ตอนที่ 18
จิตราออกตรวจไร่พร้อมกับนายศรและเพลินพิศที่หล่อนไม่ลืมเรียกมาตัวส่งเสริมบารมี ตรวจตราไปหล่อนก็บ่นไปตามนิสัย เห็นอะไรที่ขัดหูขัดตาหล่อนก็ดุด่าว่ากล่าวจนคนงานต้องหมอบหน้าไม่กล้าปริปากแย้งสักราย หล่อนไล่บี้หลายต่อหลายคนงานที่น่าจะเข้าข่ายการมีนิสัยเป็นอันธพาลมากที่สุดว่ามีใครบังอาจลอบทำร้ายบุตรชายคนเล็กของนาง เมื่อจับไม่ได้เนื่องจากไม่มีใครยอมรับ และหลักฐานการตามสืบอะไรก็ไม่มี หล่อนจึงได้แต่เอ่ยขู่ไปว่าหากจับได้จะเฉดหัวออกจากไร่ไปทั้งชั่วโครต เพราะมัวแต่เกรี้ยวกราดใส่ขี้ข้าชั้นคนงาน หล่อนจึงไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มเยาะจากขี้ข้าชั้นหัวหน้าอย่างนายศร กระทั่งตกบ่ายหล่อนจึงแวะเวียนไปยังเรือนสำนักงาน โดยปล่อยให้นายศรคุมคนงานต่อไป ส่วนเพลินพิศก็ตามไปเป็นข้าบารมีหล่อนเช่นเคย
“วันนี้เราจะได้ตบนังแม่นางกันมั้ยคะคุณจิตร” เพลินพิศเอ่ยถามอย่างนึกคะนองมือ จิตราแว้ดใส่ว่าเหนื่อยจากการเดินตรวจงานมาพอแล้ว คงไม่มีแรงเงื้อมือตบตีใคร
“แล้วเราจะไปที่นั่นทำไมคะ” เพลินพิศถามต่อ นึกเสียดายที่ไม่ได้เล่นบทร้ายในวันนี้
“อ้าว ฉันก็จะไปตรวจดูรายรับรายจ่ายของไร่ฉันบ้างสิ ไม่รู้ว่าอีแม่นางมันจะงุบงิบอะไรบ้างหรือเปล่า มัวแต่กลั่นแกล้งมันเรื่องนั้นเรื่องนี้ฉันก็เลยลืมนึกถึงเม็ดเงินที่มันดูแล วันนี้แหละฉันจะให้มันรายงานฉันให้หมดว่าเงินฉันกระเด็นกระดอนไปไหนมาไหนยังไง”
“ปกติคุณจันทร์กะคุณจิตรก็ตรวจอยู่ทุกเดือนไม่ใช่เหรอคะ”
“ก็ฉันจะตรวจวันนี้ตอนนี้แกมีปัญหาอะไรมั้ยนังพิศ”
“โอ้ย พิศจะกล้ามีปัญหาอะไรกับผู้มีพระคุณอย่างคุณจิตรล่ะคะ”
“ไม่มีก็ดี ฉะนั้นตามฉันมาเงียบๆ พอ ฉันพูดมากมาตั้งแต่เช้าแล้ว มันเหนื่อยรู้มั้ย”
“ค่า”
เพลินพิศรับคำแล้วเดินตามหลังเจ้านายไปเงียบๆ กระทั่งถึงจุดหมาย
“อุ้ย คุณจิตรมา” คนงานหญิงหนึ่งคนเอ่ยให้หลายๆ คนที่อยู่ในที่แห่งนั้นได้ยิน หนึ่งในนั้นคือแม่นางที่เงยหน้าจากกองสมุดบัญชีแทบจะทันทีที่ได้ยินเสียงบอกว่าใครมา
“ผงกหัวขึ้นมาเร็วดีนี่ยัยแม่นาง ที่ก้มๆ ใส่สมุดบัญชีฉันน่ะ แอบแก้ไขตัวเลขอะไรหรือเปล่า” จิตราส่งเสียงแว้ดทักทาย แม่นางถึงกับน้ำลายเหนียวฝืดคอ เหตุที่นางก้มมองสมุดบัญชีเมื่อครู่อย่างพินิจก็เพราะรู้สึกผิดปกติกับตัวเลขรายจ่ายของไร่ มันดูคล้ายๆ ว่าใครมาแก้ไขตัวเลขยังไงอย่างงั้น รายการนี้อยู่ในสมุดจดขั้นต้นซึ่งยังไม่ถูกบันทึกลงในบัญชีหลักจริงๆ ซึ่งปกตินางก็เก็บไว้ในลิ้นชักส่วนตัวอยู่แล้ว ใครกันจะมาเปิดเอาไปแก้ไขตัวเลขได้
“ถามไม่ตอบ ไหนเอาบัญชีประจำเดือนนี้มาดูซิ” จิตราเดินไปคว้าสมุดบัญชีเล่มนั้นมาถือไว้ในมือ แม่นางได้แต่สูดลมหายใจ คิดเอาว่าจิตราจะเห็นความผิดปกติอย่างที่ตนเห็นหรือไม่
จิตราพินิจไล่ตัวเลขไปช้าๆ มีบ้างที่สายตาชำเลืองมองมาทางคนจัดทำ ซึ่งทุกครั้งที่มองฝ่ายนั้นก็หลบสายตาตลอด จากที่ไม่คิดอะไรตั้งแต่ต้น จึงเริ่มจับพิรุธมองพินิจตัวเลขใหม่อีกรอบ เอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกเห็นความผิดปกติที่ไม่สมดุลเช่นกัน
“ฉันจะเอาบัญชีนี้ไปให้พี่จันทร์ดู”
“อย่าเพิ่งได้มั้ยคะคุณจิตร ดิฉันคิดว่ามันมีข้อผิดพลาดบางอย่างอยู่” แม่นางรีบเอ่ยท้วง จิตราเอ่ยมาแบบนี้ก็แน่แล้วล่ะว่าหล่อนคงเห็นตัวเลขผิดปกติอย่างที่นางเห็น ความผิดพลาดนั้นเกิดขึ้นจากความผิดพลาดของตัวนางเองหรือฝีมือใครนางก็สุดจะคาดเดาอยู่ตอนนี้ แต่หากว่ายื้อสมุดเล่มนั้นไว้กับตัวเพื่อทำการตรวจสอบ นางมั่นใจว่านางรู้สาเหตุแน่ๆ ว่ารายจ่ายมันหายไปไหนมากมาย ในขณะที่รายรับมันช่างน้อยนิดจนน่าตกใจ แต่จิตรานั่นเล่าจะให้โอกาสนางหาสาเหตุหรือเปล่า
“ฉันจะเอาไปวันนี้ เดี๋ยวนี้ หล่อนเตรียมตัวกระเด็นออกจากไร่นี้ได้เลยยัยแม่นาง เพราะแค่ฉันดูคร่าวๆ ฉันก็เห็นแล้วว่าหล่อนทำบัญชีผิดพลาด” จิตราเอ่ยตามสิ่งที่เห็นจริง หล่อนยิ้มเหยีดส่งให้ให้กับคนที่พูดอะไรไม่ออกก่อนจะชวนเพลินพิศกลับเรือนหลังใหญ่พร้อมสมุดบัญชีในมือ
“หวังว่าคุณจันทร์คงไม่คิดอย่างที่คุณจิตรคิดนะ” แม่นางได้แต่เอ่ยภาวนาตามหลัง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับปัญหาที่ตนจะต้องตามสะสางอีกเป็นแน่ ระหว่างนั้นนายศรเดินกลับเข้ามาในเรือนสำนักงานพอดี นางขี้เกียจเผชิญหน้าด้วยจึงคิดจะเดินกลับโต๊ะทำงาน แต่แล้วก็ต้องชะงักกับเสียงทัก
“ท่าทางเครียดๆ นะแม่นาง เมื่อกี้ข้าเดินผ่านคุณจิตรเห็นสมุดบัญชีอยู่ในมือ สงสัยจังเลยว่าคุณจิตรเอาไปทำไม”
“คุณจิตรเป็นเจ้าของไร่ แปลกตรงไหนที่เธอจะเอาบัญชีไปตรวจ” แม่นางหันมาว่า ไม่ชอบใจเอาเสียเลยกับรอยยิ้มเยาะของคู่สนทนา
“ไม่แปลกหรอกถ้าบัญชีมันไม่ผิดปกติ” หลังยิ้มเยาะเสร็จนายศรก็เอ่ยบอกตามนั้น ถึงคราวนี้แม่นางมองจ้องหน้าถามกลับอย่างมีชั้นเชิงบ้าง
“นายศรพูดเหมือนกับรู้เลยนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับบัญชีเล่มนั้น”
“นี่เอ็งอย่ามาสงสัยอะไรข้านะ เรื่องบัญชีของเอ็ง ข้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” นายศรออกอาการร้อนตัวโวยวาย แม่นางจึงเอ่ยให้ได้สะอึกว่า
“ฉันยังไม่ได้สงสัยอะไรนายศรเลยนะ ก็แค่ถามดูไปอย่างนั้น แต่ท่าทีนายศรดูร้อนรนพิกล”
“นี่เอ็งอย่ามาเล่นลิ้นกับข้านะแม่นาง ข้าเป็นหัวหน้าคนงานที่นี่ข้าจะทุจริตที่ทำกินไปเพื่ออะไร” นายศรเผลอเอ่ยออกไปอย่างลืมตัว แม่นางถึงกับสะดุดกึก นางยังไม่ทันได้กล่าวหาอะไรที่นายศรก็ชิงแก้ตัวแบบนี้ มันช่างมีพิรุธนัก ครั้งหนึ่งนางก็เคยจับได้ว่าหัวหน้าคนงานผู้นี้เคยโกงกินเงินรายได้ของไร่มาแล้ว แต่ก็รอดไปตอนโดนถามสืบเอาความ แล้วครั้งนี้ล่ะ เป็นไปได้มั้ยว่าความผิดปกติในบัญชีของนางเป็นฝีมือคนผู้นี้
“อย่ามามองข้าแบบนั้นนะ ข้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ถ้าขืนข้าโดนเรียกสอบอีกหนล่ะก็ เอ็งกะข้าคงจะอยู่ร่วมไร่กันไม่ได้แน่” นายศรเริ่มนึกหวั่นในสายตาที่แม่นางจ้องมอง นางผู้นั้นบทมันจะอ่อนแอก็โศรกโศกาซะน่าหมั่นไส้ แต่บทมันจะจ้องจับผิดใครสักคน แววตามันช่างมาดมั่นนัก
แม่นางละสายตาจากคนเอ่ยขู่ ไม่ใช่เพราะนึกกลัวหรือเกรง นายศรไม่ใช่คนมีพระคุณอะไรกับนางไม่มีเหตุผลใดที่นางจะรู้สึกเช่นนั้น แต่ที่ต้องละสายตาเพราะหากใช้สายตาไล่บี้เอาความจริงจากคนปากแข็งตอนนี้ก็ใช่ว่าจะได้เรื่องอะไร รอให้ถึงเวลาเจ้าของไร่เรียกสอบสวนซะก่อนเถอะ ถึงเวลานั้นนางก็พร้อมจะชี้แจงพร้อมกับถามไถ่ว่าใครกันที่ถือกุญแจลิ้นชักเก็บเอกสารของนางไว้อีกชุด หากผู้ที่ถูกชี้ตัวคือหัวหน้าคนงานอย่างชายผู้นี้ ถึงครานั้นนางก็พร้อมจะใช้ความบริสุทธิ์ใจของตัวเองชี้เป็นชี้ตายว่าใครกันแน่ที่จะกระเด็นออกจากไร่แห่งนี้ก่อนกันระหว่างนางกับผู้ที่มีกุญแจลิ้นชักเอกสารสำคัญเช่นนางอย่างนายศรนี่
เมื่อเห็นแม่นางเลิกสนใจนายศรจึงเดินดุ่มๆ ออกจากเรือนสำนักงานโดยเร็ว อยู่ไปก็ใช่ว่าจะมีอารมณ์ทำอะไร เพราะยอมรับว่าสายตาจับผิดเมื่อครู่ของคนคุมบัญชีมันเชือดเข้าไปถึงกลางใจจนนึกหวั่นว่าจะโดนเรียกสอบสวนอีกรอบ นึกแล้วก็ฉุนนัก หูตาอีนังนี่พอจ้องดีๆ มันแกร่งเกินกว่าหญิงบ้านป่าซื่อๆ เป็นไหนๆ อยากจะรู้จริงเชียวว่าก่อนมันจะมายึดหน้าที่คุมบัญชีไปได้มันย้ายรกรากมาจากไหนอียัยแก่จันทร์จวงนั่นถึงกล้าไว้ใจให้มันดูแลเงินทองของไร่ได้
ลับหลังนายศรไปแล้วแม่นางลอบมองตามหลัง ถอนหายใจอย่างนึกระอา หากว่าความผิดปกติทางบัญชีของนางเป็นฝีมือของฝ่ายนั้นจริงๆ ก็น่าเป็นห่วงนักหากว่าตอนนางย้ายออกไปจากไร่นี้เมื่อบุตรชายเรียนจบชั้นมัธยมหกแล้วชายผู้นี้ถือจะวิสาสะและบารมีการเป็นหัวหน้าคนงานเข้ามาดูแลงานส่วนนี้แทนนาง
ที่เรือนหลังใหญ่จิตราเอาสมุดบัญชีเข้าไปรายงานพี่สาวทันทีถึงความผิดปกติที่เห็น จันทร์จวงที่เกิดอาการเหนื่อยๆ เพลียๆ ตามวัยปฏิเสธที่จะพิจารณาเพราะเชื่อและไว้ใจคนคุมบัญชีที่นางเป็นคนมอบตำแหน่งให้เองว่าไม่น่าจะทำอะไรผิดพลาดร้ายแรง หนำซ้ำคนที่หอบบัญชีมาก็เป็นน้องสาวที่จ้องจะหาเรื่องคนของนางอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน นางเลยไม่ค่อยอยากสนใจนัก บัญชีนี้ถึงสิ้นเดือนนางก็ต้องตรวจอยู่แล้ว เลยคิดเก็บเอาไว้ดูรวบยอดเอาตอนนั้นเสียทีเดียว
“โอ้ย ไว้ใจมันเข้าไปเถอะค่ะ มันสูบเงินจากไร่ไปเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้เนี่ย” จิตราออกอาการหงุดหงิด หล่อนไม่มีอำนาจพอที่จะจัดการเรื่องเงินๆ ทองๆ ได้เท่ากับพี่สาวจึงคิดจะลงทัณฑ์แม่นางได้ไม่เต็มที่นัก ที่ทำได้คือแค่เหวี่ยงสมุดบัญชีไปให้พ้นตัวแล้วลุกก้าวฉับๆ ลงจากเรือนไปตามหาบุตรชายคนโตที่วันนี้ยังไม่ได้พูดคุยกันสักเท่าไหร่นัก พี่สาวหล่อนบอกแล้วว่าเจ้าตัวก็ออกไปเดินเล่นในท้องไร่ตามประสา คงจะไปเก็บส้มอยู่กับคนงานสักมุมในไร่นั่นแหละ
“ชีพจรลงเท้าเหรอคะวันนี้เดินบ่อยจัง” เพลินพิศแอบบ่นให้เจ้านายตอนโดนเรียกตัวให้ตามไปรับใช้เช่นเคย
“มึงอย่าบ่นได้มั้ยอีพิศ เดี๋ยวกูเอาส้มยัดปากกลางท้องไร่เลยนี่” จิตราบอกอย่างอารมณ์เสีย แล้วเดินนำไป ถามคนงานถึงที่อยู่ของบุตรชายจึงได้คำตอบว่ากำลังเก็บส้มอยู่กับเหล่าคนงานในส่วนไร่ทางทิศเหนือ หล่อนจึงตามไปเพื่อให้ได้พูดคุยและเห็นหน้าจะได้อารมณ์ดีขึ้น
ทางด้านอาทิตย์นึกเบื่อหน่ายที่อยู่ดีๆ ส้มลูกสาวนายศรตามมาเจอตัวตอนที้เขากำลังง่วนอยู่กับคนงาน เด็กสาวนั่นเข้ามารบเร้าว่าอยากจะเดินชมไร่พร้อมชายหนุ่ม บ่ายเบี่ยงไปยังไงฝ่ายนั้นก็กระเง้ากระงอดบอกว่าเสียใจบ้างล่ะ น้อยใจบ้างล่ะ ที่นานๆ เขาจะกลับมาไร่ทีแต่ไม่มีเวลาให้กับเธอเลย ในใจก็อยากจะถามว่าเป็นอะไรกันเหรอถึงต้องมีเวลาให้ แต่ไม่อยากเห็นอาการงอแงเลยเลือกที่จะเงียบซะแล้วทนๆ เดินคู่ไปเพื่อชมไร่สวน เพราะคิดว่าไหนๆ รุ่งเช้าตนก็จะกลับกรุงเทพฯ แล้ว ทนๆ เบื่อไปสักชั่วโมงสองชั่วโมงก็เอา
ระหว่างเดินไปนั้นส้มก็ถือโอกาสเกาะแขนชายหนุ่มตลอดทาง ไม่สนสายตาใครจะมอง กระทั่งได้หยุดเผชิญหน้ากับจิตราที่เดินเข้ามาขวางทางพร้อมกระชากมือเด็กสาวออกจากตัวบุตรชาย
“โอ้ย ส้มเจ็บนะคะคุณจิตร” ส้มออกจริตแกล้งเจ็บกลับเข้าออเซาะอิทตย์อีกหน คราวนี้จิตราจึงเพิ่มแรงกระชากให้มากขึ้นกว่าเดิม ส่งผลให้สาวน้อยเจ็บขึ้นมาจริงๆ จนเก็บอาการไม่พอใจไม่อยู่ลืมตัวถลึงตาสู้คนกระชาก
“ต๊าย! อีส้ม ที่ยืนต่อหน้าเอ็งตอนนี้น่ะคุณจิตรนะ เอ็งมาถลึงตาใส่แบบนี้ได้ไง” เพลินพิศขนลุกซู่ไปทุกเส้น มองเห็นเงารางๆ ว่าชะตาลูกสาวหัวหน้าคนงานจะขาดเอาก็คราวนี้ และก็เป็นจริงตามคาด เมื่อสิ้นเสียงหล่อน เสียงดังเพี๊ยะก็สนั่นตามมา
“บ๊ะ! อีพิศว่าแล้วไง” สาวใช้ตบมือฉาดใหญ่เมื่อเห็นภาพใบหน้าฉาบเครื่องประทินผิวของส้มหันสะบัดไปเพราะแรงฟาดฝ่ามือของเจ้านายตน
“แม่ แม่ตบหน้าส้มทำไม ไม่รุนแรงไปหน่อยเหรอครับ” อาทิตย์ตกใจกับภาพที่เห็น จึงเอ่ยถามมารดา
“สั่งสอนมันไงที่บังอาจมายืนจ้องหน้าแม่ มันเป็นใคร แม่เป็นใคร ลูกก็อีกคน ทนให้มันเดินเกาะแข้งเกาะขาโชว์คนงานไปได้ เกิดพวกมันสุมหัวนินทาเข้าใจผิดกันไปใหญ่จะว่ายังไง” จิตราเอ่ยระบาย ในขณะที่ส้มข่มอารมณ์โกรธเกลียดเอาไว้ข้างใน สิ่งที่แสดงออกมาแทนอารมณ์นั้นคือภาพสาวน้อยที่ร้องห่มร้องไห้ซบอกบุตรชายเจ้าของฝ่ามือพิฆาต
“พี่อาทิตย์ ส้มทำผิดอะไร ทำไมแม่พี่อาทิตย์ทำกับส้มแบบนี้” สาวน้อยคร่ำครวญ อาทิตย์ที่ตามไม่ทันจริตสาวจึงเผลอยกมือขึ้นโอบไหล่ แต่ก็ไม่วายตกใจรอบสองเมื่อมารดาจับตนแยกร่างออกจากคนในอ้อมอกอีกครั้ง
“ถือดียังไงมาร้องห่มร้องไห้ซบอกลูกชายฉันนังส้มเน่า” จิตราเอ่ยตวาดใส่หน้าลูกสาวหัวหน้าคนงานทันทีที่จับร่างบุตรชายมายืนข้างตนได้สำเร็จ ส้มลืมตัวตวาดกลับเมื่อทนต่อการกระทำของจิตราที่ยิ่งกว่าแม่จงอางหวงไข่
“พี่อาทิตย์เขาไม่เห็นว่าอะไรส้มเลย คุณจิตรจะมาแว้ดๆ ใส่ส้มทำไมกันคะ ฐานะส้มก็ไม่ได้ต่ำต้อยอะไร เป็นถึงลูกคนงานของไร่ เดินควงลูกชายเจ้าของไร่แค่นี้คนเห็นมีแต่จะว่าเหมาะสมกัน จะกลัวอะไรคะกับคำนินทาหากจะมีคงเกิดจากพวกที่ขี้อิจฉาเท่านั้นแหละค่ะ”
“ต๊าย หล่อนช่างกล้ามาพูดต่อหน้าฉันแบบนี้นะแม่สาวส้ม การที่หล่อนเป็นลูกคนงานในไร่ก็ใช่ว่าจะเหมาะสมกับลูกชายฉันที่กำลังจะเรียนจบชั้นสูงส่งในเมืองหลวง สะไภ้ของฉันต้องมีศักดิ์มีศรีและมีการศึกษาเท่าเทียมกันเท่านั้น อย่างหล่อนอย่ามาสะเออะอ่อยซะให้เป็นที่หัวเราะเยาะจากเหล่าคนงานว่าไม่เจียมกะลาหัว แล้วการที่หล่อนมาแว้ดๆ ตอบฉันแบบนี้หล่อนคิดว่ามันสมควรมั้ย พ่อหล่อนเป็นคนสนิทฉันก็จริง แต่ยังไงก็เป็นขี้ข้าอยู่วันยังค่ำ ฉะนั้นจงสำนึกข้าวแดงแกงร้อนที่ฉันให้หล่อนได้กินอยู่ครบทุกมื้อ วันนี้ฉันจะแค่คาดโทษหล่อน แต่หากวันหน้าหล่อนมีพฤติกรรมกำเริบกับฉันแบบนี้อีกละก็ พ่อหล่อนก็ช่วยหล่อนไม่ได้หรอกหากฉันคิดจะเฉดหัวหล่อนให้พ้นจากเงาต้นส้มในไร่ของฉันจำเอาไว้”
หลังร่ายจบนิ้วชี้ที่เคยจิ้มหน้าผากใครต่อใครจนหงายหลังมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนก็ถูกนำมาใช้กับหน้าผากของคนตรงหน้าบ้าง
ส้มหงายหลังจนเกือบจะล้มเมื่อโดนนิ้วมือของจิตราจิ้มเข้าหน้าผากสุดแรง นึกอยากจะกรีดร้องระบายอารมณ์โกรธเกลียดที่กระอักสุมในอก แต่ก็ไม่อาจทำได้เพราะเกรงว่าจะเสียภาพลักษณ์สาวน้อยที่ถูกรังแกในสายตาอาทิตย์ ความคิดที่จะแสดงจริตออกมาจึงแล่นเข้ามาในหัวแทนที่การกรีดร้อง แต่ยังไม่ทันทำอะไร หญิงร้ายอย่างจิตราก็เดินจูงแขนคนที่ตนต้องการออกจริตให้เห็นอย่างอาทิตย์จากไปเสียก่อน จึงได้แต่ยืนกำหมัดแน่นขบกรามมองตามหลัง
“กล้ากับใครไม่กล้า มากล้ากับคุณจิตรของกู โธ่อีโง่ส้มเน่า” เพลินพิศเอ่ยว่าเหยียดๆ ก่อนหัวเราะคิกคักเดินตามหลังเจ้านายไปอีกคน คำพูดและอาการนั่นยิ่งสร้างความชิงชังให้กับส้มที่มีต่อจิตรามากเท่าทบทวี
************************************************************************
มืดลงแล้วอีกวัน อาทียังคงขลุกอยู่กับอิทธิ แม้ว่าการบ้านที่ช่วยกันทำจะเสร็จไปแล้วก็ตาม สองหนุ่มออกมานั่งพิงหลังกันตรงชานเรือนเพื่อรับลมเย็นๆ ที่พัดเข้ามาจากทางไร่ แสงดาวเริ่มพราวให้เห็นบนท้องฟ้าเหนือท้องไร่ เมื่อแสงตะวันดับไป
“หลายคืนแล้วนะเนี่ยที่พระจันทร์ไม่เคยเต็มดวงให้กูเห็นเลย” อาทีเอ่ยขึ้นก่อนตอนที่สายตามองดูดวงดาวน้อยใหญ่เบื้องบน
“มึงไม่ชอบแสงดาวเหรอ” อิทธิเอ่ยถาม
“ก็ชอบ แต่กูก็อยากเห็นพระจันทร์เต็มดวงบ้างนี่หว่า”
“ทำไม มึงจะอธิษฐานอะไร”
“อธิษฐานว่าให้แม่นางกลับมาเร็วๆ กูหิว”
“ห่าเอ้ย กูนึกว่าจะทำซึ้งขอโน่นขอนี่”
“ถึงกูขอกูก็ไม่บอกมึงหรอก เดี๋ยวพรเสื่อม”
“อ๋อ นี่มึงกล้ามีความลับกะกูเหรอ”
“ทำไมกูจะไม่กล้า”
“พูดแบบนี้แสดงว่ามีอ่ะดิ”
“แน่นอน”
“บอกกูมาเดี๋ยวนี้ปิดบังอะไรกูไว้”
“จะรู้ไปทำไม มึงมันก็แค่ลูกคนงาน เรื่องของหลานเจ้าของไร่ไม่รู้สักเรื่องได้มั้ย เฮอะ”
“พูดแบบนี้ลุกมาต่อยกะกูดีกว่ามา แม่งขอไว้สักคนเหอะว่ะครอบครัวมึงอ่ะ อย่าให้มันมากนักเรื่องชนชั้นวรรณะน่ะ”
“โธ่เอ้ย กูพูดเล่น เชี่ยต่อยกะมึงกูก็น็อคอ่ะดิ อย่ามึงอ่ะถูกแล้วที่เป็นคู่ปรับกับพี่ชายกู”
“มึงอย่าพูดถึงพี่ชายมึงได้มั้ย บรรยากาศเสียหมด”
“อะไรจะขนาดน้านเพื่อนกู แค่เอ่ยถึงก็ไม่ได้เลยหรือไง”
“ไม่ได้โว้ย พูดถึงแล้วของขึ้น”
“ของขึ้นหรืออะไรขึ้นกันแน่จ๊ะ พี่ชายกูยิ่งหล่อๆ อยู่ด้วย”
“ปากหมานะไอ้อาที เดี๊ยะ ได้กินข้าวต้ม”
“ดุ ทำเป็นดุ เออว่าแต่ทำไมป่านนี้แม่นางยังไม่กลับอีกอ่ะ หิวนะเนี่ย”
“โอ้ย มืดกว่านี้ก็เคยมี แม่กูอ่ะขยัน ไม่เหมือนแม่มึงหรอก ขยันเหมือนกัน แต่ขยันหาเรื่องชาวบ้าน”
“อ้าว จะชมแม่ตัวเองก็ชมไป ไหงมาว่าแม่กูซะงั้น เดี๋ยวโดน”
“อ๊ะ อ๊ะ เห็นทะเลาะกับแม่บ่อยๆ จริงๆ ก็รักอยู่ล่ะสิ ปกป้องกันเชียว”
“กูรู้จักแยกแยะต่างหากโว้ย แม่กูจะร้ายจะดียังไงก็แม่กู เพียงแต่ที่กูต่อต้านเพราะท่านทำไม่ถูกในหลายๆ เรื่องต่างหากล่ะ”
“เออกูเข้าใจ แม่ใครใครก็เคารพ กูขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก จริงๆ สิ่งที่แม่กูทำกับกับมึงกับแม่นางมันก็สมควรแล้วที่มึงจะว่า”
“อืม เลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะว่ะ เครียดเปล่าๆ ว่าแต่มึงอ่ะจะอยู่กินข้าวกะกูเหรอ”
“อืม”
“จะดีเหรอวะ มาอยู่กะกูทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ เดี๋ยวแม่มึงก็ตามมาอาละวาดอีกหรอก”
“บอกแล้วไงว่าช่วงนี้เขาเห่อพี่อาทิตย์อยู่ พี่อาทิตย์กลับโน่นแหละถึงจะมาสนใจกู”
“อืม งั้นก็แล้วแต่มึงละกัน ว่าแต่ตอนนี้หิวมากมั้ย กูพอจะทำกับข้าวเป็น เดี๋ยวกูทำให้กิน”
“จริงเหรอ มึงทำอะไรเป็นอ่ะ”
“ไข่เจียว”
“ห่าเอ้ย กูก็นึกว่าจะมีอะไรพิสดารกว่านี้”
“จะกินมั้ยล่ะ”
“รอแม่นางมาก่อนก็ได้”
“ก็บ่นหิวนี่หว่ากูก็ห่วงว่าจะเจ็บท้องเอา”
“ห่วงกูจริงเหรอ”
“เออสิวะ มีอยู่คนเดียวนี่แหละตามกูอยู่เช้าเย็น ไม่ห่วงมึงกูจะไปห่วงใคร”
“เฮ้อ ได้ยินแบบนี้ดาวแม่งมันดูสวยว่ะ”
“อ้าวไม่อยากดูพระจันทร์เต็มดวงแล้วหรอกเหรอ”
“ไม่อ่ะ นั่งมองดาวกับมึงแบบนี้แหละ เข้าท่าดีเหมือนกัน”
“เข้าท่าก็รีบมองเข้า โตขึ้นคงไม่มีโอกาสแบบนี้บ่อยนักหรอก” เอ่ยจบอิทธิก็ได้แต่ถอนหายใจ นึกถึงวันสุดท้ายที่ตนจะต้องออกจากรั้วโรงเรียนพร้อมก้าวออกจากไร่แห่งนี้แล้วก็อดที่จะใจหายไม่ได้
อาทีเอ้ย กูจะบอกมึงยังไงดีว่ากูหมดความอดทนที่จะอยู่ที่นี่ต่อไปได้แล้ว
โปรดติดตามตอนต่อไป
อ่านเรื่องนี้จบ ขอฝากไว้อีกหนึ่งกระทู้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23396.0
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
