Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]  (อ่าน 2337337 ครั้ง)

ออฟไลน์ p_phai

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2276
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +154/-6
ไม่ชอบความรุนเเรงอะ

ออฟไลน์ Resonance

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 364
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
ภคินนี่จริงๆเล๊ยยยยยย หึงโหด หึงแล้วพาล หึงไม่ดูตาม้าตาเรือ

anaellane

  • บุคคลทั่วไป
มาต่อเถอะน้าา าา า าา   พลีสสสสส ส :oo1: :oo1:

ออฟไลน์ nooklepper

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 174
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
มาตามอ่าน ตอนนี่ทันแล้ว

แค่อยากบอกว่า ถ้าพี่ภาคิน จะมุกกระจายขนาดนี้ >< 

อะไร น่ารัก

ส่งกำลังใจให้น่ะค่ะ

ออฟไลน์ jinhae

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 15
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ค้างมาก  :z3: :z3:
จะสงสารใครดี ภคินหรือแซ็ก  :sad4:

ออฟไลน์ ~MiKi~

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 134
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-0
ภคิน ใจเย็นๆ อย่าใช้อารมณ์ ทำอย่างนี้ ไม่ดีหรอกจะบอกให้  :sad4:


ออฟไลน์ sapphire winnie

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 142
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
#Room 29
ชอบพี่อาร์ทแดกเห็ดมาก!!! 55555
มุขพี่คินอย่างโดนนนนนนนนนนนนนนน
ป.ล. แวะมาบอกย้อนหลัง..
คนอ่านก็ติดเอเอฟมาก!! รักพี่เต๋าพี่คชามากด้วย ><

Windiizz

  • บุคคลทั่วไป
อ่านตอนนี้แล้วทำใจไม่ได้ค่าาาา ภคิ๊นนนนนนนนน! สงบสติหน่อยดิว่ะะะโตแล้วแท้ๆ
โอ่ยยยรู้สึกถึงเสียงแตกหักค่ะ TT

ออฟไลน์ powvera

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 702
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +75/-3
ภาคินจะได้กดไปร์หรือเปล่า  หรือหยุดแค่นี้

อยากรู้คำตอบติดตามตอนต่อไป  อ๊ากกกกกกกกกก


ออฟไลน์ day9day

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2160
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +284/-9
เราไม่สงสารไปป์เลย ถ้าเลิกกันจะดีมากกก เชึยร์ให้เลิกกัน เลิกกันเหอะถ้าเป็นแบบนี้อ่ะ ทำมาเป็นนอนรับชะตากรรม ทุเรศว่ะ
กดไลท์เลยครับ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ sapphire winnie

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 142
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
#Room 31
เกือบจะดราม่าแล้ว เกือบแล้วววว...
"บ่อนปอยเปต"!!!! =___=
เพลียคินเหลือเกิน!!!
คนอ่านแอบเครียดนะ! 5555555

ออฟไลน์ sapphire winnie

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 142
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
#Room 32
ตายละๆ สามวันจาก นารีเป็นอื่นจริงๆให้ตายเถอะ
สามวัน มีคนเข้ามาใหม่อีกแล้วชีวิตลูกแม่!
ปัญหาแบบฮาๆมันมาอีกแล้วใช่ไหมนั่น????

hoshikotegoshi

  • บุคคลทั่วไป
ต้องบอกว่าน่าสงสารทั้งสามคนเลยล่ะ :sad11:
 - พ่อภคิน พ่อยอดขมองอิ่ม (คือตกลงต้องปักธงชูป้ายไฟว่าเป็นแฟนคลับกันเลยทีเดียว555+)  พ่อคนนี้รักมาก จึงหวงมาก
 - น้องไปป์ ดูท่าแล้ว น้องจะรักเพื่อนมาก ห่วงตรงที่ถ้าน้องรู้ขึ้นมาว่าเพื่อนรักมาชอบตัวเองแบบนี้ ความรู้สึกจะเป็นอย่างไร
 - (ไอ้)น้องแซ็ก บอกตามตรงว่าไม่ค่อยชอบตัวละครนี้เท่าไหร่ ตั้งแต่ทำให้น้องหัวเห็ดเสียใจ เลยไม่ค่อยถูกชะตา 555555+
แต่ว่ากลับกลายเป็นตัวละครที่น่าสงสารที่สุดในตอนนี้ (ความเห็นคนอ่านนะจ๊ะ)

ออฟไลน์ sapphire winnie

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 142
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
#Room 33
ศึกชิงนางมันกำลังจะมา!!!!! ชอบๆๆๆๆ 5555
ค่ามันเสี่ยวเว่อจริงๆให้ตายเถอะ =__=
หลอนแทนไปป์มัน -0-

ออฟไลน์ sapphire winnie

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 142
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
#Room 34
เบอร์นี่... โทรไปจะเจอค่าจริงๆไหม? 55555
กวนได้ใจจริงๆเถอะ ให้ตาย!!!!
กลับบ้านไปเคลียร์กันด่วนนนนนนนน~

ออฟไลน์ sapphire winnie

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 142
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
#Room 35
แตะบอลชิงนาย!!
เมื่อไหร่น้องฟาร์จะเล่าเรื่องอาร์ทให้ไปป์มันฟัง? อยากอ่านช็อตนั้น!55555
ps. มุขผวนคำ ไม่บอกให้ผวนก็เข้าใจได้ตั้งแต่เห็นรอบแรก! 555555555555
หัวไวเหมือนกัน! 555
"คุณค่า" ชื่อเลิศมากมายอ่ะ! 55

AoR-yayun

  • บุคคลทั่วไป
ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน  ได้สติได้แล้วลูกเอ๊ยยยยยย   :serius2:

ออฟไลน์ Mrl●

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 115
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด คินอย่าเอาอารมณ์นำแบบนี้

ออฟไลน์ sapphire winnie

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 142
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
#Room 36
มันฮามาก!!!
มาจบที่เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกันง่ายๆงั้นเลย?
มุขประตูนี่เด็ดเว่อ! 5555
ps. อาร์ทฟาร์น่ารักกกกกกกกกก > <

ออฟไลน์ sapphire winnie

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 142
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
#Special Room  03 [Far’s chapter]
อ๊ากกกกกก
อาร์ทฟาร์น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอไปมั่วในผับด้วยได้ไหมนั่น!!!!
น้องฟาร์หาคนดามใจได้แล้วลูก! คนนี้แหละใช่เลย! ^^

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ sapphire winnie

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 142
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
#Room 37
ความสัมพันธ์พัฒนาไปอีกนิดจริงๆ นิดเดียวมากๆ 5555
ไปป์เขินน่ารักเว่อ!!!!!!!
ค่ากลับมาจีบสาวแล้วเห้ยยยยยย
อยากรู้ใครมันจะมาเป็นคู่ไอ้ค่ามัน!

FoN LiGhT~

  • บุคคลทั่วไป
เบาๆ กับหนูไปป์หน่อยนะภคินสุดหล่อออออออ

ออฟไลน์ sapphire winnie

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 142
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนน
อย่าอย่างนั้นลูก!!! ขืนใจมันไม่ดี!!!
เดี๋ยวต่อกันไม่ติด TT^TT
ไปป์มันไม่ค่อยฉลาด มันดูออกไหมล่ะว่าแช็กชอบมันน่ะ!
ป.ล. ค้าง!!!!!!  :a5:

Boys

  • บุคคลทั่วไป
แอบมาเม้นๆก็เริ่มอ่านจริงจัง  :impress2:  :impress2: :impress2:
เพจเยอะมากกกกก  :m15:
แต่ขอบคุณที่ทำสารบัญสงเคราะห์เรา  :เฮ้อ:
ขอบคุณค๊าบบบ  :call: :call: :call:

ออฟไลน์ pimkihae

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-1
ค้างมากมายยยยย
ภคิณณณ อย่าทำนู๋ไปป์แบบนั้น
รอนู๋ไปป์สมยอมจะดีกว่านะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ^^

ออฟไลน์ Indigo

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 433
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1030/-7
Room 39


   ทั้งๆที่บอกไปแล้ว  ห้ามไปแล้ว....ทำไมถึงไม่เคยฟังกันบ้างนะ...


   แล้วนี่น่ะเหรอสิ่งที่ผมควรจะได้รับหลังจากกลับมาจากการทำงานอันเหนื่อยล้า....  ห้องที่ว่างเปล่าบ่งบอกได้เป็นอย่างดีเลยว่ามันไม่ฟังผมบ้างเลย  ผมกระแทกปิดสวิทซ์ไฟ......เลือดในกายสูบฉีดแรงขึ้นในตอนที่วิ่งออกไปตามทางเดินเพื่อเอารถออก


หายไปแล้ว....คนสำคัญ  หายไปอีกคนแล้ว....

   ทิ้งผมไว้คนเดียวอีกแล้ว....



   เป็นครั้งแรกที่ผมนึกอยากจะซื้อรถคันใหม่ขึ้นมา  เพราะไอ้รถเก่าๆนี่มันช่างไม่ทันใจซะเหลือเกิน  ผมขับลัดเลาะไปตามร้านเหล้าที่เปิดแถวมหาลัย  แวะจอดแล้ววิ่งเข้าไปหาตัวมันทุกร้าน  แต่มหาลัยผมมีร้านเหล้าเยอะขนาดนี้ใครมันจะไปหาเจอได้ล่ะ

   บ้าเอ๊ย!!!! ทำไมต้องไปกับไอ้เชี่ยนั่นสองต่อสองด้วย  ไม่รู้รึไงว่ามันชอบมึงอยู่น่ะห๊า!!!!  แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?.....ถ้ามันทำอะไรมึงขึ้นมาล่ะ  ถ้ามึงเลือกมันขึ้นมาล่ะ....  เคยคิดบ้างไหมว่ากูจะทนอยู่ได้ยังไง...

ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเหงื่อที่เกาะบนใบหน้ามันมีมากมายขนาดไหน  รู้แต่ต้องวิ่งออกไปเรื่อยๆ  ต้องหา...หา...หาต่อไปจนกว่าจะได้เห็นหน้ามัน  ผมเลี้ยวรถเข้าจอดร้านติดคันคลองที่เปิดเสียงเพลงกระหึ่ม

เพื่อมาพบกับภาพนี้น่ะเหรอ??

   มันเป็นสิ่งที่ผมควรได้รับงั้นเหรอ  ทำไมต้องอยู่กับมัน  ทำไมต้องปล่อยให้มันจูบ  ทำไมต้องปกป้องมัน  ทำไมต้องทำร้ายผมด้วย


ทำไม....ทำไม.....ทำไม.......






   “โอ๊ย!!!” ร่างผอมๆแบบผู้ชายที่ถูกทับอยู่ส่งเสียงร้องในตอนที่ผมกัดลงไปที่หน้าท้องนั่นจนเห็นเป็นรอยฟัน  ไปป์มันเป็นคนผิวขาวแค่สัมผัสแรงนิดหน่อยผิวมันก็ขึ้นสีแล้ว และในตอนนี้ที่อารมณ์โกรธของผมพุ่งสูงขึ้นยิ่งทำให้มีรอยแดงๆเต็มทุกพื้นที่ตารางของผิว

   ผมก้มลงกัดกลีบปากนั่นแรงๆจนได้กลิ่นคาวเลือดนิดๆก่อนจะส่งลิ้นเข้าไปด้านในเพื่อควานหาลิ้นเล็กๆที่ติดรสขมปร่าของเลือด  มันไม่ได้จูบผมตอบอย่างที่เคยเป็น  ไปป์หยุดดิ้นไปแล้ว....  มันนอนนิ่งปล่อยให้ผมทำรอยไปทั่วทั้งตัว

   คืนนี้มันต้องเป็นของผม!!!!!!!  ของผมเท่านั้น!!!!!

   รอยแดงๆบางรอยค่อนไปเกือบม่วงถูกสร้างประดับไว้บนผิวขาวๆนั่นเต็มไปหมด  ตั้งแต่คอ  หัวไหล่  หน้าอก  ลามลงมาถึงหน้าท้อง  มันเกร็งหน้าท้องขึ้นตอนที่ผมเริ่มไล่ริมฝีปากลงไปด้านล่างช้าๆ....

   หัวผมมีแต่ภาพเหตุการณ์สดๆร้อนๆที่ผ่านมาก.....ไอ้ผู้ชายคนนั้นที่มาจูบคนของผม....ใช่  มันเป็นของของผม  ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องได้ทั้งนั้น!!!!!!!  ทั้งๆที่รู้ว่ามันชอบตัวเองแท้ๆ แต่กลับปล่อยตัวให้มันถึงขนาดนี้  แค่คิดผมก็โกรธเลือดขึ้นหน้าเผลอกัดไปที่หัวไหล่นั่นเต็มแรงจนเจ้าของร่างต้องร้องโอ๊ยออกมา

   สองมือนั่นเริ่มพยายามออกแรงต่อต้านอีกครั้งเมื่อผมจูบแรงๆตรงหน้าอกมันอีกครั้ง  ไปป์พยายามดันบ่าผมออกด้วยแรงเท่าที่มันเหลืออยู่....แต่ยังไงก็สู้แรงผมไม่ได้

   มือข้างหนึ่งก็เริ่มเคล้าคลึงไปที่สะโพกภายใต้กางเกงขาสามส่วน  คราวนี้มันไม่ได้ดิ้นถีบผมออกมา แต่กลับนอนนิ่งให้ผมเล้าโลมมันได้สะดวกขึ้น...  ผมถอดเสื้อยืดตัวโคร่งของมันออกทางหัวอย่างง่ายดายแล้วโยนทิ้งที่ข้างเตียง  ก่อนจะก้มลงไปจัดการต่อ

   “อื้อออออออ....” มันครางอือในลำคอตอนที่ผมจูบย้อนขึ้นไปถึงซอกคอแล้วซุกไซร้  กลิ่นสบู่อ่อนๆยิ่งกระตุ้นให้ผมกดจูบหนักๆที่ลำคอแล้วผละออกมา.... 








   รู้ตัวอีกทีก็สัมผัสถึงความเย็นบางอย่าง.....



   “ไปป์......กูขอโทษ”


   ไม่รู้เมื่อไหร่ที่นิ้วเรียวๆนั่นเอื้อมแตะที่ข้างแก้มผม  มือนั่นสั่นจนผมสัมผัสได้  แต่สัมผัสอันแผ่วเบาจากนิ้วโป้งที่ค่อยๆไล้ผ่านที่ดวงตาทั้งสองข้างของผมช่างหนักแน่นนัก....

   “อย่าร้องไห้” ผมเห็นหยดน้ำที่ไหลออกจากตาตัวเองตกลงบนหน้าเล็กๆนั่น   เท่านั้นผมก็ทนไม่ไหวคว้าตัวมันขึ้นมากอดเอาไว้แล้วซบหน้าลงกับบ่าเล็กๆนั่น

   “ขอโทษ....ขอโทษ...” นี่เป็นสิ่งเดียวที่ออกจากปากผม  บ่าเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยรอยจูบกลายเป็นที่ซับน้ำตาของผม  ไปป์ไม่ตอบอะไรนอกจากยกมือขึ้นลูบเส้นผมของผมช้าๆ....


   น้ำตาผมไหล....ทั้งๆที่มันไม่เคยไหลมานานแล้ว.......

   ตั้งแต่วินาทีที่เห็นภาพตัวเองที่สะท้อนจากดวงตากลมโตนั่นไม่มีความรู้สึกอยู่ในดวงตาเลย....  ไม่เหมือนกับทุกครั้งที่ผมได้เห็นภาพสะท้อนตัวเองจากดวงตาที่เต็มไปด้วยความสุข 

แค่ดวงตาที่เฉยชาไร้ความรู้สึกของไปป์ก็ฆ่าผมได้ทั้งเป็นแล้ว..

   ไม่นะ....ผมไม่อยากถูกเกลียด....  อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้น......




   “ขอโทษ....” จะให้พูดอีกกี่ร้อยกี่พันครั้งก็ได้ แต่ได้โปรดเถอะ....


   ผมไม่ได้ร้องไห้สะอึกสะอื้น....เพียงแต่น้ำตามันไหลออกมาเองเท่านั้น  ร่างกายที่ผมกอดอยู่นี่ก็ไม่ได้สั่นเทาอีกต่อไป แต่กลายเป็นผมเสียเองที่สั่นจนมันต้องกอดแน่นขึ้น  บ่ามันเปียกแฉะไปด้วยน้ำตา  ทั้งๆที่มันคงเจ็บจากเหตุการณ์เมื่อกี้แท้ๆแต่มันกลับไม่พูดอะไรสักคำ หรือร้องครางด้วยความเจ็บปวดเลย

   ไม่รู้ว่าเข็มยาวเดินได้ระยะทางเท่าไหร่.....จนกระทั่งน้ำตาผมหยุด และความเงียบยังคงโรยตัวในห้อง...  ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากเล็กๆนั่นอีก  มีแต่เสียงพึมพำว่าขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากผมเท่านั้น....

   แต่อยู่ๆร่างที่กอดผมอยู่ก็ปล่อยมือ  ไปป์ดันตัวผมออกมาแล้วลุกขึ้นเดินเซๆไปเก็บเสื้อยืดที่ผมขว้างทิ้งไว้บนพื้นมาสวมไว้

   “ไปป์....” ผมครางเรียกชื่อมันเบาๆ แต่มันไม่ได้พูดอะไรเหมือนเคย  ร่างผอมๆนั่นเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเลือกหยิบเสื้อแขนยาวมาสวมทับไว้แล้วเดินออกไปจากห้อง

   ผมเอื้อมมือไปคว้าเสื้อของตัวเองมาใส่บ้างแล้วรีบวิ่งตามออกไป  ไปป์กำลังหยิบรองเท้ามาใส่

   “จะไปไหน” คำตอบที่ได้มีเพียงความเงียบเท่านั้น  มันหมุนลูกบิดแล้วเดินออกนอกห้องไปช้าๆ  ผมไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้นหรอก  ผมรีบใส่รองเท้าแตะเก่าๆแล้ววิ่งตามออกไปบ้าง




   ตอนแรกผมคิดว่ามันจะหนี....แต่ไม่ใช่....

   สายตาของผมสะท้อนภาพผู้ชายตัวสูงพอประมาณแต่ผอมแห้งเดินเอื่อยๆไปตามทางเดิน  มันซุกมือลงในกระเป๋าเสื้อแขนยาวและยังคงก้มหน้าก้มตาเดินไปเรื่อยๆไม่ยอมตอบคำถามผมเลย  ทั้งเรื่องที่ผมขอโทษและเรื่องที่จุดหมายปลายทางของมันคืออะไรกันแน่  ที่ผมทำได้ก็มีเพียงก้าวตามเงาสีดำที่ทอดยาวลงมาไปเรื่อยๆ

   มันก้าวเดินช้าๆทิ้งระยะห่างจากผมไม่มากนัก  ไปป์เดินออกมาจากหอพักแล้วเดินเลียบถนนเส้นเล็กๆในซอยหอพักไป  ....ผมเริ่มขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจว่ามันจะไปที่ไหนกันแน่...

   เส้นทางคดเคี้ยวนำไปสู่สนามเด็กเล่นในซอยหอพัก....  มันเป็นลานทรายสลับกับสนามหญ้ากว้างๆที่ให้เด็กในละแวกนั้นมารวมตัวเล่นกัน  ทั้งกระดานลื่น  ชิงช้า  ม้าหมุน  ไม้กระดก  แล้วก็บ้านเด็กอะไรไม่รู้อีก  นอกจากนี้ยังมีประตูฟุตบอลให้พวกนักศึกษามาแย่งเด็กเตะบอลในบางเวลา

   แต่ที่ผมงงก็คือไปป์มันมาทำอะไรที่นี่??

   “มาทำอะไรที่นี่น่ะ”

   และความเงียบก็ยังเป็นคำตอบ  มันไม่พูดอะไรนอกจากเดินเอื่อยๆไปทิ้งตัวนั่งบนชิงช้าที่ตั้งอยู่บนลานทราย  เวลาตีสี่กว่าๆแบบนี้ยิ่งทำให้บรรยากาศโดยรอบเงียบสงบเสียจนวังเวง  ร่างผอมๆนั่นค่อยๆยืนขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงปล่อยให้ชิงช้าไกวไปจนได้ยินเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดดังก้องในหู

   “กูขอโทษ...” ไปป์ตอบผมด้วยเสียงเหล็กเสียดสีกันเท่านั้น  ไม่รู้ว่าผมพร่ำบอกคำนี้ไปมากแค่ไหนแล้วนะ....

   ลมเย็นๆในยามใกล้รุ่งสางเรียกให้มันห่อชายเสื้อเข้ากับตัว แล้วเงยหน้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะยิ้มบางๆออกมา.....

   “กูกับแซ๊กเป็นเพื่อนสนิทกัน” นั่นเป็นประโยคแรกที่มันพูดกับผมหลังจากเหตุการณ์นั้น “ถ้าจะมีเพื่อนคนไหนยอมตายเพื่อกู......กูเชื่อว่ามันต้องเป็นหนึ่งในนั้น”

   คราวนี้ผมเองกลับเป็นฝ่ายที่ตอบมันด้วยความเงียบแทน  ทั้งๆที่ในใจอยากพูด....อยากเถียง....อยากตะโกนว่าไอ้เชี่ยนั่นมันชอบมึง!!!!!  ดูสายตามันก็รู้แล้วว่าไม่ต่างอะไรกับที่ผมใช้มองมันเลย....

   “แล้วที่มึงเห็นตอนนั้นก็เหมือนกับตอนที่มันหอมแก้มกูเมื่อตอนนู้นแหละ” ไปป์ยังคงไม่สบตาผม แต่ก็ดีแล้ว...ไม่งั้นมันอาจจะรู้ว่าผมต่อต้านอยู่ในใจ “มันเมาแล้วมันก็จูบทุกคนแหละ....เพลย์บอยอย่างไอ้เวฟยังเคยโดนเลย”

   ผมถอนหายใจเงียบๆเพราะกลัวว่ามันจะโกรธผมได้....  ไอ้เรื่องจูบนี่ถึงจะรู้อยู่แล้วว่ามันไม่ได้ตั้งใจ....แต่ผมก็โกรธอยู่ดีแหละ!!!!!!  ถึงมันจะไม่โดนปากก็เหอะ!!!!!!

   “แล้วทำไมต้องไปกับมันสองคนด้วยล่ะ” ผมเริ่มทนไม่ไหว “กูก็บอกแล้วว่าไม่ให้ไป....แล้วเป็นไงล่ะ”
   “ภคิน...” ในที่สุดมันก็ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากพื้นทราย “กูคิดว่ากูพูดรู้เรื่องแล้วนะ”
   “ก็กูหึงมึงนี่หว่า!!!!! จะให้ทำยังไงล่ะ!!!!!!!”

   พอเจอฮุคแบบหน้าด้านๆเต็มตีนเข้าไป  ไปป์มันก็ถึงกับไปไม่เป็นชั่วขณะ  แก้มขาวๆนั่นขึ้นสีเรื่อ....น่ารักซะจนผมอยากดึงมาฟัดให้หายหมันเขี้ยว แต่กลัวว่ามันจะโกรธผมมากกว่าเดิม.....

“แม่งเอ๊ย!!!...กะ...ก็บอกแล้วว่าเป็นเพื่อนกัน  มึงจะเอาอะไรอีกวะ” นั่น...ทำตะโกนเสียงดังกลบเกลื่อนอีก “จะให้กูเลิกคบมันรึไง”
“ถ้าได้งั้นก็ดี”
“ภคิน” มันดุผม “ที่พูดนี่ไม่ได้เข้าใจเลยใช่มั้ย”

   เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมพูดอะไร  คราวนี้มันเด้งตัวขึ้นมาจากชิงช้าปล่อยให้มันไกวไปมาอยู่สักพัก  ไอ้ตัวแห้งก้มลงเก็บกิ่งไม้แห้งยาวๆที่ร่วงอยู่บนพื้น  เป็นครั้งแรกที่มันเดินมาใกล้ผม  ไปป์เดินวนรอบๆตัวผมไปมาก่อนจะใช้กิ่งไม้ขีดบนทรายเป็นวงกลมล้อมรอบตัวผม

   “ถามหน่อยสิ” คราวนี้มันมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม “กูกับมึงจะยืนอยู่ในวงกลมวงนี้ได้ยังไง”
   ผมเลิกคิ้วอย่าไม่เข้าใจในสิ่งที่มันต้องการสื่อ “มึงก็คงต้องขี่คอกูมั้ง....ไม่ก็ยืนเบียดๆกัน”

   มันฟังคำตอบผมแล้วยิ้มออกมาบางๆ “แล้วถ้า......” คราวนี้มันเขียนวงกลมรอบตัวเองบ้างแต่ให้มีส่วนหนึ่งของวงกลมทับวงกลมของผมอยู่ “แบบนี้ล่ะเป็นไง”
   ผมเลิกคิ้วสูงกว่าเดิม และไม่ได้ตอบอะไรไปเพราะไม่เข้าใจว่ามันจะสื่ออะไรกันแน่

   “เห็นมั้ยล่ะว่ามันยืนสบายกว่าไปเบียดกันตั้งเยอะ” ไอ้เด็กติดลูกอมเงยหน้าขึ้นมองผม  ตอนนี้เรายืนอยู่ใกล้กันนิดหน่อยจนทำให้ผมรู้สึกประหม่ายังไงก็ไม่รู้สิ....

   ความเงียบโรยตัวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ได้อึดอัดเหมือนครั้งก่อนแล้ว....  เรามองหน้ากันเหมือนรอให้ใครอีกคนพูดอะไรขึ้นมาก่อน......


   “นี่......ภคิน...”
   “อือ....”
   “อย่าหวงกูมากเกินไปเลย.....การยืนในวงกลมเดียวกันน่ะมันทั้งอึดอัดทั้งแคบ  ต่างฝ่ายต่างไม่สบายด้วยกันทั้งนั้น” มันเอากิ่งไม้เคาะลงในวงกลมที่ผมเหยียบ “นี่โลกของมึง” จากนั้นก็เคาะลงข้างเท้าตัวเอง “ส่วนนี่โลกของกู”

   แสงจันทร์สะท้อนนัยน์ของมันให้วาววับเหมือนเด็กตัวเล็กๆ......



   “เห็นมั้ย....เราไม่ต้องอยู่บนโลกใบเดียวกันหรอก....ไม่ต้องชอบทุกอย่างเหมือนกัน....ไม่ต้องทำเหมือนกัน....ไม่ต้องคิดเหมือนกัน....ไม่ต้องเป็นทุกอย่างของกันและกัน” ไปป์เคาะกิ่งไม้ลงในส่วนที่โลกของเราเชื่อมเข้าหากัน  มันฉีกยิ้มกว้างพร้อมแววตาวาววับ “แค่ตรงนี้มันสำคัญก็พอ....เราไม่ต้องเป็นทุกอย่างของกันและกัน.....แต่เราเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของกันและกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ

   มันไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้นเพราะถูกผมรวบกอดจนได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ....  สุดท้ายก็ต้องยอมให้กอดแต่โดยดี....  เชื่อได้เลยว่าถ้าตอนนี้ไม่มืดค่ำเสียจนไม่มีคน  ไปป์มันไม่ยอมให้ผมกอดในที่สาธารณะแน่ๆ...

   “ขอโทษนะ....” คำนี้รอบที่ร้อยกว่าๆของวัน.... แต่คราวนี้คำตอบที่ได้ไม่ใช่ความเงียบอีกแล้ว....

   แม้จะเป็นเพียงเสียงอู้อี้ที่บ่าผมก็เถอะ....  แค่นั้นก็ทำให้ผมยิ้มได้แล้ว

   ผมไม่เคยรู้ว่ามันอึดอัดมาก่อน....  ผมน่ะไม่เคยใส่ใจกับรายละเอียดอะไรเล็กๆน้อยๆแบบนั้นหรอก  ก็รู้อยู่ว่าตัวเองนิสัยชาติชั่วพอประมาณ.....ทั้งหัวดื้อ  ไม่ยอมฟังใคร  ชอบแสดงความเป็นเจ้าของ  แถมเรื่องหึงหวงนี่ไม่ต้องพูดถึง....เอาเป็นว่าแค่มันขยับตัวผมยังรู้อ่ะครับ....

   เรื่องบางอย่างในอดีตมันทำให้ผมฝังใจ....  คิดว่าถ้าปล่อยไปจะไม่มีวันได้กลับคืนมาอีก  แต่เมื่อมีมันอยู่ในอ้อมกอดตอนนี้  ผมก็ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้วล่ะ  ความรู้สึกที่กลัวจะสูญเสียเมื่อกี้ยิ่งตอกย้ำให้ผมกอดรัดให้แน่นขึ้น


   ความพอดีคือสิ่งที่หายากที่สุดสำหรับคนสองคน...

ผมสัญญากับตัวเองว่าจะเพลาๆเรื่องนี้ลงเสียบ้าง  อย่างน้อยก็เพื่อความสบายใจของมัน.....เพื่อจะได้มีระยะห่างพอดีกับความสุขทั้งสองฝ่าย  โอเค....ผมจะพยายามหึงให้น้อยลงนะ...




   “โอ๊ย...จะกอดให้กระดูกกูหักเลยรึไงสัด....  แม่งกัดกูทิ้งไว้ยังไม่หายเจ็บเลยนะเว่ย!!!” นั่นไง..กูโรแมนติกได้ไม่ถึงสองนาทีหมาในปากไอ้แห้งนี่ก็เริ่มทำงานแล้ว
   “ก็กูโกรธนี่หว่า  กัดแรงเปล่าวะ...โทษที” เห็นแบบนี้เลยต้องผละออกจากตัวมันแล้วสำรวจที่คอ  อื้อหือ....ม่วงๆแดงๆเป็นจ้ำเหมือนคนโดนผัวซ้อมมาเลยครับ
   “แม่ง...กัดอย่างกะหมา  ฉีดวัคซีนรึยังก็ไม่รู้” มันว่าพลางก้มสำรวจคอตัวเองที่โดนขย้ำไม่มีชิ้นดี “เวลาหมาบ้ากัดหมอเขาให้ตัดคอหมาไปตรวจนะรู้มั้ย”
   “ไม่รู้”
   “สัด....กวนตีนนะมึงอ่ะ” มันพุ่งเข้ามาบีบคอผมแล้วเขย่าๆ  หนอย...เตี้ยแต่แรงอาฆาตเยอะนักนะมึง
   “แล้วนี่มึงจะเดินออกมาไกลขนาดนี้ทำไมวะเนี้ย  หรือว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศ” ว่าแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่มล้อเลียนมันที่หน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาเหมือนเปิดสวิทช์  ก็มาน่ารักให้กูเห็นแบบนี้แม่งจะไม่ให้หึงได้ไงวะ!!!!!!


   โอเค....มันอาจจะไม่ใช่ผู้ชายหล่อเรี่ยราดหรือน่ารักชิบหายวายป่วงแบบที่เห็นแล้วต้องเหลียวหลังมองจนคอเคล็ด  แต่เห็นแบบนี้ไอ้ไปป์มันดีกรีรองเดือนคณะเชียวนะครับ(พูดก็พูดเถอะ...เป็นรองแล้วได้อะไรวะ  มันต้องนัมเบอร์วันแบบผมสิ  ถึงจะมีคนจดจำ)  เสน่ห์ของมันอยู่ที่ความเป็นธรรมชาติเนี้ยแหละ  ตาโต  จมูกเล็กดูรั้นๆ  ปากหมาๆ ที่สำคัญคือเวลามันยิ้มนี่เหมือนมีรังสีความสุขแผ่ออกมาใส่คนรอบข้าง....  ยิ้มทั้งตายิ้มทั้งปาก  ...บอกตรงๆว่าแค่เห็นก็อยากยิ้มตามแล้วครับ

   “ว่าไปนะ  เมื่อกี้หมาบ้าที่ไหนแม่งมาซบอกกูร้องไห้วะ” ว่าแล้วมันก็ทำท่าสะอึกสะอื้น “ฮือออออออออออ  ฮือออออออ....ไปป์  กูขอโทษ....”
   “เหี้ยละ...กูไม่ได้ทำท่าตุ๊ดแบบนั้นซะหน่อย”
   “ตุ๊ดเหี้ยไร!!!!  ไม่ต้องมานอกเรื่อง” ไอ้ไปป์ยื่นหน้ามาใกล้ผม  “แหน่~~~  เขินล่ะสิ  โตเป็นควายยังมาร้องไห้เป็นเด็กๆ” มึงคิดว่าหน้าอย่างกูเขิน???.....
   “ไม่เขินว่ะ” ผมคว้านิ้วเรียวที่ชี้หน้าแซว  เพราะหวังว่าหนังหน้าผมจะบางลงสักมิลสองมิลได้ ซึ่งขอโทษ..มึงไปฉาบหน้าตัวเองให้หนาเท่ากูจะง่ายกว่ามั้ย.....


จุ๊บ

   “อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก  ไอ้เหี้ย ไอ้หน้าด้าน!!!!!!!!!!!!!!!!!!” แฟนผมปากว่ามือถึงครับ  แม่งเตะหน้าแข้งกูเข้าไปป้าบนึง  ไม่พอยังจับมาตีเข่าซ้ำอีก  ผมแม่งขำหน้ามันจนไม่มีแรงต่อต้าน  เลยปล่อยมันซัดคืนบ้าง   ขนาดเพิ่งโดนกูเล่นงานไป แต่แรงยังเหลือเยอะเชียวนะมึง
   “โอ๊ย...แค่จุ๊บจมูกเฉยๆเอง  มึงจะฆ่ากูให้ตายเลยไง”
   “เออ!!!!  ตายได้ก็ดี”
   “อยากเป็นม่ายผัวตายรึไง”
   “เหี้ย!!!!!!!!!!!!!!”

   ใครจะอยู่เฉยๆให้โง่ล่ะครับ  ผมวิ่งไปหลบหลังชิงช้าแต่มันก็ตามมาไล่เตะไม่ยั้ง  เลยเกิดเป็นสงครามสกปรกในยามรุ่งสาง  ไม่สกปรกได้ไงหลังๆผมกับมันเริ่มใช้วิธีเตะทรายใส่อีกฝ่าย  นี่สินะที่เขาเรียกว่าเล่นสกปรก

   ตอนนี้เป็นเวลาตีสี่กว่าๆ  แต่มีผู้ชายสองคนกำลังไล่เตะทรายใส่กันในสนามเด็กเล่น  พร้อมส่งเสียงแบบไม่กลัวชาวบ้านตื่น

   “ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!...ตายซะเหอะเมิงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!”
   “เชี่ย...ทรายเข้าตา  ขอเวลานอก”
   “ไม่มีว้อย  กรรมการไม่อนุญาต!!!!!”



   เราไล่กวดกันจนเหงื่อท่วมตัว  สุดท้ายเลยมาจบลงที่นั่งเฉยๆบนชิงช้า  ผมรู้สึกว่าตัวเองสกปรกมากครับ ทั้งๆที่พื้นเพเดิมก็ไม่ใช่คนสะอาดอะไรหรอกนะ แต่คิดดู....เหงื่อท่วมตัวแถมยังมีทรายเต็มหัว  เข้าตา  และติดไปตามส่วนต่างๆของร่างกาย  นี่ยังไม่นับเสื้อยืดสุดโสโครกนี่อีกนะครับ

   “ป๊ะ!!!กลับเหอะมึง...จะเช้าแล้ว  ดีนะพรุ่งนี้ไม่มีเรียน” ไปป์เป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อน  มันยืนบิดขี้เกียจแล้วหาวเหมือนแมวขี้เซาทำเอาผมยิ้มบางๆกับท่าทางน่ารักๆนั่น   ผมเด้งตัวขึ้นมาขยี้เส้นผมหยักศกนั่นจนทรายกระเด็นออกมาเป็นเม็ดๆ  มันทำหน้างอใส่นิดหน่อยก่อนเราจะออกเดินทางกลับหอกัน

แม้จะเป็นเวลาใกล้รุ่ง....ถนนเส้นเล็กๆแห่งนี้ยังคงโล่งปราศจากผู้คนและรถราเหมือนตอนขามาไม่มีผิด   แต่ความรู้สึกของผมแตกต่างกับขามาลิบลับ  แม้ว่าจะมีเพื่อนเป็นเสาไฟและเงาสีดำที่ทอดยาวไปด้านหน้าเหมือนเดิมก็ตาม 

แต่เพราะมีคนข้างๆนี่ไงล่ะ....



   “มึงดูสิ....กูจับมือมึงเดินด้วย” ผมว่าพลางเอื้อมมือไปข้างมัน  ทำให้ตอนนี้เหมือนเงาผมกับมันกำลังจับมือกันอยู่
   “ห่า..มุกนี้ลอก กวน มึน โฮ มานี่หว่า” สมกับเป็นมันล่ะ....ขอให้ได้ด่า
   “อะไรวะ  กูจะโรแมนติกซะหน่อย  ขัดตลอดนะมึงอ่ะ”
   “ดูนี่ดีกว่า” ไอ้แห้งก้าวขาเร็วๆนำผมแล้วกระโดดเหยียบเงาตรงหัวผม “ฮ่าๆๆๆ  โดนกูเหยียบหัวแล้วมึง!!!!”
   “อ๋อ...มึงจะเล่นแบบนี้ใช่มั้ย... ได้!!!!!”

   แทนที่จะได้เดินกลับหอสบายๆกลายเป็นว่าผมกับมันกำลังเล่นเหยียบเงาอีกฝ่าย  แล้วเงามันทอดไปด้านหน้าด้วยครับ ซึ่งก็หมายความว่าใครอยู่ข้างหน้าก็ได้เหยียบ  งานนี้ไม่ต่างอะไรกับวิ่งกลับล่ะครับ....




   “ไม่เล่นแล้ว!!!  มึงขายาวกว่ากูมึงก็เหยียบกูง่ายกว่าดิวะ”
   “อ้าว...ใครมันเริ่มเล่นก่อนวะ  แพ้แล้วพาลนะมึงอ่ะ” ผมยืนมองมันที่หอบแฮ่กๆเป็นลูกหมาแล้วก็อดขำไม่ได้  ว่าแต่ผมทำตัวเป็นเด็ก...ตัวมันเองก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่ “โอเค..ไม่ต้องค้อนกู  เดินกลับเฉยๆก็ได้”
   “.......”

   พอเลี้ยวขวาตรงหัวมุมด้านหน้าก็คงจะถึงครึ่งทางแล้วล่ะ  สนามเด็กเล่นก็ไม่ได้ไกลจากหออะไรมากหรอก  ขณะที่ผมกำลังฮัมเพลงคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นก็สัมผัสถึงความอุ่นบางอย่างในอุ้งมือ...

   ผมรีบหันควับไปหาคนข้างๆทันที...  ใครจะคิดว่ามันจะเป็นคนสอดประสานนิ้วมือเข้ามาหาผมเอง ทั้งที่ปกติเดินติดกันมากๆในที่สาธารณะมันยังบ่นผมแทบตาย  เหมือนจะรู้ตัวว่าถูกจ้องอยู่  ไปป์มันทำเนียนมองข้างทางเสียอย่างนั้น แต่ถ้าตาไม่ฝาด...ผมว่าผมเห็นแก้มใสๆนั่นขึ้นสีเรื่อเอาเรื่องอยู่นะ....



   “ไปป์....”
   “..... ยะ...ยังไม่เช้า ไม่มีคนเห็นหรอกมั้ง”





   ผมฉีกยิ้มกว้างกับคำตอบแล้วบีบมือนุ่มนั่นเบาๆ




แล้วแบบนี้จะไม่ให้หลงได้ยังไงครับ....







TBC

ไม่ดราม่านานค่ะ เพราะมาม่าขาดตลาด ฮ่าๆๆ
หลังจากทิ้งระเบิดไว้  อ่านคอมเม้นแล้วแบ่งกันเป็นสองฝ่ายชัดเจนเลยค่ะ มีมุมแดงไปป์ไกลปืนเที่ยง กับ มุมน้ำเงินภคินกินผู้ชาย 5555
สารภาพว่าอยากเขียนตอนนี้มาก เพราะมันเป็นRoom 39(อันนี้จริงจัง) เอ๊ย..ไม่ใช่ เพราะมันเป็นการแสดงมุมมองความรักแบบที่คนเขียนชอบ  ต่างฝ่ายต่างมีเหตุผลของตัวเองในการกระทำ แต่ถ้ามันขาดความพอดีไป  สุดโต่งเกินไป มันก็จะกลับมาทำร้ายตัวเองได้  ดังนั้นมันต้องมีช่องว่างระว่างกันบ้างค่ะ(เปิดเพลงที่ว่างของวงPauseฟังประกอบด้วย)
เขียนแล้วชอบตอนคินร้องไห้อ่ะ(เขียนเองชอบเอง  มันบ้า 555) รู้สึกว่าไปป์เข้มแข็งกว่าคินเยอะเลยนะเนี้ย  เงี้ยแหละ..พระเอกเกาหลีมันต้องมีมุมอ่อนไหวค่ะ กร๊ากกกกกกกกกกก


เวิ่นนิดนึง...นิยายไม่ดราม่า แต่ชีวิตคนเขียนโคตรดราม่า  ลงทะเบียนแล้วอยู่ๆอาจารย์ก็ปิดเซค  ตอนนี้ตารางเรียนรวนไปหมดแล้วค่ะ และยังไม่ลงตัวด้วยT T
แล้วก็แจ้งให้ทราบว่าเปิดเทอมแล้วคงไม่ได้มาลงบ่อยๆเหมือนตอนปิดเทอมนะคะ ต้องโทษที ต้องโทษที ต้องโทษทีนะ อย่าว่ากัน อย่าว่ากัน อย่าว่ากัน คงเข้าใจ คงเข้าใจ คงเข้าใจนะ อย่าว่ากัน อย่าว่ากัน อย่าว่ากัน ~
(เพลงดักแก่สุดๆ 5555555)
อาจารย์บอกว่าเทอมนี้งานจะยุ่งกว่าเทอมที่แล้ว  งงมากว่าเทอมที่แล้วนี่ยังไม่พออีกรึคะอาจารย์  พูดแล้วน้ำตานองหน้าค่ะ

คนอ่านก็สู้ๆนะคะ  ขอให้เรื่องทั้งหมดผ่านพ้นไปด้วยดีค่ะ

PS.ขอโทษนะคะรอบนี้ไม่ได้ตอบเม้น...ง่วงมากมาย 555
PS.ตอนหน้าเป็นตอนของแซ๊กนะคะ

ออฟไลน์ Heisei

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 405
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-1
น่ารักจังเลยอะ  เป็นตอนที่น่าประทับใจจริงๆ

"เราไม่ต้องเป็นทุกอย่างของกันและกัน.....แต่เราเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของกันและกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ"
ชอบมากๆ

จุ๊บคนเขียน
ขอให้ผ่านเรื่องมาม่าไปได้ด้วยดีนะ

ออฟไลน์ matame

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 706
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-1
คนสอง555 ชอบตรงวงกลมนึกถึงเซตเลย คนเขียนสู้นะ

ออฟไลน์ ~มือวางอันดับ1~

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
จิ้ม+1กะบวกลูกเป็ดเหลือง ๆ  ทะลุไป ถึงนู๋ ไปป์ กะ ภคินเลย ชอบอ่ะ รักในแบบของเรา ๆ  :o8: คนเชียน สู้ ๆ น่ะ
ปล. มาม่า เป็นที่ต้องการ จริง ๆเรื่องนี้ ไม่มีอ่ะ ชอบน่ะ :L2: :L2:

ออฟไลน์ Aimiya

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 211
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-0
สงสารแซกนะ แต่ว่าแบบนี้มันก็ดีที่สุดแล้วล่ะเนอะ^_^
ดีใจที่ไม่ดราม่า ฮาๆ ไปป์นี่สุดแสนจะน่ารัก เฮ้อออ อย่างนี้คนเค้าจะไม่รักไม่หลงกันได้ยังไง
ภคินก็ใจเย็นลงนิดนึงนะจ๊ะ ปล่อยให้แซกเค้ามาเล่นๆกับไปป์บ้างก็ได้(อ้าว?) แหมม ก้เค้าเพื่อนสนิทกันอ่าน้าาา ฮาๆๆ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด