ขอบคุณที่ติดตามอ่านะครับ
เรื่องนี้มีลุ้นครับ อิ อิ แบบว่า ช้าๆ ได้'ด้าม'พร้าเล่มงาม
Guy Chapter 3
กายนั่งมองนามบัตรสองใบในมืออย่างครุ่นคิด วรุจน์ หนุ่มเจ้าชู้ขับรถเบนซ์เปิดประทุน และ ธฤต ผู้ชาย 'เจ้าชู้หลบใน' อย่างที่เชิงชายพูดกระทบกระเทียบเมื่อรู้ว่า 'คนหน้าตางั้นๆ' ที่จอดรถซื้อน้ำเต้าหู้ข้างถนน 'ฝาก' นามบัตรไว้ให้เขา
เชิงชายโวยวายยกใหญ่เมื่อเดินไปที่รถเข็นขายน้ำเต้าหู้เพื่อซื้อให้กายเพราะกายบอกว่ารู้สึกอยากจะทานน้ำเต้าหู้ขึ้นมาทันใด
ธฤต ฝากนามบัตรไว้กับแม่ค้า บอกว่าให้ผู้ชายคนที่หน้าขาวๆ ซึ่งนั่งอยู่กับผู้ชายหน้าจืดๆ
“อย่าโทรไปนะกาย ฉีกทิ้งไปเลย” เชิงชายพูดแต่ก็ยอมยื่นนามบัตรให้กาย “หน่อยแน่ะ มากล้าบอกว่าผู้ชายหน้าจืด นี่ถ้ายืนอยู่ตรงนั้นนะ โดยต่อยไปแล้ว”
กายอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงท่าทางของเชิงชายที่เอาแต่นั่งกอดอกหน้าบึ้งไปตลอดทางขณะที่อยู่บนรถแท๊กซี่คืนที่ผ่านมาและคำพูดของเชิงชายก่อนจะลงจากรถ
“เดี๋ยวจะถอยป้ายแดงมาขับรับส่งกายซักคัน เอาให้แพงกว่าของนายเจ้าชู้หลบในคนนั้น” เชิงชายประชด
“บีเอ็มซีรี่ย์เจ็ดเลยนะชาย” กายแย้ง
“จะถอยซีรี่ย์เก้าเลยล่ะ คอยดูสิ”
“จะจอดที่ไหน ลานจอดหน้าคอนโดตัวเองก็มีพื้นที่แค่เล่นแบดมินตันได้ ซอยเข้าคอนโดก็แคบ ซาเล้งขับสวนทางกันแทบจะไม่ได้ นี่ยังไม่ได้พูดถึงเงินดาวน์นะคุณชาย” กายเตือนสติเชิงชาย “แล้วจำเอาไว้ คนอย่างนายกาย ถ้าจะชอบใครก็ไม่ใช่เพราะเขารวย ขับรถหรู”
“แต่คนดีๆ รักเดียวใจเดียวอย่างชาย กายก็ยังไม่ยอมเสียตัวให้ซะที” เชิงชายทำเสียงน้อยใจแล้วรีบขยับตัวออกห่างจนติดประตูรถเพราะกายยกแขนขึ้นทำท่าจะฟันศอก
เขารู้ว่าเชิงชายคิดอย่างไรกับเขา แต่กายบอกตัวเองว่าเขายังไม่พร้อม เชิงชายเป็นคนดี รู้ใจกัน แต่มีอะไรบางอย่างที่เปรียบเหมือนเส้นบางๆ ที่ขีดกั้นเขากับเชิงชายเอาไว้ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
เชิงชายบอกว่าห้ามไม่ให้โทรศัพท์ไปหาธฤต ไม่ว่าเขาจะอยากเข้าวงการบันเทิงเพียงใด เชิงชายให้ความเห็นแบบกระทบกระเทียบว่า เป็นเจ้าของบริษัทสร้างหนังจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ หน้าตาแบบนั้นทำไมไม่เล่นหนังเองเสียเลย ทำไมจะต้องมาทำตัวเป็นแมวมองหาดาราหนุ่มหล่อแถวข้างถนน กายจึงย้อนว่า ทำไมเมื่อครู่เพิ่งบอกว่าผู้ชายคนนั้น 'หน้าตางั้นๆ' จะแสดงภาพยนต์ได้อย่างไร แสดงว่าจริงๆ แล้วเชิงชายก็ยอมรับว่าผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีใช่หรือไม่ เชิงชายจึงตอบว่า 'ใครว่าเป็นพระเอก เป็นผู้ร้ายต่างหาก คอยมอมเหล้า แอบใส่ยานอนหลับแล้วเอานายเอกไปปู้ยี่ปู้ยำ'
กายถอนหายใจเบาๆ วางนามบัตรทั้งสองใบลง เลิกคิดที่จะโทรศัพท์ไปคุยกับชายหนุ่มทั้งสองคน พยายามบอกตัวเองว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นไม่สำคัญอะไรมากมาย
ก็แค่นอนกับผู้ชายคนเดียว ใช่ว่าเขาไม่เคยทำ
เคยสิ ตั้งหลายครั้งเสียด้วย แต่ไม่ใช่แบบนี้
ไม่ใช่แบบไม่มีสติ ไม่รู้สึกตัว จำอะไรไม่ได้ คนไม่รู้จักกัน หน้าตาก็เห็นไม่ชัด แบบนี้มันแย่นะ ที่สำคัญ ทำกันแบบสดๆ เสียอีก ผู้ชายคนนั้นจะหลั่งข้างนอกหรือข้างในก็ไม่รู้
ข้างในสิ ที่นอนแห้งสนิท ไม่มีคราบอะไรเลย
ใครว่า ยังไม่รู้แน่ชัดซักหน่อย พอรู้สึกตัวก็ลุกลี้ลุกลน รีบแทบตาย สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว และจนถึงขนาดนี้ก็ยังนึกอะไรไม่ออก เมาเละขนาดนั้นเลยหรือนี่
เสียงสองเสียงในหัวของกายถกเถียงกันไม่ยอมหยุด เขารู้สึกสับสน เพียงแค่อาทิตย์เดียวก็มีสิ่งต่่างๆ เกิดขึ้นกับเขาแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
เริ่มจากนอนกับคนแปลกหน้า
ลาออกจากงาน (และถูกเจ้านายเก่าด่าไปเรียบร้อย)
คนรู้จักกันเป็นโรคร้ายกำลังนอนรอความตาย
ผู้ชายหน้าตาดีสองคนซึ่งลักษณะคล้ายๆ กับ 'ผู้ต้องสงสัยในคืนวันเสียตัวครั้งล่าสุด' ให้นามบัตรเขาและแสดงท่าทีว่าสนใจเขา
เชิงชาย 'เจ้าเก่า' ก็มีทีท่าว่าจะรุกหนักกว่าเดิม
แถมท้ายด้วย เจ๊นอ หรือเจ๊หนอก หรือเจ๊หนอด หรือนรธีร์ เพื่อนรุ่นพี่ผู้คอยให้คำปรึกษากลับมาเดินทางไปทำงานต่างประเทศกระทันหันและติดต่อทางโทรศัพท์ไม่ได้
พรุ่งนี้เขาต้องไปทำงานที่ใหม่ เวลาทำงานเริ่มเจ็ดโมงเช้า กายหนักใจเป็นอย่างยิ่งเพราะต้องปรับนาฬิกาชีวิตของตัวเอง เขาต้องเข้านอนเร็วกว่าที่เคย และตื่นตีห้าครึ่งและออกจากบ้านเวลาหกโมงเช้า เจ้าหน้าที่แผนกบุคคลที่คุยกับเขาย้ำว่าห้ามสายเด็ดขาดเพราะบริษัทนี้เข้มงวดเรื่องเวลามาก
แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม เขายังไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่นิด ถึงจะปิดไฟนอน ก็คงนอนลืมตาโพลงอยู่ในความมืดจนถึงตีหนึ่ง และเขาก็กังวลว่านาฬิกาปลุกและโทรศัพท์ที่ตั้งเวลาปลุกเอาไว้เพื่อ 'ช่วยกัน' ปลุกเขาจะสามารถทำให้เขา 'ตื่น' ได้หรือไม่
เพราะคืนนั้นคืนเดียว ทำให้เขากังวลมาจนถึงวันนี้ นอนหลับก็เห็นแต่ภาพตัวเองตื่นขึ้นมาบนเตียงกับผู้ชายคนนั้นและภาพเจ๊เต่าเพื่อนเจ๊นอกำลังนอนทุกข์ทรมานอยู่บนเตียง
ตอนนี้มีภาพใบหน้าผู้ชายอีกสองคนเพิ่มเข้ามา
บางครั้งมีเชิงชายแวบเข้ามาด้วยเป็นครั้งคราวเหมือนโฆษณาแทรกระหว่างละครหลังข่าว
ขอทีเถอะ ขออย่าให้เจอ 'ผู้ต้องสงสัย' อีกคนหรือมากกว่านั้นเลย ขอให้พรุ่งนี้ หรือสัปดาห์นี้เจอแต่ผู้ชายขี้เหร่ หรือไม่ก็ผิวขาวเป็นหยวก จมูกแบน รูปร่างผอมกระหร่องหรือไม่ก็อวบอ้วน ตัวเตี้ยๆ อาศัยอยู่ในบ้านเดี่ยว บ้านแฝด ทาวน์เฮาส์ หรือไม่ก็อาคารพาณิชย์ ไม่ใช่คอนโดสูงๆ
วันเสาร์หน้านี้ เขาจะหาโอกาสไปตรวจเลือด แล้วก็ลืมทุกอย่างให้หมด
“เก็บความ ด่วน ก่อนเที่ยง ให้ท่านประธาน”
กายยื่นมือไปรับเอาเอกสารจากมือของการัณย์ หัวหน้าแผนกต่างประเทศพร้อมกับพยักหน้ารับการสั่งงานแบบ “สั้นและกระชับมาก” แล้วนั่งนิ่งอยู่เกือบสองนาทีก่อนจะก้มหน้าลงอ่านเอกสารภาษาอังกฤษสิบหน้าในมือ
หัวหน้าของเขาเป็นคนที่คล่องแคล่วมากและท่าทางยุ่งอยู่ตลอด การัณย์เป็นคนพูดน้อย และพูดอะไรสั้นๆ
เก็บความ ด่วน ก่อนเที่ยง ท่านประธาน คงจะหมายความว่าให้แปลเป็นภาษาไทยแบบเก็บความ งานด่วนเสร็จก่อนไปทานอาหารเที่ยงและนำไปส่งให้ประธานบริษัท
พิมพ์แล้วส่งอีเมล์ไป หรือต้องสั่งพิมพ์ลงบนกระดาษแล้วเอาไปยื่นให้เลขานุการของท่านประธาน
ทั้งสองอย่างสิ กันเหนียว วันนี้ทำงานวันแรก ต้องไม่พลาด คนบริษัทนี้ดูแปลกๆ กันทุกคน เหมือนหุ่นยนต์ อะไรจะยุ่งกันนักหนา ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตาทำงาน แทบไม่คุยกันเลย
กายคิดอยู่ในใจแล้วเริ่มลงมือทำงาน เนื้อหาของเอกสารที่เขาต้องแปลนั้นค่อนข้างยาก เต็มไปด้วยคำศัพท์เฉพาะที่เขาไม่คุ้นเคย แต่โชคดีที่ได้รับคำสั่งให้แปลแบบเก็บความจึงทำให้เขาสามารถทำงานจนเสร็จทัน 'เส้นตาย'
เขาจำคำพูดของผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลได้ เมื่อเช้านี้เขามาทำงาน 'ทันเวลา' ทั้งที่ก่อนนอนนั้นหนักใจว่าจะตื่นไม่ไหว
...เรื่องเวลาสำคัญมาก ต้องมาทำงานตรงเวลา แล้วก็กลับตรงเวลา ท่านประธานไม่ชอบคนไม่รักษาเวลา ทำงานห้ามพลาด ต้องตั้งใจ ระมัดระวัง แล้วเวลาเรียกประชุมต้องเข้าห้องประชุมก่อนเวลา เลทไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นถูกขึ้นบัญชีดำ...
นี่มันบริษัทหรือคุกวะ กายเอ๊ย คิดผิดหรือคิดถูกที่มาทำงานที่นี่
แต่ก็เอาเถอะ เพื่อเงินเดือนที่สูงกว่าเดิม ลองทำที่นี่พอให้มีเครดิต ถ้าส่งเรื่องกู้เงินซื้อบ้านได้เรียบร้อยค่อยว่ากันอีกที
กายหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องทำงานของประธานบริษัท มองเข้าไปเห็นหญิงสาวในชุดสูทสีดำคนหนึ่งกำลังนั่งทำหน้ายุ่งอยู่ที่โต๊ะ เขาเคาะประตูซึ่งเป็นกระจกแผ่นหนา สูงประมาณสองเมตร กว้างพอๆ กับประตูทางเข้าบริษัททัวร์ที่เขาเพิ่งจะลาออกเพื่อมาทำงานที่นี่ หญิงสาวคนนั้นไม่รับรู้ว่าเขาเคาะประตูเพราะกำลังยุ่งกับงานของตัวเอง กายจึงเดินเข้าไปอย่างนอบน้อมและค่อยๆ ยื่นเอกสารให้พร้อมกับบอกว่าเป็นงานแปลที่ท่านประธานต้องการ
“อ้าว ทำไมเพิ่งมา นายเพิ่งออกไปเมื่อกี้”
“เห็นบอกว่าต้องการก่อนเที่ยงนี่ครับ” กายตอบเสียงเบา เหลือบตามองนาฬิกาเห็นเป็นเวลา 11.50 น.
“ใช่ค่ะ เจนทราบ ต้องการใช้เที่ยง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเที่ยงถึงจะได้อยู่ในมือ เจนต้องมีเวลาทำกอปปี้ก่อนเตรียมแฟ้มให้นาย” เลขานุการสาวเงยหน้าขึ้นมามองกายด้วยสายตาเครีียดๆ
“เอ่อ ผม...”
“คุณเพิ่งมาทำงานใช่ไหม” เจนจิราถามเสียงเรียบ หยิบงานแปลเอกสารที่กายวางไว้บนโต๊ะขึ้นมาเปิดอ่านคร่าวๆ ท่าทางพยายามควบคุมอารมณ์ “เอาเถอะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวคุณก็ได้เรียนรู้เอง แต่ว่า ต้องเรียนรู้ให้เร็วหน่อยนะ เจนรับหน้านายแทนทุกคนไม่ได้ทุกครั้งหรอก แล้วคุณก็ต้องระวังเรื่องตัวสะกดด้วย ผิดนิดผิดหน่อยได้ แต่ถ้าผิดมากนายไม่ชอบ”
เลขานุการสาวลุกขึ้นแล้วรีบเร่งเดินออกจากห้องซึ่งกายคิดว่าหญิงสาวคงนำเอกสารไปให้ท่านประธาน
กายนั่งรับประทานอาหารกลางวันอยู่คนเดียวในร้านอาหารไม่ไกลจากที่ทำงานเท่าใดนักเพราะกลัวว่าจะกลับไปทำงานไม่ทันเวลา ขณะที่ทานอาหารเขาก็อ่านผลงานแปลของตัวเองที่ทำสำเนาเอาไว้และอยากจะรีบกลับไปยกมือไหว้เลขานุการของท่านประธานด้วยความนับถือในความสายตาอันคมกริบของเธอเพราะแค่สามหน้าแรกเขาก็เจอคำที่ตัวเองพิมพ์ผิดกว่าสิบคำ
ช่วงบ่ายงานไม่ค่อยยุ่ง กายได้รับคำสั่งเรื่องงานแบบ 'สั้นกระชับ' จากหัวหน้าเช่นเคย เขาใช้เวลานั่งแปลความหมายคำสั่งของหัวหน้างานอยู่เกือบห้านาทีก่อนจะลงมือทำงานชิ้นแรก แต่งานชิ้นที่สองเขาไม่เข้าใจคำสั่ง จึงต้องเดินกลับไปถามหัวหน้า แต่คำอธิบายของผู้สั่งงานก็ยังกระชับเหมือนเดิม แทบจะไม่แตกต่างจากตอนที่สั่งงานไปครั้งแรก
“ร่างเป็นภาษาอังกฤษตาม outline พูดสิบห้านาที กึ่งทางการ ส่งเมล์ให้คุณเจนพรุ่งนี้ก่อนเที่ยง” พูดเสร็จ การัณย์ก็ก้มหน้าลงทำงานของตัวเองและแสดงให้กายเห็นว่าไม่ต้องการตอบคำถามใดๆ ต่อไป
กายตัดสินใจที่จะทำงานให้เสร็จก่อนกลับบ้านเพราะจะได้มีเวลาตรวจทาน คืนนี้เขาจะลองยืนพูดอยู่หน้ากระจกเพื่อจับเวลาว่าบทพูดที่ตัวเองเขียนออกมานั้นพอดีกับเวลาหรือไม่ จากนั้นจะรีบส่งให้คุณเจนจิรา เลขานุการของท่านประธานก่อนเวลาเคารพธงชาติ
เวลาบ่ายสี่โมง กายสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมา และชะเง้อมมองข้ามพาร์ติชั่นของตัวเองเมื่อเห็นพนักงานแทบทุกคนลุกจากโต๊ะเกือบจะพร้อมๆ กัน และทยอยเดินออกไปจากห้องทำงาน
ตรงเวลาจริงๆ แฮะ ถึงเวลาเลิกงานก็ไปกันเลย
แล้วนี่ถ้าเรานั่งทำงานต่อจะถูกด่าไหมเนี่ย
กายคิดในใจแล้วอมยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นและมองไปรอบๆ ห้อง จึงเห็นว่ายังมีคนนั่งอยู่สองสามคน รวมถึงการัณย์หัวหน้าของเขา กายรอเวลาอยู่ประมาณห้านาทีแล้วจึงเดินไปที่ห้องทำงานของหัวหน้าและเคาะประตูเบาๆ พร้อมกับถามว่ามีอะไรจะให้เขาทำอีกหรือไม่
“ไม่มี เลิกงานแล้วกลับบ้านเถอะ” การัณย์ตอบเสียงเรียบแล้วเก็บของบนโต๊ะทำงานของตัวเองให้เรียบร้อย แสดงให้เห็นว่ากำลังจะกลับบ้านเหมือนกัน แต่ก่อนจะเดินออกจากห้อง การัณย์พูดกับกายเบาแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว “พรุ่งนี้จะยุ่งมาก เตรียมตัวเตรียมใจให้ดี”
กายเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากห้องทำงาน ขณะนี้เป็นเวลาห้าโมงครึ่ง เขาสงสัยว่าหลังเวลาเลิกงานหนึ่งชั่วโมงครึ่งแล้วจะยังมีคนนั่งทำงานอยู่อีกหรือไม่จึงเดินสำรวจดูและเห็นว่าแทบจะทุกแผนกนั้นเงียบสนิท ไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว
ยกเว้นคุณเจนจิรา
กายกำลังจะเดินผ่านห้องท่านประธาน เห็นหญิงสาวเดินไปเดินมาด้วยท่าทางเคร่งเครียด ก่อนจะก้มลงหยิบเอกสารที่กองอยู่ข้างโต๊ะมาแยกออกใส่แฟ้มที่วางเรียงกันอยู่บนโต๊ะทำงาน
ผู้หญิงคนนี้งานยุ่งจริงๆ และตอนนี้ดูเหมือนกำลังจะหมดแรง
กายเคาะประตูและเปิดเข้าไป เจนจิรายังไม่รู้ตัวว่ามีคนเดินเข้ามาในห้อง เมื่อกายเดินเข้าไปใกล้จึงหันมามองแล้วพูดขึ้นว่า
“อ้าว ทำไมคุณยังไม่กลับ”
“คุณเจนล่ะครับ”
“เจนยุ่งมาก เตรียมการประชุมพรุ่งนี้ยังไม่เสร็จ” เจนจิราถอนหายใจแล้วทำงานต่อ ก่อนจะสบถออกมาเบาๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับบ่นว่า “ตายห่า ลืมสั่งพายสับปะรด โอ๊ย แย่แล้ว”
“ให้ผมช่วยอะไรไหมครับ เรียงเอกสารก็ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ กำลังจะเสร็จแล้ว แต่ถ้าคุณอยากช่วยก็ดี เจนยังไม่ได้ซีรอกซ์เอกสารชุดนี้” เจนจิราหยิบแฟ้มยื่นให้กายแล้วพูดต่อว่า “ห้าร้อยชุด หน้าหลัง เย็บมุมซ้าย ไปถ่ายห้องซีรอกซ์ เครื่องเล็กช้า”
“ครับ” กายพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องเพื่อไปถ่ายเอกสารทั้งที่อยากจะถามเจนจิราต่อแต่หญิงสาวสั่งงานเสร็จก็รีบพูดโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงร้อนรน
ในที่สุดกายก็หาห้องถ่ายเอกสารพบ เขายืนนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นเครื่องถ่ายเอกสารเครื่องใหญ่ที่สุดในชีวิตเท่าที่เคยเห็นมา แต่ทันใดก็สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูแรงๆ และมีคนเดินเข้ามายืนอยู่ข้างหลังแล้วถามคำถามเดียวกันกับที่เจนจิราถามเขาเมื่อสักครู่
“อ้าว ทำไมคุณยังไม่กลับ”
กายหันไปมองเจ้าของเสียงห้าวๆ แล้วต้องนิ่งอึ้งอีกครั้ง
ผู้ชายตัวสูงใหญ่ยืนถือกระดาษ กำลังส่งยิ้มให้เขา ใบหน้าคมสัน จมูกโด่ง คิ้วเข้ม ผิวสีแทน
...แบบเดียวกับ 'ผู้ต้องสงสัยคืนนั้น' ไม่มีผิดเพี๊ยน...
“ของคุณขนาดไหน” ชายหนุ่มคนนั้นถาม
“เอ่อ...” กายอึกอัก รู้สึกงงๆ ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายถามอะไร
“ผมขอคุณก่อนได้ไหม ของผมนิดเดียว”
“อ๋อ...” กายพยักหน้า เริ่มเข้าใจความหมายของผู้ชายตัวโต “ของผมสิบหน้า ห้าร้อยชุดครับ”
“อึ้งใช่ไหมล่ะ”
“อะไรนะครับ” กายเลิกคิ้ว
“โคตรเครื่องซีร๊อกซ์” คนพูดหัวเราะเบาๆ “เด็กใหม่ก็ยังงี้ล่ะ เห็นเครื่องนี้แล้วตาค้างทั้งนั้น แต่รับรองว่ามันทำงานเยี่ยมยอด คอยดูนะ”
ผู้ชายตัวโตคนนั้นใส่กระดาษเข้าไปในถาดรับกระดาษแล้วใช้มือแตะหน้าจอของ 'โคตรเครื่องซีรอกซ์' อย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะยืนกอดอกอมยิ้มอย่างภูมิใจที่ได้แสดงวิธีใช้เครื่องให้กายดู
“ของผมสองร้อย ไม่ถึงนาทีรับรองเสร็จ เครื่องนี้เสร็จเร็วทันใจ แต่อย่าให้กระดาษติดนะ ถ้ากระดาษติดเมื่อไหร่หมดอารมณ์ทันที เหมือนจะไปถึงไคลแมกซ์แล้วทุกอย่างก็หยุดกึก เข้าใจหรือเปล่า”
“เข้าใจครับ” กายพยักหน้า
“อ้อ ผมชื่อคเชนทร์ คุณล่ะ” ชายหนุ่มคนนั้นยื่นมือออกมาเพื่อจับมือกับกาย “ผมว่าคุณอยู่แผนกต่างประเทศแน่ๆ เลย”
“ผมชื่อกายครับ” กายตอบ “คุณรู้ได้ยังไง”
“ดูจากรูปร่่างหน้าตา มีแผนกนี้เท่านั้นล่ะที่ดูได้” คเชนทร์หัวเราะชอบใจ “นอกนั้น เฮ้อ อย่าให้เซด”
“หรือครับ”
“อ้อ ผมไม่ได้ว่าคุณแค่ดูได้นะ คุณได้แบบนี้เลย มากกว่าดูได้ซะอีก” คเชนทร์ยกนิ้วโป้งทั้งสองข้างขึ้นมา
“ขอบคุณครับ”
“เอาล่ะ ผมเสร็จแล้ว คุณจะทำเอง หรือให้ผมช่วย” คเชนทร์ถาม
“อะไรนะครับ” กายเลิกคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจคำถามของอีกฝ่ายเท่าใดนัก
“คุณจะเอาตั้งสิบหน้าห้าร้อยชุด รู้วิธีทำหรือเปล่า”
“อ๋อ ขอบคุณครับ” กายส่ายหน้าแล้วกล่าวขอบคุณ
“ขอบคุณนี่ หมายความว่าให้ผมเป็นคนทำใช่ใหม” คเชนทร์เลิกคิ้ว “คุณต้องตอบชัดๆ นะจะได้เข้าใจง่าย ถ้างั้นคุณอยู่เฉยๆ ผมทำเอง”
“ครับๆ” กายไม่รู้จะพูดอะไรเพราะคเชนทร์พูดเสร็จก็ดึงเอาเอกสารไปจากมือเขาและ 'จัดการ' ถ่ายเอกสารอย่างคล่องแคล่ว
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ แล้วเจอกันวันพรุ่งนี้” คเชนทร์ยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว แต่พอออกจากประตูก็ตะโกนบอกกายว่า “ถ้ากระดาษติดก็ไปตามผมนะ ยินดีช่วย แต่อย่านานนักนะ อีกหน่อยผมก็กลับแล้ว จะไปหาเหล้าดื่มพอให้เมาๆ จะได้นอนหลับสบาย”
กายล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง สายตามองกระดาษที่ออกมาจากเครื่องถ่ายเอกสารความเร็วสูง แล้วหรี่ตาลงช้าๆ อย่างสงสัยเมื่อนึกถึงคำพูดของคนที่พูดเร็ว เดินเร็ว ทำอะไรเร็วที่ชื่อคเชนทร์
...ไปหาเหล้าดื่มพอให้เมาๆ จะได้นอนหลับสบาย...
เป็นไปได้หรือเปล่าว่าคือคนนี้
เสี้ยวหน้าด้านข้างคมเข้ม รูปหล่อ ผิวสีแทน ตัวใหญ่ ดูเหมือนคนที่นอนฟุบหน้าอยู่บนเตียงเช้าวันนั้น
เคนนี่!
จริงสิ ตอนนั้นได้ยินเสียงคนเคาะประตูเรียกชื่อเคนนี่ คเชนทร์จะมีชื่อเล่นว่าเคนนี่หรือเปล่าก็ไม่รู้ พรุ่งนี้จะต้องค้นหาคำตอบให้ได้
End of Chapter 3
หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55 (อ่าน 796269 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก