จิ้มผู้อ่านที่น่ารักทุกคน อิอิ
วันนี้แวะมาลงตอนใหม่แก่ตัว..ปั่นหัวฟูมาเลย 
=========================
บทที่ 28.
นักศึกษาที่ส่งงานเสร็จแล้วเรียบร้อยแต่เช้า กำลังผิวปากเก็บข้าวของเครื่องใช้ของตัวเองอย่างอารมณ์ดี ในที่สุดก็จะได้กลับบ้านเสียที หลังจากนี้ก็คงต้องเตรียมตัวสอบ(เทศกาลมหาโหดที่นักศึกษาทุกคนต้องเผชิญ) เสียงกุญแจก๊อกแก๊กที่หน้าประตู ทำให้รู้ว่าเจ้าของห้องที่อาสา(คลาน)ไปรับงานที่ส่งมันได้กลับมาแล้ว เพราะมันกลับมาถึงห้องตอนเกือบเช้า ก็เลยฝากงานไปส่งแลกกับการไปรับงานกลับในตอนบ่าย
"วายุ!!" แต่เสียงตะโกนเรียกชื่อลั่นห้อง กลับไม่ใช่เสียงแหบห้าวของไอ้ป๋าไม้ แต่เป็นหญิงสาวหนึ่งเดียวของกลุ่มที่กำลังก้าวฉับๆ เข้ามาในห้องแล้วตรงเข้ามาหาคนที่กำลังเก็บอุปกรณ์วาดรูปเตรียมขนย้าย
หมับ~!!
"เฮ้ย!! อะไรเนี้ยะไอ้หยก เมากาแฟยามบ่ายรึไง" ยังไม่ทันจะได้ทักทาย ไอ้หญิงหยกมันก็เดินเข้ามาหาด้วยใบหน้าโหดเหี้ยมแล้วก็จัดการ...ล็อคคอไอ้วายุเฉยเลยครับท่าน โดยมีสองทหารเสือเดินตามเข้ามาทีหลังพร้อมกับหอบรูปวาดติดมือมาด้วย
"บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้นะ!!" ไอ้หยกยังคงไม่ยอมปล่อยแขนที่ล็อคคอ ประเด็นคือ...จะให้บอกอะไรล่ะครับท่าน หายใจยังแทบจะไม่ได้ จะให้ไอ้วายุมันเอาเสียงที่ไหนมาบอกความอะไรที่พวกมันอยากรู้กันล่ะ
"คา..ความจริง อะ...ไร!!?" คอจะหักตายแล้วตอนนี้ อาการเหมือนลูกกระเดือกตัวเองจะปลิ้นออกข้างนอก รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษโดยไม่ทันได้รู้ตัว...ความผิดข้อหาอะไรโปรดแจ้งให้ทราบก่อนเถิดท่านทั้งหลายคร้าบบบ
"ก็ความจริงนี่ไง รูปที่แกวาดส่งอาจารย์เนี้ยะ!!" รูปอะไรฟะ!!?......หือ...?
แว้กกกกกกกก!!! เวรล่ะครับพี่น้อง ดันลืมไปว่าตอนไปเก็บงานที่ส่งกลับ ไอ้พวกนี้มันต้องเห็นรูป....ภาพวาดโจทย์'ความฝัน'ที่อาจารย์ท่านสั่งมา ไอ้วายุอยากจะร้องตะโกนให้ลั่น แล้ววิ่งไปหาที่แอบอย่างในละครตอนที่นางเอกถูกจับได้เรื่องทำขายหน้า....อายว่ะครับ!!
ก็รูปที่วาดลงไปบนผืนผ้าใบที่ส่งอาจารย์ไป เป็นรูป...แผ่นหลังเปลือยเปล่าของใครบางคนที่มีผ้าห่มปิดตั้งแต่เอวลงไป(ในลักษณะหมิ่นเหม่...มากเหอะ) แถมการลงสีที่ดูนุ่มนวลชวนฝัน บ่งบอกว่าเจ้าของแผ่นหลังนั้นไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกจับจ้อง เพียงแค่กำลังหลับสบาย...เป็นการเคลิ้มฝันอย่างชัดเจน บวกกับคำบรรยายใต้ภาพสั้นๆ ว่า
'Dream of Love' เห็นไอ้วายุหน้าด้านหน้าทน กล้าได้กล้าเสียแบบนี้ แต่ก็อายเป็นนะเว้ยเฮ้ย!!! แม้ว่าคนอื่นที่เห็นจะดูไม่ออกว่าเจ้าของแผ่นหลังที่เห็นในรูปจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตาม...แต่สำหรับไอ้สามตัวที่กำลังนั่งจ้องมองมาเหมือนเจ้าหน้าที่หน่วย FBI กำลังสอบสวนผู้กระทำผิด...มันรู้!!! อย่างไม่ต้องสงสัย...คนในภาพวาดชวนเคลิ้มนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
"พี่ตุลใช่ไหม..?" นั่นไง!! ไอ้คนที่ยังไม่ได้สติกลับมาเต็มร้อยอย่างไอ้คุณป๋ามันยังรู้เลย แล้วสองคนฉลาดที่เหลือ..คงไม่ได้บอกก็เดาออกว่ามันรู้แน่
"อะ...อื้อ..ก็...ก็ใช่.." กว่าจะตอบมาได้แต่ละคำ!! ไอ้เพื่อนบ้ามันก็ดันล็อคคอไว้ไม่ยอมปล่อย
"อย่าบอกนะว่า..กับพี่ตุล..เอ่อ...หมายถึงว่า....."
"แกจุ๊งจิ๊งกับพี่ตุลของฉันแล้วเหรอ...บอกมา!!!?" ไอ้คุณชายเอิงถามไปก็หน้าแดงไปด้วย(ก็มันตัวขาวนี่นะ) แล้วกว่ามันจะคิดประโยคคำถามได้ถูกต้องตามหลัก ไอ้หญิงหยกมันก็ยิงตรงเข้ากลางแสกหน้า ทำเอาชายหนุ่มสามคนในห้องถึงกับสะดุ้งเฮือก...
'จุ๊งจิ๊ง!!?' ยังดีนะ...มีเซ็นเซอร์คำถามก่อน ....เว้ย!!! ไม่ใช่ซิ....!! มาถามเรื่องอะไรกันเว้ยเฮ้ย!!!!!!"อะ...ไอ้หยก ไอ้บ้า!! ไปถามมันแบบนั้นได้ไง" ต้องขอบใจชายเอิงก็คราวนี้ที่เดินมาลากคอไอ้ปลิงหยกที่เกาะหนึบล็อคคออยู่นานออกไปได้ในที่สุด...ค่อยหายใจโล่งขึ้นมาหน่อย...อ๊ากกกก ไอ้วายุอยากจะกรีดร้อง เวรกรรมอะไรต้องมานั่งเป็นนักโทษให้พวกมันสอบสวนด้วยวะ ความผิดติดตัวก็ไม่มี...ซักนิดเหอะ!!
"ก็ดูรูปไอ้วามันดิ บ่งบอกขนาดนั้น บอกมาซะดีๆ อย่าให้ต้องใช้กำลัง!!" ดูมันยังกล้ามาขู่นะ..ทำยังกับว่ารอบเมื่อกี้มันไม่ได้นับงั้นอ่ะ..คอแทบหัก!!
"ไม่ใช่อย่างที่พวกแกคิดเลย ไอ้พวกทะลึ่ง!!" ถึงอารมณ์ของภาพมันจะส่อไปนิดก็เถอะ...จริงๆ แล้วไอ้วามันก็ได้แค่หวัง...ใครจะไปกล้าขอ'จุ๊งจิ๊ง'กับไอ้คุณเฮีย ได้โดนซ้อมดิ!!
พอได้รับคำตอบ วายุก็ได้ยินเสียงถอนหายใจดังออกมาจากแนวร่วมทั้งสามตัวที่ไปยืนรวมกัน ...อย่าคิดว่าเป็นเสียงถอนหายใจโล่งอกที่เพื่อนของมันยังคงความบริสุทธิ์เอาไว้ได้นะ...ดูจากสีหน้ามันเหมือนกับว่ากำลังเยาะเย้ยกันมากกว่า ประมาณว่าโดนเหล่มองด้วยหางตา แปลได้ใจความว่า'ป๊อดว่ะ!!'
"ใครกันแน่วะที่ทะลึ่ง แค่ดูรูปก็รู้แล้วว่าไอ้คนวาดมันกำลังคิดอะไร น่าสงสารว่ะ ฮ่าๆ" ไอ้คุณชายเอิงก่อนใคร ทำมาเป็นหัวเราะเยาะเย้ยคนอื่น ซักวันที่มันพลาดบ้างอะไรบ้าง ไอ้วายุจะยกมือเชียร์ฝ่ายตรงข้ามมันสุดใจเลยคอยดูดิ!!
"พี่ตุลเห็นรึยัง..?" ไอ้คุณป๋าไม้นี่ก็ถามแปลก ตอนวาดก็ขลุกอยู่ที่ห้องมันทั้งวันทั้งคืน ยังจะมาถามสิ้นคิดอีกนะ
วายุส่ายหน้าอย่างเซ็งจัดแทนคำตอบ เอื้อมมือไปคว้าผ้าสีขาวมาได้ผืนหนึ่ง ก่อนจะจัดการคลุมทับภาพวาดเจ้าปัญหาที่ทำให้ตัวเองตกเป็นจำเลยอยู่นี่ เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากฝั่งไอ้คุณเพื่อนหญิง ดูใบหน้ามันสะใจประหนึ่งไปออกรบชนะมาอย่างงั้น สรุปว่าที่พวกมันเดือดร้อนกันอยู่นี่...เข้าข้างใครกันแน่!!
"อยู่บ้านเดียวกัน แต่ทำไมทำได้แค่ฝันล่ะไอ้คุณวา!!" เสียงไอ้หญิงหยกที่นั่งอยู่บนเตียงถามกึ่งหัวเราะ ที่เมื่อกี้มันทำยังกับจะฆ่ากันให้ตาย
"คนอย่างไอ้วา ไม่เคยบังคับใจใครเว้ย!!" วายุทำเป็นยืดอกตอบอย่างกล้าหาญและภาคภูมิใจในความเป็นคนดีของตัวเอง..หึหึ..
"ไม่กล้า...มากกว่ามั้ง อย่ามาทำปากดี ฮ่าๆ" ไอ้คุณป๋าหันไปทำไฮฟ์ไฟว์กับอีกสองคนที่เหลือ แล้วเสียงหัวเราะก็ดังลั่นห้องซิครับท่าน
"ตัวก็โต แต่ดันเป็นโรคปอดซะงั้น!!" โรคปอดที่พวกมันว่าน่าจะเป็น'ปอดแหก'ซินะ ไอ้คุณชายเอิงทำเป็นยักไหล่แล้วส่ายหน้า
"เออ..!! เอาไว้จะแวะไปให้พี่หมอขิมรักษาให้ ไอ้โรคปอดเนี้ยะ!!" หึหึ....คำย้อนกลับที่ไม่มีใครสนใจ แต่ไอ้วายุคนนี้ก็แอบเห็นนะว่าไอ้คุณชายผมยาวมันถึงกับสะอึก ไอ้นี่มันชักจะยังไงๆ แล้วซินะ ปิดให้เนียนก็แล้วกันเหอะ ว่างๆ จะแวะไปสืบข่าวเอากับอีกฝ่ายก็ได้ รู้จักไอ้ไวไวน้อยไปเสียแล้วล่ะครับคุณเพื่อน
.
.
.
เสียงถอนหายใจยืดยาวตอนที่มือกำลังรวบเอกสารบนโต๊ะยัดใส่กระเป๋า ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมวันนี้จะต้องรีบร้อนกลับ ทั้งที่งานทั้งหมดก็ขนมากางเต็มโต๊ะ แล้วสุดท้ายก็ไม่มีสมาธิจนต้องรวบมันเก็บใส่กระเป๋าตามเดิม กำลังคิดว่าจะขนกลับไปทำที่บ้าน
"ไง..จะออกไปแล้วเหรอ..?" ประตูห้องที่ถูกเปิดเข้ามาโดยปราศจากการเคาะบอกล่วงหน้าเหมือนเคย...คงไม่ต้องเดาว่าเป็นใคร
"อืม...คิดอะไรไม่ออก สมองมันตื้อๆว่ะ" นายตุลบอกพร้อมกับถอดแว่นออกมาแล้วยกมือนวดบริเวณระหว่างคิ้วของตัวเองด้วยความเคยชิน
"สมองตื้อ หรือกำลังคิดถึงใครหว่า..?" บอสพิชทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้โดยไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องเชิญชวนให้เสียเวลา
"พูดมาก!! เอาเวลาไปเลี้ยงลูกเหอะไป!!"
"แสดงว่าจริง ฮ่าๆ" แทนที่คุณบอสจะกล่าวตักเตือนพนักงาน(กิตติมศักดิ์)ของตัวเอง กลับมานั่งดีดนิ้วเสียงดังเป๊าะ...ชอบใจที่ตัวเองเดาถูกทางซะอย่างงั้น แถมยังไม่สะทกสะท้านที่โดนเจ้าของห้องขับไล่ ยังจะมานั่งยิ้มหน้าระรื่นสู่รู้เรื่องชาวบ้านอยู่อีก
"เบื่อหน้าบอสที่นี่ด้วย เห็นหน้าแล้วหงุดหงิด คิดอะไรไม่ออกต่างหาก" พิชญะเหล่มองเพื่อนตัวเองอย่างรู้ทัน ก็คบเป็นเพื่อนกันมานานซะขนาดนั้น ถ้าไม่รู้ว่าที่มันกำลังทำอยู่คือแกล้งประชดก็ไม่ใช่ไอ้ตุลตัวจริงแล้วล่ะ
"ก็เออ....!! ใครมันจะไปน่าดู น่ามองเหมือนนักศึกษาวัยใสล่ะวะ!!" นายตุลรู้สึกเหมือนโดนไปหนึ่งดอกตรงกลางแสกหน้า เล่นเอาหน้าชาเป็นแถบ แบบนี้แหละถึงได้เกลียดคนรู้ทันนัก
"รู้ตัวก็ดี งั้นผู้สูงวัยอย่างคุณบอสก็อยู่เฝ้าบริษัทไปนะ จะกลับล่ะ" ก็ในเมื่อเบี่ยงประเด็นอะไรก็ไปไม่รอด สู้ตามน้ำไปเนียนๆ แล้วตัดจบซะเรื่องมันจะได้ไม่ยืดยาวให้เปลืองเวลา
"โห่..ไรวะ นิสัย!! ทิ้งเพื่อนตลอด~!!" ดูมันทำหน้า...งอนเป็นสมัยหนุ่มๆ ไปได้ ทั้งที่มันล้ำหน้าชาวบ้านมีภรรยาลูกหนึ่งไปแล้ว
"เพื่อนมันปากไม่ดีนี่หว่า พรุ่งนี้เจอกัน..." ขี้เกียจจะฟังไอ้เพื่อนบอสมันพร่ำเพ้อ กับขี้เกียจจะอยู่ให้ตัวเองโดนแขวะ พูดจบก็คว้ากระเป๋าเอกสารที่เก็บของยัดใส่เรียบร้อย เดินลิ่วๆ ออกจากห้อง ไม่สนใจเสียงบ่นตามหลังเดี๋ยวไอ้คุณบอสมันก็จะหาเรื่องต่อไปเรื่อยอีก
พอขับรถมาถึงบ้านทั้งที่ก็บ้านหลังเดิม แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องยิ้มออกมา แม้ว่าจะไม่ได้มีอะไรพิเศษหรือแตกต่าง แต่ความรู้สึกลึกๆในอกมันเหมือนกำลังยินดี และรีบเร่ง เหมือนกับว่าใจกำลังจดจ่ออยู่กับบางสิ่งบางอย่าง...เรื่องไม่ธรรมดาที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตื่นเต้นไปกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ เพียงแค่มีใครบางคนกลับมารออยู่ที่บ้าน...ก็แค่นั้น
"เฮีย ย ย ย ย ย....." มาแล้ว...มันมาแล้วไอ้หมีโย่งมันวิ่งเข้ามาหาเหมือนสุนัขตัวโตที่โผเข้ามารับหน้าเจ้านายกลับบ้าน แต่มันดันมาพร้อมกับผ้ากันเปื้อนและตะหลิวในมือนี่ดิ
"เรียกทำไม...เสียงดัง!! เฮ้ย!!...ไอ้เด็กเวรนี่" ทั้งที่ในใจรู้สึกอีกแบบ แต่ปากก็ดันพูดไปแบบนั้น แล้ว...มันฟังที่ไหน ไอ้ไวไวมันกระโจนเข้ามากอดหมับ(กอดแน่นกระดูกแทบแหลก) จากนั้นก็กดจมูกไล่มาตั้งแต่ซอกคอทั่วถึงไปยังแก้มทั้งสองข้าง แล้วยังมาทำตาแวววาวใสซื่อเหมือนจะอ้อนขออะไรที่มากกว่านั้น
"คิดถึงบ้านของเรา คิดถึงเฮียจัง" ฟังมันอ้อน ใครจะไม่ใจอ่อน แต่คงไม่ใช่ตอนนี้..ขืนใจดีพร่ำเพรื่อได้โดนไอ้หมีบ้ามันเขมือบเข้าให้ในเร็ววัน ไม่มีทางหรอกเว้ย!
"รู้แล้วๆ ใครมาส่งล่ะ..?" เจ้าของบ้านรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินเลี่ยงไปทางอื่น โดยมีไอ้หมีโย่งที่เปลี่ยนตำแหน่งไปโอบเอวมาจากทางด้านหลังเกาะติดหนึบเป็นปลิงไปด้วย ไม่ว่าจะก้าวไปทางไหน ซ้ายหรือขวามันก็ตามติด
"พวกนั้นมาส่ง เพิ่งไล่กลับไปเมื่อกี้เอง" ทั้งที่จะตอบดีๆ ก็ได้แต่วายุก็อยากกระซิบบอกที่ข้างหูซะอย่างงั้น เพราะอย่างน้อยก็ได้หอมแก้มไอ้คุณเฮียฟรีๆอีกหนึ่งฟอด โทษฐานที่ทำให้คิดถึง..
"ไม่ชวนกินข้าวด้วยกันล่ะ อุตส่าห์มาส่งถึงบ้าน" นายตุลเดินลากไอ้หมีมาถึงโต๊ะอาหารจนได้ ก่อนจะชะโงกหน้าไปดูของกินที่ทำเสร็จแล้ว
"ไม่เอาอ่ะ..ผมหวง!!" คำตอบที่ได้ยินทำเอาคนฟังเลิกคิ้วแล้วหันกลับไปมองอย่างแปลกใจ
"หวงของกินอ่ะนะ เด็กว่ะ!!" ไอ้หมีที่โดนด่ากลับส่ายหน้า แล้วทำเป็นย่นจมูกใส่(ทำยังกับว่าตัวเองน่ารักตายอ่ะ) อ้อมแขนที่โอบอยู่รอบเอวกระชับแน่นขึ้นพร้อมกับหัวฟูๆที่ซบลงบนไหล่
"หวงเฮียต่างหาก ถึงเป็นไอ้พวกนั้นผมก็หวงของผมนะ!!" วายุอาศัยจังหวะอึ้งของอีกฝ่าย งับเบาๆ ที่เนื้อตรงซอกคอ กลิ่นน้ำหอมอย่างดีที่ลอยเข้าจมูกทำเอาเคลิ้มได้ง่ายๆ เพียงแค่คิด...ฝ่ามือเจ้าของก็ดันหัวไอ้ไวไวคนนี้ออกห่าง..อย่างรู้ทัน...
"บะ..บ้ารึเปล่า!!" คำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่ทำเอาหน้าร้อนผ่าวเก็บอาการใจเต้นแรงแทบไม่อยู่ ขืนปล่อยให้ไอ้หมีมันกอดนานกว่านี้ต้องโดนจับได้แน่
"ผมพูดจริงนะ" ยังจะมาย้ำอีกนะ....ยอมรับได้หน้าด้านมากเหอะ
"ชักเอาใหญ่แล้วนะ ปล่อยเลยๆ ร้อนจะตายซบอยู่ได้" คนที่ไหวตัวทันแกะมือไม้ที่อยู่รอบตัวออก ก่อนจะเดินอ้อมไปยืนอยู่อีกฟากโต๊ะอย่างระแวง ...ไม่ได้กลัว...แค่ไม่เชื่อใจตัวเองว่าจะปฏิเสธได้จนถึงที่สุดหรือปล่าว.. แม้ว่าตอนนี้จะไม่มีอะไรต้องห่วงกังวลอีกต่อไป แต่..แค่อยากปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้อีกซักหน่อย ให้พอมั่นใจว่าครั้งนี้ไม่ได้เลือกผิดพลาดเหมือนครั้งที่ผ่านมา
"คนใจร้าย กอดนิดกอดหน่อยก็ไม่ได้" แล้วดูมันทำ!!...สะบัดสะบิ้งเหมือนเด็กสามขวบที่ถูกขัดใจหรือไม่ก็ถูกแย่งของเล่น ทั้งที่ตัวโตสมฉายาไอ้หมีโย่ง...ดูขัดตาจนน่าดีดกะโหลกซักที
"ทั้งตัวมีแต่เหงื่อ จะไปอาบน้ำแล้ว เดี๋ยวได้ออกมากินข้าว...!!" ต้องทำเสียงแข็งใส่มัน ไอ้หมีที่เลี้ยงยังไงก็ไม่เชื่องตัวนี้ ขืนปล่อยไว้นานคนเลี้ยงทำท่าจะพลาด
พอได้ยินคำบอกปัดแทนที่จะสลด..วายุกลับคลี่ยิ้มส่งสายตาแววระยับไปทางไอ้คุณเฮียสุดที่รักของมัน แต่พอขยับเข้าไปใกล้หนึ่งก้าว ไอ้คุณเฮียก็ถอยหลังไปสองก้าวเหมือนกับจะเดาใจได้(เฮียใครวะ เก่งเกิ๊นนนน)
"ผมก็อยากอาบมั่ง..." นายตุลเผลองับริมฝีปากตัวเอง ผลของการกลั้นยิ้มกับท่าทางล่าเหยื่อของไอ้หมีฝึกล่า ทำไมจะเดาไม่ออกความคิดของมัน แค่มองหน้ากับแววตาก็เดาเรื่องได้หมด อาบด้วยกันเรอะ!!!...จะให้เหมือนคราวที่แล้วรึไง... ฝันเหอะ!!!
"ก็อาบซิ..." เห็นแววตามีความหวังของมันแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ชั้นเชิงความเจ้าเล่ห์ยังห่างไกล...หึหึ
"จริงนะ!!?" นายตุลคลี่ยิ้มให้พร้อมกับพยักหน้ายืนยัน ไอ้หมีโย่งฉีกยิ้มแก้มแทบปริ ก่อนจะรูดผ้ากันเปื้อนลายหมีออกไปจากตัวอย่างเร็ว
ปัง!!! กริ๊ก!!
"อ้าว!! ไอ้คุณเฮียยยยย ไหนว่าได้ไงเล่า!!!?" จังหวะที่ถอดผ้ากันเปื้อนแค่แวบเดียว พอเงยหน้าอีกทีไอ้คุณเฮียหายแวบเข้าห้องตัวเองไปแล้ว มันจะไม่เจ็บใจเท่าไหร่หรอกถ้าไม่ได้ยินเสียงล็อคประตูจากด้านในพร้อมกับเสียงระเบิดหัวเราะดังลั่นห้อง...สรุปว่าโดนหลอก..อ๊ากกกกกกกก เจ็บใจๆๆๆๆๆ
"ก็ไปอาบดิ ห้องน้ำอีกห้องก็มี ไอ้เด็กลามก!!!" ไอ้ไวไวตอนนี้ นึกอยากจะวิ่งชนประตูห้องให้พังจนใช้การไม่ได้อีกต่อไป (แต่เอาไว้แอบปั๊มกุญแจจะง่ายกว่า) ฮึ่ม!!! ไม่น่าเสียรู้ไอ้คุณเฮียเลย รู้งี้กระโดดงับไม่ปล่อยตั้งแต่ทีแรกก็ดีแล้วเชียว!
"ไอ้ไวไวก็ลามกกับเฮียคนเดียวแหละ จำไว้เลยเหอะ!!! จำไว้เล้ยยยยย"
เสียงตะโกนพร้อมกับทุบประตูห้องสองสามครั้งไม่ได้ทำให้คนที่อยู่ในห้องหงุดหงิดโมโหเลยแม้แต่น้อย ไอ้เด็กเวร!! ดันหน้าด้านยอมรับอีกนะ คราวหน้าคราวหลังจะได้ระวังตัวยกกำลังสอง....แล้วอยู่ใกล้ชิดกันทุกวันขนาดนี้ จะทนได้นานอีกแค่ไหนว่ะไอ้คุณตุล!!
======================
กอดทุกคนด้วยความร้ากกกกกกกก
ลงเสร็จแล้ว...ปาดเหงื่อหงิงๆ
วันนี้ใช้แวลา(งาน)ทั้งวันในการ(แอบ)ปั่นนิยาย 555
ตั้งกะเช้า มาอัพได้เวลาเย็นพอดี (ยังไม่รู้สึกละอาย อิอิ)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม(แม้ว่าตอนที่แล้วจะสั้นกุดก็ตาม 
)
เอาไว้จะจูงมือหมอขิมกะน้องเิอิงมาบ่อยๆ
สั้นบ้างไรบ้างแต่จะมาชดเชย ขอบพระคุณที่แวะมาเยี่ยมบ้าน(เฮียกะไวไว)เสมอๆ 
ป้อล้อ... :oni3:จงเคยชินกับความน้ำเน่าของไวไวมันซะเหอะ 
(มันเด็กศิลป์อารมณ์ศิลป์ไปนิดดดด 5555)
หัวข้อ: ข้างใจ [##บทสัมภาษณ์พิเศษไวไว<3เมษา,55>] (อ่าน 491279 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก