ตอนที่ ๑๑
อาทิตย์เดินกลับถึงเรือนเผชิญหน้ากับน้องชายอีกครั้ง ซึ่งกำลังนั่งคุยอยู่กับผู้เป็นป้า จันทร์จวงพอเห็นหลานชายคนโตก็เอ่ยเรียกเพื่อร่วมวงสนทนาด้วย อาทิตย์มองสบตาน้องชายคิดว่าเจ้าตัวคงนำเรื่องที่ตนกลั่นแกล้งอิทธิบอกผู้เป็นป้าแล้วแน่ๆ ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจทำใจรับคำตำหนิก่อนเดินเข้าไปนั่งข้างๆ น้องชาย
“ไปไหนมาทั้งวันน่ะเรา ป้าไม่เห็นหน้าเห็นตาตั้งแต่เช้าแล้ว” จันทร์จวงเอ่ยทักหลานชายด้วยรอยยิ้ม แอบภูมิใจในรูปลักษณ์ที่ดูดีเหลือเกินของหลานชายทั้งสองยามนั่งคู่กัน นี่ถ้าตอนนี้มีอิทธิมานั่งร่วมวงด้วยอีกคนคงเป็นภาพที่น่าชมมากเชียวล่ะ รูปลักษณ์ฝ่ายนั้นก็ด้อยกว่าหลานชายทั้งสองของนางซะเมื่อไหร่
“พอดีเมื่อเช้าขับรถไปส่งอาทีที่โรงเรียนมาน่ะครับป้า กลับมาเลยเดินชมโน่นชมนี่ในไร่เพลินไปหน่อย” อาทิตย์เอ่ยตอบ เห็นท่าทางยิ้มแย้มของผู้เป็นป้าแล้วก็อดนึกไม่ได้ว่าอาทีคงจะยังไม่บอกเรื่องที่ตนทำอิทธิได้แผลกับเจ้าตัวเป็นแน่
“มองอะไรผมนักหนาพี่อาทิตย์ ผมไม่ใช่คนขี้ฟ้องขนาดนั้นหรอก” อาทีเอ่ยว่าพี่ชายตอนถูกจ้องมองระยะประชิดตัว เด็กหนุ่มยังไม่ได้ปริปากบอกผู้เป็นป้าเรื่องพี่ชายกลั่นแกล้งเพื่อนของตนตามที่เคยขู่ไว้หรอก เพราะตามนิสัยเดิมก็ไม่ได้เป็นคนขี้ฟ้องมาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งโดนคนเจ็บตัวอย่างอิทธิเอ่ยปรามไว้อีกว่าเรื่องนี้ห้ามถึงหูใคร เพราะกลัวเรื่องราวมันจะวุ่นวายเป็นไฟไหม้ฟางเสียเปล่าๆ ก็เลยเลือกที่จะนิ่งซะ แต่ที่มานั่งคุยกับป้าตอนนี้ก็เป็นเรื่องอนาคตการเรียนในระดับต่อไปของทั้งตนและอิทธิต่างหาก
“ฟ้องเฟิ้งอะไรหรือตาอาที” จันทร์หันหน้ามาถามหลานชายคนเล็ก
“เปล่าครับป้า ไม่มีอะไรครับ” อาทีปฏิเสธ ลอบยิ้มเยาะให้พี่ชายหน่อยๆ แล้วขอตัวลุกเดินจากไป
“อ้าว คุยกันไม่เท่าไหร่ไปซะแล้ว” จันทร์จวงว่าตามหลังหลานชาย อาทิตย์มองตามเช่นกันแต่ก็เพียงครู่เดียวแล้วกลับหันมาคุยกับผู้เป็นป้า
“ป้าจันทร์เรียกผมมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“อ๋อ ป้าว่าจะปรึกษาเรื่องเรียนของตาอาทีกับอิทธิหน่อยน่ะ” จันทร์จวงหันมาตอบ อาทิตย์ทำหน้าฉงนที่ได้ยินชื่ออิทธิมาเอี่ยวกับอาทีเรื่องการศึกษา
“เรื่องอาทีผมพอจะเข้าใจนะป้า แต่นายอิทธินี่มันยังไงครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ก็เมื่อตะกี้อาทีบอกป้าว่าอีกไม่กี่เดือนเขาก็จะสอบเทอมสุดท้ายของม.6 แล้ว ที่เหลือก็เตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยกัน เขาบอกว่าอิทธิน่ะเรียนดีแต่เพราะคิดว่าไม่มีโอกาสได้เรียนในชั้นสูงขึ้นจึงไม่ได้สนใจเตรียมตัวสอบเท่าไหร่ เขาเลยมาขอป้าให้ช่วยอุปการะเด็กคนนั้นต่ออาทิตย์คิดว่าไง” จันทร์จวงตอบหลานชายพร้อมตั้งคำถาม
“ป้าจันทร์เห็นว่ายังไงก็แบบนั้นแหละครับ ผมคงไม่คัดค้านอะไร” อาทิตย์เอ่ยตอบ เพราะคิดว่าตนไม่มีอำนาจพอจะไปชี้นิ้วสั่งอะไรได้ เพียงแต่ติดใจอยู่ตรงที่ว่าน้องชายตนจะผูกพันกับอิทธิมากเกินไปหรือเปล่าถึงขนาดกล้ามาเอ่ยปากขอให้ผู้เป็นป้าอุปการะส่งเสียเจ้าตัวต่อไปหลังจากจบชั้นมัธยมปลาย เรื่องนี้หากว่ากันตามจริงแม่นางต่างหากที่น่าจะเป็นฝ่ายมาเอ่ยปากกับป้าของตนเองในฐานะคนเป็นแม่ที่อยากให้อนาคตลูกสดใส น้องชายตนนี่มันกล้าจริงๆ
“ป้าก็คิดว่าจะส่งเสียต่อนะ เพราะเห็นแววแล้วเด็กอย่างอิทธิน่าจะเรียนจบได้ไวอยู่เพราะดูเป็นเด็กดี ขยัน และก็เชื่อฟังผู้ใหญ่ดี” จันทร์จวงเอ่ยออกมาอีก อาทิตย์แอบค้านในใจ นายอิทธินั่นนะเชื่อฟังผู้ใหญ่ เชื่อฟังแต่คนอื่นน่ะสิ กับเขามีแต่จะคอยแยกเขี้ยวใส่ นึกถึงตอนนี้แล้วก็อดจะเคลิ้มถึงรสหวานจากปลายลิ้นเจ้าตัวเมื่อตอนได้สัมผัสไม่ได้ นึกสงสัยว่าคนปากร้ายปลายลิ้นจะหวานละมุนแบบนี้ทุกๆ คนหรือเปล่า ชายหนุ่มเผลอยิ้มออกมาหน่อยๆ พลางยกมือขึ้นลูบริมฝีปาก ผู้เป็นป้ามองเห็นคิ้วขมวดสงสัยในท่าทีหลานชายเอ่ยเรียก
“อาทิตย์”
เงียบ ผู้เป็นหลายชายยังคงเคลิ้มยิ้มเล็กๆ ใช้มือลูบริมฝีปากอยู่แบบเดิม
“ตาอาทิตย์!” จันทร์จวงเรียกเสียงดังขึ้น ได้ผล หลานชายสะดุ้งหน่อยๆ รีบหันมาสบตาเอ่ยรับอย่างตะกุกตะกัก
“ขะ ครับป้าจันทร์”
“เป็นอะไรนั่งเหม่อแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั่น” ผู้เป็นป้าเอ่ยตำหนิ ชายหนุ่มจึงได้แต่ปฏิเสธอายๆ
“เปล่าครับป้า ไม่มีอะไรครับ ตอนนี้ผมเหนียวตัวมากเลย ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
อาทิตย์รีบลุกเดินจากไปหลังเอ่ยจบ จันทร์จวงมองตามหลัง ยิ้มน้อยๆ เพราะนึกตลกในท่าทีหลานชายเมื่อครู่ สงสัยไปติดใจอะไรมาแน่ๆ เฮ้อ หลานฉัน
ระหว่างยิ้มน้อยยื้มใหญ่ในท่าทีของหลานชายได้ไม่นาน ใบหน้าหญิงสูงวัยก็ต้องหุบลงเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยกลั้วเสียงหัวเราะระหว่างน้องสาวกับสาวรับใช้ที่ชื่อเพลินพิศอยู่ที่หน้าเรือนชั้นล่าง
“อีพิศเอ้ย มึงเห็นสีหน้าตอนที่นังแม่นางมันกลัวฉันมั้ยวะ ซีดเป็นไก่ต้มเชียว แค่ฉันเงื้อมือเองนะ ยังไม่ได้ตบมันจริงๆ หน้ามันก็ซีดแล้วซีดอีก”
“เห็นสิคะคุณจิตร ตล๊กตลกนะคะตอนมันยกมือไหว้คุณจิตรขอร้องว่าอย่ารังแกมันอีกเลย”
“ต่อจากนั้นฉันทำอะไรนะ ฉันจำไม่ได้ ไหนแกช่วยฟื้นความจำให้ฉันหน่อยซิ”
“คุณจิตรก็ตบมันไปสองฉาดไงคะ โทษฐานยกมือไหว้ไม่สวยเพราะมัวแต่ตัวสั่น ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“ว้าย! จริงด้วย ฉันจำได้แล้ว แต่มันสำออยเนาะ ตบแค่สองทีทำเป็นล้มคลุกดินคลุกหญ้าข้างทาง โอ้ย นึกถึงตอนนั้นก็ขำ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พิศก็ขำมากค่ะ วันหลังเราตามไปกลั่นแกล้งมันอีกนะคะ พิศชอบ”
“แน่นอนสิ ฉันจะตามรังควานมันอยู่แบบนี้แหละจนกว่ามันจะใสหัวไปให้พ้นจากไร่นี้ หึหึ”
“เอาเลยค่ะคุณจิตร อีพิศสนับสนุนเต็มที่ค่ะ”
“แต่แกต้องปิดเรื่องนี้เป็นความลับนะ อย่าให้ถึงหูพี่จันทร์เด็ดขาดว่าฉันแอบไปกลั่นแกล้งนังแม่นางมันมาอีก”
“มิดค่ะมิด คุณจิตรมิต้องห่วงเรื่องนี้ค่ะ”
“ดีมาก แบบนี้สิ ถึงจะเรียกว่าแกเป็นบ่าวที่ดี”
“พิศพลีกายถวายหัวเลยค่ะสำหรับคุณจิตร ว่าแต่ตอนนี้คุณจิตรพอจะมีค่าเหนื่อยให้พิศสักนิดมั้ยคะ แหะๆ”
“อีนี้นี่ ชมนิดหน่อยมาแบมือขอเชียว เอ้า ฉันมีติดตัวอยู่แค่ร้อยเดียวนี้แหละ”
“ว้าย เป็นพระคุณล้นหัวค่ะ ตั้งร้อยนึงแนะ หุหุ”
“เออ ได้แล้วก็ใสหัวไปไหนก็ไปก่อน ฉันจะขึ้นเรือนแล้ว อย่ามาเดินคู่กันให้พี่จันทร์เห็น เดี๋ยวเรื่องจะแตก”
“ค่ะ”
เพลิศพิศกำลังจะเดินเลี่ยงไปในตอนที่รับเงินเสร็จ แต่ขาเจ้าหล่อนกลับชะงักงันเมื่อมีเสียงเรียกไว้
“หยุดก่อนนังพิศ”
“ว้าย! พี่จันทร์” จิตราเอ่ยทักเจ้าของเสียงก่อน สาวใช้ที่ได้ยินถึงกลับเข่าทรุดนั่งลงกับพื้นยกมือไหว้ แกล้งเนียน เพราะคิดว่าเจ้านายใหญ่คงไม่ได้ยินถ้อยคำสนทนาของตนกับจิตราเมื่อครู่
“คุณจันทร์มีอะไรใช้พิศเหรอคะ”
“ฉันไม่มีอะไรใช้หล่อนหรอก เพียงแต่จะสอบถามหล่อนกับจิตราเท่านั้นว่าไปไหนกันมา” จันทร์จวงถามเสียงนิ่ง จิตราทำใจดีสู้วิ่งขึ้นบันใดเรือนไปประจบ
“จิตรไปเดินตรวจไร่มาค่ะ เลยเอานังพิศไปเป็นเพื่อน”
“แค่ตรวจไร่เองเรอะ” จันทร์จวงถามเสียงเยาะ
“ค่ะ แค่ตรวจไร่” จิตราตอบ
“ไม่ได้ไปตบตีใครเขาแน่นะ”
“ค้า ไม่ได้ไปตบยัยแม่นางเลยค้า” ด้วยความซื่อและเกรงพาให้เพลินพิศหลุดปากไปแบบนั้น จิตราหันควับมองสาวใช้ ให้มันได้อย่างนี้สิ อีไพร่เอ้ย หล่อนนึกก่นด่าในใจ แต่ก็หันไปประจบพี่สาวต่อ
“พี่จันทร์ทานข้าวหรือยังคะ มีใครจัดสำรับมื้อค่ำมาให้หรือยัง”
“ฉันก็รอเธอกลับมาทานด้วยกันนี่แหละ แต่ฉันคิดว่าหล่อนคงไม่หิวแล้วมั้ง” จันทร์จวงหันมาสนใจน้องสาว นาทีนั้นเพลินพิศรีบลุกเดินหนีโดยเร็ว
“ทำไมพี่จันทร์ถึงพูดแบบนั้นล่ะคะ เนี่ยจิตรหิวแล้ว เดี๋ยวจิตสั่งให้เด็กยกสำรับมาให้นะคะ” จิตรากำลังจะหันไปสั่งสาวใช้ จันทร์จวงเอ่ยปราม
“ยังไม่ต้องหรอก เธอมาคุยกับฉันก่อน” เอ่ยจบก็เดินไปนั่งยังที่ประจำ จิตราเดินตามไปนั่งด้วยอย่างช้าๆ เปิดปากถาม
“พี่จันทร์มีอะไรจะคุยกับจิตรเหรอคะ”
“ฉันได้ยินเธอคุยกับนังพิศว่าไปรังแกแม่นางมาอีก” จันทร์จวงเปิดประเด็นทันที จิตราหน้าเสีย แต่ก็แย้ง
“อะไรกันพี่จันทร์ จิตรกับนังพิศแค่เดินกันมาเฉยๆ นะคะ ไม่ได้คุยอะไรกันเลย”
“เธออย่ามาเฉไฉหน่อยเลยจิตรา เมื่อไหร่น๊าเธอถึงจะเลิกจองล้างจองผลาญแม่นางกับอิทธิ”
“ก็เมื่อใดที่มันสองคนพ้นจากเขตไร่เราแหละค่ะ” เมื่อคิดว่าพี่สาวทราบเรื่องแล้ว จิตราจึงไม่เก็บอาการอีกต่อไป น้ำเสียงหล่อนเขียวขึ้นทันทีเมื่อเอ่ยถึงสองแม่ลูกนั่นขึ้นมา
“เขาสองคนจะไปไหนกันได้ยังไง ในเมื่อเขาทำงานให้เราอยู่” จันทร์จวงแย้งน้องสาว
“พี่จันทร์ก็ไล่มันออกสิคะ แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง” จิตราบอกอย่างไม่สบอารมณ์
“ในโทษฐานอะไรล่ะ แม่นางทำงานดีมาตลอด เธอจะให้ฉันไล่เขาออกในเรื่องใด ในเรื่องที่เธอชังน้ำหน้าเขาดีมั้ย”
“พี่จันทร์ไม่ต้องมาประชดจิตรนะคะ ที่จิตรทำทุกวันนี้ใช่ว่าจิตรจะสนองความชิงชังของจิตรอย่างเดียวนะคะ ที่จิตรมีพระเดชกับยัยแม่นางและลูกนั่นก็เพื่อปรามมันสองคนไม่ให้นึกกำเริบมากขึ้นจนคิดจะหยามเราสองคนเท่านั้นเอง”
“เหลวไหลน่ะสิ แม่นางกับอิทธิน่ะเหรอจะมีนิสัยแบบนั้น เธอมันอคติเกินไป”
“ไม่รู้ล่ะค่ะ กันไว้ดีกว่าแก้”
“ระวังเถอะเธอจะกันผิดคน”
“พี่จันทร์หมายความว่าไงคะ”
“ฉันก็หมายถึงคนสนิทของเธออย่างนายศรน่ะสิ เคยโดนแม่นางจับผิดได้มาหนนึงเรื่องโกงกินรายได้ลืมไปแล้วรึ”
“ตอนนั้นพี่จันทร์ก็เรียกสอบแล้วไม่ใช่เหรอคะ ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ นังแม่นางมันต้องการสร้างผลงานเพื่อเลื่อนตำแหน่งตัวเองต่างหากล่ะ”
“เธอนี่มันเหลือเกินนะจิตรา เอาล่ะ วันนี้ฉันจะแค่ปรามเธอ คราวหน้าอย่าให้มีเรื่องแบบนี้ถึงหูฉันอีก ไม่อยากนั้นฉันจะย้ายที่ทำงานของแม่นางมาไว้ที่เรือนนี้ซะ จะได้ใกล้หูใกล้ตาฉัน เธอจะได้ไม่ต้องแอบไปแผลงฤทธ์ได้อีก”
“แอร๊ยยส์! นี่พี่จันทร์หลงมันขนาดนี้เลยเหรอคะ “
“ฉันดูคนที่ผลงานและการกระทำที่เสมอต้นเสมอปลาย วันก่อนแม่นางเขาอ่อนน้อมต่อฉันยังไง วันนี้เขาก็ยังเป็นอยู่ รวมทั้งอิทธิด้วย แล้วมีเหตุผลอันใดที่ฉันจะไม่มอบสิ่งดีๆ ให้กับสองแม่ลูกนั่น”
“คิดจะเอางูเห่าเข้าบ้าน ระวังเถอะค่ะ มันจะฉกเอาสักวัน”
“เธอก็เหมือนกันนั่นแหละ งูของเธอมันงูเก่างูแก่ซะด้วยสิ ระวังมันจะพ่นพิษออกมาสักวันก็แล้วกัน”
“นี่...นี่ พี่จันทร์หมายถึงนายศรอย่างนั้นเหรอคะ”
“ก็ทั้งครอบครัวน่ะแหละ นี่ฉันยังไม่เรียกมาสอบเลยนะเรื่องที่กุเรื่องโกหกว่าแม่นางทุบตีน่ะ”
“โอ้ย! อะไรที่มันแล้วก็ให้มันแล้วไปสิคะ จะมาสอบมาเสิบอะไรให้มากความคะ”
“เห็นมั้ยคนของเธอ เธอยังคิดปกป้อง หัดเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างเถอะจิตรา”
“คุยกับพี่จันทร์แล้วปวดเศียรเวียนเกล้าที่สุด จิตรขอตัวก่อนนะ แล้วจะออกมาทานสำรับด้วยค่ะ” จิตราลุกเดินหนีไปทันทีเมื่อเอ่ยจบ จันทร์จวงมองตามหลังได้แต่ส่ายหน้าในนิสัยร้ายกาจของน้องสาวที่ไม่เคยเปลี่ยน
**********************************************************************************
แม่นางกลับถึงเรือนในตอนมืดมากแล้ว ไปถึงก็เห็นบุตรชายนั่งรออยู่ตรงชานเรือนจึงได้เดินก้มหน้าปิดบังรอยช้ำที่ใบหน้าหลังโดนจิตราและเพลินพิศลอบทำร้ายตอนเดินกลับเรือนจนลืมสังเกตว่าบุตรชายตนก็ได้รับบาดแผลจนต้องพันแขนไว้
“ก้มหน้าก้มตา เป็นอะไรมาน่ะแม่” อิทธิเอ่ยถามมารดา พลางลุกเดินเข้าไปหาตอนฝ่ายนั้นขึ้นเรือนไปนั่งตรงที่ทำครัว
“เปล่า อิทไปนั่งรอแม่ต่อเถอะไป เดี๋ยวทำสำรับให้” แม่นางตอบพลางทำทีง่วนกับการเตรียมโน่นเตรียมนี่
“แม่ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเถอะ เดี๋ยววันนี้อิททำให้เอง” บุตรชายเสนอตัว จึงรีบพยักหน้ารับแล้วลุกเดินจากไปโดยเร็ว
“เป็นอะไรของเขา” อิทธิเอ่ยตามหลังก่อนลงมือหุงหาอาหารแทนมารดา ทำเสร็จจึงยกสำรับไปตั้งตรงชานเรือนเอ่ยเรียกมารดา
“แม่ทานข้าวครับ อิทเตรียมสำรับเสร็จแล้ว”
“ทานก่อนเลยอิท แม่ไม่หิว วันนี้แม่เหนื่อย แม่ของีบสักหน่อยนะ” เพราะยังไม่อยากออกมาเผชิญหน้าลูกชายตอนที่ใบหน้ามีแผลช้ำอยู่ แม่นางจึงหลบตัวอยู่ภายในห้องนอน
อิทธิรู้สึกแปลกใจเพราะแต่ก่อนมารดาตนไม่เคยเป็นแบบนี้ เด็กหนุ่มค่อยๆ ลุกเดินไปที่ห้องของมารดา เห็นเจ้าตัวกำลังนั่งคลึงใบหน้าคล้ายๆ ทาอะไรสักอย่าง มันคงไม่ใช่เครื่องประทินผิวหน้า เพราะมารดาตนไม่ใช่คนรักสวยรักงามขนาดนั้น แล้วมันคืออะไรล่ะ เด็กหนุ่มสงสัย
“ทำอะไรน่ะแม่” ที่สุดจึงตัดสินใจเอายถาม เห็นฝ่ายนั้นสะดุ้งหันหน้ามามองถึงกับตกใจวิ่งเข้าไปหาเมื่อเห็นรอยช้ำแต้มชัดที่มุมปากและใบหน้าเจ้าตัว
“แม่ทายา แม่ไปโดนใครทำอะไรมาอีก ทำไมรอยมันช้ำกว่าเดิม” เด็กหนุ่มเอ่ยถามทันควัน แม่นางอึกอักที่จะตอบ เพียงเท่านั้นบุตรชายก็ทำคล้ายจะเข้าใจเพราะเจ้าตัวผลุนผลันออกจากห้อง และกระโจนลงจากเรือนทันที
“อิทจะไปไหนลูก แม่ไม่เป็นอะไร กลับมานะ แม่บอกให้กลับมา”
แม่นางลุกตามมาเรียกบุตรชายที่ชานเรือน เห็นแค่หลังไวๆ ของเจ้าตัวตอนขึ้นจักรยานปั่นไปทางเรือนหลังใหญ่
“โธ่อิท จะให้เรื่องมันบานปลายอีกทำไมนะ” นางได้แต่เอ่ย แล้วทรุดนั่งเพราะหมดแรงที่จะวิ่งตามบุตรชายไป
ที่เรือนหลังใหญ่ขณะนั่งทานสำรับกันพร้อมหน้า วันนี้อาทียอมร่วมวงด้วยเพราะจันทร์จวงเป็นฝ่ายมาเรียกเอง เด็กหนุ่มเกิดความเกรงใจเกินจะขัด จึงยอมตามลงมานั่งข้างๆ พี่ชาย
“คิดไว้หรือยังว่าจะเรียนอะไรต่ออาที” อาทิตย์ชวนน้องชายสนทนา
“ไม่รู้” อาทีตอบห้วนๆ เพราะยังไม่อยากจะเสวนาด้วย
“อย่างมันจะคิดอะไรเป็น” เสียงจิตราว่าขึ้น จันทร็จวงกระแอมเสียงปราม หล่อนจึงนั่งหน้าเชิ่ดตามเดิม ก่อนจะหันไปตักโน่นตักนี่ให้บุตรชายคนโต
“ทานเยอะๆ นะอาทิตย์ กลับไปกรุงเทพฯ หาทานยากนะอาหารแบบนี้”
“ตักให้เยอะขนาดนั้นติดคอตายไม่รู้ด้วยนะ” อาทีเอ่ยแขวะบ้างเพราะหมั่นไส้อาการของมารดาเหลือทน
“ขัดคอฉันตลอดเลยนะไอ้ลูกคนนี้ เอ้า อยากได้ฉันจะตักให้” จิตราตักอาหารแบบส่งๆ ลงในจานบุตรชายคนเล็กบ้าง แทบกรี๊ดออกมาเมื่อเห็นฝ่ายนั้นเขี่ยไว้ตรงขอบจาน พร้อมเอ่ย
“มีแต่ก้างทั้งนั้น ผมคงกินมาลงหรอก”
“เกินไปแล้วนะอาที” อาทิตย์เอ่ยปราม หนุ่มน้อยทำไม่สนใจก้มหน้าก้มตาจัดการสำรับตรงหน้าเงียบๆ จิตราได้แต่แยกเขี้ยวใส่เงียบๆ เพราะไม่กล้าเอ็ดตะโรเนื่องจากมีจันทร์จวงนั่งคุมสติอยู่
“ว้าย! คุณจิตรขาคุณจิตร ไอ้อิทธิมันมาค่ะ ท่าทางเอาเรื่องด้วยค่ะคุณ”
เสียงวิ่งตึงตังตามด้วยประโยคบอกกล่าวของเพลินพิศดังมาให้ได้ยิน คนทั้งหมดในวงสำรับมองหน้ากันงงๆ ที่สุดอาทีเป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อนใครและตรงไปยังทางที่เพลินพิศวิ่งมา กำลังจะก้าวลงบันไดลงไปเมื่อเห็นร่างของเพื่อนยืนอยู่หน้าเรือน
“ไม่ต้องอาที ฉันไปเอง” อาทิตย์เอ่ยห้มน้องชาย ลุกเดินไปมองยังร่างอิทธิบ้าง
“เฮ้อ มันอะไรกันอีกเนี่ย” จันทร์จวงเอ่ยบ้าง ส่ายหน้านึกปลง จิตราได้ทียุส่ง
“ไหนบอกว่าไอ้เด็กนั่นเป็นเด็กดีไงคะ แล้วยังไงคะ ตามมากวนเวลาสำรับเจ้านายน่าเกลียดนัก”
“ก็เพราะเธอน่ะแหละไปทำร้ายแม่นาง ไม่อย่างนั้นอิทธิมันคงไม่อยากจะมาที่เรือนนี้เท่าไหร่หรอก” จันทร์จวงว่าแล้วลุกเดินหนีเข้าห้องเพราะไม่อยากรับรู้อะไรอีก ปล่อยให้น้องสาวโดนเด็กมันถอนหงอกเอาซะบ้างก็สมควรดี
“ต๊าย! หนีเข้าห้องแบบนี้ก็เสร็จอีจิตรน่ะสิ” จิตราเอ่ยตามอย่างสมใจ เรียกเพลินพิศมากระซิบ
“นังพิศแกลงเรือนไปทางด้านนี้นะ ไปเรียกนายศรกับนายสินมา จะเอาไอ้เด็กบ้านี้ให้อยู่ต้องให้สองคนนั้นจัดการ”
“ได้ค่ะคุณจิตร วุ้ย ท่าทางเรื่องคืนนี้จะสนุกนะคะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว ไปแกรีบไปเร็ว ก่อนไอ้เด็กนั่นมันจะอาละวาด”
เพลินพิศรีบไปตามคำสั่ง จิตรายิ้มสมใจ ก่อนหันมาสนใจบุตรชายทั้งสองที่ยืนคุยกันอยู่
“นั่นเพื่อนผม พี่ไม่ต้องมายุ่ง มันจะมาทำไรยังไง ผมคุยกับมันเอง” เสียงบุตรชายคนเล็กว่าก่อน
“แน่ใจเหรอว่าจะคุย แกจะคอยยุส่งให้นายนั่นให้ทำเรื่องวุ่นวายที่นี่น่ะสิ” บุตรชายคนโตว่ากลับ
“ยุส่งอะไร ไอ้อิทมันอาจจะแค่มาหาผมก็ได้”
“จริงเหรอ ฉันดูท่ามันแล้วดูท่ามันจะมาหาเรื่องซะมากกว่ามั้ง”
“พูดผิดแล้วล่ะพี่อาทิตย์ ผมว่ามันจะมาทวงความยุติธรรมให้แม่นางมากว่า ถ้าให้เดา คนที่นี่คงไปหาเรื่องแม่นางอีกแล้วแน่ๆ”
ถึงตอนนี้อาทีปรายตามองมารดาซึ่งลุกขึ้นตอบโต้ว่า
“แกกำลังจะว่าฉันน่ะสิไอ้อาที”
“ก็มันจริงมั้ยล่ะ แม่ไปทำร้ายแม่นางอีกแล้วใช่มั้ย” อาทีถาม
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม” จิตราตอบรับอย่างไม่สนใจความรู้สึกบุตรชาย
“แม่ทำแบบนี้ทำไม” อาทีหันมาตอบโต้อย่างจริงๆ จังๆ สองคนจึงเถียงกันไปมา อาทิตย์ถือจังหวะนั้นเดินลงไปเผชิญหน้าอิทธิที่เบื้องล่าง
“มาทำไม” ชายหนุ่มเท้าเอวถาม
“ไม่เกี่ยวกับคุณ” อิทธิตอบ แล้วคิดจะเลี่ยงหนีเดินขึ้นเรือน อาทิตย์รีบฉุดเอาไว้เอ่ยถาม
“จะไปไหน”
โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
