หัวข้อ: สนิมน้ำค้าง (Stained Glass) บทที่ ๔๐ และ อวสาน (ธันวาคม ๑๒, ๒๕๕๓) หน้า ๓๑

[eiky]

สงสัยวันนี้คุณอิ๊กกี้ไม่มาต่อแน่เลย 

ว่าจะเข้ามาบอกอยู่พอดี ที่จริงเขียนเสร็จแล้วล่ะแต่ยังตรวจทานไม่เสร็จเลยไม่ได้เอาลงให้
คือว่าหลังจากลงตอนนี้ อยากจะขอลาสักสามสี่วันนะครับ
พอดีพยายามเลิกบุหรี่ หงุดหงิดง่าย สมองกลวง
นี่ก็นั่งเอ๋ออยู่กินแต่น้ำ แต่ยากนะ อิอิ
ดี๋ยวกลับมาใหม่นะครับ จะลงไว้ให้อีกตอน

จุ๊บๆๆ

[eiky]

บทที่ ๒๒

ปุจฉา มีคนบอกว่าความรักเคลื่อนภูเขาได้จริงหรือ

พอสอบเสร็จก็กำหนดวันบายศรีสู่ขวัญกันแล้ว ทุกคนต่างยุ่งวุ่นวายอยู่กับการเตรียมงาน เพราะบายศรีต้องรวมกับน้อง ม ๓ ที่จบการศึกษาเหมือนกันตอนแรกจะแยกบายศรีกันแต่อาจารย์ขอร้องไว้ เอ๋จึงรับเอามาเป็นภาระโดยให้เพื่อนๆหาใบตองดอกไม้มาให้ ส่วนเล็กก็ขอสถานที่บริเวณลานนอกหมู่บ้านของพ่อเพื่อจะจัดงานเลี้ยงฉลองเรียนจบกันที่บ้านของเล็กเองเพราะเห็นบอกว่าเป็นที่ส่วนตัวชาวบ้านไม่ด่าแม้จะเปิดเพลงดังข้ามคืนก็ตาม

"เต็มที่เลยนะพวกมึง พ่อกูให้เหล้าสามกลม มีเบียร์อีก"

เล็กบอกกับเพื่อนๆในสัปดาห์สุดท้ายของการเรียนการสอน ที่จริงไม่ได้มีการเรียนการสอนวิชาไหนหลงเหลือแล้ว เหมือนจะให้เวลาอยู่ด้วยกันกับเพื่อนๆให้นานที่สุด วันๆไม่ทำอะไรนั่งจับเข่าคุยกันอยู่ บางคนก็เขียนเฟรนชิปส์ให้กัน ส่วนการเขียนเสื้อตั้งใจว่าจะเขียนในวันพฤหัสบดีเพราะวันศุกร์เป็นการบายศรีสู่ขวัญ

"กูจะเอาให้ปลิ้นเลยคอยดูนะ"

เอ๋บอกแม้จะพยายามทำให้เพื่อนๆร่าเริงอยู่แต่ก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเท่าใดนัก

"เรื่องบายศรีน่ะกูจะทำให้ใหญ่กว่าเท่าที่เคยมีมาเลยนะคอยดู"

"เออ ใบตองพอไหมมึงเดี๋ยวกูกับบอทไปช่วยตัดใบตองให้"

"อืมดี งั้นเย็นนี้ไปเลยนะ ต้องร้อยดอกรักอีก กูจะทำเป็นสูงสักเมตรนึงเลยดีไหม"

"เวอร์ไปมึง เอามาลำบาก"

"ไม่เวอร์หรอก รุ่นเราต้องอลังการงานสร้างสิอีเดือน มึงน่ะรีบมาล่ะ"

พอตกลงกันได้ก็นัดแนะกันเป็นที่เรียบร้อย ตอนเดินกลับบ้านเห็นบ้านยายหน่องมีคนอยู่เต็มอีกแล้วคงเป็นยายหน่องมาจากอเมริกา น้ำชะเง้อมองเข้าไปดูในบ้าน

"น้ำเราปวดท้องว่ะ รีบกลับก่อนนะ"

บอทบอกหน้าตาเหยเก น้ำพยักหน้าเพราะยายหน่องมองเห็นแล้ว

"มานี่หน่อยน้ำ โตขึ้นเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้วนี่เรา"

พอน้ำไหว้ทักทายเสร็จก็เดินเข้าไปหายายหน่อง มีแม่บุญช่วยกับพ่อถาวรนั่งอยู่ก่อนแล้ว น้ำทำสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย

"เรื่องไปเรียนที่โน่นน่ะน้ำแม่ว่าเราตัดสินใจได้แล้วนะ ยายหน่องเขาจะได้พาไปทำวีซ่าเลย ทำเรื่องตั้งแต่ตอนนี้จะได้เสร็จเร็วๆ"

แม่บุญช่วยบอก น้ำเองหน้าซีดก้มหน้าอยู่

"นั่นสิน้ำ ไปเรียนกับยายนั่นล่ะ จะได้กลับมาเป็นเจ้าคนนายคน ต้นเมษายายก็ลงกรุงเทพฯแล้วจะได้พาไปทำวีซ่า เรื่องที่เรียนน่ะให้น้าอ้วนเขาหาไว้แล้ว รอสถานฑูตติดต่อ ไปก็พอดีบินเดือนมิถุนา"

ยายหน่องเล่าไปเรื่อยๆแต่ตอนนี้หูของน้ำเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ใจที่สั่นระริกอยู่มันเหมือนไปบังโสตประสาตในการรับฟังเสียสิ้น เดินออกมาจากบ้านยายหน่องด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เหมือนใจมันแบ่งแยกออกเป็นสามสี่ทาง แต่ละทางล้วนแล้วแต่สร้างความลำบากใจให้ทั้งนั้น ถอนหายใจออกมาไม่รู้กี่รอบแต่กระนั้นก็จนด้วยปัญญาว่าจะเดินต่อไปอย่างไรดี ไปไม่ได้ ทิ้งบอทไปไม่ได้ แต่ถ้าไปมันคือโอกาสทองของชีวิตเลยก็ว่าได้ แต่ทำไม่ได้หรอก ทิ้งคนที่รักทั้งหัวใจไปแบบนั้นไม่ได้ อยู่นี่ใช่ว่าจะไม่มีทางไป อยู่นี่ใช่ว่าจะไม่มีหนทางทำมาหากิน เคยได้ยินแต่แม่นิ่มบอกนอนไม่หลับ ไม่เคยรู้ว่าอาการของคนนอนไม่หลับมันเป็นเช่นไรจนมาวันนี้น้ำเองถึงได้รู้ บอทหลับไปแล้วเสียงกรนเบาๆลอดออกมาจากปาก น้ำนอนลืมตาจ้องมองหลังคาสังกะสีอยู่อย่างนั้นด้วยหัวใจที่สับสนวุ่นวายคิดไม่ตก ไม่อยากพลิกกายเพราะเกรงว่าบอทจะตื่น พยายามข่มตาให้หลับแต่ยิ่งทรมาน มันเป็นแบบนี้นี่เองคนนอนไม่หลับ ทรมานเสียจริง หลับตาลงภาพต่างๆก็ผุดขึ้นมาสว่างจ้าอยู่ในห้วงของความคิด ลืมตาก็มึนที่หัว

"นอนไม่หลับเหรอน้ำเมื่อคืน หน้าซูบๆไปนะ"

บอทถามขึ้นตอนเดินไปโรงเรียน

"อืม คิดอะไรเพลินๆน่ะ"

"อืม แล้วยายหน่องว่าไรบ้าง"

คำถามที่สะกิดใจ น้ำเม้มปากแน่น

"ไม่มีอะไรหรอก แกถามเรื่อยเปื่อยล่ะบอท"

ไม่ได้อยากจะปิดเพื่อน ไม่ได้อยากจะปิดบังคนรักไม่ให้รู้ แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รู้เลยว่าคำตอบของคำถามนี้มันคืออะไร

"พรุ่งนี้แล้วสินะก็จะสู่ขวัญ เร็วจังเนอะ"

"ใจหายนะบอท จะไม่ได้เจอเพื่อนๆแล้ว"

วันนี้ไม่มีใครเรียนใครสอนอะไรทั้งนั้น พากันเขียนเสื้อให้กันลายไปทั้งตัว ข้อความต่างๆที่แม้จะผ่านวันเวลามาแสนยาวนานแต่เสื้อตัวนั้นยังห้อยอยู่ในตู้ สีแม้จะซีดไปบ้างแต่พอจะอ่านได้รางๆว่าใครเขียนว่าอะไรบ้าง ยิ้มทุกคราที่เอาออกมาดู สุขใจทุกครั้งที่ระลึกถึง

"บายศรีเสร็จไปเล่นน้ำทามกันก่อนนะ ให้ไอ้ไก่เอารถอีแต๊กมันไป"

เล็กบอกเพื่อนก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน ไม่มีใครร้องไห้มีเพียงเสียงหัวเราะดังสลับกับการหยอกล้อกัน น่าประหลาดทั้งที่ใจหายแต่พอเจอหน้าเพื่อนๆแล้วก็มีแต่ความสุขไม่มีใครเป็นทุกข์เลย

พอวันบายศรีสู่ขวัญทุกคนพร้อมด้วยผู้ปกครองก็ไปรวมตัวกันอยู่ใต้ถุนอาคาร ๒ ที่ใช้เป็นหอประชุมชั่วคราว นิมนต์พระมาให้ศีลให้พรและฉันภัตตาหารเช้าก่อนจะเริ่มพิธีพราหม โดยการจ้างหมอธรรมมาสวดให้ พานบายศรีของเอ๋ยิ่งใหญ่อลังการอย่างที่บอกไว้ ร้อยดอกรักสลับกับดอกพุดขาวพราวอยู่ทั่วทั้งพาน ใบตองพับกลีบสลับชั้นลดหลั่นกันขึ้นไปงดงามนัก นักเรียนทั้งชั้น ม ๓ และ ม ๖ นั่งล้อมวงกันอยู่ ผู้ปกครองและคณาจารย์นั่งอยู่รอบนอก พอหมอธรรมสวดเสร็จก็มัดข้อมือให้

"ให้ได้เป็นเจ้าคนนายคนนะลูกนะ ให้อุ้มชูบิดามารดาครูบาอาจารย์"

คำๆเดิมที่พูดกับเด็กนักเรียนทุกคนแต่มันกินใจเหลือเกิน พอให้หมอธรรมผูกข้อมือให้เป็นคนแรกก็พากันคลานเข่าไปหา ผอ เวียนกันไปจนครบคณะครูอาจารย์แล้วค่อยเวียนไปหาผู้ปกครอง ผอลูบหัวของน้ำ

"ครูจะจำรุ่นพวกเธอไว้นะน้ำ ขอบใจมาก พอไปเรียนมหาลัยให้ตั้งใจเรียนนะ"

น้ำเม้มปากแน่นน้ำในตาเริ่มคลอแต่ก็ไม่ปล่อยให้มันไหลออกมา น่าประหลาดอาจารย์บางคนตอนเรียนอยู่ไม่ชอบขี้หน้ากัน อย่างอาจารย์สอนฟิสิกส์แต่วันนี้ความรู้สึกนั้นมันหายไปหมดสิ้น มีเพียงความเคารพก้มหัวไหว้อย่างเคารพจากใจ อาจารย์เองก็เอ่ยคำอวยพรออกมาจากใจจนสัมผัสได้

"จะจากครูไปแล้วสินะ เฮ้อรุ่นพวกเธอนี่มาทำให้ครูจำนะเนี่ย"

อาจารย์นางน้อยพูดขึ้นหัวเราะแห้งๆออกมาแต่ตาแดงก่ำแล้ว เดือนโผเข้ากอดและเป็นคนแรกที่ร้องไห้ออกมา ส่วนเพื่อนๆก็ก้มหน้าไม่พูดอะไรสักคำ

"สิ่งที่ครูเคยทำให้ไม่พอใจ อย่าได้ถือสานะน้ำ ขอให้เราโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี เรียนให้สูงๆกลับมาพัฒนาบ้านเรา"

เป็นคำจากปากของอาจารย์ตุ้ม ไม่ชอบหน้ากันมาตลอด ไม่เคยชอบในวิธีการเลือกปฏิบัติ แต่วันนี้ซึ้งใจเหลือเกิน น้ำก้มลงไหว้แทบตักของอาจารย์ บรรยากาศเป็นไปอย่างอึมครึม พอเสร็จจากอาจารย์ก็หันไปหาผู้ปกครอง รายของผู้ปกครองก็ไม่มีอะไรมาก มีคำอวยพรอวยชัยให้ลูกๆเหมือนๆกัน พอเสร็จก็มานั่งรวมตัวกันที่เดิมเพื่อนผูกข้อมือให้เพื่อน

"มึงอย่าลืมกูนะน้ำ"

เล็กพูดออกมาน้ำตาไหล

"มึงก็อย่าลืมกูนะ"

"กูรักมึงนะน้ำ อย่าลืมกูนะ"

"กูไม่ลืมมึงหรอกเดือน มึงเป็นเพื่อนที่ดี กูจะจำมึงไปตลอด"

เป็นครั้งแรกที่เพื่อนๆได้เห็นน้ำตาของน้ำ ร้องออกมาอย่างสุดกลั้น ร้องออกมาจากใจโผเข้ากอดเล็กไว้แน่น บอทเองก็เข้ามากอดไว้ เพื่อนๆทุกคนก็เข้ามากอดเป็นกลุ่มใหญ่ร้องไห้ระงมกันอยู่ เศร้าใจไหมไม่นะ มันสุข มันตื้นตันจนน้ำตามันไหลออกมา ตลอดเวลาที่อยู่กับเพื่อน สิ่งต่างๆที่ทำร่วมกันมา หลบเรียน กินข้าว ช่วยงานกัน แม้กระทั่งไปเที่ยวภูกระดึงด้วยกัน วันนี้มันสะท้อนออกมาจากใจผ่านทางน้ำตาของแต่ละคน

"จากวันนี้ จดจำไว้ ที่เรานั้นสัญญาร่วมกันจะผูกพันเพื่อนกันเรื่อยไป จะไม่ลืม ไม่ทอดทิ้ง จะคิดถึงเมื่อยามเธอไกล ส่งจดหมายถึงเธอแน่นอน สัญญา

คำว่าเพื่อนนี้มีความหมาย ไม่ยิ่งใหญ่แต่จริงใจให้เธอ เก็บรักษาเอาไว้ให้นานเผื่อสักวันกลับมาพบเจอ ขอให้เธอโชคดี เพื่อนเอย"

เสียงเพลงดังขึ้น เพลงที่ไม่มีเพื่อนคนไหนอยู่เป็นผู้เป็นคนได้เลย ร้องไห้ออกมากอดกันแน่น ปากก็พร่ำเพ้อพรรณาความรักความคิดถึงที่มีให้แก่กัน ผู้คนที่พบเห็นก็ต่างสังเวชใจไปตามๆกัน อาจารย์นางน้อยเองก็ร้องไห้ออกมาไม่มีมาดของครูเหลืออยู่เลย แกบอกว่ารักรุ่นนี้มาก ตั้งแต่เป็นครูมาไม่เคยสอนรุ่นไหนแล้วสุขใจเท่ารุ่นนี้ ส่วนอาจารย์บลแม้จะวางมาดนางพญาอยู่แต่ก็แอบน้ำตาซึม แกบอกว่ารุ่นนี้ดื้อแต่บอกแล้วฟังและทำงานได้ให้เป็นที่พอใจ ไว้ใจมากที่สุด ใช้เวลาร่ำลากันจนเกือบเที่ยง แล้วจึงรวมตัวกันไปเล่นน้ำที่ทามใกล้ๆบ้านของเล็ก พอขึ้นรถอีแต๊กได้บรรยากาศเมื่อครู่มันหายไปเสียสิ้น ต่างคนต่างหัวเราะกินเหล้าขาวกันอย่างสนุกสนาน

"ต้มปลารอแล้วนะพวกมึง พ่อกูให้คนไปหาปลามาให้"

เล็กร้องขึ้นแข่งกับเสียงร้องเพลงโหวกเหวกโวยวายของเพื่อน

"อีเอ๋ มึงเตรียมฝีมือไปทำส้มตำด้วยนะมึง"

"ว้ายเชื่อมือค่า จะทำให้เพื่อนๆเลียเล็บกันทุกคน"

บรรยากาศกลับมาเป็นเหมือนเดิม ต่างหัวเราะหยอกล้อกันอยู่จนไปถึงทาม พอไปถึงก็ลงเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานพอเหนื่อยก็มากินข้าวกัน จนบ่ายคล้อยจึงแยกย้ายกันกลับบ้านเพื่อที่จะมารวมตัวกันอีกทีในตอนเย็นที่บ้านของเล็ก

"จบแล้วโว้ย"

บอทร้องออกมากลางทุ่งนาหลังจากที่กลับมาถึงบ้านก็ออกมาเอาหญ้ากับน้ำ

"จบเหมือนกันโว้ย"

น้ำแหกปากออกไปบ้าง มองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา อย่างน้อยก็ยังมีรอยยิ้มอยู่ อย่างน้อยเพื่อนๆทุกคนก็ยังไม่จากหนีหายไปไหน ยังอยู่ให้ไต่ถามข่าวคราวกันทุกคน พอเย็นก็อาบน้ำแต่งตัวไปบ้านเล็ก หลังจากที่พ่อถาวรออกรถกระบะรถเครื่องก็ตกเป็นของน้ำไปโดยปริยายไปไหนมาไหนลืมจักรยานไปแล้ว และส่วนมากคนที่ขับจะเป็นบอทน้ำจะเป็นคนนั่งซ้อนท้าย

"ระวังหน่อยนะลูก ไปค่ำๆมืดๆเมื่อคืนแม่ฝันไม่ค่อยดี"

แม่บุญช่วยบอกก่อนที่ทั้งสองจะออกจากบ้านมา แวะไปหาไก่ไปพร้มกันเพราะไก่ต้องไปรับเอ๋ ขับไปเป็นขบวนมีเดือน ฝน และติ๊ก บรรยากาศจึงไม่น่ากลัวอย่างที่คิด พอไปถึงบ้านของเล็กก็ออกไปที่จัดงานเป็นลานนอกหมู่บ้านตั้งเครื่องเสียงมีกับข้าวเหล้ายาปลาปิ้งอยู่เต็ม พอไปถึงก็เริ่มกินกันเพราะเพื่อนๆบ้านอื่นก็มากันหมดแล้ว

"จบแล้วเนอะพวกมึง ไวว่ะกูว่า"

เล็กเริ่มเปิดประเด็นก่อนที่จะเข้าสู่ช่วงรื่นเริงคือเปิดเพลงเต้นกัน

"นั่นสิ กูว่ากูยังเรียนไม่พอเลยว่ะ"

"แหมเวลาเขาเรียนมึงก็ดูแต่หนังสือโป๊นี่ไอ้กรุง จะได้เรียนอะไรล่ะ"

เดือนเหน็บ

"ดูหนังสือโป๊ก็เรียนจบเว้ย ไม่สนใจ"

"มึงเองก็เล่นแต่ป๊อกเด้งนี่อีเดือน อีตัวแม่"

"อะไรอีกาญจน์มึงก็เจ้าแม่ขาเมาท์นะ"

"เออ กูนี่ล่ะเจ้าแม่ นี่ๆเมาท์แล้วก็เมาท์เลยละกัน มึงรู้ไหมทำไมไอ้ต้ามันไม่มางานสู่ขวัญเรา"

หูตาแพรวพราวขึ้นมาทันที

"โว้ย ลืมมันไปสักวันได้ไหมมึง วันนี้วันของเรานะ"

บอทโวยวายขึ้น ในมือก็ถือแก้วเหล้าสีที่ได้มาจากพ่อของเล็กถึงสามขวด

"มึงไม่ฟังก็ตามใจไอ้บอท กูได้ข่าวมาจากวงในนะมึงว่ามันโดนไล่ออกแล้ว ก็อีน้อยมันท้อง เล่าซิเดือนเมื่อคืนวันอังคารน่ะเขาเอาผู้ใหญ่ไปพูดกันนี่"

โบ้ยไปทางเดือนที่นั่งอ้าปากฟังอยู่

"อ้าวกูสินะ เออ ก็จริงว่ะมึง เห็นคุยกันว่าจะทำยังไง กูนะไปแอบฟังอยู่ใต้ถุน เล่าซิอีฝน"

"โว้ย จะรู้เรื่องไหมเนี่ย"

เล็กทำท่าทางขึงขังขึ้น

"เออ กูเล่าเองอีพวกนี้นี่ ก็มันยอมรับนะแต่ไม่อยากให้กระโตกกระตากไปเพราะยังไม่อยากจะออกจากครู แต่แม่อีน้อยมันไปโพทนาว่ามีลูกเขยเป็นครู เรื่องเลยไปถึงหูผอสิ ก็เลยเรียกเข้าไปสอบ จบข่าวค่า"

เอ๋เป็นคนเล่าเอง ทำสีหน้าท่าทางเกินจริงอยู่แต่เพื่อนๆก็ตั้งใจฟัง

"อย่าไปใส่ใจเลยมึง มาๆคืนนี้ไม่เมาไม่กลับเว้ย"

ติ๊กบอกแล้วกอดคอกันกินเหล้า พอดึกหน่อยก็เปิดเพลงคอลเบาๆนั่งทำซึ้งกันอยู่

"ตกลงมึงจะเรียนรามฯแน่เหรอไอ้น้ำ"

เอ๋เอ่ยขึ้น ต่างคนต่างนั่งตาหวานฉ่ำ

"มันก็จะไปเรียนรามฯกับกูสิมึง จะถามทำไม"

เล็กตอบแทน

"ไม่ใช่อะไรหรอกเห็นมึงอยากมีสวนกล้วยไม้ ที่รามฯเขามีสอนด้วยเหรอวะ"

"ก็ไปเรียนเพิ่มเอาสิอีโง่ เดี๋ยวนี้เขาเปิดสอนทั่วไปนั่นล่ะ"

เป็นเอ๋กับเล็กที่เถียงกันอยู่คอเป็นเอ็น โดยที่เจ้าตัวสีหน้าสลดลงมาก

"ใช่ไหมน้ำ"

"ไม่รู้ว่ะมึง บางทีกูก็อยากจะไปเรียนเมกากับยายหน่อง"

เอ่ยออกมาเสียงเบาลอยมากับลม

"หา มึงจะไปเรียนเมกา"

เอ๋ร้องขึ้นเสียงดัง เพื่อนๆทุกคนหันมามอง น้ำทำหน้าไม่ถูกก้มหน้าอยู่ แต่มีอีกคนที่แสดงปฏิกริยาออกมาไม่เหมือนเพื่อนๆคนอื่น เพราะเพื่อนๆคนอื่นเหมือนจะตื่นเต้นดีใจไปกับน้ำ แต่บอทเองเม้มปากแน่นฟึดฟัดขึ้น

"ทำไมไม่เห้นมึงเคยพูดเลยวะน้ำ เสือซุ่มนะมึง"

"เออ นั่นดิโหเท่ห์ว่ะมึง ไปเรียนเมืองนอก กลับมาจะจำพวกกูได้ไหมเนี่ย"

"น้ำ ทำไมเราไม่เคยรู้"

เสียงห้วนแข็งดังออกมาจากปากของบอท สีหน้าไม่ยอมลดละให้ใคร เพื่อนๆนิ่งเงียบกันทุกคน

"เอ่อ น้ำยังไม่ได้ตัดสินใจ"

"ไม่ได้ตัดสินใจอะไร อยากไปก็ไปดิ ทำไมต้องปิดเรา"

"บอท"

"เอ่อ เป็นเรื่องไหมล่ะมึง อีเอ๋อีปากหมา"

เล็กหันไปเอ็ดเพื่อนที่ตอนนี้ทุกคนสีหน้าไม่แตกต่างกันเลย

"เราจะกลับ เฮ้ยกูกลับแล้วนะ"

บอทพูดแล้วเดินไปที่รถเครื่องทันที

"บอทเดี๋ยวสิ บอท"

น้ำลุกจากที่แล้ววิ่งตามออกไป เพื่อนๆทุกคนมองหน้ากัน ไม่เข้าใจ

"อะไรวะ เหมือนมันสองคนเป็นแฟนกันเลยว่ะมึง"

เดือนพูดขึ้น เล็กกัดปากตัวเอง

"เออ มันสองคนเป็นแฟนกัน เป็นมานานแล้วด้วย"

"หา"

เสียงที่ร้องออกมาพร้อมกันดังก้องกว่าเพลงที่เปิดเสียอีก เล็กต้องมาเล่าให้เพื่อนๆฟังคร่าวๆด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

"กูว่ามึงตามมันไปดีกว่าเล็ก ท่าไม่ดีว่ะ ไอ้บอทมันใจร้อน ไอ้น้ำยิ่งไปกันใหญ่"

เดือนบอก เล็กเองก็ขับรถเครื่องมากับไก่ตามเพื่อนทั้งสองออกมา น้ำเองกอดเอวบอทไว้แน่นเพราะบอทเพิ่มความเร็วของรถเครื่องเร็วจนหวาดเสียว

"บอท ขับช้าๆหน่อยได้ไหม น้ำกลัว"

"กลัวอะไรน้ำ เห็นเราเป็นอะไร ทำไมปิดเราแบบนี้ น้ำอยากไปเรียนที่โน่นเราไม่ว่าสักคำ ใช่สิ เรามันเป็นตัวถ่วงความเจริญของน้ำนี่"

"บอท จอดนะ จอด"

ทั้งเขย่าตัวทั้งตะโกนแหกปากออกมาเสียงดัง แต่บอทเองเมาอยู่ก่อนแล้วไม่ใส่ใจฟังบิดคันเร่งเพิ่มความเร็วเข้าไปอีก

"ฟังน้ำหน่อย น้ำแค่คิด น้ำไม่ได้จะไป บอท ฟังน้ำหน่อย"

ใจหายเสียวแปลบปลาบ ไม่เคยทะเลาะกันมาก่อน ไม่เคยโกรธเคืองกัน วันนี้เป็นครั้งแรก และมันรุนแรงเกินกว่าจะหยุดได้ง่ายๆ

"เราไม่สำคัญเลยใช่ไหมน้ำ อยากไปไปเลย ไม่ต้องสนใจเรา เราดีใจที่น้ำจะมีอนาคตที่ดี"

ตะโกนออกมาเช่นกัน น้ำเองสัมผัสได้ถึงหยดน้ำที่ลอยมากับลมมันกระเด็นเข้าที่ใบหน้าของตน พลันน้ำตาก็ไหลออกมา กอดร่างของบอทไว้แน่น

"น้ำไม่ไปไหนแล้วบอท น้ำไม่ไปไหนแล้ว จอดได้ไหม"

สะอื้นออกมาตัวสั่นไหวสะท้านไปจนถึงร่างของคนขับ

"น้ำเรารักน้ำนะ"

รู้ไหมว่าเวลาค่ำคืนของบ้านนอกคอกนาเช่นนี้ไม่มีแม้แสงใดจะส่องนำทางถ้าหากแม้นว่าคืนนั้นเป็นคืนเดือนมืดเช่นคืนนี้ มันมืดมันวังเวง ถนนลูกรังที่ไม่สม่ำเสมอขรุขระอยู่นั้นเวลาขับขี่รถเครื่องในเวลากลางวันเองยังต้องระมัดระวัง แต่ถ้าขับด้วยความเร็วแบบนี้

"กึก โครม"

"โอ๊ย น้ำ"

"บอท"

เสียงร้องเรียกกันเสียงหลงระงมไปทั่วทั้งท้องทุ่งร่างที่ลอยออกไปจากรถเครื่องแยกสองคนแยกจากกัน ร่างของบอทไถไปกับพื้นตามแรงเหวี่ยงของรถที่เสียหลักตกหลุมขนาดใหญ่ น้ำเองตัวปลิวลอยไปไกลออกนอกถนน บอทโดนแรงเหวี่ยงลากร่างไปชนกับโคนต้นพยอมต้นใหญ่ริมถนน ส่วนน้ำกลิ้งลงนาที่เหลือแต่ซังข้าวกับฝุ่นสีแดงๆจับอยู่เต็มไปหมด

วิสัชนา มันเป็นเช่นนั้นแล ต่อให้เป็นน้ำทะเลก็ว่าจืด ต่อให้มืดท่านก็ว่าสว่างนา


เขียนโดย อิ๊กกี้


ปล. ขอพักสักสามสี่วันนะครับ อย่างเหตุผลที่รีข้างบนบอกไว้

ปล.อีกที เน่าใช่ไหม อิอิ มันเป็นนิยายนะครับ ไม่ต้องคิดมาก นับจากตอนนี้ไป ไม่มีอะไรออกมาจากไดอารี่แล้ว มันจะออกมาจากหัวไอ้ เอส+เอ็ม อย่างข้าพเจ้านี่ล่ะ วะฮ่าฮ่า

แต่คงเขียนเรื่องนี้ไม่ยาวมากหรอกนะครับ ตั้งใจจะเขียนให้ดีที่สุด เบื่อเหมือนกันเขียนเรื่องดราม่าๆ มันยากไม่ใช่ง่าย การที่จะเขียนให้คนอ่านรู้สึดอย่างที่เรารู้สึก มันไม่ง่าย อิอิ เรื่องต่อไป(ถ้ายังมีสติปัญญาอยู่นะครับ) คิดว่าจะดุเด็ดเผ็ดมัน กระซิบบอกว่า ยิ่งกว่าน้องภูมิน้า จุ๊บๆๆ น่าจะเอาตอนต่อมาลงประมาณต้นเดือน

ปล. อีกรอบ นี่ไม่ใช่การเรียกเรตติ้งนะครับ อย่าเข้าใจผิดรุมด่ากันน้า แต่มันเขียนไม่ออกจริงๆ ไม่อยากจะตัดตอนแบบนี้หรอก แต่คิดว่าตอนหน้าจะเข้าโหมดนั้นแล้ว เขียนไปได้สี่บรรทัด มันไม่ได้เลยครับ เลยหยุด ผมเลิกบุหรี่ด้วย ไปกันใหญ่ เข้าใจผมนะครับพ่อแม่พี่น้อง เหอๆๆๆ จุ๊บๆๆ รักกันๆๆ 

[Poes]

อ้าวรถล้มเป็นไรกันมากมั้ย 

รับแซ่บจ้า เลิกบุหรี่ระวังอ้วนนา 

[Natavishi]

อ่าาาา  ...    ยัง ไง  ต่อ อ่ะ   บอท เป็น ไร ป่าว  ....

[badcow]

eiky กะลังเลิกบุหรี่ แต่ผมกะลังจะกลับไปสูบแระเนี่ย นิยายเริ่มเครียด เห้อ

[lazewcielo]

รถล้ม!? ขอให้ทั้งคู่ไม่้ป็นอะไร
จะเข้าโหมดดราม่าจริงจังแล้วสินะ..

[yayee2]

อย่าบอกนะว่าบอท....ก็ไถลไปชนต้นพะยอมซะขนาดนั้น 
เล็ก ไก่ รีบตามมาให้ทันนะ

พี่แก้วส่งกำลังใจมาหมดใจเลยจ้ะ มาเป็นกำลังใจให้คุณอิ๊ก เชื่อว่าต้องเลิกได้เด็ดขาดเลยจ้ะ

[TanyaPuech]

ต้อนรับมาม่าจร้า  แอบดีใจที่ไม่ยาว ได้ไม่ต้องปวดตับนาน  55 ปล ขอให้พี่อิ๊กกี้เลิกบุหรี่ได้ บุหรี่ไม่ดีหรอก  เปงกำลังใจให้

[kanda53]

มีเหตุจนได้....เห็นใจบอทนะคงกลัวน้ำจะทิ้ง....
เจ็บกันขนาดไหน???....บรรยากาศเริ่มน่ากลัวแล้วนิ...

  เป็นกำลังใจให้น้อง eiky ทำสำเร็จ...
ดีกับสุขภาพของตัวเราเองและคนรอบข้างนะจ๊ะ...

[samsoon@doll]

เข้าเป็นเป็นกำลังใจให้เลิกบุหรี่ได้เจ้าค่ะ แต่ป่อจายปากมีกลิ่นบุหรี่ "นิดๆ" ก็เร้าอารมณ์ดี 555555

แต่มากๆก็ไม่ไหว


วกกลับมาบาท น้ำ ก้เอาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว รอต่อไป

[~NeMeSiS_PURE~]

เข้าเป็นเป็นกำลังใจให้เลิกบุหรี่ได้เจ้าค่ะ แต่ป่อจายปากมีกลิ่นบุหรี่ "นิดๆ" ก็เร้าอารมณ์ดี 555555

^
l
l
l
นิด ๆ คงดีมั้ง เยอะ ๆ นี่ ทั้งเสื้อผ้า กลิ่นบุหรี่เต็มไปหมด

ยิ่งมันจับหน้าเรากดไปที่หน้าอกมันนะ แทบอ๊วกกกก (อันนี้เพื่อนนะ 555+)


บอทคงไม่เป็นไรมั้ง เพราะเดี๋ยวผีอิปากแดงก็ช่วยไว้ (ต้นไม้เดียวกันปะเนี่ย น่าจะคนละที่ 555+)

เอาใจช่วยพี่อิ๊กให้เลิกได้นะค๊าบบ พ่อเพียวก็เลิกได้ตั้งนานแล้วว เพราะว่าเพียวเป็นหอบ หายใจไม่ออก 55+

[knightofbabylon]

เป็นกำลังใจให้คุณอิ๊กเลิกบุหรี่ได้ 
เรื่องใหม่ มันส์กว่าภูมิบุญอีกเหรอคุณอิ๊ก
 
(ตาลุกวาวด้วยความสนใจถึงขีดสุด กร๊ากกกก)



บอทกับน้ำ คงไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย?
เริ่มเห็นช่องทางดราม่าลางๆ
 

[なおみ™]

ปล. ขอพักสักสามสี่วันนะครับ อย่างเหตุผลที่รีข้างบนบอกไว้

ปล.อีกที เน่าใช่ไหม อิอิ มันเป็นนิยายนะครับ ไม่ต้องคิดมาก นับจากตอนนี้ไป ไม่มีอะไรออกมาจากไดอารี่แล้ว มันจะออกมาจากหัวไอ้ เอส+เอ็ม อย่างข้าพเจ้านี่ล่ะ วะฮ่าฮ่า

แต่คงเขียนเรื่องนี้ไม่ยาวมากหรอกนะครับ ตั้งใจจะเขียนให้ดีที่สุด เบื่อเหมือนกันเขียนเรื่องดราม่าๆ มันยากไม่ใช่ง่าย การที่จะเขียนให้คนอ่านรู้สึดอย่างที่เรารู้สึก มันไม่ง่าย อิอิ เรื่องต่อไป(ถ้ายังมีสติปัญญาอยู่นะครับ) คิดว่าจะดุเด็ดเผ็ดมัน กระซิบบอกว่า ยิ่งกว่าน้องภูมิน้า จุ๊บๆๆ น่าจะเอาตอนต่อมาลงประมาณต้นเดือน

 

มาให้กำลังใจคุณอิ๊กกี้เลิกบุหรี่ค่ะ เห็นเขาว่าถ้ามาค่อยๆ เลิกแบบค่อยๆ ลดปริมาณลงวันละมวนสองมวนจะทำให้ไม่มีทางเลิกได้ ต้องหักดิบไปเลย ไม่รู้จริงหรือเปล่า อีกอย่างได้ยินว่าเคี้ยวหมากฝรั่งทำให้ลดความอยากสูบบุหรี่ลงได้บ้าง คุณอิ๊กกี้ลองดูนะคะ สู้ๆ นะคะที่รัก

by the way กลับเข้าเรื่องนิยายค่ะ น้องมิว่าไม่เห็นมันจะน้ำเน่าเลยนะคะ เรื่องอื่นที่เน่าจริงๆ มีอีกถมไป อย่าไปใส่ใจเรื่องเน่าหรือไม่เน่าเลยค่ะ เอาเป็นว่าประทับใจแฟนคลับ(อย่างน้องมิ)ค่ะ

ส่วนฉาก SM ที่ว่าจะมีในเรื่องนี้หรือเรื่องต่อไปคะคุณอิ๊กกี้ (หรือมีทั้งสองเรื่องคะ ) น้องมิล่ะตั้งตาคอยฉาก SM  


************************

สถานฑูต คำนี้ใช ท นะคะ ไม่ใช่ ฑ หลายๆ คนมักเข้าใจผิด ต้องเป็น สถานทูต นะคะ
พิธีพราหม คำนี้ตก ณ์ ไปนะคะ ต้องเขียนว่า พราหมณ์ นะคะ
พรรณา คำนี้ตก น ไปนะคะ เพราะ ณ เป็นตัวสะกดของพยางค์หน้าไปแล้ว ต้องใส่ น ไปเป็นเสียงพยัญชนะของพยางค์หลังอีกตัวค่ะ เป็น พรรณนา ค่ะ
โพทนา คำนี้ ต้องเขียนว่า โพนทะนา นะคะ
ปฏิกริยา สมารถเขียนได้ว่า กริยา(สันสกฤต) และ กิริยา(บาลี) ก็จริงอยู่ แต่ถ้านำไปสมาสกับ ปฏิ เรามักนำคำบาลีไปสมาสนะคะ ต้องเป็น ปฏิกิริยา
เท่ห์ คำนี้ไม่ต้องมี ห์ นะคะ เท่ เฉยๆ ก็พอค่ะ

[aisen]

เดกิดอะไร ขึ้นนิ น้องบอท นู๋น้ำเป้นไรมากไหมนิ หวงๆๆๆๆ

[jeaby@_@]

เฮ้ยยย จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
สงสารน้ำกับบอท
เเต่น้ำมีอะไรน่าจะบอก เเฟนนะ

รอตอนต่อค่ะ

[som]

เฮียอิ๊กมันจะมาแล้วใชมั๊ย ตอนที่เจ็บปวด
จะได้เตรียมตัวถูก 
เฮียอิ๊กจะเลิกบุหรี่แล้ว  ยินดีด้วยครับ  อิอิ

[bbyuqin]

อ่าาา....เป็นไรกันมากมั้ยอ่า

ใกล้แล้วใช่มั้ย....


ปล.สู้ๆๆนะ eiky เป็นกำลังใจให้หยุดสูบบุหรี่ให้ได้น๊า....

[I_ARMS]

โอ่ยยยยยย มันมาแล้ววววววววววววT^T

[salawinyeen]

มันกำลังเริ่มขึ้นแล้ว TT

ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวันเลย ช่วงนี้ยุ่งๆ ^^

By เด็กม.ปลายคนหนึ่ง

[ordkrub]

เริ่มเครียด!!!!!

[kanda53]

น้อง eiky สู้ ๆ เนะ ....

[なおみ™]

แวะมาเยี่ยมคุณอิ๊กกี้ค่ะ   

[TanyaPuech]

เข้ามาดันๆๆๆ รอพี่อิ๊ก

[yeyong]

เป็นกำลังใจให้ในการเลิกบุหรี่นะคะ

[eiky]

บทที่ ๒๓

ปุจฉา มีสิ่งใดที่เงินซื้อไม่ได้ไหมหนอ

ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายก้องอยู่ในหัว สติเหมือนดังปุยนุ่นที่ลอยละลิ่วไปตามลม หวิวๆอยู่ในใจ

"น้ำๆ อย่าหลับนะน้ำ ไอ้ไก่ไอ้บอทยังหายใจอยู่ใช่ไหม อย่าให้มันหลับ อย่าให้มันหลับ"

เล็กร้องเสียงดังลั่นโวยวายออกมาทั้งน้ำตา ร้องเรียกกันกับไก่เสียงดังระงมไปทั้งท้องทุ่ง คืนวันเลี้ยงส่งท้ายการสำเร็จหลักสูตรไม่มีใครคาดคิดว่าเรื่องราวเลวร้ายนี้จะเกิดขึ้น

"อือ"

น้ำลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับความรู้สึกตึงร้าวที่แขนซ้าย

"น้ำๆ น้ำฟื้นแล้วพ่อถา"

เสียงของเล็กร้องออกมา แล้วคนมากหน้าหลายตาก็มามุงล้อมรอบเตียง

"ไม่เป็นไรแล้วนะลูก หมดเคราะห์หมดโศกกันซะที"

เสียงแม่บุญช่วยสะอื้นไห้ลูบตามหน้าของน้ำ

"บอท บอทล่ะแม่"

ครางออกมาจากลำคอ แม่บุญช่วยหันไปมองหน้าสามี เล็กเองก็เม้มปากแน่นเหมือนพยายามสะกัดกั้นความรู้สึกเอาไว้ ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมามีเพียงเสียงของน้ำที่ร้องเรียกหาชื่อของคนที่รักกึกก้องห้องสีขาวนวลที่มีผ้าม่านสีฟ้ากั้นระหว่างเตียงของคนไข้

"บอทล่ะแม่ บอทอยู่ไหน"

"ใจเย็นๆลูกน้ำ บอทมันยังไม่ฟื้น"

"บอท"

ครางออกมาน้ำตาไหลอาบสองแก้ม เมินหน้าหนีไปทางอื่น กลิ่นยากลิ่นของโรงพยาบาลตลบอบอวลอยู่ ไม่เคยชอบกลิ่นนี้ไม่ว่าจะโตมาแค่ไหนก็ตาม มันเป็นกลิ่นที่น่ารังเกียจที่สุด เพราะกลิ่นนี้มันแสดงให้เห็นว่าต้องมีใครสักคนที่รักเจ็บป่วยหรือไม่สบาย

"น้ำ มึงแขนหักนะอย่าขยับมาก"

เล็กบอกออกมา จับตัวเพื่อนอย่างแผ่วเบา ในห้องยังมีเพื่อนๆอยู่อีกสามสี่คน ไม่ได้สนใจมองว่าเป็นใคร บอทยังไม่ฟื้น บอทจะเป็นอะไรมากไหมนะ ในใจคิดไปไกล ยิ่งคิดน้ำตายิ่งไหลออกมา เหตุการณ์ในคืนวันนั้นพลันก็ฉายขึ้นมาในมโนจิต เสียงร้องเรียกบอทดังลั่น หยดน้ำตาของบอทที่กระเซ็นมาโดนแก้ม ไม่เคยเห็นบอทร้องไห้เลยตั้งแต่จำความได้ คงจะเสียใจมาก คงจะผิดหวังกับสิ่งที่ตนได้พูดออกไป เสียงรถไถลไปตามพื้นถนนลูกรัง เสียงนั้นยังก้องอยู่ในหู

"บอทมันคงไม่เป็นไรหรอกมึง แต่มันเจ็บกว่ามึงมันเลยส่งไปในเมือง"

ยิ่งฟังยิ่งใจหายเม้มปากแน่นจะขยับตัวก็ร้าวที่ข้อแขนด้านซ้าย

"โอ๊ย"

"อย่าเพิ่งลุกสิน้ำ แขนมึงหักนะ"

"แขนหัก"

นี่เราเจ็บไม่มากยังแขนหักแล้วบอทล่ะ เจ็บมากกว่าเราจะเป็นอะไรไหม

"บอท เป็นอะไร เจ็บตรงไหน แม่"

ครางออกมาจ้องหน้ามารดาด้วยน้ำตา พ่อถาวรเดินมานั่งข้างเตียงจับหน้าผากของน้ำไว้

"น้ำ ฟังนะลูก บอทมันหันไปชนต้นไม้ หมอกำลังผ่าตัดเอาเลือดคั่งในสมองออก แต่ไม่ต้องเป็นห่วงถึงมือหมอแล้ว ตอนนี้น้ำรีบพักให้เยอะๆจะได้หายไวไว จะได้ไปเยี่ยมกันลูก"

เสียงที่ทุ้มกว่าปกติพยายามสร้างขวัญและกำลังใจให้น้ำ แต่รู้สึกไม่ได้เลยถึงความนุ่มทุ้มพิเศษนี้ จิตใจมันล่องลอยไปไกลแสนไกลเสียแล้ว ผ่าสมองเลยหรือ อนาถใจเหลือเกิน เพราะปากของเราเองแท้ๆ จิตใจที่โลเล ตอนแรกบอกจะไม่ไป แต่พูดออกมาได้ เรื่องมันเลยเลวร้ายแบบนี้ เคยสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ทิ้งบอทไปไหน จะอยู่ด้วยกัน แล้วพูดออกมาทำไม น้ำเม้มปากแน่นน้ำตาไหลอาบสองแก้ม ถ้าบอทเป็นอะไรไปจะไม่ยอมอภัยให้ตัวเองเลย

"น้ำลูก"

ทุกคนตกใจกับอาการของน้ำที่น้ำตาเอ่อสะอื้นไห้ออกมา ทุกคนที่มองเห็นหัวใจสลายไปตามๆกัน แม่บุญช่วยทนดูอยู่ไม่ได้ต้องให้หินพาออกไปข้างนอก ไม่เคยเห็นลูกในอุทรต้องร่ำไห้เสียน้ำตามากถึงเพียงนี้ ปวดใจ ร้าวลึกลงไปในใจ

"เล็กตกลงมึงจะลงกรุงเทพฯเมื่อไหร่วะ"

ไก่ถามขึ้นหลังจากที่น้ำสงบลง

"ไม่รู้ว่ะ เลื่อนออกไปก่อน มึงจะให้กูไปได้ยังไง มึงดูไอ้น้ำสิ ไอ้บอทอีกคนจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"

"ไม่น่าเลยเนอะ น่าสงสารมันว่ะมึง"

"อืม กูคงรอให้ไอ้น้ำมันออกจากโรงบาลก่อน รอดูอาการไอ้บอทด้วย ผ่าสมองอะไรวะเป็นวันๆ"

เล็กครางออกมาสีหน้าไม่ดีเอาเสียเลย เพื่อนๆทุกคนก็เหมือนกัน ตอนนี้พ่อถาวรกับแม่บุญช่วยพร้อมด้วยหินตรงไปยังในตัวจังหวัดเพื่อเข้าไปดูอาการของบอท เหลือไว้แต่เพื่อนๆของน้ำที่เฝ้าแทน พอพ่อถาวรกลับมาจากในเมืองก็เข้ามาแจ้งข่าวให้น้ำรู้ว่าบอทออกจากห้องผ่าตัดแล้วปลอดภัยดี ตอนนี้แม่นิ่มกับแม่บุญช่วยเฝ้าอยู่ อาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากนัก น้ำเองจึงมีกำลังใจเพิ่มมากขึ้น อย่างน้อยก็ปลอดภัยดี

"มึงไม่ลงกรุงเทพฯล่ะเล็ก"

น้ำถามขึ้นเมื่อออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นอยู่ที่บ้าน ไม่ได้ทำอะไรมากนักวันๆกินๆนอนๆจะทำอะไรก็ลำบากเพราะเฝือกที่ดามอยู่ข้อแขนซ้ายมันทำให้หยิบจับอะไรก็ไม่สะดวกนัก อยากจะไปเยี่ยมบอทใจจะขาดแต่พ่อถาวรไม่ยอมเพราะเห็นว่าน้ำจิตใจยังไม่ปกติดีนัก

"รอดูอาการมึงกับไอ้บอทก่อน เดี๋ยวค่อยลง"

"ขอบใจนะเล็ก ไม่ต้องห่วงหรอก น่าจะไม่มีอะไรแล้ว"

"ทำไมซวยอย่างนี้วะ เฮ้อ"

เล็กถอนหายใจออกมาสายตามองออกไปไกลแสนไกล

"กูผิดเอง ไม่น่าพูดแบบนั้นเลย ทั้งที่ใจรู้อยู่ว่าทิ้งบอทมันไปไม่ได้ เพราะความโลเลของกูแท้ๆ"

"น้ำ"

เล็กร้องออกมาเพราะน้ำเสียงเหมือนคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรงหมดพลังแห่งดวงใจ สายตาเอ่อนองไปด้วยน้ำแห่งตาที่ไม่เคยจะเหือดแห้งไปเลยนับจากออกจากโรงพยาบาล สายตาที่ตัดพ้อต่อว่าตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็น

"อย่าพูดแบบนั้นสิน้ำ มันเป็นความซวยเอง"

"ไม่เป็นไรเล็ก กูไม่เป็นไร ถ้านี่มันจะซวยก็คงเพราะกู ถ้าบอทเป็นอะไรไป กูคงไม่ให้อภัยตัวเอง กูจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเด็ดขาด"

"น้ำ"

หวิวหวิวแว่วแผ่วดังกระทบหู ไหลพรั่งพรูมาเป็นม่านน้ำตา หมดเรี่ยวหมดแรงจะก้าวขา จะพรรณนาปวดใดให้เท่าเทียม เอ่ยไม่ออกพูดไม่ได้แม้สักคำ ตอกเจ็บย้ำยอกลึกลงในใจ แต่สิ่งนี้ยังต้องทานยังรับไหว เหยียบหัวใจให้สาสมกับที่ทำ เราเจ็บนักเขาเจ็บกว่าเป็นร้อยเท่า เป็นเพราะเราปากเบาเขลาไม่คิด จะถาโถมทับมาอีกกี่สิบ ไม่เท่าสักหยิบมือเดียวที่เขาจม

ผ่านไปเกือบสองอาทิตย์บอทค่อยได้ออกจากโรงพยาบาลมาพักพื้นอยู่ที่บ้าน พ่อถาวรไปรับบอทกับแม่นิ่มมาจากโรงพยาบาลไม่ให้น้ำไปด้วยแม้จะอ้อนวอนยังไงก็ไม่ยอม เพราะตอนที่น้ำไปเยี่ยมบอทตอนที่ยังไม่ฟื้นนั้น น้ำเหมือนคนเสียสติควบคุมตัวเองไม่ได้ ทั้งที่ตอนแรกพ่อถาวรไม่ยอมให้ไปแต่ด้วยน้ำอ้อนวอนร่ำไห้อยู่จึงใจอ่อน แต่คราวนี้พ่อถาวรจึงไม่ยอมให้ไปด้วยไม่ว่าจะคร่ำครวญมากเพียงใดก็ตาม

เล็กกับเพื่อนๆทุกคนลงกรุงเทพฯไปเกือบหมดแล้วเหลือเพียงเอ๋เพียงคนเดียวที่รอน้ากลับมาจากกรุงเทพฯแล้วค่อยลงไปพร้อมกัน เอ๋มาเยี่ยมน้ำทุกวันแม้แขนจะยังมีเฝือกดามไว้อยู่แต่ก็ไม่เจ็บเท่าอาทิตย์แรกเท่าใดนัก กำลังใจจากเพื่อนทำให้น้ำกล่าวโทษตัวเองน้อยลงกว่าเดิม เรื่องที่เกิดขึ้นมันเกินกว่าอำนาจของใครจะมาตัดสินว่าใครผิดหรือเกิดเพราะ ใครน้ำเองเริ่มเข้าใจในจุดนี้แต่ในใจลึกๆก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี

รถกระบะพ่อถาวรมาจอดตรงหน้าบ้าน น้ำวิ่งออกไปรับด้วยหัวใจที่สั่นไหว เอ๋คอยยืนอยู่ไม่ห่างจากน้ำมากนัก พอประตูรถเปิดออกแม่นิ่มก้าวลงจากรถเป็นคนแรก สีหน้าซูบซีดไปนัยน์ตาแลดูแห้งผาก แม่นิ่มหันมามองหน้าน้ำแค่ครู่เดียวในแววตานั้นมีความในใจมากมายที่อยากจะระบายแต่ก็ต้องหันเข้าไปพยุงตัวของบอทออกมาจากรถ

"บอท"

เซถอยหลังไปจนเอ๋ต้องประคองตัวไว้ ภาพที่เห็นมันคือร่างของคนที่รัก รักหมดทั้งใจ บนหัวมีผ้าพันแผลพันอยู่จนไม่มีช่องว่างให้เห็นพื้นที่ของศีรษะ แววตาของบอทดูเซื่องซึมลอยไม่จ้องมองผู้ใด เนื้อตัวดูซูบไปถนัดตา

"พาน้ำเข้าไปในบ้านให้พ่อหน่อยลูก"

"น้ำ โธ่"

เสียงแม่บุญช่วยร้องออกมา เพราะน้ำทรุดจนไม่มีแรงจะเดิน เอ๋เองพยายามลากตัวน้ำเข้าบ้านไป ไม่มีสติปัญญาใดจะมาพยุงร่างนี้ให้เดินเหินได้อย่างปกติ ใจมันสลาย ภาพที่เห็นมันสะท้อนความเจ็บปวดออกมาจากใจ สายน้ำเกลือที่ระโยงระยางอยู่ตามข้อแขนเห็นแล้วบีบใจเหลือเกิน แววตาที่ค้างเติ่งอยู่กับอะไรบางอย่างเบื้องหน้ามันไม่มีแววของคนรักคนเดิมอยู่เลย

"บอทไม่เป็นไรแล้วล่ะน้ำ ไม่ต้องห่วง"

แม่นิ่มพูดออกมา ไม่เป็นอะไรแต่ทำไมแม่นิ่มเสียน้ำตา ไม่เป็นอะไรแล้วทำไมทำท่าเหมือนปวดใจเช่นนั้น

"บอท บอทน้ำขอโทษนะ น้ำไม่ไปไหนแล้ว น้ำจะไปเรียนกับบอท"

ร้องออกมาน้ำตานองหน้า เอ๋กอดร่างของน้ำไว้น้ำตาเล็ดออกมาเช่นกัน แม่บุญช่วยทนเห็นไม่ได้พยักหน้าให้แม่นิ่มกับพ่อถาวรพยุงร่างของบทขึ้นบ้านไป สายตาของบอทยังแน่นิ่งเหมือนหุ่นยนต์ ไม่มีแววตาขี้เล่นเช่นที่เคยมี ไม่มีประกายแห่งตา มีเพียงความแห้งแล้งของลูกตาภายใต้เบ้าตาที่ลึกกลวงนั้นที่ทอดมองมา ใจหายร่วงหล่นไปเมื่อได้เห็น

"หมอให้พักเยอะๆก่อนนะน้ำ ยังไม่อยากให้บอทมันพูดอะไรมาก แต่ดีขึ้นมากแล้วเห็นไหม"

แม่นิ่มเอ่ยออกมาหลังจากพาบอทไปนอนที่แคร่ใต้ถุนบ้าน

"ตรงนี้เย็นดีนะแม่นิ่ม แต่ยุงไม่กัดเอาเหรอ ไปเอามุ้งมากางดีกว่านะ"

แม่บุญช่วยบอกแล้วจัดแจงสถานที่ช่วยกันกับแม่นิ่ม ของกินของใช้ที่ขนมาจากโรงพยาบาลเหมือนของเด็กอ่อนเก็บอย่างดีให้ปลอดเชื้อ

"บอท เจ็บตรงไหนไหม บอทน้ำไม่ได้ตั้งในนะ บอทหายไวไวนะ บอท"

"น้ำพอได้แล้ว รบกวนบอทมันพักผ่อนลูก น้ำก็เห็นอยู่ว่าบอทมันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว อย่ามาตีโพยตีพายให้คนอื่นเขาใจไม่ดีไม่ด้วย"

แม่บุญช่วยเอ็ดเอา น้ำเม้มปากแน่นจ้องมองใบหน้าชายคนรักด้วยสายตาที่วิงวอนขอร้อง แค่ให้เขาหันมองมาแค่เพียงสักวินาที แต่ไม่เลยสายตาของบอทนิ่งจับจ้องอยู่กับลมหรืออะไรสักอย่างเบื้องหน้า เคยถูกมองด้วยสายตาที่ว่างเปล่าไหม สายตาที่ไม่มีอะไรสักอย่าง ไม่มีความรู้สึก ไม่มีความรักความผูกพันในแววตานั้น มันเหมือนมองจ้องอยู่กับก้อนหินต้นไม้ เจ็บนะ เจ็บปวดเหลือเกิน

"มันไม่เป็นไรแล้วล่ะน้ำ มันต้องพักอีกสักหน่อยล่ะคงจะดีขึ้น อย่าเพิ่งไปรีบไปเร่งอะไรมันเลย"

เอ๋ตบบ่าน้ำเบาๆ ถ่ายถอนลมหายใจออกมา นับจากที่รับรู้ว่าเพื่อนสองคนนี้มีอะไรลึกซึ้งกันเกินกว่าเพื่อนรักธรรมดา เอ๋เองก็ลำบากใจ แต่พอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้กลับเห็นอกเห็นใจ บอกกับตัวเองว่าต้องเข้มแข็งอย่างน้อยเวลาน้ำหันหน้าไปหาจะได้เป็นที่พึ่งให้น้ำได้บ้าง เพราะตอนนี้เล็กเองก็ไม่ได้อยู่ด้วยแล้ว คนที่สนิทกับน้ำก็เห็นจะมีแต่เอ๋เท่านั้น

"บอทมันโกรธกูใช่ไหมเอ๋ ทำไมมันไม่พูดกับกูสักคำ มันยังโกรธกูใช่ไหม"

คร่ำครวญออกมาเม้มปากแน่น คิมหันตฤดูอากาศที่อบอ้าวร้อนแรงไปด้วยไอแดดนี้ยิ่งทำให้คนที่เจ็บไข้อยู่รู้สึกรำคาญไม่สบายตัว พอมาเจอเรื่องกระทบกระทั่งใจแล้วไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ อันป่วยไข้นั้นมันจะหายได้เร็วหรือ

"บ้าเหรอน้ำ ทำไมมึงพูดแบบนั้น มันไม่ได้โกรธมึงหรอก กูรู้ มึงดูสภาพมันสิ มันจะมาโกรธมาเคืองอะไรมึงได้"

"ทำไม ทำไมมันไม่ยอมแม้แต่จะมองหน้ากู เอ๋ ทำไม"

"มันคงยังช็อคอยู่น่ะมึง มึงให้เวลามันหน่อย รอให้มันหายดีก่อน"

เอ๋เองก็ได้แต่ปลอบเพราะคงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้แล้ว เพราะท่าทางของน้ำเองเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างมาก และกว่าที่น้ำจะมีกำลังใจกลับมาเหมือนเดิมก็ใช้เวลานานพอสมควร

"บอทกินข้าวต้มหน่อยนะ น้ำต้มข้าวต้มไก่มาให้"

นั่งลงข้างๆแคร่แล้วตักข้าวต้มเป่าลมออกจากปากยื่นใส่ปากให้บอท

"ป้าเพิ่งป้อนมันเมื่อกี๊นี่เองน้ำ ขอบใจนะลูก"

เสียงดังมาจากแม่นิ่มที่กำลังล้างถ้วยชามอยู่ สายตาของบอทยังว่างเปล่าเหมือนเดิม มองหน้าน้ำเหมือนมองกระดาษเปล่าที่ไม่มีตัวอักษร มันว่างไม่มีอะไรเสียจนน่าใจหาย น้ำกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เอื้อมมือไปแตะแขนบอทอย่างแผ่วเบา

"ยังเจ็บอยู่ไหมบอท ยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า"

บอทหันมามองหน้าน้ำแล้วส่ายหน้าเบาๆ

"แม่นิ่มๆ บอทมีปฏิกริยาแล้ว แม่นิ่ม"

ร้องออกมาอย่างดีใจ

"มันรู้เรื่องตั้งนานแล้วล่ะน้ำ แค่ยังไม่ยอมพูดแต่คงอีกไม่นานหรอก มันก็คงเหมือนเดิม จะได้หมดเวรหมดกรรมเสียที"

คงเป็นเพราะแค่มานอนเฝ้าอยู่ห่างๆ ไม่ได้เข้าใกล้มากเพราะเวลาใดที่เข้าใกล้บอท น้ำเองควบคุมตัวเองไม่ได้เลย อดไม่ได้ที่จะเสียน้ำตา กลั้นไม่อยู่ สภาพของคนรักเบื้องหน้ามันสะท้อนใจอย่างรุนแรง สายตาที่ทอดมามันอ่อนล้าไม่มีพลังแห่งใจ มันว่างเปล่าไม่มีอะไรอยู่ในนั้นเลย แต่คนที่เฝ้ามองอยู่กลับเจ็บปวดรวดร้าวลึกลงไปภายใน

๒๒ เมษายน

รู้ไหมบอทว่ากูเสียใจมาก เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น ไม่อยากจะโทษตัวเองนะ แต่ถ้ากูไม่พูดแบบนั้นออกไปวันนั้น ป่านนี้เราคงกำลังเตรียมตัวจะลงกรุงเทพฯกัน คงคุยกันเรื่องการเรียนที่รามฯ แล้วตอนนี้ล่ะเรากำลังทำอะไรอยู่ เห็นสภาพมึงแล้วกูแทบไม่อยากจะหายใจ เจ็บเหลือเกิน สายตาที่มึงมองมา เหมือนกูเป็นแค่อากาศ แต่ไม่เป็นไรในเมื่อกูเป็นคนเริ่มมันขึ้นมากูยอมรับผิดเองแต่ผู้เดียว สงสารมึงที่ต้องมาทนทุกข์ทรมานแบบนี้ สงสารแม่นิ่มที่ต้องมาดูแลประคบประหงมมึง สงสารทุกคน นี่มันคงเป็นกรรมที่ตามสนองคนปากเปราะใจโลเลอย่างกูสินะ แต่ทำไมไม่ลงโทษกูคนเดียว ทำไมต้องเอาคนอื่นมารับเคาระห์แทนกูด้วย กูเสียใจ กูเสียใจมากนะ มึงรู้ไหม

ผ่านวันเป็นคืน ผ่านคือเป็นสัปดาห์ ผ่านสัปดาห์เป็นเดือน บอทเอาผ้าที่พันศีรษะอยู่ออกแล้ว บริเวณที่หมอผ่าตัดเป็นทางยาวตรงทัดดอกไม้ด้านขวา เส้นผมที่เริ่มยาวพอจะปิดบังรอยนั้นได้บ้าง แผลหายเร็วเพราะแม่บุญช่วยล้างแผลให้เช้าเย็นดูแลให้เป็นอย่างดี น้ำเองเอาเฝือกออกแล้วเช่นกันแต่ยังยกของหนักไม่ได้ อึดอัดรำคาญกับแขนตัวเองที่ทำงานได้ไม่เหมือนเดิม บอทเริ่มพูดคุยแล้ว แต่มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

"บอทลงไปนาไหม ไปดูพระอาทิตย์ตกดินกัน"

น้ำชวนขึ้นในตอนเย็นหลังจากที่งุ่นง่านอยู่ทั้งวันไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป้นอัน

"ทำไมไปดูพระอาทิตย์ตกดิน เราไม่ชอบ"

เอ่ยออกมาเสียงเรียบๆ แต่มันเสียดใจคนถามอย่างประหลาด

"อ้อ ได้ๆ บอทอยากไปไหนไหม เดี๋ยวน้ำพาไป"

"ไม่อ่ะ แม่บอกว่าเรารถล้ม กลัวจะซ้ำรอยเดิมอีก"

น้ำเม้มปากแน่น คงยังไม่ลืมสินะ ก็โทษมันใหญ่โตขนาดนี้คงให้อภัยกันง่ายๆไม่ได้หรอก

"ไม่เป็นไร งั้นคืนนี้น้ำมานอนด้วยนะบอท นานแล้วนะที่เราไม่ได้นอนกอดกัน"

"หือ ทำไมอ่ะ ทำไมเราต้องนอนกอดนาย

"เอ่อ บอท อย่าทำแบบนี้ได้ไหม น้ำขอโทษ เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นน้ำผิดเอง แต่อย่าทำแบบนี้ได้ไหม น้ำขอร้อง"

ครางออกมาเสียงสั่น

"เราไม่ได้โทษนายนะ แต่เราว่ามันประหลาดที่ผู้ชายจะมานอนกอดกัน"

"บอท บอทลืมไปแล้วเหรอว่าน้ำเป็นอะไรกับบอท"

ทวงถามความสำคัญแห่งตน แต่สายตาที่มองมามองหน้าน้ำเหมือนไม่มีความหมายอะไร

"แม่บอกว่าเราเป็นเพื่อนรักกัน"

สะอึกกลืนน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาลงไปในคอ จะไปคาดไปเค้นเอาอะไรกับคนที่เพิ่งจะหายป่วย น้ำตัดใจที่จะถามเอาความในตอนนี้

"น้ำ แม่มีเรื่องจะบอก"

พอเดินกลับมาบ้าน แม่บุญช่วยเห็นสีหน้าของลูกชายแล้วก็ห่อเหี่ยวใจ

"เรื่องบอทน่ะลูก"

"ครับแม่ น้ำรู้ดีครับว่าบอทคงโกรธน้ำมากที่ทำให้มันเจ็บขนาดนั้น แต่น้ำไม่ได้ตั้งใจนะแม่ น้ำไม่ได้ตั้งใจ"

ครางออกมาอกของมารดาแทบสลาย

"น้ำ อย่าพูดอย่างนั้นสิลูก บอทมันสูญเสียความจำนะ"

น้ำเน่าเหมือนในนิยาย เหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่มารดากำลังเอ่ยออกมา

"อะไรนะแม่"

ร้องขึ้นเสียงดัง

"บอทมันสูญเสียความทรงจำ หัวมันไปกระแทกกับต้นไม้ หมอบอกดีนะที่ไม่พิการ"

ทรุดลงกับพื้นหมดเรี่ยวแรง น้ำตาไหลอาบนองหน้า แม่บุญช่วยปรี่เข้ามาพยุงตัวเอาไว้

"ทำไม ทำไมไม่มีใครบอกน้ำ แม่ทำไม"

คร่ำครวญออกมา เสียงสะอื้นบาดลึกลงไปในทรวง

"แม่ไม่ได้จะปิดน้ำ แต่น้ำเองก็เจ็บ แม่อยากให้เราหายดีก่อนนะลูก"

"น้ำเจ็บแค่นี้ แล้วบอท แม่บอทมันเสียอะไรไป มันไม่เท่ากันเลย มันเทียบกันไม่ได้เลย"

"แม่รู้น้ำ แม่รู้"

สองแม่ลูกกอดกันอยู่ที่แคร่หน้าบ้าน พ่อถาวรกลับมาเจอพอรู้ว่าเรื่องราวมันคืออะไรก็ได้แต่ถอนลมหายใจออกมา สักวันน้ำก็ต้องรู้ เพราะบอทมันคงไม่เหมือนเดิม ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำ

"บอท บอทจำเราได้หรือเปล่า นี่น้ำนะ น้ำนะบอท"

น้ำเดินมาหาบอทที่บ้านอยากจะรู้ความจริง สายใยรักที่มีให้กัน เขาจำไม่ได้เลยหรือ หรือว่าสูญเสียไปแล้วทุกอย่าง

"บอทบอกน้ำมาสิว่าบอทจำน้ำไม่ได้ บอทบอกน้ำมา"

บอททำท่าตกใจเพราะน้ำร้องไห้คร่ำครวญอยู่ต่อหน้าเขย่าตัวอยู่

"นายเป็นเพื่อนรักเราไงน้ำ"

"บอท บอทจำอะไรไม่ได้จริงๆเหรอ"

"เราไม่รู้ เราจำไม่ได้ เราไม่รู้"

บอทเริ่มส่ายหน้า สีหน้าท่าทางเหมือนคนกำลังหนีอะไรบางอย่างอยู่

"น้ำพอแล้วลูก พอแล้ว อย่าเพิ่งไปคาดคั้นเอาอะไรจากมัน หมอบอกให้มันพักฟื้นสักหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้น"

แม่นิ่มร้องออกมาทนดูอยู่ไม่ได้ น้ำเองยอมสงบนิ่งลง จ้องมองหน้าคนรักด้วยม่านของน้ำตา จริงสินะคงไม่ใช่มีแต่เราคนเดียวหรอกที่เสียใจ ทุกๆคนคงไม่อยากให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ขอโทษนะบอท

ใจหวิวปลิวลอยละลิ่วล่อง      ยามเมื่อจ้องมองไปในใบหน้า

คนรักที่เคยกอดอยู่ทุกครา      รักในตามันห่างเหินแปรเปลี่ยนไป

หวิวหวิวสั่นไหวอยู่ในอก        ดังตกจากฟากฟ้าที่สดใส

ดิ่งลงสู่ก้นเหวที่มืดไซร้          ดั่งดวงใจไร้แสงแรงพลัง

ถามว่ายังจำกันได้บ้างไหม     จำสายใยที่ทอถักในครานั้น

ยังจำดาวจำเดือนที่คืนวัน      มีเธอฉันในอ้อมกอดของหมู่ดาว

ฤๅมันเลือนหายไปกับอากาศ    วิปลาสสวรรค์แตกในกลางหาว

เหลือเพียงเราที่นอนนับดวงดาว     อยู่ในอ่าวของอารมณ์แสนเดียวดาย

วิสัชนา สิ่งนั้นคือความจริงใจใช่หรือไม่


เขียนโดย อิ๊กกี้


ปล ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ ลดได้เยอะแล้วล่ะ แต่ก็ยังไม่หายขาด อยากจะหักดิบเหมือนกันแต่ยากนะ ทรมานจังเลย เวลาจะทำอะไรมันชอบคิดถึงแต่บุหรี่ๆ เหอๆๆ เอาว้อย สู้ๆๆๆ

น้ำเน่ามะเพื่อนๆ อิอิ เน่าเนอะ แต่เอาเถอะพล็อตมันมาแบบนี้ก็จวกไปแบบนี้ ทนอ่านหน่อยน้า ถือว่าอ่านกลอนเล่นๆ อ่านที่คนเขียนเพ้อเล่นๆ เบรคอารมณ์กันหน่อย เรื่องหน้าค่อยว่ากันใหม่ ขอบคุณคร้าบ จุ๊บๆๆ

[roseen]

 

[なおみ™]

มาให้กำลังใจคุณอิ๊กกี้เลิกบุหรี่ให้สำเร็จค่ะ สู้ๆ นะคะ 

ที่แท้มันเป็นแบบนี้นี่เอง ที่ทำให้สองคนต้องแยกจากกัน 
อยากกอ่านต่อแล้วค่ะ อยากรู้ว่าเรื่องจะดำเนินไปอย่างไรต่อ

กลอนตอนปิดเรื่องเศร้าจังนะคะ แต่ก็เพราะดี
 +1 สำหรับกลอนเพราะๆ ค่ะ

ปล. เจอกันวันศุกร์นะคะที่รัก น้องมิเปิดเทอมแล้ว วันนี้กำลังจะกลับหอ แต่แวะมาดูคุณอิ๊กกี้ก่อน มาต่อต่อจริงๆ ด้วย
 

********************

ปากเปราะ คำนี้แปลว่า พูดจาทักทายเก่ง พูดจาว่าคนง่าย แต่ในบริบทที่น้ำโทษตัวเองว่าไม่น่าจะพูดเรื่องไปเรียนอเมริกา เพราะเหตุนี้จึงทำให้เกิดอุบัติเหตุนี้ขึ้น น่าจะใช้คำว่า ปากไม่มีหูรูด เพราะหมายถึง พูดโดยที่ไม่ยั้งคิดก่อนว่าอะไรควรพูดหรือไม่ควรพูด (ลองหาดูนะคะ น้องมิกลับไปหาแล้วไม่เจอ)

[yayee2]

สงสารน้ำจัง แบกรับทั้งควมทุกข์ทั้งความรู้สึกผิดไว้เพียงผู้เดียว

[aisen]

น้ำตาไหลพราก เลยนิ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ

[hpsky]

 
สงสารน้ำอ่ะคุณอิ๊ก