Bamboo
Insert Quote
อยากอ่านฉากเลิฟซีนที่กลเป็นคนถ่ายทอด จะมีโอกาสบ้างมั้ย ??
โอ้ย!!!...คงต้องบอกว่าแสดงความผิดหวังล่วงหน้า ถ้าจะให้พี่ชายยอดไฮเปอร์มาเล่า
ให้ฟังอะนะ..รอพระอาทิตย์ขึ้นกลับข้างง่ายซะกว่า นอกจากนู๋จะจิ้นแต่งให้เอง 555!!!
แต่มันก็ไม่ใช่อยู่ดี...ดีไม่ดีเดี๋ยวนู๋โดนเตะเอาอะดิ...พี่กลแกยิ่งตีนหนักจะตาย หวาย...ไม่เอาดีก่า
ไปอ่านตอนพิเศษ กันดีกว่าเนอะ.. เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part พิเศษ
เงาะ..ระยำ..กรรมข้าวต้ม.
.
.
.
.
.
วันนี้ผมกับกล..เรามานำเที่ยวกับพวกเพื่อน ๆพี่ ๆ มหา’ลัยกลมันจัดนะครับ เก็บตังค์คนละ 200.-
หลังจากเป็นนิสิตใหม่ปีหนึ่ง..จนเข้าสู่ปลายปีแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็ปีสองแล้วละครับ
คนจัดเค้าเหมารถบัสคันหนึ่ง..กลมันซื้อตั๋วสองใบ..หิ้วผมมาด้วย
โชคดีรถออกหกโมงเย็นวันเสาร์ไม่ติดเรียน..เค้าพาไปเที่ยวหัวหิน...แล้วแต่ใครจะไป..
เห็นว่าชมรมอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมเป็นคนจัด กลมันไม่ได้เป็นสมาชิกหรอก
เพื่อนมันเป็นสมาชิกแล้วเอาบัตรมาขายหนะ..มันเลยช่วยซื้อ..มากะเพื่อนมันอีกสองคน
เป็นเด็กต่างจังหวัดแถวภาคอิสาน ชื่อบุญถมคนหนึ่ง...กลมันเรียกสั้น ๆว่า ‘ไอ้ถม’
ไอ้ถมหน้าตาบ่งบอกยี่ห้อ..ว่ามาจากที่ราบสูง คางเหลี่ยม โหนกแก้มสูง ดั้งแบนประมาณนี้
แต่หุ่นนี่ถึกล่ำน้อง ๆ ควายเลยง่า...เห็นว่าเป็นนักฟุตบอลทุนของมหาลัยด้วย
เค้าสนับสนุนฟุตบอล ไอ้ถมมันฝีเท้าดีเล่นมิดฟิลว์...ว่ากันว่าเป็นช้างเผือกเลยมีแมวมองไปดึงมา
มันเรียนคณะเดียวกับกลแถมเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มซะด้วยว่างั้น เพื่อนกลุ่มใหม่มีประมาณห้าคน
แต่ละคนมีทั้งเนี๊ยบหล่อเท่ห์แล้วก็แบบไอ้ถมมัน สรุปก๊วนนี้เค้าคบกันได้...เค้าเรียกเด็กการตลาด
เพราะบริหารการจัดการส่วนใหญ่มาจากการตลาดซะเยอะเลย....
คนอื่น ๆไม่ได้มาด้วย นอกจากไอ้ปราณอีกคน..ไอ้คนนี้มันดูหล่อตี๋มาจากอิสานเหมือนกัน..
สองคนมันนั่งด้วยกันเบาะหลังถัดจากพวกผม ไอ้ถมนั่งติดหน้าต่างเบาะตรงกับผม
ส่วนไอ้ปราณนั่งเก้าอี้ติดทางเดินเหมือนกล ฝั่งผมเป็นเบาะคู่ อีกฝั่งเป็นเบาะสามที่นั่ง
รถพัดลมพวกโป้ง ๆชึ่งประมาณนี้ ท้ายรถมีน้ำเมาบริการพวกร้องเต้นตีกลองกันกระจายตามนั่นแหละ...
ระหว่างทางรถแวะจอดให้เข้าห้องน้ำตามปั๊มตลอด..เรื่องของเรื่องคือประมาณสองทุ่มกว่า
รถเพิ่งเข้าเพชรบุรี แล้วจอดแวะข้างทางที่แม่ค้าเขาตั้งเพิงขายผลไม้ริมถนน
เป็นจุดซื้อของ พวกบนรถก็ถือโอกาสเดินลงไปหาอะไรกระแทกปากเป็นธรรมดา
กลมันก็ชวนผมลงไปเดินยืดเส้นยืดสายหาไรกินกันด้วย ผมก็ลุกไปกะมัน
ตอนแรกก็ชวนไอ้ปราณกะไอ้ถมมันไปด้วย แต่เหี้ยปราณมันง่วงนอนมันไม่อยากลุก
ไอ้ถมมันนั่งด้านในติดหน้าต่าง พอไอ้ปราณไม่อยากลงมันก็ขี้เกียจ บอกไม่ลงอีกคน
พอผมกับกลเดินลงไปถึงข้างล่าง เหี้ยถมเสือกตะโกนเรียกให้กลไปหามันตรงหน้าต่าง
“กล..กล..ไอ้กล...มึงมานี่หน่อย.” มีกวักมือประกอบด้วย กลัวกลมันไม่เห็นมั้ง
ผมก็ยืนรอตรงกะไดรถเยี่ยงมาหน่อย ให้กลเดินย้อนกลับไปยืนคุยกับมันลำพัง
เห็นยืนเถียงห่าไรกันไม่รู้สักแป๊ปหนึ่ง ก่อนไอ้ถมมันจะหยิบแบ็งร้อยยื่นให้กล..มันก็รับมา..
เดินส่ายหัวแบบเอือม ๆกลับมาหาผม เห็นหน้ามันเซ็ง ๆ เลยถามมันไป
“มันเรียกไปทำไมว่ะ?.” มันก็พูดให้ฟัง พร้อมพาเดินเข้าร้านขายผลไม้ที่เค้าทำเป็นเพลิงไปด้วย
“มันจะแดกเงาะ...ฝากกูซื้อให้ด้วย” ผมก็งงกับมัน หน้านี่มีเงาะขายด้วยหรือ อดไม่ได้ถามมันไปอีก
“อ้าว!..แล้วมันรู้หรือเปล่า..หน้านี้ไม่มีเงาะขาย มึงได้บอกมันไปไหม?” ก็ช่วงนี้เงาะยังไม่ออก
ไม่มีขายหรอก แล้วมันเกิดนึกเหี้ยไรเสือกอยากจะกินขึ้นมา กลมันก็ตอบว่า
“กูบอกมันแล้ว แม่งเสือกว่ากูโง่อีก มันบอกไมจะไม่มี..เถียงกูตั้งนาน ก่อนจะชี้ให้กูดูตรงแผงนี้”
มันพูดจบ..จังหวะผมกับมันมายืนหน้าแผงขายแล้ว ผมเลยถามมันต่อ
“มันชี้เอาอะไร?” กลมันก็ชี้ให้ผมดู
“มันจะกินไอ้เหี้ยนี่..แต่ดันบอกกูว่าเงาะ” พูดพร้อมกับชี้ให้ผมดู ผมก็ดูตามมือมัน
ไอ้ที่มันชี้นะระกำชัด ๆ เขาตั้งเป็นกองสีแดงเถือก มองไกล ๆ มันคงเข้าใจผิดเห็นเป็นเงาะกระมั้ง
เพราะมันมีหนามเหมือนเงาะแถมสีออกแดง ๆด้วยนี่สิ ผมเลยถามกลมันให้แน่ใจ
“แล้วมึงบอกมันไหม ว่ามันไม่ใช่เงาะ เค้าเรียกระกำ” ผมย้ำถามว่ามันได้บอกไอ้ถมไปหรือเปล่า
กลมันตอบว่า
“ทำไมกูจะไม่บอก..ถึงได้ปวดกบาลกะมันอยู่เนี๊ยะ...เสือกหาว่ากูรู้ดี..ไอ้ระกำของเราบ้านมันเรียกเงาะ....
แถมบอกกูอีกว่า..ของโปรดมันเลย มันกินประจำว่างั้น..กูเลยจนปัญญากะมัน..กูจะรู้กะมันไหมละ
พวกเราเรียกระกำบ้านเหี้ยถมเสือกเรียกเงาะ...สงสัยบ้านมันคงเรียกแบบนี้ละมั้ง
ไม่งั้นคงไม่ย้ำว่ามันกินประจำหรอก...ช่างแม่งเถอะมันจะเรียกห่าไรช่างมัน...เอากะไอ้บ้านี่ไม่ได้หรอก
แม่งรู้มาก...กูรู้จักมันดี ซื้อ ๆไปให้มันอะแหละ” พูดจบมันก็หันไปสั่งแม่ค้าเค้าจัดให้สองโล
ก่อนที่ผมกะมันจะเลือกได้องุ่นแดงมาโล กับส้มอีกสองโล จ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย ก็กลับขึ้นรถ
เพราะพวกที่ลงมาต่างทยอยขึ้นกันเกือบหมดแล้ว พอเดินไปถึงที่นั่ง ผมก็เข้าไปนั่งที่เดิม
ลงมือแกะเปลือกส้มกลิ่นนี่ฟุ้งกระจายเลย ผิวส้มมันหอมจริง ๆ
ในขณะที่กลมันยื่นถุงระกำพร้อมเงินทอนให้ไอ้ถมมันไป ได้ยินเหี้ยถมมันพูดขึ้นมาว่า
“เนี๊ยะแหละ..กูอยากกินชิบเป๋ง..ขอบใจมากว่ะ!.” พูดจบ..กลมันร้องซะตกใจ
“เห้ย!..เหี้ย!...มึงกินแบบนี้เลยเหรอ?” ใช่ครับ เงาะบ้านไอ้ถม..มันดันเอาเข้าปากกัดกินทั้งเปลือก
เคี้ยวดังอีกตะหาก เพราะเปลือกมันกรอบ
“กร๊วบ!..กรุ๊บ!..อือ..อู..อิน..แอบ..อี้..แอะ” (อือ..กูกินแบบนี้แหละ)..พูดไปด้วยเคี้ยวไปด้วย
ผมเห็นกลมันทำหน้าแหยง ๆ คงเข็ดเขี้ยวยักไหล่พรืดเหมือนเห็นเรื่องประหลาดขนลุก
อดไม่ได้เลยชะโงกไปดู เห็นไอ้ถมน้ำลายเยิ้มล้นขอบปาก แถมกำลังเคี้ยวระกำทั้งเปลือกเต็มปาก
คำเบ่อเริ่ม ผมก็อึ้งตะลึงค้างไปเหมือนกัน มันกินเข้าไปได้ยังไงเคี้ยวหน้าตาเฉย..มียักคิ้วให้กลมันอีก
ประมาณเอร็ดอร่อยเสียเต็มประดา ก่อนจะกลืนขย้อนเข้าปากลงท้องไป
อาจเพราะเสียงกลกับไอ้ถมคุยกันดัง..บวกเสียงเคี้ยวระกำไอ้ถมมันด้วย
ทำให้ไอ้ปราณที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ งัวเงียเมาขี้หูขี้ตาขึ้นมาดู ก่อนจะถามไอ้ถมมันว่า
“บักห่าถม..เจ้าซิแดกอิหยัง..ดังหลายแท้..บักห่ามึง” (ไอ้ห่าถม..มึงแดกอะไร เสียงดังมาก ไอ้ห่านิ)
ไอ้ถมเลยฉีกยิ้มให้มัน แถมมีน้ำใจหยิบระกำในถุงยื่นให้ไอ้ปราณด้วย พร้อมกับพูดว่า
“อ้าว!..ตื่นแล้วบ่สู..ข่อยซิกินเงาะอยู่หล้า...แซ่บหลาย...เอาจักแก่นบ่อ?..” (อ้าว!..ตื่นแล้วเหรอ..
กูกินเงาะอยู่..อร่อยมาก...เอาสักลูกไหม?) ภาษาบ้านมันอ่ะแหละ..ผมลืมบอกไปไอ้ปราณก็คนอิสาน
มันอยู่ขอนแก่น แต่ไอ้ถมมันคนสุรินทร์...พอไอ้ปราณมันเห็นเงาะในมือไอ้ถมเท่านั้นแหละ
ตื่นเต็มตาทันที
“ผลั๊ว!...เงาะบ้านเจ้าดิ...บักห่านิ..เพิ่นซิเอิ้นระกำ..ไผ่ซิเอิ้นเงาะ...บ่ฮู้แล้วซิหยังอวดฮู้อีกเด้อ..บักห่ามึง”
มันโบกกะบาลไปเต็ม ๆจนหัวไอ้ถมสะบัดซ๊า แถมบอกอีกว่า ‘เงาะบ้านมึงดิ ไอ้ห่านิ เค้าเรียกระกำ
ใครบอกมึงเรียกเงาะ ไม่รู้แล้วยังเสือกอวดรู้อีก ไอ้ห่า’ อะไรประมาณนี้ พอผมกับไอ้กลได้ยินดังนั้น
ปล่อยกร๊ากๆๆ..หัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง ไม่สนสายตาไอ้บ้าถมที่มองค้อนปะหลับปะเหลือกกันเลยครับ
ไม่ไหวจริง ๆ มันแดกระกำทั้งเปลือกเสือกรักษาหน้าว่ารู้จักดี..เรียกเงาะซะงั้น
ที่สำคัญดันอวดรู้ยืนยันอีกตะหาก ถ้าหากมันอยากกินไม่แอ็คฯท่ามาก กลมันคงสอนวิธีกินให้แหละ...
แม่งเห็นหน้ามันตอนนี้แล้วใครไม่หัวเราะเชื่อคงไม่มีแน่ บ้านไอ้ถมเรียกระกำว่าเงาะ
โจ๊กเรื่องนี้เป็นเรื่องตลกที่กลกับไอ้ปราณมันเอาไปเผาไอ้ถมในกลุ่ม พากันฮากระจายเลยทีเดียว
ผมเองยังหัวเราะน้ำตาเล็ด ยอมยกนิ้วให้มันจริง ๆแดกเข้าไปได้ระกำทั้งเปลือก...ยอดจริงมึงไอ้ถม...
สมแล้วที่เป็นเพื่อนกลสิทธิ์...ฮ่าาาๆๆ!..กร๊ากกกๆๆๆ!!..
เรามาถึงหัวหินประมาณสี่ทุ่มกว่าเกือบห้าทุ่ม คงเพราะรถจอดแวะบ่อย..เลยดึก แต่ก็ตามที่คาดไว้
พวกรุ่นพี่เค้าเหมาเก้าอี้ริมหาดไว้ให้นั่งนอนเล่น...รอดูพระอาทิตย์ขึ้นตอนเช้า
แถมเช่าบ้านพักไว้หลังหนึ่ง สำหรับไว้อาบน้ำจืด หรือพวกผู้หญิงเค้าเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน
ส่วนใครง่วงจะนอนต่อก็ตามสะดวก พวกผมสี่คนเลยพากันไปนั่งเตียงผ้าใบริมหาด
มีสองสามกลุ่มที่มาด้วยกันตั้งวงกินเหล้ารวมกันวงใหญ่ แต่พวกผมไม่มีใครกิน
มีบ้างที่ส่งแก้วมาให้ ส่วนใหญ่กลมันรับหน้าที่ตัดยอดเหมาคนเดียว คอมันแข็งดื่มไปสองสามแก้ว
เราก็มานั่งกินขนมผลไม้ฯลฯ ที่แวะซื้อกันมา รวมทั้งข้าวกล่องที่เค้าเอามาแจกให้รอบดึก
ระหว่างกินไปคุยไปด้วย กลมันก็ยังไม่หายสงสัยถามเหี้ยถมขึ้นมาอีกว่า
“ถม..กูถามจริงเหอะ...ตกลงมึงไม่รู้จักระกำใช่ไหมว่ะ..มึงอยากกินก็ไม่บอก...สัด..เสือกแดกไปได้..
ระกำทั้งเปลือกเลยนะนั่น” พอมันพูดขึ้นมา เล่นเอาผมขำขึ้นมาทันที กำลังเคี้ยวข้าวอยู่ด้วย
“พรืด!..ฮ่าๆๆ!!.พรวด!....แค็กๆๆๆ!!..” ขำจนสำลักข้าว แสบร้อนคอไปหมด น้ำหูน้ำตาเล็ด
เป็นภาระกลสิทธิ์ต้องรีบเอาน้ำให้ผมดื่มกรวกคอ ลูบหลังลูบไหล่ไปมา อาการที่ทำมันคงลืมตัว
ส่วนผมก็มัวแต่สำลักไม่ทันระวัง ตกเป็นเป้าสายตาไอ้เหี้ยถมกับไอ้ห่าปราณ พากันหยุดกินมองตาค้าง
จนทำให้พวกผมเริ่มรู้สึกแหละ กลมันก็แกล้งกลับไปนั่งที่เดิม หน้าเก้อไปเหมือนกัน คงไม่รู้ทำไง
แสดงออกซะขนาดนั้น ไอ้ห่าสองคนนั่นก็ไม่ถาม หันไปก้มหน้าก้มตากินกันต่อ
คิดว่ามันคงสงสัยอ่ะแหละ แต่ไม่กล้าถามมากกว่า เพื่อไม่ให้พวกผมเขิน
ไอ้ห่าปราณเลยพูดขึ้นมาว่า
“มึงเสือกคุยเรื่องควายของเหี้ยถม ตอนเพื่อนวีกำลังกิน..เป็นไงสำลักเกือบตาย” ผมก็พลอยยิ้มเจื่อน ๆ
ให้ไป..กลมันก็พูดขึ้นมาว่า
“ห่า!...กูงงกับมันนี่หว่า...เหี้ยไร..ตอนถามย้ำเสือกว่ากูโง่อีก..ไหนได้..ไม่รู้จักระกำก็ไม่บอก....
ดันรักษาหน้า..แดกระกำทั้งเปลือก..ไม่ขำก็เส้นลึกฉิบหายหละ” ผมก็นะพอพูดเข้าเรื่องนี้ขึ้นมาอีก
นั่งหัวเราะต่อซะงั้น ว่ากลสิทธิ์เส้นตื้นแล้วนะ แต่พอเห็นหน้าเหี้ยถมที่ทำเป็นค้อนปะหลับปะเหลือก
แล้วแม่งโครตฮาชะมัด ขำกระจายจริง ผมกลับเส้นตื้นขึ้นมาซะงั้น
มันก็จริงที่กลมันพูดเสือกแดกระกำทั้งเปลือก...ยอดมนุษย์จริงมึง..........
“นี่ยังไม่เท่าไหร่ มึงยังไม่รู้วีรกรรมโง่ ๆ แล้วอวดฉลาด..ของมันอีก” ไอ้ปราณเปิดประเด็นเผาเหี้ยถม
ขึ้นกลางวง ทำให้ต่อมกระสันใคร่รู้เริ่มทำงานอีกแหละ กลมันถามขึ้นทันที
“ยังมีฮาอีกหรือว่ะ?...ไหนเล่ามาดิเหี้ยปราณ” มันรีบบอกไอ้ปราณให้เล่า
ในขณะที่เหี้ยถมก็รีบขยิบตา..แสดงอาการซะโจ่งแจ้งไม่ให้ไอ้ปราณมันเล่า
แต่...เหี้ยปราณหาได้สนไหม ผมยิ่งขำท่าทางที่ไอ้ปราณมันแกล้งเมินใส่ไอ้ถม
มีอมยิ้มก่อนเริ่มต้นเผาเหี้ยถมอีกด้วย ในขณะที่ต้นเรื่องนั่งหน้าง้ำ แต่ก็ไม่กล้าหือ...
ปล่อยให้ปราณมันเผากระจาย
“มึงก็รู้กูกะมัน เช่าหอหารกันอยู่ เทอมที่แล้วพอจำได้ป่าว!...ที่แม่งลาหยุดไม่มาเรียนไปสามวันนะ..”
มันถามกล ผมก็นั่งฟังไปด้วย
“เอ่อ ๆ..กูพอนึกออก ที่มึงบอกพวกกูว่ามันปวดท้องไม่สบาย นอนอยู่หอ
แต่ดันเสือกห้ามพวกกูไปเยี่ยมเนี๊ยะ บอกไม่เป็นไรมาก พวกกูยังคิดว่ามึงกับมันมีลับลมคมนัย
เหี้ยถมป่วยจริงหรือเปล่าหรือป่วยการเมืองอยู่เลย แล้วตกลงเรื่องมันเป็นไง” กลมันถามต่อ
“มันป่วยจริง..แต่มึงรู้ป่าวไอ้ทีแรกมันก็แค่เจ็บท้อง..นอนบิดไปมา กูเลยพาไปหาหมอที่คลีนิก
ตอนหมอเรียกตรวจมันก็เข้าไปกะหมอ กูไม่รู้ว่ามันคุยไรกะเค้าบ้าง..กูไม่ได้เข้าไปด้วย
พอออกมาเค้าก็จัดยาให้ จ่ายค่ายาเสร็จ มันก็ชวนกูไปเดินตลาดสดแถว ๆนั้นแหละ
กูก็งงกับมันว่าไปเดินทำไม เสือกบอกไปหาซื้อของกิน หมอเค้าสั่งให้สองสามวันนี้
ให้กินของพวกนี้ไปก่อน เป็นไปได้ห้ามกินอย่างอื่น อาการดีขึ้นแล้วค่อยกลับไปกินปกติ
กูอุตส่าห์ถามว่า..หมอเค้าบอกอาการมันเป็นอะไร มันบอกเค้าบอกมันเป็นโรคเกี่ยวกับอาหารไรเนี๊ยะ
เสือกไม่บอกกูว่าหมอเค้าบอกเป็นโรคกระเพาะ มีบอกอ้อม ๆเป็นเกี่ยวกับระบบกระเพาะ
กูก็เลยคิดไปคนละเรื่อง ตัดปัญหานึกว่ามันคงคุยกับหมอรู้เรื่องดีแล้ว
เลยพาแม่งไปเดินหาซื้อของกินตามมันบอก มึงเชื่อเปล่ามันพากูไปหาซื้อเหี้ยไร”
ผมกับกลหันมองหน้ากัน ก่อนกลมันจะถามไอ้ปราณต่อ
“แล้วตกลง มันให้มึงพาไปซื้อไร?” ไอ้ปราณมันก็เล่าต่อ
“มันให้กูพาไปซื้อข้าวต้มมัด กูแม่งก็เดินหากับมันเกือบทั่วตลาด
โชคดีไปเจอร้านหนึ่งเค้าทำขนมหวานขาย เค้ามีข้าวต้มมัดไส้กล้วย..ไส้ถั่วดำขายพอดี
เหี้ยถมแม่งก็เหมาเค้าเลย เล่นข้าวต้มมัดไส้กล้วยอย่างเดียวเกือบสามสิบมัด
กูยังปรามมันอยู่เลยว่ามึงจะเอาไปทำไมเยอะแยะ เสือกบอกกูว่าเก็บไว้กินสามวัน
เลยเอาไปเผื่อซะงั้น พอมันบอกอย่างนี้ เลยแล้วแต่มันไม่ได้ห้ามไรอีก
มาถึงหอแม่งก็จัดการแดกข้าวต้มมัดก่อนเลย..ห้ามัดสิบลูก
ทันทีก่อนจะกินยาตามหมอสั่งเหี้ยไรของมัน กูก็งง ๆกะมันอยู่ แต่ก็แค่สงสัย
มันแดกข้าวต้มมัดผ่านไปวันหนึ่งเต็ม ๆแม่งคราวนี้เป็นเรื่องเลยดิ เจ็บท้องหนักกว่าเก่าอีก
ทั้งคืนเล่นเอากูไม่ได้หลับได้นอนเลยทีนี้ หน้าซีดเป็นไก่ต้ม เหงื่อกาบเต็มหน้า
ท่าทางอาการหนักกว่าเดิมอีก เช้ามากูรีบพาแม่งไปหาหมอที่คลีนิคเดิมอะแหละ
เสียเวลาไปนั่งรอหมอเค้าอีก กว่าจะมาก็เกือบเที่ยง กูนั่งรอแม่งเกือบสองชั่วโมง
เหี้ยถมก็นอนครางยังกะจะตายบนเตียงพักไข้นั่นแหละ พอหมอมาคราวนี้กูเลยอยู่ฟังอาการมันด้วย
สรุปมึงรู้ป่าวว่าที่มันเจ็บหนักเนี๊ยะเพราะอะไร?” มีเว้นช่วงให้พวกผมคิดตามอีก
“มึงอย่าบอกเพราะมันแดกข้าวต้มมัด..นั่นหละ” กลมันก็ตอบไป
“ก็นั่นแหละ...ปัญหาเลยหละมึง หมอเค้าบอกมันเป็นโรคกระเพาะ ให้กลับไปกินข้าวต้มสักสองสามวัน
อาการดีขึ้นแล้วค่อยกินอย่างอื่น แต่เหี้ยนี่มันแม่งเข้าใจว่าข้าวต้มที่หมอเค้าบอก คือข้าวต้มมัด
ถึงได้ให้กูพาไปหาซื้อซะทั่วตลาด” พอมันเฉลยถึงตอนนี้ ทั้งผมทั้งกล ปล่อยกร๊ากๆๆ......
ขำกันท้องคัดท้องแข็ง ถึงขนาดกลแม่งลงไปนั่งดิ้นกุมท้องขำน้ำตาเล็ดอยู่กะพื้นทรายเลยทีเดียว
มันยิ่งเส้นตื้นอยู่ด้วย..พอมาเจอเรื่องนี้เข้าให้ เข้าเส้นเต็ม ๆขำจนผมหละกลัวมันจะขากรรไกรค้างไปซะอีก
ส่วนไอ้ถมก็นั่งหน้าแดง ค้อนพวกผมไป ๆมา ๆ ก่อนจะทนไม่ไหว พูดเสียงนอยด์ขึ้นมาว่า
“ก็บ้านกู..ใครบอกข้าวต้มก็นึกถึงแต่ข้าวต้มมัดกันนี่หว่า!..ใครจะคิดว่ามันคือข้าวต้มหมูกันเล่าว่ะ!..
บ้านกูกินข้าวเหนียวเหอะ ไม่ได้นิยมบริโภคข้าวจ้าวเป็นอาหารหลัก พอหมอพูดมา
กูก็นึกก่อนเลยว่ามันคือข้าวต้มมัด หมอเสือกบอกกูไม่ละเอียดเอง จะโทษกูได้ไง..ชิ”
ลงท้ายมีค้อนอีกตะหาก ยิ่งพาให้ผมขำเข้าไปใหญ่กับท่าทางมัน โครตจี้กะมันจริง ๆ
จะว่าซื่อก็ใช่..จะว่าโง่อวดฉลาดก็ใช่อีก เอากะมันซิ ...เพื่อนกลสิทธิ์ก๊วนใหม่
ช่างแตกต่างกับกลุ่มไอ้ก๋อยไอ้ต่อมัน..เหมือนหน้ามือกะหลังตีนกันเลยทีเดียว
ผมดีใจนะที่กลมันคบเพื่อนพวกนี้ เห็นแล้วฮาชะมัด.....ขอหลบไปขำก่อน...
โอ้ย!..ไม่ไหว..ขำโครตทริปนี้.......ฮ่า!!!!!.....
ขำกันไหม นู๋ฟังพี่วีเล่านู๋ขำจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าพอถ่ายทอดต่อแล้วจะขำกันป่าว
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
