วันที่ 4 มกราคม ผมกลับมาจากภูเก็ตแล้ว กว่าจะกลับมาถึงคอนโดได้ (ไปส่งมิสเตอร์เชนที่สนามบินก่อนครับเอาใจแกหน่อยเพราะ...ผมเพิ่งได้เช็คของขวัญจากแกมาสามแสนบาท) เกือบ ทุ่ม ผมไขกุญแจเปิดประตู....อ้าวเห็นยูมิจังนั่งอยู่ กำลังสาละวนกับของต่างๆ บนโต๊ะ....
"ไฮ ยูมิ" พูดเป็นภาษาอังกฤษกันนะ....
"ไฮ เอก" โห ไม่พูดเปล่า เดินมากอดผมเลย....
"หายไปไหนกันหมดนี่" ผมเดินมาที่โต๊ะนั่งกินข้าว โห ของกินเพียบเลยไอ้กายกับยูมิคงจะเอากลับไปกินที่โน่น....
"แฮร์คัท"
"คุณจะกลับเมื่อไหร่ล่ะ" ผมถามต่อ
"พรุ่งนี้จ้า...."
"งั้นเดี่ยวผมมานะ เอาของไปเก็บก่อน" ผมใส่ขาสั้นออกมาช่วยยูมิจังแพ๊คของ ก็พวกน้ำพริก เครื่องปรุงต่างๆ ยูมิเค้าชอบกินประมาณผัดไท น่ะ.....นั่งช่วยได้สักพัก ไอ้กายกับไอ้เกมก็ไขประตูเข้ามา...
"อ้าว กลับมาแล้วเหรอวะเพื่อนกรูนึกว่า...ตกโลกไปซะแล้ว" ไอ้กายเป็นคนพูด ส่วนไอ้ลูกเจี๊ยบเกมเงียบ...
"เออ แล้วที่โน่นไม่มีร้านตัดผมเหรอไงวะ มาตัดที่นี่ ทรงเหี้ยไรวะนี่ไม่เข้ากลับหน้าเลยทั้งพี่ทั้งน้อง" ไอ้เกมตัดทรงเดิม แต่ผมแกล้งพูดกระทบมันกะจะให้พูดอะไรบ้าง....มันเดินหายเข้าห้องไปแล้ว....ไอ้กายนั่งลงข้างยูมิ...ยักไหล่ แซวผม...
"ไม่รู้หว่ะ มันงอนมรึง...กรูไม่เกี่ยวนะ เรื่องของผัวเมีย จัดการเอาเอง ใช่มั๊ยจ๊ะ ยูมิจัง.." ยูมิหัวเราะคริคริ..
ผมกะจะลุกตามมันเข้าไปในห้องแต่มันเดินออกมาก่อน นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวมา มันทำท่าทางเหมือนไม่มีผมอยู่ในห้อง.. อ้าวเดินไปที่ระเบียงหลังห้องแล้ว...มันยืนดูวิวเหมือนใช้ความคิด...ผมเดินตามไป....ไอ้กายกับยูมิหัวเราะกันใหญ่คงขำกันน่ะ แหมมันน่าขำนะครับ จากเพื่อนๆ แมนๆ ของมัน น้องชายแมนๆ ของมัน แล้วมันมารู้ว่าพวกเรามีอะไรกัน......และไอ้เกมมันก็งอน และให้ผมตามไปง้อแบบนี้....
"งอน เมียจ๋าเหรอจ๊ะ.....เมียจ๋าก็กลับมาแล้วนี่" ผมยิ้มๆให้มัน มันบึ้งๆ
"เงียบ" ไม่มีเสียงตอบจากมัน.....
"ไม่เอาน่า ถ้าไม่คุยอะไรเมียจ๋า ถือว่าที่ร๊ากไม่โกรธเมียจ๋านะ"
"โห โมเมชิบ...หึ หายก็ได้โกรธไปก็ไม่ดี หมดหล่อหมดอุตส่าห์ไปแต่งหล่อมา...แต่อย่าเพิ่งดีใจนะเมียจ๋า ความผิดนี้ยังฝังอีกนาน"
"โห เมียจ๋าก็กลับมาแล้วไง..."
"กลับมาซะป่านนี้...ที่ร๊ากโทรหาก็ปิดเครื่อง.." ผมไม่ได้ปิดเครื่อง เผอิญโทรศัพท์ผมตกน้ำความจริงก็ไม่เผอิญตกน้ำหรอก วันนั้นกำลังเดินๆ ชายหาดอยู่ เอาโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงไปด้วย มิสเตอร์เชนมาจากไหนก็ไม่รู้กระโจนใส่ผม ทั้งตัวผม โทรศัพท์ผมตกน้ำไปด้วย....
"โทรศัพท์ตกน้ำน่ะ เจ๊ง"
"ไปตกน้ำที่ไหนที่บ้านเมียจ๋ามีน้ำด้วยเหรอ" อุ๊ยเกือบหลุด....
"พอดีลืม น่ะ ตอนซักผ้าใส่เข้าเครื่องไปด้วย"แถลไปได้สุดสุด....
"ไหนเอามาดูดิ" ผมต้องเดินเข้าไปเอา ความจริงผมกะจะซื้อใหม่ครับมันตกรุ่นไปแล้ว...ผมยื่นให้มันดู...
"เสียจริงแฮะ แล้วนี่จะใช้อะไรล่ะ"
"เดี่ยวค่อยไปซื้อแล้วกัน.....ไปช่วยกันเลือกนะ"
"ได้ คราวนี้ รอดไปนะ ถ้ารู้ว่าโกหก ไปไหนกับใครน่ะน่าดู รู้เปล่า ผมไม่ได้เจอหน้าพี่กี่วัน..."
"สิบวัน" ผมก็ว่านานเหมือนกันครับ ทำไงได้ล่ะ มันเป็นงาน..
"แหม พูดหน้าตาเฉยเลยนะ 10 วันน่ะ แม้สิบวันมันจะดูน้อยสำหรับเมียจ๋านะ แต่เมียจ๋าลองคิดดู 1 วันมีกี่ชั่วโมง 1 ชั่วโมงมีกี่นาที 1 นาที มีกี่วินาที ถ้าคิดว่ามันน้อย เมียจ๋าก็ลอง เอาสิบคูณยี่สิบสี่ คูณ หกสิบ และก็คูณหกสิบ ดูว่ามันเท่าไหร่"
"ไม่รู้หว่ะ" ผมส่ายหน้า.....ตอนนั้นสมองผมตื้อๆ
"แปดแสนหกหมื่นสี่พันวินาที ที่ที่ร๊ากคิดถึงเมียจ๋า เฝ้ารอโทรศัพท์เมียจ๋า...แต่ก็ไม่มีแม้แต่วี่แวว ได้ยินอย่างเดียวคือหมายเลขของท่านไม่สามารถติดต่อได้กรุณาติดต่อใหม่ภายหลัง " โหผมได้ยินมันพูดแล้วผมยิ่งเสียใจ แต่ผมจะทำไงได้ล่ะ....
"เมียจ๋าขอโทษนะ คราวหน้าจะพยายามจะไม่ทำอีก..." มันมองหน้าผม.....
"อะไร ต้องไม่ดิ ไม่ใช่แค่พยายาม" เฮ้อลำบากใจผมจริงถ้ารับปากมันแล้ว ผมว่าผมต้องทำไม่ได้แน่เลยสู้เถไถแถไปดีกว่า มันจะได้ไม่ต้องรู้สึกเจ็บมากตอนที่ผมทำผิดอีก....งั้นเอาแค่พยักหน้าล่ะกัน..
"สัญญาดิ"
"เอ๊ย จะง้องอนกันไปถึงไหนวะ ผัวเมียคู่นี้ กรูหิวเหล้าแล้วโว๊ย" เสียงไอ้กายดังจากข้างใน โหดีๆ เข้าทางผมเลย...
"ที่รักไปอาบน้ำก่อนล่ะกัน เดี่ยวเมียจ๋าจัดเหล้าไว้รอ" ผมไม่รออะไรแล้ว เดินอ้าวไปเตรียม เหล้า อาหาร...เปิดเพลงปิดไฟ โดยมียูมิเป็นลูกมือ...
"ไปเชียงใหม่เป็นไงบ้างวะ กาย"
"ก็ดีหว่ะ หนาวโคตรๆ แต่หนาวที่นี่ยังร้อนกว่าที่โน่นอีก....ยูมิเค้าชอบที่นี่หว่ะ..."
"จริงเปล่าจ๊ะ ที่รัก" มันหันไปหายูมิ
"จริงจ้าเอก.... ไปกี่ครั้ง เค้าก็ชอบที่นี่ ชอบ ไม่เคยเปลี่ยน" แหมก็แหงล่ะ ที่ๆมันเคยเจอกันนี่หว่ะ....ตามที่ไอ้กายเคยเล่าให้ผมฟัง มันไปเจอยูมิที่ ร้านริเวอร์ไซด์น่ะ เจอกันที่ท่าไหนไม่รู้ไอ้กาย ให้เบอร์ สถานที่ทำงาน แล้วก้นัดพบกัน....พบกันไปพบกันมามันก็กลายเป็นความรัก.....
"ครับ น่าเสียดายจังไม่ได้ไปด้วย"
"เสียดายไร มรึงไปภูเก็ต กับ...." ไอ้ลูกเจี๊ยบ ผมเดินออกจากห้องน้ำมาแล้ ไอ้กายรีบหุบปากทันที....
"พี่กาย ไปไหนเหรอครับ ฟังไม่ถนัด น้ำเข้าหู" มันเดินเช็ดหูมาแล้ว ยกแก้วเหล้ากระดก 1 ครั้ง แล้วก็เดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อ....
"เกือบซวยล่ะซิมรึง แม่งกรูไม่รู้จะแก้ตัวไงนะโว๊ย"
"แหม ถ้ากรูพลาด มรึงก็หาทางแก้ เอาล่ะกัน...เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้.."
"เออ ชนเฟ๊ย แหม มาบอมระเบิดกรูแล้วก็ให้กรูหาทางแก้เองนะ"
"นี่ ก็เพื่อน นั่นก็น้อง คนนี้ ก็แฟน" มันหันไปหอมแก้มยูมิ
"กรูไม่เกี่ยวดีกว่า"
"แล้วมรึงจะกลับมาอีกเมื่อไหร่วะ" ผมถามันต่อ....
"สิ้นปี หว่ะต้องกลับมาต่อวีซ่า และอีกอย่างกะจะมาดู มรึงกับไอ้เกมด้วย ว่าจะล่ม หรือนานกว่ากรู"
"นานกว่า อยู่แล้ว พี่กาย" ไอ้เกมโผล่มาแล้ว มันมานั่งข้างๆผม
"พี่ เอกของผมน่ารัก สุดๆ แต่เสียอย่างเดียว ชอบหนีผมไปเที่ยว ตอนวันสำคัญ"
"เออ กรูจะพยายาม"ผมบอกมัน
"แล้ว มรึงไปไหนกับลูกค้ามาวะเกม เห็นสาวแตกแบบนั้น" ไอ้กาย ถามไอ้เกมครับ ส่วนผมนั่งฟัง..
"เค้ามาชื่อโน๊ต พี่เอกก็รู้จัก "
"อ้าว แล้วมรึงกับพี่โน๊ตไปไหนกันล่ะ" ผมถาม
"พัทยาพี่ แต่ไม่สนุกเลยครับ งานนี้มีแต่ประเภทเอาแฟนมาอวด..."
"ฮ่าฮ่า มรึงก็เลยต้องเป็นแฟนจำเป็นของพี่โน๊ตอะไรนั่นล่ะจิ" ไอ้กายหัวเราะ....ส่วนผมเงียบเฉย หึงเหมือนกันแฮะ
"ไม่อยากหรอกพี่ มันป็นงาน พี่เอก เงิน ผมเอาไว้ในห้องนะ ได้มาห้าพัน"
"อ้าว ไอ้เกม มรึงให้ไอ้เอกเก็บเงินเหรอวะ ฮ่าฮ่า แหมผัวเมียคู่นี้ น่าร๊ากจริงๆ" ผมน่ะเขินๆ บรรยากาศมันไงล่ะ ผู้ชายสี่คนมาคุย เรื่องคู่รัก เรื่องผัวเมียกัน...... แต่ละคน ต่างรู้จักกันแบบสนิทสนมลึกซึ้ง........เรากินกันจนเมา แหมถือว่าเลี้ยงส่งไอ้กาย กว่าจะเจอมันอีกก็สิ้นปี....
สามทุ่มวันต่อมาผมกับไอ้เกม ไปส่งไอ้กายกับยูมิ ที่ดอนเมือง...บรรยากาศเหมือนครั้งแรกที่ผมไปส่งมันเลย...ตอนนี้ ....หลังจากโบกมือ bye bye มันแล้ว ผมกับไอ้เกมก็นั่งแท๊กซี่กลับ....
"ที่รักกลับเลยเหรอ"
"ทำไมล่ะ จะไปรำลึกความหลังเก่าเหรอไง"
"ความหลังอะไรของมรึง" ความจริงผมก็อยากแบบนั้นหมือนกัน 1 ปีแล้ว ไวเหมือนโกหก....
"แหมก็ชวนที่ร๊าก ไปดื่มที่โคลีเซี่ยม หลังจากนั้นก็ไปต่อกันที่ร้านกุ๊กไก่ พอเลิกเสร็จเราก็วิ่งแข่งกันไปที่ห้อง...ใครแพ้ต้องทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ" โหนี่มันจำได้ละเอียดขนาดนั้นเชียวเหรอ......ผมน่ะเขินเลย....
"แล้วมรึงอยากไปเหรอเปล่าล่ะ ถ้าถามกรูกรูอยากไปหว่ะ...หนึ่งปีแล้วนะ หลังจากคราวแรกที่เราเจอกัน เอ๊ยไม่ใช่คราวที่สอง "
"ครั้งที่สองพี่ ครั้งแรก กินกับพี่กาย พี่ยูมิ...รู้เปล่าตอนนั้น ผมเฉยๆ นะ ที่ได้เจอพี่ ผมคิดด้วยซ้ำว่าพี่กายฝากผมไว้กับพี่ได้ไง ทีแรกนึกว่าพี่แกพูดเล่นๆ"
"โห กรูดูแย่ขนาดนั้นเชียวเหรอ" ผมหันหน้ามองมัน
"ก็แน่ล่ะจิ ขี้เหล้า เมายา แบบนี้ มันจะดูแลคนอย่างผมได้ไง....ผมน่ะขี้เมากว่า...เหลวไหลกว่า แต่หลังจากที่ได้คุยที่ได้คบ กัน ผมก้รู้พี่มีความจริงใจให้ผม....ผมถึงชอบพี่ไง...ชีวิตผมไม่ค่อยเจอความจริงใจหรอกครับ.." ตอนนี้ถ้าไม่นั่งบนแท๊กซี่ผมคงลอยไปถึงดวงจันทร์แล้วมี๊งมันเล่นชมกันตรงๆ ต่อหน้าพี่แท๊กซี่แบบนั้น.....
"ไม่รู้ดิ ตอนแรกกรูคิดว่าเป็นน้องไอ้กายมั๊ง แต่หลังๆ กรูทำด้วยใจจริงๆ "
"ขอบคุณครับพี่" มันจับมือผม....
เราไปดื่มกันที่โคลีเซี่ยม แต่ก็ไม่ได้ไปต่อแล้ววิ่งแข่งกันนะ....คืนนี้ขอฉลองเป็นอย่างอื่นล่ะกัน....ครบรอบ 1 ปีไปแล้ว ชีวิตรักของผมกับมัน ก็ยังดี หลังๆ มันไม่มีเรื่องให้ผมทุกข์ใจ ผมซะอีกที่จะทำให้มันเสียใจ หรืองอนบ่อยๆ....แต่ไม่เป็นไรผมจะพยายามจะทำให้ดีที่สุดเพื่อคนที่ผมรัก และผมก็คิดว่าคนนั้นเค้าก็รักผมเช่นเดียวกัน...
http://www.tteen.net/play_music.php?id_song=224ไม่ใช่เหงา ไม่ใช่เผลอ ที่ฉันนั้นรักเธออย่างง่ายดาย
ไม่ใช่ฉัน แค่อ่อนไหว ไม่ใช่ฟ้ามาดลใจให้รักเธอ
ไม่ใช่เหงา ไม่ใช่ฝัน ที่ฉันนั้นทำไปก็รู้ตัว
แปลกใช่ไหม ที่ไม่กลัว ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
แค่เพราะหัวใจมันบอก อาจไม่ค่อยพอ แต่ฉันก็ยังมั่นใจ ว่าต้องใช่เธอ
เสียงหัวใจเรียกร้องแปลกๆ ให้รู้สึกดีที่มีเธอ
ขอเชื่อหัวใจตัวเอง แค่สักครั้งนึง ถึงแม้ว่ามันดูเสี่ยง ที่ตัดสินใจ
ขอเชื่อในความรักสักหน่อย แม้รักนั้นอาจทำให้ช้ำใจ
อาจจะเร็ว หากใครมอง และคิดไม่เหมือนใครอย่างเขาเป็น
แต่ที่รู้ แต่ที่เห็น ไม่เห็นมีใครดีเหมือนเธอ
แค่เพราะหัวใจมันบอก อาจไม่ค่อยพอ แต่ฉันก็ยังมั่นใจ ว่าต้องใช่เธอ
เสียงหัวใจเรียกร้องแปลกๆ ให้รู้สึกดีที่มีเธอ
ขอเชื่อหัวใจตัวเอง แค่สักครั้งนึง ถึงแม้ว่ามันดูเสี่ยง ที่ตัดสินใจ
ขอเชื่อในความรักสักหน่อย แม้รักนั้นอาจทำให้ช้ำใจ
แค่เพราะหัวใจมันบอก อาจไม่ค่อยพอ แต่ฉันก็ยังมั่นใจ ว่าต้องใช่เธอ
เสียงหัวใจเรียกร้องแปลกๆ ให้รู้สึกดีที่มีเธอ
ขอเชื่อหัวใจตัวเอง แค่สักครั้งนึง ถึงแม้ว่ามันดูเสี่ยง ที่ตัดสินใจ
ขอเชื่อในความรักสักหน่อย แม้รักนั้นอาจทำให้ช้ำใจ
ขอเชื่อในความรักสักหน่อย แม้รักนั้นอาจทำให้ช้ำใจ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
