เสือไบ:the series (ตอน105) -2
เที่ยงคืนกว่าๆ ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาดู มิสคอลเกือบยี่สิบครั้งแล้ว ผมเปิดบันทึกการโทรดู สายไม่ได้รับ ไอ้ลูกเจี๊ยบ ยี่สิบ ครั้ง.... ผมเก็บโทรศัพท์ผม....
"พี่ ครับ ผมจะกลับแล้วนะ" ไอ้ต่อบอกผม ตอนนี้ ผมไม่อยากจะห้ามอะไรมันแล้ว กลับก็กลับ ไม่ได้ว่า...
"ครับ ตามสบายครับ" มันเดินจากไปแล้ว ไม่มีแม้แต่คำร่ำลา หรือ ประโยคอะไรออกจากปากมัน ....ผมเฉยๆนะ รู้ครับ ว่ามันคงต้องเป็นแบบนี้ ดูจากหน้าตา และนิสัยมัน แต่ผมคงไม่เอาเรื่องพวกนี้เก็บมาคิดให้ปวดหัวหรอก เรื่องผมอาจจะต้องปวดหัว กำลังรออยุ่ที่คอนโด ผมต้องหาเหตุผลดีๆ มาอธิบาย....
เกือบตีหนึ่งครับผมกลับมาถึงคอนโด แล้ว ไอ้เกมยังไม่กลับ ผมอาบน้ำแต่งตัว รอมันที่โชฟา....รอมันจนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ผมตื่นมาอีกทีเสียงเอะอะโวยวาย ตีสามกว่าๆ แล้วนี่ ผมจำเสียงไอ้ลูกเจี๊ยบเกมได้.... ผมเดินไปเปิดประตู โห พี่ดุ๊กกำลังหิ้วปีกไอ้เกมอยู่ ท่าทางจะเมามาก แปลกแฮะ ทุกที ผมเห็นพี่ดุ๊กเมาก่อนทุกที...
"มาครับผมช่วย" ไอ้เกมตอนนี้มันคงไม่รู้เรื่องอะไรหรอก โวยวายอย่างเดียว...
"หนูเกมเมามากเลยน่ะ กินไปได้ไง คนเดียวเกือบสองกลม"
"คงดีใจที่ได้กินกับพี่ล่ะซิ" ผมหยอกๆ แก
"อย่างงั้นได้ก็ดีล่ะซิ แต่มันกินเหมือนมันเสียใจเลยน่ะ เดี่ยวยกเดี่ยวยก พี่กลัวจะขับรถไม่ได้..พี่เลยกินน้อยๆ" ตอนนี้ผมลากมันมาที่โซฟาแล้ว..
"พี่จะนอนห้องผมหรือจะขึ้นไปนอน ห้องพี่ข้างบนล่ะ"
"กลับห้องพี่ดีกว่า เอก หนูเกมมันอ๊วกใส่พี่ด้วย เหม็นน่ะ เดี่ยวพรุ่งนี้พี่มาก็แล้วกัน"
"แล้วเป็นไงล่ะพี่ สำเร็จเปล่า"
"ไม่รู้ดิ หนูเกมเค้าเฉยๆ....แต่ก็โรแมนติกดีนะ ที่ได้กินข้าวกับหนูเกม แม้จะเมาๆแบบนี้ งั้นเดี่ยวพี่ขอตัวก่อนล่ะกัน ไม่ไหวเหนียวตัว และก็เหม็นกลิ่นอ้วกด้วย"
"ครับผม"
"คนใจร้าย ทำกับผมแบบนี้ได้ไง" มันละเมอ... ละเมอแบบคนเมา....
"กรูขอโทษหว่ะ เกม" ผมพูดในใจ ตอนนี้ผมบรรจงเช็ดหน้าให้มัน เฮ้อ เห็นใบหน้านี้แล้ว ผมรู้สึกสะท้อนใจไงไม่รู้คืนนี้วันแห่งความรักแทนที่เราสองคนจะมีความสุขกัน แต่ผมกับทำให้ทุกอย่างแย่ไปหมด.....สมควรแล้วที่ผมควรจะเดินหนีจากมัน....ผมลากมันมานอนที่ที่นอน มันก็ยังไม่ได้สติรู้สึกตัวเลย...คืนนี้ผมนอนกอดมันทั้งคืน......
เช้าวันต่อมาผมตื่นมาแล้วต้องรีบไปทำงาน ส่วนไอ้เกมยังไม่ตื่นเลย จนผมกลับอีกครั้งตอนเย็นมันหายไปไหนไม่รู้ ผมว่าจะโทรหามันตอนทุ่มสองทุ่มล่ะกัน......
เกือบสามทุ่ม ครับ มันกลับมา...
"ไปไหนมาล่ะ" ผมถามมันตามปกติ ตอนนี้ผมไม่ค่อยกล้ามองตามันเท่าไหร่คนทำความผิดไว้ก็แบบนี้แหละ....
"ไปหาเพื่อนมา มีไรเหรอห่วงด้วยเหรอ" อ้าวมันย้อนผมกลับแล้ว...
"ไม่ห่วงมรึงแล้วจะให้ห่วงใครวะ" ผมประชดมันกลับ เพราะมันพูดเหมือนมันประชดไงไม่รู้
"คนห่วงกันเค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอก" มันทิ้งระเบิดกองใหญ่มาให้ผมแล้ว ผมสะอึกไปทันที ก็เพราะผมทำแบบนั้นจริงๆ......มันหายเข้าห้องไปแล้ว บรรยากาศช่วงนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ ผมก็ไม่มีเหตุผลดีๆ ที่จะแก้ตัวอีกอย่างผมก็อยากให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว จนถึงบ่ายวันเสาร์ ผมนั่งดูโทรทัศน์อยู่ ไอ้เกม ก็ดูอยู่ข้างๆ ผมนั่นแหละ ผ่านมาสามวันแล้ว ผมกับมันยังไม่ได้เคลียร์กันเรื่องวันวาเลนท์ไทน์เลย.....ตื๊ดๆ โทรศัพท์มันดัง..
"สวัสดีครับ เกมพูดครับ"
"............................................" ไม่ได้ยินครับ
"อยากดูครับ พี่ หนังดีด้วยดิ เดี่ยวผมชวนให้นะ แต่ผมว่าเค้าคงไม่ไปหรอก พี่จะมารับกี่โมงล่ะ"
"..................................."
"เดี่ยวผมแต่งตัวรอนะครับ คิดถึงเหมือนกันครับ บายครับ"
"พี่เอก พี่ดุ๊กเค้าชวนผมกับพี่ไปดูหนัง พี่ไปด้วยกันเหรอเปล่า" ตอนนี้สรรพนาม น้ำเสียง แววตาต่างๆที่ออกจากมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว ลึกๆผมเสียใจ..... แต่ทำไงได้ล่ะผมต้องการให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว....
"มรึงไปเถอะ เดี่ยวกรูจะไปบ้านลุงน่ะ"
"โอเค งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะเดี่ยวพี่ดุ๊กจะมารับแล้ว" ไม่ถึงสิบนาทีพี่ดุ๊กก็มา ไอ้เกมยังไม่ออกมาจากห้องน้ำเลย...
"ไม่ไปดูด้วยกันเหรอเอก"
"ตามสบายน่ะพี่ผมไม่อยาก ไปเป็นก้าง พี่ดุ๊กครับ ผมขอคุยกับพี่หน่อยดิ ข้างนอก" ผมตัดสินใจแล้ว ว่าผมควรจะทำอะไรต่อ.......ผมเดินนำไป พี่ดุ๊กเดินตามมา ผมคุยกันหน้าประตู....
"พี่ดุ๊ก ผมขอถามพี่อีกครั้งนะครับ พี่ยังรัก ยังเอ็นดูหนูเกมของพี่เหมือนเดิมเหรอเปล่าครับ"
"เหมือนเดิมเอก พี่ว่าพี่ยังรัก หนูเกมเหมือนวันแรกที่พี่รักแหละ ทำไมล่ะเอก"
"เดี่ยว ต้นเดือนหน้าผมต้องย้ายไปทำงานที่ต่างจังหวัดแล้วครับ ผมอยากให้พี่ดูแลมัน.....พิษณุโลก"ผมโกหกครับ ความจริงไม่ได้ย้ายไปไหนหรอก....
"อ้าว ทำไมเร็วแบบนี้ล่ะ แล้วเกมรู้เหรอยังล่ะ "
"เดี่ยวผมบอกมันเองพี่ ถ้าพี่รัก มันจริง ผมก็จะได้สบายใจครับ ผมเป็นห่วงมัน มันยังเด็กอยู่ครับ ผมกลัวมันจะเสียคน"
"ไม่ต้องห่วงหรอกเอก พี่รับรอง..."
"ถ้าพี่รับรองแบบนี้ผมก็สบายใจ เข้าห้องเถอะพี่เกมมันคงเสร็จแล้ว" ผมเดินนำเข้ามา ไอ้เกมยืนเช็ดหัวอยู่ มันมองผม.... ผมเห็นแววตามันแล้ว ตอนนี้ผมบอกตรงๆ ผมกลัวแววตามันตอนนี้จังเลย แววตามันเหมือนเสียใจ ผิดหวังไงไม่รู้หรือว่าผมคิดไปเอง ผมไม่คิดว่ามันจะได้ยินที่ผมคุยกับพี่ดุ๊ก หรอก.....
"อ้าวเสร็จแล้วเหรอวะเกม พี่ดุ๊กเค้ารออยู่ มันร้อนน่ะ กรูเลยพาพี่แกไปดูวิวข้างนอก"
"ไปเถอะครับ พี่ดุ๊กผมเสร็จแล้ว" มันออกไปแล้ว... ท่าทางมันแปลกๆ มากกว่าเดิมอีก
ดึกแล้ว..ผมรอมันจนหลับไปที่โซฟา กี่โมงแล้วนี่ เกือบตีสามแล้วครับ มีเสียงโครมตึงตัง ตึงตังข้างนอก ก๊อกๆ สงสัยไอ้ลูกเจี๊ยบ ผมเดินไปเปิดประตูคิดว่ามันคงเมาไม่งั้นก็ทำกุยแจหาย ผมเปิดประตูออกา อ้าว พี่ดุ๊กกำลังพยุงประคองไอ้เกมอยู่....
"อีกแล้ว น่ะเอก ไม่รู้หนูเกมมันบ้าอะไร กินเหล้า อย่างกับน้ำ"
"สงสัย มันดีใจที่ไปกับพี่มั๊ง "ผมบอกพี่ดุ๊กแก ...ไอ้เกมมันแปลกไปจริงๆไม่ว่าพฤติกรรม การกระทำ หรือแววตามัน..ผมช่วยพี่ดุ๊กประคองไอ้เกมมาที่โซฟา มันเมาแอ๋ ไม่รู้ตัวอีกแล้ว เนื้อตัวเสื้อผ้ามัน มีกลิ่นเหล้ากลิ่นอ้วกหึ่งเลย..
"เดี่ยวผมจัดการเองก็แล้วกัน พี่" จะให้แกมาปรนนิบัติไอ้เกมผมก็เกรงใจครับ สภาพแกก็ไม่ต่างจากไอ้เกมเท่าไหร่ มีกลิ่นเหล้ากลิ่นอ้วก(น่าจะเป็นไอ้เกมอ้วกใส่)ด้วย
หลังจากที่พี่ดุ๊กลับไปแล้วผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันเหมือนเดิม... คืนนี้มันสงบเรียบร้อยไม่มีละเมอ.....
ผ่านวาเลนท์ไทน์มาเจ็ดวันแล้ว วันพุธแล้ว ผมเลิกงานกลับมาที่คอนโด ตอนนี้ บรรยากาศสำหรับผมกับไอ้เกมแย่ เราไม่ค่อยได้คุย หรือ จะพูดเฉพาะที่จำเป็นกันเท่านั้น ....ตอนนั้นผมก็ไม่พยายามที่จะปรับความเข้าใจหรือจะเคลียร์กับมัน.... ดีแล้วถ้าเป็นแบบนี้ เวลาที่ผมบอกเลิกหรือจากไปมันจะง่ายขึ้น.....ถ้าถามว่าผมไม่เสียใจเหรอที่มันเป็นแบบนี้ผมบอกเลย.... เสียใจ... เสียใจมากด้วย แต่ทำไงได้ล่ะ ผมต้องการให้มันเป็นแบบนี้ ความเสียใจผมต้องเจออยู่แล้ว ...
ผมอาบน้ำแต่งตัวชุดอยู่บ้านออก มาดูทีวี กับมัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนมันจะพูดจะแซว ตั้งแต่ผมเปิดประตูเข้ามาแล้ว แต่นี่เงียบ....
"พี่ เอก พี่จะไปทำงานต่างจังหวัดเหรอ" ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไร... สมองผมมันเบลอเกี่ยวกับเรื่องมันนี่แหละ ..
"ไม่นี่...กรู ไม่คิดจะไปทำงานต่างจังหวัดหรอก เพราะกรูชอบอยู่ที่ นี่มากกว่า พูดง่ายๆ คือติดแสงสี" ผมพูดไปตามความจริง ตอนนั้นผมลืมคิดอะไรบางอย่างไป....แววตามันดูแปลกๆ อีกแล้ว อธิบายไงล่ะ บอกไม่ถูกครับ ประมาณเสียใจ สะเทือนใจประมาณนั้นแหละ น้ำเสียงมันก็สั่นๆ ด้วย...
"อือ เกท ครับ .....วันนี้พี่กายโทรมาน่ะ "
"โทรมาเรื่องอะไรล่ะ" ผมถามปกติ ตอนนี้กำลังสนใจรายการข่าว มากกว่า....
"ก็เรื่อยๆ ไปล่ะ.....แกถามความความสัมพันธ์ของผมกับพี่เป็นไงบ้าง"
"แล้ว มรึงบอกว่าไงล่ะ" ผมถามต่อ
"ใกล้ แล้ว" มันพูดแค่นี้ ผมหันไปมองมัน จะถามมันว่าใกล้อะไร แต่ไม่ทันครับ
"อยากกินเหล้า เฮ้อ ชวนพี่ดุ๊กดีกว่า" มันพูดพร้อมกับเดินหนีผมไปคุยโทรศัพท์อีกมุมหนึ่ง..
"สวัสดีครับ หายไปเลยนะครับ ผมขอโทษนะพี่ ที่เมาวันนั้น "
".................................." ไม่ได้ยินครับ ผมสนใจที่มันพูดเหมือนกัน....
"ว่างเปล่าพี่ มาหาผมที่ห้องหน่อยดิ อยากกินเหล้าครับ"
"........................................"
"เจอกัน สามทุ่มนะพี่ ผมอาจจะกินเหล้ากับพี่เป็นครั้งสุดท้ายก็ได้.......เจอกันครับ" อ้าวพูดแปลกๆ อีกแล้ว หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จมันก็เดินเข้าห้องนอน ส่วนผมนั่งดูโทรทัศน์ต่อ.....มีเสียงคุยออกมาจากห้องมันมันคงคุยโทรศัพท์กับเพื่อน.....
ประมาณสามทุ่ม พี่ดุ๊กหิ้วเหล้า หิ้วกับแกล้มมา...ผมเดินไปเปิดประตู ช่วยพี่แกถือของ จัดข้าวของใส่จาน ไอ้เกมยังไม่ออกมาจากห้องนอนเลยผมว่ามันคงรู้แล้วแหละว่าพี่ดุ๊กมา มันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
"อ้าวเอก อยู่ด้วยเหรอ"
"ทำไมล่ะพี่ เกมไม่ได้บอกเหรอว่าผมอยู่"
"ไม่เห็นบอกว่าไงนี่"
"ครับ" แปลกเหมือนกันตอนนี้ผมตั้งวงที่ห้องรับแขกครับ.....ไอ้เกมออกมาแล้ว...
"มาแล้วเหรอพี่ กำลังอยากเมาพอดี" มันยกแก้วเหล้ากระดกพรวดเลย.....
"เอ๊ย เกรงใจเจ้าภาพหน่อย ชนเปิดกับเจ้าภาพก่อน" มันเป็นมารยาทนี่ พี่ดุ๊กเค้าอุตส่าห์หอบเหล้าหอบกับแกล้มมา
"พี่ดุ๊กแกไม่ว่าผมหรอก....มาพี่ชนครับ"อะไรของมัน วันนี้ไม่มีรอยยิ้มหรือแววตาขี้เล่นจากมันเลย...ตื๊ดๆ โทรศัพท์มันดังอีกแล้ว....มันเดินไปรับโทรศัพท์ในห้องนอน....คุยอะไรก็ไม่รู้นะครับ เสียงเพลงข้างนอกมันกลบ......
มันเดินออกมาแจมอีกรอบ เกือบสิบนาที....มันคว้าแก้วดื่มอีกแล้ว....แววตาตอนนี้เหมือนมันไร้ความรู้สึกไงไม่รู้ ...แววตาแบบนี้ผมกลัวจริงๆ ....
"พี่ดุ๊ก ครับ มาครับ มาดื่มฉลองที่พี่เอก จะย้ายไปทำงาน ต่างจังหวัด" อ้าวไรนี่เมื่อตอนหัวค่ำผมก็บอกมันไปแล้วนี่ว่าผมไม่มีทางย้าย..
"อ้าวเอก จะไปแล้วเหรอ มาๆ วันนี้ถือว่าเป็นการเลี้ยงส่ง" แค่พี่ดุ๊กเริ่มพูดความคิดผมก็แปล๊บขึ้นมาเลย เวนแล้ว ผมไม่เคยบอกไอ้เกมเรื่องผมจะย้ายนี่ มันพูดก่อนแปลว่า วันนั้นมันได้ยินเรื่องที่ผมพูดกัน...และวันนี้ไอ้กายโทรหามันอีก มันพูดแปลกๆ กว่าเดิม....ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้กายมันพูดอะไรกับไอ้เกมบ้าง แต่มันทิ้งระเบิดไว้กับผม กับบคำว่า "ใกล้แล้ว"
ก๊อก กีอก เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"ใครมาล่ะเกม นัดใครไว้เหรอเปล่า" ผมไม่ได้นัดแน่นอน
"พี่เอกไปเปิดประตูดิแล้วจะรู้เองว่าใคร" ผมเดินไปเปิดประตู
"เซอร์ไพส์ ค่ะ น้องเอก" อ้าวเจ๊โน๊ตมาได้ไงนี่ หรือว่าไอ้เกมชวน ไอ้เกมมันก็รู้นี่ เจ๊โน๊ตเค้าไม่ค่อยจะกินเส้นกับพี่ดุ๊ก
"คงเดินมามั๊งคะ คุณน้องเอกขา ผัวเจ๊โทรไปชวนเจ๊มาค่ะ...เจ๊ก็คิดทึ้งคิดถึง ผัวเจ๊เหมือนกันนี่คะ แหมตอนนี้เจ๊ตาสว่างแล้วค่ะ กลับมาหาคนที่ดีที่น่ารักอย่างผัวเจ๊ดีกว่า"
"ไม่ทันแล้วมั๊งเจ๊" ตอนนี้ยิ่งกำลังเครียดๆกับพฤติกรรมไอ้เกมอยู่ มาเจอเจ๊โน๊ตแปดหลอดนี่อีก โอ๊ยไอ้เกมมันคิดอไรของมันอยู่นี่ ผมเริ่มกลัวๆ กับกรกระทำของมันแล้ว......
"แล้วคุณน้องเอกจะให้เจ๊ ยืนรอรับมงกุฎ อยู่ที่หน้าประตูนี่เหรอไงคะ ไม่เอาแล้วเจ๊จะไปหาผัว เจ๊"แกเดินเข้ามา....หยุดกึก แทบไม่ทัน....เมื่อเห็นไอ้เกมกับพี่ดุ๊กอยู่ด้วย
"สวัดดีครับ เจ๊โน๊ต" ไอ้เกม ยกมือไหว้ ส่วนพี่ดุ๊กทำหน้าเหรอหรา แกไม่ค่อยจะถูกกันครับคู่นี้
"ต๊าย ตายแล้ว คุณพี่ก็นึกว่า ผัวเจ๊ กินกับคุณน้องเอกซะอีก" ผมเดินตามม......แกมองมาที่พี่ดุ๊กแล้วเบือนหน้าหนี ไปคุยกับไอ้เกม....
"จะเป็นไรไปล่ะครับ เจ๊โน๊ต คนกันเองทั้งนั้น คนที่รักผม" ผมฟังแล้ว มันเน้นคำว่าคนที่รักผมเป็นพิเศษเหมือนกัดฟันพูดด้วยความแค้นไงไม่รู้.....ผมสะอึกไปอีกดอกหนึ่งแล้วครับ.......
"นี่ยังไม่นับ ลูกค้าประจำที่ร้านอีกนะนี่ ผมกะจะนัดมากินกันให้หมดเผื่อคนบางคนเค้าจะได้เลือกได้ว่า ผมควรจะมีความสุขกับใคร" เกทเลย.... ผมรู้แล้วว่ามันรู้ความจริงแล้ว มันคงได้ยินผมคุยกันหรือไม่งั้นไอ้กายอาจจะหลุดบอกมันไป...โหแล้วผมจะทำไงนี่ ตอนนี้ผมต้องแก้ไขเหตุการณ์เฉพาะหน้านี่ก่อนแล้ว ผมว่าบรรยากาศมันทะแม่งๆ ไงไม่รู้..........
"มานั่งเถอะครับ คุณพี่โน๊ต" ผมดันแกให้นั่งลง ครับ ไหนๆ ก็มาแล้ว ถ้ามีอะไรกันเดี่ยวผมจัดการเอง
แรกๆ บรรยากาศมันก็ไม่น่าจะมีอะไร ส่วนใหญ่ผมจะชวนเจ๊โน๊ตคุย หรือไม่งั้นผมก็หันไปคุยกัพี่ดุ๊ก ส่วนไอ้ลูกเจี๊ยบผมน่ะเหรอ ใครถามมันก็ตอบ ถ้าไม่มีใครถามมันก็เงียบ....จนกระทั่ง...
"ผมนึกว่าเจ๊จะมาไม่ได้แล้วซะอีก....กลัวผัวเจ๊คนใหม่จะไม่ให้มาซะอีก" หลังจากที่ผมชวนคุยไปตั้งนานแล้ว
"แหม ที่รักขา อย่าพูดถึงมันให้เสียอารมณ์เลยน่ะ เจ๊สุดแสนจะแค้น คนอะไรหน้าตาก็ดูซื่อๆ มันหลอกเจ๊จนแทบจะหมดตัว"
"ก็โง่ให้มันหลอกเองนี่" นี่พี่ดุ๊กพูดนะครับ หลังจากแกเงียบมานาน..
"สาบานนะคะ ที่พูดน่ะปาก" แกก็ใช่ย่อย ตอกพี่ดุ๊กไปเหมือนกัน
"ก็รู้ว่ามันเป็นขี้ยังเอาตัวไปเกลือกกลั้วให้เหม็น สมแล้วที่โดน..... พวกกระเทยมันก็แบบนี้แหละเห็นใครหล่อๆ หุ่นดีๆ มันก็ระริกๆ เอาเงินล่อ " โหแกพูดแรงไปเหรอเปล่าล่ะนี่ ผมมองไปที่ไอ้เกม พยายามส่งสายตาบอกให้มันปรามๆพี่ดุ๊กหน่อย....
"โห อย่างกับตัวเองไม่เคยทำแหละย่ะ ที่มานั่งหน้าระรื่น อยู่นี่สาบานได้น่ะว่าไม่เคยเอาเงินมาล่อผัวช้าน...มันก็เห็นๆอยู่น่ะนี่.....มีการซื้อโน่นซื้อนี้ให้ อย่านึกว่าช้านไม่รู้นะยะ" เจ๊โน๊ตแกก็ใส่กลับแรงๆเหมือนกันครับ ผมมองมาที่ไอ้เกมอีกครั้ง มันหัวเราะหึๆ ครับ แววตามัน่ากลัวมากเลยครับตอนนี้.....
"กรูขอเอาเลือดกระเทยปากหมาออกซะหน่อยเถอะวะ" พี่ดุ๊กยืนขึ้นแล้วครับ.......ผมรีบยืนตาม เจ๊โน๊ตก็ยืนครับ มีแต่ไอ้เกมแหละมันนั่งไม่ยินดียินร้ายอะไร.....มันลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอนแล้ว.....ผมตะลึงไปหมดแล้วครับ..
"เข้ามาซิยะ ชั้นก็มีมือมีตีนเหมือนกันนะยะ" ผมรีบกันระหว่างสองคน พี่ดุ๊กเดินเข้ามาเตรียมง้างหมัดแล้ว....
"ผมขอล่ะพี่ดุ๊ก อย่ามีเรื่องกันเลย" ผมพยายามห้าม....แต่ไม่ทันครับ แกง้างหมัดมาแล้ว มันผ่านหน้าผมถ้าผมไม่ทำอะไรมีหวังโดนเจ๊โน๊ตแน่เลย ผมเลยเอาตัวไปบัง ปั๊ก โหเจ็บมากเลย มันโดนแถวหน้าอกผมแหละครับ ผมนั่งยองๆ แล้วหมัดหนักใช่เล่นผมแทบจุก..
"กรี๊ดคุณน้องเอกขา เจ็บเปล่าคะ" เจ๊โน๊ตร้องสุดเสียงครับ แกคงไม่คิดว่าพี่ดุ๊กจะกล้าต่อยแกจริงๆ
"เอกพี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะต่อยเอก"
"พี่ดุ๊ก ผมขอร้องน่ะ พี่กลับไปก่อนนะครับ"
"ได้ งั้นพี่กลับก่อนก็ได้ ทีหลังถ้าอีนี่มาไม่ต้องชวนพี่นะ" แกเดินออกไปแล้วผมยืนขึ้นตอนนี้ผมไม่เป็นไรแล้ว...ดีนะมันโดนหน้าอก
"มาเจ๊เดี่ยว...ผมเดินไปส่ง" ผมรีบไปส่งเจ๊โน๊ตครับ จะใกไปเองผมก็กลัวพี่ดุ๊กจะแอบดักทำร้ายเจ๊แก แค่นี้ผมก็ปวดหัวพอแล้ว ผมเดินไปส่งแกถึงลานจอดรถ...
"ทีหลังเจ๊ไม่มาแล้วนะคะที่นี่ เจ๊รับแบบนี้ไมได้"
"ครับดีแล้วครับ" ผมไม่มีอะไรต้องพูด มาไม่มาก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมตอนนี้ผมต้องเคลียร์กับไอ้เกมก่อน
ผมเดินมาถึงห้องแล้ว ตอนนี้ เปิดประตูห้องนอนเข้าไปแล้ว....
"มรึงเป็นบ้า อะไรวะ ทำไม..........................." ผมจะพูดคำว่าทำไมมรึงต้องทำแบบนี้ แต่ที่ผมไม่พูดเพราะผมเห็นมันกำลัง เก็บเสื้อผ้าใส่เป้ของมันครับ.....
"เอ๊ย นั่นมรึงจะไปไหนวะ" ผมรีบร้อน ถาม เรื่องที่ผมโกรธเมื่อกี๊มันหายไปเลยครับ ผมรู้แล้วว่ามันรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว......
"ไปตามทางของผมไง พี่ ในเมื่อพี่ไม่ต้องการผม พี่ต้องการผลักไสผมให้ไปคนอื่น ผมจะอยู่ไปทำไมล่ะ อยู่ไปเพื่ออะไร "
"มรึงรู้ความจริงหมดแล้วเหรอ" ไม่รู้ผมถามไปทำไม ทั้งๆที่ผมรู้แล้ว....
"ผมได้ยินพี่ฝากฝังผมให้กับพี่ดุ๊กวันนั้นแล้วแหละ แล้ววันนี้พี่กายก็บอกผมหมดแล้ว....ผมไม่เชื่อเลยน่ะว่าพี่จะทำแบบนี้ได้ พี่ไม่เคยรักผมเลย พี่เห็นผมเป็นแค่สิ่งของ คิดจะยกให้ใครพี่ก็ยก....พี่ไม่มีหัวใจ" ตอนนี้ผมเข่าอ่อนไปแล้ว ผมทรุดนั่งลงแล้ว...
"ที่กรูทำไปกรูมีเหตุผลน่ะ" ผมพยายามจะอธิบายให้มันเข้าใจ...เผื่อมันจะยอมฟังบ้าง...
"เหตุผลอย่างที่พี่กายบอกน่ะเหรอ เหตุผลที่ว่า พี่ดุ๊กเค้ามีทุกอย่างที่สามารถทำให้ผมมีความสุขไปได้ตลอด พี่เอกเคยนึกถึง ไอ้นี่ของผมบ้างเปล่า"มันตบไปที่อกข้างซ้ายของมันครับ
"ว่ามันจะรู้สึกไง เมื่อมันรู้ว่าคนที่มันรักเสือกไสไล่ส่งไปอยู่กับคนที่มันไม่ได้รัก เสือกไสไล่ส่งทั้งๆที่มันรักเค้าคนนั้นแทบตาย" ตอนนี้ผมเข่าอ่อนหมดเรี่ยวหมดแรงไปแล้วจริงๆ มันพูดก็ถูกของมัน......ผมทำทุกอย่างแบบที่มันพูดจริงๆ
"กรูผิดไปแล้ว เกม...กรูขอโทษ" ผมร้องไห้ออกมาแล้ว...
"พี่ก็เป็นแบบนี้ประจำ ผมรู้ว่าพี่รู้ว่ามันผิด พี่ก็ทำ ไม่งั้นพี่กายไม่โทรมาบอกผมหรอก" ก็ถูกของมันอีกล่ะครับ.....
"กรู............." ผมพูดอะไรไม่ออก คำพูดทุกอย่างมันมาติดที่คอหอย.....
"ผมไม่โกรธพี่หรอกครับ ที่พี่ทำไปเพราะพี่อยากให้ผมมีความสุข แต่...ผมทนรับการกระทำแบบนี้ของพี่ไม่ได้จริงๆ...พี่ไม่เคยเชื่อมั่น เชื่อใจผมเลย พี่ทำให้ผมต้องระแวงพี่ ระแวงว่าครั้งนี้พี่ทำได้ แล้วครั้งต่อไปล่ะ..พี่จะยัดเยียดผมให้กับใครอีกเหรอเปล่า....ผมไม่อยากอยู่อย่างระแวงแบบนี้นะพี่"
"กรูจะไม่ทำอีกแล้วจริงๆ กรูสัญญา" ตอนนี้ผมร้องไห้โฮ... ร้องไห้อย่างไม่อายเลย...ผมพยายามยื้อแย่ง..ไม่ให้มันเอาเสื้อผ้ามันใส่เป้.......
"อย่าเลยพี่ คำสัญญาก็แค่ลมปาก จะพูดเมื่อไหร่ก็พูดได้ บอกตรงๆนะครับ ผมกลัว ให้ผมไปเถอะครับ ผมไปแล้วพี่จะได้มีเวลาทบทวนในสิ่งที่พี่ทำ ทบทวนกระกระทำที่พี่คิดว่าดี ที่พี่คิดว่าถูกต้อง" มันกระชากเป้ไปจากมือผมแล้วครับ มันเตรียมออกไปแล้ว....
"เกม อย่าไปนะ กรูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมรึง" มันเดินออกไปแล้วครับ ผมหมดแรงทรุดลงที่เตียงแล้ว ผมซบหน้าลงที่เตียง...มันเดินออกจากห้องไปแล้ว เสียงปิดประตูข้างนอกดังโครม....
ผมพยายามรวบรวมแรงที่มีทั้งหมดตอนนี้ ยืนขึ้น แต่ผมก็ทำไม่ได้ครับ มันเหมือนไม่มีเรี่ยวแรงเลย ภาพมันเดินจากผมไป มันทำให้ผมรู้สึกสะเทือนใจ ผมกำมือแน่นครับ มีแรงเท่าไหร่ผมใช้มือคู่นี้ทุบไปที่ขอบเตียงครับ เจ็บเหรอเปล่าผมไม่รู้สึกครับ ตอนนี้มันด้านไปแล้ว.......ความรู้สึกผิด ความรู้สึกเสียใจ ความรู้สึกเจ็บปวดตอนที่มันเดินจากผมไปมันเข้ามาแทน.....
"ทำไม ทำไม" ผมทุบไปที่ขอบเตียงอย่างแรง........นับครั้งไม่ถ้วนความรู้สึกนี้ขอบรรยายด้วยเพลงนี้..
http://www.ethaimusic.com/lyrics5/828.htmlทุกเรื่องราวที่เข้ามา ที่เจ็บและช้ำ จนทำให้ฉันมีน้ำตา
แม้ว่าทรมานเท่าไหร่ ฉันเรียกมันว่าความเสียใจ
แล้วเรื่องราวในวันนี้ ที่เกิดและมันกำลังกระทบใจของฉัน
ก็สอนให้ได้เรียนรู้ใหม่ ในคำที่ฉันเคยเข้าใจ
สิ่งใดที่เคยได้เจอกลายเป็นแค่เพียง เรื่องเล็กน้อยไปในพริบตา
เสียงของเธอที่ร่ำลา ได้สอนให้รู้ว่า อย่าไปจำความช้ำที่มี
นี่แหละคือความเสียใจ ความเสียใจมันเป็นอย่างนี้จำซะใหม่
ต้องเจ็บจนร้องไห้โดยไม่อาย ต้องช้ำทุรนทุรายขนาดนี้
ที่ผ่านมามองย้อนไป ลองคิดดูบางทีก็เสียดายน้ำตา
แต่เธอทำให้ได้รู้ว่า ค่าของน้ำตามันคู่ควร กับการต้องเสียเธอ
แม้ฉันยืนแทบไม่ไหว ก็อยากขอพูดอะไรสักนิดนึงถึงเธอ
ขอโทษที่ไม่ดีเหมือนใคร และขอบคุณที่สอนให้เข้าใจ
ว่าเรื่องที่เคยได้เจอมันก็แค่เพียง สิ่งเล็กน้อยที่เปลืองน้ำตา
เสียงของเธอที่ร่ำลา ได้สอนให้รู้ว่า อย่าไปจำความช้ำที่มี
นี่แหละคือความเสียใจ ความเสียใจมันเป็นอย่างนี้จำซะใหม่
ต้องเจ็บจนร้องไห้โดยไม่อาย ต้องช้ำทุรนทุรายขนาดนี้
ที่ผ่านมามองย้อนไป ลองคิดดูบางทีก็เสียดายน้ำตา
แต่เธอทำให้ได้รู้ว่า ค่าของน้ำตามันคู่ควร กับการต้องเสียเธอ
เจ็บวันนี้ทำให้รู้ว่า ค่าของน้ำตามันคู่ควร
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
