รีบน เพลงเนี๊ยให้เราหรอ ตาโจ้ หุหุ
*************************************************************
“มาทำไมแต่เช้าพี่เตย”
ต่อทักพี่สาวปรายตามองตั้มที่ยืนข้างๆ
“มือเราไปโดนอะไรมา”
เตยถามเมื่อเหลือบมองเห็นมือน้องชายที่โดนพันเอาไว้ด้วยผ้าขาว
“อุบัติเหตุนิดหน่อย”
“หวังว่าคงไม่ใช่ฝีมือนายนั่นนะ”
ตั้มถาม
“ไม่เกี่ยวกับนาย”
ต่อสวนกลับ
“นี่อย่าขึ้นเสียงเหมือนอันธพาลอย่างเพื่อนนายนะ”
ต่อเริ่มฉุนเมื่อพี่สาวพาดพิงไปถึงเอ็มจึงรีบตัดบท
“มีอะไรว่ามาผมมีเรียน”
“ท่าทางเหมือนรำคาญพวกเราจังนะ แทนที่จะดีใจที่ญาติๆมาเยี่ยม”
ตั้มยังกวนอารมณ์ไม่เลิก เตยจึงหันไปส่งสายตาให้เงียบลงแล้วหันมาหาน้องชาย
“ที่มานี่จะมาบอกว่าเย็นนี้พวกเราจะกลับกรุงเทพแล้ว ไม่อยู่กวนสายตานายนานหรอก”
“ทำไมพูดงี้ล่ะพี่เตยผมไม่ได้รำคาญที่พวกพี่มานะ”
ต่อนึกโกรธพี่สาวที่มองเขาแบบนั้น
“แล้วที่นายมาตวาดพี่เพื่อปกป้องนายนั่นจ ะให้เรียกว่าอะไร”
“ก็ถามคนที่ยืนข้างพี่ดูสิ ถูกคอกันดีนักไม่ใช่เหรอ เรียนเสร็จแล้วผมจะแวะไปหาแม่บอกเขารอด้วยนะ”
ต่อจะเดินหนีแต่โดนอิมเรียกไว้ก่อน
“พี่ต่อรอเดี๋ยว”
“ใครอีกล่ะน่ะ”
เตยหันไปมองเด็กสาวที่กำลังวิ่งมาหา
“น้องสาวนายเอ็มครับ”
ตั้มตอบพอดีกับที่อิมวิ่งมาถึงยื่นหนังสือให้ต่อ
“หนังสือพี่ต่อลืมไว้”
“ขอบใจนะ”
ต่อบอกยิ้มๆพลางรับหนังสือมา
“ทีงี้ยิ้มหน้าบานเชียวนะ”
เตยแขวะตามนิสัย
“ป้า..คนนี้ใครพี่ต่อ”
เตยแทบสำลักกับคำเรียกที่อิมใช้เรียกตน ต่อเองก็นึกขำแต่สถานการณ์ไม่เอื้อที่จะทำให้เด็กหนุ่มหลุดอาการออกมาเมื่อเตยจ้องหน้าอิมนิ่ง
“พี่สาวพี่เองแหละชื่อพี่เตย”
ต่อแนะนำ
“หวาย…พี่เหรอหวัดดีค่ะ”
อิมยกมือไหว้ยิ้มทักแห้งๆเตยรับไว้อย่างไม่พอใจ
“อิมไปนะพี่ต่อ”
อิมบอกลาแล้ววิ่งกลับไปที่รถเตยจึงหันมาว่าน้องชาย
“ปากไม่ได้ต่างกันเลยนะทั้งพี่ทั้งน้อง”
“พี่ก็ร้ายไม่เบาเหมือนกันแหละ”
ต่อว่าพี่เข้าให้แล้วรีบเดินหนี
“ไม่ต้องห่วงครับพี่เตยเดี๋ยวผมดูแลต่อให้เอง”
ตั้มบอกกับเตย ต่อคงจะยังไม่รู้ว่าการกลับไปของญาติต่อครั้งนี้เขาไม่ได้กลับไปด้วย โอกาสที่เขาจะอยู่ใกล้ชิดต่อโดยห่างจากสายตาแม่และเตยกำลังรอเขาอยู่………
เอ็มไปรอต่อที่มหาลัยในช่วงบ่ายเพื่อที่จะพาต่อไปล้างแผล เด็กหนุ่มถอนหายใจเมื่อเห็นตั้มกำลังนั่งคุยโทรศัพท์ท่าทางอารมณ์ดีอยู่ในร้านกาแฟหน้าทางเข้า แล้วเอ็มก็ต้องชะงักเมื่อเห็นต่อเดินออกมาหาและนั่งลงตรงข้ามกับตั้ม
“อย่าบอกนะว่านายมานั่งรอตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่ได้กลับ”
ต่อทักหลังจากที่ตั้มโทรตามเขาให้ออกมาหาในขณะที่เอ็มยืนมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ
“ก็ไม่รู้จะกลับไปทำไมนั่งรอนายดีกว่า”
“ทำไมให้พี่เตยกลับไปคนเดียว”
ต่อติงแต่ตั้มทำยักไหล่
“พี่เตยน่ะเก่งจะตายปล่อยไว้ที่ไหนๆ เขาก็ไม่หลงหรอก”
“แต่มันก็ไม่น่าทำ”
“ช่างเหอะน่าป่านนี้เขาถึงโรงแรมแล้วมาคุยเรื่องของเราดีกว่า”
“อะไรเรื่องของเรา”
ต่อเริ่มงงว่าตั้มกำลังจะบอกอะไรเขา
“ก็น่าจะรู้ตัวว่าเราน่ะคิดยังไงกะนาย”
ตั้มมองตาต่อจนต่อต้องเบือนหน้าหลบ
“นายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“ทำไมล่ะในเมื่อนายก็ชอบผู้ชายเหมือนกัน”
ต่อชะงักหันกลับไปมองคนพูดทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“มันไม่เหมือนกัน”
เด็กหนุ่มบอกช้าๆแต่คนฟังกลับยิ้มเยาะ
“มันต่างกันตรงไหนล่ะต่อระหว่างที่นายจะชอบเอ็มหรือคบกับเรา ยังไงแม่นายก็ต้องผิดหวังในตัวนายอยู่ดี”
“นี่นายต้องการอะไรอ่ะตั้ม”
“ก็อย่างที่บอกเราต้องการที่จะคบกับนาย”
“ก็ทุกวันนี้เราไม่ได้คบกันเหรอ”
“มันยังดูห่างๆกันอยู่นายเองก็รู้”
“เรามันเป็นได้แค่นี้นายเองก็น่าจะรู้”
“ใช่เรารู้และทุกคนก็รู้และมองเราเป็นเพื่อนกัน แต่ระหว่างนายกับเอ็มทุกคนกำลังสงสัยโดยเฉพาะแม่นาย”
“นี่นายหมายความว่าไง”
“แม่นายเครียดกับเรื่องนี้มากรู้ป่าว เขาเริ่มที่จะสงสัยว่าลูกชายคนเดียวกำลังจะเป็นเกย์”
ตั้มเน้นเสียงจนต่อเริ่มใจเสีย
“นายกับพี่เตยไปพูดอะไรให้แม่ฟัง”
ต่อขึ้นเสียง
“เปล่าเราไม่ได้คุยตรงกันข้าม เราต่างพยายามปิดในสิ่งที่ได้ยินและเจอมาด้วยซ้ำ แต่อย่าลืมนะว่ายังมีอีกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย”
ต่อนึกถึงอาผู้ชายญาติของเขาอีกคนที่อยู่ในเหตุการณ์คืนนั้นด้วย
“เขาบอกแม่เหรอ”
ต่อถามอย่างหวาดระแวงตั้มพยักหน้ารับนึกสมใจที่ต่อเริ่มเอนเอียงไปตามเกมของเขา
“เรากับพี่เตยก็พยายามปิดเรื่องนี้แล้วนะ แต่ช่วยไม่ได้นายมันทำอะไรไม่คิดเอง”
“แล้วไง”
“นายคงไม่อยากให้แม่นายเสียใจหรอกนะต่อ ทางที่ดีนายควรเลิกคบกับนายเอ็มนั้นเถอะ”
ตั้มบอกออกไปตรงๆไม่รู้ว่าคนฟังกำลังตกใจในสิ่งที่ได้ยิน
“ที่นายต้องการคือเรื่องนี้น่ะเหรอ เลิกหวังและก็เลิกคิดไปได้เลย”
ต่อจะเดินหนีเพราะมันคงยากที่เขาจะเชื่อในคำบอกของตั้มได้ง่ายๆ ตั้มรีบคว้ามือไว้เอ็มที่ยืนดูอยู่เบือนหน้าหนีจากภาพที่ต่อยอมนั่งลงที่เดิมอีกครั้ง
“นายฟังนะต่อถ้านายยังดื้อดึงอยู่แบบนี้ จะว่าเราใจร้ายไม่ได้นะถ้าจะบอกเรื่องนายกับแฟนของนายให้แม่ของนายได้รับรู้”
“นี่ตั้มนายจะทำอย่างนี้เพื่ออะไร”
“ก็บอกแล้วไงว่าเราชอบนาย”
“แล้วมันต่างกันตรงไหนล่ะ ถ้าเกิดเราจะเลิกกับเอ็มแต่นายก็ยังมาข้องแวะอยู่กับเรา”
“อย่างน้อยแม่นายก็ไม่รู้เรื่องของนาย แม่นายกะแม่เราสนิทกันขนาดไหนนายก็รู้ แล้วแม่นายคงไม่คิดหรอกนะว่านายกับเราจะเป็นอะไรกันได้มากกว่าเพื่อน คิดเอาแล้วกันว่านายจะเสี่ยงคบกับเอ็มทั้งๆที่คนอื่นกำลังระแวงในพฤติกรรมว่านายจะเบี่ยงเบนหลังจากที่เสียพ่อไปแล้ว และกับเราที่ไม่มีใครจะคิดในเรื่องแบบนี้ได้เพราะเราเป็นญาติกัน เลือกเอาสิว่านายต้องการที่จะให้แม่นายภูมิใจหรือเสียใจกับนายดี”
ต่อนิ่งคิดไม่อยากจะเชื่อว่าตั้มจะเล่นแบบนี้กับเขา
“ถ้านายยังดื้อดึงที่จะคบกับเอ็มต่อไป เราก็จำเป็นต้องบอกเรื่องนี้กับแม่นายเพื่อหยุดพฤติกรรมของนาย”
ตั้มบอกซ้ำเมื่อเห็นต่อเริ่มลังเล
“แล้วถ้าเราเลิกกับเอ็มล่ะ”
แม้จะเจ็บกับคำพูดตัวเองแต่ต่อก็ฝืนใจถาม
“เรื่องนี้จะเป็นความลับ เราเองจะยืนยันว่านายยังเป็นลูกชายเป็นเสาหลักของครอบครัวแทนพ่อของนาย”
ตั้มบอกยิ้มๆ
“แล้วนายจะได้อะไรทำอย่างนี้ก็เท่ากับนายก็ต้องเลิกยุ่งเกี่ยวกับเราเหมือนกัน”
“ไม่จำเป็นเพราะทุกคนมองเราเป็นเพื่อนกันอยู่ แล้วจะเลิกกันทำไมล่ะในขณะที่เอ็มไม่ใช่”
ตั้มส่ายหัวบอกแค่เขาสามารถแยกต่อกับเอ็มออกจากกันได้ เรื่องอื่นมันคงไม่เกินความสามารถเขาไปได้ในเมื่อในสายตาของญาติๆเขาไม่ได้เป็นเด็กกร้าวร้าวเหมือนเอ็มที่โดนทุกคนมองในด้านลบ โดยเฉพาะเตยพี่สาวของคนตรงหน้าที่ถูกเขาจับมาเป็นเครื่องมือในการเล่นเกมครั้งนี้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
