หัวข้อ: ไฟรัก โดย Bboyseries

[Junrai_Hyper™]

เสียงออดหน้าห้องดังอยู่นานซักพัก ธนูนิ่วหน้าขณะที่กำลังแต่งตัวเพื่อจะออกไปส่งอธิศรที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วนั่งหน้าตึงรออยู่ เด็กหนุ่มเคืองใจที่ธนูพอเสร็จกามกิจ ก็เหมือนจะไม่ใส่ใจเขาขึ้นมาดื้อๆ
“ใครมา”
เจ้าของห้องบ่นพึมพำกับตัวเอง ร้อยวันพันปี ไม่มีใครที่จะมาหาเขาในเวลาอย่างนี้นี่นา อีกคนที่ร่วมอยู่ในห้องด้วย จากใบหน้าที่ตึง เริ่มฉายรอยยิ้มเหยียดที่มุมปาก ว่าแล้วไง จะเป็นใครซะอีกล่ะที่มา ถ้าไม่ใช่ไอ้เกย์หน้าโง่อย่างปรมินทร์
“จะไม่ไปเปิดหน่อยเหรอครับ หรือจะให้ผมเปิดให้”
คนยิ้มเหยียดเอ่ยขึ้น คนได้ยินมองหน้าอย่างนึกสงสัยในรอยยิ้มนั่น แต่ก็ไม่เอ่ยอะไรนอกจากจัดเสื้อผ้าที่เพิ่งสวมให้เรียบร้อยแล้วเดินไปเปิดประตู

ร่างของคนที่ยืนอยู่หน้าห้องทำเอาคนเปิดประตูแทบช็อค ปรมินทร์นั่นเองที่กำลังยืนหน้าเครียดมองสบตาเขาเข้าอย่างจัง
“ปะ ปักษ์ ปักษ์ มาได้ไงครับ”

คนแทบช็อคเอ่ยถามอย่างตะกุกตะกัก เหงื่อเม็ดโตเริ่มผุดบนใบหน้า นี่มันอะไรกัน ทำไมปรมินทร์ถึงได้มาหาเขาในเวลานี้

“อธิศรอยู่นี่ใช่มั๊ยคุณธนู”
คนโดนถามเอ่ยถามกลับเสียงเข้ม คนที่โดนถามกลับถึงกับหน้าชา ไม่รู้จะตอบว่ายังไง ระหว่างที่สมองกำลังประมวลสถานการณ์ เสียงคนข้างหลังก็ดังแทรกขึ้นมาซะจนหัวใจเขาแทบวาย
“ใช่ ผมอยู่ที่นี่ คุณปรมินทร์ มีปัญหาอะไรเหรอครับ”

คนที่ยืนเผชิญหน้ากันที่ประตูหันไปทางต้นเสียงแทบจะพร้อมกัน
ภาพที่เห็นคือ อธิศรกำลังยืนกอดอกลอยหน้าลอยตาอย่างท้าทาย ปรมินทร์เห็นภาพนั้นก็รู้สึกจี๊ดขึ้นสมอง ดูเอาเถอะ เพื่อนเขาต้องไปนอนซดน้ำข้าวต้มจากผลการกระทำของมัน แต่มันกลับมายืนลอยหน้าลอยตา อนาคตที่เลวร้ายรอมันอยู่ มันจะรู้ตัวหรือเปล่า ไอ้สวะ

“ปักษ์ ผมอธิบายเรื่องนี้ได้นะ”
ธนูรีบหันมาเอ่ยกับคนนอกห้อง เมื่อเห็นเจ้าตัวทำท่าจะปรี่เข้ามาในห้องให้ได้ เหมือนกับว่าต้องการที่จะเข้าไปจัดการกับอีกคนที่ยืนลอยหน้าลอยตาอยู่
“เรื่องของคุณเก็บเอาไว้ก่อนคุณธนู ตอนนี้ผมขอเคลียร์กับอธิศรเท่านั้น”
ปรมินทร์บอกอย่างเดือดดาล ธนูได้ยินได้เห็นอาการก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมปรมินทร์จะต้องเดือดดาลขนาดนี้ ถึงแม้เจ้าตัวจะรับรู้ในสิ่งที่เขาทำก็เถอะ แต่อารมณ์ที่เกิดขึ้นก็ไม่น่าจะรุนแรงถึงขนาดต้องเคลียร์กับอธิศรเลยนี่นา
“หลีกทางผมด้วยคุณธนู”
ปรมินทร์เอ่ยขึ้น เมื่อไม่ว่าจะขยับไปทางใดเพื่อจะเข้าไปจัดการกับคนที่ตนเกลียดชังจนเข้าใส้ แต่คนร่างใหญ่หน้าประตูดักไว้ทุกทาง
“จะไปกันท่าเขาไว้ทำไมครับพี่ธนู เรื่องของเรายังไงมันก็ปิดไม่มิดแล้ว เขาอยากเคลียร์กับผม ก็ปล่อยเขาเข้ามาเลยซิครับ”
อธิศรเอ่ยยั่วยุขึ้นเมื่อนึกคันไม้คันมือขึ้นมา ขอให้ไอ้เกย์หน้าโง่นั่นมันผ่านเข้ามาได้ทีเถอะ เขาจะถือโอกาสนี้ซัดซะให้น่วมไปอีกราย ให้มันไปนอนปางตายเหมือนเพื่อนมัน
ปรมินทร์นึกฉุนจัดกับคำพูดยั่วยุ ชายหนุ่มสมเพชใจนักกับสิ่งที่ฝ่ายนั้นคิด นี่มันคิดว่าเขามาที่นี่เพราะหลงทางไปกับเกมตื้นๆของมันเหรอ บทเรียนบทก่อน เขายังจำได้ไม่ลืม แค่ลูกไม้ตื้นๆมุขเก่า จะทำให้เขาร้อนรุ่มจนขาดสติอีกไม่ได้หรอก ที่เขามานี่ตอนนี้เขามาพร้อมสติ สติที่เตรียมพร้อมที่จมาทวงแค้นให้เพื่อน ไม่ใช่หูหนวกตาบอดร้อนรุ่มมาจัดการเรื่องส่วนตัวอย่างคราวที่แล้ว

“ปล่อยเขาเข้ามาสิที่รัก บอกแล้วไงครับ ว่าถ้าไอ้เกย์บำเรอนี่อยากจะเคลียร์กับผม ผมก็พร้อมที่จะเคลียร์”
อธิศรส่งเสียงออกไปใหม่ เมื่อทุกอย่างดูชักช้าขัดใจ ปรมินทร์เองก็เช่นกัน นึกรำคาญอาการกันท่าธนูเหลือทน จึงออกแรงผลักเจ้าตัวสุดกำลัง ผลที่ได้คือธนู ล้มคว่ำลงกับพื้น เปิดทางให้เขา มองเห็นคู่อริ เต็มสายตา

อธิศร มัวแต่ตกตะลึงและจ้องร่างใหญ่ของธนูที่ล้มคว่ำเพราะแรงผลักปรมินทร์จนลืมสนใจคนผลัก มารู้ตัวอีกทีก็ต้องเจ็บแสบไปทั้งใบหน้าแถบซ้าย แล้วย้ายมาทางขวาสลับกันถึงสี่ครั้ง
ปรมินทร์นั่นเองที่ถือโอกาสตอนเขาตะลึง ตรงปรี่เข้ามากระหน่ำฟาดฝ่ามือใส่ใบหน้าเขาสลับซ้ายขวาจนเจ็บระบมไปทั่วแก้ม
“เก่งนักเหรอแก”
ปรมินทร์เอ่ยลอดไรฟันออกมาเมื่อกระหน่ำตบคนตรงหน้าจนพอใจแต่ไม่หนำใจ ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้เหยื่อฝ่ามือตั้งตัวได้ มือข้างหนึ่งจึงยกกระชากเข้าที่เส้นผมจิกรั้งเตรียม เหวี่ยงใบหน้านั้นกระแทกอะไรซักอย่าง
อธิศรร้องโอ้ยสุดเสียงอย่างเจ็บปวดเพราะแรงกระชาก ปรมินทร์ลงมือเร็วมากจนเขาตั้งตัวไม่ทัน รู้เพียงแค่ว่าตอนนี้เลือดสดๆคงไหลซึมขอบปากเขาไปแล้ว เพราะสัมผัสได้จากรสชาติปะแล่มๆ
ปรมินทร์กำลังจะจัดการเหวี่ยงใบหน้าในอุ้งมือเข้ากระแทกกับผนังห้อง แต่แล้วต้องชะงักเมื่อมีเสียงร้องห้ามดังขึ้น
“ปักษ์ อย่า”
เสียงธนูนั่นเองที่ร้องห้าม อธิศรถือโอกาสที่คนจิกเส้นผมชะงัก ออกแรงผลักเจ้าตัวจนล้มลงกับพื้น คนเสียหลักใจเสียที่เผลอพลาดท่า และดูเหมือนคนที่ผลักเขาจะไม่ยอมให้เขาตั้งตัว เพราะสายตามองเห็นแล้วว่าฝ่ายนั้นรีบปรี่ขึ้นมาคร่อมร่างเข้าไว้ ก่อนจะลงมือฟาดฝ่ามือใส่หน้าเขาไปหนึ่งฉาด
“มึงทำกูเจ็บ มึงต้องเจ็บกว่ากูร้อยเท่า มึงจำไว้”
อธิศรตวาดอย่างน่ากลัว ก่อนจะเงื้อมือฟาดลงบนใบหน้าคนที่นอนราบบนพื้นอีกหนึ่งฉาด ปรมินทร์แม้จะรู้สึกแสบใบหน้าขึ้นมาบ้าง หลังโดนตบไปสองฉาด แต่ชายหนุ่มก็ตั้งสติฮึดสู้ยกมือปัดป้องฝ่ามือที่คนนั่งคร่อมร่างเตรียมฟาดลงมาอีก
อธิศรโดนมือปรมินทร์ปัดป้องจึงทำร้ายเจ้าตัวได้ไม่ถนัดนัก แต่เด็กหนุ่มถือโอกาสที่ตนอยู่เหนือกว่าคู่ต่อสู้ ใช้สายตาหาอาวุธที่จะเล่นงานฝ่ายตรงข้ามให้สิ้นฤทธิ์ แล้วสายตาคมวาวก็มองไปเห็นโคมไฟขนาดเหมาะมือที่วางอยู่บนโต๊ะเหนือหัวที่ปรมินทร์นอนอยู่
คนมองเห็นอาวุธไม่รอช้าที่จะเอื้อมมือไปกระชากสิ่งนั่นมาถือไว้ในมือ ปรมินทร์ใจสั่นนิดๆ เมื่อมองเห็นเต็มตาว่าอธิศรถืออะไรไว้เพื่อจัดการเขา
“กูจะทำให้หน้ามึงเละเป็นศพเลยคอยดูไอ้ปรมินทร์”
คนถืออาวุธขู่กรรโชกก่อนจะเงื้อมือที่ถืออาวุธเตรียมเหวี่ยงลงใส่ใบหน้าคนที่นอนดิ้นอยู่ข้างล่าง เด็กหนุ่มปล่อยแรงเหวี่ยงลงมาสุดแรงเกิดกะว่ายังไงถ้าสิ่งที่อยู่ในมือตอนนี้โดนเหยื่อที่อยู่ข้างล่าง รับรองได้ว่าฝ่ายนั้นต้องดับดิ้นไปกับความเจ็บปวดอย่างแน่นอน
ปรมินทร์หลับตารับชะตากรรมที่คิดว่ามันคงจะเกิดขึ้นอีกไม่กี่วินาที เพราะร่างกายโดนคู่ต่อสู้ล็อคไว้ไม่ให้ขยับหลบอะไรได้ แต่พอผ่านไปหลายวินาที ชายหนุ่มก็ต้องจำใจลืมตาขึ้นมองเมื่อไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นกับใบหน้าตน สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาเข้าใจว่าทำไมเขาถึงรอดจากเงื้อมืออธิศรได้หวุดหวิด
ธนูนั่นเองที่กำลังเข้ายื้อยุดฉุดโคมไฟขนาดเขื่องนั่นออกจากมืออธิศร
“ปล่อยกูนะโว้ย กูจะฆ่าไอ้นี่”
อธิศรโวยวายอย่างบ้าคลั่ง ไม่ยอมให้อาวุธหลุดมือไปได้ง่ายๆ ธนูเองก็ออกแรงแย่งสุดกำลังเช่นกัน
“ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วยอาร์มหยุดบ้าคลั่งซะที”
“ก็มันวอนมันแส่เองนี่ มันทำร้ายผมก่อนไม่เห็นเหรอ”
“แต่อาร์มก้ไม่น่าที่โหดร้ายขนาดเอากันถึงตายขนาดนี้นี่”
ปรมินทร์มองภาพสองคนโต้เถียงกันอย่างใช้ความคิดว่าจะทำยังไงให้ร่างกายตัวเองเป็นอิสระจากการโดนทับ จังหวะที่คิดอยู่ สิ่งที่เขาไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
อธิศรจับเอาโคมไฟฟาดเข้าที่ขมับธนูทันทีที่ธนูอ่อนแรงแย่ง ร่างหนุ่มใหญ่เซล้มหมดสติจมไปกับกองเลือดที่เริ่มไหลออกมา
ปรมินทร์ตกใจกับภาพที่เห็น ธนูได้เลือดขนาดนี้ เขาจะนอนให้อธิศรเป็นต่อแบบนี้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด
อธิศรพอจัดการกับคนที่เขามาขวางทางสิ้นฤทธิ์ลงก็หันมาเตรียมจะจัดการคู่อริตัวจริงต่อ แต่เด็กหนุ่มก็ต้องตกใจหน้าหงายเมื่อหันมาทางเหยื่อเพื่อจัดการ แต่เหยื่อชิงจัดการเขาก่อนซะเอง
ปรมินทร์ยกมือข้างที่เป็นอิสระจากการที่คนทับไว้เผลอปล่อยไปยื้อยุดฉุดกระชากโคมไฟกับคนที่เพิ่งสลบไปเมื่อครู่ขึ้นฟาดสวนเต็มแรงใส่ใบหน้าคนทับ จนฝ่ายนั้นหน้าหันตัวผงะไปเล็กน้อย คนฟาดรู้สึกถึงอิสรภาพที่โดนปล่อยไปครึ่งตัว จึงออกแรงเฮือกสุดท้ายผลักคนพันธนาการให้พ้นจากร่างกาย พอทำสำเร็จ อวัยวะเบื้องล่างเป็นอิสระได้อย่างใจ ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะยกฝ่าเท้าขึ้นถีบเข้ายอดอกคนที่กำลังจะตั้งตัวต่อต้านเขา
อธิศรจุกแน่นไปทั้งทรวงจากแรงถีบของปรมินทร์เมื่อครู่ ร่างของเขาถึงกับเซถลาล้มไปกองกับพื้น อาวุธหลุดออกจากมือ เด็กหนุ่มยื้อกำลังเอื้อมมือคิดจะไปหยิบจับอาวุธกลับมา แต่แล้วก็ไม่ทันการ เมื่อสายตามองเห็นปลายเท้าของคนที่ถีบยอดอกเขาเมื่อครู่ เตะของสิ่งนั้นกระเด็นไปอีกทาง
ปรมินทร์พอลุกมาเตะโคมไฟให้พ้นมืออธิศรได้ ชายหนุ่มก็ไม่รีรออะไรให้เสียเวลาอีก ปลายเท้าข้างที่เตะโคมไฟทิ้งเมื่อซักครู่ย้ายมาจัดการเตะเข้าซี่โครงคนที่นอนแหงนมองหน้าเข้าอยู่เต็มเหยียด
อธิศรหมดฤทธิ์นอนงอตัวด้วยอาการจุกเสียด ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั้งร่างกายจนน้ำตาเล็ด แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ใส่ใจ
ปรมินทร์เห็นอาการร่อแร่ของอธิศร ชายหนุ่มกลัวว่าเจ้าตัวจะหมดลมสลบไปซะก่อนจะนั่งลงกระชากคอเสื้อขึ้นมากตะคอกถามถึงคู่แค้นอีกคน
“บอกฉันมาว่าคู่ซี้เลวๆของแกอยู่ไหน”
อธิศร ไม่มีแรงที่จะตอบแต่ก็มีแรงที่จะส่ายหน้าเป็นเชิงไม่บอก ปรมินทร์เห็นดังนั้นจึงจัดการขั้นเด็ดขาดเพื่อเค้นเอาที่อยู่ของคนที่ร่วมซ้อมอานนท์อีกคนให้ได้
ฝ่ามือชายหนุ่มข้างหนึ่งฟาดซ้ำลงบนใบหน้าคนปากแข็งอีกรอบจนเจ้าตัวหน้าหันเลือดซึมออกมาอีก
“แกจะบอกหรือไม่บอก”
คนฟาดตวาดถามขึ้นใหม่ คราวนี้คนโดนฟาดหันมามองหน้าช้าๆก่อนจะจัดการบ้วนน้ำลายผสมเลือดสาดใส่หน้าคนถามเป็นเชิงท้าทาย ว่าไม่เกรงกลัวต่อความพ่ายแพ้ที่เกิดขึ้น
ปรมินทร์หลบน้ำลายปนเลือดที่อธิศรพ่นใส่ใบหน้าได้ทัน ชายหนุ่มถึงกับเลือดขึ้นหน้า ถึงขนาดนี้แล้ว อธิศรยังไม่สิ้นฤทธิ์อีก ดี อยากเจ็บตัวเขาก็จะสนองให้
คนเลือดขึ้นหน้ายกมือตบซ้ำลงไปบนใบหน้าคนอวดดีอีกสองฉาดติด และกำลังจะยกฟาดอีกเป็นครั้งที่สาม แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นเลือดไหลกลบปากฝ่ายนั้นแล้ว ชายหนุ่มจึงลดมือลงผลักร่างบอบช้ำนั้นให้นอนราบไปกับพื้นส่วนตัวเองลุกขึ้นยืนมอง เลือดสกปรกของไอ้นี่ จะมาแปดเปื้อนเนื้อตัวเขาไม่ได้เด็ดขาด
“คราวนี้แกจะบอกฉันได้หรือยังว่าเพื่อนแกอีกคนอยู่ไหน”
คนยืนมองเอ่ยถามใหม่ เมื่อเห็นคนนอนรวยรินเงียบอีกจึงยกเท้าทำท่าจะกระทืบซ้ำ แต่ยังไม่ทันได้ลงมือ ก็ต้องวางเท้าลงที่เดิม เมื่อคนข้างล่างยอมเอ่ย
“กะ กู บะ บอกให้ก็ดะได้”
อธิศรพูดออกมาอย่างยากลำบากเพราะช้ำระบมจากการกระทำของปรมินทร์เมื่อซักครู่ไปทั้งร่าง
เด็กหนุ่มยอมบอกว่ากิติกรกบดานอยู่ที่ไหน ปรมินทร์สอบทางข้อมูลจนละเอียด พอได้เส้นทางที่จะไปจัดการกับอันธพาลอีกคนได้จึงคิดจะผละออกจากห้อง แต่แล้วก็ต้องอดไมได้ที่จะต้องหันมองร่างที่ไหวติงเล็กน้อยของอีกคนที่สลบไปก่อนหน้านี้
ธนูรีบยกมือห้ามปรมินทร์ไม่ให้เข้าใกล้ตัวเขา เมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นกำลังจะนั่งประคองร่างเขา ทันทีที่เห็นเขารู้สึกตัว
“อย่าเข้าใกล้ผมปักษ์ ผมไม่ซื่อสัตย์ต่อคุณ ผมไม่รักษาคำพูด ผมมันเลว”
หนุ่มใหญ่เอ่ยขึ้น ปรมินทร์ชะงักตามคำบอก เมื่อใช้สายตามองสำรวจพื้นที่โดยรอบที่เต็มไปด้วยหยดเลือด
“เรื่องนั้น บอกแล้วไงครับว่าเราค่อยคุยกัน ผมขอโทษนะที่ผมคงดูแลคุณธนูไม่ได้ ผมต้องรีบไปจัดการเคลียร์เรื่องของผมให้เสร็จ”
ชายหนุ่มเอ่ยบอก ธนูพยักหน้ารับรู้ก่อนบอกให้คนพูดสบายใจ
“ไปเถอะ ผมดูแลตัวเองได้”
ปรมินทร์หันมองอธิศรที่นอนหายใจรวยรินจมลิ่มเลือดที่ไหลเยิ้มไปทั้งปากและจมูก ชายหนุ่มมองสำรวจมือตัวเองที่ใช้จัดการฝ่ายนั้น ถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อไม่มีสิ่งผิดปกติ หรือรอยแผลใดๆเกิดขึ้น จึงปัดไม้ปัดมือเดินออกจากห้อง
อนิจจา ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าพอร่างตัวเองพ้นประตูไปแล้ว คนที่นอนหายใจรวยริน ได้ยันกายลุกขึ้นคลานไปหยิบเอาโทรศัพท์ของคนที่เพิ่งฟื้นจากการสลบมากดโทร แล้วเอ่ยประโยคที่ทำเอาเจ้าของโทรศัพท์ต้องหันมอง
“ไอ้กิต นี่ กูอาร์มนะ กูมีเรื่องให้มึงทำ”
.
.
.
.
.
.
.
.
อะ ติดตามกันต่อไป ตายล่ะ นี่คนหัวใจอ่อน สลบไปกับตอนนี้หรือยังเนี่ย
ขอบคุณมากมาย
แล้วเจอกันครับ
Boy

[มูมู่น้อย]

มันส์ๆๆๆๆ 
ตบกันได้ถึงพริกถึงขิง  อย่างอธิศรสมควรโดนมากกว่านี้อีก 

ปรมินตร์จะโดนไอ้อาร์มนั่นหลอกเอาป่าวเนี่ย  โทรเรียกเพื่อนมากช่วย
เลวเจงๆๆๆๆๆๆ 

อยากอ่านต่อแว้ววววว  หมูพูห์  ใจจะขาด 

[zandwizz]

 

มานต้องอย่างนี้สิ

สุดยอด!!!!!!!!!!!!!!

ตามติดต่อไป

 

[pongsj]

ซัดกันซะมันส์ บรรลัยเลยยยยยยยยยยยยยยย แหมแต่ยังมีแรงทำชั่วต่อได้อีกน่ะไอ้เลว

[image_papa]

  ปักษ์ระวังตัวนะ อธิศรมันยังไม่หมดฤทธิ์ เป็นกำลังใจให้ค้าบบ

[DeShiWa]

 

เหอะๆๆร้ายมาร้ายไป แบบนี้ละสะใจครับ

ว่าแต่ อาร์ม มีแผนอะไรอ่าครับ

ปักด์ก็น่าจะทำให้ สลบไปเลยนะครับ

จะได้ไม่ได้ลอบกัดเราได้อีก

 

[nartch]

สมแล้วกับคำเตือนนนนน ..... ปวดใจกับพี่ธนู....แม้พอจะเดาได้ความซวยของอาร์มได้ลาง ๆ
แต่ก็หวงงงงพี่ธนูอ่ะ.........ไหนจะบาดเจ็บจากฝีมือไอ้อาร์มอีกกกกก ...... 

แล้วยิ่งทิ้งไว้อย่างนี้.... มันยังไม่สิ้นฤทธิ์ ..เป็นห่วงปักษ์จังเลยยยยย ระวังตัวนะปักษ์....
โอ๊ยยย หัวใจจะวายยยยยลุ้นๆ  ๆ ๆ มาต่อเร็ว ๆ นะคร๊าบบบบ  Please....
 

[yayoy]

จิ้มตูดเพื่อนอีกแย๊วววว...ใจตรงกันบ่อยเจรง...คิๆ

 

แย๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!.....เล่นกันจนเลือดสาดเลยยยยย...

มันยังไม่ตายอ่ะปักษ์ ไอ้อาร์มมันยังไม่ตร๊ายยยยยยยยยยยย!! 

ระวังตัวน๊า......น่ากลัวๆ....


สะใจเล็กๆ กับสิ่งที่ไอ้อาร์มได้รับ......

[niph]

 
อาร์มตลบหลังแย้ววววววว

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

โห ฉากตอนแก้แค้นนี่ถึงใจไปเลยอ่ะ
อ่านทีนี่เสียวไปถึงสันหลังเลย หุหุ

[นางมารร้าย]

สะใจ แต่เป็นห่วงปักษ์ กลัวถูกไอเลวเล่นงานอีก   

อยากให้ปักษ์เล่นงานไออาร์มให้หนักกว่านี้   

รออ่านตอนต่อไปค่ะ

[MiTo™]

ชอบ อธิศร  คับเลวได้ใจผมจิงๆ

จะ  เตะ ไหมเนี้ย

 

[Junrai_Hyper™]

เสียงนางพยาบาลสาวสำเนียงใต้ร้องเรียกเพื่อนร่วมอาชีพให้เข้าไปช่วยภายในดังลั่น ชายหนุ่มตัดสินใจเข้าไปดูอาการคนคลั่งตามเสียงเรียกรวมกับพยาบาลคนอื่นๆ
“ปล่อยผม ผมอยากตาย ปล่อยผม”
คนบนเตียงร้องให้ฟูมฟายพยายามดิ้นตัวเองให้หลุดจากพันธนาการ ชายหนุ่มยืนตัวแข็งทื่อมองภาพนั้นอย่างสะท้านใจ นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่ก่อนจะพาตัวเองมาที่นี่
ตอนที่เขาดิ้นรนจะไปเคลียร์ปัญหากับใครคนหนึ่งที่ทำให้เจ็บปวดใจ เขาจะเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ
“ใจเย็นๆซิคะคุณ อย่าดิ้นค่ะ อย่าดิ้น เข็มน้ำเกลือจะหักแล้วนะคะ”
พยาบาลรอบเตียงพยายามปลอบหนึ่งในนั้นวิ่งออกไปตามหมอเมื่อทุกอย่างดูโกหลาหลเกินจะรับมือไหว
ชายหนุ่มหลับตาปี๋เบือนหน้าหลบไปอีกทางเมื่อเห็นว่าเสาห้อยน้ำเกลือล้มระเนระนาด แรงที่ล้มลงของเสาดึงสายที่ห้อยโยงติดกับเข็มขาดผึงกระชากเข็มที่เสียบอยู่บนหลังมือหลุดลอย เสียงนางพยาบาลร้องกรี๊ดเมื่อเลือดคนไข้พุ่งเปรอะเปื้อนชุดขาว ก่อนทุกอย่างจะสงบนิ่งเมื่อคนเสียเลือดเริ่มหอบเหนื่อยและเลิกดิ้นกลายเป็นเหม่อลอยพร่ำเพ้ออย่างคนเสียสติ
“ผมไม่อยากอยู่บนโลกนี้ ผมไม่อยากอยู่”
คนหลับตาปี๋ลืมตาขึ้นมองเหตุการณ์ ชายหนุ่มสะเทือนใจกับภาพที่เห็น มันเหมือนเป็นเงาของกระจกที่ส่องสะท้อนตัวเอง หนุ่มใหญ่คนนี้เป็นอะไรมาหนอถึงได้คิดไม่อยากที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ ทั้งๆที่วันนั้นยังดูดีปกติอยู่นี่นา ปกติขนาดที่ว่าแนะให้เขาไปเย็บแผลที่นิ้ว!!!
คนนึกคิดหลีกทางให้หมอที่เข้ามาสมทบในห้อง หมอวัยกลางคนฉีดสารบางอย่างเข้าไปในร่างกายคนเหม่อ ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะค่อยๆตาปรืออ่อนแรงแล้วหลับลงไปในที่สุด
“หมอขอคุยกับคุณหน่อยได้มั๊ยครับ”
ชายหนุ่มสะดุ้งได้สติเมื่อหมอวัยกลางคนหันมาพูดด้วย เขาพยักหน้ารับง่ายๆก่อนจะเดินตามหลัง คนขอคุย ออกไปจากห้อง ปล่อยให้ด้านหลังเป็นหน้าที่ของพยาบาลที่จะจัดการกับคนเพิ่งคลั่งต่อไป
.
.
.
.
.
“คุณเป็นอะไรกับผู้ป่วยครับ”
หมอเอ่ยถามเขาหลังจากที่นำพาเขาเข้ามาในห้องทำงานอีกห้องหนึ่ง ชายหนุ่มมองหน้าเจ้าของคำถามก่อนตอบออกไปด้วยท่าทีอึกอักเล็กน้อย
“เพื่อนครับ ผมเป็นเพื่อนเขา เรามาเที่ยวที่นี่ด้วยกัน”
“ถ้างั้นคุณคงทราบแล้วสิว่าทำไมเพื่อนคุณถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้”
“ทำไมเหรอครับ คือ ผมหมายถึงเพื่อนผมเขาก็ปกติดีนี่ครับ ที่เขาคลั่งเมื่อครู่นี้ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น”
“คุณไม่ทราบจริงๆเหรอครับ ว่าเพื่อนคุณเป็นอะไร”
“ครับ ผมไม่ทราบ”
“จากประวัติที่เราค้นเจอ เพื่อนคุณ มีเชื้อ HIV อยู่ในร่างกายในระยะเริ่มต้นนะครับ”
หลังหมอวัยกลางคนเอ่ยจบ คนฟังถึงกับยืนอึ้งพูดอะไรไม่ออกไปหลายวินาที โธ่เอ้ย เวรกรรมแท้ๆ มิน่าล่ะ คนคลั่งเมื่อครู่ถึงไม่อยากมีชีวิตอยู่
“หมออาจจะผิดจรรยาบรรณนะครับที่บอกกับคุณ แต่หมอต้องบอก เพื่อทำความเข้าใจกับคุณในเรื่องนี้ ตอนนี้สภาวะจิตใจผู้ป่วยน่าเป็นห่วงมาก น่าเป็นห่วงซะยิ่งกว่า สิ่งที่เขาเป็น เขาอาจมีชีวิตรอดอยู่อย่างคนปกติได้เป็นสิบๆปีเลยนะครับ หากเขายอมรับและเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็น นั่นก็หมายถึงว่าคนใกล้ตัวก็ต้องช่วยเขาด้วย คุณบอกคุณเป็นเพื่อนสนิทกับเขา คงไม่ยากเกินไปนะครับที่คุณจะเปิดใจยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น และร่วมให้กำลังใจ ทำความเข้าใจกับเขา เปลี่ยนมุมมองให้เขารู้จักรักชีวิต รักที่จะอยู่อย่างคนปกติ แม้มันอาจจะฟังดูยากซักหน่อย แต่ถ้าเราช่วยกัน เข้าใจชีวิตเขา ทุกอย่างมันก็คงจะไม่เลวร้าย”
หมอวัยกลางคนเอ่ยต่อไปเรื่อยๆ คนยืนฟังพยายามคิดตาม และไม่รู้สึกขัดแย้งใดๆที่จะทำตามคำแนะนำนั่น โรคนี้ไม่ได้ติดต่อกันได้ง่ายๆอย่างที่คนทั่วไปหวาดระแวง เขาคนหนึ่งล่ะ ที่ไม่กลัวไวรัสประเภทนี้จนขึ้นสมอง เขาจะทำให้หนุ่มใหญ่ที่โชคร้ายนี่ รู้สึกรักและหวงแหนชีวิตตัวเองให้ได้ และรู้จักที่จะอยู่อย่างไม่ยอมแพ้ต่อสิ่งที่เป็น ก็เขายังจำได้นี่ วันนั้น วันที่เขาบาดเจ็บ หนุ่มใหญ่รายนี้แม้จะไม่รู้จักเขา ก็ยังแสดงน้ำใจ ด้วยมีท่าทีห่วงใยและแนะนำเขาให้ไปเย็บแผลที่ฉีก จะเป็นอะไรล่ะ ถ้าวันนี้ เขาจะแสดงน้ำใจตอบแทนเจ้าตัวบ้าง
.
.
.
.
.
.
ปรมินทร์ถอนหายใจหลังจากนึกทวนเหตุการณ์ย้อนหลัง ณ วันนั้น วันที่เขารับรู้สาเหตุที่ธนูทำร้ายตัวเอง ชายหนุ่มปฏิบัติตัวตามความรู้สึก และความนึกคิดที่ตั้งมั่นตั้งแต่แรกหลังจากฟังที่เรื่องราวจากปากหมอจบ เขาจำได้ว่าเขาแสดงตัวว่าตัวเองเป็นใครต่อหน้าธนูตอนที่เจ้าตัวรู้สึกตัวและเริ่มควบคุมสติอยู่ ธนูบอกคุ้นหน้าเขาเหลือเกิน เขาเลยต้องบอกว่า เขาเป็นคนๆเดียวกับที่เจ้าตัวบอกให้ไปเย็บแผล ตอนที่แผลตรงนิ้วมือฉีกลึก ความสัมพันธ์ฉันเพื่อนจึงเกิดขึ้นหลังจากนั้น
ในคืนที่ธนูออกจากโรงพยาบาล ธนูกับเขาได้พูดคุยถึงที่มาที่ไปของชีวิตกันและกันริมหาด เขาถึงได้รู้ว่าหนุ่มใหญ่รายนี้รับทราบผลเลือดของตัวเองหลังจากที่เจอกับเขาครั้งแรกได้ไม่กี่วัน ฝ่ายนั้นบอกว่าที่ต้องไปตรวจเลือดไว้เพราะพลาดจากอาการเมาไม่ได้สติ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เห็นร่างตัวเองนอนเปลือยเปล่าในห้องของใครคนหนึ่ง ใครคนนั้นเจ้าตัวบอกเพิ่งจะรู้จักได้ไม่นาน จากการเจอกันโดยบังเอิญในห้างหรูที่เจ้าตัวเปิดร้านขายจิวเวอรี่อยู่นั่นเอง
“ผมไม่น่าพลาดเลยจริงๆ แรกๆที่คบก็ไม่น่าจะมีอะไร แต่หลังๆ ดุเขารุกตามผม จนผิดสังเกต ไม่รู้สิ ผมรู้สึกเขาน่ากลัวขึ้นมาอย่างประหลาด ผมเลยต้องตีตัวออกห่างเอาไว้ แต่ก็พลาดจนได้ มารู้ตัวอีกทีก็เสร็จเขาไปแล้ว แล้วจู่ๆ เขาก็หายไปจากชีวิตผม มันทำเอาผมเครียดจนต้องไปตรวจเลือดเพื่อความสบายใจ แต่มันกลับกลายเป็นว่า ผมต้องมารับรู้ว่าผมเป็นดั่งคนตายทั้งเป็น ผมเสียใจ ผมเสียใจ ถ้าวันนั้นผมมีสติ ผมคงไม่พลาด”
ตอนนั้นเขาจำได้ว่าธนูร้องให้พร้อมกับประโยคที่พร่างพรูออกจากปาก เขาเองก็ไม่รอช้าที่จะคว้าตัวคนร้องให้เข้ามากอดปลอบ ดูฝ่ายนั้นจะตกใจนิดหน่อย คงสงสัยว่าทำไมเขาถึงกล้าทำแบบนั้น แต่เขาก็แสดงออกถึงความจริงใจว่าไม่นึกรังเกียจ หรือกลัวต่อสิ่งที่เจ้าตัวเป็น
“ของแบบนี้ มันไม่ได้แพร่เชื้อให้กันได้ง่ายๆนะครับ วางใจเถอะ ผมเชื่อว่าคุณธนู สามารถอยู่บนโลกใบนี้ได้นานแสนนาน ถ้าคุณธนูไม่ท้อ และไม่รู้สึกหมดหวัง เราต้องสู้นะครับ มันเกิดขึ้นแล้ว เราแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่เราปรับเปลี่ยนอนาคตเราให้สอดรับกับสถานการณ์ชีวิตได้นี่ครับ รู้อะไรมั๊ย คุณธนูทำถูกต้องที่สุดแล้ว กับการที่กล้าไปตรวจพิสูจน์สิ่งที่ค้างคาใจ คุณธนูโชคดีแค่ไหนที่รู้ตัวเองก่อนจะสายไปกว่านี้ เชื้อคุณธนูมันเพิ่งเริ่มต้น มันคงจะเติบโตไปกว่านี้อีกไม่ได้หรอกหากว่าคุณธนู จะเข้มแข็ง และต่อต้านมันทุกวิถีทาง ผมเอาใจช่วยนะครับ และผมสัญญาว่าจะอยู่ข้างคุณธนู ไม่ว่าจะยังไง คุณธนูต้องสู้นะครับ อย่ายอมแพ้ เราต้องอยู่บนโลกใบนี้ด้วยกันนะครับ คำว่ามิตรภาพ ไม่มีอะไรมาขีดเส้นแบ่งได้หรอกครับ ผมพร้อมที่จะเป็นเพื่อนที่เข้าใจคุณธนูทุกเมื่อครับ”
ประโยคยืดยาวที่เขาได้เอ่ยออกไปคราวนั้น ทำเอาคนท้อชีวิต ซบร้องให้สะอื้นจนตัวโยนในอ้อมกอดเขา พลางพร่ำเพ้อ ซาบซึ้งถึงน้ำใจที่เขามี ก่อนจะสัญญากับเขาว่าจะเลิกคิดบ้าๆแบบที่เคยคิดอีก ตอนนั้นเขาเองก็น้ำตาคลอจนในที่สุดก็ร้องให้ออกมาเช่นกัน เมื่อนึกถึงเรื่องตัวเองขึ้นมาบ้าง เขาบอกคนที่สะอื้นในอ้อมกอดสู้ และยืนหยัดอยู่บนโลกใบนี้ด้วยรอยยิ้ม แล้วเขาล่ะ ปัญหาชีวิตเขาน้อยนิดนัก หากจะเทียบกับคนในอ้อมกอดตอนนี้ เขาต้องทำได้อย่างที่สอนคนอื่นสิ เขาต้องทำได้
“คุณปรมินทร์เป็นอะไรไปครับ”
ธนูแยกตัวออกมาถามเขาเมื่อเห็นแล้วว่าเขาร้องให้ออกมา ฝ่ายนั้นคงจะงงว่าเขาเป็นอะไรขึ้นมา เขาเลยต้องบอกเล่าความเป็นมาของเขาให้เจ้าตัวฟัง
การกระทำของวิศรุตและอธิศร ถูกเขาถ่ายทอดออกมาจนหมดในส่วนที่ทำให้เขาต้องหนีมาเลียแผลใจที่นี่ ธนูนั่งฟังเขาจนเขาเล่าจบ ก่อนที่เขาจะปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบแก้มอีกครั้ง การสนทนาประสาเพื่อนปรับทุกข์กับเพื่อนจึงเริ่มหลังจากนั้น ธนูกลับมาเป็นฝ่ายให้กำลังใจเขา จนเขานึกละอายขึ้นมา มีอย่างที่ไหนล่ะ คนที่มีปัญหาหนักกว่าต้องปลอบใจคนที่มีปัญหาขี้ผง การพูดคุยคราวนั้น มันทำให้เขามีพลังที่จะยืนหยัดอย่างคนมีสติ และพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกเหตุการณ์ทุกเหตุการณ์ที่จะผ่านเข้ามาหลังจากนี้
.
.
.
.
.
.
TBC.

[zandwizz]

 

แล้วอธิศรจะติดไหมเนี่ย

ให้มันติดไปเรย จะได้........

รออ่านต่อไปคับป๋ม

 

[Turn_righT]

เดาถูกด้วย...ปมอันใหญ่เลยนะเนี่ย ทำไมตอนอ่านหนังสือสอบไม่เดาได้อย่างนี้บ้างนะ 

คนทำชั่วอย่างอาร์มก็ต้องได้รับกรรมชั่วไป...น่าสงสารแต่ธนู 

แล้วยังไงกันล่ะเนี่ย  อย่าบอกนะว่าปักษ์จะกลับมาคู่กับคนใจร้าย

ยังไม่ลืมนะว่าตอนแรกทำไรกับปักษ์ไว้...ยังไม่ลืม   

[DeShiWa]

 

อ่าครับ จริงๆแล้ว คุณธนูติดเชื้อเหรอครับ

น่าสงสารครับผม แต่อาร์มก็ติดไปแล้วดิครับ

อิอิ นะ

 

[image_papa]

  สงสารพี่ธนูอ่ะคับ ดีนะได้ปักษ์มาปลอบใจไว้ก่อน สู้ๆนะคับ

  ส่วนนายอาร์ม สงสัยจะไม่รอดแน่ ไปหาหมอตรวจเลือด แล้วคงช๊อค เหอๆๆๆ

[pongsj]

สงสารธนูมากๆ เคยรู้มาบ้างว่า คนที่ติดเชื้อบางคนถ้ารักษาสุขภาพร่างกายและจิตใจให้ดี ก็อยู่ได้เป็น 10 ปีๆ

แต่แบบนี้สงสัยๆไอ้เลวนั้นคงไม่รอด 555 สม กรรมตามทันจิงๆ

[ninaprake]

ถ้าให้เดาจากเหตุการณ์หลายๆ อย่าง..ตั้งแต่ธนูคิดฆ่าตัวตายล่ะก็ 
อาร์มโดนแก้แค้นแบบที่ต้องตายทั้งเป็นซะแล้ว.....
ไม่ต้องถึงมือปักษ์...กรรมตามสนองคนคิดชั่วทำชั่ว (รีเหมือนจะเสียใจด้วย.. )
แต่จริงๆ แล้วสะใจว้อยยยย    เกลียดอาร์มเสมอ 
ขอบคุณที่มาต่อจ้า   

คิดว่า คิดเหมือนกันนะ ..... อาร์มติดโรคตายแน่ๆ 

-----------------

EDIT:

เพิ่งตามอ่านทัน ..... ธนูติดมาจริงๆด้วย .....ไอ้อาร์มเสร็จแน่ 

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

ไม่น่าติดเชื้อเลยอ่ะ คุณธนูอ่ะ ฮือๆๆ
เสียใจๆๆ

[bigynew]

  สงสารคุณธนูจังเลย

แต่ก็สมน้ำหน้าไอ้ อาร์ม มัน ป่านนี้คงติดเชื้อจากความร่านของมันไปแล้ว 555 สะใจจริง ๆ เลย
 

[^*+KYLE+*^]

ต่อคับต่อ

ค้างมากมาย

สะใจจัง นายอาร์มติดเชื้อ HIV 555+

 

[nartch]

นั่นนนนนนนนว่าแล้ว....เห็นเค้ามาลาง ๆ บทลงโทษคนเลวอย่างอธิศร....
ที่แย่ที่สุดคือพี่ธนูของฉานนนนน              เสียใจอย่างแรงงงงงง ทำไมต้องเป็นพี่ธนู....
อีกอย่าง...ไงฉันก็ยังหวงพี่ธนูอยู่ดี....ทำไมต้องให้ไปมี              กะไอ้อาร์มด้วยยยยยย
ปักษ์คงไม่ว่ากันนนน ถ้าจะเป็นห่วงงงงพี่ธนูมากกกกกกกว่า....
 

[hutsepsut]

  .....55555...นายที่สุดเรื่องราวก็จะค่อยๆดีขึ้นแล้วอ่ะ...งานนี้น้าต้องยกรางวัลนายรองยอดเยี่ยมให้คุณธนูเลยน้าค้าบ....ขอบคุณที่มาต่อน้าค้าบ...

[นางมารร้าย]

สงสารคุณธนูจังเลย ที่ติดโรคร้าย 

แต่ก็สะใจด้วยที่นายอาร์มติดไปด้วย  ว่าแล้วว่าคุณธนูคงไม่โง่ที่จะถูกนายอาร์มหลอก

ที่แท้คุณธนูก็หลอกนายอาร์มนี่เอง สะใจจริงๆ 
 

[three]

 :เตะ1:ของฝากนายอธิศร
กรรมสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

[Junrai_Hyper™]

..
..
..
คนนึกถึงอดีตรู้สึกหงุดหงิดกับรถที่ต้องติดไฟแดงขึ้นมาอีก ทำไมฟ้าถึงให้เวลาไอ้อันธพาลชั่วๆซี้อธิศรนานนักนัก เขาอยากที่จะไปถึงที่กบดานของมันเร็วๆ การราวีทวงแค้นครั้งนี้ มันจะได้จบได้สิ้นไปเสียที ไอ้นั่นลงมือกับอานนท์หนักกว่าอธิศร เขาต้องเอามันให้หนักกว่าที่อธิศรโดนเช่นกัน
ทางด้านธนู พอฟื้นจากสลบและเรียกสติกลับมาให้ตัวเองได้เต็มที่ ก็ลุกเดินไปหาร่างอธิศรที่บอบช้ำอย่างหนัก แต่ก็ยังยันกายลุกขึ้น หนุ่มใหญ่ใช้มือยกปาดเลือดที่ไหลออกจากแผลที่โดนฟาดด้วยโคมไฟลวกๆ
“พี่ธนู ช่วยผมด้วย”
อธิศรโซเซเข้าหาคนที่เพิ่งฟื้นจากสลบ หนุ่มใหญ่เอื้อมมือไปจับตัวคนโซเซ อธิศรใจชื้น ที่อย่างน้อย ธนูก็คงยังห่วงใยเขาอยู่ แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อ เจ้าของมือที่จับร่างเขา ออกแรงเขย่าสุดแรง จนร่างบอบช้ำของเขาสั่นเทิ้ม
“ทำไมถึงเลวแบบนี้อธิศร นายจะชั่วจะช้าไปถึงไหน โทรไปยกเลิกแผนการของนายเดี๋ยวนี้ นายอย่าให้ใครแตะต้องตัวปักษ์แม้แต่ปลายก้อย”
ธนูตวาดคนร่างสั่นเทิ้มอย่างโกรธจัด เขาได้ยินหมดแล้วถึงแผนการที่อธิศรหลอกล่อให้ปรมินทร์ไปในที่ที่หนึ่ง เด็กร้ายกาจนี่นัดแนะกับเพื่อนซี้อย่างกิติกรให้ระดมพรรคพวกที่เคยสนิทกันไปดักรอรุมยำและรุมถล่มปรมินทร์ชนิดไม่ตายก็ให้พิการไปเลยทีเดียว
“ใช่ผมมันเลว แล้วทำไมล่ะ พี่ไม่เห็นเหรอว่าไอ้คนดีของพี่มันทำกับผมขนาดไหน ดูสภาพผมสิ ดูผม มันทำผมถึงขนาดนี้แล้ว พี่ยังจะคิดว่าผมร้ายกาจเหรอที่ผมคิดจะทวงแค้นคืนจากมัน”
อธิศรฮึดแรงเถียง คนโดนเถียงส่ายหน้าช้าๆอย่างนึกเอือมระอา แล้วเอ่ยออกไปใหม่
“พี่เชื่อว่าปักษ์มีเหตุผลพอ พอที่ปักษ์จะทำนายได้ขนาดนี้อธิศร “
“ก็มันเลวมันชั่ว มันหาเรื่องผม มันหึงที่ผมมีอะไรกับพี่ไง ผมเคยบอกแล้วไงว่าไอ้นี่น่ะมันร้าย ร้ายอย่างที่ใครๆก็ตามมันไม่ทัน”
“หยุดพล่ามและก็หยุดเพ้อได้แล้วอธิศร คนที่ร้ายกาจชั่วช้า มารยา ส่ำส่อนน่ะมันนาย ไม่ใช่ปักษ์ จะบอกให้นะ ต่อให้คนอย่างไอ้ธนู ไปค้างไปนอน ไปมั่วกับใครเนี่ย คนอย่างปักษ์ไม่มีทางหึงหรือหวงแหนได้อยู่แล้ว ที่นายโดนปักษ์ยำเละขนาดนี้ ไม่ใช่สาเหตุนี้แน่ ตอบมาสิว่านายไปทำเรื่องชั่วช้าอะไรไว้ล่ะ ปักษ์ถึงได้ตามมาซัดนายขนาดนี้ อ้อ แล้วที่ปักษ์คิดว่านายอยู่ที่นี่และตามตัวมาถูก อย่าบอกนะว่านายใช้ลูกไม้ตื้นๆที่นายเคยใช้หลอกล่อปักษ์เพื่อแก่งแย่งตัววิศรุตคราวนั้น หึ ช่างน่าสมเพชนัก คิดอะไรไม่เป็นแล้วหรือไง ถึงต้องใช้วิธีสกปรกๆเดิมๆ หรือคนต่ำช้าอย่างนาย หัวสมองมันคิดอะไรได้แค่นี้”
“หยุดนะ นี่มึงด่ากูเหรอ ไอ้แก่”
อธิศรหลุดสันดานดิบออกมาทันที เมื่อเริ่มทะแม่งๆต่อสิ่งที่ได้ยิน นี่มันอะไรกัน ธนูพูดยังกะรับรู้เรื่องราวของเขามาก่อนหน้านี้งั้นแหละ เป็นไปไม่ได้สิ ไอ้แก่นี่น่าจะรับรู้ชีวิตเขาจากละครที่เขาสร้างขึ้นเท่านั้น นี่มันขุดอะไรมาพูด ไม่จริงใช่มั๊ยที่มันจะรับรู้เบื้องหลังชีวิตของเขา มันจะรู้มาจากไหน ปรมินทร์ วิศรุต ไม่จริง สองคนนั้นต้องแพ้ทางเขาเท่านั้น พวกมันไม่มีวันฉลาดกว่าเขา ไม่มีวัน เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้
คนคิดสับสนในสิ่งที่ได้ยินผงะเล็กน้อย ในใจสั่นจนจะควบคุมไม่อยู่ เกมนี้เขากำลังจะแพ้เหรอ ไม่ใช่เด็ดขาด
“ไง หลุดสันดานออกมาเลยเหรอ พ่อคนดี คนดีที่อ้างว่าตัวเองโดนราวีจากคนชั่ว แกคิดว่าฉันจะเชื่อแกง่ายๆเหรอ ไอ้เด็กเลี้ยงแกะ ที่ฉันคล้อยตามแกทุกอย่าง ฉันปูทางเพื่อจะทำให้แกตกนรกหมกไหม้ดั่งคนตายทั้งเป็นเท่านั้น”
“มึงพล่ามอะไรกูไม่เข้าใจ”
“คนโง่ที่อวดฉลาดอย่างแกมันย่อมเข้าใจอะไรยากอยู่แล้ว ฉันจะบอกให้ก็ได้ ว่าชีวิตจริงของแกที่ต่ำช้าโสมมฉันรู้หมดแล้ว หึ ช่างน่าสมเพชนัก แกไม่ได้เป็นรุ่นน้องของวิศรุตอย่างที่แกกล่าวอ้าง แกไม่ได้โดนตามราวีจากวิศรุตหรือปรมินทร์ แต่แกเองเป็นคนปั่นหัวสองคนนั่นให้ขัดแย้งกัน เพื่อผลประโยชน์ของแก ซึ่งฉันคิดว่ามันเป็นเงินหลักแสนที่ฉันไถ่ชีวิตแกคืนมา ฉันไม่เสียดายเงินนั่นหรอก หากมันจะทำให้คนอย่างแก มีสติ มีสำนึกเลิกทำตัวชั่วช้า แต่แกมันรั้นเอง แกยังตามราวีสร้างเรื่องไม่จบไม่สิ้น กับคนอื่นไม่เท่าไหร่ฉันจะไม่สนใจแกเลยถ้าแกจะทำตัวชั่วช้าด้วย แต่นี่แกเล่นกับปักษ์ แกเล่นกับคนดีๆหนึ่งคนที่หายากนักในสังคมตอนนี้ แกรู้อะไรมั๊ย ปักษ์เป็นคนทำให้ฉันอยากมีชีวิตอยู่ ปักษ์ทำให้ฉันมองเห็นค่าคนอื่น ปักษ์ห้ามฉันทำการใดๆเพื่อเป็นการให้ทุกข์กับคนอื่น จิตใจปักษ์สูงส่งแค่ไหนแกสำนึกบ้างมั๊ย ฉันเคยสัญญาและสาบานกับปักษ์ว่าจะทำตัวอย่างที่ปักษ์ขอ ไม่ยุ่งกับใคร ไม่ทำให้ใครเป็นทุกข์ แต่พอมาเจอแก ฉันขอยอมผิดสัญญา เพราะแกมันเลวสุดขั้วเกินกว่าใครหลายคนที่ฉันเคยรู้จัก แกทำให้คนดีหนึ่งคนของฉันวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น วันนี้แกถึงต้องมาเจอฉันไง คนอย่างแกจะสำนึกได้มั๊ยว่าฉันตั้งใจยัดเยียดสิ่งที่ฉันเป็นให้แกมากขนาดไหน แกคงคิดสินะว่าสิ่งที่แกได้รับจากฉันคือความเสน่ห์หา แกคิดผิด ไอ้โง่ แกคิดว่าคนอื่นโง่กว่าแก แกทะนงว่าตัวแกเอาใครๆอยู่หมัด แท้ที่จริงแกน่ะ มันโง่ โง่มาโดยตลอดรู้ไว้ด้วย ไอ้เศษมนุษย์”
อธิศรอ้าปากตาสค้างตัวสั่น ไม่คิดว่าชีวิตนี่จะได้เจอและสัมผัสกับถ้อยคำด่าที่เสียดแทงให้เจ็บแสบได้ถึงทรวงอย่างนี้ หัวใจเด็กหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ จนมันแทบจะทะลุแออกมานอกอก แววตาธนูตอนนี้ช่างน่ากลัวนัก ต่างจากธนูที่เขาได้สัมผัสเมื่อครู่ แม้เขาจะยังไม่เข้าใจในสิ่งต่างๆที่พร่างพรูออกมาจากฝ่ายนั้นก็เถอะ แต่แค่นี้เขาก็เจ็บก็แสบไปทั้งใจแล้ว นี่หรือเปล่าศรัตรูที่แท้จริงของเขา ธนูช่างร้ายกาจนัก ตาย วันนี้กูเอามึงตายแน่
คนเจ็บใจยกมือที่ช้ำระบมฟาดลงบนใบหน้าคนร้ายกาจจนฝ่ายนั้นหน้าหัน คนลงมือก่อนคิดจะลงมือซ้ำ แต่ช้ากว่าคนที่โดนกระทำ
ธนูยกหมัดขึ้นชกสวนกระแทกใบหน้าอธิศรทันควันหลังตั้งหลักได้ จนฝ่ายนั้นเซล้มคว่ำลงไปกองกับพื้นอีกรอบ คนชกไม่รอช้าที่จะตามไปกระชากคอเสื้อขึ้นมาเอ่ยตวาดสั่งใหม่
“โทรไปยกเลิก สมุนของแกเดี๋ยวนี้ว่าอย่าให้ใครแตะต้องตัวปักษ์ แม้แต่ปลายก้อย ไม่งั้นฉันเอาแกตาย”
ธนูยกมือจะชกซ้ำ อธิศรร่ำร้องยกมือปัดป้อง ก่อนจะร้องให้ฟูมฟายออกมาว่ายอมแพ้แล้วทุกอย่าง ธนูไม่ใส่ใจกับท่าทีมารยาสาไถที่เห็น เขาคิดว่าในเมื่ออธิศรมัวแต่ชักช้า เขาก็น่าจะโทรไปเตือนปรมินทร์เองว่าอย่าหลงกล ไปในที่ที่อธิศรขุดหลุมพรางดักเอาไว้
.
.
.
.
.
.เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเมื่อรถที่ขับอยู่ออกเคลื่อนผ่านไฟแดงไปได้ซักพัก เจ้าของโทรศัพท์ถึงกับแปลกใจกับเบอร์คนที่โทรเข้ามา”
“ไปเอาเบอร์มาจากไหนนะ”
ชายหนุ่มพึมพำเมื่อจำได้ว่าเบอร์ที่โทรเข้ามาคือเบอร์ของคนที่ตัวเองเพิ่งป้อนข้าวป้อนน้ำเสร็จ ก่อนจะออกมาที่นี่
“ปักษ์เหรอ นี่พี่วิชญ์นะ”
วิศรุตรีบเอ่ยออกไปอย่างดีใจเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณที่ฝ่ายนั้นกดรับ อานนท์ มองหนุ่มใหญ่ตาปริบๆ นึกงงเหมือนกันที่จู่ๆเขาก็เห็นเจ้าตัวเดินเข้ามาในห้องเขาพร้อมพยาบาลที่ช่วยถือถุงน้ำเกลือมาให้ ก่อนจะจัดการห้อยไว้บนเสาที่เตรียมมาด้วย
วิศรุตบอกจุดประสงค์กับเขาว่าต้องการติดต่อปรมินทร์ แต่ไม่มีเบอร์เจ้าตัว เพราะเบอร์เก่าติดต่อหลายครั้งแล้วแต่ไม่เป็นผลสำเร็จ คนรู้จุดประสงค์ บอกเบอร์ให้โดยยังไม่ถามไถ่ถึงอะไรทั้งสิ้น เพราะคนขอดูร้อนรนเหลือประมาณที่จะติดต่อกับเจ้าของเบอร์ที่เขาเอ่ยบอก
“มีอะไรพี่วิชญ์ หายดีแล้วเหรอ ถึงโทรศัพท์ได้น่ะ”
ปรมินทร์ทักออกไป ก่อนที่บทสนทนาจะดำเนินไปพักหนึ่ง แล้วต้องชะงักลงเมื่อแบตของคนรับสายหมดลงกระทันหัน
ปรมินทร์โยนโทรศัพท์ไว้ทางเบาะด้านหลัง ไม่ใคร่ที่จะใส่ใจเชื่อมต่ออุปกรณ์ชาร์จแบตที่ติดอยู่บนตัวรถ ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะคุยกับใครทั้งนั้น เป้าหมายของเขาคือไปถึงที่หมายให้เร็วที่สุดเท่านั้น
ทางด้านธนู ร้อนรนจนสุดจะทนเมื่อติดต่อคนที่กำลังวิ่งเข้ากองไฟไม่ได้ หนุ่มใหญ่หันมาระเบิดอารมณ์กับจอมวางแผนการอีกรอบ
“โทรไปบอกเพื่อนแกเดี๋ยวนี้ อย่าให้ใครเข้าใกล้ปักษ์”
“ไม่ ยังไงกูก็ไม่โทร แน่จริงมึงฆ่ากูเลยสิ”
อธิศรเอ่ยท้าทาย คนออกคำสั่งส่ายหน้าช้าๆยิ้มเหยียดเอ่ยขึ้น
“ฉันไม่ฆ่าแกหรอก เพราะอีกไม่นาน แกก็ต้องตายทั้งเป็นอยู่แล้ว”
“มึงพูดอะไรของมึง กูงงมานานแล้วนะไอ้แก่”
“งงเหรอ งั้นแกรอเดี๋ยว ฉันมีอะไรให้แกดูเพื่อแกจะได้ตาสว่างไอ้คนฉลาด”
คนเอ่ยลุกขึ้นไปเปิดตู้เอกสาร หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกจากซองสีน้ำตาล เดินตรงมาหาคนที่มองดูอยู่
“เอ้า ดูซะให้เต็มตา แล้วก็เชิญนอนกอดกับมันในห้องนี้ให้พอใจ ส่วนฉันจะไปช่วยปักษ์เอง”
กระดาษแผ่นหนึ่งตกลงตรงหน้า อธิศรไล่สายตามองตั้งแต่หัวกระดาษที่ลงชื่อหน่วยงาน ใจเด็กหนุ่มเต้นสั่นระรัว เมื่อไล่สายตาไปครบทุกบันทัดจนตะหนักได้ว่าคนยื่นกระดาษให้ต้องการบอกอะไรเขา
เสียงร้องอันแผดกล้าดังลั่นห้องทันที ที่คนอ่านรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างผ่านสายตา
“ไม่จริงไม่จริง มึงไอ้ระยำไอ้แก่สารเลว มันเป็น เอดส์ ทำไมมึงไม่บอกกู มึงแพร่เชื้อให้กูทำไม มึงทำกูทำไมไอ้สัตว์”
“หุบปาก มึงไม่มีสิทธิมาด่ากู ใครแพร่เชื้อให้มึง มึงต่างหากที่ร่านส่ำส่อนอยากรับเชื้อเอง สะใจกูจริงๆ อย่างมึงมันต้องเจอแบบนี้แหละถึงจะสาใจ ไอ้เด็กปีศาจ”
พูดจบ คนพูดลุกขึ้นถ่มนำลายใส่หน้าคนกรีดร้องทันที ก่อนจะรีบเดินไปหยิบฉวยกุญแจรถออกจากห้องเพื่อออกตาม ไปช่วยชีวิตคนดีของตัวเอง โดยปล่อยให้คนข้างหลัง นอนดีดกายชักกระตุกเกลือกกลิ้งไปบนพื้นห้อง พร้อมกับเสียงกรีดร้องแห่งความคับแค้นใจแต่ลุกทำอะไรไม่ได้ เพราะร่างกายระบมไปแล้วทุกส่วน
ทางด้านปรมินทร์ พอเลี้ยวรถเข้าไปทางซอยแคบที่อธิศรบอก ชายหนุ่มเริ่มทะแม่งๆกับสถานที่ ยิ่งขับไปเท่าไหร่ ซอยก็ยิ่งเปลี่ยวขึ้นเท่านั้น นี่มันอะไรกัน หรือว่าอธิศรจะหลอกเขา
คนคิดได้ใจกระตุกวูบ ความแค้นที่บดบังจิตใจ ทำให้เขาลืมพิษสงของอธิศรที่วิศรุตเคยบอกเอาไว้เสียสนิท
...อาร์มน่ะ ร้ายกว่าที่ปักษ์เห็นอีกนะ…….
คนใจกระตุกชะลอรถ เพื่อคิดหาทางเลี้ยวกลับออกจากซอยบ้านี่ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อรู้สึกถึงเสียงดังเพล้งดังไปรอบบริเวณตัวรถในส่วนที่เป็นกระจก สัญชาตญาณบอกให้ชายหนุ่มเบรกรถกระทันหันแล้วก้มหมอบหลบเสษกระจกที่ซ่านกระเซ็นไปรอบตัว
ชายหนุ่มก้มหมอบลงได้ซักพักก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่หนังศีรษะ เมื่อรู้สึกว่ามีมือใครซักคนหนึ่งตรงเข้ากระชากเส้นผม ความเจ็บแสบทำเอาเจ้าตัวต้องแหงนหน้าขึ้นตามแรงกระชาก
พระเจ้าช่วย คนถูกกระชากเส้นผมอุทานในใจ สิ่งที่เขาเห็นตอนนี้คือกระจกรถโดยรอบตัวเขาแตกละเอียดป่นปี้ ไม่มีเหลือ ภายนอกรถสายตามองเห็นชัดเจนถึงกลุ่มเด็กชายวัยรุ่นหุ่นหนา 7-8 คนยืนถือท่อนเหล็กกระชับกับมือมองเขาเป็นตาเดียว
“ฟ้าเป็นใจแท้ๆ ที่พามึงมาตายถึงที่นี่ไอ้ปรมินทร์”
เจ้าของมือที่กระชากเส้นผมเขาเอ่ยขึ้น ชายหนุ่มหันมาสนใจเจ้าตัว จึงได้รู้ว่าที่แท้ไอ้วายร้ายที่เขาตามหานี่เองที่เป็นคนจิกกระวากหนังศีรษะเขาจนเจ็บไปทั้งแถบ
“แกเองเหรอ”
ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อรู้ว่าเป็นใคร กิติกรแสยะยิ้ม อธิศรบอกเขาว่าให้จัดการไอ้นี่ถึงขั้นเด็ดขาด สมกับที่มันซ้อมเจ้าตัว เด็กหนุ่มคิดถึงน้ำเสียงกระท่อนกระแท่นของเพื่อนตอนที่บอกเล่าเรื่องราวให้เขาฟังก็เคียดแค้นชิงชังคนแหงนหน้ามองจนสุดจะทน
มือข้างที่ว่างของคนเคียดแค้น เอื้อมไปปลดล็อคประตูรถ พอทำสำเร็จเจ้าตัวก็ไม่รอช้าที่จะกระชากตัวคนนั่งในรถออกมาข้างนอก แล้วออกแรงเหวี่ยงให้ร่างนั้นไสครูดไปบนพื้นขรุขระ
ปริมนท์ร้องโอ้ยด้วยความเจ็บแสบไปตามร่างกายส่วนที่ไถลไปกับพื้นปูนหยาบๆ จนคิดว่ามันคงเป็นแผล
ชายหนุ่มร่นถอยตัวเองช้าๆ ใช้สายตาจับจ้องกลุ่มคนที่พร้อมใจกันเดินหน้าแสยะยิ้มเขาหาเขา พวกมันถือท่อนเหล็กกระชับตีมือเบาๆ
“มึงไปไหนไม่รอดหรอก มึงไม่ต้องถอยไอ้ปรมินทร์ วันนี้พวกกูจะสั่งสอนมึงให้สมกับที่มึงทำกับไอ้อาร์ม มึงเตรียมตัวรับได้เลย”
กิติกรเป็นคนเอ่ยขึ้นอีก ก่อนจะหันไปหัวเราะชอบใจกับเหล่าเพื่อนๆที่ระดมกันมา
ปรมินทร์เหงื่อซึมไปทั้งใบหน้า เขาพลาดแท้ๆ เขาพลาดท่าอธิศรแท้ๆ ทำไมเขาไม่นึกถึงคำเตือนของวิศรุตนะ ทำไม
“ไงกลัวจนเหงื่อตกเลยเหรอมึง”
กิติกรเปลี่ยนเป็นตวาดหน้าจริงจัง ก่อนจะตรงเข้าเล่นงานคนเหงื่อตกก่อนเป็นคนแรก โดยการเตะเข้าที่สีข้างเจ้าตัวเป็นการทักทายก่อนลงมือจริง
ปรมินทร์ร้องโอ้ยเพราะเจ็บเสียดจากแรงเตะขึ้นมา แม้จะจับได้ว่าคนเตะ เตะไม่เต็มแรงนัก แต่มันก็เป็นสัญญาณว่าวันนี้เขาคงไม่รอด
“สำออย สำออย แค่นี้ทำสำออย”
กิติกรเอ่ยขึ้นก่อนเข้าเตะซ้ำอีกข้างอย่างนึกหมั่นไส้ที่เห็นคนโดนเตะตัวงอ คราวนี้ปรมินทร์กัดฟันไม่ร้องให้คนเตะได้ยินซักแอะ ทั้งๆที่เจ็บจนแทบทนไม่ไหว ชายหนุ่มออกแรงคลานหนีทั้งๆที่รู้ว่าไปไหนไม่ได้ไกล แต่เขาจะเป็นเป้านิ่งอยู่อย่างนี้ไม่ได้
กิติกรเห็นเหยื่อเริ่มขยับหนี จึงสั่งพรรคพวกรุมจับแขนจับขา คนโดนจับดิ้นสุดชีวิตเพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระ แต่ทุกทีที่ดิ้น เขาก็ต้องเจ็บแสบไปทั้งใบหน้า เมื่อโดนหลายฝ่ามือตบสวน
.
.
.
.
.
.
โอ้ยยยยย พอก่อน พอก่อน เบรกอารมณ์ก่อน ก่อนที่คนเขียนจะโดนเขม่นมากกว่านี้
อะ เตรียมนับถอยหลังรอกันได้เลย สำหรับใครที่รอตอนจบ ตอนหน้า มาแน่ กับบทสรุปของ เรื่องร้าวฉานเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ขอพักก่อนนะ แหะ แหะ
Boy

[pongsj]

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ดุเด็ดเผ็ดมันส์สุดๆเลยคับ

[DeShiWa]

 

จะรออ่าน ตอนต่อไปครับผม

อ่านไปใจเสียไปครับ อิอิ

 

[three]

 :a5:จะจบแล้วเหรอนี้ไมเจอเรื่องเลวร้ายกันแบบนี้นะ