กลัวจะเป็นบาป มาต่อให้แบบจึ่งๆ
แต่มีคนบอกว่า ทวงบ่อยๆ ก็เป็นบาปนะ
อิอิ
(อ่ะ เค้าล้อเล่นนนนน)
ยังไงก็มาโพสวันละนิดๆอยู่แล้วครับ ติดตามกันต่อน๊า
*******************************************************************************
“มึงจะไปไหนต่อ”
พีทักต่อเมื่อเห็นต่อเก็บเสื้อผ้าและของที่จำเป็นอย่างลวกๆ
“กลับบ้าน”
ต่อตอบ
“กรุงเทพเนี่ยนะ”
“เออ”
“เฮ้ยไอ้นี่แล้วเรื่องเรียนล่ะ”
“กูเคลียร์เรียบร้อยแล้ว แต่ตอนนี้กูต้องรีบไปเคลียร์เรื่องของกูก่อน”
“เรื่องอะไรวะมรดกร้อยล้านหรือไง”
“กูไม่มีอารมณ์ที่จะล้อเล่นกับมึง ไอ้เอ็มกำลังมีปัญหาเพราะกู ถ้ากูไม่กลับไปเรื่องมันก็คงจะไม่จบ”
“อะไรไอ้เอ็มทำไม”
พีเริ่มสนใจเมื่อเห็นท่าทีจริงจังของต่อ
“เออเดี๋ยวกูเล่าให้ฟังกูรีบไว้เจอกัน”
ต่อผลุนผลันออกจากห้องพีมองตามอย่างงงๆว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมต่อต้องรีบร้อนถึงขนาดนั้น………..
เตยงงเมื่อเห็นน้องชายกลับมาที่บ้านโดยที่ไม่บอก ไม่อยากจะคิดไปว่าเพราะเรื่องที่เอ็มโดนทำร้ายที่ทำให้ต่อกลับมาบ้านครั้งนี้เพราะยังไม่อยากจะเชื่อว่าความสัมพันธ์ของน้องชายกับเอ็มจะแนบแน่นถึงขนาดนี้
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่ามาทำไมไม่บอก”
เตยเอ่ยถามเมื่อต่อเอนหลังนอนที่โซฟาเพราะเหนื่อยกับการเดินทาง
“ก็คิดถึงบ้านไม่มีอะไร”
ต่อบอกปัดจะให้บอกความจริงก็ยังรู้สึกว่ามันจะไม่ค่อยที่เหมาะ
“อะไรพี่กับแม่เพิ่งจะกลับมาเองนะ”
เตยแย้งเพราะอยากรู้คำตอบที่แท้จริงจนต่อต้องลุกขึ้นจะหนีไปบนห้อง
“อย่าเพิ่งถามอะไรผมเลยพี่เตยขอผมขึ้นไปนอนก่อนเหนื่อย”
ต่อเดินหายไปข้างบนแล้วเตยได้แต่มองตามด้วยความรู้สึกที่ยังข้องใจ จนตอนเช้าสิ่งที่หญิงสาวนอนสงสัยมาทั้งคืนก็ดูเหมือนว่ามันจะเป็นจริงเมื่อต่อตื่นแต่เช้าบอกจะไปข้างนอก
“ไปไหนล่ะ”
เตยถามทั้งๆที่พอจะรู้คำตอบ
“ก็หาเพื่อน”
ต่อยังปากแข็ง
“เอ็มหรือเปล่า”
“ก็อาจจะ”
ต่อบอกอย่างไม่เต็มปากเพราะยังไม่ไว้ใจพี่สาว
“จะไปก็ไปไม่ได้ว่าอะไรหรอกก็แค่ถามดูออกไปด้วยกันเลยป่าวล่ะ”
”ก็ดีครับถ้าพี่เตยไม่กลัวสาย”
ต่อบอกอย่างโล่งอกก่อนที่จะติดรถเตยออกมา เขาไปถึงมหาลัยเอ็มในตอนสายทั้งๆที่ไม่แน่ใจว่าเอ็มจะมาหรือเปล่า ในเมื่อเอ็มยังไม่ยอมรับโทรศัพท์เขาเลยเด็กหนุ่มจึงเดินวนอยู่หน้ามหาลัยหลายรอบ โดยที่ไม่รู้ว่ามีอีกคนที่ชะงักเท้ามองเขาอยู่ห่างๆ
“มึงมาทำไม”
ต่อลุกขึ้นทันทีเมื่อรู้ว่าเอ็มคงกำลังมองเขาอยู่ซักแห่ง แต่พยายามมองหาเท่าไหร่ก็ไม่เห็นว่าเอ็มจะยอมเผยตัวออกมาจนเขาต้องตะคอกถาม
“มึงอย่าเล่นแบบนี้นะเอ็มมึงดูกูอยู่ใช่มั๊ย มึงออกมาดิกูมาหามึงนะ”
“กูถึงถามไงว่ามึงมาทำไม”
เอ็มยังคงคำถามเดิม
“มึงหนีกูมา”
“กูไม่ได้หนี”
เอ็มสวนกลับทั้งๆที่ต่อยังพูดไม่จบประโยค เด็กหนุ่มหลับตาถอนหายใจก่อนจะบอก
“โอเคๆมึงไม่ได้หนีกูแต่มึงจะออกมาหากูได้มั๊ย เรามีเรื่องที่ต้องคุยกันนะที่ผ่านมามึงยังทำกับกูไม่พอหรือไง”
“กูไปทำอะไรมึง”
“ก็มึงเล่นขาดการติดต่อกับกูแบบนี้มันหมายความว่าไงล่ะ”
“ถามตัวมึงเองดิว่าทำไมกูต้องทำแบบนี้”
“แล้วมึงจะฟังกูอธิบายหรือเปล่าล่ะ”
“กูยังไม่ว่างพอที่จะมาฟังเรื่องของมึงหรอก”
“แต่ถ้ามันเป็นเรื่องของเราแล้วมึงจะฟังมั๊ย”
“มึงกล้าพูดคำนี้กับกูอีกเหรอมึง เก็บคำนี้ไปใช้กับไอ้หน้าตัวเมียของมึงดีกว่า”
“มึงอย่าดึงคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง”
“ใครกันแน่ที่ดึงคนอื่นเข้ามาไอ้ต่อพูดดีๆนะมึง”
“มึงก็เป็นซะอย่างเงี้ย แน่จริงมึงออกมาคุยกะกูดิ ถ้ามึงได้ฟังกูอธิบายแล้วมึงยังคิดที่จะเลิกคบกับกู กูก็พร้อมที่จะไป”
เอ็มนิ่งไม่คิดว่าต่อจะคิดไปไกลได้ถึงขนาดนั้น การกระทำของเขามันทำให้ต่อคิดว้าวุ่นไปถึงขนาดที่จะเลิกคบกันได้เลยเหรอ
“ไงมึงเงียบทำไม”
ต่อเค้นเสียงถามสายตาก็หันมองหาเอ็มไม่เลิก เด็กหนุ่มหลับตากันเศษใบไม้ที่ปลิวมากับสายลมก่อนจะลืมตาขึ้นมองอีกครั้งภาพของคนที่เดินออกมาจากในร้านหนังสือแล้วหยุดนิ่งห่างจากตัวเขาเพียงไม่กี่ก้าวกำลังมองเขาอยู่ด้วยสายตาเฉยชาต่างจากวันวาน
ต่อไม่สนใจคนที่ผ่านไปมา เขาดีใจที่ได้เจอหน้าเอ็มอีกครั้งหลังจากที่เฝ้ารอมาทุกวันแม้เอ็มจะยังมองเขาอย่างเมินเฉย แต่ร่างสูงๆที่ยืนเด่นอยู่ตรงหน้าก็ทำให้เขารีบเดินเข้าไปหา ต่อหยุดยืนตรงหน้าเอ็มมองสบตาคู่นั้นของเขาต่อรู้สึกผิดขึ้นมาอีกเมื่อเห็นรอยช้ำจางๆที่มุมปากของเอ็ม
“พี่เตยบอกมึงมีเรื่องกับพวกอันธพาลมา”
ต่อบอกเอ็มส่ายหน้ายิ้มเหยียดๆ
“ยิ่งตอกย้ำภาพเด็กมีปัญหาในสายตาพี่มึงได้ดีเลยดิ”
“มึงอย่าคิดในแง่ร้ายได้ป่ะ”
“แล้วมึงจะให้กูคิดยังไง”
“เอาเหอะกูรู้ว่ามึงยังโกรธกูอยู่ แต่มึงไม่ควรทำแบบนี้”
ต่อบอกแต่เอ็มเบือนหน้ามองไปทางอื่น
“แน่จริงมึงอย่าหลบตากูดิ มึงกลัวใจตัวเองหรือไง”
เอ็มหันมามองต่ออีกครั้งเมื่อต่อขึ้นเสียงกับเขา
“มึงอย่าพาลกูต่อถ้ามึงรอกูได้ตอนเย็นค่อยคุยกัน”
เอ็มจะเดินหนีต่อรีบฉุดมือไว้ เอ็มก้มมองก่อนที่จะแกะมันออกเหมือนที่ต่อเคยทำกับเขา เด็กหนุ่มเหลือบมองที่ผ้าที่ยังพันแผลของต่อไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นถาม
“มือมึงยังไม่หายเหรอ”
ต่อเพียงแค่ส่ายหน้าเขาไม่มีแรงที่จะพูดอะไร เมื่อนึกไปถึงวันที่เขาแกะมือเอ็มออกวันนั้นวันที่ทำให้เอ็มต้องเย็นชากับเขา
“ไปเรียนเหอะกูรอมึงได้ ถ้ามึงไม่คิดที่จะหลบหน้ากูอีก”
ต่อถอยออกมาจากเอ็มช้าๆ ในขณะที่เอ็มมองตามนึกคิดว่าทำไมเขาจะต้องปิดกั้นใจตัวเอง ต่อคงไม่รู้ว่าเขาเองก็รู้สึกเหงาๆกับการกระทำของตัวเอง มือที่กำลังจะรั้งต่อเอาไว้กลับต้องชะงักเมื่อเสียงใสๆของแก้วร้องทักมา
“อ้าวเอ็มมายืนทำไมหน้ามหาลัย เนี่ยไม่เข้าไปเหรอนี่มันก็ใกล้เวลาสอบแล้วนะ”
เอ็มละสายตาจากต่อหันมายิ้มทักทายแก้ว
“พอดีไอ้ต่อมันมาหาน่ะก็เลยคุยกันนิดหน่อย”
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะพี่ต่อ”
ด้วยความที่ต่อเป็นลูกชายเพื่อนพ่อแก้วเลยต้องเรียกต่อแบบนั้นต่อยิ้มให้ก่อนจะบอก
“เมื่อคืนครับ”
“ไปเหอะแก้วเดี๋ยวเข้าสอบสาย”
เอ็มเอ่ยชวนพลางเอื้อมมือไปจับที่มือแก้วจนแก้วตกใจและงง เพราะที่ผ่านมาเอ็มไม่เคยที่จะทำแบบนี้เลยแต่ก็ยอมรับว่ารู้สึกดีอยู่ในใจจึงไม่ได้ต่อต้านใดๆยอมให้เอ็มเดินจูงมือเข้าในมหาลัย ต่อมองภาพนั้นด้วยใจที่สับสนและเคืองที่เอ็มทำเหมือนประชดเขา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
