เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 40
ผมผิดหรือ???.
.
.
.
.
ในขณะที่ทุกคนต่างรอคำตอบกลอยู่นั้น ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน
ผมเองยังมัวจิตตกอยู่เลย...จึงไม่ทันระวังเรื่องอารมณ์ของกลมัน
ที่มันอุตส่าห์ควบคุมไว้อย่างสุดความสามารถ บัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นพายุทอร์นาโดเข้าแล้ว
จากสุภาพบุรุษกลายเป็นซาตานทันที มันทะยานเข้าหากุ้งนาง ที่เอาแต่ก้มหน้าปิดตาสะอึกสะอื้น
ถึงจะมีกุ้งกุลานั่งอยู่ด้วยก็ตาม..กลสิทธิ์หาได้สนใจไม่ พอเข้าประชิดตัวปุ๊ป..
ไม่รอช้าสองมือจับไหล่เขย่าไปมาอย่างแรง คงระงับความโมโหไว้ไม่อยู่แล้ว
พร้อมคำต่อว่ารุนแรงไหลออกจากปากมาด้วย...
“
เป็นเหี้ยไร?..ทำไมถึงอยากได้กูเป็นผัวนัก...บอกมาดิ?...ตอบกูมา?...
อย่าเอาแต่บีบน้ำตาสิโว้ย!..เหี้ยเอร้ย!...กล้าบอกกูเป็นพ่อของลูกมึง...ใส่ร้ายกูชัดๆ..
มึงพูดมาดิ..อยากได้กูขนาดหนักเลยงั้น?” กุ้งนางหัวสั่นหัวคลอน..น้ำตาไหลอาบหน้า
กรี๊ดร้องออกมา เรียกสติทุกคนที่นั่งในนั้นด้วยเช่นกัน
“
กรี๊ดดดๆๆ!!!...ไม่...ปล่อยฉันนะ..ไอ้บ้า...โอ้ยยๆๆ!..พ่อช่วยหนูด้วย...หนูเจ็บ!” สิ้นเสียง
ร่างของกลสิทธิ์เซถลา..เหมือนนกปีกหักกระแทกโต๊ะชุดรับแขก..ซึ่งด้านบนเป็นกระจก
แตกระนาวเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที พร้อมเลือดสีแดงสดหยดลงพื้นไหลเป็นทาง..
ออกจากส่วนไหนตัวกลมันยังไม่รู้ ที่แน่ ๆเลือดออกเยอะมาก...พ่อมันเป็นคนลงมือ..
แกกับอาลพ...ผวาลุกจากเก้าอี้ทันที ที่ได้ยินเสียงกรี๊ดร้องของกุ้งนาง
อาลพไม่ได้ลงมือ..คงเกรงใจพ่อกับแม่กล..ซึ่งอยู่ทั้งคู่ ทั้งที่ในใจคงอยากชกกลยิ่งกว่าใคร..
ที่ทำให้ลูกสาวแกร้องจนน้ำตาอาบแก้ม ใครเห็นภาพนี้คงต้องคิดว่ากลมันทำเกินไปจริงๆ
คนที่เตะกลจนเสียหลักกระแทกโต๊ะกระจกแตกยับ..บาดเนื้อเลือดเปรอะพื้นไปทั่วนั้น
คือพ่อมันเอง..แกเตะเข้ากลางลำตัวกลสิทธิ์เต็มแรง..เสียงดังสนั่น..ได้ยินกันทั้งห้อง
“
บ๊บๆ!!...โครม..เพล๊งงง!!..” แรงไม่แรงลองคิดดู ผู้ชายตัวล่ำสูงใหญ่ไม่ธรรมดาอย่างมัน...
ยังขมำล้มใส่โต๊ะกระแทกกระจกแตกทันที แถมเลือดกระจาย..เห็นดังนั้น..ผมดิ่งเข้าช่วยพยุงมันลุกก่อน
ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเท้าตัวเองเหยียบเศษกระจกเข้าให้อย่างจัง..เลือดไหลเต็มพื้น วินาทีนั้นไม่รู้สึกไรเลย
ยังเข้าใจว่าเป็นเลือดกลมันด้วยซ้ำ ต้องการพามันออกจากเศษกระจกให้เร็วที่สุด
กลัวมันพลาดเหยียบเข้าใส่อีก เราค่อยพยุงกันออกห่างจุดอันตรายสามสี่ก้าว
ส่วนอาลพกำลังกอดปลอบลูกสาวไว้แน่นดวงตาแดงก่ำ
พ่อกลกำหมัดจนเอ็นแขนเกร็งเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นเป็นริ้ว...หน้านิ่งตาวาวโรจน์
แม่มันน้ำตาไหลพรากนั่งอยู่ที่เดิม กุ้งกุลาร้องสะอึกสะอื้นตามพี่สาว สามพ่อลูกกอดกันกลม
กลสิทธิ์ตาแดงก่ำ...ไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น ผมเพิ่งสังเกตุเห็นเลือดออกตรงฝ่ามือมัน
เป็นแผลยาวตั้งแต่กลางฝ่ามือไปถึงข้อมือเลยทีเดียว เลือดออกเยอะมากมือแดงเถือกไปหมด
เห็นแล้วน่าใจหาย..พยายามมองหาอะไรมาห้ามเลือดให้มันก่อน
เหลือบไปเจอสายรัดผ้าม่านหน้าต่าง..เข้าพอดี ไม่รอช้าคว้าหมับจับแขนมันยกขึ้น
ใช้พันห้ามเลือดปิดแผลเอาไว้ทันที เสร็จเรียบร้อย..เริ่มรู้สึกใต้ฝ่าเท้าผมหนืดเหนียวไปหมด
ก้มดูเห็นเลือดนองพื้นสีแดงจนน่ากลัว ตกใจมากคิดว่ากลมันมีแผลที่เท้าอีกแห่ง
รีบกดตัวมันนั่งตรงพื้นนั่นแหละ..มันไม่ได้ขัดขืน จัดการหงายฝ่าเท้ามันขึ้นดูทั้งสองข้าง
มองไม่ออกว่ามีแผลข้างไหน ดันเปรอะเลือดทั้งสองข้าง..ชั่วโมงนี้ผมไม่สนใจแล้ว
ดึงชายเสื้อยืดที่ใส่อยู่เช็ดเลือดออกให้มัน
จนสามารถมองเห็นฝ่าเท้ามันชัดเจนค่อยโล่งอกไม่เจอแผลไรเลย..แล้วเลือดมาจากไหน
ลองยกฝ่าเท้าตัวเองดู ได้เรื่องเลยครับหยดติ่งๆๆทันที พอกลมันเห็นดังนั้น
รีบดึงผมนั่งเหมือนกัน ก่อนที่จะเป็นฝ่ายเอาชายเสื้อเช็ดเท้าให้ผมบ้าง
จนเห็นแผลเปิดยาวกว่าสามนิ้ว..เนื้อเปิดอ้าเห็นมันปริ่มขาวกันเลย มันหน้าซีดแทบไม่มีสีเลือด
รีบวิ่งไปเปิดลิ้นชักหยิบผ้าก๊อตสีขาวยาวกำลังดี...มาพันเท้าผมใหญ่
เหตุการณ์ที่เราต่างช่วยกันห้ามเลือดให้กันอยู่นั้น..ใช้เวลาไม่ถึงห้านาที
ทุกการกระทำอยู่ในสายตาพ่อ แม่ และทุกคน ไม่มีใครพูดไรกันสักคำ บรรยากาศเครียดสุด ๆ
คงเห็นเราทั้งคู่บาดเจ็บเลือดไหลทั้งสองคน เลือดที่หยดตามพื้นจากฝ่าเท้าผม ดูเยอะจนหน้าใจหาย
พอเราห้ามเลือดกันเรียบร้อย พ่อพูดขึ้นมาว่า....
“แกเป็นลูกพ่อ อย่าทำให้พ่อผิดหวังไปกว่านี้ได้ไหม ไม่คิดว่าแกจะใช้กำลังกะผู้หญิง
โดยเฉพาะคนกำลังท้องอ่อนอยู่ด้วย” พูดจบต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันนิ่งๆ
ก่อนที่กลมันจะสูดหายใจลึกๆ พูดตอบไปว่า..
“ทุกคนต้องฟังผมบ้าง...ไม่ใช่เอาแต่ฟังความข้างเดียว ผมผิดที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
แต่ผมต้องการรู้..ทำไมเค้าถึงใส่ร้ายผม...จะให้ผมไปสาบานที่ไหนผมก็ยอม...
ยังไงผมก็ยืนยันว่าไม่ได้ทำเค้าท้อง” กลมันพยายามอธิบาย ผมมั่นใจกลทันทีว่ามันไม่ได้ทำชัวร์
เพียงแต่ไม่เข้าใจทำไมกุ้งนางถึงบอกใครๆ ว่ากลคือพ่อของเด็กในท้องเธอ
ความคิดยังไม่ถึงไหน ต้องอึ้งกันอีกครั้ง....
“แกนั่นแหละ..คือพ่อของเด็กในท้องฉัน..ไอ้หน้าตัวเมีย..ทำแล้วไม่ยอมรับความจริง”
กุ้งนางชี้หน้ากลทั้งน้ำตา สายตาเคียดแค้นตะคอกเสียงสูงสวนมาทันทีเลย
คราวนี้ไม่เหลือภาพสาวน้อยบอบบางคนเดิมอีกเลย..ท่าทางแข็งกร้าว
ยืนยันหนักแน่นว่ากลคือพ่อของลูกเธอ
“มีหลักฐานไหมล่ะ...มากล่าวหากูแบบนี้....แม่งเอ้ย!..โดนใครเอามาไม่รู้...
เสือกให้กูรับเป็นพ่อ..สัด...กูคงยอมหรอก..ไม่ได้โง่เป็นควายนี่โว้ย!..อย่าว่าแต่รับเป็นผัวเลย...
แถมเงินเป็นล้านใส่พานมาให้..แทบไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ กูไม่มีทางเอาคนอย่างมึงมาเป็นเมียเด็ดขาด”
สิ้นเสียงกลสิทธิ์...อาลพพุ่งเข้าตบหน้ามันเต็มแรง
“
ผลั๊วะ!...” หน้ามันสะบัดไปตามแรงตบ แก้มโย้กันเลยครับ ผมยืนใกล้สุด..เห็นชัดมาก
ได้เลือดกลบปากมันทันที คิดดูว่ากลสิทธิ์มันจะยอมไหม..ไม่ต้องคิดแล้ว
เพราะมันสวนหมัดกลับไปเต็มปลายคางอาลพ จนเซไปตามแรงหมัดเหมือนกัน
“
ผลั๊ก!!..” อาลพปากแตกเลือดซึมทันที แม่กลวี๊ดห้ามขึ้นมาสุดเสียง
กว่าจะได้สติว่าลูกตนเอง ชกกับพ่อเลี้ยงต่อหน้าต่อตา
“
ว้าย!..ไม่นะ..กลอย่าทำลูก..คุณลพ..
หยุด!..” แม่พุ่งเข้าไปกอดอาลพไว้ทั้งตัว
ฉุดไว้ไม่ให้ก้าวเข้าหากล ส่วนผมก็กอดรัดมันไว้เช่นกัน ไม่คิดว่าจะมีการลงไม้ลงมือกันขนาดนี้
มันเร็วมากแค่ชั่วพริบตา แต่ทั้งสองฝ่ายก็หยุดนะครับ จ้องหน้ากันนิ่ง ๆ
ก่อนที่กลมันจะคว้ามือผมหันหลังก้าวออกประตู แต่..
“เดี๋ยว!..แกจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น...ยังเคลียร์กันไม่จบ..ห้ามแกก้าวออกไปเป็นอันขาด”
พ่อพูดขึ้นมาเสียงดังออกตะคอกซะด้วยซ้ำ ทำให้มันชะงักผมเองก็ต้องหยุด
“ผมไม่มีอะไรจะพูด...ถ้าต้องคุยเรื่องเหี้ยๆ นี่ละก็...ไม่เกี่ยวกับผม..” มันหันไปเถียงพ่อมัน
อาลพรีบพูดขึ้นว่า....
“มันจะไม่เกี่ยวได้ยังไง ในเมื่อแกเป็นพ่อของเด็กในท้องลูกสาวฉัน..มันต้องเกี่ยวสิว่ะ!..”
คราวนี้สรรพนามที่ใช้แทนตัวเปลี่ยนไป ผมไม่โทษแกหรอก..ต่างฝ่ายต่างกำลังโมโห
หนำซ้ำเพิ่งชกกันไปหมาดๆ จะคาดหวังอะไรกับคำเรียกรื่นหูอีก
“ผมไม่เคยนอนกับลูกสาวอา...ขอร้องอย่ายัดเยียดในสิ่งที่ผมไม่ได้ทำ...
ไม่พอใจเชิญไปแจ้งความกับตำรวจได้เลย แล้วมาดูกัน..ว่าใครกันแน่ที่ตอแหล”
กลมันก็สวนกลับเสียงแข็ง...แถมท้าให้แจ้งความอีกตะหาก
“ถ้าทำได้..ไม่ต้องรอให้เด็กวานซืน..ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาบอกฉันหรอก
ใช่สิ!..แกไม่ได้เป็นฝ่ายเสียหายนี่หว่า!...ก็พูดได้อยู่แล้ว...ฉันแจ้งความแล้ว
ชื่อเสียงอนาคตลูกสาวฉันใครจะรับผิดชอบ..มันหน้าอายไปไหม...ลูกเลี้ยงฟันลูกตัวเองจนท้อง..
แล้วไม่รับ...แกคิดว่าเป็นเรื่องสนุกหรือไง..ที่จะพาดหัวข่าวไทยรัฐหน้าหนึ่งนะ...
หัดคิดให้ดีก่อนพูด...อย่าสักมีสมองไว้ประดับหัว” แกยังสาดคำด่าใส่กลต่อไม่ยั้ง
นึกหรือว่ายี่ห้อกลสิทธิ์มันจะยอมง่ายๆ...รู้กันอยู่ลองมันได้ขึ้นแล้ว..ไม่ยอมลงหรอก
“ไม่ได้ทำคือไม่ได้ทำสิว่ะ!....เชื่อไม่เชื่อตามใจ...และขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ..ผมมีเมียแล้ว..
อยู่กันมาสองปีแล้วด้วย...จะมีเวลาที่ไหนไปเอาอีนี่ให้ท้องอีกว่ะ!...” คำพูดของกลสิทธิ์
ทำเอาทุกคนปากอ้าตาค้างกันเป็นแถว ยิ่งพ่อมันด้วยแล้วหน้าแดงก่ำเลยมือสั่นระริก
ตาโปนถมึงทึงน่ากลัวเลยทีเดียว เพราะคำพูดกลตอนนี้เล่นเอาจิตหลุดไปแล้ว ยอมรับว่าแรงมาก
ทั้งน้ำเสียงและวาจา...
“แกพูดว่าไงนะไอ้กล...แกไปมีเมียตั้งแต่เมื่อไร...แอบไปได้เสียอยู่กินกันยังไง..
ไหนแกบอกว่าอยู่หอกับวีมัน...ตกลงแกหลอกพ่อหรือต้องการสร้างเรื่อง” พ่อมันถามขึ้นมา
“อย่าไปเชื่อค่ะ...มันพยายามหาข้ออ้าง....มันจะไปมีเมียตอนไหน..
ไม่อยากรับผิดชอบลูกในท้องหนูนะสิ..มันถึงพูดแบบนั้น” กุ้งนางเธอพูดแทรกขึ้นมากลางวง
ส่งแรงยุเข้าไปอีก..กลสิทธิ์กัดกรามกรอด..จ้องเธอเขม็ง..แต่เธอหาได้เกรงไม่
กลับจ้องมันตอบไม่มีหลบ ผมไม่รู้เธอต้องการอะไรกันแน่...ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่า
คนของผมไม่ได้ทำเธอท้องเด็ดขาด แล้วทำไมถึงพยายามยัดเยียดให้มันรับซะงั้น
“กูบอกว่ากูมีเมียแล้วก็มีสิว่ะ!...กูไม่ใช่พวกตอแหลปั้นน้ำเป็นตัวเหมือนมึง...อยากรู้กันใช่ไหม..
ดีเหมือนกันกูอึดอัดมานานแล้ว...ให้แม่งรู้กันไปเลยดีกว่า..ไม่ต้องมาปกปิดกันอีก...มึงจะได้รู้ไว้ด้วย...
กูไม่มีวันเป็นพ่อของเด็กในท้องมึงได้หรอก” ผมไม่ทันได้อ้าปากห้ามมัน..สายไปเสียแล้ว
มันจับข้อมือผมไว้อยู่แล้ว..ดึงเข้าไปกอดต่อหน้าทุกคน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคงหนักแน่น
ท่ามกลางสายตาที่จ้องกันค้างตะลึงกันแทบทุกคนที่ได้ยิน
“นี่โว้ย!..เมียกู..คนเดียวเท่านั้นที่กูจะแต่งงานด้วย...ไอ้วีนี่แหละ..เมียกู..เราอยู่ด้วยกันมาสองปีแล้ว...
รู้อย่างนี้แล้ว..ยังจะกล้าปรักปรำว่ากูเป็นพ่อของลูกในท้องมึงอีกหรือเปล่า...หา...อีกุ้งนาง..”
มันตะคอกใส่หน้ากุ้งนาง ส่วนผมหน้าซีดเจื่อนทันที สถานการณ์ตอนนี้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
จะปฏิเสธก็ใช่ที่..ในเมื่อมันใช้ผมจัดการปัญหาตรงหน้า ที่สำคัญมันคือเรื่องจริง
จะยอมรับก็ดูสายตาพ่อ แม่ และทุกคนที่มองมาในตอนนี้ มันบีบคั้นกันสุดๆ
แต่สุดท้ายคงต้องเป็นผมตัดสินปัญหาอยู่ดี เมื่อ...
“วี...บอกแม่สิ..ที่กลพูด...เป็นเรื่องจริงหรือเปล่าลูก” แม่กล...ถามผมเสียงติดสั่นนิดๆ
มือยังไม่คลายกอดอาลพไว้แน่น คงยังไม่ไว้ใจกลัวลงมวยกันอีก เมื่อบีบให้ผมเป็นคนตอบ...
ลำบากใจมากมายเลยผม..หันมองหน้ากลมัน ก็จ้องอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะยักหน้าให้ผมพูด
เอาว่ะ...ไหนๆ ก็ถึงขั้นนี้แล้ว อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดกันไปเลย....
“ครับแม่..เราสองคนอยู่ด้วยกันแบบคนรักมากว่าสองปีแล้วครับ” พูดจบ..แม่กลเข่าอ่อน
ทรุดฮวบลงไปทันที พ่อกลทะยานมาชกเปรี้ยงเข้าเต็มหน้าผม ครึ่งปากครึ่งจมูกกำเดาพุ่งเลยผม
เห็นดาวเลยครับ...
“
ผลั๊ก!..โอ้ย!..” กลมันรีบเอาตัวเข้าขวางบังผมไว้ทันทีเช่นกัน พ่อมันบ้าแล้วครับ
ผมไม่แปลกใจว่ากลมันได้นิสัยบ้าละห่ำมาจากใคร ดูตอนนี้ไม่ต้องบอกแล้ว มันโดนทั้งหมัดทั้งเข่า
ทั้งเตะทั้งต่อย..ไม่รู้กี่หมัดต่อกี่หมัด เอาแต่ยกมือป้องไว้ไม่ได้ตอบโต้พ่อมันเลยสักนิด
ถือว่ายังรู้ผิดถูกว่าคนที่ทำมันอยู่ตอนนี้คือพ่อบังเกิดเกล้ามันเอง..
“ไอ้เหี้ย!..ไอ้ลูกเลว..โครตเหง้าศักราชไม่มีใครอุบาทว์จัญไรกันสักคน...
แล้วแกไปเอาความระยำนี่มาจากไหน...ผู้หญิงดีดีมีเยอะแยะ..เสือกเอาผู้ชายเป็นเมีย...
มึงเป็นตัวอะไรกันว่ะ?...ห่ะ!..กูถามหน่อยสิ...เกิดมาเป็นลูกกูได้ไง...
รู้ว่าโตมาเป็นแบบนี้กูยอมขี้เถ้ายัดปากตายไปซะก็สิ้นเรื่อง บลาาาาๆๆๆ!!!” ด่าไปด้วยต๋อยมันไปด้วย
ผมเห็นแล้วน้ำตาไหลพรากเลยครับ ทนเห็นมันเจ็บต่อไปไม่ไหวแล้ว
หัวคิ้วมันแตกเลือดย้อยขมับเป็นทาง ถึงกลับย้อยเข้าตาเลยก็มี ปากบ่วมเจ่อ แตกช้ำไปหมด
โหนกแก้มแดงช้ำ มันโดนไปเยอะแล้ว จนตาแดงไปหมดน้ำตาไหลไม่มีเสียงซะอื้นให้ได้ยิน
ยอมเป็นกระสอบทรายให้พ่อมันลงตีนลงมือ..คุดคู้ตัวงออยู่กับพื้น
เสียงฝ่าเท้าที่กระทบร่างมันดังสนั่นหวั่นไหว..เสียงดังฟังชัด ไม่มีใครกล้าขยับเข้าไปขวางพ่อมันไว้เลย
ขืนมันยังโดนไม่หยุด..มีหวังม้ามแตกตายกันพอดี มันก็ยอมให้พ่อมันกระทืบไม่มีตอบโต้
ผมร้องน้ำตาไหลพราก ภาพที่เห็นตรงหน้าทรมานบีบหัวใจผมยิ่งนัก
ไม่ไหวแล้วขืนทนดูต่อไปผมคงจุกอกตาย ตัดสินใจคุกเข่าคลานเข้าไปกอดขาพ่อมันรั้งไว้ไม่ให้ทำมันอีก
ผมไม่คิดว่าน้ำตาจะไหลได้มากมายขนาดนี้ มันไม่ไหวแล้วครับ เห็นแล้วอึดอัดปวดร้าวเจ็บอกไปหมด
สะอื้นตัวโยนกอดแกไว้แน่นปากก็พร่ำขอให้แกหยุดทำร้ายมันเสียที...
“พ่อครับ...พอแล้วครับ...กลมันเจ็บมากแล้วครับพ่อ..อย่าทำมันอีกเลย..ผมขอร้องหละครับ..
สงสารมันเถอะครับพ่อ..ยังไงมันก็เป็นลูกพ่อนะครับ...พ่อจะฆ่ามันให้ตายเลยหรือ...
อย่าทำมันเลยนะครับ...ผมผิดเอง..พ่อทำผมแทนเถอะ..ทำผมเลย..ขอร้องเถอะครับพ่อ...
สงสารมันเถอะนะครับ..อึก..อึก...ฮือ..ฮือ!!!..” แกไม่หยุดกลับหันมาใช้เท้าที่ว่างอยู่เตะผมไม่ยั้ง
เพื่อให้ผมปล่อยขาแก...
“
ป๊าป!..บ๊บ!.ผลั๊ว!..ผล๊อก!..ปล่อยกูสิว่ะ..ไอ้พวกเหี้ย..มึงจะมากอดขากูทำไม..ไอ้พวกนรก..
ไอ้เดนมนุษย์..
บ๊บๆๆ!..ปั๊ก!..ผลั๊ว!..” ผมก็กัดฟันใจแข็งยึดแกไว้แน่น
ร่างกายไหวสะท้านไปกับแรงเตะแรงต๋อยแต่ละครั้ง..ทั้งกำปั้นทั้งหมัดทุบลงบนหลังผมกระหน่ำ
ผมได้แต่ก้มหัวงุดกอดแกไว้แน่น ปล่อยแกเหวี่ยงแกเตะ
กัดฟันทนจนเลือดซึมในปากคาวเลือดคลุ้งไปหมดน้ำตาไหลพรากพรากเลยผม...
กลมันเห็นแบบนั้นถลาเข้ามากอดขาพ่อมันรั้งไว้อีกข้าง เพื่อไม่ได้แกเตะผมได้
กลายเป็นเราสามคนนัวเนียกันอยู่อย่างนั้น กลมันก็ร้องไห้น้ำตาไหลเต็มหน้า
ผมเองก็ร้อง..ทั้งมันทั้งผมต่างร้องระงม...ไม่คิดว่ามันจะเลวร้ายปานนี้
แกทุบตีเราสองคนใส่แรงตามอารมณ์โมโหไม่มียั้ง....
“
ผลั๊วว!..ปึ๊กๆ!!..ปั๊ก!..บ๊บๆ!!.อึก!..ฮือออๆๆ!!..” จนแกเหนื่อยหมดแรงแขนตกหอบตัวโยน
ก่อนพูดเสียงอิดโรย แต่ยังคงแข็งกร้าวขึ้นว่า...
“แฮ่กกกๆๆๆ!!..ไอ้พวกเดนนรก...มึงสองคนไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีกเลย...แกไอ้กล..
ต่อไปนี้ไม่ต้องมานับถือกูเป็นพ่อ....กูไม่ต้องการมีลูกเสนียดจัญไรอย่างมึง..
อย่าไปเหยียบชัยนาทเป็นอันขาด..พาลประจานให้กูได้อายชาวบ้านเค้า..
เงินที่กูส่งเสียให้มึงทุกบาททุกสตางค์..ต่อไปอย่าหวังว่าจะได้...มึงคิดเรื่องบัดซบ..บัดสีบัดเถลิงนี้ได้..
ก็ไปหาเลี้ยงดูกันเองเถอะ..” แกพูดจบ...สะบัดหน้าเดินดุ่มออกประตูไปไม่เหลียวหลังมาแม้แต่น้อย
ก่อนจะได้ยินเสียงรถแกขับออกจากบ้านไป ผมกลับกลประคองกันลุกยืนช้าๆ
เจ็บปวดร้าวไปทั้งกายทั้งใจ เลือดมันเลือดผมซึมเปรอะผ้าที่มัดห้ามเอาไว้แดงฉ่ำไปหมด
เจ็บกายไม่เท่าไหร่รักษาไม่นานก็หาย..แต่ในใจยอมรับว่า..เหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆ..
เมื่อได้ยินคำด่าทอจากปากพ่อกลมันแล้ว ก่อนหน้านี้ผมกับท่านยังยกมือไหว้กันอยู่แท้ๆ
มีรอยยิ้มทักทายเสมือนลูกหลานคนหนึ่ง..บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว ขนาดผมยังรู้สึกถึงปานนี้
แล้วกลมันซึ่งเป็นลูกแท้ๆหละ มันจะรู้สึกเจ็บปวดขนาดไหน คงมากกว่าผมเป็นร้อยเท่าพันเท่า
เราทั้งคู่กำลังจะก้าวออกประตู เสียงอาลพก็ดังขึ้นมา..
“เอากุญแจรถวางไว้ด้วย อาไม่ให้ใช้อีกแล้ว รถคันนี้เป็นชื่ออา อาไม่อนุญาต”
แกกลับมาพูดแทนตัวเองว่าอาอีกครั้ง คงจะรู้สึกแย่ที่พอความจริงเปิดเผย
กลายเป็นลูกสาวแกตะหากที่สร้างเรื่องเดือดร้อนวุ่นวาย แต่ยังไงก็ลูกคงรอเคลียร์กันเอง
ที่แกผูกใจเจ็บคงเพราะกลมันชกแกไป ถือว่าไม่เคารพนับถือกันอย่างแรง
คงเห็นว่าพ่อของกลลงไม้ลงมือรุนแรงขนาดไหนมันกลับไม่ตอบโต้สักนิด
แต่แกตบมันที่เดียว มันกลับซัดแกคืนทันที เพราะสาเหตุนี้มากกว่าที่แกเอารถคืน
แม่กลเอาแต่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นปานใจจะขาด....
กลมันตัดสินใจดึงมือผมเดินเข้าไปคุกเข่าหน้าแม่มัน ก่อนจะพากันก้มกราบแทบเท้าท่าน
ผมก็ทำตามมัน พอเราสองคนเงยหน้าขึ้นมาท่านยังก้มหน้าร้องไห้ไม่หยุด
กลมันพูดปนเสียงสะอื้นไห้ช้าๆ....
“ฮึก!..ฮึก!..แม่ครับ..แม่คือแม่ของกล...ตั้งแต่เล็กจนโต..ชีวิตกลระหกระเหินมาตลอด...
อยู่กับตายายบ้าง...มาอยู่กับแม่บ้าง...เจอพ่อบ้าง...กลโหยหาความรักจากพ่อแม่ทุกครั้ง...
แม่ไม่รู้หรอกว่าเวลาที่กลเข้าบ้าน..เห็นครอบครัวใหม่แม่แล้วกลรู้สึกยังไง...
พ่อไม่เคยรู้ว่าเวลาที่กลไปหาพ่อ เห็นครอบครัวใหม่พ่ออยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก..แล้วกลรู้สึกยังไง
ไอ้กลอยเองก็คงรู้สึกไม่ต่างจากกล...ผมกับน้องเรารู้กันดี..มันเป็นผู้หญิง..
ไม่สามารถออกมาระเห็ดเตร็ดเตร่นอกบ้านได้เหมือนกล...มันก็ทนอยู่กับความรัก
ที่พ่อกับแม่พยายามชดเชยให้พวกเรา...แต่พ่อกับแม่ไม่รู้หรอกว่า..รักที่ได้แต่รอการแบ่งปันอยู่ตลอด..
ไม่ใช่รักที่ได้เพราะเราคือที่หนึ่งนั้น..มันเศร้าหัวใจแค่ไหน...ผมรู้ว่าพ่อกับแม่รักพวกเรามาก..
แต่ก็รู้อีกว่าพ่อกับแม่รักตัวเองมากกว่า...เพราะทั้งพ่อและแม่เลือกที่จะมีครอบครัวใหม่...
เลือกจะมีความสุขกับชีวิตที่ดี ในขณะที่ผมกับน้องต้องอยู่กับตายายกว่า 8 ปี
จะเจอหน้าพ่อแม่แต่ละครั้ง..เหมือนเด็กกำพร้ารอพ่อแม่มาเยี่ยม พอวันนี้กลมีความสุข...
ที่ได้เจอคนที่กลรัก..ได้เจอคนที่จะเป็นครอบครัวของกลเอง...กลผิดหรือครับแม่...ผมผิดมากใช่ไหม?...
ไม่ว่าวีจะเป็นใคร..มือขาดแขนขาด..พิกลพิกาล..มีลูกให้กลไม่ได้...แต่กลรักวีครับแม่...
กลไม่สนใจหรอกว่าความรักที่ทุกคนยอมรับ..และพากันสนับสนุนนั้นคือกลต้องรักผู้หญิง...
ในเมื่อใจกลมันบอกว่าคนนี้แหละใช่สำหรับกล...สองปีที่กลอยู่กับวี...กลมั่นใจกว่า
การตัดสินใจอะไรในชีวิตเสียอีก....วี..คือเมียที่กลเลือกแล้ว...และกลจะไม่ทิ้งวี..
ในเมื่อไม่มีใครยอมรับเราทั้งคู่..พ่อยอมตัดกลไม่นับกลเป็นลูก..กลไม่โกรธพ่อหรอกครับ...
ยังไง...
กลก็มีพ่อกับแม่เป็นผู้ให้กำเนิดกลมา..ความจริงข้อนี้มันติดตัวกลไปจนตาย...
ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนได้..เฉกเช่นความรู้สึกที่กลรักวีก็เหมือนกัน...แม่คือคนที่กลรักมากที่สุด
พ่อก็ยังเป็นพ่อที่กลเคารพรักไม่น้อยไปกว่ากัน...กลไม่หวังว่าแม่จะรับเราได้..
แต่กลกราบขอร้องแม่หละ..อย่าถึงกับต้องตัดขาดกลอีกคนเลยนะครับ....
กลสัญญาจะไม่นำความเดือดร้อนมาสู่ครอบครัวของแม่แม้แต่น้อย...
กลกับวีเราจะพยายามดิ้นรนของเราเอง เพื่อใครเค้าจะว่าเราไม่ได้..
กลขอแค่แม่อย่าตัดกลอีกคนแค่นั้น..กลก็ขอบคุณที่สุดแล้วครับแม่..อึก!..อึก!..ฮือออๆๆ!”
ผมกับมันเรานั่งร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลแทบขาดใจ..แม่กลก็ร้องจนตัวโยน..
ทุกถ้อยคำที่มันพูดออกมา..กินใจผมเหลือเกิน..เรานั่งจับมือกันแน่น...ต่างส่งกำลังใจให้กันและกัน...
เหมือนคำสัญญาว่าเราจะไม่ทิ้งกัน...
“
โฮๆๆๆ!!!!.” แม่กลเอาแต่ร้อง ผมกับมันมองหน้ากันทั้งคราบน้ำตา
กระชับมือผมในอุ้งมือมันแน่น ก่อนตัดสินใจไปจากที่นี่กันเสียที่ ขืนอยู่นานกว่านี้
ทั้งแม่ ทั้งกล ทั้งผม คงร้องกันจนน้ำตากลายเป็นสายเลือดแน่ๆ
กลมันล้วงกุญแจรถจากกระเป๋ากางเกง วางตรงพื้นข้างหน้าแม่นั่นแหละ
ก่อนผมกับมันจะก้มกราบลาท่านอีกครั้ง แล้วเราค่อยพยุงกันลุก
ประคองกันเดินออกประตูไป ทิ้งความปวดร้าว...รอยเลือด..รอยน้ำตา..
ไว้ข้างหลังโดยไม่หันกลับไปมองแม้แต่น้อย...?????
ไม่มีคำกล่าวใดใด...เพียงอยากบอกว่า..นั่งพิมพ์ไปด้วย..ร้องไห้ไปด้วย..
ไม่คิดว่าจะกระชากอารมณ์ขนาดนี้...เรื่องจริง..ร้องจนตาบวม..
กว่าจะพิมพ์จบ..ต้องลุกไปล้างหน้า..หาไรทำ..กลับมาพิมพ์ใหม่..ร้องอีก..
เฮ้อ!...สามรอบ..ถึงได้ตอนนี้...
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
