http://www.popcornfor2.com/music/k_s_mygirl5.phpผมมาถึงหน้าห้องผมแล้ว กำลังไขประตูเข้าไป ผมไขลูกกุญแจด้วยมือที่สั่น ถึงเวลาแล้วซินะ ที่ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบต้องเคลียร์ปัญหาทุกอย่าง.....ผมเปิดประตูเข้าไป.... ในห้องตอนนี้มืดสนิท ไม่มีแสงไฟ มีแต่แสงจากตู้ปลาที่มันสะท้อนเรืองแสงอย่างเห็นชัดเจน....
หลังจากปิดประตูแล้ว ผมหยุดยืน พยายามรวบรวมเรี่ยวแรงเท่าที่มี....เป็นไงเป็นกัน ยังไงผมต้องคุยกับไอ้ลูกเจี๊ยบให้รู้เรื่อง...ผมเปิดสวิทช์ไฟ ทุกอย่างตอนนี้เงียบมากเลย ...มันไม่ได้อยู่ในห้องนอน ประตูห้องนอนยังเปิดไว้ตั้งแต่ผมลากมันออกจากห้องเมื่อตอนเย็น...
ผมเดินไปที่โต๊ะกินข้าวหลังห้อง....ไอ้ลูกเจี๊ยบยังฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะ.....ผมยืนมองมัน ใจหนึ่งอยากหยุดมองมันแบบนี้แหละ อีกใจหนึ่งผมอยากจะเคลียร์เรื่องราวต่างๆให้มันจบ....ตอนนี้ในตาผมมีน้ำตาไหลออกมา มันไหลออกมาได้ไงผมก็ไม่รู้.....รู้แต่ว่าผมไม่มีแรงจะเดินต่อ...หมดแรงที่จะเดินไปที่ไอ้ลูกเจี๊ยบนั่งฟุบอยู่...มันเงยหน้าขึ้น ตอนนี้ตามันแดงกล่ำ ในตามันมีน้ำตาไหลด้วย....มันวิ่งเข้ามาโอบกอดผม...
"พี่เอก.....ผมนึกว่าพี่จะทิ้งผม... ผมนึกว่าพี่จะไม่กลับมาแล้ว..." น้ำเสียงมันเหมือนดีใจสุดขีด...ผมกอดมัน ตอนนี้พวกเราสองคนเหมือนขาดกำลังใจ ขาดเรี่ยวแรงที่จะทำอะไรต่อไปในชีวิต....ผมผละมันออกจากอ้อมกอด พูดกับมันด้วยน้ำตา ตอนนี้น้ำตาผมไหลพราก
"กรูจะทิ้งมรึงได้ไงวะ มรึงเคยบอกกรูว่ามรึงเป็นหัวใจของกรู กรูจะทิ้งหัวใจกรูได้ไง....ยิ่งตอนนี้ด้วย ตอนที่หัวใจดวงนี้ของกรูกำลังต้องการ เรี่ยวแรงต้องการกำลังใจเพื่อที่จะทำให้มันสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไป..." ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นมากๆ แม้ผมจะผิดหวังจากที่มันทำกับผมแต่ผมก็ต้องพูดแบบนี้
"พี่ไม่โกรธผมแล้วเหรอ ไม่โกรธเรื่องเบียร์ ไม่โกรธเรื่องที่ผมปิดบังพี่ ไม่โกรธที่ผมโกหกพี่"
"โกรธแล้วจะได้ประโยชน์อะไรวะ...ตอนนี้ไม่ใช่ มีแค่ มรึง แค่กรู หรือแค่เบียร์ มันมีอีกคนมาเกี่ยวข้องแล้ว.....แม้กรูจะโกรธ จะเกลียด จะโมโหมรึงอย่างไร ......มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร...." ผมเงียบไป มันไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูดต่อ.....ผมเข่าอ่อนทรุดลงแล้วครับ....
"พี่เอก....." มันก็พูดได้เท่านี้เหมือนกัน มันกอดผมอีกแล้ว....
"กรูเคยเตือนมรึงแล้ว มรึงก็ไม่เชื่อกรู แต่อย่างว่าแหละจะไปโทษมรึงก็ไม่ถูก มันอาจจะเป็นเพราะฟ้ากำหนดหรือสวรรค์ต้องการให้เราเป็นแบบนี้ก็ได้...เอาน่าอย่าคิดมาก กรูยังไม่คิดเลย ดูดิ กรูยิ้มแล้ว" ผมเอามือปาดน้ำตาแล้วยิ้มให้มันเห็น...ตอนนี้ต้องมีใครคนหนึ่งที่เข้มแข็ง...และคนนั้นก็คงต้องเป็นผม เพราะผมมีหน้าที่อีกอย่างหนึ่งก็คือต้องให้มันรับผิดชอบต่อการกระทำของมันให้ได้.....
"พี่เอกอย่ามาโกหกผมเลย ผมรู้ พี่โกหกผมไม่เนียนหรอก"
"แล้วมรึงจะให้กรูทำไงล่ะ ร้องไห้คร่ำครวญเหรอ.... มันจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ....ในเมื่อทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นมาแล้ว ทุกอย่างมันรอให้มรึงแก้ไข"
"พี่เอก..." มันนิ่งไปนาน ตอนนี้เราสองคนนั่งลงไปกับพื้นแล้วครับ ผมกับมันเอาหลังพิงผนังแล้ว "แล้วความรักของเราล่ะ พี่จะให้มันจบแบบนี้เหรอ"
"มันไม่ได้จบหว่ะ มรึงยังอยู่ในใจกรูตลอดไป เพียงแต่อาจจะมีบางอย่างเปลี่ยนไป....."
"ไม่เอา พี่ไม่เอา ผมอยากเป็นแบบนี้ เป็นแบบนี้ตลอดไป" มันจับตัวผมเขย่าครับ...มันสติแตกอีกแล้ว
"ไอ้เกม มรึงฟังกรู ต่อให้กรูกับมรึงฝืนอยู่กันต่อไป ทุกอย่างก็ไม่มีวันเหมือนเดิม....มรึงไม่ได้มีแต่กรูที่รักมรึงแล้วนะตอนนี้ มรึงยังมีคนที่รักมรึงอีก 1 คนและจะมีเพิ่มอีก 1 คน มรึงเคยบอกกรูเองไม่ใช่เหรอวะ มรึงอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น มีพ่อ มีแม่มีลูก อยู่กันพร้อมหน้า ....ครอบครัวที่มรึงเคยฝัน ครอบครัวที่มรึงไม่เคยได้ลิ้มลอง ตอนนี้มรึงก็กำลังจะมี แต่ดูดิ มรึงกำลังจะทำลายครอบครัวที่อบอุ่นนั้นด้วยตัวมรึงเองนะ ครอบครัวที่มรึงใฝ่ฝันตลอด....." มันร้องไห้อีก ผมก็ร้องตามมันเหมือนกัน.....
"พี่เอก ผมไม่ได้ต้องการแบบนี้...."
"มรึงต้องการกรูเหรอ มรึงอย่าเลือกกรูเลย มันเป็นไปไม่ได้หรอก เราเดินมาไกลมากพอแล้ว....แค่กรูได้รักมรึง มีความสุขกับมรึง.......ที่ผ่านมากรูพอใจแล้ว ชีวิตเกย์ได้แค่นี้ก็ดีถม.. นะเกม มรึงทำเพื่อตัวมรึงเองดีกว่า มรึงอย่าหลอกตัวเองเลย ถึงมรึงจะเลือกกรูแต่อีกหน่อยมรึงก็ต้องเบื่อ อีกหน่อยมรึงก็ต้องอยากมีเจ้าตัวเล็ก...ตอนนี้มรึงก็มีแล้ว มรึงไม่ต้องทำอะไร แค่รับผิดชอบ กรูว่าเบียร์เค้าก็รักมรึงมาก ถึงมรึงจะไม่รักเค้ามากเท่าที่เค้ารักมรึงก็เถอะ แต่กรูรู้ว่าอย่างน้อยมรึงก็รักเค้า ไม่งั้น มรึงคงทิ้งเค้าตั้งแต่กรูขอให้มรีงเลิกกับเค้าแล้ว." มันเงียบไป ....
"ผม......ผมขอโทษพี่ ถ้าผมเชื่อพี่ตั้งแต่ ตอนนั้น ก็คงไม่เป็นแบบนี้"
"ไม่มีประโยชน์หรอกหว่ะที่จะพูดถึงอดีต.... ตอนนี้เราต้องก้าวไปข้างหน้า คิดถึงความหลังมันจะได้อะไรขึ้นมาวะ มีแต่จะเจ็บปวด...มรึงไม่ต้องรีบตัดสินใจก็ได้ ชีวิตมรึงทั้งชีวิตเหมือนกัน....แต่มรึงก็ควรคิดนะ ว่าอีกคนเค้าไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย เค้าต้องมารับกรรมกับสิ่งที่พวกเราทำกัน" ผมถือว่าผมก็ต้องรับผิดชอบด้วย ไม่มากก็น้อยแหละ....
"ขอเวลาผมหน่อยนะพี่เอก .....ความจริงผมอยากให้เบียร์เอาออกนะ ทุกอย่างมันไม่ได้เกิดจากความตั้งใจ"โหดูมันพูดออกมา
"ได้ มรึงคิดล่ะกัน คิดทบทวนให้ดี ว่าอะไรถูกอะไรผิด กรูบอกมรึงไว้เลยนะ ถ้ามรึงเอาเด็กออก กรูกับมรึง ไม่ต้องมาคุยกันอีก มรึงจะไม่เห็นหน้ากรูอีกตลอดไป" ผมพูดออกไปครับ สะท้อนใจไงไม่รู้ .....ผมอาจจะต้องใช้วิธีนี้ก็ได้ เอาชีวิตผมแลกกับชีวิตอีกคน......
"พี่เอก....."มันคงตกใจไม่น้อยครับที่ผมพุดแบบนี้ ก็จะให้ผมทำยังไงล่ะ ถ้ามันยืนยันว่าจะให้เบียร์เอาเด็กออก...เด็กคนหนึ่งมันไม่ได้รู้อีโหน่อีเหน่อะไรด้วยเลย แม้เค้าจะเกิดจากความไม่ได้ตั้งใจของพ่อแม่ก็เถอะ ทำไงล่ะ ไหนๆ มันก็เกิดมาแล้ว จะไปทำลายชีวิตที่เกิดมาแล้วได้ไง ผมรับไม่ได้จริงครับ รับไม่ได้จริงๆ.....ผมรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ยืนขึ้น ตอนนี้บอกตรงๆ จะทำอะไรแต่ละอย่างต้องพยายามรวบรวมแรงกายแรงใจ.
"มรึงคิดไปล่ะกัน คิดให้ดี กรูเสียใจที่มรึงพูดแบบนี้" ผมจะเดินออกมาครับ.....มันฉุดมือผมไว้....
"พี่เอกจะไปไหน อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว ผมกลัว " เสียงมันระล่ำระลักอีกแล้ว ผมแกะมือมันออก..
"มรึงคิดไปล่ะกัน ทุกอย่างมันเป็นชีวิตมรึง มันเป็นอนาคตมรึง.....มรึงต้องคิดเอง....มรึงก็โตพอที่จะรับผิดชอบอะไรแล้ว......ขอกรูอยู่คนเดียวสักพักนะ กรูไม่ไปไหนไกลหรอก แถวๆนี้แหละ" ผมแกะมือมันออกจนได้ครับ ผมเดินออกจากห้องไป....ความรู้สึกมันเหมือนๆเพลงนี้แหละครับ
http://www.ethaimusic.com/lyrics3/797.htmlฉันไม่อยากเกลียดเธอ บอกไว้เลยว่ายังมีใจ
และยังไม่ลืมเรื่องดีๆ
ฉันไม่อยากรอดู ความรักเราต้องโดนย่ำยี
และต้องแหลกคามือของเรา
* ทำทุกอย่างทุกทาง เพื่อจะยังได้ซื้อเวลา
จนสุดท้ายต้องยอม
** ปล่อยมือฉันซะเถอะ มันถึงเวลา เรานั้นต้องรับความจริง
ปล่อยมือแล้วอำลาอย่ายื้อให้เจ็บกว่านี้
ปล่อยความรักให้อยู่ในที่ดีๆ ลงท้ายด้วยความเข้าใจ
ครั้งสุดท้ายที่อยากขอเธอ
เมื่อเราต่างกันไกล ไม่ใช่ใครที่ผิดสักคน
ขอเพียงอย่าทนฝืนกันไป
ฉันไม่อยากรอวันที่สองเราต่างทำร้ายใจ
และต้องจบลงอย่างร้าวราน
ผมเดินออกมาที่ลิฟท์แล้ว จะไปไหนดีนี่ กระเป๋าตังส์ โทรศัพท์ ผมก็ไม่ได้เอามา....ผมกดลิฟท์ครับ กดไปชั้นบนสุดของคอนโด....
ลิฟท์มาหยุดที่ชั้นบนสุดแล้วครับ ผมเดินออกมา...เดินไปที่มุมสุดด้านหนึ่งของคอนโด(ชั้นบน ไม่ค่อยมีคนอยู่นะครับ) ผมหยุดเดินแล้ว....ตอนนี้น้ำตามันไหลออกมา ไหลพรากเลย ผมขอระบายความรู้สึกต่างๆตรงนี้ล่ะกัน ตอนนี้มันเหลือจะเก็บไว้แล้ว.....เกินจะเก็บความอัดอั้นตันใจนี้ไว้จริงๆ....
ผมก้มหน้าลงที่ผนัง....เอามือทุบลงไป ตอนนี้มันไม่เจ็บไม่ปวดอะไร มันรู้สึกผิดหวัง รู้สึกเสียใจ รู้สึกเศร้ากับโชคชะตาของตัวเอง.....
"ทำไม ทำไม.....ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไม" มือผมแดงไปหมดแล้ว...
"ทำไมมรึงต้องทำกับกรูแบบนี้วะ ไอ้เกม มรึง มรึง" ผมยังก้มหน้าร้องไห้ไม่หยุด มือก็ยังทุบอยู่ทุบด้วยความแค้นใจ
"ผมไม่อยากจะจบแบบนี้เลย ทำไมฟ้าถึงกลั่นแกล้งผมแบบนี้ เวลาผมเจอคนที่รัก ทำไมถึงต้องพรากคนนั้นไปจากผมทุกที จากไปทั้งๆ ที่ผมยังรัก ทำไม ครับ ทำไม" ผมบ้าไปแล้ว ไม่รู้จะโทษใคร...ตอนนั้ผมทรุดนั่งลงแล้ว ทรุดลงอย่างหมดเรี่ยวแรง.....ผมเห็นคนเดินมา ตอนนี้สายตาผมฝ้าฟางไปหมดแล้ว ฝ้าฟางเพราะน้ำตา...มันไหลออกมาเรื่อยๆ.....คนๆนั้นเดินมาที่ผม ทรุดนั่งข้างๆผม....
"ผมขอโทษครับพี่เอก" อ้าวไอ้ลูกเจี๊ยบผมเอง...
"ตามขึ้นมาทำไมล่ะ..... " ความจริงตรงนี้เราขึ้นมาดูวิวกันบ่อยๆนะครับ.....ดูแสงสี แสงไฟกรูงเทพยามค่ำคืน...
"ขึ้นมาตามพี่ไงครับ ผมเป็นห่วงพี่...กลัวพี่จะคิดสั้น..... ผมขอนั่งด้วยนะครับ ขอให้คนผิดคนนี้อยู่ด้วยนะครับ" ผมมองหน้ามันครับ ตอนนี้ผมใช้มือเช็ดน้ำตาของผม....อายมันเหมือนกัน ผมพยายามสะอื้น กั้นน้ำตาไม่ให้ไหลอีก มือก็เช็ดให้มันแห้งด้วย....
"รู้ว่าผิดเหมือนกันเหรอวะ....ช่างเถอะกรูไม่ว่าหรอกเรื่องของเราสองคน ...เออแล้วเรื่องมรึงกับเบียร์ มรึงคิดได้เหรอยัง...ยิ่งนานไปคนที่จะแย่ คือเบียร์ กับลูกมรึงนะ"
"ขอเวลาผม หน่อยนะ ผม........"
"อือ มรึงค่อยๆ คิดค่อยๆ ไตร่ตรองดูล่ะกัน..... มีหลายคนรอคำตอบอยู่นะ"
"พี่เอกคงโกรธผมมากๆ ผมขอโทษ นะพี่"
"ไม่เป็นไร หว่ะ กรูปลงแล้ว.....ตอนนี้กรูไม่ได้โกรธมรึงแล้ว โกรธไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา เหมือนซ้ำเติมมรึงเปล่าๆ..เบียร์ก็ไม่ใช่เลวร้ายนี่ ที่สำคัญเค้ารักมรึงด้วย..." ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับมัน....จะพูดว่าโกรธว่าเกลียด มันคงไม่มีประโยชน์.......ผมลุกขึ้นยืน ยืนดูแสงไฟรอบๆ กรุงเทพ มองดูตึกใบหยกดีกว่า.....เผื่อแสงสี ความสวยงามยามค่ำคืนมันจะช่วยผมรู้สึกดีได้บ้าง......แต่มันก็ยังแย่อยู่....ไอ้ลูกเจี๊ยบยืนขึ้นมาแล้ว....ตอนนี้เราสองคนทอดสายตาไปไกล ไม่มีการพูดคุย.....เราสองคนเงียบไปนาน...บางครั้งความเงียบ อาจะเป็นสิ่งที่เราสองคนต้องการก็ได้....
"กลับห้องเถอะ เกม" ผมเป็นคนพูดก่อน.....ผมจะกลับคนเดียวก็กลัวมันคิดอะไรสั้นๆ เหมือนกัน....มายืนที่สูงๆ แบบนี้......
"ครับ" มันตอบผม...ผมจูงมือมัน..
"ค่อยๆ คิดค่อยๆ แก้ ทุกปัญหามีทางออกเสมอ" ตอนนี้ผมแกล้งเข้มแข็ง.....เห็นท่าทางของมันแล้ว ..แม้ผมจะโกรธ จะน้อยใจ ที่มันทำกับผมแบบนั้น แต่ผมก็ไม่อยากให้มันรู้สึกแย่ไปกว่านี้.... เวลามีปัญหาผมว่าทุกคนแหละ ต้องการกำลังใจ ต้องการคำปรึกษา การซ้ำเติม หรือทอดทิ้งให้มันเดียวดาย ตัดสินใจตามลำพัง... มันเป็นเรื่องที่ผมไม่ควรจะทำ........
ผมกลับมาที่ห้อง... มันไม่ได้ล๊อกห้อง.....
"ไปหาอะไรกิน ข้างนอกกัน เปล่า" ผมชวนมัน...ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่ แม้ตอนนี้ผมไม่อยากกินแต่ผมอยากเปลี่ยนบรรยากาศ บรรยากาศในห้องนี้มัน ไงไม่รู้
"พี่หิวเหรอครับ"
"อือ ไปนะ" ผมไม่ได้หิวหรอก แต่อยากออกไป พามันออกไปด้วย......เผื่ออะไรมันจะทำให้มันตัดสินใจง่ายขึ้น
"ครับ เดี่ยวผมขอแต่งตัวก่อนน่ะ"
"ไม่ต้องหรอก ชุดนี้แหละ หล่อแล้ว ไปล้างหน้ากันก่อนดีกว่า เดี่ยวเค้าจะสงสัยว่าเราร้องไห้กันทำไม" ผมพูดแกล้งทำตลกๆ.. แต่มันตลกแบบฝืดๆ ไอ้เกมมันก็ไม่ได้ขำ มันเดิน เข้าห้องน้ำไป ส่วนผมไปล้างที่ซิงค์ห้องครัว....
หลังจากที่ผมกับมันเช็ดหน้าเสร็จเราก็ออกจากคอนโด....มายืนหน้าคอนโด...
"เดินไปล่ะกันนะ กินหมูจุ่ม แถวพันธ์ทิพ ล่ะกัน..."
"ครับ พี่" ตลอดทางที่เราเดิน เราไม่ได้คุยอะไรกันเลยนะครับ บรรยากาศมัน เศร้าๆ ซึมๆ ไงไม่รู้...จนมาถึงร้าน....
"สั่งไรดีล่ะ" ผมยื่นเมนูให้มัน ร้านเป็นร้านลาบข้างทาง... มีหมูจุ่มขายด้วย....
"ผมไม่หิวครับ พี่ พี่หิวพี่สั่งเถอะ"
"ไม่หิวก็กินสักหน่อยนะ จะได้มีแรงไว้คิด " ผมบอกมัน ผมสั่งหมูจุ่ม 1 ชุด ข้าวเหนียว และก็ตับย่าง เครื่องในย่าง...และก็น้ำเปล่า..
"สักหน่อยน่ะ กินไว้จะได้มีแรง ตับย่างนี่ของโปรดมรึง" ผมตักให้มัน ตอนนี้มันเหม่อลอย เหม่อ มองไปที่ถนนใหญ่...
"ขอบคุณครับ " มันตักเข้าปาก ตักเหมือนคนไม่มีวิญญาณ ส่วนผมเหรอ ก็เด็ดผักใส่ หม้อจุ่มครับ เด็ดไปงั้นแหละ.....ตักจุ่มได้ไม่กี่คำผมกับมันก็อิ่มแล้วครับ มันยังนั่งซึมอยู่... เรานั่งเงียบไปนาน....
"พี่เอก ถ้าผมตกลงยอม ผมต้องทำไงบ้างล่ะ" มันพูดออกมา ผมจะดีใจหรือเสียใจดีนี่......ที่มันพูดแบบนี้.....
"ก็ไม่ต้องทำอะไรมากหรอก ไปหาพ่อเบียร์กัน กรูกับมรึง คงต้องไปคุยกันเรื่องแต่งงาน พ่อเค้าเป็นทหารไม่ใช่เหรอ มีหน้ามีตา..... อาจจะโดนด่า หรือโดนต่อยนิดหน่อย แต่มรึงไม่ต้องกลัว ถ้าแกทำอะไรมรึง กรูจะคอยรับสิ่งที่แกทำเอง โทษฐานที่กรูทำให้มรึงเป็นแบบนี้....ลืมไปแล้วเหรอ......ใครๆเค้าก็รู้ว่ากรูเป็นพี่ชายมรึง" ผมเน้นคำว่าพี่ชาย
"ผมขอเวลา หน่อยนะครับ พี่เอก แต่พี่เอกไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้ ผมทำผิดเองที่ไม่ยอมเชื่อพี่เอก ผมควรจะโดนด้วยตัวผมเอง" มันยังเหม่อลอยตามเคย สายตามันเลื่อนลอยไงไม่รู้....
"อือ "
"พี่เอก ครับ แล้วเรื่องของเราล่ะ" มันถามผมด้วยเสียงสั่น.... ผมมองหน้ามันครับตอนนี้ ผมไม่รู้จะตอบมันไงดี..ผมก็ไม่อยากจะให้มันเป็นแบบนี้นี่ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน
"ก็อย่างที่กรูบอกมรึงแหละ มันคงถึงเวลาที่กรูต้องไปแล้ว มรึงมีคนรักคนดูแลแล้ว อาจจะดีกว่ากรูด้วยซ้ำ...เค้ารักมรึงและเค้ามีอะไรแบบที่มรึงเคยฝันเคยต้องการ...แต่มรึงไม่ต้องกลัวหรอก ตอนนี้กรูยังไม่ไป.......กรูจะอยู่กับมรึงไปจนนาทีสุดท้าย ..." ทุกคำที่ผมพูดน้ำเสียงผมสั่น น้ำตาผมไหลออกมาอีกแล้ว
"กลับเถอะ....". ผมควักตังส์จ่ายแล้ว... ผมกับมันเดินกลับคอนโด อีกไม่นานแล้วซินะผมคงไม่ได้อยู่แถวนี้.....ผมกลับมาถึงคอนโด เปิดประตูเข้าไป ผมกับมันก็ทรุดนั่งที่โซฟา ตอนนี้หมดเรี่ยวแรงที่จะทำอะไร เราสองคนหลับตากัน.....
นั่งได้สักพัก มันก็มาซบไหล่ผม.....
"สี่ปีที่ผ่านมานี่ผมรู้สึกดีมากๆเลยนะครับ ที่ได้อยู่กับพี่เอก........ผมไม่เคย ได้รับความรัก ความอบอุ่น แบบนี้เลย" มันเริ่มพูดให้ผมฟัง
"กรูก็เหมือนกัน .........." พูดได้แค่นี้น้ำตาผมไหลอีกแล้วครับ....มันหันมามองหน้าผม คงได้ยินเสียงผมกลั้นน้ำตาสะอึกสะอื้นแหละ
"ร้องไห้อีกแล้ว พี่เอก ไม่เอาน่ะ"
"กรูร้องไห้ เพราะดีใจต่างหาก ดีใจที่กรูได้เจอคนดีๆ คนที่น่ารักอย่างมรึงไง........." คราวนี้มันไหลออกมาใหญ่เลย เฮ้อ..ยิ่งได้เห็นหน้ามันตอนนี้แล้ว..
"ครับ พี่เอก ผมขอโทษ ร้องมาให้พอครับ ผมรู้ว่าพี่เสียใจ พี่อัดอั้นใจ .......ผมมันเลว มันชั่วจริงๆ...."
"เกมคืนนี้ กรูขอนอนกอดมรึงได้เปล่าวะ........เวลากรูเหลือน้อยลงแล้ว" ผมแข็งใจพูดในสิ่งที่ผมต้องการ เวลาผมเหลือน้อยเต็มทีแล้ว......
"ได้ครับ พี่ งั้นเดี่ยวผม อาบน้ำก่อนนะครับ"
"อือ" มันเดินเข้าห้องนอน เปลี่ยนผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว.... ทุกอย่างที่มันทำแต่ละอยางช้ามากๆ ครับ ผมเข้าใจมัน เพราะผมก็เป็นอย่างมันเหมือนกัน.....
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=angelzzz&month=08-2007&date=23&group=10&gblog=46วอน อย่ามองฉันตอนร้องไห้
กลัวน้ำตา จะทำให้เธอเศร้าใจ
เตรียม เก็บใจของเธอไว้ให้
ให้เธอเอากลับไป ให้คนที่เขาต้องการ
ครอบครองใจเธอ ทั้งใจ
ลืมฉันเลย ไม่เป็นไร
ใจฉันมันเคยช้ำมาก่อน
เคยปวดรวดร้าวกว่านี้
เมื่อใจฉันมัน ทนได้ทนไป
แล้ว ฉันจะยิ้มทั้งน้ำตา
ให้เธอเข้าใจว่าทนไหว
ให้เธอรู้สึกดี ไม่มีร้อนใจ
จากกันไป ให้เธอสุขใจก็พอ
รอ ไม่นานฉันคงหายเจ็บ
คงจะชินกับการที่ไม่มีใคร
ก็คนอย่างฉัน ทนได้ทนไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
