ตอนที่ 6
เตียงที่เคยนอนได้สบายๆ มาตอนนี้มันกลับแคบไปถนัดตา เพราะภาคีต้องมีอีกหนึ่งคนเข้ามาร่วมใช้มันด้วยกัน
สีฟ้าในชุดเสื้อเซิ๊ตสีขาวตัวใหญ่โคร่ง เสื้อตัวนี้เป็นของภาคี หนุ่มหน้าหวานแอบหยิบมาใส่เป็นชุดนอนสำหรับปฏิบัติการยั่วคืนนี้ เสื้อตัวใหญ่ขับให้คนตัวเล็กยิ่งเล็กลงไปอีก หนำซ้ำกระดุมยังถูกปลดออกจากรังดุมถึงสามเม็ด และมันก็โชว์ผิวเนื้อเรียบนวลขาวกระจ่างได้อย่างงดงาม เพราะตั้งใจแล้วนี่ว่าจะแกล้งยั่วคนไร้ความรู้สึกให้ได้ ดูสิว่าจะอดใจได้ไหมเมื่อเห็นเขาอยู่ในชุดล่อแหลมเช่นนี้
ถ้ายังอดใจไหว ก็คงเป็นกามตายด้าน
สีฟ้าพยายามเดินไปมาอยู่นาน หยิบโน่น หยิบนี่ เพื่อเรียกสายตาของภาคีให้มองมาที่เขา แต่อีกฝ่ายก็เหมือนจะเห็นหนังสือในมือสำคัญกว่าคนอยากยั่ว เสียเวลาเดินไปมาอยู่นาน สุดท้ายสีฟ้าก็เดินมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ชายหนุ่มพยายามนอนในท่าที่คิดว่าเซ็กซี่ที่สุด ทั้งที่ไม่รู้ว่าแบบไหนมันจะเรียกว่าเซ็กซี่ เพราะเกิดมาเขาก็นอนในท่าเป็นปกติทั่วไป เขาดึงชายเสื้อให้สูงขึ้นกว่าเดิม อวดเรียวขาสวยเนียนไม่ต่างจากผิวเนื้อส่วนอื่นๆ ของเรือนร่าง
ท่ายั่วนี้ไม่มีใครสอน เขาคิดค้นมันขึ้นมาเอง
ภาคีขยับกายไปจนสุดขอบเตียง พยายามบังคับสายตาให้อยู่แค่ตัวอักษรบนหนังสือเล่มที่กำลังอ่านอยู่ เมื่อร่างบางได้สัดส่วนของสีฟ้ามานอนอยู่ใกล้ๆ ภาคีรู้สึกถึงกลิ่นหอมอ่อนจากร่างยั่วยวนนั้น มันหอมเสียจนเขาหัวหมุน ผิวเนื้อที่โผล่พ้นชุดนอนตัวบางนั่นอีกเล่า ข้างในนั้นใส่อะไรบ้างไหม นึกอยากเปิดดูนัก
สีฟ้าตั้งใจจะยั่วเขาหรือไง ดูน้ำเสียงที่ถามนี้อีก
“อ่านเรื่องอะไรอยู่เหรอ” หนุ่มหน้าหวานทอดเสียงหวานถาม พลางใช้ข้อศอกยันตัวเองขึ้นมา ขยับร่างหอมกรุ่นเข้าไปใกล้ พร้อมทั้งชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ จนใบหน้าอยู่ห่างจากหน้าของภาคีไม่กี่นิ้ว
ตาเรียวชะม้อยมองหวานเชื่อม ทำเหมือนอยากรู้ว่าภาคีกำลังอ่านอะไร แต่ความจริงแล้วสีฟ้าต้องการให้ภาคีได้กลิ่นหอมจากตัวของเขามากกว่าเดิมเท่านั้นเอง พลางเอื้อมดึงหนังสือออกจากมือภาคี จัดการปิดมันลง แล้วเอี้ยวตัวผ่านร่างกำยำอย่างจงใจ เพื่อวางหนังสือลงบนโต๊ะข้างเตียง
ภาคีหายใจติดขัด เมื่อผิวเนื้อนวลสัมผัสถูกอกกว้างของเขา แล้วดูเหมือนเสื้อตัวใหญ่กว่าเจ้าของเกือบเท่ายังทำท่าจะเลื่อนหลุดจากไหล่กลมกลึงนั่นอีก มันเผยให้เห็นแผ่นอกสวยมากขึ้น เลือดในกายมันวิ่งพล่านขึ้นมาทันที
ถอดเลยดีกว่าไหม..... คุณลม
ยั่วผมใช่ไหม?
ภาคีอยากถามประโยคนี้กับร่างเล็กน่ากอด รู้หรือเปล่าว่าทำแบบนี้มันจะไม่ปลอดภัยกับตัวเอง จงใจหรือไม่รู้ตัวกันแน่ ขอให้เป็นอย่างหลังเถอะ เขาจะได้ควบคุมตัวเองได้ง่ายขึ้น ถ้าจงใจยั่วกันจริงๆ เขาไม่อยากรับประกันความปลอดภัยใดๆ
เขาไม่ใช่รูปปั้นไร้ความรู้สึก ความต้องการมันพุ่งทะยาน ส่วนล่างของเขาก็เริ่มแข็งขืน จนอยากทำอะไรสักอย่างให้มันบรรเทาลง
“นอนเถอะนะ ง่วงแล้ว” สีฟ้าทอดเสียงหวานบอกอีกครั้ง โคมไฟตรงหัวเตียงดับลงด้วยฝีมือสีฟ้าเช่นเคย
สีฟ้าทำใจกล้ายิ่งขึ้น เบียดร่างเข้าแนบร่างกำยำ ภาคีไม่รู้จะทำอย่างไร เมื่อตัวเขาถอยร่นจนมาสุดขอบเตียงแล้ว ขยับอีกทีคงจะได้ไปนอนกองบนพื้น สุดท้ายชายหนุ่มจึงฝืนทำใจแข็ง แล้วหลับตา จิตนาการว่าเขากำลังนอนอยู่บนเตียงคนเดียวเช่นทุกคืน แม้กลิ่นหอมอ่อนๆ และเนื้อนวลจะลอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆก็ตาม
แขนเรียวยาววางแผ่วเบาบนอกกว้าง ลมหายใจอุ่นเป่ารดแก้มสาก สีฟ้าจงใจยั่วภาคีอย่างสุดตัว อยากรู้นักว่าภาคีจะใจแข็งไปได้สักกี่น้ำ ถ้ายั่วได้สำเร็จเมื่อไหร่เขาก็จะเลิก แล้วเผ่นกลับไปนอนที่บ้านเขาทันที
“นายกอดฉันหน่อยสิ” สีฟ้าขยับเข้าใกล้อีก ปากสวยกระซิบแผ่ว “ฉันหนาว”
“คุณลม” เสียงภาคีแหบพร่า กลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน เมื่อเสียงนั่นกระซิบอยู่ข้างใบหู ก่อนที่ปากบางจะสัมผัสเข้ากับผิวหน้าของเขา
จงใจหรือพลาดกันแน่
“ปิดแอร์ดีไหมครับ” พยายามจะบอกตัวเองว่าเป็นเพราะความเย็นที่เกิดจากเครื่องปรับอากาศ ที่ทำให้ร่างบางเกิดอาการหนาวและต้องการความอุ่นจริงๆ ไม่ได้หวังอย่างอื่นจากเขา
“ไม่”
ภาคีทำท่าจะลุกขึ้นไปปิดแอร์อย่างที่พูดไว้ แต่สีฟ้ากลับรั้งคนซื่อให้ล้มลงมานอนเหมือนเดิม
“อยากให้นายกอด” เสียงหวานกระซิบอยู่ข้างหูด้วยคำเดิมๆ ทันทีที่ภาคีล้มตัวไปนอนบนเตียงนุ่มตามแรงดึงอันน้อยนิดของเขา แต่นั่นมันก็มากพอที่จะทำให้ภาคีไม่อาจฝืน พร้อมกับการกระทำที่เกินจะหักห้ามใจ หรือหาเหตุผลอะไรมารองรับ
ความอดทนขาดสะบั้นทันที ร่างที่กำยำกว่าขยับเข้าหาร่างบางโอบกอดอย่างห้ามใจไม่อยู่ ไม่ใช่พระอิฐนะ พระปูนก็ไม่ใช่ สีฟ้ายั่วเขา ไม่ผิดแน่ๆ ยั่วทำไม ไม่อยากรู้เหตุผลมันแล้ว เพราะเขาควบคุมอารมณ์ดิบร้อนที่เร้นอยู่ภายในไม่ไหวแล้ว มันวิ่งพล่าน ราวกับโหยหา
ภาคีพลิกให้คนช่างยั่วตกอยู่ภายใต้ร่างกำยำของเขา พร้อมกดทับให้แนบชิด ประทับริมฝีปากอุ่นอ่อนไปทั่วหน้านวล ซอกซอนหาความหอมจากซอกคอหวาน
ติ่งหูนิ่มน่าลิ้มลอง ก่อนมาหยุดอ้อยอิ่งตรงริมฝีปากอิ่มแสนยั่วยวน กดเม้น กดคลึง แต่ไม่ได้แทรกสอด เพราะปากบางนั้นไม่ยอมเปิดทางง่ายๆ เขาจึงเปลี่ยนจากตรงนั้น เป็นตรงอื่น
ซอกคอ
แผ่นอก
ซอกคอ
แผ่นอก
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า วนเวียน เหมือนคนไม่เคยพอ กลิ่นหอมอ่อนเย้ายวน อยากถอดถอน มันเป็นความต้องการที่มีมาเนิ่นนาน เมื่อมีโอกาส เขาไม่ยอมปล่อยให้ผ่านเลยไปง่ายดายแน่ๆ
ปากทำหน้าที่อย่างเต็มกำลัง ส่วนมือใหญ่ก็ไม่เคยน้อยหน้า มันลูบไล้ เคล้นคลึงผิวเนียนนุ่นมือ เสื้อตัวรุงรังถูกเขาจับโยนทิ้ง เหลือเพียงกางเกงตัวจิ๋วห่อหุ้มส่วนหวง ร่างกายยั่วยวนเมื่อครู่กำลังสั่นระริกอยู่ในอ้อมกอดเขา สบตาคู่นั้นในความสลัว เห็นแววตาแวววับตื่นตะนกฉายชัดกับอาการแข็งขืนต่อต้านของคนที่ตกอยู่ใต้การควบคุม แต่ภาคีหยุดความต้องการไว้ไม่ได้ ความควบคุมมันหมดสิ้นไปนานแล้ว
ในเวลาอันรวดเร็ว เรือนตัวเขา และ เรือนกาย ของอีกคน เปลือยเปล่าด้วยฝีมือของเขาคนเดียว ก่อนจะก้มลงแสวงหาความหวานจากผิวเนื้อนั้นอีกครั้ง ไม่สนมือเล็กที่เหมือนจะเพิ่งนึกได้ว่าต้องต่อต้านการกระทำของเขา
สีฟ้าใช้มือเรียวดันอกกว้างเอาไว้ ดูมันจะมากเกินกว่าที่คิดไว้ เนื้อตัวรุ่มร้อนที่สัมผัสมันทำให้สั่นหวิว เนื้อตัวของเขาเปลือยเปล่าโดยที่เขาทักท้วงอะไรไม่ได้เลย มันรวดเร็วเกินไป
ผิวเนื้อถูกลิ้นชื้นลากไล้ ขยับหนีก็เหมือนยั่วยุให้ไล่ตาม แล้วถูกต้อนให้จนมุม
“อย่า” เขาขยับขืนตัวดันแผ่นอกกว้าง ส่วนบนว่าแนบชิดแล้ว แต่ส่วนร่างมันยิ่งแนบแน่น บดเบียนจนตื่นตัว อะไรบางอย่างก็แข็งขืนทิ่มเขาอยู่ให้นึกอาย ไม่กล้าสบตา
“คุณยั่วผมเองนะ” บอกเสียงแหบพร่า ต่อให้โลกระเบิดขึ้นมาในตอนนี้ ภาคีก็ไม่มีวันปล่อยคนหน้าหวานให้เป็นอิสระเหมือนสองครั้งที่ผ่านมาแน่นอน
สองครั้งก่อนหน้านั้น ภาคียังพอทำใจหักห้ามได้ แต่ครั้งนี้มันต่างกัน เรือนกายที่เปลือยเปล่ามันยากหักห้าม ความต้องการของเขามันก็ต้องการการปลดปล่อยเต็มทน
ปากหยักของภาคีปิดลงบนปากนุ่มอีกครั้ง มันทั้งอบอุ่นและหนักแน่น สีฟ้าครางคัดค้าน ดิ้นรนดันร่างกำยำออกห่าง ไม่คิดเลยว่าเขาจะสู้แรงของภาคีไม่ได้ หรือว่าเขาคิดผิดที่ยั่ว
“ไม่...อะ...อื้อออ”
สีฟ้าไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะผลักไสภาคีให้ถอยออกไปได้ โดยเฉพาะตอนที่ภาคีกำลังแนบแน่นบนร่างของเขา
เพียงเท่านั่นแหละที่สีฟ้าพูดออกมาได้ มันเป็นถ้อยคำสุดท้าย ก่อนที่ทุกอย่างมันจะเป็นไปตามความต้องการและยินยอม
สองมือเรียวยาวโอบรัดร่างกำยำ เบียดกายเข้าหาสัมผัสของอีกฝ่าย เมื่อถูกรุกเร้าให้รุ่มร้อนจนถอนตัวจากความวาบหวานนี้ไปไม่พ้น
จะดีใจดีไหมที่แผนการสำเร็จ
ยั่วภาคีได้
แต่สิ่งที่เกิดตามมาล่ะ มันจะคุ้มไหมกับการเอาชนะเล็กๆ น้อยๆ ครั้งนี้ของสีฟ้า สีฟ้ายังไม่รู้เลย
แต่สิ่งที่สีฟ้ารู้ดีในตอนนี้ ตอนที่ริมฝีปากร้อน และลิ้นสากชื้น เลียไล้ไปแทบทุกตารางนิ้วของผิวเนื้อไร้อาภรณ์ห่อหุ้มนี้คือ.................
ความรู้สึกประหลาด วาบหวาน ร้อนรุ่ม หากแต่ชวนให้เคลิ้มไหว ลอยละลิ่วไปยังที่ไหนสักแห่งที่โอบล้อมด้วยความหวานที่สัมผัสได้ทางผิวเนื้อและหัวใจ
แรงปรารถนาอ่อนอุ่นทุกสัมผัส รุกเร้า ค้นหา ถ่ายทอดความรู้สึกจากข้างในออกมาเป็นการกระทำ ร่างบางที่เคยต่อต้านกลับเปลี่ยนมาเป็นตอบรับ โอบรับไออุ่นจากร่างกำยำ ตอบรับทุกสิ่งที่ชายหนุ่มหยิบยื่นให้
ความร้อนแทรกซึม
ความอ่อนหวานแทรกผ่าน
เนื้อแนบชิด
สองกายประสานประหนึ่งเรียกร้องหากันและกันมาเนิ่นนาน
....................................................................................
แสงสีส้มสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบร่างบนเตียง ภาคีขยับตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ มองคนหน้าหวานที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างกาย เนื้อนวลสู้แสงสีส้มได้อย่างงดงาม
ชายหนุ่มปัดปอยผมตรงหน้าผากคนหน้าหวานอย่างเบามือ ก่อนประทับริมฝีอุ่นตรงแก้มนวลแผ่วเบา ด้วยกลัวว่าจะเป็นการปลุกอีกฝ่ายให้ตื่นขึ้นมา สีฟ้าควรได้พัก เมื่อคืนกี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เขาเรียกร้องเอาจากร่างบาง และทุกครั้งที่เรียกร้อง สิ่งที่ได้คือการตอบรับแบบที่เขาแทบจะสำลักความสุขตายให้ได้ได้ จนเขาเองต้องเป็นฝ่ายหักห้ามใจตัวเองเอาไว้ กลัวร่างนี้จะรับไม่ไหวกับความต้องการที่เอ่อล้นเหมือนคนตะกละ ไม่เคยพอ
“คุณสวยมากนะครับ คุณลม” ภาคีพึมพำกับตัวเอง ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันที่เขาตื่นขึ้นมาแล้วเจอหน้าสีฟ้าเป็นคนแรก เคยคิดและฝัน แล้ววันนี้มันกลายเป็นความจริง ใบหน้าน่ารักแม้ยามหลับ แต่เขาอยากเห็นใบหน้านี้ยามตื่นมากกว่า
หัวใจเขาเต้นแรง มันเป็นจังหวะเดียวกับเมื่อคืนไม่ผิดเพี้ยน
สีฟ้าเหมือนเด็กน้อยชอบการเรียนรู้
.............................................................................
เมื่อลืมตาขึ้นมาพบกับความว่างเปล่า สีฟ้าต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริงสุดแสนเจ็บปวด มันเยือกเย็นจึงถึงขั้วหัวใจ เขาทำเรื่องน่าอายไปแล้ว มันผิดพลาดจนไม่น่าให้อภัย งี่เง่าที่พลาดท่าเสียเอง ทั้งที่คิดแค่จะยั่ว ไม่คิดว่าจะพลาด!!
พลาด!
พลาดจนได้!
สีฟ้าซุกหน้าลงกับหมอน น้ำตามันไหลออกมาอย่างง่ายดายและรวดเร็ว จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ถ้าภาคีรักเขา สีฟ้าจะไม่เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ว่าภาคีรักนิรดา รักมากถึงขั้นจะแต่งงานกันด้วยซ้ำ แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันเกิดจากการยั่วของสีฟ้าเอง มันไม่ได้เกิดมาจากความรักสักนิดหรือความต้องการของภาคีสักนิด
สีฟ้าซุกหน้าร่ำไห้อยู่นาน พยายามทำใจแข็งรวบรวมความเป็นตัวของตัวเองกลับมา เรื่องแค่นี้ทำอะไรสีฟ้าไม่ได้หรอก ชายหนุ่มพยายามคิดเช่นนั้น
..............................................................................
กลิ่นหอมโชยมาเข้าจมูก สีฟ้าเดินตามกลิ่นหอมเข้ามาถึงครัวท้ายบ้าน ถึงจะรู้สึกปวดแทบจะเดินไม่ไหว แต่เขาก็พยายามพาตัวเองออกมาจากห้องที่อ้างว้างนั้นจนได้ อาหารประมาณสามสี่อย่างถูกจัดเรียงอยู่บนโต๊ะเล็กกลางห้องเรียบร้อยแล้ว ข้างๆมีภาคีที่กำลังเงยหน้าขึ้นมามองเขา ใบหน้าชายหนุ่มเรียบเฉยเหลือเกินในความคิดของสีฟ้า ขณะที่ภาคีลุกขึ้น เดินมาขยับเก้าอี้เลื่อนให้สีฟ้านั่ง ก่อนจะหันไปหยิบโถข้าวที่วางอยู่ใกล้
สีฟ้านั่งลงด้วยความยากลำบาก มองมือใหญ่ของภาคีที่กำลังตักข้าวใส่จานให้ ภาคีจะรู้ไหมว่ายามนี้เขาเจ็บทั้งตัวและเจ็บทั้งใจ เจ็บจนน้ำตามันไหล หากมันไม่ได้ออกมาข้างนอก มันล่วงหล่นอยู่ข้างในต่างหาก
“ขอบใจ”
ว่าพลางตักต้มจืดเข้าปาก ทำตัวให้เป็นปกติ เคยพูดสั้นๆ ห้วนๆ ยังไงก็ยังคงอย่างนั้น ไม่เหลือเค้าคนช่างยั่วเสียงหวานเมื่อคืนเลยนักนิด
“อร่อยดีนี่”
หลังจากนั้นบรรยากาศกลางโต๊ะอาหารก็เงียบเฉียบ มีเพียงเสียงช้อนกระทบจานดังผ่านความเงียบ ภาคีตกอยู่ในความคิดของตัวเอง สีฟ้าก็เช่นกัน เขากำลังคิดว่าจะเล่นเกมนี้ต่อไปหรือไม่ เมื่อพบว่ามันกำลังจะดึงให้ต้องถลำลึกไปกว่าเดิม
แค่คืนเดียว คงถอนตัวออกมาทันได้น่า ไม่ต้องจับใส่ตะกล้าแล้วล้างน้ำ ก็คงไม่มีใครจับได้
..........................................................................
วันนี้ทั้งวันสีฟ้าไปคลุกอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ เพราะไม่ต้องไปทำงานถึงหนึ่งอาทิตย์ ส่วนภาคีนั้นต้องไปทำงานตามปกติ พอตกเย็นก่อนที่ภาคีจะกลับถึงบ้าน สีฟ้าก็รีบไปขนเสื้อผ้าบางส่วนออกมา คืนนี้เขาจะนอนที่บ้านของตัวเอง ไม่นอนไม่แล้วเรือนหอจอมปลอม ที่ทำให้เขาสูญเสียในหลายสิ่งหลายอย่างไป แล้วไม่อยากกลับไปเจอหน้าคนหน้าตาย ไร้ความรู้สึกพรรณนั้นด้วย
หรือบางทีเขาอาจจะอายเกินกว่าจะสู้หน้า
คำคืนที่มีคำหวานเฝ้าวนเวียนให้หลงเพ้อ ทว่าในตอนเช้ากลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อภาคีกลับมาถึงบ้าน ทั้งบ้านจึงเงียบกริบเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมา ครั้งแรกชายหนุ่มคิดว่าพอกลับมาเขาจะพบหน้าของใครบางคนที่มาวนเวียนอยู่ในหัวเขาทั้งวัน งานการเป็นอันว่าไม่ได้ทำมันเลย เอาแต่นั่งจ้องนาฬิกาว่าเมื่อไหร่จะถึง 5 โมงสักที เขาจะได้กลับมาเจอคนหน้าหวานที่ไม่เฉพาะแค่หน้าเท่านั้น แต่ทุกสัดส่วนและทุกสิ่งอย่างที่ประกอบกันเป็นสีฟ้า ช่างหวานหอมจนเขาอยากจะกินกลืนไว้ทั้งตัว แต่ว่าต้องผิดหวัง แต่แล้วต้องทิ้งความรู้สึกนั้นไปโดยเร็ว
-------------------------------------------------------------------------------------
“ลมจะนอนที่นี่ ลมจะนอนกับหลาน”
เสียงเอาแต่ใจดังขึ้น เมื่อสีฟ้าถูกคุณอุษาบังคับให้กลับไปบ้านของภาคี เพราะลูกชายคนเล็กหอบผ้าหอบผ่อนมานอนห้องเดิมหลายวันแล้ว ยังไม่มีท่าทางจะกลับ และภาคีก็ไม่ได้มาตาม
สีฟ้ากอดหลานชายเอาไว้เป็นเกราะ หลายคืนมาแล้วที่เขาอ้างเอาหลานชายมาเป็นตัวช่วย เพื่อจะไม่กลับไปนอนบ้านหลังนั้น
“ใช่ไหมครับน้องอ้น” ก้มหอมแก้มหลานชายไปหนึ่งฟอด คนเป็นแม่มีหรือจะไม่รู้ว่าลูกชายกำลังเกเรเรื่องอะไรอยู่
“คับ อ้นจานอนกับอาลม” หลานชายบอกเสียงใส แต่ดูเหมือนของเล่นในมือของพี่เลี้ยงสาวจะดึงความสนใจมากกว่า เจ้าตัวน้อยจึงตะเกียกตะกายลงจากตักของคนเป็นอาไปหาของเล่น
“น้ำฝนเอาตาอ้นไปหาแม่เค้าก่อนไป” คุณอุษาหันไปบอกสาวใช้
“งอนอะไรตาตินอีกล่ะหะ” คุณอุษาหันมาจัดการลูกชายตัวดีต่อทันที หลังจากที่สาวใช้พาหลานชายของนางออกไปแล้ว นางโอบไหล่ลูกชายคนเล็ก ถามอย่างคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน
“เปล่าครับ”
“เปล่า ก็ต้องกลับสิ ลมแต่งงานกับตาตินแล้วนะ ทำตัวให้ดีๆ หน่อย อย่าก่อเรื่องกวนใจตาตินให้มากนัก”
ทำตัวดีๆ ?
เขาต้องทำตัวดีแค่ไหนล่ะถึงจะเป็นคนที่ภาคีต้องการ โดยที่ไม่ต้องลงมือยั่วเช่นหลายคืนก่อนหน้านี้
ตอนนี้เขาเป็นคนไม่มีค่าที่ภาคีไม่ต้องการมากกว่า ดูสิ เขาไม่กลับบ้าน ภาคียังไม่ยอมมาตามให้กลับเลย เกือบเป็นอาทิตย์แล้วนะ คิดแล้วน้อยใจซะมัด
“ไม่เอา ห้ามเกเร”
คนเป็นแม่รีบดึงลูกชายให้ลุกขึ้น ลูกชายขืนตัวเล็กน้อย แต่ก็ยอมเดินตามแรงจูงของคนเป็นแม่ ก่อนจะถูกนำตัวไปส่งให้ภาคีถึงเรือนหลังเล็ก ตอนนี้นางทำใจได้แล้วล่ะว่ามีลูกเขย ส่วนคุณกฤษนะเหรอ รายนั้นนะ รับได้ตั้งแต่วันแรกที่รู้เรื่องแล้วล่ะ ออกจะชอบใจที่ได้ลูกเขยคนหล่อ นิสัยดี
“ตาตินมารับน้องที แม่ละเหนื่อยกับความแสนงอนจริงๆ” ว่าแล้วก็ส่งตัวสีฟ้าให้กับลูกเขยหน้าหล่อ
ภาคียื่นมือไปรับมือเล็กๆ หากแต่เจ้าตัวสะบัดพรืด ไม่ยอมให้จับ ก่อนสะบัดหน้าเดินเข้าไปในบ้าน
“แสนงอนแบบนี้แหละ เข้าใจน้องหน่อยนะตาติน แม่ฝากดูแลน้องด้วย มีอะไรต้องพูดกัน ขืนไม่พูดก็ไม่รู้เรื่องกันหรอกนะ เชื่อแม่” คุณอุษาเอ่ยปากบอก ก่อนจะเดินกลับไปที่บ้านของนาง ปล่อยให้คู่ชีวิตเขาคุยกันเอง นางทำได้แค่นี้แหละ
.........................................................................
สีฟ้าในชุดนอนเต็มยศ อันได้แก่ เสื้อแขนยาว กางเกงขายาว แล้วก็มีเสื้อคลุมสีฟ้าตัวหนาซ้อนทับอีกชั้น ผูกปมไว้แน่น เดินออกมาจากห้องน้ำ คืนนี้เขาไม่ได้เดินกรีดกรายอวดเรือนร่างสวย ทันทีที่ออกมาจากห้องน้ำก็รีบซุกตัวใต้ผ้าห่มฝืนหนา นอนหันหลังให้ผู้ชายร่วมห้องอีกคน
เขาไม่อยากนอกในห้องนี้เท่าไร แต่ก็ไม่กล้าหอบผ้าไปนอนห้องคุณมณี ถึงแม้ว่าคุณมณีจะจากไปหลายปีแล้ว แต่คนขี้กลัวอย่างเขา ไม่กล้าไปนอนห้องนั้นแน่ๆ
สีฟ้าทำตัวลีบซบหน้าลงกับหมอน ข่มความรู้สึกปวดร้าวจากซอกลึกของหัวใจไว้ เมื่อความสว่างจากโคมไฟหัวเตียงดับแสงลง ความมืดและเงียบเข้าครอบคลุม ดูเถอะ พอเขากลับมาภาคีก็ยังไม่ยอมพูดอะไร ออกมาจากห้องน้ำก็ยังนิ่ง นอนอยู่ด้วยกันแท้ๆแต่ก็ไม่ยอมแตะต้องตัวเขา เมื่อเขาไม่ยั่วภาคีก็ไม่สนใจ มันน่าน้อยใจไหมล่ะ พลันน้ำตามันก็ไหลออกมาเงียบๆ
สีฟ้าพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ กลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน
ภาคีได้ยินจริงๆนั่นแหละ ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้ รั้งไหล่ที่สั่นเทาของสีฟ้าให้หันมาเผชิญหน้า ดวงตาสวยที่เขาชอบมองมีน้ำตาคลอเบ้าสู้ความมืดสลัว
“ร้องไห้ทำไมครับ”
ประคองหน้ามนด้วยมือของเขา สบเข้าไปในดวงตาคู่สวยในความสลัว
“ฉันไม่ได้ร้อง”
ปฏิเสธเสียงอู้อี้ แต่มันไม่สามารถปิดปังความจริงได้
“คุณร้อง”
“ไม่ได้ร้อง”
ภาคีดึงตัวสีฟ้าเข้ามากอด ลูบไล้เรือนผมอย่างนุ่มนวล ยิ่งทำให้คนในอ้อมกอดร้องหนักขึ้น แรงสะอื้นเพิ่มขึ้น เขาเป็นคนขี้แยตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
“คุณโกรธผมเรื่องอะไร บอกผมได้ไหม”
ภาคีอยากจะถามคำถามนี้มาตั้งแต่สีฟ้าออกจากบ้านหลังนี้ไป แต่เขาไม่กล้า ไม่กล้าแม้จะไปตามกลับมา
ทำไมเขาถึงไม่กล้าจะไปตามสีฟ้าตั้งแต่วันแรกที่เจ้าตัวหอบผ้าหอบผ่อนกลับไปบ้าน เพราะเขากลัวสีฟ้าจะตอกกลับมาว่า เขามีสิทธิ์อะไรในตัวของสีฟ้าล่ะ เขาเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรจะไปบังคับคนที่ไม่อยากอยู่กับเขาให้กลับคืนมาสู่อ้อมกอด
เพราะกลัว ทำให้ไม่กล้า ......
หากเขาเลิกกลัว หากเขากล้ากว่านี้ เรื่องมันจะเป็นยังไงนะ
สีฟ้ากับคนธรรมดาอย่างเขา มันคู่ควรจะอยู่เคียงกันเหรอ??
แม้แต่ในแววตาสวยนั้นมีเขาอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้
“ถามฉันทำไม นายก็รู้”
น้ำเสียงติดจะน้อยใจ พลางขยับตัวหนี แต่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย คืนนี้เขาจะขอทำใจกล้าสักครั้ง เพราะหลายคืนที่ผ่านมาเขาแทบนอนไม่หลับเลยด้วยซ้ำ เมื่อไร้เรือนกายหอมกรุ่นในอ้อมกอด เพียงกดกอดแค่คืนเดียวก็ทำให้เขาหลงงมงาย ถวิลโหยหา
“ผมไม่รู้ คุณลมช่วยบอกผมได้ไหมล่ะ”
“ก็...นาย...”
สีฟ้าพูดไม่ออก มันน่าอายไหมล่ะ ถ้าบอกว่าที่ร้องไห้เพราะน้อยใจที่ภาคีไม่นึกพิศวาสอะไรในตัวเขา เรื่องหลายคืนก่อนถ้าสีฟ้าไม่ยั่วภาคี เรื่องเสียหายให้อับอายคงไม่เกิดให้ไม่กล้าสู้หน้าด้วย
“ผมอะไร? ”
เขาถามย้ำ มองใบหน้าสวยที่อยู่ใกล้จนได้กลิ่นหอมอ่อนๆ กลิ่นที่เขาหลงรัก ไม่ต่างไปจากเจ้าของกลิ่นเลย รักมากขึ้นเรื่อยๆ เผลอจูบแก้มนวลอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่
“ไม่รู้ ปล่อยฉัน ฉันจะหลับ”
สีฟ้าเบี่ยงหน้าหนีริมฝีปากอุ่น ด้วยหัวใจเต้นตึ๊กตั๊ก คนบ้าทำเขาหวั่นไหวอีกแล้ว
“คุณยังไม่บอกผมเลย ว่าคุณโกรธผมเรื่องอะไร”
คล้ายริมฝีปากอุ่นจะไม่หยุดอยู่แค่แก้มนวลตามที่คิดไว้ทีแรก มันเริ่มขยับลามไล้ไปบนคอระหง และแผ่นอกภายใต้เสื้อตัวหน้าสองชั้นอย่างแผ่วเบา มือมันเหมือนเป็นไปโดยสัญชาติญาณความต้องการ ภาคีปลดอาภรณ์ที่ละนิด จนหลุดลุ่ย ปลุกอารมณ์บรรเจิดจนห้ามไม่อยู่
“นายอย่าทำอย่างนี้กับฉันนะ นาย...”
สีฟ้าระทวยอยู่ในอ้อมกอด และริมฝีปากแสนร้ายกาจของภาคีที่พาเขากระเจิงทุกครั้งที่ถูกสัมผัส ทั้งๆ ที่มีความหนาของเสื้อผ้ากั้นถึงสองชั้น แต่ภาคีก็ถอดมันอย่างชำนาญมือ โดยที่เขาแทบไม่ทันต่อต้าน หรือเพราะหลงเคลิ้มไปกับปากที่ต้อนให้จนมุม
หนุ่มหน้าหวานกำลังจะแพ้กับความอุ่นโยนที่ภาคีสร้างขึ้น รับรู้อยู่เต็มอกว่าแท้จริงต้องการสัมผัสนี้จากภาคีเหลือเกิน
“อื้อ...”
ภาคีหยุดตัวเองไม่ได้ ความต้องการมันมีมากล้น จะว่าเห็นแกตัวเขาก็ยอมรับ โอกาสมันลอยอยู่ตรงหน้า เขาไม่ใช่คนดีมากพอที่จะปล่อยให้สีฟ้าหลุดมือ เมื่อสีฟ้าเคยยอมให้เขาล้วงล้ำจนติดใจมาแล้ว หากมันจะมีอีกครั้งและอีกครั้ง มันคงไม่เป็นอะไรใช่ไหม? และเหมือนตัวความต้องการนั่นก็เต็มใจอยู่ในอ้อมกอดเขา สีฟ้าตอบรับได้อย่างน่ารัก
อารมณ์รักถูกเติมให้เต็มให้สมกับที่คิดคิดมานานหลายคืน และร้างไร้ร่างบางให้โอบกอด
จบตอน
ปราบปลื้มซาบซึ้งใจมากมายสำหรับทุกคอมเม้นท์นะค่ะ และขอบคุณสำหรับทุกคลิกที่แวะมาอ่าน คาดว่าเราจะเจอกันวันพุธนะค่ะ(ถ้าน้องแอ๋วคนเขียนส่งต้นฉบับมาให้ถ้าติดขัดก็เป็นวันพฤหัสนะเจ้าค่ะ)
ปล . เป็นไงบ้างค่ะสำหรับ mini NC คนแต่งเค้าออกตัวว่าไม่สามารถ แต่ว่าแบบฉบับมินิพอได้ใช่มั้ยค่ะ แต่ถ้าได้คอมเม้นท์กระตุ้น น้องแอ๋วคนแต่งอาจได้จัดเต็มให้
จุบุๆ ha ha
+1 แทนคำขอบคุณทุกๆเม้นท์ในหน้านี้นะค่ะ
หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw (อ่าน 508044 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก