-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้ เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณา กดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่อง ทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การ นำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่า โกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วน คนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอิน มากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่ นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
**************************************
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mmm/2.jpg)
คนที่นอนอยู่บนเตียงสะดุ้งพรวดขึ้นจากที่นอน เพราะดันไปเอื้อมมือคว้าใครบางคนที่อยู่ในความฝัน แต่พอลืมตาขึ้นมากลับคว้าได้แค่เพียงอากาศว่างเปล่าตรงหน้ากับแสงแดดอ่อนที่สาดส่องเข้ามา
..ฝันอีกแล้ว ไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไหร่ ที่ความฝันบ้าๆ นี่คอยมาปลุกให้ต้องลืมตาตื่นในตอนเช้าของวันใหม่ กลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนกลิ่นแป้งเด็กที่ยังอ้อยอิ่งอยู่ที่ปลายจมูก สัมผัสนุ่มเนียนเหมือนเคยคุ้นว่าสัมผัสมาก่อน แต่ให้นึกแทบตายก็นึกไม่ออก ริมฝีปากที่คอยคลี่ยิ้มให้นั่นอีก
..ทำไมกัน ..ทำไมถึงมายืนอยู่ตรงหน้าแล้วก็วิ่งหายไปในยามที่อยากแตะต้องตัว...
.
.
.
.
.
=========================================
:m32: ย่ิองมาแปะเรื่องใหม่อย่างเงียบ ๆ เนียน อะคึ อะคึ
ฝากนื้อฝากตัวกับทุกคนอีกรอบ ขอบพระคุณที่ให้การสนับสนุน(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif)
ป้อล้อ..ณ จุดนี้ขอพื้นที่โฆษณาตอนพิเศษฉลองที่ได้รับรางวัลเป็ด :m11:
ฮันนีมูนสุขสันต์กันทั้งครอบครัว..ฉายพร้อมกันแล้ววันนี้ กร๊ากกกก
"รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16839.1980)
และ
"เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14565.2070)
ชะแว่บบบบบ ...โฆษณาจบคนไม่จบ (เพราะยังไม่ได้อ่านเหมือนกัน กรั่ก ๆ ไปอ่านบ้างดีกว่า)
:กอด1: ก่อนไป
-
^
^
^
ก็บอกว่าอย่าแปะเครดิตคุณนายไง มันอาย >///////<
รอบทที่หนึ่งของพ่อคนคนึงหาเด็กน้อยอย่างจดจ่อ คริคริ
-
:z13:เรื่องใหม่ด้วยคน
-
เข้ามารอด้วยคน ^^
-
ตามมาโดยไว
แต่เหมือนได้กลิ่นมาม่าอ่ะ...ไม่เอานะนะนะ
เดี๋ยวขอไปฉลองตอนพิเศษก่อนนะ
แล้วจะมานั่งคอยที่นี่ต่อจ้า
-
:mc4: เจิมเรื่องใหม่
มาถึงก็โชตะเลยนะตัวเอง
รอคอยเด็กน้อยตัวหอมกรุ่นคนนั้นด้วยคน
จัดไป +1 ต้อนรับว่าที่ลูกรักคนใหม่
-
มารอด้วยคนจ้ะ
-
บวกและรอ
-
+1 และ :mc4: สำหรับเรื่องใหม่ของคุณด้า
รออ่านด้วยใจจดใจจ่อ เพราะต้องสนุกแน่นอน
อ่านบทนำแล้ว แต่ยังเดาไม่ถูกว่าจะเป็นเรื่องแนวไหน
จะคอยติดตามนะคะ :L1:
-
ทำไมต้องข้างใจ ในใจไมได้หรอคะ
มาม่าอีกป่าวเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
โปรดดดดดดดดดดดดดด
อย่าเศร้าได้มั้ย
o18
-
เห็นชื่อเรื่องกะชื่อคนแต่งก็รีบแจ้นเข้ามาอย่างฉับไว...แต่มาสะดุดหัวแทบทิ่มกะความหมายของชื่อเรื่องนี่แหล่ะ -*-
แบบว่าทำให้นึกถึงเพลง ข้างใจก็พอ (http://www.4shared.com/audio/YmI-WElQ/_-_OST_The_Movie.html) ขึ้นมาแบบทันทีทันใดเลยอ่ะ >/////<
เค้าหวังว่ามันจะไม่เศร้าเหมือนเพลงนี้นะฮะคุณด้า...แบบว่า...เค้าไม่อยากกินมาม่าอ่ะ...งุงิงุงิ~*
แต่ชอบเพลงนี้จริงอะไรจริงนะฮะ...แล้วก็จะติดตามเรื่องนี้แบบชิดติดขอบจอเลย...เค้าสัญญา =^= b
-
:mc4:
-
:L2:หอบดอกไม้มายินดีกับดาด้า คงไม่สายไปเน้อ
และยินดีต้อนรับเรื่องใหม่
กลอนเพราะๆมาอีกแล้วอ่านแล้วชื่นใจ
-
:L2: :L2: :L2:
-
มาแบบงงๆปนหล่อนๆ
-
ต่อคิวรอด้วยคนครับ
-
บทที่ 1.
คนที่นอนอยู่บนเตียงสะดุ้งพรวดขึ้นจากที่นอน เพราะดันไปเอื้อมมือคว้าใครบางคนที่อยู่ในความฝัน แต่พอลืมตาขึ้นมากลับคว้าได้แค่เพียงอากาศว่างเปล่าตรงหน้ากับแสงแดดอ่อนที่สาดส่องเข้ามา
..ฝันอีกแล้ว ไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไหร่ ที่ความฝันบ้าๆ นี่คอยมาปลุกให้ต้องลืมตาตื่นในตอนเช้าของวันใหม่ กลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนกลิ่นแป้งเด็กที่ยังอ้อยอิ่งอยู่ที่ปลายจมูก สัมผัสนุ่มเนียนเหมือนเคยคุ้นว่าสัมผัสมาก่อน แต่ให้นึกแทบตายก็นึกไม่ออก ริมฝีปากที่คอยคลี่ยิ้มให้นั่นอีก
...ทำไมกัน ..ทำไมถึงมายืนอยู่ตรงหน้าแล้วก็วิ่งหายไปในยามที่อยากแตะต้องตัว
.
.
.
.
7.13 น. วันอาทิตย์ที่น่าจะได้เป็นวันหยุดธรรมดาเหมือนชาวบ้านทั่วไป สมควรจะได้นอนและตื่นตอนเกือบเที่ยง(เพราะความหิว)
แต่ตุลหรือนายตุน ยังคงนั่งคิดไม่ตกอยู่บนเตียง ยกมือข้างที่ไขว่คว้าอากาศขึ้นมาลูบหน้าตัวเอง พลางนึกก่นด่าสารพัด ทุกสิ่งทุกอย่างยังจำได้ติดตา ทั้งแก้มเนียนนุ่มหอมละมุนทุกครั้งที่ได้สัมผัส ตัวเล็กๆพอน่ารัก แต่ที่ทำยังไงก็นึกไม่ออก นั่นก็คือใบหน้าของเจ้าตัว
...ใครมันจะไปหลับลงในสภาพแบบนี้
ครืด ครืด
เจ้าโทรศัพท์คู่กายกำลังสั่นเหมือนรู้ว่าเจ้าของมันได้ตื่นลืมตาขึ้นมาแล้ว เอื้อมไปคว้าแว่นที่วางอยู่ข้าง ๆ กันขึ้นมาสวมก่อนอันดับแรก ส่องดูชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอแล้วก็ต้องตาสว่าง เพราะเบอร์ที่ขึ้นที่หน้าจอ..'นายแม่' ใครจะไปกล้าทำเป็นมองผ่าน ต่อให้กำลังนอนหลับก็ต้องตะเกียกตะกายทำเสียงสดใสขึ้นมารับ นี่แหละฉายาที่มาของคำว่านายแม่..สุดโหด แต่น่าแปลก...ที่นายแม่โทรมาเช้าขนาดนี้
"ครับแม่"
"ให้เวลาครึ่งชั่วโมงนายตุล มารับแม่ไปบ้านแม่ษาด่วนที่สุด!!!" บ้านแม่ษา...!! ไปทำไมอ่ะ..?
จำได้ว่าตอนที่ยังไม่ได้ย้ายเข้ามาอยู่ใน กทม. แม่ษาคือเพื่อนบ้านผู้ใจดี เป็นเพื่อนสนิทกับนายแม่(เพราะผมเองก็ไม่มีพ่อเหมือนกัน) ชอบทำขนมมาให้ แล้วก็คอยช่วยเอาตัวมาบังตอนที่โดนนายแม่ไล่ตี เวลาพาน้องๆ ไปเถลไถล จำได้ว่ามีลูกชายอยู่คนหนึ่ง ชอบมาตามติดตลอด...ไม่ได้เจอกันสิบกว่าปีได้แล้วมั้ง ป่านนี้คงโตเป็นหนุ่มไปแล้ว
"วันนี้วันหยุดของผมนะ..ขอซักบ่ายโมงได้ไหม...นะคร้าบบบ" แกล้งทำเป็นเสียงอ่อนลองใจดูก่อน แทนที่จะโดนด่าเหมือนทุกทีแต่ปลายสายนายแม่กลับเงียบผิดปกติ
"ฟังนะ...แม่ษาเสียแล้วตุล..." เสียงนายแม่บอกปนสะอื้นหนัก ๆ
แม้ว่าจะไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลยก็ตาม แต่หลังจากที่ได้ยิน ก็ทำให้อึ้งไปหลายวิ ใบหน้าของผู้หญิงที่ใจดี รอยยิ้มที่มักจะมีให้คนรอบข้างเสมอ แต่ถึงอย่างงั้น แม่ษาก็เป็นผู้หญิงเแกร่งที่สามารถเลี้ยงลูกมาได้ด้วยตัวคนเดียว เพียงแค่มีรายได้จากเงินเดือนของอาจารย์ เสียงสะอื้นหนักๆของนายแม่ที่ได้ยินอดไม่ได้ที่จะน้ำตาซึมตาม นึกถึงหน้าเด็กผู้ชายตัวเล็กในความทรงจำตอนเด็ก ยิ่งขี้แยอยู่ด้วย จะเสียใจมากมายแค่ไหนหนอ...
"ผมอาจจะไปช้าหน่อย แต่ไม่น่าจะเกินชั่วโมงครับ!!"
.
.
.
.
งานถูกจัดขึ้นที่วัดไม่ไกลจากบ้านพักของอาจารย์มากนัก นายแม่เล่าให้ฟังพร้อมเสียงสะอื้นว่าแม่ษาเสียเพราะโรคประจำตัวที่เป็นมานาน พร่ำต่างๆนานาว่าไม่ยอมบอก จะได้ส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลดังๆในกรุงเทพ แม่เสียใจมากที่ไม่ได้ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกัน ตอนที่กลับมาเยี่ยมยายที่บ้านก็เพียงแค่ทักทายเหมือนจะห่างกันไป แต่พอต้องมาสูญเสียเพื่อนคนสำคัญไปแบบที่ตัวเองยื่นมือไปช่วยไม่ได้แล้ว ก็เลยเอาแต่โทษตัวเอง
"น้องต้องอยู่คนเดียวนะตุล ไม่มีใครเลย.." ผมขับรถเลี้ยวเข้ามาจอดในวัดก่อนจะวิ่งอ้อมมาประคองแม่ตัวเองเข้าไปในงาน พอเห็นรูปนายแม่ก็ยิ่งปล่อยโฮออกมายกใหญ่ จนคุณยายที่มารออยู่ก่อนแล้วต้องเข้ามาช่วยปลอบ
"ฝากด้วยครับยาย ร้องมาตลอดทาง.." ผมยกมือไหว้คุณยาย ท่านโบกมือเหมือนจะบอกว่าปล่อยไป ก่อนที่ผมจะขอตัวกะว่าจะไปจุดธูปกราบแม่ษาเป็นครั้งสุดท้าย
ตรงหน้ากระถางธูปมีเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนชั้นมัธยมปลาย กำลังนั่งจุดธูปแจกให้คนที่เข้ามาร่วมงาน เด็กหนุ่มตัวเล็กเหมือนคุ้นว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ดวงตาทั้งคู่แดงช้ำเหมือนคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก คงใจสลายซินะ ไม่ได้เจอกันตั้งสิบกว่าปีไอ้เจ้าเด็กขี้แยตัวเล็กก็ยังไม่เปลี่ยน ..ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดปลอบยังไงดี
"ไวไว...นี่เฮีย..."
หมับ!!
"เฮ้ยยยย...!!??" ตกใจดิ ใครก็ไม่รู้ย่องมากอดจากทางข้างหลัง ดีที่ยังยั้งปากเอาไว้ได้ ไม่ตะโกนลั่นศาลาวัด ใครมันบังอาจมากระทำมิดีมิร้ายแบบนี้ในวัดเว้ยเฮ่ย!!
พอหันกลับไปมอง ไอ้เด็กหัวเกรียนตัวโย่งมันก็เงยหน้าขึ้นมาซะก่อน อึ้งดิครับท่าน!! ไอ้แววตาโศก ๆ แบบนี้มันคุ้นเสียยิ่งกว่าคุ้น พอหันกลับไปที่ไอ้เด็กตาแดงที่นั่งจุดธูปเต็ม ๆ ตา ก็พบว่าที่เป็นแบบนั้นเพราะควันธูปคงเข้าตา อาการก็เลยเหมือนคนกำลังโศก เด็กมันก็เงยหน้าขึ้นมามองผมแบบงง ๆ ...เกือบเข้าไปกอดปลอบแล้วไหมล่ะ
เออ...จะว่าไปก็ลืมสังเกต มัวแต่คิดว่าลูกของแม่ษาเป็นเด็กม.ปลาย ทั้งเด็กที่มาช่วยเสิร์ฟน้ำ ช่วยยกของโน่นนี่ ก็เป็นเด็กม.ปลายทั้งงานเลยนี่หว่า ไม่น่าแปลกเพราะแม่ษาเป็นครูใจดีที่ทุกคนให้ความเคารพและรักมาแต่ไหนแต่ไร
"เฮียตุน...อึก!! ผมไม่เหลือใครแล้ว เฮีย...." นะ..น้ำเสียงแบบนี้ ชัดเลยเป็นไง!! เพราะสำนวนการเรียกชื่อเพี้ยนๆ แบบนี้มีอยู่คนเดียวที่ทำให้ชื่อตุล(ตุลา) กลายเป็นกักตุนไปซะ ไอ้เด็กตัวเล็กที่เคยเดินตามตูดต้อยๆ และมีมันคนเดียวที่เรียกผมว่าเฮียตุน...
ไหนอ่ะ...ไอ้เด็กที่คอยเดินตามหลังต้อย ๆ เอามือจับชายเสื้อผม
ไหนอ่ะ..ไอ้เด็กแก้มหยุ่นเหมือนเจลลี่ที่ผมชอบจับมันดึงไปมา
มันไปไหนแล้วอ่ะ...ไอ้หมาไวไวเด็กในสังกัดของเฮียอ่ะ
ทำไมไอ้เจ้าไวไวเด็กขี้แยตัวเล็กมันถึงได้กลายมาเป็นไอ้เด็กตัวโย่งที่กำลังกอดผมจากข้างหลัง แถมซบหน้าเอาขี้มูกมาป้ายไหล่....ไอ้เด็กเวร! ..ไอ้เด็กตัวเล็กที่คอยแหงนหน้าเรียก 'เฮียๆ' มันหายไปแล้ว(แด๊กอะไรเข้าไปว่ะ เด็กสมัยนี้!!?) นี่ถ้ามันไม่ได้อยู่ในชุดนักเรียน ก็คงไม่ต่างกับผู้ชายตัวโตๆ มายืนสะอึกสะอื้น หน้าตาดูไม่ได้อย่างแรง
"ฟืดดดด ผมจะทำไงดีล่ะเฮีย อึก!!"
"ไวไวเหรอ!!? ก่อนอื่น ช่วยออกไปห่างๆก่อนได้ไหมวะ" ไอ้เด็กม.ปลายตัวโย่ง มันพยักหน้าจนหัวโขกกับไหล่ ก่อนจะถอยออกไปยืนเอามือปาดน้ำมูกน้ำตาสารพัดบนใบหน้าออก ที่จริงกะจะหันไปเตะซักทีสองที แต่ตอนนี้งานเค้ากำลังเศร้ากันอยู่ ถ้าเกิดทำจริงนายแม่ได้เข้ามาบีบคอลูกชายอย่างกระผมตายคามือแน่
"เฮีย...ผมไม่มีแม่แล้ว..อึก!!" ไอ้เจ้าวายุ, วา หรือไวไว(ชื่อที่ผมตั้งเองตอบแทนที่มันชอบเรียกเฮียตุน ๆ อยู่ได้)
"ไปล้างหน้าล้างตาก่อนไป" มันตอบกลับด้วยเสียงสูดน้ำมูกพร้อมกับยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดหน้า เห็นแล้วก็ทุเรศลูกตา
"เฮีย..." ไอ้ไวไวมันยังยืนสะอื้น เข้าใจว่าเด็กที่อยู่ในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ แล้วต้องมาสูญเสียบุคคลอันเป็นครอบครัวที่รักไป มันเหมือนหัวใจที่โดนบีบจนแหลก ทางข้างหน้าที่จะเดินต่อเหมือนมืดมิดมองไม่เห็นอะไร จะเหลียวกลับมามองหาใครคนนั้นก็ไม่มีอีกต่อไปแล้ว
"ยังมีนายแม่กับเฮียไง เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวหรอก" คนฟังก็ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจแล้วคอยปลอบ
ต่อให้ตัวมันจะโตเป็นหมีควายยังไงแต่ข้างในมันก็คือเด็กม.ปลาย ที่อายุยังไม่บรรลุนิติภาวะ เหมือนได้เห็นไอ้ไวไวขี้แยคนเดิม ผมอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปวางบนหัวมันแล้วขยี้ไปมาเหมือนตอนที่ยังเป็นเด็ก แต่อายุเท่านี้แล้วคงหยิกแก้มมันเล่นเหมือนเคยไม่ได้ ใครเค้ามองจะหาว่าแปลก ไอ้หมีไวไวมันพุ่งเข้ามากอดผมอีกรอบ ...และนั่นก็เป็นคำพูดทิ้งท้าย ที่กลายมาเป็นสัญญาผูกมัดคนพูดโดยไม่รู้ตัว...
หลายเดือนต่อมา...
หลังจากเสร็จสิ้นงานศพแม่ษา นายแม่ของผมก็จัดการเอาไอ้เด็กโย่งไปฝากไว้ที่บ้านยายเพราะมันยังเรียนไม่จบม.ปลาย ตอนแรกมันจะไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากใคร แต่เด็กม.ปลายไร้ญาติพี่น้อง มันจะเอาอะไรใส่ท้อง เอาเงินที่ไหนมาส่งตัวเองเรียนตามที่ตัวเองได้สัญญากับแม่ไว้ ว่าจะเรียนสูงๆ สุดท้าย..มันก็ไปไหนไม่รอด เมื่อเจอมุขบีบน้ำตาของนายแม่เข้าไป โดนจับไปฝากขังอยู่กับยาย โดยให้สัญญาว่าจะตั้งใจเรียนตอบแทนบุญคุณทั้งหมด
ครืด ครืด
เสียงสั่นของเจ้าอุปกรณ์สื่อสารที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงปลุกให้เจ้าของลืมตาตื่นจากฝัน สิ่งแรกที่เหลือบมองก่อนอื่นใดก็คือนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง สิบโมงกว่าในวันอาทิตย์ก็ยังถือว่าเช้าอยู่นะ ..แล้วใครบังอาจโทรมาตอนนี้
"ครับ!!" กดรับโดยไม่ได้ดูชื่อที่โชว์อยู่หน้าจอ เพราะคิดเอาไว้ว่าหลังจากทำเป็นพูดไม่รู้เรื่องใส่แล้วจะนอนต่ออีกซักงีบ
"แม่อยู่หน้าบ้าน ลงมาเปิดประตูให้หน่อย อย่าให้ต้องกดกริ่ง!!" ป๊าดดดดดดดด ลุกพรวดจากที่นอนซิครับท่าน นายแม่มาทำไม มาแบบไม่บอกกล่าวอีกต่างหาก ฟังจากน้ำเสียงน่าจะกำลังโกรธซะด้วย
เจ้าของบ้านที่ยังอยู่ในกางเกงนอนขายาวตัวเดียว คว้าเสื้อยืดแถวนั้นมาสวมทับ ก่อนจะลนลานวิ่งออกไปนอกห้อง เพราะเป็นบ้านชั้นเดียวพอเปิดประตูห้องได้ก็วิ่งพรวดๆ ไปถึงประตูหน้าบ้าน นายแม่ยืนกอดอกอยู่นอกรั้ว แล้ว...ไอ้เด็กโย่งที่ยืนยิ้มสะพายเป้อยู่ข้างๆ นั่นมัน...
"เฮียตุนคร้าบบบบบ" ไม่ต้องสงสัยว่าใคร ไอ้เด็กโย่งมันลากเสียงยาวโดดมาเกาะประตูรั้วพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง ไม่เหลือเค้าของใบหน้าเศร้าครั้งสุดท้ายที่เห็น
"แม่, ไวไวไหงมาด้วยกันได้อ่ะ"
"แม่พามาส่ง น้องจะมาอยู่กับตุลที่นี่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป!!" สิ้นเสียงพูดของนายแม่ เจ้าข้องบ้านก็พยักหน้าหงึก ๆ กว่าจะรวบรวมสติคิดได้แล้วหันขวับไปทางคนพูดอีกรอบเหมือนกับว่าที่ได้ยินเมื่อกี้...ไม่น่าจะใช่เรื่องที่ได้ยินไปเมื่อกี้
.
.
"หืม!!!???? หมายความว่าไงอ่ะแม่!!!" ไอ้เด็กโย่งหน้าทะเล้นจะมาอยู่ที่นี่....ไม่จริงงงงงง หูฝาด!? หรือไม่ผมก็กำลังฝันไป!!!!????
==================================
:-[ แอบหลงมาเกาะขอบจอรอกันล่ะเซ่!! คริ คริ
ไอ้เด็กแก้มนุ่ม..มันใครกันล่ะหว่า หึหึ(เดากันได้ป่ะล่ะ)
ขอบคุณมากมายสำหรับกำลังใจ และการติดตาม
รักคนอ่านทู๊กกกกกคนนนน :กอด1:
-
เข้ามารายงานตัวคะ อิอิ
-
อุ กรี๊ด เรื่องใหม่ ตอนใหม่ โชตะ รึเปล่านี่ มาไม่ทันตอนบทนำ เพราะเมื่อวานไปออกศึกอยู่ อ่านเเล้ว น่ารักดี ตุน ต้องมี ไวไว ไว้เคียงข้าง เพราะยามลำบาก ไวไวเป็นอาหารที่สำคัญ ประมาณนั้นเปล่า พระเอก นายเอก ออกเเล้วใช่เปล่า ไวไวน่ารักนะ คุคุคุ เเวะไปเยี่ยม ครอบครัวที่เค้าไป ฮันนีมูลมาเเล้ว ใครบอกว่าทะเลเค็มไม่จริงอะ พี่ฟ้า + ตัวป่วนทำลาย สมการนั้นเลย + ด้วยความเปรี้ยวของชีตาร์ + พี่หมอปุ่น 55+++ ...
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย ยยยยยยยยยยยย ยยยยย...นี่อย่าบอกนะว่าไวไวคือเด็กในความฝันของตุลหน่ะ...
แต่จากสรรพคุณที่บรรยายตัวไวไวไว้เนี่ย...เอิ่มมมมมมมมมม มมมมมมมมม มมมม...ช่างห่างกันราวฟ้ากับเหวเลยอ่ะ...ถ้าไวไวคือเด็กในฝันนั้นจริง ๆ
รับรองว่างานนี้ตุลมีสิทธิ์โดนเด็กกินแน่ ๆ...เอ๊ะ หรือว่าตุลจะกินไวไวแทนกันแน่หว่า...อ๊ะ...อยากรู้ อยากรู้ อยากรู้ อยากรู้ >[]<
แต่แหมะ...เด็ก ๆ สมัยนี้มันแก่แดดแก่ลมกันจะตาย...จากสรรพคุณที่บรรยายมา...คาดว่าตุลจะโดนไวไวกินเสียมากกว่าหล่ะมั้ง...กร๊ากกกกกกกกก กกกกกกกก กกกส์
ไม่ว่าใครจะกินใครก็ตาม...ณ ตอนนี้คาดว่าปัญหาใหญ่สุดของตุลก็คือ...จะจัดการยังไงกะรูมเมทคนใหม่นี่สิ...น่าลุ้น ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >///////<
อ่านมาถึงตรงนี้แล้ว...ชื่อเรื่องที่ว่า "ข้างใจ..." เนี่ย...สงสัยว่า รักแท้มันจะอยู่ข้างตัวข้างใจมาตลอดหล่ะสินะ...
แบบว่าเพิ่งมารู้ตัวก็ตอนมันมาอยู่ในใจอะไรแบบนี้หรือเปล่า??? *ตูก็ช่างเดาเสียจริง =^= b *
ขอให้หวานเท่า ๆ กับพี่หมอกะตัวแสบนะฮะ...เค้าอยากเป็นเบาหวาน เค้าอยากเป็นเบาหวาน...คริคริ >//////////<
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดไวไว อิอิ ชื่อน่าซดเป็นที่สุด
-
ไวไวคือเด็กน้อยในความฝันชองเฮียตุนใช่ปะ
+1จ้าตอนรับเรื่องใหม่ :กอด1:
-
เฮียตุนกะน้องไวไว :impress2:
เด็กแก้มนุ่มน้องไวไวเหรอ
คุณด้ามีไวไวแล้วไม่เอามาม่านะคะ
บวกไม่ได้บวกให้เสือแสบไปแล้ว
-
ไวไว คือเด็กในฝัน
ไวไว จะกินเฮียตุน หรืออีกนัย เฮียตุน จะเสร็จเฮียไวไว :laugh: :m20:
-
"ข้างใจ" แล้วไอ้เด็กแก้มนุ่มนั่น น่าเป็นเด็กคนนั้นปะคะ
เด็กคนที่จุดธูบในงานแม่ษาน่ะ แล้วก็เป็นได้แค่ข้างใจ อยู่ในใจไม่ได้เพราะ?
ดูคุณลักษณะแล้วไม่น่าจะเป็นไวไวเนาะ หรือพี่แก้วจะคาดการณ์ผิด
แต่จะเป็นใคร อะไร ยังไง ก็จะเกาะติดหนูดาด้าไปตลอดล่ะจ้ะ
-
แนวดราม่าชิมิ คงไม่น้ำตาท่วมจอน่ะ
-
อ่า พึ่งเหงตอนแรกเหนแค่ตัวอย่าง ฮิฮิ เขินจัง คงเปงรักแนวโชตะปร่ะ งั้นตุลคงรับสิ เพราะไวไวตัวหญ่าย
-
อะไรยังไงกันล่ะเนี่ย
:z10:
-
ไอ้เด็กตัวเล็กๆแก้มยุ้ยๆกลายเป็นเด็กโข่งไปซะแล้ว แหมเด็กสมัยนี้เค้าโตไวกันจริงๆ คริคริ คราวนี้เฮียตุลได้โดนไวไวปั่นหัวแน่ๆ
-
แวะมาอ่านขอรับ :a3:
-
ตามมาจับ....เอ้ยย ตามมาอ่าน...
น่ารักไม่แพ้เรื่องเก่าแน่นอนเลย :impress2:
-
เข้ามารอตอนสองอีกรอบ อิอิ
-
^
^
^
มาพรุ่งนี้ค่ะ ดาด้าไปหาหมอแล้ว
เจ็บคอไม่มีเสียง ^o^
-
ติดตาม ๆ
:z13: :z13:
-
อ๊ากกกกกกกก อ่านตอนแรกก็โดนแล้วอ่ะ !!~ ติดตามๆๆ!!!!
นี่ถ้าเจ้าเด็กที่ตุน(?)ฝันถึงเป็นไวไวนะ หึๆๆ
ตุลได้โดนจับกดแน่ ก๊ากกกกก ดูท่าว่าจะแตกต่างกันเหลือเกินกับเด็กในฝันกับเจ้าน้องไวไว 555+
เฮียตุลลลลลลลลลลล~ ระวังไว้ ก๊ากกกกกกกกก
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะ สู้ๆ ^^ :mc4:
-
สงสัยน้องไวไวจะทำเฮียตุนป่วนก็คราวนี้แหละนะคะ
-
ชะแว๊บบบบบบบบบบบ :m7: ย่องเข้ามาส่งกำลังใจให้ :L2: พร้อมกอดหมับ!อีกหนึ่งที :กอด1: ตะแล๊ดๆๆ~ :oni1:
-
ส่ง :L2: เยี่ยมไข้คุณด้า ขอให้หายป่วยนะคะ
ไวไวจะเป็นคนข้างใจเฮียตุนหรือเปล่าน้า
คอยตอนต่อไป ...... :pig4:
-
ไวไว ชื่อน่าหม่ำ อิอิ
-
ไวไว
อยากกินจัง
:haun4:
-
เข้ามาส่องเรื่องใหม่
เด็กน้อยในความฝันของเฮียตุล ใครกันน้า...
แต่เจ้าไวไว เฮียเค้าบอกว่าตัวโย่งขนาดนั้น มันจะเป็น คนข้างใจ ได้มั้ยเนี่ย (เกี่ยวกันมั้ยอ่ะ หุหุ)
อยากรู้ๆ ว่าน้องข้างกระถางธูป จะแอบมีบทกะเค้ามั้ย :impress2: แบบว่าแอบหลงรักเมื่อแรกเจออ่ะจ้ะ
:L2: ดาด้าหายไวไวนะ รักษาสุขภาพด้วย
-
จากเด็กน้อยในไวเยาว์กลายมาเป็นเด็กโข่งตัวโตไปแล้วอิอิ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบ
-
บทที่ 2.
หมดกัน!! ความสงบสุขในชีวิตไอ้คุณตุล เมื่อนายแม่ยังคงยืนยันคำเดิมว่าจะยัดเยียดให้ไอ้เจ้าเด็กโย่งมาอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้ให้ได้ โดยใช้เหตุผลที่เจ้าของบ้านตัวจริงไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากประกาศตนเป็นเจ้าของ...ก็เงินครึ่งหนึ่งที่ซื้อบ้านหลังนี้นายแม่เป็นคนออกให้ บ้านที่ตั้งใจสร้างเอาไว้เพื่อเป็นเรือนหอ!!...
ใช่! บ้านน้อยหลังนี้ อดีตเกือบจะได้เป็นเรือนหอของกระผม แต่ด้วยความที่น้องนางเธอเกิดไปเจอบ้านหลังใหญ่ไฉไลกว่าเก่าเข้า เธอก็เลยโบยบินตีจากไป ตอนที่เกือบจะได้ร่อนการ์ดแต่งงาน(ยังนับว่าโชคดีอยู่ไหมล่ะ)
"ลูกอยู่บ้านนี้คนเดียวมานานแล้วตุล ในเมื่อไม่อยากกลับบ้าน แม่ก็ต้องทำแบบนี้แหละ" ตอนแรกที่งานแต่งล่มไม่เป็นท่าก่อนที่จะได้เริ่ม นายแม่โกรธมากประกาศจะขายบ้านหลังนี้ แต่ผมก็ยืนกระต่ายขาเดียวยึดบ้านหลังนี้เอาไว้ เพราะผมเป็นคนออกแบบ และลงมือตกแต่งเองทั้งหมด ถ้าขายไป....มันเหมือนกับขายความฝันของตัวเอง
"แม่ก็รู้ว่าผมยุ่งๆ จะเอาเวลาที่ไหนไปดูแลเด็ก" ไอ้เด็กโย่งตัวปัญหาถูกบอกให้รออยู่หน้าบ้าน จนกว่าจะไปเห็นแวบๆ ว่ามันกำลังหลั่นล้าเดินชมสวน..หมั่นไส้ว่ะครับ!!
"ฉันไม่ได้หวังขนาดนั้นหรอกย่ะ!!" นายแม่ตอบกลับมาทันที ด้วยท่านั่งยกมือกอดอก แล้วเชิดหน้า 45 องศา แล้วปรายตามองมา แปลได้ใจความว่า 'อย่าได้ขัดใจฉันเชียวนะยะ!!' นี่แหละนายแม่ตัวจริงเสียงจริง
"โธ่..นายแม่คร้าบบบ!!" ต้องทำเสียงอ้อนเข้าไว้ไอ้ตุล เอ็งก็รู้ว่านายแม่รักไอ้หมีไวไวมาก ต้องหาเหตุผลให้ได้ซักข้อซิเว้ยเฮ้ย
"คิดว่าแม่อยากให้เด็กดีอย่างวายุมาขลุกอยู่ทีนี่รึไง นิสัยดี อ่อนน้อม ขยัน แถมมีคนช่วยเลี้ยงยัยมิ้นท์อีก แต่น้องบอกว่าจะไปทำงานเช่าห้องอยู่เองท่าเดียว!!" นายแม่บ่นยาวเหยียด ส่วนยัยมินท์คือหลานสาววัย 2 ขวบ ลูกของยัยมีนาน้องสาวคนเดียวของกระผม พ่อแม่ทำงานทั้งคู่คุณยายยังสาวอย่างนายแม่ก็เลยต้องรับหน้าที่เลี้ยงหลานที่ทั้งแสบและซน
"แล้วทำไม..ต้องบ้านผมล่ะแม่" วิธีสุดท้ายคือการโดดเข้าไปเกาะแขน ส่งสายตาอ้อนสุดฤทธิ์
"น้องจะมาอยู่ที่นี่ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ทั้งสิ้น เข้าใจ๊!!?" นายแม่ลุกขึ้นยืนพร้อมกับคำประกาศลั่นบ้าน ทำเอาเจ้าของบ้านอย่างไอ้ตุลนั่งอ้าปากค้าง แน่นอนว่า..ไม่สามารถเอ่ยปากอ้างเหตุผลใดใดอีก เมื่อนายแม่ลั่นวาจาไปแล้ว
"ลูกวา ยกข้องเข้ามาในบ้านพี่เค้าได้เลยลูก!!" จบข่าวครับท่าน!! เพราะทันทีที่นายแม่สะบัดหน้าเชิดใส่ผมได้ ก็หันไปตะโกนบอกไอ้หมีไวไวที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน มันก็หอบสัมภาระเป็นกระเป๋าสองสามใบเข้ามาในบ้านทันที
"ขอบคุณครับเฮีย" ไอ้เด็กโย่งมันยกมือไหว้พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มให้ ต่อหน้านายแม่ก็เลยต้องรับไหว้อย่างช่วยไม่ได้...แม้ว่าอยากจะบอกว่า..เจ้าของบ้านเค้าไม่เต็มใจโว้ย!!
"เออ!!" นายแม่หันมาถลึงตาใส่ลูกชายยังกับว่าไปทำอะไรผิดอย่างงั้น...กลายเป็นลูกตกกระป๋องไปแล้ว!!
"ฝากด้วยนะ ไว้น้าจะพายัยมิ้นท์แวะมาหาบ่อยๆ" นายตุลยืนอึ้งไปเป็นรอบที่สอง เมื่อได้ยินคำว่า'ฝาก'ของนายแม่ แทนที่จะเป็นฝั่งนี้ ไหงนายแม่กลับหันไปฝากฝังผู้อาศัยให้ดูแลเจ้าของบ้านซะงั้น แถมด้วยอาการถอนหายใจ แล้วปรายหางตามองมาอีกรอบนะเออ
"แล้วก็อย่าให้รู้ว่าแกล้งน้องนะตุล แม่ไปล่ะ ป่านนี้ยัยมิ้นท์ร้องหาแย่.." คุณยายยังสาวยังไม่วายหันมากำชับอีกรอบ ก่อนจะเดินเชิดหน้าอย่างผู้มีสิทธิ์เหนือกว่าออกไปจากบ้าน ทิ้งให้ผมยืนเคว้งคว้างอยู่อย่างงั้น(เวอร์ได้อีก) กว่าจะรู้ตัวว่าต้องเดินไปส่ง นายแม่ก็ขับรถออกไปแล้ว...มีใครเข้าใจความลำบากของไอ้ตุลบ้างไหมล่ะเนี้ย!!
.
.
.
แม้ว่าจะขับรถออกมาแล้ว และจะได้ยินเสียงตะโกนเรียกของลูกชายคนโต คุณสุชาดาก็ต้องทำแกล้งเมินใส่ พร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวเหยียดยามที่เหลือบมองไปยังกระจกมองหลัง แล้วเห็นลูกชายคนโตยืนทำท่าเกาหัวอยู่หน้าบ้าน หัวอกของคนเป็นแม่มันเจ็บปวด ที่ต้องมาเห็นลูกชายคนโตหมกตัวอยู่แต่ในบ้าน
ก็ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้น ไม่ยิ้ม ไม่สดใส ชอบแกล้งคนอื่นเหมือนเคย ไม่รู้ว่าจะไปถือโทษ โกรธใครดี เพราะชีวิตของคนเรามักจะไขว่คว้าหาสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง ว่าไม่ได้ว่าใครที่ผิดหรือถูกอย่างหมดจด ก็ได้แต่หวังว่าความซื่อ และการมองโลกในแง่ดีของหลานชายคนใหม่ จะช่วยเยียวยาอะไรได้บ้าง...ซักนิดก็ยังดี...
--------------------
นายตุลเดินเข้ามาในบ้านอย่างหงุดหงิด สองสามปีมานี้ เคยชินเสียแล้วกับการต้องอยู่คนเดียวกับความเงียบ ไม่ได้เหงา ไม่ได้โหยหาอะไรจากใคร ก็แค่ค้นพบวิธีอยู่กับตัวเองกับสิ่งที่รักอยู่กับงาน กับหนังสือ ..ไม่ใช่กับความรักที่มีให้สิ่งมีชีวิต
"ขอโทษครับเฮีย ผมไม่ได้ตั้งใจมารบกวนจริงๆ" ผู้อาศัยคนใหม่มันขึ้นไปนั่งคุกเข่าบนโซฟา แล้วยกมือไหว้ท่วมหัว เลยกลายเป็นว่าเจ้าของบ้านที่เพิ่งจะเดินเข้ามา ยืนเอ๋ออยู่ตรงหน้าประตู
"ช่างเถอะ แล้วนี่มีของแค่นี้รึ!?" นายตุลจำต้องเปลี่ยนเรื่อง ไอ้ไวไวมันพยักหน้าหงึกๆแทนคำตอบ
"ผม...ขอแค่ที่ซุกหัวนอนก็พอ ตรงไหนของบ้านก็ได้ ส่วนเรื่องค่าใช้จ่าย ผมจะหางานทำหลังเลิกเรียน...แล้ว.."
"มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป ไม่ต้องไปทำอย่างอื่น เกิดไม่ผ่านขึ้นมา นายแม่ได้ตามมาฉีกอกทีหลังแน่" วายุถอนหายใจเฮือก คนบ้านนี้พูดเหมือนกันหมด พอเริ่มต้นบอกว่าจะทำงานพิเศษส่งตัวเองเรียน ก็โดนยื่นคำขาดว่า 'ห้าม!!' ทุกที บุญคุณที่รับเอามาเลี้ยงทั้งที่ลูกหลานก็ไม่ใช่ ยังไม่รู้ว่าชาตินี้จะชดใช้ยังไงหมด จะให้มาเอาเงินจากครอบครัวนี้ไปกินไปใช้...ใครจะไปสบายใจได้
"ผมอยากรับผิดชอบตัวเอง ไม่อยากให้ใครเดือดร้อน.." ที่เลือกมาอยู่กับเฮียตุนก็เพราะว่าไม่อยากรบกวนคุณน้าไปมากกว่านี้
"เอาไว้ให้มีใครบ่นว่าเดือดร้อน ค่อยว่ากัน ตอนนี้หน้าที่ของนักศึกษาคืออะไร!!?" เจ้าของบ้านยืนกอดอกมองไอ้เด็กโย่งอย่างหงุดหงิด ถ้าได้ยินมันเถียงอีกคำ คงได้มีโดดเตะกันบ้าง
"เรียนครับ..." ไอ้ไวไวบอกเสียงเบา พร้อมกับก้มหน้าเหมือนเด็กสำนึกผิด
"รู้ก็ดี แต่ถ้าอยากตอบแทน...งั้น...ทำงานบ้านให้ก็พอ!!" วายุเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของบ้านพร้อมกับฉีกยิ้มอย่างยินดี ที่จริงต่อให้ไม่บอกผู้อาศัยก็สมควรจะรู้ด้วยตัวเอง ตั้งใจว่าจะช่วยงานบ้านทุกอย่างอยู่แล้ว ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงเพราะตอนที่แม่อยู่ ก็รับผิดชอบงานนี้มาตลอด
"ครับเฮีย!! ผมยินดีทำทุกอย่าง" ไอ้ไวไวทำเป็นยกมือขึ้นตะเบ๊ะ โดยที่ตัวเองยังนั่งคุกเข่าอยู่บนโซฟา พูดง่ายๆเป็นการเลียนแบบที่ง่อยมาก
"ตามใจ..แค่ห้ามยุ่งกับโต๊ะทำงานก็พอ ส่วนห้อง...คืนนี้คงต้องนอนที่นี่ไปก่อน พรุ่งนี้ถึงจะจัดห้องให้ได้" นายตุลชี้ไปที่โซฟาตัวยาวกลางบ้าน ผู้อาศัยนั่งพยักหน้าหงึกๆ จนคอแทบหลุดจากบ่า แต่เจ้าของบ้านกลับถอนหายใจอีกเป็นรอบที่ร้อย ห้องเล็กอีกห้องที่เคยวางแปลนเอาไว้เป็นห้องเด็ก ถูกดัดแปลงไปเป็นห้องหนังสือได้หลายปี มีแต่ชั้นที่เต็มไปด้วยหนังสือ ตั้งแต่ตอนเริ่มเรียนต่อโท แล้วก็พวกหนังสือที่ชอบสะสมเป็นงานอดิเรกอีก
"เฮีย...อย่าเพิ่งรำคาญผมนะ"
"หือ!!? เมื่อกี้พูดว่าไงนะ!!?" ไอ้ไวไวส่ายหัวรัวแทนคำตอบ กำลังสงสัยอยู่ว่าไอ้เด็กนี่โดนฝังไมโครชิปหรืออะไรซักอย่างมาในหัวรึเปล่า นั่งพยักหน้ากับส่ายหัวเป็นว่าเล่นอยู่ได้
"เฮียมีอะไรให้ผมช่วยไหมอ่ะ..?" วายุหันมาถามหน้าซื่อ กลบเกลื่อนเรื่องที่ตัวเองเผลอพูดสิ่งที่คิดออกมา ยังดีที่เฮียมัวขมวดคิ้วคิดอะไรๆอยู่ก็เลยไม่ทันได้ยินเข้า
"วันนี้พักผ่อนไปเถอะ จะไปทำงานต่อ เออ!! ของใช้อะไรถ้าไม่มีมาก็หยิบในตู้ออกมาใช้ได้เลยนะ" ไอ้ไวไวพยักหน้าอีกรอบ ว่าจะหันไปสั่งอะไรอีกก็พอแล้วดีกว่าเหอะ กลัวว่าคอมันจะหลุดออกมา ทิ้งไว้แค่เสียงถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้อง
.
.
.
พอแผ่นหลังเจ้าของบ้านลับตาเข้าไปในห้องของตัวเองเรียบร้อยแล้ว วายุถึงค่อยขยับตัวเดินสำรวจ...บ้านของเฮียตุนเป็นบ้านชั้นเดียวบริเวณไม่ได้กว้างขวางเหมือนบ้านหลังใหญ่ของน้าสุชาดา ชอบที่ตรงหน้าบ้านยังมีบริเวณให้ทำสวนปลูกต้นไม้เล็กๆ ภายในตกแต่งแบบง่ายๆ แต่เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นทุกอันเหมือนจะลงตัวเข้ากันจนไม่รู้สึกว่าคับแคบ
ห้องครัวที่อยู่ด้านในสุดมีเครื่องใช้ทุกอย่างครบ แล้วที่ออกจะดูแปลกตาไปซักนิดตอนที่เดินเข้ามา ก็..ตรงที่..ของบางอย่างมีคู่กัน อย่างเช่น แก้วน้ำลายนี้ จาน ชาม และอะไรหลายๆอย่างในบ้านที่มักจะเข้าคู่กันเสมอ เหมือนกับมีกลิ่นของใครบางคนตลบอบอวลอยู่ในบ้านหลังนี้
"คงไม่ใช่...เรื่องสยองขวัญหรอกนะ!!" อึ้ยยยย แค่คิดไอ้ไวไวก็ขนลุกล่ะครับท่าน จนต้องยกมือไหว้เจ้าที่เจ้าทางให้วุ่นไปหมด แถมยังพึมพำบอกสิ่งศักดิ์ที่ไม่รู้ว่ามีจริงรึป่าวอีกด้วย ยังไงก็ต้องนอนด้วยกันไปอีกนาน เพราะงั้น..ก็ขออยู่อย่างสงบก็แล้วกัน..สาตุ๊!!
หลังจากสำรวจสภาพโดยรวมของบ้านเรียบร้อย ก็เดินกลับมาลากสัมภาระตัวเองไปวางไว้ข้างๆห้อง หยิบข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวไปจัดวางไว้ในห้องน้ำที่อยู่ข้างนอก สายตาเหลือบไปเห็นถุงที่หอบหิ้วมาจากบ้านใหญ่ แล้วเดินกลับมาเปิดดูตู้เย็น..อย่างที่คุณน้าบอกเอาไว้ไม่มีผิด 'ถ้าไม่เตรียมของกินไปเอง มีหวังวันนี้ได้อดตายแน่' เพราะข้างในมันช่างขาวโล่ง มีน้ำเปล่าอยู่สองสามขวดแช่อยู่ข้างใน คิดว่าเจ้าของบ้านน่าจะแช่เอาไว้นานจนลืม
"แล้ววันๆ เฮียกินอะไรเข้าไปเนี้ยะ" ผู้อาศัยคนใหม่เหมือนจะนั่งคุยอยู่กับตู้เย็น มือก็หยิบเอาของกินที่เตรียมมาจัดใส่ตู้อย่างเป็นระเบียบ
เหลือบมองไปรอบบ้านอีกครั้งก็ต้องถอนหายใจ..มันเงียบ จนไม่รู้ว่าจะทำอะไรก่อนดี ยามบ่ายแบบนี้จะให้ออกไปรดน้ำต้นไม้ ดูแลสวน คนเค้าคงจะหาว่าบ้าแดดเอาได้ เพราะงั้นวายุก็เลยลงมือจัดโน่นนี่ ทำความสะอาดตั้งแต่ห้องรับแขก เรื่อยไปจนถึงห้องครัว ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องที่เปิดแง้มเอาไว้ ไม่ใช่ห้องของเฮียเจ้าของบ้าน ก็เลยลองผลักเข้าไปดู ...ยังคงคิดถึงเรื่องสยองขวัญกลางวันแสกๆอยู่ก็เลยกลัวนิดๆ แต่ความอยากรู้ก็เอาชนะความกลัวไปได้ ห้องที่เดินเข้าไปทำเอาผู้อาศัยคนใหม่กลอกตาไปมาด้วยความยินดี เพราะทั้งห้องเต็มไปด้วยชั้นที่มีหนังสือมากมายอยู่เต็มไปหมด ยังกับยกห้องสมุดมาอยู่ที่บ้าน
ก๊อก ก๊อก
"เฮีย ๆ ผมถามอะไรหน่อยยยยย" เสียงตะโกนเรียกที่ดังมาจากอีกฟากประตู กระชากสติของคนที่อยู่ในโลกส่วนตัวออกมา พร้อมกับปากที่บ่นพึมพำด่าไอ้จอมโวยวายข้างนอก
"ถามอะไร ว่ามาดิ!!?"
"ห้องหนังสือข้าง ๆ ผมหยิบดูได้ไหมอ่ะ" แค่เรื่องหนังสือมันก็ยังเจือกมาตะโกนถามลั่นบ้าน
"ตามใจเหอะ อ่านแล้วเก็บที่เดิมให้ด้วยก็แล้วกัน" เสียงเจ้าของบ้านตะโกนตอบกลับมา แล้วก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนข้างนอกวิ่งห่างออกไป หวังว่าทั้งบ้านคงจะเงียบสงบไปได้ซักพัก
ก๊อก ก๊อก
“เฮียคร้าบบบ..เฮียตุนๆ” เจ้าของบ้านที่ไม่สามารถทนฟังเสียงเรียกแบบไม่หยุดหายใจ กับเสียงเคาะที่เหมือนจะพังประตูเข้ามา ถามก็ไม่ตอบว่ามันจะเอาอะไร ตะโกนอยู่ได้ลั่นบ้านไปหมด ไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน นายตุลก็เลยจำใจต้องละสายตาจากกองงานตรงหน้า เดินมาเปิดประตู
“เฮ้ย!!/เหวออออ” ไอ้เด็กเวร พอกระชากประตูเปิด ตัวโย่งๆของมันก็ดันถลาตามประตูเข้ามาด้วย แทบจะล้มหงายลงไปนอนวัดพื้นกันทั้งคู่ ดีที่ไอ้ไวไวมันแขนยาวรั้งประตูเอาไว้พร้อมเกี่ยวตัวเจ้าของห้องเอาไว้ได้ทัน
“ไอ้ไวไว ถ้าเฮียเจ็บ โดนสองเท่าแน่!! มีอะไร!!?” เผลอไปตะคอกใส่ ไอ้ไวไวทำหน้าหงอยหัวหด ก่อนจะหันมายิ้มแห้งๆ ให้
“ขอโทษครับเฮีย ก็ผมนึกว่าเฮียอดข้าวจนเป็นลมไปแล้วซะอีก” พอเหลือบมองไปทางนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้อง ก็เพิ่งรู้ว่ามันเย็นป่านนี้แล้ว แถมกลิ่นหอมยั่วน้ำลายตอนที่เปิดประตูเข้ามา มันทำให้รู้ว่า...ท้องมันกำลังร่ำร้องหาของกิน
“เออ!! เฮียลืมไปว่ะ หิวรึยังล่ะ ออกไปหาอะไรข้างนอกกินกัน” จริงๆลืมไปด้วยซ้ำว่ามีอีกหนึ่งชีวิตอาศัยอยู่ด้วยกัน
“แค่เฮียเดินออกมานอกห้องก็พอ ผมเพิ่งทำอาหารเย็นเสร็จตะกี้เอง” คนเป็นพ่อครัวทำเป็นยืดอกเต็มความสูง เหมือนกับว่าภูมิใจตัวเองนักหนา ..ประเด็นคือ..มันไปเอาอะไรที่ไหนมาทำอาหารเย็น เพราะในตู้ จำได้ว่ามีแค่น้ำเปล่า หวังว่าคงจะไม่ใช่อาหารปรุงรส 3 นาทีเหมือนชื่อมันหรอกนะ
“ถ้าเป็นมาม่าล่ะก็ โทรสั่งของกินให้เค้ามาส่งก็ได้”
“โห่...เฮียอย่ามาดูถูก ถึงเป็นมาม่าแต่ก็ทรงเครื่องครบรสนะขอบอก” แล้วมันดูผิดตรงไหน ก็ไอ้จานอาหารเย็นตรงหน้ามันคือเส้นมาม่าชัดๆ เพียงแต่มีผัก ใส่ไข่ลงไปให้ดูน่ากินยิ่งขึ้น
“แล้วทำเป็นมาคุย!!” พูดข่มไปงั้น แต่ตัวเองก็ย่อตัวลงนั่งที่โต๊ะกินข้าวก่อนใคร ณ นาทีนี้ความหิวมันเอาชนะได้ทุกอย่าง ต่อให้ตรงหน้าเป็นข้าวราดหน้าไข่เจียว ไอ้คุณตุลก็จะกินล่ะครับท่าน พยาธิในท้องมันเตรียมถือป้ายประท้วงอยู่
“ผมเตรียมตัวมาพร้อมแล้วนะ ตอนแรกว่าจะทำกับข้าว แต่...บ้านเฮียไม่มีข้าวให้หุงอ่ะ ผมก็เลยต้องใช้วิธีนี้” ไอ้ไวไวทำหน้างอย่อตัวลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม เหมือนนักกีฬาขี้คุยที่บอกว่าจะเอาที่หนึ่งให้ได้ แต่ดันได้มาแค่ที่สอง แล้วก็โทษว่าพื้นมันลื่น จะว่าไป..ก็ถูกอย่างที่มันพูดนั่นแหละ
“งั้นกินข้าวเสร็จ ออกไปซื้อของกัน” แล้วมันก็พยักหน้าหงึกๆอีกรอบ ลงมือกินมาม่าทรงเครื่องที่ตัวเองคุยโม้เอาไว้ ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้น ก็แค่ไปซื้อของกินเข้าบ้าน ไอ้หมีไวไวทำเหมือนจะได้ไปเที่ยวสวนสนุก!!
===============================
มาอัพเช้า(ช้าบ้างอะไรบ้างต้องขออภัย แหะ แหะ)
เมื่อวานไปเล่นเกมส์คำใบ้กะคุณหมอมา(แอบเสียดายไม่ใช่หมอขนตางอนคนเดิม คริ คริ)
ได้ยามากินแก้อาการเพี้ยนหนึ่งกำมือ :jul3:
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลง ฝนตก ลมแรง เดี๋ยวก็หนาว ทุกคนดูแลสุขภาพกันด้วย
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านอีกที กอด ๆ
:กอด1:
-
เจ้าไวไว หนูน่ารักมากกกกกก จ๊ะ
แม่บ้านแม่เรือนจริงๆ
หลงรักหนูแล้วอ่ะ
พอมีแม่บ้านมาอยู่ด้วย บ้านคงมีชีวิตชีวาขึ้นบ้างเนอะ
รอแต่เฮียตุน จะเปิดใจ
มาต่อไวไวนะดาด้า
ปล.ไม่สบายเหรอ หายไวไวนะคะ
รักษาสุขภาพดีๆ นะ
-
งานนี้ไม่รู้ว่าใครจะดูแลใครนะเนี่ย ขนาดนายแม่ยังหันไปฝากฝังลูกชายไว้กับไวไวซะงั้น ฮ่าฮ่า เฮียตุลคงไม่ได้อยู่อย่างสงบๆซะแล้ว
-
ขอบคุณค่ะ ดาด้า ตอนที่ 2 มาเเบบเรื่อยๆค่อยเป็นค่อยไป ไวไว น่ารักดี
-
อ่านตอนแรก ๆ นึกว่าเฮียตุนจะเป็นพระเอก ท่าทางจะไม่ใช่แล้ว
แต่เขาก็ชอบนะที่พระเอกอายุน้อยกว่า อิ อิ เค้าชอบเคี้ยวหญ้าอ่อน ๆ มันอาหย่อย
-
อิอิ สบายแล้ว....ได้แม่ศรีเรือนเข้ามาอยู่ด้วย :laugh:
-
โถ่ก็เข้าใจไปสิว่าตุ,จะได้เมีย
ที่แท้ไม่แน่อาจเป็นเมียน้องไวไวแทนก็ได้
น่ารักมาก
-
555
อ่านไปตอนแรกคิดว่าพระเอกตรูหลงเด็กซะงั้น
ไปไปมามาพระเอกตรูจะกลายเป็นนายเอกไปซะแล้ว
-
แิอร๊ยยยยยยยยย
นายตุลกำลังจะกินไวไว
อ้อ ไม่ใช่สิ กินมาม่าต่างหาก
:laugh:
-
ไวไวน่ารักเนอะ เป็นพ่อ(แม่)ศรีเรือนเชียว(ลูกครูก็ดีงี้แหละ คริ คริ)
แล้วไอ้หนูจุดธูปน่ะเป็นใครล่ะ จะมีบทบาทอะไรในเรื่องรึเปล่า รึกล่าวถึงพอสังเขปแค่นั้นจ๊ะ
-
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมตุนไม่ได้เมียเพราะเฮียตุนจะต้องมาเป็นเมียของไวไว :laugh:
-
น้องไวงานบ้านงานเรือนทำเป็นหมด
อิอิเก่งจังอ่ะ
เฮียตุลรับเลี้ยงดูอีกนานแน่ๆ
-
น้องไวไวน่ารักเนอะ...เป็นแม่บ้านแม่เรือนมาก
-
สงสัยว่างานนี้เฮียตุลแกจะโดนเด็กกินซะแล้วนะเนี่ย...คริคริ
นู๋ไวไวจะน่ารักไปไหนเนี่ย...ทั้งเป็นแม่บ้านแม่เรือน...ไหนจะนิสัยดีอีกต่างหาก
อยากจะรู้จริง ๆ ว่าเฮียตุลแกจะอดใจไปได้นานแค่ไหนกันนะ...เจอแบบนี้เข้าไป...คาดว่าไม่นานคงมีเฮ...คริคริ >//////<
-
:L1:ค่อยเป็นค่อยไปคู่นี้
-
ตามมาแล้วนะ
ไวไว..อ่านแล้วหิวมากเลย
+1 รับเรื่องใหม่
-
บทที่ 3.
ห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่ไกลบ้านนักยังคงมีผู้คนพลุกพล่าน พอรถเลื่อนมาจอดสนิทไอ้เจ้าไวไวมันก็รีบพุ่งตัวออกไปทันที ดูเหมือนเด็กเล็กๆ ที่เพิ่งเคยมาที่แบบนี้เป็นครั้งแรก เห็นแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้ จะว่าไป..เกิดมาไอ้นายตุลคนนี้ก็เพิ่งจะเคยมาซื้อของเข้าบ้านเป็นครั้งแรกนี่แหละ ที่ผ่านมาก็มีนายแม่ หรือไม่ก็ยัยมีนาเป็นคนจัดโน่นนี่มาให้เพราะทนเห็นสภาพอดอยากของลูกชายและพี่ชายไม่ไหว
"เฮียชอบกิน ไม่ชอบกินอะไร ผมจะได้เลือกถูก" ไอ้ไวไวหันมาถามพร้อมกับเข็นรถเข็นไปด้วย บรรดารายการยาวเหยียดที่มันไล่จดมาตั้งแต่ตอนออกจากบ้านถูกหยิบลงตะกร้ารถเข็นที่ละอย่างสองอย่างจนเกือบจะเต็ม
"ซื้อๆไปเถอะ อยากกินอะไรก็หยิบไปเลย ไม่ต้องเกรงใจ" ทั้งที่ปากบอกออกไปแบบนั้น แต่ดูเหมือนมองเห็นแววไหววูบอะไรบางอย่างในแววตาสดใสของไอ้เด็กเห่อซื้อของ..จะว่าไปของที่เลือกซื้อมีแต่ของใช้ภายในบ้าน ไม่ได้เดินเฉียดไปทางของกินเล่นอย่างที่เด็กวัยรุ่นทั่วไปสมควรจะเลือกซื้อ
"ไวไวไปหาขนมกินกัน อยากกิน" พอนึกขึ้นมาได้ก็คว้าหมับเข้าที่แขนไอ้คนลากรถเข็นให้กลับรถแล้วเดินตาม มันคงกำลังแปลกใจว่าจู่ๆทำไม เฮียมันถึงฮึดขึ้นมา ขนบรรดาขนมขบเคี้ยวที่เห็นตรงหน้าลงรถเข็นอย่างเอาเป็นเอาตาย
"เฮียจะกินหมดเหรอเยอะขนาดนี้" วายุร้องห้ามเพราะเฮียแกยังไม่เลิกคว้าซองขนมที่อยู่บนชั้นลงมาใส่รถเข็น เพิ่งจะรู้ว่าชอบกินอะไรเป็นเด็กๆแบบนี้ด้วย
"ไม่รู้ดิ ไม่ชอบอันไหนก็หยิบออกเอา เลือกไม่ถูก ไม่เคยกิน" คนเข็นรถยังคงยืนงง แต่ก็ยอมทำตามสั่งอย่างว่าง่าย ที่จริงตัวเองก็ไม่ค่อยได้กินพวกขนมขบเคี้ยวพวกนี้เท่าไหร่ เป็นนักกีฬาของโรงเรียนอ้วนไปไม่ดีแน่ แล้วอีกอย่างตอนที่แม่ยังอยู่ ก็มีขนมให้กินไม่เคยขาดปากอยู่แล้ว
"หรือว่า...?" เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ก็ตอนที่เห็นเฮียแกยืนทำหน้าเหมือนคิดหนัก ตอนที่ขนมที่เลือกมาถูกเก็บไปวางคืนที่เดิม หรือว่า..ที่หยิบมานี่จะไม่ได้เอาไว้กินเอง แต่เลือกมาให้ซินะ
"อะไร!!? มองหน้าทำไม เดี๋ยวจะโดนเตะ!!" คำขู่มาพร้อมกับสายตาที่มองมาอย่างหงุดหงิด แต่ไอ้หมีไวไวมันกลับหัวเราะชอบใจ หยิบซองขนมไปคืนที่เหลือติดไว้แค่สองสามถุง
"เฮียไม่ต้องใจดีกับผมขนาดนั้นก็ได้" วายุคลี่ยิ้มชอบใจ เพราะรู้ว่าของที่คุณเฮียกวาดลงมาเหมือนจะเอาใจอยู่ในที แต่แบบนี้ตอนที่แม่ยังอยู่ โดนห้ามไม่ให้กินจนติดเป็นนิสัยไปแล้ว บอกว่ามันไม่มีประโยชน์มีแต่แป้งและน้ำมัน อะไรที่อยากกินแล้วแม่ทำให้ได้ขอให้บอก
"เออ!! งั้นไม่ต้องกิน"
"โห่ยยยย.. ผมอุตส่าห์ดีใจอ่ะ.." เฮียตุลเหล่มองมาด้วยหางตา โบกมือไล่เหมือนจะบอกว่าอยากไปไหนก็ไป ทำเอาไอ้เจ้าหมีไวไวเดินเข็นรถคอตกออกไปทางชั้นของสด
"แล้วพรุ่งนี้ไปมหาลัยกี่โมง..?" เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ ที่นายแม่สั่งเอาไว้ว่าในระยะแรกให้ช่วยดูแลนิสิตใหม่พาไปมหาลัยจนกว่าเจ้าตัวจะสามารถเดินทางไปกลับได้เอง แล้วก็ดูเรื่องของใช้จำเป็นต่างๆที่เด็กปีหนึ่งจำเป็นต้องใช้ด้วย
"ต้องไปถึงก่อนแปดโมง แต่เฮียไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่ไปเองก็ได้" พูดไปก็ชำเลืองมองหน้าคนข้างๆไป แอบหวังอะไรบางอย่างเล็กๆ
"อยากซื้ออะไรก็เลือกๆไป เดี๋ยวเฮียโทรศัพท์แป๊บ" แล้วไอ้ไวไวก็เกิดอาการ'แป่ว!!'ในใจ ผิดหวังเล็กๆ ที่โดนเมิน แถมเฮียแกยังเดินเลี่ยงไปอีกทาง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด แล้วเอาแนบหู..คนมองก็เลยทำได้แค่ถอนหายใจออกมายาวเหยียด แล้วเลือกซื้อเสบียงกับของใช้จำเป็นในบ้าน ทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป
.
.
.
กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ปาไปเกือบจะค่อนคืน ของที่ซื้อมาถูกยกจากหลังรถมาวางกองรวมกันอยู่บนโต๊ะกลางบ้าน ก่อนที่เจ้าของบ้านจะไล่ให้เด็กไปนอน เพราะพรุ่งนี้เช้าต้องไปมหาลัย มันทำหน้าอิดออดแต่ก็ไม่เคยขัดคำสั่ง..หลังจากเก็บพวกของสดเสร็จเรียบร้อย ไอ้เจ้าไวไวมันก็เลยเดินหน้ามุ่ยผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำ
"เอานี่ไปใช้ก่อน คืนนี้นอนตรงนี้ได้ไหม?" วายุเหลือบมองผ้าห่มกับหมอนที่เจ้าของบ้านหอบมาวางไว้ให้ ยังดีที่โซฟาในห้องรับแขกสามารถพับเป็นเตียงได้ คืนนี้ก็เลยไม่ต้องทนนอนขดตัวทั้งคืน
"ผมนอนได้..ขอบคุณครับเฮีย" นายตุลพยักหน้าให้ ทำท่าจะเดินกลับเข้าห้อง แต่ก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
"พรุ่งนี้ไปปลุกเฮียก่อนออกจากบ้านซักหนึ่งชั่วโมงนะ จะได้ไม่ไปสาย" คำสั่งที่ได้ยินทำเอาคนที่เตรียมตัวจะล้มตัวลงนอนหันมาทำตาโต แต่ยังไม่ทันจะได้เรียกหรือทักท้วงอะไร คุณเฮียก็เดินหายเข้าไปในห้อง พร้อมกับเสียงปิดประตูเสียแล้ว..
รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าโดยไม่รู้ตัว วายุยังคงทอดสายตามองประตูห้องที่ปิดสนิทนิ่ง เรื่องราวในวัยเด็กผุดขึ้นในหัวอย่างช่วยไม่ได้ แม้ว่าจะทำเหมือนเฉยเมยต่อทุกสิ่งรอบตัว แต่เฮียตุลก็ยังเป็นเฮียที่ใจดีคนเดิม...ก่อนล้มตัวลงนอนวายุหยิบกรอบรูปของแม่ขึ้นมาวางแล้วก้มลงกราบขอพร เผื่อว่าพรุ่งนี้จะไม่ต้องเจอเรื่องยุ่งๆในวันแรกที่เข้ามหาลัย
เช้าวันใหม่...นักศึกษาใหม่...ชุดใหม่...อาหารเช้าก็พร้อม เหลือก็แต่...ไปปลุกเจ้าของบ้านตามเวลาที่สั่งเอาไว้เมื่อวาน พอลองขยับลูกบิดประตูก็พบว่ามันไม่ได้ล็อคเอาไว้อย่างที่คิด เดาเอาว่าเฮียเจ้าของบ้านคงจะอยู่คนเดียวจนเคยชิน วายุค่อยๆย่องเข้าไปข้างใน เพราะเจ้าของห้องยังคงนอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง..จะเข้าไปปลุกเค้าจะย่องทำไมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
"เฮีย...~~" ไอ้คนปลุกมันย่อตัวลงข้างเตียง แล้วส่งเสียงกระซิบเรียกเบาๆ เหมือนกลัวว่าคนหลับจะตื่นลืมตาขึ้นมาตีหน้าโหดใส่ เหลือบมองไปทางนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องปลายเตียง ยังเหลือเวลาให้คนหลับได้นอนสบายอีกสองสามนาที
ใบหน้าของคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เหมือนจะขยับปากพึมพำอะไรบางอย่าง แล้วก็เหมือนได้จังหวะพลิกตัวพอดี คนที่นั่งมองอยู่ก่อนแล้วก็เลยต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อจะฟังว่าประโยคพึมพำของคนหลับคืออะไร ...เผื่อจะฟลุคได้เลขซักสองสามตัว ถูกรางวัลงวดนี้ก็อาจเป็นได้
"เดี๋ยว..!!"
ยังไม่ทันจะได้ยินอย่างที่คิด พอยื่นตัวเข้าไปแล้วเอียงหูเข้าไปใกล้ แทนที่จะได้ยินคำใบ้เป็นเลขเด็ดอย่างที่หวัง กลับเป็นเสียงร้องห้าม..แล้วที่มันแย่ไปกว่านั้น...ไม่ได้มาแค่เสียงแต่คนหลับดันยื่นแขนมาล็อคคอเอาไว้ วายุที่ไม่ได้ตั้งหลักก็เลยล้มลงไปนอนทับ แถม...ตรงแก้มข้างหนึ่งยังรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นนุ่มนิ่มของ...ริมฝีปาก...!!!?
จุ๊บ!!
"เย้ยยย...เฮียยยยย..."
คนที่กำลังหลับฝัน ลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียง ภาพที่เห็นตรงหน้าหาใช่เจ้าของแก้มที่ตัวเองดึงมากอดในความฝันไม่... แต่กลับเป็นไอ้เด็กโย่งตัวโตที่นอนแหม่บอยู่บนตัว เพราะโดนล็อคคอเอาไว้ ด้วยความตกใจรีบปล่อยแขนจากรอบคอไอ้ไวไวทันที มันเองก็ตะเกียกตะกายไปนั่งทำตาโตอยู่ที่ปลายเตียง
"เฮีย..จะทำ...อะไรผมมมมม" ต่างคนต่างนั่งจ้องตากันซักพัก เกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นในใจ ด้วยความกลัวว่าจะมองหน้ากันไม่ติดวายุจึงตัดสินใจ แกล้งสวมบทเป็นสาววัยรุ่นที่ถูกทำมิดีมิร้าย ตีบทน้ำตาแตก ยกมือขึ้นปิดแก้มข้างที่โดนกระทำเมื่อครู่แล้วโวยวายลั่น
...ผลก็คือ...
พลั่ก!!
"ใครใช้ให้ขึ้นมาอยู่บนเตียง ไอ้เด็กเวร!!" ผลของการแสดงบทโศก ได้รางวัลเป็นบาทาเจ้าของเตียงที่ยกขึ้นยันตรงอกทีเดียว ถึงกับกลิ้งลงไปนอนครางที่พื้น
"อูยยย.. ผมไม่ได้ขึ้นไปเองซักหน่อย เฮียอ่ะไม่ยอมตื่น พอผมจะปลุกเฮียก็ล็อคคอเลย!!" วายุตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาจากพื้น หมดกันสภาพนักศึกษาที่อุตส่าห์แต่งมาอย่างหล่อ
"คราวหลังก็เคาะประตูเรียกดิ โดนแค่นี้ยังน้อยไป เคยละเมอก้านคอคนอื่นมาแล้วนะโว้ย!!" คนที่เพิ่งโดนบาทายันอกจนกลิ้งตกลงมาที่พื้น ทำหน้าสยดสยองกลืนน้ำลายไม่ลงคอ โดนตอนเฮียแกรู้ตัวยังจุกขนาดนี้ แล้วตอนไม่รู้ตัว...มีหวังได้มีหัวแตก แขนหักกันบ้าง
"เจ็บอ่า..ผมแค่จะมาปลุก แล้วก็บอกว่าอาหารเช้าพร้อมแล้วครับคุณผู้ชาย!!” นายตุลเหลือบมองไอ้เด็กโย่งไวไวที่ลุกขึ้นมานั่งหน้างออยู่ปลายเตียง ยกมือลูบสะโพกไปมาเหมือนจะบอกว่าเจ็บอย่างที่เจ้าตัวบอก แต่จะให้ทำไงได้ มันดันทำตัวน่าหมั่นไส้เอง กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่ยกขาไป ไม่ทันแล้ว..
“เออๆ โทษที ไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยวอีกสิบนาทีตามออกไป” เจ้าของห้องบอกพร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าแว่นที่โต๊ะหัวเตียงมาสวม แต่แทนที่จะออกไปตามที่บอก ไอ้เด็กโย่งมันกลับนั่งมองทำตาใส เหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง
“ทำเหมือนตอนเด็กๆได้ไหมอ่ะ ที่เฮียชอบเอามือมาลูบหัว” ไวไวแกล้งทำตาวิ้ง ๆ เหมือนรอคอย นึกถึงตัวเองตอนเด็กที่เฮียชอบเข้ามาปลอบด้วยการลูบหัวเวลาที่ร้องไห้ หรือไปมีเรื่องทะเลาะกับเด็กวัยเดียวกันแถวบ้าน
“เปลี่ยนเป็นตบกบาลแทนเอาไหม ตัวไม่ใช่เล็กจะมาทำเหมือนเด็ก”
“โห่..เฮียใจร้ายว่ะ!!” ไอ้หมีไวไวทำเป็นลุกขึ้นอย่างงอนๆ หารู้ไม่ว่าคนที่นั่งอยู่บนเตียงกำลังหาของไล่ส่งอย่างหมั่นไส้จัด
“ไอ้เด็กเวร!!” กว่าจะหาของประทุษร้ายไอ้เด็กเวรที่ว่าได้ มันก็หันมาแยกเขี้ยวให้ พร้อมกับเปิดประตูหนีออกไปข้างนอกเรียบร้อยแล้ว ปล่อยให้เจ้าของห้องก่นด่าอยู่อย่างงั้น
คนที่ยังนั่งอยู่บนเตียงยกมือลูบหน้าตัวเองพลางถอนหายใจออกมายาวเหยียด เอาอีกแล้ว...ความฝันเดิมๆ ยังคงตามมาหลอกหลอน ในฝันนึกว่าคว้าตัวเอาไว้ได้แล้วเชียว แต่พอลืมตาตื่นแก้มอุ่นที่ได้เชยชมกลับเป็นของไอ้เด็กโย่งกวนประสาทนั่นแทน พอคิดมาถึงตอนนี้ก็ดันเกิดอารมณ์....อยากแหวะขึ้นมาทันทีทันใด ตาสว่างยิ่งกว่ากินกาแฟแล้วมันลวกโดนปากซะอีก
คนที่วิ่งพรวดออกมาจากห้องได้ทันก่อนที่จะโดนประทุษร้ายอีกรอบ ออกมายืนหัวเราะชอบใจอยู่หน้าห้อง ...ตั้งแต่ตอนที่เสียแม่ไป ก็เพิ่งจะมีวันนี้ที่ได้ยิ้มได้หัวเราะออกมาได้เต็มที่ เผลอยกมือลูบตรงแก้มตัวเองที่โดนสัมผัสอุ่นเมื่อครู่ ...มันเป็นความรู้สึกแปลก ๆ ในอกที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ เพียงแค่รู้ว่าสามารถทำให้ยิ้มไม่หุบได้ก็แค่นั้น..
“โห่...หล่อซะ จะไปส่งผมต้องหล่อขนาดนั้นเลยเหรอเฮีย” ไอ้ไวไวปากแมวมันส่งเสียงแซวทันทีที่เห็น เพราะคนที่นอนนั่งหัวฟูอยู่บนเตียงเมื่อเช้า บัดนี้เหมือนเป็นคนละคน
“ใครบอกจะไปส่ง ไม่ได้บอกจะไปส่งใครซักคำ!!” จะด้วยความหมั่นไส้แต่กาลก่อนหรืออะไรก็ตาม นายตุลก็เลยแกล้งทำเป็นไม่สนใจซะ ไอ้เด็กโย่งที่นั่งรออยู่ตรงโต๊ะกินข้าวก็เลยอ้าปากค้าง
“อ้าว..แล้วที่เฮียบอกให้ผมไปปลุก...”
“ก็มีธุระไง ไปส่งงานตอนเช้า” กระเป๋าเอกสารถูกวางลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่างให้ดูเหมือนสมจริง.. แล้วอีกอย่างที่บอกว่าจะไปส่งงานก็ไม่ใช่เรื่องโกหก ยิ่งเห็นหน้าเอ๋อๆ เหวอๆ ของผู้อาศัยก็ยิ่งสะใจ
วายุเหลือบมองเจ้าของบ้านตรงหน้าอย่างเซ็งจัด อุตส่าห์ดีใจที่คุณเฮียแกใจดีไปส่งที่มหาลัย เลยตื่นมาเตรียมอาหารเช้าให้เต็มโต๊ะ..แล้วดูแกดิ!! มาบอกกันตอนนี้ว่าไม่ได้ไปส่ง แล้วไอ้วายุศักดิ์(ศักดิ์ข้างหลังต่อเติมยามที่ไอ้เจ้าของชื่อมันเซ็งใจจัด) มันจะไปทันได้เยี่ยงไร ทางก็ไม่คุ้น เมื่อวานที่บอกไปว่าจะนั่งแท็กซี่ก็แค่จะเรียกร้องความสงสารแล้วดูไอ้คุณเฮียมันทำกันได้ ไม่สงสารลูกหมีบ้านนอกตาดำๆบ้างรึยังไง
“งั้นผมเก็บไอ้นี่ เพราะทำเอาไว้ให้คนที่จะไปส่ง” ชามข้าวต้มหอมกรุ่นถูกยกลอยหายไปต่อหน้าต่อตา แถมไอ้คนทำมันยังยกโถหลบไปวางข้างตัว แถมส่งเสียงขู่เหมือนแม่งูหวงไข่
“ตลกล่ะ ใครเป็นคนออกตังค์ซื้อมา!!”
“เฮียไง!!”
“เออ..ก็รู้นี่ จะเอากลับมาดีๆหรือทั้งน้ำตา!!” ไอ้หมีไวไวมันทำเป็นไม่สน แถมยังสะบัดบ๊อบใส่อีกต่างหาก นี่ถ้ามันเรียนนิเทศฯรับรองว่าต้องได้ตุ๊กตาทองแน่ ก็ดูมันตัวยังกะควายมาทำเชิดใส่หน้างออีก!!
“ของที่เฮียซื้ออยู่ในตู้เย็นนั่นไง อันนี่ผมทำเอง เอาใส่กล่องไปให้พี่แท็กซี่ใจดีที่จะพาผมไปมหาลัยดีกว่า” ดูเอาเหอะ...ประชดได้น่าโดดเตะมาก ไอ้เด็กเปรต!!
โป๊ก!! กระบอกใส่กระดาษวาดแบบที่วางอยู่ข้างๆ ก็เลยยื่นไปประเคนกบาลเข้าให้เป็นรางวัลด้วยความที่มันกวนส้นเกินพิกัด
“จะให้ติดรถไปด้วยก็ได้ตอนไปส่งงาน หรืออยากจะเดินออกไปเอง!!” วายุทำเป็นอิดออดตอนวางชามข้าวต้มคืน แต่ก็แอบอมยิ้มไม่ให้เห็น เพราะรู้อยู่แล้วว่าไอ้คุณเฮียก็ทำเป็นท่ามากไปอย่างงั้น ถ้าบอกว่าไปส่งตั้งแต่แรกมันจะทำให้หมดหล่อกันรึไงนะเฮีย!!
“ชอบใช้กำลังอยู่เรื่อย ถ้าผมสมองเสื่อมเฮียต้องรับเลี้ยงนะ”
“เออ..จะเลี้ยงใส่กรง แล้วเอาไปโชว์งานวัด แปะป้ายว่า..หมีสมองเสื่อม!!” แทนที่จะโกรธที่ตัวเองโดนว่า ไอ้หมีไวไวมันกลับทำท่าตีอกตัวเองเหมือนที่พวกลิงกอริลล่าชอบทำในหนัง เล่นเอาคนที่กำลังตักข้าวต้มใส่ปากแทบสำลักเพราะดันไปคิดภาพตาม ระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่น เสียงที่เงียบหายจากบ้านหลังนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้…
"เฮียต้องเขียนป้ายว่า หมีหน้าตาดี หาดูยากดิ" วายุทำหน้าเก๊กหล่อ แถมด้วยการยักคิ้วให้เจ้าของบ้าน ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้ทำตัวปัญญาอ่อนเล่นตามบท เพียงเพราะอยากเห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้า
"ไม่เวิร์คว่ะ งานนี้สงสัยจะเจ๊ง ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม!!" ไอ้หมีหลงตัวเองที่ว่าทำเป็นแยกเขี้ยวใส่ ก่อนจะถูกเร่งให้กินอาหารเช้าแล้วจับใส่กรงสี่ประตู แล้วพาไปทิ้งที่หน้ามหาลัย เพราะเจ้าของบอกว่ามีธุระต้องไปทำ
============================
อ่านเรื่องนี้แล้วอย่าใจร้อนนะ มาค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป
ถึงแม้ว่าไวไวมันจะต้มแค่ 3 นาทีก็เหอะ 555+ (อันหลังไม่เกี่ยว :beat:)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม
:กอด1:
-
แล้วไอ้เด็กแก้มยุ้ยที่เฮียแกฝันถึงนี้น้องไวไวตอนเด็ดหรือป่าวหนอ
ว่าแต่แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยใครจะเป็นซามี กันหละเนี้ย :haun4: :haun4: :haun4:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ่านมาจนถึงตอนนี้ลืมเรื่องความฝันตอนเปิดประเด็นไปเลยนะเนี่ย 55+++ ยังเดาเรื่องไม่ถูกเลย
-
ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไม่รีบ ค่อย ๆ ลงก็ได้ แต่
เร็ว ๆ นะ ฮี่ ฮี่ ฮี่
ชอบน้องไวไวอ่่ะ น่ารักดีจริง ๆ
-
ไวไว ท่าทางจะน่ารักจัด :กอด1:
-
ไวไว ทำให้พี่ตุน มีรอยยิ้มแบบนี้ พี่ตุนจะเริ่มรักน้องไม่รู้ตัวอ่ะจิ...อิอิ
น่ารักเนอะ
ปล....อ่านไวไว..ทำให้คิดถึงแตงกวา กะพี่หมอเนส อิอิ
-
2พี่น้องคู่นี้น่รักจริงๆนะเนี่ย 55+ รอตอนนหน้าคะ
-
เรื่องนี้เป็นเครื่องยืนยันว่าเจ้ด้าไม่ชอบมาม่า
เพราะยกทั้งใจให้น้องไวไวไปหมดแล้ววววว
แนวหมาน้อยเหมือนเจ้าแตงดองเลย
แต่คนนี้ฟูลออฟชั่นกว่า เพราะทำกับข้าวได้ :jul3:
ไม่อยากจะคิดเลยว่าหมีไวไวกะน้องแก้มนุ่มเนี่ยคนเดียวกัน
เอาบทนำมาล่อให้เราฝันถึงเคะตัวจ้อย ที่ไหนได้........
ปล. ดาด้ารักษาสุขภาพด้วยน๊า กลางวันๆก็แอบอู้หลับบ้างอะไรบ้าง บอสไม่รู้หรอก :laugh:
-
เกิดเรื่องแบบนี้ไม่นานไวไวได้จับเฮียกดแน่ 55
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคับ ชอบมากกกกกก ไวไวน่ารักจริงๆ ขอเป็นแม่ยกน้องไวเลยก็แล้วกัน ฮ่าๆๆ :กอด1:
ส่วนเฮียเนี่ยก็ยังไม่รู้ตัว ว่าแต่แก้มนุ่มๆหอมกลิ่นแป้งเด็กเนี่ยจะใช้แก้มน้องไวจริงๆหรือเปล่า
แอบกลัวว่าเฮียจะไปเจอคนอื่นแล้วคิดว่าใช่และจะทิ้งน้องไวล่ะสิ ไม่ยอมนะ ปล ความฝันเนี่ยทำเอาผมคิดถึงว่าไวไวคงจะตัวเล็กๆน่ารักๆ :-[
อ่านไปอ่านมาเริ่มคิดเหมือนเฮีย :a5:ฮ่าๆๆ เด็กตัวน้อยกลายเป็นเด็กตัวเบ้อเริ่ม รออ่านต่อไปนะคับ สู้ๆๆๆ จะเป็นกำลังใจให้
-
ไวไวน่ารักได้อีก 555+
เฮียฟอร์มเยอะค่อด -_-
-
ดาด้า
........ทางลับของสองเรา..เอ่อ ทางนั้นอ้ะ เจ้เข้าไม่ได้ว่ะ
นี่เพิ่งกลับถึงบ้านเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว พยายามเปิดหลายทีแระ แต่เข้ามิได้เรย
รีต๊าดไม่ได้ทำให้อะไรๆดีขึ้น กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
:serius2:
-
^
^
^ ยืนไว้อาลัยให้เจเจ้ :jul3:
ลองเข้าผ่านเว็บดูจิ เข้าเว็บได้ไหมอ่ะ ปกติด้าเข้าผ่าน http://www.meebo.com/messenger อะ
แล้วมันจะมีอีกเว็บ..แต่จำไม่ได้ กรั่ก ๆ
สู้ต่อไปเจเจ้ ยืนเป็นกะลังใจให้ :กอด1:
-
เรื่องน่ารักดี มาอ่านด้วยคนครับ
-
ชอบชื่อเรื่องจังค่ะ รอตอนต่อไปนะค่า
-
5555
ไวไว แต่ผมตอนกินไวไวซองสีแดงผมไม่ต้มนะกินมันดิบๆเลย
ไวกว่าต้มเยอะ
-
น้องไวไวน่ารัก :impress2:
-
ตอนนี้ยังไม่มีความเห็นอะไรเกี่ยวกับนิยายมากนัก
นอกจาก.....ชักจะเริ่มหลงเจ้าไวไวเข้าไปทุกครั้งที่เข้ามาอ่านแล้วนะเนี่ย
-
:L2:
-
น่ารักทั้งไวไวทั้งเฮียตุลเลยค่า อร๊าย เด็กๆก็ดีแบบนี้แหละทำให้หัวใจกระชุ่มกระชวย ขนาดเฮียตุลยังยิ้มได้เลย คริคริ
-
อยู่ๆกันไป คงได้หลงกันจนไปไหนไม่รอดล่ะนะ ^^
-
อ่า...
เดาไม่ถูกว่าเนื้อเรื่องจะไปทางไหนดีเลยนะเนี้ย
ว่าแต่ชื่อเนี้ย.... น่าต้มกินจังเลยค่ะ ไวไว คิๆ
-
ไวไว น่ารักอ่ะ ชอบ ๆๆๆ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
น้องไวไว น่ารักเกินห้ามใจจริง ๆ เจ้าค่ะ อิอิ
แบบว่า โอ้วววววววววว หลงรักด้วยอีกคนได้มั้ยเนี้ย
ขอบคุณเจ้าค่ะ สนุกน่ารักมากมายเลยทีเดียว อิอิ
-
ชอบ ไวไว ครับ :pig4:
-
ไวไวน่าร้ากก
-
พอกันทั้งสองคน
-
บทที่ 4.
เพราะไอ้คุณเฮียมีโทรศัพท์งานเข้า ก็เลยทิ้งเด็กน้อยผู้น่าสงสารไว้ตรงหน้ามหาลัย ปล่อยให้วายุต้องผจญชะตากรรมเดินเข้ามาถึงหน้าคณะศิลปกรรมศาสตร์ ที่อยู่เกือบหลังสุดของมหาลัยด้วยตัวเอง แต่พอนึกไปถึงเหตุการณ์บังเอิญของเมื่อเช้าแบบไม่ได้ตั้งใจขึ้นมา ก็ทำเอาคลี่ยิ้มออกมาได้แบบไม่รู้ตัว...อีกแล้ว ...ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจมันเหมือนจะเต้นแรง ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นไอ้คุณเฮียจอมโหดแท้ๆ
พอมาถึงพวกเพื่อนๆปีเดียวกันก็นั่งจับกลุ่มรวมกันอยู่ที่ใต้ตึกรออยู่ก่อนแล้ว ไอ้คนที่นั่งทำเสียงโวยวายและโบกมือเรียกไอ้หนุ่มผมยาวมีนามประหลาดว่าเอิง(เพราะมีน้องสาวชื่อเอย มันบอกว่าตากับยายเป็นคนตั้งให้) ส่วนไอ้ตัวโตที่นั่งอยู่หัวโต๊ะชื่อไม้ และสาวสวยที่สุด(เหอะ)ของกลุ่มมีนามว่าไอ้หยก(สาวที่แกร่งเกินกว่าจะแบ่งแยกได้เต็มปากว่าเพศไหน พิสูจน์มาแล้วกับตาตอนรับน้อง)
"มาช้าว่ะไอ้วา พวกเราเลยกินข้าวกันหมดแล้ว" ขนาดว่ากินกันมาแล้วนะ ขนมขบเคี้ยวและเสบียงยังคงเต็มโต๊ะ เหมือนจะโด๊ปไปแข่งโอลิมปิคกันยังไงยังงั้น
"เฮ่ยไอ้เอิง!! ลองยิ้มให้ดูหน่อยดิ ไอ้ไม้ก็ได้!" พอกลั้นใจพูดขอร้องจบ พวกมันก็นั่งหน้าเหวอ อ้าปากที่ยังเต็มไปด้วยขนมค้างเอาไว้ คาดว่าจะรอให้แมลงวันบินไปวางไข่
"เพี้ยนเปล่าวะไอ้วา อยู่ดีๆมาบอกให้ยิ้ม เล่นไรวะ ขนลุกนะเว้ย!!" ไอ้เอิงทำหน้าเหมือนเจอเรื่องสยองขวัญ ส่วนไอ้เพื่อนไม้ไม่ต้องพูดถึง มันยังคงนั่งจ้องมองมานิ่งๆ เหมือนกับพูดไม่ออก จนต้องยกน้ำกระดกกลั้วคอ
"ไรวะ..แค่นี้เพื่อนก็ทำให้เพื่อนไม่ได้" วายุแกล้งทำเป็นผิดหวังแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆเพื่อนหยกที่ยังคงนั่งกระพริบตาปริบๆ เหมือนคนที่สมองยังประมวลผลไม่เสร็จ
"หยกว่า..วาอาจจะเพ้อเพราะหิวป่าว เอาขนมปังหยกไปกินอ่ะ" เพื่อนหยกยื่นขนมปังห่อใหม่มาให้พร้อมกับแกะให้เสร็จสรรพ ของฟรีดิ!! ใครบ้างจะไม่โดดคาบเอาไว้ ต้องอาศัยช่วงมึนแบบนี้แหละ
"ไปแอบสนใจสาวที่ไหนมาวะ..."
"แค่กๆ" ขนมปังที่วายุเพิ่งจะกัดเข้าปากไปได้แทบสำลักออกจมูก ตอนที่ได้ยินคำถามจากปากเพื่อนไม้ เห็นนิ่งๆแบบนี้มันแอบต่อยหนัก แบบว่าทีเดียวกะเอาให้น็อค
"ชัวร์เลยแบบนี้" ไอ้หยกดีดนิ้วเสียงดังเป๊าะเหมือนเดาจากสารรูปเพื่อนได้ ส่วนไอ้เอิงก็ตั้งข้อสมมุติฐานได้อย่างแม่นยำ ไอ้พวกนี้มันทำงานเป็นทีมเวิร์คดีเหลือเกิน
"ไม่มีโว้ย!!" ปฏิเสธไปก็เท่านั้น ดูจากสายตาของไอ้สามตัวตรงหน้ามันเหล่มองมาเหมือนกำลังจับผิดนักโทษที่ทำผิดร้ายแรง ไอ้ไวไวก็เลยกลบเกลื่อนด้วยการยกน้ำขึ้นกระดกพรวดๆ แล้วอมไว้ในปาก ทำท่าจะพ่นใส่ไอ้พวกรู้มาก จนพวกมันวงแตกวิ่งหลบกันเป็นแถว
"เล่นสกปรกนี่หว่า" ไอ้เอิงชี้หน้าเหมือนจะบอกว่าฝากไว้ก่อน แต่ด้วยความที่ยังทำเป็นอมน้ำไว้ในปากก็เลยเถียงกลับไม่ได้
"หึ หึ" วายุทำหน้ากวนแกล้งทำท่าเหมือนจะพ่นน้ำใส่ ทั้งที่กลืนลงคอไปตั้งแต่ตอนแรกแล้ว
พลั่ก!!
"โอ้ย!! ไอ้หยก มือหรือว่าขาหลังวะ เจ็บอิ๊บอ๋าย!!" ลืมไปว่ามีบุคคลอันตรายอยู่ ไอ้หยกมันย่องมาฟาดฝ่ามือตรงกลางหลังขนาดว่ายั้งยังเล่นเอาจุก ส่วนไอ้สองตัวตรงหน้ามันก็หัวเราะเยาะชอบใจใหญ่ ลองถ้าอมน้ำไว้ในปากพวกมันคงไม่รอดอ่ะ
"บอกมาซะดีๆ สาวคณะไหนไอ้คุณวายุ!!" เพื่อนไม้เดินมาโอบไหล่ส่งสายตาหวานซึ้ง... ประหนึ่งจะบอกเป็นนัยว่า..ถ้าไม่บอกมึงตาย..
"ลองให้ไอ้เอิงยิ้มก่อนดิ แล้วจะบอก" อีกสองคนหันไปมองไอ้คนที่โดนพาดพิง เหมือนจะบอกว่าให้ยอมๆทำตามข้อเรียกร้องซะจะได้จบการสอบสวนครั้งนี้โดยไม่มีใครเจ็บตัว
"ไรวะ ไอ้เอิงโดนตลอดอ่ะ" ไอ้เอิงก็เลยต้องยอมฉีกยิ้มให้แบบช่วยไม่ได้ ทั้งหมดก็เลยหันหน้ากลับมาหาจำเลยอีกที
"ไม่ใช่ว่ะ ไม่เหมือนกัน..." แทนที่จะได้คำตอบเป็นชื่อสาวคณะไหน ไอ้คุณจำเลยมันกลับขมวดคิ้วพึมพำอะไรบางอย่างเหมือนคนกำลังคิดหนัก ไม่สนใจสายตาอยากรู้อีกสามคู่ที่มองมา
"อะไรไม่ใช่ล่ะคุณเพื่อนวา เพี้ยนเปล่าวะอาการแบบนี้" วายุหันมาสบตาเพื่อนแต่ละคนพลางคิดหาทางเอาตัวรอด ขืนปล่อยให้ไอ้พวกนี้ซักถามโน่นนี่ มันคงได้จำลองเหตุการณ์บ้าๆ ขึ้นมาให้ไขว้เขวอีก คนยิ่งกำลังสับสนอยู่ด้วย
"เออไม้ ที่บอกว่าจะมาอยู่หอ คงต้องเลื่อนไปก่อน"
"โห่..อะไรว้า อุตส่าห์เก็บห้องซะดิบดี" ไอ้คุณเพื่อนไม้เจ้าของห้องทำหน้าเซ็งจัด ก่อนจะได้รับฝ่ามือพิฆาตของเพื่อนอีกสองคนผลัดกันโยกไปมาอย่างหมั่นไส้จัด
"เก็บบ้าอะไรว่ะ เมื่อวานไปยังเห็นถ้วยมาม่ากินแล้ววางซ้อนกันอยู่หน้าประตู" ไอ้เอิงบอกเพราะตัวเองไปรอน้องสาวเรียนเสร็จแล้วกลับบ้านพร้อมกัน ก็เลยแวะไปนอนรอที่หอเพื่อน เกือบจะเตะพวกถ้วยมาม่ากินแล้วกระจาย
"แกยังดีไอ้เอิง ฉันนี่ดิ!! เจอลิง!!" ไอ้หยกหันมาทำหน้าเซ็งกว่า ก่อนจะเล่าว่าลิงที่เจอไม่ใช่ลิงเจี๊ยกๆ แต่เป็นลิงที่มีแค่สองขาไม่มีแขน แต่มีไซส์แทนนะซิ ไอ้สามตัวมันก็เลยหันไปเม้าท์กันเรื่องห้องของเพื่อนไม้แทน หึหึ..นับว่าเป็นการเบนประเด็นเอาตัวรอดได้สำเร็จสินะ
"แล้วทำไมถึงต้องเลื่อนอ่ะ" ไอ้คุณเจ้าของห้องที่โดนเผาจนแทบจะเกรียมแบบไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดหันมาถาม
“ก็คุณน้าไม่ยอม ตอนนี้ก็เลยขอมาอยู่กับเฮียไปก่อน” วายุบอกเพื่อนตามตรง คาดว่าอีกไม่นานน่าจะยอมขอให้เฮียตุนช่วยพูดให้ได้ เรื่องที่จะขอออกมาอยู่ข้างนอกด้วยตัวเอง
ไม่ใช่ว่าไม่อยากอยู่ที่นั่น บ้านที่มีความสุขความอบอุ่นอบอวลขนาดนั้น มันทำให้นึกถึงตอนที่อยู่กับแม่ แม้ว่าครอบครัวจะไม่ได้สมบูรณ์อย่างใคร ๆ แต่ก็มีความสุขได้ไม่แพ้ครอบครัวอื่น แล้วถ้ายังยึดติดอยู่กับความสุขแบบนั้น นานวันเข้าจะยิ่งไม่สามารถก้าวขาออกมาได้ เพราะงั้นก็เลยต้องห่างออกมาเสียเอง
.
.
.
.
เลิกเรียนวันนั้นไอ้สามตัวมันไปต่อกันที่หอของเพื่อนไม้..ทั้งที่บ่นกันจนหูแทบชาเรื่องห้องรก จะไม่ให้รกยังไงไหว ก็ดูของที่พวกมันหิ้วติดมือกันไปแต่ล่ะอย่าง เรียกว่าไม่เมาก็คงไม่เลิกรา งานนี้ไอ้วายุขอบายใส่เกียร์หลังถอยยาว แกล้งบอกมันไปว่าเฮียเจ้าของบ้านดุมาก ขืนกลับผิดเวลา จะได้ออกมานอนข้างนอก (นอกห้องนะ)
กลับมาถึงบ้านก็เห็นว่ารถเฮียจอดอยู่ที่เดิมเหมือนเมื่อเช้าแล้ว แสดงว่าเฮียกลับมาก่อนแล้ว... จะแวะไปรับน้องบ้างอะไรบ้างไม่มีอ่ะ จะว่าไป...ไอ้วายุศักดิ์มันไม่มีโทรศัพท์นี่หว่า เห่อๆ คงไปรับได้หรอกนะครับท่าน กว่าจะหากันเจอคงข้ามวัน
“อ้าว...เมื่อเช้าวางไว้ตรงนี้นี่หว่า!!” พอเดินเข้ามาในบ้านก็ต้องแปลกใจอีกรอบ เพราะข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวที่วางเอาไว้ตรงมุมห้องรับแขกเมื่อเช้า...หายเกลี้ยง!!
ชะโงกหน้าไปหาข้างหลังโซฟาก็ไม่มี หรือจะเป็นใต้โต๊ะ ตู้กับข้าว หรือแม้แต่ในห้องน้ำ..ก็ไม่มี ว้ากกกก!!!! หรือว่า..จะมีขโมยขึ้นบ้าน ไม่ซิ..มันจะมาขโมยอะไรกับสมบัติโหลๆ ของไอ้วายุล่ะเฟ้ย ตู้เย็น ทีวี กับชุดเครื่องเสียงของเฮียยังจะน่าขนไปมากกว่าอีก ไม่จริ๊งงงงงงงง
“เฮียยยยยยยย” พอคิดอะไรไม่ออก ก็เลยตะโกนหาเจ้าของบ้านเสียงหลง พร้อมกับวิ่งไปที่ห้อง เผลอขยับลูกบิดทีเดียว ประตูมันก็เปิดเฉยเลย!!
“เฮ่ย!!” พอตัวมันหลุดเข้าไปในห้อง สิ่งที่ต้อนรับอยู่ตรงหน้าก็คือไม้เบสบอลขนาดพอดีมือ ที่เจ้าของห้องคว้ามาได้ แล้วคิดว่าโจรเข้าบ้าน เพราะได้ยินเสียงก๊อกๆแก๊กๆ อยู่นานที่ข้างนอก
“ว้ากกกก เฮีย!!! ผมเองๆ” วายุก้มตัวหลบวูบได้ทัน ไม่งั้นคงได้มีหัวแตกเลือดสาดกันบ้าง
“ไอ้ไวไว ไอ้เด็กเวร!! เกือบตายไปแล้วไหม..?” คุณพระคุณเจ้าช่วยกล้วยปิ้ง!!! ไอ้คุณเฮียกะเอาให้ตายในไม้เดียวเลยเรอะ.. ขวัญเอ๊ยขวัญมา รอดมาได้ก็บุญกระหม่อมแล้วไอ้วายุ!! ไม่ใช่ซิ...ตอนนี้ต้องถามเรื่องสำคัญก่อนดิ!!
“ของผมอ่ะเฮีย ของๆผมหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้!!?” เฮียตุนโยนไม้เบสบอลในมือไปบนเตียง พร้อมกับถอนหายใจออกมายาวเหยียด..หวังว่าคงจะไม่ใช่...อย่างที่คิดหรอกนะ แบบว่า’ทิ้งไปแล้ว..เพราะเกะกะลูกตา’ อะไรแบบนั้น
“ห้องข้างๆ เปิดไปดูรึยัง”
“ห้องข้างๆ!!?” พอได้ยินคำตอบ วายุก็วิ่งพรวดออกมาจากห้อง เปิดประตูห้องที่เมื่อวานยังจำได้ว่ามันเป็นห้องหนังสือ เดาเอาว่าเฮียแกคงจะทนไม่ได้ ก็เลยลากมาเก็บไว้ให้ แต่มัน....มากกว่าน้านนนนนนนน
ชั้นหนังสือถูกยกออกไปจนหมด จากห้องหนังสือเล็กๆเมื่อวานกลายเป็นห้องนอนเดี่ยวขนาดพอดี ตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก ชั้นวางของใช้ส่วนตัว ที่มากกว่านั้นมีเตียงนอน ยังไม่นับรวมไปถึงของใช้ครบครัน แถมตรงข้างหน้าต่างมีโต๊ะเขียนหนังสือเตรียมไว้ให้ด้วย..ห้องใคร!!? แล้วของใช้ส่วนตัวของไอ้วายุศักดิ์อ่ะ!!?
“เฮีย...นี่มัน...!!?”
“บอกไว้ก่อนว่ายัยมีนาเป็นคนจัดการทั้งหมด ชอบหรือไม่ชอบไปโทษกันเอาเอง” เฮียตุนเดินมายืนกอดอกพิงที่ขอบประตูห้อง ปล่อยให้คนที่อยู่ข้างในยืนเคว้งทำหน้างงไม่มีที่สิ้นสุดเหมือนเดิม
“พี่มีนา...อย่าบอกนะว่า...นี่...ห้องผม!!?” วายุยืนทำหน้ามึนเอานิ้วจิ้มที่อกตัวเอง พอเห็นว่าเจ้าของบ้านพยักหน้าแทนคำตอบ ก็ยังไม่อยากจะเชื่อ จนต้องวิ่งเข้าไปเปิดตู้ดู อย่างที่คาดเอาไว้.. ข้าวของที่ขนมาจากบ้านใหญ่ ถูกจัดเรียงไว้อย่างเรียบร้อยข้างใน เสื้อผ้าอยู่บนไม้แขวนอย่างดี กรอบรูปของแม่วางไว้บนมุมหนึ่งของโต๊ะเขียนหนังสือเรียบร้อยได้สมกับเจ้าหน้าที่ที่ทำงานในโรงแรมเป๊ะๆ
“แล้วก็ยังฝากบอกด้วยว่า ถ้าคิดจะย้ายออกก็ขนของพวกนี้ไปด้วย เห็นแล้วเกะกะลูกตา!!” วายุยังคงยืนอึ้งกับข้าวของมากมายที่อยู่รอบตัว ไม่ได้ติดใจโกรธคำที่เฮียบอก
“ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะเฮีย...” เจ้าของห้องหมาดๆย่อตัวลงนั่งบนเตียง ไม่ได้หมดอาลัยตายอยากถึงขนาดหมดแรง แต่มันตื้นตันจนพูดไม่ออกต่างหาก
“ถ้าอยากขอบคุณก็โทรไปแล้วกัน เบอร์ของนายแม่ยัยมีนา มีอยู่ในนั้นหมดแล้ว” ยังไม่หมดเท่านั้น โทรศัพท์ใหม่เอี่ยมอีกเครื่องถูกโยนมาให้ จนไอ้วายุแทบจะตั้งตัวโดดรับแทบไม่ทัน แม้ว่าจะไม่ใช้แบบรุ่นใหม่ล่าสุดอะไรแต่มันก็มีทุกอย่างตามที่โทรศัพท์ยุคปัจจุบันพึงจะมี
“ยังมีอะไรอีกไหมอ่ะเฮีย แบบว่าผมอาจจะได้รถยนต์คันใหม่สุดหรู หรือไม่ก็บ้านเดี่ยวพร้อมที่ดิน...โอ๊ย!!!” กำลังเพ้อสุดๆก็โดนสกัดดาวรุ่งด้วยฝ่ามือพิฆาต ฟาดที่กลางกบาลทำเอาฝันสลายได้ง่ายๆเลยทีเดียว
“เพ้อมากไป!! ไอ้หมีไวไว ตื่นจากฝันแล้วเอานี่ไป ใบเสร็จพร้อมหนี้สิน” กระดาษสีขาวขนาด A4 ถูกยื่นมาตรงหน้า ในนั้นแจ้งรายละเอียด พร้อมกับค่าใช้จ่ายต่างๆทั้งหมดเอาไว้ด้วย..เลื่อนสายตาลงมาดูยอดรวม
โอ่ว์...ไอ้จ๊อดดดดด!!!!เรื่องเซอร์ไพร์สรอบที่เท่าไหร่ของวันนี้แล้ววะเนี้ย!!
“เย้ยยยยย!! ของจริงไหมอ่ะ ใบกำกับภาษีสำหรับนักศึกษาอ่ะ ลดครึ่งราคาได้ไหมเฮีย!!!” ไอ้วายุนึกอยากจะกรี๊ดให้สาวแตก ทันทีที่เห็นใบเสร็จประหนึ่งเห็นหมายศาลโดนฟ้องล้มละลายยังไงอย่างงั้น แต่พอหยิบกระดาษอีกแผ่นที่ซ้อนกันอยู่ข้างหลังขึ้นมาดู เป็นใบสมัครงานของโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่ง เช่นเดียวกับอีกแผ่นแต่เป็นที่ร้านบริษัทอะไรซักอย่างที่ต่อท้ายด้วยคำว่าดีไซน์
“เห็นบอกกับนายแม่ว่าอยากทำงานก็เลือกเอาเองแล้วกัน ส่วนหนี้สิน หึหึ ของจริง!!” ภะ...ภายในวันเดียว ครอบครัวนี้ทำให้ผมดีใจ ตื้นตัน และแทบจะเป็นบ้าได้ในคราวเดียว สามารถอธิบายเป็นความนัยได้ว่า..อึ้ง ทึ่ง เสียวว้อยยยยย จะบ้าละครับท่าน ทำไมถึงให้อะไรกับผมมากมายขนาดนี้ ทั้งที่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันด้วยซ้ำ
เสียงหัวเราะสุดโฉด เอ๊ย!! สุดโหดของไอ้คุณเฮียยังดังก้องอยู่ในหู แม้ว่าเจ้าตัวจะเดินกลับไปห้องตัวเองแล้ว แน่นอนว่าใบแจ้งหนี้ที่เห็น มันแค่เป็นเพียงการบังคับทางอ้อม ไม่ให้หนีออกไปอยู่คนเดียวอีก.. เพราะหากต้องขนของพวกนี้ไปด้วยล่ะก็ งานช้างแน่ๆ
แม่ครับ..ผมจะบอกยังไงดี ทุกวันนี้ไอ้วายุศักดิ์ของแม่มีความสุขมาก และ...กำลังเป็นหนี้ก้อนโตครับแม่!!!!!
==========================
ไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้ ใครป่วนใครกันแน่ :jul3:
แต่ที่แน่ ๆ ยังต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน 555
ขอบคุณทุกท่านที่ติตามอ่าน :กอด1:
ป้อล้อ..ขอแอบคั่นโฆษณา "พิเศษ..แตงกวา" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16839.2010) :-[ ใครสนใจเชิญจับจองที่นั่งด่วน 5555
-
^
^
^
ขอจิ้มซะทีเหอะ :z13:
ไวไว น่ารักชะมัด หลงรอยยิ้มพิฆาตเข้าซะแล้ว
อยู่ด้วยกันไปนานๆเจอแบบนี้บ่อยๆไม่เข้าขั้นเพ้อเลยหรอ
แอบกอดด้าแน่นๆแล้วไปอ่านน้องแตงกวาต่อ
-
ต่อเร็วมากเจ้าค่ะ น่ารักจัง จุ๊บ คนเขียนหนึ่งทีแรง ๆ ไวไวยังน่ารักได้โล่อยู่เหมือนเดิม ส่วนเฮียก็ ๕๕๕ ยังไม่ได้ฝันถึงหนูน้องแป้งหอมเลยนะรอบนี้ อิอิ อยากรู้หงะว่าสุดท้ายแล้วเฮียจะยอมหมีไวไวรึเปล่า??? หรือหมีไวไวจะเสร็จเฮีย ๕๕๕ อยากรู้ต้องติดตาม ชิมิ???
ขอบคุณเจ้าค่ะ อ่านไปยิ้มไป เคลิ้มไป กับความน่ารักของหมีไวไว มันโก๊ะได้น่ารักมากหงะ อิอิ
-
มาต่อแล้วๆๆๆ น้องไวไวน่ารักมากเลยคับ ชอบๆๆ o13
เฮียไม่อยากให้น้องออกไปอยู่คนเดียวใช่ไหมล่ะ น่ารักๆๆ อ่านไปยิ้มไป :impress2: เฮียไม่ได้ฝันถึงน้องแป้งหอมเลยเพราะเจอไวไวเข้าไป
รอตอนต่อไปนะคับ สู้ๆๆ ปล ยิ่งอยู่ใกล้ไวไวระวังเฮียจะหลงจนหาทางออกไม่ได้นะ ^^
-
ขอบคุณนะคะ ดาด้า ตอนใหม่ เร้าใจกว่าตอนเก่า ไม่ต้อง ไวไว อึ้ง ทึ่ง เสียง อยู๋คนเดียว เจ๊ก็ด้วย อารมณ์เดียวกันเลย น่ากลัวอะ ครอบครัวนี้ 55++ สู้เค้าลูกได้อยู่ด้วยกันอีกนานเเน่ โดนดักทางซะขนาดนั้นเเต่ถ้าอยากออกมาเร็วๆ คงต้องปล้ำเจ้าของบ้านอะ อันนั้นเร็วเเน่ (เเต่เจ๊เเนะว่าอย่าทำเพราะอาจได้ไป เเต่ร่างกายกับวิญญาณเเยกจากกัน 55+ไปจากโลกนี้ )
-
บ้านนี้อบอุ่นจริงๆ
อย่าไปอยู่ที่อื่นเลยนะไวไว
:กอด1:ดาด้าจ๊ะ
-
อาเฮียจะหวั่นไหวกะไวไวบ้างมั้ยหนอ
-
ฮ่าฮ่า....แถมโบนัสก้อนโตขนาดนี้ จะหนีไปอยู่คนเดียวท่าจะยาก :jul3:
-
อ่าไวไวเอ๋อไปเลย
555
น่ารักอ่ะ
-
เข้าใจบังคับนะเนี้ย หนี้ท่วมหัว!!!!! 5555
-
โอ๊ย เฮียตุลช่างน่ารัก ถึงจะเก๊กโหดแต่ก็แอบใจดีกับน้องไวไว
-
ไวไวเริ่มมีใจกะเขาแล้วสิ แต่เฮียนี่สิไม่ยักกะมีวี่แววบ้างเลยแฮะ
-
ไวไว ชอบเฮียก่อน 55 แล้วจะทำไงให้เฮียแกรู้หละเนี้ย
-
ไวไวน่ารัก
แอบหวั่นไหวกับเฮียตุนแล้วล่ะสิ
-
+1 แทนคำขอบคุณ ไอ้หมีไวไวหลงรักเฮียจอมโหดแน่นอนเลย
แต่ถึงจะโหดยังไงไวไวก็คงจะอยู่ร่วมบ้านแบบมีความสุขได้
ไวไวน่ารักแถมมีความเป็นแม่ศรีเรือนอีก เผลอแว๊บเดียวเฮียก็
จะขาดน้องไวไวไม่ได้ เชื่อเหอะ ...วิ่งไปหาเจ้าแตงกวาดีกว่า....
:z2: :z2:
-
:L1:
-
น้องหมีไวไวน่ารักอ่าาาาาา >.<
ครอบครัวเฮียก็รักไวไวมากเลยนะเนี่ย
-
ตามมาเป็นFCด้วยคน ติดตามมาตั้งแต่ฌรื่องโน้น จนมาเรื่องนี้ :really2:
น้องหนูไวไวน่ารักนิ สงสัยเป็นหนี้ชั่วชีวิต :impress3:
:pig4:
-
ไวไวจะโดนต้มสุกเมื่อไหร่น๊อ คริ ๆ
เฮียแกขรึมใส่เหลือเกิน
-
ไวไวเริ่มจะ......... :o8: :-[
-
ไวไวน่ารักอ่ะ 55555555+
ชอบไวไว ก๊ากกกกกกกก
เชียร์ไรท์เตอร์ อัพไวไวนะ ^^~
-
เพิ่งลอยมาตามกลิ่นไวไว
น่ารักมากเลยไวไวเอ้ย
เฮียตุลจะโหดไปไหน แค่นี้ไวไวก็หลงแล้ว
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ ^^
-
:laugh: ขำเฮียค่ะ สร้างหนี้ก้อนโตให้หมีไวไว
คุณนายแม่นี่เด็ดขาดดีนะคะ
น้องหมีโชคดีมากที่ได้มารู้จักคนครอบครัวนี้ :กอด1:
-
ตามมาอุดหนุนเรื่องใหม่ด้วยคนจ้า
-
เลิกสนใจมาม่า ยำยำ แล้ว
อยากิน ไวไว แทน :laugh: :m20:
-
ไวไวน่าร๊ากๆๆ เฮียตุลหวั่นไหวไหมน้อ
-
บทที่ 5.
เดินกลับเข้ามาในห้องตัวเอง ยังไม่ทันจะได้ย่อตัวลงนั่งด้วยความที่เหนื่อยวิ่งวุ่นมาทั้งวัน เจ้าโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานก็สั่นเป็นเจ้าเข้า เจ้าของมันถอนหายใจออกมายาวเหยียด จะเป็นใครไปได้อีก เดาเอาว่าคงจะโทรมาถามความเรื่องวันนี้แน่ๆ
"ครับแม่"
"เรื่องที่ทำ เรียบร้อยดีไหมตุล" แทนที่จะถามก่อนว่าลูกชายนายแม่เหนื่อยแค่ไหน กับการจัดห้อง เลือกเฟอร์นิเจอร์ ย้ายของในบ้านตัวเองทั้งวัน เฮ่อ...!! สรุปว่าบ้านนี้ใครเป็นเจ้าของ และใครเป็นลูกชายนายแม่กันแน่
"เรียบร้อยดีทุกอย่างครับ ก็ลูกชายแม่มันเก่ง" นายตุลทำเป็นคุยอวด ทั้งที่กำลังทิ้งตัวลงไปนอนแผ่บนเตียงด้วยความปวดเมื่อย และเหนื่อยจนตาแทบจะปิด เนื่องจากนานๆจะได้ออกแรงที ยังดีที่มีคนจากร้านเฟอร์นิเจอร์ของไอ้คุณเพื่อนมาช่วยอีกแรง ไม่งั้นวันนี้ทั้งวันคนเดียวไม่มีทางจัดห้องได้ทันเวลาแน่
"อืม..ดีมาก แล้วน้องเป็นยังไงบ้างล่ะ" อยากจะตอบไปว่า มันกำลังจิตตกเพราะใบแจ้งหนี้ปลอมๆที่ให้ไป แต่ก็กลัวจะโดนด่า
"ป่านนี้คงกำลังกรอกใบสมัครงานอยู่ล่ะมั้ง เออ...ผมบอกไปว่าทั้งห้อง ทั้งของเป็นฝีมือยัยมีนา บอกเจ้าตัวให้รับมุขด้วยนะ"
"อ้าว..ทำไมไม่บอกไปล่ะว่าลูกทำเองทั้งหมดน่ะ" นายแม่ถามกลับมาอย่างอดสงสัยไม่ได้ ทั้งที่วันนี้ทั้งวันลูกสาวคนเล็กติดงานอยู่ที่โรงแรมจะเอาเวลาที่ไหนไปดูแลห้องให้น้องมันที่บ้านพี่ชายตัวเอง
"ไอ้ไวไวมันดื้อจะตาย ขืนให้รู้ว่าผมทำให้มันคงยืนยันว่าจะไม่รับแน่ๆ" คนเป็นแม่ฟังเสียงถอนหายใจของลูกชายแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เห็นด้วยที่ว่าหลานชายคนนี้ดื้อสุดๆ แต่ทุกครั้งที่ยกเฮียมันมาขู่ ไอ้เจ้าหลานดื้อมันก็จะยอมให้ทุกครั้งไป ขนาดเรื่องที่จะย้ายออกไปอยู่หอ พอบอกว่าจะให้มาอยู่กับเฮียตุลยังไม่อิดออดซักคำ
"อืม..แล้วแม่จะบอกมีนาให้ ว่างๆลูกก็พาน้องกลับมากินข้าวที่บ้านบ้างนะ" นายแม่รับคำเสร็จสรรพ
"ครับๆ แล้วผมจะพาไป"
หลังจากกดวางโทรศัพท์ นายตุลก็ยังคงนอนแผ่อยู่บนเตียงพลางกลอกตามองไปรอบห้องที่เต็มไปด้วยชั้นว่างเปล่า ที่ขนมาจากห้องข้างๆ ส่วนหนังสือยังกองแยกกันอยู่บนพื้น เพิ่งจะจัดห้องให้คนอื่นเสร็จ ห้องตัวเองคงต้องเอาไว้ก่อน คิดไปคิดมาด้วยความที่เหนื่อยอ่อน เปลือกตาก็เลยปิดไปทั้งอย่างงั้น
.
.
.
สนามหญ้าเล็กๆหน้าบ้านไม้สองชั้นหลังหนึ่ง จำได้ว่าเคยมาวิ่งเล่นกับน้องสาวบ่อยๆ ตอนที่แม่ไม่อยู่บ้านออกไปทำงาน บ้านที่อยู่ติดกันเป็นบ้านของอาจารย์ใจดีที่ชอบทำขนมให้กิน และมีลูกชายหนึ่งคนหน้าตาน่ารัก ถ้านับจากอายุเจ้าเด็กนั่นก็เป็นเหมือนน้องเล็กที่มักจะโดนพี่ๆแกล้งอยู่เสมอ ทั้งดึงแก้ม จับผูกจุก แต่เจ้าตัวก็ยังคงยิ้มแก้มป่อง แก้มใสนุ่มนิ่มที่ใครเห็นก็ต้องแกล้งหยิก และก้มลงไปฟัดแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว
นายตุลเอื้อมมือออกไปอย่างลืมตัว คว้าเอาไหล่เด็กน้อยตรงหน้าที่กำลังนั่งหันหลังให้เอาไว้ได้ในคราวนี้ กลิ่นแป้งเด็กหอมฟุ้งติดจมูก จนอยากจะก้มลงไปฟัดแก้มนุ่มนิ่มอย่างที่ใจหวัง ไม่ทันไรเจ้าตัวก็หันหน้ากลับมา รอยยิ้มไร้เดียงสาที่ทำเอาคนมองเผลอยิ้มตาม แต่พอจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเนียน ไหล่เล็กที่จับอยู่ก็กลับกลายเป็นกล้ามเนื้อแน่น เหมือนไม่ใช่ไหล่เล็กของเด็กน้อยคนเดิม คนที่กำลังยื่นหน้าเข้าไปกลับชะงักเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย แล้วดวงตาทั้งคู่ก็จำต้องเบิกกว้าง เมื่อได้เห็นเจ้าของใบหน้าเปื้อนยิ้มนั่นเต็มตาเป็นครั้งแรก!!!!
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!"
ปัง ปัง เสียงทุบประตูดังขึ้นสองสามครั้ง ก่อนที่ไอ้คนข้างนอกมันจะดันตัวเข้ามาเนื่องจากเจ้าของห้องไม่เคยล็อคประตูห้องด้วยความที่อยู่บ้านคนเดียวมาจนชิน
"เฮีย!!! เฮียเป็นไรอ่ะ?" เป็นไอ้หมีไวไวที่โดดเข้ามาทีเดียวถึงตัวเจ้าของห้องที่ยังนั่งทำหน้าตาตื่นตระหนกอยู่บนเตียง สายตาที่จับจ้องมองมาเหมือนคนที่กำลังสงสัยอะไรบางอย่าง
"ไอ้ไวไว...ไอ้เด็กเวร!!!" คนที่สะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมานั่งหอบหายใจ กำลังหงุดหงิดเต็มพิกัดเนื่องจากความฝันเมื่อกี้ ฝันบ้าบอคอแตกสิ้นดี อย่าบอกเชียวนะว่า เด็กเวรที่มาหลอกหลอนในความฝันบ่อยๆมันจะเป็น...!!! เป็นไปไม่ได้หรอกโว้ย!! ไม่มีทาง และไม่มีทางแน่ๆ ก็มันต่างกันราวฟ้ากับเหวนรกเลยนี่หว่า!!
"อ้าว...นี่ผมอุตส่าห์รีบวิ่งมาให้โดนเฮียด่าซะงั้นเหรอ!!" คนที่กำลังทำอาหารเย็นรีบวิ่งมาตาเหลือก เพราะได้ยินเสียงร้องตะโกนของเจ้าของบ้านดังลั่น นึกว่าลื่นล้มหัวฟาด หรือไม่ก็งานโดนไฟไหม้อะไรงี้ ที่ไหนได้ ดูจากสภาพ...น่าจะละเมอมากกว่าล่ะมั้ง แล้ว...ไอ้ไวไวมันเกี่ยวอะไรอ่ะครับ!!
"ไม่จริงอ่ะ แค่ฝันไปๆ" เสียงบ่นพึมพำของคนที่ยังนั่งอยู่บนเตียงฟังจับใจความได้แค่นั้น
"เฮียเป็นไรมากป่าว หรือจะไม่สบาย.." วายุยังคงนั่งมองคนบนเตียงอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยังไม่ได้รับคำตอบ
นายตุลยังคงนั่งจดจ้องใบหน้าของไอ้เด็กโย่งตรงหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด ถอดแว่นออกมาแล้วเอามือนวดระหว่างคิ้วเหมือนคนเครียดจัด กำลังบอกตัวเองว่าขอให้มันเป็นเพียงความฝัน ฝันที่ไม่มีมูลความจริง อาจเป็นเพราะวันนี้ทั้งวันอยู่กับข้าวของของไอ้หมีไวไวมันทั้งวันก็เลยเก็บเอาไปฝันบ้าๆ
"ไม่มีอะไร แค่ฝันไป" วายุยังคงเหลือบมองไอ้คุณเฮียอย่างแปลกใจ พอได้โอกาสเหลือบมองไปรอบห้อง ก็เพิ่งจะเห็นว่าชั้นหนังสือที่แต่ก่อนเคยอยู่อีกห้อง ถูกยกมากองรวมกันไว้ที่ห้องนี้จนหมด แถมหนังสือกับชั้นยังคงวางแยกกันอยู่
"เฮียยกหนังสือมาเก็บไว้ห้องนี้เอง งั้นหลังข้าวเย็น เดี๋ยวมาช่วยเก็บเข้าชั้นให้นะ" นายตุลเหลือบมองไปทางกองหนังสือแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมายาวเหยียด งานใหญ่อีกงานยังไม่เสร็จ แต่ก็ปวดไหล่จนต้องยกกำปั้นทุบไหล่นวดให้ตัวเอง
"ดีมาก กำลังขี้เกียจอยู่พอดี" ก็กว่าจะยกย้ายมาได้ เล่นเอาเสียเวลาไปทั้งวัน ตอนแรกจะเอาไว้ข้างนอกก็ไม่มีที่พอจะให้ตู้พวกนี้มันวางได้ แถมยังดูขัดหูขัดตาจนทนดูไม่ได้ ยกกลับมายัดให้ห้องจนได้
"ช่วงนี้ทางร้านของเรา มีบริการเสริมเป็นคอร์สนวดตัวให้ด้วย จะรับเพิ่มไหมครับ" ไอ้หมีไวไวมันทำเป็นดัดเสียงหล่อเลียนแบบโฆษณาในทีวีจนน่าเตะ แถมในมือยังถือทัพพีสำหรับทำอาหารอยู่อีกต่างหาก สงสัยคงจะรีบวิ่งเข้ามาตอนที่มันกำลังทำอาหารเย็นอยู่แน่ๆ
"ปากดี!! จัดหนังสือเสร็จก่อนเหอะ!!"
"โห่ยยย..คอยดูฝีมือไอ้ไวไวของเฮียเถอะนา!!" ไอ้เด็กโย่งบ่นพึมพำ ก่อนที่มันจะเดินออกไปจัดการอาหารเย็นที่ค้างไว้ให้เสร็จ แต่เจ้าของห้องยังคงนั่งนิ่ง เหมือนกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าสายตามองตามแผ่นหลังของคนที่กำลังเดินออกไป
อาหารเย็นมื้อนั้นผ่านไปอย่างเงียบเชียบ เพราะเจ้าของบ้านตั้งหน้าตั้งตากินโดยไม่พูดไม่จา ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องท่ามกลางสายตามึนงงของผู้อาศัย เหมือนกับว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปมันไม่เข้าไปกระทบโสตประสาทคนฟังก็เลยจำต้องอยู่เงียบๆอย่างเจียมตัว จนเก็บล้างจานเสร็จถึงได้กลั้นใจเดินเข้าไปในห้องเจ้าของบ้านอีกรอบ เพื่อทำสิ่งที่ตัวเองพูดไว้ให้สำเร็จ
“ไปมหาลัยเป็นไงบ้าง มีเพื่อนกับเค้าบ้างไหมเรานะ!?” ตอนที่วายุกำลังเก็บหนังสืออย่างเบามือที่สุดขึ้นชั้น เจ้าของห้องที่กำลังจัดหนังสืออยู่ชั้นถัดไปก็เอ่ยถามทำลายความเงียบ ทำเอาคนถูกถามหันมามองอย่างแปลกใจ
“มีเพื่อนสนิทที่ได้มาตอนไปรับน้องด้วยกันก็สองสามคน แต่จริงๆพวกก็รู้จักกันทั้งหมด” เฮียตุลพยักหน้า แต่ก็ยังทำเหมือนคิดอะไรอยู่ไม่เลิก
“ไปเฮฮากับเพื่อนบ้างก็ได้นะ เฮียไม่ว่าอะไรหรอก” วายุชะงักมือที่กำลังทำงาน หันมามองหน้าเจ้าของบ้านเต็มตา คนพูดยังคงตั้งหน้าตั้งตาจัดหนังสือโดยไม่หันมามอง
อาจเป็นเพราะ...บ้านหลังนี้เคยมีคนอาศัยอยู่เพียงลำพังแค่คนเดียว และอาจเป็นเพราะนั่นคือความตั้งใจของเฮียที่อยากจะอยู่เงียบ ๆ แต่ก็ดันมีไอ้ตัววุ่นวายเป็นใครบางคนเข้ามา ความรู้สึกดีใจลึก ๆ ตอนที่ได้ห้องของตัวเองตอนนี้มันกลับเลือนหายไปหมดเพียงเพราะคนฟังมันดันมองโลกในแง่ลบ
“ถ้าเฮียอยากอยู่เงียบๆผมจะไม่ทำเสียงดัง ถ้าเฮียรำคาญ ผมก็จะไม่มากวนใจ จะอยู่ในที่ที่เฮียอยากให้อยู่ แต่..แต่เฮียอย่าบอกว่าเบื่อไอ้ไวไวเลยนะ” นายตุลขมวดคิ้วเข้าหากันตอนที่ได้ยิน เดาเอาว่าไอ้เด็กโย่งตัวปัญหามันกำลังคิดเองเออเองในเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้ว
“อะไร!!? เฮียกลัวว่าเราเองนั่นแหละ จะเบื่อเพราะมัวแต่เกรงใจ กุญแจบ้านก็ทำไว้ให้แล้ว!!” ไอ้ไวไวหันมาทำหน้างงใส่
“ผมจะเบื่อทำไมอ่ะ”
“ไม่มีเวลาที่ต้องสังสรรค์กับเพื่อนรึไง ตอนเย็นก็ตั้งวง หรือไม่ก็..จีบสาวอะไรแบบนี้” พอได้ยิน ไอ้เด็กโย่งมันหัวเราะลั่นบ้าน ด้วยความหมั่นไส้ก็เลยยกขาเตะมันไปที จะอารมณ์ดีอะไรนักหนาของมัน
“อย่างแรกเลยนะ ผมกินเหล้าไม่ได้ เมาแล้วหลับ ไปตั้งวงกับเพื่อนก็ทำนั่งกินแต่กับแกล้ม เพื่อนมันก็ด่าเอา แล้วอีกอย่าง..ผมไม่มีหญิงให้จีบอ่ะ ทั้งที่หล่อขั้นเทพขนาดนี้แท้ๆ” วายุทำเป็นเก๊กท่าประหนึ่งว่าตัวเองเป็นนายแบบระดับเทพอย่างที่ตัวเองพูด แล้วก็ได้รางวัลเป็นหน้าแข้งของเฮีย ซัดเข้าที่ข้อพับ..ไม่เจ็บหรอก แต่ก็เล่นเอาล้มทั้งที่ยืนเก๊กอยู่นั่น
“สม!! หล่อตายเหอะ หน้ายังไม่ได้ครึ่งของเฮียเลยวะ!!”
“เฮียอ่ะ ชอบสกัดดาวรุ่งอยู่เรื่อย เกิดหน้าหล่อๆของผมกระทบกระเทือนขึ้นมา จะเอาอะไรหาเลี้ยง” นายตุลเหลือบมองอย่างหมั่นไส้ ทำท่าจะจัดให้อีกรอบ แต่ไอ้นายแบบหมีมันก็รู้ตัวทัน กระโดดหลบได้อย่างว่องไว
“จะเลี้ยงด้วยลำแข้งนี่แหละ มามะ ไอ้นายแบบ!!” ไอ้หมีไวไวกระโดดหลบลำแข้งของไอ้คุณเฮียที่เหมือนจะไม่ยอมออมมือให้เหมือนครั้งแรก ตอบโต้ ต่อต้านก็ไม่ได้ จำต้องยกธงขาวยอมแพ้ และยื่นคำขาด!!!
“ถ้าผมเดี้ยงไปล่ะก็ ไม่มีใครนวดให้เฮียนะ!!”
.
.
.
.
ก็นั่นแหละ”คำขาด”ที่ว่า กระผมไอ้ไวไวถึงต้องมานั่งนวดให้ไอ้คุณเฮียตอนที่จัดหนังสือเข้าชั้นเรียงเป็นระเบียบเสร็จสรรพ ยังดีที่ในกระเป๋ายังติดหลอดยาคลายกล้ามเนื้อมาด้วย เพราะตอนที่อยู่โรงเรียนเป็นนักกีฬาก็เลยต้องใช้มันบ่อยๆ ส่วนไอ้คุณเฮีย ตอนแรกก็นั่งให้นวดดีอยู่หรอก หลังๆสงสัยฝีมือการนวดจะดีมาก ก็เลยทิ้งตัวลงไปนอนสบายใจซะอย่างงั้น
“ดีไหมครับคุณผู้ชาย” ประชดครับ ประชดล้วนๆ ฝีมือดีขนาดนี้น่าไปเปิดร้านขายข้าว แล้วมีบริการนวดไหล่ให้ลูกค้าซะเลยดีไหม!!?
“เออ..ดีๆ ฝีมือใช้ได้ เดี๋ยวเฮียให้ติ๊ป” แหม...ไอ้คุณเฮียก็เนียนเล่นตามบทซะด้วยนะ แค่ไม่ไล่ตื้บแทนได้ติ๊ป กระผมก็พอใจมากแล้วเหอะ
“แล้วเฮียไปทำอะไรมา ถึงได้เส้นยึดขนาดนี้อ่ะ” วายุเหลือบมองคนที่กำลังนอนหลับตาสบายอารมณ์ แต่เห็นแล้วก็อดสงสัยไม่ได้
“ก็ย้ายของ...เอ่อ..พวกชั้นหนังสือนั่นแหละ” จะว่าไปถ้าจะย้ายห้องกันมากมาย ก็น่าจะรอให้กลับมาช่วยกันก็ได้ ไม่เห็นจะต้องทำเซอร์ไพรส์จนต้องเหนื่อยขนาดนี้เลย
“แก่แล้วนะเฮีย ทำอะไรเกรงใจสังขาร...เฮ้ย!!” จะอะไรซะอีก ก็เฮียแกเล่นตวัดขามาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว เกือบจะต้องลงไปนอนวัดพื้นข้างเตียงอีกรอบแล้วไหมล่ะ..ไอ้คุณเฮียโหด!!
“ปากดี!! เดี๋ยวจะโดนไล่เตะอีกรอบ” ..ไอ้คุณเฮียส่งสายตาขู่ อย่างว่าแหละผู้สูงวัยมักอ่อนไหวเรื่องอายุ หึ หึ
“คร้าบ ๆ ผมกลัวแล้วคร้าบบบบ” วายุสงบปากสงบคำบริการนวดให้ไอ้คุณเฮียไปได้ซักพัก ถึงได้รู้สึกว่าอีกฝ่ายชักเงียบผิดปกติ ลมหายใจเริ่มสม่ำเสมอ พอชะโงกหน้าไปมองถึงได้รู้ว่า ไอ้คุณเฮียโหดหลับลึกไปแล้ว
วายุค่อย ๆ บรรจงถอดแว่นออกจากใบหน้าคนหลับอย่างเบามือ ก่อนจะเคลื่อนตัวลงไปจากเตียงอย่างแผ่วเบา แล้วคลี่ผ้าห่มคลุมตัวให้ ไม่รู้ว่าสายตาของตัวเองไปหยุดนิ่งอยู่ที่ใบหน้าคนหลับตั้งแต่เมื่อไหร่ ยิ่งมองก็เหมือนอยากมองใกล้เข้าไปอีก ไม่รู้ตัวว่าขยับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่จมูกชนเข้ากับแก้มของคนหลับไปแล้ว
เฮือกกกกกกกกก....ซวยแล้ววววววว ไอ้ไวไว เอ็งทำอะไรลงไป...ว้ากกกกกกกกกกกกกก
ไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งกลับมาที่ห้องด้วยความเร็วเท่าไหร่แน่ ไม่รู้ว่าจะทำให้ใครบางคนตื่นจากฝันรึป่าว แต่เท่าที่ยังจำได้แม่นก็คือผิวเนื้อนุ่มๆอุ่นๆของคนที่กำลังนอนหลับ วายุทิ้งตัวลงนั่งอยู่ที่หน้าประตูห้องตัวเอง ก่อนจะยกมือสองข้างขยุ้มลงหัวอย่างสับสน หัวใจกำลังเต้นแรงเหมือนในอกมันจะระเบิด
“นี่มัน...อะไรกันวะ!!!???”
==================================
:-[
แอบกอด :กอด1: ผู้อ่านทุกท่าน
-
อยากกิน ไวไว :laugh:
-
กรี๊ดๆๆๆๆ รักกัน
-
เจ้าหมีไวไวเริ่มจะหลงรักเฮียตุลแล้วซิ ก็เฮียใจดีขนาดนี้นี่เนอะ ขนาดตัวเองเป็นคนจัดห้องให้ยังไม่ยอมบอกเลย น่ารักจริงๆ
-
หุหุ ไวไว น่ารักจริง ๆ
-
พี่เมย์บอกให้ไวไว อาการนี้เขาเรียกว่าตกหลุมรักคร่า
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่ารักน่าหยิกจริงๆ
ดาด้าขา พี่เมย์ขอไวไวกลับบ้านได้มะคะ ^^
-
ไวไวเริ่มมีใจแล้วดิ๊ :L1: :L1: :L1:
-
ช่วงหมีสับสน :laugh:
เฮียแกได้หอมในฝัน แต่น้องหมีนี้หอมจริง
หอมเสร็จวิ่งหนีอีก โอ๊ยยย เด็กอะไร น่ารักเกินไปแล้ว
-
ที่แท้เจ้าเด็กแก้มป่องในผันเฮียตุลก็เป็นน้องหมีไวไวเวอร์ชั่นยังไม่เติบโตเต็มที่นี่เอง 555
-
หืม ทำเป็นไม่รู้ตัว ทำเป็นไม่เข้าใจ คิดว่าเนียนแล้วสิ เจ้าไวไว
ชั้นรู้นะยะว่าแกตกหลุมหลุมรักเฮียโหดเข้าแล้วสิ หุ หุ
+1 ชอบไวไวที่ซู๊ดดดด
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ต่างคนต่างสับสน
+1
-
หุ หุ ทั้งสองคนแหละ ลึกๆในใจ ต่างก็คิดอะไรๆกับอีกฝ่ายล่ะเนอะ
แต่ยังไม่รู้ใจตัวเอง เอ..รึว่าจะรู้ แต่ต่างก็ทำเป็นกลบเกลื่อนก็ไม่รู้เนาะ
เอาเป็นว่า ดีค่ะดี เรื่องนี้จะได้กินไวไว เพราะดิชั้นไม่อยากกินมาม่าค่ะ
-
ไวไวน่ารักที่สุด :impress2:
ตกหลุมรักเฮียตุนเข้าแล้วล่ะสิ
+1 ค่ะคุณด้า
-
น่ารักจริงๆ เลยครับเรื่องนี้
มาเจิมช้าไปหน่อย แต่ก็จะติดตามต่อไปครับผม
-
เริ่มจะรู้สึกแล้ว แต่เมื่อไหร่จะรักกันอ่ะ
-
คนน้องรู้ตัวแระ
คนพี่ล่ะจ๊ะ เมื่อไรจะรู้ตัวกัน
+1 ให้ ดาด้าด้วยนะคะ
-
ไวไว ไวไฟมากไอ้หนู แอบหอมแก้มเฮียซะละ
สรุปแล้ว ไวไวเป็นพระเอก เฮียตุลเป็นนายเอก
ใช่มะ ... ผิดคาดไปหน่อย ...รอตอนต่อไปค่า
:pig4:
-
ไวไวน่ารัก :L1:
-
ตกหลุมรัก ขึ้นไม่ไหว ซะแล้วมั้งไวไว ๆ
น่ารักมากมาย :กอด1: :กอด1:
-
หวังว่าจะมีแต่ไวไว ไม่มีมาม่านะ
สรุปแล้วไวไวจะกินเฮียแทนใช่ป่ะเนี่ย ^^
-
เจ้าหมีไวไวเริ่มจะหลงรักเฮียตุลแล้วซิ
อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไปจังเลยน๊าว่าใครจะกินไวไว
หรือว่าใครจะโดนไวไวกินอิอิ o13
-
อ้ายยยยยยย เขินแทนเฮีย ฮ่าๆๆ
ปล. เวลาอัพตอนใหม่ อยากให้ใส่เลขหน้าด้วยอ่ะค่ะ จะได้กดเลย ฮ่าๆๆ ขอบคุณค่ะ^^
-
ไวไว น่ารักน่าชัง น่ากิน อิอิ
-
ค่อยๆเริ่มแล้ว
กิ้วๆๆๆๆ :o8:
-
เฮีย น้ำเดือดยัง จะกินไวไว
-
แอร๊ยยยย แอบจุ๊บๆแก้มเฮียตุลย์ด้วย.... :o8: น่าร้ากอ่าา
-
เพิ่งอ่านทันค่าาา เรื่องนี้ก็น่ารักอีกแล้ววว :-[
พี่ตุนก็น่ารักจัง ทำให้ทุกอย่างแต่เนียนว่าไม่ได้ทำซะงั้น ><
น้องไวไว (ไวไวให้ตลอดน้าคุณด้า อย่ามาม่านะคะ 555) เริ่มสับสนซะแล้ววว :L2:
-
ป๊าดดดดดด ฮ่าๆ :m20:
อย่างงี้เขาเรียกว่า จุ๊บแล้วทิ้ง นะจ๊ะไวไวจ๋า :laugh:
ทำแล้วชิ่งแบบนี้ ระวังเฮียแกมาเรียกร้องให้รับผิดชอบนะเออ o18
-
บทที่ 6.
หลังจากที่ฝันเพี้ยน ๆ ในครั้งนั้น กระผมนายตุลก็ยังโดนหลอกหลอนด้วยฝันสยองบ้างเป็นครั้งคราว จะปรึกษาใครก็ไม่ได้ ปากมันหนักเกินกว่าจะพูดออกไปว่าตัวเองฝันเห็นเด็กผู้ชายมาหลายเดือน และเพิ่งจะมารู้เร็วๆนี้เอง ว่ากลิ่นแก้มนุ่มที่ฝันถึงตลอดมา มันคือใครที่อยู่ใกล้นิดเดียว คิดแล้วก็กลุ้มจนปวดกบาล..ฝันไปได้ไงวะ!!
"..ตุ...ล..."
"นาย..ตุล..."
"ไอ้ตุลโว้ยยยยย!!!!"
"เฮ้ย!! จะตะโกนทำซากอะไรไอ้บ้า ตกใจหมด!!" คนที่กำลังนั่งเอามือเท้าคาง แล้วก็ปั่นดินสอในมือเล่นเพลินๆ ตกใจแทบร่วงจากเก้าอี้ที่นั่ง เนื่องจากโดนไอ้คุณเพื่อนหุ้นส่วนมาตะโกนใส่หู ชนิดที่ว่าแก้วหูชั้นกลางอาจจะสั่นสะเทือนได้
"เรียกจนปากจะฉีก มัวเหม่ออะไรอยู่วะ!!" ไอ้คุณเพื่อนเดินกลับไปนั่งเก้าอี้อีกฟากของโต๊ะทำงาน พร้อมกับชำเลืองมองมาด้วยสายตาไม่ไว้ใจ
"โทษที คิดอะไรเพลินไปหน่อย" คุณพิชหรือไอ้คุณเพื่อนพิชบอสใหญ่ของที่นี่ เพื่อนสมัยมหาลัยที่เรียนมาด้วยกัน เดิมทีบ้านของมันเปิดเป็นร้านขายพวกอุปกรณ์ก่อสร้าง และพอลูกชายคนโตเรียนจบมันก็เข้ามาปรับปรุงใหม่ให้กลายเป็นบริษัทรับก่อสร้าง และออกแบบเฟอร์นิเจอร์ พร้อมช่วยออกแบบตกแต่งภายในให้เสร็จสรรพ โดยมีหุ้นส่วนอย่างนายตุลคนนี้ควบคุมเกี่ยวกับเรื่องการออกแบบผลิตภัณฑ์
"นานๆโผล่หน้ามาทียังจะมานั่งเหมือนวิญญาณไม่เข้าร่าง" คำประชดที่ได้ยิน ทำเอาไอ้คนไร้วิญญาณทำท่าจะเอาดินสอในมือจิ้มพุงบอสใหญ่ของที่นี่อย่างไม่คิดจะเกรงใจ
"นอนไม่พอว่ะ ช่วงนี้เหมือนราหูเข้า พระเสาร์แทรก ดาวอังคารเข้าสิง สภาพก็เลยเป็น.."
"พอๆ อาการมากขนาดนั้น แนะนำให้ไปลอยอังคารเหอะ ตกลงว่าเป็นอะไรกันแน่วะ!!?" ไอ้คุณพิชยกมือขึ้นมาห้ามให้หยุดพูด เนื่องจากเกิดอารมณ์รำคาญขึ้นมา เดี๋ยวจะได้พาไปลอยอังคารทั้งที่ยังมีลมหายใจ
"ฝันร้าย.." ที่จริงก็ไม่อยากจะบอก แต่เพราะหลุดปากบอกออกไปแล้ว..มันก็เลย...
"อุ๊บ!! ฮ่าๆ เป็นเด็กสามขวบรึไงไอ้คุณตุล!! ฮ่าๆ" นี่แหละอาการของไอ้เพื่อนเลว พอรู้ความมันก็ระเบิดหัวเราะดังลั่นห้องอย่างไม่คิดจะเกรงอกเกรงใจ คนเค้ากลุ้มมันมองเป็นเรื่องตลกซะงั้น!!
"รู้งี้ไม่บอกก็ดีหรอก เดี๋ยวก็แช่งให้สำลักตายซะหรอก นิสัยว่ะ!!" ไอ้คุณบอสพิชมันยกมือปาดหางตาเนื่องมาจากหัวเราะเกินขนาด แถมยังยื่นหน้าเข้ามามองเหมือนกับมีอะไรติดอยู่บนหน้าเพื่อนมัน แล้วก็กลับไปนั่งหัวเราะเหมือนเดิม
"แล้ว..ฝันเห็นอะไรวะ แม่มดใจร้ายจะมากินตับ ปิศาจที่ลุกขึ้นมาจากหลุมแล้ววิ่งไล่ หรือไม่ก็ผีที่น่ากลัวในหนังสยองขวัญ!!?" คำคาดเดาของอีกฝ่ายไม่ได้ใกล้เคียงคำตอบในใจของนายตุลเลยซักนิด ให้มันเป็นอะไรในสามตัวเลือกนั้นอาจจะทำให้นอนหลับต่อ โดยที่ไม่ต้องตื่นมานั่งกลุ้มแบบนี้ก็ได้
"มัน น่า กลัว กว่า นั้น เยอะ!!" ตอนแรกก็ว่าจะลองปรึกษาคุณเพื่อนดู แต่พอหันไปเห็นสีหน้าอยากรู้อยากเห็นของมันแล้วก็อดหาเรื่องเอาคืนที่โดนหัวเราะเยาะไม่ได้ อย่างไอ้คุณพิชญะต้องแกล้งให้มันอยากถึงที่สุด หึหึ
"แล้ว..มันคืออะไรล่ะวะ!!?" เจ้าของความฝันแอบคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไป ทำท่าเหมือนจะกระซิบกระซาบคำตอบให้ฟัง แล้วเกรงว่าคนอื่นจะได้ยิน
"มันคือ...เรื่องที่บอกไม่ได้เว้ย!! ฮ่าๆ" คนที่ตั้งใจรอฟังถึงกับอึ้งค้าง ก่อนจะหันมาแยกเขี้ยวใส่ เพราะเพิ่งจะรู้ตัวว่าโดนเอาคืน พอจะคว้าคอไอ้เพื่อนจอมแกล้งมันก็ทิ้งตัวกลับไปนั่งหัวเราะที่เก้าอี้ตัวเดิม
ไม่ใช่คิดจะแกล้งเพียงอย่างเดียว แต่จะให้บอกใครยังไงว่าตัวเองฝันเห็นอะไร ก่อนหน้านั้นอาจจะเอ่ยถามได้เต็มปากว่าฝันเห็นใครบางคนที่ไม่รู้จัก แค่รู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด เป็นเด็กตัวน้อยที่มีกลิ่นหอมแป้งเด็กอ่อนๆ เจ้าของแก้มนุ่มน่าหลงใหลให้ต้องยื่นมือไปแตะสัมผัส แต่...ใครเลยจะรู้ว่าไอ้เด็กตัวเปี๊ยกนั่นมันจะเป็นใครบางคนที่รู้จักดีเสียด้วย แถมยังมาอยู่ใกล้เห็นหน้ากันทุกวันอีกต่างหาก..
"ว่าไง ไอ้คุณตุล จะบอกดีๆ หรือจะให้สืบความเอาเอง!!" คำขู่ที่ได้ยินไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกกลัวเลยซักนิด แถมยังยิ้มตอบกลับมาให้อีกต่างหาก แต่ยังไม่ทันที่การสืบสวนจะได้เริ่มขึ้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะหมดยกเสียก่อน
ก๊อก ก๊อก
"คุณพิชญะคะ นักศึกษาที่นัดสัมภาษณ์มาแล้ว จะให้ไปรอที่ห้องโน่น หรือพามาที่ห้องนี้ดีค่ะ!?" เลขาคนสวยของบอสเคาะประตูตามมารยาท ก่อนกะเปิดเข้ามารายงาน เพื่อนพิชหันมาพยักหน้าเป็นเชิงถาม ส่วนไอ้คุณหุ้นส่วนที่กำลังจะหนีหน้าก็จำต้องถอนหายใจออกมายาวเหยียด เพราะเดาได้ว่าเด็กที่จะมาสัมภาษณ์งานคงหนีไม่พ้น....ไอ้หมีไวไว
"ไปทำงานดิ ไอ้คุณบอส" นายตุลรีบไล่ให้เพื่อนกลับไปที่ห้องตัวเอง
"อย่ามั่วดิ เด็กใครก็สัมภาษณ์เองดิวะ" อ้าวเวร!! งั้นเค้าจะเรียกว่าสัมภาษณ์งานทำซากอะไรวะ สู้พามาทำงานเลยก็หมดเรื่อง แล้วอีกอย่าง..อุตส่าห์หลบหน้าไอ้เด็กโย่งนั่นมาได้สองสามวัน เหตุเพราะฝันเป็นตุเป็นตะนั่นแหละ มันทำให้ไม่กล้ามองหน้า แล้วก็แปลกอีกที่มันไม่มาตามเซ้าซี้คลอเคลียแข้งขาเหมือนแต่ก่อนด้วย
"ไอ้เพื่อนพิชคร้าบบบ"
.
.
.
ไอ้เพื่อนเลวเหอะ!! มันเจือกบอกว่าไม่มีสิทธิ์มาอ้างความเป็นเพื่อนในที่ทำงาน ดันเอาตำแหน่งมาบังคับให้สัมภาษณ์งานไอ้เด็กโย่งมัน(คงจะเอาคืนเรื่องที่ไปแกล้งมันไว้เมื่อกี้สินะ) แล้วจะสัมภาษณ์อะไรล่ะครับท่าน ไม่ได้เตรียมตัวอะไรมาด้วย แล้วก็ไม่รู้ว่าจะมาเข้าออฟฟิศอะไรเอาวันนี้ซินาไอ้คุณตุล
ก๊อก ก๊อก
"เชิญเข้ามา!!" เสียงเป็นทางการและออกแนวดุ ทำเอาเด็กที่จะเข้ามาสัมภาษณ์งานพิเศษถึงกับสะดุ้ง สายตาเหลือบมองไปทางเก้าอี้ทรงสูง ที่กำลังหันหลังให้อย่างเกรงใจ กลัวว่าจะมาในเวลาไม่ควร แต่พอเจ้าของห้องหมุนเก้าอี้กลับมา วายุก็ถึงกับอึ้ง
"ฮะ..เฮีย!!! เฮียมาได้ไงอ่ะ" ทั้งที่ตอนแรกกลัวแทบตาย แต่พอเห็นหน้าเจ้าของห้อง นักศึกษาที่จะมาสัมภาษณ์งานพิเศษก็ฉีกยิ้มออกมาได้ ก่อนจะวิ่งพรวดมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามทันที
"มาทำงานดิ ถามอะไรแปลกๆ" เจ้าของคำตอบไม่ได้หันมามองหน้าคู่สนทนาด้วย วายุกำลังคิดอยู่ว่า ใบสมัครที่รับมาจากเฮียวันนั้น ถ้าให้เดาตอนนี้ ใบสมัครที่เป็นชื่อโรงแรมก็คงเป็นที่ทำงานของพี่มีนา ส่วนอีกที่ก็เป็นของเฮียอย่างไม่ต้องสงสัย ...โชคดีจริงๆที่แวะมาที่นี่ก่อนเป็นที่แรก
"ไม่เห็นบอกซักคำ ว่าที่นี่ถิ่นของเฮีย" น้ำเสียงกึ่งงอนพร้อมกับหน้าบูดๆของไอ้เด็กโย่งตรงหน้า ทำเอาคนสัมภาษณ์งานที่เก๊กท่าผู้บริหารถึงขั้นหมดอารมณ์จะวางตัว
"ก็บอกให้เลือกเอง ไม่คิดว่าจะมาที่นี่ ก็เลยไม่ได้บอก" เฮียตุลทิ้งตัวลงไปพิงกับพนักเก้าอี้ พร้อมกับยกมือขึ้นมากอดอก ...ตั้งแต่เกิดเผลอใจไปขโมยแก้มของคนที่นอนหลับวันนั้น ก็เพิ่งจะมีวันนี้แหละที่กล้ามองหน้าเจ้าของแก้มตรงๆ กลัวว่าหากอีกฝ่ายรู้ จะไม่สามารถอยู่ใกล้ได้อีก รอดูท่าทีมาสองสามวัน แต่ก็ยังเหมือนปกติ...ก็แค่มีบอกว่างานยุ่งๆ แต่คิดว่าคงไม่เกี่ยวกัน...ล่ะมั้ง!!
"ถ้ารู้ว่าเฮียอยู่ที่ไหน.. ไอ้ไวไวก็ต้องมาอยู่แล้ว" คำพูดง่ายๆ ธรรมดาของไอ้เด็กโย่ง แต่มันกลับทำให้นายตุลเกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นในใจเป็นครั้งแรก แต่ก็ต้องรีบกลบเกลื่อนเป็นกระแอมกระไอไปแทน
"เออ!! แล้วอยู่ที่นี่เรียกพี่ตุลก็แล้วกัน ส่วนเฮียจะเรียกเราว่าวายุด้วย" เจ้าของชื่อขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ รู้สึกแปลกนิดๆ ที่ต้องเรียกตามแบบที่ไม่เคยชิน
"ทำไมล่ะเฮีย!!? ทำไมเรียกแบบเดิมไม่ได้?" เสียงถอนหายใจดังออกมายาวเหยียดก่อนที่จะได้รับคำตอบ
"ก็เพราะเฮีย ไม่อยากให้ใครมองว่าเราเป็นเด็กเส้น คนที่นี่อยู่กันแบบครอบครัวก็จริง แต่ก็ดูที่ผลงานเป็นหลัก" ไอ้เจ้าไวไวพยักหน้าหงึกๆ เหมือนกำลังพยายามทำความเข้าใจ แต่ก็ยังคงทำหน้าเป็นหมีมึนอยู่ดี นายตุลถึงได้พูดต่อให้จบ
"มันจะดีกว่าไหมล่ะ ถ้าเราได้รับคำชมว่าทำงานดี กับคำชมที่ว่าเพราะเราเป็นเด็กเฮีย.."
"ได้ครับพี่ตุล นายวายุคนนี้จะทำงานให้สมกับที่ไว้วางใจเลยครับ!!" ไอ้หมีโย่งทำเป็นยืดยกมือขึ้นตะเบ๊ะเหนือคิ้ว ทำยังกับว่าตัวเองได้รับมอบหมายให้ทำงานสำคัญระดับประเทศ ทั้งที่มัน...เพิ่งจะมาสัมภาษณ์งาน!!
"ยังไม่ได้บอกซักคำ ว่าจะรับเข้าทำงาน นี่คือการสัมภาษณ์โว้ย!!" พอเห็นไอ้ท่าทางมั่นใจแบบนั้น นายตุลก็อดหาเรื่องแกล้งไอ้หมีไม่ได้ ท่ายืดอกเมื่อครู่ก็เลยห่อเหี่ยว เหมือนใครปล่อยลมออกจากลูกโป่ง ทำเอาเฮียขี้แกล้งต้องกลั้นหัวเราะแทบตาย
"พี่ตุลอย่าใจร้ายซิคร้าบบบ สงสารนักศึกษาตาดำๆคนนี้เถอะ" จากท่าทีมั่นใจเมื่อครู่ กลายเป็นไอ้ไวไวที่หันมาทำตาวิ้งๆ เหมือนขอความเมตตา
"ตัวดำๆน่ะซิ ความเมตตาแถวนี้ไม่มีขายซะด้วย หึ หึ " เสียงหัวเราะสุดโหดของคนสัมภาษณ์ที่วายุได้ยินจนชินและแทบจะจำได้ขึ้นใจว่า หากได้ยินเมื่อใดไอ้ไวไวมันต้องกำลังตกที่นั่งลำบากทุกที
"อาหารเช้าและเย็นแบบพิเศษ แถมบัตรนวดไหล่ให้อาทิตย์หนึ่ง!!" ข้อเสนอทางการค้าที่ยื่นให้พิจารณาทำให้ไอ้คุณเฮียโหดเหลือบมองมาด้วยหางตาเหมือนจะบอกว่าไม่คุ้มค่ากับข้อแลกเปลี่ยน
"ติดสินบนนี่หว่า!!"
"ก็เฮียอ่ะ ชอบแกล้งไอ้ไวไวผู้น่าสงสารอยู่เรื่อย" เสียงไอ้นักศึกษาที่จะมาทำงานพิเศษนั่งบ่นหงุงหงิงไปตามเรื่องตามราว ไม่ได้หันมาเห็นรอยยิ้มเอ็นดูบนใบหน้าคนสัมภาษณ์ที่หลุดขำออกมาโดยไม่รู้ตัว
"ไปซิ จะพาไปแนะนำให้รู้จักผู้ร่วมงาน" ไอ้หมีหงอยไวไว หันมาฉีกยิ้มให้อย่างยินดี ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งตามหลังหัวหน้างานคนใหม่ไปติดๆ
“ผมอยากรู้..ถ้ากลับไปบ้านเราสองคนก็เป็นเฮียเป็นไอ้ไวไวเหมือนเดิมใช่ไหม” คำถามที่กระซิบเสียงเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน นายตุลก็เลยต้องพยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะตีบทขรึมเดินนำไปยังห้องผู้บริหาร และฝากให้เลขาคนสวยของไอ้คุณเพื่อนพาไปแนะนำตามแผนกต่างๆอีกที
เมื่อแนะนำตัวเสร็จสรรพ นายตุลก็ปล่อยให้นักศึกษาทำงานพิเศษได้ทำความรู้จักคุ้นเคยกับผู้ร่วมงาน ส่วนตัวเองกลับมาเก็บข้าวของเตรียมตัวจะขนงานกลับไปทำที่บ้าน แต่ก็อดที่จะชะโงกมองไปทางใครบางคนที่อยู่ร่วมบ้านเดียวกันไม่ได้ โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าหยิบขึ้นมากดเบอร์แล้วโทรออก
“จะกลับบ้านแล้วนะ ถ้าจะกลับด้วยก็ลงไปรอที่รถ” นายตุลกรอกเสียงลงไป แล้วกดวางทันทีที่ตัวเองพูดธุระเสร็จ ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปยังโต๊ะผู้ช่วยเพื่อมอบหมายงาน และสั่งผลิตตามรายการอีกสองสามคำ
พอเดินลงมาถึงลานจอดรถที่อยู่หลังตึก เจ้าของรถก็เหลือบมองไปรอบๆเหมือนคาดหวังว่าจะได้เจอหน้าของใครบางคนยืนรอด้วยใบหน้าหงอยๆ หรือไม่ก็ยิ้มแหยๆ แต่ก็ว่างเปล่า ..เสียงถอนหายใจดังออกมายาวเหยียด ก่อนจะเบียดตัวเข้าไปนั่งในรถ ไม่ได้รู้สึกสะกิดใจตัวเองเลยว่าสองสามวันที่หลบหน้าไอ้เด็กโย่งมา แต่พอได้พูดคุยกันเหมือนปกติตัวเองก็กลับเป็นฝ่าย’คิดถึง’โดยไม่รู้ตัว
นายตุลเหลือบมองไปทางตัวตึกออฟฟิศอีกรอบ ก่อนจะตัดสินใจสตาร์ทเครื่องยนต์แล้วเคลื่อนรถออกไปจากลานจอดรถ คิดซะว่ายังไงตอนกลับไปบ้านก็ต้องได้เจอหน้ามันอยู่ดี พอเลี้ยวรถออกไปบนถนน ใครบางคนที่ยืนรออยู่ที่ป้ายรถเมล์ก็โบกไม้โบกมือเรียกเยี่ยงเห็นรถแท็กซี่
“ผมนึกว่าจะไม่ทันเฮียซะแล้ว..” ไอ้โย่งไวไวพูดปนเสียงหอบ พร้อมกับเปิดประตูเข้ามานั่งในรถ
“ก็บอกให้รอที่รถ วิ่งมาทำไมที่นี่ล่ะ สมน้ำหน้า” วายุหันมายิ้มให้เจ้าของรถ เข้าใจความหวังดีของไอ้คุณเฮียว่าที่แกล้งทำห่างเหินก็เพราะไม่อยากให้ใครมองตนด้วยสายตาเด็กเส้น(เส้นใหญ่แห้งเสียด้วย) ก็เลยวิ่งอ้อมมารอที่ป้ายรถเมล์หน้าออฟฟิศเสียเลย ทั้งที่หวั่นๆ ว่าอาจจะคลาดกันได้ แต่ตอนที่เห็นรถเฮียเลี้ยวออกมาก็ทำเอายิ้มไม่หุบ
“ผมนี่เกิดมาโชคดีสุดๆไปเลยเฮียว่าไหม?” คนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถชำเลืองมองมาทางตุ๊กตาหมีควายหน้ารถอย่างสงสัย
“เพ้ออะไรอีกล่ะ เบื่อจริงๆไอ้พวกอารมณ์ศิลปิน” วายุหันมายิ้มให้ไม่สนใจคำด่าที่ได้ยิน
“ก็โชคดีที่มีคุณน้า พี่มีนา และมีเฮียไง คนอื่นต้องเสียอย่างถึงจะได้มาอย่างหนึ่ง แต่ผมได้มาตั้งหลายอย่าง ถึงตอนนี้แม่ที่อยู่บนสวรรค์คงมีความสุขไปด้วยแน่ๆ” นายตุลเหลือบมองหน้าคนพูดแวบหนึ่ง แม้ว่าบนใบหน้านั้นจะเปื้อนรอยยิ้ม แต่ก็ยังเหมือนมีกลิ่นเหงาๆเศร้าๆแฝงอยู่ในคำที่พูดตอนท้ายประโยค ไอ้หมีไวไวที่แม้จะชอบทำตัวกวนประสาท แต่ก็ไม่เคยต้องทำให้ใครต้องเป็นกังวลเรื่องของตัวเอง
“อยากกลับไปเที่ยวที่บ้านไหม..?” บ้านหลังที่ว่า ก็คือบ้านหลังเก่าของแม่ษาที่ปิดทิ้งเอาไว้ ในหนึ่งอาทิตย์คุณยายจะจ้างคนไปทำความสะอาดให้ แล้วตั้งแต่มันย้ายมาอยู่ที่บ้านไอ้ไวไวก็ยังไม่ได้ขออนุญาตกลับไปเลยซักครั้ง
“ช่วงนี้ผมคงยังไปไม่ได้ ปีหนึ่งมีเรียนทุกวัน แล้วไหนจะงานพิเศษที่นี่อีก” ไอ้ไวไวทำหงอยเสียงเศร้า ยกนิ้วขึ้นมานับตารางงานคร่าวๆของตัวเอง
“เสาร์-อาทิตย์นี้ มีนัดที่ไหนไหมล่ะ” คำตอบที่ได้เป็นการส่ายหัวเร็วๆตามแบบฉบับของเจ้าตัว
“คงอยู่บ้านทำความสะอาดอ่ะ เฮียจะให้ผมทำอะไรเหรอ” คนขับรถถอนหายใจเฮือก ก็เพราะข้อดีของมันก็คือมัวแต่คิดถึงคนอื่นก่อนเรื่องของตัวเองนี่แหละ ใครต่อใครถึงได้รุมห้อมล้อมมันนัก
“งั้นไปกัน” ไอ้ไวไวหันมาทำหน้างง
“ไปไหนอ่ะเฮีย ดรีมเวิร์ลผมไม่ไปนะ ฮ่าๆ เด็กๆเค้าเล่นกัน” นายตุลเหลือบมองกลับมาอย่างเอือมระอาจัด พร้อมกับเลี้ยวรถไปอีกทางแทนที่จะเป็นทางกลับบ้าน แต่กลับเป็นถนนที่เป็นทางตัดออกไปนอกเมืองแทน
“พาหมีไปปล่อยวัดมั้ง”
“เย้ยยย!! เฮียล้อเล่นป่ะ!!?” ไอ้หมีไวไวเหลือบมองตามตอนที่คนขับรถพยักหน้าให้มองทาง พอดีกับป้ายที่บอกทางเข้าวัดพอดี
“หึ หึ คนอย่างเฮียตุล พูดจริงทำจริง!!” วายุเหลือบมองคนขับรถ แกล้งทำเป็นเนียนสวมบทหมีที่กำลังจะโดนพาไปปล่อย แล้วโวยวายลั่นรถ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าทางที่กำลังไป มันมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางที่ไหน ...ก็นี่แหละไอ้คุณเฮียที่แสนใจดี แล้วแบบนี้จะไม่ให้ไอ้ไวไวมันปลื้มได้ยังไง
====================================
:haun5: ไอ้คุณเฮียจะพาไวไวไปไหนก็มิรู้ได้ ต้องมารอลุ้นอยู่ข้าง ๆ ใจ (เน่าสนิทเหอะ 555)
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม :กอด1:
-
เฮียขราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เฮียของนุ่น น่ารักที่สุด
ปล.เฮียจะพาน้องไปสาบานรักต่อหน้าพระประธานล่ะซี้ เอริ้กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เฮียเริ่มและ อ่ะ เฮียยยยยยยย ไวไวก็นะ เวลาอ่านตอนที่ไวไวคุยกับเฮียทีไร
ชอบนึกถึงพุดเดิ้ลทู๊กที แบบมันคงบ้องแบ๊ว น่ารัก น่าหยิกไปในตัว
-
เฮียน่ารักเนาะ หลบหน้าน้องหมีเองแล้วก็มาคิดถึงเค้าซะงั้นอ่ะ
โหดแต่เปลือก จริงๆแล้วก็เอ็นดูเจ้าหมีล่ะซิ
งานนี้ต่อให้พาไปปล่อยจริงๆไวไวก็เต็มใจไปล่ะ :-[
-
ไอ้คุณเฮียจะพาไวไวไปไหนก็มิรู้ได้ ต้องมารอลุ้นอยู่ข้าง ๆ ใจ
จริงจ้ะ จริงจ้ะ คุณด้า ไม่ดงไม่เดาล่ะ รอลุ้นเอาตอนหน้าละกันเนาะ
ยังไงๆ สายใยใจของเฮียกะน้องไวไวก็ผูกพันกระชับมั่นขันเกลียวกันอยู่แล้ว
-
น่ารักจิงๆๆๆ เฮียจะพาไปไหน :call: :call:
-
อ่านแล้วยิ้ม น่ารัก
-
ขอบคุณนะคะ ดาด้า ตอนที่ 5 ก็อาการเเรกเริ่มของคนเป็นโรคหัวใจไงจ๊ะ ไวไว ของเจ๊ อู๊ย น่ารักสุดๆอะ อ่านทันเเระตอนที่ 6 เอาไปไหนไม่รู้ รู้ๆเเต่ว่าตอนนี้หมีไวไว เริ่มกระดึ๊บ กระดึ๊บอยู่ที่ข้างใจเเล้วไง 55+++ คนเขียนเน่าเราเน่ากว่า
-
น่ารักกันจริง อ่านก่อนเตรียมตัวเข้าประชุม :jul3:
-
อิอิ เริ่มมีคิดมั่งแล้ว
-
พาหมีไปปล้ำ??? :laugh:
-
เฮียตุลยังน่ารักเหมือนเดิมเลย ใจดีกับเจ้าหมีไวไวจัง แถมเริ่มจะมีความรู้สึกดีๆกับเด็กโย่งซะแล้ว
อยากให้ทั้งคู่ได้อยู่ข้างในใจกันและกันเร็วๆจังค่า
-
ส่วนลึกในใจของทั้งคู่...ต่างก็โหยหาซึ่งกันและกันมาตลอด...เพียงแต่ไม่เคยรู้เลยว่าไอ่ความรู้สึกโหยหานั้นมันมีความหมายมากกว่าที่รู้สึก...
เฮียตุลเองก็เริ่มรู้สึกอะไรบ้างแล้วใช่มั้ยล่ะ...จะติดก็ตรงแค่ที่ว่า อีกฝ่ายเป็นผู้ชาย แถมยังอยู่ใกล้กันเกินไป ใกล้ใจใกล้ตัวกันมาตั้งนาน
จะให้คิดปุ๊บปั๊บมันก็คงจะไม่ได้ใช่ม่ะ...แบบนี้มันต้องหาตัวช่วยแล้วนะฮะคุณด้า...ขอตัวเร่งปฏิกิริยาสักคนสองคนสิฮะ
รับรองว่างานนี้เฮียของเรา(?) เค้าคงจะไม่ลังเลที่จะพิสูจน์ความรู้สึกตัวเองเป็นแน่แท้...คริคริ
ส่วนหมีไวไว...รายนี้ก็คงจะรู้สึกได้ไม่ยาก...เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่ารู้สึกกับเฮียแตกต่างกับเพื่อนตัวเองขนาดไหน
แต่มันอาจจะยังไม่แน่ใจ...และความกลัวในใจของหมีไวไวล่ะมั้ง...ริจะรัก ต้องอย่ากลัวสิหมีไวไวที่น่ารัก...คริคริ >///////<
-
ใครเป็นนายเอกอ่ะ
-
:impress2:
น่ารักเนอะ
-
เฮียกะน้องน่ารักกุ๊กกิ๊กกันดีจริง ^^
-
เฮียยยยยยยยยยยยพาน้องไปเปิดซิง แน่ๆ 555555555555
-
อ่าต่างคนต่างมีใจให้กันนิดๆแล้วสินะ
รอวันไวไวโดนกินหรือไวไวไปกินคนอื่นอิอิ
-
ถึงแม้เฮียจะปากกับการกระทำเป๋กันไปคนละข้าง แต่เฮียก็ใจดีกับไวไวของเรา(?)จริงๆนะ 5555+
ไวไวน่ารักเสมอต้นเสมอปลายอ่ะ >__< รักกันไวไวนะทั้งสองคน คึคึ
-
:L1:
-
ติดตามอ่านเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ
บวก 1 แต้ม ขอบคุณผู้แต่งก่อนค่ะ
เล่าเรื่องได้สนุกจังเลยค่ะ
นำเสนอบุคลิกของเฮียตุล กับ ไวไว ได้แตกต่างกันอย่างชัดเจนและมีมิติมากค่ะ
ทำให้รู้ที่มาที่ไปของความเป็นเฮียตุลกับไวไวได้อย่างรวดเร็วในการบรรยายสั้นๆ
อ่านแล้วถึงจะฮา แต่ก็ยังเห็นความเหงาที่ซ่อนไว้ของเฮียตุลกับไวไวค่ะ
รอลุ้นต่อไปว่าใครจะอยู่ข้างใจใครก่อน หรือว่าทั้งสองเขาอยู่ข้างใจกันมานานแล้ว
ขอบคุณมากๆอีกครั้งนะคะ :3123:
-
น่ารัก....ติดตามอย่างใกล้ชิดค่ะ.....
ไวไว อิอิ
-
พาไป
ต้มยำ
ทำแกง
ดีป่ะ
-
น่ารักอ่ะ เดี๋ยวมาเม้นนะ
-
เฮียน่ารักเนอะ :impress2:
-
บทที่ 7.
กว่าจะถึงจุดหมายปลายทางที่คาดก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่ม ก่อนหน้านั้นก็แวะกินข้าวตามทางที่ขับรถผ่าน และซื้อของใช้ที่จำเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะใครบางคนมาโดยไม่มีการเตรียมการล่วงหน้า แล้วรถของไอ้คุณเฮียก็แล่นเข้าไปจอดสนิทตรงหน้าบ้าน ก่อนที่เจ้าของบ้านจะเปิดประตูรถแล้ววิ่งขึ้นไปเปิดไฟรอ ยังดีที่ตัวเองพกกุญแจติดตัวไปไหนๆด้วยตลอดเวลา ก็เลยไม่ต้องแวะไปขอจากบ้านคุณยายของเฮีย
"เฮียน่าจะแวะไปเอาเสื้อผ้ามาก่อน ถ้าจะค้างอ่ะ" ไอ้เจ้าของบ้านบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ก่อนจะเดินนำเข้าไปข้างใน นายตุลยืนมองไปรอบ ๆ บ้านที่ติดอยู่ในความทรงจำตอนเด็กอีกครั้ง สถานที่ที่เคยมาวิ่งเล่น กินขนม หรือแม้กระทั่งนอนค้างก็เคยมาแล้ว
"ไม่ได้ทิ้งเอาไว้บ้างรึไง เผื่อวันไหนกลับมาเที่ยวอีก จะได้ไม่ต้องขนเสื้อผ้ามา" เจ้าของบ้านมันวิ่งหายเข้าไปในห้องของตัวเอง เปิดตู้รื้อค้นเสื้อผ้าที่ทิ้งเอาไว้ออกมาสองสามชุด เผื่อให้แขกคนสำคัญได้เลือกตามความพอใจ แต่ก็อดกังวลนิด ๆ ไม่ได้
"มีแต่เสื้อผ้าเล่นกีฬาของผม เฮียจะใส่ได้ไหมอ่ะ" แทนที่จะยื่นมาให้ ไอ้หมีไวไวมันกลับยกเสื้อผ้าที่จะเอามาให้คนอื่นใส่ไปพิสูจน์กลิ่นซะงั้น เนื่องจากไม่มั่นใจแม้ว่าจะจำได้ว่าตัวเองซักเอาไว้แล้วก็ตาม แต่ก็ทิ้งเอาไว้ในตู้ กลัวมันจะเหม็นอับจนไอ้คุณเฮียไม่กล้าใส่ ยังไม่ทันจะได้สำรวจให้ทั่วเสื้อกับกางเกงในมือก็โดนคว้าไปซะก่อน
"เป็นหมาดมกลิ่นรึไง" นายตุลคว้าข้าวของที่สันนิษฐานว่าจะเป็นของตัวเองมาถือเอาไว้เสียเอง ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องทำแบบนั้น แค่..รู้สึกว่ามันเกิดอาการร้อนขึ้นมากะทันหัน พลันนึกไปถึงเรื่องความฝัน ตอนที่ไอ้หมีไวไวมันทำจมูกฟุดฟิดดมกลิ่นเสื้อผ้าก็เลยเอื้อมมือไปก่อนที่จะหาเหตุผลได้ แล้วก็กลบเกลื่อนด้วยการด่ามันออกไป
"ก็แค่กลัวว่ามันจะมีกลิ่นอับ เฮียกลับไปนอนบ้านยายไม่ดีกว่าเหรอ" แม้ว่าจะยังแปลกใจ แต่วายุก็ยังกังวลเรื่องที่หลับที่นอนของไอ้คุณเฮียอยู่ดี
"จะนอนที่นี่ จะทำไมวะ!!?" คำตอบแรกที่อยู่ในใจเจ้าของบ้านคือ'เฮียเอาแต่ใจ' แต่มันก็แค่นั้นติดอยู่ที่ปาก ไม่กล้าที่จะพูดออกไป เกรงว่าจะได้โดนเตะเป็นของหวานก่อนนอน
"คร้าบ ๆ ผมจะได้ไปเตรียมที่ให้ เฮียนอนห้องผมก็ได้" ไอ้คุณเฮียพยักหน้าแบบขอไปที เดาเอาว่าคงเข้าใจ ก่อนจะคว้าเอาถุงของใช้ที่จำเป็นเดินเข้าไปทางห้องน้ำ ..เป็นผู้อาศัยที่ไม่สนใจเจ้าของบ้านซักนิด
วายุถอนหายใจออกมายาวเหยียด ก่อนจะเดินไปไหว้รูปของแม่ที่วางอยู่บนหิ้ง ดีนะว่าสภาพบ้านสะอาดอยู่แล้ว คาดว่าคนของบ้านคุณยายจะมาทำให้เมื่อไม่นานมานี้ บรรยากาศเดิม ๆ ห้องเดิม ๆ ที่ชวนให้นึกถึงวันเก่า ๆ แม้ว่าจะมีกันอยู่สองคนแม่ลูก แต่ก็ไม่เคยมีวันไหนไม่มีความสุข กลิ่นของความทรงจำที่ทำได้แค่คิดถึง ทำเอาเจ้าของห้องนั่งน้ำตาซึมจนไม่ได้สังเกตว่ามีใครบางคนมายืนอยู่ข้างหลัง
"เป็น อะไร ไป "
"เย้ยยยย เฮียอ่ะ ตกใจหมดเลย!!!" หัวใจดวงน้อย ๆ ของไอ้ไวไวจะวายตายดิ!! ก็พี่ท่านเล่นย่องมาข้างหลังทำกระซิบเสียงเย็น ๆ ที่ข้างหู คือแบบว่าที่เป็นอันตรายต่อหัวใจ ไม่ได้กลัวผีหรอกครับท่าน แต่ไอ้หน้าขาว ๆ ของเฮียที่เคยทำให้ลืมตัวมาอยู่ในระยะประชิดนี่ต่างหาก..หัวใจจะวาย!!
"แล้วมานั่งทำอะไรเงียบ ๆ ตรงนี้ล่ะ ไหนบอกมาเตรียมที่นอนให้ ไม่เห็นจะมีเสียงอะไรขยับ" วายุทำหน้ายุ่ง เพราะมันจริงอย่างที่โดนกล่าวหา มัวแต่นั่งทำอารมณ์ศิลปินเพลินไปหน่อย ไม่ได้ขยับไปไหนซักทาง ผ้าห่มกับหมอนยังอยู่ในอ้อมแขนเหมือนเดิม
"ผมเพิ่งได้กลับมาบ้าน หลังจากเสร็จงาน ก็เลย..." ยังพูดไม่ทันจบ ฝ่ามือของเฮียก็วางลงบนหัว แล้วจับโยกไปมา เหมือนย้อนไปยังตอนที่เป็นเด็ก วายุเหลือบมองเจ้าของฝ่ามือเหมือนความอบอุ่นมันตื้นตันอยู่ในอกทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรออกมา
"แม่ษายังไม่ได้ไปไหนนี่ ยังอยู่กับเรา คอยมองดูเราอยู่ห่าง ๆ เข้าใจไหม?" นายตุลแกล้งขยี้มือไปมา จนเส้นผมของไอ้เจ้าไวไวดูยุ่งเหยิงเหมือนคนเพิ่งตื่น สายตาที่จ้องมองกลับมาไม่ได้เป็นเด็กน้อยที่มองมาเหมือนก่อน แต่อะไรบางอย่างในแววตาทำให้ต้องหดมือกลับมาอย่างรวดเร็ว
เพราะญาติทางสายเลือดเพียงคนเดียวเสียไปแล้ว ตั้งแต่บัดนั้นวายุก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก แม้ว่าจะมีครอบครัวของเฮียตุนคอยโอบอุ้ม แต่ความรักของคนเรา..ไม่เหมือนกัน และไม่มีใครที่จะสามารถมาทดแทนใครได้ เหงาก็ต้องทำใจ คิดถึงก็ทำได้แค่แหงนหน้ามองฟ้า ไม่กล้าจะเข้าไปหาใคร กลัวจะโดนรำคาญ..แต่กับคนตรงหน้า..
"เฮีย...ขอกอดทีได้ไหม..?" คำถามที่ได้ยินทำเอาไอ้คุณเฮียหันมาทำตาโต จ้องหน้าเจ้าของคำถามเหมือนไม่เคยเห็น
หมับ!! ยังไม่ทันจะได้ตอบตกลง ไอ้เด็กโย่งมันก็โยนข้าวของที่นอนในอ้อมแขนตัวเองทิ้ง แล้วโผเข้ามาคว้าตัวเข้าไปกอด แถมยังซบหน้าลงมาอีก ทำเอาคนที่โดนกอดนั่งตัวแข็งไม่รู้ว่าจะเอามือไม้ไปวางไว้ที่ไหน เข้าใจว่าไอ้หมีไวไวมันอาจจะกำลังต้องการอ้อมแขนของใครบางคน แต่..คือ..มันตั้งตัวไม่ทันเว้ยเฮ้ย!!
"อะ..เอ่อ..ไวไว เฮีย..."
“เฮีย..ผมขออยู่กับเฮียตลอดไปได้ไหม ถ้าวันข้างหน้าเฮียมีครอบครัว ก็ให้ผมเป็นอะไรก็ได้ เป็นคนทำความสะอาดบ้าน เป็นคนทำอาหาร หรือจะให้ดูแลลูกของเฮีย ไอ้ไวไวก็จะทำ แต่...แต่ขอแค่เฮียอย่าไปไหนอีกเลยนะ” คำขอยาวเหยียด คนพูดยังคงซบหน้าอยู่ที่อกไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา เลยไม่ทันได้เห็นว่าสีหน้าคนฟังเป็นแบบไหน
...’อย่าไปไหนอีก’ งั้นเหรอ มันคงจะหมายถึงตอนเด็ก ๆ ตอนที่นายแม่แต่งงานใหม่ แล้วย้ายออกไปจากที่นี่ นึกถึงสายตาของเด็กชายวัย 6-7 ขวบ เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ที่ยืนมองรถของเฮียมันที่เคยเดินตามก้น เคลื่อนออกไปไกลสุดสายตา แล้วจากนั้นไอ้เฮียตุลใจร้ายมันก็ไม่เคยที่จะกลับมาเยี่ยมน้องซักครั้ง จนได้มาเจอกันอีกครั้งตอนที่ไม่เหลือใครซักคนข้างกาย
“อย่าตามติดเฮียให้มากนักเลย ซักวันเราเองก็ต้องมีครอบครัวของตัวเองไม่ใช่รึไง..?” นายตุลตบที่หลังเบา ๆ ไอ้เด็กโย่งตัวโตก็ยังคงกอดไม่ยอมปล่อย ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตอนที่พูดประโยคเมื่อกี้ออกไป ทำไมในใจมันถึงรู้สึกโหวงเหวงแปลก ๆ
“เฮียคือครอบครัวของผม เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง ผม....อุ๊บ!!” ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยค ฝ่ามือของคนฟังก็เอื้อมมาปิดปากเอาไว้ ส่วนคนพูดเองมันก็ยังไม่เข้าใจตัวเองกับสิ่งที่เพิ่งจะหลุดปากพูดออกไปเมื่อครู่
“รู้ตัวไหม ว่ากำลังพูดอะไร เข้าใจรึป่าว!!?” สีหน้าของเฮียตุนเหมือนคนกำลังตกใจ มือยังคงอุดปากเอาไว้ไม่ให้พูดต่อ เหมือนกับว่ากำลังกลัวว่าตัวเองจะได้ยินอะไร ตอนที่ในใจกำลังสับสน และไอ้คนพูดเองมันก็ไม่รู้ตัว
“อ๊ม อ้อ โอ๊ด” เสียงอู้อี้ที่จับใจความได้ว่าเป็นคำขอโทษขอโพย แต่ปลายจมูกกับริมฝีปากที่จงใจกดลงกลางฝ่ามือ ทำให้นายตุลต้องรีบดึงมือตัวเองออก ในใจของตัวเองมันกำลังสั่น จนไม่กล้าจะหันกลับไปมองหน้าอีกคน ความรู้สึกสับสนกำลังตีกันให้วุ่นแข่งกับเสียงเต้นของหัวใจ
ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นแค่ไอ้เด็กไวไวแท้ ๆ ทำไมต้องไปรู้สึกแปลก ๆ แบบนั้นด้วย แค่คิดก็จำต้องรีบก้าวขาออกมาจากในห้อง แค่อยากจะออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก เผื่อว่าจะคิดอะไรออกมาได้บ้าง ที่ผ่านมานายตุลคนนี้ไม่เคยให้ใครเข้ามาใกล้หัวใจเกินความจำเป็น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร พอได้รับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่าย จำต้องเป็นคนที่ถอยห่างออกมาเสียเอง เหมือนกับว่ากลัว...กลัวที่จะสูญเสียความเป็นตัวเองไป
“เฮีย...ผมขอโทษ จะไม่ทำแบบนั้นอีก อย่าโกรธผมเลยนะ” วายุที่เดินตามมาเงียบ ๆ เหลือบมองแผ่นหลังของอีกคนอย่างอาลัย ในใจกำลังกังวล กลัวว่าจะไปทำให้โกรธ กลัวว่าจะไม่ได้พูดคุยเหมือนเดิมอีก กลัว...กลัวว่ารอยยิ้มที่อยากเห็นจะหายไป
“...อย่าทำแบบนั้นกับใครอีก ถ้ายังไม่เข้าใจความหมายของมัน” ไอ้หมีไวไวที่ยืนมองพื้นพยักหน้าหงึก ทำเอาคนมองแอบถอนหายใจออกมายาวเหยียด ...ไม่ว่ายังไงก็ตามไอ้หมีโย่งตรงหน้ามันก็ยังเป็นเด็ก คงทำไปเพราะอยากจะอ้อน หรือไม่ก็คิดถึงแม่ษาอะไรแบบนั้น
“เฮีย...” นายตุลเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าที่เอ่ยปากเรียกชื่อตัวเอง แต่กลับไม่พูดอะไรออกมาได้แต่ยืนนิ่ง จ้องมองมาด้วยแววตาที่ยากจะอธิบายได้
“ไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว เฮียจะไปกราบแม่ษาหน่อย” ไอ้เด็กโย่งยังคงยืนจ้องมองมา แต่ไม่พูดอะไร เหมือนมันมีอะไรติดอยู่ที่ปากทำให้พูดออกมาไม่ได้ คนที่บอกจะไปกราบเจ้าของบ้านก็เลยรีบชิ่งด้วยการหมุนตัวกลับหลังแล้วเดินหนีมาทันที
วายุยังคงยืนมองตามแผ่นหลังของไอ้คุณเฮียจนกระทั่งเดินหายไปอีกห้อง ก่อนที่จะระบายลมหายใจออกมายาวเหยียด อยากจะพูดสิ่งที่มันอัดอั้นอยู่ในอก แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมา ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจ แต่เพราะไม่มั่นใจต่างหาก ว่าพูดออกมาแล้วคนฟังจะรับมันได้...กลิ่นหอมของสบู่อ่อน ๆ ยังติดอยู่ปลายจมูก กลิ่นของคนที่คิดถึงและเฝ้ารอมาตลอดโดยไม่รู้ตัว
นายตุลก้าวขายาว ๆ ออกมายังห้องรับแขก ลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก นึกก่นด่าตัวต้นเหตุอย่างไอ้เด็กโย่งอยู่ในใจ เพราะมันคนเดียวถึงต้องหนีออกมาหัวซุกหัวซุนขนาดนี้ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นรูปของแม่ษาที่วางอยู่บนหิ้ง ถึงได้สาวเท้าเข้าไปใกล้แล้วยกมือไหว้เจ้าของบ้านใจดีคนก่อน
แกร๊ก!!!
ยังไม่ทันจะได้อธิฐานหรือกราบไหว้ขอเจ้าที่เจ้าทาง เผื่อเวลาพักผ่อนจะได้ไม่ต้องมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใด ๆ มารบกวน เสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ที่ข้างนอกประตูบ้าน ทำให้นายตุลต้องหรี่ตามองออกไป แต่เพราะข้างนอกมันมืดสนิทก็เลยเดาไม่ออก ว่าเสียงที่ได้ยินอาจจะเป็นแค่ลมพัดจนอะไรบางอย่างแถวนั้นขยับก็เป็นได้
ด้วยความที่อยากรู้อะไรแล้วต้องได้รู้จนมันติดเป็นนิสัย หลังจากที่ยกมือไหว้กราบแม่ษาเสร็จเรียบร้อย นายตุลก็เลยค่อย ๆ ย่องออกไปดูที่หน้าบ้าน เพื่อความปลอดภัยต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าไม่ได้คิดไปเอง และไม่ใช่ขโมยที่แอบย่องขึ้นมาบนบ้าน
หมับ!!!
“จ๊ากกกก!!” สัมผัสตรงไหล่ทำให้ตวัดศอกไปข้างหลังด้วยสัญชาตญาณ แล้วปล่อยหมัดตามไปอีกที
พลั่ก!!!
“โอ๊ย...ผมเองเฮีย เจ็บนะ!!” โดนเป้าหมายเต็ม ๆ ครับพี่น้อง ที่มุมปากไอ้หมีไวไวบัดนี้แตกจนเลือดซิบ แถมยืนตัวงอเป็นกุ้งเนื่องจากโดนสอยพุงไปอีกทีแบบไม่มียั้ง ถึงขั้นร้องครางหงิง ๆ
“ไอ้เด็กเวร!! ใครใช้ให้มาแบบเงียบ ๆ ล่ะโว้ย!!!”
“ก็ผมเห็นเฮียทำอะไรไม่รู้ ก็เลยเดินมาดู เจ็บอ่ะเฮีย” วายุบอกเสียงเบาเนื่องจากขยับปากมากไม่ได้ กลิ่นคาวกับรสปะแล่ม ๆ ทำให้รู้ได้ไม่ยากว่าได้เลือด ใครจะไปรู้ว่าเวลาตกใจไอ้คุณเฮียจะโหดได้ขนาดนี้ ดีนะไม่จระเข้ฟาดหางใส่มาอีกดอก ไม่งั้นไอ้ไวไวคงได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มแหง ๆ
“ปากแตกนะซิ ไม่มีอะไรประคบซะด้วย หรือจะย้ายไปค้างบ้านยายกันดี!!?” ไอ้คุณเฮียโหดชะโงกหน้าเข้ามาดูผลงานตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมา แม้จะเจ็บปาก แต่วายุก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ ขืนไปตอนนี้โอกาสที่จะได้อ้อนก็หมดกันนะซิ
“ไม่ไป..แต่เจ็บอ่ะเฮีย เป่าให้หน่อยนะ..นะ..” คนที่เป็นตัวต้นเหตุแทบจะยกมือมะเหงกกะโหลกแทนคำขอ ตัวมันก็ไม่ใช่เล็ก ทำมาอ้อนยังกับตัวเองตอนอายุสี่ห้าขวบ แล้วไอ้สถานที่ที่ให้เป่า ปากมันไม่ใช่เรอะนั่น!!! ไอ้เด็กเวร!!!
“ไม่ใช่อาจารย์หมอผีจากสำนักไหนนะโว้ย ที่แค่เป่าก็หายเป็นปลิดทิ้ง ว่าแต่...เมื่อกี้มันอะไร!!?” ต้องรีบเบนความสนใจไปเป็นเรื่องอื่น เรื่องที่ยังติดใจว่าเสียงที่ตัวเองได้ยินก่อนจะหันไปชกปากไอ้หมีขี้แกล้ง แต่พอชะโงกหน้าไปมองอีกครั้ง ก็ไม่เห็นเงาอะไรซักอย่างที่เคลื่อนไหวอยู่ข้างนอก
“ลมพัดล่ะมั้ง หรือไม่ก็...” วายุจงใจหยุดพูดแค่นั้น ทำเอาไอ้คุณเฮียที่กำลังสนใจเหม่อมองออกไปข้างนอกหันขวับกลับมามอง
“ก็...ก็มันอะไรล่ะวะ อย่ามาทำให้กลัวนะเว้ย..ยาก!!!” อ่ะโธ่!!! อยู่บ้านคนเดียวมาจนชิน ก็แค่บ้านหลังนี้มันเงียบกริบ ไม่มีทีวี ตู้เย็น หรือวิทยุ มีแค่ไฟฟ้าส่องสว่าง แล้วก็มีเจ้าของบ้านใจดีคนก่อนที่ตอนนี้อยู่บนสวรรค์ แล้วข้างนอกก็มืดสนิทจนมองไม่เห็นอะไร ยากเหอะ!!ที่จะไม่กลัวเว้ยเฮ้ย!!
“ไม่เอาดีกว่า ถ้าผมพูดไป กลัวว่าเฮียจะนอนไม่หลับนะซิ” วายุยกมือลูบแขนตัวเอง พลางแกล้งทำท่าสยดสยองจนขนลุกขนพอง แล้วเหล่มองไปหน้าบ้านเหมือนหวาดระแวงอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น พอเหลือบมองไปทางไอ้คุณเฮียโหดอีกที โดดเข้าไปยืนแอบอยู่ตรงมุมเสาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“พอ ๆ ไม่ต้องเล่าไม่อยากรู้แล้ว!!” พอรู้ตัวว่าเสียฟอร์ม นายตุลก็รีบเดินหนีเข้าไปในบ้าน ตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะไม่สนใจอยากรู้อยากเห็นแล้ว
“คืนนี้เฮียนอนที่ห้องผมเลยนะ เดี๋ยวผมไปนอนที่ห้องแม่ก็ได้” เท่านั้นแหละ คนที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องหันกลับมามองทันที
“คิดจะหนีไปนอนเตียงกว้าง ๆ ของแม่ษาคนเดียวอ่ะดิ!!” วายุรีบส่ายหน้ารัว แกล้งทำหน้าซื่อกลบเกลื่อนรอยยิ้มที่อะไร ๆ มันเริ่มเข้าแผนการที่วางไว้ในใจได้ไม่ยาก
“หรือเฮียจะไปนอนห้องแม่ก็ได้ เดี๋ยวผมนอนที่ห้องนั้นเอง..”
“ดีมาก!!” อ้าว..ซะงั้น ไอ้ไวไวเกิดอาการเหมือนทำฟลาวส์ในสนามแข่ง ทำได้แค่เดินคอตกตามหลังไอ้คุณเฮียเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง หวังจะไปช่วยย้ายหมอนกับผ้าห่มไปที่ห้องใหญ่ของแม่ แต่พอเข้าไปถึง ไอ้คุณเฮียที่ตกลงใจจะไปนอนอีกห้อง กลับทิ้งตัวลงนอนบนเตียงซะอย่างงั้น
“อ้าว...เฮียไม่ไปนอนห้องแม่เหรอ เดี๋ยวผมช่วยย้ายของให้” พอจะเอื้อมมือไปคว้าผ้าห่ม ไอ้คุณเฮียก็ขยับไปจนตัวชิดฝาผนังห้อง แล้วตบมือตรงที่ว่างที่ยังคงเหลือให้พอนอน....ตะแคงข้างได้
“อย่าเรื่องมาก นอนมันด้วยกันที่นี่แหละ มาเร็ว ๆ เอาหมอนมา” ไอ้คุณเฮียบอกอีกรอบ พร้อมกับถอดแว่นไปวางไว้บนหัวเตียง
ถึงขั้นอึ้งซิครับ ไอ้หมีไวไวทำอะไรไม่ถูก ใจหนึ่งก็อยากจะโดดพรวดลงไปนอน แต่อีกใจก็กลัวว่าเกิดเฮียแกละเมอเหมือนวันนั้นขึ้นมาอีก จะไม่กลิ้งตกเตียงลงมาเอวเคล็ดหรอกรึ แต่..โอกาสทองเยี่ยงนี้จะปล่อยให้หลุดมือไปก็โง่เต็มที เอาวะ!! ถือว่าคุ้มค่ากับการปากแตกในครั้งนี้
“เฮียอย่าละเมอถีบผมตกเตียงอีกนะ” วายุยังคงนั่งกอดหมอนอยู่ที่ขอบเตียง พร้อมกับเหล่ตามองไปทางคนที่นอนก่อนอย่างไม่ไว้ใจ จะนอนที่พื้นกระดานห้องก็ยังไงอยู่ มีเวลามาปัดกวาดเช็ดถูซะที่ไหน
“หึ หึ ก็ไม่แน่ ระวังตัวเอาไว้ก็แล้วกัน!!” เวรกรรม!!! เป็นคำราตรีสวัสดิ์ที่ดีมากเหอะ!! มีเฮียกับเค้าอยู่คน ก็มือหนักเท้าหนักเหลือเกิน จะขยับมากก็ไม่ได้ เพราะเตียงห้องนี้มันเป็นเตียงเดี่ยวสำหรับนอนคนเดียว แล้วดูตอนนี้...ผู้ชายตัวโตเกือบจะพอ ๆ กันสองคนลงมานอนเบียดกันอยู่
วายุค่อย ๆ พลิกตัวหันกลับไปมองคนที่อยู่ข้างหลังตอนที่ได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ บ่งบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายจมอยู่ในห้วงของความฝันไปแล้ว ใบหน้าที่ไร้กรอบแว่นกำลังหลับสนิทโดยไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ในระยะประชิดขนาดนี้ ก่อนที่จะแกล้งทำเนียนขยับตัวเข้าไปใกล้โดยไม่ทำให้คนหลับรู้ตัวตื่นขึ้นมาปล่อยหมัดปล่อยแข้งใส่ พอกะระยะได้ วายุก็สอดแขนตัวเองวางไว้บนหัว นอนตะแคงหันหน้าเข้าหาไอ้คุณเฮียได้สำเร็จ
ขวับ!!!
“อุ๊บ!!” ไอ้ไวไว คิดว่าจะตายเสียแล้วครับท่าน ก็จู่ ๆ ไอ้คุณเฮียดันพลิกตัวกลับมา แล้วยกขาขึ้นมาเกี่ยวเอวกระผมเอาไว้เยี่ยงเป็นหมอนข้าง ได้ยินเสียงพึมพำ แล้วจากนั้นทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะเงียบปกติ ...คนที่ยังคงลืมตาโพลงในความมืดเพราะเกรงจะโดนยันตกเตียงนี่ดิ ยังคงนอนเกร็งตัวตรงไม่กล้าขยับเขยื้อนกาย...
.....เมื่อยแทบตายเถอะครับท่าน แต่กระผมก็ไม่อยากให้ตอนเช้ามาถึงเร็ว ๆ เลยเหอะ ให้ตายซิ!!
=====================
:-[ ไอ้คุณเฮียก็เนียนเนอะ (กลัวผีก็ไม่บอกน้องมันไปตรง ๆ )
ว่าแต่...คำคาดเดาของแต่ล่ะท่าน...ช่าง....มองเห็นภาพกันเลยทีเดียว ว่าคิดอะไรกันอยู่ :m20:
(คนเขียนก็แอบหวังบ้างนิดหน่อย กร๊ากกกกก)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน
ในที่สุดก็อยู่ข้างใจ(แล้วมั้ง) 5555
มาถึงตอนนี้ทุกคนรู้ความหมายของชื่อเรื่องกันยัง คึคึ
แอบกอด :กอด1: ทุกคนก่อนวิ่งจากไป คึคึ
-
ปาดดดดดดดดดดดด
แล้วจิ้ม :z13: :z13:
อ่านแล้ว เฮียใจดี๊ใจดี พาไวไวกลับมาเที่ยวบ้านด้วย
แถมให้นอนเตียงเดียวกันอีก ไวไว กำไรเห็นๆเลย
คุณเฮียขา โหดจริงจัง โหดอย่างนี้เดี๋ยวไวไวช้ำหมดนะ
นี้ก็โดน 2 หมัดปากแตกเลือดซิบไปแล้ว คืนนี้จะมีอะไรไหมเนี่ย
-
ถ้าเค้าเป็นไวไวน๊าเค้าจะแอบลูบกาจู๋เฮีย
555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
-
แอร๊ยยย.....ไวไว ก็ใช่ย่อยน๊า...หึหึ พูดซะพี่ตุลหลอนเลยเชียว..อิอิ..
ก็เนียนกอดกันไป คริคริ :กอด1: :z2:
-
เอาวะ นิดหน่อยก็ยังดี
+1 สำหรับความคืบหน้าของไวไว อิ อิ
-
ทั้งเฮียและไวไว
ก็แอบเจ้าเลห์ด้วยกันทั้งคู่
o18 o18
แต่ก็ร๊ากกกกกกกกกกกกกก ทั้ง 2 คนเลยน๊ะ
:กอด1: :กอด1:
-
จริงๆนะ
เรายังงงๆ เลยว่าใครเป็นพระเอก
ระหว่างเฮีย กับไวไว
ก็เฮียดันกลัวผีซะได้
-
:L1:
-
เจ้าไวไวนี่ก็ไวสมชื่อเนอะ เกือบได้บอกความในใจกับเฮียตุลแล้ว แต่เห็นทำตัวซื่อๆแบบนั้นจริงๆแล้วเจ้าเล่ห์สุดๆ หลอกให้เฮียกลัวจะได้นอนด้วยกัน คริคริ น่ารักดีอ่ะ
-
น้องหมีไวไวรู้ใจตัวเองแล้วสินะ
เหลือแต่เฮีย ยอมรับกับใจตัวเองเร็วๆนะเฮีย
เพราะน้องมันน่ารักซะขนาดนี้ ยังไงเฮียก็หนีไปไหนไม่รอดอยู่แล้วล่ะนะ 555+
-
แล้วตกลงว่าเสียงอะไรล่ะดาด้า
หรือจะเป็น ...
เมื่อไรจะได้อยู่ ข้างกาย ล่ะจ๊ะ
-
ขอบคุณนะคะ ดาด้า ไวไว+เฮียโหด น่ารักอะ รู้จักอ้อนด้วย เเหม ฉลาดใช่ย่อยมีการวางเเผน เเต่จะดีเหรอ ที่อยากให้เฮียเเกอยู่ท่านั้นจนถึงเช้าอะ อาจตายเอานา เพราะ 1. เลือดลมเดินดีเกินหายใจไม่ทัน 2. ตะคริวกิน ทำให้ระบบไหลเวียนเลือดมีปัญหา 55+++
-
น่ารักจริงๆ เลยครับ
มารอตอนต่อไปครับ อิอิ
-
+1 คุณด้าแทนคำขอบคุณ
ไวไวเจ็บตัวเสียก่อนกว่าจะได้นอนกอดเฮียแบบสมใจนึก
เฮียก็กั๊กจังเลยนะ รักน้องชอบน้องก็แสดงออกมั่งก็ได้
เดี๋ยวน้องมันน้อยใจหนีไปอยู่กับคนอื่นแล้วจะหนาว
.....
-
สงสารไวไว น้องไม่มีใคร
นายตุลก้อฟอร์มจัด คิดมาก
+1
-
คริ วันนี้ไม่ได้อยู่ทำหน้าที่ ตามมาเก็บตกหื้อหนูหม่าด้วยความร้ากกกกกกก
รับไปโลด ^o^
ยังดีที่ตัวเองพกกุญแจติดตัวไปไหนด้วยตลอดเวลา (มันรูปร่างเหมือนประโยคคำถามอ้ะ น่าจะเป็น “ไปไหนๆ ไม่ก็ ไปไหนมาไหน ด้วยตลอดเวลามากกว่านิ)
ตอนที่ไอ้หมีไวไวมันจมูกฟุดฟิดดมกลิ่นเสื้อผ้า (มัน”ทำ”จมูกฟุดฟิด ..แล้วก่อนคำว่า ก็ ก็ไม่น่าจะมีการเว้นวรรคด้วยนิ มั้ย?)
แต่กลับไม่พูดอะไรออกมาได้แต่ยื่นนิ่ง (ยืน ไม้เอกเกินมางิ)
ไอ้ไวไวเกิดอาการเหมือนทำฟลาวส์ในสนามแข่ง (ฟาล์ว)
..................
น่ารักเนอะ นอนเบียดกันด้วยอะ แหม่ๆๆๆ
ที่ไม่ไปนอนเตียงแม่ษา ไม่ใช่เพราะกลัวแม่ษามาหาหรอกมั้งเฮียขรา สงสัยจะอยากได้หมอนข้างขบเผาะซะล่ะมาก โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอตอนต่อปายๆๆๆ
-
เด็กก็น่ารัก
ผู้ใหญ่ก็น่าเอ็นดู
อยากอ่านฉากหวานๆเร็วๆ
-
แล้วไวไว จะหลับหรือนั่น
-
เฮียอะ ป๊อด ไวไวเด็กกว่าแท้ๆยังพร้อมเปิดมากกว่าเลย
-
อ่านผ่านๆแล้วรู้สึกว่าเรื่องคงความ ใส สะอาด บริสุทธิ์ ไว้ได้นานดี
ชอบไปอีกแบบหนึ่ง ถ้าถึงตอนรักกันคงหวานชื่นแน่ๆ
ตอนนี้ขอกลับไปอ่านอย่างละเอียดก่อน
ให้กำลังใจคนเขียนครับ
-
ปากแตกเลยทีเดียว... - -"
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มารออ่านด้วยคนค่ะ
-
ชอบครับ :L2: ขอแบบสะอาด ๆ แบบนี้ไปนาน ๆ นะครับ :o8:
-
อุ้ยๆๆเล่นซะนอนตัวเกร็งไปทั้งคืนแน่เลย
สงสารไวไวจริงเชียวมันน่าจะมีไรต่ออีกสักหน่อยน๊าอิอิ o13
-
ไวไวเจ้าเล่ห์นินายน่ะ แหมทำให้เฮียมานอนด้วยจนได้ แต่ทำไมตัวเองต้องดูเกร็งๆแบบนั้นด้วย ไมไม่แกล้งเนียนกอดหรืซุกไปเลย หุ หุ หุ
-
ไวไว จอมวางแผน เป็นพระเอกแน่ ๆ :o8:
เฮียตุลกำลังจะโดนเด็กกิน :laugh:
-
ไวไวรู้แล้ว แล้วเฮียตุนล่ะ รู้หรือยัง
ลุ้นๆๆๆ ให้เฮียรู้ตัว รู้ใจ กล้าๆหน่อย
บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ :3123:
-
ปากแตกแต่ได้นอนกอด...คุ้มเนอะ :impress2:
บวก1ค่ะคุณด้า
-
น่าร๊ากกกกกกกกจัง
:-[ :-[
ไวไวไวไวไวไวรู้ใจตัวเองแล้ว :impress2: :impress2:
+1 :pig4:
รอตอนต่อปายยยนะคร๊าฟ
:call: :call:
-
ต่างคนต่างรู้สึกดีต่อกัน
-
ไวไวชัดเจนมากอ่ะ 555+
เฮียเอ๊ยย ถ้ากลัวก็บอกไปสิ ก๊ากกกกกก
ตกลงนี่เฮียรับใช่ป่ะ *0*~~~
พออยู่กับไวไวแล้ว เฮียไม่น่าจะรุกได้เลยอ่ะ =_=;
ตามต่อไปปปป
-
บทที่ 8.
อืม....อุ่น สบาย นุ่มนิ่มเหมือนในฝัน แล้วทำไมรู้สึกเหมือน...เตียงมันแคบไปจนดิ้นขยับไปไหนไม่สะดวก แต่เดี๋ยวนะ!!! ไอ้แก้มนุ่มอุ่นที่นึกว่าสัมผัสในความฝัน เฮ้ยยยย ย ย ย ย ย ย ......
ไอ้ตุลขอไว้อาลัยให้กับตัวเองเป็นเวลา 3 วินาทีเหอะ ก่อนจะลุกพรวดขึ้นมานั่งตาเหลือก แม้ว่าจะสายตาสั้น แต่ด้วยระยะเผาขนขนาดนี้ ต่อให้ไม่ต้องหยิบแว่นมาใส่ก็เห็นภาพได้อย่างชัดเจน หน้าของไอ้เด็กโย่งที่แนบติดกับจมูก สัมผัสถึงเนื้ออุ่นที่ยืนยันว่าเป็นเรื่องจริงหาใช่ความฝัน ...เอาอีกแล้วซิ อ๊ากกกก!!! ดีนะที่เจ้าตัวมันยังไม่ตื่นลืมตา จะได้หาเรื่องชิ่งลุกไปก่อน
"ไอ้ตุล!! ไอ้บ้าเอ๊ย!! ตุ๊ยๆ" หอมเข้าไปได้แก้มสากๆของผู้ชายด้วยกัน ต้องรีบไปแปรงฟันบ้วนปากก่อนเหอะให้ตาย!!
คนที่ตื่นก่อนพยายามตะเกียกตะกายลุกออกไปจากเตียงแคบๆให้เบาที่สุด กลัวว่าหากไอ้หมีโย่งที่ยังนอนหลับมันลืมตาขึ้นมา แล้วเกิดรับรู้สภาพเมื่อกี้ขึ้นมา ไอ้คุณเฮียคนนี้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ดันคิดไปได้ยังไงว่าไอ้ไวไวมันเป็นหมอนข้างแล้วยังจะกลิ้งไปซุกมันอีก โธ่!! ชีวิตไอ้คุณเฮีย!!
.
.
ไอ้คนที่แกล้งนอนนิ่งอยู่บนเตียงค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นสำรวจความปลอดภัย พอเห็นแผ่นหลังของใครอีกคนลับหายออกไปนอกห้อง วายุถึงค่อยผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก นี่ถ้ารู้ว่าไอ้ไวไวมันตื่นก่อน ตั้งแต่ตอนที่เฮียแกซุกตัวเข้ามา แถมยังเอาจมูกมาชนที่แก้มอีกหลายครั้ง...คงไม่ได้ตายดีแน่ โดนซ้อมอีกแหงๆ ตะ...แต่ว่า...ความรู้สึกสุขจนล้นอกนี่มัน...มันน่ายอมเสี่ยงตายดูซักครั้งนะ
"ไอ้คุณเฮียโหด!!"
วายุพึมพำกับตัวเอง รู้สึกเจ็บจี๊ดที่มุมปากเนื่องจากแผลที่โดนเมื่อคืนมันคงจะอักเสบ อยากจะยิ้มแทบตาย แต่ก็ทำได้แค่ทำแววตาไหวระริกเป็นประกาย เหมือนกับคนที่มีความสุขจนจุกอก นอนเหลือบตามองเพดานอยู่สักพัก นับหนึ่งถึงร้อยในใจ พอครบถึงค่อยลุกตามคนที่ตื่นก่อนออกไปข้างนอก
"เฮียตื่นแล้วก็ไม่ยอมเรียกผมมาด้วย" เฮียตุลที่เปิดประตูบ้านออกไปนั่งสูดอากาศยามเช้าที่ข้างนอกเพียงแค่หันมา แล้วหันกลับไปมองที่หน้าบ้านอย่างเก่า
"ที่นี่..ยังเหมือนเดิม" วายุย่อตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวที่ว่าง ฝังตรงข้ามหน้าบ้านมีร้านค้าแผงลอยเล็กๆ ที่มักจะมาตั้งขายกับข้าว อาหารเช้า หรือไม่ก็พวกขนมปัง น้ำเต้าหู้ เพราะหากเดินเท้าต่อไปอีกไม่ถึง 300 เมตรก็จะเป็นโรงเรียนที่เปิดสอนตั้งแต่ประถมถึงมัธยมปลาย ยังดีที่วันนี้เป็นเช้าวันเสาร์ จึงไม่ค่อยมีเสียงแตรรถและคนที่มาส่งลูกหลานไปโรงเรียนเหมือนวันธรรมดา
"บางครั้ง..เวลาก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งหรอกเฮีย" คนที่กำลังนั่งเหม่อมองไปที่หน้าบ้าน ชำเลืองสายตากลับมามองคนพูดที่นั่งอยู่ข้างๆ เหมือนได้เห็นบรรยากาศเหงาๆรายล้อมอยู่รอบตัว สายตาที่มองตรงไปข้างหน้าเหมือนกำลังมองความทรงจำในอดีตของตัวเอง เกินกว่าจะมองเห็นสิ่งที่เป็นปัจจุบันตรงหน้า
นายตุลเหลือบมองไปรอบๆบริเวณบ้าน เหมือนได้เห็นเด็กหญิงเด็กชายวัย 6-8 ขวบ วิ่งเล่นกันอยู่ที่หน้าบ้าน เสียงหัวเราะ ร้องไห้ และเสียงโวยวายของผู้ใหญ่ที่ทำโทษยามที่เด็กๆทะเลาะกันเอง เด็กชายตัวเล็กแก้มป่องที่เอาแต่เดินจับชายเสื้อของพี่ชายใหญ่สุดทั้งที่ตัวเองเพิ่งจะโดนแกล้งมา แทนที่จะติดพี่สาวใจดีที่คอยปลอบอยู่เสมอ...มาคิดถึงเอาป่านนี้..
"เพ้อแต่เช้า!! หิวแล้ว.. ไปหาอะไรกินกันเหอะ!!" อารมณ์กำลังได้ที่ ก็โดนกระชากกลับมาอย่างเร็วจนแทบจะตามไม่ทัน หันกลับมาอีกทีไอ้คุณเฮียเดินหายเข้าไปในบ้านและกลับมาพร้อมกับกุญแจรถในมือ
"เฮียจะเอารถออกเหรอ เดินไปก็ได้นะ แค่นี้เอง" เจ้าถิ่นของที่นี่เอ่ยปากห้ามเอาไว้ เพราะระยะเวลาเดินจากบ้านไปจนสุดประตูรั้วโรงเรียนไม่ได้ไกลมาก แล้วอีกอย่างคนที่ออกมาซื้อของแถวนี้ในวันหยุดส่วนมากก็เดินเท้า หรือไม่ก็จักรยาน
"กระเป๋าตังค์อยู่ในรถต่างหาก จะเอาออกไปทำไมให้เปลืองน้ำมันล่ะ!!?" คนที่เดินถือกุญแจรถมาเก้อ ทำเป็นกลบเกลื่อนได้อย่างแนบเนียน แถมตอนเดินออกไปที่รถยังไปสะดุดเข้ากับกิ่งไม้แห้งให้อับอายอีก คงจะร่วงลงมาเมื่อคืนซินะ นี่ไงสาเหตุของเสียงหลอนเมื่อคืน..คิดแล้วก็เจ็บใจไม่หาย!!
"เฮียไม่ต้องหรอก เดี๋ยวมื้อนี้ผมเลี้ยงเอง!!" วายุตะโกนบอก แต่ไอ้คุณเฮียก็เหมือนไม่ยอมฟัง แถมยังทำเหมือนไม่สบอารมณ์อะไรซักอย่างแต่เช้า แบบนี้มันต้อง...จัดไปชุดใหญ่
"เฮ้ย!! เดี๋ยวดิโว้ยยยย" ไม่ทันล่ะครับท่าน ไอ้ไวไวมันวิ่งมาคว้าข้อมือ ก่อนจะออกแรงฉุดให้เดินตามไปได้อย่างไม่ยาก
พอออกมาที่ตลาด(อันที่จริงเรียกว่าหน้าบ้านก็ได้) แม่ค้าแถวนั้นก็ทักทายอย่างเป็นกันเอง คงเป็นเพราะตอนที่แม่ษายังอยู่เป็นที่รักใคร่ของทุกคนแถวนั้น ตัววายุที่เป็นลูกชายเพียงคนเดียวก็เป็นเด็กดี คำถามเดิมๆซ้ำๆ อย่างเช่นว่า ‘เป็นยังไงบ้าง’ หรือ ‘ไปอยู่ที่ไหนมา’ กับคำบ่นของแม่ค้าที่บอกว่าคิดถึง ทำเอาคนโดนทักแทบจะเดินฉีกยิ้มไปได้ตลอดทาง ทั้งที่ยังจูงข้อมือของใครอีกคนให้ตามมาด้วย
“เฮียจำป้าโจ๊กได้ไหม” ไอ้ไวไวหันกลับมาถาม แถมทำเนียนไม่ยอมปล่อยมือ ทางนี้ก็ไม่กล้าสะบัดแขนออกกลัวว่าจะกลายเป็นจุดสนใจ ต้องปล่อยให้ไอ้เด็กโย่งเดินนำต่อไป
“จำได้ซิ แกยังขายอยู่ไหม..?” ป้าโจ๊กจริงๆแล้วมีชื่อว่าป้ามะขาม แต่ด้วยความที่แกขายโจ๊กมานานทุกคนก็จะเรียกแกติดปากว่าป้าโจ๊กๆ คุณป้าตัวอวบอ้วนแต่ใจดี ขายโจ๊กเหมือนไม่เอากำไร ใส่ทุกสิ่งอย่างที่คนสั่ง แล้วไม่คิดเงินเพิ่ม
“ตอนนี้แกเปิดเป็นร้านอาหาร ตอนเช้าและตอนเย็นขายโจ๊ก ตอนเที่ยงขายอาหารตามสั่ง” ไวไวหันมาบอกพร้อมกับเดินนำไปหยุดที่หน้าร้านข้าวที่เสียงดังพอประมาณร้านหนึ่ง ที่อยู่เกือบจะถึงหน้าประตูโรงเรียน
“อ้าว!!! นั่นมันวายุไม่ใช่เหรอลูก มาๆเข้ามานั่งข้างในก่อนเร็ว!!!” ทั้งที่ร้านแกกำลังวุ่นวาย ป้าโจ๊กแกก็ยังหันมาเห็นลูกค้าหน้าประจำของแกเข้าจนได้ แถมยังใช้กระบวยตักข้าวกวักให้เข้าไปนั่งในร้านที่มีลูกข้าแน่นขนัด
“ของผมเอาเหมือนเดิมครับ แล้ว..เฮียอ่ะ ใส่ไข่ด้วยป่ะ!!?” วายุฉีกยิ้มให้คุณป้าพร้อมกับสั่งเมนูของตัวเอง ก่อนจะหันมาถามอีกคนที่ยังคงยืนนิ่ง เหมือนกำลังเลือกเครื่องที่จะใส่ในโจ๊กของตัวเอง อาการคิดหนักจนคิ้วขมวดเข้าหากันก็เลยไม่ทันได้เห็นว่าคุณป้าเจ้าของร้านหันมายิ้มให้ลูกค้าหน้าประจำอย่างนึกเอ็นดู
“เอา...ทุกอย่างพิเศษไข่ด้วยครับ” ป้าโจ๊กแกยิ้มให้หลังจากที่ลุ้นรอฟังอยู่นาน
“สรุปว่า..เหมือนเดิมสองชามนะ” วายุพยักหน้ายืนยัน ก่อนจะกระตุกแขนให้อีกคนเดินตามไปหลังร้าน เนื่องจากลองประเมินด้วยสายตา ไม่น่าจะมีที่ว่างให้นั่ง และเนื่องจากได้รับสิทธิ์พิเศษเป็นทั้งลูกค้าประจำ และเป็นเพื่อนของลูกชายเจ้าของร้าน ก็จะได้รับอนุญาตให้ไปนั่งที่โต๊ะหลังบ้านได้ตอนที่ร้านกำลังอยู่ในสภาวะฉุกเฉินเยี่ยงนี้
ซักพักโจ๊กสองชามหอมกรุ่นก็ถูกยกใส่ถาดมาวางตรงหน้า ไอ้คนที่ลืมตัวไปว่าปากตัวเองยังเจ็บเพิ่งจะมารู้ตัวเอาตอนที่ต้องห่อปากเป่าของร้อนตรงหน้าตัวเอง แค่เผลอตัวชิมไปแค่ช้อนเดียว ถึงกับสะดุ้ง เพราะมุมปากที่แตกยังคงเจ็บระบม แถมกระพุงแก้มคงจะไปโดนฟันด้วย มันก็เลยเจ็บคูณสอง
“อูยยยย แสบอ่ะ” แล้วดูไอ้คุณเฮียดิ นั่งคนโจ๊กของตัวเองสบายใจซะเหลือเกิน ไม่แม้จะเหลือบมองไอ้ไวไวซักนิดว่ามันกินไม่ได้ครับท่าน
“มองอะไร? ของตัวเองมีก็กินไปดิ!!” ไอ้คุณเฮียยกชามโจ๊กของตัวเองหลบเหมือนกลัวว่าจะโดนแย่ง โทษทีเถอะคร้าบบบ ช่วยมองหน้าไอ้ไวไว แล้วดูทีเหอะว่าขนาดของตัวมันเองยังกินลำบากแล้วจะเอาปัญญาที่ไหนไปแย่งของคนอื่นมาอีก
“ใจร้ายชะมัดเหอะ!!” คนที่กำลังนั่งเป่าควันชามโจ๊กของตัวเองชำเลืองมอง เมื่อได้ยินเสียงบ่นพึมพำ เห็นไอ้หมีโย่งไวไวมันทำหน้างอ พร้อมกับคนโจ๊กในชามเหมือนไปโกรธใครมาซักชาติ แล้วก็สังเกตเห็นจนได้ รอยช้ำตรงมุมปากที่เกิดเพราะความที่ไม่ได้ตั้งใจ (จริงๆนะ)
“เอามานี่ดิ!!”
“อ้าว!! เฮียยังจะมาแย่งผมอีก...ทำไม...ล่ะ..!!?” วายุแทบจะโดดคว้า ตอนที่มีมือดียื่นมาคว้าชามโจ๊กตรงหน้าตัวเองไป ยังไม่ทันจะโวยวายได้จบประโยค ชามโจ๊กของไอ้คุณเฮียที่เป่าจนอุ่นพอประมาณก็ถูกเลื่อนมาตรงหน้า ทำเอาคนปากเจ็บนั่งทำหน้างงไปอึดใจ ก่อนจะอมยิ้มกับตัวเอง
“ยังจะเรื่องมากอีกไหม!!? หรือจะไม่กิน!!?” นายตุลเหลือบมองใบหน้าอมยิ้มของไอ้เด็กโย่งอย่างไม่สบอารมณ์ นี่ถ้าไม่ติดว่ารอยตรงปากตัวเองเป็นคนทำ จะไม่ยอมใจอ่อนให้ขนาดนี้หรอกนะ
“ถ้าเฮียใจดีแบบนี้บ่อยๆนะ..?” ไอ้เด็กโย่งพูดพร้อมกับจ้องมองมาด้วยแววตากรุ้มกริ่ม..ไอ้เด็กเวร!!! ใครเค้าสอนให้มองผู้ชายด้วยกัน ด้วยแววตาแบบนั้นวะ!!!
“แล้วจะทำไม..?” น้ำเสียงเหมือนหาเรื่อง ไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกสลดเลยแม้แต่น้อย ไอ้ไวไวมันยังคงยิ้มกริ่ม แถมด้วยการตักหมูในชามตัวเองมาให้สองสามชิ้น
“ก็ถ้าเฮียใจดี ผมก็จะดีใจมากๆไง” วายุตักโจ๊กที่พร้อมกินขึ้นมาแตะที่ปากตัวเอง แต่สายตายังคงจับจ้องไปที่คนตรงหน้า อยากจะบอกว่าโจ๊กที่ตัวเองเคยกินอยู่ประจำ แต่วันนี้มันกลับอร่อยที่สุดในโลก
“พูดมาก!! กินๆเข้าไปก่อนที่จะเปลี่ยนใจเอาคืน” พอโดนตวาดแบบนั้นเข้า ไอ้หมีไวไวมันก็ยกแขนขึ้นมากั้นชามโจ๊กตรงหน้าตัวเองเอาไว้ ประหนึ่งโจ๊กข้าใครอย่าได้มาแตะ กลายเป็นไอ้หมีเพี้ยนตัวเดิมแทนไอ้เด็กอารมณ์ศิลปินที่ชอบพูดจาให้คนฟังนึกแปลกใจอยู่เรื่อย
นายตุลส่ายหน้าพร้อมกับเปิดปากหัวเราะ ทั้งเอือมระอากับความรั่วแบบไม่ตั้งตัวของมัน แล้วยังจะมีความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นในใจยามที่สบกับสายตาของไอ้เด็กโย่งที่มองมา น่าแปลกที่ไม่ได้รู้สึกรังเกียจแต่กลับขยับเข้าไปใกล้โดยที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ตัว
วันนั้นทั้งสองคนเดินทางกลับตอนบ่าย หลังจากที่แวะไปเที่ยวบ้านคุณยายและฝากท้องมื้อกลางวันไว้ที่นั่น รอยช้ำที่ปากไอ้เด็กโข่งโดนคนที่บ้านสอบสวนอย่างหนัก ถามหาที่มาเหมือนโดนผู้ก่อการร้ายลักพาตัวไปยังไงอย่างงั้น กว่าจะลากสังขารออกมาได้ ทั้งสองคนก็ต้องยกนิ้วไขว้กันข้างหลังไปหลายรอบ เพราะโกหกคำโตไปหลายคำ
พอถึงบ้านต่างก็แยกย้าย ไอ้ไวไวไปทำการบ้านที่ต้องส่ง ส่วนไอ้คุณเฮียที่ปิดมือถือทิ้งไว้ในรถโดนกระหน่ำโทรเข้าไม่ต่ำกว่ายี่สิบสาย
“เฮีย...ผมอุ่นกับข้าววางไว้บนโต๊ะแล้วนะ อย่าลืมออกมากินด้วยนะ” กับข้าวที่ได้มาจากบ้านคุณยายเมื่อตอนกลางวัน ถูกจัดใส่จานไว้อย่างดี ก่อนที่วายุจะเดินมาเคาะประตูห้องเจ้าของบ้านสองสามครั้ง เพื่อเรียกบอกให้คนที่เข้าไปขลุกอยู่ในห้องรู้ตัว
“กินไปก่อนเลยไม่ต้องรอ..” เสียงตะโกนที่ตอบกลับมาทันที ทำเอาคนที่กำลังจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปชะงัก คนที่อยู่ในห้องคงไม่รู้ ว่าใครมีใครบางคนยืนนิ่งมองบานประตูตรงหน้าอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานกว่าที่จะขยับหมุนตัวกลับไปในห้องของตัวเองเงียบๆ
ความรู้สึกบางอย่างที่มันซุกซ่อนอยู่ในใจมานาน เริ่มก่อตัวขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อย ไม่ต้องเร่งเร้า ไม่ต้องรีบร้อน ขอแค่ให้มันเป็นไปในแบบที่เป็นอยู่ ขอแค่ได้อยู่ใกล้ให้พอได้เอื้อมมือไปคว้าตัวได้ถึง ต่อให้ไม่ต้องพูดออกมาทั้งหมด แต่ในใจต่างก็รับรู้กันได้ไม่ยาก
=======================
:-[ แอบมาลง นึกอยากกินโจ๊กบ้างอะไรบ้าง แหะ แหะ
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตาม o1
-
หิวอ่ะ
-
อยากกินโจ๊ก
พิเศษ เพิ่มหมูและไข่
อิอิ
เมื่อไรเฮียตุลจะหวานบ้างเนี่ย
-
อ่านตอนนี้แล้ว หิวโจ๊ก หิวไวไว เอ๊ย ไม่ช่ายยยยย
ไม่กล้าแย่งไวไวของเฮียโหดหรอกน่า
-
คุณด้า...ไม่รู้ว่าความรู้สึกหลังจากอ่านของเค้ามันจะผิดวัตถุประสงค์ในการเขียนเรื่องนี้ของคุณด้าหรือเปล่านะ...
แต่เวลาเค้าอ่านจบแต่ละตอนทีไร...ถึงแม้ว่ามันจะมีเรื่องน่ารัก ๆ ให้ลุ้น ให้ยิ้มได้ตลอด...แต่อีกสิ่งหนึ่งที่เค้ารู้สึกมาตลอด
คือความเหงา...และความเศร้าของไวไว...ทำเอาเค้าซึ้ง เศร้า เหงาตามไปด้วยยังไงก็ไม่รู้ T^T
แล้วอ่านเรื่องนี้แล้ว...ต้องฟังเพลง "ข้างใจก็พอ" ไปด้วยอ่ะ...ไม่รู้สิ...ถึงความหมายของเพลงกะความหมายของชื่อเรื่องมันจะไม่ค่อยตรงกันสักเท่าไหร่
แต่พอฟัง ๆ ไปแล้วเนี่ย...ทำเอาน้ำตาซึมยังไงก็ไม่รู้...ยิ่งตอนที่ไวไวบอกว่าขออยู่ข้าง ๆ เฮียตุลแบบนี้ไปตลอด ไม่ว่าเฮียตุลจะมีครอบครัวไปแล้วก็ตาม
มันทำให้นึกถึงเนื้อร้องที่ว่า "แค่ตรงนี้ ข้างใจของเธอ มากไปไหมเธอ เธอคงไม่ว่ากัน ข้างใจก็พอ ไม่ขอกว่านั้น ได้อยู่ข้างกัน ส่วนรักซ่อนไว้ในใจ"
หวังว่าเฮียตุลใจรู้ใจตัวเองเร็ว ๆ นะฮะ...เพราะเท่าที่อ่านมา คิดว่าไวไวน่าจะรู้ใจตัวเองไม่น้อย...เพียงแต่ยังไม่แสดงออกอย่างเต็มที่เท่านั้นเอง...
+1 ให้คุณด้าด้วยนะฮะ >////////<
-
ไวไว รุกหนักๆเลย พี่ตุลมันโง่นะ 55555
-
ไวไวเอ๊ย สงสัยต้องกินมาม่าไปหลายถ้วยแน่ๆ กว่าเฮียแกจะรู้ใจตัวเอง
-
คุณด้า...ไม่รู้ว่าความรู้สึกหลังจากอ่านของเค้ามันจะผิดวัตถุประสงค์ในการเขียนเรื่องนี้ของคุณด้าหรือเปล่านะ...
แต่เวลาเค้าอ่านจบแต่ละตอนทีไร...ถึงแม้ว่ามันจะมีเรื่องน่ารัก ๆ ให้ลุ้น ให้ยิ้มได้ตลอด...แต่อีกสิ่งหนึ่งที่เค้ารู้สึกมาตลอด
คือความเหงา...และความเศร้าของไวไว...ทำเอาเค้าซึ้ง เศร้า เหงาตามไปด้วยยังไงก็ไม่รู้ T^T
แล้วอ่านเรื่องนี้แล้ว...ต้องฟังเพลง "ข้างใจก็พอ" ไปด้วยอ่ะ...ไม่รู้สิ...ถึงความหมายของเพลงกะความหมายของชื่อเรื่องมันจะไม่ค่อยตรงกันสักเท่าไหร่
แต่พอฟัง ๆ ไปแล้วเนี่ย...ทำเอาน้ำตาซึมยังไงก็ไม่รู้...ยิ่งตอนที่ไวไวบอกว่าขออยู่ข้าง ๆ เฮียตุลแบบนี้ไปตลอด ไม่ว่าเฮียตุลจะมีครอบครัวไปแล้วก็ตาม
มันทำให้นึกถึงเนื้อร้องที่ว่า "แค่ตรงนี้ ข้างใจของเธอ มากไปไหมเธอ เธอคงไม่ว่ากัน ข้างใจก็พอ ไม่ขอกว่านั้น ได้อยู่ข้างกัน ส่วนรักซ่อนไว้ในใจ"
หวังว่าเฮียตุลใจรู้ใจตัวเองเร็ว ๆ นะฮะ...เพราะเท่าที่อ่านมา คิดว่าไวไวน่าจะรู้ใจตัวเองไม่น้อย...เพียงแต่ยังไม่แสดงออกอย่างเต็มที่เท่านั้นเอง...
+1 ให้คุณด้าด้วยนะฮะ >////////<
:กอด1: โอ๋ ๆ ถึงแม้ว่าเส้นไวไวมันจะอืดไปบ้าง แต่เราก็ยังซดน้ำได้อยู่ใช่ไหมล่ะ อย่างน้อย ๆ ไอ้คุณเฮียก็ใจดี(ถึงแม้ว่าจะปากร้ายไปหน่อยก็ตาม :beat:)
คาดว่าอีกไม่นาน ไอ้คุณเฮียมันจะรู้สึก(สำนึก)ว่าที่ตัวเองใจดี และยอมอ่อนให้ไอ้หมีโย่ง มันเป็นเพราะอะไรกันแน่ อีกไม่นานแหงม ๆ
หิวอ่ะ
รับมาม่า หรือไวไวดี 3 นาทีจัดให้เลย :haun5:
อยากกินโจ๊ก
พิเศษ เพิ่มหมูและไข่
อิอิ
เมื่อไรเฮียตุลจะหวานบ้างเนี่ย
อาร้ายยย ยังมองไม่เห็นอีกเร้อออ ก็ความใจดีนั่นงายยยยย เหมือนโจ๊กพิเศษใส่ไข่ซะด้วย..รับซักชามไหมเคอะ (25 บ. คนกันเอง กร๊ากกก)
อ่านตอนนี้แล้ว หิวโจ๊ก หิวไวไว เอ๊ย ไม่ช่ายยยยย
ไม่กล้าแย่งไวไวของเฮียโหดหรอกน่า
โจ๊กชามนั้นคาดว่ามันจะหวานไป เพราะไอ้คุณเฮียเป่าให้เอง ไม่รู้ว่าไวไวกินแล้วจะติดนิสัยโหดจากเฮียรึป่าวนะซิ
โจ๊ก ชามนี้คงอร่อยแบบพิเศษๆ สำหรับไวไว นะ แถมความสุขรับยามเช้าที่แกล้งหลับอีกด้วย :z1:
เป็นกะลังใจให้คร๊าบ :L2:
ถึงปากเจ็บแต่ก็ยังมีคนเป่าให้ คุ้มเกินคุ้มล่ะนะ (ปล. อย่าลืมว่ามื้อนี้ไวไวเลี้ยง)
ไวไว รุกหนักๆเลย พี่ตุลมันโง่นะ 55555
ประเดี๋ยวไอ้คุณเฮียมาได้ยินเข้า..วงสนทนาเราจะแตกฮือได้ง่าย เพราะงั้นวิ่งหลบให้ไวไวแล้วกัน คึคึ
ไวไวเอ๊ย สงสัยต้องกินมาม่าไปหลายถ้วยแน่ๆ กว่าเฮียแกจะรู้ใจตัวเอง
เรื่องนี้ไม่แนะให้บริโภคมาม่าตามไปด้วยนะ เพราะว่า...กินไวไวแทน :jul3: (ไอ้คุณเฮียมันใจดีออกน๊าาาา)
:z13: จิ้มจึก ๆ และกดบวกทุกคนกลับก่อนจากไป
-
เฮียตุลเก๊กโหดอีกแล้วอ่ะทั้งๆที่ใจดีแล้วก็อ่อนโยนขนาดนั้น คนที่ได้กำไรก็ไม่พ้นไวไวอีกตามเคยได้กอดเฮียทั้งคืนแถมตอนเช้ายังโดนหอมแก้มอีก ถึงเจ้าตัวจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ คริคริ
คู่นี้ยิ่งอ่านยิ่งน่ารัก อมยิ้มตามเลยค่า
-
อยากโจ๊กขึ้นมาเลยอ่ะ
-
:L1:
-
โจ๊กอร่อยมั้ยไวไว ขอกินด้วยสิ
-
หมีไวไวเริ่มเจ้าเลห์ล่ะ
แอบกอดเฮียชาร์ตพลังเต็มที่เลย
แอบมีเรื่องน่ารักๆให้ยิ้มได้ตลอดอ่ะคู่นี้ :-[
-
ไวไวน่ารัก
ยังเคืองนายตุล
-
เริ่มมีตาวิ้งๆ :impress2:
-
ไวไวรุกให้หนักเลยแกล้งเฮียไปเลย :impress2:
โจ๊กมื้อนี้อร่อยกว่าทุกครั้งป่าวไวไว กร๊ากกกก :z1:
:call: :call: :call:
:L2: :L2: :L1: :L1: :3123: :3123:
-
รอให้เฮียตุลรู้ใจตัวเอง และยอมรับมัน
อย่าปล่อยให้มันสายไปนะเฮียยยยยยยย
-
โจ๊กหวานป่ะเนี้ย
-
กินโจ๊กหวานๆแบบนี้มันอร่อยดีเนอะ อิอิ
-
น่ารัก แต่แอบรู้สึกถึงอารมณ์โหยหาของไอ้หมีรั่วแบบที่รีบนว่าจริงๆด้วย
อยากให้ไอ้หมีรั่วมีความสุขกะไอ้คุณเฮียอย่างนี้ไปเรื่อยๆ.....
-
เฮียตุลนะ ไม่ยอมเปล่อยใจให้เป็นไปตามความรู้สึกอ้ะ คิดมากเนาะ
แล้วพยายามปัดความรู้สึกตัวเองออกตลอดเวลา ยิ่งหนีมันยิ่งตามเน้อ
อย่าหนีใจ หนีความรู้สึกตัวเองเลยนะเฮียตุล
-
น่ารักจังเลยครับ
อ่านแล้วอยากกินโจ๊กเลย
แต่ไม่มีคนเป่าให้นี้สิ คงต้องหากันต่อไป
สักวันคงจะเจอเองแหละ อิอิ
-
จิ้มไว้ก่อนค่อยอ่านคืนนี้ 555
-
ขอบคุณนะคะ ดาด้า ตอนใหม่ หมีไวไว น่าร้ากกกกกกไม่มีใครเกินเเต่ถ้าไม่พูดจะไมดีนะ เพราะเฮียโหด ดูท่าเเกจะเเนว ..ซึน .....คงไม่รู้อะไร ง่ายๆอะ มีเเนวโน้มว่าจะไม่ยอมรับความจริงด้วย สู้ๆๆๆๆ เดี๋ยวเจ๊ เตรียมของบำรุง ลงสังเวียน 55+++
-
เฮียตุลไม่ได้ดังใจเล๊ยยยยยยยย :a5: :a5:
สู้ไวไว ก็ไม่ได้ :กอด1: :กอด1:
-
บทที่ 9.
นายตุลกำลังนั่งคิดอยู่ในใจว่า..เหตุใดเจ้าของบริษัทอย่างคุณพิชญะถึงได้ว่างงานได้ขนาดมานั่งเฝ้าหุ้นส่วนเหมือนมีอะไรงอกขึ้นมาบนหัว ทั้งที่ห้องทำงานของตัวเองก็อยู่ห้องถัดไปแท้ ๆ แถมมันยังมานั่งจ้องไม่ยอมขยับ เหมือนรอจะถามอะไรซักอย่าง
"บอสบริษัทนี้ทำไมมันว่างจังเลยวะ!!?" สุดท้ายแล้วคนที่ถูกจ้องก็เลยเป็นฝ่ายทนไม่ได้เสียเอง ต้องวางดินสอในมือที่กำลังร่างแบบลง เพราะทนไม่ได้ที่ตัวเองมาโดนนั่งจ้องเหมือนเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีอะไรซักอย่าง
"แปลก!!?" ไอ้คุณพิชเอาศอกเท้าลงบนโต๊ะแล้วมือประสานกันวางคางของตัวเอง แถมด้วยการขมวดคิ้วมองตรงมา...จะว่าไปไอ้ที่แปลกก็คือคนที่มานั่งจ้องหน้าคนอื่นนั่นแหละโว้ย!!
"เออ...แปลก!!! มานั่งจ้องหน้ามีปัญหาอะไรวะ ไอ้คุณพิช!!?" คนที่โดนคำถามกลับคล้ายจะโดนหาเรื่องเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ
ก็ตั้งแต่ตอนที่มันเรียนจบ และมีแผนจะแต่งงานกับสาวรุ่นน้องคณะนิเทศฯ แต่คุณเธอดันหักหลังไอ้คุณเพื่อนที่แสนซื่อหันไปคบกับหนุ่มรุ่นเดียวกัน ทุกสิ่งอย่างที่ไอ้คุณตุลมันสร้างมาตลอดระยะเวลาสองปี สร้างทุกสิ่งอย่างเพื่อรอให้น้องนางที่อ่อนกว่าสองปีเรียนจบ และเข้าพิธีแต่งงาน ทั้งบ้านที่จะเป็นเรือนหอ หลักประกันความมั่นคงในชีวิตครอบครัวก็เลยเป็นอันต้องปิดจบโครงการ แล้ว..มันก็เก็บเนื้อเก็บตัว ทำแต่งาน งาน...แล้วก็งาน ที่บ้านแห่งความหลังนั่นแหละ...
แล้วสาเหตุที่มานั่งจ้องหน้าเพื่อนร่วมงานก็เพราะมันแปลก...แปลกที่ไอ้เพื่อนตุลคนเดิมที่ชอบหอบงานกลับไปทำที่บ้าน โดยอ้างว่าที่ทำงานเสียงดัง คิดไม่ออกบ้างล่ะ ชอบบรรยากาศที่บ้านเพราะมีหนังสือให้หาข้อมูลเยอะบ้างล่ะ และอีกสารพัดที่มันจะสรรหามาเป็นข้ออ้างไม่ชอบเข้าบริษัท ห้องทำงานของไอ้คุณหุ้นส่วนอีกครึ่งของที่นี่ก็เลยว่างเปล่าแทบจะตลอดทั้งเดือน แต่ในระยะนี้มันแปลกตรงที่...ไอ้คุณเพื่อนมันกลับหอบงานมานั่งทำที่ห้องทำงาน!!
"ไม่ได้มีปัญหาโว้ย แค่แปลกใจ..หรือมันหมดฤดูจำศีลแล้ววะ ไอ้คุณตุลมันถึงได้หอบงานออกมาทำนอกบ้านได้" นายตุลขยับแว่นให้เข้าที่ ก่อนจะทิ้งตัวพิงกับเก้าอี้ ยกมือขึ้นกอดอกเหลือบมองเพื่อนตรงหน้าอย่างเซ็งจัด....นี่รึสาเหตุที่ต้องมาโดนนั่งจ้องเหมือนนักโทษ ไอ้เพื่อนเวร!!
"อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ไม่ได้รึไง!!?"
"มันก็ได้อยู่หรอกคร้าบบ แต่มันแปลกวะ" พิชญะหรี่ตามองเหมือนกำลังหาจุดผิดสังเกตบนใบหน้าเพื่อน แต่ไอ้มนุษย์ฉลาดอย่างไอ้คุณตุลมันก็มักจะซ่อนอารมณ์ทุกสิ่งอย่างได้อย่างแนบเนียนชนิดหาตัวจับยาก
"เรื่อง...!!?"
"ก็เรื่อง...!! เออ!! ช่างมันเหอะ ว่าแต่พักนี้ดูสดใสขึ้นนี้หว่า มันเป็นเพราะอะไรหว่า หรือว่า....?" พิชญะบอกพร้อมกับยิ้มให้ นี่ถ้าคุณภรรยาของตัวเองรู้เรื่องคงได้หมดห่วง ทุกวันนี้เจอหน้าสามีถามถึงแต่เพื่อน ถ้าได้รู้ว่าไอ้ตุลคนเดิมที่เอาแต่สิงอยู่ในบ้าน ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจามองตรงไปแต่ทางข้างหน้า มันกลับมามีอารมณ์ร่วมกับสถานการณ์รอบข้าง
"อะไรอีกล่ะ เรื่องมากจริงวุ้ย ไม่มีงานการทำรึไง ไอ้คุณบอส!!" นายตุลยกแก้วกาแฟที่ชงมาได้ซักชาติขึ้นมาจิบ เพื่อหลบเลี่ยงสายตาช่างสงสัยของไอ้คุณเพื่อนที่ยังไม่เลิกมองมาด้วยสายตาที่เหมือนจะมองจะทะลุเข้ามาในใจได้
"หรือว่า..กำลังมีความรัก!!"
พรวด!!!!
"แค่ก ๆ ไอ้!!...ไอ้เพื่อนเลว!!" กาแฟพุ่งดิครับท่าน เมื่อไอ้คนตรงหน้ามันเล่นลูกตรงสอยเข้ากลางพุง จะเหลือเรอะ!!!
"เฮ้ย!! ฮ่า ๆ แสดงว่าพูดถูกอ่ะดิ" คุณบอสพิชหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างชอบใจ และสมน้ำหน้าไอ้เพื่อนมาดมากไปด้วยในคราเดียว เอื้อมมือไปดึงกระดาษทิชชู่ส่งให้โดยไม่คิดจะสนใจสายตาโหด ๆ ที่มองมา
"ถูกป๊ะอะไรล่ะ!!! ดูดิงานเลอะหมดเลย ไอ้เพื่อนเวร!!" เจ้าของงานคว้าแผ่นกระดาษขึ้นมาสะบัดไปมา แต่มันก็ไร้ประโยชน์ กระดาษร่างแบบแผ่นเมื่อกี้ก็เลยมีลวดลายเป็นจุดสีน้ำตาลแต่งแต้มไว้อย่างสวยงามราวกับงานศิลปะ(ประชด)
"อย่ามาทำเป็นไก๋ ใครคือผู้โชคร้ายคนนั้นวะ!!?" กระดาษร่างแบบที่เลอะถูกขยำเป็นก้อนเพราะไม่สามารถใช้งานได้ต่อ ถูกขว้างใส่ไอ้คนถามได้ตรงเหม่งเป๊ะ ๆ นับว่าฝีมือยังแม่นใช้ได้
"ไม่มีโว้ย อย่ามาเพ้อเจ้อ!!" พิชญะหันมาแยกเขี้ยวใส่ ก้มไปคว้ากระดาษก้อนเดิมที่ลอยมาตกกระทบกับหัวแล้วร่วงลงพื้นขึ้นมา ก่อนจะขว้างคืนให้เจ้าของคนเดิม
"จำไว้เลย มีอะไรปิดบังเพื่อนฝูง คราวหน้าจะไม่ให้ยืมน้องพาร์มเล่นด้วยเลยเหอะ!!!" ดูเอาเหอะ ไอ้คุณบอสลูกหนึ่งมันเอาคำมาขู่ คำขู่น่ากลัวที่ว่าก็คือลูกชายวัยขวบเศษของมันกับยัยน้ำดาวคณะที่ตอนนี้ออกจากงานไปเลี้ยงลูกอยู่กับบ้าน
"งั้นก็รีบ ๆ ไปทำงานหาเงินมาเลี้ยงลูกเลยป่ะ!!" ขืนปล่อยให้มันอยู่นานกว่านี้มีหวังได้โดนมันจับพิรุธอะไรได้แน่ ว่าแต่...แสดงออกขนาดนั้นเลยรึไง แล้ว...มีความรักอะไรตอนไหนวะ ไอ้คุณตุลยังมึนตัวเอง
"นี่มันเที่ยงแล้วครับคุณหุ้นส่วนหยายยยย ออกไปหาอะไรกินกัน" พิชญะยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู แต่ไอ้คุณหุ้นส่วนใหญ่มันกลับหมุนเก้าอี้ไปอีกทาง
นายตุลส่ายหน้ากับตัวเอง ก่อนจะเหลือบมองไปทางผนังห้องที่เป็นกระจก ห้องทำงานที่มองเห็นวิวตรงหน้าบริษัทพอดี ใครบางคนที่กำลังก้าวลงมาจากรถ พร้อมกับโบกไม้โบกมือให้คนขับ กระจกที่นั่งด้านหลังถูกกดเลื่อนลงพร้อมกับใบหน้าของเด็กสาวคนหนึ่งยื่นออกมาพูดอะไรสองสามคำกับคนที่ยืนอยู่ข้างล่าง
"ตั้งใจทำงานนะคะที่ร้ากกกก" คนที่กำลังจะเดินเข้าไปในตึกที่ทำงาน หันกลับมามองหน้าคนพูดราวกับเจอเรื่องสยองขวัญ พอไอ้พวกที่อยู่ในรถมันเห็นก็หัวเราะกันใหญ่
"ไอ้หยก!! อย่าพูดอะไรชวนขนลุกทำลายสติคนอื่นแบบนี้อีกนะเว้ย น่ากลัวเป็นบ้า" เจ้าของคำพูดชวนสยองยื่นหน้าออกมาพร้อมกับแลบลิ้นให้ หาได้มีความสำนึกในการกระทำเสี่ยว ๆ ของตัวเองไม่
"งั้น...คุณฮ้า ตั้งใจทำงานนะฮะ แล้วก็อย่ากลับบ้านดึกนะคุณ ผมเป็นห่วง" คราวนี้เป็นไอ้ไม้ที่ก้าวขาพรวดเดียวมานั่งทำหน้าเจ๋ออยู่ข้างไอ้เอิงเจ้าของรถ เมื่อกี้เป็นคำพูดชวนสยอง แต่คราวนี้เป็นชวนอ้วกแทน แถมมันยังกระแดะทำตาวิ้ง ๆ ใส่อีก ถ้าไม่ติดว่าอยู่หน้าบริษัท คงได้วิ่งไล่เตะเรียงตัว
“ฉันขึ้นไปส่งแกได้ป่ะ เผื่อเจอหนุ่มหล่อ ๆ จะได้หิ้วกลับ ฮ่า ๆ” ดูมันไอ้หญิงหยก เมื่อกี้มันยังเรียกกระผมว่าที่รักอยู่เลย แล้วดูมันหัวเราะซะปากกว้างแบบนั้นหนุ่มหล่อที่ไหนจะให้มันหิ้ว คงกลัวโดนมันงับเอามากกว่า
"พอเลย!! คราวหน้าไม่ขอติดรถมาด้วยแล้ว รีบ ๆ กลับไปเลย ชิ่ว ๆ " โดนโบกมือไล่แทนที่จะสำนึก ไอ้พวกเพื่อนตัวแสบมันกลับหัวเราะกันสนุกสนาน กว่าที่พวกมันจะพากันเคลื่อนตัวออกไป วายุก็ถอนหายใจเฮือกพร้อมกับส่ายหน้ากับตัวเองอย่างขำๆ ในพฤติกรรมของเพื่อนในกลุ่ม
เพราะเป็นตอนเที่ยงที่บริษัทก็เลยไม่ค่อยมีคนอยู่ คิดถูกที่รีบมาตอนนี้ อาหารสำเร็จรูปที่ถือติดมือมาด้วยหวังไว้ลึก ๆ ว่าใครบางคนที่อยู่ในห้องข้างบนยังคงไม่ได้ออกไปไหน เพราะตอนขึ้นมาเห็นอยู่ว่ารถยังจอดสนิทอยู่ที่ลานจอดรถ
"ไอ้เด็กนี่ก็ขยันเกิ๊น สงสัยเฮียมันฝึกมาดี" เสียงพูดทำลายความเงียบ ทำเอาเจ้าของห้องหันไปมองด้วยหางตา ไอ้คุณบอสที่น่าจะเปิดประตูออกไปจากห้องนานแล้ว กลับยืนยิ้มกวนประสาทอยู่ที่เดิม
"เออ!! เด็กใครให้มันรู้ซะบ้าง หึหึ" อาหารกลางวันคงจะไม่ต้องออกไปหากินไกลให้ร้อนแดดและเสียเวลา ในเมื่อเห็นอยู่ว่าไอ้เด็กโย่งมันถืออะไรติดมือขึ้นมาด้วย แล้วที่อยากจะด่ามันก็คือ...ทำไมไม่โทรมาบอกก่อน ถ้าเมื่อกี้ตอบตกลงรับปากไปกินข้าวข้างนอกกับไอ้คุณเพื่อน มันมิต้องมานั่งหง่าวเป็นหมีหงอยอีกรึ สุดท้ายพอกลับไปบ้านมันก็ทำหน้างอประชดอีก
ก๊อก ก๊อก
"ขออนุญาตครับเฮีย...อ้าว...คุณพิชญะ" วายุยืนนิ่งค้างอยู่ที่หน้าประตูห้อง ตลอดทางที่เดินเข้ามาทางสะดวกก็จริง แต่ดันมาเจอของใหญ่บิ๊กบอสของที่นี่ มานั่งหมุนเก้าอี้เล่นในห้องไอ้คุณเฮีย จากที่ยิ้มกริ่มมาตลอดทางไอ้ไวไวก็เลยมาฝ่อเอาตอนที่เห็นหน้าเครียด ๆ ของไอ้คุณเฮียนี่แหละ
"เข้ามาซิ.." น้ำเสียงเจ้าของห้องช่างฟังดูห่างเหิน และเย็นชาที่สุดจะกล่าว ทำเอานักศึกษาทำงานพิเศษยืนนิ่ง ไม่กล้าขยับตามอย่างที่ได้รับคำเชิญ
"ครับ...!!?" นายตุลเหลือบมองไอ้เด็กโย่งที่ยังยืนทำหน้างง แอบซ่อนกล่องของกินไว้ข้างหลังเหมือนกลัวมีใครเห็น ทั้งที่ตัวเองเป็นคนออกกฎเอง แต่พอเห็นความพยายามของไอ้หมีไวไวแล้วก็อดโมโหตัวเองไม่ได้
ห้องทำงานดูเหมือนจะเงียบกริบ เมื่อต่างคนต่างจ้องหน้ากันไปมา ไม่มีใครพูดอะไรจนคนที่มาใหม่เริ่มอึดอัดเหมือนไม่มีอากาศหายใจ จะเดินออกไปก็ใช่ที่ จะให้ยืนนิ่งอยู่แบบนี้ก็เหมือนจะขาดใจตายได้ง่าย ไอ้ไวไวมายืนผิดที่ผิดทางโดยไม่ได้ตั้งใจครับท่าน รู้งี้โทรมาก่อนก็ดีหรอก...
"แกล้งน้องมันทำไมวะไอ้ตุล คนกันเองแท้ ๆ น้องวายุใช่ไหม เข้ามา ๆ เรียกพี่พิชก็ได้" สุดท้ายแล้วคนที่ทนความกดดันไม่ไหวก่อนเป็นคนแรก ก็คือคุณบิ๊กบอสของที่นี่ที่เดินเข้ามาตบไหล่นักศึกษาหน้างง ที่ยังคงยืนอึ้ง โดยมีไอ้คุณเฮียนั่งกลั้นหัวเราะจะเป็นจะตายอยู่ที่เก้าอี้
"เฮีย แกล้ง ผม อีกล่ะ!!" ไอ้คนที่ถือกล่องเสบียงอาหารกลางวัน อุตส่าห์หอบหิ้วหลบสายตาไอ้เสือโหยสามตัวมาจากหน้ามหาลัย เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เป็นห่วงกลัวว่าป่านนี้ไอ้คุณเฮียจะยังไม่ได้กินข้าว แล้วพอมาถึงก็มาโดนแกล้งให้เหวออีก ทำกันได้เหอะคนเรา
"ฮ่า ๆ เป็นไงล่ะ ไม่โทรมาบอกก่อน สมน้ำหน้า!!! เอาอะไรมาด้วย มาดูดิ เร็ว ๆ " ไอ้คุณเฮียกวักมือเรียก เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันน่าให้กินดีไหม!!? ไอ้ไวไวนึกว่าจะเป็นเรื่องซะแล้วไหมล่ะ ใจหายหมด!!
"ผัดไทยเจ้าอร่อยหน้ามหาลัย พี่พิชมาทานด้วยกันซิครับ ผมซื้อมาหลายกล่อง" เพราะไม่รู้ว่ากระเพาะไอ้คุณเฮียจุได้เยอะแค่ไหน ไอ้ไวไวก็เลยโทรไปสั่งป้าแกมาได้ 4 กล่อง เป็นไงล่ะลูกอ้อนของไอ้ไวไวไม่เคยแพ้ใคร หึหึ
“อิจฉาแหะ มีคนส่งข้าวส่งน้ำ ถึงว่าไอ้คุณเพื่อนมันถึงได้โผล่หน้ามาอยู่ที่นี่ได้ อุ๊บ!!” ยังไม่ทันกัดจิกเพื่อนตัวเองจบ ตะเกียบคู่หนึ่งก็ถูกยัดเข้าปากบอสพูดมากให้เงียบ ก่อนที่ไอ้คนทำมันจะหันไปสนใจของกินตรงหน้าต่อ
“เอาไปกินซะ จะได้เงียบ ๆ ซักทีเหอะ” กล่องอาหารกลางวันถูกหยิบมาวางตรงหน้า พร้อมเครื่องปรุง พิชญะทำเป็นเหลือบมองด้วยหางตา ก่อนจะคว้าหมับมาได้ทันที่ไอ้คุณเพื่อนมันจะคว้ากลับไป ก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเอง
“เฮียเติมเครื่องไหม? เดี๋ยวผมแกะให้” เหมือนโลกนี้มีเพียงแค่สองเรา เมื่อนักศึกษาฝึกงานเด็กในสังกัดไอ้คุณตุลมันเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้เฮียมัน แล้วจากนั้นคุณบอสอย่างพิชญะก็กลายเป็นบุคคลที่สามไปโดยปริยาย ทำได้แค่เหลือบมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา แปลกใจที่คนอย่างไอ้คุณตุล....ยอมให้ใครเข้าใกล้ได้ขนาดนั้น
“แผลที่ปากหายรึยัง เติมพริกไปขนาดนั้นเดี๋ยวกินไม่ได้!” คนที่กำลังแกะถุงพริกชะงัก เงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มให้ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“เฮียดูให้หน่อยยังมีรอยอยู่ไหม ตรงมุม ๆ อ่ะ” พอเห็นว่าไอ้คุณเฮียเป็นห่วง วายุก็เกิดอยากอ้อนขึ้นมา ไม่คิดว่าจะได้ผล แต่ไอ้คุณเฮียก็ดันยื่นมือมาแตะ ๆ ตรงมุมปากตรวจดูให้อย่างที่ขอ ทำเอาไอ้หมีขี้อ้อนแทบจะโดดเข้าใส่ ลืมไปว่ายังมีอีกคนนั่งรวมอยู่ในห้อง
“เหมือนจะหายแล้วนะ ระวัง ๆ หน่อยก็แล้วกัน” ไอ้หมีไวไวฉีกยิ้มให้อีกที พร้อมกับพยักหน้าหงึกๆ
สายตาของบุคคลที่สามยังคงเหลือบมองใบหน้าของทั้งสองคนอย่างแปลกใจปนสงสัย ไอ้การดูแลกันเหมือนเป็นระบบอัตโนมัติแบบนี้ มันเหมือนกับว่า....
“อะแฮ่ม!! แค่ก ๆ ถั่วงอกมันพันคอวะ โทษทีขอไปหาน้ำกินก่อนนะ”
พิชญะถอยหลังไปจนชิดประตูห้อง ก่อนจะเปิดประตูแล้วเบียดตัวเองออกไป พร้อมกล่องผัดไทของตัวเองที่ยังถือติดมือ ไม่ใช่รับไม่ได้อะไรหรอก แต่...บรรยากาศหวานปะแล่ม ๆ กับภาพที่ทั้งสองคนดูแลกัน ดูยังไงมันก็ไม่ใช่พี่น้องกันธรรมดาแน่ ไอ้เด็กนั่นมันรู้...มันรู้แน่ ๆ ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ไอ้คุณเพื่อนนี่แหละมันจะรู้ตัวไหมว่าที่มันแสดงออกมา ทั้งสีหน้าและแววตามันหมายถึงอะไร...เพราะแต่ไหนแต่ไรมาแล้วที่ไอ้คุณตุลมันฉลาดทุกอย่าง ยกเว้นความรู้สึกของตัวเอง!!!...เวรกรรมของฝ่ายไหนกันล่ะคราวนี้!!!
“พี่พิชเป็นอะไรไปอ่ะเฮีย” ไอ้หมีไวไวสอยเส้นเข้าปากตัวเอง แล้วเอ่ยปากถามทั้งที่ยังเคี้ยวตุ้ย ๆ
“มันก็เพี้ยนแบบนี้แหละ ตั้งสติได้เดี๋ยวก็กลับมาเอง” เจ้าของห้องตอบเหมือนไม่ใส่ใจ
นายตุลเหลือบสายตามองหน้าไอ้เด็กโย่งที่กำลังกินแบบไม่สนใจใครแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมายาวเหยียด จะอะไรซะอีก ก็เศษพริกกับถั่วที่ติดอยู่ตรงมุมปากด้านที่เคยเป็นแผลนั่นไง กว่าจะรู้ตัวว่าทำอะไร นายตุลก็เอื้อมมือไปปาดมันออกให้อย่างเบามือ แล้วก้มลงไปกินอาหารกลางวันของตัวเองต่อ โดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปสนใจว่าอีกคนกำลังนั่งนิ่ง ปากที่ขยับเคี้ยวของกินในปากกลับค้างอยู่แบบนั้น
ในหัววายุตอนนี้กำลังเหมือนมีอะไรบางอย่างวิ่งวนอยู่ข้างใน ในอกมันพองโตขนาดที่ว่าไม่ต้องกินของที่วางอยู่ตรงหน้าก็สามารถอิ่มได้ อารมณ์นึกอยากจะตะโกนออกมาดัง ๆ เหมือนตอนที่เล่นฟุตบอลแล้วฝ่ายตัวเองทำประตูได้ เพียงแค่สัมผัสเมื่อกี้...สัมผัสที่แม้แต่คนทำก็ยังไม่รู้ตัว
“เฮีย..ผมให้..” กุ้งตัวโตถูกคีบมาวางในกล่อง นายตุลเหลือบมองอย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็คีบมันใส่ปากโดยเร็วเพราะกลัวจะโดนเจ้าของมันทวงคืน
“แปลก!! เพี้ยนอีกคนรึไง” ไอ้คนที่โดนว่ายังคงนั่งยิ้มจนตาหยี แล้วคีบให้อีกตัวแบบไม่กลัวว่าตัวเองจะอดกิน
“ผมให้ได้ทุกอย่างนั่นแหละ ถ้าเป็นเฮีย...” วายุบอกก่อนจะคีบเส้นใส่ปากตัวเองเหมือนกับว่ามีความสุขเสียเหลือเกิน แต่แล้วกุ้งที่ตัวเองอุตส่าห์สละให้ กลับถูกไอ้คุณเฮียคีบใส่ตะเกียบแล้วยื่นมาจ่อที่ปาก เล่นเอางงอีกรอบ
“อ้าปากดิ หรือจะกินทางจมูก!!” ไอ้หมีไวไวรีบอ้าปากตามที่สั่ง ก่อนที่กุ้งตัวปัญหาจะถูกยัดเข้ามาในปาก
วายุแทบจะคายออกมาแล้วเก็บหางไว้เป็นที่ระลึก หรือไม่ก็เอาไปสต๊าฟให้แข็งแล้วเอาไปห้อยคอเป็นเหมือนเครื่องประดับล้ำค่า แค่มาอยู่กับเฮียไม่ถึงชั่วโมงก็มีเรื่องให้ดีใจได้มากมายขนาดนี้ โชคดีจริง ๆ ที่มาก่อนเวลาไม่ไถลไปกินอาหารญี่ปุ่นที่ไอ้เพื่อนเอิงมันจะเลี้ยง แค่กินกุ้งตัวเดียวก็อิ่มกว่าเป็นไหน ๆ
“ตอนออกไป ถ้าใครเห็นก็บอกว่าเฮียใช้มาเก็บขยะก็แล้วกัน จะได้ไม่โดนถามมาก” เฮียตุลบอกพร้อมกับเก็บกล่องเปล่าที่กินหมดแล้วยัดใส่ถุงเดิม
“ตอนกลับเฮียจะให้ผมไปรอที่ป้ายรถเมล์เหมือนเดิมไหมอ่ะ?” เจ้าของรถแกล้งทำเป็นถอนหายใจออกมายาวเหยียด แล้วเอนตัวผึ่งพุงกับพนักพิงเก้าอี้ เหล่มองมาทางเจ้ามือมื้อกลางวันด้วยหางตา
“เอาไงดี ปล่อยให้ลองกลับเองดีไหม!!? หึหึ” ตอนแรกคนฟังก็เกือบจะปลงตก คิดเอาว่าไหน ๆ ก็ต้องมาทำงานพิเศษต่อจากนี้อีกหลายเดือน ถ้าจะเรียนรู้วิธีนั่งรถกลับเองก็คงจะดี แต่...เสียงหัวเราะต่อท้ายของไอ้คุณเฮียนี่ซิ
“เรารึอุตส่าห์หอบหิ้วของกินมาตั้งไกล แล้วดูดิ!! อยู่บ้านเดียวกันแท้ ๆ ” คำบ่นยืดยาวพร้อมกับมือที่ยังเก็บกวาดบนโต๊ะ เอาเศษอาหารไปทิ้ง และยังมีที่เหลือเก็บวางไว้ให้เรียบร้อยบนโต๊ะ เผื่อว่าใครบางคนจะหิวขึ้นมาตอนบ่าย
“พูดมาก งั้นกลับเอง!!”
“เฮียใจร้ายวะ!!” นายตุลกะจะลุกขึ้นมาจับคอเสื้อไอ้หมีปากมากเขย่าให้หายแค้น
แกร๊ก!!! ประตูห้องดันเปิดเข้ามาเสียก่อนโดยไม่มีการเคาะบอกล่วงหน้า จะเป็นใครไปได้ในที่นี้ที่จะสามารถเปิดเข้าเปิดออกห้องระดับผู้บริหารได้ ถ้าไม่ใช่ไอ้คุณบอสใหญ่ของที่นี่
ภาพทั้งสองตรงหน้าทำเอาคนที่เพิ่งเปิดเข้ามาด้วยความเคยชิน ถึงกับอ้าปากค้าง เพื่อนตัวเองที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ กำลังจับคอเสื้อของชายหนุ่มในชุดนักศึกษาที่นั่งอยู่บนโต๊ะ ในลักษณะที่กำลังโน้มใบหน้าลงไปหากัน... แล้วพิชญะก็เพิ่งได้เรียนรู้เป็นครั้งแรกว่าการเข้าห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตอาจจะเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝันเยี่ยงนี้
“เออ!! คือ...ฉัน..โทษที เดี๋ยวออกไปก่อนก็ได้!!” สองคนที่อยู่ในห้องหันมามองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่วายุจะอาศัยจังหวะนั้นกระโดดหนีออกจากฝ่ามือไอ้คุณเฮียโหดได้ ทิ้งให้คุณบอสผู้น่าสงสารยืนมองทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างสับสน พร้อมกับเสียงบ่นพึมพำ
“หรือจะเป็นคนนี้วะ” ประเด็นก็คือ...เจ้าตัวมันรู้ใจตัวเองหรือยังเหอะ!!
==================================
:z13: ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน
แอบกดบวกเนียน ๆ แล้ววิ่งจากไป :กอด1:
-
ขอบคุณนะคะ ดาด้า ตอบเเทนคุณบอสเลยก็ได้ ไม่ต้องรอ หมอลักษณ์มาฟันธง ยังไม่รุ้ค่ะ เกาคางยันเลย เฮียเเกเป็น ประเภทซึน+ความรู้สึกช้า 55++ ( ไรเตอร์ด้า : ใช่ซิใครจะสู้หมีไวไวของเธอได้ล่ะ ) คุคุคุ น่ารักอะ ไวไว ตอนนี้สิ กำไรของเเท้ สู้ๆๆๆ ไวไวของเจ๊ +1 ให้กับกำไร ของไวไว
-
อยากกินผัดไทแล้วอะหวานได้อีก :impress2:
:call:
-
ความบังเอิญทำให้เกิดความเข้าใจผิดที่สุดแสนจะน่ารัก กุ๊กกิ๊กขึ้นมาได้
อิ อิ อิ อาเฮียเอ๊ยยย
+1 ให้ไวไว รักนะ เด็กโง่
-
วันนี้ทำให้อยากจะกินผัดไทยเป็นอาหารกลางวันขึ้นมาทันทีทันใด
ไวไวน่ารักจ้ะ สู้ สู้ รุก รุก เข้าไป ไวไวผู้น่ารัก
+1 ให้ดาด้านะ
-
เข้ามารายงานตัวว่าอ่านค่ะ :L2:
น่ารักมากเลยสองคนนี้ หวานแบบค่อยเป็นค่อยไป เจ้าหมีไวไวนี่ปลื้มเฮียจะตายอยู่แล้ว แต่เฮียยังบื้ออยู่นิดๆนะ อิอิ :-[
-
อยากกินผักไทยถ้าไวไวมาป้อน กร๊ากกก
+1 ให้ไรเตอร์สำหรับผัดไทยหวานๆค่ะ
-
แอร๊ย...คราวก่อนเป็นโจ๊ก คราวนี้ผัดไท... :-[
มันชักจะหวานขึ้นเรื่อยๆนะเนี่ย...
เอ...พี่พิชช่วยกระตุ้นเฮียตุลแกหน่อยสิ...อิอิ เพราะยังปากแข็งไม่ยอมรับซะที
-
หวานกันแบบนี้ไปก่อนก็ได้ อีกสัก 2-3 ตอนค่อยรู้ใจตัวเอง
-
คุณพิชญะก็ช่วยเพื่อนหน่อย..จะได้รู้ใจตัวเองซะที
ตอนนี้น่ารักมาก
+1
-
ย๊ากกกกกกกกกกกกก
กำลังพอดีเลย
อิอิ
น่ารักบอกได้คำเดียวว่าน่ารักอ่า o13 o13
-
ค่อยๆหวานขึ้น มีป้อนด้วยนะเฮีย
ไวไวน่ารัก รุกหน่อยจ้ะเฮียเค้าความรู้สึกช้า
ไปกินผัดไทบ้างดีกว่า
+1คุณด้า
-
แอบหวานนะเนี่ย ขอแบบนี้เรื่อยๆ นะ
-
น่ารักอ่ะ อยากมีแบบนี้ๆ บ้าง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มีคนเห็นจนได้ นั่นดิแล้วจะรู้ตัวเมื่อไหร่ดีล่ะนายตุล
+1 ดาด้า
-
กด+ให้กับตอนหวานๆอีกหนึ่งตอน
ไวไวถ้าเป็นหนักขนาดนี้พี่ว่ารุกเลยเหอะ
อย่ารอเฮียเริ่มเลย ดูท่าจะนาน
-
น่าลุ้นใช่มั้ยบอส ว่าคนนี้หรือเปล่า :L1:
-
เริ่มหวานมากขึ้นแล้วกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เฮียน่ารักเนอะอย่างนี้ต้องเป็นภรรยาแน่เลย 555
-
ผัดไทยมื้อนี้คงหวานน่าดู คริคริ เฮียตุลนี่ยังไม่รู้ใจตัวเองแต่แอบเปิดใจให้หมีไวไวเข้ามาซะแล้ว งานนี้ไวไวคงต้องเหนื่อยหน่อยนะกว่าจะทำให้เฮียตุลจอมโหดรู้ใจตัวเอง เอาใจช่วยไวไวค่า
-
เพื่อนพิชเห็นปุ๊บรู้ปั๊บ แต่เฮียคงอีกนานกว่าจะรู้ใจตัวเอง
คงต้องเกือบจะสูญเสียเจ้าไวไวไปเสียก่อนถึงจะรู้ตัวมั้ง
เอาใจช่วยเจ้าไวไวให้ใช้ความอดทนกับเฮียมาก ๆ นะ
+1 ค่ะ ......... :pig4:
-
+1 กับผัดไทยใส่น้ำเชื่อม :z2:
แม้จะยังไม่รู้ตัวกัน แต่ก็สร้างบรรยากาศ
ประหนึ่งคู่รักหวานแหววได้อย่างดี
-
ก๊ากกกกกกกกกก ขำ คุณพิชชชชชชชชชชชช รู้สึกจะเข้าใจอะไรได้ง่ายกว่าสองคนนั้นเย๊อะะะะ 555+
เหมือนปฏิกิริยาของทั้งสองมันออกมาเองโดยอัตโนมัติ โดยที่ทั้งสองเองก็คงจะไม่รู้ตัวหรอกมั้งว่า ในสายตาของคนนอกนั้น เค้าจะมองออกมายังไง 55+
พาร์ทนี้หวานมากเลยอ่ะ อยากกินผัดไทจัง >__<~
-
เราว่าเจ้าตัวรู้ตัวนะคะ แต่ทำเนียนไม่รับรุ้ซะมากกว่า ฮุๆๆๆ
ชอบบรยากาศตอนนี้มากๆๆเลยจ้า ขอบคุไรเตร์มากนะคะมาต่อตอนหวานๆให้ สู้ๆๆ
-
:-[
น่ารักกกก เฮียน่ารัก รู้ตัวไหม???
ลืมตัว? เผลอใจ? ไม่ได้ควบคุมมือไม้? กรี๊ดดด ชอบบบบ
รออ่านต่อนะจ๊ะ...ใสๆ ชอบจัง
-
อ่านตอนที่ 8 อยากกินโจ๊ก พออ่านตอนที่ 9 ก็อยากกินผัดไทยอีกรอบ (ทั้งๆที่เพิ่งกินไปเมื่อตอนเย็น หุหุ)
เฮียไม่รู้ตัวซะจริงๆเลยนะ หรือว่าบิ๊กบอสจะได้เป็นตัวช่วยน้องหมีไวไวกันละนี่
ช่วยผลัก ช่วยดัน ให้เฮียตุลแกรู้ตัว รู้ใจตัวเองเร็วๆหน่อย
บอสแกโชคดีนะ ที่ไม่ได้นั่งกินผัดไทยอยู่ด้วย ถ้านั่งต่อไป อาจสำลักความหวานโดยไม่รู้ตัว
ทั้งปาดพริกออกจากมุมปาก ทั้งคีบกุ้งมาป้อน เฮียนะเฮีย ทำไมไม่รู้ใจตัวเองเลยว้า
บวกอีก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากมายค่ะ :3123:
-
การดูแลกันแบบปฏิกิริยาอัตโนมัติ >/////////<
(พาน้องจายไปล้างแผลก่อนนะดาด้า)
-
อาหารเที่ยงวันนี้ ขอผัดไทยกุ้งสดอย่างด่วน
น้ำตาลไม่ต้อง เพราะผัดไทยเจ้านี้มันหวานเกิ๊นนนน
-
บทที่ 10.
เพื่อนสามคนหันมาสบตากันอย่างแปลกใจ เมื่อมองดูใบหน้าอิ่มเอิบดูมีความสุขจนมันล้นออกมาเป็นรอยยิ้มจนหน้าบานของวายุ ตั้งแต่เช้าแล้วที่เจ้าตัวมันหมกมุ่นอยู่กับสมุดวาดภาพของตัวเอง แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พอทุกคนชะโงกหน้าไปมองก็ต้องแปลกใจไปตามๆกัน เพราะแทนที่จะได้เห็นใบหน้าของมนุษย์ในจินตนาการของเพื่อนช่างเพ้อ แต่ภาพตรงหน้ากลับกลายเป็น'กุ้ง' ใช่!! ตัวกุ้งที่เราเห็นกันอยู่ทั่วไปตามท้องตลาดหรือในชามต้มยำ แล้วไอ้คุณวายุมันไปพิศวาสอะไรกับกุ้งล่ะครับท่าน!!
"ใช่แล้ว!! ฉันว่าสาวที่วายุมันหมายปอง ต้องชื่อกุ้งชัวร์ๆ" ไอ้หญิงหยกดีดนิ้วตัวเองดังเป๊าะ พร้อมด้วยสีหน้ามาดมั่นว่าคำตอบของตัวเองต้องถูกแน่นอน
"คณะเรามีคนชื่อกุ้งด้วยเหรอวะ ไม่ใช่มั้ง..?" ชายเอิงยกมือขึ้นเท้าคางตัวเองกับโต๊ะพลางทำสีหน้าครุ่นคิด
"หรือจะเป็น คณะอักษรตึกข้างๆ?" หนุ่มไม้ผู้คาดเดาคนสุดท้าย ทำท่าประกอบด้วยการชี้นิ้วโป้งไปข้างหลังตัวเอง เป้าหมายคือคณะอักษรศาสตร์ที่เค้าร่ำลือกันว่ามีหญิงงามที่ชายหนุ่มตามใฝ่หา
"ไม้รู้จักคนชื่อกุ้งคณะนั้นเหรอ!!?" เพื่อนทั้งสองคนที่กำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเองหันขวับมามองเหมือนมีความหวัง แต่แล้วคำตอบก็คือการส่ายหัวพร้อมกับสีหน้าจ๋อยอย่างน่าสงสาร
"ปั๊ดโธ่!! พูดเหมือนรู้มากนะไอ้นี่!!" ไม้เอี้ยวตัวหลบขาหน้าของสาวเดียวในกลุ่มที่เหวี่ยงมาได้อย่างหวุดหวิด รู้กันอยู่ว่ามันมือหนักขืนโดนเข้าไปมีหวังมึนไปทั้งวัน
"เพื่อนวา!! เลิกฝันกลางวันซักครู่ แล้วช่วยให้ความกระจ่างกับพวกเราซะดีๆ อย่าให้ต้องใช้กำลัง!!" ชายเอิงเดินเข้าไปโอบไหล่คนที่กำลังนั่งวาดรูปเพลินๆ แม้ว่าใบหน้าจะคลี่ยิ้ม แต่คนมองก็รู้ดีว่าแววตามันไม่ได้ยิ้มไปด้วย นั่นแหละข้อที่น่ากลัวไอ้พวกนี้
"ความกระจ่างอะไรวะ!!?" วายุทำเป็นเนียนถามกลับ พับสมุดวาดรูปของตัวเองเก็บเรียบร้อย เพราะขืนให้พวกมันเปิดดูของที่ซ่อนอยู่ข้างในคงได้ความแตกแน่
"ทำไมต้องกุ้ง!!?" ไอ้หญิงหยกเอานิ้วจิ้มที่สมุดเหมือนจะบอกให้รู้ว่าที่อยากรู้คือกุ้งตัวปัญหาที่ว่า ส่วนไอ้สองคนที่เหลือมันก็ช่างช่วยเหลือกันดีเหลือเกิน ขยับเข้ามานั่งขนาบข้างไม่ยอมให้หนีไปไหนได้
"ก็..กุ้งไง แค่อยากลองกินกุ้งตัวใหญ่ๆซักครั้ง" วายุแกล้งทำหน้าหงอยเข้าไว้ มิเช่นนั้นไอ้พวกนี้มันจะได้ต่อความยาวสอบสวนหาข้อเท็จจริงไม่เลิก แล้วมันก็ได้ผล..เพราะทั้งสามคนรู้ดีว่าไอ้วามันไม่มีใคร ไม่มีพ่อแม่ เป็นเพียงเด็กที่บ้านน้าเอามาเลี้ยง ไม่มีเงิน ไม่มีสมบัติติดตัวซักกะอย่าง
พอเห็นสีหน้าสลดของพวกมัน คนที่พูดปดออกไปก็เริ่มรู้สึกผิด ยังไม่ทันจะได้ดูอะไร ไอ้ชายเอิงก็เป็นคนแรกที่โผเข้ามากอด(แต่มันจะดีและซาบซึ้งมาก ถ้ามันไม่กดหัวลงไปแนบกับกลิ่นเต่ารักแท้ของมัน ไอ้เพื่อนเลว!!) ยังไม่ทันจะดิ้นหลุดไอ้ไม้ก็เข้ามาสมทบอีกรอบ ทำเอาคนโดนกอดแทบจะขาดอากาศหายใจตายเสียให้ได้
"ไอ้หยก!! ช่วยด้วย!!!! จะขาดใจตายแล้ววววว" สาวเดียวของกลุ่มอย่างไอ้หยกที่กำลังนั่งซึ้ง ถึงกับเปิดปากหัวเราะก๊าก หมดความเป็นหญิง ณ บัดนั้น ส่วนไอ้สองตัวพอมันเห็นว่าแกล้งแบบนี้แล้วได้ผลมันก็ยิ่งกอดแน่นกว่าเดิม
"แหม!! ไอ้เพื่อนรัก ถ้าอยากกินขนาดนั้นก็บอกป๋าดิ!!" ป๋าไม้ทำเป็นซึ้งแกล้งบีบน้ำตาเหมือนญาติผู้ใหญ่เสีย
"แกจะพาไปเลี้ยงรึไง ไอ้ป๋าไม้!!?" ไอ้หยกหันมาถามทั้งที่ยังหัวเราะไม่เลิก
"เปล่า!!?..จะพาไปนั่งตกกุ้งที่แม่น้ำหลังบ้านน่ะ อยากกินก็ต้องหาเอาเองดิ โอ๊ย!!ไอ้เอิง เจ็บนะเว้ย!!" ไอ้คุณป๋าโดนชายเอิงตบกะโหลกไปที ทำเอาทั้งโต๊ะระเบิดหัวเราะอีกรอบ
"ไม่ต้องไปฟังป๋าขี้เมาพูดให้หูผุหรอกวะ วันนี้ไปกินกันเดี๋ยวเลี้ยงเอง" พอได้ยินแบบนั้นหญิงหยกกับป๋าไม้ก็โดดตบมือเฮฮากันใหญ่ที่จะได้ลาบปากมื้อเย็น ก่อนที่ทั้งหมดจะมุ่งประเด็นไปเป็นการหาร้านอาหารที่มีกุ้งอย่างที่ต้องการ
วายุเหลือบมองเพื่อนแต่ละคนอย่างซึ้งใจ แต่ก็ยังรู้สึกผิดที่เผลอโกหกออกไปแบบนั้น ทั้งที่พวกมันไม่ได้มีเจตนาร้าย อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองโชคดีอีกแล้วที่มาเจอเพื่อนดีๆแบบนี้ แต่...มันคงยังไม่ถึงเวลาที่จะบอกความจริงอะไรบางอย่างออกไป คงทำได้แค่กล่าวขอโทษขอโพยพวกมันในใจเท่านั้น
"เอ่อ!! เอาเป็นวันอื่นได้ไหม วันนี้ต้องไปบ้านคุณน้าวะ งานวันเกิดหลานสาวนะ" สามคนที่กำลังจะกำหนดพิกัดร้านอาหารที่ต้องการได้ หันมามองแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ตลอดอ่ะ วายุไม่เคยมีเวลาให้ป๋าซักวัน เชอะ!!" ไอ้คุณป๋าไม้มันทำเป็นสะบัดบ๊อบใส่ทั้งที่หัวเกรียนเห็นแล้วน่าโดดยันมากกว่าน่าสงสารอีกนะนั่น ก็จะให้ทำยังไงล่ะครับท่าน อีกเดี๋ยวไอ้คุณเฮียก็จะมารับแล้วด้วย
"งั้นเราไปกินกันแล้วถ่ายรูปซากกุ้งมาให้ โทษฐานที่ไอ้คุณวามันไม่ว่างเอง" โห่ยยยยยย...ไอ้ไวไวขอถอนคำพูดที่สรรเสริญพวกมันเมื่อกี้ให้หมด นิสัยเหอะ!!! ดูแต่ละคนมันยกมือเห็นด้วย แล้วชำเลืองมองมาด้วยหางตา ประหนึ่งว่ากระผมได้ทำผิดร้ายแรง ไรหว่า!! ไหงสถานการณ์มันพลิกผันแบบนี้เล่า!!
"จำไว้เลย นิสัยวะ!!..."
"วายุ!!!!"
เสียงเรียกคุ้นหูที่ดังขัดขึ้นก่อนที่ไอ้ไวไวจะได้เปิดปากเอาคืนเพื่อนตัวแสบแต่ล่ะคน สายตาทุกคู่ของเพื่อนร่วมกลุ่มหันไปมองที่ข้างหลังทางเดียวกัน พอเจ้าของชื่อหันกลับไปมองก็พบกับใบหน้าเจ้าของเสียงที่กำลังเดินเข้ามาใกล้... อย่าบอกนะว่า..ไอ้ไวไวกำลังฝันกลางวัน ก็คนตรงหน้าที่เห็นมันคือ...
"เฮีย!! มาได้ไงอ่ะ!!" วายุผลุดลุกขึ้นจากโต๊ะแทบจะวิ่งเข้าไปหาเสียเอง ตอนแรกนึกว่าไอ้คุณเฮียจะโทรเรียกให้ไปรอที่หน้ามหาลัย แล้วไหงมาโผล่ที่นี่ได้ แถมยังเดินเข้ามาหาที่ตึกคณะอีก...ไอ้คุณเฮียจะทำให้ดีใจเกินไปแล้วนะ
"ว่าจะโทรเรียก แต่พอดีขับรถเข้ามาแล้วเห็นเราพอดี ก็เลยขี้เกียจจะโทร" คนที่เพิ่งเดินเข้ามาบอกตามความจริง ก่อนจะเหลือบมองไปทางโต๊ะที่ไอ้เด็กโย่งเพิ่งจะลุกมา สายตาสามคู่กำลังมองตรงมาทางนี้อย่างสงสัย นายตุลพยักหน้าส่งสัญญาณเหมือนจะบอกว่ายังมีเพื่อนอีกสามคนรออยู่
"เอ่อ!! ทุกคนนี่เฮียตุล เออ..!! พี่ตุลเจ้าของบ้านที่อยู่ด้วยตอนนี้นะ ลูกชายของคุณน้า" เด็กทั้งสามคนยกมือไหว้ตามมารยาท ก่อนจะแนะนำตัวเองเรียงไปตั้งแต่เด็กผู้ชายผมยาวที่รวบไว้ข้างหลังชื่อแปลกว่าเอิง ถัดมาก็หนุ่มไม้ และหญิงสาวคนเดียวของกลุ่มที่ดูเหมือนจะห้าวๆในตอนแรก แต่ก็ส่งยิ้มหวานมาให้ด้วย
"พี่ตุลเป็นหมอรึป่าวคะ เผื่อหยกป่วยจะได้แวะให้ช่วยรักษา" เสียงโห่หัวเราะดังขึ้นเกรียวกราวตอนที่น้องหยกพูดจบ ทำเอาคนที่เพิ่งถูกมองว่าเป็นหมอหัวเราะตามไปด้วย อาจจะเป็นเพราะบุคลิกที่ผอมเพรียว ตัวขาวซีดเพราะไม่ค่อยได้ออกไปโดนแดดโดนลม บวกกับแว่นตาที่สวมอยู่บนใบหน้า ก็เลยทำให้ถูกเข้าใจผิดไปแบบนั้น
"ถึกอย่างไอ้หยกอ่ะนะ ปีหนึ่งๆเข้าโรงพยาบาลก็เพราะไปมีเรื่องชกต่อยกับใครเค้ามากกว่าเหอะ" เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกรอบ ส่วนไอ้ป๋าไม้ปากเสียที่ดันพูดสิ่งที่ทุกคนคิดออกมา มันก็เลยโดนสันหนังสือฟาดกบาลเข้าให้เต็มๆ
"พี่ไม่ได้เป็นหมอหรอกครับ แค่พนักงานบริษัทไส้แห้งคนหนึ่งเท่านั้นเอง" นายตุลชิงพูดก่อนที่สงครามย่อยๆจะเกิด แอบสงสารคนที่กำลังจะโดนสาวเดียวของกลุ่มเชือด
"แหม..!! หยกแค่ล้อเล่นเองค่ะ" น้องหยกหันมาบอกอย่างอายๆ ก่อนจะหันไปแยกเขี้ยวใส่เพื่อนในกลุ่มที่ยังคงนั่งกุมท้องกลั้นหัวเราะไม่เลิก
"ไปกันเถอะเฮีย ขืนไปช้าได้โดนคุณน้าบิดพุงแน่ๆ" วายุรวบของตัวเองบนโต๊ะมาถือไว้
"พี่ไปนะครับ ไว้ว่างๆก็ไปเที่ยวหาไว....วายุที่บ้านได้นะ" เด็กทั้งสามคนยิ้มให้พร้อมกับยกมือไหว้อำลาอีกรอบ วายุยังไม่วายหันกลับมาสั่งเรื่องไปกินกุ้งอีกรอบ แล้วมันก็โดนแกล้งเมินใส่อีกรอบ ถึงได้วิ่งกลับตามหลังเฮียของมันไป ทิ้งเสียงหัวเราะแว่วๆของสามตัวแสบดังตามหลัง
พอเข้ามานั่งในรถได้ ไอ้เด็กโย่งก็หันมายิ้มให้ราวกับว่ามีเรื่องอะไรน่ายินดีนักหนา แถมยังหันมามองทางฝั่งคนขับเป็นระยะๆ โดยไม่พูดอะไร ทำเอาคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถเสียสมาธิเอาได้ง่ายๆ จำต้องเปิดปากถามออกมา ไม่งั้นไอ้ไวไวมันคงได้เหลียวมองมาจนคอเคล็ด
"มองอะไรนักหนา แล้วจะยิ้มทำไม มีเรื่องอะไรดีๆ รึไง!!?" วายุหันไปยิ้มกริ่มให้อีกที จะว่าไปก็ยิ้มมาตลอดทางจนปวดแก้มไปหมด ทั้งที่อยากจะส่ายหน้าแทนคำตอบ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเพียงแค่เก็บสิ่งดีๆ เล็กๆน้อยๆวันละนิดแบบนี้ได้ ก็ทำให้อารมณ์ดีไปได้ทั้งวัน
"ว่าแต่...เฮียนึกยังไงถึงเข้าไปรับผมที่คณะได้ล่ะ" อดถามด้วยความสงสัยไม่ได้ เพราะปกติไอ้คุณเฮียไม่ชอบที่ที่มีคนเยอะๆ 'มันวุ่นวาย' เฮียแกเคยบอกอย่างงั้น
"ก็ว่าจะจอดข้างหน้า แต่ดันเผลอเลี้ยวเข้ามหาลัยไปแล้ว ก็ต้องเลยตามเลยนะซิ!!" คำตอบที่ได้ยินทำเอาไอ้ไวไวหัวใจฝ่อเลยครับท่าน นึกอยากตบปากตัวเองขึ้นมาซะทันทีทันใด รู้งี้ไม่ถามก็ดีหรอก
"โห่ยยย..ผมก็นึกว่าเฮียจะใจดี ไม่อยากให้ไอ้ไวไวต้องเดินไกล..." อุตส่าห์ดีใจเหอะ!!! ประโยคสุดท้ายที่ต่อในใจ ก่อนจะหันกลับไปนั่งพิงกับเบาะรถ ทำหน้าเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก ไม่ได้หันไปเห็นว่าคนที่กำลังขับรถกำลังแอบกลั้นหัวเราะอย่างขำๆ
.
.
นึกย้อนกลับไปก่อนที่จะขับรถใจลอยเลยเข้าไปในมหาลัย เรื่องที่คุยกับเพื่อนพิชเมื่อวันก่อน ไอ้คุณเพื่อนที่ยังคงตามวนเวียนมาสถิตอยู่ที่ห้องทำงานคนอื่นไม่ยอมกลับห้องตัวเอง มานั่งทำหน้าตาเหมือนหมางง ช่างสงสัยถามโน่นนี่เกี่ยวกับไอ้ไวไวมากมายไปหมด
"เด็กนั่นเป็นคนยังไงน่ะ..?" คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาร่างแบบเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนพูด ก่อนจะเหลือบมองตามสายตาไปทางเดียวกัน ไอ้เด็กนั่นที่ว่าก็คือนักศึกษาที่มาทำงานพิเศษ เพราะห้องทำงานชั้นสองจะเป็นกระจกแบบพิเศษที่คนอยู่ในห้องจะมองเห็นข้างนอกได้
"วายุรึ!!? " พิชญะพยักหน้าเมื่อโดนถามกลับ คิ้วของเพื่อนและหุ้นส่วนขมวดเข้าหากันเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ก่อนที่เจ้าตัวจะวางดินสอในมือลง แล้วหมุนเก้าอี้มองไปทางห้องพนักงานที่ชั้นล่าง สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของบุคคลที่ถูกถามถึงแล้วมุมปากของไอ้คนมาดเยอะมันก็คลี่ยิ้มออกมาได้อย่างง่ายดาย
"ไอ้เด็กนั่นมันก็กวนประสาทบ้างบางเวลา แต่เรื่องทำงานไว้ใจได้ไม่ต้องห่วง ออกจะซื่อเกินไปด้วยซ้ำนะ.." นายตุลเผลอคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวตอนที่พูดออกมา แล้วพอนึกถึงตอนที่โดนไอ้เด็กโย่งมันกวนประสาทก็ชักจะคันมือคันไม้ ลืมไปว่ายังมีสายตาของเพื่อนอีกคนจ้องมองอยู่อย่างพิจารณา
"ตุล..! รู้อะไรไหม บางครั้งความรู้สึกคนเรามันก็ยากที่จะเข้าใจ แต่เพียงแค่ตัวเรายอมรับมันได้ เรื่องก็จะง่ายขึ้นเยอะ" คำพูดแปลกๆที่ได้ยินทำเอาคนฟังหมุนเก้าอี้กลับมามอง คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันอีกรอบด้วยความที่ไม่เข้าใจความหมายของมัน
"พูดอะไรวะ..!!? ไม่เห็นจะเข้าใจ!!" พิชญะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวเหยียด 'ซื่อบื้อ!!' คือคำด่าที่คิดเอาไว้ในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมาในสถานการณ์จริงจังแบบนี้
"ก็พูดตามที่เห็น กระจกบานนั้นมันสะท้อนภาพคนที่จ้องมองมันด้วยนะ ไม่ใช่เอาไว้ให้มองทะลุลงไปข้างล่างแค่อย่างเดียว" นายตุลหันกลับไปมองผนังที่เป็นกระจกสีทึบด้านหลังตัวเองอีกรอบ แล้วมันก็จริงอย่างที่ไอ้คุณเพื่อนมันว่า แม้จะเป็นแค่เงาไม่ชัดเจนเหมือนกระจกที่เอาไว้สะท้อนภาพ แต่ก็สามารถมองเห็นตัวตนของคนที่นั่งจ้องมันได้
"ไอ้พิช!!" ได้ยินเสียงถอนหายใจยาวเหยียดดังมาอีกรอบ พอหันกลับไปมองไอ้คุณเพื่อนก็กำลังจะเดินออกไปทางประตูห้อง เหมือนจะปล่อยให้เจ้าของห้องได้อยู่กับความคิดของตัวเอง
"สายตาตัวเองที่เอาแต่ไล่ตามคนอื่นน่ะ ลองมองดูมั่ง น่าสงสารอีกฝ่ายว่ะ!! เฮ่อ!!~~~~ซื่อบื้อจริงๆเพื่อนเรา!!" ตอนแรกก็ตกใจกลัวว่าไอ้คุณเพื่อนพิชมันจะคิดอะไรแปลกๆ แต่พอได้ยินคำด่าตามหลังก่อนที่มันจะปิดประตูหายหัวออกไปจากห้อง คนทางนี้ก็เลยของขึ้นแทน ปล่อยมันไปคราวหน้าค่อยสอยพุงคืนซักทีสองที
'สายตาตัวเอง' อย่างงั้นรึ จะให้มองยังไงก็เห็นแค่ไอ้แว่นคนหนึ่งที่กำลังคลี่ยิ้มน้อยๆ ทอดสายตามองหาใครบางคนที่กำลังเที่ยวเดินแจกยิ้มให้ชาวบ้านเค้าไปทั่ว ทุกวันนี้ที่หอบงานมาทำที่บริษัทได้ก็เพราะไอ้หน้ากวนประสาทของไอ้เด็กโย่งนั่น แต่...ฝ่ายนั้นยังคงเป็นเด็ก เกินกว่าจะเปิดเผยออกไปได้ว่าความรู้สึกลึกๆคืออะไร ทุกวันนี้พอรู้สึกว่าจะเผลอตัว ก็ต้องดึงสติกลับมาตลอด
นายตุลทิ้งตัวลงกับพนักพิงก่อนจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด เพราะมัวแต่คิดทบทวนเรื่องนั้น กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เลี้ยวรถเข้าไปในมหาลัยของไอ้หมีไวไวมันไปแล้ว กะว่าจะไปจอดที่หน้าคณะแล้วค่อยโทรเรียก แต่ด้วยความบังเอิญหน้าตึกที่จอดรถ ยังไม่ทันจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก็เห็นแผ่นหลังคุ้นตาของมันเสียก่อน แล้วด้วยความเผลอตัว(อีกนั่นแหละ) ก็เลยเปิดประตูรถออกไปเรียกมันแล้ว
"เฮียๆๆๆ เดี๋ยวก็เลยทางเลี้ยวเข้าบ้านหรอก!!!" เสียงเรียกจากคนที่นั่งข้างๆทำให้สติกลับมาจนได้ แล้วก็จริงอย่างที่ว่าถ้าปล่อยให้รถแล่นไปเรื่อยๆ คงจะต้องขับวนกลับมาใหม่อีกรอบแน่
"วันนี้เหนื่อยเหรอเฮีย กลับบ้านแล้วผมนวดให้เอาไหม" วายุเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง แต่อีกฝ่ายก็ส่ายหน้าแทนคำตอบพร้อมกับเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่
"เราเองก็เหนื่อย จะมานวดให้เฮียทุกวันทำไม เอาใจกันขนาดนี้อยากได้อะไรรึไง!!?" ไอ้คุณเฮียหันมาทำหน้ากวนๆ แล้วเอ่ยถาม ตอนที่เลี้ยวรถไปจอดที่หน้าบ้านคุณน้า พร้อมกับเสียงหัวเราะแบบโฉดๆที่ได้ยินเป็นประจำ
..นี่ถ้าเป็นคนอื่นมาถามไอ้ไวไวแบบนี้ คงได้โดนโกรธไปแล้ว แต่เพราะเป็นเฮียตุลถาม คนฟังถึงได้หันมายิ้มตอบอย่างไม่คิดจะเกรงกลัว (แต่มืออีกข้างก็เตรียมจับประตูรถพร้อมพุ่งตัวออกไปอย่างเร็ว)
"ที่ผมอยากได้...ก็...เฮียไง" เมื่อเจอคำถามปูทางมาขนาดนี้ มีรึที่ไอ้หมีมันจะไม่คว้าเอาไว้ ทั้งที่หลับตาปี๋เตรียมตัวเตรียมใจโดนกำปั้นของไอ้คุณเฮียแน่ๆ ซักที่หนึ่งของร่างกาย แต่พอทำใจกล้าลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังนั่งนิ่งไม่โวยใส่เหมือนทุกที คนขออย่างไอ้ไวไวก็พลอยนิ่งตามไปด้วย แต่..ในอกมันจุก สุข และลุ้น ลุ้นว่าความรู้สึกของตัวเองที่ส่งไปจะถึงมือผู้รับแล้ว
"อะไรล่ะ..ของที่อยากได้จากเฮียนะ!!?" คำถามที่ย้อนกลับมา พร้อมกับแววตาที่มองมาแบบนิ่งๆ ไม่หลบหลีกหนีเหมือนแต่ก่อน ทำเอาคนทางนี้แทบอยากจะเปิดประตูรถออกไปร้องตะโกนด้วยความยินดี แต่ก็กลัวว่าจะโดนจับส่งโรงพยาบาลด้วยข้อหาไอ้โรคจิต
ไอ้วายุศักดิ์กำลังใจเต้นตึกตัก!!! อาการเหมือนคนที่อยากยิ้มออกมากว้างๆ โผเข้าไปกอดคนตรงหน้าแน่นๆ แล้วกระซิบบอกของที่อยากได้กับเจ้าตัว แต่ติดตรงที่ว่าตรงนี้มันคือหน้าบ้าน!!! บ้านของคุณน้าแม่ของไอ้คุณเฮีย ถึงจะอยากทำแบบนั้นก็ทำไม่ได้นะซิ!!! แต่....!!! สถานการณ์แบบนี้ไอ้ไวไวจะเข้าข้างตัวเองได้ไหมครับท่าน แต่ถึงอย่างนั้น...ก็คิดไปแล้วล่ะ!!!!
อ๊ากกกกกกกก...ผมกำลังสุขใจจนเหมือนจะเป็นบ้าแล้วครับแม่!!!
==========================
แอบมาลงเนียน ๆ ตอนเย็นหลังเลิกงาน แหะ แหะ
:กอด1: ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม
ไม่รู้ว่าไวไวมันกำลังจะมีเคราะห์ หรือว่ากำลังจะมีความสุขกันแน่ :laugh:
-
จิ้มก่อนค่าาาา
คนแรก :mc4:
*******************
คิดอารายยยยเอ่ย อิอิ
ลุ้นให้ไวไวบอกนะ :-[
แต่แค่นี้เฮียตุลก็คงเขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้วมั้ง
แหม~พี่พิชขาเฮียตุลเขาก็ไม่ได้ซื่อบื้อขนาดนั้นสักหน่อย(หรือป่าว?)
สะกิดพี่ดาด้า บทที่7ค่ะ
ไอ้เด็กโย่งตัวโตก็ยังคงกอดไม่ยอมปล่อย
-
ขอบคุณนะคะ ดาด้า ตอนใหม่มาเร็วทันใจอะ ถ้าเรื่องนี้จะคงรสชาติ ของความเป็นคาราเมลไว้เเบบนี้ตลอดก็ดีนะ เเบบมีนไม่หวานไปไม่ขม นุ่มๆมีเเอบเหงาเล็กๆ กลัวคุณเฮียหักหลังไวไวจัง เเต่ดูจากท่าทางเเกก็เหมือนจะรู้ตัวนิดๆนะนั่น ตอนนี้มาเร็วมาก ชอบมากเลย 55+ :o8:
-
เรียกแม่แล้วเหรอ
555+
-
โอ๊ยๆๆๆ
หวานอ่ะ
น่ารักอ่ะ
ต่างคนต่างมีใจรึป่าวแต่ทำไมอ่านแล้วมันอมยิ้มตลอดเลยล่ะ
อ่ามันน่ารักอ่า
-
น่ารักสุดฤทธิ์เจ้าไวไว พูดออกไปเดี๋ยวเฮียก็เขินตายเลย
แต่ก็ลุ้นให้เจ้าไวไวพูดให้เฮียฟังชัด ๆ และพูดเร็ว ๆ ด้วยนะ
:o8:
-
เฮียตุลเริ่มรู้ใจตัวเองแล้วแต่ไม่รู้ว่าจะยอมรับใจตัวเองและความรู้สึกของไวไวหรือเปล่านะเนี่ย ต่างคนต่างก็ไม่กล้าบอกความรู้สึกของตัวเอง
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยน่ารักอีกแล้ว จับกดเลยไวไว หึหึ :z2:
-
ไกล้ได้สิ่งที่ต้องการแล้วนะไวไว :L1:
-
ต่างเริ่มเปิดเผยกันมากขึ้นแล้ว
:o8: :o8:
-
น่ารักขึ้นทุกทีคู่นี้ ชอบจัง อิอิ
-
เฮีย อย่าทำมึน น้องมันเปิดขนาดนี้ ยังจะให้น้องพูดนำอีกนะ
-
แหมเฮีย...คอนกรีตเสริมเหล็กมาซะขนาดนี้...ไม่ข้ามไปยังไงไหว..555
น่ารักดี...ชอบสองคนนี้ น่ารักขึ้นเรื่อยๆ...
รออ่านตอนต่อไปจ้า...
-
อ๊าย..เค้าทั้งสองต่างกำลังจะเผยความในใจให้กันและกันได้รู้..ฮิ้ววววว
ขอบคุณเพื่อนพิชแทนเฮียตุล ที่ยื่นทางลัดให้สั้นลงจ้า
ไม่งั้นเฮียตุลก็มัวแต่ตั้งนะโมสามจบอยู่นั่นแหละ
-
แอร๊ยยยย แล้วไวไวจะบอกเฮียมั๊ยอ่า บอกนะ ๆ ๆ ๆ
เฮียก็อย่าใจร้ายกับน้องกับนุ่งล่ะ
-
ใกล้แล้วไวไว :L1: :กอด1:
เฮียจะรู้ไมอะไวไวทำถึงขนาดนี้แล้ว :L2: :L2:
-
ไวไวกระโดดหอมแกล้มซักทีดิ๊
-
นายวายุนี่ ถ้าโตกว่านี้ คงจับพี่ตุล :oo1: แน่ ๆ ก็เล่นอยากได้เฮีย :haun4:
อารมณ์แบบมีแผ่นบาง ๆ ใส ๆ มาขวางกัน ดูสิ ใครกันแน่ที่จะทำลายแผ่นบาง ๆ ใส ๆ ก่อนกัน
+1 ให้ ดาด้า เป็นกำลังใจให้ครับ อ่านรวดเดียว 4 ตอน สะใจ :z2:
-
:o8: ตอนหน้าขอหวานๆนะคะ
-
เจ้าไวไว ดีใจจนออกนอกหน้าไปหรือเปล่า
กลัวเฮียที่รักจะตอกกลับกลับจนหน้าแตกใจช้ำน่ะสิ
อย่าทำร้ายกันนะ
-
ไวไวดีใจออกนอกหน้านะ
-
ตกลงใครเป็นนายเอกคะ
ติดตามมายังสรุปไม่ได้
มีหลายๆรี เม้นท์ว่าเป็นเฮียตุล
ส่วนเราเข้าใจมาตลอดว่าเป็นไวไว :sad5:
-
บอกไปเลยไวไว ><
-
ไวไวกำลังจะมีความสุขสิ ทำไมถึงจะมีเคราะห์ล่ะนั่น
เฮียตุลคิดอะไรอยู่ เอาจริงหรือว่าหลอกน้อง แกล้งน้องรึป่าว
ลุ้นๆๆๆ ว่าจะเป็นยังไง
ยังบวกแต้มไม่ได้นะคะ
ขอบคุณค่ะ :3123:
-
ยอมรับกันได้แล้วนะคนอ่านอยากอ่านตอน
หวานๆหรือเลี้ยงด้วยลำแข้งก็ไม่รู้แล้วละ
-
ไวไวน่ารัก :impress2:
บอกเฮียเค้าไปเลยไวไว
-
เด็กๆ นี่น่ารักจังแฮะ
มีแฟนเด็กให้กระชุ่มกระชวยเหอะเฮีย
-
อ๊ากกกกก....คนอ่านก็จุก อึดอัดอยากจะโกนแทนไวไว จริงจริงเลย ว่าอยากได้อะไรจากเฮีย... :-[
-
แกล้งถามอ่ะดิ เฮียก็คงรู้แล้วล่ะว่า เจ้าไวไว อยากได้อะไร
-
ไวไวจู่โจมเฮียเลย :oo1:
ไวไวน่ารักดีนะ :sad11:
-
ใครหนอใครรร ใครจะเป็นคนพูดออกไปก่อนนนนน >_____<
-
.
.
.
เข้ามากระซิบๆ มองซ้ายมองขวาดาด้าไม่อยู่
พรุ่งนี้ตอนต่อไปมาแน่นอน และ.....
ข้าพเจ้าชิมแล้ว มัน......น่า--รัก--มากกกกกกกกกกก :m1:
>//////////////////<
-
จะตั้งตารอเลยล่ะคุณนายนุ่น 555
-
บางครั้งก็ต้องให้คนอื่น
ช่วยบอก ว่าตัวเราเป็นอย่างไร รู้สึกอย่างไร
รอแต่เฮียตุล
มั่นใจแล้ว ก็ลุยโลด
-
เจ้าหมีไวไว หยอดทุกเม็ด เก็บทุกอณูจริงๆ
เปิดเอง ชงเอง และก็เขินเอง :o8:
เฮียตุลมึนได้จิตมาก
-
:z13: ^ ^
เอร้ยยย ด้าไปชิงแชมป์แบตฯแป๊บเดียว
เจเจ้มาแอบกระซิบกระซาบอะไรแถวเน้!!!! o18
หึหึ มาลงให้แต่เช้า เอาพี่ดอนมาแลกกันเร้ยยยยย o11
====================================
บทที่ 11.
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะกระจกรถทางฝั่งคนขับ ทำเอาทั้งสองคนที่นั่งจดจ้องกันอยู่ถึงกับสะดุ้ง เจ้าของฝ่ามือเล็กๆที่เคาะคือหลานสาวตัวเล็กเจ้าของวันเกิดที่อยู่ในอ้อมแขนของคุณยาย
"ลุงตุล, น้าวา" เสียงเรียกของหลานสาวที่อยู่นอกรถพร้อมกับฝ่ามือที่ทุบเรียกอยู่เป็นระยะๆ ทำเอาสองคนที่อยู่ข้างในหันมาสบตากันแวบหนึ่ง
เสียงถอนหายใจยาวเหยียดเหมือนจะเสียดายอะไรบางอย่างดังมาจากฝั่งคนนั่ง แต่ก่อนที่ฝั่งคนขับจะทันได้ปลดเข็มขัดนิรภัยออกไปหาหลานสาวข้างนอก ไอ้เด็กโย่งมันก็ทำเนียนโน้มตัวเข้ามาใกล้ โบกไม้โบกมือให้หลานสาวที่กำลังส่งยิ้มหวานที่ข้างนอกตัวรถ
"ของที่อยากได้ ผมคิดเอาเองได้ไหม ว่าได้มาแล้ว..." คำถามที่ได้ยินไม่มีเสียงตอบกลับ เนื่องจากไอ้คนถามมันจงใจลากปลายจมูกผ่านข้างแก้มไปแบบเฉียดฉิวในระยะที่รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่ปัดผ่านไปข้างแก้ม ทำเอาไอ้คุณเฮียนั่งนิ่งอยู่ท่าเดิมไม่กล้าขยับตัว จนกระทั่งไอ้เด็กโย่งมันเปิดประตูรถออกไปยืนฉีกยิ้มข้างนอก หันไปกล่าวทักทายนายแม่ และคว้าตัวน้อยมิ้นท์หลานสาวมากอดฟัด
"ไอ้เด็กเวร!! คะ...คิดว่าตัวเองแน่นักรึไงวะ!!!?" มันหาได้สลดต่อคำด่านั้นไม่!! ไอ้หมีไวไวมันยังคงหันมายิ้ม และยักคิ้วให้จนแก้มแทบจะปริ ทั้งที่ยังไม่พูดอะไรซักคำไม่รู้ว่าจะดีใจอะไรนักหนา ปล่อยให้ได้ใจไปก่อนเหอะ เดี๋ยวมันจะโดน!!
"เฮียลงมาเร็วๆ หลานรออยู่" เสียงเรียกพร้อมกับหน้าระรื่นแนบเนียนเหมือนกับเป็นสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัว ทั้งที่เมื่อกี้ยังคิดจะหาแผนมาแกล้งเอาคืน เห็นแล้วก็อดเผลอยิ้มไม่ได้ทุกที นายตุลเอื้อมไปหยิบกล่องของขวัญกล่องใหญ่ที่วางอยู่เบาะหลังก่อนจะก้าวตามลงไป
"ไหน..? น้องมิ้นท์เป็นเด็กดีรึเปล่า ถ้าเป็นเด็กดีลุงมีของขวัญมาให้.." หลานสาวตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของไอ้หมีไวไว พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม แต่สายตากลับมองไปที่กล่องของขวัญข้างหลัง ทำเอาคุณลุงใจดีหมั่นไส้จนต้องยกมือขึ้นหยิกแก้มนุ่มๆนั่นเล่น ก่อนจะยื่นกล่องของขวัญที่เตรียมมาให้เจ้าของงาน
"น้องมิ้นท์รักลุงตุลคะ" หลานสาวโน้มตัวมาหาแล้วเอาแขนเกี่ยวคอของคุณลุงใจดีเข้าไปหอมแก้มหนึ่งฟอด หารู้ไม่ว่าจังหวะที่คุณลุงของตัวเองโดนหอมแก้มนั้น หน้าแทบจะยื่นเข้าไปทิ่มกับอีกคนที่อุ้มตัวเองอยู่ แม้จะไม่ได้ของขวัญแต่มันก็ยิ้มแก้มปริไม่ต่างจากเจ้าของงาน
"ไหนๆ น้องมิ้นท์ไม่หอมแก้มน้าวาเลย น้อยใจๆ" ไอ้เด็กเวรตัวโตแกล้งทำเป็นงอแง เห็นแล้วก็ทุเรศลูกตา แต่ถ้าน้องมิ้นท์หอมแก้มไอ้ไวไวล่ะก็....มันก็เหมือนกับ...
ยังไม่ทันที่ลุงตุลจะเอ่ยปากห้ามหลานสาวตัวน้อย เจ้าตัวก็หันไปหอมแก้มคนที่อุ้มตัวเองฟอดใหญ่ พร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคัก ก่อนจะขอลงไปข้างล่าง แล้วลากกล่องของขวัญที่เพิ่งได้มาไปทางคุณยาย ปล่อยให้สองน้ากับลุงยืนอยู่ที่เดิมด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกัน คนหนึ่งอารมณ์ดีจนตัวแทบจะลอยได้ ส่วนอีกคนกำลังหงุดหงิดแทบจะเป็นบ้า เนื่องจากเสียเปรียบไปหลายรอบยังไม่ได้เอาคืน
"แบบนี้เหมือนเฮียหอมแก้มผมเลย ดีจัง!!" วายุยื่นหน้าเข้ามากระซิบพร้อมยิ้มกรุ้มกริ่มให้อย่างไม่เกรงกลัว เนื่องจากที่นี่เป็นเขตอภัยทานของไอ้ไวไว มีคุณน้าสุชาดาและพี่มีนาเป็นเจ้าถิ่น ยังไงไอ้คุณเฮียก็ไม่มีทางทำอะไรได้แน่ เพราะงั้นต้องตักตวงให้คุ้ม หลังจากนั้นจะโดนอะไรเดี๋ยวค่อยเตรียมรับมืออีกที
"ถ้ายังไม่หยุดยิ้ม ไม่ตายดีแน่!!" คำขู่ที่ไม่เคยได้ผล ก็ยังจะยกเอามาขู่อยู่เรื่อย นึกเจ็บใจตัวเองที่ไม่น่าจะไปเปิดช่องให้มันแทรกเข้ามาได้ แบบนี้ก็เท่ากับไปชี้โพรงให้ไอ้หมีบ้ามัน เกลียดจริงๆไอ้ความมั่นใจแบบนี้
"เฮียไม่ทำหรอก..." ถึงแม้จะไม่แน่ใจ(ว่าจะไม่โดน) แต่วายุก็แกล้งพูดออกไปแบบนั้น ไม่รู้ว่าทำไมทั้งที่อยู่ในงานวันเกิดหลานสาวตัวน้อย คนที่น่าจะมีความสุขที่สุดก็น่าจะเป็นเจ้าของงาน แต่..ไอ้ไวไวคนนี้ก็กำลังมีความสุขแบบจุกอก แม้ว่าไอ้คุณเฮียที่ยืนอยู่ข้างๆจะทำหน้าเหมือนอยากฆ่าใครซักคนก็ตาม
"กลับไปเมื่อไหร่ โดนแน่ไอ้ไวไว!!" นั่นปะไร!!! คืนนี้ไอ้ไวไวไปอ้อนขอคุณน้านอนค้างที่นี่จะดีกว่าไหม เผื่อจะได้มีเวลาตั้งหลักหาทางเอาชีวิตรอด
"เฮียอ่ะ ชอบขู่อยู่เรื่อย แค่นี้ผมก็กลัวจะตายอยู่แล้ว" ไอ้คนที่ปากบอกว่ากลัว ยังคงรักษาระดับการทำหน้าทำตากวนประสาทได้แบบไม่มีตกหล่น
"ตายซะตอนนี้เลยดีไหม!!?" นายตุลหันไปยิ้ม เหลือบมองไปทางนายแม่ที่กำลังช่วยหลานแกะกล่องของขวัญ ก่อนจะยื่นมืออ้อมไปข้างหลังของไอ้เด็กโย่งปากดี ประหนึ่งจะโอบธรรมดา แต่ปลายนิ้วจับเนื้อที่ข้างเอวติดมือมาแล้วออกแรงบิด
"เฮียพอๆ เจ็บๆ" ไอ้หมีโย่งตัวโตสะดุ้งโหยงส่งเสียงครางหงิงๆ ทั้งที่หน้ายังต้องทำเป็นยิ้มระรื่น บิดตัวหลบไปมาแต่ก็ยิ่งทำให้เจ็บเพราะไอ้คุณเฮียมันไม่ยอมปล่อย
"เล่นอะไรกันน่ะ เราสองคน!! ตุลแกล้งอะไรน้องอีกซิเรา" นายแม่ที่หันมาเห็นพอดี เอ่ยปากถามอย่างสงสัย แต่ทั้งสองคนก็หันมายิ้มให้พร้อมกับส่ายหน้าแทบจะพร้อมกัน
"ใครจะไปกล้าทำอะไรหลานชายสุดที่รักของคุณนายแม่กันล่ะครับ กระผมไม่อาจเอื้อมหรอก!!!" คำประชดที่ว่า ทำเอาคุณนายแม่เชิดหน้าใส่ลูกชายอย่างงอนๆ ก่อนจะฟาดมือลงบนต้นแขนลูกชายไปอีกทีอย่างหมั่นไส้จัด แต่ไอ้ไวไวกำลังฉีกยิ้มให้ทั้งน้ำตา เจ็บดิ!!...นึกว่าเนื้อตรงนั้นจะหลุดติดมือไอ้คุณเฮียไปซะแล้ว...คนใจร้าย!!!
"เฮียเค้าใจดี วันนี้ยังไปรับผมที่มหาลัยด้วยนะ" ไวไวเข้าไปเกาะเอวคุณน้าที่เปรียบเสมือนแม่คนที่สองอย่างออดอ้อน ปล่อยให้ไอ้คุณเฮียใจร้ายเดินยิ้มอารมณ์ดีไปหาหลานสาวที่กำลังสนใจตุ๊กตาหมีตัวโตที่เพิ่งได้มา
"ขอบคุณลุงตุลรึยังน้องมิ้นท์" มีนาหันไปถามลูกสาวของตัวเอง เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มให้ ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งโผเข้ามาหาคุณลุงพร้อมตุ๊กตาตัวที่เพิ่งได้มา นายตุลย่อตัวลงไปอุ้มเจ้าหญิงตัวน้อยที่เป็นที่รักของทุกคนขึ้นมาในอ้อมแขน
"อย่าเรียกลุงได้ไหม ดูแก่ยังไงก็ไม่รู้ ยังไม่สามสิบเลยนะ" มีนาหันมาค้อนให้พี่ชายตัวเองอย่างหมั่นไส้
"ยอมรับเหอะ ว่าพี่นะแก่แล้วแก่เลย เป็นคุณลุงคอยเลี้ยงหลานไปซะดีๆ" คนโดนว่าเอื้อมมือไปโยกหัวน้องสาวแบบไม่เกรงใจคุณน้องเขยที่นั่งมองอยู่ที่เก้าอี้ แถมยังหัวเราะร่วมด้วยอีกต่างหาก
"น้องมิ้นท์ชอบตุ๊กตาของคุณลุงไหม..?" หลานสาวตัวน้อยพยักหน้า แล้วทำท่ากอดหมับที่เจ้าหมีตัวนุ่มอย่างหวงแหน
"ชอบค่ะ น้องหมีหน้าเหมือนน้าวาเลย.." อ้าวเวร!! พอจบคำพูดของหลานสาวตัวน้อย ทุกคนที่อยู่ในรัศมีการได้ยิน ถึงกับกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ แต่คนที่ซื้อเจ้าตุ๊กตาหมีมาเป็นของขวัญถึงกับนิ่งอึ้งพูดไม่ออก
"มันเหมือนตรงไหนล่ะน้องมิ้นท์ เจ้าตัวนี้มันน่ารักจะตาย.." ไม่เห็นจะน่าเตะเหมือนไอ้หมีโย่งนั่นซักนิดเดียว พูดถึงก็เดินมาเลย ตายยากจริงๆ
"ก็น้าวาชอบทำตาแบบนี้ ใจดี แล้วก็ชอบกอดน้องมิ้นท์แน่นๆ" หลานสาวตัวน้องทำท่าทางประกอบคำพูด นี่ขนาดไอ้หมีไวไวมันมาอยู่ที่บ้านนี้ได้ไม่นานยังทำให้น้องมิ้นท์ติดได้ขนาดนี้ คนเป็นลุงแท้ๆชักเริ่มอิจฉาขึ้นมา
"ได้ยินแว่วๆ ว่าใครกำลังนินทาน้าวาอยู่...ใช่ไหมมมมม" พอหันมาเห็นว่าคุณน้าใจดีกำลังเดินทำหน้ายักษ์เข้ามาใกล้ หลานสาวตัวน้อยก็หัวเราะคิก ก่อนจะขอลงไปจากอ้อมแขนคุณลุงแล้ววิ่งหนีไปทางที่พ่อกับแม่ตัวเองนั่งอยู่ การวิ่งไล่จับระหว่างไอ้หมีตัวโตกับเจ้าของวันเกิดตัวน้อยก็เลยเริ่มขึ้น สร้างเสียงหัวเราะดังครืนไปทั่วงาน ก่อนที่เจ้าหญิงตัวน้อยจะโดนคุณพ่ออุ้มขึ้นมา
"ได้เวลานอนแล้วเจ้าหญิง เดี๋ยวองครักษ์จะพาไปนอนพร้อมกับอ่านนิทานสนุกๆ ให้ฟังนะครับ" ขนาดยังไม่ได้เล่านิทานกล่อมเจ้าหญิงตัวน้อยก็เปิดปากหาว ทำตาปรือเหมือนจะหลับอยู่รอมร่อ ก่อนที่ทั้งคู่พ่อลูกจะกล่าวราตรีสวัสดิ์แล้วเดินหายเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้คนที่เหลือรับหน้าที่เก็บกวาดของที่อยู่ในบ้าน
"ไม่ค้างที่บ้านเราซักคืนหรือตุล" นายแม่หันมาถามตอนที่ทั้งสองคนช่วยกันเก็บกวาด แม้ว่าส่วนใหญ่จะเห็นเจ้าวายุช่วยหยิบช่วยแย่งทุกอย่างที่เฮียมันจะหยิบจับก็ตาม
"ผมทิ้งงานไว้น่ะแม่ แล้วพรุ่งนี้ไอ้ไวไวมันก็ต้องไปเรียนด้วย" พอคิดว่าอ้างงานตัวเองไม่ได้ผลแน่ นายตุลก็เลยจำใจต้องยกหลานชายคนโปรดของนายแม่มาเป็นข้ออ้าง เสียงถอนหายใจดังออกมาพร้อมกับสายตาของคนเป็นแม่ที่ค้อนขวับวงใหญ่
"พี่ตุลห่วงคนอื่นเป็นด้วยเหรอแม่ ไม่อยากจะเชื่อหูที่ได้ยิน" น้องสาวตัวแสบที่มักจะเข้ากันได้ดีเหลือเกินกับคุณนายแม่ แกล้งทำท่าเอานิ้วแคะหูตัวเองเหมือนสิ่งที่ลอยเข้าหูไม่ใช่เรื่องจริง
"ลูกวาอย่ายอมเฮียเราให้มากนัก ดูแลตัวเองด้วยล่ะ" แล้วดูดิ!! ทั้งสองคนนั่น กระผมอดคิดไม่ได้ว่าที่จริงแล้ว ไอ้นายตุลคนนี้เป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงหรืออย่างไร ทำไมต้องกำชับไอ้หมีโย่งนั่นแบบนั้น นายแม่นะนายแม่ คืนนี้จะปล่อยให้มันนอนนอกบ้านซะดีมั้ง หึหึ
"เราก็อย่าทำงานให้มากนัก พักผ่อนซะบ้าง ว่างๆก็พาน้องกลับมากินข้าวที่บ้านเราด้วยล่ะ!!" ดูเอาเหอะ..น้ำเสียงที่พูดกับไอ้เด็กโย่ง กับน้ำเสียงที่หันมาสั่งลูกชาย แบ่งชนชั้นกันเห็นๆ
"คร้าบบบบนายยยยแม่" คนที่โดนสั่งแกล้งลากเสียงยาว ก่อนจะวิ่งหลบฝ่ามือของนายแม่ที่ทำท่าจะฟาดมาด้วยความหมั่นไส้เข้าไปนั่งรอในรถ ก่อนที่ไอ้เด็กโย่งมันจะยกมือไหว้ลาเจ้าของบ้านวิ่งตามหลังมาขึ้นรถ
.
.
.
.
"เฮียยยยยยยย เฮียคร้าบบบบบ" แล้วมันก็ทำงาน ระบบปฏิบัติการกะล่อนของไอ้หมีไวไว เมื่อตะกี้ก่อนที่รถจะเคลื่อนออกมาจากบ้าน มันยังทำตัวเจี๋ยมเจี้ยมเป็นเด็กเรียบร้อยของนายแม่และยัยมีนาอยู่เลย แล้วดูมันซิ!!! หันมายิ้มทำตากรุ้มกริ่มใส่เฮียมันหน้าตาเฉย นิสัย!!
“เลิกทำหน้าทำตาน่าโดดเตะซะที ไม่งั้นคืนนี้ได้นอนนอกบ้านแน่” คนที่กำลังใช้สมาธิอย่างมากในการขับรถ ท่ามกลางสายตาวิบวับระยิบระยับของไอ้หมีโย่งที่นั่งอยู่ข้างๆ มีอาการเหมือนคันไม้คันมืออยากจอดรถข้างทาง แล้วซัดมันซักตุ้บสองตุ้บ
“ก็ผมยังไม่ได้บอกเลย ว่าอยากได้อะไร ตอนที่เฮียถาม..เหวอออ อันตรายนะเฮีย เบรกทำไมอ่ะ?” หัวทิ่มดิครับ ไอ้ไวไวเกือบพุ่งไปกระแทกกับกระจกหน้า ดีว่าคาดเข็มขัดเอาไว้
“ถึงบ้านก่อน!!”
“เฮียว่าอะไรนะ!!?” วายุหันไปถามเพราะได้ยินแค่เสียงพึมพำ แถมคนพูดยังไม่ยอมหันมามอง (คงเพราะกำลังขับรถอยู่)
“บอกว่าให้ถึงบ้านก่อน ขับรถอยู่เห็นไหม หรืออยากจะเดินกลับ!!?” ไอ้ไวไวยกมือปิดปากแล้วส่ายหัวทันทีเลยครับท่าน กลัวไอ้คุณเฮียเปลี่ยนใจไล่ลงตรงทางเปลี่ยว มันอันตรายนะคร้าบบบบบ สำหรับคนหน้าตาดีอย่างกระผม เพราะงั้นสงบปากสงบคำและอดทน...อีกนิดเดียว
แล้วทันทีที่รถแล่นเข้าไปจอดในโรงจอดรถเรียบร้อย ไอ้คุณเฮียก็เปิดประตูแล้วเดินลิ่วๆเข้าไปในบ้านแบบไม่พูดไม่จา เล่นแบบนี้ทำเอาไอ้ไวไวใจแกว่งซิครับท่าน โดนเคืองอีกแน่แล้ว ทำได้แค่วิ่งตามหลังเข้าไปในบ้าน ในใจก็หาวิธีว่าจะง้อยังไง...
“แว้กกกกก” พอเปิดประตูโผล่หน้าเข้าไปในบ้านเท่านั้นแหละท่าน ไอ้ไวไวก็ได้รับการต้อนรับเป็นหน้าแข้งของไอ้คุณเฮีย ดีนะว่าว่องไวกระโดดหลบได้อย่างเฉียดฉิว มิเช่นนั้นอาจมีเดี้ยงได้ง่าย
“กล้าล้อเล่นกับผู้ใหญ่งั้นเรอะ อย่าอยู่เลยไอ้หมีกวนประสาท ตายซะ!!!” คนที่อุตส่าห์อดทนมาจนถึงบ้าน สาวเท้าเข้าไปหาไอ้เด็กโย่งที่กำลังลนลานวิ่งหาที่หลบ
“ผมไม่ได้ล้อเล่นเลยนะ ก็เฮียนั่นแหละที่ถามผมเองอ่ะ” ตะโกนเถียงไปด้วย วิ่งหาที่หลบไปด้วย เพิ่งจะมารู้ว่าหลงกลไอ้คุณเฮียเข้าซะแล้ว แบบนี้ก็เท่ากับปิดประตูตีหมีนะเซ่!!! ไม่เอาไอ้ไวไวไม่ยอมตายด้วยเรื่องแค่นี้หรอก แว้กกกกกก
“แล้วไง!! ไอ้ที่ทำมันมีแค่นั้นรึไง!! มานี่เลย มาให้เตะซะดีๆ” ใครจะยอมไปให้โง่ล่ะครับท่าน ไอ้คุณเฮียโหด!! แล้ว..เรื่องที่ทำ หรือว่าจะเป็น...
“ทีเฮียยังทำได้เลย!!” ถูกต้อนไปจนมุม จนต้องกระโดดไปยืนบนพนักพิงของโซฟา ไปไหนไม่ได้แล้วครับท่าน ไอ้ไวไวจำต้องงัดไม้ตายออกมาใช้เสียแล้ว
“ว่าไงนะ!!?”
“ก็ทีเฮียอ่ะ ยังหอมแก้มผม แถมกอดด้วย แล้วทำไมผมจะทำบ้างไม่ได้ ไม่ยุติธรรม!! เฮียขี้โกง!!” เอาล่ะครับงานนี้ กลายเป็นไอ้คุณตุลที่ยืนนิ่ง อึ้ง ทึ่ง และ...อับอายเหลือจะบรรยาย
“มะ..มีเรื่องแบบนั้นเมื่อไหร่ อย่ามามั่ว!!!” พอเห็นหน้าตาสูญเสียความมั่นใจอย่างแรงของไอ้คุณเฮีย ไวไวมันก็แทบจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ได้ อย่างน้อยๆไอ้คุณเฮียก็ไม่ได้กลายร่างเป็นเฮียโหดที่น่ากลัวเหมือนเมื่อกี้แล้ว
“อย่าให้นับ ตั้งแต่ตอนเด็กจนถึงเมื่อเร็วๆนี้เลยเหอะ” ยังจำได้ว่าตอนเด็กไอ้คุณเฮียไม่รู้ว่าตั้งใจจะแกล้งหรืออย่างไร ชอบมาจับแก้มแล้วดึงไปมา ไม่พอใจยังฟัดแรงๆแบบหมั่นเขี้ยวอีกต่างหาก ขนาดตอนนี้โตแล้วก็ยังโดนไปแล้วตั้งสองครั้งสองครา โดยที่ไอ้ไวไวยังไม่ได้เอาคืนเลยซักครั้ง แบบนี้เค้าเรียกขาดทุนชัดๆ
“อะไร!!? รู้ตัวแล้วทำไมไม่บอก!!? โดนผู้ชายด้วยกันหอมแก้ม ไม่รู้สึกอะไรบ้างรึไง!!” สถานการณ์แบบนี้มันต้องทำโกรธให้เนียนเข้าไว้ ทั้งเจ็บใจ ทั้งเสียหน้าที่โดนไอ้เด็กโย่งมันเอาคืนได้ในครั้งเดียว เล่นเอาสมองแทบหยุดการทำงาน หน้าร้อนจัดจนแทบจะต้องยกมือขึ้นปิด แต่ก็กลัวจะแพ้ก็เลยต้องทนไว้ แล้วไอ้ที่ถามออกไปเมื่อกี้...ลืมตัวอีกแล้วครับท่าน!!
“ถ้าเป็นคนอื่น ผมคงจะวิ่งหนี แต่นี่เป็นเฮีย เพราะเป็นเฮียผมก็เลยเต็มใจ” คำตอบที่ได้รับทำเอาคนฟังยืนนิ่ง เผลอหันไปสบตากับคนพูด อะไรบางอย่างในแววตาที่ทำให้ขยับไปไหนไม่ได้แม้แต่จะหันหน้าหลบ ความรู้สึกอุ่นวาบในใจที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อน บวกกับก้อนเนื้อในอกที่กำลังเต้นแรงเหมือนไปวิ่งร้อยเมตรที่ไหนมา
“เฮียเคยห้ามเอาไว้ไม่ให้พูดออกมา แล้วก็กลัวว่าถ้าโดนเกลียดผมคงทนไม่ได้ แต่..มันไม่ไหวแล้วอ่ะเฮีย...” จากที่เป็นฝ่ายวิ่งไล่ต้อนเมื่อครู่ กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ไอ้คุณตุลกำลังก้าวถอยไปข้างหลัง ตอนที่ไอ้เด็กโย่งมันโดดลงมาจากพนักพิงโซฟาแล้วสาวเท้าเข้ามาหา
“ไวไว..เฮีย...!!” มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ตัวเองไร้ซึ่งหนทางเดินหนี เพราะถอยไปจนชนเข้ากับชุดวางเครื่องเสียง
ปึก!! ตามมาด้วยมือทั้งสองของของไอ้เด็กโย่งที่วางลงบนที่ว่างสองข้างคร่อมตัวเอาไว้ หมดอิสรภาพหนทางหนีโดนสิ้นเชิง ไอ้คนเก่งที่วิ่งไล่เตะชาวบ้านเค้าเมื่อครู่ กำลังคิดอะไรไม่ออก สมองไม่สั่งการเสียดื้อๆ แววตาทั้งคู่ที่มองมาไม่สามารถเบือนหน้าหลบได้ซักวินาที ไอ้เด็กโย่งมันหลับตาสูดลมหายใจเข้าปอดเหมือนกำลังรวบรวมความกล้า
“ผมไม่รู้ว่าจะโดนเกลียดไหม แต่ขอร้องอย่าไล่ให้ไปไกลๆ ผมคงทนไม่ได้ เพราะไอ้ไวไวคนนี้ชอบเฮียครับ ชอบทุกอย่างที่เป็นเฮีย...” วายุนิ่งไปอึดใจสายตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของคนที่ตัวเองเพิ่งจะบอกความในใจ ไม่อยากให้คลาดสายตาซักวินาที ทำเป็นใจกล้าพูดออกไปแบบนั้นทั้งที่กลัวแทบตาย กลัวจะโดนปฏิเสธ กลัวจะโดนมองด้วยสายตารังเกียจ กลัวไปหมดทุกอย่าง แต่อีกฝ่ายก็ยังคงยืนนิ่งไม่ยอมขยับ ทำเอาคนรอใจหายวาบ
คนที่เพิ่งจะได้รับรู้ความในใจของไอ้หมีไวไวกำลังยืนอึ้ง เหมือนสมองมันคิดอะไรไม่ออก ทั้งที่หัวใจกำลังเต้นรัวเหมือนกลอง ลองค้นหาคำตอบในใจตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ รู้เพียงแค่อารมณ์เหมือนตัวเองถูกเรียกให้ขึ้นไปรับรางวัลอะไรซักอย่างบนเวที มันปลื้มปีติจนล้นอก อยากจะยิ้มออกมาแต่ก็เขินอายเกินกว่าจะทำแบบนั้นได้
“เฮีย....เฮียชอบผมซักนิดได้ไหม...ได้รึเปล่า..?” แค่เพียงเผลอจมกับความคิดของตัวเองไปชั่วครู่ ใบหน้าหงอยเหงาของไอ้หมีไวไวมันก็ยื่นเข้ามาใกล้ในระยะประชิด ลมหายใจอุ่นที่เป่ารดที่ข้างแก้มไม่ได้ทำให้รู้สึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย
“มะ..ไม่รู้เว้ย ออกไปห่างๆก่อน ไอ้หมียักษ์!! อย่านะโว้ย!!” โดนด่าแทนที่มันจะถอยออกห่าง แต่มันดันรวบเอาตัวเข้าไปกอดหน้าตาเฉย
“เฮียก็ชอบผมเหมือนกันใช่ไหมล่ะ...ดีใจจัง” อ้าวเวร!! ไอ้หมีโย่งหน้าด้าน!!! ทั้งๆที่ยังไม่ได้ตกปากรับคำอะไรซักหน่อย มันก็ดันสรุปเอาเอง แบบเข้าข้างตัวเองสุดๆอีกต่างหาก
“อย่ามา.. ไอ้หมีหลงตัวเอง ปล่อยซิเว้ยเฮ้ย!!” ด่าไปก็เท่านั้น ในเมื่อโดนไอ้เด็กโย่งมันรวบเอาไว้หมดแล้ว ดันพลาดไปหลงคารมกับแววตาของมันเข้า คิดจะหนีตอนนี้...มันไม่ทันแล้วไอ้คุณตุล!!!!
“ใช่ไหมล่ะ ถ้าเฮียไม่ชอบผมจะยอมให้ผมกอด แล้วก็...ทำแบบนี้ทำไม...” ริมฝีปากอุ่นฉกลงมาที่ข้างแก้มแทนที่จะเป็นแค่คำพูดเพียงอย่างเดียว ก่อนที่มันจะทำแบบเดิมซ้ำๆอีกหลายรอบเพราะเจ้าของแก้มยังคงอยู่ในอาการมึนงง
“ไอ้เด็กเวร!!! อย่าอยู่เลย” เมื่อแขนไม่ว่าง ไอ้ที่พอจะขยับได้ก็....
โป๊ก!!!
“โอ๊ย!!! เฮียเจ็บนะ!! ดูซิแดงเลย!!” หัวเหม่งครับ!!! ไอ้เฮียมันเอาหัวเหม่งมาโขก คำอุทานแรกเป็นเพราะเจ็บจริงอะไรจริง แต่เหลือบไปเห็นหน้าผากของผู้กระทำก็ดันไปห่วงคนอื่นมากกว่า ไอ้ไวไวก็เลยวิ่งเข้าไปประคองคนเจ็บ(และผู้กระทำผิดในคราเดียว) แต่ก็ยังไม่วายโดนตวัดมองด้วยสายตาโหดๆ
“อูยยย เพราะใครกันล่ะ!!” นั่น!!! ทำเอง เจ็บเอง แต่ดันโทษคนอื่น ไอ้คุณเฮียตัวจริงฟื้นคืนชีพแล้วครับท่าน
“เพราะไอ้ไวไวเองคร้าบบบ ไอ้ไวไวผิดเองทั้งหมดเลยเอ๊า!!!” ไอ้ไวไวจำต้องยกมือขึ้นเหมือนยอมรับผิดแต่เพียงผู้เดียว แต่แวบหนึ่งบนใบหน้าของคนเจ็บก็มีรอยยิ้มปนขำ ก่อนจะกลบเกลื่อนเป็นเฮียโหดเหมือนเดิม
“ยังจะมาทำกะล่อนอีก ไปหาอะไรมาประคบให้เลย!!!” คนโดนดุกำลังฉีกยิ้มออกมา เท่าที่ปากตัวเองจะยิ้มได้ ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ ไอ้ไวไวคงไม่ต้องเดาหรือคิดเข้าข้างตัวเองอีกต่อไป เพราะคนอย่างเฮียตุนถ้าไม่ชอบอะไร ไม่มีทางเข้าไปใกล้และไม่ยอมให้เข้าใกล้แน่
“คร้าบๆ ผมจะยอมเป็นทาสเฮียไปทั้งชีวิตเลย ยอมให้แค่คนเดียว....” คนที่กำลังดีใจจนเหมือนจะเป็นบ้าลุกขึ้นพยุงคนเจ็บไปนั่งที่โซฟา ก่อนจะทนไม่ไหวยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มไอ้คุณเฮียโหดอีกฟอดเหมือนจะลองใจ แล้วใช้วิชาตัวเบาวิ่งหลบฝ่าเท้าไอ้คุณเฮียเข้าไปในครัวพร้อมกับเสียงหัวเราะและร้องตะโกน’ไชโย’ดังลั่นบ้าน
“ไอ้เด็กเวร ไอ้หมีหน้าด้าน!!!” คนที่ตะโกนด่าไล่หลัง ยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองอย่างอดกลั้น เกิดมาไม่เคยมีใครทำให้อายและเป็นสุขจนแทบบ้าได้ในเวลาเดียวกันแบบนี้ จากนี้ไปคงต้องระวังตัวให้มาก เพราะในความหน้าซื่อหงอยๆของไอ้หมีบ้ามันกลับซ่อนความกะล่อนเจ้าเล่ห์ไว้ข้างใน ไอ้เด็กบ้า!!!!!
==========================
:-[ กะ...ก็เค้าบอกแล้วว่าไอ้หมีมันจะมีเคราะห์ :m20:
เจ็บตัวแต่ได้ใจมันคุ้มเนอะ ๆ (เฮียยังโหดได้เสมอต้นเสมอปลาย)
วันนี้แวะมาเสิร์ฟไวไวเป็นอาหารเช้า อิ่มพุงอืดดดด 5555
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน กอดดดดด :กอด1:
-
^
^
^
วันนี้ได้จิ้มดาด้าแต่เช้า
จิ้มไป ยิ้มไป อย่างเฮียตุล ต้องโดนไวไวรุกขนาดนี้แหละ
ไม่งั้นไม่รู้ใจตัวเองหรอก
พยายามต่อนะไวไว ได้คืบต้องเอาศอกต่อนะ
ขอบคุณดาด้าจ๊ะ
+1 ให้เลย น่ารัก ถูกใจมากตอนนี้
-
อ่านแล้วรักเด็กเว้ยยย อยากเลี้ยงเด็ก
ไวไวนะ ไม่ใช่น้องมิ้นท์ หุ หุ
-
ขอบคุณนะคะ ดาด้าอยากจะกรี๊ดให้ลั่นห้อง เเต่ทำไม่ได้เพราะอยู่ในสถานการณ์เดิม กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด น่ารักมากเหอะ ไวไว + เฮียโหด ชอบกันเเล้วเเบบนี้อะดี ไม่ต้องปิดบัง ไม่ต้องซึน คิดผิดจริงๆที่คิดว่าเฮียจะไม่กล้ารับความจริง ตอนนี้ถูกใจใช่เลย +1
ปอล้อ (ตามดาด้า) เตรียมงานเเต่งเลยเปล่าเนี่ย เผื่อจะได้เตรียมรถพยาบาลไว้ด้วยเพราะเฮียเขินรุนเเรง สงสัยต้องเปลี่ยนจาก ซึน เป็น ยันเดเระ เเล้ว 55+++
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ไวไวน่ารักจัง :L1: :L1:
:call: :call: :call:
-
เขินๆ :o8:
-
ยิ่งอ่านยิ่งถูกใจน้องไวไวมากๆคับ :man1:อยากได้มาเลี้ยงที่บ้านจัง ฮ่าๆๆ
เฮียเองก็ยังโหดเสมต้นเสมอปลาย แต่ซีนนี้น่ารักมากๆ อ่านไปยิ้มไป :impress2:
มาอัพไวไวนะคับ ปูเสื่อรอตอนต่อไป สู้ๆๆคับ :really2:
-
ว้ายๆๆๆๆ
ดีนะนี้ที่เค้ากินข้าวแล้วอ่ะ
ไม่งั้นคงจะกินข้าวไม่ลง....
.....
....
...
..
.
เพราะอิ่มความหวานความน่ารักของคู่นี้ซะแล้วซิ
-
เด็กๆสมัยนี้นี่กล้าดีจัง รุกตลอดสงสัยเฮียต้องรับแน่นอน5555
-
เฮียตุลนี่โหดเสมอต้นเสมอปลายจริงๆขนาดเขินยังโหดเลย แต่ดีใจกับไวไวด้วยที่เฮียเริ่มเปิดใจให้แล้ว
อ่านไปยิ้มแก้มปริไปค่า น่ารักจริงๆทั้งเฮียตุลทั้งหมีไวไว
-
สมหวังเล็ก ๆ แล้วเจ้าไวไว
-
กดเลยไวไว
เอ้...............
ชั้นเผลอคิดอะไรดังไปหรือเปล่าหว่า......
5555555555555555555555
-
^
^
:-[
เห็นด้วยค่ะ
เฮียต้องโดนน้องหมีไวไวกดแน่ๆเลย ตอนนี้เจ้าน้องหมีก็รุกอย่างรวดเร็วซะด้วย
ไชโย โห่ฮิ้ว ใจตรงกัน เปิดใจกันให้ชัดได้แล้วเฮีย
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ
-
:z13: ด้า พึ่งเห็น ตามอ่านก่อนนะ
+ ให้กำลังใจ
-
ดาด้ามีความสามารถพิเศษ สามารถปรุงไวไวเป็นอาหารหวานได้อย่างอร่อยมากกกกก
-
น่ารัก :o8:
พยายามรุกเข้าไวไว
-
:L1:หมีน่ารัก
-
สารภาพแล้ว เย้ๆ :z2:
-
ไวไว สู้ ๆ :m3: :m3:
เฮียอ่ะ มีใจให้ไวไว อยู่แล้ว
:กอด1: :กอด1:
-
เฮียเป็นนายเอกเหรอ
ม่ายยยยยยยยยยย
คิดผิดมาตลอด :z3:
แต่เปิดใจกันแล้วแบบนี้
เดี๋ยวก็มีเฮ :laugh:
-
ว๊าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เค้าแฮปปี้เอนดิ้งกันแล้ววววววว 55+
ดูเหมือนเฮียจะรับความรู้สึกของตัวเองและของหมีไวไวง่ายกว่าที่คิดไว้อีกนะเนี่ยยยยย~~~ (คนอ่านลัลล้า) 555+
ต่อจากนี้คงจะได้อ่านฉากว๊านนนนหวานนน ของหมีไวไวกับเฮียซะที เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ~~ ไวไวน่ารักจริงๆ
-
ไวไวน่ารักอ่ะ มีแบบนี้อีกซักคนใหม เจ้อยากอุปการะ ฮ่าๆๆ
-
น่าร้ากกกกกก ที่สุดเลยอ่ะ..
เจ็บนิดๆหน่อยๆ แต่ก็คุ้มอ่ะเนอะ :-[
-
อ่าพูดได้คำเดียวอีกแล้ว
ไวไวน่ารักอ่า
-
เฮียเขาเขินใช่ไหมค่ะ แหมยิ่งอายยิ่งโหดขึ้นนะเนี้ย :m20:
ไวไวน่าร้ากกกกก กล้าๆแบบนี้สิดี ถึงจะอ่วมตัวแต่ก็สุขใจใช้ม้าาา
-
ไวไว คนอ่านอยากเห็นเฮียหน้าแดง
ช่วยกันหน่อยนะ :o8:
-
อ๊ากกกกกกกกกก อิจฉาๆๆ
อยากมีเด็กๆ แบบนี้สักคน รักตายเลย
-
แหม่ เฮียก็ชอบไอ้หมีโย่งใช่ไมรู้หรอก
-
ชัดเจนในวันนี้แล้วว่า เฮียของเราเป็นเคะน้อยๆ 555+
-
กด+ให้กับตอนนี้
หวานจริงอะไรจริง
เฮียชัดเจนขนาดนี้ยังไม่รู้ใจตัวเองอีกเหรอ
-
อ่านแล้วยิ้มตามตลอดเลย
-
^
^
^
วิ่งเข้ามาขอบคุณแทนดาด้าก่อน
ขอบคุณที่ชอบจนเข้าไปแนะนำไว้ในกระทู้เรื่องน่าอ่านนะคะ
วันนี้ดาด้าหยุดงาน แต่พรุ่งนี้น่าจะมีตอนต่อไปมาส่ง
หรือถ้าไม่มี เดี๋ยวข้าพเจ้าไปตามมาให้ค่ะ
ปล. น้องตาลลลลลลลล ในที่สุดก็รู้แล้วสินะคะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไวไวมันน่ารักจริงจริ๊ง ไม่ไหวแล้วสำลักความสุขตามไวไว
เฮียเขินโหดมาก ไวไวจะตายคามือมั้ยนั่น แอบห่วง 55+
รอตอนต่อไปอย่างมีความสุข ^___^
-
^
^
จิ้มมมมทะลุไปถึง พี่นุ่น ^^
เค้าคิดมาตลอดเลยนะ ว่าเจ้าหมีไวไวน่าจะเคะอ่ะ 555+
แต่มาเจอตอนนี้นี่ชัดเลย ว่าเฮียตุลต่างหากที่เคะ
รอ รอ รอ
พรุ่งนี้จะได้อ่านมั๊ยน้อ
-
โอ๊ยยย น่ารักมากๆๆๆ มาต่้อไวๆนะคร๊าบบบ
-
^
^
^
มาแล้วค่ะ กำลังเดินทางมา
รออีกเดี๋ยวนะคะ
เอ้า..........ให้ว่องจิ๊ดาด้า
เเควนๆคิดถึงคุณเฮียแย่แร้นนนนนนนนนนนนน
-
:z13: จิ้มตาม หึหึ โดนปาดหน้าอีกตะหาก....ช้าไปซะแระ
==================================
บทที่ 12.
"ทานข้าวเช้าด้วยนะครับที่รัก...แล้วก็คิดถึงคนทำซักนิดก็ยังดี"
อภินันทนาการจาก..ไอ้หมีใหญ่ของเฮีย..
กระดาษโน้ตที่วางอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับอาหารเช้าทำเอาคนอ่านคลี่ยิ้มออกมาได้ไม่ยาก เดาเอาว่าไอ้หมีไวไวมันคงตื่นมาทำให้ตอนเช้าก่อนออกไปเรียน แล้วยังอุตส่าห์เขียนข้อความชวนเลี่ยนแปะเอาไว้ด้วย แบบนี้ใครมันจะไปกินลง ตอนแรกก็กะว่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปด่าเจ้าของข้อความ แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าอาจจะกำลังอยู่ในชั่วโมงเรียน ก็เลยทำได้แค่กดส่งข้อความบางอย่างไป จากนั้นถึงค่อยนั่งลงจัดการกับอาหารเช้าตรงหน้าจนไม่เหลือติดจาน ก่อนที่จะเก็บล้างทุกอย่างเข้าที่แล้วค่อยออกไปที่ข้างนอกเพราะนัดกับลูกค้าเอาไว้
.
.
.
.
ครืด ครืด
โทรศัพท์ที่ปิดเสียงเอาไว้ตั้งแต่ตอนเรียนยังคงสั่นอยู่ในกระเป๋าเป็นระยะ เหมือนเป็นสัญญาณเตือนว่ายังไม่ไม่เปิดดู วายุเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ตอนที่ออกมาจากห้องเรียนแล้ว ถึงได้ฤกษ์หยิบมันขึ้นมากดดู 'มี 1 ข้อความเข้า'
'อ้วกจะแตก'
ชื่อผู้ส่ง: Here
วายุกลอกตาอ่านข้อความซ้ำๆอีกประมาณสามสี่รอบเห็นจะได้ ก่อนจะอมยิ้มจนแก้มแทบปริ และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆกับตัวเอง นึกหน้าไอ้คุณเฮียตอนที่กำลังกินอาหารเช้าที่ทำทิ้งไว้ให้ออกแล้วมันมีความสุขในอกมากมายจนอธิบายออกมาไม่ถูก นี่ถ้าได้เห็นด้วยตาตัวเองก็คงจะดีไม่น้อย
แต่จนแล้วจนรอดบ่ายกว่าๆแล้วคนที่รอก็ยังไม่เห็นโผล่มาที่บริษัท กะว่าจะหาเรื่องเข้าไปในห้องบ้างอะไรบ้าง หรือว่า...จะอ้วกแตกไปแล้วจริงๆหว่า หรือป่านนี้จะยังไม่ตื่น เพราะเฮียแกชอบทำงานดึกๆ
"เป็นอะไรไปวายุ ทำหน้าเหมือนรอใครอยู่" พี่สาวที่ทำงานอยู่แผนกต้อนรับลูกค้าเดินเข้ามาทัก เพราะเห็นว่านักศึกษาฝึกงานจะชะเง้อคอมองไปข้างหน้าร้าน และแถวลานจอดรถทุกสิบนาที จากนั้นก็มานั่งถอนหายใจเฮือกๆตั้งแต่เข้างาน
"เออ..ก็..ก็รอลูกค้าไงครับ วันนี้เงียบๆนะพี่" เนียนเข้าไว้ไอ้ไวไว เอ็งต้องทำเนียนๆ ไม่ให้ใครจับได้ว่ารอใครอยู่ ถึงยังไงเย็นนี้กลับไปก็ได้เจอหน้ากันอยู่ดี
"อืม..ก็ว่างั้นแหละ เบื่อไหมล่ะ พี่ฝากเอานี่ไปให้ที่ห้องคุณพิชญะหน่อยได้ไหม" เอกสารที่มีคนมาฝากไว้ที่เคาท์เตอร์เมื่อเช้าถูกยื่นมาให้ ไอ้คนที่หาเรื่องจะขึ้นไปชั้นสองอยู่แล้วถึงกับหูตั้งหางกระดิก รีบพยักหน้ารับอย่างเร็วไว ประหนึ่งว่างานสำคัญแบบนี้จะไม่ยอมให้พลาดโดยเด็ดขาด แม้ว่าจะไปคนละห้องกันก็เถอะ
"เอ่อ..พี่ครับ ทำไมวันนี้คุณตุลไม่เข้าบริษัทล่ะครับ เห็นที่ห้องปิดไฟเอาไว้" ก่อนที่จะรับหน้าที่สำคัญในมือ วายุก็แกล้งทำเนียนชำเลืองมองไปทางห้องของคุณบอสอีกคนแล้วเอ่ยปากถามเหมือนแค่อยากรู้
"อ้อ..คุณตุลน่ะแกไม่ค่อยได้เข้าบริษัทหรอก เพิ่งจะมีช่วงหลังนี่แหละที่เข้าบ่อยเกือบทุกวัน..." พี่สาวคนสวยยังเล่าให้ฟังอีกว่า ที่จริงแล้วเฮียแกรับหน้าที่ออกแบบสินค้า และรับออกแบบตกแต่งภายในให้กับลูกค้าบางรายด้วยตัวเอง เดือนๆหนึ่งจะเห็นเข้าบริษัทซักครั้ง แค่ตอนมีประชุม หรือไม่ก็แวะมาสั่งงาน
แล้ว...ไอ้ที่ผมเห็นเฮียแกที่บริษัทแทบทุกวันตั้งแต่ตอนมาทำงานพิเศษที่นี่ล่ะ แถมได้กลับบ้านด้วยกันอีกต่างหาก อย่าบอกนะว่าให้คิดเอาเอง เพราะถ้าเป็นอย่างงั้น ไอ้ไวไวคงไม่สามารถหุบยิ้มได้ทั้งวันแน่ ก็เพราะเฮียชอบทำแบบนี้ ชอบทำให้ดีใจแบบนี้อยู่เรื่อย แล้วจะไม่ให้กระผมชอบได้ยังไง
ครืด ครืด เจ้าโทรศัพท์เครื่องเดิมในกระเป๋า สั่นอีกรอบ
'กลับเองนะ ติดธุระ'
ชื่อผู้ส่ง: Here
วายุถอนหายใจออกมายาว เหลือบมองไปทางนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่บนกำแพงแล้วก็ต้องอ่อนใจ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะหมดเวลางานแล้ว เฮียตุนคงจะไม่ขับรถมารับให้เสียเวลา... ตอนเดินผ่านห้องทำงานแล้วก็อดเหงาไม่ได้แฮะ
.
.
.
.
"เฮียยยยย ผมซื้อบะหมี่ปากซอยเจ้าอร่อยมาฝากกกกก" พอกลับมาถึงบ้าน ยังไม่ทันจะเห็นตัวเจ้าของ วายุก็ตะโกนส่งเสียงออกไปแล้ว เพราะเห็นว่ารถยังจอดอยู่ที่เดิมและไฟทั้งห้องก็เปิดสว่าง
แต่สิ่งที่ทำให้คนที่เพิ่งเดินเข้ามาต้องชะงักยืนอ้าปากค้างอยู่กลางบ้าน ก็คือใบหน้าของใครคนบางคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก สาวสวยที่หันมามองด้วยสายตางุนงงไม่ต่างกัน 'หรือจะเข้าผิดบ้าน!!!' วายุวิ่งกลับไปดูที่หน้าบ้าน กับทะเบียนรถที่จอดอยู่อีกรอบ ก็พบว่าที่ยืนอยู่คือบ้านของเฮียตุนไม่ผิดแน่...แล้ว...
"น้องคงจะเป็นวายุ ที่พี่ตุลเล่าให้ฟัง" พี่สาวคนสวยหันมายิ้มให้ พร้อมลุกขึ้นยืน ทั้งที่วายุยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ในใจกำลังคิดอะไรมากมายสับสนไปหมด ..แล้ว..ไอ้คุณเฮียไปไหน!!!?
"พี่ชื่อนัชชา เรียกพี่ใบชาก็ได้จ้ะ พี่ตุลออกไปข้างนอกอีกเดี๋ยวคงกลับ"
"ครับ..งะ..งั้นผมขอเอาของไปเก็บในห้องก่อนนะฮะ" วายุวางถุงใส่ห่อเกี๊ยวน้ำที่ตัวเองซื้อมาเป็นอาหารเย็นไว้บนโต๊ะ ก่อนจะขอตัวหลบเข้าไปตั้งสติในห้องตัวเอง
นี่ล่ะมั้ง'ธุระ'ที่ว่าของเฮีย พี่สาวสุดสวยคนนั้นซินะ นั่งทำใจอยู่ในห้องได้ซักพัก วายุก็ได้ยินเสียงคุยพึมพำอยู่ข้างนอก เดาเอาว่าเฮียแกคงจะกลับมาแล้ว อยากจะกระโดดออกไปจากห้องออกไปหา แต่ก็ไม่กล้าเพราะมีคนอื่นอยู่ด้วย ทำได้แค่แนบหูไปกับประตูห้องเผื่อว่าจะได้ยินเสียงบ้างซักนิดก็ยังดี
ปึก!!
ประตูดิครับท่าน กระแทกเข้ามาเต็มๆที่แสกหน้าตอนที่ไอ้ไวไวกำลังพยายามจะแง้มประตู เพื่อส่องดูสถานการณ์ที่ด้านนอก แล้วก็ได้เรื่องพร้อมกับเลือด!!! (อันหลังไม่แน่ใจเพราะมองไม่เห็น)
"โอ๊ย!!! อุ๊บ!!!" แล้วบุคคลที่เป็นต้นเหตุก็พุ่งเข้ามา พร้อมกับเอามือปิดปากเอาไว้ แว้กกกกกก!!! ไอ้ไวไวจะโดนทำมิดีมิร้ายยย
"ชู่ว์!!เงียบๆ" ไอ้คุณเฮียนั่นเองหาใช่ใครอื่น มือข้างหนึ่งปิดปากกระผมเอาไว้พร้อมด้วยสายตาข่มขู่ ถ้าเป็นเฮีย...ไม่ต้องขู่ไอ้ไวไวก็ยอมพลีกาย เอ๊ย!! ยอมตายแต่โดยดี
"อะไรอ่ะเฮีย ทำไมต้องกระซิบด้วยล่ะ" ทั้งที่ยังสงสัยแต่ไอ้คนถามก็บ้าจี้กระซิบตาม ทั้งที่ในห้องมีกันอยู่แค่สองคน
"ไม่ได้ให้กระซิบ แต่ไม่ให้โวยวาย แล้วนี่กลับมาตอนไหน!!?" นายตุลเอ่ยถาม เพราะตัวเองก็เพิ่งจะเดินเข้าซอยมา ไม่ยักเห็นว่ามีใครเดินนำหน้ามาเลยซักคน แต่พอถึงบ้านก็เห็นรองเท้าผ้าใบซีดๆของไอ้หมีโย่งจอดสนิทอยู่หน้าบ้าน
"ผมก็เพิ่งกลับมา อยากเจอเฮียเร็วๆ ก็เลยนั่งพี่วินเข้ามาเลย" พี่วินที่ว่าคงจะเป็นวินมอเตอร์ไซค์ปากซอย ส่วนไอ้ประโยคต่อท้ายคนฟังพยายามทำเป็นไม่ได้ยิน เพราะไม่งั้นคงไม่กล้ามองหน้าไอ้หมีหน้าด้านมันแน่
"รู้จักกันแล้วใช่ไหม พี่ใบชาจะมาอยู่ที่นี่ซักสองสามวัน" เจ้าของบ้านบอกพร้อมกับเสียงพ่นลมหายใจออกเหมือนคนที่กำลังมีเรื่องให้เหนื่อยใจ
“แล้ว..พี่ใบชาเค้าเป็นใครเหรอ” ไอ้หมีช่างสงสัยยังคงกระซิบถามเหมือนกลัวใครได้ยิน แถมมันยังเนียนขยับเข้ามาใกล้จนแทบจะต้องไปนั่งซ้อนกันบนตักอยู่แล้ว
“เป็นเพื่อนน่ะ!!” ความจริงจะบอกไปตรงๆก็ได้ แต่..เกิดไอ้หมีโย่งมันรู้ขึ้นมาก็ไม่รู้ว่าจะคิดมากอะไรอีก นายตุลก็เลยจำใจบอกไปแบบนั้น
“แล้ว..พี่เค้าจะนอนไหน..?” วายุยังคงขยับยื่นหน้าเข้าไปเรื่อยๆตอนที่ไอ้คุณเฮียยังคงนั่งขมวดคิ้วเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่...กลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำหอมทำเอาไอ้หมีร้ายมันห้ามใจตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ แต่ยังไม่ทันจะได้ทำในสิ่งที่ต้องการ แม้ว่าจะเสี่ยงถูกฆ่า..ไอ้คุณเฮียก็ดันคิดออกเสียก่อน
“ก็..อ๊ะ!!!” ปลายจมูกสองคนที่เฉียดผ่านกันไปได้อย่างเฉียดฉิว ในระยะน่าหวาดเสียว สายตาสองคู่สบกันนิ่งเหมือนไม่มีใครยอมใคร สิ่งที่กำลังจะพูดกลับถูกลืมเลือนไปจนหมดสิ้น
แค่อยาก...จะลองดู...อยากจะรู้ว่าริมฝีปากที่ช่างด่าช่างว่ามาตลอด มันจะนุ่มนิ่มกว่าแก้มที่เคยได้สัมผัสมาแล้วมากมายแค่ไหน ระยะห่างแค่เพียงหนึ่งลมหายใจยิ่งยั่วยวนให้อยากรู้อยากลองมากยิ่งขึ้นไปอีก แค่เพียงวายุเลื่อนหน้าเข้าไปอีกนิด ก็สามารถได้...ในสิ่งที่ต้องการ
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน จู่ๆในหัวมันก็เหมือนว่างเปล่า มีเพียงสายตาแน่วแน่ของไอ้หมีโย่งตรงหน้าที่จับจ้องมองตรงมาไม่ขยับไปไหน แค่เพียงปลายจมูกที่เลื่อนมาแตะกัน ในใจก็เหมือนอุ่นวาบ ทั้งที่ในหัวมันคิดออกแล้วว่าต้องขยับหนีแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว...เมื่อริมฝีปากอุ่นแตะลงมา...แค่เพียง...แผ่วเบา..ไม่เร่งเร้ารีบร้อนเหมือนจะขออนุญาตอยู่ในที
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูเหมือนเรียกให้สติของสองคนกลับมา ณ จุดเดิม คนหนึ่งครางในคออย่างเสียดายตอนที่โดนผลักอกให้ออกห่าง ส่วนอีกคนกำลังยกมือปาดที่ปากตัวเองโดยไม่หันกลับมามองหน้า...ด้วยความที่ยังรู้สึกสับสนและอับอายเกินจะบรรยายออกมาได้
“มีอะไรเหรอใบชา” พอเปิดประตูออกก็พบว่าแขกของบ้านมายืนรออยู่อีกฟากประตู
“คือ..ถ้าพี่ตุลลำบากใจ เดี๋ยวใบชานอนตรงโซฟาข้างนอกนี่ก็ได้คะ” เมื่อเห็นว่าเจ้าของบ้านสองคนหายเข้าไปในห้องได้ซักพักก็ยังไม่ออกมา นัชชาก็เลยไม่รู้ว่าจะทำยังไงกลัวว่าตัวเองจะมาสร้างความรำคาญให้
“เปล่าๆ ไม่ใช่แบบนั้น คือ..พี่กำลังช่วยกันเก็บของที่ห้องนี้น่ะ คืนนี้ใบชานอนที่ห้องโน้นได้เลย เดี๋ยวพี่กับวายุจะนอนห้องนี้เอง” ไอ้เจ้าของห้องตัวจริงยังคงนั่งทำหน้างงอยู่บนเตียง แต่พอได้ยินคำว่า’นอนที่นี่’ ก็แทบจะลุกขึ้นโดดด้วยความยินดี แต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้
“ครับๆ พี่ใบชาไม่ต้องห่วงนะครับ อุ๊ก!!!” ไอ้หมีโย่งเดินเข้ามายืนซ้อนที่ด้านหลัง ก่อนที่มันจะยื่นหน้าข้ามไหล่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูออกไปยิ้มให้พี่สาวที่ยืนอยู่ข้างนอก แล้วก็โดนศอกของไอ้คุณเฮียซัดมาแบบเนียนๆไปที เล่นเอาจุกพูดต่อไม่เป็น
“น้องวายุเป็นอะไรรึเปล่า..?”
“มะ...ไม่เป็นไรครับพี่ใบชา เดี๋ยวผมไปเก็บของใช้กับห้องให้เฮียเองนะ” ทั้งที่ยังเจ็บ แต่ด้วยความที่กลัวเฮียเปลี่ยนใจไอ้ไวไวมันก็ไวสมชื่อ วิ่งออกจากห้องตัวเอง แล้วก็วิ่งพรวดหายเข้าไปในห้องข้างๆ
“ขอบคุณนะคะพี่ตุล ขอบคุณที่ยังเห็นว่าใบชาเป็นน้องสาว” พอหลับหลังที่ประตูห้องปิดลงแล้ว นัชชาถึงได้กล้าพูดออกไป
“อย่าคิดมากเลยนะ พักผ่อนให้สบาย เดี๋ยวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมาทานข้าวกัน” นายตุลเอื้อมมือไปโยกหัวหญิงสาวตรงหน้าเบาๆ ใบชาพยักหน้ารับพร้อมกับรอยยิ้มเศร้าที่ผุดขึ้นบนใบหน้า
“เฮียคร้าบบบบบบ!!!!” เสียงตะโกนเรียกดังมาจากในห้องให้ต้องถอนหายใจออกมาอีกรอบ แม้ว่าดูภายนอกเหมือนคนโดนเรียกจะหงุดหงิด แต่ก็ยังมีรอยยิ้มปนขำแต่งแต้มที่มุมปาก
“พี่ไปดูก่อนนะ ก่อนที่ห้องจะพัง!!” นายตุลหันมาบอกพร้อมกับเอามือกุบขมับและส่ายหน้ากับตัวเอง ก่อนจะเดินตามหลังไอ้เด็กโย่งเข้าไปในห้อง ปล่อยให้หญิงสาวคนเดียวในบ้านยืนมองตามอยู่ที่เดิมอย่างแปลกใจ...
=============================
:กอด1: มาลงต่อแล้วขอรับ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม
หวานบ้างเลี่ยนบ้าง ก็อย่าเพิ่งแหวะกันซะล่ะ (เสียดายของ :jul3:)
-
หึหึ น้องใบชาโผล่มาได้จังหวะจริงๆ
แล้วคืนนี้เฮียเราจะเสร็จหนูไวไวรึป่าวน้า o18
เดี๋ยวนี้คู้นี้เค้าหวานกันมากอ่ะ
ขอบคุณไรเตอร์มากมายสำหรับความน่ารักของไวไวกะเฮียตุล
ปล.อยากให้ใบชามาดีอ่ะนะ
-
ชะนี :serius2: ...
-
ไวไวโอกาสมาอีกแล้วเนียนเข้าไว้ o18 o18
:pig4: :pig4: :pig4:
:call: :call: :call:
-
ว้ายๆ :-[ โอกาสมาหาถึงห้องเลย
ไวไว สู้สู้ นะ
-
ขอบคุณนะคะดาด้า ขึ้นต้นประโยคมาเเบบ อิ๊ง อร๊าง อายเเทนเฮีย คุคุคุ น่ารักอะ ไวไวของเจ๊ เเต่พออ่านมากลางๆเรื่อง อุ๊ กลิ่นอาหารประกอบด่วนมาเเต่ด้วยชื่อ ดาด้ากการันตี ว่ามันจะไม่มาม่าเลย อ่านต่อ น้องชาเนี่ย คือเเฟนเก่าเฮียตุลใช่รึเปล่าคะ ถ้าใช่ไม่บอกตอนนี้เดี๋ยวรู้ทีหลังเจอหมีงอนนะเออ คุคุคุ +1 ให้ความหวานของไวไว
-
ไวไวเริ่มรุกเฮียหนักขึ้นแล้วสิ หวังว่าใบชาคงไม่สร้างปัญหาให้เฮียหรอกนะ
-
อย่าบอกนะ น้องใบชานี้คือคนที่หนีเฮียไปตอนจะแต่งงานอ่ะ
ถ้าใช่ บอกไวไวให้ว่องเลยกันเข้าใจผิดไปเองอ่ะ เค้าไม่ชอบมาม่า ชอบไวไวอ่ะ
-
ไวไว จะไวสมชื่อไม๊น๊า... :impress2:
-
นอนด้วยกัน !!! แล้วยังงี้ เจ้าไวไว จะฉวยโอกาสทำอะไร เฮียสุดที่รักบ้างหรือเปล่า อิอิ
-
คนหนึ่งมุ่งมั่น อีกคนกำลังสับสน :pigha2:
ยิ่งมีตัวเร่งให้โอกาสเสียขนาดนั้น ไอ้หมีไวไว :haun4:
+1 ให้ดาด้า เป็นกำลังใจให้นะครับ เลขนี้สวยนะ 353 เห็นเค้าเรียกกันว่า เลขขี่กัน :z1:
-
ชะนีใบชาคือใคร
คือคนที่หนีไปแต่งงานหรอ
:m16: :m16:
-
นอนด้วยกัน
แล้วไอ้คุณเฮีย จะได้นอนแน่รึ 555
สวดอ้วนวอนภาวนาให้เสร็จไวไว กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
-
หวังว่าน้องใบชานี่คงไม่ใช่คนที่เฮียตุลจะแต่งงานด้วยแล้วหนีเฮียไปหรอกนะ แล้วเฮียไม่บอกความจริงกับไวไวเดี๋ยวน้องมันน้อยใจเอานะ แต่คืนนี้หมีไวไวคงเนียนอีกแน่ๆก็โอกาสมาถึงแล้วนี่เนาะ ฮ่าฮ่า
-
ใบชา เธอคือใครกัน อย่ามาทำให้เำกิดมาม่าระหว่างเฮียกับไวไวละกัน
-
:mc4:
นอนห้องหมีโย่ง....แอร้วววว มิรอดแล้วเฮียเอย.....
แก้ม ไม่รอด ปากไม่รอด...แอร้วววว
อย่างอื่น หมีมันคงไม่กล้าหรอก กร้ากกก กลัวโดนเฮียโกรธ!!
หวานได้อีก ฮี่ๆๆๆๆ
-
โอกาสมาถึงแล้วคืนนี้ไวไวคงเนียนได้อีก :impress2:
น้องใบชาเธอเป็นใคร
-
ใบชาเป็นใครอย่าพึ่งไปคิด ไวๆเผด็จศึกเฮียให้ได้ก่อน อย่างอื่นไม่ต้องคิดถึง 5555
-
หึๆๆๆๆๆๆจัดการเลยไวไว
-
ไวไว ดีใจออกนอกหน้าไปป่าว
-
ดีใจกับไวไวด้วย
คืนนี้จัดให้หนักเลยน้า อิอิ
-
:-[ :o8: :L2:
-
อันว่าความรัก
มักมีมารผจญ :laugh:
-
คืนนี้
คืนนี้
คืนนี้
อยากกินไวไวต้มยำ นะดาด้า
-
ใบชา ช่วยมาเป็นตัวเร่งปฏิกิริยามากกว่ามั้ง :z1:
ถึงอาจจะมีปัญหาตามมาบ้างก็เถาะ
ขอบคุณผู้แต่งครับ :bye2:
-
มาแบบสั้นๆ อ่า ไม่จุใจเลย แงๆๆ
มาต่ออีกนะครับ
-
นางคนนี้ที่หนีไปมีปั๊วใหม่ชิมิค่ะ
เฮ่ออออออออออ ยังจะใจดีช่วยเค้าอีกนะ
-
:m3:โอ้ยยยย น่ารักที่สุด พี่ตุลขี้อายโครตๆๆๆ
-
หนูใบชามาดีใช่ป่าว
หนูคือคนที่ทิ้งเฮียตุลไปใช่มิ คงไม่ใช่หวังรีเทิร์นนะ
ถ้าใช่ ก็เชิญข้างหน้า
หวังว่าเฮียคงจะเจ็บแล้วจำ อย่าทำน้องหมีไวไวช้ำใจนะเฮีย มีเคืองอย่างแรงแน่ๆ :m16:
บวกไป 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ
ลุ้นตอนหน้าจังเลย หุหุ
-
นอนด้วยกัน
แล้วไอ้คุณเฮีย จะได้นอนแน่รึ 555
สวดอ้วนวอนภาวนาให้เสร็จไวไว กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
แน่ะ ไวไว มีคนแอบเอาใจช่วยอยู่น้า
พยายามเข้านะไวไว อย่าให้ใครแถวนี้เสียแรงภาวนาเปล่าๆ
แต่..จะดีเหรอ ถ้าสมมุติว่าเสร็จไวไว
แล้วเกิดตอนเช้าเฮียตุลเกิดอาการลุกไม่ไหว เป็นไข้ ตัวร้อน
จะไม่เป็นที่สงสัยของน้องน้ำชาเเหรอ
-
ขอกรี๊ดนำมาก่อนเลยได้มั้ย...แอร๊ยยยยยยยยย ยยยยยย ยยยย...เค้าจูบกันแล้วด้วยอ่ะ...
กรี๊ดดดดดดด ด ดดดดดดด ดดด...ทั้งหวานทั้งเขิล จนทำตัวไม่ถูกแล้วเนี่ย...คริคริ >////<
แต่ที่ไม่ค่อยน่าโสภาสักเท่าไหร่...ก็คงจะเป็นการมาของคุณใบชา
นี่อย่าบอกนะว่า คุณใบชา คือคนที่ทิ้งเฮียตุลไปแต่งงานกะ ผช คนใหม่หน่ะ
ถ้าใช่...แล้วชีกลับมาทำไม...อยากให้ส่งไมค์ให้เฮียตุลร้องเพลง "กลับมาทำไม" ของเอกราช สุวรรณภูมิ ให้ชีฟังเสียจริง ๆ
หวังว่าชีคงไม่ทำความร้าวฉานให้เฮียกะหมีไวไวหรอกนะ...ไม่ง้านเค้าไม่ยอมนะเออ *ตบตี*
ส่วนทางด้านหนูไวไว...ในเมื่อโอกาสมันมาถึงมือขนาดนี้แล้ว...ก็อย่าปล่อยให้อะไร ๆ มันหลุดไปเสียหล่ะ
ได้นอนห้องเดียวกะเฮียทั้งที...ต้องเอาให้คุ้มนะน้องหมี...อร๊ายยยย ยยยยยย...ตอนหน้าต้องเตรียมถังไว้มั้ยเนี่ย
ลุ้นเสียยิ่งกว่าลุ้นหวยอีกอ่ะตู...เง้อออออ อ ออออออ =w= b
+1 ให้คุณด้าด้วยนะฮะ...*ยิ้มหวาน*
-
ถ้าน้องใบชามาดีก็อภัยให้ได้นะจ๊ะ
อย่างน้อยๆก็ทำให้ไอ้หมีไวไวได้นอนกับเฮียล่ะนะ ^^
-
หมีไวไว แบบนี้เค้าเรียกว่าเนียนตัวพ่อ o13
-
โอกาสมาถึงมือแล้ว..จัดไป ไวไว :laugh:
-
:z2: :z2: :z2:
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้แร้วไม่ผิดหวังจริงๆๆๆ....เฮียน่ารักมากอ่ะ.....
ต่อไปนี้จะงดกินมาม่า ยำยำ แต่จะกิน ไวไว แทน o13 ฮ่าๆๆๆๆ
สู้ต่อไปไรเตอร์ :L2: จะตามเข้ามาอ่านทุกวันเรยยค่ะ...
(เพิ่งเข้ามาอ่าน ก็อ่านแบบรวดเดียว แล้วเม้น สนุกจริงๆๆ)
-
^
^
^ :z13: ตามจิ้ม ๆ ทุกคนถ้วนหน้า ขณะนี้กำลังปั่นให้ไวไว สมชื่อไอ้หมีโย่งมัน
เข้ามาอ่านเรื่องนี้แร้วไม่ผิดหวังจริงๆๆๆ....เฮียน่ารักมากอ่ะ.....
ต่อไปนี้จะงดกินมาม่า ยำยำ แต่จะกิน ไวไว แทน o13 ฮ่าๆๆๆๆ
สู้ต่อไปไรเตอร์ :L2: จะตามเข้ามาอ่านทุกวันเรยยค่ะ...
(เพิ่งเข้ามาอ่าน ก็อ่านแบบรวดเดียว แล้วเม้น สนุกจริงๆๆ)
ยินดีต้อนสมาชิกของบ้านเฮียขราาาาาาา(อยู่บ้านนี้เบียด ๆ กันหน่อยนะ แต่อบอุ่น ๆ ) :กอด1:
ป้อล้อ..เป็นที่น่าแปลกใจแต่จริง กดจิ้มทุกคนแล้วได้เลขคี่ประมาณ 99% มันหมายความว่างายยยยยยย :a5:
ระ..หรือว่าชีวิตนี้...มีแต่คี่ ไม่มีคู่ แว้กกกกกกกกกกกกก :serius2:
-
^
^
^
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส
หะ หะ หะ.........เฮียขราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :m13:
-
อัพ ยัง อัพ ยัง ลุ้น อัพ ยิ่ง กว่า ลุ้น หวย
-
ใบชาโผล่มาทำไม!!! - -*
-
อุปสรรคหรืองานเข้า??
ใครน่ะ..ใบชา
-
จะ จะ จูบกันแล้วววววววววววววววววววว
:mc4: ถึงจะแค่นิดเดียวก็เหอะ อย่างนี้ต้องฉลอง
เฮียขี้อายไม่พอ เขินแล้วโหดอีกตะหาก
ไวไวได้น่วมคามือเฮียแน่ๆ
-
บทที่ 13.
โต๊ะอาหารเย็นวันนั้นบรรยากาศเป็นไปอย่างเงียบเชียบและเรียบร้อย หนึ่งในนั้นก็ยังเป็นใครบางคนที่ยังคงเริงร่า แม้ว่าจะไมได้มีหัวข้อสนทนาพิเศษอะไรแต่มันก็ยังคงนั่งยิ้มแป้น ยัดหมี่เกี๊ยวเข้าปากตัวเองอย่างอารมณ์ดี ทำเอาคนที่นั่งข้างๆ ชักเริ่มจะหมั่นไส้ขึ้นมาทุกขณะ แต่หญิงสาวคนเดียวในบ้านกลับมองใบหน้าของสองคนสลับกันไปมาพลางก้มหน้าแอบซ่อนรอยยิ้มของตัวเอง
"พี่ตุลกับวายุดูสนิทกันจังเลยนะคะ" คนหนึ่งเงยหน้าขึ้นมาทั้งที่หน้ายังบูด ส่วนอีกคนที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่มกลั้วคอหันมายิ้มให้ แม้ว่าปฏิกิริยาจะแตกต่างกัน แต่ทำไมให้ความรู้สึกเหมือนกันได้อย่างน่าประหลาด
"ผมเพิ่งมาอยู่กับเฮียครับ ตอนแรกอยู่กับคุณน้ากับพี่มีนา" เมื่อไอ้คุณเฮียไม่ยอมพูดอะไรได้แต่ก้มหน้าก้มตากินต่อ วายุก็เลยต้องหาเรื่องชวนคุย กลัวว่าพี่สาวคนสวยจะรู้สึกอึดอัด แต่ช่วงหนึ่งที่ได้ยินประโยคหลังรู้สึกเหมือนพี่ใบชาจะขมวดคิ้วเข้าหากันแวบหนึ่ง แต่ก็กลบเกลื่อนด้วยการหันมายิ้มให้
"พูดมาก!! กินๆเข้าไป การบ้านเสร็จรึยังล่ะเราน่ะ!!" พอถามถึงงานที่ต้องส่งพรุ่งนี้ ทำเอาเส้นบะหมี่แทบพันคอ วายุชำเลืองมองคนที่ปิดประเด็นการสนทนาด้วยการเอาการบ้านมาขู่อย่างเคืองจัด แต่ก็ทำได้แค่นั้น
"เฮียอ่ะ!! ใครเค้าพูดเรื่องงานกันตอนกินข้าว!! อุบ!!!" ไอ้หมีโย่งหันมาโวยทำหน้าบูด คนที่กำลังเอาส้อมจิ้มหมูในจานก็เลยอดหมั่นไส้ แทนที่จะเอาเข้าปากตัวเองก็เลยจับมันยัดใส่ปากไอ้คนพูดมากมันซะ ...ลืมไปว่ายังมีใครอีกคนนั่งมองอยู่
"สมน้ำหน้า!! กินเสร็จแล้วเอาจานไปเก็บด้วยนะ!!" ทั้งที่โดนแกล้งแต่วายุก็ยังคลี่ยิ้มออกมาได้ ก่อนที่เจ้าของบ้านจะหันไปยิ้มให้พี่สาวฝั่งตรงข้าม ก่อนจะลุกเดินเข้าไปในห้อง
"เฮียอ่ะ..สนุกกับการได้แกล้งผมอยู่เรื่อย!!" พอลับหลังไอ้คุณเฮีย วายุก็ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบนินทา พี่ใบชาหัวเราะคิกคักพร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วย แม้ว่าจะยังแปลกใจที่พี่ตุลจอมวางมาดจะหัวเราะแบบนั้นออกมา แถมยังหันไปสั่งคนอื่นด้วยน้ำเสียงโหดๆแบบนั้นอีก ทั้งที่เมื่อก่อนตอนที่รู้จักกันออกจะเป็นคนสุภาพ
"แต่เราก็ชอบใช่ไหมล่ะ ให้พี่เค้าแกล้งน่ะ!!" ใบชากระซิบถามกลับอย่างรู้ทัน ตามประสาคนที่มีใครในใจอยู่แล้ว ก็อาการมันฟ้องขนาดนี้ไม่รู้ก็คงจะแปลก
"พี่ใบชาอย่าบอกให้เฮียรู้นะ ไม่งั้นโดนหนักกว่านี้แน่" ไอ้หมีโย่งแสร้งทำหน้าหวาดๆตอนหันมาบอก ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาจนแก้มแทบปริ สุขใจจนออกนอกหน้าขนาดที่คนมองอดอิจฉาไม่ได้
"นี่วายุ!! หมีใหญ่เนี้ยะ.. คือใครเหรอ?...คือพี่ได้ยินพี่ตุลเค้าหลุดปากมาน่ะ" เจ้าของฉายาเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนถามก่อนจะยกนิ้วจิ้มที่อกตัวเองแทนคำตอบ พอได้รับคำตอบยืนยันใบชาก็แทบจะหลุดหัวเราะออกมา สาเหตุก็เพราะดันเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตแผ่นเล็กที่วางไว้บนโต๊ะทำงานของเจ้าของบ้าน
"เฮียคงว่าอะไรผมให้พี่ใบชาฟังอีกล่ะซิ?" พี่สาวตรงหน้าวางช้อนลงข้างจานก่อนจะส่ายหน้าแทนคำตอบ
"เฮียตุลของวายุ กับพี่ตุลที่พี่เคยรู้จักนะ เหมือนคนละคนกันเลยรู้ไหม..?" ใบชาเหลือบมองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่กำลังรวบจานของเฮียตัวเองมาซ้อนทับกัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตั้งใจฟัง
"พี่ตุลเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อม เพอร์เฟคไปทุกอย่าง" เรื่องนั้นไม่เถียง...แต่เฮียก็มีเวลาที่แอบซุ่มซ่ามนะจะบอกให้ อย่างตอนที่หาแว่นที่อยู่บนหัวตัวเองไม่เจอ เดินสะดุดก็เคยมีมาแล้วด้วยเหอะ!!
"ไม่ชอบร้องขอความช่วยเหลือจากใคร..."
"เฮียตุนอ่ะนะ!!!? อุ๊บ!!" คนที่หลุดปากตะโกนออกไปแทบจะโดดเอามือปิดปากตัวเอง พอเห็นว่าพี่ใบชาทำหน้าเหมือนแปลกใจก็เลยต้องทำเป็นแกล้งยิ้มกลบเกลื่อนอีกรอบ...
"ใช่จ๊ะ พี่ตุลน่ะมักจะติดคำว่า'ไม่เป็นไร'ทุกครั้ง ไม่ว่าใครจะทำให้โกรธ หรือผิดนัด" อ๊ากกกก...!!! แล้วที่ไอ้ไวไวโดนอยู่ทุกวันเค้าเรียกว่าอะไรล่ะครับท่าน เจ็บตัวตลอด หรือไม่ก็โดนเอาคืนอีก(นั่นแหละที่น่ากลัวสุดๆ)
"จริงเหรอ!!" วายุบ่นพึมพำสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาอย่างไม่รู้ตัว มีสายตาของพี่สาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามจ้องมองมาอย่างเอ็นดูปนขำ
“ชอบเอาใจ อ่อนโยน แล้วเป็นสุภาพบุรุษมาก” วายุแทบจะเถียงออกไปแล้วเมื่อกี้ มันติดใจไอ้ตรงคำว่า'ชอบเอาใจ'นี่แหละ เคยเจอไหมล่ะมีบะหมี่จะกินข้าวไข่เจียว วันไหนมีไข่เจียวจะเอาหมูทอด แล้ว....เฮียชอบเอาใจ!!!? ตรงไหนอ่ะ!! เอาแต่ใจสุดๆซิไม่ว่า
“ไม่อยากจะเชื่อ!!” คนฟังกำลังนั่งทบทวนเรื่องราวที่ได้ยินกับเรื่องที่ตัวเองเจอ เพราะมันช่างสวนทางกันจนไม่คิดว่าน่าจะเป็นคนๆเดียวกันได้
"เราไม่เคยเจอใช่ไหม ดีแล้วล่ะ..." ท้ายประโยคที่ได้ยินเหมือนจะปนเศร้าจนคนฟังรู้สึกได้ บางเรื่องที่ยังคงติดค้างอยากจะเอ่ยถาม แต่อีกใจก็เหมือนไม่อยากรู้ ตัดสินใจอยู่นานกระทั่งเดินเอาจานข้าวเข้าไปเก็บในครัว
.
.
“แล้ว...ไม่ดีเหรอครับ เฮียตุนที่เป็นแบบนั้น” ทั้งที่ไม่อยากจะถาม แต่ปากมันก็ดันพูดสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดออกไปเสียแล้ว พี่ใบชาหันมายิ้มให้พร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะหันมายิ้มให้
“ดีซิ ดีมากๆเลยด้วยซ้ำ แต่ลูกหมีวายุจำไว้นะว่า คนบางคนก็ไม่ได้อยากเป็นเจ้าหญิง แค่อยากเป็นคนรักที่คอยดูแลซึ่งกันและกัน...” ใบชาบอกตามตรง เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงเข้าใจได้ ไม่ได้โทษว่าใครผิด และไม่คิดว่าตัวเองงี่เง่าที่เป็นฝ่ายถอนตัวออกมาจากผู้ชายแสนดีคนนั้น แต่พอเอาเข้าจริงเธอก็ไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่ได้รับคือความอ่อนโยนตามหน้าที่ หรือคือสิ่งคิดไปเองว่านั่นคือความรัก...
วายุเผลอยืนมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเข้าใจ ถ้าหากเพียงแค่มาใจดีด้วยเพราะความสงสาร จนอีกฝ่ายยึดมั่นเป็นความรู้สึกลึกซึ้งก็ไม่ต่างอะไรกับการคิดเข้าข้างตัวเองไปฝ่ายเดียว จะให้โทษใครฝ่ายไหนก็ไม่ได้เพราะบางครั้งความรู้สึกดีๆก็ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงแค่ข้ามวัน
"เอ่อ..ถ้าผมจะถาม..." ใบชาที่กำลังช่วยเก็บจานและแก้วน้ำบนโต๊ะอาหารเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ พร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงว่าอนุญาต
"พี่ใบชา...เคยมาที่นี่รึเปล่าครับ คือ..ผมหมายถึงเคยมาก่อนหน้านี้" คนโดนถามเลิกคิ้วขึ้นเหมือนแปลกใจกับคำถามที่ได้ยิน แต่ก็เดาออกว่าคนตรงหน้ากำลังคิดอะไร..
บ้านหลังนี้ที่สร้างเอาไว้รอเมื่อ 4 ปีก่อน แต่ที่น่าขำก็คือคนที่น่าจะได้มาอยู่ที่บ้านหลังเล็กที่แสนจะอบอุ่นนี้ เพิ่งจะมาเหยียบที่นี่เป็นครั้งแรกในวันนี้เอง
"พี่เพิ่งจะเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ?" วายุฉีกยิ้มออกมาแทนคำตอบพร้อมกับส่ายหน้ารัว
"อันนี้เดี๋ยวผมเก็บให้เอง พี่ใบชาไปพักผ่อนเถอะครับ" พี่สาวคนสวยคลี่ยิ้ม และยอมยื่นจานเปล่าในมือตัวเองมาให้ ก่อนจะหันมาบอกราตรีสวัสดิ์และเดินหายเข้าไปในห้องของเฮีย ปล่อยให้ไอ้หมีโย่งยืนล้างจานพลางผิวปากอย่างอารมณ์ดีอยู่คนเดียวในครัว
ตอนที่เดาได้ว่าพี่สาวคนสวยเป็นใครก็เล่นเอายิ้มไม่ออก ใจหายที่เห็นสาวสวยตรงหน้าเป็นคู่แข่งอาจจะต้องโดดลงจากสังเวียนยอมยกธงขาวยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม แต่ตอนนี้...ไอ้หมีใหญ่กำลังคิดว่าตัวเองช่างโชคดีซะเหลือเกิน โชคดีที่ทำตัวดื้อกับคุณน้าจนได้มาอยู่ที่นี่ได้ มาอยู่โดยไม่ทับรอยของใคร...แม้ว่าจะยังไม่ได้เป็นเจ้าของเต็มตัวก็ตาม
"เฮียยังไม่นอนอีกเหรอ..หรือว่า...จะรอ good night kiss จากผมก่อน!!" คนที่กึ่งนั่งบนเตียงในมือถือหนังสือ เหลือบมองเจ้าของห้องที่เพิ่งจะเดินเข้ามา พร้อมกับกระดิกนิ้วเหมือนจะเรียกให้เข้าไปหา
เห็นแบบนั้นไอ้หมีไวไวก็หูตั้งหางกระดิกแทบจะโดดม้วนเกลียวสามตลบแล้วพุ่งเข้าใส่ซิครับท่าน อยากจะคิสๆเฮียให้สมใจอยาก ถ้าไม่ได้ยินประโยคถัดมาซะก่อน...
“คิสกับสันหนังสือนะ มาซิมะๆ” แป่ว!!! ไอ้ที่ตั้งท่าจะโดดขึ้นเตียงก็เลย กลายเป็นตกตุ้บไปนั่งพับเพียบหมดแรงอยู่ที่ข้างเตียงแทน ก็สันหนังสือในมือไอ้คุณเฮียเป็นปกแข็งซะด้วย เมื่อตอนเย็นก็โขกกับประตู ขืนโดดเข้าไปก็ซ้ำรอยเดิมอีกซิ..
“เฮียใจร้ายยยยย” เฮียตุลเหลือบมองไอ้หมีโย่งที่นั่งอยู่บนพื้นแล้วเอาหัวพาดอยู่บนเตียง ส่งเสียงครางหงิงๆ เห็นแล้วก็เป็นอันต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่...ใครช่วยเก็บมันไปเลี้ยงทีเหอะ!!
“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้น เมื่อเย็นก็เพิ่ง......” พอรู้ว่าตัวเองเกือบจะเผลอพูดอะไรออกไป นายตุลก็แทบจะกัดลิ้นตัวเองตาย อุตส่าห์ทำเป็นแกล้งลืมทำเป็นไม่สนใจดันมานึกถึงเหตุการณ์น่าอับอายเมื่อตอนเย็นขึ้นมาได้ แล้วก็อย่างที่คิดเอาไว้ ไอ้เด็กโย่งมันผลุดลุกขึ้นมานั่งทำตาลุกวาวเหมือนมีความหวัง ทั้งที่คนทางนี้หน้าร้อนเหมือนจะลุกเป็นไฟ
“เฮียยยยย” ไอ้หมีไวไวลากเสียงยาวพร้อมกับส่งสายตาระยิบระยับมาให้ จนคนมองทนไม่ไหวใจมันเต้นผิดจังหวะ จำต้องแสร้งถอดแว่นออก อย่างน้อยๆก็ไม่ต้องไปทนมองไอ้สายตารู้ทันนั่น
“เรียกทำไม!!? คนจะนอนแล้ว เออ!!!เอานี่ไป” วายุอ้าแขนรับหมอนกับผ้าห่มของตัวเองที่ถูกโยนมาให้เอาไว้ได้ แต่ก็ยังไม่เข้าใจ จนคนที่ยึดเตียงนอนหันหลังให้แบบไม่เหลือพื้นที่ให้ใครแทรกตัวขึ้นไปนอนเบียด...
“เฮียอ่ะ นอนแบบนี้แล้วผมจะนอนตรงไหนอ่ะ ขยับไปอีกนิดนะคร้าบบบบบ” แกล้งทำเนียนไม่รู้เรื่องรู้ราว เขย่าไอ้คุณเฮียให้ขยับตัวไปอีกฟากเตียงให้ได้ ยังไงไอ้ไวไวคนนี้ก็ไม่ยอมนอนพื้นหรอกนะ..โอกาสมาถึงขนาดนี้แล้วแท้ๆ
“ข้างล่าง!!”
“หา!!!?”
“ลงไปนอนข้างล่าง ที่พื้นโน่น!! เข้าใจ๋!!?” คุณเฮียที่ตอนนี้ใบหน้าปราศจากแว่น ทำหน้านิ่วขมวดคิ้วหันมาสั่งพร้อมกับชี้นิ้วไปยังพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบข้างล่างนั่น
“ได้ไงอ่ะ เฮียมายึดเตียงผม แล้วให้ผมนอนข้างล่าง!!! ....พื้นมันเย็นนะเฮีย..” ขึ้นเสียงไปอย่างงั้น สุดท้ายไอ้หมีไวไวมันก็ทำเสียงหงอยเหมือนเดิมตอนท้ายประโยค ทำเอาคนที่แกล้งนอนหลับตาแล้วหันหลังให้ หลุดยิ้มออกมาได้ง่าย และด้วยความที่ตัวเองไม่ได้ใส่แว่น แถมแสงในห้องก็มีเพียงโคมไฟที่หัวเตียง ก็เลยไม่รู้ว่าโดนไอ้หมีโย่งลอบมองอยู่..
วายุเองก็กำลังกลั้นยิ้มจนปวดแก้ม ไอ้คุณเฮียของไวไว ณ ตอนนี้ น่าฟัดยิ่งกว่าอะไรในสามโลก อยากจะกระโจนเข้าไปกอดแน่นๆ แต่ขืนทำแบบนั้น จากที่นอนพื้นในห้องคงได้โดนเฉดหัวออกไปนอนที่โซฟาข้างนอกโน่นแทน...มันต้องมีซิ..วิธีที่จะทำให้เฮียหันกลับมา
“รู้แล้ว!!..ที่ไล่ผมลงไปนอนข้างล่าง เป็นเพราะว่าเฮียแอบคิดอะไรกับผมใช่ไหมล่ะ กลัวจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่นี่เอง!!” ได้ผลครับท่าน!!! ไอ้คุณเฮียที่กำลังแกล้งหลับหันกลับมาทันทีทันใด แถมด้วยการตวัดหน้าแข้งเข้าใส่...ทั้งที่ตาก็มองเห็นไม่ชัด...เสร็จโจร!!!
“ไอ้ไวไว!! ไอ้เด็กเวร ปากดีนัก ปล่อยซิโว้ย!!” คนที่หันกลับมากำลังโวยวายเพราะโดนจับยึด แทบจะทั้งตัวก็ว่าได้เมื่อไอ้หมีโย่งมันทิ้งตัวลงมาตอนที่มีที่ว่างบนเตียงให้แทรก แล้วกอดรัดเอาไว้ไม่ให้ขยับได้ทั้งแขนและขา
“ไม่เอาหรอก ปล่อยเฮียก็เล่นผมนะซิ”
“ไอ้ไวไว!!!” เสียงตะโกนผสมคำขู่ไม่ได้ผล เมื่อไอ้หมีโย่งมันถือไพ่เหนือกว่า
“เฮีย..ให้ผมกอดหน่อยนะ ไม่ทำอะไรหรอก จริงๆ” เหมือนจะได้ผลเมื่อไอ้คุณเฮียหยุดดิ้นยอมนอนนิ่งๆให้กอด แล้วก็เผลอจนได้ เผลอกดจมูกลงบนเรือนผมหอมสูดกลิ่นแชมพูเข้าปอดไปหนึ่งฟอด แม้จะไม่ได้หอมเหมือนแก้ม ไม่ได้นุ่มนิ่มเหมือนริมฝีปาก แต่ตอนนี้ขอแค่ได้กอดไปทั้งตัวแบบนี้ก็พอ
“อย่ามาทำเป็นได้ใจเชียวนะ” คนที่กำลังเพลินแทบสะดุ้งตื่นจากความฝันเมื่อได้ยินเสียงขู่ที่คุ้นเคย
“ขอโทษครับ ผมพยายามแล้วนะ...” ไอ้หมีโย่งที่รู้สึกผิดเริ่มคลายอ้อมแขนเป็นกอดเอาไว้หลวมๆ เพราะกลัวว่าอีกคนจะอึดอัดและนอนไม่ถนัด แต่ก็ยังสละแขนข้างหนึ่งไว้รองแทนหมอนที่เหลือเพียงอันเดียวบนเตียง แต่ก็น่าแปลกที่อีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะขยับหนี
นายตุลผ่อนลมหายใจของตัวเองออกมาอย่างยากเย็น ตอนแรกก็ว่าจะขยับถอยหนีแต่พอได้ยินเสียงหัวใจในอกของไอ้เด็กโย่งที่กำลังเต้นแรงอยู่ข้างหู เหมือนจะฟังเพลินจนอยากได้ยินซ้ำๆ ถึงได้ยอมให้ตัวเองโดนกอดอยู่แบบนั้น
“ไวไว...ไม่มีอะไรจะถามเฮียรึ?” หลังจากที่ห้องตกอยู่ในความเงียบไปได้ซักพัก ถึงได้ตัดสินใจถามออกไป เจ้าของอ้อมแขนขยับตัวเล็กน้อยเหมือนอยากจะมองให้เห็นหน้า แต่ในเมื่อคนที่ซุกอยู่ที่อกไม่ยอมเงยหน้า พื้นที่มันก็เลยจำกัดให้ต้องนอนอยู่ท่าเดิม
“ไม่มีนี่ครับ เอ่อ...!! แต่ถ้า...ถ้าเป็นเรื่องพี่ใบชา ผมชอบพี่เค้านะ”
“ชอบ!!?” กลายเป็นคนถามเองที่ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างแปลกใจ สงสัยว่าไอ้เด็กโย่งมันไปชอบเค้าได้ยังไง ในเมื่อมีเวลาเจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง หรือสบตาแล้วปิ๊ง!!
“ครับ!! แต่ชอบแบบเดียวกับที่ชอบพี่พิชนะ พี่ใบชาออกจะน่ารัก แล้วก็คุยเก่งเล่าให้ผมฟังด้วย เรื่อง...!!” ไอ้หมีไวไวแทบจะกดเหยียบเบรกตัวโก่ง เมื่อมานึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังจะหลุดปากพูดอะไรออกไป ก็ไอ้เรื่องที่จะพูดถึงมันคือเรื่องของไอ้คุณเฮียล้วนๆ แล้วจะบอกออกไปให้โดนฆ่าเรอะ!!
“เรื่อง อะ ไร !!!?” เอาล่ะซิ!! เล่นเน้นๆ ชี้กันชัดๆทุกคำแบบนี้ ไอ้คุณเฮียมันไม่ปล่อยเอาไว้แน่ ..พอคิดได้แบบนั้นก็ต้องรีบตวัดแขนขาตัดช่องทางที่ไอ้คุณเฮียจะสามารถฆาตกรรมไอ้ไวไวได้เอาไว้
“ก็...เรื่องทั่วไป ไม่มีอะไรหรอกนะ เฮียนอนเถอะนะ...นะ..” แม้จะอยู่ในความมืด แต่ตอนที่ไอ้คุณเฮียผงกหัวขึ้นมา ยังทำให้คนโดนมองเสียวสันหลังวูบ
“จะบอกดีๆไหม!!?” วายุสะบัดหัวหลบได้อย่างหวุดหวิด ตอนที่เฮียกระแทกหัวเข้ามา เฉียดปลายคางไปเพียงแค่นิดเดียว ไม่อย่างงั้นคงได้มานั่งทำแผลกันตอนกลางดึก
“เฮียอ่ะ ก็บอกว่าไม่มีอะ....แว้กกกกก โอ๊ยๆๆๆ เฮียยยยย” กัดคร้าบบบบ ไอ้คุณเฮียพอโดดโหม่งไม่สำเร็จก็เล่นคลุกวงใน แล้วงับเข้าให้ตรงต้นแขนกระผม
“คุยเรื่องอะไรกัน!! บอกมา!!”
“เฮียยยย อย่ากัด อย่า.....ฮึ่ม!!!” เล่นแบบนี้ใช่ไหม..คลุกวงในไอ้ไวไวชอบนักล่ะครับ จะเนียนให้สมใจ!!
“เฮ้ย!!! ไอ้เด็กเวร อย่านะโว้ยยยยยยย อย่าซิวะ..........” คนที่กำลังฝังเขี้ยวลงบนต้นแขนแบบไม่เต็มแรงนักสะดุ้งสุดตัว ตอนที่ตัวเองโดนงับเข้าที่หัวไหล่บ้าง แถมไม่ใช่แค่งับ แต่มัน...มันไม่เจ็บ...มันรู้สึกแปลกๆๆๆ อ๊ากกกกก!!!!!
“ถ้าเฮียกัด ผมก็จะงับเฮียไปทั้งตัวเลยคอยดูซิ!!”พอแขนข้างหนึ่งเป็นอิสระ นายตุลก็หวังจะใช้เสยคางไอ้หมีบ้าซักดอกเอาให้หายเพี้ยน แต่ก็ดันโดนมันรวบเอาไว้ได้อีกรอบ แรงคนหรือจะมาสู้กับหมีโย่งตัวโตได้
“ไอ้เด็กเวร ถ้าหลุดไปได้ มีตาย!!” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าคนที่โดนขู่ ก่อนที่มันจะยื่นหน้าเข้ามาท้าทายในระยะประชิด
“ถ้างั้น...ผมจะจับเฮียกินซะเลยดีไหม..?” เสียงกระซิบที่ได้ยินทำเอาคนที่กำลังเสียเปรียบนอนตัวแข็งทื่อ ทั้งที่ไม่คิดว่าไอ้คนพูดมันจะเอาจริง แต่ด้วยความที่ฟอร์มจัดยอมแพ้ใครไม่เป็นก็เลยต้อง...
“ใครจะโดนกินกันแน่...หืม...” ไอ้หมีโย่งทำตาโตเมื่อได้ยินเสียงกระซิบหวานหูตอบกลับมา อยากจะเอื้อมมือไปเปิดไฟดูเหลือเกินว่าคนตรงหน้าใช่ไอ้คุณเฮียคนเดิมไหม(แต่ถ้าขืนทำหลุดมือตอนนี้คงไม่ดีกับชีวีแน่) จะสำคัญอะไรอีกล่ะก็ในเมื่อมองไม่เห็น ก็ต้องพิสูจน์ด้วยการสัมผัส.....
“จ๊ากกกกก ไอ้คุณเฮีย จมูกผมมมมมมมมมม ปล่อยยยยยยยยยย”
.
.
.
“อ๊ะ!!!~~~ ไอ้เด็กเปรต ตะ..ตรงนั้นมัน....เฮ้ยยยยย”
กว่าจะหมดคืน...สงครามย่อย ๆ ระหว่างหมีกับคนที่ฟัดกันนัวเนียก็ยังยากที่จะสรุปได้ว่าใครจะเป็นฝ่ายแพ้-ชนะ เมื่อคนหนึ่งแกล้งเอาจริง ส่วนอีกคนอาศัยลูกเนียนเอาจริงแบบเล่นๆ ที่น่าสงสารที่สุดก็คงจะเป็นคนที่นอนห้องข้าง ๆ ก็กำลังนอนคลี่ยิ้มปนขำกับตัวเองตอนที่ได้ยินเสียงหัวเราะดังแข่งกับเสียงร้องตะโกนสลับกัน...คืนนี้จะได้หลับรึป่าวก็ไม่รู้!!!
====================
o22 หมีกัดกับคน!!!! หรือว่าคนกัดหมีหว่า 5555
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม :กอด1:
ตอนที่แล้วสั้นไปนิดหน่อยขออภัย (เนื่องจากแอบปั่นในเวลางาน :jul3:)
ไว้จะมาสรุปผลแพ้-ชนะของคู่นี้ให้ได้รู้กันในตอนต่อไป
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif)
-
แง๊ !!!! ทำไมเค๊าเพิ่งเห็นเรื่องนี้ ของพี่ดาด้าง่ะ :z3:
เมนท์ก่อนนะคร้า เดี๋ยวค่อยอ่าน โลด
-
นิสัยเด็กทั่งคู่ ไม่ยอมโต555
-
น่าสงสารใบชาต้องนอนฟังแล้วจิ้นเอา
สู้เราก็ไม่ได้ ชั้นแอบอยู่ใต้เตียงย่ะ สัญญาณชัดเจนที่สุด อิ อิ
-
เหอะๆ หมีเนียนตลอด
-
เห็นชัดเหมือนกันจ๊ะ
เพราะแอบอยู่ในตู้อ่ะ
เดี๋ยวเค้าสรุปผลแล้ว เราออกมาเจอกันนะ เหล่านักซุ่ม...มอง
อ่านตอนนี้แล้วน่ารักมากเลยดาด้า
รอผลสรุปนะจ๊ะ
-
อ่านทันแร๊ววววววว :กอด1:
เอ่อ ครายช่วยบอกหน่อยจิ แบบมันเก็ทช้า อ่ะคร่า :เฮ้อ: ว่า ไวไวเนี่ย พระเอกใช่ป่าว คะ
ดีใจเรื่องนี้ไม่มีมาม่า
เพราะ
มีไวไว 55555
-
ขอบคุณนะคะ ดาด้า ตอนนี้มาเเบบ ชิวๆจริงๆเลย เเต่ชอบที่ใบชาเรียก ไวไว มากอะ น่ารักโคตรๆ ลูกหมีไวไว 55+++ เเต่ว่าผิดสัญชาติไปหน่อยเปล่า หมีที่ไหน มันคราง หงิง หงิง หงิง อะ
-
ไวไว สู้ ๆ เีนียนให้ได้ทุกตอนเลยนะ คริ ๆ
-
จะคนกัดหมี หรือหมีกัดคน ก็ชอบหมดแหละ
ยิ่งกัดกันทั้งตัวยิ่งชอบ :z1:
-
เจ้าหมีไวไว เนียนได้เยี่ยมจริงๆ
-
หมีไวไว น่ารักที่สุด
เฮียก็น่ารัก
:กอด1: :กอด1:
ดีใจที่ใบชามาดีไม่ได้มาร้าย
:oni1: :oni1:
-
เนียนตลอดนะไวไว
+1
-
นี่อย่าบอกนะว่า...คุณใบชา เธอเป็นสาววาย o_O
จะหมีกัดคน หรือคนกัดหมี คนอ่านก็มีความสุขทั้งนั้นแหล่ะฮะ
ขอให้เฮียตุลกะหมีไวไวเค้าลงเอยกันได้ด้วยดี คนอ่านก็ค่อดจะมีความสุขแหล่ะ...ฮี่~*
แต่แหมะ...เฮียตุลขรา...แน่ใจแล้วเหรอว่า จะให้คนอื่นมารับหมีไวไวไปเลี้ยงหน่ะ
ถ้าเกิดเค้าเอาไปจริง ๆ จะมานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งเสียใจตอนหลังไม่ได้นะเออ...มาขอคืน เค้าไม่คืนให้นะ
ให้แล้วให้เลยอ่ะ...รู้ป่ะ...คริคริ >///////<
+1 ให้คุณด้า...และเค้าจะรอฟังผลสรุปศึกครั้งนี้นะฮะ...ว่าแต่ว่า...ตอนหน้าเค้าต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเลือดหรือเปล่าเนี่ย...คริคริ
-
เนียนๆเข้าไว้ไวไว :impress2:
จะหมีกัดคน หรือคนกัดหมี คนอ่านชอบหมด
+1ให้คุณด้ารอผลสรุปด้วย
-
หมีไวไว เนียนได้ทุกสถานการณ์ o13
-
ไรท์เตอร์แอบปั่นในเวลางาน
คนอ่าน ก็มาแอบอ่านในเวลางานด้วย
:z2:
-
เชียร์หมีไวไว
จับกินไปทั้งตัวเลย
-
อยากเป็นใบชา นอนฟังคนกัดกะหมีไวไว ฮ่าๆๆ
คาดว่าหมีจะชนะคนอ่ะนะ
ขอบคุณไรเตอร์สำหรับความน่ารักของทั้งคู่ แล้วก็ที่ไม่ให้ใบชามาเป็นตัวร้าย
-
น้องใบชาก็แอบเป็นสาววายเหมือนกันนะเนี่ย
555+
-
ฮ่าฮ่า เด็กทั้งคุณเฮียทั้งไวไวเลย จะเล่นกันก็สงสารห้องข้างๆบ้างนะไม่ได้หลับได้นอนกันพอดี ว่าแต่ไวไวเนียนได้โล่ห์อ่ะแอบแต๊ะอั๋งเฮียตลอด
แอบรอลุ้นผลคู่นี้เหมือนกันค่า
-
ฮ่าฮ่า เด็กทั้งคุณเฮียทั้งไวไวเลย จะเล่นกันก็สงสารห้องข้างๆบ้างนะไม่ได้หลับได้นอนกันพอดี ว่าแต่ไวไวเนียนได้โล่ห์อ่ะแอบแต๊ะอั๋งเฮียตลอด
แอบรอลุ้นผลคู่นี้เหมือนกันค่า
-
:ped149:ดิชั้นขอถือข้างหมี เชียร์หมีกัดคนเจ้าค่ะ
แล้วก็ฝากสำลีมาให้หนูใบชาอุดหูซะ จาได้นอนหลับ
-
หมีไวไวเนียนเข้าไว้ :mc4: :mc4: :mc4:
:call: :call: :call:
-
ผลัดกัน 555
(ดีไหม) กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
-
ไวไว เนียนได้โลห์เลยนะนั้น
กอดเต็มตัวไม่พอ ยังจะงับทั้งตัวอีก
อ๊ายยย พี่น้องคู่นี้ซาดิสกันจริง
ชักอยากจะเป็นน้ำชาล่ะ จะไม่มีทางนอนเฉยๆแน่
อาจมีการลุกขึ้นมาแอบดูกลางดึกได้ :laugh:
-
ความรู้สึกที่สัมผัสได้ของใบชา คงยินดีไปกับพี่น้องคู่นี้ พี่ตุลกับไวไว :z2:
แต่เล่นนอนฟังเค้าฟัดกันนี่สิ ไม่ยังไง ๆ อยู่น้า ส่วนเจ้าไวไว หากำไรไว้ก่อนละสิท่า :z1:
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ ดาด้า
ปล. ตอนนี้ยาวขึ้นมาอีกนิดดดดดด จริง ๆ
-
แรกๆ ก็ยังเป็นไวไวหมูสับ แต่พอไปๆสงสัยนี่มันไวไวรสต้มยำซะแล้ว สงสัยเฮียคงจะไม่รอดในเร็วๆนี้
-
ไวไวน่ารัก เนียนได้ตลอดอ่ะ
ใบชาก็น่ารัก
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เจี้ยกกกกกกก......หมีกับคน กัดกันแร้วว :serius2:... โฮๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:......ไวไวทำเนียนอ่ะ...โดน :z1: :z1: :z1: :z1:
o13รักไรเตอร์จริงๆๆ
-
สงสารใบชาก็ควรจะนอนไม่หลับเนอะ มีคนกับหมีมาฟัดกันอยู่
ห้องข้าง ๆ แถมมีเสียงหัวเราะบ้างเสียงอะไรบ้างให้ได้จินตนาการ
คนอ่านยังพลอยนอนไม่หลับไปด้วยเลย มันลุ้นน่ะ .... :pighaun:
-
:L2:
-
ฮ่าฮ่า....ต้องให้ใบชาไปเป็นกรรมการตัดสินมั้ยเนี่ย.. :m20:
-
:z2: หมีกับคน อลวน บนเตียงนอน :laugh:
:pig4: :pig4:
-
5555 หมีกัด หมีกอด หมีไวไว เร็วสมชื่อมากๆ ลูก
เฮีย....เริ่มอ่อนไหว เปิดใจมากขึ้นเรื่อยๆ แถม...เอิ่ม...มีแอบหึงเล็กน้อยด้วย กร้ากก
น่ารักจัง รออ่านต่อจ๊ะ
-
:z13: จิ้มทุกคนถ้วนหน้าด้วยความร๊ากกกกกกกกก
ตะ...ตอนใหม่เรื่องนี้ยังไม่มา แต่แอบมาโฆษณาเรื่องเก่า ตอนใหม่!!
"รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ" [##พิเศษ...หมอเนส##]
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16839.2100)
มีสองพาร์ทนะท่าน เลื่อนลงมาดี ๆ สำหรับใครที่เข้าไปอ่านแล้วเมื่อวาน ตามไปได้อยู่หน้าเดิม หึหึ :o8:
สำหรับ FC บ้านเฮีย...กำลังพยายามปั่นอยู่ ต้องจับสองคนมัดไว้่ให้ได้ก่อน ไม่งั้นสรุปผลไม่ได้ :jul3:
จะรีบจัดการและนำมาลงให้เร็ว ๆ ไวไว
:กอด1: ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม
-
เข้ามาวิ่งเล่น รอเฮีย กะ ไวไวคร่า
:L2:
-
ชื่อเหมือนจะเศร้า เเต่ทำผมอ่านเเล้วแอบขำๆ แอบยิ้ม
ใครเป็นเหมือนผมมั่งครับ พี่ใบชานี่เเฟนเก่าเฮียใช่ป่ะ :a5:
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้
น่ารักเป็นอย่างมาก
-
กรี๊ดดดด น่ารักไม่ไหวแล้ว :-[
ทั้งหมีกัดคน แล้วก็คนกัดหมี ^^
นึกว่าใบชาจะมาทำมาม่า(คนอ่านรอดไป ไม่ต้องมาม่าด้วย)
-
หมีไวไว จะน่ารักไปถึงไหนเนี่ย
ไม่ไหวแล้วๆ
-
น่ารักจริง ^__________^
เฮียเปิดใจเยอะแล้ว ว่ะฮ่าฮ่า
โล่งอกที่พี่ใบชาไม่ร้าย 55555555
-
เฮียขรา มายังคะ :call:
-
กรรม!! มาทีหลังโดนยึดพื้นที่ซุ่มดูไปหมดแล้ว
สงสัยต้องไปเคาะห้องใบชาขอเข้าไปแอบฟังด้วยคน 555+
น่ารักจริงจัง ทั้งคนทั้งหมี กัดกันไปเลยค่ะ
เพราะเราสุขใจที่ได้เห็นหมีกับคนกัดกัน กร๊ากกกกกกกกกก
-
รอ ร้อ รอ อยู่นะจ๊ะ
-
ไวไว จับอะไรเฮียอ่ะ
ทะลึ่ง!!!
-
:z13:
ก่อนอื่นใดต้องอภัย...ปั่นเสร็จตั้งแต่้เมื่อคืน แต่เข้าเว็บเล้าไม่ได้ o22
ทั้งหมดทั้งมวลเข้าได้แค่หน้าพี่เกิ้ล แล้วจากนั้นก็เอ๋อ~!!!! บร๊ะเจ้า!!! ทำอะไรไม่ได้เลย :m31:
ก็เลยมาแก้ตัวแต่เช้า พร้อมจิ้มทุกคนด้วยความรัก คนละฉึกสองฉึก 555
:กอด1:
==================
บทที่ 14.
อ้อมแขนที่กอดหมับเข้าที่คอ พร้อมกับใบหน้าที่ซุกเข้ามาหา เรียวขาที่เกี่ยวกระหวัดเอาไว้เหมือนว่าคนที่กำลังอยู่ในความฝันกำลังนอนกอดหมอนข้างนอนหลับสบาย เพราะลมหายใจอุ่นๆสม่ำเสมอยังคงเป่ารดแถวซอกคอ หมอนข้างมีชีวิตที่ตื่นลืมตาขึ้นมาด้วยความเมื่อยขบอยากจะขยับแต่ก็ขยับไม่ได้ นึกว่าผีอำในตอนแรก แต่พอหันมาเจอหน้าใครบางคนอยู่ในระยะประชิด จากที่คิดจะสลัดออกก็เลยกลายเป็นยิ้มออกมาแล้วนอนนิ่งอยู่แบบนั้นทั้งที่เมื่อยแทบแย่
"เฮีย...เฮียที่เป็นแบบนี้ ให้ผมรู้จักคนเดียวพอนะ..." เสียงพูดแผ่วเบาที่คล้ายกับเสียงกระซิบ วายุอยากจะยกมือขึ้นไปแตะที่ใบหน้าคนหลับ อยากก้มหน้าลงไปมองใกล้ๆให้เต็มตา เพราะตอนตื่นคืนสติ ไอ้คุณเฮียคงไม่ยอมให้ทำแบบนั้นแน่ แต่ก็กลัวว่าหากขยับจะทำให้ตื่นขึ้นมาอีก...ก็แค่อยากยืดเวลาให้นานขึ้นอีกหน่อย
.
.
"อืม...อืออออออ" คนที่กำลังจะตื่นบิดขี้เกียจไปมาพร้อมกับส่งเสียงครางในคอ แขนขาเหยียดยาวแบบไม่เกรงใจใครหน้าไหน ด้วยความที่ลืมไปว่าไม่ได้นอนในห้อง และไม่ใช่บนเตียงของตัวเอง พอนึกขึ้นมาได้ว่าไอ้ตัวอุ่นๆที่อยู่ข้างๆ มันคือสิ่งมีชีวิตและเป็นเจ้าของเตียง....!!
"เฮ้ยยยยย...อุ๊บ!! ฮ่าๆ" ทันทีที่หันไปมองคนข้างๆ ก็เจอเข้ากับลูกตาดำๆ คู่หนึ่งที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว ไอ้ตุลตกใจซิครับท่านถูกจ้องในสภาพเยี่ยงนี้แถมระยะประชิดขนาดไม่ต้องสวมแว่นก็ยังชัดแจ๋ว แล้วพอเหลือบมองใบหน้าเจ้าของดวงตานั้นเต็มๆ ก็เป็นอันต้องหลุดหัวเราะพรืดออกมาได้ง่าย เพราะปลายจมูกยังมีรอยแดงเป็นรูปเป็นร่างเห็นชัดว่าเป็นรอยฟัน
"เฮียหัวเราะเยาะผมเหรอ ใจร้ายจริงๆ" ปากก็บ่นพึมพำแต่มือกำลังคลำหาแว่นที่หัวเตียงมาให้ไอ้คุณเฮียสวม..ใช่ซิ!! ที่หัวเราะก็เพราะเป็นฝีมือตัวเองแท้ๆงับลงมาได้บนจมูกคนอื่น แล้ววันนี้ไอ้ไวไวจะมีหน้าออกไปไหนได้ล่ะครับท่าน หลักฐานสำคัญเด่นชัดขนาดนั้น
กว่าจะได้นอนหลับอย่างสงบสุขได้เมื่อคืน...ปลุกปล้ำกันแทบตาย...แบบมวยปล้ำนะไม่ใช่อย่างอื่นที่โรแมนติกอย่างที่ใครคิดกัน ไอ้ไวไวแทบจะจับเฮียมัดไว้กับเตียงไม่งั้นคงไม่โดนแค่จมูก แถมโดนไล่ให้ลงไปนอนข้างล่าง เพิ่งจะได้มีโอกาสปีนขึ้นมาตอนที่ไอ้คุณเฮียหลับสนิทไปแล้ว เกือบสว่าง..แต่ก็ยังคุ้มที่ได้กอดได้มองหน้าตอนใกล้เช้าแบบนี้
"เด็กมันทะลึ่ง ก็ต้องโดนแบบนี้ล่ะวะ สมน้ำหน้า!!" พอรับแว่นไปสวมเรียบร้อย ภาพที่มองเห็นก็เลยเด่นชัดขึ้นไปอีก ทำเอาหยุดหัวเราะไม่ได้แต่ก็ปนสงสารนิดๆ เมื่อคืนคงจะหมั่นเขี้ยวมากไปหน่อย หึหึ
"ทีตัวเองลวนลามคนอื่นตลอด" ไอ้หมีโย่งทำหน้าบูดแต่ก็ยังไม่ยอมขยับตัวลุกออกไปจากเตียง คำบ่นพึมพำที่ได้ยินทำเอาไอ้คุณตุลขมวดคิ้วเข้าหากัน เพิ่งจะมานึกขึ้นได้เอาป่านฉะนี้ว่าตัวเองกำลังนอนจ้องมองตากับไอ้หมีไวไวอยู่บนเตียง!! แล้วไอ้ที่กอดที่ซุกเมื่อคืน...มันก็....
"ไอ้หมีไไวไว ใครใช้ให้ขึ้นมานอนบนเตียง!!?"
เฮือก!!! สะดุ้งซิครับท่าน เจอคำถามนี้เข้าไป ว่าจะตื่นก่อนแล้วย่องออกไปตอนเช้าแล้วเชียวนะ แผนที่วางเอาไว้ล่มหมดเพราะเฮียนั่นแหละ...!! เพราะไอ้คุณเฮียมันมากอดไอ้ไวไวไว้ยังไงล่ะครับ ก็เลยเผลอ...ลืมสิ้น!! แล้วทีนี้จะเอาไง ดันไม่ได้คิดแผนสองเอาไว้เสียด้วย ดูท่าจะซวยแน่แล้วครับท่าน
"ก็...ก็ตอนดึกมันเย็นอ่ะ ผ้าก็ไม่มีรอง..ผมก็หนาวเป็นนะ..ปวดหลัง ปวดเอวอีกต่างหาก" อ้อนซิคร้าบบบ งานนี้ไอ้ไวไวขอเอาเกียรติของลูกหมีสำรองเป็นเดิมพัน!!!
นายตุลเหลือบมองอย่างชั่งใจ เกือบจะยกขายันมันตกเตียงก็ตอนที่มันหันมาทำตาแบ๊วใส่ มันคิดว่าตัวเองน่ารักรึไงนั่นออกจะน่าหมั่นไส้สุดๆล่ะไม่ว่า แล้วที่ไม่ทำก็เพราะเห็นใจที่เมื่อคืนตัวเองเล่นหนักมือไปหน่อย ตรงต้นแขนก็ยังเห็นเป็นรอยแดง ตามคอตามไหล่อีก เพราะไอ้หมีใหญ่มันดันใส่เสื้อกล้าม..แล้วทำไม..ต้องรู้สึกร้อนๆหนาวๆเวลามองรอยที่ตัวเองเป็นคนทำด้วยวะ!!
"เออ!! ถ้าไม่ได้คิดอะไรอกุศลก็แล้วไป" คนที่รอดตายแอบถอนหายใจกับตัวเองอย่างโล่งอก ยังดีที่หน้าซื่อๆของไอ้หมีพอจะทำให้รอดชีวิตไปได้อีกวัน แต่ก็จำต้องปล่อยให้ไอ้คุณเฮียลุกออกไปจากอ้อมกอดของตัวเองอย่างแสนเสียดาย แขนข้างที่ตัวเองดันสอดไปแทนหมอนชาจนแทบจะไร้ความรู้สึก
“เฮีย....”
“อะไร..?” คนที่ทำท่าจะขยับเท้าลงไปจากเตียงหันกลับมามอง คิ้วขมวดเข้าหากันเพราะตอนที่หันกลับไปหน้าของไอ้หมีโย่งมันก็เข้ามาอยู่ในระยะประชิดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“Morning Kiss ครับ” ยังไม่ทันให้ได้ตั้งตัวหรือตั้งสติใดๆได้ ริมฝีปากคนพูดก็แตะลงมาแม้จะแค่เพียงแผ่วเบาแล้วผละออกเหมือนพวกหัวขโมย แต่ก็ทำให้คนที่ถูกจู่โจม...เหมือนถูกสะกดให้หยุดอยู่นิ่งได้
ไอ้หัวขโมยใจกล้าดูเหมือนจะยิ่งได้ใจเมื่อมองเห็นช่องทางที่จะได้ของที่ต้องการ มีหรือที่มันจะไม่คว้าเอาไว้ ฝ่ามือสองข้างช้อนที่ท้ายทอยของอีกฝ่าย สายตาจับจ้องไปที่เป้าหมายก่อนจะเอียงหน้าได้ให้องศาแล้วเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ สัมผัสแรกเพียงแผ่วเบาเหมือนจะขออนุญาต แม้ไม่ได้รับการตอบโต้ แต่ก็ไม่ได้โดนต่อต้าน จึงเรียกร้องมากขึ้น..มากขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“ไอ้!!!” กว่าจะรู้ตัวว่าเสียรู้ให้ไอ้หมีโย่งมันเลียปาก ก็ตอนที่มันกระโดดไปยืนยิ้มแป้นเตรียมพร้อมที่จะกระโจนหนีอยู่ที่หน้าประตูห้อง
“ก็ทีเฮียยังกัดจมูกได้!!!..ผมไม่อยากกัดปากเฮียนี่!! ฮ่าๆ” ทั้งที่ทำเป็นหวาดกลัว แต่มันกลับยิ้มทะเล้นพร้อมกับเลียปากตัวเอง แล้วจ้องมองมาด้วยสายตาหวานฉ่ำ
“อย่าอยู่เลย ไอ้เด็กเวร!!!”
เวรกรรม!! เพราะตอนเปิดประตูออกมาได้กลิ่นของกินเลยลืมไปว่าโดนไอ้คุณเฮียไล่ล่าตามหลังมา ยังไม่ทันจะได้โดดหาที่ซ่อนรังสีอำมหิตก็แผ่กระจายไปทั่วจนไม่กล้าที่จะหันไปมองว่ามีสิ่งใดอยู่ที่ข้างหลังนั่น
พลั่ก!!!
“โอ๊ย!!! เฮียยยย....” (ผู้ปกครองควรให้คำแนะนำแก่เด็กอายุต่ำกว่า 15 ปี) หนังสือปกแข็งคร้าบบบบบ เล่มที่ไอ้คุณเฮียโหดอ่านอยู่เมื่อคืนนั่นแหละ เต็มกลางหลังก่อนที่มันจะร่วงลงไปบนพื้น
“อะไรกันคะพี่ตุล, น้องวายุ!!” คนที่ก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาเป็นหญิงสาวคนเดียวของบ้านที่อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนลายหมี ใบชาเหลือบมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา มือหนึ่งถือหนังสือที่เพิ่งเก็บมาได้ ส่วนอีกมือยังถือทัพพีค้างเอาไว้
ที่น่าแปลกใจกว่านั้นพี่ตุลสุดแสนเพอร์เฟคที่ตัวเองพูดถึง ยังอยู่ในสภาพเพิ่งตื่นนอนผมเผ้าไม่เข้ารูป หน้าตาดูยุ่งเหยิงบูดบึ้ง ไม่ได้ใกล้เคียงพี่ตุลเจ้าชายในฝันของผู้หญิงทั้งคณะอย่างที่ได้กล่าวมา แม้ว่าจะยังไม่ได้ลดดีกรีความหล่อลงไป แต่พ่อสุดเนี้ยบเรียบร้อยคนนั้นน่าจะเป็นคนละคนกัน
“พี่ใบชาคร้าบบบบบ ผมโดนรังแก....” ได้ทีต้องรีบหาทางเอาตัวรอด ก่อนที่ไอ้ไวไวจะโดนฆ่าหมกบ้าน ลืมไปได้ยังไงว่ายังมีพี่สาวแสนดีคนนี้พักอยู่ในบ้าน กลิ่นอาหารที่ลอยอบอวลอยู่นี่คงเป็นฝีมือพี่ใบชาแหงๆ
“ไอ้ไวไว!!” ด้วยความที่โมโหจนลืมตัว ว่าต้องเก๊กนิ่ง ไอ้คุณตุลลืมหมดสิ้น ณ จุดนี้ ยิ่งเห็นไอ้หมีโย่งมันไปเกาะไหล่คนอื่นแล้วทำเสียงอ้อนก็ยิ่งน่าหมั่นไส้เข้าไปอีก ความโกรธมันก็พุ่งขึ้นสูงแบบหาสาเหตุไม่ได้
“ไวไว..? เอ่อ...วายุทำไมหน้าตาเราถึงเป็นแบบนั้นล่ะ..!!?” ยังไม่ทันทีเฮียโหดจะพุ่งเข้ามา พี่ใบชาก็หันกลับมามองหน้าคนที่เกาะไหล่ตัวเองเอาไว้เป็นที่กำบังด้วยความสงสัย สภาพเหมือนไปฟัดกับแมวที่ไหนมา แต่ก็ไม่กล้าถามออกไปแบบนั้น เพราะกลัวว่าแมวตัวที่ว่าจะยิ่งอาละวาดหนัก
“แหะ แหะ อันนี้แค่ทายาก็หายครับ” วายุเหลือบมองไปทางไอ้คุณเฮียที่ยังคงยืนหน้าบูดบึ้ง นับว่าโดนแค่นี้ยังน้อยกับสิ่งที่ขโมยมาได้ แล้วอีกอย่าง...เมื่อคืนไอ้ไวไวก็งับเฮียไปหลายที่เพียงแต่...รอแค่เวลาที่มันจะเปิดเผยเท่านั้น ถึงตอนนั้นค่อยหาทางหนีตายกันอีกที
ใบชาแอบถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับส่ายหัวกับตัวเองอย่างปลงตก เพราะแบบนี้เองเจ้าลูกหมีมันถึงได้ทำหน้างงตอนที่เล่าเรื่องพี่ตุลให้ฟังเมื่อคืน ก็เพราะพี่ท่านเหมือนเป็นคนละคนขนาดนี้ อดคิดไม่ได้ว่า ถ้า...เป็นเมื่อก่อนก็คงดี
“ไปล้างหน้าล้างตาทั้งสองคนเลย อาหารเช้าจะเสร็จแล้ว” แม่ครัวคนสวยถอดใจที่จะถามหาเอาความ คนหนึ่งก็พี่มหาโหดอีกคนก็น้องหมีตัวโย่ง ไม่รู้จะเริ่มสอบสวนจากใครก่อน ดูจากหน้าตาและสภาพการณ์ถ้าไอ้ตัวโตหน้าทะเล้นมันไม่ไปแหย่อีกคนคงไม่วิ่งไล่
วายุยังคงยืนแอบอยู่ข้างหลังพี่สาวจนกระทั่งไอ้คุณเฮียเดินหายเข้าไปในห้องของตัวเอง ก่อนจะกระโดดแผล็วเข้าไปทางห้องครัว เพื่อชะโงกหน้าดูเมนูอาหารเช้าของวัน ไม่สนใจสภาพเพิ่งตื่นของตัวเอง
.
.
ส่วนคนที่เดินหายเข้าไปในห้องตัวเองกำลังบ่นพึมพำอย่างคนที่หงุดหงิดจัด เนื่องจากว่า..เอาคืนไอ้หมีมันก็ไม่ได้ เสียฟอร์มต่อหน้าหญิงอีก ยิ่งมาเห็นสภาพตัวเองในกระจกก็ยิ่งอ่อนใจไม่รู้ว่าไอ้หมีมันจูบลงไปได้ยังไง
‘จูบ!!’
“บ้าฉิบ!! ไอ้เด็กเวร!!” จะไปคิดถึงมันทำบ้าอะไรไอ้หมีกะล่อนเจ้าเล่ห์นั่น ไอ้เด็กเวรที่ชอบเล่นทีเผลอแล้ววิ่งหนี ไอ้…!!
สารพัดจะสรรหาคำมาด่า แต่ก็เผลอยกนิ้วแตะริมฝีปากตัวเองแล้วคลี่ยิ้มออกมาอย่างลืมตัว แล้วพอนึกขึ้นมาได้ก็กลับมาสวมบทโหดเก๊กนิ่งอีกรอบ ขืนให้มันรู้จะยิ่งได้ใจไปกันใหญ่ ยังไม่ทันจะได้หายเคืองเรื่องแรก ตอนที่ถอดเสื้อตัวเดิมออกแล้วเดินเข้าห้องน้ำเท่านั้นแหละ
อ๊ากกกกกกกกกกกกก.....(ร้องตะโกนก้องในใจแบบไม่มีเสียง) แม่เจ้า!!!ช่วยไอ้ตุลที นี่มันรอยอะไรวะเฮ้ย ไอ้ที่มันแดงๆ เป็นจ้ำๆบนตัวเนี้ยะ ยุงกัด!!? มด!!? แมลง!! ? หรือว่า...ไอ้หมีบ้านั่นอีกแล้ว!!!
ต้องอดทนอึดอัดแทบตายตอนที่จัดการธุระตอนเช้าเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องด้วยสภาพปกติของนายตุล ทั้งที่ในใจกำลังเดือดปุดๆ ยิ่งยามที่เห็นใบหน้ายิ้มแย้มของไอ้หมีโย่งที่วิ่งคลอเคลียกับสาวเดียวในบ้านก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นแบบไม่รู้ตัว หงุดหงิดที่เห็นมันอ้อน มันยิ้มกับคนอื่น ทีกับเฮียมันไม่เห็นจะเชื่องแบบนี้
“เจ็บไหมล่ะ ที่จมูกเรานะ” เสียงใบชาเอ่ยถามตอนที่กำลังช่วยกันจัดโต๊ะอาหารเช้ากันสองคน คงไม่เห็นว่าเจ้าของบ้านมายืนกอดอกนิ่งๆอยู่ตรงมุมเสานานแล้ว
“เจ็บครับ แต่...ไม่โกรธ..” ไอ้หมีโย่งตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม ไม่รู้ว่ามันจะอารมณ์ดีอะไรขนาดนั้น โปรยยิ้มไปทั่ว
“เราก็ช่างชอบหาเรื่องเจ็บตัวจริงๆ ซักวันบ้านคงพัง” สาวเจ้ายังคงบ่นให้ได้ยิน แต่ไอ้หมีมันกลับหัวเราะชอบใจแทน
“ไม่พังหรอกครับ เพราะเฮียรักบ้านหลังนี้มาก เพราะงั้นผมไม่ทำให้พังหรอก” ใบชาค้อนขวับเข้าให้หนึ่งที ชักเริ่มรู้สึกหมั่นไส้ใบหน้ายิ้มๆของเจ้าลูกหมีโย่งตรงหน้าขึ้นมา
“นี่...ถ้าพี่จะมาขออยู่ที่นี่ด้วย จะได้ไหมนะ” ใบหน้ายิ้มๆของไอ้หมีโย่งเจื่อนลงไปแทบจะทันที จนคนถามเริ่มรู้สึกผิดเพราะไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายใจใคร เพียงแค่ลองแกล้งถามดู ฝ่ายที่ยืนมองอยู่เงียบๆกำลังจะก้าวขาออกมาจากที่ซ่อน แต่ไอ้หมีโย่งมันก็คลี่ยิ้มออกมา รอยยิ้มที่มาพร้อมเสียงถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะพูดออกมา..
“ถ้า..ถ้าเฮียอนุญาต แต่..ขอร้องว่าอย่าให้ผมไปอยู่ที่อื่น จะไม่รบกวนหรอกครับ ขอแค่...” วายุแทบจะกัดลิ้นตัวเอง เพราะเพิ่งจะรู้ตัวว่าพูดอะไรงี่เง่าออกไป บ้านหลังเล็กสำหรับครอบครัวเดี่ยวแบบนี้ จะมีที่ให้ส่วนเกินไปอยู่ตรงส่วนไหน
คนที่ยืนมองอยู่ตรงมุมขมวดคิ้วเข้าหากัน ทั้งที่ไม่ชอบใจและหงุดหงิดที่เห็นมันยิ้มไปทั่ว แต่ที่ไม่ชอบยิ่งกว่าก็ตอนที่เห็นมันทำหน้าตาหมองๆปนเศร้า แล้วยืนก้มหน้ามองพื้นแบบนั้น นึกโกรธคนที่ถามขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล แม้จะรู้ว่าเรื่องนั้นจะเพียงแค่ล้อเล่นก็ตาม
“ขอโทษจ้ะ พี่แค่พูดเล่น จะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเห็นแบบนี้ก็ยังมีน้องให้ต้องดูแลนะ” วายุเหลือบมองไปทางพี่สาวคนพูดที่กำลังเอามือตบท้องตัวเองเหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง พอคิดได้มันก็ทำตาโตปรับอารมณ์ตัวเองไม่ทัน
“จริงอ่ะ!! พี่ใบชามีน้องแล้วจริงๆเหรอ” ใบชาพยักหน้ายืนยันอีกรอบ ไอ้หมีโย่งมันก็เลยคลี่ยิ้มแก้มแทบปริ ไม่รู้ว่าที่ตัวเองกำลังดีใจอยู่นั้น เพราะหมดคู่แข่ง หรือดีใจที่ได้ยินข่าวดีก็ไม่รู้..ทำยังกับว่ามันจะได้เป็นพ่อคนซะเองอย่างงั้น
“เมื่อวานเพิ่งไปตรวจมา โชคดีที่ไม่มีอาการแพ้เลย” คุณแม่มือใหม่ยิ้มให้พร้อมกับลูบท้องตัวเอง
เพราะคุณสามีติดประชุมที่โรงงานที่ต่างจังหวัดก็เลยต้องส่งภรรยามาคุยงานแทน แต่เมื่อวานตอนที่ไปนัดคุยกับลูกค้า แล้วดันเป็นลมจนต้องวุ่นวายให้คนแถวนั้นพาส่งโรงพยาบาล พอลืมตาขึ้นมาก็เจอเรื่องที่ทำให้ต้องประหลาดใจก็คนที่อยู่ข้างๆเตียงก็คือพี่ตุล และข่าวดีอีกเรื่องก็คือตัวเองกำลังจะมีน้อง
ด้วยความที่ไม่ได้จองโรงแรมห้องพักที่ไหนเพราะคิดว่าจะกลับเลย แต่ด้วยความที่ไปเสียเวลาอยู่ที่โรงพยาบาล กว่าจะเสร็จเรื่องเที่ยวบินสุดท้ายก็หมดพอดี ต้องขอบคุณความใจดีของพี่ตุลอีกรอบถึงได้มาค้างที่นี่
“หิวแล้ว...มีอะไรกินมั่ง” เจ้าของบ้านที่เพิ่งจะโผล่ออกมาจากที่ซ่อนได้ ทำเนียนนิ่งเหมือนเพิ่งจะเดินออกมาจากห้อง ไอ้หมีไวไวกระโดดเข้ามาเกาะแขน พร้อมรอยยิ้มหน้าบานเหมือนเด็กที่กลับมาอีกครั้ง ช่างไม่ได้เข้ากับตัวโตๆของมันเลยซักนิด
“เฮียๆฟังนะ พี่ใบชากำลังจะมีน้องเล็กๆล่ะ” เหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ ไวไวมันก็เลยหันไปขยับเก้าอี้แล้วจับพี่สาวหมุนตัวลงไปนั่งอย่างทะนุถนอม
“รู้แล้ว!! จะตะโกนทำไม!!?” นายตุลแกล้งทำหน้านิ่ง ที่จริงรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อวานถึงได้ให้ใบชามาค้างที่นี้ กลัวว่าถ้าปล่อยให้คนท้องอ่อน ๆ ไปนอนโรงแรมคนเดียวแล้วเกิดเป็นอะไรขึ้นมาอีกจะแย่เอาได้
“เฮียไม่เห็นบอกกันบ้างเลย!!” ไอ้หมีทำหน้างอสะบัดสะบิ้งได้น่าถีบมาก เพียงไม่ได้อยู่กันสองคนก็เลยต้องปล่อยมันไป
“เรื่องแบบนี้มันใช่เรื่องของคนนอกอย่างเราเอามาพูดกันรึไง ไอ้หมีซื่อบื่อ!!” เฮียตุลยื่นมือไปผลักหัวฟู ๆ ของไอ้ไวไวทีหนึ่งไม่ได้แรงมาก แต่ด้วยความที่มันมีโอเวอร์แอคติ้งอยู่แล้ว ก็เลยดูสมจริงมากไปหน่อย
“เราต้องรักคุณแม่ให้มากๆรู้ไหมตัวเล็ก!!” ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าตัวเล็กที่อยู่ในท้องพี่สาวเป็นใคร วายุก็ป้องปากทำหน้าดุกระซิบบอกเจ้าตัวเหมือนจะคุยกันรู้เรื่อง ทำเอาอีกสองคนที่เหลือหันมาสบตากันแล้วหัวเราะในความรั่วของไอ้หมีโย่ง
.
.
.
“ขอบคุณนะคะพี่ตุล แล้วก็...อย่าใจแข็งให้มากนักเลย” ใบชาหันมาบอกพร้อมรอยยิ้ม สายตาชำเลืองมองไปทางไอ้เด็กโย่งที่วิ่งหายเข้าไปในบ้าน ทำหน้าที่เป็นเด็กลากกระเป๋าไปยัดใส่ท้ายรถ
“เดินทางดี ๆ แล้วก็..ส่งข่าวตัวเล็กถึงพี่บ้างนะ” นายตุลเลี่ยงที่จะไม่รับปากหรือตอบคำถามใด ๆ ในแววตาของหญิงสาวตรงหน้าที่มองมาอย่างรู้ทัน ก่อนที่เจ้าตัวจะหันหน้าไปกล่าวลาไอ้เด็กยกกระเป๋าตัวโตที่วิ่งกลับมาพอดี
“พี่ไปแล้วนะพ่อลูกหมีใหญ่ แล้วก็...” ใบชาแกล้งยื่นมือไปหยิกแก้มน้องชายตัวโตอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปกระซิบกระซาบคำที่พอให้ได้ยินกันแค่สองคน ‘เฮียตุลของเรานะไม่ได้ใจแข็งขนาดนั้นหรอก...’
“เรื่องนั้น..ผมรู้ครับ, คงคิดถึงพี่ใบชากับตัวเล็กแน่ ๆ” ไอ้ไวไวฉีกยิ้มกว้างก่อนจะโอบเอวพี่สาวพาไปส่งถึงที่รถ
วายุโบกไม้โบกมือให้รถแท็กซี่ที่กำลังเคลื่อนห่างออกไปจนลับตา ตอนแรกเฮียยืนยันว่าจะไปส่งที่สนามบินแต่พี่ใบชาก็ดื้อมากยืนยันว่าจะนั่งแท็กซี่ไปเองเนื่องจากคุณสามีที่รู้ข่าวเรื่องลูกจะนั่งเครื่องมารับกลับด้วยตัวเอง ยอมแค่ให้โทรเรียกรถมารับที่หน้าบ้านเท่านั้น ก็เลยทำได้แค่มายืนส่งอยู่ที่หน้าบ้านกันทั้งสองคน
“เสียดายจัง...ผมอยากให้พี่เค้าอยู่ต่ออีกหน่อย” เสียงบ่นหงุงหงิงของไอ้หมีไวไวที่เดินตามหลังเข้ามาในบ้าน ทำเอาคนฟังเหล่มองมาด้วยหางตาอย่างหมั่นไส้จัด
“คนเค้ามีเจ้าของแล้ว ตัดใจซะเถอะ!!” นายตุลแกล้งพูดไปแบบนั้น พร้อมกับกอดอกแล้วจงใจทำเสียงเยาะเย้ยให้ได้ยิน
“ที่บอกว่าเสียดายนะ ไม่ใช่เรื่องนั้นซักหน่อยเหอะ!!” ไอ้ไวไวก็หาได้ยอมแพ้ให้แก่เฮียของมันไม่ ทำหน้าตาอวดดีพร้อมกับยักคิ้วกวนประสาทส่งกลับมา
“เรื่อง….!!?” ไอ้คุณเฮียขมวดคิ้วถามกลับมาทันที
“ก็..เสียดาย ที่ไม่ได้นอนห้องเดียวกับเฮียอีกซักคืนสองคืนต่างหาก!!” และแล้ว...ก็นึกขึ้นมาได้ อารมณ์โกรธค้างที่ลืมไปแล้วตั้งแต่เมื่อตอนสาย ไอ้หมีมันขุดกลับมาได้แล้วในที่สุด แล้วมันยังมาทำหน้าบานฉีกยิ้ม...ยังไม่รู้ชะตากรรมสินะ!!
“อ้อ...นึกขึ้นมาได้พอดี หึหึ”
“นึกอะไรอ่ะเฮีย...” ไอ้ไวไวก้าวถอยไปสองสามก้าว เนื่องจากนึกอะไรได้ขึ้นมาเหมือนกัน แม้ว่าจะยังไม่แน่ใจ..แต่...ไอ้เสียงหัวเราะแบบนี้ทำเอาเสียวสันหลังวูบๆยังไงก็ไม่รู้ แล้วยังจะรอยยิ้มแบบนั้นอีก...ฆ่าผมซะเลยไหมเฮีย!!
“นึกขึ้นมาได้ว่า...จะฆ่าหมีหมกส้วมนะซิเว้ย!!”
“แว้กกกกกกกกก เฮียอย่าทำผมมมมมมมม” เวรกรรมแล้วไง ฝันที่เป็นจริงแบบนี้ ไอ้ไวไวขอผ่านได้ไหมคร้าบบบบบ
.
.
แล้วก็...ถ้าเฮียเล่นโหดแบบนี้บ่อย ๆ ล่ะก็...ไอ้ไวไวก็ต้องหาเรื่องมาเอาคืนเฮียอีกนะซิ หึหึ ไอ้คุณเฮียของผม...!!
===============================
:-[ คู่นี้รุนแรงจริงอะไรจริง ปากว่ามือถึงซะด้วย
ไม่รู้ว่าไอ้หมีจะรอดชีวิตไปจนถึงวันที่จะได้จับเฮียมันกินรึป่าว :jul3:
ป้อล้อ ขอแอบโฆษณาซักกะติ๊บ เอ๊ยยยย!!กะติ๊ด!!
ยกเรื่องเก่ามาเล่าใหม่ สำหรับใครที่ยังไม่รู้
"รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ" [##พิเศษ...หมอเนส##]
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16839.2100)
ใครที่อ่านพาร์ทแรกแล้วยังไม่ได้แวะเข้าไปขอเรียนเชิญ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/2a428460.gif)
ป้อล้อ..อีกที..ขอบคุณพี่แก้วที่เปิดบ้านเลี้ยงทุกคนด้วยเมนูสารพัดแตงกวา(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/12af5eb9.gif)
ใครมาทีหลังยังเหลือ...จานไว้ให้ล้างนะเออ :laugh:
:กอด1: กอดผู้อ่านทุกท่านแน่น ๆ อีกทีก่อนไป
-
กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
.
.
.
กอดค่ะเฮีย เอร๊ยยยยยยยยยยยยยย
บร้าๆๆกัดกันไม่เกรงใจคนท้อง หมีกะแมวคู่นี้นี่ :m14:
-
แปะๆ แปะ
-
โอ๊ย.!..ปวดแก้มจริงๆ เลยชั้น จะว่าไปมันก็น่ารักสมกันดีแท้ 555
-
ไวไวโดนกัดจมูก กับเฮียตัวลายทั้งตัว
หมีค้ากำไรเกินควรอ่ะ :laugh:
เฮียโหดแต่ก็ใจดี น่ารักอ่ะ
นับวันเจ้าไวไวยิ่งร้ายขึ้นเรื่อยๆ
กลัวเฮียจะเสียท่าหมีเข้าซักวัน :เฮ้อ:
แต่กว่าจะได้กินเฮีย หมีไม่น่วมก่อนหรอเนี่ย :jul3:
-
:กอด1:
-
พี่ใบชามาดีมากๆ แถมช่วยเร่งปฏิกิริยาได้อีกนิดหนึ่งด้วย
เฮียอย่าใจแข็ง สงสารน้องหมีเนอะ
แต่ครั้งนี้ ใครกำไร ใครขาดทุนกันแน่
ตกลงว่าในอนาคตเฮียต้องเป็นฝ่ายโดนน้องหมีจับกินแล้วใช่มั้ย :o8:
บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่า ^^
-
แหมแหม...สมน้ำสมเนื้อกับคู่มวยปล้ำคู่นี้ แต่ท่าทางไอ้หมีโย่งจะเป็นต่ออยู่นิดนึง :laugh:
-
เล่นจริงเจ็บจริงนะเนี่ยคู่นี้
-
กว่าจะตกล่องปล่องชิ้นกัน ไม่ช้ำในตายกันไปก่อนทั้งสองคนเหรอ หึหึ
แต่ก็ทำให้คนอ่านหุบยิ้มไม่ได้ ขอบคุณใบชากะตัวเล็ก ถ้าได้อยู่ด้วยกันจะเป็นครอบครัวที่น่ารักมากๆเลย
ขอบคุณผู้เขียนสำหรับนิยายยิ้มได้ ฮ่าๆๆ ขอบคุณค่ะ
-
55555555555+ มาดของเฮียตุลหลุดจนไม่เหลือ ก๊ากๆๆๆๆ
หมีไวน่ารักกกกกกก
-
น่ารัก ดี เนอะ
-
อ่านแล้วเหมือนมีกำลังใจทำงานยังไงก็ไม่รู้
สนุกมากเลยครับ
-
เฮียขรากะไวไว มาแร๊วววว :กอด1: ตื่นมาก็ได้อ่านเลย
น่าร๊ากกกก รักกันแบบเจ็บๆ 5555 ไวไวนี่ ชัดเจนจริงๆ เอาทุกช๊อต 555
-
ดูท่าเฮียเราจะขาดทุนนะเนี่ย คริคริ ลายทั้งตัวแบบนั้น
ตื๊ออีกหน่อยไวไวเดี๋ยวเฮียก็ใจอ่อนแต่กว่าจะถึงตอนนั้นคงอ่วมก่อนแน่ๆ ก็เล่นปากว่ามือถึงกันขนาดนั้น ฮ่าฮ่า
-
กว่าเฮียแกจะรู้ตัวเจ้าหมีไวไวได้น่วมแน่ๆ
รุกเข้าไปไวไวทนมือทนเท้าเฮียแกหน่อยก็แล้วกันนะ
+1 ให้คุณด้า
-
ไวไวเจ้าเล่ห์ แต่น่ารักมากกกกกกก
เฮียตุลจ๋า ทำไวไวมากๆ เดี๋ยวโดนเอาคืนมั่งไม่รู้น้า อิอิ
ปล. เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า
-
ไวไว ......น่ารักได้อีกอ่ะคะ..... :-[ :-[ จะรอวันที่จะจับเฮียกดน้า... หุหุหุหุหุหุหุหุห :o8: :o8: :o8:
-
หมีไวไวน่ารักมากมาย
เฮียก็มีแอบเคลิ้มนะนั่น 5555
-
เฮียนี่โหดแก้เขินหรือป่าวเหอะ
-
นึกภาพไอ้หมีตัวโตแต่ทำตัวเหมือนเด็ก ๆ แล้วน่ารักเนอะ แบบน่ารักน่าถีบด้วย 5555
ส่วนเฮียก็นะ มาดหลุดตลอด ระวังเห้อ กัดจมูกเขา จะโดนเขากัดทั้งตัวเข้าซักวัน
-
เฮีย เปิดใจกับน้องซักทีเถอะ ให้น้องรุกอยู่ได้ เสียฟอร์มหมด
-
:m20: :m20:ไวไว ทำไปได้ อิอิ
-
นอนด้วยกันแค่คืนเดียว
แต่เฮียขาดทุนไปเยอะเลยนะเนี่ย
อิอิ
-
ไวไวมันร้ายจริงๆ ไวสมชื่อ
เฮียก็ยอมๆน้องมันได้แล้ว
ยังไงก็ขาดทุนตลอดอยู่แล้วนี่ 555+
:กอด1: ไวไวกับเฮีย และดาด้าด้วยจร้า
-
เฮียตุลอย่าใจอ่อนง่ายๆนะ
-
รักเฮียตุล กับ หมีไวไว จัง :กอด1: :กอด1:
คนแต่งด้วยจ้า :กอด1: :กอด1:
-
คู่นี้เค้ารักกันแบบรุนแรงเนอะ ^^
-
พอกันคู่นี้ :laugh:
+1
-
ดูๆๆ ไปคู่นี้เขาทันกันอย่างมาก
ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันเหลือเกิน :กอด1:
-
รักกันรุนแรงจริงคู่นี้
-
:impress2: พ่อหมีใหญ่มันน่ารักจริงๆ
อ้อนไว้ๆ เฮียตุลแพ้ทางพ่อหมีอยู่แล้ว หุหุ
-
:pig4: :pig4:
ไวไวรุกเฮียให้หนักเลย :z1: :z1:
-
มาให้กำลังใจนะ
ฝันดี ^^
-
:-[ ขอแบบหวานบ้าง อะไรบ้าง ได้มั้ยจ๊ะ อยากเห็นตอนเฮียหวานจริงๆเลย :-[
:pig4: :pig4:
-
ไวไวเนี่ยมันน่ารักนะ ถึงเป็นพระเอก แต่บางครั้งก็ดูเป็นนายเอกอ่ะ
ส่วนเฮียตุลเป็นนายเอก แต่บางครั้งก็ดูแมนๆ
รักกันไวไวนะ
-
ขอบคุณค่ะ ดาด้า อ่านตอนนี้เเล้วเเบบ 55++กร๊ากกก น่ารัก บวกโหดได้อีก เฮียโหดเอาเรื่องเลย เเต่ลูกหมีใหญ่ได้กำไรอย่างเเรงอะ ชอบๆๆ เเบบนี้ต้องหาของบำรุงลูกหมีดีๆไม่งั้นคงอายุไม่ยืนขนาดกินเฮียได้อะ คุคุคุ+1 ให้กำไรไวไว
-
15.
เด็กชายวัยห้าขวบที่กำลังนั่งขีดเขียนอะไรบางอย่างลงไปในกระดาษด้วยสีเทียน ทั้งที่พี่ชายและพี่สาวสองคนนอนหลับสนิทอยู่ข้างกัน ผู้ที่เป็นแม่เดินเข้ามาดูใกล้ๆด้วยความสงสัย
"ทำอะไรนะลูก ทำไมถึงยังไม่นอน" เสียงทักของแม่ทำเอาเด็กชายสะดุ้ง แล้วหันมาทำเสียงจุ๊ๆ เลียนแบบที่ทำเวลาอยากให้เบาเสียง ก่อนจะหันกลับไปมองพี่ชายที่ยังคงหลับสนิทแล้วถอนหายใจ กิริยาเลียนแบบผู้ใหญ่ที่ผู้เป็นแม่คลี่ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
"แอบแกล้งอะไรพี่เค้าอีกล่ะซิ" เด็กชายส่ายหัวรัวเหมือนจะบอกปฏิเสธ ก่อนจะหยิบกระดาษที่ตัวเองขีดเขียนอยู่เมื่อครู่ออกมายื่นให้ดู
"วาดรูป.." เจ้าของผลงานยิ้มจนตาปิด ทั้งที่ในแผ่นกระดาษมีเพียงเส้นขยุกขยิกมองออกเป็นรูปร่างบ้างไม่เป็นบ้าง เพราะเจ้าตัวยังคงเป็นเด็ก
"นี่รูปของใครกันน้า..แม่อยากรู้จริงๆ" คนเป็นแม่แกล้งทำเสียงสูง เจ้าลูกชายที่ยังยิ้มไม่เลิกชี้ไปทางต้นแบบที่ยังคงหลับสนิทด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ
"รูปเฮีย..หลับอยู่.." เด็กชายเอื้อมมือมาดึงกระดาษกลับไปจากมือแม่ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาขีดเขียนต่อ ปล่อยให้คนเป็นแม่นั่งมองอย่างแปลกใจเพราะในยามปกติทั้งสองคนมักจะแกล้งกันไปมาเสมอ ลูกชายและลูกสาวของบ้านข้างๆ ที่มักจะมาเล่นด้วยกันในวันหยุด
"ทำไมไม่วาดพี่มีนาบ้างล่ะ วาดแต่เฮียเหรอ..?" คนเป็นแม่ลองแกล้งถาม แต่เจ้าลูกชายก็ส่ายหัวแทนคำตอบ
"ผมชอบวาดรูปเฮียมากกว่า" คำตอบพร้อมกับรอยยิ้มกว้างของลูกชาย ทำให้คนเป็นแม่ยื่นมือไปดึงแก้มเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว เข้าใจเอาเองว่าเด็กผู้หญิงคงจะวาดยากลูกชายก็เลยเลือกที่จะขีดๆเขียนๆใบหน้าของพี่ชายแทน
อีกไม่กี่ปีต่อมาเพื่อนสนิทที่อยู่บ้านข้างๆ ก็ตกลงแต่งงานใหม่กับอีกฝ่ายที่เป็นพ่อม่ายเช่นเดียวกัน โชคดีที่เค้ารักเด็กและยอมรับได้อย่างไม่รังเกียจแต่ทั้งครอบครัวก็จำต้องย้ายเข้าไปอยู่ในกรุงเทพ เด็กสองคนที่เคยมาวิ่งเล่นก็พลอยต้องย้ายตามไปด้วย
"แม่..เฮียเค้าจะกลับมาอีกไหม กลับมาอีกรึเปล่า..." คำถามซื่อๆของลูกชายทำเอาคนเป็นแม่พูดไม่ออกได้แต่ดึงตัวมากอดแล้วตบหลังเบาๆ เพราะรู้ว่าเด็กทั้งสามคนเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เล็กก็ต้องมีผูกพันกันบ้าง
"ต้องกลับมาซิลูก บ้านคุณยายยังอยู่นี่นา ถ้าคิดถึงลูกก็ไปวิ่งเล่นที่บ้านพี่เค้าได้ คุณยายท่านบอกแม่ไว้แล้ว..." เด็กชายพยักหน้าพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมาอย่างเศร้าสร้อย วิ่งออกไปที่หน้าบ้านตอนที่เห็นรถยนต์ที่จอดอยู่บ้านข้างๆสตาร์ทเครื่องยนต์แล้วเคลื่อนออกไป แล้วจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้สาเหตุ ขาเกือบจะวิ่งตามหลังรถออกไป ถ้าไม่ติดว่าแม่วิ่งมาคว้าตัวเอาไว้..
.
.
.
"แม่.....แม่...!!" เสียงพึมพำของคนที่กำลังหลับ ก่อนจะเปิดเปลือกตาลืมขึ้นมาอย่างยากเย็น
ฝัน....!! ฝันถึงเรื่องเก่าๆซินะ หัวมันถึงได้หนักอึ้งแบบนี้
วายุยันตัวเองขึ้นมาจากที่นอนในสภาพเมื่อยขบไปทั้งตัว หัวมันหนักกว่าปกติจนแทบจะยกไม่ขึ้นจากหมอน แต่พอเหลือบตามองที่นาฬิกาก็จำต้องสลัดผ้าห่มตัดใจจากเตียง เดินไปล้างหน้าล้างตาจัดการธุระส่วนตัวตอนเช้า แล้วเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษา ไม่ลืมที่จะคว้าหอบงานที่ทำเสร็จเมื่อคืนติดมือออกไปด้วย
ลองแนบหูไปกับประตูห้องข้างๆ ได้ยินเสียงกุกกักเคลื่อนไหวอยู่ข้างในให้พอรู้ว่าเจ้าของห้องได้ตื่นมาแล้ว ไม่อย่างงั้นคงได้หาเรื่องเข้าไปปลุกด้วยตัวเอง แต่หากตื่นแล้วคงไม่เสี่ยงชีวิตเข้าไปแน่ กลัวว่าจะโดนฆ่ามากกว่าจะได้ทำอะไร คงต้องตัดใจหันไปเตรียมลงมือทำอาหารเช้า วันนี้ก็คงเป็นชุดอาหารเช้าสไตล์อเมริกัน...หรูป่ะล่ะ....ที่จริงทำไม่ทันแล้วต่างหาก ได้แค่ทอดไข่ดาวสองสามฟองกับไส้กรอกและจับขนมปังสองสามแผ่นยัดใส่เครื่อง
"ตื่นสายรึไงวันนี้..!!?" เจ้าของบ้านที่เดินออกมาพร้อมหอบงานชะโงกหน้าเข้ามาดูของกินบนโต๊ะ คนที่กำลังยกของมาวางคลี่ยิ้มให้แทนคำตอบ
"เมื่อคืนปั่นงานดึกไปหน่อย ขอชดเชยเป็นมื้อเย็นนะครับ" วายุบอกพร้อมกับยิ้มแหยๆให้ ยังคงรู้สึกมึนงงหัวหนักๆ และอยากนอนมากกว่าแต่ก็ติดที่วันนี้ต้องไปส่งงาน
"ก็ไม่ได้ว่าอะไร กินซิจะได้รีบออกไปกัน" นายตุลบอกก่อนจะนั่งลง เห็นว่าเชฟใหญ่ของบ้านหน้าซีดๆ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยทักเพราะเดาเอาว่าคงจะเป็นเพราะอดนอน
โป๊ก!!
"โอ๊ย!! เจ็บอ่ะ..."
"แตกแล้วมั้งน่ะ!!" จะอะไรซะอีก ก็ไอ้พ่อครัวใหญ่ที่กำลังจะเดินเอากะทะไปเก็บ ไม่รู้เดินอีท่าไหนชนเข้ากับขอบประตูเสียงดัง ก่อนที่ตัวมันจะทรุดนั่งลงกับพื้นยกมือกุมหน้าผากตัวเองเอาไว้ ตอนแรกก็คิดว่ามันแกล้งโอเวอร์แอคติ้งไปตามเรื่องเหมือนเคยแต่ก็ได้ยินเสียงมันครางบ่นงึมงำ จนต้องลุกไปดูเองในที่สุด
"เฮ่ย!! ตัวร้อนขนาดนี้ทำไมไม่บอก!!" แทนที่จะได้เห็นแผลแตกที่แสกหน้าไอ้หมีโย่ง แต่พอแตะไปโดนตัวมันแค่นั้นถึงได้รู้ว่าที่มันเบลอขนาดนั้นคงเป็นเพราะพิษไข้
"ผมก็ไม่รู้ แค่หัวมันหนักๆ" คนป่วยที่ไม่รู้ตัวเองว่าป่วยแล้วยังจะมาหาเรื่องเจ็บตัวเงยหน้ามาตอบตามความจริง
"หยุดเรียนเลย ไม่ต้องไป นอนพักอยู่ที่บ้านนี่แหละ" สภาพแบบนี้ขนาดปล่อยให้เดินในบ้านยังอันตราย แล้วจะปล่อยให้ออกไปผจญโลกกว้างคงไม่รอดกลับมา
"ไม่ได้หรอกเฮีย งานผมต้องส่งวันนี้" ไอ้หมีไวไวชี้ไปที่กองงานของตัวเอง..เป็นขนาดนี้แล้วยังจะดื้ออีกนะ!! นายตุลถอนหายใจออกมายืดยาว ดึงมือเจ้าตัวที่ปิดหน้าผากตรงที่โดนกระแทกออก เห็นว่ามันเป็นรอยแดงเป็นทางยาว
.
.
"งั้นก็ไป.." ไอ้ไวไวเกิดอาการแป้ว!! ขึ้นในใจ..คิดว่าไอ้คุณเฮียจะง้อซักหน่อยจะได้อ้อนให้สมใจ ..แต่ก็เปล่า!!! แค่เพียงดึงเอากระทะออกจากมือไปเก็บให้ แล้วดันหลังให้ไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว พร้อมกับเสียงถอนหายใจ..ทำเอาไอ้หมีเริ่มใจไม่ดีกลัวว่าตัวเองจะเป็นภาระ
หลังจากจัดการกับอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย มื้อนี้ไอ้คุณเฮียแอบใจดีช่วยเก็บให้ แถมยังช่วยหอบงานไปที่รถ แต่ก็ไม่ยอมพูดไม่ยอมจาทำเอาคนป่วยนั่งเจียมเนื้อเจียมตัวแบบไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงแบบไหนดี แล้วพอมันเงียบเช่นนั้น บรรยากาศมันก็ชวนให้คนที่หนักหัวอยู่ก่อนแล้ว...หลับไปได้โดยง่าย เพียงแค่รถเคลื่อนออกไปได้แค่หน้าปากซอยหมู่บ้าน
คนที่กำลังขับรถชำเลืองมองคนป่วยเป็นระยะๆ เสียงลมหายใจสม่ำเสมอกับใบหน้ากวนประสาทที่บัดนี้ซีดเซียวแน่นิ่งไปแล้ว ...แล้วแบบนี้จะยังดื้อจะไปมหาลัยให้ได้ซินะ นายตุลตัดสินใจเลี้ยวรถไปคนละทางที่จะไปมหาลัย ตอนที่ติดไฟแดงก็อาศัยจังหวะที่เจ้าของโทรศัพท์มันกำลังหลับหยิบขึ้นมากดหาเบอร์เพื่อนในห้องที่พอจะฝากของไปได้
"ไว....ไว......ถึงแล้วลงมาเถอะ" เสียงเรียกเบาๆที่ได้ยินทำเอาคนที่อยู่ในอาการมึนลืมตาขึ้นมามองไปทางที่นั่งฝั่งคนขับ แต่ก็พบกับความว่างเปล่าเพราะคนขับที่ว่ามายืนอยู่ฝั่งนี้พร้อมกับเปิดประตูให้
วายุหรี่ตามองออกไปข้างนอกรถหวังจะได้เห็นอาคารเรียน หรือตึกหน้าคณะตัวเอง แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะมัน...ไม่ใช่!!!
เจี๊ยกกกกก เผลอหลับไปแป๊บเดียว ที่นี่ที่ไหนกันล่ะครับ!!! ระ...ระ...โรงพยาบาล!!! ม้ายยยยยยย...ไอ้ไวไวกลัวเข็ม กลัวเลือด แม่คร้าบบบบบ ช่วยด้วยยยยยยยย
"ลงมา!!" จากน้ำเสียงทุ้มนุ่มลึกเมื่อกี้ หายวับไปกับตากลายเป็นเสียงโหดที่มาพร้อมกับใบหน้าเหี้ยมเกรียม สาบานได้ว่านั่นไอ้คุณเฮียนะ ไม่ใช่นักโทษแหกคุก!!!
"ฮะ..เฮีย..ผมจะไปมหาลัย" เอาซิ!! ไอ้ไวไวขอยึดเบาะรถไว้เป็นตัวประกัน ให้ตายก็ไม่ลงไป ใครจะมาบังคับต้องงัดเอาเบาะรถลงไปด้วย เอาซิ!!
"จะลง ไม่ลง!?" แง้ง!!! ณ ที่นี้ หน้าโรงพยาบาล ไอ้คุณเฮียมันกำลังโหดใส่คนป่วยอยู่คร้าบบบบบ ใครก็ได้ช่วยลากเฮียไปที...อยากจะบอกว่าแค่ขับรถผ่านป้ายโรงพยาบาล ไอ้ไวไวก็พร้อมจะหายแล้วครับท่าน ไม่ต้องเสียเวลารักษาถึงมือหมอคนไหน
"ผมต้องไปส่งงาน จะไม่ทันแล้วนะเฮีย จริงๆนะ" ไอ้ไวไวทำเสียงอ้อน กระพริบตาปริบๆสองสามที พร้อมทำหน้าตาสดใสวิ้งๆ ให้เห็นว่า'ตัวข้านั้นแข็งแรงดี'แต่..ไอ้คุณเฮียก็ยังคงยืนทำหน้าโหดข่มขู่คนไม่มีทางสู้อยู่ท่าเดิม ไม่น่าเผลอหลับไปเลยเชียว ไอ้คุณเฮียไว้ใจไม่ได้!!
นายตุลเหล่มองไอ้หมีป่วยที่ยังคงนั่งอยู่ท่าเดิมไม่ยอมปลดล็อคเข็มขัด แถมเอาสองมือจับเบาะที่นั่งเอาไว้แน่นเหมือนกับว่ามันจะช่วยอะไรได้..’เด็ก!!’ แทนที่จะอารมณ์เสียให้เข้ากับการเก๊กหน้าบูดบึ้ง แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงยิ้มออกมาได้ ก่อนจะล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ออกมา
“เออ!! อยู่หน้าโรงพยาบาลแล้ว ส่งคนมาช่วยหน่อยได้ป่ะ เอาบุรุษพยาบาลตัวโย่งๆซักสองสามคน..” ไอ้คนป่วยที่นั่งยึดติดกับเบาะรถเงยหน้าขึ้นมามองอย่างงงจัด
“เฮีย..” วายุเอื้อมมือไปกระตุกแขนเสื้อของคนที่กำลังคุยโทรศัพท์ด้วยประโยคแปลกๆ เพราะเหมือนรู้สึกงานจะเข้าตัว
“แล้วก็ไอ้หมอ!! เอายาสลบมาด้วยก็ดี เออ..ซัก 4-5 เข็ม ตามสบาย ตอนนี้อยู่ในรถจัดมาเลย ชุดใหญ่!!”
“เฮียยยยย..!!.จะทำไรผม เข็มเขิมอะไรไม่เอา!!!!” ไอ้ไวไวครับท่าน คนที่สาบานกับตัวเองว่าจะไม่ยอมลงไปเด็ดขาด แทบจะพุ่งตัวลงไปจากรถอย่างเร็วจนหน้าแทบทิ่ม ตอนที่ได้ยินคำว่า ‘4-5 เข็ม’ คนป่วยนะคร้าบบบ ไม่ได้เกิดอุบัติเหตุเลือดโชกมา ถึงต้องจัดมาชุดใหญ่ขนาดนั้น
“อ้าว...!!! ก็เห็นรีบ ฉีดยาจะได้หายเร็วๆไง” ถ้า...ถ้าตอนนี้ไม่ได้อยู่หน้าโรงพยาบาล และไอ้ไวไวมีแรงพอล่ะก็ จะจับเฮียยัดใส่รถแล้วปล้ำจูบซะให้หายแค้นเลย...อันนี้ต้องจดไว้ก่อน ไว้ทำตอนฟื้นไข้ก็ยังไม่สาย!!!
“โหดว่ะ เฮียโหดอ่ะ!! ก็รู้อยู่ว่าผมไม่ชอบโรงพยาบาล!!” แม้ว่าปากจะบ่น แต่ก็จำใจต้องเดินนำเข้าไปในโรงพยาบาล เกือบสะดุดขาตัวเองที่เป๋ไปเป๋มา ยังดีที่ไอ้คุณเฮียโหดที่เดินตามหลังมาช่วยหิ้วปีกเอาไว้ข้างหนึ่ง ..โอบเอวซะดีไหมโอกาสแบบนี้!!!
“เดี๋ยวไปรอรักษานะ เสร็จแล้วจะมารับ” นายตุลหันไปบอก ไอ้เด็กโย่งหันมาทำหน้างอใส่หยุดเดินมันเสียดื้อๆ
“เฮียไม่อยู่ด้วยเหรอ อยู่เหอะนะ ผมไม่ชอบโรงพยาบาล..” วายุหันไปทำเสียงอ้อนหนักกว่าทุกที ไม่ยอมปล่อยแขนข้างที่ช่วยพยุงตัวเองเอาไว้
“จะเอางานของเราไปฝากเพื่อนส่งให้ไง เดี๋ยวไอ้หมอเดินเอาใบแพทย์มาให้” นายตุลลูบหัวฟูๆดูยุ่งเหยิงของไอ้หมีโย่งให้เข้าที่ ก่อนจะเหลือบมองหาเพื่อนหมอที่บอกว่าจะเซ็นใบรับรองแพทย์ลงมาให้
“เฮีย...”
“อ๊ะ!! ไอ้หมอมาโน่นแล้วไง..” ยังไม่ทันที่คนป่วยตัวโตจะได้หาเรื่องอ้อนอะไรอีก ไอ้คุณเฮียก็ลุกขึ้นโบกมือเรียกคุณหมอที่กำลังเดินเข้ามาหาพร้อมกระดาษสีขาวในมือ
วายุนั่งทำหน้าหงอยมองไอ้คุณเฮียที่กำลังเดินไปรับใบแพทย์จากเพื่อนหมอ ก่อนจะสั่งอะไรสองสามคำแล้วหันมายิ้มให้ เข้าใจว่ามีความจำเป็น และความจำเป็นนั้นก็เป็นของไอ้ไวไวคนนี้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ก็เลยจำต้องปล่อยให้ไปอย่างเสียดาย
สาเหตุที่กลัวโรงพยาบาลนะเหรอ...ไม่ใช่แค่กลัวเข็ม กลัวเลือดเพียงแค่อย่างเดียวหรอก แต่เพราะเคยมาเป็นเพื่อนแม่ตั้งแต่ครั้งที่ท่านป่วย มานั่งรอหน้าห้องที่แม่เดินหายเข้าไป รออย่างใจจดจ่อเพื่อหวังจะได้เห็นแม่เดินออกมาแล้วยิ้มให้เหมือนทุกครั้ง แต่แล้ววันหนึ่ง..ความหวังก็ไม่เป็นจริง ทั้งๆที่รู้ก็ยังคงนั่งรออยู่แบบนั้นอีกหลายชั่วโมงจนคุณยายข้างบ้านมารับตัว
“วายุใช่ไหม...ไปกันเถอะ” คุณหมอเดินมาแตะที่แขนพร้อมกับยิ้มให้ ตอนที่สายตาของวายุจ้องตามแผ่นหลังของคนที่พาตัวเองมาส่ง เดินหายไปทางประตูทางออก
“ผม..ไม่ต้องฉีดยาใช่ไหมครับ..?” คุณหมอเพื่อนเฮียหลุดหัวเราะออกมา แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะพาคนป่วยไปยังห้องตรวจ ...เหมือนอย่างที่ไอ้คุณเพื่อนพูดไว้ไม่มีผิด ตัวก็โตแต่กลัวเข็มอันนิดเดียว
.
.
.
เสียงโหวกเหวกโวยวายที่ข้างหู ทำเอาคนที่กำลังนอนหลับเพราะฤทธิ์ยาลืมตาตื่นขึ้นมาได้ไม่ยาก จำได้ว่าห้องที่ตัวเองโดนสั่งให้มานอนพักเพื่อรอคนมารับ เป็นห้องพิเศษที่คุณหมอเป็นคนเซ็นเปิดห้องให้ แล้ว...ไอ้เสียงเจี๊ยวจ๊าวประหนึ่งนอนสลบอยู่กลางตลาดขายปลานี่มันอะไร
“เฮ้ย!! เบาๆดิ ตื่นเลยเห็นป่ะ” เสียงปรามคุ้นหูที่ได้ยิน อยากจะบอกว่าไม่ทันละ เสียงดังตลาดแตกขนาดนี้ ไม่มาตะโกนใส่หูให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยล่ะ!!
“อย่ามาทำสำออย ก็แค่หวัดใหญ่ ตื่นๆมาได้แล้ว หรือจะเป็นเจ้าชายนิทรา” ชัดเลยแบบนี้!! ไม่ต้องลืมตามองก็รู้ว่าเสียงปรามแรกที่ได้ยินคือเสียงหญิงหยกชัวร์ ส่วนไอ้คำแดกดักกวนประสาทเมื่อกี้ต้องเป็นเสียงของไอ้ชายเอิงอย่างไม่ต้องสงสัย
“ไอ้วา เป็นไงมั้งวะ!!?”
“ขอบใจไม้ นึกว่าจะไม่มีคนถามถึงซะละ” ก็ดูพวกมันแต่ละคน ไอ้หยกกำลังลังนั่งกินข้าวกล่อง ไอ้คุณชายกำลังนั่งปอกผลไม้ในตะกร้า!! เออ..คิดว่าน่าจะเป็นของเยี่ยมที่พวกมันหอบหิ้วมานั่นแหละ
“ตื่นมาได้เวลากินพอดี ให้รออยู่ได้ตั้งนาน” ไอ้ชายเอิงบ่นพึมพำทั้งที่มือยังไม่หยุดปอกแอปเปิ้ล ให้ตายเหอะใครจะไปคิดว่าคุณชายอย่างมันจะทำอะไรแบบนี้เป็นด้วย
“เฮียล่ะ!!?” วายุมองหาบุคคลที่น่าจะอยู่ด้วย แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา และคงเป็นเพราะอาการป่วย เหมือนกับว่าจู่ๆอารมณ์มันเหงาขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล
“พี่ตุลบอกมีธุระ เพิ่งจะกลับไปเมื่อกี้ เดี๋ยวพวกเราไปส่งที่บ้านให้เองไม่ต้องห่วงหรอก” ไอ้คุณชายเดินเข้ามาพร้อมกับจานผลไม้ที่ปอกเสร็จแล้ว ยื่นมาให้แต่แทนที่จะส่งให้คนป่วย กลับส่งให้ไอ้คุณป๋าที่นั่งน้ำลายยืดอยู่ข้างเตียงแทน...ใคร!! ช่างส่งไอ้พวกนี้มาเป็นคนเยี่ยมไข้ให้ตายเหอะ!!
“อยากกลับวะ ไปส่งทีเหอะ ไม่ชอบกลิ่นโรงพยาบาล” คนป่วยบนเตียงลุกขึ้นสลัดผ้าห่มที่คลุมตัวทิ้งอย่างไม่สนใจ ถ้าไม่ได้ตื่นมาเจอหน้าใครบางคน ก็ยอมลากสังขารกลับไปนอนที่บ้านยังจะดีเสียกว่า
“ไรหว่า เพิ่งมาถึงกันเองนะ เรียนเสร็จก็รีบมาเลยเนี้ยะ” ไอ้คุณป๋าหันมาบ่นทั้งที่ผลไม้ยังคาเต็มปาก ถึงว่า..พวกมันถึงได้มารวมตัวกันสวาปามของกินกันในห้องผู้ป่วย ที่ซื้อของมาทำเนียนเหมือนจะมาเยี่ยม..ที่แท้เอามากินเอง..น่าสรรเสริญมันจริง ๆ
“ไปกินต่อที่บ้านก็ได้ เก็บของ ๆ ” เพราะได้ยาดีไป อาการก็เลยดีขึ้นแม้ว่าจะยังเหลืออาการมึนอยู่บ้างแต่ก็ไม่เท่ากับตอนแรก ไอ้คุณเพื่อนทั้งสามช่วยกันเก็บข้าวของเดินตามหลังมาแต่โดยดี
วายุไม่ลืมที่จะเดินกลับไปยังห้องพักคุณหมอเพื่อบอกขอบคุณและขอตัวกลับ โดยมีเพื่อนอีกสามคนยืนเป็นแบล็คกราวน์อยู่ข้างหลัง ก่อนที่ทั้งหมดจะย้ายสำมะโนครัวไปที่บ้านของเฮียตุล โดยมีคนป่วยที่กึ่งหลับกึ่งตื่นคอยบอกทาง
“พาคนป่วยเรื่องมากมาส่งครับคุณผู้ชาย” เจ้าของบ้านที่เปิดประตูออกมารับทำหน้าแปลกใจอยู่แวบหนึ่ง ตอนที่ไอ้ชายเอิงมันแกล้งทำเสียงเหมือนเดลิเวอรี่แมนบริการส่งของถึงบ้าน
“เข้ามาข้างในกันก่อนซิ”
“เฮียหลอกให้ผมรออีกแล้วนะ...” คำต่อว่าของคนป่วยเรื่องมากที่ว่า ทำเอาเจ้าของบ้านขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีที่ได้ยิน ไอ้ที่โดนว่าหลอกให้รอนะเข้าใจ..แต่ที่ว่า...อีกแล้ว..มันยังไงหว่า!!
“ซื้อมาฝากพี่ตุลคะ บ้านสวยมาก ๆ เลยคะ” ไอ้หญิงหยกยกตะกร้าเครื่องดื่มบำรุงสุขภาพที่ถือมาจากโรงพยาบาลให้เจ้าของบ้านหน้าตาเฉย ไอ้นี่มัน!! แล้วไอ้คุณเฮียก็ดันไปยิ้มหวานให้มันอีก ต้องนับไอ้หยกเป็นคู่แข่งแล้วกากบาทหัวตัวแดงเอาไว้ว่าไอ้ตัวอันตรายซะแล้ว
“ตามสบายเลยนะ ของอะไรหยิบได้เลยในตู้เย็น” เจ้าของบ้านชี้ทางไปห้องครัว บอกทางไปห้องน้ำ แต่ไม่เห็นจะหันมามองหน้าคนป่วยที่ตัวเองทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลเลยซักนิด ไอ้สามเกลอพอได้รับคำอนุญาตจากเจ้าของบ้าน มันก็บริการตัวเองเสร็จสรรพไม่ต้องรอให้บอกอีกเป็นรอบที่สอง
วายุเดินลากสังขารตัวเองเข้าไปในห้องนอน โยนถุงยาในมือทิ้งไว้บนโต๊ะอย่างไม่สนใจ ไม่รู้ว่าในหัวมันจะหงุดหงิดอะไรนักหนา ป่วย!!? ฤทธิ์ยา!!? หรือเพราะไม่ได้เห็นหน้าใครบางคนอย่างที่ควรจะเป็นตอนตื่นขึ้นมา ก็แค่...ความหวังเล็ก ๆ ของคนป่วยเอาแต่ใจ
“ดีขึ้นรึยัง!!?” คนป่วยที่นั่งโงนเงนอยู่บนเตียงเพียงแค่เหล่มองมาด้วยหางตา ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนตะแคงโดยไม่ตอบคำถาม นายตุลจำต้องสาวเท้าเข้าไปใกล้ยกมือแตะหน้าฝากไอ้หมีตัวดีที่ยังคงนอนหลับตานิ่ง
เข้าใจว่าธรรมชาติของคนป่วย..คือ..อยากให้ดูแล อยากให้ใครมาสนใจ อยากให้ตัวเองสำคัญที่สุด ณ ตอนนั้น หรือที่เรียกง่าย ๆ ว่าอาการเอาแต่ใจที่มาพร้อมกับอาการป่วย..
“ถ้าจะนอน เฮียออกไปข้างนอกนะ..” ยังไม่ทันจะได้ปล่อยมือที่วางแปะอยู่บนหน้าผาก ฝ่ามือร้อน ๆ ของคนป่วยก็คว้าเอาไว้เสียก่อน แววตาทั้งคู่ที่หรี่ลงจะแทบจะปิดเหลือบมองมาเหมือนกับจะอ้อนวอน
“อยู่ต่ออีกนิดได้ไหมครับ...ขอแค่ตอนก่อนจะหลับก็ได้...” เสียงแหบแห้งของคนป่วยที่อ้อนวอนมาพร้อมกับสายตาที่ไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้ลง มือที่ยังวางอยู่บนใบหน้าเผลอลูบไปมาอย่างลืมตัว
“หลับซะ..ไอ้หมีดื้อ..!!” คำต่อว่าที่ได้ยินทำเอาไอ้หมีป่วยคลี่ยิ้มออกมาทั้งที่หน้าตายังคงซีดเซียว หมดกันความรู้สึกหงุดหงิดทั้งหมดทั้งมวลตลอดวันที่ผ่าน เพียงแค่ได้ยินเสียงกับแววตาอ่อนโยนที่มองมา ปลายนิ้วเย็น ๆ แอบหยิกแก้มคนป่วยไปทีด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะปล่อยให้ข้อมือของตัวเองโดนยึดไว้แบบนั้นจนกระทั้งเจ้าตัวหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
ผ้าห่มที่อยู่ปลายเท้าถูกคลี่มาคลุมตัวให้ ก่อนที่สัมผัสอ่อนโยนแผ่วเบาจะแตะลงบนหน้าผากของคนป่วยที่หลับสนิท สัมผัสที่แม้แต่คนทำเองก็ยังทำไปแบบไม่รู้ตัว แต่หัวใจมันกำลังเต้นแรงเป็นจังหวะที่ควบคุมไม่ได้ ถึงได้เดินมายืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้อง ยกฝ่ามือลูบหน้าตัวเองเพื่อปรับโหมดปกติก่อนเปิดประตูออกไป เพราะยังมีลูกลิงอีกสามตัวนั่งรออยู่ที่ข้างนอก....
====================
:เฮ้อ: ปั่นตาเหลือก แหะ แหะ
คิดถึงทุกคนจริงจัง :กอด1:
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย..รักษาสุขภาพกันด้วยนะทุกคน
-
ขอบคุณค่ะ ดาด้า ตอนใหม่มาเเล้ว หวา ลูกหมีไม่สบายเเบบนี้เเหละ อากาศเปลี่ยนเเปลงบ่อย พร้อมกับเฮียตุลดูเเลไม่ดี ไม่ไหวนะเนี่ย สงสารลูกหมี มีความหลังฝังใจเเบบนี้ไม่ดีเลย เเต่ไม่เป็นไรมาสร้างความทรงจำใหม่กับเฮียละกัน คุคุคุ เเต่ลูกลิงสามตัวนั่นน่ารักนะ
-
เฮีบแอบจู๊บๆๆหน้าผากหมีน้อยหราาาาาาาา
-
เมื่อไหร่จะรู้ตัวตู้ใจตัวเองซะทีหละเฮีย
-
:L1:หมีป่วนป่วยซะแล้ว
-
เหอะ ๆ หมีป่วยขี้อ้อน
-
หมีไวไว ไม่สบาย
เฮียตุลดูแลดี ๆ นะจ๊ะ
จะได้หายเร็ว ๆ
:L2: :L2:
:กอด1: :กอด1:
-
:-[ เฮีย จุ๊บ ๆ เอาตอนที่หมีมันรู้สึกตัวดิ๊ ไม่แน่จริงนี่นา :z1:
:pig4: :pig4:
-
ตอนนี้ เฮียน่ารักสุดๆ
-
ลูกหมีป่วย คนอ่านก็ป่วย คนแต่งก็ระวังป่วยด้วยนะฮะ...*กอด*
อ่านจบแล้วอยากจะกรี๊ดดัง ๆ...แบบว่ามันอบอุ่น อ่อนโยน...ยิ่งตอนที่เฮียเข้ามาดูลูกหมีในห้องเนี่ย
อร๊ากกกกกกกก ก กกกกกกกกก ก กกกก...เฮียตุลขรา...ยอมรับใจตัวเองสักทีเถอะ...อย่าปากแข็งใจแข็งนักเลย เค้าสงสารลูกหมีน้อย(?) ตาดำ ๆ หน่ะ T^T
ถ้าจะบอกว่าเข้าใจความรู้สึกของลูกหมีก็คงจะไม่ผิด...การรอคอยอะไรแล้วผิดหวังเนี่ย...มันค่อดจะฝังใจเลยให้ตายสิ...แล้วจากนั้นมันก็มักจะกลัวการผิดหวังซ้ำซ้อน
อยากให้เฮียตุลเค้ารู้สิ่งที่ลูกหมีคิดจริง ๆ...ถ้าเฮียตุลแกได้รู้ แกคงจะไม่ใจแข็งปากแข็งแบบนี้เป็นแน่
หวังว่าเฮียตุลคงจะรู้เรื่องเร็ว ๆ นี้นะฮะ...ลูกหมีของเรา(?) จะได้มีความสุข และสมหวังกะเค้าสักที...รักแบบที่ไม่แน่ใจแบบนี้มันอึดอัดนะเออ =^= b
+1 ให้คุณด้านะฮะ...อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยนะฮะ ^^~*
-
ไวไวป่วยแบบนี้ยิ่งขี้อ้อนใหญ่เลย อย่างนี้ก็มีข้ออ้างอ้อนเฮียได้ไม่ต้องกลัวโดนเตะแล้ว คริคริ
ดาด้าก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
เวลาหมีป่วยนี่น่าสงสารเน้อ.... :กอด1:
-
หมีป่วย น่าสงสาร
ฝากคุณเฮียช่วยดูแลด้วยนะ จะได้หายป่วยเร็วๆ หรือจะป่วยการเมืองต่อ o22
-
ไอ้หมีขี้อ้อน 555
ถูใจกดlike แต่....
ดูอีกที ผิดเว็บนี่หว่า 555
+1 แทนแล้ววกันเนอะ อิๆ
-
เจ้าหมียักษ์จะรู้ไหมเนี่ย ว่าโดนเฮียแอบจุ๊บไปตั้ง 1 ที
-
เฮียทำไรน่ะ ว้าย ว้าย คนอ่านเห็นนะ กิ๊วกิ๊ว :เหอะ1:
-
หมีป่วยแล้วอ้อนนะ แหม มีน้อยจงน้อยใจ
งอนบ้างอะไรบ้าง น่าหมั่นไส้นะเนี่ยะ
แต่ก็น่ารักมากกว่า เนาะ
-
มาตอนนี้น้องลูกหมีป่วย น่าสงสารเชียว
อ้อนเยอะๆเข้าไว้ลูก
ส่วนคุณเฮียหายไปไหนมาค๊าบบบ ไมไม่ไปรับที่โรงพยาบาล
-
หมีใหญ่ป่วย เฮียทำตัวไม่น่ารักนะ
+1
-
แหมๆๆ เฮียขรา(ของนุ่น)ก็ต้องทำงานบ้างไรบ้างนะคร้าาาาาาาาา
จะเลี้ยงหมีให้ดีก็ต้องมีเงินถุงเงินถังหน่อย
ไม่ใช่อะไรร้อกกกกก นอกจากหมีมันกินจุ :m1:
-
เป็นห่วงเค้าก็บอกไปเต๊อะะะะะ ว่ะฮ่าฮ่าาาาา
ชอบเพื่อนไวไวจัง 5+ โหวกเหวกดี (-*-")
5555555+
พาร์ทนี้่น่ารักกกกกก ได้รู้ความลับของหนูไวไวอีกข้อ หมีตัวโตกลัวเข็มเล็กกะปิ๊ด ฮ่าๆๆ
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะ สู้ๆ
-
น้องหมีเปื่อย แล้วขี้อ้อน ฮ่าๆๆ
เข้าใจความรู้สึกตอนอยู่โรงพยาบาลเลย
แอบน้ำตาเล็ด เหอๆ รอตอนต่อไปค่ะ
-
เพราะน้องหมีป่วย เลยฝันถึงเรื่องราวตอนเด็ก
เวลาร่างกายอ่อนแอ จิตใจก็อ่อนแอไปด้วยเหมือนกัน
เฮียดูแล เอาใจน้องหมีแบบนี้ หายป่วยแล้วน้องหมีต้องให้รางวัลเฮียนะ :-[
บวก 1 แต้ม จุ๊บๆๆๆ ขอบคุณมากค่ะ
-
เฮียยยย แสดงออกขนาดนี้ยังไม่รู้ใจตัวเองอีกเหรอเนี่ย
หมีป่วยก็อ้อนเยอะๆ เลย เฮียอยู่ในช่วงใจดีเฟ้ย
-
เจ้าหมีไวไวพอป่วยแล้ว...ขี้อ้อนนะ
มีแอบน้อยใจเฮียอีกด้วย
เฮียเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองซักที
-
เย่เย้ตามทันแล้ว!!
แบบว่าเพิ่งเห็นอ่ะคะ
ทีแรกไม่ได้มองว่าใครแต่ง
แต่พอเห็นว่าไร้เตอร์คนเดียวกับที่แต่งรักร้ายไอ้ตัวแสบ
ก็เข้ามาแทบจะไม่ทัน
ขอตามอีกเรื่องนะคะ
น่ารักจังเลยทั้งคุณเฮียแล้วก็ไวไว
-
+1 :L2: :z2: :z2:
-
เข้ามาสมัครเป็นแฟนคลับของไวไวกับเฮียค่ะ
เรื่องน่ารักมากเลย
หมีไวไวป่วยแล้วขี้อ้อน
:กอด1: ไรเตอร์
-
:z13: ตามจิ้มทุกคน ณ ยามบ่าย
:กอด1: กอดสมาชิกทั้งเ่ก่าและใหม่ของบ้านทุกคนอีกที ไอ้หมีไวไวคืนชีพแล้ว!! : 222222:
========================
บทที่ 16.
คนป่วยที่หลับไปเพราะฤทธิ์ยาตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่บรรยากาศรอบตัวเข้าสู่ความมืด แสงที่ลอดเข้ามาเป็นแสงไฟจากนอกห้อง เพราะประตูไม่ได้ปิดเอาไว้และทั้งบ้านก็เงียบกริบเหมือนไม่มีคนอยู่ วายุลากสังขารลงจากเตียงอดคลี่ยิ้มให้กับผ้าห่มที่คลุมกายตัวเองไม่ได้ รู้สึกรักมันมากกว่าทุกวัน เพราะจำได้ว่าก่อนนอนไม่ได้หยิบขึ้นมาห่มเอง ถ้าจะมีใครซักคนคลุมให้คนนั้นก็คือคนสุดท้ายที่อยู่ด้วยกันจนหลับไป
พอเดินออกมาจากห้อง ก็พบว่าประตูห้องข้างๆไม่ได้ปิดเอาไว้เช่นเดียวกัน แถมไฟก็ไม่ได้เปิดมีเพียงแสงจากด้านนอกที่ส่องเข้าไป เห็นร่างเจ้าของห้องนอนขดอยู่ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอใบหน้าไร้กรอบแว่นหลับสนิท คนป่วยที่ย่องเข้ามาอย่างเงียบกริบย่อตัวลงนั่งที่พื้น วางแขนพาดไว้บนเตียงแล้ววางหัวตัวเองลงไปบนแขนอีกที สายตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของคนหลับไม่ละไปไหน
.
.
ลมหายใจอุ่นที่เป่ารดตรงแขนทำเอาคนที่เผลอหลับไปตอนที่ทิ้งตัวลงนอนลืมตาตื่น เพราะวันนี้ทางฝ่ายผลิตโทรมาบอกเรื่องจัดทำของไม่ตรงกับแบบที่ออก แถมลูกค้ายังมารอรับเองความวุ่นวายก็เลยเกิดเพราะไอ้คุณบอสใหญ่ไม่อยู่ ไปติดต่องานอีกที่ ก็เลยต้องขับรถวนจากโรงพยาบาลกลับไปที่ออฟฟิศอีกที เลยต้องฝากให้เพื่อนๆ พาเจ้าคนป่วยที่ยังคงนอนหลับเพราะฤทธิ์ยาไปส่งให้ที่บ้าน
พอไอ้หมีมันกลับมาถึงเท่านั้นแหละ..อย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด...หน้างอมาเลย แถมทำสะบัดสะบิ้งจนอยากตบกะโหลกซักทีติดที่ว่ามันเป็นคนป่วย แล้ว...ไอ้คนป่วยที่ว่า มันมานั่งหลับพับเพียบอะไรในห้องคนอื่น..
"ไอ้หมีป่วย!! มานอนอะไรตรงนี้..!!?" นายตุลขยับตัวลุกขึ้นนั่งพลางควานหาแว่นที่ถอดโยนไว้ แล้วเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากคนป่วยที่ขยับตัวแหงนหน้าขึ้นมามองพอดี
"ไม่ได้ตั้งใจ เห็นเฮียหลับก็เลยเลียนแบบ" ดูมันเถียง... เสียงก็แหบแห้งตัวก็ยังอุ่นยังจะมานั่งบนพื้นเย็นๆ
"เดี๋ยวอุ่นข้าวต้มให้ ไปรอที่โต๊ะไป กินเสร็จจะได้กินยา..."
"เฮีย...ทำไมวันนี้ไม่ไปรับล่ะ..?" ไอ้หมีโย่งเอ่ยถาม มือยังคงรั้งชายเสื้อเอาไว้ทั้งที่ก็ยอมเดินตามออกมาจากห้อง อาการไข้หวัดใหญ่มันทำให้คนกลับไปเป็นเด็กได้ด้วยรึไง!!
"แวะไปแล้ว ตอนเราหลับอยู่.." ทั้งที่บอกให้นั่งรออยู่ที่โต๊ะ แต่ไอ้หมีไวไวมันก็ดันเดินตามหลังมาจนถึงในครัว รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษที่มีหมีตามมาคุม
"ผมอุตส่าห์หวังไว้ อยากตื่นมาแล้วเจอหน้าเฮียคนแรกเหมือนในหนัง" คนที่กำลังควานหากล่องข้าวต้มแบบสำเร็จรูปในตู้เย็นที่แวะซื้อมาเมื่อบ่าย หลุดหัวเราะออกมากับความคิดของคนป่วยเอาแต่ใจที่ได้ยิน ..ที่แท้ก็เพ้อเป็นเรื่องเป็นราว
"อยากเป็นพระเอกรึไง.." ไอ้หมีส่ายหน้าแทนคำตอบทันที จากที่เดินตามหลังจับชายเสื้อก็กลายเป็นทิ้งน้ำหนักตัวลงมา สอดแขนคล้องคอมาจากด้านหลังขยับเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงไอร้อนที่แผ่ออกมา
"ผมไม่อยากเป็นหรอก...พระเอกน่ะ..!!" คำพูดกึ่งประชดมาพร้อมกับหัวฟูๆที่วางลงบนไหล่ ...นายตุลเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่สลัดหรือเบี่ยงตัวหนี อาจเป็นเพราะกลัวจะโดนต่อว่า..ว่าใจร้ายกับคนป่วยล่ะมั้ง
"เออ!! หมีมันเป็นพระเอกไม่ได้ หึหึ" เสียงหัวเราะกึ่งเยาะเย้ยของคนที่กำลังเทข้าวต้มแบบสำเร็จรูปใส่ถ้วยให้ ทำเอาคนป่วยเหล่มองด้วยหางตา ว่าจะ ลด ละ เว้น เรื่องกวนๆช่วงที่ป่วยแล้วเชียว เนื่องจากกลัวจะหนีจากฝ่ามือฝ่าเท้าไอ้คุณเฮียไม่ทัน
"ไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อยเหอะ!!" บุรุษพยาบาลจำเป็นเหล่มองเจ้าของหัวฟูๆ ที่ยังคงเดินตามติด แม้ว่ามันจะดูเหมือนเกะกะพันแข้งพันขา แต่ก็ไม่ยักจะรู้สึกว่ามันน่ารำคาญเลยปล่อยให้ไอ้หมีมันเดินต่อเป็นรถไฟอยู่แบบนั้น
"แล้วแบบไหน..?" จนกระทั่งมาถึงโต๊ะอาหารไอ้หมีป่วยมันถึงได้เดินทำหน้าบูดไปนั่งประจำตำแหน่ง... ทำไมรู้สึกเหมือนได้เด็กมาเลี้ยง!!
ไอ้หมีป่วยที่นั่งประจำตำแหน่งอยู่หน้าถ้วยข้าวต้มชำเลืองมองมาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์เหมือนทุกที เพียงแต่ครั้งนี้ลดระดับความกวนลงไปกว่าครึ่งคงเพราะเจ้าตัวมันกำลังป่วย ก่อนที่จะคว้าช้อนขึ้นมาถือไว้ในมือแล้วส่งเสียงกระแอมกระไอเหมือนนักร้องที่กำลังจะเทสไมค์ก่อนจะขึ้นเวทีจริง
"อะแฮ่ม!! แบบนี้ไง..แค่อยากเป็นคนที่ถูกรัก แค่อยากเป็นคนที่ถูกใครสักคนเข้าใจ ช่วยเติมชีวิตที่ว่างเปล่า ช่วยเอาความรักมาให้ มีใครบ้างไหมสักคน..."(กดฟังเพลง (http://www.youtube.com/watch?v=v5FSvumOo4c)) ช้อนที่น่าจะเอาไว้ตักของกินเข้าปากกลับเอามาทำต่างไมค์ร้องเพลง ไอ้หมีหน้าป่วยทำเป็นส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ทั้งที่เสียงที่เปล่งออกมาแหบแห้งจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง..แต่มันก็ยังจะพยายามร้องให้จบท่อน..และความพยายามนั้นก็ทำให้คนฟังคลี่ยิ้มออกมาจนได้
"พอเหอะๆ ทำเพลงเค้าขายไม่ออกว่ะ น่าสงสารเจ้าของ ฮ่าๆ" คนป่วยที่กำลังแหกปากแหกคอร้องเพลงมันยังคงไม่สำนึก ทำท่าจะร้องต่อไปเรื่อยๆ แต่ก็ฝืนสังขารไม่ไหว
"ทำมาเป็นหัวเราะ...เฮียชอบอ่ะดิ!!?" แกล้งหยอดไปหนึ่งดอก ทำเอาคนที่กำลังหัวเราะชะงักค้าง ทำกลบเกลื่อนด้วยการลุกเดินไปหยิบน้ำอุ่นมาให้คนป่วย
"กินข้าวกินยาแล้วไปนอนพัก เออ..ถ้าอยากอาบน้ำ ไปอาบน้ำอุ่นในห้องเฮียก็ได้" ต้องรีบเปลี่ยนแรื่องอย่างด่วน ก่อนที่ไอ้หมีมันจะรุกไล่วิ่งเข้าใส่แบบคราวที่แล้วอีก แต่ก็เปล่า..ไอ้ไวไวกำลังก้มหน้าก้มตาจัดการกับข้าวต้มในชามตัวเองอย่างเงียบๆ
น่าแปลกที่ในอกมันพองฟูตอนที่ได้ยินไอ้หมีกะล่อนมันร้องเพลงด้วยเสียงแหบๆทั้งที่ฟังดูกระท่อนกระแท่นไม่เป็นคำ แต่ก็ยังอยากฟังต่อไม่รู้ว่าทำไม...นึก...ทำนองเสียงร้องของต้นฉบับไม่ออกเสียแล้ว เพราะยังได้ยินทำนองเพี้ยนๆกับน้ำเสียงอู้อี้แบบคนป่วยเมื่อกี้ดังก้องอยู่ในหู
"เอาไว้....ให้หายก่อน.."
“..??...”ไอ้หมีป่วยเงยหน้าจากชามข้าวต้มมองหน้าคนพูดด้วยสายตางงจัด ที่ก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มก็เพราะรู้สึกอับอายและเขินจัดที่ร้องเพลงออกไปเมื่อกี้ ...ใช่ว่าจะทำกันได้ง่ายๆ ต้องใช้ความกล้ามากเหอะ
นายตุลเหลือบมองหน้ามึนๆของคนป่วย ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา เดาเอาว่าสมองของไอ้หมีไวไวมันคงจะเบลอเพราะพิษไข้ก็เลยไม่ได้ใช้งานอย่างเต็มที่ถึงได้คิดตามไม่ทัน
“ก็เอาไว้หายป่วย จะลองฟังอีกที เพลงเมื่อกี้ แต่จะไม่ร้องก็ได้นะ ไม่ได้บังคับ...”
“ร้องๆ ผมจะร้องให้เฮียฟัง!!” ยังพูดไม่ทันจบไอ้หมีป่วยมันก็ยกมือขึ้น เหมือนขอขัดด้วยอาการตื่นเต้นออกนอกหน้านอกตา พร้อมกับรอยยิ้มกว้างเหมือนเคย แม้ว่าจะดูซูบซีดไปกว่าครึ่งก็ตาม
“อืม...” กลายเป็นคนทางนี้ที่ทำหน้าไม่ถูกแทน คล้ายจะยิ้มแต่ก็กลัวว่าตัวเองจะเสียฟอร์ม
วายุแทบจะโดดพุ่งเข้าไปกอดไอ้คุณเฮียแน่นๆ ฟัดแก้มหอมๆอีกซักสองสามฟอด(แม้ว่าจะเสี่ยงตายแค่ไหนก็ตาม) อาการขุ่นเคืองในใจเมื่อตอนกลางวันจางหายไปจนหมดไม่มีเหลือ ที่จริง...มันหายไปตั้งแต่ตอนตื่นขึ้นมาแล้ว แต่ก็ยังมีอาการน้อยใจเล็กๆตามประสาคนป่วยที่อยากให้มีคนคอยดูแล อยากให้คนที่ชอบมาทำดีด้วย..ยิ่งพอมาเจอไอ้คุณเฮียเวอร์ชั่นใจดีขี้อายแบบนี้...อดใจรอให้หายป่วยแทบไม่ไหว
“แค่อยากเป็นคนที่ถูกรัก...แค่กๆ” คราวนี้ไม่ใช่คำร้องทำนองเพลง แต่เป็นแค่ประโยคคำพูดที่มาพร้อมกับเสียงไอโขลกๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ยังคงคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งสายตาหวานซึ้งไปให้คนตรงหน้าได้โดยไม่ขาดระยะความหวาน
“ก็บอกว่ารอให้หายก่อน จะฝืนทำไม!!” ไอ้คุณเฮียยื่นแก้วน้ำอุ่นมาให้กลั้วคอ
“รู้งี้ฉีดยามาซักเข็มก็ดีหรอก จะได้หายเร็วๆ” ไวไวบ่นพึมพำกับตัวเอง เพราะรู้ว่า ณ ตอนนี้ตัวเองนั่งอยู่ที่บ้าน แสนจะห่างไกลจากโรงพยาบาลถึงได้กล้าพูดออกมา ทั้งที่ยังทำใจกล้าฉีดยาไม่ลงอยู่ดี
“เอาไหมล่ะ เดี๋ยวโทรเรียกไอ้หมอมา จัดซัก 2-3 เข็ม หึ หึ ” คนป่วยปากดีรีบส่ายหัวรัวทันที เพราะรู้ว่าระดับไอ้คุณเฮียจัดให้ได้ตามใจสั่งอยู่แล้ว เพียงแค่กดโทรศัพท์กริ๊งเดียว
“เฮีย...ขอนอนที่ห้องได้ไหม..?” เจ้าของห้องเหลือบมองมาเหมือนแปลกใจ เหมือนกับว่าตัวเองไปบังคับให้ไอ้คนป่วยไปนอนที่อื่นที่ไม่ใช่ในห้อง
“ในห้องตัวเอง..!! ก็นอนไปดิ ใครห้ามกัน!!?” นายตุลตอบกลับมาแบบไม่คิด แต่ไอ้หมีป่วยกลับส่ายหน้า แล้วส่งสายตาอ้อนๆมาให้
“ห้องเฮียนะ..ไม่ใช่ห้องผม..”
“ฝันเหอะ!!” ว่าแล้ว!!!...ยังไงก็ต้องโดนปฏิเสธ วายุแกล้งทำหน้าหงอยหนักกว่าเก่า วางช้อนที่กำลังตักข้าวต้มลง...เพื่อดำเนินการแผนสองที่ได้เตรียมเอาไว้
“ผมก็นึกว่า...ที่เฮียเปิดประตูห้องเอาไว้ เพราะเป็นห่วงผมซะอีก..?” วายุเหลือบมองไปทางประตูห้องที่อยู่ติดกัน ทั้งสองห้องยังคงเปิดประตูค้างเอาไว้
“ก็แค่ลืม...ลืมปิด!!” นายตุลเบือนหน้าไปอีกทาง รู้สึกเจ็บใจเล็กๆ ที่โดนรู้ทันว่าที่เปิดประตูทิ้งเอาไว้เพราะต้องการฟังความเคลื่อนไหวของคนป่วยที่นอนอยู่อีกห้อง เผื่อว่ามันจะตื่นขึ้นมาแล้วเกิดลื่นล้มหัวฟาดพื้นไปคงได้กลายเป็นผีไวไวเฝ้าห้อง
“จริงอ่ะ!!? เฮียลืมจริงๆเหรออออออออ...?” วายุแกล้งลากเสียงยาวแบบคนรู้ทัน แค่เห็นว่าหลบตาก็จับได้แล้วว่าไอ้คุณเฮียทำปากแข็งไปอย่างงั้น..พอรู้ว่าเป็นห่วง ก็แทบอยากจะป่วยต่ออีกซักสองสามวัน แต่ขืนทำแบบนั้นได้โดนไอ้คุณเฮียจัดชุดใหญ่มาให้จริงๆแน่
“อย่ามา ทำเป็นรู้มาก!! ชอบเดามั่ว...” ด่าไปก็เปล่าประโยชน์ในเมื่อไอ้หมีมันยังคงยิ้มส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาไม่เลิก นึกอยากจะเอื้อมไปเอานิ้วจิ้มให้ตาบอด
“นะ..ขอนอนห้องเฮียนะ ที่พื้นก็ได้..เฮียจะได้ไม่ต้องคอยห่วงไง...” ไอ้หมีใหญ่อธิบายเหตุผลที่พอจะฟังเข้าท่าที่สุด แต่เจ้าของห้องก็ดูเหมือนยังคงไม่ไว้ใจอยู่ดี
“ผมก็กำลังป่วย ไม่มีแรงแล้วด้วย เฮียไม่สงสารกันบ้างเหรอ..นะ..นะ” พอเห็นว่าไอ้คุณเฮียเงียบไป ไอ้หมีไวไวก็จำต้องรุกให้หนักแบบเข้าประชิดตัวให้ได้ก่อนที่เจ้าของห้องจะคิดออกว่าแท้ที่จริงเป็นเพียงแค่มารยาหมี
แล้วมัน..ก็ทำสำเร็จ ไอ้หมีได้เข้ามานอนบนเตียงครึ่งหนึ่งของห้องไอ้คุณเฮียจนได้ แม้ว่าจะมีหมอนข้างวางขั้นกลางเอาไว้ ‘ไม่อยากติดหวัด’ ข้ออ้างที่เจ้าของเตียงยกเอามาตอนที่เอาหมอนมาวางกั้นแขนกลางเตียง ไอ้ไวไวจำต้องเชื่อฟังและปฏิบัติตามอย่างว่าง่าย โดยแลกกับการไม่ต้องลงไปนอนกลิ้งบนที่นอนปิกนิกบนพื้น...ก็ยังนับว่าคุ้มค่าเพราะอย่างน้อยๆก็ได้นอนมองหน้าเฮียในระดับเดียวกัน
“ยามันไม่ออกฤทธิ์รึไง นอนยิ้มอยู่ได้!! ไอ้เด็กนี่!!” แม้ว่าเจ้าของเตียงทำท่าจะเอานิ้วจิ้ม แต่ไอ้เด็กบ้าที่ว่ามันกลับไม่ยอมเอี้ยวตัวหลบ ไม่ยอมหลบสายตา ยังคงจ้องมองมานิ่งๆ และมันทำให้ไอ้คุณเฮียที่กำลังจะสวมโหมดโหดต้องชะงักค้าง...ไปต่อไม่เป็น
“ก็คนมันยังไม่ง่วง เฮียก็อย่ามามองผมสิ ไม่ต้องสนใจผมก็ได้” ไอ้ไวไวยังคงนอนห่อตัวอยู่ในผ้านวมลายหมีของตัวเอง ที่คลุมมิดมาจนถึงคอ พร้อมรอยยิ้มกวนประสาทไม่เลิก
ไม่ให้มองกลับรึ!!? ไม่ให้สนใจงั้นรึ!!? บ้าไปแล้วเจอสายตาแบบนี้ใครมันจะไปอยู่สุขได้ พยายามนอนหันหลังให้ก็แล้ว หลับซะที่ไหน!!...รู้สึกเหมือนมีสายตาคู่หนึ่งคอยจับจ้องมองมาตลอด แล้วพอหันกลับมา...มาเจอสายตากรุ้มกริ่มยิ้มหวานเชื่อม แทนที่จะได้หลับให้สบาย ใจมันก็พาลจะเต้นแรงเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า...ไม่น่าจะไปหลงกลไอ้หมีมันเลย ให้มันนอนอยู่ที่ห้องก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ
“มันทำให้นอนไม่หลับโว้ยยยยย!!!” เดี๋ยวปั๊ดจับกรอกยาซะหรอก!!” เจ้าของเตียงกัดฟันกรอดอย่างหงุดหงิด ทั้งที่ไม่รู้ว่าทำไม
“ทำไมอ่ะ..ทำไมเฮียถึงนอนไม่หลับ เพราะผม...?” มันยังจะมีหน้ามาถาม...ไอ้หมีไวไว!! แล้วดูมันทำหน้าเข้า หาได้มีความสำนึกไม่ ไอ้รอยยิ้มกวนประสาทแบบนี้ใครเป็นคนสอนกันวะ!! มันน่า....!!
“เออ!! รู้แล้วก็หลับตาซะ ก่อนจะโดนจิ้มตาบอด!!” คำขู่ที่ว่าหาได้เป็นผลกับไอ้หมีโย่ง มันกลับยิ่งคลี่ยิ้มกว้างกว่าเดิมซิไม่ว่า แถมยังขยับตัวยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“เพราะเฮีย..รู้สึกว่าผมมองอยู่ก็เลยนอนไม่หลับ!!?” ไอ้หมีไวไวถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แต่แทนที่จะตอบเจ้าของเตียงกลับผลักหัวมันออกห่างด้วยความรำคาญปนหมั่นไส้ที่ยังเห็นมันยิ้มไม่เลิก
“เออ!!”
คำตอบห้วนๆที่ได้ยิน ทำเอาคนป่วยสุขใจจนแทบบ้า ไม่อยากทำให้เจ้าของเตียงรำคาญ แต่จะให้ทำไงได้ก็มันหยุดมอง หยุดจ้องไม่ได้ ใครเคยเป็นไหมล่ะ เวลาที่เห็นคนที่เราจ้องมองเค้าเขินอายเพราะสายตาของเรา มันก็ทำให้แทบจะละสายตาไปไหนไม่ได้ แม้ว่าจะโดนหงุดหงิดใส่ก็ตาม
“ก็...ก็เฮียอยากเขินทำไมล่ะ โอ๊ย!!” ฝ่ามือพิฆาตฟาดเข้าให้ที่หน้าผาก แม้ว่าจะไม่แรงนักก็ตาม ดูเอาเหอะ!! ขนาดกับคนป่วยยังไม่เว้นเลยไอ้คุณเฮียของผม
“ใครเขิน!!!!!?” ไอ้หมีป่วยมันยังไม่เข็ด เอามือที่ยกขึ้นมาลูบหน้าผากตัวเองชี้กลับมาทางคนถามได้อย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะถอยหนีไปจนตัวชิดติดกับกำแพง
“ผมหลับตาแล้วก็ได้ แต่...จะฝันถึง...!!” พูดจบก็รีบชิงหลับตาลงเสียก่อน ก่อนที่จะโดนไอ้คุณเฮียทำอะไรเอาอีก ยิ่งไม่มีแรงมาจับกดสู้รบปรบมืออยู่ด้วย
เจ้าของเตียงสุดโหดเงื้อมือค้างไว้บนอากาศ เพราะไอ้หมีป่วยเจ้าเล่ห์มันซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มแล้วปิดเปลือกตาสนิท มองดูคล้ายหมีจำศีลในฤดูหนาว ทำเอาคนที่เก๊กโหดแทบตายแทบหลุดขำออกมา ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาไอ้หมีจำศีล ไม่รู้ตัวว่าสายตาของตัวเองจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของคนที่นอนหลับตาเนิ่นนาน ริมฝีปากที่คลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนที่จะเผลอหลับไปในที่สุด
========================
:-[ อยากเป็นคนที่ถูกร๊ากกกกกกกกกกก
( :beat: ตื่น ๆ )
รักคนอ่านทุกคนแทนก็ได้เหอะ หึหึ
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม
ขอบคุณเพลงประกอบ คนที่ถูกรัก - Bodyslam
:กอด1: กอดทุกคนก่อนวิ่งไปปั่นงานเลี้ยงตัวเองต่อ 5555
-
กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิอิ กอดค่ะเฮีย
เฮียน่ารักแก้มหอม มิน่าไอ้หมีใหญ่ตัวดีมันถึงชอบหาเศษหาเลยกับเฮียขราของนุ่นนัก ฮึ่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เนียนๆๆกอดเฮียแก้หนาวยามดึกนะ ไวไว ...แอร๊ยยย น่ารัก :-[
-
ไวไวน่ารักสุดๆ เฮียจะไปไหนรอดนะ
-
อยากเป็นคนที่ถูกร๊ากกกกกกกกกกก :laugh:ตะโกนร้องดังๆ(แต่ไม่มีใครสนใจ T-T)
แต่ไอ้หมีไวไวมีเฮียสนใจ!!! อิจฉาจริงๆ
แอบมองลูกหมีหลับอีกต่างหาก :z1: กิ้วๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มะไหร่ไอ้หมีจะจับเฮียกินเสียที รอ ร้อ รอ
-
น้องหมีไวไวยิ่งป่วยยิ่งอ้อน
ส่วนคุณเฮียก็ขยันใจอ่อนให้น้องอ้อนซะจริง
^^
-
ก็เฮียน่ารักแบบนี้ไงไวไวมันถึงชอบแหย่ชอบหยอดน่ะ คริคริ หมีไวไวอ้อนจนได้นอนกับเฮียจนได้ แล้วอย่าเอาหวัดไปติดเฮียซะล่ะเดี๋ยวไม่ได้นอนกับเฮียอีก
-
เจ้าหมีไวไว ป่วยแล้วก็ยังมานะพยามยามหยอดขอความรักอีกนะ
-
ขอบคุณดาด้า หายไปนานมาเเล้ว กร๊ากกกกกกก ฮาอะ คิดได้เนอะลูกหมีใหญ่ ตื่นมาเจอกันเหมือนในหนังเเต่ก็ดีนะโรเเมนติคโคตรอะ ตอนนี้หวานเเบบเบาๆ + 1 เเก้อาการไข้ลูกหมี
-
หวานน่ารักๆ :3123:
-
เจ้าหมีน่ารัก :impress2:
อ้อนเข้าไวไวเฮียเริ่มใจอ่อนแล้ว
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกก
55+ ไวไวกวนดี ก๊ากกกกกกกก แต่กวนแบบนี้ล่ะ เฮียตุลชอบใช่มั้ยล่าาาาาาา คุคุ
-
ไอ้หมีเอ๊ยยยย เฮียจนจะไปไม่เป็นแล้วเนี่ยะ
ตกหลุมที่เจ้าไวไวขุดล่อไว้ซะแล้วแหละ เหอ เหอ
-
น่ารักจริงๆ เล้ย อิอิ
-
น่ารักจริงๆเจ้าหมีไวไว วันนี้ได้นอนด้วยกันแล้ว วันหน้าต้องได้อย่างอื่น เอิ๊กๆๆๆๆ
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก สู้ๆ นะเจ้าหมีไวไว ฮ่าๆๆ
ขอขอบคุณ...ไรเตอร์ผู้น่ารัก ที่ให้การสนับสนุนไวไวมาตลอด ฮ่าๆๆ
-
หมีไวไว ไปดูคอนเสิร์ต์พี่ตูนมาหรือเปล่า???? เลยอยากร้องเพลงนี้ให้เฮีย....
น่ารักจัง...นี่ขนาดป่วย ยังขี้อ้อนขนาดนี้....แล้ว...เอ่อ...ถ้าไม่ป่วย จะอ้อนและรุกคืบเฮียขนาดไหนเนี่ย....อิอิ
ชอบๆ รออ่านต่อไปจ๊ะ
-
อ้อนให้หนักลูก เจ้าหมีไวไว โอกาสทองมาถึงแล้ว พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส
เอาอาการป่วยนี่แหละเป็นเครื่องมือ หึ หึ หึ
-
ถึงหมีจะป่วย
แต่ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
:กอด1: :กอด1:
-
หมีไวไวน่ารักอะ
เฮียละวังจะหลงเด็กโดยไม่รู้ตัว
-
ต่างคนต่างมองกันอะดิเฮีย
ไม่งั้นเฮียจะรู้เหรอว่าหมีไวไวจ้องเฮียอยู่
แล้วสุดท้ายให้เขานอน เฮียเองก็นอนมองเขาเหมือนกันละน่า :laugh:
มีความสุขแม้ยามป่วยไข้ น่าอิจฉาที่ซู้ดดดดดดด
บวก 1 แต้มพร้อมรอยยิ้มจ้า ขอบคุณนะ
-
หลังจากกล่อมหมีหลับ
เฮียตุลก็ต้องไปรับมือกับลิงๆต่อ
งานหนักจริงเฮียขา :laugh:
-
o18 o18 :z2:
-
อีกนิดไวไว อีกนิดเดียว
เฮียแกคงซึนได้อีกไม่นาน
-
อูยยยย อ่านกี่ทีก็น่าร้าก
-
:o8: :L1: :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
เเวะเข้ามาดู ดาด้า มันนี้ไม่มาเหรอ ลูกหมีเป็นไงมั่งอะ หายยัง คิคิคิ
-
หยอดวันละนิดจิตแจ่มใ่ส 555
-
ป่วยครั้งนี้ถือว่าคุ้มสุดคุ้ม
-
#ข้าง...ข้าง...ใจ#
ครืด ครืด
เจ้าเครื่องมือสื่อสารที่เปิดระบบสั่นยัดใส่กระเป๋าเสื้อนอกเอาไว้กำลังสั่นอย่างแรง เรียกให้เจ้าของเครื่องกดรับก่อนที่จะถูกตัดสาย พอหยิบขึ้นมาดูเบอร์ก็พบว่าเป็นของเพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยมด้วยกัน แยกห่างกันไปเพราะตอนเข้ามหาลัยต่างก็เลือกเรียนตามความถนัด แต่ก็ยังคงติดต่อกันตลอด...ณ ยามที่จำเป็น นายแพทย์เขมินท์ เลิศพิพัฒนวงษ์ คลี่ยิ้มให้กับโทรศัพท์ของตัวเองก่อนที่จะกดรับ
"ไงครับ ไอ้นายช่างใหญ่ ตอกตะปูโดนนิ้ว หรือว่าเลื่อยข้อมือตัวเองขาดล่ะ!!?" คำทักทายที่ราวกับเป็นโปรโมชั่นลด แลก แจกแถมของโรงพยาบาล 'ไอ้เพื่อนเวร' แต่ดันได้รับคำด่ากรอกหูมาเป็นคำขอบคุณซะอย่างงั้น
"อยู่โรงพยาบาลรึป่าว จะเอาคนไข้ไปฝาก" เสียงปลายสายพูดคล้ายกระซิบเหมือนกลัวว่าใครที่อยู่แถวนั้นจะได้ยิน
"เป็นหมอไม่อยู่โรงพยาบาล แล้วจะให้ไปสิงอยู่ที่ไหนล่ะครับท่าน" เป็นที่รู้กันดีในหมู่เพื่อนเก่าสมัยเรียนม.ปลาย ว่าขอให้ได้กวนเถอะ ขนาดว่าเรียนจบจนมีคำว่านายแพทย์นำหน้า มันก็ยังเหมือนเดิม ..ไอ้คุณหมอขิม!!
"ถ้าหาที่ไปไม่ได้จริง ๆ ก็ห้องดับจิตเลยเพื่อน!!" เสียงไอ้คุณหมอขิมจอมกวนหัวเราะพรืดใส่โทรศัพท์ตอนที่ได้ยินคำประชด
"แล้วคนไข้ที่ว่าเป็นอะไรมา ไม่ใช่ว่าไปทำใครเค้าท้องมานะเว้ย!!!" เพราะหากไอ้คุณเพื่อนมันตอบว่าใช่..ประเด็นต่อมาจะได้ตอบไปว่า...เพื่อนทำคลอดไม่เป็นนะคร้าบบบบบ
"ปากเสียแล้วไง เป็นไข้ธรรมดาโว้ย!!!" ไอ้เพื่อนตุลโวยวายพร้อมกับด่ามาตามสาย แต่คนฟังก็หาได้สำนึกไม่ ยังคงหัวเราะชอบใจที่ได้แหย่ได้แกล้งเพื่อนอย่างสนุกปาก
"เออ ๆ พาเข้ามาเลย เดี๋ยวลงไปรับเอง"
ก่อนกดวางโทรศัพท์ไอ้คุณเพื่อนก็ยังไม่วายโทรมาสั่งให้เซ็นใบรับรองเแพทย์ไปให้ด้วย ..ยังเรียนอยู่แถมชื่อ'วายุ.....' มันชื่อเด็กผู้ชายนี่หว่าถ้าเดาไม่ผิด จำได้ว่าไอ้คุณตุลมันเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน มีน้องสาวและมีหลานสาวเมื่อเร็ว ๆ นี้ ไม่เห็นว่ามันจะมีญาติเป็นผู้ชายซักคน จะว่าเป็นแค่ลูกน้องคนสนิทก็ไม่น่าจะต้องทำเสียงร้อนรนขนาดนั้นนี่หว่า
ผ่านไปซักประมาณ 20 นาที โทรศัพท์ก็สั่นอีกรอบ และก็อย่างที่คาดเดาเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอเป็นเบอร์เดิมของคนที่คุยไปเมื่อ 20 นาทีก่อน นายแพทย์เขมินท์กดรับพร้อมกับลุกเดินออกไปจากห้องอย่างอารมณ์ดี
"ว่าไง..." ยังไม่ทันจะพูดจบ อีกฝ่ายก็กรอกเสียงเข้ามาเสียก่อน
"เออ!! อยู่หน้าโรงพยาบาลแล้ว ส่ง....." ตรู๊ดดดดดด....แล้ว...จะรู้ไหมล่ะครับ ว่าให้ส่งอะไร พูดยังไม่ทันจะจบก็ดันตัดสายไปเสียอย่างนั้น หมอขิมส่ายหน้ากับตัวเอง อ่อนใจกับความใจร้อนของปลายสาย ก่อนจะตัดสินใจเดินเลี่ยงไปทางเคาท์เตอร์พยาบาล เพื่อขอใบรับรองแพทย์(แถมยังต้องเซ็นให้ทั้งที่ยังไม่ได้ตรวจอีกต่างหาก)
พอลงมาถึงชั้นล่างก็เห็นพอดีไอ้แว่นเพื่อนคนเดิมยืนอยู่ตรงที่นั่งพักผู้ป่วย ข้าง ๆ เป็นเด็กหนุ่ม(ไม่น้อย)นั่งทำหน้าหงอยเหมือนโดนใครบังคับให้กินยาขม พอไอ้แว่นมันหันมาเห็นก็เดินเข้ามาหาทันทีโดยไม่ต้องออกปากหรือโบกมือเรียก
"เอ๊า!! จ่ายค่ารักษามาด้วยนะ เพื่อนฝูงไม่มีเว้นนะโว้ย..." หมอขิมยื่นใบรับรองแพทย์ที่เซ็นชื่อตัวเองลงไปเสร็จเรียบร้อยให้ พร้อมกับเรียกค่าคุ้มครอง เอ๊ยยยย...แกล้งเรียกค่ารักษาพยาบาลให้คุ้มกับค่าเหนื่อย
"งกวะ ฝากด้วยนะ ต้องแวะไปอีกหลายที่" ไอ้คุณเพื่อนขยับแว่นตามความเคยชิน พร้อมกับหันไปมองคนป่วยด้วยสายตาเป็นห่วงอีกหลายรอบ คล้ายว่าอยากอยู่เองแต่ก็ต้องไปทำธุระอย่างที่บอกเอาไว้
"ไปเหอะนา ทางนี้เดี๋ยวจัดการเองไม่ต้องเป็นห่วงหรอก" หมอขิมยื่นมือไปตบไหล่ไอ้แว่นตุลเพื่อนเก่าอย่างสนิทสนมเหมือนเคย ตอนที่ได้ยินเสียงพ่นลมหายใจออกมาแล้วมันก็พยักหน้า ก่อนที่จะเดินถือใบรับรองแพทย์เดินตัวปลิวออกไปจากโรงพยาบาล
“วายุใช่ไหม...ไปกันเถอะ” คนป่วยที่ยังคงนั่งหน้าหงอยเหมือนหมีน้อยมองเจ้าของทิ้งไว้กับคนแปลกหน้าแล้วก็เดินจากไป กว่าจะหันมาพยักหน้าตอบรับก็ได้ยินเสียงถอนหายใจหนัก ๆ พร้อมกับเสียงไออีกเป็นระยะ
“ผม..ไม่ต้องฉีดยาใช่ไหมครับ..?” ชายเสื้อคลุมที่ถูกรั้งเอาไว้พร้อมกับคำถามเสียงแหบแห้งที่ได้ยิน ทำเอาหมอขิมหลุดหัวเราะพรืดอย่างไม่คิดเกรงใจ
เด็กไอ้ตุลนี่...มันน่าแกล้งจริง ๆ วุ้ย!!
"เมื่อกี้เจ้าของไข้เรา บอกให้ฉีดซัก 2-3 เข็มนะ!!" คนไข้ที่หน้าซีดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว กลับยิ่งซีดหนักเข้าไปใหญ่ ก่อนที่คุณหมอจะเรียกให้บุรุษพยาบาลแถวนั้นพานั่งรถเข็นไปส่งที่ห้องตรวจ
ผลการตรวจออกมาว่าเจ้าหนูวายุเป็นแค่ไข้หวัดใหญ่ ไม่ได้เป็นไข้ที่เค้ากำลังระบาดกันในช่วงนี้ พอให้ยาไปเจ้าตัวก็นั่งโงนเงนอยู่บนเก้าอี้รอเจ้าของมารับ เห็นสภาพแล้วทนมองไม่ได้จนต้องเปิดห้องข้าง ๆ ให้ไปนอนพักโดยเซ็นชื่อเป็นเจ้าของไข้ไปก่อน จนกว่าไอ้คุณเพื่อนมันจะแวะมา
ซักพักใหญ่เจ้าของไข้ตัวจริงก็กระหืดกระหอบกลับมา แต่ไม่ได้มาแค่คนเดียวมีผู้ติดตามมาอีกสาม เจ้าคนป่วยที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่องยังนอนนิ่งอยู่บนเตียงโดยหารู้ไม่ว่าเจ้าของไข้เข้ามาเคลียร์ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง แอบมานั่งรออย่างกระวนกระวายที่ห้องพักแพทย์ เพราะอุทิศพื้นที่ในห้องให้พวกเพื่อน ๆ ที่ตามมาด้วยได้อยู่กัน
“ไปเก็บมาจากไหนวะ ไอ้เด็กโย่งนั่นนะ” หมอขิมถามไอ้เพื่อนแว่นที่นั่งหลับตาถอดแว่นแล้วเอามือนวดหัวคิ้วตัวเอง
“เปล่าเก็บ!! นายแม่ฝากไว้” ตอบกลับมาโดยไม่หันมาสบตา ยังไม่ทันจะได้ถามหาเค้นเอาความจริงจากปาก เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นขัดเสียก่อน
ก๊อก ก๊อก
"เอ่อ...ขอโทษครับ คือผมอยากจะขอยืมมีดอ่ะครับ.." ไอ้หนุ่มผมยาวที่โผล่หน้าเข้ามา ทั้งที่ยังไม่ทันได้รับอนุญาตเปิดปากบอกสิ่งที่ต้องการทันที ทำเอาเพื่อนสองคนที่นั่งอยู่ข้างในหันมามองอย่างแปลกใจ
หมอขิมเหลือบมองเด็กหนุ่มแปลกหน้าที่รวบผมยาวประบ่าของตัวเองไว้ข้างหลัง กำลังเบียดตัวเข้ามาในห้องอย่างเกรงใจทั้งที่จริงก็เปิดให้มันกว้างพอดีตัวแล้วค่อยเดินเข้ามาก็ได้ กลิ่นฉุนที่ลอยมาแตะจมูกไม่ใช่กลิ่นของน้ำหอมราคาแพง แต่เป็นกลิ่นของสารเคมีที่ผสมอยู่ในสี
"จะเอามีด...ไปทำไมล่ะ..?" คนถูกถามยังคงคลี่ยิ้มอย่างอาย ๆ พร้อมกับยกมือเกาหัวตัวเอง
"คือ...แบบว่า..พวกเราเรียนเสร็จก็เลยบึ่งรถมาที่นี่เลย แล้วก็..แบบว่ายังไม่ได้กินข้าว...ก็เลย..."
"สรุปว่าหิว..!!!?" หมอขิมแทบจะหลุดหัวเราะออกมาตอนที่ต่อท้ายประโยคให้ เพราะไม่งั้นไอ้เด็กตรงหน้ามันก็ยังคงอ้ำอึ้งพูดให้จบไม่ได้ซักที
"ครับ...ก็ประมาณนั้น.." คำตอบกลับมาพร้อมกับเสียงหัวเราะแหย ๆ
"ชวนเพื่อนลงไปกินที่ศูนย์อาหารไหมเอิง เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง" ไอ้คุณเพื่อนตุลเอ่ยปากบอกปนขำกับท่าทีอาย ๆ ของไอ้เด็กตรงหน้าแล้วก็เพียงแค่คิดว่า..'ชื่อเอิง' มันแปลกดี!!
"อย่าเลยครับพี่ เดี๋ยวไอ้วามันตื่นมาไม่เจอ จะหาว่าเพื่อนใจดำไม่ยอมมาเยี่ยม" อืม...กลัวโดนว่าใจดำที่ไม่มาเยี่ยม แต่ดันมานั่งกินรอเพื่อจะเยี่ยม....น้ำใจประเสริฐจริง ๆ หมอขิมนึกต่อในใจพร้อมกับลุกไปค้นหามีดปอกผลไม้กับจานมาได้หนึ่งชุด
"หมอสั่งมาให้เอาไหม สั่งมาส่งที่ห้องแล้วเราก็เดินมาเอา หรือจะให้เอาไปให้ก็ได้.." ไอ้หนุ่มผมยาวหันมายิ้มให้ตาเป็นประกายเหมือนมีความหวัง พร้อมกับยื่นมือมารับชุดจานกับมีดไปถือไว้
"ขอบคุณครับคุณหมอ" หลงกลเข้าไปเต็มเปาเลยไอ้หมอขิม!! ไอ้น้องเอิงมันรอให้พูดแบบนี้อยู่แล้วนี่หว่า....ดันเดินไปติดกับซะได้..เพราะรอยยิ้มซื่อ ๆ นั้นทีเดียวเชียว
"เออ.!!..เอิง!! พี่ฝากเอาวายุกลับบ้านให้หน่อยได้ไหม ต้องวนไปที่บริษัทอีกรอบ" ไอ้คุณตุลตะโกนบอกหลังจากแยกตัวไปโทรศัพท์มาชาติกว่า และกลับมาด้วยใบหน้ายุ่ง ๆ
"ได้ครับพี่ตุล เดี๋ยวผมห่อกลับไปส่งให้ถึงบ้านเลยครับ!!" ไอ้เด็กเอิงหันมาตอบพร้อมกับแกล้งแสยะยิ้ม...ประหนึ่งจะทำหน้าโหด...แต่มันดันตลก!!
"อืม..ขอบใจนะ นี่เบอร์พี่ถ้าไปไม่ถูกก็โทรมา ไปล่ะ!!!" คนงานยุ่งยื่นนามบัตรไปให้เจ้าเด็กเอิง ก่อนจะหันมาตบไหล่เพื่อนหมอแล้วมันก็วิ่งพรวดออกไป ไม่หันหลังกลับมามองสองคนที่ถูกทิ้งให้ยืนเคว้งคว้างกลางห้อง (นี่ก็เวอร์ซะ!!)
"เอ่อ...ผมก็ไปมั้งดีกว่าครับ..!!" ไอ้เด็กผมยาวทำท่าจะวิ่งตามหลังพี่ชายเพื่อนออกไป
"เดี๋ยว..!" ไม่รู้ว่า ณ นาทีนั้นคิดอะไรอยู่ หมอขิมถึงได้อยากรั้งให้อีกฝ่ายอยู่ต่ออีกซักนิด แต่ก็คิดหาเหตุไม่ได้ จนปากมันเรียกออกไปก่อนแล้ว.. ที่สำคัญคือเจ้าตัวก็หันกลับมามองทันทีทันใดเหมือนกัน
"ครับ!!!?"
"เออ..!! ไม่เอาแล้วเหรอข้าวนะ!!?" ด้วยสมองอันชาญฉลาดของคุณหมอพลันคิดขึ้นมาได้ในนาทีฉุกเฉินได้อย่างแนบเนียน ดูเหมือนอีกฝ่ายจะมีสีหน้าแปลกใจวูบหนึ่ง....ก่อนจะพยักหน้า
"เอาครับ!!"
วันนี้คงเป็นวันดีอีกวันล่ะมั้ง...วันที่ทำให้หมอขิมอารมณ์ดีได้ทั้งวัน...
=====================
ตอนขัดดอกสั้น ๆ :o8:
แบบว่าปั่นตอนหลักไม่ทันจริงจัง ต้องขออภัย
แวบมาลงตอนที่คุณนายป่วย :กอด1: กอดคุณนาย พักผ่อนเยอะ ๆ จะได้หายเร็ว ๆ ไวไว
ไม่แน่ใจว่าจะเอามาลง เป็นเพียงความคิดชั่ววูบที่ดึงออกมา่ได้ :m17:
(ฝากเนื้อฝากตัวชายเอิงและคุณหมอขิมขี้เล่นเอาไว้ในอ้อมกอดของทุกท่านด้วย)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif) ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม ขอให้มีความสุขกับวันหยุดยา่ว
แต่...ใครบางคนแถวนี้ไม่ได้หยุดล่ะ :m15:
-
:z13:น้องดาด้า
คุณหมอขิม กับ น้องเอิง อีกคู่ใช่ปะคะ
คู่นี้คงน่ารักไม่แพ้คู่เอกแน่เลย
:กอด1:ปลอบคนไม่ได้หยุด
-
:pig4:
-
ขัดดอก ก็ไม่ว่า
ขอเอามาเป็นอีกคู่หนึ่งเลยละกันน๊า :laugh:
-
เปิดตอนใหม่ของคู่นี้ไปเลยครับ
-
มีเพิ่มมาอีกคู่แล้ว
-
ีคู่ใหม่อีกหนึึึ่งน่ารักไม่หยอกนะเนี่ย
-
ดูท่าตอนขัดดอกนี่จะเพิ่มคู่ใหม่มาอีกคู่แล้ว อิอิ หมอขิมนี่ก็ดูขี้เล่น น่ารักดีค่า
-
น่ารักดี
+1
-
คุณหมอเพื่อนเฮีย....ท่าทางน่ารัก และกวนประสาทไม่แพ้เจ้าไวไว
รออ่านเรื่องราวต่อไป....
คิดถึงไวไว คิดถึงเฮียจ๊ะ
-
:m20: :m20:คุงหมอจะกินเด็ก :m20: :m20:
-
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มีอีกคู่แว้วววววววววววววววววววว
-
ส่งมาบ่อยๆนะ แค่นี้ยังไม่พอจ้า
-
ได้เพื่อนเขยมาอีกคู่แล้ว
น่ารักไม่หยอกนะเนี่ย
ขอบคุณดาด้าจ๊ะ
ถึงจะหยุดแต่ก็จะอยู่เป็นเพื่อนนะจ๊ะ
-
เปิดตัวคู่ใหม่ :impress2:
มาขัดดอกบ่อยๆนะคะ
-
กรี๊ด~~~~~~~~~~~!!!!
เรื่องนี้น่ารักอ่า
อ่านรวดเดียวถึงตอนท้ายเรยที่เดียว
มาอัพต่อไวๆน้า
อยากรู้ว่าเฮียตุล จะตกหมุดน้องหมีเมื่อไหร่
555+
-
จัดคู่นี้ให้ด้วยอีกคู่ได้ไหมค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
หมอขิมต้องขอบคุณน้องหมีที่ป่วย และขอบคุณเพื่อนตุลที่พามาหาหมอพร้อมจัดคนเฝ้านะ
ไม่งั้นไม่ได้เจอน้องเิอิงนะนี่ วันนี้เลยเป็นวันดีๆของหมอขิมเลยสิ
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากมายกับความน่ารักอีกคู่หนึ่ง
-
หุหุคุณหมอจะกินเด็ก
อิอิ o13
-
เริ่มชอบหมอขิมแระอ่ะ ท่าทางเป็นคนอารมณ์ดี
อุ๊ยตาย คุณหมอชอบน้องเอิงเหรอคร๊า
จีบให้ติดนะคุณหมอ อย่าซึนเหมือนเฮียตุลเขาล่ะ
-
เปิดตัวคู่ใหม่ น่ารักจริงจังอ่ะ
เป็นกำลังใจให้พี่ดาด้าค่ะ :L2:
-
+1
-
มีอีกคู่มาอยู่ข้างๆแล้ว คริคริ :-[
-
สงสัยจะมีอีกคู่แล้วนะเนี่ย
-
บทที่ 17.
เปลือกตา จมูก แก้มสองข้าง ปลายคาง.......และที่สุดท้ายที่อยากชิมคือริมฝีปาก แต่ก็กลัวว่าหากด่วนใจร้อนอาจจะทำให้คนที่กำลังหลับเพลินลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วโดดกัดกลับ!!...ไอ้ไวไวอาจจะถึงแก่ชีวิตได้
แต่เดี๋ยวก่อน!!!! อย่าได้มาตั้งข้อกล่าวหาว่ากระผมกำลังลวนลามลักหลับไอ้คุณเฮีย เพราะแผ่นหลังผมยังติดอยู่กับผนังห้องตามที่เฮียสั่งไว้เป๊ะๆ ใครบางคนต่างหากที่เตะหมอนข้างทิ้งไปแล้วยึดเอาไอ้หมีไวไวไปกอดแทนหมอนเอง หึหึ(ขอหัวเราะเลียนแบบดูซักครั้ง)
แล้วแบบนี้...จะให้อยู่เฉยได้ไง พอลืมตาตื่นมาก็เจอของหวานวางล่อตาล่อใจอยู่ตรงหน้า ผิวขาวๆแก้มใสๆ โอ๊ยยยย..ฆ่าหมีให้ตายเสียยังดีกว่าถ้าให้อยู่เฉยๆ
ครืด ครืด...
คนที่กำลังปฏิบัติภารกิจลับสะดุ้งเฮือกตอนที่ได้ยินเสียงแปลก ๆ มันคือ..โทรศัพท์ของไอ้คุณเฮียที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ที่กำลังสั่นไม่หยุด แต่เจ้าของกลับไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ...คนขี้เซา!! นิสัยอีกอย่างของเฮียนอกเหนือจากปากแข็ง และเอาแต่ใจ
ลำพังจะให้ไอ้ไวไวเอื้อมมือไปกดรับก็คงจะไม่ได้ เพราะถูกพันธนาการเอาไว้ทั้งตัวด้วยแขนและขาของไอ้คุณเฮีย ที่ฝันว่างูรัดเมื่อคืน...ก็คงเพราะเหตุนี้เอง
"เฮียครับ..โทรศัพท์มา.." ไม่ได้จะจงใจกระซิบที่ข้างหู แต่เพราะใบหน้ามันฝังอยู่แถวนั้นพอดีต่างหาก ถ้า...แอบกัดเบาๆ จะทำให้ตื่นไหมนะ
"...อือ..." มีเสียงตอบรับ..แค่นั้น.....แล้วก็แน่นิ่งไป...
"เฮียยยยยย...มีคนโทรมาครับ...!!" รอบนี้ไอ้คุณเฮียขี้เซามีการเคลื่อนไหวตอบสนอง แต่....เป็นการคว้าตัวไอ้ไวไวเข้าไปกอดแน่นกว่าเดิม..คงคิดว่าเป็นหมอนข้างที่ตัวเองโยนทิ้งไปข้างเตียงซินะ...แบบนี้ก็เข้าทางซิครับท่าน!!
"เฮียอ่ะ...รับซิครับ.." ถ้าไม่รับไอ้ไวไวจะทนไม่ไหวล่ะนะครับ...แบบว่า...เป็นหมีที่อารมณ์อ่อนไหว....!!!
"อืม...รับให้ที.." เสียงอู้อี้ในลำคอฟังเหมือนคนละเมอเสียมากกว่า ..อยากจะทำให้ตามคำที่ขออยู่หรอก แต่ขยับไปได้ที่ไหนล่ะโดนรุกซะติดกับกำแพงขนาดนี้
เสียงโทรศัพท์ยังคงสั่นไม่หยุด เดาเอาว่าปลายสายคงจะมีเรื่องสำคัญอยู่ไม่น้อย ถึงได้ไม่ละความพยายามในการกดโทรเข้า เพราะนี่ก็ปาเข้าไปเกือบสิบนาที ไอ้ไวไวพยายามอย่างยิ่งที่จะขยับตัวออกยื่นมือออกไปคว้าเจ้าโทรศัพท์เจ้าปัญหาเครื่องนั้น
"เฮียยยยย ทำแบบนี้ผมก็ไปไหนไม่ได้นะซิ ตื่นไปรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ" ไอ้หมียังคงอิดออดบ่นอยู่ข้างหูพร้อมกับหาเศษหาเลยไปทั่ว ยิ่งเห็นตอนที่ไอ้คุณเฮียทำงัวเงียลืมตาขึ้นมาเพียงครึ่งก็ยิ่งพาลจะทำให้ไอ้หมีมันจิตหลุดแทบลืมสิ้น ว่าที่สำคัญกว่านั่นคือการปลุกคนขี้เซา
คนที่กำลังหลับรู้สึกเหมือนมีอะไรหยุ่นๆ นุ่มนิ่มเคลื่อนไหวอยู่แถวซอกคอ แต่ด้วยความที่กว่าจะได้หลับก็ปาเข้าไปเกือบค่อนคืน พออะไรบางอย่างที่มันขยุกขยิกไม่อยู่นิ่งก็เลยจับมันกดไว้แนบกับอกของตัวเองอย่างงั้น จนรู้สึกเจ็บปนจั๊กจี้อยู่แถวลำคอและข้างหู คนที่กำลังหลับตาถึงได้ขมวดคิ้วเข้าหากันทั้งที่มือไม้คลำไปทั่ว แล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่าหมอนข้างของตัวเองทำไมมันถึงได้มีขนฟูๆ แล้วตอนที่ลืมตาขึ้นมา หน้าตาทะเล้นกวนประสาทก็อยู่ใกล้ชนิดที่ต้องกลั้นลมหายใจ
"เฮ้ย!!!!!!!"
"ว้ากกกกก!!!!!!" แย่กว่าเดิม!!!! การขยับตัวเพื่อหวังจะถอยหนีแต่ผลลัพธ์มันกลับตรงกันข้าม เพราะ...ไอ้หมีโย่งมันกำลังพยายามยืดตัวเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ โดยใช้แขนข้างหนึ่งยันเตียงเอาไว้ แล้วพอเสียหลัก มันก็เลยทิ้งตัวลงมาทับรู้สึกได้เลยว่าลมหายใจมันอยู่ตรงแก้ม แล้วมันก็ฉวยโอกาสนั้น...
"ไอ้!!..." ไอ้เด็กเวรนี่...ชักเอาใหญ่ มันต้องโดนซะบ้าง...!!
"เฮีย!!! เดี๋ยวก่อนๆ สงบศึกชั่วคราว!!!" ไอ้หมีโย่งมันกลิ้งหลบกำปั้นไปได้อย่างหวุดหวิดตอนที่ได้ฟัดแก้มขาวของเฮียตุลไปอีกรอบ(ตอนรู้ตัว) ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้ดูชื่อที่ขึ้นอยู่ที่หน้าจอ 'นายแม่'
น่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งใดในสามโลก เพราะรอบสุดท้ายที่ปลายสายเงียบไป ที่หน้าจอขึ้นจำนวนสายที่ไม่ได้รับเป็นเบอร์เดียวกันทั้ง 5 สาย ตาสว่างทั้งที่ยังไม่ได้ล้างหน้า ทั้งสองคนที่เกือบจะได้เล่นมวยปล้ำกันบนเตียงหันมาสบตากันเหมือนไปเจออะไรที่น่ากลัวมา
“ไอ้ไวไว!!! หอบข้าวของกลับไปห้องด่วนเลย ซวยแล้วไง!!” ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำไอ้หมีที่เพิ่งฟื้นจากอาการป่วยก็หอบผ้าห่มลายหมีของตัวเองไว้ ก่อนจะวิ่งเผ่นออกไปจากห้อง
“แล้วเฮียล่ะ!!?” วายุยังคงชะโงกหน้าออกมาถาม ด้วยความที่รู้ดีว่าหากคุณน้าองค์ลงเมื่อไหร่ล่ะก็ ต่อให้ใจดีแค่ไหนก็โหดได้ขั้นเทพ
นายตุลหันกลับมาถลึงตาใส่ พร้อมกับเอานิ้วจรดที่ปากตัวเองเหมือนจะบอกให้เงียบเสียง ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจกดรับโทรศัพท์....
“นายตุล!!!!!!!! ทำไมไม่รับโทรศัพท์แม่!!!!!!!!?” ขนาดไม่ได้เอาแนบหูเสียงยังดังลอดออกมาทั้งที่ไม่ได้กดเปิดลำโพง
“ผมก็รับแล้วไงแม่ เผลอหลับไปหน่อยเดียวเอง” คำแก้ตัวที่ฟังดูไม่ค่อยเข้าท่า ก่อนจะเมียงมองชะโงกหน้าไปดูที่หน้าบ้าน แล้วก็อย่างที่คาดการณ์เอาไว้ เจ้าของเสียงปลายสายยืนทำหน้าโหดเหมือนมีเปลวไฟแห่งความขุ่นเคืองลุกโชนอยู่ที่เบื้องหลัง
“แม่ไม่ชอบกดกริ่งก็น่าจะรู้ รีบออกมาเปิดประตูก่อนที่จะโมโหไปมากกว่านี้!!!” ตรู๊ดดดดด!! กดตัดสายทั้งที่ไม่ได้ถามซักคำว่าลูกชายอยู่ในสภาพพร้อมที่จะออกไปข้างนอกไหม...
วายุยังคงยืนเกาะขอบประตูห้องตัวเอง แต่ชะโงกหน้าออกมาชำเลืองมองเฮียของมันด้วยสายตาเป็นห่วงกังวล ส่วนหนึ่งที่เฮียไม่ยอมตื่นก็เพราะตัวเองมัวแต่เล่น ระเบิดถึงได้มาลงตรงหน้าบ้าน
“นายแม่มา รีบไปนอนทำตัวป่วยอยู่ในห้องเลยไป” นายตุลหันมาสั่งพร้อมกับยกมือเสยผมตัวเองให้เข้าที่ แล้วก็ไม่รู้ตัวเลยว่านอนดิ้นขนาดทำให้กระดุมเสื้อชุดนอนหลุดไปได้ตั้งสองเม็ด
“แล้วเฮียจะไม่โดนดุเหรอ ให้ผมไปเปิดประตูให้เอาไหม..?” ไอ้หมีไวไวเสนอตัว เพราะอย่างน้อยๆคุณน้าก็ไม่น่าจะโหดใส่กับคนป่วย
“บอกให้ไปนอนทำตัวป่วยไง ไปดิ!!”
“เฮีย..เดี๋ยวๆ โอ๊ย!!” พลั่ก!!!! ด้วยความหวังดีของไอ้คุณเฮียครับท่าน แทนที่จะใช้มือยันดีๆ ดันใช้ฝ่าเท้าทีเดียว ไอ้ไวไวถึงกับหน้าทิ่มลงไปนอนแน่นิ่งบนเตียง...ไอ้เฮียใจร้ายวะ!!!
“ขืนให้ออกไป ได้โดนนายแม่ฆ่าเอาดิ นอน!! แล้วเป็นคนป่วยจำไว้!!” ถึงจะหายป่วยไปแล้วครึ่งหนึ่ง แต่ไอ้ไวไวก็พยักหน้าหงึกๆรับคำสั่งของไอ้คุณเฮียที่ก้าวขาข้างหนึ่งขึ้นมาเหยียบขอบเตียงเอาไว้...โหดซะเหอะ!!
“เข้าใจแล้วคร้าบบบบบ เฮีย....!!”
คนที่กำลังจะวิ่งออกไปรับศึกหนักที่หน้าบ้านถูกไอ้หมีป่วยเรียกเอาไว้อีก สายตาอ้อนวอนที่ทอดมองมา ทำให้รู้เลยทันทีโดยไม่ต้องเอ่ยปากว่ามันกำลังจะขอ...
“จุ๊บทีหนึ่งก่อนได้ป่าว...” แม้ไอ้ไวไวจะรู้ว่าจะไม่ได้ตามที่ตัวเองขอแน่ ตอนที่ชี้ไปที่หน้าผากตัวเอง แค่ให้ได้เห็นหน้าของไอ้คุณเฮียโหดที่กลายเป็นเหวอ แล้วเปลี่ยนสีเป็นแดงจัดน่ามอง..แค่นั้นก็สุขใจแทบบ้าแล้วครับพ่อแม่พี่น้อง
“มะเหงกไหม!!? ไอ้เด็กเวร!!!” พอตั้งสติได้ นายตุลก็ชูกำปั้นให้แทนคำขอ แต่ไอ้หมีเจ้าเล่ห์มันก็มุดเข้าไปซ่อนตัวใต้ผ้าห่มพร้อมกับเสียงหัวเราะกวนประสาทแล้ว...จะไปทำอะไรมันได้ล่ะ ณ นาทีนี้
พอเดินออกมาหน้าบ้านก็พบว่านายแม่ยืนทำหน้าโหดอยู่ที่หน้าประตู ในมือมีกล่องใส่อาหารพร้อมกับตะกร้าผลไม้ที่จะเอามาเยี่ยมไข้คนป่วยที่ทางนี้โทรไปบอกไว้ตั้งแต่เมื่อวาน เพราะเกรงว่าถ้าให้รู้ทีหลังว่าหลานชายสุดที่รักนอนซมป่วยอยู่ที่บ้านโดยไม่บอก..คงได้องค์ลงยกใหญ่ล่ะงานนี้
“มัวทำอะไรอยู่ยะ!!! แม่มายืนรอเกือบครึ่งชั่งโมง!!” พอเห็นหน้าลูกชายก็โหดรับขวัญก่อนเลย ดีนะที่มือไม่ว่างไม่อย่างงั้นคงได้โดนบิดหูยานแน่ๆ
“ก็ผมเพิ่งได้นอน มัวดูแลคนป่วยอยู่ไง” นายตุลแกล้งตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ นี่แหละสาเหตุที่ให้ไอ้หมีมันไปทำเป็นนอนซมอยู่ในห้อง จะได้ดูสมจริงสมจังขึ้นมาหน่อย
“งั้นก็แล้วไป แล้วนี่วายุเป็นไงบ้าง กินข้าวกินยารึยัง?” นายแม่เสียงอ่อนลงทันที พร้อมกับส่งของในมือตัวเองให้ลูกชายถือ แล้วตัวเองก็เดินนำเข้าไปในบ้าน
อยากจะตอบตามความจริงเหลือเกินว่าไอ้หมีมันอาการดีขึ้น ขนาดว่ามีแรงมาทำเรื่องกวนประสาทได้ตั้งแต่เช้าแล้ว!! ถ้าไม่ติดว่าบอกไปแบบนั้นแล้วมันจะขัดกับข้อแก้ตัวเมื่อกี้ล่ะก็นะ...มันไม่ได้ตายดีแน่ไอ้หมีร้อยเล่ห์นั่น
“ค่อยยังชั่วแล้วมั้งครับ..”
“แล้วเรา...ดูแลน้องยังไงให้ป่วยไข้ได้!!” คนนะครับ ไม่ใช่หมา แมว จะต้องคอยตามดูแลป้อนข้าวอาบน้ำให้ตลอดเวลา แถมไอ้เด็กบ้านั่นมันยังจ้องจะเอาเปรียบตลอดเวลาอีกต่างหาก
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน หลานชายของแม่เองนั่นแหละที่หาเรื่อง....โอ๊ย!!” ยังพูดไม่ทันจะจบประโยคนายแม่ที่เดินนำหน้าก็หันมาฟาดเผียะเข้าให้ที่ต้นแขนลูกชายอย่างหมั่นไส้
“คุณน้า สวัสดีคร้าบบบบ...” ไอ้หมีไวไวที่โดนสั่งให้นอนป่วยอยู่ที่ห้อง หอบผ้านวมลายหมีของตัวเองออกมานั่งทำหน้าตาน่าสงสารอยู่ที่โซฟา พอนายแม่เดินผ่านประตูบ้านเข้าไปมันก็ยกมือไหว้ทั้งที่ยังซ่อนตัวอยู่ในโปง
“วายุ..ออกมานั่งทำไมตรงนี้ล่ะลูก ไหนดูซิตัวยังร้อนอยู่ไหม..?” น่าหมั่นไส้!! จนอยากจับมันห่อผ้าห่มให้เป็นลูกกลมๆ แล้วเตะเหมือนลูกบอล ดูมันทำหน้าอ้อนและป่วยได้สมจริงมากเหอะ
“หายแล้วครับ เฮียดูแลดี...ดีมากๆ” นายแม่หันมาค้อนให้ลูกชายวงใหญ่ ก่อนจะหันไปเอามือแตะตามเนื้อตัวของคนป่วยเพื่อตรวจดูให้แน่ใจอีกครั้งว่าอาการดีขึ้นแล้วจริงๆตามที่เจ้าตัวรายงาน
“เดี๋ยวลุกมากินข้าวต้ม น้าทำมาให้จะได้กินยาแล้วนอนพัก” ไอ้หมีพยักหน้าหงึกๆอย่างยินดี แต่พอลับหลังตอนที่นายแม่กำลังจะเดินเข้าไปในครัวมันก็หันมายักคิ้วพร้อมกับยิ้มกวนประสาทให้เฮียมัน
“เดี๋ยว จะ โดน” นายตุลทำปากพะงาบๆ โดยไม่มีเสียงพร้อมกับส่งสายตาขู่กลับ แต่มันหาได้สลดไม่ แต่ก่อนที่จะมีเรื่องนายแม่ก็หันกลับมาเสียก่อน
“แล้วเราล่ะตุล คอไปโดนอะไรมาที่บ้านนี้ยุงเยอะรึไง เดี๋ยวก็ได้เป็นไข้เลือดออกไปอีกคนหรอก”
“ยุง!!!?” พอได้ยินที่นายแม่พูดจบ นายตุลก็วิ่งพรวดเข้าไปในห้องน้ำ แทบอยากจะร้องตะโกนออกมา แล้วจับไอ้ยุงตัวยุ่งเจ้าปัญหาไปพ่นยาฆ่าแมลงซะ!!
ถ้าไอ้รอยแดงตรงคอมันไม่ใช่รอยเหมือนที่โดนคราวที่แล้วตอนที่ฟัดกับมันบนเตียงก็จะไม่เอะใจเลยซักนิด นี่ขนาดว่ามันป่วยยังมีแรงแผลงฤทธิ์หื่นได้ถึงขนาดนี้ ไอ้หมีจอมกะล่อน !!!
“ไวไว..มานี่ดิ เฮียจะเช็ดตัวให้ หึหึ” ไอ้หมีป่วยที่รู้ชะตาตัวเองส่ายหัวรัว แถมยังขยับตัวไปจนชิดกับขอบโซฟา ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะตอนท้ายด้วยแล้วมันช่างขัดกับรอยยิ้มใจดีนั่นเหลือเกิน...
“ทำไมล่ะลูกวา ไปให้พี่เค้าช่วยจะได้สบายตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาทานข้าวกัน”
“ใช่!! จะได้สบายๆตัวไง…มามะ!!” ดะ...ดูหน้าไอ้คุณเฮียตอนนี้ดิคร้าบบบบ กัดฟันพูดออกมาได้ เลือดจะออกตามไรฟันอยู่แล้วมั้งนะ..
“ผมว่า...กินก่อน เช็ดตัวแล้วนอนทีเดียวเลยดีกว่าไหม..?”
“ไม่ได้!!!” แว้ก!!! ฟังเสียงไอ้คุณเฮียดิคร้าบบบบบ
“ตุล!! ไปดุน้องทำไม น้องก็บอกแล้วว่าจะเช็ดตัวทีหลัง” นายแม่ที่กำลังจัดโต๊ะหันมาดุลูกชายตัวเอง เหลือบมองไปทางคนป่วยที่ยังห่อตัวอยู่ในผ้าห่มอย่างเห็นใจ
“จะมา, ไม่มาไอ้ไวไว!!” ขนาดนายแม่ยังเอาไม่อยู่...ตายแน่งานนี้
“ไม่เป็นไรครับคุณน้า เฮียคงอยากให้ผมสบายตัวจริงๆ” ไอ้ไวไวหันมายิ้มแหยๆให้ ก่อนจะก้าวลงจากโซฟาอย่างอ่อนแรง รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษที่ถูกเรียกให้ไปลานประหาร โดยมีเพชฌฆาตหน้าโหดยืนรออยู่พร้อมมีดที่มองไม่เห็นในมือ
.
.
ปัง!!
“เฮียยยยย เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งฆ่าผม ฟังก่อน!! อุ๊ก!!” พอประตูห้องปิดลง ไอ้ไวไวก็เหมือนชะตาถึงฆาต ณ บัดดล เพราะไอ้คุณเฮียตรงเข้ามากระชากคอเสื้อ แล้วดันหลังไปจนตัวติดกับกำแพงด้วยสีหน้าเอาเรื่องประหนึ่งจะฆ่ากันให้ตาย แล้วก็สอยหมัดเข้ากลางพุงแบบเบาะๆ แต่ก็เจ็บจุกใช่เล่น
“ไม่มีการยื่นอุทธรณ์ทั้งนั้น!!”
“งั้นถ้าผมจะผิด ก็ผิดแค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งของเฮียนั่นแหละ!!” เพชฌฆาตตรงหน้าหรี่ตามองเหมือนยังชั่งใจอยู่ว่าจะฟังหรือไม่ฟังดี
“ยังไง!!?” ไอ้ไวไวสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด ก่อนจะผ่อนระบายออกมา..ไม่ใช่ว่าโล่งอก แต่ก็ค่อยยังชั่วที่อย่างน้อยก็ยังมีช่องทางให้พอจะรอดตายได้
“ผมไม่ได้ผิดกติกาที่ให้ไว้กับเฮียเลย ไม่ได้ขยับไปนอนฝั่งเฮียด้วย แต่เฮียนั่นแหละชอบคิดว่าผมเป็นหมอนข้างอยู่เรื่อย!!” ไอ้หมีทำเสียงบ่นหงุงหงิงคล้ายน้อยอกน้อยใจ ...จะว่าไปตอนที่ตื่นขึ้นมาก็เป็นจริงดั่งที่มันพูดมา แถมยังรู้สึกเสียหน้าตรงที่ตัวเองเป็นฝ่ายไปนอนกอดมันเองอีกต่างหาก
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับรอยตรงคอนี่!!!?”
“ก็..ก็ตอนที่ผมจะปลุกให้รับโทรศัพท์ไง เฮียก็ไม่ยอมตื่น แถมไม่ยอมปล่อยผมอีกต่างหาก” วายุแสร้งทำหน้างอ สวมบทเด็กหนุ่มผู้น่าสงสารที่โดนใส่ร้าย แท้ที่จริงแล้วมันกำลังกลั้นขำกลั้นยิ้มแทบตายตอนที่เห็นว่าไอ้คุณเฮียหลงติดกับเต็มๆ
“แล้วไง!! ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกันอยู่ดี!!” นายตุลยังคงไม่ยอมรามือง่ายๆ
“ผมก็ลำบากนะเฮีย คนที่’ชอบ’มานอนกอด ไม่ใช่ตุ๊กตาหมีนะที่จะไม่รู้สึกอะไรน่ะ!!” คำยอมรับง่ายๆ ที่ทำเอาคนฟังเหวอไปชั่วขณะ คิดไปว่าคงจะโดนมันแหย่เล่นเหมือนเคยแต่พอมองหน้า...ไอ้หมีไวไวก็หน้าแดงเป็นกับเค้าด้วย แถมยังชำเลืองมองมาไม่กล้ามองตรงๆเหมือนทุกครั้ง ยิ่งทำให้คนทางนี้เปลี่ยนจากโกรธเป็นใจเต้นโครมครามอย่างหาสาเหตุไม่ได้
“ไม่ต้องมาทำตาแบบนั้น ถ้าโดนจับได้ ไม่ซวยกันหมดรึไง ทำอะไรไม่รู้จักคิด!!” พอโดนทำเขินใส่ ก็พานให้ทำตัวไม่ถูก ตอนแรกว่าจะลากหมีมาเชือด แต่ก็ดันลืมมันไปซะอย่างงั้น ไอ้หมีไวไวตัวปัญหายังบังอาจยื่นมือมาโอบรอบตัวแล้วส่งสายตาออดอ้อนมาให้
“ผมขอโทษ...คราวหลังจะระวังกว่านี้นะ”
“เออ!! เฮ้ย!!! ไม่มีคราวหลังโว้ย!!!” เกือบไปแล้วไง เกือบจะพยักหน้ารับไอ้หมีเจ้าเล่ห์มัน แต่ยังไม่ทันจะได้มะเหงกกะโหลก โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ามันก็สั่นอีกรอบ คราวนี้ไม่รู้ว่าเป็นใครอีกที่โทรมา
‘หมอขิม’ โทรมาทำไมวะ!!
“มีบริการหลังการขายด้วยรึไงวะ!!” ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดทักทาย เป็นทางนี้ที่กรอกเสียงดักทางไปเสียก่อน คุณหมอเจ้าของไข้ของไอ้ไวไวมันก็เลยหัวเราะลั่นมาแทนคำตอบ
วายุยังคงยืนมองคนที่กำลังคุยโทรศัพท์อย่างสงสัย ขอบคุณพระเจ้าที่โทรศัพท์เข้ามาช่วยชีวิตก็ส่วนหนึ่ง แต่..ก็ยังอดอยากรู้ไม่ได้ว่าที่ไอ้คุณเฮียกำลังคุยอย่างสนิทสนมเป็นใครกัน พอเดินตามหลังก็โดนเหลือบมองด้วยหางตาเหมือนจะดุ แล้วก็ได้คำตอบ ตอนที่โทรศัพท์ถูกยื่นมาให้
“ไอ้คุณหมอจะคุยด้วย!!” เจ้าของโทรศัพท์ทำหน้าบึ้งตึงตอนที่ยื่นมาให้ ต่างจากใบหน้าคนรับที่ออกจะแปลกใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ยอมรับมาถือเอาไว้
“หมอ!!?” คุณหมอ...ที่รักษาให้เมื่อวานอ่ะนะ จะคุยด้วย....ทำไมอ่ะ!!?
“เสร็จแล้วก็แต่งตัวออกไปกินข้าวด้วยล่ะ อย่าให้นานนัก!!” ไอ้คุณเฮียหันมาสั่งแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง
“เดี๋ยวก่อนเฮีย..ก็ไหนว่า...จะเช็ดตัวให้ไงล่ะ!!?” ไอ้ไวไวแกล้งตีหน้าเศร้าเหงาหงอย
“โตแล้วก็ทำเองดิ!! ไม่จับเชือดก็บุญแล้ว!!”
“เฮียอ่ะ เดี๋ยวดิ!!” มือที่จับยึดชายเสื้อเอาไว้ถูกปัดออกอย่างไม่สนใจ ก่อนที่ไอ้คุณเฮียใจร้ายจะเดินออกไปจากห้อง...หมดหวัง!!
เสียงหัวเราะลั่นที่ได้ยินออกมานอกโทรศัพท์ แต่ไอ้วายุกำลังเซ็งจิต...เพราะคุณหมอนั่นแหละไอ้ไวไวถึงได้ชวดทำคะแนนเพิ่ม ยังจะมีหน้ามาหัวเราะเยาะกันอีก โดดกัดซะดีไหมนะ!!
“วายุครับ!! รู้สึกคุณหมออารมณ์ดีนะครับ!!”
=================
:m32: ย่องมาอัพตอนที่ทุกคนยังคงหลับกันอยู่(ล่ะซิ)
วันนี้วันหยุดกันช่ายม้ายยยยยย ตื่นๆๆๆๆๆ :z12:
ตื่นมาอ่านเฮียกะไวไว ให้สำราญใจ
ส่วนคนเขียนขอไปทำงานเลี้ยงตัวก่อน หงิง หงิง
:กอด1: กอดทุกคนก่อนไป นอนต่อได้หลังจากอ่านจบ o16
-
กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ๊ะๆ วันนี้มิได้ตั้งใจมาลวนลามเฮียขราแต่อย่างใด
ก็แค่......ฝากพี่ขิมขราไป ส่งกอดหื้อน้องเอิงเงยแถวๆข้าง...ข้างหัวใจ
ก็เท่านั้นเอง....... :m1:
-
หึหึ สงสารใครดีหล่ะเนี่ย ว่าจะสงสารหมีแต่เจ้าหมีก็ได้กำไรไปแล้วนี่เนอะ ^^
-
หมอขิม รุกไวจริงๆ :mc4:
-
หมอจะให้ไวไวเป็นพ่อสื่อหรือเปล่า
-
ป่วยการเมือง...ซะละม้างเนี่ย...หายตั้งแต่ไปหมหมอแล้วล่ะ
เฮียคงแทบลมจับ ทำเหมือนว่าจะป่วยแทนไวๆ กร้ากกกก เจอหมีรุกคืบแบบนี้...เอิ่ม...เฮียจะไปไหน(รอด)เีสีย...
คู่นี้ อ่านทีไรก็ยิ้มแก้มจะปริ...แต่ละคน แต่ละบทโต้ตอบ ชวนยิ้มได้ไม่หุบจริงๆ ชอบจัง...
รออ่านตอนต่อไปจ๊ะ
-
รออ่านต่ออออ
เค้าปั๊ดตะนาาาาา 555555555+
ชอบจริงเจ้าหนูไวไว
-
:z2: อาเฮีย ใจอ่อนยอมๆบ้างเถอะ จะได้หวานบ้างอะไรบ้าง อยากเห็นฉากหวานๆอ่ะ :z2:
:pig4: :pig4:
-
เจ้าหมีไวไวมันน่ารักแบบกวนๆ ฮ่าๆๆ ฮั่นแน่ คุณหมอจะมาขอเบอร์ไวไวเหรอคะ
:pig4:
-
หมีไวไว กับ เฮีย ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
:กอด1: :กอด1:
หมอขิมสู้ ๆ ค๊า
:L2: :L2:
-
ขอบคุณดาด้าจ้าที่ทำให้พี่แก้วอารมณ์ดี๊ดี ในตอนบ่ายของวันนี้
มาดูกันว่าเฮียจะรักษาเอกราชไปได้นานแค่ไหน
ก็ดูดิเจ้าหมีมันรุกตลอดเวลา ไม่เว้นแม้วันป่วย
เอ่อ..ดูเหมือนหมอขิมจะหาตัวช่วย
ในการปฏิบัติการเพื่อจีบน้องเอิงนะ
-
:laugh: งานเข้าเลย
+1
-
คุณหมอ โทรมาทำไมตอนนี้ รอให้เฮียเช็ดตัวให้หมีป่วยก่อน ก็ไม่ได้
-
555 บ้านนี้ดูป่วน ๆ นะเนี้ย
-
จะโทรขอเบอร์เพื่อนไวไวรึเปล่าน้า
ฮ่าๆๆๆ^^
-
อิอิ โดนตุ๊บสองตุ๊บ แต่ได้กำไรเห็นๆ
อย่างนี้ไม่ต้องสงสารไวไวแล้วล่ะ
สงสารดาด้าดีกว่า วันนี้ทำงานด้วยเหรอ
สู้สู้นะจ๊ะ
-
เฮียกลัวโดนจับได้นี่เอง แต่ถ้าจับไม่ได้ ไม่มีใครรู้
ก็ไม่เป็นไรนี่นะ แบบนี้เรียกว่าไฟเขียวนะน้องหมี หุหุ
สงสัยว่าหมอขิมจะขำเพราะได้ยินเสียงออดอ้อนกันระหว่างน้องหมีกับเฮียไง
คราวนี้ต้องมาดูกันแล้วมั้ง ว่าคู่ใครจะมาแรงกว่ากัน
น้องหมีจะทำคะแนนกับเฮียได้เร็วกว่าหมอขิมกัีบน้องเอิงมั้ยนะ
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆวันหยุดนะคะ
-
+1 ชอบเรื่องนี้อะน่ารักดี
:L1: :L1: :L1:
-
ไวไวขยันตอดขยันอ้อนขนาดนี้ เฮียจะหลอมละลายในวันไหนน๊ออออ
-
ลุ้นๆๆๆๆให้น้องวายุจับเฮียกดไวไว
-
หมอขัดจังหวะอ่ะ
รึว่าหมอคิดอะไรกะบไวไวเราป่ะเนี่ย
มีบริการหลังการขายด้วย
-
โอ้!! หมอขิมเร็วแฮะ สงสัยจะถูกใจน้องเอิงจริงๆ
คงโทรมาขอข้อมูลแหงๆ ไวไวจัดไปอย่าให้เสียนะจ๊ะ
วันนี้ไวไวกับเฮียก็น่ารักอีกแล้ว
อร๊ายยยยยยยยยยยยเขินแทนเฮีย อยากรู้ที่ไวไวหน้าแดงนี่
เขินจริงหรือแกล้งทำเขินให้เฮียเขินแทนล่ะนั่น
-
พยศแบบนี้ ไอ้หมี จับกินเสียเลยจะได้เบา เบาลงบ้าง ดุจริงๆเฮียอะไร
-
ขำเวลาเฮียตุลเหวอๆแล้วติดกับดักทางคำพูดของหมีไวไว นี่แหล่ะ :jul3:
-
น่ารักน่าหยิกจริงๆ เลยนะครับ อิอิ
-
ไวไวน่ารัก :impress2:
หมอขิมรุกเร็วจัง
-
ขอบคุณค่ะ ดาด้า ตอนใหม่ โห สงสารลูกหมีอะ เฮียจะโหดไปไหนเนี่ย เมื่อไหร่จะมีคนมาเเย่งลูกหมีไปจากเฮียซักทีอะ กลัวลูกหมีจะตายก่อนจะได้ กินเฮียอะ ช้ำในตายใบบัวบก 3 โอ่ง จะรอดไม๊เนี่ย :sad4:
ข้าง ข้าง ใจ ยังไม่ได้อ่าน อ่านเเล้วจะมาเมนท์ให้นะ คุคุคุ
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
โหยยยยยยย ยยยยย...ไม่ได้ตามอ่านแค่ไม่กี่ตอน กลับมาอีกที หมีไวไวอัพเลเวลไปไกลแล้วนะเนี่ย...กร๊ากกกกก ก กกกกส์
มีทั้งลูกอ้อน ลูกล่อ ลูกชน...แล้วงานนี้เฮียตุลย์แกจะรับมือไหวมั้ยล่ะเนี่ย...แอบสงสาีรพี่ตุลย์แกเหมือนกันนะ
แต่ก็นะ เมื่อไหร่ก็ตามที่ยังไม่รู้ใจตัวเองอยู่แบบนี้...ก็คงต้องยอมให้หมีมันไปตอดแทนปลาไปเรื่อย ๆ แบบนี้ก็แล้วกันนะพี่ตุลย์นะ...คริคริ
ส่วนหมอเขม...อยากให้มามีซัมติงรองกะใครคนใดคนหนึ่งระหว่างพี่ตุลย์หรือไม่ก็หมีไวไวก็ได้อ่ะ
แบบว่าจะได้มาเป็นตัวช่วยเร่งปฏิกิริยาให้สองคนนี้เค้ารู้ใจตัวเองสักที...โดยเฉพาะเฮียตุลย์เนี่ย...ขอแบบแรง ๆ เร็ว ๆ หน่อยนะฮะ...ก่อนน้องหมีจะช้ำในตายไปเสียก่อน...555
+1 ให้คุณด้านะฮะ...แล้วก็นั่งจ้อรออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ...ฮี่~*
-
นายแม่น่ากลัวมาก 555+
ชอบบุคลิกหมอขิมอ่ะ ฮาดี ^^
-
ไวไว น่ารัก อิอิิ
-
หมอขิม น้องเอิง ชอบบบบบอ่ะ :กอด1:
ส่วนไวไว เนียน นะแก เก็บเล็กผสมน้อยตาล๊อดดดด 5555
คุณนายแม่จะโหดไปไหน 555
-
บทที่ 18.
หลังจากวางโทรศัพท์จากคุณหมอขิม ไอ้เจ้าคนป่วยมันก็ฮัมเพลงอย่างคนอารมณ์ดี ใช้ผืนเล็กชุบน้ำพอหมาดเช็ดตัวแบบลวก ๆ ล้างหน้าล้างตา ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินออกมาจากห้องด้วยใบหน้าสดใสต่างจากคนป่วยหน้าหงอยนั่งซุกอยู่ในผ้าห่มแบบคนล่ะคน
"อารมณ์ดีมาเชียวนะ" คุณน้าหันมาทัก ทำให้วายุฉีกยิ้มกว้างตอบกลับ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์คืนให้เฮียที่มองมาด้วยสายตาสงสัย
"คุยอะไรกันตั้งนานสองนาน!!?" ไอ้หมีไวไวทำเป็นเลิกคิ้วขึ้นสูง แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามแบบตรง ๆ เพียงแต่แถไปเรื่อย
"พี่หมอขิมก็ถามเรื่องอาการป่วย ไม่มีอะไรหรอกครับ!!" ไม่มีอะไร แต่ตอนท้ายแกล้งทำเป็นพูดเสียงสูงปรี๊ด
เป็นอาการที่ทำให้เจ้าของโทรศัพท์ขมวดคิ้วมองอย่างไม่คิดจะเชื่อ เพราะถ้าจะถามเรื่องอาการป่วยจริง ทำไมไม่ถามตั้งแต่เมื่อกี้..แล้วก็ไม่จำเป็นต้องถามอาการจากปากคนป่วยตรง ๆ ด้วยไม่ใช่รึไง แถมไอ้หมีทำไมมันต้องหลบตาเวลาตอบ...ทำเป็นมีลับลมคมใน!!
"มาทานข้าวเช้ากันเถอะ เดี๋ยวคนป่วยจะได้กินยา.." เสียงของนายแม่เหมือนเตือนสติให้ใครบางคนแถวนั้นหลุดออกจากความคิดของตัวเอง
"อันนี้อร่อยมากเลยครับ" สายตาของนายตุลยังคงเหลือบมองไอ้หมีหน้ายิ้มอีกเป็นระยะอย่างไม่รู้ตัว ติดที่ว่าวันนั้นนายแม่อยู่ด้วยค่อนวัน มันก็เลยเปลี่ยนเป้าหมายไปอ้อนคุณน้าของมันแทน จนกระทั่งส่งนายขึ้นรถกลับบ้านนั่นแหละ
.
.
เสียงก๊อก ๆ แก๊ก ๆ ของดินสอที่เคาะเป็นจังหวะบ้างไม่เป็นจังหวะบ้างกับโต๊ะทำงาน สายตาที่มองกระดาษร่างแบบ แต่ดูเหมือนว่าความคิดจะไม่ได้จดจ่ออยู่ตรงนั้น ก็ขนาดว่ามีใครบางคนย่องเข้ามาจากข้างหลังเจ้าของห้องก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะรู้ตัว
"เฮีย....คิดถึงผมอยู่เหรอ.." เสียงที่กระซิบที่ข้างหูทำเอาคนที่กำลังเพลินสะดุ้ง ไอ้หมีหน้ากวนมันกระโดดออกไปให้ห่างรัศมีทันทีที่พูดจบก็เลยไม่ทันได้ประทุษร้าย
"อืม" คำตอบที่ได้ยินทำเอาคนฟังฉีกยิ้มกว้างแก้มแทบปริ
"จริงอ่ะ...!!? คิดถึงผมจริง ๆ อ่ะเหรอ" ไม่พูดเปล่าทำท่าจะโดดเข้าใส่ แต่ก็ยังชั่งใจเอาไว้ได้ทันตอนที่เห็นสายตาของไอ้คุณเฮีย
"เออ!! กำลังคิดอยู่ว่าจะฆ่ายังไงไม่ให้มีใครสาวมาถึงตัว.." นั่นปะไร!! ไอ้ไวไวคิดเอาไว้แล้วไหมล่ะ ผิดซะที่ไหน..เฮียอ่ะชอบขู่เล่นแบบนี้อยู่เรื่อยเวลาที่อารมณ์ไม่ดี
"โหดอ่ะ!! แต่เฮียฆ่าผมไม่ได้หรอก..เชื่อดิ!!" ไอ้หมีไวไวทำเป็นยืนกอดเชิดหน้าขึ้น แถมด้วยการยักคิ้วและยิ้มแบบกวนอารมณ์
"ทำไม!!?" เจ้าของห้องอดไม่ได้ที่จะหมุนเก้าอี้หันกลับไปท้าทายไอ้หมีตัวดีกลับ
"ก็เพราะว่า...ถ้าฆ่าผมแล้ว...คนที่จะเสียใจก็เฮียนั่นแหละ" คนที่เกือบจะได้เป็นฆาตกรแทบจะหลุดหัวเราะออกมากับทีท่ามาดมั่นของไอ้หมีตัวกวน แต่ก็ต้องทำเป็นเก๊กเนียนยกมือขึ้นกอดอกเชิดหน้าให้ได้องศาเดียวกัน
"ขนาดนั้นเชียว!!? มาลองดูหน่อยไหมล่ะ!!?" อาการไม่ต่างจากคนที่กำลังจะโดนเชือด เพราะอาวุธที่ไอ้คุณเฮียยกขึ้นมาขู่มีเพียงดินสอร่างแบบปลายแหลมที่มองยังไงก็ไม่สามารถฆ่าใครให้ตายได้ วายุกลั้นยิ้มจนปวดแก้ม แต่ก็ทำเป็นเชิดหน้าลองดีต่ออีกซักนิด ขืนยอมแพ้ก่อนก็เสียหน้าไอ้หมีแย่
"เฮียจะทำจริง ๆ เหรอ?...ไม่เสียใจซักนิดเลยเหรอ แบบว่าสงสารหมีตาดำ ๆ " ไอ้หมีตาดำที่ว่ากำลังยืนกระพริบตาปริบ ๆ หมดสิ้นกัน ท่าทีเชิดหยิ่งมั่นใจตัวเองแบบเมื่อกี้ ทำเอาคนมองหลุดหัวเราะออกมาจนได้
"อุ๊บ!! ฮ่า ๆ พอเลย ๆ ทุเรศลูกตา!!"
"แหะ แหะ เฮียไม่ทำเพราะเฮียใจดีมากต่างหากล่ะ ผมรู้หรอกนา" พอได้จังหวะ วายุก็สาวเท้าเข้ามาใกล้ทรุดนั่งลงบนพื้นข้างเก้าอี้ ยกแขนตัวเองวางบนเข่าแล้วเอาหัววางแนบลงไปอีกที โดยที่อีกคนไม่ทันได้ขยับหนีหรือผลักไสเพราะมัวหัวเราะอยู่
"แล้วมานั่งอะไรตรงนี้ กินยาแล้วก็ไปนอนซิ ถ้าไม่หายพรุ่งนี้ก็ไปมหาลัยไม่ได้อีก" ด้วยความที่ได้หัวเราะออกมา ความหงุดหงิดลึก ๆ ในใจก็เลยจางหายไปจนหมด นายตุลยกมือขึ้นแตะหน้าผากคนป่วยเพื่อลองวัดอุณหภูมิ ก็พบว่ายังคงมีไข้อยู่
วายุส่ายหัวแทนคำตอบทั้งที่ยังเอาหัวพาดอยู่บนตักคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ รู้สึกเหมือนว่าความสุขของคนเรามันช่างหาง่ายเสียเหลือเกิน เพียงแค่มีคนที่รู้สึกดีอยู่ด้วยใกล้ ๆ ไม่ว่าจะที่ไหนก็ดูเหมือนจะยิ้มออกมาได้ตลอดเวลา พอฝ่ามือหนาลูบผมให้เบา ๆ เพียงแค่นั้น ในอกมันก็รู้สึกอิ่มเอิบจนไม่อยากขยับไปไหน
“เหมือนฝันเลยอ่ะเฮีย...”
“ว่าไงนะ!!?” เสียงบ่นพึมพำที่ได้ยินไม่ชัดทำให้ต้องถามกลับ แต่ไอ้หมีมันก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้
“ผมเคยฝันถึง..วันที่บ้านเฮียย้ายไปอยู่ที่อื่น จำได้ว่าตอนนั้นร้องได้เสียมากมาย แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าจะร้องทำไม..” วายุไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองคนฟังตอนที่เล่าเรื่องความฝันของตัวเอง เพราะเท่าที่เด็กชายวายุจะจำได้ตอนนั้นมีเพียงคำปลอบใจจากปากแม่ว่าซักวันพี่ชายที่รักจะกลับมา.. พอโตขึ้นถึงได้รู้ว่า ต่างคนต่างก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง ก็ได้แต่หวังไว้ว่าซักวันคงจะได้เจอกัน แล้วในที่สุดคำของแม่ก็เป็นจริง...
คนที่กำลังนั่งฟังเรื่องเล่าเก่า ๆ จากไอ้เด็กโย่งตรงหน้ากำลังขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้..’ความฝัน’ อย่างงั้นรึ!!? คงจะไม่ได้ติดใจอะไร ถ้ามันไม่บังเอิญว่านายตุลคนนี้ก็ฝันถึงเรื่องราวเก่า ๆ ในสมัยเด็กเหมือนกัน เหมือนกับว่าความรู้สึกบางอย่างที่ซุกซ่อนอยู่ในใจมันกำลังเรียกร้องและโหยหาบางสิ่งบางอย่างโดยไม่รู้ตัว ...ทำไมคนอย่างนายตุลคนนี้ถึงได้ยอมอ่อนข้อให้กับไอ้เด็กโย่ง ทั้งที่มันทั้งกวนประสาท ฉวยโอกาส และชอบทำให้หงุดหงิดอยู่เรื่อย
“ไวไว...”
“ครับ..?” เสียงเรียกชื่อตัวเองทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง ฝ่ามือข้างหนึ่งที่เมื่อครู่วางอยู่บนเส้นผมเลื่อนมาแตะที่ใบหน้า
“รอมาตลอดเลยรึ..!!?” เสียงที่เปล่งออกมาปนเศร้าจนสั่น แววตาภายใต้กรอบแว่นที่มองตรงมาไม่ได้หลบสายตาเฉกเช่นเคย วายุยืดตัวขึ้นจากพื้นเป็นคุกเข่าทำให้ใบหน้าเสมอกับคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
แม้ว่าจะบอกกับตัวเองมาตลอดมาตั้งแต่เด็กว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงแค่พี่ชายคนหนึ่งซึ่งเคยอยู่ข้างบ้าน และสนิทสนมกันมาก แต่ทุกครั้งที่เผลอก็จะเหลือบมองไปบ้านข้าง ๆ เสมอ ต่อให้ก่อนหน้านั้นจะมีใครเข้ามาแสดงตนว่าเป็นแฟนแต่ก็คบกันได้ไม่เกินเดือน แต่คนอย่างวายุก็ยังคงให้เหตุผลกับตัวเองว่าคงเป็นเพราะตัวเองไม่ดีพอ จนกระทั่งได้กลับมาเจอกับใครบางคนอีกครั้ง
“อาจจะใช่...เพราะตอนนั้นผมเองก็ยังไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนั้น มันเรียกว่าอะไร” นายตุลยอมให้ริมฝีปากอุ่นประทับลงกลางฝ่ามือของตัวเองโดยไม่ได้ดึงกลับ
แววตาเศร้าปนเหงาของไอ้หมีที่เคยกวนประสาททำให้ไม่สามารถละสายตาไปทางอื่นได้..และหากจะหาตัวคนผิดซักคนก็คงเป็นไอ้ตุลคนนี้แหละที่ปฏิเสธและหลีกหนีความจริงมาตลอด ที่เลือกจะเก็บความรู้สึกอ่อนไหวเอาไว้ให้ลึกสุดใจ เพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ดูเป็นคนอ่อนแอจนกลายเป็นเย็นชาไปในที่สุด
“เฮียขอโทษนะ ที่ไม่ได้กลับไปเลย เพราะ...”
“เรื่องที่ผ่านมาจะเป็นยังไงก็ช่าง ขอแค่ตอนนี้มีเฮียอยู่ตรงนี้ ไอ้ไวไวไม่สนอะไรเลยครับ!!” ไอ้เด็กโย่งโผเข้ามากอดเอาไว้ทั้งตัว กอดแน่นจนรู้สึกเจ็บแต่นายตุลก็ไม่คิดจะถือสาเอาความยังคงปล่อยให้กอดอยู่แบบนั้นไปซักพัก..มันก็ยังไม่ยอมปล่อยเหอะ!!
“เจ็บโว้ย!! กระดูกจะหัก!!” ไอ้หมีรีบปล่อยแขนตัวเองทันทีพร้อมกับเสียงหัวเราะร่วนตอนที่เห็นหน้าบูดของไอ้คุณเฮีย แล้วมันก็อดไม่ไหวก้มลงไปฟัดแก้มเนียนนั้นหนึ่งฟอดจนโดนตวัดมองด้วยสายตาโหด ๆ ....ไอ้เฮียคนเดิมกลับมาแล้ว!!
“ทำโทษไง เฮียปล่อยให้ผมรอ!!” วายุยักคิ้วให้ตอบกลับอย่างไม่กลัวตาย แม้ว่าออกจะเสียดายบรรยากาศโรแมนติกแบบเมื่อครู่ไปบ้างก็ตาม แต่ถ้าแลกกับการได้เห็นหน้ากลั้นยิ้มของเฮียกับสายตาเศร้า ๆ ขอเลือกแบบแรกดีกว่า
“เออ!! งั้นก็หายกัน” นายตุลยกมือดันหัวฟู ๆ ของไอ้หมีให้ออกห่าง ไม่งั้นอาจจะเสียท่าได้อีก แต่มันก็ยังดื้อยื่นหน้าเข้ามาอีก
“ได้ไง!! เฮียให้ผมรอตั้งนาน จะหายกันแค่นี้ได้ไง ขี้โกงอ่ะ!!” ไอ้หมีโย่งเริ่มโวยวายทำตัวปัญญาอ่อนงอแงเหมือนเด็ก
“แล้วจะเอายังไง!!?” ด้วยความรำคาญจึงตัดบทถามกลับไปแบบนั้น แต่ไอ้คุณตุลหารู้ไม่ว่าเท่ากับเข้าทางไอ้หมีเจ้าเล่ห์
“ก็ไม่ยาก 1 ปีมี 365 วัน ในทุก 4 ปีจะมี 366 วัน 10 ปี ก็เท่ากับ 3652 วัน เพราะงั้น...” คนที่กำลังนั่งฟังการคำนวณเลขแบบง่าย ๆ เริ่มขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะคิดตามอย่างช่วยไม่ได้ แต่พอเหลือบมาเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของไอ้หมีโย่งก็พอจะเดาคำตอบได้
“อย่าบอกนะว่า....ฝันเหอะ!!” ไอ้เด็กเวร!! เผลอเป็นไม่ได้มันจ้องอยู่ตลอดเลยนี่หว่า!!
“อ๊ะ ๆ นี่ผมหยวน ๆ ให้เฮียแล้วนะ คนกันเองเหลือแค่....3650 ครั้งก็พอ” วายุหัวเราะเริงร่า ยิ่งตอนที่เห็นแก้มเนียนเปลี่ยนสีน่ามอง และสายตาที่เบือนหลบไปอีกทางด้วยความเขินจัด เพราะไอ้สามพันกว่าครั้งที่ว่ามันหมายถึงเฮียต้องยอมสละแก้มให้ไอ้ไวไวคนนี้ฟัดจนกว่าจะพอใจ
“หยวนบ้าอะไรวะ ลดไป 2 วัน ไอ้เด็กเวร!! กลับไปนอนที่ห้องเลยป่ะ!!”
“เฮียตกลงแล้วนะ!!”
“ไม่ตกลงโว้ย!! ไอ้เด็กบ้า!!” ด้วยความที่ถูกรุกแบบไม่ทันตั้งตัว อะไรที่คว้าติดมือมาได้ก็เลยต้องเอามาป้องกันตัวก่อน แล้วก็โชคดีที่ได้ไม้บรรทัดแข็งที่ใช้วาดแบบ แต่ยังไม่ทันจะได้ใช้ไอ้หมีมันก็ไหวตัวทันกระโดดออกไปยืนห่างรัศมีการทำร้ายร่างกาย มีเพียงเสียงหัวเราะกับรอยยิ้มกวน ๆ ให้เห็น
“แต่ว่านะ...ผมมีข้อเสนอ..ถ้าเปลี่ยนจากตรงนี้....” วายุเอานิ้วจิ้มที่แก้มตัวเอง และค่อย ๆ ถอยหลังไปจนติดกับประตูห้องอย่างระมัดระวัง เพราะขืนปล่อยให้โดนจับได้โดยที่ในมือไอ้คุณเฮียมีอาวุธล่ะก็...คงไม่ตายดี และข้อเสนอที่จะบอกออกไปก็เสี่ยงตายใช่เล่น
“...เป็นตรงนี้..ผมจะลดให้ครั้งละ 10!! ว้ากกกกก!!”
ปัง!!!!
“ฮ่า ๆ ”
เสียงหัวเราะที่นอกห้องยังดังลั่น พร้อมกับไม้บรรทัดที่อยู่ในมือปลิวไปกระแทกกับประตูห้อง ไอ้เด็กเวรนั่น...!! จะให้แลกที่แก้มเป็นที่ปากก็เท่ากับ’จูบ’นะซิ ถึงจะลดไปครั้งล่ะสิบเท่ากับ 365 ครั้ง แต่...ใครมันจะไปยอมเล่นด้วยละโว้ย!!!
========================
:-[ มาสั้น ๆ แบบว่าขัดดอกไปก่อนนะ
ส่วนตอนของหมอขิมกะชายเอิงน่าจะได้เข้ามามีส่วนร่วมเต็มตัว (หลังจากมีคนถามหา..ปลื้มใจแทน :o8:)
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม..กระโดดกอดแน่น :กอด1:
ข่าวฝาก::: สำหรับใครที่ติดตามเรื่อง"พิมตะวัน"ของเจเจ้ มีจดหมายฉบับน้อยแจ้งมาเมื่อเช้า ว่าจะไม่อยู่ 4 วัน :sad4:
(ไปแจ้งข่าวไว้ในกระทู้เรียบร้อย)ยังไงก็รอติดตามกันต่อไป เพราะเจเจ้บอกว่ากลับมาจะพาพี่กิม-พี่ใหญ่มา่ด้วย (เพื่อสิ่งนี้ o7)
-
“หยวนบ้าอะไรวะ ลดไป 2 วัน ไอ้เด็กเวร!! 555555555
ขำคุณเฮีย แหม คนกันเอง ไวไวเค๊าอุตสาห์ลดให้ ตั้ง 2 วันแน่ะ :m20:
มีทางเลือกอีกอัน มัยเฮียไม่เอาล่า เหลือ แค่ 365 วันเองน๊าเฮีย เอาเหอะนะเฮียนะ 555
-
อารายง่าตุล งกว่ะ น้องอุตส่าห์ลดให้แล้วนะ :z1:
ไวไว อย่าไปลดเยอะลูก ค้ากำไรบ้างไรบ้าง o18
เปลี่ยนเป็น กด 1 ทีนับไป10 อันนี้ค่อยสมน้ำหน้าเอ๊ยสมน้ำสมเนื้อหน่อย :laugh:
-
ก็เปลี่ยนจากจูบ 365 ครั้งมาเป็นกด 36 ครั้งสิ น่าจะทดแทนกันได้นะ
ดูสิหายไปตั้ง 100 เท่าเลยนะ ไวไวออกจะเสียเปรียบนะเนี่ยะ :z1:
-
:-[ เด็กบ้าาาา ทำไมพูดอะไรโดนใจยังงี้อะคะ แอร๊ยยยย
ปล. เฮียตุนก็รุนแรงแก้เขินไปงั้นปะ?
จริงๆก็แอบคำนวณเหมือนกันนี่นา สนใจอะดิ :z1:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
ไวไว เนียนซะไม่มี
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ข้อเสนอไวไวมันออกจะดี เฮียรับไปเหอะน่า 555+
ไม่ค่อยจะได้เปรียบเลยนะไอ้หมีไวไว
น่ารักได้อีกอ่ะคู่นี้ เขินวุ้ย
-
:o8:เฮียตุล เขินทำไม รับข้อเสนอเล้ย
-
เฮียอะ ใจร้ายๆๆๆๆๆๆๆ
-
เฮียอ้ะ ไม่ใจเลย :laugh:
น้องหมีตั้งใจยื่นข้อเสนอขนาดนั้น
ทำไมเฮียไม่รับหน่อยล่ะ ก็เฮียใจร้าย ทิ้งน้องไปตั้งหลายปีนะ
หุหุ สนุกมากค่ะ ยังไงๆ เฮียก็แพ้ทางน้องหมีอยู่ดี
รอลุ้นคู่หมอขิมกับน้องเอิงด้วยนะคะ
ขอบคุณมากมาย แค่ขัดดอกยังหวานได้ขนาดนี้ บวกอีก 1 แต้มค่ะ :3123:
-
ตั้งตารอตอนต่อไปเฮียตุลโดนไวไวกด 555
-
ชอบไวไวเนียนได้ใจทำเฮียเขินได้อีก :impress2:
-
เฮียเขิลละสิ๊
-
:3123:
-
ยังตามอ่านไม่ทันเลยแต่
ชอบทั้งเฮียทั้งไวไว
+1 นะคะ
-
ข้อเสนอลดแลกแจกแถมขนาดนี้ เฮียไม่สนจริงเหรอ....กร๊ากกก :laugh:
-
ข้อเสนอน่าคิดนะเฮีย ไม่ยอมหน่อยเหรอ ฮ่าๆๆๆ
แล้วก็รอหมอขิมกะเอิงต่อไปนะคะ
-
จุ๊บๆ 365 ที
แอร๊ยยย เขิลแทนเฮีย
-
ไวไวเนียนได้ตลอด หยอดนิดหยอดหน่อยเดี๋ยวเฮียตุลก็ใจอ่อนเอง คริคริ
แต่ข้อเสนอนี่ก็น่าสนใจนะ แค่จูบเองดีกว่าโดนกดนะคะเฮีย ฮ่าฮ่า เราสนับสนุนให้ไวไวเลือกแบบหลังค่า
-
ไม่ได้รีบร้อน แต่ค่อย ๆ ทำค่อย ๆ ไป ที่ล่ะขั้น ๆ
ส่วนพี่ตุล ทำเป็นมาดเยอะ ที่แท้ก็เผลอใจให้ ไอ้น้องไวไวไปเสียแล้ว
รอวัน เวลา และโอกาสอำนวยเท่านั้น ทั้งสองคงได้คุยกันยาวแน่ ๆ
แต่จะนั่งคุย นอนคุย คงต้องเป็นเรื่องของ ดาด้าแล้วล่ะครับ
+1 ให้เป็นกำลังใจ อ่านตามอย่างมัน ๆ 4 ตอนรวด หึ หึ หึ
-
เมื่อไหร่จะได้กันสักทีเนี่ย อิอิ
รอตอนต่อไปครับผม
-
เขิน เฮียรับข้อเสนอเถอะ :-[
+1 ขอบคุณค่ะคุณด้า
-
เอีย ยอมๆหมีไวไวหน่อยเถอะ หมีน้อยยอมยื่นข้อเสนอที่แสนจะเสียเปรียบ
จัดโปรโมชัน ลดกระหน่ำ เหลือแต่ 365 ครั้งเอง แบบนี้อย่าพลาดเชียวนะ
-
ขนาดป่วยยังเจ้าเล่ห์
+1
-
เฮีย หมีไวไว ลดให้ตั้ง 2 วันเชียวนะ
:laugh: :laugh:
-
มารอลุ้นว่าเมื่อไหร่เฮียจะใจอ่อน หรืออ่อนใจเสียที
-
เฮียเอาหน่อยนะ
ลดให้ตั้งสองวันแล้วน้า
^^
-
โอย ไม่ได้เข้ามาแป๊บเดียว
เจ้าไวไวพัฒนาความเจ้าเลห์แบบก้าวกระโดด
ส่วนเฮียขา น่ารักหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ
เหมือนจะรู้ใจตัวเองแล้วมั้ง
ไวไวเดินหน้าเต็มที่เลย เฮียกำลังหวั่นไหว 555
-
น้องหมีไวไวอุตส่าห์ลดให้ตั้งเยอะแล้วน้า
ก็รับๆไปเหอะเฮีย
อิอิ
^^
-
+1 ค่า :mc4:
เพิ่งตามอ่านจนหมด น่ารักมากเลยละค่ะ ไวไวหมีใหญ่ :impress2:
-
## ข้าง...ข้าง...ใจ##
"วายุครับ รู้สึกเหมือนคุณหมอจะอารมณ์ดีนะครับ!!!"
หมอขิมเปิดปากหัวเราะอีกรอบตอนที่ได้ยินคำประชดมาจากปลายสาย คงหงุดหงิดน่าดูที่โดนขัดจังหวะตอนกำลังอ้อนเฮียมัน
"เราก็เหมือนจะหายเร็วนะ นึกว่าจะต้องพกกระเป๋าพยาบาล แล้วไปฉีดยาให้ซักเข็มถ้ายังไม่หาย"
"ไม่ต้อง!! ขอบพระคุณครับ!!" คุณหมอที่อยู่ปลายสายเปิดปากหัวเราะลั่นอีกรอบ นึกหน้าเด็กผู้ชายตัวโต ทำหน้าเหมือนหมีป่วยหงอยเหงาตอนถูกทิ้ง กับตอนที่ได้ยินคำว่า'ฉีดยา'แล้วมันพาลอารมณ์ดีขึ้นมาอีกหลายเท่า
"เรานี่นะ ทีไอ้ตุลน่ากลัวกว่าเข็มตั้งเยอะ ยังไม่เห็นจะขยาดซักนิด" อดแซวเล่นไม่ได้ เพราะได้ยินประโยคสนทนาที่แว่วเข้ามาในสาย ตอนที่สองคนยังกระเง้ากระงอดเรื่องเช็ดตัวให้กัน เป็นที่รู้กันดีว่าคนอย่างไอ้คุณตุลมันเคยยอมใครที่ไหนตั้งแต่สมัยเรียนมาแล้ว ไม่งั้นไม่มีทางรอดปากเหยี่ยวปากกามาจนถึงทุกวันนี้ได้หรอก...สุดท้ายกลายเป็นเสร็จไอ้หมีเด็กไปซะงั้น
"ความใจดีของเฮียนะ ให้ผมรู้คนเดียวก็พอครับ!!" ประกาศกร้าวอย่าง....ชัดเจน!!! ไอ้นิสัยเด็กหวงแสดงความเป็นเจ้าของแบบนี้คงไม่ต้องเอ่ยปากถาม...ว่าไอ้เด็กนี่มันคิดอะไรยังไง
"คร้าบ ๆ พี่เองก็ไม่คิดจะเสี่ยงตายไปล่วงรู้..." เดาเอาว่าไอ้เด็กโย่งมันต้องกำลังทำหน้าบูดอยู่แน่ ๆ เหมือนตอนที่รู้ว่าเฮียมันกลับบ้านไปก่อน หน้าตาหาเรื่องไม่เอาใครหน้าไหนเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
"แล้วคุณหมอโทรมา....มีอะไรล่ะครับ!!?" ไอ้เด็กโย่งเอ่ยถามเสียงแข็ง..คงเป็นเพราะไปแหย่มันเรื่องไอ้คุณเฮีย ..ก่อนจะเสียงานเสียการไอ้หมอขิมคนนี้คงจะต้องเข้าเรื่องเสียแล้ว
"เรียกว่าพี่ขิมก็ได้ มีอะไรอยากให้ช่วยหน่อย คือว่าเพื่อนของเรานะ เค้ามาลืมของเอาไว้นะซิ"
หมอขิมหยิบสมุดสเก็ตแบบเล่มไม่ใหญ่นักที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาเปิดดูอีกรอบ รอยยิ้มอารมณ์ดียังคงประดับอยู่บนใบหน้า ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าเจ้าของลายเซ็นตรงขอบกระดาษเป็นของใคร แต่อย่างน้อยก็พอจะมีเหตุให้โทรตามได้และมันจะเป็นการมีพิรุธมาก หากไปขอสิ่งที่ต้องการจากไอ้คุณเพื่อนจอมเขี้ยว มันคงได้ซักประวัติความเป็นมาตั้งแต่สมัยอยุธยาไปยันสุโขทัย(เว่อร์ไปมาก)
"ลืมของ!!? ของใครล่ะครับพี่ขิม" เสียงปลายสายถามกลับมาอย่างสงสัย
"อืม..พี่ก็ไม่แน่ใจ เลยถือวิสาสะเปิดดู ก็เจอแต่ลายเซ็นที่ขึ้นต้นด้วยตัวเอ..."
"อ้อ.......ของไอ้ชายเอิง!!" ยังพูดถึงหลักฐานที่มีอยู่ไม่ทันจบประโยคดี ไอ้เจ้าเด็กโย่งมันก็ลากเสียงยาวในลำคอ ก่อนจะเฉลยชื่อเจ้าของสมุด ที่ทำให้คุณหมอที่รอฟังอมยิ้มจนแก้มแทบปริ
"คนที่ผมยาว ๆ ใช่ไหม!!?" ต้องแกล้งทำเป็นซื่อไปก่อน กลัวว่าไอ้เด็กโย่งมันจะจับได้ว่าแท้ที่จริงแล้ว...คนทางนี้กำลังดีใจจนเนื้อเต้นแค่ไหน
"ใช่ครับ...ว่าแต่...." ปลายสายทำเป็นลากเสียงยาว แล้วก็ปล่อยเงียบ.... ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะชวนสยอง เสียงหัวเราะร้ายกาจที่เหมือนเคยได้ยินมาจากที่ไหนซักแห่ง...ไอ้เสียง'หึ หึ'แบบนั้น
"น้องวายุ...เป็นอะไร..รึป่าวครับ..." กลายเป็นหมอขิมที่ทนไม่ไหวเองจนต้องเอ่ยถาม เมื่อไอ้เด็กโย่งมันเล่นบนเงียบหลังจากที่ส่งเสียงหัวเราะชวนสยองเมื่อกี้
"ดูเหมือนพี่ขิมจะสนใจสมุดวาดของไอ้หนุ่มผมยาวนั่นจังเลยนะครับ แบบว่า...ถึงขั้นต้องโทรมาถาม ทั้งที่จริงทิ้งไปก็ได้"
เวร!!! อุตส่าห์ระวังไอ้เพื่อนตุลแทบตาย ดันมาเจอกระดูกชิ้นใหญ่กว่าซะงั้น ลืมคิดไปว่าไอ้เด็กวายุมันเป็นคนที่สามารถและหาญกล้าเข้าไปแหย่หนวดไอ้ตุลจอมโหดได้ เพราะงั้นวิทยายุทธต้องไม่ธรรมดา อาจถึงขั้นเซียนทั้งที่อายุยังน้อยกว่าด้วยซ้ำ กลายเป็นคุณหมอผู้รู้มากและมั่นใจในตัวเองสุด ๆ ทางนี้ที่เป็นฝ่ายอ่อนใจเสียเอง
"ครับ...จะว่าอย่างงั้นก็ได้ พี่ก็แค่...กำลังตกหลุมข้าง ๆ เราล่ะมั้ง" หมอขิมพูดเปรยออกมาปนกับเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ในเมื่อโดนรู้ทันก็ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมใดๆอีก
"ลำบากนะครับนั่นนะ" อีกฝ่ายก็ตอบกลับมาเหมือนจะล้อเลียนอย่างรู้ทัน ...ฉลาด!! คือคำนิยามที่คุณหมอขิมอยากจะเอ่ยปากชมคู่สนทนาของตัวเอง
"ก็อาจจะใช่...แต่คงไม่ต่างจากของเราเท่าไหร่หรอก แล้วว่าไง..จะช่วยพี่หมอคนนี้ซักหน่อยได้ไหมล่ะ" หมอขิมรุกต่อแบบตรง ๆ ไม่อ้อมค้อมให้ไกลอีกต่อไป
"ก็พอจะช่วยเท่าที่ได้ แต่อีกฝ่ายมันก็เพื่อนผมนะครับ"
"พี่รู้...ไม่ทำเล่น ๆ หรอก" คำยืนยันจากปากคุณหมอทำเอาทางนี้อดคลี่ยิ้มกับตัวเองไม่ได้ นึกถึงตอนที่พยายามเข้าใกล้ไอ้คุณเฮียแทบตาย แล้วในที่สุดวันนี้ก็สำเร็จ..ความสุขที่ตัวเองได้รับก็อยากจะยื่นแบ่งปันให้คนข้างๆ บ้าง แต่...ก็ต้องอยู่ภายใต้กฎที่ตัวเองตั้งเอาไว้ ว่าจะต้องไม่ฝืนใจใคร..
"แล้ว..ถ้ามันไม่เล่นด้วย..?"
"ขอให้ได้ลองพยายามก่อน น้องวายุว่าไงล่ะ..?" หมอขิมถามกลับทันทีโดยไม่ต้องรอคิด ขอเพียงได้ลองพยายามดีกว่าจะปล่อยให้โอกาสมันหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา แล้วมารู้เอาทีหลังตอนที่สายไปคงช่วยอะไรไม่ได้แล้วตอนนั้น
"อืม...ถ้าพี่ขิมอยากลอง แต่...ผมจะเข้าข้างเพื่อนนะบอกไว้ก่อน"
"ครับ ๆ พี่เข้าใจ" ณ ตอนนี้อะไรก็ได้เพียงขอแค่ได้สานสัมพันธ์ ไอ้คุณหมอขิมรับปากและตั้งใจทำจริงทุกอย่าง
"แล้วก็...มีข้อแลกเปลี่ยนอีกอย่าง...พี่ก็ต้องช่วยอะไรผมบ้าง...แค่นิดเดียวเท่านั้นล่ะครับ"
"อะไรล่ะ!!? ว่ามาได้เลย.."
หมอขิมกดวางโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี เหลือบมองตัวเลขทั้ง 10 ตัวที่อยู่ในกระดาษโน๊ตราวกับว่ามันคือเลขของสลากที่ถูกรางวัลที่หนึ่ง แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันตอนที่ตกปากรับคำข้อแลกเปลี่ยนแบบแปลก ๆ ของไอ้เจ้าเด็กโย่งไปเมื่อกี้ 'ถ้าเฮียถามว่าคุยอะไรกัน ช่วยบอกไปทีว่า..ความลับ!!' แปลกไหมล่ะ..!!? แต่พอลองมานั่งคิดอีกทีคงเพราะไอ้เด็กฉลาดนั้นมันกำลังวางแผนอะไรเอาไว้มากกว่า งานนี้ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดี..สงสัยคงต้องรอดูผลอย่างเดียวซะล่ะมั้ง!!
.
.
.
"เอิง!! โทรศัพท์ดังนะ" เสียงน้องสาวฝาแฝดนามว่า'เอย'ตะโกนเรียกมาจากข้างล่าง ทำเอาคนที่กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ ตามประสาเด็กอารมณ์ศิลป์สะดุ้ง กว่าจะขยับตัวหลุดจากขอบหน้าต่างของห้อง ก็ได้ยินเสียงตะโกนอีกหลายครั้งจนสำเนียงธรรมดากลายเป็นตะคอก..น้องหรือแม่ก็ไม่รู้!!
"เบอร์ใครวะ!!?" ด้วยความที่ไม่ขึ้นชื่อสายโทรเข้าที่หน้าจอ ชายเอิงก็เลยยืนขมวดคิ้วอยู่นานสองนานกว่าจะตัดสินใจกดรับ
"สวัสดีครับ...!!?" รู้สึกว่าปลายสายจะเงียบไปซักพัก ก่อนที่จะได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจ...
"เอ่อ..!! โทษนะครับ นั่นใช่น้องเอิงเด็กศิลป์รึเปล่าครับ"
=======================
บทเกริ่นนำบทที่ 2 ของคู่นี้
ดูเหมือนพี่หมอขิมจะถูกใจใครหลายคนแถวนี้
แต่ไม่รู้ว่า...จะถูกใจใครบางคนหรือป่าว
แล้วไอ้หมีมันจะช่วยใครทางไหนต้องมาคอยติดตามดูอีกที :o8:
:กอด1: กอดทุกคนในวันหยุดยาวอีกแล้ว..อิจฉาวุ้ย!! :sad4:
-
คู่นี้ก็ดี คู่โน้นก็ชอบ สนุกมากครับ
-
คุณพี่หมอ โดนเด็กจับได้ซะงั้น
หมีไวไวเหนือชั้นจริงๆ
แอบลุ้นคู่นี้ด้วย คุณหมอสุดมั่นจะชนะใจหนุ่มสุดติสได้ไง
แต่ที่แน่ๆ เจ้าไวไววางแผนอะไรไว้อีกล่ะเนี่ย
ปล. หยุดยาวที่ไม่ได้หยุดอีกแล้ว
ปล. 2 หมอชื่อสระอินๆ มินๆเนี่ย กระแทกกระดองใจเป็นบ้าเลยอ่ะด้า :sad4:
-
น้องเอิงมีแฝดด้วยเหรอเนี่ย หมอขิมกะเจ้าไวไวพอคุยกันแบบนี้เหมือนจเจ้าเหล่พอๆกันเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ
อารมณ์ขี้อ้อนน่ารักๆหายหมด ไม่รู้จะสงสารเฮียดีใหม ว่าแต่พี่หมอเริ่มรุกเร็วแล้ว สู้ๆนะคะ
แต่ว่าคนอ่านเข้าข้างเอิงอ่ะ ถ้าทำให้เอิงเสียใจก็นะ เหอๆ
ขอบคุณไรเตอร์มากมาย ว่าแต่หยุดยาวเนี่ยถ้าไม่ไปใหม มาอัพทุกวันได้ป่าวคะ ฮ่าๆๆๆ
:pig4:
-
+1
สนุกครับ
:call: :call: :call:
-
5555 พี่หมอขิงสู้ๆ
-
ลุ้นคู่หมอขิมอีกคู่ คงน่ารักไม่แพ้คู่เอกเนอะ
-
ชอบทั้ง 2 คู่เลย ท่าทางจะลงเอยยากทั้ง 2 คู่เลยอ่ะ หมีไวไวกะหมอขิม คงต้องผนึกกำลังกันแน่ๆ
-
ได้ลุ้นอีกคู่
ท่าทางจะยากพอกัน
-
คู่นี้ก็น่าลุ้น
สรุปน่ารักกันทุกคู่
-
ไอ้หมีนี้มาร้ายจริงๆ
-
ได้พันธมิตรใหม่...เจ้าหมีใหญ่ร้ายลึก
+1
-
:L1:
-
^^
-
ช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกัน แบ่งปันความสุขในการมีคนข้างใจ
หมอขิมรู้ช้านะเนี่ย ก็ถ้าน้องหมีไม่ร้าย จะเข้าไปอยู่ข้างใจเฮียได้รึ
เฮียก็ไม่ธรรมดาขนาดนั้น ยังแพ้ทาง แ้พ้ใจน้องหมีตลอดเลย :-[
บวกไปอีก 1 แต้ม สำหรับตอนขัดดอกเล็กๆแต่น่ารักจ้า
-
:z2: เอาใจช่วยหมอแล้วกัน เผื่อจะมีความสุขอย่างเค้าบ้าง :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
ชอบ
-
มาตามลุ้นคู่น้องเอิง กับ พี่หมอ อันนี้ดูท่าจะน่ารักอีกคู่ พี่หมอสู้ๆ o18
-
สู้ๆๆนะคะหมอขิม
-
ไวไวเจ้าเล่ห์เหมือนกันนะเนี่ย
-
ลุ้นให้กับทั้งสองคู่เลยนะ
-
คุณหมอรุกแล้ววววววววววววว
>.<
-
ลุ้นพี่หมอขิมน่าดูเลยเรา
อยากเห็นหมอขิมจีบเอิงท่าจะหวานแฮะ
น้องเอิงจะตกหลุมเมื่อไหร่หนอ
ท่าทางจะน่ารักไม่แพ้กัน
-
หมอขิมสู้ๆนะ มีกองเชียร์มากมายที่รอดูความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่ :man1:
-
อิอิ.......ไวไว จะเป็นพ่อสื่อเหรอเนี่ย.. :laugh:
-
พี่หมอขิม....
ออกตัวแรงนะน่ะ..555
รอดูว่าแผนการจะเด็ดดวงเหมือนหมีไวไวหรือเปล่า...กร้ากก
-
:กอด1: :impress2: :haun4:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
รอขัดดอก 3 เจ้าค่ะ ฮ่าๆๆ
-
น่ารักทั้งสองคู่เลยอ่ะ (ไร้เตอร์ก้อน่ารักด้วย ขยันอัพทั้งที่งานเยอะ ยกนิ้วให้เรย^^)
-
มีหลายๆคู่ ดีค่ะ ชอบๆๆๆ
-
หมีไวไว เจ้าเล่ห์นักนะ :-[
แต่ก็รักนะจ๊ะ
ลุ้นคู่พี่หมอ
:กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กลับมาแล้วน้า มารายงานตัวก่อน
เดี๋ยวไปนั่งหื้อพี่กิมสิงร่างแป๊บ งุงิ (ไม่เจอกะเหรี่ยงเป็นเกยเรยเอย ชะเอิงเงยยยยยยย)
-
หมอขิม จะชัดเจนไปไหน 5555 จะจีบเด็กก็เงี้ย
อิไวไว ทีตัวเองละรุกเอารุกเอา ทีหมอขิมให้ช่วย ละ ทำกั๊ก
เดี๋ยวกรรมตามหนองนะ 5555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กลับมาแล้วน้า มารายงานตัวก่อน
เดี๋ยวไปนั่งหื้อพี่กิมสิงร่างแป๊บ งุงิ (ไม่เจอกะเหรี่ยงเป็นเกยเรยเอย ชะเอิงเงยยยยยยย)
ฮามากกกกค่ะพี่นุ่น ส่องหาเกย์กะเหรี่ยงเนี่ย 5555
-
ขอบคุณนะคะ ดาด้า บ่นเหมือนตัวเองไม่ได้หยุดยาว นี่พึ่งกลับมาปั่นงานหัวกระจายเลย คุคุคุ ลูกหมีน่ารัก ตอนนี้มาสั้นผิดวิสัยเเล้ว หมอขิมจะทำยัง เเล้วลูกหมีวางเเผนอะไร อยากรู้อะ มานะ รออยู่ วันนี้ +1 ไปก่อน ละกัน
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย
ชอบเฮียกับน้องหมี 555
+1 นะคะ
-
บทที่ 19
"ไงวะ!! หายง่อยแล้วรึไอ้วา" คำทักแรกที่ออกมาจากปากคุณเพื่อนสุดเลิฟทันทีที่เจอหน้ากันที่มหาลัย...รู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงเป็นใย...(ตรงไหนเหอะ!!?)
"ยังไม่หายดี แต่ก็โดดเตะก้านคอคนได้ล่ะวะ" ไอ้ชายเอิงวิ่งไปแอบหลังหญิงหยกทันทีที่ได้ยิน..มันคิดว่าไอ้วายุคนนี้จะไม่กล้าทำซินะ หึหึ!! ก็ไม่กล้าจริงแหละ..
"พวกเรามีข่าวดีจะบอกด้วย ในโอกาสที่แกหายป่วย..." วายุยื่นมือไปรับแผ่นกระดาษขนาด a4 ที่หญิงหยกยื่นมาให้อย่างแปลกใจ มันเป็นใบสมัครร่วมโครงการอะไรซักอย่าง ที่ใส่รายละเอียดของนักศึกษาวายุ ลงไปแล้วเรียบร้อย..เหลือก็แค่เซ็นชื่อลงไปเท่านั้น
"ออกค่าย!!?..ได้ไง!!?" ความหมายตามจริงก็คือไอ้วายุคนนี้จะไปออกค่ายได้ยังไง ในเมื่อมีงานพิเศษต้องทำ วันหยุดอยู่บ้านยังแทบจะไม่มีแล้วนี่แม่เจ้า!! ออกค่าย 3 วัน จะไม่ได้กลับบ้านตั้ง 3 วัน ไอ้ไวไวคงได้ขาดใจตายที่ไม่ได้เจอหน้าเฮียแน่ๆ
"ไอ้ชายเอิงมันโทรไปขออนุญาตพี่ตุลให้แล้วเมื่อกี้ไม่ต้องห่วง" โห่..ดูพวกมัน!! เล่นทำงานกันเป็นทีม แล้วดูดิ!! ดันโทรไปถามเฮียแล้วไม่ถามตูข้าซักคำ เฮียก็เหอะ..อนุญาตเร็วมากอ่ะ ไอ้ไวไวยังไม่รู้ตัวซักนิด
"เดี๋ยวนะ!!...ทำไมไอ้เอิงมีเบอร์เฮียอ่ะ!!" ปากกาที่รับมาจากมือเพื่อนไม้ และกำลังจะจรดลงบนกระดาษสมัครไปค่ายโดยไม่มีข้อโต้แย้ง แต่วายุก็ดันฉุกใจคิดขึ้นมาได้หันไปมองหน้าไอ้คุณชายที่กำลังยิ้มกวนไส้อยู่ข้างหลังหญิงหยก
"ไอ้นี่!!ทำเป็นหวง!! พี่ตุลให้มาเองเว้ย" ไอ้เอิงส่งรอยยิ้มกวนประสาทพร้อมกับยักคิ้วให้อีกที...ไปแอบให้เบอร์กันตอนไหน!!! ทำไมไอ้ไวไวไม่รู้เรื่องงงงงงง...เฮียยยยยยย!!! กลับไปค่อยซักฟอก..ซักหลายๆฟอด
ใจหนึ่งก็อยากไปร่วมกิจกรรมกับเพื่อนๆ แต่ก็ยังลังเลอยู่อีกหน่อย แล้วอีกอย่างในตอนท้ายของเอกสารยังไงก็ต้องให้ผู้ปกครองเซ็นอนุญาตอีกรอบอยู่ดี วายุกลอกตาไปมาเหมือนคนที่กำลังครุ่นคิดอย่างหนัก ก่อนจะพับเจ้ากระดาษตัวปัญหาเก็บใส่กระเป๋าทั้งที่ยังไม่ได้เขียนอะไรลงไป
"อ้าว!! จะไม่ไปเหรอ..?" สาบานได้ว่านั่น..คือประโยคคำถามจากไอ้คุณเพื่อนไม้ ไม่ใช่คำข่มขู่..ล่ะมั้ง!!?
"เก็บเอาไปให้เฮียเซ็นอนุญาต ยังไงก็ต้องส่งพรุ่งนี้อยู่ดี" ต้องใช้เหตุผลเข้าไว้ไอ้วายุ เพราะไอ้พวกนี้มันเล่นทำงานกันเป็นทีมต่อให้เป็นคนป่วยมันก็ไม่มีล่ะเว้นกันหรอก
"อ้าว!! ได้เวลาเรียนวิชาต่อไปแล้วนี่หว่า ไปเถอะเดี๋ยวโดนอาจารย์เขม่นเอา" ไอ้เอิงยกนาฬิกาขึ้นมาดู ก่อนจะพูดตัดบทเปลี่ยนเรื่องให้อย่างเนียนๆ
ปล่อยให้ไอ้คุณป๋ากับหญิงหยกเดินเกี่ยงกันถือของนำไปก่อน ส่วนวายุเหลือบมองเพื่อนอีกคนที่เหลือเหมือนยังมีอะไรอยากถาม แต่ต้องดูทีท่ามันก่อนว่ามันจะกวนประสาทอีกรึป่าว ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากถามสายตาก็เหลือบไปเห็นสมุดสสเกตซ์แบบเล่มเล็กของมันที่เคยถือประจำ ...ไอ้พี่ขิมนี่รวดเร็วได้ดั่งใจจริงๆวุ้ย!!
"เออ!! ได้ข่าวว่าไปลืมของอะไรไว้ที่โรงพยาบาลเหรอวะ พอดีพี่ขิมโทรมาถามอ่ะ" ปกติจะต้องเห็นว่าไอ้คุณชายมันจะต้องหันมายิ้มมุมปากทำท่ากวนประสาทใส่ แต่คราวนี้ไหงมันขมวดคิ้วแล้วหันขวับมามองอย่างเร็ว แถมยังทำสีหน้าแบบว่าเดาไม่ถูกว่ากำลังคิดอะไร
"พี่ขิมไหน...!!?" คราวนี้เป็นวายุที่ขมวดคิ้วเข้าหากันบ้าง หรือจะจำสมุดผิดเล่ม แล้วไอ้คุณพี่หมอนั่นยังไม่ได้รุกเร็วอย่างที่คิด
"ก็คุณหมอคนที่เจอกันที่โรงพยาบาลวันนั้นไง"
"อ้อ!!..อืม!! คุณหมอเค้าเอามาคืนให้ พอดีว่าเพิ่งจะรู้ว่าอยู่หมู่บ้านใกล้ๆกัน" โห่..โลกช่างกลมเสียจริง ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าโชคดีของพี่หมอขิม หรือโชคร้ายของไอ้ชายเอิงกันแน่ เห็นมันทำท่าไม่รู้สึกอะไรแบบนี้แล้วก็ชักจะเห็นใจนิดๆแฮะ
"พี่ขิมเค้าเป็นคนดีเนอะ ยังอุตส่าห์เอามาคืนให้" วายุลองแกล้งแหย่ดู ไอ้คุณชายหันมายิ้มให้แวบหนึ่ง ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองทางอย่างเดิม
"คงไม่เท่าพี่ตุลหรอกมั้ง ทั้งหน้าตาดี พูดก็เพราะ ใจดีอีกต่างหาก"
"เฮ้ย!!! ไม่ได้นะโว้ย คนนี้อ่ะ...!!" รอยยิ้มกวนประสาทที่คุ้นเคยปรากฏบนใบหน้าไอ้คุณชายเอิง ก่อนที่มันจะเปิดปากหัวเราะออกมาจนตัวงอ แล้วไอ้วายุก็เพิ่งจะรู้ว่าดันไปหลงกลมันเข้า
"โธ่!! ไอ้ขี้หวง!! พี่เค้ารู้ตัวรึยังหรอก ทำมาเป็นหวงก้างลับหลังกับเพื่อน ระวังจะโดนคนอื่นคาบไปกิน!!" กรรม!! ความแตกตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนไหนกันวะเนี้ยะ เผลอแสดงตัวออกไปตั้งแต่ตอนไหนทำไมไม่เห็นจะรู้ตัวเลยวะ
"ระ..รู้กันแล้วเหรอ..ทุกคนเลยป่ะ" เมื่อเห็นไอ้ชายเอิงพยักหน้ายืนยันอีกรอบ วายุก็แทบลมจับเข่าอ่อนจนทรุดลงไปนั่ง ...ไม่ใช่อะไร กลัวว่าพวกมันจะรับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้ ทั้งที่เพิ่งจะได้เป็นเพื่อนกันไม่นานกลัวว่าจะมองหน้ากันไม่ติด
"ไอ้พวกนั้นน่ะ มันไม่แย่ขนาดเลิกคบเพื่อนได้ด้วยเรื่องแค่นี้หรอก อย่างไอ้หยกก็คงหงุงหงิงไปตามเรื่องที่พี่ตุลมีเจ้าของแล้วก็แค่นั้น" คนพูดยักไหล่พูดล้อเล่นเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา พร้อมกับเอื้อมมือมาตบไหล่ เพราะเท่าที่รู้กันดีว่าไอ้คุณเฮียเปรียบเหมือนชายหนุ่มในฝันของไอ้หยก ก็นะ..เฮียของไอ้ไวไวซะอย่าง ไม่งั้นจะต้องคอยตามหวงแบบนี้รึ
"ขอบใจนะ ที่ยอมเข้าใจ" ความสัมพันธ์แบบนี้ จะหวังอะไรได้อีกนอกจากมีคนเข้าใจ แม้ว่าสังคมใหญ่จะไม่ยอมรับ แต่ขอแค่เพื่อนและครอบครัวที่รักยอมเข้าใจ เพียงแค่นั้นก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว เพราะความสุขในวันข้างหน้าก็สุดแท้แต่สองคน
"เออ!! เพื่อนกันนี่หว่า คิดอะไรมากมายวะ" ไอ้ชายเอิงตบหลังเหมือนจะให้กำลังใจสองสามที สงสัยจะซึมซับนิสัยมือไม้หนักมาจากไอ้หยกแหงๆ ตบมาแต่ล่ะทีเล่นเอาจุก ส่วนรอยยิ้มกวนๆตอนหลังที่มันส่งมาให้ยากจะหาความหมายได้ คิดไปก็ปวดหัว...ใครได้มันไปเป็นแฟนคงต้องปวดกบาลตายเข้าซักวัน
.
.
.
นายตุลเหลือบมองกระดาษที่ถูกยื่นมาตรงหน้าก่อนจะรับมาถือไว้อย่างแปลกใจ แทนที่จะเป็นเอกสารสำคัญที่นักศึกษาทำงานพิเศษเอามาให้เซ็นเหมือนเคย แต่พอลองไล่สายตาอ่านกลับเป็นเอกสารออกค่ายที่เพื่อนของไอ้ไวไวโทรมาขออนุญาตแต่เช้า ส่วนเจ้าตัวมันกำลังนั่งหน้าหงิกเหมือนไปโกรธใครมาซักชาติ
รู้สึกเหมือนมีพวกรับจ้างทวงหนี้ตัวโตๆมานั่งจ้องหน้า เพียงแต่ไม่ได้ใส่แว่นตาดำและไม่ได้ทำหน้าโหด แต่ทำหน้าเหมือนน้องหมีที่อยู่ในกรง กำลังเรียกให้คนที่ผ่านไปมาโยนอาหารไปให้ แทนที่จะกลัวกลับอมยิ้มออกมาซะอย่างงั้น..นี่ล่ะมั้งสาเหตุที่อยู่กับไอ้หมีใหญ่แล้วไม่เคยจะเบื่อเลยซักครั้ง
"จะให้เซ็นตรงไหนล่ะ" แกล้งถามไปแบบนั้นเอง ทั้งที่เห็นอยู่แล้วว่าช่องสำหรับผู้ปกครองยังคงว่างอยู่ พอเห็นหน้าตาแบบนั้นก็เกิดอาการอยากแกล้งต่อขึ้นมา
"เฮียอ่ะ ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ จะไม่ได้เจอหน้าตั้ง 3 วันนะ" ไอ้ไวไวทำเสียงหงุดหงิด เลื่อนเก้าอี้แล้วหย่อนตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม ก่อนจะเอาแขนวางพาดกับโต๊ะแล้วเอาคางวางลงไป ส่งสายตาอ้อนๆมาให้
"ก็แค่ 3 วัน ไปเถอะ...เวลาทำกิจกรรมกับเพื่อนๆก็มีแค่ช่วงเรียนนี่แหละ" เพราะเดี๋ยวอีกหน่อยพอเรียนจบก็ต้องต่างคนต่างทำงาน รับผิดชอบในหน้าที่ของแต่ละคน เวลาว่างก็ไม่ตรงกันอีก แต่แทนที่มันจะฟัง....
"ผมนะ..แค่ชั่วโมงเดียวก็ทนไม่ไหวแล้ว คิดถึงเฮียจะแย่..." คำพูดตรงๆแบบไม่มีอ้อมค้อมเหมือนเคย ทั้งที่น่าจะชินแล้วแท้ๆ แต่ภูมิคุ้มกันกลับไม่ทำงานซะอย่างงั้น เล่นเอาใจเต้นไม่เป็นจังหวะกันเลยทีเดียว นายตุลจำต้องแสร้งขยับแว่นแล้วเบือนหน้าไปมองทางอื่นแทน ไม่งั้นคงได้เขินตายกับคำพูดเลี่ยนๆของไอ้หมีมัน
"ฟุ้งซ่าน!! ถ้าเทอมนี้เกรดตกโดนแน่" นายตุลต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง แต่แทนที่มันจะมีแววสลดไอ้หมีไวไวมันกลับผงกหัวขึ้นมาจากโต๊ะแล้วฉีกยิ้มกว้าง
"แล้วถ้าเกรดไม่ตกล่ะ ผมจะได้รางวัลป่ะ!!"
โป๊ก!!
"โอ๊ย!! ก็เฮียอ่ะ..เริ่มก่อน ยังมาตีผมอีก..ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะขออะไร.." เสียงบ่นหงุงหงิงไม่ให้คนที่นั่งอยู่อีกฟากโต๊ะได้ยิน ไม่กล้าเล่นมากเพราะที่นี่ไม่ใช่บ้าน กลัวว่าหลุดภาพไม่เหมาะสมขึ้นมาอาจจะกระทบถึงงานได้
"ทำมาปากดี ทำให้มันได้ก่อนเถอะ" ถ้าเป็นเมื่อก่อน นายตุลคนนี้อาจจะตกปากรับคำไปแล้ว ถ้า...ไอ้ไวไวมันไม่ใช่หมีเจ้าเล่ห์ที่ชอบกะล่อนไปเรื่อย
"ไอ้ไวไวของเฮีย ไม่ใช่กระจอกนะขอบอก" ไอ้หมีใหญ่ทำเป็นยืดยกมือกอดอกตัวเองแล้วยักคิ้วมาให้ ทำเอาคนมองอดยิ้มแล้วส่ายหัวไปมากับตัวเอง..อดขำกับท่าทีแบบนี้ไม่ได้ซักที ก่อนจะก้มหน้าลงไปเซ็นชื่อในช่องผู้ปกครอง แล้วส่งกระดาษคืน
"เป็นแค่ไอ้ไวไวแท้ๆ ทำมาคุย" โดนว่าแทนที่มันจะสลดมันกลับยิ้มกวนประสาทแทน
"เฮียก็ยอมรับแล้วดิ ว่าผมเป็นของเฮียอ่ะ!! ฮ่าๆ" อ้าวเวร!!! ดันเดินไปเหยียบกับดักไอ้หมีมันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ไม่เห็นจะรู้ตัวเลยเว้ย!! อาการร้อนวูบไปทั้งหน้าแบบนี้จะให้ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์มันรู้ไม่ได้เด็ดขาด
"รู้แล้วก็หัดเชื่อฟังคำสั่งด้วยซิ ไอ้หมีดื้อ!!" วายุกระโดดหลบแฟ้มอันเดิมที่ทำท่าจะฟาดลงมาที่กบาลตัวเองอีกรอบด้วยใบหน้ายิ้มแป้น แม้จะไม่ใช่คำบอกรักที่อยากได้ยินที่สุดในโลกแต่ถ้าเป็นเฮีย..แค่ไม่ปฏิเสธก็ดีมากมายสำหรับหัวใจดวงน้อยๆของไอ้ไวไวคนนี้แล้ว
"ผมก็เชื่อเฮียมาตลอดอ่ะ..เฮียนั่นแหละ...น่าจะเชื่อที่ผมบอกบ้าง" ใจก็อยากจะเชื่ออยู่หรอก เพราะแอบใจอ่อนตอนที่ได้ยินประโยคที่ไอ้หมีมันพูด แต่พอหันไปมองแววตาเจ้าเล่ห์กะล่อนของมันเข้าเหอะ
"ใครมันจะไปเชื่อ ไอ้กะล่อน!!" ขืนลองเชื่อมันซิ...คงได้ถึงขั้นหมดเนื้อหมดตัวแน่ล่ะคราวนี้
วายุยืนหัวเราะชอบใจทั้งที่โดนด่าแต่ก็ยังมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปตามอารมณ์ของคนตรงหน้า ถ้าเป็นที่บ้านล่ะก็..คงได้เข้าไปต้อนให้จนมุมแล้วเอาคืนไอ้สามพันกว่าวันที่ยังติดค้างเอาไว้ที่แก้มซักฟอดสองฟอด ต้องอดใจไว้ก่อน..ไม่งั้นอาจจะโดนโกรธเข้าจริงๆ แล้วก็คงได้ง้อกันยาว
"ผมไปทำงานล่ะครับ เจอกันที่บ้านนะเฮีย" ไอ้หมีกะล่อนที่โดดไปยืนอยู่หน้าประตูทำท่าส่งจูบมาให้ได้น่าหมั่นไส้จนอยากจะหาอะไรปาหัวมันแก้เครียด แต่ก็นึกอะไรขึ้นมาได้..
"มีธุระที่ไหนต่อรึไง หรือว่าโดนใช้ไปส่งของ" คำตอบที่ได้รับเป็นการส่ายหน้า
"เฮียขี้ลืมอีกแล้ว วันนี้ต้องซื้อของเข้าบ้าน ผมหยิบเงินในลิ้นชักที่บ้านมา..เฮียไม่รู้ตัวเลยเหรอ" โดนเด็กย้อนเข้าให้จนได้...เจ้าของบ้านเลยได้แต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ
"ไปรออยู่ที่เดิม เดี๋ยววนไปรับจะได้กลับด้วยกัน" แม้ว่าปลายเสียงของคำสั่งที่ได้ยินจะฟังดูเหมือนเบื่อหน่าย แต่ไอ้คนที่ยืนฟังก็หาได้สนใจไม่..ใจมันอยากจะพุ่งเข้าใส่เฮียมันใจจะขาด ขนาดว่าเผลอขยำมุมกระดาษที่ตัวเองถือจนเป็นรอยยับ
"แต่...เฮียทำงานมาทั้งวัน น่าจะกลับไปพัก..." ลองแกล้งหยั่งเชิงไปแบบนั้น แต่ส่งสายตาอ้อนสุดฤทธิ์
“เหรอ..เอางั้นก็ได้” อ้าว!!!....ซะงั้นล่ะไอ้คุณฮีย เข้าใจอะไรง่ายไปไหม...ไอ้ไวไวมันแกล้งพูดไปแบบนั้นเองคร้าบบบบบ
“โห่...ไม่ง้อกันซักนิดเลยเหรอ ใจดำชะมัด” เสียงกระเง้ากระงอดที่ได้ยินทำเอาคนฟังแทบจะหลุดขำก๊ากออกมา ก็มันดันทำวางมาดหยิ่งไม่เข้าท่า ไอ้เราก็จัดให้ตามสนองผิดตรงไหน...ทีนี้ทำมางอน ไอ้หมีใหญ่ใจน้อยเอ๊ย!!
“ก็ตามใจ!! อยากกลับด้วยกันหรือเปล่าล่ะ” นายตุลทำเป็นยักไหล่เหมือนไม่สนใจ แต่ที่จริงแล้วกำลังกลั้นหัวเราะไอ้หมีไวไวสุดกำลัง
“เฮียอ่ะ!!” ไอ้คุณเฮียนะ..ทั้งๆที่รู้คำตอบก็ยังแกล้งไอ้ไวไวผู้น่าสงสารอีกเหอะ
ยังไม่ทันจะได้หาเรื่องเอาคืน สายตาก็เหลือบไปเห็นตรงช่องกระจกของประตูว่ากำลังมีบุคคลที่ทุกคนต่างเรียกกันว่าบอสกำลังเดินมาทางนี้ วายุก็เลยกลายเป็นระบบอัตโนมัติเปิดประตูให้ก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้ยกมือเคาะประตูเสียด้วยซ้ำ
“อ้าว...มาอยู่นี่เอง แล้วทำไมหน้าตาเป็นแบบนั้น!!?” ด้วยความที่สนิทสนมกันตามประสาผู้ชาย พอคุณบอสพิชหันมาเห็นหน้าคนเปิดประตูก็เลยต้องทักอย่างช่วยไม่ได้..ดันทำหน้าหงิกหงอยเหมือนหมีป่วยซะขนาดนั้น
“เฮียแกล้งผมอ่ะพี่พิช” นายตุลถลึงตามองไอ้เด็กปากมากช่างฟ้อง แต่ไอ้คุณเพื่อนมันกลับเหลือบมองหน้าคนในห้องทั้งสองสลับกันไปมา ก่อนจะหัวเราะลั่นห้องอย่างชอบใจ
“โทษทีไอ้น้อง เรื่องครอบครัว...เค้าห้ามยุ่งว่ะครับ” ไอ้ไวไวทำหน้าหงิกกว่าเดิมเมื่อหาคนมาเข้าข้างตัวเองไม่ได้ ยิ่งเห็นไอ้คุณเฮียยักคิ้วมาให้มันก็ยิ่งทำงอน
“กลับไปทำงานทำการได้แล้วไป มายืนทำหน้าหงอยอยู่ได้” นายตุลแกล้งโบกมือไล่ทั้งที่ยังอมยิ้มชอบใจ คราวนี้เหมือนได้เอาคืนไอ้หมีมันบ้าง หลังจากที่เสียดุลมาแล้วหลายครั้ง
ประตูห้องทำงานถูกกระชากเปิดออก เพราะไอ้คนที่เดินออกไปมันกำลังงอนตุ๊บป่อง ซึ่งดูเหมือนจะไม่เข้ากับหน้าตาซักนิด มองยังไงก็ง้อไม่ลงทำได้แค่นั่งหัวเราะตามหลัง
“สนุกๆ แกล้งน้องมันได้ ทำมามีความสุข ระวังจะโดนเอาคืน!!” ไอ้คุณบอสหันมามองเพื่อนตัวเองที่กำลังนั่งหัวเราะตัวงอด้วยหางตา พอเห็นเพื่อนที่เคยมีแต่มาดเฉยชาหัวเราะออกมาได้ก็ดีใจด้วย แต่พอนึกภาพตอนที่มันโดนเอาคืน พาลจะขำด้วยไม่ออก
“คนอย่างไอ้ตุลไม่เคยกลัวโว้ย!!”
“เออ!! ให้มันจริง ระวังจะขำไม่ออก” ดูจากขนาดตัวยังไงไอ้เด็กนั่นมันก็มีแววชนะเห็นๆ แต่ไอ้คนที่กำลังหัวเราะหันมายักคิ้วให้เพื่อนเหมือนจะยืนยันคำพูดตัวเอง
ยังไม่ทันจะได้คุยต่อ ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาโดยไม่มีเสียงเคาะบอกล่วงหน้า ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นไอ้หมีใหญ่ตัวเดิมที่เพียงแต่โผล่หน้าเข้ามา แล้วมองตรงไปยังเฮียของมัน
“ขากลับเฮียไปแวะรับผมด้วยเลย มาช่วยกันถือของด้วยเหอะ!!!” ปัง!! พูดจบมันก็สะบัดบ๊อบ แล้วปิดประตูกลับให้เหมือนเดิม
คนที่แปลกใจที่สุดคงไม่พ้นคุณบอสที่หันกลับมาสบตาเจ้าของห้องที่ยังคงนั่งหัวเราะตัวงอ เพราะแบบนี้เองซินะ ไอ้คุณตุลมันถึงได้มั่นใจตัวเองนักหนา เพราะว่าไอ้หมีใหญ่มันเชื่องกับเจ้าของมันคนเดียวนี่เอง เข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้คุณเพื่อนมันถึงได้ติดใจไอ้เด็กโย่งนี่เหลือเกิน..!!
===============
มาแล้วขอรับท่าน ไวไวจานด่วนสำหรับมื้อเที่ยงวันนี้ ไวไวสะบัดบ๊อบ :jul3:
หายไปสองสามวันต้องขออภัย มิได้หยุดยาวเหมือนคนอื่น :m15: (บอสใจร้ายเนอะ)
สำหรับตอนขัดดอกตอนต่อไป คาดว่าอีกไม่นานนัก
แบบว่าถ้าตอนไหนมาช้า ก็ขัดดอก ข้าง ข้าง ใจไปก่อน 55 (อย่าว่ากันนะ)
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตาม เดี๋ยวไปตามจิ้มแต่ล่ะคนดีกว่า คึคึ
:กอด1:
แล้ว
:z13:
-
^
^
^ :z13: นานๆทีได้จิ้ม
ไวไวเจ้าเลห์นะ แต่ดูท่าว่าชายเอิงจะเจ้าเลห์กว่า
ไม่รู้ว่าจะสงสารหมอขิมดีไหม
ยังติดตาม ข้าง ข้าง ใจ ต่อไป
ปล. หมีสะบัดบ๊อบเป็นด้วย สะดิ้งสุดๆอ่ะ
-
:laugh:
+1
-
555 ดูท่าทางเจ้าหมีจะขี้งอนนะเนี่ย
-
ไวไว แสดงออกมากมาย น่ารัก น่าหยิก น่าหมั่นไส้ไปในตัว
-
อึ๊ยยยยยยยยยยยยน่ารักกันได้อีกอ่ะ ว่าแต่หมีมันจะได้ไปค่ายไหมเนี้ย
-
คุณหมีจะงอลน่ารักไปไหน
-
555ท่าทางเง้างอนของหมีตัวโตๆนี่คงน่ารักซะ ใช่ไหมจ๊ะตุล
-
เจ้าหมีไวไวขี้งอน น่ารักเนอะ :impress2:
+1 คุณด้า
-
น่ารักจริงวุ้ยไอ้หมีไวไว
-
เวลาหมีงอนนี่ก็น่าแกล้งแบบนี้ล่ะเฮียตุลถึงได้แกล้งบ่อยๆ คริคริ แต่ระวังโดนเอาคืนแบบหนักนะ เจ้าหมีไวไวยิ่งเจ้าเล่ห์ๆอยู่ชอบเล่นทีเผลอ
-
ขอบคุณดาด้า ไวไวสะบัดบ๊อบ ให้เฮียกินคนเดียวเหอะ อันตราย 55++ น่าสงสารอะ ไม่ได้หยุดยาว (ลางานกันเลยไม๊เรา) บวกไม่ได้เเล้วเน้อ ให้ไปเเล้ว เเต่ทำไม ชายเอิงเเปลกๆ เเลวพี่หมอขิมเเกไปคุยอะไรด้วยเนี่ย คุคุคุ อยากรู้เเต่ว่าเค้าอยู่กันที่หมู่บ้านไหน จะได้เเอบไปดู
-
หมีไวไวน่ารัก เวลางอนยิ่งน่ารัก (น่าตืบ ฮ่าๆ)
คุณเฮียระวังโดนเอาคืนน้า
-
จิ้ม +1 ให้หนูไวไว ถ้าไวไวเป็นเคะ คงน่ารักพิลึก เหอๆ
-
:L1:น่ารักนะเฮีย
-
^^
-
รอวันไวไวเอาคืนเฮีย 555
-
น่ารักและเจ้าเลห์เหมือนเดิม หมีไวไว
:กอด1: :กอด1:
-
หมีไวไวก็กำลังไปได้สวย หรือเปล่า???
แอบแบ่งใจไปช่วยคุณหมอขิม
-
เจ้าหมีไวไวสะบัดบ๊อบ ทำไมดูสาวแตกไปเลย แต่น่าขำและคงแปลกดี
เหมือนกันนะ หากเจ้าไวไวจะเป็นนายเอก (นายเอกตัวยักษ์) +1 แทน
คำขอบคุณค่ะคุณด้า :pig4:
-
ไวไวน่ารักชะมัด :oo1:
-
ถ้ามีเด็กผู้ชาย ตัวโตๆ มาสะบัดบ๊อบใส่ คงฮาตรึม....
แต่นี่เป็นไวไวที่แสนจะขี้อ้อน...เฮียคงเก็ก เก็บขำแทบไม่อยู่เลยเนอะ น่ารักจริงๆ
รออ่านต่อไป...ขอบคุณนะจ๊ะ
-
และแล้วช้านนนนนก็หลงรักไวไวจนได้ หุหุหุ :z1:
-
ไวไวของเฮีย เจ้าเล่ห์และน่ารักได้โล่
เพื่อนๆรับได้ ไวไวสบายใจได้อีกเปลาะ ต่อไปก็ครอบครัว ฝ่าด่านยากมั้ยนะ
ส่วนน้องเอิง ยังไม่มีวี่แววจากหมอขิมหรือไง ถึงทำหน้าเฉยได้ขนาดนั้น
บวกอีก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
จะมีวันไหนบ้างมั๊ยที่ไอ้หมีไวไวมันไม่งอนเฮียเนี่ย
555+
-
หมีงอนละ
-
ฮ่าๆ ไวไวแกไว้ผมบ๊อบตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย มาทงมาทำสะบัดบ๊อบ กร๊ากๆๆๆๆๆ
เฮียตุลอย่าเผลอน้าาา ระวังหมีอาฆาต หุๆ
-
หมีไวไวงอนเก่งจังเลย
:L2: :L2: :L2:
-
น่ารักไปไหนเนี่ยคู่นี้
-
ไวไวน่ารักจริงๆเลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
ไปไหนไม่พ้นล่ะนะ มีมาสะบัดบ็อบด้วย ฮ่าๆๆๆ
-
ไอหนูไวไว เอ็งจะทำตัวน่ารักน่าถีบเกินไปและ ฮ่าๆๆ :laugh:
-
รอเฮียตุลโดนเอาคืน :z1:
เพราะสงสารไวไวนะ ไม่ได้คิดอะไรเลยนะจะบอกให้ ดาด้าเข้าใจพี่นะ คริคริ
แต่ท่าทางใครได้เจ้าเด็กกลุ่มนี้เป็นแฟน
คงได้ปวดหัววันละหลายรอบ
ยินดีต้อนรับสู่นรกย่อมๆนะคะหมอขิม
-
เฮีย เมื่อไหร่จะยอมใจอ่อนให้น้องซะที สงสารมันนะ
-
เฮียก็ขี้เก็กไปงั้นแหละ :jul3: กลัวเสียฟอร์ม
:L2: สู้ๆน่ะไวๆ :L2:
-
บทที่ 20.
วายุเหลือบมองคนตรงหน้าอย่างหงุดหงิด ทั้งที่รู้ว่าทำคนอื่นงอนแต่ก็ยังไม่ยอมมาง้อซักคำ..คนใจดำ!! ไม่น่าทำยำลูกชิ้นให้กินเลยเหอะ!! กลับมาถึงก็สั่งเอา ๆ จะกินโน่นนี่ ไอ้คุณเฮียนิสัยไม่ดีเอาแต่ใจ!!
เจ้าของบ้านที่กำลังเอาช้อนส้อมจิ้มลูกชิ้นเข้าปากเหลือบมองผู้ร่วมโต๊ะที่กำลังนั่งหน้างอ ทำปากขมุบขมิบเหมือนบ่นอะไรพึมพำกับตัวเอง..เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ ตั้งแต่แวะไปรับขึ้นรถมาจากป้ายรถเมล์มันก็พยายามจะทำงอนตลอด แล้วคนอย่างไอ้คุณตุลเคยง้อใครเป็นมันก็น่าจะรู้ จะแกล้งซ้ำซิไม่ว่า..ยังจะมาทำให้เห็น..มันน่าไหม!!
"เฮียอ่ะ!! ไม่คิดจะง้อกันซักนิดเลยเหรอ..."
"...." ที่นั่งเงียบไม่ใช่ว่าตั้งใจ แต่กำลังพยายามกลั้นหัวเราะอย่างสุดกำลังต่างหาก ...มีอย่างที่ไหนคนงอนมาขอให้ง้อตัวเอง
"เดี๋ยวผมก็จะไม่อยู่ตั้ง 3 วันเลยนะ เฮียใจร้ายว่ะ..อุ๊บ!!" ยังไม่ทันจะได้ต่อว่าให้จบประโยค ไอ้คุณเฮียใจร้ายที่ไม่ยอมง้อไม่พอยังจิ้มลูกชิ้นยัดเข้าปากไอ้ไวไวอีก
"บ่นเป็นคนแก่อยู่ได้ รู้ว่าไม่ง้อยังจะมีหน้างอนอีกนะ อายไหม!!?" อ้าว..!! ดูไอ้คุณเฮียดิคร้าบบบบ ทำมายิ้มให้อีก...อารมณ์ดีบนความทุกข์ของคนอื่นเหอะ
"ผมก็งอนเฮียคนเดียวแหละ...ไม่ยอมง้อกันบ้างเลย ไอ้ไวไวก็น้อยใจเป็นนะ" คำต่อว่าเสียงปนเศร้าแบบทีเล่นทีจริง พร้อมกับก้มหน้าลงคุ้ยเขี่ยของกินในจานตัวเอง ไหล่กว้างของไอ้เด็กโย่งห่อเหี่ยวลงทันตาเห็น..ก็ไม่รู้ว่ามันจะขยันงอนอะไรนักหนา เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ ๆ
นายตุลถอนหายใจออกมายาวเหยียดรวบช้อนวางไว้ข้างจานพร้อมกับยกน้ำขึ้นดื่มกลั้วคอ ไอ้หมีโย่งมันก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามอง จนกระทั่งลุกขึ้นจากเก้าอี้มันก็ยังคงห่อเหี่ยวอยู่ท่าเดิม เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้..รู้สึกเหมือนตัวเองไปทำผิดอะไรร้ายแรงเอาไว้ ประหนึ่งว่าฆ่าคนตาย หรือไม่ก็ไปวางเพลิงเผาบ้านใครมา
"ไอ้ไวไว คราวนี้คิด 100 นะ!!"
"ร้อ...หือ!!!?.......เฮีย!!! เดี๋ยวก๊อนนนนนน"
ปัง!!
ผู้กระทำผิดซ้ำสองกระแทกประตูห้องปิดสนิทไปแล้วเรียบร้อย ปล่อยให้ไอ้หมีไวไวขี้งอนที่เพิ่งจะรู้ความหมายว่าไอ้หนึ่งร้อยที่ว่ามันคืออะไร..สายไปเสียแล้ว..มัวตกตะลึงอยู่นะซิ.ก็เลยคว้าตัวเอาไว้ไม่ทัน ไอ้คุณเฮียวิ่งพรวดเข้าไปในห้องพร้อมกับเสียงกดล็อคประตูแน่นหนาชนิดที่ว่าถ้าจะเปิดคงต้องพังเข้าไป...คงเหลือทิ้งไว้แค่ความรู้สึกนุ่มนิ่มที่ข้างริมฝีปาก กับความรู้สึกอบอุ่นในอก ไอ้หมีขี้งอนกำลังลิงโลดอยู่คนเดียว...โดนไอ้คุณเฮียจู่โจมเสียได้...
"เฮียอ่ะ ค้ากำไรเกินควร!!" 100 ที่ว่าคงเป็นจำนวนครั้งที่เคยขอเอาไว้ ทั้งที่แค่แตะผ่านเรียกว่าจูบยังไม่ได้ด้วยซ้ำยังคิดราคาตั้งแพงขนาดนั้น...คนขี้งอนก็เลยคลี่ยิ้มออกมาจนได้ ทั้งที่ปากต่อว่าแต่กำลังโดดดีใจเหมือนคนบ้าอยู่นอกห้อง
ที่จริง..ทำเป็นแกล้งงอนไปอย่างงั้นเอง ความทรงจำในวัยเด็กที่ยังจำได้ ต่อให้ผิดต่อกัน หรือทำให้ใครโกรธ คนอย่างเฮียตุนเคยง้อใครเป็นที่ไหน นึกอยากจะพูดด้วยก็พูดทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายผิด..แล้วสุดท้ายคนที่กำลังโกรธก็จะลืมแล้วก็หายโกรธไปเองในที่สุด แค่ตอนนี้...ไอ้ไวไวแค่อยากเป็นคนสำคัญ อยากเป็นคนเดียวที่เฮียง้อ ทำดีด้วย...ถ้ารู้ว่าจะง้อแบบนี้ แกล้งงอนซักหลาย ๆ รอบก็ดีหรอก
.
.
คนที่อยู่ในห้องกำลังยืนเอามือลูบหน้าตัวเองแรง ๆ ให้มันหายร้อนวูบวาบ ไม่รู้ว่าทำลงไปได้ยังไง แบบนั้นไอ้หมีมันก็ยิ่งได้ใจใหญ่ แล้วมัน...!! ค้ากำไรเกินควรบ้าบออะไรใครเป็นคนเริ่มวะ ไม่ได้อยู่ในกติกาซักหน่อย คราวหน้าจะคิดหลักพันเลยคอยดู..ไอ้หมีบ้า!!...โคตรจะเสียหน้าเลยวะ..ไอ้คุณตุล!!
.
.
.
ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ต้องไปส่งไอ้หมีมันที่มหาลัยแต่เช้า เพราะมันต้องไปขึ้นรถเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมออกค่าย นายตุลก็คงหลบอยู่ในห้องจนกว่าไอ้เด็กหน้าทะเล้นมันจะออกไปเรียน...แล้วก็เดาพลาดซะที่ไหน..ไอ้หมีมันมานั่งรอหน้าระรื่นอยู่ที่โซฟาพร้อมกับเป้ใบเก่งวางอยู่ข้างๆ สลัดคราบหมีหงอยทิ้งไปราวกับเป็นคนละคน
"เฮียหิวไหม กินอะไรก่อนหรือป่าว นมหรือกาแฟเดี๋ยวผมชงให้..." คนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องส่ายหน้าแทนคำตอบ แค่คิดถึงเรื่องที่ตัวเองทำลงไปเมื่อวานก็ตาสว่างได้ไม่ยาก
"เตรียมตัวพร้อมรึยัง เอาของใช้จำเป็นติดไปครบรึป่าว" ไอ้หมีโย่งพยักหน้ารับ รอยยิ้มสดใสยังประดับอยู่บนใบหน้าจนคนมองอดหมั่นไส้ไม่ได้
"เป็นห่วงผมเหรอ...?" ไม่ถามเปล่า ดันยื่นหน้าเข้ามาซะใกล้ เล่นเอาคนที่กำลังจะสตาร์ทรถแทบทำกุญแจร่วงหลุดมือ..ขยันหาเรื่องมาทำให้ใจแกว่งอยู่เรื่อยไอ้เด็กบ้านี่!!
"เป็นห่วงคนที่ไปด้วย กลัวว่าไอ้คนแถวนี้มันจะไปเบียดเบียนนะซิ" นายตุลแกล้งทำเป็นส่ายหัวอย่างระอา แต่ไอ้คนข้าง ๆ มันก็ยังไม่ทำหน้าสำนึก ยังคงฉีกยิ้มหน้าบานอยู่อย่างงั้น ไม่รู้ว่าจะดีใจอะไรนักหนา
"ตอนผมไม่อยู่ เฮียอย่านอนดึกนะ"
"อือ!!"
"ต้องกินข้าวให้ครบด้วยนะเฮีย อดข้าวบ่อย ๆ จะไม่สบายเอา"
"รู้แล้วน่า!!" สั่งเยอะยิ่งกว่านายแม่อีกวุ้ย
"แล้วผมจะโทรหานะ.."
"เออ..อยากโทรก็โทร ใครเค้าจะไปห้ามล่ะ" คนที่กำลังตั้งใจว่าจะขับรถไปให้ถึงที่หมายโดยไม่เสียจิตตอบรับทุกคำสั่งของไอ้เด็กโย่งโดยไม่หันไปมองที่อื่นนอกจากถนนข้างหน้า
"อย่าลืม..คิดถึงผมด้วยอ่ะ"
"อืม..จะคิดถึง........ไม่ใช่ล่ะ!!!" ไอ้เด็กเวรนี่...ชอบเล่นทีเผลอ
"ฮ่า ๆ เฮียรับปากแล้วนะคร้าบบบ ห้ามคืนคำด้วย!!" ทำได้แค่ขยับแว่นบนหน้าตัวเองอย่างหงุดหงิด เข้าข่ายโดนเด็กหลอก ไม่ใช่หลอกเด็กแล้วแบบนี้..จะหลอกได้รึ!! ว่าไม่ได้คิดอะไร
"เดี๋ยวก็ได้ลงเดินไปเองอ่ะ!!" ไอ้เด็กโย่งฉีกยิ้มทะเล้น ก่อนจะนั่งนิ่งทำตัวสงบเสงี่ยมทันที ...ก็แน่ล่ะ..ไอ้ไวไวได้ของที่ต้องการแล้วนี่คร้าบบบบ..แต่ยังขาดอีกอย่าง...
วันนี้ไอ้คุณเฮียใจดีวนรถเข้ามาส่งถึงหน้าตึกคณะ รถของมหาลัยคันใหญ่สองคันจอดรออยู่ที่หน้าตึก กำลังเช็คความพร้อมของตัวเครื่องและยางรถอีกรอบเพื่อความปลอดภัย แล้วก็เหมือนสวรรค์เข้าข้างที่รถของไอ้คุณเฮียขับเข้ามาจอดในตำแหน่งที่พอเหมาะพอดี ของอีกอย่างที่ไอ้ไวไวคนนี้อยากได้...ก็ต้องอาศัยจังหวะนี้แหละ
"เฮีย..." แก้มเนียนที่เล็งไว้ตั้งแต่ที่บ้านแต่ไม่มีโอกาสถูกฟัดด้วยจมูกโด่งของไอ้หมี ก่อนสูดลมหายใจเอาความหอมเข้าเต็มปอด เหมือนจะกักเก็บเอาไว้ยามที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน
"ไอ้ไวไว...อยากตายรึไงหา!!!!!?"
เวรล่ะครับท่าน!!....ตั้งใจว่าพอได้ของที่ต้องการแล้ว จะพุ่งตัวออกไปนอกรถทันทีเพื่อหนีเอาชีวิตรอด แต่ด้วยความเพลินกับกลิ่นกายหอมกรุ่นที่ไม่ได้สัมผัสมานานมันก็ดันอดใจไม่ไหว ยิ่งแก้มนุ่ม ๆ เนียน ๆ ยิ่งทำให้อยากอยู่แบบนั้นนานขึ้นอีกนิดซักเสี้ยววินาที แล้วความคิดก็หยุดลงปั๊บ...เมื่อโดนคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อ พร้อมกับหมัดขวาของไอ้คุณเฮียที่เฉียดเบ้าตาไปอย่างน่าหวาดเสียว
"เดี๋ยว ๆ เฮียคงไม่อยากให้ผมตาเขียวขึ้นรถหรอกนะ!!?" คงหรอก...คงใจดีขนาดนั้น..ถ้าไม่ใช่ไอ้คุณเฮียโหดตรงหน้ากระผม....ตายแน่!!
"ไม่อยากตาเขียว..งั้นจัดไป!!"
"อุ๊ก!! เฮียอ่ะ...ทีเมื่อคืนยังจู่โจมผมได้เลย" หมัดขวาที่เพิ่งจะสอยพุงไอ้ไวไวไปเมื่อกี้ชะงักค้าง พร้อมกับใบหน้าเจ้าของที่กำลังเปลี่ยนสีจัด ด้วยความที่เป็นคนขาวซีดอยู่แล้วก็ยิ่งเห็นชัด จนคนมองชักอยากเสี่ยงตายลองดูอีกรอบ
"มะ...เมื่อคืนไม่ได้ตั้งใจเว้ย..ก็แค่มีไอ้เด็กบ้าคนหนึ่งมันทำเป็นงอนไม่เลิก ทุเรศลูกตาต่างหาก" นายตุลปล่อยคอเสื้อของไอ้เด็กโย่งที่จับเอาไว้ ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น ไม่ว่าแก้ตัวยังไงตอนนี้ก็ฟังดูเหมือนเข้าทางไอ้หมีบ้ามันไปซะทุกเรื่อง...เจ็บใจ!!
"ถ้าเฮียจะง้อผมบ่อย ๆ จะดีมาก ๆ เลย" ไอ้หมีหันมายิ้มประจบตอนที่เห็นว่าเฮียของมันอ่อนลง..แม้จะเบือนหน้าหนีไปอีกทางก็คงเป็นเพราะความเขินจัด
"ฝันเหอะ!! รีบ ๆ ลงไปเลยป่ะ เดี๋ยวก็โดนทิ้งหรอก" ทำเป็นวางมาดเฮียสุดโหดก็จริง แต่ก็ยังไม่กล้าหันไปมองหน้าสบตาไอ้หมีโย่งอยู่ดี ทำได้แค่ยกมือผลักไสหัวฟู ๆ ออกห่างก่อนที่มันจะยื่นหน้าเข้ามาหากำไรอะไรได้อีก..ยิ่งเผลอไม่ได้อยู่ด้วย
“ขออีกรอบได้ไหมอ่ะ แบบเมื่อคืน....เย้ยยยยย!!!” ขอแบบเมื่อคืนแต่ดันได้ฝ่ามือพิฆาตมาแทน เกือบกบาลแยกแล้วไหมล่ะ ดีว่าหลบทันนะ
“เดี๋ยวจะโดน..ไอ้เด็กทะลึ่ง!!” โดนว่าแทนที่จะสำนึก แต่ไอ้หมีดันหัวเราะชอบใจ
“ผมไปนะครับ จะโทรหา จะคิดถึง เฮียก็ด้วยนะ..คิดถึงซักนิดก็ยังดี...” น้ำเสียงอ้อนวอนที่ได้ยินก่อนที่ไอ้หมีโย่งมันจะเปิดประตูรถออกไป แล้วยังหันกลับมายิ้มให้อีกทีพร้อมกับโบกมือให้
นายตุลถอนหายใจออกยาวเหยียดกับตัวเอง ยิ่งนับวัน...ภูมิคุ้มกันยิ่งลดลงอย่างไม่น่าเชื่อ ทุกคำหวานคำหยอดออดอ้อนที่ได้ยิน เหมือนจะทำให้ใจหวั่นไหวได้ง่ายดายกว่าปกติ แค่เห็นแผ่นหลังกว้างเดินหายไปอีกฟากของรถบัสคันใหญ่..ทำไมถึงได้รู้สึกใจหายได้ขนาดนี้
.
.
.
วายุเดินยิ้มกริ่มมาทางกลุ่มเพื่อนที่นั่งรออยู่ใต้ตึกคณะ แต่ที่น่าแปลกคือ..มีบุคคลต้องสงสัยนั่งปนอยู่ด้วยอย่างเนียน ๆ จะเป็นใครไปได้..นอกจากคุณหมอที่ดันมาตกหลุมอยู่ข้างๆ
“พี่ขิมสวัสดีครับ” คนที่เพิ่งมายกมือไหว้เพื่อนเฮียตามมารยาท แต่ดูเหมือนทางนั้นจะไม่ได้สนใจ มัวแต่ชวนไอ้คุณชายเอิงคุยอะไรกันสองคน ไอ้คุณป๋ากับหญิงหยกก็เลยหันมาขยิบตาพยักหน้าให้เหมือนจะรู้
“ยิ้มกริ่มมาเลยนะไอ้วา ปล่อยให้เพื่อนรออยู่ได้!!” เสียงทักของไอ้คุณป๋าไม้มาพร้อมกับรอยยิ้มรู้ทันจนมองดูน่าหมั่นไส้ สาเหตุหนึ่งที่ไม่อยากบอกให้พวกมันรู้ ก็เพราะมันจะปากแมวแซวกันไม่เลิกแบบนี้แหละ แล้วก่อนที่มันจะว่าทางนี้ ช่วยหันไปดูใครบางคนที่นั่งทำตาหวานฉ่ำอยู่ตรงนั้นก่อนเหอะ
“ธรรมดาเว้ย..ไม่ได้เจอตั้ง 3 วัน เพราะใครกันล่ะวะ!!” นี่..!! ต้องด่ากลับให้มันสำนึก คนยิ่งกำลังข้าวใหม่ปลามัน ดันมาชวนไปออกค่าย ไอ้ไวไวต้องนอนเดียวดายมันทรมานนะเว้ยเฮ้ย..(ทุกวันนี้นอนมองผนังห้องเอา)
“เอ่อ...วายุพอดีพี่แวะเอายามาให้เรานะ..เกือบลืม..” จู่ ๆ คุณหมอแปลกหน้าก็หันมาพูดเป็นงานเป็นการด้วย เล่นเอาวายุทำหน้ามึนเนื่องจากไม่ได้เตรียมการกันมาก่อน.. แต่ดูจากแววตาจริงจังที่มองสบมาทำให้รู้ว่าไม่น่าจะปฏิเสธได้
“ยา!!?...ครับ..!!?” ถึงแม้จะยังมึนแต่ด้วยเกียรติของผู้ร่วมอุดมการณ์ ไอ้ไวไวก็เลยพยักหน้ารับอย่างช่วยไม่ได้ แถมคุณหมอแผนสูงยังแอบมีหลักฐานสำคัญด้วยการยื่นซองยามาให้...เม็ดสีส้มมาเชียว(ถึงจะเป็นเด็กศิลป์แต่ไอ้ไวไวก็รู้จักวิตามินซีนะเฮ้ย!!!)
“ขี้โรคว่ะ!!” ไอ้คุณชายเอิงชะโงกหน้าเข้ามาดู...อยากจะเอาวิตามินซีที่ได้มายัดปากมันซักเม็ด เผื่อจะฆ่าเชื้อหมาแมวในปากมันได้ซักตัวสองตัว
“เออ!! ไอ้วาคนนี้มันขี้โรค...ก็ได้วะ” วายุเหล่มองไปทางคุณหมอที่ส่งสายตาขอโทษขอโพยมาให้ นึกจะเอาคนอื่นเป็นข้ออ้างก็ไม่มีอ่ะ...นัดแนะกันก่อนซักคำก็ยังดี
“ฉุกเฉินนะ” พี่ขิมกระซิบบอก ตอนที่เดินตามมาส่งพวกเราไปขึ้นรถ
“คราวหน้าบอกก่อนก็ดีนะครับ เกือบตั้งรับแทบไม่ทัน..” คุณหมอหัวใสหัวเราะเบา ๆ ตอบกลับมา เพราะวันนี้ไอ้ไวไวอารมณ์ดีมากหรอกนะ สมองถึงได้แล่นเร็วกว่าปกติรับได้ทุกช็อต
“ฝากดูด้วยล่ะ” ฝ่ามือใหญ่ตบหนัก ๆ ที่ไหล่ให้พอรู้ว่าของที่ฝากดูคือสิ่งมีชีวิตหน้าขาว ผมยาว และกวน... ที่กำลังเดินขึ้นรถไปพร้อมเพื่อนอีกสองคน..ใครจะไปทำอะไรมันได้ ดูผู้ติดตามแต่ล่ะคนดิ..ใช่ย่อยที่ไหน
“ก็ได้ครับ แต่ต้องแลกกัน” หมอขิมขมวดคิ้วเข้าหากันมองเด็กหนุ่มรุ่นน้องตัวโย่งที่กำลังยืนขมวดคิ้วมองถุงยาวิตามินซีที่ตัวเองเพิ่งให้ไป ก่อนที่จะเป็นฝ่ายเอ่ยถามเสียเอง
“...เป็นอะไรล่ะ?”
“แวะไปดูอาการเฮียของผมให้หน่อย เมื่อเช้าเหมือนจะตัวร้อน ๆ ถ้าเป็นอะไรมากช่วยโทรบอกผมด้วยนะครับ” ก็ที่ขโมยหอมแก้มมานั่นแหละ ไอ้ไวไวไม่ใช่ขโมยธรรมดานะขอบอก ต้องสำรวจเจ้าของบ้านด้วย เกิดป่วยขึ้นมาตอนไม่มีใครอยู่ดูแลจะแย่เอา
“ห่วงกันจริ๊ง!!! ก็ได้ ๆ เดี๋ยวแวะไปดูให้เลยโอเคไหม?” วายุพยักหน้ารับ ก่อนจะยกมือไหว้เป็นการขอบคุณ แล้ววิ่งตามเพื่อน ๆ ขึ้นไปบนรถ
หมอขิมยืนโบกมือให้ใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างกระจก ก่อนจะเดินกลับไปที่รถของตัวเอง รอจนกระทั่งรถบัสคันใหญ่เคลื่อนออกไปนั่นแหละ ตัวเองถึงจะสตาร์ทรถแล้วขับตามออกไป...
.
.
.
“ป่วยเป็นอะไรอีกวะ พี่หมอเค้าถึงต้องเอายามาให้ถึงที่”
“เออนั่นดิ ไหนว่าหายแล้วไง”
“ตัวก็โต ไม่น่าจะป่วยง่าย ไม่เข้ากับหน้าตาว่ะ ฮ่า ๆ ” ดูพวกมันแต่ล่ะคน เริ่มที่ไอ้ชายเอิงเปิดคำถามด้วยความสงสัย ต่อด้วยหญิงหยก แล้วมาจบที่ไอ้คุณป๋าไม้ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ วายุถอนหายใจเฮือกก่อนจะยัดถุงยาเจ้าปัญหาลงในเป้...แล้วถึงจะหันไปตอบทุกคำถามด้วยสีหน้าเซ็งชีวิต...ประหนึ่งเป็นโรคร้ายโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว
“เป็นโรคเลือดออกตามไรฟันว่ะ!!”
============================
หวาน ๆ เลี่ยน ๆ สไตล์ไอ้หมีโย่ง หลังจากที่หายงอนได้อย่างง่ายดาย
งานนี้ไอ้คุณเฮียได้กำไร(รึป่าวหว่า :haun5:)
ส่วนเรื่องตอนขัดดอกที่ 3 ดูเหมือนจะได้ฤกษ์เอาลงอีกไม่นาน(ย้อนรอยนะ)
ในที่สุดแล้วหนุ่มสองวัยใจเดียวกันก็เป็นพันธมิตรกันไปซะล่ะ
แล้วก็ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม :กอด1: กอดรวบทุกคนแน่น ๆ
ปล. ไม่รู้ป่านนี้คุณนายตื่นรึยัง อย่าลืมเอาก๊วนแก็งค์คุณหมอมาฝากนะ...คิดถึงจะแย่ 555 (แอบทวงเนียน ๆ)
::ช่วงโฆษณาฟรีไม่คิดตังค์::
ใครไม่เคยอ่านวายฉบับไฮโซขอเชิญ เรื่องเล่าจากความฝัน ตอนใหม่ : เบื้องบรรพกาล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16808.450)
พร้อมคำแปลตอนท้าย (ฮาได้อีก) ดาด้าขอการันตี o13
-
หมอขิมนี่มาแบบนิ่ง ๆ เนียน ๆ สมกับจะเข้าเป็นผู้ร่วมอุดมการณ์เดียวกันกับเจ้าหมีไวไวเลยนะ
-
ตื่นแร้นนนนนนนนนนนน
แต่เดี๋ยวต้องออกไปข้างนอกก่อนอะจิ
หงุงหงิง
อ้ะของฝาก......
เฮียใจร้ายวะ..อุ๊บ! (ใจร้ายว่ะ)
สลัดคราบหมีหงอยทิ้งไปราวกับเป็นคนล่ะคน (คนละคน)
ทำได้แค่ยกผลักไสหัวฟู (ยก..มือ เอ๊ะรึเฮียตัวอ่อนถึงขั้นยกฝีกีบผลักกบาลหมี?)
น้ำเสียงอ่อนวอนที่ได้ (อ้อนวอนสิ หรือจะเล่นคำ?)
ตัวก็โต ไม่น่าจะป่วยง่าย ไม่เข้ากับหน้าตาวะ (ว่ะ)
“เป็นโรคเลือดออกตามไรฟันวะ!!” (นี่ด้วย “ว่ะ”)
แล้วก็ฝากเอาร่างคุณนายไปแนมไว้ ข้าง...ข้าง..ใจนุ้งเอิงเงยด้วยนะก๊ะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.เฮียขราของน้องนุ่น ว่างๆก็ทำไอ้หมีมันตะลึงอีกนะคะ รุกมันเล้ยยยยยยยยยย >/////<
-
ขอบคุณค่ะ ดาด้า มาน่ารักเลย เฮียโหด ตอนนี้น่ารัก 55++เเต่ก็ยังมือไวไม่เลิกเเต่ ง้อเเบบนี้โอเค หวาๆๆ ลูกหมีไปเข้าค่ายตั้ง 3 วันเเน่ะ เหงาเเย่เลย เเต่ว่า เฮียโหดเป็นอะไรอะตัวอุ่นๆ เเล้วก็ได้รู้อีกอย่างว่า ลูกหมีไวไว มีคุณสมบัติเป็นปรอทวัดไข้ด้วย +1 คุคุคุ ให้เฮียละกันวันนี้
-
555 เพราะยาของหมอขิมแหละ ไวไวถึงได้เป็นโรคเลือดออกตามไรฟัน
-
งานนี้ เจ้าหมีได้กำไรไปคนเดียวเลย
ถึงเฮียจะโหด แต่คอยดูเถอะ สามวันต่อจากนี้
ต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่า เพราะคิดถึงเจ้าหมีไวไว ล่ะซิ
กระซิกกระซิก
-
ยิ่งอ่านยิ่งตกหลุมรักไวไว เด็กอะไรนะน่าฟัด
-
จะกุ๊กกิ๊กกันอีกนานมั๊ย อิจฉานะ
-
ไอ้ไวไวมันน่ารักวุ้ยยย หยอดตล่อดๆ
เฮียก็นะ โหดจริงโหดจัง ยอมเจ้าหมีน้อยมันหน่อยยยย
ส่วนพี่หมอขิมคะ รุกเร็วจริงนะ 555+
-
ไวไวเป็นโรคเลือดออกตามไรฟัน โอ้ววววว โรคนี้มันช่างร้ายแรง
หมอขิมถึงต้องมีบริการส่งยาด้วยตัวเองเลยเชียว :laugh:
-
ตอนนี้ ขำพี่หมอขิมอ่ะ ส่วนเจ้าไวไว ก็ไวไม่หยอก โรคเลือดออกตามไรฟันเหรอ?? ขำได้อีกนะเนี่ย....
พี่ตุลน่ารักจัง เขินได้เขินดี....หยุดเขินบ้างก็ได้นะเฮีย แต่จะว่าไป เขินแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ชอบบทสนทนาของคู่นี้ น่ารักอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
เมื่อเนียนเจอเนียน เลยกลายเป็นโรคเลือดออกตามไรฟัน
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก ไอ้หมีมันฮาจริงๆ
ตอบไปแบบนั้นใครจะเชื่อ
ว่าแต่ น้องเอิงนั่งคุยตัวชิดติดกันขนาดนั้นน่ะ
เริ่มเอนเอียงแล้วใช่ม๊ายยยยยยยย
ป่านนี้ป๋าไม้กับหญิงหยกรู้หมดแล้วมั๊ง
-
คุณหมอก็เข้าใจทำเนาะ :m20:
ว่าแต่เฮียคงคิดถึงไวไวแน่เลย :-[
-
โหดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หมอขิมบริการดีจริง
ถึงขนาดลงทุนเอาวิตามินซีมาให้คนไข้ถึงที่เลยทีเดียว
5555+
-
ไปต้อง3วันจะเกิดเรื่องอะไรไหมหละหนอ
-
ขำโรค "เลือดออกตามไรฟัน" มากไม่ทน...ไวไวกะเอาฮาเลยใช่มั้ยเนี่ย...กร๊ากกกกกกก ก กกกกส์
ไม่รู้จะหาคำไหนมาบรรยายแล้ว...รู้แค่ว่าอ่านตอนนี้แล้วต้องรีบหาไบรกอนมาฉีดเป็นการด่วน...เพราะมดขึ้นคอมเป็นแถว -*-
แหมะ...ก็เล่นหวานกันแบบไม่ยอมน้อยหน้ากันเลย...เฮียตุลฮะ...ถ้าเฮียตุลจะรุกเนี่ย...เค้าก็ไม่ว่านะเออ...จะรีบสนับสนุนเสียด้วยซ้ำ
ทำถึงขนาดนี้แล้วเนี่ย...จับเจ้าหมีกดเลยเป็นไง...แม่ยกจะได้ไม่ต้องลุ้นให้เหนื่อย...กร๊ากกกกกกก ก กกกส์
่ส่วนหมอขิม...แหมะ...แถได้สีข้างถลอกกันไปเลยทีเดียว ดีนะเจ้าหมีของเรา(?) หัวไว อารมณ์ดี งานนี้เลยเนียนกันได้สบาย ๆ
แต่เล่นรุกฆาตขนาดนี้แล้ว...สงสัยหมอขิมกลัวจะตามผู้ร่วมขบวนการณ์ไม่ทัน เลยต้องรีบทำคะแนนช๊ะ???...
แต่เค้าว่านะ...ตามยังไงก็คงจะตามไม่ทันหรอกมั้ง...ก็เฮียแกเล่นทำแต้มนำไปไกลโด่งซะขนาดนี้แล้วเนี่ย...เค้ามีจุ๊บปง จุ๊บปากกันแล้วนะหมอขิม...คริคริ
+1 ให้ดาด้าด้วยนะฮะ...ตามเก็บสแปร์เสียหลายตอนเลย...แต่ก็เล่นเอานั่งยิ้มไม่หุบทุกตอนเลยสิน่า...คริคริ >/////<
-
น่ารักเกินไปไหมเนี่ย
อยากได้สักคนสองคน อิอิ
-
คุณเฮียเริ่มจู่โจมบ้างแล้วนะ กรี๊ดๆ :m3:
ปล.ฮาประโยคสุดท้าย :m20:
-
เป็นโรคนี้เองเหรอว่างๆให้เฮียรักษาให้ดิ :m20:
-
เฮีย ตกลงเฮียได้กำไร หรือขาดทุน กันอ่ะ
:laugh: :laugh:
-
:กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
เฮียบุก!!
-
มุขคุณหมอ อย่างฮา น้องๆปลาไหล
-
หมีไวไวระวังนะ เฮียเค้าเริ่มรุกแล้ว ถ้าไม่รีบปรับสถานะภาพ จะหาว่าคนอ่านไม่เตือน
-
หมอขิมเดี๋ยวนี้ลุกหนักนะคะ ส่วนเฮียก็ยอมๆให้ไวไวอีกนิดนึงน่านะ
รอขัดดอก 3 ต่อไป :pig4:
-
มาทีหลังแบบเนียนๆ :z2:
เพิ่งเข้ามาอ่านอะค่ะ ตามๆยี่สิบตอนรวด :a5:๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ :L2:
ชอบมากเลยค่ะไรเตอร์ อิอิ
-
100 เลยทีเดียว
เอิ๊กกกก ><
-
ไวไวอ่ะ ว่าเฮียด้ายไง เฮียเค้าค่าตัวมิใช่เถือกๆนะจ๊ะ ราคาที่บอกก้อมิใช่บอกผ่าน ดังนั้นทำใจยอมรับซะ อยู่อย่างพอเพียงอ่ะ ทำได้มะ? อิๆ
อยากอ่านพาร์ทพี่หมอกะน้องคุณชายจังเรย^^
-
^^
-
เฮียน่ารักจริงๆ ฮ่าๆ
-
แอร๊ยยยยยยยย น้องหมีป่วยแบบนี้ เฮียรู้มั้ย ทำไมให้ไปตั้งสามวันเนี่ย :laugh:
หมอขิมน่ารักเนอะ จัดหยูกจัดยามาให้ด้วย ทำอะไรไม่ได้หวังผลเล้ยยยย เนียนจริงๆ
เฮียเริ่มป่วย แล้วสามวันนี้ใครจะดูแลเฮีย หมอขิมรึ ต้องทำตามข้อแลกเปลี่ยนสินะ
บวกอีก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ
-
หมอขิมเนียนจริงๆ :laugh:
+1 ค่ะคุณด้า
-
เป็นหมีไม่พอ ยังเป็นหมีที่เลือดออกตามไรฟันอีกต่างหาก :m20:
-
^
^
^
จิ้มๆคุณbbyuqinด้วยความกี๊ดเติง
แล้วนั่งกอดเข่ารอน้องเอิงเงยของพี่นุ่นกะพี่หมอขิม :m1:
-
#ข้าง...ข้าง...ใจ 3#
เบอร์โทรศัพท์ที่ไม่ขึ้นชื่อผู้โทร แถมยังไม่คุ้นตาอีกต่างหากทำเอาเจ้าของเครื่องย่นคิ้วเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้ เสียงบ่นพึมพำที่ดังขึ้นแค่เพียงแผ่วเบาเหมือนรำพึงกับตัวเอง ก่อนที่จะตัดสินใจกดรับเพราะน้องสาวฝาแฝดตัวดีที่กำลังนั่งเขียนรายงานเริ่มตวัดตามองมา...ตาเขียวปั๊ด!!
"สวัสดีครับ...!!?"
"เอ่อ..!! โทษนะครับ นั่นใช่น้องเอิงเด็กศิลป์รึปล่าครับ" เจ้าของโทรศัพท์ยิ่งขมวดคิ้วเข้าหากันหนักเข้าไปอีก ทั้งเสียงทุ้มที่ไม่คุ้นหูนั่นอีก แต่ความสุภาพที่ได้ยินนี่ซิ ถ้าเจ้าของเบอร์นี้เป็นผู้หญิงล่ะก็คงได้ใจละลายกันไปข้าง...ว่าแต่...ทำไมรู้ว่านี่เบอร์ใครวะ!!
"ใช่ครับ..ผมเอิง..แล้วคุณเป็นใครล่ะครับ..?" คำถามยิงตรงแบบไม่มีอ้อมค้อม ทำให้ได้ยินเสียงหัวเราะมาจากปลายสาย นึกเคืองนิดๆว่าไอ้บ้าที่โทรมาคงจะเป็นโรคจิตที่ไหน หรือไม่ก็เพื่อนสมัยมัธยมที่ชอบโทรมาแกล้ง
"เราเจอกันที่โรงพยาบาลไงครับ ที่สั่งข้าวให้วันนั้น..." เจ้าของเสียงนุ่มดูเหมือนจะเว้นจังหวะให้ทางนี้คิดตาม
โรงพยาบาลที่เพิ่งไปมาเร็วๆนี้...ก็...ไปเยี่ยมไอ้วายุ ถ้าจะเป็นคนแปลกหน้าซักคนก็คงจะเป็นใครไม่ได้ นอกจากคุณหมอห้องข้างๆ ที่เข้าไปขอยืมอุปกรณ์ในการกินอยู่มื้อกลางวัน คุณหมอที่ติดจะใจดี ยิ้มง่าย และติดจะหัวเราะเก่งอีกด้วย ที่ลืมไม่ได้ก็คือเป็นผู้อุปการะอาหารกลางวันแก่น้องๆผู้หิวโหยทั้งสามคน
"อ้อ...!! คุณหมอเพื่อนพี่ตุลนั่นเอง มีอะไรรึเปล่าครับ หรือว่า...โทรมาทวงค่าข้าว!!?" แกล้งแซวแบบทีเล่นทีจริงไปแบบนั้นเอง แล้วก็เผลอยิ้มตามจนได้ตอนที่ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากปลายสาย
"ไม่ใช่ครับ!! คือพี่เจอสมุดสเก็ตช์ภาพน่ะ คิดว่าน่าจะมีใครลืมเอาไว้หรือเปล่า?" สมุดสเก็ตช์ภาพนั่นเอง..ว่าแล้วเชียวว่ามันหายไปไหน พอไปมหาลัยก็นึกว่าลืมไว้ที่บ้าน พอมาถึงบ้านก็คิดว่าลืมไว้ในรถเป็นแบบนี้หลายครั้งจนขี้เกียจจะหา ที่แท้ก็ดันไปลืมไว้ที่โรงพยาบาลนั่นเอง...ถึงว่าหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอซักที
"แล้ว...คุณหมอรู้ได้ยังไงว่าเป็นของผมล่ะครับ ไปกันตั้งสามคน" เจ้าของสมุดเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไมถึงถามออกไปแบบนั้น แค่อยากรู้ล่ะมั้ง
"ของเรา..ใช่ที่มีลายเซ็นขึ้นต้นด้วยตัวเอตัวใหญ่ๆรึเปล่าล่ะ..?" ใช่จริงๆนั่นแหละ ตัวเอในลายเซ็นมาจากอักษรตัวแรกในชื่อภาษาอังกฤษที่แม่ตั้งให้ว่า'อริญชย์' ส่วนแฝดน้องที่เป็นผู้หญิงชื่อว่า'ไอริณ'จะได้คล้องจองกัน
"ใช่ครับ..คงเป็นของผมเอง รบกวนฝากไว้ก่อนได้ไหมครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะแวะไปเอา" แม้ว่าจะไม่ได้มีงานสำคัญอะไรอยู่ในนั้น แต่มันก็เหมือนมีคุณค่าทางใจมากกว่า สมุดวาดภาพอันแรกที่ตัวเองร่างลายดินสอลงไป เหมือนเป็นทั้งความทรงจำและเก็บเอาไว้เปิดดูพัฒนาการของตัวเองในยามที่คิดอะไรไม่ออก
"บ้านเราอยู่แถวไหนล่ะ เผื่อไม่ไกลจะได้แวะไปเลย กลัวว่าแม่บ้านที่เค้ามาทำความสะอาดห้องจะไม่รู้น่ะ" ไอ้คุณหมอนี่ก็แปลก...คนไม่รู้จักกันจะมาถามหาบ้านคนแปลกหน้าทำไมวะ แค่สมุดวาดภาพของเด็กศิลป์เล่มเดียว เก็บไว้ในรถก็ได้นี่หว่า...หรือจะคิดไม่ซื่อ!!
เจ้าของสมุดสะบัดหัวไปมาเพื่อสลัดความคิดเพี้ยนๆของตัวเองออกไปจากหัว นึกภาพคุณหมอที่ดูดีทุกกระเบียดนิ้ว เงินเดือนก็แสนแพงจะมาคิดอะไรกับเด็ก แถมเป็นผู้ชายด้วยกันอีกต่างหาก...'ถ้าจะบ้า!!' ด่าตัวเองในใจไปสองสามคำ ก่อนที่จะตัดสินใจบอกชื่อหมู่บ้านของตัวเอง...แต่แค่ชื่อหมู่บ้านนะ
"หมู่บ้านน้องเอิงอยู่ก่อนถึงบ้านพี่อีกนะ แวะเอาไปให้ตอนนี้เลยจะสะดวกไหมครับ" ใจร้อนซะด้วยนะคุณหมอคนนี้ แต่พอได้ยินคำถามก็เลยตวัดสายตามองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังบ้าน '2 ทุ่มครึ่ง' ยังไม่ดึกหรอกมั้งที่จะปั่นจักรยานออกไปรับลมที่หน้าหมู่บ้านซักหน่อย
"ได้ครับ..งั้นผมจะไปรอที่หน้าหมู่บ้าน ถึงแล้วโทรหาผมด้วยเลยนะครับ" อีกฝ่ายรับคำก่อนจะกดวางหูไป ปล่อยให้ทางนี้ยืนมองโทรศัพท์อีกซักพัก กำลังสับสนอยู่ว่าทำไมถึงได้ตกปากรับคำกับคนแปลกหน้าได้ง่ายดายขนาดนี้
"จะไปไหนอ่ะเอิง!!" เสียงน้องสาวตะโกนถามตอนที่ได้ยินเสียงขยับรถจักรยาน..หูมันดีจริงวุ้ย
"ไปหน้าหมู่บ้านแป๊บเดียว" เอิงตะโกนบอกน้องสาว ก่อนจะเตรียมพร้อมควบจักรยานคันเก่งออกไปนอกบ้าน คงไม่เร็วไปหรอกมั้ง คิดซะว่าไปปั่นจักยานรับลมและออกกำลังกายไปด้วย..แต่ยังไม่ทันจะได้พ้นประตูบ้าน
"ขากลับซื้อเกี๊ยวน้ำมาฝากเอยด้วย อย่าลืมนะ!!" เวรกรรม!! สั่งแต่ปากจริงๆไอ้น้องคนนี้ สั่งเสร็จแล้วก็วิ่งเข้าบ้าน เห็นพี่มันเป็นเซลล์แมนรึไงจิกหัวใช้ได้ใช้ดี
.
.
.
หมอขิมขับรถพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วยอย่างคนอารมณ์ดีเกินพิกัด นี่ขนาดได้ยินแค่เสียงยังไม่ได้เห็นหน้าเจ้าตัวอีกเลยตั้งแต่วันนั้น..ก็อดตื่นเต้นไม่ได้..รู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปเป็นเด็กวัยรุ่นตอนมีรักครั้งแรก ใจมันเต้นแรงร้อนรนอยากจะเห็นหน้า แถมยังเผลอพูดปดออกไปอีก...ที่ว่าบ้านอยู่แถวนี้อะไรนั่น ที่จริงคอนโดอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลที่ประจำการอยู่ไม่เกิน 5 แยกไฟแดงด้วยซ้ำ
กว่าจะแหวกฝูงรถติดออกมาถึงหมู่บ้านเขตชานเมืองได้ก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง ไอ้คนใจร้อนสุดๆอย่างหมอขิมแทบจะเปิดระบบกางปีกออก แล้วบินข้ามมาให้ถึงที่หมายตั้งแต่ 20 นาทีแรก..แต่ก็ติดอยู่อย่างเดียว...ไอ้ระบบพิเศษที่ว่ามันไม่มีนะซิ!! ถึงต้องนั่งทนขับรถด้วยความเร็วไม่ถึง 60 กม/ชม. จนรถมาจอดสนิทอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้านที่ต้องการจนได้
"น้องเอิงครับ พี่อยู่หน้าหมู่บ้านแล้ว...." พอกดโทรศัพท์โทรออกยังไม่ทันจะได้นัดแนะเวลา ใครบางคนที่กำลังปั่นจักรยานอยู่บนถนนในหมู่บ้านก็โบกไม้โบกมือให้ เจ้าของสมุดที่ทำให้ต้องถ่อมาถึงที่นี่กำลังปั่นจักรยานเข้ามาใกล้ พอเห็นหน้าชัดๆถึงได้รู้ว่าเจ้าตัวเหงื่อโชกไปทั้งตัว เส้นผมที่เจ้าตัวมักจะรวบไว้ข้างหลังอยู่เสมอตอนนี้ปล่อยตามสบาย แถมกลุ่มผมที่อยู่ข้างใบหน้าดูเหมือนจะเปียกเกาะข้างแก้มที่ขึ้นสีชัดน่ามอง....แค่นี้ก็ใจเต้นแรงซะแล้วไอ้ขิม
ชายเอิงเผลอเหลือบมองคุณหมอเต็มตา ตอนที่ปั่นจักยานเข้ามาจอดตรงหน้า วันนี้ไม่ได้สวมเสื้อคลุมสีขาวเหมือนวันก่อน ไม่ได้ผูกเนคไท กระดุมคอก็ปลดออกแบบสบายๆ พอๆกับแขนเสื้อที่พับขึ้นไปครึ่งแขน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความดูดีลดลงไปเลยซักนิด กลับดูน่ามองในแบบที่แตกต่างออกไป
"รถติดเหรอครับ ผมกำลังจะเข้าไปอาบน้ำแล้วค่อยออกมาอีกรอบ.." คนที่ปั่นจักรยานมาร่วมชั่วโมงบ่นพึมพำทั้งที่รู้ว่าไม่ใช่ความผิดของคุณหมอตรงหน้าก็ตาม แต่ด้วยความเหนื่อยก็เลยบ่นไปงั้น อย่างน้อยก็เบนความสนใจของตัวเองได้ล่ะ
"โทษทีครับน้องเอิง รถติดอย่างที่ว่านั่นแหละ เรียกว่าคลานมาเลยดีกว่า.." น้ำเสียงตอนท้ายฟังดูคล้ายจะหงุดหงิดอยู่ในที ชายเอิงเหลือบมองคุณหมอตรงหน้าที่ยังคงยืนมองมาก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
"เอ่อ...แล้วไหนสมุดของผมล่ะครับ..?" เพราะมัวแต่มองหน้าอีกฝ่ายเพลิน ดันลืมจุดประสงค์ที่แท้จริง แต่..ถ้ายื่นสมุดให้ไปแล้ว..ทุกอย่างจะต้องสิ้นสุดในคืนนี้ไหมล่ะ..?
"นี่ครับ..สมุดของน้องเอิง..." แค่คิดล่วงหน้าไป ว่าหลังจากยื่นตัวประกันไปให้แล้วทุกอย่างจะสิ้นสุดลง เจ้าสมุดวาดภาพเล่มเล็กที่นั่งเปิดดูมาหลายรอบก็เหมือนจะหนักอึ้งจนแทบจะยกไม่ขึ้นซะอย่างงั้น
"ขอบคุณครับ" เจ้าตัวฉีกยิ้มให้ตอนที่ยื่นมือออกมารับ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเพราะทางนี้ไม่ยอมปล่อย เลยกลายเป็นว่ายืนยื้อสมุดเจ้าปัญหากันอยู่อย่างงั้น
จนในที่สุดแล้วฝ่ายที่ต้องปล่อยก็คือหมอขิม เพราะของไม่ใช่ของตนจะยื้อเอาไว้ก็กลัวจะตอบคำถามแววตาช่างสงสัยที่มองมาไม่ได้ แม้ว่าเจ้าตัวจะขมวดคิ้วตอนที่จ้องมาแต่ก็ยังได้ยินเสียงขอบคุณอีกครั้ง คุณหมอตัวโตลอบถอนหายใจกับตัวเองรู้สึกหมดแรงต่างจากตอนที่ขับรถออกมาจากโรงพยาบาลโดยสิ้นเชิง จะหวังอะไรไปมากว่าคำขอบคุณล่ะ... เจ้าของสมุดภาพก็กำลังทำท่าจะปั่นจักรยานกลับเข้าหมู่บ้าน
"คุณหมอ....รีบกลับรึเปล่าครับ" เสียงใสคุณหูที่ทักมาจากข้างหลังตอนที่กำลังจะเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ ทำให้หมอขิมหันขวับกลับมามองอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าระบบอัตโนมัติ
"ก็...ไม่รีบเท่าไหร่ครับ บ้านอยู่แค่นี้เอง" พอให้ใจชื้นขึ้นมาบ้างซักเล็กน้อย
"ไปกินก๋วยเตี๋ยวกันไหม เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง"
ไอ้เอิงคนนี้ก็ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงต้องปั่นจักรยานกลับมา เพราะคิดได้ว่าลืมซื้อของที่น้องสั่ง หรือเพราะทนเห็นแผ่นหลังเหงาหงอยเดินคอตกกลับขึ้นรถไปแบบนั้นไม่ได้กันแน่ ไม่ทันจะได้คำตอบให้กับตัวเองปากมันก็ดันไวกว่า..เอ่ยถามออกไปซะแล้ว...ไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหมเมื่อกี้ รอยยิ้มทั้งแววตาของคุณหมอที่ทำราวกับว่าดีใจนักหนา..กับแค่เรื่องเลี้ยงบะหมี่รถเข็นซักชามเนี่ยนะ!!
ภาพของคุณหมอที่กำลังนั่งคีบเส้นบะหมี่กับลูกชิ้นเข้าปากได้อย่างไม่เคอะเขิน ดูแปลกในสายตาคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามอย่างมาก...ร้านบะหมี่ข้างทางหน้าหมู่บ้านกับเจ้าของรถหรูที่จอดอยู่ตรงนั้นดูยังไงก็ไม่น่าจะเข้ากันได้ แล้วก็เหมือนจะรู้ตัวเมื่อคนที่กำลังถูกจ้องเงยหน้าขึ้นมาสบตาพอดีตอนที่เจ้ามือมื้อนี้กำลังอมลูกชิ้นลูกใหญ่อยู่ในปากจนแก้มตุ่ย
“เส้นบะหมี่ติดอยู่บนหน้าพี่เหรอครับน้องเอิง” เพิ่งจะมารู้สึกตัวตอนที่โดนยิงคำถามเข้าใส่ ไอ้คุณชายก็เลยต้องแกล้งทำเป็นเคี้ยวของกินในปากแล้วส่ายหน้าแทนคำตอบ...เผลอไปจ้องคนอื่นเค้าแบบนั้น กลัวจะโดนโกรธเอาน่ะซิ
“เปล่าครับ” หมอขิมคลี่ยิ้มกับตัวเองอย่างคนอารมณ์ดี ทั้งที่ก่อนหน้านี้เกือบจะใจฝ่อห่อเหี่ยวไปแล้ว อุตส่าห์มาถึงที่แล้วจะให้ถอยทัพกลับไปโดยไม่ได้อะไรเลย..คงไม่ได้แล้ว
“เอ่อ..!! ถ้าหลังจากวันนี้ไปแล้ว พี่จะโทรหาน้องเอิงบ้าง...จะได้ไหมครับ..?” คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาคีบบะหมี่เข้าปากตัวเองเงยหน้าขึ้นมาทำตาโตมีของกินที่ยัดเข้าไปเต็มปาก....ทำเอาคนมองทางนี้อยากจะเอื้อมมือไปปัดผมที่ตกลงมาปิดใบหน้าให้ แต่ก็กลัวว่าจะเป็นการบุกประชิดตัวจนเกินไป เกิดอีกฝ่ายตั้งรับไม่ทันอาจจะวิ่งหนีห่างออกไปได้ ในใจก็รอลุ้นฟังคำตอบ..
“ก็...ก็ได้อยู่หรอกครับ แต่คุณหมอจะโทรมาหาผมทำไมล่ะ” ต้องมีตลอดซินะ...ต้องคอยหาเหตุผลมาตอบคนตรงหน้าเสมอ หมอขิมกลืนรอยยิ้มยินดีของตัวเองลงไปได้อย่างแนบเนียน
“เรื่องคุยน่ะ...คงต้องเอาไว้โทรหา ถึงจะคิดออก...” คำตอบที่ได้ยินทำเอาคนฟังขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างแปลกใจ ได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเอง
“มีงี้ด้วยแฮะ” จะให้ทำไงในเมื่อเอ่ยปากอนุญาตไปก่อนหน้านั้นแล้ว...แม้ว่าจะหวั่น ๆ ในใจแปลก ๆ แต่ถ้ากลับคำพูดตอนนี้ก็ไม่ใช่ไอ้ชายเอิงคนนี้แล้วครับท่าน
“เอาเป็นว่า..น้องเอิงรับปากพี่แล้วนะครับ หึๆๆ” หมอขิมแกล้งทำเป็นไม่สนใจคำบ่นพึมพำ ยึดเอาคำอนุญาตในตอนแรกเข้าตัวไว้ก่อน แล้วหลังจากนั้น...ค่อยวางแผนการที่ละเล็กทีละน้อยอีกทีไงล่ะ...หึ หึ
==========================
หลังจากที่เลือดออกตามไรฟัน ตามไอ้หมีไวไวกันไปแล้ว
เลยพาทุกคนย้อนรอยกลับมาดู
ว่าเหตุอันใดคุณหมอจอมเนียนถึงได้ไปอยู่ข้าง ๆ ชายเอิงได้ :-[
แล้วค่อยปีนขึ้นไปบนหลังคารถ เกาะติดสถานการณ์ตามไปดูไอ้หมีเข้าป่า กร๊ากกกกกก
อัพเช้าบ้างบ่ายบ้างเอาให้มึนกันไป คึคึ :o8:
:กอด1: ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมากมาย
-
หมอขิมคะ ไม่เนียนอย่างแรงค่า ไม่เนียนนนนนนนนน
แต่ไม่เป็นไรหรอก น้องเอิงว่าเนียนก็เนียนอะนะ อิอิ :laugh:
ว่าแต่เอิงเอ๊ยยย พี่หมอเขาดูดีใช่มะล่า ปล่อยให้โทรหาบ้างไรบ้าง
มีพี่หรือว่าที่แฟนเป็นหมอเนี่ย ดีนา เจ็บป่วยจะได้อุ่นใจ จริงจริ๊งงง :z1:
ปล. รอตามไปปีนหลังคาด้อมดูหมีด้วยคน :m24:
-
หมอขิม น่ารักสุดยอด
-
หมอขิมสู้ๆ ตามมาเชียร์พี่หมอแทนเจ้าไวไวแระ :impress2:
-
เค้าชอบหมอขิมอ่ะ ชอบผู้ชายรุก ๆ แบบนี้แหละ
-
:m20: วิธีเชยสุดๆ แต่ได้ใจสุดๆ เหมือนกัน
รอลุ้นต่อนะจ๊ะ ข้าง ข้าง ใจ
อัพตอนไหนก็ได้นะดาด้า ตามมาตลอดล่ะจ๊ะ
-
เนียนได้อีกนะพี่หมอขิม
-
หมอจะหลอกกินเด็กอีกแล้ว :L1:
-
คู่นี้ก็น่ารัก อิอิ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยพี่หมออออออออออออออออออออน่ารักจัง
-
หมอขิมสู้ ๆ
:ped149: :ped149: :ped149:
-
เจ้าไวไวเค้าก็กำลังไปได้สวย
ตอนนี้แอบแบ่งใจมาให้หมอขิมบ้าง
-
มาร่วมส่งแรงใจเชียร์พี่หมอขิมอีกคน...
แฟนคลับเชียร์พี่ขิมเยอะขนาดนี้....ดาด้าจัดมาให้ไวเน้อ....อิอิ :laugh:
-
ชอบพี่หมอขิมรุกเร็วทันใจดี :impress2:
-
หมอขิมรุกเร็วมากเลย ฮ่าๆ
สู้ๆนะ เอาใจช่วย ให้ชนะใจน้องเอิงไวไว
-
ไวไวกำลังไปได้สวย
-
โหยเล่นพากันปีนหลังคารถเกาะติดสถานการณ์
การไปเข้าค่ายของเจ้าหมีไวไวกันแบบนี้
หนูดาด้ากับพรรคพวกที่ไปด้วยกันก็ได้เปรียบดิ
พี่แก้วไม่ไหวจะปีนด้วยอ่ะงานนี้ สังขารไม่อำนวย
รอรับรู้เรื่องราวอยู่อย่างใจจ่อจดอยู่ที่นี่แหละจ้ะ
-
คู่เฮียกับเจ้าหมี รายนั้นเฮียโดนเด็กหลอก
แต่คู่หมอกับชายเอิงเนี่ย
หมอหลอกเด็กชัดๆ เนียนตลอดอ่ะ :laugh:
-
หมอขิมนี่ไม่มีเก็บอาการเลยนะ
555+
-
ดีชั้นจะฝืนสังขารปืนขึ้นไปด้วยอีกคน กระทำการแทนคุณนายแก้ว 555
-
มาเนียน ๆ นะหมอขิม
-
หมอขิมนี่เนียนได้ตลอดจริงๆ ยิ่งชายเอิงรับปากไปแบบนั้นก็ยิ่งเข้าทางคุณหมอเลย อิอิ
ตอนหน้าตามไปดูหมีเข้าป่าด้วยคน
-
สู้ๆๆนะคะพี่หมอขิม
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
หมอขิม...เข้าทางหรือเปล่าเนี่ย...
เด็กน้อยเปิดโอกาส หรือว่าไม่รู้เรื่อง หมอไม่เนียนแต่ก็เห็นใจกันแว้บๆ แอร้วว
รออ่านตอนต่อไปจ๊ะ
-
:impress2: เค้ามีแต่เด็กยั่ว แต่ตัวมายั่วเด็กซะงั้นนะหมอขิม :impress2:
:pig4: :pig4:
-
ชายเอิง โดนรุกหนักแล้วเหมือนจะรู้ตัวแล้ว :-[
-
ก๊วยเตี๋ยวน่าจะอร่อยที่สุดในโลกนะนั่นน่ะ หึหึ รอตามดูหนูไวไว :z2:
ขอบคุณไรเตอร์มากมายสำหรับตอนขัดดอก :pig4:
-
โหยเล่นพากันปีนหลังคารถเกาะติดสถานการณ์
การไปเข้าค่ายของเจ้าหมีไวไวกันแบบนี้
หนูดาด้ากับพรรคพวกที่ไปด้วยกันก็ได้เปรียบดิ
พี่แก้วไม่ไหวจะปีนด้วยอ่ะงานนี้ สังขารไม่อำนวย
รอรับรู้เรื่องราวอยู่อย่างใจจ่อจดอยู่ที่นี่แหละจ้ะ
^
รอด้วยคนนะ แพ้ความสูง :laugh:
-
อุ๊ ขอบคุณค่ะ ดาด้า หมอขิม สุโค่ยจริงๆเลยอะ รุกวะ ตามกันไม่ทัน ชอบที่บอกว่าเรื่องคุยต้องโทรก่อนถึงคิดได้ 55++ไม่ค่อยมัดมือชกอะ สงสารชายเอิงนิดๆเเล้วอะ ให้ความรู้สึกเหมือน ลูกเเกะกับหมาป่าเลย เเต่ไม่รู้ว่าลูกเเกะเอิงจะเป็นจิ้งจอกห่มหนังเเกะรึเปล่า คุคุคุ อันนั้นต้องรอดูอีกที +1 เอาไปก่อน ชายเอิงมึนดี
-
หมอขิมอย่างว่องเลย
ชายเอิงตั้งตัวไม่ทัน :-[
แบบนี้ต้องมาดูกันแล้วว่า คู่ไหนจะมีพัฒนาการได้เร็วกว่ากัน
น้องหมีไวไวอย่ายอมแพ้หมอขิมนะจ๊ะ
ขอบคุณมากค่ะ บวก 1 แต้มนะคะ
-
อ่านทันแล้วดีใจจัง
อ่านแล้วยิ้มได้ตลอดเลยฮาไวไวด้วย
เฮียตุลเหมือนจะนิ่งแต่นิ่งไม่ได้เพราะไวไวเนี้ยแหละ
ไวไวก็เจ้าเล่ห์ดีจริงๆเลยอ่านไปขำไป ส่วนหมอขิม
รุกเร็วดีจริงๆ อย่างนี้เราชอบแถมมีบริการส่งยาถึงที่เลย
:กอด1: :L2: :pig4:
-
บทที่ 21.
ตี๊ด..ตี๊ดดดดด
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานที่นานๆจะดังที เนื่องจากเจ้าของห้องมันไม่ค่อยจะโผล่มาใช้งาน ..นายตุลชำเลืองมองเหมือนจะชั่งใจดูว่ามันจะดังอีกรอบไหม อาจจะมีใครซักคนต่อสายผิด เพราะโดยปกติไม่ค่อยได้ติดต่องานกับใคร ไม่มีเลขาหน้าห้อง ส่วนไอ้คุณเพื่อนบอสมันก็มักจะเข้ามาหาเลยโดยไม่ต้องโทรมาแจ้งล่วงหน้า...
ตี๊ด..ตี๊ดดดดด
"ครับ..." พอเจ้าเครื่องมือสื่อสารมันดังขึ้นอีกรอบ คราวนี้คงไม่ต้องรอไตร่ตรองไว้ก่อน เพราะเจ้าของห้องเอื้อมมือไปคว้าและกรอกเสียงเข้าไปตามสายทันที
"คุณตุลค่ะ มีแขกมาขอพบ..แจ้งชื่อว่าคุณขิมคะ" พอได้ยินเสียงหวานของสาวประชาสัมพันธ์ที่อยู่ข้างล่างรายงาน นายตุลก็ขมวดคิ้วเข้าหากันทันที .....ขิม!!? ไอ้คุณหมอขิมมันมาทำอะไรที่นี่หว่า...!!?
"เชิญขึ้นมาที่ห้องผมได้เลยครับ.."
ไม่นานนักเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะเปิดออกพร้อมกับสาวประชาสัมพันธ์ที่รับหน้าที่เดินนำแขกผู้มีเกียรติมาส่งที่ห้องนายก่อนจะขอตัวออกไปตามมารยาท
"มีธุระอะไรกับผมหรือครับคุณหมอ...?" คำถามที่'แกล้ง'เป็นทางการของเจ้าของห้อง ทำให้คุณหมอที่เพิ่งจะเลื่อนเก้าอี้หย่อนตัวลงนั่งแอบคลี่ยิ้มออกมา
"เด็กน้อยของใครบางคนแถวนี้ มันบอกให้แวะมาดูอาการเฮียมันให้หน่อย แต่ท่าทางสงสัยจะตายยาก..." แม้ว่าจะรู้สึกกระดากปากตอนที่เรียกไอ้เจ้าเด็กโย่งว่าเด็กน้อยอยู่บ้าง แต่หมอขิมก็ยังมีสปิริตแรงกล้าในการกวนประสาทกลับไอ้คุณเพื่อนมาดเยอะตรงหน้าให้มันหลุดหัวเราะออกมาได้
"สงสัยจะเพี้ยน ไอ้คุณหมอขิม!!"
"เออดิ!! ใครจะไปมีความสุขล้นใจเหมือนคนแถวนี้ล่ะวะ!!" คนที่โดนประชดโดยไม่รู้ตัวเหลือบมองเพื่อนหมออย่างแปลกใจ...ใครที่ไหนจะไปมีความสุขล้นใจเหมือนที่มันว่า แล้วดูมันทำหน้าเหมือนไปนั่งมีความสุขอยู่บนหลังมันซะงั้นอ่ะ
"แล้วนี่มีธุระอะไร หรือจะให้โทรเรียกไอ้พิชมาด้วยอีกคนดีไหม..จะได้ครบองค์!!?" องค์ประชุมตัวป่วนทั้งหลายซิไม่ว่า ไอ้พวกนี้ถ้าตามมาครบจริงคงไปจบที่วงเหล้า เคล้านารี แล้วก็รับรองได้เลยว่าไอ้คุณพิชญะต้องโดนคุณภรรยาคนสวยมาลากกลับบ้านหูยานแน่คราวนี้
"ไม่ได้มีธุระอะไร..วายุมันฝากให้แวะมาดู เผื่อเฮียของมันจะป่วยเห็นบอกว่าตัวร้อนๆ แล้วนี่เป็นไงมั้งอ่ะ?" พอได้ยินที่เพื่อนหมอบอก นายตุลก็หมวดคิ้วเข้าหากัน
เพราะชื่อใครบางคนที่หลุดมาให้ได้ยินนั่นแหละ...ไอ้หมีไวไวมันไปสนิทสนมกับไอ้คุณเพื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงขนาดฝากฝังให้มาดูแลได้!! แล้วไอ้อาการตัวร้อนที่ว่านั่น...ก็ไม่ได้เป็นเพราะอาการป่วย...แต่มันเป็นเพราะใครกันล่ะโว้ย แล้วมันก็แตะที่หน้าอย่างเดียว ทำมาเป็นรู้ดี ถ้าอยู่ตรงหน้าตอนนี้จะเล่นให้น่วม ไอ้เด็กเวร!!!
"ไปสนิทกันตอนไหนเหอะ!!?" เห็นครั้งเดียวตอนที่โทรคุยกันนานกว่าครึ่งชั่วโมงเมื่อคราวก่อน แล้วหลังจากนั้นไอ้สองคนนี่มันยังติดต่อกันอยู่อีกรึ!!
"หืม!!?...หึ หึ" เสียงหัวเราะต่ำในลำคอของหมอขิมที่ทิ้งไว้เป็นปริศนา เพราะไอ้เจ้าตัวมันไม่ยอมพูดตอบมีเพียงสายตาแวววาวที่มองมาเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง....ที่คนถูกจ้องรู้สึกเหมือนกำลังโดนจับผิด
"หัวเราะแบบนี้..หมายความว่าไงวะ!!?" นายตุลหรี่ตามองไอ้คุณหมอมาดกวน เห็นแล้วอยากเอาปลายดินสอแหลมๆ จิ้มแสกหน้ามันซักทีสองทีด้วยความหมั่นไส้
"ป๊าว!!!? หัวเราะเฉยๆ คนอารมณ์ดีก็ผิดด้วยวุ้ย กลางวันนี้ไปหาอะไรกินกัน ชวนไอ้คุณบอสใหญ่ไปด้วย.." หมอขิมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างเร็วก่อนที่ตัวเองจะงานเข้า จะไม่ให้อารมณ์ดีได้ไง..ไอ้คุณเพื่อนมาดมากมันออกอาการที่หาดูได้ยากออกมาซะขนาดนั้น นี่ถ้าไอ้เด็กโย่งมันรู้เข้าคงได้โดดดีใจตาย...ก็เล่นโดน'หึง'แบบไม่ทันตั้งตัวซะขนาดนั้น..!!
.
.
.
ใช้เวลากว่าค่อนวัน ที่คณะเดินทางของนักศึกษาออกค่ายเดินทางมาถึงสถานที่ออกค่ายที่ว่า เป็นโรงเรียนที่อยู่ทางจังหวัดทางภาคตะวันตกติดกับชายแดนของประเทศเพื่อนบ้าน พอรถเคลื่อนมาจอดสนิทที่ลานกว้างหน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง นักศึกษาทั้งหมดต่างก็ช่วยกันขนลำเลียงข้าวของที่จะนำมาบริจาค และอุปกรณ์ที่จำเป็นลงมาจากรถ
อาคารเรียนเก่าสีซีดเพียงหลังเดียวที่ตั้งเด่นอยู่ในพื้นที่ เป็นทั้งห้องเรียน ห้องสมุด ใต้อาคารเรียนปล่อยให้โล่ง ไม่มีผนังกั้น มีโต๊ะกับเก้าอี้ตั้งเอาไว้ คงเอาไว้ใช้แทนห้องอาหารกลางวัน.. อาจารย์ใหญ่และชาวบ้านในละแวกนั้นออกมาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"ทำไมผู้หญิงสวยๆแบบฉันจะต้องมาช่วยพวกแกแบกของด้วยวะคะ!!" ทันทีที่ได้ยินคำถามจากปากไอ้หญิงหยกสาวสวย(เหมือนที่เจ้าตัวบอก) ชายหนุ่มทั้งสามก็แทบจะโยนของทั้งหมดในมือทิ้งลงบนหัวคนพูดทันที
“ช่างกล้า!!!” ไอ้ป๋าไม้ก่อนเลยคนแรก เรื่องปากหมากล้าตายล่ะก็ต้องยกให้มันก่อน ขนาดโดนไอ้หยกตวัดสายตามองเหมือนจะฆ่าให้ตายมันยังยักไหล่ได้อย่างไม่สะทกสะท้าน
"ไม่เคยเมารถ แต่อยากจะอ้วกแล้วว่ะตอนนี้...!!" วายุแกล้งทำหน้าผะอืดผะอม แต่ดันหันหน้าไปทางเพื่อนสาวคนเดียวที่กำลังแกล้งยืนทำหน้าหงิกงอประชด พลางพยักหน้าให้ดูหมู่มวลรุ่นพี่สาวๆ ที่บอบบางทั้งหลายช่วยกันหยิบยกขนมนมเนยลงมาจากรถ ทั้งที่เป็นงานเบาๆ ก็ยังไม่วายวี้ดว้ายส่งเสียงดังกัน...ไอ้หยกมันคงตั้งใจจะประชดประชันด้วยความหมั่นไส้ไปตามประสาสาวห้าวของมัน
"ถ้าแกเดินไปเงียบๆ จะสวยกว่านี้อีกไอ้หยก" ไอ้คุณชายเอิงยกลังใส่อุปกรณ์ทาสีให้เพื่อนสาวรับไปถือ ส่วนตัวเองกับพวกที่เหลือรับอาสาขนพวกถังสีหนักๆ กับพวกลังหนังสือลงไปเก็บไว้ใต้อาคารเรียน ...
เสียงรุ่นพี่ที่เป็นเหมือนเป็นแม่งานในครั้งนี้ตะโกนบอกจัดตำแหน่งและวางหน้าที่ให้แต่ล่ะคน สาวๆถูกให้งานเบาๆ อย่างเข้าครัวช่วยทำอาหารเลี้ยงเด็กและพวกเดียวกันเอง แต่ก็ยังมีหญิงเดียวที่ยังยืนกรานว่าไม่ขอแบ่งแยกเพศ(ที่จริงเพราะมันทำไม่เป็นเลยต่างหาก) แต่ก่อนที่งานทั้งหมดจะเริ่ม รุ่นพี่ก็ยังใจดีให้ทุกคนได้พักยืดเส้นยืดสายกันก่อน
“ไปโทรศัพท์แป๊บนะ เดี๋ยวมา..!!” วายุแอบกระซิบบอกเพื่อนทั้งสามคนที่พร้อมใจกันเหล่มองมาด้วยหางตาอย่างรู้ทัน
“เบื่อจริ๊ง!! ไอ้พวกไม่โสด!!”
“เบื่อหรืออิจฉาวะไอ้ชายเอิง มันห่างกันนิดเดียวนะเว้ย!!” ชายเอิงหันไปมองไอ้คุณป๋าอย่างเคืองจัด วายุค่อยๆอาศัยจังหวะนั้นหลบเลี่ยงออกมา เกรงว่าขืนช้าอาจมีโดนลากเข้าไปเอี่ยวได้..
ที่นี่ก็ช่างเป็นใจซะเหลือเกิน โทรศัพท์มีสัญญาณไม่เกินสองขีด เดินเลยไปสองก้าวหายเรียบ!! ต้องเดินไปส่องโทรศัพท์ไปด้วยว่าตรงไหนถึงจะลงหลักปักฐานให้พอยืนคุยโทรศัพท์ได้อย่างมีความสุข..แต่ให้ตายเหอะ…หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะมีจริง....!!! เพียงแค่ลมพัดผ่านสัญญาณก็วูบได้ครับท่าน!!...
อ๊ากกกกกกกก....สวรรค์กลั่นแกล้งไอ้ไวไวผู้น่าสงสารครับท่าน!! อุตส่าห์ทนไม่ได้เห็นหน้าตั้งหลายวัน ยังจะไม่ได้ยินแม้แต่เสียง...คงได้ขาดใจตายก่อนกลับล่ะคราวนี้
พลั่ก!!
“อุ้ย!!”
“แว้กกกกก!!!”
ไอ้ไวไวแทบจะโดดม้วนตัวสามตลบไปคว้าเจ้าโทรศัพท์มือถือ ที่ปลิวหวือหลุดจากมือตอนที่เดินไปชนกับใครบางคนเข้า เพราะไม่ได้มองทางมัวแต่จ้องหน้าจอว่าสัญญาณมันจะขึ้นมาตอนไหน แล้วก็พลาด...มือถือเครื่องที่เฮียให้มาลงไปนอนคลุกฝุ่นอยู่บนพื้นเรียบร้อย
“ขอโทษค่ะ!!!” ยังไม่ทันจะได้หันไปขอโทษก่อน เพราะไอ้หมีมันมัวห่วงของ อีกฝ่ายก็ชิงเอ่ยปากเสียก่อน
“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ต้องขอโทษด้วย เดินไม่ได้มองทาง...” วายุเกาหัวตัวเองแก้เก้อ เอ่ยปากขอโทษไปตามความจริง ยิ่งจำได้ว่าคนตรงหน้าเป็นรุ่นพี่คนสวยของคณะก็ยิ่งลนลาน กลัวจะโดนรุ่นพี่ผู้ชายที่หมายปองพี่แกมาเห็นเข้าจะได้ซวยกันถ้วนหน้าล่ะคราวนี้
“แล้วมือถือ..เป็นอะไรไหมพังรึป่าว” เมื่อสาวเจ้าเห็นว่ารุ่นน้องตรงหน้าทำท่าเหมือนเสียใจนักหนา ตอนที่วิ่งถลาไปคว้าโทรศัพท์ก็อดถามถึงไม่ได้ แต่พออีกฝ่ายลองกดดูแล้วก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ถึงได้วางใจ
“ไม่พัง!! แถมมีสัญญาณแล้วด้วย ขอบคุณรุ่นพี่มากๆเลยครับ” ตามประสาคนที่เก็บอาการอะไรไม่ค่อยจะอยู่ ดีใจ เสียใจยังไงมันก็แสดงออกทางสีหน้าหมด พอเห็นว่าโทรศัพท์เครื่องสำคัญยังใช้งานได้ วายุก็เลยอดฉีกยิ้มออกมาไม่ได้
“งั้นก็รีบโทรซิ คนทางโน้นคงรอแย่แล้วมั้ง” รุ่นพี่เอ่ยปากแซวอย่างอดไม่ได้
“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีซิครับ..” วายุแสร้งถอนหายใจออกมายาวเหยียด ที่หน้าจอยังมีเบอร์ของใครบางคนกดค้างเอาไว้รอแค่กดปุ่มโทรออก...หวังจะได้ยินเสียงของใครบางคนที่คิดถึงขนาดยังไม่ข้ามวัน รอยยิ้มเอ็นดูปรากฏบนใบหน้าของรุ่นพี่ก่อนจะยื่นมือไปตบไหล่รุ่นน้องตัวโตเบาๆ
“ตัวก็โต ทำเป็นใจฝ่อไปได้นะเราโทรไปบอกเค้าว่าคิดถึงซักหน่อยเถอะ..เชื่อพี่..” คนตัวโตที่ว่าเหลือบมองรุ่นพี่ที่ยืนยิ้มให้พร้อมกับยกโทรศัพท์ของตัวเองให้ดู เหมือนจะบอกว่าที่บังเอิญมาเดินชนกันตรงนี้ ก็เพราะมีจุดประสงค์เดียวกัน เพียงแต่ไอ้โย่งคนนี้มันยังไม่ได้เริ่ม
“ครับ..แต่ผมกลัวว่าจะคิดถึงเค้ามากกว่าเดิมนะซิ!!” วายุแกล้งทำหน้าเศร้า รุ่นพี่ตรงหน้าหัวเราะชอบใจพร้อมกับค้อนเข้าให้วงใหญ่ด้วยความหมั่นไส้จัด ก่อนจะขอตัวเดินกลับเข้าไปในอาคารเรียนที่เพื่อนๆน้องๆรวมตัวกันอยู่
วายุกดโทรศัพท์ด้วยใจระทึก...เอาจริงๆจังๆ กลัวจะโดนแกล้งไม่รับเสียมากกว่า เพราะเมื่อเช้าตัวเองดันเล่นเอาไว้เยอะ ได้กำไรเห็นๆ แม้ว่าไอ้ไวไวจะชอบใจที่ตัวเองโดนแกล้งเอาคืนก็เถอะ แต่ในสภาพที่ห่างไกลกันแบบนี้จะคว้าตัวหอมๆอุ่นๆ ที่ไหนมากอดได้ล่ะ แค่คิดก็ทรมานหัวใจจะแย่
“โทรมาทำไม!!? ไอ้หมีโย่ง!!” หูยยยยย...ดูคำทักทายยามรับโทรศัพท์ดิ ไม่ได้มีให้ดีจงดีใจอะไรเลยอ่ะคนเราจะจ๊ะจ๋าซักนิดก็ไม่มี
“...คิดถึง...เหตุผลสมควรไหมอ่ะครับ...!!?” หยอดคำหวานไปแล้วก็กระดากหูตัวเอง แม้ว่าจะเป็นคำที่ส่งตรงมาจากใจไอ้ไวไวก็เหอะ...อึ้งอ่ะดิ!! อยากเห็นหน้าของไอ้คุณเฮียของกระผม ณ ยามนี้จริงๆ
“ไม่ได้!!!....ยังไม่ครบ 24 ชั่วโมง!!!” วายุแทบจะหลุดหัวเราะพรืดออกมาตอนที่ได้ยินข้อห้ามประหลาดๆของไอ้คุณเฮีย
“ใจร้ายเหอะ ผมอ่ะคิดถึงเฮียตลอด 24 ชม. ไม่ได้ยินเสียงเหมือนจะกินข้าวไม่ลง” คำหวานที่หยอดกลับไปหารู้ไม่ว่าทำให้คนฟังแทบกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ แต่ตรงหน้ามีเพื่อนแสนรู้สองคนนั่งจ้องมาด้วยความสนใจใคร่รู้ จนต้องเบือนหน้าไปอีกทาง ก่อนจะลุกออกมาจากโต๊ะกินข้าว เดินออกมาหาที่ยืนหลบมุมในร้านอาหาร
“งั้นก็แสดงว่า..เย็นนี้ก็ไม่ต้องกินข้าว ดีเหมือนกันคนอื่นจะได้กินอิ่ม หึหึ” เสียงหัวเราะต่ำๆที่ได้ยินบ่งบอกให้คนฟังรู้ว่าตัวเองกำลังโดนประชดใส่ แถมคนใจร้ายก็กำลังสนุกและพอใจมากเสียด้วย
“ถ้าให้ผมงดข้าวเย็น..กลับไปจะกินเฮียแทน..!!”
“ว่าไงนะ!!?” วายุอมยิ้มกริ่มแก้มแทบแตก ตอนที่ได้ยินเสียงตะโกนถามมาจากปลายสาย...แค่คิดว่าตอนนี้หน้าตาอีกฝ่ายเป็นยังไงก็มีความสุขจนแทบจะตะโกนออกมาดังๆ แต่เดี๋ยวคนอื่นได้ยินคงจะหาว่าไอ้นี่บ้าแน่
“ผมบอกว่า....คิดถึงเฮีย อยากกลับไปเย็นนี้เลย” จำต้องพูดปดออกไปจนได้ หากไม่อยากหมดลมหายใจไปก่อนวัยอันควรตอนที่กลับไปถึงบ้าน
“เป็นเด็กรึไงเรา!!? แค่นี้ก็ร้องไห้กลับบ้าน” จะว่าเด็กก็คงใช่..ถ้าได้อยู่กับเฮียล่ะก็ไม่ว่าที่ไหน ไอ้ไวไวคนนี้ก็ติดหมดทุกที่นั่นแหละ อยากจะเอาแต่ใจงอแงเป็นเด็กบ้าง..ถ้าหากมันจะทำให้ได้เข้าไปอยู่ในหัวใจเฮียได้
“เออ...ผมฝากให้พี่หมอแวะไปดู เฮียไม่สบายรึเปล่า ทานยาแล้วนอนเร็วๆนะครับ ผมเป็นห่วง...แล้วก็..”
“ไอ้หมีไวไว!!! ใครใช้ให้มาเป็นปรอทวัดไข้ กลับมาเมื่อไหร่...ตายแน่!!” วายุหลุดหัวเราะออกมาตอนที่ได้ยินคำขู่...แสดงว่ายังสบายดีไม่มีปัญหา ขนาดมีแรงอาฆาตขนาดนี้รับรองว่าสามวันที่อยู่ทางนี้คงไม่ต้องเป็นห่วงกังวลเรื่องนั้น
“ฮั่นแน่!! แสดงว่าเฮียก็อยากให้ผมกลับไปเร็วๆใช่ไหมล่ะ คิดถึงผมอ่ะดิ!!”
“ไอ้เด็กเวร...จะไม่รับโทรศัพท์อีกแล้ว!! แค่นี้นะ...!!”
“อ้าว...เฮีย!! เดี๋ยว...อย่าเพิ่ง...”
ตึ๊ด ตึ๊ด ตึ๊ด
งานเข้าไอ้หมีล่ะครับท่าน!! หยอดหวานมากไปจะเป็นภัยถึงตัว...เจอไอ้คุณเฮียเขินหนักเข้าก็ปิดประตูใส่หน้าไอ้ไวไวอย่างไม่ไยดี...ทำไงดีตอนนี้อยากติดปีกบินกลับไปกอดพร้อมกับหอมแก้มอีกซักฟอด แล้วค่อยกลับมาปฏิบัติหน้าที่ทางนี้ต่อ...บอกว่าจะไม่รับโทรศัพท์ ไม่มีทางซะหรอกไอ้คุณเฮีย รู้จักไอ้หมีน้อยไปซะแล้ว!!
.
.
.
ครืด ครืด
หลังจากกดวางโทรศัพท์ไอ้หมีแล้วกลับมานั่งที่โต๊ะด้วยอาการสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในใจมันพองฟูคับอกแทบกินอะไรไม่ลง ยังไม่ทันจะได้ลงมือจัดการกับของกินตรงหน้าตัวเองต่อ โทรศัพท์เครื่องเดิมมันก็สั่นเตือนว่ามีข้อความเข้า
.
.
.
“คิดถึง..คนใจร้ายที่สุด”
==============================
:o8:
ลงตอนสั้น...เราวิ่งแอบ 5555
กลัวทุกคนคิดถึงไอ้หมีไวไวในป่าใหญ่ กร๊ากกกก
ปั่นมาตาเหลือก...เสร็จพอดีกับงานเลิกซะงั้น หึหึ o18
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม :กอด1: กอดกันให้อุ่น ๆ
ปล.มีข่าวฝาก..
========================================
ประกาศกึ่งเป็นทางการ :: ถึงแฟน ๆ "เรี่องรัก....ไม่กล้าบอก" ทุกท่าน
เนื่องจากกระทู้ "ขอเชิญบริจาคของขวัญเพื่อประมูลสำหรับเทศกาลปีใหม่เล้าเป็ด"
คุณนายนุ่นอยากเข้าร่วมบริจาคกับทางเล้า ของขวัญชิ้นนี้ทำเพียงชิ้นเดียว ไม่มีแจกฟรีที่ไหน หารายได้เข้าเล้าเท่านั้น
ก็เลยจัดทำการ์ดหวานแหววจากพี่ฟ้า เอามาร้อยเป็นพวงกะจะลงประมูล(ซักหน่อย)
แต่ด้วยความที่รูปเล่มยังไม่เสร็จ ก็เลยต้องแวะมาแจ้งข่าวปากเปล่าไปก่อน เอาไว้แปะเสร็จสรรพจะลงแจ้งเป็นทางการอีกที
ขออนุญาตพี่เว็บ ณ ทีนี้ด้วย...เพราะยังไม่ได้เอารายละเอียดไปใส่กระทู้เจ้าค่ะ o1
=========================================
ไอ้ด้าน้อยวิ่งพลิ้วไปเตรียมตัวทุบโต๊ะประมูลก่อน (ของเค้ายังไม่เสร็จเลยเอ็ง!! :beat:)
:interest:
-
นานๆจะได้แว๊บมา
เจ้าไวไวยังน่ารักเหมือนเดิม
แต่รู้สึกว่าจะเสี่ยวขึึ้นเยอะเลยนะ
หยอดได้หยอดดี เฮียเขินจนไปไม่เป็นแล้วนั้น
-
ไวไวจะน่ารัก เจ้าเล่ห์ไปถึงไหนเนี้ย
อ่านไปยิ้มไปเลย หมอขิมก็น่ะไปแหย่เฮีย
แต่เฮียเขินเราช๊อบชอบ ทำเป็นกลบเกลื่อนน่ะเฮีย
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
โหยเล่นพากันปีนหลังคารถเกาะติดสถานการณ์
การไปเข้าค่ายของเจ้าหมีไวไวกันแบบนี้
หนูดาด้ากับพรรคพวกที่ไปด้วยกันก็ได้เปรียบดิ
พี่แก้วไม่ไหวจะปีนด้วยอ่ะงานนี้ สังขารไม่อำนวย
รอรับรู้เรื่องราวอยู่อย่างใจจ่อจดอยู่ที่นี่แหละจ้ะ
^
รอด้วยคนนะ แพ้ความสูง :laugh:
จ้ะ มาๆ มารอด้วยกัน ปล่อยคุณนายนัทค่อยๆกระดื๊บๆตามเด็กๆไปเฮอะ
ดูดิพวกนั้นน่ะ เจ้าไวไวโทร.หานายตุลก็ไปแอบฟังเค้า 555
เอ่อ...คุณหมอขิมพาตัวไปเข้าสังกัด กลุ่มส.ว.เอ็นดูเด็กอีกคนแระ
-
น่ารักจริงๆ เลยนะครับ
อยากมีบ้างอะไรบาง อิอิ
-
หวานได้เรื่อยๆ อย่างนี้ เดี๋ยวเฮียแกก็ใจอ่อนแล้ว เจ้าหมีโย่ง
-
ไวไวเอ๊ยเพิ่งห่างกันยังไม่ทันข้ามวันเลย คิดถึงเฮียซะแล้ว น่ารักจริงๆ คริคริ
ดีนะที่มีสัญญาณโทรศัพท์ไม่งั้นเราคงได้เห็นหมีหงอย เผลอๆถึงขั้นอาละวาดเพราะทนคิดถึงเฮียไม่ไหวแน่ๆ
-
น่ารักดีจิงๆ
-
น่ารักจัง :o8:
-
คนนึงกินไม่ลงเพราะคิดถึงเฮีย
ส่วนอีกคนก็กำลังจะกินไม่ลง หลังจากดีใจที่ได้รับโทรศัพท์จากไอ้หมีโย่ง..อิอิ น่ารักเนอะ
-
หยอดวันละนิดเดี๋ยวเฮียก็ใจอ่อน :L1:
-
มาต่อแบบหวานๆ :-[
แต่มันสั้นไปนิดน่ะ :z3:
ให้ไรเตอร์อ่ะ :L2:
-
:pig4:
-
ไวไวขยันหยอดเฮียขนาดนี้ อาเฮียจะไปไหนรอดล่ะเนี่ยะ
แอบเขินแทนเฮียตุลอ่ะ ไวไวน่าร๊ากกกก
-
เฮียเอ้ยยยยย กลายเป็นคนใจร้ายไปซะแล้ว
ฮ่าๆๆ ^^
-
แอร๊ยยยยยย ยิ้มไม่หุบ
ทำไมมันน่ารักยังงี้นร๊า
แล้วพี่หมอขิมไม่โทรหาน้องเอิงบ้างเหรอคร๊า
เผื่อน้องเอิงจะรออยู่นะ
ป๋าไม้พูดเหมือนจะรู้แล้วเลยวุ้ย
-
:m3: คนใจร้ายทำไมน่ารักเช่นนี้
แบบนี้น้องหมีไม่ต้องหม่ำข้าวเย็นแล้ว อิ่มกันข้ามวันข้ามคืนเลยด้วยมั้ง
ให้ใจไป แล้วได้คืนมาแบบนี้ ไวไวของเฮียยิ้มไม่หุบแล้วละ
ขอบคุณมากๆนะคะ ตอนนี้น่ารักจังค่ะ :3123:
-
ไวไวน่ารักมาก :m1:
หยอดไปเรื่อยๆเดี๋ยวเฮียก็ใจอ่อน
-
น่ารักอ่ะ นู๋ไวไว :z2:
-
กลับบ้านได้เลือดแน่ๆไวไวเอ๋ย
-
ไวไวเอ้ย กลับบ้านไประวังเฮียแจกเหวี่ยง :laugh:
-
:-[ อยากรู้คนใจร้ายจะร้ายได้ขนาดใหน กลับมาไวไว นะ ไวไว :impress2:
:pig4: :pig4:
-
หมีไวไวรุกหนักนะคะช่วงนี้ น่ารักกกก :-[
คุณเฮียก็น่ารัก คนอะไรเขินรุนแรง :laugh:
-
หมีไวไว หวานตล๊อดดดดดดดดดดด
:กอด1: :กอด1:
-
น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน แล้วหัวใจอ่อนๆของเฮียจะทนไหวหรือ
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:เอาอีกๆๆ เสพติดไวไว ๕๕๕
-
กร๊ากกก ไวไวน่ารักจริง ๆ หยอดเฮียซะไปไม่เป็น
-
นั่งอ่านไป ยิ้มแก้มตุ่ยเลยเรา
น่ารัก น่าฟัดจริงๆ เจ้าไวไว
-
ตามหมีไวไวกะเฮียทันแล้ว
ไวไวทะเล้นน่ารักอย่างนี้เฮียไม่ใจอ่อนก็แย่แล้ว
ขอบคุณจ้า รออ่านตอนต่อไปค่า
-
ขอบคุณนะคะ ดาด้า ตอนใหม่ เเต่ลูกหมีไม่อยู่กับเฮีย มันเเปลกๆเนอะ เข้าค่ายเร้วๆอะ อยากเห็นหมีโดนฆ่า เอ๊ย ไม่ใช่ 55++ ของประมูลอยากได้อะ คึดฮอด พี่ฟ้า + ตัวป่วนหลาย ตอนพิเศษยังไม่มีมาเลย จะปีใหม่เเล้ว ฝากดาด้าทวงได้เปล่า คุคุคุ เริ่มประมูลเมื่อไหร่จะรีบวิ่งไปเลย
-
เจอข้อความของไอ้หมีไวไวเข้าไป
เฮียคนเก่งคงอิ่มอกอิ่มใจจนไม่ต้องกินข้าวแล้วล่ะมั้ง
อิอิ
-
บทที่ 22.
ใครบางคนกำลังนั่งกดโทรศัพท์ของตัวเอง ไล่อ่านข้อความเดิมซ้ำไปมาหลายรอบ แต่ด้วยความที่แบกทิฐิเอาไว้บนบ่าเยอะจัด ในเมื่อลั่นวาจาออกไปแล้วก็ต้องทำตามนั้น ....แต่จริงๆ แล้ว เพราะรอบแรกโทรศัพท์เข้ามาตอนที่ตัวเองลุกไปห้องน้ำแล้วทิ้งมันไว้บนโต๊ะทำงาน พอกลับมาก็พบว่ามีสายเข้า กับข้อความอีกหนึ่งข้อความ
'กำลังเริ่มทาสีอาคารเรียน...สีฟ้า..สวยมากเลยครับ' ข้อความตอนสายของวันทำให้ไม่กล้าโทรกลับเพราะกลัวว่าเจ้าตัวกำลังยุ่งอยู่กับงาน ทำได้แค่กดเบอร์เจ้าตัวค้างเอาไว้แบบนั้นบนหน้าจอ
.
.
'ทานข้าวกลางวันด้วยนะครับ...เป็นห่วงจัง...' ข้อความที่สองตอนบ่ายกว่าๆ ตอนนั้นเจ้าของเครื่องลงไปดูเรื่องสถานที่จัดงานแสดงสินค้า ทั้งการจัดธีมงานและตัวผลิตภัณฑ์ที่จะนำมาจัดแสดง ความยุ่งวุ่นวายเกิดขึ้นเล็กน้อยตอนที่เคลื่อนย้ายเพราะของบางชิ้นตกแตกเสียหายจนต้องเปลี่ยนอันใหม่รับหน้า กว่าจะได้มาอ่านก็ตอนเย็นไปแล้ว
.
.
.
"ลุงตุล ๆ ทานข้าวค่ะ ทานข้าว..." เสียงหลานสาวตัวเล็กวิ่งเข้ามาเขย่าแขนพร้อมกับประโยคซ้ำไปซ้ำมาตามประสาเด็กที่เพิ่งจะหัดพูด
"รับทราบแล้วครับผม น้องมิ้นท์ไปหม่ำๆ ด้วยกันนะ" เด็กหญิงยิ้มรับจนตาหยีพร้อมกับพยักหน้าไปด้วย มองเหมือนตุ๊กตาที่ตั้งระบบอัตโนมัติ
วันนี้ตอนกลับไปที่บ้าน...ทั้งที่อยู่คนเดียวมาจนชิน แต่มาสองวันนี้ที่บ้านหลังเดิมของตัวเองมันเงียบจนวังเวง พอดีกับที่ทางบ้านใหญ่โทรมาชวนให้กลับมากินข้าวบ้านก็เลยตัดสินใจตอบรับไปอย่างไม่ลังเล ได้เล่นกับหลานสาว โดนนายแม่หยิกจิกบ้าง ก็ค่อยลืม...เวลา...ที่เหมือนมันจะผ่านไปช้าเสียเหลือเกินให้เดินเร็วขึ้นมาได้บ้าง
.
.
.
โทรศัพท์ที่ปิดเสียงแล้วตั้งเป็นระบบสั่นเอาไว้ถูกวางทิ้งไว้ที่โต๊ะ เพราะคิดว่ายังไงก็บ้านตัวเอง ให้เหตุผลกับตัวเองที่คืนนี้คงค้างที่นี่เลยว่า..คิดถึงหลานก็คงไม่ผิดหรอกมั้ง
.
.
.
"กินข้าวโว้ย ไอ้วา!!" เสียงตะโกนเรียกของไอ้คุณชายเอิงดังมาจากใต้อาคารเรียน พ้นคืนนี้ไปพวกเราคณะนักศึกษาออกค่ายก็จะได้กลับไปยังถิ่นฐานของแต่ละคน อาคารเรียนหลังเดิมที่ถูกเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอ่อนๆ ดูสดใสยามอยู่ใต้แสงแดด ห้องสมุดที่ถูกต่อเติมชั้นวางหนังสือใหม่ให้ดูเป็นระเบียบ พร้อมกับจัดเอาหนังสือที่พวกนักศึกษาเอามาบริจาคใส่ลงไปด้วย ที่เหลือก็แค่เก็บเคลียร์สถานที่ให้เรียบร้อยซึ่งยังเหลืออยู่อีกไม่มากเพราะชาวบ้านแถวนั้นต่างก็มาช่วยกันเต็มแรง
"ทำหน้ายังกับไม่ได้เข้าห้องน้ำ ปวดอึ๊รึไงวะ" ไม่น่าเชื่อ..ว่านั่นจะเป็นคำถามที่หลุดออกมาจากปากคนที่เรียกตัวเองว่ากุลสตรี!! ไม่ต้องใช้หมอดู...ก็เดาออกได้เลยทีเดียวว่าชาตินี้มันคงได้เป็นกุลสตรีเดียวดายไปอีกนาน ไอ้สองหนุ่มที่กำลังตักข้าวเข้าปากถึงกับสำลักข้าวแทบพุ่ง
"ไอ้หยก!! คนกำลังกินข้าวโว้ย!!"
"เออ..ลืมไปโทษที!!" ด่าไปก็เท่านั้น เพราะยังไงไอ้หยกมันก็คือไอ้หยกที่ยังคงทำหน้าตากวนประสาทได้ทุกสถานการณ์ นี่แหละที่มันอยู่กับกลุ่มผู้หญิงเค้าไม่ได้ ไม่ใช่เพราะมันแปลกแยก แต่มันแตกต่างอย่างชัดเจนและเป็นไปโดยธรรมชาติหาได้แกล้งทำ
"เซ็งว่ะ..!! อยากกลับแล้วอ่ะ" แทนที่จะเดินไปตักข้าวราดแกงมานั่งกินเหมือนคนอื่น วายุกลับเหยียดแขนตัวเองลงไปบนโต๊ะแล้วเอาหัวพาดลงไป ทำยังกับว่าหมดแรงไปแล้วจริงๆ วันนี้ทั้งวันแทบไม่มีเวลาให้หายใจ ตั้งแต่ช่วยทาสี เป็นช่างไม้ แล้วไหนจะพ่อครัวจำเป็นอีก ...ก็ขืนปล่อยให้พวกรุ่นพี่ทำเหมือนเมื่อวาน คงได้กินแค่ปลากระป๋องกับไข่เจียวคั่วเกลือ ชีวิตกรรมกรที่แสนเศร้าจริงๆ
ที่สำคัญไปกว่าอะไรทั้งหมด ไม่มีกำลังใจให้ต่อสู้ชีวิตเลยครับท่าน(ถึงเว่อร์ไปก็สมควร) ไอ้คุณเฮียไม่ยอมรับโทรศัพท์อย่างที่ขู่เอาไว้จริงๆ ทั้งที่ไอ้ไวไวคนนี้พยายามเดินหาคลื่นแทบตายได้วันล่ะครั้ง เพราะติดเอาเวลาไปช่วยงาน ส่วนข้อความที่ส่งกลับไปครั้งล่าสุด ก็ไม่มีข้อความ(ด่า)กลับมาเหมือนเคย...ทั้งเป็นห่วง ทั้งคิดถึง แต่ก็ทำได้แค่มานั่งเซ็งจิตคร่ำครวญให้เพื่อนๆ มันรำคาญเล่นอยู่ตรงนี้เอง
ยังไม่ทันจะได้ลากสังขารไปตักข้าวมารองท้องเพื่อชีวิตของวันพรุ่งนี้ ชามต้มจืดไข่หอมกรุ่นกับข้าวสวยร้อนๆ ก็ถูกยกมาวางตรงหน้า ตอนแรกก็คิดว่ามีเพื่อนผู้ใจดีช่วยสงเคราะห์ให้ แต่ที่ไหนได้กลายเป็นกิ๊ก เพื่อนต่างคณะคนรู้จักของพี่แอล(คนที่เดินชนกันโทรศัพท์กระจายวันแรก)
"เห็นวายุยังไม่ได้ทานข้าว กิ๊กเลยเอามาให้..." ยิ้มหวานนี้...ทำเอาต้องยิ้มตอบกลับอย่างช่วยไม่ได้ ไอ้เพื่อนสามตัวที่นั่งร่วมโต๊ะหันมามองเป็นตาเดียว ที่จริงกิ๊กเป็นคนอัธยาศัยดีแค่นั้นเอง จากบรรดาสาวๆ ชาวคณะที่มาด้วยช่วยกันก็เห็นจะมีกิ๊กนี่แหละที่พอจะช่วยหยิบโน่นนี่ได้มากที่สุดรองจากไอ้หยก นอกนั้นไม่ไปคุยเล่นกับพวกเด็กๆ ก็เลี่ยงไปทำงานเบาๆ กันทั้งหมด
"ขอบคุณครับ" จำต้องเอ่ยขอบคุณ ทั้งที่อาหารตรงหน้าฝีมือตัวเองทั้งนั้น คงมีแต่ข้าวสวยนั่นแหละที่ได้คุณป้าแม่ครัวหุงให้ ด้วยความสงสารกลัวว่านักศึกษาทั้งหมดจะได้กินข้าวดิบหรือไม่ก็ข้าวต้มกัน
"วายุนี่เก่งนะ ทำได้ทุกอย่างเลย นี่อย่าบอกนะว่าอยู่บ้านก็ทำงานบ้านเอง" กิ๊กนั่งลงฝั่งตรงข้ามพร้อมกับชวนคุยอย่างอารมณ์ดี ...จะให้บอกได้ไงว่าทำทุกสิ่งอย่างที่พูดมานั่นแหละหน้าที่ของไอ้ไวไวตอนอยู่บ้านเฮีย
"อืม..เมื่อก่อนเราอยู่กับแม่แค่สองคนน่ะ.." วายุบอกตามความจริง เพราะการช่วยงานบ้านแม่มาตั้งแต่เด็กนี่แหละ ถึงได้เอาตัวรอดมาถึงทุกวันนี้ได้ ยิ่งตอนที่แม่ป่วยเข้า-ออกโรงพยาบาลบางครั้งก็ต้องอยู่คนเดียว ทำทุกอย่างด้วยตัวเองคนเดียว
"โห่...คงลำบากแย่เลยซิ" กิ๊กอุทานเหมือนจะตกใจจริงๆ แต่เสียงกระแอมกระไอที่ดังมาจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆ มาจากไอ้หญิงหยกที่นั่งทนฟังอยู่นาน
"แกไม่บอกเค้าไปล่ะวะ ว่าตอนนี้อยู่กับสุดที่รัก เลยอยากเอาใจก็เลยทำกับข้าวให้เค้ากินทุกวัน!!" เวรล่ะครับท่าน!! ไอ้เราก็อุตส่าห์เท้าความไปถึงความหลัง แต่ไอ้นี่มาถึงก็บอกกล่าวไปตามความจริงทุกข้อ เล่นเอากิ๊กมองมาทำตาโตเหมือนไม่เชื่อ...ถึงแม้ว่ามันจะพูดถูกใจจนอยากจับมันมากอดขอบคุณให้กระดูกแหลกก็เถอะ หึหึ
"จะ..จริงหรือวายุ ที่ว่าอยู่กับ...แฟน..." สาวสวยสุดมั่นถึงกับตะกุกตะกักหันมาทำหน้าเหรอหราพูดต่อไม่เป็น
"จริงแท้แน่นอนเลยกิ๊ก เรื่องนี้พวกเรายืนยันได้ แถมเค้าคนนั้นก็ยัง...อุ๊บ!!!" คราวนี้ต้องขอบคุณไอ้คุณป๋าที่มันโดดพุ่งตัวเข้ามาเอามืออุดปากไอ้หยกเอาไว้ ก่อนที่มันจะรั่วไปมากกว่านี้
"คือ..ไอ้หยกมันจะบอกว่า สุดที่รักของไอ้วามันโคตรจะขี้หึงนะครับ ต้องโทรรายงานทุกชั่วโมงด้วย นี่ก็เพราะมากับพวกเราถึงได้ปล่อยให้มาได้"
"ไอ้เอิงก็พูดเกินไป!!" จะว่าเป็นเรื่องโกหกทั้งหมดเลยก็ไม่ใช่.. จะว่าสงสารกิ๊กก็สงสาร แต่ถ้ายังไปทำปฏิเสธก็เหมือนจะให้ความหวัง เดี๋ยวเรื่องมันจะไปกันใหญ่
"เหรอ..น่าอิจฉาเนอะ!!" กิ๊กเองก็เป็นคนฉลาดพอที่จะไม่ทำให้ตัวเองเสียหน้า
คำว่าอิจฉากำกวมที่ทิ้งไว้ให้คิด แล้วก็เปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น ด้วยความที่เจ้าตัวเป็นคนคุยสนุกเรื่องทาสี เรื่องเด็กๆ อีกหลายเรื่องที่ขุดขึ้นมาคุยเรียกเสียงหัวเราะจากคนทั้งกลุ่มให้ลืมเรื่องตอนต้นไปเสียสนิท ก่อนจะขอตัวจากไป...ทิ้งไว้เพียงความสงสัย ว่าเจ้าตัวนั้นอิจฉาใครกันแน่ระหว่างไอ้หนุ่มที่นั่งอยู่ตรงนี้ กับสุดที่รัก(จอมโหด)ที่รออยู่ที่บ้าน
"เกือบไปแล้วไหมล่ะไอ้หยก ความเกือบแตก กลับไปได้โดนฆ่าแน่!!" วายุหันไปดุเพื่อนหญิงที่กำลังทำหน้าบูดเพราะโดนใช้ให้มาล้างจาน เพราะขนาดตอนนี้ยังไม่ได้บอกเรื่องที่ไอ้สามตัวนี่มันรู้เรื่องความสัมพันธ์ที่ยังคลุมเครือ ไอ้ไวไวเองก็ยังไม่รู้ว่าจะโดนจับปาดคอหมกส้วมรึป่าว ถ้าหลุดให้คนนอกรู้เรื่อง..มีหวังฝันคงได้เป็นจริงแน่!!
"เพราะเป็นแกหรอกนะไอ้คุณวา ไม่งั้นไอ้หยกคนนี้ไม่ยอมยกพี่ตุลให้หรอกเหอะ" เวร!! ไอ้นี่มันไปเป็นเจ้าข้าวเจ้าของไอ้คุณเฮียตั้งแต่เมื่อไหร่วะ มีหวงมีห่วงแทนกันอีกต่างหาก ทำยังกับเป็นสายลับๆ ให้ยังงั้นอ่ะ
"ไอ้เพื่อนทรยศ!!" โดนด่าไปดอกหนึ่งมันกลับหันมาแลบลิ้นให้ซะงั้น
"จะฟ้องพี่ตุล!!" ในส่วนลึกของใจแล้ว ไอ้วาอยากจะยุให้มันฟ้องจริงๆ เหอะ ให้ตายซิ อยากรู้เห็นเหมือนกันตอนที่เฮียหึง ...แต่หลังจากนั้นจะโดนเหวี่ยงนี่ซิ อย่าเสี่ยงดีกว่า!!
"รักเดียวใจเดียวเว้ย" วายุทำท่าชูกำปั้นแล้วเอานิ้วหัวแม่มือชี้ที่อกข้างซ้ายของตัวเอง ไอ้เพื่อนหยกทำเบ้ปากเหมือนจะบอกว่าหมั่นไส้ก่อนที่มันจะสะบัดน้ำที่ล้างมือใส่แล้ววิ่งกลับไปหาไอ้สองตัวที่กำลังเล่นกีต้าร์ร้องเพลงอยู่กลางวงล้อมไม่น่าเชื่อว่าคนปากแมวๆอย่างไอ้คุณป๋ามันจะร้องเพลงได้...
♫ ‘คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ ไม่เจอะเจอกันกับฉัน
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ เหงาใจ
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ ไม่มีใครให้ทะเลาะ
ไปไหนแล้วไม่มีไหล่ให้เกาะ แล้วเธอคิดถึงใคร’♬
ไอ้วายุโดนเนื้อเพลงสองสามประโยคที่เพื่อนกำลังขับกล่อมกระแทกเข้ากลางใจ...ได้ยินแล้วนึกถึงหน้าใครบางคนลอยมาให้เห็น...
เฮ่อ...คิดถึงเหมือนคนบ้า เหมือนกับความความโหยหาอยากเจอในอดีตมันมากองรวมกัน ณ จุดๆหนึ่ง แค่พอไม่ได้เจอ ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียงแค่แวบเดียวก็เหมือนจะทนไม่ไหวซะอย่างงั้น...ไอ้คุณเฮียจะเป็นเหมือนกันบ้างไหมหนอ...ว่าแล้วก็ขอลองเสี่ยง...กดโทรออกดูอีกซักรอบ เผื่อจะได้ฟังเสียงด่าก่อนนอนก็ยังดี
วายุเดินเลี่ยงไปทางหลังอาคารเรียนหนึ่งก็เพื่อหาสัญญาณ และหาที่เงียบๆ เผื่อว่าอีกฟากของความคิดถึงจะยอมใจอ่อนกดรับโทรศัพท์บ้าง...นึกเคืองตัวเองที่ไม่น่าไปกล่าวหาว่าไอ้คุณเฮียใจร้าย..ก็เลยเล่นบทร้ายซะสมจริงเชียว กลับไปไอ้ไวไวคนนี้จะจับฟัดให้หายคิดถึงเลยคอยดู!!
แล้วก็เหมือนการรอคอยสิ้นสุดลง เมื่อสัญญาณรอสายนั่งรอลุ้นเงียบลง ด้วยความดีใจแบบสุด ๆ แทบจะกระโดดตัวลอย คนทางนี้ก็เลยรีบกรอกเสียงลงไปทันทีโดยไม่รอให้ทางโน้นได้หาเรื่องวางสายไปเสียก่อน
“เฮีย!!! ใจร้ายอ่ะ ไม่ยอมรับสายผมเลย คิดถึงจะตายอยู่แล้วนะ!!” คำตัดพ้อต่อว่าแบบเด็กงอแงแต่จริงจังจริงใจที่สุด เพราะไม่รู้ว่าจะโดนไอ้คุณเฮียขี้แกล้งตัดสายทิ้งไปเมื่อไหร่
“......” ปลายสายยังคงเงียบกริบ ได้ยินแค่เสียงลมหายใจให้พอรู้ว่าอีกฟากนั้นเป็นสิ่งมีชีวิต
“เฮีย...อย่าใจร้ายกับไอ้ไวไวนักเลยนะครับ..นะ..นะ..”อยากได้ยินแค่เพียงซักคำพูด แม้ว่าจะเป็นคำต่อว่าเหมือนเคยก็ยังดีกว่าเงียบไป...ทำแบบนี้แล้วคนรอฟังเหมือนจะขาดใจตายเสียให้ได้
“.....” ยังเงียบวังเวงจิต ไอ้คุณเฮียงอนอะไรกระผมอ่ะคร้าบบบบบบบบ
“เฮีย...” ทำเสียงอ้อนสุดฤทธิ์ และแล้วการรอคอยก็เหมือนสิ้นสุดลง ไอ้ไวไวจะได้เลิกโดนความคิดถึงทรมานเสียที...
.
.
.
“วายุ...นี่น้าเอง!!”
หืม..!!!? แว้กกกกกก!!! เวรกรรมบังเกิด ยิ่งกว่ามหาคลื่นยักษ์สึนามิซัดมาที่หน้าบ้านไอ้ไวไวแล้วครับท่าน
วายุดึงโทรศัพท์ที่แนบหูตัวเองออกมาดู’ไอ้คุณเฮีย’เบอร์ก็ถูกนี่หว่า...แล้วทำไม!!!?...เป็นเสียงของนายแม่ล่ะครับพี่น้อง!!! อ๊ากกกกกกก....ตายๆ....ตายแน่ ๆ งานนี้!!!!
.
.
.
.
===============================
:a5: ไอ้คุณเฮียยยยยยย...!!! วางโทรศัพท์ไว้แบบนั้น งานเข้าแล้วนั่นปะไร!!
ยังไม่ทันจะได้สวีท...กลายเป็นกรี๊ดสยองแทน
เอาไว้รอตอนกลับมาค่อยย่องไปแอบดูว่าใครจะงานเข้าก่อนใคร o22
ป้อล้อ
=======================
ประกาศอย่างเป็นทางการอีกครั้ง :: สำหรับมิตรรักแฟนคลับของตัวป่วนกะพี่ฟ้า (จาก.."เรื่องรัก...ไม่กล้าบอก")
ตอนนี้รูปเล่ม "สมุดกลอนรักหวานเจื้อย" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20161.90) ได้จัดทำเสร็จแล้วเรียบร้อย
ขออนุญาตแปะโฆษณาเอาไว้ ณ ทีนี้ให้ทุกท่านทราบโดยทั่วกัน (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/12af5eb9.gif)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/PP.jpg)
ใครสนใจอย่าลืมพกฆ้อนมาตีตราจอง เพราะเป็น limited edition มีเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น นั้น นั้น (จะเอคโค่เพื่อ..? :beat:)
จบการโฆษณา 5555
======================
( :-[ อยากได้จริงจัง ต้องรอประมูล หึหึ o18)
ส่วนหนังสือ"เรื่อง..รักไม่กล้าบอก" คุณนายแอบกระซิบบอกมาว่า "เจอกันไตรมาสแรกของปีหน้า" :m26:
-
^
^
^
ด้า อย่าดิ ไปบอกว่าอยากได้เดี๋ยวแควนๆด้าพากันหลีกทางหมด
ถ้าทั้งเล้ามีดาด้าไปทุบค้อนโป๊กๆคนเดียวเจ้จะประมูลเป็นเพื่อนละกันนะ
(แบบว่าอับอายประชาชีถ้าไม่มีใครอยากได้งิ)
ปล.นายแม่เจ้าขรา สงสารลูกหมีตาดำๆกะลูกชายตัวเองหื้อมากนะคะ (โดยเฉพาะลูกชาย คืนนี้จะได้หลับอย่างสงบม้ายยยยยยย???)
-
งานเข้าเลยไวไว ความจะแตกไหมเนี่ย XD
-
บอกได้คำเดียวว่า "ความแตก" งานเข้าแล้วไวไวเอ๊ยยย ออดอ้อนไม่ถามไถ่
.... น้องนุ่นทำแต่รวมเล่มกลอนเหรอคะ
เมื่อไหร่ะจะรวมเล่มพี่อากาศกับหนูป่วนซะทีน๊อออออ
อยากได้ไว้ครอบครองบ้างจัง
-
งานเข้าแล้ว
-
ไวไวจะแย่มั๊ยเนี่ย
นายแม่ก็นะ เอามือถือเฮียมาเล่นซะได้
อยากได้รวมเล่มนู๋ป่วนเหมือนกันจ้า
-
งานเข้าแล้วเจ้าไวไว คุณเฮียเอาตายแน่ๆ แต่ว่านายแม่จะสงสัยอะไรหรือเปล่าเนี่ย
-
ว๊ากกกกก งานเข้าาาาาา
:a5:
ลุ้นๆๆๆๆๆ
ปล.ขอบคุณผองเพื่อนของเจ้าไวไว ที่ช่วยสะกัดดาวรุ่ง 555+ o13
-
ความแตกมั้ยเนี่ย o22
งานเข้าแน่ไวไวเอ๊ย
-
เฮียตุลจะโดนนายแม่สอบสวนป่ะเนี่ย
เสียวสันหลังวาบๆแทนนายตุล
-
อุ กรี๊ดดดด อยากได้อะ เเบบนี้ต้องวิ่งไปจองฆ้อน(ไว้ตีหัวคนประมูลเเข่ง 55++ ) รับประกันไม่พลาด คุณนุ่นไม่ต้องลงหรอกค่ะ เดี๋ยวเรากับ ดาด้ามีคู่เเข่งเพิ่ม ตอนใหม่ยังไม่ได้อ่านเลยน้า เห็นตอนท้ายเเล้วสยอง ขอไปทำใจก่อน กลับมาอ่านเเล้ว อืม ก็ดอเคนะ ทิ้งท้ายให้กรี๊ดสยอง ทั้งลูกหมีทั้งคนอ่านอยากรู้เหมือนกัน งานจะเข้าใครก่อน คุคุคุ
อยากได้ ๆๆๆ กลอนของพี่ฟ้า หงิง หงิง หงิง
-
กรี๊ดดดดดดด งานเข้า! o22
ทีซื้อหวยไม่ยักถูกเนาะ นึกแร้วเชียว ปิดเสียงตั้งเครื่องทิ้งไว้บนโต๊ะเนี่ย.... :เฮ้อ:
นู๋ไวไว กลับมาแก้ตัวแทนเฮียเลยเชียว ไม่งั้นเฮียงานเข้าละก็ ไวไวเอ๊ยยยยย :sad11:
-
ความแตกแล้ว เฮียจะว่าไงหว่า
-
มีงานเข้า มีงานเข้า มีงานเข้า
ว่าแต่ใครจะโดนก่อนเนี่ย
ซวยแล้ว
-
เหอเหอ..ได้งานเข้าทั้งไวไว ทั้งคุณเฮียแน่ๆ
-
งานเข้าแล้วไวไว
จะโดนสอบสวนกันไหมเนี่ย
-
งานงอกเป่าวะ
-
โอ้...งานเข้า...ครั้งนี้ ข้างๆ ใจอีกคนได้รู้เรื่องจริงไหมนี่...
นายแม่จะเข้าใจหรือว่า แค่ถูไถไปเนียนๆ ว่าพี่น้องเค้ารักกันนะ...สงสัยจริง...
รออ่านตอนหน้านะจ๊ะ
-
o22 และแล้วนายแม่ก็โผล่มา :a5:
:serius2: งานเข้ารึเปล่าน่ะ
-
บอกได้คำเดียวว่างานเข้าแล้วไวไว
กลับมานี้จะโดนสอบสวนมั้ยเนี้ย
นายแม่ใจเย็นๆน้า ส่วนเฮียตุลอ่ะ
ไม่น่าวางโทรศัพย์ไว้เลยเห็นมั้ย
งานเข้าไม่รู้ตัวซะแล้วทั้งไวไวทั้งเฮีย
:กอด1: :L2: :pig4:
-
นายแม่แสนฉลาด จะเปิดทางหรือปิดกั้นกันหนอ :เฮ้อ:
-
วายุงานเข้าครับงานนี้งานใหญ่ด้วย :m20:โชคดีนะวายุ
-
ว่าแล้วเชียวว่าต้องไม่ใช่เฮีย
หึหึหึ
นายแม่คงไม่คิดมากหรอก(มั้ง?)
แค่บอกว่า "คิดถึงเฮีย" เองนะ(เหรอ?)
555+
เอาตัวรอดให้ได้ล่ะไอ้หมีไวไว
ไม่งั้นโดนเฮียฆ่าหมกป่าแน่งานนี้
^^
-
อย่าพึ่งคิดมากไปบางทีนายแม่อาจจะเป็นสาววายจิ้นลูกชายกับไอ้หมีอยู่ก็ได้นะเอะๆ
-
แปะก่อน
-
กรี๊ดดดดดดด ไวไวจะทำยังไงดีเนี่ย!!!!!!!!!!!!!
แต่ แต่ แต่ คุณแม่พี่ตุลรักไวไวมากนี่นา ออดอ้อนหน่อย เด๋วก็ใจอ่อน แล้วก็ดึงมาให้เป็นพวกเดียวกับเราซะ อิอิ o18
-
งานเข้าแล้วเฮีย
:z3:
-
น่าสงสารไวไว สงสัยจะโดน2เด้ง
โดนจากนายแม่แล้วยังมีสิทธิ์เจอของหนักจากคุณเฮียด้วย
ดันอ้อนก่อนจะได้ยินเสียงเสียอีก
ดีนะ ไม่หลุดไปมากกว่านี้
แต่แค่นี้นายแม่ก็น่าจะรู้แล้วมั้ง
สู้ๆๆ ทั้งไวไวทั้งคุณเฮียเลยละกัน
-
แม่จะว่าไงอ่ะ เหอๆ งานงอกอ่ะเฮีย
-
งานเข้า!!
-
คงไม่เป็นไรมั๊ง อาจจะคิดว่าน้องอ้อนพี่ชายก็ได้ -- มองโลกในแง่ดีสุดสุด
-
ไวไวเอ้ย ออดอ้อนเต็มพิกัดเลย
คุณแม่เฮียรับความคิดถึงเข้าไปเต็มๆ
งานนี้คงมีซักฟอกกันบ้างล่ะน๊า
รอลุ้นว่าเฮียจะทำไงต่อไป
-
แลดูว่าความซวยมาเยือนไวไว กะเฮียซะแล้ววว
-
งานเข้าเฮียแล้วววว
-
ขอตอบแบบยาวๆๆๆๆๆๆ :z2: :z2: :z2:
- ไม่ได้เข้ามาอ่านไม่เท่าไหร่ ปรากฏว่าหมีไวไว :a5:มาต่อยาวๆๆๆซะล่ะ.....เฮียก็ยังคงเส้นคงวา ความโหดแบบน่ารักๆๆได้อีกนะค่ะ :impress2: หมีไวไวของเราเกือบโดนสอยโดย ชะนีน้อย....ต้องขอบใจความมาดแมนเกินร้อยของหญิงหยกที่ขัดขาในจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็มพอดี :เฮ้อ:....จะว่าไปงานก็เริ่มเข้าแล้วไง เมื่อนายแม่ผู้ยิ่งใหญ่ของบ้าน :a14:....เกิดปรากฏเสียงตามสายจากโทรศัพท์ของคุณเฮีย o22...หมีไวไวจะเป็นอย่างไรน้า :m29: :m29:.......แล้วคุณเฮียจะโดนอะไรบ้าง.....ต้องตามกันต่อไป :call:..สู้ต่อไป :a1:หมีไวไวผู้น่ารัก.....
-ไม่น่าเชื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.....นอกจากจะซดต้มไวไวไปหลายกระบุงแล้ว....ตอนนี้ชักอยากจะได้ยินเสียง ขิม ประกอบเป็นทำนอง ชะเอิง เอิง เอย ซะล่ะ o18 o18 o18 ข้าง ข้าง ใจ...แหม :-[....สะกดใจซะอยู่หมัดไปเรยย :m1: :m1: :m1: เปิดคู่รักคู่ใหม่ สงสัยจะเร้าใจน่าดู.....พ่อหมอขิมนี่ก็กะไร ชั่งลื่นไหลเหลือเชื่อ บวกกับ เสียงหัวเราะร้ายๆๆ แฝงเล่ห์นี้แล้ว...โอ้ย :m11: :m11: โดนๆๆๆๆๆๆ โดนใจสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยังไม่เท่ากับหน้าขาวๆๆผมยาวๆๆ ที่ท่าจะ ร้ายเงียบไม่เบา.... :-[ :-[ :-[ อยากอ่านคู่นี้ต่อ...เอามาลงคู่ก็จะดีนะคะ....เร้าใจน่าดู o13 o13โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(เสียงหัวเราะอย่างชั่วร้ายของสาววายผู้นี้)
ปล. :กอด1: :กอด1:พี่แพนด้าที่เอามาลงต่อได้ เร้าใจเหลือเกิน .....
ปลล. เข้าชมรม กินไวไว แทนมาม่า มาแล้ว จะสมัครเป็นแฟนคลับพี่หมอขิม เพราะความเจ้าเล่ห์นิดๆของพี่ เหมือนหมีไวไว แต่คนละเลเวล :laugh3: :haun5: :haun5:
-
งานเข้าของจริงแล้วเจ้าหนูไวไว
เหอะๆๆ เสียวแทน = =!!
-
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำไงดีนี นายไวไว
-
เอาน่า คิดในแง่ดีไว้ก่อน
แอบปาดเหงื่อให้ไวไว ซะสามหยด
-
อกหายใจคว่ำ ลุ้นกันต่อไปเลยสิทีนี้
คุณน้าจะ "เข้าใจ" ว่ายังไงกันนะ
ให้คุณน้าคิด หรือ ไม่คิดอะไรดีกว่ากัน
ลุ้นๆๆๆๆ เอาใจช่วยเฮียกับน้องหมี
บวกอีก 1 แต้มด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
เข้ามาอ่านแบบจุใจ 4 ตอนรวด
หมีไวไว น่ารักอีกแล้ว
แต่ว่าตอนล่าสุดเนี้ย ท่าทางจะงานเข้า
รอลุ้นตอนต่อไปค่าาาา :pig4:
-
สนุกน่ารักมากเลย
-
555 อ้อนซ๊า เป็นงัย
เหวอท๊างคู่ ตายแน่ ไวไว :m20:
-
เพราะความคิดถึง + กับอยากอ้อน เลยไม่ได้ระวัง :z3:
ใครจะเป็นคนโดนซัก ใครจะเป็นคนต้องอธิบาย หรือไม่นายแม่อาจไม่เก็ต
+1 ให้ดาด้า เป็นกำลังใจให้นะครับ :กอด1:
-
งานจะเข้าไหมเนี่ย อิอิ
น่ารักจริงๆ เลยเหอะ
-
ลุ้น ลุ้น จะเป็นยังไงต่อไป :z3: :z3:
แต่อย่าให้หมีไวไว เศร้านักเลย ที่ผ่านมาเศร้ามามากแล้ว :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
มาอัพไวไวนะจ๊ะ :call: :call: :call:
-
บทที่ 23.
นายหญิงใหญ่ของบ้านเหลือบมองลูกชายคนโตที่กำลังป้อนข้าว ตักโน่นนี่ให้หลานสาวด้วยสายตาที่ยากจะประเมินได้ สายตาของคนเป็นแม่ที่เหมือนจะเหนื่อยกับอะไรบางอย่างแต่ไม่สามารถพูดออกมาให้ใครรับรู้ได้ แววตาที่ยังแฝงไปด้วยความห่วงใยแต่ด้วยความที่มีช่องว่างระหว่างวัย ทิฐิก็เลยเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว
"แม่มีอะไรรึเปล่าครับ...?" นายตุลอดเปิดปากถามมารดาตัวเองไม่ได้ เพราะรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองมาตลอดตั้งแต่ที่นายแม่ย่อตัวลงนั่งที่หัวโต๊ะก็ยังไม่ได้ละสายตาไปทางอื่น บางครั้งเห็นมีแอบถอนหายใจ ไอ้เราก็กลั้นใจรอฟังแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนต้องเอ่ยถามออกไปเสียเอง
นายแม่เหลือบมองมาพร้อมกับหรี่ตาและขมวดคิ้วเข้าหากัน แต่ก็แค่แวบเดียวแล้วก็ทำท่าเหมือนกับตัดใจเสียอย่างงั้น ได้ยินเพียงเสียงถอนหายใจออกมายาวเหยียด ปล่อยให้สองพี่น้องหันมาสบตากันอย่างแปลกใจโดยมิได้นัดหมาย
"ตุล..ปีนี้เราอายุเท่าไรแล้วนะ..?" เอาล่ะซิ..เจอคำถามแบบนี้ทีไร ไอ้ตุลงานเข้าทุกที เหตุผลหนึ่งที่ไม่มีวันกลับบ้านที่แน่นอนก็เพราะนายแม่มักจะพาลูกสาวท่านคนนี้ หลานสาวเพื่อนคนโน้นมาให้พบสบตาอยู่เรื่อย หลังจากนั้นก็ดูเหมือนว่านายแม่จะเลิกสนใจเรื่องหาคู่ให้ลูกชายคนนี้ไป ....แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้เริ่มขึ้นมาอีกได้
"ผมยังไม่อยากแต่งงานตอนนี้ครับแม่ ขอยืนยันคำเดิม..." คุณนายสุชาดายังคงหรี่ตามองมาทางลูกชายคนโตเหมือนกับมีอะไรบางอย่างในใจ แถมด้วยการค้อนอีกวงใหญ่โทษฐานที่รู้ทันในสิ่งที่ทางนี้ยังไม่ได้พูดออกไป
"แล้วเมื่อไหร่แม่จะได้อุ้มหลานซักทีล่ะ จะรอให้ยัยมิ้นท์โตแซงหน้าลูกตัวเองรึไง" ยัยมีนาหลุดหัวเราะพรืดออกมา ก่อนจะโดนฝ่ามือของพี่ชายผลักหัวไปทีด้วยความขุ่นเคืองที่ตัวเองโดนหัวเราะเยาะ ก่อนจะเอื้อมไปจับหัวหลานสาวโยกไปมาอีกรอบ
"แม่ก็รู้ว่าผมยังไม่มีเวลาดูแลใคร" แกล้งทำเป็นกลบเกลื่อนด้วยการรวบช้อนที่กำลังเขี่ยข้าวในจานไว้ที่มุมข้างหนึ่ง แล้วยกน้ำขึ้นมาดื่มกลั้วคอ..เตรียมตัวที่จะชิ่งหนีขึ้นไปบนห้อง
"ไม่ใช่ว่าตอนนี้มีใครมาคอยดูแลอยู่หรอกเรอะ"
"อุ๊บ!! แค่กๆ มะ...แม่ว่าไงนะ ใครดูแลอะไร!!?" สำลักซิครับท่าน น้ำแทบพุ่งออกมาจากจมูก ยิ่งหันไปเจอสายตาของนายแม่ที่จ้องมองมาเหมือนจะทะลุเข้ามาในใจก็ยิ่งทำให้คนทางนี้ยิ่งลนลาน..ทั้งที่รู้ว่าทำแบบนั้น จะยิ่งเป็นการส่อพิรุธ
"ก็แค่ลองถาม แม่เป็นห่วงเรานะตุล นี่ขนาดหลานวาไปออกค่ายลูกยังต้องหอบเสื้อผ้ามาค้างที่นี่ แล้วเกิดวันหนึ่งวายุแต่งงานมีครอบครัวไป เราจะทำยังไง..." นายตุลหันไปสบตาคนเป็นแม่เหมือนกำลังค้นหาอะไรบางอย่างในประโยคคำถามที่ได้ยิน แต่คำว่า'แต่งงาน'ของใครบางคนมันก็พาให้คิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ
"ไอ้เด็กนั่นมันจะแต่งงาน แล้วเกี่ยวอะไรกับผมล่ะครับ" ทั้งที่ถามกลับออกไปเสียงเรียบ แต่หารู้ไม่ว่าตัวเองกำลังนั่งคิ้วขมวดเข้าหากันเป็นปมโดยไม่รู้ตัว
"ไม่เกี่ยว...แล้วทำไมต้องทำเป็นโมโห!!?" คนที่ไม่รู้ตัวว่าโมโหสะดุ้งอีกครั้ง เหมือนหลุดออกจากความคิดของตัวเอง ก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยการทำใบหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ในใจกำลังเต้นแรงด้วยความหงุดหงิด
"เปล่า..ไม่ได้โมโห..ผมคงเหนื่อย ขอตัวนะครับ!!" พอพูดจบก็รีบลุกออกมาจากโต๊ะโดยไม่สนใจเสียงเรียกของแม่และน้องสาว มุ่งหน้าตรงไปยังห้องของตัวเองทันที
แว่นที่สวมอยู่ถูกดึงออก ก่อนที่เจ้าของจะโยนมันลงบนโต๊ะหนังสือแล้วทิ้งตัวลงนั่งเหมือนคนที่กำลังเหนื่อยอ่อน ความรู้สึกบางอย่างที่กำลังกัดกินในใจ...ปฏิเสธไม่ได้ว่ากำลังโมโหและหงุดหงิด เพียงแค่คิดไปถึงภาพที่ไอ้เด็กโย่งมันอยู่ในชุดสูทสมตัว ยืนคู่กับใครบางคนที่อยู่ในชุดเจ้าสาว ทั้งที่รู้ว่าตอนนี้มันไม่มีทางเป็นไปได้แต่อะไรล่ะที่จะเป็นเครื่องรับประกันว่าจะไม่เป็นแบบนั้นในอนาคต ก็ในเมื่อตอนนี้ความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่เรียกว่าอะไรยังไม่รู้เลย
ดวงตาเหม่อลอยที่มองออกไปข้างนอกหน้าต่างห้องโดยไม่ได้ใส่แว่น เหมือนจะจ้องมองออกไป ณ สถานที่ที่อยู่ไกลแสนไกลเกินกว่าที่จะจับจ้องภาพต้นไม้ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองลืมโทรศัพท์เอาไว้ข้างล่าง แต่ก็ไม่อยากจะลงไปเอาตอนนี้เพราะขี้เกียจจะตอบคำถามสายตาของใครๆที่มองมา
....บางเวลาที่เรามองเห็นอะไรไม่ชัดบ้าง....ก็ดีเหมือนกัน...
.
.
.
ภายในห้องเรียนที่ถูกดัดแปลงให้เป็นที่พักชั่วคราวด้วยการขนย้ายโต๊ะและเก้าอี้ของนักเรียนไปไว้ที่มุมห้อง เพื่อให้คณะนักศึกษาค่ายอาสาได้ใช้นอนพักแบ่งเป็นสองห้องแยกชายหญิง หลังจากที่งานเลี้ยงเล็กๆจบลง ทุกคนก็ต่างพากันเข้านอนซุกหัวลงกับหมอนด้วยความอ่อนเพลียจากการทำงานมาทั้งวัน
ใครบางคนยังคงนอนลืมตามองเพดานห้องในความมืด...มือยังคงกำโทรศัพท์แนบไว้กับอกไม่ยอมปล่อยให้ห่าง สีหน้าราบเรียบ แต่หากมองให้ดีในแววตากำลังแฝงไปด้วยความหม่นหมอง ความกังวลใจและความกลัวอะไรบางอย่างกำลังกัดกินในใจ...ภาพที่ต้องแยกห่างจากกันในอดีตเหมือนตามมาหลอกหลอนให้ในอกมันปวดหนึบ...ยังไงก็ไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นอีกเด็ดขาด กว่าจะได้อยู่ใกล้กันมันช่างยากเย็น ไม่มีทาง...ไม่มีทางปล่อยมือจากของสำคัญอีกเป็นครั้งที่สองแน่
.
.
วันเดินทางกลับ
ชายเอิง ป๋าไม้ และหญิงหยก หันมาสบตากันเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ในเช้าวันนี้ ก็จะอะไรเสียอีกไอ้คุณเพื่อนวายุมันเล่นนั่งเหม่อ เดินเหม่อ ขนาดถอนหายใจมันยังเหม่อล่องลอยเหมือนโดนสูบวิญญาณออกไปจากร่าง ทั้งที่เมื่อวานมันยังลั้นลาทำตัวเริงร่าที่จะได้กลับบ้านไปเจอคุณเฮียของมันอยู่เลย แล้วพอมาตอนเช้า...สภาพเหมือนหมาหงอยอาการคล้ายคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน นั่งถอนหายใจทิ้งเฮือกๆ โดยไม่สนใจว่าเพื่อนอีกสามคนจะคุยอะไรพูดอะไร หรือถามอะไร
ผลัวะ!!! เต็มที่กลางกบาล ฝ่ามือของไอ้คุณชายที่แบบว่าหมั่นไส้แกมรำคาญจนทนไม่ไหว ถามไปหลายคำมันก็มัวเหม่อลอยไม่ยอมหืออือ
"ไอ้วา!!! ต้องให้ตามหมอผีไหมวะเฮ้ย!!!"
"เจ็บนะเว้ย ตบมาได้!!!!" วายุยกมือลูบหัวตัวเองพลางบนงึมงำ สายตาเพิ่งจะมีคนอื่นสะท้อนอยู่ข้างในหลังจากที่เหม่อไม่รู้ตัวมาเป็นเวลานาน พอมองไปรอบๆ อีกทีก็ตอนที่ตัวเองขึ้นมานั่งประจำที่บนรถตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
"เออ!! จะตบให้กบาลแตกนี่ยังเมตตานะ ไม่งั้นจะให้ไอ้หยกจัดการ" ไอ้คุณชายทำขู่ด้วยการชี้ไปทางหญิงหยกที่กำลังยืนยักคิ้วข้างเดียวกวนส้น เอาหมัดต่อยมือตัวเองเหมือนเตรียมความพร้อมอะไรบางอย่างไว้แล้ว ในกรณีที่ยังไม่รู้สึกตัว...ก็ยังนับว่ามันเมตตาจริงๆนั่นแหละ
"โทษที คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ!!" วายุหันมายิ้มแหยๆ ให้เพื่อน เกรงว่าหากความเมตตาเข้ามาไม่ถึง อาจตายด้วยน้ำมือของไอ้หญิงหยกได้
"คิดอะไรขนาดนั้นวะ อย่าบอกนะว่า...ทะเลาะกับ...สุดที่รัก" ไอ้คุณป๋ามันยื่นหน้าเข้ามาถามได้จี๊ดใจคนฟังมากๆ แล้วดูมันเลือกใช้คำกันดิ'สุดที่รัก' ด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวคนอื่นมาได้ยิน
"เปล่าๆ คิดเรื่องงานของอาจารย์ไง เรื่องโปรเจคท์ปลายเทอมที่ต้องส่ง คิดกันไว้หรือยังว่าจะวาดอะไร กลับไปนี่ต้องเริ่มแล้วนะเว้ย" ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องให้ดูเป็นการเป็นงาน ลากเข้าเรื่องโปรเจคท์ปลายเทอมมันซะเลย งานที่อาจารย์สั่งให้ทำในหัวข้อ'ความฝัน'
"คิดอะไรจริงจังขนาดนั้น!!?" ไอ้สามตัวมันเหล่มองมาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ ก็เลยต้องแกล้งทำหน้าตาจริงจัง
"ก็ตามหัวข้อไง นึกขึ้นมาได้เมื่อคืนก็เลยติดลม" ยังๆ ไอ้หญิงหยกยังคงเหล่มองมาด้วยหางตา แต่พอทุกคนนึกตามเหตุผลที่บอกไป ก็พากันถอนหายใจเฮือกทำหน้าเหมือนคนใกล้ตายขึ้นมาเหมือนกันทันที
"คงต้องกลับไปนอนฝันก่อน อาจได้เลขงามๆ มาซัก 3 ตัว ฮ่าๆ" ความฝันของไอ้คุณป๋าทำเอาทุกคนอดหัวเราะออกมาไม่ได้ แต่วายุทำได้แค่คลี่ยิ้มออกไปตามสถานการณ์ ยังคิดหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้..ความฝันที่ว่าจะเป็นจริงหรือหายไปแค่เพียงพริบตาที่ตื่นก็ยังไม่รู้
"แล้วแกคิดออกยังว่าจะวาดอะไรส่ง" เห็นว่าเพื่อนเครียดจริงจัง หญิงหยกก็เลยเอ่ยถามแต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าเรื่องงานส่งอาจารย์ที่ตัวเองได้ยินมามันคือสาเหตุที่ทำให้เพื่อนตัวเองมานั่งยิ้มจ๋อยๆอยู่แบบนี้
แทนที่จะตอบคำถามเพื่อน แต่วายุกลับเหม่อมองออกนอกหน้าต่างรถอีกครั้ง อาคารเรียนสีฟ้าอ่อนกระทบกับแสงแดดดูสดใสกว่าตอนที่มาครั้งแรกราวกับได้อาคารเรียนหลังใหม่ แต่สายตาของคนที่กำลังจับจ้องกลับกำลังคิดถึงคำพูดของใครบางคนเมื่อคืน...ผู้มีพระคุณที่เปรียบเหมือนแม่คนที่สอง..
'วายุ...นี่น้าเอง'
"เอ่อ...คุณน้า สะ...สวัสดีครับ คือผมแค่จะแกล้งเฮียเล่น...!!" ข้อแก้ตัวที่คนพูด..ฟังแล้วยังรู้ว่ามันงี่เง่าที่สุด แต่ด้วยสถานการณ์ฉุกเฉินแบบนี้เป็นใครก็คงมึนตึ้บคิดอะไรไม่ออกพอๆกัน ปลายสายเงียบเสียงไปแล้ว ได้ยินเพียงลมหายใจที่บ่งบอกว่าปลายสายยังคงรอฟัง...ฟังคำแก้ตัวข้างๆคูๆ
วายุกำโทรศัพท์ในมือตัวเองแน่น เกิดความรู้สึกหวาดกลัวอะไรบางอย่างทั้งที่รอบข้างยังคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนลำคอมันแห้งผากขนาดที่ว่ากลืนน้ำลายลงไปยังฝืดเคือง ทั้งที่ทำใจมาก่อนแล้วว่าซักวันความลับจะต้องถูกเปิดเผย แต่...ต้องไม่ใช่แบบนี้ กลัวจะโดนจับแยก กลัวว่าเฮียจะโดนโกรธ กลัวไปสารพัด
"ผม....คุณน้าครับ...คือ.."
"ตั้งแต่เมื่อไหร่!!?" คำถามกลับสั้นๆที่ได้ยิน ทำให้คนฟังทางนี้รู้ตัวทันทีว่าข้ออ้างแก้ตัวในตอนแรก มันไม่มีความหมายอะไรเลย นายแม่เป็นคนฉลาดและเก่งกาจไม่งั้นคงไม่สามารถเลี้ยงลูกมาได้คนเดียวตั้งสองคน ก่อนที่จะแต่งงานใหม่
"คือผม...คุณน้าอย่าโกรธเฮียนะฮะ ผมเป็นคนเริ่มเอง เริ่มเองทั้งหมด" อ่อนใจจะหาข้ออ้างไหนมาแก้ตัว หากคนผิดยอมมอบตัวแล้วโทษจะลดได้ซักกึ่งหนึ่งก็คงดี
"วายุ!!!"
"ผมรู้...ผมรู้ว่ามันไม่ควร แต่คุณน้าครับ...ผมจริงจังจริงๆ" คำพูดง่ายๆซื่อๆของวายุที่ตอนนั้นกำลังจุกอกคิดอะไรไม่ออก ความรู้สึกผิดกำลังทิ่มแทงจิตใจเหมือนทรยศต่อความไว้ใจของผู้มีประคุณ แต่แค่อยากบอกว่าความรู้สึกที่มีต่อไอ้คุณเฮียไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่นอน
"แต่หลานยังเด็กนะ!!" หางเสียงที่ได้ยิน ฟังเหมือนเป็นกังวลมากกว่าจะดุด่า วายุหลับตาลงตอนที่แหงนหน้ามองไปบนท้องฟ้าแล้วสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
"อาจจะเป็นเพราะตอนนั้น ผมยังเด็กกว่านี้..." เรื่องราวมากมายพรั่งพรูออกไปจากปากตามความจริง ทั้งที่ตอนนั้นตัวเองก็ยังไม่แน่ใจในความรู้สึก แต่ครั้งนี้คงต้องพูดออกไป เพราะกลัวว่าความรู้สึกที่ถูกแยกออกจากกันมันจะย้อนกลับมาอีก...ทนไม่ได้...คงได้ขาดใจตายเข้าสักวัน
.
.
"ไอ้วา!!!! หลับในรึไงวะ!!?" คราวนี้เป็นศอกของไอ้คุณป๋าที่สะกิดสีข้างให้รู้สึกตัว รถบัสของมหาลัยเคลื่อนตัวออกมาได้ซักพักแล้ว เห็นอาคารเรียนสีฟ้าหลังเดิมอยู่ไกลลิบ พร้อมกับเสียงโหวกเหวกของรุ่นพี่รุ่นน้องชาวคณะที่ร้องเพลงกันอยู่ท้ายรถ
"ไอ้คุณป๋าไม้ครับ เพื่อนวามีอะไรให้ช่วยหน่อย....นะ..." พอไอ้วายุมันฟื้นคืนสติ ก็หันกลับมาทำตาใสใส่เพื่อนที่นั่งข้างๆ ยังไงก็ต้องรวบหัวรวบหางให้มันช่วยให้ได้ล่ะว่ะ
.
.
.
วันนี้เป็นกำหนดกลับของไอ้เด็กโย่งที่ไปออกค่ายอาสา แต่ตอนที่เลี้ยวรถกลับเข้ามา บ้านทั้งหลังยังคงปิดไฟมืดสนิทไร้วี่แววว่าจะมีใครอยู่ข้างใน...หรือว่ายังไม่กลับ!!? เจ้าของบ้านไขกุญแจเปิดประตูบ้านเข้าไปด้วยความที่ยังสงสัย
อะไรบางอย่างในบ้านมันเปลี่ยนไป บนโต๊ะอาหารมีถ้วยสองสามใบปิดฝาเอาไว้อย่างดี ข้างในมีต้มจืด พร้อมกับข้าวอีกสองสามอย่างเตรียมเอาไว้...ที่สำคัญยังอุ่นๆ เพียงแต่ไร้วี่แววเจ้าของ มีเพียงกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆวางเอาไว้แทน
'...ไปทำงานส่งอาจารย์ โปรเจคท์ใหญ่จบเทอม คงต้องค้างที่หอซักพักนะครับ...'
=========================
ลงตอนนี้เสร็จ..รีบตะกุยขาหน้าออกไปจากทู้อย่างเร่งด่วน :o12:
ไวไวเว้ยยยย รอกันด้วยเซ่!!!!!
(รีบไปปั่นตอนต่อไปหรอกนะเออ)
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม เรื่องมีแตไวไวให้ซัดจนพุงกางเท่านั้น
เรื่องราวจะเป็นไงต่อไป...โปรดติดตาม...หงิง~~~
:serius2:
-
ขอบคุณมากครับ จะตติดตามมตอนต่อไปคับ o13
-
ไอ้หมีไวไวคิดจะทำอะไรเนี่ยยยยยยยย
หวังว่าจะไม่ได้กำลังต้มมาม่าให้เค้ากินอยู่นะ
TT^TT
คุณแม่ก็ช่วยเข้าใจเฮียกับไวไวหน่อยนะคะ
ของแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้เน้ออออ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เง้อไม่เอามาม่าเน้อ
หวังว่าคุณนายแม่จะไม่ว่าอะไรมากมายนะ o13
-
อีกหนึ่งบททดสอบของความรัก ไวไวสู้ๆ คุณเฮียตุลสู้ๆ
-
มาม่ากำลังจะมาอีกแล้วววว
แต่ก็ถือว่าเป็นการพิสูจน์ความรักแล้วกันน่ะ
สงสารไวไวเหมือน เฮียตุลก็ด้วย
หวังว่าแม่เฮียจะไม่ว่าอะไรน่ะ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
เค้าไม่เอามาม่านะ มันอืด ไม่อร่อย
:o12:
เป็นกำลังใจให้เฮียกับไวไว :กอด1:
-
:serius2: :เฮ้อ:
-
ต้มจืดแน่เหรอ เค้าว่ามันเป็นต้มยำแล้วนะ
ตอนหน้าขอเป็นไข่เจียวหมูสับก็ได้นะ มาม่าไม่เอาอ่ะ
-
สงสารอ่า
-
คุณนายแม่ต้องพูดอะไรมากกว่านี้แน่ๆ
เฮียน่าจะรู้สึกตะหงิดๆนะ
-
ไวไวจะทำอะไรอ่ะ
ไม่เอามาม่านะ :sad4:
-
ไวไวนะ ไม่ได้ดั่งใจเลย หนีทำไม สู้ๆหน่อยสิ
-
ซะงั้นอ่ะ
-
อยากจะหัวเราะ แต่....
หัวเราะไม่ออก อ่ะ
ฉงฉานไวไว...........
-
ไวไวสู้ๆนะ ทั้งเรื่องเรียนทั้งเรื่องคุณน้า
สู้เพื่อพี่ตุลและเพื่อตัวเอง งื่ออออ ทำไมมันออกจะหม่นๆแฮะตอนนี้
-
ในที่สุดก็ตามทัน
ทำมัยต้องเป้นเเบบนี้ด้วย คุณนายเเม่ต้องพูดไรเเน่ๆๆ เลย
ไอ้หมีไวไว สุ้ๆ ซิวะ สุ้ๆๆๆๆๆๆ
ขอให้ทุกอย่างกลับมาดีในเร็วไว
เชียร์ทั้งสองคู่เลย
เป้นกำลังใจให้ไรท์เตอนร์ นะครับบ
+1
-
สงสารวายุอ่ะ :L1:
-
ต้องมีอะไรแน่ ๆ ระหว่างนายแม่กับเจ้าไวไว
-
มาม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
มาม่าถ้วยเล็ก
ง่า~ อึดอัดอ่ะ
-
กรรม!!! ไวไวทำไมหนีความจริงละคร้า
ก็บอกความจริงกับนายแม่ไปแล้วหนีไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก
สู้ความจริง แสดงความจริงใจให้นายแม่รู้สิ
อย่างนี้เดี๋ยวเฮียรู้ทีหลังงานจะเข้าหนักกว่าเดิมนะเออ :เฮ้อ:
-
หวังว่าแม่ของเฮียคงจะเข้าใจนะ
สงสารไวไวกับเฮียอ่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
มีแค่ไวไว ไม่มีมาม่า ใช่ไหมคะ
คุณแม่ขา เปิดใจและช่วยเป็นกำลังหนุนด้วยนะคะ
-
:o12: ไปด้วยคน
-
เฮียอยากได้แต่ไวไว เฮียไม่เอามาม่า
เค้าก็ไม่เอามาม่านะตะเอง :monkeysad:
ไวไวอย่าหลบหน้าเฮีย อย่าหนี รีบกลับมาคุยกัน
เปิดอก เปิดใจ รักกันต้องช่วยกันพร้อมเผชิญอุปสรรค
รีบกลับบ้านเน้อไวไว เฮียรออยู่
หรือรอให้เฮียไปตามนะ
บวก 1 แต้มนะจ้า รอไวไว ไม่เอามาม่าเน้อ
-
ทำต้มจืด หรือทำมาม่าอะ
จะเอาไวไว ไม่เอามาม่า :o12:
-
หง่ะ เค้าจะเอาไวไว ไม่เอามาม่าน้าาาา
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ห่างกันเพื่อพิสูจน์อะไรบ้างอย่างเหรอจ๊ะ
-
อุปสรรคมารออยู่ตรงหน้าเลย
-
ด้าเอ้ย ไม่รีบมาท่าจะแย่
พรุ่งนี้หื้อว่อง!!
ตบลูกหมีหนึ่งฉาดใหญ่แล้วพุ่งเข้าไปโอ๋เฮียขราจากอีกข้างของใจเฮีย โอ๋ๆๆ ไม่เครียดนะคะ จุ๊บุๆ
-
เอ๊า ไวไวหนีไปซะแล้ว
ก่อนไปยังแอบต้มมาม่าทิ้งไว้ให้ชาวเราอีก
เค้ารู้ว่าด้าไม่ชอบดราม่า o18
-
ยอมกินไวไวไม่เอามาม่า
-
:m15:สงสารไวไว
-
พอได้พูดความจริงออกไป ก็กังวลว่าจะโดนแยกจากกัน
ส่วนเฮียยังไม่รู้ว่าเจ้าตัวดีสารภาพออกไปเรียบร้อยแล้ว
ฟังคำพูดของนายแม่ คงไม่ได้กีดกันเพียงแต่เป็นห่วงอนาคตของลูกชาย
+1 ให้กับไวไวชามนี้ ดีนะเนี่ยไม่ใช่มาม่า ไม่งั้น :impress3:
-
ถามหาไวไว ได้มาม่า เง้อ :monkeysad:
-
ง๊าาาาาาาาาาา
ไอ่หมี หลบหน้าเฮียทำไม
-
หวังว่าไวไวจะไม่คิดทำอะไรแผลง ๆ นะ...ทำไมถึงตัดสินใจทำอะไรลงไป โดยไม่ปรึกษาเฮียเค้าก่อนล่ะไวไว -*-
แอบกลัวใจนายแม่เป็นที่สุด...แต่โดยส่วนตัวเค้าคิดว่านายแม่ไม่น่าจะขัดขวางนะ
อาจจะเพราะยังไม่มั่นใจในความรู้สึกของเฮียกะไวไวด้วยหล่ะมั้ง...กลัวว่ามันจะไม่มั่นคงอะไรอย่างนี้
นายแม่เค้าถึงมีปฏิกริยาแบบนี้หน่ะ...หวังว่านายแม่คงไม่คิดจับแยกสองคนนี้หรอกนะ
ใจจริงอยากให้ไวไวบอกเรื่องนี้กะเฮียนะ...จะได้ช่วยกันคิดช่วยกันแก้ปัญหา
ทำแบบนี้ระวังเฮียจะงอลและพาลน้อยใจเอานะเออ...
อุปสรรคเป็นตัวพิสูจน์รักแท้นะ...หวังว่าสองคนนี้เค้าจะผ่านเรื่องครั้งนี้ไปได้...
+1 ให้ดาด้านะฮะ...จะมาม่าหรือไวไว...รสชาติก็ไม่ได้ต่างกันเลยนะเออ...*กระซิก กระซิก* T^T
-
^^
-
อ่ะ นายเเม่เข้าใจกันหน่อยน่ะๆ
-
อ่านจบตอนนี้ รีบ ตะกุย ขาตาม คนเขียน โล้ด ด ด ด
มันค้าง ง งง ขอ แบบ ยาว ๆๆ หน่อย ย ย
-
บทที่ 24.
'...ไปทำงานส่งอาจารย์ โปรเจคท์ใหญ่จบเทอม คงต้องค้างที่หอซักพักนะครับ...'
นายตุลหยิบกระดาษโน้ตที่ตัวเองเอามาแปะไว้ในห้องบนโต๊ะทำงานขึ้นมาอ่านซ้ำอีกรอบ อาทิตย์กว่าแล้วที่ไอ้เด็กบ้านั่นมันหายหัวไปจากบ้าน ที่จริงมันก็กลับมาเตรียมอาหารเย็นให้ตลอดไม่ได้ขาด แต่กลับมองหาตัวไม่เห็นมี ที่ทำงานก็ขอลาหยุด ด้วยเหตุผลว่าจะต้องทำโปรเจคท์ส่ง แถมไอ้คนที่เซ็นอนุญาตในใบลาก็ยังมีตำแหน่งเป็นถึงบอสใหญ่...ไม่ได้เอะใจอะไรเลย...
เพียงแต่....เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ขาดหายไป อะไรที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ หรือจะเป็นข้อความในกระดาษแผ่นตรงหน้า ที่วางซ้อนกับกระดาษแผ่นก่อนหน้านั้น "ทานข้าวเช้าด้วยนะครับที่รัก...แล้วก็คิดถึงคนทำซักนิดก็ยังดี" แล้วที่แปลกไป...มันคือความรู้สึก หรือแค่ข้อความ
บ้านทั้งหลังที่เคยเงียบก็ยังคงเงียบเหมือนแต่ก่อน แต่ทำไมไม่รู้....แค่รู้สึกว่ามันเงียบผิดปกติ ลองเปิดเข้าไปดูห้องของไอ้เด็กโย่งที่ปิดไฟสนิทเพราะเจ้าของห้องมันไม่อยู่ สายชาร์ตแบตโทรศัพท์มือถือวางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ ถึงว่า...โทรไปไม่เคยติด ส่งข้อความไปก็เป็นสถานะรอส่ง คงเพราะโทรศัพท์ไอ้หมีมันใช้งานไม่ได้
.
.
.
.
"เป็นอะไรวะ หน้าตาดูไม่ได้!!" หมอขิมเหลือบมองเพื่อนตรงหน้าที่กำลังนั่งเขี่ยข้าวในจานตัวเองเล่น ก่อนจะหันไปสบตากับเพื่อนอีกคนที่ส่ายหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่รู้เรื่องเหมือนกัน หลายวันมานี้ไอ้คุณเพื่อนนักออกแบบคนเก่งมาทำงานด้วยใบหน้าเรียบเฉย เหมือนไอ้คุณตุลในอดีตตอนที่ถูกยกเลิกงานแต่งงานไม่มีผิด
"ถามไอ้คุณบอสสิ ใช้งานไม่หยุด"
"อ้าวเวร!! งานเข้าซะงั้น" พิชญะรวบช้อนไว้ข้างจาน ก่อนจะยกน้ำขึ้นมาดื่มกลั้วคอ
"มีเรื่องกับนายแม่รึไง หรือคิดงานไม่ออก ไปเปิดขวดไหมล่ะชวนวายุไปด้วย" คำเชิญชวนดูน่าสนใจไม่น้อย ถ้าไม่ได้ยินชื่อใครบางคนต่อท้าย ทำเอาได้ยินเสียงถอนหายใจออกมายาวเหยียด แล้วไอ้คุณตุลหน้าเบื่อโลกมันก็วางช้อนที่เขี่ยข้าวลงข้างจาน
"มันไม่อยู่บ้าน ตามตัวไม่เจอ หายหัวไปไหนไม่รู้!!" เพื่อนสองคนหันมาสบตากันอย่างรู้ความ คงไม่ต้องถามหาเหตุผลแล้วล่ะมั้งว่าเป็นเพราะอะไรมันถึงได้มีอาการแบบนี้
"ลาหยุดงานไปซักอาทิตย์ได้แล้วมั้ง เห็นว่าไปทำโปรเจคท์ส่งท้ายเทอม" คนที่เซ็นใบลาให้ไปเริ่มรู้สึกว่าตัวเองงานเข้านิดๆ ตอนที่โดนไอ้คุณผู้ปกครองนักศึกษาทำงานพิเศษเหล่มองมาด้วยหางตา นึกสงสัยอยู่แล้วเชียวว่าทำไมมันถึงไม่ไปลากับเฮียตุลของมันเอง แถมรีบๆลนๆยังไงก็ไม่รู้ นับจากวันที่มาลางานก็หายหัวไปเลย
"ที่แท้ก็....!!? ก็โทรไปดิ ง่ายจะตาย" หมอขิมหัวเราะเบาๆกับตัวเอง ที่แท้ก็เป็นโรค'คิดถึง'แบบไม่รู้ตัว พอเสนอแนวทางไปแล้ว แทนที่จะได้เห็นสีหน้าสดชื่นของไอ้คุณเพื่อนมาดมากบ้าง..แต่มันก็กลับเหมือนเดิม..!!
"โทรไม่ติด มันไม่ได้เอาสายชาร์ตแบตไป" นี่ไง...สาเหตุที่ทำให้หงุดหงิด เพื่อนสองคนหันมาคลี่ยิ้มให้กัน..เหมือนจะเข้าใจโดยไม่ต้องพูดออกมา
"โธ่...!!ที่แท้ก็เด็กหาย" พิชญะเป็นฝ่ายที่กล้าพูดแบบไม่กลัวตายมาแต่ไหนแต่ไร ไม่งั้นมันสองคนก็คงทำงานร่วมกันมาไม่ได้จนถึงบัดนี้ แต่ดูเหมือนครั้งนี้จะไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับ เนื่องจากเจ้าตัวมันกำลังเข้าข่ายเซ็งจิตอย่างรุนแรง
"ทะเลาะกันเหรอวะ" นายตุลส่ายหน้าแทนคำตอบ จะเอาเวลาที่ไหนไปทะเลาะกับไอ้หมีบ้านั่น ก็ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้เจอหน้ามีแต่เอาของกินมาให้ นึกอยากจะด่ามันก็ไร้หนทาง จะได้ไปหาเรื่องทะเลาะกันตอนไหนล่ะ
"ว่าจะจับมันไปปล่อยป่า ไอ้เด็กเวรนั่น!!" ที่ด่าออกไปแบบนั้นก็เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง
ไอ้คุณหมอขิมที่เป็นฝ่ายทนมองไม่ได้หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดเบอร์ใครบางคนแล้วโทรออก ได้ยินเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีอยู่ซักพัก ก่อนที่โทรศัพท์เครื่องนั้นจะถูกยื่นมาตรงหน้าให้งงเล่น
"รับไปดิ เครื่องน้องเอิง"
"น้องเอิงไหนว่ะไอ้ขิม!!?" กลายเป็นพิชญะอีกคนที่งง แต่แทนที่จะได้รับคำตอบไอ้เจ้าของโทรศัพท์มันกลับยักคิ้วหลิ่วตาแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้...แปลตามความหมายของคนที่รู้สันดานกันดีก็น่าจะเป็นคนที่ไอ้เพื่อนหมอมันกำลังจ้องอยู่ แล้วมันยังไงไปเกี่ยวกับเด็กของไอ้เพื่อนตุลได้...ไอ้สองตัวนี่มีลับลมคมในกับเพื่อนกับฝูง
แม้จะยังแปลกใจงุนงงและสงสัยอยู่บ้าง ว่าไอ้เพื่อนหมอมันมีเบอร์โทรของเด็กรุ่นน้องเพื่อนไอ้หมีใหญ่มันได้ยังไง แต่นายตุลก็รับโทรศัพท์มาจากมือเจ้าของก่อนจะลุกเดินเลี่ยงไปอีกทาง ปล่อยให้ไอ้คุณเพื่อนบอสเปิดโต๊ะสอบสวนไอ้หมอขิมอยู่สองคน
"โหลๆ พี่ตุลคร้าบ!!!!" เสียงตะโกนเรียกมาจากปลายสายดังออกมาให้ได้ยินขนาดว่ายังไม่ได้ยกขึ้นมาแนบหู
"น้องเอิงครับ..." เผลอเรียกชื่ออีกฝ่ายตามเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ไปเสียแล้ว นอกจากจะได้ยินเสียงตะโกนของน้องเอิงแล้ว เดาเอาว่าแถวนั้นยังมีลูกลิงประจำกลุ่มอีกสองคนวนเวียนอยู่แถวนั้นด้วย'พี่ตุลรับแล้วเว้ย!!!' เสียงตะโกนดังเข้ามาอีกรอบ ทำเอาคนหงุดหงิดทางนี้แทบหลุดขำก๊ากออกมา
"เอ่อๆ ขอโทษครับ คือพอดีผมทำนามบัตรพี่หาย แล้วก็ลืมไปว่าพี่ขิมกับพี่ตุลเป็นเพื่อนกัน!!" น้ำเสียงจากปลายสายดูตื่นเต้นมาก เหมือนคนกำลังแอบทำอะไรกันอยู่อย่างงั้น แต่เสียงโวยวายรอบข้างยังไม่ได้ลดระดับลงไป
"แล้วนั่นเกิดอะไรกันขึ้นล่ะ กำลังปั่นงานกันอยู่รึเปล่า" ทั้งที่อยากถามถึงใครบางคนแทบตายแต่ด้วยความที่ยังคงถือตัวก็เลยทำได้แค่ถามเลี่ยงๆ
"ปั่นงานอะไรล่ะพี่ ยังไม่ได้เริ่มเลยต่างหาก กำหนดส่งก็เดือนหน้าโน่น แต่ว่า...."
"มันมาแล้ว!!!" มีเสียงผู้หญิงตะโกนเข้ามาแทรก แล้วปลายสายก็เหมือนจะเงียบไปอึดใจ ใครบางคนที่กำลังมาฟังจากสรรพนามในการเรียกเดาเอาว่าไม่น่าจะใช่อาจารย์ประจำวิชา
"พี่ขิม..แค่นี้ก่อนนะครับ แล้วผมจะโทรหาตอนเย็น...อย่าลืมนะครับ!!"
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
งงดิ...!! แล้วสายก็ถูกตัดไปแค่นั้น พร้อมกับใครคนนั้นที่กำลังจะมาถึง ยังไม่ทันจะได้ถามถึงอะไรยังไง สุดท้ายก็ดันทำเหมือนคุยกับไอ้หมอขิมซะงั้น นายตุลยืนจ้องโทรศัพท์ในมืออย่างไม่เข้าใจ แล้วคำลงท้ายที่ย้ำชัดเจนนั่นเพื่อจะบอกกับใคร..เจ้าของเครื่องหรือคนฟังทางนี้...
.
.
.
วายุวางอุปกรณ์วาดรูปของตัวเองลงบนโต๊ะแล้วย่อตัวลงนั่งทำตาเหม่อลอย หลายวันมานี้เทียวไปเทียวมาระหว่างมหาลัย ห้องไอ้คุณป๋า แล้วก็กลับไปที่บ้านก่อนที่เฮียจะกลับ ตามสัญญาที่ให้ไว้กับนายแม่ว่าจะไม่เจอหน้าเฮียเป็นเวลา 3 เดือน ถ้าทำได้ตามที่สัญญา นายแม่ก็จะยอมรับให้คบกันได้ โทรศัพท์ก็โดนยึดไปแล้วชั่วคราว หน้าก็ไม่ได้เห็นมาอาทิตย์กว่าแล้ว
อยากเจอก็ทำได้แค่ให้ไอ้คุณชายเอิงขับรถไปจอดแอบอยู่ข้างๆบ้านแล้วก็ลอบมองเข้าไป บางครั้งก็ได้เห็นหน้าให้พอชื่นใจ บางครั้งก็ได้เห็นแค่ท้ายรถกับหลังคาบ้าน ...เหมือนอะไรบางอย่างในชีวิตมันขาดหาย ยิ้มไม่ออก หัวเราะไม่เป็น ร้องไห้ก็ไม่ได้ เหมือนตัวเองดูคล้ายหุ่นไล่กาเข้าไปทุกทีๆ
"ไอ้วา..กลับบ้านซักหน่อยเหอะวะ คุณน้าคงไม่รู้หรอก" ไอ้คุณป๋าผู้มีอุปการคุณอำนวยความสะดวกเรื่องที่พักยื่นมือเข้ามาตบไหล่เหมือนจะให้กำลังใจ ...พวกมันสามตัวเป็นห่วงวายุรู้ดี แต่สัญญาลูกผู้ชายถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ แล้วจะเอาอะไรมายืนยันความหนักแน่นของตัวเอง ...ที่สัญญาไว้ว่าจะดูแลลูกชายสุดที่รักของนายแม่ให้ได้...ใครจะไปเชื่อ
"อยากกลับ...แต่สัญญามันรัดคออยู่ คิดถึงจะตายอยู่แล้ว..." วายุบ่นเสียงอ่อย ดีที่อย่างน้อยๆแล้วก็ยังมีเพื่อนคอยรับฟังคอยให้กำลังใจ โชคดีที่ไม่ได้อยู่หงอยตัวคนเดียว ขืนต้องอยู่จำศีลตัวคนเดียวถึง 3 เดือน ไม่ทันครบกำหนดไอ้หมีตัวนี้คงบ้าตายก่อน
"พวกแกมาสุมหัวดิ!!!" เสียงไอ้หญิงหยกพูดขึ้นก่อนที่จะหันไปขยิบตาเรียกไอ้คุณชายกับไอ้คุณป๋าให้มาสุมหัว ไม่อยากจะรับรู้แล้วตอนนั้นว่าพวกมันจะวางแผนเล่นอะไรกัน อยากนอนก็นอนไม่หลับ รู้สึกเหมือนกำลังทรมานตัวเองจนเหนื่อย
"เออ!! ฉลาดเหมือนกันนี่หว่าไอ้หยก งั้นเอาตามนั้น" ไอ้คุณป๋ายกมือลูบหัวเพื่อนเบาๆ ไม่ได้เหมือนลูบด้วยความพิศวาสแต่เหมือนลูบหัวหมาแมวมากกว่า
"งั้น!!โทรเลยนะ" แล้วสุดท้ายก็เป็นไอ้ชายเอิงที่เดินแยกออกไปพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ...คงไม่รอให้ถึงตอนเย็นอย่างที่บอกไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
.
.
นายตุลนั่งทำหน้าเซ็งจัดแบบยกกำลังสองอยู่ในห้องทำงานเหมือนคนที่เหนื่อยจัด หลังจากวางโทรศัพท์จากเพื่อนของไอ้เด็กโข่ง เรื่องราวทั้งหมดที่ได้ยินได้ฟังมาทำเอามึนตึ้บจับต้นชนปลายแทบไม่ถูก
พอลองกดไล่ดูเบอร์โทรเข้าย้อนดูก็พบว่าครั้งล่าสุดที่ไอ้หมีใหญ่มันโทรมามีการกดรับสายและระบุเวลาคุยเอาไว้ชัดเจน แต่...วันนั้นจำได้ว่าตัวเองลืมโทรศัพท์เอาไว้ข้างล่างยันเช้าไม่ได้ลงมาเอา ไม่คิดว่าเพียงแค่เผลอแวบเดียวก็ดันเกิดเรื่องเสียได้
เสียงถอนหายใจออกมายาวเหยียดพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง คงต้องกลับบ้านไปคุยกับนายแม่อีกรอบ เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังติดซีรีย์เกาหลีเรื่องไหนถึงได้ปั่นหัวลูกชายกับหลานคนโปรดได้ขนาดนี้ จัดฉากว่าตัวเองเป็นยัยป้าใจโหดในหนังที่กีดกันลูกสะใภ้ยาจก แล้วเฉดหัวออกจากบ้าน จนพระเอกต้องออกตามหาจนทั่ว..คุ้นๆซักเรื่องไหมล่ะ
...ดีนะไม่มีฉากให้ต้องวิ่งไล่ตามกันกลางกรุง ท่ามกลางอากาศประเทศไทยที่ร้อนจัดจนตับจะแล่บออกมาขนาดนี้
"คราวนี้แผนของแม่มีช่องโหว่ช่องเบ้อเร่อแล้วล่ะ!!!"
พอพูดกับตัวเองจบ นายตุลก็ก็คว้ากุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะเดินตัวปลิวออกไปจากห้อง สวนทางกับไอ้คุณบอสที่เพิ่งจะเดินขึ้นมาห้องตัวเองพอดี
"กลับเร็วเหรอวะวันนี้!!?"
"เปล่า!!! จะไปล่าไอ้หมีกลับมา!!" ทั้งที่เมื่อกลางวันยังทำหน้าเซ็งจะตายแล้วดูมันตอนนี้กลับมาทำหน้าเหมือนคนปกติได้แล้ว...สงสัยไปล่าสัตว์คราวนี้คงได้ข่าวดีติดไม้ติดมือกลับมาแทนแหงๆ
=======================
:o12: แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปาดเส้นออกจากหน้า แล้ววิ่งจากไป
รีบมาลงเพราะกลัวเส้นจะอืดไปกว่านี้ ปวดตับจริงอะไรจริง
สั้นแต่เร็วนะเออ...ไปแระขอรับ
รีบไปปั่นตอนต่อไปอย่างเร่งด่วน o21
วิ่งชะแวบบบบบ มาแปะรูปแล้วจากไป :oni1:
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/copy.jpg)
-
:z13: ดาด้า
ที่แท้เป็นงี้นี่เอง นึกว่าหมีมันหนีปัญหา
ที่แท้ก็เป็นเพราะคำสัญญา
เฮียออกโรงล่าหมีกลับสู้อ้อมใจแล้วใช่มั้ย
ลุ้นๆๆๆ เฮียจะทำยังไง
-
^
^
^
จิ้มทะลุไปถึงดาด้าเล้ยยย
อย่าวิ่งเร็วนักดาด้า ตามจิ้มไม่ทันเลย
ว่าจะมาเม้นท์ตอนที่แล้ว แต่เห็นตอน 24 ซะก่อน
ดีใจจริงๆ
นายแม่มีแผนอะไรอยู่แน่เลย
อย่างน้อยก็เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาชั้นเยี่ยมเลยล่ะ
รีบวิ่งกลับมานะดาด้า
-
ล่าหมี เอิ่มมม พี่ว่าถ้าได้หมีกลับมาท่าทางจะโดนหมีกินทั้งตัวแล้วล่ะคราวนี้
-
^^
-
:o12:สงสารทั้งคู่โดนนายแม่แกล้ง
-
เฮียตุลสู้ๆ เอาหนูไวกลับบ้านซะที ไม่มีคนอยู่กวนประสาทแล้วมันเหงาเน้ออออ :laugh:
ไม่ได้เชียร์เพราะเหตุผลอื่นจริงๆนะเออ :-[
-
เฮียสู้ๆ
รีบไปล่าหมีกลับมาเร็วๆเลย
+1ค่ะคุณด้า
-
เตรียมตัวออกไปล่าหมีกับเฮียด้วยคน
คุณนายแม่ติดซีรี่ย์เหมือนคนอ่านเลย
แต่เอามาอินกับชีวิตจริงอย่างนี้ไม่ไหวน๊า
สงสารลูกหมีตาดำๆ
-
เฮียตุลไปรับกลับมาไวไวเลยคร่าาา~
ชอบบรรยากาศหวานโหด มากกว่าแบบนี้อ่ะ
-
เฮียรีบไปรับกลับมาเร็วๆเลย สู้ๆ
น่าสงสาร ต่างคนต่างอาการหนัก
รอตอนต่อไปค่าาา :กอด1:
-
ไปล่าหมีมาให้ได้นะคะเฮียตุล
-
เฮียไปล่าหมีมาจับกินเลย
-
คอยเชียร์เฮียให้ไปล่าหมีจนได้ตัวกลับมาบ้านซะที
ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ แก้ไขปัญหาเรื่องคุณนายแม่ด้วยกัน
ดีกว่ามั้งเจ้าไวไว เล่นไปสัญญากับคุณนายแม่เพียงคนเดียว
แต่กลับสร้างความทรมานให้กับเฮียด้วย เพราะเฮียยังไม่รู้เรื่อง
อะไรเลย ว่าเจ้าไวไวทำความแตกซะแล้ว .....รอตอนต่อไป...
-
แวะเข้ามาดูรูปอีกรอบ
น่ารักมากเลยคร่าาา~
-
นายแม่อ้ะ แกล้งลูกแกล้งหลานทามมาย
นายตุล จะล่าหมีได้ปะคะ
-
สรุปว่ามันคือแผนของนายแม่เหรอเนี่ย...เอ๊ะ...แล้วแผนนี้เอาไว้สำหรับแกล้งลูกชายตัวดี
หรือไว้สำหรับพิสูจน์ความรักของคนทั้งคู่กันหล่ะเนี่ย...นายแม่รีบมาเคลียร์ด่วนนะฮะ...คนอ่านอยากรู๊...คริคริ
นายแม่นี่ก็โหดใช่ย่อยเลยนะ...กะจะพรากทั้งคู่ถึง 3 เดือนเลยเหรอเนี่้ย...
นี่ผ่านไปแค่ไม่กี่อาทิตย์...ทั้งเฮียทั้งหมีไวไวก็แทบจะคลั่งกันอยู่แล้ว ขืนปล่อยไว้ให้ครบ 3 เดือนดังว่า
รับรองว่างานนี้คงต้องได้เก็บศพไม่ใครก็ใครกันบ้างหล่ะเนี่ย...งานนี้สงสัยคงต้องพึ่งเพื่อนทั้ง 3 หน่อของหมีไวไว
อยากจะรู้จริง ๆ ว่ามีแผนอะไรกัน...ยังไงก็ขอให้แผนสำเร็จไวไวนะฮะ...เพราะคนอ่านเบื่ออาหารแบบเส้นเต็มที -*-
เพราะไม่ว่าจะมาม่าหรือไวไว...มันก็กึ่งสำเร็จรูปไม่ต่างกันเลย...เหอะ ๆๆ =*= b
-
:L1:
-
กระจ่างชัดเสียที พอรู้สาเหตุ ก็ออกตามล่าหมีใหญ่จอมกวนกลับบ้าน
ต่อจากนั้นคงวางแผน ตลบหลังนายแม่ เมื่อรู้แล้วว่าแผนนายแม่มีช่องโหว่
+ ยังไม่ได้ เป็นกำลังใจให้ละกัน
ปล. ว่าแล้วเส้นไวไว มันไม่อืด :z2:
-
กะแล้วว่านายแม่ต้องมีแผนอะไร...แต่เจ้าหมีนี่รักจริงนะเนี่ย
ยอมทำตามนายแม่สุดๆ...และก็ happy christmas pandaๅ123+เจ้าหมี+พี่ตุล ด้วยนะ
(http://www.commenthaven.com/graphics-christmas/index/merry-christmas-tree-lights.gif)
-
ชอบรูปมากเลยอ่ะ
-
สงสารเจ้าหมีไวไว
-
อิมเมจแบบว่า ใช่เลยยยยยย
หวังว่าเฮียจะจัดการกับนายแม่ได้นะ
เฮ้อออออออ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยรูปแบบว่าเหมือนที่จิ้นเลย หุหุ
-
เป็นกำลังใจให้หมีไวไวกับเฮีย
:กอด1: :กอด1:
-
เฮียไปเอาหมีไวไวกลับมาเร็ว ๆ เน้อ
-
:a5: :a5:พี่แพนด้าค่ะ......จะสั้นไปไหม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เข้ามาต่อแล้วจากไปอย่าง..........สั้นๆๆ
แต่ว่านะชอบจริงๆๆ การตามล่าหมีไวไว กำลังจะเริ่มแล้ว..โฮ่ๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
-
มาให้กำลังใจนายตุลล่าหมี :z2:
+1 Merry Christmas น้องดาด้า :L2:
-
ล่าหมีมาให้ได้นะเฮีย
-
ว้าวเฮียออกล่าหมีแล้ว
คราดว่านายแม่แกล้งเล่นแน่ๆเลย
แต่จะว่าไปนายแม่นี่เป็นตัวเร่งชั้นดีเลยนะเนี๊ยะ
-
o13 เฮียตัวจริงต้องแบบนี้
-
ขาดตอนอ่า ขอต่อไวไวนะจ๊ะ
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
เนื่องจากนายแม่ได้รับอิทธิพลซีรีย์เกาหลี
ทำให้น้องหมีต้องกระเด็นไปนอกบ้านชั่วคราว
แต่เพราะผองเพื่อนที่แสนดีและมีความคิดเป็นเลิศ
จึงทำให้เฮียได้รับรู้และเข้าใจ จึงสวมบทเป็นนายพรานล่าหมี เพื่อพากลับบ้านในบัดดล เช่นนั้นเอย :laugh:
บวก 1 แต้มส่งต่อให้เฮียนะคะ จุ๊บๆๆๆๆ ให้กำลังใจล่าหมีได้สำเร็จ
ขอบคุณมากค่ะ Merry X'mas นะคะ
ปล รูปประกอบ โดนใจมากค่ะ ^^
-
เช้านี้แวะมาเมอรี่คริสต์มาสทุกคน
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/T081210_10C.gif)
ตอนต่อไปยังมิให้สัญญาว่าจะมาลงต่อได้ไหม เดี๋ยวสั้นไปอีก คึคึ :laugh:
:กอด1: กอดทุกคนให้อบอุ่น ๆ
วิ่งกลับไปปั่นต่อ... :o12:
-
^
^
^
กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฮี่ๆๆซานต้าดาด้าวิลค้ามมมมมมมมมมมมิ่งถู่ทาวน์ม้าย???
อิอิ
-
เฮียยยยยยยย
รีบไปตามหมีไวไวกลับมาเร็ววววววว
มันคิดถึงเฮียจะตายอยู่แล้ววววว
ตกลงว่าเป็นแผนของนายแม่หรอเนี่ย???
Merry X'mas~
-
อ่าว แล้วถ้าเฮียไปรับไวไวกลับ แล้วไม่ผิดสัญญาเหรอ
งี้ถ้าเจอหน้าเฮีย ไวไววิ่งหนีทำงัยอ่ะ แบบว่ารักษาสัญยายิ่งชีพอ่ะ 5555
-
เป็นกำลังใจให้คุณเฮียในการตามล่าหมีให้เจอนะครับ
มารอตอนต่อไปครับผม คนแต่งสู้ๆ นะครับ อิอิ
-
อิอิ..มาส่งกำลังใจให้เฮียไปจับหมีกลับมาให้ได้
ปล..Merry X'Mas ja
(http://pic.hi5thai.com/images/901_santa_H1.gif)
-
อยากอ่านต่อจังเลย
คิดถึงไวไว เฮียต้องตามกลับมาให้ได้นะ
-
ลุ้นลุ้นว่าช่องโหว่ของนายแม่ คืออะไร แล้วเมื่อเฮีย เจอหวีไวไวจะเป็นอย่างไร
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:L1: :L1: :L1:เป็นกำลังใจให้เฮียตามหมีกลับมาเร็วๆ
-
เฮียยย ไปล่าหมีถึงหนายยยย
-
มาอ่านครั้งแรก ขอกรี้ดดดดดดดดดดดดดดด ทีนึง ฮาฮ่า
ชอบมากเลยคร้าบบบบ น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ เลยอะ
อ่านแล้วอมยิ้มตามไปทุกตอนเลยอะ มันก็ไม่หวานเลี่ยนจนเกินไปนะเพราะพี่ตุลของไอ้หมีนี่ไม่ยอมจะหวานกับเค้าด้วยเล้ย อิอิ
มาต่อไวๆนะครับ อยากรู้ว่าจะไปลากกลับมายังไง แล้วคุณนายแม่จะยอมไหมเนี้ย งานเข้าเร็วซะจริงยังไม่ทันจะได้ตกลงปลงใจอะไรเลยเลย เหอๆ
-
แผนนายแม่นี่เยี่ยมจริงๆ o13
ว่าแต่ พี่ตุลจะทำไรอ่ะ :z2:
-
อัพหน่อยเถอะนะ
นะ นะ นะ นะ นะ
นะ นะ นะ นะ นะ
:call: :call:
-
เ้ป็นกำลังใจให้เฮีย ล่าหมีได้สำเร็จ
-
วันนี้ดาด้าหยุดงานค่ะ คืนนี้ไม่ได้มาอัพแน่ๆ
ยังไงพรุ่งนี้มารอกันใหม่นะคะ
ขอบคุณแทนดาด้าที่ติดตามค่ะ
(เมื่อวานนี้คุยกันเห็นว่ามาหลายหน้าแล้ว พรุ่งนี้คาดว่าจะได้อ่านกันแน่ๆค่ะ)
-
พี่ตุลสู้ๆนะ เอาหมีกลับบ้านให้ได้
-
:z13: จิ้มทุกคนที่มาเกาะขอบจอรอ 555
มาช้าบ้างอะไรบ้างขออภัย...
ขอบคุณคุณนายที่ช่วยมาตอบให้ :กอด1:
ว่าแล้ว....ก็ไปตามล่าหมีกันเต๊อะ!!! o18
-------------------
บทที่ 25.
ใครบางคนกำลังนั่งจ้องกระดานวาดรูปตรงหน้าอย่างเหม่อลอย หลายวันมาแล้วที่ไม่มีแบบร่างอยู่ในหัว ถึงแม้ว่าจะคิดออกมาได้ก็เป็นแค่แบบร่างที่ดูเหมือนจะเดาทางไม่ออกว่าจะไปสิ้นสุดเป็นรูปร่างอะไร สุดท้ายก็จำใจต้องฉีกออกขยำเป็นก้อนกลมแล้วก็โยนใส่ตะกร้าขยะข้างๆ เสียงถอนหายใจดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่รู้จะลุกขยับตัวไปทางไหน ก็เลยได้แต่นั่งหายใจทิ้งไปวันๆตรงหน้าระเบียงห้องของเพื่อน ที่ไม่รู้ว่าวันนี้พวกมันสามตัวหายหัวไปไหน ทิ้งให้อยู่เฝ้าห้องที่เงียบเหงาอยู่คนเดียว
วายุจับดินสอขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะลงมือร่างสิ่งที่อยู่ในหัวตัวเองออกมาอีกรอบ คราวนี้ดูเหมือนเป็นโครงหน้าของใครบางคน ลายเส้นที่บรรจงวาดลงบนกระดาษและไม่เคยฉีกหรือถูกขยำทิ้ง กลับถูกม้วนเก็บเอาไว้อย่างดี...สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเหมือนวันก่อนๆ ความรู้สึกของตัวเองไม่ได้คืบหน้าหรือลดน้อยถอยลงไปเลย
เสียงก๊อกแก๊ก ที่หน้าห้อง ไม่ได้ทำให้คนที่กำลังร่างรูปแบบรู้สึกตัว หรือว่าหันมามองข้างหลัง มือที่จับดินสอยังคงลากเส้นไปมาตามที่ใจคิด
"นี่รึ!! ที่บอกว่ามาทำงานส่งอาจารย์!!" น้ำเสียงคุ้นหูที่ได้ยินเพียงครั้งเดียวก็รู้ทันทีว่าเป็นของใคร แต่ที่วายุยังไม่ยอมหันกลับไปก็เพราะคิดว่าตัวเองกำลังฝันหรือไม่ก็นึกคิดไปเอง กลัวว่าเสียงที่ได้ยินจะเป็นเพียงแค่จินตนาการหรืออะไรก็ตามแล้วแต่ตอนนั้นจะคิดออกมาได้ แต่เงาที่ทอดผ่านมาทางด้านหลังกำลังทำให้หัวใจในอกมันกำลังเต้นแรง
"คิดจะเป็นศิลปินไส้แห้งรึไง แล้วนี่เอาใครมาเป็นแบบ บอกเจ้าตัวเค้ารึยัง" ชัดแล้วแบบนี้!!! เจ้าของเสียงกับใบหน้าของคนในภาพ คนที่อยากเจอ คนที่คิดถึงจนอยากจะพุ่งเข้าไปกอด
"เออเว้ย เพิ่งจะรู้ว่าไม่ได้เจอแค่ไม่กี่วัน เป็นใบ้ไปซะแล้ว ไม่อยากพูดด้วยก็ไม่เป็นไร งั้นกลับล่ะ!!"
หมับ!! ด้วยความโมโหและหงุดหงิด ทิฐิตัวเองก็มากพออยู่แล้วยังมาเจอไอ้คนเรื่องมากเข้าอีก แต่พอทำท่าจะหันหลังกลับชายเสื้อก็โดนรั้งเอาไว้เสียก่อน เจ้าของมือที่ยอมหันกลับมายังคงก้มหน้ามองพื้นที่เท้าตัวเองนิ่ง ....ไอ้หมีใหญ่ที่เคยทำทะเล้นไปไหนซะแล้วล่ะ ไหนไอ้คนที่ชอบส่งสายตาวิบวับเจ้าเล่ห์มาให้ มีแต่เจ้าของไหล่ห่อเหี่ยวที่นั่งหมดหวังอยู่ตรงหน้า เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้
"ผมขอโทษ" คำแรกที่หลุดออกมาจากปากเสียงเบาจนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง
นายตุลยกมือขึ้นกอดอกก่อนจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด นึกเคืองนายแม่เล็กน้อยตอนที่เห็นสภาพคนตรงหน้า นี่ถ้าเกิดเจ้าตัวมาเห็นเองว่าทำให้หลานชายสุดโปรดเป็นไปได้ถึงขนาดนี้จะรู้สึกอะไรไหม แล้วก็นึกโมโหที่ไอ้หมีบ้ามันช่างเชื่องได้เชื่องดีกับคนอื่น ยกเว้นกับเจ้าของ!! ส่วนหนึ่งก็เพราะว่ามันเชื่อคนง่ายนี่แหละถึงได้เป็นแบบนี้
"กลับบ้านกันเถอะ" คนที่ยังคงก้มหน้ามองพื้นอยากจะรั้งคนตรงหน้าเข้ามากอดให้หายคิดถึง แทนที่จะจับเอาไว้ได้แค่ชายเสื้อแบบนี้ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ไอ้วายุคงจะดีใจแทบตายที่ไอ้คุณเฮียเป็นฝ่ายก้าวมาหา แต่ก็ติดที่คำสัญญายังคงค้ำอยู่ที่คอ
"ไม่ได้..ผมกลับไม่ได้.." พูดปฏิเสธออกไปแล้วก็อยากจะกัดลิ้นตัวเอง รู้สึกได้ถึงฝ่ามือใหญ่ที่วางลงบนหัวแล้วลูบเบาๆอย่างอ่อนโยน.....ตรงไหน!!!!
"แว้กกกกกกก!!!!" คนกำลังทำซึ้งไอ้คุณเฮียมันเล่นดึงเส้นผมบนหัว จับให้คนที่กำลังก้มหน้ามองพื้นเงยหน้าขึ้นมา....อย่าได้ฝันถึงแววตาอ่อนโยนที่ทอดมองมาเลยครับท่าน เหมือนกับจะฆ่าให้ตายอย่างไงอย่างงั้น....ชะ...ช่วยกระผมด้วย!!!
"บอกให้กลับก็กลับซิโว้ย!! โดนหลอกแล้วรู้ตัวไหมไอ้หมีโง่!!"
"ฮะ...เฮียอ่ะ ง้อผมดีๆหน่อยซิคร้าบ เจ็บนะ!!" โดนดึงผมไม่พอ เฮียแกยังด่าสาดมาอีกระลอก คนยิ่งกำลังเศร้าๆ ลืมไปได้เลย...เพราะไอ้เฮียมันไม่แคร์!!
"ใครมาง้อไม่ทราบวะ มาตามให้กลับบ้านโว้ย จะกลับไหม!!?"
"ผมยังกลับไม่ได้...!!" เอาซิ!! ไอ้วายุจะเล่นตัวแล้วคราวนี้ ไอ้เราก็คิดว่าจะมาง้อกันบ้างอะไรบ้าง จุ๊บเบาๆที่แก้มซักทีสองทีไอ้ไวไวก็พร้อมจะยอมทำตามคำสั่งอยู่แล้ว แล้วดูเหอะคนเรา..ยังกับจะมาขู่เอาชีวิต
“ไอ้ไวไว!!!” ไอ้คุณเฮียยืดตัวตรงเอามือกอดอกพร้อมกับเหล่มองมาด้วยหางตา... มาดแบบนี้ไอ้ไวไวถอดความมาได้ว่า’อย่าได้คิดขัดขืน’ แต่จะให้ทำยังไงล่ะคร้าบบบบ ก็ในเมื่อนายแม่มีอำนาจกว่า...จะให้กระผมทำยังไง!!!
นายพรานที่ออกล่าหมีหรี่ตามองไอ้หมีใหญ่ดื้อด้านอย่างหงุดหงิด คนอย่างไอ้คุณตุลเคยมาง้อใครถึงที่แบบนี้ที่ไหน แล้วดูมันยังมาทำสะบัดหน้าหนีทำงอนใส่ ทั้งที่ฝ่ายที่โกรธมันสมควรจะเป็นทางนี้ต่างหาก!! ก็มันเล่นหายไปไม่บอกกล่าว ไปฟังใครเค้าพูดอะไรมาก็เชื่อเค้าไปหมด แถมยังมาทำเล่นตัว เดี๋ยวปั๊ดจับมัดถ่วงน้ำซะนี่!!
"ให้เวลาอีกสองสามวัน ถ้า...หาทางกลับบ้านเองไม่ได้ ก็อย่าได้มาให้เห็นหน้าอีก!!"
คำขาดที่ได้ยินทำเอาคนฟังใจหายวาบ เงยหน้ามองคนพูดที่ยืดตัวลุกขึ้นเต็มความสูงอย่างไม่เข้าใจ มีแววตาภายใต้กรอบแว่นแค่เพียงเหล่มองมาด้วยหางตา ประหนึ่งจะบอกว่าสิ่งที่พูดเป็นเรื่องจริง ขอบตาของผู้ชายตัวโตๆคนหนึ่งร้อนผ่าวขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย ตอนที่เห็นแผ่นหลังของใครบางคนกำลังจะเดินหายออกไปจากห้องโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย...
คำขู่ที่ดูเหมือนจริงจัง...แต่ใจจริงเจ้าของคำพูดก็ยังอดหวั่นใจไม่ได้ พูดออกไปวัดใจไปอย่างงั้นเอง หากครบตามกำหนดแล้วไอ้หมีบ้ามันไม่ยอมกลับมา...คงต้องมาลากตัวมันกลับไปอีกคราวนี้
พอเข้าไปนั่งในรถก็จำต้องยกมือนวดขมับตัวเองที่กำลังปวดหนึบ ภาพของไอ้เด็กโย่งตัวโตที่เห็นเมื่อกี้ยังคงติดตาตามมาหลอน แววตาสับสนปนเศร้า ทั้งที่อยากเข้าไปปลอบ แต่คงไม่ใช่ที่นี่... หมดกัน!! มาดที่อุตส่าห์เก๊กนิ่งเดินมาได้จนถึงในรถ ในอกมันปวดแบบนี้นี่เองเวลาที่เห็นคนสำคัญเจ็บปวด
ให้เวลากับตัวเองได้หายใจเข้าปอด ผ่อนระบายความโมโหน่าอึดอัดทั้งหมดทิ้งไป ไม่อยากจะขับรถออกไปในสภาพนี้ แต่อีกเดี๋ยวคงต้องแวะกลับไปคุยกับนายแม่ให้รู้เรื่องอีก
ผลัวะ!!
ยังไม่ทันจะได้ตั้งสติสตาร์ทเครื่องยนต์ ประตูอีกฝั่งก็ถูกกระชากออกอย่างแรง ก่อนที่ร่างของใครบางคนจะเบียดเข้ามานั่งประจำที่ เจ้าของรถเพียงแค่เหลือบมองด้วยความแปลกใจในคราแรก ก่อนจะทำเป็นเหมือนไม่สนใจ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น บิดกุญแจแล้วขยับเคลื่อนรถออกไปจากหน้าหอ ไม่มีถ้อยคำหรือคำถามใดๆ ประหนึ่งว่าในรถไม่ได้มีผู้ใดอาศัยนั่งมาด้วย ได้ยินแค่เสียงลมหายใจหอบหนักในบางคราว กับใบหน้าที่จงใจซุกซ่อนให้พ้นจากสายตาเหมือนไม่อยากให้เห็น
จวบจนกระทั่งถึงหน้าบ้าน และขับเข้าไปจอดสนิทในที่จอดรถ เจ้าของบ้านก็เปิดประตูรถเดินเข้าบ้านเหมือนปกติ มีเพียงเงาดำมืดของใครบางคนที่เดินตามมาต้อยๆ โดยไม่พูดไม่จา จนก้าวเข้ามายืนในบ้าน...บ้านหลังเดิมที่คุ้นเคย ได้ยินเสียง'ตุ้บ'ทางข้างหลังแต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมอง
มีเพียงอ้อมแขนแข็งแรงที่สอดเข้ามาเกี่ยวเอวเอาไว้ไม่ให้เดินต่อ พร้อมกับหัวยุ่งเหยิงของใครบางคนที่วางซบลงบนไหล่ ก่อนจะรั้งตัวเข้าไปกอดแน่นจนแทบจะรวมเป็นเนื้อเดียวกัน ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปาก มีเพียงหยดน้ำอุ่นที่รู้สึกได้ว่าซึมอยู่แถวหัวไหล่...
"ฮะ..เฮีย...เฮีย...ผมคิดถึง คิดถึงมากๆเลย ฮึก!!" ไม่รู้ว่าจะสมเพชหรือสงสารมันดี ไอ้หมีตัวโตที่กลับไปสะอื้นเหมือนตอนเป็นเด็กอีกครั้ง ว่าจะอยู่นิ่งๆไม่ถามหาเอาความมันแล้วเชียว ปล่อยให้มันนั่งทำใจมาตลอดทาง แล้วก็จนได้..ไอ้หมีบ่อน้ำตาตื้น!!
"รู้แล้วๆ" ทำได้แค่ยื่นมือไปลูบหัวฟูๆของมันเบาๆ อยากจะปลอบใจให้มากกว่านี้อยู่หรอก แต่มันก็เกาะติดหนึบไม่ยอมปล่อยให้ขยับออกห่างไปไหนเลย
"เฮีย...เฮีย..."
"ก็อยู่นี่แล้วไง เลิกร้องเหอะ ทุเรศลูกตาว่ะ!!" ไอ้หมีไวไว มันยังคงก้มหน้าสะอึกสะอื้นไม่ยอมเลิก หมดปัญญาจะสรรหาคำใดมาปลอบ ที่ยอมให้มันกอดมันไซ้ป้ายขี้มูกน้ำตาอยู่นี่ก็มากพอแล้วเหอะ
"เฮียผอมไปนะ กินข้าวบ้างรึเปล่า" วายุทำเป็นหูทวนลมกับเสียงต่อว่าที่ได้ยิน สูดน้ำมูกฟืด ก่อนจะก้มลงงับแถวต้นคอของไอ้คุณเฮียโหดอย่างหมั่นเขี้ยว เลยงับหัวไหล่เบาๆไปอีกที ต่อด้วยการหอมแก้มอีกหนึ่งฟอดใหญ่ด้วยความคิดถึงทั้งหมดทั้งมวล
“พอเลย!! สกปรกว่ะ!! เอาขี้มูกมาป้ายอยู่ได้” ห้ามไปก็เท่านั้น มันยอมหยุดตามคำสั่งที่ไหน เลยปล่อยให้มันงับมันทำตามใจ เพราะปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองก็ไม่ได้รังเกียจสัมผัสของมันตามที่ปากพูด...สรุปว่าเลี้ยงหมีหรือหมากันแน่วะเนี่ย!!
“เฮียไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวผมเตรียมข้าวเย็นให้..” วายุกระซิบบอกที่ข้างหูทั้งที่ยังไม่อยากปล่อยเอวที่รั้งเอาไว้ นานทีปีหนที่เฮียแกจะปล่อยตัวให้ได้ชื่นใจขนาดนี้ อยากกอดให้นานแต่จากนี้ยังมีเวลาอีกมาก แค่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้ก็ดีมากพอแล้ว
“เออ!! แล้วก็ล้างหน้าล้างตาซะด้วยล่ะ กินไม่ลง!!” นะ...ยังมีการหันมาสั่งอีกเหอะคนเรา!! วายุยกแขนเสื้อขึ้นปาดหน้าตัวเองแบบลวกๆ แล้วก็ได้กลิ่นฉุนของสีวาดรูปที่ติดตามตัว คงเพราะก่อนหน้านี้กำลังวาดรูปอยู่..คงต้องล้างตัวก่อนจริงๆ
"หือ!!?" เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
ล้างตัว!!? = อาบน้ำ...!! น่ะสิ!!
.
.
.
คนที่เดินหนีเข้ามาในห้องยังคงเอามือป้ายตามหน้าของตัวเองอย่างหงุดหงิด รอยสัมผัสตรงที่ไอ้หมีมันทำเอาไว้ยังคงร้อนผ่าวพาให้ใจเต้นแรง ทั้งอย่างงั้นริมฝีปากก็คลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว บ้านหลังเดิมดูจะไม่เงียบเหงาเหมือนสองสามวันก่อนอีกต่อไปแล้ว
แว่นตาถูกถอดออกมาวางไว้ที่โต๊ะหนังสือ ก่อนที่เสื้อผ้าอาภรณ์จะถูกปลดออกจากตัวโยนใส่ตะกร้า แล้วเปิดประตูเดินเข้าไปเพื่อหวังชำระล้างร่างกาย กลิ่นสีวาดรูปจางๆ คงติดมาจากตัวไอ้เด็กศิลป์ตอนที่โดนกอดเมื่อกี้
“อ๊ะ..บ้าจริง!!” สระผมเองมาตั้งแต่เล็กจนโตป่านนี้ยังทำจะให้แชมพูมันเข้าตาตัวเองได้ คงเพราะมัวเหม่อคิดถึงเรื่องโน่นนี่อยู่ นายตุลควานหาที่เปิดฝักบัวทั้งที่ยังหลับตา แต่แล้วก็คว้าไปเจอผ้าขนหนูเข้าเสียก่อน คิ้วขมวดเข้าหากันตอนที่รู้สึกว่าทำไมที่แขวนผ้ามันเหมือนมือคน
“ขอบใจนะ” ปฏิกิริยาตอบรับอัตโนมัติยามที่มีคนยื่นของเข้ามาช่วยเหลือตอนลำบาก...
แต่...เฮ้ย!!!!!!!! มันต้องไม่ใช่ตอนนี้สิวะ!!!
พอลืมตาขึ้นมาได้ก็ถึงกับอึ้ง บ้านหลังนี้ยังจะมีสิ่งมีชีวิตที่ไหนอีก...นอกจาก...ไอ้หมีโย่ง...ที่ยืนฉีกยิ้มล่อนจ้อนไม่อายฟ้าดินอยู่ตรงหน้า(ไอ้นี่ก็มองซะ..สำรวจละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า) ไม่ทันคิดว่าตัวเองก็อยู่ในสภาพเดียวกัน...นี่มันห้องน้ำนะเว้ย!!!
“ไอ้..ออก...อืมมมมม” คำสั่งที่ออกมาได้แค่นั้น เพราะไอ้หมีโย่งมันดันตัวเข้ามาจนหลังติดกับกับกำแพงข้างหลัง แขนสองข้างถูกกดให้แนบอยู่กับลำตัวพร้อมกับปากที่ประกบลงมา แตะลงมาซ้ำๆ ย้ำๆ เหมือนจะร้องขอ สายตาที่ช้อนมองมาในระยะประชิดทำเอาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ..รู้สึกเหมือนเหนื่อยจนคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ
“ผมไม่ทำอะไรหรอก แค่อาบน้ำ...นะ...” ลมหายใจอุ่นยังคลอเคลียอยู่แถวใบหน้า ปลายลิ้นร้อนยังลากอยู่แถวริมฝีปากไม่ยอมห่าง จะอ้าปากร้องประท้วงก็ดันเผลอลืมตัวปล่อยใจคล้อยตามมัน ไอ้คนที่ปากพูดว่าจะไม่ทำอะไรมันก็สอดลิ้นเข้ามาดูดกลืน รุกไล่ และเรียกร้องตักตวงเอาความหอมหวานของอารมณ์จนพอใจ
“อะ..อย่านะ...โว้ย...!!” ทางนี้ก็ยังจะปากดีไม่เลิก ทั้งที่หอบหายใจด้วยจมูกตัวเองยังไม่พอต้องหอบเอาอากาศเข้าทางปากช่วยอีกแรง ฝ่ามือสองข้างที่เป็นอิสระไร้เรี่ยวแรงที่จะผลักไสใครออกไปจากตัวได้ ปล่อยให้ท่อนขาแข็งแรงที่สอดเข้ามาตรงกลางช่วยรับน้ำหนักเอาไว้ไม่ให้ทรุดลงไปกองกับพื้น
“ไอ้..ไวไว..!!” เสียงเรียกชื่อพร้อมกับกัดฟันกรอด ตอนที่ร่างกายร้อนผ่าวตรงกลางลำตัวถูกรวบเอาไว้ด้วยฝ่ามือของมัน ทั้งอับอายที่ตัวเองดันไปมีอารมณ์ร่วม กับนึกเจ็บใจที่ห้ามไม่ได้เลยจำต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามที่ใจลึกๆ อยากให้เป็น
“อื้อ...เฮีย..” วายุคว้าเอวเจ้าของห้องเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนจะจับแขนข้างหนึ่งให้คล้องไว้ที่คอของตนเหมือนจะบอกเป็นนัยว่าให้ช่วยพยุงตัว ส่วนมืออีกข้างยังรวบของร้อนทั้งสองเอาไว้...พร้อมกับรูดไปมาตามแรง เส้นผมเปียกชื้นซบลงบนไหล่เหมือนจะหมดสิ้นเรี่ยวแรง ได้ยินเสียงหอบหายใจหนักๆ กับลำตัวที่บิดเกร็งตามแรงอารมณ์ที่กำลังพุ่งขึ้นสูงตามกัน ยิ่งอ้อมแขนที่โอบอยู่รอบคอเริ่มรัดแน่นเท่าไหร่ วายุก็ยิ่งเร่งมือขึ้นเหมือนกับจะรับรู้ความรู้สึกซึ่งกันและกันโดยไม่ต้องมีคำพูดใด
“อ่า...อึก!!” เสียงครางแผ่วเหมือนเจ้าตัวกำลังอดกลั้นเต็มที่เพื่อไม่ให้มันเล็ดลอดออกมาแต่ก็สุดจะห้ามได้ เมื่ออารมณ์พุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุด หยาดน้ำอุ่นถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน ฝ่ามือที่โอบรอบยังขยับอีกสองสามครั้ง ก่อนที่ไอ้หมีบ้ามันจะก้มลงมาจูบที่ขมับแรงๆ อีกหลายครั้งจนมันพอใจ
“โอ๊ย!!..ซี้ดดดดด” คราวนี้เป็นวายุที่ครางเพราะไอ้คุณเฮียมันเล่นงับเข้ามาเต็มแรงที่ไหล่ ฝังฟันคมลงบนเนื้อเปล่าแถมไม่ยอมปล่อย...เป็นการเอาคืนแบบฉบับคนหมดแรงที่เล่นเอาเจ็บ..แต่ก็ต้องทนจนอีกฝ่ายปล่อยเอง
“สม!!” ง่ายๆ สั้นๆ แค่นั้น แต่ไอ้ไวไวก็ยังยิ้มออกมาได้อยู่ดี
“ผมอาบน้ำให้นะ” เหมือนจะเป็นคำถามเชิงขออนุญาต นายตุลตอนนี้ทำได้แค่สะบัดหน้าบึ้งตึงเบือนหนีไปอีกทาง กลบเกลื่อนทุกสิ่งทุกอย่างและการกระทำน่าอายที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่ ยิ่งมองเห็นใบหน้ายิ้มกริ่มของไอ้เด็กเวรตรงหน้าก็ยิ่งโมโห..โมโหตัวเองที่ชอบเผลอตัวเผลอใจไปกับความทะเล้นที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนนั่น..
แม้ว่าจะไร้ซึ่งคำตอบกลับใดๆ จากปากไอ้คุณเฮีย แต่วายุก็ยังคงยิ้มออกมากับตัวเองได้ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดน้ำออกมาชำระล้างร่างกายทั้งสองคนโดยไม่มีอาการขัดขืนหรือปฏิเสธ...มีแต่มนุษย์หน้าบูดคนหนึ่งที่สามารถจับพลิกตัวไปทางโน้นทีทางนี้ทีได้ ขนาดว่าเดินจูงมือออกมาจากห้องน้ำ เฮียแกยังไม่ยอมพูดด้วยซักคำ
วายุหยิบผ้าขนหนูที่เตรียมไว้ซับน้ำที่ร่างกายอีกคนให้ ก่อนจะใช้พันเอวไว้ให้เสร็จสรรพ เพราะขืนปล่อยทิ้งไว้...มีหวังไอ้ไวไวได้โดดจับเฮียทุ่มลงบนเตียงแน่ล่ะคราวนี้ สมรภูมิพร้อมรบ แถมคู่ต่อสู้ก็ยังไม่ขัดขืนขนาดนี้ แต่กลัวว่าหากทำตามใจไปมากกว่านี้จะกลายเป็นว่าไปเหยียบย่ำสิ่งที่อุตส่าห์สั่งสมมา....เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้...
“เช็ดผมให้แห้ง แล้วออกไปทานข้าวนะครับ” ไอ้หมีบ้ามันออกคำสั่งทั้งที่มือยังคงเช็ดผมให้ แล้วยังก้มหน้าลงมาหอมแก้มทั้งสองข้างอีก พอยกมือผลักหัวมันออกห่างกลับหัวเราะชอบใจอีก...ไอ้หมีบ้า!!
ก่อนออกไปยังถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้าคนอื่น เลือกหยิบชุดนอนมาวางไว้ให้ที่ปลายเตียง ก่อนที่ตัวเองจะฉวยเอากางเกงของคนอื่นที่อยู่ในตู้ไปสวมได้หน้าตาเฉย..ไอ้หัวขโมย..ขากางเกงมันลอยเห็นไหมนั่น!!
“เฮีย...’รัก’ที่สุดเลยครับ!!” คำหวานทิ้งท้ายก่อนที่ไอ้คนพูดมันจะผิวปาก เดินกางเกงขาลอยออกไปจากห้องอย่างอารมณ์ดี
คนที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงกัดริมฝีปากตัวเองแน่น กลัวจะเผลอใจปล่อยตัวเองแบบเมื่อกี้อีก
“บ้าเอ๊ย!!!” คำสบถที่ออกมาจากปากเหมือนกำลังด่าตัวเองมากกว่า เพราะมือสองข้างกำลังจับผ้าขนหนูผืนเล็กที่ถูกทิ้งไว้บนหัว แล้วออกแรงเช็ดผมอย่างแรง เหมือนจะหงุดหงิดแต่ก็อายมากกว่า คล้ายจะโกรธแต่ก็ดันโมโหตัวเองซะอย่างงั้น...เป็นแค่ไอ้หมีไวไวแท้ๆ ...มาทำหวานให้หัวใจคนอื่นเต้นแรงแบบนี้ได้ยังไง...เสียท่ามันจนได้...เจ็บใจจริงๆ!!!
==========================
:o8: นะ....ในที่สุดการล่าหมีก็สำเร็จไปได้ด้วยดี...ซะ...
ส่วนเรื่องนายแม่..ยังต้องเคลียร์อีกหน่อย เอาไว้ตอนหน้าจะเอามาแฉ เอ๊ย!! เอามาให้ได้อ่าน คึคึ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม :กอด1: ก่อนไป
-
ไปล่าหมี ดันโดนหมีตะปบซะงั้น
โดนกินไปครึ่งตัวแล้วสิเนี่ย
-
กรี๊ดดดด ล่าหมี แต่โดนหมีล่า....ฮิ้ว...
ไวไวน่ารักอ่ะ...ชอบบบบ แต่เอ๊ยก็น่ารักกว่าเป็นไหนๆ นะ ขี้งอนก็เท่านั้น ช่างประชดก็เท่านั้น รักดอกหนา...ฮิ้ววว....
งานนี้ รอเคลียร์กะคุณนายแม่เลยนะเนี่ย..เฮียมีแผนอะไรในใจหนอ อยากรู้เหมือนกัน...
รออ่านจ๊ะ...
-
อ๊างงงงง :o8: :o8: :o8:
ไวไวก้าวหน้ามากกกกกกกกกกไปแล้ว :-[ :-[
คุณนายแม่ต้องมีแผนอะไรแน่ๆ ออกจะรักหลานไวไวมากขนาดนั้นอ่ะ
-
ไอ้หมีโย่งมาเนียน ๆ นะนั้นอ่ะ
-
ในที่สุด เฮียก็เอาหมี(หมา?) กลับบ้านได้แระ
เห็นป่ะ หมีมันต้องอยู่เฝ้าบ้านแหละถูกแล้ว
จะได้มีคนช่วยเฮียถูหลัง :z1:
-
:mc4: หมีโย่งมามาดใหม่...ใจกล้ามั่กๆ
-
ทำดีมากไวไว o13
ลุยต่อโลดดดดดด
-
หมีไวไว ก้าวหน้ามาก ครั้งต่อไปให้ได้มากว่านี้นะ หุหุ :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:pighaun: กลับบ้านมาก็ :jul1:
-
น่าน คุณเฮียไปล่าหมีกลับมาได้อย่างสวัสดิภาพ
แต่กลับโดนหมีขบซะ :m25:
สงสัยไวไวไม่ได้เจอเฮียหลายวัน
ความเครียดสะสมเก็บกดจนกลายเป็นหมีหื่นไปแล้ววววว
-
อ่านตอนที่ 23 เเล้ว อืม ไวไวกับมาม่า มันก็เป็นอาหารประเภทเเละชนิดเดียวกันนะ ดาด้า ไม่ต้องเสิร์ฟก็ได้มั้งเเค่ชื่อ พระเอกก็คิดหนักเเล้ว 55 เดี๋ยวไปตามตอนที่ 24 ก่อนนะ
-
เยี่ยมมากไวไว :impress2:
-
ว้าวเฮียตุลเอ้ยออกไปล่าหมีไหง๋มันดันโดนหมีล่าซะได้
ครั้งนี้ไอ้ไวไวได้กำไรไปเต็มๆเลย แค่ครั้งนี้ยังได้ขนาดนี้ครั้งหน้าไม่อยากจะคิด
5555 รอตอนไปหาคุณนยแม่อยู่ครับจะลุ้นว่าจะออกมาเป้นยังไง
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
กรี๊ดดดดดดด
อ่านแล้วมีความสุขกับเฮีย-หมีไวไว
น้องหมีกลับมาคราวนี้ก้าวหน้าไวมา้กกกก แต่เค้าชอบ :-[
รอตอนต่อไปค่าาา :กอด1:
-
ขอบคุณดาด้า อุกรี๊ดดด ลูกหมีของช้านนน เป็นผู้ใหญ่เเล้วสินะ(ผ้าเช็ดหน้า ซับน้ำตาปลาบปลื้ม ) ว่าเเต่ ละครเกาหลีเรื่องที่พูดถึงคีอเรื่องอะไรเหรอ ดาด้า นึกไม่ออก ถ้านายเเม่เเกล้งจริงๆร้ายน่าดู ส่วนตอนล่าสุด อุกรี๊ด ใจเย็นๆลูกหมี อยากได้เฮียโหด ต้องอดใจรอ กร๊ากกกก ( เราก็รอ) +1 เอาไป เทชามไวไวทิ้งได้เเล้วสิ
-
เดี๋ยวนี้ไวไวเค้าพํฒนาแล้วนะ
แต่เฮียตุลปากแข็งจังเลย ทั้งที่ใจอ่อนแล้วนะ
-
ตอนแรกคิดว่าหมีจะเชื่อง :laugh:
+1
-
สรุปไปล่าหมีใช่มั้ยคะเฮีย
แต่ขากลับถูกหมีล่าซะงั้น :pigha2:
-
ในที่สุดเฮียก็ลากหมีกลับบ้านได้แล้ว แต่ก็โดนหมีไวไวกินไปครึ่งตัว คริคริ ล่าหมีคราวหน้าคงไม่แคล้วโดนหมีตะบปทั้งตัวแน่ๆ
รอลุ้นว่าเฮียจะไปเคลียร์กับนายแม่ยังไง
-
อิตอนแรกก็ทำเอาใจหายใจคว่ำ...นึกว่าไวไวจะยังไม่กลับด้วยเสียอีก
ที่ไหนได้...นอกจากหมีไวไวจะตามกลับมาด้วยแล้ว เฮียตุลยังโดนหมีตะครุบเข้าให้อีกต่างหาก...คริคริ
งานนี้สงสัยเฮียตุลคงต้องกลับมานั่งคิดใหม่...ว่าคราวนี้ได้ออกไปล่าหมี หรือออกไปให้หมีล่ากันแน่ >/////<
ไม่คิดไม่ฝันว่าไวไวจะกล้าทำถึงขนาดนี้นะเนี่ย...สงสัยจะอดทนอดกลั้นมานาน...แหมะ...เล่นเอาซะเฮียตุลไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว
แต่ที่น่าสงสารที่สุดก็คงจะเป็นคนอ่านนี่แหล่ะ...กรีดร้องซะบ้านจะพัง...อร๊ายยยยยยย ยยยย...ก็มันเขิลบ้างอะไรบ้างเหมือนกันนี่ฟ่า =w= b
นี่ยังคิด...วันนี้ตูจะออกบ้านยังไง...ก็เล่นหน้าบ้านจนคับประตูบ้านแบบนี้แล้วอ่ะ...งุงิงุงิ~!!!
+1 ให้คุณดาด้านะฮะ...ฮี่~*
-
^^
-
อ้าว ไวไว ไหนแกบอกว่าอาบนำ้เฉยๆไง
555+
รออ่านการแฉนายแม่ค่ะ
-
ไม่ได้เจอหน้าเฮียหลายวันมันอัดอั้นมากเลยใช่มั๊ยน้องหมี
5555+
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กลับสู่สภาพเดิมกันแล้ว
ไม่ชอบเลยเวลาเห็นหมีไวไวเศร้า
:กอด1: :กอด1:
-
นายพรานเสียท่าหมีซะแระ พูดไม่ อึ้ง อึ้ง ไปเลย 555
อยากรู้เรื่องนายแม่ค่ะคุณดาด้า
ว่าเหตุไฉนถึงมาทำให้หมีไวไวหงอยได้ขนาดนั้น
-
เฮียโดนหมีงาบไปจิ๊ดนึงแล้ว
เหอๆๆ :laugh:
-
และแล้วเฮียก็เสร็จไอ้หมีเจ้าเล่ห์ :haun4:
-
สะใจ หมีมันเริ่มกินเฮียแล้ว ตอนสองต่อด่วนๆๆๆๆๆ
55555
-
กรี๊ดดด~ คุณเฮียไปล่าหมี แล้วก็โดนหมีล่า หุหุ
ไวไว ก้าวหน้ามากเลย กลับมาทีก็แรงเลยนะลูก (ทำได้ดีมาก ฮ่าๆ)
-
ไหน ล่าหมีตรงไหน ล่ายังงัยกันถึงได้โดนหมีเขมือบเข้าไปแล้วเนี่ยะ
โฮะ โฮะ ไวไวสมชื่อจริงเว้ยยยยย
+1 ให้ไวไวหน่อยเหอะ
-
:m25: หมีไวไวฟื้นคืนชีพ
นายแม่ระวังตัวไว้นะคะ เดี๋ยวตอนน้าคุณลูกชายจะไปลา ขอออกเรือน :laugh:
-
5555 ไปล่าหมี แต่สุดท้ายก็โดนหมีกอด น่ารักอะ o13
-
เหมือนประหนึ่งว่า
หญ้าอ่อนจะเขมือบโคแก่ยังไงไม่รู้ 555
-
ไม่เหลือฟอร์มเลยอ่ะ เฮีย :z2:
มารอเคลียร์เรื่องนายแม่ดีกว่า ว่าจะเข้มข้น ข้นแค้น หรือหวานเชื่อม หยดย้อยกันแน่
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ เลขส่วนด้วย 432 :กอด1:
-
เหอๆ ล่าหมีสำเร็จ แล้วก็เสร็จหมีจนได้ กร๊ากกกก
-
ปฏิบัติการณ์ล่าหมีคราวนี้สุดคุ้ม ได้ทั้งพ่อหมีกลับมาแถมยังได้ลูกหมีน้อยอยู่ในกำมือด้วย..อิอิ :o8:
-
ไวไว นะ ไวไว ทำกันได้
อ่านไปอายไป อายแทนเฮียเลยอะ
:-[ :-[ :-[
-
:impress2: :impress2: ไวไว....คุ้มสุดอ่ะ
-
เฮียของเราถึงกับไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว :laugh:
ไวไว o13
-
โว้ยยยยยยยยยยย อ่านตอนนี้แล้วคลั่งมากเลยอะ
ชีวิตนี้จะหาคนมาทำกับเราแบบนี้ได้มั้งไหมอะ หึ่ยยยยยยย
ไอ้คุณเฮียก็เขินอยู่นั่นแหละ ขัดใจจริงๆเชียว ดีนะพี่ดาด้าเขียนแบบสองมุม ไม่งั้นถ้าไม่รู้ว่าเฮียตุลคิดอะไรนี่ หมดอารมณ์เลย 55555
-
หวานจัง ชอบๆๆ เอาอีกๆๆ เยอะๆเลยยยย
-
น้องหมีไวไวนี่ ความคิดไวทำไวสมฉายาจริงๆ
:haun4:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
เดี๋ยวนี้ไอ้หมีมันกล้าวุ้ย
-
ไวไวนี่เห็นทำหงอยแป๊ปเดียว กลับมาหื่นได้ไวจริงๆ
-
น่ารักกว่านี้มีอีกไหม ฮ่าๆๆ
มาต่อบ่อยๆ ได้ไหมครับ น่ารักๆ
คนแต่งสู้ๆ นะครับ
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
อ้าววววเฮียยยยย มัยทำเงี้ยล่ะ :-[ (ได้ข่าวว่าคนทำมันคืออิไวไว)
โห ไวไว แกรเนียนมาก ป่านนี้เฮียยังไม่ได้สติเลยอ่ะ 555
เอาน่าเฮียขรา เดี๋ยวก้อชินนนนน เอิ๊กกกก
-
โถเฮีย อุตส่าห์ออกไปล่าหมีกลับมาได้
พอมาถึงบ้าน โดนหมีจับเชือดซะงั้น
ยังดีนะที่น้องหมียังกินไปไม่หมดตัว แค่นี้เฮียก็ไปไม่เป็นแล้ว :m1:
รอ ร้อ รอ รอว่า เฮียจะพาน้องหมีไปเคลียร์กับนายแม่เลยรึป่าว
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณมากจ้า
-
จะหาน้องเอิงเงยอ้ะ
น้องเอิงงงงงงงงงงงงงเงยจ๋า ดาด้า จะหาอ่า น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
(*3*)/
-
คืนนร้ไม่มาอัพหรอครับ อยากอ่านต่อจะแย่แล้วเนี่ย ฮือออ
-
^
^
^ :z13: ดึกแล้วคืนนี้ปั่นไม่เสร็จ..(ชะอุ่ย!! :m29:)
คาดว่าพรุ่งนี้คงทันการณ์ จะพยายามสุดฤทธิ์
หลับฝันดีนะทุกคน :a12:
-
^
^
^
^
โอ้ยย โดนจิ้มด้วยแหะ ฮาฮ่า
ไว้ตอนบ่ายๆจะแวะมากินไวไวนะครับ อิอิ
-
อ๊ากกกกกกคลั่ง พึ่งได้อ่านหนุกมากเลยย รีบๆต่อนะครับ
-
เรื่องน่ารักมากมายค่ะ โดยเฉพาะน้องหมี ชอบๆรักเดียวใจเดียวดี^^
-
จิ้มไข่เด๊ะใหม่ดังโพล๊ะ!! :z13:
แล้วตามกอดรวบทุกคนอีกรอบ :กอด1:
มาช้าบ้างอะไรบ้าง เนื่องจากปั่นไปหลับไป 5555
พอเสร็จแล้วก็รีบเอามาลงทันทีทันใด อย่าได้รีรอ
=====================
บทที่ 26.
หลังจากทำใจได้ว่าคงต้องออกไปกินข้าวไม่งั้นอาจอดตายอยู่ในห้อง พอเปิดประตูออกไปก็พบว่าไอ้เด็กโย่งไวไวมันยังเดินวนไปวนมาในบ้านด้วยกางเกงที่ขโมยคนอื่นมาเพียงตัวเดียว แถมเปลือยท่อนบนโชว์แผ่นอก มันจะไม่มีอะไรมากกว่านั้น ถ้าสายตาไม่ได้เหลือบไปเห็นรอยฟันของตัวเองที่หัวไหล่
ชัดเจน!!! มันตอกย้ำให้คนทำร้อนตัวอย่างชัดเจน ว่าได้ทำเรื่องอะไรลงไป....ใครไม่อายแต่ไอ้ตุลอายเว้ย!!
"ไปใส่เสื้อซะให้เรียบร้อยเลยป่ะ อุจาดตา!!" เสียงตวาดอย่างหงุดหงิดของใครบางคนดังขึ้นทันทีที่เปิดประตูห้องออกมา ทำเอาคนที่กำลังเดินหยิบโน่นเตรียมนี่หันกลับมามองอย่างแปลกใจ
"อะไรกัน...ผมนะหุ่นนายแบบเชียวนะ ดูซิกล้ามเป็นมัดๆ" ยิ่งเห็นแววหงุดหงิดบนใบหน้าไอ้คุณเฮีย วายุก็ยิ่งอยากแกล้งให้หนัก ให้สมกับที่ไม่ได้เจอหน้ามาหลายวัน แค่เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว...เฮียของไอ้ไวไวน่ารักที่สุดอ่ะ(ถ้าตัดความโหดออกไปบ้างซักเล็กน้อยอ่ะนะ)
"หลงตัวเองว่ะ!!" นายตุลผลักหัวฟูๆของไอ้หมีที่ทำท่าจะเข้ามาคลุกวงในให้ออกห่างจากตัว ขืนปล่อยให้มันทำตามใจชอบอีกซิ ไอ้นี่มันไว้ใจได้ที่ไหน ไม่รู้ว่าคิดผิด หรือพลาดพลั้งไปแล้วที่ตัดสินใจไปรับมันกลับมาอยู่ด้วยกัน
"ถูกครึ่งหนึ่งนะคร้าบบบบ" ดูมันทำท่าเลียนแบบคุณตา(ปัญญา) พิธีกรชื่อดังได้พิกลพิการมาก
"เพี้ยน หรือว่าขาดสารอาหารอีกล่ะ ไปหากล้วยกินในป่าซะไป!!" ดูมันเหอะ!! โดนด่าเป็นลิงยังมาทำยิ้มกริ่มจนน่าหมั่นไส้
"หลงตัวเอง แล้วก็หลงเฮียด้วยไง ถอนตัวไม่ขึ้นเลยอ่ะ..ทำไงดี..?" พอได้ยินคำหยอดแบบไม่ทันตั้งตัว ที่มาพร้อมกับออพชั่นเสริมเป็นสายตาหวานเชื่อมด้วยแล้ว ทำเอาคนฟังถึงกับยืนอึ้งแบบว่าใบ้รับประทาน หนีไม่ได้ไปต่อก็ไม่เป็น
"อะ..ไอ้เด็กเวรนี่!! ถ้าไม่อยากตายก็หุบปากแล้วกินข้าวไปซะ" วายุแกล้งทำหน้าบูดที่โดนข่มขู่
"ก็ผมอ่ะ รอให้เฮียมาอ้อนบ้างอะไรบ้าง แต่เฮียก็ใจแข็งเกิ๊น" คนที่ถูกว่ากำลังจะอ้าปากด่ากลับ แต่ก็นึกคำไม่ออกซะอย่างงั้น.. รู้สึกเหมือนหน้าตัวเองมันร้อนฉ่า อยากยกมือตบกะโหลกไอ้คนพูดซักทีเพื่อกลบเกลื่อนอาการเหมือนจะเขินของตัวเอง
"ใครอ้อนใคร ทำตัวเป็นเด็ก!!" เสียงตวาดกลบเกลื่อนพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้นั่งลง ไม่ยอมหันไปสบสายตาแวววาวของไอ้หมีโย่งตรงหน้า
"ก็ผมเด็กจริงๆอ่ะ เฮียแหละชอบทำตัวสูงวัย" คำประชดของวายุ ได้รับของรางวัลเป็นช้อนส้อมที่เตรียมไว้สำหรับกินข้าว..ดีนะว่าเคยเป็นผู้รักษาประตูทีมฟุตบอลมาก่อน ก็เลยได้ทักษะการกระโดดรับได้อย่างแม่นยำ หึหึ
"เป็นแค่ไอ้ไวไว!!! อย่าพูดเอาแต่ใจนะเว้ย" ผู้สูงวัย(กว่า)ทางนี้ก็ยังไม่เลิกโหด ทำท่าจะปาช้อนในมือตามไปอีกรอบ แต่ก็คิดขึ้นมาได้ว่าของแค่นั้นมันไม่มีประโยชน์ ทำอะไรไอ้หมีหน้าทะเล้นไม่ได้
"ผิดแล้วเฮีย!! ..เพราะเป็นไอ้ไวไว เฮียถึงยอมให้เอาแต่ใจต่างหากเหอะ!!" ประโยคเถียงกลับพร้อมกับจ้องมองมาตรงๆ แล้วฉีกยิ้มกว้าง ทำเอาไอ้คุณเฮียถึงกับปั้นหน้าตั้งรับไม่ถูก ไม่รู้ว่าไอ้เด็กโย่งตรงหน้ามันไปกินยาผิดที่ไหนมาถึงได้กล้าทำ กล้าพูดขนาดนี้
"ไอ้....!! กินๆ เข้าไปเลย พูดมากอยู่ได้!!" เปล่าประโยชน์จะหาเรื่องมาเถียง ทำยังไงก็ไม่ชนะมันซักที เหมือนว่ายิ่งพูดจะยิ่งเข้าตัวเพราะงั้นตอนนี้เงียบไว้อาจจะดีกว่า
วายุย่อตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามไอ้เฮียหน้าบูด ด้วยสีหน้าเป็นสุขสุดขั้ว หากตอนนี้จะมีอะไรซัดเข้ามาในชีวิตให้เซเป๋ไปมาอีกรอบก็คุ้มแล้วที่ได้เกิดมา...ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง...ความทรมานใจที่ผ่านมาหลายวัน สามารถบรรเทาลงได้ด้วยรอยยิ้มของคนที่เรารักเพียงแวบเดียว
"พรุ่งนี้ไปหานายแม่กัน เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ"
"อุ๊บ!! แค่กๆ ฮะ...เฮีย..ว่าไงนะ" คนที่กำลังเคลิ้มฝันหวาน มือกำลังตักต้มจืดไข่ใส่ปากซดถึงกับสำลักน้ำซุปพุ่งออกจมูก แค่ได้ยินนัดหมายสยองที่หลุดออกมาจากปากคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
"จะพาไปมอบตัว หึหึ" เสียงหัวเราะเยือกเย็น และคนฟังก็เย็นเยือกไปถึงสันหลัง ยิ่งเห็นสายตาเย็นชาเจ้าเล่ห์ที่เหล่มองมาด้วยแล้ว ทำให้นึกถึงคำสัญญาที่ให้ไว้กับคุณน้า 'ถ้าแค่ 3 เดือนยังทำไม่ได้ แล้วจะมั่นใจได้ยังไงว่าต่อไปจะมั่นคง!!' คำประกาศก้องที่ทำเอาไอ้หมีจอมกวนถึงกับจ๋อยจนต้องถอยไปตั้งหลักทรมานตัวเองอยู่หลายวัน
"ผม..ผมไปไม่ได้ ถ้า..."...ถ้าไม่ได้เจอกันอีก...ไอ้เด็กหน้าทะเล้นทำตัวเจ้าเล่ห์อยู่เมื่อครู่กลัวที่จะพูดคำๆนั้นออกมา หากมันเป็นแบบนั้นจริงก็ขอกลับไปทรมานตัวเองแบบมีกำหนดเวลา ดีกว่าต้องมาทนถูกแยกจากกันแบบไม่มีวันได้พบกันอีก
"อะไร!!? ทีงี้ทำมาเป็นกลัว!!" นายตุลแกล้งเหล่มองด้วยหางตา เห็นไอ้หมีมันทำหน้าซีดสลดเกินความจำเป็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้..
“กลัวซิ!! กลัวมากด้วย” เสียงตวาดที่คนขี้แกล้งเองยังตกใจ แต่ไอ้ไวไวก็ทำเสียงอ่อนลงในตอนท้าย มาพร้อมกับใบหน้าและแววตาอ้อนๆ เหมือนหมาหงอยเช่นเคย
“จริงซิ!! ยังไม่ได้เล่าให้ฟังเลยใช่ไหม เรื่องที่ไป’ตกลง’อะไร’ไว้กับนายแม่น่ะ!!” ยึ้ยยยย...วายุสะดุ้งทั้งที่ยังกลุ้ม ทางโน้นก็นายแม่ที่แสนน่ากลัว ส่วนทางนี้ก็ไอ้คุณเฮียสุดโหด ไอ้ไวไวจะรอดไปถึงพรุ่งนี้ไหมล่ะ...โธ่!!...เกิดมามีกรรม(ถึง)ต้อยต่ำ แต่ดันหน้าตาดี!!!...ไม่ใช่ตอนนี้ซิโว้ย!!
“เอ่อ..คือว่า...” จะให้บอกได้ไง... ยังไม่ถึงครึ่งเดือนที่ทำสัญญา ไอ้ไวไวคนนี้ก็เหมือนหมีง่อยได้อีก...เสียฟอร์มตายซิ!!
“จะบอกดีๆ หรือจะให้ไปถามนายแม่เอง!!”
วายุสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเหมือนจะรวบรวมความกล้า นี่ก็ขู่เก่งเหลือเกิน รู้งี้ไม่คืนช้อนส้อมที่โยนมาให้ไปก็ดีหรอก ดูดิ!! เอาไปทำเป็นอาวุธเฉยเลยเหอะคนเรา แบบนี้ไอ้ไวไวคงต้องใช้วิชามารขั้นเซียนที่อุตส่าห์ฝึกปรือมาเป็นอย่างดี..เอาไว้ใช้รับมือในกรณีฉุกเฉินเช่นนี้..
“อ๊ะ!! เฮียดูนั่น...!!”
นายตุลหันขวับไปตามปลายนิ้วที่ชี้ไปทางข้างหลังทันทีตามสัญชาตญาณ แต่แทนที่จะได้เห็นความเคลื่อนไหว หรืออะไรก็ตามที่น่าจะเป็นที่น่าสนใจหรือไม่ก็น่าหวาดกลัวอย่างที่คิดเอาไว้ แต่...
ปัง!!!
“ไอ้ไวไว!!!!!”
ต่อให้ตะโกนแหกปากเรียกมันลั่นบ้าน ก็ไร้ประโยชน์เพราะไอ้หมีโย่งมันวิ่งหายเข้าไปกบดานอยู่ในห้องเรียบร้อย ตามมาด้วยเสียง’กริ๊ก’กดล็อคประตูอีกต่างหาก ไอ้หมีเลี้ยงไม่เชื่อง!!!
“ขอโทษครับเฮีย..แต่ผม...ผม’อาย’อ่ะ”
“หือ...!!? อุ๊บ!!” คนที่ถูกหลอกให้โมโหอยู่นอกห้องแทบจะหลุดขำพรืดออกมาทันทีที่ได้ยินคำแก้ตัวของไอ้คนที่อยู่ข้างใน ตอนแรกก็ว่าจะโกรธแต่พอมาได้ยินแบบนั้นถึงกับโกรธไม่ลง ยื่นกลั้นหัวเราะจะเป็นจะตายอยู่ที่หน้าประตู
“ขอฉายรอบเดียวพรุ่งนี้เลยแล้วกัน ฝันดีนะครับเฮีย” ไอ้หมีหน้าทะเล้นมันทำเสียงจุ๊บๆ ผ่านประตูมาให้ได้ยินแต่ไม่ยอมเปิดออกมา เดาเอาว่ามันคงจะอายจริงอย่างที่พูด คนฟังยืนส่ายหน้ากับตัวเองพร้อมกับเสียงถอนหายใจอย่างปลงๆ แค่มันกลับมายังไม่ถึงครึ่งวัน บ้านทั้งหลังก็ไม่น่าเบื่อเหมือนที่แล้วมาจริงๆ
.
.
.
ณ เวลาตอนสายของวัน ตามเวลาเป็นทางการที่ได้นัดหมายเอาไว้ ช่วงเวลาที่เหมาะแก่การออกศึก เคลียร์ปัญหาที่ค้างคาใจ แต่...ดูสภาพนักรบ แล้ว..น่าส่งมันกลับไปยังถิ่นฐานซะจริง ยิ่งรถเลี้ยวมาจอดนิ่งอยู่หน้าบ้านไอ้หมีมันก็หันมาทำตาปริบๆ เหมือนเวลาที่อ้อนขอเอาอะไร
“ลงไปได้แล้ว เดี๋ยวก็ทิ้งไว้ในนี้ซะเลย!!”
“เฮีย....” วายุเอื้อมมือไปรั้งชายเสื้อไอ้คุณเฮียเอาไว้ได้ทันก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดประตูรถลงไปข้างล่าง เสียงถอนหายใจดังออกมาให้ได้ยินยาวเหยียด
“ลงไปเถอะ ไม่มีอะไรหรอก ไม่เชื่อเฮียรึไง!!” เฮียตุนใช้น้ำเสียงเหมือนดุเด็กดื้อซักคน อยากจะบอกเหลือเกินว่าถ้าเป็นเฮียล่ะก็ ไอ้ไวไวคนนี้พร้อมจะเชื่อหมดใจ แต่...กับนายแม่ที่อยู่ข้างในบ้าน ...เกรงใจอ่ะคร้าบบบบ
...เอาวะ!! งานนี้เพื่อให้ได้ตัวเฮียสุดที่รักมาเชยชม ไอ้ไวไวขอสู้ตาย!!!!
“ขอกำลังใจหน่อยได้ไหมอ่า แบบว่าจุ๊บๆ โอ๊ย!!!” แทนที่จะได้อย่างที่ขอ ดันได้มะเหงกมากลางกบาลแทนนะซิ
“ไอ้เด็กทะลึ่ง!! นี่มันหน้าบ้านนายแม่ เดี๋ยวก็อีกซักทีเอาไหม!!?” วายุเอี้ยวตัวหลบพร้อมกับส่ายหัวอย่างหวาดๆ ตอนที่เห็นหน้าโหดเหี้ยมของไอ้คุณเฮีย ...แต่ก็นะ...ที่โหดก็เพราะเฮียเขินใช่ไหมเล่า!! ดูออกหรอกนะ!!
“ทำร้ายร่างกายกันตลอดๆ” เสียงบ่นพึมพำก่อนจะเปิดประตูลงไปจากรถ บ้านหลังใหญ่ที่เคยมาจนชิน ไม่เคยหนักใจเท่าครั้งนี้มาก่อน เพิ่งเข้าใจอารมณ์ของคุณพจมาน ณ บ้านทรายทอง ก็วันนี้นี่เอง!!
เจ้าของบ้าน...นายแม่นั่งกอดอกด้วยใบหน้าราบเรียบเหมือนกับกำลังรอคอยอะไรบางอย่างอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก สายตาที่มองมาดูเย็นชาไม่เหมือนทุกครั้ง แน่นอนว่าคนที่ถูกจับจ้องกำลังรู้สึกผิดอย่างแรงจนต้องก้มหน้าลงมองพื้นเพื่อหลบหลีก เมื่อนายแม่เป็นทั้งผู้มีพระคุณเคารพเหมือนแม่คนที่สอง ไอ้เด็กคนนี้ยังมาอกตัญญูตีท้ายครัวงาบเอาลูกชายคนโตของท่านไปซะ
“ไหน!! ไม่เห็นจะเหมือนกับที่พูดตกลงกันไว้” วายุสะดุ้ง มือเอื้อมไปจับชายเสื้อของคนที่เดินนำหน้าตัวเองโดยอัตโนมัติเหมือนตอนเด็กที่มักจะโดนดุด้วยเสียงแบบนี้ประจำเวลาไปแอบเล่นซนที่ไหนมา
เหงื่อตก!! รู้สึกไม่ต่างจากตัวเองเป็นนักโทษที่โดนจับได้ แล้วโดนลากเข้ามาในค่ายกักกันของฝ่ายตรงข้าม กำลังจะเข้ารับการพิจารณาโทษ ทั้งห้องเงียบกริบ พี่สาวคนสวยที่คอยช่วยก็ไม่อยู่ ไอ้คุณเฮียที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ดันทำตัวเหมือนผู้คุม ยืนนิ่งไม่ยอมพูดช่วยอะไรเลยซักอย่าง
“คุณน้าครับ...ผมขอโทษที่ทำแบบนี้ ขอโทษที่ผิดคำสัญญา ไม่มีความอดทนพอ...” วายุคุกเข่าลงตรงหน้าพร้อมกับยกมือไหว้ ก่อนจะคลานเข้าไปหาผู้มีพระคุณตรงหน้าอย่างนอบน้อม แล้วทำในสิ่งที่ทุกคนดาดไม่ถึง ก็คือก้มลงกราบแทบเท้าของนายแม่
“วายุ!!!” จากน้ำเสียงเย็นชา กลายเป็นว่าคุณนายสุชาดาอุทานด้วยความตกใจ จะดึงเท้ากลับก็ไม่ได้ จนกระทั่งเจ้าหลานชายคนโปรดเงยหน้าขึ้น
“ได้โปรด...อนุญาตให้ผมได้อยู่กับเฮียเถอะนะครับ” คำขอร้องซื่อตรงและชัดเจน ทำเอาทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสนิทไร้ความเคลื่อนไหว แม้แต่เสียงลมหายใจยังได้ยิน
“ไอ้หมีบ้านี่!!” นายตุลตวาดเสียงดังลั่นบ้าน ที่จริงอยากจะเดินไปตบกะโหลกไอ้หมีบ้าหน้าด้านมันซักที ถ้าไม่ติดว่าโดนสายตาโหดๆ ของนายแม่ปรายมองมาอยู่ก่อน ...พูดออกมาได้ประโยคแบบนั้น มันก็เหมือนกับพาไอ้หมีมันมาสู้ขอตัวเองเลยน่ะสิโว้ย!!
“ว่าไงตุล น้องมันพูดขนาดนี้แล้ว เรายังจะมัวมาอ้ำอึ้งอยู่อีก” คำพูดของนายแม่ที่ได้ยินทำเอาวายุขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างมึนจัด นึกว่างานจะเข้าตัว...ที่ไหนได้กลับกลายเป็นพุ่งชนไปทางอีกคนโครมใหญ่ แถมสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มยินดีต่างกับไอ้คุณเฮียเยี่ยงสนทนากันคนละเรื่องเดียวกัน...มันยังไงกันล่ะหว่า...ไอ้ไวไวงงครับท่าน
“ผมไม่ได้จะพามันมาให้แม่ถาม แค่อยากรู้ว่ากำลังวางแผนอะไรอยู่ แล้วก็จะบอกว่ามันไม่สำเร็จ แค่นั้น!!” นายตุลหันไปตอบกลับแม่ของตัวเองอย่างหงุดหงิด พร้อมกับปรายตามองไปทางไอ้หมีสำนึกผิดอย่างอาฆาต
“แผน!!? แม่ไปวางแผนอะไรไม่มีซักหน่อย” เสียงสูงปรี๊ดขนาดนี้...ปิดยังไงก็ไม่มิด คนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงกลางระหว่างสองแม่ลูกเริ่มมองหน้าทั้งสองคนสลับไปมาอย่างไม่เข้าใจ จากตัวหลักกลายเป็นคนนอกสายตาไปซะอย่างงั้น!!
“เอ่อ..คือ....ผมไม่โดนโกรธแล้วใช่ไหมครับ” วายุยกมือขึ้นเหมือนจะขออนุญาตแทรกพูด ในระหว่างที่สองแม่ลูกกำลังสบสายตากัน คล้ายกับมีกระแสไฟแล่นเปรี้ยะๆ เหมือนในหนัง
“ก็หลานไม่ได้ทำผิดสัญญาอะไรนี่จ๊ะ ลองถามคนที่ไปพาตัวเรากลับมาสิ” เอ่อ!!! อันนี้กระผมคิดว่าไม่สมควรหันไปถามอย่างยิ่ง ตอนก่อนจะเข้ามาในบ้านกลัวแทบตาย แต่ตอนนี้ไอ้ไวไวกลัวตอนที่จะกลับออกไปแล้วล่ะครับท่าน ดูหน้าไอ้คุณเฮียซิคร้าบบบ!!
“แม่ให้ไอ้ไวไวไปไหน มีข้อตกลงอะไรกันที่ผมไม่รู้อีก!!” บรรยากาศเริ่มคุกรุ่นอุณหภูมิในห้องเริ่มเดือด เมื่อไอ้คุณเฮียขึ้นเสียงแข็งใส่นายแม่อย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้น แล้วสาเหตุส่วนหนึ่งมันก็มาจากไวไวคนนี้นี่เอง
“คุณน้าแค่บอกให้ผมไม่เจอเฮียเป็นเวลา 3 เดือน ถ้าทนได้จะยอมรับความรู้สึกของผมที่มีให้เฮีย..”
“แค่นั้น...!!?” วายุพยักหน้าหงึกๆ ทันที กลัวเฮียแกจะของขึ้น
“แล้วลูกก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหว ไปรับวายุกลับมาเอง เรื่องนี้ถือว่าไม่ผิดกติกา แต่มันอยู่ที่ใจลูกต่างหากนายตุล!!” งานเข้า!!!กลายเป็นว่างานนี้งานเข้าไอ้คุณเฮียเต็มๆ สองแม่ลูกคู่นี้เค้าเล่นอะไรกัน ไอ้ไวไวอยากจะกลายร่างเป็นนินจาแล้วหายตัววับไปซะบัดเดี๋ยวนี้
แต่...เดี๋ยวนะ!! เฮียไปรับกลับ = เฮียก็มีใจคิดถึงผมอ่ะดิ!!
“จะ..จริงเหรอ เฮียก็คิดเหมือนผมใช่ไหมอ่ะ เย้ย!!” กระโดดหลบฝ่าเท้าไอ้คุณเฮียที่ลอยมาแทบไม่ทัน ดีนะว่ายึดขาของนายแม่เอาไว้ได้
“วายุ..รู้ใช่ไหมว่าลูกชายน้า มันเอาแต่ใจ ขี้โมโห ชอบลงไม้ลงมือ แล้วหลานยังจะเต็มใจอยู่ด้วยงั้นรึ” วายุเหลือบมองไปทางลูกชายคนที่ว่าอย่างหวาดกลัว ฝ่ามือของคุณน้าที่ลูบอยู่บนหัวยังคงอ่อนโยนเหมือนแต่ก่อน
ที่จริงคุณนายสุชาดาเริ่มสงสัยเรื่องนี้มานานแล้ว ในสายตาของผู้สูงอายุเคยผ่านมาหมดแล้วทั้งความรู้สึกยินดีมีรักหรือแม้กระทั่งแอบรัก แล้วทำไมจะไม่รู้ถึงความเปลี่ยนไปของลูกชายคนโตที่เริ่มสดใสขึ้น เริ่มสนใจสิ่งต่างๆรอบตัว ไม่ใช่แค่ขังตัวเองอยู่ในห้องอยู่ในบ้านเหมือนอย่างเคย แล้วไหนจะสายตาที่ไล่ตามมองเจ้าหลานชายคนโปรดโดยไม่รู้ตัวนั่นอีก ที่น่าห่วงคือ..นิสัยปากไม่ตรงกับใจ
“แม่!!!” นายตุลตวาดขึ้นมาอีกรอบ คราวนี้รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนไปจนถึงใบหู ทั้งที่ตอนแรกเรื่องไม่ใช่ของตัวเองแท้ๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไมงานนี้เหมือนหาเรื่องใส่ตัวแบบเต็มๆ
“ผมทนได้ครับ ต่อให้เฮียตุนใจร้ายกว่านี้ ชอบตีผม แต่ถ้า....ถ้าตราบใดที่เฮียรู้สึกแบบเดียวกับผมล่ะก็ ไอ้ไวไวเต็มใจครับ!!”
“ไอ้ไวไว!! หุบปากไปเลย!!”
“ต๊ายยยยย นี่ฉันได้ลูกชายมาเพิ่มอีกหนึ่งคนแล้วซิ”
นายตุลยกมือตบหน้าผากตัวเองพร้อมกับนวดขมับต่อ เมื่อสองน้าหลานสุดรักสุดหวงเริ่มสร้างโลกส่วนตัวคุยกันเองโดยไม่สนใจ ว่าหนึ่งคนในหัวข้อสนทนายังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ แล้วไอ้หมีโย่งที่ตอนแรกทำหน้าเหมือนจะโดนลากมาโรงเชือด ทีตอนนี้กลับมาทำหน้าระรื่นได้รวดเร็วจนน่าหมั่นไส้ รู้งี้ปล่อยให้มันหงอยเป็นหมีง่อยอยู่กับบ้านอีกซักสองสามวันค่อยพามาเคลียร์ก็ดีหรอก
แล้วนี่สรุปว่า....งานเข้าใคร!!? ดวงตกจริงๆปีนี้ ไอ้ตุลเสียรู้คนเค้าไปทั่วเลยเว้ย!!!
========================
:-[ ตอนสุดท้ายของปีนี้แล้วนะ
หลังจากนี้จะแบกเป้เข้าป่า วันทีี 4 ถึงจะออกมาเจอหน้าทุกคนอีกครา
ยังไงก็ฝากดูแลบ้านเฮียให้ด้วย เผื่อมีใครย่องเข้าบ้านจับหมีไปเชือด 555
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม
ปีหน้าฟ้าใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยขอรับ :กอด1:
:mc3:
(http://i.kapook.com/glitter/2010/en/12/E291210_01PP.gif) (http://glitter.kapook.com/category.php?category_id=3&sid=2347f9b4ba51fc59b96d828bda04ac90)
:mc2:
ปล. ช่วงแปะโฆษณา :m32: "เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก ตอนพิเศษ : วันหยุดประจำปี" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14565.msg1261493;topicseen#msg1261493) มาแล้วนะ :m3:
น่าร้ากกกกมิมีเปลี่ยนแปลงอย่าลืมเข้าไปติดตามชม :oni2:
-
:oni2:
เฮียขราาาาาาาาาาาาาาาาา
รำคาญไอ้ลูกหมีมากๆก็มาพักใจข้างนุ่นนะคะ จุ๊บุๆ
-
เอาน่าเฮียตุล ยอมๆไปเหอะ :m20: :m20:
-
ฮ่าฮ่า สุดท้ายงานก็เข้าเฮียตุลจนได้
กะจะพาหมีไวไวไปเคลียร์กับนายแม่แต่กลายเป็นพาไปขอตัวเองซะงั้น
ยังไงก็ยอมๆไปเถอะนะเฮีย อิอิ
-
และแล้วเรื่องนี้ก็คลี่คลาย
กลายเป็นว่า งานเข้าคุณเฮียซะงั้น ฮ่าๆ
-
เสร็จเจ้าหมีโย่งล่ะงานนี้....
PS.เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ happy new year เช่นกัน
-
งานเข้าเฮียเห็นๆ
สรุปนายแม่แค่อยากให้ลูกชายรู้ตัว
ไวไวเลยได้กำไร
-
เอ๊า :jul3: งานเข้าเฮียเฉยเลย
งานนี้หมีไวไว ได้กำไรน่ะเนี่ย :-[
-
สงสารเฮียตุลจริง ๆ เสียทีนายแม่กับเจ้าหมีไวไวตัวแสบซะแล้ว
หัวเดียวกระเทียมลีบเลย นายแม่ไปหลงรักลูกชายคนใหม่แล้ว
:-[
-
งานนี้เฮียตุลก็เสียรู้นายแม่ไป
:m20: เล่นซะใจหายใจคว่ำเลยเหอะ
ดีจังทีเจ้าหมีดูจะเข้ากกับนายแม่ได้ดี
ราวกับว่าเป็นลูกอีกคนเลย เฮียตกกระป๋องแน่คราวนี้ 5555
-
เฮียปากร้ายแต่ใจดีเน้อออออ
งานนี้ไวไวได้กำไรเห็น ๆ อิ อิ
-
เอ๊า ๆ นายตุล ไม่ต้องอาย ไม่ต้องกลบเกลื่อน ปากน่ะ ดึงๆมาให้ตรงกับใจได้นะ
ฮิ้ววววววววว. โห่ให้หมีไวไวมันหน่อย
ขอให้หนูดาด้ามีความสุข และเที่ยวให้สนุกกับคนที่รักนะจ๊ะ
-
Happy new Year ไรเตอร์ล่วงหน้าเลยหล่ะกัน เที่ยวให้สนุกนะคะ
-
นายแม่ทำเพื่อลองใจลูกชายตัวเองใช่มั้ยคะนี่
สรุปว่านายแม่เข้าข้างหลานชาย ถ้าเกิดเฮียตุลใจตรงกัน นายแม่ก็ไม่ขัดขวางสินะ
ดีใจด้วยนะไวไว แต่กลับบ้านแล้ว ระวังเฮียโหดใส่หน่อยแล้วกัน
ท่าทางตอนนี้เฮียคงอยากจะพาลใครสักคน ข้อหาทำให้เฮียเสียรู้ :laugh:
ขอบคุณคุณด้ามากๆนะคะ และสวัสดีปีใหม่ด้วยค่ะ
ขอให้มีความสุขกับวันหยุด เดินทางปลอดภัย ทำอะไรให้สนุกสนาน สำราญใจค่ะ
(http://www.funnytunky.com/wp-content/uploads/2010/11/card-happy_new_year_2011-300x300.jpg)
-
คุณแม่มาแรง..ไวไวส้มหล่น :laugh:
.... :mc4: Happy New year 2011.. น้องดาด้า :L2:
-
เดินทางปลอดภัยนะคะ
ขอให้เป็นทริปที่สนุกสุดๆ เลยนะคะ :L2:
-
เฮียงานเข้าาาาา 5555
ปล.คงไม่มีใครเข้าไปลอบทำร้ายไอ้ไวไวได้ นอกจากเจ้าของบ้านนั่นแหล่ะ
-
เที่ยวป่าให้สนุกแล้วหอบเอาความสูขมาฝากด้วยนะจ๊
(http://widget.sanook.com/static_content/widget/full/graphic_1/0910/1365910/6e3ac3f009c4bc0c2ae7cf8541c444d3_1291880780.gif) (http://widget.sanook.com/view-widget/graphic/?widget=1365910) ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย (http://widget.sanook.com/)
-
ไม่มีคำพูดอะไรที่มากไปกว่า เรื่องนี้น่ารักมากเลย
อ่านไปยิ้มไป o13 o13 o13
อิอิ เขินนนนนนจัง :-[ :-[
-
ปากไม่ตรงกับใจเหมือนเดิม 555
-
แอบสงสารเฮีย
กลายเป็นงานเข้าตัวเองไปได้
-
55555555555555555 กลับบ้านไปเสร็จแน่ๆ
-
นายแม่สุดยอดมากเลยคร้าบ วางแผนได้เด็ดสุดๆ ทำเอาคนปากไม่ตรงกับใจ ตบะแตกเลย ฮาฮ่า
อิจฉาเฮียตุลจริงจริ๊ง มีแฟนเด็ก แถมเป็นเด็กหมีโข่ง ถ้าได้แบบนี้มั่งรักตายเลย อิอิ
กลับมาอย่าลืมตอนพิเศษชดเชยนะคร้าบ ฮิฮิ
-
นายแม่น่ารัก ^^
-
เฮียตุลโดนใส่พานให้เจ้าหมีแล้ว
สะจายยยย
-
555 เฮียตุลตกกระป๋องไปแล้ว นายแม่ได้ลูกคนใหม่ หุหุ
-
สวัสดีปีใหม่จ้า
(http://lh6.ggpht.com/_9QJze-_72EE/SzSs9-BaiaI/AAAAAAAADw0/W91-GUx_w2k/20_6847_M.jpg)
-
แม่เป็นใจให้กับไวไวนะ
-
อ้าวเฮีย งานเข้าเสียเอง 555
-
มาอ่านครั้งแรก
สนุกมากๆๆๆๆๆเลยค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย
เราชอบกินมาม่านะแต่ตอนนี้อยากกินไวไว(ผั๊วะ///โดนเฮียตุลเตะ)
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สนุกมากๆ
-
นายแม่ น่ากลัวกว่าที่เราคิดมากนัก...555
ร้ายแบบนี้นี่เอง นายตุลถึงได้กลัวหัวหด อย่างว่านะอาบน้ำร้อนมาก่อน อ่านขาด!!!
Happy New Year ด้วยคนจ๊ะ เดินทางปลอดภัย เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ...
-
Happy New Year ครับผม
ขอให้มีความสุขตลอดปีครับ
:L2: :L2: :L2:
-
Happy New Year จ้า
-
สวัสดีปีใหม่ค่า
ขอให้สุขภาพกายแข็งแรง มีความสุขมากๆนะ พบเจอแต่สิ่งดีๆ สมหวังในทุกๆเรื่องนะคะ
-
เฮียอ่ะ ตลอดเหอะ...ปากแข็งดีจริงๆ 555
ปล.Happy New Year จ้า....ขอให้มีความสุขมากๆนะจ๊ะ
(http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTypxRuujiSni0dGaohWmHkM0CO6uerWR9L9R5ChN5-TQs5m2v3vLtKlk3_)
-
กรากกกก เฮียตุลงานเข้าแล้ว
-
งานเข้าเฮียซะงั้น ฮ่าๆๆๆ แอบน่ารักก่อนปีใหม่
มีความสุขมากนะคะไรเตอร์
-
สรุปงานเข้าเฮียเต็ม ๆ
:laugh: :laugh:
รักหมีไวไวจังเลย
:L2: :L2:
-
ฮ่าๆเฮียตุลเอ้ยงานเหมือนจะมาหาโดยไม่ได้ตั้งตัวซะแล้ว
มาไชโยให้ไอ้หมีไวไวด้วยอีกคน
สบายใจไปได้เลยนะไวไวเอ้ย
-
อยากอ่านต่อจังเลย
คืนนี้อัพหน่อยเถอะน้า
นะ นะ นะ นะ นะ นะ
:monkeysad: :monkeysad:
-
Happy New Year ทุกคน (อีกรอบ) :mc3:
เพิ่งหาทางกลับออกมาจากป่าได้ 555
สลบเหมือดหลับเป็นตาย แล้วก็ตื่นมาปั่นนิยาย
คิดถึงทุกคนมากๆ :กอด1:
ไปอ่านไวไวกะไอ้คุณเฮียกัน ณ บัดนี้เถอะ :o8:
=============================
บทที่ 27.
หญิงสูงวัยยืนมองรูปถ่ายของเพื่อนสนิทที่จากโลกนี้ไปแล้วเนิ่นนานเหมือนกับกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง วันนี้ลูกชายคนโตกลับมานอนที่บ้านพร้อมกับหลานชายสุดที่รัก ทั้งสองคนกลายเป็นเหมือนลูกชายของคุณสุชาดาไปแล้ว แม้ว่าในตอนแรกที่รู้จะตกใจและรู้สึกหนักอึ้งในอกไปบ้าง หากแต่พอคิดว่ามันคือความรัก..ด้วยเหตุผลข้อนี้ก็เลยจำต้องเปิดใจให้กว้างและยอมรับมันได้ในที่สุด
"พวกเราเคยจับเด็กสองคนนั่นแยกจากกันโดยไม่รู้ตัวเลยษา" คุณสุชาดาเปิดปากพูดความในใจกับรูปถ่ายของเพื่อนพร้อมกับเสียงถอนหายใจ ทั้งห้องที่ยังคงเงียบเชียบช่วยทำให้ใจสงบได้
ภาพของเด็กผู้ชายสองคนที่คนน้องมักจะเดินตามเกาะชายเสื้อคนที่เปรียบเหมือนเป็นพี่ชายเสมอ วายุเป็นเด็กขี้แยและมักจะป่วยบ่อยๆตอนเด็ก มีอยู่ครั้งหนึ่งที่โดนเด็กที่โตกว่าแถวบ้านแกล้งเอา แม้ว่าจะไม่ได้เลือดตกยางออกแต่ก็หัวปูดกลับมา แถมยังไม่สบายจนต้องนอนโรงพยาบาล
คุณสุชาดาจำได้ดีที่ลูกชายของตัวเองหายไปจากบ้านครึ่งวันแล้วกลับมาในสภาพที่ดูไม่ได้เหมือนไปฟัดกับใครมา ถามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบจนกระทั่งชาวบ้านแถวนั้นมาบอกว่าลูกชายโดนนายตุลตีเอานั่นแหละ..ความถึงได้แตก
"ลูกไปทำเค้าทำไมตุล!!?" ไร้ซึ่งคำตอบจากปากของลูกชาย นึกสงสารก็สงสารอยู่เพราะลูกชายตัวเองก็โดนมาไม่ใช่น้อย คู่กรณีเท่าที่รู้มีไม่น่าจะต่ำกว่าสามคนแม้ว่าจะยังเด็กแต่ก็ทำให้เจ็บตัวได้ จากที่เห็นชัดๆ ก็ตรงแก้มที่ยังเป็นรอยช้ำ แถวแขนก็มีรอยแดง
"แม่ๆ พี่ตุลไม่ผิดนะ ฮื้ออออ" เสียงมีนาลูกสาวคนเล็กที่เดินเข้ามาพร้อมกับดึงชายเสื้อแม่เอาไว้ไม่ให้ลงโทษพี่ชาย เด็กทั้งสามคนมักเป็นเพื่อนเล่นไปไหนๆด้วยกันเสมอ เพียงแต่เจ้าหลานชายมันออกจะติดพี่ชายเสียมากกว่า
"ไม่ได้นะมีนา เราไม่ควรไปหาเรื่องใคร เด็กอันธพาลเท่านั้นที่จะใช้กำลังในการแก้ปัญหา" มีนายังคงส่ายหัวไปมาพร้อมกับปาดคราบน้ำตาบนใบหน้าออก
"แต่พวกนั้น...พวกนั้นแกล้งวายุก่อน มีนาเห็นมากับตา" คุณสุชาดาขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ
"ลูกหมายความว่ายังไงจ๊ะ วายุมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่พี่เราไปเจ็บตัวมา"
"ก็พวกนั้นนั่นแหละ ที่แย่งของเล่นวายุแล้วผลักตกลงมาจากบันไดเลื่อน พี่ตุลก็แค่ไปถามหาเอาของเล่นมาคืน.." ลูกสาวคนเล็กยังร้องไห้สะอึกสะอื้น พร้อมกับยื่นของในมือให้ดู มีกล่องดินสอสีกับสมุดวาดรูปที่อยู่สภาพยับเยินดูไม่น่าจะใช้การได้อยู่
คุณสุชาดาเหลือบมองไปทางเจ้าลูกชายคนโตตัวดีที่ทำเป็นปากหนักยืนกอดอกรอรับโทษโดยไม่ยอมพูดหรืออธิบายอะไร ที่แท้ก็เป็นแค่การไปทวงความยุติธรรมคืนตามประสาเด็ก เพียงแต่ไอ้เจ้าลูกชายมันเป็นเด็กที่โตกว่าเพื่อนในตอนนั้น ก็เลยกลายเป็นเหมือนว่าเด็กโตไปรังแกเด็กเล็ก..ยังไงก็ถูกมองว่าผิดอยู่ดี
"คราวหน้าคราวหลังไปบอกคุณครูให้เอาคืนให้ อย่าทำอะไรเองแบบนี้อีก เข้าใจไหมตุล!!" เจ้าลูกชายคนโตหันกลับมามองหน้าคนเป็นแม่ที่วางไม้เรียวลงข้างตัวอย่างโล่งอก ก่อนจะก้มหน้าเหมือนสำนึกผิด
"ครับแม่..."
ตั้งแต่คราวนั้นทั้งสามคนก็สนิทกันมาตลอด จนกระทั่งตอนที่แต่งงานใหม่และย้ายตามสามีเข้ามาอยู่ในกรุงเทพ..คุณสุชาดาเองก็ไม่เคยรู้เลยว่าความรู้สึกห่วงใยเล็กๆน้อยๆในวัยเด็กจะเปลี่ยนแปลงเป็นความผูกพันและก่อตัวเป็นความรู้สึกพิเศษต่อกัน ...เพราะเหตุนี้ซินะที่ไอ้เจ้าลูกชายมันมักจะเงียบขรึมไปในช่วงหลัง สายตาที่เหม่อมองอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ภาพตรงหน้าที่เจ้าตัวเห็น ตอนแรกแค่คิดว่าเป็นเพราะเข้ากับพ่อเลี้ยงไม่ได้เท่านั้นเอง...
"ฉันเคยคิดเล่นๆนะษา ว่าถ้าเราได้เกี่ยวดองกันก็คงดี แต่ยัยมีนาก็คงไม่เข้าตาเด็กอย่างเจ้าวา ไม่คิดเลยว่า...จะเป็นนายตุลไปได้" คุณสุชาดาพูดพลางถอนหายใจกับรูปถ่ายของเพื่อน รอยยิ้มปนเศร้าก่อนจะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที่มืดสนิท
"ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่...เธอจะทำเหมือนที่ฉันทำไหมษา..?" คงไม่หวังให้มีคำตอบกลับมา เป็นเพียงแค่คำรำพึงรำพันกับตัวเองพร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวเหยียด...
.
.
.
วายุยืนมองผลงานที่ต้องใช้ส่งอาจารย์ของตัวเองที่เพิ่งจะลงสีเสร็จอย่างภูมิใจ วันนี้มาใช้บริการห้องของไอ้คุณเพื่อนไม้อีกแล้ว เพราะอุปกรณ์ที่ขนย้ายมาคราวก่อนยังไม่ได้เอากลับ แล้วอีกอย่างหากขนกลับไปทำที่บ้านก็เกรงว่ากลิ่นของพวกสีน้ำมันจะติดที่บ้าน พอบอกไปแบบนั้นก็โดนไอ้เจ้าของห้องมันทำงอนใส่จนต้องง้อมันด้วยการทำอาหารเลี้ยงมันสามมื้อถึงจะยอมให้เข้ามา ...(ไอ้พวกนี้มันต้องล่อด้วยของกินตลอด)
เมื่อเสร็จเก็บอุปกรณ์เรียบร้อย วายุถึงค่อยหยิบผ้าขึ้นมาคลุมปิดเอาไว้ เหมือนกับของไอ้คุณเพื่อนเจ้าของห้องที่ทำเสร็จแล้วตั้งทิ้งไว้ตรงมุมหนึ่งของห้องพร้อมผ้าคลุมเหมือนกัน ส่วนของไอ้หญิงหยกกับชายเอิงสองคนนั้นแยกไปปั่นงานที่บ้านของตัวเอง คงจะได้เอามาเปิดตัวพร้อมกันพรุ่งนี้
เสียงถอนหายใจยาวเหยียดดังออกมาอีกรอบ ห้องทั้งห้องเงียบกริบเพราะเจ้าของห้องมันทิ้งกุญแจเอาไว้ให้แล้วออกไปเริงร่าข้างนอกตามเคย ปล่อยให้ผู้อาศัยมานอนเฝ้าห้องให้เหมือนเมื่อคืนวาน กว่าจะกลับมาหาที่ซุกหัวนอนก็ปาเข้าไปเกือบสว่าง วายุหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาเบอร์ของคนที่คิดถึง เพราะวันนี้นั่งหลังขดหลังแข็งมาทั้งวันก็เลยไม่ได้ดอดไปหา ไปให้เห็นหน้า
"ว่าไง!!?" ปลายสายกดรับพร้อมกับกรอกเสียงตามสายมา ยังทำเป็นดุเหมือนเคย
"คิดถึงครับ เฮียกินข้าวเย็นยัง..?" คำว่าคิดถึงที่ไอ้ไวไวคนนี้พูดเหมือนเป็นคำทักทายคล้ายคำว่า'สวัสดี'ไปเสียแล้ว แต่ก็คงยากหากจะหวังให้อีกฝ่ายพูดทักทายด้วยคำนี้เช่นเดียวกัน ไอ้คุณเฮียแบบที่เป็นก็น่ารักมากมายพออยู่แล้ว...ล่ะมั้ง...!!
"ยังไม่ได้กิน..ทำไมล่ะ?" คนฟังหูตั้งอยากจะเอ่ยปากชวนอีกฝ่ายไปกินข้าวด้วยกันเพราะตัวเองก็ยังไม่ได้กินอะไร แต่...ยังไงล่ะ..กลัวจะลำบากคนโดนชวนนะซิ ข้าวก็ไม่ได้หิวเท่าไหร่หรอกแค่อยากเห็นหน้ามากกว่า
"อย่าลืมกินด้วยนะ ผมเป็นห่วง..." ก็แค่นั้น ทำได้แค่หยอดไปไม่กล้าจะเอ่ยชวน คืนนี้คงต้องค้างที่นี่อีกคืน รอส่งงานให้เรียบร้อยถึงจะได้ย้ายของใส่รถไอ้คุณชายเอิงวานให้ไปส่งที่บ้านพรุ่งนี้
"งานเสร็จหรือยังล่ะ..?" วายุเผลอพยักหน้ากับโทรศัพท์ด้วยความเคยชิน ลืมไปว่าตัวเองกำลังนอนเกลือกกลิ้งคุยกันผ่านอุปกรณ์สื่อสาร
"เพิ่งจะเสร็จเมื่อกี้เองครับ" พอพูดตอบกลับไป ฝั่งไอ้คุณเฮียก็เงียบไปอึดใจ ตอนแรกคิดว่าสายหลุด แต่พอลองยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าตัวเลขที่บอกเวลาสนทนายังคงวิ่งไปเรื่อยๆ
นายตุลยังคงแนบโทรศัพท์กับหูของตัวเอง ผ่อนลมหายใจออกมาจนเหมือนเสียงถอนหายใจออกมายาวเหยียด มือข้างที่ว่างเอื้อมมาขยับแว่นที่สวมอยู่บนหน้าพร้อมกับนวดระหว่างคิ้วของตัวเองเหมือนคนกำลังคิดไตร่ตรองอะไรบางอย่างที่สำคัญ
'คิดถึง' อย่างงั้นรึ...แค่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นหัวใจมันก็เต้นแรงจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก อยากจะลองพูดออกไปตรงๆ เหมือนไอ้หมีบ้ามันดูซักครั้ง แต่ก็ดูเหมือนจะยากยิ่งกว่าการกัดลิ้นตัวเองเสียอีก แต่ก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าสองคืนที่ไอ้เด็กโย่งมันไม่อยู่บ้าน ทำเอาว้าวุ่นหยิบจับอะไรก็หงุดหงิดไปซะทุกอย่าง...หากเพียงแค่พูดออกไป..รับรองได้ว่าไม่มีทางที่ไอ้หมีไวไวมันจะไม่วิ่งโผเข้าใส่แน่
"เฮีย..." เสียงเรียกจากปลายสายทำให้คนที่กำลังหมกมุ่นกับความคิดของตัวเองได้สติกลับมา
"แล้วเราล่ะ..กินหรือยังข้าวเย็น..?" กลายเป็นคำถามสวนกลับไปหลังจากที่เงียบอยู่กับตัวเองมานาน เสียงเรียกหงอยๆของอีกฝ่ายที่ได้ยิน ไม่ต้องเห็นก็เดาออกว่าตอนนี้มันทำหน้ายังไง
"ผมเพิ่งทำงานเสร็จเมื่อกี้เองก็เลย..."
"มากินด้วยกันไหม..?"
"ครับ..!!?" เสียงถามกลับมาพร้อมกับเสียงโครมครามเหมือนไอ้หมีบ้ามันกำลังทำลายข้าวของที่อยู่ข้างๆตัว นายตุลถอนหายใจเฮือกใหญ่กับตัวเอง จำต้องพูดซ้ำอีกรอบจนได้..!!
"ถามว่ามากินข้าวด้วยกันไหม ยังไม่ได้กินเหมือนกันไม่ใช่รึไง หรือว่างาน..."
"ไปครับๆ เฮียจะให้ไปเจอที่ไหนบอกมาได้เลย ผมจะออกไปตอนนี้เลย!!" ยังไม่ทันจะพูดจบไอ้เด็กโย่งปลายสายก็ตะโกนสวนกลับมาอย่างเร็วชนิดที่ว่าไม่มีช่องให้คนถามได้ปฏิเสธ ทำเอาคนฟังคลี่ยิ้มออกมาอย่างลืมตัว
"แถวหอมีอะไรอร่อยๆ แนะนำไหมล่ะ..?"
วายุนอนกลิ้งไปกับพื้นห้องของไอ้คุณเพื่อนหลังจากที่วางโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว รู้สึกเหมือนตัวเองฉีกยิ้มจนแก้มปวดไปหมดแต่ก็ยังหุบยิ้มไม่ได้ ต้องโทษความใจดีของไอ้คุณเฮียนั่นแหละที่ทำให้ไอ้ไวไวเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที จนบางครั้งยังโดนไอ้สามตัวนั่นมันแซวด้วยความที่ทำตัวน่าหมั่นไส้เกินหน้าเกินตา
ตั้งแต่เรื่องของนายแม่พ้นไปได้ เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ไม่รู้ว่าจะต้องขอบคุณอะไรบ้างในโลกนี้ที่ทำให้ไอ้ไวไวคนนี้โชคดีถึงเพียงนี้..มีคนให้รัก และมีคนที่รักมาก ต่อให้ต้องเสียอะไรไปอีกคงไม่เสียดายแล้วที่ได้เกิดมาและมีชีวิตรอดมาได้ถึงทุกวันนี้
วายุเดินลงมานั่งรอตรงม้านั่งหน้าหอของไอ้คุณเพื่อนได้ซักพักหลังจากที่วางโทรศัพท์ ลืมถามไปด้วยว่าตอนที่คุยกันไอ้คุณเฮียอยู่แถวไหน จะอาบน้ำแต่งตัวใหม่ก็ไม่กล้ากลัวว่าจะมาตอนที่กำลังอยู่ในห้องน้ำ หรือจะโทรไปถามก็กลัวว่าจะไปเซ้าซี้เกินเหตุ เกิดหงุดหงิดกวนใจมากๆเข้าจะทำงอนไม่มาก็ยุ่งนะซิ..
“อ้าว...วายุมาทำอะไรตรงนี้ นั่งบริจาคเลือดรึไง?” เสียงใสของใครบางคนเอ่ยทักมาจากข้างหลังให้ต้องหมุนตัวกลับไปมอง เจ้าของเสียงที่ได้ยินไม่ใช่ใครอื่นไกล เป็นชาวคณะที่ไปออกค่ายด้วยกันครั้งนั้น
“ไงกิ๊ก ผมมานั่งรอคนนะ” วายุหันไปตอบกลับอย่างอารมณ์ดี คงเพราะความเป็นมิตรไม่ถือตัวของอีกฝ่ายด้วยล่ะมั้งก็เลยทำให้ไม่อึดอัดเวลาคุยกับสาวสวยตรงหน้า
“วายุพักอยู่ที่นี่เหรอ กิ๊กไม่เคยเจอเลยอ่ะ” พูดแบบนี้ไม่ต้องเดาก็คงรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคงพักอยู่ที่นี่
“เปล่าหรอก พอดีว่ามายืมห้องเพื่อนเขียนรูป ไอ้ไม้ไง มันพักอยู่ชั้นสี่นะ” กิ๊กขมวดคิ้วเข้าหากันเหมือนกำลังนึก ก่อนจะพยักหน้าเหมือนจะบอกว่าจำหน้าเจ้าของห้องได้
“อ้อ..กิ๊กอยู่ชั้นสาม ไม่ค่อยได้ขึ้นไปข้างบนหรอก แต่มีอะไรก็แวะไปทักทายได้นะ”
วายุพยักหน้ารับตามมารยาทเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดอะไรเพียงแค่ผูกมิตรไปตามประสาคนรู้จักกัน และอีกฝ่ายก็มีอัธยาศัยดีจัดว่าคุยเก่งจนคนที่นั่งรอ ถึงกับลืมเวลา จนโทรศัพท์ในมือสั่นนั่นแหละถึงได้นึกขึ้นมาได้ แล้วเหลือบมองหาทะเบียนรถของใครบางคน
“มาแล้วเหรอ..คนที่รอน่ะ” กิ๊กหันมาถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายชะเง้อคอเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง
“คงต้องไปแล้วล่ะ ไว้วันหลังเจอกันนะ” อีกฝ่ายพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม
“กำลังคิดว่าจะชวนไปทานข้าวเย็นอยู่พอดีเลย แต่ไม่เป็นไรเอาไว้คราวหน้าก็แล้วกันเนอะ..” กิ๊กโบกมือให้ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในหอ แม้ว่าจะรู้สึกผิดเล็กๆ ที่ทำเหมือนกับทิ้งอีกฝ่ายเอาไว้ ทั้งที่อุตส่าห์อยู่เป็นเพื่อนคุยตั้งเกือบครึ่งชั่วโมง แต่วายุก็พยักหน้ารับคำนัดล่วงหน้าไปแล้ว...ก็ตอนนี้อยากเจอแต่คนเพียงคนเดียวนี่..
นายตุลเหลือบมองไอ้ตัวโย่งที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาที่รถ ก่อนหน้านั้นเห็นยืนโบกไม้โบกมือกับสาวสวยอยู่ตรงหน้าหอ ก็เลยขี้เกียจจะลงไปขัดจังหวะ ปล่อยให้มันรู้ตัวหันมามอง...ปาเข้าไปสิบกว่านาทีมันก็ยังไม่มีวี่แววจะหันมาเห็นถึงต้องกดโทรออกไปนั่นแหละ...
“ขอโทษครับเฮีย..ผมไม่ทันมอง..” พอตัวหลุดเข้ามาในประตูได้ มันก็กล่าวขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ราวกับไปทำผิดร้ายแรงมาอย่างงั้น
“ช่างเถอะ!! จะกินอะไรล่ะ..?” ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องหงุดหงิด..คงเป็นเพราะถูกปล่อยให้รออยู่ในรถ และกลายเป็นคนที่ไอ้หมีมันบอกว่า’ไม่ทันมอง’ล่ะมั้ง พอหาเหตุผลให้ตัวเองได้แบบนั้น คนอย่างไอ้คุณตุลมันก็ยิ่งโมโหซ้ำคูณสอง บวกกับโมโหตัวเองด้วยที่ดันไปคิดเรื่องบ้าๆแบบนั้นออกมาได้
“ตกลงว่าเฮียจะเลือกร้านไหนอ่ะ เฮียอยากกินอะไร ผมจะได้พาไปถูก..” อ้าวเวร!! มัวแต่คิดอะไรเพลินไม่ได้ฟังเลยว่าไอ้หมีมันพล่ามอะไรไปบ้าง
“ไปที่เราอยากกินก็ได้” คนที่ไม่ได้ฟังทำเนียนตอบไปแบบนั้น เดี๋ยวไอ้หมีมันก็ต้องพล่ามโน่นนี่มาอีกรอบ แล้วตอนนั้นค่อยเลือกเอาใหม่ แต่..!! ทำไมมันเงียบไปล่ะเว้ยเฮ่ย!!
“ไปที่ผมอยากกิน..ก็ต้องกลับบ้านอ่ะ” นายตุลขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ไอ้เด็กโย่งมันนั่งตะแคงข้างหันมาจ้องทำตาแป๋วใส่คนที่กำลังใช้สมาธิขับรถ...น่าจะหันไปมะเหงกกะโหลกซักที ตอนนี้ยังจะมาทำทะเล้น
“กลับไปทำไม ดึกป่านนี้คงทำอะไรกินไม่ได้แล้ว หาเอาแถวนี้เหอะ” คิดว่ามันจะหาซื้อของไปทำเองอย่างเคย...แต่...คิดอะไรตื้นไปหน่อยนะ ไอ้คุณตุล!!
“ไม่ต้องทำก็กินได้ ถ้าเจ้าของเค้าอนุญาต...” งงดิ!! ไอ้คนที่กำลังขับรถกำลังคิดว่าของกินที่ว่ามันคืออะไร ดึกดื่นป่านนี้จะให้ไปเคาะประตูขอของกินจากที่ไหน หรือว่าบ้านใครยังไง..?
“อะไร!!?” ไอ้หมีโย่งมันทำเป็นขยับตัวยุกยิกแล้วทำหน้าเอียงอายจนน่ายกขาถีบให้กลิ้งออกไปจากรถ ดีนะว่าขาไม่ว่าง!!
“ก็...ที่ผมอยากกินมากๆ ก็คือ’เฮีย’ไง”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด
เสียงเบรกกะทันหันดังขึ้น ยังดีที่ตอนนั้นไม่มีรถตามหลังมา ไม่งั้นคงได้อย่างอื่นแถมมาด้วย คนที่เกือบจะ(หลงกล)ได้เป็นอาหารจานหลักของไอ้หมีมันเลี้ยวรถไปจอดสนิทที่ข้างทางเปลี่ยว!! ก่อนจะหันกลับมามองไอ้หมีชะตาขาดที่เหมือนจะรู้ตัวขยับไปจนชิดกับประตู...แต่รถมันก็แค่นั้น..จะหนีไปไหนได้พ้น
“งั้นมื้อนี้ กินสมองหมีบำรุงกำลังน่าจะเหมาะกว่า...!!”
“มะ..ไม่ดีมั้งเฮีย เค้าว่าคอเรสเตอรอลมันเยอะนะ”
“ไอ้ไวไว...ตายซะ!!”
“แว้กกก!!! ก็เฮียอ่ะถามไม่ยอมตอบ ผมก็แค่พูดไปตามที่คิด อย่าทำไอ้ไวไวเลยนะ เลี้ยงไว้ดูเล่นเหอะ”
“หึหึ เค้าว่าทุบให้น่วมก่อน แล้วมันจะหวานนะ” สูตรไหน!!? เสียงหัวเราะเหี้ยมของไอ้คุณเฮียก่อนที่กำปั้นจะตามมาอีกหลายตุ้บ...
วายุแทบจะหลุดขำออกมาแต่ก็เนียนเล่นไปตามบท’โหด’ของไอ้คุณเฮียซะได้อย่างแนบเนียน ...อย่างน้อยไอ้ไวไวก็สามารถดึงความสนใจทั้งหมดของเฮียมาอยู่ที่ตัวได้ล่ะ ถึงแม้ว่าจะเสี่ยงตายไปซักหน่อยก็เหอะ...!!
=======================
จะปีหน้าปีไหนๆ ไอ้คุณเฮียก็ยังคงโหดได้โหดดีไม่มีเปลี่ยนแปลง
เหมือนไอ้ไวไวที่ยังคงความทะเล้่นเอาไว้เสมอๆ (หนึ่งในใจคุณ :jul3:)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม ช้าไปบ้างอะไรบ้างต้องขออภัย
ตามจิ้มทุกคนเนื่องในโอกาสปีใหม่ ฉึก ฉึก :z13:
:กอด1: และรวบกอดดดดด ก่อนไป หึหึ
-
กิ๊ก ชื่อไม่เป็นมงคลเลยแฮะ เลยเกือบทำให้งานเข้าแล้วมั๊ยล่ะ
-
มุขอยากกินแบบนี้ซื้อต่อขายเท่าไหร่เนี่ย
เสี่ยงตายแต่ได้ผลไม่ค่อยดี
เหมาะสำหรับผู้นิยมความเจ็บปวด(เรียกอีกนัยนึงว่า เป็นมาโซคิสม์)
-
หลงรักหมีไวไว
เฮียตุลหึงอ่ะเด้ o13
-
ได้เข้าป่าไปสูดโอโซนกลับมาคงสดชื่นรื่นเริง และได้พลังกลับมาเต็มที่นะคะหนูดาด้า
ปีนี้ช่วงต้นปีเฮียตุลก็ยังคงความโหด แล้วถ้าเลยต้นปีไปเนี่ย ความโหดจะลดๆลงไหมจ๊ะ
-
อยากจะบอกไวไวว่า มุกเสี่ยงตายมาก
เฮียเนี่ยนอกจากจะเขินรุนแรงแล้ว ยังหึงโหดอีกด้วย
ไวไวจะน่วมตายก่อนไหมเนี่ยยยยย
-
คุณเฮียเขิลรุนแรงไปไมเ้นี้ย 555+
-
ไวไวเอ๋ย...ขอให้ได้หยอด ขอให้ได้ล้อเฮีย ก้อมีความสุขแล้วสินะ 555
น่ารักกันจังสองคนนี้...เฮียก็ช่าง... ทำไมไม่พูดออกไปอย่างที่ใจคิดบ้างหนอ???
รออ่านตอนหน้าจ๊ะ
-
สรุปมันจะได้กินข้าวกันไหมเนี้ยคู่นี้ ถึงขนาดจอดรถทุบเลยแม่งเฮียโหดของจริง ไวไวจ๊ะ จังเฮียปล้ำเลย หุหุ :-[ :-[
-
น่ารักแบบโหดๆๆ^^
-
:m1:
น่ารักๆๆ
คุณเฮียก็ ถ้าจะหึงก็แสดงออกตรงๆบ้างอะไรบ้าง เด๋วไวไวจะคิดว่าคุณเฮียป่าเถื่อนนะคะ 555 :-[
-
งานจะเข้านะไวไว..ให้รอตั้ง 10 นาที แย่มาก
สุภาพบุรุษนะเก็บไว้ใช้ให้ถูกเวลา
-
ฮ่าฮ่าฮ่า ไวไว แกนี่มันหยอดได้ตาหลอดดดด
เอาเหอะ เฮียเค๊าก็แค่เขินแล้วเตะ เขินแล้วต่อย :m20:
แกรก็ทนเอาหน่อยดิ๊ เผื่อฟลุค 55555
-
o18ไวไวกวนอะๆๆๆๆ
เฮียโหดเกิ๊นนนนนนนนนน o13
-
หึหึ...ที่แท้เฮียก็อยากลองกินหมีบ้างนี่เอง...อิอิ
ปล. ปกติก็ว่าโหด นี่มีหึงโหดแบบไม่รู้ตัว
-
^^
-
คุณเฺีฮียแกเขินแล้วรุนแรงนะเนี่ย 555+
-
ไอ้หมีก็ชอบทำให้เฮียลงไม้ลงมือทุกทีแหละ :laugh:
แต่ก็รักน่ะ :กอด1: ใช่ไหม? เฮีย :z2:
-
หึง...โหด
หวัดดีปีใหม่จ๊ะดาด้า มีความสุขมากๆ นะจ๊ะ
-
เฮีย หึงโหดอ่ะ
รักหมีไวไว เหมือนเดิมจ้า
:L2: :L2:
-
ไม่มีคนเตือนว่าอย่าลืมกินข้าว มีแต่บอกว่าอย่ากินเยอะนะ เดี๋ยวอ้วน :pigha2:
มารอดูว่า กิ๊ก จะเป็นอุปสรรคในการกิน เฮีย ของหมีไวไวหรือเปล่า
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ :pig4:
-
เฮียหึงงง >o<
-
ไวไวเกือบงานเข้าแล้วค่ะ
โดนคุณเฮียหึงเลย ชอบเวลาคุณเฮียหึงอ่ะ โหดดี ฮ่าๆ
-
:L1:
-
คู่นี้เวลาNCจะออกมาแนวไหนเนี่ย
-
^
^
^
คริ
ดาด้า มาตอบจิ คำถามนี้สำคัญน้าาาาาา
(เอาแบบที่เจ้เสนอดิ แบบนั้นไง ที่เราคุยกัน ตามภาพอ้ะ แบบว่ามีตัวช่วยบ้างไรบ้าง ก๊ากกกกกกกกกก)
-
ปีใหม่นี้ขอทำนายว่า เฮียความรักจะราบรื่นตลอดปี กิ๊วๆ
-
ก่อนจะได้แอ้มไม่น่วมตายก่อนเหรอไวไวเอ้ย เอิ๊กๆๆ
-
ก่อนอื่น สวัสดีปีใหม่ สดชื่น สมหวังในทุกสิ่งนะครับ ดาด้า
ที่เฮียทำเป็นโหด ไม่ใช่อะไร จริง ๆ แล้วอยากทำอย่างเจ้าไวไวน่ะ แต่ไม่กล้า
เลยแสดงออกมาให้เห็นเป็นแนวโหดแบบนี้ไง
+1 พร้อมกำลังใจให้ ดาด้านะครับ :กอด1:
-
ขอแบ่งชิมด้วยคนได้มั้ยครับ
อิอิ (ล้อเล่นนนนนนน)
-
น่ารักแบบนี้มีอีกไหมครับ
อยากได้สักคนอ่ะ
คนแต่งก็สู้ๆ นะครับ
มีความสุขรับปีใหม่นี้และตลอดไปครับ
-
อะนั่นแน่่่ เฮียตุลหึงอะดิ๊
ไวไวเคลียร์กับกิ๊กไปเลย ว่าคนที่มารับอะ แฟนโผมมมมม อิอิ
สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอให้สุขๆยิ่งๆขึ้นไปอีกค่ะ *-*
-
ยังคงโหดไม่เปลี่ยนแปลง
กว่าไวไวจะได้กินเฮีย คงน่วมหมดตัวแน่ 555+
-
นู๋กิ๊ก ไปไกลๆเลยนะ
คู่นี้ รักกันเเรงจิงๆๆ ห้าๆๆ
-
ความสัมพันธ์ของไวไวกะเฮียเหมือนจะก้าวหน้า(รึเปล่า)
ดีใจที่นายแม่เข้าใจทั้งสองคน ทางสะดวกแล้ว
ขอบคุณมากค่า สุขสันต์ปีใหม่ด้วยนะคะคนแต่ง
-
อ่านจบตอนที่ 26 เเล้ว กระชากใจสุดๆ น้ำปะปามาปริ่มตรงขอบอ่าง ตรง ลูกหมีก้มกราบเนี่ยเเหละเเต่หักมุมสุดๆตอนเฮียโหด งานเข้า คุคุคุ อย่างฮา อะ พอมาอ่านตอนที่ 27 เรื่อยๆ บรรยากาศกำลัง สบาย ๆต้อนรับปีใหม่กันเลย คุคุคุ ลูกหมี ยังไงก็ยังน่ารักล่ะน้า
-
ไวไวยอมเฮียเค้าหน่อยแล้วกัน
ปากแข็งแต่ใจอ่อนนะ
-
ก่อนอื่นเลย...สวัสดีปีใหม่นะค่ะ :mc3: :mc3:พี่แพนด้า....ขอให้รวยๆๆ สวยวันสวยคืน...แต่งนิยายสนุกสนานออกมาอีกเยอะๆๆนะค่ะ....สวัสดีปีใหม่น้องไวไวกับพี่ตุลด้วย.....ที่ยังคงความโหด โฉด และ น่ารักเอาไว้อย่างเหนียวแน่น.........(ไม่ได้เข้ามาอ่านตอนปลายป๊ ก็มาต่อสามตอนซะล่ะ) น้องหมีไวไวน่ารักได้โล่ได้ใจกันไปเลยยย :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[........พี่ตุลก็ตกหลุมพรางของทั้งนายแม่และน้องหมีอย่างเสียไม่ได้ สงสารนะ แต่ (สงสารไวไวมากกว่าฮิฮิ) นายแม่ก็น่ารักมากกกค่ะ...นึกว่าจะกีดกันอะไรอีกที่ไหนได้ เป็นใจไปซะอย่างนั้น(แต่ก็ดีแล้วล่ะ)..... :3123: :3123: เป็นกำลังใจให้พี่แพนด้าต่อไป.. :กอด1: :กอด1:พร้อมกอดสักสองที :mc4: :mc4:รับปีใหม่นี้นะคะ....
-
มาอ่านตอนแรกและตอนนี้ไว้ก่อน
ชอบอ่านตอนจบก่อน เศร้าจะได้บาย
น่ารักดีค่ะเรื่องนี้ แต่ขอติดไว้ก่อนนะ
รอมาต่อใหม่แล้วจะเริ่มอ่านใหม่อีกที
-
ทุบให้น่วมแล้วจะหวาน เฮียพร้อมกินไวไวแล้วเหรอ
-
ตอนสั้นขัดดอก... :m15:
เนื่องจากยังไม่สามารถวางมือจากภาระการงานได้ :serius2:
อ่านบทสั้นๆ ของชายเอิงกะหมอขิมไปก่อนนะ
:sad11:
==================
ข้าง ข้าง ใจ
"สวัสดีครับ ผมเอิง..ตอนนี้ไม่อยู่บ้าน กรุณาฝากข้อความหลังได้ยินเสียงสัญญาณ....ติ๊ดดดดดดดดด"
หือ...!!!? คุณหมอขิมยกโทรศัพท์ที่แนบหูตัวเองออกมาดูเบอร์อีกรอบ โทรศัพท์มือถือเดี๋ยวนี้มีระบบตอบรับอัตโนมัติกันแล้วรึ!! หรือเราจะแก่เกินแกงกันละหว่า แต่พอลองเอาแนบหูตัวเองอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ กลับได้ยินเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานมาจากปลายสาย...โดนหลอกซะแล้วไอ้หมอ!!
"น้องเอิงครับ นี่พี่ขิมนะ ฝากอย่างอื่นแทนฝากข้อความไว้ได้ไหมครับ ถ้ายังไงตอนกลับมาก็อย่าลืมเอาของที่ฝากไว้กลับคืนมาด้วย..." ไอ้นี่ก็เล่นตามบทซะเนียน
"อะไรอ่ะครับของฝาก!!?" ทำงง ๆ ที่แกล้งคนอื่นล่ะสนุกนัก ลืมไปแล้วมั้งน่ะว่าตัวเองเป็นเครื่องตอบรับอัตโนมัติอยู่
"อ้าว...เครื่องตอบรับ ถามกลับได้ด้วยเหรอเนี้ยะ รุ่นนี้มีขายที่ไหนอีกไหมหนอ..?" หมอขิมแกล้งหยอดกลับไปแบบเนียน ๆ ใจก็รอลุ้นอยู่ว่าอีกฝ่ายจะทำยังไง
"สินค้าแบบพิเศษมีเครื่องรุ่นนี้แค่ชิ้นเดียวในโลก หมดแล้วหมดเลย" เสียงที่ตอบกลับมา เป็นเสียงเหมือนคนที่แกล้งบีบจมูกตัวเองแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแข็ง ๆ เหมือนเวลาที่เราดูหนังเกี่ยวกับพวกหุ่นยนต์....ความพยายามยกให้เต็มร้อยเลยไอ้เด็กคนนี้
"งั้นพี่ขอทำสัญญาเช่าแบบเหมาได้รึป่าว..." พูดออกไปแล้วไอ้หมอขิมก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย เกิดอีกฝ่ายไม่เล่นด้วยมีหวังงานนี้คะแนนคงมีแต่ติดลบกับติดลบลูกเดียวด้วยความที่รุกเร็วไป
แล้วบางทีความขี้เล่นก็เปลี่ยนไปเป็นความเงียบเชียบ...เกินไป...จนน่ากลัว...หรือสัญญาณจะขาดหายไปแล้ว แบตอาจจะหมด แต่ก็ไม่มีเสียงสัญญาณโดนตัดนี่หว่า
"ฮ้าาาา...พอก่อน ๆ เลิกเล่นดีกว่าเหอะ หายใจไม่ออก" เสียงที่ตอบกลับมาอีกหนึ่งอึดใจ จนคนรอเกือบจะท้อ แล้วก็ต้องหลุดขำก๊ากออกมา
"ใครใช้ให้กลั้นหายใจไว้ล่ะ เดี๋ยวเกิดเลือดไปเลี้ยงสมองไม่ทันขึ้นมาจะทำไง" อดไม่ได้ที่จะใส่อารมณ์ของคุณหมอต่อว่าเด็กซน ไอ้เราก็ลุ้นแทบตายนึกว่าหายไปไหน ที่แท้หายไปเพราะกลั้นหายใจเล่นเอาคนรอฟังลุ้นซะใจหายใจคว่ำ
"ผมก็ไปหาหมอซิ ไม่เห็นต้องถาม.." เออจริง!! โดนเด็กมันย้อนมาแบบนี้ก็ไม่ต่างจากโดนด่าว่าโง่เลยนี่หว่า ไอ้เด็กกวนๆ แบบนี้มันน่า.....!!
"พี่ขิมมีอะไรรึป่าว โทรมาตอนนี้..?" เจอคำถามตรง ๆ ซื่อ ๆ ของไอ้เด็กศิลป์เข้าไป เล่นเอาคุณหมอที่โทรมาถึงกับอื้ออึงคิดอะไรไม่ออก ลืมไปว่าตัวเองกำลังคุยอยู่กับเด็กเจ้าปัญหาต้องมีเหตุผลมาคอยอธิบายให้ฟัง
"ไม่มีอะไรครับ แค่อยากโทรมา..." แค่อยากได้ยินเสียง...อยากได้ยินเสียงงงงงง...ก็พูดไปซิวะไอ้ขิม!!
ทางฝั่งชายเอิงที่เอียงหูรอฟังปลายสาย...ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องตื่นเต้นทั้งที่ถามออกไปแบบนั้น แต่ก็ได้รับคำตอบกลับมาแทบจะทันที ธรรมดา...แต่ทำไมถึงยิ้มออกมาได้ก็ไม่รู้ คุณหมอคนนี้..ทำให้ไอ้เอิงคนนี้แปลกไป จากที่ไม่เคยติดอุปกรณ์อิเลคทรอนิคส์ ไม่สนใจจะพกติดตัว ไม่เคยต้องมาคอยรอให้ใครโทรเข้ามา...แต่บางเวลาไอ้เด็กศิลป์คนนี้กลับเอาแต่นั่งจ้องหน้าจอโทรศัพท์...เหมือนกับคาดหวังอะไรบางอย่าง
"หืม..? โทรมาหาผมอ่ะนะ" เอาอีกแล้ว..ไอ้เอิงอยากตบปากตัวเองจริง ปากมันไวในสิ่งที่ตัวเองคิดสงสัยมาก พอถามไปประโยคก็รอลุ้นฟังคำตอบด้วยใจระทึกกันไปอีกรอบ
"น้องเอิงทานข้าวเย็นหรือยังครับ"
"เรียบร้อยนานแล้ว พี่หมอล่ะ..?" เหมือนเป็นการพูดคุยกันตามปกติธรรมดาไหม..
อยู่ที่ไหน..?
ทำอะไร..?
กินข้าวหรือยัง..?
จะไม่ธรรมดาก็ตรงที่...คนที่คุยกันดันเป็นผู้ชายสองคนที่กำลังมาถามหาเรื่องราวธรรมดาเหมือนคู่อื่นๆ ก้อนเนื้อในอกพองโตทุกครั้งที่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายตอบกลับ คนหนึ่งรู้....ส่วนอีกคนยังไม่เข้าใจ แค่อมยิ้มกับตัวเองทั้งสมควรจะรำคาญและเบื่อหน่ายคำถามซ้ำๆ แบบที่ได้ยินทุกครั้ง แต่...มันก็ขึ้นอยู่กับว่า..ใครเป็นคนถามอีกนั่นแหละ
"อยากกินบะหมี่ที่หน้าหมู่บ้านน้องเอิง...." คำเปรยที่ได้ยินทำเอาคนฟังอดคลี่ยิ้มออกมาไม่ได้
"ไม่เอาอ่ะ..." หมอขิมหุบยิ้มทันทีที่ได้ยิน ระดับความกล้าในใจลดลงวูบจนถึงขั้นต่ำสุด
.
.
.
.
"ไปหาอย่างอื่นกินกัน..!!"
"หา!!? น้องเอิงว่ายังไงน่ะครับ.." ปลายสายหัวเราะลั่น ทำเอาคนฟังทางนี้ถึงกับเหวอปรับอารมณ์ตามไม่ทัน
"คุณหมอคร้าบบบ จะเจอกันที่อื่นบ้างก็ได้นะ ไม่จำเป็นต้องร้านบะหมี่ซักหน่อย กินแต่เส้น" เสียงบ่นพึมพำตอนท้ายทำเอาคุณหมอที่นั่งฟังถึงกับหลุดขำออกมา ทั้งฮาด้วยก็หนึ่ง ส่วนอีกเรื่องก็คงดีใจที่เหมือนอีกฝ่ายชี้โพรงให้กระรอกหัวหมอ
"งั้นคราวหน้า..เราไปหาอย่างอื่นทานกันนะครับ"
"หึ หึ ผมกำลังรอ...ให้พี่ขิมพูดแบบนี้อยู่เลยครับ.." กลายเป็นกระรอกหัวหมอที่เป็นฝ่ายขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความมึนงงเสียเอง...
สรุปว่างานนี้...เข้าทางใคร..!!?
=================
:o12: ลงเสร็จแล้ววิ่งแอบด้วยความอับอาย ....สั้นสุดชีวิต... :m5:
-
เข้าทางใครดี ได้กำไรทั้งสองฝ่ายยยยย
-
เออๆๆๆๆๆๆๆมันน่ารักดีคู่นี้ :L1:
-
มาสั้น ๆ แต่ก็น่ารักนะ
-
เข้าทางใครดีล่ะนั่น
มันเหมือนกับว่าไม่เข้าทางใครเลยแต่ได้ไปทั้ง2คนเลยนิ
หมอขิมเอ้ยจะจีบเด็กหรือจะโดนเด็กจีบกลับล่ะทีนี้ o13 :o8:
-
วิน-วิน สินะคะ
ฮิ้วววววววววว มีฟามสุขแทนหมอขิม
-
หมอขิมนานๆจะมาที แต่ก็น่ารักจ้ะหนูดาด้า
(ไม่ต้องวิ่งไปแอบหรอก 555 พาหมอขิมกับน้องเอิงมาให้เห็นหน้าก็ดีแระ)
ว่าแต่ว่าตอนต่อไปถ้ามีตอนของหมอขิม ขอให้คุณหมอรุกฆาตๆๆกว่านี้ด้วยจ้ะ
-
ชอบ ข้าง ข้าง ใจ นะ จ้ะ ^ ^
-
ขอบคุณนะคะ ดาด้า เล้าอย่างเงียบเลย นิยายที่อ่านก็น้อย เเล้วยังไม่อัพดีที่มีมาให้อ่าน มาสั้นๆน้อยๆเเต่เร้าใจดีพิกล น่ารักนะเนี่ย น้องเอิง
+1 รอตอนใหม่เน้อ
-
มาแบบสั้นๆ แต่หอบเอาความน่ารักมาเต็มๆเลยค่า
งานนี้คงเข้าทางทั้งสองฝ่าย
อิ่มอกอิ่มใจไปตามๆกัน คริคริ
-
คู่นี้น่ารัก ชอบอิง
ตอนนี้สรุปใครรุกใคร น้องอิงทำพี่หมออึ้ง ฮ่าๆ
-
ีพี่หมอขิมไม่ทันน้องเอิงซะแล้ว
-
คู่นี้ทั้งฮา ทั้งน่ารัก
-
5555+ ฮาหมอขิมจริงๆ
-
สั้นๆ แต่น่ารัก อย่างนี้ให้อภัยจ้า
-
คู่นี้น่ารักเน้อ.....อิอิ...ต่างฝ่ายต่างก็แอบมีใจกันลึกๆ น่ารักจริง :m1:
ไม่เหมือนอีกคู่ เขินทีไร...ไวไวได้เจ็บตัวทุกที ...อิอิ
-
o18ตาน้องเอิงลุกพี่หมอมั่งงงงงง
ชอบคู่นี้ อยากอ่านคู่นี้เยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอะ o13
-
ถึงจะสั้น แต่ก็เร้าใจนะจ๊ะ
-
ตกลง ใครแพ้ทางใครกันแน่เนี่ย....ง๊ง...งง 555
น่ารักเนอะ...สั้นยังไงก้อน่ารักอ่ะ
รออ่านตอนหน้านะจ๊ะ
-
ตอนแรกเหมือนจะเข้าทางหมอขิม
แต่ไหงตอนท้ายกลายเป็นเข้าทางชายเอิงซะนี่
สงสัยคุณหมอจะแพ้ทางขนาดหนัก อิอิ
-
ได้ผลประโยชน์ทั้งคู่
เอาน่าอย่าคิดมาก 555+
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
วิน-วินทั้งสองฝ่าย
-
น่ารัก.. :-[
แต่สั้นนะ :serius2:
-
จะเข้า ทางใครก็ช่าง เเเต่ เเบบนี้ดีทั้งสองฝ่าย
อิอิอิ
-
เข้าทางทั้งคู่เลย
ผลประโยชน์ร่วมนิ
-
น่ารักๆ ไม่ไหวๆ อยากได้บ้างอะไรบ้าง อิิอิ
-
เข้าทางคนอ่านสิจ๊ะ ชอบที่สุด น่ารักจริงๆ
-
มาแบบสั้นๆแต่ได้ใจความน้องเอิงฮามาก :m20:
พี่หมอขิมน่ารักดีมาจีบแบบนิ่มๆ :-[
+1 ให้คู่นี้น่ารักมาก
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆ ต้องมาบ่อยๆนะคู่นี้
-
:z13: จิ้มผู้อ่านที่น่ารักทุกคน อิอิ
วันนี้แวะมาลงตอนใหม่แก่ตัว..ปั่นหัวฟูมาเลย :a9:
=========================
บทที่ 28.
นักศึกษาที่ส่งงานเสร็จแล้วเรียบร้อยแต่เช้า กำลังผิวปากเก็บข้าวของเครื่องใช้ของตัวเองอย่างอารมณ์ดี ในที่สุดก็จะได้กลับบ้านเสียที หลังจากนี้ก็คงต้องเตรียมตัวสอบ(เทศกาลมหาโหดที่นักศึกษาทุกคนต้องเผชิญ) เสียงกุญแจก๊อกแก๊กที่หน้าประตู ทำให้รู้ว่าเจ้าของห้องที่อาสา(คลาน)ไปรับงานที่ส่งมันได้กลับมาแล้ว เพราะมันกลับมาถึงห้องตอนเกือบเช้า ก็เลยฝากงานไปส่งแลกกับการไปรับงานกลับในตอนบ่าย
"วายุ!!" แต่เสียงตะโกนเรียกชื่อลั่นห้อง กลับไม่ใช่เสียงแหบห้าวของไอ้ป๋าไม้ แต่เป็นหญิงสาวหนึ่งเดียวของกลุ่มที่กำลังก้าวฉับๆ เข้ามาในห้องแล้วตรงเข้ามาหาคนที่กำลังเก็บอุปกรณ์วาดรูปเตรียมขนย้าย
หมับ~!!
"เฮ้ย!! อะไรเนี้ยะไอ้หยก เมากาแฟยามบ่ายรึไง" ยังไม่ทันจะได้ทักทาย ไอ้หญิงหยกมันก็เดินเข้ามาหาด้วยใบหน้าโหดเหี้ยมแล้วก็จัดการ...ล็อคคอไอ้วายุเฉยเลยครับท่าน โดยมีสองทหารเสือเดินตามเข้ามาทีหลังพร้อมกับหอบรูปวาดติดมือมาด้วย
"บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้นะ!!" ไอ้หยกยังคงไม่ยอมปล่อยแขนที่ล็อคคอ ประเด็นคือ...จะให้บอกอะไรล่ะครับท่าน หายใจยังแทบจะไม่ได้ จะให้ไอ้วายุมันเอาเสียงที่ไหนมาบอกความอะไรที่พวกมันอยากรู้กันล่ะ
"คา..ความจริง อะ...ไร!!?" คอจะหักตายแล้วตอนนี้ อาการเหมือนลูกกระเดือกตัวเองจะปลิ้นออกข้างนอก รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษโดยไม่ทันได้รู้ตัว...ความผิดข้อหาอะไรโปรดแจ้งให้ทราบก่อนเถิดท่านทั้งหลายคร้าบบบ
"ก็ความจริงนี่ไง รูปที่แกวาดส่งอาจารย์เนี้ยะ!!" รูปอะไรฟะ!!?......หือ...?
แว้กกกกกกกก!!! เวรล่ะครับพี่น้อง ดันลืมไปว่าตอนไปเก็บงานที่ส่งกลับ ไอ้พวกนี้มันต้องเห็นรูป....ภาพวาดโจทย์'ความฝัน'ที่อาจารย์ท่านสั่งมา ไอ้วายุอยากจะร้องตะโกนให้ลั่น แล้ววิ่งไปหาที่แอบอย่างในละครตอนที่นางเอกถูกจับได้เรื่องทำขายหน้า....อายว่ะครับ!!
ก็รูปที่วาดลงไปบนผืนผ้าใบที่ส่งอาจารย์ไป เป็นรูป...แผ่นหลังเปลือยเปล่าของใครบางคนที่มีผ้าห่มปิดตั้งแต่เอวลงไป(ในลักษณะหมิ่นเหม่...มากเหอะ) แถมการลงสีที่ดูนุ่มนวลชวนฝัน บ่งบอกว่าเจ้าของแผ่นหลังนั้นไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกจับจ้อง เพียงแค่กำลังหลับสบาย...เป็นการเคลิ้มฝันอย่างชัดเจน บวกกับคำบรรยายใต้ภาพสั้นๆ ว่า 'Dream of Love'
เห็นไอ้วายุหน้าด้านหน้าทน กล้าได้กล้าเสียแบบนี้ แต่ก็อายเป็นนะเว้ยเฮ้ย!!! แม้ว่าคนอื่นที่เห็นจะดูไม่ออกว่าเจ้าของแผ่นหลังที่เห็นในรูปจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตาม...แต่สำหรับไอ้สามตัวที่กำลังนั่งจ้องมองมาเหมือนเจ้าหน้าที่หน่วย FBI กำลังสอบสวนผู้กระทำผิด...มันรู้!!! อย่างไม่ต้องสงสัย...คนในภาพวาดชวนเคลิ้มนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
"พี่ตุลใช่ไหม..?" นั่นไง!! ไอ้คนที่ยังไม่ได้สติกลับมาเต็มร้อยอย่างไอ้คุณป๋ามันยังรู้เลย แล้วสองคนฉลาดที่เหลือ..คงไม่ได้บอกก็เดาออกว่ามันรู้แน่
"อะ...อื้อ..ก็...ก็ใช่.." กว่าจะตอบมาได้แต่ละคำ!! ไอ้เพื่อนบ้ามันก็ดันล็อคคอไว้ไม่ยอมปล่อย
"อย่าบอกนะว่า..กับพี่ตุล..เอ่อ...หมายถึงว่า....."
"แกจุ๊งจิ๊งกับพี่ตุลของฉันแล้วเหรอ...บอกมา!!!?" ไอ้คุณชายเอิงถามไปก็หน้าแดงไปด้วย(ก็มันตัวขาวนี่นะ) แล้วกว่ามันจะคิดประโยคคำถามได้ถูกต้องตามหลัก ไอ้หญิงหยกมันก็ยิงตรงเข้ากลางแสกหน้า ทำเอาชายหนุ่มสามคนในห้องถึงกับสะดุ้งเฮือก...
'จุ๊งจิ๊ง!!?' ยังดีนะ...มีเซ็นเซอร์คำถามก่อน ....เว้ย!!! ไม่ใช่ซิ....!! มาถามเรื่องอะไรกันเว้ยเฮ้ย!!!!!!
"อะ...ไอ้หยก ไอ้บ้า!! ไปถามมันแบบนั้นได้ไง" ต้องขอบใจชายเอิงก็คราวนี้ที่เดินมาลากคอไอ้ปลิงหยกที่เกาะหนึบล็อคคออยู่นานออกไปได้ในที่สุด...ค่อยหายใจโล่งขึ้นมาหน่อย...อ๊ากกกก ไอ้วายุอยากจะกรีดร้อง เวรกรรมอะไรต้องมานั่งเป็นนักโทษให้พวกมันสอบสวนด้วยวะ ความผิดติดตัวก็ไม่มี...ซักนิดเหอะ!!
"ก็ดูรูปไอ้วามันดิ บ่งบอกขนาดนั้น บอกมาซะดีๆ อย่าให้ต้องใช้กำลัง!!" ดูมันยังกล้ามาขู่นะ..ทำยังกับว่ารอบเมื่อกี้มันไม่ได้นับงั้นอ่ะ..คอแทบหัก!!
"ไม่ใช่อย่างที่พวกแกคิดเลย ไอ้พวกทะลึ่ง!!" ถึงอารมณ์ของภาพมันจะส่อไปนิดก็เถอะ...จริงๆ แล้วไอ้วามันก็ได้แค่หวัง...ใครจะไปกล้าขอ'จุ๊งจิ๊ง'กับไอ้คุณเฮีย ได้โดนซ้อมดิ!!
พอได้รับคำตอบ วายุก็ได้ยินเสียงถอนหายใจดังออกมาจากแนวร่วมทั้งสามตัวที่ไปยืนรวมกัน ...อย่าคิดว่าเป็นเสียงถอนหายใจโล่งอกที่เพื่อนของมันยังคงความบริสุทธิ์เอาไว้ได้นะ...ดูจากสีหน้ามันเหมือนกับว่ากำลังเยาะเย้ยกันมากกว่า ประมาณว่าโดนเหล่มองด้วยหางตา แปลได้ใจความว่า'ป๊อดว่ะ!!'
"ใครกันแน่วะที่ทะลึ่ง แค่ดูรูปก็รู้แล้วว่าไอ้คนวาดมันกำลังคิดอะไร น่าสงสารว่ะ ฮ่าๆ" ไอ้คุณชายเอิงก่อนใคร ทำมาเป็นหัวเราะเยาะเย้ยคนอื่น ซักวันที่มันพลาดบ้างอะไรบ้าง ไอ้วายุจะยกมือเชียร์ฝ่ายตรงข้ามมันสุดใจเลยคอยดูดิ!!
"พี่ตุลเห็นรึยัง..?" ไอ้คุณป๋าไม้นี่ก็ถามแปลก ตอนวาดก็ขลุกอยู่ที่ห้องมันทั้งวันทั้งคืน ยังจะมาถามสิ้นคิดอีกนะ
วายุส่ายหน้าอย่างเซ็งจัดแทนคำตอบ เอื้อมมือไปคว้าผ้าสีขาวมาได้ผืนหนึ่ง ก่อนจะจัดการคลุมทับภาพวาดเจ้าปัญหาที่ทำให้ตัวเองตกเป็นจำเลยอยู่นี่ เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากฝั่งไอ้คุณเพื่อนหญิง ดูใบหน้ามันสะใจประหนึ่งไปออกรบชนะมาอย่างงั้น สรุปว่าที่พวกมันเดือดร้อนกันอยู่นี่...เข้าข้างใครกันแน่!!
"อยู่บ้านเดียวกัน แต่ทำไมทำได้แค่ฝันล่ะไอ้คุณวา!!" เสียงไอ้หญิงหยกที่นั่งอยู่บนเตียงถามกึ่งหัวเราะ ที่เมื่อกี้มันทำยังกับจะฆ่ากันให้ตาย
"คนอย่างไอ้วา ไม่เคยบังคับใจใครเว้ย!!" วายุทำเป็นยืดอกตอบอย่างกล้าหาญและภาคภูมิใจในความเป็นคนดีของตัวเอง..หึหึ..
"ไม่กล้า...มากกว่ามั้ง อย่ามาทำปากดี ฮ่าๆ" ไอ้คุณป๋าหันไปทำไฮฟ์ไฟว์กับอีกสองคนที่เหลือ แล้วเสียงหัวเราะก็ดังลั่นห้องซิครับท่าน
"ตัวก็โต แต่ดันเป็นโรคปอดซะงั้น!!" โรคปอดที่พวกมันว่าน่าจะเป็น'ปอดแหก'ซินะ ไอ้คุณชายเอิงทำเป็นยักไหล่แล้วส่ายหน้า
"เออ..!! เอาไว้จะแวะไปให้พี่หมอขิมรักษาให้ ไอ้โรคปอดเนี้ยะ!!" หึหึ....คำย้อนกลับที่ไม่มีใครสนใจ แต่ไอ้วายุคนนี้ก็แอบเห็นนะว่าไอ้คุณชายผมยาวมันถึงกับสะอึก ไอ้นี่มันชักจะยังไงๆ แล้วซินะ ปิดให้เนียนก็แล้วกันเหอะ ว่างๆ จะแวะไปสืบข่าวเอากับอีกฝ่ายก็ได้ รู้จักไอ้ไวไวน้อยไปเสียแล้วล่ะครับคุณเพื่อน
.
.
.
เสียงถอนหายใจยืดยาวตอนที่มือกำลังรวบเอกสารบนโต๊ะยัดใส่กระเป๋า ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมวันนี้จะต้องรีบร้อนกลับ ทั้งที่งานทั้งหมดก็ขนมากางเต็มโต๊ะ แล้วสุดท้ายก็ไม่มีสมาธิจนต้องรวบมันเก็บใส่กระเป๋าตามเดิม กำลังคิดว่าจะขนกลับไปทำที่บ้าน
"ไง..จะออกไปแล้วเหรอ..?" ประตูห้องที่ถูกเปิดเข้ามาโดยปราศจากการเคาะบอกล่วงหน้าเหมือนเคย...คงไม่ต้องเดาว่าเป็นใคร
"อืม...คิดอะไรไม่ออก สมองมันตื้อๆว่ะ" นายตุลบอกพร้อมกับถอดแว่นออกมาแล้วยกมือนวดบริเวณระหว่างคิ้วของตัวเองด้วยความเคยชิน
"สมองตื้อ หรือกำลังคิดถึงใครหว่า..?" บอสพิชทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้โดยไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องเชิญชวนให้เสียเวลา
"พูดมาก!! เอาเวลาไปเลี้ยงลูกเหอะไป!!"
"แสดงว่าจริง ฮ่าๆ" แทนที่คุณบอสจะกล่าวตักเตือนพนักงาน(กิตติมศักดิ์)ของตัวเอง กลับมานั่งดีดนิ้วเสียงดังเป๊าะ...ชอบใจที่ตัวเองเดาถูกทางซะอย่างงั้น แถมยังไม่สะทกสะท้านที่โดนเจ้าของห้องขับไล่ ยังจะมานั่งยิ้มหน้าระรื่นสู่รู้เรื่องชาวบ้านอยู่อีก
"เบื่อหน้าบอสที่นี่ด้วย เห็นหน้าแล้วหงุดหงิด คิดอะไรไม่ออกต่างหาก" พิชญะเหล่มองเพื่อนตัวเองอย่างรู้ทัน ก็คบเป็นเพื่อนกันมานานซะขนาดนั้น ถ้าไม่รู้ว่าที่มันกำลังทำอยู่คือแกล้งประชดก็ไม่ใช่ไอ้ตุลตัวจริงแล้วล่ะ
"ก็เออ....!! ใครมันจะไปน่าดู น่ามองเหมือนนักศึกษาวัยใสล่ะวะ!!" นายตุลรู้สึกเหมือนโดนไปหนึ่งดอกตรงกลางแสกหน้า เล่นเอาหน้าชาเป็นแถบ แบบนี้แหละถึงได้เกลียดคนรู้ทันนัก
"รู้ตัวก็ดี งั้นผู้สูงวัยอย่างคุณบอสก็อยู่เฝ้าบริษัทไปนะ จะกลับล่ะ" ก็ในเมื่อเบี่ยงประเด็นอะไรก็ไปไม่รอด สู้ตามน้ำไปเนียนๆ แล้วตัดจบซะเรื่องมันจะได้ไม่ยืดยาวให้เปลืองเวลา
"โห่..ไรวะ นิสัย!! ทิ้งเพื่อนตลอด~!!" ดูมันทำหน้า...งอนเป็นสมัยหนุ่มๆ ไปได้ ทั้งที่มันล้ำหน้าชาวบ้านมีภรรยาลูกหนึ่งไปแล้ว
"เพื่อนมันปากไม่ดีนี่หว่า พรุ่งนี้เจอกัน..." ขี้เกียจจะฟังไอ้เพื่อนบอสมันพร่ำเพ้อ กับขี้เกียจจะอยู่ให้ตัวเองโดนแขวะ พูดจบก็คว้ากระเป๋าเอกสารที่เก็บของยัดใส่เรียบร้อย เดินลิ่วๆ ออกจากห้อง ไม่สนใจเสียงบ่นตามหลังเดี๋ยวไอ้คุณบอสมันก็จะหาเรื่องต่อไปเรื่อยอีก
พอขับรถมาถึงบ้านทั้งที่ก็บ้านหลังเดิม แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องยิ้มออกมา แม้ว่าจะไม่ได้มีอะไรพิเศษหรือแตกต่าง แต่ความรู้สึกลึกๆในอกมันเหมือนกำลังยินดี และรีบเร่ง เหมือนกับว่าใจกำลังจดจ่ออยู่กับบางสิ่งบางอย่าง...เรื่องไม่ธรรมดาที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตื่นเต้นไปกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ เพียงแค่มีใครบางคนกลับมารออยู่ที่บ้าน...ก็แค่นั้น
"เฮีย ย ย ย ย ย....." มาแล้ว...มันมาแล้วไอ้หมีโย่งมันวิ่งเข้ามาหาเหมือนสุนัขตัวโตที่โผเข้ามารับหน้าเจ้านายกลับบ้าน แต่มันดันมาพร้อมกับผ้ากันเปื้อนและตะหลิวในมือนี่ดิ
"เรียกทำไม...เสียงดัง!! เฮ้ย!!...ไอ้เด็กเวรนี่" ทั้งที่ในใจรู้สึกอีกแบบ แต่ปากก็ดันพูดไปแบบนั้น แล้ว...มันฟังที่ไหน ไอ้ไวไวมันกระโจนเข้ามากอดหมับ(กอดแน่นกระดูกแทบแหลก) จากนั้นก็กดจมูกไล่มาตั้งแต่ซอกคอทั่วถึงไปยังแก้มทั้งสองข้าง แล้วยังมาทำตาแวววาวใสซื่อเหมือนจะอ้อนขออะไรที่มากกว่านั้น
"คิดถึงบ้านของเรา คิดถึงเฮียจัง" ฟังมันอ้อน ใครจะไม่ใจอ่อน แต่คงไม่ใช่ตอนนี้..ขืนใจดีพร่ำเพรื่อได้โดนไอ้หมีบ้ามันเขมือบเข้าให้ในเร็ววัน ไม่มีทางหรอกเว้ย!
"รู้แล้วๆ ใครมาส่งล่ะ..?" เจ้าของบ้านรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินเลี่ยงไปทางอื่น โดยมีไอ้หมีโย่งที่เปลี่ยนตำแหน่งไปโอบเอวมาจากทางด้านหลังเกาะติดหนึบเป็นปลิงไปด้วย ไม่ว่าจะก้าวไปทางไหน ซ้ายหรือขวามันก็ตามติด
"พวกนั้นมาส่ง เพิ่งไล่กลับไปเมื่อกี้เอง" ทั้งที่จะตอบดีๆ ก็ได้แต่วายุก็อยากกระซิบบอกที่ข้างหูซะอย่างงั้น เพราะอย่างน้อยก็ได้หอมแก้มไอ้คุณเฮียฟรีๆอีกหนึ่งฟอด โทษฐานที่ทำให้คิดถึง..
"ไม่ชวนกินข้าวด้วยกันล่ะ อุตส่าห์มาส่งถึงบ้าน" นายตุลเดินลากไอ้หมีมาถึงโต๊ะอาหารจนได้ ก่อนจะชะโงกหน้าไปดูของกินที่ทำเสร็จแล้ว
"ไม่เอาอ่ะ..ผมหวง!!" คำตอบที่ได้ยินทำเอาคนฟังเลิกคิ้วแล้วหันกลับไปมองอย่างแปลกใจ
"หวงของกินอ่ะนะ เด็กว่ะ!!" ไอ้หมีที่โดนด่ากลับส่ายหน้า แล้วทำเป็นย่นจมูกใส่(ทำยังกับว่าตัวเองน่ารักตายอ่ะ) อ้อมแขนที่โอบอยู่รอบเอวกระชับแน่นขึ้นพร้อมกับหัวฟูๆที่ซบลงบนไหล่
"หวงเฮียต่างหาก ถึงเป็นไอ้พวกนั้นผมก็หวงของผมนะ!!" วายุอาศัยจังหวะอึ้งของอีกฝ่าย งับเบาๆ ที่เนื้อตรงซอกคอ กลิ่นน้ำหอมอย่างดีที่ลอยเข้าจมูกทำเอาเคลิ้มได้ง่ายๆ เพียงแค่คิด...ฝ่ามือเจ้าของก็ดันหัวไอ้ไวไวคนนี้ออกห่าง..อย่างรู้ทัน...
"บะ..บ้ารึเปล่า!!" คำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่ทำเอาหน้าร้อนผ่าวเก็บอาการใจเต้นแรงแทบไม่อยู่ ขืนปล่อยให้ไอ้หมีมันกอดนานกว่านี้ต้องโดนจับได้แน่
"ผมพูดจริงนะ" ยังจะมาย้ำอีกนะ....ยอมรับได้หน้าด้านมากเหอะ
"ชักเอาใหญ่แล้วนะ ปล่อยเลยๆ ร้อนจะตายซบอยู่ได้" คนที่ไหวตัวทันแกะมือไม้ที่อยู่รอบตัวออก ก่อนจะเดินอ้อมไปยืนอยู่อีกฟากโต๊ะอย่างระแวง ...ไม่ได้กลัว...แค่ไม่เชื่อใจตัวเองว่าจะปฏิเสธได้จนถึงที่สุดหรือปล่าว.. แม้ว่าตอนนี้จะไม่มีอะไรต้องห่วงกังวลอีกต่อไป แต่..แค่อยากปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้อีกซักหน่อย ให้พอมั่นใจว่าครั้งนี้ไม่ได้เลือกผิดพลาดเหมือนครั้งที่ผ่านมา
"คนใจร้าย กอดนิดกอดหน่อยก็ไม่ได้" แล้วดูมันทำ!!...สะบัดสะบิ้งเหมือนเด็กสามขวบที่ถูกขัดใจหรือไม่ก็ถูกแย่งของเล่น ทั้งที่ตัวโตสมฉายาไอ้หมีโย่ง...ดูขัดตาจนน่าดีดกะโหลกซักที
"ทั้งตัวมีแต่เหงื่อ จะไปอาบน้ำแล้ว เดี๋ยวได้ออกมากินข้าว...!!" ต้องทำเสียงแข็งใส่มัน ไอ้หมีที่เลี้ยงยังไงก็ไม่เชื่องตัวนี้ ขืนปล่อยไว้นานคนเลี้ยงทำท่าจะพลาด
พอได้ยินคำบอกปัดแทนที่จะสลด..วายุกลับคลี่ยิ้มส่งสายตาแววระยับไปทางไอ้คุณเฮียสุดที่รักของมัน แต่พอขยับเข้าไปใกล้หนึ่งก้าว ไอ้คุณเฮียก็ถอยหลังไปสองก้าวเหมือนกับจะเดาใจได้(เฮียใครวะ เก่งเกิ๊นนนน)
"ผมก็อยากอาบมั่ง..." นายตุลเผลองับริมฝีปากตัวเอง ผลของการกลั้นยิ้มกับท่าทางล่าเหยื่อของไอ้หมีฝึกล่า ทำไมจะเดาไม่ออกความคิดของมัน แค่มองหน้ากับแววตาก็เดาเรื่องได้หมด อาบด้วยกันเรอะ!!!...จะให้เหมือนคราวที่แล้วรึไง... ฝันเหอะ!!!
"ก็อาบซิ..." เห็นแววตามีความหวังของมันแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ชั้นเชิงความเจ้าเล่ห์ยังห่างไกล...หึหึ
"จริงนะ!!?" นายตุลคลี่ยิ้มให้พร้อมกับพยักหน้ายืนยัน ไอ้หมีโย่งฉีกยิ้มแก้มแทบปริ ก่อนจะรูดผ้ากันเปื้อนลายหมีออกไปจากตัวอย่างเร็ว
ปัง!!! กริ๊ก!!
"อ้าว!! ไอ้คุณเฮียยยยย ไหนว่าได้ไงเล่า!!!?" จังหวะที่ถอดผ้ากันเปื้อนแค่แวบเดียว พอเงยหน้าอีกทีไอ้คุณเฮียหายแวบเข้าห้องตัวเองไปแล้ว มันจะไม่เจ็บใจเท่าไหร่หรอกถ้าไม่ได้ยินเสียงล็อคประตูจากด้านในพร้อมกับเสียงระเบิดหัวเราะดังลั่นห้อง...สรุปว่าโดนหลอก..อ๊ากกกกกกกก เจ็บใจๆๆๆๆๆ
"ก็ไปอาบดิ ห้องน้ำอีกห้องก็มี ไอ้เด็กลามก!!!" ไอ้ไวไวตอนนี้ นึกอยากจะวิ่งชนประตูห้องให้พังจนใช้การไม่ได้อีกต่อไป (แต่เอาไว้แอบปั๊มกุญแจจะง่ายกว่า) ฮึ่ม!!! ไม่น่าเสียรู้ไอ้คุณเฮียเลย รู้งี้กระโดดงับไม่ปล่อยตั้งแต่ทีแรกก็ดีแล้วเชียว!
"ไอ้ไวไวก็ลามกกับเฮียคนเดียวแหละ จำไว้เลยเหอะ!!! จำไว้เล้ยยยยย"
เสียงตะโกนพร้อมกับทุบประตูห้องสองสามครั้งไม่ได้ทำให้คนที่อยู่ในห้องหงุดหงิดโมโหเลยแม้แต่น้อย ไอ้เด็กเวร!! ดันหน้าด้านยอมรับอีกนะ คราวหน้าคราวหลังจะได้ระวังตัวยกกำลังสอง....แล้วอยู่ใกล้ชิดกันทุกวันขนาดนี้ จะทนได้นานอีกแค่ไหนว่ะไอ้คุณตุล!!
======================
:กอด1: กอดทุกคนด้วยความร้ากกกกกกกก
ลงเสร็จแล้ว...ปาดเหงื่อหงิงๆ
วันนี้ใช้แวลา(งาน)ทั้งวันในการ(แอบ)ปั่นนิยาย 555
ตั้งกะเช้า มาอัพได้เวลาเย็นพอดี (ยังไม่รู้สึกละอาย อิอิ)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม(แม้ว่าตอนที่แล้วจะสั้นกุดก็ตาม :pandalaugh:)
เอาไว้จะจูงมือหมอขิมกะน้องเิอิงมาบ่อยๆ
สั้นบ้างไรบ้างแต่จะมาชดเชย ขอบพระคุณที่แวะมาเยี่ยมบ้าน(เฮียกะไวไว)เสมอๆ o1
ป้อล้อ... :oni3:จงเคยชินกับความน้ำเน่าของไวไวมันซะเหอะ :jul3: (มันเด็กศิลป์อารมณ์ศิลป์ไปนิดดดด 5555)
-
เมื่อไหร่ เฮีย จะ เสร็จ นาย ไวไว เนี่ย ย
-
ระวังหมีงาบเอานะเฮีย :L1:
-
เฮีย..เมื่อไหร่จะใจอ่อนกะเจ้าหมีล่ะ
-
เซ็ง ตุลมันเล่นฉากหลบน้องตลอด แล้วเมื่อไหร่ไวไวจะต่อยโดนละ
-
อย่างนี้เฮียจะทนได้นานแค่ไหนหนอ
ก็เจ้าหมีไวไวเล่นหยอดทุกวันขนาดนี้
เอ หรือไวไวจะหมดความอดทนก่อนก็ไม่รู้นะ
ฮ่าฮ่า
-
หมีน้อยน่าร๊ากกกกก 555 จะมีกลิ่นมาม่าๆมั้ยเนี่ย สาวสวยคนนั้นจะมาทำให้เฮียตุลเสียใจหรือเปล่า รอต่อปายยย
:pig4:
-
เจ้าหนูไวไวเอ๊ย..มีแฟนเป็นคนค่อนข้างสูงวัยก็ต้องอดทนนิดนะลูก
คนเค้าค่อนข้างคิดเยอะ ฟอร์มแยะอ่ะ
:กอด1:หนูด้าฐานที่ทำให้ไวไวน่ารักเกิน
-
อี๋ๆๆ ลูกหมีมันน้ำเน่าจริงจัง ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ปล.ดาด้า เจ้ทำไอ้ที่ทำอยู่เสร็จแล้วล่ะ (อายๆๆๆๆๆ)
-
อ้อนไว้ไวไว อีกนิดเดียว เกือบละ
เดี๋ยวเฮียก็หลวมตัวยอมเองล่ะ 555+
-
:m16: เฮียหลอกกันแบบนี้ได้ไง เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ
-
อ่านมาก็ตั้งหลายตอนละ ขอบคุณนะคะ
อยากให้ไวไวเสร็จเฮียจัง แต่ถ้าจะให้เฮียเสร็จไวไว (ก็ดีนะ จะได้ต่อหลาย ๆ รอบไม่เสียเวลา อิอิ)
-
^
^
^
เข้ามาเพื่อฮาก๊ากคุณโน๊อา
แล้วจิ้มบวก ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อายุเป็นเพียงตัวเลขไม่สำคัญ
เมื่อไหร่หมีไวไวจะงานเฮียตุลได้สำเร็จนะ
ต้องฝึกวิทยายุทธมาใหม่แล้วล่ะ
-
เอาน้าาาาไวไว สู้เค้า ซักวันฝันมันต้องเป็นจริงแหละ :laugh: :laugh:
แต่ก่อนจะถึงวันนั้นสงสัยต้องไปฝึกปรือฝีมือให้ดีๆ ซะก่อนแหะ เพราะไอ้คุณเฮียก็เจ้าเล่ห์เหลือเกิน
-
ไวไวน่ารักอ่ะ เหมือนเด็กสามขวบครึ่งจริงๆ กร๊ากกกกก ช๊อบชอบ
ไวไวต้องไปฝึกวิทยายุธความเจ้าเหล่กะเจ้าเอิงนะ จะได้ทันเฮียเค้าไง
คนอ่านก็ลุ้น อยากให้ไวไวทันเฮีย (แอบหวัง) เหอๆ
ขอบคุณไรเตอร์ แล้วก็เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
สงสารไวไว :laugh:
+1
-
เค้าว่าคงอีกไม่นานแล้วล่ะเฮีย
ก็เล่นใจอ่อนให้ไอ้หมีไวไวไปเยอะแล้วอ่ะนะ
555+
-
เข้าลุ้นหมีไวไว ทำให้ฝันเป็นจริง :z1: :z1: :z1: :z1:
-
เฮียเองก็ไม่ค่อยขัดขืนแล้ว แถมยังกลัวใจตัวเองอีก งานนี้ฝันของไวไว คงจะได้เป็นจริงในอีกไม่นาน...อิอิ
อยากให้เฮียฟิชเจอริ่งกับไวไว ... :laugh:
-
จนทนได้นานแค่ไหนกันหนา ตอนหน้าจัดหนักเลยดีไหมคะไรเตอร์
คนอื่นหละลุ้นจนตุดเกร็งไปหมดแล้วว่าหมีจะกินเฮียมะไหร่ ใจกล้าๆสักทีสิแก มัวแต่กลัวมะได้จะได้เจาะไข่แดงเฮีย ไม่ใช่ใบเดียวด้วยนะแต่มันเป็นไข่แฝดดดดดดดดดดดดด
-
เอาใจช่วยไวไวน้า
ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็ต้องด้วยกลนะจ๊ะอิอิ
อย่าน้อยใจนะเฮียตุล เอาไว้เสร็จช้า เอ๊ย ไวไวเมื่อไร
จะมาเชียร์เฮียตุลบ้างนะ
:กอด1:ดาด้าซัก 3 ที
-
หุหุ
ตอนนี้หมีไวไว ก็ทำได้แค่ฝันเห็นแผ่นหลังเฮียไปก่อนนะ
อีกไม่นานได้เห็นจริงๆแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
นั่นอะดิ อยุ่ด้วยกันทุกวัน จะทนได้สักกีน้ำ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ไวไว สุ้ๆๆๆ
-
^^
-
ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทนไงเฮียตุล สงสารหมีเถอะ
ขอบคุณจ้า รอคอยไวไวกะเฮียจุ๊งจิ๊งอยู่นะจ๊ะ
-
มาแบบน่ารักๆ เมื่อไหร่จะได้กันเนี่ย อิอิ
-
ขแบคุณ ดาด้า ตอนนี้น่ารักดีเเต่ลูกหมีดันพลาด รูปที่วาดก็เอ็กซ์เหลือเกิน คุคุคุ ลองให้เฮียเห็นจิเผื่อเหยือ่จะช็อคเเล้วจะได้ตะครุบง่ายขึ้นหรือว่า จะตรงข้าม 55+++
-
โธ่ๆๆๆ ไวไว โดนเฮียหลอกให้ความหวัง
-
กรี๊ดดดดดดดดดด~
ตอนนี้น่ารัก ไวไวจ๊ะหยอดทุกวัน เดี๋ยวเฮียเค้าก็ยอม ฮ่าๆ
-
o18ไวไวน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
จะรอดไอ้ไวไวไปได้กี่น้ำ พี่ตุล :z1:
+1 เป็นกำลังใจให้ดาด้า น้ำเน่ายังไง ก็น่ารัก น่ากอดตลอดอ่ะ คู่นี้
ปล. ส่วนคู่เอิงกะหมอขิม ต่างแง้มประตูให้กันและกัน คงเป็นคู่ต่อไปแน่ ๆ :z2:
-
เฮียชิ้งอ่ะ
เซงเลยเนอะไวไวเนอะ :laugh:
-
5555 สมน้ำหน้า ไอ้ ไว ไว .... อิอิอิ
-
รอคุณชายเอิงงงงงง ;))
-
รักเด็กศิลป์จัง 555+
เมื่อไหร่เฮียจะพลาดท่าซะที
-
รักไวไว เหมือนเดิม
:กอด1: :กอด1:
-
สองคู่นี่ท่าจะไปได้สวย :-[
-
:z1: ไวไวนี่ยอมรับหน้าตาเฉย น่ารักจิงๆๆๆ :o8:
เฮียจาระวังตัวไปทำไม อินู๋ไวไวมันจ้องอยุ่แล้วละ 55555 :laugh:
-
เรื่องนี้ท่าทางเด็กนำผู้ใหญ่กันทั้งสองคู่เลยนะ
น้องเอิงก็เปิดทางให้พี่หมอขิมแบบไม่ทั้งตั้งตัว พี่แกยังงงๆ ปนไม่กล้าอยู่เลย
ส่วนน้องหมีกะเฮีย ไม่ต้องพูดมากละ ตอนนี้แค่ลุ้นว่า เฮียจะรอดไปได้สักกี่น้ำ :laugh:
บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ :3123:
-
ไม่ได้มาอ่านซะนาน ตอนเพิ่มมาเยอะเลย :)
อ่านทีไหร่ ยิ้มตามทุกที ไอ้หมีมันทะเล้นได้ใจจริงๆ ถ้าเราเป็นเฮียนะคลั่งตายเลยอะ อ้ากกกกกก อิอิ
-
เฮียจะทนไปได้ซักกี่น้ำกัน
-
สงสารเฮียอ่ะ (จิงเหรออออ) ต้องระวังตัวตลอดเว :-[
อยู่ใกล้ไอ้หมีหื่น ไม่รู้จารอดไปได้นานแค่ไหน เฮ้อ สงซ้านสงสาน (หุหุ) :z1:
เฮียก้อ ทำตัวสบายๆดิ มันอยากทำรัย ก็ เรื่องของมาน (อ้าวววว)
สาบานได้ เข้าข้างเฮียจริงจริ๊งงง o18
-
รอเฮียเสร็จไวไวอยู่น้าาาา~ :impress2:
-
:-[ ก็ยังรักเฮียอยู่มากมายนะ ไวไว :o8:
:pig4: :pig4:
-
ไวไวกับเฮียก็ยังน่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
-
คิดถึงหมีไวไว กับไอ้คุณเฮีย :กอด1: :กอด1:
-
บทที่ 29.
มหกรรมการสอบมหาโหดได้เริ่มขึ้นแล้วครับท่าน..!! ใครหลายคนกำลังหมกมุ่นอยู่กับการเตรียมตัวอ่านหนังสือ ยิ่งเป็นนักศึกษาปีหนึ่งกับปีที่กำลังจะจบด้วยแล้วก็ยิ่งต้องขยันมากเป็นพิเศษ บางคนต้องเก็บงานส่งให้ครบเพราะเป็นปลายเทอมซึ่งอาจจะมีผลต่อเกรดที่จะออกมาด้วย..
แต่ยังมีอีกเหตุการณ์สำคัญหนึ่งสำหรับใครบางคนที่กำลังเวียนมาบรรจบอีกรอบ ใกล้เข้ามาแล้ววันที่ทำให้สูญเสียคนสำคัญไปแบบไม่มีวันหวนกลับ พร้อมกับได้พบกับใครอีกคนที่สำคัญมากๆในชีวิตตอนนี้ วายุกำลังเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า ช่วงนี้ไม่ได้เข้าบริษัทของพี่พิชเพราะวันที่ขอลาหยุดมาลุยช่วงสอบยังไม่หมด แม้ว่าวันจะเคลื่อนไปบ้างแต่ก็ต้องอาศัยวันว่างที่ยังเหลือกลับไปทำบุญครบรอบวันจากไปของแม่ที่บ้าน
นายแม่บอกว่าสั่งให้คนที่บ้านยายมาทำความสะอาดที่บ้านให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนของที่จะเอาไปทำบุญที่วัดค่อยกลับไปจัดเตรียมกันอีกที พอบอกไปว่าเกรงใจ(เพราะเงินเก็บที่ได้มาจากทำงานพิเศษก็ยังมีเหลือ) นายแม่ก็ดุเอาว่า'ลืมไปแล้วรึไง...พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันไปแล้ว' นั่น...พอโดนสอยด้วยมุขนั้น ไอ้ไวไวก็เถียงไม่ออกจำต้องยอมให้นายแม่จัดการให้ตามที่ต้องการ ส่วนตัวนายแม่เองจะตามลงไปในตอนเช้าของวันทำบุญเลย
ส่วนไอ้สามเกลอที่ดันร้องตามไปด้วยนัดเจอกันครึ่งทาง ให้ไอ้คุณชายเอิงขับรถไปรับ ไม่รู้ว่าจะได้อ่านหนังสือกันไหม แต่พวกมันก็ยืนยันจะตามไปให้ได้ ขืนลองไปขัดซิมันได้ทำการประหารไอ้ไวไวคนนี้แน่...
ก๊อก ก๊อก
"เสร็จรึยัง จะหอบอะไรไปนักหนา" เสียงเคาะประตูสองครั้ง ก่อนที่จะถูกเปิดเข้ามาโดยไม่รอฟังคำอนุญาต ...เฮียนะ!! ถ้าไอ้ไวไวกำลังโป๊อยู่ล่ะ...จะโดดเข้าใส่เลยเชียว แล้วคราวนี้...รับรองว่าไม่มีทางพลาด
"ผมเอาหนังสือไปอ่านด้วย เฮียรับปากว่าจะติวภาษาให้ผมแล้วนะ!!" หนังสือเรียนสองสามเล่มถูกจับยัดรวมไปด้วย อันเนื่องมาจากว่าไอ้ไวไวอ่อนด้อยภาษาอื่นนอกจากภาษาเกิดของตัวเองมากเหอะ แต่ถึงยังไงก็เป็นวิชาหลักที่ต้องเรียนด้วยยังไงก็ปล่อยวางไม่ได้เด็ดขาด
"ค่าจ้างล่ะ!!?" ดูไอ้คุณเฮียทำเป็นยืนพิงขอบประตูแล้วแสยะยิ้ม..ใครไม่เคยเห็นหน้าคนขี้งกมาทางนี้เลยครับท่าน
"หักเอาจาก 3000 ครั้งนั้นได้ไหมอ่ะ นี่ผมยอมทุ่มทุนสุดๆแล้วนะ" หนี้ครั้งเก่าที่ยังขุดเอามาใช้ได้เสมอ แล้วมันก็ได้ผลเสียด้วย...ได้ผลเป็นหน้าแข้งของไอ้คุณเฮียที่ลอยวืดปาดหน้าไปแค่เพียงเฉียดฉิว
"ถ้าอยากตายก็ลองดู!!"
"ขู่กันตลอดอ่ะ ผมล่ะยอมตายมานานละ..ถ้าได้ตายคาอกเฮียอ่ะนะ แว้ก!!! ฮ่าๆ" ไอ้คุณเฮียทำท่าจะสอยหมัดตรงมาที่พุงกะทิ แต่ช้าไปครับท่าน...ไอ้ไวไวอ่านความเคลื่อนไหวได้หมดแล้ว!!(ถ้าไม่จวนตัวล่ะก็นะ..!!)
"นี่อะไร!!?" แล้วสายตาของคนขี้งกก็ไปหยุดอยู่ที่โครงสี่เหลี่ยมที่คลุมทับด้วยผ้าสีขาววางแน่นิ่งอยู่โต๊ะเขียนหนังสือ...
งาน(จะ)เข้าไอ้ไวไวล่ะครับพี่น้อง!!!
"แค่งานส่งอาจารย์น่ะ เก็บของเสร็จแล้วไปกันเลยเหอะเฮีย!!" ทำเนียนกริบ...ไอ้ไวไวต้องแกล้งทำเนียนลากข้อมือเฮียออกจากห้อง พยายามไม่สบตาเพราะกลัวว่าจะโดนรู้ทัน ...ไม่ใช่อะไร กลัวว่าโดนเห็น'ความฝัน' ของไอ้ไวไวแล้วเฮียจะเคืองเอานะซิ ไม่ได้หมกมุ่นนะ แค่คิดถึงมากไปก็แค่น้านนนนนน
"งานที่เอาไปทำที่หอไม้ใช่ไหม ยังไม่ได้เห็นเลย ขอดูหน่อยดิ" นายตุลที่ทำท่าจะเอื้อมมือไปกระตุกผ้าคลุมออก แต่ก็โดนเจ้าของภาพรั้งแขนกลับไปเสียก่อน
เจ้าของบ้านหันกลับมาหรี่ตามองไอ้หมีโย่งที่ยืนยิ้มแหยๆให้ บางครั้งก็เหมือนเด็กไม่รู้จักโตจนน่าขำ คิดอะไรอยู่ในใจก็ดันแสดงออกมาทางสีหน้าและแววตาเสียหมด(จริงๆมันมีการกระทำด้วยเหอะ) แล้ว...แบบนี้..แถวบ้านเค้าเรียกว่ามีพิรุธ ยิ่งซ่อนก็ยิ่งอยากเห็น ก็พอมองไอ้คนตัวโตๆ ที่มายืนทำหน้าทำตาปริบๆเหมือนเขินอายแล้วก็อยากจะหัวเราะ...ให้ตายเหอะ!! ส่วนนี้ของมันแหละที่มันน่ารัก..เอ๊ย!! น่าแกล้งเสียยิ่งกว่าอะไร
"อะ..เอาไว้ค่อยกลับมาดูก็ได้ ไปกันเถอะนะ เดี๋ยวไปถึงบ้านค่ำมืดนะเฮีย"
"ค่าจ้างติวหนังสือ!!?" วายุเหลือบมองคนที่กำลังยืนยักคิ้วแล้วแบมือขอ ก่อนจะเหล่ตามองภาพวาดเจ้าปัญหาอย่างปลงตก เพราะขืนให้เห็นตอนนี้มีความเป็นไปได้สองทางคือ..ไม่ติวให้(เพราะไอ้เฮียเขินจัด) กับโดนซ้อม(เพราะไอ้เฮียจะกลบเกลื่อนความเขิน..อีกแหละ) เอาไงดีฟะ!!
"ติดไว้ก่อน ผ่อนจ่ายที่หลังก็ยังทัน เฮียอย่าทำเป็นตาแก่ใจร้อนดิ!! ว้ากกกก...!! ฮ่าๆ" พูดจบไอ้ไวไวก็กระโดดหลบวงสวิงของไอ้คุณเฮียไปด้วย เกือบจะโดนฟรีคิกไปแล้วไง
"สามคนนั้นล่ะ รออยู่แถวไหนจะให้วนรถไปรับไหม..?" วายุส่ายหัวแทนคำตอบ ก่อนจะเดินเข้าไปดันหลังให้ไอ้คุณเฮียที่ยอมอ่อนข้อให้ออกไปนอกห้องอย่างเนียนๆ ..เรื่องอะไรจะให้พวกมันสามตัวไปขัดขวางเวลาที่จะได้อยู่กันสองคนตลอดๆ ขืนให้พวกมันโดยสารไปด้วยมีหวังอยู่ไม่เป็นสุขแน่
"ชายเอิงมันขับรถไปเอง ผมว่าจะให้พักที่บ้านห้องใหญ่ ส่วนไอ้หยกคงต้องไปฝากไว้ที่บ้านคุณยาย" ห้องใหญ่ที่ว่าคงจะหมายถึงห้องของแม่ษา ส่วนหญิงเดี่ยวสุดจะห้าว ยังไงก็มองดูไม่สมควรหากจะให้ไปนอนรวมกับพวกลิงทโมนสามตัว
"อืม..." เสียงรับคำสั้นๆในลำคอ ก่อนที่จะเดินนำออกไปจากบ้าน เดาเอาว่าเรื่องแค่นั้นไม่น่าทำให้ไอ้คุณเฮียหงุดหงิดหรอกมั้ง แต่ช่วงนี้ไอ้ไวไวคงต้องทำตัวดีๆแล้วก็ว่าง่ายๆไว้ก่อน
พอขับรถมาถึงสถานที่นัดพบกันครึ่งทาง ก็เห็นรถของไอ้คุณชายมันจอดรออยู่ก่อนแล้ว โดยมีไอ้หยกที่เปิดกระจกชะโงกหน้าออกมาฉีกยิ้มให้พร้อมกับโบกไม้โบกมือทักทาย แต่ก็ไม่ได้ลงไปคุยกันเพราะตรงนั้นมันข้างทาง แดดตอนเกือบจะเที่ยงวันก็ร้อนใช่เล่น ไอ้คุณเฮียขับรถไปจอดเทียบแล้วเปิดกระจกทักทายสองสามคำก่อนจะออกรถนำขบวน(แค่สองคัน)ไปยังเป้าหมาย
บ้านหลังเดิมที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ ถูกทำความสะอาดให้อย่างดีเยี่ยมไม่มีร่องรอยของฝุ่น พวกเศษไม้ หรือแม้จะเป็นพวกวัชพืชก็ยังเตียนโล่งดูร่มรื่นน่าอยู่เหมือนแต่ก่อนไม่มีผิด วายุเปิดประตูลงไปพร้อมกับคว้ากระเป๋าของคนขับรถติดมือลงไปด้วย
"ไวไว..เอาไว้นั่นแหละ เฮียว่าจะกลับไปนอนบ้านยาย" คนที่กำลังหอบหิ้วสัมภาระถึงกับหันมาทำหน้าเหวอ ตาลายคล้ายจะเป็นลม ต่างกับไอ้สามเกลอที่วิ่งเข้าไปสำรวจในบ้านกันอย่างสนุกสนาน(เจ้าของบ้านยืนหมดแรงอยู่นี่เว้ยเฮ้ย!!)
"ทำไมล่ะ เฮีย..งอนผมเหรอ..ใช่ไหมอ่ะ เรื่องรูปใช่รึเปล่า!!?" นายตุลเหลือบมองไอ้หมีหน้าจ๋อยตรงหน้าพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวเหยียด ..ไอ้เรื่องตีโพยตีพายคิดเองเออเองในเรื่องไม่เป็นเรื่องนี่แหละที่มันน่าจับมามะเหงกกะโหลกซักทีสองที
"งอนบ้าอะไรเล่า ก็เดี๋ยวน้องหยกต้องไปนอนที่บ้านยายไม่ใช่รึ จะให้เพื่อนเราไปอยู่โน่นคนเดียวรึไง ไอ้นี่!!"
"เออจริงด้วย..ลืม!!" พอนึกตามคำพูดไอ้คุณเฮียขึ้นมาได้วายุก็พอจะเข้าใจ ...เฮียก็เหมือนเป็นเจ้าบ้านยาย ส่วนบ้านนี้ตัวเองก็ต้องอยู่ดูแล แม้ว่าจะห่างกันแค่รั้วเดียว เดินข้ามไปข้ามมาจนปัจจุบันรื้อทิ้งไปแล้ว ถึงยังไงก็ยังอยู่คนละบ้านอยู่ดี ...ไอ้หมีหงอยเลยซิครับงานนี้
นายตุลส่ายหน้ากับตัวเองอย่างปลงๆ ก่อนจะกลับเข้าไปนั่งในรถตามเดิม คงต้องเอาไปจอดที่บ้านยาย ขี้เกียจจะเดินไปเดินมา แล้วที่สำคัญปล่อยให้บรรดาทโมนอยู่ด้วยกันไปก่อน ไม่ได้รำคาญหรอกนะ แต่ขี้เกียจอยู่ให้พวกนั้นเกรงใจ บางครั้งเพื่อนก็มีเรื่องที่ต้องคุยกันแบบเพื่อนที่วัยเดียวกันถึงจะเข้าใจ เรื่องแบบนี้บางทีก็คงต้องทำใจล่ะนะ
"แล้วตอนเย็นอย่าลืมพาน้องหยกไปส่งที่บ้านยายด้วยล่ะ.."
"เฮีย..จะไปจริงๆเหรอ" นายตุลพยักหน้ายืนยันคำตอบเดิมอีกรอบ
"เรื่องติว เอาไว้เริ่มพรุ่งนี้แล้วกัน วันนี้ก็อ่านหนังสือเตรียมตัวกันไปก่อน เอ่อ...ตอนค่ำก็พาเพื่อนไปกินข้าวที่บ้านด้วยล่ะ แล้วค่อยกลับมานอนที่นี่" ไอ้หมีโย่งที่ยืนกอดกระเป๋าสัมภาระตัวเอง พยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจนัก
วายุยืนเหม่อมองรถของไอ้คุณเฮียเคลื่อนออกไปจนลับสายตา(เว่อร์มาก!! แค่เลื่อนไปจอดบ้านข้างๆ) ก่อนจะเดินก้มหน้าคอตกกลับเข้าไปในบ้านของตัวเองที่มีไอ้พวกทโมนสามตัวนั่งรออยู่ก่อนทำตัวเยี่ยงเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง
"อ้าว..พี่ตุลล่ะ" ไอ้หยกชะโงกหน้าเข้ามาถามตอนที่เห็นเจ้าของบ้านเดินทำหน้าจ๋อยสนิทเข้ามา วายุชี้มือไปบ้านข้างๆ อย่างสุดเซ็ง หมดกันแผนการที่อุตส่าห์หวังเอาไว้(ว่าจะอ้อนให้นอนห้องเดียวกันซะหน่อย..หมดกัน!!)
"ทำหน้าเหมือนหมาถูกทิ้งเลยดูดิ!!" ดูไอ้คุณชายมันเยาะเย้ย เดี๋ยวก็สั่งอดข้าวเย็นซะหรอกไอ้นี่!!
"ตอนเย็นไปกินข้าวที่บ้านนู้น ป๋าไม้กับไอ้คุณชายเอาของไปเก็บที่ห้อง ส่วนไอ้หยกตอนเย็นไปกินข้าวแล้วก็ค้างที่บ้านโน่นเลย" ไอ้หยกหันมาทำตาวิ้งๆ แล้วยื่นหน้าเข้ามายิ้มเยาะเย้ย,
"นอนห้องเดียวกับพี่ตุลได้ป่ะ..? หึหึ" ดูมันถาม...!! ลูกผู้หญิงตัวจริงนะนั่น
"ฝันเหอะ!!" วายุหันไปผลักหัวเพื่อนออกให้พ้นสายตาอย่างหมั่นไส้จัด
"อย่านะเว้ยไอ้หยก พี่ตุลเขาจะฝันร้ายนึกว่าผีอำ ฮ่าๆ" แหม..อยากจะโดดเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับไอ้คุณป๋าซักทีโทษฐานที่พูดถูกใจที่สุดในสามโลก ไอ้หญิงหยกหันไปค้อนขวับ ก่อนจะทำเป็นเชิดใส่แล้วสะบัดบ๊อบให้อีกที
.
.
หลังจากที่วายุพาทั้งหมดไปกราบแม่เรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดก็ใช้เวลาว่างในตอนบ่ายอ่านหนังสือ(เล่มที่เอามาหนุนแทนหมอนแล้วอ่านเอาในฝัน) พอถึงตอนหัวค่ำเจ้าของบ้านก็พาเพื่อนทั้งหมดไปกราบคุณยายพร้อมกับฝากขัง เอ๊ย!!ฝากฝังให้ค้างด้วยหนึ่งคืน..ดูไอ้หยกจะเรียบร้อยดูสมหญิงมากตอนที่อยู่ต่อหน้าผู้หลักผู้ใหญ่ เห็นแล้วอยากจะฝากมันไว้ซักเดือนสองเดือน เผื่อว่าความเป็นหญิงในตัวมันจะถูกปลุกขึ้นมาได้บ้าง
พอกลับมาถึงบ้านวายุก็จัดแจงเตรียมที่นอนให้เพื่อนอีกสองคน แล้วจับมันยัดเข้าห้องก่อนที่ความวุ่นวายจะบังเกิด ยังดีที่ห้องแม่มีทีวีเครื่องเก่าอยู่ด้วย ยังพอจะเปิดให้พวกมันดูโน่นนี่เบนความสนใจ ส่วนตัวเองก็มานั่งเหม่อมองดาว(ออกแนวเพ้อ)อยู่ตรงระเบียง เพราะตอนเย็นที่ไปบ้านยายไม่ได้มีโอกาสได้อยู่กันตามลำพังเลย ไอ้คุณเฮียก็ทำตัวเนียนเกิ๊นนนน จะหันมามองกันซักนิดก็ไม่มี
เสียงถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ ก่อนที่วายุจะต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อเห็นแสงไฟดวงหนึ่งในความมืดลอยข้ามมาจากข้างบ้าน มันขยับขึ้นลงช้าๆเนิบนาบ และมันกำลังลอยเข้ามาใกล้ทุกขณะ วายุค่อยๆขยับตัวอย่างระมัดระวัง เพราะตรงมุมที่ตัวเองนั่งค่อนข้างมืดและลับตาคน พอเห็นเงาตะคุ่มๆนั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้..เจ้าของบ้านที่แอบอยู่ก็ได้โอกาสกระโดดเข้าตะครุบตัว
หมับ!!
พลั่ก!!
"โอ๊ย!!"
"ทำบ้าอะไรไอ้เด็กเวร ตกใจหมด!!" ศอกครับพี่น้องเต็มท้องกันเลยทีเดียว กะจะจับโจรแต่ดันโดนซะเอง...
คุณโจรโหดตัวหอม สวมแว่น ใส่เสื้อกล้ามกางเกงเล และชอบทำหน้าโหด แค่เห็นเงาไอ้ไวไวก็จำได้แล้วเหอะ ก็แค่อยากแกล้ง..แต่ดันผิดคิวเล่นเอาจุกจนพูดไม่ออก แต่แค่คิดว่าไอ้คุณเฮียเป็นฝ่ายย่องมาหา..เจ็บแค่นี้ไอ้หมีทนด้ายยยยย
"จับโจรไง ย่องเข้าบ้านคนอื่น อูยยยยย" ไอ้หมีโย่งยังคงยืนตัวงอเอามือกุมท้องตัวเอง เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้
"สมน้ำหน้า เล่นไม่รู้เรื่อง" ยังดีที่คุณโจรโหดเดินเข้ามาช่วยพยุง ทั้งที่ปากร้ายออกอย่างงั้น
"เฮียมาหาผมเหรอ...ดีใจจัง" วายุเอ่ยถาม..ไม่หวังจะได้คำตอบเพราะรู้แต่แรกอยู่แล้ว แค่เห็นอาการขยับแว่นแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง เท่านั้นคนถามก็ยิ้มแก้มแทบปริ
“กลับดีกว่ามั้ง!!” พูดออกไปแบบนั้นแต่ก็เปล่าประโยชน์เพราะไอ้หมีมันคว้าหมับเข้าที่เอวแล้วลากเข้าบ้าน ทำเอาโจรใจกล้าสุดโหดคนเมื่อกี้หน้าร้อนผ่าวอย่างช่วยไม่ได้
“จุ๊ๆ เดี๋ยวไอ้สองคนนั่นมันรู้ตัว” วายุหันมาทำเสียงดุอย่างไม่จริงจังนัก แถมยังคงฉีกยิ้มกว้างไม่เลิก ถ้าทำได้เมื่อกี้คงได้ฟัดแก้มนุ่มให้หนำใจไปแล้ว
แต่...ราตรีนี้ยังอีกยาวไกลเหอะ ไหนๆก็จับโจรได้แล้ว ไอ้ไวไวขอสอบสวนแบบตัวต่อตัวหน่อยล่ะกันนะ...หึหึ
=====================
:serius2: ปวดเฮดดดดดด เบื่อวันจันทร์แง้ๆๆๆๆ
งานแยะ งานเยอะ ทำไรไม่ทัน แอบมาลงเรื่องก่อน :m15:
แปะำไว้แค่นี้ก่อนนะ ข้าพเจ้ามึนมากมาย
ขอบคุณเจเจ้ที่ตรวจการบ้านให้... :กอด1:
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม o1
-
บร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สอบสวนรึสวนตื๊ดอ้ะ
(ตายแร้นๆๆๆทะลึ่งตึ่งโป๊ะแต่เย็นเรยตรู)
-
บร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สอบสวนรึสวนตื๊ดอ้ะ
(ตายแร้นๆๆๆทะลึ่งตึ่งโป๊ะแต่เย็นเรยตรู)
:z13: สืบสวนไรไม่รู้ ไว้มาดูตอนหน้า
(แอบจูงมือพี่หมอขิมมาด้วยดีกว่า :o8:)
-
สอบสวนแบบไหนล่ะ เจ้าหมี
-
แอบย่ิองมาอย่างนี้สงสัยมีเจตนาร้าย ต้องสอบสวนหนักๆ
-
:z1: ยังไม่เริ่มสวน เอ๊ย สอบสวน
คนอ่านก็จินตนาการไปไกลแส๊นไกลแล้วล่ะดาด้า
-
เฮีบแอบย่องมาหาด้วยอ่ะ
นึกว่าจะไม่สนใจไอ้หมีมันซะแล้ว
แบบนี้ไอ้หมีไวไวต้องให้รางวัลเฮียชุดใหญ่ซะหน่อยแล้วมั้ง
อิอิ
-
:z1: เอาเล้ยๆๆไวไวสอบสวนดีๆนะ อย่าเสียงดังไปละ ก๊ากกกกกกกกกก :laugh:
-
สงสารน้องหมี มีคนทำให้น้อยใจตลอด
+1
-
:z1:หึหึ สอบสวน
-
เค้าขอไปสอบสวนด้วยคนได้ป่ะ ^^
แต่สงสัยจะไม่ได้เนอะไวไวเนอะ คริคริ
-
คุณเฮียค่ะ เข้าทางไวไวซะแล้ว
สอบสวนให้ถึงใจเลยนะจ๊ะ ไวไว หุหุ
-
ตนหน้าหมีไวไว จะสวมบทบาทเป็นคุณตำรวจ
สอบสวนไอ้คุณโจรใจโหดใชามั๊ยค่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
หมีไวไวจะสอบสวนโจรยังไงน๊า
:z1: :z1:
-
อย่าสอบสวนกันเสียงดังนะเฟร้ยยยย พยานปากเอกเพียบ
เดี๋ยวจะกลายเป็นข่าวดัง อ้อ แล้วห้ามซ้อมผู้ต้องหาล่ะ อิ อิ
-
ขอไปแอบดูตอนสอบสวนด้วยคนได้มั้ยอ่ะ
สัญญาจะแอบดูเงียบๆ ไม่ทำให้เสียสมาธิ
-
ไอ้หมีเริ่มได้ใจแล้ว :L1:
-
อุ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะสอบ หรือ จะสวน แน่คะ ไวไว
-
เฮียตุลแปลกเนอะ
ซาดิสจัง
ชอบทำให้หงอยแล้วปลอบที่หลัง
น่ารักจัง
-
วิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว
อยากอ่านต่อ
เขินแทนเฮียเป็นที่สุด
:o8: :-[
-
เฮียตุล น่ารักอ่ะ
มีย่องเข้าหาเจ้าหมียามวิกาลด้วย
งานนี้สงสัยจะได้สืบสวนกันยาววววววซะแล้ว
-
สอบอ่ะไรน่ะ หนูไวไว อิอิ อยากรู้ด้วยคน :z1:
-
ไวไวจับโจรปล้นใจได้แต่ดูท่าว่าเป็นคราซวยของโจรแล้วล่ะ
เพราะไวไวจะปล้นสวาทโจรเข้าแล้วล่ะสิ :impress2:
-
ว้าวๆๆหมีไวไวจะสอบสวนแล้ว
แต่จะได้สอบสวนจริงๆหร๊อ :o8: :-[
-
ชะอุ้ยยยย....ข้าง ข้าง ใจ นี่น่ารักได้อีกอะ...ชายเอิงเอ้ยยยย ชายเอิง....ที่แท้ก็คิดถึงหมอขิมเหมือนกันนี่นา.....ส่วนเฮียตุลก็... :impress2:คงความโหดไว้อยู่หมัด ไวไวของเฮียก็น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ น้ำตาลยังอายยย (ว่าแต่ จะสอบสวนโจรเฮียโหดยังงัยน้า)
-
แน่ะ แน่ะ คุณดาด้า มาจบตอนอีตรงจะมีการสอบการสวนนี่
เล่นเอาแฟนคลับดี๊ด๊ากันใหญ่เลย
รอการสอบการสวนและรอฟังผลการสอบการสวน กันแบบหน้าเปื้อนยิ้ม(รึเปล่า)กันทุกคนเลย
-
เอาใจช่วยไวไว สอบสวนพี่ตุล เอาให้ทะลุปรุโปรงเลยนะครับ :z1:
+1 เป็นกำลังใจให้ดาด้า ขอบใจนะ ที่ยุ่งยังไงก็ยังเอามาลงให้ :กอด1:
-
:z2: ไม่ต้องมีพยานในการสอบสวนเหรอ ไวไว :z2:
:pig4: :pig4:
-
5555 จับโจรได้แล้ว
จะไปสืบสวนสอบสวนกันยังไง
แล้วโจรจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีรึป่าวน๊ออออ
-
มารอการสอบสวนของหมีไวไว ให้ได้ให้ได้ :call: :call: :call: :call: ความจริง :z1: :z1:
-
โดนสอบสวนตัวต่อตัว
เสื้อผ้าไม่เกี่ยวแน่ๆ
-
ว่าเเต่จะสอบสวนยังไงหรออออ :impress2: :impress2: :impress2:
:-[ :-[ :-[
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
+1
-
กรี๊ด สอบสวน สืบสวนอะไรหนอออออ
รอดูๆๆๆๆ
-
:o8: เฮียย่องมาหาน้องหมีุถึงบ้านเลย
แล้วน้องหมีจะสอบสวนยังไง อยากรู้ๆๆๆๆๆๆ
บวกอีก 1 แต้ม เป็นกำลังใจ ขอบคุณมากค่ะ
-
สอบสวนแบบไหนน๊อ
ชักอยากรู้ อยากเห็นแล้วสิ หึหึ
-
ไปดูเค้าสวน...เอ๊ย...สืบสวนด้วยยยย....อิอิ :impress2:
-
ฮ่าๆๆ เหมือนกันค่ะไรเตอร์ งานล้นมือ แทบจับไม่ทัน ไม่ใช่เฉพาะวันจัทร์ แต่งานงอกขึ้นทุกวัน
เจ้าไวไวยังน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย ยังแอบลุ้นว่าถ้าเฮียเห็นรูปแล้วจะเป็นยังไง
แต่เฮียแกคงน่าจะเขินรุนแรงอ่ะนะ ฮ่าๆๆๆ
-
:m22: แอบย่องมาเมียงมองหน้าบ้าน
ไหนๆ เห็นเงาใครมาเกาะขอบรั้วบ้าน ที่แท้ก็... :haun5:
เรื่องสอบสวนด้วยความรุนแรง...คงไม่เกิดขึ้น(ล่ะมั้ง :laugh3:)
เพราะชาวเราไม่นิยมความรุนแรง(เนอะ)
:กอด1: กอดทุกคน อิอิ
(ไปเกาะติดสถานการณ์ต่อล่ะนะ :z1:)
-
ขอไปด้วยคนจิคะ
-
ในที่สุดก็อ่านทันจนได้อ่ะ...ไวไวน่ารักน่ากอก...แต่เจ้าของก็โหดเกินถ้าจะผ่านด่านมหาโหดไม่ไหว :laugh:
-
มาจิ
มาแปะจิ
.
.
เล่นกะหมี หมีกัดปาก
(สุภาษิตงิดาด้า)
-
บทที่ 30.
โจรใจกล้าที่กำลังโดนลากเข้าห้องสอบสวนแสร้งทำหน้าหงุดหงิดเต็มที่ แต่ก็ต้องเบือนหน้าหนีสายตาอ้อนๆ ของเจ้าของบ้าน ไม่งั้นก็ทำใจแข็งไม่ลง เพราะเมื่อเย็นเห็นว่ามันหงอยๆ หรอกนะ ถึงได้แวะมาดู เห็นว่าปิดไฟเงียบก็ว่าจะย่องกลับไปแบบเงียบๆเหมือนตอนมา..ที่ไหนได้ดันมาถูกรวบจับเอาซะได้
“เฮียคิดถึงผมใช่ไหมล่ะ...?” ไอ้หมีฉีกยิ้มหน้าระรื่นตาเป็นประกายขึ้นมาทันที ทั้งที่ก่อนหน้านั้นทำเป็นหงอยจะเป็นจะตายให้ได้
"คุณยายให้มาดูว่าอยู่กันยังไง นอนกันได้ไหม..?" คนที่โดนกล่าวหาว่าเป็นโจร หันไปบอก’ข้ออ้าง’ในการมาที่นี่
แต่ไอ้เจ้าของบ้านมันก็หาได้สนใจฟัง ยังคงตั้งหน้าตั้งตาลากเข้าไปในห้องของมันแล้วกอดหมับเข้าที่เอวแน่น กลิ่นแชมพูหอมลอยเข้าจมูกตอนที่หัวฟูๆของไอ้หมีมันซบลงบนไหล่จากทางด้านหลัง
"นอนไม่ได้ ฝันร้ายอ่ะ..." คำตอบของไอ้หมีตัวโตทำเอาอยากจะกล่อมมันนอนด้วยการตบกะโหลกซักหลายๆที โทษฐานที่อ้อนได้หน้ามึนมากเหอะ
"ตัวโตเป็นหมีควายขนาดนี้อ่ะนะ ฝันร้าย!!? เดี๋ยวเฮียไปเรียกไอ้ลิงสองตัวนั่นมานอนเป็นเพื่อนให้..."
"ไม่เอาอ่ะ เอาแค่เฮียคนเดียวพอ...นะ...นะ..." ไอ้หมีโย่งเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาอ้อน พร้อมกับกระชับอ้อมแขนรั้งเอวเข้าไปกอดแนบกับตัวมันซะแน่นเหมือนกับจะบอกว่า..ให้ตายก็ไม่ยอมปล่อย แถมปลายจมูกโด่งยังกดลงบนแก้มอีกที...ให้มันได้อย่างงี้ซิ ไอ้ตุลเสียเปรียบตลอดเวลา ไม่น่าหลวมตัวมาเลย!!
"แค่นอนนะ ถ้ายุ่งยากมากเรื่องจะกลับไปนอนที่บ้านยาย" จำต้องขู่มันไว้ก่อน...ไว้ใจได้ที่ไหน(ครึ่งหนึ่งคือใจตัวเอง) ก็ดูมันใช้มารยาอ้อนขนาดนี้
"อื้อ!!...ผมจะเป็นเด็กดีนะครับ" เด็กดีกะผีมันนะซิ!!!! จนป่านนี้ก็ยังกอดไม่ยอมปล่อย แถมยังกดริมฝีปากย้ำๆแถวแก้ม แถวซอกคออยู่ได้ เบี่ยงตัวหลบก็พ้นที่ไหนมันเล่นกอดแน่นซะขนาดนี้..ไอ้เด็กลามกนะซิไม่ว่า!!
"งั้นก็ไปนอนดิ ปล่อยได้แล้วอึดอัดโว้ย!!"
"เฮียอ่ะ"
“เรื่องมากกลับนะ!!” ไอ้หมีทำหน้างอ แถมด้วยการทำสะบัดสะบิ้งคลานขึ้นไปนอนชิดด้านใน
เอาวะ...อย่างน้อยนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกซักหน่อยที่นอนด้วยกัน จะกลับไปตอนนี้ก็เสียฟอร์มตายนะซิ!!
.
.
กลิ่นแป้งเด็กอ่อนที่คลอเคลียอยู่แถวจมูกทำเอาไอ้ไวไวคนนี้เคลิ้ม ส่งผลให้ใจมันเต้นแรง ยากที่จะบังคับให้ไปในทิศทางที่ต้องการ ค่อยจะเอนเอียงไปตามอารมณ์เสียมากกว่า เป็นใครล่ะจะอดใจไหวได้ ผมก็มนุษย์ธรรมดานะครับท่าน มีคนที่รักมากมายมานอนเบียดชิดใกล้ซะขนาดนี้ จะให้ไม่แตะต้องเลย....ทนไหวไหมล่ะ..!!
"เป็นไร..? นอนไม่หลับรึไง ให้กลับไปนอนที่บ้านยา...ย...อ๊ะ!!" คำถามที่เหลือถูกกลืนหายไปในลำคอ...
ด้วยความที่ยังไม่หลับเพราะลมหายใจอุ่นๆของคนที่ตัวเองนอนหันหลังให้เป่ารดอยู่แถวต้นคอ พยายามข่มตาให้หลับแล้ว...แต่ไอ้หมีบ้ามันก็ขยับตัวยุกยิกไปมา พอเตียงมันยวบยาบก็เลยพาลให้สะดุ้งตื่นอยู่เรื่อย แล้วพอจะหันกลับไปด่า ใบหน้าของมันก็จ่อเข้ามาใกล้ ไอ้หมีมันเอาแขนข้างหนึ่งยันหัวเอาไว้แล้วทอดสายตามองตรงมา...ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้..
"นอนไม่หลับ เพราะเฮียแหละ แกล้งผมอยู่ได้" ถ้อยคำต่อว่าที่ไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกหงุดหงิด เพราะสายตาหวานเยิ้มที่มองมาทำเอาหัวใจกระตุกเต้นไม่เป็นจังหวะ มืออีกข้างที่ว่างเลื่อนมาแตะที่ใบหน้าไร้กรอบแว่น แล้วเกลี่ยไปมา ช่างอ่อนโยน แผ่วเบา แต่กลับทำให้รู้สึกแปลกๆ
"กะ..แกล้งบ้าอะไร นอนไปเลยนะ พรุ่งนี้ต้องตื่น...ไอ้...!!" พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า...ยังไม่ทันจะได้พูดจบ ถ้อยคำที่เหลือก็ถูกกลืนลงไปในลำคอเมื่อไอ้หมีบ้ามันยื่นหน้าลงมาเลียแผล็บที่ริมฝีปากไม่ทันให้ตั้งตัวหรือถดถอยหนี
"เฮียแกล้ง..ทรมานผม...จะขาดใจอยู่แล้วนะ....อื้อ..."
คนที่โดนกล่าวหากำลังนอนนิ่งด้วยความมึนงง ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วพร้อมเสียงครางที่ข้างหู เมื่อริมฝีปากช่างว่าของไอ้หมีโย่งมันเลื่อนเรื่อยตั้งแต่แก้มเลยไปแถวใบหูและซอกคอ เสื้อกล้ามตัวที่สวมมาดูเหมือนจะเป็นใจกลายๆ แล้วไหนจะกางเกงเลที่ผูกไว้ด้วยเงื่อนแบบกระตุกอีกเล่า!!...นายตุลเพิ่งจะคิดขึ้นมาได้เอาตอนนั้นว่าตัวเองได้ก้าวเข้ามาสู้ถ้ำหมีเสียแล้ว...แถมเป็นไอ้หมีหื่นเสียด้วย!!
"ไ...ไว..อ๊ะ...อย่าทำอะไรบ้าๆนะโว้ย!!" ไร้ซึ้งหนทางหนีโดยสมบูรณ์เมื่อไอ้หมีไวไวมันไม่ยอมฟัง เลื่อนขึ้นมากางแขนคร่อมเอาไว้ แถมสมรภูมิเป็นใจขนาดนี้
ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ....แม้จะรู้ว่าหากจะปฏิเสธจริงจัง ไอ้เด็กโย่งตรงหน้ามันก็ไม่มีทางขัดใจ แต่สายตาที่มองตรงมาทำให้ต้องเบือนหน้าหลบไปอีกทาง อยากซ่อนอาการใจเต้นแรงของตัวเองเอาไว้ไม่ให้ใครได้ล่วงรู้...ไม่อยากจะยอมรับใจตัวเอง..ว่ากำลังเอนเอียงไปตามอารมณ์
"ไอ้ไวไวรักเฮียนะ รักมาก....แล้วก็จะไม่ฝืนใจคนที่รักมากด้วย" วายุเอื้อมไปคว้ามือข้างหนึ่งของคนรักขึ้นมาแนบอกข้างซ้ายของตัวเอง อยากให้รู้ว่าก้อนเนื้อที่อยู่ข้างในนั้นมันกำลังเต้นแรงแทบคลั่ง ก่อนจะรั้งขึ้นมาจูบเน้นตรงกลางฝ่ามือ เจ้าของที่นอนอยู่ข้างใต้ยอมหันหน้ากลับมามองสบตาด้วย
"งั้นที่ห้ามก็ฟังกันบ้างซิ..." หัวใจคนฟังร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม คงหมดหวังกับคนใจแข็งขนาดนี้ วายุยอมขยับตัวออกแต่ไม่ได้ทิ้งตัวลงไปนอนข้างๆเหมือนก่อนหน้า ขืนทำแบบนั้นคืนนี้ก็คงไม่ได้หลับไม่ได้นอน ยอมไปนอนหนาวสงบจิตสงบใจข้างนอกยังดีกว่าอีก
"งั้นเฮียนอนเถอะ ผมจะรอจะเฮียหลับก่อน แล้วค่อย..."
หมับ!!
"เฮีย....!!"
กึก!!
"....อุ๊บ!!! ซี้ดดดด"
เจ็บซิครับท่าน ยังไม่ทันจะได้ก้าวลงไปจากเตียงก็ดันมีมือคว้าหมับเข้าให้ที่คอเสื้อ แถมยังมีของแข็งกระแทกเข้าที่ปากอย่างจัง....ไม่ใช่หมัด ไม่ได้โดนหัว(เฮีย)โหม่ง แต่เป็นฟันของสองเราที่กระทบกันเพราะคุณเฮียแกดันพุ่งเข้ามาไม่ให้ทันได้ตั้งตัว เดาเอาว่า..ตั้งใจจะจู่โจมไอ้ไวไวด้วยจูบใช่ไหม!! ดีใจแทบบ้า...แต่กลิ่นเค็มๆที่อยู่ในปากนี่...ของแถมที่ได้...น่าจะเป็นเลือดนะ
"ฟังที่พูดให้จบก่อนซิโว้ย!! แล้วค่อยมานั่งน้อยใจ เอะอะก็จะเดินหนีๆ เป็นเด็กสามขวบรึไงวะ!!!" มาเป็นชุด...!!! ทำเอาไอ้ไวไวหายงอนเป็นปลิดทิ้ง
"ก็...ก็ถ้านอนใกล้ๆ แล้วเกิดห้ามใจไม่อยู่ ผมกลัวจะทำให้เฮียโกรธ" ที่จริงตอนนี้ก็คงไม่ต่าง ไอ้คุณเฮียทำหน้าเหมือนจะฆ่าจะแกงกันได้อย่างงั้นอ่ะ
"ที่บอกให้หยุด...ก็เพราะ...ที่นี่เป็นบ้านแม่ษา แล้ว..ห้องข้างๆนั่นก็มีคนนอนอยู่ จะให้มาทำ....ทำอะไรแบบนี้ได้ไง หัดละอายซะบ้าง ไอ้หมีหน้าด้าน!!!" คนที่โดนดุนั่งมองคนพูดตาปริบๆ
หะ!!? ว่าไงนะ...? งั้นที่ห้ามก็ไม่ใช่เพราะว่าเฮียรังเกียจอ่ะดิ นี่ไอ้ไวไวหูฟาดไปรึไงคร้าบบบบบบ หรือว่าฝันไป ยังไงหว่า...แต่ที่แน่ๆ หน้าไอ้คุณเฮียตอนนี้ทั้งน่ารักและน่าฟัดโคตรๆ เลยอ่ะ!!!
........อ๊ากกกก...(ไอ้ไวไวโหมดคลั่งเฮีย)
"นึกว่าเฮีย...จะรังเกียจกัน..." วายุทำเสียงอ่อนหน้าจ๋อย แต่ก็โดนไอ้คุณเฮียตวัดสายตามองมาอย่างโหด ทำเอาสะดุ้งซิครับท่าน
.
.
"กลับบ้านเราตอนนี้ทันไหมอ่ะเฮีย..."
โป๊ก!!
"โอ๊ย!!" นึกแล้วว่าต้องโดน...แสกหน้าได้แต้ม เอ๊ย!! ได้เจ็บไปเต็มกบาลดิ
"ถ้ามันลำบากนัก เฮียจะกลับไปนอนบ้าน...." นายตุลผลุดลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด แต่...เวรล่ะ!! เงื่อนกางเกงเลโดนกระตุกออกไปตอนไหนวะ!! ลุกยืนปุ๊บ!! มันร่วงไปกองที่พื้นแบบไม่ต้องออกแรง
o22
คิดว่าตัวเองเร็วแล้วนะ...แต่ยังไม่ทันจะได้ก้มลงไปรวบมันขึ้นมา ไอ้หมีหื่นมันก็คว้าเอวหมับรวบไปนั่งซ้อนบนตักมันอย่างเร็ว แถมมันยังเอาปลายเท้าเขี่ยกางเกงจนปลิวไปอีกทาง หมดสิ้นกันแล้วคราวนี้..เหลือแค่เสื้อกล้ามใส่นอน...กับลิงอีกตัว
"ไอ้ไวไว!! บอกว่าให้หยุ....อ๊ะ!!!" คนที่กำลังออกแรงดิ้นส่งเสียงขู่ฟ่อ วางมาดโหดเต็มพิกัด หวังให้ตัวเองรอดไปจนถึงพรุ่งนี้ แต่แล้วฟันคมของไอ้คนข้างหลังมันก็งับลงมาบนไหล่ให้พอสะดุ้งเล่น
"ผมจะหยุดก็ได้...แต่ตอนนี้ขอ...มัดจำไว้ซักครึ่งหนึ่งก่อนนะ" เสียงกระซิบที่ข้างหูทำเอาคนฟังตัวร้อนผ่าวอย่างช่วยไม่ได้ มือไม้ของไอ้หมีหื่นเริ่มป่ายแปะสอดเข้าไปในเสื้อ รู้งี้...ปล่อยให้มันงอนออกไปนอนข้างนอกซะตั้งแต่แรกก็ดีหรอก จำไว้เลยอย่าไว้ใจทางอย่าวางใจไอ้หมีไวไว..เด็ดขาด!!
"ไม่เอา...นะ...อื้อ..ปล่อยนะโว้ย!!"
.
.
ตามสุภาษิตที่มีสอนเอาไว้ว่าให้ 'เก็บเปรี้ยวไว้กินหวาน' ไอ้กระผมก็อยากจะทำตามอยู่หรอก แต่...ของเปรี้ยวตรงหน้ามันก็ช่างยั่วให้น้ำลายส่อ ไอ้ไวไวก็ไม่ใช่คนที่มีความอดทนต่ำ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีขีดจำกัด กินเปรี้ยวบ้าง หวานบ้าง รสชาติก็กำลังดีไม่ใช่รึ...!!?
"ไอ้ไว...ยะ..หยุด..นะ..!!" เสียงห้ามของไอ้คุณเฮียฟังดูอ่อนลงกว่าตอนแรกมาก ยิ่งทำให้สติคนฟังเคลิ้มตามไปใหญ่....แต่สมองก็ยังร้องเตือนไว้ว่าหากทำเกินกว่านี้ ไอ้ไวไวตายแน่
มือที่ขยับทำหน้าที่ลูบไล้ไปทั่วตัวอย่างหลงใหล อยากจะทำอย่างที่ใจคิดแทบตาย แต่เพราะรักมากกว่าถึงได้ยอมอดกลั้นจนถึงที่สุดของที่สุด เพียงแค่ได้สัมผัสเนื้อตัวเปลือยเปล่าก็ทำให้ลืมความมีเหตุผลไปจนเกือบหมด ฟันคมงับเบาๆลงบนเนื้อขาวแถวซอกคอและหัวไหล่ ยังมีเสื้อกล้ามอีกตัวที่ยังเป็นอุปสรรค์แต่มือทั้งสองข้างก็กำลังปฏิบัติหน้าที่ ไม่ว่างพอจะมารั้งมันออกไปจากตัว
"อือ..ให้ผมทำเถอะนะเฮีย ปล่อยเอาไว้มันจะทรมาน" ทรมานมากเลยเหอะ แม้แต่ตอนนี้ก็กำลังทรมาน..แทบคลั่งตาย
"คะ..ใครเป็น..คนบอก...ให้เริ่ม!!!" เสียงถามลอดไรฟันพร้อมกับมือที่เอื้อมมาขยุ้มเส้นผมจนหนังหัวแทบหลุดติดมือ เสื้อกล้ามตัวที่สวมถูกรูดขึ้นมาเกือบถึงคอ พอแอ่นอกแบบนั้น....ทางก็สะดวกซิครับท่าน!!
“อ้าว...เฮ้ย!! ฮะ เฮีย!! อื้อออออ....” ไอ้ไวไวสะดุ้งเฮือกตามมาด้วยเสียงครางหงิง เมื่อโจรร้ายที่ตัวเองคิดว่าใกล้หมดแรงหมอบราบเปลี่ยนเป้าหมายจากการดึงผมมาตะปบเข้าที่กลางลำตัว
มันคิดว่ามัน...เป็นต่อ...และทำเป็นคนเดียวซินะ ไอ้เด็กเวร!!
สุภาษิตวันละคำวันนี้ “มือใครเร็ว(กว่า)สาวได้สาวเอา....เว้ย!!”
======================
:a5:
:z1:
(ไร้ซึ้งความคิดเห็น....กร๊ากกกกกก)
ศึกนี้ช่างสูสีและดุเดือดยิ่งนัก คาดว่าคงอีกยาวไกล (อาจต้องใช้เวลาทั้งคืน :jul3:)
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม
:กอด1:
-
จิ้มหน่อยเดี๋ยวมา
:m20: ไอ้ไวไวเอ้ยแกจะโดนเฮียแกตลบหลังนะนั่นระวังไว้
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น เมื่อไหร่2คนนี้จะได้กันคงไม่ใช่คู่โน้นนะที่ได้กันก่อนอ่ะ
-
555
พอกันทั้งคุณโจรและคุณเจ้าของบ้านนะ
-
หมีโดนตะปบ!!
แล้วจะพลิกคืนได้รึไม่ ต้องอ่านตอนต่อไป
-
คู่นี้น้าาาาาา
ไม่มีใครยอมใครกันเลย :laugh: :laugh:
-
สงสารชายเอิงกับป๋าไม้จริง ๆ คอนเซ็ปเดียวกับพี่ชาคนสวยเลย...ไม่รู้โผล่มาเจอกันตอนเช้าจะมองหน้าเฮียยังไง แต่กับเจ้าไวไวมีเตะก้านคอแน่โทษฐานทำให้นอนไม่หลับ :z1:
เฮียสู้ ๆ อย่ายอมแพ้ให้เีสียเชิงเด็กนะ :laugh:
-
หื่นพอกันละมั๊งเนี่ย 555 :z1:
-
แบบค้าเรียกว่า คดีพลิก!!! ฮ่าๆๆ
-
5555555
พอกันเลยทั้งเฮียทั้งไวไว
-
ไม่มีใครยอมใครเลยจริงๆคู่นี้
ศึกครั้งนี้คงทั้งคืน
แต่ไม่รู้ใครจะเสร็จใครนะ ฮ่า ฮ่า
-
ไวไวอย่ายอมนะ สู้เค้า กร๊ากกกก
-
:o8:
-
^^
^^
^
^
จิ้มไข่เดะ ใหม่นิ ก่อนไปเเอบดู เอียกับ ลูกหมีต่อ ต้อนรับเข้าสู่(ข้าง)บ้านเอีย เเต่เราอยู่หลังคาบ้าน กร๊ากกกกก หาทำเลดีๆอยู่เอานิ ช่วงนี้ พื้นที่เล็กไปถนัดตา คุคุคุ
ขอบคุณดาด้า ตอนใหม่ทั้ง 29 เเละ 30 อ่านเเล้ว จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ลุ้นตลอดเวลา ประมาณว่ารอหวยออก กร๊ากกกกก อยากรู้เหมือนกันว่า บทสรุปจะเป็นไง คุคุคุ เฮียรุก ดูจิ๊ ศึกนี้ใครจะชนะ คุคุคุ :z1:
-
คุณเฮียแหละ มายั่วให้อยาก แล้วจะปล่อยให้จากไปง่ายๆรึ ใช่ไหมจ๊ะไวไว
-
ค้างอ่ะ มาต่อด่วนๆ เลยนะครับ
-
กร๊ากกกก อิเฮีย ไม่ยอมเสียเปรียบเลยนะ
ตาย ๆ ๆ ๆ ไวไวเอ๊ยต้องระวังตัวเองแล้วล่ะ
ดีไม่ดีจะโดนรุกโดยไม่รู้ตัว
+1 เชียร์เฮียเว้ยยย
-
เชียร์มุมไหนดี :laugh:
+1
-
เชียร์ เฮีย สาวให้ไวกว่าเลยนะ 555+
-
:laugh: พอๆกันทั้งเฮีย ทั้งไวไว
-
แล้วใครจะสาวใครหละเนี้ย
หรือผลัดกันสาว หุหุ
-
อร๊ายยยยย ย ยยยยยย ยยยยย...ไม่ได้เข้ามาอ่านแค่ไม่กี่ตอน ทำไมเฮียตุลย์เปลี่ยนไป๋ล่ะเนี่ย...คริคริ =w='
นี่เฮียจะกลายมาเป็นฝ่ายรุกแล้วเหรอค๊ะ????...งานนี้จะมีพลิกหรือเปล่าหว่า แต่นะ...เฮียตุลเวอร์ชั้นนี้ก็ร้อนแรงดีใช่หยอก...หึหึหึ - -+
แต่แหมะ...หมีไวไวของเรา(?) ก็ช่ำชองชำนาญการอยู่เหมือนกัน งานนี้จะยอมพลาดพลั้ง ยอมเสียท่าให้คุณเฮียเหร๋ออ อ อ อออ...
งานนี้คงได้ฟาดฟันกันบ้าง...แต่เอ๊ะ...ชักอยากรู้ งานนี้ห้องข้าง ๆ เค้าจะไม่รู้เลยเหรอเนี่ย ว่าอีกห้องนึงเค้ากำลังเกิดศึกกันอยู่
สงสัยงานนี้ นอกจากจะต้องเหนื่อยกะศึกรบศึุกรักแล้ว...เฮียตุล กะ หมีไวไว คงต้องเหนื่อยกะคำแซวของคุณป๋าไม้กะคุณชายเอิงเป็นแน่แท้
ถ้าสองคนนั้น เค้าได้ยินศึกครั้งนี้อ่ะนะ...คริคริ
+1 ให้คุณด้าฮับป๋ม...ฮี่~*
-
555 สาวได้สาวเอา +1 เพราะทีเด็ดตรงนี้แหละ 555
-
55+ พอกันเลย........... :-[
-
ใครสาวใครอะคราวนี้
-
อิอิ...ให้คุณเฮียมือยาวสาวไปก่อน ...ยังไง ไวไวก็สาวทัน :m20:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย
ขาดตอน
:sad4: :sad4:
-
ว๊ายตาเถร!!! หมีไวไวจะเสียทีให้เฮียหรือคะ :m20:
ปล.คุณหมอคะ ไปถึงไหนกันแล้วถ้ามัวแต่ชักช้าเดี๋ยวจะตามคู่อื่นไม่ทันนะจะบอกให้ :o8:
-
อย่าชักช้านะจ้ะ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
โอ๊ยยยยยยย เลือดกำเดาพุ่ง
-
ศึกครั้งนี้ สูสี แต่อยากให้มากกว่า มือสาวอ่ะ :z1: :z1: :z1:
-
:m20: :m20:ไอ้หมีเสร็จเฮีย
-
ช่วยกันสาวก็ได้ ไม่ต้องแย่งกัน :jul3:
-
สงสัยศึกครั้งนี้ ไวไวจะตกเป็นรองแฮะ
-
เสร็จโจร :laugh:
-
5555555 รออ่านนะค่ะ
-
ไวไว สู้ๆ อย่ายอมเเพ้เฮียนะ
สู้ๆๆๆๆๆๆ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ปร๊ะเจ้า ไม่นะ
ไวไว จะรับเหรอ :z3:
-
^^
-
:m31: :m31:
ทำไมตัดแบบนี้จ๊ะดาด้า
ยังไม่ทันได้เห็นเฮียตุลแผลงฤทธิ์เลยอ่ะ
-
โธ่ คุณเฮียของเค้า
มาให้หมีมันกินแท้ๆเลย
555+
-
แล้วไวไว ก็เสร็จเฮีย :z1:
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :jul3:
ขอบคุณครับผม
-
:o8:เฮีย....ร้ายสามเด้งเลยนะเฮีย...น่ารักได้อีก
ท่าทางคนที่ตกหลุม จะกลายเป็นไอ่ไวซะแว้ว....
-
น่าสงสารน้องหมีไวไวยิ่งนักสำหรับตอนนี้
เพลี่ยงพล้ำเฮียจนได้
“มือใครเร็ว(กว่า)สาวได้สาวเอา....เว้ย!!”
ดูท่าเฮียไม่ยอมแน่นอน น้องหมีสู้ๆ :z1:
บวกอีก 1 แต้มนะคะ ลุ้นว่าใครจะชนะ :laugh:
-
เฮียสู้ๆ รีบสาวก่อนเลย
เสร็จแน่ไอ้หมี
-
งานนี้มีเฮ..ไวไวโดนแน่ๆ
:haun4: :haun4: :haun4:
-
คดีนี้สู้กันด้วยกำลังและความฉับไว ไม่ได้สู้กันด้วยหลักฐาน :z1:
มาแอบลุ้นกันอยู่มุมห้อง ดูไอ้ไวไว หรือ เฮีย ว่าใครจะเป็นผู้ชนะคดี :haun4:
+1 หมดคืนก็ไม่ว่า เอากาแฟคาปูชิโน่ แก้วใหญ่ ๆ มาฝากด้วย :กอด1:
-
+1 สนุก ไวไว อ้อน น่ารกักมาก อิอิ :m20: ลุ้นจนตัวโกง :jul3:โดนตลบหลังอิอิแต่ยังเช้า ไม่ฟันธงอิอิ
-
เข้ามาเขินนนน สุภาษิต :o8:
ชาหลองงงง กด + ได้แล้วววว
ให้ + พี่ดาด้า แถม จุ๊บจุ๊บ :กอด1:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
สาวเยอะๆ
-
โอ้ ................. ซีด แน่ๆๆ
-
:jul1: เลือดไหล เลือดท่วม :pighaun:
-
:m24: เข้ามาเก็บหลักฐาน 555
ปัดกวาด เช็ดถูเลือด กร๊ากกกกกกกกก :jul3:
คิดลึกกันจริ๊งงงงงง (ใครอยู่แถวหน้าหลบๆหน่อย :laugh:)
เด๋วพรุ่งนี้เอามาลง ขอเพิ่มรอบ เอ๊ย!! เพิ่มๆเติมๆ อีกซักเล็กน้อย :o8:
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม(อย่างใกล้ชิด :haun5:)
-
:a5: :a5: :a5: จบได้ค้างสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่รู้ว่าจะสงสารใครระหว่างเฮียตุล กับหมีไวไว
แต่ว่า :jul1: :jul1: :jul1:เลือดอาบได้อีกอ่ะ... o18 o18
:bye2:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
เข้ามาทักเฮีย กับนาย ไวไว
น่ารักเนอะ ว่าไม๊
-
อ๊างงงง~
ตอนนี้ทำนอนฝันหวานอีกแล้ว
ยากที่จะหุบยิ้ม อ่านไปหน้าแดงไป อินไปกับอาเฮียเลยง่ะ
บร้า~ทำไรอ้ะ นี่บ้านแม่ษานะ
-
บทที่ 31.
เสียงครางและเสียงหอบหายใจยังดังแข่งกันไม่หยุด ฝ่ามือของทั้งสองคนที่ผลัดกันรวบกึ่งกลางลำตัวของอีกฝ่ายรวมกับของตัวเองแล้วขยับเบียดเสียดสีกันไปมา แรงขยับที่ช้าและเร็วตามอารมณ์ ริมฝีปากที่ดูดกลืนซึ่งกันและกันไม่ยอมห่าง ทั้งคลอเคลียและเร่งเร้าให้ยิ่งรู้สึกดีไปในคราวเดียว
“อึก!!”
“อื้อออออ”
เมื่อทุกอย่างขาวโพลนอีกคราเสียงครางพอใจก็ดังออกมายาวเหยียด อยากจะถอดถอนลมหายใจตัวเองให้สมกับที่หอบหนัก แต่ริมฝีปากก็ยังไม่เป็นอิสระ จนอีกคนแลบเลียจนพอใจถึงได้ปล่อยให้หายใจเข้าได้เต็มปอด
ใครบางคนทิ้งตัวลงนอนแผ่กับที่นอนอย่างหมดแรง ไม่สนใจแล้ว ณ นาทีนั้นว่าตัวเองจะอยู่ในสภาพไหน ก็เล่น‘สาวกันซะเร็ว..หลายรอบ’ ไม่มีใครยอมใครสุดท้ายก็หมดแรง เปลือกตาที่เหมือนปรือลืมไม่ขึ้นเห็นแผ่นหลังของอีกคนวิ่งแผล็บหายเข้าไปในห้องน้ำ...
นายตุลถอนหายใจออกมายืดยาว ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย แต่ก็จำต้องฝืนเอาไว้เพราะท่อนล่างลำตัวยังเลอะไปด้วยคราบเหนียว....คิดมาถึงตอนนี้(ก็ไม่มีประโยชน์แล้วเว้ย!!)ใบหน้าก็ร้อนวูบอย่างช่วยไม่ได้ ดันไปหลงเล่นเกมกับไอ้หมีถึกซะ....หลายรอบ!! แล้วเป็นไง...? สังขารไม่เอื้อ!! สุดท้ายก็มานอนหมดแรง ปล่อยให้ไอ้หมีมันวิ่งแซงเข้าห้องน้ำไปก่อนอีก!!
แกร๊ก!!
พอได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก คนที่นอนหมดแรงอยู่ก็คว้าเอาผ้าห่มที่อยู่ใกล้มือที่สุดมาคลุมตัวเอาไว้ แม้ว่าเพิ่งจะผ่านเรื่องน่าอับอายไปหยกๆ แต่ตอนนี้กลับอายมากกว่า ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นแค่ไอ้ไวไวแท้ๆ ไอ้หมีบ้า ไอ้หมีถึก ไอ้หมีลามก...!!
"เฮีย..ผมเช็ดตัวให้นะ" ที่แท้ที่มันรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ก็เพื่อไปหาผ้าชุบน้ำมาให้ พอโดนเอาใจด้วยความอ่อนโยนแบบนี้ความขุ่นเคืองที่มีหายไปเกลี้ยง ความรู้สึกของการที่ถูกใครซักคนมอบความรักให้มันช่างอิ่มเอิบแล้วเติมเต็มในอกให้พองโตจนแทบจะคลี่ยิ้มออกมาได้ไม่หยุด
"ไม่ต้อง จะไปห้องน้ำ" แต่คนปากแข็งยังไงก็ยังคงปากแข็งอยู่วันยังค่ำ แม้ว่าใบหน้าจะร้อนวูบวาบขึ้นสีจัด จนต้องเบือนหน้าหลบสายตาหวานฉ่ำที่มองมา
ขืนปล่อยให้ไอ้หมีมันทำให้ คราวนี้คงได้ต่อรอบกันถึงเช้า แม้ว่ามันจะไม่ได้รุกล้ำตามที่ขอแต่หลายรอบมันก็เหนื่อยนะ เสียงหอบหนักบวกกับเสียงครางของตัวเองยังดังก้องอยู่ในหูให้ยิ่งอับอาย ไม่น่าเชื่อว่าจะมีอารมณ์เตลิดไปกับผู้ชายด้วยกัน....ได้ขนาดนั้น!!
ปฏิเสธไม่ได้ว่าลึกๆแล้วในใจมันเรียกร้องให้เป็นแบบนั้น หากว่าเมื่อกี้ไอ้เด็กบ้าไวไวมันเรียกร้องอะไรที่มากกว่านั้น...ก็คงไม่สามารถปฏิเสธคำขอได้ แต่ก็น่านับถือนะ ที่ไอ้หมีสุดหื่นมันก็หยุดตัวเองได้ตามที่ขอจริงๆ
"ผมเตรียมชุดเอาไว้ให้หน้าประตูนี่นะเฮีย..." เสียงร้องบอกพร้อมกับเคาะประตูสองสามที ทำเอาคนที่ยืนมองตัวเองอยู่ที่หน้ากระจกสะดุ้งหลุดจากความคิด...
....ให้ตายเหอะ ห้องน้ำที่นี่...มีหน้าต่างให้ปีนหนีไหมวะ!!
วายุเหลือบมองคนที่เอาผ้าห่มพันท่อนล่าง ก่อนจะลุกพรวดก้าวยาวๆเข้าไปในห้องน้ำทั้งอย่างงั้น ค่อยโล่งใจหน่อยที่อย่างน้อยก็ไม่ได้ถูกโกรธ...ไอ้คุณเฮียที่น่ารักที่สุดของไวไว แทบจะคลั่งตายเสียให้ได้ตอนที่สู้กันเมื่อกี้...แต่ถ้าเฮียจะท้าประลองแบบนี้บ่อยๆ ไอ้ไวไวจะสู้ไม่ถอยซักก้าวเลยคอยดูซิ
เคยแอบคิดและจินตนาการไว้บ้าง..ว่าหากได้รับความร่วมมือบ้างอะไรบ้างจากไอ้คุณเฮีย จะสุขใจซักแค่ไหนกันนะ...? คำตอบคือ...'สุขใจมากๆ ถึงมากๆที่สุด' เกือบจะหยุดตัวเองไม่ได้ตั้งหลายรอบตอนที่เห็นหน้าเฮียตอนที่อยู่ในสมรภูมิรบ ช่างยั่วยวนและเชิญชวนจนแทบจะจับกดลงกับเตียงตั้งหลายที แต่ตอนนี้...ได้แค่นี้ก็ถือว่าพัฒนาไปอีกขั้นแล้วเหอะ
แม้ว่าจะต้องเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่กลางดึกเจ้าของห้องก็ยังคลี่ยิ้มออกมาได้ ผ้าห่มก็ถูกโจรใจกล้าขโมยหายไปในห้องน้ำอีกผืน เหลือก็แค่ผืนเดียวหากจะไปเอาอันใหม่มาต้องเข้าไปเอาที่ห้องใหญ่ ที่ซึ่งไอ้จอมสู่รู้สองคนมันนอนอยู่ เพราะงั้นก็จำต้องตัดใจแล้วก้มหน้าก้มตาเก็บเช็ดทำความสะอาดทำลายหลักฐานที่เป็นคราบเลอะออกให้หมดก่อนที่คุณโจรจะออกมา
"เฮียนอนเตียงก็ได้ ผมเปลี่ยนผ้าปูให้แล้ว เอ่อ..ถ้า...ถ้าเฮียไม่สะดวกเดี๋ยวผมไปขอนอนกับไอ้พวกนั้นก็ได้" พอออกมาจากห้องน้ำ ไอ้หมีมันก็ยืนตรงพร้อมก้มคำนับ(ไม่ใช่แหละ) อาการเหมือนบริกรตามโรงแรมที่ยกเครื่องดื่มมาให้แล้วรอขอติ๊บ!! ไอ้นี่!! ทำอะไรไว้แล้วชอบชิ่งตลอดเวลา
"เออ!! อยากไปไหนก็ไปเลยป่ะ จะกลับบ้านยาย!!" ไม่รู้ตัวเองว่าหงุดหงิดเรื่องอะไร แต่ก็หงุดหงิดไปแล้ว ..ทีตอนเมื่อกี้ไล่ยังไงมันก็ไม่ยอมไป แล้วทีนี้...จะหนีไปนอนที่อื่นจะให้นอนเฝ้าห้องคนเดียว แบบนี้ก็เหมือนว่าตัวเองเดินมาให้ไอ้หมีมันงาบแล้วจากไปน่ะซิ!!
"เฮียจะอนุญาตให้ผมนอนที่นี่ด้วยไหม..อยากให้ผมนอนด้วยกันรึเปล่า..?" คนขี้โมโหที่ยังไม่ทันจะได้เดินไปถึงประตูก็ถูกคว้าตัวเอาไว้เสียก่อน ที่แท้มันก็เป็นแผนซินะ!! ทำเป็นมายืนทำหน้าหงอย..ไอ้หมีเจ้าเล่ห์!!
"ไม่เอาเว้ย!! จะกลับ....ไอ้!!!" พูดยังไม่ทันจะจบ ไอ้หมีไวไวมันก็งับหมับเข้าให้แถวต้นคอทำเอาสะดุ้ง ขืนมันเริ่มอีกตอนดึกขนาดนี้...คงไม่ได้นอนยันเช้า
"อยากนอนกอดเฮียอ่ะ ...ผมไม่ทำแล้ว หมดแรงเหมือนกัน" วายุทำเสียงอ้อนสุดฤทธิ์ กลัวจะโดนเคืองก็กลัว แต่กลัวว่าไอ้คุณเฮียจอมเอาแต่ใจจะหนีกลับไปมากกว่า นานๆ ถึงจะได้มีโอกาสแบบนี้ซักที ส่วนเรื่องหมดแรง...แค่โกหกหรอกเหอะ!!
"ถ้าเล่นตุกติกอีก คราวนี้โดนเชือดแน่!!" เสียงขู่ลอดไรฟันไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกสลดเลยแม้แต่น้อย
"ผมสัญญา...." ไอ้คุณเฮียคงไม่เห็นว่าไอ้หมีมันไขว้นิ้วไว้ข้างหลัง ...('ผมสัญญาว่าพอกลับไปถึงบ้านค่อยสานต่อโครงการ หึหึ')
"งั้นก็ไปนอนได้แล้ว ดึกดื่นป่านนี้แล้วง่วงจะตายชัก!!" พอหันไปตวาดใส่ไอ้เด็กโย่งมันก็ฉวยโอกาสก้มลงมาหอมแก้มอีกที ก่อนจะโดดขึ้นไปนอนชิดผนังห้อง คลี่ผ้าห่มที่มีเพียงผืนเดียวคลุมตัวเอง แล้วเปิดชายข้างหนึ่งเรียกให้อีกคนเข้าไป
"แบ่งๆกันนะ เหลือแค่ผืนเดียว ถ้าเฮียหนาวเดี๋ยวผมจะกอดไว้เอง" คนที่กำลังจะถอดแว่นวางไว้บนโต๊ะแทบจะหยิบมันปาใส่หน้าไอ้หมีหน้าทะเล้น
"ไอ้เด็กเวร!! จะนอนดีๆ หรืออยากจะสลบไม่ได้สติถึงเช้า!!?" แม้จะโดนข่มขู่แต่วายุก็แกล้งทำตาโต ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
"เฮียจะ'ทำ'จนผมสลบเลยเหรอ เฮียทะลึ่ง~!!" ดูมันทำท่า รวบผ้าห่มปิดไปจนถึงต้นคอแล้วทำหน้าทะเล้นใส่..ไอ้หมีบ้านี่สงสัยอยากตายจริง
"ไอ้...!! อยากลองดูไหมล่ะ นวดทั้งตัวด้วยฝ่าเท้า รับรอง....สบาย!!!" คราวนี้วายุส่ายหน้ารัว เพราะไอ้คำว่า'สบาย' กับ 'ตาย' ของไอ้คุณเฮียมันน่าจะความหมายไม่ต่างกันมากนัก
"ผมล้อเล่นน่ะ มานอนเถอะครับ" ไอ้ไวไวตบฟูกที่ว่างข้างตัว แต่คนมาดเยอะก็ยังคงนั่งทำหน้าบูดไม่ยอมเอนตัวลงมานอนซักที จนต้องเอื้อมไปคว้าตัวลงมา กลิ่นแชมพูที่แม้จะเป็นกลิ่นเดียวกันแต่กลับหอมละมุนจนเผลอยื่นหน้าไปสูดกลิ่นแถวขมับ พร้อมกับกระชับอ้อมแขนแน่นตอนที่ได้ยินเสียงไม่พอใจในลำคอของเจ้าของ
"หลับฝันดีนะครับ ที่รัก...."
คำหวานที่กระซิบที่ข้างหูเพียงแค่นั้น แล้วเจ้าของคำพูดมันก็แน่นิ่งไป ไม่เรียกร้องหรืองอแงเอาอะไรมาต่อรองอีก คนที่อยู่ในอ้อมแขนค่อยๆพลิกตัวหมุนกลับมา จากตอนแรกที่นอนหันหลังให้ สายตาจดจ้องไปที่ใบหน้ายามหลับของไอ้หมีเจ้าเล่ห์เนิ่นนาน ก่อนจะซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากอ้อมกอดหนาแล้วหลับตามไปในที่สุด
.
.
.
.
ในตอนเช้าของวันทุกคนต่างก็ช่วยกันเตรียมของที่จะเอาไปทำบุญเลี้ยงพระที่วัด เจ้าของงานดูเหมือนจะสดใสร่าเริงเป็นพิเศษแม้ว่าจะตื่นมาก่อนแต่เช้าและยังไม่ได้หยุดมือ วิ่งคอยหยิบจับช่วยคนโน้นคนนี้อยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งเพื่อนอีกสามคนตื่นมาช่วยอีกแรงในตอนสาย
"นายตุลมันไปไหนทำไมป่านนี้ยังไม่โผล่หัวมา" เสียงคุณยายถามหาหลานชายคนโตเพราะเห็นหน้าทุกคนมารวมตัวกันช่วยงานหมดแล้ว
"เฮียคงเพลีย..เอ๊ย!! เหนื่อยนะครับยาย เมื่อวานก็ขับรถทั้งวัน นานๆได้พักที" คนที่แก้ตัวแทนไม่ใช่ใครอื่นเป็นหลานชายข้างบ้านเจ้าของงานที่เงยหน้าขึ้นมาจากถาดขนมพร้อมคลี่ยิ้มประจบ
“ฉันว่าพี่ตุลคงเพลียมากกว่า เมื่อคืนเห็นนะเว้ย!!” วายุสะดุ้งตอนที่ได้ยินเสียงกระซิบโหดของไอ้หญิงหยกที่ทำเนียนย่อตัวลงนั่งข้างๆ ประเมินจากสายตามันไม่ออกว่าไอ้ที่ว่า’เห็น’ของมันนะ...คืออะไรครับไอ้คุณเพื่อน!
“เห็นอะไรไอ้หยก เจอของดีเหรอวะ!!?” ไอ้คุณป๋าตามมาเนียนด้วยอีกคน แต่ที่เนียนกว่าคงเป็นไอ้ชายเอิงที่ทำเป็นช่วยหยิบโน่นนี่ แล้วก็จับทองหยิบใส่ปากตัวเองไปสองสามลูกแล้วหันมาทำหน้าเหมือนสนใจวงสนทนา...ไอ้นี่เนียนบริโภคจริงๆ
“เจอดิ!! พวกแกไม่รู้เหรอ เมื่อคืนมี’ผีทะเล’ออกอาละวาด” คำพูดของเพื่อนสาวที่ได้ยินทำเอาใครบางคนแถวนั้นสะดุ้งอีกรอบ ส่วนไอ้สองคนที่เหลือหันมาสบตากันอย่างไม่เข้าใจ
“ผีทะเลบ้าบออะไรวะ แถวนี้คลองยังไม่มี มั่วใหญ่แล้วไอ้หยก!!” หญิงเดียวในกลุ่มโดนไอ้คุณป๋าเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากจนหน้าหงาย ก่อนที่มันจะกลับมาทรงตัวได้เหมือนเดิมแล้วเหล่มองไปทางใครบางคนที่กำลังก้มหน้าหลบสายตารู้ทัน
“หรือว่า...เสียงแปลกๆที่เราได้ยินเมื่อคืน!!?” คราวนี้ไอ้คุณชายที่ปากว่างเริ่มเปิดประเด็น เวรแล้วไหมล่ะ!!!? อย่าบอกนะว่าไอ้สองตัวนั่นมันได้ยินเสียง...กิจกรรมยามดึกเมื่อคืน..!! ซวยล่ะ!!?
“เหรออออออ...? มีเสียงด้วยเหรอ...เสียงแบบไหนล่ะ” ไอ้หยกขยับยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนที่บอกว่าได้ยินเสียงอย่างตื่นเต้น
แต่ก่อนที่ไอ้คุณชายจะได้เปิดปากเล่าเรื่องเสียงปริศนาที่ได้ยิน รถคันหนึ่งก็แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน วายุชะโงกหน้าไปมองอย่างแปลกใจเพราะเห็นว่าเป็นเพียงงานบุญเล็กๆ จึงไม่ได้เชิญใครมา แต่แทนที่เจ้าของบ้านจะทันได้ลุกออกไปดู ใครบางคนก็ดันตัดหน้าเดินนำไปเสียก่อน
“มาได้ไงล่ะนั่น!!?” วายุเอ่ยถามอย่างแปลกใจ แต่พอมองตามแผ่นหลังของคนที่เดินออกไปรับแขกแทนก็พอจะเดาออก ให้มันได้อย่างงี้ซิวะเพื่อน!!
“ชิ!! ยังไม่รู้เรื่องเลยว่าเสียงอะไร!!” ไอ้หยกบ่นราวกับว่าเสียดายนักหนา เพราะงั้นตอนนี้..ไอ้วายุจำต้องขอชิ่งก่อนล่ะ
“ผมไปเรียกเฮียนะครับยาย มีเพื่อนมาหา..” หันไปขออนุญาตก่อนจะอาศัยความว่องไวคลานหนีมาได้ พยายามไม่หันไปสบสายตารู้ทันของไอ้หยกมันอีก เพราะเมื่อวานตอนลาเฮียตกลงว่าจะนอนบ้านยาย แต่ไหงตอนเช้ามาตื่นเอาที่บ้านไอ้ไวไว ครั้งนี้คงต้องปล่อยให้มันสงสัยไปเหอะ....!!
หึ..หึ ขอปลุกอีกซักรอบ...จะทันไหมนะ!!
===========================
แอบสงสารเฮียนิดๆ :z1:
ไอ้หมีมันคึกถึกเหลือเกิน ดูจิ!! หมดแรงไปแล้ว 555
ว่าแต่ว่า..ตอนหน้าใครจะมาเป็นแขกรับเชิญนะ คึคึ
โปรดติดตามตอนต่อไป(ซะดีๆ :oni3:)
:กอด1: กอดคนอ่านที่น่ารักทุกคนก่อนไป
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
สรุปแล้วใครได้แชมป์ "ว่าว" ไปแหละเนี้ย :z2:
-
โอ้โฮพี่หมอตามมาถึงนี่เลยเหรอ
จะทำคะแนนไปถึงไหนเนี่ย
แล้วคืนนี้ จะมีแมทช์ล้างตามั้ยจ๊ะ
-
ติดตามตอนต่อไป....ลุ้นนนน... :pig4:
-
นี่ขนาดยังไม่เสียเอกราช ไวไวยังโหมขนาดนี้
ตาย ๆ ๆ ไม่อยากจะคิดถึงตอนนั้นเลยจริง ๆ
เฮียจะไหวเร้อออ
-
คุณหมอมาหาเฮีย หรือมาหาใครกัน
-
เฮีย........เพลียขนาดไหนเนี่ย...ไม่รีบตื่น..เสร็จเจ้าไวไวแน่
-
แขกรับเชิญวันนี้ คงไม่พ้นพี่หมอขิมแน่เลย
ส่วนถามว่าสงสารไอ้คุณเฮียมั๊ยมันก็มีบ้างนิดนึงอ่ะน้าาาา :laugh: :laugh:
-
หมีคึกจริงๆด้วย เล่นซะคุณเฮียเพลียเลย :-[
รอตอนต่อไปจ้า
-
ไวไวน่ารักจริงๆ เลยอ่ะ อยากได้สักคนอ่า
คุณเฮียก็ไม่รู้จะใจแข็งไปไหน ที่จริงก็ชอบอยู่นะ หึหึ
รอวันที่สองคนนี้จะได้เสียกันจริงๆ สักทีนะครับ อิอิ
คนแต่งก็สู้ๆ แล้วกันครับผม
-
เคลิ้มแทนเฮีย
หมีไวไวบริการดีเลิศมากๆ
แบบนี้จะไม่เคลิ้มได้ไงล่ะเนอะ
-
อุ กรี๊ดดดด :m25: ขอบคุณนะคะดาด้า เย้ เดี๋ยวไปทำถ้วยก่อน ให้ลูกหมี ชนะเลิศ กร๊ากกกกกก เเต่พี่หมอ นี่เเรงจริงตามมายั้นนี่เลย คุคุคุ +1 ให้ลูกหมี สู้ๆๆ
-
อิอิ...ว่าแล้ว...ให้เฮียตุลสาวไปก่อนแค่ไหน..ไวไวก็สาวตามทัน แถมสาวกันซะหมดแรง... :-[
-
เขาก้าวหน้ากันไปอีกขั้นแล้ว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
-
อุกริ๊ส หมอขิมมาหาชายเอิงหรือคะ
เพราะเจ้าตัวเขารีบเดินไปรับเลยอ่ะ
ไวไวไปปลุกเฮียอย่างเดียวพอนะ
ไม่ต้องสาวต่อแล้วสงสารคนแก่บ้างไรบ้าง :laugh:
-
อ่านตอนนี้แล้วเลือดพุ่ง :pighaun:ไอ้ไวไวเอ้ยกลับบ้านงับเฮียให้ได้ไวไวนะ
คุณนายแม่เค้ารออยู่
ส่วนพี่หมอมาได้ไงนั่นสงสัยคู่นี้จะลงเอยกันไปได้ด้วยดี o13
-
กด+ให้ศึกครั้งนี้ค่ะ
ใครจะมาเนี่ย ขอให้เป็นหมอขิมเหอะ
-
ใครเอ่ย
-
พี่หมอตามมาถึงนี่เลยหรอเนี่ย...แต่แหม ชายเอิงรีบออกไปรับเองอย่างนี้อีกไม่นานคงได้ฉลองเพื่อนร่วมอุดมการณ์นะน้องไวไว :z1:
-
หมีไวไวทำซะเฮียเหนื่อยเลย
:L2: :L2:
พี่หมอมาแย๊วววววววววววววว
:กอด1: :กอด1:
-
งานนี้พี่หมอก็มารึเนี่ย :impress2:
:z2:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
ไวไว หื่นอะ เเต่ชอบบบ เห็นมะคุณเฮียสลบไม่ฟื้นเลย
ยังไงก็ รอบหน้าขอเเบบนี้นะ :oo1: :oo1: :oo1:
:m20: :m20: :m20: :m20:
พีหมอ รุกไปถึงใหนเเล้ว อยากรุ้ๆๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
+1
-
แค่สาว เฮียก็หมดแรงแล้วรึนี่ :z1: :z1: :z1:
แล้วพี่หมอ จะก้าวหน้าก่อนเฮียมั๊ยนี่ :-[ :-[ อยากรู้ มาต่อไวไวนะจ๊ะ
-
:z1: :z1: :z1:
ก็เล่น‘สาวกันซะเร็ว..หลายรอบ’
555555 รออ่านนะค่ะ
-
โถๆ เฮีย สังขารไม่ให้ ถึงขั้นสลบไสลเลยเหรอ :m20:
-
แค่นี้เฮียงยังขนาดนี้
แล้วต่อไป :z1:
เค้าว่าเฮียต้องไปฟิตแล้วล่ะ^^
-
:L1:
-
น้ำจิ้ม ช่ายไหหมี ไวไว :z1:รอของจริงตอนกลับบ้าน :m20: :m25:+1
-
กรี๊ดดดดดดดด พี่หมอมา เอ๊ะ จะมาร่วมแข่งขันอีกคู่ป่าวเอ่ย
-
เฮ้อ!!! สังขารไม่เท่ียงหนอ
-
เฮียไปฟิตร่างกายด่วน ศึกรอบหน้าหมีคงหนักกว่าเดิม :impress2:
-
เฮียแก่แล้วจริงๆเหรอ แค่นี้เหนื่อยซะแล้ว
แบบนี้ถ้ากลับถึงบ้านเรา เฮียมิหัวใจวายตายเพราะเหนื่อยจัดหรือนี่
น้องหมีเพลาๆหน่อยนะ ห่วงเฮียจริงๆ ส่วนเฮียก็ไปฟิตร่างกายเตรียมพร้อมซะจะดีกว่า :o8:
แขกพิเศษคนนี้ พี่หมอขิมใช่มั้ยนะ มาได้ยังไงคงไม่ต้องสงสัย :m12:
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ
-
อย่างนี้ให้ไวไวหมดใจแล้วมั๊งเฮีย
อีกไม่นานก็คงให้ทั้งตัวและหัวใจ ฮิ้ววววว~
-
ไวไวมันร้ายโฮกกกก เฮียโดนจับไต๋ได้ตลอดๆ ไม่รอดในเร็ววันนี้แน่อ่ะเฮีย...อร้ายยย
กลับบ้าน สานต่อโครงการเมื่อไหร่...มีหวัง...แอร้ว...>////<
รออ่านตอนหน้าจ้า...
-
ไวไวจับจุดเฮียได้แล้ว
ไม่ชอบยอมแพ้นี่เอง
เสร็จแน่งานนี้ เฮียตุล
-
แค่น้ำจิ้มเฮียยังเพลียได้ขนาดนี้ แล้วถ้าหมีไวไวจัดชุดใหญ่ให้สัก 2-3 ชุด :-[
ไม่ต้องไปให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลเหรอหรือ
-
แขกที่ว่า ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าเป็นใคร
555+
พี่แกพยายามจริง
-
พยายามเข้าไอ้หนูไวไว
ขอให้ถึงฝั่งฝันกะเฮียในเร็ววัน
นั่งรอพี่หมอด้วยคน55+
-
เฮียยยยยยย น่าจ๋งจ๋าน นี่เห็นใจเฮียจริงๆนะเนี่ย :z1:
รีบๆกลับบ้านนะเฮีย 55555 ทิ้งบ้านไปนานๆ ไม่ดีหรอกน๊า อิอิ
อ่าว แล้วใครมา พี่หมอเหรอ โห ได้ใจจริงๆ ไม่แคร์สื่อเลย มาเร็วเคลมเร็วน๊าพี่หมอ
-
เฮียหมดแรงเลยเหรอ :z1:
รอพี่หมอขิม
+1 ค่ะคุณด้า
-
เฮียนี่ไม่ใจเลยอะ อุตส่าห์สาวสู้แล้ว น่าจะใจสู้กว่านี้อีกหน่อยนะ อิอิ
น่ารักมากเลยไอ้หมีไวไว อ่านแล้วเพ้อเจ้อมากมาย ฮาฮ่า
-
หมีหื่น :z1: :z1:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
^^
-
:oo1: :pighaun:
:-[ เอาคู่ชายเอิงหวานๆด้วยนะตัวเอง :impress2:
:pig4: :pig4:
-
:haun4: :z1: ไอ่หมีหื่นจ้า เบาๆหน่อยนะเรา เด๋วเฮียได้ตายคาเอาไวจิงๆแน่เลย ก๊ากกกกกกกกก :m20:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:""""ลากเลือดมากๆๆๆ สรุปว่าเฮียหรือไวไวนะ...ที่สาวได้สาวเอานะ... :pighaun: :pighaun:
ว่าแต่แขกพิเศษนี่...หมอขิมตามมาเอาใจชายเอิงหรือป่าวหว่า :impress2: :impress2:
ปล.ถึงห้องแล้วเฮียคงเสร็จไวไวแน่นอนเลยยย o18
-
ตุลคร้าบตุล หลายคนเลยเค้าว่าตุลหมดแรง เลยตื่นสาย เพราะตุลแก่
พี่แก้วแอบเคืองแทนตุลนะ ก็เลยจะแก้ตัวแทนว่า ที่ยังไม่ลุกมา
เพราะหมั่นไส้ไอ้หมีไวไวใช่ปะ(ไม่น้า ไม่แก่น้า)
ยังไม่อยากเห็นหน้าหมีไวไวมันเนอะ
อ้าวตุล ทำไมทำหน้า :o8:แบบนี้ล่ะ
ตอนหน้า จะมีหมอขิมกับเอิงมาแจมให้คนอ่าน :o8: ปะคะ
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
^
^
ตอนต่อไปคงมาพรุ่งนี้แน่ๆค่ะ
(แว่วๆว่าน้องเอิงเงยจะมา >///////<)
-
:haun4:
เฮียแก่แระรักษาสุขภาพด้วยนะ
:impress2:
-
^
^
^
แต่ละคนทะลึ่งตึงตัง :z1:
จินตนาการกว้างไกลแบบนี้ ต้องจิ้มคนละทีสองที
:z13:
==================
(ขัดดอก)ข้าง....ข้างใจ
ใครบางคนที่คุยผ่านทางโทรศัพท์อยู่เมื่อคืน ตอนนี้ตัวเป็นๆกลับมายืนยิ้มแป้นอยู่ตรงหน้า ไม่ต้องรอให้เจ้าของบ้านออกมารับขาเจ้ากรรมมันก็ก้าวมาเองเสียแล้ว
"หวัดดีครับพี่ขิม มาได้ไง" คำทักทายที่มาพร้อมรอยยิ้มสดใจของเจ้าเด็กศิลป์ผมยาวในตอนแรกก็ดีอยู่หรอก แต่ไอ้คำถามตรง(ตามเคย)ที่ได้ยินนี่ซิ ทำเอาคุณหมอแทบจะหลุดหัวเราะออกมา ประมาณว่า..นึกแล้วว่าต้องโดนถาม
"ขับรถมา ออกเวรก็มาเลย" ชายเอิงเลิกคิ้วมองหน้าเจ้าของคำตอบกวนๆ ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทางแล้วแสร้งถอนหายใจ ที่จริงก็พอจะมองออกว่าอีกฝ่ายยังอยู่ในชุดทำงานที่แปรสภาพเป็นชุดลำลองโดยการพับแขนเสื้อขึ้นไปถึงศอก กระดุมเสื้อด้านบนที่ปลดออก หน้าตายังดูอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอน
"ไปล้างหน้าล้างตาก่อนไหมครับ สภาพดูไม่ได้เลยอ่ะ" คุณหมอที่กำลังยืนยิ้มถึงกับใจฝ่อไปกว่าครึ่ง ก็ไม่ได้มั่นใจว่าตัวเองดูดีอะไร แต่พอโดนสบประมาทแบบนั้นก็เล่นเอาจ๋อยไปได้เหมือนกัน สายตาเหลือบไปเห็นใครบางคนโบกไม้โบกมือเหมือนจะส่งสัญญาณบางอย่าง
"พี่ขิม!!! ขอบคุณครับที่มา ผมลืมโทรบอกตั้งแต่วันเดินทาง" เป็นไอ้เจ้าเด็กวายุที่เดินเข้ามาได้ถูกจังหวะ แถมส่งมุขมาให้อีกต่างหาก ที่จริงแล้วรู้เรื่องที่ทุกคนยกโขยงมาที่นี่ก็เพราะคุยโทรศัพท์กับคนตรงหน้านี้ต่างหาก แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้แสดงอาการแปลกใจ...จนอดน้อยใจไม่ได้(น้อยใจทั้งที่อีกฝ่ายจะรู้ตัวหรือป่าวก็ไม่รู้..)
"ไม่เป็นไร" หมอขิมหันไปสบตาแล้วยิ้มให้เจ้าของงานเหมือนจะรู้กัน ..จะไปโทรคุยกับไอ้เด็กโย่งตอนไหนล่ะ ว่างเมื่อไหร่ก็โทรหาไอ้หนุ่มผมยาวตรงหน้านี่แหละ
ประโยคพูดคุยของไอ้คุณเพื่อนกับคุณหมอทำเอาใครบางคนที่วิ่งมาก่อนคิด...ถึงกับมึน ...ที่แท้ก็มาเพราะงานบุญ...งั้นหรอกเหรอ แบบนี้ก็น่าจะปล่อยให้คุยกับเจ้าของบ้านไปก็ได้นี่หว่า ไม่น่าจะวิ่งออกมารับเองให้หน้ายับเล่นเลยไอ้ชายเอิงเอ๊ย!!
"ไอ้...เอิง!! เหม่อไรวะ!!?"
"ไรวะ!!? ตกใจหมด.." คนที่กำลังยืนคิดอะไรกับตัวเองถึงกับสะดุ้งตอนที่ได้ยินเสียงเพื่อนตะโกนแทรกเข้ามาในความคิด
"จะบอกว่าพาพี่ขิมไปที่บ้านยายให้ที เดี๋ยวไปเรียกเฮียแล้วจะตามไป" พอหันกลับมาสนใจสถานการณ์ตรงหน้าอีกที คุณหมอก็มายืนยิ้มอยู่ตรงหน้าพร้อมกับสัมภาระในมือเรียบร้อยแล้ว ...จะว่าไป..ก็เกือบลืม..ว่าพี่ขิมเป็นเพื่อนกับพี่ตุลนี่หว่า เพราะงั้นก็ต้องรู้จักบ้านกันเป็นเรื่องธรรมดา
"จิกหัวใช้กันเลยนะเว้ย นี่เพื่อนมาเป็นแขกนะครับ!!" ชายเอิงหันไปเหล่มองเจ้าของงานด้วยหางตา แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธคำขอ อย่างน้อยๆก็ยังดีกว่าวิ่งมารับหน้าเก้อ(ทำไมไม่คิดได้ก่อนหน้านั้นวะไอ้เอิง)
"หรือจะแลกกัน!!?" ดูไอ้คุณเพื่อนมันถาม!!? เดี๋ยวปั๊ดแลกซะจริงๆ แล้วมันจะมานั่งหน้าเศร้า ปากดีเหลือเกิ๊นนนน เพื่อนใครวะ!!
"ถ้าน้องเอิงยุ่งอยู่ก็ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่กล้ากวน..." คุณหมอคนฉลาดเลือกใช้คำว่า'ไม่กล้า'แทนคำว่า 'ไม่อยาก' เพราะไม่ใช่ว่าไม่อยากแต่เพราะไม่กล้ากวนใจ...ใช้เพียงสายตาจ้องมองไปยังใบหน้าของอีกฝ่ายแทน
ชายเอิงเหลือบมองทางคุณหมอที เพื่อนตัวเองทีสลับกันไปมา สองคนนี้จะเหมือนกันก็ตรงที่ชอบใช้สายตาอ้อนทางอ้อม ปากพูดไปแต่ในแววตากลับบอกอีกอย่าง คนหนึ่งทำตาละห้อยทั้งที่ปากดีเหลือเกิน กับอีกคนทำเป็นเกรงใจแต่ดูทำมองมาซะ....น่าสงสาร!!...แบบนี้มัน...บังคับกันชัดๆ
"แต่ละคน!!" เสียงบ่นพึมพำกับตัวเองเหมือนอะไรบางอย่างไม่ได้ดั่งใจ ไอ้หนุ่มผมยาวทำหน้าหงุดหงิดหายใจฟึดฟัดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันมาทำหน้าเซ็ง
"สรุปว่าตกลง พี่ขิมรีบไปเลยครับ ไอ้นี่มันยิ่งเปลี่ยนใจง่ายอยู่ด้วย" ไอ้คุณเพื่อนหันไปดันไหล่คุณหมอให้ขยับมาใกล้ (แล้วตอนแรกทำเป็นจะให้ไปปลุกเฮียแทน...ใครกันแน่วะ ที่เปลี่ยนใจง่าย) สร้างเรื่องเสร็จมันก็วิ่งเข้าบ้านตัวเองไปทันที..เจริญล่ะ!!
หมอขิมเหลือบมองคนข้างตัวเองอย่างระแวง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรแต่รู้สึกว่าจะนิ่งเหลือเกิน....จะโกรธรึ? ก็ดูเหมือนไม่น่าจะใช่ หรือจะไม่พอใจ..ใบหน้าก็ยังดูเฉยๆ เพราะมัวแต่พูดคุยกันผ่านทางโทรศัพท์ นานๆทีถึงจะได้มีโอกาสเจอหน้าตัวเป็นๆ
"น้องเอิงครับ..." ไอ้หนุ่มผมยาวที่กำลังเดินนำไปเงียบหยุดชะงัก หันกลับมามองหน้าคนที่เรียกชื่อตัวเองอย่างแปลกใจ..เรียกแค่นั้นแล้วก็เว้นว่างให้บรรยากาศโดยรอบดูเงียบไปทันที
"อ๊ะ!!..."
"มีอะไรติดอยู่ที่ผมก็ไม่รู้ พี่หยิบออกให้นะ" ด้วยความที่วันนี้ไม่ได้ออกไปไหน ผมที่ยาวประบ่าก็เลยไม่ได้รวบเอาไว้ข้างหลังเหมือนทุกที..ยังไม่ทันจะได้ถามไถ่ อีกฝ่ายก็ถือวิสาสะยื่นมือเข้ามาใกล้แบบไม่ทันให้ตั้งตัว เล่นเอาคำพูดที่ค้างไว้ชะงัก ลมหายใจเหมือนจะสะดุดไปชั่วขณะ แต่แล้วฝ่ามือนั้นก็ชักกลับไปตามมารยาทเพียงแค่นั้น
"ขอบคุณครับ.." พูดโดยไม่กล้าเหลือบมองหน้า เจ้าของที่ติดมือคุณหมอออกมาคาดว่าน่าจะเป็นเส้นขนมฝอยทองที่เพิ่งเข้าไปแอบลองชิมมาเมื่อครู่....น่าอับอายยิ่งนัก ไอ้เอิงเอ๊ย!!
"หวาน.." เท่านั้นแหละ...ไอ้เอิงหันไปมองคุณหมอตาโต เพราะแทนที่จะทิ้งไป หมอขิมกลับเอาเข้าปากแล้วยังบอกหน้าตาเฉยว่า...หวาน!! ประเด็นคือ...ก็แค่คำว่าหวานทำไมไอ้เอิงจะต้องใจเต้นตูมตามด้วยก็ไม่รู้ดิ..นี่แหละที่งง
"ถ้าอยากกิน ผมไปขอคุณยายมาให้ก็ได้ ไม่เห็นจะต้อง..." เสียงบ่นพึมพำที่เหมือนจะพูดกับตัวเองเสียมากกว่า แต่อีกคนที่ได้ยินเต็มสองหูกลับคลี่ยิ้มออกมาได้
"ยังไม่ได้อยากกินขนาดนั้นหรอกครับ แค่อยากลองชิมดู" คำพูดที่ฟังเหมือนธรรมดาคล้ายจะพูดถึงเรื่องขนม หากแต่สายตาที่ทอดมองมา กลับทำให้คนฟังรู้สึกเหมือนใบหน้าจะร้อนวูบวาบได้ แบบนี้เค้าเรียกว่าอาการ...เขินรึเปล่า!!? แต่...เค้าพูดเรื่องขนมกันไม่ใช่เหรอ...!!?
หลังจากที่สนทนาตามประสาขนมหวานจบลง ชายเอิงก็พาแขกผู้มีเกียรติอย่างคุณหมอมาถึงเรือน แล้วก็จริงอย่างที่คิด หมอขิมดูเหมือนจะคุ้นเคยกับคุณยายเป็นอย่างดี เข้าไปกราบและพูดคุยทักทายโดยไม่ต้องแนะนำด้วยซ้ำ
“วิ่งไปแค่นี้กลับมาทำเป็นหน้าแดง ไอ้คุณชายเอ๊ย!!” คนที่เพิ่งจะย่อตัวลงนั่งข้างถาดขนมโดนเพื่อนหยกปากดีกัดเข้าให้หนึ่งแผล
“ลองวิ่งไปมั่งดิ ตัวเองนั่งชิมขนมอยู่นี่ สบายเกิ๊น!!” ก็ในเมื่อมันเข้าใจผิดว่าเหนื่อย ก็ยิ่งต้องเล่นให้สมบทบาท มิเช่นนั้นอาจจะโดนไล่ต้อนเหมือนไอ้คุณเพื่อนวายุได้
“แล้วใครใช้ให้แกวิ่งไปล่ะ..?” กรรม!!? จำได้ว่าไม่มีใครใช้ซักคนนี่หว่า...ตอบไงดีวะ!!
“ก็เห็นว่ารถมันคุ้นๆ ก็เลยวิ่งไปดู”
“วิ่งไปซะไกลเลยเนอะ!!” ไอ้คุณป๋าหันไปพยักหน้าสบตาเหมือนส่งซิกอะไรที่รู้กันสองคน
“อะไรๆ ก็แค่เลยไปหน่อยเดียว แล้วก็เห็นว่าเป็นคนรู้จักพอดีหรือพวกแกจะวิ่งกลับ เห็นหมอนะเว้ย ไม่ได้เห็นผีจะได้วิ่งหนี!!” คำแก้ตัว..กลบเกลื่อนไปเรื่องอื่นได้เนียนกริบฉบับไอ้เอิง เพราะพอพูดถึงเรื่องผี ไอ้หยกมันก็ดีดนิ้วตัวเองเสียงดังเป๊าะ เหมือนกับจะนึกอะไรขึ้นมาได้ทันที
“เออ!! เรื่องเสียงที่ได้ยินเมื่อคืน ตกลงมันเสียงยังไง เล่ามาด่วน!!” นั่นปะไรการเบี่ยงประเด็นสำเร็จอย่างสวยงาม
“เสียง!!?” คนที่กำลังจะเบี่ยงประเด็นได้สำเร็จแทบจะคลี่ยิ้มออกมากับตัวเอง ถ้าไม่ได้หันไปสบตากับใครบางคนเข้าเสียก่อน สติที่อุตส่าห์ตั้งไว้ว่าจะหาเรื่องโม้ก็เลยเป็นอันต้องกระเจิง เพราะดันนึกได้แต่คำพูดคุยของคนในโทรศัพท์เมื่อคืน
“ว่าไงล่ะ อย่ามาลีลา” ไอ้หยกเขย่าแขนพลางขยับเข้ามาใกล้เหมือนลุ้นผลทำนายหวย 3 ตัวงวดนี้
“จำไม่ได้แล้วอ่ะ ลืม!!” พูดได้เท่านั้นก่อนจะลุกพรวด วิ่งให้ห่างมือเท้าของสองเพื่อนซี้ที่ทำท่าจะตามมาขย้ำ...
ที่จริงไม่ได้กลัวจะโดนเพื่อนฆาตกรรมหรอก แต่...ทนนั่งให้ตัวเองเป็นเป้าสายตาไม่ได้ต่างหาก เหมือนจะทำตัวไม่ถูก..ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไปแล้ว ก็เคยคุยเล่นกันมากกว่านี้ทางโทรศัพท์ออกจะบ่อย พอมาคุยกันต่อหน้าตาต่อตาแบบนี้...ไม่ดีต่อหัวใจยังไงก็ไม่รู้แฮะ...!!
=====================
คู่นี้มาแบบสั้นจริงอะไรจริง(ขัดดอกอ่ะ)
ก่อนอื่นต้องขออภัย ช่วงนี้อาจช้าบ้างอะไรบ้าง
เนื่องจากกำลังปั่นงานอีกอันให้เสร็จทันเวลาที่(ตัวเอง)กำหนด(เอง) :m15:
แต่จะไม่หายหน้าหายตาไปแน่นอน
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตามกันอย่างเหนียวแน่นหนึบ หึหึ
:กอด1: โอบกอดทุกคนด้วยความร้ากกกกกกก
-
ชายเอิงปากแข็ง เจ็บมั๊ยน่ะ แถไปเรื่อย 555
แบบนี้ต้องให้หมอช่วยง้าง..ซะบ้าง หึหึ
ปล.เสียงปริศนา ก็ยังคงเป็นปริศนาต่อไป o13
-
เชียร์พี่หมอสุดใจเลย....แต่จะให้ดีพี่หมอต้องเข้าข้างเจ้าหมีไวไวเยอะๆ
เจ้าหมีจะได้ช่วยพี่หมอจีบนู๋เอิง
-
ต่างคนต่างเขิน
-
อ่าหมอขิมจัดการชายเอิงเร็วๆเข้า
พี่ตุลเค้านำไปก่อนแล้วนะอิอิ o13
-
หมอขิมนี่หมาหยอกไก่เก่งแฮะ
-
555 เขินกันทำไมมากมาย ก็แค่ชิมขนม กับเพื่อนอาจจะรู้ทันแค่นั่น 555
เจอกันที่งานนะด้าด้า เจ๊นุ่นไปจองที่ไว้ให้ข้าพเจ้าแล้ว
(แต่ถึงไม่จองก็จะหน้าด้านไปอยู่ดี 555)
-
ซ้อมรบ เอ๊ย!!! รวบกอดพี่นัทไว้ก่อนเลย อิอิ :กอด1:
-
คราวนี้หมอขิมกับเอิงเอยมาแบบสั้นๆ ไม่ว่ากันจ้า(เพราะเป็นตอนขัดดอก)
แต่คราวหน้าถ้าเป็นตอนของสองคนนี้ ขอแบบยาวๆบ้างนะเจ้าคะ
เอิ่ม..แต่ถ้าตอนหน้าเป็นตอนเจ้าไวไว ออกแนวหวามไหวอีกก็ยิ่งดีจ้า
:กอด1:ดาด้าคืนเอาแบบแนบแน่นด้วย
-
:L1:
-
ชายเอิง แอบปันใจให้คุณหมอแล้วสิน่ะ :L2:
-
:z3: หมอขิมเล่นซะเอิงเขินไปไม่เป็นเลยอะ 555 :m20:
-
เอิงเขินซะน่ารักเลย :กอด1:
-
^^
-
หมอน่ารักเนอะ แอบรีบมา หน้าตาดูไม่ได้เพราะไม่ได้ปรุงแต่ง ดันมาทำให้ต้องเสีย self ได้นะเนี่ย...
รออ่านตอนหน้า ความคืบหน้าของหมีกะเฮีย...อิอิ
-
ไวไวรอดตัวไป ถ้าเพื่อนเอิงไม่มัวเขินพี่หมอซะก่อน
มีหวังโดนเพื่อน ๆ ปลอกเปลือกหนังถลกแน่ ๆ
แถมดีไม่ดีจะโดนเฮียลงฑัณฑ์ขนานใหญ่อีกต่างหาก
ว่าแต่เฮียฟื้น เอ๊ย ตื่นแล้วเหรอออ จะทำกิจกรรมไหวมั๊ยน๊ออออ
-
แค่ชิมเองหรอคะพี่หมอ
-
คู่โน้นหวานปนฮา แต่คู่นี้ หวานนนนแบบไม่มีอะไรเจอปน อิอิ
-
ชอบคู่นี้อ่ะ
รออ่านนะค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
คู่หลัก ก็ผ่านกันไปแบบซอฟ ๆ แต่อย่างว่า คนแก่เลยแรงหมด :m20:
ส่วนอีกคู่ ปากกับใจนี่ไม่ตรงกันเลย คิดกันไปคนละทาง สวนกันไปสวนกันมา :เฮ้อ:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ ดาด้า :กอด1:
-
:-[ เขินเหมือนกันนะเนี่ย :o8:
:pig4: :pig4:
-
มาลงชื่อรอตอนต่อไปแบบยาวๆ ครับ
รักคนแต่งที่สุดเลยครับ น่ารักๆๆ
-
มาน้อยๆ ยังดีกว่าไม่มานะคะ
-
ห้พี่ขิมจับชายเอิงรงบรัดตัดความซะเลยดีมั้ยเนี่ย อิอิ
-
หมอขิมหยอดเรื่อย ๆ ครับ 555 เดี๋ยวก็หลงคารมเองแหละ
-
o18 o18 o18
-
ทีหลังก็เจอกันบ่อยๆๆน้าจะได้ชิน
เอาแต่คุยโทรศัพท์มันไม่เห็นกหน้ากันหรอก
ถึงจะมี 3G แต่มันก็ยังใช้ไม่ได้น้า ^^
-
น้องหมีกับพี่หมอรู้กันอีกละ ต่างฝ่ายต่างช่วยกัน ไม่ขัดกันเลยนะ
น้องเอิงร้อนๆๆๆๆๆๆๆ แค่นี้ก็ร้อนแล้ว หน้าแดงเสียอีก
ถ้าเจอมากกว่านี้ สงสัยเพื่อนจับได้ทั้งกลุ่มโดยไม่ต้องบอก :laugh:
เป็นตอนขัดดอกที่เห็นความก้าวหน้าทางจิตใจของชายเอิงไปอีกขั้นแล้วค่ะ
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ
:3123:
-
อยากกินฝอยทองขึ้นมาตะหงิดๆ หวานจั๊งคู่นี้ แอบหวานอยู่ในที
น่ารักน่าชัง อิอิ
-
หยอดไว้หมอ หยอดเรื่อยๆ เดี๋ยวดีเอง
-
ชะเอิง เอิงเอยยยย
พี่หมอขิมรุกจังนะคะ 555
-
คุณหมอสู้ๆ เต็มทีเลย
อีกคุ่นึ่งเค้าไปไกล เเล้วนะ ตามให่ทันละ
-
เขิน :o8:
คู่นี้น่ารัก
-
พี่หมอขิม โห เขินแทนชายเอิง :o8:
รุกจิงรัยจริง ทันใจดีมากกกก 5555
-
ไอ้หมีไวไวมาทำให้น้องเอิงเสียเซลฟ์ซะได้
น้องเอิงอุตส่าห์คิดถูกแล้วเชียวว่าคุณหมอตามมาหาตัวเองอ่ะนะ
555+
-
สั้นจริงอะไรจริงค่ะ
ฮ่าๆๆ
แต่ไม่เป็นไรอ่ะ ดีกว่าไม่มานะ ;)
-
โอ้ยอิจฉาหมอ อยากกินฝอยทองมั่ง ฮ่าๆๆๆ
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
o18 มารอครับ
-
คุคุคุ ขอบคุณ ดาด้าสำหรับตอนขัดดอก สาธุๆๆขอให้ไม่หายไปจริงๆนะ น่ารักนะเนี่ย ชายเอิง หมอขิมนี่ความเร็วติดจรวดจริงๆ รุกได้เร็วมากเถอะ
-
:กอด1:
:z13:
=================
บทที่ 32.
หลังจากที่เดินแยกมาจากคุณหมอกับไอ้คุณเพื่อน ไวไวคนดีของสังคมก็เดินอมยิ้มอารมณ์ดีเข้าไปในบ้าน หวังจะได้เจอใครบางคนนอนรออยู่บนเตียง..หึหึ แค่คิดก็ปวดแก้ม(ยิ้มนะครับ!! แค่ยิ้มจนปวดแก้ม ห้ามคิดลึก!! หึหึ) สำหรับคนนี้ให้กอดแน่นแค่ไหน มากเท่าไหร่ก็เหมือนยังไม่พอ อยากได้...ทั้งหมดทุกสิ่งอย่าง..และทั้งตัว...หัวใจ...
พอเดินมาถึงหน้าประตูห้อง วายุก็ต้องหยุดยืนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เหมือนตั้งสติให้ตัวเองใหม่อีกรอบหลังจากที่เดินคิดอะไรๆมาตลอดทาง ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องอย่างใจเย็นเพราะไม่อยากให้คนที่อยู่ข้างในตื่นรู้ตัวเสียก่อน
แต่....
บนเตียง!!?
ในห้องน้ำ!!?
หน้าต่าง!!!?
........ไม่มี!!!!!
แว้กกกกกกก...ไอ้คุณเฮีย...หายไปไหนนนนนนนน
เหลือทิ้งไว้เพียงเศษเงินเล็กน้อยบนหัวเตียง (ไม่ใช่แหละ!!! :beat:) มีกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆเขียนทิ้งเอาไว้ มีใจความดังนี้ 'กลับไปอาบน้ำ เดี๋ยวเจอกันที่บ้านยาย' โธ่....เพราะมัวแต่ไปปฏิบัติตนเป็นคนดีช่วยเหลือคนอื่นอยู่นะซิ ไอ้ไวไวก็เลยอดอาหารเช้าสุดหรูซะงั้น (รู้งี้ปล่อยให้คู่นั้นเค้าอึกอักกันไปก็ดีหรอก ปั๊ดโธ่!!!)
.
.
คนที่แอบอาศัยช่วงชุลมุนตอนที่เค้ากำลังจัดของทำบุญ ย่องกลับเข้ามาทางหลังบ้าน กำลังทำธุระส่วนตัวอยู่ในห้อง ค่อยยังชั่วที่นายแม่ยังมาไม่ถึงเพราะถ้าย่องกลับมาเจอเข้า คงได้โดนล้อไม่เลิกแน่...พออยู่คนเดียว..ก็ดันไปคิดถึงเรื่องเมื่อคืนเข้าอีกจนได้ อับอายจนไม่กล้ามองหน้าตัวเองในกระจก ไม่รู้ว่าเมื่อคืนตัวเองทำหน้าแบบไหนไป จำได้แต่หน้าของไอ้หมีโย่งที่ยังติดตาจนถึงตอนนี้...ยอมไหลตามมันไปอีกจนได้ แถมยังไปบอกสัญญาอ้อมๆแบบนั้นกับมันอีก...ขอให้มันเบลอจนจำอะไรไม่ได้ทีเหอะ!!
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องเรียกสติคนที่กำลังนอนเอาหน้าซุกลงไปกับหมอนให้รู้ตัว(ก่อนจะขาดอากาศหายใจตาย) นายตุลลุกขึ้นมาเปิดประตูห้องอย่างเกียจคร้าน เพราะตอนนี้ยังไม่อยากเจอหน้าใคร ตั้งใจว่าถ้าเปิดไปแล้วเป็นหน้าไอ้หมีโย่งจะไล่มันกลับไปก่อน
"อ้าว...ไอ้คุณขิมมาได้ไง!!?" กลายเป็นว่าคนที่มายืนยิ้มกริ่มหน้าห้องเป็นคุณเพื่อนหมอ..ที่ไม่น่าจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้
"เป็นไรวะ หน้าแดงๆมีไข้เหรอ" วิญญาณคุณหมอเข้าสิงทันทีทันใดตอนที่เห็นว่าเจ้าของห้องเปิดประตูออกมาแล้วทำหน้างง ด้วยความที่ไอ้คุณตุลมันขาวซีดอยู่แล้วเวลาออกอาการอะไรก็เลยเห็นชัดกว่าใคร
"อะไร!!? ใครจ้างหมอมาตรวจไข้แถวนี้รึไงวะ ว่างเกิ๊น!!" มือของคุณหมอที่กำลังจะยื่นไปแตะหน้าผากเพื่อนเพื่อลองวัดอุณหภูมิ พอได้ยินคำบ่นแบบนั้น จากแค่แตะก็เลยกลายเป็นตบกะโหลกแทน เพราะปากดีแบบนี้คงไม่ได้เป็นอะไรแน่
"มาตามเสียงเรียกร้องเว้ย!!" เจ้าของห้องเหล่มองด้วยหางตาด้วยความหมั่นไส้ พร้อมกับเบี่ยงตัวหลบให้เพื่อนเดินเข้ามาในห้อง
"ใครเรียกร้อง? ไอ้มั่ว!!" เพื่อนหมอหันมามอง แล้วทำเป็นเก๊กหน้าหล่อใส่ทำเอาคนมองระเบิดหัวเราะออกมาได้ง่ายดาย ...ดีเหมือนกันที่ไอ้หมอขิมมา อย่างน้อยก็ทำให้ลืมเรื่องหมกมุ่นเมื่อคืนไปได้สนิท เพราะมัวแต่สรรหาคำมาด่ามันนี่แหละ
"เออ!! คนเรานะ มาเที่ยวก็ไม่ชวน นิสัย!!" เสียงไอ้คุณหมอบ่นพึมพำตอนที่เดินเข้ามานั่งในห้อง
"มาทำบุญครบรอบวันเสียของแม่ษา ไม่ได้มาเที่ยวเล่นโว้ย!!"
"เรียก'แม่'ได้เต็มปากเต็มคำเลยนะ อิจฉาไอ้เด็กโย่งมันจริงโว้ย!! มาก็ช้าดันคาบไปได้ทุกสิ่งเหอะ!!" หมอขิมแกล้งว่าพร้อมกับกระโดดหลบลำเเข้งของไอ้คุณเพื่อนที่ซัดเข้ามาด้วย ตัวก็ใช่เล็กโดนไปไม่ใช่เจ็บเล่นๆนะ เพราะไอ้เพื่อนบ้านี่เวลาเขินขึ้นมามันเอาจริงทุกกระบวนท่า
"เรียกแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วโว้ย แล้วใครคาบอะไรพูดให้ดีนะ มีเพื่อนเป็นหมอหรือหมากันแน่วะ!!" หมายถึงไอ้ที่วิ่งอยู่ในปากมันนะ กัดทีเลือดซิบ!!
"จริงดิ!! จองตัวตั้งแต่เด็กๆเลยเหรอ ไอ้เด็กนี่มันร้ายใช่เล่น!!" เสียงบ่นพึมพำของเพื่อนหมอทำเอานายตุลขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็รำคาญเกินกว่าจะเอ่ยถาม ขี้เกียจมานั่งทำความเข้าใจกับความคิดซับซ้อนของพวกหมอๆ
"ก็ตอนเด็กๆอยู่บ้านหลังนี้ เพิ่งย้ายไปตอนขึ้นมัธยม" แล้วก็ได้รู้จักพวกมันนี่แหละ ไอ้คุณหมอขิมกับไอ้เพื่อนพิช....ขนาดเลือกเรียนคนละคณะตอนเข้ามหาลัยยังเลิกคบกับพวกมันไม่ได้ เคยพาพวกมันมาเที่ยวบ้านครั้งหนึ่ง ไม่คิดว่าจะยังจำทางมาได้
"อ้อ..ถึงว่า..." หมอขิมเว้นคำพูดที่เหลือเอาไว้ เพราะสายตาเหลือบไปเห็นเงาใครบางคนเคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้าประตู
"ถึงว่าอะไร...พูดให้ดีๆนะเว้ย" เจ้าของห้องชูกำปั้นขึ้นมาขู่ แต่ทางฝ่ายคุณหมอกลับคลี่ยิ้มกลับมา
"ถามจริงเหอะไอ้คุณตุล ไม่รู้ตัวเลยเหรอวะ ว่าสายตาตัวเองมองหาใครมาตลอด"
หมอขิมปรับเป็นโหมดจริงจังขึ้นมา เท่าที่คบกันมาไอ้เพื่อนสี่ตามันชอบนั่งเหม่อทุกครั้งที่มีเวลาว่าง สายตาเหมือนมองไปที่ไหนซักแห่ง บางครั้งก็ใจลอยเหมือนไม่ได้สนใจเหตุการณ์ปัจจุบันรอบตัว ทั้งที่คุยกันต่อหน้า แต่สายตามันเหมือนไม่ได้สะท้อนว่ามีคู่สนทนาอยู่ข้างใน ขนาดตอนที่มันมีแฟนยังห่วงอยู่ว่าจะไปด้วยกันรอดไหม...แล้วสุดท้ายก็ไม่รอดทั้งคู่ แม้จะไม่มีใครผิดถูกเพียงแต่ก็เกือบไปไม่เป็นกันทั้งคู่...ก็เพิ่งจะมีคราวนี้แหละที่ดูต่างไปจากทุกที
"ไม่รู้ว่ะ!!" คำตอบสั้นๆง่ายๆ ทำเอาคนรอฟังแทบจะกลิ้งตกจากขอบเตียงที่นั่ง
"ก็รู้ตัวซักทีซิโว้ย!! รอใครอยู่ก็ยอมรับไปซะ มัวอ้ำอึ้งอยู่ ซักวันไอ้ที่อยู่ข้างๆมันอาจจะหายไปอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้" นายตุลกำลังเรียบเรียงประโยคที่ได้ยินจากปากไอ้คุณเพื่อนในหัวตัวเองอีกรอบ ทั้งที่ทำเป็นลืมไปแล้วแท้ๆ ไอ้หมอบ้ามันยังมาทำให้นึกถึง...เรื่องเมื่อคืนขึ้นมาอีก!!...นึกขึ้นมาทำไม ตอนนี้วะ!!
"ไม่หายเว้ย!! ไม่มีทางหายแน่ๆ" แม้ว่าจะยังไม่เข้าใจนัก แต่ชั่ววูบหนึ่ง..ใบหน้าของใครบางคนก็ผุดขึ้นมาในความคิด แม้ว่ามันจะทะลึ่งทะเล้นไปบ้าง แต่ที่ผ่านมาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าที่ยิ้มได้หัวเราะได้ก็เพราะมีไอ้หมีบ้าคอยยุ่งวุ่นวายอยู่ข้างกายเสมอ แม้จะเคยหายไปครั้งหนึ่งก็ได้กลับมาแล้ว...กลับมาแล้วจริงๆ..ถ้ามีรอบสองอีกล่ะก็...คราวนี้ได้กินอุ้งเท้าหมีตุ๋นแน่!!
"แล้วไอ้เด็กนั่นมันรู้รึยัง ว่าไอ้เฮียมันรู้ตัวแล้ว" นายตุลหลบสายตาเพื่อนหมอที่เหล่มองมา ...ถ้าไม่รู้มันคงไม่กล้ารุกซะขนาดนั้นหรอกมั้ง
"โทษทีนะไอ้คุณเพื่อน จะมานั่งสัมภาษณ์เรื่องคนอื่นหาสวรรค์วิมานชั้นใดไม่ทราบ อย่าบอกนะว่ามาเรื่องนี้ จะได้เตะส่งกลับเดี๋ยวนี้เลย" เพิ่งจะรู้ตัว...ว่าหลงกลไอ้หมอไปหลายคำถาม ดีนะไม่ได้ระบุตัวตนใครไปในบทสนทนา
"ไรว่ะ!! ถามแค่นี้ทำมาโหด อ๊ะ!! เสียงรถใครมา!!?" ก่อนที่หมอขิมจะคิดหาเหตุผลดีๆมาตอบ เรื่องที่มาโผล่หัวที่บ้านงานโดยไม่ได้รับเชิญ และก่อนที่จะโดนเตะไล่อย่างที่เจ้าของบ้านมันว่า ก็มีเรื่องให้เลี่ยงตายได้..เสียงรถที่เคลื่อนมาจอดหน้าบ้านทำให้ต้องชะโงกหน้าไปดู
"สงสัยนายแม่มาถึงแล้ว" มากันทียกบ้าน
"งั้นไปข้างล่างกัน คิดถึงหนูมินท์" สบโอกาสเหมาะหมอขิมก็รีบกระโดดพุ่งตัวออกไปจากห้องทันที ไม่ฟังเสียงเรียกเจ้าของห้อง แถมยังแอบขยิบหูขยิบตาให้ใครบางคนที่ยืนยกนิ้วโป้งให้อยู่ตรงหน้าประตู โดยที่คนในห้องมันยังไม่รู้ตัว
นายตุลยืนส่ายหน้ากับตัวเองพลางยกมือเกาหัว กำลังจะหมุนตัวกลับไปจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองต่อ แล้วค่อยลงไปข้างล่าง
แกร๊ก...เสียงประตูห้องที่เปิดและปิดลงตามลำดับ แต่พอจะหันกลับไปดู ร่างของใครบางคนก็โผเข้ามาหา ใครบางคนที่กล้ากดจมูกลงมาที่แก้ม...ไอ้หมีโย่ง!! มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่!!?
"เฮียอ่ะ ลุกมาตอนไหน ทำไมผมไม่เห็นเลยอ่ะ" จะเห็นได้ยังไงล่ะ ก็แอบย่องออกมาอ้อมไปทางหลังบ้านโน่น ไอ้เด็กบ้านี่ยังไม่ได้ชำระความ...ตื่นก่อนดันไม่ปลุกกันบ้าง ปล่อยให้นอนซะสว่างคาห้อง ดีนะไม่สวนทางกับยายตอนขากลับ ไม่งั้นคงต้องพูดปดอีกแน่
"ตื่นมาไม่เห็นใครก็เลยกลับมาอาบน้ำ แล้วทำไมไม่ปลุกด้วย!!" ยังคงปล่อยให้ไอ้หมีมันกอดแล้ววางคางหนักๆลงบนไหล่ เพราะรู้ว่าบ่ายเบี่ยงไปก็ไร้ประโยชน์
"ก็ผมเห็นเฮียหลับสบาย ไม่กล้ากวน" วายุบอกเสียงอ้อน...ที่จริงอยากนอนกอดต่ออีกหน่อยเหอะ ถ้าไม่ติดว่าตัวเองเป็นเจ้าของงานต้องลงมาช่วยหยิบโน่นจับนี่แต่เช้ามืดล่ะก็นะ จะกอดแน่นๆจนกว่าจะตื่น แล้วจากนั้นก็ morning kiss อีกรอบ โอ๊ย...!! แค่คิดระดับความสุขของไอ้ไวไวก็พุ่งขึ้นเกือบสูงสุดแล้วคร้าบบบบบ
"ถ้าเกิดตื่นสาย กลับมาตอนที่นายแม่มาพอดีจะทำไง ได้โดนซักไม่เลิกแน่!!" ไอ้คุณเฮียทำเสียงโหดใส่ แต่ก็ยอมให้ไอ้ไวไวหอมแก้มชื่นใจไปหลายที ถือว่าจุดนี้หายกัน
"นายแม่ก็แค่แกล้งเองนะ อุ๊ก!!" นายตุลแกล้งศอกไปที เมื่อไอ้หมีมันเริ่มทำมากกว่ากอด ไอ้นี่!!ได้คืบชอบต่อศอก..ถึงแม้จะรู้ว่าแค่โดนแกล้งแต่คนมันอายจริงนี่หว่า
"ลงไปข้างล่างกันได้แล้ว เดี๋ยวก็โดนตามล่าตัวหรอก" พยายามอย่างมากที่จะแกะไอ้มือปลาหมึกที่เกาะอยู่รอบเอวตัวเองออก แต่ดูเหมือนเจ้าของมันจะยังดื้อดึงไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
"หอมแก้มก่อน แล้วจะปล่อย..!!" คนที่กำลังง่วนอยู่กับการแกะมือที่เกาะแน่น เงยหน้าขึ้นมาสบตาคนพูด...ก็ทั้งที่มันตักตวงเอาไปตั้งหลายรอบแล้วเมื่อกี้ มันยังจะต้องการอะไรอีก...ไอ้หมีนี่วอนตายแต่เช้า!!
"ไอ้เด็กทะลึ่ง!! ที่ได้ไปตั้งหลายทีแล้วยังไม่พอใจรึไง!!?" อย่าให้ไอ้ตุลมีน้ำโหนะเว้ยยยย!!
"ฮึ!! เมื่อกี้ผมหอม คราวนี้ให้เฮียหอมมั่ง..นะ...นะ" อึ้งดิครับท่าน เจอคำอ้อนขอ(หน้าด้านๆ)ของไอ้หมี เล่นเอาคนฟังยืนอึ้งหน้าร้อนวูบ นับวันวิชาหน้าด้านหน้าทนของมันจะยิ่งกล้าแกร่ง
"ไอ้!! ถ้าไม่ปล่อยไม่ต้องมาเข้าใกล้อีกเลยนะ ไอ้นี่ชักได้ใจ!!" พอโดนดุแทนที่มันจะสะดุ้งสะเทือนเหมือนก่อน กลับฉีกยิ้มออกมาซะอย่างงั้น
"แล้วได้ไหมอ่ะ..." ไอ้หมีโย่งมันเลิกเซ้าซี้แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยแขนที่โอบอยู่รอบเอว
"ได้อะไรวะ เมาของกินข้างล่างมารึไง!!!" นายตุลเตรียมชูกำปั้นขู่ ถ้ามันยังเนียนเซ้าซี้ไม่เลิกจะได้ลงมือสังหารมันซะ หรือไม่ก็แจกมะเหงกให้หายเมาซักทีสองที
"ก็'ได้ใจ'เฮียไง ไอ้ไวไวได้แล้วรึยัง..." กำปั้นที่ยกขึ้นกลับชูค้างกลางอากาศ เพราะเจ้าของกำลังอยู่ในอาการค้างตัวแข็งไปชั่วขณะ คำถามที่ได้ยินมาพร้อมกับแววตาจริงจัง อ่อนโยน ไม่ได้ทะเล้นทะลึ่งเหมือนไอ้หมีคนเก่า
"มะ...ไม่รู้โว้ย ข้อนี้ขอผ่าน ปล่อยได้แล้ว จะลงไปข้างล่าง!! อ๊ะ!! อึ้ยยยยย" พอหมุนตัวหลุดจากอ้อมแขนมันได้ ก็โดนสองมือมันจับหมับที่ใบหน้า ยึดเอาไว้แล้วมันก็ฟัด...ฟัดจริงๆ เหมือนหมาที่กำลังเลียหน้าเจ้านายแก้มซ้ายย้ายไปแก้มขวาแบบไม่ยอมหยุด
"ถึงเฮียจะไม่บอก ผมก็รู้คำตอบแล้วเหอะ!!" กว่าที่นายตุลจะหลุดออกมาได้ก็เล่นเอาหอบ ส่วนไอ้หมีมันก็ถอยไปยืนยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ห่างมือห่างเท้าเรียบร้อยแล้ว...มันคิดว่ามันจะรอด!!
วายุฉีกยิ้มพร้อมกับยักคิ้วยั่วไอ้คุณเฮียที่กำลังทำหน้ายักษ์ใส่ นิสัยเฮียทำไมจะไม่รู้ ทั้งเอาแต่ใจ ขี้โมโห แล้วก็หงุดหงิด ขี้พาล ชอบก็บอกว่าชอบ เกลียดก็บอกว่าเกลียด แต่ที่เด่นสุดก็คือเกลียดการพ่ายแพ้ แต่ถึงขนาดยอมให้ไอ้ไวไวเอาแต่ใจได้ถึงขนาดนี้ ถ้าไม่เรียกว่าชอบป่านนี้คงเป็นหมีนั่งยางไปนานแล้ว
"แล้วไงล่ะ!!? ถ้าคิดว่าตัวเองแน่ก็ลองตอบมาซิ หึ หึ" นายตุลยกมือขึ้นขยับแว่นพร้อมกับเหล่มองไปทางไอ้เด็กโย่งด้วยหางตา ในเมื่อมันยักคิ้วมาให้ก็ยักคิ้วกลับไปตามด้วยรอยยิ้มร้ายตรงมุมปาก นี่แหละที่เค้าว่าชั้นเชิงต่างกัน สามารถทำลายความมั่นใจคู่ต่อสู้ลงไปได้กว่าครึ่ง ไอ้หมีที่ทำท่าว่ามั่นใจๆ ก็กลายเป็นฝ่อห่อเหี่ยวได้ในพริบตา แต่ก็ยังคงต้องแกล้งยืดอกเอาไว้เพราะกลัวจะเสียฟอร์ม
"เฮียอะ!!" แม้จะรู้ว่าแค่โดนแกล้งเอาคืน แต่หากไม่ได้ยินคำตอบจากปากของเจ้าตัวเองมันจะไปมีความหมายอะไรล่ะ
"ทำไม? ฟอร์มตกรึไง? รู้อะไรก็พูดมาดิ!!" กลายเป็นไอ้หมีที่ถูกไล่ต้อนเสียเอง อารมณ์เหมือนตัวเองเป็นตำรวจที่จับผู้ร้ายได้ แต่ดันไม่มีหลักฐานเอาผิดได้ เพราะดันเป็นคู่กรณีที่เห็นเหตุการณ์ด้วยตาตัวเองแต่เพียงผู้เดียว (และไม่ยอมให้ใครมารู้เห็นด้วยเด็ดขาด)
"เฮียขี้โกงอีกแล้วอ่ะ ผมพูดเองมันก็ไม่มีความหมายนะซิ!!"
"ก็เห็นทำเป็นเก่ง รู้ดีก็พูดมาดิ!!" วายุจ้องใบหน้าคนที่ยืนยักคิ้วส่งยิ้มยั่วมาให้อย่างเคืองจัด รู้งี้ไม่ปล่อยไปก็ดี ฟัดให้ตายกันไปข้างหนึ่งก่อน....ไอ้คุณเฮียกลายเป็นมนุษย์จอมยั่ว(โมโห)ไปแล้วอ่ะ..ฮึ่ยยย!!!
"ถ้ากลับไปบ้านนะ..ฮึ่ม!!" เสียงบ่นพึมพำกับตัวเอง ไม่กล้าดังมากเพราะกลัวแผนแตกถ้าอีกคนได้ยินเข้า
ก๊อก ก๊อก
"ทำอะไรกันอยู่ทั้งสองคน ข้างล่างเค้าพร้อมกันแล้วนะ เดี๋ยวจะไม่ทันเวลา" เสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงเรียกที่ดังให้ได้ยินทำเอาสองคนที่ยืนจ้องหน้าเอาชนะกันอยู่ต้องพับเก็บยกนี้ไว้ชั่วคราว เพราะคนที่ขึ้นมาเรียกไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นนายแม่นั่นเอง วายุจำต้องเปิดประตูออกไปทักทายอย่างช่วยไม่ได้ ปัญหาอย่างอื่นเอาไว้เคลียร์ทีหลัง ขืนชักช้าให้นายแม่ขุ่นเคืองใจขึ้นมาอาจเป็นเรื่องใหญ่กว่า
"สวัสดีครับคุณน้า" ผู้สูงวัยตรงหน้ารับไหว้หลานชายคนโปรด ก่อนจะเหลือบมองไปทางลูกชายที่ยืนอยู่ในห้อง...ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรผิดสังเกต!!
"หาเรื่องแกล้งใช้งานอะไรน้องอีกล่ะ" ดูเถอะ..!! แทนที่จะถามถูกชายดันไปห่วงไอ้หลานชายตัวโย่งแทน ทั้งที่มันนั่นแหละตัวเอาเปรียบ
"ผมจะไป'แกล้ง'อะไรหลานชายคนโปรดของแม่ได้ล่ะ รักกันมากก็เอามันลงไปด้วยเลย" นายตุลทำเป็นแกล้งเคือง เมื่อมองเห็นโอกาสเลี่ยงคำตอบของไอ้หมีมันได้...เอาไว้ก่อนเถอะตอนนี้ไอ้ตุลยังไม่พร้อมจัดแถลงข่าวตอนนี้
"ลงไปพร้อมกันนี่แหละเร็วๆเลย" เสียงนายแม่เริ่มแข็ง...ใครล่ะจะไปกล้าขัดใจ
วายุหันกลับไปมองอีกคนที่ทำเป็นแกล้งเดินช้ารั้งท้าย เหมือนกับจะบอกว่าไม่ยอมละความพยายาม...อดทนรอมาได้ตั้งนาน รอให้ผ่านวันสองวันนี้ไปได้ก่อนเถอะ ไอ้ไวไวจะกินให้เรียบเลยคอยดูซิ!!
================
แหะ แหะ หายหัวไปซะหลายวัน แวบมาอัพบ้างอะไรบ้าง
กลัวถูกลืม :m17:
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตาม
ส่วนเรื่องตอนยาวของคู่ขัดดอกข้าพเจ้าจะพยายามนะ
สู้ตายยยยยยย หงิง~~~~
ปล. ขอพื้นที่โฆษณา "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[##ตอนพิเศษสั้นๆ##] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16839.2160)
ใครยังไม่ได้เข้าไปก็ลองแวะดูนะ พอดีว่าเอาเรื่องไปลงอีกเว็บแล้วเกิดคิดถึงไอ้เสือกะพี่หมอขึ้นมา :m15:
-
ปุ่นลูกแม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
บ๊อบบี้หลานย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
จุ๊บุๆ ฝากอ้อมกอดไปกะสายลม ชะเอิงเงยยยยยยยยยย (เนียนเรียกหาน้องเอิงเงย คริคริ)
ปล.ไอ้ลูกหมี งุงิ ขอบ้างดิ นะ....นะ แก้มเฮียอ้ะ ขอแตะเบาๆก็ได้ ไม่ต้องถึงกับฟัดหรอก งื้ดๆ
-
รอตอนหมีไวไวหม่ำเฮีย :z1:
-
จะแอบดูตอนไวไวกินเรียบ :laugh:
-
ว้าววววววววว ดีจังที่ได้อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนเช้า :o8:
วันนี้จะได้เป็นวันอมยิ้มอีกวัน หุหุ
ไวไวอ่ะ มันน่ารักน๊าเฮีย ใจอ่อนซะทีเห้อออ
แกล้งมากๆ ระวังตอนอยู่กลับไปอยู่กัน ฉอง ต่อ ฉอง นา หุหุ :z1:
-
ไวไวสู้ๆ ไวไวสู้ตาย :ped149: :ped149:
-
5555 ตกลงไอ้หมีโย่งสู้เฮียไม่ได้
-
คุคุคุ ขแบคุณดาด้า ตอนใหม่มาเเล้วไม่เป็นไร ลูกหมี ให้เอียเเกเอาเปรียบไปก่อน รอตอนกลับบ้าน จัดไปอย่าให้พลาด คุคุคุ
-
มารอตอนกลับบ้านเหมือนกันจ้า
คงต้องจัดหนัก ซะหน่อย อิอิ
-
คุณเฮียแกใจอ่อนนะ
แต่แค่ปากแข็งเฉยๆ
อิอิ
-
เข้ามาเชียร์ให้ไวไวหม่ำคุณเฮียซะที :laugh:
-
ไวไวเริ่มวางแผน
ก่อการร้ายแล้ว
โดยการยึดพื้นที่เฮีย
-
รอวันไวไวกินเรียบ อิ อิ ให้ไวสมชื่อนะ
-
เฮียยังปากแข็ง +โหด เหมือนเดิม
-
กินเรียบ
รออยู่จ้าไวไว
-
หึหึ กลับไปจะจัดหนักเฮียก็วางแผนดีๆเน้อ ..เดี๋ยวจะหลายเป็นหมีตุ๋นซะก่อน ...
อิอิ
-
ไวไวเอ้ยยยยยยยยย ใช้กำลังเลย!!! 55555+
-
เม้นข้างบน
ความเห็นส่วนตัวล้วนๆชิมิคะ
กร๊ากกกกกก
-
อร๊ายๆๆ ไอไวไวมันร้าย ใช้โปรพิเศษจองตัวตั้งแต่เด็ก 5555
ร้ายแบบนี้เลยได้ใจ..คนปากแข็ง..ไปเต็มๆ
เฮียมันก๊ปากแข็งเกิ๊น แบบนี้ต้อง ..จับกด..
:m20: :m20: :m20:
-
มาเชียร์ไวไว
+1
-
โหย...เสียดายอ่ะ เฮียรอดไปได้อีกแล้ว :-[
รอให้ยกขบวนกันกลับบ้านอยู่น้า~ :z1:
-
หมีไวไวกับเฮีย
ยังน่ารักกันเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
:กอด1: :กอด1:
-
ไวไว อย่าแค่คิด ทำเลยยยยย
-
รออ่านะตอนหน้านะค่ะ :z13:
-
:m20: กินเรียบเหรอ หมีไวไว อิอิ จะรอดู :z2:
-
:impress2: บอกวิธีกินด้วยนะ ว่ากินยังไง :-[
:pig4: :pig4:
-
รอให้ไวไวกินคุณเฮียอยู่นะจ๊ะ หึหึ
อยากให้เหลือเลยนะ
-
มารอลุ้น ระหว่างคู่เฮีย กับคู่หมอขิม คู่ไหน จะไปไกลกว่ากัน :z1: :z1: :z1:
-
เจ้าหมีไวไวรุกได้รุกดี ทำเอาเฮียเขินได้ตลอดเวลา แต่ระวังไว้หน่อยนะ
เดี๋ยวเฮียรู้ตัวและเขินมากไปจะโดนเอาคืนเป็นแข้งแทนหอมนะจ๊ะ
+1แทนคำขอบคุณค่ะ ......
-
ลุ้นๆๆๆๆ
:กอด1:
-
เฮียอ่ะจะปากหนักไปไหนเนี่ย
แค่การกระทำมันไม่พอหรอกนะ
มันต้องการคำพูดด้วย
พูดให้ไวไวได้ดีใจหน่อยเหอะนะ
นะคะเฮีย ^^
-
เฮียน่ารักอ่ะ แอบเขินอยู่คนเดียว
รอไวไวกินเฮีย 555+
-
รอตอนต่อไป ขอแบบยาวๆ นะครับ
-
ช่วงนี้ ไวไว ดูจะได้กำไรมากเป็นพิเศษ เดี๋ยวๆฟัด เดี๋ยวๆหอม นั่นนิดนี่หน่อยแต่รวมๆแล้วแทบหมดตัวแล้วเนี่ย o18
-
คึคึ ไวไวเิอ๊ย..ได้ใจไปเต็มๆ แล้วสินะเนี่ย...ไม่อยากนึกถึงวันที่กลับบ้าน 5555
รอน้องกลับมาจ้า....
-
ถ้าได้ใจแล้ว อย่าลืมเปลี่ยนชื่อเรื่องจาก"ข้างใจ"เป็น "กลางใจ"นะจ๊ะ วิ๊ดวิ้ววว~ :m12:
-
เชียร์ไอ้หมีไวไวขาดใจเลย
มีเท่าไหร่ซัดให้เรียบนะ
-
ขอใช้ประโยคคำสั่งนี้ด้วยน้ำเสียงกร้าวแกร่งว่า
"เจ้าหมีไวไว กลับไปกรุงเทพคราวนี้ อย่าปล่อยให้ลอยนวล"
ป้าหมั่นไส้พวกผู้ร้ายปากแข็งน่ะ
-
:L1:
-
ไวไวจ้ะ แก้มเฮียชำ้แล้วม้างงงงงง
เปลี่ยนไปที่อื่นมั่ง 5555+
-
ขอใช้ประโยคคำสั่งนี้ด้วยน้ำเสียงกร้าวแกร่งว่า
"เจ้าหมีไวไว กลับไปกรุงเทพคราวนี้ อย่าปล่อยให้ลอยนวล"
ป้าหมั่นไส้พวกผู้ร้ายปากแข็งน่ะ
ตามพี่แก้วค่า 5555
น่าสงสารเฮียเค๊านะคะพี่แก้ว ไม่มีใครเข้าข้างเลย :m20:
ก็เฮียแหล่ะ ทำเอาไวไวเสียเซลฟ์ไปเรยยยย 555
-
เฮียประคองตัวดีๆนะ
อย่ารีบเสร็จไอ้หมีไวไวเร็ว
ให้ไวไวมันอกแตกตาย :laugh:
-
เฮียนี่ปากแข็งจิงๆๆ :เฮ้อ:
ไวไวจับปล้ำเลยลูก 55555 :oo1: :z1:
-
แต่ละตอนมีคำพูดที่ชวนจะเป็นลมอยู่ทำตอน ไอ้ตอนหมีถามเรื่อง "ได้ใจ" เนี่ย มันจี้ดดดมาก ฮาฮ่า
เฮียก็เล่นตัวไปก่อนนะทรมานไอ้หมีมันไปก่อน อยากรู้ว่ามันจะอ้อนไม้ไหนได้อีก น่ารักจริงๆเลย อิอิ
-
:o8: :o8: :o8: กรี๊ดดดดดดด......พ่อไวไวนี่น่ารักจริงๆๆๆๆ แอบ แท็กทีมกับหมอขิมด้วย...น่ารักสุดๆๆ
เฮียตุล ระวังตัวให้ดี ระวัง.....หมีไวไวกำลังมา อิอิอิ :-[
-
กลับบ้านไปรอบนี้เฮียเสร็จน้องหมีแน่เลย
เฮียระวังตัวไว้นะ :laugh:
บวก 1 แต้มนะคะ รอลุ้นๆ ขอบคุณมากค่ะ
-
^^
-
บทที่ 33.
หลังจากเสร็จงานบุญที่วัดทุกคนก็กลับมาทานอาหารร่วมกันที่บ้าน แต่ใครบางคนโดนลากตัวออกมาจากงานก่อนที่จะทันได้ก้าวขาขึ้นบ้านเสียด้วยซ้ำ แถมไอ้ผู้ร้ายมันยังหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากแนวร่วมอาวุโสของมัน ก่อนจะกระทำการล็อคคอลูกชายคนอื่นมายังบ้านของตัวเอง...เป็นการกระทำที่อุกอาจมาก(เหอะ) แต่ตัวประกันดันไม่ขัดขืน แถมพยานรู้เห็นยังเป็นใจให้อีก
"หิวข้าวนะ!!" นายตุลบอกเสียงหงุดหงิดตอนที่โดนไอ้เด็กโย่งลากกลับไปยังบ้านของมัน ทั้งที่มันน่าจะไปเสนอหน้าที่วงข้าวอยู่ตอนนี้
"แป๊บเดียวเองเฮีย มากับผมหน่อยนะ...นะ.." แถวบ้านมันเค้าบอกให้ขอร้องตอนที่กำลังลากคนอื่นให้เดินตามมันรึไง ทำหน้าอ้อนอยู่ก็จริง แต่ไม่ยอมปล่อยแขนลากคนอื่นไปตามใจชอบ
"เร็วๆนะ ให้เวลา....10 นาที!!" แม้จะยังไม่รู้ว่าที่โดนลากมาเพื่อการใด แต่นายตุลก็ต้องรีบหาทางรอดให้ตัวเองก่อน ไม่งั้น'เสี่ยง'อยู่ด้วยกันลับหลังคนอื่น เหมือนชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายจะพลาดท่าเสียทีให้ไอ้หมีบ้ามันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ (ลืมไปว่าอยู่บ้านเดียวกัน!!)
วายุหันไปยิ้มให้ไอ้คุณเฮียที่บ่นพึมพำตามหลัง แล้วพาเดินตรงเข้าไปในบ้าน เอารูปแม่ที่ถือกลับมาจากวัดขึ้นไปวางไว้บนหิ้งเหมือนเดิม ก่อนจะเดินกลับมายืนเคียงข้างคนที่ยังทำหน้างงไม่เลิก
"แม่..ผมไม่รู้ว่าแม่จะดุหรือว่าโกรธไหม ถ้าผมจะบอกว่า...วันนี้ผมมีคนที่รักมากๆแล้วครับ" แม้จะไม่ได้เอ่ยชื่อหรือระบุตัวตนว่าคนๆนั้นเป็นใคร แต่มือที่เอื้อมมาจับมือคนข้างๆเอาไว้ก็เหมือนบอกความนัยไปหมดแล้ว
นายตุลทำได้แค่ยืนอึ้งหันไปสบตาไอ้เด็กโย่งที่ส่งยิ้มมาให้...ไอ้เด็กบ้า..!! ที่ทำให้ใจหายใจคว่ำวันละสามสี่รอบ ทำไมมันไม่บอกกันก่อนว่าจะพามาเปิดตัว มันน่าตบกะโหลกไหม!!
"ถ้าแม่ษายังอยู่กับพวกเรา แม่คงตีไอ้เด็กนี่ใช่ไหมครับ พอมันโตขึ้นมามันชอบแกล้งผมครับ!!" วายุที่กำลังยืนส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้คนข้างๆกลับทำหน้าเหวอ
"อ้าวเฮีย!!!! ฟ้องแม่แบบนั้นได้ไงเล่า ผมไปแกล้งเฮียตอนไหน!!!" แทนที่ปริมาณความหวานจะล้นทะลักอย่างที่ตั้งใจ กลับกลายเป็นว่าไอ้คุณเฮียดันไปหาเรื่องฟ้องแม่ซะงั้น..ถ้าแม่ยังอยู่จริงๆล่ะก็ โดนฟาดกบาลหลายทีแน่ๆ เพราะแม่รักเฮียกับพี่มีนามากเหมือนกับที่นายแม่รักไอ้ไวไวนี่แหละ
"แม่ดูซิครับ มันไม่ยอมเชื่อผม แถมดื้อแล้วก็ยังเอาแต่ใจด้วย จนผมนะ....อุ๊บ!!!" ยังพูดไม่ทันจบ ไอ้หมีก็ยกมือขึ้นมาปิดปาก ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับรูปแม่ษาแล้วลากออกมาจากตรงนั้นทันที
"เฮียนะเฮีย ทำผมขายหน้าต่อหน้าแม่ ดูซิอุตส่าห์พามาเปิดตัวแล้วผมไปดื้อไปเอาแต่ใจตอนไหนกัน" มีรึที่ไอ้ไวไวจะกล้าขึ้นเสียงกับเฮียของมัน ทำได้แค่บนหงุงหงิงไปตามประสา แถมยังทำยืนกอดอกหน้างอปรายหางตามองมาเหมือนเด็กโดนแกล้ง
"นี่ไง!!กำลังเอาแต่ใจอยู่เห็นๆ ไอ้เด็กโย่งเอ๊ย!!!" นายตุลส่ายหน้ากับตัวเองอย่างระอา แต่ก่อนที่จะได้เดินหนีไปไหนก็โดนมันคว้าตัวเข้าไปกอดอีกจนได้..
"ก็เฮียไม่ยอมบอกผมซักที ไอ้ไวไวก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ" ไอ้หมีโย่งครางหงิงวางคางหนักๆลงบนไหล่ตามเคย
ไม่ใช่ว่าแค่อาย..หรือไม่อยากพูด...ก็แค่ชอบที่มันเป็นแบบนี้ เหมือนตัวเองถูกเอาใจ เป็นคนสำคัญที่สุดปล่อยให้มันเกาะติดอยู่แบบนี้ โดยยึดเงื่อนไขบางอย่างเอาไว้ ดีกว่าไม่มีอะไรผูกกันเอาไว้เลย ถ้าอีกคนยึดติดเพียงแค่คำพูดที่อยากได้ยิน ก็เพียงอยากจะเก็บมันเอาไว้ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด...ไอ้ตุลผิดไหมล่ะ
"บอก กับไม่บอกต่างกันยังไงล่ะ" วายุเหลือบมองเสี้ยวใบหน้าของไอ้คุณเฮียสุดที่รักของมันอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะกระชับอ้อมแขนของตัวเองให้แน่นขึ้น ...พอมาลองคิดดูแล้ว แม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้ยินคำบางคำ แต่ก็มีความสุขมากมาย เพียงแค่อยากได้ความมั่นใจ เพราะไอ้ไวไวคนนี้ไม่ได้มีอะไรดีพร้อมพอจะยึดคนๆนี้เอาไว้ในอ้อมแขนแบบนี้
"ผมแค่อยากมั่นใจ ว่าไม่ได้คิดไปเองคนเดียว..." เสียงที่ได้ยินปนเหงากังวลอย่างชัดเจน นายตุลถอนหายใจออกมายาวเหยียด... ไอ้หมีโย่ง!! ต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนมันก็มักจะมองโลกในแง่ลบก่อนเสมอ เห็นท่าทางมั่นใจกวนประสาทแบบนั้น..ก็นึกว่าจะแน่ ที่ไหนได้!!
"ไอ้หมีโง่!! เพราะแบบนี้แหละถึงได้โดนใครเค้าหลอกได้ง่ายๆ"
"อะไรอ่ะ อ๊ะๆ เฮียเล่นอะไรเนี้ยะ!!!" วายุทำหน้างง จู่ๆก็โดนด่า แล้วไอ้คุณเฮียก็หมุนตัวกลับมาแล้วยกมือยีหัวซะจนผมที่ฟูอยู่แล้วยุ่งเหยิงไปหมด...อุตส่าห์แต่งหล่อมาตั้งแต่เช้า...หมดกัน!!
"ชอบมองโลกในแง่ลบตลอด ยอมขนาดนี้ยังไม่มั่นใจก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วโว้ย!!" อึ้งดิ!! ไอ้ไวไวยืนอึ้ง กำลังใช้สมองในการประมวลผลคำพูดของไอ้คุณเฮียที่รักอยู่ แล้วก็ได้เห็นใบหน้าหงุดหงิดแกมรำคาญแต่มีเลือดฝาดแดงจัดไปจนเกือบถึงหู แบบนี้เค้าเรียกว่า...โกรธกลบเกลื่อนซินะ!!
"ยอมที่ไหน!! เฮียโกหก!!" จากที่เบือนหน้าหลบ นายตุลก็หันกลับมาหมายจะด่า แต่กลับเห็นรอยยิ้มทะเล้นบนใบหน้าของมันจนลืมคำพูดที่คิดไว้
"ไอ้..!!"
"ก็ดูอย่างเมื่อคืน เฮียยังไม่ยอมแพ้ผมเลย!!!" อาการเหมือนโดนหมัดตรงสอยเข้าที่ปลายคางอย่างจัง ทำเอานายตุลยืนอ้าปากค้างเพราะดันไปนึกถึงเหตุการณ์ที่ถูกอ้างถึงเข้า ก็เพราะ...มันเป็นแบบนี้ไงเล่า!! ถึงยอมมันไม่ได้..ไอ้เด็กเวร!!
"ไอ้ไวไว!!" มันยังยักคิ้วส่งมาให้อย่างไม่สำนึก...คิดจะเล่นแบบนี้ใช่ไหม!!!
"กลับบ้านเองนะ เฮียจะกลับก่อน!!"
"อ๊ะ!! ไปด้วยกันซิ ผมก็หิวข้าวเหมือนกันนะ" วายุยังคงไม่รู้ตัว นึกว่าพายุสงบลงแล้ว ยังคงเดินตามหลังไอ้คุณเฮียไปต้อยๆ
"รถของเอิงน่าจะนั่งพอนะ" หืม...? รถไอ้คุณชายมาเกี่ยวอะไร!! เดินไปกินข้าวแค่บ้านยายเองนะ เฮ่ย!!!...อย่า..บอก...นะ...ว่า...
"เฮียจะกลับไปไหนนะ!!?"
"กลับบ้าน..ที่กรุงเทพ...วันนี้!!" ชัดเจน!!! ไม่ต้องฟังซ้ำ ไอ้คุณเฮียหันหน้ามาพร้อมกับขยับแว่นแล้วพูดชัดๆด้วยสีหน้าหนักแน่นจริงจัง แล้ว...ไอ้ไวไวก็เพิ่งจะรู้ตัวว่า...พลาด!!
"ไม่เอา!! ผมจะกลับกับเฮีย" โฮ่ๆๆๆๆๆๆๆ อยากจะร้องไห้ออกมาเป็นภาษาหมี ดูสายตาเย็นชาของไอ้คุณเฮียที่มองมาซิคร้าบบบบบบ
"คำไหนคำนั้น!!" อยากจะลงไปนอนชักดิ้นชักงอบนพื้น แต่ก็กลัวจะเลอะ กระโดดกอดขาไอ้คุณเฮียเหมือนในหนังก็ไม่ได้เพราะอยู่นอกบ้าน
"ผม จะ ฟ้อง นายแม่!! เฮียแกล้งผม!!" มาตรการขั้นเด็ดขาดของไอ้ไวไวล่ะ ยกเอาผู้อาวุโสที่เคารพรักมาขู่
"เชิญ!!" เวร!!! ไม่ได้ผล!!!!!! อ๊ากกกกกก....ทำไงดีมีคนรักโหดแถมเอาแต่ใจแบบนี้ๆๆๆๆ สงสารตัวเองเหลือเกิน แบบนี้ต้องจัดการขั้นเด็ดขาดซะแล้ว!!!
"เฮีย!!!" เสียงตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงจริงจังของไอ้หมีโย่ง ทำให้คนที่กำลังเดินนำชะงักฝีเท้าแล้วหันกลับมามอง ไอ้เด็กโย่งมันก้าวขาเข้ามาใกล้ด้วยแววตามุ่งมั่นเหมือนจะกระทำการอะไรบางอย่าง...ทางนี้ก็เพิ่งจะคิดได้ว่าคงจะเล่นแรงไป เกิดมันหมดความอดทนขึ้นมาคงไม่มีแรงจะไปสู้มันไหว แต่คิดดูอีกทีนี่มันนอกบ้าน ไอ้หมีมันไม่มีทางทำอะไรที่ไม่สมควรเด็ดขาด ...กว่าจะรู้ตัวมันก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าในระยะประชิด
"อย่าเชียวนะ...!!" แม้จะรู้ว่าไม่มีทางที่ตัวเองจะโดนทำร้าย แต่ยังไงก็ต้องขู่เอาไว้ก่อน
"เฮีย!!! ...ไอ้ไวไวปากไม่ดีเอง ขอโทษ...อย่าโกรธเลยนะ สัญญาเลยว่าจะไม่พูดแบบนั้นอีกแล้ว จะเป็นเด็กดีของเฮียด้วย เพราะงั้นหายงอนกันเถอะนะๆ" เข้าสู่โหมดอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนที่จะ....
"อุ๊บ!! ฮ่าๆ" ก่อนที่คนฟังจะหลุดขำออกมา เพราะมันเป็นแบบนี้ไงเล่าถึงได้โกรธไม่ลงซักที ไอ้หมีติงต๊อง!!
พอเห็นว่าไอ้คุณเฮียหัวเราะออกมาได้ ไอ้หมีที่ยังอ่อนต่อโลกก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก มันไม่ได้กลัวหรอกว่าเฮียจะโกรธด้วยเรื่องแค่นั้นจนไม่ยอมพูดด้วยและกลับไปก่อน แต่มันกลัว....กลัวว่าจะไม่ได้สืบสานเรื่องราวต่อจากนั้นต่างหาก ถ้าไม่เอาใจเอาไว้..เกิดงอนไม่เลิก ต้องไปเริ่มต้นใหม่ก็แย่ดิ!!
.
.
หลังจากวันนั้นเหล่านักศึกษาเตรียมสอบก็โดนติวหนังสืออย่างเข้มงวดโดยสองอาจารย์ (คนหนึ่งโดนขอร้องมา ส่วนอีกคนได้มาโดยบังเอิญ) แล้วมหกรรมการสอบก็เริ่มขึ้น การสอบเลื่อนชั้นของนักศึกษาปีที่หนึ่ง ไอ้ไวไวแทบไม่ได้มีเวลาอ้อนไอ้คุณเฮียอย่างที่วางแผนเอาไว้ทำได้แค่จมอยู่กับตัวหนังสือ และหนังสือ เพราะเงินทุกบาทที่ลงทะเบียนเรียนเป็นของนายแม่ผู้มีพระคุณ ไม่ใช่ว่าอยากเรียนอยากเล่นก็ทำได้ แต่ต้องทำให้เห็นถึงความตั้งใจที่ท่านอุตส่าห์เมตตา
แต่อย่างน้อยๆ ไอ้ไวไวก็ได้เห็นความใจดีเล็กๆน้อยๆของไอ้คุณเฮีย อย่างเช่นว่า งดทำอาหารเย็น(เฮียซื้อมาตอนที่กลับจากที่ทำงาน), ช่วยสอนในวิชาที่ไม่เข้าใจ หรือไม่ก็มีของบำรุงสมองเล็กๆน้อยๆเอามาให้ ไอ้ไวไวมีกำลังใจอ่านหนังสือสอบอีกเป็นกอง แต่ก็ภาวนาให้จบลงโดยเร็วด้วย
"ว้ากกกกกก วิชาสุดท้ายแล้วเว้ย วันนี้ไปฉลองกัน!!" ไอ้คุณชายเอิงทำท่าเหมือนจะโยนกระดาษในมือทิ้ง แต่ดันมานึกได้ทีหลังว่าเป็นของไอ้หญิงหยกเลยโดนมันเหล่มองเอา
"จะนอนๆ" เสียงพึมพำไม่เลิกของไอ้คุณป๋าที่วางหน้าลงไปบนโต๊ะฟังเหมือนเสียงสวดอะไรซักอย่าง
"ขอเป็นวันอื่นได้ไหมอ่ะ วันนี้คงไม่ไหว..." ไอ้วายุแสร้งทำหน้าเหนื่อยได้เนียนเยี่ยงจบหลักสูตรการแสดงสำเร็จรูปมา(เพิ่งคิดได้เมื่อ 3 นาทีก่อน) แบบว่า...คนมันมีครอบครัวให้ต้องดูแล(ห้ามให้พวกมันรู้เด็ดขาด) ก็แค่จะกลับไปตอบแทนความใจดีของเฮียเท่านั้นเอง
"ไอ้พวกนี้!! แค่เรื่องสอบทำมาเหนื่อย ของจริงมันหลังจากนี้ต่างหาก" บรรดาชายหนุ่มต่างหันไปมองหญิงสาวหนึ่งเดียวของกลุ่มอย่างไม่เข้าใจ ไอ้หยกมันทำหน้าโหดเหี้ยมแล้วหัวเราะออกมาเหมือนมีเลศนัย
"เรื่องอะไรว่ะ!!" ไอ้คุณป๋าไม้ก็ดันบ้าจี้ตามหันไปถามไอ้เพี้ยนหยกด้วยสีหน้าเหมือนตอนดูหนังสยองขวัญ
"ตอนสอบยังเด็กๆเว้ย เหนื่อยของจริงมันต้องตอนที่ผลสอบออกไงล่ะ!!"
"อ๊ากกก จริงดิ!!" ชายหนุ่มเจ้าสำราญทั้งสามคนประสานเสียงพร้อมเพรียงกัน จริงของไอ้หยกมัน ตอนนี้ยังไม่รู้ผลก็อย่าเพิ่งนิ่งนอนใจ ผลออกเมื่อไหร่ถึงจะสำนึกได้ ถ้าไปฉลองกันตั้งแต่วันสอบเสร็จ แล้วตอนผลสอบออกมาไม่เป็นที่พอใจ....คราวนี้ได้คร่ำครวญทีหลังคูณสองกันชัวร์
"แล้วทีนี้จะเอาไง..?" ไอ้วายุยังหาญกล้าไปถาม ทั้งที่ใจจริงออกจะชอบใจที่งานเลี้ยงฉลองวันนี้จะถูกยกเลิก...โทษทีนะไอ้คุณเพื่อนทั้งหลาย
"บ้านใครบ้านมัน รอฟังผลสอบก่อนค่อยว่ากัน" ชายเอิงพูดเสียงเศร้า ทั้งที่มันเป็นคนเดียวในกลุ่มที่หัวดีกว่าใครเหอะ!! เรื่องผลสอบที่มันต้องกังวลก็แค่...ตัวเลขที่ได้จะไม่มากเท่าที่มันหวังไว้ก็แค่นั้น
สรุปแล้ววันนั้นทั้งหมดก็เลยต้องแยกย้ายกันกลับบ้านตั้งแต่ตอนบ่ายหลังจากสอบวิชาสุดท้ายเสร็จ วายุแวะซื้อของใช้ที่จำเป็นติดไม้ติดมือกลับมาด้วย ทั้งที่ทำเป็นเสียใจนักหนาตอนที่แยกกับเพื่อน แต่พอกลับมาบ้านกลับยิ้มหน้าบานออกมาได้ รถคันเก่งของไอ้คุณเฮียยังจอดอยู่ที่เดิม แสดงว่าไม่ได้ออกไปไหน...
"เฮีย...." ลองส่งเสียงเรียกเบาๆ เหมือนกลัวว่าเจ้าของชื่อจะได้ยิน เพราะในบ้านเงียบเชียบเกินไป เดาเอาว่าเจ้าของบ้านน่าจะอยู่ในห้องหรือไม่ก็....
เพราะประตูห้องของเฮียเปิดอยู่ ไอ้ไวไวถึงได้ถือวิสาสะเดินผ่านเข้าไปแต่ต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน เพราะมองไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าของห้อง แต่ผ้าม่านที่กำลังปลิวตามแรงลมตรงระเบียง ทำให้รู้ว่ามีคนเปิดมันออก นั่นไง...กำลังหลับอยู่ บนเก้าอี้ตัวยาวในมือยังถือหนังสือค้างเอาไว้ หลับไปทั้งๆที่ยังสวมแว่น
วายุค่อยๆย่อตัวลงนั่งบนพื้นข้างล่าง สายตาจับจ้องที่ใบหน้าคนหลับ พลางคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ยามหลับแบบนี้ดูไร้พิษสงราวกับเป็นคนละคน อยากจะเอื้อมมือไปถอดแว่นออกให้แต่ก็กลัวจะไปทำให้ตื่น นานๆจะได้นั่งมองเฮียแบบไม่โดนดุได้จุใจขนาดนี้....
.
.
คนที่เผลอหลับไปขยับตัวตื่นเพราะความเมื่อยขบที่นอนท่าเดิมมาเป็นเวลานาน แถมยังได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรมาขูดขีดอยู่ข้างหู พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่า...ตัวเองได้กลายเป็นนายแบบจำเป็นให้ไอ้เด็กศิลป์มันขีดเขียนภาพไปแล้ว...สภาพแบบนี้...!!! มันยังมามีอารมณ์ศิลปินอีกนะ
"เฮีย...อย่าเพิ่งขยับ!! ตรงนี้ใกล้เสร็จแล้ว ขออีกนิดเดียว" ดูมัน!! ยังมีหน้ามาสั่งอีกนะ เมื่อยว้อย!!!
"ใครใช้ให้มาวาด!! เมื่อยจะตายอยู่แล้ว!!" เพราะดันยกแขนข้างหนึ่งพาดไว้บนหัว ตอนนี้มันปวดจนชาเหมือนเลือดไม่ไหลไปเลี้ยงขยับแค่นิดเดียวก็ปวดหนึบ
"เดี๋ยวผมนวดให้ก็ได้ คอร์สพิเศษเลยเอ้า!! นะ ๆ ขออีก 5 นาที เดี๋ยวเฮียหล่อไม่เสร็จนะเออ" ขู่ได้น่าเตะมากเหอะ ไม่ใช่ซิ!!..จะวาดรูปคนอื่นเค้าไม่ขออนุญาตยังจะมีหน้ามาขู่ ไอ้เด็กเวร!!
"จะว่าไป...รูปวาดในห้องยังไม่ได้ดูเลย" ไอ้เด็กศิลป์ที่กำลังขีดเขียนลายเส้นลงบนกระดาษเหมือนจะสะดุ้งตอนที่ถูกถามหาภาพโปรเจคที่ส่งเมื่อตอนก่อนสอบ ..นึกว่าโดนลืมไปแล้วอุตส่าห์ดีใจ ที่ไหนได้ตัวเองดันมาทำให้อีกฝ่ายนึกขึ้นมาได้เสียเอง
"จริงด้วย..." คนที่ยอมนอนนิ่งตามคำขอ(5 นาที)หรี่ตามองไอ้หมีโย่งที่เริ่มส่อเค้าว่ากำลังมีพิรุธ พอเห็นมันก้มหน้าก้มตาขีดเขียนไม่พูดไม่จาอีกรอบ ก็ชักจะเริ่ม....หมั่นไส้ขึ้นมา อยากรู้ว่ามันมีอะไรปิดบังอะไรนักหนา
"อ๊ะ!! เฮีย!! เดี๋ยวก่อนนนนนนน" ไม่ทันล่ะ ออกตัวช้าไปมาก แม้ว่าขนาดว่าความยาวของช่วงขาจะต่างกันแต่ก็ไม่ได้มาก พอไอ้คุณเฮียพุ่งตัวออกนำด้วยความที่บนตัวไอ้ไวไวมีแต่อุปกรณ์วาดรูปก็เลยคว้าเอาไว้ไม่ทัน
"ไหนเอามาดูเหน่อยดิ ว่ามันมีอะไรลับลมคมในนักหนา" ตอนที่นายตุลวิ่งมาถึงห้องได้ยินเสียงโครมครามตามมาจากข้างหลัง คงเป็นไอ้เด็กโย่งที่สะดุดอุปกรณ์วาดรูปของตัวเองเพื่อจะวิ่งตามมา ต้องอาศัยจังหวะที่มันยังมาไม่ถึงเอื้อมมือไปรั้งผ้าคลุมที่ปิดภาพเจ้าปัญหาออก
ภาพแผ่นหลังเปลือยเปล่าของใครบางคนที่นอนขดตัวอยู่บนเตียง มีเพียงผ้าห่มผืนเดียวที่พาดไว้ตรงสะโพก ตรงมุมด้านหนึ่งของรูปมีข้อความเป็นลายมือหวัดๆเขียนเอาไว้ 'Love is Dream' การลงสีที่แทบจะไม่ต้องบรรยายออกมาเป็นคำพูด ดูก็รู้ว่าอบอวลไปด้วยกลิ่นของความปรารถนา ยังไม่ทันจะรู้ว่าต้นแบบของภาพเปลือยที่ว่านั้นเป็นใคร ฝ่ามือของใครบางคนก็เอื้อมมาปิดตาเอาไว้จากข้างหลัง
"ไอ้ไวไว...เล่นอะไร!!?" ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร เพราะในบ้านนี้ก็มีกันอยู่แค่สองคน
"ก็...ก็มันเขินอ่ะเฮีย" ไอ้หมีไวไวยอมรับออกมาทั้งที่ยังเอามือปิดตาคนอื่นอยู่ คนฟังที่ยืนหันหลังให้แอบอมยิ้มกับตัวเอง เห็นมันชอบทำตัวหน้าด้านจนชินเพิ่งจะเคยเห็นไอ้หมีมาดหลุดก็วันนี้..จะว่าไป..รูปที่เห็นนั่น...ถ้าหากว่าเป็น...
"รูปใคร..?" แม้ว่าจะเดาเอาก็ได้ แต่แค่อยากลองถาม ทั้งที่ตัวเองก็หน้าร้อนวูบตอนที่ได้เห็นแวบแรก แต่การได้เห็นไอ้หมีมาดหลุดดูบ้างซักวันจะเป็นไรไป
"จะเป็นใครไปได้ล่ะ ทั้งตัวจริงทั้งในฝันก็มีแค่คนเดียว"วายุปล่อยมือที่ปิดตาอีกคนออกแล้วเลื่อนมากอดเอวเอาไว้หลวมๆ ทำหน้างอพร้อมกับเสียงอ้อน
นายแบบจำเป็น(อีกแล้ว?)คลี่ยิ้มกับตัวเอง เผลอคิดอยู่ได้ตั้งนานว่ามันจะเป็นรูปพิสดารอะไรมากมาย ที่แท้ก็เป็นรูปในจินตนาการของไอ้หมี...จินตนาการ!!? เดี๋ยวนะ...!!! ? วาดรูปแบบนี้ออกมาได้มันจินตนาการไปถึงไหนกันวะ!! ไอ้เด็กลามก!! แล้วนี่เกิดคนอื่นมาเห็นเข้าจะทำไง...ให้ตายเหอะ รูปแบบนี้ยังไงก็เอาออกไปแขวนโชว์ข้างนอกไม่ได้เด็ดขาด!!
"ห้ามเอาออกไปข้างนอก ห้ามให้ใครเห็นด้วยนะ!!!" วายุยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนพูด ตอนแรกจะบอกว่าไม่ทันแล้วเพราะโดนไอ้สามตัวนั่นกับอาจารย์อีกคนที่เห็นรูปนี้ไปแล้ว แต่ก็ตัดสินใจว่าเงียบไว้คงดีที่สุด เดี๋ยวเกิดไอ้คุณเฮียเขินโหดขึ้นมาอีก ไอ้ไวไวจะเจ็บหนักล่ะคราวนี้
"ไม่ให้ใครเห็นหรอก ผมก็หวงเป็นเหมือนกันนะ" อ้อมแขนที่โอบอยู่เลื่อนมาวางบนไหล่ก่อนจะรั้งใบหน้าเข้าไปหอมอีกฟอด แล้วมันก็หยุดอยู่แค่นั้น เอาหัวฟูๆมาวางคลอเคลียอยู่ข้างๆ
"หวง!! แล้ววาดแบบนี้ออกมาได้อ่ะนะ ไอ้เด็กทะลึ่ง!!" นายแบบแผ่นหลังเปลือยในรูปตวาดไม่จริงจังนัก เพื่อกลบเกลื่อนเพราะตัวเองก็ชักเริ่มจะรู้สึกอายขึ้นมาเหมือนกัน พอคิดไปว่าไอ้คนวาดมันกำลังคิดอะไรอยู่ หรือคิดไปไกลแค่ไหนตอนที่กำลังวาด
"ก็ตอนนั้นคิดถึงเฮียมาก จะวาดออกมาเป็นหน้าคนจริงๆก็ไม่ได้ เลยได้ออกมาแบบนี้" วายุบอกตามความจริง เพราะตอนที่วาดตัวเองไม่ได้อยู่ที่นี่ แถมยังมีเรื่องยุ่งวุ่นวายอีกต่างหาก
ปล่อยให้ทั้งห้องเงียบไปซักพัก นายตุลยังคงจับจ้องไปที่ภาพวาดตรงหน้าเหมือนกำลังซึมซับความรู้สึกต่างๆ โดยมีเจ้าของภาพยืนกอดคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ทั้งที่น่าจะโกรธที่ตัวเองได้กลายไปเป็นนายแบบนู้ดในจินตนาการของไอ้คนวาดมัน(แม้จะแค่แผ่นหลัง) แต่ในใจกลับรู้สึกปลาบปลื้ม เต็มตื้นเหมือนได้ยินคำบอกรักกระซิบแผ่วอยู่ข้างหูตลอดเวลา..
"ออกไปหาอะไรกินข้างนอกกันไหม สอบเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ.." นายตุลหาอะไรเปลี่ยนเรื่องขืนปล่อยให้ยืนจ้องภาพนี้นานเกินอาจจะลมจับได้ กะว่าจะฉลองสอบเสร็จให้กับความพยายามของไอ้หมี แต่มันก็ส่ายหัวแทนคำตอบ
"อยากกินเฮีย เอ๊ย!! อยากกินที่บ้านเฮียนี่แหละ เดี๋ยวผมทำให้เองซื้อของมาแล้ว" แค่เผลอพูดผิดไปนิดเดียว ไอ้คุณเฮียก็แจกศอกเข้าให้ที่กลางพุง ดีนะว่าแค่หยอกเล่น ไม่งั้นในระยะประชิดแบบนี้คงได้ลงไปนอนจุกเจ็บแน่ๆ
"งั้นก็ไปทำ มีไรให้ช่วยก็บอก"
"มีครับ!!"
"อะไรล่ะ ซื้อของมาไม่ครบรึไง" ไอ้หมีส่ายหน้ารัวแทนคำตอบ พร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
"ช่วย'รัก'ผมเยอะๆด้วยนะ" วายุยื่นหน้าเข้าไปกระซิบขอความช่วยเหลือ ...นาทีนี้ไม่ต้องการแล้วคำบอกรัก หรือคำหวานอะไรจากปาก เพียงแค่ขอให้ไอ้คุณเฮียเป็นแบบที่เป็นอย่างนี้ ไอ้ไวไวก็มีความสุขมากมายแล้ว ...แวบหนึ่งสังเกตเห็นว่าบนใบหน้าคนปากแข็งมีรอยยิ้มประดับ แต่ก็แค่แวบเดียวแล้วก็กลับมาทำหน้าโหดอย่างเก่า
"ได้!! เดี๋ยวเฮียจัดให้...รักด้วยกำปั้น..รักด้วยลำแข้ง...แล้วก็รักด้วยศอก จะเอาอย่างไหนก่อนดีล่ะ!!" ไอ้หมีรีบส่ายหัวให้ไว ก่อนจะรับมุกด้วยการถอยออกไปให้ห่างรัศมีการจู่โจม เอ๊ย!!โจมตี เพราะตอนนี้ยังเป็นเวลาเปิดศึกของไอ้คุณเฮีย ส่วนเวลารุกของไอ้หมียังไม่ถึง...ไม่งั้นล่ะก็...
"เฮียไม่ต้องรักผมมากขนาดนั้นก็ได้ ขอแค่ให้ชื่นใจซักครั้งก็พอ" คนที่แกล้งทำโหดแทบจะหลุดหัวเราะออกมา ตอนที่เห็นไอ้หมีมันทำตาปริบแอ๊บยังกับตัวมันน่ารักซะเหลือเกินอ่ะ
"พอเลยอุบาทว์ ตัวก็ใช่เล็กๆยังจะกล้ามาทำตัวน่ารัก" จากที่คิดจะฟาดงวงฟาดงาใส่ไอ้หมีแก้เมื่อยก็กลายเป็นหัวเราะออกมาซะงั้น
"ก็ผมอยากให้เฮียรักนี่นา" พอไม่ได้ตั้งกระบวนท่า ไอ้หมีมันก็เดินเข้ามากอดทำเสียงอ้อนให้หัวใจเต้นอีกรอบ
"ไปทำกับข้าวได้แล้ว...หิว!!" ก่อนที่จะเสียท่าใจอ่อนให้ไอ้หมีมันต้องรีบเฉดหัวใช้ แล้วพาตัวเองออกไปข้างนอกห้องอันมีสมรภูมิอันตรายอยู่ ไอ้หมีบ่นหงุงหงิงตามประสาแต่ก่อนที่จะออกไปตามคำสั่งมันก็หันกลับมาขโมยหอมแก้มอีกฟอด
"ชื่นใจ..!!" ก่อนจะวิ่งแผล็บออกไปข้างนอก อยู่ด้วยกันแบบนี้บ่อยๆมีหวังต้องเข้าไปเช็คอัตราการเต้นของหัวใจบ้าง ว่ามันยังปกติดีอยู่รึป่าว ขยันทำให้ตัวใจคนอื่นตูมตามซะเหลือเกิน
.....แล้วก็ตลอดเวลา...ตลอดเวลาที่ทานข้าวเย็น ไอ้หมีมันคอยเอาใจตักโน่นนี่มาให้ไม่ขาด แถมยังมองมาด้วยสายตาหวานเชื่อม...ไอ้คุณตุลกำลังสงสัยว่าตัวเองคงจะไม่รอดพ้นอุ้งมือหมีในคืนนี้แน่ แต่...เรื่องอะไรจะให้มันง่ายดายขนาดนั้น(แม้ว่าตัวเองจะลั่นวาจาเอาไว้เองก็เถอะ) หึหึ
"อะไรอ่ะเฮีย..?" วายุเหลือบมองแก้วสุดหรูที่ไอ้คุณเฮียหยิบมาตั้งไว้ตรงหน้า ก่อนจะรินน้ำอะไรบางอย่างใส่ลงไป.
"ฉลองไง!! ขาดไปก็ไม่ครบสูตร ลองกินดูไม่ขมเหมือนเหล้าหรอก" มันคือไวท์ชั้นดีที่คุณน้องเขยหิ้วมาฝากจากต่างประเทศ ไอ้หมีมันเอื้อมมาหยิบแก้วที่ยืนให้ไปดมแล้วทำหน้าหยี แต่คนทางนี้กลับกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ
"ผมไม่ดื่มอ่ะ แม่เคยขอไว้" เรื่องเดียวที่แม่ของไอ้ไวไวขอไว้ตั้งแต่ตอนที่ยังอยู่ด้วยกัน นอกนั้นไม่ว่าเรียนไม่ดีหรือจะทำตัวแย่แค่ไหนแม่ก็ไม่เคยว่า
"เอาน่า!! แค่จิบนิดเดียวกับเฮีย แม่ษาไม่ว่าอะไรหรอก" หลอกล่อสุดๆ นายตุลยื่นแก้วตัวเองไปกระทบกับแก้วของไอ้หมีเหมือนจะเชิญชวนให้ดื่มและบังคับอยู่ในที
"หมดเลยเหรอ..." ไอ้หมียังถามหน้าซื่อด้วยความไม่แน่ใจ
"ใช่...!! เอาให้หมดเลย" เอาให้หมดขวดนี่แหละ จะได้หลับสบายไปยันเช้า... ไอ้หมีเอ๊ย!! คราวนี้แหละมันจะได้รู้รสชาติความเมาครั้งแรกในชีวิต หึหึ!!!
==============================
วันนี้เมาขอรับพี่น้อง ไม่เมาไม่เลิกรา :laugh:
ไอ้คุณเฮียจะหลอกเด็กล่ะงานนี้ แต่ไม่รู้ว่าจะรอดรึป่าว หึหึ
โปรดติดตามตอนต่อไป...(กันซะดีๆ โอมเพี้ยง งงงวยๆ มึนเมาๆ :oni3:)
ปล. เจเจ้...ป่านนี้ยังมิกลับอีก เอามาลงขัดดอกไปก่อน ผิดถูกไงค่อยว่ากันอีกที คริ คริ
ขอบคุณบูตะที่ช่วยตรวจคำผิดให้ด้วย :man1:
::ช่วงคั่นโฆษณา::
(ขออนุญาตพี่ๆเว็บด้วยคะ o1)
ช่วงนี้ดาด้าหายไปปั่นต้นฉบับส่งโรงพิมพ์อยู่ กำลังจะมีนิยายรวมเล่มเรื่องแรกของตัวเอง
เพราะแบบปกออกมาแล้ว แต่ต้นฉบับยังไม่เสร็จ ดันเปิดจองไปแล้วอีก :m15:
เร่งปั่นสุดมือสุดเท้่า ตาจะแตกตายวันละหลายชั่วโมง ถึงได้มาลงเรื่องช้าไปบ้าง ต้องขออภัยทุกท่านด้วย
หากท่านใดสนใจลองแวะไปดูได้ (เคยเอามาลงในเล้าอยู่หลายตอน..แต่มีปัญหานิดหน่อยก็เลยลบออกไป)
ตัวอย่างปกสองเล่มแรกคะ ชื่อเรื่อง A Little Vampire
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/1-2.jpg)
ใครสนใจ PM มา่ถามรายละเอียดได้
o1 ขอบพระคุณสำหรับพื้นที่ด้วยคะ
-
:3123:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ปกเสร็จแล้วเรอะ
เอร๊ย เพิ่งถึงบ้าน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณไรอัสเจ้าขราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
(โฆษณาแฝง กรั่กๆๆ)
-
แน่ใจนะคะว่ามันจะเมาหลับ ไม่เมาหื่น
-
ขอบคุณ ดาด้าสำหรับ ตอนใหมา สาตุ๊ ๆๆให้เฮียโหด เสร็จลูกหมี เมาเเต่ไม่หลับ ป้อเเป้ เเต่รุ้เรื่อง คุคุคุ :z1: เพราะตอนนี้เกาะหลังคาจนเมื่อยเเระ กร๊ากกกกกกก +1 ดาด้า รวมด้วยช่วยกัน
-
แ้ล้วจะได้รู้กันว่า ไอ้หมีโย่ง กับเฮียใครจะเมาก่อนกัน
-
แผนมอมเหล้าที่เฮียวางไว้
จะกลับมาเป็นดาบนั้นคืนสนองหรือเปล่า
เดี๋ยวได้รู้กัน :z2:
-
เฮียมอมเหล้าไวไว หวังเผด็จศึกหรือเปล่าเนี่ยะ
โฮะ โฮะ โฮะ ไม่ใช่ไวไวตื่นมาแล้วต้องมานั่งร้องกระซิก ๆ เพราะเสียซิงให้เฮียหรอกนะ
... น้องด้าปกน่ารักมาก ๆ เลย แต่พี่ชอบเซเรสรูปที่อยู่ในเวปนู้นมากกว่า ดูเย็นชาดี
แต่ปกนี้ไรอัสดูหล่อและเอเลนดูน่ารักกว่า สรุปชอบแบบนี้แหละ
-
หลอกไอ้หมีเมา?????
สงสัยเฮียเสียตัวแหงๆ
-
จะหลอกไวไวได้สำเร็จหรือเปล่าต้องรออ่านตอนต่อไป
-
มอมเหล้า...เมารัก...ซะแล้ว :z1: :z1: :z1:
-
เฮียระวังเถอะ ปกติไอ้หมีมันชอบอ้อน
แต่พอเมาอาจเจอหมีหื่น :oo1: จะรู้สึก :m20:
:pig4:
-
อยากรู้ไวไวเมาแล้วจะเป็นยังไง เมาแล้วหื่น เฮียอาจมีความเสี่ยงสูงนะคะ หุหุ
-
เหล้า..ช่วยให้คนเราอายน้อยลง
เผยความรู้สึกตัวเองที่เก็บซ่อนไว้
ใช่มั้ยคะ เฮียตุล
-
ฮ่าๆๆ ไอ้คุณเฮียไม่รู้อะไรซะแล้วเมาๆเค้าอึดนะตัว
เกรงว่าจะมีข่าวดีในเร็ววันนี้
ฮ่าๆๆ
-
เสร็จแน่เฮีย จะไปมอมเขา โดนเองแน่ๆ555
-
มอมเหล้าคนเมารัก ท่าจะ...จบไม่สวยอย่างใจคิดละม้าง...คุณเฮีย...เหอๆๆๆ
รออ่านตอนหน้าจ้า...
-
คุณเฮีย จะมอบเหล้าไอ้ไวไว หรออครับบบ
โถ่ๆๆๆๆ ไอ้ไวไวผู้น่าสงสาร (จะโดนคุณเฮียทำมิดีมิร้าย 5555+++) :z1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คุณเฮียไม่กลัวไอ้หมีไวไวเมาแล้วหื่นเหรอ 555+
-
หมีไวไว เมาแล้วจะเป็นยังไงนะ อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
เฮียตุลไม่กลัวผิดแผนบ้างเลยนะ
ไวไวจัดการ.. :laugh:
+1
-
อ้ายยยย คู่นี้หวานขึ้นทุกวันๆๆๆ :impress2: :impress2: :L2:
-
เฮียกะจะมอมหมีให้เมาหลับใช่ป่ะ
แต่คิดว่าหมีมันคงไม่เมาหลับง่ายแน่ๆ
-
ตอนต่อไป ท่าทางจะเป็น เหตุเกิดเพราะไวน์ อิอิ
ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ เฮียอย่าไปโทษน้องหมีนะ เฮียต้องโทษไวน์อย่างเดียวเลย :laugh:
มีลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณมากนะจ้า ยังบวกเพิ่มไม่ได้นะจ๊ะ :3123:
-
มอมเค้าระวังจะเข้าตัวนะคะเฮีย^^
-
ใครจะพลาดท่าให้ใครกันแน่เนี่ย
-
ชอบอ่ะ...ตอนที่ไวไวบอกว่า "ก็ดูอย่างเมื่อคืน เฮียยังไม่ยอมแพ้ผมเลย!!!" รู้สึกมันยิ่งกว่าคำว่าไม่ยอมให้กดซะอีก :laugh:
แต่เฮียริอ่านมอมเหล้าหมีอย่างนี้...แน่ใจนะว่าหมีเมาแล้วจะไม่อาละวาดอ่ะ(รีดเดอร์ภาวนาให้เมาแล้วหื่นนะ) :z1:
ขอกรี๊ดดัง ๆ!! ให้กับรูปเอเลน เซเรสค่ะ ฟิลล์กับไรอัสก็น่ารัก :-[
-
แน่ใจได้ไงเฮีย
ว่าหมีไวไวเมาแล้วจะไม่หื่น
สงสัยจะหื่นมากกว่าเก่านะ
:z1: :z1:
-
ไอ้คุณเฮียเจ้าเล่ห์อ่ะ
แต่มาดูกันมาแผนเฮียแกจะประสบผลสำเร็จน็อคหมีไวไว หรือเฮียแกจะโดนหมีงาบกันแน่ :laugh: :laugh:
-
แผนสูงนะเฮียตุล จะมอมไวไวเหรอเนี่ย
ระวังโดนตลบหลังนะเฮีย อิอิ
ไม่รู้ว่าคืนนี้ใครจะเสร็จใครนะเนี่ย
แต่แอบเชียร์ให้ไวไวสมหวังนะคะ
-
:3123:
-
เสร็จงานนี้คงจะได้รู้กัน
ว่าใครจะปราชัย หึหึ
คิดแล้ว หวั่นไหว กร๊ากๆๆๆๆๆๆ
-
เฮียจะทำอะไรอ้ะ
ไม่กลัวเข้าตัวเหรอ
จะแกล้งมอมไวไว ใช่มั๊ยเนี่ย
ระวังเจอดีนะ เหอะๆ
-
^^
-
:กอด1: :กอด1: :L1:
-
เฮียคิดดีแล้วเหรอ จะไปมอมเหล้าหมีอ่ะ
ดีไม่ดีจะเข้าตัวเอาได้นะเฮีย
ขอบคุณนะคะ
-
เฮียถ้าเจ้าหมีเมาแล้วไม่หลับล่ะ
อันตรายต่อตัวเฮียนะคะ :laugh:
+1 ค่ะคุณด้า
-
เดี๋ยวเหอะจะยิ่งเมายิ่งหื่นเน้อ...อิอิ
+1 o13
-
ดูท่าทางเฮียของเราจะเป็นพวกคอแป๊บนะ แป๊บเดียวจอด :m20:
ตามดูครั้งแรกของเฮีย เอ๊ย...หมีไวไว
-
:call:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
หึหึ เสร็จแน่ๆๆ ^^
-
เอ่อ...เฮียขรา เกิดหมีมันเมาแล้วไม่หลับแต่หื่นแทนนี่จะยุ่งนะเฮีย
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
มารอดู ว่าครายจะเมา 555
แบ่บว่าเป็นห่วงเฮียอ่ะ จริงจริ๊งงง :z1:
-
ระวังนะเฮีย คิดจะทำไอ่หมีน้อยแช่ไวท์
จะกลายเปงโดนหมีมอมเหล้าซะเอง 555
-
แวะมาแอบส่อง ...แต่ล่ะคน คิดไรก๊านนนนนนนน (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/yenta4-emoticon-0042.gif)
เมาไม่เมาไม่รู้ อีกเดี๋ยวได้เวลาเฉลย :z1:
แวะมาจิ้มทุกคนก่อน อะคริ อะคริ :haun5:
-
บทที่ 34.
กึ๊ก!!
เสียงแก้วใสวางกระทบกับโต๊ะ พร้อมกับเจ้าของมันที่ฟุบหน้าลงไปบนท่อนแขนของตัวเอง กว่าจะถึงที่หมายก็เล่นเอาเกือบหมดขวด อย่าว่าแต่ทางโน้นเลยที่สลบ..ทางนี้ก็ดูท่าจะแย่ เพราะไม่ได้ดื่มของพวกนี้มานานล่อทีหมดขวด!! ไอ้เด็กโย่งนี่ก็เหมือนกัน..ไหนบอกคออ่อนกินไม่เป็นเล่นกระดกเอาๆ เวรแล้วไง คราวนี้ใครจะแบกมันไปเก็บ!!
มองซ้าย มองขวา....เหลือแต่ไอ้ตุลคนเดียว!!...เฮ่อ!!~~~ เยี่ยงทำกรรมใดเอาไว้ กรรมนั้นคืนสนอง
"ไวไว ไปนอนที่ห้อง!! ลุกเร็วๆอย่ามาทำเนียน" ......กริบ!!!.....ไม่มีเสียงตอบรับจากไอ้หมีที่ท่านเรียก ลองเอาไม้เขี่ยๆดูก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ มันหลับไปแล้วจริงๆเรอะ!!
เสียงถอนหายใจยาวเหยียดของคนที่ยังมีสติ แม้จะไม่ได้เมาจนฟุบหลับไปแบบนั้น ก็ใช่ว่าตัวเองจะไม่มึนซะเมื่อไหร่ แต่ก็จำต้องแบกไอ้หมีโย่งที่หลับคาโต๊ะไปแล้วเข้าไปเก็บในห้อง จะปล่อยทิ้งเอาไว้แบบนั้นก็สงสาร
"อื้อ..เฮีย..อาวอีก..โชนแก้ว" มันยังจะมีหน้ามาชนแก้วกับป้ามันเรอะ!! ถ้ายังพอจะมีแรงก็ช่วยเหลือตัวเองบ้างซิโว้ย ตัวก็หนักยังกะหมีควายไม่รู้ว่าวันๆหนึ่งกินอะไรเข้าไปมันถึงได้โตเอาๆ แบบนี้ว่ะ
กว่าจะแบกมันเข้ามาในห้องได้ก็ทุลักทุเลเต็มที รู้งี้ให้มันกินแค่พอมึนก็ดีหรอก แล้วไล่มันมานอนไม่ใช่ต้องให้มาแบกกันแบบนี้ ใบหน้าของคนเมาแดงก่ำ เปลือกตาทั้งคู่ปิดสนิทลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ..คนต้นคิดยกแขนปาดเหงื่อตัวเองอย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะเดินหายไปในห้องน้ำแล้วกลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กที่ชุบน้ำพอหมาด ค่อยๆบรรจงเช็ดหน้าให้คนที่ยังหลับสนิท มีบางครั้งที่เจ้าตัวลืมตาขึ้นมามองแล้วก็หลับลงไปใหม่อีกรอบ เห็นแล้วก็สงสาร...
หมับ!!
คนที่กำลังจะลุกเอาผ้าไปเก็บสะดุ้งเมื่อโดนคว้าข้อมือเอาไว้ ทั้งๆที่คิดว่าคนที่อยู่บนเตียงมันไร้ซึ่งสติไปแล้ว แต่พอหันกลับมาอีกที...ทำไมมันถึงได้นอนลืมตาขวางจ้องมองมา ซักพักก็แปรเปลี่ยนเป็นคลี่ยิ้มกว้างสายตาแวววับประหนึ่งว่ารถน้ำเชื่อมมาคว่ำลงตรงหน้า...หวานฉ่ำซะขนาดนั้น
"ไอ้ไวไว ปล่อย!!! เฮ้ยยยยยยย..........." เจ็บว่ะ!! บอกให้ปล่อยมันดันกระชากตัวลงมา หน้าทิ่มลงบนอกมันก่อนที่แขนสองข้างจะตวัดรัดตัวเอาไว้แน่น....!!!....ซวยล่ะ!! ไอ้ตุลจะถึงคราวซวย!!
"เฮียยยย ขออออกอดหน่อยยยยย" เสียงยานมาเลยไอ้หมีขี้เมา!! มันแค่อยากกอดหรือจะรัดคอกันให้ตายกันแน่ แน่นขนาดที่ดิ้นยังไงก็ไม่หลุดแบบนี้ คืนนี้....คงไม่ต้องนอนท่านี้ถึงเช้าหรอกนะ
"โอเคๆ กอดก็กอด แต่ปล่อยก่อน เฮียหายใจไม่ออก" คนขี้เมาค่อยยอมคลายอ้อมแขนให้ แต่กลับเลื่อนมือมาวางอยู่ที่สะโพกแทน...แถมมันไม่ได้วางแปะไว้เฉยๆ มันดันลูบไปทั่วทำเอาคนที่ยังมีสติสะดุ้งใจหายวาบ พอเงยหน้าขึ้นมามองก็นึกว่ามันหลับและกำลังละเมอ...ที่ไหนได้!!
"เฮีย ย ย ย" กลิ่นไวน์อ่อนๆที่ลิ้มลองไปเมื่อครู่อ้อยอิ่งอยู่แถวปลายจมูก สายตาหวานเชื่อมของไอ้เด็กขี้เมาที่จ้องมองมาเหมือนเต็มไปด้วยอารมณ์บางอย่าง สะกดให้คนมึน(ครึ่งๆ)ไม่กล้าหลบสายตาตอนที่มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้และแตะริมฝีปากลงมาทาบ
รสสัมผัสแปลกๆ กลิ่นหอมหวานคละคลุ้งอยู่ในโพรงปาก ปลายลิ้นอุ่นซุกซนสอดเข้ามา ริมฝีปากถูกงับเบาๆเหมือนกลั่นแกล้ง ก่อนที่จะหนักหน่วงขึ้นทุกขณะ เมื่อต่างฝ่ายต่างรุกไล่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร มือทั้งสองข้างสอดรั้งอยู่แถวท้ายทอยไม่ให้ขยับหนี จากที่เมาไวน์ก็กลายเป็นมัวเมาในอารมณ์ ...นายตุลเองก็ถูกหลอกล่อให้มัวเมาคว้าคอของไอ้หมีเอาไว้เช่นกัน จวบจนกระทั่งหอบเหนื่อยด้วยกันทั้งคู่
"ไม่เอานะ พะ..พอแค่นี้เถอะ" คนที่ยังพอจะมีสติพยายามออกแรงผลักไอ้หมีโย่งที่ขยับลุกขึ้นมานั่ง แล้วยกตัวขึ้นไปซ้อนบนตัก มือไม้ซุกซนพยายามสอดเข้าไปในเสื้อ จมูกโด่งซุกไซ้เรื่อยตั้งแต่ใบหน้า ลำคอ และกำลังจะเลื้อยต่ำลงไปยิ่งกว่านั้น พอได้ยินเสียงห้ามมันก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาหวานฉ่ำ..น้ำผึ้งกระเด็นเข้าตามันรึยังไง!!!!
"อยาก'รัก'เฮีย อือออออ" คำขอที่ได้ยินกระซิบแผ่วที่ข้างหูพร้อมกับฟันคมที่งับลงมาเบาๆ ทำเอาคนฟังนิ่ง อึ้ง ตัวแข็ง คิดอะไรไม่ออก สมองไม่สั่งการไปชั่วขณะ เหมือนหัวใจมันหยุดเต้นไปจังหวะหนึ่ง แล้วก็กลับมาเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง เนื้อตัวร้อนผ่าวไปหมดทั้งที่ยังไม่ได้เกิดอะไรขึ้น
"มะ..เมาแล้วก็นอนไป พรุ่งนี้ตื่นมาจะได้ไม่ปวดหัวนะ!!" ใจเย็นไว้ไอ้ตุล!!! ใจเย็นไว้เว้ย!!! ไอ้เด็กนี่มันกำลังเมาเข้าขั้นโคม่า 'อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา' ท่องไว้ๆ เฮือกกกกกกกก.....!!!! มะ..มือมันจับตรงไหนอยู่วะ ไอ้เด็กเปรต!!!!!
"รักเฮียนะ ไอ้ไวไวรักเฮียที่สุด"
"ไอ้ไวไว..อย่านะโว้ย!!!" สถานการณ์เข้าขั้นวิกฤติสุดชีพ โดนหมีตะปบเข้าที่กลางลำตัวเข้าให้ แถมยังอยู่ในภาวะเสี่ยงสุดฤทธิ์เพราะดันไปนั่งอยู่บนตัวมัน แถมไอ้หมีมันก็เมาไม่ได้สติ(ขนาดสติดีมันยังไม่ยอมฟังเลยนี่หว่าเฮ้ย!!! ลืมไปได้ไง!!!)
"นะ...ขอไวไวนะ..." คนพูดระดมจูบมาไม่ยั้งทั้งปากทั้งใบหน้า มือไม้ที่ป่ายแปะไปทั่ว ไม่ได้เว้นจังหวะให้ตอบคำถามหรือหาทางบ่ายเบี่ยง กระดุมเสื้อ กับกางเกงถูกมันปล้ำถอดอย่างเร็วจนแทบไม่เหลือสภาพเดิม ..มันจบวิชาลอกคราบมารึไงวะเฮ้ย!!!!!!
ตุ๊บ!!
ขณะที่กำลังอึ้งอยู่....จะคิดหาทางออกก็สายไปเสียแล้ว เมื่อไอ้เด็กโย่งขี้เมามันพลิกตัวทีเดียว ไอ้ตุลก็หงายไปข้างหลังให้ไอ้หมีมันขึ้นคร่อมทั้งที่ตัวมันยังโงนเงน แต่ทางนี้สภาพหลุดลุ่ยหัวฟูๆของมันซุกไซ้ไปทั่วตัว จะบอกว่าจั๊กจี้ก็ไม่ใช่ ยิ่งตอนที่โดนปลายลิ้นฉกลงมาโดนทำเอาสะดุ้งเกือบครางไปหลายรอบ ดีที่ยังกลั้นไว้ได้ทัน(แต่ก็หลุดไปหลายหน) ตัวมันก็ยังกะหมีควายจะทำยังไงถึงจะหนีพ้นล่ะคราวนี้
"ไอ้ไวไว ฮะ..เฮียยังไม่พร้อมมมมมมม" นายตุลบอกเสียงปนหอบ พร้อมกับดันหัวฟูๆของไอ้หมีให้พ้นตัว ขืนปล่อยให้มันเลียไปทั่วแบบนี้...ไม่ไหวแน่ ไอ้หมีขี้เมามันสะบัดหัวไปมาให้พ้นจากฝ่ามือที่ยึดไว้ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังคร่อมตัวเฮียของมันเอาไว้ สายตาที่ไล่มองไปทั่วตัวทำเอาคนถูกจ้องเสียววูบ เหมือนรอฟังคำตัดสิน
"เฮียไม่พร้อม แต่ผมพร้อมแล้วนี่" อ๊ากกกกกกกก........!!!!!! ไอ้เด็กเวร!! อยากฆ่ามันนนนนนนนนนนนน
เพราะมันไม่ได้พูดปล่าวแต่ดันคว้ามือไปแตะสำรวจความพร้อมของมันด้วยนะเซ่!!!!!!!! หลักฐานน่ะ เห็นๆอยู่ แต่....มันใช่เรื่องที่จะต้องให้พิสูจน์ไหมล่ะเว้ยยยยยยย ไอ้บ้าาาาาาาาาา
โป๊ก!!!! รีบดึงมือกลับมาพร้อมกับสะบัดหลังแหวนซัดกะโหลกไอ้ขี้เมาไปทีด้วยความโมโห
"เจ็บ!!!!" ไอ้หมีหันมาทำหน้ามึนพร้อมด้วยเสียงครางหงิงยกมือกุมหัวตรงที่โดนประทุษร้าย แต่แทนที่มันจะตาสว่างสร่างเมา...ไม่เลย!! มันหันกลับมาทำตาขวางใส่ แล้วจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์กะล่อนอย่างเคย
"เมาแล้วมั่วนิ่ม ไอ้เด็กเวร!!" ด่าไปไอ้ตุลก็ใจเต้นรัวไป สายตาคู่นั้นยังคงไล่โลมเลียไปทั่วทั้งตัว แม้ว่ามันจะยังไม่ได้แตะต้องอะไรเลยก็ตาม แต่สภาพกึ่งเปลือยแบบนี้...มันน่าอายนี่หว่า!!
"ถ้าเฮียยังไม่พร้อม..." อึ้ยยยย มันดันยื่นหน้าเข้ามาใกล้แทบจะต้องกลั้นหายใจกันเลยทีเดียวเชียว อ๊ะ!!!.....ดูเหมือนไอ้ตุลจะมีความหวังรอดนะคืนนี้
"อื้ออออ" ทะ...ทำไมเสียงตอบกลับ เหมือนเสียงครางว่ะ มือไม้ไอ้หมีมันเริ่มขยับอีกแล้ววุ้ย!! ตกลงว่ามันจะหยุดใช่ไหม!!
จมูกโด่งฝังลงบนแก้มนุ่มสูดกลิ่นกายหอมของคนรักเข้าปอด ฝ่ามือที่ลูบไล้ไปทั่วตัวแผ่วเบา ทะนุถนอมราวกับอีกฝ่ายเป็นของมีค่า ก่อนจะเลื่อนตัวต่ำลงมาตรงแผ่นอกแล้วจุมพิตหนักๆตรงที่มีก้อนเนื้อเต้นตุ๊บๆอยู่ข้างใน เพียงแค่เห็นเป็นรอยแดงขึ้นมา คนทำมันก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ แต่ปลายนิ้วที่สะกิดอยู่แถวนั้นไม่เลิกทำเอาสะดุ้งจนต้องกัดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงน่าอาย
"ถ้าเฮียยังไม่พร้อม...ผมจะเตรียมความพร้อมให้เฮียเอง...ไม่ต้องกลัวนะ"
".......?.........."
".....???..........."
"..........?????........" มะ...หมายความว่า ฮะ....เฮ้ยยยยยยยยยยยย
.
.
.
ดูเหมือนจะไม่ทัน...ไอ้คุณตุลช้าไปเสียแล้วรอบนี้ กว่าจะคิดได้ว่าตัวเองกำลังเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ก็ตอนที่หัวฟูๆของไอ้หมีมันกดลงแถวหน้าท้องแบนเรียบ ส่วนกลางลำตัวถูกกอบกุมเอาไว้เป็นตัวประกัน ก่อนที่มันจะกระทำการครอบครองเอาไว้ทั้งหมด ยึดอาภรณ์ตัวสุดท้ายที่ยังติดกายแล้วรั้งมันออกไปจากลำตัว
"อ๊า..ไอ้..!!...อืออออ" ขาทั้งสองข้างจำต้องยกแยกออกจากกันชั่วคราว เนื่องจากมีไอ้หมีขี้เมาจอมหื่นแทรกตัวเข้ามา (ทั้งที่มันเมา..ทำไมมันถึงรู้ว่าต้องทำอะไร ยังไง ตรงไหนล่ะวะ!!?) ก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ เพราะยังไม่ทันจะได้ถามก็โดนไอ้หมีมัน'งับ'เข้าให้ ทำเอาดิ้นส่ายไปมาอยู่ไม่เป็นสุข มือที่ยึดอยู่กับขอบเตียงกลายมาเป็นสอดเข้าไปในเรือนผมฟูแทน
ทั้งที่อยากขยับหนีแต่ก็เหมือนยิ่งพาตัวเองเข้าไปใกล้ ทั้งที่อายแทบตายแต่ก็ครางไม่หยุด สัมผัสที่ได้รับทำเอาอารมณ์กระเจิงกู่ไม่กลับ แม้จะไม่ได้เมาแต่สติก็ล่องลอยไปไกลแล้วตอนนี้ ปล่อยให้ตัวเองถูกชักนำไปตามทางที่ไอ้หมีเจ้าเล่ห์มันวางไว้...
"อึก..อื้ออออ" ไอ้หมีโย่งมันเงยหน้าขึ้นทำตาหวานใส่ ตอนที่ทำให้คนรักไปถึงจุดหมายปลายทางได้ เสียงครางหอบเหนื่อยราวกับคนที่วิ่งมาอย่างหนัก ก่อนจะต้องสะดุ้งอีกรอบเมื่อฝ่ามือเลื่อนต่ำลงไปจากจุดเดิม แต่ใครล่ะจะมีแรงปฏิเสธได้อีก ทำได้แค่หลับตากัดฟันตัวเองแน่นยิ่งปลายนิ้วที่ไล่วนอยู่ตรงนั้นเริ่มซุกซนเข้าไปข้างในก็ยิ่งรู้สึกหวั่นหวิวๆในใจ เพียงแต่สัมผัสนั้นมิได้เร่งเร้าใจร้อนค่อยๆบรรจงแตะต้องเพียงแผ่วเบานุ่มนวลแต่เรียกร้องอยู่ในที
ไอ้หมีขี้เมารอจนกระทั่งเสียงกัดฟัดกรอดกับเสียงหายใจหนักๆ แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางกระเส่า แล้วจากนั้นค่อยๆถอนปลายนิ้วออกอย่างเชื่องช้า ก้มลงไปป้อนจูบหวานล้ำให้เพื่อคลายกังวล อาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังเคลิ้มสอดแทรกความเป็นตัวเองเข้าไปทีละนิด
"อือ..ไอ้...ไวไว อ๊า..." อึดอัด หนักหน่วง เหมือนสมองจะระเบิดตอนที่รับเอาอีกคนเข้ามาในกายได้ทั้งหมด นึกอยากจะด่าตัวเองที่ปล่อยตัวให้ล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้แต่ก็หยุดอะไรไม่ได้แล้ว
"ซี๊ดดดด เฮียยยย" เสียงครางของไอ้หมีเพราะฟันคงจะไปงับโดนปากมันเข้า หรือไม่ก็เผลอไปจิกหัวมันแรงเกิน ...มันช่วยไม่ได้นี่หว่า เพราะทางนี้กำลังลำบากกว่าหลายเท่า ยิ่งตอนมันขยับกายก็ทำเอาร้าวไปทั้งตัว ความรู้สึกเสียวปนเจ็บแปลบวิ่งไปทั่วร่าง เสียงครางปนเสียงหอบดังตามจังหวะการเคลื่อนกาย ในยามนี้ไม่รู้ว่าใครเป็นฝ่ายร้อนแรงมากกว่ากัน คนหนึ่งเอาใจอีกคนหนึ่งไม่ชอบยอมแพ้ จวบจนทุกกระบวนท่าเสร็จสมบูรณ์ทั้งสองถึงได้ผวาเข้ากอดฟัดกันอีกรอบจึงทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง
"ฮือ...พอ..." นายตุลร้องห้ามพลางยกมือปัดหน้าไอ้หมีออกให้พ้นตัวทั้งที่ยังหลับตา แต่มันก็ยังไม่ยอมหยุดจนต้องพลิกตัวคว่ำหน้าลงไปกับเตียงอย่างรำคาญ ทั้งเหนื่อย ทั้งเหนียวตัวและที่สำคัญ...อายว่ะ!!
"ไปล้างตัวไหวไหม ผมเช็ดตัวให้เอาป่าว เฮียๆ" ไอ้หมีบ้ามันก็ยังไม่เลิกพยายาม หันหลังให้มันก็จูบไล่ตั้งแต่ไหล่ไปจนทั่วทั้งแผ่นหลังทั้งที่ออกจะชื้นเหงื่อแบบนั้น แถมยังกระซิบเรียกซ้ำๆย้ำๆข้างหูไม่เลิก
"จะไปนอนที่ห้อง ถอยไป!!" ไอ้หมีรีบคลานลงไปจากเตียง ลงไปนั่งสงบนิ่งหางลู่หูตกโดยมีหมอนเพียงใบเดียวปิดบังร่างกายมันเอาไว้ ทีนี้มาทำจ๋อย...ไอ้เด็กเวร!!
"เฮีย...เฮียอย่าโกรธผมนะ...อย่าโกรธผม..." ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาพ้นเตียงเพราะความพะรุงพะรังหอบเอาผ้าห่มพันเอวเอาไว้(ทำไงได้ล่ะ เสื้อผ้าถูกเหวี่ยงหายไปไหนก็ไม่รู้) ไอ้หมีที่นั่งอยู่บนพื้นมันก็เอื้อมมารั้งข้อเท้าเอาไว้ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาสบตาราวกับว่าลูกหมีตาดำๆได้สำนึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป
"ปล่อยนะ จะไปอาบน้ำ..เหนื่อย!! " เหนื่อยและเจ็บ(ใจ)ด้วย เพราะไม่ได้รู้สึกโกรธมันนี่แหละ แต่อยากจะตบหน้าตัวเองให้ฟื้นคืนสติ ปล่อยให้เรื่องมันเลยเถิดมาถึงจุดนี้ไปได้
"ไม่โกรธนะ..นะครับ...นะๆ" ดูมันทำ!!
"เออ!! ปล่อยซิโว้ย!! ง่วงนอน!!" ไอ้หมีที่นั่งคุกเข่าเกาะแข้งเกาะขาส่งสายตาอ้อนเงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มให้ ก่อนที่มันจะฉวยโอกาสนั้นกดจมูกลงมาแถวหน้าท้องอีกที เล่นเอาต้องบิดตัวหนีพร้อมกับซัดมะเหงกลงกลางกบาลไปเป็นของแถม
"อื้อ....เจ็บ!!" แล้วก็ต้องอาศัยจังหวะนั้นวิ่งพรวดออกมาจากห้องทันที เพราะขืนอยู่นานเกินกว่านี้...คงได้โดนสายตาอ้อนๆแบบนั้นหลอกเขมือบเอาอีกรอบ
ลากสังขารและผ้าห่มผืนยาวกลับมาที่ห้องอย่างหมดแรง ไอ้คุณตุลยกมือกุมหัวตัวเองก่อนจะสะบัดไปมาไล่อาการมึนงง....สรุปว่ายกนี้..."ใครเมา!!" ไอ้ตุลมึน!!!!!!!!!
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/henaiinsert.jpg)
===================================
:laugh: สรุปว่าใครเมา!!!? (หนูไม่รู้(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/2a428460.gif))
มาขั้นนี้แล้ว...คงไม่ต้องหาคำตอบแล้วมั่ง 5555
:กอด1: ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม ( :amen: ไว้อาลัยให้เฮีย...... :jul3:)
-
:mc4: ในที่สุดเจ้าหมีก็เขมือบเฮียได้ซะที :pighaun:
-
"เฮียไม่พร้อม แต่ผมพร้อมแล้วนี่" อ่ะจ๊ากกกกก
...
"ถ้าเฮียยังไม่พร้อม...ผมจะเตรียมความพร้อมให้เฮียเอง...ไม่ต้องกลัวนะ"
โหยยย อย่านี้ต้องเลี้ยงไวน์บ่อย ๆ ซะแล้ว ถูกใจแม่ยกจริง ๆ
-
อุ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปิดซอยฉลองให้ลูกหมีเป็นฝั่ง เป็นฝา(มีเฮีย) ซะที :pighaun: กร๊ากกกกอ่านไปเเล้ว อาย + ขำ เฮียไม่พร้อม ผมพร้อม เเล้วถ้ายังไม่พร้อมจะเตรียมความพร้อมให้ด้วย เลือดพุ่งเลือดสาดเช็ดไม่ทันเลย เเต่มารันทดตอนท้าย โถ ลูกหมีของเจ๊ ไม่เป็นไรนะลูก เอียเเกเขิน 5+++
+1 ให้กับเฮียตุล มีสามีเป็นลูกหมี 55+++กร๊ากกกกกก :m20:
-
เฮียทำงานเข้าตัวเองซะงั้นหน่ะ....เสร็จกันเลยทีเดียว :haun4:
-
กร๊ากกกกกก
ฮ่าๆๆในที่สุด :mc4: :mc4: :mc4:
ไอ้คุณเฮียก็เสร็จหมีเมาจนได้(เอ๊ะหมีมันเมาจริงไหรอนั่น)
โหยเฮียขั้นนี้แล้วยอมๆน้องมันไปเหอะอย่าไปโหดกะมันนักเลยสงสาร
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงหมีทำอะไรเฮียอะคะ
-
โถ........เฮียขรา
ไม่เป็นไรนะคะ ไม่ต้องอายๆ เราไม่ใช่คนทำซะหน่อย
ไอ้ลูกหมีตะหากที่ต้องอายนะคะ มันเป็นฝ่ายทำหมดเลย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :m20:
-
ขนาดว่าเมา ไวไวก็ไม่ลืมปณิธานเดิม
คือจะกินเฮีย
-
:haun4: :jul1: :z3: สรุปไวไวเมาจิงปะวะเนี่ย ก๊ากกกกกกกกก
ขนาดเฮียไม่เมายังต้องยอมเลยอะ 5555 ไวไวนายเจ๋งมาก o13 o13
:z2: :z2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
และแล้ว และแล้ว
ฮูเลๆ ฮูเลๆ
ได้อ่านซักที ^^
-
"ถ้าเฮียยังไม่พร้อม..."
ไอ้เราก็นึกว่าไอ้หมีมันจะบอกว่า
"งั้นรอไว้วันที่เฮียพร้อมนะครับ"
ที่ไหนได้ อ่านต่อไปๆ ไอ้หมีกลับพูดว่า
"ถ้าเฮียยังไม่พร้อม...ผมจะเตรียมความพร้อมให้เฮียเอง...ไม่ต้องกลัวนะ" ชนะเลิศว่ะหมี หุ หุ หุ
เฮียตุล ต่อไปนี้เลิกลงโทษไอ้หมีโดยการโบกหัวได้แล้วนะจ๊ะ
ก็..ป้ายังคิดแบบไทยๆอยู่น่ะจ้ะ มีที่ไหนภรรยาโบกหัวสามี มันผิดธรรมเนียม อิ อิ
-
เมารักกันทั่วหน้า
ทั้งคนอ่าน คนแต่ง
-
ไว้อาลัยให้เฮีย.....
ใครจะรู้ แอบมอมหมี ดันโดนหมีตลบหลัง...จะเหลือเหรอ???
ว่าแ่ต่ หมียอมให้เฮียกลับห้องได้ไงเนี่ยยยย
กรี๊ดๆ รออ่านตอนหน้าแบบเขินๆ จ๊ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ดีใจด้วยหมีไวไว ได้เฮียเป็นภรรยาแล้ว
o13 o13
-
เย้ยยยยยย :o8:
หลังจากตุนไว้อ่าน(ดอง)หลายตอน วันนี้เฮียโดนเขมือบซะแล้วววว~
นั่นจิ .. ตกลงใครเมา ใครมึน? 5555
:pig4:
-
ใครเมา... :laugh:
+1
-
เฮียยยยยยยยย ทำไมเฮียทำเงี้ยล่า :z3: (ใจเย็นๆ เฮียไม่ได้เป็นคนทำ อิไวไวมันทำ เอิ๊ก)
โห ไวไว ไม่เห็นเหมือนพระเอกเลย ถ้าเค้าไม่พร้อม ก็ไม่ฝืนใจ แต่นี่มันไม่ มันไม่ ครับพี่น้องงง 5555
เค๊าอยู่ข้างเฮียนะตะเองงงง ไม่เชื่อคอยดูเมนท์ต่อๆไปดิ เข้าข้างอิไวไวทั้งน้านแหล่ะ อิอิ
-
ไวไวอ่ะ ปล่อยผู้ร้ายลอยนวลทุกที
ป.ล.เมื่อไหร่เฮียจะพร้อมซะทีล่ะคะ :z1:
-
เรียบร้อยซะแล้วเฮีย เสร็จไอ้ไวไวจนได้ หึหึ :z1:
-
ผมจะเตรียมความพร้อมให้เฮียเอง
จนได้ นะ ไอไวไว อิอิ 555555555+
-
หมีไวไวก็ได้กินเฮียสมใจสักที อิอิ
ชอบที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
ในที่สุดเฮียก็แพ้ภัยตัวเอง 555+
ภาพประกอบแอบเรทอ่าาาาาาา
>////<
-
เอาใจช่วยมาตั้งนาน ในที่สุดก็สำเร็จซะทีนะหมีโย่ง
:m20:
-
ว่าแล้วเชียว
เฮียโดนดาบนั้นคืนสนอง
ดาบใหญ่ๆของไอ้ไวไว
ถูกแทง ฉึกๆๆ :oo1:
-
ในที่สุดหมีไวไวก็ได้กินคุณเฮียแล้วค่ะ
ดีใจด้วยน้า รู้สึกเหมือนรอตอนนี้มานาน ฮ่าๆ
-
เฮียๆๆ โดนไอ้ไวไวมันแกล้วเมาซะแล้วมั้งเฮีย 555
แต่งานนี้คนอ่านเมากันเลือดพุ่งแน่ๆ
-
สรุปใครเมา ฮาเฮียตุลมากเลยอ่ะ
555555555
:call:
มาต่อไวไวนะค่ะ
-
:m20: :m20:เฮียโดนไอ้หมีปัมปั้มซะแร้ว โดนเด็กหมีหลอกกินเจี๊ยวหวานซะด้วย
-
หมี สุดยอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
คนอ่านเมาาาาาาาา อิอิ
เอาอีก :haun4:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
เฮียโดนหมีเขมือบแล้ว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ในที่สุดหมีไวไวก็ทำสำเร็จดังหวังไว้ :z1: :z1: :mc4: :mc4: :mc4:
เหลือคู่หมอขิม อยากให้หมอขิมได้สำเร็จเสร็จดังใจหวังอีกคนนะคะ :z1: :z1: :call: :call:
-
ปล่อยไปได้อย่างไรนี้ หว้า ทำมัยไม่ต่ออีกไอ้หมี หมดแรงล่ะซิ
-
ภาพล่อ "แหลม" มากค่ะ
-
บอกแล้วว่า อย่าใช้วิธีนี้
เป็นไงล่ะเฮียจ๋าาาาาาา
เสร็จเจ้าไวไวจนได้ อิอิ
คนอ่านชอบจ้า ถูกใจมากเลยดาด้า
รอฉากไวไวง้อเฮียนะ
-
ยกนี้ ไอ้หมีชนะเลิศ :mc4:
เอาไว้ยกหน้า เอียค่อยอยู่บนแล้วกันนะ :o8:
-
ไม่รู้ใครมอมใคร... :z1:
แต่เฮียพลาดไปแล้วจริง ๆ พลาดที่เชื่อลมปากหมีจอมเจ้าเล่ห์อ่ะ :laugh:
ชอบภาพอ่ะ...ตรงอิมเมจสุด ๆ :กอด1:
-
ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวจ้า
แต่ว่าเหตุนี้คงไม่ทุกข์มั้งคงมีแต่สุขมากกว่า ^^
-
กด+ให้กับไอ้ไวไวอย่างด่วน
ในที่สุดก็กินเฮียได้สำเร็จ
-
+1 หมีได้กินเฮียซะแล้ว :haun4: :haun4:
-
เฮียได้กินไวไวแล้ว เอ๊ยยยยยยยยยย ไวไวได้เฮียเป็นภรรยาแล้ว :-[
น้องหมีเมาจริงป่าวไม่รู้ รู้แต่ว่างานนี้สมยอม
เฮียอย่ามาลงโทษน้องหมีทีหลังนะ หุหุ
บวก 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
รูปประกอบโดนมาก เฮียดูมีอำนาจเหนือน้องหมี แถมน้องหมีก็ทั้งรัก ทั้งยอมเฮียเลย o13
-
ในที่สุด ไวไวก็ทำได้ :a2:
อิอิ ร่วม +1 ไว้อาลัยให้พรหมจรรย์ ของเฮียด้วย :laugh:
-
nc เล็ก ๆ กระชุ่มกระชวยก่อนนอนคืนนี้
-
เฮียเสร็จจนได้ เยี่ยมมากไวไว
+1 ค่ะ ภาพประกอบ :impress2:
-
มาร่วมไว้อาลัยให้เฮีย มาร่วมฉลองให้เจ้าไวไว :laugh5:
-
อาเฮียตุลเสียสาวซะแล้วววววว
จุดพลุฉลองหน่อยเร็ว 555
งานนี้หมีเมาจนได้เมียจริงๆ :laugh:
-
:mc4: ยินดีด้วย อิอิ หนูหมีไวไว
-
กรรมตามทันแล้วเฮีย ฮ่าฮ่า
มอมเหล้าหมีจนโดนหมีเขมือบจนได้
เฮียอายวิ่งหนีไปแล้วนั่น
-
คุคุคุ เเวะมาดูอาการลูกหมีออกเรือน เเละมีของมาฝาก เอาไว้ฉลองกับเฮีย รอบเเรกเป็น ไวน์ ตอนฉลองต้อง เเชมเปญ เป็นรุ่น ลิมิเต็ดเอดิชั่น เรียกว่า super rich เลย ทั้งโลกมี 12 ขวดได้(มั้งนะ ไม่เเน่ใจ) ลายขวด ความงาม เเละคุณค่าช่างเข้ากัน 55+++ เจ๊หามาให้ เเต่ จุ๊ๆๆ อย่าบอกเฮียะ เจ๊กลัวตาย 55+++
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/champagne.jpg)
-
^
^
^
ลูกหมี ซ่อนไว้ดีๆเน้อ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ห้ามดื่มเกินวันละ 2 ขวด โปรดสังเกตคำเตือน "การดื่มสุรา ทำให้ความสามารถในการขับขี่ภรรยาลดลง!!"
:jul3:
-
บอกแล้วเฮียถึงเมาไอ้หมีมันก็หื่นอยู่ดี 555+
เป็นไงล่ะเลยได้เมาทั้งสองคนเลย
ปล.รูปประกอบน่ารัก แอร๊ยยเขินแทนเฮียไม่ยอมใส่กางเกง
-
ไอ้หมีไวไวนี่มันน่ารักไม่ไหวแล้วนะเนี่ย ยิ่งอ่านแล้วยิ่งอยากแย่งของเฮีย 5555
เฮียนี่ก็ไม่ไหวเลยนะ จะสมยอมไอ้หมีมันอยู่แล้วใช่ไหมเนี่ย มีการมอมเหล้าเบิกทางให้มันกล้าขึ้นอีกนะ ไม่ไหวจริงๆ ฮิฮิ
-
:impress2:
ไวไวสู้ๆค่ะ
:กอด1:
-
:z1: :z1: :z1:
เฮียโดนหมีหื่นหลอกซะแล้วววววว
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
ในที่สุดไอ้ไวไว ก็ทำสำเร็จ
พุดเเล้วขำ :m20: :m20: :m20: :m20: คุณเฮียเสียท่าจนได้ ไวไว o13
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
+1
-
เย้ๆๆๆๆๆ ในที่สุดก็ได้เปิดแชมเปญเสียทีนะไวไว
-
o13
นายแน่มาก...นายหมีไวไว ในที่สุดวันนี้ที่รอคอยก็มาถึง (รอทั้งนายหมี รอทั้งคนอ่าน)
อย่างนี้ต้องมีฉลอง หมีไวไว ปฏิบัติการยึดพื้นที่เฮียได้สำเร็จ
ไม่ว่าจะเป็นแผน เหตุบังเอิญ อารมณ์พาไป รู้อย่างเดียว ชอบที่สุด 5555
-
ห้ามดื่มเกินวันละ 2 ขวด โปรดสังเกตคำเตือน "การดื่มสุรา ทำให้ความสามารถในการขับขี่ภรรยาลดลง!!"
:jul3:
555 จริงๆเหรอ
-
ห้ามดื่มเกินวันละ 2 ขวด โปรดสังเกตคำเตือน "การดื่มสุรา ทำให้ความสามารถในการขับขี่ภรรยาลดลง!!"
:jul3:
555 จริงๆเหรอ
นู๋มิรู้วววววววววว์ :jul3:
ปล. นี่ลงบท NC นะทุกคน!!! ขำอะไรกันมากมาย นู๋จะฟ้องเฮียขราๆๆๆๆๆๆๆ :o12:
-
เค้าขำเฮียนั่นแหละ
จะมอมเขา เลยเสียท่าซะเอง :pigha2:
แต่ให้ดีนะดาด้า มี NC No.2 ก็ไม่เลวนะ
ดูซิจะยังขำกันอีกป่ะ
-
^
^
^
ดาด้า(กระซิบกระซาบๆ) ดูจิ มีแม่หมูเนี้ยนเนียนเน้ออออออ คริคริ
เฮียขราาาาาาาาาาา โอ๋ๆๆๆ เจ็บตื๊ดมากมิคะ? มามะมาหานุ้งนุ่นโอ๋น้าาาาาาาาาาาาาาา
-
:z13: จิ้มให้ทะลุ!!! สามที สี่ทีรวด!!
เฮียขราฝากมาบอก คราวหน้าจะไม่ยอมแพ้ไอ้หมีแล้ว!!!! :laugh:
-
โอย ๆ ใจละลาย อ่านมาเหนื่อยมากกว่าจะทัน ตอนสุดท้ายหายเหนือเป็นปลิดทิ้ง
-
:jul1: :jul1: :jul1: เรียบร้อยโรงเรียนไวไว..จุดพลุเฮ้ :mc4: :mc4: :mc4: ดีใจด้วยสำหรับไวไว ในที่สุด......วันของไวไวก็มาถึงแล้วววว
ปล.ร่วมกันไว้อาลัยให้ความบริสุทธิ์ของเฮีย :dont2: :dont2:(ม่ายนะ ความบริสุทธิ์ของฉานนนนนนนนนน : เฮียตุล)
ปปล. :กอด1: :กอด1:พี่แพนด้า........เป็นกำลังใจห้แต่งตอนสนุกกต่อไป :L2: และ รูปภาพ น่ารักมากกค่ะ^^
-
บอกแล้วคุณเฮียว่าเดี๋ยวเจอดี
ว่าแต่ ทำไมไม่อยู่นอนด้วยกันก่อนอ้ะ อิอิ :-[
-
หาว่าเราเนียน แอบเห็นดีด้วยใช่ป่ะจ๊ะน้องนุ่น...
ฝากดาด้าบอกเฮียขราด้วยนะ ว่า....
เราไม่เชื่อออออออ
พิสูจน์ให้เราเห็นสิจ๊ะ
-
หึหึ
ขวดเดียว
กะรอบเดียว
คราวหน้าสองขวดเลยนะเฮีย
ไม่งั้นเอาหมีมันไม่อยู่หรอกคร้าบบบ
-
ไอ้หมี สุดยอด o13
เฮียถูกหลอก :m20:
-
เฮียยยยยย มาเห๊อะมาได้แล้ว ไม่ต้องอาย ทุกคนรู้หมดแย๊วววว :m20:
-
^
^
ดาด้าบอกว่าถ้าคืนนี้คุณสัญญาณเน็ตเป็นใจจะเข้ามาแปะตอนต่อไปนะคะ
แต่..จะเป็นใจรึเปล่าเนี่ยสิ หงิงๆ
เฮียขราาาาาาาาาาาาาาาาาาา กอดๆๆๆๆ
-
บทที่ 35
เจ็บ~~ ปวดร้าวไปทั้งตัวแล้วก็เหมือนร่างกายไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ก็แค่นอนเอาผ้าห่มม้วนตัวมันไม่น่าจะเป็นอย่างงั้นได้นี่หว่า...หรือว่า...นั่น!!!
ไอ้ตัวต้นเหตุ!!! ของเรื่องทั้งหมด!!! มันนอนขดตัวอยู่นอกผ้าที่เอาพันตัวไว้ แล้วกอดทับอีกที(ถึงว่า...เหมือนมีอะไรหนักๆมาทับ) ไอ้หมีโย่งมันยังคงหลับไม่ได้สติหน้าซบอยู่แถวแผ่นหลังเพราะมันนอนต่ำกว่า ขดตัวยังกับลูกหมาที่แอบย่องมานอนเตียงเจ้าของ...แล้วทำไม..มันมานอนอยู่ที่นี่ได้!!? หรือว่า...ลืมล็อคประตูวะ!!
"ไอ้ไวไว!! ตื่น!! หนักนะโว้ย...โอ้ย!!" แค่เพียงขยับตัวไอ้คุณตุลก็ถึงกับคราง ทั้งที่อยากจะตวัดฟาดหางจระเข้ใส่ไอ้คนที่ยังหลับสบายซักสองกระบวนท่า เอาให้มันสาสม..กับเรื่องน่าอายเมื่อคืน....เมื่อคืน!! อ๊ากกกกก มาคิดอะไรได้ตอนนี้วะ!!
"อือ...อ๊ะ..เฮีย!!" พอลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเจ้าของเตียงตื่นก่อน ไอ้หมีโย่งมันก็แทบจะกระโดดม้วนตัวลงจากเตียงแทบไม่ทัน คงเพราะมันคิดอะไรตื้นๆว่าตัวมันจะย่องมานอนแล้วก็ตื่นออกไปก่อนซินะ ไอ้หมีโง่!!
วายุลงไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนพื้นเพราะดันโดนเจ้าของเตียงจับได้ว่าแอบย่องเข้ามา ไอ้คุณเฮียจ้องมองมาอย่างดุ แต่แปลกที่ไม่ยอมทำอะไรแฮะ ทั้งที่ปกติไอ้ไวไวน่าจะโดนซักตุ้บสองตุ้บไปแล้ว เออ!! เสียงคราง'โอ๊ย'เมื่อกี้..หรือว่า...
"เฮียเจ็บตรงไหน ปวดตรงไหน ขอผมดูหน่อย" ด้วยความที่ลนลานเป็นห่วง ไอ้ไวไวก็ตะเกียกตะกายขึ้นไปนั่งบนเตียงอีกรอบ ชะโงกหน้าเข้าไปมองคนที่ยังนอนห่อตัวเป็นดักแด้อยู่บนเตียงแน่นิ่ง
"ไม่ต้องมายุ่ง!!" เสียงตวาดอย่างขุ่นเคือง พร้อมกับกระชับผ้าห่มขึ้นอีกจนดูเหมือนจะจมหายไปกับผ้านวมจนต้องรั้งเอาไว้ แล้วสายตาดุๆก็ตวัดมองมาทำเอาคนทางนี้สะดุ้ง...ไม่ใช่เพราะหวาดกลัวจะโดนทำร้าย แต่เพราะกลัวจะโดนโกรธต่างหาก...ไม้ตายที่ฆ่าไอ้ไวไวทั้งเป็นได้ ถ้าโดนไอ้คุณเฮียโกรธใส่
"ไม่ยุ่งไม่ได้หรอก เพราะผมผิดเอง.." ก็เพราะเป็นห่วงนี่แหละ เมื่อคืนถึงได้ย่องเข้ามาดู ตอนแรกนั่งอยู่ข้างล่างที่พื้นข้างเตียงจ้องหน้าคนที่กำลังหลับอยู่แบบนั้นอยู่พักใหญ่ สงสัยจะเป็นเพราะความมึนที่ยังคงเหลือถึงได้ปีนขึ้นไปนอนบนนั้นได้
"......." ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนที่ยังนอนนิ่งหันหลังให้ ทำเอาคนรอฟังทางนี้แทบต้องกลั้นหายใจ ในอกมันไหววูบเหมือนหัวใจมันจะหยุดเต้นเสียให้ได้..ถ้า...ถ้าหากเฮียไม่ยอมพูดด้วยแบบนี้ ไอ้ไวไวจะยอมฮาราคีรีตัวเองเพื่อเป็นการไถ่โทษ
"เฮีย..อย่าโกรธผมเลยนะ ผมขาดใจตายแน่ถ้าเฮียไม่พูดด้วย"
คนที่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มใจหายวาบตอนที่ได้ยินเสียงสั่นๆของไอ้เด็กทะเล้น มันก็แค่....อาการอายของผู้ชายคนหนึ่งที่ดันไปเสียรู้เด็ก(รู้ถึงไหนอายถึงนั้น) ทำตัวไม่ถูก..แบบไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงตอนที่หันไปมองหน้ามันทั้งที่เพิ่งจะผ่านเหตุการณ์ 'ระทึก' มาเมื่อคืน แถมยังมีหลักฐานเด่นชัดซะขนาดนี้...
"เฮีย..." เสียงไอ้หมีโย่งเริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆ คาดว่าอีกไม่เกินสิบวิฯมันต้องตีบทแตกน้ำตาท่วมจอ ตามประสาเด็กขี้แยเหมือนตอนสมัยเด็ก ไอ้บ้า!! ทางนี้ต่างหากที่สมควรจะร้องนะ!!
"เรียกอยู่ได้วุ้ย คนจะนอน!!" ตวาดไปได้แค่นั้น ก่อนจะแกล้งทำเป็นหลับตา รู้สึกเหมือนเตียงมันยวบยาบ ซักพักเหมือนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆเป่ารดแถวหัวไหล่เฉียดใบหน้าไป
"เฮียไม่โกรธผมนะ ผม...ไม่ได้ตั้งใจทำให้เจ็บ" เวร!! ไอ้เรารึอุตส่าห์ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ไอ้เด็กเวรนี่ก็ดันพูดไม่เลิก แล้วมัน!!! ...บอกไม่ได้ตั้งใจ ทั้งที่เมื่อคืนใส่ไม่ยั้งอ่ะนะ ซักหมัดแทนอาหารเช้าซะดีไหม!!
โป๊ก!!
"โอ๊ย!!! เฮียๆ" กะว่าจะหันมาซัดมะเหงกไอ้หมีพูดมากมันซักทีให้หายแค้น แล้วหดตัวกลับไปซ่อนในห่อผ้าเหมือนเดิม แต่ดันโดนจับได้..ไอ้หมีมันเร็วกว่าที่คิด คว้าหมับเข้าที่ข้อมือไม่ยอมปล่อย
"พูดมากอยู่ได้น่ารำคาญ!! บอกจะนอนๆ ไม่นอนก็ออกไปเลยป่ะ" อ้าวกรรม!! ไปชวนมันนอนด้วยอีกไอ้ตุล!!!!
"ผมไม่พูดแล้วๆ เฮียไม่โกรธนะ..นะ..นะครับ" ไอ้หมีมันยกกำปั้นที่เพิ่งจะประเคนมะเหงกใส่กบาลมันเอาไปแนบไว้ที่แก้มแล้วถูไปมา ทำยังกับตัวเองเป็นแมวยามที่คลอเคลียแข้งขาตอนขอข้าวเจ้าของกิน แล้วไอ้หมีน้ำตาแตกเมื่อกี้ล่ะ!!?
"เออ!! โอ๊ย!! ไอ้เด็กเวร!!"
"อ๊ะ!! ขอโทษครับ ดีใจมากไปหน่อย" มันฉีกยิ้มทันทีที่ได้ยิน ก่อนจะกระโดดเข้ามากอด เรียกว่าล้มทับลงมาทั้งตัวน่าจะเหมาะกว่า คนยิ่งกำลังเจ็บอยู่..สาบานได้ว่ามันไม่ได้ตั้งใจใช่ไหม!!?
"อย่ามานอนเบียด ไปห้องตัวเองโน่นเลย อึ้ยยยย" ยิ่งด่าก็เหมือนยิ่งยุ มันสะบัดหัวฟูๆไปมาฉีกยิ้มร่า แล้วยกแขนข้างที่มันจับเอาไว้ไปจูบ ไล่มาตั้งแต่หลังมือเรื่อยมาจนถึงไหล่ แล้วงับเบาๆเหมือนมันเขี้ยวจัด
"ผมจะกอดเบาๆ ไม่ทำให้อึดอัดหรอก" ว่าไม่ได้..เพราะมันทำตามที่พูดจริงๆ อ้อมกอดหลวมๆที่เหมือนกับทะนุถนอมของมีค่าเอาไว้ ไอ้ไวไวมันไม่ได้เรียกร้องอะไรมากไปกว่านั้น เพียงแค่จมูกโด่งนั้นยังคงจูบย้ำเบาๆตรงหัวไหล่ข้างที่โผล่พ้นผ้าออกมา
นายตุลพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ แม้ว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายถูกไอ้หมีใหญ่มันอ้อนแบบนั้น แต่ทำไมเหมือนตัวเองกำลังถูกเอาใจก็ไม่รู้ ในอกมันรู้สึกเป็นสุขจนเผลอตัวปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในอ้อมแขนอ่อนโยนนั้น แต่ในแวบหนึ่งของความรู้สึกสุขจนล้นก็เกิดความกังวลขึ้นมาในใจ...มันจะสุขแบบนี้ไปได้อีกนานซักแค่ไหน
"ถามอะไรหน่อยดิ" วายุเหลือบมองเสี้ยวใบหน้าของคนในอ้อมแขน เหมือนจะบอกว่าตัวเองกำลังรอคอยคำถามจากอีกฝ่ายที่สูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะระบายออกมายาวเหยียด
"....ทำไมถึงเป็นเฮียล่ะ..?" คนรอฟังถึงกับนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างออกมา ขยับตัวซุกใบหน้าเข้าไปใกล้ ทั้งที่อยากจะรั้งตัวคนถามเข้ามากอดแน่นๆ แต่เพราะกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บก็เลยต้องเป็นฝ่ายซุกเข้าไปแทน ฉวยโอกาสหอมแก้มอีกนิดก่อนจะตอบคำถามที่แทบจะไม่ต้องใช้เวลาคิดให้มากความ
"เพราะ 'รัก' ไง 'ผมรักเฮีย' ก็เคยบอกตั้งหลายครั้งแล้วแท้ๆ เฮียนั่นแหละขี้โกงไม่ยอมบอกกันซักครั้ง" เจ้าของคำถามเผลอคลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทางเพื่อกลบเกลื่อนรอยยิ้มยินดีของตัวเอง กับคำตอบง่ายๆที่ฟังได้โดยไม่ต้องมีคำแปลแต่ทำเอาคนฟังหัวใจเต้นรัว ความกังวลเล็กๆในใจหายไปราวกับโดนสายลมพัดผ่าน
"จะหลับแล้ว ห้ามพูดมาก"
"เฮียอ่ะ ขี้โกงตลอด!!" ยุทธวิธีการเลี่ยงแบบนี้ใช้ได้ผลตลอด ไอ้คุณตุลแกล้งหลับตาซุกหน้าไปกับหมอนกลั้นยิ้มจนปวดแก้มตอนที่ได้ยินคำต่อว่า
"เฮีย..ไม่บอกหน่อยเหรอ..ซักคำ..." ไอ้หมีมันยังพยายามอ้อนไม่เลิก
"เฮีย..."
"เฮียอ่ะ.." ยัง...มันยังคงหงุงหงิงอยู่ข้างหู ไม่ได้รำคาญหรอกนะ ออกจะชอบด้วยซ้ำที่มันทำแบบนั้น
"ถ้ายังไม่หยุด กลับไปนอนห้องตัวเองเลยป่ะ อุ๊บ!!" กะจะหันไปด่า แต่ไอ้หมีมันดันรอโอกาสอยู่แล้ว ฉกลงมาที่ริมฝีปากก่อนจะตักตวงถามหาความเอาเองด้วย 'การกระทำ' จนมันพอใจ ถึงปล่อยให้นอนต่อได้ทั้งที่ในอกตอนนั้นหัวใจกำลังเต้นเป็นจังหวะสามช่า ไอ้เด็กบ้า!!
-----------------
พอเริ่มปิดเทอมนักเรียน,นักศึกษาหลายคนอาจจะดีใจที่ได้มีเวลาหยุดนานๆ บ้างก็อาจไปเที่ยว บางคนเรียนพิเศษ และบางคนก็ต้องมาทำงานพิเศษ เพราะคราวที่แล้วรามือไปนานก็เลยต้องมาทำชดใช้วันที่หยุดไป แต่ถึงจะเหนื่อยหนักแค่ไหนก็ไม่ได้ทำให้ใครบางคนหยุดยิ้มออกมาได้ แถมบางทียังมีฮัมเพลงราวกับว่าเจ้าตัวมีความสุขนักหนา
"อารมณ์ดีเพราะได้ปิดเทอมรึไง?" คุณบอสใหญ่เงยหน้าขึ้นมาจากแฟ้มเอกสารที่ถูกยื่นมาวางตรงหน้า เหล่มองเด็กฝากตัวโย่งที่ยืนยิ้มกริ่มจนหน้าบาน
"เปล่าครับ! ดีใจที่พี่พิชรับผมเข้ามาทำงานอีกไง คราวที่แล้วต้องขอโทษด้วยนะครับ" วายุโค้งหัวให้อย่างเกรงใจ ครั้งก่อนตอนมีเรื่องนึกอยากจะลาก็ลาหายหน้าหายตาไปเลย เกรงใจก็เกรงใจแต่คุณบอสใจดีก็ยังอุตส่าห์อนุญาตให้กลับมาทำงานแถมยังโปรยคำบอกเล่าทุกคนไว้ว่าติดสอบกับส่งงาน ถึงได้กลับมาได้อย่างราบรื่นเช่นนี้
"ดีกันรึยังล่ะ กับเฮียเราน่ะ?" ที่จริงแทบจะไม่ต้องถามเลยก็ได้ แค่เห็นหน้าไอ้เด็กโย่งนี่ก็น่าจะได้คำตอบ หน้าบานแทบจะเดินเข้าประตูห้องมาไม่ได้ขนาดนั้นอยากถามแต่ไม่อยากรู้คำตอบลึกๆว่ามันไปได้ใจอะไรมาถึงขนาดนั้น
"ไม่ได้ทะเลาะกันหรอกครับ แค่เข้าใจไปคนละทาง" คำอธิบายที่ฟังเหมือนปมปริศนาอะไรบางอย่าง คงมีแต่คนในเท่านั้นแหละที่จะฟังมันรู้เรื่อง คนถามทำได้เพียงพ่นลมหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับส่ายหัวแล้วส่งแฟ้มคืนกลับมาให้
"ฝากเอาไปให้อีกห้องเซ็นด้วย" วายุฉีกยิ้มรับคำเพราะรู้ดีถึงได้รับหน้าที่เดินเอกสารทั้งที่ไม่จำเป็นเลยซักนิด เพียงเพราะมันจะได้แวบไปหาใครบางคนที่อยู่อีกห้อง
คุณบอสออกอาการปลงๆ มีแฟนเด็กแบบนี้มีอยู่สองอย่าง ไม่โดนอ้อนให้เอาใจ ก็โดนเอาใจให้จุกอกกันไปข้าง(ไอ้สองคนนี้น่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า)..จะว่าไปก็ดันลืมบอกว่าไอ้คุณบอสอีกห้องมันกำลังมีแขกนี่หว่า...คงไม่เป็นไรมั้ง
.
.
เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากข้างใน ทำเอาคนที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปถึงกับชะงักแล้วเอียงหูฟังให้แน่ใจ..เสียงทุ้มๆนั่นต้องเป็นของไอ้คุณเฮียแน่นอน แต่...เสียงคิกคักหวานหู แถมไม่คุ้นนี่ซิ จะว่าเป็นพี่เลขา..ก็ไม่น่าใช่!! เพราะไอ้คุณเฮียไม่มีพี่สาวสวยๆนั่งหน้าห้องเหมือนห้องพี่พิชงั้นใคร!!?
ผลัวะ!! ด้วยความที่มือมันดันไปเร็วกว่าความคิดยังไม่ทันจะได้เคาะประตู วายุก็ดันตัวเองเข้าไปก่อน แล้วภาพที่เห็นตรงหน้า.....
...ก็คือสายตาสามคู่ที่จ้องมองมาด้วยความแปลกใจ ...ใช่!! ทั้งสามคู่นั่นแหละ ไม่ได้มีแค่สอง หนึ่งคือพี่สาวแปลกหน้าคนสวย กับอีกหนึ่งหนุ่มน้อยน่ารักขนาดกะทัดรัดจ้ำม่ำและน่าฟัดที่กำลังอยู่ในอ้อมแขนของไอ้คุณเฮีย พอหันมาเห็นคนแปลกหน้าที่ถือวิสาสะเข้ามาเจ้าเด็กนั่นก็ซุกหน้าเข้าไปหาคนอุ้มเหมือนหวาดเกรง
"คนนี้เหรอที่พิชบอก" คราวนี้เป็นไอ้ไวไวที่ยืนทำหน้าลำบาก พี่สาวคนนี้หันมามองไล่ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เป็นสายตาที่ทำให้คนถูกจ้องรู้สึกตัวลีบได้เลยทีเดียว(น่ากลัวดีแท้) พอหันไปมองทางไอ้คุณเฮียเหมือนจะขอความช่วยเหลือ ก็โดนเมินซะงั้น!! นิสัยเหอะคนเรา!!
"จะเข้ามาทำไมไม่เคาะประตูก่อนล่ะ?"
"ขอโทษครับ เฮี..เอ่อ....คุณตุล คือ..ผมลืม.." แทบจะกัดลิ้นตัวเองตายด้วยความกระดาก นานๆทีเรียก'คุณตุล' รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนแปลกหน้ายังไงก็ไม่รู้..แล้วก็นะ!! ไอ้เด็กนั่น...!! มันจะซุกจะกอดแบบนั้นอีกนานไหม!!? คนเค้ามีเจ้าของแล้วนะเว้ยเฮ่ย!! (*หมายเหตุ: เด็กอายุไม่เกิน 3 ขวบ)
"ดูหงอยๆนะตุล เลี้ยงไม่ดีเหรอ น่าสงสารออก!!" คุณพี่สาวแปลกหน้าหันไปพูดจาภาษาอะไรก็ไม่รู้กับไอ้คุณเฮีย แต่จับใจความได้ว่าพาดพิงถึงไอ้ไวไวคนนี้แน่เพราะโดนเหล่มองมาซะขนาดนั้น
"เลี้ยงไม่ดีอะไรล่ะน้ำ เรียกว่าเลี้ยงไม่เชื่องมากกว่า ฟังทุกคนนะ...ยกเว้นเรา" ประโยคนี้เหมือนจะโดนปาดนะ คล้ายๆว่าจะโดนด่าใช่ไหมหว่า หรือว่าจะฟังอะไรผิดไป แต่พี่สาวน้ำ(แอบเรียกตาม)ก็หัวเราะออกมาแล้วเดินเข้ามาใกล้....ใกล้ซะจน...
"ขนตายาวเนอะ!!" นั่นแหละครับ พี่แกเล่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนไอ้ไวไวแทบจะเบียดตัวหายเข้าไปในกำแพง
"น้ำ!! เดี๋ยวไอ้พิชมาเห็นก็เป็นเรื่องหรอก ดูซิ!!น้องพาร์มจ้องตาแป๋ว!!" ไอ้ไวไวเงยหน้าขึ้นสบตาไอ้คุณเฮียแบบว่าร้องขอความช่วยเหลือเต็มที่ ผมไม่คุ้นกับการถูกล่อลวงด้วยความงามนะ!! แต่..ทำไมมีชื่อพี่พิช!!? กับตาพาร์ม!!? หรือว่า....
"แหม!! แค่นี้ทำหวงไปได้ น้ำแค่ดูไม่ได้ฉกซักหน่อย" น้ำแกล้งหันไปทำเสียงหงุดหงิดใส่ ก่อนจะยื่นมือไปรับลูกชายวัยสองขวบกว่ามาอุ้มเอาไว้เสียเองเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเริ่มหัวโยกไปมาเหมือนจะหลับ
นายตุลจำต้องปล่อยเด็กชายวัยกำลังน่าฟัดกลับคืนสู่อ้อมกอดของคุณแม่ยังสาว เพื่อนร่วมรุ่นและภรรยาสวยของไอ้คุณบอสเจ้าของบริษัทที่วันนี้เกิดคึกอะไรไม่รู้อยากพาลูกมาเที่ยวเปิดหูเปิดตา(ในบริษัทสามี!!?) ไม่ต้องบอกก็เดาได้ว่ายัยน้ำตัวแสบคงหาเรื่องมาดูหน้าหงอยๆของใครบางคนแถวนี้ชัวร์ ดูจากแววตาสนุกสนานปนขบขันแบบนั้นขนาดว่าลูกหนึ่งแล้วยังไม่ทิ้งนิสัยชอบแกล้งคนอื่นเค้าไปทั่ว
"วายุ,นี่พี่น้ำคุณนายของไอ้บอสพิช ส่วนนั่นน้องพาร์ม" หลังจากที่ปล่อยให้ไอ้หมีมันยืนงงอยู่นาน ก็ได้เวลากล่าวแนะนำตัวเป็นทางการเสียที แล้วมันก็จริงอย่างที่ว่าไหมล่ะนั่น พูดยังไม่ทันขาดคำพอมันทำความรู้จักเรียบร้อยมันก็ไปยืนฉีกยิ้มให้เหมือนรู้จักมาแรมปี แถมยังอุ้มเจ้าหนูพาร์มพาดบ่าแล้วตบหลังเบาๆกล่อมลูกให้คนอื่นที่เพิ่งรู้จักได้หน้าตาเฉย
"เลี้ยงเด็กได้ด้วยเหรอเราน่ะ?" ยัยน้ำก็เหมือนจะถูกอกถูกใจไอ้หมีมาก...ชักเกินหน้าเกินตา!!
"แม่ผมเป็นครูครับ เคยช่วยท่านดูแลเด็ก" ไอ้หมีไวไวบอกก่อนจะโยกตัวไปมา กล่อมให้เด็กที่อยู่บนไหล่หลับสนิทราวกับคุณพ่อมืออาชีพ....'คุณพ่อ' งั้นรึ!!
"เก่งเนอะ ใครได้ไปเป็นคู่ครองคงสบายไปทั้งชาติ" นายตุลยิ้มให้กับคำแซวเล่นของคุณเพื่อนที่ไม่ได้คิดอะไร เดาเอาว่าไอ้คุณบอสมันคงจะเล่าอะไรๆให้ฟังแน่ๆ แต่ในใจกลับเหมือนมีบางอย่างก่อตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว ไอ้เด็กคนหนึ่ง..แม้ว่ามันจะกวนประสาท แต่ก็อ่อนโยนกว่าใคร ไอ้เด็กทะลึ่ง..ที่เอาใจเก่งเป็นเลิศ ถ้าหากว่าซักวันจะมีครอบครัวก็คงสมบูรณ์แบบ...
ยัยน้ำพาลูกชายที่หลับสนิทออกไปข้างนอก เพราะเบาะรองนอนกับอุปกรณ์เครื่องใช้สำหรับเด็กอยู่ในห้องทำงานของสามี เผื่อตื่นขึ้นมาจะได้กล่อมให้นอนเต็มอิ่มเด็กจะได้ไม่งอแง...ไอ้หมีโย่งทำตาละห้อยยืนโบกไม้โบกมือให้แม้ว่าน้องพาร์มจะหลับคาอกแม่ไปแล้ว ก่อนที่มันจะหันหน้ามาฉีกยิ้มให้ตอนที่ประตูห้องปิดลงอีกครั้ง
"น่ารักอ่ะเฮีย!! พี่พิชหน้าตาดี พี่น้ำก็สวย น้องพาร์มก็เลยน่ารัก" ไอ้หมีทำท่าปลื้มอกปลื้มใจยกใหญ่ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมน้องมิ้นท์ถึงได้ติดมันแจ
"อยากมีบ้างไหมล่ะ..?" คนถามไม่ได้หันไปสบตาอีกคน เพียงแค่ขยับแว่นแล้วนั่งอ่านเอกสารเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แค่รู้สึกว่าทั้งห้องเงียบไปซักพัก
"หรือว่า....เฮียจะมีน้องให้ผม!!"
"......" คนฟังเกิดอาการอึ้งไปชั่วอึดใจ ไอ้หมีมันทำทะเล้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ถ้าไม่หลบก็คงชนเข้ากับจมูกของมัน ก่อนจะคว้าเอาของที่อยู่ใกล้มือหมายจะฟาดกบาลมันซักทีให้หายเพี้ยน
"ไอ้!!" ไอ้ไวไวฉีกยิ้มเริงร่า แม้ว่าจะไม่ได้หอมแก้มไอ้คุณเฮียอย่างที่คาดไว้แต่ก็ทำให้หันมาสนใจได้ก็ยังถือว่าคุ้มค่า แต่....อาวุธในมือ...ไม่ต้องก็ได้!!
"ก็เฮียอ่ะถามแปลก"
"แปลกตรงไหน? แค่ถามว่าอยากมีบ้างไหม..ก็เห็นว่ารักเด็ก!!" วายุอยากจะเดินเข้าไปกอดไอ้คุณเฮียแล้วหอมแก้มซักฟอดสองฟอด..ทำไมจะไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ น้อยใจนิดๆที่ป่านนี้แล้วยังไม่ยอมเชื่อใจกัน แต่..ในทางกลับกันก็แสดงว่าเฮียเริ่มเป็นกังวลกลัวที่จะสูญเสียไอ้ไวไวไป เหตุผลข้อหลังนี่แหละที่ทำให้ยังอารมณ์ดีอยู่ได้
"ผมรักเด็กก็จริง แต่รักเฮียมากกว่านี่!! ถ้าไม่ใช่เฮีย..คนอื่นผมก็ไม่เอาด้วยหรอกนะ" เหมือนเป็นถ้อยคำของเด็กเอาแต่ใจ แต่แววตาเจ้าเล่ห์กระล่อนที่มองมาเหมือนจะโลมเลียไปทั้งตัว และเพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ...ก็ทำเอาคนฟังใจเต้นรัวหน้าร้อนวูบเผลอปล่อยตัวให้มีช่องโหว่(ขนาดว่ามีอาวุธอยู่ในมือ)ยังปล่อยให้ไอ้หมีมันพุ่งตัวเข้ามากอดได้
"ไอ้ไวไวที่ทำงาน อย่าเชียวนะ!!" วายุแสร้งถอนหายใจออกมา แต่ก็ก้มลงไปหอมแก้มมาได้หนึ่งฟอด ก่อนจะปลดไม้บรรทัดเหล็กในมือไอ้คุณเฮียออกเพื่อความปลอดภัย
"ก็เฮียอ่ะ อยากทำตัวน่ารักทำไมล่ะ แล้วก็ลบกลิ่นผู้ชายคนอื่นด้วยนี่ๆๆ" นายตุลขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงุนงง'ผู้ชายอื่น!!?' ....ขณะที่กำลังคิดก็โดนไอ้หมีมันฟัดอยู่...ยังไม่รู้ตัวอีกนะ!!
"ผู้ชายอื่นที่ไหนวะ อย่ามามั่วนิ่ม!!"
"เมื่อกี้ไง!! เฮียให้น้องพาร์มกอดๆซบๆ หอมแก้มด้วย ผมเห็นกับตา!!" ไอ้หมีปัญญาอ่อน!! ยังจะมีหน้ามาเถียง นั่นมันเด็ก 2 ขวบน่ะเว้ยเฮ่ย!!
"ไอ้นี่เนียนมั่วตลอด!!" ช้าไปตลอดไอ้คุณตุล เสียเปรียบเด็กมันเห็นๆ ไอ้หมีมันยิ้มกว้างพร้อมกับรั้งตัวเข้าไปกอดเอาไว้หลวมๆ
"เย็นนี้อยากกินอะไร ผมจะทำให้ ถ้าเฮียอยากได้อะไรผมจะไปหามา ถ้าเฮียอยากเจอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ไกลแค่ไหนผมก็จะไปหา และถ้าเฮียยังอยากให้อยู่..ผมก็จะอยู่ข้างเฮียต่อไปแบบนี้เรื่อยๆ ไอ้ไวไวคนนี้ไม่มีทางไปจากเฮียได้หรอก..." คำพูดง่ายๆที่ไม่ได้ฟังดูสวยหรู ถ้อยคำธรรมดาที่เหมือนจะหลอกล่อให้หลงเชื่อ...หากไม่ใช่คำพูดของไอ้หมีผู้ซื่อสัตย์ต่อเฮียมันคนนี้ คนฟังก็คงไม่มีทางเชื่อแน่ว่ามันเป็นความจริงทุกประการ...หวานละมุนยิ่งคำพูดของใครๆ
วายุกระชับอ้อมแขนที่โอบอยู่รอบตัวคนรักเหมือนจะยืนยันว่าคำที่พูดมาจากส่วนลึกของหัวใจ....แต่คนที่อยู่ในอ้อมแขนกลับยืนนิ่ง ก่อนจะยกมือขยับแว่นให้เข้าที่แล้วผ่อนระบายลมหายใจออกเหมือนพยายามจะกระทำการอะไรบางอย่าง ไอ้ไวไวลุ้นสุดใจ รอคอยที่จะได้ฟังถ้อยคำหวานๆจากปากของไอ้คุณเฮียบ้าง.....
"เออ!! ก็ลองได้แล้วทิ้งดูซิ พ่อจะจับตุ๋นยาจีนให้ดู!!"
นี่แหละที่สุดแห่งการรอคอย!!! เฮ้ยยยยยยยยย....ไม่ใช่ซิ!! ไอ้คุณเฮียมาขู่แบบโหดๆได้ไงเล่า!!! คนอุตส่าห์หวานซะ ปั๊ดโธ่!! ชาตินี้ทั้งชาติไอ้หมีไวไวก็ไม่มีทางชนะไอ้คุณเฮียได้...ยกเว้นอยู่เรื่องเดียว....หึหึ.....
===========================
:serius2: เน่าได้อี๊กกกกกกกก คนเขียน นิยาย และเน็ต!!!
ดันย่องมาอัพตอนดึกดื่นด้วยเน็ตมือถือ ขับเคลื่อนด้วยพลังแรงเต่า :z10: (มันช้าได้อี๊ก!!! :beat:)
ต้องมาอัพก่อน เพราะพรุ่งนี้จนถึงสิ้นอาทิตย์จะไม่อยู่
ดาด้าจะแบกเป้ขึ้นดอย อะคึ อะคึ ไปจำศีลฤดูหนาวซัก 4-5 วัน :impress2:
ใครที่อยู่ข้างบ้าน ฝากบ้านไอ้คุณเฮียกับไอ้หมีด้วยนะ :กอด1:
แล้วจะเก็บชาวดอย เอ๊ย!! ของฝากจากดอยมาฝาก :oni2:
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม
ปล. ตอนที่แล้วได้ข่าวว่าลง NC แต่ทำไม...? รู้สึกเหมือนเปิดคาเฟ่ ฮาอะไรกันจริงจัง!!
ไอคุณเฮียออกจะน่ารักนะ เมื่อตอนที่แล้วอ่ะ :pandalaugh:
-
^
^
^
ลูกหมีเน่า
แต่ป้าก็แอบเคลิ้มตามเฮียขรานะคะลูก กร๊ากกกกกกกกกก
ตายแร้นๆ เม้นท์เสร็จรู้สึกตัวเองนับญาติแปลกๆ สามีเป้นหลาน ส่วนภรรยาเป็นพี่ ตายๆๆ งงจริง!
-
:z3: :a5: เฮียขี้อายจัง น่ารักอ่าาาาาาา
ไวไวนี้ก้อเอาใจสุดยอดอิจฉาเฮียมาก :L2: :L2:
-
บวก 1 แต้มก่อนเลย
ตอนนี้น้องหมีหวานและน่ารักสุดฤทธิ์
แ้ล้วน้องพาร์มก็หลับในบ่าน้องหมีได้ แม้ตอนแรกจะกลัวคนแปลกหน้า ฝีมือจริงๆ
เฮียไม่บอกรักด้วยวาจา แต่การกระทำชัดเจนมากมาย
เฮียยังคงเป็นเฮีย ก็แบบนี้ไง ที่น้องหมีรัก
รอลุ้นว่าวันไหนที่เฮียจะกระซิบบอกรักน้องหมีบ้าง
ขอบคุณมากนะคะ เดินทางปลอดภัย เที่ยวให้สนุกค่ะ
ปล ตอนนี้ยังไม่ได้เปลี่ยนหัวกระทู้จ้า
-
:mc4: :กอด1:
-
:impress2: "เออ!! ก็ลองได้แล้วทิ้งดูซิ พ่อจะจับตุ๋นยาจีนให้ดู!!" :impress2:
แม้จะไม่หวานแต่คนอ่านก็รอฟังพร้อมกับหมีไวไว เหมือนกัน :impress3: มันมีคุณค่าทางใจ :o8: :o8:
-
แอบเขิน.... :กอด1: :กอด1:
-
:o8: :o8: :o8:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เฮียหลงกลหมีไวไวหมดใจไปซะแล้ว กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาก
-
:-[
+1
-
:pig4:
-
เฮียแกไม่ลดดีกรีความโหดลงเลยจริงๆ มีปัวแล้วอะไรแล้วก็ต้องสงบเสงียมบ้างอะไรบ้างนะคะ
-
น่ารักมากมาย จะไปหาแบบนี้สักคนได้ที่ไหนอ่ะ อิอิ
-
หวานจัง
-
หมีเป็นสัตว์เลี้ยงที่น่ารักกว่าที่คิดนะคะเฮีย
เลี้ยงไปก็ต้องระแวงหมีตะปปกินไป
เร้าใจไปอีกแบบ
-
:กอด1:
-
ไม่ใช่ไม่รู้ว่ารู้สึกยังไง...ไวไวแค่อยากได้ยินจากปากเฮียให้ชื่นใจมากกว่ามั้ง :กอด1:
-
ขยันอ้อนอย่างนี้เฮียเขาจะหนีไปไหนได้ล่ะ
-
น่ารักมากจ้า
ลุ้นกับเฮียซะเหลือเกิน
อ้อนต่อไปนะไวไว คนอ่าน เอ๊ย เฮีย ชอบ
-
น่าร้ากกกกมากๆ
เฮียตุลย์นี่เขินก็เขินแต่ไม่วายยังจะขู่ไวไวอีก คริคริ..
ได้แล้วใครจะกล้าทิ้งก็รักซะขนาดนี้ +1 o13
ปฃ.เที่ยวให้สนุกเดินทางปลอดภัยน๊า
-
หวาน เรียกพี่เลย น่ารักมาก กรีด และเขินอายไป สามชาติ :o8: :o8:
เผลอคิดว่า หนูไวไว ๆ อ้อน :impress2: :impress2:
-
น่ารักจริงตอนนี้ ไม่ไหวเขิน :o8:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ไวไวขี้อ้อน น่ารักมาก :impress2: :impress2:
+1 ค่ะ
-
o22
น่ารักขนาดดดดดด ทั้งเฮีย ทั้งไวไว....
หึงเด็กสองขวบเนี่ยนะ ได้อีกนะไวไว...
ลูกน้อยเหรอ?? เลี้ยงลูกเพื่อนไปก่อนนะไวไว 55
รออ่านตอนหน้าจ๊ะ....
-
จะน่ารักกันไปถึงไหน
:-[ :-[
-
555 เฮียตกหลุมพรางไอ้ไวไวแล้ว
-
เฮียก็พูดบ้างอะไรบ้างน้า ไม่งั้นเวลาเกิดอะไรขึ้นไอ้หมีมันจะเสียใจเอา แหมถ้ามีงี้เรารักตายเลย เอาใจซะ หึหึ
-
เฮียนี่น๊า ยังคงโหดคงเส้นคงวาโดนกดไปแล้วก็ยังไม่ยอมจะหวานมั่งเล้ย สงสารไวไวนา
-
น่ารักจริงๆ พูดง่ายๆซื่อๆแบบนี้ เฮียจะไปไหนพ้น
-
เห็นเจ้าหมีไวไวมันเอาอกเอาใจนายตุล เราก็ได้แต่อิจฉา
-
:m20: :m20:
ไวไวน่ารักอ่ะ
-
ไวไวอ้อนน่ารักซะ แต่หึงแม้กระทั่งเด็ก :m20:
เป็นกำลังใจให้จ้าา :L2:
-
เจ้าหมีไวไวน่ารักเอาใจคุณเฮียตลอดเวลาเลย ไม่ใจอ่อนให้น้องมันบ้างให้รู้ไป
ออกจะเอาอกเอาใจ ประจบ ขี้อ้อน แบบนี้อยากได้บ้างจัง ยังมีเหลือไม๊คุณด้า
+1 แทนคำขอบคุณ :pig4:
-
อยากเห็นเฮียอ้อนไอ้ไวไวมั่งอ่ะจ้ะดาด้า
-
^^
-
เฮียมั่นใจเถอะ
ยังไงไอ้หมีไวไวก็ไม่ทิ้งเฮียไปไหนแน่ๆ
^^
-
:-[
-
หมดอารมณ์หวาน เฮียแกล้งโหด ชิมิ
ความจริงก็เขินล่ะเซ่ :-[
-
:impress2: :o8: :impress2: :-[
-
เข้ามามอบดอกใม้เป็นกำลังใจให้พร้อม+1 :L2:
-
วะ ฮ่ะ ฮ่ะ อ่านแล้วอยากหอมแก้มเฮียซักฟอด
ทำไมมันน่ารักยังงี้้้อ้ะ เขินแล้วเนียนโหดตลอด เดี๋ยะจับตีก้น
-
จำไม่ได้ คิดไม่ออกว่าหมีไวไวเคยชนะเฮียเรื่องอะไรนะ???
เรามาทบทวนกันอีกสักยก สองยก คงจะดีไม่ใช่น้อย :-[
-
"เออ!! ก็ลองได้แล้วทิ้งดูซิ พ่อจะจับตุ๋นยาจีนให้ดู!!"
จะได้ตุ๋ยเร๊อคุณเฮีย คงไม่ได้ละ
เพราะไงไอ่หมีไวไวคงไม่ทิ้งแน่นอน 555
รอ NC ครั้งต่อไป เผื่อจะฮาน้อยกว่าเดิม เพิ่มดีกรีการเรียกเลือด
-
แวะมาดันค่ะ
เฮียน่ารักได้อีกนะคะ
-
ก็ลองได้แล้วทิ้งดูซิ เนี่ยถือเป็นคำบอกรักที่หวานนนที่สุดเลย 555 (เหรออออ )
น่า นะ ไวไว เฮียเขาได้แค่นี้ก็โอแล้วนะ เขินแล้วโหดกะแกรคนเดียวเลยน๊า 555
-
เฮียน่ารักจัง ^^
-
พี่ดาด้าจ๋า :กอด1:
ได้ข่าวว่ากลับมาแร๊ว มาต่อซ๊าดีๆ คิดถึงเฮียขราจะแย่แร๊วววว
-
:z13: ตามจิ้มฉึกๆ เพิ่งลงมาจากดอย อยากจะเอาของฝากมาให้ แต่..ด้วยความที่ใช้เน็ตมือถือ :เฮ้อ:
เอาแค่หมอขิมกะน้องเอิงขัดดอกไปก่อนก็แล้วกันนะ :กอด1:
==================================
ข้าง....ข้างใจ
"เ.............อิ................ง.............!!" เสียงเรียกข้างหูทำเอาคนที่กำลังเหม่อสะดุ้ง ปลายผมยาวระต้นคอสะบัดพรึบตอนที่หันกลับไปมองหน้าคนเรียกด้วยสายตากึ่งจะหงุดหงิด ซึ่งไม่ต่างจากใบหน้าอีกฝ่ายเช่นเดียวกัน น้องสาวที่อายุห่างกันไม่ถึง 10 นาที ผู้มีใบหน้าที่ละม้ายคล้ายกันในยามที่ปล่อยผมแบบนี้
"ตกใจหมด!!" ยัยเอยทำเป็นยักไหล่ไม่สนใจแล้วถอยกลับไปนั่งที่เก้าอี้หวายตัวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
"เรียกตั้งนานไม่เห็นตอบ วิญญาณศิลปินเข้าสิงรึไง!!" รู้ว่าโดนประชดแต่ด้วยความเคยชินก็เลยไม่ได้รู้สึกอะไร
บ้านนี้มีลูกสาวหนึ่งชายหนึ่ง เพียงแค่...มันเหมือนกับว่าอะไรมันสลับที่สลับทางกัน ยัยเอยได้ส่วนฉลาด ว่องไว การคิดการอ่านฉะฉานมีหลักการไปเสียทุกอย่าง ส่วนทางนี้ชายเอิงกลับเรียบร้อย(?) บางครั้งก็เชื่องช้า ไม่ค่อยเปิดรับคนแปลกหน้า ชอบฟังเพลงและวาดรูป อาการนั่งเหม่อลอยจึงเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนในบ้านเห็นจนชินตา เพียงเพราะเจ้าตัวให้เหตุผลว่า..บางครั้งการอยู่เงียบๆคนเดียวคือการทำสมาธิอย่างหนึ่ง
"ง่วงอ่ะ" คำตอบง่ายๆที่ทำให้คนฟังแทบจะหัวเราะออกมา ...บางครั้งก็ตรงเกินไป อันนี้แหละที่น่ากลัว
"คุยโทรศัพท์อีกล่ะซิ เอิงมีแฟนแล้วเหรอ ไม่เห็นบอกกันมั่ง!!" โดนน้องสาวสะบัดบ๊อบใส่ซะงั้น แต่คำว่า'แฟน'ที่ได้ยิน ทำให้ในอกมันรู้สึกหวิวแปลกๆ เหมือนจะมีความสุขก็ไม่ใช่คล้ายจะหวาดกลัวก็ไม่เชิง...นั่นสินะ จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่เคยรู้แน่ชัดว่าคำนิยามของการคบกันแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไร
ใบหน้ายิ้มน้อยๆที่มุมปากกำลังพอดูดีลอยเด่นขึ้นมาในความคิด คุณหมอตัวโตที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมสีขาวสะอาดตาดูเหมือนจะเป็นที่สนใจของใครๆมากมาย...ก็แค่คนที่คุยโทรศัพท์กัน กินข้าวด้วยกัน นานๆจะได้เจอหน้ากันที เพราะคุณหมอไม่ได้มีเวลาว่างมากมายขนาดนั้น หรืออาจจะมีบ้างแต่ก็ไม่ได้ว่างตรงกัน...สุดท้ายก็จบลงที่คุยโทรศัพท์
"ไม่ใช่หรอก ก็แค่คุยโทรศัพท์..." คนพูดทิ้งตัวลงนอนบนเก้าอี้ตัวยาว เอาแขนข้างหนึ่งรองหัวตัวเองเอาไว้ น้องสาวที่กำลังตั้งใจฟังถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากัน
"แค่คุยโทรศัพท์!!?"
"อื้อ...แค่คนรู้จักนะ เพื่อนของพี่ที่รู้จักกัน" เอยนั่งกระพริบตาปริบๆเหมือนตอนที่นั่งอยู่ในชั่วโมงเรียนแล้วอาจารย์เผลออธิบายข้ามบางส่วนไปจนไม่เข้าใจจนต้องมานั่งทบทวนความเอาเอง... 'เพื่อนของพี่'งั้นก็แสดงว่าคนที่โทรเข้ามาหาพี่ชายตัวเองวันละหลายรอบ'แก่กว่า'งั้นเหรอ!!?
"จะบ้าเหรอเอิง!! ใครเค้าจะมาคุยกับคนที่ไม่ได้คิดอะไรด้วยทุกวัน ถ้าเป็นแค่คนรู้จักจะมีเรื่องอะไรให้คุยด้วยนักหนา" คำพูดของน้องสาวทำให้คนที่นอนเหม่อเริ่มใจเต้นรัวเพราะคิดตาม จริงอย่างที่เอยพูดขนาดกับไอ้พวกสามเกลอนั่นเป็นเพื่อนกันแท้ๆยังรวบรัดตัดความกันซะ ใช้เวลาสนทนาไม่เกิน 10 นาทีในแต่ละครั้งก็วางสายเป็นอันจบ แต่นี่.....
"ก็คุยเรื่องทั่วไป แปลกเหรอ..?" แกล้งถามหน้าซื่อๆเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่ในใจกำลังรอลุ้นฟังคำตอบอย่างใจจดจ่อ
"แปลกซิ!! คนรู้จักที่ไหนจะคุยเรื่องทั่วไปกันได้เป็นชั่วโมงๆ แบบนี้เค้าเรียกว่า'จีบ'ไม่รู้ตัวเลยรึไง!!" คำตอบของน้องสาวทำเอาหัวใจกระตุกวูบ ไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าแบบไหนตอนที่ได้ฟัง รู้เพียงแต่ว่าวูบหนึ่งใบหน้าของใครบางคนลอยเข้ามาในความคิด...แล้วก็ทำให้ยิ้มออกมาจนได้ แต่พอคิดว่าอาจโดนจับได้ก็ต้องแกล้งเบือนหน้าหนีไปอีกทาง..โดน'จีบ'โดยไม่รู้ตัว!!
"ไม่ใช่หรอก บางทีพี่เค้าอาจไม่มีคนคุยด้วย" คนที่โดนจีบโดยไม่รู้ตัวยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง แต่กลับอมยิ้มกับตัวเองจนเมื่อยไปทั้งแก้ม
"นั่นไม่ใช่ประเด็น แล้วเอิงล่ะ..ไม่ได้คิดอะไรเหมือนที่ปากพูดรึเปล่า..?" ยัยเอยแสนรู้!! บางครั้งน้องสาวคนนี้ก็ฉลาดเกินไปจนน่ากลัว นี่แหละเหตุผลที่ไม่ค่อยอยากจะบอกอะไร เพราะเจ้าตัวสามารถเอาไปปะติดปะต่อได้เองโดยไม่ต้องฟังเรื่องราวทั้งหมด แล้วแถม..ถูกหมดซะด้วย
"อะไร!!? จะให้คิดอะไรล่ะ" ร้อนรนอย่างเห็นได้ชัดขนาดนี้ คนฉลาดอย่างยัยเอยมันคงจับได้ตั้งแต่แรกแล้ว ถึงได้ถอนหายใจออกมายาวเหยียดเหมือนปลงๆ
"พ่อกับแม่คงไม่ว่าอะไรหรอก เราก็โตๆแล้วนะเอิง เอาไว้พาเข้าบ้านบ้างสิ เอยก็อยากรู้จัก" น้องสาวเดินเข้ามาแตะไหล่ทำหน้าเหมือนจะบอกว่า'ฉันจับได้แล้ว'ประมาณนั้น ก่อนจะส่ายหัวแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้พี่ชายนั่งกระพริบตาปริบๆงงๆอยู่ที่เดิม
"พาเข้าบ้านเหรอ?" บะ...บ้าน่า!! จะให้พาเข้ามาคงได้ช็อคกันเป็นแถบๆ แล้วที่สำคัญจะแนะนำว่าเป็นอะไรกันล่ะ!!? เพียงแค่คิดใบหน้าก็ร้อนวูบโดยไม่มีเหตุผล
-------------
คุณหมอหนุ่มอารมณ์ดีเดินผิวปากออกมาจากห้องพักตอนที่ได้เวลาเลิกงาน ไม่ใช่อะไร...เพราะวันนี้มีนัดกับใครบางคน แค่คิดว่าจะได้เจอก็ตื่นเต้นซะแล้วสิ ใครเลยจะรู้ว่าคุณหมอที่เป็นที่หมายปองของสาวๆในโรงพยาบาลตอนนี้ลดอายุตัวเองลงไปเป็นเด็กหนุ่มเหมือนตอนที่มีรักครั้งแรก
"กลับแล้วเหรอครับ?" คุณหมอด้วยกันที่อยู่ห้องพักข้างๆเอ่ยทักทายพลางส่งยิ้มให้ หมอขิมจำได้ว่าเคยเห็นไอ้หนุ่มตาน้ำข้าวคอยมารับมาส่ง บางทีก็มีเสบียงมาให้ตอนที่อยู่กะดึก ....เรื่องส่วนตัวเลยไม่กล้าจะถามความ แต่เจ้าตัวก็เป็นคนมีอัธยาศัยดีมากๆ
"วันนี้อยู่ดึกเหรอครับ" หมอขิมหันไปพยักหน้ารับ พร้อมกับถามกลับตอนที่เห็นว่าอีกฝ่ายยกนาฬิกาขึ้นมาดูเหมือนรอคอยใครบางคน
"พอดีว่าเพื่อนเค้าขอแลกเวร ผมก็เลยต้องกลับเช้านะ" ทั้งที่แสร้งทำหน้าเหนื่อยแต่แววตากลับดูเหมือนกำลังยิ้ม ฟังดูก็รู้ว่าแค่แกล้งประชดไปอย่างงั้นเอง
"แย่เลยนะครับ แบบนี้แฟนไม่ว่าเอาเหรอ แบบว่า..ไม่มีเวลาให้.." หมอขิมเอ่ยถามเพราะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันถามถึงเรื่องแฟนก็ไม่น่าแปลก ก่อนจะได้รับคำตอบกลับได้รับรอยยิ้มกับสายตาที่มองตรงไปยังทางเดิน...ใครบางคนกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับหิ้วของพะรุงพะรังติดมือมาด้วย
"ถ้าผมไม่มีเวลา เค้าก็จะเป็นฝ่ายชดเชยให้เอง ไม่เป็นไรหรอกครับ" คำตอบที่ได้รับทำเอาคนฟังเลิกคิ้ว แต่พอจะถามต่อเจ้าหนุ่มตาน้ำข้าวก็ก้าวยาวๆมาถึงเสียก่อน พร้อมกับอาการเหนื่อยหอบ...ทำให้คนนอกที่ยืนมองอดคิดไม่ได้ว่า..'ทำไมต้องรีบร้อนซะขนาดนั้น'
"มาช้า!!" หมอขิมยืนอึ้งไปอีกรอบ ทั้งที่เมื่อกี้ยังยืนอมยิ้มเหมือนดีใจอยู่แท้ๆ แต่พออีกคนมาถึงกลับทำเป็นเคืองซะอย่างงั้น
"ก็..ก็ผมไปหาของกินตามรายการที่สั่งมา" คำแก้ตัวมาพร้อมกับหลักฐานในมือที่ยกขึ้นให้ดู จากที่หมอขิมประเมินด้วยสายตาตัวหนังสือข้างกล่องของกินแต่ละที่...ไม่ได้อยู่ในละแวกเดียวกันซักนิด
"เอ่อ...งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" เพิ่งจะรู้ตัวว่ากลายเป็นคนนอก และตัวเองก็มีนัดกับใครอีกคน
"อ้าว...ผมว่าจะชวนอยู่ทานมื้อเย็นด้วยกัน" หมอขิมคลี่ยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าแทนคำตอบ นึกสงสารหนุ่มตาน้ำข้าวอีกคนที่ยืนหอบแฮ่กๆ ถ้ามีก้างชิ้นใหญ่มานั่งขวางคงไม่ดีแน่
"ผมมีนัดน่ะครับ" อีกฝ่ายพยักหน้าเหมือนจะรับรู้ ก่อนจะโค้งหัวเล็กน้อยตามมารยาทให้กัน ต่างคนต่างก็ไปตามนัดของแต่ละคน
หมอขิมเดินควงกุญแจรถพร้อมกับคลี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี พาลคิดไปว่าหากใครบางคนที่นัดเอาไว้เกิดบอกว่า'มาช้า!!' แบบนั้นบ้าง...ก็คงจะดีไม่น้อย เพราะนั่นไม่ใช่คำพูดของคนที่กำลังโกรธ แต่เป็นคำพูดของคนที่อยากให้เอาใจ...และทางนี้ก็อยากเอาใจเสียด้วย เพราะบางครั้งก็เหมือนจะเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร....แต่ถึงอย่างงั้นก็ยังอยากไปหา..อยากไปเห็นหน้ากับรอยยิ้มและสายตาเหม่อๆแบบนั้น
"น้องเอิง...พี่กำลังจะออกไป รถติดนิดหน่อยอาจไปถึงช้านะครับ" พอเข้าไปนั่งในรถคุณหมอก็กดโทรศัพท์หาคนที่นัดไว้ ทั้งที่ตอนเลี้ยวออกมาจากโรงพยาบาลถนนโล่งปานนั้น แต่ก็ยังจะปดออกไป..หวังที่จะได้ยินถ้อยคำใดที่พอจะสื่อได้ว่า'มีใจ'ซักนิด
"อืม...ถ้ามาช้า ผมทานหมดก่อนไม่รู้ด้วยนะ" คำตอบที่ได้ยินทำเอาคุณหมอเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา แม้ว่าจะไม่ได้อย่างที่หวัง แต่พอเป็นแบบนี้ก็ทำให้หัวใจพองโตได้เหมือนกัน
"ถ้าน้องเอิงทานหมด แล้วตอนไปถึงพี่หมอจะทำยังไงล่ะ" ปลายสายเงียบไปซักพัก แต่คนรอฟังชินเสียแล้วเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายคงกำลังนั่งขมวดคิ้วคิดคำตอบอยู่
"งั้น...ผมสั่งแค่ของหวานได้ไหม? ไอติมกะทิร้านนี้อร่อยนะ ผมเคยมากินกับไอ้พวกนั้น" คราวนี้หมอขิมระเบิดหัวเราะออกมาจริงๆ เป็นเสียงหัวเราะของคนที่มีความสุขจนล้นอก ...ไม่น่าเชื่อว่าแค่คำธรรมดาก็ทำให้อารมณ์ดีได้ขนาดนี้ แม้ไม่ได้หวานแหวว ไม่เอาแต่ใจและออดอ้อน แต่ก็ซื่อตรงกว่าใครๆ
"หัวเราะผมเหรอ?" น้ำเสียงที่ถามกลับเหมือนจะหงุดหงิดเล็กน้อย เพราะทางนี้ยังหัวเราะไม่หยุด
"เปล่าๆ ถ้าน้องเอิงหิวก็สั่งอะไรมาทานก่อนได้เลยนะ.." ปลายสายเงียบไปอีกรอบ คราวนี้หมอขิมกำลังลุ้นอยู่ว่าตัวเองจะโดนโกรธจริงๆหรือเปล่า
"ขับรถระวังๆนะครับ ผมจะรอ" ตื้ดดดดดดดดด.......
ยังไม่ทันจะได้ตอบกลับหรือพูดอะไรต่อ อีกฝ่ายก็ชิงกดวางสายไปเสียแล้ว หมอขิมทิ้งตัวไปกับเบาะตอนที่รถติดไฟแดง ตอนแรกก็ว่าจะขับช้าๆแบบค่อยๆไป ให้สมกับที่บอกว่ารถติด แต่พอมาได้ยินแบบนี้แล้ว....กำลังคิดว่า...ถ้าคุณหมอนึกอยากจะฝ่าไฟแดงขึ้นมาจะโดนข้อหาหนักไหมนะ!!!
คราวนี้คงไม่ใจดีให้คนอื่นปาดหน้าขอทางอีกแล้ว เพราะจะใส่เกียร์เดินหน้าเต็มตัวแบบไม่มีเบรก เอาให้ไปถึงเส้นชัยให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้...เพราะรู้ว่ามีใครบางคนกำลังรออยู่นะสิ
======================
:o8: หวานน้อยๆ กำลังดี
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม ช่วงที่หายไปจำศีล กลับมาเจองานกองเบิ้ม :sad4:
(แล้วจะหยุดเพื่อ..?)
ลงจากดอยมา ได้แค่สตอเบอรี่สดๆจากสวนที่ไปเก็บมาเอง มาฝากทุกคน
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/04022011124.jpg)
ไปเยือนดอยครั้งนี้ ได้เรียนรู้ว่า การถ่ายรูปอย่างบ้าคลั่งก็หมดพลังไปเยอะเหมือนกัน 5555
-
ชอบ ชอบคู่นี้ อยากอ่านต่อ
+1
-
:-[น้องเอิงๆๆๆๆๆๆ :L1:
-
แตงดองของพี่นุ่นน่ารักที่สุด พี่เนสงานยุ่งแถมยังแกล้งหมาในปกครองแบบนี้ แต่ก็รักแตงดองจริงแต๊เน้อ
ถ้าขี้เกียจนั่งรอในโรงหมอก็มาวิ่งเล่นกะพี่นุ่นก่อนน้าาาาาาาา
กอดดดดดดดดดดดดดดดดพี่เนสขราของน้องค่ะ
-
แตงดองของพี่นุ่นน่ารักที่สุด พี่เนสงานยุ่งแถมยังแกล้งหมาในปกครองแบบนี้ แต่ก็รักแตงดองจริงแต๊เน้อ
ถ้าขี้เกียจนั่งรอในโรงหมอก็มาวิ่งเล่นกะพี่นุ่นก่อนน้าาาาาาาา
กอดดดดดดดดดดดดดดดดพี่เนสขราของน้องค่ะ
คุณนายๆ เม้นท์ผิดเรื่องแระ กร๊ากกกกกกกกก
แค่แขกรับเชิญนะนั่น 555
-
น่าอิจฉา แต่ก็แอบลุ้นกับชายเอิงเรื่องที่บ้านเหมือนกันเนอะ
-
พี่หมอขิมกะน้องเอิงน่าร้ากอ่าาาาา :-[
เอาอีกๆๆๆ
นึกตั้งนานว่าแขกรับเชิญคู่นี้เป็นใคร?? มันคุ้นๆๆ
ที่แท้พี่หมอเนสกะแตงกวานี่เอง :กอด1:
-
กรีสสสสสสสสสสส หมอเนส กะแตงกวาาาาาา
ชายเอิงเค้ารู้ตัวแล้ว ทีนี้คุณหมอคงจะได้รุกหนักๆ ฮ่าๆ
-
วู้ คิดถึงจะแย่ ^^
สตอเบอรี่สีน่ารักดีจังเลยค่ะ เป็นรูปที่ดูแล้วน่าร๊าก น่ารัก
อ่านแล้วเขินนะนิ หมอขิมสู้ๆ
-
พี่หมอท่าทางจะไปได้สวย o13
-
พี่หมอกับน้องเอิงน่ารักจัง
+1 ค่ะ
-
หวานกำลังดี
-
ตอนนี้ชอบจังเลยค่ะ
พี่หมอออออออออออออออออออ
น้องเอิงงงงงงงงงงงงงงงงงง
+1 ค่ะ
:กอด1:
-
ลุ้นค่ะลุ้น ลุ้นให้คู่ชายเอิงกับพี่หมอขิมพัฒนาความสัมพันธ์ไปกันไวๆด้วยไป
-
อุ๊ย...ไปเจอพี่หมออีกหมอ..กะพ่อหนุ่มตาน้ำข้าววว คิดถึงเหมือนกันนะเนี่ยยย อิอิ
เดินหน้าเต็มกำลัง สู้ๆ นะจ๊ะพี่หมอตัวโต กร้ากก
รออ่านตอนหน้าจ้า...
-
หวานกำลังดี
-
น่ารักจัง หมอขิมกับชายเอิง :o8: :o8: รีบๆยอมรับความจริงเร็วๆนะ
อยู่ๆหมอเนสกับแตงกวาก็โผล่มาให้คิดถึงเล่นเหมือนกันนะนี่
-
คุณนายเม้นท์ไม่ผิดเรื่องหรอกด้า เพราะคุณนายดิดเหมือนพี่เลย 555
แตงดองน่ารัก
หมอเนสชอบแกล้ง แขกรับเชิญแต่เด่นมาก กร๊ากๆๆๆๆๆ
-
หูยยย มีพี่หมอเนสกะเจ้าแตงกวาเป็นแขกรับเชิญด้วยนะ
ว่าแต่ขาดไปอีกคู่นึงนะ พี่หมอปุ่นกับชีต้าร์อ่ะ ไม่มาด้วยกันหน่อยเหรอ
-
น่ารักจังเลยคู่นี้
เมื่อไหร่จะมีมากกว่าคุยโทรศัพท์หนอ :z1:
.
.
.
หมอเนสและแตงกวาร่วมแจม ^^
-
น้องเอิง อร๊ายยยยยยย น่ารักเท่าโลก :impress2:
อยากได้แบบนี้บ้างอะไรบ้าง :m3:
-
:o8: :o8: :o8:
-
:jul1: :jul1: ความหวานพุ่งทะลุปอดดดดดดด.....น่ารักมากเลยยยยพี่ดาด้า.....
เฮียกับไวไวก็ว่าน่ารักแล้วนะ.......หมอขิมกับชายเอิงก็น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก น่ารักก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ปล.สตอเบอรี่สดดูน่าหม่ำมากๆๆๆๆ..
ปปล. :L2: :L2: มาต่ออีกนะค่ะ o13
-
:กอด1: :กอด1:
-
รออ่านนะค่ะ
-
น้องเอิงงงงงง น่ารักไปใหนอ่ะ แบบนี้หมอขิมก็ไปใหนไม่รอดแน่ๆเลย
-
อันนี้หวานกันเบาๆๆ
อิอิ...น่ารักดีอ่ะ
-
หมอชิม พร้อมลุยแล้ว อิอิ
ชายเอิง รู้ตัวแล้วนิ
-
ไอติมกะทิ กับ ลูกหยอดของพี่หมอ อันไหนจะหวานกว่ากันน้า :-[
กรี๊ดนักแสดงรับเชิญด้วย ว่าแล้วก็คิดถึงหมอปุ่นกับน้องเสือจัง
-
อร๊ายยยยยยยหมอเนสกับแตงกวายังน่ารักไม่เปลี่ยน
หมอขิมก็สู้ๆ รุกให้หนักขึ้นอีกนิดจิน้องเอิงรออยู่
-
พี่หมอสุขใจ แล้วก็รีบไปหาน้องเอิงในทันใด :o8:
พี่หมอรีบทำให้น้องเอิงเข้าใจเสียทีนะ ตอนนี้ผลตอบรับกลับมาดีขนาดนี้แล้ว
น้องจะได้มั่นใจว่าที่คบกันอยู่แบบนี้ คืออะไร
บวก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:oni2: อยากกินสตอเบอรี่ :oni2:
-
o13
กด like
.
.
.
ชายเอิงน่ารัก
:m4:
-
^^
-
:impress3:น่าร๊ากกกกกกกกกอ่ะคู่นี้ อยากอ่านเยอะๆอ่า... :z3:
-
น่ารักดีอ่ะคู่นี้ :o8:
-
คู่นี้เค้าหวานๆกันแบบค่อยเป็นค่อยไป
ไหนเลยจะรวดเร็วปานกามนิตหนุ่มอย่างเจ้าหมีไวไว
คิดถึงแขกรับเชิญเหลือเกิน
น้องแตงกวา เหนื่อยหอบเลย โดนหมอเนสแกล้งอีกแล้วววว
ทำไมสตอรเบอรี่ของดาด้า ถึงได้มีน้อยขนาดนี้ล่ะเนี่ย
ขอบคุณที่เอามาฝากนะจ๊ะ
-
คุณหมอสู้ ๆ
:L2: :L2:
-
:impress2:แอบฮาพี่หมออ่ะ ฮ่าๆๆ นึกหน้าตอนดีใจออกเลย
-
น่ารักดีจ้ะ คู่นี้ :-[
-
มีอีกคุ่แอบมาแจมด้วย
ชอบ ชอบอ่ะ แตงกวายังน่ารักเหมือนเดิม
-
กี๊ดดดดด
เขิลแทนน้องเอิงอ่ะะะ
-
น่ารักอ่ะ
เรื่อยๆสบายๆหวานแบบชิลๆ
ไม่ต้องลุ้นจนตัวโก่งเหมือนคู่ไอ้หมีกับคุณเฮีย
5555+
-
อร๊ายยยย หมอเนสกะแตงกว่าใช่ป่าว คิดถึงงงงงงงงงงงง :กอด1:
แตงกวาก็โดนกดขี่ข่มเหงเหมือนเดิม 5555 แต่เต็มใจใช่ป่ะล่า
เออ จะว่าไป คุณเฮียขรานี่นิสัยคล้ายๆ หมอเนสเลย ปากแข็งตาหลอด
แถมชอบโหดเหมือนกันด้วย วันหลังจัดให้ไวไวกะแตงกวามาเจอกันเนอะ
พี่ดาด้าเนอะ มันคงจะกอดคอกันปรับทุกข์ มีภรรยาสุดโหด 5555
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
ตามมาอ่านแล้วเค่อะ
อ่านมาราธอนแอบปวดตานิสนึง 555
:t3: ง่วงแล้ว แปะๆๆๆ ไว้ก่อน
เดี๋ยวจะมาอ่านให้ทัน > <
อ่านแล้วเลือดลมเดินดีจริงจัง เขิลลลลลลล :-[
อรั๊งงงง พี่ตุล กะ ไวไว น่ารักเจิดดดดดด
:กอด1: กอดให้กำลังใจนะตัวเอง อิอิ
-
คู่นี้เค้า เบา เบา กันเนอะ คู่เฮียเค้าชอบของแรก ชอบความโหด อิอิ
-
เขิลลลล ละลายหน้าคอม
-
คุคุคุ อยากจะกรี๊ดให้ลั่นห้องตอนที่ 35 ก็หวานซะ ลืมบรรยากาศเเละคนข้างตัว ข้าง ข้าง ใจ ก็มาเเบบสั้นกระชับฉับไว พ่วงท้ายด้วยความหวานเเบบเรื่อยๆ คุคุคุ ว่าเเต่ เเตงกวา กับ หมอเนส น่าร้ากกกกกก คิดถึงนิ คุคุคุ +1 น้า
-
ย่องมาคอย แบบ เบา เบา
-
ย่องมาคอย แบบ เบา เบา
กระซิบกลับเบา เบา :m26:
ยังไม่ได้อะไรเลย
โดนไล่ล่าต้นฉบับอยู่ จุ๊ๆนะ :m29:
ไปแระ (วิ่งแอบ) :o12:
-
เป็นFCน้องหมีไวไวกะคุณพี่ตุลมานาน แต่ไม่ค่อยได้เม้นเท่าไหร่(นิสัยไม่ดี อิอิ)
ตอนนี้+ให้ได้แล้วรีบมากดบวกทันใด ได้ตอบแทนน้องPandaแล้ว
ขอบคุณนะคะ ที่เขียนนิยายสนุกๆน่ารักๆให้อ่านกัน
-
^
^
^
จิ้มๆคุณycmn แล้วกดบวกบ้าง คริคริ
ว่าแต่.....ทำไมดาด้าได้เป็นน้องแล้วนุ่นได้เป็นคุณล่ะคะ?
นุ่นกะดาด้าอายุเท่ากันนะคะ หงุงหงิง
-
น่ารักข้ามหน้าข้ามตาไวไวนะหนูเอิง :-[
ว่าแต่หมอเนสกับแตงกวาก็หวานกันไม่เกรงใจใครเลยนะ...อยากอ่านตอนพิเศษอีกจัง o13
-
ระ...รีบปั่นสุดจิต รออีกแป๊บ...กำลังจะมา :z10:
-
บทที่ 36.
"ซี้ดดดด เบาๆหน่อย"
"พูดมากน่า!!"
"ตะ..แต่ทำแบบนั้นมันเจ็บ ให้ผมทำเองเถอะ"
"อ๊ะ!! จะทำได้ไงมันไม่ถนัดนะ"
"อูยยยย เฮียก็อย่าทำแรงซิมันเจ็บนะ โอ๊ย!!"
สุดจะรำคาญจนต้องยกมือโบกกะโหลกไอ้หมีจอมสำออยไปทีด้วยความหมั่นไส้จัด ก็แค่...มีดบาดนิ้ว!! มันจะครวญครางอะไรนักหนา แถมส่งเสียงแปลกๆออกมาอีก จะอดทนไม่แจกมะเหงกมันได้ไง ร้องซี้ดซ้าดอยู่ได้ เกิดใครผ่านมาได้ยินเข้าล่ะก็...(สำคัญคือตอนนี้คนที่คิดไปไกลแล้ว...คือไอ้คุณตุลนั่นแหละ) ส่วนไอ้หมีตอนนี้กำลังนั่งเกาหัวตัวเองตรงที่โดนตบไปหมาดๆ
"ใจร้ายอ่ะ ยังจะมาตีผมอีก" เดี๋ยวมันจะโดนอีกที เดี๋ยวก่อนเหอะ!! คราวนี้เตะด้วยไม่ตีอย่างเดียว
"แล้วใครใช้ให้หั่นมือตัวเอง มีดเค้าเอาไว้หั่นไก่ หั่นหมู ไม่ใช่เชือดหมี"
ตอนที่กำลังนั่งทำงานอยู่ในห้อง ปล่อยให้ไอ้หมีโย่งมันเตรียมข้าวเย็นเหมือนปกติ ตอนแรกก็ได้ยินเสียงมันร้องเพลงอยู่หรอก ซักพักถึงได้ยินเสียง'โอ๊ย' พอโผล่หน้าเข้าไปดู มันกำลังยืนหน้าซีดเป็นหมีถูกต้ม มือข้างหนึ่งมีเลือดไหลออกมา...จำได้ว่าไอ้เด็กนี่มันกลัวเลือด เฮ่อ~~~!!
"กะ..ก็เฮียอยากกินไก่ตุ๋น ผมก็กำลังจะทำ แต่มันน่องใหญ่อ่ะ แล้วมัน...อึ้ยยยย" คนฟังกำลังยกมือนวดขมับตัวเองอย่างปลงตกสุดจิต แค่มีดบาดมันทำเหมือนโดนปาดแขนอาการร่อแร่
"ไปโรงพยาบาลดีไหม เย็บซัก 3-4 เข็ม" ไอ้ไวไวส่ายหัวทำหน้าสยองทันทีที่ได้ยิน
"แค่เฮียลูบหัวปลอบหน่อยก็หายเจ็บนะๆ" ดูมันทำหน้าอ้อนใส่ ให้ตายเหอะมันยังนึกว่าตัวเองเป็นเด็กสามขวบอยู่รึไง ไอ้คุณตุลถอนหายใจออกมายาวเหยียดก่อนจะยกมือไปวางบนหัวฟูๆของไอ้หมีขี้อ้อนอย่างช่วยไม่ได้ เพราะอย่างน้อยๆที่มันต้องเจ็บตัวก็เพราะทำอาหารเย็นให้กิน
"ไม่เจ็บนะ..ไม่เจ็บ แป๊บเดียวก็หายแล้ว" ฝ่ามือที่ลูบเบาๆบนเส้นผมกับคำพูดที่อ่อนโยนราวกับเจ้าตัวกำลังพูดปลอบใจเด็กๆทำให้คนฟังคลี่ยิ้มออกมาจนได้ ...ไม่คิดว่าไอ้คุณเฮียจะยอมทำตามคำขอ แถมยังเป่าตรงผ้าพันแผลให้อีกต่างหาก เซอร์วิสดีแบบนี้...เฮียของไอ้ไวไวน่ารักเกินไปแล้ว
จุ๊บ!!
กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่ก้มลงไปหอมแก้มคนตรงหน้าเข้าให้แล้ว ไอ้คุณเฮียที่กำลังทำหน้าใจดีหันกลับมามองด้วยแววตาดุๆทำเอาสะดุ้ง ขยับถอยไปจนชิดมุมโซฟา เกรงว่ารอบนี้คงได้มีการเชือดหมีอย่างกระผมจริงๆนะซิ ....วายุนั่งหลับตาปี๋เหมือนรอวินาทีสังหาร แต่ก็เปล่า!! ไม่มีอะไรเกิดขึ้น!! พอลืมตาขึ้นมาไอ้คุณเฮียก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้อีกตัวพร้อมกับเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...หวังว่าคงไม่ได้โทรหานักฆ่าหรือไม่ก็พวกมูลนิธิมาเก็บซากไอ้หมีไปหรอกนะ
"วันนี้ไปกินข้าวบ้านแม่กัน ไปเก็บของในครัวให้เรียบร้อยซะ" วายุรีบพยักหน้ารับคำทันที ก่อนจะเดินตัวปลิวเข้าไปในครัวทั้งที่ยังแปลกใจ...บางที..เจ็บตัวครั้งนี้อาจจะคุ้มค่ามากกว่าที่คิดก็เป็นได้
มาถึงบ้านนายแม่ตอนได้เวลาอาหารเย็นพอดีเป๊ะ น้องมิ้นท์วิ่งออกมารอรับคุณน้ากับคุณลุงด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนเคย วายุคว้าตัวหนูน้อยขึ้นอุ้มไว้โยกไปมาเหมือนเล่นกับตุ๊กตา แถมยังคุยกันรู้เรื่องเหมือนเด็กวัยเดียวกันไม่มีผิด นายตุลส่ายหน้ากับตัวเองอย่างปลงๆก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางห้องครัวที่มีแม่กับน้องสาวอยู่ข้างใน
"ลมอะไรหอบมาล่ะพี่ตุล นี่แม่แทบจะปิดบ้านฉลองเลยนะ" น้องสาวเอ่ยปากแซวก่อนจะโดนนายแม่ฟาดที่แขนไปที่ด้วยความหมั่นไส้ ก็จริงอย่างว่า..ระยะนี้ไม่ค่อยได้กลับมาบ้านใหญ่ มารอบนี้อาหารก็เลยจัดชุดใหญ่ นี่ขนาดยังไม่เสร็จยังวางเต็มโต๊ะขนาดนั้น
"อ้าว...แล้วนั่นมือน้องไปโดนอะไรมาล่ะ" นึกแล้วว่าต้องโดนถาม คุณนายสุชาดาที่ชะโงกหน้าออกไปมองหลานสาวตัวน้อยตามเสียงหัวเราะหันกลับมาถามลูกชายที่ยืนชิมโน่นนี่อยู่ข้างโต๊ะ
"แค่มีดบาด ทำเหมือนจะตาย" นายตุลแกล้งประชดตอนที่แอบหยิบกระดูกหมูทอดกระเทียมขึ้นมาชิม โดนนายแม่ค้อนวงใหญ่โทษฐานที่ไปต่อว่าหลานชายสุดที่รักเข้า ยังสงสัยอยู่ว่าของกินที่ทำมากมายขนาดนี้เพราะตั้งใจทำให้ไอ้หมีหรือดีใจที่ลูกชายกลับบ้านกันแน่
"เราก็ชอบไปว่าน้อง อยู่ด้วยกันก็พูดกันดีๆ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยกัน" ถึงกับคาบหมูทอดคาปาก
"แค่กๆ แม่พูดอะไรน่ะ ผมกับไอ้ไวไวไม่ได้....." กึก!! ไอ้ตุล..พูดไม่ออกซิครับท่าน เถียงไม่ได้แล้วตอนนี้ว่า'ไม่ได้เป็นอะไรกัน'เพราะตัวเองดันปล่อยให้เกินเลยไปไกลขนาดนั้นเอง แล้ว...คำอวยเมื่อกี้!! หรือนายแม่จะดูออก...ไม่หรอกมั้ง!! แล้วดูยัยน้องสาวตัวแสบดันยืนหัวเราะคิกคักชอบใจซะงั้น สรุปว่า...ไอ้ตุลเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงหรือไร? ใครๆก็ไปรักไอ้หมีโย่งกันหมด
"จะอะไรก็ช่างเถอะ มาถึงขั้นนี้แล้ว เราเป็นผู้ใหญ่กว่าก็ต้องคอยเตือนน้อง ไม่ใช่เอะอะก็ด่าก็ว่า เข้าใจไหม..?" เอาแล้วไง...เมื่อตะกี้ก่อนเดินเข้ามาลืมดูป้ายข้างหน้าว่าห้องนี้กำลังเปิดเทศนาม้วนใหญ่ เข้ามาปุ๊บโดนปั๊บ รู้งี้นั่งเล่นอยู่ข้างนอกซะก็ดี
"ทำยังกับว่ามันจะฟังผมงั้นแหละ" นายตุลเถียงกลับเสียงหงุดหงิด
"ใครบอกพี่ตุลล่ะว่าวายุไม่ฟัง ถ้าลองเอาชื่อเฮียมาขู่เป็นต้องหงอยทุกที ให้ทำอะไรก็ทำหมด" ยัยมีนาหันมาเสริมทัพ โดยมีนายแม่พยักหน้าช้าๆเหมือนจะช่วยยืนยันอีกที ไอ้เฮียคนฟังก็เลยได้แต่นั่งหน้าร้อนวูบหลบสายตาสองคู่ที่จ้องมองมาเหมือนจะจับพิรุธ
"ผมไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก!!" พูดกันขนาดนี้ทำไมไม่จับใส่พานแล้วยกไอ้ตุลส่งเข้าหอไปเลยล่ะ เข้ากันดีเหลือเกินนะ!!
"สวัสดีครับนายแม่,พี่มีนา มีอะไรให้ผมช่วยไหม?" นั่นไงล่ะ ไอ้ตัวต้นเหตุโผล่หน้าเข้ามาแจกยิ้มกว้างให้ทุกคนจนน่าหมั่นไส้ เพราะมันทำเป็นประจบทุกคนแบบนี้..ไอ้ตุลถึงได้กลายเป็นหมาหัวเน่าไปซะสนิท
"จะเสร็จแแล้วจ้ะ เหลือก็แค่ยกไปที่โต๊ะ" นายแม่หันมาพูดด้วย ทีงี้ล่ะโทนเสียงอ่อนโยนซะ ทำยังกับว่าไอ้หมีมันเป็นลูกชายคนเล็กของตระกูลถึงได้โอ๋กันขนาดนั้น..เดี๋ยวเหอะมันจะได้ใจ
"เฮียหิวยัง? ไปจัดโต๊ะกันเหอะ"
"เออ!!" ไอ้หมีจอมเนียน ไอ้ลูกชายคนเล็ก ไอ้หลานชายสุดที่รัก....เหอะ!!
อาหารเย็นชุดใหญ่ผ่านไปด้วยบรรยากาศสนุกสนาน และแน่ล่ะ...คนที่โดนปาดไปหลายแผลคงไม่ใช่ใครนอกจากลูกชายคนโตของบ้าน ส่วนไอ้หมีนะเหรอ..มันทำเนียนนั่งเขินอายยอมรับทุกข้อกล่าวหา(ไอ้เด็กเวร!! จากที่เค้าจะไม่รู้ก็พานจะความแตกที่มันนั่นแหละ) สุดท้ายก็เลยต้องค้างที่บ้านใหญ่เพราะดึกมากแล้ว และคุณนายเจ้าของบ้านก็บ่นหงุงหงิงพอให้ได้ยินประมาณว่า'ใช่ซิ!! กินอิ่มแล้วนี่' เฮ่อ....งานนี้ผู้บริโภครู้สึกเหมือนขาดทุนย่อยยับ
"เฮีย...โกรธอะไรอยู่รึป่าว.." ไอ้หมีโย่งที่เดินตามเข้ามาในห้องทำเสียงครางหงิงๆ เพราะบ้านหลังนี้มีจำนวนห้องจำกัด จะให้ไอ้เด็กโย่งมันไปนอนกับนายแม่ก็ใช่ที่อีก
วายุชักเริ่มหวั่นๆในใจ ก็ไอ้คุณเฮียแกเล่นเดินมาเงียบๆตั้งแต่ตอนเก็บโต๊ะอาหาร ไม่ยอมพูดจาไม่หันหน้ามามอง แถมเหมือนมีรังสีอำมหิตแผ่กระจายไปโดยรอบ หรือว่า...คืนนี้ไอ้ไวไวจะต้องหอบเสื่อผืนหมอนใบออกไปนอนที่ห้องรับแขกข้างล่าง..โธ่~~ ชีวิตไอ้หมีน้อยๆ
"ตอนอาบน้ำระวังแผลด้วยล่ะ"
หืม? พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เจอผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าชุดนอนยื่นมาตรงหน้าเรียบร้อย พอยื่นมือออกไปรับมาเสร็จสรรพไอ้คุณเฮียก็หันกลับไปค้นอะไรกุกกักในตู้ตัวเองต่อ คำถามที่ถามไปเมื่อครู่ก็เหมือนกับลอยไปกับอากาศไม่ได้รับการตอบสนอง...แบบนี้มัน...เย็นชาเกินไปแล้วนะ!!
"เฮีย!! ถ้า...ถ้าเฮียไม่พอใจ ผมลงไปนอนข้างล่างก็ได้" กะว่าจะโหดใส่ ไหงคำพูดตอนท้ายถึงได้สั่นๆก็ไม่รู้ ...แต่ไอ้ไวไวกำลังเคืองขึ้นมาบ้างแล้วนะ..จริงๆ
"อะไรอีก!! ไอ้หมีเรื่องมาก!!" เวรกรรมเหอะ!! จากเย็นชานิ่งๆ กลายเป็นไอ้คุณเฮียแปลงร่างเป็นความโหดระดับสอง หันมาตวาดเสียงต่ำจนคนฟังสะดุ้ง
"ผมไม่ได้เรื่องมาก เฮียแหละ!!" นี่ ๆเจอเถียงกลับ ไม่ยอมแพ้หรอก อ่ะโธ่!! ทำมายืนกอดอก...ไอ้หมีไม่กลัวหรอกเหอะ~!!
"ไอ้!! ไอ้...ไอ้เด็กดื้อ ไอ้หมีขี้ประจบ ไอ้หน้าด้าน ไอ้หมีสร้างภาพ!!!!" โห่......มาเป็นชุด!! ไอ้คุณเฮียหายใจทางผิวหนังรึไงนั่น แต่...เดี๋ยวก่อนนะ ถึงจะดูออกว่ากำลังหงุดหงิดแต่ทำไม...ไอ้ไวไวถึงอยากจะดึงไอ้คุณเฮียตอนที่ยืนทำหน้างอแบบนี้เข้ามากอดจัง แม้จะโดนด่าเป็นชุดยาวเหยียดแต่คนฟังกลับรู้สึกอยากยิ้มกว้างๆแทน
"เฮียแหละ!! ขี้เก๊ก ใจดี ขี้งอน น่ารัก และเอาแต่ใจ!!" ไอ้คุณเฮียเงยหน้าขึ้นมามอง ขยับแว่นบนหน้าตัวเองอย่างหงุดหงิด โดนคำต่อว่าสลับกับคำชมแบบไม่ทันตั้งตัว ทั้งที่ยังงงๆก็โดนดึงตัวเข้าไปกอด แล้วก็โดนไอ้หมีขี้ขโมยหอมแก้มไปหลายฟอด
"ไม่ต้องมาเนียนเลย!! คราวหน้าไม่พามาที่นี่แล้ว แยกกันใครอยากมาก็มาเอง" ที่แท้ก็หงุดหงิดที่โดนแซว แต่อย่าตัดรอนไอ้ไวไวแบบนี้เลยเหอะ ฟังแล้วมันปวดใจจี๊ดๆยังไงไม่รู้
"โห่...ไม่เอาอ่ะ มีเฮียที่ไหนมีไอ้ไวไวอยู่ที่นั่น เฮียไม่ไปไอ้ไวไวก็ไม่ไป!!" นายตุลถอนหายใจอย่างหงุดหงิด พยายามจะแกะแขนที่โอบอยู่รอบตัวออกแต่ไอ้หมีมันดันไม่ยอมร่วมมือด้วยนี่ซิ
"ไม่ต้องมาประจบเลย ไม่ใช่นายแม่,ยัยมีนาที่จะได้หลงกล ไอ้หมีดื้อ!! เฮ้ย!!!" ไอ้หมีโย่งทำหน้าย่นเหมือนเคือง แล้วก็ฉีกยิ้มกว้าง มันออกแรงฮึดยกจนตัวลอยแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง กลายเป็นว่าไอ้คุณตุลลงไปนั่งซ้อนบนตักมันเรียบร้อย
"เฮียอย่างอนแบบนี้บ่อยๆนะ"
"ไม่ได้งอนโว้ย!! ปล่อยเลยไอ้นี่!!" ต่อให้ออกแรงดิ้นให้ตายเหอะ มันก็ไม่ยอมปล่อย แรงมันเยอะสมฉายาอ่ะ
"อื้อออ..ฟังผมก่อน...ถ้าเฮียงอนแบบนี้บ่อยๆผมจะอดใจไม่ไหว อยาก'รัก'เฮียทุกวัน โอ๊ย!!!" ไอ้เด็กเวร!! พูดออกมาได้ไม่อายปาก แล้วดูมันทำหน้าหื่นใส่ เดี๋ยวปั๊ดซัดอีกมะเหงก...หน้าร้อนวูบเลยไอ้ตุล!!
"อย่ามาทำทะลึ่งแถวนี้ ..ไอ้เด็กเวร!! ไปอาบน้ำนอน!!" ฮึ่ม!! แล้วดูมันทำสะบัดสะบิ้ง ที่ด่าไปเมื่อกี้ผิดที่ไหนซักคำ ไอ้จอมสร้างภาพ!!
"แถวนี้ทำไม่ได้ งั้น...เอาไว้ไปทำที่บ้านเราเนอะๆ" ก็เออนะซิ...ก็ทีนี่มันมีทั้งแม่ ทั้งน้องสาว-น้องเขย แล้วไหนจะหลานตัวเล็กอีก....??? เฮ้ย!!! ไม่ใช่ซิเว้ยยยยยยยย
"ไปอาบน้ำก่อน..."
"หืม...? อาบน้ำก่อน..แล้ว?" ไอ้หมีไวไวทำตาเป็นประกายเหมือนมีความหวัง ยิ่งเห็นรอยยิ้มหวานเชื่อมของไอ้คุณเฮียส่งมา...โอ๊ย!!งานนี้ยอมตาย
"อาบน้ำก่อน....แล้วลงไปนอนที่โซฟาข้างล่างโน่นเลยไป ไอ้เด็กทะลึ่ง!!!" แป่ว!! ไอ้ไวไวเคลิ้ม fail ขอรับงานนี้ ก็ดูดิคร้าบบบบบบบบ...ไอ้คุณเฮียมาทำให้อยากแล้วจากไป...!!
"เฮียใจร้าย!! ผมจะฟ้องนายแม่" ขู่ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ แล้วยังโดนผลักไสออกมาอีก
"ต่อให้เพิ่มยัยมีนาไปด้วยเลย ไปฟ้องเลยป่ะ!! ไปดิ!!" นั่นๆ มีท้าอีก มันน่า....ไหม? แต่ฝันเหอะ ใครจะยอมไป ก็ถ้าลองก้าวขาออกจากห้องนี้ซิ รับรองว่าไม่ได้กลับเข้ามาอีกแน่จนกว่าจะเช้า..ไอ้ไวไวรู้ทันหรอก!!
วายุก้มลงไปหอมแก้มขาวของไอ้คุณเฮียแบบเน้นๆ งับๆทุกที่ที่พอจะงับได้เหมือนจะลงโทษและตีตราประทับเอาไว้ เพราะทำอะไรได้ไม่มากกว่านั้น ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเหมือนจะอดทนอดกลั้นอะไรบางอย่าง ขืนปล่อยให้ตัวเองกระทำการมากกว่านี้คงได้จับกดลงไปกับเตียงจริงๆ
"ผมจะจำไว้!! ไม่ลืมแน่ คอยดูซิ!!" คำขู่พร้อมคาดโทษก่อนที่ไอ้ไวไวมันจะสะบัดบ๊อบยอมแพ้เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ คราวนี้จะปล่อยไปก่อน แต่คราวหน้า..ถ้าสถานที่พร้อมกว่านี้ล่ะก็..ไอ้ไวไวจะไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือเลยคอยดู ครั้งที่แล้วเพราะความเมา คราวหน้าจะเมาดิบให้ดู...จำไว้เลย!!
เจ้าของห้องขี้หงุดหงิดแทบจะหลุดขำก๊ากตอนที่โดนไอ้หมีมันเชิดใส่ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ นายตุลทิ้งตัวลงนั่งพลางถอนหายใจกับตัวเอง...หมดแรง...แต่ไม่ได้เหนื่อย แต่เป็นเพราะปรับอารมณ์ตามไม่ทันต่างหาก อยู่กับไอ้เด็กบ้านี่นานวันเข้าสงสัยจะเป็นโรคประสาทตามมันซักวัน ไอ้หมีหื่น!!
=============
:เฮ้อ: มาได้แค่นี้...เบียดเวลางานมาปั่นนิยายสุดจิต
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม :กอด1:
ปล. มีคนเม้นท์ผิดเรื่อง นี่ "ข้างใจ" นะ มิใจ๋ "รักร้ายฯ" มาแอบเนียนทวงไรกันแถวนี้ o18
มาแตงกงแตงกวาไรกัน ไม่มี๊!!!!! o16
-
อ่านแล้วอยากเลี้ยงหมี
ทำไงดี ขอรับเลี้ยงวันที่เฮียไม่ว่างได้ป่ะ จะให้อาหารอย่างดี
จับยัดใส่กรง แล้วเอาไม้เขี่ยทุกวันเล๊ยยยยยยยยย
-
อุ๊ย ! น่ารักจังหนูดาด้า อุตส่าห์เบียดเวลางาน
มาลงความน่ารักของเจ้าไวไวกับเฮียตุลให้ได้อ่านต่อ
มามะ มา :กอด1:ที และจุ๊บๆ สองทีด้วย
ก็น่าเห็นใจเจ้าไวไวมันเนอะ ที่มันอยากรักเฮียบ่อยๆน่ะ
ก็ดูดิ เดี๋ยวนี้เหมือนเฮียตุลจะน่ารักยิ่งขึ้นทุกวั้นทุกวัน
-
ไอ้หมีขี้อ้อน น่ารักมากๆ :กอด1:
-
ไวไวน่ารักตลอด :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากกินแตงกวาดอง 555
-
ขี้เก๊ก ใจดี ขี้งอน น่ารัก และเอาแต่ใจ
5555 น่ารักอ่ะ ด่าสลับชม คิดได้ไง
ไว้จะเก็บไปใช้บ้างนะ :laugh: :laugh:
-
เฮียตุลขี้โวยวายจริงเขิลละเส่
-
เฮีัยเอ้ย ขี้งอนเป็นเด็กๆไปได้นะคนเรา
งานนี้ไวไวกำไรเลย ทั้งกอดทั้งงับ ถ้าสถานที่เอื่ออำนวยหน่อยน๊า :z1:
แอบเห็นเจ้าแตงกวาเดินไปเดินมาในตอน ข้าง ข้าง ใจอ่ะ คิดถึงๆๆ
-
เฮียชอบงอนอ่ะ ปากแข็งด้วย...
เชียร์ไวไว....ให้"รัก"เฮีย สุดใจ o13
-
เฮียอะ หวานกับไวไวบ้างสิ สงสารหมี
-
ชอบประโยคนี้จัง
"แถวนี้ทำไม่ได้ งั้น...เอาไว้ไปทำที่บ้านเราเนอะๆ" ก็เออนะซิ...ก็ทีนี่มันมีทั้งแม่ ทั้งน้องสาว-น้องเขย แล้วไหนจะหลานตัวเล็กอีก....??? เฮ้ย!!! ไม่ใช่ซิเว้ยยยยยยยย
เฮียเอ้ยใจอ่อนไปเหอะให้หมีมันเคี้ยวเล่นไปเหอะคนอ่านจะได้เลือดลมดีๆ
-
แล้วแวบเวลางานมาต่อนิยายเรื่องนี้บ่อยนะ
อยากเห็นเวลาเฮียง้อไวไวบ้าง
-
คงจะรู้สึกดีไม่น้อย
ที่มีเด็กผู้ชายตัวโตๆมาทำงุ่งงิ้งไใส่แบบนี้
อิอิ
น่าร้ากกกกกกกกกกกกก
-
เฮียจะน่ารักไปไหนเนี่ย
ส่วนไวไวก็มึน+หื่นได้ตลอด
โอ๊ยยยยยเม้นท์ไม่ออก
บอกได้คำเดียวว่า เขินนนนนนนนนนน :m1:
-
อยากเห็นไวไวเมาอีกรอบจัง :z1:
ไรเตอร์ขา...รักและคิดถึงหรอกถึงถามหา (ใครใช้ให้หมอเนสกะแตงกวามันน่ารักล่ะ) :laugh:
-
ตัดฉากกลับไปที่บ้านเฮียได้แล้วดาด้า
อยากดูหมีเมาดิบ
-
เจ้าหมีไวไวขี้อ้อน น่ารักมากกก :impress2:
-
อิไวไวสะบัดบ๊อบ กร๊ากกกกกก น่ารักตายล่ะ 5555 :m20:
ส่วนเฮียก็นะ ฟอร์มอย่างเยอะ เฮียขรา ไม่คิดจะออกนอกสถานที่มั่งเหรอคะ :-[
-
ช่วงนี้นายตุลขี้งอนบ่อยเนอะ
+1
-
เฮียเอาแต่ใจ แต่ยังไงไวไวก็รักเนอะ
-
หมีไวไวน่าร้ากกก เฮียขี้งอน ขี้โวยวายอ่ะ แต่กลบเกลื่อนความเขินอ่ะดิ
เป็นกำลังใจให้จ้าา
-
คุคุคุ ลูกหมีน่าร้ากกกกกก โคตรๆๆ อะ ใช่เลยลูกหมี รอบนี้ ไม่ต้องเเกล้งเมาอะ จัดอย่างโจ่งเเจ้งไปเลย อย่าให้พลาดเจ๊ส่งของให้ใช้งานโลด เจ๊รอดูผลงานอยู่นิ คุคุคุ เเล้วก็ มาทำให้คิดถึงเเล้วก็จากไป อยากอ่านเเตงกวา+หมอเนสนิ ดาด้าๆๆๆๆๆ จัดมาอย่าให้พลาด o18
-
เฮียคร้าบบ อยากรักเฮียทุกวันเลยคร้าบ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
หมีไวไว รักเฮียทุกวันด้วยนะคร้าบ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:กอด1: :กอด1:
-
น่ารักกันตลอด ทั้งเฮียและหมี
:L2: :L2:
-
เฮียตุลก็ จะเขินไรกั๊น ยอมๆไอ้หมีไวไวไปเห้อออ นึกซะว่าสงสารลูกหมีตาดำๆซะก็หมดเรื่อง :z1:
เอ่อ...ต้องขอโทษคุณนุ่นเอ้ย น้องนุ่นด้วยค่ะ ก็เห็นแต่งฉันท์แต่งกลอนเก่งมากๆเลยคิดว่าน่าจา....อาวุ....โส นิ๊ดนึงประมาณคุณครูไรงี้ จะเรียกน้องก็เลยไม่กล้า :m23: อะล้อเล่น อิอิ
จริงๆแล้วน่าจะเป็นน้องกันหมดแหละ แต่เค้าก็แอบเนียนๆไปเรื่อยจะได้ไม่ดูชราภาพอยู่คนเดียวหน่ะ :o8:
:jul3:ไอ้การได้กดคนอื่นนี่มันดีเยี่ยงนี้นี่เองมันส์มากกก ต้องไปกดอีกหลายๆคนดีกว่า555(กดบวกน่ะอย่าคิดเย้อ :z2:)
-
จะดูว่าไวไวจะได้นอนที่ห้องนอนหรือว่านอนที่หน้าห้องรับแขก
-
ไปอาบน้ำแล้วมายึดที่นอนไวไวนะ ไวไว เดี๋ยวโดนไปนอนข้างนอกจริงๆละ
-
เฮียตุลแอบหงุดหงิดที่หมีมันไปอ้อน ไปเชื่องกับคนอื่นล่ะซิ
อย่างนี้ต้องให้หมีไวไวเอาใจเฮียบ่อยๆ หลอกให้ตายใจจะได้จับกดง่ายๆหน่อย ฮ่าฮ่า
เราสนับสนุนให้คน"รัก"กัน
-
ทำที่ใหนอย่า ลืมบอกกันด้วยละ จะตามไปแอบดู :z1: :z1: :z1:
-
กดlike แทบไม่ทันตอนนี้ น่ารัก มากๆ :z2: :z2: :z2:
-
เฮียโหด อย่างกะพวกวัยทอง
-
ไวไวขี้อ้อน :laugh:
-
อ่านแล้วเขิลอะ ทำไมน้อ
:o8: :o8: :o8:
-
:-[
ทุกคนดูเหมือนจะรู้เห็นเป็นใจให้น้องหมีหมดเลย
เฮียจะไปสู้คนเยอะแยะได้ไง เขาคิดเหมือนกันหมดนะนั่น
ดังนั้น เฮียจงให้ความร่วมมือกับน้องหมีทุกประการดีที่สุด :o8:
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณค่า
-
^^
-
หมีน่ารักจัง :impress2:
-
กร๊ากกกก น้องหมีไวไวหื่นขึ้นทุกวัน
แต่คนอ่านก็ช๊อบบบบชอบ อิอิ
-
โธ่ๆๆๆๆ
คุณเฮียอย่างอนไปเลยนะ
-
อยากกินแตงกวาดอง 555
:z13: จิ้มคุณป้านัท!! ชัดเลยหลักฐาน(ได้ข่าวว่าเม้นท์ผิดเรื่องนะค่ะ) เด๋วปั๊ดจัดซะเลยนิ!! (วงเล็บอีกที: ไอ้ด้ามัน'จัด'ฆ่าตัวเอง :beat:)
เฮียตุลก็ จะเขินไรกั๊น ยอมๆไอ้หมีไวไวไปเห้อออ นึกซะว่าสงสารลูกหมีตาดำๆซะก็หมดเรื่อง :z1:
เอ่อ...ต้องขอโทษคุณนุ่นเอ้ย น้องนุ่นด้วยค่ะ ก็เห็นแต่งฉันท์แต่งกลอนเก่งมากๆเลยคิดว่าน่าจา....อาวุ....โส นิ๊ดนึงประมาณคุณครูไรงี้ จะเรียกน้องก็เลยไม่กล้า :m23: อะล้อเล่น อิอิ
จริงๆแล้วน่าจะเป็นน้องกันหมดแหละ แต่เค้าก็แอบเนียนๆไปเรื่อยจะได้ไม่ดูชราภาพอยู่คนเดียวหน่ะ :o8:
:jul3:ไอ้การได้กดคนอื่นนี่มันดีเยี่ยงนี้นี่เองมันส์มากกก ต้องไปกดอีกหลายๆคนดีกว่า555(กดบวกน่ะอย่าคิดเย้อ :z2:)
ตุ๊คุณพี่ ymcn เจ้าค่ะ (แอบกระซิบ) จริงๆแล้ว คุณนายนุ่นเป็นคุณครูสอนภาษาไทยประจำตัวดาด้าค่ะ (เป็นคุณครูที่ชอบมองลอดแว่นด้วย อิอิ)
ปล. นู๋ชอบโดนกดและกดเอง อิอิ :o8: (กดบวกนะ อย่างอื่นเค้าไม่กด :laugh:)
เฮียตุลแอบหงุดหงิดที่หมีมันไปอ้อน ไปเชื่องกับคนอื่นล่ะซิ
อย่างนี้ต้องให้หมีไวไวเอาใจเฮียบ่อยๆ หลอกให้ตายใจจะได้จับกดง่ายๆหน่อย ฮ่าฮ่า
เราสนับสนุนให้คน"รัก"กัน
แค่นี้เค้ายัง"รัก"กันไม่พออีกเร้อออออ สงสารเฮียมันเหอะ แก่ๆกันแล้ว :jul3:
:-[
ทุกคนดูเหมือนจะรู้เห็นเป็นใจให้น้องหมีหมดเลย
เฮียจะไปสู้คนเยอะแยะได้ไง เขาคิดเหมือนกันหมดนะนั่น
ดังนั้น เฮียจงให้ความร่วมมือกับน้องหมีทุกประการดีที่สุด :o8:
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณค่า
เม้นท์นี้ปูมาดีมากเลยค่ะ ไอ้คุณเฮียดีใจหน้่าบานนึกว่ามีคนเข้าข้าง....ที่ไหนได้... :jul3: (เกิดเป็นเฮียตุลแสนลำบาก เลี้ยงหมีตัวโตๆยังไม่มีใครเข้าข้างซักคน :z1:)
ตามจิ้มทุกคน ฉึก ฉึก บวก1ทุกเม้นท์ โทษฐานอ่านแล้วฮากระกระจาย :z13: ใครที่เขินอายม้วนแล้วยังคลายตัวเองไม่ออกจะลำบากเอานะ :jul3:
ชอบไอ้คุณเฮียกันล่ะซิ แต่...!! เข้าข้างไอ้หมีไวไวกันหมด น่าสงสารเฮียแท้หนอ :laugh:
เอาไว้คราวหน้าจะจัดให้เฮียเอาคืนซักชุด ดูซิไอ้หมีัมันจะกล้าหื่น เอ๊ย!! กล้่าหือ อีกไหม o18
:กอด1: กอดๆทุกคนในยามเช้าก่อนไป อิอิ
-
^
^
^
ให้คุณเฮียขราของพี่นุ่นเอาคืน????
ให้เริ่มก่อนงี้ชิมิ?
ก็เจ้บอกแล้วว่าเฮียเป็นผู้ใหญ่กว่าก็น่าจะเป็นผู้นำบ้างไรบ้าง โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จุ๊บุๆค่ะ เฮียขราของน้อง >//////<
ปล.พี่ymcn แล้วก็ไม่บอกว่าอยากให้เรียกน้อง เรามาสลับกันก็ได้นะคะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก (เหมือนนุ่นกะดาด้าไง แบบว่าติดไปแล้วจะเรียกกันพี่กะน้อง งุงิ)
-
:o8:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้หมีๆๆๆๆๆ
ถึงเวลาเพิ่มมือที่สามละ เด๋วเนื้อเรื่องจะเรียบเกินไป อิอิ
-
เฮียไม่รอดยกใจให้ไวไวหมดแล้ววว
รออ่านตอนหวานๆ (กว่านี้) ค่ะ กร้ากก
-
เฮียใจร้าย หมีไวไวเจ็บอยู่แท้ๆ จูบปลอบขวัยหน่อยก็ไม่มี :m15:
-
:-[ เฮียเขินน่ารักอ่าาาา
ไวไวฮามาก เปลี่ยนอารมไวจิงๆ :m20:
-
ไวไวน่ารักที่สุด
-
น่ารักจังเลย ^^
-
:pighaun: แอ๊กกกก คุณเฮียน่ารักสุดจิตสุดใจ > <
โฮกกกก ต้องรีบเอากระดาษมาซับน้ำลาย
ฉกพี่ตุลไป จะโดนหมีตะปบไหมน้า :o8:
ปูเสื่อรอตอนต่อไปนะเค่อะ
-
น่้าร๊ากกกกกกกกก ร๊ากกกกกกกกกกกกที่สุดเลยเรื่องนี้
คนแต่งก็สู้ๆ นะครับ อยากอ่านบ่อยๆ อิอิ
-
เฮียนี่เข้าข่ายปากร้ายแต่ใจดีนะเนี่ย
แล้วแบบว่าแพ้ทางให้คนขี้อ้อนด้วยนะ
ดูแล้วหวานมาก แต่ทำไมต้องมาหวานบ้านนายแม่ด้วย สถานที่ไม่อำนวยเล้ย
-
แวะมาอ่านเม้นท์เฉยๆ แต่ดาด้าคะป้ามิได้ทวงผิดเรื่องแต่ประการใดนะคะ แค่บ่นลมแล้งไปนิดเดียวเอง ทำไงได้ ก็แค่คนแก่อยากกิน 555
-
ลืมบอกว่าป้าอ่านแวร์มไพร์น้อย 2 ไปได้จิดนึงแล้ว
ทันเมื่อไหร่จะแวะมาบอกอีกทีจ๊ะ
-
(http://i3.squidoocdn.com/resize/squidoo_images/-1/lens17388361_1295046472valentines_bear.jpg)
-
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/T200111_19C.gif)
:กอด1: โอบกอดทุกคนด้วยความรัก
ใครที่มาแอบเนียนทวงแตงกวา เชิญนะค่ะ!! "ทุกๆวันพิเศษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16839.2190)" :m14:
อารมณ์ดีลั่นล้า รักทุกคนๆๆๆๆๆ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/yenta4-emoticon-0033.gif)
-
:กอด1:
:L2:
-
:haun4: :haun4:
-
น่ารักแบบไม่ไหวจะเคลียร์ เอิ๊กๆๆๆๆ
ทั้งคุณเฮีย ทั้งไวไว ทั้งคนเขียน อิอิ
-
น่ารักจนอดใจไม่ไหววว....ไวไวสู้ๆๆๆๆๆๆ....เฮียเริ่มอ่อนแล้ววววว
ครั้งนี้ผ่านไป ครั้งต่อไปไม่รอด55555
happy valentine's day :L1:ค่ะ พี่แพนด้า ขอให้มีความสุขสมหวังในความรัก..และมาต่อเยอะๆๆๆนะค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
ไอ้หมีเอ้ย รอให้สถานที่ และโอกาส เหมาะกว่านี้ แล้วอย่าให้พลาดเลยเชียว :m12:
-
ผมกำลังโดนลวนลาม...!!
ไม่ใช่ด้วยการกระทำ(คือแบบว่า...อาจจะมีบ้างนิดหน่อย) ที่หนักสุดคงเป็นสายตาคู่นั้นที่ชอบมองมาพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่มตลอดเวลา และคนๆนั้นก็เป็นผู้ชายตัวโต เป็นคุณหมอหนุ่มไฟแรงหน้าตาหล่อเหลาเอาการ ทั้งที่ไม่ควรจะรู้สึกอะไร..กับผู้ชายด้วยกัน...แต่ที่ทำให้หงุดหงิดอยู่ตอนนี้ก็เพราะ....มันทำให้หัวใจเต้นแรง...เกินไป!!
ตั้งแต่วันที่ไปทานข้าวด้วยกันวันนั้น ขนาดว่ายังกินไอติมกะทิยังไม่หมดถ้วยแรก คุณหมอแกก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในร้าน...ก็ไหนว่ารถติด!!? แล้วจากนั้นก็เจอกันบ่อย คงเพราะปิดเทอม ก็เลยมีเวลาว่างไปเตร็ดเตร่ ไปเดินซื้อโน่นนี่ ไปดูหนัง และอย่างวันนี้มานั่งวาดรูปในสวนสาธารณะ
"เลิกจ้องผมแบบนั้นซักทีเถอะครับ" ชายเอิงวางดินสอที่ใช้วาดรูปลงสีหน้าหงุดหงิด ต่างจากใบหน้าของอีกคนที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามที่ยังคงคลี่ยิ้มไม่เลิก
"อ้าว...ก็น้องเอิงบอกเอง ว่าให้พี่อยู่นิ่งๆ" หมอขิมทำเป็นตอบเหมือนไม่รู้เรื่อง ทำหน้าซื่อตาใส แกล้งขยับตัวบิดไปมาไล่ความเมื่อยขบ เพราะไปขอร้องให้อีกฝ่ายวาดรูปเหมือนตัวให้ แต่คุณจิตรกรจำเป็นก็ทำหน้าหงุดหงิดและถอนหายใจอยู่ตลอดเวลา..แต่ถ้านั่นเป็นเพราะอยากกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างที่ทางนี้ส่งไปให้ล่ะก็...คงอารมณ์ดีมากกว่าที่จะกลัวโดนโกรธ
"ก็อยู่นิ่งๆ แต่..ไม่ต้องมองแบบนั้นก็ได้" คนวาดรูปบ่นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันแค่รู้สึกว่า หน้ามันร้อน มือที่จับดินสอมันก็ไม่ยอมนิ่ง แถมยังอาการใจสั่นนี่อีก ทั้งที่ประสบการณ์วาดรูปหน้าเหมือนก็ไม่ใช่น้อย เคยไปตั้งแผงตามงานบุญก็เคยมาแล้ว แต่กับนายแบบจำเป็นคนนี้...แตกต่าง!!
ปลายผมยาวระต้นคอถูกลมพัดปลิวไปตามแรง แต่ก่อนจะได้รวบผมก็จำต้องเอื้อมตัวไปคว้าข้าวของที่จะปลิวไปตามแรงลมเสียก่อน โดยมีคุณหมอคนเดิมช่วยอีกแรง ชายเอิงแอบถอนหายใจเบาๆที่ไม่มีอะไรปลิวหาย แต่สภาพตัวเองตอนที่หัวกระเซิง(เพิ่งนึกขึ้นมาได้)ทำให้อายจนแทบจะวางข้าวของในมือทิ้ง แล้วจับรวบผมไปข้างหลังให้สิ้นเรื่องสิ้นราว
"อ๊ะ!!" ยังไม่ทันจะได้วางของในมือลง สัมผัสเบาๆที่ต้นคอก็ทำเอาสะดุ้ง เมื่อคุณหมอเดินอ้อมไปข้างหลังคว้าเอายางผูกผมสีๆในกล่องที่มือตัวเอง ถือวิสาสะรวบผมยาวที่กำลังยุ่งเหยิงให้
"โอเคไหม? แน่นไปรึเปล่า?" ไอ้หนุ่มผมยาวรีบส่ายหัวรัวแทนคำตอบ ตั้งแต่เกิดมานอกจากน้องสาวกับแม่ยังไม่เคยมีใครหาญกล้าถึงเพียงนี้ กล้ามาจับผมไอ้เอิงแถมรวบให้อีกต่างหาก...ที่สำคัญคือ..ไม่ได้สระผมมาสองวันแล้วเหอะ กล้าจับเข้าไปได้ยังไง!!
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ!!" คุณหมอใจดีแอบมองเสี้ยวใบหน้าขาวของคนตรงหน้าอย่างพอใจ น่าเสียดายที่แตะต้องได้เพียงแค่ปลายนิ้ว ต้นคอขาวเนียนที่โผล่พ้นคอเสื้อยืดสีเทา เส้นผมยาวนุ่มระต้นคออยากลองสอดมือเข้าไปแล้วรั้งให้ใบหน้าเนียนนั้นหันกลับมา....แต่ก็ทำได้แค่มอง...แค่คิดในใจ
"นั่น..ภาพที่ร่างไว้เหรอ ขอพี่ดูหน่อยได้ไหมครับ" ชายเอิงกำลังจะขยับตัวหลบให้คนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง แต่ยังไม่ทันพ้นใบหน้าอีกฝ่ายก็ยื่นเข้ามาเล่นเอาใจไหววูบ ขนาดว่าโดนจ้องอยู่ในระยะไกลยังทำให้ใจเต้นผิดจังหวะได้ แล้วในสภาพนี้เหมือนกับคุณหมอเอาหัวมาพาดบนไหล่แค่เพียงขยับหันมองกลับไปยังต้องแทบกลั้นหายใจเพราะปลายจมูกเกือบชนกับแก้มอีกฝ่าย....เกิดอะไรขึ้นกับไอ้เอิงกันล่ะนี่!!
กลิ่นตัวหอมอ่อนๆตามธรรมชาติ มิได้ปรุงแต่งด้วยรสของน้ำหอมทำเอาสมาธิไม่ได้จดจ่ออยู่ที่รูปภาพร่างด้วยดินสอดำอย่างที่ควรจะเป็น แม้จะเป็นการทำเนียนได้อย่างธรรมชาติสุดๆ แต่ก็ยังเผลอสูดลมหายใจเข้าปอดเต็มที่โอกาสไม่ได้มีบ่อยๆ ต้องซึมซับตักตวงช่วงระยะใกล้ชิดแบบนี้เอาไว้ แก้มขาวแม้จะไม่ได้เนียนใสเหมือนสาวๆวัยแรกรุ่นแต่ก็ดูน่าหลงใหลจนยากจะหักห้ามใจไม่ให้แตะต้อง
"อ๊ะ!! ขอโทษครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจ" เพียงแค่ปลายจมูกเฉียดผ่านก็ทำให้อีกฝ่ายยืนตัวแข็งทื่อ ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆเหมือนยังคงมึนงงกับสัมผัสเมื่อครู่ ถ้าหากว่าที่นี่ไม่ใช่ส่วนสาธารณะที่มีคนพลุกพล่านป่านนี้คงได้เชยชมให้สมใจอยาก ไม่ใช่เพียงแค่ปาดผ่านๆไป
"ผะ...ผมต้องกลับแล้วล่ะ!!" ชายเอิงที่เพิ่งจะได้สติ รู้สึกเหมือนหน้าร้อนเป็นไฟตรงที่โดนแตะ...ด้วยปลายจมูกโด่งของคุณหมอ ..มันช่างน่าอับอายยิ่งนัก ทำไมถึงได้มารู้สึกใจเต้นตึกตักกับผู้ชายด้วยกันได้!!
ใช่ซิ!! เพราะคุณหมอขิมดูดี เพอร์เฟคไปซะทุกอย่าง
หรือไม่ก็....เพราะสายตาและรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจไอ้เอิงเต้นเป็นจังหวะแปลกๆ
และ...เพราะคุณหมออีกนั่นแหละ ชอบเข้ามาอยู่ใกล้ๆในระยะที่ไม่ให้ตั้งตัว
"อ้าว..ไม่วาดให้เสร็จก่อนเหรอ ได้ไปแค่เส้นร่าง หน้าตาพี่จะออกมาเป็นแบบไหนล่ะ" คำพูดแกมหยอก ไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกฝีมือหรืออะไร แต่คนที่กำลังเก็บข้าวของก็หันขวับกลับมามองด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก
"เรื่องแค่นี้เอง ผมวาดไม่เพี้ยนหรอก จินตนาการเอาก็ได้เหอะ!!" หารู้ไม่ว่าประโยคที่ตัวเองเถียงออกมา ทั้งที่ไม่ยอมหันมามองหน้าคนฟัง จะย้อนกลับเข้าตัวเองในเวลาไม่นาน เมื่อคนฟังทางนี้คลี่ยิ้มออกมาอย่างคนที่อารมณ์ดีเกินพิกัด
"จินตานาการ!!?...หมายความว่าน้องเอิงจะ'คิดถึง'พี่ใช่ไหมครับ?"
กึก!!! มือที่กำลังรวบเอาดินสอลงกล่องถึงกับชะงักค้าง เผลอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแบบไม่ได้ตั้งใจ... แค่เพียงเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่เจอกัน ทำไมไอ้เอิงคนนี้ถึงได้รู้สึกว่ามันช่างยาวนานราวกับหนึ่งวันเต็ม ตั้งแต่ตอนไหนแล้วนะ ที่รู้สึกว่าสายตาของพี่หมอที่มองมาไม่เหมือนเดิม
"นักวาดรูปทุกคนก็เป็นแบบนี้กันหมด ไม่มีจินตนาการจะวาดผลงานออกมาได้ยังไงล่ะ" ถึงแม้จะเถียงออกไปแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้รอยยิ้มของคุณหมอเจือจางลงไปเลย ไอ้เอิงชักเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันที มันเหมือนความไม่แน่นอนคล้ายจะสับสนกับอะไรบางอย่างคุกรุ่นอยู่ในใจและกลายเป็นอารมณ์ขุ่นมัวในที่สุด
"แย่จัง!!..งั้นแบบนี้พี่ก็ต้องอิจฉาต้นแบบวาดรูปของน้องเอิงทุกครั้งเลยซิ" ชายเอิงทำใจกล้าหันกลับไปมองหน้าคนพูดจนได้(ในที่สุด) แล้วก็ต้องเบือนหน้าหลบสายตาที่มองมาอีกนั่นแหละ เพราะมันพาลจะทำให้คิดคำที่จะพูดออกมาไม่เป็นประโยค...ชักเริ่มจะหมดความอดทน
"คุณหมอต้องการอะไรครับ พูดแบบนี้ มองผมแบบนี้ คิดจะแกล้งกันเล่นหรือเพราะเห็นว่ามันสนุกดี!!?" หมอขิมเลิกคิ้วมองคนที่กำลังยืนกอดอกท่าทางเอาเรื่องอยู่ตรงหน้า ท่าทางที่ไม่ได้ทำให้รู้สึกหวาดกลัว แต่กลับตรงกันข้าม...เพราะถามแบบนี้ก็เท่ากับชี้โพรงให้กระรอกตัวใหญ่ได้สมใจเสียที
"ไม่ได้จะแกล้ง..แต่'สนุก'น่ะ..ใช่!!" ชายเอิงหันขวับไปจ้องหน้าคุณหมอแบบหาเรื่อง แต่อีกฝ่ายกลับยกมือสองข้างขึ้นมาเหมือนจะบอกว่ายอมแพ้ทั้งที่ยังไม่ได้ออกแรง
"ผมจะกลับ...เอารูปไปให้คนอื่นวาดต่อเถอะ ไม่มีอารมณ์วาดแล้ว!!" หมอขิมแทบจะกระโดดคว้าข้อมือคนที่กำลังพยายามแกะกระดาษร่างออกมาให้ ไปยั่วให้โกรธจริงๆเข้าเสียแล้วล่ะมั้ง
"เดี๋ยวๆครับ ถ้าพี่บอกว่าจะ'จีบ'....!!"
"อยากจีบก็ไปจีบซิครับ อย่ามาทำให้โมโห รู้ไหมว่าไอ้เอิงกำลัง.....หา!!!? เมื่อกี้ว่าอะไรนะ....ขออีกที!!" ที่จริง...บรรยากาศรอบข้างก็ดูเป็นใจดีอยู่หรอก ความจริงมันก็น่าจะซึ้งและโรแมนติกท่ามกลางสนามหญ้าสีเขียวสุดลูกหูลูกตาขนาดนี้ แต่มันติดตรงที่ว่า ไอ้ชายเอิงกำลังยืนทำหน้าเหวอเอามือแคะขี้หูตัวเองประหนึ่งว่าประโยคที่ได้ยินไปเมื่อครู่...แค่หูฝาดไปเอง
"พี่กำลัง'จีบ'น้องเอิงอยู่ไงครับ" คำตอบยิงตรงแบบไม่มีอ้อมค้อมใดใด ทำเอาคนฟังอ้าปากค้าง ทำหน้าเหวออีกรอบ ก็พอจะรู้ตัวอยู่หรอก...แต่ใครเค้าจะมาพูดกันตรงๆแบบนี้ล่ะ
.
.
.
"ได้ไหมครับ? พี่จีบน้องเอิงได้ไหม?" คำถามย้ำพร้อมกับยื่นมือมาปัดไรผมยาวข้างแก้มออก แผ่วเบา อ่อนโยน แต่กลับทำให้เจ้าของแก้มรู้สึกร้อนผ่าว กับไอ้ป๋าไม้ก็เคยนอนเตียงเดียวกันออกบ่อยยามเมาเข้าบ้านไม่ได้ กับไอ้วายุก็เดินกอดคอกันได้สบายๆแบบไม่มีอาการใจเต้น แต่...ไม่ใช่กับคนๆนี้ ทุกอย่างดูแปลกไปหมด
"ถะ..ถามแบบนี้ แล้วจะให้ผมตอบยังไงล่ะ?" คุณหมอขิมคลี่ยิ้มกว้างทั้งที่ยังไม่ได้รับคำตอบ แต่...คงไม่ต้องแล้วล่ะมั้ง แค่ไม่ได้ยินคำปฏิเสธก็พอใจแล้ว
"ไม่ต้องตอบก็ได้ พี่รู้แล้ว" ชายเอิงหันไปสบตาคนพูด ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ
"รู้ได้ไง!!?" นึกหมั่นไส้รอยยิ้มหวานของคนตรงหน้าขึ้นมาตงิดๆ
"ก็น้องเอิงทำหน้าแบบนี้..." หมอขิมแทบจะหลุดหัวเราะตอนที่เจ้าของใบหน้ายกมือขึ้นมาทาบแก้มตัวเองด้วยสีหน้างงสุดฤทธิ์
"ผมทำหน้าแบบไหน!!?" เจ้าของใบหน้าเริ่มกลับมาหงุดหงิดอีกรอบหลังจากเหวอไปนาน...(ที่จริงแค่เปลี่ยนเวอร์ชั่นเหวอก็แค่นั้น)
"น้องเอิงไม่ต้องรู้ก็ได้ ..ให้พี่เห็นคนเดียวก็พอ" คำหวานที่หยอดมาแต่ละรอบ ทำเอาไอ้หนุ่มผมยาวหน้าร้อนวูบ อยากจะหาอะไรมาคลุมหน้าปิดตาตัวเองไว้ ไม่ให้โดนสายตาคุณหมอจับจ้องมา
"ผมจะกลับแล้ว!!" คราวนี้คงไม่ต้องเสียเวลามาจับเรียงอุปกรณ์โน่นนี่ลง คุณชายเอิงใช้วิธีรวบทุกสิ่งอย่างยัดลงไปในกล่องเครื่องมือวาดรูปแล้วก้าวฉับๆนำหน้าไปทางลานจอดรถ ไม่สนใจคุณหมอที่วิ่งตามหลังมา
"ให้พี่ไปส่งนะ" หมอขิมตะโกนไล่หลัง ก้าวยาวๆให้ทัน แล้วจู่ๆอีกฝ่ายก็หยุดเดิน หันมาทำหน้างอใส่
"ไปรับมาเอง ก็ต้องไปส่งด้วยซิครับ!!!" หันมาบอกแค่นั้นก่อนจะเดินนำไปที่รถ ...รถตัวเองก็ไม่ใช่ เจ็บใจแต่ก็เดินกลับเองไม่ได้ ระยะทางไกลเกิน ต้องทนนั่งเขินไปแบบนี้จนกว่าจะถึงบ้านอีก...เสียเชิงชายไอ้เอิงหมด!!
ต่างจากคุณหมอหนุ่มที่เดินตามหลังมาอย่างสิ้นเชิง รายนั้นดูจะอารมณ์ดีกว่าใคร แม้จะไม่ได้ทั้งหมดอย่างที่หวัง แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีทางจะได้มาครอบครอง ..วันนี้ตอนนี้...ได้แค่นี้ก็พอแล้ว ค่อยๆกระชับพื้นทีเข้าหากันทีละนิด ซักวันระยะห่างระหว่างกันคงไม่มี...
=========================================
:really2: มาต่อแบบมึนๆ คู่นี้เค้ายังไปไม่ึถึงไหนกันเลย
แอบกระซิบบอกว่า นิยายเรื่องนี้ใกล้ลาจอแล้วขอรับ :a5:
แต่ยังไม่ได้หนีหายไปไหน ยังวนเวียนอยู่แถวนี้
โปรเจคใหม่ก็เตรียมไว้แล้ว เหลือแค่พร้อมอีกหน่อย :เฮ้อ:
แล้วก็....เมื่อวันแห่งความรัก แวบไปปั่น "แตงกวา-หมอเนส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16839.2190)" ตามคำทวงเนียนๆแถวนี้
เอามาลงให้หายคิดถึง หวานกันเบาๆ
ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามเสมอๆ :กอด1: อยากกอดทุกคนซบๆ
==========================================
ช่วงคั่นโฆษณา::
ประกาศเจ้าข้าเอ๊ยยยยยยยยยย สองมือล้วงกระเป๋า สองเท้าก้าวเข้ามา
นิยายเรื่อง: เรื่องรัก..ไม่ล้าบอก
เปิดจองและ โอนตั้งแต่แล้ว ตั้งแต่วันนี้ – วันที่ 08/04/2011
รายละเอียดเพิ่มเติม เข้าไปดูได้ที่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14565.2220
จุดพลุฉลอง วู้ๆๆๆๆ :mc4:
-
แล้วคู่นี่จะสำเร็จไหม
คู่ของไวไว ก็แบบเฮียแกไม่หวานเล้ยยย
-
พี่หมอสุดยอดมาก ประกาศจีบแบบไม่อายฟ้าดิน
+1 เชียร์พี่หมอสุด ๆ
-
อ่านตอนนี้ต้องอมยิ้มไปกับน้องเอิงและหมอขิมจนแก้มปริแระ
-
มันต้องอย่างงี้จ้าาาาาาาาาา
แค่อ่านยังเขินขนาดนี้ ชายเอิงจะเขินขนาดไหนเนี่ย :m3: :m3: :m3:
-
น้องเอิงของพี่หมอขิม เอริ้กกกกกกกก
อายล่ะเซ่ หุหุหุ
ปล.ไม่ได้สระสองวัน งืมๆๆ เอาน่าพี่ขิมแกว่าหอมอยู่เลยนี่นะ ว่างๆลองไม่สระสักเจ็ดวันนะคะน้องเอิงของพี่(นุ่น)
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ
กำลังถึงตอนที่ไวๆ กำลังจะบอกความในใจกะเฮียอ่ะ
ยังไม่ถึงไหนเลย อ่านแล้วนึกถึงเพลงนี้ เข้ากับเนื้อเรื่องดี ^^
"ข้างใจ...ก็พอ"
...แค่ตรงนี้ ข้างใจของเธอ มากไปไหมเธอ เธอคงไม่ว่ากัน
ข้างใจก็พอ ไม่ขอกว่านั้น ได้อยู่ข้างกัน ส่วนรักซ่อนไว้ในใจ...
http://www.youtube.com/v/W9LBbsfqTkk?version=3
-
^
^
^ กดบวกให้กับเพลงเพราะๆ ข้างบน อิอิ
-
หมั่นไส้ดาด้ามาก
ขอบอก ก็เล่นเอาซะป้าเขินแทนเอิงเลยชิ
555 ใครว่าเค้ามาทวงแตงกวาดองแบบเนียนๆ แค่บ่นไปตามลมแล้งประสาคนแก่เองเหอะ 555
-
:m20: :m20:น้องเอิงหลุดจนได้
-
ได้แค่ มองๆดมๆ อิอิ
-
เป็นกำลังใจให้คุณหมอ
:L2: :L2:
-
รออ่านนะค่ะ
:L2:
-
ได้ข่าวว่าจีบมานานล่ะไม่ใช่หรอ
ดูท่าชายเอิงจะความรู้สึกช้า ต้องให้พูดตรงๆ
ส่วนพี่ขิม ด้านมาก!!!!!!!!!
เขินบ้างไรบ้างเหอะ หรือว่าชายเอิงเขินแทนหมดแล้ว 5555
-
:jul3: โห...... ของเค้าแรง....
-
555 น้องเอิงความรู้สึกช้ามาก
-
เพลงเพราะด้วยคนค๊า
ยึดเป็นเพลงประจำเรื่องนี้ไปเล้ย โฮ๊ะๆๆๆ
:-[ :-[
-
น่ารักจังเลย
พี่หมอขิมรุก ^^
-
พี่หมอรุกเร็วได้ดั่งใจเลย ^^
-
อร๊ายยยยยย
เขินแทนน้องเอิงงงง พี่หมอขิมบ้าาาาา 555
-
หมอขิมชัดเจน แต่ชายเอิงดูเหมือนจะยังงงๆอยู่ o13
-
หมอเร็วได้ใจ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
:o8: :o8: :o8: เข้ามาแบบเนียนๆ และตอบแบบเนียนๆๆๆ
หมอขิมน่ารักเหมือนเคยย ส่วนชายเอิงก็น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกน่ารัก
หมอขิมก็ เนียน แบบ เบา เบา ส่วนชายเอิงก็...เขิน แบบ เบาเบา โอ้ยยยยยยย :o8: :o8: :o8:ชอบบบบบ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2: เป็นกำลังใจให้พี่แพน^^
-
"ไปรับมาเอง ก็ต้องไปส่งด้วยซิครับ!!!" :m20:
มันน่ารักจริงๆน๊า ไอ่น้องเอิงเนี้ย
ว่าไมพี่หมอขิมถึได้รักถึงได้หลง
-
ร้ายซึมลึกนะนี่
ทั้งคู่เลย อ่านไปละลายไป ชอบบบบ
-
อยากอ่านคู่นี้ต่อ :serius2:
ดาด้าทำไมรีบจบ
+1
-
หมอขิม นายแน่มาก o13
-
:impress2:คุณหมอสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
เขินไป บิดมา ประหม่ามากมาย ใจสั่นยิ่งนัก
ในที่สุด พี่หมอขิมก็บอกเลยว่าจะจีบ จีบได้มั้ยเนี่ย :o8: น้องเอิงไปไม่เป็น เอ๋อไปเลย
แล้วต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร หวานๆๆๆๆ ดูสิคู่ไหนจะมีรสหวานได้มากกว่ากัน (คู่เฮียกะน้องหมีเนี่ย หวานปนเผ็ดจริงๆนะ)
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่า :3123:
-
:o8: :o8: รุกแล้ว :mc4: :mc4: สู้พี่หมอ ขิม คุณชายเขินแล้ว :o8:
-
คู่นี้เขาก็ไปแบบช้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :3123: :3123: แต่ว่าหมอขิมจีบชายเอิงนานแล้วนี่ ชายเอิงเพิ่งรู้เหรอ :L1: :L1:
-
น้องเอิงเขินได้น่ารักน่าหยิกมากก
พี่หมอขิมไฟท์ติ้งค่าาาาาาาา o13
-
พี่หมอนี่ร้ายเงียบจริงๆ ทำเอาเอิงไปไม่ถูกเลยแฮะ
-
โอวว พี่หมอน่ารักโฮกกกกกก
น้องเอิง เสียเชิงเพราะพี่หมอไปมากโข แต่คนอ่านชอบนะจ๊ะ กร้ากก
รอสองคนนี้พัฒนาความสัมพันธ์ไปเรื่อยๆ จ๊ะ หวานน้อยๆ แต่หวานนานๆ เนอะ
-
กด+เป็นกำลังใจให้พี่หมอ
กระชับพื้นที่ได้โดยไว
เดี๋ยวตามคุ่นู้นเขาไม่ทันนะ
-
o13 หมอขิมเจ๋งอะ บอกตรงๆไปเลยชอบอย่างงี้สิถึงจะเจ๋ง เนอะๆๆๆ :-[
-
คู่นี้ก็น่ารักเหมือนกัน อิอิ
มารอต่อไปครับ
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :impress:
-
น้องเอิงเหมือนจะจีบไม่ยาก แต่ท่าทางจะไม่ง่ายเหมือนกัน...แต่ท่าทางเหวอๆของน้องเอิง อ่านแล้วน่ารักดีอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คุณหมอขิม..."สู้เว้ยยยยย" o13
-
แค่นี้น้องเอิงก็เขินจนไปไหนไม่เป็นแล้ว อิอิ
-
เย้ๆๆๆๆ
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทันแล้ว
คู่ของเฮียตุลกับไวไวน่ารักมากเลย
คนอะไรโหดจริงๆๆ(แก้เขิน)
ส่วนอีกคนก็อ้อนซะ
หวานไม่มียั้ง
ส่วนพี่หมอขิมนี่ก็เนียนได้โล่
เข้าใกล้ใจชายเองแบบที่ชายเอิงยังไม่รุ้ตัวเลย
ปล.ชอบทั้ง 2 คู่เลย
+1 จร้า
-
หึหึหึ o18
-
หึหึหึ o18
กี๊ดดดดดดดดดด o22
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/63117.gif) คุณคือจุดอ่อน!!!
-
เอิงจะน่ารักเกินไปแล้วนะ อย่าว่าแต่หมอขิมเลย เราเองยังอยากกระโดดห้องแก้มน้องเอิง อ๊างงง
-
คุณหมอน่ารักนะคะ รุกแบบเนียน ๆ
-
หมอขิมมาแบบนี้เอิงไม่เขินก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
แต่หมอขิมเริ่มรุกคืบแล้ว 555+
เอิงเอ๋ยอาการแบบนี้ยังไม่รู้ใจตัวเองอีกหรือไง
ตอนนี้น่ารักอ่ะ ชอบๆ
-
ประกาศๆ
คุณหมีคุณหมอ ถ้ายังไม่ปรากฏตัว
จะจุ๊บเฮียตุลกับชายเอิงให้ช้ำไปทั้งตัวเลย เชอะ!
-
บทที่ 37.
วันที่ผลสอบออกเล่นเอาทุกคนหายใจไม่ทั่วท้องกันเป็นแถว บางคนที่เดินสวนมาทำหน้ายุ่งบางคนทำหน้าเฉยๆเหมือนไม่ยินดียินร้าย แต่สำหรับนักศึกษาบางกลุ่ม..มันเหมือนเป็นอะไรที่คล้ายๆกับการได้ปลดปล่อยหลังจากทนทรมานมานาน คนที่สบายใจไม่ทุกข์ร้อนที่สุดดูเหมือนจะเป็นไอ้คุณชายเอิง..ก็แน่ล่ะ ไอ้คนหัวดีมีมันสมองพร้อมทั้งรูปและทรัพย์ ส่วนที่เหลือก็ระดับกลางๆส่วนไอ้คุณป๋าไม้ก็เหมือนจะเฉยๆกับคะแนนที่คาบเส้นแถมยังยักไหล่ประหนึ่งไม่ใส่ใจอะไรอีกแล้วในชีวี
"ป่ะ!! เสร็จแล้ว!! ผ่านแล้ว!! ที่เหลือก็ฉลองกัน" ไอ้คุณป๋าดูเหมือนมันจะหวังกับเรื่องนี้มากกว่าอีกนะ
"ไปที่ไหนล่ะ กินอะไรกันดี" หญิงหยกก็เป็นไปด้วยอีกคน
"เอ่อ..วันนี้..."
"อย่าบอกนะว่า..จะกลับบ้านอีก ติดบ้านหรือติดคนที่บ้านวะ!!?" ยังไม่ทันที่ไอ้คนติดบ้านอย่างวายุจะทันได้พูดจบ ไอ้คุณชายมันก็พูดดักคอเสียก่อน แถมยังเอื้อมมือมาวางแหม่บบนไหล่เหมือนกันใครบางคนวิ่งหนี ..
ไอ้พวกนี้มันไม่เข้าใจๆๆๆๆ คนเค้ามีครอบครัวให้ดูแล แถมยังข้าวใหม่ปลามัน ใจอยากจะกลับไปฟัดเฮียทุกเวลานาทีไม่ยอมให้ห่างกาย เดี๋ยวนี้ไอ้คุณเฮียยิ่งน่ารักขึ้นทุกวัน พัฒนาแบบมีเขินอายหน้าแดงด้วยนะ แล้วไหนจะสัญญาว่าจะ'ทำต่อ'ที่บ้านจนป่านนี้ก็ยังไม่บรรลุเป้าหมาย ไอ้ไวไวก็เพิ่งหายเจ็บนิ้ว เพราะงั้นต้องรีบทำคะแนนก่อนที่ไอ้คุณเฮียของกระผมจะแกล้งทำเป็นลืมเนียนๆ แล้วดู...สายตาไอ้สามสหายมันมองมา...ไว้ใจไม่ได้ซักคนเหอะ!!
"รู้แล้ว!! ไปฉลองกันที่บ้านไอ้วา จบ!!" เย้ยยยยยยยย......ใครเป็นคนเสนอความคิดแบบนี้......ไอ้ไวไวไม่เห็นด้วยแน่ๆยกแขนไขว้กันทำเป็นรูปกากบาท แต่ไอ้คุณชายมันกำลังกระซิบกระซาบอะไรกับไอ้หญิงหยกเจ้าของความคิดอยู่ โดยมีไอ้คุณป๋าทำหน้าที่เดินมาประกบไอ้ไวไวเอาไว้...กรรม!! ทำกันเป็นขบวนการเชียวนะ!!
วายุเห็นไอ้คุณชายมันเดินแยกออกไปอีกทางพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครซักคน ส่วนเพื่อนอีกสองที่เหลือก็กำลังยืนกระดิกเท้ารอคลี่ยิ้มแบบมีเลศนัย ราวกับตัวเองเป็นนักโทษ...ทำไมต่อต้านไอ้พวกนี้ไม่ได้เลยซักทีเหอะ
"ครับ!! แล้วเจอกันที่บ้านพี่ตุล ฝากด้วยนะครับพี่หมอ" สิ้นเสียงประโยคที่ไอ้คุณชายกรอกลงไปในโทรศัพท์ แม้จะไม่ได้เอ่ยชื่อคู่สนทนาแต่ไอ้ไวไวก็รู้ว่า'คุณหมอ'คนที่กล่าวถึงคือผู้ใด...(ได้ข่าวว่าเป็นแนวร่วมข้างหลุม แล้วทำไมไปอยู่ข้างฝ่ายนั้นได้รวดเร็วขนาดนั้นล่ะ...หรือไอ้ไวไวจะพลาดอะไรไป!!?)
"โห่ไรวะ!! ไม่เห็นถามเจ้าของบ้านซักคำ!!" แสร้งทำหน้ายุ่งสะบัดสะบิ้งแต่พองาม เพราะอยู่ในที่สาธารณะ..แค่นี้ก็จะโดนไอ้หญิงหยกกระโดดม้วนตัวฟาดกบาลด้วยความหมั่นไส้
"ถามพี่ตุลไง ผู้อาศัยไม่เกี่ยว!!" ดูมันทำเหอะ ยักคิ้วกวนประสาทได้อีก...นี่ถ้ามันเกิดมาเป็นชายอกสามศอกไอ้ไวไวคนนี้จะไม่ปล่อยให้เข้าใกล้ไอ้คุณเฮียโดยเด็ดขาด เพราะไอ้หยกจะเป็นมือที่สามอันดับหนึ่งที่แสนจะน่ากลัว...และที่สำคัญ...มือหนักมากเหอะ!!?
"ไอ้พวกใจดำ ทำร้ายคนไม่มีทางสู้" สามรุมหนึ่งด้วยเหอะ
"ไอ้เพื่อนเห็นแก่ตัว มีคู่ครองหน้าตาดีจะเก็บไว้ดูคนเดียว นิสัย!!" อ๊ากกกกก...ไอ้ไวไวไม่เถียงครับข้อนี้ แต่ไอ้เรื่องเก็บไว้ดูคนเดียว..จนบัดนี้ก็ยังทำไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็พอได้เชยชมให้สมใจ ยังจะมาโดนไอ้พวกมารพวกนี้มาขัดขวางแวลาแห่งความสุขอีก
"ช่วยไม่ได้ ของๆใครก็ต้องหวงเป็นธรรมดา!!" นี่!!...ยืดอกภูมิใจซะให้มันสมกับข้อกล่าวหา ใครจะหมั่นไส้ยังไงก็ไม่สน มีคนมาชมสุดที่รักของตัวเอง มันน่าภูมิใจจะตายไป
"งั้นตกลงไปบ้านพี่ตุลสุดหล่อ จบข่าว" แหงะ...!! ไหงมันสรุปเอาง่ายๆแบบนั้นกัน แล้วก็ไม่ต้องห้ามให้เสียเวลา เพราะโดนไอ้คุณชายมันล็อคคอแล้วลากไปที่รถเสร็จสรรพ ไร้ซึ่งพละกำลังจะต่อต้านช่างน่าสงสารยิ่งนัก(เพราะมันสามต่อหนึ่งต่างหากล่ะ)
"ยังไม่ได้บอกเฮียเลย ขอโทรไปบอกก่อนได้ไหม" ก่อนจะโดนจับจัดใส่รถ วายุยื่นข้อเสนอเสียงอ่อย ทำหน้าซื่อตาใสสุดฤทธิ์
"5 นาที" ไอ้คุณป๋าบอก...นี่กระผมผิดหรือไร แค่จะโทรศัพท์ต้องขออนุญาต!!
วายุหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง เพราะไอ้หญิงหยกมันทำเป็นยื่นหน้าเอียงหูเข้ามาใกล้ เรื่องอะไรจะให้ฟังคนเค้าสวีทกัน ไอ้มือที่สามอันดับหนึ่ง
"ว่าไง...!!" อูยยยย..เสียงโหดมาเลยเฮียที่รักของไอ้ไวไว แบบว่า 'จ๊ะ จ๋า'บ้างไม่มีอ่ะ
"คือว่า..ไอ้พวกนี้มันอยาก..."
"..มาที่บ้านใช่ไหม?" กรรม!! ยังพูดไม่ทันจะจบ ใครกันช่างมาตัดหน้า'พี่ขิม'ชัวร์เลย ชิชะ!! เดี๋ยวนี้ทำงานเร็วล้ำหน้าเกินไปซะแล้ว
"อื้อ...ผมกลัวเฮียจะไม่สะดวกเลยโทรมาบอกก่อน" วายุยังคงแอบหวังว่าไอ้คุณเฮียจะปฏิเสธตอนที่เสียงเงียบไป
"ก็มาซิ บ้านเราไม่ได้คึกคักนานแล้ว มีเรื่องสนุกบ้างก็ดี" จากที่จะงอแงอ้อนขอพื้นที่ส่วนตัว แต่พอได้ยินคำว่า'บ้านเรา' แผนกงแผนการยุแหย่ที่คิดอยู่ในใจตอนแรก....ก็ดันลืมสิ้น!! คนมันกำลังมีความรักจุกอกย่อมไม่มีพื้นที่พอให้คิดเรื่องอื่น จากหน้าหมียุ่งๆก็เลยกลายเป็นยิ้มหน้าบานได้ภายในพริบตา
"เฮีย..."
"อะไร!!?" ปลายสายถามกลับมาเหมือนมีอารมณ์.....หงุดหงิดเจือจางเล็กน้อย ต่างจากทางนี้ที่กำลังหน้าระรื่นยิ้มปนเขินอยู่คนเดียวกับโทรศัพท์
"ขอพูดอะไรนิดหนึ่งได้ไหม?" เดาเอาว่าตอนนี้ไอ้คุณเฮียคงกำลังทำหน้ายุ่ง ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากกลับบ้านให้เร็วอีกสองเท่าตัว
"ก็พูดมาซิอย่ามาทำลีลา เดี๋ยวต้องออกไปเคลียร์สถานที่อีก ถ้าช้าจะวางหู..."
"คิดถึงนะครับ แล้วเจอกันที่บ้านของเรา" วายุชิงพูดก่อนที่ปลายสายจะร่ายคำบ่นบทยาวจบ แล้วก็ชิงกดวางสายเสร็จสรรพ ก็แค่อยากลองพูดเหมือนที่คู่รักคู่อื่นเค้าทำกันแค่นั้น
พอกดวางโทรศัพท์ไปแล้ว ก็นึกอยากจะตะโกนให้เสียงดังลั่น บอกคนให้รู้ว่าตอนนี้มีความสุขแค่ไหน แม้ชีวิตจะไม่ได้สมบูรณ์เหมือนอย่างใครๆ ไม่ได้รูปหล่อ พ่อรวย มีบ้านหลังสวย แต่แค่มี'คนรัก'เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว...แค่มีเฮียตุล ไอ้ไวไวคนนี้ก็ไม่ต้องการอะไรอื่นใดอีก ถ้าเฮียไม่ถนัดที่จะพูดไอ้ไวไวเป็นฝ่ายจะพูดให้ฟังเอง พูดคำหวานให้ฟังจนกว่าจะเบื่อ อยากเห็นหน้าตอนที่เฮียเขิน ตอนที่เฮียโกรธเพราะอยากกลบเกลื่อน..แม้ว่าถึงตอนนั้นไอ้ไวไวจะโดนซัดไปหลายตุ๊บแล้วก็ตามเหอะ
ตอนแรกก็ว่าจะหันกลับไปตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จให้ไอ้คุณเพื่อนสุดประเสริฐสามตัวฟัง ว่าวันนี้คงไปไม่ได้ แล้วก็ยกแม่น้ำทั้งห้าสายแปดสายเท่าที่นึกออกมาอ้าง แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว ให้พวกมันไปเหอะ ไอ้ไวไวจะโชว์สวีทให้อิจฉาเล่นกันเลยคอยดูซิ ไม่สนใจสายตาประชาชีด้วย....แต่....หาได้มีสมาชิกแค่สามคนไม่......!!!?
.
.
ขบวนนักศึกษาที่เริงร่าเพราะสอบเสร็จแบบสมบูรณ์แล้วก็เคลื่อนพลมาถึงบ้านหลังน้อยของไอ้คุณเฮียในตอนบ่ายแก่ๆ ประตูรั้วที่สูงแค่ระดับเอวเปิดรออยู่ก่อนแล้ว เพราะเจ้าของบ้านรออยู่ข้างใน ข้างๆมีรถของใครบางคนจอดอยู่ด้วย ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าเป็นแขกพิเศษของคนแถวนี้ เพราะมันยิ้มกริ่มออกมาโดยไม่รู้ตัว..เพิ่งจะรู้ว่าไอ้คุณชายเอิงนี่บทจะหลุดมันก็หลุดได้ง่ายๆเหมือนกันนะ
"บ้านวายุเหรอ น่าอยู่จัง" นั่นแหละ เสียงสมาชิกใหม่ที่เพิ่มเข้ามาอีกคน ไม่ใช่ใครอื่นไกล เพื่อนร่วมสถาบันและร่วมหอกับไอ้คุณป๋าไม้ ระยะหลังๆได้ข่าวว่าเจอกันบ่อยก็เลยสนิทกัน ตอนที่คุยโทรศัพท์กับเฮียหันมาอีกทีก็เจอ'กิ๊ก'ยืนยิ้มอยู่ข้างไอ้คุณป๋าแล้ว ไม่ได้ถามว่าใครชวนมันดูจะเสียมารยาทต่อหน้าเจ้าตัวก็เลยไหลตามน้ำมาจนถึงบ้านนี่แหละ
"ผมเป็นแค่คนอาศัยเอง บ้านหลังนี้เป็นของพี่ตุลเค้านะครับ" วายุหันไปบอกตอนที่ทุกคนลงจากรถ ซักพักคุณหมอหน้าตาดีพอใช้คนหนึ่งก็วิ่งออกมารับหน้าแทนเจ้าของบ้าน ...จริงๆวิ่งมาช่วยไอ้คุณชายถือของต่างหาก ชัดเจนไปแล้วเหอะ!!
"มีอะไรให้ช่วยไหมค่ะพี่ตุล" แว้ก!! เผลอแป๊บเดียวไอ้หญิงหยกมันเดินนำเข้าบ้านไปแล้ว ได้ยินแค่เสียง ไอ้นี่ไว้ใจไม่ได้จ้องจะลวนลามเฮียตลอดเวลา
"มากันแล้วเหรอ ยินดีด้วยนักศึกษาปีสองทุกคน แล้วนั่น....."
"เอ่อ..นี่'กิ๊ก'ครับ อยู่หอเดียวกับป๋าไม้ ก็เลยชวนมาด้วยกัน" เฮียตุลหันมายิ้มให้ตามมารยาท แต่...หล่อเหอะขอโทษ!!! อย่ามายิ้มแบบนั้นต่อหน้าสาธารณชนบ่อยๆนะ...ไอ้หมีหวง!!
"บ้านคับแคบไปหน่อย ตามสบายนะ" กิ๊กพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มหวาน ก็แน่ล่ะ...สำหรับคนที่คุ้นเคยกับสถานการณ์แบบถูกรายล้อมด้วยหนุ่มๆดีอย่างไอ้หยกคงไม่รู้สึกอะไร นอกจากการลวนลามเฮียกับคุณหมอไปวันๆ แต่สำหรับกิ๊กก็คงทำให้ประหม่าไม่น้อย ยืนอยู่ข้างๆไอ้คุณป๋าไม่ยอมห่าง
นายตุลหอบของกินทั้งหมดเข้าไปเก็บในครัว ปล่อยให้พวกเด็กๆจัดเตรียมสถานที่กันตามใจชอบ วันนี้คงต้องปล่อยตามใจไปซักวัน แต่...ไอ้ที่ต้องส่งสายตาปราบๆอย่างลืมไม่ได้นั่นก็คือ ห้ามไอ้เด็กโย่งแตะของมึนเมาโดยเด็ดขาด มิเช่นนั้นมันอาจจะโดนจับโยนออกไปนอนนอกบ้าน หรือไม่ก็ไล่ไปนอนที่อื่นชั่วคราวเพื่อความปลอดภัย...ของตัวเอง!!
"เฮีย..." เสียงเรียกที่ทำเอาสะดุ้ง เพราะเสียงเฮฮายังดังอยู่ข้างนอก คนที่กำลังเก็บของเข้าตู้ก็เลยไม่คิดว่าจะมีคนเดินตามเข้ามา
"มาเงียบๆตกใจหมด!!" ไอ้หมีโย่งเดินเข้ามาใกล้ หันมองซ้ายมองขวา ก่อนจะฉีกยิ้มแก้มแทบปริแล้วมันก็....
"ชื่นใจ!! โอ๊ย!!....เจ็บ~~~" สมน้ำหน้า!!! โดนเตะหน้าแข้งไปแค่นี้ยังน้อย คนเต็มบ้านมันดันกล้าหาญมาทำตัวเป็นขโมย ....กล้ามากที่จู่ๆยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มโดยไม่ได้รับอนุญาต...ถ้าใครมาเห็นเข้าล่ะ....อายนะโว้ย!!!
"เดี๋ยวก็ฆ่าทิ้งซะหรอก ไอ้นี่!!" ขนาดว่าขู่มันไปแบบนั้น ยังจะมาทำเป็นยิ้ม ไม่รู้จักสำนึก
"เฮียไม่ทำหรอก ผมรู้...เพราะเฮียรักไอ้หมีแล้วใช่ไหมๆ" ไม่พูดปล่าว ไอ้หมีหน้าด้านมันยังเดินเข้ามาใกล้ จนทางนี้ต้องถอยหนีแต่ก็ได้ไม่กี่ก้าวเพราะข้างหลังเป็นตู้เย็น พอนึกขึ้นได้ว่าจะฮึดสู้มันก็สอดแขนเข้ามารวบกอดที่เอวหมับ แล้วรั้งเข้าไปหาตัว....เล่นเอาทางนี้หาทางมาแก้เกมไม่ถูก อายก็อาย เสียหน้าอีกต่างหาก
"ไอ้เด็กเวร!! คนเต็มบ้านอย่ามาทำอะไรเพี้ยนๆนะ" ดูเอาเหอะ!! นี่ขนาดมันไม่ได้เมา ยังเพี้ยนเนียนได้ขนาดนี้
"ผมบอกพี่ขิมไว้แล้วน่า ว่าในครัวเป็นเขตหวงห้าม" ....ไอ้ขิม!!!? ไอ้เพื่อนหมอมาเกี่ยวอะไรด้วยวะ แล้วไอ้สองตัวนี่มันไปสนิทสนมขนาดฝากฝังอะไรกันได้ขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่!!?
"ไวไว เฮียโกรธจริงๆนะโว้ย!!...อึ้ย!!" ไอ้หมีมันยกสองแขนมากั้นลำตัวเอาไว้ แถมยังก้มหน้าลงมาซะใกล้ปลายจมูกยังคลอเคลียอยู่ข้างแก้มให้ขนลุกเล่น รอยยิ้มล้อเลียนที่เห็นยิ่งทำให้ใจเต้นรัวเข้าไปใหญ่ จริงๆ...มันยังไม่หายรัวตั้งแต่ได้ยินมันพูดประโยคสุดท้ายทางโทรศัพท์นั่นแหละ ไอ้เด็กเวรที่ขยันหาเรื่องมาให้ใจเต้นได้ตลอด...เจ็บใจ!!
"เฮียก็โกรธผมตลอดอ่ะ ไม่เห็นจะมีเรื่องไหนไม่โกรธ" มันรู้!!...แต่ก็ยังไม่เลิก จับไปปล่อยป่าซะดีมั้ง!!
"ถอยไปห่างๆ เดี๋ยวใครเข้ามาเห็น" นายตุลใช้มือข้างหนึ่งดันตัวหนักๆให้ออกห่าง อีกข้างใช้ป้องหน้าเอาไว้ พอพูดจบประโยค...ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึป่าว..รู้สึกว่าไอ้หมีดื้อมันชะงัก แล้วหยุดการกระทำทุกสิ่งอย่าง
"ขอโทษครับ" จากรอยยิ้มทะเล้นตรงหน้า กลายเป็นแววเศร้าหมองได้ในชั่ววูบ ก่อนที่มันจะยอมถอยไปยืนนิ่งอยู่อีกทาง ตอนแรกก็คิดว่าอาจเป็นแผนการอะไรซักอย่างเดี๋ยวมันก็คงหันมายิ้มทะเล้นเหมือนเดิม แต่ก็ไม่...ไอ้หมีโย่งมันเอื้อมมือไปเปิดตู้ หยิบถาดและแก้วน้ำก่อนจะชำเลืองมองมาแวบหนึ่งแล้วก็เดินออกไปเงียบๆ ทิ้งให้เจ้าของบ้านยืนงงกับพฤติกรรมแปลกๆของมันอยู่ที่เดิม
เสียงแก้วกระทบกันพร้อมกับเสียงเฮฮาลั่นบ้าน งานฉลองสอบเสร็จเล็กๆที่มีเพียงอาหารง่ายๆ ที่ทำกันเองกับเครื่องดื่มที่เจ้าของบ้านใจดียกมาบริจาคให้ แต่ก็ยังไม่วายสั่งห้ามคนที่ต้องขับรถกลับว่าให้ดื่มกินในปริมาณที่พอดี งานนี้ไอ้คุณป๋าเตรียมตัวมาดีเพราะได้กีต้าร์ในห้องเจ้าของบ้านมาเป็นตัวเสริมหล่อ สองสาวเลยได้กรี๊ดกร๊าดไปกับเสียงเพลง แล้วซักพักก็เปลี่ยนห้องรับแขกเป็นห้องคาราโอเกะขนาดย่อม
"กลุ่มของวายุดูสนิทกันจัง เหมือนรู้จักกันมานาน" กิ๊กที่เพิ่งวางไมค์หลังจากโดนเรียกให้ขึ้นไปร้องเพลงจบ ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนจะหันมาทัก รู้สึกว่าบรรยากาศจะผ่อนคลายลงมาบ้างหลังจากโดนสารละลายพฤติกรรมจากไอ้สามเกลอเข้าไป
"พวกมันก็บ้าๆบอๆ ไม่มีอะไรหรอก คบกันด้วยใจ" ก็จริงอยู่ที่รู้จักไอ้พวกนี้ได้แค่ไม่นาน แต่ดูจากความสนิทสนมก็คงเป็นอย่างที่กิ๊กบอก
"คนนั้นพี่ชายวายุเหรอ?" กิ๊กพยักหน้าไปทางเจ้าของบ้านที่นั่งขนาบอยู่ข้างคุณหมอ วายุหันไปมองตามแล้วก็ได้สบตากันแวบหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าแทนคำตอบ..ถ้าจะบอกกับคนอื่น...ก็คงต้องบอกไปแบบนั้น
.
.
"พี่ชาย...จริงๆอ่ะ?" คำถามต่อมาทำเอาคนที่ก้มหน้าก้มตาจ้องแก้วน้ำอัดลมบนโต๊ะถึงกับขมวดคิ้ว แล้วหันไปจ้องหน้าคนถามด้วยความแปลกใจ
"อืม..ก็ประมาณลูกพี่ลูกน้องนะ ทำไมเหรอ?" กิ๊กส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะกระซิบถาม
"ก็ตอนนั้นที่ออกค่าย หยกบอกว่าวายุอยู่กับสุดที่รักไง กิ๊กก็คิดว่าจะได้เจอ....." กรรม!! ครั้งนั้นยังจำได้...ไอ้หญิงหยก ไอ้เพื่อนเลว!! หาทางลำบากให้เพื่อนซะแล้วไหมล่ะ แล้วที่นี้ไอ้วายุจะหาทางไหนกะล่อนไปดีล่ะ ขืนทำความแตกคงได้โดนเฉดหัวออกจากบ้านก็คราวนี้
"ไอ้หยกมันก็พูดไปเรื่อย กิ๊กอย่าไปเชื่อมันมาก" คนฟังหัวเราะคิก แต่เจ้าของชื่อที่โดนอ้างถึงหันมาทำตาโตใส่ พร้อมกับชูไมค์โครโฟนในมือทำเหมือนเป็นอาวุธ วายุก็เลยต้องทำเป็นเนียนโดดเข้าใส่เหมือนได้รับมอบตำแหน่งนักร้องรับเชิญในเพลงต่อไป เป็นการกระเสือกกระสนตัวเองให้พ้นจากการถูกซักถาม แม้ว่าไอ้พวกนั้นมันจะตะโกนขับไล่ตอนที่เริ่มร้องเพลงก็เหอะ
กว่าจะหมดแรงฉลองกันก็ปาเข้าไปเกือบค่อนคืน... เนื่องจากไม่ได้มีส่วนผสมของเครื่องดื่มมึนเมา ใครที่คิดจะเนียนหนีกลับก่อนโดยไม่เก็บ....ก็ฝันไปเหอะ!! งานนี้มีสุขร่วมเสพ มีเศษ(เหลือ)ก็ต้องร่วมด้วยช่วยกันเก็บเป็นธรรมดา หลังจากส่งทุกคนกลับกันหมด...บ้านทั้งหลังก็ตกอยู่ในความสงบอีกครา หลังจากที่เดินออกไปทิ้งขยะที่หน้าบ้านกลับมาวายุก็เจอเจ้าของบ้านยืนกอดอกเหมือนรออะไรบางอย่าง
"เฮียไปนอนก่อนก็ได้ ที่เหลือผมเก็บให้เอง" พูดโดยไม่ได้หันไปมองหน้า เดินเลี่ยงเข้าไปในครัว จริงๆที่เหลือก็แค่เก็บล้างแก้วกับจานอีกไม่กี่ใบเท่านั้น
"วายุ!!!" กึก!!! ถึงกับชะงักฝีเท้า....ไม่ใช่เพราะเสียงเรียก แต่เป็นสรรพนามที่ใช้เรียกชื่อมันเปลี่ยนไปต่างหาก ใครจะว่าธรรมดาก็ช่าง แต่สำหรับไอ้ไวไวแล้วการที่โดนเฮียมาเรียกด้วยชื่อจริงแบบนี้ตอนที่อยู่กันแค่ลำพัง....มันไม่ชิน....!! และมันไม่ใช่!!
"อะไรครับพี่ตุล!!" ก็ว่าจะแค่น้อยใจธรรมดา แต่ตอนนี้ไอ้วายุกำลังโกรธมากกว่า ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน ของมึนเมาก็ไม่ได้แตะ แค่....ไม่ชอบให้เฮียมาทำเป็นห่างเหิน ไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนอื่นเหมือนก่อนหน้านั้น....ก่อนที่จะได้มายืนอยู่ข้างๆแบบนี้
"ไอ้เด็กเวร!! อย่ามายั่วโมโหนะ!!" ท่าทางนายตุลเองก็กำลังมีอารมณ์ไม่ต่างกัน จู่ๆไอ้หมีที่เลี้ยงไว้มันก็ตีตัวออกห่าง แถมยังรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นมัน....ไปคุยเล่นกับคนอื่น(แต่ไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าตัวเองหวง...ไม่มีทาง) ไอ้หมีอวดดีที่ทำเมินใส่แล้วยังจะมายืนเชิดหน้าไร้สำนึกอยู่นี่!!
"เฮียเริ่มก่อนนะ" เดี๋ยวนี้มันกล้ายอกย้อน!!
"ใครเริ่มอะไร!!? ไปทำอะไรให้อย่ามาทำ.....เฮ้ย!!!" พูดยังไม่ทันจบ ไอ้หมีมันก็พุ่งตัวเข้ามาหาอย่างรวดเร็วชนิดที่ไม่ทันให้ตั้งตัว เอื้อมมาคว้าหมับเข้าที่เอวก่อนจะยกตัวลอยขึ้นจากพื้น ...ใครมันจะไปยอมอยู่เฉยให้ตัวเองเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียววะ!!
"เฮีย!!! เดี๋ยวล้ม......!!"
"โอ๊ย!!!" ไม่ทันขาดคำ...!!
ดีว่าไม่ถึงพื้นแต่ไปพาดบนโซฟาแทน แต่ไอ้เสียง'โอ๊ย' ที่ได้ยิน....ใช่เสียงเฮีย....ซะเมื่อไหร่ ...ไอ้ไวไวคนนี้ต่างหากที่โดนทั้งหมัดทั้งศอก จนต้องรวบไอ้คุณเฮียเอาไว้ติดกับโซฟาด้านล่างไม่งั้นคงได้น่วมไปทั้งตัว เสียงหอบแห่กตามมาพร้อมด้วยสายตาอาฆาตกับรังสีอำมหิตรุนแรง....แต่งานนี้...ไม่ยอมแล้ว ไม่ยอมเป็นเบี้ยล่างอีกต่อไป..
เพราะตอนนี้.....ไอ้หมีเป็นฝ่ายอยู่บน!!
=========================
o18 หายไปนาน แอบลืมกันชิมิ
ทิ้งไว้ให้.....ดูเล่น....แล้ววิ่งหายไป....ปั่นต่อ!! o7
:กอด1: คิดถึงผู้อ่านทุกท่านที่ซู้ดดดดดด
สัปดาห์นี้สัปดาห์โหด!! อะไรหลายๆอย่าง ต้องส่งต้องเสร็จ :o211:
ขออภัยที่หายไปหลายวันขอรับ o1
-
แว้กกกกกกกกกกกกก
เฮียขราของน้องนุ่น
ปล่อยให้ลูกหมีอยู่บนได้ยังง้ายยยยยยยยยยยย
ช่วงชิงโพซิชึ่นด่วน!!!!
-
แวะมาแปะ และ จิ้ม ทะลุจากนุ่นไปหาดาด้า แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
ปล.ยังไม่ได้อ่าน งุงิ...
-
o18 หายไปนาน แอบลืมกันชิมิ
ทิ้งไว้ให้.....ดูเล่น....แล้ววิ่งหายไป....ปั่นต่อ!! o7
:กอด1: คิดถึงผู้อ่านทุกท่านที่ซู้ดดดดดด
สัปดาห์นี้สัปดาห์โหด!! อะไรหลายๆอย่าง ต้องส่งต้องเสร็จ :o211:
ขออภัยที่หายไปหลายวันขอรับ o1
:กอด1: คิดถึงเช่นกันจ้า...แอบค้าง... :กอด1:
-
แต่งานนี้...ไม่ยอมแล้ว ไม่ยอมเป็นเบี้ยล่างอีกต่อไป..
เพราะตอนนี้.....ไอ้หมีเป็นฝ่ายอยู่บน!!
^
^
ที่สำคัญ "บน..โซฟา" ด้วยนะตะเอง
คิคิ
-
หุหุ เจ้าหมีอยู่บน เฮียตุลจะโดนลอกคราบหรือไม่.....อยากรู้ !!
-
กรี๊ดดดดดดดด
ดาด้าจ๋าาาา ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะเลย กลับมาก๊อนนนนนน
-
:z13:+1 นู๋ ไวไว เฮียตุล :z2:
-
ไอ้หมีอยู่บนใช่ป่ะ เอร๊ยยยยยย
ตอนต่อไปมีเฮสิจ๊ะ
-
เย้ๆๆ มาเเล้ว ตอนใหม่คิดถึง ลูกหมีอะ เฮียโหดร้าย จัดการไปอย่าให้พลาดลูกหมี เเต่ดาด้าปล่อยค้างไว้เเบบนี้ มันน่า......... :z6:
+1 ให้ลูกหมี โอ๋ๆๆๆ
-
ไม่ลื๊มมมม ไม่ลืม คิดถึงมากมาย มาม๊ะ กระโดดกอดแน่นๆหนึ่งที ฮี่ๆๆ
เริ่มแล้วๆๆ ปัญหาบ้านแตก
แง๊ง งุ้งงิ๊ง ณ บ้านเรา
จับฉีดยา สักหน่อย บนโซฟา คงช่วยได้ 5555555+ :L2: :L2:
-
ไอ้หมีอยู่บน
ตอนหน้ามีลุ้นมั้ย :z1:
+1ค่ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกก
ตอนต่อไปจะต้องเสียเลือดใช่มิ
อยากเสียเลือดเร็วๆแล้วอิอิ o13
-
ไวไวไปอยู่ข้างบนทำไมอะดาด้า ป้างง คิๆ
-
กรี๊ดค้างไว้แค่อยู่บน (โซฟาซะด้วยอ่ะ)
-
เย้ คิดถึงมากๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ แต่ยังไม่หายคิดถึงเลยอ่ะ
ขอให้เคลียร์ธุระเสร็จไวไวนะคะ -3-
-
ม่ายยยยยยยย เฮียอย่ายอมนะคะ
เค้าอยากเห็นเฮียอยู่บน(?) มากกว่าอ่ะ :z1:
-
o13จัดการเลยไอ่หมีน้อยยยยย!!!!
ปล.ค้างๆๆๆ :serius2:
-
อย่บน อย่บน ว่าแต่ซะนีกิ๊กคงจะไม่เอามาม่ามาให้เฮียกับไอ้หมี นะคะ
-
เฮียจะรอดเงื้อมมือหมีมันมี๊ยนั้น :laugh: :laugh:
-
หมีไวไว
โหมด : กินอาหาร
= w =
-
อย่าหายไปนานนะครับ
มาต่อบ่อยๆ ก็ดีนะครับ
สู้ๆ ครับ
-
ล้มลงทับกัน แล้ว................... ยังไงต่อ :call: :call:
-
ค้างงงงง
ไอ้หมีจะกินเฮียอีกแล้วใช่ไหมเนี้ย
-
^^
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
อ้ากกกกกกกกกพี่แพนด้าจะฆ่าหนู...........โอ้ววววnooooo :serius2: :serius2: :serius2:
มาต่อให้ค้างแล้วก็จากกกกกกกกกกกกไปปปปปปปปปปปปปป :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
จะรอลุ้นต่อไป ว่าไวไวจะได้กินเฮียหรือเปล่า.............. o18 o18 o18
ปล.สู้ๆๆนะค่ะพี่แพนด้า........แล้วอย่าลืมมาต่อละ รักษาสุขภาพด้วยเน้ๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
งอนกันไปโกรธกันมา แล้วจะได้ "ทำต่อ" ที่บ้านไม๊อ่ะ
รอลุ้นนะ +1 แทนคำขอบคุณจ้ะ .... :pig4:
-
เฮียหึงงและงอน
-
เฮี่ยก็บอกเขาไปซิไปว่า "หึง"
:fire:
-
รออ่านนะค่ะ
:L2: :L2:
-
อ้ายยยยยย.......
เตรียมเช็ดเลือดอะเปล่า
-
เย้ยยยย บวกแต้มให้ค่าเสียเวลา
มาต่อเร็ว ๆนะคะ กำลังเสียเปรียบเชียว
-
ได้เวลาไอ้หมีจะกิน ข้าวต้มรอบดึกเเล้ว :z1: :z1: :z1:
ขอบคุณครับบ
+1
-
:impress2:
ละลาย
:กอด1:
-
มาอ่านตอนชายเอิงกับหมอขิม น่ารักมากกกก
แต่คู่้ไวไวกับเฮียตุลนี่ เมื่อไหร่มันจะหวานกันสักที
มาอ่านทีไรไวไวโดนขนมตุ้บตั้บทุกที
-
ไอ้หมีสู้ สู้ จัดหนักเฮียไปเลย ชอบทำให้หมีน้อยใจนัก o3
-
อยู่บนแล้วก็ทำให้สำเร็จนะไวไว
อิอิ
แต่กิ๊กเนี่ย
ชักจะยังไงๆๆแล้วนะ
ตกลงสนใจไวไวจริงๆๆใช่มั๊ยเนี่ย
ถึงขนาดตามมางานฉลองด้วยเพื่อจะได้เห็นเฮียสุดที่รักของไวไวเนี่ย
-
อยากให้ถึงตอนหน้าเร็ว ๆ อิ อิ
-
หมีไวไวนี่ขี้น้อยใจจังนะ
เฮียเค้าแค่ขี้อายน่ะเลยปากไม่ตรงกับใจแบบนี้
แต่เดี๋ยวก็เคลียร์กันได้แล้วล่ะ ก็สถานการณ์เป็นใจซะ คริคริ
-
ได้โอกาสกดแล้ว อย่าช้านะ
ไอ้หมีบุกๆๆๆๆๆๆๆ
-
คุณขา ตัดฉับตอนนี้ :sad4:
มาฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า
กว่าจะมาต่อแต่ละตอน ก็ต้องรอแล้วรอเล่า บทจะมาก็มาทำร้ายกันแบบนี้ :o12:
ปล.คร่ำครวญพองาม พร้อมกับ :กอด1:
-
:L2:
-
คนอ่านคิดถึงมากกกกกกกก
ตอนนี้ก็เกิดอาการค้างด้วยค๊าบ
มาต่อหน่อยนะ เค้ารออยู่ ^^
-
เรื่องนี้ไม่มีลืมค่า
ว่าแต่ตอนต่อไปจะเป็นยังไงเนี่ย
ไวไวได้อยู่บนแล้ว...
ยังไม่หายคิดถึงเฮียกับไวไวเลย
-
มารออ่านต่อด้วยจ้า
-
เพิ่งตามมาอ่านค่ะ สนุกมาก ไอ้หมีไวไวนี่มันรุกเฮียสุดใจจริงๆ ก้ออย่างที่หมอขิมว่า เค้ารอกันมาตั้งแต่ยังเด็กนี่น่า
-
ไวไวอยู่บนแล้วววว อย่าเหลวนะ 55+
-
แอบเคืองเฮีย ฮ่าๆๆๆ แต่เดี๋ยวก็ปกติ ชิมิ
-
จิกกัดกันบ่อยๆนะจ๊ะ
ตอนเคลียร์กัน...คนอ่านชอบบบบ
สู้สู้นะดาด้า
-
แอบค้างอ่ะ รอลุ้นหมีไวไวตอนต่อไป
:กอด1:
-
ไม่ยอมเป็นเบี้ยล่าง มันฮาก็ตรงนี้ ฮ่าๆ
-
ถึงหายไปนาน ก็มิเคยลืมเฮียตุลกับหมีไวไวเลยนะค้า หนูด้า
ค้างไว้บนโซฟา...แล้วต่อมามีอะไรเด็ดๆรึเปล่าน้า
-
:o8:
-
ไม่ลื๊ม ไม่ลืม ค่ะ...ยังไงก็รอน้องไวไวกับเฮียตุลอยู่ทุกลมหายใจ (ขอตัวไปอ้วกก่อนนะ) :laugh:
-
น้องหมีน้อยใจเฮียหรือจ๊ะ
เมื่อน้อยใจแล้ว จะทำยังไงกับเฮียปากดี๊ดีคนนี้ดีจ๊ะเนี่ย
ลุ้นต่อไป โซฟาแล้วยังไง :o8:
บวก 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ :3123:
-
ที่ทำเป็นเมินนะ ลูกเล่นเจ้าไวไว เฮียนะไม่ทันเลห์ เจ้าหมีหรอก
แต่การอยู่บน ไม่ได้เป็นฝ่าย Top เสมอไปไม่ใช่เหรอ :m20:
+1 เป็นกำลังใจให้ ดาด้า ครับ
ปล. แอบลุ้น ให้เฮียพลิกสถานการณ์ :z1:
-
on top โซฟา เฮียอาศัยช่วงจังหวะชุลมุล---จัดหนักเล๊ย
เลือดจะท่วมมมมม ต่อๆๆๆๆๆ
-
เฮียขี้โมโหกับหมีขี้ใจน้อย
แต่งานนี้จะมีเฮหรือไม่ ต้องลุ้นกันอีกที
ไม่เฮียเสร็จไอ่หมีก็น่วมล่ะ 5555
-
บทที่ 38.
"ปล่อยซิวะ!!!"
"ไม่ปล่อย!!"
"ไอ้ไวไว คิดจะดื้อกับเฮียใช่ไหม!!"
"เฮียนั่นแหละ ใจร้ายกับผมก่อน!!!" อ๊ากกกกก!!! ไอ้เด็กเวร.....!!! ต้องเก็บหลักฐาน......ไปฟ้องนายแม่!!
เสียงตวาดลั่นของคนที่นอนหอบแฮ่กอยู่ข้างล่าง กลายเป็นสงครามกลางบ้านโดยแท้ ทั้งที่น่าจะได้เปรียบอยู่แล้วเชียว ไม่รู้ทำอิท่าไหนถึงได้ล้มลงมานอนให้ไอ้หมีมันขึ้นคร่อมได้ แถมยังโดนรวบข้อมือเอาไว้ทำได้แค่ส่งสายตาอาฆาต ลำตัวท่อนล่างก็โดนนั่งทับขยับไปไหนไม่ได้ แบบนี้มันเสียเปรียบชัดๆ!!
"หนัก!! ลุกออกไป" ไอ้หมีบ้าส่ายหัวปฏิเสธ ทำหน้างอบูดบึ้งเหมือนไปโกรธใครมาซักชาติ แต่สายตาที่มองมาไม่ได้มีแววประทุษร้ายแต่มันกลับเศร้าสร้อยมากกว่า
"ผมทำอะไร..ไม่ถูกใจเฮียอีก..." มันยังไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ แต่ประโยคคำถามที่ได้ยินทำเอาคนฟังหัวใจแกว่งวูบ เพราะมันฟังคล้ายเสียงสะอื้น...เมา!!? ก็ไม่น่าจะใช่ ก็ในเมื่อมันไม่ได้แตะเหล้าหรือของมึนเมาเลยซักหยด
"จะปล่อยไม่ปล่อย!!!?" มันส่ายหน้าอีกรอบ ...ตัวก็ใช่เบายังจะมานั่งทับทั้งตัว เมื่อยก็เมื่อย โมโหก็โมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แบบนี้มันต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด!!
วายุยังคงนั่งนิ่ง มองใบหน้าโกรธเกรี้ยวของคนที่อยู่ข้างล่าง....ไม่ได้รู้สึกกลัว....แต่แค่น้อยใจ ทุกที ทุกครั้ง ก็ต้องเป็นฝ่ายเข้าหาตลอด เหมือนกับว่าถ้าไม่อยู่ใกล้ๆก็จะหลุดลอยหายไปจากสายตา พยายามที่จะไขว่คว้าเอาไว้ให้แน่นแต่ก็จำต้องตัดใจ เพราะ....กลัว...กลัวที่จะไม่ได้เห็น ไม่ได้พบหน้าอีก ตามใจ....จนถึงทุกวันนี้เพียงเพราะ'รัก'คำเดียว
"เฮีย...ผม...อ๊ะ!!" พอแขนที่ถูกรวบเอาไว้ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ..ยังไม่ทันจะได้เอ่ยขอโทษให้จบประโยค ไอ้คุณเฮียก็เด้งตัวขึ้นมา ตอนแรกนึกว่าจะโดนต่อยซักหมัดตรงไหนของร่างกาย แต่กลับโดนกระชากรั้งเข้าไปหา แล้วก็โดน....จูบ!!!!?
อ๊ากกกกกกกก......!!! นี่ผมกำลังโดนไอ้คุณเฮียจูบ!!!!
ใบหน้าถูกรั้งให้เข้าไปหาเอียงรับกับองศากันและกันโดนอัตโนมัติ เพียงแค่ริมฝีปากแตะโดนแล้วผละออกมาสบตากันในระยะประชิด แววตาที่ยังคงขุ่นเคืองต่างจากไอ้หมีที่กำลังตกตะลึงทำตาโตเหมือนไม่อยากจะเชื่อ ก่อนที่นายตุลจะแตะริมฝีปากลงไปอีกครั้งเหมือนจะย้ำชัดให้แน่ใจว่านี่คือเรื่องจริง สัมผัสนุ่มนวลที่แตะลงมาเชิญชวนอีกครั้งทำให้ไม่อาจทนอยู่เฉยได้อีก ริมฝีปากเผยอรับเอาปลายลิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดซึ่งกันและกัน ดุนดันปลายลิ้นของอีกฝ่ายอย่างไม่มีใครยอมใคร กว่าจะผละออกจากกันได้ก็เล่นเอาหอบทั้งคู่
"...เฮีย..." อารมณ์โมโห หงุดหงิด และน้อยใจเมื่อครู่ ไม่หลงเหลือค้างคาในใจอีกต่อไป ปลายจมูกยังคงคลอเคลียอยู่บนใบหน้าของเฮียที่รักของมัน พลางกระซิบเรียกชื่ออย่างหลงใหล โกรธหรือเปล่าไม่รู้เพียงแต่ยกโทษให้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเจรจา...
"หะ..หายบ้าได้รึยัง?" นายตุลเอ่ยถามทั้งที่ยังหอบ ใจเต้นระรัว ไม่กล้าหันไปมองหน้าสบตากับไอ้เด็กโย่งที่ยังคลอเคลียไม่เลิก ทำได้แค่ยกแขนกั้นกับเช็ดปากตัวเองไปมาด้วยแขนเสื้อ ...พอคิดว่าเมื่อกี้ตัวเองได้ทำอะไรลงไปก็แทบอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ ติดอยู่ที่ไอ้หมีบ้ามันไม่ยอมปล่อย
"ยัง!!...ขออีกรอบได้ไหม แบบเมื่อกี้อีกทีได้ป่าว?" เวร!! มันยังจะมาหน้าด้านร้องขอ ทั้งที่ล้อมไว้หมดแล้วทั้งตัวขนาดนี้ แล้วดูแววตาของมันเซ่!!! หยาดเยิ้มซะขนาดนั้น ทีเมื่อกี้ล่ะทำเป็นเศร้าน้ำตาแทบจะหยดออกมา ไอ้เราก็ดันใจอ่อน....ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัว....เมื่อกี้ยังโหดอยู่เลยไม่ใช่เรอะ!! ไอ้ตุล!!
"ไม่ต้องเลย ครั้งเดียว..พะ....พอ...." พอซิโว้ย!! ไอ้หมีบ้านี่มันไม่ยอมหยุดปากซักทีว่ะ!! นี่มันห้องรับแขกเข้าใจไหม!! ที่โล่งแจ้งแบบนี้ ยังไงก็ช่วยอายผีบ้านผีเรือนบ้างเหอะ!! ม่านปิดดีหรือเปล่าก็ไม่รู้ ประตูบ้านอีกล่ะ!!? เกิดใครมีธุระในยามนี้แล้วพรวดเข้ามาจะทำยังไง เดี๋ยวปั๊ดมะเหงก!!!
"ผมน้อยใจรู้ไหม เฮียไม่อยากให้อยู่ใกล้ แถมยังไล่ออกห่าง มันเจ็บจี๊ดๆตรงนี้" ไอ้หมีคว้าฝ่ามือไปวางทาบบนอกฝั่งซ้ายของมัน ส่งสายตาออดอ้อนปนเจ็บปวดมาให้ทำยังกับว่าไปโดนยิงมาอย่างงั้น ก็แค่แป๊บเดียวแล้วมันก็คว้าเอาไปจูบอีก แถมงับเบาๆเหมือนจะมันเขี้ยว สาเหตุที่มันแน่นิ่งไปตอนนั้นก็เพราะเรื่องแค่นี้เอง...มันน่าตบกะโหลกซักทีดีไหม
"ไม่ได้พูดซักคำเหอะ คิดเองเออเองไอ้หมีโง่!!"
"อย่านะ!! เฮียบอกให้ไปห่างๆผมได้ยินชัดๆ โอ๊ย!!เจ็บๆๆๆ" วายุเอี้ยวตัวไปตามปลายนิ้ว เมื่อฝ่ามือที่ย้ายเอามาวางบนอกจับหมับเข้าที่เนื้อแล้วออกแรงบิด กว่าจะหลุดพ้นก็แทบกลิ้งตกลงไปบนพื้น
"ไหนพูดใหม่ดิ!!" ไอ้หมีที่ลงไปนั่งพับเพียบกับพื้นเงยหน้าขึ้นมาสบตา มองค้อนอย่างงอนๆก่อนจะวางหัวลงบนตักหน้าตาเฉย...แล้วมันจะสะบัดสะบิ้งเพื่อ...?
"กลัวว่าเฮียจะเบื่อไอ้หมีคนนี้ กลัวว่าจะไม่ถูกรักแล้ว..." มันก็เลยน้อยใจเป็นเด็ก
"เด็กว่ะ!!" เวรกรรม!! คนรึอุตส่าห์อ้อน สร้างให้บรรยากาศหวานซักนิดซักหน่อย แล้วดูไอ้คุณเฮียทำ!! ด่าบ้างล่ะ ทำร้ายร่างกายกันบ้างล่ะ แล้วนี่อะไร..สุดท้ายไอ้หมีโดนดูถูกด้วยสายตาแบบนั้น ฮึ่ม!! ไม่ทนแล้ววะครับ!!
"เด็กไปใช่ไหม? งั้น.....ไปทำอะไรๆที่ผู้ใหญ่เค้าทำกันเหอะ!!" วายุลุกพรวดขึ้นตอนที่ไอ้คุณเฮียยังนั่งทำหน้าเหวอ ก้มตัวลงแล้วช้อนตัวขึ้นมาพาดไหล่ แบกตรงไปยังห้อง....วันนี้เอาห้องกว้างๆของไอ้คุณเฮียแกเป็นสนามก็แล้วกัน
"ไอ้!!! ไอ้ไวไวปล่อยเฮียลงนะเว้ย ไม่ล่งไม่เล่นอะไรทั้งนั้น ไอ้หมีดื้อ!!! ปล่อยซิโว้ยยยยยยยยย"
ตุ๊บ!!!
กรรมของไอ้ตุล!!! เลี้ยงหมีเอาไว้ตัวหนึ่งก็ดันเลี้ยงไม่เชื่อง!! จ้องแต่จะแว้งมางับเจ้านาย แล้วนี่...ห้องใคร!!? อ้อ...ห้องไอ้ตุล........ถึงว่าเตียงมันกว้างกว่านุ่มกว่า เฮ้ยยยยยย!!???
"มาเล่นกัน" อ๊ากกกก...!!! เล่นบ้านมันเหอะ ทำตาแวววาวปลดกระดุมเสื้อรอแบบนั้น ตายซะ!!
"อย่ามาทำทะลึ่งดิบนะโว้ย!!" ใช้วิชาตัวเบาที่ร่ำเรียนมาพลิกตัวหลบได้อย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะตวัดฝ่าเท้ากะซัดชายโครงเอาให้มันจอดในกระบวนท่าเดียว แต่...บัดซบ!!! ไอ้ตุลโดนดักทาง ไอ้หมีมันคว้าข้อเท้าเอาไว้ได้...!!!
"เฮียอย่าทำรุนแรง เดี๋ยวตอนเช้าลุกไปทำกับข้าวไม่ไหวนะ" ลุก...ไปตอนเช้า!! เย้ยยยย...คิดถึงตอนนี้ก่อนซิโว้ย!! สะบัดข้อเท้ายังไงก็ไม่หลุดจากฝ่ามือมัน
"เฮ้ย!!!" ตั้งท่าจะยกอีกขาขึ้นยันให้ไอ้เด็กทะลึ่งมันตกเตียงแต่ที่ไหนได้ ยังไม่ทันได้เริ่มก็โดนกระชากข้อเท้าทีเดียวไถลไปหาอ้อมแขนของมันซะนี่ เสียงหัวเราะ'หึหึ'ในลำคอที่ฟังเหมือนหมีโรคจิตทำเอาเสียววูบ เดาว่าคืนนี้ยังไงก็คงไม่รอดพ้นชะตากรรม แต่คราวนี้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ครั้งที่แล้วยังอ้างกับตัวเองได้ว่าไอ้หมีมันเมา แล้ว...ครั้งนี้ล่ะ...??
"เฮีย...." เสียงเรียกชื่อที่จงใจกระซิบพร้อมกับเป่าลมหายใจรดใบหูทำเอาคนฟังสะท้านไหว หัวใจเริ่มแกว่ง ไม่ใช่ว่ารังเกียจรสสัมผัสเพียงแค่...อายจนไม่อยากยอมรับต่างหาก ว่าแค่เพียงแตะต้องผิวกายเพียงแค่น้อยนิดหัวใจก็ไหวเอนยอมแพ้ไปแล้วทุกทาง คล้ายว่าตัวเองอ่อนแอแค่ไม่อยากยอมรับว่าแพ้เด็ก
"ให้ผมรักเฮียนะ...นะ...."
ยังจะมาร้องขอ..เอาป่านนี้ ตอนที่มันกำลังลงมือปลดกระดุมเสื้อคนอื่น นายตุลกัดฟันกรอด แหงนหน้าขึ้นมองเพดานห้องอย่างไม่ได้ตั้งใจตอนที่สาบเสื้อถูกแหวกออกจากกัน ริมฝีปากอุ่นแตะลงบนแผ่นอกเปลือยเปล่าคล้ายกับคำร้องขอที่ได้ยิน ทำเอาสมองคิดอะไรไม่ออกไปชั่วครู่แม้จะได้ยินเสียงเข็มขัดของตัวเองถูกปลดออก
"เดี๋ยว....!!" วายุเงยหน้าขึ้นสบตาคนห้าม มีแววผิดหวังเจืออยู่เล็กน้อยคล้ายว่ากลัวจะถูกสั่งให้หยุดอยู่แค่นี้ แต่ก็เปล่า...ไอ้คุณเฮียกัดริมฝีปากตัวเองแน่นกลัวว่าเลือดจะออกจนต้องยกนิ้วขึ้นไปแตะ เหมือนจะบอกเตือนให้หยุดกระทำ แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจไอ้หมีมันพองฟูก็ตอนที่ริมฝีปากนั้นงับเบาๆที่ปลายนิ้ว แล้วก็โดนฝ่ามืออีกข้างหนึ่งของไอ้คุณเฮียดันให้หงายไปข้างหลัง
"อึก!!" หัวใจมันกระตุกวูบตอนที่หลังแตะบนเตียงนุ่ม แล้วคนที่อยู่ตรงหน้าก็ขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนตัว เหมือนกำลังยั่วให้แทบคลั่งตาย อ๊ากกกกกกกกก.........ใครก็ได้บอกทีว่าตอนนี้ไม่ได้ฝันไปใช่หม้ายยยยย
ไอ้คุณเฮีย....อัพเวอร์ชั่น!!!
"คิดว่าทำเป็นคนเดียวรึไง!!?" ไอ้หมีส่ายหน้ารัว นอนทำตาโตอยู่เบื้องล่าง คงคิดว่าตัวเองเป็นต่อซินะ หึหึ ...ใครจะยอมเป็นฝ่ายถูก'เล่น' อยู่ฝ่ายเดียว ของแบบนี้มันต้องพิสูจน์ฝีมือกันหน่อย
นายตุลปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาที่ยังคงแกะค้างไว้ของไอ้หมีออกจนหมด ก่อนจะละมือวาดต่ำลงมา หน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามขดเกร็งไปตามฝ่ามือ ใบหน้ายังคงตื่นตระหนกปนหวาดเสียว ไม่ใช่ว่าไม่เห็นแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้...ไอ้หมีอ่อนหัดมันกำลังร้อนรุ่ม'รู้สึก'อย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าคนที่มีอายุมากกว่าตอนที่มือคว้าหมับที่หัวเข็มขัดแล้วเตรียมจะรั้งมันออก
หมับ!!! ยังไม่ทันได้ทำตามที่ใจคิดเจ้าของเข็มขัดมันก็คว้ามือเอาไว้เสียก่อน
"ไม่ไหว...ไม่ไหวแล้วนะเฮีย ยั่วกันแบบนี้ ฆ่าให้ตายเสียยังดีกว่า!!" มือสั่น!! ขนาดว่ามันตัดพ้อแบบนั้นแต่มือที่ยึดเอาไว้มันกำลังสั่น ไอ้หมีมันหลับตากัดฟันกรอดเหมือนกำลังข่มอารมณ์ ก่อนจะลุกพรวดขึ้นมาทั้งที่ยังนั่งซ้อนอยู่บนตัก
"เฮ่ย!! อุ๊บ!!" จะเชื่องช้าอยู่ใยให้เสียเวลา ก่อนที่จะขาดใจตายเสียก่อน วายุไม่สนใจแล้วว่าไอ้คุณเฮียกำลังปลดเข็มขัดตัวเองอยู่ หรือว่ากำลังพยายามจะยั่วอะไรอีก เอื้อมไปคว้าใบหน้านั้นมากดจูบ บดขยี้ริมฝีปากตัวเองลงไปคล้ายจะทำโทษ...และปลุกเร้าให้อารมณ์กระเจิงไม่แพ้กัน
ปลายลิ้นทั้งคู่ยังคงเกี่ยวกระหวัดพัวพัน ดุนดันกันไปมาเหมือนไม่มีใครยอม เสียงที่ได้ยินทำเอาหูอื้อตาลาย มือไม้ไม่รู้ว่าขยับไปทางไหนปล่อยให้เป็นไปตามอารมณ์ เสื้อผ้าที่สวมใส่ต่างก็ถูกอีกฝ่ายปลดเปลื้องออกให้ สัมผัสแตะต้องผิวกายอุ่นยามเปลือยเปล่ายิ่งทำให้อุณหภูมิในห้องสูงขึ้นอย่างฉุดไม่อยู่
"อ่า...อื้อ..."
เสียงครางกระเส่ายิ่งปลุกเร้าให้เร่งรีบปฏิบัติการ สองมือของไอ้คุณเฮียยังคงกอบกุม'เรา'เอาไว้ด้วยกัน ใบหน้าวางซบอยู่บนไหล่ วายุช้อนสะโพกที่อยู่บนตักให้แนบชิดวาดมือลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่าไปตามแนวสันหลัง ค่อยๆแตะต้องตำแหน่ง'หวงห้าม'เพียงแผ่วเบาคล้ายจะบอกให้รู้ตัว
"เฮีย...จูบหน่อย..." คำร้องขอฟังคล้ายเอาแต่ใจ ....แต่ใจจริงเพียงแค่ต้องการให้อีกฝ่ายขยับตัว เปิดทางที่จะพาสองเราไปยังจุดหมายปลายทางได้ ...
นายตุลเม้มริมฝีปากเข้าหากันทั้งที่หอบเหนื่อย ก่อนจะขยับยันกายขึ้นโดยยึดไหล่ไอ้หมีเอาไว้ ยื่นหน้าเข้าไปแตะลงบนริมฝีปากช่างอ้อนแต่ก็ต้องกัดฟันกรอดยามที่สะโพกถูกกดลงไปอีกรอบ ความคับแน่นที่แทรกเข้ามาทำให้เผลอกดเล็บลงไปบนไหล่ที่ยึด
"ซี้ด....เบาๆ อ่า...เจ็บ!!" ไอ้หมีโย่งเองก็ครางเสียงต่ำในลำคอ...อาการไม่ต่าง...แต่ก็ยังคงคอยจูบย้ำๆซ้ำๆเหมือนจะปลอบประโลมให้คลายกังวล จนกระทั่ง...แนบสนิทแทบเป็นคนเดียวกันในที่สุด เล่นเอาหอบตัวโยนทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มขยับ
วายุก้มลงไปกัดเม้มแถวใบหู แตะจูบริมฝีปากที่เม้มแน่นให้คลายออก ก่อนจะคว้าสองแขนให้คล้องไว้ที่คอแล้วจึงค่อยเริ่มบรรเลง สะโพกขาวถูกต้อนให้ขยับตามแรงอย่างช่วยไม่ได้ ในคราแรกยังคงเงอะงะเคอะเขินเพียงเพราะยังไม่ชิน แต่ก็เพียงแค่เสี้ยววินาทีเพราะไอ้คุณเฮียที่รักเรียนรู้ได้รวดเร็วกว่าที่คิด
"อ่า...เฮีย...เฮีย..."
แค่เพียงช่วงเริ่มต้นเท่านั้นที่ไอ้หมีมันประกาศต้นว่าจะ'ไม่ยอม' แต่ตอนนี้ ขณะนี้ ทั้งตัวและหัวใจได้ตกเป็นเบี้ยล่าง กลายเป็นผู้นำที่เป็นฝ่ายถูกกระทำโดยสมบูรณ์ ทำได้แค่กัดฟันกรอดรองรับอารมณ์ที่กำลังร้อนระอุอยู่ในขณะนี้ ...จังหวะถูกเร่งให้เร็วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เหมือนสมองไม่สั่งการณ์ใดๆ สายตามองเห็นทางเดียวที่จะหลุดพ้นนั่นคือการไปให้ถึงจุดมุ่งหมาย
"อือ...อึก!! ไว...ไว...ไอ้..!!" เหมือนที่เป็นอยู่ยังไม่เพียงพอ ยังไม่ทันใจ วายุถึงได้สวนกลับมาบ้าง ไม่รุนแรงแต่เร่งเร้าแทบขาดใจแค่เพียงไม่นาน....ทุกอย่างก็เลือนลาง....ขาวโพลน...มีเพียงเสียงครางต่ำกับเสียงหอบหายใจรัวของคนที่ซบอยู่บนไหล่ ตามมาด้วยเสียงพึมพำคล้ายคำต่อว่า แต่ใครล่ะจะสนใจในยามนี้
"เฮีย..รักนะครับ รักนะ...อื้อ" คำบอกรักแสนหวานที่จงใจกระซิบที่ข้างหู
"อืม..รู้...รู้แล้วน่า!!!" คำตอบกลับที่ฟังคล้ายจะหงุดหงิดแต่ก็ยังคล้อยตามทุกสัมผัส
"อ่า...อยากบอกอีก...เฮีย...." คงไม่ต้องถาม...ว่าที่มันขอคืออะไร...
ใบหน้าถูกคว้าไปรับจูบอีกรอบ คราวนี้ร้อนแรงเหมือนอารมณ์ที่เพิ่งจะปะทุไป สติเหมือนถูกมัวเมาให้คิดอะไรไม่ออกทำได้แค่ตอบสนองความต้องการ ไม่รู้คราวนี้ใครเริ่มยั่วใครก่อน รู้เพียงแค่ศึกครั้งนี้คงยังไม่จบง่ายๆ...แค่เพียงรอบเดียว...!!
.
.
.
.
อับอาย...แทบแทรกแผ่นดิน ไร้ที่จะอยู่กิน...!! จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้...ไอ้ตุล!!!!! เพิ่งจะรู้ตัว!!!!!! ตื่นขึ้นมาก็ทำได้แค่เพียงกระพริบตาปริบๆกับตัวเอง ฟ้ายังคงมืดอยู่....เพียงแต่...มันยังมืดหรือมันกลับมามืดอีกรอบกันล่ะ!!!? ร่างกายปวดร้าวไปทั้งตัว ทั้งยังหนักจนแทบขยับไปทางไหนไม่ได้ สาเหตุคงมาจากเจ้าของลมหายใจอุ่นที่เป่ารดอยู่แถวต้นคอ... ต้องค่อยๆขยับแขนที่วางอยู่บนเอวออกไปก่อน แต่...ที่มันลำบากกว่าก็ตอนขยับตัวเองนี่แหละ
"อืม...เฮีย...ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงไอ้หมีงัวเงีย ขยับตัวขยี้หูตาตัวเองแล้วยันตัวลุกขึ้นมาเปิดปากหาว หัวฟูดูยุ่งเหยิง สารรูปดูเหมือนหมีเพิ่งหลุดมาจากป่า ประเด็นคือ...มันจะรีบตื่นมาทำไมตอนนี้วะเฮ้ย!!!
"จะไปเข้าห้องน้ำ นอนต่อเหอะ" พูดเหมือนไปเองได้ง่ายๆ คลานไปคงถึงพรุ่งนี้เช้า
"เดี๋ยวผมพาไปเอง" ไอ้หมีมันคลานลงไปยืนเตรียมพร้อมที่ข้างเตียง
"มะ...ไม่ต้อง!!!" อายเว้ย!!! ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนตั้งแต่ตอนที่มารู้ตัวเอาตอนนี้...หลับไปตอนไหนอีกประเด็น แล้วยังจะเสื้อชุดนอนที่สวมอยู่นี่อีก....หมดกัน!!! ความน่าเชื่อถือที่สั่งสมมาตลอดชีวิต!! โดนไอ้หมีลอกคราบไม่พอ ยังต้องมาให้มันสวมกลับเข้ามาอีก...ชีวิต!!
"เฮียอย่าดื้อ!!"
"ไอ้เด็กเวรนี่!!" อยากเอื้อมมือไปมะเหงกกะโหลกมันซักที แต่สังขารมันดันไม่เอื้อ ไอ้หมีย่อตัวลงนั่งข้างเตียงด้วยสีหน้าสำนึกผิด
"ให้ผมดูแลเฮียเถอะนะ" น้ำเสียงเว้าวอนอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง สายตาที่ทอดมองมาดูก็รู้ว่าห่วงใยอย่างที่พูดจริงๆ หากปฏิเสธก็ดูเหมือนจะใจร้ายเกินไป...ในเมื่อมันอยากดูแล....ล่ะก็....
"ก็ได้!!" ไอ้หมีไวไวฉีกยิ้มกว้าง ยื่นมือมาช่วยพยุงให้ลุกขึ้น เพิ่งจะสังเกตว่าตอนนี้เพิ่งจะใกล้เช้า...ยังดีที่ไม่ใช่เวลาพลบค่ำของอีกวัน...
"เชิญครับ"
"หิว" วายุเลิกคิ้วหันกลับไปมองหน้าคนที่อยู่ในอ้อมแขน ไอ้คุณเฮียที่รักยังคงทำหน้าบูดบึ้ง พอหันกลับไปมองนาฬิกาก็พบว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ได้เวลาอาหารเช้า คงเพราะเมื่อคืนใช้แรงมากไป
"เดี๋ยวผมไปทำอาหารเช้าให้ เฮียอยากกินอะไรพิเศษไหม?" เพราะตอนที่ถาม กำลังก้มหน้าก้มตาพยุงให้เดินไปถึงห้องน้ำได้โดยสวัสดิภาพ ก็เลยไม่ได้สังเกตรอยยิ้มบนใบหน้าอีกคน
"อยากกินหมูปิ้งหน้าปากซอย,ไก่ย่างซอย 3, เป็ดพะโล้, กุ้งแช่น้ำปลา....ฯล.....บลาๆๆๆ" สาบานได้....!!! ว่านี่คืออาหารเช้า!!! ยังกับจะเอาไปเลี้ยงคนได้ทั้งหมู่บ้านเหอะครับท่าน!!! วายุถึงกับยืนอึ้งไปต่อไม่เป็น อ้าปากพะงาบๆ ใช้สมองอันน้อยนิดจดจำรายการอาหารที่ได้ยินได้ไม่ถึงครึ่ง!! ไอ้คุณเฮียไปเอาแรงที่ไหนมาคิดออกเนี้ยะ!!!!!
"เอาแต่ใจ!! ผมจะไปหามาได้ยังไงทั้งหมดอ่ะ!!" ไอ้หมีครางหงิง ปากยังคงพยายามท่องรายการอาหารที่พูดมั่วๆออกไปเมื่อกี้ไม่หยุด
"เมื่อกี้ใครบอกวะ ว่าจะดูแล ที่แท้ก็แค่ขี้คุยนี่หว่า" ทำหน้าเจ็บ!! ไอ้ตุลแกล้งทำเจ็บปวด ทั้งที่อยากจะหัวเราะให้ตาย หน้าตาไอ้หมีมันเหรอหราเหมือนกับว่าจำนนกับคำพูดของตัวเอง
"..ก็ได้...ผมจะไปหามาให้" วายุส่งให้คนเจ็บเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่ก่อนที่ประตูจะปิด แวบหนึ่งสายตาก็ดันเหลือบไปเห็นรอยยิ้มร้ายบนใบหน้าไอ้คุณเฮียที่รัก....ไอ้หมีโดนแกล้งอีกแล้ว!!!
.
.
"ถ้าเฮียกินไม่หมด...ผมจะเพิ่มรอบ คอยดู!!" ยังไม่ทันจะได้หัวเราะให้สะใจ กลับกลายเป็นไอ้คุณตุลที่หัวเราะไม่ออก อ้าปากค้าง มองตามแผ่นหลังคนขู่อาฆาตที่เดินออกไปจากห้อง
........เพิ่มรอบ!!? บ้าไปแล้ว...ไอ้เด็กเวร...ฝันไปเหอะ!!
================================
:serius2:
:o12:
นู๋ไม่รู้เรื่องนะๆๆๆๆๆๆๆ
แค่ฟังเค้าเล่ามาอีกที..... :z1:
(ลงตอนนี้แล้ววิ่งแอบ....ใครห้ามมาเคาะเรียกช่วงนี้ กบดานเงียบ....ชิ่ง~!!~!(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/2a428460.gif))
คิดถึงทุกคนนะ...
ย้ำ!! นู๋ไม่รู้เรื่องใดๆทั้งสิ้น :m25:
-
:m20: :jul3: :laugh: :pigha2:
โอ้ยเป็นNCที่ร้อนแรงแต่เราขำ
ช่างเป็นคู่สร้างคู่สมกันดีจัง
:o8: :-[ :impress2:
เชียร์ให้ไอ้หมีเพิ่มรอบ เอ้าอึ้บ!!
-
:pighaun: จัดไปๆ เพิ่มรอบ :pighaun:
เป็นกำลังใจให้หนีไปกบดานให้สำเร็จ
ขอบคุณจ้า
-
มาแบบใสๆ ไร้เดียงสาเชียวนะ :z2:
สงสารเฮียจริงๆ จะรุกไอ้ไวไวทั้งทีก็มีอันเป็นไป :laugh:
-
ถ้าดาด้า ไม่รู้เรื่อง ในใต้หล้าก็อินโนเซ้นท์ กับหมดแล้วแหละ กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาก
-
55555+ พอกันทั้งคู่
o13 ให้ดาด้าจ้ะ
-
5555 ขอให้ เฮียกินเหลือ กินทิ้งกินขว้าง :laugh: (ไม่ได้คิดอะไรนะ)
และแล้ว..หมีก็ได้กินเฮียไปทั้งตัว... :o8: เฮียก็เลิกอายบ้างเน้อ..ไอ่หมีมันขี้ใจน้อย ชอบคิดไปเองตลอด
-
:m20: :m20:เฮียแกล้งเด็ก
เลยโดนเด็กแกล้ง สู้ไหวเหรอเฮียเพิ่มรอบอีกนะ
เฮียแก่แล้วนะไอ้หมีถนอมแก่หน่อย :haun4:
-
คิดว่าทำเป็นคนเดียวรึไง!!?
เฮียอัพเลเวล คิดจะรุกเค้าหรอเฮีย :L2: :L2:
ยังไงก็ไม่รอด ... ยอมๆเด็กมันเห๊อะ !!!
-
เค้าก็ไม่รู้เรื่องเลย
เอาอะไรมาให้เค้าอ่านเนี่ยยยยยยย :haun5:
ขอแบบนี้อีกซักสามตอนติดๆ ได้มั้ย เผื่อจะรู้เรื่องขึ้น :impress:
-
เฮียเปลี่ยนไป :jul3: มาเชียร์ให้คนเขียนเพิ่มรอบ เอิ๊กๆๆๆ ถ้าไม่มีคนเขียนแล้วไวไวจะเพิ่มรอบได้ยังไง o18
-
โฮกกกกกกก เพิ่มรอบ > < เขิลเลย
5555555555
ตอนนี้น่ารักมากกก เอิ๊กกก :-[ :-[
แวปมาดูก่อนไปอ่านหนังสือ คึๆ
จิ้มทะลวงทุกคนไปหาไรท์เตอร์ :z13:
ปล.เชียร์ให้ไอ่หมีเพิ่มรอบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
สงสัยเฮียคงต้องทำใจว่าชาตินี้รุกไอ้หมีไวๆ ไม่ได้แน่ ๆ
-
o18 ก๊าก.... ยังไม่เคยเห็นครั้งไหน ที่เฮียจะชนะไอ้หมีไวไวได้เลย
ถ้าไวไวกลับมาแล้วคุณเฮียทานอาหารเช้าไม่หมด สงสัยต้องจัดหนัก หึๆ :laugh:
-
ได้เพิ่มรอบซัวร์หละแบบนี้หนะ
-
:laugh:
+1
-
นึกว่าคุณเฮียจะรุกไอ้หมีไวไวสำเร็จซะแล้ว
5555+
-
เมื่อคืนกี่รอบหล่ะ
แล้วนี่จะเพิ่มรอบอีก
ฮ่าๆๆ อยากอ่านต่อแล้วหล่ะ
-
เท่าที่นับดู ก็ประมาณ 10 รายการ
ก็ 10รอบสินะ
กร๊ากกกกกกกกก เสร็จแน่เฮียตุล
-
ไอ้หมีโย่งรุกเฮียอีกแ้ล้ว 555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด คุณเฮียเริ่มก่อน
ไอ่เราก็นึกว่าจะรุกเจ้าหมีมัน ที่ไหนได้ คงคอนเซปเดิม
อุตส่าห์แบลุ้นนะเนี่ย :-[
-
เฮียคิดผิดแล้วที่จะกดหมีบ้าพลังอย่างไวไว
เลยกลายเป็นไปยั่วให้หมีมันคลั่งหนักกว่าเดิมอีก สุดท้ายก็ยันเช้าจนได้ ฮ่าฮ่า
ขอเป็นอีกเสียงสนับสนุนให้ไวไวเพิ่มรอบค่า
-
:pighaun:
-
ถูกรับประทานตามที่คาดการณ์ไว้
ไวไว ไอหมีแอ๊บแบ๊ว
-
มาเชียร์หมีไวไวให้เพิ่มรอบ :z1: :z1: :z1: ก็ใครให้เฮียชอบใจร้ายกับหมีไวไวยังไงก็ต้องเพิ่มรอบ :z1: :z1:
-
มาให้กำลังใจ ให้ไวไวหาของให้ได้ครบ และเฮียตุลกินไม่หมด
เพิ่มรอบ เพิ่มรอบ เพิ่มรอบ :m25:
-
งานนี้ไม่รู้ใครหื่นกว่ากันนะ
แต่ดูท่าว่าจะเป็นอาเฮีัยของเรา
ยัวได้ยั่วดีจริงๆ มีเขินตอนเสร็จกิจอีก น่ารักไปไหมเฮีย :-[
-
^^
-
สนับสนุนนโยบายของไอ้ไวไว
เพิ่มรอบจ้า เพิ่มรอบ 555
ถึงตอนแรกจะลุ้นให้เฮียรุกได้ก็เหอะ
แต่ดูถ้าแล้วจะยากเจอหมีเจ้าเล่ห์
กด+ให้กับตอนนี้เลย
-
น้องหมีไวไวไปซื้ออาหารให้เฮียแล้วอ้ะ
เฮียรีบล้างท้องรอเลยนะ
ไม่งั้น เจอกี่รอบหว่า :z1:
บวกอีก 1 แต้ม รอลุ้น จะเชียร์ใครดีหนอ เฮียหรือน้องหมีดีนะ
-
อังกอร์ อังกอร์ ขอเพิ่มรอบด่วน :haun4:
-
จะว่าไปสังเกตรอบแรกที่ไอ้หมีกดเฮียนี่คุณเฮียเค้าไม่ออกอาการเจ็บเลยแหะ หรือว่ายังไงกันนะ อิอิ
รอบนี้ก็ดุเดือดมาก ไอ้หมีก็หัดงอนเฮียเค้าบ่อยๆนะจะได้ลาภปาก 555
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
คุณเฮียโดนแน่ๆๆ :z1: :z1: :z1:
-
เฮียโดนตลบหลังตลอดอ่ะ :m20:
สงสารไวไวหลายครั้งเลยนะ...เฮียอ่ะชอบเย็นชา แต่พอเจอโหมดน่ารักก็ดันเทให้หมดใจ เข้าใจเลยว่าทำไมไวไวถึงได้ทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้ :-[
เชื่อค่ะ...ว่าไรเตอร์ไม่รู้เรื่อง :laugh:
-
:กอด1:
:-[
หมีของเฮียน่ารัก
:pig4:
-
:oo1:
-
โอ้วตอนนี้โดนใจ
โดนเพิ่มรอบแน่เฮียครั้งนี้เฮียผิดเองนะไปเริ่มก่อนเองอ่ะ
เพราะงั้นโทษไอ้ไวไวไม่ได้นะ
-
นั่น เป็นเรา จะหาให้ครบเชียว เพิ่มรอบ เพิ่มรอบ ท่องไว้ เฮีย ลุกไม่ขึ้นไปอีกสองวัน
-
คาดว่าเฮียตุลคงจะโดนรอบพิเศษอีกไม่น้อยกว่า 9 รอบแน่ๆ เลยละ
เชียร์ให้ได้โดน 555+
-
เพิ่ม หลายๆรอบเลยค่ะ :pighaun:
-
เฮียโดนจัดหนัก
:laugh: :laugh:
:m25: :m25:
-
ดาด้าบอกว่าไม่รู้เรื่อง ฟังเค้าว่ามาอีกที 555 พี่แก้วก็เข้ามาฟังแบบไม่รู้เรื่องเหมือนกาน
แล้ว :haun4:ก็ไม่รู้เหมือนกานว่าทามมาย เลือดกำเดามันไหลอ่ะ หุ หุ
และขอสนับสนุน(แบบไม่รู้เรื่องอีกแระ)ไอ้หมี ให้จัดเพิ่มหลายๆรอบ
-
ถ้าอีแบบนี้ ไอ้หมียอมกวาดมาหมดตลาดแน่
-
หุหุ ถึงขั้นหลับไม่รู้ตัว กี่รอบหนอออ
-
สรุปนัดก่อนหน้านี้...เสมอกันใช่ไหม.....
พี่แพนด้ามาต่อได้ :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: เลือดอาบมากกกกอ่ะ.....
พี่ไม่รู้เรื่อง แต่หนูอ่ะ ลากเลือดมากกกกกเลยยยยย :o8: :o8: :o8:
เฮียก็แกล้งไปได้...ระวัง...หมีจะเบิ้ลอีกรอบ555555 o18 o18 o18 o18
ปล.เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :L2: :L2: :กอด1: จะรอตอนต่อไปนะค่ะ
-
เพิ่มรอบๆๆๆๆๆ :jul1: :jul1:
-
นี่แน่ใจว่าเป็นเอ็นซี...
ฮามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักโฮกฮาก
เฮียนี่ยั่วจนเสียตัวเลยนะเนี่ย :laugh:
-
:jul3:
เฮียตุลโดนแน่ๆๆ
+1
-
เอาแล้วงัย เฮียงานเข้า กะแกล้งเขา แล้วงัยล่ะทีนี้ โดนเพิ่มรอบแหงม ๆ 5555
-
สุด ๆ อ่ะตอนนี้ เฮียจะรุกใช่ป่ะ อิอิ o22กลายเป็น ออนทอป ซะงั้น :z2:กด + :oo1:
-
กรี๊ดดดดด เพิ่มรอบ!!!
เฮียตุลไม่อยากโดน"เล่น"คนเดียว เลยชวนน้องหมีไวไวมา"เล่น"กันสองคน
กิ๊วๆ เล่นกันสนุกไหมเฮีย(ไม่น่าถามเนอะ อิอิ)
-
อุ กรี๊ดดดด อยากจะกรี๊ดให้ลั่นหลังคา บ้านเฮีย (กลับมาหลังจากช็อค ร่วงลงมาจากหลังคาพึ่งหาทางตะกายมาถูก ) เฮียขราๆๆๆ ร้อนเเรงได้อีกนะนั่น จะรุกเค้าวันหลังเริ่มตั้งเเต่ต้นเลยนะคะอย่าให้ลูกหมีมันเริ่มก่อนจิ รออยู๋ คุคุคุ เเต่ว่านะ ข้องใจมากเลยอะ รอบนี้ เฮียขราๆๆๆๆ โดนไปกี่ยกคะ คุคุคุ จะได้กะรอบหน้าให้เฮียถูก( กรี๊ดดดด งุงิ งุงิ พูดเอง อายเอง :-[ )
+1 ให้เฮียเวอร์ชั่น เฮียยั่ว
-
:a5:
เฮีย อัพเวอร์ชั้น!!!
ถ้ากินไม่หมดเพิ่มรอบ!!!
กรี๊ดดด อ่านแต่ละประโยค กรี๊ดสลบ!! เลือดพุ่ง...
คู่นี้น่ารักเนอะ ชอบบบๆๆๆๆๆๆ รออ่านต่อตอนหน้าจ้า
-
อยากกินหมูปิ้งหน้าปากซอย,ไก่ย่างซอย 3, เป็ดพะโล้, กุ้งแช่น้ำปลา....ฯล.....บลาๆๆๆ
เมนูล้านแปดแบบนี้ ตอนหน้า คงต้องฝากครรภ์ ดูท่าเฮียจะแพ้ท้อง ><"
-
:z3: :o8: :z1: สงสัยได้เพิ่มรอบแน่เลยเฮีย
-
ขอให้เฮียกินไม่หมดเหลือเยอะๆๆเลย
จะได้เพิ่มหลายๆๆรอบ :z1:
-
เออจริงด้วยดาด้า
เม้นท์มีแต่คนเชียร์ไอ้2ไว เอาเฮียออกมาแก้ผ้า เอ๊ยแก้ข่าวได้แล้วมังคะ ป้ารออยู่นะคะ
555
-
เออจริงด้วยดาด้า
เม้นท์มีแต่คนเชียร์ไอ้2ไว เอาเฮียออกมาแก้ผ้า เอ๊ยแก้ข่าวได้แล้วมังคะ ป้ารออยู่นะคะ
555
ช่วงนี้เค้าไม่ให้กด F5 ระรัวนะป้า เพราะงั้นชิ่ง!! เอ๊ย!!! อยู่นิ่งๆซักพักล่ะกัน อิอิ
ปล. อย่าว่าเฮีย เฮียแก่แล้ว!!!!
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/YellowCard.gif) โทษฐานเข้าข้างไอ้หมีกันนัก ชิชะ!!
-
มารอ เมื่อไหร่หมีไวไวจะมาต่อรอบ...เอ้ย ต่อนิยายสักที
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :impress:
-
จะน่ารักไปมั๊ยเนี่ย อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย
คนนึงงอน คนนึงง้อ เปรี้ยวใจที่สุดดด :-[
-
:man1:
-
ไวไว เอาเฮียคืนมาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
พึ่งจะอ่านรู้สึกฮาดี
ชอบหมีไวไว น่ารักน่ากอด แต่ถ้ากอดคงโดนเฮียค้อนขวับให้แน่เลยย
กิ๊กจะเป็นเรื่องไหมเนี่ย หวังว่าทั้งคู่จะผ่านปัญหาไปได้เนอะ
-
ไหนอะด้า?
ไหนอ้ะ น้องเอิงของเจ้อ้ะ?????
น้องเอิงจ๋า จุ๊บุๆ :m32:
-
#ข้าง...ข้างใจ#
"...เอิง....น้องเอิงครับ ถึงบ้านแล้ว..." เสียงทุ้มนุ่มนวลกระซิบเรียกที่ข้างหู พร้อมกับฝ่ามือที่แตะแขนแล้วเขย่าเบาๆให้รู้ตัว ชายเอิงผงกหัวลุกขึ้นมายกแขนป้ายปากตัวเองไปทีเพราะรู้สึกเหมือนน้ำจิ้มในปากจะไหลเยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว เสียงหัวเราะ 'หึ หึ' ในลำคอของคนข้างๆทำให้ต้องขมวดคิ้วแล้วก็หันไปจ้องหน้าบ่งบอกถึงความไม่พอใจเต็มที่
เพราะตอนขากลับต้องสละรถให้ไอ้คุณป๋าไม้เอาไปส่งสองสาว ครั้นจะวนไปส่งเองตอนขากลับก็เกรงว่าจะไม่ไหว ก็เลยตัดจบ...สรุปว่าให้ไอ้ป๋ามันไปส่งหญิงหยกแล้วก็เอารถไปจอด เพราะมันอยู่หอเดียวกับกิ๊ก ส่วนทางนี้ในเมื่อกลับบ้านทางเดียวกับคุณหมอก็เลยขอติดรถกลับมาด้วยเลย จะได้ไม่ต้องย้อนไปย้อนมา
"หัวเราะผมเหรอ" หมอขิมเลิกคิ้วทำเป็นยักไหล่แบบกวนๆ พักนี้คุณน้องเอิงชักมีหลากหลายอารมณ์ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เดาทางได้ยากเหลือเกิน แต่มาตอนนี้ โกรธบ้างล่ะ งอนบ้างล่ะ แต่ทางนี้ก็หาได้สำนึก ยิ่งเห็นก็ยิ่งอยากแกล้ง
"พี่เปล่านะ ก็แค่....ขำคนนอนน้ำลายไหล" แม้จะกลั้นหัวเราะจนสุดกำลัง แต่พอเห็นว่าอีกคนรีบยกมือเช็ดปากอย่างรวดเร็ว ก็เลยกลายเป็นหลุดหัวเราะเสียงดัง ฟุบหน้าไปกับพวงมาลัยรถแล้วตั้งหน้าตั้งตาขำ
คนที่โดนหลอกกำลังนั่งกัดฟัดกรอด ดันไปหลงกลคุณหมอเจ้าเล่ห์เข้าให้ ปกติไม่เคยนอนหลับสนิทต่อหน้าคนอื่นหรอกนะ สงสัยว่าวันนี้คงต้องโทษเครื่องดื่มมึนเมาที่บ้านไอ้วายุ(ได้ข่าวว่าไม่มีนะ!!) แล้วคุณหมอเหอะ!! จะหัวเราะอะไรนักหนา เดี๋ยวแช่งให้สำลักตายซะเลยนี่
"ผมไม่ได้น้ำลายไหลซักหน่อยเหอะ พี่ขิมอะมั่ว!!" คนที่กำลังฟุบหน้าไปกับพวงมาลัยหันมามองพร้อมกับกลั้นหัวเราะ เพราะกลัวจะโดนโกรธจริงจัง
"ไม่เชื่อหรอก ไหนขอพี่ดูหน่อย" ยังไม่ทันจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธ คุณหมอก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
คนที่ไม่ได้ระวังตัวอยู่ก่อนแทบจะเบียดตัวแนบสนิทไปกับเบาะด้านหลัง เพราะปลายจมูกอยู่ห่างกันขนาดรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ปลายจมูกโด่งเฉียดเข้ามาใกล้ให้ใจหายวาบจนต้องหลับตา แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแค่เพียงเฉียดผ่านไป แต่พอทำใจกล้าลืมตาขึ้นมา...
"อ๊ะ!!" ไม่ทันแล้ว พอลืมตาก็หวังว่าคุณหมอคงจะกลับไปนั่งที่เดิมแล้ว แต่ที่ไหนได้ปลายจมูกกลับเฉียดแก้มไปอย่างตั้งใจคล้ายกับจะสูดลมหายใจเข้าปอด พร้อมกับสายตาแพรวพราวที่ยังคงจ้องอยู่ไม่ห่าง
"หอมจัง..." ไอ้คุณชายเอิง ณ บัดนี้ นั่งตัวแข็งกลายสภาพจากเด็กศิลป์เป็นเด็กหินชั่วคราว ไม่กล้าขยับตัวเพราะโดนสายตาคมจับจ้อง กลัวว่าหากขยับไปจะไปโดนส่วนไหนบนใบหน้าอีก เพราะเพียงแค่นี้หัวใจก็แทบจะออกมาเต้นนอกอก ลืมวิธีการออกเสียงพูดไปชั่วขณะ
ืืืื หมอขิมคลี่ยิ้มบางๆ มองคนที่ทำตาโตอ้าปากพะงาบๆอย่างเอ็นดู กลิ่นหอมอ่อนๆของเจ้าตัวทำเอาเคลิ้มจนอยากจะยื่นหน้าเข้าไปลองสัมผัสดูอีกรอบ แค่เพียงเฉียดผ่านแค่นั้นยังไม่พอ...น่าเสียดาย
"หะ...หอมอะไรกัน ตะ...ตลกแล้ว" ยังดีที่แสงในรถยังคงสลัว ช่วยซ่อนใบหน้าที่ร้อนวูบวาบได้มาก เดาว่าตอนนี้สีหน้าตัวเองคงกำลังประหลาดอยู่แน่ๆ
หอมงั้นเหรอ..? คุณหมอคงจะมีปัญหากับโพรงจมูก!! ก็วันนี้เปรี้ยวมาตั้งแต่หัววันยันเย็น ไหนจะไปมหาลัย ไปเดินซื้อของกิน แล้วก็ยังไปช่วยคุณเพื่อนวาทำกับข้าวเมื่อเย็นอีก น้ำก็ไม่ได้อาบแล้วจะ...ให้หอมได้ยังไง...บ้าไปแล้ว!!
“พี่ว่าหอมนี่ ไม่ได้เหรอ” คุณหมอทำท่าจะก้มลงมาอีกรอบ แต่อีกฝ่ายเบี่ยงหน้าหลบเสียก่อน เหมือนรู้สึกถึงลมหายใจที่พ่นออกมาเบาๆ ก่อนที่จะยอมถอยกลับไปนั่งเหมือนเดิม
“ผะ...ผมควรจะเข้าบ้านได้แล้ว” ไอ้คุณชายเอิงอยากจะตบปากตัวเอง ทำไมยังพูดเสียงสั่นไม่เลิก!! ก็แค่เอาจมูกมาโดนแก้ม ทีกับคนอื่นโดดกอดคอ ขี่หลังกันยังไม่เห็นรู้สึกอะไร แล้วทำไม...แค่สัมผัสนิดหน่อยของคุณหมอแค่นี้...ถึงกับใจสั่นได้
“ขอโทษนะน้องเอิง ที่ทำเมื่อกี้อย่าโกรธพี่เลยนะครับ” ต้นแขนถูกรั้งเอาไว้ ทำให้ไม่สามารถก้าวลงไปจากรถได้ พอหันกลับมามองก็พบกับใบหน้าสำนึกผิดเช่นเดียวกับคำที่พูด
น่าแปลก...ที่ในใจกลับไม่รู้สึกโกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่กำลังสับสนจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ นี่ไอ้เอิงกำลังหวั่นไหวกับผู้ชายตัวเป็นๆ
“ผม.....ไม่ได้โกรธ” หมอขิมฉีกยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยิน คนพูดยังคงก้มหน้าก้มตาไม่เงยหน้าขึ้นมามองคู่สนทนา เห็นแล้วอยากดึงตัวเข้ามากอด
“ถ้างั้นช่วยมองหน้าพี่ซักนิดจะได้ไหม” คำขอร้องที่ได้ยินทำให้อยากบอกปฏิเสธออกไป แต่ยังไม่ทันได้ทำตามที่คิดก็กลับถูกช้อนใบหน้าให้เงยขึ้นสบตาจนได้ แล้วเพียงแค่ชั่วแวบเดียวก็แทบจะต้องเบือนหน้าหลบ ความรู้สึกทนไม่ได้...ไม่ใช่ว่ารังเกียจ แต่เพราะใจมันเต้นแรงจนแทบจะทนไม่ไหวอยากหายตัวไปจากตรงนี้
“กะ..ก็ไม่เห็นต้องดูใกล้ขนาดนี้เลยนี่” เครื่องหมายคำถามแปะอยู่บนหน้าหมอขิม เมื่อได้ยินคำค่อนขอดที่ว่า
“หืม..?”
“ผมไม่ได้นอนน้ำลายไหลซักหน่อย” บรรยากาศกำลังซึ้ง แต่คนตรงหน้ากลับคิดว่าการที่มานั่งจ้องตากันภายใต้แสงไฟสลัวนี่เพราะต้องการจะดูคราบน้ำลายเอาจริงๆเนี่ยนะ แบบนี้ทั้งที่กำลังจะโรแมนติก(แค่กำลังจะ..นะ...) หมอขิมก็รู้สึกเหมือนกับโดนขัดขาซะล้มคว่ำไม่เป็นท่า
หมอขิมเม้มริมฝีปากตัวเองเข้าหากันอีกรอบ..ไม่ได้ขุ่นเคืองใจหรืออย่างไรหรอก แต่เป็นเพราะกำลังกลั้นหัวเราะจนสุดกำลัง...อีกรอบ...จนปวดแก้ม คำว่า ‘น่ารัก’ผุดขึ้นในใจ แพ้เสียแล้ว..แพ้ทางเจ้าเด็กตรงหน้าไปเต็มๆ
“หัวเราะผมอีกแล้วนะ!!” สายตาดุดันที่มองมาฉายแววความไม่พอใจชัดเจน ทั้งอย่างงั้นคุณหมอก็ยังคงกลั้นหัวเราะจนริมฝีปากเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง แล้วในที่สุด....
“ฮ่าๆ ขอโทษครับๆ เพราะน้องขิม ‘น่ารัก’พี่ก็เลยหัวเราะ อุ๊บ!! ฮ่าๆ” ชายเอิงทำหน้าเหวออีกรอบ คำชมที่หลุดออกมาจากปากคุณหมอทำเอาใบหน้าชาวาบ แล้วก็ร้อนวูบอย่างไม่มีสาเหตุ คล้ายว่าตัวเองกำลังจะป่วยเป็นไข้ในไม่ช้านี้ แต่เดี๋ยวก่อน!! น่ารักแล้วทำไมต้องหัวเราะด้วยล่ะ
“ผมจะเข้าบ้านแล้ว!! กลับดีๆนะครับ” บอกไปแบบนั้นแล้วก็ทำท่าจะพุ่งตัวออกไปข้างนอก แต่แขนก็ยังถูกรั้งเอาไว้ ไม่ได้รั้งเฉยๆ แต่กลับถูกแรงกระชากให้เข้าไปหา
จุ๊บ!! คราวนี้ของจริง ....จริงแท้แน่นอนไม่ได้แค่เพียงเฉียดผ่านเหมือนรอบที่แล้ว ริมฝีปากสัมผัสลงตรงข้างแก้มแบบเน้นๆ แล้วจงใจไล่เรื่อยมาจะถึงริมฝีปาก แต่ก็ผละจากไปไม่ได้เรียกร้องอะไรมากกว่านั้น
“ฝันดีนะครับน้องเอิง” ไม่มีเสียงโต้ตอบออกจากปาก ชายเอิงทำได้แค่พยักหน้าหงึกๆเหมือนรับคำแบบเบลอๆแล้วเปิดประตูลงไปยืนหน้าบ้าน โบกไม้โบกมือตอบกลับคุณหมอที่ยังคงส่งยิ้มมาให้(ยังเบลออยู่ แล้วโบกมือตอบกลับแบบอัตโนมัติ)
ชายเอิงยังคงยืนยกมือค้างอยู่ในท่าโบกมือ จนกระทั่งรถของคุณหมอเคลื่อนห่างออกไปลับสายตา พอรู้ตัวอีกทีมือข้างนั้นก็ยกขึ้นมาแตะที่แก้มฝั่งที่โดนขโมยหอม....แล้วก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว คล้ายกับว่าหัวใจกำลังเต้นแรงเหมือนจะกระดอนออกมาข้างนอกได้ ...บ้าไปแล้วไอ้เอิง ปล่อยให้ผู้ชายมาลวนลามขนาดนั้นแล้วยังมายืนยิ้มได้อีก
พอจะหมุนตัวเข้าบ้าน ก็กลับต้องยืนอึ้งอีกรอบ...ยัยเอยน้องสาวฝาแฝดมายืนเอามือกอดอกทำหน้าบึ้งอยู่หน้าประตูบ้าน...ตั้งแต่เมื่อไหร่!!!?
“เอิง!! เค้าเห็นหมดแล้ว!!” ซวยล่ะครับท่าน ไอ้เอิงซวยแล้ว กำลังจะโดนน้องสาวที่โหดประหนึ่งแม่คนที่สองสอบสวน..วันนี้มันวันอะไรวะ!!
======================
สั้นกระชากวิญญาณ
ลงแล้ววิ่งแอบ :o12:
เจเจ้ o15
-
คิกๆๆ เเวะเข้ามาส่อง ว่าเค้าเริ่มรอบใหม่ยัง เเล้วก็เลยได้ของดี งุงิ งุงิ พี่หมอขิมรุกเร็ว เคลมเร็ว อีกเเล้ว เเบบนี้ น้องก็กลายเป็นเด็กหินอะจิ คุคุคุ
-
ถึงสั้นก็ได้ใจไปเต็มๆ จ้า
ดีมากหมอขิม เริ่มรุกแล้วก็ต่อเนื่องด้วยล่ะ
-
.. :-[
แต่สั้นมาก :serius2:
+1
-
:m12:หมอขิมทำได้ถูกใจมาก รุกเร็วๆ รุกอีกเลยถ้ามีโอกาสนะหมอนะ
-
แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น้องเอิงกำลังจะโดนสอบสวนแย๊ววววววว
:กอด1: :กอด1:
-
:impress2:น่ารักอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆคู่นี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบบบบบบบบบ หมอขิมรุกเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
ชายเอิงจะน่ารักไปไหนนี่ :-[ :-[ :-[ เชียร์หมอขิมรุกอีก รุกอีก ให้ทันคู่เฮียกับไวไวนะ
-
คุณหมอสู้ๆ...ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก :L2:
-
น่ารักจริงๆ เลยคู่นี้ อิอิ
-
น้องเอิงโดนขโมยยยยยยจูบบบบบบบ
แอร้ววว....พี่หมอขิงร้ายอ่ะ ร้ายเหมือนใครเนี่ย???? (นั่นสิ)
อยากเจอไวไวกะเฮียด้วย คิดถึงจะแย่....อิอิ
ปล. +1 ให้ด้วยจ๊ะ โอกาสที่ + เอาน้องเอิงมาขัดดอก คิคิ
-
คิดถึงเฮียค่ะ
-
ชายเอิงน่ารักโฮก :-[
-
^^
-
ป้าจะรอดูลีลาของหมอว่าจะเด็ดเท่า ไอ้ 2ไว ไหม 555 เอริ๊กกกกกกกกกกกกกกก!
-
น้องเอิงไม่รอดแน่
-
สั้นนน
แต่น่ารักมากกกกกกก
-
คู่นี้น่ารักมากๆ ^^ :impress2:
-
น่ารัก
:L2:
-
น่าจะไม่ใช่แค่แก้มอ่ะ :z1:
-
:L2:น่ารัก
-
น้องเอิงเสร็จหมอขิมแน่ๆ ก็เล่นรุกเร็วแบบไม่ให้ตั้งตัวแบบนี้
แต่น้องเอิงจะโดนสอบสวนแล้วอ่ะ หวังว่าน้องเอยคงไม่ใจร้ายกันพี่ชายแล้วก็หมอขิมนะ
จะรอเชียร์ทั้งคู่ค่ะ
-
พี่หมอ จะทำน้องซวยแล้ว!!!!!!!
-
โดนเจ้าแม่สอบ+สวนนานแน่ คราวนี้
555
-
แล้วชายเอิงจะตอบคำถามคู่แฝดอย่างไรดี
คิดไม่ออก
-
คุณหมอขิมนี่ใจกล้าจริงเลยนะ ส่วนเอิงนี่ก็ใจง่ายจริงถูกผู้ชายลวนลามนิดหน่อยก็ไปละ อิอิ
-
น้องเอิงน่าร๊ากกกกกกก
โดยเฉพาะตอนเบลอๆยิ่งน่ารักเลย
555+
-
น้องรึว่าแม่อ่ะ เอิ๊กๆๆๆ
-
เด็กหิน น่ารัก :-[
-
ชายเอิงน่ารักแต่ดูท่าแล้วคงจะโดนน้องสาวจัดการซักฟอกเป็นแน่แท้
-
ชายเอิงงานเข้าซะแล้ว o18
-
หมอ ขิม สุดยอด :jul3: +1
-
ชายเอิงงานเข้า 55555
-
พี่หมอคงเห็นว่าเป็นตอนสั้นๆ เลยต้องรีบรวบรัดจูจุ๊บซะเลย :laugh:
-
เเค่หอม เองหรออ
น่าจะ.......ไปเลย :z1: :z1: :z1:
-
รางวัลข้างเคียงออกแล้ว แล้วรางวัลใหญ่ตัวเต็งๆ จะมาออกตอนไหนดีจ๊ะ ดาด้า
-
ช่ายๆ เอิง เค้าเห็นหมดแล้วนะ
กร๊ากกกก
โดนแน่ จิ้มๆๆๆแก้ม
เอิงน่ารักโค่ดดดดดด ถูกเค้าขโมยหอมแล้วยังมาทำสติหลุดอีกอ้ะ
-
หมอขิมจะทำความแตกกะน้องเอยซะแล่ว
ท่าทางเอิงจะโดนซักฟอกเอี่ยมแน่ เหอๆ
-
อ้ายยยย
เขินนนนนน
นั่งอ่านไปยิ้มไปเขินไป
อะไรจะหวานขนาดนี้เนี่ยยยยย
-
แอร๊ย...พี่ขิมนี่มีแอบหอมแก้มน้องเอิงด้วย.. :o8:มาเนียนๆเหมือนๆไวไวเวลาจะหอมแก้มเฮียเลย อิอิ
-
หมอขิม แค่หอม น้อยไปหรือเปล่า คนอ่านลุ้นคู่นี้มานานแล้วนะ
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :impress:
-
เอาอีเฮียมาโชว์ได้แล้วมังดาด้า ป้าอยากอ่านแล้วเหอะ
-
ดาด้าไม่กล้ามาแปะ
แบบว่ากลัวโดนถล่ม
เพราะ
.
.
.
.
งุงิ (มันไม่ให้บอกค่ะ แต่....นุ่นว่าน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก)
-
ทำไมอ่านรีบน แล้วค้าง...
5555+
พี่หมอน่ารั๊กกกก อั๊งงง เอิงด้วย :-[
ปล.คิดถึงเฮียกะเจ้าหมีแล้ววววว
:z3: :z3:
-
คืนนี้แค่โดนขโมยหอม ต่อไปจะโดนคุณหมอขโมยใจมั้ยเนี่ย
-
:serius2:
ลงตอนนี้แล้ว....กลัวโดนอุ้ม(ฆ่า o22)
ปล. ได้ข่าวว่าแจ้งล่วงหน้าแล้วนะ แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไปอ่านเอาเองเหอะ
:o12:
==================
บทที่ 39.
"หึ หึ"
ฟังเอาเถอะครับ เสียงหัวเราะแบบนี้ ท่านั่งกระดิกขากอดอก พร้อมกับเหล่มองมาด้วยหางตา กับรอยยิ้มราวพญามาร เนื่องจาก....ไอ้คุณเฮียเป็นผู้ชนะในเกมตามล่าหาของกินมื้อเช้า...ไอ้หมีแพ้เสียแล้วครับท่าน!!
"เฮียขี้โกงอ่ะ รู้อยู่แล้วล่ะซิ ว่าเค้าไม่ขายตอนเช้าน่ะ" เป็ดพะโล้ครับ พูดถึงเป็ดพะโล้เจ้าที่เฮียแกสั่งว่าต้องกินให้ได้ เจ้านี้และเจ้าเดียวเท่านั้น(มันสามารถลักไก่ได้อยู่หรอก ถ้าร้านนั้นเค้าไม่ได้มีถุงใส่ของที่แปะชื้อร้านตัวเบ้อเร่อ)...เจ็บใจ...ต่อไปจะหากินที่ร้านอื่นแล้ว!!
"ใครจะไปรู้ แล้วใครเป็นคนยื่นข้อเสนอทะลึ่งๆกันวะ เดี๋ยวจะโดน" ชิ!! ไม่ต้องมาทำเป็นโหดใส่เลย ไอ้หมีสะบัดบ๊อบใส่ให้อย่างงอนๆ เรารึอุตส่าห์จะเพิ่มรอบ เอ๊ย!! อุตส่าห์เป็นห่วงไปตามล่าหาของกินมาให้ไอ้คุณเฮีย แล้วดู!! ยังมาทำหน้าเยาะเย้ยกันอีก
คนที่รอกินอยู่ที่บ้านกำลังนั่งอมยิ้มกับตัวเอง รู้สึกเหมือนได้รับการเอาใจใส่ ทั้งๆที่พูดออกไปมั่วๆ แค่กะจะแกล้งมันแค่นั้น ไอ้หมีโย่งมันยังไปสรรหามาสังเวยได้เกือบครึ่งค่อน เวลาที่คนเราได้รับการเอาใจมันมีความสุขแบบนี้เอง แต่....มันหมั่นไส้ว่ะ!! เพราะประโยคลงท้ายก่อนมันจะออกไปนั่นแหละ เพราะงั้นก็เลยต้องมีเย้ยกันบ้างเล็กน้อย หึหึ
"ใจร้ายว่ะเหอะ" นายตุลเหล่มองด้วยหางตา ตอนที่กำลังหยิบช้อนตักเครื่องบรรณาการตรงหน้าขึ้นมาชิม(รู้สึกตัวเองขั้นสูงกว่า หึหึ) ยังได้ยินเสียงบ่นพึมพำๆของไอ้หมีโย่งเบาๆ แบบว่ามันเกือบๆจะได้ยิน แต่ก็ไม่ถนัด
"แล้วทำไงไปซื้อมา" ยัง....มันยังทำงอนไม่เลิก สะบัดสะบิ้งจนต้องคว้าเอาหมูปิ้งไม้หนึ่งยัดเข้าปาก จะว่าไปหมูปิ้งอยู่หน้าปากซอย ส่วนข้าวมันไก่กับขาหมูพะโล้นั่นต้องไปถึงซอย3 ซึ่งไม่ใช่ใกล้ๆ
"ปั่นจักรยานไปสิครับ ผมขับรถไม่เป็นนี่" ไอ้หมีไวไวตอบกลับพร้อมกับยื่นมือมาจับไม้หมูปิ้งไปถือเอง ก่อนจะโดนเอาฟาดหัว..เออ!! ไอ้ตอนใช้งานก็ลืมไปว่ามันขับรถไม่เป็น แบบนี้คะแนนความพยายามคงต้องให้เต็มร้อยซะล่ะมั้ง
"ไว้วันหลังเฮียจะสอนให้นะ" ไอ้ไวไวเงยหน้าขึ้นมามองทำตาโตเหมือนไม่เชื่อที่ได้ยิน
"จริงอ่ะ!!" นายตุลพยักหน้าแทนคำตอบ แล้วดูมันทำหน้าดีใจซะเว่อร์อะไรขนาดนั้น ไอ้หมีที่โตแต่ตัว..มันคงลืมไปแล้วว่ากำลังเล่นบทโกรธอยู่เมื่อกี้
"อืม" ตอบไปสั้นๆแค่นั้น ไอ้ไวไวก็หายงอนได้(ยังไงไม่รู้) จากที่สะบัดหน้าเชิดใส่อยู่เมื่อกี้มันก็ขยับเก้าอี้เข้ามานั่งใกล้ แกล้งส่งสายตาระยิบระยับหวานซึ้งไปทางเฮียของมัน เหมือนจะส่งกระแสจิตอะไรบางอย่างไปถึง แต่ดูเหมือนว่าจิตไอ้หมีคงยังไม่แข็งพอถึงได้แพ้ข้าวมันไก่กับน้ำซุปอุ่นบนโต๊ะนั่น
"เฮียอยากนั่งรถที่ผมเป็นคนขับใช่ไหมล่ะ รู้หรอกน่า" ประโยคเรียกร้องความสนใจสไตล์ไอ้หมี แถมพูดไปก็ทำเป็นยืดอกอย่างภาคภูมิ นึกภาพที่ตัวเองเป็นคนขับ แล้วมีเฮียคอยนั่งเป็นตุ๊กตาหน้าโหดอยู่ข้างๆ มันช่างน่าภูมิใจยิ่งนัก
"เปล่า!! เผื่อคราวหน้าใช้ไปซื้ออีก" อารมณ์แป่ว!!!ทันทีทันใด พร้อมกับเสียงเหมือนหน้าไอ้หมีแตกกระจัดกระจาย ที่แท้ไอ้หมีก็แค่คนใช้....ไอ้เฮียใจร้ายยยยยยยยย
"ใจร้ายจริงๆด้วย คนเรา..." คนที่กำลังกินอาหารเช้าอย่างสำเริงสำราญได้ยินเสียงครางหงุงหงิงจนต้องเหล่มองมาอีกรอบ ขัดใจคนกำลังเจริญอาหาร
"พูดมาก ขี้บ่น กินๆเข้าไปเลย" คราวนี้เป็นน่องไก่ทอดเจ้าอร่อย ที่เอามาจ่อตรงปากไอ้หมี ตามด้วยข้าวเหนียวหนึ่งปั้น พอมันทำท่าจะบ่นก็ตักกับข้าวใส่ปากตามไปอีก ก็เลยกลายเป็นว่าคนป้อน...หลงป้อนถึงปากแบบไม่รู้ตัว
"เฮีย....เอาอันโน้นด้วย" ไอ้ไวไวสั่งได้ดั่งใจ ชี้หมูเป็นหมู ชี้ไก่เป็นไก่ ส่งเข้าปากชิ้นใหญ่ๆ อร๊อย อร่อย
"ตลกละ!! มือพิการรึไง" ป้อนมาเกือบจะครึ่งกระเพาะ ไอ้คุณเฮียเพิ่งจะรู้ตัว ไอ้หมีแกล้งทำเป็นสะบัดสะบิ้งอีกรอบ แล้วก็เกือบจะโดนช้อนในมือเฮียฟาดกบาลเข้าให้อีกที
วายุขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้ แล้วสอดแขนเข้าไปกอดเอวคนที่กำลังกินโน่นนี่เอาไว้หลวมๆ ค่อยๆวางคางลงไปบนไหล่ แม้จะแอบแปลกใจเล็กน้อยที่ไม่โดนตวาดกลับ แต่ก็อย่าได้ทักท้วง(เดี๋ยวเฮียมันนึกขึ้นมาได้ก็ซวยดิ!!) มันคงจะดีไม่น้อย ถ้าได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ โดยไม่ต้องแคร์สายตาใคร
"คงจะดีเนอะ ถ้าเราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปจนเป็นปู่ เป็นตาด้วยกันทั้งคู่" คนที่กำลังกินข้าวเช้าถึงกับสะอึก แทบสำลักของที่กำลังกลืนลงคอแล้วมาออกจมูกแทน ก่อนจะหันมาส่งสายตาอาฆาตให้เจ้าตัวต้นเหตุ แต่มันกลับมองมาด้วยสายตาหวานซึ้งซะนี่
"คะ..ใครจะเป็นปู่เป็นตาด้วย อย่ามาเพ้อนะโว้ย" แม้จะทำเป็นโวยวายออกไป แต่จริงๆแล้วก็เพียงแค่ต้องการกลบเกลื่อนว่าตัวเองกำลังคิดภาพตามคำพูดของไอ้หมีโย่งอยู่ คล้ายจะอมยิ้มตามแต่ด้วยความหยิ่งในตัวที่มีสูงเกินก็เลยแสดงออกมาแบบนั้น....และมัน...ดันรู้ทันนี่ซิ
"ปู่หมีกับตาเฮียไง เราสองคนอยู่ด้วยกันจนแก่" วายุเอานิ้วจิ้มอกตัวเอง แต่แทนที่จะชี้นิ้วมามันกลับยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่
"เป็นเด็กเป็นเล็กคิดอะไรยังกับคนแก่" นายตุลเหล่มองด้วยหางตา รู้สึกเหมือนตัวเองแพ้..แพ้ทางไอ้หมีโย่งมันเต็มๆ ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคยคิดถึงอนาคตที่ยาวไกลขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้เป็นไปตามที่คิด เพียงแต่มองแค่วันนี้พรุ่งนี้ขอแค่ให้มีความสุขก็เพียงพอแล้ว
"ผมพูดจริงนะ รอมาตั้งสิบกว่าปี ไม่มีเปลี่ยนใจหรอก" อ้อมแขนกระชับแน่นกว่าเดิม ไม่ได้ทำให้อึดอัดแต่กลับอบอุ่น...อุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงถ้อยคำน้ำเน่า คล้ายจะเชื่อถือไม่ได้ แต่กลับยินดีทุกครั้งที่ได้ยิน ทุกครั้งที่ได้ฟัง ไม่ใช่แค่ไอ้หมีที่คิดไปเองฝ่ายเดียวว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานั่นต่างคนต่างอยู่เพื่อรอใคร...บางทีคนเราก็ไม่ได้ต้องการความสมบูรณ์แบบ แต่ต้องการเพียงแค่ใครสักคนเข้ามาเติมเต็ม...ก็เพียงพอ...
นายตุลวางช้อนในมือตัวเองลง ก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้หัวฟูๆของไอ้หมีตัวโย่งที่ยังวางคางอยู่บนไหล่ ให้มันยิ่งฟูยุ่งเหยิงเข้าไปอีก แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ต่อต้าน มันกลับยื่นหน้าเข้ามางับเบาๆที่หู หอมแก้มเน้นๆเหมือนจะเอาคืนและแกล้งหยอกกลับเท่านั้น ...ปฏิเสธตัวเองได้หรือว่า หากไอ้หมีที่เลี้ยงไว้ไปทำกิริยาน่าหมั่นไส้แบบนี้กับใครอื่น จะทนมองเฉยอยู่ได้...คงไม่มีทางแน่
"จะคอยดู"
"หืม?" วายุเงยหน้าสบตาไอ้คุณเฮียของมันด้วยความแปลกใจ
"ก็จะคอยดูไง ว่าจะจริงเหมือนที่ปากพูดหรือเปล่า" ฟังผิวเผินดูเหมือนเป็นคำท้าทาย แต่...คงไม่ใช่ไอ้คุณเฮีย เพราะคำท้าที่ว่า'จะคอยดู'มันหมายถึงจะคอยอยู่เคียงข้างตลอดไปต่างหาก
วายุฉีกยิ้มกว้าง รู้สึกว่าตัวเองยิ้มจนปวดแก้ม ณ เวลานี้ตอนนี้ คงไม่ต้องการคำสัญญาหรือคำหวานใดๆแล้ว เพราะได้ตัวเป็นๆของเฮียมากอดไว้แนบกายแบบนี้มันดีกว่าเป็นไหนๆ
"เฮียต้องคอยดู อย่าให้คลาดสายตาเลยนะ" รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบนมุมปากแสนเจ้าเล่ห์
"หึหึ ระดับนี้แล้ว รับรองไม่มีพลาด" คำตอบกลับแบบฉบับไอ้คุณเฮีย ยิ่งทำให้ไอ้หมีสุขใจแทบบ้า แกล้งกระชับอ้อมแขนแน่นจนได้ยินเสียงฮึดฮัดมันถึงยอมคลายให้ แล้วซุกหน้าไปกับซอกคอไซ้ให้จั๊กจี้เล่น
"เฮีย..."
"อึ้ยยยย อย่าดิ คนกำลังกิน จะเรียกทำไม"
"รักนะ...."
"เออ..รู้แล้ว!! ก็บอกอยู่ทุกวัน"
"จะบอกทุกวันเลย"
"เออ!! อย่าให้ต้องทวงล่ะ"
"รัก เฮีย ที่ สุด เลย ครับ"
"จบ ดี กว่า เหอะ!!"
ไม่มีใครรู้ว่ารักจะจบลงเมื่อไร ไม่มีใครรู้ว่ารักจะจืดจางเมื่อใด
แต่ที่รู้ก็คือ วันนี้รักเธอ อยากจะทำเวลาที่มีให้งดงาม
ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร
ไม่มีใครรู้ว่ารักจะเปลี่ยนไปเมื่อใด
อาจจะต้องเจ็บปวด หรือรักมากมาย
ก็อยู่ที่ใจสองใจจะเติมใจให้กัน ต่อไป
-----------http://www.youtube.com/watch?v=3Rsg2PK3bys----------------
(เอ้า!!!!!!!ต่ออีกนิดให้คิดถึง.....)
หลายปีผ่านไป (ไวเหมือนนิยายน้ำเน่า!!)
"ไวไว ไอ้หมีโว้ย เร็วๆหน่อยดิ!!!" เสียงตะโกนเข้ามาในครัวแข่งกับเสียงร้องไห้โยเยของเด็กวัยยังไม่เต็มขวบดี ที่เฮียแกกำลังอุ้มอยู่ในอ้อมแขน
"จะเสร็จแล้วคร้าบบบบ มาแล้วๆ" วายุวิ่งพรวดออกมาจากครัว พร้อมกับขวดนมที่เพิ่งชงเสร็จใหม่ อุ่นกำลังพอดี เพราะผ่านการทดสอบมาแล้ว เด็กน้อยยังคงร้องไห้ไม่ยอมหยุด มีเสียงกล่อมของคุณพ่อจำเป็น(นำแสดงโดยเฮีย)ให้ได้ยินอยู่แว่วๆ
ยามเมื่อหนุ่มโสดสองคนต้องรับบทเป็นคุณพ่อจำเป็น เนื่องจากวันนี้ที่โรงเรียนของน้องมิ้นท์มีงาน หลานสาวคนโตได้แสดงละครเวทีเด็ก ทั้งครอบครัวก็เลยยกโขยงกันไปหมดบ้าน ยัยมีนากับคุณยายไปอยู่เป็นกำลังใจให้หลานที่หลังเวที ส่วนคุณน้องเขยก็เตรียมกล้องไปถ่ายวีดีโอ...สรุป!! น้องโมลูกชายคนเล็กที่เพิ่งลืมตามาดูโลกได้ไม่ถึงปีก็เลยตกมาอยู่ในความดูแลของคุณลุงและคุณอาชั่วคราว เป็นเวลา 1 วันเต็ม
"โอ๋ๆ กินนมนะคนเก่ง ไม่เอาไม่ร้องๆ" วายุเอื้อมมือไปรับน้องโมมาอุ้มไว้เสียเอง เพราะดูจากท่าทางเก้ๆกังๆของเฮียแล้ว...ไม่น่ารอด...แอบสงสารเด็กเหอะ
"สาบานได้ว่านี่วันหยุด!!" ไอ้คุณตุลทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดแรง ตั้งแต่เช้า สาย จนบ่ายแก่ๆ ก็ยังไม่ได้พัก ไม่ได้หลับซักงีบ เจอศึกไอ้หมีคึกตอนคืนก่อนวันหยุดเข้าไป เพลียจนแทบจะหลับได้ทั้งยืน แต่....ต้องมานั่งฟังเสียงร้องของหลานกรอกหูจนแทบไม่เป็นอันได้ทำอะไร ...ไม่ใช่ว่ารำคาญ แต่...พอเห็นเด็กร้องแล้วหยิบจับทำอะไรไม่ถูกต่างหาก
"จุ๊ๆ เฮียเบาๆดิ เดี๋ยวลูกเราตกใจตื่นนะ" ลูกเรา!!? ไอ้หมีนี่นับวันมันจะเพี้ยนไปใหญ่ ว่าแต่...ท่าทางเลี้ยงเด็กที่คล่องแคล่วแบบนี้...รู้สึกว่าจะเชี่ยวชาญซะเหลือเกินนะ
"ทำยังกับว่าหมีจะเป็นแม่คนได้เหอะว่ะ" คนที่กำลังอุ้มช้อนตัวเด็กโยกไปมาในอ้อมแขน แล้วกล่อมเบาๆ เหล่มองคนพูดด้วยหางตา ไม่ว่ากี่ปีจะผ่านไป ไอ้คุณเฮียก็ยังคงเหมือนเดิมได้ไม่มีผิดเพี้ยน ไอ้เรื่องที่ชอบท้าทายคนอื่นแต่เข้าตัวเนี้ยะ...ไม่เคยเปลี่ยน..
"ผมยอมรับว่าเป็นแม่ไม่ได้ เพราะ..." ประโยคคำพูดที่แกล้งทิ้งค้างไว้ให้อยากรู้ พร้อมกับสายตากรุ้มกริ่มที่มองมา ทำเอาอยู่เฉยไม่ได้
"เพราะอะไรวะ พูดให้ดีนะ ไม่งั้นโดน!!" ทั้งที่ทำได้แค่ขู่ เพราะไม่เคยทำได้สำเร็จ จนป่านนี้ก็ยังชอบขู่ไม่เลิก
"เพราะผมเป็นคน'ทำ'ลูก เฮียนั่นแหละที่ต้องเป็นแม่ถึงจะถูก" อึ้งดิ!! ไอ้หมีนิสัยไม่ดี มันกล้าเอาเรื่องแบบนี้มาพูดต่อหน้าเด็ก(ยังไม่ขวบ) ประโยคคำพูดที่เหมือนหมัดตรงสอยเข้ากลางลำตัว มีผลทำให้หน้าร้อนวูบแล้วจากนั้น....ก็กลายเป็น....เหวี่ยง!!
"ไอ้...!!"
"จุ๊ๆ เฮียเบาๆดิ เดี๋ยวลูกตื่นนะ คราวนี้จะให้เฮียมากล่อมเอง" มันขู่!!! มันกล้าขู่ แถมยังเอาเด็กมาเป็นตัวประกัน แล้วยังมาทำหน้ากวนประสาทเยาะเย้ย มันคิดว่าจะทำอะไรไม่ได้ใช่ไหม?
"เอามานี่!!"
"อ้าว...เดี๋ยว...เฮีย!!" ไอ้คุณตุลก้าวยาวๆ เข้าไปหา ก่อนจะสอดมือเข้าไปช้อนตัวน้องโมที่หลับคาอ้อมกอดไอ้หมีไปแล้วมาอุ้มไว้เอง
"จะนอนกับน้องโมสองคน เขตห้ามหมีเข้าโว้ย!!!" พอได้ตัวเด็กมาไว้เป็นตัวประกัน ไอ้หมีมันก็กำลังพะวงอยู่กับผ้าอ้อมและขวดนม ขวดน้ำในมือ ทางนี้ก็เดินไปถึงประตูห้อง ก่อนจะใช้ขาเกี่ยวประตูปิด แล้วกดล็อคทันที
ปัง!!
กริ๊ก!!
"อ้าว..เฮียทำไมทำงี้อะ ขี้โกงอะ น้องโมก็ลูกผมนะ ผมจะนอนกับลูกด้วย เฮียๆๆๆๆ" เสียงตะโกนที่ไม่ดังซักเท่าไหร่ เพราะไอ้คนที่อยู่ข้างนอกมันกลัวว่าเด็กน้อยจะตื่นขึ้นมาร้องให้โยเยอีกรอบแล้วจะต้องเริ่มกล่อมกันใหม่
ให้ตายเหอะ!! อุตส่าห์ได้มีวันครอบครัวเหมือนชาวบ้านเค้าบ้าง อุตส่าห์ไปตกปากรับคำกับพี่มีนาเองว่าจะดูแลน้องให้ไม่ต้องห่วง แล้วดูดิ!! ไอ้คุณเฮียมาชุบมือเปิบเอาความดีความชอบไปเฉยเลย แล้วงี้ตอนลูกชายของเราตื่นขึ้นมาก็รักแม่มากกว่าพ่อหมีของมันนะซิ...ไม่นะ!!
"เฮียอ่า~~ ผมขอโทษก็ได้เอ้า เปิดประตูให้หน่อยเหอะนะ เฮียยยยยยย"
เสียงครางหงิงอ้อนวอนยังคงดังอยู่ที่หน้าประตู แทนที่คนข้างในจะกำลังทำหน้าขึงขังโกรธเคือง แต่ไอ้คุณตุลกำลังอมยิ้มใช้นิ้วเกลี่ยแก้มป่องๆของหลานชายที่กำลังหลับเล่น พาลให้นึกถึงสมัยตอนที่ตัวเองยังเป็นเด็ก ตอนที่ชอบจับแก้มไอ้เด็กขี้แยดึงเล่นไปมา ไอ้เด็กที่โตมาแล้วอวดดีเลี้ยงไม่เชื่อง!!...ไม่รู้ว่ามันจะคร่ำครวญหาอะไรเหอะ ประตูหลังก็ไม่ได้ล็อคซักหน่อย ถ้ามันจะเอะใจแล้วลองเดินอ้อมเอา ไอ้หมีโง่!!
===================================>END<=========================
:o12: นู๋ไม่รู้เรื่องงงงงงงงงงง (อีกรอบ) :o12: (วิ่งแอบ)
ปล.
แล้วก็มาถึงจนได้ บนสรุปของนิยายหนึ่งเรื่อง
ขอบคุณคำแนะนำดีๆจากเจเจ้ที่คอยตามทวง ตามแก้ให้ทุกตอน
ขอบคุณคุณบูตะที่คอยสะกิดยามพบคำผิดช่วยตรวจทานให้
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกกำลังใจมากมาย
(หวังว่าคงไม่ตามล่ากันนะ หงิง~~)
:กอด1:
ไว้พบกันใหม่เรื่องต่อไป ฝากเนื้อฝากตัวไว้ ณ ตอนนี้เลย (เนียนตบกะโหลก :beat:)
:man1: กอดอีกทีก่อนไป
-
^
^
^
:กอด1:
รักนะ............
.
.
.
เฮียขราของนุ้งนุ่น เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อบอุ่น ละมุนเหมือนกลิ่นแป้งเด็กแคร์กลิ่นออริจินอลนิด้านิ
-
จบจิงป่ะเนี้ย ไม่อยากให้จบเลย เเเต่ยังไงก็.......จะรอเรืองต่อไปนะคับบบ
ขอบคุณนะคับบ ทีเเต่งนิยายดีๆ ให้พวกเราได้อ่านกัน
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ปวดแก้ม :laugh:
+1
-
:o8: :o8: :o8:
+1 ให้ปู่หมีและตาเฮีย
น่ารักที่สู๊ดดดดดดดดด
-
แล้วหมอขิมกับชายเอิงล่ะจ๊ะ
:กอด1:
-
:a5:
จบจริงๆเหรอ
แต่ไม่เป็นไรรอเรื่องใหม่ก็ได้จ้า
:กอด1: :กอด1:
ว่าแต่คู่นี่เขาน่ารักกันได้ตลอดเลยนะ
กด+ให้จ้า
-
จบได้น่ารักมากเลยจ๊ะด้า คู่เฮียกับไวไวไม่ค้างคา
แต่ว่านะ หมอขิมกับน้องเอิงละคร๊า ยังไม่เคลียร์นร๊า
ยังคงรอหมอขิมและน้องเอิงต่อไป และยังคงรอเรื่องใหม่ด้วย
จะติดตามต่อไปนะจ๊ะ :กอด1: แน่นให้กำลังใจ :L2:
-
อิ่มเอมใจและมีความสุขคะ
แต่ดาด้า ป้าขอแถมเฮียกับ2ไวหวานๆพิเศษๆอีกจักตอนสองตอน 3 4 5 ก็ได้นะงุงิง
นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จบแล้วจริงอ่ะ แล้วหมอขิมกับชายเอิงหละ
-
จบแล้วเหรอออ ไวจัง แต่เฮียยังโหดจนถึงนาทีสุดท้ายเลยวุ้ย
-
กรี๊ดดดดดดดดด จบได้น่ารักมากค่ะ
แล้วจะรอติดตามผลงานชิ้นต่อๆไปนะคะ (ถ้ามี) อิิอิ
-
ขอตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ
ได้โปรด ได้โปรด ได้โปรด ได้โปรด ได้โปรด
นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ
:impress: :impress: :impress: :impress:
-
จบแล้วจริงๆ เหรอเนี่ย
ด้วยความอบอุ่น...มีความสุข
ขอบคุณจ้า :L2: :L2:
:pig4: :pig4:
-
+1 กับเบื้องหลังการจบ ชอบจังอนาคตแบบมีเราสองอยู่ด้วยกันนี้อ่ะ แสดงว่าปัจจุบันเราก็อยู่ด้วกันแน่ๆหวานด้วยนิ
-
:L1:จบแล้วเหรอเนี้ย :กอด1:
-
ใสๆ สบายๆ ชอบครับ
รออ่านเรื่องต่อไปนะครับ
:pig4:
-
อ่ะ จบแล้วหรอเนี้ย ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆค่ะ :pig4:
+1 ให้คุณเฮียกับหมีไวไว
-
ตอนใหม่มา ขอบคุณหลายค่ะ ดาด้า ฮา ตรงตุ๊กตาหน้ารถหน้าเฮียโหด คุคุคุเเต่เเอบช็อคตอนท้าย จบเเล้วเหรอ ??? เเต่ก็ต้องต่อ น้องเอิงกับหมอขิมใช่เปล่า ?? เเง้ๆๆๆ เเต่ก็ อบอุ่นดี เเต่จะมีเรื่องใหม่ให้อ่านเมื่อไหร่ล่ะ ดาด้า ???
+1 ให้กับทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมดทั้งมวล รักมากมาย
-
:L2:
:pig4:
-
น่ารักตั้งแต่ต้นยันจบเรื่องแล้ว ก็ไม่วายทิ้งท้ายให้คนอ่านนั่งยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียว
ขอบคุณนิยายน่ารักๆเรื่องนี้ ขอบคุณสำหรับเนื้อหาที่ยังทำให้ผ่อนคลาย ยิ้มไปกับมันทุกตอน
ขอบคุณสำหรับ สาระดีๆที่คอยแทรกมากับนิยาย ขอบคุณเฮียกะหมีไวไว
สุดท้าย ขอบคุณผู้เขียนมากมายค่ะ +1 แทนคำขอบคุณทุกอย่างค่ะ :กอด1:
-
จบแบบซึ้งปนฮา เอาไป +1
จะรออุดหนุนผลงานเรื่องต่อไป
-
น่าร้าก.....
ในที่สุดก็มาถึงตอนจบแล้ว นิยายที่ยิ้มแก้มปริทุกครั้งที่อ่าน....
ขอบคุณนะจ๊ะที่เขียน และลงนิยายน่ารักๆ แบบนี้ให้ได้อ่านกัน
รอผลงานเรื่องต่อไปจ้า....
-
จบแบบยิ้มๆ แฮปปี้ ชอบค่ะ :pig4: :pig4:
รอเรื่องต่อๆไปนะคะ o13 o13
-
ชอบของแถมตอนท้ายอ่ะ :-[
-
จบแล้วเหรอ
แล้วจะมีเรื่องใหม่อีกไหมนะ
น่ารักมากเลยนะ เรียบๆง่ายๆ แต่มีความสุขที่ได้อ่าน
ขอบคุณจ้า
-
น่ารักตั้งแต่ต้นจนจบนะนี่
-
จบแล้ว :m11:
แล้วชายเอิงกะคุณหมอล่ะ
-
:L2: จบแล้ว :L2:
ขอตอนพิเศษแบบหวานพิเศษได้เปล่าอยากให้เฮียหวานบ้าง
หมอขิมกับน้องเอิงละหายไปไหน หรือเป็นคู่เอกเรื่องหน้า
:pig4:
-
:L1:
-
ขอบคุณดาด้าเช่นกัน ที่มีนิยายน่ารักๆ แบบนี้มาให้อ่าน
อย่าลืมให้หมอขิมกับชายเอิง มาสรุปบทจบด้วยนะจ๊ะ
+1 ให้ดาด้านะ
-
ดีใจครับ อ่านแล้วมีความสุขที่สุด
ว่าแต่มีแถมๆตอนพิเศษบ้างก็ดีนะครับ
ขอบคุณครับ
-
จบแล้วหรอ
ยังคิดถึงน้องหมีอยุ่เลย :laugh:
-
เชียร์หมีเอาชนะใจเฮียไปแล้ว
มาเชียร์เอิงหาข้อแก้ตัวงามๆให้น้องสาวจ้า
^^ เฝ้ารอเอิงอย่างใจจดใจจ่อต่อไป
-
จบแล้วหรอเนี่ย ไม่ยอมน๊าาาาาาาาาาาาา
ขอตอนพิเศษเยอะๆ หน่อยครับ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะครับ สนุกจริงๆ
-
เป็นนิยายที่น่ารักที่สุดเลย
อ่านไปยิ้มไปจนปวดแก้ม
เอ๊ะแต่ว่า
จบแล้วหรอ
แล้วบทสรุปของชายเอิงกับคุณหมอขิมล่ะ
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีดีให้อ่านนะครับ o13
-
จบแล้วววววเหรอออออเนี่ยยยยย
ขอตอนพิเศษด้วยนะ
+1
-
เฮียแอ๊บโหดได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ :L2:
-
น่าเสียดายอ่ะจบแล้ว คู่นี้ก็ยังคงความน่ารักเช่นเคย อิอิ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่านกันนะคะ จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะ
-
จบซะแล้ว น่ารักมากๆเลย
ขอหมอขิมกับชายเอิงด้วยนะคะ
+1 ขอบคุณมากค่ะ
-
จบได้น่ารักจัง พ่อหมี+แม่ตุล+ลูกโม
+1 แทนคำขอบคุณ (ยังหวังว่าจะได้อ่านตอนพิเศษอีกค่ะ)
:pig4:
-
จบแล้วยังอ่านไม่สะใจเท่าไหร่เลย
เฮียตุลไม่ค่อยมีหวานกับไวไวเลย
แต่ชอบคู่ชายเอิงกับหมอขิมนะน่ารัก
ไว้มีตอนพิเศษคู่นี้่สิค่ะ
-
อ๊ายหวาน
เฮียก็ยังไม่เลิกแกล้งเจ้าลูกหมีตัวโตเสียที
ระวังเหอะ หมีรู้ทันเมื่อไหร่จะโดนตะปบคืนหลายๆ รอบๆ
-
หูย!! ถึงจะบอกล่วงหน้า
แต่ก็ทำใจลำบากนะ
มาต่อตอนพิเศษด้วยนะจ๊ะ
โดยเฉพาะหนุ่มอาร์ตตัวพ่อ กับหมอเจ้าเล่ห์
-
เฮียซึนกับหมีหื่น จบซะแล้ว
รอตอนพิเศษกับตอนต่อของหมอขิมกับชายเอิงครับ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ ครับ
-
หมีไวไว บื้อได้ตั้งแต่ต้นจนจบ :jul3:
-
อ่าจบแล้วหรอเนี่ยอ่านยังไงก็ไม่เบื่อจริงๆ อิอิ สุดท้ายแล้วอยากให้เฮียบอกรักไอ้หมีมันซักครั้งนึงจะได้ไหมอะครับ ขอให้ไอ้หมีมันชื่นใจหน่อยยย เหอๆ ขอตอนพิเศษเยอะๆนะครับ แล้วก็อย่าลืมละหมอขิมยังไม่ได้บอก "รัก" เลยนะ ^^
-
+1 :กอด1: ตอนนี้ แก้ม บวม น่ารัก :กอด1:
-
ขอบคุณมาก
ไอ้หมียังเนียนหื่นปนเด็กน้อยน่ารักตลอด
เฮียก็มึนแต่เสียทีตัวเองต่อไป ขอให้รักกันนานเท่านานนะ เลิฟเรื่องนี้จ้า
-
ขอบคุณมากกๆนะคะสำหรับเรืองดีๆเรื่องนี้จ้า..
อิอิ...จะกี่ปีคุณเฮียก็ยังเหวี่ยงแก้เขินไม่เปลี่ยนเลย ....+1 จ้า o13
-
คิดถึงไวไวกับเฮียตุล...แต่ไม่ได้เข้ามาอ่านเพราะติดสอบ
ปรากฏว่า :a5: :a5:
จบแล้ว......จบ.......แล้ว.............
จบ...................
แล้ว.....................ง
โอ้ววววววววววววววววววววววววก๊อด.......
หมีไวไวผู้น่ารักกับเฮียตุลจอมโหดก็จบแล้ว แบบแฮปปี้และน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกมากกกกกกกกกกกกกกกก
อยากให้มีตอนพิเศษออกมาจังเลยยยยย เพราะเฮียตุลน่ารักหมีไวไวก็น่ารัก
แล้วก็อยากอ่าน ข้าง ข้าง ใจ ของหมอขิมกับชายเอิงด้วย........
พี่แพนด้าแต่งเรื่องได้น่ารักมากกกกกค่ะ จะติดตามผลงานของพี่เรื่องอื่นๆๆต่อไป :กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
-
อ๊ายยย ยย "ปู่หมีกะตาเฮีย" น่ารักที่สุด
ว่าแต่จบแล้วจริงๆๆหรอค่ะ
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ^^
-
คู่เจ้าไวไวจบแล้ว อย่าลืมมาต่อคู่น้องเอิงนะคะคุณนักเขียน
อยากจะอมยิ้มทุกวันเลย ^^
-
:oo1: ไม่อยากให้จบเลยอ่า เฮียกะไวไวหวานกันน่ารักมาก :L2: :L2:
-
เรื่องนี้ ทั้งน่ารักทั้งฮา เฮียก็ชอบแหย่ น้องหมีก็ชอบงอน
แต่รักมากเลยหายงอนได้อย่างรวดเร็ว แถมมีการอุ๊บอิ๊บ
เอาหลานมาเป็นลูกอีก ท่าทางพ่อหมีจะมีแวว เป็นพ่อคน
เห็นเล่นทำคะแนนปั้มลูกใหญ่ แต่ท่าทางคงต้องเหนื่อยอีก
นานเลยล่ะมั้งเนี้ย
ขอบคุณครับ แล้วจะติดตามผลงานอื่นต่อไปฮับ
-
ชอบบบบบบ
ตอนพิเศษ น่ารักมาก มีลูกกันด้วยอ่ะ
-
อืมมม
ไม่ต้องแอบรักเขาอยู่ในใจ
แค่รักกัน..
มีกันแลักันอยู่ข้างๆตลอดไปก็พอ..
น่ารักดีครับ
-
+1 :กอด1:
อ่านจบรวดเดียว อมยิ้ม อิ่มใจ อบอุ่น o13
เฮียกับไวไวน่ารักกกกกกมากกกกก
-
เฮีย โหดไม่มีเปลี่ยนมากกกกกกกก :laugh:
-
อยากให้รวมเล่ม
เป็นฝันที่ไกลเกินเอื้อมไปไหมคะ
-
จบไปละคู่นึง
เหลือคู่ของชายเอิงกับหมอขิมนะคร้าบบ
อยากอ่านตอนพิเศษจังเลย :call:
-
:-[ :-[ น่่ารักจนหยดสุดท้ายจริงๆ
-
เผลอห่่างการอ่านนิยายไปแป๊บนึง
น้องหมีกับเฮียมีลูกซะแล้ว :o8:
ดีใจกับน้องหมีด้วยนะ ที่เฮียตกปากรับคำอยู่ด้วยกันแล้ว ไม่พรากจากกันไปให้ต้องหนาวใจกันอีก
แฮปปี้เอ็นดิ้งจริงๆเลย
จะมีตอนพิเศษตามมาอีกมั้ยคะเนี่ย
บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากๆๆๆ สำหรับความสุขค่ะ :3123:
-
ชอบนะคร้าบ เบาๆง่ายๆไม่ซับซ้อนแต่อ่านแล้วยิ้มตามได้ตลอดเลย
-
##พิเศษ..ข้าง...ข้่างใจ...##
“เอิง!! เค้าเห็นหมดแล้ว!!” เวรกรรมล่ะครับพี่น้องบ้านใกล้เรือนเคียง ไม่รู้ว่าน้องสาวฝาแฝดตัวดีมายืนแอบอยู่ตรงประตูรั้วตั้งแต่เมื่อไร และตอนไหนน่ะสิ ป่านฉะนี้คงเห็นหมดแล้วล่ะมั้งว่าเกิดอะไรข้างในรถบ้าง.... ถ้าไอ้เอิงซวยนะ ไอ้คุณหมอขิมต้องรับผิดชอบ!!
"เห็นอะไร มั่วแล้วเอย ดึกๆดื่นๆมายื่นล่อยุงรึไง" เนียนครับ ชายเอิงต้องทำเนียน แล้วเดินเข้าบ้านไปแบบหน้านิ่งๆ ไม่สื่อถึงอารมณ์ใดๆ กฎของผู้ร้ายคือปากแข็งไปเรื่อยๆจนกว่าจะมีหลักฐานมายืนยัน หึหึ
"เอิง!! เมื่อกี้อะไร คนนี้ใช่ไหมที่คุยโทรศัพท์ด้วยบ่อยๆ" เอาแล้วไง ไอ้เอิงถึงกับสะดุ้ง หันมามองหน้าน้องสาวที่เดินตามมาด้วยใบหน้าเอาเรื่อง แถมด้วยท่าทางยืนกอดอกประหนึ่งจะประกาศสงครามอะไรเยี่ยงนั้น
"ไปบ้านเพื่อนมา แล้วเอารถให้ไอ้ไม้ขับไปหอ พี่เค้าก็เลยมาส่งแค่นั้น" บอกตามความจริงทุกประการนะเออ ก็แค่เฉไฉไม่ตรงกับคำถามเท่านั้นเอง
"เอยเป็นห่วงนะ ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าปล่อยให้ไปสืบเองล่ะก็...."
"เฮ้ย!! สืบทำไม?" อ๊ากกกกกก....ก็ถ้าปล่อยให้น้องสาวตัวแสบไปสืบเองล่ะก็ ความแตกแบบไม่ธรรมดาแน่ มีแต่พังกับพัง เพราะอีกฝ่ายดันเป็นผู้ชายนี่ซิ ผู้ชายตัวโตๆ ตัวเป็นๆ เสียด้วย
กว่าค่อนคืน....ที่ไอ้เอิงต้องมานั่งอธิบายความ ยกมาตั้งแต่ ณ วันแรกที่เจอกัน จนกระทั่งถึงเหตุการณ์ระทึกขวัญที่ทำให้ความแตกเมื่อกี้นี้ คิดแล้วก็เจ็บใจ เพราะไอ้พี่ขิมแท้ๆเชียวดันทำอะไรไม่เข้าท่า ถ้ามาส่งเฉยๆแล้วกลับไป ก็คงไม่ต้องมาโดนน้องสาวสวดยับอยู่แบบนี้หรอก แถมมีขู่ว่าจะบอกแม่อีก(ทั้งที่รู้ว่าไม่ทำแน่ๆ แต่ก็ต้องกันพลาด)
"ไว้พาเอยไปเจอตัวหน่อยนะ อยากเจอตัวจริง"
.
.
เยี่ยงคำประกาศิตของแม่คนที่สอง แม้จะฟังดูเหมือนประโยคขอร้องแต่...แววตากับสีหน้ามันไม่ใช่ ถ้า...ไม่พามาเองรับรองได้ว่ายัยเอยต้องสืบเสาะหาวิธีจนได้ แล้วขืนให้ไปเจอกันตามลำพัง...แม่เจ้า!! ไม่อยากจะคิด 'พี่มันเป็นผู้ชายนะเว้ย จะมาหวงอะไรนักหนา'
"คุณชอบเอิงจริงๆเหรอ" แว้กกกกกกก!!!!!! ดูคำถามของยัยเอย จะตรงไปไหมน้อง พี่มันนั่งอ้าปากพะงาบๆอยู่นี่ จะกระโดดตบปากก็ไม่ทัน...แล้วดูหน้าคนโดนถาม ถึงกับอึ้ง แล้วแน่นิ่งไปเลย..ใช่ดิ!! ใครจะตอบได้ล่ะคำถามแบบนี้ มันจะดูธรรมดาถ้าเป็นชายหญิงทั่วไปแต่นี่...ไม่ใช่!!
"ถ้าพี่ตอบว่า 'ใช่' ล่ะครับ" เออ..!! ก็ตอบๆไปจะได้หมดเรื่องหมดราวนั่งอึ้งอยู่ได้.... เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย ไอ้นี่ก็จะตรงไปไหน อ้อมๆมั่งก็ได้ คนที่พูดถึงยังนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้เห็นกันบ้างไหมวะครับ!!
"แล้วคำว่าชอบ หมายถึงแค่หน้าตาหรือมากกว่านั้น" เวร!!! ขอตัวไปห้องน้ำทันไหมๆ รู้งี้ปล่อยให้มาคุยกันเองก็ดีหรอกเว้ย ไม่น่าเสนอตัวมาด้วยแบบนี้เลย โฮ่!!ชีวิตไอ้เอิง แต่จะว่าไปคำถามเมื่อกี้ก็อยากรู้นิดๆ
เพราะเป็นแฝดชายหญิงที่หน้าตาคล้ายกันมาก ผิวขาวตัวไม่สูงมาก แถมยังมาติสต์แตกด้วยการปล่อยผมให้ยาวแล้วรวบไว้อีกต่างหาก ไอ้เอิงถูกเข้าใจผิดบ่อยๆกับน้องสาว แต่ก็คิดว่าเป็นเพราะหน้าเหมือนกันก็เลยไม่ได้ใส่ใจ กลับมองว่าเป็นเรื่องตลกด้วยซ้ำ แต่กับคนนี้....ทำไมถึงอยากรู้
"ชอบ...ก็คือชอบครับ กะเกณฑ์ไม่ได้ว่าชอบตรงส่วนไหนหรือตรงไหนมากกว่ากัน แค่ชอบ..คนนี้เท่านั้นครับ น้องเอย" หมอขิมคลี่ยิ้มจางๆ พร้อมกับยกน้ำขึ้นจิบโดยไม่หลบสายตา กระบวนท่าที่มักใช้ได้ผลเสมอเวลาที่ต้องการสยบคู่ต่อสู้ แถมด้วยการทำท่าประกอบชี้นิ้วไปทางฝาแฝดชายอีกคนที่นั่งทำหน้าเหวอสุดๆ
คนที่ทำได้แค่นั่งฟังเพียงอย่างเดียวกำลังอ้าปากค้างกับบทสนทนาระหว่างน้องสาวกับคุณหมอขิม สมองเกิดอาการหยุดทำงานฉับพลัน คิดอะไรไม่ออกไม่รู้ว่าจะหันไปด่าคนตั้งคำถาม หรือหันไปชกหน้าคนตอบซักทีเป็นรางวัลดี พอรู้สึกตัวอีกทีหน้าก็ร้อนวูบยามที่หันไปสบกับแววตาของคุณหมอเข้า
"ทำไมล่ะ เอิงเป็นผู้ชายแท้ๆนะคะ!!"
"เอย!! พอเถอะ กลับบ้านกัน!!" คนนอกที่ดูเหมือนจะถูกพาดพิงถึงตลอดการสนทนา เริ่มเป็นฝ่ายทนไม่ไหวเสียเอง ชายเอิงเป็นฝ่ายผุดลุกขึ้นคว้าข้อมือน้องสาวฝาแฝดแล้วออกแรงกระตุกให้ลุกขึ้นตาม เพราะทนไม่ไหว...อายเกินกว่าจะนั่งฟัง คล้ายมาแอบฟังคนที่กำลังนินทาตัวเอง แต่มันคนละอารมณ์ตรงที่มีสายตาของคุณหมอคอยมองมาตลอดเวลา...มันทำให้ร้อนรนบอกไม่ถูก
"เดี๋ยวซิครับน้องเอิง" เสียงหมอขิมตะโกนไล่หลังมา แม้ว่าจะไม่ได้ดังมากจนทำให้อับอายคนทั้งร้านอาหาร แต่ด้วยอะไรไม่รู้เหมือนหูมันจูนได้แต่คลื่นเสียงของคุณหมอไปเสียแล้ว ต่อให้ตอนนี้หูอื้อตาลาย ชายเอิงก็ยังคงจะได้ยินเสียงนุ่มทุ้มของคุณหมออยู่ดี แต่...ขาที่กำลังก้าวออกจากร้านมันไม่ได้หยุดลงเหมือนที่ข้างในลึกๆมันบอก
"เอิง!! ยังกลับไม่ได้" ยัยเอยสะบัดข้อมือออกตอนที่เดินออกมานอกร้านจนเกือบถึงรถ สีหน้าไม่พอใจชัดเจน แต่ทางนี้ก็(ต้องแสร้ง)ไม่พอใจเช่นกัน ไม่งั้นคงลากให้กลับด้วยไม่ได้ แล้วใครล่ะที่จะต้องลำบากนั่งทนฟังประโยคอะไรต่อมิอะไรก็ไม่รู้...เหมือนจะเป็นไข้..อะไรอย่างงั้น
"กลับเถอะเอย ถ้าไม่อยากให้โกรธไปมากกว่านี้ จะเอาอะไรอีก ถ้าไม่พอใจจะเลิกติดต่อกันซะ พอใจรึยัง!!" ที่พูดออกไปนั้น...ไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ เพียงแค่อารมณ์ตอนนั้นมันเกินจะควบคุม สับสนเหมือนคนบ้า ก็เลยไม่ทันสังเกตเห็นว่าคุณหมอที่ตะโกนเรียกตามหลัง วิ่งออกมายืนในระยะที่ได้ยินชัดเจนทุกถ้อยคำ
"หมายความว่าไง เอยไม่ได้จะขัดขวางนะ ก็แค่...." ไม่รู้ทำไมเพียงแค่หันไปเห็นหน้าพี่ชายฝาแฝดที่กำลังสลด ตอนที่เห็นว่าคุณหมอยืนอยู่ตรงนั้น แล้วสายตาอบอุ่นที่เคยมองมากลับดูเหมือนเศร้าหม่นลงไปอย่างชัดเจน หญิงเอยรู้ทันทีเลยว่าบรรยากาศแบบนี้ ใครกันที่ควรรับบทเป็นคนนอกแล้วสลายตัวให้เร็วที่สุด...คงไม่ต้องการคำตอบใดมายืนยันความรู้สึกของทั้งสองคนอีกแล้ว
ชายเอิงปล่อยให้กุญแจรถในมือถูกน้องสาวคว้าเอาไปแล้วขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ ก่อนที่ตัวรถจะเคลื่อนออกไปจากร้านโดยไม่รอให้เจ้าของเข้าไปนั่ง เพราะตอนนั้นเจ้าของรถเองก็คงไม่ได้สนใจหรอกว่าอะไรถูกขโมยไปแล้วบ้าง
"จริงเหรอที่น้องเอิงพูดเมื่อกี้ พี่ทำให้ลำบากขนาดนั้นเชียวหรือครับ" คล้ายจะหมดแรงเสียตรงนั้น ทั้งที่ตลอดมาอุตส่าห์ใจกล้าหน้าด้านมาตลอด แล้วสุดท้าย...มาตกม้าตายแค่เพียงคำพูดไม่กี่ประโยค
"มะ..ไม่ใช่ ผมก็แค่...." พูดไม่ออก คล้ายกับจุกในอกขึ้นมาเสียอย่างงั้น แววตาที่เคยเจ้าเล่ห์หลอกล่อของคุณหมอขิมเจ้าเสน่ห์...หายไปเสียแล้ว....
ยังไม่ทันได้อธิบายความจนจบก็ได้ยินเสียงถอนหายใจออกมายาวเหยียด ทำเอาคนที่กำลังอึกอักใจหายวาบหน้าเสียหนักขึ้นไปอีก อยากจะพูดอยากจะอธิบายแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มที่ตรงไหน ปากมันหนักขยับออกมาเป็นคำไม่ได้
"กลับเถอะ..พี่จะไปส่ง..." คนที่กำลังยืนก้มหน้านับเม็ดหินที่เท้าตัวเองโดนพาไปขึ้นรถทั้งที่ยังอยู่ในสภาพเบลอจัด รู้ตัวว่าไม่ได้เมาเพราะไม่ได้แตะเหล้าซักหยด แต่ทำไม....เหมือนตัวมันหวิวๆ
"พี่ขิม...." บรรยากาศในรถช่างเงียบสนิท แอร์ก็เหมือนจะเย็นกว่าปกติ คนที่ไม่เคยเกรงกลัวอะไรอย่างชายเอิงกำลังนั่งบีบมือตัวเอง ค่อยๆหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างคนของคนขับ
"พี่แค่ไปส่งน่ะครับ แล้วจะกลับเลย ไม่อยู่ให้เดือดร้อน" ชายเอิงขมวดคิ้วเข้าหากันตอนที่ได้ยิน
“งั้นก็ช่วยจอดรถตรงนี้เถอะครับ จอดตรงป้ายรถเมล์ข้างหน้านั่นก็ได้ จอดซิครับ!!” ป้ายรถเมล์ยามเย็นที่ไม่ค่อยมีคนดูช่างเหมาะดีแท้ นึกเจ็บใจตัวเองน่าจะติดรถยัยเอยกลับไปเสียแต่ทีแรกก็หมดเรื่อง จะได้ไม่ต้องมาหงุดหงิดทั้งที่กำลังสับสนแบบนี้ ไอ้เอิงกำลังจะบ้า!!
“พี่จะไปส่ง”
“ผมจะลง!!”
“น้องเอิงครับ อย่าดื้อ...” โชเฟอร์หันมาพูดอย่างอ่อนใจพร้อมกับคว้าแขนคนที่กำลังจะพุ่งตัวออกไปจากรถทั้งที่ยังจอดไม่สนิทเอาไว้ได้ทัน
“อย่ามาว่านะ ผมไม่ได้ดื้อ!!” หมอขิมที่หน้าบึ้งมาตลอดทางตั้งแต่ออกมาจากร้านกลับคลี่ยิ้มขำออกมาจนได้ ‘คนไม่ดื้อ’ แต่เอาแต่ใจเป็นที่สุด ดูจากแววตาเอาเรื่องที่มองมาสิ...ใครไม่ยอมแพ้ก็ให้มันรู้ไป...
“ครับๆ ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อ คนไม่ดื้อก็นั่งเฉยๆนะครับ พี่ขิมจะไปส่งถึงบ้าน เอ่อ...แค่หน้าหมู่บ้านก็ได้...” มือที่ยึดอยู่บนต้นแขนคลายออกแต่โดยดี มีเพียงสายตาอ้อนวอนที่มองมาจนไม่สามารถปฏิเสธได้....
....ทำไม...รู้สึกเหมือนจะไม่ได้เจอกันอีก
แล้ว....ทำไม...ถึงได้รู้สึกเหมือนในอกมันจุกเจ็บแปลกๆ
หมอขิมแอบถอนหายใจออกมาอีกรอบ ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงสายเข็มขัดนิรภัยมาคาดรอบตัวผู้โดยสารคนสำคัญเอาไว้ ไม่ใช่แค่ป้องกันธรรมดาแต่ยังอยากยึดตัวเอาไว้เพื่อป้องกันการพุ่งตัวลงจากรถแบบเมื่อตะกี้....หัวใจเกือบวายตาย....
“จะถอนตัวแล้วเหรอครับ?” คนที่กำลังจัดแจงคาดเข็มขัดเงยหน้าขึ้นมองคนถามในระยะประชิด...อย่างจงใจ...
“ถ้าทำให้คนที่ชอบลำบากใจ พี่จะยอมถอนตัวครับ” ชายเอิงจ้องมองเข้าไปในแววตาเจ้าของคำตอบอย่างนึกเคือง...ใครกันล่ะที่เป็นฝ่ายเข้ามาก่อน แล้วก็จะถอนตัวออกไปง่ายๆแบบนี้นะรึ!!! ไอ้ หมอ บ้า...แล้วยังมีหน้ามาบอกว่า ‘ชอบ’ ชายเอิงไม่เชื่อคำแล้วโว้ย!!
“ถ้าจะมาถอนตัวตอนนี้ มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยรึไง มาทำให้ผมลำบากแล้วก็ไป ง่ายไปไหม?คุณหมอ!!” หมอขิมผงะ...ถอยห่างออกมา..ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เสียงที่ตะโกนใส่หูในระยะประชิดแบบนี้ แถมในรถ...หูแทบแตก!!
เด็กศิลป์เวลาติสต์แตก(สติแตก) น่ากลัวแบบนี้ทุกคนไหมหว่า ทั้งที่หน้าแดงออกอย่างงั้น แถมตัวก็ยังโดนยึดเอาไว้ด้วยเข็มขัดนิรภัย...จะรู้ตัวไหมนะว่าถ้าเกิดทางนี้อยากจะรุกขึ้นมาจริงๆ จะไม่มีทางหนีไปไหนได้ หมอขิมคลี่ยิ้มกับตัวเอง ทั้งที่ได้ฟังประโยคต่อว่าแต่กลับฟังเหมือนประโยคบอกความในใจเสียมากกว่า
“แปลว่า...พี่ไม่ต้องถอนตัวก็ได้ใช่ไหมครับ” ยืนหน้าเข้าไปถามจนปลายจมูกเฉียดผ่านแก้มขาวไป ถ้าเจ้าตัวไม่เบือนหน้าหลบเสียก่อน คงได้สัมผัสอย่างที่หวัง
ลมหายใจอุ่นที่เฉียดผ่านข้างแก้มไปทำให้รู้สึกแปลกๆ จนต้องเบือนหน้าหนีไปมองข้างทางแทน ดีนะว่าแถวนี้ไม่ค่อยมีคน กระจกรถก็ไม่ได้ติดฟิล์มดำทึบ เกิดใครมองเข้ามาเห็นอาจจะซวยได้เหมือนคราวที่แล้ว
“จะไปรู้ได้ไง เป็นหมอก็คิดเอาเองซิ!!”
“พี่ชอบคิดเข้าข้างตัวเองนะ”
“กะ..ก็เรื่องของพี่ขิมซิ” อึ้ยยยยย....จะคิดอะไรก็คิดไป แต่หน้าไม่ต้องยื่นเข้ามาใกล้แบบนี้ก็ได้นี่
“งั้น...พี่ไม่ถอยแล้วนะ เข้าไปฝากตัวกับคุณพ่อคุณแม่เลยได้ไหม”
“ไม่ต้อง...อึ้ย!!!” แล้วก็จนได้ ไอ้เอิงไอ้บ้า!! ดันหันหน้ากลับไปตอนที่ไอ้พี่หมอขิมมันยื่นหน้าเข้ามาพอดี จมูกก็เลยชนกันโครม(มันไม่ได้เจ็บหรอกครับ แต่ที่เสียงดังโครมนะ...มันคือหัวใจต่างหาก เต้นโครมครามเลยทีเดียว)
“หึ หึ” เสียงคุณหมอหัวเราะชอบใจ แต่อีกคนกำลังนั่งหน้าบึ้งเบือนหน้าออกไปข้างทาง
“จะกลับบ้านแล้ว ถ้าไม่ไปส่งผมจะลง” คนพูดไม่กล้าหันมาสบตาคู่สนทนาอีก เกรงว่าเหตุการณ์จะซ้ำรอยเดิม
“อยากไปเที่ยวห้องพี่ก่อนกลับไหม” หมอขิมแกล้งหยอดคำที่ข้างหู แล้วถอยกลับมานั่งประจำตำแหน่งคนขับตามเดิม แต่สายตากรุ้มกริ่มที่มองมาทำเอาคนถูกมองร้อนรน
“ก็ทางเดียวกันไม่ใช่รึไง” อ๊ากกกกกก ไอ้เอิงอยากโดดตบปากตัวเอง แทนที่จะตอบปฏิเสธไป กลับไปตอบเหมือนตกลงปลงใจซะงั้น แล้วทำไมตอนไปนอนค้างห้องไอ้ป๋าไม้ไม่เห็นจะใจเต้นเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้เลยวะ
“ไม่ใช่ทางผ่านหรอก พี่ตั้งใจไปต่างหาก” ชายเอิงหันไปมองหน้าคนพูดพลางขมวดคิ้วคิดตาม จะว่าไปถนนเส้นนั้นถ้าขับรถเลยไปก็จะออกต่างจังหวัด หมู่บ้านใกล้เคียงก็ไม่มี...เพิ่งจะรู้ว่าที่ผ่านมาคนๆนี้ตั้งใจมา ไม่ใช่แวะแค่ทางผ่านเท่านั้นหรอกเหรอ
“พี่ขิมโกหก หลอกผมมาตลอดเลยนี่” ทั้งที่ปากก็พูดว่า แต่ใบหน้ากลับเบือนไปข้างทางเพื่อซ่อนรอยยิ้มยินดีที่ทำเอาปวดแก้มแทบกลั้นเอาไว้ไม่อยู่
“หลอกเพราะจำเป็น หาเหตุผลแทบตายก็คิดไม่ออก ต้องขอบใจสมุดเล่มนั้น” สมุดเล่มนั้นที่ว่าคือสมุดสเก็ตช์ภาพที่ใครบางคนมาลืมเอาไว้ที่โรงพยาบาลตอนมาเยี่ยมเพื่อน
“หึ!! คนที่ต้องขอบคุณคือผมต่างหาก”
“น้องเอิงว่าอะไรนะครับ?” เพราะกำลังจะเปลี่ยนเส้นทาง สายตาก็เลยมัวแต่สนใจรถที่วิ่งสวนไปมา จนไม่ได้ตั้งใจฟังว่าคนข้างๆกำลังพึมพำอะไร
“ไม่มีอะไร ผมก็แค่บ่นไปงั้นเอง” ผู้โดยสารคนสำคัญยังคงเบือนหน้ามองไปข้างทางเหมือนกับว่ามีอะไรน่าสนใจนักหนา ยกข้อศอกขึ้นมาเท้ากับขอบกระจกรถแล้วเอาฝ่ามือปิดริมฝีปากที่กำลังคลี่ยิ้มของตัวเองเอาไว้ได้อย่างแนบเนียน...
’โชคดีจริงๆ ที่วันนั้นแกล้งลืมสมุด พร้อมกับลงลายชื่อเอาไว้ ที่จริงตอนแรกกะจะเขียนเบอร์โทรเอาไว้ด้วยซ้ำ ก็แค่...อยากจะลองวัดดวงดูว่าจะมีคุณหมอใจดีเก็บกลับมาส่งคืนให้รึเปล่า....แล้วในที่สุดก็ได้มา...ของที่แกล้งลืมไว้....’
=========================>END<=================
:m32: ย่องมาเงียบๆ ตอนดึกดื่น ปัดกวาดเช็ดถูบ้านข้างข้าง
แล้วกอด :กอด1: คนที่แวะเวียนมาแอบส่องหน้าบ้านแน่นๆๆๆ
คิดถึงทุกคนจริงจัง :o8:
ปล...ง.....กดโพสหลุด...กดโพสหลุด....ชีวิต!!! :beat:
-
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องเอิงของพี่(นุ่น)ชนะเลิศศศศศศศ
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:กอด1:ดาด้า รักนะ..เด็กบ้า!
-
น่ารักจังคะ
น้องชายเอิงก็เจ้าเล่ห์นะเนียะ
แหมเรื่องอน่างนี้จะให้น้องเป็นฝ่ายรุดเองก็ไม่งามเนอะ
ก็ต้องทอดสะพานเล็กๆ อิอิ
-
+1 สุด ๆอ่ะ น้องเอิง น่ะ อิอิ ปลื้มพี่หมอก่อน หรอ :impress2: :impress2: :impress2:
-
กร๊ากกกกกกก น้องเอิงแสบขิงๆ
กดlikeให้สิบทีเจ้าค่ะ o13
-
อ้าวววววววววซะงั้นน้องเอิง
ลุ้นพี่หมอแทบตาย ที่แท้น้องเอิงเป็นคนอ่อยเหยื่อเองเหรอ
o13เจ๋งมากน้อง :laugh: :laugh:สุดๆน้องเอิงมันต้องแบบนี้ซิ
-
เอ้ยยยยยยยยยยย
นี่เป็นแผนไอ้ชายเอิงหรอนี่
โอ้วน้องได้ใจพี่มาก
คุณหมอไม่รู้เลยนะนี่ว่าเดินตามแผนของชายเอิง
ร้ายกาจสมกันแล้ว
คิดถึงไอ้หมีกับเฮียอ่ะ :call:
-
o13 น้องเอิงเยี่ยมที่สุด
ป่านนี้หมอขิมจะรู้หรือยังว่าที่ตั้งใจจะหลอกเด็กน่ะ ความจริงแล้วมันเป็นอย่างไร :m20:
-
น่ารักจริง
ไม่มีต่อแล้วหรอ
อยากอ่านต่ออ่ะ
-
:a5: น้องเอิงงงงงงงง สุโค่ย o13 o13
เจ้าเลห์ทั้งคุ่เลยอยู่กันได้สินะ 5555 :laugh: o18
-
+1 :กอด1:
กร๊ากกก แหม๋ๆๆๆ น้องเอิง o13
-
555 ที่เเท้ก็วางแผนไว้เเล้วนี่เอง
ร้ายนะเอิง 5555 :laugh:
-
เจ้าเล่ห์ตัวจริงเสียงจริง คือหนูเอิง
แต่ที่น่าตีจริงๆคือดาด้า หุๆๆ เพราะเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่า 555
-
แค่จบตอนนี้ใช่ม้ายยยยยยย :serius2:
อย่าเพิ่งจบคู่นี้น๊า~ เพิ่งจะเริ่มต้นเองอ่ะ
จะรอตอนต่อไป... :monkeysad:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มันหักมุมคร้าาาาาาาาา
ไอหมีไวไว ว่าร้ายแล้ว มาเจอชายเอิงนี่ ชิดซ้ายไปเลยเพ่
ร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆ
-
โอ้โห คุณพี่หมอขิมตกทั้งหลุมรักและหลุมพรางของคุณชายน้องเอิงเข้าอย่างจังเลยแบบนี้
แล้วหมอขิมจะมีวันรู้ความจริงมั้ยนะ ว่าน้องกับพี่ใจตรงกันมาตั้งแต่แรกแล้ว :-[
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณสำหรับความน่ารักของคู่นี้ค่ะ :3123:
-
o18นู๋เอิงเจ้าเล่ห์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
+1น้อเองตัวแสบ เจ้าเล่ห์จริงๆนะนี่
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ที่เเท้ ก็เป็นแบบนี้เอง :impress2: :impress2: :impress2:
เอิงเนี้ย เจ้าเล่ห์ไม่เบาเลยนะ :-[ :-[ :-[ :-[
:กอด1: :กอด1: :กอด1:ไรท์เตอร์เเรงๆๆ
-
เจ้าเล่ห์ ร้ายพอกัน แต่น่ารัก
ขออ่านต่อนะดาด้า
-
ย๊ากกกกกกก ตบตีนุ่น ข้อหานิยายดาด้าหักมุมเกิน อิอิ :laugh: ไม่ใช่แระ!
หุหุ :z1: สุดท้ายพี่หมอก็เสร็จน้องเอิงจนได้ แผนเริดค่ะ วันหลังต้องยืมไปใช้(แต่เสียดายสมุด กลัวไม่มีคนเก็บมาคืนอะดิ :z3:)
-
นี่เป็นความตั้งใจของชายเอิงหรอเหรอเนี่ย...
เจ้าเล่ห์ชะมัดเลย อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดด น้องเอิงเจ้าเล่ห์อะ
+1 ค่ะ
-
ลุ้นพี่หมอแทบตาย
ปรากฎว่าน้องเอิงมาแบบเนียนๆ
สุโค่ยยยย
-
ถ้าจะให้คะแนน งานนี้ 50 - 50 พอ ๆ กันนั้นแหละ
พอกันในการหาทางที่จะจูนกัน ส่วนที่พี่หมอขิมชวนไปห้องนะ
ดาด้า ไม่ต่อให้จบแบบสมบูรณ์จริง ๆ หรือ :z1:
+1 เป็นกำลังใจให้ เผื่อมาต่อ :impress2:
-
น้องเอิงก็เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะเนี่ย
ได้ของที่แกล้งลืมไว้คืนมาแถมด้วยหมอขิมตัวเป็นๆอีก อิอิ
-
น้องเอิงร้ายว่ะ แต่เป็นร้ายที่ร้ากกกกกก
ขอบคุณมาก :L1: :L1: :L1:
-
น้องเอิง มีการแกล้งลืมด้วย :laugh:
-
เบื้องหลังของข้างบ้านไวไว เป็นเช่นนี้เอง
คุณหมอเสร็จเจ้าเด็กติสต์ไปอีกคน
+1 กับแผนหักมุมในครั้งนี้เลยนะดาด้า
มายกมือสนับสนุน...ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ห้องพี่หมอขิม
-
แอร๊ยยยยยยยยเจ้าวางแผนร้ายลึกสุดๆ เริ่ดๆ
-
+1 ให้แผนร้ายของน้องเอิง แต่ว่าไปห้องหมอแล้วมีอะไรต่อหรือเปล่า
-
กรี๊ดดดดดด
สรุปแล้ว น้องเอิงแสบที่สุดดดด 555
-
ร้ายจริงๆน้องเอิง :impress2:
มีต่อที่ห้องหมอขิมมั้ยคะ o18
-
ต๊ายยย น้องเอิงแรงนะยะ นึกว่าลืมที่แท้ตั้งใจหยอกนี่เอง
+1 ให้น้องดา มาบ่อย ๆ เน้อ
-
อ่ะ!แผนของน้องเอิงเหรอเนี้ย
ว้าววววว!
เอิงน่ารักกกก อ่ะ
o13
-
ทั้งหมดนี้่เป็นแผนของชายเอิง 5555
-
เอิงชนะเลิศศศศศศศศ
เจิดมากค่าหนูนี่นะ
น่ารักมากอ่ะ ตอนนี้
ชอบๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดด สุดท้ายคนที่ตกหลุมคือหมอขิม.....
เด็กอาร์ตเจ้าเล่ห์มากมาย นิสันเหมือนเพื่อนเลยนะเนี่ย 555
+1 เป็นกำลังใจ ชอบมากมายจ๊ะ
-
งั้นควรจะบอกว่าคุณหมอเสร็จเอิง มิใช่น้องเอิงเสร็จคุณหมอแล้วสิเนี๊ย
:m20: :m20: :m20:
-
ของที่แกล้งลืม..."หัวใจ"...ใช่มั้ยชายเอิง :o8:
-
น่ารักอ่ะ
ฮ่าๆ ที่เเท้ชายเอิงเองหรอที่วางเเผน
o13
-
ที่แท้เป็นแผนของชายเอิงนี่เอง ^^
-
สงสัยน้องเอิงจะเจ้าเล่ห์เหมือนคุณด้าแน่เลย เจ้าเล่ห์แบบน่ารัก
จบแล้วจริง ๆ อ่ะ จะมีตอนพิเศษของพิเศษมาอีกไม๊น้อ .... :pig4:
-
ที่แท้ชายเอิงวางแผนเองหรือนี่ ร้ายนะ
-
อ้าวๆๆๆ เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะนี้ 555
-
อ้าว จริงๆแล้วเป็นพี่หมอขิมที่ตกหลุมน้องเอิงงั้นหรอกหรือ
ถ้าพี่หมอรู้คงยิ้มแก้มแตกไปเลย :-[
-
น้องเอิงน่ารักเอาโล่
ช้อนชอบจัง อิอิ
-
อ้าว สรุปทุกอย่างคือแผนของเอิงใช่ใหมเนี่ย
-
’โชคดีจริงๆ ที่วันนั้นแกล้งลืมสมุด พร้อมกับลงลายชื่อเอาไว้ ที่จริงตอนแรกกะจะเขียนเบอร์โทรเอาไว้ด้วยซ้ำ ก็แค่...อยากจะลองวัดดวงดูว่าจะมีคุณหมอใจดีเก็บกลับมาส่งคืนให้รึเปล่า....แล้วในที่สุดก็ได้มา...ของที่แกล้งลืมไว้....’
หนูเอิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เนียนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o18 o18 o18 o18 o18 o18
แสดงว่าที่ผ่านมาทั้งหมด หนูเอิงขุดหลุมให้คุณหมอขิมมาตกหลุมรักหรอกหรือเนี้ยะ :m12: :m12:
ไอเราก็นึกว่าพี่หมอจะขุดให้หนูเอิงซะอีก....แจ่มมากกกกกกกกกกก
o13ยกนิ้วให้กับความเจ้าเล่ห์หน้าใสเลยนะค่ะ สงสัยต้องให้พี่หมอขิม ลงโทษแบบจัดหนักซะแล้ววว :haun5:
ปล. จะรอเรื่องใหม่ของพี่ดาด้านะค่ะ :bye2: :bye2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หักมุมกันตรงประโยคสุดท้ายนี่แหละ
ทอดสะพานซะจนพี่ขิมสุกเลยนะชายเอิง
-
อ่านจบประโยคสุดท้ายแล้วอยากจะกรื๊ดดังๆ ที่ผ่านมาคิดว่าหมอขิมเจ้าเล่ห์แล้วนี่มันอะไรกัน 555 หมอเสร็จชายเอิงจนได้ มาเหนือเมฆจริงๆ
กด+ให้ไปเลยจ้า พลิกล็อค!!!
-
สรุปแล้วน้องเอิงเป็นคนวางแผนทั้งหมดเลยเหรอเนี่ย o13
อยากอ่านตอนพิเศษของคู่นี่อีกอะ :man1:
-
กรี๊ดดดดดดดด ชายเอิง เอ๊ง เอง เอย มากันเป็นกลอนเลย โห เอาใจไปเลยดีกว่า อ่านมาตั้งเเต่ต้นมาชอบมากตอนเฉลยนี่เเหละ ได้ใจเจ๊ไปเลย +1 อยากให้ซัก 10 ครั้ง ของที่ลืมเเบบนี้ได้คืนยังไงก็คุ้มเกินคุ้ม ฮี่ฮี่ฮี่
-
โธ่ ชายเอิงอะ ใจตรงกันกับหมอขิมตั้งแต่ทีแรกก้อไม่บอก ปล่อยให้ลุ้นอยู่ได้
-
อ้าว..พึ่งจะมาเฉลยเอาตอนนี้นี่เองว่า
ที่แท้น้องเอิงเองก็เจ้าเล่ห์แสนกลเหมือนก๊าน อิ อิ
แต่...เป็นเจ้าเล่ห์แสนกลแบบน่ารักจ้า
จุ๊ฟ จุ๊ฟหนูด้าจ้ะ สำหรับตอนพิเศษ
-
โหหหหห
น้องเอิงช่างร้ายกาจเจ้าแผนการจริงๆๆ
ตกได้ปลาหมอตัวเบ้อเริ่มเลย
55555555555555
-
สุดท้ายน้องเอิงร้ายที่สุดนี่เอง แหมทำมาเป็นเขิน 5555
ขอตอนพิเศษเฮียกับไอ้หมีด้วยนะครับ คิดถึงม้ากมากกกกกกเลย อิอิ
-
ความลับเปิดเผย
เอิง ร้ายนะเนี้ย
-
โอ้ว น้องเอิงแผนสูง :laugh: :pig4:
-
อยากอ่านเฮีย กับไวไว ตอนพิเศษมว๊ากกกก
นะ นะ นะ นะ นะ นะ
:impress: :impress: :impress:
-
5555555
ให้มันรู้ซะมั่ง ว่าใครกันแน่ ที่แผนสูงกว่า
-
อะโห
เนียนมากๆอ่ะน้องเอิง
หึหึ
ที่แท้ก็แกล้งลืม
-
ชอบทั้งสองคู่เลย น่ารักมากๆ
วายุ - ตุล แอบอิจฉาคู่นี้ที่อดทนรอมาได้นานขนาดนี้ นี่ใช่ไหมรักแท้
เอิง - ขิม บางคนแอบร้าย แต่อีกคนร้ายกว่า สุดท้ายก็ได้รักกันเสียที
-
555++
ในที่สุดก็ได้รู้ว่า น้องเอิง เหนือกว่าพี่หมอขิม
:mc4: :mc4: ชนะเลิศ
-
น้องเอิงแอบร้ายนะเนี่ย หุหุ
แต่ร้ายแบบน่าร๊ากกกกกกก
-
##พิเศษ (ไวไวใส่ไข่)##
.
.
.
.
เมื่อตอนเป็นนักศึกษาก็เข้ามาทำงานเป็นกะ พอเรียนจบก็เลยเข้ามาเป็นลูกจ้างของบริษัทพี่พิชเสียเลย อย่างน้อยๆตอนเช้าก็ได้ตื่นออกมาพร้อมเฮียทุกวัน แล้วตอนเย็นก็กลับบ้านด้วยกัน ดูเป็นครอบครัวที่มีความสุขดีไหมล่ะ....
"น้องวายุ พรุ่งนี้พวกพี่ว่าจะไปขับรถเล่นหาของทะเลอร่อยๆทาน ไปด้วยกันไหม หนุ่มๆแผนกช่างก็ไปกัน" เสียงสาวๆที่แผนกหันไปถามความคิดเห็นใครบางคนตอนบ่ายหลังอาหารมื้อเที่ยง คงจะไปสุมหัวตกลงปลงใจกันมาตอนนั้น
คุณบอสพิชกับเพื่อนตุลที่เพิ่งกลับผ่านเข้ามาได้ยินพอดี มันคงจะเป็นบทสนทนาที่แค่ผ่านหูไปเฉยๆ ถ้าหากไม่ได้ยินชื่อใครบางคนตรงต้นประโยค ใครบางคนไม่รู้ตัวว่าได้ก้าวฝีเท้าให้ช้าลงเหมือนจะรอฟังคำตอบทั้งที่ไม่ใช่คำถามของตัวเองและไม่ได้เอาตัวเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยเลยซักนิด
"เอ่อ..ผมไปไม่ได้หรอกครับ" เสียงไอ้หมีโย่งตอบกลับ
"ทำไมล่ะ หรือว่ามีเดท? พาแฟนไปด้วยก็ได้นะ" คนที่เดินนับก้าวอยู่แถวนั้นอดสะดุ้งใจหายวาบไม่ได้ กลัวจะได้ยินคำตอบทะลึ่งตึงตังของมันเข้า
"ฮ่าๆ ไม่ใช่แฟนหรอกครับ.." จากที่ใบหน้าคล้ายจะอมยิ้ม ก็กลับเป็นหน้าชา เพราะดันมองโลกในแง่ดีเกินไป ลืมไปว่าความสัมพันธ์แบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ใช่ว่าจะมองดูธรรมดาจากสายตาของคนอื่น จะ'ปิดบัง'ก็คงช่วยไม่ได้ ...แต่ทำไมเหมือนมีก้อนหนักๆจุกอยู่ในอก
"อ้าว...!! งั้นคนที่บ้านว่าเหรอ?" สาวๆในแผนกยังไม่เลิกถามเซ้าซี้ เหมือนรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่มาแอบฟังคนอื่นพูด เรื่องบางเรื่องถ้าไม่ได้ยินไม่ได้รับรู้ก็คงจะดีกว่านี้ แต่...ดันไปแส่หาเรื่องเจ็บใส่ตัวเองมันก็ช่วยไม่ได้
"ที่บ้านก็ไม่ได้ว่าหรอกครับ แต่ผมมีคนที่ต้องดูแล" น้ำเสียงของคนพูดยังคงฟังเหมือนอารมณ์ดีนักหนา อยากจะหันไปเห็นหน้ามันตอนที่ได้ยินเสียงโห่ของพี่ๆในแผนกราวกับว่าหมั่นไส้จัด
"แล้วบอกไม่มีแฟน ไอ้เด็กขี้โม้!!"
"ทำหน้าแบบนี้อยากอยู่กับแฟนสองต่อสองก็บอกมาเหอะ!!"
"เรื่องนั้นผมไม่เถียงก็ได้ แต่ไม่ใช่แฟนนะครับ พี่ๆกรุณาเข้าใจเสียใหม่" เสียงไอ้หมีพูดนักแน่นเสียงดังจนคนในแผนกเริ่มเงียบแล้วหันมาตั้งใจฟัง ...และแน่นอนว่าคุณบอสทั้งสองคนที่กำลังเดินผ่านไปก็เหมือนจะหยุดชะงักตามไปด้วย แต่ไอ้คนที่กำลังจะพูดมันไม่ทันรู้ตัวเท่านั้นเอง
"ไม่ใช่แฟนแล้วใครล่ะจ๊ะ อย่าบอกนะว่าต้องดูแลแม่กับน้องสาวที่ป่วยหนัก เกาหลีไปแล้วล่ะ ไม่เชื่อหรอก!!" พี่สาวแผนกบุคคลที่เดินถือแก้วกาแฟผ่านมาเอ่ยปากเแซว แล้วทำเป็นแกล้งชายหางตามอง เรียกเสียงหัวเราะเกรียวกราว
"ก็ผมไม่แฟนนี่ครับ..มีก็แต่'คนรัก'รอให้ดูแลอยู่ที่บ้าน" พอมันพูดจบเท่านั้นแหละ เสียงอาเจียนตามมากันเป็นแถว เดาเอาว่ามันคงทำหน้าทะลึ่งทะเล้นตามประสาหมีเพี้ยนไปด้วยตอนที่พูด
ประเด็นคือ...'ใครไปรอให้มันดูแลกันวะ!!' ไอ้หมีขี้โม้ อย่ามาพูดเอาดีเข้าตัวเลยดีกว่า รอยแค้นที่มันฝากไว้ทั่วตัวยังไม่หาย(ไอ้คุณตุลมันเรียกรอยจูบด้วยความแค้นฝังใจ!!) แถมยังปวดหลัง แต่ก็ต้องทำเป็นแกล้งเดินตัวตรง ใส่เสื้อเชิ้ตติดกระดุมคอในหน้าร้อน เพราะใครกัน!!? อย่ามาทำปากดี กลับไปถึงบ้านไอ้ตุลจะเอาคืนคอยดูดิ!!
"...ตุล!! ไอ้คุณตุลคร้าบบบ"
"อะไรว่ะ!!?" ไอ้เพื่อนบ้านี่ก็ชอบมาเรียกข้างหูตอนคนกำลังคิดอะไรเพลินๆ
"จะเดินไปไหน ห้องทำงานเพื่อนอยู่โน่นครับ" อ้าวเวร!!...ดีนะด่ามันในใจ ไม่งั้นอาจจะหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ ส่วนเรื่องห้อง...ก็แค่...เดินเพลินไปหน่อยไอ้นี่ก็ดันตะโกนเรียกซะดัง พวกที่กำลังเม้าท์เรื่องเที่ยวกันก็เลยหันมามองทางนี้กันเป็นตาเดียว...รู้สึกหน้ามันร้อนวูบๆว่ะ!
"เออ!! รู้แล้ววะครับ!!" ไอ้คุณบอสหัวเราะคิก ส่งยิ้มกวนส้นมาให้แถมยังเดินตามมาอีก ตามมาหาป้ามันเรอะ!! แม้ว่าไอ้พวกนั้นมันจะสลดกลับไปนั่งประจำตำแหน่งแต่ก็ยังมีสายตาของใครบางคนแหละที่ยังคงมองมา หวานเยิ้ม อ้อยอิ่งแบบไม่มีปิดบังความรู้สึก ไอ้เด็กเวร!! เดี๋ยวก็โดนจับได้กันพอดี
"ตอนเดินเข้าประตู ระวังด้วยนะเว้ย" คำเตือนจากไอ้คุณเพื่อนที่ทำให้ต้องหันมาขมวดคิ้วมอง
"ระวังอะไร!!?"
"ก็ยิ้มหน้าบานขนาดนั้น ระวังจะเดินเข้าประตูไม่ได้ไง ฮ่าๆ" ชิ้ง~~~ ทุกอย่างอยู่ในความสงบ ไอ้คุณตุลยืนเอ๋อมองเพื่อนบอสเดินหันหลังจากไปพร้อมเสียงหัวเราะ ลืมไปว่าตอนที่ไอ้หมีโย่งมันพูดประโยคชวนเลี่ยนเมื่อครู่ออกมา ไอ้คุณพิชญะมันก็ยืนอยู่ข้างๆ หมดกัน!! ไอ้บ้านี่มันยิ่งฉลาดอยู่ด้วย
นายตุลปรายตามองไปยังแผนกต้อนรับที่ใครบางคนยังยืนมองมา มันไม่คิดจะหลบสายตากลับส่งยิ้มกริ่มอารมณ์ดีมาให้ สงสัยอยู่ว่ามันไปติดสินบนอะไรไอ้คุณเพื่อนบอสเอาไว้ ทำไมทุกคนถึงได้เข้าข้างมันนัก ยังมีไอ้คุณหมอขิมอีกคนรายนั้นมีโทรมาคุยกระหนุงกระหนิงกันด้วย...!!
"เฮียครับ..."
"เฮ่ย!! เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมไม่เคาะประตูวะ!!" รู้ตัวว่าหงุดหงิดใส่ แต่มันก็ยังไม่รู้สึก เอกสารปึกหนึ่งถูกยื่นมาวางบนโต๊ะเช่นเคย ตอนแรกนึกว่ามันแค่เอกสารหลอกๆมุขเดิมที่ไอ้หมีมันใช้ทุกครั้งยามที่มาเยือนที่ห้องทำงาน แต่คราวนี้เป็นงานเป็นการ มันจะเล่นมุกอะไรอีก ไอ้หมีเจ้าเล่ห์ตัวนี้!!
"ผมเอาออร์เดอร์ของลูกค้ามาให้ คราวที่แล้วยังไม่ได้อนุมัติก็เลยยังไม่ได้ผลิตเลยครับ ลูกค้าโทรมาเร่ง..." วายุทำขรึมพูดเรื่องงานอย่างเป็นทางการ ทั้งที่ในใจกำลังนึกอยากยิ้มกว้างๆ ..ก็ไอ้คุณเฮียที่น่ารัก กำลังหงุดหงิดหน้าแดงไปหมดแล้วนะซิ
"เสร็จแล้ว!!" เอกสารปึกเดิมถูกเลื่อนกลับคืนไป หลังจากที่ตรวจเช็คและลงชื่ออนุมัติเรียบร้อยแล้ว ไม่กล้าเงยหน้ามองพนักงานตรงหน้าด้วยหลายเหตุผล
"ขอบคุณครับ เอ่อ..แล้วก็พี่เลขาของพี่พิชฝากมาบอกว่าลูกค้ากำลังเดินทางมา เชิญที่ห้องประชุมด้วยครับ" หน้าบูดสนิท ไอ้คุณเฮียของไวไวหน้าบูดชนิดกู่ไม่กลับ
"เพิ่งรู้ว่าควบตำแหน่งเลขา!!" พอเงยหน้าขึ้นไปมองสบตาก็ได้เห็น รอยยิ้มสนุกสนานของไอ้หมีพอดี .....กำลังสนุกซินะ เห็นทางนี้หงุดหงิดมันกำลังสนุก!! ไอ้เด็กเวร!! ชอบยั่ว...บาทาอยู่เรื่อย
วายุเรียกวิญาณไอ้หมีไวไวของเฮียมาเข้าร่างดั่งเดิม ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกมานั่งหน้าตาเฉย ที่จริงก็ใช่ว่าอยากจะเห็นเฮียหงุดหงิดซะเมื่อไหร่ แต่ต้องทำแข็งใจเพราะตอนนี้ไม่ได้อยู่บ้าน..แตะต้องไม่ได้ แกล้งเฮียก็ไม่ได้(แปล:แกล้งแล้วกลัวหยุดไม่ได้) ก็เลยต้องทำเป็นวางฟอร์มเป็น'วายุ'พนักงานในบริษัท
"เฮียอ่ะ ผมก็แค่อยากลองเป็นงานเป็นการดูบ้าง ดูดิ ทำเสียภาพพจน์หมดเลย" ไอ้หมีทำหน้าเศร้า สลับกับยิ้มทะเล้นเหมือนเคย
"ตลกเหอะ!!"
"เฮียไหวรึป่าว เดี๋ยวต้องออกไปข้างนอกอีก" เข้าใจว่าถามเพราะเป็นห่วง แต่....คนทางนี้จะตอบยังไงวะครับ!! ถึงขั้นสะดุดลมหายใจตัวเอง หน้าร้อนวูบวาบเพราะดันไปคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้'ไม่ไหว' เข้านะซิ
"อย่ามาถามด้วยสีหน้าแบบนั้นนะ เดี๋ยวจะโดนเตะ" คนฟังแทบจะหลุดหัวเราะออกมา ทั้งที่เป็นคำขู่แต่กลับไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย แถมยังพอใจที่ได้เห็นสีหน้าของเฮียมันอีกต่างหาก ถ้าลุกมาเตะไหวก็แสดงว่ายังมีแรงยังพอไหวอยู่ซินะ
"ผมเป็นห่วงเฮียหรอก" นายตุลเหล่มองคนพูดด้วยหางตา นึกอยากจะเอาดินสอร่างแบบในมือจิ้มตามันซักที คำว่า'ห่วง' ได้ยินแล้วก็อบอุ่นหัวใจดีหรอก แต่อย่าได้เผลอเชียว ยิ่งตอนที่มันทำตาหวานเยิ้มระยิบระยับแบบนี้ เชื่อไม่ได้เหอะ!! เผลอแป๊บเดียวโดนรวบหัวรวบหางอีกแน่
"วันนี้กลับไปก่อนได้เลยนะ ไม่ต้องรอกินข้าวด้วย"
"อ้าว..ทำไมล่ะเฮีย!!?" จากที่ยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ดีๆ ไอ้หมีก็กลายเป็นทำหน้าเสีย แม้จะชอบแกล้งชอบแหย่ให้เฮียหงุดหงิดเล่น แต่มันก็ไม่อยากโดนโกรธจริงๆจังๆ ยิ่งถ้าโดนเย็นชาใส่ก็กลายเป็นหมีหงอยได้ภายในเสี้ยววินาที
"ก็เพิ่งจะรายงานอยู่เมื่อกี้ไม่ใช่รึไง เดี๋ยวต้องออกไปกับลูกค้า คงกลับดึก" เพราะไอ้คุณเพื่อนมันต้องไปรับลูกค้าอีกคน ก็เลยต้องให้บอสรองอย่างไอ้คุณตุลออกไปแทน ลูกค้าเก่าแก่ที่ทำการค้าด้วยกันมานานตั้งแต่รุ่นคุณพ่อของไอ้คุณพิช...แต่...เจ้าตัวมันดันหายหัวไปนี่ซิ
"แล้วลูกค้าเฮียเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย"
"ทำไม!!?" ถามกลับด้วยน้ำเสียงไม่ไว้ใจแบบทันทีทันใด
"ผมจะได้เลือกถูกไง"
"เลือกไรวะ อย่ามาทำเป็นเล่นนะไอ้นี่!!" ดูมันทำเป็นยิ้มหน้าทะเล้น น่าแจกมะเหงกเป็นรางวัลซักทีสองที
"ก็ถ้าเป็นผู้หญิงผมจะแค่หวง แต่ถ้าเป็นผู้ชายผมจะหึงไง โอ๊ยๆๆ เฮียอย่าซิ...!!" กระบอกใส่กระดาษวาดแบบหยิบมาได้ก็ฟาดกะโหลกไอ้หมีทะลึ่งไปที
"อย่ามาทำทะลึ่งในที่ทำงาน!!" ชักเอาใหญ่แล้ว ไอ้หมีที่เลี้ยงไว้มันเริ่มดื้อขึ้นทุกวันๆ ฟาดมันไปก็ไม่สำนึก ยังมีหน้ามาทำยิ้มทะเล้นใส่ แบบนี้มันต้องหาทางกำราบไม่งั้นมันจะได้ใจไปใหญ่ แต่กว่าจะคิดแผนได้มันก็หอบเอกสารวิ่งหนีออกไปนอกห้องพร้อมเสียงหัวเราะ ปล่อยให้คนที่มีอาวุธในมือยืนฟอร์มหลุดถอนหายใจอยู่ในห้อง แปลกใจตัวเอง...ทำไมถึงโกรธไอ้เด็กเวรตรงหน้าจริงจังไม่ได้เลยซักครั้ง ทั้งที่มันชอบทำให้หงุดหงิดชอบทำให้โมโหอยู่เรื่อย แถมยังแอบยิ้มออกมาได้ตอนอยู่คนเดียวอีก
คนที่โดนไล่ตีจนต้องวิ่งหนีออกจากห้อง กำลังเดินยิ้มกริ่มออกออกมาจากห้องคุณบอสรองของบริษัท เอาเอกสารในมือนั่นแหละปกปิดรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้ ที่ชอบยั่วโมโห ที่ชอบแกล้งให้หงุดหงิด ก็เพราะอยากให้เวลาที่ไม่ได้เจอกัน ในหัวของเฮียเอาแต่คิดถึงไอ้ไวไวคนนี้ ไม่ว่าจะด้วยอารมณ์แบบไหน ก็จะค่อยๆจับจองพื้นที่ว่างในใจเฮียที่ละนิดหน่อยให้หมดไม่มีเหลือ อาจจะดูเห็นแก่ตัวแต่ไอ้หมีตัวนี้แค่อยากจะเป็นผู้เดียวที่ได้ครอบครอง
วายุเบี่ยงตัวหลบให้คุณลูกค้าสาวสวยที่กำลังเดินขึ้นมา มองผิวเผินยังกับนางแบบหลุดออกมาจากนิตยสารยังไงยังงั้น กลิ่นน้ำหอมราคาแพงฉุนกึกเฉียดจมูกไปตอนที่เดินผ่าน ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องรับรองตามหลังพี่เลขาหน้าห้องของพี่พิชไป
"แหม่ๆ น้องวายุมองตาเป็นมันเชียวนะค่ะ" วายุหันไปยิ้มให้แทนที่จะตอบกลับ ไม่เถียงหรอกว่ามองเหลียวหลัง เพราะที่สนใจมองไม่ใช่พี่สาวสุดสวยคนนั้น แต่เป็นคุณบอสรองที่เดินออกมาจากห้องแล้วหายเข้าไปในห้องรับรองตามหลังพี่สาวคนนั้นต่างหาก ...เพราะเถียงกลับไม่ได้ก็เลยได้แค่ยิ้มตามเรื่องตามราวไปอย่างงั้นเอง
"เพิ่งรู้ว่าบริษัทเราจะจ้างนางแบบมาเป็นพรีเซ็นเตอร์เหรอครับ" แกล้งถามติดตลกไปงั้น เผื่อจะได้รู้ข้อมูลอะไรเพิ่ม
"นางแบบที่ไหนกัน ลูกค้าคนนี้เป็นคนพิเศษจ๊ะ ลูกค้าประจำของคุณตุลเค้าล่ะ" ไอ้หมีหูตาลุกวาวซิงานนี้ ...ไม่เห็นเฮียเคยเล่าให้ฟังว่ามีลูกค้าสุดสวยขนาดนี้ในครอบครอง (ถ้าเฮียพูดถึงคนอื่นก็แปลกล่ะ เจ็บใจกว่าอีกเหอะ!!)
"พิเศษยังไงครับ" แสร้งทำหน้าสอดรู้(จริงๆก็อยากรู้นั่นแหละ)
"ก็เวลาที่คุณรินเข้าบริษัทที่ไรนะ คุณตุลต้องเป็นคนรับหน้าทุกที" พี่สาวฝ่ายประชาสัมพันธ์กระซิบบอก
"ใช่ๆ พี่ยืนยัน แต่แปลกนะ คุณตุลแกออกจะเงียบๆไม่ค่อยคุยกับใคร" ตามด้วยพี่แผนกธุรการที่ยื่นหน้าเข้ามาร่วมวง แล้วทำเนียนเดินไปทำอะไรก๊อกๆแก๊กๆที่เครื่องถ่ายเอกสาร
...เมื่อหัวข้อประเด็นสนทนาถูกเปิดขึ้นอย่างเป็นทางการ แต่ไอ้คนเปิดหัวข้อมันกลับย่อตัวกลับไปนั่งที่เดิมด้วยสีหน้าครุ่นคิด สายตามองตรงไปยังประตูห้องรับรองแน่นิ่ง ไม่รู้ว่าเป็นอะไรถึงได้เกิดอาการ'กังวล'ขึ้นมา แม้จะมั่นใจว่าคนที่กอดอยู่ทุกคืนคงไม่เปลี่ยนใจแล้ว แต่....มันก็อดคิดไม่ได้ รู้สึกอิจฉาใครต่อใครที่ไอ้คุณเฮียรู้จักตลอดสิบปีกว่าที่ไม่ได้เจอกันขึ้นมาเสียเฉยๆ
.
.
กว่าจะเคลียร์ธุระ ติดต่อเรื่องงานวางโครงการเสร็จเรียบร้อยก็เล่นเอาเกือบค่อนคืน(เพราะโดนชวนไปต่ออีก) แถมซวยกว่านั้น..คือไอ้ตุลลืมโทรบอกไอ้หมีที่บ้านว่าจะกลับดึก หวังว่ากลับไปถึงมันคงจะหลับไปก่อนแล้วนะ..นั่นปะไรไฟบ้านปิดมืด แสดงว่า...รอดการซักฟอกไป..
“เฮ้ย!!!” ตกใจดิ ไอ้ตุลหัวใจจะวาย เปิดประตูบ้านเข้าไปมีผีผ้าคลุมมานั่งรออยู่ตรงหน้าประตู ไอ้หมีเพี้ยน!!
“เฮีย หนี เที่ยว กลับ ดึก” ดูมันเจือกทำเสียงหลอนอีก โตแต่ตัวจริงๆให้ตายเหอะ
“แล้วมานั่งทำบ้าอะไรมืดๆ ไฟก็ไม่ยอมเปิด” ไอ้หมีทำตาหยี ตอนที่ไฟทั้งบ้านเปิดพรึบ แต่มันก็ยังคงนั่งเอาผ้าห่มคลุมตัวอยู่ที่เดิม ไอ้ท่าทางแบบนี้...ประท้วงซินะ มันยังคิดจะประท้วงทั้งที่ไม่เคยสำเร็จ
นายตุลแกล้งเดินเลี่ยงเข้าบ้านไปโดยไม่สนใจ ได้ยินเสียงฟึดฟัดเหมือนหมีโดนขัดใจอยู่ข้างหลัง ..ไม่ได้หันไปมองเดี๋ยวมันจะได้ใจ
“เฮียยยยยยย ไม่ง้อเลย น้อยใจนะ” คนกำลังจะกินน้ำแทบสำลักพุ่งออกจมูกเมื่อไอ้หมีที่นั่งนิ่งอยู่ตรงประตูหน้าบ้านมันวิ่งเข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง หน้าแทบจะทิ่มเข้าไปในตู้เย็น
“น้อยใจอะไรล่ะ ไปทำงานไม่ได้ไปเที่ยวเล่น” เอาขวดน้ำที่หมดแล้วเคาะหัวฟูๆของมันไปสองสามที ไอ้หมีทำหน้างอแล้วก้มหน้าทำจมูกฟุดฟิดเหมือนหมาเวลาดมกลิ่น
“มีกลิ่นพิรุธ ไม่รู้ล่ะ เฮียทิ้งผมเฝ้าบ้านคนเดียว ไม่โทรบอกด้วย” มันยกมือที่กอดอยู่ตรงเอวขึ้นมานับจำแนกเป็นข้อๆ ...ไม่ใช่ซิ...จะมายืนฟังมันเพ้อหาอะไรล่ะ
“แค่วันเดียวอย่ามาหาเรื่อง แล้วจะกลายพันธุ์เป็นหมารึไง”
“ก็คนมันหวงอ่ะ กลัวว่าเฮียได้ผมแล้วเขี่ยทิ้ง โอ๊ยๆ” เสียงไอ้หมีร้อง ก่อนจะกระโดดหลบให้พ้นรัศมีการทำลายล้าง พร้อมกับยกมือขึ้นลูบพุงไปมา โดนหยิกเต็มแรงขนาดนั้นเนื้อเขียวแน่
“สม!!” ดูเหอะคนเรา ทำร้ายร่างกายคนอื่นแล้วยังมาทำเป็นยิ้มเยาะ ไอ้คุณเฮียโหด!!
นายตุลเบี่ยงตัวเดินหลบเข้าห้อง โดยมีไอ้หมีหน้างอเดินลากผ้าห่มตามหลังมาติดๆ นานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ตู้หนังสือถูกย้ายกลับไปไว้ห้องเดิม ส่วนข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของไอ้หมีก็ถูกย้ายถ่ายเทมาไว้ที่ห้องนี้แทน
สายตาของไอ้หมีที่มองมาทำไมจะไม่เห็นว่ามันกำลังกังวลอะไรบางอย่าง แม้ว่ามันจะแกล้งทำเป็นทะเล้น ทะลึ่งแต่ก็กลบเกลื่อนไม่มิดอยู่ดี ...ยอมให้ตั้งมากมายขนาดนี้ไม่รู้ว่ามันจะต้องกังวลอะไรอีก แล้วดูมันทำเข้า เดินตามต้อยๆเหมือนตอนเด็กไม่มีผิด นี่ถ้าลองอนุญาตให้มันทำแบบนี้ข้างนอกได้ คงได้มีเงาตามตัวเป็นไอ้หมีโย่งแน่
“จะเอาอะไรอีกล่ะคราวนี้ เลิกประท้วงด้วยท่าหมีจำศีลซะทีเหอะว่ะ ขอร้อง!” ใครจะไปทนมองมันไหว ลองคิดสภาพดูซิ มีผู้ชายตัวโตเยี่ยงหมีควายมานอนเอาผ้าห่มห่อตัวโผล่มาแค่หน้า แล้วก็จ้องมองมาแบบไม่ยอมให้คลาดสายตาไม่ว่าเราจะขยับไปทางไหน....พร้อมกับเสียงครางหงิงๆไม่ยอมหยุด ที่พูดนั่นไม่ได้เห็นใจแต่ไอ้ตุลรำคาญลูกตาเต็มทน
“เฮียรักผมไหม บอกให้ชื่นใจก่อน” กึก!! คนที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำโดนดึงชายเสื้อเอาไว้ แล้วดูคำอ้อนของมัน
“ก็รู้ๆอยู่จะมาถามทำไมบ่อยๆ” ต้องแกล้งหันไปโหดใส่ แต่....มันกลับไม่สลดลุกขึ้นมานั่งทำตาปริบๆ รั้งเอวเข้าไปกอด เอาหน้ามาถูไปมากับพุงเล่นเอาจั๊กจี้จนต้องยกมือฟาดกบาลมันไปที
“ก็อยากฟังอีก..นะๆ บอกหน่อย” เพลีย!!หมดปัญญาจะเคลียร์กับมัน
“เออ‘รัก’ชัดยัง แล้วก็ปล่อยเลย จะไปอาบน้ำ” ไอ้หมีไวไวเงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มกริ่ม
“เดี๋ยวค่อยอาบก็ได้ เฮียมาฟังผมบอก‘รัก’ก่อนนะ”
“เฮ้ย!!” ไอ้ตุล!! กระบวนท่ายูโดหรือวิชาการต่อสู้ที่เคยร่ำเรียนมาไม่เป็นผลเมื่อโดนไอ้หมีมันเล่นทีเผลอจับทุ่มลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อม
“ผมนะ...รักเฮียมากกว่าอีก เดี๋ยวจะพิสูจน์ให้ดู”
“ไม่ต้องเว้ย ไม่ได้อยากรู้ขนาดน้านนนนนนนน.......” คำปฏิเสธคงไม่ทันการ เมื่อไอ้หมีมันจับเฮียลอกคราบ ยินยอมและพร้อมใจมอบบทพิสูจน์ความรักให้เฮียของมันแบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เอ๊ย!!! เบื่อหน่าย....
‘หรือว่า....ที่มันประท้วงบ่อยๆ ก็เพื่อการนี้’
================> จบตอนพิเศษใส่ไข่ :jul3:
แวบมาส่องข้างบ้าน เอ๊ย!! ข้างใจ...ยังอยู่ที่เดิม :laugh:
เอาตอนพิเศษมาลงซะเลยนิ ช่วงนี้ข้าวใหม่ปลามัน อิจฉา :o8:
:กอด1: กอดทุกคน
-
เห็นชื่อตอนทีแรกก็นึกว่าไวไวโดนไข่เฮียเข้าแล้ว ที่ไหนได้ เฮียก็โดนไข่เจ้าไวไวเหมือนเดิม
-
:laugh: :pig4:
-
ประท้วงแบบใส่ใข่
แบบนี้บ่อยๆก็ดี
-
:laugh: :impress2: :impress2:
-
o13 ประท้วงบ่อยๆเลยไอ่หมี 5555
-
หุหุหุ บอกรักกันแบบใส่ไข่
-
555+
แผนรึป่าวเนี่ยฮะ ไวไว~
-
+1 ให้ลูกอ้อนของเจ้าหมีไวไว
-
มิน่าละไ ไอ้ไวไวชอบประท้วง อิอิอิ
เป็นเเเบบนี้นี่เอง :-[ :-[
-
หมีไวไว มาเมื่อไหร่ก็น่ารักเสมอ :impress2: :impress2:
:3123: :3123: :pig4: :pig4:
-
น่ารักๆๆๆๆๆ งอนบ่อยๆนะ จะได้มีลูกหัวปีท้ายปี
-
ยังไงๆ เฮียก็แพ้ไข่ไวไว :m14:
-
อิจฉาด้วยคน เจ้าไวไวใส่ไข่ ใส่ความเจ้าเล่ห์เข้าไปด้วย เฮียก็เลยเสียเปรียบ
เสียรู้เจ้าตัวแสบนี่ตลอด ข้าวใหม่ปลามันจริง ๆ และคงจะเป็นไปอีกนานแน่เลย
น่ารักทั้งคู่ +1 แทนคำขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ .... :pig4:
-
ไวไวยังเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม
ถึงจะทำเหมือนเสียใจแต่เฮียตุลเสร็จไอ้หมีทุกที
แพ้ทางไอ้หมีล่ะสิเฮีย
-
แวะมาดูน้ำหน้าไอ้2ไว 555 กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาก เฮียก็เสร็จหมีอีกจนได้ 555
+1 หน้าที่พ่อค้าคนกลางที่ดี
+1 หน้าที่แม่ไอ้2ไว
-1 บกพร่องต่อหน้าที่ ไม่ตามใจป้า 555
(มัน+1 ได้วันละครั้งว่ะ)
-
:impress2:น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ไวไวมันต้องวางแผนไว้แหงๆ
ใช่ม๊ย? ไอ้หมี
วางแผนประท้วงแล้วกินนายตุลเนี่ย
ต้องเป็ยแบบนี้แน่ๆ
ไอ้หมีเจ้าเล่ห์
-
‘หรือว่า....ที่มันประท้วงบ่อยๆ ก็เพื่อการนี้’ <<<----------ถั่วโต้มมมมมมมมม
:pig4:
-
เฮียเอ้ย ขยันทำให้ไวไวมันน้อยใจบ่อยๆ ล่ะ มานจะได้ประท้วงเรื่อยๆ :o8:
-
:m25: หมีไวไว โมเมได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ ไม่ว่าโกรธ น้อยใจ หึง หวง รวบเข้าเรื่อง... :-[ได้หมด
-
กะลังว่าจะสงสารอิไวไวซะหน่อย เปลี่ยนใจแระ
สงสารเฮียดีกว่า โดนเด็กเจ้าเล่ห์หลอกให้รักเนี้ย
เฮียตุลลลลลลลลล หัดใจแข็งกะมันมั่งก็ได้ อิเด็กขี้อ้อนแบบนี้น่ะ มันต้องใจแข็งๆถึงจะปราบอยู่
เฮียสู้ๆ(เชียร์ทั้งทีไม่มีแววชนะเนาะ) :เฮ้อ:
-
โอ้ย อิจฉาตาร้อน คนยิ่งหนาวๆอยู่ อิจฉาๆๆๆๆๆ
-
อย่างนี้นี่เอง สรุปแล้ว หาเรื่องประท้วงใช่ไหมยะ ไอ้หมี!?!
-
ไวไวใส่ไข่พิเศษชามนี้อร่อยที่ซู้ด
-
แกงอนเพื่อแบบนี้ใช่ม๊ายยยยยยยย หึไอ้หมี :laugh: :laugh: :laugh:
-
ไอ้เจ้าหมีเนี่ยเจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยนเลย
ปล.อยากอ่านคู่น้องเอิงกะพี่หมอขิมมมมมม
-
พี่ด้าเอามาลงเนียนๆๆๆ
ไวไวใส่ไข่ อร่อยตลอดอ่ะ o18
เฮียก็นะ โดน ตลอดดดดดดด :laugh:
-
:laugh:
+1
-
พิเศษใส่ไข่ ^^
-
กว่าจะรู้ก็สายไปเสียแล้วเฮีย 555
-
โอ๊ยๆๆแอบสะใจนิดๆ
อิอิเอียนี่นะไม่รอดไอ้หมีไปได้เลย
อย่าใช้กำลังสิเฮีย :o8:
-
เฮียยยยยยยยโดนตลอด
ไม่เคยขัดได้หรือไม่ยอมขัดกันแน่ 555+
-
หวัดดีคุณแพนด้าครับ ผมอ่านมาเรื่องที่สามแล้ว แต่เพิ่งโพสอะนะ ๕๕๕ แบบว่ากว่าจะ่อ่านก็ง่วงทุกที ตีห้า หกโมง เลยขอโพสเรื่องนี้แล้วกัน
จบแล้ว ได้เวลานอนน
-
อ่านตอนนี้เเล้วเเบบ กรี๊ดดดดดดด ลูกหมีของเจ๊ เเวบมาเเล้วได้ของดี "คนรัก" อิ๊อร๊างงงงงงงง อายเเทนเฮีย
+1 เอาไปเล้ยยยยยย
-
งอนแบบมีแผนว่างั้น คริ คริ
-
o11เข้ามาเก็บตังค์ ใครใส่ไข่เอามาเลยคนละ5บาท :laugh:
แต่วันนี้อารมณ์เปิดบ้านเลี้ยงทุกคนก็ด้ะ :impress2:
เอารูปพี่ฟ้าจาก "เรื่องรัก..ไม่กล้่าบอก" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14565.0) มาให้ยลโฉม
(ส่วนรูปตัวป่วน ต้องรอไปก่อนเพราะต้องบำรุงให้อ้วนอีกนิดหน่อย ล่าสุดที่ได้มาดูเหมือนจะผอมไปนิด)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/dc33bc34-1.jpg)
จุดพลุฉลอง :mc4: ที่ยอดจองพุ่ง ฮิ้วววววววว
ส่วนเรื่อง "รักร้าย..ไอ้ตัวแสบ" ของข้าพเจ้า
ตอนนี้เพียงได้กฤษ์ร่างปก
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/11.jpg)
พี่ฟ้าดูหล่อ พี่ปุ่นขี้ก้าง :laugh: ดูเข้ากัน
ปล.ขอบพระคุณทุกท่านที่เข้ามาอุดหนุนไวไวใส่ไข่ชามนี้กันถ้วนหน้า :กอด1: กอดๆ เหวี่ยงไปมา
-
หมีไว ๆ ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
:กอด1: :กอด1:
-
ฝีมือคนละชั้น เนอะ ไวไว เนอะ
แกล้งประท้วงเพราะมีเหตุ อิอิ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่ฟ้า
เอาน่าดาด้า พี่ป่วนได้ปกแล้วก็ยังดีนะ
เปิดจองเลยรึเปล่า จะได้โอนเงินเลย
พร้อมเสมออออออ
-
โอ้ย อิจฉาตาร้อน คนยิ่งหนาวๆอยู่ อิจฉาๆๆๆๆๆ
เห็นด้วย...ไวไวเนียนวกเข้าเรื่อง"รัก"ทุกเวลาที่งอน เฮียก็ไม่เคยโหดได้ตลอดรอดฝั่ง โดนหมีจับ"กิน"เป็นมื้อดึกทุกที :m20:
-
:-[ :-[
-
น้องหมีขี้อ้อนเฮีย :-[
-
ฮาหมีจำศีลอะ ทั้งเจ้าเล่ห์ทั้งหื่น
ส่วนเฮียก็นะ...เหอะๆ
-
"ประท้วงบ่อยๆ เพื่อการนี้"
เฮีย
เค้ารู้กันทั้งเล้าแล้ว ว่าไอ้หมีมันทำเพื่อการนี้จริงๆ
-
น่ารักมากมาย กว่าจะตามอ่านจบ
นอนดึกมาหลายวันเลยนะเนี่ย
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ นะจ๊ะ
-
หมีแผนสูงตลอด
-
อ๊ายยย ย ย จบแว้วๆ^^
หวานได้ใจมั่กๆ ><
ชอบอ่ะๆ อ่่านของพี่มาหลายเรื่องล่ะ ชอบทู๊กเรื่องเล้ย!!?
--------------> (>///<)a อยากอ่านอีก ^^
-
น่ารักกกกก > <
ไวไวก็น่ารัก คุณเฮียก็... อ๊างงง
ยังแอบอยากอ่านน้องเอิงอีก ติดใจ ฮ่าๆๆๆ
รักคนเขียน จุ้ฟๆๆ :-[
ปล.แล้วจะคอยติดตามผลงานนะค๊ะ
-
อยากได้หมีไวไวไว้ในครอบครองบ้าง สามารถทุกสิ่งอย่าง อิจฉาพี่เฮียตุลอย่างแรงเหอะ
แต่เพื่อนน้องหมีแอบแรงน๊า อ้อยพี่หมอขิมก่อนซะด้วย แต่คู่นี้ก็น่ารักไม่แพ้กัน
ขอบคุณไรเตอร์มากเลยนะค่ะ แต่งนิยายสนุกๆ น่ารักๆ มาให้อ่านกันหลายเรื่องแล้ว o13
-
ไวไวชามนี้อร่อยจริงๆ กินเท่าไหร่ไม่เบื่อเลย เอิ้กๆๆ น่ารักจริงๆ
ส่วนน้องเอิง ฮั่นแน่ ที่แท้ก็วางแผนไว้นี่เอง >///< นึกว่าไม่มีใจที่ไหนได้
เรื่องนี้น่ารักทั้งสองคู่เลย
ขอบคุณมากๆ
-
5555น่ารักจังเลย ตามอ่่านตั้งหลยวัน ไม่มีตอนไหนที่จะไม่ยิ้มเลย
น่ารักมากๆๆ o13
ไวไวซองนี้น่าลองกินจัง
-
น่ารักมาก ๆ
ชอบผู้ใหญ่ซึนฯ กับเด็กใจกล้า
-
พึ่งอ่านจบค่ะสนุกมาๆ หมีไวไว กับ เฮียตุล 555
หมีมันหื่น เฮียก้อโหด
+1 ค่ะ
-
กว่าจะลงตัว
เฮ้อออออ
ง้อเฮียซะเหนื่อยเนอะไวไว
5555+
เฮียก็เล่นตัวเกิน
อย่างนี้ต้องให้ไวไวเอาคืนซะให้เข็ด
อิอิ
ขอบคุณนะค่า
เรื่องน่ารักมากค่า
เอิงกับหมอขิมก็น่ารัก
แต่น่าจะยาวกว่านีิ้อีกซักหน่อย
แบบว่าหวานอีกหน่อย
เอิงยังเขินแค่นิดเดียวเอง
หมอขิมควรจะได้กำไรมากๆๆๆๆ
หลังจากเอิงได้กำไรไปเยอะแล้ว
อิอิ
o13 :o8:
-
ไม่เคยอ่านเรื่องไหนแล้วยิ้มได้ตลอดเรื่องเท่าเรื่องนี้เลยจริงๆ o13
จบแบบไม่รู้ตัวเล้ยยยยยยยย อยู่ๆก็ เอ๊า จบแล้วเรอะเนี่ยยยยย :o12:
จะเฝ้ารอเรื่องต่อๆไปคับพ้ม!!!!!!
-
หวานตลอดเรื่องเลยจริงๆ เขิลแทนเฮียตุลมากๆอ๊าย!!!
ขอบคุณมากๆที่ลงนิยายดีให้อ่านนะคะ รอคอยเรื่องต่อๆไปคะ:]
-
ตามอ่านอยู่หลายวัน คุ้มค่ามากเลย แต่เรื่องได้น่ารักมากๆ อ่านตอนแรก นึกว่าเฮียตุลจะเป็นเจ้าบ่าว พอเห็นอิมเมจทั้งคู่ อิอิ จิ้นตามแล้วอยากเห็นตัวเป็น ๆ เลย
ปล.อยากอ่านตอนพิเศษ เพิ่มจัง :กอด1:
ขอบคุณค่ะ
-
อ่านจนจบ หมีเจ้าเล่ห์ได้อีก พี่ตุลก็โหดเกินเลยอ่าาา แต่ก็น่ารักๆๆ
ผมชอบคู่พี่หมอ กะ เอิง นะคับ จีบกันหวานๆ น่ารักดี
-
อ่านรวดเดียวจบเลย เอิงแอบร้านนะเนี้ย แล้วก็...ชอบทั้งสองคู่มากๆเลยอ่ะ ขอตอนพิเศษเยอะๆนะจ๊ะ
-
:L1: :L1: สุขสันต์วันปีใหม่ไทย จ้า :L1: :L1:
-
ไวไวก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
-
เป็นเรื่องที่อ่านแ้ล้วอบอุ่นดีเนอะ
หมีไวไวอดทนรอเฮียโหดตั้งกี่ปี สุดท้ายก็คุ้มกับที่รอ คู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกัน เนาะ ^_____^
-
เรื่องนี้น่าสนุก เดี๋ยวกลับมาอ่านอีกทีค่ะ :L2:
-
ยังอ่านไม่จบแต่มาเม้นก่อน'
ไวไวน่ารักมาก เฮียตุลก็ดูอบอุ่น
เรื่องนี้ดูแบบค่อยเป็นค่อยไป น่ารักๆ :)
:กอด1:
-
โอ้โหหหห ถ้าประท้วงงง แล้วได้อย่างนี้ เอาไปใช้มั้งดีกว่าาา
-
ในที่สุด ก็อ่านจบแล้ว อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
เนื้อเรื่องน่ารักมากมาย
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องดีๆ มาให้อ่านจ้า
:3123:
-
อ่านจบรวดเดยวเลยค่ะ ลุ้นให้มีรวมเล่มอะ ชอบไวไวมากมาย o13
-
น่ารักมากๆเลยครับเรื่องนี้ อ่านแล้วยิ้มตามไปตลอดเรื่องเลย
อยากได้แบบไวไวสักคน :o8:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ ^^
-
น่ารักอ่ะ :o8:
ชอบมากค่ะ o13
-
เฮียตุลกับหมีไวไวน่ารักมากค่ะ คู่หมอขิมกับเอิงก็น่ารัก โดยเฉพาะเอิงแอบเจ้าเลห์นะเนี้ย
-
โอ๊ยน่าอิจฉาแทนตุลซะจิงๆ เชียวเลยอ่ะ ที่มีหมีตัวโย่งมาคอยเฝ้า คอยหึง และคอยหวง
ส่วนไวไวเหมือนถูกเลี้ยงด้วยลำแข้งเลยเนอะ 55555+
กว่าจะรักกันได้ ลุ้นแทบแย่เลยอ่ะ
หมอขิมกับนายเอิง เจ้าเลห์ทั้งคู่นะ คาดไม่ถึงจิงๆ ว่าเอิงจะมาแนวนี้
แต่รักกันได้ก้อโอแล้วอ่ะ ชอบๆๆ
-
น่ารักอะเรื่องนี้
ชอบพี่หมอขิมอะ ชายเอิงงได้ใจไปเลยยย
ไวไวหื่นค่ะ 555 แต่ก็ชอบหน้า หมีบื้อ พี่ตุลก็เขินแบบโหดๆๆ 555
-
น่ารักจัง :z2:
-
ข้างใจ [##บทสัมภาษณ์พิเศษไวไว<3เมษา,55>]
สวัสดีครับผมชื่อจริงๆว่าวายุศักดิ์ครับ (ศักดิ์เป็นยศของผมเอง >x<) ส่วนชื่อเล่นก็มีหลายระดับครับ ส่วนชื่อพิเศษ ที่เอาไว้สำหรับคนพิเศษมีชื่อเดียวครับ(เอามือป้องปากกระซิบ...) แหมๆ ก็รู้กันแล้วนี่ครับ
คนพิเศษของผมน่ะ มีอยู่คนเดียว...(ที่จริงผมมีเรื่องจะบอกทุกคนนิดหน่อย..) คือ....'พักนี้ไอ้คุณเฮียเอาแต่ใจมากๆเลยครับ'
โป๊ก!!
"โอ๊ย!! เจ็บนะเฮีย" คิดว่าไอ้ไวไวหันไปตะหวาดสินะ หึหึ
คุณเดาผิดแล้วล่ะ...อย่างผมนะรึจะกล้ากับเฮีย...แม้ว่าตะกี้เพิ่งจะโดนสันหนังสือเข้าให้ที่กลางกบาลก็เถอะ(เด็กๆ ห้ามเอาอย่างนะ ไม่ดีๆ T^T)
"ถ้าขืนยังปากดีอีกจะโดนมากกว่านี้อีก ไอ้ไวไว" จิ๊!! ทำเป็นมาขู่เหอะ...ทีเมื่อคืนยังร้องครางใต้ร่างผมอยู่เลย อ๋า~~ คิดแล้วก็...... >////<
โครม!!
"เจี๊ยก!!!" คราวนี้มาเป็นปกแข็งเลยครับท่านผู้ช้มมมมม!!! ดีนะที่ไอ้ไวไวใช้วิชาหมีกระโดดหลบได้ทันท่วงที มิเช่นนั้นอาจได้เลือด
"เมื่อกี้พูดอะไรวะ!!" ซวยล่ะ เมื่อกี้พูดออกมาเรอะ นึกว่าคิดอยู่ในใจซะอีก....เกือบตายแล้วไหมล่ะ
"เฮียโหดอ่ะ กะเอาถึงตายเลยดิ" ไอ้ไวไวหอบกระดาษที่ตัวเองกำลังเขียนมาแนบอกทำอย่างกับว่าหวงแหนนักหนา(ที่จริงมันดันทะลึ่งปริ้นท์ข้อความบางอย่างมาจากเน็ต) คิดว่าจะมีใครมาสัมภาษณ์ผมถึงบ้านรึไง ..เอ่อ..เอาใหม่...คิดว่าไอ้คุณเฮียจะให้เข้ามาในเขตบ้านเรอะ -*-ll คงพลีชีพกันอยู่หน้ารั้วอะเหอะ (เอ๊ะ!! หรือที่จริงแล้วเฮียหวงผมกันนะ หึหึ)
"เพี้ยนรึไง นั่งยิ้มอยู่ได้คนเดียว พาไปฉีดยากันพิษหมีบ้าซะดีมั้ง"
"เย้ย!! เฮียอย่ามามั่ว ผมไม่ได้เป็นไรสักหน่อยเหอะ" ดูดิ๊คนเรา เอะอะก็ขู่ตลอด แล้วดู...ไอ้อาการปรายตามองมาแล้วยิ้มนิดๆที่มุมปากนั่นมันอะไรล่ะ -*- เชอะ!! ไปนั่งตอบคำถามต่อดีกว่า
พูด(ในใจ)จบก็หอบเอากระดาษกับปากกาเข้าห้อง ก็...ผมนะอยากจะไปเที่ยวนอกสถานที่กับเฮียบ้างอะไรบ้าง แต่ด้วยความที่ยังเป็นนักศึกษา งานพิเศษก็ทำไม่ได้(โดนสั่งไม่ให้ทำ) จะช่วนเฮียไป เฮียก็ต้องเป็นคนจ่าย...หึ! ก็ผมนะ อยากจะทำอะไรๆให้เฮียบ้างนี่...
"คู่รักคู่ไหนที่ตอบคำถามได้ตรงใจกรรมการของเรา จะได้ไปทัวร์ที่ XXX 2 วัน 2 คืน"
นี่แหละ...หึหึ (ไอ้ไวไวจะทำเพื่อเฮียนะคร้าบบบบ) ก็แค่ตอบคำถาม 10 ข้อดังนี้....หืม?? อ๊ากกกกกกก...แค่ข้อแรกก็เหมือนจะไม่รอดแล้วคร้าบบบบท่านผู้ช้มมมมม (ไอ้ไวไวแค่แอบเขิน ฮ่าๆ)
1.ตอบ ความรักของคุณเริ่มตั้งแต่ตอนไหน
ไวไวตอบ: ถ้าจะให้ตอบจริงๆ ก็คือ...'ไม่รู้' ครับ
(ก็ผมไม่รู้ว่ารักเขาเมื่อไรตั้งแต่ตอนไหน อาจจะตั้งแต่ตอนเด็ก ตอนที่เฮียไปเอาสมุดคืน ตอนที่เฮียหยิกแก้ม หรือแม้แต่ตอนที่เฮียชอบลูบหัว ...ผมไม่รู้จริงครับ รู้แค่ปัจจุบันนี้ขาดเฮียไม่ได้เท่านั้นเอง (นี่ผมเขินจริงนะ !))
2. เรื่องเล็กๆ ที่เขาทำให้แต่คุณกลับรู้สึกว่ามันยิ่งใหญ่เหลือเกิน
ไวไวตอบ: การดูแลเอาใจใส่เล็กๆน้อย ไม่ว่าจะความเป็นห่วง(ทั้งที่ปากแข็ง) ดูแล(ทั้งที่ดุ) รัก(ทั้งที่ทำเป็นรำคาญ) ไม่ว่าจะเป็นอะไรที่เขาทำให้ ผมก็รู้สึกว่ายิ่งใหญ่ทั้งหมดนั่นแหละ
3. ทั้งสองคนสามารถคุยเรื่องบนเตียงกันได้รึเปล่า
ไวไวตอบ: เอ่อ...เรื่องแบบนี้...จะให้ตอบยังไงล่ะครับ คือเรื่องบนเตียง...เราเอาไว้คุยกันสองคนนะ ถ้าเขารู้ว่าผมบอกคุณๆล่ะก็...ตายแน่ๆ...สถานเดียว
(ไม่ใช่อะไรเพราะพอถึงเตียง...เราก็ไม่มีเวลาคุยกันแล้วล่ะ หึหึ (เอ๊ะ!! เหมือนผมจะตอบผิดคำถามนะ - -ll))
4. จัดการเรื่องงานบ้านอย่างไร
ไวไวตอบ: ทุกสิ่งอย่างในบ้านผมคนนี้เป็นคนจัดการเองทั้งหมดเหอะ เขา...รอทำแค่ 'การบ้าน' ก็พอ หึหึ
5. คุณเคยทำร้ายร่างกายใครหรือเปล่า
ไวไวตอบ: ผมเนี่ยะนะ จะทำร้ายใคร!!
6. หากความเปรียบความรักเป็นอาหาร คุณคิดว่าคู่ของคุณเป็นเมนูอะไร
ไวไวตอบ: ผมคิดว่า...น่าจะเป็น'ต้มยำ' นะ หวานนิด เปรี้ยวหน่อย และเผ็ดกำลังดี
7. สถานที่ไหนที่รู้สึกว่าโรแมนติกที่สุด
ไวไวตอบ: ห้องนอน และเตียงครับ (ชัดเจน!!)
8. ใช้ชีวิตในวันหยุดอย่างไร
ไวไวตอบ: อยู่กับเฮีย ทำกับข้าว ทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า รถน้ำต้นไม้ ล้างรถ
(เอ๊ะ!! แล้วเฮียล่ะ!?)
9. คุณอยากมีลูกไหม?
ไวไวตอบ: ใครๆมักจะบอกการมีลูกคือการทำให้ครอบครัวเป็นครอบ แต่สำหรับผม...แค่ได้มีคนรักอยู่ด้วยกันแบบนี้ก็พอแล้วครับ
(สร้างภาพสุดๆ ไอ้ไวไวเกือบจะหักปากกาตัวเองทิ้งด้วยความเขินแล้วอ่ะ แล้วก็นะ ..ขืนผมไปถามเขาแบบนี้...ไม่โดนแตะก็มะเหงกกบาลแน่ -*-ll รู้แล้วใช่ไหมครับว่าผมทำร้ายร่างกายใครไม่เป็น!)
10. ในอนาคตอีกสัก 20 ปี ข้างหน้าล่ะ?
ไวไวตอบ: แหม..เรื่องของอนาคตผมตอบไม่ได้หรอกครับ...ผม....
“ไอ้ไวไว ผ้าปั่นเสร็จแล้ว!!” เสียงตะโกนจากข้างนอกดังเข้ามา
คนที่กำลังจะตอบคำถามข้อสุดท้ายเสร็จอยู่แล้วเชียว จำต้องวางปากกาลงอย่างช่วยไม่ได้ นั่นไม่ใช่คำสั่งหรอกนะ ทุกคนอย่าเข้าใจผิดไป
แล้วแทนที่มันจะเดินออกจากห้องแล้วตรงไปยังเครื่องซักผ้าข้างหลังบ้าน มันกลับเดินอ้อมย่องไปข้างหลังไอ้คุณเฮียที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา พอถึงเป้าหมายมันก็ไม่รอช้า กระโดดกอดคุณเจ้าของบ้านแล้วกดจมูกลงไปหอมแก้มแรงๆ
“อ่า~~ชื่นใจ”
“ไอ..ไอ้เด็กเวรนี่!!” หนังสือในมือเฮียทำท่าจะฟาดลงมากลางกบาล แต่ก็นั่นแหละ ไอ้หมีรู้ทางเฮียหมดแล้วเหอะ
“แค่เติมพลังเอง เฮียขี้เหนียว” ดีนะคว้ามือเอาไว้ได้ทัน ไม่งั้นละสันหนังสือเต็มกบาลแน่ ไม่ว่าเปล่าไอ้เด็กเวรที่ว่ามันก็ก้าวขาข้ามพนักพิงโซฟามานั่งข้างๆ ก่อนจะก้มลงไปเอาปากงับๆ ฝ่ามือของไอ้คุณเฮียอย่างไม่เกรงกลัวต่อสายตาขู่
“เดี๋ยวจะโดน...ไวไว!!” ไอ้คุณเฮียขึ้นเสียงดังตอนที่ทางนี้ยืนหน้าเข้าไปใกล้ เกือบจะได้ชิมแล้วเชียว แต่ไม่เป็นไรเมื่อคืนเฮียยอมตามใจตั้งหลายรอบแล้วนี่ หึหึ
จากที่เล็งไว้คือริมฝีปากก็กลายเป็นแก้มแทน ก่อนจะกระโดดม้วนตัวตีลังกาสามตลบ(เว่อร์ล่ะ!!) แค่โดดลงจาดโซฟาหลบลูกเตะเฮียได้หวุดหวิด
“ก็เฮียไม่ยอมอ้อน ผมก็เลยอ้อนแทนเฮียไง ว้ากกกก” โห่..ขนาดบอกว่าหมดแรงแล้วนะ ทำไมไอ้คุณเฮียยังลุกมาหวดแข้งใส่ไอ้ไวไวได้อีกล่ะเนี่ย
“ไปเอาผ้าขึ้นตากเลย” ดูดิ๊ ชี้นิ้วสั่งๆ จิ๊ไปก็ได้เดี๋ยวค่อยไปทำไอ้ข้อสุดท้ายที่ค้างไว้....
ว่าแล้ว...มันก็ลืม พอตากผ้าเสร็จมันก็เข้าไปคลอเคลียอ้อนเฮียของมันจนลืม โดนด่าบ้างอะไรบ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับน่วม ต่อจากเล่นจนพอใจ ก็ถึงเวลาทำอาหารเย็น ...วันธรรมดาที่มีความสุขได้แม้ว่าจะไม่ได้กระดุกกระดิกออกไปไหน
“....ยังไม่เสร็จนี่หว่า!!” ไอ้คุณเฮียหันมามองเหมือนจะจับพิรุธ ...แน่ล่ะไอ้คุณเฮียของไวไวฉลาดที่สุดเหอะ แต่...ถ้าให้เห็นคำตอบมีหวัง...ได้โดนเตะแน่ (- -ll)
“เป็นไร?” เป็นไอ้หมีของเฮียไงฮ้าบบบบ... (แค่คิดในใจ) แล้วส่งยิ้มสดใสให้ แล้วส่ายหน้าแทนคำตอบ
“เดี๋ยวผมมาล้างจานนะ ขอเวลาแป๊บ!” ไม่ต้องรอให้ไอ้คุณเฮียถามว่าอะไรยังไง ไอ้หมีไวไวก็วิ่งปรู๊ดเข้าไปในห้อง เพื่อรีบเก็บหลักฐานที่ตัวเองลืมวางเอาไว้
ก็..ถ้าให้เห็นก็ไม่เซอร์ไพรส์อะเด่!
หืม...?
นี่มัน...?
คำตอบของข้อสุดท้ายที่ไอ้ไวไวยังเขียนไม่เสร็จ....โดนมือดีมาขีดทับ
10. ในอนาคตอีกสัก 20 ปี ข้างหน้าล่ะ?
ไวไวตอบ: แหม..เรื่องของอนาคตผมตอบไม่ได้หรอกครับ...ผมคิดว่า....
แล้วเขียนต่อว่า...
“ก็คงเหมือนเดิม”
ตั้งแต่เมื่อไร....!!?
บ้าแล้ว...ให้ตายเหอะ!! ไอ้ไวไวหุบยิ้มไม่ได้ครับท่านผู้ชม...อยากจะร้องตะโกนให้บ้านแตก(แต่กลัวโดนเตะ) รางวงรางวัลอะไรผมไม่ต้องการแล้ว ไม่เอาแล้วครับ กระดาษแผ่นนี้จะเอาไปใส่กรอบแล้วแปะไว้หัวนอน ไม่ส่งไปให้ใครเด็ดขาด!
ก็นี่แหละคำตอบของข้อสอง ทุกคนรู้แล้วหรือยังล่ะ ว่าทำไมไอ้ไวไวถึงได้รักเฮียที่สุดในโลก
“เฮียยยยยยยยย”
“จะตะโกนทำบ้าอะไร.... นะ...หนวกหู!!” ประโยคแรกเฮียแกก็หันมาดุอยู่หรอกครับ แต่พอเห็นว่าในมือของไอ้ไวไวเป็นอะไรเท่านั้นแหละ จากหน้าดุก็กลายเป็นหน้าแดงทันที….แต่ปากก็ยังด่าได้อยู่นะ - -ll
เฮียของไอ้ไวไว รักตายเลยแบบนี้
“เฮีย...คืนนี้...ได้ไหม?” ไอ้คุณเฮียทำตาลุกวาว ควานหาอาวุธใกล้ตัว แต่อย่างว่าแหละ...ไอ้ไวไวรู้ทันเฮียตั้งนานแล้วเหอะ
“ไม่ได้โว้ย~!!” ไอ้คุณเฮียพยายามดิ้นหนีตอนที่ไอ้หมีกอดหมับที่เอว
“นิดเดียวเองนะ อยาก’รัก’เฮียอ่ะ นะ...นะ..”
“ไปไกลๆ เลยไอ้หมีหื่น!!” แม้จะโดนขับไล่แต่ไอ้หมีก็หาได้หวั่น
“เด็กกำลังโตนะ เฮียต้องตามใจหน่อยสิ”
“ไม่ได้โว้ย พรุ่งนี้ทำงาน ปล่อย!!” แน่ะ!! ปากเฮียก็ไล่แต่ทำไมหน้าแดง แบบนี้ไอ้ไวไวจะไปไหนไกลได้ไง
“ไม่ทำแรงหรอกนะ..นะ...นะเฮีย”
“ไม่...อ๊ะ..”
“รักเฮียนะ”
“ไอ้...ปะ..อื้อ...” (< จะบอกให้มันปล่อย..ก็ไม่ทัน...โดนไอ้หมีบ้ามันคว้าไปจูบปิดปาก)
ไม่ไหวจะเคลียร์ เพลียจะห้าม...จำไว้ว่ากฎของการเลี้ยงหมี..อย่าไปทำให้มันได้ใจ แล้วจะลำบากกายอย่างที่เห็น!!
“เบาๆ อื้อ...เฮีย..ใจเย็น อ่า~~”
(อ่ะ....อ้าว...!!???)
แล้วก็เหอะ...กว่าจะหัวจะถึงหมอน กว่าจะได้เวลานอน(จริงๆ) ไอ้คุณเฮียก็เล่นเอาหมดแรง (แต่ไอ้ไวไวเต็มใจจะเหนื่อยนะ ถ้าเฮียจะอยากเล่นด้วยบ่อยๆ ล่ะก็นะ หึ หึ )
“เฮีย...หลับยัง...?” จ้างให้ก็ไม่ตอบหรอก แต่...แค่ดมกลิ่นก็รู้ว่ายังไม่หลับ แค่แกล้งไม่ได้ยินเท่านั้นแหละ
“จะนอนแล้วนะ อย่ามากวนใจ!” ดุตล้อดดดด!!
ไอ้ไวไวเลยจัดการล็อคเป้าด้วยการเอาขาเกี่ยวพันพัวกันพัลวันไว้กับขาของไอ้คุณเฮีย แล้วก็ทำการสอดแขนเข้าไปแทนหมอน รั้งตัวไอ้คุณเฮียเข้ามาแนบชิดอ้อมอกได้สำเร็จล่ะ แล้วก็ฉวยโอกาสฟัดหอมเฮียที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จมาหมาดๆ สูดกลิ่นหอมให้เต็มปอด
“ไอ้หมี!! เป็นหมารึไงห่ะ!?” อูยยยย....โดนไปหนึ่งดอก ไม่ใช่แค่คำด่าหรอกนะ แต่เป็นศอกไอ้คุณเฮียต่างหากที่สีข้าง ดีนะที่พื้นที่มันแคบก็เลยไม่สะดวกนัก ไม่งั้นมีจุก
“ไอ้ไวไวเป็นอะไรก็ได้ที่เฮียอยากให้เป็น แต่ขออย่างเดียว....” ไอ้ไวไวซุกหน้าลงไปบนไหลของคนที่นอนหันหลังให้ ประทับริมฝีปากลงไปเบาๆ เหมือนรอคอย
“อะไร...?”
รอยยิ้มละมุนละไมที่สุดปรากฏบนใบหน้าไอ้หมีโย่ง แม้ว่าไอ้คุณเฮียจะไม่มีโอกาสได้เห็นก็ตามที ก่อนจะกระชับอ้อมแขนเข้ามาแนบชิดอีกนิด คล้ายจะบอกความในใจออกมาจากการกระทำ
“ขอแค่เฮีย...เป็นของผมคนเดียวก็พอ...” คำขอกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู ไม่รู้ว่าเป็นคำขอที่มากไปไหมถึงได้ไม่มีสัญญาณใดๆ ตอบกลับมา
พอลองชะโงกมองก็พบว่าคนในอ้อมแขนหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ เปลือกตาปิดสนิทไปเสียแล้ว ไอ้ไวไวถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะแอบประทับริมฝีปากบนแก้มเฮียมันอีกครั้ง แล้วล้มตัวลงนอนซ้อน กอดเฮียมันเอาไว้แบบนั้น
ไอ้หมีโย่งมันก็ไม่มีทางได้เห็น...ว่าคนที่ทำเหมือนว่าหลับไปแล้ว ลืมตาขึ้นมาหลังจากนั้น ...มันยังจะเอาอะไรอีกไอ้เด็กเวร..ที่ได้ไปนั่นก็ทั้งหมดที่มีแล้ว ยังจะเอาไปขายต่อให้ใครได้อีกรึไงวะ
ใครบางคน...ที่กำลังก่นด่าอยู่ในใจค่อยๆ พลิกตัวกลับมา หลังจากที่นอนนิ่งๆ จนแน่ใจแล้วว่าได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเจ้าตัวมันเข้าสู่นิทราไปแล้ว
‘รัก...พอใจยังไอ้หมีโง่!’ เป็นคำกระซิบที่แผ่วเบาที่สุด ก่อนที่เจ้าของคำพูดจะก้มหน้าซุกตัวเข้าหาอกกว้างอย่างเนียนๆ ...ก็นอนให้มันกอดแบบนี้ เหมือนมีหมอนข้างอันใหญ่ไว้ให้ซุกนี่หว่า ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้นหรอกเหอะ!
และ...ด้วยความโชคดีของไอ้หมีโย่งที่ไอ้คุณเฮียเลือกที่จะซุกหน้าลงไป เพราะหากเฮียยังคงจ้องกันอยู่แบบนี้ คงจะได้เห็นรอยยิ้มกว้างทั้งที่ยังไม่ลืมตา ‘ไม่ใช่ฝัน’ เสียงกระซิบที่แม้จะแผ่วเบา แต่ยังดังก้องในใจไอ้ไวไวเมื่อตะกี้...ไม่ใช่ฝันแน่ๆ
ก็นี่แหละ..!! เพราะไอ้คุณเฮียเป็นแบบนี้ ต่อให้ไอ้หมีจะโดนเลี้ยงด้วยลำแข้งไปตลอดชีวิต จะโดนเฮียจิกหัวใช้ยังไงก็ได้ ขอแค่เฮียเป็นเฮียที่น่ารักของไอ้หมีแบบนี้คนเดียวพอ...
แต่...ว่าก็ว่าเหอะ...คืนนี้ไอ้หมีน้อย...มันจะหลับลงไหม!! ?
โธ่...ลูกพ่อ อดทนไว้!!
(ขืนตื่นตอนนี้ โดนเฮียลุกมาเล่นคางเหลืองแน่ไอ้ไวไว T^T)
==================
ตอนพิเศษไอ้หมีโย่งกะเฮีย แบบว่าคิดถึงทุกคนฮว้าบบบบบบ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
ฟัดซ้าย-ขวาด้วยฟามคิดฮอดดดดดด จนกว่าเราจะได้เจ๊อะกันอีกครั้ง
กอดๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
มาได้ไงหว่า แต่เค้าชอบนะตะเอง ฮิ้ว!!!!!!!!!!!!!!
-
:L2: :L2: :L2:
-
น่ารักอ่ะ ^^
-
หมีไวไวน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ไวไว ๆๆ น่ารักอะ
เฮียก็นะ ปากแข็งแต่น่ารักก น่ากอดดด
-
น่ารักอ๊ะ
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฟิน
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆ
หมีของเฮียถึงจะกวนตรีนบ้างบางครั้ง แต่ดูท่าทางแล้วรักจริงนะ
:impress2:
-
ยังน่ารัก น่าหยิก เหมือนเดิม ^^
-
คู่นี้ยังน่ารักเหมือนเดิม
:L1: :L1:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
คู่นี้รักกันแรงเหมือนเดิม :laugh:
สุขสันต์วันสงกรานต์ครับ :mc4:
+1
-
น่ารักตลอดอ่ะคู่นี้ :o8:
-
รักด้วยลำแข้ง
-
สนุกมากกกกกก อ่านพรวดๆเดียวาเลย เที่ยงจนเย็น
ในที่สุดก็อ่านจบ อยากจะบอกว่าถ้าจะน่ารักกันขนาดนี้นะ
เอาโล่ไปเลย
น้องเอิงของตุณหมอนี้น่ารักแบบคอมโบ้ ยิ้งตอนจบยิ้งคอมโบ้เข้าไปอีก
ส่วนเฮียตุล ขอไว้อาลัยให้หมี 555 ฟิตร่างกายไว้นะหมีนะ
(ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ มันจบมาเป็นปีแล้วนะเฮ่ย)
-
ไวๆน่ารักมากมาย :กอด1:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ......................
และ
อีกรอบ...............
-
วิ่งชะแวบบบบบ มาแปะรูปแล้วจากไป :oni1:
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/copy.jpg)
[/quote]
กรีดร้องกับภาพ แอร้ยยยย แดดิ้น! :ling1:
-
อร๊ายยยยย
เรื่องนี้น่ารักมากกกก
ไวไวกับพี่เฮียตุล
อ่านไปยิ้มไป หุบปากไม่ลงเลยจ้าาาา :-[
-
พี่ตุล น้องไวไว คู่นี้เหมาะสม น่ารักกันที่สุด :L2:
คนหนึ่งก็ปากแข็งแต่ใจอ่อน อีกคนก็กะหล่อนแต่ก็รักจริง ดูแลคนรักดีเป็นที่หนึ่ง
รักกันวุ่นวาย อ่อนใจแทนพี่ตุลเลย 555
คู่น้องเอิง กับพี่หมอก็น่ารักแบบนุ่มๆ เป็นคู่ที่น่ารักอีกคู่หนึ่ง
ขอบคุณผู้เขียนคะ :pig4:
-
น่ารักมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
เฮียเสร็จหมีไวๆ อิอิ
ส่วนคู่หมอขิมกับเอิงก็ใช่ย่อย
โดนเอิงวางกับดักใส่ 5555
เจ้าเล่ห์นักนะเอิง
:mew1:
-
ชอบพระเอกเด้กกว่า น่ารัก
-
:pig4:
-
สนุกดีค่ะอ่านแล้วฮาหมีไวไวมากเอะอะก็หาเรื่องหื่นตลอด
-
อ่านตอนแรกคิดว่าจะเฮียจะได้กินไวไว ไหงอ่านไปอ่านมาชักไม่แน่ใจละว่าใครจะกินใคร :hao3:
-
คู่เฮียกะน้องหมีไวมันน่ารักอ่ะ :-[
-
ถ้าเฮียยังไม่พร้อม ไม่เป็นไรเพราะหมีจะบิ้วให้ :z1: :z1:
-
อ่านรวดเดียว ใช้เวลาสองวัน เรื่องนี้น่ารักมากกกก
ตอนเกือบจบนึกว่าจะมีดราม่าเรื่องกิ๊กซะอีก
แต่ดีแล้วที่ไม่มี ไม่งั้นช้ำแย่เลย
-
โดนเด็กกินนน น ไวไวหื่นน น o18
-
o16 o16
-
อ่านรวดเดียว หมีไวไว น่ารัก
-
:pig4: เป็นเรื่องที่มุ้งมิ้ง น่ารักมาก อ่านแล้วยิ้มตามตลอด :-[
ไอ้หมีไวไวของเฮียตุลน่ารักกกก :m3:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากครับ อ่านแล้วก็สดชื่น ไม่เครียดดี ชอบนะครับ อมยิ้มหน่อยๆ บางทีก็หัวเราะเลย ทำเอาคนรอบๆตัวผมจะหาว่าบ้าไปละ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
บอกเลยตั้งแต่อ่านนิยายมาปลื้มพระเอกเรื่องนี้ที่สุดอะรัยจะน่ารักน่าถีบขนาดนี้ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านน่ะค่ะเป็นเรื่องที่ตราตรึงใจมากค่อยๆเปนค่อยๆชอบๆเล :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณนะคะนิยายน่ารักมากเลยอมยิ้มได้ตลอด :pig4:
-
ไวไว กะ เฮียตุลน่าร๊ากกกกกก
ทำเอาเรายิ้มตามไม่ยอมหุบเลยทีเดียว!!? :o8:
แอร๊ยยยยยยย :impress2: :-[
-
สนุกมาก ๆ ครับ อ่านแล้วยิ้มตลอด ไวไว - เฮียตุล น่ารักมาก ครับ
ขอบคุณครับ
-
ไวไวหื่นจนถึงวินาทีสุดท้าย 5555
-
คิดถึงไวไว................ :mew1:
-
ขอบคุณค่ะ
-
จบแล้ววววว หวานแบบหวานสุดๆๆๆ
ไวไวน่ารักมากกก ขี้อ้อนซะ
เป็นนิยายที่ no drama ของจริง สวีทกันทั้งเรื่อง :o8:
-
ชอบความน่ารักของหมี
-
ขอบคุณมากๆค่ะ ไวไวน่ารักมากกกก
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุขมากๆ รักคนเขียนจัง :กอด1: แล้วก็รักตัวละครด้วยด้วย ไวไวกับเฮียน่ารัก :L2:
-
ขอบคุณค่ะ เรืีองนี้น่ารักมากจริงๆ ^^
-
:mew1: :mew1: :mew2: :mew2: