บทที่ 30.
โจรใจกล้าที่กำลังโดนลากเข้าห้องสอบสวนแสร้งทำหน้าหงุดหงิดเต็มที่ แต่ก็ต้องเบือนหน้าหนีสายตาอ้อนๆ ของเจ้าของบ้าน ไม่งั้นก็ทำใจแข็งไม่ลง เพราะเมื่อเย็นเห็นว่ามันหงอยๆ หรอกนะ ถึงได้แวะมาดู เห็นว่าปิดไฟเงียบก็ว่าจะย่องกลับไปแบบเงียบๆเหมือนตอนมา..ที่ไหนได้ดันมาถูกรวบจับเอาซะได้
“เฮียคิดถึงผมใช่ไหมล่ะ...?” ไอ้หมีฉีกยิ้มหน้าระรื่นตาเป็นประกายขึ้นมาทันที ทั้งที่ก่อนหน้านั้นทำเป็นหงอยจะเป็นจะตายให้ได้
"คุณยายให้มาดูว่าอยู่กันยังไง นอนกันได้ไหม..?" คนที่โดนกล่าวหาว่าเป็นโจร หันไปบอก’ข้ออ้าง’ในการมาที่นี่
แต่ไอ้เจ้าของบ้านมันก็หาได้สนใจฟัง ยังคงตั้งหน้าตั้งตาลากเข้าไปในห้องของมันแล้วกอดหมับเข้าที่เอวแน่น กลิ่นแชมพูหอมลอยเข้าจมูกตอนที่หัวฟูๆของไอ้หมีมันซบลงบนไหล่จากทางด้านหลัง
"นอนไม่ได้ ฝันร้ายอ่ะ..." คำตอบของไอ้หมีตัวโตทำเอาอยากจะกล่อมมันนอนด้วยการตบกะโหลกซักหลายๆที โทษฐานที่อ้อนได้หน้ามึนมากเหอะ
"ตัวโตเป็นหมีควายขนาดนี้อ่ะนะ ฝันร้าย!!? เดี๋ยวเฮียไปเรียกไอ้ลิงสองตัวนั่นมานอนเป็นเพื่อนให้..."
"ไม่เอาอ่ะ เอาแค่เฮียคนเดียวพอ...นะ...นะ..." ไอ้หมีโย่งเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาอ้อน พร้อมกับกระชับอ้อมแขนรั้งเอวเข้าไปกอดแนบกับตัวมันซะแน่นเหมือนกับจะบอกว่า..ให้ตายก็ไม่ยอมปล่อย แถมปลายจมูกโด่งยังกดลงบนแก้มอีกที...ให้มันได้อย่างงี้ซิ ไอ้ตุลเสียเปรียบตลอดเวลา ไม่น่าหลวมตัวมาเลย!!
"แค่นอนนะ ถ้ายุ่งยากมากเรื่องจะกลับไปนอนที่บ้านยาย" จำต้องขู่มันไว้ก่อน...ไว้ใจได้ที่ไหน(ครึ่งหนึ่งคือใจตัวเอง) ก็ดูมันใช้มารยาอ้อนขนาดนี้
"อื้อ!!...ผมจะเป็นเด็กดีนะครับ" เด็กดีกะผีมันนะซิ!!!! จนป่านนี้ก็ยังกอดไม่ยอมปล่อย แถมยังกดริมฝีปากย้ำๆแถวแก้ม แถวซอกคออยู่ได้ เบี่ยงตัวหลบก็พ้นที่ไหนมันเล่นกอดแน่นซะขนาดนี้..ไอ้เด็กลามกนะซิไม่ว่า!!
"งั้นก็ไปนอนดิ ปล่อยได้แล้วอึดอัดโว้ย!!"
"เฮียอ่ะ"
“เรื่องมากกลับนะ!!” ไอ้หมีทำหน้างอ แถมด้วยการทำสะบัดสะบิ้งคลานขึ้นไปนอนชิดด้านใน
เอาวะ...อย่างน้อยนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกซักหน่อยที่นอนด้วยกัน จะกลับไปตอนนี้ก็เสียฟอร์มตายนะซิ!!
.
.
กลิ่นแป้งเด็กอ่อนที่คลอเคลียอยู่แถวจมูกทำเอาไอ้ไวไวคนนี้เคลิ้ม ส่งผลให้ใจมันเต้นแรง ยากที่จะบังคับให้ไปในทิศทางที่ต้องการ ค่อยจะเอนเอียงไปตามอารมณ์เสียมากกว่า เป็นใครล่ะจะอดใจไหวได้ ผมก็มนุษย์ธรรมดานะครับท่าน มีคนที่รักมากมายมานอนเบียดชิดใกล้ซะขนาดนี้ จะให้ไม่แตะต้องเลย....ทนไหวไหมล่ะ..!!
"เป็นไร..? นอนไม่หลับรึไง ให้กลับไปนอนที่บ้านยา...ย...อ๊ะ!!" คำถามที่เหลือถูกกลืนหายไปในลำคอ...
ด้วยความที่ยังไม่หลับเพราะลมหายใจอุ่นๆของคนที่ตัวเองนอนหันหลังให้เป่ารดอยู่แถวต้นคอ พยายามข่มตาให้หลับแล้ว...แต่ไอ้หมีบ้ามันก็ขยับตัวยุกยิกไปมา พอเตียงมันยวบยาบก็เลยพาลให้สะดุ้งตื่นอยู่เรื่อย แล้วพอจะหันกลับไปด่า ใบหน้าของมันก็จ่อเข้ามาใกล้ ไอ้หมีมันเอาแขนข้างหนึ่งยันหัวเอาไว้แล้วทอดสายตามองตรงมา...ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้..
"นอนไม่หลับ เพราะเฮียแหละ แกล้งผมอยู่ได้" ถ้อยคำต่อว่าที่ไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกหงุดหงิด เพราะสายตาหวานเยิ้มที่มองมาทำเอาหัวใจกระตุกเต้นไม่เป็นจังหวะ มืออีกข้างที่ว่างเลื่อนมาแตะที่ใบหน้าไร้กรอบแว่น แล้วเกลี่ยไปมา ช่างอ่อนโยน แผ่วเบา แต่กลับทำให้รู้สึกแปลกๆ
"กะ..แกล้งบ้าอะไร นอนไปเลยนะ พรุ่งนี้ต้องตื่น...ไอ้...!!" พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า...ยังไม่ทันจะได้พูดจบ ถ้อยคำที่เหลือก็ถูกกลืนลงไปในลำคอเมื่อไอ้หมีบ้ามันยื่นหน้าลงมาเลียแผล็บที่ริมฝีปากไม่ทันให้ตั้งตัวหรือถดถอยหนี
"เฮียแกล้ง..ทรมานผม...จะขาดใจอยู่แล้วนะ....อื้อ..."
คนที่โดนกล่าวหากำลังนอนนิ่งด้วยความมึนงง ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วพร้อมเสียงครางที่ข้างหู เมื่อริมฝีปากช่างว่าของไอ้หมีโย่งมันเลื่อนเรื่อยตั้งแต่แก้มเลยไปแถวใบหูและซอกคอ เสื้อกล้ามตัวที่สวมมาดูเหมือนจะเป็นใจกลายๆ แล้วไหนจะกางเกงเลที่ผูกไว้ด้วยเงื่อนแบบกระตุกอีกเล่า!!...นายตุลเพิ่งจะคิดขึ้นมาได้เอาตอนนั้นว่าตัวเองได้ก้าวเข้ามาสู้ถ้ำหมีเสียแล้ว...แถมเป็นไอ้หมีหื่นเสียด้วย!!
"ไ...ไว..อ๊ะ...อย่าทำอะไรบ้าๆนะโว้ย!!" ไร้ซึ้งหนทางหนีโดยสมบูรณ์เมื่อไอ้หมีไวไวมันไม่ยอมฟัง เลื่อนขึ้นมากางแขนคร่อมเอาไว้ แถมสมรภูมิเป็นใจขนาดนี้
ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ....แม้จะรู้ว่าหากจะปฏิเสธจริงจัง ไอ้เด็กโย่งตรงหน้ามันก็ไม่มีทางขัดใจ แต่สายตาที่มองตรงมาทำให้ต้องเบือนหน้าหลบไปอีกทาง อยากซ่อนอาการใจเต้นแรงของตัวเองเอาไว้ไม่ให้ใครได้ล่วงรู้...ไม่อยากจะยอมรับใจตัวเอง..ว่ากำลังเอนเอียงไปตามอารมณ์
"ไอ้ไวไวรักเฮียนะ รักมาก....แล้วก็จะไม่ฝืนใจคนที่รักมากด้วย" วายุเอื้อมไปคว้ามือข้างหนึ่งของคนรักขึ้นมาแนบอกข้างซ้ายของตัวเอง อยากให้รู้ว่าก้อนเนื้อที่อยู่ข้างในนั้นมันกำลังเต้นแรงแทบคลั่ง ก่อนจะรั้งขึ้นมาจูบเน้นตรงกลางฝ่ามือ เจ้าของที่นอนอยู่ข้างใต้ยอมหันหน้ากลับมามองสบตาด้วย
"งั้นที่ห้ามก็ฟังกันบ้างซิ..." หัวใจคนฟังร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม คงหมดหวังกับคนใจแข็งขนาดนี้ วายุยอมขยับตัวออกแต่ไม่ได้ทิ้งตัวลงไปนอนข้างๆเหมือนก่อนหน้า ขืนทำแบบนั้นคืนนี้ก็คงไม่ได้หลับไม่ได้นอน ยอมไปนอนหนาวสงบจิตสงบใจข้างนอกยังดีกว่าอีก
"งั้นเฮียนอนเถอะ ผมจะรอจะเฮียหลับก่อน แล้วค่อย..."
หมับ!!
"เฮีย....!!"
กึก!!
"....อุ๊บ!!! ซี้ดดดด"
เจ็บซิครับท่าน ยังไม่ทันจะได้ก้าวลงไปจากเตียงก็ดันมีมือคว้าหมับเข้าให้ที่คอเสื้อ แถมยังมีของแข็งกระแทกเข้าที่ปากอย่างจัง....ไม่ใช่หมัด ไม่ได้โดนหัว(เฮีย)โหม่ง แต่เป็นฟันของสองเราที่กระทบกันเพราะคุณเฮียแกดันพุ่งเข้ามาไม่ให้ทันได้ตั้งตัว เดาเอาว่า..ตั้งใจจะจู่โจมไอ้ไวไวด้วยจูบใช่ไหม!! ดีใจแทบบ้า...แต่กลิ่นเค็มๆที่อยู่ในปากนี่...ของแถมที่ได้...น่าจะเป็นเลือดนะ
"ฟังที่พูดให้จบก่อนซิโว้ย!! แล้วค่อยมานั่งน้อยใจ เอะอะก็จะเดินหนีๆ เป็นเด็กสามขวบรึไงวะ!!!" มาเป็นชุด...!!! ทำเอาไอ้ไวไวหายงอนเป็นปลิดทิ้ง
"ก็...ก็ถ้านอนใกล้ๆ แล้วเกิดห้ามใจไม่อยู่ ผมกลัวจะทำให้เฮียโกรธ" ที่จริงตอนนี้ก็คงไม่ต่าง ไอ้คุณเฮียทำหน้าเหมือนจะฆ่าจะแกงกันได้อย่างงั้นอ่ะ
"ที่บอกให้หยุด...ก็เพราะ...ที่นี่เป็นบ้านแม่ษา แล้ว..ห้องข้างๆนั่นก็มีคนนอนอยู่ จะให้มาทำ....ทำอะไรแบบนี้ได้ไง หัดละอายซะบ้าง ไอ้หมีหน้าด้าน!!!" คนที่โดนดุนั่งมองคนพูดตาปริบๆ
หะ!!? ว่าไงนะ...? งั้นที่ห้ามก็ไม่ใช่เพราะว่าเฮียรังเกียจอ่ะดิ นี่ไอ้ไวไวหูฟาดไปรึไงคร้าบบบบบบ หรือว่าฝันไป ยังไงหว่า...แต่ที่แน่ๆ หน้าไอ้คุณเฮียตอนนี้ทั้งน่ารักและน่าฟัดโคตรๆ เลยอ่ะ!!!
........อ๊ากกกก...(ไอ้ไวไวโหมดคลั่งเฮีย)
"นึกว่าเฮีย...จะรังเกียจกัน..." วายุทำเสียงอ่อนหน้าจ๋อย แต่ก็โดนไอ้คุณเฮียตวัดสายตามองมาอย่างโหด ทำเอาสะดุ้งซิครับท่าน
.
.
"กลับบ้านเราตอนนี้ทันไหมอ่ะเฮีย..."
โป๊ก!!
"โอ๊ย!!" นึกแล้วว่าต้องโดน...แสกหน้าได้แต้ม เอ๊ย!! ได้เจ็บไปเต็มกบาลดิ
"ถ้ามันลำบากนัก เฮียจะกลับไปนอนบ้าน...." นายตุลผลุดลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด แต่...เวรล่ะ!! เงื่อนกางเกงเลโดนกระตุกออกไปตอนไหนวะ!! ลุกยืนปุ๊บ!! มันร่วงไปกองที่พื้นแบบไม่ต้องออกแรง
คิดว่าตัวเองเร็วแล้วนะ...แต่ยังไม่ทันจะได้ก้มลงไปรวบมันขึ้นมา ไอ้หมีหื่นมันก็คว้าเอวหมับรวบไปนั่งซ้อนบนตักมันอย่างเร็ว แถมมันยังเอาปลายเท้าเขี่ยกางเกงจนปลิวไปอีกทาง หมดสิ้นกันแล้วคราวนี้..เหลือแค่เสื้อกล้ามใส่นอน...กับลิงอีกตัว
"ไอ้ไวไว!! บอกว่าให้หยุ....อ๊ะ!!!" คนที่กำลังออกแรงดิ้นส่งเสียงขู่ฟ่อ วางมาดโหดเต็มพิกัด หวังให้ตัวเองรอดไปจนถึงพรุ่งนี้ แต่แล้วฟันคมของไอ้คนข้างหลังมันก็งับลงมาบนไหล่ให้พอสะดุ้งเล่น
"ผมจะหยุดก็ได้...แต่ตอนนี้ขอ...มัดจำไว้ซักครึ่งหนึ่งก่อนนะ" เสียงกระซิบที่ข้างหูทำเอาคนฟังตัวร้อนผ่าวอย่างช่วยไม่ได้ มือไม้ของไอ้หมีหื่นเริ่มป่ายแปะสอดเข้าไปในเสื้อ รู้งี้...ปล่อยให้มันงอนออกไปนอนข้างนอกซะตั้งแต่แรกก็ดีหรอก จำไว้เลยอย่าไว้ใจทางอย่าวางใจไอ้หมีไวไว..เด็ดขาด!!
"ไม่เอา...นะ...อื้อ..ปล่อยนะโว้ย!!"
.
.
ตามสุภาษิตที่มีสอนเอาไว้ว่าให้ 'เก็บเปรี้ยวไว้กินหวาน' ไอ้กระผมก็อยากจะทำตามอยู่หรอก แต่...ของเปรี้ยวตรงหน้ามันก็ช่างยั่วให้น้ำลายส่อ ไอ้ไวไวก็ไม่ใช่คนที่มีความอดทนต่ำ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีขีดจำกัด กินเปรี้ยวบ้าง หวานบ้าง รสชาติก็กำลังดีไม่ใช่รึ...!!?
"ไอ้ไว...ยะ..หยุด..นะ..!!" เสียงห้ามของไอ้คุณเฮียฟังดูอ่อนลงกว่าตอนแรกมาก ยิ่งทำให้สติคนฟังเคลิ้มตามไปใหญ่....แต่สมองก็ยังร้องเตือนไว้ว่าหากทำเกินกว่านี้ ไอ้ไวไวตายแน่
มือที่ขยับทำหน้าที่ลูบไล้ไปทั่วตัวอย่างหลงใหล อยากจะทำอย่างที่ใจคิดแทบตาย แต่เพราะรักมากกว่าถึงได้ยอมอดกลั้นจนถึงที่สุดของที่สุด เพียงแค่ได้สัมผัสเนื้อตัวเปลือยเปล่าก็ทำให้ลืมความมีเหตุผลไปจนเกือบหมด ฟันคมงับเบาๆลงบนเนื้อขาวแถวซอกคอและหัวไหล่ ยังมีเสื้อกล้ามอีกตัวที่ยังเป็นอุปสรรค์แต่มือทั้งสองข้างก็กำลังปฏิบัติหน้าที่ ไม่ว่างพอจะมารั้งมันออกไปจากตัว
"อือ..ให้ผมทำเถอะนะเฮีย ปล่อยเอาไว้มันจะทรมาน" ทรมานมากเลยเหอะ แม้แต่ตอนนี้ก็กำลังทรมาน..แทบคลั่งตาย
"คะ..ใครเป็น..คนบอก...ให้เริ่ม!!!" เสียงถามลอดไรฟันพร้อมกับมือที่เอื้อมมาขยุ้มเส้นผมจนหนังหัวแทบหลุดติดมือ เสื้อกล้ามตัวที่สวมถูกรูดขึ้นมาเกือบถึงคอ พอแอ่นอกแบบนั้น....ทางก็สะดวกซิครับท่าน!!
“อ้าว...เฮ้ย!! ฮะ เฮีย!! อื้อออออ....” ไอ้ไวไวสะดุ้งเฮือกตามมาด้วยเสียงครางหงิง เมื่อโจรร้ายที่ตัวเองคิดว่าใกล้หมดแรงหมอบราบเปลี่ยนเป้าหมายจากการดึงผมมาตะปบเข้าที่กลางลำตัว
มันคิดว่ามัน...เป็นต่อ...และทำเป็นคนเดียวซินะ ไอ้เด็กเวร!!
สุภาษิตวันละคำวันนี้
“มือใครเร็ว(กว่า)สาวได้สาวเอา....เว้ย!!” ======================
(ไร้ซึ้งความคิดเห็น....กร๊ากกกกกก)
ศึกนี้ช่างสูสีและดุเดือดยิ่งนัก คาดว่าคงอีกยาวไกล (อาจต้องใช้เวลาทั้งคืน 
)
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม
หัวข้อ: ข้างใจ [##บทสัมภาษณ์พิเศษไวไว<3เมษา,55>] (อ่าน 490568 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก