ผ้าสีขาวที่พันรอบดวงตาถูกคลี่ออกช้าๆ ด้วยฝีมือของพยาบาลสาว นัยน์ตาสีฟ้าสดกระพริบไหวอย่างใจจดใจจ่อไม่น้อย มองเห็นร่างของคนรักนั่งบนเก้าอี้ข้างๆและกุมมือไว้ ถัดมาคือพ่อแม่และน้องๆที่นิ่งรออยู่ อเล็กเซย์กำลังรอลุ้นให้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับดวงตาของตนเองหรือไม่ ตอนนี้มันถึงเวลาที่จะเปิดออกแล้ว หากไม่เป็นไรเขาก็สามารถกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้ แต่ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้น คงไม่แคล้วได้ไปนอนโรงพยาบาลที่ไหนซักที่อีกรอบแน่ๆ ซึ่งขอบอกตามตรง ว่าแค่นี้มันก็น่าเบื่อมากพออยู่แล้ว..
ผ้าถูกดึงออกแล้ว และหมอเจ้าของไข้ก็ออกปากบอกให้ลองลืมตาขึ้นช้าๆ อเล็กเซย์ยกมือแตะลงที่ดวงตาข้างที่บาดเจ็บเบาๆค่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น...
สิ่งแรกที่เขาทำ คือการจ้องมองไปที่แฝดคนพี่ด้วยดวงตาทั้งสองข้าง....มองเห็นใบหน้าที่เหมือนกับเขาแทบทุกกระเบียดนิ้วฉายแววยินดีท่ามกลางแสงของดวงอาทิตย์..
" อ๊ะ....." อเล็กเซย์ยกมือขึ้นแตะดวงตาอีกครั้ง หัวคิ้วขมวดมุ่น
" เป็นอะไรไป..? เจ็บตรงไหนรึเปล่า?" อเล็กซิสออกปากถาม ลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ทันควัน ขณะที่แพทย์เจ้าของไข้เดินมาใกล้ ยกมือกันญาติที่กรูกันเข้ามาหาอย่างใจเย็น
" สักครู่ครับ..ขอตรวจดูก่อน..." เอ่ยพลางคว้าไฟฉายมาจากกระเป๋า... ปลายนิ้วดึงหนังตาขึ้นและค่อยทำการตรวจอย่างรวดเร็ว
อเล็กซิสมองนายแพทย์หนุ่มที่กำลังตรวจดวงตาของแฝดน้องอยู่ด้วยแววตาร้อนใจ เขาหันกลับไปสบมองแววตาของคนในครอบครัวที่ต่างยืนชะเง้อ...ด้วยความกังวลใจไม่น้อย...
" ...เวลาอยู่ในที่ๆแสงแดดจ้า...ภาพจะค่อยๆจางลงเรื่อยๆ "นายแพทย์หนุ่มเอ่ยออกมาช้าๆหลังจากได้ตรวจอาการได้ไปสักครู่แล้ว
" ครับ" อเล็กเซย์พยักหน้ารับ...
" งั้นหรือครับ...อ่า.....ขอคุยกับญาติคนป่วยสักครู่นะครับ..." นายแพทย์หนุ่มออกปาก แล้งวเดินออกไปจากห้อง โดยมีผู้เป็นพ่อและแม่เดินตามหลัง พร้อมกับน้องสาวอีกราย
"..ลุงขอตัวก่อนแล้วกันนะ..." เฟรเดริโก้ที่เข้ามาดูด้วยออกปาก พลางเดินเข้ามาใกล้เตียงคนไข้ เขาคว้าตัวหลานชายคนรองไปจูบแก้มแรงๆสองสามทีแล้วผละออก เมื่อมองเห็นสีหน้าดุดันของหลานชายคนโตที่จ้องมองมาจนต้องหัวเราะขำ
"....ครับ...." อเล็กเซย์กอดตอบ ส่ายหัวกับสีหน้าเคืองๆของแฝดผู้พี่...
"...เป็นอะไรนะ "อเล็กซิสถาม เขาเอื้อมมือไปลูบเส้นผมสีทองของอีกฝ่ายเบาๆ
"...ตาของฉัน..." อเล็กเซย์พึมพัมเบาๆ "เวลามอง...เมื่อกี้ ฉันมองแล้ว ตอนแรกมันชัด แต่จู่ๆก็เบลอมองไม่ค่อยเห็น..." เขาเล่าด้วยสีหน้าลำบากใจพอสมควร
" งั้นเหรอ " อเล็กซิสพึมพัม เอื้อมมือแตะลงบนผิวแก้มขาวใกล้ดวงตาที่ถูกปิดไว้แล้วไล้เบาๆ ด้วยสีหน้าห่วงหา..
"...ลืมตาก่อนสิ.."กระซิบบอกแฝดน้อง พลางขยับตัวเข้าไปใกล้...
" อืม...." อเล็กเซย์ค่อยๆลืมตาขึ้น และมองเห็นปลายจมูกโด่งสันของแฝดผู้พี่ชัดเจน มันโฉบมาใกล้กับใบหน้าของเขา และแตะลงปลายผม ขณะที่ริมฝีปากนั้นทาบลงบนเปลือกตาช้าๆ
" เดี๋ยวก็หายนะ ไม่เป็นไร..." เสียงกระซิบนั้นแสนห่วงหา พร้อมกับอ้อมแขนหนาที่กอดเอาไว้แน่น...และจูบที่ยังคงพร่างพรมไปทั่วใบหน้าอย่างอ่อนโยน ทำให้อเล็กเซย์อดจะยิ้มออกมาไม่ได้...
เคร้งงงงงงง
"...........มีอะไรรึเปล่า?" สองพี่น้องชะงักกึก...อเล็กซิสแสยะยิ้มเหี้ยม ด้วยสีหน้าไม่พอใจ...พร้อมกับหันไปมองโซฟารับแขกด้านหลังทันควัน...
" เปล่าครับ.." สีหน้าคนตอบช่างเรียบเฉย ขณะที่เจ้าตัวก้มหยิบแก้วน้ำที่ตกลงบนพื้นเสียงสนั่นหวั่นไหว...
" แน่ใจเหรอคาร์โล..ว่าแกไม่ได้อยากจะลุกไปเข้าห้องน้ำ กินข้าว หรือดื่มแกแฟอะไรพวกนั้น..." อเล็กซิสยังคงออกปากถามด้วยท่าทีเหี้ยมเกรียม..
"...ไม่...ผมทำมาหมดแล้ว " ตอบด้วยสีหน้าไม่รู้สึกรู้สา คาร์เนโร เอปัสซีโย่ วาลกัส หรือคาร์โลกำลังอ่านหนังสือเล่มบางที่นำติดตัวมาด้วย ใบหน้าของบุตรชายคนที่สามแห่งตระกูลวาลกัสนั้นเรียบเฉยไม่ปรากฏท่าทีใด เขาเป็นชายร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลาแบบชาวอิตาเลียนแท้ๆ สวมแว่นสายตากรอบบางใสท่าทีคงแก่เรียน มีเส้นผมสีน้ำตาลทองยาวระไหล่ถูกมัดรวบไว้ตรงท้ายทอย นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนซ้อนอยู่ใต้เลนส์สำหรับอ่านหนังสือ และมีผิวขาวจัด
" อีกอย่าง ผมมาเฝ้าอเล็กเซย์ของผม..."
" ของแกงั้นเหรอ คาร์โล? " อเล็กซิสเริ่มขึงตาใส่น้องชาย ขณะที่คนต้นเรื่องได้แต่ถอนหายใจเฮือก
" ใช่สิ.... แล้วจะทำไม " คาร์โลจ้องตาพี่ชายคนโตตอบอย่างไม่ยอมแพ้...
"...โอ้ย...ขอเถอะน่าทั้งสองคน "อเล็กเซย์ร้องห้ามสีหน้ายุ่งยาก " จะมาเขม่นกันทำไมล่ะเนี่ย พี่น้องกันแท้ๆ....คาร์โล ขอเถอะนะ..ถ้าห่วงพี่จริงๆก็ช่วยหยุดยั่วโมโหพี่ชายนาย และเลิกทำเสียงน่ารำคาญพวกนั้นด้วยแล้วกัน.."
คนป่วยร้องบอกพลางถอนหายใจพรู ขณะที่อเล็กซิสตวัดสายตาจ้องเขม็งด้วยท่าทีรำคาญใจ
" ครับ...พี่ .."คาร์โลจ้องมองพี่ชายสองคนที่กำลังกอดรัดกันอยุ่ผ่านกรอบแว่นสีน้ำเงินเข้ม " แค่จะบอก.... ว่าอาการอย่างที่พี่อเล็กเซย์"ของผม"พูด...มันไม่ได้หนักหนาอะไรเท่าไหร่..."
"....รู้ได้ยังไง? " อเล็กซิสถึงจะไม่พอใจกับคำพูดของน้องชาย แต่ความอยากรู้ก็ทำให้ขมวดคิ้ว ออกปากถาม
" ............." หนังสือที่อยู่ในมือซึ่งอีกฝ่ายชูขึ้นคือคำตอบ...
" ก็ดี....จะได้กลับอิตาลี...." อเล็กซิสพ่นลมหายใจออกจากจมูก พลางละอ้อมแขนออกจากร่างของแฝดน้อง
" ...แค่นี้ก็ไม่สนใจจะอ่าน ปากก็บอกว่าสำคัญนักหนา ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง...." คาร์โลเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉยคล้ายจะเอ่ยกับสายลม พลางหรี่ตาลงน้อยๆด้วยท่าทีนิ่งขึงแม้ว่าใจความนั้นจะทำให้พี่ชายคนโตนึกเคืองขึ้นมาอีกรอบก็ตาม " แต่นั่นคือสิ่งที่อยากจะถาม ว่าพี่จะเอายังไง "
" อะไร? "อเล็กซิสขมวดคิ้วจ้องน้องชายตาเขียว
"...เรื่องคาล..."
" ทำไม?"
" จะปล่อยเรื่องที่คนของเราออกค้นไว้ที่นี่ หรือจะให้กลับไป.." คาร์โลเอ่ยถาม พลางเอื้อมมือถอดแว่นกรอบบางที่สวมอยู่
" กลับ...." อเล็กซิสตอบสั้นๆ " เราไม่มีหน้าที่อะไรที่จะต้องอยู่ที่นี่อีกแล้ว..."
"............" คาร์โลเพียงแต่เลิกคิ้ว โดยไม่พูดอะไรก่อนจะก้มลงอ่านหนังสืออีกครั้ง โดยวางแว่นของตัวเองลงบนโซฟาอย่างไม่ใส่ใจ
อเล็กซิสมองน้องชายคนที่สามด้วยสีหน้าระแวงปนรำคาญใจ...ขณะที่คนป่วยมองสองพี่น้องที่ทำสงครามเย็นกันแล้วส่ายหน้าอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ก่อนจะถอนหายใจแรงๆ...
..........................................................................
แปะๆ ไว้ก่อนจ๊ะ...
มาแค่ครึ่งเดียว ต้องไปอ่านหนังสือก่อนค่ะ พรุ่งนี้จะสอบแว้ววววววว โต้รุ่งชัวร์วันนี้....
ปล. คาร์โลก็งี้แหละตัว กวนทีนค่ะ ชอบแหย่ด้วย ฮ่าๆ (แอบสงสารอเล็กซิสเล็กน้อย น้องคนนึงทำท่าจะแย่ง ส่วนอีกคนนึงทำท่าจะไล่งับ 555+)
หัวข้อ: Stone rose's line:กุหลาบทรายใต้เงาหิน-จบ- UP>>แจ้งข่าวส่งหนังสือ+โด 28/2/55 (อ่าน 1006559 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก