เก็บกระทู้ไว้ ------โมดุฯ------------------------------------------------------------------------------------------------------
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0เขียนนิยายวายเป็นครั้งแรก ฝากตัวด้วยนะครับ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเอง หากบังเอิญไปพาดพิงถึงใครเข้าผมขออภัยล่วงหน้านะครับ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านอย่างรื่นเริงนะฮะ
เพิ่มสารบัญครับ
shot.1 shot.2 shot.3 shot.4 shot.5 shot.6 shot.7 shot.8 shot.9 shot.10 shot.11 shot.12 shot.13 shot.14 shot.15 shot.16 shot.17 shot.18 shot.19 shot.20 shot.21 shot.22 shot.23 shot.24 shot.25 shot.26 shot.27 shot.28 Ti Voglio {ฉันอยากมีนาย!}
shot.1.
.
.
.
.
.
เพราะความจริงคือสิ่งที่โหดร้าย ดังนั้นความฝันจึงเป็นสิ่งที่แสนสวยงาม....
เพราะความรักคือสิ่งที่ไม่มีจริง ดังนั้นการอยู่ด้วยตัวคนเดียวย่อมเป็นสิ่งที่แสนสุข....
ผมหลงใหลอยู่ในความฝัน รับรู้ถึงวันเวลาที่ผ่านเรื่อยๆดังสายลมที่ปลิวพัดผ่านตนเองไป
ผมไม่เคยเชื่อว่ารักแท้มีอยู่จริง ดังนั้นผมจึงไม่คิดจะไขว่คว้ามันมาไว้เป็นของตนเอง....
การก้าวเดินไปข้างหน้าเป็นสิ่งที่นำพาความเมื่อยล้ามาสู่ขาทั้งสองข้าง ร่างสูงโปร่งแต่เพรียวบางเดินทอดน่องไปตามทางเท้าริมถนนอย่างอ้อยอิ่ง ฝ่ามือที่ซีดขาวเล็กน้อยถูกยกขึ้นมาอังรับลมหายใจร้อนๆที่เจ้าของร่างเพียรเป่าออกมาบรรเทาความหนาวเหน็บของยามค่ำคืนในต้นเดือนธันวาคม ใบหน้าเฉียบคมไม่แสดงอารมณ์นั้นแดงเรื่อเล็กน้อยเมื่อถูกลมหนาวพัดผ่านมาบาดเสียด
ร้านรวงสองข้างทางปิดไปหมดนานแล้ว เหลือเพียงแสงสีขาวจากเสาไฟข้างทางที่ตั้งตามถนนไปเป็นระยะ ความเงียบสงัดรายล้อมอยู่รอบตัวไม่ทำให้ชายหนุ่มเพียงคนเดียวที่เดินไปหยุด ไปเกิดอาการหวาดหวั่นใจอะไรได้ เขาเพียงแค่จดจ่ออยู่กับตนเองโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
รัตติกร สันติสงคราม ชายหนุ่มร่างสูงเพรียวผู้มีเสื้อสูทสีดำธรรมดาๆที่พนักงานบริษัทปกติใส่กันทาบทับอยู่บนเรือนร่างของเขา ไหล่ข้างหนึ่งสะพายกระเป๋าเป้แบบเด็กนักเรียนมัธยมที่เป็นสีแดงซีดด้วยผ่านระยะเวลามาเนิ่นนาน แม้ชายหนุ่มจะเรียนจบปริญญาโทและออกมาทำงานบริษัทเต็มตัวแล้ว แต่เป้ใบโปรดที่เขาใช้มาตั้งแต่สมัยมัธยมก็ยังคงติดตัวมาจนถึงทุกวันนี้
ฉับพลันความเงียบรอบตัวก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงดังปัง!
รัตติกรนิ่วหน้าเมื่อพบว่าต้นขาด้านซ้ายเกิดอาการบาดเจ็บอย่างรุนแรงก่อนกลายเป็นความชาที่ปวดหนึบ ผ้าสูทสีดำเปียกชื้นเป็นสีเข้มไล่ลงไปตามเรียวขา ก่อนที่โลหิตสีแดงผุดผาดจะหยดลงกระทบพื้น
เขาถูกยิง...
เดาได้จากเสียงเมื่อครู่และความรู้สึกที่สัมผัสได้จากบาดแผลสดใหม่ ชายหนุ่มประคองตัวเองให้หยุดยืนอยู่กับที่เพราะไม่แน่ใจว่าหากขยับตัว บาดแผลที่จะเกิดขึ้นถัดไปอาจคร่าชีวิตเขาไปแทนก็เป็นได้...
“Stupido!(เจ้าโง่!) Perché stare lì! (ไปยืนตรงนั้นทำไม!)”เสียงตะโกนเกรี้ยวกราดเป็นภาษาอิตาลี่ดังขึ้นท่ามกลางความมืด ก่อนเงาของร่างใหญ่โตจะโฉบวาบและผลักตัวของรัตติกรเข้าไปที่ตรอกแคบๆแห่ง หนึ่งพร้อมกับเสียงปืนอีกนัดที่เล็งเป้าไปตรงจุดเดิมที่ชายหนุ่มยืนอยู่เมื่อครู่
“Release!Chi sei tu?(ปล่อยผม! คุณเป็นใคร?)”รัตติกรถามเสียงเรียบนิ่ง ร่างของเขาถูกโอบไว้ด้วยแขนที่แข็งแกร่งราวกับคีมเหล็กของชายหนุ่มแปลกหน้า หลังจากบอกให้อีกฝ่ายปล่อยมือจากตนเองแล้ว เสียงปืนกลับดังขึ้นอีกนัดในระยะใกล้ชิด หนุ่มอิตาลี่ผลักร่างของเขาไปชิดกับผนังด้านในก่อนจะโถมตัวทับลงมา ร่างใหญ่ๆนั่นบังตัวของเขามิดแทบไม่เหลือส่วนใดๆโผล่ออกไปให้เห็น แถมยังเบียดชิดซะจนอึดอัดอีกต่างหาก
“li uccidono subito!(ฆ่าให้หมดเดี๋ยวนี้!)” เสียงตะโกนกร้าวดังขึ้นก้องกังวาน แสงไฟจากริมถนนส่องผ่านเข้ามาจางๆให้เห็นถึงผมหยักศกสีอ่อนที่ตกลงมาปรกหน้า ดวงตาสีสนิมเรืองวาบอย่างอำมหิต ก่อนที่เสียงๆนั้นจะสั่งการต่ออีกสั้นๆ มันเป็นการสั่งการที่คุกคามและเปี่ยมด้วยอำนาจจนพาให้เขาตัวเกร็งไปชั่วครู่หนึ่ง ไม่นานเสียงของกระสุนที่กระทบกับทั้งสิ่งก่อสร้างและเลือดเนื้อก็กระหน่ำขึ้นรอบข้างจนพาให้หูแทบอื้อ ชายหนุ่มชาวอิตาลี่หันกลับมาสนใจคนในอ้อมแขนที่ตวัดสายตาขึ้นมองเขาอย่างระแวดระวัง
พอจำได้ว่าหลังจากหลบวิถีกระสุนเข้ามาในตรอกได้แล้ว ภาษาอิตาลี่ที่เจ้าคนตรงหน้าพูดออกมานั้นชัดเปรี๊ยะและมีสำเนียงถูกต้องครบถ้วนเหมือนเจ้าของภาษามาเอง ส่งผลให้คนร่างใหญ่ถามออกมาด้วยความข้องใจ
“Italia sei?(คุณเป็นคนอิตาลี่เหรอ?)”
“Io sono un thailandese.(ผมเป็นคนไทย)”
รัตติกรตอบกลับนิ่งๆ น้ำเสียงเหมือนคนที่ไม่เจ็บไม่ปวดใดๆพาให้หนุ่มอิตาลี่คิดไปเองว่าคนไทยตรงหน้านี่คงไม่เป็นอะไรมาก หากแต่เมื่อสังเกตดีๆ ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงชาดกลับเม้มแน่น ดวงตาสีน้ำตาลไหม้คมกริบหรี่ลงน้อยๆจนแทบสังเกตไม่เห็น แต่ที่เขาเห็นได้ก็คงเป็นเพราะความใกล้นี่ละมั้ง...
มันบ่งบอกว่าคนตรงหน้ากำลังเจ็บ แต่ไม่ยอมแสดงอาการออกมา...
เขาเห็นลางๆว่าเจ้าหนุ่มคนไทยนี่ถูกยิงที่ต้นขาด้านซ้าย ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะประคองตัวเองให้ยืนตรงอยู่ได้ แต่หมอนี่ก็ยังทำ...
จะเพราะศักดิ์ศรี หรือเพราะอะไรก็ตาม แต่ร่างเบื้องหน้าก็ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวเอน ท่วงท่าคุกคามอย่างเงียบกริบส่งผ่านมาจากทั้งสายตาและท่าทาง ดุจดั่งพญาสิงโตที่ซ่อนเร้นอาการบาดเจ็บของตนเองและจับจ้องเหยื่อด้วยความระมัดระวัง...
หากแต่คนอย่างเขาไม่ใช่เหยื่อ และไม่รู้ทำไม ยิ่งเห็นท่าทางแบบนี้ก็ยิ่งถูกใจเขาเป็นบ้า...
อยากได้...
ชายหนุ่มคิดคำนึงในใจ ก่อนจะดันร่างของตนให้แนบสนิทกับคนตรงหน้า กลิ่นคาวๆของเลือดบางเบาผสมผสานไปกับกลิ่นเหงื่อ ชวนให้ใบหน้าคมสันโน้มลงเพื่อสูดดมมันให้มากกว่าเดิม
“cosa fai? (คุณจะทำอะไร?)”รัตติกรถามเสียงแข็ง ก่อนจะส่งสายตาวาวๆจ้องกลับไปเป็นเชิงเตือน
อยากครอบครอง... มือหนาจับคางเรียวให้ยกสูงขึ้น แรงขืนกลับส่งมาให้รู้สึกได้ผ่านปลายนิ้ว หากแต่แรงนั้นก็ยังไม่พอที่จะหลุดลอดออกจากการเกาะกุมนั้นได้ ริมฝีปากสีชาดเผยอขึ้นเหมือนกำลังจะพูด กลับถูกปิดกั้นด้วยริมฝีปากหนาที่ประทับแนบชิด
ดวงตาสีน้ำตาลไหม้เบิกกว้าง มือที่ว่างอยู่เงื้อขึ้นมาเตรียมประทุษร้ายเต็มที่ แต่กลับต้องหยุดชะงักและเปลี่ยนไปตะบบกับบ่ากว้างแน่นเมื่อมือของผู้บุกรุกอีกข้างขยำเข้าที่บาดแผลที่โดนยิงเต็มแรง!
“อื้อ!!”
เจ็บจนแทบขาดใจ.... รัตติกรหายใจสะดุดไปช่วงหนึ่ง เปิดโอกาสให้ร่างแกร่งขบกัดริมฝีปากล่างเบาๆพอให้เลือดซิบ ก่อนจะสอดลิ้นผ่านเข้าไปสำรวจพื้นที่ใหม่ตรงหน้าอย่างร้อนแรง
หวานล้ำ อย่างไม่น่าเชื่อ... ลิ้นร้อนถูกสอดลึกเข้าไปอีกเมื่อริมฝีปากหนาบดเบียดแนบชิดยิ่งกว่าเดิม มันเร่าร้อนและรุนแรงเหมือนจะดึงดูดเอาวิญญาณทั้งมวลออกจากร่างเสียให้สิ้น
เขากำลังคิดว่าอาจจะตาย เพราะจูบที่เหมือนกับดูดชีวิตทั้งหมดไปนี่
หายใจ...ไม่ออก... รัตติกรพยายามหลีกหนีจากคนเบื้องหน้าเต็มที่หากแต่ด้านหลังก็ติดผนัง ด้านข้างก็ถูกแขนล่ำๆนั่นกันเอาไว้ ไม่ต้องคิดถึงด้านหน้าด้วยซ้ำ
ยิ่งสะบัดตัวเพื่อจะหลีกหนีมากเท่าไหร่ มือหนาที่ยังคงบีบเค้นบาดแผลที่ถูกยิงก็ยิ่งเพิ่มแรงเข้าไปอีก เพียงคิดจะกัดลิ้นที่ยังคงรุกรานอย่างหนักหน่วงนั่น ปลายนิ้วแกร่งก็กดลงบนบาดแผลโดยตรงจนต้องกรีดร้องทั้งๆที่ถูกปิดปากอยู่
เขาไม่อยากยอมแพ้...มันงี่เง่าเกินไปที่จะมาเป็นอะไรไปเพราะเรื่องบ้าๆพรรณนี้ สายตาของรัตติกรเริ่มพร่ามัว อาการเสียเลือดมากเริ่มส่งผลต่อร่างกาย เลือดหยดแล้วหยดเล่าไหลลงสู่พื้นจนกลายเป็นแอ่งสีแดง ความเจ็บปวดเล่นงานอย่างรุนแรงต่อเนื่อง รสสัมผัสของการจูบเป็นเช่นไรเขาก็แทบไม่รู้ แต่สติที่ดับวูบไปอย่างช้าๆกลับสลักภาพความทรงจำนี้เอาไว้ ตราตรึงอย่างที่ไม่มีวันจะลบเลือนไปได้ง่ายๆ
ความเกี้ยวกราดดุดัน...กับรสจูบที่แทบจะแผดเผาวิญญาณให้สูญสิ้น
ใบหน้าราวกับรูปสลัก...ที่แฝงเค้าอำมหิตอย่างเยียบเย็น...
ดวงตาสีสนิมล้ำลึก…ที่จับจ้องมาเพื่อบ่งบอกถึงความต้องการบางอย่าง...
ที่ไม่ใช่สิ่งดี... และแล้วดวงตาสีน้ำตาลไหม้ก็ปิดสนิทลง ร่างสูงเพรียวแน่นิ่งไร้ซึ่งแรงขัดขืนใดๆอีกต่อไป หนุ่มชาวอิตาลี่กดย้ำริมฝีปากหนักๆลงไปอีกทีก่อนจะผละออกมา ดวงตาสีสนิมจับจ้องคนตรงหน้าด้วยความพอใจเมื่อนึกถึงดวงตาดื้อรั้นและหาญกล้าที่มองสบ ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มเงียบๆ ยังคงนึกถึงริมฝีปากแสนหวานที่ได้ลิ้มลองไปเมื่อครู่ ก่อนที่ความคิดคำนึงสุดท้ายที่โผล่ขึ้นมาจะตัดสินทุกอย่าง...
...เขาอยากเห็นสิงโตเบื้องหน้า...ถูกสยบอย่างราบคาบลงด้วยมือของเขาเอง...
มือของลาร์เฟียร์ เวสเปอร์
The Don of Don แห่งเมืองปาเลอร์โม เจ้าเหนือหัวของมาเฟียทั่วทั้งอิตาลี่คนนี้นี่แหละ!!!
@@@@@@@@@@@@@@@@@
ศัพท์ใหม่วันละคำ(สองคำ)
Don of Don
มาเฟีย ทุกกลุ่มจากเมืองต่างๆ ทั่วอิตาลี จะมีหัวหน้าใหญ่ที่เป็นศูนย์รวมอยู่ที่ปาเลอร์โม"เจ้าพ่อแห่งเจ้าพ่อ" (Don of Don) หัวหน้าของมาเฟียกทุกกลุ่มจะขึ้นตรงกับเขาคนนี้
ปาเลอร์โม
ปาเลอร์โม (Palermo) เมืองหลวงของซิซิลี เป็นเมืองต้นกำเนิดของมาเฟียครับ
@@@@@@@@@@@@@@@@@
สวัสดีอีกครั้งครับ เป็นยังไงบ้างครับกับนิยายวายครั้งแรกที่ผมแต่ง
ดีไม่ดียังไงช่วยติชมด้วยนะครับ
ในตอนแรกมีภาษาอิตาลี่โผล่มาด้วย...
ไม่ค่อยแนะนำให้เอาไปใช้จริงนะครับ เพราะผมให้อากู๋ช่วยแปลทุกคำเลย
ส่วนเรื่องมาเฟียในที่นี้ แอบอิงประวัติศาสตร์นิดนึง
จะใช้แนวทางแบบมาเฟียยุคเก่าในอดีตเอามายัดใส่ในสมัยปัจจุบันนะครับ
เดี่ยวจะมีข้อมูลมาเสริมให้เรื่อยๆ
ตอนนี้ถ้าใครอยากรู้ต้นกำเนิดลองเข้าไปดูที่เว็บนี้นะครับ
http://firodendon.exteen.com/20091028/entry(ข้อมูลส่วนใหญ่ผมเอามาจากเว็บนี้นี่แหละครับ)
จะรีบกลับมาอัพในเร็ววัน (ได้ข่าวว่าอาทิตย์หน้าสอบปลายภาค..
)
ฝากตัวด้วยนะคร้าบบบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
