หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[fuku]

กินๆ ไปเหอะ
ไปป์เป็นของสดนะ เดี๋ยวหมดอายุทำไง!!

[u-only-one]

ชอบบทอัศจรรย์ของคินกับไปป์จริงๆ อ่านไปอ่านมา ฮาแตก 5555+ 
อย่างนี้แหละดีแล้ว ถ้ามันจะหวานแหวว หวานเลี่ยน คงไม่ใช่คู่นี้เป็นแน่ แต่พอหวานกันนิดๆก็ชวนให้อมยิ้มได้เหมือนกัน
การพัฒนาการของคำว่าแฟนขึ้นทีละสเต็ปก็ทำให้น่าลุ้นดีค่ะ ถือเป็นคู่เกรียนที่น่าสนใจอีกคู่เลยทีเดียว
... ตอนนี้ก็รอแค่ว่า คินจะกินไปป์หมดตัวเมื่อไหร่ 
แล้วบทอัศจรรย์จะสนุกสนานเฮฮาแบบไหน อดใจรอแทบไม่ไหวแล้ว 

ปล. อ่านเรื่องนี้มานานแล้วค่ะ เป็นเรื่องที่ชอบมากอีกเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว ชอบอ่านคู่รักเกรียนๆ คลายเครียดจากงานดี
ปล.2 จัด +1 กับความฮาไม่มีขาดตอนของแกงส์นี้เลย สวดยอดดดด

[DexTunG]

 

[NannY]

ไปป์เป็นสาวแล้ว ก๊ากกก

[tarkung]

จะตามเกาะติดเรื่องนี้ต่อไปนะ
สุ้ๆนะเป็นกำลังใจให้นะ

[moriku]

ค่าเอ๊ยยยยขอให้เจอคนในฝันไวๆ555555

[Windiizz]

ถ้าไปป์บอกภคินไปแบบนั้นอาจถูกจับกดบนไอ้เน่าได้
ไปป์ยอมๆภคินหน่อยยย คนอ่านลุ้นจะแย่แล้วเนี่ย 55555

อาร์ทกับฟาร์ไปถึงไหนแล้วเนี่ยมีขงมีเขิน 
รออ่านตอนคู่นี้นะคะ(แล้วคู่หลัก?)

[day9day]

หลังจากที่อ่านเป็นรอบที่สองแล้ว (เป็นเอามากนะเนี้ย)

คู่นี้เวลาหวานแล้ว น่ารัก สวดดยอดดดด ไปเลย

อยากทราบอาการตอบรับเมื่อไปป์ ได้ยินคำว่า  “จัดการให้ด้วยนะ” น้ำเสียงเด็ดขาดนั่นทำให้กูมั่นใจซะยิ่งกว่ามั่นใจเสียอีกว่าจะไม่มีวันหนีมันพ้นแน่ๆ

อยากเม้นเพิ่มอีกนิดนะ ตอนต่อไปอยากให้ ภคิน เป็นคนเล่ามั้งได้มั้ยอ่ะ
คงจะกล้าเล่ามากกว่าไปป์ (แกแอบหวังไรอ่ะ/ฮ่าๆๆๆ)
 

[DraCo_SLa13]

ไม่จำเป็นต้องหรูหรา ดูดี

ขอแค่เป็นคนที่เรารัก  เราก็พร้อมอยู่กับเค้าทุกสถานการณ์เน๊อะ

[abcdefg]

แร่งเว่อร์นะคิน
ขนาดไปป์ยังไม่พร้อมอ่ะคิดดู 
555555555555555

ค่าตลกอ่ะ ตอนแรกก็ว่าฮาแล้วนะ พักหลังนี่ชักรั่วเข้าไปใหญ่

[Whatever it is]

  555 ตอนนี้ก็ฮาอะ

[Whatever it is]

น่ารักมากมาย 

[POPEA]

ฮา "ค่า" มากเลยอะ รั่วไปไหน ~
ชอบบุคลิกอาร์ทมาก แบบว่ามีหลายมุม มีเสน่ห์สุดๆ
อยากอ่า่น NC ของคินกับไปป์ คงหื่น ฮา น่า่รัก หุหุ ยอมๆคิมไปเหอะน่าไปป์!

[nemonoy]

>//< เลิฟซีนเบาๆ ก็ทำเราเขินได้อ่ะ

[sunshadow]

   โห. . . มีพัฒนาการสักทีนะคู่เนี๊ยะ

[drasil]

ชอบประโยคสุดท้ายของไปป์อ่ะ

[beboy]

หวานจริง ๆ เลยอ่ะ
ชอบครับ  ขอบคุณนะครับ

[kimmania]

  เสียดาย จัง เฮ้อ อินิดเดียวเท่านั้นคิน สู้ๆโว้ย 55

[~MiKi~]

ภคิ๊นนน ยิงเผาขนขนาดนี้ไม่เข้าได้งัย

ชอบอ่ะ สองคนนี้อะไรจะน่ารักขนาดนี้

[jinhae]

อ่านแล้วเขิน 

[sapphire winnie]

#Room25
"ใหญ่แล้ว... อดเอา"
อย่างฮา!!!5555 ตีความไปไกลได้อีกนะนั่น!
ป.ล. ไปป์ไปไกลแล้ว TT อย่าคิดไปเองลูกกกกก
เอาแอมไปเก็บที = =

[sapphire winnie]

#Room 26
เป็นแฟนกันแล้ววววววววว~
บอกรักโรแมนติกมากมายให้ดิ้นตายเถอะ! ยกความดีความชอบให้พี่โจ้! 5555
คันหูมาได้ไงนั่น!

[ืnnick]

เมื่อไหร่จะมี nc!? >O<
แล้วเมื่อไหร่นังไปป์จะเสียสาวสักทีเนี้ยยยยยยยยยยยยยย 

55 "โตเป็นสาวแล้วนะ" ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก   

[Indigo]

Room 38

   เรื่องทั้งหมดมันเริ่มมาจากเสียงโทรศัพท์ในตอนนั้น...


   “ฮัลโหล....ว่าไงวะมึง”
   “โห...นึกว่ามึงจะไม่รับซะแล้ว”
   “พูดอะไรของมึงไอ้แซ๊ก  เรื่องอะไรกูจะไม่รับโทรศัพท์มึง” ผมนอนแผ่หราบนโซฟากระดิกตีนสบายๆแล้วพลิกตัวนอนคว่ำลง
   “คืนนี้มึงว่างมั้ย”

   ผมหันมองซ้ายขวา.....ไอ้คนหายใจร่วมห้องมันเข้าไปเยี่ยวในห้องน้ำพอดี  เลยแอบกระซิบเบาๆ “เออ...ว่าง”

   “เออ...ดีเลย  เดี๋ยวกูไปรับ  แดกเหล้าดีกว่า ไม่ได้กินด้วยกันนานแล้ว เพราะมึงเอาแต่เบี้ยวกู”
   “เวฟกับโอ๊ตไปเปล่าวะ”
   “ตัวคณะพวกมันมีเทสย่อยพรุ่งนี้ว่ะ  ตอนนี้กำลังจมกองหนังสือตายข้างๆกูเนี้ย” ผมพยักหน้าเข้าใจ  ก็เวฟกับโอ๊ตมันเรียนิตินี่หว่า  แล้วตัวคณะมันแต่ละตัวหนังสือหนาแบบปาหัวหมาตายได้
   “บอกมันว่าอ่านไป....เผื่อมีเพื่อนเป็นอัยการ  กูจะได้พึ่งพา  ”
   “อัยการเหี้ยไร  แค่กูจบนี่ก็บุญละ” ได้ยินเสียงไอ้เวฟด่าลอดออกมา  กูก็ฮาสิครับ
   “โอเค...มึงรออีกสักสิบห้านาที  ไปถึงใต้หอแล้วกูยิงไป”
   “เออๆ” พอกดวางสายปุ๊บ....



   “จะไปไหน”

   เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!! มาอย่างผีครับ!!!!!!!!!!  ไอ้พระเอกก้มลงเอาแขนเท้าโซฟาไว้แล้วจ้องหน้าผม “ตอบกูมา...จะไปไหน”
   “อ่า...เอ่อ  ไปไหนล่ะ  ไม่ได้ไปไหน”
   “เป็นเด็กเป็นเล็กหัดโกหกนะมึง” ว่าแล้วพี่ท่านก็เขกหัวกู...อูยยยยย มึนจนเห็นดาว “จะไปไหนกับไอ้หนุ่มผมยาว”

   นี่มึงเยี่ยวยังไงถึงได้เก็บข้อมูลแน่นจังวะ  สงสัยฝึกกะกูมากไป....

   “กะ..ก็ไปแถวๆนี้แหละ  แป๊บเดียวเอง”
   “ไม่ให้ไป!!!!!!”
   “ภคิน!!!” ผมจ้องหน้ามันคืนบ้าง “มึงจะมาห้ามกูไปกับเพื่อนกูไม่ได้  กูก็ต้องมีโลกส่วนตัวบ้าง”
   “แล้วทำไมต้องไปกับมัน”
   “เอ๊า!!!ก็มันเพื่อนกูอ่ะ”
   “เหอะๆ...เพื่อน” มันจีบปากจีบคอพูดเหมือนจะประชดประชัน “ไม่รู้ล่ะ...ยังไงกูก็ไม่ให้ไป  ได้ยินว่าไอ้เวฟก็ไม่ไปด้วย  ยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย”
   “ภคิน...” ผมกดเสียงต่ำ  เริ่มจะมีน้ำโหแล้วนะ...

   ไอ้เปรตนั่นเดินปึงปังไปคว้าเสื้อคลุมมาใส่ทับ  ก่อนจะชี้หน้าผม “กลับมากูต้องเห็นมึงในห้องนี้  ถ้าไม่เจอล่ะก็.....ได้เห็นดีกันแน่!!!!!!”

   ปังงงงงงงงงงงงงงงงงง


   มันกระแทกประตูปิดอย่างไร้มารยาท  ผมยิ่งรู้สึกฉุนขึ้นมาใหญ่เลย  ยังไงมึงก็ไปทำงานแล้วจะให้กูอยู่ห้องคนเดียวเนี้ยนะ!!!!  มันจะไม่เอาแต่ใจเกินไปหน่อยเหรอ!!!!!!

   รู้สึกปวดขมับตุบๆเลย  ทั้งโกรธ  ทั้งไม่เข้าใจ  หลายครั้งที่ความหึงหวงของมันสร้างความอึดอัดให้ผม  ก็เข้าใจนะมันฝังใจเรื่องโดนแย่งความรัก แต่นี่มันเกินไป!!!  มันยึดติดกับผมมากเกินไป....  จะไม่ให้เจอใครเลยรึไง  ผมเองก็ต้องการพื้นที่ให้หายใจนะ!!!!

   ผมสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ  ใจเย็นไว้ไปป์.....  อย่าเอามาเป็นอารมณ์  ตอนนี้ไปเที่ยวกับเพื่อนให้จิตใจสงบดีกว่า...

   รอสักพักมือถือผมก็ส่งเสียง....  แซ๊กคงมาถึงใต้หอแล้ว  ผมเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าให้อารมณ์เย็นขึ้นแล้วคว้าเสื้อแขนยาวมาใส่คลุมทับอีกที  ปิดไฟให้หมด  ล็อกประตูแล้วเดินลงบันไดไป....



   แซ๊กนั่งป้ายอยู่บนช็อปเปอร์สีดำเงาวับลูกรัก  มันพ่นควันออกมาจากปากแล้วปล่อยให้ลอยเอื่อยหายไปในอากาศเบื้องหน้า

   “สูบเข้าไปนะมึง  มะเร็งแดกปอดพอดี” ผมโดดเข้าไปปัดๆควันที่ลอยเอื่อยอยู่ด้านหน้ามัน  แซ๊กยิ้มตอบ
   “มาถึงก็บ่นเลยนะมึง”
   ผมยักไหล่ “มันเป็นคอนเซ็ปของกู  ไอ้ห่า...ไม่ต้องนอกเรื่องเลยนะมึง...สูบอยู่ได้  กูบอกแล้วใช่มั้ยว่ามันไม่ดี” ว่าแล้วก็เตะหน้าแข้งมันเข้าไปป้าบนึง  แต่เหี้ยแซ๊กเสือกพ่นควันใส่หน้ากู  อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก  ตายคนเดียวไม่พอจะเอากูไปเป็นเพื่อนอีก!!!!!
   “ฮ่าๆๆๆ หน้ามึงตลกว่ะไปป์” ผมหันไปค้อนมัน “โอ๋ๆๆๆ...ล้อเล่นน่าไม่ต้องงอนเป็นตุ๊ดเลยนะ  ไอ้ตุ๊ดรด.”
   “ไอ้เหี้ยแซ๊ก!!!!!!!!!!” ลงอะไรกับมันไม่ได้กูก็เตะลูกมันแทนครับ  เท่านั้นแหละมันแทบถลาเอาตัวมารับตีนผมแทน  หึหึหึ...สมน้ำหน้าเล่นกับใครไม่เล่น!!!!

   มันผิดเองนะที่เสือกรื้อฉายาชาติชั่วที่ไอ้เพื่อนสมัยม.ปลายมันล้อผม  แม่งมาหาว่ากูใส่ชุดรด.หัวเกรียนแล้วเหมือนตุ๊ด  อย่างน้อยกูก็ได้ยศพลแม่นปืนนะแสรดดดดดดดดดดด  พวกมึงยังไม่ได้กันเลย


   ทุบตีกันไปพอควรถึงได้ฤกษ์ออกรถ  ไอ้แซ๊กขับลัดเลียดไปตามคันคลอง  ลมเย็นๆตีเข้าหน้าผมจนหนังตาแทบกลับเพราะเหี้ยนี่ขับเร็วเหมือนรีบจะไปตายที่ไหน  ไม่เหมือนไอ้ภคิน  รายนั้นก็รถเน่าบิดจนข้อมือแทบหักก็ได้ไม่เกินร้อยยี่

   เฮ้อออออออออ....คิดถึงมันขึ้นมาอีกแล้ว  ถ้ามันรู้ว่าผมหนีออกมาเที่ยวนะ....มีหวังโดนฆ่าปาดคอแน่ๆ  ก็ทำไงได้ล่ะดันมาทำให้ผมโกรธนี่หว่า  กูก็อยากประชดบ้าง......ห้ามนักใช่มั้ย  เออ...กูมาแล้วนี่ไง

   คิดเรื่องมันแล้วแม่งฟุ้งซ่านสติแตกว่ะ  โยนๆมันไปกับสายลมที่พัดปะทะหน้านี่ดีกว่า  โชคดีที่วันนี้แซ๊กมันรวบผมมาไม่งั้นคนซ้อนอย่างกูคงโดนผมมันตีจนหน้าชา   เอาล่ะ!!!คืนนี้พ่อจะแดกชดเชยที่ขาดแอลกอฮอล์ในเลือดมานาน  แค่คิดก็เปรี้ยวปากละกู

   แซ๊กพาผมไปร้านกึ่งผับนิดๆ  ไม่ใช่ร้านประจำที่นั่งกินชิวๆแบบที่พวกผมชอบไปกัน  มันเป็นร้านแบบเปิดโล่งก็จริง แต่การแต่งร้านด้วยแสงสลัวสีน้ำเงินกับขาว  พร้อมเสียงเพลงเต้นจังหวะหนักๆ(ยังดีที่มันอยู่ค่อนข้างไกลจากที่พักอาศัย ไม่งั้นกูว่ามีตบตีกันบ้างวะ)  ชุดเก้าอี้เหล็กถูกจัดไว้เป็นโต๊ะๆ  และมีลูกค้าอยู่พอตัวเลยล่ะ  บ้างก็นั่งดริ้งค์  บ้างก็ลุกขึ้นเต้น  แต่จังหวะเพลงมันน่าโยกหัวตามจริงๆแหละ

   แซ๊กสั่งเปิดเหล้ามาขวดนึง มันบอกผมว่าคืนนี้มันจะเป็นเจ้ามือเอง  กูก็ยิ้มหน้าบานเลยสิครับเงินยิ่งไม่ค่อยมีอยู่  สำหรับไอ้แซ๊กแค่นี้ขนหน้าแข้งแม่งไม่ร่วงหรอกครับ...บ้านมันรวย  ไฮโซ  ผู้ดี

   ดูจากภายนอกมันคือผู้ชายเซอร์ๆแต่งตัวตามใจตัวเองแบบโทรมค่อนไปทางโทรมมาก  แต่ที่จริงแล้วไอ้เชี่ยนี่มันทายาทตระกูลนักดนตรีเลยนะครับ  เล่นดนตรีจนบ้านรวยมาทุกยุคทุกสมัย....คิดดูละกันว่าไฮโซขนาดไหน  เทียบกับบ้านกูที่ทำโรงงานยาสูบแล้ว....แลดูอาชีพกูไม่สุจริตขึ้นมาทันทีเลย

   “เอาแดกๆๆๆๆ” แซ๊กเคาะแก้วเหล้าผสมโซดาน้ำเรียบร้อยแล้วตรงหน้าผม “ไม่ได้แดกนานนี่ลืมวิธีกินไปยังวะ”
   “ช่างเสียดสีนะมึง  แดกเป็นโว้ย  ก็เหมือนแดกน้ำเปล่านั่นแหละ” เดี๋ยวจะหาว่าโม้ผมยกแก้วดื่มเข้าไปอึกใหญ่โชว์มันซะเลย “ฮ้า~ ชื่นใจจริงๆ”
   “เหล้าไม่ใช่เป๊ปซี่นะมึง  ดื่มเร็วขนาดนั้นได้เมากันพอดี”
   “บอกตัวเองเหอะเหี้ยแซ๊ก  กลัวมึงจะคออ่อนพับไปก่อนกูจะได้ทันมึน” พอยุปุ๊บไอ้แซ๊กก็เผลอเทเหล้าลงแก้วตัวเองไปเสียเยอะครับ  กร๊ากกกกกกกกกก....เมาก่อนกูแน่มึง!!!!!

   บรรยากาศในร้านกำลังคึกคักได้ที่เลยครับ  สาวทรงสะบึ้มในชุดเกาะอกสีดำฟิตเปรี๊ยะกำลังวาดลวดลายเสียจนผู้ชายในร้านมองกันตาค้าง  ผมแถมปากค้างด้วยอ๊ะ....แม่เจ้าโว้ยอะไรมันจะขนาดนั้น!!!!!!

   “น้องเค้าเป็นคนมีของจริงๆว่ะ” ผมออกความเห็นโดยไม่ต้องหันไปมองด้วยซ้ำว่าไอ้แซ๊กมองอยู่มั้ย  แน่ล่ะผู้ชายคนไหนไม่มองอยู่ตอนนี้ผมแนะนำให้ลาออกไปบวชเลยครับ  คาดว่าทางธรรมอาจเหมาะกับเขามากกว่า
   “เต้นแบบนี้กลัวไม่เสียตัวรึไงวะ” ผมฮาแตกกับความเห็นไอ้แซ๊กเลยครับ...เออ จริงของมัน
   “ถ้าให้มึงเอามั้ยล่ะ”
   “ถามโง่ๆนะไอ้ลูกหมา  ได้ฟรีๆใครจะไม่เอา”
   “หูยยยยยยยยยยยยยยย...บ้านรวยซะเปล่า  ไอ้พวกชอบของฟรี!!!!!” ผมว่าพลางจิ้มหน้าผากมันจึ๊กๆ
   “แล้วมึงล่ะ  ถ้าให้เอาป่ะ??”
   “เอาก็โดนฆ่าพอดีดิวะ” ผมตอบเรื่อยๆ  ยกเหล้าขึ้นดื่มพลางดูน้องเกาะอกดำโชว์ลีลาเต้นอย่างพลิ้วไหว
   “ใครฆ่า???”


   พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

   น้ำสีอำพันไหลทะลักออกทางปากและจมูกพุ่งเฉียดหน้าไอ้แซ๊กไปนิดเดียวเอง  ไอ้หนุ่มผมยาวรีบลนลานหาทิชชู่บนโต๊ะมาเช็ดหน้าให้ผมใหญ่เลย

   “ตกใจอะไรขนาดนั้นวะ” ผมยื่นหน้าให้มันเช็ดเหล้าออกจากปากได้ถนัดๆ
   “ปะ...เปล่า  ไม่มีอะไร” กูพยายามไม่ขึ้นเสียงสูงให้มึงจับได้แล้วนะ
   “แดกแล้วพ่น  ทำตัวเป็นเด็กไปได้นะมึง” มันยิ้มๆเอาทิชชู่สีขาวนั่นถูๆแถวแก้มผม “เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด”
   “สมัยอยู่โรงเรียนอ่ะเหรอ”
   “เออสิ...มึงนะเวลาคนเล่าเรื่องตลกตอนกินข้าวกินน้ำทีไรพุ่งทุกที  สกปรกชิบหาย”
   “ฮ่าๆๆ  กูรู้ไงว่ายังไงมึงก็เช็ดหน้าให้กูอยู่ดี” มันยิ้มบางๆให้คำตอบผม  ก่อนจะขยำทิชชู่เปื้อนเหล้านั่นกองๆไว้บนโต๊ะ

   “เก้าปีแล้วนะ”
   “ห๊ะ...อะไรเก้าปี”
   “ที่กูรู้จักมึงไง”
   “ดีนะไม่ใช่เก้าเดือน  กูจะนึกว่ามึงทำสาวที่ไหนท้อง” ไอ้แซ๊กหัวเราะกับมุกกากๆแล้วโคลงหัวผมไปมา
   “ปากเสียไม่เปลี่ยนเลยว่ะ”
   “แน่น๊อน....มันเป็นคอนเซ็ปกู” ว่าแล้วก็ยักไหล่ “ว่าแต่มึงเหอะอยู่ๆมาย้อนวันวานยังหวานอยู่ทำไมวะ”
   “เปล๊า...” แซ๊กยกหล้าขึ้นจิบ “ก็แค่นึกถึงสมัยก่อนน่ะ”
   “พูดเป็นคนแก่ไปได้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ  ว่าไปนะ  ตอนอยู่โรงเรียนมึงรวยสุดในห้องเลย”
   “ส่วนมึงก็เป็นผู้ชายที่เถียงเก่งที่สุดในห้อง  ผู้หญิงยังเถียงแพ้มึงเลย” มันหัวเราะหึหึในลำคอเยาะเย้ยผม “ไอ้ตุ๊ดรด.เอ๊ย”
   “มึงก็เหมือนกันแหละ  ไอ้แซ๊กเซ็กซ์!!!!!”

   กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

   เห็นหน้าไอ้แซ๊กตอนนี้แล้วกูอยากจะลงไปดิ้นๆกับพื้นด้วยความสะใจ  มันเป็นเรื่องตอนสมัยม.ปลายครับ  โรงเรียนผมมีการตรวจกระเป๋า  แล้วไอ้เวฟซึ่งชาติชั่วมาก  เอาหนังโป๊มาให้เพื่อนในห้อง  บังเอิ๊ญบังเอิญว่ามาสเตอร์แกบุกมาที่ห้องแบบสายฟ้าแลบครับ  มันเลยยัดลงระเป๋าไอ้แซ๊กก่อน  ตอนตรวจเจอนี่ถึงกับฮาไปตามๆกัน  แต่เหี้ยแซ๊กไม่ฮาด้วยหน้าเน้อนี่ซีดไปหมดเลย  กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

   พูดถึงวีรกรรมตอนมัธยมของพวกผมนี่ก็เยอะจนเล่าไม่หมดหรอกครับ  พอแซ๊กมันมาพูดแบบนี้ผมก็เพิ่งนึกได้ว่าเราอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้เลยนี่หว่า  ไม่นับไอ้เวฟที่ผมรู้จักนานกว่าใครเพื่อนเพราะบ้านเคยอยู่ใกล้กันอ่ะนะ   พูดถึงโรงเรียนมัธยมทีไรก็นึกถึงวีรกรรมไอ้ภคินขึ้นมา  ว่าไปก็ตลกดีนะตอนนั้นผมเกลียดมันชิบหาย  ไม่รู้ตอนนี้มาเป็นแฟนกันได้ไง

   ผมนั่งไทม์แมกชีนย้อนอดีตกับไอ้แซ๊กไปเรื่อยๆ  ยิ่งพูดก็ยิ่งขำทั้งเรื่องทั่วไปอย่างปีนรั้วโรงเรียนแล้วโดนจับได้  จนไปถึงขั้นแอดวานส์แบบโดดเรียนไปดูคอนเสิร์ตแร็พเตอร์ตอนเขามาเชียงใหม่  พูดแล้วฮาว่ะ..ตอนนั้นผมมีพี่หลุยส์เป็นไอดอลเลยนะ  นั่งพูดกันจนเข็มยาวหมุนไปได้หลายรอบแล้ว  ผมเองก็เริ่มตึงๆในหัวนิดหน่อย  อยู่ๆแซ๊กก็เงียบไปสักพักนึง  ก่อนจะ......

   “ไปป์....กูถามอะไรอย่างนะ” แซ๊กจ้องลึกมาในดวงตาผมอย่างไม่มีท่าทีล้อเล่นแบบก่อนหน้านี้สักนิด
   “เฮ้ยๆ ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้มึง ฮ่าๆๆๆๆ  ทำอย่างกับในหนังไปได้”
   “สัญญากับกูก่อนสิ  ว่าจะตอบตามความจริงน่ะ”
   “อืม...สัญญา” เห็นมันซีเรียสแบบนี้กูเล่นต่อไม่ออกเลยครับ
   แซ๊กก้มหน้าเบนสายตาไปที่พื้น  ก่อนความเงียบจะเข้าปกคลุมเรายาวนานจนผมรู้สึกอัดอัด  สักพักใหญ่แซ๊กถึงได้ถามมันออกมา “เป็นแฟนภคินอยู่เหรอ”

   เงียบ.....มีแต่ความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบ  ผมไม่ได้พ่นน้ำใส่หน้ามันเหมือนปกติ  มือค่อยๆวางแก้วลงบนโต๊ะสีเงินเงาวับเบาๆ  ตอนนี้กลายเป็นผมเองที่เป็นฝ่ายหลบตามัน

   “ไปป์ตอบกูหน่อย” เสียงนั้นทำได้เพียงเรียกให้ผมจ้องตากับมันเท่านั้น แต่ยังไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกจากปากผมไป “บอกกูไม่ได้เหรอ..”

   สายตาแซ๊กที่สะท้อนมาเต็มไปด้วยความผิดหวัง  ไม่นะ....ผมไม่ได้อยากปกปิดเพื่อนที่ผมรักหรอก  ผมคว้าหมับเข้าที่แขนแซ๊ก “....อะ...อืม”
   แซ๊กเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่าต้องการจะพูดอะไรกันแน่  ผมบีบแขนแซ๊กแรงขึ้นนิดหน่อยก่อนจะจ้องลึกเข้าไปในตาเรียวนั่น



   “อืม....กูคบกับมันอยู่”

   ตาเรียวนั่นเบิกโพลงชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆปิดตาลง  แซ๊กขยับแก้วที่บรรจุน้ำสีอำพันในมือนิดหน่อย “เหรอ...ว่าแล้วเชียว”
   “แซ๊ก...” ผมเริ่มอ้ำๆอึ้งๆไปไม่ถูก “อย่าโกรธกูนะที่กูมีความลับแล้วไม่ยอมบอกมึง  กูขอโทษจริงๆว่ะ”
   “อืม....ไม่เป็นไรหรอก”
   “เอ่อ...แล้วมึงรู้ได้ไงน่ะ” ผมลูบคางอย่างใช้ความคิด.... “เออใช่!!!  กูนึกออกแล้ว  ช็อปเปอร์คันเมื่อวันก่อนที่ขับเร็วๆนั่นของมึงใช่มั้ย  แอบตามกูเรอะ!!!!”
   “วันนั้นก็ใช่....แต่มันไม่ใช่แค่นั้นซะหน่อย.....”
   มันวางแก้วเหล้าในมือลงแล้วก้มตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับผม  สายตาคู่นั้นจ้องลึกเข้าไปในดวงตา  นัยน์ตาของมันสะท้อนภาพผมออกมา  “มึงอยู่ในสายตากูตลอด...ทำไมกูจะไม่รู้ล่ะ”



   ผมยิ้มกว้างให้มันแล้วเอาแขนกอดคอมันไว้ “ชาตินี้กูจะหาเพื่อนดีๆอย่างพวกมึงได้ที่ไหนอีกวะ”
   “หาไม่ได้แล้ว  พวกกูมันลิมิเต็ด อิดิชั่น  ภูมิใจไว้ซะ” มันว่าพลางขยี้หัวผมเบาๆ
   “แล้วนี่มึงจะบอกเวฟกับโอ๊ตมั้ยเนี้ย”
   แซ๊กยักไหล่ “ไม่บอกพวกมันก็รู้อยู่แล้ว”
   “ห๊ะ???  นี่มึงรู้กันหมดเลยเหรอ  บ้าเอ๊ย!!!แล้วกูจะปิดทำไมตั้งนานวะสัด” รู้สึกประสาทแดกจนต้องยีหัวตัวเองเลยครับ  อยากจะยิ้มออกมากว้างๆเหมือนยกภูเขาออกจากอกเลย....ผมเองก็ไม่ชอบมีความลับกับพวกมันนักหรอก...ปกติมีเรื่องอะไรเราก็คอยเล่าให้ฟังกันเสมอแหละ
   “วันนี้กูขอดื่มหนักหน่อยนะไปป์”
   “จัดมาเลยครับพี่...” ผมยิ้มตอบโชว์ฟันครบสามสิบสองซี่แล้วชนแก้วเข้ากับมัน  ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า....เสี้ยววินาทีนั้นรอยยิ้มของแซ๊กช่างเศร้าเหลือเกิน


.....................................................................
......................................
.......................
.............



ทำไมกูถึงลืมเรื่องสำคัญไปได้....


   เหี้ยแซ๊กเมาแล้วเรื้อนครับ!!!!!!!


   “โอ๊ย...ไปป์จ๋า~~ยิ้มให้พี่แซ๊กหน่อยสิจ๊ะ~” ไม่ว่าเปล่ามันกระโจนเข้ามาเลื้อยใส่ผมทันที กูอยากจะตบหน้าผากตัวเองให้แม่งสลบไปเลย ถึงแซ๊กมันจะแพ้เบียร์จิบนิดเดียวก็เมา แต่ไม่ได้หลายความว่าแดกเหล้าเยอะๆแล้วมันจะไม่เมานะครับ
   “กูร๊ากเมิงน๊า~~  จุ๊บๆๆๆ คริคริ” อื้อหือ....จู่โจมโครมเดียวน้ำลายเต็มหน้ากูเลยครับ  มันระดมจูบไปทั่วหน้าผม....ห่าเอ๊ย  วันนี้กูเสือกอยู่คนเดียวไม่มีคนมาร่วมแชร์ความจัญไรด้วย  ว่าแล้วผมก็ควักมือถือส่งสัญญาณSOSโทรไปจิกหนังหัวไอ้สองหนุ่มนิติมาช่วยลากมันกลับไปที  ระหว่างนั้นกูก็ต้องทนยื้อแย่งรักษาพรหมจรรย์ตัวเองเอาไว้อย่างสุดกำลัง
   “ไปป์~~~กูรักมึงจริงๆนะ....ม่ายเชื่อกูเหรอ” เชื่อแล้วว้อย!!!!!!  แต่มึงเลิกจูบกูที  น้ำลายผสมเหล้าชุ่มหนังหน้ากูไปหมดแล้ว  ผมเริ่มมองซ้ายมองขวาหาตัวช่วยที่กำลังเดินทางมา....

เฮ้ย...ไม่จริงน่า!!!

   ถ้าเรื่องลืมว่าไอ้แซ๊กเมาแล้วเรื้อนว่าเหี้ยแล้วล่ะก็....มันยังมีเหี้ยกว่านั้นครับ

   และบัดนี้ความเหี้ยนั้นได้มายืนอยู่ตรงหน้ากูแล้ว!!!!!!!!!!!!!....




   “ภะ.....ภคิน...”

   หนุ่มหล่อดีกรีเดือนมหาลัยอยู่ในชุดตัวเดิมที่ออกจากบ้านไป แต่สีหน้าต่างจากตอนออกจากบ้านไป.......เพราะมันทะมึนขึ้นสามร้อยเอ็ดเท่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  คิ้วหนาๆนั่นแทบจะขมวดเป็นเส้นเดียวกัน  เส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบๆ  ผมเหมือนจะเห็นควันดำๆแผ่ออกมาจากตัวมันเลย..เหี้ยแล้วกู....เหี้ยแล้ว...


ผัวะ!!!!!!!!!!!

   ไม่ทันได้เอ่ยอะไรหมัดหนักๆก็พุ่งเข้าใส่ไอ้คนเมาทันที  ไอ้แซ๊กที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับลงไปนั่งกุมหน้ากับพื้น...  คนในร้านเริ่มแตกตื่นจนแหวกออกเป็นทาง  ผมได้ยินเสียงพึมพำประมาณว่าคนเมาแล้วทะเลาะกันด้วย



นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะมึง!!!!!


ผัวะ!!!!!!!!!!!!!

   คราวนี้เป็นมันบ้างที่ต้องเป็นฝ่ายกุมหน้าตัวเองไว้เพราะถูกผมชกด้วยหมัดขวาเข้าไปเต็มแรงบ้าง  คราวนี้ผมเองก็เป็นฝ่ายเลือดขึ้นหน้าบ้าง  มันมีสิทธิอะไรมาชกหน้าเพื่อนผมล่ะ!!!!!!!!

   มันจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่เหมือนตัดพ้อนิดๆก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราดเหมือนเดิม  ผมไม่พูดอะไรทั้งนั้น  เหมือนเรากำลังโต้ตอบกันด้วยสายตา  โดยไร้คำพูดใดๆ



   “เฮ้ย!!!เกิดอะไรขึ้นวะเนี้ย” ไอ้เวฟวิ่งฝ่าฝูงชนเข้ามาตามหลังมาด้วยโอ๊ตที่มีสีหน้างงงวยไม่แพ้กัน  มันตรงเข้ามาจับบ่าอีกข้างนึงของแซ๊กที่ตอนนี้มึนจนหันไปจูบใครต่อไม่ไหวแล้ว
   โอ๊ตกวาดสายตามองไปยังไอ้ตัวต้นเหตุ  เหมือนว่ามันจะเข้าใจสถานการณ์ได้ดีที่สุดหรืออาจะแย่ที่สุดเพราะประโยคที่มันสั่งผมมา... “ไปป์....มึงกลับห้องไปก่อน  ส่วนไอ้แซ๊กพวกกูดูแลเองได้”
   “กูไม่กลับ!!!!!!!!!” ตอบโอ๊ตแต่ผมมองหน้าคนอื่นแทน มันเองก็เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ชะงักไป
   “อย่าดื้อ” โอ๊ตบีบแขนผมไว้  ดวงตานั่นจ้องหน้าผมผ่านเลนส์แว่นหนาๆของมันแล้วเอ่ยคำที่เป็นเหมือนคำสั่งมากกว่าการขอร้อง “ไปเคลียร์กันให้รู้เรื่อง  ไม่ต้องห่วงทางนี้  พวกกูต่างหากที่ต้องห่วงมึง”

   พอมองหน้าโอ๊ตแล้วผมก็พยักหน้า  เวฟมันตบไหล่ผมบุๆไม่พูดอะไรแต่ผมก็รู้ว่ามันเป็นห่วงผมไม่แพ้ไอ้แซ๊กที่นั่งกุมหน้าอยู่ตอนนี้หรอก  แต่ตอนนี้ผมต้องไปเคลียร์ปัญหาชีวิตตัวเองเสียก่อน...

   ไม่รอให้พูดอะไร  ผมเดินนำไอ้ตัวก่อเรื่องไปรอที่มอเตอร์ไซค์เก่าๆที่จอดอยู่  มันเองก็วิ่งตามออกมาเอารถออก  รอผมซ้อนแล้วรีบบิดกลับไปทางเดิม

   ปกติไอ้เน่ามันก็เคลื่อนที่ช้าอยู่แล้วนะ แต่วันนี้ผมรู้สึกว่ามันช้ากว่าเดิมหลายร้อยหลายพันเท่านัก  ไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกจากปากทั้งผมและมัน  ผมนั่งขยับตัวออกห่างมัน....เหมือนกับมีกำแพงที่มองไม่เห็นมากั้นเอาไว้

   ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อสงบอารมณ์ร้อนๆของตัวเอง  ไฟเจอกับไฟมีแต่จะโหมให้เรื่องมันเลวร้ายไปกว่าเดิม  เพราะดูจากสภาพตอนนี้มันคงไม่ยอมกลายเป็นน้ำหรอก  ดังนั้นผมเองต้องยอมเป็นน้ำเอง


   พอมาถึงที่หอได้มันก็คว้าข้อมือผมลากขึ้นมาตามบันได  ไม่ทันได้อ้าปากเถียงอะไรก็ถูกมันโยนเข้าไปในห้องอย่างแรงจนเกือบจะเซล้ม

   “โอ๊ย!!!!!เจ็บนะโว้ย!!!!!!!”
   “แล้วทำไมไม่เชื่อที่กูบอกบ้างเลย!!!!!” ภคินที่ตามเข้ามาปิดประตูล็อกห้องเรียบร้อยตะคอกกลับมา
   “แล้วทำไมกูต้องทำตามด้วยล่ะ  มึงมันไม่มีเหตุผลเลย!!!!!  เอาแต่ใจตัวเองชะมัด!!!!!” เจอมันตะคอกเข้าไป  ให้เป็นน้ำผมก็เป็นไม่ไหวแล้วล่ะ.....คงเป็นได้แต่น้ำมัน....
   “เออ!!!  กูมันเอาแต่ใจ  นี่มึงแกล้งโง่รึเปล่า  ดูไม่ออกรึไงว่าไอ้เหี้ยผมยาวนั่นมันชอบมึง!!!!!  ไปให้ท่ามันอยู่ได้  อยากได้มันมากรึไง”
   “ภคิน!!!!!” คราวนี้ผมเป็นฝ่ายตะคอกมันกลับบ้าง “อย่ามาพูดจาแบบนี้กับกูนะ....ต่ำว่ะสัด!!!!”
   “ทำไม!!!  หรือว่ามึงเองก็ชอบมันเหมือนกัน”
   “เหี้ยเอ๊ย!!!!  คุยกันแบบนี้แม่งไม่รู้เรื่องแน่ๆ  วันนี้กูจะนอนอีกห้องนึง  พรุ่งนี้เช้าถ้ามึงสงบสติอารมณ์ได้เมื่อไหร่ค่อยคุยกัน!!!!!”

   ผมเดินหนีไปเปิดประตูห้องนอนที่ไม่ได้ใช้การมานานแล้ว แต่ถูกไอ้ภคินมาคว้าข้อมืออีกข้างไว้ก่อนจะกระชากเข้าไปในห้องนอนของ ‘เรา’ มันเขวี้ยงผมลงจนหลังกระแทกกับเตียง ไม่ทันจะได้ลุกหนีมันก็ตามลงมาคร่อมทับไว้

   “เชี่ย!!!!มึงจะทำอะไรกู!!!!!!!” ผมเริ่มดิ้นแรงขึ้นเมื่อมันเริ่มซุกหน้าลงมาที่ซอกคอผม
   “ทำเรื่องที่มีแต่คนเป็นแฟนกันจะทำได้ไง”

   ผมเบิกตากว้างตอนที่มันประกบปากลงมา  พยายามต่อต้านไม่เปิดปากให้มันรุกล้ำเข้ามาภายใน แต่ภคินไม่ยอมแพ้มันบีบคางผมจนเจ็บไปหมด  สุดท้ายก็ต้องยอมเปิดปากให้มันส่งลิ้นเข้ามา  มันเป็นจูบที่รุนแรงจนผมเจ็บไปหมด  เรียวลิ้นนั่นกวาดต้อนไปทั่วโพรงปาก  ริมฝีปากที่ขบกัดลงมาทำเอาเจ็บปากไปหมด  ผมดิ้นหนีอย่างสุดกำลังแต่ผู้ชายแห้งๆอย่างผมก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก  แถมยังต้องมาสู้แรงคนกำลังโกรธอีก.....

   พอมันช่วงชิงลมหายใจของผมจนสาแก่ใจแล้ว  ภคินมันลุกขึ้นถอดเสื้อตัวเองออก  ในขณะที่ผมนอนแผ่หลาหมดแรงจะต่อต้านอะไรแล้ว.....

   มันเลิกเสื้อยืดของผมขึ้นมาไว้ใต้คางแล้วเริ่มซุกไซร้ลงไปที่หน้าอกผม  ลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดไปตามแผ่นอกไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกเคลิ้มตามไปเลย








ผมหลับตาลงช้าๆ....


เอาล่ะ  จะทำอะไรก็ทำเถอะ....




TBC


มาทิ้งระเบิดเอาไว้แล้วจากไปค่ะ  //ฟิ้ววววววววววววววววววว~
เห็นมีแต่คนด่าแซ๊ก  ตอนนี้จะมีคนสงสารบ้างมั้ยเนี้ย ฮ่าๆๆ  คนเขียนสงสารมากมาย  ว่าจะเขียนตอนพิเศษของแซ๊กเลยนะเนี้ย


PS.ผู้ประสบภัยทุกท่านสู้ๆนะคะ  ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีค่ะ

momoshiro - อ้ายค่าเปิ้นบ่อมีคู่  เปิ้นว่าเป๋นบ่าวเคิ้นม่วนดี (รอยไหมจบ แต่เราไม่จบ 555)
sapphire winnie - อ่านแล้วสาบเมืองเลยทีเดียว 5555
AdLy,Cacao,sam3sam,MinKKniM,hoshikotegoshi - รายชื่อผู้เก๊ทมุก ดีใจที่มีคนรู้จักเพลงนี้ค่ะ แลดูคนรู้จักค่อนข้างน้อย เพราะมันเป็นเรื่องของอายุบวกรสนิยมในการฟังเพลง 555555
MinKKniM - บอลนัดเดียวกระทู้แมนยูผุดเต็มพันทิปเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ

[wijii]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ถึงแม้เกือบจะเป็นผู้ประสบภัย แต่เค้ายังไม่อยากกินมาม่าตอนนี้น๊าาาาา

คนเขียนค้าบบบบบบบ ไม่เอามาม่านะไม่เอา ถ้ามันต้องกิน ขอนิดเดียวพอนะ



สงสารน้องไปป์กะแซ๊กอ่าาา แต่เข้าใจอารมณ์ภคินนะ คยกันดีดีนะลูก อย่ารุนแรงงงง

[Chigari]

เย้ยยยย ภคิ๊นนนนน
หึงดูสถานการณ์มั่งเด้! 5555 เดี๋ยวไปป์โกรธมาจะหนาวววววว หุหุหุ
แซ็กเอ้ยแอบสงสารอ่ะตอนนี้ รักเขามาตั้งนานไม่บอกมันก็อย่างงี้แหละหนู
ตอนนี้ไม่มีสำรองละนะ เพราะน้องเห็ดเค้าก็กำลังจะโดนแบ็คกราวน์แมนรวบตัวไปละ ฮี่ๆ

[DraCo_SLa13]

ไปป์  นายแกล้งโง่ป่ะวะ

สงสารภคินอ่ะตอนนี้  ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกอย่างนี้จริงๆ

[O[]OVampire]

ภคินต้องหยุดตัวเองได้ชัว คุยกันดีๆ
และเก็บมาม่าไปแจกผู้ประสบภัยดีกว่า
และทางที่ดีผู้ประสบภัยคงกินจนเบื่อแล้ว
เพราะฉะนั้นอย่าแจกเลยนะ

[iforgive]

จริง ๆ ต้องมอบรางวัลให้แซ็กนะ  ไม่งั้นจะได้กดกันเมื่อไหร่ล่ะ

[tumtok]

แอร๊ยยยยยยยยยยNCๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ