หัวข้อ: สนิมน้ำค้าง (Stained Glass) บทที่ ๔๐ และ อวสาน (ธันวาคม ๑๒, ๒๕๕๓) หน้า ๓๑

[knightofbabylon]

คุณอิ๊กอย่าเพิ่งรำคาญนะ ถ้าเกิดอ่านไปแล้วก็พูดคำเดิมซ้ำๆกันทุกตอนว่า

ไม่เข้าใจว่าบอทคิดอะไร!



รอตอนต่อไปค่ะ


 

[eiky]

บทที่ ๒๘

ปุจฉา ลำบากกายกับลำบากใจ สิ่งไหนที่ท่านอยากเลือก

"น้ำวันนี้ยังไม่ได้เริ่มงานใช่ไหม ไปรามฯกัน ไปดูพี่ที่ซุ้ม"

บอทเอ่ยขึ้นหลังจากกลับมาจากกินข้าวเช้าที่หน้าปากซอยที่มีเพิงขายข้าวแกงอยู่

"อืม ก็ดีเหมือนกัน ดีกว่าอยู่ห้องเฉยๆ น้ำจะได้แวะซื้อเตารีดด้วย"

น้ำเองก็ไม่อยากจะขัดใจบอทเท่าไหร่นัก เพราะตัวบอทเองถ้าอยู่ว่างๆมากเกินไปเกรงว่าจะเบื่อเป็นการดีที่จะได้พบปะผู้คน อย่างน้อยถ้าสมองได้คิดได้พัฒนาอยู่ตลอดเวลาความทรงจำที่เลือนหายไปมันอาจจะกลับมาเร็วกว่าเดิมก็เป็นได้

"สวัสดีครับพี่โจ้"

บอทยกมือไหว้ทักทาย น้ำเองก็ทำตามหลังจากที่เดินเข้าไปในรามฯตรงไปที่ซุ้ม

"พอดีเลย พี่กำลังรวบรวมรายชื่อโทรตามน้องๆนัดวันกันอยู่ ตกลงเราจะไปชะอำกันวันอังคารหน้านะบอท น้ำ ว่างไหม ไปให้ได้นะพี่จะได้จองที่ไว้เลย"

"ว่างครับพี่" "เอ่อ"

ตอบพร้อมกันแต่ไปคนละทาง น้ำได้แต่ครางออกมา

"ผมคงไปไม่ได้ครับพี่ เพราะต้องทำงาน"

น้ำเอ่ยออกไป

"อ้าว เราทำงานด้วยเหรอ ว้าแย่เลย อยากให้ไปด้วยนะ ลางานไม่ได้เหรอน้ำ"

"เพิ่งจะได้งานเองครับพี่ ไม่อยากจะลา ขอโทษด้วยนะครับ"

น้ำตอบออกไป สายตาเป็นกังวลอยู่แต่กับบอท

"อืม เอาไงดี พี่ไม่อยากให้น้องๆพลาดซักคน จะได้กระชับสัมพันธไมตรีกันไงน้ำ"

"น้ำลองบอกอีเล็กดูดิให้มันช่วยขอ เราว่าน่าจะลางานได้"

บอทเองก็เสริมอีกแรง

"นั่นสิน้ำ ไม่มีโอกาสนี้บ่อยๆนะ"

"งั้นเดี๋ยวจะลองถามดูครับ"

ปากพูดออกไปอย่างนั้นเอง แต่ในใจค้านไหวต้านทานเต็มที่ ไม่ได้อยากไปเลยแม้แต่น้อย

"ดีๆ จะได้ไปกันทุกคน"

"เอ่อ พี่โจ้ ที่หน้ารามฯมีร้านขายหนังสือเก่าไหมครับ"

น้ำเอ่ยขึ้น เพราะไม่อยากให้คุยแต่เรื่องไปรับน้อง อย่างน้อยก็แสวงหาประโยชน์จากเพื่อนใหม่บ้าง

"เราจะซื้อหนังสือเก่าเหรอ มีดิ ซอย ๕๓ มีอยู่ร้านนึงไม่แพง อ้าวไม้ พี่ว่าถามไม้ดีกว่า ไม้มันรู้จักดี"

เขาหันไปทางชายวัยรุ่นท่าทางจะรุ่นราวคราวเดียวกับน้ำและบอทที่กำลังเดินเอามือบังแดดตรงเข้ามาในซุ้ม

"หวัดดีทุกคน วันก่อนไม่ได้มาว่าไงพี่โจ้ ได้น้องๆเยอะไหม"

เขายิ้มพราวเห็นไรฟันขาว ใบหน้าท่าทางดูไม่ใช่คนมาจากต่างจังหวัดเลยท่าทางจะเป็นคนเมือง

"ก็เยอะล่ะ นี่น้องน้ำกับบอท คนบ้านเดียวกับพี่"

"หวัดดีครับ เราชื่อไม้นะ เป็นคนกรุงเทพฯนี่ล่ะ แต่อยากเข้าซุ้มของต่างจังหวัดเลยมาเข้าที่นี่ ไม่ต้องสงสัยนะว่าทำไมหน้าตาเราไม่เหมือนคนทางบ้านเดียวกับพวกนาย"

เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี พูดเล่นๆแต่น้ำรู้สึกหน้าชาๆ

"เรียนคณะอะไรเหรอนาย"

เขาหันมาถามน้ำ น้ำเองก็ตอบออกไป บอทเองก็ตอบเหมือนกัน

"เราเรียนมนุษย์นะ เอก อิง"

น้ำหันหน้าไปทางโจ้เพราะไม่เข้าใจ

"อ้อเอกภาษาอังกฤษน่ะน้ำ"

น้ำถึงพยักหน้า เขายิ้มน้อยๆปรายตามอง

"น้ำเขาถามหาร้านหนังสือเก่าน่ะไม้ รู้จักที่ไหนที่ถูกๆบ้างไหม"

"อ้อ รู้ๆ พอดีเลยวันนี้ว่าจะไปดูอยู่เหมือนกัน ไปด้วยกันเลยไหมล่ะ"

"อืม ได้"

น้ำตอบหันไปมองหน้าบอทที่เหมือนจะมีความสุขอยู่กับวงสนทนาของเพื่อนใหม่

"งั้นบ่ายๆค่อยไปเนอะ ตอนนี้แดดร้อน เดี๋ยวดำกันพอดี"

ไม้นั่งลงข้างๆน้ำ ยิ้มให้ ไม้เป็นคนคุยเก่งมากพยายามตั้งหัวข้อสนทนาได้ทุกเวลา ไม่ปล่อยให้มีช่องว่างของความเงียบเข้ามาแทนที่เลย

"บอททอดแหเป็นด้วยเหรอ ดีจังเราอยากลองทำดูบ้าง วันหลังถ้ากลับบ้าน เรากลับด้วยดิ อยากทำ"

ไม่รู้ทำไมน้ำรู้สึกว่าเพื่อนใหม่คนนี้ดัดจริตเกินชายเสียจริง ท่าทางคำพูดคำจาดูประดิษฐ์ประดอย บอทเหลือบตามาทางน้ำเหมือนขอความเห็น

"ไปดิไม้ บ้านเรากับบอทอยู่ติดกัน นายไปนอนบ้านเราก็ได้"

น้ำจำใจไปเอ่ยชวนตามมารยาท

"แล้วบ้านบอทล่ะ ไม่มีที่ให้เรานอนเหรอ"

น้ำเม้มปากแน่น รู้สึกได้ว่าเพื่อนใหม่คนนี้สนใจบอท ชายที่เป็นดวงใจของน้ำเกินความพอดีแล้ว

"เอ่อ มีดิ แต่บ้านเราเล็กนะ ไม่สะดวกเท่าบ้านน้ำหรอก"

"แหม ไปบ้านนอกอย่างนั้น จะไปเรียกหาความสะดวก แล้วจะไปทำไมล่ะบอท ไม้ก็อยากจะไปสัมผัสความรู้สึกแบบบ้านๆ แบบชาวบ้านบ้าง"

"บอท ไปห้องสมุดกันเถอะ จะได้ดูหนังสือด้วย เห็นเอ๋บอกยืมได้"

น้ำโพล่งขึ้นมาสุดที่จะทนฟัง คิดในใจว่าคนเมืองเขาดัดจริตกันอย่างนี้เลยหรือ

"เอ่อ"

"อะไรน้ำ คุยกับเราไม่สนุกเหรอ เออ บอทแล้วหอบอทอยู่ตรงไหนอ่ะ"

ทำเป็นไม่สนใจน้ำหันไปหาบอทยิ้มพราวเสน่ห์ให้

"ซอย ๒๙"

"อ๊ะ หอพักชายนั่นน่ะเหรอ อยู่ห้องเดียวกันเหรอ"

ทำท่าร้องออกมา

"อืม เราอยู่กับน้ำ"

"นายสองคนเป็นเพื่อนกันจริงเหรอเนี่ย เราชักสงสัย"

"เราเป็น"

"เพื่อนกัน เพื่อนสนิทกัน"

น้ำอ้าปากจะบอกออกไป อยากแสดงความเป็นเจ้าของ แต่บอทเองสวนขึ้นเสียงดังกว่า พอพูดจบก็ไม่ได้หันมามองหน้าน้ำแต่อย่างใด

"อ้อ วันหลังเราไปเที่ยวห้องนายได้ไหมอ่ะบอท"

"มันเล็กน่ะไม้ คงไม่สะดวกหรอก"

น้ำพูดขึ้นน้ำเสียงแสดงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก สายตาจับจ้องอยู่ที่บอท

"ไม่เห็นเป็นไรเลย หรือพวกนายอยากไปคอนโดฯเราไหม วันหลังเดี๋ยวเราพาไป"

"นายอยู่คนโดเหรอไม้"

บอทถามขึ้นทำตาโต

"อืม มีสระว่ายน้ำด้วยนะ วันหลังเราไปว่ายกัน"

คราวนี้บอทหันมาทางน้ำที่ตาเขียวอยู่

"แหมทำไมต้องมองน้ำเหมือนขออนุญาตเลยอ่ะบอท ไหนบอกเป็นเพื่อนสนิทกันเฉยๆ ไม่บอกนึกว่าเป็นแฟนกันนะเนี่ย"

"ปะ เปล่าหรอก ไม่มีอะไร"

จะรู้ไหมว่าได้ทำให้เคืองใจ น้ำเม้มปากแน่น นี่เราเป็นแค่เพื่อนสนิทกับเขาหรอกหรือ

"บอท งั้นเราไปห้องสมุดนะ"

น้ำลุกขึ้นทันที บอทอ้าปากค้างลังเลอยู่

"บอทอยู่คุยกับเราที่นี่ล่ะ เราชอบคุยกับนายสนุกดี"

ไม้บอกแล้วหันไปยิ้มให้น้ำ รอยยิ้มที่เยาะหยัน น้ำเองเดินหนีไปแต่ก่อนไปมองหน้าบอทเพื่อขอคำตอบ แต่บอทหลบสายตา เป็นครั้งแรกที่บอทปฏิเสธน้ำ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าเจ็บแปลบปลาบอยู่ในอก เจ็บเหมือนกำลังจะโดนใครฉกฉวยเอาหัวใจที่เราครองอยู่ในอกกระชากออกไป ไม่ชอบหน้าเพื่อนใหม่คนนี้ ไม่ชอบเอาเสียเลย เป็นครั้งแรกที่เดินตามถนนในเมืองกรุงฯเพียงลำพังโดยไม่มีบอทเคียงข้าง ไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายอย่างนี้มาก่อน แต่ละก้าวมันเหมือนไม่มีจุดหมายปลายทาง ไฟในทรวงที่มันสุมมันโหมอยู่มันยิ่งทำให้หาทางใดไม่เจอ

"ทำไมกลับห้องไม่รอเราล่ะน้ำ เรานั่งรออยู่ตั้งนาน"

พอค่ำบอทก็กลับมา จากตอนสายจนถึงค่ำ คุยกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

"ไม้เขานิสัยดีนะน้ำ เขาพาเราไปเลี้ยงเบอร์เกอร์ด้วยล่ะ อร่อยดีนะ เพิ่งจะเคยกิน"

น้ำเม้มปากแน่น ยิ่งได้ยินว่าเขามีความสุขมากแค่ไหนยิ่งเสียดแทงเข้าไปในหัวใจ

"น้ำน่าจะอยู่ด้วย จะได้ไปดูร้านหนังสือเก่าด้วยกัน เลยไม่ได้ไปเลย"

"บอท เราไม่ไว้ใจนายไม้อะไรนั่น"

โพล่งออกมาเกินจะเก็บไว้ในใจ สายตาของน้ำมันขัดเคืองใจอย่างมาก บอทเองทำหน้าสลดลง

"ทำไมล่ะน้ำ เราว่าไม้เขาดูเป็นคนดีออก"

"ดีน่ะใช่ แต่เหมือนว่าเขาคิดอะไรเกินเลยกับบอทนะ เราดูออก"

"บ้าน้ำ ไม้เขาไม่คิดอะไรแบบนั้นหรอกน่า คิดมากไปได้"

"แล้วทำไมบอทถึงบอกว่าน้ำเป็นเพื่อนสนิท ไหนบอกจะไม่ปิดบังใครไง"

น้ำทวงถามคำมั่นสัญญา บอททำท่าอึกอักอยู่

"มัน ไม่รู้น้ำ บางทีเราก็ไม่อยากให้ใครรู้"

"บอท"

"เราเป็นอะไรกับน้ำ เราสองคนรู้ดีอยู่แล้วนี่ ไม่จำเป็นต้องไปป่าวประกาศให้ใครเขารู้หรอก"

"บอท บอทไม่เหมือนเดิมนะ ทำไมล่ะ เพราะอะไร"

"แล้วที่เราไม่เหมือนเดิมเพราะใครล่ะน้ำ"

เหมือนโดนถีบลงเหวลึกมืดดำ ความรู้สึกมันโหวงหวิวปลิวลอย ชาไปทั้งตัว หัวใจไม่มีความรู้สึก สายตาที่เขามองมากล่าวโทษอย่างรุนแรง ไม่เคยมีปากเสียงกันมาก่อน ไม่เคยเห็นกริยาท่าทางแบบนี้จากชายคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ชายคนที่รักหมดหัวใจ ไม่เคยเห็นเลยนับจากลืมตามาดูโลก ใจหาย

"บอท"

"ฮึ น้ำอย่ามาแสดงความเป็นเจ้าของเรามากนัก เราไม่รู้หรอกว่าแต่ก่อนเราเป็นยังไง หรือรู้สึกยังไงกับน้ำ แต่ตอนนี้นี่มันคือชีวิตของเรา น้ำปล่อยเราบ้างได้ไหม"

เม้มปากแน้นจนเป็นเส้นเดียว น้ำในตามันเอ่อออกมาแต่น้ำกระพริบตาถี่ๆไล่มันออกไป ไม่อยากเป็นคนเจ้าน้ำตา ไม่อยากจะร้องไห้ แต่ทำไมในใจมันร้อนวูบวาบเจ็บปวดเหลือเกิน

"บอท"

ครางออกมาได้แค่ชื่อเพราะถ้าพูดอะไรออกมามากกว่านี้เขื่อนน้ำตาที่กำลังสะกัดกั้นไว้เต็มกำลังมันคงพังทลายออกมาเสียสิ้น

"ที่เราทำเป็นจำทุกอย่างได้น่ะ เราจำไม่ได้หรอกนะ เราอ่านไดอารี่ของน้ำนั่นล่ะ ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่เราไม่อยากจะเสียอนาคตไป"

น้ำเข่าอ่อนเซถอยหลังไปเอามือดันฝาห้องเอาไว้ บอทเองก็ตกใจในสิ่งที่เห็นแต่ฝืนยืนนิ่งอยู่

"บอท นี่บอท"

"ใช่ เราจำอะไรเกี่ยวกับน้ำไม่ได้เลย เราพยายามแล้วแต่เราจำอะไรไม่ได้เลย"

น้ำตาเจ้ากรรมไหลทะลักออกมา สายตาที่เคยว่างเปล่าในตอนนั้นมันฉายออกมาอีกครั้ง นี่น่ะหรือคนที่รัก นี่น่ะหรือคนที่มอบดวงใจให้ทั้งดวง สะอึกกลั้นทนทานพิษบาดแผล โอ้ดวงแดใจจะขาดร้องร่ำไห้ เขาเปลี่ยนเขาแปลงไปทั้งใจ ไม่มีใยเหลือเลยยอดดวงตา เม้มปากมือกุมหน้าอกไว้ สะอื้นไห้เจ็บทรวงแสนหนักหนา ร้าวระบมเจ็บช้ำเกินเยียวยา นี่สิหนาคนเขาหมดหัวใจ จะเรียกเอาร้องเอาสิ่งใดจากใครหนอ ได้แต่รอทนช้ำระกำไหม้ ยอกเจ็บแปลบฝังลึกลงในใจ ร้าวอุทัยใจระบมแสนร้าวราน

"บอท ทำไม บอททำแบบนี้"

พูดออกมาไม่เป็นภาษาคน ร่างสั่นไหวเอามือปาดน้ำตาที่ยิ่งไหลทะลักออกมาออกจากแก้ม

"ถ้าเราไม่ทำแบบนี้เราจะได้มาเรียนต่อไหมล่ะน้ำ"

"แล้วบอทจะให้น้ำทำยังไง บอทจะให้น้ำทำยังไง"

อนาถหูเหลือจะประมาณเสียงคร่ำครวญที่ไม่ดังเพราะคนที่กำลังพูดกักเก็บมันเอาไว้

"น้ำไม่ต้องทำอะไรหรอก แค่เราอยากให้รู้ว่าเราจำไม่ได้ และน้ำก็ไม่ต้องพยายามมารั้งเรา เราก็อยากมีอนาคตที่ดีนะ"

"บอท"

"เราไปอาบน้ำก่อนนะ"

บอทเองก็ไม่ชอบมองดูใครร้องไห้เท่าใดนัก เดินถือเครื่องอาบน้ำลงไปแล้ว ส่วนน้ำเอามือกุมหน้าตัวสั่นไหวเพราะแรงสะอื้น ชอกช้ำหัวใจเหลือเกิน ไม่เคยคิดว่าคนที่รักจะเป็นแบบนี้ ไม่เคยคิดว่าเขาจะย่ำยีหัวใจได้เช่นนี้ จะทำยังไงดี จะอยู่ยังไงดี รู้สึกรูขุมขนทุกส่วนของร่างกายมันโดนเข็มหรือเหล็กแหลมทิ่มตำอยู่ เจ็บเหลือเกิน เจ็บจนเกินจะบรรยาย ต่อให้ร้องไห้จนน้ำตาไม่มีเหลือ แต่มันก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกเจ็บ วิมานหวานพังทลายหายไปในพริบตา ยิ่งไขว่คว้ายิ่งลอยห่างไกลออกไปทุกที

"บอท บอทอยากให้น้ำไปอยู่ที่อื่นไหม"

น้ำเอ่ยขึ้นเสียงสั่นหลังจากที่พยายามทำใจอยู่นานแสนนานแต่ยิ่งพยายามหักห้ามใจยิ่งปวดร้าวระทมหนักเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว

"ไม่ได้นะน้ำ น้ำไม่ได้รักเราแล้วเหรอ"

"บอท น้ำไม่เข้าใจ ในเมื่อบอทจำว่าเราเคยรักกันมากแค่ไหนไม่ได้ บอทจะกักน้ำไว้ทำไม"

"น้ำก็รู้ว่าเราจำไม่ได้ แค่เราจำอะไรไม่ได้ น้ำก็จะทิ้งเราไปเหรอ น้ำจะไม่รับผิดชอบนสิ่งที่น้ำทำไว้กับเราเหรอ"

"บอท"

อ้าปากค้างน้ำตาไหล สับสนอยู่ในใจ หวั่นไหวไปทั้งร่าง นี่มันอะไรกัน

"เรารู้ว่าน้ำเสียใจ แต่น้ำจะทิ้งเราเหรอ เราพยายามจำให้ได้นะน้ำ ไม่ใช่เราไม่พยายาม ที่เราเป็นแบบนี้เพราะน้ำนะ"

ร้อยคำล้านคำก็เพราะเราเป็นต้นเหตุ นี่น่ะหรือคือต้นเหตุของเรื่องราวที่แสนจะแสบทรวง น้ำเม้มปากแน่น สะอื้นไห้อยู่

"ใช่ เพราะน้ำเอง เพราะน้ำเองที่ทำให้บอทเป็นแบบนี้ เพราะน้ำเองที่เอาหัวใจตัวเองออกมาเหยียบย่ำ น้ำเข้าใจแล้วบอท ไม่มีอะไรหรอก น้ำขอโทษ"

"น้ำ"

เป็นบอทเองที่ครางออกมาบ้าง น้ำเอามือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกๆกักมันไว้ให้เนิ่นนาน

"น้ำจะไม่ไปไหนหรอก น้ำจะอยู่กับบอทจนกว่าบอทจะไม่ต้องการน้ำ แต่บอทรู้ไว้นะว่าน้ำรักบอทมาก เราเคยรักกันมาก มากเสียใจเราต้องเสียน้ำตาในวันนี้ ถ้าบอทจำได้เมื่อไหร่ อย่าถามนะว่าระหว่างที่บอทจำอะไรเกี่ยวกับน้ำไม่ได้ น้ำเจ็บแค่ไหน มันเจ็บมากนะบอท คนที่รักมองมาเหมือนเราเป็นแค่เศษฝุ่นอะไรสักอย่าง น้ำอยากให้บอทรู้ไว้ว่าน้ำเหมือนคนตายทั้งเป็น"

"น้ำ"

น้ำเดินออกไปจากห้องพร้อมด้วยเครื่องอาบน้ำเช่นกัน หัวใจมันสลาย แต่ด้วยความที่เราเป็นต้นเหตุ เขาจำไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้อยากจะจำ มันต้องมีทางไป มันต้องมีทางออก ไม่ว่าจะยังไง จะไม่ยอมแพ้ เชื่อเสมอว่าความรักที่่มีอยู่เต็มหัวใจมันจะส่งผลให้ทุกอย่างดีขึ้น ไม่เลวร้ายเหมือนวันนี้


เจ็บก็ร้องครวญครางมันออกมา  จะเหนื่อยล้าทนทุกข์สักเพียงไหน

ต่อให้ปวดรวดร้าวเสียดแทงใจ   ไม่หวั่นไหวจะก้าวไปเคียงข้างเธอ

จะขอจับมือนั้นที่ฉันเคย        ก่อนเปิดเผยว่ารักอยู่เสมอ

จะขอยืนเคียงข้างใกล้ๆเธอ    แม้จะเผลอใจลอยไปกับสายลม

ต้นเหตุคือฉันที่ทำให้เธอเปลี่ยน  แม้เจ็บเจียนจะขาดใจก็ไม่สม

ต่อให้ร้าวอกไหม้หมองทุกข์ระทม    ฉันจะก้มหน้าไปมั่นในเธอ

ต่อจากนี้รักเราจะจางไหม        ต่อแต่นี้ต่อไปรักยังเสมอ

ถ้าหากฉันขาดแล้วซึ่งตัวเธอ    จะให้เพ้อรำพึงถึงสิ่งใด

ยังจะกอดก่ายร่างเหมือนวันนั้น   ยังจะฝันเคียงข้างกันอยู่ไหม

ยังจะเดินจับมือพร้อมก้าวไป    ดังที่ใจเคยเคียงเมื่อวันวาน

อยากให้รู้ว่าเจ็บนะคนดี        อยู่ตรงนี้เหมือนแทงด้วยเสี้ยนหนาม

พลิกก็ปวดหันก็เจ็บแสนร้าวราน   ทรมานเหมือนโดนตัดลมหายใจ


วิสัชนา ท่านเคยได้ยินคำว่า คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยากไหม เลือกตามนั้นแล


ระบายโดย อิ๊กกี้


ปล พรุ่งนี้จะกลับบ้านแล้วนะครับ เอามาลงไว้ก่อน มันจะอึกครึมไม่นานนักหรอกน้า เพราะคิดว่ามันน่าเบื่อถ้าจะเศร้านานๆ แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าอยากจะเขียนดีๆ เวลากลับมาอ่านจะได้รู้สึกว่า เออ เราก็เขียนเรื่องแบบนี้ได้เหมือนกันนะเฟ้ย อิอิ

กลับมาพร้อมตอนของน้องมิ กับป้านัทนะครับ ส่วนต่อนนี้ มอบพิเศษให้ hpsky อ่านแล้วไม่ต้องเศร้านะครับ อิอิ อยากให้มีความสุขกันทุกๆคน กระจายความสุขกันเร๊วววว

[knightofbabylon]

ไม้..คนเดียวกับที่มาแอบดูน้ำกับบอทอาบน้ำหรือเปล่า?

บอท โทษว่าน้ำเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดเลยคิดจะเอาคืนอย่างนั้นหรือไง?
ตอนนี้อ่านแล้วเข้าใจว่าความจำไม่ได้กลับมาจริงๆหรอก แกล้งทำเป็นกลับมากกว่า
แต่ที่ไม่เข้าใจเลย คือ นิสัย ทำไมมันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็น..เป็นอะไรดี เอาว่าแย่ลงละกัน
(ตอนแรกจะเทียบว่าหน้ามือกับส้นตีน แต่มันยังไม่ร้ายกาจขนาดนั้น เลยคิดว่าไม่น่าใช้คำนี้)
หรือมันเป็นด้านมืดที่เก็บไว้ในใจ ..


คุณอิ๊กขา ..
แบบว่า  
ถ้าตอนหลังบอทความจำกลับแล้วจำได้หมดเลยว่าทำอะไรให้น้ำเจ็บและเสียใจไว้บ้าง
จะมีโอกาสได้เห็นน้ำเอาคืนมั้ย อย่างน้ำไม่เหมาะกับความรุนแรงหรอก..
แต่อยากความเจ็บปวดและความทรมานทางจิตใจถึงที่สุด แบบที่บอทควรได้รับบ้างน่ะ
 




 :กอด1:คุณอิ๊ก
ยิ่งอ่านยิ่งต้องคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เพราะอะไร..
เขาว่ากันว่า อ่านนิยายเพื่อความบันเทิง
เราก็อ่านแล้วบันเทิงนะ แต่เผอิญชอบคิดตาม ด้วย.. ^^

[BBChin JungBB]

ไรท์เตอร์ รังแกคนอ่านอ่ะ
สงสารน้ำ
อยากให้เรื่องจบแบบสวยงาม
แต่อย่าให้น้ำทรมานมากนะครับ
คนอ่านปวดใจ เผชิญว่าอินจัดอ่ะครับ
ปล. ให้น้ำตีหัวบอทได้มั้ย แล้วความจำกลับมาเลยอ่ะ
สงสารแทนเลยนะเนี่ย 

[samsoon@doll]

  :beat:นางเก้งกวางนางไม้

แรดจริงๆ


หวังว่าอิตาบอทไปทะเลจะไม่เสียท่านะคะ

[bbyuqin]

อ่า...มาแล้วหนึ่งคน น้องไม้..แค่เจอกันวันแรก บอทกับน้ำยังขนาดนี้ รอดูต่อไป

[lazewcielo]

ไม้...ศัตรูหมายเลข 1...
สงสารน้ำอ่ะ

[TanyaPuech]

เหอะๆ ทำใจแระไอบอทคงมิเหมือนเดิม  ส่วนน้ำอย่าทนเลย นังไม้นี่อยากได้ก็เอาไปสิ  เห้อ อย่าเศร้านานน่ะมิชอบเลย

[moonoi_sert]

 :m15:ว่าแล้วเชียวว่าบอทต้องจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง สงสารน้ำมากๆ บอทยิ่งทำแบบนี้น้ำยิ่งทรมานและเจ็บปวดยิ่งกว่าอะไร

[sang som]

ดอ๊ยมันจี๊ดมากเลยตอนเนี่ยสงสารน้ำมากๆเลยอ่ะ  ว่าแล้วบอทต้องจำอะไรไม่ได้

[aisen]

ไอ้น้องบอท นี่ กวน ขอสักที นะ

นู๋น้ำ น่าสงสาร 

[kanda53]

ก็ดี...บอกให้น้องน้ำรู้ซะ...จะได้ค่อย ๆ ทำใจไปว่า....
เขาไม่ใช่คนเดิมแล้วและ....ไม่คิดจะมีวิถีชีวิตแบบเดิมด้วย...
เป็นจิตใต้สำนึกของบอทรึเปล่า....พอความจำเสื่อมความรู้สึก
ส่วนนี้เลยแสดงออกมา.....กะให้น้องน้ำรับผิดชอบแกทั้งชีวิต
เลยใช่ไหม....เป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากกก....  

  น้องน้ำคนดี กะ น้อง eiky คนเก่ง
เดินทางโดยปลอดภัยนะคะ   

[som]

ยังเศร้าและยังรันทดในใจได้อีก
จำไม่ได้ไม่เป็นไรครับแต่ถ้าไปกับคนอื่นทั้งที่เคยบอกกับน้ำว่าผู้ชายเหมือนกันนี้ทำใจยากนะครับ

[yayee2]

ไม้คนนี้น่ะหรือ คือคนที่จะเป็นตัวแปรให้บอทเปลี่ยนแบบสุดขั้ว ใช่แน่เลย
ดูท่าทางจะรวยนิ แล้วก็คงจะป็นคนทำให้บอทหลงระเริงไปกับกระแสวัตถุนิยมแน่เลย

 :กอด1:ให้กำลังใจน้องน้ำ และฝากให้น้องน้ำคิดปลง จะได้ไม่เจ็บเกินไป
          " ทุกสิ่งสรรพ์ใดใดในโลกนี้         ล้วนไม่มีจีรังยั่งยืนได้
          มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป           มีรึใจคนเคยรักจักไม่แปร "
:กอด1:น้องอิ๊กด้วย  น้องอิ๊กจะกลับบ้าน เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ
และขอให้มีความสุขมากๆกับครอบครัวพร้อมด้วยญาติพี่น้องค่ะ

[rellachulla]

ฮึก ฮึก ไม่ไหวจะทน
แต่ก้อต้องทน
เพราะคำว่ารัก ถึงทำให้ต้องทน
ทนเพื่อรัก เฮ้อออ เจ็บปวดที่สุดค่ะ
บอทนิสัยไม่ดีอย่างแรง
น้ำมีแฟนใหม่เลย จะได้จำอะไรได้สักทีนะบอทนะ

[なおみ™]

เอ๊ะ!!! ทีแรกเห็นบอทแปลกใจที่ผู้ชายกับผู้ชายจะรักกัน
พอมาเจอไม้ทำท่าจะเลี้ยงดูปูเสื่อเข้าหน่อยทำไมกลับตาลปัตรอย่างนี้ล่ะ
เฮ้อ!!! ไม่คิดมากๆ รอตอนพิเศษของเราดีกว่า 

***********************

ตอนที่ 27

กระพริบ คำนี้พยางค์แรกไม่มี ร ควบกล้ำนะคะ กะพริบ เฉยๆ
สะกัด คำนี้พยาค์แรกไม่ต้องมีสระอะนะคะ ต้องเขียนว่า สกัด

[~NeMeSiS_PURE~]

ขอแบบมาม่าหลาย ๆ แพ็คเลยนะ ชอบอะไรที่มันจี๊ด ๆๆๆ 

เดินทางปลอดภัยทั้งไปและกลับน้าพี่อิ๊กกก

[jeaby@_@]

อ้าว มัยบอททำเเบบนี้อะ
สงสารน้ำมากๆๆๆ
ถ้าความทรงจำไม่กลับมา เเต่ขอให้รักน้ำเหมือนเดิมเหอะ เเบบนี้มันเหมือนเป็นคนอื่น
ไม่ได้รักกัน

บอทพยายามนะ

[โมโม่ที่รัก]

ชักไม่ปลื้มไอ้บอด
อย่าไปเรียกมันเลยไอ้บอทอ่ะ
 

[jimmyFG]

พี่อิ๊คๆ เอาบอทคนเดิมกลับมา

T^T

[DarKLasT]

อ่าขอให้น้ำเจ๊บปวดเพียงแค่นี้ได้ไหม

อนาคตต่อไปขอให้น้ำมีความสุขมากกว่าความทุกข์ในครั้งนี้10เท่า

[yayee2]

รอคุณอิ๊กกลับจากบ้าน เพื่อพาน้องน้ำมาให้หายคิดถึง
มาดันกันด้วยแหละจ้ะ ตกไปหน้า2แระ

[kanda53]

 

[なおみ™]

กำหนดกลับเมื่อไหร่คะเนี่ยคุณอิ๊กกี้

[som]

พี่อิ๊กยังไม่มาเหรอครับ
พ่อกับแม่ค๊าบให้พี่อิ๊กกลับมาได้แล้วนะครับ

[TanyaPuech]

 

เต้นรอๆๆ

[I_ARMS]

บอทยังเห็นแก่ตัวมากกว่านี้ได้อีกป่ะเนี่ย

[ordkrub]

ปวดใจ แต่อยากบอกน้ำว่าอย่าไปยึดติดอะไรเลย เก็บความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กันไว้แล้วก้าวไปข้างหน้าดีกว่า คิดว่าบอทที่เคยรักตายจากไปแล้ว ออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ แล้วกลับมาทดแทนบุญคุณพ่อแม่เถอะ

[eiky]

บทที่ ๒๙

ปุจฉา อันของรักแม้หากเราสูญเสียไปแล้ว ถ้าหากได้มันคืนมาอีกครั้งเราจะรู้สึกเช่นไร

เคยทะเลาะกับคนที่เรารักไหม  ปากอยากจะเอ่ยถามว่ารู้สึกอย่างไรหรือโกรธมากไหมแต่ในตอนนี้อยากจะกอดก่าย ให้เป็นเช่นดังเดิม ได้แต่นอนนิ่งตัวแข็งไม่พูดอะไรสักคำ ไม่มีอะไรหลุดออกมาจากปาก มีเพียงลมหายใจที่ระบายออกมา เคยหันหน้านอนกอดกัน แต่ตอนนี้หลังชนหลังตามองฝาห้องทั้งสองคน สิ่งที่ไม่เคยทำไม่อยากจะทำแต่มันกำลังเกิดขึ้น กำลังกัดกินหัวใจอยู่ ใจของน้ำเต้นระส่ำระสายไม่เป็นจังหวะ ความหนักอึ้งหน่วงหนักของปัญหาทั้งหลายทั้งมวลกำลังสุมรวมกันอยู่ในหัวอก ถ้าหากทำได้อยากให้ความหนักอึ้งนี้มันระบายออกมากับลมหายใจ ให้มันหมดไปเสียที จะนานแค่ไหนกันนะที่จะรู้สึกอย่างนี้ คำพูดของคนที่รักเมื่อครู่อยากให้มันเป็นเพียงแค่ความฝันไป มันไม่จริงใช่ไหม เขาไม่ได้ตั้งใจพูดออกมาแบบนั้น ไม่คิดเลยว่าการที่จากบ้านมาเพื่อสานฝันเติมเต็มอนาคตให้กับตัวเองมันจะทำ ให้เขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ ไม่สิเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเพียงแต่เขาจำอะไรเกี่ยวกับเรา เกี่ยวกับตัวเราไม่ได้เลยต่างหาก มือนั้นที่เคยเกาะกุมยามเหนื่อยยามท้อ ลมหายใจอุ่นที่เคยสูดเข้าปอดในยามนอนหลับ เขาลืมมันไปหมดแล้ว ความทรงจำในตอนนั้น ภาพของสองเราที่เคยยืนเคียงข้างกันในทุกฤดูกาล มันลบเลือนหายไป หายไปไหนหมดแล้ว

น้ำยันกายลุกขึ้นในตอนเช้าตรู่เพื่อลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน วันเริ่มงานกับสีหน้าที่ซูบซีดอดนอนเพราะนอนไม่หลับทั้งคืน ส่วนบอทเองก็คงจะเหมือนกัน แม้จะหลับตาอยู่แต่น้ำก็รู้ว่าบอทเองก็คงนอนไม่หลับเช่นกัน น้ำลุกขึ้นหยิบเครื่องอาบน้ำเดินลงไปชั้นล่าง อยากให้น้ำเย็นๆมันทำให้ความรู้สึกในตอนนี้ดีขึ้น อยากให้มันชะล้างเอาความทุกข์ในใจไหลออกไปให้หมดอย่าให้เหลือ

“บอท น้ำรักบอทมากนะ จำไม่ได้ ไม่เป็นไรจำน้ำไม่ได้ไม่เป็นไร แต่น้ำจะรักบอทอยู่อย่างนี้ตลอดไป น้ำหวังว่าสักวันบอทคงจะจำเรื่องของเราได้ สักวัน น้ำจะรอไม่ว่านานแค่ไหน น้ำก็จะรอ”

ครางออกมาหลังจากแต่งตัวเสร็จ มองดูร่างของชายคนรักที่นอนเหยียดยาวอยู่บนที่นอนปิกนิก แผงขนตายาวดำขลับปิดนิ่งสนิทอยู่บนเปลือกตา อยากจะก้มลงไปจูบลาสักครั้งเพื่อให้ใจมันพอมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง แต่ก็ได้แต่ครางออกมาเอื้อมมือออกไปแต่ก็หยุดอยู่แค่นั้น น้ำเม้มปากแน่นพยายามไล่ม่านน้ำตาที่กำลังเอ่อออกมาให้หายไป ตัดใจลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ก่อนไปเขียนโน้ตทิ้งไว้ให้บอท

“น้ำซื้อนมเปรี้ยวมาอย่าลืมกินนะบอท เดี๋ยวคืนนี้จะซื้อข้าวมาฝาก รักบอทนะ”

บอทเองพอเสียงประตูห้องปิดลงก็ลุกขึ้นนั่ง เม้มปากแน่นเช่นกัน ในใจมันสั่นไหวแปลกประหลาด ความรู้สึกบางอย่างที่เต้นอยู่ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจ เหมือนจะมีแสงใดแสงหนึ่งแวบขึ้นมาแต่แสงนั้นก็เลือนวับหายลับไปกับตา คิดไม่ออก แต่บางทีก็รู้สึกห่วงใยน้ำมากมายเหลือเกิน แต่ในช่วงที่ไม่มีแสงนั้นส่องประกายออกมาก็รู้สึกรำคาญอย่างว่าเสียไม่ได้ ตอนนี้รู้สึกสงสารกับสิ่งที่น้ำกำลังฝ่าฟันอยู่ ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่อยากให้อนาคตของตัวเองต้องมัวหมอง น้ำไม่ได้เป็นสาเหตุแต่เชื่อเสมอว่าถ้ามีโอกาสที่ดีๆเข้ามาในชีวิตก็จะไขว่ คว้าเอาไว้ไม่ยอมให้มันหลุดลอยหายไป ไม่อยากจะกลับไปลำบากอย่างเคยอีกต่อไป

“หน้าตาเหมือนคนไม่ได้นอนเลยมึง”

เล็กตบบ่าของน้ำเบาๆตอนเจอหน้าน้ำที่หน้าร้าน

“อืม นอนไม่ค่อยหลับ”

“ตื่นเต้นเหรอมึง ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกน่า เดี๋ยวก็ชิน”

“เล็ก เลิกงานมึงรีบกลับไหม”

ความหนักในใจมันกำลังเล่นงานน้ำอยู่ ไม่อยากจะแบกหน้าตาแบบนี้มาให้ใครเห็น แต่ไม่ได้เราจะให้ความทุกข์ในใจมันทำลายงานที่เพื่อนอุตส่าห์ฝากฝังให้ไม่ ได้ งานที่ไม่ใช่ใครๆจะหาได้ง่ายในยุคสมัยนี้

“มีอะไรน้ำ มึงมีอะไร”

“เลิกงานแล้วอย่าเพิ่งกลับได้ไหมมึง กูมีเรื่องจะคุย”

ก้มหน้านิ่งไม่ยอมสบตา

“มีอะไรน้ำบอกกูมานะ ไอ้บอทใช่ไหม”

น้ำเม้มปากแน่น น้ำตาเอ่อนองตาพยักหน้าน้อยๆ

“กูว่าแล้วเชียว ไอ้ห่านั่นมันทำอะไร”

“เดี๋ยวกูค่อยได้ไหม กูอยากตั้งใจทำงาน ขอร้องอย่าถามตอนนี้”

น้ำเสียงที่เปล่งออกมามันรันทดเกินกว่าที่เล็กจะถามรายละเอียดไปมากกว่า เดิม ได้แต่นิ่งเอื้อมมือไปตบบ่าเพื่อนรักเบาๆเพื่อให้กำลังใจอีกรอบ ทั้งวันน้ำเองพยายามฝืนตัวเองให้ทำงาน เรียนรู้สิ่งใหม่ที่รุ่นพี่ถ่ายทอดให้ จดได้จด จำได้จำ แต่ในส่วนความจำเหมือนน้ำที่ล้นแก้วเติมไปเท่าไหร่มีแต่ไหลออก น้ำจึงจดเอาเสียมากกว่าจำ พยายามยิ้มทำหน้าให้ร่าเริงไม่ให้ใครสังเกตได้ว่าเราทุกข์ใจ มีเพียงเล็กคนเดียวที่คอยมองอยู่ห่างๆ คอยถามว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม น้ำเองก็ได้แต่พยักหน้า เวลาเราเป็นทุกข์ถ้าหากว่ามีธุระอะไรหรือกิจการงานใดทำ กิจการงานนั้นก็พอทุเลาความทุกข์ให้เบาบางลงได้บ้างไม่มากก็น้อย พอถึงเวลาเลิกงานเล็กเองเป็นคนกุลีกุจอลากแขนน้ำให้เดินตามไป

“เดี๋ยวไปสนามกีฬากับกู”

เล็กบอกแล้วลากแขนของน้ำขึ้นรถเมล์ไป ระหว่างทางไม่พูดอะไรกัน เล็กเองคอยชำเลืองมองน้ำอยู่ตลอดเวลา ส่วนน้ำเองสายตาเหม่อมองออกไปนอกรถ มองความสับสนวุ่นวายของผู้คนภายนอก มองโดยไม่มีความหมายใด มองอยู่อย่างนั้นจนเล็กเองสะกิดให้ลงจากรถ

บริเวณรอบๆสนามกีฬามีคนมาวิ่ง เตะบอล ทำกิจกรรมอยู่มากหน้าหลายตา แม้จะมืดค่ำแล้วก็ตาม ภายในสนามกีฬาปิดลงแล้ว ผู้คนจึงออกันอยู่โดยรอบบริเวณด้านนอกของสนามกีฬา

“ไหน เกิดอะไรขึ้นน้ำ”

เล็กร้อนใจทนเงียบอยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว ส่วนน้ำได้แต่ระบายลมหายใจออกมา ถอดถอนลมหายใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แววตาก็เหม่อลอยไม่มีแววของความสดใสร่าเริงหลงเหลืออยู่อีกเลย

“บอท มันจำกูไม่ได้หรอกมึง”

ครางลอดไรฟันออกไปก้มหน้านิ่ง ร้อนที่ใบหน้า แรงโน้มถ่วงของโลกดูเหมือนมันจะทำปฏิกิริยากับหน้าของน้ำเป็นอย่างดีเหมือน มีหินมาถ่วงมันหนักก้มต่ำลงเรื่อยๆ

“หือ อะไรมึง ไหนบอกมันจำได้แล้ว มันหมายความว่ายังไงน้ำ”

เสียงของเล็กแข็งกร้าวขึ้นมาจับมือของน้ำไว้

“มันโกหก มันแอบอ่านไดอารี่ของกู เพื่อที่มันจะได้มาเรียนที่นี่ มันบอกมันไม่อยากเสียอนาคต”

“เลวที่สุด ทำไมมันทำแบบนี้ กูจะไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง”

“อย่าเลยมึง พอเถอะ มันบอกกูว่ามันเองก็ไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้ มันจะพยายามจำให้ได้”

“พยายามจำ พูดได้ยังไงน้ำ อะไรกันลืมทุกอย่างกูไม่ว่าหรอกนะ แต่มันโตมากับมึง ไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาด้วย ลืมได้ยังไงกันลืมคนอื่นน่ะกูไม่ว่าหรอก แต่ลืมมึงนี่กูไม่เข้าใจ แล้วยังมาทำแบบนี้อีกมันเกินไปนะ น้ำ”

“กูจะทำยังไงมึง กูเจ็บเหลือเกิน ไม่เคยคิกเลยว่าจะเห็นบอทเป็นแบบนี้”

“น้ำ ใจเย็นๆมึงย้ายมาอยู่กับกูไหมล่ะ ให้มันอยู่คนเดียว”

“ไม่ได้”

ร้องออกมาเสียงหลง

“ทำไมล่ะน้ำ มึงจะทนเจ็บอยู่แบบนี้น่ะหรือ มันจำได้แล้วค่อยมาคุยกัน ตอนนี้มันจำไม่ได้ก็ปล่อยให้มันอู่คนเดียวไปสิ”

“ไม่ได้ กูไม่อยากจะทิ้งบอท ไม่ว่าจะจำได้หรือไม่ได้ กูไม่มีวันทิ้งมัน กูรักมันมากนะเล็กมึงก็รู้ รักมากจริงๆ”

“เฮ้อมึงนี่นะเอาเถอะ มีอะไรไม่สบายใจก็ระบายมาก็แล้วกัน กูรู้ว่ามึงเป็นคนยังไง มึงคงไม่ยอมง่ายๆหรอกจริงไหม”

เล็กตบบ่าของน้ำ ในใจก็เป็นกังวลตามเพื่อน แต่น้ำเองคงไม่ยอมเปลี่ยนใจง่ายๆ เคยบอกแล้วว่าต่อให้เจ็บสักเพียงไหนก็จะรัก เพราะใจมันรักอยู่เพียงแต่เขาคนเดียว ต่อให้ทำมากกว่านี้ก็จะทำ

“กลับแล้วเหรอน้ำ เราขอโทษนะที่ไม่ได้ไปรับ”

พอเปิดประตูเข้าห้องไปก็เห็นบอทนั่งนิ่งอยู่ มีเพียงสายตาที่กรอกมามอง น้ำเองพยักหน้า

“ไม่เป็นไรหรอกบอท น้ำไปเองกลับเองได้ บอทกินข้าวหรือยัง น้ำซื้อซาลาเปามาฝาก”

“กินแล้ว เราออกไปกินก๋วยเตี๋ยวมาเมื่อกี๊”

“อืม”

หัวข้อสนทนาจบลงในทันใด ไม่รู้จะเริ่มพูดต่อไปอย่างไรดี ไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมาก่อนหลังดี ได้แต่นิ่ง พอนิ่งอยู่สักพักก็อึดอัด น้ำจึงเป็นฝ่ายลุกไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำชำระร่างกายเสีย

“น้ำเดี๋ยวเราออกไปเดอะมอลล์แป๊บนะ”

บอทเอ่ยขึ้นหลังจากที่น้ำกลับขึ้นมาจากอาบน้ำ

“หือ ไปทำไมบอท มันดึกแล้วนะ”

น้ำเปล่งน้ำเสียงออกมา น้ำเสียงที่เหมือนเดิม คือเจือไปด้วยความห่วงใย

“เอ่อ ไม้เขานัดเราน่ะ จะพาไปกินข้าว”

หัวใจหลุดลอย สั่นไหวขึ้นมาทันที

“ไหนบอกกินข้าวแล้วไงบอท จะออกไปกินทำไมอีกเปลืองเงินเปล่าๆ”

แว้ดเสียงขึ้น สายตาฉายความไม่พอใจออกมา

“ไม้เขาเลี้ยงน่ะน้ำ ออกไปแป๊บเดียวเอง”

"ไม้เขาว่างนักเหรอถึงได้มีเวลามานัดคนอื่นเขาดึกๆดื่นๆแบบนี้ จะคุยอะไรทำไมไม่คุยที่รามฯ"

"น้ำ ไม้เขาก็มีธุระจะคุยบ้างสิ คงเรื่องจะไปรับน้องนั่นล่ะ"

ออกตัวแทนเขา น้ำเองรู้สึกแปลบเจ็บเข้าไปกลางใจ

"แล้วทำไมต้องนัดคุยแต่กับบอทคนเดียว เพื่อนคนอื่นล่ะ"

"โอ๊ย ไม่เอาแล้ว น้ำพูดไม่รู้เรื่อง เราไปดีกว่า เสียอารมณ์"

จะให้ห้ามอย่างไร จะให้รั้งไว้วิธีไหนเขาถึงจะอยู่ เขาถึงจะฟัง ได้แต่เม้มปาก พอบอทปิดประตูลงน้ำเองที่เป็นคนนั่งทรุดตัวลงกับพื้นห้อง ปล่อยให้น้ำตามันไหลรินออกมา ไม่เคยมีครั้งไหนที่บอทจะไปไหนโดยไม่มีน้ำ ไม่เคยมีครั้งใดที่บอทจะไปโดยไม่เอ่ยปากชวนน้ำสักคำ เจ็บเหลือเกิน ความเจ็บแปลกใหม่ที่ไม่เคยสัมผัส นี่เขากำลังจะจากเราไปแล้วจริงๆหรือ เสียงสะอื้นร่ำไห้ดังอยู่เพียงลำพัง ไม่อยากจะคิดเลยว่าเวลาที่เราเดียวดายมันเป็นเช่นไร ตัวเขาอยู่แค่นี้แต่ทำไมเราถึงรู้สึกเหมือนไม่มีใคร ไม่มีใครเหลือเลย นี่น่ะหรือที่เขาบอกว่าได้เพียงตัวครอบครองเพียงแต่ร่าง แต่หัวใจของเขาแบ่งปันไปให้ใครอื่นเสียแล้ว มันเกินกว่าจะเอ่ยคำว่าเสียใจ เจ็บแทบตายแต่ไปไหนไม่ได้ ไม่มีทางเลือก แค่เพียงแต่รอว่าสักวันที่ความทรงจำที่เลือนหายไปมันจะกลับคืนมา แค่เพียงหวังว่าวันนั้นมันจะเกิดขึ้นเร็วๆนี้ ความทรงจำในส่วนของเรามันจะกลับคืนมา จากนาทีเป็นชั่วโมง ทำไมมันนานแสนนานถึงเพียงนี้กับการรอคอย ทำอะไรไม่ได้ ติดต่อไม่ได้ จ้องมองนาฬิกาที่เข็มมันบอกเวลา ๕ ทุ่มกว่าแล้ว แต่ไม่มีวี่แววของคนรัก คนที่รักปานดวงใจ นี่มันไม่ใช่บ้านเรา นี่มันเมืองหลวงที่กว้างใหญ่  ป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง ป่านนี้เขาจะทำอะไรอยู่ เป็นห่วงเหลือเกิน อยู่ไหนนะคนดี หรือว่าเขากำลังหัวเราะร่าเริงมีความสุขอยู่กับเพื่อนใหม่คนที่เราไม่ชอบ หน้า เขากำลังยิ้มร่าเริงอยู่อย่างนั้น แต่ตัวเรากำลังนอนจมน้ำตา เสียงเปิดประตูดังขึ้น น้ำรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้า

“ยังไม่นอนอีกหรอน้ำ พรุ่งนี้ไม่ทำงานเหรอ”

บอทร้องทักมาเพราะเห็นน้ำยังนอนเปิดไฟอยู่ น้ำยันตัวลุกขึ้น

“ก็รอบอทอยู่ ทำไมกลับดึกจังล่ะบอท”

“อ้อ โทษที พอดีไม้เขาชวนคุยไปเรื่อยเปื่อยอ่ะน้ำ ไม้นี่เขารวยมากเลยนะ พ่อแม่ซื้อคอนโดฯให้อยู่คนเดียว ปีหน้าว่าจะซื้อรถให้ด้วย ไม้บอกจะมารับเราไปเรียนด้วยล่ะน้ำ”

เจ็บจังเลย จุกเสียเข้าไปในอก น้ำเม้มปาก ได้แต่ทำเพียงเท่านั้น เขามีความสุขจริงๆด้วย เขามีความสุขอย่างที่คิดไว้ เรามันบ้าไปเองที่นอนพะวงหน้าพะวงหลังอยู่ว่าเขาจะเป็นอะไรไป

“ดีจังนะ”

"ดีนะที่ไม้เขามาคบกับเราเป็นเพื่อน เราจนจะตายอะไรก็ไม่มี"

"ทำไมล่ะบอท จนแล้วไม่ใช่คนเหรอ รวยแล้วยังไง รวยเพราะพ่อแม่เขาหามานะไม่ได้รวยด้วยตัวของเขาเอง"

ไม่ได้คิดอคติแต่มันอดไม่ได้ที่จะประชดประชัน

"น้ำ ทำไมน้ำพูดอย่างนั้นล่ะ ไม้เขานิสัยดีนะ เขาบอกว่าปีใหม่จะซื้อของขวัญให้เราด้วยล่ะ"

"ทำไมบอทชอบไม้จังเลยล่ะ ชอบเพราะอะไรเหรอ เพราะเขามีของให้บอท หรือว่าบอทชอบเขาเพราะเขานิสัยดี"

"น้ำ เราไม่ใช่คนเห็นแก่ของนะ ทำไมว่าเราแบบนี้"

ตวาดเสียงขึ้นดังลั่น น้ำเองก็หน้าสลดลง ไม่รู้ทำไมสรรหาคำพูดแรงๆออกมาตลอดในช่วงนี้ บอทแสดงสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก

"น้ำขอโทษ"

"อย่าว่าเราแบบนี้อีกนะน้ำ น้ำก็รู้ว่าเราเป็นคนยังไง เราโตมาด้วยกันไม่ใช่เหรอ"

อยากจะบอกออกไปว่าใช่ โตมาด้วยกัน แต่บอทคนนั้นไม่ได้เป็นแบบนี้ บอทคนนั้นคนเดิมคอยห่วงหาอาทรอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยมองวัตถุเหนือจิตใจ แม้จะเคยเปรยๆว่าเกิดมาไม่สบายเหมือนคนอื่น แต่แววตาของบอทคนนั้นมันไม่ยินดีปรีดากับเศษสิ่งของแบบนี้ แต่ก็นิ่งเอาไว้เพราะรังแต่จะทะเลาะกันเปล่าๆ

"ใช่ น้ำคงเครียดล่ะบอท ขอโทษนะ ที่พูดไม่ดี"

ยิ้มออกไปทั้งที่ตายังแดงก่ำ บอทเองก็รู้ว่าน้ำเสียใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“เราไปอาบน้ำก่อนนะน้ำ ง่วงแล้ว”

เคยรู้สึกแบบนี้ไหม แค่เพียงสูดลมหายใจเข้าปอดมันก็สั่นไปทั้งร่าง รู้สึกเสียดไปทั้งปอด ร้าวหน้าอก เหมือนหายใจไม่เข้าไม่ออก ครั้นจะกลั้นหายใจก็กลัวว่าจะขาดใจตายเอาเสีย ครั้นจะหายใจเข้าออกก็ทรมานปวดร้าวเหลือจะประมาณ น้ำกำลังเป็นเช่นนั้นอยู่ ท่าทีของบอทแม้จะทำท่าสงสารน้ำ แต่สิ่งนั้นน้ำเองไม่ต้องการ คนเดิม อาการเดิม หัวใจดวงเดิมเท่านั้นที่น้ำต้องการ และไม่ขอเรียกร้องอะไรมากไปกว่านี้ เพราะถ้าพูดอะไรออกไปเขาก็จะหาว่าเราเองที่ไม่มั่นคง รู้ดีว่าตนเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทุกอย่าง ถ้าหากวันนั้นไม่พูดแบบนั้นออกไป ถ้าหากวันนั้นไม่โลเล บอทเองก็คงไม่เป็นแบบนี้ และตอนนี้เราก็ไม่ไม่มานั่งร้องไห้น้ำตาไหลอยู่อย่างนี้ มันสาสมแล้ว มันคู่ควรแล้วกับความเจ็บที่เราได้กระทำลงไป สมควรแล้วด้วยประการทั้งปวง จะไปเรียกร้องความเห็นอกเห็นใจจากใคร คงไม่มี

วิสัชนา ถ้าหากของรักนั้นยังคงเดิม ก็คงไม่ยากที่จะทำให้ใจมันรัก มันหวงได้ดังเดิม

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล กลับมาแล้วคร้าบ ดำปี๋เลย อิอิ ขับรถมอร์ไซค์ตระเวนทั่วเลย อิอิ ลมแรงนะที่บ้าน หน้าหมอง เฮ้อ กลุ้มเลย ตอนแรกว่าจะลงรูปให้ดูก่อน แต่เวบมันช้าหรือคอมฯผมช้าก้ไม่รู้ นานมาก ค้างอยู่นั่นล่ะ เลยตั้งใจว่าน่าจะเป็นพรุ่งนี้ดีกว่า ไปถ่ายรูปโรงเรียนมา ย้อยรอย น้ำกับบอท ซะหน่อย

ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ กลับบ้านไปยืมโน๊ตบุ้คพ่อเอาไปเขียนตามทุ่งนา อิอิ ไม่ได้ไหลลื่นเล้ยให้ตายเถอะ ลมเย็นนักนอนอย่างเดียวเลย ตอนนี้มอบพิเศษให้ หนู ส้ม นะครับ อิอิ จี๊ดหน่อยๆให้เด็กๆไปก่อน จี๊ดใหญ่ๆมีคนเขาจองนะเออ อิอิ
รักน้า จุ๊บๆๆ

[knightofbabylon]

ตอนนี้ได้แต่สงสารน้ำ  

รอ..รอ..และรอ..
เมื่อไหร่ที่บอทความจำกลับ หึหึ
รอสมน้ำหน้า บอกตามตรง

ถ้าสถานการณ์มันแย่ไปกว่านี้
อยากให้มีใครซักคนเข้ามายุ่งวุ่นวายกับน้ำ ให้บอทตงิดๆในใจบ้างจริงๆ  
ตอนนี้จำไม่ได้ แต่จิตใต้สำนึก ลึกๆในใจมันต้องรู้สึก เราเชื่อแบบน้้น
หรือไม่ถ้าความจำกลับ เอาน้ำไปอเมริกาซัก4-5ปีซะเลย หึหึ


 :กอด1:คุณอิ๊ก ดีใจคุณอิ๊กกลับมาแล้ว