วันนี้มาส่งการบ้านเร็วหน่อยนะค่ะเพราะ คืนนี้ต้องเดินทางไปต่างจังหวัด ขอบคุณทุกๆคนที่มาอ่านและชอบเรื่องนี้อีกครั้งนะค่ะ แอบเห็นหน้าใหม่ๆ หลายคน ดีใจสุดๆ
ตอนที่ 8
....ก๊อก....ก๊อก...
“เชิญครับ”
เสียงเคาะประตูตรงหน้าห้องทำงานดังขึ้น ก่อนที่เลขาของสีฟ้าจะก้าวเข้ามา
“มีอะไรหรือครับ คุณด้า” สีฟ้าเอ่ยถาม ทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากงานตรงหน้า งานกองเต็มโต๊ะ เยอะไปหมด
“คุณลมคะ คนที่คุณลมนัดไว้มาแล้วค่ะ”
“ใครหรือครับ คุณด้า ผมไม่ได้นัดใครนะครับ” คิ้วเรียวขมวดเข้า สีฟ้าเงยหน้าขึ้นมาจากแฟ้มหนา เขาไม่ได้นัดใครไว้ แล้วนี้มันก็ใกล้จะเลิกงานแล้วด้วย
“คุณนิรดาค่ะ เธอบอกว่านัดกับคุณลมเอาไว้”
นิรดามาทำไมกัน?
“งั้นก็เชิญเธอเข้ามาครับ”
พอเลขาของสีฟ้าออกไปไม่นาน นิรดาก็เดินเข้ามา หน้าตาหญิงสาวซูบลงกว่าครั้งสุดท้ายที่สีฟ้าเจอ ใบหน้าหมองคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอน
“เชิญนั่ง” เจ้าของห้องเอ่ยปากบอก เมื่ออีกฝ่ายยังยืนตัวลีบไม่ยอมนั่งสักที
“ขอบคุณค่ะ คุณลม” เสียงของนิรดาเบาเหลือเกิน วันนี้เธอไม่แต่งหน้า ยิ่งทำให้เห็นริ้วรอยความหมองคล้ำได้ชัดเจน
“มีอะไรกับผม?” สีฟ้าเปิดคำถามขึ้นทันทีที่นิรดาลงนั่ง
“นุ่นอยากคุยเรื่องของตินค่ะ” เจ้าตัวบอกเสียงเบา เฝ้าบอกตัวเองให้ทำใจสู้ แล้วมองตาน่ากลัวนั้นไว้ อย่าหลบตาเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นสิ่งที่เธอตั้งใจเอาไว้จะไม่ประสบความสำเร็จ
“เรื่องภาคี เธอจะมาคุยเรื่องคนของฉันทำไม”
สีฟ้าเอ่ยเย้ย ซมซานมาหาเขาก็เพราะเรื่องภาคี แสดงว่ายังไม่ตัดใจอีกใช่ไหม
“จะไม่หน้าด้านเกินไปหน่อยเหรอไง คุณนุ่น” สีฟ้าเอนตัวเขาใกล้
“นุ่นรักตินมากนะคะ”
“มาบอกฉันทำไม ฉันช่วยอะไรเธอได้ ถึงช่วยได้ ฉันก็ไม่ช่วย” สีฟ้าแทบจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าปลายประโยคเผลอลงเสียงหนักแค่ไหน มีแต่คนฟังอย่างนิรดาเท่านั้นที่รับรู้มันอย่างชัดเจน
“คุณลมคืนตินให้นุ่นเถอะค่ะ นุ่นรักตินมากนะคะ” นิรดาพูดทั้งน้ำตา มองเจ้าของห้องทำงานใหญ่ผ่านม่านน้ำตาที่กลั่นออกมา
สีฟ้ากอดอก เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ทอดสายตามองผู้หญิงตรงหน้า สีฟ้าอยากย้อนถามนักว่า
‘แล้วเขาล่ะ เขาก็รักภาคีมากเหมือนกัน บางทีอาจรักมากกว่านิรดาเสียอีก’
แต่สีฟ้าไม่สามารถพูดมันออกมาได้ เมื่อนิรดาเอ่ยสิ่งที่สีฟ้ากลัวมาตลอด
“เราสองคนรักกัน”
คำพูดของนิรดาทำให้สีฟ้าสะอึก นึกถึงความจริงที่พยายามจะลืมมันอยู่ตลอดเวลา
“นุ่นรักติน แล้วตินก็รักนุ่น คุณลมอย่าทรมานเราสองคนเลยนะคะ” ยิ่งพูดน้ำตาของนิรดาก็ยิ่งไหลหนัก
ถ้าเพียงแค่เห็นน้ำตาของนิรดา คนใจแข็งอย่างสีฟ้าคงไม่รู้สึกอะไรมากไปกว่ารำคาญ แต่คำพูดของนิรดานี่สิ ทำให้สีฟ้าสะท้านเข้าไปถึงขั้วหัวใจ
ทรมานหรือ ?
สีฟ้ากำลังทรมานผู้ชายคนนี้อยู่เหรอ...ภาคีทรมานเพราะอยู่กับเขาหรือเปล่า?
ทั้งสองรักกันจนถึงขั้นจะแต่งงาน แต่เขาก็ทำให้งานนั้นล้มเลิก ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องคืนภาคีให้คนรักแล้วใช่ไหม สีฟ้าอยากรู้ ใครช่วยบอกเขาได้ไหม เขาต้องปล่อยภาคีแล้วใช่ไหม วันที่เขากลัวมากที่สุด มันกำลังเดินทางมาถึงแล้วใช่ไหม
อาทิตย์ก่อนเขาเพิ่งผ่านเรื่องของน้ำเพชรมา ทั้งที่ทุกอย่างมันยังดูคาราคาซัง น้ำเพชรไม่ยอมรับโทรศัพท์เขา ไม่ยอมพบหน้าเขา แล้วหนีหน้าเขาไปต่างประเทศแล้ว หมดโอกาสให้เขาได้แก้ตัวหรือปรับความเข้าใจกัน แล้วตอนนี้ เขาต้องมาเผชิญหน้ากับนิรดา ผู้หญิงที่มานั่งร้องไห้ต่อหน้าเขา เพื่อขอคนรักคืน
เมื่ออยู่กับภาคี เขามีความสุข แต่ปัญหาก็เหมือนตามมาไม่รู้จักจบ เขาเหนื่อย บางครั้งก็เหนื่อยที่จะต่อสู้กับความจริงที่เขาพยายามลืมมันไป ทว่ามันก็ยังเป็นความจริงที่ต้องรับรู้
เขากลายเป็นคนทรยศเพื่อน กลายเป็นคนทีแย่งของๆ คนอื่น นึกสมเพชตัวเองเหมือนกัน เพียงแค่จะได้อยู่กับผู้ชายคนหนึ่งที่ตัวเองรัก แต่ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นรักเขาหรือเปล่า?
ใครจะตอบคำถามนี้เขาได้ นอกจากภาคีคนเดียว
เพราะตกอยู่ในภวังค์ความคิด สีฟ้าจึงไม่เห็นแววตาสมใจของนิรดาที่ซ่อนไว้หลังม่านน้ำตา
“คืนตินให้นุ่นนะคะคุณลม”
หญิงสาวร้องไห้หนัก ใบหน้าแดงช้ำเพราะรอยน้ำตา สีฟ้ามองมันด้วยความรู้สึกที่ยากจะพูดออกมาให้ใครเข้าใจได้
นิรดาเดินออกไปแล้ว เขาควรสนใจงานต่อใช่ไหม แต่ทำไมถึงทำใจให้หยิบงานตรงหน้าขึ้นมาไม่ได้ สมองมันร้อนร้นไปหมด
นิรดากับภาคีรักกัน....
แล้วระหว่างเขากับภาคีล่ะ มันคืออะไร?
ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับภาคี เขายังไม่แน่ใจ ภาคีก็ยังไม่เคยชัดเจน ถึงลึกซึ้งในทุกค่ำคืน หากมันก็มีเพียงความหอมหวาน แต่ไร้ถ้อยคำรัก เขาไม่คิดจะพูดหรือแม้แต่ถาม ภาคีก็ไม่เคยเอ่ยปากบอก ไม่รู้ว่าภายใต้ใบหน้าคมเข้มกับนัยน์ตาหวานฉ่ำคู่นั้นคิดอะไรอยู่
เขาสองคนอยู่ร่วมบ้านกันก็จริง แต่ก็เหมือนต่างคนต่างอยู่ เขาอยู่กับงานของเขา ภาคีอยู่กับงานของตนเอง ใช้ชีวิตเหมือนคนที่เพียงร่วมบ้านและร่วมเตียง คำหวานมักมีให้เมื่อยามค่ำคืนในห้องเล็กบนเตียงนุ่ม เพียงเท่านั้นจริงๆ
ภาคีพูดน้อย บางทีถึงกับไม่พูด
เหตุนี้ไง ทำให้เขาไม่รู้ว่าระหว่างเขากับภาคี มันคืออะไร
เขาเป็นคนปากหนัก เขารู้ว่าเขาไม่กล้าพูดสิ่งที่ใจอยากถาม
แล้วภาคีล่ะ ปากหนักเหมือนเขาไหม? หรือไม่ใส่ใจมากกว่า....
ทำไงได้ในเมื่อภาคีมีแต่ได้ ส่วนเขามีแต่ให้!!
มันคือความรักหรือความใคร่ หรือว่าทั้งสองอย่าง
เขารัก
ส่วนภาคี
...แค่ใคร่
....................................................................................
เย็นวันนี้สีฟ้ากลับบ้านช้าปกติ ทุกเย็นเขาจะกลับมาถึงบ้านก่อนภาคี แต่เพราะมีเรื่องมากวนใจ ทำให้ต้องหมกตัวอยู่ในห้องทำงานจนถึงค่ำ เพื่อหาทางออกให้กับตัวเอง
เอาล่ะ สีฟ้าคิดว่า เขาต้องถามภาคีว่ายังรักนิรดาอยู่หรือเปล่า ถ้ายังรัก เขาจะปล่อยภาคีไป
รถคันสวยสีดำจอดสนิทตรงหน้าบ้านหลังใหญ่ตามปกติ ก่อนที่เจ้าของรถจะเดินเรียบสนามหญ้าสีเขียว มุ่งตรงไปยังบ้านหลังเล็กแสนอบอุ่น
เพียงไม่กี่ก้าวจะถึงตัวบ้านหลังเล็ก เท้าทั้งสองต้องชะงักแล้วหยุดตึงอยู่กับที เมื่อสายตามันมองไปเห็นภาคีกับนิรดายืนกอดกันอยู่หน้าบ้าน ความรู้สึกเจ็บมันพุ่งเสียบที่หัวใจทันที
ภาคีไม่ทันตั้งตัวเมื่ออยู่ดีๆ นิรดาก็โผล่เข้ากอดเขา และไม่รู้ว่าใครอีกคนหนึ่งที่เขารักเต็มหัวใจกำลังยืนอึ้งกับภาพที่เห็น
“อย่าทำอย่างนี้สินุ่น” ชายหนุ่มพยายามดึงตัวนิรดาออก เขากลัวว่าสีฟ้าจะมาเห็นและเกิดการเข้าใจผิดขึ้น โดยไม่รู้เกิดเหตุการณ์ที่เขากลัวไปแล้ว
“นุ่นรักตินนะคะ”
เธอยังดื้อ กอดร่างสูงไว้แน่น นิรดาไม่มีวันปล่อยเด็ดขาด จนกว่าจะมั่นใจว่าสีฟ้าเห็นภาพที่เธอกำลังยืนกอดกับภาคีเท่านั้น เพราะจากหางตาของเธอ เธอเห็นสีฟ้าเดินมาทางนี้แล้ว นั่นไง ร่างบางยืนนิ่งเหมือนหุ่น จะได้รู้ซะทีว่าภาคีคือของๆ เธอ
“นุ่น คุณต้องเข้าใจนะ เรื่องระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ ”
“นุ่นรักคุณ” เธอบอกทั้งน้ำตา
“แต่ผมไม่ได้รักคุณ”
นิรดาชะงัก เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม สายตาเธอเจ็บปวดกับคำพูดของภาคี ทั้งที่เตรียมใจไว้แล้วว่าต้องมาเจอคำพูดแบบนี้ แต่เอาเข้าจริงมันเจ็บปวดกว่าที่คิดเยอะ
“เพราะอะไรคะ ทำไมถึงไม่รักนุ่น ทั้งที่ตินเคยขอนุ่นแต่งงาน”
คำถามและน้ำตาของนิรดาทำให้ภาคีรู้สึกผิด ผิดที่เผลอทำเรื่องเห็นแก่ตัวในวันนั้นไป
เขาเคยให้ความหวังถึงชีวิตคู่กับเธอ แต่ว่าตอนนั้นที่เขาทำไปเพราะต้องการใช้เธอเป็นเกราะกำบังเท่านั้น เขาคิดว่าถ้าแต่งงานไปกับนิรดา เขาคงจะหลุดพ้นจากความรู้สึกที่มีต่อสีฟ้าไปได้ ความรู้สึกที่มันเริ่มทวีมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาต้องเจอสีฟ้าแต่ละครั้ง
หากไม่เห็นคงไม่รักมากขึ้นทุกวัน
หากไม่เจอคงไม่รักจนเต็มหัวใจ
หากไม่ได้ครอบครองคงไม่หวงแหนแล้วอยากกอดเก็บไว้เพียงคนเดียว ไม่อยากให้ใครได้แตะต้อง
เพราะไม่สามารถให้คำตอบกับคำถามของนิรดาได้ และไม่อยากเห็นน้ำตาของนิรดา ชายหนุ่มจึงค่อยยกมือขึ้นกอดร่างนั้นไว้ เพื่อถ่ายทอดคำขอโทษมากมายให้กับเธอ
“ผมขอโทษ”
ภาคีบอก ก่อนจะดันไหล่ทั้งสองของนิรดาออกห่าง นิรดาขืนตัวหากสู้แรงที่ดันออกของภาคีไม่ได้ หญิงสาวขัดใจแต่ก็รู้ว่าแผนของเธอสำเร็จแล้ว เธอเชื่อว่าสีฟ้าเห็นภาพที่เธอกอดกับภาคีเต็มสองตาทีเดียว
“คุณกลับไปก่อนนะนุ่น มันดึกมากแล้ว” ยังไงเสีย นิรดาก็เป็นเพื่อนของเขา อดห่วงและสงสารความรู้สึกของเธอที่โดนเขาทำลายไม่ได้ นิรดาพยักหน้าเหมือนคนที่กำลังเสียใจหนัก แต่แอบซ่อนแววตาสมใจเอาไว้มิดชิด
“คุณลม”
เสียงที่หลุดออกมามันแสนเบานัก สีฟ้าเดินเข้ามาใกล้ ในระยะที่เขาเห็นว่าใบหน้านั้นราบเรียบ ไร้ความรู้สึก สีฟ้าต้องเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่แน่ๆ แล้วร่างนั้นก็หยุดเดิน ก่อนหันหลังวิ่งกลับไปทางเดิม
ขาทั้งสองของเขาจะก้าวตามร่างบางที่วิ่งไปยังบ้านหลังใหญ่ แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อนิรดาโผล่เข้ามากอดเขาจากด้านหลัง
“อย่าไปค่ะติน”
“ปล่อยผม”
“เพราะอะไรคะ ติน เรารักกันไม่ใช่เหรอ ตินเคยขอนุ่นแต่งงาน ตินจำไม่ได้หรือไง” นิรดาซุกหน้ากับแผ่นหลังชายหนุ่ม ถามย้ำคำเดิม
“นุ่น”
ภาคีพยายามเกาะมือของเธอออก
“ปล่อยผมเถอะ”
ชายหนุ่มหันมาเผชิญหน้าอีกครั้ง คราวนี้เขาต้องจริงจังกับเธอเสียที ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป
“ผมขอโทษ ผมรักคุณลม”
“ไม่จริง! ตินไม่ได้หมอนั่น ตินรักนุ่นต่างหาก หมอนั่นเป็นผู้ชายนะคะติน”
“ฟังนะนุ่น ผมรักคุณลม รักมานานแล้ว รักมาตลอด ”
สิ้นสุดความจริงทุกอย่างของหัวใจ ชายหนุ่มทิ้งให้นิรดายืนอึ้งกับความจริงแสนเจ็บปวด ขาทั้งสองข้างพาเขาให้มุ่งสู่บ้านหลังใหญ่ด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่ม ที่อยากจะอธิบายเรื่องราวต่างๆ ให้สีฟ้าได้รับรู้ แล้ววันนี้เขาจะทิ้งความกลัวทั้งหมดไป เขาจะเอ่ยคำว่า ‘รัก’ ให้สีฟ้าฟังเสียที คำรักที่เขาไม่เคยเอ่ยออกมาให้เจ้าตัวได้ยิน นอกจากเวลาที่อีกฝ่ายหลับลึก เขามักกระซิบบอกกับใบหูเล็กซ้ำแล้วซ้ำเล่า
รู้ว่าสีฟ้าไม่เคยได้ยิน หากเขาก็เฝ้าทำมันมาตลอด...
..................................................................................
“งอนอะไรตาตินมาอีกล่ะ”
คุณอุษาถามลูกชายคนเล็ก เมื่อลูกชายยังไม่ยอมกลับบ้านสักที ทำตัวแบบนี้ คงทะเลาะกันอีกแล้ว
“เปล่าครับ” สีฟ้าหันมายิ้มแสนจืดให้คนเป็นแม่
“งอนน่ะให้มันพองาม เดี๋ยวเขาหมดรักแล้วจะหาว่าแม่ไม่บอก” มืออูมลูบหัวลูกชายอย่างรักใคร่ ลูกชายคนเล็กโผล่เข้ากอด ซ่อนน้ำตาไว้กับอกอุ่น คนอย่างสีฟ้าไม่กลัวใครเขาหมดรักหรอก แต่กลัวว่าเขาจะไม่รักตั้งแต่แรกมากกว่า เขายืนอยู่บนความไม่แน่ใจมาตลอด ถึงจะกอด พร่ำพูดคำหวานในค่ำคืนให้ซึ้งตรึงใจจนยอมทอดกายให้มากแค่ไหน มันก็มีค่าแค่นั้น
แค่เรื่องบนเตียง!!!
“ดูอย่างพี่สะใภ้เรา เคยงอนตาฟืนที่ไหน มีแต่พี่ชายเรานั่นแหละ ชอบทำตัวงอนเมีย”
มันเทียบกันไม่ได้หรอก สีฟ้านึกเถียงคุณอุษาในใจ พี่ลินกับพี่ฟืนรักกัน หนักนิดเบาหน่อยถึงให้อภัยกันได้ แต่เขากับภาคีไม่ได้รักกัน ความจริงต้องบอกว่าเขารักภาคีฝ่ายเดียวมากกว่า รักเสียจนต้องเอาตัวเข้าแลก เพื่อไม่ให้เขาไปเป็นของคนอื่น แล้วต้องมาเจ็บหัวใจเสียเอง
ใครจะรู้ดีเท่ากับตัวเขา ว่ายามที่ถูกภาคีกอด พร่ำพูดคำหวานกับเรือนกายเขา มันสุขจนล้น แต่ยามภาคีทำตัวเหมือนเป็นเพียงคนร่วมบ้านกับเขา มันอ้างว้างแค่ไหน...
คุณอุษาดึงตัวลูกชายให้ลุกขึ้น เมื่อนางเห็นภาคีเดินหน้าเศร้าเข้ามา ครั้งนี้มาง้อเร็วเกินคาด ไม่เหมือนครั้งแรกที่ต้องให้นางพาตัวลูกชายไปส่งถึงที่
“มารับน้องไปทีเถอะตาติน แม่ละเบื่อจริง คนแสนงอนเนี้ย” คุณอุษายัดมือลูกชายใส่ไปในอุ้งลูกเขย
“กลับบ้านนะครับคุณลม” ภาคีกระชับมือเล็กที่คุณอุษายื่นให้ ชายหนุ่มบีบมือเล็กนั้นเบาๆ
“เอาใจน้องหน่อยนะตาติน รายนี้น่ะเขาขี้งอนเหมือนเด็ก”
“ครับคุณแม่” ภาคีรับคำบอกนั้น แม้คุณอุษาไม่บอก เขาก็อยากทำมันอยู่ทุกวี่ทุกวันอยู่แล้ว
“กลับบ้านเรานะครับ” ว่าแล้วภาคีก็ดึงให้สีฟ้าเดินตามเขามา สีฟ้าไม่ได้ขัดขืน หากภาคีกลับรู้สึกว่าอาการนี้ของสีฟ้าน่ากลัว จนเขาหวั่นใจว่าเขาจะไม่มีมือนี้ให้จับจูงอีกต่อไป
............................................................................
“เราเลิกกันเถอะ”
สีฟ้าเอ่ยมันขึ้นมาทันทีเมื่อก้าวเข้ามาในบ้านหลังเล็กของภาคี บ้านที่เขาใช้ชีวิตอยู่กับภาคีเพียงแค่คนร่วมบ้าน
“ครับ...ถ้าคุณลมต้องการ”
ใช่...ถ้ามันคือความต้องการของสีฟ้า เขาคงต้องยอมทำตาม สิ่งไหนที่สีฟ้าต้องการ เขาก็อยากจะยินยอมและทำตามอย่างเต็มใจ แม้มันจะทำให้เขาตายทั้งเป็นก็ตาม
ภาคีเก็บกลืนคำรักที่ตั้งใจจะบอกเอาลงไปในอก ให้มันจมลงไปให้สุดใจ เขาไม่กล้ามองสบตาคู่สวย เขากลัวว่าตัวเองจะเผลออ้อนวอนและรั้งเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายไป เขาจะไม่รั้งสีฟ้าไว้ อีกฝ่ายควรเจอคนที่เพียบพร้อมกว่าเขา
เขารักสีฟ้า แต่ใช่ว่าจะไม่มีคนอื่นๆ ที่รักสีฟ้า เขาไม่ใช่คนเดียวที่รักสีฟ้า
เขารักสีฟ้ามาก แต่ใช่ว่าคนอื่นๆ จะไม่รักสีฟ้ามากเช่นเขา คนอื่นอาจจะรักสีฟ้าได้มากกว่าเขาก็ได้
“เราสองคนต่างหากที่ต้องการ”
มันคือประโยคสุดท้ายที่เขาได้ฟังจากปากของสีฟ้า ก่อนที่เขาจะหอบข้าวของไปนอนในห้องของแม่ เมื่อรับรู้ว่าเขาไม่สามารถจะโอบกอดและรักสีฟ้าได้อีกต่อไป แววตาและท่าทางของสีฟ้า มันทำให้เขารู้ว่า เขาไม่มีสิทธิ์จะได้โอบกอดร่างหวานๆ อีกแล้ว
...
ตอนสายที่บ้านของคุณกฤษคุณอุษา ในห้องโถงห้องเดิม ทุกคนในครอบครัวนั่งอยู่กันพร้อมหน้าเพราะเป็นวันเสาร์ ขาดไปเพียงแต่เจ้าตัวเล็กของบ้านที่พี่เลี้ยงสาวพาไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้าน สีฟ้าเดินเข้ามาท่าทางอิดรวย มีภาคีเดินตามหลังมาสภาพไม่ต่างกันเลย
คุณกฤษ คุณอุษา เมฆาและนลิน มองคนทั้งคู่เป็นตาเดียวกัน ทุกคนสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อสีฟ้าเดินเข้ามานั่งข้างคนเป็นแม่ ส่วนภาคีทรุดตัวลงนั่งข้างพี่สาวของเขา
“เป็นอะไรไปลูก”
คุณอุษาลูบผมลูกคนเล็ก สลับกับมองหน้าลูกเขยซึ่งมีสภาพไม่แตกต่างกันนัก หน้าหมอง ขอบตาคล้ำกันทั้งคู่ เหมือนคนอดนอนมาทั้งคืน
สีฟ้ากำมือตัวเองแน่น เขายังไม่กล้าสบตบกับใคร เขามองไปยังภาคี อีกฝ่ายหันหน้าหนี ปฏิเสธการช่วยเหลือเขา
“เราสองคนจะเลิกกันครับ” สีฟ้าบอกไม่เต็มเสียงนัก แต่เพราะทุกคนในห้องต่างพากันนิ่งฟังในสิ่งที่ชายหนุ่มจะพูด เสียงที่คิดว่าเบาก็ดังเหลือเกิน ไม่ต่างจากเสียงตะโกนลั่นห้อง
ทุกคนมองหน้ากันอย่างมีคำถาม คุณอุษาถึงกับถามย้ำกับลูกชายเสียงดัง
“ว่าอะไรนะตาลม” นางเริ่มใจไม่ดีแล้ว หน้าตาของลูกชายนางจริงจังมาก
“เราสองคนจะเลิกกันครับ” เขาบอกคำเดิมอีกครั้ง ครั้งนี้มันดังกว่าครั้งแรกมาก แต่เขากลับรู้สึกว่าเสียงเขาทำไมมันเบาจนโหวงในอกอย่างนี้
“จริงหรือเปล่าตาติน”
คุณอุษาหันไปทางลูกเขย ถามย้ำว่าสิ่งที่นางได้ยินคือความจริง ไม่ใช่เพราะหูฝาดตามอายุที่เพิ่มมากขึ้นทุกวัน
“ครับ” คำตอบสั้นๆ ของภาคี ทำเอาคุณอุษาถอนหายใจยาว นางกำลังทำใจให้ปลงกับชีวิตคู่ที่สั้นเกินไปของลูกชายคนเล็ก แต่คนที่เป็นเดือดเป็นร้อนกว่าใครคงหนีไม่พ้นเมฆา พี่ชายที่รักน้องมาก ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้น เดินเข้าไปกระชากคอเสื้ออดีตน้องเขย ขึ้นมาประจันหน้า
“มึงทำอะไรน้องกู กูบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าทำให้น้องกูเสียใจ” แล้วกำปั้นหนักๆของเมฆา ก็ซัดเข้าไปยังใบหน้าของภาคี เหมือนเมื่อครั้งคราวก่อน ภาคีไม่คิดจะตอบโต้ เมฆาเตรียมจะซัดอีกหมัด แต่นลินปราดเข้าไปห้ามไว้เสียก่อน ภรรยาสาวจับแขนสามีไว้แน่น แต่เมฆาก็ยังทำฮึดฮัดจะเล่นงานภาคีต่อ
“คุณฟืนคะ พอเถอะค่ะ พูดกันด้วยเหตุผลได้ไหม ลินขอล่ะ ” ในที่สุดเธอก็ดึงตัวสามีออกมาได้ หันไปบอกน้องชายด้วยสายตาให้ช่วยพูดอธิบายอะไรให้ได้มากกว่านี้ไหม บางทีเธอก็เหนื่อยกับการที่ภาคีเอาแต่เงียบ ไม่ยอมพูดอะไร ทั้งที่ในใจของภาคีมีเรื่องราวมากมาย
“คุณก็ดูน้องชายคุณ มันทำน้องผมเจ็บซ้ำใจมากี่ครั้งแล้ว” น้ำเสียงเมฆายังหงุดหงิดไม่หาย
“ฟืนพอได้แล้ว แล้วกลับไปนั่งที่เดิม” คุณกฤษประมุขของบ้านสั่งเสียงหนัก ก่อนเอ่ยต่อ “มันเป็นเรื่องของคนสองคน ลมกับติน เรามีสิทธิ์ไปยุ่งอะไรด้วยหะ”
“แต่คุณพ่อครับ มันทำน้องนะครับ” เมฆาเถียง แต่ไม่กล้าเถียงมากเท่าที่ใจคิด
“แล้วถามน้องหรือยังว่าเขาต้องการให้ฟืนทำอย่างนั้น” คุณกฤษถาม “ว่าไงลม มีอะไรจะบอกพี่เราให้เลิกบ้าได้ไหม” คุณกฤษหันไปถามลูกชายคนเล็ก
“พี่ฟืน ตินไม่ผิด ลมผิดเอง” สีฟ้าบอกพี่ชายเสียงเบา ไม่เคยคิดเลยว่าประโยคเดิมมันจะย้อนกลับมาอีกครั้ง
‘ตินไม่ผิด ลมผิดเอง’
สีฟ้าอยากหัวเราะนักที่ไอ้คำๆ นี้มันย้อนกลับมาอีกครั้ง แต่ถ้าต้องหัวเราะจริงๆ เขาคงต้องหัวเราะพร้อมน้ำตา ไม่คิดว่าคำๆ นี้ที่เมื่อก่อนมันออกมาจากสมอง หากว่าคราวนี้มันกลับถูกกลั่นกรองออกมาจากหัวใจ ไม่ต่างจากน้ำตาที่มันเริ่มจะเอ่ออยู่ในหน่วยตา
“ยังจะปกป้องมันอีกนะลม” เมฆาหงุดหงิด เมื่อน้องชายออกรับแทนภาคี ให้มันได้อย่างนี้สิน้องชายเขา เห็นแล้วหงุดหงิด อยากจะชัดไอ้หน้าหล่ออีกครั้งให้หายโมโห แต่ก็ยังไม่อยากทำให้นลินเสียใจ เพราะนั่นคือน้องที่นลินรักมาก
“ลมขอโทษทุกคน เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด มันเป็นเรื่องโกหกทั้งนั้น ลมโกหกทุกคนครับ” สีฟ้าก้มหน้าบอกความจริงทั้งหมด รับรู้ได้ถึงความร้อนตรงขอบตา กับปริมาณน้ำที่คล้ายจะปริ่มออกมาได้ทุกเมื่อหากกระพริบตาเพียงแค่ครั้งเดียว
“ลมกับติน เราสองคนไม่ได้รักกัน เรื่องทั้งหมดลมแต่งขึ้นมาเอง ลมแค่อยากแกล้งเขาเท่านั้นเอง ลมขอโทษที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายนี้ขึ้น ลมขอโทษ”
“แล้วเราทำอย่างนั้นทำไม” คุณกฤษถาม งงกับคำพูดลูกชาย
“ลมแค่อยากแกล้ง”
“พูดอะไรออกมาน่ะลูก โอ๊ย นี่มันอะไรกัน เล่นสนุก แม่สนุกไม่ออกนะ” คุณอุษายิ่งอยากจะเป็นลมเข้าไปใหญ่ เมื่อฟังสิ่งที่ลูกชายพูดออกมา ร้อนถึงคุณกฤษต้องรีบพัดวีโดยเร็ว
“ลมนึกสนุกอยากแกล้ง ตอนนี้ลมเบื่อที่จะแกล้งแล้ว”
สีฟ้าพยายามทำเสียงให้ร่าเริง ทั้งที่ในหัวใจมันตรงกันข้าม
“ตายแล้ว !” คุณอุษายังมีแรงพอจะทำเสียงดังได้อีกครั้ง “ลม นี่เราพูดความจริงหรือลูก”
“ครับ คุณแม่” ลมพยักหน้ารับ หากแต่ไม่ยอมสบสายตาใคร เขาซ่อนความรู้สึกไว้ใต้ใบหน้าที่ก้มต่ำ
“แต่ว่าเราก็ไปอยู่กับตาตินตั้งหลายเดือนแล้วนะ แล้ว...”
คุณอุษาถามขึ้นมาอีก นางไม่อยากจะเชื่อว่าระหว่างนั้นจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็ตามเถอะนะ ลูกชายนางออกจะน่ารักอย่างนี้ แล้วที่ผ่านมามีทั้งพ่อแง่แม่งอนกันขนาดนั้น ไม่มีอะไรในกอไผ่ก็ให้มันรู้ไปสิ
“ลมนอนห้องคุณมณี” เขากำลังโกหก รู้ว่าไม่ดี แต่มันไม่มีทางเลือก
ทุกคนหันไปมองภาคีเป็นตาเดียวกัน เหมือนจะขอคำยืนยันว่าคือความจริง ภาคีไม่กล้าสบสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามเหล่านั้น ความจริงเป็นยังไงเขารู้อยู่แก่ใจ และรู้ว่าทุกคนไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด แต่เขาไม่รู้จะตอบมันอย่างไร ไม่อยากโกหกเหมือนสีฟ้า ในขณะเดียวกันก็ไม่อยากพูดความจริงออกมาให้สีฟ้าอับอายและเกลียดชังเขาเช่นกัน ภาคีจึงเลือกที่จะเงียบ ให้ความเงียบเป็นคำตอบที่ดีที่สุดในเวลานี้
“จะเลิกกันจริงๆ แน่นะ”
คุณกฤษถาม คนเป็นพ่อ อาบน้ำร้อนมาก่อน เลี้ยงดูมาตั้งแต่อยู่ในท้อง มีหรือจะไม่รู้ว่าความจริงมันเป็นยังไง แต่คุณกฤษก็ไม่อยากคาดคั้นเอาความจริงอะไรนัก เขาเลี้ยงลูกได้แต่ตัว ส่วนชีวิตคือสิ่งที่ลูกต้องเลือกเป็นและเดินเอง หากก็อดห่วงไม่ได้
“ครับ” สีฟ้าเป็นคนตอบ เพราะภาคีเลือกที่จะนิ่งและให้สีฟ้าตัดสินเรื่องระหว่างเขากับสีฟ้าเพียงลำพัง
“แล้วเราล่ะ ติน อยากเลิกแน่ใช่ไหม?”
คราวนี้ คุณกฤษหันไปถามเด็กหนุ่มที่เขาก็รักเหมือนลูกคนหนึ่ง ไม่ได้นึกรังเกียจอะไรในเรื่องของฐานะ หรือความเหมาะสมทางสังคมแต่อย่างไร
“ครับ” เพราะสายตาคาดคั้นของคุณกฤษ ภาคีจึงต้องตอบ แม้คำตอบนั้นจะไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเลย
คำตอบของภาคี ได้กรีดหัวใจคนที่ตั้งใจฟังอย่างสีฟ้าจนไม่เหลือชิ้นดี ความหวังที่แอบซ่อนตัวอยู่ลึกๆ ว่า บางทีภาคีอาจจะรักเขาบ้าง แต่นั่น คำตอบที่ภาคีมีให้ มันทำลายความหวังเล็กๆ ของสีฟ้าไปจนหมด
ไม่เคยรักกันเลยใช่ไหม...ภาคี
ทั้งที่พร่ำกอดเขาทุกคืน กระซิบคำหวานทุกครั้งที่ลึกซึ้ง มันเป็นเพียงความใคร่และคือความง่ายของเขาเองใช่ไหม?!
...................................................
จบตอน
หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw (อ่าน 507924 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก