเพศไหมคะ แล้วคู่ของพี่ๆเขาเป็นแบบพี่วีหรือป่าวคะ (อันนี้ไม่ตอบก็ได้คะ) แต่อยากรู้ว่าคนอื่นจะเป็นแบบพี่วีไหมนะคะ
เวลาพี่กลโกดจะโกดเรื่องไรมากที่สุดแล้วพี่วีทำอย่างไรให้หายโกดคะ เวลาทะเลาะกันส่วนใหญ่พี่วีแก้ไขยังไงคะ
หลักการใช้ชีวิตคู่ของพี่วีเป็นแบบไหนคะ เพื่อนๆของต่ายคบกันแล้วก็เลิก แต่งงานก็หย่าหลายคู่แล้วทำให้ต่ายกลัวคะเลยไม่กล้ามีแฟนกะจะโสดแล้วคะ มีคนเข้ามาก็ติดเที่ยวติดเหล้าเราก็เกรงใจ แต่ถ้าโชคดีได้แบบคู่พี่นี้จะรีบเลิกโสดเลยคะ
ขอบคุณอีกครั้งถึงแม้จะไม่ได้เจอหรือเห็นหน้าค่าตากันมาก่อนแต่ได้อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกผูกพันเหมือนได้พี่สาวมาคนนึง จากที่อ่านตอนแรกๆ รับไม่ได้มากๆคะ ถ้าไปอ่านกระทู้แรกๆจะบอกเลยว่ารับไม่ได้กับการที่พี่กลทำกับพี่วีแต่พอเว้นช่วงมาอ่านยอมรับเลยว่าต้องย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่ต้นจนจะถึงปลายเรื่องและมาถึงตอนจบ ซึ้งมากคะ แต่จะมีใครที่โชคดีแบบพี่น้อยคะ (อยากให้เป็นเราจัง) 555
ว่างๆเข้ามาหาบ้างนะคะ
ขอบคุณ รักและ คิดถึงพี่สาวที่แสนดี
จากน้องสาว
-
เพิ่งอ่านจบครับ ตามอ่านมาตั้งแต่เมื่อวาน
ขอบอกว่าสุดยอดมากๆครับ
เพราะคำว่า รัก คำเดียว ที่ดลบันดาลได้ทุกอย่าง
ขอบคุณมาดครับ ที่มาถ่ายทอดเรื่องราวให้ได้ฟัง
ในเรื่องได้ข้อคิด คติ ในการใช้ชีวิต และความรักมากมายเลยครับ
ขอบคุณจากใจจริงครับ :pig4: :pig4:
ปล.อยากได้หนังสือด้วยจะมีโอกาสไหมน่ะ อยากให้ทำเพิ่มจังเลยครับ :monkeysad:
:กอด1:
-
ขอบคุณทั้งคุณลักและคุณวี ที่ได้ร่วมถ่ายทอดเรื่องราวดีๆให้ได้อ่านกัน อยากจะกดไลท์หลายๆรอบให้เรื่องนี้จริงๆ
>>อยากขอจองหนังสือด้วยคนคะ 1 เล่ม (ทันไหมอ่า?)
-
ขอขอบคุณพี่วี หลวงพี่ และ lux มากนะครับ :L1:
-
ถ่ายทอดได้ดีจังอ่านไม่มีสดุดเลย
ขอบคุณที่มาถ่ายทอดเรื่องดีๆให้กันฟังนะคับ
"อ่านถึงตอนที่พี่วินน้องวุ้นเสียชีวิตแล้วสลดหดหู่ใจมากเลยคุณวี (น้ำตามันพาลจะไหล) ช่วงนั้นคงหนักหนามากสำหรับคุณแม่และครอบครัววี และขออนุโมทนาบุญกับหลวงพี่อีกครั้ง ขอให้ชีวิตคุณวีกับหลวงพี่จงประสบพบเจอแต่สิ่งดีๆ เจริญในทุกสิ่งที่ทำสำเร็จดั่งตั้งใจทุกอย่าง สุขภาพร่างกายแข็งแรง ร่ำรวยๆ และเป็นที่รักอันบริสุทธิ์ต่อเพื่อนมนุษย์นะคร้าบ"
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณพี่วีนะค่ะ ที่นำเรื่องราวดีๆ มาแบ่งปัน
อ่านกี่รอบก็ซึ้งตามตลอด ^ ^
ขอบคุณ คุณ Lux ด้วยจ้า
เราจะรอหนังสืออย่างใจจดใจจ่อเลย เพราะชอบเรื่องนี้มาก :3123: :L2:
-
ขอบคุณมากค่ะ สำหรับเรื่องราวที่ถ่ายทอดให้ได้อ่านกันนะคะ
ซาบซึ้งมาก เต็มไปด้วแง่คิดดีๆมากมาย
ขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกๆอย่างอำนวยพรให้คุณวีและหลวงพี่มีแต่ความสุขตลอดไปค่ะ
-
มีชื่อ เค้าด้วย อ่า กรี๊ดดดด
อยากได้ หนังสือ จิงๆๆน๊ะ
แต่ อยู่ ที่ ลำคับ 59 เลยอ่า
-
ขอบคุณเรื่องราวดีๆที่ทั้งคุณวีแและLukนำมาถ่ายทอดให้เราฟังนะคะ
พั้นได้ข้อคิดจากเรื่องนี้เยอะมากกกกกกก โดยเฉพาะเรื่องความรัก ขอบคุณมากเลยค่ะ
น่าเสียดาย เพราะพั้นไม่ได้สั่งหนั่งสือ คงอดอ่านตอนพิเศษTT^TT แต่ยังไงก็ตาม ไม่เป็นไร เพราะจากเนื้อเรื่องหลัก พั้นก็ได้ครบทั้งความสนุก เศร้า เหงา ซึ้ง ตลก ครบรสหมดแล้ว
ขอบคุณที่นำเรื่องราวดีๆ(และข้อคิดดีๆ)มาให้อ่านค่ะ เป็นกำลังใจให้พี่กลและพี่วี ครองรักกันอย่างมีความสุขตลอดไปนะคะ พั้นเชื่อว่าตราบใดที่พี่ทั้งสองคนต่างปรับตัวเข้าหากันและรักกันอย่างมีสติ คำว่า 'ตลอดไป'คงไม่ไกลเกินเอื้อมอยู่แล้ว เนอะ^^
และขอแสดงความเสียใจเรื่องพี่ชายและน้องชายของคุณวีด้วยนะคะ
ปล.แอบสงสัยนิดนึง ว่าพี่กลกะพี่วีไม่คิดอุปการะเด็กมาเป็นลูกเหรอคะ แบบว่าลูกบุญธรรมไรงี้?
-
:กอด1: :กอด1:ขอบคุณที่เข้ามาเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิตทั้งดีและไม่ดีให้ได้เห็นผ่านตัวหนังสือ
ให้ได้อ่านกันสุขหรือทุกข์ที่ได้มีร่วมกันมากับนายกลสิทธ์ ยอดชายนายกลของน้องวี
ขอให้ความสุขตลอดไปกับรักที่เปลื่ยนทุกสิ่งทุกอย่างได้ ของคุณสองคน :L2: :3123: :L1: :กอด1: :กอด1:
ดีใจที่น้องวีจำได้ หุๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
:bye2:
ขอให้มีความสุขทั้งจากนี้และตลอดไป
ปล.สงสัยอยู่เรื่องหนึ่ง คาใจมานาน ทำไมหลวงพี่กลถึงขอเริ่มเป็นคนแรกทั้งที่ตอนแรกจะขอดูเฉยๆและทำไมยอมฟังคำขอของพี่วี ในคืนที่โหดร้าย ณ บ้านเช่าหลังนั้น ทั้งๆที่ข้อแลกเปลี่ยนที่หลวงพี่หยิบขึ้นมาใช้ ถ้าใช้กำลังบังคับก็น่าจะทำได้ ถ้าพี่วีลำบากใจมองผ่านไปก็ได้ค่ะ ความจริงก็มีคำตอบในใจบ้างแล้ว แต่อยากได้ยินจากปากว่าสิ่งที่คุณคิดน่ะถูกต้องแล้ว
-
ขอบคุณนะค่ะ ที่แบ่งปันเรื่องราว
ชอบเรื่องนี้มาก ให้แง่คิดหลายอย่างเลย
-
ขอให้คำอวยพรของคุณวี ย้อนกลับถึงคุณวีทุกอย่างนะครับ ขอบคุณจริงๆ รอลุ้นเรื่องหนังสือนะครับ ขอผมเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำดีๆครั้งนี้ด้วยคนนะครับ
-
ใครจะคิดคะ ใครจะคิด ว่าชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย พระเอกนายเอกเกลียดกันแทบจะฆ่ากันตาย สุดท้ายกลับมารักกันและสามารถตายแทนกันได้ :monkeysad:
ขอบคุณสำหรับเรื่่องราวน่ารัก ๆ ของพี่กลและพี่วีมากมาย ไม่รู้จะบรรยายเป็นคำพูดอะไรยังไงแล้ว รู้แต่ว่าประทับใจจริงๆค่ะ ประทับใจถึงขนาดต้องจองหนังสือไว้สักเล่ม ไว้เป็นอนุสรณ์ที่ข้าพเจ้าสามารถอ่านเรื่องเล่าจนจบได้ เพราะอย่างที่เคยบอกไว้ครั้งแรกตอนที่มาเมนท์ว่า ไม่ค่อยชอบอ่านเรื่องเล่าซักเท่าไร ซึ่งก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม แต่เรื่องนี้ อ่านแค่ตอนแรกก็ไม่สามารถที่จะละเลยไม่ติดตามต่อไม่ได้ บอกตัวเองไว้เลยว่า ถ้ามีเวลาต้องเข้ามาอ่านให้ได้
ขอบคุณ พี่วี พี่กล และหนูLuk. คนโพสท์ด้วยนะคะ กอดรวบทั้งสามเลยค่ะ :กอด1: โอ๊ะโอว ตอนนี้เป็นหลวงพี่แล้วอะ ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้เดี๋ยวอาบัติ(นรกจะกินกบาลมั้ยเนี่ย)
ปล้ำลิงตัวที่ 1 ได้สำรองที่ 61 จะมีหวังมั้ยคะ อยากได้จริงๆนคะ :impress:
ปล้ำลิงตัวที่ 2 ยังรักพี่วีเหมือนเดิม :L1:
-
ขอให้มีความสุขมากๆนะคะพี่วี
เดินทางปลอดภัยนะคะ
และขอขอบคุณพี่วีและLukนะคะที่เล่าเรื่องราวดีๆแบบนี้มาให้ได้อ่านกัน
ได้ข้อคิดเยอะเลยค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:3123:
แทนความซาบซึ้ง
ความรัก ป้วนเปี้ยน เวียนวน
ความรัก ตั้งต้น หนไหน
ความรัก ปั่นป่วน เพียงไร
ความรัก ปักใจ เมื่อไหร่กัน
จากเกลียด เป็นชอบ มอบรัก
จากเกลียด ชังนัก พักฝัน
จากเกลียด ตามตื้อ ดื้อพลัน
จากเกลียด ผูกพัน กันนาน
ลงเอย เผยใจ ให้รู้
ลงเอย เลยอยู่ คู่หวาน
ลงเอย รักมั่น ตำนาน
ลงเอย กล่าวขาน กล&วี
:กอด1: กอดเพราะรัก..กล&วี
:pig4: ขอบคุณครับ Luk
-
"รักที่แท้จริงกว่าจะได้มาไม่ใช่ง่ายๆ...และที่ยากยิ่งกว่า คือทำอย่างไร... จะรักษารักไว้ตราบจนสิ้นลมหายใจ...."
กด like หลายๆทีค่ะ....
อ่านจนจบแล้วต้องบอกว่า....
"ขอบคุณมากนะคะ...."
ขอบคุณพี่วี.... มากมายที่นำประสบการณ์และแง่คิดหลายๆอย่างมา(สอน)บอกกัน.... หนูจะจำไว้ใช้นะคะ... ^_^ ....
ขอบคุณพี่ลักษ์... มากมากนะคะที่ช่วยถ่ายทอดเรื่องดีๆผ่านตัวอักษรมาให้อ่านกัน.... ขอบคุณมากค่ะ.... ปล. อย่าลืมน้องตะเกียงนะคะ.... คิคิคิ....
ปล. ขอกรี๊ด... พี่วีนับหนูเป็น FC ของพี่่ด้วย... กรี๊ดๆ... แอบลุ้นนั่งหาชื่อตัวเองอยู่ค่ะ.... ตอนแรกคิดว่าพี่จะไม่นับหนูแล้วเพราะหนูพึ่งมาตามอ่านหลังๆเองอะคะ...
แอบดีใจจังที่นับหนูเข้าเป็น FC ของพี่ด้วย.... กรี๊ดๆเบาๆ(อีกที)... คิคิคิ...
-
ขอให้พี่วีดูแลสุขภาพไห้ดีนะคับ สู้ๆต่อไปนะคับ^^
ขอบพระคุณจิงๆ
-
ขอบคุณคุณวีมากค่ะที่เข้ามาถ่ายทอดแง่คิดดีๆ ให้ฟังกัน
ต้องชื่นชมคุณวีจริงๆ เรียกได้ว่าผ่านทุกอย่างมาได้เพราะคุณวีนึกถึงคนอื่นก่อนตลอดเวลา
ไม่ว่าจะเป็นแม่ พี่ น้อง ของคุณวี หรือว่าครอบครัวของคุณกล
แล้วยังคิดเผื่อว่าคนอื่นจะมองครอบครัวยังไง
ความดีอันนี้คงทำให้คุณกลมองเห็นถึงจิตใจที่ดีของคุณวี
จนยอมเปลี่ยนนิสัยตนเอง เนื่องจากเจอคนที่ใช่แล้ว
ขอให้ทั้งคู่รักกันตลอดไปนะคะ :L2:
-
แล้วพี่วีจะพิมพ์เพิ่มไหมค่ะ
ปล.ถึงตอนนี้ขอบคุณมากค่ะที่นำเรื่องราวความรักดีๆมาแบ่งบันให้แก่กันน่ะค่ะ
-
เชื่อแล้วว่ารักแท้ยังมีอยู่จริง :L1:
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
:pig4:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่เต็มไปด้วยแง่คิดต่างๆของคุณวีและคุณกล
ถ้าจะนับจากการเริ่มต้นความรักของคุณวีก็น่าจะพอๆกับชีวิตคู่ของพี่(ละกัน) 21ปีพอกันเลย
คุณวีและคุณกล...มีความรักที่เสียสละอีกรูปแบบหนึ่ง ที่ไม่ยอมปล่อยมือกันและกัน แต่เป็นการเสียสละบางจุดของตัวเอง
และเป็นจุดที่สำคัญยิ่งเลยก็ว่าได้ เป็นจุดที่ต้องใช้ใจเท่านั้นถึงจะได้มาซึ่งการเปลี่ยนแปลงขนาดนี้ มันยิ่งใหญ่มากๆ
ขอชื่นชมในการยอมเปลี่ยนก็เพราะคำว่ารักคำเดียว เพื่อความสุขของคนที่เรารัก อ่านตอนที่ต้องผ่าตัดแล้วเจ็บแทน
แล้วที่ประหลาดใจมากๆ คือคุณวีไม่มีจริตแบบหญิงมาก่อน แต่เต็มใจที่จะปรับตัวเองให้ทุกคนมีความสุข
และที่น่าชื่นชมคือคุณวีก็มีความสุขกับการตัดสินใจนั้นด้วย พี่เข้าใจเลยว่าทำไมกลเค้าถึงได้รัก หวง และคงภาคภูมิใจกับภรรยาเค้าคนนี้มากๆ
ที่สำคัญขอยกย่องคุณแม่คุณวี เป็นหญิงแกร่งที่เข้าใจลูกอย่างมาก เข้าใจโลกที่ย่อมเปลี่ยนแปลงไป ถือเป็นคนหัวสมัยใหม่มากๆ
แถมยังเป็นหลัก เป็นที่ปรึกษา เป็นกำลังใจให้ลูกๆได้ในยามที่ลูกๆพบเจอปัญหา พ่อแม่แบบนี้แหละที่ลูกจะเข้าหาเวลาเค้าต้องการความช่วยเหลือ
ชีวิตของทั้งสองคนผ่านเรื่องราวมากมายมาได้ถึง 21ปีแล้ว ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ให้เห็นถึงความรักที่มั่นคง ความเข้าใจ ไว้วางใจซึ่งกันและกัน
การวางตัวที่ดี ใจเย็น เข้าใจในคู่ชีวิตของคุณทั้งสองคนเป็นบทเรียนทีดีมากสำหรับคนรุ่นใหม่ อยู่ที่ว่าใครจะประยุกต์ใช้ได้มากน้อยแค่ไหน
ขอให้ชีวิตคู่ของคุณทั้งสองมีความสุขกับทุกๆวันนะคะ คนรอบข้างคุณก็พลอยมีความสุขไปด้วย ขอบคุณอีกครั้งสำหรับแง่คิดดีๆค่ะ
ปล. อาจจะไม่ค่อยไ้ด้มาคอมเม้นท์เพราะบางทีก็อ่านดึกมากแล้วง่วงมาก พอจะมาเม้นท์ที่ออฟฟิศก็งานสุม วันนี้โอกาสดี(อู้งานเล็กน้อย)
ขอสักหน่อยเหอะค่ะ เรื่องคำถามเมื่อคืนคิดไว้แล้ว แต่ตื่นมาตอนเช้าลืืมแล้วว่าจะถามอะไร -*- เอาไว้ขอเรียบเรียงความคิดแล้วจะกลับมาถามละกันค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวความรักและแง่คิดดีๆนะคะพี่วี
แล้วก็ขอบคุณคุณLukด้วยนะคะที่นำเรื่องราวดีๆแบบนี้มาลงให้เราได้อ่านกัน
เห็นด้วยจริงๆที่ว่า "ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย" กว่าจะมาเป็นวันนี้ได้ก็ต้องผ่านอะไรมาเยอะ
ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะพี่วี :กอด1:
-
^^
-
:really2:
จองด้วยคน ชอบบบบบบบบ
ทำไงอะวิธีจองนิ ต้องลงเมลล์ด้วยป่าวค่ะ
-
หวัดดีทุกคนค่ะ นู๋เข้ามาแจ้งข่าวเรื่องคำถามของพี่วี พี่เค้าติดต่อทางเมลล์แจ้งนู๋ว่าพี่เค้าเข้าไปตอบหลังไมค์ให้แล้วนะค่ะ
สำหรับ fc ที่ต้องการถามคำถามพี่เค้าเป็นการส่วนตัว ไม่จำเป็นต้องถามผ่านกระทู้ก็ได้ค่ะ ให้ถามหลังไมค์
พี่วีเค้าเข้าไปอ่านเองค่ะ ตอนนี้พี่เค้าไม่ได้อยู่ในไทย แต่พี่เค้าพร้อมจะตอบคำถามเองค๊ะ นู๋เลยแจ้งให้ทุกท่านทราบ
Luk. :กอด1:
-
:z13: :z13: :z13:
:กอด1: พี่ลักซ์ พี่วี
รับทราบคะ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องของคุณวี อ่านรวดเดียวจบ,,
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวและข้อคิดๆดีที่นำมาเล่าให้ฟังนะคะ
จากชื่อเรื่อง เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ เป็นตามนั้นเพราะรักคำเดียวจริงๆ
ขออนุโมทนาบุญกับหลวงพี่กลด้วยนะคะ และขอให้คุณวี มีแต่ความสุขตลอดไป :L1:
ขอบคุณคุณลักซ์ที่ถ่ายทอดเรื่องราวด้วยคะ :pig4:
ปล.อยากได้หนังสือด้วยคน ยังพอมีโอกาสทำเพิ่มมั๊ยค่ะ ขอจองด้วยหนึ่งเล่ม (มาช้ามากมายเลยเรา) :sad4:
-
คิดถึงคุณวี กับ เรื่องราวดีๆอีกจัง ตั้งหน้าตั้งตารอหนังสือด้วยแหละ แหะๆ
-
หลังไมค์ ทำไงอ่าส์
-
Posted by: tweetpuen
Insert Quote
หลังไมค์ ทำไงอ่าส์
ให้คุณกดเข้าไปที่ชื่อกระทู้นู๋นะค่ะ luxilove แล้วไปกดที่ Send message (รีไพฯ) เหมือนคุณรีฯ ปกตินั่นแหละค่ะ
อยากถามอะไรก็พิมพ์ถามมานะค่ะ เดี๋ยวพี่วีเค้าเข้ามาตอบเองค่ะ อ้อ! อย่าลืมตรง Subject ใส่หัวเรื่องถึงพี่วีนะค่ะ
Luk.
-
:L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณที่ให้อ่านเรื่องดี ๆ แบบนี้ และขออวยพรให้ได้ครองชีวิตคู่อยู่ด้วยกันตลอดไปค่ะ
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ พี่กลเมื่อก่อนนี่ เลวมาก แต่... เพราะรักจังเปลี่ยนได้เหมือนพี่วีมั้งคะ อิอิ
-
จากแต่ก่อนคิดว่าความรักสวยงามแล้ว
พอมาอ่านเรื่องพี่วีกับ(หลวง)พี่กลแล้ว
ความสวยงามนั้นยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นไปอีก
ขอบคุณเจ้าของเรื่องและคนโพสต์สำหรับความสุขที่มอบผ่านตัวอักษรค่ะ
-
สวัสดีค่ะทุกคน
วันนี้นู๋ ได้ไปทำบาป และได้ไปเอาบุญมาฝากทุกคนด้วยค่ะ
:3123:
วันนี้เช้านู๋ได้ไปกราบนมัสการหลวงพี่ที่วัด และเรียนปรึกษาท่านเรื่องเพิ่มนิยายทั้งที่มี fc หวังดีเตือนนู๋ก่อนแล้วว่าไม่ควรไปรบกวนหลวงพี่ แต่เพราะนู๋รับปากกับ fc หลายคนว่าจะพยายามทำให้พี่วีเพิ่มยอดพิมพ์หนังสือให้ได้
หนูเคยพูดกับพี่เค้าก่อนหน้าที่จะเดินทางไปกราบนมัสการหลวงพี่แล้ว แต่เพราะพี่วีห่วงภาพพจน์ของนู๋ เค้าเลยไม่ต้องการเพิ่มยอดหนังสือ พี่วีพูดประมาณนี้ 'พี่ไม่อยากเพิ่มยอด เพราะเดี๋ยวคนเค้าจะเข้าใจผิดว่าเราทำนิยายขาย คนอ่านไม่ได้รู้ตื้นลึกหน้าบางเบื้องหน้าเบื้องหลังได้ทุกคน มันจะทำให้ลักษ์เสียหาย..ตัวพี่ไม่เท่าไหร่ เพราะลักษ์ยังต้องแต่งนิยายอยู่ในเล้าฯอีกไม่ใช่หรือ เรื่องตะเกียงลักษ์ก็ยกให้เล้าฯรวมเล่ม หากมาทำเรื่องของพี่ออกมาอีก ที่นี้เค้าจะมองว่าลักษ์ทำนิยายขาย นั่นแหละมันจะทำให้ภาพพจน์น้องดูแย่' พี่สาวเค้าห่วงนู๋..นู๋เข้าใจค่ะ แต่ยอดที่ต้องการเก็บสะสมหนังสือของพี่เค้าไว้เป็นที่ระลึก มันทะลุถึง 100 เล่มแล้ว
นู๋ไม่อยากให้คนกว่าครึ่งค่อนหมดหวังเสียใจ เพราะรู้ว่าต้องการกันจริงๆ เลยดั้นและด้นไปกราบนมัสการเรียนปรึกษา
กับหลวงพี่นั่นแหละค่ะ
นู๋ถึงบอกว่านู๋บาป แต่บาปนั้นข้าพเจ้าขอน้อมรับแต่เพียงผู้เดียว ส่วนเรื่องบุญคือ หลวงพี่กับพี่วีตกลงเพิ่มยอดให้แล้วนะค่ะ โดยสรุปว่าจัดทำตามจำนวนผู้ที่ต้องการและยืนยันการโอนเงินเข้ามาจริงๆเดือนกรกฏาคมนั่นแหละค่ะ ตอนนี้ใครที่ต้องการหนังสือให้เริ่มโพสอิทสั่งจองเข้ามาในกระทู้ได้ตลอดเลยนะค่ะ นู๋จะเข้ามาอัพเดสรายชื่อให้ตรวจสอบตลอดค่ะ สามารถเข้าไปเช็คได้ที่หน้าแรกของกระทู้นะค่ะ ส่วนคนที่สั่งจองไว้แล้วไม่ต้องจองซ้ำค่ะ นอกจากเพิ่มจำนวน
รออัพเดสเมื่อหนังสือเปิดตัวอีกครั้ง ยืนยันความต้องการอีกครั้งให้แน่นอน
มีเวลาเตรียมเงินสองเดือนกว่าๆ นะค่ะ เริ่มกันได้เลยค่ะ
ส่วนที่ว่าเอาบุญมาฝากคือ ส่วนแบ่งเปอร์เซ็นตฺ์ที่เล้าฯแบ่งคืนให้เจ้าของเรื่องนั้น จะมากจะน้อยขึ้นอยู่กับจำนวนยอดซื้อหนังสือ พี่วีจะนำไปทำบุญซื้อกระเบื้องปูหลังคาธรรมสังเวช ซึ่งทางวัดที่หลวงพี่จำพรรษาอยู่นั้นกำลังก่อสร้างไว้สำหรับชาวบ้านใช้ในพิธีสวดอภิธรรมศพ
ซึ่งท่านผู้อ่านทุกท่านพึงยกมือพนมกราบรับบุญกันได้แล้ว
เพราะทุกบาททุกสตางค์หลังหักค่าใช้จ่ายให้เล้าฯแล้ว เหลือกี่ตังค์พี่วีจะเอาทำบุญมอบให้วัดซื้อแผ่นกระเบื้องหลังคาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ เมื่อจุดประสงค์เป็นเช่นนี้แล้ว พี่วีจึงยอมเพิ่มยอดให้แล้วค่ะ
แล้วแต่ทุกท่านจะศรัทธาบุญกุศลจิตร่วมซื้อหนังสือและร่วมทำบุญด้วย งานนี้มีแต่ได้กับได้
ยัง...ยังไม่หมด พี่วียอมควักกระเป๋าสั่งลูกน้องในบริษัทฯแผนกกราฟฟิกให้จัดทำซีดี แถมไปกับหนังสือทุกเล่ม ในซีดีพี่วีจะทำ VTR ภาพสไลน์ พร้อมกับร้องเพลงประกอบในซีดีด้วยเสียงของพี่วีเอง ทุกคนจะได้ยินได้ฟังสุ่มเสียงอันไพเราะอบอุ่นของพี่วีในซีดี กับภาพสไลท์ซึ่งนู๋ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ตลอดจนหลวงพี่จะพูดปาฐกถาอนุโมทนาบุญถึงญาติโยม fc ทุกคน
ที่ได้ทำบุญร่วมกันครั้งนี้
ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมค่ะว่า ท่านได้รับโชคสองชั้นสามชั้นกับหนังสือเล่มนี้ โดยทุกอย่างที่เพิ่มเติมขึ้นมาให้นั้น
ยืนยัน,นั่งยัน,นอนยัน,และคลานยัน..ไม่ได้บวกเพิ่มราคาหนังสือที่เล้าฯจะเปิดตัวแต่อย่างใดเลย ที่พี่วีเลือกทำเป็นพ๊อคเก็ตบุ๊คไม่ใช่แบบหนังสือนิยาย เพื่อเซฟต้นทุนและราคาให้ทุกคนด้วย รีบเก็บออมตังค์ควักกะเป๋าออกมาร่วมบุญกันได้เลยค่ะ เดือนกรกฎาคมได้เห็นหน้าตาหนังสือ
ส่วนซีดีพี่วีลงทุนทำเองแถมให้พิเศษ หวังว่า fc ทุกท่านคงยิ้มกันแก้มปริ เหมือนนู๋ในตอนนี้แน่นอนค่ะ แม้จะรู้ว่าผิดและไม่สมควรทุกการกระทำ แต่เมื่อผลออกมาเป็นแบบนี้ ข้าน้อยก็ขอรับกรรมที่ดื้อรันต่อคำเตือน
ของเพื่อนท่านนั้นแต่เพียงผู้เดียว
พี่สาวใจดี..ใจบุญอย่างพี่วี ห่วงภาพพจน์น้องสาวคนนี้มากแค่ไหน น้องกราบขอบคุณพี่มากค่ะ แต่เพื่อ fc ที่อาจน้ำตานองหน้าเมื่อไม่มีโอกาสได้หนังสือตามที่คาดหวัง น้องก็ต้องเดินหน้าทำให้สำเร็จ แล้วผลที่ได้ก็ไม่ผิดหวังจริงๆ รักเคารพพี่วีและหลวงพี่กลมากๆค่ะ ที่เปลี่ยนใจมาร่วมกันทำบุญในครั้งนี้
ขอบคุณจากใจน้องอีกครั้ง ซาบซึ้งความรักและความเอ็นดูที่มีให้ตลอดมา
ข่าวดีสุดท้าย พี่วีอนุญาติให้นำตอนพิเศษบางส่วน 1 ใน 5 ตอนมาโพสลงให้ได้อ่านกันแล้วนะค่ะ ย้ำเพียงบางส่วนเพื่อให้ท่านที่ได้เข้ามาอ่าน...ได้ตัดสินใจว่าควรค่าเก็บสะสมหนังสือเล่มนี้ไว้หรือไม่
เพราะส่วนที่เหลือนู๋ก็ไม่ได้อ่านค่ะ เพราะไม่ผ่านนู๋เลย
รักผู้อ่านทุกท่าน
Luk.
ปล.พรุ่งนี้ไม่เกิน 11.00 น. รอตอนพิเศษได้เชยชมกันเลยค่ะ ชื่อตอนว่า 'น้ำตางานแต่ง' แค่ชื่อก็เตรียมตัวรอกันตาตั้งได้เลยไม่มีผิดหวังแน่นอน ทั้งความบันเทิงและแง่คิดที่พี่วีถ่ายทอดให้ได้อ่านกันค่ะ
-
จะตั้งตารอเรยจ้า
ขอบคุณหลวงพี่กับพี่วีด้วยน๊า
และก็น้อง lux ด้วยจ้า
-
ขอบคุณพี่วีและหลวงพี่กลคะ
ขอบคุณคุณลัคด้วย
-
โห ข่าวดีมากมาย โชคหลายชั้นหลายตอนเลย ยิ่งรู้ว่าเงินที่เราจะซื้อหนังสือนี้จะได้เอาไปทำบุญด้วย มันยิ่งรู้สึกว่าดี ฝากน้องลักษณ์ ขอบคุณ คุณวี และ กราบหลวงพี่กล ด้วยนะจ๊ะ ลั๊ลลามากมาย รอวันหนังสือเป็นรูปเล่ม
ปล. เจ๊รอน้องตะเกียง กับ พี่โต๋ อยู่เน้อ มาต่อด้วย :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณพี่วีหลวงพี่กลและคุณลักษ์มากๆค่ะ :pig4:
-
โอ้ว โชคหล่นทับ :m4:ขอบคุณ คุณ LUK ด้วยนะคะที่ช่วยพูดให้เพิ่มยอด คนที่จองไม่ทันจะได้อ่านด้วยน้อ :L1: ที่สำคัญขอบคุณพี่วีและหลวงพี่กลด้วยค่ะ
สาธุ :3123:
ตั้งตารอตอนพิเศษต่อไป อยากบอกว่าอยากอ่านตอนงานแต่งมากอ่ะ อิอิ :จุ๊บๆ:
-
:กอด1: พี่วี อุตส่าทำซีดีด้วยอ่า......อยากได้เร็วๆจังเลยยยยยยยยย
อยากฟังเสียงพี่วีกะพี่กล
:pig4: :pig4: :pig4:
พี่วี พี่กลและพี่ลักษ์ด้วยนะคะ ><
-
ขอบคุณมากๆค่ะ ทั้งดีใจและอิ่มบุญ ไปกับข่าว :3123:
-
เป็นข่าวดีมาก ๆ เลยค่ะ ขอบคุณ luk นะคะที่ทำเพื่อ fc
ขอบคุณพี่วีกะหลวงพี่กลด้วยค่ะ สาธุ
จะตั้งหน้าตั้งตารอหนังสือ กะรออ่านตอนพิศษ อิอิ สุขใจเอิงเอย
-
เย่ๆ :mc4:
ขอจองด้วย 1 ชุด ค่ะ
ขอบคุณคุณLuk พี่วีและหลวงพี่กล มากๆค่ะ
-
ขอจอง1ชุดค่าา
ขอบคุณมากนะคะ
-
+1 ขอบคุณน้องลักษณ์อย่างสุดซึ้งค่ะ
ที่เป็นตัวแทนอ้อนวอนให้พี่วีและหลวงพี่กลใจอ่อนจัดทำหนังสือเพิ่มเพื่อแฟนคลับทุกๆ คน
ดีใจที่สุด :m11:
-
เย้ๆๆ เข้ามาจอง1ชุดค่าาา ดีใจมากๆเลยคะ
ขอบคุณพี่ลักษ์และพี่วีมากๆเลย
:mc4:
-
มีชื่อเราในรายการจองหนังสือแล้ว ดีใจมากมายตอนแรกคิดว่าคงไม่ได้แล้ว :mc4:
ขอบคุณคุณลักซ์ คุณวีและหลวงพี่กลมากๆเลยค่ะ
จะตั้งหน้าตั้งตาเก็บตังค์ใส่กระปุกรอหนังสือต่อไป :pig4: :pig4:
-
อนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ
นอกจากจะได้นิยายดีๆมานอนกอดแล้ว ยังได้บุญอีกด้วยค่ะ
คุ้มยิ่งกว่าคุ้มค่ะงานนี้
o13 o13 o13
ปล. 83.in*zaka or ZaKuPz " 1 <<< ชื่อเค้าพิมพ์ผิดอ่ะจ้ะ ตกdyไป เดี๋ยวกลัวงง indy*zaka แบบนี้ก็ได้เน้อ
-
:m15: :m15:
จองด้วยจร้า 1 เล่ม
-
:กอด1: :กอด1:
-
=^__________________________^=
ยิ้มกว้างๆรับข่าวดี น่ารักทั้งครอบครัวคุณวี และคุณน้องลักษ์
ขอบคุณที่แจ้งข่าวค่ะ
-
:m11: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดีใจจังจะได้นิยายดี ๆ มาครอบครองแล้ว... แถมยังได้ทำบุญไปด้วย :m11:
o1
-
:pig4: :pig4:
ดีใจจังเลย
ขอบคุณคุณลักษ์ คุณวี และหลวงพี่กลมากค่ะ
ตั้งตารอเดือนกรกฏา
:กอด1:
-
จองตอนนี้ยังทันป่าวอะ
จอง 1 เล่ม
-
ขอบคุณลักซ์และคุณวีและหลวงพี่มากค่ะที่เปิดโอกาสอีกครั้ง
ขอจองด้วย 1 เล่มค่ะ
ขอบคุณค่า
-
ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนว่า ชอบเรื่องนี้มากๆๆเลย
ขอจอง 1 เล่ม นะค่ะ
o13 o13 o13
-
ชื่อตอนพิเศษ เหมือนชื่อเพลงเลยนะเนี่ย
รอๆๆๆๆๆ
และดีใจที่จะได้ร่วมทำบุญด้วยค่ะ
น้อง LuK น่ารักสมชื่อนะจ๊ะ
-
ขอจอง 1 ชุดนะคะ
ชอบเรื่องนี้มากๆ เลยละคะ
แต่ไม่ได้เม้นให้เลย ขอโทษนะคะ :sad11:
-
จองด้วย 1 เล่มค่ะ อนุโมทนาบุญกับพระกลและคุณวีและน้องLuxด้วยนะค่ะ
ปล. ถ้าจะร่วมบุญหลังคาเพิ่มต่างหากด้วย คงไม่ว่ากันนะ ขอบคุณค่ะ
-
มีโอกาสแล้ว... :impress2:
ขอจองด้วยค่ะ 1 เล่ม
ขอบคุณนะคะ
-
ขอจอง 1 เล่มครับ
อนุโมทนาบุญกับหลวงพี่และพี่วีด้วยครับ
-
กรี๊ด ดีใจสุดๆเลย อ่านไปยิ้มไป บ้าไปแล้วเรา
อยากได้หนังสือวันนี้พรุ่งนี้เลย พีวี หลวงพี่ใจดีที่สุดเลย
ขอให้ พี่วีสวยวันสวยคืน ส่วนหลวงพี่ขออนุโมทนาบุญด้วยคนนะค่ะ
-
จอง 1 ชุดค่ะ
-
:กอด1: :L2:
เป็นเรื่องราวที่ให้ข้อคิดและเตือนสติเราได้หลายๆเรื่องเลยค่ะ
ขอบคุณคุณวี หลวงพี่กล และคุณลักษณ์มาก ที่ยอมถ่ายทอดสิ่งดีดี
อ่านตอนที่คุณวีผ่าตัดใหญ่แปลงเพศ เจ็บมากเลยค่ะ
มันรู้สึกเจ็บเพียงอ่านผ่านตัวหนังสือที่สื่อออกมา
นับถือความรักของพี่ทั้งสองจากใจจริงค่ะ
o13 :pig4: o13 :pig4:
ข่าวดีมากสำหรับเรื่องหนังสือ สงสารคนที่จองไม่ทัน
รอตอนพิเศษค่า
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ คิดว่าคงจะไม่ได้อ่านแบบรูปเล่มซะแล้ว
ขอจอง 1 เล่มนะคะ
ขอบคุณพี่วีและพี่ลักษณ์มากๆเลยนะคะ
-
ขอลงชื่อจอง 1 ชุดน๊า
อ่านเรื่องนี้แล้วคิดถึงสมัยเรียนพาณิชย์อ่ะ เมื่อก่อนบ้านเราก็อยู่ฝั่งธนฯ
-
ขอ o1 ....
พร้อมกับ... :oni2: ....
ดีใจมากมายและจะตั้งใจรอเดือน กค. ค่ะ.... คิคิคิ....
-
ชอบเรื่องนี้มากครับ :o8:
ขอสั่งจอง 1 ชุดครับ o13
อนุโมทนาบุญด้วยครับ :pig4:
-
:กอด1: พีวี่ คุณกล และคุณลักษ์ผู้น่ารัก
จะรอหนังสืออย่างใจจดจ่อเลยนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ
-
ได้หนังสือมาอ่าน แล้วยังได้ทำบุญอีกด้วย
ปลาบปลื้มมากค่ะ :pig4:
-
เย้ๆๆๆ :oni2:
ดีใจซะอย่างหนัก โชคหลายชั้นจริืงๆคร้าบ ต้องจองแล้วซื้อให้ได้ o13
ขอบคุณลักษ์มากเลยนะคร้าบ พีอาร์กันตลอดเลย
-
o13 จองด้วยคนจ้า frodo นะจ๊ะ :really2:
-
จองด้วยคนค่ะ จำนวน 1 ชุด
-
ดีใจที่สุดครับ ขอบใจคุณลักษณ์ คุณวี แล้วก็หลวงพี่กลมากๆนะครับ
-
จอง 1 ชุดค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดด แอบมีตอนพิเศษมาให้ด้วย ขอกอดพี่วีแรงๆหนึ่งที จ๊วบบบบบบบบบบ
-
ขอจองด้วยคนค่ะ ^^ 1 ชุด
-
ขอจองด้วย 1 เล่มจ้า
-
จบแล้ววววววว ขอบคุณค่ะ ตอนแปลงเพศกะทำนม รู้สึกได้เลยว่าต้องเจ็บมากๆๆๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก ก็ประทับใจมากๆค่ะ
อ่านไม่ยอมนอนจนเช้าเลย
ไม่เคยคิดว่าความรักจริงๆจะทำให้คนเรายอมเปลี่ยนแปลงอะไรได้มากขนาดนี้
ถ้าไม่ได้อยากเป็นหญิงมาก่อน การแปลงเพศถือว่าเป็นเรื่องที่ใหญ่มากๆทีเดียว
ตอนแรกอ่านแล้วเกลียดๆๆๆๆ พี่กล ทำไมถึงเลวได้ขนาดนี้
แล้วก็สงสารพี่วี ทำไมถึงดีได้ขนาดนี้ กับคนที่ทำร้ายตัวเองสารพัด
แต่ในที่สุดความดีของพี่วีก็เอาชนะใจของพี่กลได้
รู้สึกยินดีด้วยจากใจจริงทั้งพี่วี และพี่กล ที่ได้รู้จักรักแท้ที่สวยงามขนาดนี้
ขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยอีกคนนะคะ
อย่าว่าอะไรเลย ขอจองหนังสือในฐานะแฟนคลับด้วยค่ะ
คุณ LUK เราขอจองด้วย 1 เล่มนะคะ
-
o13 ไม่ค่อยได้โพสต์ แต่เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
จองด้วยคนค่ะ 1 เล่ม
ได้เก็บด้วยได้บุญด้วย ชอบค่ะ
-
:pig2:สำหรับท่านที่สั่งจองหนังสือเข้าไปเช็ครายชื่อที่หน้าแรกกระทู้ดูนะค่ะ ว่าตกหล่นหรือเปล่า
ใครอ่านตอนพิเศษตอนนี้ พี่วีตัดเอามาลงให้แค่ 60% ค่ะ ไว้ไปอ่านในเล่มนะค่ะ
ยังมีอีก 4 ตอนครบทุกรสชาด อย่าพลาดกันนะค่ะ ที่สำคัญใครสามารถกดบวกได้
ไม่บวกให้กับตอนนี้ นู๋ว่างกแน่ๆ กดแทนคนที่เค้าอยากบวก แต่คะแนนไม่ถึงด้วยก็ดี
เพราะนู๋ จะได้มีความสุข อุตส่าห์ไหว้วอนอ้อนพี่วีเอามาลง ไม่ได้ทวงบุญคุณน๊า
แต่ขอนิดเหอะ..แบบว่า...แบบว่า...งกคือกันมั้ง...ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
Luk. :pig4:
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part พิเศษ 4
น้ำตางานแต่ง...
.
.
.
.
ร้อยรัดดวงใจ
ปราณวี & กลสิทธิ์
และแล้ววันนี้ก็มาถึง หลังจากใช้เวลาเตรียมงานร่วมสองเดือน ตกลงแต่งที่บ้านวี
พวกเพื่อนสนิทคุ้นเคยในกรุงเทพฯ กับเพื่อนที่ทำงาน เราคงกลับมาจัดเลี้ยงปาร์ตี้เล็กๆฉลองแทน ไม่มีพิธีการอะไร
พิธีแต่งงานของเราเกิดขึ้น ตามความต้องการของพ่อแม่และญาติพี่น้องครอบครัวกลสิทธิ์ล้วนๆ
พ่อกลทำตามที่เคยพูดไว้ทุกอย่าง หากวียอมผ่าตัดเป็นหญิงเรียบร้อยเมื่อไหร่ ท่านจะทำพิธีสู่ขอและจัดพิธีแต่งให้เป็นที่เรียบร้อย
ซึ่งท่านก็ทำตามคำพูด สินสอดค่าเลี้ยงดูตามประเพณี แม่วีท่านปฏิเสธที่จะรับ
เนื่องจากความจริงแล้ว วีไม่ใช่ลูกสาวจะมาเรียกร้องก็ใช่ที่ แต่พ่อของกลท่านไม่ยอม
เพราะท่านถือว่าปัจจุบันวีคือผู้หญิง เพราะฉะนั้นท่านก็จะทำตามประเพณีทุกอย่าง สุดท้ายแม่จึงให้พ่อกลตัดสินใจเอาเอง
ตามแต่เห็นสมควร แม่ไม่เรียกร้องเลย
พ่อจัดสินสอดให้เป็นเงินสดแบ็งค์ใหม่สิบหมื่น สมัยก่อนเค้าถือเป็นเคล็ดของงานแต่งกันเลยทีเดียวตัวเลขนี้
ถือว่าเยอะมากเมื่อย้อนไปสิบห้าปีที่แล้ว ก็ดังมาจากละครเรื่องมนต์รักลูกทุ่งที่คุณศรัญญู วงศ์กระจ่าง เล่นเป็นไอ้คร้าวนั่นแหละค่ะ
สำหรับแหวนแต่งงาน..แม่เอาแหวนของพ่อให้วี..เป็นแหวนทองคำเกลี้ยงน้ำหนักสองสลึง
ไว้สวมให้กลตอนแลกแหวนหมั้นกัน ลองสวมนิ้วตัวเองดูแล้ว..กลใส่นิ้วนางได้แน่นอน ที่แม่มอบแหวนของพ่อให้
เพราะวีเป็นลูกคนแรกที่แต่งงานออกเรือนก่อนพี่น้อง
พ่อกับแม่เคยคุยกันว่า แหวนของแม่กับแหวนของพ่อที่ให้กันในวันแต่งงาน จะมอบให้ลูกชายลูกสาว
คนแรกที่ออกเรือน วีไม่ได้แหวนของแม่ เพราะดันแต่งลูกเขยเข้าบ้าน ต้องใช้แหวนของพ่อให้เจ้าบ่าวแทน
ก่อนแม่จะมอบให้วี ท่านลูบหัวพร้อมพูดว่า
“แม่กับพ่ออยู่กันจนตายจาก หวังว่าแหวนของพ่อที่แม่ให้ จะมัดใจลูกทั้งสองให้อยู่ด้วยกัน
จนตายจากเหมือนพ่อกับแม่นะลูก แต่แหวนคงช่วยอะไรไม่มาก ถือเป็นเครื่องรางยึดเหนี่ยวจิตใจ สิ่งสำคัญที่จะทำให้ลูก
อยู่ร่วมกันไปตลอด คือหัวใจของลูกเองตะหาก ที่ร้อยรัดมัดกันไว้อย่าได้ยอมคลายเชือกใจเป็นอันขาด ไม่ว่าจะเกิดไรขึ้น
ขอให้วีรู้จักทำตัวเหมือนน้ำนะ น้ำเท่านั้นที่จะดับไฟ น้ำเท่านั้นที่ล่อเลี้ยงทุกสิ่ง แม้แต่เลี้ยงหัวใจ
ของลูกสองคน น้ำอยู่ได้ทุกที่ทุกรูปแบบ เป็นได้ทั้งแข็งทั้งอ่อน ทั้งกว้างทั้งแคบ ทั้งเย็นทั้งร้อน ทั้งลื่นทั้งไหล
ทั้งเชี่ยวกรากและสงบนิ่ง
แม่อยากให้วีเป็นน้ำให้ได้นะลูก ไม่ว่ากลจะเป็นอะไร ขอให้ลูกเป็นน้ำลื่นไหลให้ได้นะวี
เป็นน้ำพักน้ำแรงช่วยหนุนเขาให้สำเร็จสมหวัง
เมื่อใดที่กลร้อนเป็นไฟ ให้ลูกคอยเป็นน้ำเย็นดับไฟในใจเขา เมื่อใดที่กลท้อแท้
ให้เป็นน้ำเชี่ยวกรากหนุนเค้าให้ลุกสู้ เมื่อใดกลล้มป่วย ต้องเป็นน้ำนิ่งโอบอุ้มดูแลให้เค้าสบายตัว เมื่อใดที่กลเกิดขลาดกลัว
ให้เป็นน้ำมันเติมไฟไล่ความกลัวจากใจของเค้า ยามที่เค้าเปราะบางอ่อนแอไร้หนทางสู้ วีจงเป็นน้ำแข็งนะลูกให้แกร่งดังหินผา..
คอยเป็นเกราะกำบังป้องกันเขาเอาไว้ ยามเค้าอ่อนแรงเหนื่อยล้า ให้เป็นน้ำฝนช่ำอุราที่ดื่มแล้วชื่นใจ
ทุกครั้งที่รักดูจืดจางไร้รสชาดขาดสีสัน จงเป็นน้ำตาลเติมความหวานให้กันและกัน
เมื่อใดที่กลเกิดดื้อรั้นขาดเหตุผล ให้เป็นน้ำพริกเผ็ดแสบเพื่อให้เค้ารู้ว่าเราเองก็เผ็ดเป็น จงยืดหยุ่นอ่อนไหวให้ได้ดั่งน้ำ
แล้วชีวิตครอบครัวของลูกจะยั่งยืนตลอดไป แม่ขอให้ลูกจดจำไว้เมื่อเป็นภรรยาของกลเค้าแล้ว ให้เป็นสะใภ้ที่ดีของครอบครัวเค้าด้วย
หวังว่าการพูดคุยของเราแม่ลูกครั้งนี้ จะทำให้ลูกแม่ประสพความสำเร็จในชีวิตรักและครอบครัวตลอดไป
แม่ไม่มีอะไรจะให้เพราะบ้านเราฐานะไม่อำนวย สิ่งที่ลูกควรนำเอาติดตัวไว้คงเป็นเพียงคำสอน
ที่ลูกจะนำไปใช้..ดูแลความรักให้ยืนยาวจนตายจากกัน จำไว้ให้ดีเราไม่ใช่ผู้หญิงแต่แรกเกิด แม้แม่จะอดยอมรับไม่ได้ว่าลูก
ในวันนี้ ไม่เหลือร่องรอยลูกชายให้แม่เห็นอีกก็ตาม ถึงจะเป็นลูกสาวแสนสวย จนหนุ่มๆต้องเหลียวหลัง
แต่ลูกก็มิใช่ผู้หญิงแท้ที่ให้ทายาทเค้าได้ เพราะฉะนั้นจงวางตัวให้ดีที่สุด ชดเชยในสิ่งที่ผู้หญิงน้อยคนจะสามารถทำได้
อย่าลืมนะลูก..จงทำตัวให้เป็นน้ำนั่นแหละ ชีวิตของลูกจะรักกันยืนยาวมั่นคงตลอดไป” วีรีบก้มลงกราบแทบเท้าของแม่
น้ำตาคลอซาบซึ้งกินใจเหลือเกินกับคำสอนที่แม่มอบให้ มันแทรกซึมหยั่งรากฝังลึกเข้าไปถึงจิตใจ จนต้องสัญญากับตัวเองไว้ว่า
วีจะทำตัวให้เป็นได้ดั่งน้ำเหมือนที่แม่สอน
แม่พูดถูกทุกอย่าง น้ำคือแหล่งกำเนิดของสรรพสิ่ง คนเราขาดน้ำไม่ได้ สิ่งมีชีวิตทั้งหลาย
ก็ขาดไม่ได้เช่นกัน วีจะทำให้กลสิทธิ์ขาดวีไม่ได้ เพราะวีจะเป็นน้ำที่ล่อเลี้ยงใจกล...ตราบชีวิตสิ้นไปจากกัน...????
แหวนสำหรับสวมให้วี กลได้จากแม่เหมือนกัน เป็นแหวนที่พ่อสวมให้แม่กลในวันแต่ง
แหวนทองคำน้ำหนักสองสลึงเช่นกัน กลเอามาลองนิ้วนางข้างซ้ายของวีแล้ว ปรากฎว่า..เห่อ..เห่อ..เห่อ..ใส่ไม่ได้มันเล็กไปอ่า?..
สุดท้ายกลเลยต้องซื้อให้วีใหม่ เปลี่ยนเป็นแหวนทองคำขาวแทน ฝั่งเพชรหนึ่งกะรัตแพงมากๆๆ..ตอนแรกวีเสียใจอย่างมากเลยหละ
ที่นิ้ววีสวมแหวนของแม่กลไม่ได้
แม่กลเองคงเสียใจไม่น้อย เพราะท่านตั้งใจมอบให้กลสวมให้สะใภ้ของท่าน ที่ไหนได้สะใภ้คนนี้
ดันนิ้วใหญ่ซะอีก แหวนใหญ่ยังพอให้ช่างเค้าหดให้ได้ แต่แหวนเล็กกว่านิ้วมันจนปัญญากันแล้ว แต่ท่านก็คงเข้าใจเพราะมัน
สวมไม่ได้จริงๆ กลับเป็นวีเสียอีกที่เครียดคิดมากเสียเอง..สุดท้ายต้องหายเครียดไปทันทีซะงั้น เพราะคำพูดของยอดชายกลสิทธิ์
ที่ดันพูดกับวีตามลำพังสองคนว่า
“วี...ไม่ต้องเสียใจนะ แหวนของแม่กล..วีสวมไม่ได้ กลรู้แต่แรกแล้วหละ
ถึงแอบไปเลือกแหวนเผื่อไว้ก่อนไง วีสวมไม่ได้แหละดีแล้ว เพราะแม่กับพ่อกลแต่งงานกันแล้วก็เลิกกัน
ขืนใช้แหวนนั่นมาสวมให้วี เกิดเราเลิกกันขึ้นมา ตายห่าทีนี้...กลทนไม่ได้หรอก..สวมไม่ได้ดีแล้วนะครับ
กลเลือกให้ใหม่ดีกว่าเยอะ เพราะแหวนที่กลเลือกให้เองกะมือ รับรองวีสวมไว้ไม่มีทางไปจากกลเป็นอันขาด
จากนี้ไปรู้ไว้เลยว่า..กลไม่ได้แค่สวมแหวนเท่านั้น แต่กลสวมหัวใจรัดวีไว้ไปตลอดชีวิต”
อร๊ายยยยๆๆๆๆ.....หวาย..หวาย...ตายแล้วปราณวีจะละลาย ฟังยอดชายเค้าพูดดิ
แม้มันจะเน่าตอนท้าย แต่มันช่วยให้วีหายเครียดไปเลยทันที คิดได้ไงของเค้าเนี่ยะ...วียังคิดไม่ถึงเลย
กลสิทธิ์จะพูดออกมาแบบนี้ เชื่อเค้าแล้วของเค้าดีจริง....ยี่ห้อกลสิทธิ์...ฮ่าๆๆๆๆ!....
วันงานมาถึง...วีตื่นแต่เช้าตั้งแต่ตีสี่ สวมชุดไทยล้านนา สีมุกครีม พี่วาดให้เพื่อนที่เปิด
สตูดิโอเวสดิ้งในจังหวัด มาจัดการคอร์สตูมให้ทั้งเสื้อผ้าหน้าผม แต่งออกมาแล้วมองตัวเองในกระจก...อุ๊แม่เจ้า!..ไม่อยากเชื่อ
ยังกะเจ้าหญิงแสงฝางซะงั้น วีไม่เคยสวมชุดไทยมาก่อนโดยเฉพาะชุดไทยล้านนาเครื่องทรงครบชุดแบบนี้
พอใส่แล้วต้องใช้เวลาปรับตัวพอสมควร เพราะการนุ่งผ้าถุงเวลาเดินมันลำบากพอดู แต่ก็ทำได้ไม่เลวคงเพราะภูมิความรู้
ที่ได้รับการฝึกบุคลิกภาพมานั่นแหละ ช่วยวีได้มากเลยทีเดียว
ตีห้ากว่าๆ กลสิทธิ์พร้อมพ่อแม่ อาลพ ลุงป้าน้าอา..ร่วมสิบกว่าคน มาพร้อมกันหมด
เพราะวีกับกลต้องใส่บาตรตอนเช้าหกโมง
เจ้าบ่าวกลสิทธิ์ หล่อด้วยเสื้อขาวราชปะแตนคอจีน กางเกงแสลคสีขาว ขาวทั้งชุด มีผ้าดิ้นทอง
คล้ายสะใบ้พาดไหล่ซ้ายอีกตะหาก หน้าตาเกลี้ยงเกลาหมดจดหล่อเหลาคมเข้มได้อีก เล่นเอาหัวใจกระตุกไปเลยปราณวี
กลสิทธิ์เองจ้องวีตาไม่กระพริบ ตาคมเข้มประกายวิบวับหวานฉ่ำล่อเอาหน้าวีร้อนผ่าวไปหมด สายตากรุ่มกริ่มเจ้าชู้ที่ขยันส่งมา
ให้ตลอดเวลา เขินจนเดินขาเกือบขวิด ดีที่ส้นสูงไม่พลิกให้อับอายขายขี้หน้าแขกเหรื่อที่มาร่วมใส่บาตรกับเรา
แม่วีรวมทั้งพี่ๆน้องๆ ครอบครัวอยู่ครบทุกคน เป็นวันที่วีมีความสุขมากๆ สุขล้นตื้นตันหัวใจยิ่งนัก
ในที่สุดเราสองคนก็จูงมือกันมาถึงวันนี้จนได้ จากนี้ไปเราเป็นสามีภรรยากันสมบูรณ์แล้ว ทั้งพฤตินัยและนิตินัย
แม้ไม่มีทะเบียนสมรสเป็นหลักฐาน เพราะหน้านามของวียังเป็นนายอยู่ แต่หาใช่เรื่องสำคัญแค่กระดาษแผ่นเดียว
สักขีพยานกับหัวใจของเราทั้งคู่ตะหากสำคัญยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด มั่นคงยิ่งกว่าสิ่งไหน
ทุกสิ่งทุกอย่างที่กลทุ่มเททำเพื่อวีมาตลอดนั้น วีรู้ว่ากลเสียสละเพื่อวีไม่น้อย ทิ้งโอกาสที่จะสร้าง
ครอบครัวกับผู้หญิง เสียสละการมีทายาทและชีวิตปกติทั่วไป..ถึงตอนนี้ปราณวีไม่ต้องการสิ่งใดอีกแล้ว..ขอแค่มีผู้ชายคนนี้อยู่เคียงคู่กัน
...เป็นครึ่งชีวิตของกันและกันตลอดไป..แค่นั้นพอ..
เสร็จจากนั้นก็พิธีส่งตัวเข้าหอ ใช้ห้องแม่นั่นแหละเป็นห้องหอ เพราะแม่ให้ใช้ห้องท่าน
ห้องพวกพี่ๆน้องๆไม่สะดวก ท่านปูผ้าปูสีขาวสะอาดไม่มีลวดลาย หมอนขาวสองใบ บนที่นอนโรยด้วยดอกรัก
ปกติเราจะเห็นโรยกุหลาบสีแดงกัน แต่แม่วีท่านโรยดอกรักเพราะท่านบอกว่าดอกรักชื่อก็บอกแล้วว่าให้รักกันตลอดไป
วีกับกลพากันนั่งพับเพียบข้างล่างเชิญพ่อแม่ญาติผู้ใหญ่ที่ตามมาอวยพรเราทั้งคู่ให้นั่งบนเตียง
จากนั้นก็เริ่มอวยพรก่อนทยอยพากันกลับออกไป กระทั่งเหลือเพียงพ่อแม่ของกล และแม่ของวี เพียงสามคน
พ่อก็เริ่มพูดขึ้นมาว่า
“มาถึงวันนี้ พ่อยินดีและเต็มใจรับวีเป็นลูกสะใภ้ใช้นามสกุลของพ่อแบบไม่มีข้อกังขาใดใดทั้งสิ้น
ที่ผ่านมาพ่อไม่มีเจตนาจะกีดกันขัดขวางเราทั้งสองเลย เพียงแต่พ่อไม่มั่นใจว่าลูกจะรักกันจริง นับประสาอะไรชีวิตรักคนปกติทั่วไป
อยู่กินจนมีลูกมีเต้ายังเลิกลากันเลย พูดถึงตรงนี้ท่านเหลือบไปสบตากับแม่ของกลนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ
พ่อไม่อยากให้ชีวิตครอบครัวของกลซ้ำรอยเท้าพ่อ เมื่อเริ่มต้นรักเริ่มต้นมีครอบครัว..ก็อยากให้อยู่
กันจนแก่เฒ่า พ่อเคยผิดพลาดมาแล้ว จึงคาดหวังลูกชายคนแรก..จะประสพความสำเร็จทำให้ทุกคนชื่นใจ ทำในสิ่งที่พ่อ
ไม่สามารถทำได้มาก่อน
ที่ลูกสองคนยอมทุ่มเทเสียสละเพื่อกันและกัน พิสูจน์ให้พ่อแม่พี่น้องเห็นแล้วว่า เรารักกันจริง..
ถึงจะเป็นรักข้ามเพศ ไม่สนว่าใครจะคิดจะมองยังไง ที่พ่อเรียกร้องให้วีเสียสละตัวเองขนาดนี้ อย่างหนึ่งเพื่อให้ลูกอยู่ด้วย
กันโดยปราศจากข้อกังขาจากสายตาคนรอบข้าง แม้จะข้ามเพศแต่ยังดูเป็นหญิงเป็นชายเด่นชัด ทุกอย่างควรชัดเจน..
หากยังคลุมเครือไม่ชัดเจน..สักวันมันย่อมเป็นปัญหา..และเมื่อถึงวันนั้นความเสียใจจะเกิดกับวีมากที่สุด
เมื่อวีตกลงปลงใจยอมเป็นเมียกลมันแล้ว ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของลูกที่ถอดวางลง คงไม่สามารถ
หันหลังกลับไปใช้ชีวิตแบบผู้ชายปกติได้อีก ลูกกล้าที่จะเดินเข้าไปขอผู้หญิงแต่งงานได้อีกหรือ..เมื่อมีบาดแผลในใจแบบนี้..
ลูกย่อมรู้ดีว่าตนเองเป็นเมียผู้ชายมาก่อน หรือลูกจะใช้ชีวิตแบบพวกกระเทยที่มั่วไม่เลือกเหมือนที่เค้าออกข่าว ไม่ว่าทางไหน
วีได้รับผลกระทบมากที่สุด
พ่อถึงยอมทุ่มไม่เสียดายเงินทอง ตายไปพ่อคงเอาไปด้วยไม่ได้ ถึงอยากทำให้วีเป็นผู้หญิง
เต็มตัวและต้องสวยที่สุดด้วย เพื่อที่จะรักษาความรักและตัดเขี้ยวเล็บเสือผู้หญิงอย่างเจ้ากลมันได้ ให้มันเป็นลูกแมวเชื่องๆ
อยู่กับวีไปชั่วชีวิต พ่อพูดทั้งหมดนี้..ทั้งที่เดิมทีไม่คิดจะพูดมาก่อนเลย...
กลสิทธิ์...ปราณวี...ทั้งสองคนฟังพ่อให้ดีนะ..พ่อไม่เคยไม่รักแก..เจ้ากล เพราะรักแกมากตะหาก
ความรักที่พ่อให้แก..มันไม่ตรงกับที่แกต้องการ พ่อรู้ความรักของพ่อที่มีให้..มันเติมเต็มหัวใจที่โดดเดี่ยวอ้างว้างของแกไม่ได้
พ่อได้แต่หวังว่า..สักวันคงมีใครสักคนที่สามารถเติมเต็มหัวใจที่โหยหาความรักของแกได้เสียที
คนๆนั้นพ่อไม่ได้คิดเผื่อว่าจะเป็นผู้ชายมาก่อน มันอาจเกิดการต่อต้านรุนแรงจากพ่อที่คัดค้านแต่แรก แต่วันนี้พ่อขอฝาก
เจ้ากลมันด้วยนะปราณวี ไม่มีใครที่พ่อคิดว่าจะสามารถดูแลลูกชายของพ่อได้ดีเท่าวีอีกแล้ว
ขอโทษด้วยนะลูก..ที่ผ่านมาพ่อปิดกั้นมาตลอด ลูกทั้งสองเด็ดเดี่ยวฝ่าฟันด้วยกันมา..
จนมีวันนี้อย่างไม่คิดถอดใจทิ้งกันไปก่อน พ่อขอบคุณวีอีกครั้ง ที่รักเจ้ากลมัน..ขอให้ลูกสองคนมีแต่ความสุข
ความเจริญในชีวิตครอบครัวนะลูกพ่อ”
พูดจบท่านเอามือลูบหัวเราทั้งคู่ โบราณว่าไว้..ในวันแต่งงานคู่บ่าวสาวไม่ควรหลั่งน้ำตา
ชั่วโมงนี้ไม่ไหวแล้วขอเถอะ ทั้งกลทั้งวีเราร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนกับเด็กๆ เราทั้งคู่ก้มกราบแทบเท้าพ่อน้ำตาไหลนองหน้า
ไม่ใช่มีแต่เราเท่านั้นที่ร้อง แม่ของวีแม่ของกล และตัวพ่อเองท่านก็น้ำตาคลอตาแดงก่ำไม่ต่างกัน
แปลกไหม..เกือบหกปีที่วีกับกลต่างคลุมเครือเกี่ยวกับความรู้สึก..และทัศนคติของพ่อที่มีต่อเรามาตลอด แม้จะรู้ว่าท่าน
อ่อนลงกว่าเดิมมาก แต่ก็ยังมีติดอยู่ในใจเล็กๆ..ไม่ได้รู้สึกปลอดโปร่งเลยสักนิด เหมือนไม่สนิทใจหมดซะทีเดียว
ไม่เท่ากับที่เราเปิดใจให้กับแม่ของวี และแม่ของกลหรือยายเลยแม้แต่น้อย
กับพ่อมันยังดูแข็งๆค้างๆ แต่มาวันนี้...วันนี้จริงๆ แค่วันนี้วันเดียวที่พ่อพูดความรู้สึกออกมาทั้งหมด
มันละลายหมอกควันจางๆในใจเราจนหายไปหมดเลย หัวใจเราทั้งคู่สว่างไสวเจิดจ้ายิ่งกว่าความรู้สึกดีใจที่ได้แต่งงานกันเสียอีก
ต่อให้ไม่มีงานแต่งแต่หากได้ยินพ่อพูดแบบนี้กับเรา มันยิ่งใหญ่กว่าที่พ่อจัดงานแต่งให้เราเสียด้วยซ้ำจริงไหม?
นึกย้อนไปดู จริงด้วยสินะ..ถ้าท่านไม่รักไม่แคร์เราทั้งคู่ ท่านคงไม่เหลียวแล ถึงขนาดยอมควักกะตังค์
มากมายเพื่อผ่าตัดให้วี เปลี่ยนทุกอย่างจนสมบูรณ์..แพงไม่ว่าขอให้ออกมาดีที่สุด ซื้อคอนโดฯให้ ซื้อรถให้
จัดงานแต่งครั้งนี้ให้ ไม่นับที่ท่านหยิบยื่นให้กลมันใช้ที่ผ่านมาอีก
พอท่านพูดออกมา เราถึงได้เข้าใจ ความรักของพ่อซึ่งท่านเป็นผู้ชายแสดงออกไม่เก่ง
แต่ท่านใช้วิธีจุนเจือให้ซะมากกว่า ด้วยการดูแลอำนวยความสะดวกต่างๆ มันอาจดูไม่อบอุ่น อาจจะไม่อ่อนหวาน
ไร้คำพูดปลอบโยน เหมือนแข็งๆกระด้างทางความรู้สึก
แต่รู้ไหม?..หัวใจของท่านก็ยิ่งใหญ่และรักกลสิทธิ์ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใคร เชื่อเถิดว่าคำแรก
ที่ท่านกล่าวตัดพ่อตัดลูกกับกลมันในวันที่ท่านลงมือทำร้ายในวันนั้น หัวใจพ่อคงบอบช้ำและร้องไห้ปานเฉือนเนื้อหนังตัวเองเช่นกัน
นี่แหละหนาคนเรา กว่าจะรู้ความจริงว่าอะไรเป็นอะไร บ้างครั้งรอจนสายเกิน..จนไม่เหลือโอกาสให้ได้ชดเชยหรือ
ตอบแทนพระคุณคืน..เพื่อชดใช้ความเข้าใจผิดที่เรามองท่านผิดมาตลอด หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ เราสองคนคงเป็นลูกอกตัญญู
ไม่รู้ตายไปตกนรกหมกไหม้กี่ภพกี่ชาติ ถึงจะใช้กรรมหมด
วีกับกลโชคดีมาก ที่ได้รู้ก่อนจะสาย..จึงทำให้น้ำตาเราไหลอาบแก้มสะอึกสะอื้นโดยไม่ต้องพูด
ก็รู้แก่ใจกันดีอยู่แล้ว น้ำตาแม่ น้ำตาพ่อ เสียงสะอื้นของเราทั้งคู่...ทำให้พ่อต้องรีบก้มตัวลงมาโอบไหล่กลสิทธิ์ให้เงยหน้า
ขึ้นมองท่าน เมื่อสายตาลูกชายสบกับสายตาของพ่อที่เอ่อคลอไปด้วยม่านน้ำตา ไม่ต้องพูดกันแล้ว
กลสิทธิ์เหมือนเด็กน้อยผวาเข้าสวมกอดพ่อไว้แน่น...ร้องไห้โฮเป็นเด็กไปเลย ภาพนี้สะเทือนใจวีสุดๆ
จนจุกแน่นในอกปวดร้าวไปหมด จนต้องทะลักทะลายน้ำตาร้องไห้ตามผู้ชายที่ได้ชื่อเป็นสามีแบบไม่อายใครเหมือนกัน
ถึงกับแม่ของวีต้องดึงวีเข้าไปกอดปลอบ วีก็ปลดปล่อยกลายเป็นเด็กโผล่เข้าซบอกแม่ร้องไห้สะอึกสะอื้น
ภาพที่เห็นพ่อกับกล ผู้ชายตัวโตๆต่างวัยสองคนสวมกอดกันแน่น อ้อมแขนของพ่อที่โอบรอบตัว
กลสิทธิ์ไว้นั้น ลูบหลังเป็นการปลอบลูกชายไปด้วย มันช่างดูอบอุ่นอ่อนโยน และสวยงามจริงๆ สวยงามมากกับความรัก
ของพ่อที่มีให้ลูก วีเป็นเพียงคนมองยังซึ้งอิ่มเอิบหัวใจถึงขนาดนี้
แล้วกลสิทธิ์หละ ซึ่งโหยหาอ้อมกอดของพ่อมาตลอด ตัดพ้อต่อว่าความรักความเข้าใจของพ่อทุก
ครั้งที่มีโอกาสระบาย ว่าพ่อไม่เข้าใจกลไม่เคยรักกล พ่อรักแต่ตัวเอง โอ้!..สาธุ..พระเจ้า..อย่าเพิ่งจดบัญชีให้นรก
กินกบาลสามีวีเลยนะค่ะท่าน ตั้งแต่นี้ไปวีจะพากลทำบุญเป็นประจำ จะปฏิบัติตนเป็นลูกที่ดีกตัญญูต่อพ่อแม่
ชดเชยวจีกรรม มโนกรรม ที่เราทั้งคู่ได้ล่วงเกินพวกท่านที่ผ่านมา
หลังงานนี้คงต้องพากลทำพิธีล้างเท้าพ่อแม่ เพื่อขออโหสิกรรมขนานใหญ่ ไม่งั้นอย่าหวัง..
ชาตินี้ชาติหน้าคงจะหาความสุขความเจริญไม่ได้เป็นแน่...มงคลชีวิตดีดีคงอยู่ติดตัวกันหรอกนะ...เพราะเราเคยล่วงเกินท่านมาไม่น้อย
‘พ่อขา...วีกราบขอขมาขอโทษพ่อด้วย ในสิ่งที่วีกับกลเคยล่วงเกินพ่อมา
ทั้งที่ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม ขอให้พ่ออโหสิให้เราทั้งคู่นะค่ะ นับจากนี้ไป พ่อคือแบบอย่างที่ดีของเรา
พ่อคือผู้ให้ที่ยิ่งใหญ่ พ่อปิดทองอยู่หลังพระ พ่อคือ...พ่อพระของเราทั้งสอง...วีรักพ่อค่ะ’....???????
เคยพูดไว้แล้วว่า บ้างครั้งเราตัดสินอะไรไปตามที่ตาเนื้อเรามองเห็นตามที่เราเข้าใจ
ทำให้เราพิพากษาความผิดถูกไว้ก่อนแล้ว
อยากฝากไว้..ต่อนี้ไปนอกจากตาเนื้อที่เห็น นอกจากการกระทำที่เรารับรู้
โปรดใช้ใจส่องลึกเข้าไปอย่างละเอียดอีกสักครั้ง ตรวจทานอีกสักหน บางทีมุมที่คุณคิดจากสิ่งที่คุณเห็น
คุณอาจจะตัดสินผิด เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดจนต้องเสียใจภายหลัง ก่อนทุกอย่างจะสายเกินแก้ จำกันไว้นะค่ะ
ใช้ใจพินิจพิจารณาให้ถ่องแท้ ทางที่ดีเปิดใจให้กว้าง และหัดเข้าใจคนอื่นให้มาก อย่าเอาตนเองเป็นที่ตั้ง
แล้วคุณจะไม่รู้สึกละอายใจเหมือนที่วีกับกลเกิดความรู้สึกนี้กันแน่นอนค่ะ
สำหรับลูกๆ หลายต่อหลายคนที่ต่างไม่เข้าใจพ่อและแม่ของพวกคุณ ลองมองย้อนหลังในสิ่ง
ที่ได้กระทำมา และลองคิดพินิจตรึกตรองให้ดีกันอีกสักครั้ง ทำใจให้โล่ง แล้วคุณจะรู้ว่าคุณคิดผิดหรือถูก
หากยังไม่สายเกินไป ไม่ต้องรอถึงวันพ่อวันแม่ วันนี้เลยค่ะ รีบกลับไปสวมกอดพวกท่าน แสดงความรู้สึกสำนึกในบาปที่คุณ
ได้ล่วงเกินพวกท่านมา รีบทำกันเถิดนะค่ะ เป็นไปได้โทรศัพท์ไปสอบถามพูดคุยก็ยังดี เมื่อคุณยังมีโอกาสได้ทำกันอยู่ตอนนี้
ก่อนที่จะไม่มีคำว่า ‘โอกาสอีกเลย’
งานแต่งครั้งนี้ ของขวัญยิ่งใหญ่มิใช่ความสุขของเราทั้งคู่ที่ได้ขยับเลื่อนขั้นให้สังคมประจักษ์
ถึงความรักข้ามเพศของเรา ว่าได้ใช้ชีวิตคู่อยู่ร่วมกันแล้วนะ แต่กลับเป็นของขวัญจากคำพูดที่พ่อยอมเปิดใจพูดออกมา
กว่าหกปีครึ่งที่ท่านเก็บเงียบไว้ไม่เคยปริปากเลย มาวันนี้ท่านกลับมอบของขวัญให้เราทั้งสอง มีค่ามากกว่าของขวัญชิ้นใด
จะเทียบเท่าได้แล้ว นี่แหละ...ความรักของพ่อ..ผู้ปิดทองหลังพระ...พ่อพระของเรา...?????
วีขอให้มีความสุขในการอ่าน และขอให้ได้แง่คิด
ที่วีไม่เคยเฉลยความรู้สึกนึกคิดของพ่อมาก่อน
เพราะท่านพูดหมดแล้วในตอนส่งตัวเราทั้งคู่เข้าหอ
ขอบคุณที่ร่วมทำบุญกันในครั้งนี้
รักคิดถึง fc ทุกคนค่ะ
ปราณวี.
-
ขอบคุณคุณวีมากนะค่ะ
-
:call: อนุโมธนาสาธุ กับ หลวงพี่ด้วยนะคะ
+1 ให้กับเรื่องราวดีๆค่ะ
-
:L2: :L2: :L2:
-
:impress3: :impress3: ซึ้งมากกก
ในที่สุดพ่อพี่กลก้อพูดความในใจ
และแม่พี่วีก้อยังให้แง่คิดดีๆตลอดเลย
ปล.พี่กลหวานมากกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
:กอด1: พี่วี พี่กล พี่ลักซ์
-
พี่กลแกชอบพูดอะไรเน่าๆกะพี่วีจริงๆ้น้า :impress2: แต่ก็ทำให้พี่วีเขินและอารมณ์ดีขึ้นมาด้วยอ่ะ ฮิ้วๆ เราอ่านแล้วยังเขินแทน :o8:
อ่านคำพูดเปิดใจของพ่อพี่กลแล้วซึ้งอีกแล้ว :monkeysad: ปลาบปลื้มกะงานแต่งของพี่ทั้งสองค่ะ ไม่รู้ชาตินี้เราจะได้แต่งกะเค้ารึเปล่า เอิ๊กๆๆๆ
-
พี่ไม่งกนะน้อง Luk กดให้แล้วจ้ะ
อ่านแล้วตื้นตันใจค่ะ :L2:
-
พี่กลหวานจัง
:-[ :-[ :-[
-
@ไม่แปลกใจเลยค่ะ ที่คุณวีถูกหล่อหลอมออกมาดีแบบนี้ เพราะแม่แบบ ดีนี่เอง (ส่วนหนึ่ง เพราะอีกส่วนหนึ่งคือตัวคุณวีเอง)คุณวีโชคดีนะค่ะที่เกิดในครอบครัวที่ต้นแบบดีอย่างนี้ นับถือคุณแม่คุณวีมากเลยค่ะ เลี้ยงลูกได้ดีจริงๆค่ะ โดยส่วนตัวทึ่งกับคุณแม่ทุกคน แต่กรณีนี้ประทับใจมากจริงๆค่ะ ชอบทุกคำสอนของคุณแม่คุณวีค่ะ จะนำไปใช้ในชีวิตจริงของตัวเองเช่นกัน
@ถึงครอบครัวพระกลจะไม่สมบูรณ์แบบ แต่พิสูจน์ได้ดีจริง ว่าพ่อแม่ทุกคนรักลูก เพียงแต่จะแสดงออกแบบไหน แค่ไหน บางครั้งการแสดงออกอย่างเดียวไม่เพียงพอ การพูดคุยอย่างเดียวก็ไม่เพียงพอ ต้องทั้งสองอย่าง ดีใจด้วยค่ะ ที่สุดท้ายทุกคนเข้าใจกัน
@ชอบคุณวีถ่ายทอด เรียบเรียง การนำเสนอนะค่ะ ขอขอบคุณทุกคนที่มีส่วนทำให้มีเรื่องราวดีๆอย่างนี้ ได้อ่านกัน (รวมน้องLuxด้วยนะค่ะ) .....จะรอหนังสือ.....ขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ...
-
ครอบครัวนี้เป็นต้นแบบในการดำเนินชีวิตได้ดีจริงๆ
ขอบคุณพี่วีมากๆค่ะ
-
+1ให้ทันทีที่อ่านจบค่ะ
ซึ้งกับตอนนี้อีกมากมายค่ะ
พ่อคือผู้ให้ชีวิต
ให้ความสุขอีกคน
รออ่านที่เหลือในหนังสือต่อปายค่ะ
-
เข้ามาขอบคุณคุณวี คุณ LUX และ... แต่ตอนนี้ยังไม่อ่านดีกว่า รออ่านจากหนังสือ :5555:
-
พี่คร๊ หนังสือ ขอหั้ย พิม มากเกิ๊น 50 เล่มนะคร๊
อยากได้เก็บไว้ อ่าน เตือนสติ ตัวเอง จิงๆๆนะคร๊
-
เป็นครอบครัวที่แสนดีมากมาย คุณวี กับ คุณกล โชคดีนะคะ ที่ได้ครอบครัวแบบนี้ :กอด1:
-
ซึ้งมากๆเลยค่ะ
ความรักยิ่งใหญ่ของพ่อแม่
อบอุ่นจริงๆ
-
ได้แง่คิดเยอะเลย ^_^
-
เรื่องนี้ให้แง่คิดดีๆตลอดเลยค่ะ
+1ให้ค่ะ
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย
เราเพิ่งทะเลาะกับพ่อมา แล้วเพิ่งมาดีกันเมื่อเช้านี้เอง
ขอบคุรพี่วีมากๆนะคะ :กอด1:
-
สุดยอดอ่า
ฮาพี่กล ตรง แหวนพี่แกเนี่ยล่ะ
ถ้าเปิดโอนเงินเมื่อไหร่ช่วยแจ้งทาง pm ด้วยเด้อจ้า
-
อ่านจบด้วยความรู้สึกว่าดีจริง ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่ถ่ายทอดแบ่งปันความสุขให้ผู้อ่านนะคะ
-
ประทับใจที่สุดคือคำสอนของคุณแม่คุณวี ท่านช่างเปรียบเทียบได้ดีเหลือใจ
แล้วคำสอนนั้น เราสามารถนำไปใช้ได้ในทุกสถานภาพที่เราเป็น
ซาบซึ้งที่สุด คือความรู้สึกที่พ่อของกลเปิดใจพูดกับลูก นั่นคือสิ่งที่เป็นจริงที่สุด ที่พ่อทุกคนมีให้แก่ลูก
ดังนั้น ตอนพิเศษตอนนี้ ดิฉันอยากบอกว่า เป็นตอนที่ให้ผู้อ่านมากกว่าความสุขจากนิยาย
ที่จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง ที่สุดท้ายตัวเอกของเรื่องสุขสมหวังได้แต่งงานกันกัน
แต่สิ่งที่มีค่าและพิเศษมากที่สุดคือ คำสอนของคุณแม่ของวี และ คำพูดของคุณพ่อของกล
ขอบคุณอีกครั้งนะคะคุณวี และขอบคุณน้องLUX ที่ช่วยแจ้งข่าวให้ทราบค่ะ
ป.ล. น้องLUXจ๋า พี่ออกไปแล้วนะ นึกได้ ตายล่ะ ลืมกด+ เลยกลับเข้ามาใหม่
มากด+ ให้ทั้งน้องLUXทั้งคุณวีเลยจ้า อิ อิ อิ แก่แล้วชักหลงๆลืมๆ
(เอ่อ..ทำแบบนี้ได้รึเปล่าคะ ไม่ผิดกติกาของเล้าใช่ปะคะ)
-
เรียกน้ำตาได้จริงๆ :m15:
อบอุ่นจังเลยอ่ะ ขนาดแค่อ่านยังรู้สึกขนาดนี้เนาะ
แล้วตัวพวกพี่ๆ เองจะรู้สึกกันมากมายขนาดไหนเนี่ย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ จะเก็บรักษาเรื่องราวของพวกพี่อย่างดีเลยจ้า :L2: :L2: :pig4:
รอวันจะได้หนังสือมาครอบครอง :L1:
-
+1 ให้กับความรักที่เกิดขึ้นนะคะ
ความรักจากคุณวีและพระกลสิทธิ์
ความรักจากพ่อพระผู้แสนดี
ความรักจากแม่ ผู้เป็นต้นแบบและสั่งสอนแต่สิ่งที่ดีงาม และควรปฎิบัติตาม
ขออนุโมทนาบุญกับทุกๆคนนะคะ
เรื่องนี้ให้แง่คิดดีๆมากมาย หวนคิดถึงเรื่องราวต่างๆ พร้อมความประทับใจไม่รู้ลืม
ขอบคุณจริงๆค่ะ
-
:m15: แต่งกันสะที มีความสุขจริงๆๆดีใจหลังจากทุกข์กันมาหลายครั้ง
-
ซึ้งมากค่ะ :monkeysad:
ในที่สุดพี่วีกับพี่กลก็มีความสุขมาถึงวันนี้ซะที พวกพี่ๆสุดยอดมากค่ะ :L1:
-
สวัสดีค่ะ ได้อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ มีความรู้สึกหลายหลากมากมาย คำสอนมากมาย สามารถเอาไปใช้ในชีวิตได้เลยค่ะ เป็นกำลังให้ พีวี กับพี่กล นะค่ะ :pig4:
-
:monkeysad: :monkeysad: ซึ้งแล้วซึ้งอีก คำบรรยายของหนูมันเยอะเกินไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหนก่อนเลย
ยังไงก็รักเรื่องนี้มาก ตั้งหน้าตั้งตารอนะคะ fc พี่วี&พี่กล ตลอดไป :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ซาบซึ้งกับคำสอนของคุณแม่พี่วีมากเลยค่ะ
และยังมาเสียน้ำตากับความในใจของคุณพ่อหลวงพี่อีก ไม่ใช่เศร้านะ ตื้นตันน่ะ
อ่า คุณพี่กลอยู่กะพี่วีมาหกปีกว่าก่อนแต่งใช่มั๊ยคะ ยังแอบส่งสายตาวิ๊ง ๆ
หวานเสมอต้นเสมอปลายจริง จริ๊ง คู่นี้
อ่านแล้วก็อิ่มเอมใจทุกทีเลย ขอบคุณพี่วีและ luk มาก ๆ ค่ะ :L2:
-
จอง 1 ชุดด้วยคร้าบ
-
สุดยอดจริงๆตอนนี้T^T
เหมือนวีเข้ามาทำให้ชีวิตกลสมบูรณ์จริงๆแหละ เพราะถ้ากลแต่งกับผู้หญิงป่านนี้คงไมโอกาสให้กลได้ปรับความเข้าใจกับพ่อแบบนี้หรอก^^
-
^^
-
ซึ้งมากๆ เลยค่ะ ทำให้ได้รู้ว่าพ่อแม่ยังไงก็รักและหวังจะเห็นเรามีความสุข ประสบความสำเร็จ
แต่วิธีที่แสดงออกไม่เหมือนกัน
รู้สึกดีใจด้วยค่ะที่ครอบครัวทั้งสองยอมรับความรักของทั้งคู่ :pig4:
-
เป็นคำสอนที่กินใจจริงๆครับ
-
:n1:
น้ำตาฝน ร่วงหล่น จากบนฟ้า
น้ำตาคน อาบหน้า ใจเสกสรร
น้ำตาฝน ปนเปื้อน ขี้ฝุ่นควัน
น้ำตาฉัน เปื้อนยิ้ม อิ่มอุ่นใจ
สองมือกุม เกี่ยวกอด ยอดสัมผัส
สองมือรัด มัดแน่น ไม่หลุดไหล
สองมือจูง กระชับ จับกันไป
สองมือไขว้ หนึ่งใจ รักเกลียวกลม
Finally ผองเพื่อน และพี่น้อง
Finally ไชโยร้อง คู่เหมาะสม
Finally งานแต่ง ร่วมชื่นชม
Finally อวย..รื่นรมย์ กล&วี (กลและวี)
:pig4: +1 ครับ Luk
-
ขอบคุณน้อง Luk มากมายยยยยย จุ๊บๆ
แต่ละคนพูดได้กินใจโคตรๆ
:กอด1:พี่วี&พี่กล และน้อง Luk +1 ^___^
สุดท้ายชอบกลอนคุณ broke-back มากมาย
-
พ่อทุกคนย่อมรักลูก ยังเชื่อได้ใช่ไหม
-
อ่านแล้วอยากกลับบ้านไปกอดพ่อมั่งจังค่ะ :impress3:
-
ก่อนอื่นก็คง ต้องกล่าวคำว่า ขอนมัสการหลวงพี่กลครับ
และสวัสดีพี่สาวอีกคนคือ พี่วี ที่เอาเรื่องราวดีๆๆที่มีทั้งสาระ
เนื้อหา การฟั่นฝ่าอุปสรรค และการดำรงชีวิตแบบปุถุชนทั่วไป
ขออราธนาบารมีสิ่งศักดิ์สิทธ์ทั้งหลายได้โปรดดลบัลดาลให้
ทั้งสองคนมีอายุมั่นขวัญยืน สุขภาพร่างกายแข็งแรง ปราศจากอุปสรรคใดๆๆ
ขอให้ความรักงดงามตราบนานเท่านาน
การปลงสังขารคือสิ่งดี ที่คนเราทั้งหลายนั้นจะต้องเจอะเจอ คนเรามีสมบัติ
คือความตายที่ติดตัวเราไปทุกหนทุกแห่ง แต่สิ่งไหนที่เราทำแล้วมีความสุข
โดยไม่เดือดร้อนคนอื่นนั้นคือสิ่งที่ดีสุดสำหรับเราแล้ว ขออนุโมทนาสาธุ
กับการบวชของหลวงพี่กล ขอผลบุญนี้น้อมนำให้ทั้งสองพบเจอกับกัลยานิมิตร
ตลอดไปตราบนานเท่านาน สาธุ สาธ สาธุ
ปล.โดดเดี่ยวแต่ไม่เดี่ยนวดาย
-
:L2: :L2:
-
เป็นงานแต่งงานที่ซาบซึ้งมากๆค่ะ :monkeysad:
ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ทุกคนเข้าใจกันและกัน ดีใจด้วยจากใจจริงค่ะ :mc4:
ขอจองด้วย 1ชุดนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
เข้าหอแลัว อยากอ่านหลังจากตอนที่พ่อแม่ออกไปหมดแล้ว ฮ่าาาาาาาาาาาาา
-
+1 คอมเสียเพิ่งเข้าได้
ขอบคุณค่ะ ซึ้งจริงๆ น้ำตาซึมเลยเรา
-
:กอด1: ซึ้งมากมายค่ะ พอมาถึงตอนนี้ก็สงสารพ่อเนอะ เก็บกดมานานได้ระบายซักที ดีใจด้วยค่ะ :mc4:
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้ได้แง่คิดดีๆเยอะแยะ
น้องวีน่ารักมากมาย รักที่นายกลมันปฎิเสธไม่ได้จนมันยอมเปลื่ยนแปลงตัวเองเสียใหม่เปลื่ยนไปในทางที่ดี
จนได้รับความรักจากน้องวีเป็นการตอบแทน ที่แสนจะคุ้มค่า ใช่มั้ยนายกล :กอด1: :กอด1:
-
+1 ค่าาาา :กอด1: :กอด1:
นอกเรื่อง ~~
ขอถามคุณลัคคะ ไม่ทราบว่าเรื่องนี้ ลงที่นี้ที่เดียวรึป่าวคะ
พอดีแอบเห็นเรื่องพี่วี ในเวปอื่นอะ
-
สวัสดีค่ะลักซ์แล้วก็คุณวีด้วยนะคะ เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่านรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ให้แง่คิดที่ดีในการดำเนินชีวิตทั้งในการใช้ชีวิตคู่และใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่นในสังคม ขอบคุณจริงๆนะคะ ขอร่วมทำบุญด้วยนะคะ ขอจองด้วย 1 เล่มนะคะ. ขอบคุณลักซ์ที่หาอะไรดีๆมาให้เราได้อ่านกันนะคะ ขอบคุณคุณวีด้วยนะคะ
-
+1 ค่าาาา :กอด1: :กอด1:
นอกเรื่อง ~~
ขอถามคุณลัคคะ ไม่ทราบว่าเรื่องนี้ ลงที่นี้ที่เดียวรึป่าวคะ
พอดีแอบเห็นเรื่องพี่วี ในเวปอื่นอะ
เว็บที่มีสมาชิก ประมาณ 40 คนนั่นน่ะรึ
ผมกำลังเล็งๆอยู่เหมือนกันว่านิยายในเล้าจะไปอยู่ที่นั่นกี่เรื่อง ขออนุญาตรึยัง??
คนลงเรื่องนี้ชื่อคล้ายคุณลักษณ์ด้วยนิ
-
ขอบคุณที่นำเรื่องราวดี ๆ มาเล่าให้ฟังน่ะค่ะ
-
pajaa
Insert Quote
Quote from: ±Märgârїn๛★ on 13-05-2011, 20:51:40
+1 ค่าาาา
นอกเรื่อง ~~
ขอถามคุณลัคคะ ไม่ทราบว่าเรื่องนี้ ลงที่นี้ที่เดียวรึป่าวคะ
พอดีแอบเห็นเรื่องพี่วี ในเวปอื่นอะ
เว็บที่มีสมาชิก ประมาณ 40 คนนั่นน่ะรึ
ผมกำลังเล็งๆอยู่เหมือนกันว่านิยายในเล้าจะไปอยู่ที่นั่นกี่เรื่อง ขออนุญาตรึยัง??
คนลงเรื่องนี้ชื่อคล้ายคุณลักษณ์ด้วยนิ
สงสัยเนื้อคู่คงโผล่ ดันชื่อคล้ายกันซะงั้น....
Luk.
-
ร้องไห้ตามเลย ซึ้งกับคำพูดพ่อพี่กลจัง ไม่มีใครรักเราเท่าที่พ่อแม่จริงๆ :กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากนั่งไทม์แมชชีนย้อนเวลาไปอยู่ในเหตุการณ์ด้วย อยากเห็นพี่วีในชุดไทยมาก คงจะสวยสุดๆไปเลย ไม่งั้นพี่กลคงไม่มองตาค้างหรอก :m1:
รู้สึกเทิดทูลคุณพ่อพี่วีก็ตอนนี้แหละค่ะ หลังจากที่อคติมาตลอด นั่นสิเนอะไม่มีพ่อแม่คนไหนหรอกที่จะไม่รักลูกของตัวเองเพียงแต่ว่าการแสดงออกอาจไม่เหมือนกัน จุดนี้ลูก ๆ บางคนที่คิดแต่ว่า พ่อแม่ไม่รัก พ่อแม่ไม่ใส่ใจจริงๆ แล้วเราคิดเองฝ่ายเดียวหรือเปล่าเราต้องดูให้ลึก บางทีก็ต้องใช้ใจมอง มากกว่าที่ใช้สายตามองนะคะ
บวกให้แล้วนะคะ คนอ่านคนนี้นิสัยเสียอะค่ะ คือพออ่านจบปุ๊บชอบที่จะกดรีพลายอย่างเดียวเลย
ลืมที่จะวกกลับไปบวกทุกที แหะ แหะ :m5:
-
ซาบซึ้งและประทับใจมาก
ในที่สุดก็มีวันนี้ วันแห่งความสุขของพี่กลและพี่วี :L1:
+1ค่า :pig4:
-
ความรักเดินทางมาถึงจุดนี้ บอกได้เลยว่ามีค่ามากๆ
จะมีสักกี่คนที่ได้เจอกันแบบนี้ ได้รัก ได้เปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อใครสักคน
และได้มีโอกาสเคียงคู่กัน ทั้งๆที่ต้องผ่านอุปสรรคมากมาย
การแต่งงานครั้งนี้ ถือเป็นจุดหมายที่พี่ทั้งสองคนเดินมาถึงจนได้
ดีใจที่ได้รู้ว่ามีความรักแบบนี้ในโลกนี้ด้วยค่ะ
รักพี่วีนะคะ คนดีของสังคม
-
แอบโกรธพี่วีนิดๆอะคะ.... ทำหนูร้องไห้น้ำตาไหลเป็นสายน้ำอีกแล้ว.... แงแงแง.... ซึ้งมากๆ.... T_T ....
ปกติตอนพิเศษต้องอ่านไปอมยิ้มไปจิ.... แต่นี่.....
อ่านไปน้ำตาไหลไป.... แม่เจ้า! ซึ้งได้อีก และแถมคำสั่งสอนที่ดีๆให้จำไว้ใช้ด้วย.... T_T ...
แต่หนูอยากขอแบบน่ารักอมยิ้มเคล้าน้ำตาเพราะขำมากมายแบบนี้แทนได้ไหมคะ.... ขอสักนิดนะคะ.... จะ(รอ)ในรูปเล่มก็ได้ค่ะ.... คิคิคิ....
-
+1 ให้ค่ะ
อ่านแล้วอิ่มใจไปกับพี่วีด้วยค่ะ
แต่กว่าจะมาถึงวันนี้ได้
ก็ต้องขอยกนิ้วให้พี่ทั้งสองคนจริงๆ ค่ะ o13
-
:-[ อ่านแล้วอยากแต่งงาน 5555 :impress3:
-
ขอจองหนังสือ ๑ ชุดนะคะคุณ Lux
(ไม่ทราบว่าจะยังทันหรือเปล่า) ของจองในชื่อ Wordslinger นะคะ
เริ่มอ่านเมื่อคืน และมาจบตอนนี้ค่ะ อ่านนานมาก นั่งอ่านทั้งคืนเลย ปวดหลังไปหมดแล้ว แต่ก็คุ้มค่ายิ่งนัก อ่านช่วงแรกก่อนจะเริ่มรักกันนั้น ยอมรับว่ารู้สึกไม่ดีกับพี่กลมาก (ตอนนี้คงต้องเรียกหลวงพี่สินะคะ) ถึงกับร้องไห้เพราะสงสารพี่วี คือช็อคที่อีกฝ่ายหาเรื่องร้ายๆ ทำกับอีกฝ่ายได้ขนาดนี้ คืออ่านไปก็สาบานกับตัวเองว่า จะอย่างไรก็จะไม่มีวันยินดีด้วยแน่ๆ หากว่าทั้งพี่วีและพี่กลรักกัน ทว่า...ความคิดก็เปลี่ยนเมื่ออ่านเนื้อเรื่องหลังจากที่ย้ายเข้าไปอยู่ที่หอใกล้มหาวิทยาลัยด้วยกัน
ได้เห็นความน่ารักของพี่กล บางครั้งถึงกับยิ้มกว้างๆ ออกมาเลยค่ะ คือรับรู้ได้ว่าผู้ชายคนนี้รักผู้หญิงอย่างพี่วีจากใจจริงๆ รักแบบบริสุทธิ์มาก ห้ามไม่ได้เลยที่จะคิดว่าพวกเขาเป็นเนื้อคู่กันมาแต่ชาติปางก่อน (แอร๊ย เว่อร์จริงดิฉัน) อ่านแล้วได้ข้อคิดอะไรมากมายเลยค่ะ ทั้งเรื่องการครองรักของคนสองคน การวางตัวในสังคม และเรื่องของบุพการี
ได้อ่านตอนที่พี่วีเข้ารับการเปลี่ยนตัวเองด้วยวิธีทางการแพทย์แล้วนับถือความใจกล้าของพี่วีจริงๆ รัก...จึงได้ยอมสละทุกอย่าง และเพราะรักจึงได้ยอมเจ็บเพื่อคนรักของตน อ้า...ช่างเป็นรักที่ยิ่งใหญ่ ไม่เอาๆ พูดมาแล้วน้ำตาซึม (แต่พี่กล...หื่นมากค่ะ พูดอย่างนี้หวังว่าดิฉันคงไม่บาปนะคะ ก็ท่านยังครองเพศสมณะอยู่)
ขอบคุณพี่วีที่ถ่ายทอดเรื่องราว และขอบคุณคุณลักซ์ที่ได้สละเวลาเขียน ปรับแต่ง หรือร่วมเขียนกับพี่วีแล้วเอาเรื่องมาลงที่เล้า เพื่อที่จะแชร์ประสบการณ์ชีวิตของคู่รักหนึ่งคู่ที่เป็นคู่แท้และรักกันจริงๆ เป็นสิ่งที่บอกเราว่า อย่างน้อย รักแท้ก็มีอยู่จริงในโลกปัจจุบันที่เหมือนกับความรักบริสุทธิ์จะหาได้น้อยเต็มที
กดบวก ๑ ให้คุณลักซ์แล้วนะคะ อยากจะกดเป็นร้อยครั้ง แต่เขาให้กดได้แค่ครั้งเดียวต่อวัน หุหุ
เดี๋ยวจะไปอ่านอีกเรื่องนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาไหลพรากกับความรักของคุณพ่อคุณแม่ :m15:
ซาบซึ้งใจจริงๆค่ะ ไม่+1 คงไม่ได้แล้ว จัดไปเลยค่ะ
เป็นเรื่องราวที่ดีมีแง่คิดมากมายจริงๆ ขอบคุณที่แบ่งปันนะคะ :L2:
-
ขอบคุณครับที่แบ่งปันประสบการณ์และข้อคิดที่ดีๆให้ชาวเล้าเรา
ขอบคุณครับ
-
เอาไงดี ก่อนอื่นคงต้องกราบนมัสการหลวงพี่กลก่อนนะค่ะ
อยากบอกว่าเรื่องราวในส่วนของหลวงพี่ทำให้หนูเห็นได้เลยว่าคนเราจะมองแค่ภายนอกไม่ได้
เพราะทุกอย่างเมื่อมันมีผลให้เราเห็นแต่เหตุอาจไม่ได้มาจากความตั้งใจของคนๆนั้น
เช่นเดียวกับหลวงพี่ที่บางอย่างก็ไม่ได้มาจากกมลสันดารโดยตรง
แต่มีส่วนมาจากสภาพแวดล้อมแทบทั้งสิ้น
ขอบคุณมากนะค่ะสำหรับตัวอย่างที่มีให้เห็น :pig4:
ส่วนพี่วีคนสวย(ยังไม่เคยเห็นแต่ขอบอกว่าสวยเพราะน้าหนูก็เป็นเหมือนกันกับพี่
และออกมาสวยเสียจนหลานสาวอย่างหนูยังอาย) ก็ขอขอบคุณมากนะค่ะสำหรับเรื่องราวดีๆ
และแนวคิดในการดำรงชีวิต ตอนนี้พี่คงมีความสุขมาแล้ว หนูดีใจด้วยค่ะ
ขอบคุณนะค่ะ พี่วีคนสวย :L2:
ส่วนของคุณLuk ขอบคุณนะค่ะที่เป็นสื่อกลางให้เราได้มีโอกาสที่จะเรียนรู้ความรักที่มั่นคงของพี่ๆ เขา
อยากจะบอกว่าถ้าเรามาไม่ทันตอนนี้คงจะเสียดายมาก
ยังงัยก็ขอมีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ
ของจองด้วย 1 ชุดค่ะ
:L2: :L2: :L1: :L1: :pig4: :pig4:
-
น้องlux พี่เข้าจองใน pm ของน้อง lux อ่ะค่ะ
ไม่รู้ว่าได้หรือป่าว
ปล. ฝากบอกพี่วีด้วยว่า ปลื้มพี่วีมาก
-
บวกเลยจร้า อ่านแล้วซาบซึ้งน้ำตาไหลตาม ไปด้วยเลย
อ่านแล้วรู้สึกปลื้มใจกับพี่ๆทั้งคู่มากเลยค่ะ เหมือนได้ไปแต่งเองเลยอ่ะ อิอิ
ถ้าย้อนเวลาไปได้อยากเกิดให้ทันงานแต่งของพี่วีเหลือเกิน เพราะ
ขนาดอ่านตัวหนังสือที่พี่วีถ่ายทอดมาให้อ่านยังอยาก แปลงร่างตัวเองไปเป็นแขกในงานพี่วีเลย คริคริ
ตอนนี้ เป็นตอนที่เราอ่านแล้วรู้สึกว่า ยิ้มหน้าบานพร้อมน้ำตาเล็ดไปด้วยเลย
-
pajaa
Insert Quote
Quote from: ±Märgârїn๛★ on 13-05-2011, 20:51:40
+1 ค่าาาา
นอกเรื่อง ~~
ขอถามคุณลัคคะ ไม่ทราบว่าเรื่องนี้ ลงที่นี้ที่เดียวรึป่าวคะ
พอดีแอบเห็นเรื่องพี่วี ในเวปอื่นอะ
เว็บที่มีสมาชิก ประมาณ 40 คนนั่นน่ะรึ
ผมกำลังเล็งๆอยู่เหมือนกันว่านิยายในเล้าจะไปอยู่ที่นั่นกี่เรื่อง ขออนุญาตรึยัง??
คนลงเรื่องนี้ชื่อคล้ายคุณลักษณ์ด้วยนิ
สงสัยเนื้อคู่คงโผล่ ดันชื่อคล้ายกันซะงั้น....
Luk.
สงสัยเลยลองเสิร์จดูค่ะ นอกจากนิยายแล้ว กระทั่งหน้าตาเว็บยังเหมือน ก๊อปกระทั่งเว็บเลยรึไง (หรือใช้เวบบอร์ดโฮสเดียวกัน)
กลายเป็นเรื่องเครียดสะงั้น มาเรื่องเบาๆดีกว่า
ขอบคุณพี่วีมากค่ะที่ยอมให้ลงตอนพิเศษ ทำให้ยิ่งอยากได้หนังสือมากกว่าเดิม หนูกำลังทะเลาะกับคุณพ่อพอดี เกือบจะถึงขั้นพูดไม่ดีออกไปแต่หลบมาสงบสติอารมณ์ก่อน ตอนนี้คืนดีกันแล้วเพราะได้อ่านตอนพิเศษของพี่วีเตือนสติ ขอบคุณมากค่ะ
มีเรื่องจะถามพี่วีหน่อยค่ะ
พี่วีมีวิธีทำยังไงให้เป็นน้ำอย่างที่คุณแม่พี่สอนคะ หนูเป็นคนที่ใจร้อนมากๆ อารมณ์ร้อนสุดๆ พยายามใจเย็นลงแล้วแต่ก็ปรี๊ดแตกทุกที หลายครั้งที่ทำอะไรลงไปเพราะอารมณ์แล้วต้องมาเสียใจทีหลัง อยากเป็นได้อย่างน้ำจังเลยค่ะ พอมีวิธีแนะนำมั้ยคะ?
ขอบคุณมากค่ะ :L2:
-
Posted by: tsukino
มีเรื่องจะถามพี่วีหน่อยค่ะ
พี่วีมีวิธีทำยังไงให้เป็นน้ำอย่างที่คุณแม่พี่สอนคะ หนูเป็นคนที่ใจร้อนมากๆ อารมณ์ร้อนสุดๆ พยายามใจเย็นลงแล้วแต่ก็ปรี๊ดแตกทุกที หลายครั้งที่ทำอะไรลงไปเพราะอารมณ์แล้วต้องมาเสียใจทีหลัง อยากเป็นได้อย่างน้ำจังเลยค่ะ พอมีวิธีแนะนำมั้ยคะ?
สิ่งที่พี่สามารถแนะนำได้ หากน้องนำไปฝึกให้เกิดความเคยชินจนติดเป็นนิสัย น้ำทุกอย่างที่น้องอยากเป็นในโลกนี้
ดั่งคำที่แม่พี่สอนไว้นั้น จะไม่ยากอย่างที่คิดอีกเลย ต้องเริ่มฝึกอันดับแรกซึ่งเป็นพื้นฐาน หากฝึกสำเร็จ น้องก็ได้ชื่อว่า
ก้าวสู่จุดสูงสุดแล้วเช่นกัน สูงสุดคืนสู่สามัญ เริ่มจากศูนย์ขึ้นให้ถึงร้อยและกลับลงสู่ศูนย์ น้อยคนในโลกยุคนี้จะมีหลงเหลือกัน
อีกหน่อยคงยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร นั่นคือ 'น้ำใจ' ท่องให้ขึ้นใจ แล้วนำเอาไปปฏิบัติให้ได้
เมื่อนั้นน้องต้องการเป็นน้ำชนิดใดก็จักเป็นได้สมใจปรารถนา เพราะน้ำใจคือหัวใจของน้ำทั้งมวลแล้วหละค่ะ
พี่วี. :3123:
-
^
^
^
ขอบคุณพี่วีมากเลยค่ะ หนูจะปฏิบัติตามค่ะ :L2:
-
ยังอ่านไม่จบ แต่อยากจะขอจองไว้ก่อน 1 ชุดจะได้มั้ยคะน้องลักษณ์
จองตอนนี้ยังทันใช่มั้ยคะ แล้วพี่ต้องทำยังไงบ้างอ่ะคะ
-
ขอจอง 1 ชุดด้วย ยังทันไหมค่ะ
ไม่ได้เข้าเล้านาน กลับมาอีกที เรื่องพี่วีกลายเป็นหนังสือแล้ว
เราอยากได้จริงๆนะ อยากเก็บไว้
ยังไงก็ขอจองไว้ก่อน เป็นตัวสำรองก็ได้
แล้วเราต้องทำไงบ้างหรอ ไม่เคยจองหนังสือมาก่อนเลยอ่ะ
:o8: :o8:
ขอให้พี่วีมีความสุขมากๆ ของคุณคุณลักษณ์มากๆที่เอามาโพสนะค่ะ
สาธุขอให้จองได้ :-[
-
:monkeysad: :monkeysad: :กอด1: :กอด1:
แม่พี่วีเป็นแม่ที่เข้าใจลูกสุดๆแล้วค่ะ พี่วีจิตใจดีเหมือนแม่เลย
ปลาบปลื้มกับงานแต่งของพี่ทั้งสองคน ขอให้พี่ทั้งสองคนมีความสุขมากๆๆๆๆๆ ตลอดไปค่ะ
พี่วีเข้ามาตอบคำถามด้วย ดีใจจังที่พี่วียังแวะเวียนมาทักทายกัน
หนูก็อยากทำให้ได้อย่างพี่จังค่ะ น้ำที่อยู่ได้ทุกที่
ตอนนี้ใกล้จะเลขสาม รู้สึกว่าตัวเองใจเย็นลงเยอะมาก แต่ก็ยังไม่ดีเท่าที่ควร
กลัวจะหลุดอารมณ์ร้อนกับน้องๆที่ออฟฟิสที่ต้องดูแลน่ะคะ เฮ้อ... ทุกวันนี้ก็ยังฝึกเป็นคนใจเย็นอยู่เรื่อยๆ
หนูจะพยายามต่อไป :z3:
-
พี่วีคะ
แอบมีเรื่องอยากรู้อยากเห็นตามประสาแฟนคลับค่ะ
คือว่ามิ้งคิดตามดู พี่วีไม่ได้เบี่ยงเบนมาตั้งแต่แรก แต่เป็นเพราะรักจึงเปลี่ยนได้
แล้วพี่วีรู้สึกว่าตัวเองมีความคิดแบบผู้หญิงมั๊ยคะ
เช่นเจ้าสำอาง รักสวยรักงาม บ้าช๊อปปิ้ง ซื้อของน่ารัก เครื่องประดับสวยๆมาแต่งกะเค้าบ้างมั๊ย?
-
ก่อนอื่นขออนุโมทนาบุญด้วยคนค่ะ
ขอขอบคุณพี่วี หลวงพี่กล และผู้เกี่ยวข้องทุกคนนะคะ
ที่ได้ถ่ายทอดเรื่องราวความรักดีๆให้ได้รับรู้กัน
ถึงแม้ตอนเริ่มต้นของพี่จะไม่ได้สวยงาม แต่ปัจจุบันเรื่องราวนี้กลับมีความหมายและมีคุณค่ามากเหลือเกิน
ยินดีด้วยจริงๆค่ะ
และขอบคุณสำหรับคำแนะนำ หรือข้อคิดต่างๆที่พี่วีได้ฝากไว้
ช่วยได้มากเลยค่ะ ได้คอยเตือนตัวเองอยู่เสมอๆเลย
สุดท้ายนี้ขออาราธณาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย
ดลบันดาลให้พี่วี หลวงพี่กล ครอบครัวทั้งของพี่และหลวงพี่กล คุณ Luk ผู้อ่านเหมือนกับฉัน
ประสบแต่ความสุขความเจริญนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ขอจองหนังสือ 1 เล่มค่ะ
-
จองหนังสือ1ชุดค่ะ ฝากลงชื่อด้วยคนน่ะค่ะ
-
:กอด1:
-
อ่าน่ะคิดว่าเรื่องจบไปแล้วไม่คิดว่าคุณวี(คุณลัก) จะเพิ่มตอนพิเศษให้เลยไม่ได้ตามมาอ่านครับ
อ่านไปมันมีแง่คิดและบทซึ้งๆ กินใจเยอะไปหมดเลยไม่รู้ว่าจะประทับใจประโยคไหนดี
นอกจากประทับใจทุกตัวอักษรที่ถ่ายทอดออกมาให้อ่าน
แต่ประโยคนี้คลาสสิคครับ "น้ำคือแหล่งกำเนิดของสรรพสิ่ง คนเราขาดน้ำไม่ได้ สิ่งมีชีวิตทั้งหลายก็ขาดไม่ได้เช่นกัน วีจะทำให้กลสิทธิ์ขาดวีไม่ได้ เพราะวีจะเป็นน้ำที่ล่อเลี้ยงใจกล...ตราบชีวิตสิ้นไปจากกัน...????"
ตอนแรกว่าจะอิจฉาความรักของคุณวีคุณกลแต่ย้อนไปดูอุปสรรคที่ฝ่าฟันกันมาก็สมควรแล้วที่รักกันได้ดีขนาดนี้ ชื่นชม+เป็นกำลังใจให้มากๆครับ :L2: :L2:
ปล.ขอโทษที่ไม่ได้สั่งหนังสือเหมือนเพื่อนคนอื่นนะครับ ด้วยเหตุผลที่บ้านไม่เื้อื้ออำนวย อ่านเรื่องนี้แล้วอยากเจอตัวจริงเสียงจริงของคุณวีคุณกลมากๆ แต่ถ้าเจอกันจริงๆไม่รู้ความรู้สึกจะเหมือนตอนอ่านหรือเปล่านะ เอาเป็นว่าสงกำลังใจให้ล่ะกันครับ :mc4:
-
จะต้องเป็นอย่างน้ำให้ได้เลยฮ๊าฟฟฟฟฟฟ พี่วี o13
:กอด1: พี่วี่ และคุณกล
:L2:มอบให้คุณ Luk. นะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ
-
เป็นอีกวันที่ผ่านไปแล้วเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง นั่นก็คือไม่ได้อ่านเรื่องของคุณวี
เพราะทุกวันจะเข้ามาติดตามอ่านตลอดว่าเหตุการณ์ตอนต่อไปจะเป็นอย่างไรบ้าง
ถึงแม้ว่าการเล่าของคุณวีจะจบลงแล้วก็ตาม ก็ยังเข้ามาดูตลอดเวลาเลยนะคะ
เผื่ออาจจะโชคดีได้พูดคุยกับคุณวีบ้าง หรือคุณวีอาจจะเอาตอนพิเศษๆ มาให้ได้อ่านกัน
อยากบอกว่ารู้สึกรักคุณวีไปแล้วละคะ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้รู้จักกัีน เพียงแต่รู้จักกัน
ผ่านตัวอักษรเท่านั้น แต่จากความรู้สึกเห็นแล้วว่าคุณวีเป็นคนดีจริงๆ ดีใจมากนะคะที่ีได้รู้จักคุณวี
**ตอนนี้คุณวีเป็นอย่างไรบ้างคะ สบายดีหรือเปล่ายังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ เป็นห่วงคะ**
-
โหยๆ เหมือนข้างบนเลย
แวะมาดู แวะมาดัน อิอิ
:กอด1: :กอด1:
-
ติดตามมาตลอด :) สนุกมากค่ะ
-
:m15: :m15: :m15:
ซึ้งอ่ะ
:sad4:
-
ไม่ได้เข้าบอร์ดมาหลายวัน เลยไม่ได้ร่วมงานแต่งของพี่
แฮะๆๆๆ
ซึ้งนะคะ ตอนเนี๊ยะ
:o8: :-[ :-[ :o8: :-[
-
แวะมาแสดงความคิดถึงค่า
-
สุดยอด!!!!
-
แวะเข้ามา :กอด1:พี่วี
เลยโดนพี่กล :pigangry2:
:sad4: :sad4:
-
เข้ามาดันๆๆๆๆ
-
จริงๆ นี่มันคือตอนพิเศษที่พี่วีตั้งใจลงในเล่ม แต่เห็น fc บ่นคิดถึงพี่วีกันมากมาย
พี่เค้าเลยให้นู๋เอามาลงให้อ่านกัน เป็นของขวัญละกันค่ะ
Luk. :pig4:
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part พิเศษ 5
เลี้ยงหลาน...
.
.
.
.
ปีโป้..คือชื่อหลานชายของวี..ลูกชายพี่ก้อย เป็นลูกสาวคุณอาน้องของคุณพ่ออีกที
ปีโป้อายุสามขวบกว่า พี่ก้อยเอามาฝากให้ช่วยเลี้ยงสองวัน ซึ่งพอดีวีกับกลว่างช่วยเลี้ยงหลานให้ได้
เพราะติดวันหยุดเสาร์อาทิตย์
พี่ก้อยเอาปีโป้มาส่งให้วันเสาร์ วันอาทิตย์จะมารับช่วงบ่ายเดินทางกลับเหนือเลย
พี่เค้ากับสามีพาปีโป้มากรุงเทพฯ ตั้งแต่วันศุกร์แวะพาหลานไปตรวจร่างกายที่โรงบาลศิริราชก่อน
เพราะปีโป้ตั้งแต่เกิดเท้าข้างซ้ายเป็นพังพืดทำให้นิ้วเท้าติดกันไม่สามารถแยกจากกันได้ พี่เค้าเลยพา
มาปรึกษาหมอที่ศิริราช หมอแนะนำให้ตัดพังพืดทิ้งเพื่อแยกนิ้วเท้า..แต่ต้องรอให้หลานโตกว่านี้
อายุสักห้าขวบหมอถึงจะยอมทำการผ่าตัดให้ ตอนนี้วัยยังไม่สามารถทำให้ได้
จังหวะที่พวกเค้าต้องไปติดต่อทำธุระที่ชลบุรีต่อ ไม่สะดวกเอาหลานไปด้วย
เลยโทรมาขอร้องวีให้ช่วยเลี้ยงหลานให้หน่อย วีถามกลแล้วกลบอกไม่มีปัญหา
จริงๆก็รู้อยู่ก่อนแล้วว่า..กลเป็นคนรักเด็กกับหมามาก เรื่องเด็กกลไม่คิดเรื่องลูกไปนานแล้ว
เพราะรู้ว่าวีมีให้ไม่ได้
ส่วนเรื่องหมากลเคยคิดจะเอามาเลี้ยงเหมือนกัน แต่ติดตรงที่เราทำงานกันทั้งคู่
ไม่อยากทิ้งน้องหมาไว้ตามลำพังในคอนโดฯ เลยตัดความยุ่งยากไม่เลี้ยงเลยซะดีกว่า บอกไว้รอซื้อบ้าน
ก่อนค่อยเอามาเลี้ยงทีหลัง
พอรู้ว่าจะมีเด็กเล็กๆ มาให้เลี้ยง กลสิทธิ์กระดี๊กระด๊าดีใจใหญ่ สิบโมงกว่า
พี่ก้อยกับพี่หนุ่มพาปีโป้มาส่ง กลสิทธิ์กุลีกุจอเข้าไปอุ้มเอาเจ้าหนูทันที ปีโป้ก็ไม่ยักแปลกหน้าอากลสักนิด
ยอมให้อุ้มซะดิบดี ไม่มีร้องตามพ่อแม่สักแอ๊ะ ปีโป้พูดได้แล้วแต่ไม่ค่อยชัด เพราะอายุเพิ่งได้
สามขวบกว่าเอง จะเหยี่ยวจะอึบอกให้รู้ก่อนทุกครั้ง ไม่มีเรี่ยราดค่อยยังชั่วหน่อยเรื่องนี้
แต่ยังดื่มนมผงชงอยู่ทุกวันสามเวลา
ซึ่งพี่ก้อยเตรียมอุปกรณ์มาให้พร้อมแล้ว อธิบายวิธีทำให้ฟังคร่าวๆ เป็นอัน
เข้าใจกัน เรื่องการล้างขวดนมในน้ำร้อน ชงนม แช่น้ำเย็นให้อุ่นก่อนจะให้ปีโป้ดื่ม
ส่วนข้าวปีโป้ทานเองได้ไม่ต้องคอยป้อน เพียงแต่คอยระวังเรื่องอาจเลอะเทอะหกเปื้อนเท่านั้น
วันนี้ทั้งวันกลสิทธิ์คลุกอยู่กับปีโป้ตลอด วีแทบไม่ได้แตะหลานเลยด้วยซ้ำ
กลเล่นกับหลานสองคนหัวเราะกันคลิกคลักเป็นที่สนุกสนาน วีเพียงแค่คอยชงนมให้เมื่อถึงเวลากินนม
เตรียมกับข้าวให้ตอนกินข้าวแค่นั้น อาบน้ำกลสิทธิ์ก็พาหลานไปอาบเองกับมือ..แถมทาแป้งสวมเสื้อผ้า
ให้เรียบร้อย เสร็จแล้วพากันไปนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่หน้าทีวีซึ่งปูพรมหนานุ่มเอาไว้อยู่แล้ว
หันไปดูอีกทีทั้งอาทั้งหลานหลับไปแล้วทั้วคู่
เป็นภาพที่น่ารักมากสำหรับวี ลึกๆ กลคงอยากมีลูกแต่เค้าพยายามไม่พูดถึง
คงไม่ต้องการให้วีคิดมาก จึงไม่เคยเอ่ยปากเรื่องลูกกับวีเลย ทั้งสองคนหลับไปแล้ว วีจัดการทำ
ความสะอาดเก็บกวาดบ้าน เอาผ้าใส่เครื่องปั่นทิ้งไว้ บ่ายสามโมงโทรศัพท์ในห้องก็ดังขึ้นมา
“กริ๊งงงง!!!....กริ๊งงงง!!!..” ต้องรีบวิ่งไปรับ กลัวเสียงโทรศัพท์
จะไปรบกวน ทำให้ทั้งสองคนอาหลานตกใจตื่นขึ้นมา
“สวัสดีค่ะ...วีกำลังพูดค่ะ”
“วีหรือลูก...นี่แม่เองนะ” แม่ของกลโทรมา
“ค่ะแม่....มีอะไรหรือเปล่าค่ะ?”
“แล้วกลไปไหนหละลูก อยู่ด้วยหรือเปล่า?”
“อยู่ค่ะแม่...กลหลับอยู่..แม่มีธุระกับกลหรือเปล่า? วีไปปลุกให้เอาไหมค่ะ?”
“ไม่ต้องหรอกจ๊ะ...ปล่อยให้เค้าหลับไปเถอะ..คุยกับวีก็เหมือนกันแหละลูก
คืองี้เพื่อนแม่ที่สุพรรณเค้าเพิ่งเสีย แม่กับอาลพต้องไปงานศพเย็นนี้ กะอยู่จนเผาพรุ่งนี้
เลยจำเป็นต้องค้างคืนหนึ่ง ปัญหามันอยู่ที่น้องหนูนะลูก แม่เอาไปด้วยไม่ได้ไม่สะดวกจริงๆ
น้องยังเด็กอีกอย่างมันไม่ใช่งานมงคล แม่ไม่อยากเอาน้องไป กุ้งกุลาเค้าไปเข้าค่ายกับเพื่อน
ที่ต่างจังหวัด บ้านไม่มีใครอยู่เลย รบกวนวีดูแลน้องให้แม่หน่อยได้ไหมลูก? พรุ่งนี้เย็นแม่กับอาลพ
จะแวะเข้าไปรับกลับเอง” น้องหนูคือชื่อเล่น ชื่อจริงคือกุ้งแม่น้ำเป็นลูกสาวของกุ้งนางที่ท้อง
ไม่มีพ่อนั่นแหละ แม่กับอาลพรับเอาไว้เป็นลูกซะเอง กุ้งนางตอนนี้ไปอยู่กับแฟนซึ่งเป็นชาวต่างชาติ
ที่ต่างประเทศ
“ได้ค่ะแม่...แม่พาน้องมาได้เลย แม่จะมาถึงกี่โมงค่ะ?”
“แม่ว่าจะออกไปกันเดี๋ยวนี้เลย น่าจะไม่เกินสี่โมงครึ่งคงถึงคอนโดฯวี
แล้วไงเดี๋ยวค่อยเจอกันนะลูก”
“ค่ะแม่?” พูดจบแกก็วางหู เอ่อเหะ!...ตกลงวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นหนอ
ทำไมมีแต่คนเอาเด็กมาฝากเลี้ยง น้องหนูอายุห้าขวบครึ่ง กำลังช่างพูดน่ารักน่าชังอ้วนจ่ำหม่ำ
แก้มยุ้ยหน้าหยิก เหมือนใครไม่รู้ หน้าตาไม่ได้แม่มาสักนิด ได้แต่ผิวที่ขาวละมั้ง แต่รูปหน้า
โครงหน้าไม่เหมือนกุ้งนางเลย วียังเคยแอบสำรวจด้วยนะ ว่าน้องหนูหน้าคล้ายกลสิทธิ์หรือเปล่า?
แหะ...แหะ...แหะ...อย่าไปพูดให้เค้าฟังกันหละ นิดหนึ่ง...เพื่อให้หายสงสัย สรุปไม่มีส่วนใด
คล้ายยอดชายเค้าเลย ถึงได้โล่งอก..อย่างน้อยพิสูจน์แล้วว่ากลสิทธิ์ไม่ได้ไข่ทิ้งไว้เรี่ยราดจริงๆ
น้องหนูติดพี่กลมาก เห็นหน้านี่แทบจะพุ่งเข้าหาเลยทันที เพราะพี่กลแกชอบเอาใจ
น้องหนูถามอะไรพี่เค้าก็ตอบให้ไม่เคยเบื่อ กับเด็กนี่ยอมรับเลยว่า..กลสิทธิ์ใจเย็นและนุ่มนวลมาก
ใช่ว่าวีจะไม่รักเด็กนะวีก็รักเหมือนกัน และก็ดูแลเอาใจใส่ได้ไม่ต่างกับกลสิทธิ์หรอก ไม่งั้นแม่คงไม่
ไว้ใจเอามาฝากวีให้ช่วยเลี้ยง หรือพี่ก้อยก็คงไม่เอาปีโป้มาฝากให้ดูแลหรอกค่ะ
เพียงแต่กลสิทธิ์รักเด็กเว่อร์นะ ขานั้นเค้าทั้งรักทั้งหลง เห็นเด็กไม่ได้เจอที่ไหน
จะมองตลอด แต่พอถามอยากมีบ้างไหม กลับตอบว่าไม่เอาหรอก มีความสุขที่ได้อุ้มได้เล่นชื่นใจ
เป็นครั้งคราวก็พอแล้ว ถ้าต้องมีแล้วเลี้ยงตลอดเวลาไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวไม่มีเวลาอ้อนเมีย....ฟังเค้าพูดดิ..
วีควรดีใจใช่ไหม?
ขณะกำลังเอาผ้าที่ปั่นทิ้งไว้ออกตาก คิดไรไปด้วยเพลินๆ ยอดชายเค้าก็ย่องเข้า
มารวบกอดเอวด้านหลัง แถมซุกหน้าหอมซอกคอไปด้วย
“อืม..หอมจัง..เมียใครหว่า?..ทั้งสวยทั้งหอม” นั่นหละ..ลูกอ้อนเค้าประจำ
“ตื่นแล้วหรือค่ะ..กาแฟสักแก้วไหม?...กลไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยก่อนป่ะ...
เดี๋ยววีไปชงให้” พูดจบหันหลังเตรียมกลับเข้าไปชงกาแฟพร้อมกับเตรียมของว่างให้ยอดชายเค้าหน่อย
บ่ายๆ เค้าชอบดื่มประจำ วันหนึ่งเค้าจะทานกาแฟสองแก้ว คือเช้าก่อนไปทำงาน และก็บ่าย
อีกแก้วที่ทำงาน พอหยุดอยู่บ้านวีต้องคอยจัดการให้เค้าหน่อย
“ขอบคุณครับ มาให้หอมทีก่อนอย่าเพิ่งไป” ไม่พูดเปล่า..รวบกอดดึงเข้าไปหอมทันที
“พอแล้วกล..เดี๋ยวหลานตื่นมาเห็นเข้ามันไม่ดี”เอามือยันหน้าอกให้หยุด
“นั่นสิ..กลลืมไปเลยว่าคืนนี้หลานต้องค้างกะเรานี่หว่า?...เวรแล้วไง..อดเลยคืนนี้
กะว่าจะจู๋จี๋กะเมียซะหน่อยหมดกัน” อาการหื่นลอยมาเชี่ยว
“ไม่ต้องคิดเลย...เดี๋ยวแม่จะพาน้องหนูมาให้ช่วยเลี้ยงอีกคน วันนี้กลต้องทำหน้าที่
ทั้งพี่ทั้งอาเลี้ยงหลานไปเลย พรุ่งนี้เย็นแม่กับอาลพถึงจะแวะมารับกลับ” วีรีบบอกไปทันที
ยอดชายทำหน้านิ่งคิด คงงงอยู่ว่าเกิดไรขึ้น..ทำไมแม่ถึงเอากุ้งแม่น้ำมาให้เลี้ยงละมั้ง
“เอ้!..ทำไมแม่เอาน้องหนูมาให้เลี้ยงหละวี...แล้วแม่บอกกับวีตอนไหน?”
นั่นว่าแล้วต้องสงสัย
“แม่โทรมาตอนกลหลับ ท่านจะไปงานศพเพื่อนที่สุพรรณ เห็นว่าจะค้างคืนหนึ่ง
อยู่รอจนเผาเลยไปกับอาลพ พรุ่งนี้เย็นค่อยแวะเข้ามารับน้องหนูกลับ” ต้องรีบแจงรายละเอียดให้ฟังก่อน
“แล้วกุ้งกุลาหละ..ไปด้วยกันหรือไง..ทำไมไม่เลี้ยงน้อง?”
“กุ้งกุลาไปเข้าค่ายกับเพื่อนที่ต่างจังหวัด..ที่บ้านไม่มีใครอยู่...ทำไม?..กลไม่อยาก
เลี้ยงน้องเหรอถามเยอะจัง” แกล้งหยอกไปแหละ พอรู้อยู่หรอก..ขานี่รักน้องหนูจะตาย
ยิ่งกุ้งแม่น้ำขี้อ้อนฉอเลาะปานนั้น เดี๋ยวคอยดูสิ...ลองมาถึงไม่มีทางจะห่างพี่กลเค้าหรอก
“เปล่า...ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย...กลเห็นว่าปีโป้ก็ค้างกะเราคนหนึ่งแล้ว..กว่าจะกลับ
ก็บ่ายพรุ่งนี้ แล้วยังมีน้องหนูมาอีกคน กลกลัววีจะเหนื่อยนะสิ” อูยยยยๆๆๆ.....ได้ยินแล้วอดยิ้ม
แก้มปริไม่ได้ ยอดชายห่วงเมียหรอกเหรอ ฟังแล้วชื่นใจชะมัด อดใจไม่ไหวยื่นปากไป
จุ๊บแก้มสากทีหนึ่ง
“จุ๊บ!..ขอบคุณค่ะ..วีไม่เหนื่อยหรอกค่ะ” เล่นเอากลสิทธิ์ยิ้มไม่หุบไปเหมือนกัน
แม่เคยสอนไว้บางครั้งวีต้องเป็นน้ำตาล เพื่อเติมความหวานให้กับชีวิตรัก นี่แหละน้ำตาลที่วีเป็น
“ง่า...ขอจุ๊บปากแทนได้ไหม?” นั่น!..ว่าแล้วต้องมาอิหรอบนี้ ได้คืบเอาศอกประจำ..
“พอแล้ว..จะกินไหมกาแฟ..รีบไปล้างหน้าเร็วเข้า..มัวโอ้เอ้เดี๋ยวปีโป้ตื่น น้องหนูมา
อีกคน ที่นี้ไม่มีเวลากินไม่รู้ด้วยน๊า” รีบเตือนก่อน ยอดชายทำเป็นตาโต ก่อนจะรีบผลุบ
หายเข้าห้องน้ำไปทันที
วีจัดกาแฟกับบราว์นี่เป็นของว่างช่วงบ่ายให้กับกลเค้า ส่วนของวีแค่ชาอุ่น
กินเสร็จปุ๊ป..ปีโป้ตื่นพอดี ลุกนั่งได้เหลียววอกเหลียวแวกมองหากลสิทธิ์ใหญ่ อากลก็แกล้งหลาน
มุดหัวหลบหลังโซฟาซะนี่ วีลองแกล้งอยู่เฉยๆ รอดูว่าปีโป้จะทำยังไง เริ่มแบะปากแล้ว
อ้าวๆ..อย่าบอกว่าจะร้องนะนั่น เลยกระแอมเสียงแล้วมองแกนิ่งๆ พอแกหันมาเจอวี..คงนึกขึ้นได้ว่า
ยังมีวีอยู่อีกคน หุบปากฉับ ก่อนจะพูดตะกุกตะกักตามสำเนียงไม่ชัดของแกนั่นแหละ...ขึ้นมาว่า
“อาวี..อาวี...อาโกนป่ายหน่ายคับ..” เห็นไหม..ว่าแล้วต้องถาม ก็อย่างที่พูดไว้
แล้วว่า..กลเค้ามีบางอย่างที่เด็กๆติดกันแจทุกราย
“อือ...อาวีไม่รู้เหมือนกันครับ...เอางี้ดีไหม..ปีโป้ลุกไปฉี่ล้างหน้าให้เรียบร้อยก่อน
แล้วเราค่อยตามหาอากลกัน..เอาไหม?” วีลองหลอกล่อแกดู ว่าจะยอมทำหรือเปล่า ยอดชายยังมุดหัว
แอบมองหลานอยู่ที่เดิม หน้านี่อมยิ้มแก้มตุ๋ยไปแล้ว สนุกจริงแกล้งหลานเนี่ยะ
“ม่ายอ้าว...ปีโป้งจาหาอาโกน...ให้อาโกนพาปีโป้งป่ายสี่..ล้างหน้าให้โด้ย”
นั่นแหละ...เสน่ห์ของยอดชายเค้าหละ บอกแล้วไม่รู้เป็นไงรายไหนรายนั่น ติดกลสิทธิ์หมด
“อาวีก็พาปีโป้ไปฉี่ได้ เดี๋ยวอาวีทำให้ก็ได้นี่ครับ ตกลงไหม?” วียังต่อรองกับแกอยู่
พูดจบ...อ้าว!...แบะปากร้องซะงั้น เอาแล้วไงหละที่นี้
“ฮึ..ฮึ...ฮือออๆๆ...ม่ายอ้าว...ปีโป้ง..จาอาวอาโกน..ฮือออๆๆ..อาโกนป่ายหน่าย...
ปีโป้งจาหาอาโกน..อือ..อือ..ฮือออๆๆๆ” ดับอนาถ หยอกไปหยอกมา หลานร้องซะงั้น
ยอดชายตาลีตาเหลือก รีบโผล่ออกมาทันทีให้ไวตั้งแต่ได้ยินเสียงหลานร้องแล้ว
แหมต้องรอให้ร้องก่อนนะ..ถึงค่อยยอมโผล่หัวออกมา..นึกแล้วมันน่าหมั่นไส้นัก
“โอ๊ะโอ๋...ปีโป้คนเก่งของอากล..อากลอยู่นี่แล้วครับ...ไม่ไปไหนน้า..อย่าร้องนะครับ
คนเก่ง..มามะอาพาไปฉี่ดีกว่าเนอะ...ไม่เอาไม่ร้องนะครับ..คนเก่งต้องไม่ร้องรู้ไหม?” อุ้มหลานแนบอก
กระเตงกันเข้าห้องน้ำไปแล้ว ปลอบไปด้วย ไอ้หลานสุดโปรดก็นะ พออากลอุ้มสะอื้นฮักๆ
กอดคอกลมป๊อก...เงียบเสียงซะงั้น ดูเอาเถอะค่ะ..นี่แหละเสน่ห์กลสิทธิ์ที่มีต่อเด็กๆ นึกภาพผู้ชาย
ตัวใหญ่ล้ำ ผิวเข้มอุ้มเด็กตัวขาวเล็กๆ แนบอก มือลูบหัวลูบหลังพูดปลอบไปด้วย มันเป็นภาพที่
หาดูได้ยากนะสำหรับวี กลสิทธิ์มุมนี้เค้าดูอบอุ่นและอ่อนโยนยิ่งนัก นี่คือส่วนหนึ่งที่เด็กๆเค้าสัมผัสได้เอง
ตามธรรมชาติ ทุกรายหลงกลสิทธิ์ติดกันแจ
สองอาหลานดูแลกันเองในห้องน้ำ วีเลยถือโอกาสเก็บถ้วยกาแฟจานขนมไปล้างให้
เรียบร้อย ไม่ลืมเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดโต๊ะอีกด้วย กันไม่ให้มดขึ้น เสร็จแล้วจึงเดินออกมา..
จังหวะอ๊อดก็ดังขึ้นพอดี แม่กับอาลพคงพาน้องหนูมาส่งแล้ว
“อ๊อดดดๆๆๆ!!!...” รีบเดินไปเปิดก่อน กลัวท่านรอนาน
“แอ็ด!....สวัสดีค่ะแม่ สวัสดีค่ะอาลพ..ว่าไงค่ะคนสวย” เปิดประตูปุ๊ปรีบยกมือไหว้แม่
กับอาลพทันที อาลพหิ้วตะกร้าเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนให้น้องหนู วีไม่ลืมก้มไปทักทายน้องหนูตัวอ้วน
ที่ยืนจับมือแม่กลอยู่ข้างๆกัน
“ซาหวัดดีค๊าอาวี....” พูดจบปล่อยมือแม่ปั๊ป โผลเข้าหาวีทันที ต้องรีบอ้าแขนก้มลง
อุ้มหนูน้อยที่ตัวไม่น้อยเลยขึ้นมาไว้ก่อน กระปุกลุกจ่ำหม่ำไปทั้งตัวหนักใช่เล่น แต่ก็ต้องตามใจ
น้องหนูเค้าหละ เพราะกุ้งแม่น้ำมักชอบให้อุ้มเสมอเวลาเจอกันทีไร อดไม่ได้ต้องกดจมูกหอมแก้มนุ่ม
ทั้งสองข้างทันที กลิ่นแป้งเด็กทำให้สดชื่นเป็นอย่างมาก กลิ่นไร้เดียงสาบวกกับแก้มยุ้ยนุ่มนิ่ม
พาลรู้สึกหมั่นเขี้ยวอยากกัดสักทีพิลึก
“แม่กับอาลพเข้ามาข้างในก่อนไหมค่ะ?..” พูดจบเปิดทางให้แม่กับอาลพเดินเข้ามา
ในห้องด้วย อาลพรีบเอาตระกร้าผ้าไปวางไว้บนโต๊ะทานข้าว เดินมานั่งโซฟาตัวยาวข้างๆแม่
วีปิดประตูเสร็จก็ตามมานั่งตรงข้ามท่าน จังหวะกลกับปีโป้กระเตงกันออกจากห้องน้ำมาด้วยเช่นกัน
“อ้าว!..หวัดดีครับแม่ หวัดดีครับอา” เอ่ยแต่ปาก ไม่ได้ยกมือไหว้เพราะอุ้มหลาน
ชายตัวแสบอยู่
“แล้วนั่น..อุ้มลูกใครอีกละนี่?”แม่ถามขึ้นทันที เมื่อเห็นกลอุ้มปีโป้ออกมา
“ลูกพี่ก้อยนะค่ะแม่ ลูกพี่ลูกน้องของวีเอง แม่กับอาลพน่าจะพอจำได้ตอนไปงานแต่ง
วีกับกลไงค่ะ พี่ก้อยที่คอยดูแลข้าวปลาอาหารบริการครอบครัวแม่นั่นแหละค่ะ”
“อ้อ..หนูก้อยเองนะเหรอ...แม่จำได้สิทำไมจะจำไม่ได้...แล้วนี่ไปมีลูกตั้งกะเมื่อไหร่เล่านี่
ตาหนูนี่อายุกี่ขวบแล้วหละ?” แกถามทันที
“สามขวบกว่าค่ะ...พี่ก้อยเค้ามีปีโป้ได้ขวบกว่าๆแล้วตอนงานแต่งวี พอดีแกพาปีโป้มา
ตรวจเท้า..นิ้วเท้าซ้ายติดกันหมด ตรวจที่ศิริราชหมอเค้านัดผ่าแต่ต้องรอปีโป้อายุครบห้าขวบก่อน
วันนี้พี่ก้อยกับพี่หนุ่มแฟนแกไปทำธุระต่อ ไม่สะดวกเอาปีโป้ไปด้วยเลยฝากวีกับกลไว้ค่ะ” เล่าให้แก
ฟังซะยาวจะได้เข้าใจ
“จริงเหรอ...ไหนเอาตาหนูมาให้แม่ดูหน่อยสิกล เท้าเป็นยังไงกันหละลูก...แล้วนี่เรา
สองคนจะไหวเหรอมีเด็กมาให้ดูแลถึงสองคน ยุ่งยากกันหรือเปล่า?” กลสิทธิ์รีบอุ้มปีโป้เข้าไปให้แม่ดู
ตาหนูไม่ยอมผละจากอ้อมกอดของกลเลย กลับกอดเอาไว้แน่น แถมตากลมยังจ้องหน้าน้องหนูอีกตะหาก
“ดูสิไม่ยอมออกห่างอาเลยทีนี่ อืม..เป็นพังพืดจริงๆด้วย นิ้วไม่ยอมแยกออกจากกัน
ผ่าแล้วคงหาย นิ้วก็มีครบนี่คงแค่ตัดพังพืดแยกนิ้วออกจากกันแค่นั่น จริงไหมคุณ?” แม่หันไปถาม
ความเห็นจากอาลพ ที่นั่งเงียบฟังพวกเราคุยกันมาตลอด
ต่อด้านล่างค่ะ
-
- 2 -
“อืม..คงงั้นแหละ..ดูแล้วไม่น่ากังวลเท่าไหร่ นิ้วสมบูรณ์ดีไม่พิการหรอก สมัยนี้
การแพทย์พัฒนาไปเยอะ เรื่องแค่นี้จิ๊บๆแล้วหละ” อาลพตอบยิ้มๆ รอยยิ้มของอาลพดูอบอุ่นเสมอ
ไม่เคยเปลี่ยน
“แล้วนี่แม่กับอาไปกันยังไงครับ?” กลถามขึ้นมา
“แม่เอาบีเอ็มคันน้ำเงินไป อาเค้าขับ กะไปนอนคืนหนึ่งอยู่รอเผาก่อน พรุ่งนี้เย็น
จะกลับมารับนังหนูคืน”
“กลรู้จักเพื่อนแม่คนที่ตายไหมแม่?” กลสิทธิ์ถามต่อ
“รู้จักสิลูก น้าพรรณไง..ตอนกลเด็กๆ แกแวะไปบ้านยายออกบ่อย แต่แม่ไม่แน่ใจ
ว่ากลจะจำแกได้หรือเปล่า เค้าเป็นมะเร็งเต้านมระยะสุดท้าย หมดเงินรักษาไปเยอะ
สุดท้ายก็ยื้อไว้ไม่ได้ แม่ว่าดีแล้วหละ อยู่ไปก็ทรมานเปล่าๆ อย่างน้อยจะได้สบายไม่ต้องทรมานอีก”
แกก็เปรยให้ฟัง ก่อนอาลพจะพูดเตือนขึ้นมาว่า
“ไปกันได้แล้วคุณ..เดี๋ยวจะค่ำเสียก่อน นี่จะห้าโมงครึ่งแล้วนะครับ” แกเตือนแม่
เรื่องเวลา ไม่งั้นแม่พร่ำยาวเสียเวลาอีกนาน
“อืม..ไปสิ..วีกับกลแม่ฝากน้องหนูด้วยนะลูก..แล้วไงพรุ่งนี้แม่จะมารับคงราวๆนี่แหละ
เดี๋ยวเอามะพร้าวน้ำหอมสวนบ้านยายมาฝาก โทรบอกน้าก้องไว้แล้ว ปานนี้คงตัดเตรียมไว้ให้แล้วหละ”
พูดจบแกกับอาลพพากันลุกออกไป กลกับวีกระเตงเด็กไปส่งแกที่ประตูคนละคน แขนเหมือนจะหลุด
เพราะน้องหนูตัวไม่เบาเลย ขืนอุ้มนานๆ คงไม่ไหว ดีเมื่อกี้แกยอมนั่งตักไม่งั้นอุ้มไว้ตลอด
ได้แขนหลุดเป็นแน่
ส่งแม่กับอาลพเรียบร้อย เราต้องมาว่ากันต่อหละ เพราะตอนนี้ศึกสองบัลลังก์
กำลังเกิดขึ้นแล้ว หลังจากวีวางน้องหนูลงเสร็จ ก็เกิดเหตุการณ์ต่อไปนี้ขึ้นทันที
“พี่กลอุ้มน้องหนูหน่อย..น้องหนูจะให้พี่กลอุ้มค่ะ” นั่นไง
“อืมได้สิครับ...ปีโป้ครับ..เดี๋ยวปีโป้ลงก่อนดีไหม?...” พอกลสิทธิ์จะวางไอ้ตัวเล็กลง
ดันไม่ยอมกลับกอดคอแน่นปั๊ก..ไม่ยอมปล่อยมืออีกแถมหน้าซุกไหล่กลอีกตะหาก ประหนึ่งว่าข้าไม่มี
ทางลงเด็ดขาด เอาหละสิทีนี้กลสิทธิ์จะทำยังไง
“ปีโป้คนเก่งของอากล ปีโป้ปล่อยอากลก่อนไหมครับ?”
“ม่ายอาว..ปีโป้งจาอยู่กาบอาโกน” เอาละสิ..กลสิทธิ์พ่อยอดเนื้อหอม
“ไม่เอา...น้องหนูจะให้พี่กลอุ้ม..พี่กลอุ้มน้องหนูหน่อยสิค่ะ..นะ..นะ..อุ้มน้องหนู
หน่อยนะค๊า” มาแล้วลูกอ้อนประจำตัวน้องหนูเค้าหละ มาทีไรกลสิทธิ์แพ้ทางทุกที
“เอ้า!...งั้นเอางี้ อากลจะนั่งที่เก้าอี้ ไหนใครอยากนั่งตักอากลบ้าง
ยกมือก่อนเร็ว”
“น้องหนูค๊า../ปีโป้งโด้ย”
“ตกลงนั่งทั้งสองคนนั่งด้วยกันนั่นแหละ..แต่ถ้าให้อุ้มทั้งสองคนคงไม่ไหว..” เป็นไงวิธี
แก้ปัญหาของยอดชาย ยี่ห้อนี้มีคนเดียว สามารถจริงๆ...
สุดท้ายหน้าขาซ้ายน้องหนูกระปุกลุกจับจองพื้นที่เป็นของตัวเอง หน้าขาขวาเป็นของปีโป้
โดยมีทั้งคุณพี่และคุณอากล คอยประคองโอบไว้ด้วยแขนทั้งสองข้างกันไว้ไม่ให้ตก เล่านิทานตลกให้
เด็กฟังกันตาแป๋ว
จนกระทั่งได้เวลาอาหารเย็น วุ่นวายกันเล็กน้อยในโต๊ะอาหาร เพราะ
“ปีโป้ง..จาให้อาโกนป่อน” ปกติทานเองได้
“น้องหนูก็จาให้พี่กลป้อนเหมือนกัน” นี่ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ นาทีนี้เกิดการแย่งซีนกัน
ขึ้นมาอีกแล้ว
“น้องหนูคนเก่ง กินเองได้นี่ครับ” กลสิทธิ์หาทางประเหลาะ
“งั้นปีโป้ก็ไม่เก่ง เพราะกินเองไม่ได้ใช่ไหมค่ะ?” เข้าทางกลสิทธิ์เค้าทันที เพราะ..
“คายบอก..ปีโป้งเก่ง..ปีโป้งกินเองก็ด้าย.” นั่นไง ว่าแล้วเกิดการแย่งกันเก่งซะงั้น
กลสิทธิ์หันมายกคิ้วให้วี แถมอมยิ้มอีกตะหาก ภูมิใจนักหนาที่แก้ปัญหาผ่านตลอด
“เอาหละค่ะ เด็กๆคนเก่งทั้งสองคน ได้เวลาอาบน้ำแล้วนะค่ะ ปะเข้าไปอาบน้ำกันเร็ว...
ไปกันเลยนะค่ะ?”
“ก็ได้ค่ะ...แต่พี่กลต้องอาบให้น้องหนู” มาข้อใหม่อีกข้อแล้ว
“ไม่อ่าว...อาโกนต้องอาบให้ปีโป้ง..” แย่งกันอีกแล้ว ทีนี้ยอดชายเค้าจะทำยังไง
อาบน้ำก็แย่งกันให้กลสิทธิ์อาบให้ซะงั้น
“เอางี้ อาบพร้อมกันเลยดีกว่า? เดี๋ยวอากลอาบให้ทั้งสองคนนั่นแหละ
ตกลงหรือเปล่า?” มาแล้วทางออก
“ก็ได้คับ../ก็ได้ค่ะ” ปีโป้...น้องหนู
วีคอยช่วยรดน้ำสลับฟอกสบู่ให้ด้วยตลอด ขืนปล่อยกลคนเดียวไม่ไหวเดี๋ยวจะนาน
เด็กๆจะหนาวตัวซีดพาลไม่สบายไปเปล่าๆ ระหว่างอาบน้ำน้องหนูขี้สงสัยก็ถามขึ้นมาว่า
“พี่วี..ทำไมน้องหนูไม่มีไอ้นี่เหมือนปีโป้ค่ะ” เธอชี้ไปที่ปีโป้น้อย..พร้อมกับถาม
ขึ้นมาดื้อๆซะงั้น เล่นเอาวีอึ้งแดกไปเลยทีนี้ หันมองหน้ากลสิทธิ์ที่กำลังอมยิ้มแก้มตุ๋ยขณะฟอกสบู่ให้
ปีโป้ไปด้วย กำลังกลั้นขำใหญ่ แถมจะรอฟังอะดิว่าวีจะตอบคำถามนี้อย่างไร ตาหนูปีโป้ก็มองตามที่
น้องหนูชี้ของตัวเอง ก่อนจะหันไปมองของน้องหนูแล้วพูดขึ้นว่า
“ดีดี...พี้เค้าม่ายมีเหมือนปีโป้ง...” พูดเหมือนสะใจที่น้องหนูไม่มีเหมือนตัวเอง
“ฮึ..ฮึ..ฮืออออๆๆๆ...น้องหนูจะเอา...น้องหนูจะเอา..ฮือออๆๆๆ!!!” แล้วน้ำตาก็มา
พร้อมกับอาการงอแงที่จะเอาให้เหมือนปีโป้ให้ได้
“โอ๋ไม่ร้องนะค่ะ..น้องหนูมีเหมือนปีโป้ไม่ได้หรอกค่ะ..คือ...” วีกำลังนึกหาวิธีปลอบ
แต่ไม่ได้ผลเพราะ...กลายเป็นว่า....
“ไม่เอา...ฮือออๆๆๆๆ...น้องหนูจะเอาของปีโป้ง...พี่กลขา..น้องหนูจะเอาแบบปีโป้ง...
ฮือออออๆๆๆๆ” น้าน!..หนักแล้วงานนี้น้องหนูเริ่มจะดิ้นสะบัดปัดไปมาแล้ว เวรแล้วไง....จู่ๆกลสิทธิ์
พูดขึ้นมาเสียก่อนว่า
“โอ๋..ไม่ร้องนะครับน้องหนูคนเก่ง....เอางี้..ฟังพี่กลนะ..ถ้าน้องหนูสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี..
โตขึ้นน้องหนูจะได้อันหนึ่งดีไหมละครับ?” ได้ผลน้องหนูหยุดร้องกึกทันที มองหน้ากลสิทธิ์ตาปริบๆ
ก่อนจะถามว่า
“จริงนะค่ะ พี่กลพูดจริงนะ น้องหนูจะมีอันหนึ่งจริงๆน้า” เอาแล้วไง กลสิทธิ์เกิด
เพี้ยนไรขึ้นมา..ไปรับปากเด็กในเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“จริงสิคร๊าบบบๆๆ...พี่กลไม่โกหกหรอก..แต่น้องหนูต้องเป็นเด็กดีก่อนจำไว้นะ..
ถ้าน้องหนูเป็นเด็กดีโตขึ้นน้องหนูจะได้อันหนึ่ง...แต่ถ้าน้องหนูเป็นเด็กไม่ดีโตขึ้นน้องหนูจะได้
หลายอันเลยหละทีนี้” พอได้ฟังแบบนั้น วีถึงบ้างอ้อทันที อ้าปากตะลึงค้างอึ้งแดกไปเลย
ทำได้แค่จ้องกลสิทธิ์ตาโต แต่ยอดชายตัวดีกลับหัวเราะ...ชอบอกชอบใจท้องคัดท้องแข็ง
พาให้เด็กสองคนมองกันอย่างงงๆ คงกำลังสงสัยว่าอากลของพวกเค้าเกิดเป็นบ้าไรขึ้นมา
ถึงได้หัวเราะซะน้ำตาเล็ด
“กล..เป็นบ้าอะไรเนี่ยะ...ทำไมทะลึ่งแบบนี้” วีอดไม่ได้เหวพ่อตัวดีไปซะที
“อ้าว!...กลพูดผิดตรงไหนเล่าวี...แล้วมันจริงไหมล่ะ..ถ้าเป็นคนดีโตขึ้น
ก็ต้องได้แน่ๆอันหนึ่ง แต่ลองทำตัวไม่ดีดูดิ..ก็อย่างที่กลบอกอาจได้หลายอันเลยหละทีนี้...ฮ่าๆๆๆๆ!!!!.”
ฟังพูดเข้าพ่อตัวดี..เส้นตื้นขึ้นมาอีกซะงั้น ขำท้องคัดท้องแข็งอีกตามเคย เด็กสองคนจากที่งงๆ อยู่
พอเห็นอากลขำไม่เลิกพากันหัวเราะตามรับกันเป็นลูกคู่ซะเลย ส่วนวีนะหรือหน้าคงแดงไปถึงหูแล้ว
หละตอนนี้ รีบก้มหน้าก้มตาล้างสบู่ออกให้น้องหนู อุ้มออกมาทาแป้งใส่ผ้าให้ก่อนทันที
ไม่ไหวหน้าจะระเบิดอายแทนโครต คิดได้ไงตาบ้ากลสิทธิ์นี่ ไม่พูดกับคนบ้าแล้ว
ปล่อยยอดชายจัดการกับปีโป้ตามลำพัง
ซึ่งก็ตามออกมาติดๆ ทาแป้งสวมผ้าให้ปีโป้เหมือนกัน ทุ่มตรงถึงเวลาพาเด็กๆ
เข้านอน เราให้เด็กทั้งสองคนนอนตรงกลาง เตียงขนาดคิงส์ไซร์ไม่เบียดสักเท่าไหร่
แต่คงแปลกๆไปบ้าง ที่มีเด็กมานอนด้วยถึงสองคน ปกติมีแค่น้องหนูจะมาค้างบ้างเวลาที่คิดถึง
ก็ไปรับที่บ้านแม่..วันรุ่งขึ้นค่อยพาไปส่งคืน แต่ครั้งนี้มีถึงสองคน
ตั้งแต่ที่กลพูดออกมาแบบนั้น วียังไม่อยากพูดกับกลสักเท่าไหร่ ตาหนูปีโป้กินนม
หลับไปแล้ว ส่วนน้องหนูต้องให้พี่กลเล่านิทานให้ฟังก่อนถึงผล่อยหลับตามไปได้ในที่สุด
เมื่อเด็กๆเข้านอนกับเรียบร้อยแล้ว กลก็จัดการปิดไฟเปิดทิ้งไว้เพียงไฟหรี่หัวเตียงสลัวๆ
วีหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าไปอาบน้ำบ้าง กำลังจะปิดประตูพ่อยอดชายตัวดีดัน
ผลุบเข้ามาด้วย
“กลจะเอาอะไร...วีจะอาบน้ำ” รีบบอกไป
“กลอาบด้วยคน” นั่น...มาลูกนี้มีแผนอีกแล้ว
“ไม่เอา...งั้นกลอาบก่อนเลย..เดี๋ยววีรออาบทีหลัง” กำลังจะก้าวขาออกยังไม่ทัน
พ้นประตูเลย ยอดชายรีบรวบตัวไปกอดไว้ ก่อนมือดันประตูปิดซะนี่
“กล..จะทำอะไร..ไม่เอา..ไม่เล่น” เหวไปแล้วนะ..
“น่าวี..อาบน้ำกะกลก่อน...นะครับ..” ทำเสียงอ้อนอีกแล้ว..
“อาบอย่างเดียวนะ...ห้ามทำอย่างอื่น..สัญญาก่อน” พูดจบยังไม่ทันรับปาก....
“อุ๊บ...อือ...อือ..” ไม่ทันเสียแล้ว พ่อยอดชายจัดการบดจูบปิดปากวีไว้ทันที
นี่ไงหละวิธีเอาตัวรอดไม่รับปากของยอดชายกลสิทธิ์เค้าหละ ยี่ห้อนี่มีคนเดียว
สุดท้ายก็จิ้นต่อกันเองแล้วกัน.....????????????????
ขอบคุณค่ะ..พี่วีฝากความคิดถึงมายัง fc ทุกท่านนะค่ะ
Luk. :กอด1:
-
:กอด1: พี่วีแรงๆ
พี่กลน่ารักอ่ะ
-
ตัดจบซะงั้น แบบนี้ยังจิ้นต่อไม่ได้นะคะต้องปูเรื่องยาวกว่านี้อีกหน่อย :haun4:
พี่กลหื่นอ่ะ เกิดหลานตื่นขึ้นมาจะทำยังไง ได้มีเฮกันหล่ะทีนี้
แถมเป็นผู้ชายอบอุ่นอีก เด็กๆติดกันเกลียว
คิดถึงทุกคนเหมือนกัน :กอด1:
-
พี่กลน่ารักอ่ะ :L2:
คิดถึงพี่วีเหมือนกันจ้า :กอด1:
:pig4: คุณ Luk
-
555+ ก็ยังคงคอนเซปเดิมนะนี่คุณกลน่ะ แต่ก็ยังน่ารักกันทั้งคู่ อย่างงี้ค่อยหายคิดถึงคุณวีไปนิ๊ดนึง นิดเดียวนะ ถ้าอยากให้หาย
มากๆ ต้องมาบ่อยๆ อิอิ :-[ :กอด1:
-
น่ารักมากมายเลย ช่วยกันเลี้ยงเด็ก
อบอุ่นและยิ้มได้ทุกครั้ง
ชื่นใจหายคิดถึงพี่วีไปหน่อย :L2:
-
:กอด1:คุณวี
:กอด1:อีกทีกอดน้องLUX
ขอบคุณทั้งสองคนเลยค่ะ ที่เอาตอนพิเศษมาลงให้ได้อ่านกัน
ไม่มีลูกก็ดูแลหลาน เลี้ยงหลานๆแทนก็ได้ค่ะคุณวี เลี้ยงหลานก็สุขใจเหมือนกันนะคะ
ยิ่งได้เห็นการเจริญเติบโต และพัฒนาการของเค้าไปตามวัย มันก็มีความสุขเหมือนกันแหละค่ะ(ดิฉันยืนยัน)
สุขตรงที่ว่าเรามีส่วนช่วยให้เค้ามีวันนี้
-
:กอด1: พี่วี พี่กล พี่ลักษ์ คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ตอนนี้หวานมากกกกกกกกกกก
พี่กลดูเปนผู้ชายอบอุ่น พี่วีก้อเปนแม่บ้านแม่เรือน
ส่วนน้องหนูทั้งสองก้อน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
ปล. ทำไรในห้องน้ำต่อหรอคะ หนูจิ้นไม่ออก :z1:
-
พี่กล เข้าใจตอบน้อง 5555+
-
ขอบคุณค่ะ
น่ารักที่สุดเลยค่ะพี่วี พี่กล
+1 ค่ะ
-
ตอนนี้แอบมั่นไส้เสน่ห์ของพ่อยอดชาย :m19:
-
กลสิทธิ์ ของเขาดีจริง เด็กๆน่ารักกันจัง :กอด1:
-
น่ารักทั้งครอบครัวเลยนะเนี่ย
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ถ้าน้องหนูตื่นมาเห็นคงงงอแงแล้วบอกว่า "หนูจะเอาแบบพี่กลๆ" แหงมๆเลย555
ปล.คิดถึงพี่วีกับLuxจัง^^ :กอด1:
-
+1 o13 o13
น่ารักกันจังเลย จุ๊บๆ
-
ครอบครัวสุขสันต์.......
แต่กลนี่ตอบเด็กได้น่าตีมากๆ 555
-
:laugh:น้องหนูอยากได้ก็ว่าฮาละ พี่กลตอบแบบนั้นยิ่งฮาเข้าไปใหญ่อ่ะ :m20:
ดีจังนะเนี่ยเข้ากับเด็กได้ เป็นเรานี่ขออยู่ห่างๆเด็กค่ะ เหอๆ :z10:
:pig4:
-
ขำมุขของนายกล ช่างคิดดีแท้
น่ารักเสมอ
-
...เลี้ยงแบบฝากเลี้ยงนี่แหละดีแล้ว เหนื่อยเป็นพักๆๆ
...เออ ...บางทีผู้ใหญ่ก็คิดไม่ทันเหมือนกันเนอะว่าจะตอบเด็กๆว่ายังไง
...กล ก็หัวไวดีนะ ที่หรอกให้เด็กเชื่อได้ แถมพูดความจริงอีกต่างหาก
...ขอบคุณที่เอาตอนพิเศษมาให้อ่าน หายคิดถึงไปได้มากเลยจ้า :L2:
-
คิดถึงพี่วีเช่นกันนะคะ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงรักษาสุขภาพด้วยนะคะ เป็นห่วง :L1: ถ้าจะฝากถึงหลวงพี่ด้วยเกรงจะไม่เหมาะ :L2:
สัมผัสถึงความน่ารักอีกมุมของพี่กลแล้วอิจฉาพี่วีแล้วสิ :o8:
แล้วอีกอย่าง ตอนนี้นู๋ก็เป็นเด็กดีนะคะ แต่ยังไม่มีสักอันเลย :-[ :-[
-
พี่กลมุมนี้ดูอบอุ่นมากๆเลย
แต่พี่กลยังหื่นคงเส้นคงวาไม่เปลี่ยน :laugh:
-
โห พี่กล ไมพูดงี๊ละคร๊า
เกิดน้องหนูเกดโลภ อยากได้เยอะๆขึ้นมาอะไรจะเกิดขึ้น :serius2:
-
:-[ :-[ น่ารักอ่ะ
-
:pig4: ขอบคุณที่ใจอ่อนเอามาลงให้อ่านอีกตอนค่ะ
หนูจะทำอะไรได้ล่ะคะ ก็จิ้นต่อเองตามใจละกัน :-[ :-[
เรื่องในห้องนอนของพี่วี พี่กลเขาล็อคประตูแน่นหนา ใครก็เข้าม่ายยยด้ายยย o18
หนูทั้งสองติดอากลมากเลย พี่กลอ่อนโยนขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
ในฐานะที่เลี้ยงหลานมาแล้วฝูงนึง ขอบอกว่ามันทั้งสนุกและเหนื่อยมากเลย
แต่สุขใจมากๆๆเช่นกันค่ะ
:pig4: :pig4:
-
กร๊ากกกก ดูพี่กลตอบน้องๆซิ ถ้าเอาไปเล่าให้แม่ฟังทำไงเนี้ย 555+
น่ารักหวานกันจริงเลยอ่า ตั้งหน้าตั้งตารอดูหนังสือนะคะ ^^
-
น่ารักดีอ่ะ เด็กๆก็น่ารัก
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มตลอดเลย
-
น่ารักมากมากเลยอ่ะ ทั้งพี่กล พี่วี
เด็กๆก็น่ารัก หนุ่มเนื้อหอมตลอดอ่ะ 55
:m1:
-
ฮากลมากกกกก
สนหลานยังไงเนี่ยยยยยยยยยย
จะเป็นลมแทนแม่และพ่อเด็กน้อย 5555+
แต่ก้จริงอย่างที่กลบอกอ่าละ
ปล.จะได้ภาพและเสียงไรหรอคุณ
-
โอ๊ย ครอบครัวสุขสันต์ หวานมากค่ะ
แต่แอบเศร้าเรื่องไม่มีลูกเนอะ จริงๆ แล้วพี่กลก็คงอยากจะมีลูกแหละ :o12:
-
:L2:
:กอด1:
-
พี่กลอ่ะหื่นตลอด พีวีรับไหวป่ะเนี่ย
เชื่อแล้วยี่ห้อกลสิทธ์ของเค้าดีจริงๆ
ขอจองด้วย 1 เล่มค่าพี่luk :monkeysad:
-
กรี๊ด!!! ยังงี้เลยเหรอพี่กล อยากจะกดLikeสัก 10ครั้ง 55555
แบบนี้ไม่ให้ยอมยังไงไหวนะพี่วี
PS คิดถึงพี่วี ^^
-
:jul3: ฮามากๆตอนที่คุณกลตอบเด็กๆในห้องน้ำ คิดได้ไง ล้ำลึกมาก :m20:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ :pig4:
-
มาให้หายคิดถึง
อ่านแล้วหัวเราะเลยค่ะ ไม่รู้ว่าพี่กลคิดได้ไง
-
เป็นห่วงคนอัพแทบแย่เลยครับเห็นหายไปพักนึง
o13
-
พี่กล เลี้ยงเด็กด้วยเหตุด้วยผลจริงจริ๊งงงง
แต่ดูเหมือนเหตุผลแบบนี้พี่วีไม่อยากจะหนับหนุน :m20:
ขอบคุณค่ะ
-
มุกของกลนี่มันแหม่งๆ น่ะ
เด็กสองคน คงสนุกกันใหญ่ :really2:
-
เขินแทนเลย อ่าตอนพิเศษพี่วีทีไร ยิ้มไปทุกมีเลย
รักเราไม่เก่าเลย เป็นคำที่น่าจะใช้กับคู่พี่วีที่สุด
ผ่านไปนานเท่าไหร่ ยิ่งหวานกว่าเก่าอีก อิจฉาาาาาาาาาค่ะ
-
ชอบวิธีเอาตัวรอดของพี่กลจัง.... และที่ชอบมากที่สุดคือวิธีสุดท้ายที่ใช้กับพี่วี..... คิคิคิ....
-
อร๊ายยยยย พี่ขาาาา ต่อมจิ้นหนูหยุดทำงานชั่วคราวค่ะ :serius2: :serius2:
มาเขียนต่อด้วยค่ะพี่วีขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :sad4: :sad4: :sad4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านตั้งแต่ต้นจนจบรวดเดียว
ขอบคุณนะคะที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆ...สุดๆอ่ะเรื่องนี้
ขอจองหนังสือด้วย 1 ชุด นะคะ อยากเก็บขึ้นมาทันทีเลยค่ะ//ยังคงจองได้เนอะ :D
-
รักเด็กๆๆ รักเด็กๆๆๆ :impress2:
คุณกลน่ารักมากกกกเลย อบอุ่นๆสุดๆๆ
แต่.......
..
...
.
...
ก็ยังหื่นเหมือนเคย :z1: :laugh:
-
ศึกเด็กๆแย่งพี่กล :m1:
อะหืออพี่กล คิดได้ไงเนี่ยยย
คิดถึงพี่วี คิดถึงพี่กล คิดถึงคุณลัค :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2:น่ารักมากๆ
-
น่ารักอ่ะค่ะ
อยากจองด้วย1คนค่ะ ต้องจองที่นี่เลยมั้ยคะ
-
:กอด1: วี&กล
จิตละมุน อุ่นสัมผัส กอดรัดเด็ก
เจ้าตัวเล็ก อ่อนไหว ไร้เดียงสา
ใจอ่อนโยน โอนอ่อน ทุกเวลา
อุ้มละไม ให้โหยหา อากล+วี
ละเอียดนุ่ม อุ้มด้วยรัก ไม่พักผ่อน
พอเด็กนอน หลับได้ ใคร่จู๋จี๋
ได้เวลา หาอ้อนเมีย เพลียเต็มที
ซุกไซร้วี พี่กลขอ สองทีพอ
:o8:
อิอิ
:pig4: +1 Luk
-
:pigha2: 55555++ โอ้ยขำคุณกล
" ถ้าทำตัวดีๆก็ได้อันนึง แต่ถ้าไม่ดีได้หลายอัน " คิดได้ไงเนี่ย กร้ากกกกกกกกไม่ไหวจะฮา :m20:
...คุณวีเป็นคนอ่อนโยนนะคะน่ารักมาก ช่างเอาใจ ช่างดูแล คุณกลไม่รักไม่หลงได้ไง
-
น่ารักมากๆๆ เลยคะตอนนี้
เด็กๆ ติดพี่กลกันใหญ่เลย :กอด1:
-
:mc4:
มีรายชื่อจองแล้วสบายใจ
ขอบคุณคุณลักษณ์ด้วยค่ะรวดเร็วดีแท้ :pig4:
-
:กอด1: พี่วี คุณกล คุณลักษ์
:L2: คิดถึงทุกคนเลยนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
กอดพี่วีกะพี่ลัก
พี่กลดูอบอุ่นมากๆเลย ชอบจัง
-
พี่กล กับ พี่วี เป็นครอบครัวที่อบอุ่นน่ารักมากกกกกกกกกกกก
ขอบคุณน้อง LUX นะคะ :pig4:
-
:3123:สวัสดีพี่ๆ เพื่อนๆ และน้องๆ ทุกคนนะค่ะ
วีเข้ามาพูดคุยครั้งนี้ โดยที่วีเองไม่ได้อยู่ในไทย ไม่ได้เข้ามาเล้าฯร่วมอาทิตย์
ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกความคิดถึง และความห่วงใย ตลอดจนความปรารถนาดีที่มีให้กัน
อย่างต่อเนื่องไม่เสื่อมคลาย ขอบคุณทุกน้ำใจฉันมิตรที่มอบให้กันอย่างอบอุ่นด้วยดีตลอดมา
วีเองก็รู้สึกดีกับทุกคนมากๆ เช่นกันค่ะ
ขอเข้าเรื่องเลยดีกว่านะค่ะ สำหรับเรื่องราวของวี นับแต่นี้ไปวีขอให้น้องลักษ์หยุดการพูดคุย
ถึงวัตถุประสงค์ในการเพิ่มยอดหนังสือตั้งแต่บัดนี้ กราบขออภัยมายังผู้อ่านทุกท่านที่การเพิ่มยอด
หนังสือของวี เป็นการส่อพฤติกรรมโปรโมทนิยายและเพิ่มยอดขาย ทุกการกระทำของน้องลักษ์วีขอ
น้อมรับไว้แต่เพียงผู้เดียว แรกเริ่มวีมีความตั้งใจจัดทำแค่ 50 เล่ม จุดมุ่งหมายเพื่อให้ fc ที่รักและ
ผูกพันกันมากว่าสามเดือนได้เก็บหนังสือของวีไว้ มิได้มีเจตนาที่จะทำบุญหรือทำอะไรเพิ่มเติมแต่อย่างใดไม่
เพราะวีและน้องลักษ์มิใช่นักเขียนมืออาชีพ สำนวนภาษามิได้คิดว่าจะสามารถทำนิยายให้คนอ่านชื่น
ชอบได้แต่อย่างใด เพียงต้องการถ่ายทอดเรื่องราวในมุมหนึ่งของชีวิต ซึ่งวีคิดว่าในแผ่นดินไทยซึ่ง
มีประชากรกว่า 70 ล้านคน คงไม่มีแค่คู่วีกับหลวงพี่หรอกค่ะ ที่เดินทางมาถึงจุดนี้ ต้องมีอีกมาก
มายหลายคู่ ขึ้นอยู่ว่าท่านเหล่านั้นยินดีจะนำมาเล่าสู่กันฟังหรือไม่ เพราะอย่างที่รู้ว่ามันมีความเสี่ยง
ต่อการดำเนินชีวิตประจำวัน หากเผยแพร่ออกไป เราท่านทั้งหลายจึงไม่ได้มีส่วนรับรู้ชีวิตของท่าน
เหล่านั้น และไม่มีโอกาสแสดงความยินดีกับความรักของหลายๆ ท่านเช่นกัน ฉะนั้นเรื่องราวของวีกับ
หลวงพี่เป็นเพียงเศษเสี้ยวเล็กๆ ที่นำมาแบ่งปันกัน หาได้ยิ่งใหญ่หรือควรค่าแห่งการยกย่องแต่อย่างใด
ส่วนทางเล้าฯ นั้น มิได้มีผลประโยชน์ ส่วนได้ส่วนเสียสำหรับนิยายของวีเช่นกัน
ต้องบอกตามจริงวีมิได้ เป็นบุคคลที่มีความรู้ความชำนาญด้านการทำหนังสือหรือนิยายมาก่อน
ทั้งยังดำเนินธุรกิจคนละเส้นทางกับนิยายเลยค่ะ เหมือนอยู่คนละวงโคจรเลยซะด้วยซ้ำหากจะพูดเช่นนั้น
ก็คงได้ จำนวนที่ประสงค์ให้เล้าฯจัดทำในครั้งแรก ไม่คิดว่าจะมีคนให้ความสนใจมากมาย
คิดว่าให้น้องลักษ์เปิดจองออกไป โดยที่วีเองก็ยังคงยืนยันทำนิยายยอดเดิม สุดท้ายมียอดสั่งจองเข้า
มามากเกินที่คาดการณ์ไว้แต่แรก และเห็นความตั้งใจของแต่ละท่านที่โพสอิททั้งหน้าไมค์และหลังไมค์
บางท่านยังร่ำเรียนอยู่ต่างประเทศ แต่ลำดับการจองอยู่รั้งท้ายไกลโขไม่ใช่น้อย วีเองเข้าใจว่าหาก
ตัดจบพิมพ์แค่ 50 เล่ม คงมีหลายท่านไม่ได้หนังสือมากมายแน่นอน
น้องลักษ์เองเค้าก็พยายามพูดให้วีเพิ่มยอด เพื่อให้ fc หรือท่านที่ต้องการหนังสือที่จองมาทีหลังได้
หนังสือไว้สะสม กระทั่งเดินทางไปรบกวนปรึกษาหลวงพี่ พระท่านเห็นควรว่าหากมีคนต้องการมาก
ก็เพิ่มยอดไปก็คงไม่ใช่ปัญหา เพียงแต่รายได้ที่ทางเล้าฯหักค่าใช้จ่ายในการดำเนินการแล้ว แบ่ง
ส่วนให้กับผู้เขียน ซึ่งก็คงมิได้มากมายแต่อย่างใดสำหรับเงินในส่วนนี้ ท่านให้นำมาทำบุญที่วัดท่านถือ
เป็นการร่วมบุญก็จักดีไม่น้อย เมื่อจุดมุ่งหมายเปลี่ยนไปในทางนี้ วีจึงเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง
หาได้คิดกระทำนิยายเพื่อเชิงพาณิชย์แต่อย่างไรไม่ เรื่องของวีแค่มีคนอ่าน มีคนต้องการหนังสือถือ
เป็นของขวัญล้ำค่ามากที่สุดแล้วค่ะ
การกระทำใดใด ที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์หรือก้าวล้ำทางความรู้สึกกระทบต่อจิตใจของหลายท่าน
ขอให้ได้อภัยและอย่าถือโทษโกรธเคืองกันเลย ถือเสียว่าทั้งวีและน้องลักษ์เองยังใหม่มากกับเล้าฯนี้
การแสดงออกต่างๆ ด้านความคิด วาจา คำพูดของน้องลักษ์ หรือของวีเอง ไม่คิดมาก่อน
ว่าจะกระทบต่อใครอย่างไร หากเป็นเช่นนั้นแล้ว ขออภัยและอโหสิให้กันด้วยเถอะนะค่ะ
จักขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง
สุดท้ายนี้ วีขอกราบอาราธนาอัญเชิญพระสยามเทวาธิราช จงปกปักษ์รักษา
คุ้มครองทุกท่านให้ประสพแด่ความสุขความเจริญ เพียบพร้อมด้วยอายุ วัณนะ สุขะ พละ
มีพลังกายพลังใจที่สมบูรณ์แข็งแรง ตลอดกาลนานเทอญ...สาธุ.. :call:
ปราณวี.
-
:L2:เอาดอกไม้มาต้อนรับพี่วีคร่า
-
รับทราบค่ะ และ ตามนั้นค่ะคุณวี
-
:กอด1: พี่วี คิดถึงจัง
รับทราบคะ o13
ปล.หนูว่าคนอื่นไม่ได้คิดว่าเป็นการโปรโมทนิยายหรอกนะคะ
ดีใจซะด้วยซ้ำที่ได้ร่วมทำบุญด้วยกาน
:L1: :L1: :L1:
-
สวัสดีค่ะ คุณวีและคุณลักษณ์
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องราวคุณวีหลังจากที่ลงตอนจบไป
สารภาพว่าในช่วงตอนแรก ทำใจอ่านแทบไม่ไหว ต้องค่อยๆ อ่านไปที่ละน้อย ที่ละบรรทัด
ชีวิตจริงของแต่ละคนไม่ได้สวยสดงดงามเหมือนนิยายที่ผู้แต่งจะหักเห ลดทอนความหดหู่ หรือเขียนออกมาแค่ให้สะใจ โดยบางทีขาดเหตุผลมารองรับ แต่เนื้อเรื่องจากชีวิตจริงมันสัมผัลได้โดยตรง และกระแทกหมัดเข้ากลางใจได้เสมอ
เมื่ออ่านเรื่องนี้แล้วนึกย้อนภาพได้เกือบหมด ชีวิตเด็กช่าง เด็กพาณิชย์ ช่วงวัยแห่งการใช้อารมณ์ความรุนแรง มีความรักความใคร่ ความต้องการต่างๆ นานามากมายเหนือเหตุและผล สภาพสังคมตอนนั้นกับตอนนี้ที่แตกต่างกันมากจริงๆ
แต่คุณวีและพระกล พบกันด้วยโชคชะตาหรืออะไรก็แล้วแต่ แม้เริ่มต้นไม่ดี แต่ที่สุดคือได้ใช้ชีวิตร่วมกัน โดยมีพื้นฐานของความรัก ความอดทน ความเสียสละของทั้งคู่ เพื่อให้ชีวิตคู่ได้ดำเนินต่อไป
ช่วงชีวิตยี่สิบปีที่ผ่านมา คงไม่ใช่แค่ความรักเท่านั้นที่ทำให้สองคนเดินทางร่วมกันมาได้ ความมีเหตุผล รู้จักหน้าที่ของกันและกันเป็นอย่างดี มีความกตัญญูและสติเป็นที่ตั้ง คือส่วนช่วยทำให้ผ่านปัญหาต่างๆ มาได้ ใช่ไหมคะ
ด้วยเศษเสี้ยวของความดีที่เหลือน้อยลงและสภาพแวดล้อมที่มีแต่เปลือกอันล่อลวง และอะไรหลายๆ อย่างที่อยู่รอบตัวเรา เรื่องของความรัก ความอดทน ความเสียสละ มันหายากเต็มกลืน ทุกอย่างฉาบฉวย รวดเร็วแปรเปลี่ยนภายในระยะเวลาไม่เท่าไร
ตัวเองขาดศรัทธาในเรื่องรักแรกมานานแล้ว แค่อ่านเป็นนิยายประโลมโลก และไม่เคยขัดเวลาใครพูดถึงเรื่องนี้ แต่เมื่อเจอชีวิตของคุณวีเข้า ก็รู้สึกถึงความสุขที่ได้รับจากคราบน้ำตาในวันวาน ดีใจที่ทั้งคู่สามารถก้าวผ่านอะไรหลายๆ อย่างมาได้ ความรัก ความเชื่อ ความศรัทธา คุณงามความดีอันเป็นพื้นฐานสามารถทำให้ชีวิตคนเราก้าวผ่านมรสุมมาได้อย่างแน่นอน
อ่านมาไม่เคยเม้นท์หรืออะไร เพราะนี่คือส่วนหนึ่งของชีวิตจริงที่ไม่สามารถแก้ไขได้
สำนวนการเขียนของคุณลักษณ์ที่ผ่านมาก็เรียบลื่นดี ใช้ภาษาง่ายๆ อ่านได้ใจความ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังอ่านบทสนทนาในวันวาน
คุณวีไม่ต้องกังวลเรื่องว่าใครจะคิดว่าการบอกจัดพิมพ์เข้ารูปเล่มจะเป็นการส่อในเชิงพาณิชย์หรอกนะคะ เพราะเราไม่ได้โฆษณาที่ไหน หรือเรียกร้องโปรโมทหนังสืออะไร แต่ที่มีคนอยากได้ เพราะเรื่องนี้เป็นกำลังใจให้คนได้อย่างดี ไม่ใช่แค่เพราะเป็นเรื่องชายรักชายเท่านั้นหรอกนะคะ
เขียนมาเยอะแยอะมากมาก ไหลไปตามอารมณ์เรื่อย แต่หากข้อความคำพูดใดทำให้ไม่ได้สบายใจก็ขออภัยไว้ ณ ตรงนี้นะคะ
อ้อ..ขอฝากลงชื่อจองหนังสือ 1 เล่มด้วยนะคะ
ขอบคุณอีกครั้งหนึ่งคะ ที่เอาส่วนหนึ่งของชีวิตมาได้อ่านและพิจารณากัน
ขอบคุณจากใจจริง
wee
-
....รับทราบด้วยคนจ้า พี่เห็นด้วยอย่างยิ่งที่น้องวี พูดมา
....ยังไงก็อย่าคิดมากล่ะ คนเราก็ต้องมีการมองที่ต่างมุมกันบ้าง เป็นเรื่องธรรมดา :L2:
-
:กอด1: พี่วีแน่น ๆ คิดถึงที่สุดเลยค่ะ
ใครเค้าจะคิดอะไรยังไงก็ปล่อยเค้าเถอะค่ะ เพราะเรารู้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ คนอ่านที่เค้าเข้าใจยังมีอีกเยอะ
เป็นกำลังใจให้พี่วีและน้องลักษณ์ค่ะ :L2:
-
เป็นกำลังใจให้คุณวีและคุณลักษณ์ค่ะ เราห้ามความคิดใครไม่ได้ แต่เราเองรู้ดีที่สุดว่าทำอะไรอยู่ :กอด1:
-
รับทราบค่ะ และเป็นกำลังใจให้นะค่ะ
แต่คิดว่าทุกๆคนอ่านแล้วน่าจะเข้าใจในเจตนาของคุณวีและน้องลักษณ์นะค่ะ ไม่น่าจะมีคนคิดไปในทางไม่ดีหรอกค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้พี่วี และคุณลัคคะ
:กอด1: :กอด1:
-
สวัสดีค่ะคุณวี
โดยส่วนตัวแล้วไม่เคยมองว่าการที่น้องลัก ออกมาบอกเกี่ยวกับเรื่องรายได้จากการจัดทำหนังสือจะนำไปทำบุญนั้น เป็นการเชิญชวน หรือ โปรโมตหนังสือแต่อย่างใด เรามองว่าน้องพยายามสื่อให้เห็นว่าที่จัดทำหนังสือนั้นไม่ใช่เชิงพาณิชย์ แต่ทำขึ้นด้วยใจ ใจของคุณกลคุณวีที่จัดทำเพื่อ FC และ ใจของแฟนคลับที่อยากจะเก็บเรื่องราวดีๆของทั้งสองไว้เป็นรูปธรรม ไม่อยากให้คุณวีคิดมากน่ะค่ะ เราไม่ทราบว่ามีใคร หรือ คนใด ที่ไปพูด หรือทำให้คุณวีคิดแบบนี้ แต่อยากจะขอค่ะ ขอให้คุณวีอย่าได้ใส่ใจหรือเก็บมาคิด อยากให้คุณวีมองแค่ว่า พวกเราที่สั่งจองหนังสือของคุณวีไม่เคยมองถึงตัวเงิน หรือ รายได้อะไรแต่อย่างใด เราอยากได้หนังสือเพราะชื่นชม ชื่นชอบ เรื่องราว สาระที่คุณวีนำมาให้เราทุกคน
อย่างไรก็ดีนะคะ เรารู้สึกดีนะคะที่ได้รู้จักคุณกล คุณวี ถึงแม้จะรู้จักกันแค่ผ่านทางตัวหนังสือก็ตาม :กอด1:
-
สวัสดีค่ะพี่วี ไม่รู้ใครคิดยังไง โดยส่วนตัวแล้วหนูรู้สึกดีกับพี่ๆ (โดยเฉพาะแม่พี่วี ไม่รู้เป็นไง หนูรู้สึกประทับใจท่านมากค่ะ ขนาดไม่เคยเห็น) มากค่ะ
และดีใจที่จะได้มีโอกาสจะได้เก็บเรื่องราวของพวกพี่ไว้
และยิ่งได้ทราบว่าเงินจำนวนหนึ่งจะถูกนำไปร่วมทำบุญ ก็ยิ่งยินดีมากๆค่ะ
:pig4:
-
รับทราบค่ะ
คิดถึงพี่วีจังเลย
จะเป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
ต้องบอกว่า ใครหลายๆๆคน ชื่นชม พี่วี และหลวงพี่มากๆ
รวมทั้งพี่ลักษณ์ด้วย
น้องติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น
ประทับใจ มากๆ
และเรื่องหนังสือ ที่ขอร้องให้จัดพิมพ เพิ่มขึ้น เพราะถ้า พี่วี จัดทำแค่ 50เล่ม
น้องคงไม่ได้ แน่ๆ น้องคงช้ำใจ ชีช้ำหนัก เพราะ อยากได้มากๆๆ
คงไม่มีใครคิดว่าเรื่องนี้ทำขึ้นเพราะการพานิชย์
เพราะทุกคน ล้วนรัก พวกพี่ๆ ทั้งนั้น และเต็มใจสั่งหนังสือ ด้วยคร๊
สุดท้าย
สู้ๆๆ
o13 o13 o13 o13
-
:L2: เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ไม่ต้องคิดมากนะคะ หนูเข้าใจจุดประสงค์ที่แท้จริงดี หนูรักเรื่องนี้มากและอยากสะสม จึงได้สั่งจอง
คนอื่นก็คงคิดเช่นกัน ไม่ได้คิดว่าพี่วีมาทำเพื่อเชิงพาณิชย์แต่อย่างใด สบายใจได้ค่ะ :กอด1:
-
เป็นคนนึงที่ได้รับอานิสงส์จากการเพิ่มยอดพิมพ์ (เพราะได้ลำดับเกินห้าสิบ)
ในฐานะ fc ก็อยากเก็บเรื่องราวดี ๆ นี้ไว้เป็นที่ระลึก
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ ประทับใจทั้งเรื่องราว แง่คิด คำสอน ภาษา สำนวน
เป็นกำลังใจให้พี่วีและน้องลักษ์นะคะ :L2:
-
อยากบอกคุณวีจังเลยค่ะว่าอย่าคิดมากค่ะ เราไม่สามารถหยุดความคิดของคนเราได้และไม่สามารถทำให้ใครเข้าใจได้ทั้งหมด แต่มีสิ่งหนึ่งที่คุณวีเข้าใจได้...ถ้าคนที่อ่านไม่รู้สึกดีๆกับเรื่อง{เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้} คงไม่มีใครสั่งจองหนังสือเรื่องนี้แน่นอน (ยอดการสั่งจองก็อยู่เหนือความคาดหมาย) คุณวีรู้ไหมคะ ในโลกของไซเบอร์ เราไม่รู้ว่าสิ่งไหนเป็นความจริง หรือเป็นการลวงหลอก มันขึ้นอยู่กับวิจารณญาณของแต่ละคนว่าจะระวังตัวแค่ไหน แต่สำหรับเรื่งของคุณวี สำหรับเราขอพูดตรงๆว่า...ต่อให้เรื่องนี้จะเป็นเรื่องจริงหรือหลอก..เราไม่สน เพราะสิ่งที่ทำให้เราสนใจซื้อเรื่องนี้ เพราะเรื่องราว อารมณ์ ความรู้สึก ภาษาที่ถ่ายทอด มันทำให้เรารู้สึก...อิ่ม...อิ่มในความคิด อิ่มในความรู้สึก อิ่มในอารมณ์ อิ่มกับภาษาที่ถ่ายทอดออกมาถึงมันจะไม่สวยงามเหมือนนักเขียนชื่อดังก็ไม่เห็นแปลก แต่ที่แปลกเพราะการเขียนของคุณและน้องlukกลับทำให้เรารู้สึกตามได้กับเหตุการณ์ที่บีบอารมณ์ ซึ่งอยากบอกว่าเก่งมาก ยอมรับค่ะ
คุณวีคะ คนที่สั่งจองหนังสือหลายๆคนคงคิดเหมือนกันกับเรา ยอดการสั่งจองถึงไม่หยุดซักที อย่าได้แคร์กับสื่อค่ะ :z2: เพราะคนที่สั่งจองเรื่องนี้หลายๆคนยังไม่แคร์กับข่าวลือนี้เลย :laugh:
อย่างที่บอกไม่ว่าเรื่องนี้จะจริงหรือหลอกแต่คนที่ต้องการหนังสือเล่มนี้คงมีความคิดเหมือนกันนะค่ะว่า เพราะรู้สึกดีๆถึงอยากเป็นเจ้าของ :กอด1:
รักและคิดถึงคุณวี ขอกราบนมัสการหลวงพี่ love love น้องluk... :pig4: :L1:
-
รับทราบจ้า
ส่วนตัวคิดว่าคนที่ได้เข้ามาอ่านต่างก็คิดดีกันทั้งนั้นค่ะ
เรื่องหนังสือเพื่อนๆก็คงอยากได้เก็บไว้เพราะประทับใจในความรักของพี่วีกับหลวงพี่
คงไม่ได้คิดถึงประโยชน์ในทางพาณิชย์หรอกค่ะ
พี่วีกับคุณลักซ์ อย่าคิดมากนะคะ เดี๋ยวไม่สวยนะ 555
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:กอด1:
-
รับทราบแล้วเข้าใจทุกประการ
ไม่เคยคิดว่าคุณวีหากำไรส่วนตัวเลยแม้แต่น้อย
การที่ยอดเพิ่มแล้วเลยได้ทำบุญเพิ่มที่เป็นอานิสงค์ และผลพลอยได้(ได้ทำบุญไปด้วย)
ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีแล้วค่ะ
อนุโมทนา สาธุ
ปล. คิดถึงพี่วีนะคะ
-
:กอด1:
:L2:
-
สวัสดีค่ะพี่วี แต่แอบงงเล็กน้อยว่าเกิดอะไรขึ้น แฮะๆๆ
ต่างคนต่างจิต ต่างคนต่างคิดค่ะพี่วี ส่วนตัวที่ชอบนิยายเรื่องนี้นั้นก็เพราะอิงจากเรื่องจริง ไม่ใช่ว่าอยากจะรู้เรื่องราวของชาวบ้านหรอกนะคะ แต่รู้ว่าเรื่องราวความรักแบบนี้ต้องฝ่าฝันอะไรมากมาย ยิ่งพวกพี่สมหวัง ยิ่งอยากทำให้รู้เรื่องของพวกพี่มากขึ้น ก็ติดตามตลอดแบบไม่ขาดสาย ช่วงไหนคุณลักอัพไม่ทันใจ รู้สึกงุ่นง่าน คริๆๆ
เอาเป็นว่า รับรู้แต่อย่ารู้สึกตามเลยนะคะ บั่นทอนจิตใจที่ดีๆๆของเราป่าวๆ เน๊อะ
คิดถึงนะคะ แอบหวังนิดๆๆ ว่าพี่วีจะกลายเป็นนักเขียนเองบ้าง จะติดตามอ่านไม่ให้คลาดทีเดียว ยังไงก็ดูแลสุขภาพนะคะ ถึงไม่รู้ว่าจะเจอกันอีกเมื่อไหร่ ยังไงก็จะคิดถึงกันเน๊าะ :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
อ่านคำชี้แจงของพี่วีแล้ว
ยิ่งรักพี่วีมากขึ้นเลยค่ะ กอดแน่นๆเลย อิอิ
-
:L2:ให้กำลังใจค่ะ
-
อย่าคิดมากเลยครับคุณวี แฟนคลับเข้่าใจครับ
-
คุณวีอย่ากังวลเลยค่ะ การที่มีเรื่องราวดีๆแบบคู่คุณวีและคุณกล (โดยผ่านการถ่ายทอดจากน้องลักษ์อีกทีนึง)
หลายๆคนก็อยากจะเก็บเรื่องราวดีๆเอาไว้ อาจจะอยากร่วมทำกิจกรรมอะไรร่วมด้วยก็เพราะความเต็มใจ
คนที่วิ่งเล่นในกระทู้นี้ก็เข้าใจ และเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ :L2:
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้เช่นกันครับ :L2:ห้ามเพิ่งคิดมากเลยครับ ทำใจให้สบาย :mc4:
-
ทำยังไงหนูถึงจะได้หนังสือน้อ
จองผ่านทางไหนได้คะ ยังพอเหลือถึงหนูหรือเปล่า
ยังไงรบกวนพี่ลักบอกหนูด้วยนะค๊า ติดตามผลงานพี่อยู่ ชอบมากๆ
อยากมีส่วนร่วมในการทำบุญด้วยคน ;)
-
ขอบคุณคุณวี ที่นำเรื่องราวดีๆมาเล่าให้ฟัง อ่านจบแล้วได้ประโยชน์และแง่คิดหลายๆอย่างที่สามารถนำไปใช้ในชีวิตประจำวันได้ด้วย o13
ปล.อยากทำบุญด้วยคน จอง 1 เล่มจ้า ยังมีไหมเอ่ย :impress2:
-
สวัสดีคุณวี กะ คุณลักษ์ นะคะ
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ก็ตอนที่ลงตอนสุดท้าย"เลี้ยงหลาน"เข้ามาเพราะชื่อตอนนี้แหละ :กอด1:
ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่าเรื่องนี้ถึงแม้จะเป็นเรื่องเล่าแต่ก็สอดแทรกข้อคิดหรืออะไรต่างๆไว้เยอะมากกกกว่าเรื่องเล่าอื่นๆที่เคยอ่านมาเลย โดยส่วนตัวเป็นคนชอบอ่านข้อคิดคติอะไรประมาณนี้อยู่แล้ว เรื่องนี้มีข้อคิด คติประมาณ80%ได้มั้ง o13เป็นเรื่องที่ดีเรื่องหนึ่งเลย แล้วก็จากที่อ่านมามีคำถามหลายข้อ(ที่อยากจะทราบ)ถ้าเป็นไปได้รบกวนคุณวีช่วยตอบในข้อที่ตอบได้ด้วยนะคะ o1
- ตอนที่คุณวีผ่าตัดครั้งใหญ่ในชีวิตที่ต้องแอดมิดที่รพ.ตอนนั้นหลวงพี่ท่านได้ไปอยู่เป็นเพื่อนหรือคนอื่นๆไปเฝ้าไข้มั้ยคะ(ประมาณว่าอยู่กับพี่วีตลอด)หรือหมอเค้าห้ามให้มีคนเฝ้าคะ
- อยากถามเรื่องน้องหนูคะน้องรู้รึเปล่าว่าแม่จริงๆแล้วเป็นใครหรือว่ารู้อยู่ก่อนแล้ว(ข้อนี้จะไม่ตอบก็ได้คะเพราะไม่ใช่เรื่องของคุณวีโดยตรง)
- เรื่องที่หลวงพี่กลท่านตัดสินใจบวชที่ชัยนาท คุณวีได้อยู่ที่นั้นตลอดหรือเป่ลาหรือว่าไปๆมาๆคะ
- คำถามสุดท้ายคะ รู้จักกับคุณลักษ์ได้ยังไงคะแล้วเป็นไงมาไงถึงได้เอาเรื่องของคุณวีมาลงที่บอร์ดได้
สุดท้ายนี้ขอให้คุณวีกะหลวงพี่กลรักกันไปนานๆอย่าได้มีอะไรมาพรากจากกัน อย่าเจ็บอย่าจนทำมาค้าขึ้น
อ่อคุณลักษ์ด้วยนะคะขอให้เจอคนที่ใช่ไวไว:L2:
-
ในที่สุดก็ อ่านจนจบ แล้ว
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่พี่วีนำมาถ่ายทอดนะคะ
อ่านตอนที่ความแตกที่บ้านพี่กล อ่านไปร้องไห้ไป อินมากๆ
ขอให้รักกันนานๆ นะคะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านแ้ล้วก้ออ่านจนจบรวดเลยที่เดียวคะ ประทับใจมาก ทำให้พิสูจน์ว่ารักแท้เกิดขึ้นได้กับทุกคนไม่ว่าจะเป็นเพศไหน วัยไหน หรือมีอะไรที่แตกต่างกันแค่ไหน ขอชื่นชมความรักของคุณวีและหลวงพีนะคะ นอกจากความรักระหว่างหนุ่มสาวแล้วในเรื่องนี้ยังสอนถึงความรักของครอบครัวอีกด้วย อยากให้พ่อแม่ทุกคนได้มาอ่านว่า ลูกทุกคนไม่ได้เลวจากตัวเค้า แต่เด็กทุกคนถูกหล่อหลอมใ้ห้เป็นเช่นไร จากสถานะภาพ สิ่งแวดล้อม และสังคมที่ล้อมตัวเค้าอยู่ แต่สิ่งหนึ่งที่จะทำให้เค้าสมารถดำรงชีวิตอย่างมีความสุขและดำเนินชีวตได้อย่างถูกต้อง นั้นคือครอบครัวคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าที่ดีๆ เรื่องหนึ่งที่ได้มีโอกาสพบเจอและได้อ่าน ขอโทษคะที่เม้นท์หนักไป แต่อ่านแล้วรู้สึกจริง ๆว่า ครอบครัวที่เข้าใจในตัวของลูกเราสำคัญที่สุด ถ้าตอนนี้ยังพอมีเวลาขอจองหนังสือด้วย 1 ชุดนะคะ ต้องทำยังงัยบ้างช่วยติดต่อมาด้วยนะคะ (ของสมัครเป็น fc คุณวี และหลวงพี่ด้วยคน ) :bye2: o13 :t3:
-
แอบเข้ามา :กอด1:พี่วีอีกแล้ว :impress3:
รอข่าวคราวเรื่องหนังสือต่อไป
พี่วีไม่เห็นต้องคิดมากเลยค่ะ ปากคนยาวกว่าปากกา ยิ่งโลกออนไลน์มันยิ่ง :z10:
แต่หนูอยากขอบคุณโลกออนไลน์นะ เพราะได้รับรู้เรื่องราวสอนการดำเนินชีวิตหลายอย่างจากพี่ทั้งสองคน o15
-
อ่านเรื่องนี้ให้ข้อคิดเยอะมากค่ะ
ขอขอบคุณที่ได้นำเรื่องดีๆมาแบ่งปันกันนะคะ
:L2:
-
ได้ข่าววาจะรวมเล่ม
เลยแวะเข้ามาอ่าน
ขอเตือนนิดว่า ตรวจตัวสะกดหน่อยนะ
ยังผิดเยอะ เช่น สายสิญจ์ เนคไท ฯลฯ
แล้วก็ความไม่เนียน จำพวก เพลง หรือ นักร้องที่ยกมาเพื่อให้ท้องเรื่องดูย้อนไป 20-30 ปี ถ้ามีไมโคร พงษ์พัฒน์ รับร้องว่าก๊อต-จักรพันธุ์ ยังร้องไทยสากลจ้า ไม่ได้ร้องลูกทุ่ง
เรื่องดูหนังที่มาบุญครองด้วย จำได้ว่าสมัยนั้น มาบุญครองยังไม่มีโรงหนังมั่ง มีแต่ MBK Hall ไว้เล่น 7 สีคอนเสิร์ต ส่วนเซนทรัลปิ่นไม่แน่ใจว่ามียัง แต่พาต้าปิ่นมันดูจะขลังว่า รวมทั้ง MK ด้วย มีมานานขนาดนั้นเลยหรอ?
อันนี้เป็นตัวอย่าง ยังมีอีกหลายจุด อันนี้แค่อ่านมาถึงหน้าที่ ห้าสิบ พอดีว่าจะจดไว้ แต่ขี้เกียจแล้ว อิอิ
เลยจำได้เพียงเท่านี้
ปล. สบง ใช้นุ่ง จีวร ใช้ห่ม อิอิ
-
oaw_eang อยากรู้ว่าคุณอายุเท่าไหร่หรือคะ ถึงได้รู้ดีจัง เขาไม่ได้โกหกหรอกนะคะ ดิฉันเองก็ค้นหาข้อมูลแล้วดังนี้คะ
1.มาบุญครอง หรือ มาบุญครองเซ็นเตอร์ ก่อสร้างบนพื้นที่เช่าของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เปิดดำเนินการเมื่อปี พ.ศ. 2528 ได้มาจากชื่อของ คุณมา และ คุณบุญครอง บูลกุล บิดามารดาของคุณศิริชัย บูลกุล เจ้าของเดิม
2.เอ็มเค สุกี้ บริหารงานโดยบริษัท เอ็มเคเรสโตรองต์ จำกัด เปิดสาขาแรกเมื่อปี 2529 ที่ ห้างเซ็นทรัลลาดพร้าว โดยมีที่มาจากแต่เดิมเอ็มเค เป็นร้านอาหารไทยคูหาเดียวที่สยามสแควร์ ดำเนินกิจการโดยคุณป้าทองคำ เมฆโต ซึ่งซื้อกิจการมาจาก นางมาคอง คิงยี (Markon Kin - MK) ชาวฮ่องกง มีอาหารขึ้นชื่ออย่าง ข้าวมันไก่ เนื้อตุ๋น แป๊ะซะปลาช่อน ผัดไทย ผัดขี้เมา เนื้อย่างเกาหลี และขยายเป็น 2 คูหา จนถึงปี 2527 คุณป้าได้รับการชักชวนให้ไปเปิดร้านที่เซ็นทรัลพลาซ่า ในชื่อร้านใหม่ว่า ร้านกรีน เอ็มเค ต่อมาคุณสัมฤทธิ์ จิราธิวัฒน์ นายห้างเซ็นทรัล ได้ชักชวนให้เปิดร้านสุกี้ เอ็มเคแห่งแรกที่เซ็นทรัลลาดพร้าว
ดิฉันจึงอยากรู้ว่าที่คุณออกมาโพสต์แบบนี้ต้องการอะไรหรือเปล่าคะ สำหรับดิฉันเองคิดว่าคุณวีไม่ได้โกหกหรอกนะคะ
-
ุู^
^
^
เบาๆคับ
คนอ่านเขาสงสัยก็ถาม ตามสไตร์ของเขา
เขาถามเพราะเขาได้อ่านแล้ว ควรดีใจที่เขาถามนะคับ
เขาบอกอ่านเจอแล้วจดไว้ จะมีกี่คนคับ ผมคนนึงหล่ะ อ่านก็แค่อ่าน
-
ขอบคุณนะค่ะที่ทำให้หนูได้รู้จักความรักที่ยิ่ใหญ่ขนาดนี้
เป็นอะไรที่น่าทึ่งมากๆ ขอให้พี่วีกับหลวงพี่มีความสุขมากๆนะค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นกำลังใจให้คุณวีและน้องลักนะครับ
อย่าคิดมากครับ ผมว่าคนอ่านทุกคนเข้าใจ
เพราะว่าน้องลักได้ชี้แจงจุดประสงค์ชัดเจน
ตั้งแต่แรกแล้ว หาได้เป็นการโปรโมทหนังสือหรือใดๆ
คุณวีทำใจให้สบายนะครับ อีกอย่างเดี๋ยวหลวงพี่จะไม่สบายใจ
ผมคิดว่าคนอ่านแยกแยะได้ครับคุณวี เอาใจช่วยครับ
-
หนูเพิ่งอายุ 15หยกๆ 16 หย่อนๆ เองคะพี่ขา
เลยรู้เท่าไม่ถึงการณ์
ปล. แต่หนูดูหนังที่ลิโด้นะคะ เพราะ SF ยังไม่สร้าง ไฟยังไม่ไหม้ MBK คะ
ตอนไฟไหม้ลิโด้ หนูเลยร้องไห้เสียยกใหญ่ เท่านั้นเองคะคุณพี่5555
ปลล. คนแต่ง ไม่ต้องตกใจนะคะ ไปทำตามที่เจ้ว่า ตรวจตัวสะกดก่อน แล้วค่อยย้อนมาดูความเนียน
เวลาเขียนก็เอา ปี พศ. ที่เกิดเหตุการณ์หลักของคนต้นเรื่องตั้ง จากนั้น จึงค่อยใส่เหตุการณ์ประกอบท้องเรื่องเข้าไป วิธีนี้จะทำให้หนูเขียนเรื่องได้เนียนขึ้นคะ
เจ้สอง กะเทยก่อนยุคไทอัม คิงด้อม
-
สวัสดี นักอ่านที่รักทุกท่าน และทุกคนที่ลงชื่อจองหนังสือไว้นะค่ะ
วีเองค่ะ...เพิ่งกลับถึงไทยเช้านี้ มีเรื่องต้องรีบเข้ามาแจ้งให้ทุกคนทราบ
รบกวนเวลาติดตามอ่านต่อไปนี้นะค่ะ
1. วีจะงดรับการจองหนังสือตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป รายชื่อสุดท้ายที่เห็นตอนนี้คือตัดจบเลยนะค่ะไม่รับเพิ่มอีกแล้ว หวังว่าผู้ที่มาทีหลังเข้าใจกันนะค่ะ
2. รบกวนท่านที่มีรายชื่อจองทุกคน ที่ได้เข้ามาอ่าน ให้ PM ยืนยันหลังไมค์ กันอีกครั้งว่าต้องการหนังสือจริงๆ เพื่อวีจะได้คำนวนยอดทำที่แน่นอน จะสรุปตัดจบกับเล้าฯ ภายในอาทิตย์นี้ให้หมด แล้วจะเร่งทำกับเล้าฯ ให้หนังสือเสร็จสำเร็จเป็นรูปเล่ม พร้อมกับ CD ที่วีทำเพิ่มให้เองตะหาก ไม่เกี่ยวกับค่าใช้จ่ายใดๆ กับทางเล้าฯ ส่วนนี้ไม่ต้องกังวลจะเพิ่มค่าใช้จ่ายให้กับทุกคนนะค่ะ วีรับผิดชอบเองค่ะ จะพยายามให้หนังสือจบสิ้นต้นเดือน กรกฏาคม 2554 นี้ให้ได้เร็วที่สุดค่ะ
3.วีถือว่าท่านที่ไม่ยืนยัน แจ้งความจำนงค์ให้ทราบอีกครั้ง เพื่อความชัดเจนถือว่าท่านสละสิทธิ์นะค่ะ
4.เรื่องราวของวีจะไม่มีการทำเพิ่ม พิมพ์ใหม่ หรือรีปริ๊น ใดใดทั้งสิ้น ครั้งนี้จะเป็นการพิมพ์ครั้งแรกและครั้งเดียวเท่านั้น อนาคตเรื่องราวของวีจะอะไรยังไง วีขอดูเหตุการณ์อีกที หากมีผลกระทบต่อหลวงพี่ท่านหรือเกิดผลกระทบต่อการทำงานและการดำเนินชีวิตประจำวันปกติของครอบครัว วีอาจจะตัดสินใจยุตินะค่ะ ขอแจ้งล่วงหน้าก่อน ไม่ว่าท่านเหล่านั้นจะประสงค์ดี หรือมีเหตุผลใดใดก็ตาม หวังว่าเข้าใจกันนะค่ะ ขอแจ้งให้ทราบไว้นะที่นี้เช่นกันค่ะ
สุดท้าย...รักษาสุขภาพกายและใจ ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะค่ะ
ปราณวี. :L1:
-
:L2:
รับทราบค่ะ ยืนยันไปทางพีเอ็มแล้วนะคะพี่วี ขอบคุณค่ะ^^ :L1:
-
เข้ามารับทราบค่ะคุณวี :3123:
-
ส่ง pm ยืนยัน ไปแล้วนะคะ เข้ามาแจ้งออกสื่ออีกที กลัวตกหล่นไปค่า
ขอบคุณคุณวีสำหรับเรื่องดีๆ จะรอหนังสือนะคะ :pig4:
-
รับทราบจ้า เดี๋ยว pm หลังไมค์ค่ะ
แต่ว่าพี่วีคะ ที่ว่าภายในกรกฎา 2545 นี่พิมพ์สลับไปนิดนึง แต่ย้อนอดีตไปไกลโข o22
:กอด1: :กอด1:
-
pm ยืนยันไปเรียบร้อยแล้วนะคะ แต่ลืมใส่ subject แหะๆไม่เป็นไรเนอะ
-
....เออ พี่พึ่งเห็นในกระทู้นี้ นั่งยันยืนยัน ไปแล้วนะจ๊ะ :jul3:
-
ยืนยันไปแล้วค่า^^
-
ยืนยันไปแล้วนะคะ :-[
:L2: :L2: :L2:
-
ส่งพีเอ็มยืนยันไปแล้วนะคะ ^ ^
-
ส่ง แล้ว คร๊
-
PM ยืนยันกลับไปแล้วนะคะ เอาแน่นอนค่ะ 1ชุด
"อนาคตเรื่องราวของวีจะอะไรยังไง วีขอดูเหตุการณ์อีกที หากมีผลกระทบต่อหลวงพี่ท่านหรือเกิดผลกระทบต่อการทำงานและการดำเนินชีวิตประจำวันปกติของครอบครัว วีอาจจะตัดสินใจยุตินะค่ะ"
พี่วีทำให้หนูความหวัง (ถึงแม้จะน้อยนิดมากๆ) ว่าจะมีเรื่องราวสอนใจมาให้อ่านกันบ้างนิดๆหน่อยๆอ่ะค่ะ
แอบ :กอด1: :กอด1: พี่วี
-
pm ไปแล้วค่ะ ได้รับการตอบกลับแล้วด้วยค่ะ
-
pm ไปแล้วนะคะ แต่ไม่แน่ใจว่าจะส่งถึงรึเปล่า เพราะตอนพิมพ์แอบงงตรงคำว่า Bcc เลยไปถามกูเกิ้ลดู แต่ก็ยังไม่เข้าใจ เลยไม่ได้พิมพ์อะไรใส่ในช่องนั้น(โง่จริงตู :z3:)
แต่ก็ขอให้ส่งไปถึงทีเถิ้ดดด :call:
-
เขายืนยันกันยังไงใครรู้วิธีจองหลังไมล์โปรดอธิบายด้วยนะค่ะ
ทำไม่เป็นอะ
พึ่งสมัครเข้ามา
-
Topic Summary
Posted on: 29-05-2011, 22:36:25Posted by: mymint
Insert Quote
เขายืนยันกันยังไงใครรู้วิธีจองหลังไมล์โปรดอธิบายด้วยนะค่ะ
ทำไม่เป็นอะ
พึ่งสมัครเข้ามา
ยืนยันให้แล้วนะค่ะ PM คือการกดเข้าไปที่ชื่อเจ้าของกระทู้ที่แสดงอยู่ทางด้านซ้ายมือ แล้วกดเข้าไปส่ง Message พิมพ์โพสเหมือนพิมพ์เม้นฯ ปกติ แล้วกดส่งปกติ แค่นี้แหละค่ะ ลองไปทำดูนะค่ะ
Luk.
-
แจ้งยืนยันแล้วนะค่ะ :o8:
-
แจ้งยืนยันแล้วเหมือนกันค่ะ
:กอด1:คุณLuk :กอด1:พี่วี
-
:L2:PM ไปแล้วนะคะ
ขอบคุณที่เตือนค่ะ มือใหม่ค่ะ
อดใจรอแทบไม่ไหวแล้ววว :กอด1:
-
แจ้งยืนยันการจองแล้วนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
แจ้งยืนยันไปแล้วนะฮ๊าฟฟฟ
ไม่รู้ว่าถูกอะป่าว o18
-
แจ้งยืนยันแล้วจ้า
-
ยืนยันแล้วคร่า ^_^
-
แจ้งยืนยันแล้วนะค่ะ :กอด1:
-
แจ้งยืนยันไปแล้วนะค้า ไม่รู้ได้รับหรือเปล่า เข้ามาแจ้งอีกรอบ
:z2:
-
แจ้งยืนยันไปแล้วค่ะ :L2:
-
แจ้งยืนยันไปแล้วค่ะ แต่ไม่รู้ได้รับรึป่าว ^^
-
แจ้งการยืนยันไปแล้วจ้า
เอา 1 ชุดค่ะ
-
:serius2: จองไม่ทันอ่ะ
:o12:
-
แจ้งการยืนยันไปแล้วนะคะ รอๆหนังสือนะคะ^^
-
ยืนยันแล้วนะค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะถึงรึเปล่า
[เพราะไม่แน่ใจว่าเราทำถูกไหม]
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้
มันเกิดความสุขหลายๆ อารมณ์ เศร้าก็มี
ชอบเรื่องนี้มากจริง
เพราะรัก จึงเปลี่ยนได้
รักของเรา อาจจไม่สมบูรณ์ที่สุด แต่รักของเราจะมั่นคงที่สุด
:L2:
-
แจ้งยืนยัน 1ชุดค่ะ ส่ง pmไปล่ะแต่ส่งถูกหรือเปล่าไม่รู้ เลยแจ้งอีกที
-
ยืนยันไปแล้วจ้า จะรอๆ ^^
-
อยากได้อ่ะ แต่มาจองไม่ทัน T_T
-
เข้ามาแจ้งด้วยคนน่ะครับ
ว่าแจ้งชื่อยืนยันจองด้วยคน
อ่าวเพิ่งเข้าไปดูว่าเรามีชื่อขึ้นแล้ว :-[ (ไม่ได้เข้ามาหลายวัน)
ขอโทษด้วยน่ะครับ เพราะยืนยันไปตั้งสองทีแหน่ะ :call:
:กอด1:
-
ยืนยันแล้วค่ะ :)
-
ชอบมากเลย
อ่านเท่าไรก็ไม่เบื่อ
ชอบพี่วีกับพี่กลมากขอให้รักกันไปนานๆๆนะฮะ
ขอจองหนังสือเล่มหนึ่งนะฮะ
:L1: :L1: :L1:
-
ยืนยันไปแว้วเ้น้อ
-
ได้รับการตอบกลับแล้วค่า :กอด1:
-
เห็นด้วยและเข้าใจคนแต่งคะ
คนแต่งสุ้ๆ
-
ยืนยันเรียบร้อยค่า..
-
ยืนยันไปแล้วนะคะ
-
เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน
เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ สนุกสนาน และยังสอดแทรกแนวคิดในหลายๆด้านไว้อีกด้วย
อยากเก็บไว้อ่านเหมือนกัน แต่รู้สึกว่าจะเข้ามาสายเกินไป????????? :monkeysad:
แต่ถ้าไม่รบกวนพี่วีจนเกินไป จะขอเพิ่มอีกสัก 1 ชุด จะได้ไหมค่ะ
ถ้าได้น้องขอขอบคุณพี่มากนะคะ :3123: แต่ถ้าไม่ทันจริงๆ ก็ไม่เป็นไรค่ะ
ยังไงก็ต้องขอบคุณที่พี่วี รวมทั้ง Luk. ด้วยได้เขียนเรื่องราวดี ดี มาให้ได้อ่านกัน o13
ปล.รบกวนช่วยตอบด้วยนะคะว่าได้หรือไม่ (อยากได้มากจริงๆ) ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
ที่จริงถ้าย้อนเวลากลับไปได้ คงขอเลือกที่จะกลับไปแก้ไขตัวเองให้กลับมาอ่านเรื่องในช่วงที่ยังจองหนังสือทัน T^T
เรื่องนี้สอนหลายๆอย่างให้ปู สอนให้ได้คิด สอนให้ได้รู้ สอนให้ได้มองในหลายๆมุมมอง
ขอบคุณนะคะ ไม่ว่าจะเป็นน้องลักษณ์ พี่วี พี่กล ขอบคุณที่ทำให้คนคนนึง มองอะไรหลายๆอย่างที่ไม่เคยมองนะคะ ^ ^
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องของพี่วี แต่ก็เสียใจที่จองหนังสือไม่ทัน T^T จริงๆปูอยากเก็บหนังสือไว้มากๆคะ อยากเก็บเพราะว่าเรื่องนี้คงเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่จะอยู่ในความทรงจำของปูแน่ๆ
ขอบคุณจริงๆที่ทำให้รุ้สึกว่า ความรัก มีอิทธิพลกับชีวิตมากแค่ไหน ถึงตอนนี้ตัวปูจริงๆจะยังไม่รุ้จักรักแบบที่พี่วีกับพี่กลรักกัน
แต่พวกพี่ก็ทำให้ปูรู้สึกว่า ความรัก มันมีค่ามาก มากจริงๆ และมันอยู่ที่ว่าเราจำทำให้ความรักไปในทางไหน ดีหรือไม่ดี ^ ^
และขอบคุณคุณแม่พี่วีมากสำหรับคำสอน และขอบคุณที่พี่วีบอกคำสอนนั้นให้หลายๆคนได้รุ้ ขอบคุณน้องลักษณ์ที่ถ่ายทอดเรื่องนี้ให้ได้อ่าน ^ ^
หนูคนนึง สักวันจะทำตัวเป็นน้ำในชีวิตคู่นะคะ ^ ^
ปล. บ่นซะยาวเชียว เขิน >,,<
-
มาอ่านเรื่องนี้โดยไม่ตั้งใจค่ะ เพราะเข้าใจอะไรผิดนิดหน่อยเลยเข้ามาอ่าน แต่ปรากฎว่าพอลองอ่านไปเรื่อยๆ กลับติดงอมแงมจนเลิกไม่ได้ งานการไม่ต้องทำกันเลย
หรือจะเป็นบุพเพสันนิวาสคะเนี่ย แต่ก็มาช้าไป เพราะคุณวีปิดรับจองหนังสือไปแล้ว :m15:
อยากเอาเรื่องนี้ไปให้พี่สาวที่รู้จักคนนึงอ่านค่ะ (กลัวว่าแค่เล่าให้ฟังอย่างเดียวแกจะไม่เชื่อ) แกไม่ยอมอ่านในเน็ตบอกว่าปวดตา
ตอนอ่านมาเรื่อยๆ ก็ยังมีความหวังเพราะเห็นมีคนเข้าสั่งจองเรื่อยๆ แต่พอมาเจอข้อความของคุณวีว่าปิดรับจองแล้ว ช็อคกันเลยทีเดียว :a5:
เป็นความรักที่สวยงามเหลือเกินค่ะ สวยงามจนผู้หญิงแท้ๆ อย่างเรายังอาย เราเองเคยเชื่อว่าไม่มีรักแท้เกิดขึ้นจริงๆ ในสังคมของชายรักชายหรอก เพราะผู้ชายสุดท้ายก็ต้องกลับมารักผู้หญิงอยู่ดี (กบในกะลาก็เงี้ยแหละ)
แต่หลายๆ คู่ในเล้าที่เข้ามาเล่าเรื่องราวของตัวเองให้อ่าน ทำให้เราเริ่มเชื่อขึ้นมาบ้างว่า รักแท้ของพวกคุณมันมีอยู่จริง
และเมื่อได้อ่านเรื่องราวของคุณวี และคุณกล แล้ว ยิ่งเชื่อสนิทใจแบบไม่มีข้อกังขาใดๆ อีกแล้วว่า ความรักเกิดขึ้นได้กับทุกเพศ ทุกวัย จริงๆ
ขอเพียงให้คนสองคนเชื่อมันในกันและกัน เอื้ออาทรกัน ห่วงใย ดูแลความรู้สึกของกันและกัน ไม่ว่าจะเป็เพศไหนก็รักกันไปเถอะค่ะ เพราะความรักทำให้โลกสวยงามจะตายไป :L2:
ชื่นชมและซาบซึ้งไปกับความรักของคุณทั้งสองคน แต่คงไม่ต้องขอให้รักกันนานๆ หรอกนะคะ เพราะจากอุปสรรคที่คุณทั้งสองคนได้ฝ่าฟันร่วมกันมา คงไม่มีใคร หรืออะไรมาแยกคุณทั้งสองออกจากกันได้อย่างแน่นอน ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่เอามาแบ่งปันกันค่ะ
ปล. แต่ถ้ามีหนังสือเหลือ หรือคุณวีจะกรุณาพิมพ์เพิ่มเติมอีกนิดหน่อย ก็รบกวนคิดถึงเราสักนิดนะคะ จะเป็นพระคุณอย่างมากค่ะ อยากได้หนังสือเล่มนี้มากจริงๆ :กอด1:
-
เราตอบPMแล้ว แต่ไม่แน่ใจว่าคุณวีจะได้รับรึเปล่า
เราใช้งานบอร์ดไม่ค่อยเป็น
ฝากด้วยน๊า เรายืนยัน ^-^
-
พึ่งจะกดยืนยัน จะทันอยู่ไม๊คะ
พอดีช่วงนี้ไม่ได้เข้าเล้าเลย
-
เพิ่งจะเข้ามาอ่านได้สามวันเอง เรื่องของคุณวีกับหลวงพี่สนุกมากและได้ข้อคิดหลายอย่างจริงๆๆๆๆขอบคุณคุณวีและคุณลักษณ์และหลวงพี่กลมากๆๆๆนะค่ะที่ได้นำเรื่องราวดีๆๆมาให้ได้อ่านกันอีกอะค่ะ
เสียดายจังเลยอะเข้ามาจองหนังสือไม่ทันอะอยากได้เหมือนจังเลยแต่คุณวีว่ายังไงก็ต้องว่าตามกันเนอะแต่ก็เสียดายอะ
-
ย่องๆเข้ามาเบาๆ :กอด1: ป้าปเข้าให้ :impress3:
-
เฮ้อๆ :เฮ้อ: โครตเศร้าเลย เข้ามาอ่านช้าไป ไม่ทันจองหนังสือเลย
เรื่องนี้อ่านแล้วได้สอนอะไรหลายอยากมาก ขอพูดตรงเลยว่าผมโครต
อิจฉาพี่วีเลย วี กับพี่ กล มากเลย พี่ๆโชคดีมากที่ได้คู่สมใจกัน ถึงมีอุปสรรค
ที่ต้องฟันฝ่า แต่ก็เหมือนให้ทั้งคู่ได้เรียนรู้ ซึ่งทำให้ทั้งคู่ ก้าวมาถึงวันนี้
เป็นที่ตามหาอ่านมานานแสนนาน ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้พบ ได้รู้จักกับความรัก
ของพวกพี่ ผมขอชื่นชมกับความรักของพี่ ความรักที่แสนงดงาม ซึ่งไม่มีวัน
ที่จะเกิดขึ้นกับผมเลยสักนิด จากทีอ่านพี่วีเป็นคนดีมาก ดีมากๆ เลย ก็เหมาะสมกับ
ความรักแล้วล่ะครับ พี่กลก็เป็นคนดี หมาะกันมากที่ และหายากจริง ผมขอบอกอีกครั้ง
ว่าชีวิตขิงพี่ o13สุดยอดครับ ผมพร่ำนานเกินไปซ่ะแล้ว ถึงแอบจะเสียใจเล็กๆ ที่ผมมาอ่านช้าไป
แล้วแต่อนาคตนะครับพี่วี ผมจะรอหนังสือ พิมพ์ครั้งที่สองนะครับ ถึงแม่ว่าแนวโน้มจะไม่มี แต่ยังไงก้อจะรอ
สุดท้ายนี้หลังจากผมอ่านเรื่องนี้แล้วผมขออวยพร "ขอให้พวกพี่มีความสุข สุขภาพแข็งแรง รักกันไปจนแก่จนเฒ่า ชาติหน้าก็ขอให้เกิดมารักกัน คู่รักกันตลอดไป"
สุดท้ายแล้วจริงๆ ผมอยากได้หนังสือจังเลย มีข่าวไรเกี่ยวกับหนังสือ พิมพ์ครั้งที่สอง หรือ หนังสือเกินออร์เดอร์ หรืออะไรก็แล้วแค่ที่พอจะใหเผมได้ซื้อหนังสือ โปรดแจ้งเข้ามาด้วยนะครับ
ผมอยากได้จริงๆ อยากจะเก็บเอาไว้เป็นที่ละลึก ยามทุกข์จะหยิบขึ้นมาอ่าน ให้มีกำลังใจ ว่าในโลกใบนี้ยังมีรักแบบนี้อีก
ป.ล. ข้อความนี้กลั่นออกมาจากใจที่บริสุทธิ์ ไม่ได้หวังอะไร ไม่ได้ก่าวก่ายใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ถูกใจใครก็ขอโทษ ณ ที่นี้ด้วย
-
อ่านตอนแรกทำใจไม่ได้เลย
ไมชอบคุณกลมากๆเลยอะ
แต่ก็ดีใจที่ทั่งคู่ผ่านอะไรหลายๆ
อย่างมาได้ สุดท้ายก้ขอให้ทั้งคู่
รักกันยืนยาวตลอดไปนะค่ะ :กอด1:
-
ขอบคุณครับ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวที่ดี
ผมอยากจะบอกว่าเรื่องนี้ทำให้ผมมีกำลังใจอีกครั้ง
ขอบคุณ คุณลักษณ์ คุณวี คุณกล
ผมขอเป็นแฟนคลัีบด้วยคนนะครับ
และจะขอหวัึงใจเรื่อยไปขอให้มีการจัดพิมพ์อีกครับ
:man1:
-
สนุกมาคับ อ่านแล้วรักแฟนมาขึี้นสามสิบเปอร์เซนต์ อยากให้เขาได้อ่านด้วยจัง...
-
แจ้งยืนยันการจองไปแล้วนะคะ
..คิดถึงพี่วีจริงๆเลย.. :กอด1:
-
อ่านเรื่องนี้จบแล้วบรรยายเป็นความรู้สึกไม่ถูก
มันทั้งอบอุ่นและอิ่มเอมมาก
ลุ้นไปกับเรื่องราวพี่ๆทั้งสองคนมาก
มันเป็นอะไรที่ประทับใจมากกลับการเปลี่ยนแปลงตนเองของพี่ๆทั้งสองคนเพื่อคนรัก
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ
-
แจ้งข่าว!
หนังสือทางเล้าฯ กำลังดำเนินการตามขั้นตอนนะค่ะ
ยังไงหากคนที่ต้องการหนังสือและลงชื่อจองไว้แล้ว ติดต่อ PM กับโมฯ หนึ่ง Poes ได้เลยนะค่ะ
สอบถามกับพี่หนึ่งโดยตรงดีกว่านะค่ะ
Luk. :pig4:
-
อยากจะรู้ว่าตัวเองกดยืนยันทันไม๊
จะติดต่อกับใคร ยังไงคะ
พึ่งเข้าเล่าไม่นาน ทำอะไรไม่เป็นเลยค่ะ
-
รู้สึกดีมากๆเลย ที่ได้มีโอกาสได้อ่านเรื่องราวที่พี่วีถ่ายทอดมาให้อ่าน ขอบคุณมากๆนะคะ ทั้งพี่วีและคุณลักษ์
บางครั้งเราก็ไม่กล้าที่จะตัดสินใจทำอะไรลงไปเลย เพราะอะไรนะเหรอ เพราะขาดความมั่นใจยังไงละ แต่ตอนนี้ พร้อมแล้วจริงๆ
พี่วีอาจไม่รู้เลยว่าเรื่องราวที่เล่ามานั้น ทำให้คนๆนั้นตัดสินใจอะไรบางอย่างชัดเจนขึ้น ขอบคุณจริงๆนะคะ ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้ได้อ่าน
ขอบคุณที่ทำให้หาคำตอบของตัวเองเจอ ไม่รู้ว่าพี่วีจะรู้หรือเปล่าแต่อยากขอบคุณจริงๆ ขอบคุณมากๆค่ะ
-
คือว่ายืนยันไปแล้วตั้งนานแล้วนะค่ะ
แต่ว่าไม่ได้มาบอกในนี้ เลยอยากรู้ว่ามีรายชื่ออยู่หรือเปล่า
ช่วยเช็คให้หน่อยนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ :pig4: :pig4:
-
ชอบมากๆ
-
+1 คุณ Lux สวัสดีค่ะพี่วี :กอด1: ...ติดตามเรื่องราวของพี่มาซักพักและเพิ่งอ่านจบวันนี้ ต้องบอกว่าช่วงแรกของเรื่องอ่านแบบไม่ปะติดปะต่อ (มันค่อนข้างสะเทือนอารมณ์) แต่ถึงวันนี้แล้วต้องบอกว่า ขอบคุณค่ะ :pig4: ที่นำเรื่องราวที่ดี ดีมากๆเลยล่ะ มาแบ่งปันให้ได้อ่านกัน อ่านเรื่องของพี่วีแล้วรู้สึกว่า "ความรักมันยิ่งใหญ่" (หาได้ยากมากเลยในปัจจุบัน) รักทำให้เราเป็น และทำให้คนๆนึงทำได้ทุกอย่างจริงๆ.. ขอบคุณ :pig4: ประสบการณ์ คำแนะนำ ข้อคิดดีๆ (ที่บางทีเราก็มองข้าม) มาแบ่งปันให้ได้รู้ และทำให้ได้คิด ขอบคุณจริงๆค่ะ...
สุดท้ายขอบคุณคุณ Lux ด้วย ที่คอยตามต้นฉบับให้เราได้อ่านเรื่องราวดีๆ จนจบ :pig4:
-
หนูพึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้วันนี้ นั่งไม่ติดลุกไปไหนไม่ได้เลย
เพราะชื่นชมความรักพี่สองคนมาก ไม่รู้ว่ามาช้าไปรึเปล่า
แต่หนูอยากได้หนังสือจริงๆ ลงชื่อตอนนี้ยังทันมั้ยค่ะ
พี่วีบอกว่าจะทำให้แค่ 50 เล่ม หนูอ่านแล้วใจปิ้วไปเลย
รู้ตัวดีว่ามารู้จักเรื่องนี้ช้าไป และไม่รู้ว่าทันกับใครเค้ามั้ย พี่วีพิจารณาด้วยน่ะค่ะ
หนูอยากได้จริงๆ ครั้งแรกที่หนูประทับใจมาแล้วคือเรื่องเซ็งเป็ด ของพี่อ้อยกับพี่เป็ด
อ่านแล้วซึ้งกับความรักมาก ครั้งนี้หนูก็อยากได้เรื่องของพี่วีมาเก็บ
และสามารถเอามาอ่านได้ทุกครั้ง ในความรักยิ่งใหญ่ของพี่ทั้งสอง :กอด1: :กอด1:
ลงชื่อด้วยคนค่ะ
AAigoo จอง 1 เล่ม ค่ะ
-
หนังสือยังไม่ได้เปิดจองอย่างเป็นทางการนะคะ ถ้าต้องการลงชื่อจองให้เมลไปที่
laopedbooks แอท hotmail ดอท co.th
ขอความกรุณา ตอนนี้ งดรับ PM สำหรับจองหนังสือนะคะ
หนึ่ง
-
ขอนมัสการหลวงพี่คะ
สวัสดีคะ พี่วี น้องลักษ์....เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้เมื่อคืนนี้คะ มีน้องน่ารักแนะนำ
ไม่ผิดหวังจริง ๆคะ
หนังสือยังจองได้มั้ยเอ่ย อยากได้มากๆๆๆๆๆ จอง 1 ชุดคะ ถ้าไม่ทันเผื่อมีใครสละสิทธิ์... (จองไปที่ PM)แล้วคะ
...ก่อนอื่นขอบอกเลยคะว่า อ่านตอนแรก อ่านไปด่าไปว่า ทำไมพี่กล เลวเยี่ยงนี้ เลวได้โล่มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.... :beat: :z6:
เกิดโอกาสมาเป็นมนุษย์ทั้งทีใช้อะไรคิด โกรธมาก เลวมาก รับไม่ได้เลย ( ช่วงแรกคะย้ำ)...สงสารพี่วีจับจิตจับใจ
คนดี ๆ มีความคิดดีๆ อย่างนี้อะไรส่งมาเจอคนเลวได้อย่างนี้..สงสารพี่วีมากที่โดนซ้อม
พี่กล ไม่แมนเอาซะเลย อยากได้หญิง ก็ต้องใช้ความสามารถตัวเองดิ เนี่ยเอาเพื่อนมารุม คนเดียวเนี่ยนะโอ้ช่างแมนเหลือรับประทาน
แถม ไม่พอใจ เอามีดจี้ข่มขู่บังคับเค้าอีกเพื่อได้มาซึ่งความต้องการของตัวเองเนี่ยนะ ลูกเค้ามีพ่อมีแม่นะ...ไม่รู้่ช่วงแรกพี่วีทนได้ไง แต่ก็
เข้าใจเหตุผลที่ พี่วีอธิบายไว้ตอนหลังคะว่า เพราะอะไร เข้าใจพี่วีเลยอะ... :กอด1:
มาช่วงกลางๆ หลังจากที่พี่กลรู้ตัวว่ารักพี่วี...ดีขึ้นมากเปลี่ยนไปเลย อ่่านไปน้ำตาไหลพรากๆๆ ไป ตอนที่เจอคุณพ่อคุณแม่พี่กล
โดนน่วมเลย สงสารทั้งคู่เลยคะช่วงนี้ อีกช่วงที่บ้านพี่วีนะคะ ที่รอพี่กลฟื้น ร้องตามพี่วีเลย เข้าใจเลยว่า เวลาไม่เคยคอยใคร
คำว่ารัก คำหนึ่ง บางคนพูดได้ง่าย บางคนต้องพิสูจน์ถึงจะเจอรักแท้ ประทับใจคุณแม่ของพี่วีคะ ท่านเข้าใจลูกและน่ารักมาก
มาสงสารพี่วีอีกครั้งที่ต้องเข้าผ่าตัดเพื่อคนครอบครัวแฟนนี่ดิ โหสุดๆ :กอด1:...
ขออนุโมทนาหลวงพี่ คะ... สาธุ :call: :call: :call:
ขอให้คู่พี่วี รักกันไปตลอดและมีความสุขมากๆๆๆๆคะ
ขอบคุณ คุณลักษ์ ที่มาลงให้ได้่อ่านด้วยคะ
ขอบคุณมากคะ :3123:
-
ข่าวคราวเงียบหาย :z10:
-
สวัสดีค่ะพี่วี :กอด1:
พึ่งได้มีโอกาสมาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
อ่านแล้วชอบมากจริงๆ พี่วีมีข้อคิดมากมายแทรกอยู่ตลอด
พี่Lukก็เขียนออกมาได้ดี อ่านลื่นไหล ไม่รู้สึกว่าถูกยัดเยียดเลยค่ะ
อ่านตอนแรกๆนี่แอบด่าพี่กลในใจไปตั้งไม่รู้เท่าไหร่ รับไม่ได้กับนิสัยพี่เค้ามากๆ สงสารพี่วีมากกกก :o12:
มาตอนหลังๆถึงได้เข้าใจว่าเพราะสังคมรอบข้างพาไป ทำให้พี่เค้าเป็นแบบนั้น
โชคดีจริงๆค่ะที่พี่กลได้เจอกับพี่วี (ถึงจะเป็นโชคร้ายของพี่วีในตอนแรกๆก็เถอะ)
แล้วก็เพราะรักจริงๆ ทำให้พี่กลเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ รวมถึงพี่วีที่ยอมเปลี่ยนตัวเองขนาดนี้เหมือนกัน
ไม่รู้จะพูดยังไง แต่ซึ้งในความรักของพี่ทั้งสองที่มีให้กันมากๆค่ะ
ขอให้พี่ๆรักและดูแลกันแบบนี้ตลอดไปนะคะ :L2:
ปล.อยากได้พ็อคเก็ตบุ๊คมาก เมล์ไปแล้วนะคะ พี่วีอย่าจำกัดแค่50เล่มเลยน้า :monkeysad:
-
รอจ่ายเงินนะคับ นานๆจะเข้าทีนึง
ขอระยะเวลาจ่ายเงินหน่อยนะคับ
ขอบคุณคับ :pigha2:
-
:L2:ขอบคุณอย่างมากที่นำเรื่องราวมาเล่าให้อ่าน
ทำให้นึกถึงเรื่องราวสมัยเด็ก (ก็ตอนพี่มารถ ไมโคร สามโทน ออกอัลบั้มแรกยังเป็นเด็ก ม.ต้น อยู่เลย)
นั่งนึกว่า"เกศ"ในเรื่อง จะใช่สาวโฆษณาลูกอม ที่มีฉากฉีกกระโปรงรึเปล่า หุหุ
ขอบคุณอีกครั้ง :L2:
-
มีลูกอยากบอกลูก มีหลานอยากเล่าให้หลานฟัง
หากไม่สามารถหาคำจำกัดความของคำว่าความรักได้
หนูอยากให้ยกเอาเรื่องของหลวงพี่กลกับพี่วี
มาสะท้อนให้เห็นว่ารักคืออะไร
มันอิน มันซึ้ง มันประทับใจ
ชีวิตจริงที่ยิ่งกว่านิยาย
คงถูกพระเจ้าท่านกำหนดมาแล้วมาใครควรจะเป็นอะไร ในทางแบบไหน
ทั้งสุข เศร้า เกลียด ลุ้น เหี่ยว
มีทุกข์บท ทุกตอน จะให้สนุกสุดโต่งเหมือนเรื่องแต่งมั้ย?
ก็บอกตรงๆว่าคงไม่ถึงขนาดนั้น
แต่นี่มันเรียล มันคือชีวิตจริง ชีวิตที่หนูไม่คิดว่า
พวกพี่จะสามารถรักซึ่งกันและกันได้ขนาดนี้
ขอบคุณนะคะ ที่เป็นแรงบันดาลใจนึง ที่ทำให้เชื่อว่าความรัก
มันเอาชนะทุกสิ่ง ความรักคือคำตอบของทุกอย่าง
ขอให้รักกันยันวันสุดท้ายของโลกเลยนะคะ
หนูชอบพวกพี่มากจริงๆ ขอบคุณที่ทำให้โลกนี้สวยงามค่า
-
พี่วีแจ้งว่า อาจจะลงตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงตีพิมพ์ในหนังสือให้ได้อ่านกันเร็วๆ นี้ รอก่อนนะค่ะ fc พี่วีกะหลวงพี่กล เพราะพี่เค้าแค่เกริ่นมาว่า
จะเขียนมาให้ นู๋จะพยายามขอมาลงให้ไวค่ะ รอนิดเน้อ
Luk. :L1: :haun4:
-
รอด้วยคนคะ
:call:
-
ดีจัง
-
+1คร่า
รอตอนพิเศษด้วยคนนะคะ
-
พี่วีแจ้งว่า อาจจะลงตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงตีพิมพ์ในหนังสือให้ได้อ่านกันเร็วๆ นี้ รอก่อนนะค่ะ fc พี่วีกะหลวงพี่กล เพราะพี่เค้าแค่เกริ่นมาว่า
จะเขียนมาให้ นู๋จะพยายามขอมาลงให้ไวค่ะ รอนิดเน้อ
Luk. :L1: :haun4:
อ๊ายยยย รอค่ะรอ ^^
-
สวัสดีค่ะพี่ลัก พี่วี ติดตามความเคลื่อนไหวทุกวัน ยังอยากได้หนังสืออยู่นะ :z3:
อดใจรอตอนพิเศษค่ะ เข้ามาเช็คเกือบทุกวัน 5555
-
เข้ามารอตอนพิเศษเช่นกันคร่า
-
มาลงชื่อรอไว้ด้วยอีกคน อิอิ
-
จะมีตอนพิเศษเพิ่มด้วยเหรอค้า....รออย่างใจจดใจจ่อ
-
>////< ตื่นเต้นมากงับ ตอนพิเศษ ฮีๆ่ๆๆ รอครับรอ
-
มารอตอนพิเศษด้วยคนคะ......ขอบคุณพี่วีและน้องลักษ์ :L2: :L2:
-
มารอด้วยคน
:call: :call:
-
มารออีกคนค่ะ :กอด1:
-
สวัสดีค่ะ คุณลักษณ์ คุณวี พอดีเพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ รู้สึกเสียดายมากที่มาอ่านช้าไป เลยไม่ได้คอยเป็นกำลังใจให้ในระหว่างที่ลงเรื่อง
ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณนะคะที่นำเรื่องราวดีๆมาแบ่งปันกัน เป็นเรื่องที่มีครบทุกอารมณ์เลย แม้ช่วงแรกๆจะออกไปในทางโหดร้าย
จนแทบจะเลิกอ่านเพราะสงสารคุณวี แต่ด้วยความที่อยากรู้ว่าสุดท้ายแล้วอะไรที่เป็นจุดเปลี่ยนให้เรื่องราวพลิกผันจนรักกันยาวนานถึง 20 ปี
จึงทำให้ต้องแข็งใจอ่านต่อ และก็ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆค่ะ เพราะเรื่องราวที่ต่อมาเรื่อยๆนั้นมีข้อคิดแทรกมาด้วยตลอด อ่านไปได้ทั้งความเพลิดเพลินจากเนื้อเรื่อง
และได้ทั้งข้อคิดที่สามารถนำไปปรับใช้กับชีวิตของตัวเองได้ แถมยังมีความรู้เรื่องการทำศัลยกรรมอีก... (อย่าหาว่าขี้ตู่เลยนะคะ แต่อ่านมาเรื่อยๆเนี่ย ได้ความรู้สึกเหมือนมีพี่สาวมาคอยสอนเลย..^^)
ก็ไม่รู้จะพูดขอบคุณยังไงมันถึงจะมากพอสำหรับสิ่งต่างๆที่ได้รับจากเรื่องนี้ แต่อยากบอกว่าขอบคุณมากจริงๆค่ะ
ปล. จริงๆแล้วเป็นคนที่พิมพ์ความเห็นไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ แต่อยากให้กำลังใจทั้งคุณวี คุณลักษณ์เลยต้องพยายามพิมพ์ให้ยาวขึ้นกว่าปกติหน่อย 555
(คือนี่ยาวสุดของหนูแล้วน้าาาา)
-
รอตอนพิเศษ :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
มานั่งรอตอนพิเศษค่ะ
-
รอตอนพิเศษ เหมือนกันค่ะ
:m5: :m5: :m5:
-
:L1:
ผมรู้สึกเสียใจมากๆที่เคยหยุดอ่านเรื่องนี้
ผมเคยอ่านตอนแรกๆเลยจำได้ว่าอ่านถึงตอนที่พี่กลต่อยพี่วีที่ป้ายรถเมล์
หยุดอ่านเลยอ่ะ ตอนนั้นรับไม่ได้ๆๆๆๆ 555
แต่ตอนนี้รู้สึกว่ามาอ่านเรื่องนี้ช้าไป
โดยส่วนตัวแล้วผมชอบอ่านนิยายดราม่า แต่ต้องจบแล้วเพราะมันไม่ค้าง
อ่านเรื่องนี้แล้วได้ทุกอารมณ์ ชอบมากกกกกก
พี่สองคนโชคดีจังที่มาเจอกัน
ทั้งๆที่ตอนแรกแบบเกลียดกันมาก ไม่แววที่จะรักกัน แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนได้จริงๆ
พี่กลคือผู้ชายในอุดมคติเลย คือไม่ขออะไรมาก ขอแค่รักเราคนเดียวก็พอ
พี่วีโชคดีนะครับที่เจอผู้ชายรักเดียวใจเดียวแบบพี่กล
แต่แอบโชคร้าย(มากๆ)ในช่วงแรก อิอิ
เรื่องนี้ทำให้พิสูจน์ว่ารักแท้ยังมีอยู่จริง ผมให้ผมศรัทธาและหวังว่าจะเจอเขาคนนั้น(ซึ่งไม่รู้เมื่อไหร่ 55)
แล้วอีกอย่างทำมให้รู้ว่ากว่าที่เราจะรักกันต้องมีอุปสรรคมากมาย และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ การเชื่อใจ
อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้ได้ข้อคิดเยอะมากเลยครับ
และขอบคุณมากๆเรื่องศัลยกรรม 555
จากนี้ขอให้พี่สองคนรักกันมากๆนานๆเลยนะครับ
อิจฉาาาา อ่ะ :-[
ป.ล. รู้ว่าช้าไปแต่อยากได้หนังสืออะครับ ถ้ามีขอร้อง1เล่มนะครับ
ป.ล. รอตอนพิเศษด้วยครับ
-
มาตามที่สัญญา ตอนพิเศษของพี่วีกับพี่กล
ส่วนเรื่องหนังสือที่ฝากถามกันมามากมาย เล้าฯ รับไปทำแล้วนะค่ะ
อยากได้หนังสืออะไรยังไง ให้ไปลงชื่อในเมลล์ของเล้าฯ ที่พี่หนึ่งโมฯ รหัส Poes
เค้าลงแจ้งไว้ laopedbooks แอท hotmail ดอท co.th
ที่กระทู้หน้าแรกตรงเริ่มหัวกระทู้นั่นแหละค่ะ ส่วนความคืบหน้าพี่หนึ่งเค้าจะเข้ามาแจ้งให้ทราบเอง
เรื่องราคา รูปเล่ม การโอนเงิน อะไรยังไง รอติดตามข่าวกันนะค่ะ
ตอนนี้ไปอ่านตอนพิเศษได้เลยค่ะ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะค่ะ
ย้ำนิดหนึ่งว่า ตอนพิเศษตอนนี้ไม่มีในหนังสือนะค่ะ เพราะตอนพิเศษที่ทำรูปเล่มพี่วีส่งให้เล้าฯหมดแล้วค่ะ
อันนี้เอามาลงให้กับผู้อ่านทุกท่านที่พากันคิดถึงพี่วีค่ะ พี่เค้าเลยเขียนมาฝากนู๋ลงให้
:pig4: :pig2:
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part พิเศษ
คลองถม..
.
.
.
.
จู่ๆ วันอังคารวีก็ได้รับโทรศัพท์จากหลวงพี่ ท่านบอกว่าจะเข้ากรุงเทพฯ พร้อมพระอีกหนึ่งรูป
จะมาซื้อแอมป์กับไมค์โครโฟนกลับไปไว้ใช้ที่วัด เพราะชุดเก่าของวัดใช้มานานจนไมค์ไม่ค่อยดัง บางครั้งดับๆดังๆ
แถมหอนอีกซะงั้น พระที่วัดต้องใช้ในกิจของสงฆ์เวลาสวดมนต์ งานบุญงานศพของญาติโยม ท่านเห็นปัญหานี้
ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาแก้ไขสักที และไม่อยากวุ่นวายเงินกองกลางของวัด เพราะขั้นตอนมันเยอะต้องขออนุญาต
กรรมการวัดอีก ซึ่งก็เป็นชาวบ้านนั่นแหละ ท่านเห็นว่าไม่อยากมีปัญหาภายหลังเลยจะซื้อถวายเสียเอง
วีบอกจะจัดการซื้อไปให้..ท่านจะได้ไม่ต้องมาเดินซื้อให้เหนื่อย หลวงพี่กลับบอกว่าไม่รบกวนดีกว่า
ที่ต้องการมาซื้อด้วยตัวเอง เพราะอยากมาเลือกจะได้ลองเครื่องให้เรียบร้อยเสียเลย เวลานำไปใช้ท่าน
จะได้สอนคนที่คอยดูแลใช้งานประจำได้ อีกอย่างนิสัยส่วนตัวของหลวงพี่ก็ชอบเกี่ยวกับระบบอิเลคโทรนิค
เครื่องไฟฟ้าเครื่องขยายเสียงจำพวกนี้เป็นส่วนตัวอยู่แล้ว วีเลยไม่ขัดท่านอีก หลวงพี่บอกจะมาถึงพรุ่งนี้ราวๆสิบโมง
วีถือโอกาสนิมนต์ท่านฉันเพลที่บ้านทั้งสองรูป เรียบร้อยแล้วค่อยไปคลองถมทำธุระของท่านต่อ ท่านก็รับนิมนต์ไว้
วันพุธท่านมาถึงที่บ้านมากันสองรูปอีกรูปชื่อหลวงพี่ชา หลวงพี่กลกับหลวงพี่ชามาถึงบ้านสิบโมงครึ่ง
ท่านมารถเก๋งของวัดคนขับเป็นกรรมการวัดมาด้วยคนหนึ่ง ซึ่งวีก็ต้อนรับให้เด็กในบ้านจัดน้ำมาถวายหลวงพี่ไปพลางๆก่อน
ในขณะที่โต๊ะฉัน ก็กำลังเตรียมสำรับกับข้าวคาวหวานมากมายหลายอย่าง ล้วนแล้วแต่ของที่พระท่านชอบ
ฉันสมัยที่ยังไม่บวชทั้งนั้น นี่เพิ่งเป็นครั้งแรกที่บ้านรับนิมนต์หลวงพี่มาฉันเพล เพราะตั้งแต่บวชท่านก็ไม่เคย
เข้ากรุงเทพฯเลย อยากถวายเพลท่านก็ได้แต่จัดอาหารไปถวายเลี้ยงที่วัดนั่นแหละ ซึ่งวีก็ทำเดือนละครั้ง
ไปกับโยมแม่ของหลวงพี่บ้าง ปัจจุบันหลวงพี่ท่านบวชมาร่วมห้าเดือนกว่าเข้ามาแล้ว ถือว่านานก็นาน
ถือว่าผ่านไปเร็วก็เร็วเหมือนกัน วีเองไม่ลืมจัดอาหารแยกให้กับคนขับรถที่มากับหลวงพี่รู้ชื่อภายหลังว่าชื่อต้อย
จัดแยกให้ตะหาก
ระหว่างที่ดูแลเรื่องอาหารท่านก็พักผ่อนพูดคุยถามสารทุกข์สุขดิบกับโยมแม่ไปพลางๆ
เพราะวีโทรบอกโยมแม่ของหลวงพี่ไว้แต่เมื่อคืนว่าหลวงพี่จะเข้ากรุงเทพฯรับนิมนต์ฉันเพลที่บ้าน โยมแม่ของหลวงพี่
ก็เตรียมซื้ออาหารมาสมทบร่วมกันถวายเพลเลี้ยงพระด้วยกัน ส่วนวีเข้ามาดูแลตระเตรียมเรื่องอาหารไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
สิบเอ็ดโมง ได้เวลานิมนต์หลวงพี่ทั้งสองท่านฉันเพล ซึ่งท่านก็มีความสุขมากที่รับนิมนต์ที่บ้านครั้งนี้
ดูจากการเจริญอาหารของท่านแล้ววีกับโยมแม่ดีใจจริงๆ บารมีบุญผ้าเหลืองทำให้หลวงพี่ราศีจับน่ามองยิ่งนัก
หน้าตาท่าทางทุกอิริยาบทของหลวงพี่ภายใต้ผ้าเหลืองดูสุขุม และสง่างามไปทั้งรูป วีปลื้มสุดๆ เราต่างพากันนิ่ง
คอยมองท่านฉันอยู่ห่างๆ
เมื่อเรียบร้อยท่านก็บอกให้กรวดน้ำ พร้อมกับให้ศีลให้พรตามพิธีสงฆ์นั่นแหละ
หลวงพี่สวดได้ไพเราะไม่น้อยแถมสวดเก่งด้วย งานนี้ทั้งแม่ทั้งวีอิ่มบุญกันไปเต็มๆ ท่านพักอีกสักครู่
ก็ขอตัวไปทำธุระที่ว่าและจะเลยกลับวัดไปเลย วีเองใจอยากไปเดินเลือกของกับท่านเหมือนกัน
แต่มันคงไม่เหมาะไม่ควรเป็นอย่างยิ่งที่สีกาจะคอยเดินตามพระต้อยๆ ในย่านคลองถม อีกอย่างไม่ต้องการ
ให้ท่านอึดอัดเลยกราบลาส่งท่านแค่ที่บ้าน
ส่วนเรื่องปัจจัยหลวงพี่ไม่รับถวาย เพราะท่านตั้งใจนำปัจจัยส่วนตัวของท่านซื้อถวายวัดเอง
เลยไม่รับเงินของวีกับโยมแม่ วีกับโยมแม่ก็เข้าใจปล่อยตามใจท่านเถอะ ส่งหลวงพี่ขึ้นรถเสร็จลูกสะใภ้กับ
แม่สามีก็พากันกลับมานั่งทานข้าวที่พระท่านฉันเหลือนั่นแหละ เค้าบอกว่าบุญยิ่งนักที่ได้กินของเหลือจากพระฉันไว้
เพราะเหตุนี้เด็กในบ้านวีจึงเรียกมากินพร้อมกันเลย
เรียบร้อยก็เก็บล้างส่วนคุณแม่ก็ขอตัวกลับทันที วีส่งคุณแม่เสร็จก็กลับเข้าห้องมานั่งเปิดอัลบั้มเก่าๆดู
เริ่มตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยที่วีกับหลวงพี่อยู่ด้วยกัน แล้วความทรงจำต่างๆ ก็หวนกลับมาให้ยิ้มมีความสุขอีกครั้ง
กระทั่งความทรงจำเกี่ยวกับคลองถมด้วยเช่นกัน
มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่เราสองคนไปเดินคลองถม เพื่อซื้อของตกแต่งคอนโดฯ หลังจากที่ได้รับคอนโดฯ
จากคุณพ่อของหลวงพี่เป็นรางวัลที่ท่านเรียนจบได้เกรดเฉลี่ยที่ดีและยังมีงานทำอีกด้วย ในวันนั้นเราตกลงพากันมา
เดินซื้อของแต่งห้อง พวกภาพเขียนอาร์ต แจกันจำพวกโอ่งที่เข้ามุมรวมทั้งของจิปาถะมากมายหมดเงินไป
หลายหมื่นเหมือนกัน ภาพความทรงจำในตอนนั้น หนุ่มผิวเข้มหน้าคมกับหนุ่มผิวขาวหน้าจืดเดินหาซื้อของ
พาเอาวียิ้มไม่หุบ..........
“วี...วีว่าพาติชั่นไม้ลายฉลุนั่นเหมาะกับห้องเราไหม?” กลถามวีขณะที่เราเดินผ่าน
ร้านขายพวกพาติชั่น ซึ่งมีอยู่ตัวหนึ่งเจ้าของเค้าตั้งโชว์ไว้ เป็นพาติชั่นไม้ฉลุลายสีเปลือกมังคุด
ดูเป็นไทยสวยและคลาสสิคไม่น้อย
“ไอ้เหมาะไม่เหมาะวีว่าไม่ใช่ประเด็น แต่วีสงสัยกลจะเอาไปทำไม?” นั่นแหละที่วีงงคือ
สวยก็สวยอยู่หรอก แต่ที่ชวนสงสัยคือกลจะซื้อไปทำไมตะหากเพราะพาติชั่นไปใส่ในคอนโดฯ กลจะเอาไปกั้น
ตรงส่วนไหน กั้นอะไร
“อ้าว!...ก็เอาไปกั้นตรงโต๊ะกินข้าวกับโซนรับแขกให้มันดูเป็นสัดส่วน วีว่าลงตัวเปล่าหละ”
อึม...เพิ่งนึกภาพออก คือคอนโดฯ นอกจากมีสองห้องนอนสองห้องน้ำ ซึ่งห้องหนึ่งอยู่ในห้องนอนใหญ่และอีกห้อง
อยู่ด้านนอกแล้ว ด้านหลังเป็นระเบียงโล่งที่ใส่บิ้วอินจัดเป็นห้องครัว โถงด้านนอกตั้งชุดรับแขก กับอีกมุม
เป็นโต๊ะทานข้าว ที่เปิดโล่งวีว่ามันก็ดูโมเดิร์นดีแล้วนะ ไม่จำเป็นต้องเอาพาติชั่นไปกั้นให้มันรกแถมจะดูคับแคบ
ไปเสียอีก งานนี้วีเลยค้านทันที
“ไม่ดีกว่า วีว่าเราเปิดโล่งก็ดูดีอยู่แล้ว อีกอย่างเวลากินข้าวกลชอบดูทีวีด้วยสิ
ขืนเอาพาติชั่นไปกั้นก็บังทีวีตรงห้องรับแขก มิต้องย้ายมุมกันให้วุ่นวายอีกอะดิ ที่สำคัญวีไม่ชอบห้องแบ่งส่วนเล็กๆ
ไว้ให้มันโล่งๆหายใจสะดวกออก ถ้าเอาไปกั้นตรงส่วนนั้นวีไม่เห็นด้วย ไม่ต้องซื้อหรอก” พูดตามที่คิด
“ว้า!..นึกว่าวีจะเห็นด้วย แต่ก็ช่างเถอะวีไม่ชอบก็ไม่เอา ตามใจวีคอนโดฯนี้ของวีซะด้วย
วีว่าไงกลว่าตามไปต่อกันเถอะ” ดูยอดชายเค้าพูด แต่วีก็ดีใจนะ เพราะพอคุณพ่อซื้อคอนโดฯและยกให้นั้น
กลรีบพูดทันทีคอนโดฯนี้คือเรือนหอของเราไม่ใช่ของกลหรอก เป็นของวีตะหากเพราะกลจะใช้คอนโดฯ
เป็นสินสอดขอวีแต่งงาน ตั้งแต่นั้นกลสิทธิ์ก็คิดของเค้าแบบนี้มาตลอด วีไม่ตอบรับหรือปฏิเสธเพราะกฏของวี
ก็อย่างที่รู้กันอยู่แล้ว ‘ของของกลสิทธิ์ก็เป็นของของวี ของของวีย่อมเป็นของของวี’ ฮ่าๆๆๆๆๆ...กฎนี้
ไม่เคยเปลี่ยนยังยึดถือและใช้มาจนเดี๋ยวนี้..
เราเดินเลือกของกันอีกหลายอย่าง พะรุงพะรังนักก็แวะเอากลับมาเก็บที่รถ
ก่อนจะออกไปตระเวนช๊อปกันต่อ ถึงอากาศจะร้อนแต่เราก็ไม่ยั้นเพราะมันมีความสุขและสนุกกับการ
ที่เราจะกลับไปตกแต่งคอนโดฯ ทำให้ทั้งวีทั้งกลไม่มีใครบ่นเหนื่อยบ่นร้อนแต่อย่างใด จากช๊อปตั้งกะสิบโมง
ยันตอนนี้บ่ายสามโมงแล้วเรายังเพลินเดินดูของกันอยู่เลย แวะทานข้าวเที่ยงก็ร้านแถวนั่นแหละ
กระทั่งเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น เมื่อเรามาเจอเหตุการณ์ที่ผู้ชายทำรุนแรงกับผู้หญิง
ต่อหน้าต่อหน้า เพราะขณะนี้ตรงหน้าเรามีหญิงสาวคนหนึ่งโดนผู้ชายลงไม้ลงมือตบตีพร้อมสบถด่าไปด้วย
โดยไม่เปิดโอกาสให้ผู้หญิงได้ตั้งตัวโต้เถียงแม้แต่น้อย เสียงร้องยังไม่มีโอกาสหลุดรอดมาเลยด้วยซ้ำ
เพราะผู้ชายคนนั้นเล่นตบเอา..ตบเอาเน้นตรงปากของผู้หญิงตลอดเวลา ก่อนจะกระชากสร้อยคอทองคำ
หนีหายไปกับมอเตอร์ไซค์ มารู้ทีหลังว่าสร้อยทองน้ำหนักหนึ่งบาทพร้อมกับพระเหลี่ยมทองถูกชิงไปต่อหน้าต่อตา
โดยที่ไม่มีใครยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวแม้แต่วีและกลเองก็ตาม กลสิทธิ์จะขยับเข้าไปช่วยหลายทีก็ไม่กล้า
ได้แต่ยืนกำหมัดแน่นเพราะคำพูดของไอ้โจรระยำนั่นแหละ ที่ทำให้คนเข้าใจผิดๆ มันตบไปด้วยพูดเสียงดังด่าไปด้วยว่า
“อีสัด!..กูบอกมึงแล้วใช่ไหม..ผั๊ว!..ปั๊บ..เพี๊ยะ!..อย่าเอาออกมาใส่..อย่าเอาของกูออกมา
....แล้วเสือกเอาสร้อยมาใส่ล่อตะเข้ กูห้ามมึงก็ไม่เชื่อ มึงกับกูเลิกกันเลยอีเหี้ย..สร้อยกูไม่ใช่ของมึง..
จะใส่ไปหาชู้มึงเหร่อ...ผั๊ว!...เพี๊ยะ!...จำไว้กูห้ามไม่ฟังบอกก็ไม่เชื่อ..มึงต้องเจอแบบนี้
อยากจะไปก็ไปแต่ตัวสร้อยของกู..กูเอาคืน” นั่นแหละแล้วมันก็กระชากสร้อย ขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์
ที่มีเพื่อนมันสตาร์ทรออยู่ก่อนแล้ว..ขับหายไปกับตา ปล่อยผู้หญิงร่วงลงไปกองอ่อนเปลี้ยตรงทางเท้า
พอผู้ชายไปก็มีพลเมืองดีเข้าไปช่วยพยุงเธอลุกขึ้น ทุกคนถึงได้ยินเธอพูดเสียงแทบจะจับใจความไม่ได้ว่า
“ช่วย..ด้วย!...คนกระชากสร้อย” จบข่าว...ไอ้เดนนรกนั่นไม่ได้รู้จักมักจี่หรือเป็นอะไร
กับผู้หญิงคนนี้เลย มันเป็นวีธีการที่คนร้ายสร้างสถานการณ์ไม่ให้คนที่มองเข้าใจว่ามันเป็นโจรกระชากสร้อย
หากมันแค่ตรงเข้ากระชากสร้อยแล้วบึ่งรถหนีไป มันคงโดนย้ำตีนตายจากคนที่เห็นเหตุการณ์เป็นแน่
อย่างน้อยวีก็เชื่อว่ากลสิทธิ์คนหนึ่งละ ที่จะไม่ปล่อยคนร้ายให้ลอยนวล
เพราะฉะนั้นที่มันออกอาการทำร้ายตบตีจิกผมกระชากตบผู้หญิงคนนั้น พร้อมด่าหยาบคาย
ด้วยเสียงอันดัง โดยเน้นตบตรงปากผู้หญิงเป็นหลัก เพื่อไม่ให้เธอมีโอกาสพูดหรือโวยวายทัน ก่อนจะกระชากสร้อย
หนีไป เล่นเอาผู้หญิงหน้าบวมฉึ่งน่วมไปทั้งหน้าเลือดกลบปาก โดยไม่มีใครกล้ายื่นมือเสือก เพราะกลัวจะกลายเป็นว่า
เสือกเรื่องของผัวเมีย มันแสดงได้แนบเนียนมาก และก็สามารถมากด้วย หายลับจนไม่เห็นฝุ่นแล้ว
ทุกคนถึงบางอ้อกันว่าโดนมิจฉาชีพแหกตาซะงั้น
สงสารก็แต่ผู้หญิงที่ทั้งเจ็บตัวทั้งเสียทอง ก่อนที่พี่ผู้หญิงอีกคนจะพาเธอไปโรงพยาบาล
พร้อมกับแจ้งความกับตำรวจด้วย แต่คงไม่ทันการแล้วหละ เพราะสมัยนั้นไม่มีมือถือ ตำรวจจะตามตัวมัน
คงยากบรรลัย เชื่อแล้วจริงๆ ว่าไอ้โจรระยำห้าร้อยมันมีวิธีการที่แหกตาประชาชนแม้แต่วีกับกลยังหลงกลมันด้วย
เฮ้อ!..พูดได้คำเดียวว่ากรรมของผู้หญิงคนนั้นจริงๆ
พอเจอเหตุการณ์นี้วีกับกลเลยหมดอารมณ์ที่จะเดินช๊อปต่อ ชวนกันกลับทันที
มาถึงคอนโดฯเก็บข้าวของเสร็จกะว่าพรุ่งนี้ค่อยจัดห้องกัน หาน้ำพร้อมผ้าเย็นที่วีมักซื้อมาแช่ไว้ในตู้..เอามาบริการ
ยอดชายที่นั่งพักตรงโซฟาเสร็จเรียบร้อย กลก็ดึงวีเข้าไปกอดกึ่งเกยบนตัก ก่อนจะก้มจูบขมับวีฟอดใหญ่
เล่นเอาวีงงเต็ก..ยอดชายเกิดอารมณ์ไหนขึ้นมากันอีกละเนี่ยะ...
“ที่เจอวันนี้..ทำเอาหดหู่ใจชะมัด ทั้งที่กลตะหงิดอยู่แล้วเชียวว่ามันไม่ปกติ
ผู้ชายเหี้ยไรทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้ขนาดนั้น กะจะเข้าไปห้ามอยู่แล้ว แต่ฟังคำพูดมันก็คิดว่าไม่เอาดีกว่า
เดี๋ยวจะกลายเป็นเสือกเรื่องผัวเมีย จนได้สินั่น...เข้าทางมันเลย...เลวระยำจริงๆ ไอ้เหี้ยนั่น
มันคงไม่ตายดีหรอกวีว่าไหม?..แม่งจะเอาของเค้าไปดีดีก็ไม่ได้ เสือกทำร้ายเค้าจนเจ็บตัวขนาดนั้น
นึกแล้วโมโหไม่หาย” เอ่อ!..ยอดชายของวี คงยังมาคุกับเหตุการณ์ที่เจอ วีเองก็ใช่จะรู้สึกดี
แต่ทำไงได้..เราทำอะไรไม่ได้แล้ว..เหตุการณ์มันผ่านไปแล้ว คงได้แต่ส่งกำลังใจช่วย อย่าให้เธอคนนั้น
บาดเจ็บอะไรมากมายเลย ถือซะว่ากรรมแต่ละคนมีมาไม่เหมือนกัน
ฝากเตือนท่านผู้อ่านทุกท่านด้วยว่า ไม่จำเป็นพวกเครื่องประดับของมีค่าไม่ต้องใส่เป็นดีที่สุด
เพราะมันจะทำให้เราเสี่ยงกับภัยมืดเอาได้ง่ายๆ
ยิ่งสมัยนี้ราคาทองคำยิ่งล่อตาล่อใจพวกมันด้วยแล้ว อันตรายมากหากคุณจะใส่ทองโชว์หร่า
ล่อตะเข้ให้มาทำร้ายตัวคุณเอง วีเองไม่ใส่ทองเลยส่วนใหญ่จะใส่ทองคำขาว พวกสร้อยพวกจี้ก็ล้วนแต่เป็น
ทองคำขาว พวกโจรมันไม่รู้และไม่ค่อยสนใจหรอกว่าเราใส่ทองคำขาว พวกมันคงคิดว่าเป็นแค่สร้อยเงินธรรมดาละมั้ง
นี่แหละทำให้ปลอดภัย มีทองก็เก็บไว้ จะใส่ก็เฉพาะงานสำคัญบางครั้ง นิสัยส่วนตัววีจริงๆ แล้ว
ชอบทองคำขาวมากกว่าทองคำเสียด้วยสิ มีทองหลายเส้นที่วีเอาไปชุบเป็นทองคำขาวเก็บไว้
ยิ่งกลสิทธิ์ขานั่นไม่ต้องพูดถึง ไม่ชอบเลยเครื่องประดับ นอกจากแหวนแล้วกลสิทธิ์ไม่นิยมเลย
แม้แต่นาฬิกาข้อมือยังไม่ชอบใส่ ยอดชายเค้าไม่ชอบของเกะกะมีอะไรติดตัวเค้ามากๆ เค้าไม่ชอบ
ออกงานทีคุณชายสวมแค่แหวนเพรชวงเดียว เป็นทองคำขาวเหมือนกัน พูดไปซะยาวมาเข้าเรื่องต่อดีกว่า
“กลอย่าคิดมากเลย ถือซะว่าผู้หญิงคนนั้นมีกรรมกะไอ้เลวนั่นก็แล้วกันถึงได้มาเจอแบบนี้เข้า
ทำไงได้หละ...เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว คงมีแต่เราแหละที่ควรเอามาเป็นแง่คิดต้องระมัดระวังตัวไว้ มีคนรู้จักก็แนะนำ
บอกเค้าถึงเรื่องที่เราได้เจอวันนี้ จะได้เป็นอุทาหรณ์ให้พวกเค้าได้ระวังตัวด้วย” พูดไปพร้อมจับมือยอดชาย
มาบีบนิ้วเล่นไปด้วย เป็นการช่วยผ่อนคลายไม่ให้ยอดชายเครียดเพราะเรื่องนี้อีก
“อึม..ก็คงต้องตามที่วีพูดละนะ..นี่กลคงต้องโทรไปเตือนแม่ไว้บ้างแล้วเหมือนกัน
คุณนายยิ่งชอบทองอยู่ด้วย วันดีคืนดีหยิบขึ้นมาใส่เป็นตู้ทองเคลื่อนที่เจอดีเข้าจะแย่เอาได้” นั่นสิ...คุณแม่ของกล
ชอบทองเหมือนกัน ท่านซื้อกำไลทอง สร้อยคอมือ สร้อยคอ พระเหลี่ยมทองฯลฯ ไว้ไม่น้อย ดีเหมือนกัน
ที่กลจะเตือนคุณแม่ไว้
“เอาเถอะ...วีเห็นด้วยที่กลจะเตือนคุณแม่ แต่อย่างน้อยก็อุ่นใจ เพราะถึงคุณแม่จะชอบสะสม
ทองไว้ ท่านก็ไม่เคยใส่จนรุ่มร่าม แต่กลเตือนท่านไว้ก็ดี” วีบอกไป เห็นด้วยที่กลคิดจะเตือนคุณแม่
“ว่าแต่ตอนนี้หกโมงแล้ว กลอยากทานไรมื้อเย็น เดี๋ยววีลงมือทำเองบอกมาดิ” เปลี่ยนเรื่องดีกว่า
ตั้งกะกลับมากระทั่งตอนนี้เพิ่งดูเวลาปาเข้าไปหกโมงเย็นแล้ว คงต้องจัดมื้อเย็นได้แล้วหละ
“เอาจริง...ถ้ากลบอกวีจะทำให้จริงป่ะ” เอ๊ะ!..มาลูกนี้ คงไม่ธรรมดาซะแล้วละงานนี้
แต่ก็เล่นไปตามน้ำยอดชายเค้าหละ เป็นแฟนที่ดีอย่าอวดฉลาดเพราะผู้ชายไม่ค่อยชอบแฟนที่ดูฉลาดกว่า
เราต้องแกล้งโง่..แต่โง่อย่างฉลาดนี่แหละเคล็ดลับการใช้ชีวิตคู่
“ลองบอกก่อนดิ...จะกินไรเล่า” ถามกลับเช่นกัน
“กลอยากกินวี...กินได้เลยป่ะ..ตอนนี้เลย” ว่าแล้วตาคมเข้มก็วิ้งๆ ส่งมาพร้อมกับคำพูด
แถมมือก็เริ่มจะเลื้อยเข้ามาในเสื้อวีอีก
“อึม...ได้สิ...แต่วีเป็นดีเสิร์ทของหวานนะกล ไม่ใช่ออร์เดิรฟ เพราะฉะนั้นหากกลจะกิน
ต้องทานอาหารคาวให้เรียบร้อยก่อน” วีออกลูกเอาตัวรอดก่อนจะเสียเอกราชในชั่วโมงนี้ บอกตรงยังไม่พร้อม
กับสถานการณ์ที่ล่อแหลม
“วีสัญญาแล้วนะ งั้นของคาววีจัดมาเถอะ กลกินได้ขอแค่ไข่เจียวก็พอจะได้ไม่ช้า
กินเสร็จเราอาบน้ำกลจะได้กินของหวานต่อเลยดีไหม?” อ่าหะ!...บทจะใจร้อนยอดชายก็เร่งเลยพี่ท่าน
“วีมีข้อแม้....งานนี้นอกจากไข่เจียว กลต้องกินผัดผักหวานที่วีทำด้วย ตกลงป่ะ!” คือกลสิทธิ์เลือก
กินผักมาก อย่างผักหวานนี่วีตั้งใจจะหัดให้กลกินให้ได้ เพราะผักหวานมันกรอบอร่อย เลยซื้อมากะผัดน้ำมันหอย
ให้กลกิน แต่ต้องเอามาต่อรองก่อนไม่งั้นกลจะงอแงไม่ยอมกินอีก
“ก็ได้....กลจะพยายามกิน แต่วีก็ต้องรับเงื่อนไขกลอีกข้อเพราะกลตามใจวี สัญญาว่า
จะทำให้กลเหมือนกันตกลงไหม?” มาอีกแล้ว...ยี่ห้อนี้มีคนเดียวจริงๆไม่ยอมเสียเปรียบแม้แต่น้อย
อย่างน้อยก็ต้องได้..วีคงต้องเตรียมใจเพราะข้อแลกเปลี่ยนของกลสิทธิ์ เค้าไม่เคยที่จะไม่คุ้มหรอก
สมองคิดเรื่องค้ากำไรเกินควรเป็นที่หนึ่งเสมอ ยี่ห้อเค้าหละ...
“แลกเปลี่ยนไรอีกลองบอกมาก่อนดิ วีไม่อยากรับปากสุ่มสี่สุ่มห้า” วีเอง..ก็ต้องลองฟังเค้าดูก่อน
“ไม่ลำบากหรอก แค่กลอยากให้วีกินไอติมของกลบ้างก็แค่นั้น วีห่างการกินไอติมกลมา
หลายอาทิตย์แล้วอ่ะ....วันนี้เลยอยากให้วีกิน..ยี่ห้อนี้วีกินได้คนเดียวดีไหมหละ?..” พระเจ้า!...จบข่าว
อร๊ายยยยย.....บ้าชะมัดดูพูดแถมทำตากรุ่มกริ่มอีก หวาย...อยากมุดโซฟาหายไปเลยจริงเชียว
อรึ้ยยยยย!!....วีไม่ตอบได้แต่นั่งหน้าแดงหูแดง ยอดชายก็ใช่จะยอม รีบพูดดักทางวีไว้ทันที
“น๊านะ..วีคร๊าบบบบ...ตกลงนะคร๊าบบบ” เฮ้อ!...ไอ้สายตาวิ้งๆ กับลูกอ้อนที่ส่งมาทั้งหน้าตาท่าทาง
และน้ำเสียงพาลให้วีใจอ่อนทุกทีซิ ใช่ว่าวีจะรังเกียจไรหรอกนะกับเรื่องนี้ เพียงแต่ยี่ห้อกลสิทธิ์ของเค้าดีจริง
มันลำบากคนกินเนี่ยะแหละ ตอนกลืนมันโคตรลำบาก ยิ่งอารมณ์พี่แกเข้าด้ายเข้าเข็มด้วยแล้วลืมตัวขึ้นมา
หากไม่คอยระวังลูกกระเดือกอาจแตกเอาได้ง่ายๆ ปัญหาตรงนี้ตะหากที่วีไม่ค่อยอยากเสี่ยง ไอ้ทำให้ไม่ใช่ประเด็น
วีรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันต้องครบเครื่องชีวิตคู่ถึงจะสมบูรณ์แบบ เอาเถอะ...ยอมก็ได้ว่ะ...จริงๆก็ชอบเหมือนกัน
ที่ทำให้ยอดชายดิ้นพล่านจนได้อีตอนทำอ่ะนะ...แต่ก็ลำบากอย่างที่บอกไว้นั่นแหละ
“อึม...ทำให้ก็ได้...พอใจยังวีจะไปทำกับข้าวแล้วนะ” พูดพร้อมกับก้มหน้างุด..อายโว้ย!..
“ขอบคุณครับ..กลรักวีมากนะ..แต่ขอกลชื่นใจก่อน” พูดจบไม่ทันได้ปฏิเสธ
“อุ๊บ!...อื้ออออๆๆๆ...” เรียบร้อยโรงเรียนกลสิทธิ์พี่ท่านประกบจูบ ดูดลิ้นเอาซะวีหายใจ
ระทวยจนหนำใจ ยี่ห้อนี้มีคนเดียวจริงๆ บอกแล้วว่าเรื่องเก็งกำไรเค้าเก่งมาก ไม่เคยขาดทุนเลยสักครั้ง
คืนนี้หลังมื้อดินเนอร์รับรองกลสิทธิ์จัดหนักดีหน่อยพรุ่งนี้วันหยุด ยอมๆไปเถอะ...รักนี้มีดีก็ตรงเติมหวานให้กัน
อยู่ตลอดเนี่ยะแหละ ทำให้ความรักเกิดความเข้าใจกันมากขึ้น รักที่คอยระแวงว่าคนรักจะไปมีคนใหม่ มีกิ๊กมีเมียน้อย...
ตัวเราเองตะหาก..ที่ควรจะเริ่มคิดว่าเราคือกิ๊กที่ว่า เราคือคนใหม่คนนั้น เราคือเมียน้อยอีกนั่นแหละ
หากเราคิดแบบนี้ชีวิตเราจะปรับปรุงตัวเองและเตือนตัวเองอยู่เสมอไม่ทำตัวซ้ำซากน่าเบื่อหน่าย เพราะกิ๊กก็คือเรา
เมียน้อยคนใหม่ก็คือเรา สูตรสำเร็จนี้มัดใจสามีแน่นอน ใช่อยู่แค่ที่ปลายจวักเหมือนคำโบราณกล่าวไว้แต่อย่างเดียว
สมัยนี้มันต้องเพิ่มสีสันกับตนเองอย่างที่บอกแล้วคุณจะทั้งมัดทั้งผูกให้คนรักของคุณรักเราตลอดไป................
ปราณวี..
วีขอให้มีความสุขกันนะค่ะ คิดถึงทุกคนเช่นกันค่ะ :กอด1:
-
อ้ายยยยยย....พี่วีมา... :z2:
:กอด1: :กอด1:
รักกันๆ :L2:
ขอบคุณคุณ Luk สำหรับผู้นำเรื่องดีๆ มาให้นะคะ :L2: :pig4:
-
หวานตลอดกาลอะคู่นี้ :o8:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่นำมาลงให้
ให้หายคิดถึงนะคะ :กอด1:
-
กอดคุณวี คิดถึงมากกกกกกกก :กอด1:
-
เฮะๆๆ :z1:
มีฟามสุก :o8:
-
คิดถึงพี่วี :กอด1: :กอด1:
-
หวาน น่ารักเหมือนเดิม ^^
เหตุการณ์โจรกระชากสร้อยน่ากลัวมากๆ
เคยเกิดกะคุณแม่เหมือนกัน ดีนะมันผลักแค่ล้ม มีคนมาซะก่อน ไม่ทันได้ทำอะไร
-
เสียดายที่ไม่มีคู่
แต่ก็จะเอาตัวอย่างการใช้ชีวิตคู่ของคุณวีไปแนะนำต่อๆนะ
-
ชอบตอนจบจังเลยค่ะ ที่บอกว่าให้คิดว่าเราคือเมียน้อย หรือกิ๊กไป เราจะได้พัฒนาตัวเองให้ดีขึ้น
แหม วันไหนคุณวีว่างๆอยากให้มานั่งเลคเชอร์เรื่องการใช้ชีวิตคู่ยังไงไม่ให้จืดจางจัง หลายคนคงได้ข้อคิดดีๆไปใช้555
-
คึคึ :-[
-
ขอบคุณมากครับ สำหรับตอนพิเศษ
-
:กอด1: พี่วี
หวานจังเลยค่ะตอนนี้ :-[
สงสารพี่ผู้หญิงคนนั้นเน้อ โจรนั่นเลวจริงๆ
-
:กอด1: :กอด1:
:L1:
-
:o8:
เขินแทนอ่ะ
อ่านแล้วอยากมีคู่
-
:-[
:กอด1:
-
ทีแรกนึกว่าพี่วีจะชนะขาดที่เอาผักหวานมาแลกกับขนมหวานยี่ห้อพี่วี
ทีไหนได้ พี่กลเจ้าเล่ห์กว่า เล่นเสริฟไอติมต่อซะนี่
:z2:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษให้หายคิดถึงนะคะ :L2:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
ชีวิตคู่มีไม่ยาก แต่มีให้ดีและยาวนานนั้นยาก แต่ไม่จะทำจริงๆ
-
อ่านไปเขินไปเลย :o8:
คิดถึงพี่วีจัง :กอด1:
-
อ่านไปอมยิ้มไป ถึงแม้ในใจจะอิจฉานิดๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยังคิดถึงพี่วีกะพี่กลเช่นกันนะคะ
-
:-[
คิดถึงๆ :กอด1:
-
อ่านแล้ว ยังอบอุ่นและเขินเหมือนเดิม :กอด1:
-
ยังน่ารัก หวานๆเหมือนเดิมเลย ยี่ห่อพี่กลยังมีอยู่ :laugh: :laugh:
พี่วีให้เคล็ดลับชีวิตคู่เยอะเลย แทบทุกตอน เดี๋ยวเรื่องสร้อย
ต้องไปเตือนคนรอบข้างบ้างแล้ว
ขอบคุณค่ะสำหรับตอนพิเศษ
-
:กอด1:พี่วี น่ารักจริงๆเลย :-[
:pig4:คุณลักด้วยค่ะ
-
:กอด1: :L2:
มาให้ความสนุกพร้อมข้อคิดอีกแล้ว ขอบคุณนะค่ะ
-
:pig4: ขอบคุณพี่วี ขอบคุณคุณ Luk สำหรับตอนพิเศษค่ะ
อ่านเรื่องของพี่วี แล้วได้แง่คิดดีๆเยอะเลยค่ะ
-
ขอให้มีความสุขเช่นกันคะคุณวี :L2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
o9
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆ
จะกินไอติม
อิอิ
ไอติมหวาน ซ่านซาบ คาบด้วยลิ้น
ไอติมดิ้น ขลุกขลิก พลิกเร็วจี๋
ไอติมแท่ง แบ่งเบ่ง กำลังดี
ไอติมข้น พ่นทันที ที่ละลาย
:eiei1:
:L2: ขอบคุณครับ วี&กล
:pig4: +1 ให้ Lux
-
ได้ข้อคิดใหม่อีกแล้วอะ
เมียน้อยก็คือเรา เราก็คือกิ๊กใหม่ o13
ขอบคุณตอนพิเศษค่ะ
มีอะไรมากกว่าความหวาน :L2:
-
แหมๆ รีบนๆนั่นน่ะ แต่งกลอนไม่ค่อยจะ... เลยนะ อิอิ :laugh:
คิดถึงพี่วีอยู่พอดีเลย ชอบมากๆคร้าบตอนพิเศษ o13
-
:กอด1: พี่วี คิดถึงๆๆ
ตอนนี้มาแบบหวานๆ :o8:
:L2: :L2:
-
อ่านแล้วทำให้ยิ้มได้ตลอดเลย น่ารักมากกกเลยงะ :o8: :o8: :impress
ชอบ ชอบ :กอด1: :กอด1: :man1:
:L2:
-
ขอบคุณคะพี่วี สำหรับตอนพิเศษ...
แอบติดเรท. :impress2:...น่ารักดีคะ รักกัน รักกัน :กอด1:
-
หวานชื่นใจ
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก บอกตรงๆ ว่า ถ้าเป็นหนังสือคงวางไม่ลงกันเลยทีเดียว
สุดยอดมากค่ะ o13 ไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาเปรียบ
เลยขอกด+1 ให้นะค่ะ
-
'... รักแท้มีอยู่จริง ...'
เพิ่งรู้วันนี้เลยค่ะ ว่ารักแท้ที่นอกเหนือจากรักของพ่อแม่จะมีอยู่จริง หนูไม่เคยเชื่อเลยว่ารักระหว่างคนสองคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนจะเป็นรักแท้ เพราะรอบๆตัวที่เห็นแต่ละคู่โดยเฉพาะที่แต่งงานกันนานแล้ว ไม่เห็นจะมีใครมีความสุข ยิ่งพอแก่ตัวลงยิ่งเห็นแก่ตัว ยิ่งมีลูกด้วยแล้ว แต่ละคนยิ่งเห็นแก่ตัวมากขึ้น ความรู้สึกสบายๆ ความสุข ความรัก พวกออร่าสีชมพูไม่รุไปไหนกันหมด ไม่มีไรจีรังซักคู่ หนูเลยยิ่งไม่เชื่อใหญ่ว่ารักแท้จะมีในโลก จนได้มาอ่านเรื่องราวของพี่วี ช่วยทำลายความเชื่อผิดๆของหนู ทำให้โลกใบนี้ดูมีสีชมพูขึ้นมาอีกนิดนึง ขอบคุณพี่วีกับพี่กลมากค่ะที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆแบบนี้ให้อ่าน มีความสุขมากค่ะและมีแรงฮึดที่จะทำงานของตัวเองให้ดีที่สุดค่ะ แล้วก้อยังรู้สึกรักแม่เพิ่มขึ้นอีก แม่หนูก็น่ารักไม่แพ้แม่พี่วีนะคะ ^^ ขอบคุณพี่มากๆค่ะ และที่ลืมไม่ได้..ขอบคุณคุณลักษ์ค่ะ^^ อีกนิสนุง ทุกครั้งที่พี่วีขอพรให้ หนูก็สาธุรับตลอดนะคะ และขอให้พรทั้งหมดกลับสู่พี่และครอบครัวด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ
ปูลู. อยากได้หนังด้วยคนคร่า ^^ จองตรงนี้ก่อน เด๋วพรุ่งนี้จาไปหาวิธีลงชื่อจองที่ถูกต้องนะคะ^^
-
ไม่ว่าจะอ่านกี่ทีก็ยังสนุกเหมือนเดิม
ชอบพี่วีกับพี่กลมากๆๆ
ขอให้รักันตลอดไปนะ
-
หวานจังเลย :กอด1:
-
ขอบคุณครับขอให้พวกพี่ๆรักกันนานๆนะครับ
-
คิดถึงพี่วีค่ะ
ยังหวานหยดเหมือนเดิม :o8:
-
อ่านคู่พี่วีแล้วมีความสุขจัง
-
น่ารักจริงๆ :กอด1:
-
เพิ่งเห็นเรื่องนี้คะ ใช้เวลาอ่านอยู่สองวัน
บอกตามตรง ติดงอมแงม มากมายจริงๆ
ช่วงแรก อ่านไปก็นึกเคืองพระเอกของเราไป
ช่างใจร้ายได้ขนาดนี้ แต่เมื่อได้อ่านไปเรื่อยๆแล้ว
ก็พอเข้าใจ ว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม...
และจนเกิดหลงรักในการกระทำ ที่ทั้งสองคนมีให้ ขึ้นมาซะดื้อๆ
ไม่คิดว่า จากอดีตจะเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้
ยอมรับเลยว่าเป็นเรื่องที่ดีมากๆๆๆ จริง อ่านแล้วนอกจากจะให้ความบันเทิง
ยังได้ สาระและความรู้ ในแง่มุมมองด้านความคิดในการใช้ชีวิตได้อีกด้วย
ต้องขอบคุณ คุณหลวงพี่ ที่คอยอยู่เคียงข้างคุณพี่วีมาตลอด
ขอบคุณพี่วี ที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆ ให้มิตรรักและแฟนคลับได้อ่านกัน
ขอบคุณ LUK ที่นำเรื่องราวเหล่านี้ มาโพส
เพราะรัก จึงเปลี่ยนได้.....ขอบคุณจริงๆคะ
-
น่ารักมากๆเลยคะคร่า
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
-
....ตอนพิเศษนี้ได้หลายอารมณ์ดีเนอะ
....ตอนสุดท้าย ...หวานเย็นดีแท้...ได้ดูดไอติม :laugh:
-
รักแท้ที่ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี o13 :pig4: :กอด1:
-
หมับ...กอดคุณวีแน่น ๆ ทีนึ่ง
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ยังติดตามเรื่องราวอยู่ตลอดเวลานะคะ ขอให้มีความสุขมากๆค่ะ
-
มีความสุขมาก ๆ นะครับ
-
^^
-
Happy Birthday น้องวีนะครับ
ขอให้น้องวีประสบแต่ความสุข สงบ คิดหวังสิ่งใดได้ตามประสงค์ทุกประการ
ความดีคุ้มครองนะครับ^^
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านตอนพิเศษล่าสุด อิอิ พี่กลเจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยน ได้กำไรเกินควรตลอดๆ ฮ่าๆ
-
ฮืออออ อ่านจบในหนึ่งคืน กับหนึ่งวัน ซึ้งมากกค่ะ ความรักสวยงามอย่างนี้เชียวหรือค่ะ
แม้ไม่พบด้วยตัวเองแต่แค่อ่านก็ซึ้งสุดใจค่ะ
ขอจองหนังสือยังทันไหมค่ะ
ถ้าทันขอเก็บไว้นอนอ่านก่อนนอน 1 เล่มค่ะ
จะเก็บไว้อ่านระลึกถึงรักนี้ให้นานแสนนานเลยค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาตามอ่าน เพราะเห็นชื่อเรื่องจากกระทู้แนะนำ
อ่าานตอนแรกๆ :z3: เครียดแทบเอาหัวโขกโต๊ะ คุณพี่กลช่างร้ายได้น่า....มากๆ
แต่พออ่านไปเรื่อยๆ เริ่มเห็นความเปลี่ยนแปลงนิด ยิ่งตอนบอกรักในรถ(ตอนนี้ยังอ่านไม่ทันปัจจุบัน) :-[ อยากจะกัดหมอนแล้วกรี๊ดดังๆ
===================
อ่านตอนพ่อแม่คุณพี่กลรู้ความจิง ร้องไห้น้ำตานองเลยทีเดียว :monkeysad:
===================
เศร้าจนน้ำตาไหลอย่างต่อเนื่อง ตอนพี่กลนอนสลบไม่ได้สติ ...ดีว่ามีตอนหึง...หน้าแตก..เบรคอารมณ์ ขำกะความน่ารัก
===================
ในที่สุดก็อ่านจนถึงตอนจบ ใช้เวลาอ่าน 2 คืนเลยทีเดียว
อ่านไปครบทุกรสชาติ สุข เศร้า ซึ้ง มีฮาในบางช่วง
:กอด1:ขอบคุณมากๆนะคะ ที่นำเรื่องราวดีๆ แฝงข้อคิดต่างๆมากมายมาถ่ายทอดผ่านตัวหนังสือ
และมีข้อคิดหลายๆอย่างที่อยากจะปรับใช้กะตัวเอง ขอบคุณจริงๆคะ o13
-
ช่วงแรกของเรื่อง
:m15: :fire: ทั้งเศร้า สงสาร และโกรธแทนคุณวี
ช่วงกลางของเรื่อง
:really2: :เฮ้อ: งง เฮ้ออออ ทำไมเป็นแบบนีอ๊ะ
ช่วงหลังของเรื่อง
:monkeysad: ซึ้งกินใจจริงๆ
ตั้งชื่อเรื่องได้ถูกต้องที่สุดเลยคร๊าบ
เพราะรัก... จึงเปลี่ยนได้
ความรักมีอิทธิพลกับคนได้มากมายอะไรขนาดนี้
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่มาเล่าให้ฟัง
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านเพิ่งจบ ชอบมากเลยค่ะ
ส่วนตัวแล้วไม่ค่อยชอบอ่านอะไรเครียดๆ แบบนี้
แต่เรื่องนี้ยกเว้นให้เลยค่ะ อ่านตอนแรกก็แอบเครียดนะ
แต่คงเพราะได้รู้ว่าสุดท้ายพี่วีรักกันเหนียวแน่นกับหลวงพี่กลอยู่
มันเลยทำให้อยากติดตาม ว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร ทำไม
อ่านไปอ่านมา เล่นเอาสะเทือนอารมณ์ ทั้งเศร้า ทั้งซึ้ง ยิ้มได้ เสียน้ำตาได้อีกด้วย
แถมให้ข้อคิดอะไรดีๆ แฝงไว้อีกมากมาย
ขอบคุณพี่วีจริงๆ ค่ะ ที่นำเรื่องราวของพี่มาแบ่งปัน
เพื่อเป็นแนวทาง อุทธาหรณ์ หรือให้ความรู้ แนวคิด ทั้งหลายแหล่
ที่สามารถนำไปใช้ได้ในชีวิตประจำวัน สมัครตัวเป็น FC พี่วีด้วยคนค่ะ :L2:
-
ประกาศ
สำหรับคนที่ ต้องการสั่งจอง เรื่องนี้ ให้เมลไปลงชื่อที่ laopedbooks แอท hotmail ดอท co.th
เมื่อเปิดจอง จะส่งรายละเอียดให้ทางเมลเลยค่ะ
แจ้งมาเพื่อทราบ
ปล. ไม่รับจองผ่าน PM นะคะ ใครส่งมาจะไม่ตอบแล้วนะ
-
พี่วี.......ผมเพิ่งอ่านเรื่องนี้จบ และสารภาพว่าเสียน้ำตาไปหลายตอน
พี่วีเป็นคนที่เข้มแข็งมากๆและเสียสละมากๆเลยนะครับ....มองจากมุมของผู้ชายแล้ว การที่พี่วีไม่ได้มีใจใฝ่จะเป็นหญิงตั้งแต่แรก การที่พี่ยอมทิ้งศักดิ์ศรี ยอมเป็นฝ่ายเย็นเมื่อยามพี่กลร้อน ให้อภัยในทุกๆความผิด และที่น่าทึ่งที่สุดคือพี่ยอมเจ็บปวดจากการผ่าตัด เพื่อคำคำเดียวคือคำว่า"รัก" ที่ให้ผู้ชายคนเดียวที่ชื่อว่า"กล"
ผม....ไม่รู้จะชื่นชมกับสิ่งที่พี่ทำด้วยถ้อยคำว่าอะไรดี
ผมรู้สึกยินดีกับพี่กล และคิดว่าความรู้สึกที่เต็มล้นในหัวใจผมตอนนี้คงเป็นแค่เสี้ยวหนึ่งของความรู้สึกของพี่กลที่รู้สึกยินดี ภูมิใจ ดีใจ ปราบปลื้มในตัวพี่วี ความสุขที่ผมสัมผัสได้ในวินาทีนี้คงได้ไม่ถึงหนึ่งในร้อยของที่พี่กลรู้สึก....แต่มันก็มีความสุขมากๆแล้วครับ
ขอบคุณพี่วีมากสำหรับคำสอนและเจตนาดีในการกระตุ้นให้ฉุกคิดถึงการกระทำ่ต่างๆ การมองมุมกว้าง การใช้ชีวิต
ขอบคุณพี่กล ที่ทำให้รู้สึกว่าต่อให้เคยเลวแค่ไหน ในวันที่คนที่สำคัญที่สุดให้อภัย ก็พร้อมที่จะกลับมาเป็นคนดีได้ ขอบคุณที่พี่รักเดียวใจเดียวไม่เคยทำให้พี่วีต้องเสียน้ำตาเพราะเรื่องนี้ ขอบคุณที่รักพี่วี รักอย่างเข้าใจ รักอย่างไม่เรียกร้อง รักอย่างรอคอย มันทำให้ผมรู้ว่า ความรักที่ไร้ซึ่งกำแพงของศักดิ์ศรีและความเอาแต่ใจ ผลตอบแทนมันช่างล้ำค่า....เป็นถึงหัวใจของพี่วีเลยทีเดียว
ผทอยากได้หนังสือของพี่วีมากๆเลยนะครับ แต่ไม่ได้อยากได้ไว้ครอบครองในความหมายของนิยายเล่มหนึ่งเหมือนที่เคยควักเงินซื้อนิยายเล่มโปรดเล่มอื่นๆ(จริงๆแล้วผมเป็นคนซื้อหนังสือยากมาก ไม่ถูกใจจริงๆไม่ซื้อ)
แต่ผมอยากได้หนังสือเล่มนี้ไว้เป็นสมุดธรรมะประจำตัว
เพราะทุกถ้อยคำที่พี่วีสอน สะกิดเตือน....มันแทงใจผมมาก บางข้อคิดอ่่านแรกๆเคืองๆ ความรู้สึกเหมือนเวลาเด็กความมั่นใจสูงที่โดนคนอื่นตำหนิในสิ่งที่คิดว่าตัวเองคิดถูก
ผมรู้ตัวว่าผมเป็นคนที่ไม่ค่อยเชื่อคำสอนของคนอื่น ผมเชื่อในสิ่งที่ผมคิด แต่ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรผมจะเอาคำสอนเหล่านั้นมาประยุกต์กับความรู้สึกของผมอีกที จนมันลงตัวเป็นที่ยอมรับได้ผมที่จะแปลออกมาเป็นการกระทำ
ซึ่งบางทีผมก็ควบคุมมันได้ บางทีก็ไม่...ผมเลยอยากได้ฟนังสือเล่มนี้ไว้ใกล้ๆตัว เวลาที่ผมขาดสติหรือหาทางออกไม่ได้ ผมอยากจะอ่านคำสอนของพี่วี อ่านคพสอนของแม่พี่วี ซ้ำๆ...ห่ะห่ะ ดูเว่อร์เนอะ แต่ผมคิดอย่างนั้นจริงๆนะครับ
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับข้อคิดสะกิดใจ และการถ่อยทอดประสบการณ์ความรักที่มีประโยชน์ต่อคนอื่น ผมจะไม่ถามหรือสงสัยว่านี่คือเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งขึ้น เพราะผมไม่สนใจ....ผมสนใจ"เจตนา"ของพี่ีวีที่ถ่ายทอดทุกถ้อยคำออกมาเป้นเรื่องนี้มากกว่า ว่ามันให้อะไรดีๆกลับมากับชีวิตผมบ้าง
ฮ่าาา เม้นมายืดยาว พอดีกว่า>____<
สุดท้ายนี้....ขออวยพรให้พี่วีกับพี่กลรักกันจนวันสุดท้ายของชีวิต มีความสุขในทุกๆวินาทีที่หายใจ
(ขอถือวิสาสะเรียกพี่วีว่าหม่าม๊า และพี่กลว่าป๊า ละกันนะครับ แหะๆ เพราะผมรู้สึกอย่างนั้นกับพี่ๆจริงๆ ขอบคุณที่ช่วยสอนผมให้รู้ตักอะไรหลายๆอย่าง ในมุมที่ไม่เคยมอง แม้มันจะไม่ใช่คำสอนโดยตรงแต่มันเป็นคำสอนที่ตรงใจผมและอยู่ในแบบที่ผมคิดว่าผมต้องการที่สุดแล้ว)
รักเรื่องราวความรักครั้งนี้และรักป๊ากลกะหม่าม๊าวีมากๆเลยค้าบบบบบบบบบ >______< :กอด1:
-
รักพี่วี กะ พี่กล มากๆ ขอให้พี่ทั้งสองคนมีความสุข ขอกอดหน่อย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: 5555 รักกัน ๆ
-
ส่งเมล์ไปยืนยันที่เมล์ของคุฯหนึ่งแล้วค่ะ แต่ว่ามันตีกลับหมดเลยค่ะ
จะให้ส่งไปทางไหนได้อีกบ้างคะ :m15:
-
ส่งเมล์ยืนยันไปที่เมล์ของพี่หนึ่งแล้วนะคะ :z2: :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
แจ้งข่าว...คนที่ต้องการหนังสือของพี่วี..."เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้"
ให้ไปลงชื่อ พร้อมทิ้งเมลล์ติดต่อกลับฝากไว้ให้พี่หนึ่ง..โมฯ Poes
ตามเมลล์นี้นะค่ะ laopedbooks แอด hotmail ดอท co.th
พี่เค้าไม่รับจองผ่านทาง PM ค่ะ
ข่าวดี!..ประมาณวันพุธ พี่วีจะส่งต้นฉบับตอนพิเศษนอกรอบ 2 มาให้ fc
ได้อ่านกัน เพื่อให้หายคิดถึง...ซึ่งพี่เค้ารับปากไว้แล้ว
ยังไงรออ่านกันนะค่ะ...
คิดถึงพี่วี!!!..มากกก!!!
เป็นเอามากเหมือนกันเรา....
-
รออ่านเช่นกันคร่า
ส่งเมลไปจองหนังสือเรียบร้อยแว้ววววว
-
รออ่านด้วยคนนะค้า คิดถึงพี่วีมากมาย :impress2:
-
เข้ามารออ่านด้วยคนค่าาา
-
น้องLux คะ พี่ถามนิดหนึ่ง พี่ส่งอีเมล์ยืนยันการสั่งจองหนังสือไปแล้ว
แต่พี่ไม่ได้เขียนระบุอีเมล์ติดต่อกลับในเมล์ฉบับนั้น เพราะพี่ใช้อีเมล์ที่เคยแจ้งกับทางเล้าไปตั้งแต่ตอนสมัคร
พี่จำเป็นต้องส่งยืนยันอีกครั้งไหมคะ
:กอด1:
-
กรี๊ดดดด พี่วีจะมาแล้ว รอค่ะรอ คิดถึงพี่วีมากกกกกกกกกกก
อ้อ หลวงพี่ด้วยค่ะ อิอิ เดี๋ยท่านน้อยใจ
-
:sad11:สั่งจองไปแล้ว (ตั้งนานแล้ว) ไม่เห็นตอบกลับเลย :o12:
-
คิดถึงพี่กลกับพี่วีมากๆครับ
-
ส่งเมล์ไปจองแล้วนะคะ ^ ^
มาอ่านเอาตอนจบไปแล้วเลยไม่เคยมาเม้นท์อะไรเลยระหว่างทาง...
อยากจะบอกว่าถึงแม้ชีวิตของพี่วีและหลวงพี่กลกว่าจะมาถึงวันนี้ได้มันจะไม่ได้ง่ายดาย
แต่ก็ยังคิดว่าชีวิตรักของพี่ 2 คนน่าอิจฉาอยู่ดีล่ะค่ะ
ขอให้ชีวิตต่อไปจากนี้ของพี่ทั้ง 2 คน มีความสุขสงบอย่างที่ใจต้องการนะคะ
ปล. ลืมขอบคุณพี่วีและคุณลักษณ์ที่นำเรื่องราวมาเล่าสู่กันฟังนะคะ ขอบคุณมากๆ ^ ^
-
รอพี่วีอยู่เหมือนกันคะ คิดถึงมากมายเลย :กอด1: :กอด1:
-
ส่งไปแล้วแต่ยังไม่มีการตอบกลับอ่ะค่ะ
ปล.รอตอนพิเศานะคะ
-
ส่งเมล์ไปจองแล้วนะคะ ยังไม่มีการตอบกลับเช่นกัน เลยมาโพสเป็นหลักฐานไว้ก่อน แหะๆ
-
เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเรื่อง ตะเกียงพิเศษ กับ จอมใจนักเลง ไหมครับ???
-
จองไปแล้วรอบนึง ต้องส่งไปอีกไหมครับ
-
เราก็จองไปตั้งแต่แรก แต่ก็ส่งเมล์ไปยืนยันอีกรอบนึงอ่านะคะ
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part พิเศษ นอกรอบ 2
ครบรอบแต่งงาน...
.
.
.
.
วีไม่ได้หายเงียบไปไหนหรอกค่ะ....ยุ่งกับงานที่บริษัทฯ มีเวลาไปทำบุญกับหลวงพี่ที่วัดบ้าง
ไม่บ่อยนัก ล่าสุดไปตอนเข้าพรรษาที่ผ่านมา..หลังจากทำบุญถวายภัตตาหารพร้อมสังฆทานเรียบร้อยแล้ว
มีเวลาได้พูดคุยกับท่านที่กุฏิสงฆ์ซึ่งท่านใช้จำวัดก่อนเดินทางกลับพอสมควร งานนี้วีไปกับพี่วาดสองคน
ซึ่งสนิทกับหลวงพี่นั่นแหละค่ะ มีโอกาสคุยส่วนตัวเพราะพี่สาววีขอตัวไปให้อาหารปลาที่เขตอภัยทานของวัด
ประโยคที่วีกับหลวงพี่พูดคุยกันลองฟังดูนะค่ะ
“โยมเป็นอย่างไรบ้าง..งานที่บริษัทฯยุ่งมากไหม?..” ท่านถามขึ้นมา
“ยุ่งนิดหน่อยค่ะ....แต่ก็ไม่มีอะไร...เรียบร้อยดีค่ะ” วีตอบท่านไป
“อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะ...อย่าโหมงานจนลืมนึกถึงตัวเองละ..เจ็บป่วยขึ้นมาจะลำบาก...” ท่านเตือน
พร้อมสายตาห่วงใย..ซึ่งวีเห็นชัดเจนก่อนท่านจะเบือนเฉหลบไป
“ค่ะ...วีจะพยายามดูแลตัวเองให้ดี..หลวงพี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ” ตอบท่านไปพร้อมกับหัวใจฟูฟ่อง..
ไม่มีคำอธิบายบอกความรู้สึก
“ไม่ใช่พยายาม...การดูแลตัวเองให้ดีต้องอาศัยความพยายามเชียวหรือ?...หลวงพี่อยากให้โยมดูแล
โดยไม่ต้องพยายาม..คือตั้งใจดูแลตัวเองให้มาก..โยมเข้าใจใช่ไหม?” เล่นเอาหน้าแดงเลยประโยคนี้..เหมือนจะตำหนิ..
แต่ก็เชิงสั่งสอนไปด้วย..งานนี้หลวงพี่เจตนาอบรมปรามวีเต็มๆ
“ค่ะวีเข้าใจ...รับปากจะดูแลตัวเองให้ดี” ตอบท่านไปอย่างไวเลยวุ้ย!
“อึม..ดีแล้วหละ...ยังไงเงินทองก็ของนอกกาย...ทรัพย์สินต่างๆ เรายึดติดไขว้คว้าหามาเกือบตาย
สุดท้ายก็เอาไปด้วยไม่ได้..แม้แต่สังขารเราเองก็เถอะ...ทำเอาแค่พอกินพอใช้อย่าเกินกำลังมากไป...เราเองก็ไม่มีลูก
ที่จะต้องคอยห่วง..หามาได้ก็เท่านั้น..เข้าใจที่หลวงพี่พูดใช่ไหมโยม?” โอย!...อีกแล้ว...มาอีกหนึ่งระลอก...วีเข้าใจนะ..
ที่หลวงพี่ท่านเน้นย้ำวีเรื่องนี้ เพราะท่านรู้จักนิสัยวีดี...วีเป็นคนที่ทุ่มเทกับงานมาก..
คือไงดีหละ..เมื่อรับงานมาแล้ววีจะทุ่มเทเอาใจใส่ในรายละเอียดและลงลุยกับลูกน้องมาโดยตลอด...
บ้างทีถึงกับอดหลับอดนอน ลืมทานข้าวไปเลยก็มีเมื่องานมันติดพันมากๆ...สมัยที่ท่านอยู่ก็อาศัยท่านช่วยจัดการให้ตลอด...
แถมคอยว่ากล่าวตักเตือนประจำ..ซึ่งวีดื้อท่านได้ซะทีไหน..เลยเหมือนมีคนมาคอยบังคับอยู่กลายๆ..ทำให้ตารางเราต้องหยุด
ตามเวลา...เพราะท่านจะไม่ยอมให้วีโหมงานเกินกำลัง...
เรื่องกินข้าวอีกเหมือนกัน..ท่านคอยกินกับเราทุกมื้อ..เพราะฉะนั้นวีจะไม่กินก็ไม่ได้เพราะท่านรออยู่...
มีเพียงบางครั้งซึ่งไม่บ่อยมากเท่าไหร หากฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดต้องไปรับรองดูแลลูกค้าก็แยกกันกิน..มันเลยเหมือนบังคับให้เรา
ตรงเวลา...แต่พอท่านไม่อยู่..ท่านคงเดาเอาว่าวีต้องละเลยดูแลตัวเองแน่ๆ...ไอ้เราก็ทำจริงซะด้วยสิ..คืออย่างที่บอก...
มันติดพันลืมเวลาไปเลยก็มี...พอถึงตรงนี้เลยก้มหน้างุดหลบตาคมกริบของท่านที่จ้องเหมือนเราเป็นเด็กทำความผิดซะงั้น
ขนาดอายุปาเข้าไปเลขสี่แล้วนะนั่น...ยังไม่หยุดเขินสักทีเมื่อต้องเจอกับสายตาแบบนี้เลยจริงๆ
“เอาหละ!...ต่อไปนี้หากไม่จำเป็นมาก..โยมไม่ต้องมาหาหลวงพี่ก็ได้นะ...ช่วงนี้เข้าพรรษาแล้ว...
หลวงพี่อยากปฏิบัติธรรมให้เคร่งครัด” พอท่านพูดมาวีก็เข้าใจนะ..แต่ก็งงนิดๆ..ทำไมมันเกี่ยวอะไรกับการปฏิบัติให้เคร่ง...
เลยถามให้หายสงสัย
“เอ่อ...วีไม่เข้าใจค่ะ..หลวงพี่จะปฏิบัติศีลในกุฏิบำเพ็ญธรรมโดยไม่รับกิจนิมนต์หรือค่ะ...
ถึงมาพบไม่ได้” ถามไปแหละ
“อ่ะแฮ่ม!..เปล่าหรอก...หลวงพี่ยังรับกิจนิมนต์ญาติโยมปกตินั่นแหละ..คือหลวงพี่
เจอหน้าโยมทุกครั้ง...พอทำวัตรเย็นเสร็จก็ต้องอาศัยหลวงตาท่านปลงอาบัติให้ตลอด....เลยคิดว่าช่วงเข้าพรรษา
ถ้าไม่เจอกันได้คงดี...จะได้ไม่ต้องปลงอาบัติ...หลวงตาท่านล้อหลวงพี่ทุกครั้งที่โยมมา...พอโยมกลับท่านมักเปรยว่า
เย็นนี้หลังทำวัตรเสร็จ..คงรับปลงอาบัติหลวงพี่อีกแล้วแน่ๆ” พอท่านเอ่ยมาแบบนี้ เล่นเอาวีหน้าร้อนแทบไหม้...
อย่าเข้าใจว่าพระกับวีกำลังคุยอะไรกันนะค่ะ..คือคนบวชพระถือศีล 227 ข้อ มีข้อบังคับมากมาย หนึ่งในนั้นคือมโนกรรม...
ความคิดก็เป็นอาบัติทางธรรมวินัย..ดังนั้นสิ่งที่ท่านพูดมา วีเข้าใจ..ความหมายทางตรงคือตัววี..เป็นเหตุทำให้ท่าน
มีมโนกรรมทางธรรมวินัย..ท่านเลยต้องปลงอาบัติทุกครั้งที่วีมาพบ..
“วีเข้าใจแล้วค่ะ....เออ...ถึงกับต้องไม่เจอสามเดือนเลยเหรอค่ะ?” วียังอดย้ำถามท่านอีกครั้ง...
เพราะระหว่างเข้าพรรษา..ราวเดือนตุลามันครบรอบวันแต่งงานของเราทั้งคู่..ซึ่งทุกปีเราจะทำบุญเลี้ยงพระใส่บาตร
และฉลองแต่งงานกันสองคนประจำ...แต่ปีนี้มันอยู่ในช่วงพรรษา..ซึ่งหลวงพี่ท่านก็ยังไม่สึกเป็นบรรพชิต...คงไปทำ
แบบนั้นไม่ได้...แต่วีก็ตั้งใจไว้ว่าจะมาทำบุญเลี้ยงพระที่วัดกับท่านแทน...พอฟังท่านพูดแบบนี้เลยหดหู่ใจแป๋ว
ไปเลยทันทีเหมือนกัน
“หลวงพี่เข้าใจ...ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก..เพียงแต่ถ้ามันจำเป็นโยมก็มา..ปีนี้หลวงพี่คงบอกให้โยม
อดทนมากๆ...ถือว่าเป็นการสร้างบารมีร่วมกันนะโยม..หลวงพี่เองก็ต้องอดทน...แต่เป็นพระมันพูดไม่ได้...โยมคงเข้าใจ..
อะไรที่เคยทำมา..ขอละเว้นปีหนึ่งแล้วกัน...เอาหละ...หลวงพี่ต้องไปปฏิบัติธรรมก่อน..ได้เวลาแล้ว...โยมจะกลับ
เลยหรือเปล่า?” ดูเวลาบ่ายสองโมง..ได้เวลาที่ท่านต้องไปฝึกวิปัสนากรรมฐาน เดินจงกลม...วีเลยถือโอกาส
กราบนมัสการลาท่านเลยแล้วกัน เพราะต้องขับรถกลับเข้ากรุงเทพฯอีก....เป็นอันจบการพูดคุยกับหลวงพี่ท่านในครั้งนี้
ระหว่างที่พี่สาวทำหน้าที่ขับรถกลับ วีนั่งคิดอะไรคนเดียวเงียบๆ วีกับหลวงพี่แต่งงานอยู่กินกันมา
ยี่สิบกว่าปี ไม่อยากเชื่อว่าจะผ่านมานานขนาดนี้ ย้อนไปคิดๆ ดูเหมือนเพิ่งผ่านมาไม่นานนี้เอง ท่านในตอนนี้
ยังไม่แก่เลยสักนิด..กลับดูสุขุมนุ่มลึกมีเสน่ห์มากกว่าแต่ก่อนอีก...สังเกตุคำพูดความคิดของท่านดูเอาแล้วกัน
ใครจะเชื่อว่ากลสิทธิ์ในวันนั้น...จะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่สมบูรณ์ได้อย่างทุกวันนี้..ที่สำคัญท่านยังคงรักมั่น
และห่วงใยวีไม่เสื่อมคลาย..นึกไปแล้วเผลอยิ้มมีความสุขเสียซะงั้น...ก่อนจะหวนนึกถึงวันครบรอบแต่งงานเราสองคน
ในปีแรก รู้สึกมีความสุขมากมาย
ครบรอบแต่งงานปีแรก...กลสิทธิ์ทำเซอร์ไพรส์วีอย่างมาก ถึงกับลงทุนจองเรือล่องเจ้าพระยา
โรงแรมดังระดับห้าดาวสำหรับดินเนอร์ตอนเย็น..ราคาไม่ต้องพูดถึง....ยอดชายควักกระเป๋าแบ่งเงินเดือนออกเกือบครึ่ง
สำหรับอาหารค่ำมื้อนี้เลยทีเดียว....เค้าจัดบรรยากาศดีมากมีเดี่ยวไวโอลินบนดาดฟ้าเรือด้วย..โรแมนติกสุดๆสำหรับคู่รักคู่เดท..
ที่มาทานดินเนอร์ล่องเรือในค่ำคืน...
เช้ามาเราพากันไปถวายภัตตาหารเพลเลี้ยงพระเก้ารูปที่วัดกันก่อน ถือโอกาสทำบุญปล่อยนกปล่อยปลา...
ปล่อยกบอีกหนึ่งคู่...เพราะกบถือเป็นการเสริมด้านชีวิตคู่ชีวิตรักและครอบครัวให้มั่นคงราบรื่นและสุขสมหวัง...ต้องซื้อมาจาก
ตลาดสดให้แม่ค้าเค้าเลือกให้...จำไว้ด้วยว่าสัตว์ที่เราปล่อยต้องห้ามกินอีกเป็นอันขาด...กบเป็นสัตว์จำศีล..บารมีธรรมของ
สัตว์ชนิดนี้ดีนักแล...
แม้จะรู้ตัวก่อนว่าช่วงเย็นคงทานดินเนอร์นอกบ้าน แต่คิดแค่ว่าน่าจะเป็นร้านอาหารที่ไหนสักแห่ง
บรรยากาศสบายๆ เป็นกันเองมากกว่า ที่จะเป็นเรือสำราญล่องเจ้าพระยาซึ่งกลพาวีมาทาน
รู้สึกตะหงิดตั้งกะตอนแรกที่กลบอกคอนเซ็ปให้วีแต่งตัวแล้วหละ...ทีแรกวีกะจะใส่กางเกงยีนส์แบบผู้หญิง
ขายาวทั่วไป กับเชิ๊ตแขนสั้นเข้ารูปสีหวาน คาดเข็มขัดบวกแต่งหน้านิดหน่อยคงโอเค แต่พ่อยอดชายดันเป็นคอสตูม
ให้เองเลยเสร็จสรรพ จัดชุดเดรสรัดรูปสีดำกระโปรงสั้น คอเว้าลึกให้วีเสียนี่...ส่วนตัวพ่อล่อสูตรสีน้ำตาลเข้มสวมทับเชิ๊ต
สีขาว กางเกงยีนส์ลีวายสีน้ำเงินรองเท้าหนัง..แต่งซะหล่อ
วีเลยต้องตามนั้น เป็นหญิงจ๋าเซ็กซี่ได้อีก...คือชุดนี้วีได้เป็นของฝากจากรุ่นพี่ที่ทำงานแกไปเที่ยวพักร้อน
ที่ฮ่องกงแล้วซื้อมาฝาก...ใส่ไปงานเลี้ยงปีใหม่ของบริษัทฯ ครั้งเดียวไม่ใส่อีกเลย...เพราะใส่แล้วมีแต่คนมอง...คอมันเว้าลึก
จนเห็นเนินอกนิดๆ..แถมยังเป็นกระโปรงสั้นเลยเข่าอีก...แขนเป็นผ้าระบายลูกไม้โปร่งฉลุลายอวดผิวต้นแขนขาวผ่องยาวแค่
ครึ่งแขนสีดำล้วน..ทำให้ขับผิวขาวเหลืองของวีให้เนียนจนเด่นเลย
หลายคนบอกว่าวีสวมชุดนี้แล้วสวยเซ็กซี่มาก...แต่วีก็อายเกินจะกล้าอีก..เลยใส่แค่ครั้งเดียวเก็บไว้ในตู้
มาตลอด..วันนี้ยอดชายนึกไงรื้อออกมาให้วีใส่ไปดินเนอร์ฉลองครบรอบแต่งงานซะงั้น...สุดท้ายก็ต้องตามใจเค้าหละ...
เพื่อไม่ให้ดูหน้าเกลียดมากนัก...วีปล่อยผมซึ่งยาวเกือบกลางหลังดึงมาปกด้านหน้าไว้ด้วย ไม่อยากเปิดหน้าอกที่เว้าลึก
ให้ล่อแหลมมากเกินไป ปกติวีจะรวบผมมัดไว้ด้วยโบว์....วันนี้เลยปล่อยผมตรงเพื่อการนี้..มองตัวเองในกระจก..
ยังสวยได้อีกไม่อยากเชื่อ....อดภูมิใจตัวเองไม่น้อย..กลเองส่งยิ้มสายตากรุ่มกริ่มวิบวับ...พาเอาหน้าร้อนไปเหมือนกัน...
ถ้าไม่เข้าข้างตัวเองนัก...ด้วยความสูง 170 บวกรูปร่างเอวบางร่างน้อย สูงเพรียว ผิวขาวหน้าตา
ออกหวาน..ไม่มีใครดูออกว่าวีคือสาวประเภทสอง...อาจเพราะกิริยาท่าทางของวีเรียบนิ่งไม่โดกเดกเกินงามด้วยมั้ง
เลยไม่สะดุดให้ใครดูพิรุธ....กลสิทธิ์ยกยิ้มหน้าบานที่เห็นสายตาตั้งแต่เด็กบริการ จนถึงลูกค้าบนเรือมองวีอย่างชื่นชม
ยอดชายยืดซะไม่มี มือไม่ยอมปล่อยมือวีจับเดินซะสวีท ก่อนพาไปนั่งโต๊ะที่จองไว้สองที่ริมราวระเบียงดาดฟ้าเรือ
เห็นวิวแม่น้ำพร้อมรับลมแม่น้ำเย็นสบายบรรยากาศดีมากๆ ในขณะที่ไวโอลีนก็บรรเลงเพลงคลอไปด้วย
พร้อมกับอาหารที่ยอดชายออร์เดอร์เตรียมไว้เสร็จสรรพ ทั้งกุ้งมังกร....ขาปูอลาสก้า...ไวน์แดง..ฯลฯ
หลังจากทานอาหารอย่างละเมียดละไม..พร้อมกับจิบไวท์ไปด้วยจนกรึ่มๆ คำพูดหวานหูที่เงียบไปสักพัก เพื่อให้เราได้ทาน
อาหารและดื่มด่ำบรรยากาศสองฟากฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งประดับไฟตามวัดสำคัญต่างๆริมแม่น้ำแลดูสวยงามอลังการ
กลสิทธิ์ก็เปิดบทสนทนาขึ้นมา
“วีรู้ไหม?...กลเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้” วีเงยหน้ามองกล วางช้อนกับส้อม
หลังจากส่งอาหารคำสุดท้ายเข้าปาก ตามด้วยยกไวท์แดงขึ้นจิบเป็นแก้วที่สอง คิดว่าหน้าคงแดงเห่อไปแล้วหละ
กับไวท์ที่กิน วีรู้สึกหน้าตึงๆ ก่อนจะจ้องตอบตาคมวาววิบวับฉ่ำหวานที่มองสบมา แล้วถามขึ้นว่า
“ทำไมกลถึงคิดงั้น” กลสิทธิ์อมยิ้มนิดๆ แบบอารมณ์ดีสุดๆ แล้วพูดตอบมาว่า
“ไม่มีผู้ชายคนไหนในโลกหรอก..ที่จะไม่รู้ว่าตัวเองโชคดี เพราะได้เมียทั้งสวยทั้งเก่ง..ทั้งอ่อนหวาน
เข้มแข็ง..ฉลาด..น้ำใจงามมองโลกในแง่บวก..ที่สำคัญรักและให้เกียรติสามีหรอกครับวี” หึหึหึ!..อยากจะบอกว่าน้ำเน่า..
แต่มันกลับเป็นน้ำเน่าที่อิ่มหัวใจชะมัด...งานนี้นอกจากจะไม่รู้สึกอยากอ๊วกแล้ว ยังเรียกเลือดวิ่งขึ้นหน้าจนจะทะลุออกหัวแล้ว..
ไม่นับความร้อนตึงจากไวท์ที่กินไปก่อนหน้านี่อีกนะ
“กลชมวีมากไปเหอะ...วีใช่ดีปานนั้นสักหน่อย..แต่ก็ขอบคุณมากนะค่ะที่กลชม...วีเองอยากบอก
เหมือนกัน....วีคงเป็นเมียที่โชคดีมากที่สุดในโลกที่ได้รับสิ่งที่ดีจากสามีของตัวเอง ทั้งความรักและการดูแลเอาใจใส่
ด้วยดีเสมอตลอดมา...ขอบคุณมากค่ะ..นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้กลทำให้วีมีความสุขไม่เปลี่ยนแปลงหรือ
ลดน้อยถอยลงเลย..มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นทุกวัน...หากเป็นเช่นนี้ไม่เสื่อมคลาย...วีว่ามันคงเพิ่มตามอายุของเรา
ที่เพิ่มขึ้นทุกปีจริงไหม?” วีเลยถือโอกาสพูดแสดงความรู้สึกบอกกลไปด้วยเช่นกัน ไม่ลืมที่จะขอบคุณกลด้วย
ที่ทำให้เรามีวันนี้ เพราะความอดทนของกลและความจริงใจที่มีให้วี ไม่ต้องนึกถึงความรักที่แสดงออก
อย่างไม่เคยเบื่ออีก...ทำให้เราทั้งคู่อยู่กันอย่างมีความสุขมาโดยตลอด ทั้งที่เป็นชีวิตคู่ที่เริ่มต้นไม่
ปกติธรรมดาเสียด้วยซ้ำ
“กลต่างหากต้องเป็นฝ่ายขอบคุณวี...นี่อะไรมาแย่งกลพูดเสียก่อน..แต่ช่างเหอะ...ขอบคุณวีมากครับ..
ขอบคุณจริงๆที่อยู่ข้างกันตลอด..ไม่ปล่อยมือกัน...ถ้าไม่มีวีในวันนี้...กลก็ไม่รู้เหมือนกันชีวิตกลจะเป็นได้อย่างทุกวันนี้หรือไม่...
ที่แน่ๆเชื่อว่าคงไม่สามารถใช้คำว่ากลเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกได้อย่างเต็มปากเหมือนที่พูดได้หรอก...
ขอบคุณอีกครั้งครับวี” คำพูดพร้อมกับสายตาที่ส่งประกายวิ้งๆ..หวานฉ่ำมาให้..หวาย..หวาย...ตายแล้วเล่นเอาวี
ต้องรีบยกไวท์ขึ้นจิบแก้เขิน ก่อนที่น้องบริกรจะตรงรี่เข้ามารินไวท์เติมให้ทั้งแก้วของกลและวี...เป็นการเบรคการหยอด
ที่กำลังจะตามมา..ให้หน้าวีได้พักหายใจหายคอ...ก่อนมันจะร้อนจนระเบิดเพราะคำพูดกลสิทธิ์จนได้
เป็นการฉลองครบรอบการแต่งงานที่หวานและเป็นความทรงจำที่สวยงามครบรอบหนึ่งปีที่วีไม่มีวันลืมอีก
เหตุการณ์หนึ่ง วีมีความสุขทุกครั้งที่นึกถึง ไม่รวมความสุขที่กลสิทธิ์มอบให้ฉันผัวเมียหลังจากกลับมาถึงคอนโดฯ
เล่นเอาวีสำลักความสุขจนเข่าอ่อนนอนยาวเกือบเที่ยงของอีกวัน โชคดีที่ตรงกับวันหยุดงานเพราะเป็นวันอาทิตย์
ประจวบเหมาะแบบนี้นี่แหละ กลสิทธิ์เลยจัดหนัก หากวีไม่ขออุธรณ์บอกว่าไม่ไหวแล้ว คงได้หลับนอนกันหรอก..
ไม่รู้ว่ายอดชายเค้าดื่มไวท์หรือยาโดป...แรงดีไม่มีตก..แถมมีความต้องการอย่างไม่ลดละเลิกอีกตะหาก...
ยังกะเข้าหอกันใหม่ๆ ซะงั้น...ช่างเข้ากันจริงครบรอบแต่งงานหนึ่งปี พี่ท่านเล่นฉลองไม่นึกถึงสังขารวีเลยสักนิด..
ล่อทั้งหน้าหลังบนล่าง..ครบหมดทุกทางที่พี่แกจะลุยได้...ยี่ห้อนี้มีคนเดียว....
หายากนะนั่น...ยี่ห้อกลสิทธิ์..ของเค้าดีจริง...
อ่านให้หายคิดถึงกัน ถือว่าวีมาทักทายแล้วนะค่ะ
อ่านแล้วอย่าลืมทักทายพูดคุยกันบ้างนะค่ะ..สำหรับหลายท่าน
ที่ PM เข้ามาถามไถ่ข่าวคราวของวีกับหลวงพี่ หวังว่าคงหายคิดถึงกันแล้วนะค่ะ
วีสบายดีค่ะ..มีเวลาก็แว่บเข้ามาอ่านโพสอิทของทุกรีไพส์..ขอบคุณความรักความคิดถึงที่มอบให้กันไม่เสื่อมคลาย..
วีเองก็คิดถึงผู้อ่านและ fc ทุกคนเช่นกัน
ส่วนเรื่องหนังสือ รอกันอีกนิดนะค่ะ ตอนนี้ทางคุณหนึ่งโมฯ Poes
กำลังเร่งดำเนินการอยู่ค่ะ คาดว่าคงเร็วๆ นี้น่าจะตอบเมลล์ให้
คนที่ลงชื่อแจ้งเมลล์ไว้กับคุณหนึ่งแน่นอนค่ะ ที่คุณหนึ่งยังไม่ตอบกลับ
ไม่ใช่ว่ายังไม่ได้รับเมลล์นะค่ะ แต่เห็นว่ารอให้เปิดจองโอนเงินก่อนคงแจ้งค่ะ
แต่ยืนยันได้รับเมลล์ของทุกท่านที่แจ้งชื่อไว้แล้วค่ะ ส่วนใครที่ยังไม่ได้ไปแจ้งก็ติดตามกันเองนะค่ะ
ถือว่าเป็นการร่วมทำบุญกันค่ะ งานนี้ยืนยันค่ะวียกให้เล้าฯทำทุกขั้นตอนไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับรายได้ค่าใช้จ่าย
เหลือเท่าไหร่ให้เล้าฯ ส่งตัวแทนไปทำบุญถวายกับหลวงพี่ที่วัดโดยตรงเลยค่ะ ขออนุโมทนาบุญ
สาธุกับทุกท่านมา ณ ที่นี้อีกครั้งนะค่ะ กับการสั่งซื้อหนังสือ....กุศลที่ร่วมกันทำคงส่งผลให้ผู้อ่านทุกท่าน
ประสพสิ่งเสมอใจ ขอให้ได้พบดวงแก้ว ให้แคล้วหมู่มาร ให้ได้พบพระนิพพานกันทุกคนเช่นกันนะค่ะ....
รักและคิดถึงเสมอ :กอด1:
ปราณวี.
ปล. ตอนพิเศษนอกรอบไม่มีในหนังสือนะค่ะ....ในหนังสือมีตอนพิเศษที่จัดไว้ให้แล้วตะหากค่ะ
-
ขอบคุณค่ะ ขอกอดคนเขียนแน่นๆ จะกลับไปอ่านเรื่องนี้อีกรอบ หนูคิดถึง :กอด1:
-
ยังหวานไม่เสื่อมคลาย :-[ พูดได้คำเดียวอิจฉาอ่ะ
อยากเจอรักแท้เร็วๆจังเลย
-
อ่านเรื่องของคุณวีแล้วอิ่มเอมได้ตลอด แต่ขอฮาหลวงพี่นิดนึงไม่บาปใช่มั้ยค่ะ
-
อ่านแล้วยิ้มเลยค่ะ น่ารักเนอะ
ปล.ลงชื่อจองหนังสือไปแล้วนะค่ะ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ขอบคุณครับพี่กลพี่วี ยังรักและคิดถึงพวกพี่ๆเสมอนะครัน ถ้ามีโอกาสคงได้พบกัน (ขางทาง)อิๆๆๆๆๆ
-
ชอบจังง หวานมากเลยคับ
-
คิดถึงคุณวีจังค่ะ อนุโมทนาบุญกับการทำบุญครั้งนี้ด้วยคน เมลล์ไปลงชื่อไว้แล้ว
-
สาธุค่ะ
อ่านแล้วก็ยังนึกยินดีและดีใจกะคุณวีและหลวงพี่เสมอเลยค่ะ
แต่ต้นจนจบตอนยิ้มตลอดเลยค่ะ
o13
-
:กอด1: พี่วี คิดถึงจังเลยค่ะ
ตอนนี้ก็หวานอีกแล้วว อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย :-[
-
ขอบคุณที่แบ่งบันสิ่งดีๆค่ะ :pig4:
-
:impress3:
บอกได้คำเดียวว่า อิจฉาอ่ะพี่วี
ไม่รู้สิ สำหรับญ่าชาตินี้คงไม่มีคนใครที่จะรักและห่วงใยกันไปชั่วชีวิตแบบนี้แน่
พี่สองคนรักกันนานๆนะครับ
-
ขอบคถุณพี่วีค่ะ
-
ขอบคุณพี่วีด้วยคนค่ะ ที่ได้แบ่งปันสิ่งดีๆให้กับเรา :pig4: :กอด1:
-
:-[ :-[
ขอบคุณค่ะพี่วี
-
:o8: :o8:
อ่านแล้วเบาหวานขึ้นจริงๆค่ะ อะไรจะหวานขนาดนี้้้ เค้าอิจฉาาาา
ขอบคุณนะคะพี่วี กรโดดกอด 1 หมับบบบ
-
ดีใจจังได้อ่านก่อนนอน อ่านไปยิ้มไป มีความสุข หลับฝันดีแน่ๆ
ขอพรทุกพรส่งกลับคืนไปให้พี่วีและครอบครัวเช่นกันจ้า
:L2: :กอด1: :pig4:
-
อ่านแล้วอมยิ้มแล้วอมยิ้มอีก หวานกันจริงเชียว
คิดถึงจังงง
ขอบคุณนะค่ะ
-
อ่านแล้วน่ารักกันจัง
ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
-
...ขอบคุณมากๆสำหรับตอนพิเศษ ที่ไม่มีในหนังสือ
...ถ้าเป็นไปได้ก็อยากขอให้อย่าลบเรื่องนี้ออกจากเล้าเลยนะจ๊ะ
...เพราะเมื่อใดที่อยากอ่าน ก็จะได้เข้ามาอ่านในนี้ ส่วนหนังสือนั้นพี่สั่งแน่นอน
...ช่วงเวลาที่บวชนี่หลวงพี่อดทนอดกลั้นน่าดูเนอะ แต่ก็ดีที่ท่านบอกตรงๆๆ
...น้องวีคงต้องให้เวลาท่าน ตามที่ท่านขแแล้วละมั้ง 3 เดือนที่เข้าพรรษาเนี่ย :L2:
-
อ่านแล้วอดยิ้มไปด้วยไม่ได้
อันว่าเนื้อคู่ก็ต้องแล้วแต่คู่จริงๆ
-
ยิ้ม อบอุ่น :impress2:
แบบนี้รึเปล่าค่ะ ที่เรียกว่า รักแท้ :กอด1:
สักวันคงเจอเหมือนกันเน๊าะ :m13:
:L1: :L1:
-
ขอบคุณพี่วีที่นำตอนพิเศษตอนใหม่มาให้อ่านแก้คิดถึงค่ะ :กอด1:
-
:กอด1:คิดถึงพี่วีเช่นกันค่ะ
ตอนพิเศษ หวานมากมายเลยค่ะ
-
พี่วีขาคิดถึง กอดๆ :กอด1:
น่ารักหวานอีกแล้ว หลวงพี่ทำเอาเขินเลยคะ :o8:
ครบรอบหนึ่งปีของพี่วีและพี่กลอบอวลไปด้วยความรัก และโรแมนติก หวานมากเลยค่ะ :L1: :L1:
พี่วีและพี่กลต่างโชคดีซึ่งกันและกันที่ได้มาเจอกัน
และมีวันนี้ด้วยกัน พี่วีกับหลวงพี่รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
อร๊ายย เค้าเขิน หลบหลังหมอนก่อน อิอิ :-[
-
:impress2: :-[
-
^^
-
ผมพึ่งอ่านจบครับ ขอบอกก่อนเลยนะครับว่าผมขอเป็นแฟนคลับพวกพี่ด้วยคนนะครับ ผมรู้สึกว่าความรักของพวกพี่ๆที่มีให้กันมันอบอุ่นมากๆเลยครับ ผมล่ะอิจฉาพวกพี่จริงๆ ขอให้พี่วี แล้วก็หลวงพี่มีความสุขมากๆนะครับ
:กอด1:
-
ขอบคุณที่คุณวียังคิดถึงกัน
หมั่นมาเยี่ยมกันบ่อยๆนะครับ คิดถึง
-
:L1:ขอบคุณมากคะ พี่วี....ดีจังเลยครบรอบแต่งงาน
ถ้านับไปแล้ว จนถึงปัจจุบันคงจะ เซอร์ไพซ์ หลายปีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอให้มีความหวานความสุขทุก ๆปี รักกันตลอดไปนะคะ
ขอบคุณพี่วีมากสำหรับ ตอนพิเศษ น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:กอดพี่วีคะ :กอด1:
-
:L2:
ขอให้พี่วีกับหลวงพี่มีความสุขมากกกๆๆ นะคร้าบบบบบ
-
ขอบคุณมากๆค่ะ :กอด1:
-
เพิ่งอ่านจบ ^ ^
เรื่องของพี่วี อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความรักและห่วงใย อบอุ่นมากๆเลยครับ
ขอบคุณที่เขียนถ่ายทอดให้ได้เห็นถึงความอบอุ่นที่คนสองคนมีให้กันอย่างบริสุทธิ์ใจนะครับ
:L2:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ครั้งแรก ไม่เสียใจที่เข้ามาอ่านเลย
พี่สองคนรักกันดีจังนะคะ น่าอิจฉาจริงๆ ชีวิตนี้อยากมีรักแบบนี้บ้างสักครั้งจัง
พี่กลรักพี่วีจังเลย ส่วนพี่วีก็สุดยอด ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยที่ตัดสินใจเปลี่ยนตัวเองขนาดนี้เพื่อใครสักคน เจ๋งมากๆ ถ้าได้เห็นพวกพี่สักครั้งคงปลื้มน่าดู^-^
ขอให้รักกันชั่วฟ้าดินสลายนะคะ เป็นไงโบราณดีไหม แต่จริงใจนะ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะพี่วี
อ่านแล้วก็ยิ่งคิดถึงพี่วีค่ะ
ยังไงก็อย่าลืมดูแลสุขภาพร่างกายดีๆนะคะ
อย่า้เจ็บอย่าป่วยนะคะ
แล้วก็ขออนุโมทนาสาธุรับพรจากพี่วีค่ะ
-
ขอให้พี่วีมีความสุขตลอดไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะพี่วี
คิดถึงจัง :-[
ขอบคุณคุณLukด้วยค่ะ :กอด1:
-
>"< น่ารักกที่สุด
ร้อนหนาวมาเยอะ มีความสุขมากๆรักกันนานๆนะคะ
-
ขอบคุณพี่วีและหลวงพี่กลที่นำเรื่องราวดีๆมาแบ่งปันกัน
ขอบคุณพี่Lukที่นำเรื่องราวของพี่วีมาแบ่งปันกัน
เพราะคำว่า"รัก"คำเดียวจริงๆที่ทำให้คนเราเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ถึงขนาดนี้
เรื่องราวของพี่วีมีข้อคิดสอนเตือนสติอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องความรัก ชีวิตคู่หรือการกระทำของตัวบุคคล
ขอให่พรที่พี่วีได้ให้แก่ผู้อ่านทุกคนส่งกลับไปให้พี่วี หลวงพี่ และพี่Lukด้วยค่ะ
ปล.ถ้าจะหนังสือตอนนี้จะทันไหมค่ะ
-
พี่วีแวะมาเยี่ยมให้หายคิดถึง
ตอนนี้น่ารักมากเลย บรรยากาศบนเรือคงหวานน่าดู
ขอให้พี่วีกับหลวงพี่มีความสุขมากๆ นะคะ :L2:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วไม่ผิดหวังจริงๆ ค่ะ
อ่านแล้วไม่อยากหยุดเลยค่ะ
ได้แง่คิด ความสนุก น้ำตา มากมายจริงๆ
ขอบคุณนะคะที่นำเรื่องมาให้อ่าน
อนุโมทนากับหลวงพี่ด้วยนะคะ
แล้วจะรออ่านหนังสือนะคะ
-
หลวงพี่โชคดีที่มีโอกาสได้อยู่ในวัดที่ปฏิบัติธรรมด้วย ก็ขออนุโมทนาบุญกับท่านด้วยนะคะ (แต่แอบฮาตอนท่านพูดเรื่องปลงอาบัติ เอิ๊กๆ)
-
อ่านแล้วรู้สึกอิ่มเอมมาก
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษหวานๆนะคะคุณวี^^
-
อ่านแล้วน้ำตาซึม TT
อวยให้ทั้งคู่ตลอดไปๆๆ
-
T^T แจ้งเรื่องหนังสือไปทางทีมงานแล้วอ่ะ ไม่มีเมลตอบเลย
ชอบมากๆเลยตอนนี้
-
เข้ามาอ่านอีกรอบก็ยังคงได้อรรถรสเหมือนเดิม (ร้องไห้เหมือนเดิมด้วย) ขอบคุณมากๆ ค่ะ :pig4:
-
พี่วี....คร๊าบบบบ!!!!
คิดถึง!
เข้ามาเยี่ยมบ้างนะครับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่วีมาแล้วววว
-
อ่านรวดเดียวจบเลยแหะเรา ฮ่าๆๆ
ขอบคุณพี่วี หลวงพี่ แล้วก็พี่ลักษ์ นะคะ
ที่ทำให้หนู รุจักกับคำว่ารักแท้ หนูเลยคิดนะว่า
ในโลกนี้มันจะมีรักแท้ จริงๆหรือเปล่า แต่พวกพี่ทำให้ให้หนู
รู้ว่า รักแท้ ไม่ได้มีแค่ในนิยาย ขอบคุณจริงๆค่ะ
หนูขอให้พี่สองคนรักกันอย่างนี้ตลอดไป นะคะ
-
ขอบคุณพี่วีและหลวงพี่ และ พี่ลักษ์ มากนะคะที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆให้ได้อ่านกัน
อยากบอกว่าอ่านแล้วมีหลากอารมณ์มากๆ(ทั้งหัวเราะ ร้องไห้ จิตตก ฮาแตก 555) และนับถือจิตใจพี่วีจริงๆค่ะที่เข้าผ่าตัดแปลงเพศ
หนูว่าจิตใจพี่วีนี่จะว่าไงดีล่ะถ้าจะบอกว่าแมนมากๆก็คงไม่ใช่แล้ว แต่หนูชอบและชื่นชมความคิดของพี่มากจริงๆค่ะ
ที่ทำให้รู้ว่าความรักทำให้เราเปลี่ยนได้จริงๆ ถ้าคนเรายังเห็นแก่ตัวว่าก็ฉันเป็นอย่างนี้เธอต้องยอมรับในตัวที่ฉันเป็น
ไม่ยอมปรับตัวเข้าหากัน ความรักก็คงไปกันไม่รอดแน่ๆ (เพราะหนูเป็นคนที่ไม่ชอบเปลี่ยนแปลงตัวเอง จนป่านนี้ยังแต่งตัวเฉิ่มๆเชยๆ ไม่มีแฟนกับเค้าซักที 555) ขอบคุณพี่วีที่ทำให้หนูได่้เห็นมุมมองความรักอีกด้านหนึ่ง
ซึ่งเป็นด้านที่ดีมากๆด้วย ขอบคุณจริงๆค่ะ ^^
ปล1. ดีใจกับหลวงพี่ที่ได้เจอพี่วีจริงๆค่ะ พี่สองเกิดมาเพื่อเป็นคู่กันจริงๆ ขออวยพรให้พี่ทั้งสอง มีความสุขมากๆสามารผ่านอุปสรรคต่างๆไปได้ด้วยดีทุกครั้งไป นะคะ
ปล2. ขอบคุณพี่ลักษ์ที่ถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆให้ได้อ่านกันด้วยนะคะ ขอให้พี่ลักษ์มีความสุขมากๆเช่นกันค่ะ
ปล3. ปกติหนูเป็นผีสิงบอร์ดตลอดไม่ค่อยเม้นท์อะไรมากมาย นี่เป็นเม้นท์ที่ยาวที่สุดเท่าที่เคยเม้นท์มาเลยทีเดียว 5555
-
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part พิเศษ นอกรอบ 3
วันแม่...
.
.
.
.
วีโทรหาหลวงพี่กราบนมัสการท่าน..บอกท่านด้วยว่า..วันที่ 10 สิงหาที่จะถึงนี้ วีจะขึ้นเหนือ
ไปกราบแม่ ซึ่งหลวงพี่ทราบดีอยู่แล้ว เพราะที่ผ่านมาหากเราสองคนว่างช่วงเทศกาลวันแม่ จะพากันไปกราบแม่วี
ที่เหนือเป็นประจำ...ส่วนแม่ของหลวงพี่...เรามักพากันไปกราบท่านก่อนขึ้นเหนือทุกครั้ง
หลวงพี่บอกพอไปถึงแล้วให้โทรบอกด้วย โดยเฉพาะตอนเข้าไปกราบแม่..ท่านขอให้วีเปิดสปีคโฟนโทรศัพท์..
เพื่อจะขอรับพรจากแม่วีด้วยคน...หลวงพี่ถือแม่ของวีเป็นแม่บังเกิดเกล้าอีกคนหนึ่ง..
ท่านเคยพูดเสมอว่า..หากแม่ไม่ทำพิธีเรียกขวัญให้ตอนตกนั่งร้าน ไม่รู้ว่าท่านจะฟื้นมาอยู่กับวี
ได้หรือเปล่าเลยด้วยซ้ำ..เหมือนแม่ชุบชีวิตให้ท่าน...เพราะฉะนั้นแม่วีก็เปรียบเสมือนแม่ผู้ให้กำเนิดด้วยเช่นกัน....
ทำไมวีถึงเลือกจะไปกราบแม่ในวันแม่...ต้องบอกก่อนวีไม่ได้เลือกค่ะ...ปกติถ้าว่างมีวันหยุดติดกันยาว
ก็จะไปอยู่เสมอ..แต่วันแม่ส่วนใหญ่มันตรงกับวันหยุดยาว..บริษัทฯของวีก็หยุดให้พนักงานทุกปี...ยิ่งเดือนนี้ตรงกับวันศุกร์..
ยิงยาวเสาร์อาทิตย์สามวันติดกัน...เลยสะดวกขึ้นเครื่องไปชั่วโมงเดียวก็ถึงแล้ว
ปัจจุบันแม่วีอายุ 80 ท่านแก่มากแล้ว เหมือนที่เคยคิดไว้ไม่ผิด...แม่มีส่วนคล้ายคุณยายของ
หลวงพี่กลมาก..ท่านปล่อยวางเข้าวัดทำบุญเสมอ..ยังคงเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของลูกหลานควรค่าแก่การยกย่องบูชายิ่ง...
ท่านได้รับรางวัลแม่ดีเด่นประจำจังหวัดจากผู้ว่าฯ...เป็นแม่ที่ลูกๆทุกคนเทิดทูนบูชา..เราทุกคนรู้สึกภาคภูมิใจที่ได้เกิด
เป็นลูกแม่...โดยเฉพาะวีดีใจที่เกิดเป็นลูกแม่มากกว่าใครเพื่อน
ระบบการได้ยินเสียงของท่านด้อยประสิทธิภาพลงไปเยอะ...ตาก็ฝ้าฟางตามอายุ..แต่แววตาอบอุ่นอ่อนโยน
พร้อมรอยยิ้มใจดียังมีให้เสมอ..คงอมตะตลอดกาลซึ่งมักประดับบนใบหน้าที่เหี่ยวย่นไม่เคยจางหายไปกับการเวลา...
แม่ยังเป็นแม่พระที่ยิ่งใหญ่ตลอดมาและตลอดไปของพวกเรา
ย้อนไปเมื่อปีที่ผ่านมา..วีกับหลวงพี่พากันไปกราบท่านในวันแม่...วันนั้นวียังจำพรที่แม่ให้
พร้อมคำพูดกินใจที่ท่านถ่ายทอดคำสอนให้วีกับหลวงพี่เก็บเอาไปใช้ในชีวิตประจำวัน....นับเป็นประโยชน์อย่างยิ่ง
เราสองคนถือพวงมาลัยดอกมะลิคนละพวง นั่งพับเพียบลงบนพื้นโดยคุณแม่ท่านนั่งเก้าอี้..ต่างวางพวงมาลัย
ไว้บนตักท่าน ก่อนจะพากันก้มกราบเท้าท่าน ซึ่งแม่ก็รับไหว้พร้อมกับเอามือลูบหัวไปด้วย พอเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับรอยยิ้ม
อบอุ่นใจดีส่งมาให้ก่อนจะเอ่ยพรออกจากปากของท่าน
“แม่ขอให้ลูกทั้งสองมีความสุข เจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงาน..รักกันตลอดไปอย่าได้มี
ภยันตรายใดๆ กล้ำกลายเอาได้...ขอให้ได้พบดวงแก้ว ขอให้แคล้วหมู่มาร ขอให้พบพระนิพพาน...
ตลอดกาลนานทั้งสองคน..” พวกเรายกมือพนมกราบบนตักรับพรของท่านอีกครั้ง วีตื้นตันใจที่ได้แสดงออก
ซึ่งความรักที่เราทั้งคู่ให้กับแม่และแม่ก็รักและห่วงใยเราไม่เสื่อมคลาย
“ผมกราบขอบคุณแม่มากครับ...ที่มอบความรักความไว้วางใจให้ผมมาตลอด...ผมให้สัญญา
ว่าจะรักและซื่อสัตย์กับวีตลอดไป...” กลสิทธิ์ให้คำยืนยันกับแม่ซึ่งมักทำประจำทุกครั้งเช่นกัน..ท่านก็ยิ้มตอบก่อนจะพูดต่อว่า
“แม่ดีใจ..ที่กลเป็นคนมีสัจจะ...มั่นคงในความรักที่มีให้ลูกของแม่..อยู่กันมานานจนอายุปูนนี้..
จงมั่นคงในรักต่อกันตลอดไป...แม่ไม่มีอะไรมามอบให้นอกจากคำสอนจงนำเอาไปใช้...แม่อยากให้ลูกทั้งสองคน...
ทำจิตใจเหมือนกับกระจก..วางใจวางตนให้ได้ดังกระจก..เป็นกระจกส่องใจ...กระจกไม่เลือกที่จะสะท้อนภาพ
ทุกชนิดฉันใด..ขอให้จิตใจลูกทั้งสองจงเอาเยี่ยงอย่างกระจก....กระจกรับรู้แต่ไม่ยึดถือครอบครอง ดังนั้นจึงไม่มีภาพใดๆ
หลงเหลือติดอยู่ในกระจกเลย...สายฝนที่เรามองเห็นในกระจก ไม่สามารถทำให้กระจกเปียกฝนได้..เปลวไฟในกระจก..
ก็หาได้เผาลนกระจกเช่นกัน...ทั้งนี้เป็นเพราะกระจกไม่ได้ให้อำนาจสายฝนและเปลวไฟ...เพราะฉะนั้นลูกทั้งสองคน..
จงฝึกทำจิตใจให้ดุจดังกระจก เพราะเมื่อใดที่ลูกหลงยึดถือและตกเป็นทาสของกิเลสขึ้นมา ความทุกข์ความเศร้าหมองใจ
ย่อมติดตามมาเมื่อนั้น” พูดจบท่านก็ยิ้มอบอุ่นดังเคย...เราสองคนน้ำตาคลอรื้นพนมมือกราบลงตักขอบคุณแม่อีกครั้ง..
และตั้งใจนำคำสอนของแม่ไปประพฤติใช้เช่นกัน
ทุกครั้งที่ไปกราบแม่...ไปปรนนิบัติเล็กๆ น้อยๆให้กับท่าน..วีจะอิ่มอกอิ่มใจมีความสุขเป็นอย่างมาก...
อยากฝากถึงผู้อ่านทุกคน..ในวันที่เรามีโอกาสตอบแทนความกตัญญูของคุณแม่ผู้ให้กำเนิด...อย่าได้มัวแต่ผลัดวันประกันพรุ่ง..
อย่าคิดว่าแม่อยู่กับเรายังไม่ไปไหน..ไว้แสดงความรักต่อท่านเมื่อไหรก็ได้..หากคิดเช่นนี้..เราอาจได้สัมผัสกับคำว่าสายไป
ในวันหนึ่ง..เพราะฉะนั้นเพื่อไม่ให้เราเจอและมีโอกาสสัมผัสกับคำๆ นี้...รักแม่เสียแต่วันนี้...แล้วทุกคนจะรู้ว่าความสุขที่ได้รักแม่..
และแม่ยิ้มอบอุ่นมอบให้เรา..มันช่างเต็มตื้นหัวใจยิ่งกว่ารักใดใดในโลกใบนี้เสียด้วยซ้ำ..
สิบนิ้วพนมก้มกราบ....นอบพิราบบาทบาทามารดาศรี
พระคุณล้นเหลือทุกสิ่งมี....แม่คนดีสถิตย์ใจไร้ทุกข์ตรม
พรของแม่...เปรียบดั่งพร..พระอิศวร
พรของแม่...ใหญ่กว่าเทพ..ไท้ทั้งปวง
พรของแม่...ปกปักษ์ทรวง..ชั่วนิรันดร์
ขออัญเชิญอำนาจบารมี...เทพเทวาบรรดาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในโลกหล้า
ดลบันดาลปกปักษ์รักษา แม่ของผู้อ่านทุกท่าน..ให้สุขภาพกาย สุขภาพใจ พลานามัยสมบูรณ์แข็งแรง...
อยู่เป็นร่มฉัตรแก้วของทุกท่านตลอดกาลนานเทอญ
บทสวดคำแปล พระคาถาชุมนุมเทวดา
พอจบสัคเค ธรรมคต ตามบทบาท ทั้งคำอรรถ คำแปล และคาถา
ขออัญเชิญ เทพดาเจ้า ท้าวเทวา จงเสด็จลงมา จากสรวงสวรรค์ ชั้นวิมานบน
ทั้งสิบหกห้อง ช่องบน และชั้นฟ้า ขอเชิญ เสด็จมา ทุกแห่งหน
เพื่อมาเป็น มิ่งขวัญ ในงานมงคล ตามยุบลแบบ โบราณ มีนานมา
ทั้งรูปภพ กามภพ จบลำเนา บนยอดเขา ท้องทะเล บนเวหา
ทั้งเกาะแก่ง เกี่ยนน้อยใหญ่ ใต้พสุธา ในเคหา อารามราษฎ์ จรดหลวง กระทรวงคลัง
ทั้งพญา วาสุกรี ผู้มีฤทธิ์ ตั้งแต่ทิศ บูรพา มาอิสาน
ตลอดทั้งพ่อปู่ ฤาษี ผู้มีฌาณ จงดลบันดาล มาช่วย ด้วยเถิดหนา
ครานั้นเทพดาเจ้า เมื่อได้ยิน เขาอัญเชิญ ที่อยู่ตาม ลำเนา เขาเขิน เนินภูผา
พรางค่อยเสด็จ เหาะลง แล้วตรงมา สู่ยังพื้น พสุธา ปฐพี
พรางค่อยเสด็จ คอยประทับ ค่อยยับยั้ง เสด็จลง ตรงที่นั่ง ประทับที่
เพื่อให้ฤกษ์ ให้ชัย ในพิธี เนื่องในงาน วันนี้ จะมีการ เจริญพระพุทธมนต์
สาธุ สาธุ..สาธุ
ปราณวี. :กอด1:
-
ดีใจมากๆเลย ที่เห็นพี่วีมาต่อตอนพิเศษ 3
ยังไม่ได้อ่านเลยขอเมนต์ก่อน ขอบคุณนะคะ
ที่มาต่อตอนพิเศษให้ได้อ่านกัน
รักและคิดถึงพี่วีมากมายเลยคะ :L1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอให้คุณแม่พี่วีอยู่สุขภาพแข็งแรง
อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้พวกพี่ไปนานๆ นะคะ
:pig4:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:
-
ตอนพิเศษ ขอบคุณพี่วีนะครับ
อ่านแล้วมีความสุขมากครับ
ทำให้คิดว่าถ้าแม่ผมยังอยู่ถึง 70-80 ผมคงมีความสุขกว่านี้อีกอักโข
ผมไม่เคยบอกรักแม่ แต่คิดอยู่ในใจเสมอว่าแม้แม่จะแก่เฒ่า ขี้หลงขี้ลืม
อายุกลับเป็นเด็กน้อย เอาแต่ใจ งอแงมากมายอย่างเช่นที่ย่าเคยเป็น
อะไรที่แม่อยากได้ผมจะพยายาม ผมจะไม่มีวันทิ้งแม่ เหมือนที่เห็นตามสื่อ
หรือที่เห็นจากคนรู้จักแน่นอน
ปััจจุับันผมบอกรักแม่จากการกระทำไม่ได้ ได้แต่บอกรักแม่ในใจเมื่อระลึกถึง
กับผ่านการใส่บาตรทำบุญไปให้ท่าน เท่านั้น
-
ขอบคุณคุณวีมากค่ะที่นำเรื่องตอนนี้มาให้อ่าน
รักแม่มากๆค่ะ :L1:
-
:o8:
-
ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่ยังนำมาให้อ่านเสมอ
-
:L1: "แม่"
ดอกมะลิ ขาวสะอาด ชาติบริสุทธิ์
เปรียบประดุจ มนุษย์หนึ่ง ในล้านแสน
ให้กำเนิด ประเสริฐแท้ บนดินแดน
เฝ้าหวงแหน แขนโอบอุ้ม คอยคุ้มภัย
อยากเอ่ยโอษฐ์ ออกอวดอ้าง พระคุณแม่
สิ่งใดแท้ สิ่งใดจริง ไม่สงสัย
ทุกคำพูด ทุกอาการ ทำลงไป
ไม่คาดหวัง สิ่งใดใด จากลูกยา
เพียงขอให้ ลูกรัก เติบโตใหญ่
เพียงขอให้ ลูกผ่องใส ในภายหน้า
เพียงขอให้ ลูกแคล้วคลาด ภัยนานา
เพียงขอให้ ลูกรักษา หาความดี
เก็บมะลิ ที่ผลิดอก ออกเป็นช่อ
มาเรียงร้อย แล้วถักทอ มาลัยศรี
ก้มกราบเท้า หญิงซึ่งให้ คุณความดี
"แม่"ของฉัน "แม่"คนนี้ "แม่"หนึ่งเดียว
..ชื่อ เรียกคำเดียว พูดสั้นๆ..
..พระคุณ สรรเสริญ พูดไม่มีวันหมด..
:L1: "แม่"
ขอบคุณครับ
..คุณวี..
..Lux..
-
ยกมือรับพรของพี่วีแทนแม่นะคะ
ขอบคุณค่ะ
แล้วก็ขอให้พรนั้นย้อนกลับไปให้แม่พี่เช่นกันนะคะ :L2:
-
ซึ้งคะ :monkeysad:
ใครมีแม่ให้บอกรักก็รีบบอกนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับความคิดและความปราถนาที่ดีของคุณวีที่มีต่อแม่ทุกคน
ขอให้สิ่งนั้นย้อนกลับเป็นผลบุญนำพาให้คุณวีและครอบครัวมีความสุข และสิ่งที่ดีงามบังเกิดตลอดไปเฉกเช่นเดียวกันค่ะ :L2:
-
สาธุ ขอรับพรของคุณวีไปนะคะ แล้วก็ขอให้คุณวี หลวงพี่ และครอบครัวของทั้งสอง มีความสุขและปลอดจากอันตรายใดๆทั้งปวงด้วยนะคะ
-
อ่านสองตอนรวดเลยค่ะ ดีใจที่พี่วีแวะเวียนมาเยี่ยมกัน
เรื่องราวที่ผ่านเรื่องดีร้ายมาแล้วจนถึงป่านนี้
ยังคงน่ารักและยินดีกับความรักที่แสนมั่นคงของพี่ทั้งสองค่ะ :กอด1:
-
ขอบคุณค่ะ ยังอบอุ่นและได้ข้อคิดดีๆเสมอ
-
อ่านถึงตอน 16 แล้ว
นึกได้คำเดียวว่า เี้ ี้ยกล!
-
มาอ่านตอนนี้พิเศษ3เลย เพราะเจอตอนอ่านตะเกียง
ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องไม่ค่อยสนใจ
แต่อ่านตอนนี้และเม้นท์ของคนอ่านแล้ว
จะลองไปอ่านแต่แรกเลยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
....อ่านแล้วก็คิดถึงแม่ขึ้นมา แต่ท่านคงอยู่ในใจของพี่ตลอดไปแหละ เพราะท่านจากพี่ไปหลายปีแล้ว
....ขอบคุณที่เอาเรื่องราวความรัก คำสั่งสอนดีๆของแม่มาให้อ่าน
....คนที่แม่ยังอยู่ก็ดูแลท่าน ทำดีกับท่านในทุกๆวัน แล้วจะไม่เสียใจ ในภายหลัง เมื่อไม่มีท่านแล้ว
....บางครั้งมันก็ช้าเกินไป ที่คิดแล้วไม่ได้ทำ เพราะเราไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น
....บางทีการสูญเสียมันก็มาแบบไม่บอกเราล่วงหน้า ขอให้ลูกทุกคนทำให้แม่มีความสุขในทุกๆวันและในวันแม่ด้วย :L2:
-
รักพี่กลกับพี่วีมากๆครับสิ่งที่พี่ๆทำจะเป็นแบบอย่างให้ผมครับ ขอบคุณมากๆนะครับที่ทำให้ผมรู้สึกดีและอยากทำดี
-
:3123:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวและข้อคิดดีๆค่ะ
:กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย...
ขอบคุณคุณ Lux คุณวี หลวงพี่กล ที่ได้นำเรื่องราวดีๆ มีข้อคิด ข้อเตือนใจ
รวมทั้งคำสอนดีๆ โดยเฉพาะของแม่คุณวี มาบอกเตือนกัน
มีความสุข(+แอบเศร้าในช่วงแรกๆ)มากที่ได้อ่านเรื่องราวต่างๆของคุณวีกับหลวงพี่กล
ขอให้ชีวิตคู่พบเจอแต่สิ่งดีๆ มีแต่ความสุขตลอดไป
:pig4: ขอบคุณจริงๆ
-
:กอด1: พี่วี คิดถึงๆๆๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
อ่านเรื่องเรื่องราวของพี่วีที่ไรมักได้ข้อคิดเสมอเลย
:L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณมากนะคะ พี่วี
สาธุด้วยคนค่ะ
-
ขอบคุณพี่วีมากๆ ขอให้คุณแม่พี่วีสุขภาพแข็งแรงนะค่ะ
-
พี่วีขาทำเอาหนูคิดถึงแม่เลยค่ะ :o12:
ตอนนี้เป็นตอนที่ดีมากๆเลยค่ะ แม่พระของพี่วีและพี่กลท่านเป็นคนที่ใจดีและให้คำสอนเสมอมาเลย
ว่าแล้ว วิ่งไปหาแม่
กอดๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ซึ้งมากๆเลยค่ะ แม่เป็นผู้ให้ตลอดเวลาจริงๆค่ะ
-
อมยิ้ม บวก น้ำตาคลอนิดๆๆ
ขอบคุณนะคะพี่วี แอบคิดถึงคนอ่านใช่มั้ย ถ้าใช่โปรดส่งนิยายมาให้อ่านอีกนะ ได้โปรดดดดดดดด
-
ชอบคำสอนของแม่พี่วีมากเลย
ขอบคุณค่ะสำหรับตอนพิเศษ และคำอวยพร
ขอให้แม่พี่วีมีสุขภาพแข็งแรงเหมือนกันนะคะ :L2:
-
สาธุ สาธุ ด้วยคนครับ :L2:
-
ของเค้าดีจริง
โดยปกติเรื่องไหนที่เป็นเรื่องเล่า (เรื่องจริง)จะพยายามเลี่ยงนะ โดยส่วนตัวหากตัวตนของคนใน้รื่องมีอยู่จริงนั่นหมายความว่าการกระทำ คำพูด ทั้งหมดทั้งมาก หรือส่วนใหญ่ต้องเคยเกิดขึ้น สิ่งที่ดี เคยเกิด สิ่งร้ายก็ต้องเคยประสพ บางครั้งหากเรื่องเลวร้าว มันจะหดหู่มากๆ จึงมักจะเลี่ยง แต่ก็มีบ้างที่อ่านนะ(ไม่บ่อย)
ช่วงแรกที่อ่าน รู้สึกถึงคำว่า"เลววะ" (เป็นใคร คงรู้ละ) จี้ดขึ้นมานะ แต่ก็บอกตัวเองว่าเรื่องนี้มันผ่านไปละ เรามาดูการเปลี่ยนแปลงดีกว่า สมัยใหม่ก่อนมันดูเรื่องความรักแบบนี้ลำบากจัง การที่ชายจะรักกัน มันลำบากมาก แต่ เราเกิดจุดสังเกตุอย่างละ ความรักที่พวกคุณมีต่อกัน มันไม่เกี่ยวกับเพศหรอก เพราะ หากเกี่ยวกับเพศนะ เราคิดว่าหัวใจ และ ความเข้าใจน่าจะเป็นหัวใจของรักนี้นะ (แอบคืดเองนะ) มันเป็นความประทับใจ สมชื่อเรื่องเลย เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ เพราะไม่ใช่แค่พวกคุณเปลี่ยน แต่คนรอบข้าง ที่รักคุณก็เปลี่ยน ตัวเราเองได้อ่านก็ได้เจอมุมบางมุมที่ต้องเปลี่ยนความคิดไป ไม่มากก็น้องละ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่ร่วมแบ่งปันจ๊ะ
-
ขอบคุณสำหรับพรครับ
ขอให้คุณวีและครอบครัวพบพานแต่สิ่งที่ดีตลอดไปครับ
-
ขอบคุณมากคะพี่วี...ที่มาเล่าตอนพิเศษที่เป็นประโยชน์กับน้องๆ :L2:
แม่เป็นพระในบ้านที่ดีที่สุดเลยคะ...พี่วีเป็นลูกที่กตัญญู ถึงได้มีความเจริญรุ่งเรืองในชีวิต :L1:
ดีจริง ๆ คะ :L1:
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คะพี่วี..... :กอด1:
-
ขอบคุณค่า :L2: :3123: :L1:
-
เย้ อ่านจบแล้ว
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ ^ ^
-
อ่านแล้วรักแม่จังT^T
-
อ่านมาตั้งแต่ต้นแล้วชอบพี่วีกับพี่กลมากๆเลยที่รักและดูแลกันจนอายุขนาดนี้แล้วน่านับถือมากๆคับ พี่2คนนี่เป็นไอดอลของผมเลยรักกั
นให้นานๆนะคับ
-
ขอให้มีความสุขในวันแม่ทุกๆ คนค่ะ :L2:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษวันแม่นะคะพี่วี
-
พี่วีถ้ากลับมาจากไปไหว้คุณแม่แล้ว
มาเล่าให้แฟนคลับได้อ่านด้วยนะคะ
และเนื่องในวันแม่นี้ ก็ขอให้คุณแม่พี่วี
มีสุขภาพที่แข็งแรง อยู่เป็นร่มโพธิ์ ร่มไทร
ให้กับลูกหลานตลอดไปคะ :กอด1:
-
ขอบคุณมากนะคะ ที่นำเรื่องนี้มาให้อ่านกัน เบนพึ่งเจอ ตอนแรกเบน ด่า สารพัด อย่างนู้นอย่างนี้ เบนอยากรู้ว่าจะลงเอย ยังไงทั้งๆที่เค้าร้ายจนเกินให้อภัย แต่ตอนนี้เบนเข้าใจแล้วคะ "เพราะรัก จึงเปลี่ยนได้จริงๆ" เปลี่ยนจากเกลียดเป็นรัก เปลี่ยนจากร้ายเป็นดี เปลี่ยนจากชายเป็นหญิง
อ่านมาจนถึงตอนนี้แล้วซึ้งคะ เีื่รื่องราวความรักตั้งแต่วัยรุ่นจนถึงปัจจุบันหายากนะคะ ในสังคมแบบเราๆ เพราะแค่พวกทั่วไปนั้น เบนก็ว่ายากแล้ว เปลี่ยนคู่กันเป็นว่าเล่น ตอนนี้เบนเชื่อแล้วคะว่า รักแท้ มันมีจริง ไม่ได้มีแต่ในนิยาย
ขอบคุณ ทุกๆคนที่ได้นำเรื่องนี้มาให้อ่านนะคะ ขอบคุณมากคะ
-
สาธุค่ะ
ขอบคุณพรดีๆสำหรับวันแม่นะคะ ขอให้พรเหล่านี้กลับสู่ทั้งคู่และครอบครัวด้วยเช่นกันค่ะ ^^
-
อ่านจบภายใน 2 วัน
บีบหัวใจดีแท้ร้องไห้หลายรอบมากกก
o13
-
คิดถึงพี่วีคร๊าบบ
แวะเข้ามาทักทายบ้างนะครับ
-
เนี่ยเป็นเรื่องที่สองที่เค้าตัดสินใจมาเม้นท์ (ปกติซุ่มตลอดไม่เคยติดออกมาเม้นท์เลย เลวได้อีกเค้า :z6:)
แต่ที่อยากออกมาคือ อยากขอบคุณพี่วี และพี่กลมากที่เอาเรื่องราวในชีวิต มาเปิดเผยในเราไดอ่านกัน
มันทำให้รู้ว่าความดีสามารถเอาชนะทุกสิ่งได้ สามารถเปลี่ยนแปลงคนคนหนึ่งที่เคยหลงผิด
กลายมาเป็นอีกคนด้วยความดีที่พี่วีแสดงให้เห็น จนทำให้มาก่อตัวเป็นความรักจนถึงทุกวันนี้
มันเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่มากสำหรับเค้า ที่คิดว่าเกิดกับตัวเองคงทำไม่ได้ แต่เมื่อเป็นพี่วีกับพี่กลแล้ว
มันทำให้เค้าเห็นว่า เพราะรัก จึงเปลี่ยนแปลงได้จริงๆ ขอชื่นชนพี่ทั้งสองมาก
และขอบคุณสำหรับเรื่องราว ขอคิดดีๆมาตลอดนะคะ แล้วอีกคนที่ลืมไม่ได้คือพี่ลัก ขอบคุณนะคะ
ปอลอ ขอแบบคนโลภนะคะ อยากได้ตอนพิเศษอีกอ่าาาาาาา พี่วีใจดีอยู่แล้ว คงจัดให้เรื่อยๆใช่ไหมค่ะ วิ้งๆๆๆ :-[
-
ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องอุ่นๆ หวานๆ
-
:L2:
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ยิ่งรู้ว่าเป็นเรื่องจิงแล้วก็รู้สึกอึ้งค่ะ
เพราะรัก จึงเปลี่ยน คำนิยามของรักนี่ไม่มีสิ้นสุดจิงๆค่ะ
อ่านเรื่องนี้ได้ทั้งแง่คิดต่างๆมากมายเลยค่ะ
อยากจะขอให้พวกพี่รักกันนานๆเลยนะคะ
-
บอกตรงๆ ว่าพึ่งอ่านครับ อ่านวันเดียวจบ
อ่านแล้วน้ำตาไหลอ่ะ คือร้องไห้มากเลย ซึ้งจริงๆ ครับกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
ขอให้รักกันไปนานๆ นะครับ และขอบคุณสำหรับความรู้ที่ให้ด้วย ^^
ปอลิง +1 และเป็ดแทนคำขอบคุณให้พี่ลักษณ์ครับ
-
เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ไงเนี้ยยยยยย วันนี้อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่เที่ยง ๆ จนถึงตอนนี้จนจบ
ร้องไห้ไปสองหน T_T ประทับใจมาก ๆ แล้วรู้สึกดีมาก ๆ ด้วยค่ะ
แถมยังมีข้อคิดดี ๆ ให้ด้วย ประทับใจจริง ๆ
-
ขอบคุณคุณวี ขอบคุณน้องluk ที่ได้นำเรื่องดีมาให้อ่านกัน ได้ข้อคิดลึกๆมากมาย เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอิ่มใจ เกิดความสุขที่ลึกซึ้ง ตั้งอยู่ได้นาน
ได้เห็นว่ากว่าที่เราจะได้พบความสุขจริงๆนั้น ต้องอดทน ทนต่อความทุกข์จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด ต้องมีพื้นฐานของการระลึกถึงสิ่งดีงามเป็นที่ตั้ง ทำดีๆ ถึงคุณวีช่วงแรกจะถูกกระทำโหดร้ายมากมาย แต่..ไม่เคยร้ายตอบเลย
กอปรกับมี"มหากัลยาณมิตร"ที่สำคัญ คือคุณแม่คุณวี ที่ได้ให้สติและคำสอนที่เป็นหลักในการใช้ชีวิต อีกทั้งเป็นบุคคลสำคัญที่ทำให้คุณวีและคุณกลได้ใช้ชีวิตร่วมกัน สมแล้วค่ะ...สำหรับคำว่า.."แม่พระ"
อีกทั้งคุณกล(..ในที่นี้ขอใช้ชื่อทางโลกค่ะ..จะเหมาะสมกว่า)ก็ได้แสดงให้เห็นว่า โดยเนื้อแท้แล้ว หลายๆคนเป็นคนดี แต่เพราะค่านิยมผิดๆและการใช้ชีวิตของเพื่อนและสังคมรอบตัวเป็นแบบนั้น ถึงได้เป็นคุณกล..ที่ใครต่อใครพากัน :angry2:@#%&!#@%
แต่เมื่อเรามีแรงจูงใจ คือความรัก..และคนที่เรารักเป็นแบบอย่างที่ดี ขอให้มีความตั้งใจมุ่งมั่นแล้ว เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้จริงๆ :L1:
จะได้เห็นว่าคนรอบๆตัวเรา..คนที่ใกล้ชิด..คนที่เราใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ด้วย มีความสำคัญมาก คบกับใครมาก เราก็มักจะมีนิสัยแบบนั้นตาม ขอให้ทุกคนมีมิตร..คนรู้ใจ..คนใกล้ชิด นำทางไปสู่สิ่งที่ดีกันทุกคนค่ะ
ไม่อยากจะให้คุณวีลบเรื่องนี้ คงไว้เถอะค่ะ จักเป็นการสร้างบุญกุศลที่ดี หลายๆคนไม่ชอบอ่านหนังสือธรรมะ แต่..เอาแค่คำสอน"แม่พระ"ของคุณวี ก็ได้เต็มแล้วค่ะ การสร้างความรู้ดีๆขึ้นในใจคน อีกทั้งเป็นตัวอย่างผลของการคิดดี..ก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอคะ
ทำดีไม่ติดยึดรูปแบบ ขอให้เกิดความสุขและสิ่งดีๆในใจ ก็มีค่าแล้วค่ะ
คงเรื่องนี้ไว้น๊ะคะ จะได้สร้างสิ่งดีมีความสุขในใจต่อไปเรื่อยๆ มีความสุขต่อไปเรื่อยๆ
ขออนุโมทนาบุญกับคุณวีและหลวงพี่ไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
ขอการสร้างแต่เหตุที่ดีของคุณทั้งสอง นำพาแต่สิ่งดีมีสุขเข้ามาในชีวิต
ขอความไม่ประมาทในเหตุแห่งทุกข์จงมีแด่ท่าน
ขอส่งความปรารถนาอันดีมายังคุณทั้งคู่ ขอให้มีชีวิตที่ร่มเย็นเป็นสุขค่ะ
บุญรักษาค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
กำลังตามอ่านอยู่นะ
แอบเสียดายทำไมไม่มาอ่านก่อน
:L2:
-
โอ้ยยยย เพิ่งได้อ่านจนจบ
ขอบอกว่าปลื้มมากๆ ตอนนี้พี่วีกับหลวงพี่กล กลายเป็นไอดอลของหนูไปอีกคู่แล้วหล่ะค่ะ
ขอให้รักกันจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิตนะคะ
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ สอนอะไรๆหลายอย่างเชียวค่ะ
ขอบคุณพี่วีที่นำเรื่องราวของพี่มาแบ่งปันกันนะคะ
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
ขอชื่นชมจากใจจริงค่ะ
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลค่ะ ขนาดเป็นผู้หญิงจริงๆยังรู้สึกอจฉาเลย คุณกลกับคุณวีรักกันมาก และเรื่องราวที่ได้อ่านก็ได้ถ่ายทอดมุมมองหลายๆอย่าง สิ่งดีๆที่ทำเอาเราซาบซึ้งน้ำตาซึมเลยละค่ะ :o12:
ขอให้ทั้งสองคนรักกันไปตราบนานเท่านานนะค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ และก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่เอามาแบ่งปันกัน :pig4:
-
เป็นอีกคนที่เพิ่งมีโอกาสเข้ามาอ่านเรื่องราวของพี่วีและพี่กล ความรู้สึกในตอนแรกที่อ่าน นั่งน้ำตาไหลคิดว่าคนดี ๆ อย่างพี่วีทำไมต้องมาเจอกับคนแบบนี้ (พี่กลในตอนนั้น) นับถือความใจเย็น และความอดทน ของพี่วี ทั้งที่โดนทำร้ายสารพัด แต่ก็ยังยีนหยัดอยู่ได้ (เป็นหนูเจอแบบนี้คงตายกันไปข้างตั้งแต่โดนตบไปครั้งแรกหล่ะ) แต่เมื่ออ่านไปเรื่อย ๆ จนถึงตอนนี้รู้สึกว่า พี่วีโชคดีที่สุดที่ได้เจอคนอย่างพี่กล (อัพเวอร์ชั่นเป็นสุภาพบุรุษกลแล้ว) ยิ่งหลัง ๆ นี่รับโล่ห์สุภาพบุรุษที่สุดในโลกจากหนูไปเลยค่ะพี่ และอีกหนึ่งท่านที่ประทับใจมาก ๆ คือคุณแม่พี่วี เข้าใจเลยว่าพี่วีมีต้นแบบมาจากใคร ได้จากคุณแม่มาเต็ม ๆ
สำหรับเรื่องนี้พี่วีไม่ได้แค่ถ่ายทอดเรื่องราวของตนเองเพียงอย่างเดียว แต่มีการสอดแทรกธรรมะ ข้อคิด รวมถึงความรู้ใหม่ที่เป็นประโยชน์มาแบ่งปันให้นักอ่านทุกคนด้วย ขอบคุณมากจริง ๆ และต้องขอบคุณคุณลักษณ์ผู้นำเรื่องราวมาถ่ายทอดอีกต่อค่ะ
-
คิดถึงพี่วีกับหลวงพี่ครับ
มาพูดคุยบ้างก็ดีนะครับพี่
เป็นไปได้ ลงตอนพิเศษให้หายคิดถึงอีกสิครับ
รอหนังสือนานเกิ๊นนนน!!!
รักพี่วีครับ :กอด1:
-
อ่านถึงตอน22 หน้า15 แล้ว ก็บอกว่า กลเลวมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เกลียดจริงๆเลย ทำร้ายวีขนาดนั้น ไม่พอใจก็ลากไปอัด
ไว้มาอ่านต่อนะ
-
^^
-
อ่านตอนแรก สงสารคุณวีจัง แต่พออ่านจบแล้วมันบอกไม่ถูกอ่ะ สรุปอิจฉาความรักของทั้งคู่จริงๆค่ะ :L1: ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ
-
รู้สึกล่องลอย โหวงๆ เมื่ออ่านจบ.... มันรู้สึกจะอิ่มก็ไม่ใช่ จะขาดใจก็ไม่เชิง
(เป็นเรื่องเล่าที่ทำให้ผู้ชายแมนๆอย่างผมร้องไห้)
ขอบคุณความรักดีๆที่แบ่งปันให้ผม และทำให้เห็นว่ารักแท้ยังมีอยู่จริงบนโลกใบนี้
น้อยนักที่ผมจะอ่านและแสดงความคิดเห็นกับนิยาย...ยังไงก็ขอบคุณมากๆครับ
ปล.ถ้าอยากได้หนังสือยังทันมั้ยคับ
-
อ่านจบแล้ววววววว TOT
เรื่องนี้พี่วีสุโค่ยมากกกก ><~♥
เข้าใจถึง รักแท้ เลยล่ะค่ะ ;')
-
ขอบคุณพี่วีนะคะที่แบ่งปันประสบการณ์และเรื่องดีๆเสอม
รักพี่วีค่ะ :กอด1:
-
:sad4: นี่คือชีวิตจิงที่ถ่ายทอดเป็นนิยายยยยยยยยย
มันเศร้ามากๆๆๆ ไม่อยากเชื่อเลย พวกพี่จะผ่านอะไรกันมาเยอะขนาดนี้
ตอนแรกๆอ่านยังไม่รู้หรอกคะว่าองเรื่องจิง แต่หลังๆเริ่มเอ๊ะ :a5:
พี่กลตอนแรกๆเลวมากเลยค่ะ แต่พอรักแล้วเนี่ยก็สุดยอดเหมือนกัน เหมือนพวกพี่เกิดมาเพื่อคู่กันเลย
ขอบคุณพี่วีนะคะ ที่เอามาให้พวกเราอ่าน ยังไงก็ได้ข้อคิดบ้างละ ตอนแรกไม่เข้าใจชื่อเรื่อง ตอนนี้แจ่มเลยค่ะ
เพราะรักจึงเปลี่ยนได้ ให้อภัยคิดถึงกันและกัน
ขอให้พี่ทั้งสองคนรักกันไปนานๆๆๆๆ จนแก่เฒ่า และมีความสุขมากๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :bye2:
ไม่ลืมๆ ขอบคุณคนแต่งด้วยค่ะ o13
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:L2:
-
อ่านจบแล้วเกิดความรู้สึกขัดแย้งกันเองอยู่สองอย่างค่ะ
อย่างแรกคือ มันเรื่องจริงหรอเนี่ย
เพราะจุดเริ่มต้นของการเริ่มรักกันมันไม่ได้น่าประทับใจเอาซะเลย
ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้นแล้ว ถึงคุณวีจะเป็นผู้ชายที่ไม่ชอบมีปัญหาแต่ก็ไม่น่าจะใจอ่อนง่ายขนาดนั้น
พอคิดแบบนี้แล้วมันก็มีอีกสิ่งแย้งมาค่ะ
ก็แล้วทำไมมันจะเป็นเรื่องจริงไม่ได้
หากจะว่ามันเหมือนนิยายที่ยิ่งกว่านิยาย แต่ก็ลืมไม่ได้ว่านิยายก็สร้างก็เขียนมาจากชีวิตจริง
อะไรมันก็เกิดขึ้นได้เนอะ^^
หากคนๆนึงจะเปลี่ยนตัวเองไปเพราะความรักมันก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลก
เพราะมันคือการเปลี่ยนที่เรายินดี เขายินดี แฮปปี้ด้วยกันทั้งคู่
อ่านเรื่องนี้แล้วก็คิดถึงอารมณ์ตอนที่อ่าน only love is real ด้วยน่ะค่ะ
ตอนนั้นก็อารมณ์นี้ เปรียบกันไปในเรื่องของความเหลือที่จะเชื่อ
แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว แล้วจะไม่ให้เชื่อได้ยังไง
ในหนังสือเล่มนั้น คนสองคนที่อยู่คนละประเทศยังมาเจอกันได้
แล้วนี่อยู่ผืนแผ่นดินเดียวกัน เรียนไม่ไกลกัน จะมาเจอกัน รักกันไม่ได้เชียวหรือ
ยังไงก็ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆแบบนี้มาให้ได้รับรู้และเรียนรู้นะคะ
อาจจมีหลายสิ่งที่ผิดและหลายสิ่งที่ถูก
แต่ในแต่ละตอน ก็มีสิ่งที่สอนกันอยู่มากมาย
ขอบคุณจริงๆค่ะ
ปล.ถ้าอ่านแล้วงงก็ไม่รู้จะเขียนยังไงไม่ให้งง ><
แต่ก็อยากให้รู้ไว้ว่าขอบคุณจริงๆค่ะ สอนอะไรได้เยอะเลย
-
มา่อ่านต่อจนถึงหน้า25แล้ว ไม่ชอบกลเลย อ่านมาถึงตอนนี้ก็ยังไม่ชอบ
-
มีเพื่อนแนะนำให้่อ่านเรื่องนี้
อ่านตอนแรกๆ อ่านๆ หยุดๆ ไปหลายครั้ง เพราะรับไม่ไหว
ต่อมา ก็ติดตาม ติดหนึบ จนอ่านจบ
และคิดว่า ถ้าอ่านไม่จบนี่ เสียดายแย่เลยค่ะ
เพราะความเป็นคนดีของคุณวีแท้ๆ ที่ทำให้คุณกลเปลื่ยนแปลง
และเมื่อคุณกลเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี คุณวี ก็ยินดีเปลี่ยนแปลงเพื่อคุณกลด้วย
คุณทั้งสอง "ตั้งมั่นในรักแท้ และรักเดียว ใจเดียว" ชีวิตคู่จึงมีสุขค่ะ
ขอบคุณที่นำเรื่องราวดีดี มีสาระในการดำเนินชีวิตมาแบ่งปันนะคะ
-
มาอ่านจนจบ เสียน้ำตาไปหลายรอบเลย
ไม่น่าเชื่อว่า คนที่เลวอย่างนั้นจะกลับตัวได้เพราะรัก
แต่ต้องเชื่อเพราะนี่คือเรื่องจริงของคุณวีและหลวงพี่
มีคำสอนและการใช้ชีิวิต การวางตัวที่ดีมากเลยสำหรับการใช้ในชีวิตประจำวัน
ยอมรับเลยว่า คุณวียอดมากที่ยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อความรัก
ไม่รู้จะพูดยังไงคืออธิบายไม่เก่ง แต่รับรู้และเข้าใจ
ที่บอกตอนแรกไม่ชอบกลเลย พออ่านเสร็จยอมรับเลยว่า
คุณเป็นคู่ที่สุดยอดมากเลย ยิ่งเล่าถึงตอนผ่าตัด แค่คิดนี่ยังกลัวเลย
ขอบคุณคุ่ะที่มาแบ่งปันเรื่องราวดีๆแบบนี้ให้อ่านกันค่ะ
ขอบคุณคุณวี และคุณลักษ์ค่ะ
:L2: :L2:
-
ประกาศ :m26:
เรื่อง เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้ เจ้าของนิยายจะดำเนินจัดพิมพ์ และจัดจำหน่ายเอง
สำนักพิมพ์เล้าเป็ดไม่ได้จัดพิมพ์นิยายเรื่องนี้ต่อไปแล้ว
ผู้ที่สนใจสั่งซื้อ สามารถติดต่อกับผู้เขียนได้โดยตรง
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
สำนักพิมพ์เล้าเป็ด
-
สนุกมากๆค่ะ ได้ข้อคิดหลายๆๆอย่างเลย ที่จิงเข้ามาหลายครั้งล่ะแต่ไม่ได้อ่านสักที :z2: :z2:
พึ่งได้อ่าน อ่านแบบนอนสต๊อปเลย !
.
.
.
.
.
โอเว่อร์บรุ๊ก เชียงรายเหรอค่ะ ? :impress2: :impress2: :impress2:
-
คุณLUXค่ะ ที่ส่งข้อความมาได้รับแล้วนะค่ะ เพิ่งเห็นค่ะ
เมื่อวานเลยอ่านจนจบ อยากได้หนังสือไม่ทราบว่าทันไหม
PM ไปแล้วแต่ไม่แน่ใจว่าส่งถูกหรือเปล่า เพราะไม่เคยส่งเลย
เลยมาลงในกระทู้นี้ ถ้ายังไงรบกวนแจ้งด้วยนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ส่งเมลไปยืนยันแล้วคร่า
-
ส่งเมล์ไปยืนยันแล้ว ได้รับรึยังคะ?
ยังไม่ได้รับเมล์ตอบกลับเลยค่ะ ^ ^
-
ส่งไปยืนยันเอาหนังสือเมลล์ไหนละ พึ่งทราบข่าวอะค่ะ
รบกวนตอบด้วยค่ะ
-
ส่งเมล์ไปยืนยันแล้วนะคะ :impress2:
-
ส่งเมลล์ไปยืนยันแล้วค่ะ
-
ส่ง Mail ไปจองหลายวันแล้วจ้า
-
พึ่งทราบข่าวว่ามีการเปลี่ยนแปลง ตอนนี้ยังทันอยู่มั้ยค่ะ ส่งเมลล์ไปแล้วนะค่ะคุณลักซ์
คิดถึงพี่วีและหลวงพี่มากๆค่ะ
-
เพิ่งเห็นจ๊ะ ส่งเมล์ไปยืนยันแล้วนะ
-
เมลไปจองหลายวันล่ะค่ะ ยังไม่ได้ตอบเช่นกัน
กลัวตกหล่นค่ะ
เช่นกันคร่า
-
ส่งเมลล์ไปยืนยันแล้วค่ะ
-
ส่งเมลล์ไปแล้วนะค่ะ
-
เมล์ไปจองแล้วเน้อ ^^
-
ขอบคุณที่มาบอกเ่ล่าเรื่องนี้ ให้อ่านนะคะ
ชอบมากคะ
:L2: :L2: :pig4: :pig4:
-
:pig4: ขอบคุณนะคะที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่าน อ่านเรื่องนี้แล้วได้ความคิดในแง่มุมใหม่ๆเยอะแยะเลยค่ะ ถ้าอยากได้หนังสืออยู่ยังทันไหมคะ อยากได้มากๆ
-
เช่นกันค่ะ เลยมาแจ้งในนี้อีกรอบ
Edit อ้างอิงมาผิดค่ะ :3123: ยังไม่ได้เมล์ตอบรับนะคะ กลัวตกหล่นค่ะ
-
ส่งเมล์ไปแล้วน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าได้จองไหม ส่งPMไม่เป็นเลยส่งในเมล์ไปจองแทนน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าได้รับหรือเปล่าค่ะ
-
:pig4: ขอบคุณนะคะที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่าน อ่านเรื่องนี้แล้วได้ความคิดในแง่มุมใหม่ๆเยอะแยะเลยค่ะ ถ้าอยากได้หนังสืออยู่ยังทันไหมคะ อยากได้มากๆ
ส่งเมล์ไปจองเลยค่ะ มีรายระเอียดที่หน้า 1 จ้า (มีเลขที่บัญชีด้วย) แต่เราไม่รู้ว่าจองวันหลังๆแล้วต้องรอตอบรับก่อนแล้วค่อยโอนหรือเปล่าค่ะ
ของเราจองไปตั้งแต่วันแรกที่ประกาศ (ตอนนั้นคุณลักษ์ยังไม่ได้ลงรายละเอียดเลขที่บัญชี) ได้รับเมล์ตอบกลับแล้วก็เลยโอนเรียบร้อย
-
โอนเงินไปแล้วนะคะ ส่ง Mail ให้แล้วค๊า o13
-
โอนเงินไปเรียบร้อยแล้วนะคะ รอเมล์ตอบรับอยู่ค่ะ
-
แม่งชิงหมามาเิกิดจริง ๆ อย่าให้ได้พบได้เจอเลยสัตว์หมาแบบนี้
อ่านตอนแรกแล้วทนไม่ได้จริง ๆ ขอเถอะอย่าว่ากันนะ
-
เห็นว่าจะลบตอนเดือนตุลา แทบเร่งอ่านไม่ทันแน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
บอกตามตรงตอนแรกแทบรับไม่ได้ อะไรมันจะโหดร้ายปานนั้น
ไม่คิดเลยว่าปัจจุบันนี้จะพลิกได้ขนาดนี้
ทำให้รู้สึกได้เหมือนกันว่าสังคมแวดล้อมส่งผลมากขนาดนี้
อ่านแล้วก็ทึ่งคุณวีที่สุดแล้ว ตั้งแต่เริ่มเรื่องมา ความอดทนเป็นเลิศ และยังยอมเปลี่ยนแปลงได้ขนาดนี้ หาไม่ได้อีกแล้วจริงๆอ่ะ
ขอบคุณที่มาแบ่งปันเรื่องราวให้มาเป็นข้อคิดกันค่ะ
-
โอนเงินไปแล้วนะคร่า
วันนี้ตอนเจ็ดโมงกว่าๆ
รอเมล์ตอบรับอยู่ค่ะ
-
โอนเรียบร้อยแล้วค่า อยากได้เร็วๆอ่า กรุณาตอบกลับด้วยนะคะ ขอบคุณล่วงหน่าค่ะ
-
โอนเงินไปให้แล้วนะค่ะ
29/09/54
รอเมลตอบรับค่ะ
-
+1 ค่ะ
อ่านแล้วซึ้งจัง ในที่สุดพ่อก็เปิดใจให้ พี่กลกับพี่วีจะได้มีความสุขสักที
หลังจากที่ผ่านอุปสรรคมามาก
-
อยากจะบอกว่าอ่านเรื่องนี้ 8 โมงเช้า ถึง ตี 2
ความรู้แรกที่อ่านคือ จะมีเหรอว่ะผู้ชายที่แปลงเพศทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้คิดจะเป็นผู้หญิง
แบบคำถามมันเยอะมาก จนไม่รู้จะถามยังไง แต่ก็ได้คำตอบในบ้างคำถาม
คือขออนุญาติถามว่าตอนนี้พี่วีใช้คำนำหน้าชื่อว่า อะไร เอ่มแบบว่าไม่รู้อ่ะ คืออยากรู้ล้วนๆเลย
และอีกคำถามนึงอันนี้ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ ถ้าเกิดว่าในตอนนั้นเป็นคล้ายกับสังคมในตอนนี้คือ มีการเปิดรับเรื่องมากขึ้น
พี่วีจะแปลงเพศมั๊ยค่ะ แล้วตอนนี้ความรู้สึกของพี่วีคือเป็นผู้หญิงเลยใช่มั๊ยค่ะ
ขออีกนิดนึง ตอนที่พี่วีเริ่มเปลี่ยนเป็นพูด ค่ะ พี่วีรู้สึกยังไงอ่ะค่ะ
ตอนนี้อยากกอดแม่มากกกกก
ส่วนตัวมีความรู้สึกว่า แนวคิดของพี่วีเป็นอะไรที่แบบอ่านๆไปแล้วก็ เออว่ะ ใช่เลย ทำไม่เราไม่คิดมุมนี้บ้าง
แบบไม่รู้สิ อ่านแล้วแบบ ... ไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้
โอ๊ยยยย ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกยังไง มันแบบ โอ๊ยยยย คิดถึงแม่
ปล. อ่านๆแล้วอาจจะงงบ้าง หนูสื่อสารเป็นตัวหนังสือไม่ค่อยถูก
ปลล. พี่วีกับพี่กล อายุคือๆกับอาหนูเลย แต่งงานมานานพอกันเลย :L2:
-
เราแจ้งโอนไปในเมล์แล้วนะค่ะ :"-}
-
รักเรื่องที่มากๆเลย :o8:
-
แจ้งโอนไปแล้วนะค่ะ
-
ยี่ห้อกลสิทธิ์..ของเค้าดีจริง...
-
เมล์แจ้งโอนไปแล้วนะคะ
-
โอนเงินแล้วนะคะ
ตั้งแต่วันอังคารที่ 27 กันยายน 2554
และเมล์ตอบ 2 ครั้งแล้ว
ไม่ได้รับเมล์ตอบกลับ
กลัวจะไม่ได้รับเมล์ค่ะ
-
:z3: :z3: :z3: ยังไม่ได้ไปโอนตังเลยอ่า าาา บ้านน้ำติดเกาะออกไปไม่ได้อ่ะ :serius2: :serius2: :serius2: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
พรุ่งนี้ไปโอนให้ทันไหมคะ??T^T ช่วงนี้ต้องเฝ้าบ้าน...
-
โอนแล้วนะคะ
-
อยากสั่งหนั่งสือนะคะ แต่ไม่สะดวกเรื่องของการจัดส่งคะ
ทำอย่างไรดีคะพี่วีหรือคุณลักษณ์ ช่วยแนะนำหน่อยนะคะ
ขอถามพี่วีหน่อยนะคะ ตอนนี้หลวงพี่ศึกออกมาหรือยังคะ
ออกพรรษาแล้ว น่าจะศึกแล้วหรือเปล่า
พี่วีเป็นอย่างไรบ้างสบายดีหรือเปล่าคะ
คิดถึงพี่วีมากๆ คะ เข้ามาทักทายกันบ้างนะคะ :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ดีมากๆๆๆเลย
ให้แง่คิดเยอะมาก
ข้อให้พี่ๆๆมีความสุขตลอดไปนะคะ
-
มันเป็นอะไรที่โดนใจมาก o13
แบบเป็นชีวิตจริงสุดเลยอ่ะชอบมาก o13 o13 :impress2: :impress2:
-
ซาบซึ้งกับความรักของกลกับวี :impress2:
-
ได้อ่านเรื่องราวของพี่วีกับพี่กลจนจบ
อยากบอกว่าเป็นเรื่องดีมากๆเลยค่ะ ให้ข้อคิดในหลายๆอย่างเลยทีเดียว
อ่านไปเสียน้ำตาไปเยอะเลย ซึ้งมากมาย :monkeysad:
เป็นคู่รักที่มั่นคง น่านับถือมากๆ
ขอบคุณที่เขียนให้เราได้อ่านกันด้วยค่ะ
:pig4:
-
แปะไว้ๆๆ
-
ประทับใจในความรักของพี่วีและหลวงพี่กลมากจริงๆ เพิ่งอ่านจบเอง
เพราะ "รัก" คำเดียวจริงๆ ที่ทำให้พี่ทั้งสองคนยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อกันและกันขนาดนี้
ประกอบกับพ่อแม่ครอบครัวที่ประเสริฐที่ให้โอกาสพี่ทั้งสองได้รักกัน ประทับใจมากค่ะ
เรื่องราวความรักของพี่ทั้งสอง เป็นตัวอย่างที่ดีในการใช้ชีวิตคู่ไม่ว่าจะ ชายชายหรือ ชายหญิง ได้จริงๆค่ะ
เพราะนอกจากคำว่ารักที่มีให้กันแล้ว คำว่าให้อภัยและเชื่อใจ ก็สำคัญเช่นกัน
อ่านเรื่องนี้แล้วได้ข้อคิดในการใช้ชีวิตอย่างมาก
เวลาอ่านเหมือนมีพี่สาวมาคอยสอนเลยค่ะ
ประทับใจพี่วีมากจริงๆค่ะ ขอสมัครเป็น fc พี่วีนะคะ ^___^
ขอให้พี่ทั้งสองรักกันยาวนานตลอดไป มีความสุขมากๆนะคะ
ขอบคุณพี่วี หลวงพี่กล คุณลักษ์ ที่นำเรื่องราวอันน่าประทับใจนี้มาถ่ายทอดให้ได้อ่านนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
-
ที่จริงสนใจวีแต่อ้างไปงั้นๆหรือเปล่าอะ (เพิ่งอ่านได้ 3 พาร์ท)
-
สุดยอดค่ะ
พี่วีกับพี่กลสุดยอดมากจริงๆ
ผ่านมาถึงจุดนี้ได้ต้องใช้ความพยายามและความอดทนไม่น้อย
นับถือในความรักของทั้งสองคนมากๆเลยค่ะ
-
ขอบคุณพี่วีมากๆเลยนะครับ
ที่สละเวลามาเล่าเรื่องราวต่างๆของพี่วีกับพี่กล ผมรู้สึกชื่นชมในตัวพี่ทั้งสองคนมาก
ถึงแม้จะเป็นระยะเวลาสั้นที่ผมได้รู้จัก และอ่านเรื่องราวที่พี่เล่า
แต่พี่ทั้งสองคนก็ทำให้ผมรู้สึก ถึงความรักของพี่ทั้งสองที่มีให้กันอย่างมาก
ผมก็ขอให้พี่ทั้งสองรักกันตลอดไป และมีความสุขในชีวิตคู่ยิ่งขึ้นๆ
ขอบคุณมากๆขอบคุณจริงๆครับ :L2: :L2:
-
o13สุดยอดมากๆๆๆ ไม่คิดว่าจะได้อ่านเรื่องจริงที่ไม่น่าจะเป็นจริงได้
อ่านตอนแรกโคตรจะเกลียดคุณกลมากที่ทำกับคุณวีแบบนั้นแต่พออ่าน
ไปเรื่อยๆ มีครบทุกอย่างของความรู้สึก บอกตามตรงพวกคุณสองคนโชคดีมาก
ที่มีรักแท้ที่บางคนหาทั้งชีวิตยังไม่เจอเลย เสียดายเข้ามาอ่านช้าไปหน่อย
ขอให้มีความสุขทั้งกายและใจนะคะ
-
แอร๊ยยยยยยย เลิฟเรื่องนี้มากๆๆ
อ่านแล้วอยากเฉาะบ้างอะไรบ้างขึ้นมาทันที :o8:
ขอบคุณที่นำเรื่องราวดีๆมาเล่าให้ฟังกันนะค่ะ :pig4:
-
เป็นเรื่องเล่าชีวิตจริงที่ดีมากๆเลยค่ะ
มีครบรสเลยจริงๆ แถมยังแฝงข้อคิด
บทเรียนหลายๆอย่างไว้ให้ได้อ่านกัน
ขอบคุณพี่วีและคุณlukมากๆเลยค่ะ ^^
-
เสียใจค่ะ อยากได้หนังสือ แต่มาไม่ทัน
-
:mc4: :mc4:
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ...(ตูหลงไปอยู่ไหนมาเนี่ย..55)
อ่านตอนแรกๆ อยากจะสาปแช่งพี่กลมากๆอ่ะ
แต่อ่านมาเรื่อยๆ ก็ยิ้มมั่ง ร้องไห้มั่ง บีบหัวใจสุดๆ
:m15:
แต่จบแบบนี้ :กอด1: :กอด1:
ขอยกย่องและนับถือความรักของทั้งสองมาก
ที่เปลี่ยนอะไรได้หลายๆอย่างขนาดนี้
ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
สำหรับคุณ LUK ขอขอบคุณมากๆ สำหรับการนำเรื่องราวเหล่านี้มาถ่ายทอดนะคะ
ขอให้มีความสุขมากๆเช่นกันค่ะ :กอด1: :กอด1:
ได้ข้อคิดดีๆ จากคุณวีมากมาย ขอบคุณค่ะ
:bye2:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบก็ยังชอบอยู่เสียดายที่จองหนังสือไม่ทัน
ถ้าทำเพิ่มบอกด้วยนะคะ อืม แล้วตอนนี้เห็นคุณวีบอกว่า
ทำธุรกิจอยู่ไม่ทราบว่าพอจะบอกได้ไหมคะทำอะไร
ถ้าไม่สะดวกตอบก็ไม่เป็นไรคะ
ปล.อย่าลืมนะคะถ้าทำหนังสือเพิ่มบอกด้วยคะ ทั้งคุณวีและน้องLuk
-
o13อีกนิดลืมบอกว่าเรื่องของคุณวีกับคุณกล(ที่ตอนนี้เดาว่าน่าจะสึกแล้ว)
รวมถึงคุณแม่คุณวีด้วยต้องขอบคุณที่สอนเรื่องการใช้ชีวิตคู่ได้ดีมากๆๆๆ
แถมทั้งคู่ยังครองคู่กันนานมากเลยคะ น่าอิจฉา 555
ถ้าเป็นไปได้อยากเห็นหน้าทั้งสองคนจังเลยอ่ะ
ก็ขอให้มีครองคู่กันตลอดไปนะคะ
-
ขอขอบคุณ
สำหรับเรื่องราวดีๆ ทั้งแง่คิด คติเตือนใจ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า
เรื่องนี้อ่านแล้วให้แง่คิดได้เยอะแยะมากมายเลยอ่ะ อ่านแล้วซึ้ง :sad11:
สุดท้ายก็ขอให้พี่วีกับยอดชายนายกลรักกันตลอดไปน่ะค่ะ :L2:
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
อ่านกี่ครั้งก็ซึ่งได้ทุกครั้ง
คิดถึง
ปล.ถ้ามีเวลาก็ส่งข่าวกันบ้างนะคะ
-
นางฟ้าอ่านรวดเดียวจบ ตาแทบแหก 55555
แต่ยอมรับเลยว่า สุดยอดจริงๆค่ะ สนุกมากเลย ขอให้รักกันนานๆนะคะ คุณวีคุณกล :L2:
สามคำให้เรื่องนี้ตามสโลแกนของนางฟ้า >>> ห้าม พลาด เลย o13
-
ขอบคุณคุณวี คุณกล ที่ถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆให้ทุกคนในเล้าได้อ่านกัน
ขอสารภาพว่าเสียน้ำตาไปหลายลิตร :sad4:
เเต่สิ่งที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใดหลังจากที่อ่านจบเเล้ว คือรักคุณเเม่มากขึ้น ได้เเง่คิดในการดำเนินชีวิตมากขึ้น และมีสติมากขึ้น
เสียดายนิดหน่อยที่มาไม่ทันสั่งจองหนังสือ เพราะอยากได้ยินเสียงคุณวีสักครั้งTT และเก็บหนังสือไว้เป็นที่ระลึก
ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขตลอดไปนะคะ แวะมาแจ้งข่าวคราวกันบ้างนะค้า :-[
ปล.คิดถึงคุณวี :กอด1:
-
เรื่องนี้สอนอะไรเราเยอะมากจริงๆค่ะ
ขอบคุณพี่วี,พี่luk ที่เอาเรื่องราวมาแบ่งปันกัน ^ ^
ขอบคุณที่ทำให้เรารู้ว่าคู่แท้นั้นยังมีอยู่จริง
ขอให้พี่วี หลวงพี่กล และครอบครัว แล้วก็พี่luk มีความสุข ปราศจากโรคภัยนะคะ
-
ไม่มาต่อตอนพิเศษอีกหรอครับ
-
เพิ่งอ่านจบค่ะ ประทับใจเรื่องนี้มาก
แอบเห็นเรื่องนี้หลายครั้งแต่ก็ไม่ได้เข้ามาดู
จนมาไม่นานนี้ ก็คลิกเข้ามาอ่าน
ประทับใจในความรักของทั้งสองคนมาก
น้ำตาไหลตามเลยบางตอน
ทั้งตอนที่สุขและทุกข์
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ มีข้อคิดดีๆตลอด
จะเอาข้อคิดที่ได้ไปปรับใช้ในชีวิตประจำวันนะคะ
ขอบคุณคุณวีที่มาเล่าเรื่องให้ฟัง แล้วก็คุณลักษ์ด้วย :กอด1:
ปล.ว่างๆคุณวีเข้ามาเยี่ยมด้วยนะคะ คิดถึง :L1:
-
ชอบและซึ้งมากๆเลย
ขอให้รักและอยู่ด้วยกันจนวันสุดท้ายของชีวิตนะคะ
ขอบคุณเรื่องราวและความคิดดีๆที่ได้จากเรื่องนี้
ขอบคุณคุณวีมากค่ะ
:กอด1:
-
@@@ แจ้งข่าว....ดี!!!!
การจัดรวมเล่มไตรภาคย์งานเขียนเรื่อง ตะเกียงพิเศษ...จอมใจนักเลง...เหยี่ยวหัวใจ เป็นบล๊อคเซ็ทรวมไตรภาคย์
ทั้งหมดสามเรื่อง เปิดจองได้แล้วค่ะ แต่!..ยังไม่เปิดโอน จะเปิดโอนต้นเดือนกุมภาพันธ์ ปีหน้า
ที่แจ้งให้จองก่อน เพราะท่านที่ลงชื่อจอง 150 คนแรก ตอนเปิดโอนท่านยังยืนยันการโอนสั่งซื้อ
ท่านจะได้รับหนังสือแถมเรื่อง 'เทพพิทักษ์ขุนทัพ' ฟรี!..อีกหนึ่งเรื่อง โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายสำหรับเรื่องนี้
สนใจส่งเมลล์ มาจองได้ที่ luxilove_19690 แอท hotmail ดอท Com ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
ส่วนท่านที่สนใจเฉพาะเรื่องไม่เอาเป็นไตรภาคย์ ไม่ต้องถามนะคะว่าแยกซื้อได้ไหม ได้อยู่แล้วคะ
ตอนนี้แค่เปิดจอง ให้นักอ่านที่ต้องการเก็บหนังสือไตรภาคย์นี้ไว้ ได้ลงชื่อจองเข้ามา
ปล.ทุกเรื่องจะมีตอนพิเศษ แถมในเล่มเรื่องละ 2 ตอน ซึ่งไม่โพสฯลงในกระทู้นิยาย
เก็บตังค์หยอดกระปุกได้เลย จะนำรูปเล่มและข้อมูลที่เหลือมาแจ้งให้ทราบเป็นระยะ คอยติดตามด้วยนะคะ
Luk. :กอด1: :pig4:
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ
-
ได้รับหนังสือแล้วคะ >< ดีใจมากๆเลย
แต่มีปัญหานิดนึงค่ะ แจ้งพี่ลักษ์ไปทางเมล์แล้วนะคะ
ตอบกลับด้วยค่ะ ><
-
ได้รับหนังซื้อแล้วคะพี่ลักษ์ ขอบคุณมากๆนะ
แอบฟังซีดีแล้ว ทำซึ้งกันเลยยยยย :m15:
:กอด1: พี่ลักษ์ พี่วี พี่กล
-
ยังไม่ได้ อ้ากกกเมื่อไหร่จะถึงนะ :oni2:
อิจฉาคนที่ได้แล้ววว o9
-
ได้หนังสือแล้วค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
-
รอหนังสือ อย่างใจเย็นๆ... :serius2:
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ มีความสุขมากมาย ขอบคุณมาก ๆ นะคะ :D
-
ได้รับหนังสือแล้วคะ
ขอบคุณมากนะคะ ซึดีฟังเพราะมากคะ
-
ได้รับหนังสือแล้วจ้าา ;)
-
:c5: :c5: :c5: :c5:
-
ได้รับหนังสือเรียบร้อยแล้วค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ
-
ได้รับหนังสือแล้วเช่นกันค่ะ อ่านเรื่องของพี่วียังไม่จุใจเลยค่ะ อยากอ่านอีก อีกและอีก คิดถึงพี่วีพี่กลมากๆค่ะ
-
ได้รับหนังสือแล้ว กำลังอ่านอยู่ค่ะ ส่วนซีดียังฟังไม่จบค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่แบ่งบันแนวคิด ประสบการณ์ดีๆให้อ่าน ถ้าพี่วีกับพี่กลว่างก็วะมาทักทายเล้าบ่อยๆนะค่ะ
-
:pig4: ได้รับหนังสือแล้วนะฮ๊าฟฟฟฟ
ขอบคุณมาก ๆ เลยฮ๊าฟฟฟ
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ
แต่ไปรษณีย์คงทำรุนแรงไปหน่อยมุมหนังสือบุบเลย
-
ดีค่ะ ยังไม่ได้รับหนังสือเลยค่ะ จะรบกวนขอเลขที่ ปณ.ได้ไหมค่ะ
จะได้ตามที่คุณไปรษณีย์ว่าติดค้างอยู่หรือเปล่านะค่ะ
ส่งเมล์ไปถามนะค่ะ รบกวนด้วยค่ะ
ดิท...
ได้รับหนังสือแล้ววันนี้เอง ชอบมากเลย
ฟังเสียงคุณวีแล้ว ร้องเพลงเพราะดีค่ะ
ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันความรู้สึกดีดีนะค่ะ
-
ยังไม่ได้รับหนังสือเช่นกันคร่า
ขอหมายเลขลงทะเบียนพัสดุหน่อยคร่า
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ
ขอบคุณค่ะ ^^
-
ได้รับ หนังสือ แล้วคะ...
เมื่อวาน 15/12/2011
ขอบคุณมากคะ
-
ได้รับหนังสือเรียบร้อยเเล้วนะค้า
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ ขอบคุณคุณวี&คุณกลสำหรับลายเซ็นต์และซีดี แวะมาทักทายหน้าบอร์ดบ้างนะคะ
-
ได้รับหนังสือแล้วนะค่ะ ดีใจมากค่ะ และดีใจมากมากที่เห็นลายเซ็นต์ รู้สึกเหมือนได้ใกล้ชิดพี่วีไงไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ พี่วีน่ารักอ่ะ พี่กลรักพี่วีมากๆๆน้าาาา แต่เปิดซีดีไม่ได้อ่ะ
-
ได้รับหนังสือแล้ว เมื่อวันที่ 15 ธ.ค. ^_^
-
ได้รับหนังสือแล้วค่า แต่ปกยุบไปเล่มนึง เสียดายแสรดดดด T^T
-
ได้หนังสือแล้วจ้า สภาพสมบูรณ์ทุกประการ
หึหึ..บอกแฟนคลับหน่อยซี :m26: เสียงของคร้ายยยยย..ที่ร้องเพลงน่ะ..อิอิ :music:
ตอนแรกเราก็นึกว่าเป็น CD ทำไมเปิดไม่ได้หว่า..อ๋อ!..เป็น VCD นี่เอง
Surprice!!!....ได้ฟังเสียงคุณวี..ดีจิงดีจัง.. :m1:
พรุ่งนี้จะรอติดตามชมจ้า คุณกลจะมาคุยอะไรหนอ o13
ท้ายนี้ขอขอบคุณคุณวีและน้องLukมากมายค่ะ ที่นำเรื่องนี้ลงเป็นหนังสือ..ให้เก็บความประทับใจนี้ไว้ได้อีกนาน..
และก็..น้องLukคะ..ฝาก.. :กอด1: :กอด1:..ไปให้คุณวีคุณกลด้วยจ้า..อิอิ :eiei1:
:L1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4::L1:
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ ได้ตั้งแต่วันที่15แล้ว
เสียดายคุณไปรษณีย์ทำรุนแรงไปหน่อยปกยุบเลย เสียดายยยย
ขอบคุณคุณLuk พี่วีและพี่กลอีกครั้งนะคะสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้
รอติดตามพรุ่งนี้เช่นกันค่ะ :pig4:
-
ได้รับวันนี้ครับ สภาพสมบูรณ์ดีครับ
-
มาม่าได้รับหนังสือแล้วนะคะ ที่จริงได้เมื่อวานแต่พอดีว่ามั่วไปกินเลี้ยงคริสมาสต์ที่มออยู่
เลยมาได้เมื่อเช้า พี่ที่หอเค้าเก็บไว้ให้ เมื่อวานก็ได้ของขวัญ
วันนี้ยังมาได้หนังสือเพราะรักจึงเปลี่ยนได้ของพี่วีพี่กลอีก
เหมือนได้ของขวัญวันคริสมาสต์จากพี่วีพี่กลเลยนะนั้น หึหึ
ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับเรื่องราวดีๆในตัวหนังสือที่ถ่ายทอด
ความรู้สึก ความรักของพี่สองคนมาแบ่งปันให้คนอีกหลายๆคนได้รับรู้ :L1:
แต่แอบกระซิบนิดหน่อย มาม่าอุตส่าห์จิ้นว่าในซีดีจะมีพี่วีกับพี่กลนะคะเนี่ย อยากเห็น หุหุ แต่ได้ฟังเสียงก็เอาละเนอะ :z2:
แอร๊ยยย แต่เพลงพี่วีน่ารักมาก ดูไปก็ยิ้มไป มีซึ้งด้วย เรื่องนี้เค้าครบรสจริงๆ o13
-
:L2: :L2: :pig4: ได้รับหนังสือแล้วค่ะ มาถึงเมี่อวันที่17 สภาพดีไม่บุบตรงไหนเลย ชอบมากๆเลยค่ะ แผ่นCD ด้วยได้มาแล้วรีบเปิดฟังทันทีเลย ^^
-
เข้ามารอพี่กล จะมาเมื่อไรหนอออออ :z2: :z2: :z2:
-
:impress: :impress: :impress: :impress:
-
ได้รับหนังสือแล้วค่า
สภาพสมบูรณ์ทุกประการ
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ ได้ตั้งแต่วันที่15แล้ว
ขอบคุณคุณLuk พี่วีและพี่กลอีกครั้งนะคะสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้
รอติดตามพรุ่งนี้เช่นกันค่ะ
-
ได้รับหนังสือแล้วนะค่ะ
ดีใจมากเลยค่ะ
ขอบคุณมาก ๆ นะค่ะ
:L2: :L2: :pig4: :pig4:
-
แวะเข้ามาบอก อีกที หุ หุ
ได้รับหนังสือแย๊ว ยังมิได้เปิดCD เลยไม่รู้ว่าคืออะไร
กำลังพยายามอ่านอยู่
ตัวอักษรเล็กทรมานสายตาผู้หญิงแก่ๆอย่างอิชั้นดีแท้
(หมายถึงว่า ต้องอ่านในที่ๆมีแสงเพียงพอ )
-
เข้ามารอคุณกลสิทธิ์ อยาก :กอด1:
-
อะแอ่ม! เค้าส่งเสียงกันแบบนี้หรือเปล่าครับ? ลองเทสต์ลูกคอก่อนจะคุยเรียกน้ำลายกันคอแห้ง
หึหึ การเขียนเสียงหัวเราะขึ้นจมูก เมียแสนสวยผมสอน บอกชาวบ้านเค้าเขียนแบบนี้วีเค้าบอกมา
หึหึ อิอิ อะไรพวกนี้ผมถามจากวีเค้าน่ะ นั่งอยู่ข้างๆ ผมแหละครับ อมยิ้มยักคิ้วกวนผมอีก
ไม่ติดว่าหน้าสวยนี่ทำไม่เข้าเลยนะนั่น
เฮ้ย..! ผมลืมสวัสดี สวัสดีคร๊าบบบ!! วีเค้าบอกให้พิมพ์แบบนี้เป็นการแสดงซาวน์เอฟเฟกซ์
พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกอย่าบ่นกันนะครับ ทุกคนเป็นไงกันบ้าง สบายดีขอมือขวาหน่อย หนุ่ยวงไมโครเข้ามักให้ทำ
อำพล ลำพูน น้องๆหลายคนทันกันหรือเปล่าผัวมาช่าคนแรก ลองไปค้นข้อมูลดูเองนะ หน้าผมประมาณนั่นแหละ
ไม่ต้องคิดเยอะ นึกถึงผมนึกถึงหน้าของหนุ่ยอำพลเข้าไว้ แต่ผมเข้มกว่าเลยหล่อกว่าหนุ่ยครับ??
ช่วงนี้คงอากาศดี เย็นสบายชุ่มฉ่ำกันไหม เล่นลุยน้ำแช่น้ำกันเป็นเดือน เย็นไปถึงไหนแล้วนั่น
น่าจะท่วมตอนสงกรานต์นะผมว่า คงสนุกกว่านี้เยอะ ไอ้เข้ไอ้โข่งแจมกันเพียบ เมืองนอกเค้าท่วมไม่ยักมีข่าวไอ้เข้
เมืองไทยท่วมทีเป็นข่าวใหญ่จับไอ้เข้ตัวเท่าบ้าน คำนี้วีบอกวัยรุ่นเค้าใช้กัน ตายห่าผมวัยไหนละว่ะนี่ เฮ้ย!
ตกลงอเมซิ่งไทยแลนด์ ไม่มีที่ไหนเหมือนเมืองไทยแล้วครับจริงไหม? เช่นเดียวกับกลสิทธิ์
ยี่ห้อนี้มีคนเดียว วีมักพูดกับพวกคุณแบบนี้ ผมตามอ่านตาแหกไม่รู้สุดที่รักเขียนอะไรไปมั้ง ไปบวชมาเกือบปี
เพิ่งสึกออกมาวันที่ 8 พ.ย. นี่เอง
ขอบคุณกับความรู้สึกดีๆ ที่มีให้เราสองคน ผมซาบซึ้งกับคำประณามรุมด่ากันกระหน่ำ ทำเอายืดอกภาคภูมิใจ
ที่ได้รับคำด่าถึงปานนั้น ในชีวิตไม่เคยคิดจะมีคนด่าได้เท่านี้มาก่อน มีไม่กี่คนหรอกที่กล้าด่าผม พอมาเจอพวกคุณผมเลย
ซึ้งและประทับใจจริงๆ ถือว่าทุกคนจริงใจไม่ปากหวานก้นเปื้อน ไม่กล้าบอกก้นเปรี้ยว เดี๋ยวมีคนท้าให้ไปชิม ผมชิมของเมีย
คนเดียวเท่านั้น 5555
แล้วก็สุขใจที่มีคนชื่นชมเช่นกัน เรทติ้งเท่ากับที่ถูกด่าเลย หักลบกันแล้ว ถือว่าผมไม่ขาดทุนมีแต่กำไร
คงเพราะยี่ห้อผมมีคนเดียวละมั้ง...หึหึหึ..หัวเราะแบบนี้ฟังดูเจ้าเล่ห์แปลกๆ เปลี่ยนเป็น 555 ดีกว่าเนอะ..5555!!
ขอบคุณกับการร่วมอนุโมทนาบุญซื้อหนังสือกันครั้งนี้ สบายใจได้เงินพวกคุณร่วมสร้างศาลาธรรมสังเวช
ให้กับทางวัดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว กุศลที่ได้ทำร่วมกันร้อยกว่าชีวิต คงเพราะเรามีวาสนาต่อกัน คุณถึงเก็บเรื่องราวของพวกผม
ฝากเตือนหน่อยอย่าถึงกับเอาขึ้นหิ้งเชียวนะครับ หยิบมาอ่านบ้างไรบ้าง ถ่ายทอดให้พวกนิสัยเสียเหมือนผมในอดีต
ให้ได้รู้ไว้บ้างก็ดี เพื่อจะช่วยให้กลับใจทัน ไม่ต้องถึงกับกดผู้ชายมาทำเมียแบบผมนะ อันนี้สงวนไว้เป็นเทคนิคส่วนตัว
ผมทำได้กับวีคนเดียวเท่านั้นหรอก กับผู้ชายอื่นหรือพวกประเภทที่สามเนี่ย ผมไม่เกิดความรู้สึกเลยจริงๆ
หลายคนที่หนังสือเสียหายจากระบบขนส่งของเมืองไทย เสียใจด้วยนะครับ ซ่อมแซมกันไปสภาพนะครับ
อย่าคิดมากกันละ ผมรู้ว่าทุกคนรักหนังสือและอยากถนอมให้มันใหม่กิ๊ก แต่เมื่อมันประสบปัญหาแล้ว ผมก็อยากให้ทุกคน
ลดทอนความเสียใจลงบ้าง นึกถึงคนที่รถเก๋งโดนน้ำท่วมเครื่องพัง หนักกว่ากันอีกใช่ไหม? นั่นก็เพราะสาเหตุจากอุบัติเหตุ
ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะงั้นรับรู้กันไว้ว่าผมสองคนอยู่ในใจพวกคุณเสมอ หากคุณประทับเรื่องราวของผม อย่าลืมเก็บไว้ในใจ
ยามเมื่อนึกถึงกัน อนาคตหากมีลูกหลานที่เดินเส้นทางเดียวกับพวกผม ก็นำเอาเรื่องราวของเราสองคนให้เค้าได้เรียนรู้ไว้
จะได้ไม่ต้องเกิดเรื่องเศร้าขึ้นมา เผื่อแง่คิดที่วีเค้าลงทุนถ่ายทอดจะช่วยเค้าได้ไม่มากก็น้อยนะครับ
ครอบครัวไหน ที่ถูกปิดกันรสนิยมทางเพศ ก็ลองให้พ่อแม่ได้อ่านเรื่องราวพวกผมดู เพื่อท่านจะยอมเปิดใจ
ให้พวกคุณบ้าง ความรักนี่มันซับซ้อนเกินจะแยกได้ว่าเราทำผิดหรือทำถูก เอามาวัดผิดถูกกันไม่ได้หรอกครับ ปัจจุบันผมกับ
วีเรามีความสุขดีและยังรักกันมั่นคง โดยเฉพาะผมรักไม่เคยเปลี่ยนแปลงครับ มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นเพราะเมียผมสวย
ออกจากใจครับวี แหมมีชะโงกหน้ามาอ่านแล้วหน้าแดงอีก สงสัยมีฉลอง..ฮ่าๆๆๆ
เอาละครับ ทักทายพอหอมปากหอมคอ เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่เข้ามาคุยเลย ผมมันห่ามไม่ค่อยเนี๊ยบ
เหมือนหน้าตาหรอกครับ คิดถึงก็คุยกัน ว่างๆ ถ้ามีเวลาจะแวะมาคุย ไว้นึกออกก่อนว่าจะคุยอะไร ไม่รู้จะคุยอะไร
แค่นี้นะครับ รักษาสุขภาพกันทุกคน ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ
กลสิทธิ์
-
พี่กลมาแล้วหรือยัง
หรือแอบซุ่มอยู่??
:-[
เย้ยยยย o22 พิมพ์หลังจากพี่กล 30 วิ
พี่กล สวัสดีคร้าบบบบบ o14
ฝาก :กอด1: พี่วี 1 ทีถ้วนฮับ
เรื่องของพี่สองคนดีมากๆลย ขอบคุณมากๆที่นำมาลงให้อ่านกันน้าา :L2:
-
สวัสดีค่ะ คุณวีและคุณกลได้รับหนังสือแล้วค่ะสภาพสมบูรณ์ เสียงคุณวีเพราะมากค่ะ
และขอบคุณที่ได้แบ่งปันประสบการณ์สอนใจ ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้และเป็นเจ้าของหนังสือค่ะ
(ขอโทษค่ะ พูดไม่เก่ง) ขอบคุณมากค่ะ
-
สวัสดีคุณวี และยินดีต้อนรับคุณกลค่ะ หลังจากที่โดนเหล่านักอ่านนินทากันมานาน 555 ไม่ทราบว่าคุณกลได้มีโอกาสอ่านในบอร์ดทั้งหมดรึยัง ถ้ายังขอให้รีบอ่านเลยนะค่ะ แล้วคุณจะรู้ว่าพวกเราคิดกะคุณยังไง 5555 ขอบคุณที่มายืนยันให้เราได้รู้ว่า"รักแท้ มีอยู่จริง" ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
-
สวัสดีค่าพี่กลพี่วี
พี่กลนี่แอบอารมณ์ฮากว่าที่คิดนะคะเนี่ย
ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆแบบนี้มาถ่ายทอดให้อ่านกันนะคะ
ว่างๆแวะมาคุยบ่อยๆเนอะ :pig4:
-
สวัสดีคะ พี่วีพี่กล :กอด1:
ขอบคุณเรื่องราวดีของพี่ทั้งสองคนนะคะ
ยอมรับคะว่าตอนแรกไม่ชอบพี่กลเลย ก้อทำกับพี่วีซะขนาดนั้น
แต่ในที่สุดพี่กลก้อเปลี่ยนตัวเองได้กลายเป็นอิจฉาพี่วีแทน
พี่สองคนทำให้รู้ว่ารักแท้ยังมีอยู่จริง :-[
ปล.พี่กลฮามากนึกว่าจะนิ่งๆสะอีก มุกเยอะขนาดนี้พี่วีจะหนีไปไหนพ้น :laugh: ว่าแต่ฉลองไรหว่า :z1:
-
โอ๊ยยยยยย..ฮา สติหลุดไปแล้ว :m20:
ขอไปสติก่อน..ค่อยเม้นทีหลัง
ตอนนี้..ขอฮาก่อนนนน.. :jul3: :jul3: :jul3: :pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
พี่กลมาซะด้วย
อยากจะบอกว่าชอบเรื่องราวของพวกพี่มากจริงๆ
-
สวัสดีค่ะพี่กล
หนูไม่เคยด่าพี่ตรงๆเลยนะ(มีแต่แอบด่าในใจ ฮ่าๆ ๆ ๆ)
เป็นกำลังใจให้ความรักของพวกพี่นะค่ะ ขอให้รักกันนานๆมีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง?
ถ้าพี่กลสามารถทำให้พี่วีท้องได้อ่ะนะ ฮ่าๆ ๆ ๆ
-
พี่กล พี่วี สวัสดีค่ะ ตื่นเต้นเลยที่เห็นพี่กลมาทักทาย คิดถึงพี่วีเหมือนกัน หนูยกภรรยาสุดสวยของพี่กลให้เป็นไอดอลเลยน่ะค่ะ มีแนวคิดและการใช้ชีวิตที่เป็นแง่คิดให้เด็กๆอย่างหนูมากๆ รักแท้ที่ทำให้ประทับใจและกลับมาศรัทธาว่ารักแท้ไม่มีเพศ :L1: :pig4:
-
ดีค่า พี่วีพี่กล อยากโดดกอดทั้งสองคน แต่ถ้าโดดกอดพี่วี ก็กลัวพี่กล จะโดดกอดพี่กลก็กลัวพี่วี
เอาเป็นว่า :กอด1: :กอด1: กอดรวบทั้งสองคน อิอิ ได้หนังสือแล้วนะคะ บุบไปนิดหน่อยแต่ก็โอเคค่ะ อ่านแล้วก็ชอบ+ประทับใจมากๆ ยังไงแวะมาคุยกันอีกนะคะ :impress2: :impress2:
-
ได้รับหนังสือตั้งแต่วันที่ 16 แล้วค่ะ แต่ไม่ได้เข้ามาแจ้ง เพราะเพิ่งจะโงหัวขึ้นจากงานได้ ดองไว้นาน มาปั่นเอาตอนจะส่งก็เงี๊ย :laugh:
เข้ามาปุ๊ป เจอพี่กลเลย ไม่เคยคิดว่าพี่จะเข้ามาทักทาย แปลกใจมาก
อ่านที่พี่กลเขียนแล้วอย่างนึงที่รู้สึกได้ผ่านตัวอักษรคือพี่เป็นคนหลงตัวเองมากนะ :pigha2: เหมือนที่พี่วีบอกจริงๆและท่าจะหื่นมากด้วย
แต่ก็ไม่คิดว่าพี่จะเป็นคนตลกเหมือนกัน มีมุมนี้ด้วย
อยากจะบอกพี่ว่า ตอนแรกๆของเรื่องที่หนูว่ากล่าวพี่ไปนั้น กราบขออภัยด้วยเจ้าค่ะ อย่าถือสาเลยนะ แต่มันคือความจริงทั้งนั้นนะ พี่ต้องรับให้ได้สิ เอ๊ะยังไง
เอาเป็นว่าตอนนี้พี่สองคนลงเอยกัน มีความสุขกันขนาดนี้ หนูยินดีด้วยมากๆค่ะ
เรื่องของพวกพี่ให้แง่คิดเรื่องความรักที่ดีมากมาย ให้หนูได้ฉุกคิดถึงคนรอบข้างที่อาจละเลยไป
ขอบคุณที่พี่วีมากๆที่นำเรื่องราวของพวกพี่มาถ่ายทอดให้ได้อ่านกัน ประหนึ่งนั่งติดขอบเตียง :m20:
ยินดีที่ได้เป็นเป็นเจ้าของหนังสือเล่มนี้และได้ทำบุญกับพี่ๆค่ะ แล้วมาทักทายกันบ่อยๆนะคะ
-
แฟนเราก็เลวแบบนี้กว่าจะดีได้นานมาก แต่นิสัยยังเหมือนเดิม อยากให้เขาเปงแบบนี้จังเลย จะได้อยู่กันรอด คบกานมาสี่ปี ยังไม่เหงเขาจะรักเราแบบพี่กลรักพี่วีเลย ชีวิตคนเราไม่เหมือนกานจิงๆๆ ชอบเรื่องพี่สองคนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุนที่นำเรื่องราวดีๆๆมาให้อ่านนะคะ ตุ๊ดอุบล :bye2: :bye2:
-
สวัสดีค่ะพี่กล หนูคนนึงล่ะที่ไม่ได้เขียนด่าพี่
(แต่ตอนอ่านมันก็มีบ้างในบางอารมณ์อ่ะนะคะ ฮ่าๆ)
พี่มาทักทายแบบตลกๆนะคะแถมยังมาหลอกกันด้วยว่าอยู่หน้า 87 เนี่ย อิอิ(ขอใช้มั่ง)
พี่ทั้งสองก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
-
สวัสดีคะพี่ทั้ง2
พี่กล ฮากว่าที่คิดอ่ะ แต่ความคิดเห็นก็ผู้ใหญ่จริงๆ เลยแหละ
เคยไปเล่าเรื่องนี้ให้รุ่นน้องอีกคนฟัง น้องมันบอกว่า
"หนูไม่เคยเห็นพี่ด่าใครรุนแรงขนาดนี้มาก่อน"
อืม ก็นะ ตอนแรกมันสุดๆ จริงๆ นี่นา นี่กำลังอ่านหนังสือ
ซึ่งอยู่ในช่วงตอนแรกอยู่ คุณพี่กลคงได้นอนสะดุ้งเป็นช่วงๆ
เพราะแรงแค้นจากอิชั้นแน่ๆ
สุดท้าย ขอให้สุขภาพร่างกายแข็งแรงนะคะ คือจะบอกว่าให้รักกันนานๆ
อันนี้พี่สองคนก็คงทำอยู่แล้ว ร่างกันแข็งแรงดีกว่า
-
สวัสดีค่ะพี่วี พี่กล
ดีใจมากเลยที่พี่กลมาทักทาย ~ แต่พี่วีน่าจะมาด้วย มาคู่ๆกันเล๊ย !
อ่านของพี่กลมาตั้งแต่ต้นจนจบรู้สึกฮาว่ะค่ะ :laugh:
หนูคนนึงค่ะที่ไม่ได้เขียนด่าพี่กล แต่ด่าในใจเสมอๆ 555
ส่วนเรื่องหนังสือรู้สึกหนูจะเอาขึ้นหิ้งไว้ เพราะสั่งมาสองชุด (เมิงมันบ้า 55)
เลยเล่มไหนเยินเอาไว้อ่าน เล่มไหนดีก็เก็บ =w=
เพิ่งอ่านจบอีกรอบเมื่อกี้เอง เลยมาต้อนรับพี่กลก่อน ...
รู้สึกปลื้มกับความรักของพวกพี่มากกกก ถ้าให้ดีหนูอยากมีลูกเป้นเกย์
เกิดมาจะยุซะให้เข็ด หึหึหึ ยังไงก็รักษาสุขภาพกันทั้งสองคนนะคะ
รวมทั้งพี่ลักษ์และทีมงานค่า ~ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สวัสดีค่ะพี่กล
พี่นี่ห่ามจริงๆไม่รู้ว่าตัวจริงจะห่ามแบบนี้ไหม
5555+
ตอนนี้ยังไม่ได้หนังสือเลยค่ะ
แอบอิจฉาคนที่ได้ฟังเสียงพี่วีแล้ว
พรุ่งนี้คงต้องไปทวงเอาที่ที่ทำการไปรษณีย์แต่เช้า
ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยค๊า(พูดไม่ค่อยเก่ง)
-
โฮ้ยยย..คุณกลแวะมาทักทายนี่ โห..ปล่อยของฮากระจายยย :jul3: :jul3: :jul3:
เชื่อจิงจังว่าเนี่ย..ยี่ห้อกลสิทธิ์ของแท้จริงๆ
ดูซิดู..ช่างเขียนด๊ายยยย!! :m20::
หน้าผมประมาณนั่นแหละ
ไม่ต้องคิดเยอะ นึกถึงผมนึกถึงหน้าของหนุ่ยอำพลเข้าไว้
หึหึ..หน้าหนุ่ยอำพล....ตอนปัจจุบันนี้ใช่มัยคร้าาา :laugh: :laugh: :laugh:
ผมซาบซึ้งกับคำประณามรุมด่ากันกระหน่ำ ทำเอายืดอกภาคภูมิใจ
ที่ได้รับคำด่าถึงปานนั้น ในชีวิตไม่เคยคิดจะมีคนด่าได้เท่านี้มาก่อน
โถๆๆ พฤติกรรมเยี่ยงนั้น..โดนเท่านี้ ยังน้อยไปน้ะนั่น
อุอุ..แต่ดิฉันยังเป็นคนดี.. :-[ ..นึกได้ว่าตอนนั้นคุณกลอยู่ในสถานะ..ที่ไม่อาจด่าได้..ไม่งั้นล่ะก้อ..คงโดนนนน :m16: :m16: :m16:
ถือว่าทุกคนจริงใจไม่ปากหวานก้นเปื้อน ไม่กล้าบอกก้นเปรี้ยว เดี๋ยวมีคนท้าให้ไปชิม ผมชิมของเมียคนเดียวเท่านั้น
กร๊ากกกกกกก..มุขนี้ฮาเหนื่อยจิง :m20: :m20: :m20:
ผมรู้ว่าทุกคนรักหนังสือและอยากถนอมให้มันใหม่กิ๊ก แต่เมื่อมันประสบปัญหาแล้ว ผมก็อยากให้ทุกคน
ลดทอนความเสียใจลงบ้าง นึกถึงคนที่รถเก๋งโดนน้ำท่วมเครื่องพัง หนักกว่ากันอีกใช่ไหม?
โห แฝงความคิด เปรียบเทียบ..เห็นภาพชัดมาก 5555
ผมมันห่ามไม่ค่อยเนี๊ยบเหมือนหน้าตาหรอกครับ
ตบท้านต้องชื่นชมตัวเองนี่..เครื่องหมายการค้าเลยน้ะนี่ ฮ่าๆๆ :m20: :m20: :m20:
โฮ้ยยย!! ฮา..จนสติหลุดไปหลายรอบ มีมาทุกเม็ด ทุกแบบ ถึงจะฮาแต่ก็มีข้อคิดความจริงจังมาพร้อมกันด้วยน้าา o13
ตอนนี้คุณกลคุณวีน่าจะมีความสุขใจเรื่อยๆน้ะคะ เพราะคนอ่านเรื่องนี้จบทีไร ใจเป็นสุขมากมายก็จะนึกถึงคุณทั้งสอง
ใครนึกถึงเราในทางดี เราก็จะมีความสุขสดชื่นเหมือนได้พลังดี
หึหึ..แล้วคุณกลช่วงถูกกระหน่ำด้วยความชังน่ะ..มีนอนฝันร้ายมั่งมั้ยคะ
แต่ไม่เป็นไรเน้อะ..อดีตผ่านมาเป็นไง ก็ไม่สำคัญเท่าปัจจุบัน..ที่มีแต่คนรักชื่นชมมากมาย
..และก็ขอส่งความสุขใจมายังคุณทั้งคู่ด้วยอีกคนค่ะ
ขอให้มีความบริบูรณ์ในเหตุแห่งสุขทั้งปวง แลสิ้นไปของเหตุแห่งทุกข์ทั้งหลาย
ปรารถนาเรื่องดีอันใด ตั้งจิตให้ดีเช่นนั้น ขอให้สมความปรารถนาทุกประการค่ะ
โชคดีมีสุขน้ะคะ
:L1: :กอด1: :L1:
-
:laugh: :laugh: ผิดจากที่คิดไว้ คิดว่าพี่กลจะนิ่งๆ เงียบๆ สงวนท่าที
ที่ไหนได้ :m20: :m20: เป็นคนเฮฮาเหรอค่ะเนี่ย
ชอบพี่ทั้งสองมากค่ะ เรื่องราวของพี่อยู่ในใจหนูตลอดไปเช่นกันจ้า
:กอด1: :L2:
:pig4:
ป.ล. รอหนังสืออย่างใจจดจ่อ
-
555พี่กลหวานมากอ่ะ แซวเมียตัวเองได้ตลอด แต่อ่านละก็ฮา ตอนแรกๆพี่กลโดนด่าเยอะจริง เราก็หนึ่งในนั้น ฮ่าๆๆ
-
คุณกลเป็นคนอามรณ์ดีนะ
แต่ละคำทีเขียนมาอย่างฮาเลย :L2:
-
o13 o13 o13
-
ได้รับหนังสือมา 2-3วัน ห่อกระดาษขาดยังดีหนังสือไม่เป็นไร
ขอบอกว่าอ่านมา 2 รอบแล้ว พอว่างเป็นหยิบมาอ่านตลอด
ประทับใจกับชีวิตของคุณกลกับวี เรียกอย่างนี้ดีกว่านะรู้สึกว่าจะอายุพอกัน
CD ยังไม่ได้เปิดเลย เพราะหนีน้ำท่วมมาอาศัยที่ทำงานอยู่ยังไม่กลับบ้าน
ดีใจค่ะที่คุณกลกับคุณวี เข้ามาทักทายกัน ดีใจทีได้ร่วมทำบุญด้วยกันนะค่ะ
ขอให้คุณกลกับคุณวีรักกันตลอดไป มีความสุขตลอดทุกวันนะค่ะ
-
สวัสดีค่ะ พี่วี สุดสวย กับ พี่กล สุดหล่อ :man1:
พี่กลสุดยอดไปเลย ยี่ห้อนี้เยี่ยมจริงๆไม่มีใครเหมือน o13
อ่านกี่ที กี่ครั้งก็อึ้ง :a5: ทึ่ง :sad4: เสียว... :-[
FC พี่วี พี่กล ค่ะ :L1:
ปล. รอหนังสือต่อไป... :o12:
-
หวัดดีลูกพี่!!!!
-
ติดตามอ่านทุกฉากทุกตอนไม่เคยขาด แต่ไม่ได้สั่งจองหนังสือ เรื่องนี้คงเป็นเรื่องที่สอนใจ
ได้เป็นอย่างดี และขอโมทนากับเพื่อนๆที่ได้สั่งซื้อหนังสือและร่วมทำบุญสร้างศาลาขอให้มีความสุข
ทั้งเจ้าของเรื่องคือพี่วีและพี่กล สำหรับแฟนคลับทุกคนขอให้สมหวัง และที่ขาดไม่ได้คือคนเขียนเรื่องนี้
ขอสุขสมหวังและเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงาน การเงิน ความรัก โชคดีตลอดไปครับ สาธุ :call:
-
สวัสดีค่ะ พี่กล พี่วี :กอด1:
ตื่นเต้นมาก พี่กลมาทักทายด้วย เสียดาย พี่วีน่าจะมาทักทายด้วย
เสียงพี่วีเพราะมากเลยค่ะ พีกลน่าจะมาพูดด้วย
ของเขาดีจริงๆ ทั้งฮาทั้งหื่น แซวพี่วีได้ตลอด ยี่ห้อนี้ยี่ห้อเดียวจริงๆ :m20:
ขอบคุณเรื่องราวของพี่ทั้งสองคน
ที่แสดงให้เห็นว่ารักแท้ไม่จะเป็นเพศไหนก็สามารถรักและยอมเปลี่ยนแปลงเพื่อกันและกันได้
และรักแท้ยังมีอยู่จริง :pig4:
:L2: :L1:พี่ๆทั้งสองคน :bye2:
-
พึ่งได้รับหนังสือวันนี้เอง สภาพเรียบร้อยดีค่ะ ปลื้ม ๆ
เสียงพี่วีเพราะดีค่ะ
ขำคุณกล ท่าทางจะเห่อเมียไม่หายเลยนะคะ
จำไม่ได้ว่าด่าคุณกลไปมั่งหรือเปล่า แต่ที่แน่ ๆ ชมพี่วีตลอด กอดสนิท อิอิ
-
หวัดดีค่ะพี่กล ขอบคุณที่
ชวนให้ทำบุญนะคะ ขอให้
บุญที่ทำให้พี่ทั้ง 2 คนมีความ
สุขนะคะ :pig4:
-
ยินดีที่ได้รู้จักผ่านตัวอักษรค่ะ
ขอให้ทั้งคู่มีความสุขมากๆนะคะ
-
ได้หนังสือแล้วเหมือนกันค่ะ ^^
-
มาซึ้งๆ แต่แอบฮ่านะค้า 555+
-
คิดถึงพี่ทั้งสองคนจริงๆ
พี่กลนี่ฮาจริงๆ ยี่ห้อนี้มีคนเดียว(สโลแกนประจำเรื่องนี้ใช่ไหมคะเนี่ย)
อ่านตอนแรกๆ ก็อย่างที่หลายๆคนบอก
ไม่ได้ด่าพี่กลเลยนะ แอบมีในใจเล็กๆน้อยๆ ๕๕๕
พี่กลยังชมพี่วีอยู่ตลอด คารมดีจริงๆ แบบนี้พี่วีจะไม่รักได้ไง :o8:
ว่าแต่ฉลองอะไรกันหรอคะ :laugh:
,,,อ่านเรื่องของพี่แล้วให้ข้อคิดหลายๆอย่าง
ไม่เคยอ่านเรื่องไหนแล้วประทับใจมากขนาดนี้(จริงๆนะคะ)
เป็นเรื่องในดวงใจเลย ^^ แล้วพี่วีก็เป็นไอดอลในดวงใจด้วย
พี่กลด้วยนะคะ แต่ว่าเป็นตอนหลังๆนะ ๕๕๕
ดีใจที่พี่กลเข้ามาทักทาย
ว่างๆก็มาทักทายอีกนะคะ
ปล.ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นๆ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
หนาวก็กอดคนข้างๆให้อุ่น (อิจฉาจัง อยากมีให้กอดบ้าง o18)
-
ไม่คิดว่าพี่กลจะมาจริงๆ เฮฮากว่าที่คิดจริงๆค่ะ
เรื่องของพี่สองคน ถึงหนูจะไม่ได้ซื้อหนังสือ แต่เคยนำเรื่องของพี่สองคนไปเล่าให้น้องๆฟัง
ถึงจะจำข้อคิดที่ได้จากเรื่องได้ไม่หมด แต่พยายามถ่ายทอดเรื่องราวของพี่สองคนอย่างดีที่สุดค่ะ
TT^TT อยากได้หนังสือจริงจัง 5555+ :z3:
สุดท้ายขอให้พี่ทั้งสองคนรักกันนานเท่านานนะค่ะ พี่สองคนทำให้รู้ว่า รักแท้จริงเป็นยังไง
และข้อคิดอีกมากมายที่ได้จากเรื่องราวของพี่ทั้งสองคน สอนได้มากมายกว่าที่คิดค่ะ ขอบคุณ ที่นำเรื่องดีๆของพี่ทั้งสอง
มาเล่านะค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะ พี่วีเป็นยอดไอดอลสุดๆเลยค่ะ :L1: :L2:
-
555555+ สวัสดีค่ะพี่กล กาลเวลาทำให้คนตลกได้ 5555+ มิน่าพี่วีถึงร้ากกขนาดนั้น รักกันนานๆนะคะ อยากให้รักกันไปนานๆ เข้ามาอัพเดตข่าวบ้างอะไรบ้าง อ่านแรกๆมีแต่คนด่า แต่ทุกวันนี้มีแต่คนรักนะคะ
ขอให้พี่สองคนรักกันไปนานนะคะ เรื่องราวของพี่น่ารักและให้ข้อคิดอะไรหลายๆอย่างทั้งกับคนที่รักช+ช ช+ญ
ขอบคุณค่ะพี่สำหรับเรื่องราวดีๆ ที่ตอนแรกอยากเอา m.79 ไปบึ้มที่กลเสียจริง :กอด1:
-
นึกว่าพี่กลจะห่ามๆ นิ่งๆ ซะอีก
ที่ไหนได้...ฮา...กว่าที่คิด
เชื่อแล้วละคะว่า "ยี่ห้อนี้มีคนเดียว"
-
เพิ่งได้หนังสือค้า :กอด1:
-
สวัสดีค่ะพี่กล พี่วี
ขอให้รักกันไปนานๆนะคะ
-
:mc4: ดีใจจัง...พี่กลมาทักทาย เย้ๆ อ่านเรื่องราวของพี่ทั้งสองแล้วมันอินจริงอะไรจริง
อ่านรวดเดียวจบ...แบบว่า..สนุกมากกกกกกและ แอบเครียดตอนซีนดราม่า ลุ้นไปกับพี่กลและพี่วีทุกตัวอักษร
ขอบอกตรงๆไปถึงพี่กลและพี่วี... ขอบคุณที่ถ่ายทอดเรื่องราวความรักอันน่าประทับใจ ให้ทุกคนได้รู้
รู้มั้ยคะว่า อานุภาพแห่งรักแท้ของพี่ทั้งสองคน ช่วยหล่อเลี้ยงจิตใจใครต่อใครอีกมากมาย
ฝัน..ว่าสักวันจะมีใครที่ร่วมเผชิญชีวิตไปด้วยกันโดยไม่มีวันปล่อยมือ
หวัง...ว่าพี่ทั้งสองคนจะได้อ่านเม้นท์นี้
และขอกอดแน่นๆซักทีเหอะ :man1: (กอดเฉพาะพี่วีคนเดียวนะ)
555+ พี่กล..ก็ไปกอดพี่วีไง เพราะฝากกอดแน๊น..แน่น น๊าน..นาน ไปกับพี่วีแล้ว
รักนะ..ทั้งคู่นั่นแหละ!!!!!!!!!!!!
:กอด1::L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2:
:pig4:
-
ตอนแรกคิดว่าพี่กลจะเนี๊ยบทุกกระเบียดนิ้ว
แต่พออ่านแล้ว...555
ต้องแบบนี้สิ ถึงเรียกตัวจริงเสียงจริง o13
-
อ๊ากกกก พี่กลมา O__________O :mc4:
สวัสดีค่ะ ตื่นเต้นอ่ะ 55+
รักษาสุขภาพนะคะ ขอบคุณที่เอาเรื่องราวดีดีมาฝาก
ขอบคุณจริงๆค่ะ ^ ^
ปล. ถ้าว่างๆ อย่าลืมแวะมาคุยอีกนะคะ ทั้งพี่กลแล้วก็พี่วีด้วย
-
สวัสดีค่ะพี่วีพี่กล อยากบอกว่าคิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกก ไม่คิดว่าพี่กลจะเข้ามาคุยในนี้ด้วย
พี่กลขรา เค้าเองตอนอ่านแรกๆนะค่ะ ไม่มีรมณ์จะเม้นเลยค่ะ ด่าอย่างเดียว ด่าในใจสารพัดที่จะด่าได้อ่ะค่ะ :laugh: :laugh:
ผ่านไปเร็วเหมือนกันพี่กลสึกแล้ว ต่อไปนี้พี่วีไม่ต้องนอนคนเดียวไม่เหงาแล้ว เย้ :o8: :o8:
พี่กลไม่สนใจเขียนเรื่องบ้างหรอค่ะ รอบนี้เอาเป็นในมุมมองของพี่กลบ้าง เอาแบบสไตล์พี่กลเลย อิอิ
พี่วีขรา เค้าอยากอ่านเรื่องราวของพี่สองคนอีก อยากให้เขียนเล่าไปเรื่อยๆนะค่ะ จะตอนนี้หรือตอนอดีต
แบบว่าให้ได้รับรู้ความเป็นไป เข้ามาเยี่ยมแฟนคลับบ้าง อยากอ่านไปเรื่อยๆ เค้าชอบ o13
ดูแลสุขภาพทั้งคู่นะค่ะ :กอด1:
:bye2: :bye2:
-
หวัดดีค่ะ พี่กลและพี่วี ขอบคุณที่
ชวนทำบุญนะคะ :bye2:
-
มาแจ้งข่าวว่าได้รับพัสดุแล้ว แต่ยังไม่เห็นของ เนื่องจากยังไปเอาไม่ได้ ของอยู่ต่างที่กับคน แฮ่ๆๆ อยากเห็นของ อยากอ่านหนังสือ อยากดูซีดี แต่คงได้ทำหลังปีใหม่แน่เลยยยย
ยังไงขอบคุณ คุณลักษ์ คุณวี(คิดถึงจังเลยค่ะ ขอมากนิดส์นะคุณกล) และก็คุณกลอีกครั้ง ที่นำเรื่องราวมาแบ่งปันให้คนอ่านได้ศึกษา โดยเฉพาะได้ร่วมทำบุญอีกต่างหาก :pig4: :pig4: :pig4:
-
ได้รับหนังสือเรียบร้อยแล้วค่ะ สภาพสุดกิ๊กเลย แต่กระดาษห่อข้างนอกมันขาดตรงมุมสี่ด้านเลยค่ะ
ตอนแรกกลัวแทบแย่ พอเปิดมาก็โล่งใจ o13
... คุณกล จะฮาไปไหน :laugh:
วันหลังควงแขนภรรยามาช่วยกันทักทายด้วยนะ รักกัน รักกัน :n1:
-
ได้หนังสือแล้วคร้าบบบบบบบ กรี๊ดมากๆเลย
แต่กรี๊ดยิ่งกว่าเมื่อเห็นลายเซ็น
พระเจ้า ลายเซ็นของ พี่กล และ พี่วี กรี๊ดดดดดดดดดดด
ได้หนังสือตอนอยู่โรงเรียนเพื่อนเอามาให้อะครับ
ตอนได้มานี่ร้องกรี๊ดดังมาก จนเพื่อนหันมาด่าว่า "แบ๋ม มุงผีเข้าหรอ"
ผมตอบว่า "ป่าวกุกรี๊ดหนังสือ" "อิบ้า"
ถึงจะบ้าแต่ก็บ้ารัก พี่กล กับพี่วีละกัน 5555
สุดท้ายก็ ต้องขอบคุณมากๆเลยนะครับ สำหรับเรื่องดีๆที่พี่กลและพี่วีเอามาแบ่งปันเล่าสู่กันฟัง(อ่าน)
ขอบคุณจริงๆครับ หนังสือผมจะรักษายิ่งชีพเลย
ป.ล ผม ว่าที่ผมไม่มีแฟนหรือไม่เอาแฟนสักทีเพราะเล้านี้แน่ๆ อ่านแล้วกลัวจังเลย คนไม่ดีเนี่ยยยยยยยย
-
อิจฉาคนที่ได้หนังสือแล้ว :z3:
-
แวะมาดูพี่กลพี่วีแต่ไม่ทัน ไปกันซะแล้ว อิอิ :3129:
อยากสัมภาษณ์อีกจังเลยครับ มาอีกวันไหนบอกด้วยนะคร้าบ o13
-
สวัสดีคร้าบบบบบพี่กล พี่วี o14
พี่กลฮามากเลยอ่ะ :m20:
เสียดายเข้ามาอ่านเรื่องของพวกพี่ช้าไป เลยซื้อหนังสือไม่ทัน อยากได้สักเล่ม :m15:
-
เพิ่งมาอ่านตอนสามวันที่แล้วเองค่ะ
อ่านแล้วนับถือพี่วีมากๆ ตอนแรกๆ
ใจเย็น มีเหตุผลสุดๆ
แต่จะว่าไปที่ซวยตอนเจอกับพี่กลแรกๆ เนี่ย
ถ้าไม่ใช่พี่วี พี่กลคงไม่สะดุดใจ
แล้วปล่อยเพื่อนโทรมแน่เลยง่ะ
ดีที่อย่างน้อยพื้นฐานลึกๆ พี่กลจิตใจดีนะเนี่ย
สงสัยตอนนั้นรู้สึกสงสารลึกๆ แน่เลยง่ะ
เลยยอมว่าให้แค่ตัวเอง
แต่ถ้าไม่ทำกลัวว่าเพื่อนจะว่าว่าใจไม่ถึงแหง๋เลย
ตามแบบเด็กช่าง เด็กผู้ชายอีโก้สูง
เห็นเด็กเดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นอยู่ส่วนใหญ่นะคะ
ทั้งชายและหญิงเลยล่ะ
ดีที่พอเริ่มรักแล้วเลยเริ่มรู้สึกตัวใช่ไหมล่า
ว่าอยากจะทำดีกับคนรักและเริ่มสำนึกผิด
น้อยคนนะคะที่จะสำนึกได้เร็วแบบนี้
แต่อาจจะเพราะมีพี่วีอยู่เคียงข้างด้วยแหละ
พี่กลเลยทำได้ พี่วีนี่ช่างอดทนมากๆ
แม่พระสุดๆ
ถ้าเจอคนอื่นที่ไม่ใช่พี่กลนี่ยังนึกสภาพต่อไปไม่ออก
คงไม่โชคดีแบบนี้แหง๋ๆ
แต่พี่กลถ้าไม่โชคดีเจอพี่วี ก็คงไม่เป็นแบบทุกวันนี้
สรุปพี่สองคนเหมาะกันสุดๆไปเลยค่ะ
พอนำเรื่องมาเผยแพร่ทำให้รู้แง่คิดหลายๆอย่างเพิ่มขึ้น
ต้องขอบคุณจริงๆ ค่ะ
แม่พี่วีเลี้ยงลูกได้ดีจริงๆนะคะ
แม่หนูก็เป็นคล้ายๆ กันกับเรื่องการดูแลลูก
แต่การสอนส่วนมากแม่หนูจะพูดตรงๆ กับลูกๆ แล้วมีเหตุผลประกอบ
แต่การสอนแบบเปรียบเปรยนี่ไม่เคย
แต่เนื้อหาสรุปก็เหมือนกันแหละ อิอิ
แอบภูมิใจแม่ตัวเองค่า :-[
ขอให้พี่สองคนมีความสุขมากๆ แหละกันนะคะ
แต่ก็รู้ว่าพวกพี่มีความสุขกันอยู่แล้วล่ะ :impress2:
ปล. พออ่านจบแล้วอยากแสดงความคิดเห็นเฉยๆ ค่ะ อิอิ
:bye2: :bye2:
-
ได้รับหนังสือแล้ว 21/12/54
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ :กอด1:
เปิดซีดีก่อนเลย ซึ้ง :sad4:
รักพี่วี พี่กล และพี่ลัษณ์ นะคะ
-
:monkeysad:
-
สวัสดีค่ะ
จะเข้ามาบอกว่า
ได้รับพัสดุแล้วค่ะ
ได้รับวันนี้
รอมาตั้งนาน
อิอิอิ
ขอบคุณมากๆนะคะ
-
ได้รับหนังสือแล้ว^^
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ
:pig4:
-
อืม.... จะบอกว่าไงดีเนี่ย!!! ตามจริงก็ไม่ได้เข้ามาดูตั้งนาน (ไม่ได้จ่ายค่าเน็ต :m15:)
ทำให้พลาดเรื่องดีๆไปหลายเรื่องเลยนะเนี่ย กำ!!จริง :z3:
รวมถึงเรื่องโอนเงินด้วยง่ะ อุตส่าห์จองไว้ซะดิบดี :serius2:
หือๆๆๆๆๆ แต่ยังไงก็รักพี่วีกับพี่กลเสมอเนอะ (โดยเฉพาะพี่วี เอิ๊กๆๆๆ)
เรื่องราวความรักของพี่ทั้งสองคนอ่านกี่ทีๆ ก็ไม่เบื่อเลย
เราเป็นคนหนึ่งที่ชอบเพศเดียวกัน แต่พ่อกับญาติก็ไม่ยอมรับสักที :m15:
เรื่องราวของพี่สองคนทำให้ได้ข้อคิดมากมายเลย
ทำมีกำลังใจฮึดสู้ที่จะพยายามทำให้พ่อยอมรับในตัวตนของเราให้ได้
จากนี้ก็เป็นกำลังใจให้พี่ทั้งสองคนรักกันยืนนานนะ
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากที่จะรู้จักพี่ทั้งสองคนให้มากกว่านี้
อนาคตเกิดขึ้นจากสิ่งที่เราทำในปัจจุบัน
ฉะนั้นจงตั้งใจทำวันนี้ให้ดีที่สุด
เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาเสียใจในภายหลัง[/center]
หวังว่าพวกพี่จะมาทักทายกันอีกเนอะ
ราตรีสวัสดิ์ฮะ :bye2: :t3:[/size][/font]
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้จบค่ะ
ไม่เสียใจเลยที่ได้อ่านเรื่องนี้
ได้อะไรมากจริงๆค่ะ
และเราก็ขอนำสิ่งดีๆที่ได้จากเรื่องนี้ไปใช้ในชีวิตจริงด้วยนะคะ =)
สุดท้ายนี้ขอให้พี่วีกับพี่กลรักันไปนานๆ เข้าใจกันเหมือนกับตอนนี้ตลอดไปค่ะ
ขอบคุนสำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาแบ่งปันกันนะคะ ^^
-
หนังสือได้รับแล้วและอ่านจบแล้วค่ะ
ประทับใจเรื่องราวของคุณกล และคุณวีมากค่ะ
และก็ขออวยพรให้คุณทั้งสองครองรักกันอย่างมีความสุขจนถึงบั้นปลายของชีวิตค่ะ
รักหนังสือเรื่องนี้มากค่ะ
-
มาอีกทีคุณลักษ์บอกพี่วีกับพี่กลจะมาพรุ่งนี้
แต่พรุ่งนี้ต้องไปข้างนอก ทิ้งคำถามฝากไว้คะ
ถ้าไม่เป็นการละลาบละล้วงมากเกินไป
อยากทราบว่าทุกวันนี้พี่วีต้องไปพบคุณหมอต่อ เนื่องไหมคะ
หรือว่าแค่ตรวจสุขภาพประจำปีปรกติ เพราะเคยดูรายการหนึ่ง
ที่เค้าทำเกี่ยวกับหน้าตา (นายแบบเวียดนามที่หล่อๆ น่ะคะ)
เค้าบอกว่าต้องไปพบคุณหมอบ่อยมากๆ
ขอบคุณคะ
กำลังจะอ่านหนังสือจบ ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ นับถือจริง เลยคะ
นึกถึงตอนเด็กๆ แม่บอกว่า ถ้าจะแต่งงานต้องทำเพื่อสามีได้ทุกอย่าง
อืม เพราะทำไม่ได้เลยเป็นโสดยาวมาจนทุกวันนี้
-
คุณลักษ์บอกว่าคุณวีและคุณกล จะเข้ามาวันนี้ (ดีใจจัง o18)
...สุขสันต์วันคริสต์มาสและวันปีใหม่(ล่วงหน้า)นะค่ะ ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คุณวีและคุณกลนับถือ จงดลบันดาล ให้ทั้งคู่ได้ทำอะไรในสิ่งที่ตัวเองรักและประสบความสำเร็จในสิ่งที่ทำ สุขภาพแข็งแรง ขอให้ทุกลมหายใจมีกันและกันไปตลอด (เขินจัง... :-[) เป็นกำลังใจ พลังใจให้อีกคนตลอดไปนะค่ะ :n1:...
ปล.ขออนุญาติคุณกลเพื่อ :กอด1:คุณวีนะค่ะ (ไม่ได้กอดจริง ก็ขอกอดในข้อความ.....) :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L1: Merry Christmas :L1: คะ พี่วีพี่กลพี่ลักษ์
มีความสุขมากๆนะคะ
-
:L1:Merry Christmas :L1:
ขอให้มีความสุขเนื่องในวันคริสมาสต์คะ / วี
มีความสุขมากๆ ครับ / กล
มาอีกทีคุณลักษ์บอกพี่วีกับพี่กลจะมาพรุ่งนี้
แต่พรุ่งนี้ต้องไปข้างนอก ทิ้งคำถามฝากไว้คะ
ถ้าไม่เป็นการละลาบละล้วงมากเกินไป
อยากทราบว่าทุกวันนี้พี่วีต้องไปพบคุณหมอต่อ เนื่องไหมคะ
หรือว่าแค่ตรวจสุขภาพประจำปีปรกติ เพราะเคยดูรายการหนึ่ง
ที่เค้าทำเกี่ยวกับหน้าตา (นายแบบเวียดนามที่หล่อๆ น่ะคะ)
เค้าบอกว่าต้องไปพบคุณหมอบ่อยมากๆ
ขอบคุณคะ
กำลังจะอ่านหนังสือจบ ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ นับถือจริง เลยคะ
นึกถึงตอนเด็กๆ แม่บอกว่า ถ้าจะแต่งงานต้องทำเพื่อสามีได้ทุกอย่าง
อืม เพราะทำไม่ได้เลยเป็นโสดยาวมาจนทุกวันนี้
ต้องตอบว่า เข้าตรวจร่างกายประจำปีปกติค่ะ เพราะวีไม่ได้ทานฮอร์โมนแล้ว หยุดไปตั้งแต่อายุสามสิบ หากทานมากจะส่งผล
ต่อกระดูกทำให้กระดูกพรุนได้ค่ะ ร่างกายที่ข้ามเพศไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามอาศัยฮอร์โมนเข้าไปปรับต้องศึกษาเกี่ยวกับผล
กระทบและระยะเวลาด้วย สำหรับวีเอาใจใส่เรื่องนี้เป็นอย่างดี เมื่อสภาพร่างกายคงตัวแล้วก็ไม่จำเป็นที่ต้องอาศัยยาช่วย
ส่วนฮอร์โมนเพศชายหลังตัดอัณฑะออก ไม่ได้ผลิตอสุจิฮอร์โมนเพศก็จะค่อยๆ หมดลงไปด้วยเช่นกัน
ฝากเตือนมายังน้องๆ ที่รักสวยรักงาม อาศัยยาปฏิชีวนะในการกำกับควบคุมฮอร์โมนของตนเอง ไม่ว่าจะเป็นยากินหรือยาฉีด
ควรศึกษาถึงผลกระทบให้มากเข้าไว้ ทุกอย่างมีข้อดีและข้อเสีย เพราะฉะนั้นอย่านิ่งนอนใจ อายุเริ่มแก่ตัวจะเป็นอันตรายได้
ภายหลังนะคะ หลีกเลี่ยงได้เป็นดีที่สุด หรือควรทานให้อยู่ในระยะที่สมควรอย่าต่อเนื่องยาวนานไม่เช่นนั้น คุณอาจเป็นโรค
กระดูกพรุน เบาหวาน ความดัน หัวใจตีบ กระเพาะอาหาร ฯลฯ สารพัดที่จะตามมาภายหลังไม่คุ้มเสี่ยงกับการที่จะเอา
ร่างกายไปล้อเล่นมีความสุขเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ สิ่งนี้วีฝากเตือนคนอ่านที่รักไว้ด้วย
กล: ที่วีบอกเป็นเรื่องจริง ส่วนวีไม่จำเป็นต้องทานฮอร์โมนหรอกครับ เมียผมสวยจากข้างในออกมา
เพราะฉะนั้นหน้าที่เพิ่มฮอร์โมนให้เมียผมกลสิทธิ์รับผิดชอบเรื่องนี้เอง หายห่วงได้เลยฝีมือดีกว่าหมออีก
เพราะผมมียาดีฉีดให้ประจำ...ฮ่าๆๆๆๆ
วี: กรรม
กล: อ้าว??
วี: ที่บอกกันไว้ ไม่ใช่เฉพาะกลุ่มน้องๆ ข้ามเพศหรืออยากข้ามเพศเท่านั้นนะคะ น้องผู้หญิงหรือผู้ชายก็เหมือนกัน
การดูแลรักษาสุขภาพไม่จำเป็นไม่ใช้ยาได้ดีที่สุดแล้วค่ะ แม้แต่พาลาเซตามอลก็ตาม หากเราจะดูแลร่างกาย อาศัยการ
ออกกำลังกายสม่ำเสมอ หรือการทานผักผลไม้มากกว่าจำพวกแป้งและไขมัน จะช่วยได้มากเลยทีเดียวค่ะ
กล: ใช้ครับเป็นข้อแนะนำที่ถูกต้อง เสียเหงื่อเพราะกีฬาดีกว่าเสียน้ำตาเพราะยาเสพติด หากไม่ค่อยมีเวลาออกกำลัง
กายกลางแจ้ง ก็ขยันออกกำลังกายในร่มเอาเหงื่อออกให้ได้เยอะๆ นั่นหมายถึงคุณต้องอึดต้องทนด้วยรับรองแข็งแรง
แน่นอนครับ ผมคอนเฟิร์มเลยว่าได้ผลชัวร์เพราะผมทำประจำ ทุกวันนี้ยังมีซิคแพ็กหน้าท้องหล่อไม่เปลี่ยน ฮ่าๆๆๆ
วี: ยกให้เค้าไปเถอะ ยี่ห้อนี้มีคนเดียว
กล: มีหลายคนได้ไง ไม่งั้นวีก็มีตัวเลือกสิ ผมคงยอมหรอก
วี: สงสัยอัดอั้นมากไปหน่อย เพราะไปบวชเกือบปี สึกมาทีบ้าๆบอๆ เอาเป็นว่าวีแนะนำเพิ่มเติม พวกยาที่เป็นตัว
กระตุ้นสีผิวให้ขาวใสสวยเด้ง ทุกอย่างมีสารตกค้างที่สงผลต่อร่างกายในอนาคตทั้งนั้นค่ะ หากจะนำสารเคมีเหล่านี้เข้าสู่
ร่างกายควรศึกษาและไต่ตรองถึงผลดีผลเสียให้มากเข้าไว้ ถือว่าเป็นข้อแนะนำแทนการห่วงใยกันก็แล้วกันนะค่ะ
กล: บอกแล้วใช่ไหมครับ วีเค้าสวยจากข้างในนี่และศรีภรรยาของผม
วี: พอเหอะกล เดี๋ยวคนอ่านเค้าจะว่ายอกันเองอยู่นั่นแหละ เรื่องนี้ไว้คุยกันสองคน ตกลงไหม?
กล: อ้าว! ก็แต่ละคนเค้าอวยพรให้เรารักกันยืนยาว น่าจะชอบที่เห็นกลยกย่องวีสิ งั้นบอกให้ฟังว่าวันนี้ผมจะพาเมีย
ไปสวีทสองคนชดเชยให้กับวันครบรอบแต่งงานที่ผ่านมาผมไม่ได้ทำหน้าที่ เพราะไม่ได้อยู่ในสถานภาพที่สามารถทำได้
เลยอาศัยโอกาสนี้ย้อนหลังแทน และถือโอกาสอวยพรปีใหม่ล่วงหน้าไม่กี่วันก็ถึงแล้ว ขอให้ทุกคนมีความสุข
สิ่งดีดีจงเกิดกับทุกท่าน อย่าลืมเผื่อแผ่ความสุขให้กับคนรอบข้างด้วย จะได้ย้อนกลับมาสู่ตัวเราเป็นทวีคูณ
จากใจของผม กลสิทธิ์
วี: สมควรแก่เวลาแห่งการส่งความสุขแล้ว อาศัยที่กลอวยพรไปนั้น วีก็ฝากคำอวยพรไปให้เช่นเดียวกัน
ตามที่กลมอบให้ทุกท่านนั่นแหละค่ะ แต่เพิ่มย้ำให้นิดจะดื่มจะกินสนุกสนานในช่วงเทศกาลอย่าลืมระมัดระวังตัวกันด้วยนะคะ
เอาแค่พอประมาณ อย่าใช้ชีวิตบนความประมาทเป็นดีที่สุด นึกห่วงคนข้างหลังที่ต่างรักเรากันด้วย สุดท้ายเราเองจะได้
ไม่ต้องเสียใจ รักคนอ่านที่น่ารักทุกคนค่ะ
ดีใจที่ได้เข้ามาทักทาย วี :กอด1:
ดีใจด้วยคน กล :laugh:
สุขใดในโลกหล้า เท่ากายาไม่มัวหมอง
สุขใดในขวานทอง เท่าพี่น้องไทยรักกัน
วี/แต่ง
สุขใดในหัวอก เท่าลูกดกคงไม่มี
สุขใดในชีวี เพราะกลมีวีนี่ไง
กล/ครับ
-
ชอบพี่กลกับพี่วีมากๆครับ โดยเฉพาะกลอนส่งท้าย
-
ขอให้พี่วีกับพี่กลมีความสุขมากๆเช่นกันๆค่ะ ^^~♥
อ่านไปฮาไป พี่กลชมไป พี่วีปรามไป 555
ปล.พี่กลเกรียน...พี่วีน่ารักอ่ะ
สรรพคุณยี่ห้อ กลวี นี่ดีจริงๆนะ 555
-
>/////////<
พี่กลพี่วีน่ารักมากๆ
คิดถึงทั้งสองคนจังเลยคะ
ขอกอดหน่อยยย :กอด1: :กอด1:
เขินอะ(เขินอะไร?) พิมไปมือไม้สั่น
มันตื่นเต้นง่ะ >,<
ขอบคุณพี่ๆที่เข้ามาทักทายนะคะ
ขออวยพรล่วงหน้าหน่อยน้า
มุกให้พี่ทั้งสองคนมีความสุขมากๆในปีหน้า
รักกันไปนานๆนะคะ
พี่กลดูแลพี่วีดีๆน้า
ส่วนพี่วี มุกว่าคงดูแลพี่กลดีอยู่แล้วใช่ป่าว
:กอด1: อีกครั้งคะ
-
สวัสดีค่ะคุณวีคุณกล
เข้ามาทักทายคนอ่านแล้วยังเอาสาระดีๆมาฝากด้วย :กอด1:
-
มาเมอรี่คิสมาสพี่ทั้งสองค่ะ อ่านเนื้อเรื่องไปได้นิดหน่อยค่ะแต่แวะมาทักทายพี่ๆทั้งสองก่อน
ขอให้มีความสุขกันทุกๆปีนะคะ สวัสดีปีใหม่แถมด้วยค่ะ
-
ขอให้พี่ๆ มีความสุขมากๆ เช่นกันคะ
ว่าแต่...พี่กลเนี่ยหยอดตลอดเลย
ขนาดตอนลงท้ายยังหวานได้อีก :o8:
-
กราบ สวัสดี พี่ลักษณ์ และ พี่วี พี่กล อย่างงามๆ
พึ่งอ่านนิยายของพี่ๆจบ :เฮ้อ: เล่นเอาซะเหนื่อยเลยทีเดียว
เพราะว่าเปิดอ่านในมือถือ แล้วมันจะย่อขนาดของเว็บ
เป็นอีกรูปแบบหนึ่ง จากปกติเปิดในคอมมี90หน้า ในมือถือซัดไป 1000กว่าหน้า :z3: (ใช้ของ LG ของ ซัมซุงก้เป็น)
....พี่ๆ ได้สอนอะไรหลายๆอย่างเยอะเลย ขอบคุณสำหรับเรื่องราวของพี่ๆน่ะฮ่ะ :3123:
ตอนแรกอ่านของ โต๋กับตะเกียง แล้วพี่ลักษณ์ก็มีการโฆษณาถึงนิยายเรื่องนี้ ก้เลยมาตามอ่าน
หลังจากอ่าน โต๋-ตะเกียง บอมเบย์-จอมใจนักเลง จบ ก้เลยมาตามอ่านนิยายเรื่องนี้ :laugh:
เป็นนิยายที่จะอยู่ในใจตลอดไปเลย
คริสต์มาสนี้ ก้ขอให้พี่ๆ มีความสุข สุขสันต์วันปีใหม่ด้วยเลยแล้วกัน :mc4: :mc4:
ขอบคุณฮ่ะ
-
แอบฮ่ากลอนพี่กล 555+ o13
-
อ่านแล้วขำอ่ะ โดยเฉพาะกลอนท้ายสุด ขอให้คุณกลกับคุณวีมีความสุขมากๆด้วยเช่นเดียวกัน :L1:
-
ชอบบรรทัดสุดท้ายของพี่กล
Merry Christmas และสวัสดีปีใหม่ค่ะ
:catrun:
-
คุณกลถ้าจะถือคติทะลึ่งวันละนิดจิตแจ่มใสนะเนี่ย :z2:
เค้าว่าคนที่มีอารมณ์ขันมักไม่แก่
ขอให้ทั้งคุณกลคุณวีมีความสุขตลอดปีและตลอดไปนะคะ :L2:
-
ขอบคุณค่ะ merry christmas เช่นกันค่ะ
-
เพิ่งได้มีโอกาสมาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
อยากบอกว่าขอบคุณจริงๆที่ทั้งคุณวีและคุณลักษณ์ถ่ายทอดเรื่องนี้ออกมาให้ได้อ่านกัน
เป็นเรื่องที่เราประทับใจมากๆจริงๆ มีความรักหลากหลายรูปแบบรวมกันอยู่ในเรื่องนี้
บอกได้เลยว่า อ่านแล้วทำให้คิดอะไรๆได้หลายอย่าง ขอบคุณมากๆจริงๆเลยค่ะ
สุดท้ายขอให้คุณวีและคุณกลรักกันตลอดไปนะคะ^^
ขอบคุณมากๆค่ะ :กอด1:
-
:m20: :m20: :m20: ไม่คิดว่าพี่กลจะฮาได้ขนาดนี้
อ่านของพี่วีและพี่กลนี้ได้กานคนละอารมณ์
โดยเฉพาะกลอนจบฮามากๆ
ปล.ขอให้ลูกดกๆนะคะ :z1:
-
ทักทายฮะ พี่กลและพี่วี
ขอให้มีความสุขทุกๆๆปี ไม่ใช่เฉพาะคริสมสาต์ วันปีใหม่ หรือวันสำคัญต่างๆ
ความรักก็งอกงามไปตามกาลเวลา
สุดท้ายนี้
merry! merry! merry christmas!^^
ปล.เอ่อ.....พี่กลฮะช่วยสอนวิธีทำตัวยังไงให้เมียรักเมียหลงอ่ะ อิอิอิ
-
merry christmas เช่นกันนะคะพี่กลพี่วี :L1:
ขอให้มีพี่ทั้งสองมีความสุขตลอดไป :กอด1:
-
merry christmas ค่ะ พี่วี พี่กล
ขอให้มีความสุขมาก ๆ เช่นกันค่ะ สุขภาพแข็งแรง ร่ำรวย ๆ
-
ดีใจจังเลยที่พี่กลกับพี่วีมาอวยพร
ขอให้เที่ยวให้สนุกนะคะ
ปีใหม่นี้ก็ขอให้เป็นปีที่ดีสำหรับพี่ทั้งสองคน
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
พี่กลนี่ยอพี่วีตลอด :o8:
ชดเชยให้คุ้มนะคะ กลับมาเล่าให้ฟังบ้าง o18
คิดถึงพี่ทั้งสองคน^^
-
หุหุ..คุยไปคนละทางเลยน้ะคะ..คนนึงก็แบบมีเนื้อหาสาระ..คนนึงก็ปล่อยมุกและหยอดหวานน..ตลอดดด..
เอาแค่กลอนก็...ว่าด้วย"สุขใด"นี่..ฮู้ยยย หวานไม่กลัวมดจิง :o8:
ยี่ห้อกลสิทธิ์ของแท้ๆต้อง..รักกกก..คุณวีมากมาย และ..หลง(..ตัวเอง)ที่สุดดด.. :eiei1:
แหมๆๆ..คุณกลจะพาคุณวีไปสวีท.. โถๆๆ จะพาไปไหนคงไม่สำคัญ..
เพราะคุณกลพกความหวานนนนน..ติดตัวไว้หยอดคุณวีตลอด..เขินแทนวุ้ย :-[
ขอบคุณค่ะที่เข้ามาโพสต์พูดคุยและอวยพรเป็นของขวัญพิเศษให้กับทุกๆคนที่มีโอกาสได้อ่าน :pig4:
ทุกอย่างที่เกิดขึ้น..ไม่มีเรื่องบังเอิญ
มีแต่ผลของความคิด..เมื่อทุกอย่างพร้อม ก็จะปรากฎเป็นเหตุให้เราประสพ
ก็อย่างเรื่องที่คุณกล ตกนั่งร้านจนสลบน้ะ..นั่นก็ไม่ใช่เรื่องร้าย
ก็คุณกลมุ่งมั่นกับคุณวีมากกกกก..ขนาดนั้น มันก็เลยเหตุให้เกิด.. บวกกับคุณกล.. ต้องมีเหตุต้องเจ็บด้วยแหละ
ก็ต้องขอบคุณเหตุการณ์นั้น..ถือเป็นเหตุที่ดี..เพราะเป็นเหตุทำให้.....คุณวีพึ่งรู้ตัว ว่ารักคุณกลมากกก.. แถมไม่ต้องเครียดคิดหาวิธีบอกคุณแม่อีกตั่งหาก
และที่สำคัญ..เป็นจุดพลิกผัน จากร้ายกลายดี เพราะเป็นเหตุให้..ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายได้พบกัน..ทั้งๆไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะพึ่งผ่านเหตุการณ์สะเทือนจิตใจมา ท่าคุณกลไม่เป็นมากขนาดนั้น..พ่อแม่และผู้เกี่ยวข้องที่สำคัญคงไม่มา..ไม่มาเจอ"แม่พระ"
ของคุณวี และคลี่คลายไปทางดี
ถ้าคุณวีและคุณกลไม่มีใจที่มุ่งมั่นต่อกัน..ถึงจะเจอบททดสอบที่สาหัส ทุดอย่างก้คงไม่คลี่คลายเร็วเช่นนั้น..
ทุกอย่างที่เราเจอ..ก็มีเหตุผลของมัน.. ขึ้นอยู่กับเราว่าจะรู้หรือไม่
คิดอีกที.. ใครที่ได้อ่านเรื่องของคุณวีจนจบ.. ก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ คงมีมีบุญสัมพันธ์ที่ดีกันเน้อะ .. :m1:
ใครทุกคนที่เจอเหตุการณ์อะไร..ก็ไม่ต้องรู้สึกแย่น้ะคะ แค่บทสดสอบ.. หรือไม่ก็มีอะไร ที่จะให้เราเรียนรู้ผ่านเหตุการณ์นั้นๆ
ทุกอย่างไม่มีดี..หรือแย่หรอกค่ะ.. ยกเว้นความคิดเรา
โอ๋ยๆๆ...นี่เขียนๆออกไปไหนแล้วเนี่ย :m23:
ก็ขอให้คุณกลและคุณวี มีความสุข.. ทุกๆลมหายใจค่ะ
แล้วก็.....ขอของขวัญปีใหม่ได้มั้ยคะ
ก็..ของขวัญน่ะ.. ก็แค่อยากให้คุณวี(.. แถมคุณกลด้วยก็ได้..อิอิ )เข้ามาโพสต์มั่งปีหน้าน่ะ
เอาแค่.. เดือนละ2ครั้ง.. ทุกๆวันพระใหญ่ดีมั้ยคะ ฮ่าๆๆ :t2:
ถือเป็นการทำบุญไง.. เพราะอ่านตัวหนังสือคุณวี แล้วก็มีความสุข ส่วนคุณกลนี่..!! :jul3: :jul3: :jul3:
ยังไงก็ ไว้พบกันใหม่ :กอด1:
โชคดีมีสุขกันถ้วนหน้าค่ะ :bye2:
-
ขอบคุณพี่วีพี่กล ขอพรที่พี่ให้มาจงส่งผลอวยพรสู่พี่และครอบครัวเช่นกันนะคะ
อ่านแล้วขำของพี่กลมาก โดยเฉพาะกลอน
-
Merry Christmas และ สวัสดีปีใหม่ค่ะ พี่วี&พี่กล
เดินทาง(ไปสวีทกัน)ปลอดภัยนะคะ
ส่วนพี่กลอย่าหักโหมมากอายุเยอะแล้วเพราบ้างอะไรบ้างค่ะ(กลัวว่ากระดูกจะหักเอา)
สงสารพี่วี(เห็นว่าจะชดเชยวันคล้ายวันแต่งน่าจะหนักเอาการอยู่)
555555+
-
น่ารักกว่านี้มีอีกไหม O_____O
อ่านแล้วคนละอารมณ์จริงๆ ฮ่าๆ
Merry Christmas แล้วก็สุขสันต์วันปีใหม่นะคะ พี่กลพี่วี ^ ^
-
:m20: :m20: :m20:
-
พี่กล กับพี่วี น่ารักมากๆเลยค่ะ :o8: :o8:
-
(http://www.tmdistrict51.org/wp-content/uploads/2011/12/Mery-Christmas-2012.jpg)
Merry Christmas นะฮ๊าฟฟฟ พี่กล พี่วี และคุณลักษ์
-
ขอบคุณพี่วีมากคะสำหรับคำตอบ
ปรกติก็พยายามหลีกเลี่ยงการทานยาคะ ยกเว้นมันไม่ไหวจริงๆ
ทำได้แค่รักษาสุขภาพให้แข็งแรงและกินอาหารให้ครบ 5 หมู่
แต่พออายุเลยเลข 3 ร่างกายมันก็ไม่เต็มร้อยเหมือนเดิม
พี่กลขรา จะหวานไปไหนคะ อิจฉานะเนี้ย
ไปเล่าเรื่องพี่ๆ ให้น้องสาวฟัง
น้องส่ายหน้าประมาณให้ตายมันก็ไม่ยอมเปลี่ยนเพื่อใครแน่ๆ
(เหมือนพี่มันไม่มีผิด น่าจะเกิดเป็นพี่น้องท้องเดียวกันซะให้รู้แล้วรู้รอด)
ขอให้เที่ยวให้สนุกนะคะไปช่วงปีใหม่ คนมหาศาลแน่ๆ
ขอให้พี่ทั้งสอง มีความสุขและร่ำรวยยิ่งๆ ขึ้น สุขภาพแข็งแรงด้วยคะ
-
55555555+ อ่านพี่สองคน เป็นคู่แปลกที่เข้ากันจริงๆ ฮากลอนพี่กลด้วยคน ขอให้ลูกดกสมใจนะคะ :m20:
ขอให้พี่วี+พี่กลรักกันไปนานนะคะ เมอรรี่ คริสต์มาสย้อนหลังด้วยค่ะ
ป.ล.พี่กลรั่วจริงไรจริงนะเนี่ย 5555 :laugh:
-
Merry Christmas & Happy New Year
ขอให้พี่กล พี่วี มีความสุขมากๆๆๆๆๆๆนะ :กอด1:
พี่กลนี่ฮาได้อีกอ่ะ ยี่ห้อนี้มีคนเดียวจริงๆ :m20:
-
แอบมาอ่านๆทั้งๆที่งานยังทับหัวอยู่เลย
อ่านไปก็ขำไป ฮ่า ๆ
ขอให้พี่ๆทั้งสองคนมีความสุขเล่นกันค่ะ
-
:o8: อ๊ายยยยยยยยยยย อิจฉา
-
พี่วีแม่พระจิงๆค่ะ ^^
รักจังเลยยยยยย
-
เข้ามารับพรพี่กล&พีวี :-[
ขอให้พี่ๆมีความสุขมากๆเช่นกันนะคะ
-
:pandalaugh: 55555555555+++ ขอฮาก่อนอันดับแรก
อ่านไปน้ำตาเล็ด จะฮาไปไหนคะนั่น :m20:
ขอให้ทั้งคู่มีความสุขมากๆกับทุกวัน ทุกเทศกาลนะคะ
Merry Christmas & Happy New Year ^ ^
-
เหมาะกันดีค่ะคู่นี้
รักกันตลอดไปนะคะ :n1:
-
พี่วีสวยจากข้างในจริงๆค่ะ :)
พี่กล เอิ่มมม ท่าจะอึดอัดมากนะคะ
น่ารักทั้งคู่เลย
-
ขอให้พี่กลพี่วีมีความสุข สุขภาพแข็งแรงตลอดไปเหมือนกันค่ะ
-
มีความสุขรับวันปีใหม่ค่ะพี่ทั้งสอง กลอนตอนท้ายเปะมากค่ะ เรื่องการเทคฮอร์โมนหนูก็กังวลและห่วงสุขภาพเมื่อแก่ตัวของหนูเหมือนกัน ได้ความรู้จากพี่วีเพิ่มอีกแล้ว ขอบคุณค่ะ
-
:-[ น่ารัก น่าฮักสุดๆเลยนะคู่นี้ :กอด1:
รักพี่ๆทั้ง 2 คน มากขึ้นๆทุกวัน :3123:
ขออวยพรให้มีความสุขมากๆ นะคะ แอบอิจฉาคู่ดูโอซะแล้วอ่ะ ปีใหม่ต้องหวานแน่เลยใช่ม๊า
HappyNewYear 2555+
-
สวัสดีค่ะ คุณพี่ทั้งสองงงงงงงงงง
:L1: :L1:
-
อิจฉา คุณกลกับคุณวีจัง แต่ขอให้มีความสุขมากมากนะครับ
-
หวัดดีพี่กลกับพี่วี
ไม่ว่าจะอ่านตอนไหนก็มีรอยยิ้มได้เสมอ
ขอให้สุขภาพแข็งแรงและมีความสุขอย่างนี้ตลอดไปนะคะ
ปล.เจ้าบทเจ้ากันทั้งคู่เลยนะ
:L2:
-
...เออ คู่นี้เค้าเหมาะสมกันดีจริงๆๆ อีกคนก็เป็นเรื่องเป็นราว อีกคนก็เอาฮา 5555
...ขอให้น้องทั้งสองคนมีความสุขตลอดไปนะจ๊ะ :L2:
...ขอให้หนูลักษ์ มีความสุขเหมือนกันนะจ๊ะ :L2:
-
ก็ขอให้คุณกลกับคุณวีมีกันและกันไปนานๆ และรักกันแบบนี้ตลอดไปนะคะ ^^
-
ขอบคุณคุณกลกับคุณวีค่ะ
แต่ชอบจังประโยคที่ว่า วีเมียผมสวยมาจากข้างใน
ขอให้คุณกลและคุณวีมีความสุข รักกันตลอดไปนะค่ะ
อยากบอกว่าหนังสือเรื่องนี้หยิบมาอ่านทุกวันก่อนนอนเลย
ไม่ได้อ่านมันนอนไม่หลับเหมือนขาดอะไรไป
ทั้งๆที่อ่านมาไม่รู้กี่รอบแล้ว
-
ดีใจที่ได้เข้ามาเจอคู่รักวี กล น่ารักมากเลย ดีใจด้วยอีกครั้งที่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว
ขอให้มีความสุขมากๆนะ รักกันทุกวันแบบนี้ตลอดไป
-
สวัสดีคุณวี คุณกล ดีใจที่มากที่ได้อ่านเรื่องนี้ ครั้งแรกที่อ่าน รับไม่ได้มาก ๆๆๆๆ อ่านได้นิดหน่อยก็เลิกอ่าน และก็กลับมาอ่านอีกครั้งในวันนี้ 02/1/55 ชอบคุณวีกับคุณกลมาก ชอบทุกอย่างทุกเรื่อง ของคุณวี และคุณกล ขอบคุณที่เขียนมาให้อ่าน อยากได้หนังสือ อยากเจอคุณวีคุึณกลจริง ๆ นะ จัดมีทติ้งซิค่ะ 5555 (โลภมากแล้วเรา) ต้องเข้าใจ ตกลหลุมรักคุณวีคุณกลแล้วอ่ะ ยังไงถ้าคุณกลกบคุณวีเข้ามาอ่าน ตอบ กุ้งด้วยนะคุ่ะ เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจให้กุ้ง เป็นเรื่องแรก ที่ post มันเป็นความปะทับใจจริง ๆ นะ
FC คุณวีคุณกล
กุ้ง :impress3:
-
เป็นเรื่องที่ประทับใจมาก ชอบมากๆ เพราะมีข้อคิดดีๆ เย้อ!!
ขอให้พี่ทั้ง2มีความสุขในชีวิตรักโต้ยเน้อ :D
-
เป็นเรื่องที่ประทับใจมาก ชอบมากๆ เพราะมีข้อคิดดีๆ เย้อ!!
ขอให้พี่ทั้ง2มีความสุขในชีวิตรักโต้ยเน้อ :D
-
นับถือ พี่กลฮาได้ทุกงาน
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
สวัสดีปีใหม่ คุณวี คุณกล ประทับใจเรื่องที่เล่าให้อ่านมากๆเป็นวิทยาทานที่ดี ขอให้ทั้งสองรักกันตลอดไป มีเรื่องดีๆอีกอย่าลืมแนะนำต่อนะจ๊ะ
-
คิดถึงพี่วีพี่กลมากค่ะ สวัสดีปีใหม่ค่ะพี่วีพี่กล
มีีความสุขมากๆน่ะค่ะ คิดถึงเสมอ จุ้บๆๆๆ :):):):)
-
เอ๋ อ่านตอนที่ 27
หนองแขม เขตที่ตูอยู่นี่หว่า
ว่าแล้ว ทะแม่งๆตั้งแต่บ้าน 2 ชั้น ข้างบนไม้ ข้างล่างปูนแล้ว
-
หนังสือพึ่งจะมาถึงมือวันนี้ ขอบคุณมากค่ะ ได้ฟังเสียงพี่วีด้วย ประทับมาก ขอบคุณสำหรับข้อคิดดีๆ มากมายที่ส่งผ่านมานะคะ
-
คิดพึงพี่วีกับพี่กลจังเลย ปีใหม่ไปเที่ยวไหนมาคะ
มาเล่าให้แฟนคลับได้อ่านกันให้หายคิดถึงหน่อยนะคะ :กอด1:
-
ปีใหม่ ขอให้พี่กลกับพี่วี มีความสุขมากๆๆ สุขภาพแข็งแรงค่ะ
-
:L2: คิดถึงเลยแวะมาทักทายค่ะ ขออ้อนเล็กน้อยด้วยว่า วาเลนไทน์ปีนี้ขอขวัญจากคุณวีและคุณกลสักอย่างได้มั๊ย ตอนพิเศษสักตอนไรงี้ ตอนนี้ก็ยังมีข้อสงสัยนิดๆนะ เช่นว่า จุดเปลี่ยนที่กลรักวี มันมายังไง มันมาอินตอนไหน เดาไม่ออกเลย รึช่วงไหนก็ได้จากมุมมองของกลสิทธิ์ ...แอบหวังว่า"ยี่ห้อกลสิทธิ์" จะยังคงมาตรฐาน :mc4:
:mc4: :mc4:มั่งมีปีมังกรทอง นะค่ะทุกคน
-
เข้ามาแวะเวียนค่ะ
คิดถึงพี่วีกับพี่กลจัง ปีใหม่ไปเที่ยวที่ไหนกันคะเนี่ย
เข้ามาทักทายกันบ้างนะคะ :กอด1:
-
อ่านถึงหน้า27แล้ววว
Zzzz
-
สุขใดในหัวอก เท่าลูกดกคงไม่มี
สุขใดในชีวี เพราะกลมีวีนี่ไง ฮิ้วววววว
พี่กล น่ารักอ่า มากอดทีนึง :กอด1:
มีคอมนี่มันดีจังน้า ได้เม้นต์เรื่องนี้ด้วย อ่านมาตั้งนานแต่เม้นต์ไม่ได้มันสุดแซดT^T
แต่ว่าเขาก็มาไม่ทันหนังสืออยู่ดี นอยด์เบาๆ :o11:
ปลื้มคุณแม่ของพี่วีมากเลย เข้าใจลูก และสอนลูกได้ดีมากเลย เขาปลื้มตอนจะออกเรือนด้วย
ที่คุณแม่พี่วีบอกให้พี่วีเป็นน้ำอ่ะ
ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มาเขาร้องให้เยอะมาก ซีนอารมณ์นี่แบบ...น้ำตาท่วม
ตอนที่รู้ความในใจของคุณพ่อพี่กลเขาร้องไห้เลย แบบการแสดงความรักของแต่ละคนไม่เหมือนกันอ่ะ
คุณพ่อพี่กลก็หวังดีกับลูก เพียงแต่ไม่พูดมันออกมา พ่อแม่ทุกคนย่อมรักลูกเนอะ คิดถึงแม่ :impress3:
กว่าพี่ทั้งสองจะได้ครองรักกันต้องผ่านอุปสรรคมากมาย หนูชื่นชมในความรักของพี่มาก
ขอให้พี่ทั้งสองและครอบครัวมีความสุข คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนะคะ
ว่างๆก็แวะมาทักทายกันอีกนะคะ :bye2:
ขอได้รับความขอบคุณ คุณลักษ์ พี่วี พี่กล และเล้าเป็ด :L2:
-
ขอแสดงความเสียใจ
ด้วยนะคะพี่วี ที่เสีย
คุณแม่ ขอให้พี่วีเข้ม
แข็งนะคะ หนูเป็นกำลัง
ใจให้
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะพี่วี
เป็นกำลังใจให้นะคะ
จะนำคำสอนของคุณแม่พี่วีไปใช้ค่ะ
-
ขอแสดงความเสียใจเรื่องคุณแม่ด้วยค่ะพี่วี
และก็ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันเรื่องราวและคำสอนของคุณแม่พี่วีด้วยนะคะ
มันทำให้หนูได้กลับมาย้อนคิดอะไรหลายๆอย่าง
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4:
-
แสดงความเสียใจกับพี่วีด้วยนะคะ
เข้มแข็งนะคะ พี่วีคนเก่ง คุณแม่ท่านไปสบายแล้ว
ท่านรู้ว่ามีคนดูแลลูกของท่านแล้ว
ปล.มาอ่านช้าเกินไป เลยไม่ได้หนังสือเลย :sad4:
-
ขอแสดงความเสียใจกับพี่วีด้วยค่ะ
คำสอนของคุณแม่พี่วีสอนอะไรหนูหลายอย่าง
เป็นกำลังใจให้พี่วีและครอบครัวนะคะ
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะพี่วี
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะค่ะ
ขอให้คุณแม่พี่วีไปสู่สุขคติ
-
ขอบคุณมากครับ สำหรับเรื่องราวดีๆที่ให้แง่คิดและคติสอนใจ ในหลายๆเรื่อง
ทั้งในมุมมองของผู้ใหญ่เอง และ มุมมองของตัวเรา
ใครที่ยังไม่เคยผ่านช่วงวิกฤต คงยังไม่รู้ แต่ใครที่เคยผ่านมาแล้ว คงยิ่งได้เข้าใจ
ยังไง เอาใจช่วยเสมอนะครับ
-
แสดงความเสียใจกับคุณวีด้วยนะครับที่สูญเสียบุคคลอันเป็นสุดที่รักยิ่งไป
...
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วต้องยอมรับกับตัวเองว่า .. รักแท้ในเพศที่สาม ... มีอยู่จริง
เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วน้ำตาไหลออกมาเอง
ขอบคุณครับที่เข้ามาแบ่งปันเรื่องราวดีๆ ได้แง่คิดอะไรหลายๆ อย่าง
ขอเป็น FC กล/วี ด้วยอีกคนนะครับ
-
ขอแสดงความเสียใจกับพี่วีและครอบครัวในครั้งนี้ด้วยนะคะ
ขอให้ท่านไปสู่สุขคติ
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะพี่วี
เสียดายมาไม่ทันจองหนังสือ TT TT
คิดว่ามีอีกหลายคนที่พลาดและอยากได้เหมือนกัน
มีโครงการพิมพ์อีกสักรอบไหมคะ
อยากเก็บเอาไว้อ่านเป็นข้อคิดและแนวาทางดีๆ ในการใช้ชีวิต
รบกวนคุณลักษ์ถามพี่วีให้หน่อยนะคะ
ถือว่าขอร้อง อยากได้จริงๆ :impress2:
-
อ่านถึงตอนที่ 20 กว่าๆ ฮือ อออออ
จะบ้าตายยย ย กับตอนแรกๆ สงสารวี
ทำไมกลเปนคนแบบนี้หล่ะ ฮือ อ ออออ
-
ชอบเรื่องนี้ อะ
-
อ่านบทนำแล้วก็เกิดคำถามทันที ว่า อะไรเป็นเหตุจูงใจให้เปลี่ยนนนนนน ???
มาเป็นกำลังใจให้อีกเรื่องครับ
-
อ่านถึง ตอน "ทรมาน" บอกตรง ๆ ครับ จินตนาการไม่ออกเลยว่า ทำไง สองคนนี้ถึงจะรักกันได้ ^^"
-
ต้องบอกว่าเป็นพระเอกที่ไม่ได้ "เลว" อย่างเดียว แต่ "ฉลาด" อีกตะหาก ยิ่งได้อ่านตอน หน้าชื่น..อกตรม.
ถ้าหากผมเป็นตัวละคร "วี" ผมยังนึกไม่ออกเลยว่าผมจะทำยังไง
-
อยากอ่านตอนต่อไป แต่ก็เครียด ไม่รู้น้อง "วี" จะเจอกับอะไร (ทิงเจอร์ขาว)
-
ไม่ทราบว่า หนังสือเรื่อง เพราะรัก จึงเปลี่ยนได้ จะมีรีปริ้นซ์ มั๊ยคะ
อยากได้มากกก (แต่พอดีพึ่งเข้ามาอ่าน ก็เลยสั่งจองไม่ทัน)
ปล.ตอนนี้ก็ยังอ่านไม่จบ แต่รับรองว่าจะรีบอ่านให้จบ
แล้วจะกลับมาเม้นให้อีกนะคะ
-
อ่านจบแล้วเศร้า แต่มีความสุข บ่อน้ำตาแตก ไปก็หลายรอบ :m15:
แรก ๆ ที่อ่าน แทบอยากจะโดดกัดหูพี่กลเลย :angry2: เพราะร้ายมากกกกกก
แต่พอทุกอย่างลงตัว กลับรู้สึกอิจฉาซะงั้น อิอิ
ขอให้พี่วีกับพี่กล มีความสุข รักษาสุขภาพ ครองรักกันอย่างหวานชื่นแบบนี้ตลอดไปนะคะ
:กอด1:
ปล.ขอแสดงความเสียใจกับพี่วีด้วยนะคะ ที่สูญเสียทั้งพี่และน้อง และก็คุณแม่
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน แต่ยังอ่านไม่จบค่ะ ไล่อ่านจากหลังไปหน้า หุหุ
อ่านแล้วมีความสุข บางตอนมีน้ำตาซึมด้วย
ขอให้มีความสุขตลอดไปนะคะ
ปล.อยากได้หนังสือขึ้นมาเลยค่ะ อยากเก็บไว้มาก บางคำพูดที่มีมันเป็นคำเตือนใจเลย
-
:call:สวัสดีคะ พี่วี พี่กล พี่ลักษณ์ =))
หนูเพิ่งเคยโพสเป็นครั้งแรกตั้งแต่สมัครเว็บนี้มา เล่นไม่ค่อยเป็นหรอกคะ ตื่นเต้นนิดหน่อย '
อยากโพสเพราะประทับใจเรื่องนี้มากๆคะ
การดำเนินชีวิตของพี่วีเป็นอะไรที่มีเหตุมีผลตลอดเลย
มันทำให้หนูได้มองเห็นความคิดอีกแง่มุมนึง ที่แตกต่างออกไป
อีกอย่าง,, หนูรักแม่มากขึ้นจิงๆ รู้สึกว่ากล้าพอที่จะแสดงความรักกับแม่
หนูเคยรู้สึกแร้วคะกับคำว่า"สายไป" มันรู้สึกแย่จิงๆ
(หนูเสียใจเรื่องแม่ด้วยนะคะ) :monkeysad:
อ้ะ...! พอดีหนูอ่านรวดเดียว ประมาณสามวันจบคะ
แรกๆพี่กลทำเกินไปจิงๆ 555555555
แต่พอเปลี่ยนตัวตนแร้ว เนื้อแท้เป็นทองเลยนะคะ ^^'
ยังไงก้ขอเป็นอีกกำลังใจให้กับความรักของพี่วีกับพี่กลด้วยคนคะ
ขอบคุณนะคะที่บอกเล่าเรื่องดีๆไห้หนูได้ทันอ่าน =))
แว๊บมาบ่อยๆน้ะคะ รอออๆ ><"
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ เรานี่เชยซะ ความรักของพวกพี่เปรียบเสมือนแรงบันดาลใจ ข้อคิดในการดำเนินชีวิต ตั้งแต่อ่านเรื่องจริงมา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ประทับใจที่สุดในชีวิต มีทุกอารมณ์ ทุกกระทำให้เป็นข้อคิดสอนใจ และทำให้รู้จักความรักในอีกแง่มุมหนึ่ง ที่มีความเสียสละให้กันอย่างยิ่งใหญ่ จาก "พี่กล เด็กช่างเหี้ยๆกลายมาเป็นสุภาพบรุษ รักพี่วีคนเดียว ชอบพี่กลนะคะ เรื่องของพ่อแม่ที่พี่ไม่เคยโกรธท่านเลย ถ้าเป็นหนูคงไม่รู้จะโกรธพวกท่านไหม ส่วนพี่วี หนูทึ่งในความรักของพี่มากคะ พี่ยอมเสียความเป็นชายทั้งชีวิตที่เหลือ ได้เพื่อให้พี่2คนได้อยู่ด้วยกัน หนูไม่ได้มองว่าพวกพี่เป็นเกย์เลยนะคะ แต่มองว่าพี่เป็นเพียงผช.ที่รักกันด้วยใจจริงๆ เพราะพี่กลแมนมากและพี่วีเป็นผช.ที่แมนมากไม่นับที่ร้องไห้บ่อยๆนะคะ555 (ล้อเล่นคะ) แต่พี่วีก็ยอมเปลี่ยนตัวเองมาเป็นผญ.ทั้งกายทั้งใจ หนูเชื่อว่ามันลำบากมาก ที่ผช.แมนจะกลายมาเป็นผญ. แม้แต่กระเทยแต่งหญิง ผช.แท้ๆยังไม่อยากทำเลย แต่พี่ยอมเพื่อความรักของพี่ทั้ง2 พี่กลก็ยอมเปลี่ยนตัวเองมากมาย รักพวกพี่ทั้ง2คนมากค่ะ จะค่อยเป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ ^^
-
ที่อ่านเพราะข้องใจ ทำไม คนๆ หนึ่งถึงยอมเปลี่ยนตัวเองได้มากขนาดนี้
และก็ได้รู็แล้วครับ ถึงจะรู้ไม่จริงไม่ลึ้งซึ้ง เพราะยังไม่เคยมีรักและให้รักกับใครขนาดนี้
รักแท้ยังมีอยู่จริง.......................
-
ก่อนอื่นต้องขอ o13 ก่อนเลย
อ่านเรื่องนี้จบ เสียน้ำตาไปหลายปี๊บมาก :monkeysad:
กว่าพวกพี่ๆจะผ่านจุดนั้นมาได้
มันต้องเจออุปสรรคมาขัดขวางมากมาย
เเละในที่สุดที่ก็มีความสุขร่วมกันจนได้
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่มาเล่าสู่กันฟังนะคะ
ขอบคุณ คุณ Lux ที่นำเรื่องมาให้อ่านกัน
ขอให้พี่ 2 คน มีความสุขเเละรักกันนานๆนะคะ :กอด1:
-
:o8:ยี่ห้อนี้เจ๋งจริงๆ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ
รู้สึกซึ้งใจอย่าบอกไม่ถูกเลยทีเดียว
อ่านบทนำตอนแรกแอบตกใจนะค่ะ แต่อ่านไปเรื่อยๆแล้วชอบมาก เป็นคำถามที่อยู่ในใจมาตลอดว่าพี่วีเขาแปลงเพศ?
แล้วเพราะอะไร ตอนนี้ทราบแล้วค่ะ แล้วก็ซึ้งใจมากมายเลย ชีวิตของพี่ๆยิ่งกว่านิยายอีกด้วยซ้ำ ตอนนี้คบกันมายาวนานกว่า
10 ปี นับว่าเป็นแรกแท้ ที่เกิดมาเพื่อคู่กันจริงๆค่ะ พี่ทั้งสองทำให้หนูตะหนักถึงความรักมากขึ้น
อ่านมาหลายชั่วโมงแล้วยังไม่นึกถึงเสียดายเวลาเลย มีคุณค่าทางจิตใจ และให้แง่คิดต่างๆมากมายเลยค่ะ
หนูเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าความรักของ ผู้ชายกับผู้ชายจะมีจริงหรือเปล่า ถึงแม้ตอนนี้พี่วีจะเป็นหญิงสวยแล้วก็ตาม แต่ทั้งสองก็
อุสส่าฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆมาได้
สุดท้ายแล้ว หนูขอให้พี่สองคนมีความสุขมากๆนะค่ะ เรื่องราวของพี่ทั้งสอง ทำให้หนูเชื่อ และชื่นชมในความรักมากขึ้นเลยค่ะ
ขอบคุณนะค่ะ สำหรับเรื่องราว และแง่คิดดีๆแบบนี้
ขอบคุณจริงๆค่ะ
:m13: :m13: :m13: :m1:
พ่จะอยู่ในใจหนูตลอดปายยย โฮกก ซึ้งอะ โอ๊ยยย :mc4: :mc4: :mc4:
ปล.ตอนแรก เกลียดพี่กลมากค่ะ นั่งด่าในทวิตแทบจะทุกวินาที โอยยย ขอโทษค่ะ .........สุดๆอะ
เห็นใจพี่วีมากเลย .... แต่ตอนนี้ขอให้ความรักของทั้งคู่มีความสุขราบรื่นตลอดไปนะค่ะ ขอบคุณส่งท้ายคร่าา
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องราวของพี่วีกับพี่กล
ตอนแรกไม่เห็นแววความรักที่จะเกิดขึ้นได้เลย
แต่ใครจะเชื่อว่าคนเราจะสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่เรารักได้ขนาดนี้
นับถือจริงๆคะ
พวกพี่สองคนโชคดีที่ได้เจอคนที่รัก
ได้มีโอกาสทำเพื่อคนที่เรารัก
ประทับใจมากคะ
-
ได้ข้อคิดหลายอย่างเลยค่ะสำหรับการอ่านเรื่องนี้ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะคะ ขอให้คุณกลและคุณวีรักกันตลอดไปนะคะ
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ อ่านจบแล้วไม่เม้นท์ไม่ได้แล้ว
อยากขอบคุณ คุณวี,คุณกล ที่ได้นำเรื่องราวในชีวิตมาแบ่งปันประสบการณ์ให้พวกเราได้อ่านเป็นอุธาหรณ์กันนะคะ
สิ่งที่คุณวีประสบเมื่อแรกนั้นค่อนข้างรุนแรงกระทบอารมณ์(ดิฉัน)มากเลยทีเดียวเพราะ... เหมือนกัน
แต่เมื่ออ่านต่อมาเรื่อยๆจึงได้พบและมองในมุมของคุณวีว่าทำอย่างไรถึงผ่านมาได้อย่างเข้มแข็งสวยงาม
ทำให้มีกำลังใจแก่ผู้อ่านและอยากลองมองมุมใหม่ๆดูบ้าง เผื่อจะได้มีความสุขขึ้นบ้างอะไรบ้าง
อีกทั้งยังมีการสอดแทรกพระธรรมคำสอนและแนวคิดมากมายในเนื้อเรื่องมีแต่สิ่งดีๆทั้งนั้น ทำให้เรามองโลกในแง่ดีขึ้น
และที่ประทับใจมากที่สุดในเรื่องนี้คือการที่คุณวีและคุณกลมีความกตัญญูต่อพ่อ แม่ มากๆบางตอนอ่านไปน้ำตาไหลไปเลยค่ะ
ประทับใจจริงๆ แม้จะมาไม่ทันซื้อหนังสือเก็บไว้แต่ก็ยังดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณมากๆทั้งคุณวีและคุณกล
ปล.หากมีเวลาว่างกลับเข้ามาทักทายนักอ่านให้คลายคิดถึงบ้างนะคะ :L1:
-
:กอด1: อ่านจบเเล้วรู้สึกอบอุ่นมากกกก... ดีใจจริงๆที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้
ขอบคุณคุณวี และคุณLukมากๆค่ะ เสียน้ำตาไปมากมาย ทั้งทุกข์ทั้งสุขใจ
มีเเรงบันดาลใจหลายเรื่อง เป็นข้อคิดน่ะค่ะทั้งที่เป็นผู้หญิง เเละไม่ใช่ผู้หญิง
:เฮ้อ: ช่วงเวลาที่ผ่านมาในชีวิตแต่ละช่วงทั้งทุกข์ทั้งสุขเเตกต่างกันไป
อยู่ที่ตัวเราจะเลือกมอง หรือมองเเล้วได้อะไร ขอบคุณอีกครั้งค่ะสำหรับเรื่องดีๆ
ปล. อยากให้มีรีปริ้นท์จริงๆค่ะ ตอนเค้าเปิดรับกัน ยังไม่ทันได้อ่าน ไปมุดอยู่หลังเขา
หลังดอยเเห่งไหนก็ไม่รู้ 555 :sad11:
-
นับถือในความรักของพี่วีจริงๆคับ บางครั้งความรักเราสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อคนที่เรารักจริงๆไม่ได้ทำเพื่อตัวเองอย่างเดียวแต่ทำเพื่อคนรอบๆข้างด้วย
-
:o8: :o8:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
รักคนที่เกิดเมื่อวานนี้จัง ^_____^
ขอให้มีความสุขตลอดปีและตลอดไป
ขอให้สวย รวย เก่ง รักษาสุขภาพด้วยเน้
.
.
.
ปล.ไม่ได้ลืมนะแต่ไม่มีเน็ตใช้ 555
-
สนุกมากๆคับ
-
#แจ้งข่าวสำคัญผู้จองหนังสือมนต์มารค่ะ#
สำหรับหนังสือของพี่วี เรื่อง 'แม่พระของวี'
ต้องขอโทษผู้ที่จองหนังสือทุกท่านค่ะ เกิดเหตุสุดวิสัย เนื่องจากพี่วีติดภารกิจสำคัญทำให้เรื่องนี้ยังไม่จบ
จึงไม่สามารถพิมพ์ออกมาแถมตามที่ลักษ์เคยบอกไว้ได้
คงไม่มีอะไรมาจะทดแทนหนังสือของพี่วีได้ ณ ตอนนี้ที่ลักษ์ได้ทำก็คือ
1.ลดราคาหนังสือลงไปอีก (..เนื้อตัวถลอกไปหมดแล้วววคร้า..คงไม่มีใครเชื่อ..กระซิกๆ ><)
2.สำหรับผู้จองและโอน 100 ท่านแรก ฮืม..ไม่เรียกว่าแถมดีกว่า เอาเป็นว่าลักษ์จะส่งหนังสือที่ชอบเป็นการส่วนตัว ให้ไปด้วย เคยอ่านแล้วชอบค่ะ เป็นของนายแพทย์อาจินต์ บุณยเกตุ ไม่บอกชื่อเรื่อง ไปดูเอาเองค่ะ ^^
จริงๆตอนแรกก็เคยตามหาเรื่องนี้อยู่นานค่ะ จนตอนหลังไปเจอที่นึง เค้าพิมพ์เพื่อบุญตอนนี้ก็เลยต้องได้มีวาระทำบุญ
ก็ให้coverต้นทุนหนังสือ แล้วก็เอาบุญส่งมอบให้ท่านอีกทีค่ะ อ่านแล้วชอบเหมือนลักษ์รึเปล่า บอกกันมานะคะ ^^
3.จากเดิมที่ลักษ์จะมีตอนพิเศษในเรื่อง 5 ตอน จะเพิ่มเป็น 7 ตอน ตามรายชื่อตอนดังนี้ค่ะ
ตอนพิเศษ 1 ทลายแก็งค์ค้ามนุษย์
ตอนพิเศษ 2 ธรรตรัย ออน ทอป
ตอนพิเศษ 3 วิวาห์ชื่นคุ้มดงพญา
ตอนพิเศษ 4 4 หนุ่มปราบผีปอบ
ตอนพิเศษ 5 สู้คุณไสยหมอพม่า
ตอนพิเศษ 6 ลูกของพระลักษมณ์
ตอนพิเศษ 7 สงกรานต์งานบุญ
ส่วนท่านผู้จองมนต์มารและทราบเหตุที่มาที่ไปดังกล่าวข้างบนแล้ว
ก็เปิดโอนตามละเอีดนี้เลยค่ะ
@@เปิดโอน@@
เปิดโอนนิยาย 'มนต์มาร' รายละเอียดหนังสือ
1.ปกกระดาษอาร์ต 270 แกรม พิมพ์สี่สี พร้อมเคลือบมัน เข้าเล่มไสกาว
2.เนื้อในกระดาษถนอมสายตา 75 แกรม พิมพ์ขาวดำ
3.ทุกเล่มมีที่คั่นหนังสือแถมให้
4.ขนาดรูปเล่ม ไชร์ 14.8 x 21 เซนติเมตร
5.หนังสือมีจำนวน 1 เล่มจบ ความหนาจำนวนหน้ากระดาษ 360 หน้า
ราคาหนังสือ 400 บาท สั่ง 2 เล่ม 800 บาท
ค่าจัดส่ง 50 บาท ค่าจัดส่ง ฟรี
รวมทั้งสิ้นทั้งหมด 450 บาท รวมทั้งสิ้น 800 บาท
สำหรับผู้ที่สั่ง 2 ชุด ฟรีทันทีค่าจัดส่ง
โอนได้ตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 31 มีนาคม 2555 นี้ค่ะ
**นิยายของลักษ์ทุกเรื่องที่เคยพิมพ์และจะพิมพ์ จะไม่มีการreprintใหม่ใดๆอีกค่ะ เปิดจองและพิมพ์รอบเดียวเท่านั้นค่ะ**
6.กรุณาโอนให้มีเศษเป็นจุดทศนิยม2ตำแหน่งค่ะ เช่น 450.02 หรือ 450.03 เป็นต้น เพื่อสะดวกในการเช็คการโอนของท่านค่ะ
หมายเหตุ : การแจ้งโอน
เปิดโอนตั้งแต่บัดนี้ ปิดโอน 31 มีนาคม 2555
รายละเอียดการโอนเงิน:
ธนาคาร.........ไทยพาณิชย์............สาขา แยกท่าเกษตร...................
เลขที่บัญชี......120-221-608-9...............................
บัญชีออมทรัพย์ชื่อบัญชี....ลักษนารี วิชาลัย (Luksanalee Wichalai)........
หลังจากโอนเงินแล้ว ส่งอีเมล์มาที่ luxilove_19690 แอท hotmail ดอท com พร้อมข้อมูลต่อไปนี้:Subject: แจ้งโอน นิยายเรื่อง มนต์มาร
ชื่อ+นามสกุล : (ส่งแบบลงทะเบียนรบกวนขอชื่อ-นามสกุลเต็มนะคะ)
จำนวนที่สั่ง : (เช่น 1 ชุด, 2 ชุด etc.)
ที่อยู่สำหรับจัดส่ง : ____________________________
วัน/เวลาที่โอน : ______________________
จำนวนเงินที่โอน : (ถ้าเป็นไปได้ขอให้โอนแบบมีจุดทศนิยม จะได้เช็คง่ายค่ะ เช่น 450.10 หรือ 450.20 บาท)
หมายเลขอ้างอิงการโอน: ____________________
**หรือจะสแกน/ถ่ายรูปสลิปแล้วแนบไฟล์มาก็ได้ค่ะ
แต่ขอให้เก็บหลักฐานการโอนไว้ค่ะ เช่นslipการโอนจากตู้atmเป็นต้น**
รูปปกหนังสือ
(http://image.ohozaa.com/i/4c3/9xnqbO.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/vVU3y82s1nhiT8hW)
-
อ่านมาถึงตอนที่ 40 น้ำตาตกไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะคล้ายตัวเองขนาดนี่ พ่อแม่ผมเลิกกันตั้งแต่เด็ก อยู่กับพ่อมาตลอดไม่เคยได้ความรักที่แท้จริง ความอบอุ่นมันเป็นยังไงไม่เคยได้สัมผัส มีแต่เอาเงินฟาดหัวอย่างเดียวเจ็บปวดที่สุด และทั้งสองยังไปมีครอบครัวใหม่อีก :m15: แต่ถึงยังไงก็ไม่เคยโกรธพวกท่านเหรอ รู้ว่ามีเหตุผลของท่านเองที่อยู่ด้วยกันไม่ได้ แต่ถึงยังไงยังรักพวกท่านอยู่น่ะ
ผมว่าผมจะอ่านให้จบภายในคืนนี่เลย
-
เปลี่ยนจริงๆ รู้เลยการเสียสละเพื่ออะไรหลายๆอย่าง
มันเจ๋งจริงๆ ^^ รักกันนานๆนะจ๊ะ ^^
-
แบบว่าเพราะรักจริงๆๆคุณวีถึงได้ยอมขนาดนี้.....
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ :impress2:
อ่านจบแล้วรู้สึกดีมากๆ ได้อะไรหลายๆอย่างจากเรื่อง o13
ขอบคุนสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ :pig4:
-
สวัสดีค่ะ. พี่กลพี่วี
คนอ่านไม่รู้ว่าพี่กลกับพี่วีจะได้เข้ามาอ่านอีกรึเปล่า
อยากบอกว่ารักแท้ย่อมมีอุปสรรคขวากหนามอยู่เสมอ
เพื่อพิสูจน์ความรักที่แท้จริงที่มีให้กัน
หากไม่ใช่คู่แท้กันก็คงจะต้องเลิกรากันไป
แต่การที่พี่วีพี่กลอยู่กันมาได้จนถึงตเนนี้ก็เป็นบทพิสูจน์แล้วค่ะ
ว่าทั้งคู่เป็นคู่แท้กัน. เป็นรักแท้ที่ยั่งยืนต่อกัน
ขอให้ครองคู้กันตราบสิ้นลมหายใจน่ะค่ะ. มีความสุขากๆด้วย
-
ฮือๆ ยังอ่านไม่จบเลย
แต่ไม่ไหวแล้วคงต้องนอนก่อน :t3:
สนุกมากเลย ตอนแรกไม่ได้อ่านเรื่องนี้อ่ะไม่รู้พลาดไปได้ไง เสียดาย
ขอบคุณที่เขียน ประทับใจมากๆเลย :L2: :L2:
-
อ่านแบบรวดเดียวจบภายในวันเีดียว เสียน้ำตาไปสองตอน
ความรักของทั้งคู่เริ่มต้นไม่ดีเลย แต่สุดท้ายความรักสามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้จริงๆ
ตอนแรกๆ ไม่รู้จะให้คำจำกัดความกับนิสัยของกลสิทธิ์ว่าอย่างไรเลย มันเกินคำบรรยาย
ส่วนกวีนี่ก็ดีเหลือเกิน ดีจนหน้าใจหายไม่น่าจะได้กับกลสิทธิ์เลย(ความรู้สึกตอนแรกที่ได้อ่านนะ)
แต่พอกลสิทธิ์เริ่มรู้ใจตัวเองแล้ว ทุกๆ อย่างมันเปลี่ยนไป เหมือนกลายเป็นคนละคน
ขอบคุณสำหรับการถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆ ผ่านตัวหนังสือให้ได้อ่าน
เรื่องราวเหล่านี้ให้ข้อคิดดีๆ มากมาย เสียดายที่เข้ามาอ่านช้าไป (สั่งหนังสือก็ไม่ทัน 555)
-
ชอบเรื่องราวของพี่กลกับพี่วีมากๆๆ ประทับใจน้ำตาไหล :o12:
ที่อ่านตอนแรกๆเกลียดพี่กลมาก คนอะไรเลวได้ขนาดนี้ แต่พออ่านมาเรื่อยๆ ที่เคยเกลียดก็หายไป
:pig4: นะคะ พี่ luk ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราวดีๆ
-
ขอบคุณคุณวี คุณกล และคุณลักษณ์มากๆเลยนะคะ ที่ได้ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆออกมาเป็นตัวหนังสือ ได้ข้อคิดดีๆนำไปใช้ได้มากมายเลยค่ะ ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขมากๆ รักกันตลอดไปนะค่ะ ดีใจมากๆค่ะที่ได้มีโอกาสติดตามอ่านเรื่องนี้จนจบ ขอบคุณที่นำเรื่องราวดีๆมาเล่าสู่กันฟังนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ
-
ขอบคุณพี่กลกับพี่วีที่นำเรื่องราวดีๆ(?)มาแชร์ให้กัน ได้อะไรหลายๆ อย่างจากเรื่องของพี่ๆ ทั้งขอคิดและประสบการณ์ที่นำมาเล่าผ่านตัวหนังสือ และขอบคุณคุณลักษณ์ที่คอยเกลาตัวหนังสือออกมาให้ได้อ่าน อยากจะบอกว่าเรื่องนี้ทำให้เสียน้ำตาได้เยอะไม่เคยนั่งอ่านอะไรแล้วนั่งร้องไห้ได้ขนาดนี้ อ่านไปสะอึกไป และที่สำคัญขอบคุณความรักที่มั่นคงที่ทำให้รู้ว่าโลกนี้ยังคงมีความรักที่ยิ่งใหญ่ที่สามารถเปลี่ยนจาก "ชาย" เป็น "หญิง" เปลี่ยนนิสัยของคนๆ นึง ทั้งหมดก็ "เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้" :n1:
-
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยว่า ขอบคุณ ขอบคุณ และขอบคุณที่สุด สำหรับ คุณวี คุณกล และคุณลักษณ์ เรื่องราวของพวกคุณ ทำให้ผมมีความสุขมาก ๆ
บรรยายไม่ถูก... เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ผมเข้าใจประโยคนี้นะครับ มีความสุขมาก ๆ นะครับทั้งสองท่าน คุณลักษณ์ด้วย ^^
ขอบคุณอีกครั้งครับ ผมมีความสุขจริง ๆ เลยให้ตายเถอะ !!
-
ก่อนอื่นเลยขอบอกเลยว่า
ขอบคุณมากๆค่ะ ที่มาเล่าประสบการณ์ดีๆข้อคิดดีๆให้ได้อ่าน :pig4:
ไม่เคยอ่านนิยายเรื่องไหนแล้วประทับใจขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ o13 o13
เนื้อหาดีมากๆ เพราะ 'รัก' อย่างเดียวที่ทำให้พวกพี่สองคนทำทุกอย่างให้กันและกันได้ขนาดนี้
ทุกตอนมีข้อคิดดีๆแฝงอยู่ ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีเลยค่ะ
มันสุดๆแล้วเรื่องนี้ ครบทุกรส
ตอนที่พ่อแม่ของพี่กลไม่ยอมรับเนี่ย ร้องไห้จนแสบตาเลยค่ะ 555
สุดท้ายนี้ก็ขอให้พี่วีแลพี่กลมีความสุขมากๆ สุขภาพร่างกายแข็งแรงนะคะ
หนูจะไม่ขอให้พี่ทั้งสองรักกันตลอดไป เพราะพี่ทั้งสองคนก็คงรักกันไปตลอดอยู่แล้ว จริงมั้ยคะ
ขอคุณอีกครั้งค่ะ :pig4: :กอด1:
-
อ่านจบแล้ว
อ่านมายาวนานจริงๆเรื่องนี้
อ่านรวดเดียวเลย
พี่วีเป็นคนดีมากๆอ่า แบบดีจากภายในบอกไม่ค่อยถูกอ่าเนอะ
แต่ถือว่าเรื่องนี้ประจำใจเราเลยละ
ยอมเปลี่ยนกันขนาดนี้เพื่อความรัก ขอให้รักกันมั่นคงตลอดไป
-
:n1: รักแท้ :n1:
เป็นอย่างนี้นี้เอง อยากสัมผัสความรุ้สึกแบบนี้บ้างจัง :call:
-
กรี๊ดดดดดดด
มันเริ่ดมากๆคร่า
เฮ้ออออออ
รู้สึกอิ่มอย่างบอกไม่ถูก :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องขอบคุณมากนะค่ะ ที่เอาเรื่องนี้มาให้อ่าน ซึ้งและปลื้มมากค่ะกับเรื่องนี้ ตั้งแต่อ่านมาชอบมากค่ะ เรื่องนี้ รักแท้เป็นยังไง หนูก็ยังไม่รู้นะค่ะ ชีวิตนี้ก็คงไม่หวังว่าจะได้เจอ แต่ก็ขอบคุณมากจริงๆ นะค่ะ ที่พี่ผ่านมาได้ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ไม่มีอะไรจะบอกเลยค่ะ นอกจากขอบคุณจริงๆ และขอให้พวกพี่มีความสุขมากนะค่ะ ซึ้งมากจริงๆ พิมพ์ไปก็อยากร้องไห้นะค่ะ ซึ้งมากจริงๆ ที่พวกพี่ๆ ผ่านมาได้ขนาดนี้
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
//อย่าลืมมาแต่งตอนพิเศษให้อ่าน ให้หายคิดถึงพวกพี่หน่อยนะค่ะ :mew2:
-
เพิ่งมาเจอค่ะ ขอเม้นรอบเดียวเลยน้าาาา
คือเรื่องนี้เห็นผ่านตามาบ่อยแล้ว เคยเข้ามาอ่านคอมเม้นท์ มันดราม่ามากกกก
คือโดยส่วนตัวเป็นคนไม่ชอบอ่านอะไรที่เศร้าๆ รันทด เจ็บปวด
ผ่านไปประมาณ 2 ปี จนสมัครสมาชิกเว็ป ไม่รู้นึกยังไง เข้ามาอ่าน
แต่อ่าน หลังๆก่อนนะคะ ประมาณแค่ 3 ตอนสุดท้าย :laugh:
คือรู้สึกว่าน่ารักมากๆๆๆๆอ่ะ เหมือนคนละเรื่องกับที่เคยอ่านคอมเม้นมาตอนนู้นนน...เลย
ก็เลย...อยากรู้ว่ารักกันได้ยังไง ก็เลย เริ่มใหม่ อ่านตั้งแต่ตอนแรก...จนถึงตอนสุดท้าย
ตั้งแต่พี่วีโดนตบ...พี่กลแม่งโฉดว่ะ :mew5:
พี่วีโดนต่อย แล้วตามด้วยโดนเข่าอัดลิ้นปี่...พี่กลแมร่งโหดว่ะ :serius2:
พี่วีโดนซ้อมถึงที่บ้าน โดยเด็กช่าง 3 คน...พี่กลแม่งเลว :m16:
พี่วีไปหอไอ้พี่กล โดนซ้อมโดยเด็กช่าง 5 คน (ยังดีพี่วีเป็นนักกีฬา ถ้าเป็นคงอื่นคงช้ำในตาย)...ไอ้กลแม่งเกิดมาทำไมวะ (ไม่เรียกมันพี่แล้ว) :m31:
พี่วีโดนข่มขืน...ไอ้(เชี่ย)กล ไอ้ใต้นรกขุมที่ 18 ล้านๆๆๆๆๆส่งมาเกิด :fire:
ตอนนี้แบบ...ทนอ่านไม่ได้อ่ะ ร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆๆ แบบเจ็บแทนอ่ะ ขนาดหนูเวลาท้องผูกยังแบบ น้ำตาไหลอ่ะ แล้วนี่โดนข่มขืน ฉีก เลือดสาด แบบ...ทนอ่านม่ายด้ายยยยยยยยย ยอมรับเลย ตอนนั้นอ่านไม่จบ :o12:
....
...
..
.
ส่วนตอนข้างล่างนี่ อ่านซ้ำหลายรอบเลย ชอบมากๆ อ่านแล้วรู้สึกดี อบอุ่นหัวใจ โฮะๆๆ
แต่ตอนที่พี่วีฟื้นแล้วฟังไอ้พี่กลคุยกับเพื่อนอ่ะ (น้ำตายังไม่หยุดไหล) แบบตลกอ่ะ เพิ่งเคยหัวเราะทั้งน้ำตา ขำห้าๆๆๆ แต่น้ำตาไหล :m20: โดยส่วนตัวเป็นคนอารมณ์ดี เส้นตื้นมาก(ๆๆๆ)
แล้วพอไอ้พี่กลรู้ว่าฟื้นแล้ว อุ้มเข้าห้องน้ำ ดูแล หัวเราะขำที่พี่วีเขิน หนูรู้สึกว่า...ไอ้พี่กลแมร่งน่ารักว่ะ :-[ (คือหนูชอบผู้ชายที่แข็งนอกอ่อนในอ่ะ ดูน่ารักดี แบบอยู่กับคนอื่นนิ่งๆ ไม่พูด แต่อยู่กับเราแล้วยิ้ม หัวเราะ น่ารักดีอ่ะ แฟนในฝันของหนูเลย :laugh: )
แล้วก็ตอนที่ มีอะไรกันครั้งที่ 2 แบบ สเปคเข้าไปใหญ่ ภายนอกโหด โฉด แต่ปลอบ ลูบหัว กอด จูบซับน้ำตาด้วย อร๊ายยย เขินมากๆ :-[ ตลกด้วย ด้วยศักดิ์ศรีของเด็กช่างกล :laugh:
ตอนต่อไป ที่พี่กลไปบ้านพี่วี แล้วนอนกอด ตื่นมาซื้อโจ๊ก ปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้มาให้ น่ารักอ่าาาา กรี๊ดดด :กอด1:
แล้วมื้อกลางวัน พี่วีซื้อข้าวขาหมู ข้าวมันไก่ กาแฟเย็นมาให้อ่ะ แบบพี่กลน่ารักกกก เด็กมาก ห้าๆๆ (แทะโลมพระเอกของเรื่องสุด)
ตอนพี่วีมาหาพี่กลที่หอเรื่องคุณตาเข้าโรงพยาบาล แล้วสารภาพรักบนรถ .... ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าพี่กลรักพี่ด้วยใจจริงแล้วอ่ะ ตอนอื่นไม่รู้สึกอะไร เพราะหนูว่านิสัยเด็กช่างกล บ้าศักดิ์ศรีคงไม่ยอมให้ใครมาเตะ มาต่อยฟรีๆหรอกใช่ป่ะ :mc4:
ตอนที่บอกให้พี่วีไปสุพรรณด้วยกันนั่น...เป็นครั้งแรกที่รู้สึกสงสารพี่กลอ่ะ เหมือนเด็กน้อย กลัวถูกทิ้ง ยื้อพี่วีไว้เป็นที่พึ่งอะไรประมาณนี้ :เฮ้อ:
ตอนโยนเหรียญ... พอรู้ว่าออกก้อย น้ำตาซึมเลยอ่ะ สงสารพี่กลมากๆๆ :impress3: แล้วอ่านบรรทัดต่อไป...พี่กลน้ำตาไหล เห้ยยย น้ำตาไหลตามเลยยยย ขอปาดน้ำตาหนึ่งทีค่ะ มองจอคอมไม่เห็น :mew4: แบบพี่กลต้องผิดหวังมากๆเลยอ่ะ อยากรู้ว่าตอนอธิษฐานพี่กลขออะไรไป
ตอนพี่วีบอกรัก...สงสารพี่กลมากกก (พักหลังสงสารพี่กลตลอด :laugh:) ตอนที่พี่กลระบายออกมาอ่ะ คือเข้าใจทั้งพี่กล ทั้งพี่วีนะคะ ผ่านไปสองปี รอคำรักจากพี่วีมาตลอด แต่ไม่กล้าเร่งรัดอะไร เพราะทำไม่ดีกับพี่วีไว้มาก(ๆๆๆๆ) ต้องคอยไปรอพี่วีซ้อมวอลเล่ย์ ตามติดตลอด เพราะพี่วีเป็นคนดี กลัวพี่วีไปรักคนอื่น กลัวโดนทิ้ง โอ้ยยยยยย น่าสงสารมากกกกก :sad4: แต่ก็แอบสะใจนะ ทำกับพี่วีไว้เยอะ ที่รับไม่ได้คือข่มขืนพี่วี แล้วก็ขู่จะให้เพื่อนไปโทรมพี่สาวพี่วีอ่ะ รับไม่ได้สุดๆ (ตอนนั้นเกลียดไอ้พระเอกเรื่องนี้มากๆ) ทำเหมือนตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลก ยิ่งกว่าราชาอีก อืมนะ
....
...
..
.
ส่วนเรื่องที่ครอบครัวไม่ยอมรับ อันนั้นสงสารทั้งพี่กลพี่วีเลย แต่ในที่สุดก็ผ่านมาได้ ส่วนที่พี่วีแปลงเพศ ถ้าไม่นับเรื่องที่คุณพ่อพี่กลเอามาเป็นข้อแม้หนูว่าก็ดีนะ เพราะสมัยนั้น รักร่วมเพศเป็นอะไรที่รับกันไม่ได้สูดๆ (ตามที่พี่วีเล่า หนูเกิดไม่ทัน ห้าๆ) พอแปลงเพศแล้วได้เดินจูงมือ ทานข้าว ดูหนัง สวีทกันมันคงเป็นอะไรที่ มีความสุขมากๆๆๆๆๆอ่าา หนูคิดว่าต้องมีสักครั้ง หรือหลายครั้งที่พี่กล พี่วี ขอบคุณ คุณพ่อที่ให้พี่วีไปแปลงเพศมั่งแหละ อิอิ :z1:
ไม่เหมือนสมัยนี้ เดินควงกันเกลื่อน เอิ๊กๆๆๆ :laugh: :laugh:
พอและ ยาวเกิน ห้าๆๆๆ
สุดท้ายนี้ ขอให้พี่กล พี่วี มีความสุขมากๆๆๆๆๆ คิดอะไรขอให้สมปรารถนา ถ้าหากชาติหน้ามีจริงขอให้เกิดมาคู่กันทุกชาติไป (แล้วเอาเรื่องมาเล่าให้หนูฟังด้วยนะคะ (สรุปอินี่อยากรู้))
ขอบคุณ พี่กล พี่วี คนโพส ที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆให้พวกเราได้อ่านกันนะคะ คึคึ
สุดท้ายอีกนิด อยากได้ตอนพิเศษอีกเยอะๆ :call: :call:
หลงรักพี่กล สเปคหนูเลย :กอด1: :o8: :mew1:
-
รู้สึกโชคดีจังที่เกิดมาในยุกสมัยที่ สังคมยอมรับเปิดกว้างมากขึ้น ทำให้ตอนนี้ได้มีคนนอนกอด มีกำลังต่อไป ก็ไม่รู้อนาคต ว่าจะต้องเลิกกันตอนใหน แต่ก็ขอทำวันนร้ให้ดีที่สุดละกัน.
ปล.ขอบคุนแม่ ที่ รับละเข้าใจในสิ่งที่ลูกคนนี้เป็น รู้สึกจะโชคดีกว่าหลายคนด้วยซ้ำ อิอิ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย บอกได้คำเดียวว่า "อึ้ง" มาก คุณกล้ามากคุณวี เรานับถือคุณเลยคุณทำเพื่อคนที่คุณรักได้มากมายจริง ๆ :hao5: อ่านจบปวดตามาก เสียน้ำตามไปหลายปี๊บ
-
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ก่อนอื่น ขอ :hao5: :sad4: :heaven ก่อน
สวัสดีครับคุณวี คุณกล และคุณลักษ์
ตอนแรกจะเริ่มอ่านกระทู้ของคุณกล แต่คุณลักษ์บอกว่าให้เริ่มอ่านจากของพี่วีก่อน เลยมาตามอ่านรวดเดียว
คุณวี โชคดีมาก ที่ได้เจอคุณกล
และคุณกล ก็โชคดีมาก ที่ได้เจอคุณวี
ขอบคุณมากเลยนะครับที่ได้แบ่งปันเรื่องราวดี ๆ ของคุณวีและคุณกล
แรก ๆ อ่านไป คุณกล ช่างโหดมาก ทำกับคุณวีได้ลงคอ แต่พอผ่านไปคุณกลก็ขาดคุณวีไม่ได้ อิอิ
ใจเองอยากจะพิมพ์บรรยายความรู้สึกออกมาแต่มันเรียบเรียบไม่ถูก :katai4:
มีความเห็นบนที่ได้ระบาย ก็ใกล้เคียงเลย ขอลอกตามเขาเลยละกัน
คุณกลและคุณวีผ่านเรื่องราวมาเยอะมากกกกกกกกกกกก แถมได้ข้อคิดที่ได้จากคุณทั้งสองเยอะมากกกกก
บางเรื่องก็เคยมองข้ามไป พอได้มาอ่านเรื่องนี้ จะนำไปปรับปรุงให้ดีขึ้น ต้องหัดเริ่มทำตัวให้เป็นน้ำดั่งที่แม่ของคุณวีได้บอกเอาไว้
เพราะรัก จึงเปลี่ยนได้ มีอึ้ง ทึ่ง เสียว หวาน จิกหมอน ค้าง นอยด์ ลั้ลลา ครบเลย
ขอบคุณด้วยใจจริงครับ เดี๋ยวจะไปตามอ่านเรื่องของคุณกลบ้างแล้ว อิอิ
:bye2:
-
อ่านจบบอกไม่ถูกเลยครบทุกรส แล้วยังมีข้อคิดดีๆอีกเพียบ ขอบคุณค่ะที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่าน
-
เหมือนเป็นเรื่องเหลือเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง ชีวิตของน้องทั้งสองคนยิ่งกว่านิยายอีก
พี่อ่านแล้วทั้งเครียดในช่วงแรก ๆ มีความสุข ทั้งซาบซึ้งในช่วงต่อมา ร้องไห้ก็หลายตอน
ยิ่งชอบมาก ๆ ในคำสอน คำอวยพรของแม่วี และก็รับรู้ได้ตลอดถึงจิตใจที่ดีงาม มีคุณธรรมของวี
ไม่แปลกใจที่วีมีนิสัยอย่างนี้ เพราะแม่เป็นแบบอย่างที่ดียิ่ง และวีก็เจริญรอยตามได้อย่างสวยงาม
อ่านดูแล้วจะอวยวีมาก เพราะชื่นชมจากใจจริง วีนิสัยน่ารักมาก มีความรู้สึกว่าวีเป็นผู้หญิงจริง ๆ
มีความเกรงใจ เคารพรักสามี ให้เกียรติกล มีทัศนคติที่ดี ชอบตอนที่ไหว้ก่อนตัดผมใส่กระทงมาก
ไหนจะตอนหาผ้าเย็นให้ คอยชงกาแฟอีก ใส่ใจทุกอย่าง
ส่วนกลก็รักวีมาก ยอมปรับตัวจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยใจแน่วแน่สุด ๆ ไม่วอกแวก นับถือจริง ๆ
มีความอดทนเพื่อวีเป็นเลิศ แสดงออกว่ารักวีเพิ่มขึ้นทุกวัน
อ่านเรื่องนี้แล้วเต็มอิ่ม เสียใจอยู่อย่างเดียวมาอ่านเอาช้ามากเลยอดซื้อหนังสือ อยากได้มาก รวมทั้งซีดีด้วย
มันเป็นเรื่องที่ติดในความทรงจำของหลายคนแน่ อยากให้ทำหนังสืออีก อยากได้มากมาย
สุดท้ายแล้วความดีและจิตใจที่ดีของทั้งสองคนจะผ่านพ้นทุกอุปสรรคที่เข้ามาในชีวิตไปได้ อวยพรให้รักกัน
ยืนยาวตลอดไป :กอด1:
-
อ่านจบแล้วบอกได้เลยว่าประทับใจในความรักของทั้งสองคนมากๆเลย
ขอให้มีความสุขทั้งคู่นะครับ
-
เรืองจริงยิ่งกว่านิยาย...
-
อ่านไป ร้องไห้ไป ขอบคุณสำหรับข้อคิดสำหรับดำเนินชีวิตนะค่ะ ขอให้พี่ๆมีความสุข รักษาสุขภาพด้วยค่ะ :L2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้คะ ทำให้รู้ว่ารักแท้มีอยู่จริง ชอบพี่วีกับพี่กลม่ากๆเลยคะ *0*
-
จองก่อนอ่านถึงหน้า 3
-
อ่านแล้วได้ข้อคิดเยอะมากเลยค่ะ
ขอบอกว่าปลื้มคุณแม่ของคุณวีมากค่ะ
มุมมองกับคำสอนของท่านดีมากๆ เลย
ขอแสดงความยินดีกับคุณวีและคุณกลด้วยนะคะ
น้อยคนที่จะเจอรักแท้ เจอคนที่เกิดมาเพื่อเรา
ขอให้มีความสุข รักกันตลอดไปนะคะ
-
เข้ามาเจอรีปริ้นเรื่องในดวงใจ
บอกตรงๆ ดีใจมากครับ โอนพรุ่งนี้แน่นอนเลยไม่ต้องรอ
รอมานานมากแล้วกับครั้งนี้ :ling1: :katai5:
สมใจซักที ขอบคุณคุณกล คุณวี และคุณลักษ์ที่ตัดสินใจรีปริ้นเรื่องนี้ให้
ผมสอบถามขอร้องไปหลายรอบ มาไม่ทันตอนแรกๆ เสียใจเหมือนกัน สมหวังวันนี้ที่รอคอย
ขอบคุณอีกครั้งครับ :L1: :pig4:
-
อ่านจบแล้วเย้
เนื้อเรื่องดีมากๆเลยค่ะ ตอนแรกอ่านไปไม่ชอบพี่กลเอามากๆ
ลุ้นกันสุดๆ เลยเฮ้อ
ของคุณพี่วีกับพี่กลที่แบ่งปันเรื่องราวเล่าสู่กันฟัง
ขอบคูณพี่ lux ผู้ถ่ายทอดเรื่องราวค่ะ
-
ในที่สุดก็อ่านจบ :o12:
เห็นเรื่องนี้ ผ่านตามานานมากกกกกก
เข้ามาอ่านอยู่หลายรอบ ตอนแรก ๆ หลายครั้ง แต่ไปต่อไม่เป็น
ก็แบบว่า..... :mew5: รับไม่ได้อ่ะนะ
แบบว่าไม่ชอบการรังแกกันอะไรแบบนี้เลย
พอตัดใจอ่านก็เสียน้ำตาไปเป็นปี๊บ
นั่งอ่านที่ทำงาน ก็ร้องไห้ กลัวเพื่อนเห็นจะแย่ :o8:
ทำไมคน ๆ นึง มีสิทธิ์อะไร มาทำร้ายชีวิตคนอื่นเค้า
เค้าก็อยู่ของเค้าดี ๆ ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ใช้ชีวิตอย่างจำกัด
ยังมารังแกเค้าอีก (ขนาดพิมพ์อยู่ยังจะร้องไห้ :mew6:)
ยิ่งตอนจะโดนข่มขืนนะ ไม่กล้าอ่านอ่ะ ทำใจเป็นวัน
พอตอนหลัง กลคิดได้ สารภาพรัก เราก็ร้องไห้ 55
เข้าใจความกลัวของเค้านะ ชั่วมาเยอะนี่นา
แต่ก็น่ารักนะ ในมุมของเค้า เป็นผู้ชายที่รักจริง น่ารักมาก
ไม่มีลังเลกับอุปสรรคเลย นับถือจริง ๆ
แล้วก็อึ้งกับคุณวีมาก ๆๆๆๆๆ ที่กล้าแปลงเพศ
ทำใจได้ยังไง แบบว่าช็อคมากอ่ะ
แบบว่าคุณวีให้ความรู้สึกเป็นผู้ชายมาก ๆ
ไม่มีนิสัยเป็นผู้หญิงเลย สักนิด ชีวิตเปลี่ยนอ่ะ
กล้ามาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นับถือเลยค่ะ สุดยอดด
ยิ่งตอนผ่าตัดทรมานมาก ๆ ทำได้ยังไง ๆ
เพราะความรักชิมิ ดีใจแทนคุณทั้งสองนะคะ
ที่รักกัน มีกันและกัน มีโอกาสได้เจอรักแท้อย่างนี้
ดีใจด้วยจริง ๆ ค่ะ (อันตัวเราชาตินี้จะเจอรักแท้กับเค้ามั่งมั๊ยน้อ)
ขอให้รักกันนาน ๆ นะคะ :กอด1:
ขอบคุณที่นำเรื่องดี ๆ มาแบ่งปันค่ะ ขอบคุณมาก ๆ :L2:
(พึ่งเห็นว่ามีรีปริ้นดีใจค่อด ๆ เด่วพรุ่งนี้โอนเลยค่ะ :mew1: )
-
ผมเพิ่งมีโอกาสเข้ามาอ่าน. !!
ชอบคับ มีสุข มีทุกข์ ปนกันไป อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย
-
อ่านเรื่องนี้จบไปนานแล้ว แต่พึ่งสมัครเว็บนี้ เลยย้อนมาบอกเล่า :hao7:
ลุ้นมากเลยเรื่องนี้ ว่ามันจะลงเอยอย่างไร
และถ้าเราเป็นคุณวี ตอนนั้นคงเครียดมาก เพราะสมัยก่อนเรื่องรักร่วมเพศยังไม่เป็นที่ยอมรับเท่าไหร่
พูดง่ายๆ คนมองว่าแปลกนั่นแหละ
ทั้งๆที่ สมัยโบราณก็มีรักร่วมเพศแท้ๆ (ออกทะเล)
นิยาย(เรื่องเล่า)เรื่องนี้ของคุณวี ทำให้คนหลายๆคนได้เผชิญกับความเป็นจริงทางสังคม เป็นเรื่องที่ดีมากค่ะ
ขอบคุณที่นำประสบการณ์ดีๆแบบนี้ มาเผยแพร่ ให้ผู้คนรับรู้ค่ะ ขอบคุณจริงๆ :L2: :กอด1: :L2:
-
เห็นว่ามีเปิดรีพริ้นท์เลยเข้ามาอ่าน กลัวจะพลาดหนังสือดีๆ...คิดถูกจริงๆ
ดีใจมากที่กดอ่านเรื่องนี้ ปลื้มในตัวพี่กลและพี่วีสุดๆ การอ่านครั้งนี้สร้างความสุขให้บังเกิดอย่างแท้จริง
ยินดีด้วยกับทุกสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นในชีวิตของพี่ทั้งสอง และขอแสดงความเสียใจในความสูญเสียเช่นเดียวกัน
ประทับใจทุกแง่มุมของเรื่องราว ทางนี้อีกสองปีก็จะเข้าเลขสี่แล้ว เลยเก็ททุกอย่างในเรื่อง ก็เด็กยุคใกล้กันอ่ะนะ อิอิ
ชื่นชมคุณ Luk ผู้โพสท์ด้วย ไว้จะตามอ่านเรื่องอื่นๆของคุณต่อไป
//ถ้าสั่งซื้อรีพริ้นท์ในคราวนี้ คงไม่มี CD แล้วสินะ ...อยากฟังเสียงพี่วีบ้างจัง อยากเห็นภาพพี่ๆด้วยอ่ะ มุ้งมิ้งๆ
-
ผมไม่มีอะไรจะคอมเม้นเลย มีแค่อย่างเดียว
.......คือ........
"ขอบคุณครับ ขอบคุณมากจริงๆ ที่มาเล่าเรื่องราวชีวิตให้พวกเราได้อ่านกัน
ในชีวิตของผมไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เป็นเหมือนพี่ทั้งสองคนหรือป่าว
ที่จะมีคนรักและรักกันได้ขนาดนี้ เพราะผมไม่เคยมีแฟนเลย
มันคือสิ่งที่ผมตามหามาทั้งชีวิต แต่ยิ่งตามหายิ่งอยู่ไกล
แต่พอได้อ่านเรื่องราวของพี่ทั้งสองคนแล้ว ทำให้ผมเข้าใจอะไรได้หลายอย่าง
ทั้งมุมมองความรัก และการดำเนินชีวิตกับคนที่รัก ครอบครัวและก็สังคม
........ขอบคุณพี่กลนะที่รักพี่วีอย่างจริงจัง ไม่คิดทำให้พี่วีเสียใจอีก..ขอบคุณจริงๆๆ
........ขอบคุณพี่วีนะ ที่เปิดโอกาสให้พี่กลได้พิสูจน์ตัวเอง ..ขอบคุณครับ..
สุดท้ายนี้ก็ขอให้พี่ทั้งสองคนรักกันไป ตลอดนะครับ..
ผมถือว่าพี่ทั้งสองคน "เป็นคูรักในตำนานและเป็นไอดอลของใครหลายคน"
ผมจะเก็บเรื่องราวของพวกพี่อยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป
(เพราะว่าพึ่งได้มาอ่าน และพึ่งอ่านจบภายใน 1 วัน ก็คอมเม้นเลย อยากได้หนังสือก็คงไม่ทัน)
แต่ก็ไม่เป็นไร แค่ได้ข่าวมาอ่านเรื่องราวของพีทั้งสองคน ผมก็อิ่ม ปลื้ม มีความสุข มากแล้ว..
ผมจะเสียดายมากเลยถ้าตัวเองพลาดเรื่องนี้ไป....คงจะเสียใจไปตลอดชีวิต....
ขอให้พี่ทั้งสองคนรักกันอย่างนี้ตลอดไปนะครับ..
ให้เขาได้รับรู้กันว่า "ชาย รัก ชาย" ก็เป็นรักแท้ได้ไหม
เพราะพี่ทั้งสองคนได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่ามันมีอยู่จริงๆๆๆ
ผมพิมพ์ไปน้ำตาไหลไป..ไม่ได้เสียใจอะไรนะ..เพียงแค่ปลื้ม มีความสุข
ที่เห็นพี่ทั้งสอง รักกัน และเข้าใจกันดี.........
หวังว่าพี่ทั้งสองท่าน คงจะมาทักทายพวกเราบ้างนะครับ...อย่างน้อยก็ทำให้เราได้หายคิดถึง
ปล. อาจจะนอกประเด็นหน่อย..(แต่มันคือความคิดของผม)
ผมคิดว่า "ชายรักชาย" จะรักกันและมั่นคงต่อกัน "กว่า เกย์ รัก เกย์"
เพราะมันเป็นสิ่งที่ยากมากที่จะผู้ชายแมนๆๆ สองคน
จะรักกันแบบคนรักได้ มันต้องผ่านอะไรมาเยอะและสปาร์คกันได้
ถึงมีความรักต่อกัน ....
ส่วน "เกย์รักเกย์" ก็เหมือนผู้หญิงรักชายทั่วไป...
เพราะมันเป็นเรื่องปกติ ความมั่นคงในความรัก มันไม่หนักแน่นเท่าไหร่
พอเจอคนที่ถูกใจ ก็เผลอตัวเผลอใจ ไปทั่ว
(อันนี้ความคิดผมนะ)
สุดท้ายจริงๆๆ
รัก คิดถึง และเคารพพี่ทั้งสองคนมาก ๆๆๆ
ขอบคุณจริงๆๆ ที่ทำให้ผมได้เห็นถึงความรัก
ว่างๆๆ มาทักทายกันบ้างนะครับ..
[/color][/size]
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ นะคะ :L2:
ความรักนี่มันยิ่งใหญ่จริงๆค่ะ
-
ดู ๆ แล้า เราน่าจะอายุใกล้ ๆ กันนะ
แต่อ่าน ๆ ไป ชีวิตเราเหมือนเด็กประถมเลย
ทำงาน อ่านหนังสือ อ่านนิยายในเน็ต นอน
ไม่ค่อยได้เที่ยว หรือพบปะกับเพื่อน
เพราะเพื่อนที่สนิทที่สุดคือ "หนังสือนิยาย"
ส่วนพวกคุณน่าจะระดับมหาบัณฑิตแล้วหล่ะ
อ่าน ๆ ไป คิดไปว่าทำไมเราไม่เคยเจอแบบนี้นะ
อาจเป็นเพราะว่าเราเรียนโรงเรียนหญิงล้วน
แล้วไปต่อ ปวช - ปวส แบบรอบค่ำที่มี
เพื่อนเป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่เขาทำงานแล้ว
มาต่อปริญญาตรีก็ใช้วุฒิ ปวส. ทำให้
เรียนแค่ 2 ปีก็จบ ก็เรียนกับรุ่นพี่อีก
ทำให้ไม่ค่อยได้คบกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน
คิดแล้วอิจฉาพวกคุณจังเลย
ขอบคุณที่เล่าประสบการณ์ชีวิตรัก
ของคุณให้เราได้รับรู้
ขอให้พวกคุณมีชีวิตรักเช่นนี้ตลอดไปค่ะ
:bye2: :bye2: :กอด1:
-
สวัสดีค่ะ
พี่วี พี่กล เพิ่งเข้าม่อ่านค่ะ รวดเดียวจบถึงเที่ยงคืน 55
ตอนนี้เล่นในโทรศัพท์ พิมพ์ไม่ค่อยถนัด เดียวม่เม้นรวบยอดนะคะ
แต่ตอนนี้อยากได้หนังสือมากค่ะ ไม่ทราบว่าจะทันมั้ยคะ?
เราอยากได้ เรื่องเพราะรักอ่ะคะ ไม่ทราบว่าต้องโอนเท่าไหร่ ยังไง
พอดีอ่านในหน้า1 แล้วค่อนข้างงงกับรายละเอียดหนังสิอ
รบกวน pm ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
อยากบอกว่ารักพี่กลและพี่วี
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ นับถือเรื่องราวของทั้งสองคนมากเลย ทั้งสองคนโชคดีมากที่มีความรักที่มั่นคงขนาดนี้
ต้องบอกเลยว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วได้แง่คิดมากมายกว่าเรื่องอื่นๆ ที่เคยอ่านมา
ขอบคุณทั้งคุณ luxilove คุณวี และคุณกล สำหรับเรื่องราวดีๆ อย่างนี้นะคะ :bye2:
ปล. เสียดายมาไม่ทันหนังสือ :hao5:
-
ขอบคุณที่ได้เปิดสิ่งใหม่ๆให้ได้เรียนรู้กัน.......
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ..อ่านแล้วมีความสุขมาก อาจจะหงอยๆบ้าง แต่มันก็ทำให้เรายิ้มได้เรื่อยๆ
ความรัีก..เกิดได้แบบไม่มีเหตุผล แต่มันก็ยังอยู่อย่างชั่วนิรันดร์
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ชอบคุณที่ทำให้ได้ยิ้มกับมุกฝืดๆ พร้อมข้อความซึ่งๆของคุณกล และแนวคิดดีๆจากคุณวี ^v^
-
ขอขอบคุณจากใจจริงๆค่ะที่นำเรื่องราวดีๆแบบนี้มาให้เราได้อ่าน ได้รับรู้ ได้ร่วมยินดี กับความรักแท้ ที่เราเคยคิดว่าคงไม่มีอยู่จริง พวกพี่เกิดมาเพื่อกันและกันจริงๆค่ะ
ขอบคุณสำหรับ ข้อคิด แนวทางการปฏิบัติตัวด้วยนะคะ เราได้รู้สิ่งดีๆ แนวคิดดีๆอีกหลายอย่างเลย
ขอชื่นชมพี่วีกับพี่กลเรื่องความกตัญญูต่อพ่อแม่คุณตาคุณยายด้วยค่ะ เราเองก็เทิดทูนพ่อกับแม่เป็นพ่อพระ แม่พระเหมือนกันค่ะ
เราขอร่วมเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้พี่วีพี่กลนะคะ ขอให้รักกันตลอดไป และมีความสุขมากๆค่ะ ขอขอบคุณคุณลัคด้วยค่ะ
เรื่องราวของพี่กลพี่วีจะตราตรึงในความทรงจำตลอดไปค่ะ ขอขอบคุณมากๆอีกครั้งค่ะ
-
:monkeysad: อ่านแล้วน้ำตาไหลทำใจแข็งอ่านต่อมา หัวใจมันเหมือนโดนบีบยิ่งอ่านก็ยิ่งปวดใจ
ตอนที่ 40 นั่งอ่านไปร้องไห้ไปร้องไห้จนสะอึกสะอื้น ความจริงมันมักเจ็บปวดกว่านิยายเสมอ มันไม่สามารถบรรยายความรู้ออกมาได้เลย ยิ่งพอตอนที่คุณวีออกมาพูดถึงเรื่องราวตอนที่40เอง เรายิ่งร้องไห้นักพวกพี่เข้มแข็งและมีกำลังใจสูงมาก หลังจากนั้นก็ค่อยๆอ่านมาจนจบ ตื้นตันสุดๆ ไม่สามารถบรรยาย
ขอบคุณเรื่องราวดีๆที่สร้างความประทับใจ
-
อ่านยังไม่จบ ถึงหน้า 9 ก็อยากจะบ้าแล้วอะไรวะเนี้ยเลวเกิน
จองไว้ก่อนทนความเลวไม่ไหว
-
:pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ขอขอบคุณพี่ๆที่มาแบ่งปันเรื่องราวนะคะ
ดีใจมากที่ได้อ่านเมื่ออ่านแล้วได้ข้อคิดและมุมมองต่างๆมากมาย
เป็นเรื่องที่ดีจริงๆค่ะ
อยากขอบคุณหลายๆครั้งเลยที่ทำให้ได้อ่านค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย
อ่านจบแล้วสุขใจมากค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:katai2-1: :katai2-1:
-
โฮๆๆๆๆ พี่วีโชคดีมากนะคะที่ได้พี่กลเป็นสามี ยอมรับว่าตอนที่อ่านแรกๆด่าสาดเทเสียพี่กลมากๆ แต่อ่านๆไปพี่กลเป็นคนที่รักเดียวใจเดียวแล้วก็น่ารักมากเลยค่ะ สมัยนี้จะหาคนที่ดีแบบพี่กล(ตอนเจอพี่วีแล้ว)ยากมากเลยค่ะ รักกันนานๆนะคะ ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ //อนาคตจะมีแบบนี้บ้างมั้ยเนี่ย :hao5: :bye2:
-
{เรื่องมันยาวววววววววววววววววววววววววววววว}
สุดยอดมากกกกกกกกกกกกกก
เราได้ข้อคิดและอะไรหลายๆอย่างจากเรื่องนี้
ทั้งเรื่องที่รู้อยู่แล้วและยังไม่รู้ สิ่งที่สามารถนำไปปรับใช้กับชีวิตประจำวัน
มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำ แต่ถ้าจะให้เปลี่ยนเลยทันทีคงไม่ได้
ทุกอย่างมันต้องค่อยเป็นค่อยไปนี่ จริงไหมคะ?
ชอบคู่พี่วีกับพระกลสิทธิ์มากก ความทั้งของคุณทั้งสอง เป็นเหมือนแรงขับเคลื่อนให้คนอ่าน
อยากที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองและมีกำลังใจมากขึ้น ทำให้เรารู้ว่าโลกนี้ไม่ได้มีแค่เราที่มีแต่เรื่องร้าย
มีคนอีกมากมายรอบตัวเรา ที่เค้าอยากมีอยากเป็นและอยากได้ชีวิตเหมือนเรา
ลำบากยิ่งกว่า ทุกข์ยิ่งกว่า ลำเค็ญยิ่งกว่า ไม่ต้องพูดเลยค่ะ เรื่องของเรานี่กลายเป็นเรื่องเล็กๆไปเลย
ดิฉันไม่อยากเอาบรรทัดฐานหรือตัววัดความอดทนของเราไปตัดสินใคร
คนเรามีความอดทนและขีดจำกัดไม่เท่ากัน
ส่วนใหญ่มักจะเคยได้ยินว่า 'พอเราผิดเขาว่า พอเขาผิดบ้างเล่า' ........นั่นประไร
บางทีก้อดคิดไม่ได้ด้วยซ้ำว่า.........ชีวิตเราเรียบง่ายเกินไปไหม?
ใช่ว่าเรียบง่ายมันไม่ดีหรอกค่ะ แต่บางที คนเราควรมีอะไรที่มากกว่านั้น
ความเรียบง่ายจนเกินไปทำให้ตัวเองเคยตัว จนกลายเป็นเรื่อยๆเอื่อยๆ เฉื่อยจนน่ารำคาญก็มี
แบบ..... รำคาญตัวเอง 5555 คือ ประมาณว่า เราจะเป็นคนประภท เฉยชาต่อรอบข้างมากไปรึเปล่า?
ถามตัวเองบ่อยๆ คิดเรื่องอนาคตบ้างบางที เหนื่อยก็พัก แต่พอจะเริ่มไม่รู้จะเริ่มยังไง
ไอ้เราก็นะ..........คิดน้อยจนน่าระเหี่ยใจ ฮะๆ แหม๋ ....ก็พอรู้ว่าตัวเองเริ่มเครียดหรือคิดมาก ก็จะเลิกคิดไปเลย
ไม่ค่อยชอบจมกับความทุกข์เท่าไหร่ กลายเป็นอารมณ์เปลี่ยนไวซะงั้น.....
แถมชอบรั่วกับเพื่อนบ่อยมากกกกก จนกลายเป็นว่าเพื่อนๆมักไม่ค่อยจะเข้าใจเราเท่าไหร่
ด้วยพื้นเพไม่ใช่คนคิดมาก แต่ก็ใช่ไม่คิดอะไรเลย จนกลายเป็นเพื่อนมองไม่ออกว่าเราคิดอะไรอยู่
แถมบ่อยครั้ง บางคนก็พูดแรงๆ และเอาจุดด้อยเรามาล้อบ่อยๆ คืออันนั้นเข้าใจว่ามันเป็นความคะนองปากของเค้าไงคะ
แต่บางทีก็อดหน้าม้านไม่ได้ แหะๆ แหม๋ ก้เราผู้หญิงนี่เนอะ เป็นประเภทไม่มั่นใจในตัวเองแถมยังอ่อนไหวกับพวกเรื่องหน้าตาบ่อยๆ ไม่รู้เพราะเค้าจับจุดนนี้ได้รึเปล่า ถึงได้เอามาพูดบ่อยๆ ...........
แต่ยังไงซะ ตอนนี้พวกเรายังเด็กๆกันอยู่ อาจมีเรื่องไม่เข้าใจ หรือเกิดจากความคึกคะนอง ตามประสาพวกฮอร์โมนวัยรุ่นพุ่งพ่าน (หวายยย อย่าเพิ่งเข้าใจว่าเราว่าใครในที่นี้ว่า.....นะคะ จริงๆเรื่องพวกนี้มันเป็นปกติของฮอร์โมน โตหน่อยก็พอเข้าใจ รู้ว่าผิดจะได้ไม่ทำอีก ง่ายๆคือ ฮอร์โมนในช่วงวัยนี่เป็นอะไรที่น่าลำบากใจพอดูเลยค่ะ)
สุดท้ายนี้อยากขอคำแนะนำจากพี่วีสักหน่อยนะคะ ตัวแจมเองยังเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่ บางทีเราควบคุมอารมณ์หรือสติเราได้ไม่ดีสักเท่าไหร่นัก แถมยังเรื่องการวางตัวที่ดีอีกต่างหาก ไม่รู้จะต้องพูดหรือแสดงกริยาท่าทางแบบไหนในช่วงเวลาไหน ยกตัวอย่างนะคะ เช่น มีคนรู้จักของแม่ แบบเราก็คุ้นเคยอยู่บ้าง แต่ไม่ถึงกับพูดคุยได้สนิทใจ เราได้ไปเจอเค้าบ้างน่ะค่ะ ต้องทำตัวยังไงดี บางทีเราพูดๆไปแล้วแบบ.......อืม ผู้ใหญ่เค้าเงียบน่ะค่ะ ไอเราก็ชอบประหม่าไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย ชอบหลุดอยู่เรื่อง ไม่รู้เพราะสนิทง่ายเกินไปหรืออย่างไร จนบางทีแอบคิดว่า ผู้ใหญ่เค้าจะคิดว่าเราปีนเกลียวรึเปล่า ประมาณนั้นน่ะค่ะ
อีกอย่างนะคะ แจมไม่ได้เป็นคนชอบพูดเรื่องความรู้สึกของเรา แบบ การกระทำเรามันจะบ่งบอกเองน่ะคะ เพราะแจมเป็นคนดูง่าย อันนี้พูดเลย แถมยังไม่ค่อยจะรู้ทันคนอื่นสักเท่าไหร่ อาศัยว่าเราไม่ค่อยสนใจใครแล้วก็เทคแคร์ความรู้สึกคนอื่นเท่าที่ควร
ไอครั้นจะไปเริ่มบทสนทนาหรือดูความคิดคนอื่นนี่ แจมไม่ถนัดเลยค่ะ นอกจากเค้าจะชวนคุยก่อน ที่เหลือแจมก็นะ.....ต่อบทไปไม่มีจบแหละค่ะ อ่า เริ่มอ้อมมากไป พูดหลักๆเลยละกันนะคะ แจมอยากถามพี่วีที่รักยิ่งว่า แจมควรวางตัวหรือเข้าใจความคิดความต้องการของคนอื่นได้ยังไง แบบ.... เราจะรู้จุดประสงค์ของเค้าหรือรู้ความต้องการของเค้ายังไงดีคะ
เพราะตอนแจมอยู่กับคนสนิทๆเนี่ย เหมือนเวลาแจมอยู่กับครอบครัวน่ะค่ะ แล้วมีญาติมาเยี่ยม แจมก็จะคุยสนุกสนานหาเรื่องโจ๊กๆมาพูดได้ไม่มีหยุด แต่พอห่างจากครอบครัวไป กลายเป็นคนพูดน้อยแถมบังดูเนือยๆไม่อยากทำไรอีก เคยถามพี่อยู่ แกบอกว่า เพราะแจมไม่คุ้นที่และไม่รู้จะวางตัวยังไง แถมยังกดดันอีก เพราะเราไม่รู้จะพูดอะไรยังไงกับผู้ใหญ่ดี แกไม่ใช่พ่อใช่แม่เรา จะให้ไปพูดแบบประว่า ปีนเกลียวนั่นแหละค่ะ ก็คงทำไม่ได้ ไอเราก็ไม่ใช่คนพูดจาฉอเลาะหรือประจบผู้ใหญ่เก่ง เหมือนสัญชาตญาณมันบอกน่ะค่ะ ว่า.... เค้าไม่ค่อยปลื้ม บางทีที่เราทำอะไรไป กลายเป็นกลัวหรือขี้ระวังไปเลย
จะพูดเท่าที่จำเป็นหรือทำเท่าที่เค้าเรียกหรือจำเป็น จนกลายเป็นเด็กหน้าเบื่อและดูไม่ดีไปเลย
เคยมีนะคะ โดนน้าว่าด้วย ว่าถ้าไม่อยากอยู่จะมาทำไม ถ้ามาแล้วเป็นแบบบี้ บลาๆ
บอกจากใจเลยว่าหดหู้สุดๆ แต่ก็ทำไรไม่ได้ เราไม่มีที่ปรึกษาไงคะ กับพี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงเพราะไม่ได้อยู่บ้านเรา โอยยย วุ่นวายสุ ดๆกับความคิดตอนนั้น จากคิดมาก ก็กลายเป็นไม่คิดไปเลย แล้วก็ปล่อยๆมันไป จนพ่อแม่มารับนั่นแหละค่ะ ถึงกลับมาเป็นเหมือนเดิม วินาทีนั้นรู้เลย ไม่มีบ้านไหนอุ่นใจเท่าบ้านเรา แล้วก็ไม่มีใครที่เราอยู่แล้วสบายใจเหมือนพ่อแม่ของเราอีกแล้ว
หวายย พร่ามมาเยอะมากกกก จนกลายเป็นออกทะเลไปแล้ว(แอบลืมว่าตัวเองถามอะไรพี่วี)
สุดท้าย(แล้วจริงๆค่ะ) ขอขอบคุณเรื่องเล่าและประวบการณ์ทั้งดีและร้ายของพี่วีและพระกลสิทธิ์ ทั้งเรื่องครอบครัวและเรื่องสังคม ความเป็นอยู่ มันทำให้แจมได้คิดอะไรหลายๆอย่าง ว่าเราจะไปแคร์อะไรกับสังคม ที่เป็นเพียงคนนอกคนที่เค้าไม่ได้มาร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเรา ไม่ได้มาแบ่งปันจุนเจือในวันที่เราขาด และไม่ได้มามีส่วนร่วมในวันที่เรามี
สุดท้ายสังคมก็เป็นเพียงเปลือกนอก ที่สะท้อนถึงจิตใจด้ายมืดของคน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ใช่ว่าสังคมจะไม่มีเอี่ยวในชีวิตประจำวัน
บางทีการดำเนินชีวิตของเราก็ขึ้นอยู่กับสังคม จะดีจะชั่วก็อยู่กับสังคม
แต่สำคัญที่สุด อยู่ที่ตัวเราเอง เราควรแคร์ในสิ่งที่ทำให้เรามีความสุข แคร์สังคมครอบครัวที่ทำให้เรามีวันนี้ได้
แคร์เพื่อนๆ ที่ทั้งดี และ ไม่ดี หยิบยกประสบการณ์จากคนรอบตัวมาเป็นตัวอย่างในการดำเนินชีวิต
รู้ อะไรดี .... ทำ รู้ อะไรไม่ดี.....ไม่ทำ วันนี้เราเป็นเราได้ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวที่หล่อหลอมมา แต่สุดท้าย
เราจะเป็นอะไร ก้อยู่ที่ตัวเราเอง ดังที่ว่า 'สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจ' คิดดี ทำดี พูดดี เราก็ต้องได้ดี จริงมั้ยคะ?
ทุกวันนี้ชีวิตพี่วีก็มีความสุขและสมหวัง เพราะบุญและผลจากสิ่งที่พี่วีได้ทำมา อดีตเหล่านั้น ทำให้เป็นพี่วีในวันนี้
แจมเองก็รู้สึกขอบคุณอดีตเช่นกัน แม้นจะทำผิดพลาดมามากมาย แต่เพราะมันย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เราก็ควรปล่อยให้มันลอยไปกลับกาลเวลาและสลักมันไว้กับคำว่า'อดีต' ประสบการณ์ที่ผ่านมาจะช่วยให้เราโตขึ้น อยู่กับปัจจุบันและทำให้ดีที่สุด
แจมเชื่อ และมั่นใจอย่างยิ่งว่า ไม่ว่าปัจจุบันในวันข้างหน้าหรืออนาคตจะเป็นเช่นไร แจมก็จะยังคงเป็นแจม ที่พร้อมจะก้าวไปกับเวลาเสมอ ไม่ถอยหลัง ไม่หยุดนิ่ง และไม่ก้าวข้ามมันไป แต่แจมจะเดินไปพร้อมๆกับมัน ขอบคุณค่ะ!...........
:L2: :กอด1:
:pig4:
-
เพิ่งเริ่มอ่านนิยาย ประทับใจเรื่องราวของพี่กลพี่วีครับ :mew1:
-
เป็นเรื่องที่อ่านจบแล้ว คิดว่าต้องโพทส์ให้ได้ค่ะ เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ของคุณวีและคุณกล มันยิ่งใหญ่เหนือคำบรรยายจริงๆ ค่ะ สามารถเปลี่ยนชายแท้อย่างคุณวีให้ข้ามเพศมาได้ และยังจิตใจที่แสนสะอาดของคุณวีที่พร้อมจะให้อภัยคนที่เคยทำร้ายตัวเองอีก เปลี่ยนให้คนเคยร้ายอย่างคุณกลเป็นคนรักเดียวใจเดียวไม่เปลี่ยนแปลง ประทับใจให้ความรักของคนทั้งคู่นี้มากกกกกกกค่ะ ขอบคุณที่มาถ่ายทอดเรื่องราวที่มีควบทุกรสชาตเยี่ยงนี้นะคะ ขอบคุณมากๆๆๆๆอีกครั้งค่ะ
-
เพิ่งอ่านวันนี้ ถึงหน้าที่ 30
โคตรชอบเลยอ่าาา ดีมากๆๆๆๆ เดี๋ยวไปทำธุระแล้วจะกลับมาต่อให้จบ
ยอมรับว่าเสียน้ำตาไปกับวีช่วงแรกมากมาย นอกจากพรหมลิขิต
กรรมด้วกันมา ขอบวกความมีไหวพริบของวีในการเอาตัวรอดด้วยง่ะ
ตอนนี้รักคู่นี้ละ แต่หนทางอีกยาวไกล เหลืออีกหลายหน้า 555 :laugh:
ขอบคุณคนเขียนด้วยจ้าาาา
:mew1:
-
อ่านจบแล้ว...
ขอบคุณพวกพี่ๆมากที่นำเรื่องราวนี้มาแบ่งปัน
ยอมรับว่าเสียน้ำตาไปหลายปี๊บ :sad4:
แต่ได้ข้อคิด มุมมองดีๆไปหลายอย่าง เลยต้องขอบคุณมากๆอีกครั้งหนึ่ง
ขอแสดงความเสียใจที่พี่วีเสียคุณแม่ไป รวมทั้งก่อนหน้านั้นที่เสียพี่วินกับน้องวุ้นด้วยนะค่ะ
เราชอบน้องวุ้นตั้งแต่ตอนที่น้องบอกว่า ต้องเป็นพี่กลคนเดียวเท่านั้นที่ยอมให้เป็นสามีของพี่วีได้คะ น้องน่ารักมาก
พี่วิน พี่ชายของพี่
คุณแม่ที่ให้ข้อคิด กำลังใจ อยู่เคียงข้างพวกพี่มาตลอด
ขอให้พวกเค้าไปสู่สุคติ ภพภูมิที่ดีขึ้น
หลังจากอ่านจบ คิดถึง รักและเคารพพวกพี่มากจริงๆ
ขอให้พวกพี่มีความสุข รักกันตลอดไป ซึ่งจริงๆแล้วไม่ต้องอวยพรก็เชื่อมั่นว่าความดีของพี่วี
และความมั่งคงของพี่กลจะทำให้พวกพี่ก้าวผ่านอุปสรรคทุกๆอย่างไปได้แน่นอน
เสียใจอยู่เรื่อง...มาไม่ทันรวมเล่ม delay มาเป็นปี 5555
รักพวกพี่นะ อยากตัวจริงด้วย ถ้ามีการรวมเล่ม ขอเอารูปพวกพี่ขึ้นปกเลยนะ (ฝันๆๆๆๆ) :laugh:
ขอเป็น FC แบบ No expiration
รักนะ จุ๊บๆๆๆ :L1:
-
สวัสดีค่ะ พี่วี พี่กล พี่ลัก
หนูขอบคุณพวกพี่ๆ ที่ทำให้หนูได้อ่านเรื่องราวดีๆของความรัก ช ช ที่สมัยก่อนเขากีดกัน กัน ยังไง มันช่างลำบากจริงๆค่ะ กว่าพวกพี่จะฝ่าฝันอุปสรรคมาถึงตอนนี้ได้หนูดีใจด้วย จริงๆค่ะ ! พวกพี่ๆ ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง มา บอกกันมั่งน้าค้าาาา หนูคิดถึงมากๆเลยค่าาา
คือจริงๆหนูจะมาบอกว่า เรื่องราวของพวกพี่ๆ จนถึงปี นี้ 2014 ยังมีหนูที่ยังติดตามอยู่นะค้าและหนูเชื่อว่ายังมีนักอ่านอีกหลายๆคนที่ไม่ได้คอมเม้นต์แบบนี้แต่หนูเชื่อว่าผ่านไปกี่ปีๆเรื่องราวของพวกพี่ก้อจะทำให้คนรุ่นหลังติดตามต่อไป และรักเรื่องราวของพวกพี่แบบที่หนู จะเก็บไว้ในความทรงจำตลอดไปค่า
รักมากกกกกก จุ๊ฟฟๆๆๆๆๆ
-
อ่านแบบทั้งวัน สนุกมากก :mew3: รักกันก้ต้องผ่านเรื่องร้ายให้ได้ รอดคือรอด
-
ไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากคำว่า "ขอบคุณ" ขอบคุณจริงๆคะ่
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านแล้วอ่านอีกหลายๆรอบก็ได้แง่คิดดีๆตลอดทุกครั้งที่อ่าน
รอบหลังเหมือนอ่านแบบเก็บรายละเอียดได้ครบขึ้น ชอบจริงๆอ่ะ
อยากได้หนังสือมากๆเลยมีมือสองไหมคะ แหะแหะ
คิดถึงพี่วีกับพี่กล ไม่เคยเจอหน้าแต่เหมือนได้เป็นญาติสนิทเลยค่ะ
-
ขอบคุณนะคะพี่วี พี่กล และพี่ลัค เรื่องมีหลายอารมณ์มากๆ
และได้ข้อคิดด้วยมีความสุขที่ได้อ่านนะคะชอบมากๆ
ถ้าว่างๆมาเขียนตอนพิเศษอีกนะคะ
ขอให้รักกัน ดูแลกันตลอดไปนะคะ :mew1:
-
สนุกที่สุด :hao7: :hao7: รักแบบนี้อยากให้มีในชีวิตจริง
-
เรื่องนี้อ่านแล้วให้ข้อคิดดีๆๆได้หลายอย่างเลย
ขอบคุณมากที่มาถ่ายทอดเรื่องราวดีๆๆแบบนี้ให้เรียนรู้กัน
ชีวิตคนเรามีทั้งสุข เศร้า ทุกข์ ระทม ครบรสจริงๆ
เรื่องนี้อ่านวันเดียวจบ พอรู้ว่าเป็นเรื่องจริงแบบว่าอินมาก
อ่านแรกๆๆ ไม่ชอบพี่กลอย่างแรง สงสารพี่วีจับใจ
ลุ้นแทนพี่วีตลอดว่าจะโดนอะไรบ้าง รู้สึกดีมากอ่ะที่ตอนจบ Happy กัน
ถ้าจบไม่ Happy นี่คงนอยอย่างแรง :hao5:
พี่สองคนเหมาะสมกันมากกก คนนึงร้อน คนนึงเย็น
กว่าจะผ่านอุปสรรคต่างๆมาได้นี่นับถือมากๆๆเลยค่ะ สุดยอด
นับถือความรักที่พี่สองคนมีให้กันจริง ขอให้พี่อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าเลยนะค๊า
รักคู่พวกพี่จัง :mew1:
-
อ่าาาาา จบแล้ว มีน้องแนะนำให้อ่านตั้งแต่เข้าเล้าใหม่ๆ แต่ไม่ได้มาอ่านสัดทีจนเข้าปีที่ 5 ของการสิงเล้าถึงได้เข้ามาอ่าน รู้แล้วครับทำไมวันนั้น้องถึงได้บอกให้อ่านและเค้าชื่นชมพี่วีมาก เข้าใจแล้วครับ
ขอบคุณมากที่แชร์เรื่องราวดีๆ
ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ :L2:
-
ขอบคุณพี่วี ที่นำเรื่องราวที่ได้เจอ ทั้งสุขและทุกข์ปนๆกัน
มาให้ได้อ่านกัน ได้ทั้งคำสอน การใช้ชีวิตในหลายๆเรื่อง
ขอบคุณนะค่ะ กว่าพวกพี่จะมาถึงตอนนี้ได้ก็ผ่านอะไรมาเยอะ
ขอให้พี่วีพี่กลรักกันตราบนานเท่านานเลยนะค่ะ
:pig4: o13
-
คิดถึง เข้ามาอ่านอีกสักรอบ อิอิอิ :o8:
-
เป็นเรื่องราวที่ครบทุกรสมากกก ขอบคุณพี่วี พี่กล พี่ลักษณ์มากๆ คิดถึงิ่ะ
..แวะมาทักทายหน่อยนะคับ อยากรู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงกันบ้าง สบายดีหรือเปล่า แฟนคลับยังคิดถึงอยู่เสมอ..
-
เพิ่งอ่านจบ ประทับใจจังเลยค่ะ อ่านแล้วน้ำตาซึมๆหลายช่วง หน่วงๆในอก แต่ดีใจที่อ่านๆไปแล้ว ได้เห็นว่าชีวิตรักคุณวีและคุณกลผ่านเรื่องร้ายๆรวมถึงอุปสรรคมาได้ด้วยดี ทำให้คนอ่านที่เอาใจช่วย มีความสุข มีรอยยิ้มตาม
ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าดีๆนี้นะคะ :กอด1: :L2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
ตอนแรกเกลียดพี่กลมาก 555555 หลังๆมาเราหลงแทนพี่วีเลย ขอให้รักกันนนานๆนะค้ะ
:mc4: :mc4: :mc4:
-
คิดถึง พี่กล พี่วี จังเยย :mew1:
-
ประทับใจกับเรื่องนี้มาก ตอนแรกเกลียดพระเอกมาก
แต่ตอนหลัง Fc เลยแหละ
-
คิดถึงคนแต่ง จะมีเรื่องอื่นมาอีกไหมหนออออ
-
สนุกมาก อ่านแรกๆเกือบเลิกอ่านละ ไม่ไหวกันนิสัยพี่กล :เฮ้อ:
รักกันนานๆนะค่ะ
-
ชอบค่ะ
-
อ่านกี่ครั้งก็น้ำตกตก ซึ้งใจในความรักของคุณวีกับคุณกลทุกครั้ง
คิดถึงพี่ๆจัง ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ :mew1:
ขอบคุณน้องลักษณ์ที่เอาเรื่องดีๆแบบนี้มาลงในเล้าค่ะ
คิดถึงคุณลักษณ์ด้วยเหมือนกัน มีนิยายเรื่องใหม่ๆไหมเอ่ยย :impress2:
-
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยิ่งตอนที่ พี่กลตกจากนั่งร้านนะ ขอบอกเลยยิ่งอ่านน้ำตายิ่งไหล อ่านนิยายมาก็เยอะแต่ไม่เคยได้ร้องไห้แบบจริงจังเลยมีแค่น้ำตาไหลเฉยๆ แต่เรื่องของพี่วีกับพี่กลนี้ ร้องไห้แบบ เหมือนเข้าไปอยู่ในเหตุการเลย แต่...ในใจก็คิดอยู่แล้วว่าพี่กลไม่ตายหรอก เพราะพี่ว่าใว้แต่ต้นเรื่องเเล้วว่าอยู่ด้วยกันมาจนถึงทุกวันนี้ รักพี่กล รักพี่วี อยากเจอผู่ชายแบบพี่กลจังไมาตัองเหมือน100% แต่ขอแค่60%ก็พอ อิอิ จาก โอตี้ fb โอตี้ ฝีปากไร้ตะกร้อ
-
ทำไมเรามาเจอช้าไป....ยังมีหนังสือเหลือให้หนูมั้ยยยย
-
คงอาจจะแปลกใจว่าใครมาเม้นขุดขึ้นมา อยากบอกว่าหลังจากไปดู The danish girl จบแล้วก็คิดถึงเรื่องของพี่วีกับพี่กลตลอดเลย
มั่นใจว่าเป็นเรื่องเล่า เรื่องจริง เรื่องเดียวไม่ซ้ำกับใครในเล้าเป็ดเลยก็ว่าได้ ยังจำเมื่อตอน5-6ปีก่อนที่อ่านตอนแรกๆได้ดี
เริ่มแรกเดิมทีอ่านนิยายของคุณรักเรื่องอื่นก่อน จากนั้นก็มาเจอว่าแต่งเรื่องนี้ด้วย ถ้าข้าพเจ้าจำไม่ผิดหนะนะฮ่าๆๆ
ทุกวันนี้ นิยายที่อยากเก็บมาครอบครองไว้ตลอดกาลก็ยังเป็นของพี่2คน เสียใจจริงๆที่ตอนนั้นเม้นจองกันไม่ทัน
ว่าด้วยเรื่องdanish girlที่ไปดูมา ทำให้นึกถึงพี่วี เรื่องความสวยของตัวละคร ความน่ารัก ทุกไอย่างของตัวละครมันทำให้เรานึกถึงพี่วีมาก ใช้เวลาอยู่หลายวันกว่สจะนึกชื่อนิยาย เพราะรัก จึงเปลี่ยนออก จำได้แต่ นิยายพี่วีๆ ฮ่าๆ
อืม นี้ก็ปี2016แล้ว เวลาก็ผ่านมานานแล้วเน๊อะ
ตอนนั้นยังนอนอ่านนิยายจากโทรสับLGโลลี่ป๊อปในห้องนอนที่บ้านอยู่เลย
ตอนนี้มาเม้นให้ในไอโฟน5ที่หอพักเสียแล้ว
อยากรู้จังว่าพี่ๆเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั๊ย คิดถึงจังเลย
นี้ก็เป็นครั้งแรกในรอบหลายๆปีของข้าด้วยที่มาเม้นยาวๆ หลังๆมานี้อ่านอย่างเดียวไม่เม้นไม่อะไรเลย
ไม่ว่าจะอ่านนิยายในเล้าไปกี่เรื่อง กี่ปีจะผ่านไป แต่เรื่องของพี่กลและพี่วียังคนงเป็นหนึ่งเดียวของความแตกต่างทั้งปวง
คิดถึงเสมอ :L2: :กอด1:
ป.ล.ใครมีรวมหนังสือเรื่องนี้และต้องการหาคนดูแลต่อบอกเราได้นะคะ
-
:L2:
-
สวัสดีค่ะ คุณวี. คุณกล. คุณลักซ์. เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้จึงอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ. มันมีทุกแง่มุมของชีวิต. ที่เป็นจริงในสังคมปัจจุบัน. แต่จะมีชีวิตคู่สักกี่คู่. ไม่ว่าหญิงชาย. ชาย ชาย. จะประสบชีวิตที่เข้าใจกัน. ก้าวข้ามไปด้วยกันไม่ยอมปล่อยมือกัน. โดยมีความสุขได้อย่างนี้. ยอมรับว่าเป็นตัวอย่างที่ดีมากๆสามารถนำข้อคิดมาใช้ได้จริง. ซึ้งใจมากกับคำว่ารักที่ใจทุกอย่างที่เป็นวี ถึงช้าไปหน่อยแต่ก้อหวังว่า. คุณทั้ง2คนมีชีวิตที่ราบรื่นมีความสุขดีตลอดไปค่ะ. ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องดีๆๆอย่างนี้ค่ะ
-
ขอบคุณมากที่ได้ถ่ายทอดเรื่องราวให้เห็นว่ารักยังมีอยู่จริง น่ารักมากแถมยังสอดแทรกคำสอนใจดีๆให้อีก ขอบให้ครองรักกันทุกภพทุกชาติไปนะคะ
-
กลับมาอ่านเรื่องนี้อีกครั้งหลังจากที่เคยอ่านมานานคิดถึงคนแต่งและพี่วีพี่กลทุกคนคงสบายดีกันนะค่ะ :กอด1: :กอด1:
ปล.คุณลักมีนิยายเรื่องใหม่มาลงที่เล้าบ้างไหมค่ะ
-
ขอบพระคุณ พี่วี พี่กล พี่ลักษณ์ มากมากเลยนะคะ
ที่นำเรื่องราวดีๆ มาแบ่งปันให้อ่าน
ขอบคุณมากมายจริงๆ ค่ะ :กอด1:
-
หลงรัก วี กล ไปอีกคนหนึ่ง น่ารักมากจริงๆ
-
:mew3: ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ครับ ขอบคุณมาก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นเรื่องที่ดี ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันนะคะ :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีคนแนะนำมาจึงเข้ามาอ่านค่ะ
ความรู้สึกแรกที่อ่าน ตอนแรกๆเลยคือเซ็งมาก เซ็งคุณกลมากถึงมาที่สุด
อยากจะเท เลิกอ่านไปเลย คนอะไรทำไมนิสัยแย่ขนาดนี้ โคตรจะไม่มีเหตุผล ไม่คิดถึงเพื่อนมนุษย์เลย
แต่เพราะขึ้นต้นเรื่องไว้ว่า เพราะรักเลยได้แปลงเพศ เลยอยากรู้นักว่าคุณกลมีดีขนาดไหน ถึงขั้นยอมแปลงเพศ
พออ่านมาเรื่อยๆเริ่มเข้าใจแล้วค่ะ เข้าใจตั้งแต่คุณกลหึงแรกๆเลย ที่แท้ก็ตกม้าหลงรักคุณวี ทำเป็นถอยห่าง
แบบนี้เลยหยุดอ่านไม่ได้ ใช้เวลาทั้งวันอ่านจนจบ ลุ้นและอยากรู้ถึงจุดเปลี่ยน เชื่อว่าเรื่องราวสมัยนั้นรักร่วมเพศคงดูไม่ดีเอามากๆ
รู้สึกชื่อนชมที่ทั้งสองคนฝ่าฟันมาได้ขนาดนี้ จนทำให้ชีวิตปัจจุบันสวยงามและมีความสุข
ต้องรักมากขนาดไหนถึงยอมเปลี่ยนเพศ ทั้งที่ไม่เคยมีความคิดอยากเป็นผู้หญิงเลย มันต้องเป็นเรื่องใหญ่มากแน่ๆ
ลองคิดถึงตัวเอง ถ้าเราจะทำไหม คำตอบคือไม่ แต่ถ้าลองได้ฝ่าฟันชีวิตมาแบบคุณวีแบบนั้นก็คงเหมือนการเสียสละชีวิตเพื่อให้มันดีขึ้น
เราประทับใจมากค่ะ ดีใจที่ครอบครัวของทั้งสองฝ่ายเปิดรับในที่สุด ขอเป็นกำลังใจให้อีกคนค่ะ แม้จะเข้ามาอ่านช้าไปหลายปี อิอิ
-
ตอนแรกที่เข้ามาอ่านผมนึกว่าจะเป็นนิยาย แต่อ่านไปอ่านมากลายเป็นเรื่องเล่าซะงั้น... ระยะเวลา 1 วัน ที่อ่านไปเมื่อเทียบกับเเง่มุมที่ความคิดและการสะท้อนให้เห็นถึงความเป็นจริง ไม่ว่าจะเป็น สัจธรรมของโลก หรือแง่มุมทางความคิด แง่มุมทางความรักก็ตาม ทำให้ผมได้มองเห็นความเป็นไปเเละความเป็นจริงของโลกหลายอย่าง ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าดี ๆ ครับ
-
คิดถึงคุณวีกับคุณกลค่ะ พอดีหยิบหนังสือมาอ่านอีกเลยนึกถึง อยากถามว่าสบายกันดีไหมทั้งสองคน เลยเข้ามาดูในเวปเผื่อมีอัปเดตตอนพิเศษ เรื่องราวชีวิต ณ ปัจจุบันบ้างไหมให้หายคิดถึง :katai2-1:
-
:กอด1: ชอบเรื่องนี้มากค่าาาา
ข้อคิด มุมมองเปิดกว้าง ขอให้คู่พี่มีความสุขมากๆนะคะ พบเจอแต่สิ่งดีๆ
o13 :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณคุณวีและน้องลักษ์ที่นำเรื่องราวดีๆมาให้อ่านและมุมมองของแต่ละบุคคลในการดำเนินชีวิตซึ่งสามารถนำมาประยุกย์ใช้กับในชีวิตประวันของทุกได้อีกด้วย
ขอบคุณค่ะ
-
เรื่องราวของพี่ทั้งสองทำให้ทัศนคติในเรื่องความรักหนูเปลี่ยนไปมากๆ เลยค่ะ หนูมองเห็นความสำคัญของคำว่าครอบครัวจากเรื่องราวของพี่ๆ ใจจริงอยากจะเม้นยาวกว่านี้ แต่มันดึกแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆ ที่พี่ได้นำเรื่องราวนี้มาแบ่งปัน และให้ข้อคิดดีๆ คำแนะนำที่เป็นประโยชน์ ขอบคุณมากๆ ค่ะ
-
ขอบคุณ มาก คะ ขอบคุณ
ที่นำเรื่องความรักดีๆของทั้งสองคนนะคะ
ที่นำมาเล่าผ่านตัวอักษร
พอมาอ่านจบในวันนี้ กลับนึกคิดในใจว่า
ตอนนั้นเราทำอะไรอยู่นะทำไมไม่ได้มาอะเรื่องราว
ของพี่วีเเละพี่กล
ขอบคุณ เรื่องราวดีๆที่นำมาเเบ่งปันให้เราทุกคนได้อ่านนะคะ
เรื่องราวของพี่สามารถเป็นกำลังใจให้ใครหลายๆคน
รวมทั้งตัวดิฉันเองด้วยนะ
สอนเราคิดเราใช้ชีวิต
สอนเนื่องความรักไว่ว่าจะเป้นต่อครอบครัว
ต่อคนรักได้อย่างดีเยี่ยม
อีกอย่างที่น่าปนะทับใจมากคือคำสอนของเเม่พี่วี
ที่ดีมากๆจริง
สุดท้ายนี้ดีใจนะคะที่ได้มาอ่านเรื่องราว
ของพี่วีเเละพี่กล พี่ทั้งสองได้ให้ข้อคิดต่างๆมากมาย
กับคนที่ได้อ่านเรื่องของพี่
จากรเื่องราวที่พี่ได้มาเล่าไว้เมื่อ2011จนตอนนี้2017เเล้ว
อยาก รู้ จัง เลย ว่า ชีวิต ของ พี่ ทั้ง สอง ตอน นี้ เป็น ยัง ไง บ้าง
หวังว่าพี่ทั้งสองจะมีสุขภาพที่เเข็งเเรงเเละ
มีความสุขในความรักดั่งเช่นวันวานที่พี่ได้เล่าผ่านเรื่องราวนะคะ
ความรักของพี่ทั้งสองคนทำให้เรารู้เเล้วจริงๆคะว่า
เพราะ รัก...จึงเปลี่ยนได้
ขอบคุณนะคะพี่วี พี่กล ขอให้ความรักของพี่
ทั้งสองเบ่งบานสวยงาม ให้พี่ครองรักกันตลอดไป
ขอบคุณนะคะ
จะรักและคิดถึงเนื่องราวของพี่ทั้งสอง :mew1:
-
ดีนะที่วียอมอภัย ทั้งสองจึงเปิดใจให้แก่กันได้
-
:mew4: เสียน้ำตาไปเป็นลิตรเลยเรา พี่กลนี่บทจะดีก็ดีใจหาย ตอนร้ายๆก็น่าตี ยังไงก็ขอให้รักกันนานๆนะครับ
-
ขอบคุณนะคะ สำหรับการเล่าประสบการที่ผ่านมาในชีวิต เราเป็นผู้หญิง เรายังคิดเลยว่าเราจะทำหน้าที่ภรรยาได้ดีขนาดคุณวีหรือเปล่า ขอบคุณ แง่คิดในการใช้ชีวิตครอบครัว
เป็น เรื่องเล่า ที่มีประโยชน์มากค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
-
มาอ่านอีกแล้ว
-
เข้ามาอ่านรอบสองยังน่ารักอบอุ่นเสมอ รักกกกกกก
-
เป็นนิยายที่ครบเครื่องมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ o13 o13 o13
-
ดีใจด้วยค่ะ เรื่องราวสนุกมากๆเลย ส่วนตอนนี้เรดาห์ภาษาของเราก็พังเหมือนกัน 55555 :bye2:
-
ขอบคุณค่าา
-
ชอบมาก
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ อ่านรวดเดียวคืนเดียวเลย ชอบมากๆ ชื่นชมในความรักความอดทนของพี่วีพี่กลอยากรู้ตอนนี้พี่ๆเป็นไงบ้างคะ :mew2:
-
สวัสดีค่ะ คุณกล คุณวี และคุณLuk
หนูคือนักอ่านวัยละอ่อนน้อย มาตามอ่านซะช้าเลยค่ะ55555 ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้มากๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้ กลและวีจะได้เข้ามาอ่านคอมเมนต์อีกบ้างรึเปล่า แต่ก้อยากจะพิมพ์ให้ได้อ่านอยุ่ค่ะ คืออ่านเรื่องนี้มาคือชอบหลายอย่างมากกกๆ ทั้งเรื่องแง่ในการคิดของแต่ละคน ทั้งคำสอนต่างๆแง่คิดเกี่ยวกับเรื่องต่างๆทัศนะคติ ประจับใจมากจริมๆซึ้งมากกก อ่านตอนแรกๆคือมีหัวร้อนบ้างประปรายแต่แค่ติดว่าการกระทำดีหรือไม่ดี มันต้องมีเหตุผลอาจเกิดตากความไม่รุ้หรือความอารมณ์ร้อน การมองโลกแง่ดีของวีมากกกกกก แบบเอาใจไปเลยยย อ่านมาหลังๆคือแบบน่ารักจังเลยน้าาาา ที่ร่วมกันจับมือให้แน่นและก้าวข้ามอุปสรรคต่างๆมาด้วยใจที่มั้นคงด้วยกัน มีกำลังใจที่ดีทั้งจากคนที่รัก แม่ของวีที่ให้แง่คิดและคอยช่วยเหลือ ความพยายามเข้าใจในเหคุผลต่างๆที่เป็น โดยเฉพาะตอนที่กลตกนั่งร้านแบบโห้วววเจ็บไปหมด :ling1:
สุดท้ายขอขอบคุณนะคะทั้งคุณกล คุณวี และนักเขียนที่มาถ่ายทอดเรื่องราวเหมือนเล่าสู่กันฟังผ่านทางตัวอักษรเหมือนได้แชร์เรื่องราวหลายอย่าง แง่คิดคำสอน ให้ได้นำมาปรับใช้กัน ได้สะท้อนอะไรหลายๆอย่างให้ได้คิด รักเรื่องราวนี้มากค่ะ :L3: :o12: ชอบคำว่ายี่ห้อกลสิทธิ์นี่เขาดีจริง ขอบคุณค่ะาาาาา
-
กึ๊ดเติงหา
สวัสดีปีใหม่ 2563
-
สวัสดีครับคุณวีและคุณกล
เพิ่งได้รู้จักเรื่องราวของทั้งสองคนเมื่อสามวันที่แล้ว
เพราะการกักตัวอยู่บ้าน สถาณการณ์ไวรัสโควิด
ตามอ่านทั้งวันทั้งคืน
อิ่มเอมกับความรักของคุณทั้งสองคนมากครับ
และต้องขอบคุณคุณ LUX ด้วยครับที่ถ่ายทอดเรื่องราวได้อย่างมีเสน่ห์
แม้จะรู้จักแค่ 3 วันแต่ก็รักคุณทั้งสองคน :L2: :pig4:
-
:z13:
-
สนุกดี แม้แรกอ่านแล้ว (ต้องขออภัยเจ้าของเรื่อง) เราจะอ้วกกับนิสัยของพระเอกอ่ะ อ่านข้ามๆ บางส่วน ไม่ไหวจริง หลังๆ พออ่านได้ขึ้นมาหน่อย ค่อยยังชั่ว ได้หายใจหายคอบ้าง
แล้วชื่อที่ใช้ชื่อจริงเลยป่าวนะ เพราะเรามีพี่เรียนช่าง เพื่อนพี่ชื่อกลสิทธิ์เหมือนกันเลย ยุคใกล้ๆ กันมั้ง สมัยนั้นที่ใช้เพจเจอร์ เพราะพี่เราก็ใช้ เลยคุ้นๆ ตามาบ้าง แต่เราจำหน้าพี่เขาไม่ได้ เคยเจอแว้บๆ มั้ง พอดีพี่เคยพาไปที่โรงเรียนมัน แต่ตอนนั้นเราก็7-8 ขวบเอง
แต่คงคนละคนแหละ ดูแล้วน่าจะแก่กว่าพี่เราป่าวนะ พี่เราอายุ 40 กว่าๆ อ่ะ นานมากแล้วเหมือนกัน แต่คือชื่อพี่เขาเท่ เราเลยจำได้แม่น
ถ้าคนเดียวกันคือจะอึ้งทึ่งเสียวมาก55555 ความทรงจำเราตอนเด็กๆ คือ พวกเพื่อนพี่เป็นเด็กช่างที่ใจดีกับเด็กมาก พาไปเที่ยว เลี้ยงขนม พาเล่นของเล่น คือบั่บ...ไม่มีภาพของคนป่าเถื่อนอัลไลเลย ยกเว้นที่มีพี่คนนึงมันสอนเราว่ายน้ำ แล้วแม่งจับเรากดน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยาอ่ะ คือ แทนที่จะว่ายเป็น เลยกลัวน้ำหนักกว่าเก่า เวรมาก แต่เคยเห็นตอนมันไล่ตีกัน พี่เราเคยโดนแทงที่แขน กลับมาบ้านเลือดอาบ พ่อต้องพาไปรพ. มันกลับมาบ้านอ่ะแกร มาทั้งอย่างนั้น 555
แล้วคุณวีก็เหมือนเพื่อนเราเลย อันนี้เพื่อนตอนนี้นะ นางเป็นผู้ชายตัวเล็ก ผิวสวยมาก เพราะคนเหนือ บ้านมีพี่น้อง 6 คนเหมือนกันเป๊ะ เพื่อนเราเพิ่งเลิกกับแฟนปีก่อน คบมา 10 ปี แน่ะ ตอนนี้มีผู้มาจีบๆ นางใหม่ละ แต่งี่เง่า นางเลยยังให้แค่คนคุย คนเหนือนี่ผิวดีมากๆ เวลามันถอดเสื้อที คือ ผู้หญิงยังอายอ่ะ เนียนกริบ ไม่มีรูขุมขนเลย ใสมากกกก
อ่านเรื่องนี้ละเหมือนเห็นพี่กับเพื่อนตัวเอง 555 จึ๊กกะดึ๋ยแปลกๆ แต่ก็ฟินดีค้าบ น่ารักดี
ขอบคุณเรื่องดีๆ น้า อ่านตาลายเลย :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:monkeysad: :monkeysad: มันดีมากจริงๆ :m15: :m15: :m15: ตอนเศร้าก็เศร้ามากจริงๆๆ
Real love maxxxxxxx
พูดบรรยายเรื่องนี้ไม่ถูกจริงๆ รู้แต่ว่ามันดีมากจริงๆ
ใครที่เพิ่งเข้ามาดูเรื่องนี้ ขอบอกว่าคุณไม่ผิดหวังแน่นอนค่ะ
-
อ่านไปอย่างเพลิน.. รู้สึกดีและประทับใจ ในพี่วีและพี่กล
อ่านตอนแรกๆ :katai1: อยากให้พี่กลได้รับผลกรรมที่ทำไว้กับพี่วีบ้าง.. (รู้สึกไม่ดี) แต่พอได้เห็นความจริงใจและแน่วแน่..ในตอนหลัง จึงรู้สึกประทับใจ และยินดีกับพี่วี ที่ได้คนดีๆ มาดูแล
สรุปโดยรวม คือดีมากกกก ขอขอบคุณทั้ง 3 ท่าน พี่กล พี่วี และ LUK ที่ถ่ายทอดเรื่องราวที่สวยงามในความรักได้อย่างลงตัว
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ประทับใจมาก
-
สนุกดี แม้แรกอ่านแล้ว (ต้องขออภัยเจ้าของเรื่อง) เราจะอ้วกกับนิสัยของพระเอกอ่ะ อ่านข้ามๆ บางส่วน ไม่ไหวจริง หลังๆ พออ่านได้ขึ้นมาหน่อย ค่อยยังชั่ว ได้หายใจหายคอบ้าง
แล้วชื่อที่ใช้ชื่อจริงเลยป่าวนะ เพราะเรามีพี่เรียนช่าง เพื่อนพี่ชื่อกลสิทธิ์เหมือนกันเลย ยุคใกล้ๆ กันมั้ง สมัยนั้นที่ใช้เพจเจอร์ เพราะพี่เราก็ใช้ เลยคุ้นๆ ตามาบ้าง แต่เราจำหน้าพี่เขาไม่ได้ เคยเจอแว้บๆ มั้ง พอดีพี่เคยพาไปที่โรงเรียนมัน แต่ตอนนั้นเราก็7-8 ขวบเอง
แต่คงคนละคนแหละ ดูแล้วน่าจะแก่กว่าพี่เราป่าวนะ พี่เราอายุ 40 กว่าๆ อ่ะ นานมากแล้วเหมือนกัน แต่คือชื่อพี่เขาเท่ เราเลยจำได้แม่น
ถ้าคนเดียวกันคือจะอึ้งทึ่งเสียวมาก55555 ความทรงจำเราตอนเด็กๆ คือ พวกเพื่อนพี่เป็นเด็กช่างที่ใจดีกับเด็กมาก พาไปเที่ยว เลี้ยงขนม พาเล่นของเล่น คือบั่บ...ไม่มีภาพของคนป่าเถื่อนอัลไลเลย ยกเว้นที่มีพี่คนนึงมันสอนเราว่ายน้ำ แล้วแม่งจับเรากดน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยาอ่ะ คือ แทนที่จะว่ายเป็น เลยกลัวน้ำหนักกว่าเก่า เวรมาก แต่เคยเห็นตอนมันไล่ตีกัน พี่เราเคยโดนแทงที่แขน กลับมาบ้านเลือดอาบ พ่อต้องพาไปรพ. มันกลับมาบ้านอ่ะแกร มาทั้งอย่างนั้น 555
แล้วคุณวีก็เหมือนเพื่อนเราเลย อันนี้เพื่อนตอนนี้นะ นางเป็นผู้ชายตัวเล็ก ผิวสวยมาก เพราะคนเหนือ บ้านมีพี่น้อง 6 คนเหมือนกันเป๊ะ เพื่อนเราเพิ่งเลิกกับแฟนปีก่อน คบมา 10 ปี แน่ะ ตอนนี้มีผู้มาจีบๆ นางใหม่ละ แต่งี่เง่า นางเลยยังให้แค่คนคุย คนเหนือนี่ผิวดีมากๆ เวลามันถอดเสื้อที คือ ผู้หญิงยังอายอ่ะ เนียนกริบ ไม่มีรูขุมขนเลย ใสมากกกก
อ่านเรื่องนี้ละเหมือนเห็นพี่กับเพื่อนตัวเอง 555 จึ๊กกะดึ๋ยแปลกๆ แต่ก็ฟินดีค้าบ น่ารักดี
ขอบคุณเรื่องดีๆ น้า อ่านตาลายเลย :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4:สุดยอดเลย ได้รู้จักนายเอก พระเอก ของเรื่อง ตั้งแต่เด็กๆ
แต่ที่พีคกว่าคือจำทั้งชื่อ ประวัติ เรื่องราว ผิวพรรณ รูปร่างหน้าตา นี่ดับเบิ้ลสุดยอดเลย นาย :z3: :serius2:
เรื่องนี้ จำชื่อเรื่อง การดำเนินเรื่องได้ตลอด ทั้งที่เรื่องอื่นๆจำได้แต่เรื่องว่าดำเนินไปอย่างไร
ยิ่งตอนที่เรียกวิญญาณพระเอกกลับมาได้ จากการสลบไม่รู้ตัวนี่ จำได้ไม่ลืมเลย ระทึกขวัญมาก แสดงว่าวิญญาณมีจริงๆ
จำหน้าตานายเอกได้ตลอดว่าหน้าตาคล้ายนางเอกที่ชื่อ ณัฐริกา ธรรมปรีดานันท์
ชื่นชมไรท์มากๆ ไรท์ตั้งชื่อเรื่องได้ตรงกับเรื่องเป๊ะเลย :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4:
:L1: :L1: :L1::L1:
-
:mew1: ซึ้งมากๆเลยครับสำหรับคามรักของคุณกลและคุณวี เรื่องราวชีวิตของผมก็คล้ายแบบนี้เลยครับ พ่อ แม่ ผมแต่งงานใหม่ ผมอยู่กับย่ามาตลอดเกือบ 10 ปี กว่าพ่อ ผมจะยอมรับได้ใช้เวลาราวๆ 9 - 10 ปีเลยทีเดียว พ่อไม่เคยสั่งให้เลิกกันนะ แค่ถามว่าเลิกกันได้ไหม แล้วกลับมาอยู่กับพ่อ พ่อจะหาให้ทุกอย่างที่อยากได้ เราก็ตอบว่าไม่ และบอกพ่อว่า ขนาดพ่อยังอยากอยู่กับคนที่พ่อรัก พ่อเลือกคนที่พ่อคิดว่าอยู่ด้วยแล้วมีความสุข ผมก็ขอเลือกอยู่กับคนที่ผมรักแล้วกัน(ผมไม่เคยขออะไรพ่อเลยสักครั้ง เป็นครั้งแรกที่ขอจริงๆ) แล้วพ่อไม่เคยถามเรื่องนี้อีกเลย จริงๆแล้วพ่อ แม่ แค่กลัวแทนเรา ว่าเราจะลำบาก แต่ถ้าเรารักกันจริงๆ พิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเรารักกันจริง ด้วยการพากันไปในทางที่ดี เป็นคนดีของสังคม ตอนนี้พวกเราทำมันสำเร็จกันแล้ว ผมสามารถสอบเป็นข้าราชการได้ พ่อดีใจมากๆ เป็นการทำให้เห็นแล้วว่า มันอยู่ที่การกระทำของเราทั้งนั้น การที่เราจะรักใครเพศอะไร มันไม่ใช่ความผิดหรือทำความชั่วอะไรเลย ขอให้เรามีความสุขและดูแลซึ่งกันและกันก็พอ ตอนนี้ผมกับแฟน ก็มีอาชีพการงานที่มั่นคง ไม่อายใคร และยังสามารถ เปิดใจของพ่อได้ด้วย พ่อมองโลกกว้างขึ้น ขอให้คุณกลกับคุณวี รักกันไปตลอดกาลนะครับ ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆ ให้ทุกๆคนได้ฟัง ผมมีคุณกลเป็นไอดอล นะครับเรื่องติดเมีย ผมตั้งใจจะบวข ตอนอายุ 40 เหมือนกัน :katai2-1: :katai2-1:
-
กลับมาอ่านรอบที่ร้อย
-
:pighaun: :haun4:สนุกมากครับ
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค #โปรเสริมเน็ต
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
-
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
-
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)