หัวข้อ: @@@โดยLuk {ตะเกียงพิเศษ}

[คนริมคลอง]

อืมม์ ตอนที่แล้วยังเห็นสวรรค์รำไร

หายไปกลับมาอีกทีไหง มันเป็นอย่างนี้ไปได้

สิงห์โต๋มาด่วน

[bobie]

เหตุการณ์เข้มข้นขึ้นทุกแล้วววว ><
เดาว่าเป็นพี่เทคป้ะที่ตายแทนตะเกียงอ่า

[punchnaja]

ริต้านี่เดาได้ แต่น้องกิ่งเนี่ย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดไม่น่าเชื่ออออ

ช่วงที่อธิบายถึงหนอนราคะนี่แอบนับถือในจินตนาการของคนเขียนจริงๆ สุดยอดดดดดดดดด
ปล.น้องตะเกียงสู้ๆ ใครจะมาช่วยตะเกียงได้บ้างน๊า

[MiSS-U]

โอ๋แผนการลึกซึ้งมากๆ แล้วพี่โต๋จะมาทันมั้ยอ่ะ

คนที่จะดูดไอ้หนอนบ้าออกมานี่คือ พี่เทคป่ะแล้วตาย เห่อๆๆๆๆ

เป็นห่วงตะเกียงจัง มาต่อด่วนๆนะคะ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[debubly]

เมื่อเหล่านายเอกเจอยาปลุกเซ็กซ์ขนานใหม่ ตามท้องเรื่องพระเอกจะต้องมาทัน

และทำการถอนพิษด้วย....

 

[ao16]

 

[majam]

ขอบคุณครับ

พี่ชนะ เสียทีที่เป็นทหารนะครับ

[CHOKUN]

สงสัยว่าพี่เทค ต้องตายเพราะช่วยน้องแน่เลย เหมือนที่ตอนพิเศษลงไว้ว่า น้องต้องไปคารวะหลุมศพคนที่รักเหมือนพี่ชายอ่ะ สงสารพี่เทคจัง   

[nunamicky]

บุคคลผู้เสียสละ "พี่เทค"
ตอนหน้าก็จะเศร้าแล้ว

[Goodfellas]

อิอิ เห็นมั๊ยๆๆ 

เดาถูกแล้ว ว่ายัยศรีริต้าต้องมีส่วน  และคนที่ตายคงไม่พ้นไอ้พี่เทค

ว่าแต่คุณลักษ์ไม่น่าสปอยล์ไปก่อนหน้านี้เลยเนอะ อิอิ

[Wins_Sha]

 

อะไรกันเนี่ยยยย

แล้วสิงห์โต๋จะมาช่วยตะเกียงทันมั๊ยเนี่ยย

หรือว่าจะเป็นพี่เทคที่ช่วยตะเกียง
เพราะพี่เทคเป็นคนเดียวที่มีวิชาเดียวกับสิงห์โต๋

ถ้าจำไม่ผิดจะมีคนนึงในกลุ่มตายนี่นา!!
คนนั้นใช่พี่เทครึป่าวอ่ะ

[kitty]

 

[J_Dargon]

กรี๊ ด ดด   พี่โตโต๋ มาช่วยตะเกียงด่วนคร้าาาาาา

[Whatever it is]

เหอะๆ ว่าแล้วว่าสองคนนี้น่าสงสัย โตโต๋คงตามมาทันมั้ง แต่ว่าแล้วจะยังไงต่อไปหว่า 

[Yunatsu]

สิงห์โต๋ๆๆๆๆๆๆๆๆ

มาด่วนเลยยยยยยยยยย


ทำยังไงดีๆๆๆ
 

[thejaoil]

พี่เทคจะช่วยตะเกียง แล้วตายรึเปล่า
ลุ้นๆๆๆ

[nootnoot]

ศรีริต้าอ่ะไม่แปลกใจเท่าไร แต่น้องกิ่งเนี้ยแปลกใจสุดๆ


สนุกมากเลยค่ะ พอเดาๆล่ะว่าใครจะเป็นผู้เสียสละที่น่าสงสาร   


รอติดตามตอนต่อไปนะค่ะ สู้ๆจ้า

[LimousinX9]

ใครกันที่ยอมตาย  แฟนของกิ่งรึเปล่านะ??

[pochu52]

คนนี้จะช่วยตะเกียงได้ในตอนนี้มีแต่พี่แทคคนเดียวแล้ว แต่ถ้าช่วยพี่แทคแกก็...สิ  เศร้า
แปลกๆ กับยัยน้องกิ่งมานานล่ะ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นป้าแกปลอมตัวมา คาดไม่ถึงจริงๆ

[wisky]

อืม..เห็นควันมาม่าลอยมาแต่ไกลแต่ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ สู้สู้ ใจคิดว่าสิงห์โต๋น่าจะมาช่วยไม่ทันเพราะงั้นอิพี่เทคน่าจะ..คิดเองงงเองไปดีกว่าใว้ให้คนเขียนมาอัพต่อดีกว่า ยังกด+ให้ไม่ได้เอานี้ไปก่อนละกัน

[J_ann]

เกินคาดกะน้องกิ่งจิงๆๆ

[namwaan1992]

เศร้า  T^T

[takara]

ไม่อยากเชื่อเลย แล้วตะเกียงจะทำงัยเนี้ย อย่าบอกนะว่าคนที่ตายจะเป็นพี่เทค

[DraCo_SLa13]

กุว่าละเชียว  อยู๋ชะนีสองนางมากโผล่อะไรในป๋ษลึกได้พอเหมาะพอเจาะขนาดนี้

อิโต๋ มาให้ว่อง

[catwander]

รู้ละว่าใครที่ตายในตอนพิเศษ ที่พวกตะเกียงไปทำบุญให้  อยากเห็นฉลากนี้จัง

[111223]

 :m31:ว่าแล้วเราว่ามันแปลกๆ ที่มาเจอกิ่งกับริต้าที่นี้ ตอนที่แล้วยังมีความสุขอยู่เลย
มาตอนนี้ อยากร้องไห้จริงๆ เหมือนจะเดาเหตุการณ์ได้ลางๆ
คนที่จะตายน่าจะเป็นพี่เทคซินะ (หรือเปล่า)
กรี๊ดดดดดดด ไม่ยอม ไม่อยากให้มีคนตายเลยอ่ะ
 

[eddiam]

เพิ่งเริ่มอ่าน สนุกมากๆเลยค่ะ  ชอบมาก ๆๆๆๆๆๆ

[luxilove]

Part  98
ผู้เสียสละ...
.
.
.
.
.
Bombai…

                          พวกผมถูกโยน...กองรวมกันในกระต๊อบไม่ใหญ่ไม่เล็กมาก  แต่มันเล็กไปทันที 

สำหรับผู้ชายตัวโตๆ 5 คน  กับตัวขาวๆ บางๆอีกคน  6 ชีวิตของพวกเรามีชะตากรรมดับอนาถรออยู่ข้างหน้า

อีกไม่กี่ชั่วโมงนับจากนี้

                          ผมภาวนาให้ไอ้โต๋กับไอ้รัน..ยกพวกพ้องน้องพี่มาช่วยพวกเราได้ทัน  ยังไงผมก็เชื่อฝีมือตามกลิ่น

ของไอ้โทนี่   ทำไมผมถึงกล้าคิดว่าพวกมันจะมาช่วย  ก็ตอนที่ไปฉี่กับไอ้วิน    ยืนฉี่กันเสร็จกำลังเดินกลับมาร่วมวง   

จู่ๆ ไอ้วินทรุดฮวบนอนหงายเก๋งลงไปเฉยเลย   เล่นเอาผมงงมาก  จะพยุงมันขึ้นเข่าผมอ่อนยวบลงทันที 

คงเพราะผมถึกมากฤทธิ์ยาสลายพลังเอาผมร่วงทีเดียวไม่ได้    ฉุกใจแล้วว่ามันผิดปกติ   พวกเราโดนวางยาแน่นอน 

                         ในขณะที่มีแรงลงเหลือไม่มากนัก   สมองผมสั่งการล้วงโทรศัพท์กดโทรออกเบอร์ล่าสุดทันที 

ฝืนจนได้ยินเสียงไอ้โต๋รับสาย...


                        “ว่าไงบอมย์..”  มันรับแล้ว   รับแล้วเพื่อนกู...
                 

                        “อย่าวางสายโต๋...พวกกูโดนวางยา..”  แขนผมเปลี้ยสุดๆ ตกห้อยลงทันที  แต่ยังสามารถกระดึบนิ้ว 

ซุกโทรศัพท์กลับเข้าในกระเป๋ากางเกงไว้ได้อย่างเฉียดฉิวก่อนที่นิ้วจะปล่อยมันล้วงจากมือ   แล้วผมก็หมดแรง

ล้มลงนอนหงายหลังข้างๆ ไอ้วินอีกคน   เราสองคนแหงนหน้ามองฟ้าหมดแรงจะขยับอวัยวะในร่างกายไปดื้อๆ ซะงั้น 

ทั้งที่ประสาทสัมผัสปกติดีทุกอย่าง  น่าแปลกเรายังสามารถคุยกันได้   ผมเชื่อว่าเพื่อนผมไอ้โต๋ฟังอยู่  จึงรีบบอกมันทันที


                        “โต๋มึงฟังเหตุการณ์เอานะ..แล้วรีบมาช่วยพวกกูด่วน..”  การพูดของผมเสียงคงดังพอที่จะเข้าไปใน

โทรศัพท์..แม้ไม่ได้รับการโต้ตอบจากมัน...แต่ผมมั่นใจไอ้สิงห์หล่อเพื่อนผม  มันฉลาดเป็นกรด..ผมรู้ว่ามันจะจัดการยังไงต่อ..

ที่แน่ๆความสามารถแกะรอยสัญญาณโทรศัพท์ของไอ้โทนี่   จะพาพวกมันมาช่วยพวกผมได้แน่นอน  หวังว่าคงไม่สายเกินไป

คงต้องยื้อชีวิตรอให้มันมาช่วย...แต่เหตุการณ์เฉพาะหน้านี่หละ...ตะเกียงเมียมัน...กำลังลำบากสุดๆ..แย่ยิ่งกว่าพวกผมอีก...
                       
                          การพูดคุยที่ผ่านมาถ้าไอ้โต๋มันได้ยินทางโทรศัพท์ซึ่งผมสั่งไม่ให้วางสาย  ปานนี้มันคงเต้น

เป็นเจ้าเข้าแล้ว  กับสิ่งที่รู้ว่าเมียมันโดนอะไร....

                         พวกกิ่ง..ไม่สิ..กรองกุมภ์...คงคิดว่าตนเองฉลาด..มัวแต่ดีใจมากกับแผนการที่วางไว้...พวกมันจึงลืม

ค้นตัวพวกผม..ปีศาจอย่างเธอคิดว่าแน่...แต่ฟ้ามีตาเปิดช่องให้ผมส่งสัญญาณถึงเพื่อนผมได้...


                        “อร๊ากกกกๆๆๆ”   ตะเกียงร้องเสียงทรมานสุดๆ   พิษของหนอนราคะคงกำลังสำแดงเดชเข้าแล้ว   

ตะเกียงทนได้ถึงตอนนี้นับว่าน้องอดทนมากแล้ว   เพราะกรองกุมภ์บอกว่าหนึ่งชั่วโมงจะรู้ฤทธิ์  นี่ชั่วโมงกว่าได้ละมั้ง 

ที่ตะเกียงอดทนจนกระทั่งส่งเสียงทรมานออกมา   พวกผมได้แต่เหลือบตาหันไปมอง   ขยับตัวไม่ได้   ภาพที่เห็น

เล่นเอาหัวใจผมร้องไห้ซะงั้น    ตะเกียงขดตัวกลมดิกบิดตัวไปมา...มีตะเกียงคนเดียวที่ไม่ถูกผิดยาสลายพลัง...

แต่กับรับหนอนราคะเข้าไปเต็มๆ  ร่างกายเริ่มบิดส่ายเป็นงู..สลับขดตัวไปมา..พยายามต่อต้านกับพิษของหนอน...

ทำให้พวกผมทั้งห้าคนหน้าเสียไปตามๆ กัน....


                             “ตะเกียงไหวไหม?”  ไอ้พรต  มันเอ่ยปากถามทันที   ปากมันบ่วมเจ่อ   หน้าช้ำไปทั้งสองข้าง...

เลือดแห้งเกรอะขอบปากออกม่วงแล้วนั่น   ไอ้รันมาเห็นคงอยากฆ่าคนที่แตะต้องเมียมัน  งานนี้เชื่อเหอะ..สงครามล้าง

เผ่าพันธุ์อสูรต้องเกิดขึ้นแน่นอน   

                            ไม่มีเสียงตอบจากตะเกียง...นอกจากมือไม้ที่เริ่มสะเปะสะปะ..ฉีกทึ้งเสื้อตัวเองขาดกระจุยกระจาย....

ผมรีบเรียกน้องให้มีสติ..เราทุกคนช่วยกันส่งเสียงเรียกตะเกียงให้มีสติไว้...อาการติดสัตว์ที่ต้องการปลดปล่อยด้วยการเสพสม

สำแดงเดชแล้ว..ดีนะที่กางเกงยังไม่ถอดทิ้ง...คงต่อสู้กับจิตใจตนเองอย่างมาก


                            “อร๊ากกกก!!!....ผะ..ผม...ผม..ร้อน...ระ..ร้อนไปทั้งตัว...ระ..วัง..ตะ..ตัวกันด้วย...สติ..ผมขาด..

ผมไม่อยาก...ทำร้ายใคร”  น้องพูดก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง   ตัวแดงเถือกไปหมด...หน้าตาหูเห่อ..แดงก่ำเหมือนเลือดวิ่งไป

รวมตัวกันตรงจุดนั้นเห็นได้ชัดเจน  ขนาดแสงจากตะเกียงเจ้าพายุสลัวๆ  ยังมองเห็นชัดถึงเพียงนี้   


                            “อดทนไว้...พวกไอ้โต๋กำลังมาช่วย..ทนไว้นะ”  ผมรีบบอกไปทันที   โธ่เว้ย!..ไม่ไหว....ตะเกียงน้อย

ที่เข้มแข็ง...ไม่เคยเห็นน้ำตาสักหยด..ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเห็นตะเกียงร้องไห้..แม้ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมามากมาย...

บัดนี้มันคลอเบ้าตาเต็มไปหมด...น้องคงทรมานสุดๆ....ที่ต้องต่อสู้กับความรู้สึกร่างกายในตอนนี้

                           ทุกคนจ้องกันตาค้าง   ไอ้เทคมันหลับตานิ่งไม่มองใครทั้งนั้น...ไอ้พี่ชนะกัดกรามกรอดๆๆ..

คงเจ็บใจสุดๆที่ไม่สามารถทำห่าไรได้...มันคงเป็นความอัปยศที่สุดในชีวิตนายทหารชั้นสัญญาบัตรดีกรีนาวิกโยธินฝีมือดี...

ต้องมาพลาดท่าเสียทีแบบไม่อยากเชื่อ....


                          ถึงตรงนี้....พวกผมต้องยอมรับแล้วเราพลาดจริงๆ...พลาดแบบไม่น่าให้อภัย...แต่ทำไงได้..ในเมื่อ

คนใกล้ตัวพวกเราเป็นคนอันตรายเอง...สาวน้อยใสซื่อแฟนเพื่อนเห็นกันมาตั้งสามปี...คลุกคลีในกลุ่มพวกผมมาตลอด...

ใครจะไประวังตัวกับคนที่เราคิดไม่ถึง...การที่เราละเลยในเรื่องความระมัดระวังเหล่านี้   อาจเพราะรู้สึกผ่อนคลาย

ที่ตามหากันจนเจอด้วย   พวกเรามีกว่าเก้าคน...อีกอย่างรู้ว่าพรุ่งนี้เช้าก็จะกลับไปเจอกันหมดแล้ว...ความระมัดระวังตัว

เลยหย่อนไม่รอบคอบผ่อนคลายกว่าปกติ...คนหมู่บ้านนี้ก็ปลอมเป็นชาวบ้านธรรมดา...แสดงอัธยาศัยไมตรีจิตที่ดี   

ให้การต้อนรับขับสู้พวกเราโดยไม่นึกเฉลียวใจ..คงเพราะมีทั้งพวกผู้หญิงปะปนอยู่ด้วย   หนำซ้ำคละเคล้ากันแทบทุกวัย 

ทำให้ไม่มีพิรุธให้จับผิด...

                           แม้แต่พี่ชนะกับไอ้เทคที่มีประสบการณ์ชายแดนยังคิดไม่ถึงกัน..องค์กรพวกมันน่ากลัวจริงๆ...

หากไม่ล้างบาง.....เชื่อว่าคงเป็นตัวอันตรายอย่างยิ่งยวด...โดยเฉพาะวิชามารที่กรองกุมภ์ฝึกปรือ...น่ากลัวผิดมนุษย์มนา...

ดูวิธีการทำร้ายตะเกียงก็รู้....เหี้ยมโหดยิงกว่าฆ่าให้ตายทีเดียวเสียอีก

                          แล้วตะเกียงก็ลุกขึ้นช้าๆ   ตัวสั่นเทาไปหมด..ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม...ใช่แล้วผม..เพราะผมอยู่ใกล้

น้องที่สุด..สายตาที่ตะเกียงมองผม...มันเปลี่ยนไปแล้ว...ตาแดงก่ำ...วาวโรจน์...ออกอาการของคนหื่นกระหายอย่างมาก...

แม้ผมไม่มีแรงขยับตัว...แต่ความรู้สึกรับรู้สมบูรณ์...เห็นแบบนี้แล้วขนหัวผมลุกตั้งชัน...เพราะแววตาของตะเกียงมัน

ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว  ก่อนที่น้องจะค่อยๆ  คุกเข่าลงข้างๆ ผม...เราทั้งคู่ต่างจ้องตากัน...ผมแอบดีใจนะ..

ที่น้องเดินเข้าหาผมคนแรก....หากไม่ใช่เพราะฤทธิ์หนอนราคะ..ที่ควบคุมจิตวิญญาณน้องไว้...ผมคงรู้สึกดี

มีความสุขไม่น้อย...เป็นใครก็คงรู้สึกแน่นอน...คนที่เราแอบชอบมานาน....เปลือยท่อนบนผิวขาวเนียนละเอียด   

กล้ามเนื้อสวยงามอมชมพูไปทั้งตัว  ใบหน้าแดงก่ำยังกะตำลึงสุก..ปากบางแดงแปร๋ด..หน้าหวานสวยเกินหญิงยังกะสลัก....

ผมเผ้ายุ่งเหยิง..ยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่ยั่วยวนเข้าไปใหญ่....ทุกคนพากันเงียบกริบ...ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากสักกะคน..

                          ห้องทั้งห้องเงียบยังกะป่าช้า...ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นไม่เป็นส่ำ....ผมแอบกลืนน้ำลายเอื้อกทันที

ที่มือเล็กๆนิ้วเรียวยาว  ถลกดึงชายเสื้อผมออกจากกางเกงยีนส์   ก่อนจะกระชากกระดุมหลุดกระจาย    อารมณ์ดิบยังกะสัตว์

ตามที่ยัยปีศาจบอกเอาไว้กำลังครอบงำตะเกียง   น้องไม่รู้ตัวว่าตนเองกำลังทำอะไร...




ต่อด้านล่าง

[luxilove]

- 2 -





                         “ตะเกียง...อย่า...อย่าครับ...ตะเกียงได้ยินไหม....อย่าทำแบบนี้...ได้ยินพี่ไหม?”  ใบหน้าไอ้โต๋เพื่อนผม

แว่บขึ้นมา  ผมรีบร้องห้ามน้องทันที  แต่เสียงผมที่ส่งไปไร้ผล  น้องสัมผัสไม่ได้..ไม่มีการตอบรับ  นอกจากหน้านิ่งและมือ

ที่เริ่มซุกซุนลูบไล้ไปบนแผงอกเปลือยของผมจนขนลุกซู่ทันที   ที่แย่ยิ่งกว่านั้นน้องชายผมมันตั้งนะสิ มีปฏิกริยาตอบรับ

ฝ่ามือเล็กซึ่งร้อนผ่าวยังกะไฟ..ตายแน่กูขยับตัวกระดุกกระดิกไม่ได้   ผมกำลังจะโดนตะเกียงข่มขืน...อร๊ากกกก....ไม่จริง..

งานเข้าแล้วกรู...ร่างกายผมมันไม่รับคำสั่ง...มันตอบรับสัมผัสนั่น...น้องค่อยๆ ก้มหน้า..ลงมาหาผมช้าๆ 

                         ผมเห็นดวงตาน้องสั่นระริกไหววูบ  ก่อนจะกลับเป็นนิ่งสนิทว่างเปล่าอีกครั้ง   ไม่ทันที่ปากบางน่าจูบ

จะสัมผัสกับปากผม   เสียงคำรามออกจากช่องท้องกระแทกเข้ามาในโสตประสาทสั่นไปถึงหัวใจก็ทำให้พวกเราชะงักกึกทันที   


                         “โฮกกกกก!!!..”  เป็นเหมือนระฆังช่วยชีวิต..หวุดหวิดหวาดเสียวโคด..เสียงนี้มันไม่ได้ดังสนั่นป่า...

แต่มันเหมือนคลื่นเสียงที่ซัดกระแทกแก้วหูจนสั่นไปถึงหัวใจ....เหมือนเราได้ยินกลองใหญ่ตีสบัดทุ้มหนักและมีเสียงสะท้อน

ตามมาเป็นระลอกนั่นแหละ


                           ไอ้คนที่ส่งเสียงค่อยๆ ขยับร่างกายลุกขึ้นยืนช้าๆ  ใช่แล้วไอ้เทค...มันเป็นคนส่งเสียงนี้..

พลังสิงห์โตคำราม...มันเดินเข้ามากระชากตะเกียงลุกก่อนจะรวบตัวไปกอดกักไว้ทั้งตัว   ตะเกียงที่กำลังลวนลามผม

หันไปซบซุกไซร้มันแทนซะงั้น....โอ้!..ไม่อยากเชื่อ...น้องคงไม่รู้ตัวจริงๆ  หากปกติไม่มีทางที่ตะเกียงจะแสดงกริยาแบบนี้

กับไอ้เทคเด็ดขาด  หัวเด็ดตีนขาดยังไงอย่าหวังว่าตะเกียงจะทำ


                            “เทค...มึงคิดจะทำไร?”  ผมรีบเอ่ยปากถามมันทันที   กลัวกับสิ่งที่ตนเองคิด    ไอ้เทคมันรู้สึกกับ

ตะเกียงแบบไหน  ดวงตามันฟ้องหมด  โอกาสมาถึงขนาดนี้  มันจะ...จะ....


                            “พวกมึงทุกคนรับรู้ไว้...ตอนนี้ตะเกียงไม่รู้สึกตัวอีกแล้ว...สิ่งที่กำลังทำคือต้องการร่วมรัก...

เพื่อปลดปล่อยตามสัญชาตญาณของร่างกายเท่านั้น   เหมือนสัตว์ที่กลัดมัน...เพราะพิษของหนอนราคะ...ตะเกียงไม่รู้จัก

พวกเรา..จดจำใครไม่ได้...ไม่รู้แม้กระทั่งการกระทำของตัวเอง...ต่อให้เป็นพวกของมันที่อยู่ข้างนอก   น้องเค้าก็ไม่รังเกียจ

ที่จะมีอะไรด้วย....กูจำเป็นต้องช่วยเค้า”  ท่อนสุดท้ายมันพูดเสียงเบา  แต่พวกผมก็ได้ยินกันทุกคน   


                             “เทค..มึงจะทำอะไร   คงไม่ได้หมายความว่ามึงจะใช้พลังสิงห์โตคำรามดูดเอาหนอนราคะ

ออกมาใช่ไหม?”  พี่ชนะถามมันทันที


                            “ผมไม่มีทางเลือก...หลังจากที่ผมใช้พลังคลายพิษ...พลังสิงห์โตคำรามที่ผมฝึก 7 ส่วน   

ตอนนี้เหลือเพียง 4 ส่วน...ผมคงไม่สามารถใช้พลังกระแทกฆ่าหนอนราคะได้...คนที่จะทำได้ต้องฝึกให้ถึงสิงห์พิโรธ 

ซึ่งผมยังห่างชั้นตรงนั้นอีกไกล...เรารอไม่ได้แล้ว...ไม่งั้นตะเกียงจะสมสู่กับพวกเราทุกคนจนหมดแรง..เช้ามาก็ต้องตาย

กันอยู่ดี....ตอนนี้หนทางเดียวที่จะช่วยพวกเราได้..มีเพียงตะเกียง..ที่มีพลังวรเวทย์อัคนี....ผมไม่รู้ว่าน้องฝึกถึงขั้นไหน..

สามารถต่อกรกับกรองกุมภ์ได้หรือไม่..แต่ที่แน่ๆ..น้องขับพิษสลายพลังและต้านหนอนราคะได้ยาวนานขนานนี้คงไม่ธรรมดา...

หากผมดูดหนอนออกมาได้...ตะเกียงจะคืนเป็นปกติ...ด้วยไหวพริบปัญญา..บวกฝีมือของเค้า..จะพาทุกคนรอด...

ตอนนี้เราคิดเยอะกว่านี้ไม่ได้แล้ว...พี่ชนะ...ผมเชื่อว่าวรเวทย์อัคนี...จะสกัดจุดคลายพิษให้ทุกคนได้..ซึ่งผมทำไม่ได้...

เพราะฉะนั้นตะเกียงคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยทุกคน...อย่าห้ามผมเลยนะ”  ไอ้เทคมันพูดอธิบาย  พร้อมกับมือก็ต้องคอย

ยึดจับไม่ให้ตะเกียงยุ่มย่ามกับร่างกายมันไปด้วย   แววตาของมันแน่วแน่จริงจังมาก   ความองอาจผึ่งพายของมัน

ในตอนนี้ผมเห็นแล้วอดทึ่งไม่ได้  นี่สินะ..เลือดทหารที่ไหลเวียนอยู่ในตัวมัน..ถึงเวลาน่าสิ่วหน้าขวานมันสำแดงพลัง

ออกมาจนพวกผมเองยังต้องยกนิ้วให้กับความเด็ดเดี่ยวกล้าหาญของมัน   ทุกคนเงียบกริบ..จำนนด้วยเหตุและผล

ที่มันพูดทุกข้อ..ไม่มีใครสามารถโต้แย้งได้...ตอนนี้ตะเกียงเริ่มฮึดฮัดขัดใจที่มันล๊อคมือไว้แน่น  หน้าตาน้องเริ่มบิดเบี้ยว

ทรมานอย่างหนัก   เหงื่อกาบแตกเต็มหน้าตลอดจนเนื้อตัวมันวาววับไปหมด..ยิ่งส่งผลให้ผิวขาวละเอียดเปล่งอ่อร่า

จนต้องกลืนน้ำลายกัน


                       “เทค...นายรู้ใช่ไหม?..ว่าต้องแลกกับอะไร”  ไอ้พี่ชนะถามต่อทันที  เพื่อเตือนความจำมันอีกครั้ง
 

                       “ผมรู้ครับ...และเต็มใจอย่างยิ่ง...ผมรักตะเกียง..ผมทนเห็นน้องโดนทำลายแบบนี้ไม่ได้...น้องยังเด็ก

ยังมีโอกาสใช้ชีวิตได้อีกยาวไกล..สำหรับผมเพื่อตะเกียงแล้วผมคิดว่าตัดสินใจไม่ผิด..ที่สำคัญเหนือสิ่งใด...เพื่อให้ทุกคนรอด

หนึ่งชีวิตแลกกับห้าชีวิตที่เหลือ..คุ้มแล้วครับพี่”  มันหล่อมาก...น้ำเสียงการพูดและความเสียสละที่ยิ่งใหญ่ของมัน...

ทำให้พวกผมน้ำตาซึมซึ้งกับคำพูดมัน   ใครไม่อยู่ในเหตุการณ์เหมือนพวกเราในตอนนี้..คงไม่เข้าใจว่า...ความเป็นความตาย

คืบคลานเข้ามาอยู่ตรงหน้า..แล้วต้องมีการเสียสละชีวิตของใครคนใดคนหนึ่ง...แลกกับชีวิตของหลายๆ คนที่เหลือ...ไอ้พรต..

ไอ้วิน..ผม..อึ้งและจนปัญญาที่จะเอ่ยปาก...


                         “ขอบใจมากนายทหาร.....คุณจะได้รับธงชาติไทยปกป้องร่างกายในวินาทีสุดท้าย....โชคดี”  พูดจบ

ไอ้พี่ชนะก็หลับตาลงทันที...ทหารเค้าถูกฝึกมาให้รู้จักเสียสละ....การเริ่มต้นรับราชการทหาร...ต้องรู้แล้วว่าวันหนึ่งเราอาจ

ต้องเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อรักษาปกป้องแผ่นดิน..ตลอดจนปกป้องพวกพ้องน้องพี่...ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายทุกเวลา...

ทั้งพี่ชนะกับไอ้เทค...เคยผ่านสมรภูมิรบชายแดนมาแล้ว   ดังนั้นพวกเค้าย่อมเข้าใจกฎข้อนี้ดี..แม้พวกผมจะรู้และพอเข้าใจ...

แต่มันต้องเป็นการตายที่หลีกเลี่ยงไม่ได้..เช่นโดนยิง...โดนระเบิด..หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เราไม่รู้ล่วงหน้า  แต่ตอนนี้มันไม่ใช่...

มันคือการตายเพื่อการคงอยู่ของใครหลายคน...ความเสียสละในครั้งนี้...ทำให้พวกเราอดสรรเสริญในความกล้าหาญ

ของมันไม่ได้....


                         “เอาละ...อย่าเสียเวลาอีกเลย...ขืนช้าตะเกียงจะเป็นอันตราย...หากทนดูไม่ได้..ขอให้ทุกคนหลับตาเสีย...

ไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไร..ก็ไม่ต้องตกใจ...บอมย์..พรต...วิน..ฝากบอกทุกคนด้วย...กูรักพวกมึงทุกคน...แม้จะแค่ช่วงเวลาสั้นๆ

ที่ได้รู้จักและอยู่ร่วมกันมา...แต่พวกมึงเป็นลูกผู้ชายตัวจริงที่กูนับถือน้ำใจ...โดยเฉพาะไอ้โต๋  บอกมันด้วยแล้วกัน...

ที่กูต้องล่วงเกินตะเกียงในครั้งนี้...กูไม่ได้ตั้งใจ...มากน้อยแค่ไหน..ขอให้มันเข้าใจกูด้วย..กูยอมรับว่ากูรักตะเกียง..

แต่กูก็ไม่เคยคิดแย่งมาจากมัน..ขอแค่ได้รัก....ในขณะที่กูดูดเอาหนอนราคะออกมา...กูคงได้รับพิษของหนอนไปด้วย..

อารมณ์ปรารถนาของกูก็จะมีด้วย..ขึ้นอยู่กับตะเกียงแล้วว่าจะรู้สึกตัวทันก่อนที่กูกับเค้าจะเลยเถิดไปมากน้อยแค่ไหน...

ทั้งนี้...หากกูใช้พลังสิงห์โตคำรามหมดในการดูดเอาหนอนออกมา..กูคงไม่มีปัญญาควบคุมสามัญสำนึกดีชั่วเหมือนกัน..

ถ้าตะเกียงฟื้นเร็วเค้าคงหยุดกูได้..แต่ถ้าน้องฟื้นช้ากว่าที่กูคิดไว้...ให้พวกมึงเป็นพยานให้กูด้วย...ว่ากูไม่มีเจตนาที่จะ

ฉ่วยโอกาสเอากับตะเกียง..”  พวกผมอึ้งไปอีกรอบ..สิ่งที่มันพูดก็ถูก...การเดิมพันที่แรกด้วยชีวิตของมันครั้งนี้...

ชะตาฟ้ากำหนด..หากมันและตะเกียงต้องมีอะไรกันจริงๆ...ก็ถือว่าฟ้ากำหนดมาให้เป็นไป...

                  ไอ้โต๋...มึงต้องใจกว้างแล้วหละเพื่อน..หากเป็นแบบนั้น...กูไม่รู้จะพูดไรได้...ทุกอย่างมันไม่มีใครอยากให้เป็น...







มาลงต่อให้แล้วนะค่ะ....

ขอบคุณทุกกำลังใจทุกรีไพฯ  ที่ยังติดตามกันแน่วแน่น

ช่วงนี้ดราม่า..กินกันไปก่อนนะค่ะ...ตอนหน้าอีกตอน...ที่ยังคงมาม่าชามโต

หลายคนทายกันซะยกใหญ่...อ่านตอนพิเศษในเรื่องคงคาดเดากันได้ไม่ยาก

พล๊อตเรื่องมันเป็นงี้มาแต่ต้น...ทำใจ...มีรักต้องมีจาก..มีพลัดพรากเป็นของธรรมดา

เราเองมีชีวิตกันอยู่ดีในวันนี้...อย่าลืมเผื่อแผ่ความรักให้คนข้างๆด้วยนะค่ะ..

จะได้ไม่นึกเสียใจในวันหน้าที่เราไม่ได้ทำในวันนี้

รักทุกคน..

Luk.