หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014]

[sam3sam]

หนูลินกับแม่ฟ้าหายไป 1 เดือนแล้วนะ คิดถึงๆ

[manami_01]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก

แล้วงี้น้ำฟ้ากับหนูลินจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย

แล้วพี่ตะวันจะดูแลสองแม่ลูกได้เปล่าหว่า

โอ๊ยลุ้นๆ

[prim--prim]

เย้เฮ อ่านตามทันแล้ววววว > <
มารอลุ้นด้วยคนนะคะ

ลุ้นว่าทั้งคุณพี่ตะวัน กับ น้ำฟ้าจะรักกันได้ยังไง
แล้วปัญหาคุณแม่พี่ตะวันกับน้ำฟ้าจะแก้ยังไง
แล้ว แล้ว แล้วววว

เยอะแยะไปหมดที่อยากอ่าน ฮ่าๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่า

ปล.เอาใจช่วยพี่คนเขียนด้วยค่ะ

[dek-zaal3]

คุณแม่...ครับผม !!!  Ch.30 !


             รังสิมันต์นั่งเท้าคางมองภาพในจอที่ขึ้นเป็นช่องตารางเล็กๆขนาดเก้าช่อง...  แค่เห็นเป็นภาพเล็กๆยังกรุ่นๆในใจขนาดนี้  แล้วถ้าขยายภาพใหญ่ให้เห็นการกระทำของ 'ไอหมอนั่น' ที่ทั้งแกล้งจับไม้จับมือ  จับผม  แล้วที่ยังมีแอบโอบเอวนั่นอีก  ถึงภาพจะเล็กแค่ไหนแต่เขาก็ดูออกอยู่หรอกว่าน้ำฟ้าโดนอะไรไปบ้าง...   นึกร่ำๆอยากจะออกไปดึงตัวมาจากครัวนั่นซะแล้วเอาไปขังไว้ในบ้านให้เลี้ยงลูกอย่างเดียวพอ...  แต่จิตใจฝ่ายดีก็คอยเตือนตัวเองอยู่ว่าเขาเองไม่ได้มีสิทธิ์ไปบังคับน้ำฟ้าอะไรขนาดนั้น... 


             แต่จิตใจใฝ่ในทางตรงกันข้ามกลับบอกให้เขาไปจัดการมันซะเดี๋ยวนั้น  แล้วยังไงใครเป็นอะไรเคยแคร์เสียที่ไหน...อยากทำอะไรก็ทำ...  ไม่มีความจำเป็นซักนิดที่ต้องนั่งกังวลอย่างกับคนบ้าที่ทำอะไรไม่ถูกอยู่หน้าจอคอมแบบนี้...  เลื่อนสายตาที่เริ่มล้าออกจากจอเพราะเพ่งมองภาพในครัวมานานพอดู   หันมองไปทางนอกหน้าต่างก็เห็นว่าเริ่มค่ำลงแล้ว...  คืนนี้จะมีปาร์ตี้สละโสดให้กับคู่บ่าวสาว...  พอมองไปทางภาพกล้องวงจรปิดภายในห้องที่จะจัดงานก็เห็นบรรดาเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวเริ่มทะยอยกันมาเรื่อยๆแล้ว  มีทั้งช่วยกันขนของกิน  และติดตั้งอุปกรณ์ไว้สำหรับร้องเพลง...   พอมองไปทางห้องข้างๆก็เป็นห้องครัวที่ตอนนี้เริ่มมีคนทะยอยกันออกมาจากห้องเพื่อไปทานอาหารเย็นกันแล้ว...   รังสิมันต์จ้องมองนิ่งๆอยู่อีกยี่สิบนาทีก็เห็นสองคนสุดท้ายในห้องกำลังกระซิบกระซาบอะไรกันซักอย่าง...  และนายธาดาก็เดินถือโทรศัพท์ออกจากห้องครัวไป... 


             รังสิมันต์ยิ้มเย็นบริวเรณมุมปาก  แล้วก็พาตัวเองออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ...



    -----------------------------------------------------------------------------




              กลิ่นวานิลาลอยมาตามลมตั้งแต่ยังเดินไปไม่ถึงตัวห้องครัวเลยด้วยซ้ำ  เมื่อก่อนเขาล่ะเกลียดนักกับเจ้ากลิ่นหวานๆหอมเลี่ยนนี่...  แต่อาจเพราะตั้งแต่เขาตามติดน้ำฟ้ามา  กลิ่นแบบนี้ก็เริ่มคุ้นจมูกมากขึ้น...  จนตอนนี้รู้สึกเหมือนมันเริ่มกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันไปแล้ว...  ชายหนุ่มโผล่หน้าเข้าไปมองในห้องครัวที่มีไฟสีขาวนวล  ตอนนี้เหลือเพียงน้ำฟ้าที่กำลังตักครีมใส่ลงในกรวย  คงจะเตรียมแต่งหน้าคัพเค้กที่วางเรียงรายอยู่ในถาดด้านข้างนั่นสินะ... 


             ชายหนุ่มค่อยๆเลื่อนตัวเองไปยืนซ้อนหลังเด็กหนุ่มอย่างเงียบกริบ...  ก่อนจะก้มลงใกล้ๆเมื่อคนที่ยืนหันหลังแล้วกำลังเพ่งสมาธิค่อยบีบครีมตกแต่งลงบนหน้าคัพเค้กด้วยความตั้งใจ...


"กลิ่นหอมดีนะ..."


"เฮ้ย !!"  และพร้อมๆกับคำอุทานด้วยความตกใจ...  มือที่กำลังบีบครีมก็ตวัดใส่คนที่มาเงียบๆด้านหลังแล้วบีบลงไปเต็มแรง...  "อ๊ะ ! คะ...คุณรังสิมันต์...  ขะขอโทษ !" 


"..."  เพราะปฏิกริยาที่ได้รับมันเหนือความคาดหมายไปหน่อย...ชายหนุ่มจึงยืนเงียบมองลายครีมที่เปื้อนลงเสื้อแทนที่จะไปอยู่ในที่ของมันบนหน้าคัพเค้กเสียนี่ 


"เดี๋ยวผมเช็ดให้นะ...!"  อารามตกใจเด็กหนุ่มจึงรีบหยิบผ้าเช็ดมือที่อยู่ใกล้ตัวมา  เลือกส่วนที่สะอาดๆมาเตรียมเช็ดให้...  แต่จู่ๆมือเขาข้างที่กำลังจะเช็ดลงเสื้อของชายหนุ่มตรงหน้าก็โดนจับยึดไว้เสียนี่...  เขาเงยมองคนที่คว้าจับมือเขาไว้ด้วยความงงงวย...  เริ่มนึกสงสัยว่าคนอย่างคุณชายรังสิมันต์คงจะรังเกียจไม่อยากให้เสื้อตัวเองมาเปื้อนคราบสกปรกจากผ้าเช็ดมือผืนนี่แน่เลย...


              แต่ก็ดูเหมือนจะคิดผิด  เพราะรังสิมันต์เพียงดึงมือเขาให้ยืนสลับที่กับชายหนุ่ม  โดยคนตัวใหญ่กว่าสลับเอาตัวเองไปยืนพิงสะโพกกับขอบเคาเตอร์หันหน้าไปทางประตู  แล้วให้น้ำฟ้ายืนอยู่กลางหว่างขาตัวเอง  จากนั้นก็จงใจวางมือข้างหนึ่งแปะลงตรงราวเอว  จงใจให้ทับลงไปที่เดียวกับที่เขาเห็นน้ำฟ้าโดนนายธาดาจับก่อนหน้านี้ในจอมอนิเตอร์   จากนั้นก็ค่อยๆวางมือที่จับข้อมือบางเอาไว้ลงบนที่เปื้อน...  น้ำฟ้าส่งสายตามองเขาอย่างไม่วางใจและลังเล...  แต่พอเขายกยิ้มให้พร้อมพยับเพยิดให้เริ่มเช็ด...  เด็กหนุ่มถึงยอมก้มหน้าก้มตาเช็ดเสื้อให้เขาอย่างตั้งใจ...


"คุณน่ะเข้ามาเงียบๆ  ผมตกใจหมดเลย..."  ว่าแล้วน้ำฟ้าก็เริ่มออกปากคุยเมื่อในห้องมันดูเงียบเกินไป...


"เหรอ..."  ชวนพูดไปแล้วก็ได้รับคำตอบกลับมาคำเดียว...  เด็กหนุ่มก็หยุดเช็ดแล้วมองหน้าคนเสื้อเปื้อนที่น่าจะขอโทษเขาซักหน่อยจากการที่มาทำให้เขาให้เขาตกใจแบบนี้...  แต่เหมือนชายตรงหน้าจะไม่รู้สึกรู้สาถึงข้อนี้เลยซักนิด...  เอาแต่มองหน้าเขาอย่างเดียวเลย... 


"...มองอะไรนักหนาน่ะคุณ..." 


"เปล่า..."


"เปล่าอะไร...ที่จ้องอยู่น่ะหน้าผมนะ...  ถ้าสึกหรอขึ้นมาจะทำยังไง..."


"ไม่หรอก...พูดเป็นการ์ตูนไปได้..." 


"เอ๊นี่..."  พูดแล้วก็ต้องกัดปาก  เมื่อไม่รู้จะพูดอะไรต่อ...  ทำหน้าบึ้งแล้วก็ก้มเช็ดเสื้อให้ต่อไป...  จงใจลงแรงเช็ดหนักๆกะให้เจ็บ...แต่ดูเหมือนยิ่งแรงอีกคนจะยิ่งยิ้มออกมากกว่าเก่า...  และยิ่งเช็ดเขาก็ยิ่งอิจฉา...  เมื่อเริ่มรู้สึกได้ถึงแผงกล้ามหน้าอกที่เขาเช็ดผ่านไปมาอยู่นี่...  อดไม่ได้ที่จะแอบลอบมองเปรียบเทียบกับของตัวเองดูบ้าง...  และพบว่ามันช่างแตกต่างกันเหลือเกินทั้งๆที่เป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ...


"เป็นอะไร...ทำหน้าเศร้าเชียว..." 


"เปล่า..."


"เปล่าอะไร...ก็เห็นอยู่ว่ามองของฉันแล้วก็ไปมองของตัวเอง...แล้วก็เศร้า...  ทำไม...ใหญ่สู้ฉันไม่ได้เหรอ..."


"ใหญ่...สู้ไม่ได้อะไรของคุณ !!  บ้า...พูดอะไรน่ะลามก..."  พูดแล้วเจ้าตัวก็คงไม่รู้ตัวหรอก  ว่าหน้าตัวเองตอนนี้แดงแจ๋ขนาดไหน...  รู้เลยว่าคงคิดลึกไปถึงไหนต่อไหนแล้วแน่ๆ...


"คิดอะไร...ฉันหมายถึงกล้ามหน้าอกนี่ต่างหาก...อยากเห็นชัดๆมั้ยล่ะ..."  พูดแล้วรังสิมันต์ก็ไม่ลังเลซักนิดที่จะกระชากกระดุมเสื้อออกไปสองสามเม็ด  จากนั้นก็ดึงสาบเสื้อให้เปิดกว้างเลยโดนน้ำฟ้าฟาดผ้าใส่แผงอกไปเต็มๆ


"ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย !!  ใส่เสื้อดีๆเลยนะ..." 


"กระดุมขาดไปแล้ว...ใส่กลับไม่ได้หรอก...  อืม...ฉันว่าถ้าให้ดีต้องถอดออกให้หมดเลยดีกว่า..."  พูดแล้วก็ทำท่าว่าจะทำจริงๆจนน้ำฟ้าต้องรีบตะครุบจับคอเสื้อไว้ให้แทบไม่ทัน...


"คุณ !!  บ้าไปแล้วเหรอ...  นึกยังไงจะมาอนาจารแถวนี้เนี่ย..." 


"อะไร...  แค่ถอดเสื้อ...ผู้ชายส่วนใหญ่เขาก็ทำได้ในที่สาธารณะไม่ใช่เหรอ..."


"มันก็ใช่แต่ต้องดูกาลเทศะบ้างสิคุณ...  ไม่ใช่จะทำอะไรแบบนี้ได้ตลอดเวลาเสียเมื่อไหร่..." 


"เหรอ...  แต่ที่นี่ก็ไม่มีใครนี่...นอกจากเราสองคน...  ทำไมฉันจะทำไม่ได้..."


"ก็...มันแบบ..."


"ชู่ว..."  แล้วจู่ๆตอนที่น้ำฟ้ากำลังคิดคำพูดมาบอกกลัยแทบตายคนตรงหน้าก็ยกนิ้วชี้มาแตะริมฝีปากเขาแล้วทำเสียงสั่งให้เงียบ  เขาก็เป็นอะไรไม่รู้ที่ก็ทำตามทันทีอย่างเชื้อฟังเช่นกัน...


                แล้วจู่ๆรังสิมันต์ก็ค่อยๆโน้มหน้าเข้าหาเขา  สายตาคมส่งประกายเจิดจ้าแน่วแน่มาให้จนเขาต้องหลับตาลงแล้วเบี่ยงหน้าหลบ... รู้สึกได้ว่ามือตัวเองก็ยกขึ้นกันชายหนุ่มไว้ตรงหน้าท้องด้วย... 


"นี่...แค่ครีมเมื่อกี๊มันเลอะแก้มเธอ  ฉันเลยจะเช็ดให้...  หันหน้ามาทางนี้สิ..." 


"เอ๊ะ..."  พอได้ยินดังนั้นน้ำฟ้าก็หันหน้ากลับไปมองโดยอัตโนมัติ  ปลายจมูกของเขาชนกันของชายหนุ่มตรงหน้าเบาๆ...  มันผงะถอยหลังโดยไม่ตั้งใจแต่มือข้างที่คล้องอยู่ตรงเอวเขาก็ดันให้ตัวเองกลับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มอีกคนจนได้... 


              น้ำฟ้ารู้สึกได้ถึงผิวแก้มที่โดนสัมผัส  มันแผ่วเบาเสียจนเขาแทบไม่รู้สึก...  แต่จู่ๆมันก็ปาดมาใกล้ๆดวงตาทำให้เขากลับตาปี๋ลงโดยอัตโนมัติ... 


"...หลับตาไว้ก่อนนะ...เดี๋ยวมันจะเปื้อนเข้าตา..."  เสียงที่ได้ยินเบาราวเสียงกระซิบแต่น้ำฟ้ากลับได้ยินมันชัดเจนราวกับอีกคนกำลังตะโกนก้องอยู่ข้างหู...   


              เด็กหนุ่มรู้สึกถึงปอยผมด้านหลังที่โดนสางเบาๆก่อนที่มือของอีกคนจะสอดมาใต้ท้ายทอยแล้วบังคับให้ศีรษะของเขาเอียงไปด้านข้างเล็กน้อย...  น้ำฟ้าเผลอลืมตาขึ้นมองแว่บหนึ่งแล้วก็รีบหลับลงไปตามเดิม... เมื่อพบว่าอีกคนกำลังมองเขาในระยะห่างน่าเป็นห่วงริมฝีปากตัวเองเหลือเกิน...  แต่ทว่าก็ดูเหมือนอีกคนไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าเฝ้าลูบไล้ผิวแก้มเขาเท่านั้น...


             น้ำฟ้าไม่รู้หรอกว่าทันทีที่เขาหลับตากลับไปอีกรอบนั้น  รังสิมันต์ก็ตวัดสายตาฉับไปมองทางประตู  ตรงนั้นมีร่างสูงใหญ่ของผู้ชายคนหนึ่งยืนกำโทรศัพท์แน่นอยู่จนมือซีดขาว... รังสิมันต์ยกยิ้มอย่างรู้สึกสะใจเป็นที่สุดที่ได้เห็นเป้าหมายมีปฏิกริยาเป็นไปตามคาด...  ชายหนุ่มทำท่าเป็นก้มลงประชิดใบหน้าน้ำฟ้าอีกหน่อยก่อนจะแอบหลับตาลงเล็กน้อยราวกับไม่รู้สึกเลยซักนิดว่ามีใครกำลังมองการกระทำนี้ด้วยความเข้าใจผิดอยู่...  จะว่าไปแล้ว...เขาอยากให้มันเป็นการเข้าใจถูกมากกว่า...   


             คนที่มองอยู่จากหน้าประตูจ้องเขาด้วยแววตากรุ่นโกรธคิ้วขมวดยุ่ง...  แต่รังสิมันต์กลับมีท่าทางผ่อนคลายแล้วตัดสินใจลืมตามองไปทางคนที่ยังยืนอยู่ตรงหน้าประตู  จงใจมองสบไปตรงๆพร้อมส่งสายตาราวเป็นผู้ชนะให้...  และทันทีที่ธาดาเห็นว่าชายหนุ่มที่กำลังกกกอดน้ำฟ้าอยู่กำลังจ้องกลับเขาด้วยแววตาแบบใดก็ทนยืนอยู่อีกไม่ไหว...  ต้องหันหลังกลับออกไปทางเดิมที่เดินเข้ามา...  แล้วพอเห็นคนที่เดินจากไปลับสายตารังสิมันต์ก็หลุดหัวเราะหึออกมาในลำคออย่างพึงพอใจที่สุด... 


"...หึหึ..."  และเพราะเสียงหัวเราะนี้เองที่ทำให้น้ำฟ้ารู้สึกตัวเต็มที่แล้วขืนศีรษะตัวเองหันมามองคนที่บังคับเขาไปทุกสัดส่วนร่างกาย...  พอเห็นว่าอีกคนทำตาระริกมองเขาพร้อมเผยรอยยิ้มที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นก็รู้เข้าใจไปทันทีว่ากำลังถูกแกล้ง...  นี่เขาเป็นบ้าอะไรไปเนี่ย...ทำไมไม่ขัดขืนคนตรงหน้านี่ให้ถึงที่สุดนะ !! 


"เพี๊ยะ !"  และแล้วฝ่ามือที่ตอนแรกวางแปะอยู่บนช่วงท้องก็ยกตีแปะลงบนกล้ามอกเสียงดัง...  จนคนถูกตีที่เคยโดนยิงโดนฟันมาสารพัดยังต้องสะดุ้ง...  เมื่อมันโดนอย่างไม่ทันตั้งตัวเข้าเต็มๆกล้ามอกส่วนบน... 


"นี่...!  ทำบ้าอะไรของเธอ..."


"...คุณแกล้งผมทำไม !!  สนุกนักเหรอฮ๊ะ..."  พูดพลางมือก็ตั้งท่าจะตีแปะลงไปอีกซักหลายๆที  ติดที่คนตรงหน้าคว้ารวบจับเอาไว้ได้หมด...  เมื่อมือทำอะไรไม่ได้ก็ตั้งใจจะใช้เท้าแทน...   แต่อีกคนก็ดูออกจึงรีบใช้สองมือดึงแขนน้ำฟ้าจนลำตัวแนบสนิทกับตัวเองไปทุกส่วน  แล้วขึงไว้กับที่ทำให้เด็กหนุ่มทำอะไรไม่ได้อีกนอกจากพ่นคำต่อว่าออกไปเพียงอย่างเดียว...


"บ้าที่สุดเลยอ่ะ !  คุณมันเป็นยักษ์เป็นมารหรือไงทำไมถึงได้ใจร้ายใจดำกับผมจัง...  เราเคยทำเวรทำกรรมอะไรกันเอาไว้นักนะ...คุณถึงได้..."


"ฟ้า !!!!!!!!!!  ไปกินขะ...ข้าว..."  คนส่งเสียงเรียกเพื่อนดังมาก่อนตัวชะงักเท้ากึกอยู่หน้าประตู...  เมื่อเห็นภาพเพื่อนตัวเองกำลังอยู่ในช่วง 'ชุลมุนปลุกปล้ำ' อยู่กับใครอีกคน  "อ้าว...คุณรังสิมันต์..."  ปลายเสียงดูแผ่วเหวอลงเมื่อเห็นชัดเจนทั้งสภาพเพื่อนและผู้ชายตัวสูงอีกคน...


             เอ่อ...ก็อยากจะคิดเป็นอย่างอื่นอยู่หรอกนะแต่สภาพผมเผ้าน้ำฟ้าที่ดูยุ่งเหยิง  เสื้อผ้าของเจ้านายของนายฝรั่งมาคัสฉีกขาด  แถมยังท่าทางที่แนบชิดของสองคนนั้นอีก...  แม้ว่าสองคนในครัวจะรีบถอยห่างออกจากกันอย่างเร็วทันทีที่เขาเข้ามาก็เถอะนะ...  แต่สภาพที่ไม่ค่อยเรียบร้อยนั่นมันก็คิดไปในทางอื่นไม่ออกเลยจริงๆ...


"เอ้ออ...คุณหมอกให้มาชวนฟ้ากับคุณรังสิมันต์ไปร่วมปาร์ตี้งานเลี้ยงสละโสดน่ะครับ...ทุกคนรออยู่ที่ห้องโถง..."  คุณหมอกานต์ดูกระดากๆยังไงไม่รู้แฮะกับสถานการณ์นี้  "...งั้นเดี๋ยวเจอกันนะฟ้า...  ไปล่ะ"  พูดจบก็รีบแผ่นแผล็วจากไปทันที  เร็วขนาดนี้น้ำฟ้าไม่ทันจะได้พูดคำตอบรับเลยแม้แต่คำเดียว...


"...เพราะคุณอ่ะ !!  ไม่รู้เพื่อนผมคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้..."


"นั่นน่ะสิ...อยู่นอกเหนือแผนการณ์ไปหน่อยแต่ช่างเถอะ..."


"อะไรนะแผน...  แผนการณ์อะไร...  นี่...อย่าบอกนะว่าที่คุณทำทั้งหมดนี่คุณไตร่ตรองมาล่วงหน้าแล้วน่ะ...เลวที่สุดเลยคุณนี่ !! ว่างจัดมากนักรึไงฮ๊ะ..."


"นี่...! หยุดตวาดฉันสักหนึ่งนาทีแล้วเราสองคนรีบเตรียมตัวไปงานปาร์ตี้กันก่อนดีกว่ามั้ย...  ขืนไปช้ากว่านี้เพื่อนเธอคงได้คิดว่าเราทำ 'ต่อ' กันในครัวแน่..."


"อะ...อะ...ไอ..."


"หยุด...!  ฉันจะไปยืมเสื้อไอโตก่อน...  ส่วนเธอก็รีบเก็บของในครัวให้เรียบร้อยแล้วรีบตามไปซะ...อย่าให้รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนล่ะ..."  รังสิมันต์ชี้หน้าสั่งตามความเคยชิน...  ทำเอาอีกคนที่อ้าปากอ้าหุบๆพองแก้มแล้วตวาดออกไปสุดเสียงตามหลังคนที่เดินผิวปากสบายใจเฉิบออกจากครัวไปว่า...


"เผด็จการ...!! จำเอาไว้เลยนะผมไม่มีวันทำอะไรก็ตามที่คุณบอกหรอก...  ไอตะวันอับแสง !!"   ตามประสาคนจบภาษาศาสตร์มา...  จะคิดคำด่าทั้งทีก็ต้องเอาให้มันดูดีหน่อย... 


            ไม่รู้ผู้ชายคนนั้นจะได้ยินรึเปล่า...  ถ้าได้ยินก็ดี...  จะได้รับรู้ความรู้สึกของคนอื่นเขาบ้าง...  ไม่ใช่มาทำเหมือนเขาไม่มีหัวใจ  ไร้ความรู้สึกเป็นตุ๊กตายัดนุ่นให้เขาจับหันซ้ายหันขวาอยู่แบบนี้...!   
 



    -----------------------------------------------------------------------------

[dek-zaal3]

               รังสิมันต์นั่งดื่มอยู่ตรงโต๊ะฝั่งเพื่อนเจ้าบ่าว...  และที่ตรงอีกฟากหนึ่งบนพื้นก็มีบรรดาเพื่อนเจ้าสาวและเจ้าสาวเองกำลังรุมล้อมเด็กน้อยหน้าตาน่ารักอยู่สองสามคนด้วยอาการกระดี๊กระด๊ามาก...  งานปาร์ตี้สละโสดวันนี้เหล่าผู้ใหญ่เปิดโอกาสให้เป็นของหนุ่มๆสาวๆโดยเฉพาะ...  แต่มีข้อแม้ว่าห้ามมีแอลกอฮอล์  เพราะเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวบางคนก็พาลูกเล็กเด็กแดงมาด้วย...  กิจกรรมส่วนใหญ่ภายในงานจึงเน้นไปทางร้องเพลง  เล่นเกมส์  และ 'เผา' เพื่อนกันเสียมากกว่า...


"ไอโตไหนตอนอยู่ม.ต้นบอกว่าจะมีเมียทั้งทีเมียแกต้องอายุมากกว่าซักห้าปีไงว่ะ...ต้องเป็นรุ่นพี่สาวดาวมหาลัยอะไรอย่างนี้...  แล้วนี่อะไร...  ทำไมยอมกลับคำเพิ่มอายุตัวเองมากกว่าเจ้าสาวซะหลายขวบปีแบบนี้ว่ะเนี่ย...ฮ่าๆๆ"


"ปากมากไอ้โจ้..."  พูดแล้วคนโดนแซวก็คว้ามันฝรั่งทอดรูปแท่งสีเหลืองนวลในจานปาข้ามโต๊ะใส่คนแซว...  ก่อนหยิบอีกชิ้นยัดเข้าปากตัวเองด้วยสีหน้าเซ็งๆ...เพราะตั้งแต่เริ่มงานมาเรื่องราวของตัวเองก็กลายเป็นหัวข้อหลักในการถูกขุดคุ้ยเสียอย่างนั้น...  ใครบอกว่าผู้หญิงเม้าท์เป็นอย่างเดียว...  มาลองดูเวลาผู้ชายจับกลุ่มเม้าท์กันบ้างสิ...  บางทีมันก็ยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก...  แล้วนี่ยิ่งเป็นพวกที่รู้ไส้รู้พุงกันดียิ่งไปกันใหญ่...  ไม่รู้ม่านจะโดนพวกเพื่อนสาวๆของเขากรอกหูวีรกรรมเด็ดๆของเขาอะไรไปบ้าง...  แต่ดีนะที่ยังเห็นหล่อนยกยิ้มได้อยู่ในกลุ่มวงสาวๆตรงนั้น...


              ไอนี่ก็อีกคน...  มองไปมองมาไม่หยุด  ใจไม่อยู่เนื้อกับตัวเชียวนะ...


"เป็นไรว่ะตะวัน...  ยุกยิกไม่หยุดเลยนะ...  หาใครว่ะ..." 


"เปล่า..." 


"อย่าเพิ่งรีบตอบสิ...  คิดก่อนซักนิดก็ได้นะก่อนตอบน่ะ..." 


"เปล่าจริงๆ...ไม่ได้มองหาใคร..."


"หาแม่แมวไม่เจอล่ะสิท่า...เฮอะ...คิดว่าดูไม่ออกรึไง..."  พูดจบโตยธรก็ยกแก้วเปล่าที่มีน้ำแข็งละลายอยู่เล็กน้อยกรอกปาก...  ทำเป็นไม่สนใจเพื่อนที่สะดุดกึกแล้วตวัดตามองเขาด้วยแววไม่ค่อยเป็นมิตร...  "แน่ะ...ไม่ต้องมองอย่างนั้นเลยนะ...  ฉันไม่ได้เอาแม่แมวแกไปซ่อนแน่นอน...ไม่มีความจำเป็นต้องทำเว้ย..." 


"ก็ไม่ได้พูดอะไรซักคำ..."  รังสิมันต์บอกเพื่อนแล้วทำเป็นไม่สนใจคนพูด  ก่อนหันเหสายตาไปมองหนูลินที่หัวเราะเอิ๊กอ๊ากท่ามกลางกลุ่มสาวๆอย่างสบายใจ...


"ข้าวเกรียบครับ...  เอาเฟรนช์ฟรายเพิ่มอีกมั้ย...  ยังเหลืออีกเยอะเลยนะ..."  พร้อมกับที่พูด  หมอกก็วางจานข้าวเกรียบลงบนโต๊ะ...  มีคุณหมอกานต์ที่อาสาเดินเอาจานข้าวเกรียบไปวางให้กลุ่มสาวๆตามมาด้วย...


                หมอกเดินไปเช็คน้ำแข็งในถังและพบว่ามันว่างเปล่าลงแล้วก็เตรียมเก็บ...  รังสิมันต์ที่มองมาทางโตยธรอย่างมีความหมายก็ทำให้ว่าที่เจ้าบ่าวต้องถอนหายใจหนักหน่วงกับอาการคนปากแข็งของไอเพื่อนตัวโตคนนี้...  อยากรู้แล้วทำไมไม่ถามเองล่ะว่ะ !!


"เอ้อ...ขอบคุณมากนะน้องหมอก...  ว่าแต่...  นี่น้องฟ้าไปไหนเหรอ...พี่ไม่เห็นเลย...  คุณธาดาก็ไม่อยู่นี่..."  โตยธรที่ทนอาการรบเร้าของเพื่อนไม่ไหวก็ยอมถามให้  คนถูกถามก็เงยหน้ามามองแล้วยิ้มให้ก่อนบอก...


"อ๋อ...  พอดีคุณธาดาไม่ค่อยสบายน่ะครับเลยขอกลับไปพักที่ห้องก่อน...  ตะกี๊เจอฟ้าตรงทางเดิน  ฟ้าก็เลยอาสาไปทำกับข้าวแล้วก็เอายาไปให้คุณธาดาน่ะครับ... นี่ก็คงอยู่กันที่ห้องละมั้ง..."  คุณหมอกก็ตอบพาซื่อ...  ไม่รู้เลยซักนิดว่าคำตอบของตัวเองไปจุดประกายชนวนอะไรเข้าในใจของคนบางคน...


"เมื่อไหร่...นานหรือยัง..."  รังสิมันต์ที่แผ่รังสีอำมหิตออกมาไม่รู้ตัวถามเสียงเครียด...  สายตาก็มองคุณหมอกนิ่ง...  คนถูกมองถึงกับผวาวาบไปกับสายตานั้นเลยทีเดียว...


"เอ่อ...ก็ซักพักใหญ่แล้วครับ...  นี่ฟ้าก็ฝากให้หมอกานต์มาพาหนูลินไปส่งให้ด้วย...  แล้วก็ขอตัวนอนพร้อมหนูลินเลย  เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า..."


"พี่หมอก...งั้นเดี๋ยวกานต์พาหนูลินไปส่งคุณแม่ก่อนนะ...  เจ้าตัวเล็กตาปรือแล้ววว...  โน่ะๆ ~"  จบปลายเสียงคุณหมอเด็กก็หันไปจุ๊บแก้มพวงย้อยน่าเอ็นดูของไวโอลินเบาๆ  หลังจากใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะพาเจ้าตัวอวบออกมาจากดงหญิงสาวได้...  แหมๆ...เจ้าชู้แต่เด็กเลยนะหลานหมอกานต์  ตอนอยู่กับสาวๆล่ะยิ้มตาเยิ้มเชียว...


"ไม่ต้องเดี๋ยวฉันพาไปเอง..."  รังสิมันต์กระแทกแก้วน้ำในมือลงกับโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนเดินไปทางหมอกานต์  ยกสองแขนขึ้นรอรับ  หนูลินก็ยอมโอนเอนตัวเองเข้าหาอ้อมแขนแกร่งแต่โดยดี... 


               รังสิมันต์อุ้มหนูลินเข้าวงแขนอย่างชำนาญ  เตโชกับมาคัสก็เดินเข้ามาหาอย่างรู้หน้าที่...  รังสิมันต์เอ่ยปากสั่งงานสองสามประโยคก่อนจะเดินออกไป...  คุณหมอกานต์จะไม่สนใจเลยถ้าหากประโยคสุดท้ายที่ชายหนุ่มพูดออกมามันจะไม่มีเอี่ยวกับเพื่อนของเขาด้วย...


"ลูกเต้าไม่สนใจ... เดี๋ยวนี้เห็นชู้ดีกว่าครอบครัวตัวเองงั้นเหรอน้ำฟ้า..." 


                พูดพลางร่างสูงใหญ่ก็เดินก้าวออกไปพร้อมเตโช...  ทิ้งมาคัสให้อยู่คอยดูแลคุณหมอกานต์ไว้ตามเดิม...


"นี่คุณ...เดี๋ยวนี้เจ้านายคุณเขาคิดจะญาติดีกับน้ำฟ้าในทางชู้สาวแล้วจริงๆงั้นเหรอ..."  คุณหมอกานต์จินตนาการบรรเจิดออกมาเป็นคำพูดบรรยายให้ฝรั่งตัวโตข้างกายฟัง...  นายฝรั่งตัวโตก็พยักหน้าเห็นด้วยน้อยๆ


"ก็คงจะอย่างนั้นละมั้ง..."


"นี่ผมควรส่งเสริม...หรือยุให้เขาเลิกยุ่งกันดีเนี่ย...  เจ้านายคุณเขาเป็นคนดีหรือไม่ดีกันแน่เนี่ยฮ๊ะ...  สงสารน้ำฟ้าว่ะจะรับมือไหวไหมน่ะ"


"แล้วทำไมคุณไม่ตามไปห้ามล่ะ...  เจ้านายผมเวลาโกรธก็น่ากลัวมากอยู่นะคุณ..."


"ฮึ...ไม่ล่ะ...  คุณน่ะเป็นฝรั่ง  คงไม่รู้ว่าคนไทยยึดคติที่ว่า...  เรื่องของผัวเมียน่ะเขาห้ามยุ่ง...  เรื่องภายในครอบครัวเขาไม่ให้มือที่สามไปป่วนหรอกเดี๋ยวมันจะยิ่งยุ่งไปกันใหญ่..."


"...นี่คุณยอมรับให้บอสผมไปเป็นครอบครัวเดียวกับคุณฟ้าแล้วเหรอ..."


"อ้าว...ก็เจ้านายคุณทั้งพูดทั้งแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นไม่ยอมรับก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว..."


"โฮ่...คุณนี่ยอมรับอะไรง่ายดีนะ...  อย่างนี้เขาเรียกว่า... เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามใช่หรือเปล่า..."


"ไม่เกี่ยวกันเลยเถอะนายฝรั่ง...  แต่เอ๊...  เก่งนี่...!  รู้จักสุภาษิตไทยด้วย...เป็นฝรั่งแน่หรือเปล่าเนี่ยนาย...  บอกมานะ  ไปซื้อคอนแทคส์กับไปย้อมผมที่ไหนมา...เนียนเชียว..."


"ถ้าบอกว่าใส่วิกเอานี่จะเชื่อมั้ย..." 


"โอ้...งั้นต้องขอลองดึงดูหน่อยล่ะ...  อยากรู้จริงๆว่าสีผมที่แท้จริงของนายน่ะเป็นสีอะไร...  ความจริงจะได้เปิดเผยซักทีว่าจริงๆแล้วนายมาคัส  ไบรอันเป็นชาวแอฟริกาใต้หรือชาวไทยที่อยากโกอินเตอร์กันแน่..."


"...อยากรู้จริงๆเหรอ...  งั้นไป..."   พูดจบฝรั่งตัวโตที่กำลังเป็นผู้ต้องสงสัยว่าเป็นชาวต่างชาติทำเนียนก็เนียนตามคำกล่าวหาคว้าข้อมือเล็กๆของหมอกานต์เตรียมฉุดไปที่อื่นทันที...  ดีที่คนตัวเล็กสะดุดไปเหยียบเท้าตัวเองเข้าเลยได้หยุดชะงักไว้ได้ที่หน้าประตู...


"เอ๊ยยยย...  ไปไหน !!  ไม่ไป !!"


"อะไร...ยังไม่รู้เลยว่าจะไปไหนปฏิเสธแล้วเหรอคุณ..."


"กับนายน่ะที่ไหนก็ไม่ปลอดภัยทั้งนั้นแหละ...  วันก่อนก็อยู่ใกล้ก็เกือบโดนยิง...คราวนี้ผมไม่ต้องเจอกับระเบิดเลยรึไงคุณ..."


"ไม่ขนาดนั้นหรอกที่รัก...  แค่จะพาไปดูความจริงไง..."


"ความจริง?...ความจริงอะไร..."  ถามกลับแล้วหมอกานต์ก็ย่นคิ้วเข้ามาเล็กน้อย...  เห็นแล้วมาคัสชักคันปากยุบยิบอยากเอาลงไปถูให้รอยย่นตรงหน้าผากมนมันหายไปเสียจริงๆ...


"ก็ความจริงที่ว่า...  ผมเป็นชาติอะไรไง...  เดี๋ยวจะถอดให้ดูทั้งวิกทั้งเสื้อผ้า...ทั้งเนื้อทั้งตัวเลยดีมั้ย...ฮื้ม?"   พูดจบยังมีมาแอบเป่าลมใส่ข้างหู...  จนหมอกานต์ขนลุกเกรียวชักเท้าขึ้นถีบแทบไม่ทัน...ก่อนจะตวาดเสียงดังลั่นบ้าน...


"ไอบ้า !!  ไอหื่น...ไอลามก...  ไอ้...  ไอ้...โอ๊ย...ทำไมคำด่ามันมีน้อยจังวะ...คิดไม่ออก !..."


"ฮ่าๆๆ..."   มาคัสอดกลั้นแรงขำไม่ไหวจนต้องเปล่งเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น  มองดูคุณหมอเด็กชาวไทยตัวเล็กยืนชี้หน้าแยกเขี้ยวใส่ก่อนจะสะบัดหน้าพรืดเดินเข้าห้องครัว...  พอเกือบจะพ้นประตูยังไม่วายหันมาชูนิ้วกลางให้อีกแน่ะ...   


               ร้ายไม่เบาเหมือนกันนะคนไทยสมัยนี้...  แต่ก็ไม่เท่าเขาหรอก...  นิ้วกลางนิ้วเดียวจะสู้อะไรเขาได้...   ชายหนุ่มยกกลับส่งให้ตั้งสามนิ้วแน่ะ...นิ้วโป้ง  นิ้วชี้...นิ้วก้อย...   ดูสินั่น...  พอเห็นปุ๊บก็หน้าแดงหนักเข้าไปใหญ่...แถมยกนิ้วกลางส่งกลับมาให้ตั้งสองนิ้วแน่ะ...  นี่ถ้ายกนิ้วกลางที่เท้าได้คงทำไปแล้วนะ...  ช่างเถอะเอาเป็นว่า...   ยกนีเขาชนะขาด...ฮ่าๆๆ...


"หัวเราะร่าเชียวนะครับคุณมาคัส...  แกล้งคุณหมอณัฐกานต์อีกแล้วเหรอ..."   ตรีภพ...บอดี้การ์ดส่วนตัวของเจ้าของไร่หนุ่มโตยธรเดินสวนมาพร้อมแก้วน้ำในมือถามขึ้น...  ฝรั่งตัวโตยกคิ้วให้ก่อนตอบ...


"งานอดิเรกน่ะ...  ช่วงนี้เป็นอะไรไม่รู้  ...ต้องทำทุกวัน  วันไหนถ้าไม่เห็นคุณหมอทำหน้าแดงนะ  ผมก็เหมือนลงแดงแน่ะ  ฮ่าๆ..." 


"หนักนะเนี่ยคุณมาคัส...  แหย่มากๆเดี๋ยวเขาเกลียดจริงจะแย่นะครับ..."


"เฮอะ...ทำเป็นพูด...ที่ของนายเมื่อก่อนโดนแหย่หนักกว่าผมอีกไม่ใช่เหรอ...แล้วตอนนี้เป็นไง...ตกล่องปล่องไฟกันไปเรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ..."


"...ตกล่องปล่องชิ้นเถอะครับ...ปล่องไฟบ้านคุณ..."   หลังจากยืนหน้าแดงอยู่พักใหญ่  ตรีภพก็แก้ให้ก่อนจะเดินจากไปท่าทางเดียวกับคุณหมอกานต์ของเขาเป๊ะ...


           ...เออแฮะ...  ใครว่าฝรั่งตากแดดตัวแดงได้อย่างเดียว...  นี่คนไทยขนาดยังไม่ถูกแดดยังแดงกว่าฝรั่งตั้งร้อยเท่าเลย...   


         ...ชายหนุ่มก็ได้แต่คิดขำๆอยู่ในใจคนเดียว...     




    -----------------------------------------------------------------------------



แฮ่...เอาไปก่อนสองตอนหวานๆ...        ก่อนจะต้องไปเจอหนักๆ (หรือมาม่า? เอ๊ะ !) ในตอนต่อๆไป...


ที่หายไปที่นานที่เพราะม.เค้าเปิดแล้วจ้าาา  ไปตั้งหน้าตั้งตาเรียนอยู่...ห้าห้าห้า   


แพ้กลิ่นสีว่ะ  = =  ใครที่เคยทำแลปคงเคยทำแน่เลยไอสีแดงที่ใช้ย้อมสีเซลล์อ่ะ  โหยยย 


ทำแลปสามวันชั้นเป็นลมไปสี่วันครึ่ง !!  บร๊ะเจ้า !!!  กรูแพ้สี !!!!


ตอนนี้ว่างแล้วววว    ได้ปิดหกวันดีใจมากกกกกกกกกกก         เลยได้กลับมาปั่นนิยายต่อ...ห้าห้าห้า


ไปนอนแล้วนะปวดท้อง...    จะไปนอนคิดว่าฉาก(ตับๆ)จะทำยังไงดี  ห้าห้าห้า  (ไม่ค่อยหื่นเลยตรู  อิอิ)  แต่อย่าได้แคร์...


ห้าาาาา  ไปแล้ววว  จะไปนอนดิ้นทุรนทุรายปวดท้องต่อ...  โอ่ยยยยย...ปวดเมนส์  TTT^TTT !!!

[dek-zaal3]

ยามเธอจากไปครานั้น รู้ไหมว่าเป็นเช่นไร
วอนเธอกลับมารักใหม่ เพราะพึ่งเข้าใจว่าตอนนี้รักเพียงแค่เธอ ~~~



วอนเธอมาแต่งต่อเถอะที่ร๊ากกกกกกกกกกกกกก

อยากกลับมาหา~  มาเจอคนที่พร้อมจะเข้าใจ...  ไม่ว่าเลวร้ายซักเพียงไหน~

อิอิ  คิดถึงนะ  ><  ขอบคุณที่รักกันจ้าาา  ตอนนี้ชลบุรีหนาวมาก ห้าห้า (เกี่ยวมั้ย...ไม่เกี่ยวว่ะ !)

เอ้อ !  ตอนนี้คู่แฟนเก่าของเพื่อนเค้าที่เคยเล่าให้ฟังไว้ในนี้ก่อนหน้านี้อ่ะ  ได้ข่าวว่าเลิกกันไปแล้วอ่ะ  T^T 

สามีฮีกลับไปคบกับแฟนเก่า...เชอะ...แต่ช่างมัน...เพราะตอนนี้แฟนเก่าเพื่อนเค้าก็ได้แฟนใหม่เป็นรุ่นพี่ในคณะเดียวกันไปแล้วจ้าา..อิอิ

[dek-zaal3]

เนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ที่รอเธอ ฉันจำไม่ได้ ~~~~~~

มาเป็นเพลงเค้ารอตัวเองมาต่ออยู่นะ

ที่จำได้ดีคือฉันมีเพียงเธอ~  แม้นาน...ซักแค่ไหน...อียะฮ๊ายย...

เค้ามาแล้วนะ  chu~

เอ้อ...วันก่อนที่ม.เค้าจัดงาน  ไม่รู้เล่าไปรึยัง... แต่เค้าไม่ได้หรอกแต่รูมเมทมาเล่าให้ฟังว่าวันนั้นฝนตกอ่ะ...

แล้วคนก็รีบวิ่งหลบฝนกันใหญ่  แล้วเพื่อนเค้าก็ตาไวหันไปเห็นผู้ชายสองคน  คนนึงลากคนนึงถูกลากวิ่งไปหลบฝนกันใต้แสตนด์เชียร์อ่ะ...

แล้วซักพักคนตัวสูงก็เอามือมากันฝนสาดให้คนตัวเล็ก  แล้วก็ยีๆผม...  คนตัวเล็กก็เข้าไปกอดประมาณว่าหนาวไรงี้...

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  หวานกันไม่แคร์สื่อ !!!  เสียดายจริงๆที่เพื่อนเค้าไม่บ้าวาย  กล้องก็ไม่ได้เอาไป...ไม่งั้นจะเอารูปมาให้ดูเป็นหลักฐาน...  อิอิ  ^^  (เล่าทำไม...ไม่เกี่ยว...!!!) 

แค่อยากเล่าอ่ะ !!!  มันอัดอั้นตันใจ...  อิอิ  แล้วแวะมาบ่อยๆนะจ๊า...^^

[akike]

รู้สึกตอนนี้หนูลินจะไม่ค่อยมีบท  สงสัยดึกแล้วง่วงเลยต้องไปนอน

ศึกนอกเข้าแว้ว  พี่ตะวันสู้ ๆ ปล้ำเลยเย้ ๆ 

[NannY]

กิ๊ดดดดด คิดถึงเรื่องนี้ที่สุดเลยจ้าาาา 

โอ๊ยย ตอนนี้พ่อม้าน้ำไม่ไหวน้า หึหึ แล้วอย่าลงโทษแม่ฟ้ารุนแรงล่ะ หึหึ

ยังไม่อิ่มเลยย อยากอ่านอีกกกกก คิดถึงคนแต่งมากจ้่าาาา 

[fffx]

โหยยย ที่ว่าไปเตรียมฉากตับๆ นี่ของน้ำฟ้ากับตะวันใช่ไหมกร้าาากกก
อิพี่ธาดาช่วยไปไกลๆเลย ไม่ไหวจะล่อล่วงอะไรฟ้าบ้างเนี่ย
รอตอนต่อไปก้าบบ

พีเอส. คนเขียนช่วยแก้หัวเรื่อง อัพเดทเป็นตอนที่ 30 วันที่ 29 ด้วยค่ะ เพราะหัวเรื่อง
ยังเป็นตอนเก่าอยู่เลยเดี๋ยวคนอ่านคนอื่นไม่รู้กัน อิอิ

[dek-zaal3]

โหยยย ที่ว่าไปเตรียมฉากตับๆ นี่ของน้ำฟ้ากับตะวันใช่ไหมกร้าาากกก
อิพี่ธาดาช่วยไปไกลๆเลย ไม่ไหวจะล่อล่วงอะไรฟ้าบ้างเนี่ย
รอตอนต่อไปก้าบบ

พีเอส. คนเขียนช่วยแก้หัวเรื่อง อัพเดทเป็นตอนที่ 30 วันที่ 29 ด้วยค่ะ เพราะหัวเรื่อง
ยังเป็นตอนเก่าอยู่เลยเดี๋ยวคนอ่านคนอื่นไม่รู้กัน อิอิ

เออออออออออออออออ  ใช่ !!  ลืม !!!  = =  ขอบคุณมากๆๆๆๆๆ  ที่ช่วยเตือนคร๊าบบบบบบบ  ^^

[MoMoRin]

P'Tawan jadkaan naamfah dai laew la kha,,korn thii ja mii krai maa yaeng pai naa..hu hu hu!!

[roseen]

 

[NASS.NET]

ต๊ายยยยยยยยย คุณลุงหึงละซี่!!
แบบนี้ท่าทางงานจะเข้าแม่ฟ้าแหงๆเลย
รอตอนต่อไปจ้าาา

[soullve]

ในที่สุดก็มาแล้วววววววววววววววว
คิดถึงเรื่องนี้มาก  ที่เรานั่งอ่านเพราะม.ยังไม่เปิด ๕๕๕
ตอนนี้หวานอ่า  แต่ละคู่น่ารัก
ตอนหน้าจะเกิดไรขึ้นเนี่ย  คุณธาดาป่วยจริงรึเปล่า
จะมีฉากตับๆด้วยรึเปล่าเนี่ย  อ๊ากกกก ถ้ามีอย่ารุนแรงนะ
ไม่งั้นจะพ่นไฟใส่รังสิมันต์เลย 

[NOoTuNE]

แอร๊ยยยยยยยยย มาต่อแล้ว 



อิตาลุงแกหึงออกนอกหน้ามากเลยน่ะ

[moobarpalang]

ฆ่ามัน-^-!!!!

[goosongta]

นี่หวานแล้วเหรอ
คนอ่านว่ามันหวานไม่พอนะ
พระนายยังไม่ค่อยเข้าใจกันเลย

[gookgik]

สงสัยนายธาดาอยากโดน       พ่อตะวันทำเนียนมากเลยนะ แต่น่ารักดี  แม่ฟ้าไม่ได้รู้เรื่องเลย แอบเขินแทน


รออ่านตอนหน้า อยากอ่านฉากตับๆๆๆ
 
Happy New Year 2012  ขอให้คนเขียนมีความสุข  สนุกกับการเรียน และรักษาสุขภาพด้วยนะคะ 

[Whatever it is]

อ้าวว กำลังหวา่นๆ ไหงจะมาม่าแระอะ 

[litlittledragon]

หนูลินแย่งแม่ฟ้าไปนอนกันเถอะเนอะ

[Nus@nT@R@]

55555555 ลุงม้าน้ำหึงแล้วล่ะสิ

[MokGaLaKom]

คิดถึงหนูลินกับแม่ฟ้า
โอ๊ยก็ว่าแล้วว่าตารังสิมันต์ต้องแกล้งทำให้คุณธาดาเข้าใจผิด
แต่ตอนต่อไปน้ำฟ้าจะซวยไหมเนี่ย
พายุลูกใหญ่บุกไปแล้ว

[takara]

ฮ้า หึงน้ำฟ้าอะดิ๊ อิอิ

[ujen]

  อยากอ่านต่อ

Happy New Year

 

[harumi]

ถ้าได้อยุดหลายวันขนาดนั้นก็รีบมาต่อเลยนะ

[manami_01]

เหอะ ๆ 

น้ำฟ้าจะโดนอะไรมั้งล่ะเนี่ย

หวังว่าคงไม่รุดแรงนะคุณตะวันสงสารน้ำฟ้า

[♠DekDoy♠]

รอมานานนนน

ขี้หึงเกิ๊นนนนะตาม้าน้ำ

[Loveyoujung]

รอมานาน ต่อซักทีเน๊อะ
ชอบเรื่องนีั ชอบน้ำฟ้าแล้วก็นู๋ลิน
หวัดดีปีใหม่นะคะ

[Horizon]

น่ารัก น่ารัก
อยากอ่านต่อ
+1