Happy New Year ทุกคน (อีกรอบ) 
เพิ่งหาทางกลับออกมาจากป่าได้ 555
สลบเหมือดหลับเป็นตาย แล้วก็ตื่นมาปั่นนิยาย
คิดถึงทุกคนมากๆ 
ไปอ่านไวไวกะไอ้คุณเฮียกัน ณ บัดนี้เถอะ 
=============================
บทที่ 27.
หญิงสูงวัยยืนมองรูปถ่ายของเพื่อนสนิทที่จากโลกนี้ไปแล้วเนิ่นนานเหมือนกับกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง วันนี้ลูกชายคนโตกลับมานอนที่บ้านพร้อมกับหลานชายสุดที่รัก ทั้งสองคนกลายเป็นเหมือนลูกชายของคุณสุชาดาไปแล้ว แม้ว่าในตอนแรกที่รู้จะตกใจและรู้สึกหนักอึ้งในอกไปบ้าง หากแต่พอคิดว่ามันคือความรัก..ด้วยเหตุผลข้อนี้ก็เลยจำต้องเปิดใจให้กว้างและยอมรับมันได้ในที่สุด
"พวกเราเคยจับเด็กสองคนนั่นแยกจากกันโดยไม่รู้ตัวเลยษา" คุณสุชาดาเปิดปากพูดความในใจกับรูปถ่ายของเพื่อนพร้อมกับเสียงถอนหายใจ ทั้งห้องที่ยังคงเงียบเชียบช่วยทำให้ใจสงบได้
ภาพของเด็กผู้ชายสองคนที่คนน้องมักจะเดินตามเกาะชายเสื้อคนที่เปรียบเหมือนเป็นพี่ชายเสมอ วายุเป็นเด็กขี้แยและมักจะป่วยบ่อยๆตอนเด็ก มีอยู่ครั้งหนึ่งที่โดนเด็กที่โตกว่าแถวบ้านแกล้งเอา แม้ว่าจะไม่ได้เลือดตกยางออกแต่ก็หัวปูดกลับมา แถมยังไม่สบายจนต้องนอนโรงพยาบาล
คุณสุชาดาจำได้ดีที่ลูกชายของตัวเองหายไปจากบ้านครึ่งวันแล้วกลับมาในสภาพที่ดูไม่ได้เหมือนไปฟัดกับใครมา ถามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบจนกระทั่งชาวบ้านแถวนั้นมาบอกว่าลูกชายโดนนายตุลตีเอานั่นแหละ..ความถึงได้แตก
"ลูกไปทำเค้าทำไมตุล!!?" ไร้ซึ่งคำตอบจากปากของลูกชาย นึกสงสารก็สงสารอยู่เพราะลูกชายตัวเองก็โดนมาไม่ใช่น้อย คู่กรณีเท่าที่รู้มีไม่น่าจะต่ำกว่าสามคนแม้ว่าจะยังเด็กแต่ก็ทำให้เจ็บตัวได้ จากที่เห็นชัดๆ ก็ตรงแก้มที่ยังเป็นรอยช้ำ แถวแขนก็มีรอยแดง
"แม่ๆ พี่ตุลไม่ผิดนะ ฮื้ออออ" เสียงมีนาลูกสาวคนเล็กที่เดินเข้ามาพร้อมกับดึงชายเสื้อแม่เอาไว้ไม่ให้ลงโทษพี่ชาย เด็กทั้งสามคนมักเป็นเพื่อนเล่นไปไหนๆด้วยกันเสมอ เพียงแต่เจ้าหลานชายมันออกจะติดพี่ชายเสียมากกว่า
"ไม่ได้นะมีนา เราไม่ควรไปหาเรื่องใคร เด็กอันธพาลเท่านั้นที่จะใช้กำลังในการแก้ปัญหา" มีนายังคงส่ายหัวไปมาพร้อมกับปาดคราบน้ำตาบนใบหน้าออก
"แต่พวกนั้น...พวกนั้นแกล้งวายุก่อน มีนาเห็นมากับตา" คุณสุชาดาขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ
"ลูกหมายความว่ายังไงจ๊ะ วายุมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่พี่เราไปเจ็บตัวมา"
"ก็พวกนั้นนั่นแหละ ที่แย่งของเล่นวายุแล้วผลักตกลงมาจากบันไดเลื่อน พี่ตุลก็แค่ไปถามหาเอาของเล่นมาคืน.." ลูกสาวคนเล็กยังร้องไห้สะอึกสะอื้น พร้อมกับยื่นของในมือให้ดู มีกล่องดินสอสีกับสมุดวาดรูปที่อยู่สภาพยับเยินดูไม่น่าจะใช้การได้อยู่
คุณสุชาดาเหลือบมองไปทางเจ้าลูกชายคนโตตัวดีที่ทำเป็นปากหนักยืนกอดอกรอรับโทษโดยไม่ยอมพูดหรืออธิบายอะไร ที่แท้ก็เป็นแค่การไปทวงความยุติธรรมคืนตามประสาเด็ก เพียงแต่ไอ้เจ้าลูกชายมันเป็นเด็กที่โตกว่าเพื่อนในตอนนั้น ก็เลยกลายเป็นเหมือนว่าเด็กโตไปรังแกเด็กเล็ก..ยังไงก็ถูกมองว่าผิดอยู่ดี
"คราวหน้าคราวหลังไปบอกคุณครูให้เอาคืนให้ อย่าทำอะไรเองแบบนี้อีก เข้าใจไหมตุล!!" เจ้าลูกชายคนโตหันกลับมามองหน้าคนเป็นแม่ที่วางไม้เรียวลงข้างตัวอย่างโล่งอก ก่อนจะก้มหน้าเหมือนสำนึกผิด
"ครับแม่..."
ตั้งแต่คราวนั้นทั้งสามคนก็สนิทกันมาตลอด จนกระทั่งตอนที่แต่งงานใหม่และย้ายตามสามีเข้ามาอยู่ในกรุงเทพ..คุณสุชาดาเองก็ไม่เคยรู้เลยว่าความรู้สึกห่วงใยเล็กๆน้อยๆในวัยเด็กจะเปลี่ยนแปลงเป็นความผูกพันและก่อตัวเป็นความรู้สึกพิเศษต่อกัน ...เพราะเหตุนี้ซินะที่ไอ้เจ้าลูกชายมันมักจะเงียบขรึมไปในช่วงหลัง สายตาที่เหม่อมองอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ภาพตรงหน้าที่เจ้าตัวเห็น ตอนแรกแค่คิดว่าเป็นเพราะเข้ากับพ่อเลี้ยงไม่ได้เท่านั้นเอง...
"ฉันเคยคิดเล่นๆนะษา ว่าถ้าเราได้เกี่ยวดองกันก็คงดี แต่ยัยมีนาก็คงไม่เข้าตาเด็กอย่างเจ้าวา ไม่คิดเลยว่า...จะเป็นนายตุลไปได้" คุณสุชาดาพูดพลางถอนหายใจกับรูปถ่ายของเพื่อน รอยยิ้มปนเศร้าก่อนจะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที่มืดสนิท
"ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่...เธอจะทำเหมือนที่ฉันทำไหมษา..?" คงไม่หวังให้มีคำตอบกลับมา เป็นเพียงแค่คำรำพึงรำพันกับตัวเองพร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวเหยียด...
.
.
.
วายุยืนมองผลงานที่ต้องใช้ส่งอาจารย์ของตัวเองที่เพิ่งจะลงสีเสร็จอย่างภูมิใจ วันนี้มาใช้บริการห้องของไอ้คุณเพื่อนไม้อีกแล้ว เพราะอุปกรณ์ที่ขนย้ายมาคราวก่อนยังไม่ได้เอากลับ แล้วอีกอย่างหากขนกลับไปทำที่บ้านก็เกรงว่ากลิ่นของพวกสีน้ำมันจะติดที่บ้าน พอบอกไปแบบนั้นก็โดนไอ้เจ้าของห้องมันทำงอนใส่จนต้องง้อมันด้วยการทำอาหารเลี้ยงมันสามมื้อถึงจะยอมให้เข้ามา ...(ไอ้พวกนี้มันต้องล่อด้วยของกินตลอด)
เมื่อเสร็จเก็บอุปกรณ์เรียบร้อย วายุถึงค่อยหยิบผ้าขึ้นมาคลุมปิดเอาไว้ เหมือนกับของไอ้คุณเพื่อนเจ้าของห้องที่ทำเสร็จแล้วตั้งทิ้งไว้ตรงมุมหนึ่งของห้องพร้อมผ้าคลุมเหมือนกัน ส่วนของไอ้หญิงหยกกับชายเอิงสองคนนั้นแยกไปปั่นงานที่บ้านของตัวเอง คงจะได้เอามาเปิดตัวพร้อมกันพรุ่งนี้
เสียงถอนหายใจยาวเหยียดดังออกมาอีกรอบ ห้องทั้งห้องเงียบกริบเพราะเจ้าของห้องมันทิ้งกุญแจเอาไว้ให้แล้วออกไปเริงร่าข้างนอกตามเคย ปล่อยให้ผู้อาศัยมานอนเฝ้าห้องให้เหมือนเมื่อคืนวาน กว่าจะกลับมาหาที่ซุกหัวนอนก็ปาเข้าไปเกือบสว่าง วายุหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาเบอร์ของคนที่คิดถึง เพราะวันนี้นั่งหลังขดหลังแข็งมาทั้งวันก็เลยไม่ได้ดอดไปหา ไปให้เห็นหน้า
"ว่าไง!!?" ปลายสายกดรับพร้อมกับกรอกเสียงตามสายมา ยังทำเป็นดุเหมือนเคย
"คิดถึงครับ เฮียกินข้าวเย็นยัง..?" คำว่าคิดถึงที่ไอ้ไวไวคนนี้พูดเหมือนเป็นคำทักทายคล้ายคำว่า'สวัสดี'ไปเสียแล้ว แต่ก็คงยากหากจะหวังให้อีกฝ่ายพูดทักทายด้วยคำนี้เช่นเดียวกัน ไอ้คุณเฮียแบบที่เป็นก็น่ารักมากมายพออยู่แล้ว...ล่ะมั้ง...!!
"ยังไม่ได้กิน..ทำไมล่ะ?" คนฟังหูตั้งอยากจะเอ่ยปากชวนอีกฝ่ายไปกินข้าวด้วยกันเพราะตัวเองก็ยังไม่ได้กินอะไร แต่...ยังไงล่ะ..กลัวจะลำบากคนโดนชวนนะซิ ข้าวก็ไม่ได้หิวเท่าไหร่หรอกแค่อยากเห็นหน้ามากกว่า
"อย่าลืมกินด้วยนะ ผมเป็นห่วง..." ก็แค่นั้น ทำได้แค่หยอดไปไม่กล้าจะเอ่ยชวน คืนนี้คงต้องค้างที่นี่อีกคืน รอส่งงานให้เรียบร้อยถึงจะได้ย้ายของใส่รถไอ้คุณชายเอิงวานให้ไปส่งที่บ้านพรุ่งนี้
"งานเสร็จหรือยังล่ะ..?" วายุเผลอพยักหน้ากับโทรศัพท์ด้วยความเคยชิน ลืมไปว่าตัวเองกำลังนอนเกลือกกลิ้งคุยกันผ่านอุปกรณ์สื่อสาร
"เพิ่งจะเสร็จเมื่อกี้เองครับ" พอพูดตอบกลับไป ฝั่งไอ้คุณเฮียก็เงียบไปอึดใจ ตอนแรกคิดว่าสายหลุด แต่พอลองยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าตัวเลขที่บอกเวลาสนทนายังคงวิ่งไปเรื่อยๆ
นายตุลยังคงแนบโทรศัพท์กับหูของตัวเอง ผ่อนลมหายใจออกมาจนเหมือนเสียงถอนหายใจออกมายาวเหยียด มือข้างที่ว่างเอื้อมมาขยับแว่นที่สวมอยู่บนหน้าพร้อมกับนวดระหว่างคิ้วของตัวเองเหมือนคนกำลังคิดไตร่ตรองอะไรบางอย่างที่สำคัญ
'คิดถึง' อย่างงั้นรึ...แค่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นหัวใจมันก็เต้นแรงจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก อยากจะลองพูดออกไปตรงๆ เหมือนไอ้หมีบ้ามันดูซักครั้ง แต่ก็ดูเหมือนจะยากยิ่งกว่าการกัดลิ้นตัวเองเสียอีก แต่ก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าสองคืนที่ไอ้เด็กโย่งมันไม่อยู่บ้าน ทำเอาว้าวุ่นหยิบจับอะไรก็หงุดหงิดไปซะทุกอย่าง...หากเพียงแค่พูดออกไป..รับรองได้ว่าไม่มีทางที่ไอ้หมีไวไวมันจะไม่วิ่งโผเข้าใส่แน่
"เฮีย..." เสียงเรียกจากปลายสายทำให้คนที่กำลังหมกมุ่นกับความคิดของตัวเองได้สติกลับมา
"แล้วเราล่ะ..กินหรือยังข้าวเย็น..?" กลายเป็นคำถามสวนกลับไปหลังจากที่เงียบอยู่กับตัวเองมานาน เสียงเรียกหงอยๆของอีกฝ่ายที่ได้ยิน ไม่ต้องเห็นก็เดาออกว่าตอนนี้มันทำหน้ายังไง
"ผมเพิ่งทำงานเสร็จเมื่อกี้เองก็เลย..."
"มากินด้วยกันไหม..?"
"ครับ..!!?" เสียงถามกลับมาพร้อมกับเสียงโครมครามเหมือนไอ้หมีบ้ามันกำลังทำลายข้าวของที่อยู่ข้างๆตัว นายตุลถอนหายใจเฮือกใหญ่กับตัวเอง จำต้องพูดซ้ำอีกรอบจนได้..!!
"ถามว่ามากินข้าวด้วยกันไหม ยังไม่ได้กินเหมือนกันไม่ใช่รึไง หรือว่างาน..."
"ไปครับๆ เฮียจะให้ไปเจอที่ไหนบอกมาได้เลย ผมจะออกไปตอนนี้เลย!!" ยังไม่ทันจะพูดจบไอ้เด็กโย่งปลายสายก็ตะโกนสวนกลับมาอย่างเร็วชนิดที่ว่าไม่มีช่องให้คนถามได้ปฏิเสธ ทำเอาคนฟังคลี่ยิ้มออกมาอย่างลืมตัว
"แถวหอมีอะไรอร่อยๆ แนะนำไหมล่ะ..?"
วายุนอนกลิ้งไปกับพื้นห้องของไอ้คุณเพื่อนหลังจากที่วางโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว รู้สึกเหมือนตัวเองฉีกยิ้มจนแก้มปวดไปหมดแต่ก็ยังหุบยิ้มไม่ได้ ต้องโทษความใจดีของไอ้คุณเฮียนั่นแหละที่ทำให้ไอ้ไวไวเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที จนบางครั้งยังโดนไอ้สามตัวนั่นมันแซวด้วยความที่ทำตัวน่าหมั่นไส้เกินหน้าเกินตา
ตั้งแต่เรื่องของนายแม่พ้นไปได้ เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ไม่รู้ว่าจะต้องขอบคุณอะไรบ้างในโลกนี้ที่ทำให้ไอ้ไวไวคนนี้โชคดีถึงเพียงนี้..มีคนให้รัก และมีคนที่รักมาก ต่อให้ต้องเสียอะไรไปอีกคงไม่เสียดายแล้วที่ได้เกิดมาและมีชีวิตรอดมาได้ถึงทุกวันนี้
วายุเดินลงมานั่งรอตรงม้านั่งหน้าหอของไอ้คุณเพื่อนได้ซักพักหลังจากที่วางโทรศัพท์ ลืมถามไปด้วยว่าตอนที่คุยกันไอ้คุณเฮียอยู่แถวไหน จะอาบน้ำแต่งตัวใหม่ก็ไม่กล้ากลัวว่าจะมาตอนที่กำลังอยู่ในห้องน้ำ หรือจะโทรไปถามก็กลัวว่าจะไปเซ้าซี้เกินเหตุ เกิดหงุดหงิดกวนใจมากๆเข้าจะทำงอนไม่มาก็ยุ่งนะซิ..
“อ้าว...วายุมาทำอะไรตรงนี้ นั่งบริจาคเลือดรึไง?” เสียงใสของใครบางคนเอ่ยทักมาจากข้างหลังให้ต้องหมุนตัวกลับไปมอง เจ้าของเสียงที่ได้ยินไม่ใช่ใครอื่นไกล เป็นชาวคณะที่ไปออกค่ายด้วยกันครั้งนั้น
“ไงกิ๊ก ผมมานั่งรอคนนะ” วายุหันไปตอบกลับอย่างอารมณ์ดี คงเพราะความเป็นมิตรไม่ถือตัวของอีกฝ่ายด้วยล่ะมั้งก็เลยทำให้ไม่อึดอัดเวลาคุยกับสาวสวยตรงหน้า
“วายุพักอยู่ที่นี่เหรอ กิ๊กไม่เคยเจอเลยอ่ะ” พูดแบบนี้ไม่ต้องเดาก็คงรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคงพักอยู่ที่นี่
“เปล่าหรอก พอดีว่ามายืมห้องเพื่อนเขียนรูป ไอ้ไม้ไง มันพักอยู่ชั้นสี่นะ” กิ๊กขมวดคิ้วเข้าหากันเหมือนกำลังนึก ก่อนจะพยักหน้าเหมือนจะบอกว่าจำหน้าเจ้าของห้องได้
“อ้อ..กิ๊กอยู่ชั้นสาม ไม่ค่อยได้ขึ้นไปข้างบนหรอก แต่มีอะไรก็แวะไปทักทายได้นะ”
วายุพยักหน้ารับตามมารยาทเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดอะไรเพียงแค่ผูกมิตรไปตามประสาคนรู้จักกัน และอีกฝ่ายก็มีอัธยาศัยดีจัดว่าคุยเก่งจนคนที่นั่งรอ ถึงกับลืมเวลา จนโทรศัพท์ในมือสั่นนั่นแหละถึงได้นึกขึ้นมาได้ แล้วเหลือบมองหาทะเบียนรถของใครบางคน
“มาแล้วเหรอ..คนที่รอน่ะ” กิ๊กหันมาถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายชะเง้อคอเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง
“คงต้องไปแล้วล่ะ ไว้วันหลังเจอกันนะ” อีกฝ่ายพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม
“กำลังคิดว่าจะชวนไปทานข้าวเย็นอยู่พอดีเลย แต่ไม่เป็นไรเอาไว้คราวหน้าก็แล้วกันเนอะ..” กิ๊กโบกมือให้ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในหอ แม้ว่าจะรู้สึกผิดเล็กๆ ที่ทำเหมือนกับทิ้งอีกฝ่ายเอาไว้ ทั้งที่อุตส่าห์อยู่เป็นเพื่อนคุยตั้งเกือบครึ่งชั่วโมง แต่วายุก็พยักหน้ารับคำนัดล่วงหน้าไปแล้ว...ก็ตอนนี้อยากเจอแต่คนเพียงคนเดียวนี่..
นายตุลเหลือบมองไอ้ตัวโย่งที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาที่รถ ก่อนหน้านั้นเห็นยืนโบกไม้โบกมือกับสาวสวยอยู่ตรงหน้าหอ ก็เลยขี้เกียจจะลงไปขัดจังหวะ ปล่อยให้มันรู้ตัวหันมามอง...ปาเข้าไปสิบกว่านาทีมันก็ยังไม่มีวี่แววจะหันมาเห็นถึงต้องกดโทรออกไปนั่นแหละ...
“ขอโทษครับเฮีย..ผมไม่ทันมอง..” พอตัวหลุดเข้ามาในประตูได้ มันก็กล่าวขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ราวกับไปทำผิดร้ายแรงมาอย่างงั้น
“ช่างเถอะ!! จะกินอะไรล่ะ..?” ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องหงุดหงิด..คงเป็นเพราะถูกปล่อยให้รออยู่ในรถ และกลายเป็นคนที่ไอ้หมีมันบอกว่า’ไม่ทันมอง’ล่ะมั้ง พอหาเหตุผลให้ตัวเองได้แบบนั้น คนอย่างไอ้คุณตุลมันก็ยิ่งโมโหซ้ำคูณสอง บวกกับโมโหตัวเองด้วยที่ดันไปคิดเรื่องบ้าๆแบบนั้นออกมาได้
“ตกลงว่าเฮียจะเลือกร้านไหนอ่ะ เฮียอยากกินอะไร ผมจะได้พาไปถูก..” อ้าวเวร!! มัวแต่คิดอะไรเพลินไม่ได้ฟังเลยว่าไอ้หมีมันพล่ามอะไรไปบ้าง
“ไปที่เราอยากกินก็ได้” คนที่ไม่ได้ฟังทำเนียนตอบไปแบบนั้น เดี๋ยวไอ้หมีมันก็ต้องพล่ามโน่นนี่มาอีกรอบ แล้วตอนนั้นค่อยเลือกเอาใหม่ แต่..!! ทำไมมันเงียบไปล่ะเว้ยเฮ่ย!!
“ไปที่ผมอยากกิน..ก็ต้องกลับบ้านอ่ะ” นายตุลขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ไอ้เด็กโย่งมันนั่งตะแคงข้างหันมาจ้องทำตาแป๋วใส่คนที่กำลังใช้สมาธิขับรถ...น่าจะหันไปมะเหงกกะโหลกซักที ตอนนี้ยังจะมาทำทะเล้น
“กลับไปทำไม ดึกป่านนี้คงทำอะไรกินไม่ได้แล้ว หาเอาแถวนี้เหอะ” คิดว่ามันจะหาซื้อของไปทำเองอย่างเคย...แต่...คิดอะไรตื้นไปหน่อยนะ ไอ้คุณตุล!!
“ไม่ต้องทำก็กินได้ ถ้าเจ้าของเค้าอนุญาต...” งงดิ!! ไอ้คนที่กำลังขับรถกำลังคิดว่าของกินที่ว่ามันคืออะไร ดึกดื่นป่านนี้จะให้ไปเคาะประตูขอของกินจากที่ไหน หรือว่าบ้านใครยังไง..?
“อะไร!!?” ไอ้หมีโย่งมันทำเป็นขยับตัวยุกยิกแล้วทำหน้าเอียงอายจนน่ายกขาถีบให้กลิ้งออกไปจากรถ ดีนะว่าขาไม่ว่าง!!
“ก็...ที่ผมอยากกินมากๆ ก็คือ’เฮีย’ไง”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด
เสียงเบรกกะทันหันดังขึ้น ยังดีที่ตอนนั้นไม่มีรถตามหลังมา ไม่งั้นคงได้อย่างอื่นแถมมาด้วย คนที่เกือบจะ(หลงกล)ได้เป็นอาหารจานหลักของไอ้หมีมันเลี้ยวรถไปจอดสนิทที่ข้างทางเปลี่ยว!! ก่อนจะหันกลับมามองไอ้หมีชะตาขาดที่เหมือนจะรู้ตัวขยับไปจนชิดกับประตู...แต่รถมันก็แค่นั้น..จะหนีไปไหนได้พ้น
“งั้นมื้อนี้ กินสมองหมีบำรุงกำลังน่าจะเหมาะกว่า...!!”
“มะ..ไม่ดีมั้งเฮีย เค้าว่าคอเรสเตอรอลมันเยอะนะ”
“ไอ้ไวไว...ตายซะ!!”
“แว้กกก!!! ก็เฮียอ่ะถามไม่ยอมตอบ ผมก็แค่พูดไปตามที่คิด อย่าทำไอ้ไวไวเลยนะ เลี้ยงไว้ดูเล่นเหอะ”
“หึหึ เค้าว่าทุบให้น่วมก่อน แล้วมันจะหวานนะ” สูตรไหน!!? เสียงหัวเราะเหี้ยมของไอ้คุณเฮียก่อนที่กำปั้นจะตามมาอีกหลายตุ้บ...
วายุแทบจะหลุดขำออกมาแต่ก็เนียนเล่นไปตามบท’โหด’ของไอ้คุณเฮียซะได้อย่างแนบเนียน ...อย่างน้อยไอ้ไวไวก็สามารถดึงความสนใจทั้งหมดของเฮียมาอยู่ที่ตัวได้ล่ะ ถึงแม้ว่าจะเสี่ยงตายไปซักหน่อยก็เหอะ...!!
=======================
จะปีหน้าปีไหนๆ ไอ้คุณเฮียก็ยังคงโหดได้โหดดีไม่มีเปลี่ยนแปลง
เหมือนไอ้ไวไวที่ยังคงความทะเล้่นเอาไว้เสมอๆ (หนึ่งในใจคุณ 
)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม ช้าไปบ้างอะไรบ้างต้องขออภัย
ตามจิ้มทุกคนเนื่องในโอกาสปีใหม่ ฉึก ฉึก 
และรวบกอดดดดด ก่อนไป หึหึ
หัวข้อ: ข้างใจ [##บทสัมภาษณ์พิเศษไวไว<3เมษา,55>] (อ่าน 490577 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก