หัวข้อ: สนิมน้ำค้าง (Stained Glass) บทที่ ๔๐ และ อวสาน (ธันวาคม ๑๒, ๒๕๕๓) หน้า ๓๑

[ordkrub]

เศร้าจัง สงสัยกลับมา บอทก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว น้ำคงหัวใจสลาย

[なおみ™]

สงสัยคุณอิ๊กกี้จะยังจัดห้องใหม่ไม่เสร็จถึงคลอดมาแค่ตอนเดียวเอง

อ่านถึงตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนจะมีการใช้ความรักเป็นเครื่องมือหลอกใช้ ให้ตัวเองไปสู่จุดหมายต้องที่ต้องการ  เลยนะคะ
สงสัยตอนนี้ความต้องการของคนทั้งสองคนจะไม่ใช่สิ่งเดียวกันอีกต่อไปแล้ว

ปล. คุณอิ๊กกี้อย่าลืมจัดตอนของน้องมิมาบ้างนะคะ หวังว่าคงจะจำได้ว่าน้องมิอยากอ่านฉากแบบไหนเป็นพิเศษ

[sang som]

+1 หัยจ้าาา

[eiky]

บทที่ ๒๕

ปุจฉา น้ำที่ไหลออกจากตามันแสดงให้เห็นถึงสิ่งใด

หลังจากกลับจากนาบอทดูเปลี่ยนไปมาก พยายามรื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆที่มีกับน้ำทุกทาง ไม่ว่าจะเป็นให้น้ำคอยบอกว่าสิ่งที่ตนพูดออกมาเป็นจริงไหม น้ำเองดีใจมาก ดีใจจนสร้างความหวังไว้ในใจว่าบอทกำลังจะหายดี บอทขอให้น้ำพาไปที่โรงเรียนเพื่อที่จะย้อนความทรงจำ น้ำเองก็เต็มใจ ยินดีนัก

"ตรงนี้เราเคยบอกรักนาย ใช่ไหม"

บอทเอ่ยขึ้นน้ำเสียงระริกดีใจ น้ำเองตื้นตันพูดไม่ออก ได้แต่พยักหน้าเม้มปากแน่น ไม่ได้อยากจะให้น้ำตาไหลออกมาพร่ำเพรื่อแต่มันห้ามไม่ได้กักไม่อยู่

"วันแรกของหน้าหนาวไงบอท บอทเดินมาใกล้ๆน้ำแล้วกระซิบบอก ใต้ต้นหลิวต้นนี้ล่ะ"

"อืม เราจำได้แล้ว วันนั้นน้ำยิ้มทั้งวัน"

"บอท บอทจำได้จริงๆเหรอ นี่บอทจำได้แล้วเหรอ"

ร้องออกมาเสียงดังหน้าตาเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง แต่มันยิ่งกว่านั้นเสียอีก

"อืม เราคิดว่าเราจำได้ จำได้ว่าเรารักน้ำมากเพียงใด น้ำ เราขอโทษนะที่ตอนที่เราเจ็บ เราจำน้ำไม่ได้"

หันมาจับมือของน้ำไว้สบตาจริงจัง

"ไม่ ไม่เป็นไร"

ส่ายหน้าทั้งน้ำตา หัวใจเต้นแรงเร็วระรัวระริกอยู่

"กอดเราหน่อยสิน้ำ"

น้ำโผเข้ากอดร่างของบอทไว้แน่นสะอื้นออกมาปิ่มใจจะขาด ดีใจเหลือเกิน สุขใจเหลือเกิน ช่วงเวลาสองเดือนที่ผ่านมามันทรมานมาก แม้จะมีร่างของคนรักอยู่ต่อหน้าแต่เหมือนว่าใจเขาล่องลอยไอยู่ที่ที่ไกลแสนไกล วันนี้ความพยายามสำเร็จผลแล้ว มีความสุขที่สุด สมกับที่รอคอย

"จะดีเหรอลูก แม่ว่าพักอีกสักเดือนสองเดือนค่อยไปเรียนต่อไม่ดีกว่าเหรอ ช่วงนี้เขาก็ลงทะเบียนไปก่อนแล้วนี่"

แม่นิ่มเอ่ยขึ้นตอนเย็นที่หน้าบ้านของน้ำ น้ำมาบอกทุกคนว่าความทรงจำของบอทกลับคืนมาแล้ว ทุกคนเองดีใจเช่นกัน แต่พอบอทเอ่ยขึ้นว่าถ้าหากว่าความทรงจำกลับมาแล้วก็จะขอไปเรียนต่อตามที่ได้ตั้งเป้าหมายเอาไว้ ทุกคนต่างไม่เห็นด้วย โดยเฉพาะแม่นิ่มกับพ่อถาวร

"พักอีกหน่อยเถอะ ไปเจออากาศในกรุงเทพฯเดี๋ยวจะทรุดลงอีก"

พ่อถาวรเสริม

"ไม่เป็นไรหรอกพ่อถา ผมหายแล้ว รีบเรียนให้จบจะได้ออกมาหางานทำช่วยแม่ อยู่ไปๆก็เสียเวลาเปล่าๆ"

"บอท เรียนน่ะมันไม่สายหรอกนะ แม่บุญว่าเอาให้สุขภาพเราแข็งแรงก่อนดีกว่า"

บอทเหมือนจนต่อหนทางหันไปหาน้ำที่เฝ้ามองอยู่ไม่ห่าง

"เดี๋ยวน้ำจะดูแลบอทเองไงพ่อแม่ ไม่ต้องห่วงหรอก"

"ก็รู้ว่าน้ำจะดูแล แต่พ่อก็ยังไม่เห็นด้วย อีกอย่างลงไปจะไปทำอะไร เรียนก็ยังเรียนไม่ได้อยู่ดีไม่ใช่เหรอ"

น้ำเองก็ไม่มีอะไรจะมายันกับเหตุผลของบิดา สรุปแล้วต้องรอเทอมสองเปิดรับสมัครนักศึกษาใหม่ถึงจะยอมปล่อยให้ทั้งสองลงไปกรุงเทพฯ

"แม่ว่าเอาให้แน่ใจก่อนดีกว่าว่าบอทเองความทรงจำกลับมาแล้ว"

แม่บุญช่วยเอ่ยขึ้นแล้วมองหน้าบอท รายนั้นหลบหน้าทันที ส่วนน้ำก็พูดแก้ให้

"จำได้สิแม่ บอทเขาพูดทุกอย่าง เหมือนที่ผ่านมาเลย"

"นั่นล่ะ ต้องเอาให้แน่ใจก่อนแม่ถึงจะวางใจ ไปอยู่โน่นมันลำบากนะไม่ใช่จะสบาย"

บอทแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาแม้จะไม่มาแต่ผู้ที่เฝ้ามองก็สังเกตเห็นได้

"ทำไมล่ะน้ำ เราจำได้แล้วนะ ทำไมเรายังไม่ได้ไปเรียน เสียเวลา"

บอทบ่นออกมาเมื่อกลับไปบ้านของตนน้ำเดินตามไปติดๆ

"ผู้ใหญ่ท่านคงยังเป็นห่วงอยู่ล่ะบอทไม่มีอะไรหรอก เราว่าดีเหมือนกันจะได้พักนานๆ"

"แล้วจะให้เราทำอะไรล่ะ อยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ ไปแต่นากับไร่"

สิ่งที่บ่นออกมาทำให้น้ำหันมองดูหน้า ไม่เคยมีคำเหล่านี้ออกมาจากปากของบอทเลย ไม่เคยได้ยินสีหน้าแววตาอย่างนี้ก็ไม่เคยเห็นมาก่อน

"บอท เราก็ทำมาตั้งแต่เด็กนี่ อดทนเอาหน่อยสิ อีกไม่กี่เดือนเอง"

"เราเบื่อนะน้ำ วันๆเอาแต่นั่งๆนอนๆ แล้วก็ไปเอาหญ้า เลี้ยงวัว เบื่อ"

"บอท น้ำว่าบอทยังไม่หายดีหรอก เพราะบอทที่เราคุ้นเคยมีความสุขตลอดนะเวลาที่ทำอะไรแบบนี้"

น้ำพูดออกมา บอทหน้าสลดลง

"อ้อ โทษที เราคงเครียดไปหน่อย โอย ปวดหัวแล้ว"

ทำท่ากุมขมับทันที น้ำเองปรี่เข้าไปหา

"ปวดมากไหมบอท เดี๋ยวน้ำเอายาให้ รอแป๊บนะ"

น้ำวิ่งไปยังห่อยาแล้วจัดยามาให้บอท สภาพภายนอกไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว แต่สภาพภายในไม่มีใครหยั่งรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรืออะไรมันเปลี่ยนไปมากน้อยเพียงใด น้ำเองก็รับรู้ได้ว่าบอทเหมือนเดิมไม่เต็มร้อยจากที่เคยรู้จัก แต่อย่างน้อยก็ยังดีที่บอทพยายามรื้อฟื้นความทรงจำของตน แม้จะยากลำบากมากก็ตาม ตราบใดที่คอยเป็นกำลังให้แก่กัน ตราบนั้นความหวังย่อมมีอยู่เสมอน้ำเชื่ออย่างนั้น

"น้ำ เราเคยมาวางเบ็ดด้วยกันที่นาตรงนี้ใช่ไหม เราจำได้"

บอทพูดขึ้นตอนที่กลับจากนา น้ำพาไปเอาหญ้าในตอนเย็น

"ใช่เรามาวางเบ็ดกันทุกเย็น"

"แล้วตรงห้วย เราก็เคยลงไปเอาสายบัวด้วย เราจำได้"

หัวใจอิ่มเอิบพองโตขึ้นมาทันที การรอคอยที่ยาวนาน ความทรมานที่บ่มขมในใจมันทุเลาเบาบางลง มองหน้าชายคนรักด้วยความหวังแห่งใจ รอยยิ้มนั้นกลับมาอีกครั้ง รอยยิ้มที่เอาหัวใจไปหมดแล้ว รอยยิ้มที่เคยเห็นทุกคราที่ทุกข์ใจและรอบยิ้มนั้นจะฉายออกมาให้กำลังใจอยู่ไม่เคยห่าง

"น้ำคืนนี้ไปนอนกับเรานะ อยากกอดน้ำเหมือนเดิม"

"บอท"

ครางขึ้นด้วยหัวใจที่สั่นระริก เสียงที่ลอกออกมาจากใจ ดีใจเหลือเกิน

"เราไม่ได้กอดน้ำมานานแค่ไหนแล้วนะ ขอกอดให้หนำใจหน่อยนะ"

แม้จะเป็นปลายคิมหันตฤดูอากาศในยามค่ำคืนมันจะอบอ้าว แต่ก็พึงใจก่ายกอดร่างกันและกัน หัวใจเป็นสุขไม่มีอะไรมาหยุดมาขวางกั้นอีกต่อไป ลมหายใจอุ่นที่รักหมดใจ กลิ่นกายที่ปรารถนามากกว่าสิ่งใดมันกลับคืนมา ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของคนที่รักที่สุดแล้ว จะคิดไปถึงสิ่งอื่นใดอีก

"ถ้าเราหายแล้ว เราจะไปเรียนที่กรุงเทพฯด้วยกันนะน้ำ เราจะนอนกอดน้ำทุกคืนเลย"

"อืม เราก็อยากให้วันนั้นมาถึงเร็วๆนะบอท อยากไปเรียนต่อ อยากดูแลบอท อยากมีแค่เราสองคน"

"อืม เรารักน้ำนะ"

บอทกอดกระชับแน่นขึ้น น้ำเองก็เบียดกายเข้าหา สายตาผสานกันในยามค่ำคืน ไม่มีแสงใดนอกจากประกายของตาของคนทั้งสอง ลมหายใจอุ่นๆรดหน้าซึ่งกันและกัน ริมฝีปากเผยอรับริมฝีปากของอีกคน ความอุ่นวาบหวามถ่ายทอดให้กันและกัน รสรักที่เหมือนเคย รสรักที่เลือนหายไปนานแสนนานมันกลับคืนมาอีกครั้ง ดีใจจนไม่มีคำใดจะบรรยายออกมาหมด

"ดูแลรักษาตัวดีๆนะลูก มีอะไรก็ดูแลกันนะ ไปอยู่ในเมืองใหญ่มันไม่เหมือนบ้านเรานะ คนไม่เหมือนกันจะพึ่งพาอาศัยกันเหมือนบ้านเราไม่ได้นะลูก อย่าไปหลงเชื่อคนง่าย รักษาตัวดีๆนะน้ำ"

แม่บุญช่วยเม้มปากแน่นกอดร่างของลูกชายคนโตเอาไว้ในอก น้ำตาปริ่มออกมา น้ำเองก็น้ำตาซึม ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยห่างจากอกมารดาไปไหนเลย ตื่นก็เจอ ก่อนนอนก็เจอ ใจหาย ใจจริงไม่ได้อยากไปไหนไกล แต่ด้วยวัยด้วยอะไรหลายอย่างบวกผนวกเข้าหากันทำให้ต้องจำใจจาก

"น้ำ แม่ฝากบอทด้วยนะลูก มีอะไรก็ดูแลกันนะ บอทดูแลน้ำดีๆนะ มีอะไรก็ให้เชื่อน้ำ เราใจร้อนอย่าทำอะไรบุ่มบ่ามไปมันจะไม่ดี เรามีกันอยู่แค่นี้นะลูก"

ด้านแม่นิ่มเองก็กอดลูกชายไว้ร่ำไห้ออกมา

"ไปไม่นานหรอกน่าแม่ เรียนจบก็กลับมา"

"นั่นสิแม่นิ่ม ไปเรียนแค่สี่ปีเอง ไม่นานหรอกครับ"

น้ำเสริม เพราะไม่อยากให้บรรยากาศมันสลดลงไปมากกว่านี้

"ไปเถอะลูกเดี๋ยวไม่ทันรถ หินไปกับพ่อ"

พ่อถาวรเองก็ไม่อยากเห็นบรรยากาศแบบนี้เช่นกัน ขับรถไปส่งให้ถึงในเมืองที่ท่ารถ ส่วนแม่นิ่มตัดใจไม่อยากไปส่งลูกขึ้นรถเพราะกลัวว่าจะหักห้ามใจไม่ให้ ร้องไห้ไม่ได้ ส่วนแม่บุญช่วยก็อยู่เป็นเพื่อนแม่นิ่ม

"น้ำ ดูแลตัวเองดีๆนะลูก"

ก่อนจากก็อดใจไม่ได้ที่จะดึงตัวของน้ำมากอดไว้อีกครา คราวนี้แม่บุญ่วยสุดกลั้น ตั้งแต่คลอดออกมาลูกไม่เคยไปไหนไกลหูไกลตาเลย แม้จะรู้ดีว่าลูกไปเรียนเพื่ออนาคตของตัวเอง แต่ก็อดใจไม่ได้ที่จะสั่นไหว น้ำเองก็เช่นกัน ร่างไหวติงไปด้วยแรงสะอื้นของมารดา

"แม่ น้ำจะรีบกลับมา แม่ไม่ต้องเป้นห่วง"

เม้มปากไว้แน่น แต่น้ำตาไหลออกมาแล้ว

"โอ๊ย อะไรกันแม่ ไปๆน้ำ เดี๋ยวตกรถ"

พ่อถาวรต้องรีบแยกออกจากกันก่อนที่จะมืดไปมากกว่านี้

"ไปนะแม่ ดูแลตัวเองดีๆนะ แม่บุญผมฝากแม่ด้วยนะครับ"

บอทยกมือไหว้แม่ของตนแล้วหันมาหาแม่บุญช่วย แม่นิ่มอยู่ไม่เป็นผู้เป็นคนแล้ว คร่ำครวญอยู่เหมือนลูกชายจะไปเป็นทหารก็ไม่ปาน แม่บุญช่วยต้องกอดประคองเอาไว้ พอออกจากบ้านมาพ่อถาวรก็ขับรถผ่านทุ่งนาไปยังในตัวเมือง

แม้จะมืดเงาของรัตติกาลมันฉายเงาดำทาบทับทุกสรรพสิ่งให้มืดมิดไปหมดมองไม่เห็นแล้วก็ตาม แต่ผ่านตรงไหนก็จำได้ทุกที่ น้ำกดกระจกรถลงมองออกไปไกลแสนไกล เหมือนพยายามจะเก็บเอาภาพความทรงจำของสถานที่ที่เกิดและโตมาเก็บใส่ไว้ในใจ เสียงลมดังหวืดหวือ ยอดไม้ใบหญ้าปลิวไหว หิ่งห้อยที่สวนของพ่อใหญ่มากระพริบระยิบระยับแวววาว กลิ่นดินกลิ่นหญ้าตีฟุ้งขึ้นมาประทะจมูก สูดเอาไว้ กักเอาไว้ในปอดให้เนิ่นนานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ที่นี่คือที่ที่รัก ที่ที่เกิดมา โคลนตม น้ำในนา ปลาที่มาวางเบ็ด มะม่วงป่าต้นหัวนายายสา กระเพราสวนนาพี่ทิดหมาย ต้นลำดวน ต้นตะแบก ต้นพยอม ต้นยางนา ลาก่อน ลาก่อน น้ำเม้มปากแน่นน้ำตาไหลรินออกมา บอทเองคุยกับหินอยู่ไม่ได้สนใจหันมามอง น้ำจึงปลดปล่อยอารมณ์ได้อย่างเต็มที่ กลิ่นของแม่ กลิ่นของบ้านยังติดตัวอยู่ คิดถึงแล้ว ยังไปไม่ถึงไหนเลย คิดถึงแม่แล้ว แม่จะเป็นยังไงบ้างถ้าน้ำไม่อยู่ ใครจะตักน้ำ หินต้องทำคนเดียว ใครจะไปเกี่ยวหญ้าให้แม่ ใครจะไปหาปลาให้พ่อ ใครจะไถนาให้พ่อ คิดถึงแล้ว ลูกคิดถึงแล้ว แม่จ๋า พ่อจ๋า

"น้ำ เป็นไรลูกร้องไห้ทำไม คิดถึงบ้านเหรอ"

สะอื้นออกมาจนทุกคนในรถตกใจหันไปมอง น้ำรีบปาดน้ำตาออกจากแก้ม

"พ่อ น้ำคิดถึงแม่ คิดถึงบ้าน"

ครางออกมาหน้าตาเหยเก

"น้ำ ลูกต้องโตขึ้นนะ พ่อเข้าใจ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเองล่ะ เราไปเรียน ไปเพื่อความก้าวหน้า กลับมาจะได้มาพัฒนาบ้านเราอย่างที่น้ำตั้งใจไว้ไงลูก"

เสียงทุ้มของพ่อถาวร เสียงที่อ่อนโยนนี้ คงอีกนานกว่าจะได้ยิน พ่อถาวรแม้จะเป็นคนดุ มีความเด็ดขาด แต่กับลูกกับเมียแล้วเหมือนเป็นพ่อพระในบ้าน พ่อแล้วน้ำจะได้ยินเสียงพ่อเมื่อไหร่ จะอีกนานไหม ยิ่งได้ยินยิ่งสะอื้นออกมา ซุกหน้าลงกับฝ่ามือ

"พี่น้ำ อย่าร้องไห้ดิ ไม่เข้มแข็งเลย"

"นั่นสิ หินดูไว้นะ พี่เขาไม่เข้มแข็ง"

น้ำหยุดร้องไห้ทันที หันมาค้อนน้องชาย บอทเองก็ยิ้มๆ

"แกไม่เข้าใจหรอกหิน คอยดูเถอะเวลาจบแล้วอย่าร้องก็แล้วกัน"

"หินไม่ร้องหรอก หินเข้มแข็งเนอะพ่อเนอะ"

เสียงพ่อถาวรหัวเราะออกมา น้ำเองถึงยิ้มขึ้นมาได้

"น้ำ จำไว้นะลูก อย่ายอมแพ้กับอุปสรรค อย่าย่อท้อต่อความยากลำบาก เราต้องสู้ เหนื่อยก็พักแล้วค่อยไปทำใหม่ อย่ายอมแพ้ พ่อเชื่อว่าน้ำทำได้ ตั้งใจเรียน สิ่งไหนดีไม่ดีพ่อว่าน้ำรู้ ให้ทำแต่สิ่งที่ดี สิ่งไม่ดีอย่าได้ไปสนใจไปวกหามัน ดูแลกันให้ดีๆ พ่อจะรอปริญญานะลูก"

พ่อถาวรลูบหัวของน้ำเบาๆก่อนจะดันหลังให้ขึ้นรถบัสตามบอทไป พ่อถาวรไม่รำลาให้เสียเวลามากนัก น้ำเองก็ไม่ได้เศร้าโศกอะไรมากแล้ว พยักหน้าแล้วยกมือขึ้นไหว้พ่อถาวร รถบัสประจำทางวันหนึ่งๆจะมีเพียงแค่สองเที่ยวเท่านั้น ความจริงแล้วรถที่ผ่านตัวอำเภอมีหลายบริษัทด้วยกันแต่พ่อถาวรบอกว่าบริษัทนี้ดีที่สุดเพราะไม่แวะจอดรับคนข้างทางมั่วซั่ว บางบริษัทจอดรับจนไม่มีที่จะนั่งต้องยืนเอาก็มี ยิ่งหน้าเทศกาลแทบจะขี่คอกันไปเลยทีเดียว พอขึ้นนั่งบนที่นั่งแล้วก็ถอนหายใจออกมาทั้งสองคน สีหน้าแววตาไม่ได้แตกต่างกันมากนัก น้ำเองมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ของรถบัส ของที่เอาติดตัวไปก็มีไม่มากมีเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวมีข้าวสารไปให้เล็กด้วย กระสอบเล็กๆ ส่วนบอทเองก็เช่นกันมีกระเป๋าใบหนึ่งกับเป้อีกใบ

"ตื่นเต้นไหมน้ำ ชีวิตใหม่เราเริ่มขึ้นแล้วนะ"

บอทกระซิบถามเมื่อรถออกตัวจากชานชลาไปแล้ว

"อืม ไม่รู้จะเป็นไงบ้างเนอะ"

"อย่ากลัวเลยน้ำ น้ำมีเราอยู่ข้างๆนี่"

ไม่มีคำตอบจากน้ำ แต่ยื่นมือไปจับมือของบอทบีบเบาๆแทนคำตอบ ชื่นฉ่ำใจแม้จะสั่นไหวที่ต้องจากบ้านเกิดแต่ก็ยังอุ่นใจที่มีคนรักมาด้วย ยังสุขใจที่หันไปคราใดก็ยังมีใบหน้าที่คุ้นเคยอยู่ข้างๆ

จากตอนนั้นตื่นมาสูดอากาศ แสนสะอาดกลิ่นใบไม้กลิ่นดินหญ้า ดอกจานดอกตะแบกแรกรุ่นกรุ่นกลิ่นหอม ดอกพยอมหอมหวานต้นเหมันต์ แสนสุขสันต์เริงใจที่ได้เจอ ตั้งแต่เกิดจนโตไม่เคยจาก ไม่เคยพรากจากไกลถิ่นแห่งนี้ หลับตาลงแม้อยู่นาก็สุขขี ภัยไม่มีเพียงแต่สุขที่ได้เจอ ฝนแรกออกไปไถนาดะ ฝนมาชะแล้งไปให้เหือดหาย จากวันนี้เราจำใจต้องจากไป จำจากใจหลับตาลงไม่อยากเจอ ผ่านนาฝันวันวานที่เคยสร้าง ผ่านไร่ร้างรักเราไม่เก่าหาย จากนี้ไปไม่รู้วันใดจะได้กราย ยอมตัดใจหลับตาลงไม่อยากเจอ ใจหวิวๆสั่นไหวไปทั้งร่าง เมื่อเราสร่างตื่นมาคงเป็นอื่น ที่แห่งใหม่คนๆใหม่ที่ต้องฝืน ทนกล้ำกลืนยิ้มให้ใจระทม พ่อจ๋าแม่จ๋าลูกลาก่อน จำจากจรไปเรียนร่ำให้สมหมาย จากวันนี้ไม่มีลูกให้ร้องใช้ ยอมทำใจจากไปด้วยจำเป็น ลาก่อนแคร่ใต้ถุนบ้าน ลาก่อนนอกชานที่เคยฝัน ลาก่อนจันทราที่เคยชม เราจะไปเพื่อฝันวันของเรา

"ร้อนอ่ะน้ำ"

บอทร้องขึ้นแล้วเอามือออกจากการเกาะกุมของน้ำ คนที่ถูกดึงมือออกรู้สึกตะหงิดในใจ แต่ก็ยอมทำตาม คงร้อนจริงๆเพราะรู้สึกว่ามือเปียกแฉะไปด้วยเหมือนกัน

"เราถึงไหนแล้วอ่ะบอท"

"น่าจะขอนแก่นนะ"

"อืม ห่างบ้านมาเยอะแล้วสินะ"

"เดี๋ยวก็ถึงโคราชแล้ว น้ำนอนก่อนเถอะ ถึงแล้วเดี๋ยวเราปลุก"

"ไม่เป็นไร น้ำจะดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย บอทไม่นอนเหรอ"

"ไม่อ่ะ เราไม่ง่วง"

"อืม"

จากตอนแรก ครั้งแรกที่เคยจากเหมือนใจจะขาด แต่พอนานๆเข้า ความรู้สึกนี้มันเหมือนจะชินชาไป จากที่เคยคร่ำครวญกลับกลายเป็นเร่ื่องธรรมดาไปเสีย ใจคนเราอย่าให้มันได้ชินชากับสิ่งใดเชียว เพราะสิ่งนั้นจะไม่มีอิทธิพลอะไรกับใจดวงนี้อีกเลย

สร้อยสวรรค์พาดผ่านอยู่บนฟ้า  ดวงนภาราตรีดูมืดมิด

เงาตะคุ่มวิ่งผ่านเรียกสะกิด       ให้ใจคิดหวนคืนบ้านที่พักใจ

มองสายฟ้าแปลบปลาบทางทิศโน้น    ที่ไกลโพ้นสุดหล้าฟ้าแสนไกล

เสียงรถดังแต่ไม่แทรกเข้าข้างใน            ที่แห่งไหนลูกจะหลับได้เหมือนบ้าน นั้น ไม่มี

วิสัชนา มันบอกให้รู้ว่าอกของเจ้าขงอร่างกำลังมอดไหม้ไปด้วยไฟแห่งตัณหานั่นเช่นไร

เขียนโดย อิ๊กกี้


ปล เหมือนจะป่วงๆยังไงไม่รู้เนอะ ที่หายไปนานก็ไปจัดการกับตัวเองอยู่นะครับ เรื่องบุหรี่อย่าเพิ่งถามน้า อิอิ ยังไม่ขาด เพราะช่วงนี้เหมือนมันมีมาร เครียดมาก ไม่รู้อะไรต่ออะไร ก็มีบ้างน้า แต่ก็อยากเลิกแล้ว เพราะหางตาเหมือนมีรอยอะไรสักอย่าง แว้กกก อ่านขำๆเนอะ มันอาจจะดูเร็วไปหน่อยนะครับ ผมไม่อยากเยิ่นเย้อ เปลืองตอนเปล่าๆ อยากจะเร่งให้ถึงตอนนั้น อิอิ ตอนที่รอคอย

ตอนนี้มอบพิเศษให้ "พี่แก้ว" เพื่อนอาจารย์นางน้อยนะครับ อิอิ มอบกลอนละกันตอนสุดท้ายอ่ะ อิอิ ส่วนน้องมิ ตอนที่ว่านั่น ตอนเจ็บสุดหรือตอนเอ็นซีคร้าบ ระบุเลยน้า พี่จะได้จัดให้ อิอิ สำหรับเพื่อนๆรอตอนต่อไปนะครับ ใครได้รับมอบพิเศษไปแล้ว มารับผิดชอบตอนของตัวเองด้วยเน้อ อิอิ

[なおみ™]

  หน้าอย่างนี้ต้อง NC สิคะ  

ขออ่านตอนใหม่ก่อน

__________________________________

รู้สึกบอทจะเจ้าเล่ห์แสนกลมากขึ้นนะคะ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะว่าบอทจะมีเล่ห์เพทุบายอะไรอีก

อ่านตอนนี้แล้วมีลักษณะเป็นนิราศด้วยนะคะ


***********************

กระพริบ คำนี้พยางค์แรกไม่ต้องควบกล้ำนะคะ กะพริบ เฉยๆ
กระเพรา คำนี้พยางค์แรกก็ไม่ต้องควบกล้ำ ร เหมือนกันนะคะ กะเพรา เฉยๆ
ต้นพยอม คำนี้ต้องประวิสรรชนีย์ที่พยางค์แรกด้วนะคะ ต้องเขียนเป็น พะยอม นะคะ

[hpsky]

บอทจำได้จริงๆ หรือแอบอ่านไดอารี่ของน้ำอ่ะ
เค้ายังไม่ไว้ใจบอทอยู่นะ

[aisen]

บอท แปลกๆ ไปเนอะ รู้สึกไม่ค่อยดีเลย

พอถึง กรุงเทพ ความเปลี่ยนแปลง คงมาเยื่อนทั้ง

คู่ แน่ๆ เหนื่อยใจแทนจิงๆ

[I_ARMS]

ตะหงิดๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ
เหมือนมาม่ามันจะซองใหญ่กว่านี้

[jimmyFG]

พี่อิ๊คชอบทำให้เสียวได้ทุกตอนนะ

T^T

เจ้าพ่อดราม่า

กร๊ากๆ


รอตอนต่อไป ทั้งที่ไม่กล้าอ่าน อิอิ

กลัว+ไม่ไว้ใจ

แต่ก็ชอบดราม่า

[knightofbabylon]

ไม่แน่ใจว่าบอทจำได้อย่างที่บอกจริงๆ หรือไปได้ข้อมูลอะไรมา
(คนอ่านคิดว่าบอทแอบอ่านไดอารีของน้ำ)
และ..
ไม่รู้ว่าบอทคิดจะทำอะไร..แต่สิ่งที่บอทจะทำ คงทำให้น้ำเจ็บปวดที่สุด

แล้ว เมื่อถึงจุดหนึ่งที่บอทสำนึกได้ หรืออะไรก็ตาม
บอทนั่นแหละที่จะเสียใจที่สุด

 :กอด1:คุณอิ๊ก

 
ปล. จัดหนักมาเลยตามที่คุณอิ๊กต้องการ เมื่อไหร่ก็ได้ ดราม่าแค่ไหนไม่มีหวั่น  อาจมีแค่บ่นไปตามอาการอินดราม่า ฮ่าๆๆ

[yayee2]

ตอนนี้มอบพิเศษให้ "พี่แก้ว" เพื่อนอาจารย์นางน้อยนะครับ อิอิ มอบกลอนละกันตอนสุดท้ายอ่ะ อิอิ ส่วนน้องมิ ตอนที่ว่านั่น ตอนเจ็บสุดหรือตอนเอ็นซีคร้าบ ระบุเลยน้า พี่จะได้จัดให้ อิอิ สำหรับเพื่อนๆรอตอนต่อไปนะครับ ใครได้รับมอบพิเศษไปแล้ว มารับผิดชอบตอนของตัวเองด้วยเน้อ อิอิ 

ขอบคุณมากๆเลยจ้าคุณอิ๊กที่มอบพิเศษให้ เอ่อ..จริงๆแหละพี่มีเพื่อนชื่อนี้จริงๆ สอนอยู่ร.ร.ประจำจังหวัดเมือง
ที่มีนามเรียกขานอีกนามว่าตักศิลานคร สอนภาษาไทยด้วยนะ

บรรยากาศตอนน้ำจากบ้านไปเรียนนี่เข้าใจมากเลย เหมือนเคยเจอมาก่อนเลย
แล้วน้ำกับบอทเนี่ย ไปอยู่กรุงเทพด้วยกันแล้ว คุณอิ๊กจะมีหักมุมอะไรมาเซอร์ไพรส์คนอ่านอีกรึเปล่าจ๊ะ


 
 

[indy❣zaka]

รู้สึกแน่ๆเลยว่า บอทไม่เหมือนเดิม
และคิดว่าบอทจำไม่ได้หรอก

กลัวใจบอทจริงๆ เฮ้อ
สงสารน้ำด้วย T^T

[pay-it-forward]

กลัวบอทจะทำให้น้ำช้ำใจ
ซึ่งมันก็คงเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วใช่มั้ยคะคุณอิ๊กขา
 

[samsoon@doll]

ข้างหน้าจะเป็นอย่างไรบ้างแต่คงมีแต่น้ำที่ช้ำใจแน่ๆเลย

เศร้า สงสารน้ำ

[DarKLasT]

โอ๊ยๆๆๆ

อ่านแล้วอึดอัดแปลกๆๆเหือนบอทไม่เหมือนเดิม

เหมือนไม่ใช่บอทที่แสนดีคนเดิมอ่า

เอาบอทคนนั้นคืนมาได้ไหมรู้สึกว่าอีกหน่อยน้ำจะเสียใจอย่างแรงนิ

[bbyuqin]

อืมมม  พออ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนคนที่จะทำให้เหตุการณ์มันเปลี่ยนแปลงน่าจะเป็นบอท...

สงสารน้ำอ่าาา 

ปล.อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงบ้าน อยากกลับบ้านมั่งอ่ะ

[sang som]

บอทยังจำไม่ได้ชัวร์ป้าป  แอบอ่านไดอารี่น้ำแน่นอนเลยเนี่ย

โอ๊ยดราม่าอีกแล้ววว ฮือๆ   แต่ยังไงก็ชอบอ่านแนวดราม่าอยู่ๆดี

[som]

หลังฝนซาพายุกำลังจะเข้าจริงๆด้วย
แต่พออ่านไปอ่านไปก็ชักจะทำใจไปในตัวแล้ว
การกระทำของบอทแม้คำพูดจะใช่ แต่การกระทำต่างๆมันชักจะยิ่งห่างเข้าไปทุกที
หรือว่าบอทจะไม่ได้รักน้ำตั้งแต่ทีแรก
ที่ผูกพันกันเพราะความใกล้ชิดเท่านั้น
ก็เลยไม่มีอะไรควรค่าให้จดจำ ถ้าเป็นอย่างนีบอทก็ไม่ดีสุดๆ
เป็นกำลังใจให้พี่อิ๊กนะครับ เลิกซะเพื่อตัวเองและ.

[moonoi_sert]

 :L2:มอบดอกไม้ให้อิ๊กกี้ก่อนเลย

 :m15:ยิ่งอ่านยิ่งรันทดบอทจะต้องเก็บงำความลับเกี่ยวกับตัวเองไว้แน่ๆ หรือไม่ก็ต้องการทำให้น้ำเสียใจ น่าสงสารน้ำเพราะถึงแม้จะรู้สึกว่าบอทเปลี่ยนไปไม่เหมือนก่อนแต่ก็ยังทำเพื่อบอท

[lazewcielo]

ก้ยังคงคิดว่าบอทไม่ได้จำได้ แต่คงมีใครไปบอกอะไรรึเปล่า
สงสารน้ำจัง

[TanyaPuech]

บอทแปลกจิงๆ  พอเดาเรื่องข้างหน้าออกแระ คงมาม่าสุดฤทธิ์สิน่ะ  สงสารน้ำจับจิต

[kanda53]

น้ำอาลัยอาวรกับทุกสิ่งทุกอย่าง.....
ส่วนบอท....คิดถึงความยากลำบากของแม่นิ่มบ้างไหม????
ฟื้นขึ้นมากลายเป็นคุณชายบอทซะแล้ว....
ลืมตัว....กลายเป็นวัวลืมตีนซะแล้วนะบอท....
วิบากกรรมของน้ำกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วซินะ......
รอต่อไปจ้า......

  กด + น้องน้ำคนดี  กะ น้อง eiky คนเก่ง 
อ้อ...เรื่องบุหรี่หากหักดิบแล้วไม่ไหว....ค่อย ๆ ลด ค่อย ๆเลิก
ให้มันห่าง ๆ ไป  เว้นระยะให้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ก็น่าจะได้น้า....
สู้ ๆ นะจ๊ะน้อง eiky เพื่อตัวเราเองนะ

[ordkrub]

บอทเปลี่ยนไปจริงๆ คนมันจะเปลี่ยนแปลงไปขนาดนี้จริงๆหรือ น่ากลัว

[なおみ™]

มารอตอนใหม่ค่ะคุณอิ๊กกี้

[BBChin JungBB]

พอถึงกรุงเทพมันต้องมีเรื่องแน่ๆๆ

บอทดูแปลกๆ น้ำต้องเสียน้ำตาอีกแน่ 

[taroni]

บอทดูแปลกไปมาก กลัวว่าน้ำจะต้องกลับมาเสียใจอีก

[eiky]

บทที่ ๒๖

ปุจฉา แรงเหวี่ยงใดมีอิทธิพลต่อใจมากที่สุด

รถบัสจอดเทียบชานชลารถขาเข้าเมืองสถานีขนส่งหมอชิตในตอนรุ่งเช้า แสงสุริยันยังไม่ฉายแสงเงินแสงทองในขอบฟ้าทิศบูรพา มีเพียงความมืดสีจางๆระเรื่อไปด้วยแสงไฟนีออนสาดส่องให้แสงสว่างอยู่ทั่วบริเวณ น้ำเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย บอทเป็นคนสะกิดบอกให้ตื่น พอลืมตาตื่นขึ้นมาหัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ตื่นเต้นขึ้นมาสถานที่ที่ไม่เคยเห็นทั้งผู้คนมากหน้าหลายตาจอแจกันอยู่เบื้องล่าง ฟ้าใหม่จะเรียกแบบนี้ก็คงไม่ผิด ฟ้าฝืนใหม่ เมืองใหญ่ที่กำลังจะก้าวเท้าลงไปเหยียบสัมผัสเป็นครั้งแรก น้ำมองออกไปนอกหน้าต่างรถบัส สายตาจับจ้องอยู่ที่ขบวนรถหลากหลายคันที่เรียงรายเข้ามาจอดเทียบชานชลา ผู้คนขวักไขว่ไปมาจนลายตาไปหมด

"น้ำป่ะลงได้แล้ว"

บอทสะกิดบอกน้ำถึงกับสะดุ้งแล้วพยักหน้าขยับตัวออกจากที่นั่งยืนขึ้นหยิบกระเป๋า

"คนเยอะจังนะบอท"

"อืม คนคงลงกรุงเทพฯเยอะอ่ะ รีบไปเถอะ น้ำเอาที่อยู่อีเล็กมาใช่ไหม"

"อืม เอามา มันอยู่ซอยมหาดไทย"

บอทลงไปก่อนเพื่อไปขนของใต้ท้องรถ ส่วนน้ำยืนมองรอบๆกาย สูดเอากลิ่นไอของเมืองฟ้าเมืองอมร นี่น่ะหรือเมืองที่ใครหลายคนต่างบากหน้ามาเพื่ออนาคตเพื่อสร้างฝัน กลิ่นน้ำประปากลิ่นสาบสางตลบอบอวลลอยคลุ้งมากับอากาศ เคยแต่ได้กลิ่นดินกลิ่นหญ้า กลิ่นสารเคมีกลิ่นเมืองใหญ่อย่างนี้ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อนสูดเข้าไปในปอดด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่

"ป่ะน้ำ เดี๋ยวจะสว่างก่อน พี่คนรถบอกรถจะติด"

บอทเรียกน้ำให้มาช่วยขนของ น้ำพยักหน้าอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปช่วยบอทยกของ เดินไปรอคิวเรียกรถแท็กซี่ตรงไปยังซอยมหาดไทย แสงสีวาววับระหว่างทางทำให้น้ำอดไม่ได้ที่จะหันออกไปมอง ตื่นตาตื่นใจเหลือเกิน ส่วนบอทคุยกับคนขับเพราะพูดภาษาเดียวกัน คุยกันอย่างถูกคอ เข้าในซอยมหาดไทยเกือบตีห้าครึ่ง ลุงคนขับส่งทั้งสองลงหน้าหอพักของเล็ก

"น้ำๆ ทางนี้ กูอยู่นี่"

เล็กร้องเรียกมาเพราะนัดหมายกันไว้แล้วว่าจะมาถึงเวลานี้ น้ำรู้สึกดีใจมากที่ได้เห็นหน้าเพื่อนรักอีกครั้ง ปรี่เข้าไปหา

"เป็นไงมึง นี่ล่ะกรุงเทพฯ"

"อืม คนเยอะว่ะ ไม่เห็นจะดีเลย เสียงรถดังหนวกหูออก"

"เออน่า เดี๋ยวมึงก็ชิน ว่าไงไอ้บอท จำกูได้แล้วใช่ไหม"

"จำได้สิ อีเล็กปากหมา"

ไม่มีเสียงตอบจากเล็ก แต่ทั้งน้ำและเล็กหันมามองบอทพร้อมกันอ้าปากค้าง ที่ผ่านมาแม้บอทจะเคยเล่นกับเล็กแรงๆ แต่ไม่เคยมีถ้อยคำจำพวกนี้หลุดออกไปจากปากของบอทเลย ไม่เคยได้ยิน บอทเองเหมือนรู้สึกตัวว่าพูดจาไม่ดีเสียแล้ว จึงเปลี่ยนสีหน้าทันที

"เอ้ย กูล้อเล่น เป็นไงมึงขาวเชียวนะมาอยู่กรุงเทพฯไม่ถึงปี"

"อืม เดี๋ยวพวกมึงก็ขาว ขึ้นห้องเถอะน้ำ ขนไหวไหมมึง"

"ไหว มึงมาช่วยยกกระสอบข้าวสารหน่อยดิ"

"มึงนั่นล่ะแบก กูจะยกกระเป๋า"

ทั้งสองต่อล้อต่อเถียงกันอยู่จนตกลงกันได้ว่าใครจะยกอะไร แล้วเดินตามกันขึ้นไปบนห้องของเล็ก

"พี่กูยังไม่ตื่นนะ เดี๋ยวพวกเราค่อยลงมาคุยกันที่ใต้หอ เอาของไปเก็บก่อน"

เล็กกระซิบกระซาบบอก ทั้งน้ำและบอทก็เบาเสียงลง พอเข้าไปในห้องของเล็กก็รีบเอาของวางแล้วรีบออกมา

"เดี๋ยวพี่กูไปทำงานแล้วค่อยนอนนะ ตื่นแล้วเดี๋ยวกูพาไปเดินเดอะมอลล์"

"ไม่ไปเลยล่ะมึง กูไม่ง่วง"

บอทบอกหน้าตาตื่นเต้นเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่

"แหมไอ้นี่ นอนก่อนก็ได้ไม่ต้องรีบหรอก เดอะมอลล์มันไม่หนีมึงไปไหนหรอก นอนก่อนก็ได้"

เล็กมองบอทด้วยสายตาแปลกๆ

"อืม นอนก่อนก็ดี เหมือนนอนไม่พอยังไงไม่รู้"

น้ำบอก บอทเองเม้มปากก้มหน้าลง

"แล้วมึงจำได้หมดแล้วเหรอไอ้บอท ว่าอะไรมันเป็นอะไรน่ะ"

เล็กเอ่ยขึ้น น้ำกระแอมเสียงขึ้นเพราะไม่อยากให้เล็กถามบอทมากเกินไปเรื่องนี้

"ยังหรอกมึง ยังจำได้ไม่หมด แต่ก็พยายามรื้อฟื้นอยู่"

"มันเป็นยังไงวะคนเสียความทรงจำเนี่ย อยากรู้ว่ะ"

"มันก็ว่างๆอ่ะ จำไม่ได้ ไม่รู้"

บอทตอบอ้อมแอ้ม ไม่ยอมสบตา

"พอเถอะมึง ไปนอนเถอะกูง่วงแล้ว"

น้ำตัดบทเพราะเห็นท่าทางของบอทแล้วดูท่าจะไม่ค่อยชอบใจที่โดนเล็กรุกไล่อยู่ พอขึ้นไปนอนก็ปูผ้าห่มลงกับพื้นนอนเรียงกันเป็นตับอยู่ ส่วนพี่ชายของเล็กยังไม่ตื่น พอตื่นก็เกือบบ่ายสองโมงแล้ว เล็กไม่ได้ไปไหนจึงอยู่ที่ห้อง พอทั้งสองตื่นจึงพาออกไปเดินเที่ยวที่เดอะมอลล์ ทั้งสองก็ตื่นตาตื่นใจไปเช่นเคย

"โห มึงท่าทางมีแต่ของแพงๆทั้งนั้นเลยนะ"

น้ำร้องขึ้นเมื่อเล็กพาเดินผ่านร้านขายเสื้อผ้าที่เรียงรายกันอยู่

"แพงดิ เดี๋ยวกูพาเดินไปตะวันนาฝั่งโน้นไม่ค่อยแพงเท่าไหร่"

เล็กบอกแล้วเดินนำหน้าเพื่อนทั้งสองไป กลับมาห้องก็ค่ำเล็กพาแวะตลาดซื้อข้าวมากินกัน น้ำเองเริ่มมองเห็นเค้าของความลำบากรออยู่เบื้องหน้าแล้ว เพราะทุกอย่างมันคือเงิน ไม่ว่าจะกระดิกตัวไปไหน ก้าวออกจากบ้านเมื่อไหร่นั่นหมายถึงการล้วงเงินออกจากกระเป๋าไปด้วย

"เดี๋ยวพรุ่งนี้กูพาไปดูรามฯ จะได้บอกมึงด้วยว่าลงทะเบียนตึกไหน"

เล็กพูดขึ้นเมื่อเก็บจานเก็บถ้วยไปที่ระเบียงของห้องเพื่อทำความสะอาด

"อืม ก็ดีมึง พาไปดูหอด้วยดิ"

"มึงไม่อยู่กับกูก่อนเหรอ สักอาทิตย์"

"เกรงใจพี่มึงว่ะ พี่เขาทำงานนี่ เดี๋ยวเผื่อพวกกูกลับเข้ามาไม่เป็นเวลามันจะรบกวนพี่เขาเปล่าๆ"

"อืม ได้ๆ เดี๋ยวกูพาไปเดินดูซอย ๒๙ มีหอเยอะ"

"ขอบใจมึงมากนะเล็ก ที่เป็นธุระให้"

"เอาน่ามึง ขอบจงขอบใจอะไรล่ะ เพื่อนกันถ้าไม่ช่วยกันแล้วให้ใครมันช่วยล่ะ"

เล็กตบบ่าของน้ำ สายตาที่มองน้ำเหมือนพยายามสื่ออะไรออกไปแต่น้ำเองไม่ทันสังเกต

"น้ำ มึงว่าไอ้บอทมันจำได้เหมือนเดิมจริงเหรอ"

เล็กถามขึ้นตอนชวนน้ำออกมานั่งเล่นใต้ถุนหอที่พัก ส่วนบอทอยู่คุยกับพี่ชายของเล็กบนห้อง

"ทำไมล่ะมึง มันจำได้แล้ว รู้ไหมบอทจำตอนที่กูกับมันไปนั่นมานี่ด้วยกันได้หมดเลยนะ"

"เหรอ แต่กูว่ามันแปลกๆว่ะมึง"

"คิดมากมึง คนมันโดนกระแทกขนาดนั้น ดีแล้วที่บอทไม่พิการ แค่นี้ก็พอแล้ว"

เล็กเองพอเห็นท่าทีของน้ำแล้วก็เงียบไปไม่พยายามทำให้เพื่อนคิดมาก แต่ในใจของตนนั้นระแวงคลางแคลงใจกับเพื่อนคนเดิมแต่เหมือนมีใจใหม่เสียแล้ว

"โห ใหญ่มากเลยอ่ะมึง"

บอทร้องขึ้นเมื่อก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยรามคำแหง

"ใหญ่ดิมึง นักศึกษาปีหนึ่งๆ เป็นแสนๆ"

"โห จริงเหรอเล็ก แล้วเขาเรียนกันยังไงวะ"

"ก็เรียนด้วยตัวเอง มาฟังบรรยายบ้าง มึงไปดูห้องบรรยายซะก่อนใหญ่มาก แต่ถึงจะมึคนเข้าปีละแสนกว่าๆ แต่คนจบมันไม่ได้เยอะอย่างนั้นหรอกนะน้ำ เข้าง่ายออกยากเหมือนกันนะรามฯน่ะ"

"อืม แต่กูคงไม่เรียนถึงแปดเก้าปีหรอกนะ"

"ฮ่าๆๆ นึกว่ามึงจะเรียนเป็นเพื่อนกู"

"เออ แล้วอีเอ๋ล่ะมึง มันจะมาไหมวันนี้อ่ะ"

น้ำถามถึงเพื่อนรักอีกคน

"มันอยู่บางนา รอกูถอยเพจก่อนค่อยนัดกับมัน"

เพจเจอร์คือเครื่องมือสื่อสารสำหรับวัยรุ่นยุคนั้น ก่อนที่โทรศัพท์มือถือจะได้รับความนิยม ในสมัยนั้นโทรศัพท์มือถือรุ่นแรกๆหรือที่เรียกว่ารุ่นกระติกน้ำมีขนาดใหญ่เท่าวิทยุสื่อสารของทหาร แต่ใครพกติดตัวไปไหนมาไหนถือว่าโก้เก๋กันมากทีเดียว

"โห มึงจะถอยเพจเลยเหรอเล็ก แพงไม่ใช่เหรอ"

บอทร้องขึ้นทำตาโต

"กูให้พี่กูช่วยออก เนี่ยกูทำงานด้วยนะมึงอยู่เดอะมอลล์นั่นล่ะ ถ้าอะไรๆมันลงตัวแล้วเดี๋ยวไปทำกับกูดิ เขารับเด็กทำพาสไทม์อยู่นะ"

"เออ ดีเหมือนกันจะได้ช่วยที่บ้านประหยัด"

น้ำบอกแต่บอทนิ่งเงียบไป หลังจากเล็กพาตระเวนเดินดูในรามฯจนทั่วก็พากันไปกินข้าวที่โรงอาหาร แล้วค่อยออกมาเดินดูหอพักในซอยรามฯ ๒๙ ปากซอยเป็นร้านขายอาหารฟากหนึ่ง ส่วนอีกฟากเป็นตึกแถวมีร้านรวงมากมาย ผู้คนก็เดินกันขวักไขว่ละลานตา

"คนเยอะไปไหมมึง ซอยนี้อ่ะ"

"เยอะสิดี จะได้ไม่เปลี่ยวเวลากลับบ้านค่ำๆมืดๆ มีท่าเรือด้วยนะน้ำ เวลาจะไปทำงานที่เดอะมอลล์ก็นั่งเรือไปเร็วดี"

"หือ เรือเนี่ยนะ มันไม่น่ากลัวเหรอมึง"

"ตอนแรกกูก็ไม่กล้านั่งหรอก แต่พอชินก็ไม่มีอะไร อยู่ๆไปมึงก็ชินเองล่ะ"

เล็กเหมือนพูดปลอบใจ ความจริงแล้วจริงอย่างที่เล็กบอก สิ่งที่เรายังไม่คุ้นไม่ชิน ไม่เคยทำ เรามักจะกลัวจะหวั่นไปก่อนที่จะทำเสียอีก แต่พอทำไปแล้ว พอมันชินสิ่งที่เคยกลัวเคยหวั่นก็ไม่มีให้เห็นอีกเลย

หอพักที่เล็กพาไปดูเป็นหอพักชาย เอาตึกแถวสี่ชั้นมาซอยกั้นห้องแบ่งเป็นห้องนอนชั้นหนึ่งๆมีเกือบสิบห้อง ส่วนห้องน้ำรวมอยู่ชั้นแรกของตึก ห้องขนาดเล็กไม่กี่ตารางเมตร เดินเข้าไปแทบจะชนกัน มิหนำซ้ำฝาที่กั้นเป็นเพียงไม้กระดานแผ่นบางๆเท่านั้นได้ยินแม้เสียงกระแอมหรือเสียงกรน ในห้องว่างเปล่าไม่มีอะไรเลยมีเพียงเสื่อน้ำมันผืนเก่าปูให้ที่พื้น

"เล็กว่ะจะนอนกันยังไงเนี่ย"

บอทโอดครวญขึ้นเป้นคนแรก

"ก็อยู่ๆไปก่อนไงมึง เดือนละพันกว่าบาทเอง หาที่ไหนไม่ได้แล้วนะ พวกมึงก็ใช้แค่นอนเท่านั้นนี่ เวลาไปเรียนก็ไม่ได้อยู่ห้องไหนจะทำงานอีก ยิ่งไม่มีเวลาอยู่ห้อง จะเช่าทำไมแพงๆ"

"แต่มันดูน่าจะอึดอัดว่ะกูว่า"

"เดี๋ยวพอเราชินแล้วเราค่อยย้ายไปอยู่ห้องใหญ่กว่านี้นะบอท ตอนนี้อยู่ที่นี่ไปก่อน คงไม่ลำบากอะไรหรอก"

น้ำเอ่ยขึ้นบอทถึงยอมเงียบลง เล็กเองพยายามมองสังเกตอาการอยู่ตลอดเวลา รู้สึกได้ว่าเพื่อนคนนี้ได้เปลี่ยนไปพอสมควร แต่ก็ไม่อยากให้น้ำเสียใจหรือหนักใจจึงได้แต่ดูทีท่าไปก่อนยังไม่พูดอะไรออกมา

"ติดคลองด้วยนะมึง นี่ล่ะเขาเรียกคลองแสนแสบ น้ำเน่าเชียวนะเคยได้ยินตั้งแต่สมัยเรียน ไม่คิดว่ามันจะเน่าอย่างที่เขาว่าจริงๆ"

เล็กพาลงมาเดินดูรอบๆตึกหลังจากที่ตกลงว่าจะเช่าวางเงินมัดจำไปแล้ว เสียงเรือโดยสารดังแว่วมาแต่ไกล น้ำสีดำมะเมื่อมกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงแหวกของเรือ ผู้คนที่สัญจรอยู่บนเรือดูทะมัดทะแมงในการก้าวขึ้นลงทั้งที่เรือยังจอดไม่สนิท น้ำเองคอยมองดูอยู่เผื่อว่าวันหน้าจะได้ใช้วิธีโดยสารแบบนี้บ้างเหมือนกัน

"เดี๋ยวไปซื้อที่นอนปิกนิคที่มอลล์รามกันมึง นอนๆแบบนี้ไปก่อน ของใช้มึงเอามาด้วยใช่ไหมน้ำ"

เล็กพูดขึ้นหลังจากกลับมาที่หอในวันถัดไป เตรียมตัวย้ายเข้าแล้ว เอาของที่ขนมาขึ้นไปเก็บบนห้อง พอวางของแล้วถึงรู้ว่าห้องมันเล็กอย่างที่บอทบอกจริงๆ ที่จะนั่งยังไม่มี บอทเองก็หน้าหงิกอยู่แต่ก็ไม่ได้บ่นอะไรมากนัก พอเก็บของรับกุญแจเสร็จก็เดินตามเล็กไปยังเดอะมอลล์รามเพื่อซื้อเครื่องนอนแบบชั่วคราว

"พรุ่งนี้เก้าโมงนะ เจอกันหน้าตึกศิลาบาตร กูจะพาไปลงทะเบียน เตรียมเอกสารตามที่บอกนะมึงจะได้ไม่เสียเวลา"

เล็กเอ่ยขึ้นก่อนจะแยกจากเพื่อนทั้งสองไป น้ำกับบอทพยักหน้า

"แวะกินข้าวก่อนนะน้ำเราหิว"

"อืม กินไรดีบอท ของขายเยอะแยะไปหมด"

"เราอยากกินก๋วยเตี๋ยวอ่ะ"

"ได้ น้ำจะได้แวะซื้อน้ำขึ้นไปไว้บนห้องด้วย"

ร้านขายก๋วยเตี๋ยวอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อ น้ำเดินเข้าไปซื้อน้ำขวดแล้วเดินมาหาบอทที่นั่งรอก๋วยเตี๋ยวที่สั่งไป พอกินเสร็จก็เดินกลับเข้าหอ

"ไปอาบน้ำก่อนดิบอท เดี๋ยวน้ำเอาผ้าเช็ดตัวให้"

น้ำบอกแล้วจัดของให้เป็นที่เป็นทาง

"รอน้ำดีกว่า ไปอาบพร้อมกัน"

"อืม แป๊บนะน้ำจัดของก่อน"

ระหว่างทางเดินลงมาจากห้องของตนเองที่อยู่ชั้นสาม เจอเพื่อนร่วมหอนั่งอยู่ตามบันไดหรือไม่ก็เปิดห้องเอาไว้ทั้งที่ห้องอยู่ริมทางเดิน น้ำเองรู้สึกแปลกๆเพราะสายตาที่มองมามันไม่คุ้นเคย

"มองไรวะ"

บอทบ่นพึมพำเบาๆ

"รีบไปเถอะบอท"

น้ำสะกิดบอกแล้วดันหลังให้บอทเดินลงไปที่ห้องน้ำ

"ไม่เข้ามาอาบด้วยกันเหรอน้ำ"

"จะดีเหรอบอท"

"ไหนบอกมาอยู่กรุงเทพฯเราจะเปิดเผยกันไง"

"อืมได้ เข้าไปดิ"

น้ำเดินตามหลังบอทเข้าไปในห้องน้ำที่ยกพื้นก่อปูนทำเป็นอ่างอาบมีน้ำที่รองไว้เต็มอ่าง มีพื้นที่ให้ยืนอาบน้ำและมีพื้นที่ของส้วมซึมอยู่ถัดออกไป ความเก่าของสถานที่ดูได้จากผนังห้องน้ำที่มีตะไคร่เขียวเกาะอยู่เต็ม บอทเองสลัดผ้าออกจากตัวไม่มีเอียงอายน้ำเองก็ทำตาม พอตักน้ำราดตัวน้ำเองก็เอาสบู่ถูหลังให้บอท

"น้ำ เรารู้สึกแปลกๆว่ะ"

บอทกระซิบบอกเพราะเหมือนกำลังถูกสายตาคูอื่นจ้องมอง

"มีอะไรเหรอบอท"

"เหมือนมีคนแอบดู"

"บ้า ใครจะมาแอบดูผู้ชายอาบน้ำ"

"ซ่า" "โอ๊ย"

บอทเอาขันตักน้ำแล้วสาดไปยังช่องระบายอากาศ ทันใดเสียงร้องเหมือนคนตกใจก็ดังขึ้นน้ำรีบเอาผ้าเช็ดตัวมาห่อตัวไว้

"บ้าจัง ทำไมมีคนมาแอบดู"

"พวกโรคจิตน่ะสิ รีบอาบเถอะน้ำ"

บอทบอกแล้วรีบอาบน้ำ พอออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นมีใคร แต่ตอนเดินกลับขึ้นไปบนห้องของตน สายตาของเพื่อนร่วมหอที่เห็นว่าแปลกในตอนแรก แต่คราวนี้มันดูแปลกไปยิ่งกว่าเดิมเสียอีก มันมีประกายแปลกประหลาดซ่อนอยู่ในนั้น

"อะไรวะ คนพวกนี้ประหลาด มองอยู่ได้"

บอทพูดขึ้นเสียงดังเมื่อเข้าไปอยู่ในห้อง

"น้ำว่าอย่าไปสนใจเขาดีกว่านะบอท เดี๋ยวจะมีปัญหาเปล่าๆ"

"เราไม่ยุ่งหรอก แต่อย่ามายุ่งกะเราละกัน อย่าหาว่าไม่เตือน"

"คร้าบ คุณ อภิพงศ์นักเลงโต มาน้ำทาแป้งให้"

"ไม่เป็นไร เราทาเอง"

คำพูดที่เปล่งออกมาด้วยเสียงเรียบราบปกติ แต่ทำไม่มันสะกิดใจยังไงไม่รู้ น้ำรู้สึกร้อนวูบวาบที่หน้า ไม่เคยได้ยินคำๆนี้จากปากของบอท แต่คงเพราะบอทเองยังจำอะไรต่อมิอะไรยังไม่ได้ดีเท่าไหร่ น้ำพยายามคิดในแง่ดี แล้วฝืนยิ้มออกไป

"เราว่าวันหลังไปซื้อฟูกมานอนดีกว่าไหมน้ำ มันเจ็บหลังนะแบบนี้อ่ะ"

"อืม รอสักพักก่อนนะ น้ำว่าน้ำจะไปทำงานเหมือนเล็กมัน หลังจากที่ลงทะเบียนเสร็จ บอทไปทำด้วยกันนะ"

"ฮื่อ ไม่เอาอ่ะ เรามาเรียน เราอยากจะตั้งใจเรียนให้มากๆ เราไม่ได้เรียนเก่งเหมือนน้ำนี่ ที่จะอ่านเองแล้วรู้เรื่อง"

อีกครั้งกับคำพูดที่ทำให้น้ำรู้สึกเหมือนกับว่าอยู่กับบอทคนใหม่ คนที่พยายามฝืนตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นคำพูดท่าทางการกระทำ มันเหมือนไม่ใช่คนๆเดิมที่เคยก่ายกอด ตั้งแต่เกิดมาบอทไม่เคยพูดจาประชดประชันในทำนองนี้เลย แม้จะเคยพูดในทำนองตัดพ้อต่อโชคชะตาของตน แต่ไม่เคยเสียดสีมาถึงน้ำเลย

"แล้วบอทจะทำอะไรล่ะ ตอนว่างๆน่ะ"

น้ำเองก็ยังไม่ละความพยายาม

"เราว่าจะเข้าชมรม เห็นอีกเล็กบอกมีชมรมไม่ใช่เหรอที่ราม"

"ชมรมอะไร"

"บอล หรือไม่ก็อะไรก็ได้ เราก็ไม่อยากว่างนี่"

"อืม บอทไม่สงสารแม่นิ่มเหรอ บอทพอทำงานได้น้ำว่าน่าจะทำนะ อย่างน้อยพอจบไปเราก็จะได้ไม่ต้องไปเริ่มทำงานใหม่เหมือนคนอื่น เรียนด้วยทำงานด้วย ใครๆเขาก็ทำ"

"ทำไมล่ะน้ำ เราไม่อยากทำงานอยากอยู่สบายๆ อยู่บ้านก็ทำแต่งานบ้าน มาอยู่กรุงเทพฯยังต้องทำงานหนักอีกเหรอ ขอพักบ้างดิ"

"บอท"

ได้แต่ครางออกมา สายตามองหน้าบอทเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน

"นอนเถอะ เราง่วง"

จะเป็นยังไงถ้าเขาแปรเปลี่ยนไป   ให้ทำอย่างไรหากใจไม่เหมือนเดิม

พยายามเข้าหาแต่เขาว่าล่วงเกิน   ไม่มีเพิ่มมีแต่ลดน้อยถอยลง

จะก่ายกอดให้สมรักคนึงหา     อยากสูดกลิ่นกายาเขาไม่ประสงค์

อยากจุมพิศหวานฉ่ำเหมือนยังคง   แต่เขาจงใจปัดรักเราออกไป

ไม่คิดไกลเขาคงเหนื่อยคงเมื่อยล้า   เราสิบ้าอยากก่ายกอดยังสงสัย

เขายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไป    ต้องให้ใจเข้มแข็งอย่าโรยรา

จะว่าไปเพราะเราคือสาเหตุ      ให้อาเพศเกิดเหตุอย่ากังขา

ก้มหน้ารับชะตากรรมด้วยน้ำตา   ถึงจะสาสมกับที่เราทำ

วิสัชนา แรงที่เขาเหวี่ยงเราออกจากใจนั่นไง ทรงอานุภาพมากที่สุด จริงไหม

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล. พยายามจะเขียนให้ได้เยอะๆก่อนกลับบ้านนะครับ วันศุกร์คุณแม่กะคุณพ่อบังคับให้กลับบ้านแล้วอ่า อิอิ คงเพราะโทรฯมาหาเมื่อไหร่ก็ทำเสียงเหนื่อยตลอดมั้งเลยขู่ให้กลับไปพักที่บ้าน

ตอนนี้เริ่มที่จะมีพายุตั้งเค้ามาแล้วน้า อิอิ อย่าเพิ่งท้อนะคร้าบ อ่านต่อไปเถอะน่า วันก่อนดูละคร สิงคโปร์เรื่อง บาบ๋า ยาหย๋า โห เจ๊เขารันทดมากกกก ขอบอก แต่ของผมไม่ขนาดนั้นน้า ตอนนี้ มอบ พิเศษให้ knightofbabylon นะครับ อิอิ เพื่อนๆคนที่ยังไม่มอบให้ รอตอนต่อไป ใครหนอจะได้ตอนสะใจๆไป อิอิ จุ๊บๆๆๆ

[なおみ™]

เดี๋ยววันศุกร์จะมาดูใหม่นะคะว่าถึงตอนของน้องมิรึยัง

ขอกลับไปอ่านตอนล่าสุดก่อน

[TanyaPuech]

พายุก่อตัวพร้อมบอทที่จะเปลี่ยนไป  เฮ้อ ขอให้อย่าเศร้านานและขอให้น้ำทำใจได้ถ้าบอทมีคนอื่นแล้วหนีบอทไปอย่าอยู่เป็นที่สองที่สาม  ขอให้น้ำเข้มแข็งได้สักครึ่งของภูมิ  สาธุ๊

[roseen]