มาแล้วครับ ขอโทษที่ปล่อยให้รอนะ
ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ นอกจากขี้เกียจอ่ะ อิอิ
*********************************************************************
“คงไม่ล่ะ ไม่คุ้นที่ ฉันนอนไม่หลับ”
รณวีย์ตอบ ไม่นึกใส่ใจว่าการินทร์จะชวนจริงๆ ลองเขาตอบตกลงสิ นายนี่คงหัวเราะแทบฟันร่วง ที่แกล้งล้อเล่นกับความรู้สึกเขาได้สำเร็จ อย่างที่เคยทำ
“ก็นี่มันดึกแล้ว นายไม่เหนื่อยหรือไง ที่ต้องเทียวไปเทียวมา”
การินทร์หว่านล้อม รณวีย์ใจแข็งกับเขาจริงๆ
“นายห่วงตัวเองดีกว่าอย่าเพิ่งสนใจคนอื่น”
รณวีย์หันกลับมาว่า
“คนอื่นที่ไหน นายก็รู้ว่าเราเป็นเพื่อนกัน”
“นั่น มันเมื่อก่อน”
“ไม่จริง นายอย่าหลอกตัวเองดีกว่า ฉันเชื่อว่านายลืมฉันไม่ได้หรอก”
“มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องจำนายไว้ล่ะ”
การินทร์ไม่ตอบคำถาม แต่ใช้สายตาหันไปมองสมุดเล่มนั้นที่วางอยู่บนโต๊ะ สมุดที่รณวีย์เขียนถึงเขาด้วยลายมือตัวเอง
รณวีย์ตัวชาวูบเมื่อมองตามสายตาชายหนุ่มไป ยอมรับว่าใจสั่น เพราะจำได้ว่าตัวเองสารภาพความรู้สึกไว้ในนั้นหลายหน้ากระดาษพอดู
“ยังจะปฎิเสธอะไรอีกมั๊ย”
การินทร์เอ่ยอย่างเป็นต่อ เมื่อเห็นรณวีย์ ยืนนิ่ง
“ฉันก็บอกแล้วว่านั่นมันเมื่อก่อน”
รณวีย์เอ่ยคำเดิม คราวนี้การินทร์ถึงกับถอนหายใจ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยอย่างเด็ดขาด
“ถ้างั้นถ้านายจะกลับ ฉันก็ฝากเอาสมุดนั่นไปทิ้งด้วย เก็บไว้ก็รกตาในเมื่อข้อความในนั้นมันเป็นแค่อดีต”
“ฉันก็คิดจะขอนายอยู่แล้ว”
รณวีย์แข็งใจตอบ รู้สึกเจ็บนิดๆ กับคำว่าเอาไปทิ้งที่การินทร์เน้นเสียงให้ได้ยินชัดเจน ชายหนุ่มเดินกลับไปเพื่อจะหยิบเอาสมุดเล่มนั้น ทันทีที่ปลายนิ้วมือแค่แตะลงบนปก เจ้าตัวก็ต้องชะงัก เมื่อรู้สึกถึงมือนุ่มพุ่งมาคว้าข้อมือเอาไว้ ก่อนคนจับจะออกแรงดึงไปหาตัว
การินทร์เห็นรณวีย์ตั้งท่าจะผละออกจากตัวเขา เมื่อตั้งหลักได้ ชายหนุ่มจึงรีบพลิกตัวขึ้นมาใช้แรงที่เยอะกว่ากดทับฝ่ายนั้นไว้กับที่นอน
“ทำบ้าอะไรของนายการินทร์”
รณวีย์รีบเอ่ย การินทร์ตัวใหญ่กว่าเขา แถมแรงที่กดทับทำเอาเขากระดิกตัวไม่ได้ จึงได้แต่นอนนิ่งๆดูปฎิกิริยาคนทับ การินทร์ใช้มือแข็งแรงสองข้างจับข้อมือรณวีย์ไว้เหนือหัวกันเจ้าตัวออกฤทธิ์ ก่อนจะพูด
“อยากให้ฉันทำอะไรล่ะ รณวีย์”
“ปล่อยไง”
รณวีย์รีบบอก
“จริงเหรอ”
การินทร์ว่าล้อๆ ก่อนจะแกล้งใช้หน้าขาตัวเองเบียดลงบนหน้าขาชายหนุ่ม รณวีย์สะดุ้ง การินทร์ต้องการลองใจเขาชัดๆ จึงเริ่มออกแรงดิ้น แต่ยิ่งดิ้น การินทร์ก็ยิ่งออกแรงเบียด
“จะดิ้นไปทำไม ฉันไม่ได้หน้ามืดขนาดที่จะทำอะไรผู้ชายด้วยกันลงหรอกนะ”
การินทร์ตวาด รณวีย์หยุดดิ้นแล้วมองสู้สายตา เอ่ยถาม
“ไม่ทำอะไรก็ปล่อยสิ”
“แสดงว่า ถ้าทำก็ไม่ต้องปล่อยน่ะสิ”
การินทร์ล้อใหม่ แต่คนข้างล่างไม่ได้มีอารมณ์ร่วมไปด้วยจึงเอ่ยอย่างโมโห
“ปล่อยการินทร์ ฉันจะกลับบ้าน นี่มันดึกแล้วนะ นายเองก็ไม่สบาย ก็น่าจะพักผ่อน ไม่ใช่มาทำอะไรบ้าบอคอแตกแบบนี้”
“บ้าบอคอแตกอะไร ฉันก็แค่จะบังคับให้นายนอนที่นี่ก็เท่านั้น หรือนายคิดว่าฉันจะทำอะไรนาย”
“แล้วทำไมฉันจะต้องนอนที่นี่”
“ทำไมต้องหาเหตุผลล่ะ ให้นอนก็นอนไปสิ”
“ฉันไม่นอน”
“มีปัญญาลุก ก็ลุกสิ”
การินทร์ท้า รู้ว่ายังไงซะรณวีย์ก็ลุกหนีไปไหนไม่ได้ ในเมื่อเขาล็อคตัวไว้แล้วทุกจุด รณวีย์ถอนหายใจ เพราะรู้สภาพตัวเองดี ถ้าลองการินทร์จะต้องการเอาชนะเขาแล้ว เขาเคยสู้ได้ซะที่ไหน ทำไมเหตุการณ์ต้องกลับมาเป็นให้นายนี่อยู่เหนือเขาได้อีกด้วย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“ว่าไงพ่อคนเก่ง ไม่พยายามที่จะหลุดจากอ้อมกอดเพื่อนรักอย่างนายการินทร์บ้างเลยเหรอ หรือว่าชอบ”
การินทร์ยักคิ้วล้อเลียน รณวีย์มองค้อนก่อนจะเอ่ย
“อยากทำอะไรก็ทำไป ฉันไม่ได้คิดว่าตัวเองจะเสียหาย หรือสึกหรออะไรอยู่แล้ว”
“ทำปากเก่ง ทำจริงๆแล้วจะรู้สึก”
การินทร์เอ่ยจบยอมปล่อยให้รณวีย์เป็นอิสระแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวยื่นก่อนออกคำสั่ง
“ไปอาบน้ำไป จะได้นอนพักดูท่าทางนายเหนื่อยๆ”
รณวีย์ลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวจากคนยื่นให้ ยอมเดินหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างคนขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง การินทร์มองตามจนชายหนุ่มปิดประตูห้องน้ำลง จริงๆเขาอยากจะแนบชิดร่างรณวีย์ไว้นานกว่านี้ แต่เพราะหัวใจมันเริ่มหวิวขึ้นมา เลยต้องยอมปล่อยให้เจ้าตัวเป็นอิสระ ชายหนุ่มไม่อยากให้รณวีย์เห็นสภาพอ่อนแอของเขา
รณวีย์ปล่อยให้สายน้ำราดลงบนตัว ความสดชื่นแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างกาย จนลืมนึกถึงคนข้างนอก ที่ตอนนี้กำลังนั่งฟุบอยู่บนฟื้นห้อง เมื่อาการป่วยกำเริบขึ้นมาจนยากจะควบคุม
การินทร์ใช้มือกุมหัวใจแน่น ก่อนจะค่อยๆคลานไปหายาประจำตัวอย่างยากลำบาก ใบหน้าชายหนุ่มเริ่มบิดเบี้ยว แต่พยายามกัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้ ต้องไม่มีใครได้ยินเสียงแห่งความเจ็บปวดของเขา โดยเฉพาะรณวีย์ หากความสัมพันธ์ที่ดีจะเริ่มก่อตัวขึ้นจากคืนนี้ เขาก็อยากที่จะให้รณวีย์เห็นเฉพาะด้านที่แข็งแรงของเขาเท่านั้น เขาไม่ต้องการสร้างความลำบากใจให้ชายหนุ่ม
เขาควรจะดูแลคนรัก ไม่ใช่ให้คนรักดูแลเขา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
