ดีใจที่วีเข้ามาคุย
ไม่ได้เข้ามาอ่าน 2 วัน
ตอนแรกนึกว่าจะแย่เรื่องยัยกุ้งนางแล้ว
อ่านแล้วใจโหว่ง ที่พ่อแท้ ๆ สามารถใช้กำลังชกต่อย
:z6:ลูก
และใช้คำพูดประหัตประหารกันซะขนาดนั้น อ่านแล้วรู้สึกแน่นในอกอยากร้องไห้ไปด้วย
แต่ก็มีความรู้สึกดี ๆ กับกลมากยิ่งขึ้นที่วันนี้เค้าเป็นลูกผู้ชาย
คอยปกป้อง คนที่เค้าเรียกว่าเมีย และวีเองก็ได้แสดงความรักที่มีต่อกล
โดยที่ไม่ต้องใช้คำพูด แต่มันออกมาจากการกระทำมากกว่า เพราะวีไม่สามารถ
มองเห็นกลเจ็บได้ จนตัวเองต้องเข้าไปห้ามพ่อ และเจ็บตัวไปอีกคน
อ่านแล้วประทับใจ ความห่วงใยกันของกลกับวี และชอบคำพูดของกลที่แสดงถึงความรักที่มี
ต่อวีอ่านแล้วชอบจัง
"พอวันนี้กลมีความสุข...ที่ได้เจอคนที่กลรัก..
ได้เจอคนที่จะเป็นครอบครัวของกลเอง...กลผิดหรือครับแม่...ผมผิดมากใช่ไหม?...
ไม่ว่าวีจะเป็นใคร..มือขาดแขนขาด..พิกลพิกาล..มีลูกให้กลไม่ได้...แต่กลรักวีครับแม่...
กลไม่สนใจหรอกว่าความรักที่ทุกคนยอมรับ..และพากันสนับสนุนนั้นคือกลต้องรักผู้หญิง...
ในเมื่อใจกลมันบอกว่าคนนี้แหละใช่สำหรับกล...สองปีที่กลอยู่กับวี...กลมั่นใจกว่า
การตัดสินใจอะไรในชีวิตเสียอีก....วี..คือเมียที่กลเลือกแล้ว...และกลจะไม่ทิ้งวี.."
สุโค่ยจริง ๆ อ่ะ เล่นเอามีน้ำตากันทีเดียว เพราะฉะนั้นต้องมาซับน้ำตาและปลอบขวัญ
โดยมาต่อเรื่องซะดี ๆ นะ
Thank Luk+วี ที่มอบความสุขในการอ่านนะ
สาูธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ ขอยินดีในบุญของหลวงพี่ด้วยคนนะ