ต่อค่ะ
ผ่านไปหลายสัปดาห์แล้ว ที่สองต้องเดินทางไปๆมาๆระหว่างสถานที่3แห่ง สองไปโรงเรียนตอนกลางวัน ส่วนตอนเช้าและตอนเย็นอยู่ที่โรงพยาบาล พอตกค่ำก็กลับมานอนที่คอนโด คนตัวเล็กเดินทางแบบนี้จนเริ่มจะรู้สึกชินแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เหนื่อยกายแต่สองไม่รู้สึกเหนื่อยใจเลยสักนิด เด็กหนุ่มมีความสุขกับสิ่งที่ตนเองทำ ได้เรียนหนังสือ ได้ดูแลคนที่ตนเองรัก ได้รู้จักกับครอบครัวของคนรัก ตอนนี้เขาเริ่มสนิทกับพี่สาวและมารดาของหนึ่งแล้ว จะเหลือก็แต่พี่ชายกับบิดาของคนตัวสูง ที่ยังไม่ได้มีโอกาสเจอกับสอง เพราะสองคนนั้นมีภาระหน้าที่การงานล้นมือ เนื่องจากทางบ้านของหนึ่งมีธุรกิจของครอบครัวที่ต้องดูแล
แต่สิ่งที่ทำให้คนตัวเล็กมีกำลังใจดี ก็คงเป็นการพัฒนาการของคนตัวสูง ตอนนี้หนึ่งมีสภาพดีขึ้นเป็นลำดับ ร่างกายที่ดูทรุดโทรมก็ดูดีกลับมาสมส่วน เพราะคนป่วยเจริญอาหาร เนื่องจากมีคนตัวเล็กคอยป้อนข้าวป้อนน้ำอยู่ตลอดเวลา ยกเว้นช่วงที่สองต้องไปโรงเรียน แต่ถึงกระนั้น ถ้าหนึ่งทานไม่หมด ก็ยังคงมีคุณแม่ของหนึ่งซึ่งจะคอยฟ้องคนตัวเล็กว่า ลูกชายจอมดื้อของเธอทานข้าวไม่หมด และหน้าที่ของเด็กหนุ่มก็คือขู่คนป่วยว่าถ้าไม่ทานให้หมด ครั้งหลังจะให้ป้อนเอง
ตอนนี้คนตัวสูงสามารถลงน้ำหนักที่เท้าได้มากขึ้น หนึ่งยังคงต้องใช้วีลแชร์ และไม้ค้ำยัน แต่เขาสามารถยืนสองขาได้เมื่ออยู่ในขั้นตอนการบำบัด และสามารถก้าวออกในระยะสั้นๆ แม้มันจะเป็นเพียงแค่ไม่กี่ก้าว แต่แค่นั้นก็ทำให้หัวใจดวงเล็กๆของสองพองโตขึ้น
"สองเอาของมาครบแล้วนะครับ" คนป่วยถามคนตัวเล็ก ขณะที่กำลังมองคู่สนทนาค่อยๆรื้อของในกระเป๋าเป้
"ฮะ ครบฮะ สองเอารายงานมาทำด้วย" ว่าแล้วก็ยิ้มหวานให้คนป่วยหนึ่งที
"โชคดีจังที่พี่ได้สองนะ อย่างน้อยๆช่วงวันเสาร์อาทิตย์ คุณแม่ก็ยังได้กลับไปนอนที่บ้านบ้าง เห็นท่านบ่นปวดหลัง คงต้องนอนโซฟานานๆ บางทีมันก็ไม่ดี" หนึ่งพูดด้วยความกังวล
"เอางี้สิฮะ เดี๋ยววันธรรมดา บางวันก็ให้สองค้างที่นี่ก็ได้ คุณแม่จะได้กลับไปนอนที่บ้านได้มากขึ้น"
"หึหึ ท่านไม่ยอมหรอกครับ ท่านอยากให้สองได้พักผ่อน อ่านหนังสือ ท่านรู้ว่าถ้าอยู่ที่นี่สองก็จะเอาแต่นั่งเฝ้าพี่จนไม่ทำอย่างอื่น"
"แหม..รู้ได้ไงฮะ เดี๋ยวพอพี่หนึ่งหลับ สองก็ทำรายงานไงฮะ"
"ครับ..พี่แค่..กลัวสองเหนื่อยน่ะ"
"ไม่เป็นไรฮะ สองเต็มใจ"
"ขอบคุณครับ" หนึ่งยิ้มให้คนตัวเล็ก
"ฮะ...เอ้อ...ได้ข่าวว่าสองสามวันก่อน คุณพ่อกับพี่ชายพี่หนึ่งมาเหรอฮะ เป็นไงบ้างฮะ" สองถามขึ้น
"ครับ คุณพ่อท่านมาได้สักพักก็ต้องออกไปแล้วครัับ ส่วนพี่ชายพี่ก็ตามไปที่หลัง ก็คุยกันเรื่องเก่าๆน่ะ ราบรื่นดีครับ" หนึ่งตอบคนตัวเล็ก
"เหรอฮะ ดีจังเลยนะ แล้วพรุ่งนี้พี่หนึ่งต้องทำกายภาพรึเปล่า แล้วคุณแม่จะมากี่โมงฮะ"
"ทำครับ..ตอนบ่ายๆน่ะ เดี๋ยวคุณแม่มาหาตอนเช้าๆ แล้วตอนเย็นก็กลับ คืนนี้สองก็นอนกับพี่ แล้วก็คืนพรุ่งนี้ด้วย" หนึ่งพูดยิ้มๆ
"ฮะ..." คนตัวเล็กรับคำ สองอาบน้ำมาจากที่คอนโดเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่จัดข้าวของบางส่วน และกว่าจะทำอะไรเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่ม คนตัวเล็กจึงหยิบรายงานออกมากางบนโต๊ะใกล้โซฟาเพื่อเตรียมเขียนต่อ แต่ก็ไม่วายเหลือบมองคนป่วยที่ยังอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
"........." เด็กหนุ่มมองคนป่วยตาแป๋ว
"สองมีอะไรครับ มองพี่ทำไมครับ" หนึ่งซึ่งรู้สึกว่ากำลังถูกคนตัวเล็กมอง ได้ถามขึ้นด้วยความสงสัย
"สองทุ่มแล้วนะฮะ นอนได้แล้วล่ะ พี่หนึ่งอย่านอนดึกสิฮะ ร่างกายต้องการการพักผ่อนนะ"
"เอ่อ...ครับๆ นอนแล้วครับ " คนตัวสูงสุดที่จะต่อความด้วยจึงยอมปิดหนังสือ แล้ววางลงบนโต๊ะข้างๆแต่โดยดี
"ดีมากครับ ว่าง่ายๆแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย" คนตัวเล็กอมยิ้มแก้มพอง
"ยังครับ ก่อนนอนขอจุ๊บทีนึง พี่ไม่อยากฝันร้าย" คนป่วยทำเสียงออดอ้อน
"............................." คราวนี้กลายเป็นคนตัวเล็กที่ไม่อยากจะต่อความด้วย เด็กหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าช้าๆ แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปหาเด็กตัวโข่งที่กลัวฝันร้าย
"ตรงนี้ครับ.." หนึ่งแกล้งเอียงแก้มข้างขวาให้คนตัวเล็ก ก่อนที่จะพองแก้มให้ป่อง
สองก้มลงตั้งใจว่าจะหอมฟอดใหญ่ๆ เพราะอยากให้รางวัลที่คนป่วยพยายามทนความเจ็บปวดจนสามารถยืนได้แล้ว แต่ก่อนที่ริมฝีปากบางๆจะจรดลงบนแก้มสากเพียงชั่ววินาที คนป่วยก็หันใบหน้ากลับมาพอที่จะทำให้ริมฝีปากบรรจบกัน เด็กหนุ่มตาโตตั้งใจจะออกเสียงดุคนตัวโตจอมเจ้าเล่ห์ ก็กลับกลายเป็นว่าเปิดโอกาสให้ใครบางคนสนิทแนบแน่นริมฝีปากมากขึ้น สองรู้สึกว่าใบหน้าของตนเองถูกประคองด้วยฝ่ามือใหญ่อบอุ่น ลิ้นร้อนๆของเจ้าของฝ่ามือนั้นกำลังชอนไชเข้ามาสำรวจลิ้นชุ่มฉ่ำที่ถอยหนี เด็กหนุ่มครางอื้ออึงอยู่ในลำคอ คนตัวเล็กรีบผละออกจากริมฝีปากร้อนอันตรายด้วยรู้สึกว่าถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ แขนทั้งสองข้างที่ยันขอบเตียงของคนป่วยเอาไว้คงหมดแรงเป็นแน่ เด็กหนุ่มรีบยืดตัวขึ้น เอามือทั้งสองข้างปิดปากไว้ ตอนนี้สองรู้สึกร้อนๆบนใบหน้า มันเป็นความร้อนเพราะเลือดกำลังสูบฉีด คนตัวเล็กหอบหายใจฮักๆ ดวงตาโตค้อนให้กับดวงตาคมขี้เล่น คนๆนั้นนอนสบายอารมณ์อยู่บนเตียง สองพูดขึ้นทั้งๆที่มือยังปิดปากของตัวเองไว้
"พี่หนึ่งอ่ะ อย่างนี้เค้าเรียกว่าได้คืบเอาศอกนะ สองไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นซะหน่อย"
"หึหึ ก็พี่นอนคนเดียวนี่นา พี่กลัวฝันร้าย พี่ต้องการสิ่งที่ช่วยทำให้หลับได้สนิท"
"เจ้าเล่ห์น่ะสิไม่ว่า เดี๋ยวนี้เอาใหญ่แล้วนะฮะ ลูกเล่นเยอะนะ"
"55+ลูกเล่นอะไรล่ะครับ พี่ก็แค่...อยากจูบคนรักก่อนนอน ไม่ได้เหรอครับ"
"ก็พี่หนึ่งอ่ะ..ชอบทำให้สองตกใจ" คนตัวเล็กแก้มแดง แต่ยังบ่นอุบ
"55+ โอ๋ๆ พี่ขอโทษครับ อย่าโกรธนะคนดี วันหลังถ้าอยากได้จะบอกตรงๆนะครับ"
"ฮื่อๆ นอนๆ นอนได้แล้วฮะ ไม่คุยแล้ว"
"ครับๆ นอนครับ งั้น..พี่ขออีกทีนะ"
"จะขออะไรอีกล่ะ เมื่อกี้ก็ได้ไปแล้วนะ "
"แค่จุ๊บๆก็พอครับ นะ คนดี จุ๊บพี่ก่อนนอนหน่อยนะครับ"
"ฮื่อ~ เอ้า หลับตาก่อนสิฮะ" เด็กหนุ่มสั่งคนป่วย
หนึ่งค่อยๆหลับตาลง ในความมืดมิด เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่รดอยู่บนใบหน้า จมูกได้กลิ่นแป้งเด็กที่คุ้นเคย ก่อนที่เขาจะรับรู้ได้ถึงริมฝีปากบางเบาบนแก้มทั้งสองข้าง ก่อนที่จะไล่ลงแตะที่ปลายคางของเขา แล้วมาสิ้นสุดที่เปลือกตาทั้งด้านซ้ายและขวา สัมผัสนั้นช่างบางเบา แต่มันอ่อนหวานและหอมหวลราวกลีบกุหลาบที่ทาบทับลงมา มันน่าหลงใหลและชวนฝัน ลมหายใจของหนึ่งค่อยๆสม่ำเสมอ ก่อนที่เขาจะเข้าสู่ห้วงนิทรา หนึ่งก็ได้ยินเสียงคุ้นเคยของใครบางคนกระซิบที่ข้างหูเบาๆว่า
"ฝันดีฮะ พี่หนึ่งของผม"
เหอๆ มีคนหาNC ว่าจะเขียนซะหน่อย แต่สงสัยจะไม่ถึงอ่ะ ง่วงแล้วแล่ะ ไว้มาต่อนะ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม จุ๊บๆ