หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[p_phai]

ไม่ชอบความรุนเเรงอะ

[Resonance]

ภคินนี่จริงๆเล๊ยยยยยย หึงโหด หึงแล้วพาล หึงไม่ดูตาม้าตาเรือ

[anaellane]

มาต่อเถอะน้าา าา า าา   พลีสสสสส ส

[nooklepper]

มาตามอ่าน ตอนนี่ทันแล้ว

แค่อยากบอกว่า ถ้าพี่ภาคิน จะมุกกระจายขนาดนี้ >< 

อะไร น่ารัก

ส่งกำลังใจให้น่ะค่ะ

[jinhae]

ค้างมาก 
จะสงสารใครดี ภคินหรือแซ็ก 

[~MiKi~]

ภคิน ใจเย็นๆ อย่าใช้อารมณ์ ทำอย่างนี้ ไม่ดีหรอกจะบอกให้ 

[sapphire winnie]

#Room 29
ชอบพี่อาร์ทแดกเห็ดมาก!!! 55555
มุขพี่คินอย่างโดนนนนนนนนนนนนนนน
ป.ล. แวะมาบอกย้อนหลัง..
คนอ่านก็ติดเอเอฟมาก!! รักพี่เต๋าพี่คชามากด้วย ><

[Windiizz]

อ่านตอนนี้แล้วทำใจไม่ได้ค่าาาา ภคิ๊นนนนนนนนน! สงบสติหน่อยดิว่ะะะโตแล้วแท้ๆ
โอ่ยยยรู้สึกถึงเสียงแตกหักค่ะ TT

[powvera]

ภาคินจะได้กดไปร์หรือเปล่า  หรือหยุดแค่นี้

อยากรู้คำตอบติดตามตอนต่อไป  อ๊ากกกกกกกกกก

[day9day]

เราไม่สงสารไปป์เลย ถ้าเลิกกันจะดีมากกก เชึยร์ให้เลิกกัน เลิกกันเหอะถ้าเป็นแบบนี้อ่ะ ทำมาเป็นนอนรับชะตากรรม ทุเรศว่ะ

กดไลท์เลยครับ

[sapphire winnie]

#Room 31
เกือบจะดราม่าแล้ว เกือบแล้วววว...
"บ่อนปอยเปต"!!!! =___=
เพลียคินเหลือเกิน!!!
คนอ่านแอบเครียดนะ! 5555555

[sapphire winnie]

#Room 32
ตายละๆ สามวันจาก นารีเป็นอื่นจริงๆให้ตายเถอะ
สามวัน มีคนเข้ามาใหม่อีกแล้วชีวิตลูกแม่!
ปัญหาแบบฮาๆมันมาอีกแล้วใช่ไหมนั่น????

[hoshikotegoshi]

ต้องบอกว่าน่าสงสารทั้งสามคนเลยล่ะ
 - พ่อภคิน พ่อยอดขมองอิ่ม (คือตกลงต้องปักธงชูป้ายไฟว่าเป็นแฟนคลับกันเลยทีเดียว555+)  พ่อคนนี้รักมาก จึงหวงมาก
 - น้องไปป์ ดูท่าแล้ว น้องจะรักเพื่อนมาก ห่วงตรงที่ถ้าน้องรู้ขึ้นมาว่าเพื่อนรักมาชอบตัวเองแบบนี้ ความรู้สึกจะเป็นอย่างไร
 - (ไอ้)น้องแซ็ก บอกตามตรงว่าไม่ค่อยชอบตัวละครนี้เท่าไหร่ ตั้งแต่ทำให้น้องหัวเห็ดเสียใจ เลยไม่ค่อยถูกชะตา 555555+
แต่ว่ากลับกลายเป็นตัวละครที่น่าสงสารที่สุดในตอนนี้ (ความเห็นคนอ่านนะจ๊ะ)

[sapphire winnie]

#Room 33
ศึกชิงนางมันกำลังจะมา!!!!! ชอบๆๆๆๆ 5555
ค่ามันเสี่ยวเว่อจริงๆให้ตายเถอะ =__=
หลอนแทนไปป์มัน -0-

[sapphire winnie]

#Room 34
เบอร์นี่... โทรไปจะเจอค่าจริงๆไหม? 55555
กวนได้ใจจริงๆเถอะ ให้ตาย!!!!
กลับบ้านไปเคลียร์กันด่วนนนนนนนน~

[sapphire winnie]

#Room 35
แตะบอลชิงนาย!!
เมื่อไหร่น้องฟาร์จะเล่าเรื่องอาร์ทให้ไปป์มันฟัง? อยากอ่านช็อตนั้น!55555
ps. มุขผวนคำ ไม่บอกให้ผวนก็เข้าใจได้ตั้งแต่เห็นรอบแรก! 555555555555
หัวไวเหมือนกัน! 555
"คุณค่า" ชื่อเลิศมากมายอ่ะ! 55

[AoR-yayun]

ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน  ได้สติได้แล้วลูกเอ๊ยยยยยย   

[Mrl●]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด คินอย่าเอาอารมณ์นำแบบนี้

[sapphire winnie]

#Room 36
มันฮามาก!!!
มาจบที่เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกันง่ายๆงั้นเลย?
มุขประตูนี่เด็ดเว่อ! 5555
ps. อาร์ทฟาร์น่ารักกกกกกกกกก > <

[sapphire winnie]

#Special Room  03 [Far’s chapter]
อ๊ากกกกกก
อาร์ทฟาร์น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอไปมั่วในผับด้วยได้ไหมนั่น!!!!
น้องฟาร์หาคนดามใจได้แล้วลูก! คนนี้แหละใช่เลย! ^^

[sapphire winnie]

#Room 37
ความสัมพันธ์พัฒนาไปอีกนิดจริงๆ นิดเดียวมากๆ 5555
ไปป์เขินน่ารักเว่อ!!!!!!!
ค่ากลับมาจีบสาวแล้วเห้ยยยยยย
อยากรู้ใครมันจะมาเป็นคู่ไอ้ค่ามัน!

[FoN LiGhT~]

เบาๆ กับหนูไปป์หน่อยนะภคินสุดหล่อออออออ

[sapphire winnie]

ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนน
อย่าอย่างนั้นลูก!!! ขืนใจมันไม่ดี!!!
เดี๋ยวต่อกันไม่ติด TT^TT
ไปป์มันไม่ค่อยฉลาด มันดูออกไหมล่ะว่าแช็กชอบมันน่ะ!
ป.ล. ค้าง!!!!!! 

[Boys]

แอบมาเม้นๆก็เริ่มอ่านจริงจัง   
เพจเยอะมากกกกก 
แต่ขอบคุณที่ทำสารบัญสงเคราะห์เรา 
ขอบคุณค๊าบบบ 

[pimkihae]

ค้างมากมายยยยย
ภคิณณณ อย่าทำนู๋ไปป์แบบนั้น
รอนู๋ไปป์สมยอมจะดีกว่านะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ^^

[Indigo]

Room 39


   ทั้งๆที่บอกไปแล้ว  ห้ามไปแล้ว....ทำไมถึงไม่เคยฟังกันบ้างนะ...


   แล้วนี่น่ะเหรอสิ่งที่ผมควรจะได้รับหลังจากกลับมาจากการทำงานอันเหนื่อยล้า....  ห้องที่ว่างเปล่าบ่งบอกได้เป็นอย่างดีเลยว่ามันไม่ฟังผมบ้างเลย  ผมกระแทกปิดสวิทซ์ไฟ......เลือดในกายสูบฉีดแรงขึ้นในตอนที่วิ่งออกไปตามทางเดินเพื่อเอารถออก


หายไปแล้ว....คนสำคัญ  หายไปอีกคนแล้ว....

   ทิ้งผมไว้คนเดียวอีกแล้ว....


   เป็นครั้งแรกที่ผมนึกอยากจะซื้อรถคันใหม่ขึ้นมา  เพราะไอ้รถเก่าๆนี่มันช่างไม่ทันใจซะเหลือเกิน  ผมขับลัดเลาะไปตามร้านเหล้าที่เปิดแถวมหาลัย  แวะจอดแล้ววิ่งเข้าไปหาตัวมันทุกร้าน  แต่มหาลัยผมมีร้านเหล้าเยอะขนาดนี้ใครมันจะไปหาเจอได้ล่ะ

   บ้าเอ๊ย!!!! ทำไมต้องไปกับไอ้เชี่ยนั่นสองต่อสองด้วย  ไม่รู้รึไงว่ามันชอบมึงอยู่น่ะห๊า!!!!  แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?.....ถ้ามันทำอะไรมึงขึ้นมาล่ะ  ถ้ามึงเลือกมันขึ้นมาล่ะ....  เคยคิดบ้างไหมว่ากูจะทนอยู่ได้ยังไง...

ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเหงื่อที่เกาะบนใบหน้ามันมีมากมายขนาดไหน  รู้แต่ต้องวิ่งออกไปเรื่อยๆ  ต้องหา...หา...หาต่อไปจนกว่าจะได้เห็นหน้ามัน  ผมเลี้ยวรถเข้าจอดร้านติดคันคลองที่เปิดเสียงเพลงกระหึ่ม

เพื่อมาพบกับภาพนี้น่ะเหรอ??

   มันเป็นสิ่งที่ผมควรได้รับงั้นเหรอ  ทำไมต้องอยู่กับมัน  ทำไมต้องปล่อยให้มันจูบ  ทำไมต้องปกป้องมัน  ทำไมต้องทำร้ายผมด้วย


ทำไม....ทำไม.....ทำไม.......






   “โอ๊ย!!!” ร่างผอมๆแบบผู้ชายที่ถูกทับอยู่ส่งเสียงร้องในตอนที่ผมกัดลงไปที่หน้าท้องนั่นจนเห็นเป็นรอยฟัน  ไปป์มันเป็นคนผิวขาวแค่สัมผัสแรงนิดหน่อยผิวมันก็ขึ้นสีแล้ว และในตอนนี้ที่อารมณ์โกรธของผมพุ่งสูงขึ้นยิ่งทำให้มีรอยแดงๆเต็มทุกพื้นที่ตารางของผิว

   ผมก้มลงกัดกลีบปากนั่นแรงๆจนได้กลิ่นคาวเลือดนิดๆก่อนจะส่งลิ้นเข้าไปด้านในเพื่อควานหาลิ้นเล็กๆที่ติดรสขมปร่าของเลือด  มันไม่ได้จูบผมตอบอย่างที่เคยเป็น  ไปป์หยุดดิ้นไปแล้ว....  มันนอนนิ่งปล่อยให้ผมทำรอยไปทั่วทั้งตัว

   คืนนี้มันต้องเป็นของผม!!!!!!!  ของผมเท่านั้น!!!!!

   รอยแดงๆบางรอยค่อนไปเกือบม่วงถูกสร้างประดับไว้บนผิวขาวๆนั่นเต็มไปหมด  ตั้งแต่คอ  หัวไหล่  หน้าอก  ลามลงมาถึงหน้าท้อง  มันเกร็งหน้าท้องขึ้นตอนที่ผมเริ่มไล่ริมฝีปากลงไปด้านล่างช้าๆ....

   หัวผมมีแต่ภาพเหตุการณ์สดๆร้อนๆที่ผ่านมาก.....ไอ้ผู้ชายคนนั้นที่มาจูบคนของผม....ใช่  มันเป็นของของผม  ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องได้ทั้งนั้น!!!!!!!  ทั้งๆที่รู้ว่ามันชอบตัวเองแท้ๆ แต่กลับปล่อยตัวให้มันถึงขนาดนี้  แค่คิดผมก็โกรธเลือดขึ้นหน้าเผลอกัดไปที่หัวไหล่นั่นเต็มแรงจนเจ้าของร่างต้องร้องโอ๊ยออกมา

   สองมือนั่นเริ่มพยายามออกแรงต่อต้านอีกครั้งเมื่อผมจูบแรงๆตรงหน้าอกมันอีกครั้ง  ไปป์พยายามดันบ่าผมออกด้วยแรงเท่าที่มันเหลืออยู่....แต่ยังไงก็สู้แรงผมไม่ได้

   มือข้างหนึ่งก็เริ่มเคล้าคลึงไปที่สะโพกภายใต้กางเกงขาสามส่วน  คราวนี้มันไม่ได้ดิ้นถีบผมออกมา แต่กลับนอนนิ่งให้ผมเล้าโลมมันได้สะดวกขึ้น...  ผมถอดเสื้อยืดตัวโคร่งของมันออกทางหัวอย่างง่ายดายแล้วโยนทิ้งที่ข้างเตียง  ก่อนจะก้มลงไปจัดการต่อ

   “อื้อออออออ....” มันครางอือในลำคอตอนที่ผมจูบย้อนขึ้นไปถึงซอกคอแล้วซุกไซร้  กลิ่นสบู่อ่อนๆยิ่งกระตุ้นให้ผมกดจูบหนักๆที่ลำคอแล้วผละออกมา.... 








   รู้ตัวอีกทีก็สัมผัสถึงความเย็นบางอย่าง.....



   “ไปป์......กูขอโทษ”


   ไม่รู้เมื่อไหร่ที่นิ้วเรียวๆนั่นเอื้อมแตะที่ข้างแก้มผม  มือนั่นสั่นจนผมสัมผัสได้  แต่สัมผัสอันแผ่วเบาจากนิ้วโป้งที่ค่อยๆไล้ผ่านที่ดวงตาทั้งสองข้างของผมช่างหนักแน่นนัก....

   “อย่าร้องไห้” ผมเห็นหยดน้ำที่ไหลออกจากตาตัวเองตกลงบนหน้าเล็กๆนั่น   เท่านั้นผมก็ทนไม่ไหวคว้าตัวมันขึ้นมากอดเอาไว้แล้วซบหน้าลงกับบ่าเล็กๆนั่น

   “ขอโทษ....ขอโทษ...” นี่เป็นสิ่งเดียวที่ออกจากปากผม  บ่าเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยรอยจูบกลายเป็นที่ซับน้ำตาของผม  ไปป์ไม่ตอบอะไรนอกจากยกมือขึ้นลูบเส้นผมของผมช้าๆ....


   น้ำตาผมไหล....ทั้งๆที่มันไม่เคยไหลมานานแล้ว.......

   ตั้งแต่วินาทีที่เห็นภาพตัวเองที่สะท้อนจากดวงตากลมโตนั่นไม่มีความรู้สึกอยู่ในดวงตาเลย....  ไม่เหมือนกับทุกครั้งที่ผมได้เห็นภาพสะท้อนตัวเองจากดวงตาที่เต็มไปด้วยความสุข 

แค่ดวงตาที่เฉยชาไร้ความรู้สึกของไปป์ก็ฆ่าผมได้ทั้งเป็นแล้ว..

   ไม่นะ....ผมไม่อยากถูกเกลียด....  อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้น......




   “ขอโทษ....” จะให้พูดอีกกี่ร้อยกี่พันครั้งก็ได้ แต่ได้โปรดเถอะ....


   ผมไม่ได้ร้องไห้สะอึกสะอื้น....เพียงแต่น้ำตามันไหลออกมาเองเท่านั้น  ร่างกายที่ผมกอดอยู่นี่ก็ไม่ได้สั่นเทาอีกต่อไป แต่กลายเป็นผมเสียเองที่สั่นจนมันต้องกอดแน่นขึ้น  บ่ามันเปียกแฉะไปด้วยน้ำตา  ทั้งๆที่มันคงเจ็บจากเหตุการณ์เมื่อกี้แท้ๆแต่มันกลับไม่พูดอะไรสักคำ หรือร้องครางด้วยความเจ็บปวดเลย

   ไม่รู้ว่าเข็มยาวเดินได้ระยะทางเท่าไหร่.....จนกระทั่งน้ำตาผมหยุด และความเงียบยังคงโรยตัวในห้อง...  ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากเล็กๆนั่นอีก  มีแต่เสียงพึมพำว่าขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากผมเท่านั้น....

   แต่อยู่ๆร่างที่กอดผมอยู่ก็ปล่อยมือ  ไปป์ดันตัวผมออกมาแล้วลุกขึ้นเดินเซๆไปเก็บเสื้อยืดที่ผมขว้างทิ้งไว้บนพื้นมาสวมไว้

   “ไปป์....” ผมครางเรียกชื่อมันเบาๆ แต่มันไม่ได้พูดอะไรเหมือนเคย  ร่างผอมๆนั่นเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเลือกหยิบเสื้อแขนยาวมาสวมทับไว้แล้วเดินออกไปจากห้อง

   ผมเอื้อมมือไปคว้าเสื้อของตัวเองมาใส่บ้างแล้วรีบวิ่งตามออกไป  ไปป์กำลังหยิบรองเท้ามาใส่

   “จะไปไหน” คำตอบที่ได้มีเพียงความเงียบเท่านั้น  มันหมุนลูกบิดแล้วเดินออกนอกห้องไปช้าๆ  ผมไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้นหรอก  ผมรีบใส่รองเท้าแตะเก่าๆแล้ววิ่งตามออกไปบ้าง




   ตอนแรกผมคิดว่ามันจะหนี....แต่ไม่ใช่....

   สายตาของผมสะท้อนภาพผู้ชายตัวสูงพอประมาณแต่ผอมแห้งเดินเอื่อยๆไปตามทางเดิน  มันซุกมือลงในกระเป๋าเสื้อแขนยาวและยังคงก้มหน้าก้มตาเดินไปเรื่อยๆไม่ยอมตอบคำถามผมเลย  ทั้งเรื่องที่ผมขอโทษและเรื่องที่จุดหมายปลายทางของมันคืออะไรกันแน่  ที่ผมทำได้ก็มีเพียงก้าวตามเงาสีดำที่ทอดยาวลงมาไปเรื่อยๆ

   มันก้าวเดินช้าๆทิ้งระยะห่างจากผมไม่มากนัก  ไปป์เดินออกมาจากหอพักแล้วเดินเลียบถนนเส้นเล็กๆในซอยหอพักไป  ....ผมเริ่มขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจว่ามันจะไปที่ไหนกันแน่...

   เส้นทางคดเคี้ยวนำไปสู่สนามเด็กเล่นในซอยหอพัก....  มันเป็นลานทรายสลับกับสนามหญ้ากว้างๆที่ให้เด็กในละแวกนั้นมารวมตัวเล่นกัน  ทั้งกระดานลื่น  ชิงช้า  ม้าหมุน  ไม้กระดก  แล้วก็บ้านเด็กอะไรไม่รู้อีก  นอกจากนี้ยังมีประตูฟุตบอลให้พวกนักศึกษามาแย่งเด็กเตะบอลในบางเวลา

   แต่ที่ผมงงก็คือไปป์มันมาทำอะไรที่นี่??

   “มาทำอะไรที่นี่น่ะ”

   และความเงียบก็ยังเป็นคำตอบ  มันไม่พูดอะไรนอกจากเดินเอื่อยๆไปทิ้งตัวนั่งบนชิงช้าที่ตั้งอยู่บนลานทราย  เวลาตีสี่กว่าๆแบบนี้ยิ่งทำให้บรรยากาศโดยรอบเงียบสงบเสียจนวังเวง  ร่างผอมๆนั่นค่อยๆยืนขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงปล่อยให้ชิงช้าไกวไปจนได้ยินเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดดังก้องในหู

   “กูขอโทษ...” ไปป์ตอบผมด้วยเสียงเหล็กเสียดสีกันเท่านั้น  ไม่รู้ว่าผมพร่ำบอกคำนี้ไปมากแค่ไหนแล้วนะ....

   ลมเย็นๆในยามใกล้รุ่งสางเรียกให้มันห่อชายเสื้อเข้ากับตัว แล้วเงยหน้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะยิ้มบางๆออกมา.....

   “กูกับแซ๊กเป็นเพื่อนสนิทกัน” นั่นเป็นประโยคแรกที่มันพูดกับผมหลังจากเหตุการณ์นั้น “ถ้าจะมีเพื่อนคนไหนยอมตายเพื่อกู......กูเชื่อว่ามันต้องเป็นหนึ่งในนั้น”

   คราวนี้ผมเองกลับเป็นฝ่ายที่ตอบมันด้วยความเงียบแทน  ทั้งๆที่ในใจอยากพูด....อยากเถียง....อยากตะโกนว่าไอ้เชี่ยนั่นมันชอบมึง!!!!!  ดูสายตามันก็รู้แล้วว่าไม่ต่างอะไรกับที่ผมใช้มองมันเลย....

   “แล้วที่มึงเห็นตอนนั้นก็เหมือนกับตอนที่มันหอมแก้มกูเมื่อตอนนู้นแหละ” ไปป์ยังคงไม่สบตาผม แต่ก็ดีแล้ว...ไม่งั้นมันอาจจะรู้ว่าผมต่อต้านอยู่ในใจ “มันเมาแล้วมันก็จูบทุกคนแหละ....เพลย์บอยอย่างไอ้เวฟยังเคยโดนเลย”

   ผมถอนหายใจเงียบๆเพราะกลัวว่ามันจะโกรธผมได้....  ไอ้เรื่องจูบนี่ถึงจะรู้อยู่แล้วว่ามันไม่ได้ตั้งใจ....แต่ผมก็โกรธอยู่ดีแหละ!!!!!!  ถึงมันจะไม่โดนปากก็เหอะ!!!!!!

   “แล้วทำไมต้องไปกับมันสองคนด้วยล่ะ” ผมเริ่มทนไม่ไหว “กูก็บอกแล้วว่าไม่ให้ไป....แล้วเป็นไงล่ะ”
   “ภคิน...” ในที่สุดมันก็ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากพื้นทราย “กูคิดว่ากูพูดรู้เรื่องแล้วนะ”
   “ก็กูหึงมึงนี่หว่า!!!!! จะให้ทำยังไงล่ะ!!!!!!!”

   พอเจอฮุคแบบหน้าด้านๆเต็มตีนเข้าไป  ไปป์มันก็ถึงกับไปไม่เป็นชั่วขณะ  แก้มขาวๆนั่นขึ้นสีเรื่อ....น่ารักซะจนผมอยากดึงมาฟัดให้หายหมันเขี้ยว แต่กลัวว่ามันจะโกรธผมมากกว่าเดิม.....

“แม่งเอ๊ย!!!...กะ...ก็บอกแล้วว่าเป็นเพื่อนกัน  มึงจะเอาอะไรอีกวะ” นั่น...ทำตะโกนเสียงดังกลบเกลื่อนอีก “จะให้กูเลิกคบมันรึไง”
“ถ้าได้งั้นก็ดี”
“ภคิน” มันดุผม “ที่พูดนี่ไม่ได้เข้าใจเลยใช่มั้ย”

   เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมพูดอะไร  คราวนี้มันเด้งตัวขึ้นมาจากชิงช้าปล่อยให้มันไกวไปมาอยู่สักพัก  ไอ้ตัวแห้งก้มลงเก็บกิ่งไม้แห้งยาวๆที่ร่วงอยู่บนพื้น  เป็นครั้งแรกที่มันเดินมาใกล้ผม  ไปป์เดินวนรอบๆตัวผมไปมาก่อนจะใช้กิ่งไม้ขีดบนทรายเป็นวงกลมล้อมรอบตัวผม

   “ถามหน่อยสิ” คราวนี้มันมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม “กูกับมึงจะยืนอยู่ในวงกลมวงนี้ได้ยังไง”
   ผมเลิกคิ้วอย่าไม่เข้าใจในสิ่งที่มันต้องการสื่อ “มึงก็คงต้องขี่คอกูมั้ง....ไม่ก็ยืนเบียดๆกัน”

   มันฟังคำตอบผมแล้วยิ้มออกมาบางๆ “แล้วถ้า......” คราวนี้มันเขียนวงกลมรอบตัวเองบ้างแต่ให้มีส่วนหนึ่งของวงกลมทับวงกลมของผมอยู่ “แบบนี้ล่ะเป็นไง”
   ผมเลิกคิ้วสูงกว่าเดิม และไม่ได้ตอบอะไรไปเพราะไม่เข้าใจว่ามันจะสื่ออะไรกันแน่

   “เห็นมั้ยล่ะว่ามันยืนสบายกว่าไปเบียดกันตั้งเยอะ” ไอ้เด็กติดลูกอมเงยหน้าขึ้นมองผม  ตอนนี้เรายืนอยู่ใกล้กันนิดหน่อยจนทำให้ผมรู้สึกประหม่ายังไงก็ไม่รู้สิ....

   ความเงียบโรยตัวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ได้อึดอัดเหมือนครั้งก่อนแล้ว....  เรามองหน้ากันเหมือนรอให้ใครอีกคนพูดอะไรขึ้นมาก่อน......


   “นี่......ภคิน...”
   “อือ....”
   “อย่าหวงกูมากเกินไปเลย.....การยืนในวงกลมเดียวกันน่ะมันทั้งอึดอัดทั้งแคบ  ต่างฝ่ายต่างไม่สบายด้วยกันทั้งนั้น” มันเอากิ่งไม้เคาะลงในวงกลมที่ผมเหยียบ “นี่โลกของมึง” จากนั้นก็เคาะลงข้างเท้าตัวเอง “ส่วนนี่โลกของกู”

   แสงจันทร์สะท้อนนัยน์ของมันให้วาววับเหมือนเด็กตัวเล็กๆ......



   “เห็นมั้ย....เราไม่ต้องอยู่บนโลกใบเดียวกันหรอก....ไม่ต้องชอบทุกอย่างเหมือนกัน....ไม่ต้องทำเหมือนกัน....ไม่ต้องคิดเหมือนกัน....ไม่ต้องเป็นทุกอย่างของกันและกัน” ไปป์เคาะกิ่งไม้ลงในส่วนที่โลกของเราเชื่อมเข้าหากัน  มันฉีกยิ้มกว้างพร้อมแววตาวาววับ “แค่ตรงนี้มันสำคัญก็พอ....เราไม่ต้องเป็นทุกอย่างของกันและกัน.....แต่เราเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของกันและกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ”

   มันไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้นเพราะถูกผมรวบกอดจนได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ....  สุดท้ายก็ต้องยอมให้กอดแต่โดยดี....  เชื่อได้เลยว่าถ้าตอนนี้ไม่มืดค่ำเสียจนไม่มีคน  ไปป์มันไม่ยอมให้ผมกอดในที่สาธารณะแน่ๆ...

   “ขอโทษนะ....” คำนี้รอบที่ร้อยกว่าๆของวัน.... แต่คราวนี้คำตอบที่ได้ไม่ใช่ความเงียบอีกแล้ว....

   แม้จะเป็นเพียงเสียงอู้อี้ที่บ่าผมก็เถอะ....  แค่นั้นก็ทำให้ผมยิ้มได้แล้ว

   ผมไม่เคยรู้ว่ามันอึดอัดมาก่อน....  ผมน่ะไม่เคยใส่ใจกับรายละเอียดอะไรเล็กๆน้อยๆแบบนั้นหรอก  ก็รู้อยู่ว่าตัวเองนิสัยชาติชั่วพอประมาณ.....ทั้งหัวดื้อ  ไม่ยอมฟังใคร  ชอบแสดงความเป็นเจ้าของ  แถมเรื่องหึงหวงนี่ไม่ต้องพูดถึง....เอาเป็นว่าแค่มันขยับตัวผมยังรู้อ่ะครับ....

   เรื่องบางอย่างในอดีตมันทำให้ผมฝังใจ....  คิดว่าถ้าปล่อยไปจะไม่มีวันได้กลับคืนมาอีก  แต่เมื่อมีมันอยู่ในอ้อมกอดตอนนี้  ผมก็ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้วล่ะ  ความรู้สึกที่กลัวจะสูญเสียเมื่อกี้ยิ่งตอกย้ำให้ผมกอดรัดให้แน่นขึ้น


   ความพอดีคือสิ่งที่หายากที่สุดสำหรับคนสองคน...

ผมสัญญากับตัวเองว่าจะเพลาๆเรื่องนี้ลงเสียบ้าง  อย่างน้อยก็เพื่อความสบายใจของมัน.....เพื่อจะได้มีระยะห่างพอดีกับความสุขทั้งสองฝ่าย  โอเค....ผมจะพยายามหึงให้น้อยลงนะ...




   “โอ๊ย...จะกอดให้กระดูกกูหักเลยรึไงสัด....  แม่งกัดกูทิ้งไว้ยังไม่หายเจ็บเลยนะเว่ย!!!” นั่นไง..กูโรแมนติกได้ไม่ถึงสองนาทีหมาในปากไอ้แห้งนี่ก็เริ่มทำงานแล้ว
   “ก็กูโกรธนี่หว่า  กัดแรงเปล่าวะ...โทษที” เห็นแบบนี้เลยต้องผละออกจากตัวมันแล้วสำรวจที่คอ  อื้อหือ....ม่วงๆแดงๆเป็นจ้ำเหมือนคนโดนผัวซ้อมมาเลยครับ
   “แม่ง...กัดอย่างกะหมา  ฉีดวัคซีนรึยังก็ไม่รู้” มันว่าพลางก้มสำรวจคอตัวเองที่โดนขย้ำไม่มีชิ้นดี “เวลาหมาบ้ากัดหมอเขาให้ตัดคอหมาไปตรวจนะรู้มั้ย”
   “ไม่รู้”
   “สัด....กวนตีนนะมึงอ่ะ” มันพุ่งเข้ามาบีบคอผมแล้วเขย่าๆ  หนอย...เตี้ยแต่แรงอาฆาตเยอะนักนะมึง
   “แล้วนี่มึงจะเดินออกมาไกลขนาดนี้ทำไมวะเนี้ย  หรือว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศ” ว่าแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่มล้อเลียนมันที่หน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาเหมือนเปิดสวิทช์  ก็มาน่ารักให้กูเห็นแบบนี้แม่งจะไม่ให้หึงได้ไงวะ!!!!!!


   โอเค....มันอาจจะไม่ใช่ผู้ชายหล่อเรี่ยราดหรือน่ารักชิบหายวายป่วงแบบที่เห็นแล้วต้องเหลียวหลังมองจนคอเคล็ด  แต่เห็นแบบนี้ไอ้ไปป์มันดีกรีรองเดือนคณะเชียวนะครับ(พูดก็พูดเถอะ...เป็นรองแล้วได้อะไรวะ  มันต้องนัมเบอร์วันแบบผมสิ  ถึงจะมีคนจดจำ)  เสน่ห์ของมันอยู่ที่ความเป็นธรรมชาติเนี้ยแหละ  ตาโต  จมูกเล็กดูรั้นๆ  ปากหมาๆ ที่สำคัญคือเวลามันยิ้มนี่เหมือนมีรังสีความสุขแผ่ออกมาใส่คนรอบข้าง....  ยิ้มทั้งตายิ้มทั้งปาก  ...บอกตรงๆว่าแค่เห็นก็อยากยิ้มตามแล้วครับ

   “ว่าไปนะ  เมื่อกี้หมาบ้าที่ไหนแม่งมาซบอกกูร้องไห้วะ” ว่าแล้วมันก็ทำท่าสะอึกสะอื้น “ฮือออออออออออ  ฮือออออออ....ไปป์  กูขอโทษ....”
   “เหี้ยละ...กูไม่ได้ทำท่าตุ๊ดแบบนั้นซะหน่อย”
   “ตุ๊ดเหี้ยไร!!!!  ไม่ต้องมานอกเรื่อง” ไอ้ไปป์ยื่นหน้ามาใกล้ผม  “แหน่~~~  เขินล่ะสิ  โตเป็นควายยังมาร้องไห้เป็นเด็กๆ” มึงคิดว่าหน้าอย่างกูเขิน???.....
   “ไม่เขินว่ะ” ผมคว้านิ้วเรียวที่ชี้หน้าแซว  เพราะหวังว่าหนังหน้าผมจะบางลงสักมิลสองมิลได้ ซึ่งขอโทษ..มึงไปฉาบหน้าตัวเองให้หนาเท่ากูจะง่ายกว่ามั้ย.....


จุ๊บ

   “อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก  ไอ้เหี้ย ไอ้หน้าด้าน!!!!!!!!!!!!!!!!!!” แฟนผมปากว่ามือถึงครับ  แม่งเตะหน้าแข้งกูเข้าไปป้าบนึง  ไม่พอยังจับมาตีเข่าซ้ำอีก  ผมแม่งขำหน้ามันจนไม่มีแรงต่อต้าน  เลยปล่อยมันซัดคืนบ้าง   ขนาดเพิ่งโดนกูเล่นงานไป แต่แรงยังเหลือเยอะเชียวนะมึง
   “โอ๊ย...แค่จุ๊บจมูกเฉยๆเอง  มึงจะฆ่ากูให้ตายเลยไง”
   “เออ!!!!  ตายได้ก็ดี”
   “อยากเป็นม่ายผัวตายรึไง”
   “เหี้ย!!!!!!!!!!!!!!”

   ใครจะอยู่เฉยๆให้โง่ล่ะครับ  ผมวิ่งไปหลบหลังชิงช้าแต่มันก็ตามมาไล่เตะไม่ยั้ง  เลยเกิดเป็นสงครามสกปรกในยามรุ่งสาง  ไม่สกปรกได้ไงหลังๆผมกับมันเริ่มใช้วิธีเตะทรายใส่อีกฝ่าย  นี่สินะที่เขาเรียกว่าเล่นสกปรก

   ตอนนี้เป็นเวลาตีสี่กว่าๆ  แต่มีผู้ชายสองคนกำลังไล่เตะทรายใส่กันในสนามเด็กเล่น  พร้อมส่งเสียงแบบไม่กลัวชาวบ้านตื่น

   “ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!...ตายซะเหอะเมิงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!”
   “เชี่ย...ทรายเข้าตา  ขอเวลานอก”
   “ไม่มีว้อย  กรรมการไม่อนุญาต!!!!!”


   เราไล่กวดกันจนเหงื่อท่วมตัว  สุดท้ายเลยมาจบลงที่นั่งเฉยๆบนชิงช้า  ผมรู้สึกว่าตัวเองสกปรกมากครับ ทั้งๆที่พื้นเพเดิมก็ไม่ใช่คนสะอาดอะไรหรอกนะ แต่คิดดู....เหงื่อท่วมตัวแถมยังมีทรายเต็มหัว  เข้าตา  และติดไปตามส่วนต่างๆของร่างกาย  นี่ยังไม่นับเสื้อยืดสุดโสโครกนี่อีกนะครับ

   “ป๊ะ!!!กลับเหอะมึง...จะเช้าแล้ว  ดีนะพรุ่งนี้ไม่มีเรียน” ไปป์เป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อน  มันยืนบิดขี้เกียจแล้วหาวเหมือนแมวขี้เซาทำเอาผมยิ้มบางๆกับท่าทางน่ารักๆนั่น   ผมเด้งตัวขึ้นมาขยี้เส้นผมหยักศกนั่นจนทรายกระเด็นออกมาเป็นเม็ดๆ  มันทำหน้างอใส่นิดหน่อยก่อนเราจะออกเดินทางกลับหอกัน

แม้จะเป็นเวลาใกล้รุ่ง....ถนนเส้นเล็กๆแห่งนี้ยังคงโล่งปราศจากผู้คนและรถราเหมือนตอนขามาไม่มีผิด   แต่ความรู้สึกของผมแตกต่างกับขามาลิบลับ  แม้ว่าจะมีเพื่อนเป็นเสาไฟและเงาสีดำที่ทอดยาวไปด้านหน้าเหมือนเดิมก็ตาม 

แต่เพราะมีคนข้างๆนี่ไงล่ะ....



   “มึงดูสิ....กูจับมือมึงเดินด้วย” ผมว่าพลางเอื้อมมือไปข้างมัน  ทำให้ตอนนี้เหมือนเงาผมกับมันกำลังจับมือกันอยู่
   “ห่า..มุกนี้ลอก กวน มึน โฮ มานี่หว่า” สมกับเป็นมันล่ะ....ขอให้ได้ด่า
   “อะไรวะ  กูจะโรแมนติกซะหน่อย  ขัดตลอดนะมึงอ่ะ”
   “ดูนี่ดีกว่า” ไอ้แห้งก้าวขาเร็วๆนำผมแล้วกระโดดเหยียบเงาตรงหัวผม “ฮ่าๆๆๆ  โดนกูเหยียบหัวแล้วมึง!!!!”
   “อ๋อ...มึงจะเล่นแบบนี้ใช่มั้ย... ได้!!!!!”

   แทนที่จะได้เดินกลับหอสบายๆกลายเป็นว่าผมกับมันกำลังเล่นเหยียบเงาอีกฝ่าย  แล้วเงามันทอดไปด้านหน้าด้วยครับ ซึ่งก็หมายความว่าใครอยู่ข้างหน้าก็ได้เหยียบ  งานนี้ไม่ต่างอะไรกับวิ่งกลับล่ะครับ....




   “ไม่เล่นแล้ว!!!  มึงขายาวกว่ากูมึงก็เหยียบกูง่ายกว่าดิวะ”
   “อ้าว...ใครมันเริ่มเล่นก่อนวะ  แพ้แล้วพาลนะมึงอ่ะ” ผมยืนมองมันที่หอบแฮ่กๆเป็นลูกหมาแล้วก็อดขำไม่ได้  ว่าแต่ผมทำตัวเป็นเด็ก...ตัวมันเองก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่ “โอเค..ไม่ต้องค้อนกู  เดินกลับเฉยๆก็ได้”
   “.......”

   พอเลี้ยวขวาตรงหัวมุมด้านหน้าก็คงจะถึงครึ่งทางแล้วล่ะ  สนามเด็กเล่นก็ไม่ได้ไกลจากหออะไรมากหรอก  ขณะที่ผมกำลังฮัมเพลงคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นก็สัมผัสถึงความอุ่นบางอย่างในอุ้งมือ...

   ผมรีบหันควับไปหาคนข้างๆทันที...  ใครจะคิดว่ามันจะเป็นคนสอดประสานนิ้วมือเข้ามาหาผมเอง ทั้งที่ปกติเดินติดกันมากๆในที่สาธารณะมันยังบ่นผมแทบตาย  เหมือนจะรู้ตัวว่าถูกจ้องอยู่  ไปป์มันทำเนียนมองข้างทางเสียอย่างนั้น แต่ถ้าตาไม่ฝาด...ผมว่าผมเห็นแก้มใสๆนั่นขึ้นสีเรื่อเอาเรื่องอยู่นะ....



   “ไปป์....”
   “..... ยะ...ยังไม่เช้า ไม่มีคนเห็นหรอกมั้ง”





   ผมฉีกยิ้มกว้างกับคำตอบแล้วบีบมือนุ่มนั่นเบาๆ




แล้วแบบนี้จะไม่ให้หลงได้ยังไงครับ....







TBC

ไม่ดราม่านานค่ะ เพราะมาม่าขาดตลาด ฮ่าๆๆ
หลังจากทิ้งระเบิดไว้  อ่านคอมเม้นแล้วแบ่งกันเป็นสองฝ่ายชัดเจนเลยค่ะ มีมุมแดงไปป์ไกลปืนเที่ยง กับ มุมน้ำเงินภคินกินผู้ชาย 5555
สารภาพว่าอยากเขียนตอนนี้มาก เพราะมันเป็นRoom 39(อันนี้จริงจัง) เอ๊ย..ไม่ใช่ เพราะมันเป็นการแสดงมุมมองความรักแบบที่คนเขียนชอบ  ต่างฝ่ายต่างมีเหตุผลของตัวเองในการกระทำ แต่ถ้ามันขาดความพอดีไป  สุดโต่งเกินไป มันก็จะกลับมาทำร้ายตัวเองได้  ดังนั้นมันต้องมีช่องว่างระว่างกันบ้างค่ะ(เปิดเพลงที่ว่างของวงPauseฟังประกอบด้วย)
เขียนแล้วชอบตอนคินร้องไห้อ่ะ(เขียนเองชอบเอง  มันบ้า 555) รู้สึกว่าไปป์เข้มแข็งกว่าคินเยอะเลยนะเนี้ย  เงี้ยแหละ..พระเอกเกาหลีมันต้องมีมุมอ่อนไหวค่ะ กร๊ากกกกกกกกกกก


เวิ่นนิดนึง...นิยายไม่ดราม่า แต่ชีวิตคนเขียนโคตรดราม่า  ลงทะเบียนแล้วอยู่ๆอาจารย์ก็ปิดเซค  ตอนนี้ตารางเรียนรวนไปหมดแล้วค่ะ และยังไม่ลงตัวด้วยT T
แล้วก็แจ้งให้ทราบว่าเปิดเทอมแล้วคงไม่ได้มาลงบ่อยๆเหมือนตอนปิดเทอมนะคะ ต้องโทษที ต้องโทษที ต้องโทษทีนะ อย่าว่ากัน อย่าว่ากัน อย่าว่ากัน คงเข้าใจ คงเข้าใจ คงเข้าใจนะ อย่าว่ากัน อย่าว่ากัน อย่าว่ากัน ~
(เพลงดักแก่สุดๆ 5555555)
อาจารย์บอกว่าเทอมนี้งานจะยุ่งกว่าเทอมที่แล้ว  งงมากว่าเทอมที่แล้วนี่ยังไม่พออีกรึคะอาจารย์  พูดแล้วน้ำตานองหน้าค่ะ

คนอ่านก็สู้ๆนะคะ  ขอให้เรื่องทั้งหมดผ่านพ้นไปด้วยดีค่ะ

PS.ขอโทษนะคะรอบนี้ไม่ได้ตอบเม้น...ง่วงมากมาย 555
PS.ตอนหน้าเป็นตอนของแซ๊กนะคะ

[Heisei]

น่ารักจังเลยอะ  เป็นตอนที่น่าประทับใจจริงๆ

"เราไม่ต้องเป็นทุกอย่างของกันและกัน.....แต่เราเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของกันและกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ"
ชอบมากๆ

จุ๊บคนเขียน
ขอให้ผ่านเรื่องมาม่าไปได้ด้วยดีนะ

[matame]

คนสอง555 ชอบตรงวงกลมนึกถึงเซตเลย คนเขียนสู้นะ

[~มือวางอันดับ1~]

จิ้ม+1กะบวกลูกเป็ดเหลือง ๆ  ทะลุไป ถึงนู๋ ไปป์ กะ ภคินเลย ชอบอ่ะ รักในแบบของเรา ๆ  คนเชียน สู้ ๆ น่ะ
ปล. มาม่า เป็นที่ต้องการ จริง ๆเรื่องนี้ ไม่มีอ่ะ ชอบน่ะ

[Aimiya]

สงสารแซกนะ แต่ว่าแบบนี้มันก็ดีที่สุดแล้วล่ะเนอะ^_^
ดีใจที่ไม่ดราม่า ฮาๆ ไปป์นี่สุดแสนจะน่ารัก เฮ้อออ อย่างนี้คนเค้าจะไม่รักไม่หลงกันได้ยังไง
ภคินก็ใจเย็นลงนิดนึงนะจ๊ะ ปล่อยให้แซกเค้ามาเล่นๆกับไปป์บ้างก็ได้(อ้าว?) แหมม ก้เค้าเพื่อนสนิทกันอ่าน้าาา ฮาๆๆ